nomes no trilho de navegação
Regular passage visitor.
Die Europese troupant (Coracias garrulus) is die enigste lid van die troupantfamilie wat in Europa broei. Die voël is 'n algemene Palearktiese-broeier en somertrekvoël na savanne. Dit leef selde in oop habitatte. In Engels staan die voël bekend as die European roller.
Die voël is 30 tot 32 cm lank en weeg 105 tot 150 gram en is groot en bonkig. Dit het 'n vierkantige stert sonder verlengde stertvere. Hierdie troupant is groter as die gewone troupant en knopsterttroupant en het ook 'n groter kop en snawel. Die verekleed lyk altyd slordig en van bo gesien is die slagvere swart en definitief nie blou nie.
Die Europese troupant kom voor in Europa, Wes-Asië en Marokko en oorwinter in suidelike Afrika. In Suider-Afrika brei die voël se gebied verder suidwaarts uit en kom al meer voor in kusfynbos.
Die Europese troupant (Coracias garrulus) is die enigste lid van die troupantfamilie wat in Europa broei. Die voël is 'n algemene Palearktiese-broeier en somertrekvoël na savanne. Dit leef selde in oop habitatte. In Engels staan die voël bekend as die European roller.
Dra-dra göycəqarğa (lat. Coracias garrulus) — Qağayılar fəsiləsinə aid quş növü.
Azərbaycan faunasında fəsilənin tək növüdür.
Sığırçından iridir. Ümumi rəngi yaşıl-göydür. Bel tərəfi qəhvəyi gil rənginə çalır. Quyruğu və qanadları üzərində tünd göy rənglər var. Boğazı ağdır. Adi səsi kəskin cırıltıdır “rak-rak”, lakin reproduksiya dövrünün əvvəlində tez-tez “kra-kra-kra-kra” edir. Qarğa kimi ləng uçur [1].
Avropa, Asiya və Afrikanın Şimal-Qərb hissəsində yayılıb. Qışlamaq üçün hamısı Afrikaya köçür. Azərbaycana reproduksiya üçün gəlir. Aranda və dağətəyində məskunlaşır [2].
Polibiont quşdur. Seyrək meşəni, köhnə ağac olan meyvə bağlarını, yarğan və qobular olan yarımsəhra və bozqırları, eləcə də seliteb sahələri mənimsəyir. Örtülü şəraitdə nəsil verir (ağac koğuşunda, yarğanda və tirələrdə, torpaqda qazılmış boş dəliklərdə, tikililərin çardağı altında və s.). May ayında 4-5 ağ yumurta verir, 18-19 gün kürt yatıb bala çıxarır, onları 27-28 gün yuvada yemləyib pərvaz edir. Əsas yemi çəyirtkə, şala, böcək və b. həşəratdır. Müəyyən qədər kərtənkələ, qurbağa və siçan da yeyir [3]. Faydalı quşdur.
Adi saylıdır. XIX əsrin axırı, XX əsrin əvvəllərində düzənlik rayonlarda çoxsaylı olub dağa tərəf getdikcə azalıb [4][5]. Hazırki vaxtda düzənlikdə çox yerdə adi saylı, bəzi sahədə isə hətta nadirdir.
Kürqırağı tuqay meşələrinin 1950-ci illərdən sonra kəskin azalması (əsas yuva yeri), meyvə bağlarında köhnə (koğuşlu) ağacların qırılması və quruyub aradan çıxması, aqrar təsərrüfat sahələrində ziyanvericilərə qarşı kimyəvi mübarizənin intensiv tətbiq edilməsi. Ona görə də indiki dövrdə yarğanlarda nəsil verən qruplar üstünlük təşkil edir [6].
Həşərat və siçan yeməsi fayda verir.
İUCN-in, Bern və Bonn konvensiyalarının siyahısına daxildir. Lakin Azərbaycanda xüsusi mühafizə statusu yoxdur, yalnız “faydalı faunaya” daxildir. Əhali tərəfindən qorunur [7].
Azərbaycanın "Qırmızı Kitab"ına daxil edilməli, zooloji maarifçilik daha çox yayılmalıdır.
Böyük əyridimdik
Böyük oxcüllüt
Bozqır haçaquyruğu
Ortaboy tənbəlcüllüt
Kiçik əyridimdik
1. Mustafayev Q.T., Babayev İ.R. Quşların qorunması (monoqrafiya). Bakı, "Elm", 2012, 255 s.
Ar c'horag Europa a zo un evn liesliv amprevanetaer. Coracias garrulus eo e anv skiantel.
Glas eo darn vrasañ e gorf, ha gell e gein. War-dro 30 cm eo ar c'horag, hag ouzhpenn 50 cm e hed-eskell. Troioù ouesk a vez graet gant ar par pa vez deuet koulz an embarañ: nijal a ra uhel en oabl hag ober van da zifaragoellañ. 4 pe 5 vi a vez goret gant ar barez e-pad nebeutoc'h eget teir sizhun en un neizh savet e toull ur wezenn.
Uioù. Dreist-holl amprevaned tapet diwar-nij. Debriñ a c'hell ivez glazarded bihan pe logod ha frouezh en diskaramzer.
Tachenn anneziñ ar c'horag: e melen (hañv), e glas (goañv). Bevañ a ra er c'hoadoù gant gwez rouez pe e-kichen ar stêrioù. E reter ha kreisteiz Europa e vez gwelet. Divroañ a ra da Afrika er goañv (adalek fin miz Eost, penn kentañ miz Gwengolo).
Ar c'horag Europa a zo un evn liesliv amprevanetaer. Coracias garrulus eo e anv skiantel.
El gaig blau (Coracias garrulus) és un ocell de l'ordre dels coraciformes i l'única espècie de la seua família que habita al continent europeu.
En qualitat de nidificador està limitat a les planes empordaneses i a les planes lleidatanes més occidentals, però sempre en poca densitat. Situa el niu en el límit dels boscos, en el terreny obert, així com en conreus de secà que tinguin pocs arbres. Cerca arbres, murs i, de vegades, talussos per establir el niu, mal folrat, dins un forat. Pel maig ambdós progenitors s'alternen en la tasca de covament, que dura 14 dies, dels 4 o 7 ous i, després, faran el mateix en relació amb l'alimentació de la covada, que s'allarga fins a 28 dies, com a mínim (després de 28 dies, els pollets ja poden volar, però això no vol dir que, necessàriament, ja sàpiguen caçar i ser independents).[1]
Menja rèptils, petits mamífers, amfibis i insectes grans (llagostes, preferentment).
Viu a la Mediterrània occidental (incloent-hi el Marroc, Algèria i Tunísia), gairebé a tota l'Europa oriental i a l'Àsia central i és comú al Principat de Catalunya i al País Valencià a l'estiu i passatger a les Balears.
És un ocell essencialment estival, tot i que també es pot observar a la primavera, concretament a l'abril (que és quan retornen d'Àfrica), i a la fi de l'estiu o inici de la tardor puix que marxen generalment al sud d'Àfrica a final d'agost.
El gaig blau (Coracias garrulus) és un ocell de l'ordre dels coraciformes i l'única espècie de la seua família que habita al continent europeu.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Rholydd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: rholyddion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Coracias garrulus; yr enw Saesneg arno yw European roller. Mae'n perthyn i deulu'r Rholyddion (Lladin: Coraciidae) sydd yn urdd y Coraciiformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. garrulus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica.
Mae'r rholydd yn perthyn i deulu'r Rholyddion (Lladin: Coraciidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Rholydd Coracias garrulus Rholydd Abysinia Coracias abyssinicus.jpg)
.jpg)
2.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Rholydd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: rholyddion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Coracias garrulus; yr enw Saesneg arno yw European roller. Mae'n perthyn i deulu'r Rholyddion (Lladin: Coraciidae) sydd yn urdd y Coraciiformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. garrulus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica.
Mandelík hajní (Coracias garrulus) je středně velký, pestře zbarvený pták z čeledi mandelíkovitých. Je blízce příbuzný s vlhou.
Mandelík hajní je velký asi jako kavka, dorůstá přibližně 29–32 cm, váží kolem 180 g a v rozpětí křídel měří 52–58 cm. Je nádherně zbarvený, azurově modrý s červenohnědým hřbetem, pravoúhle zastřiženým ocasem, dlouhými křídly, silným zobákem a krátkýma nohama. Hlava, krk a spodina těla jsou světle modré se zelenavým nádechem. Hřbet, lopatky a raménko tmavohnědé. Svrchní křídelní krovky fialovomodré, letky černohnědé s modravým nádechem na vnějších praporech a u kořene světle modré. Ocas tmavomodrý, před tmavými špičkami světlejší, prostřední pár špinavě zelený, vnější pár rýdovacích per je nejdelší a má černé špičky. Jednotlivá pohlaví se zbarvením neliší; mladí jedinci mají bledší barvy, krk a prsa nahnědlé, krajní rýdovací pera bez černých špiček.[2] Při zpěvu vydává drsné zvuky „krak, krak, krak“.
Hnízdí v jižní, střední a jihovýchodní Evropě, západní a střední Asii a v severní Africe. Ptáci v srpnu až září na zimu migrují do východní Afriky, odkud se do střední Evropy začínají vracet obvykle během dubna. Mandelík je poměrně hojně rozšířen, ale v posledních třiceti letech[kdy?] jeho populace dosti rychle klesá.
V Česku v minulosti hnízdil pravidelně, i dost početně (i v koloniích), ovšem během 20. století zcela vymizel. V letech 1985–1989 byly zaznamenány max. tři páry. Poslední pravděpodobné hnízdění bylo zaznamenáno v roce 1991 v okolí Brna; v seznamu z roku 2003 je na území ČR zcela vymizelý.[3]. V současnosti (2005) jsou pozorováni jen ojediněle ptáci na tahu. Na naše území přilétal v dubnu až v květnu a odlétal v srpnu až září.
Tažný pták. Žije zpravidla osaměle, pouze v jižní Evropě také v koloniích. Dává přednost otevřené krajině v rovinách a pahorkatinách s roztroušenou zelení – menšími lesíky, většími parky, ovocnými sady, alejemi starých vykotlaných stromů atp. Usazuje se i ve větších lesních komplexech, pokud jsou v nich rozsáhlejší paseky a duté stromy. V mimohnízdní době se objevuje i na zcela bezlesých místech.[4]
Hnízdí jednotlivě, jednou ročně, během května. Na vhodných hnízdištích (hlinité stěny, doupné stromy) i více párů pohromadě, někdy ve společnosti dalších druhů, jako jsou kavky, vlhy, poštolky aj. (Dokud hnízdil v ČR, přiletoval již v párech.) Samec létá vysoko nad hnízdištěm a opakovaně se spouší střemhlav dolů, přičemž se hlasitě ozývá „ra kra kra kra krááá“. Místo hnízda volí samec; zaletuje ke vchodu a „ukazuje“ hnízdo samici.
Hnízdo má vždy v dutinách, zpravidla stromových (např. po datlech nebo žlunách), někdy v děrách hlinitých stěn, ve štěrbinách zdiva, případně v budkách. Dutiny ani budky nevystýlá. Snáší 4–6 čistě bílých vajec, na nichž sedí oba rodiče (samička déle). Mláďata krmí oba rodiče, v prvních dnech potravu podává pouze samička. Mláďata hnízdo opouštějí ve věku 25–30 dní a jsou ještě krmena v okolí hnízda. Nejvyšší dosažený věk v přírodě je více než 9 let.
Živí se téměř výhradně živočišnou potravou, zejména většími členovci, především hmyzem. (Ojediněle byli v potravě zaznamenáni drobní savci (rejsci, hraboši), drobné žáby či ještěrky atp.) Nestravitelné části vyvrhuje, vývržky (20–35 mm × 10–15 mm) se rychle rozpadají.
Kořist vyhlíží z vyvýšeného místa (větev stromu, kůl; sloup či dráty elektrického vedení atp.) a sletuje za ní na zem. Po zemi nechodí, i na krátké vzdálenosti přeletuje. V letu loví potravu zřídka.
Jsou uvádny poddruhy:
Mladý a dospělý mandelík
Mandelík v přírodě
Mandelík ve voliéře
Obrázky, zvuky či videa k tématu mandelík hajní ve Wikimedia Commons
Galerie mandelík hajní ve Wikimedia CommonsMandelík hajní (Coracias garrulus) je středně velký, pestře zbarvený pták z čeledi mandelíkovitých. Je blízce příbuzný s vlhou.
Ellekragen (Coracias garrulus) er en fugleart i familien ellekrager og eneste europæiske repræsentant for familien. Den lever fortrinsvis af insekter. Ellekragen er en meget sjælden gæst i Danmark.
Ellekragen er en trækfugl som yngler i det nordlige Afrika, sydlige og sydøstlige Europa, Mellemøsten og østpå til det sydvestlige Sibirien og Centralasien. Sin nordligste forekomst har den ved Den Finske Bugt og ved søen Ladoga i Rusland.[2] Den overvintrer over store dele af subsaharisk Afrika med en majoritet i det østlige Afrika.[2] Den trækker til sit vinterkvarter i august-september, undertiden ind i oktober, og vender tilbage til sit yngleområde i april-maj.[2]
Ellekragen deles op i to underarter, en med vestlig, nordlig og nordøstlig udbredelse og en med sydøstlig udbredelse:[3]
Ellekragen har tidligere været en ynglefugl i Danmark til omkring midten af 1800-tallet. Det sidste sikre ynglefund er fra 1868.[4]
Nu er den kun en meget sjælden træk- og sommergæst fra Østeuropa og i perioden 1990-2015 observeredes kun 6 individer i Danmark.[5]
Den er på størrelse med en allike, med stort hoved og kraftigt næb med en krogformet nedbøjning i spidsen. Ellekragen er umiskendelig ved sin farvetegning, en blandning af lyst grønblåt, rødbrunt og sort. I flugten er den endnu mere slående, idet de sorte vingefjer stikker ud i forhold til det stærkt blå. Den flyver hurtigt og kraftfuldt.
I vinterkvarteret i Kruger nationalpark, Sydafrika.
Ellekragen foretrækker åbne, tørre, savanne- og hedeagtige habitater med enkelte store gamle træer.[6] Positivt er også døde træer som udgør levestedet for insekter hvilket er ellekragens hovedføde.[6] Den er dagaktiv og har markante aktivitetstoppe tidligt om morgenen og sent på eftermiddagen. Ellers sidder den ofte stille nær sin rede med fri udsigt over eng og mark, eller på hegnsstolper, hvor den spejder efter bytte.
Ellekragen yngler i territorier, der forsvares overfor artsfæller. Den bygger sin rede i huller i gamle træer, helst i eg, asp eller bøg, men også gran og den lægger 3-5 hvide æg. Ofte overtager den huller efter spætter. Æggene ruges i cirka 18 døgn, fortrinsvis af hunnen, og ungerne bliver flyvedygtige efter 3-4 uger.[7]
Føden består hovedsageligt af insekter, men den æder også larver, orme, små frøer og til og med mus.
Verdensbestanden vurderes til 100.000-500.000 individer og af disse forekommer det absolutte flertal i Europa, især i øst. De største bestande findes i Rusland og Tyrkiet. Populationstrenden er nedadgående, især i nord. Den forsvandt som ynglefugl i Sverige 1967, i Tyskland i begyndelsen af 1900-tallet. Næsten alle europæiske bestande er nedadgående, men den kategoriseres alligevel som ikke truet (LC), fordi nedgangen ikke foregår tilstrækkeligt hurtigt.[1]
Ellekragen (Coracias garrulus) er en fugleart i familien ellekrager og eneste europæiske repræsentant for familien. Den lever fortrinsvis af insekter. Ellekragen er en meget sjælden gæst i Danmark.
Die Blauracke (Coracias garrulus) ist ein etwa hähergroßer Vertreter der Racken. Im deutschen Sprachraum wird die Art auch Mandelkrähe genannt. Der mit türkisfarbenen und azurblauen Gefiederbereichen sehr auffallend gefärbte Vogel ist in Europa der einzige Vertreter dieser Familie. Blauracken sind Weitstreckenzieher, das heißt alle verlassen im Spätsommer und Frühherbst ihre Brutgebiete in der westlichen, südlichen und zentralen Paläarktis, um vor allem im südlichen Afrika zu überwintern.
Blauracken brüten in natürlichen Baumhöhlen, in geräumigen Spechthöhlen oder graben in Sand- oder Lössabbrüche Brutröhren. Sie ernähren sich von großen Insekten, vor allem von Käfern, die von einem Ansitz aus erspäht und am Boden erbeutet werden.
Es werden zwei Unterarten anerkannt: Der weitaus größte Bereich des Verbreitungsgebietes wird von der Nominatform C. g. garrulus eingenommen. Im südöstlichsten Teil ist die etwas größere und weniger kontrastreich gefärbte Unterart C. g. semenowi verbreitet.
Der Hauptruf des Vogels ist ein raues, krächzendes Rack. Das Artepitheton garrulus bedeutet laut, schwätzend.
Der Gesamtbestand der Blauracke wird momentan als ungefährdet („least concern“) bewertet.[1] In Mitteleuropa war die Blauracke bis zur Mitte des 19. Jh. zwar nicht häufig, aber weit verbreitet. Heute ist sie hier bis auf wenige Restvorkommen ausgestorben, in Nordosteuropa und neuerdings auch in Südosteuropa und der Türkei sind signifikante Bestandsrückgänge zu verzeichnen.[2]
Blauracken erreichen eine Größe von 31–32 Zentimetern; ihr Gewicht liegt zwischen 130 und 160 Gramm. Sie sind damit geringfügig kleiner und leichter als ein Eichelhäher. Es besteht kein Größen- oder Gewichtsdimorphismus. Weibchen und Männchen gleichen sich in der Farbverteilung, Weibchen sind jedoch insgesamt blasser gefärbt.[3] Als einzige Rackenvögel sind sie in ihrem paläarktischen Verbreitungsgebiet unverwechselbar, nur im äußersten Südosten überlappen die Verbreitungsgebiete der Hinduracke und der Blauracke etwas. Die Hinduracke ist jedoch durch das Vorherrschen von Grüntönen und die bräunliche Brust gut zu unterscheiden.
Blauracken wirken großköpfig und kurzhalsig. Sie ähneln im Habitus einer kleinen Krähe, betont wird dieses Erscheinungsbild durch den mächtigen, deutlich gerundeten und leicht gehakten Schnabel. Türkisfarbene, azurbraune und tiefblaue Farbelemente überwiegen, wobei die türkisen der Sonne zugewandt hellblau erscheinen, im Schatten dagegen türkisgrün.[4]
Kopf, Hals und die gesamte Unterseite sind türkis. Stirn und Kinn sind weißlich-grau, hinter den Augen befindet sich eine kleine, unbefiederte schwarze Region. Der obere Rücken und die Schultern sind rötlich-zimtfarben, der untere Rücken violettblau, die Oberschwanzdecken ultramarinblau. Die beiden mittleren Steuerfedern sind dunkel-olivgrün, die anderen türkis-azurblau mit dunkleren Basen. Die beiden äußersten Steuerfedern sind geringfügig verlängert und dunkel gerandet. Die Handschwingen sind mehrheitlich braunschwarz, zu den Armschwingen hin im basalen Bereich türkis; die Armschwingen zu 3/5 braunschwarz und im basalen Bereich türkis. Die türkisen Bereiche sind auf der Oberseite farbintensiver; auf der Unterseite können die dunklen Schwingen je nach Lichteinfall purpurn schimmern. Die Kleinen Oberflügeldecken sind intensiv purpurblau, die übrigen wie auch die Unterflügeldecken mehrheitlich türkis. Die kurzen und schwachen Füße sind matt ockergelb, die Iris ist haselnussbraun, der Schnabel schwarzbraun.
Jungvögel ähneln adulten im Schlichtkleid. Verwaschene Brauntöne überwiegen, die türkisen und blauen Farbelemente sind kontrastärmer und blasser.
Kurz nach dem Ausfliegen vermausern die Jungvögel das Kleingefieder und einige oder alle Steuerfedern. Die Schwingenmauser erfolgt im Überwinterungsgebiet. Einjährige und ältere Blauracken wechseln nach der Brut noch im Brutgebiet das Kleingefieder und die inneren vier Handschwingen. Die Mauser der restlichen Schwingen sowie die der Steuerfedern erfolgt sehr langsam im Überwinterungsgebiet und ist erst kurz vor dem Heimzug abgeschlossen.[5]
Während der Balz und der Revierabgrenzung sind Blauracken akustisch recht auffällig,[6] in der Brutzeit und danach jedoch kaum zu hören. Der Erregungs- und Störungsruf der Blauracke ist ein raues Rak, das oft mehrmals wiederholt wird und knarrende oder krächzende Klangeigenschaften aufweist. Der Balzflug wird in der Aufstiegsphase von einzelnen Rak-Rufen begleitet, die im Sturzflug in ein rätschendes Rärrärrärrärrärr… übergehen[7] Schrecklaut ist ein krähenhaftes Kraaah, mit einem grellen, lauten Ärrrrr warnen Blauracken. Auch Perkussionslaute gehören zu ihren Lautäußerungen, wie zum Beispiel Schnabelschlagen gegen einen schwingenden Ast.
Die Blauracke ist eine wärmeliebende Art, die während der Brutmonate Mai, Juni und Juli möglichst trockene und warme Witterungsverhältnisse benötigt. Die Nominatform ist vor allem im östlichen, südlichen und südöstlichen Europa verbreitet. Ebenso ist die Art im westlichen Nordafrika (Maghreb), in weiten Teilen Spaniens sowie an der französischen Mittelmeerküste und einigen der großen Mittelmeerinseln vertreten. Auf Korsika und auf Kreta erscheint sie jedoch nur als Durchzieher. In Nordosteuropa brütet die Blauracke in Ostpolen und vereinzelt in den baltischen Staaten sowie im europäischen Russland. Im Gebiet des Ladoga-Sees erreicht sie mit ungefähr 60° nB ihre nördlichste Verbreitung. Weiter ostwärts weicht die Verbreitungsgrenze nach Süden und folgt im Wesentlichen der nördlichen Verbreitungsgrenze der Stieleiche.[9] In Asien erreichen die Vorkommen das südliche Mittelsibirien, sowie unter Auslassung der zentralasiatischen Steppengebiete den Nordwesten Irans. Die Unterart semenowi brütet im südwestlichen sowie den südlichen Teilen Zentralasiens, nach Osten hin bis Xinjiang.
Die Blauracke nistet vor allem am Rande sehr lichter Waldbestände, bevorzugt in alten Eichenwäldern und lichten Kiefernbeständen, die an insektenreiche Heidekrautbestände oder Wiesen, Weiden und andere extensiv genutzte Flächen grenzen. Zuweilen nutzt sie auch Streuobstwiesen und größere Parkgelände. Brutstandorte in Gewässernähe werden bevorzugt. Weiter südlich brütet sie in flussbegleitenden Gehölzen, und in Gehölzinseln in ansonsten weitgehend baumlosen Regionen. Als Höhlenbrüter ist sie auf das Vorhandensein von natürlichen Bruthöhlen oder alten Spechthöhlen angewiesen bzw. muss Sand-, Lehm- oder Lössabbrüche vorfinden, um Bruthöhlen selbst graben zu können. Um erfolgreich jagen zu können, benötigt sie Ansitze, von denen aus sie die Freiflächen nach Beute absucht. Wenn sie nicht verfolgt wird, meidet sie die Nähe des Menschen und menschlicher Siedlungen nicht.
Die Blauracke lebt im Tiefland und in Hügellandschaft. Die bisher höchstliegenden bekannten Brutgebiete befinden sich auf etwa 2000 Metern im Atlas.
Ihr Raumbedarf ist in durchschnittlichen Habitaten mit 15 Brutpaaren auf 100 km² (= 0,15 Paare/km²) relativ groß. Doch wurden in Optimalhabitaten Brutdichten von bis zu 9 Paaren/km² festgestellt.[7] Im letzten verbliebenen österreichischen Brutgebiet in der südöstlichen Steiermark brüteten auf etwa 27 km² bis zu 18 Brutpaare (= 0,67 Paare/km²).[10]
Alle Populationen und beide Unterarten sind Zugvögel, die meisten von ihnen obligate Langstreckenzieher mit reinen Zugdistanzen zwischen etwa 4000 und 8000 Kilometern. Die Überwinterungsgebiete liegen in der Dornbusch- und Akaziensavanne vor allem des südlichen Afrika, vornehmlich zwischen 20° und 25° Süd. In bedeutend geringerer Dichte überwintern Blauracken in geeigneten Habitaten weiter nördlich. Reine Wüsten, baumlose Halbwüsten sowie geschlossene tropische Waldgebiete werden nicht dauerhaft aufgesucht. Abhängig vom Nahrungsangebot streifen Blauracken in den Überwinterungsgebieten kleinräumig umher. Während des Herbstzuges, der meist nach einem kleinen Zwischenzug Mitte August voll einsetzt, legen die Westpopulationen am Südrand des nördlichen Savannengürtels längere Zugpausen ein, während die östlich über das Mittelmeer ziehenden Vögel vor allem im Sudan, im Bereich des Tschadsees, aber auch schon an der südlichen Mittelmeerküste längere Pausen machen. Auch der Anfang März beginnende Frühjahrszug wird mehrmals, aber nur für kürzere Stopovers unterbrochen; der nördliche Savannengürtel, zum Teil auch die südliche Mittelmeerküste sind die Hauptrastgebiete.[11]
Die meisten Blauracken ziehen in breiter Front. Die im südwestlichen Spanien brütenden Racken folgen lange der afrikanischen Atlantikküste nach Süden, bis sich die Zugfront im Savannengürtel nach Osten hin breit auffächert. In breiter Front überqueren die übrigen spanischen und französischen Racken die Sahara, die meisten in annähernd gerader Nord-Süd-Richtung; einige wenige wählen jedoch sofort eine südöstliche Richtung; sie treffen im unteren Niltal auf die Ostzieher. Die östlichen Populationen überqueren sowohl das Mittelmeer als auch die Sahara in breiter Front, doch wurden an Engstellen, wie zum Beispiel dem Niltal oder der somalischen Nordostküste an einzelnen Tagen Zugdichten von mehreren zehntausend Ziehern beobachtet. Der Heimzug der Westbrüter erfolgt auf denselben Routen wie der Wegzug, doch wird die Zugdistanz geradliniger und mit kürzeren Pausen zurückgelegt. Die meisten Ostbrüter ziehen jedoch in einer Zugschleife, wobei vor allem in Nordosteuropa brütende Vögel weit nach Osten hin ausweichen und über die Arabische Halbinsel hinweg in die Brutgebiete zurückkehren. Dieser gegen den Uhrzeigersinn gerichtete Schleifenzug wurde auch bei verschiedenen Würgerarten, zum Beispiel dem Rotkopfwürger beobachtet.[12] Mit durchschnittlichen Tagesstrecken von etwa 67 Kilometern verläuft der Wegzug etwas langsamer als der Heimzug, bei dem im Durchschnitt 110 Kilometer zurückgelegt werden.[7]
Mit dem Wegzug beginnen die mitteleuropäischen Altvögel Mitte August, Mitte September ist er abgeschlossen. Der Heimzug erfolgt ab Anfang März, die meisten mitteleuropäischen Blauracken kommen in der ersten Maidekade in ihr Brutgebiet zurück.
Die Nahrung der Blauracke besteht meist aus Insekten und anderen Gliederfüßern, wobei solche Beutetiere bevorzugt werden, die am leichtesten erreichbar sind und zumindest eine Größe von einem Zentimeter aufweisen.[13] Nur auf dem Zug nimmt sie auch pflanzliche Nahrung (Weintrauben, Feigen) zu sich. Große Käfer dominieren, doch gehören andere Insekten wie Heuschrecken, Libellen, Grillen, Zikaden, Schmetterlinge und Raupen ebenfalls zu ihren Beutetieren. Sie verzehrt auch Arten, die sich durch Abwehrstoffe schützen, offenbar ohne Schaden (Wanzen, Laufkäfer). Daneben werden aber auch – quantitativ allerdings nicht bedeutend – kleinere Säugetiere, Amphibien und Reptilien erbeutet.
Als Wartenjäger sitzt die Blauracke auf ihrem Ansitz (Pfahl, Leitungsdraht). Erspäht sie ein lohnendes Beutetier, lässt sie sich im Gleitflug fallen, ergreift die Beute am Boden und kehrt zu ihrer Warte zurück. Dort wird das Beutetier oft gegen eine harte Unterlage geschlagen und zuweilen auch in die Luft geschleudert, bevor es verschluckt wird. Fliehende Beutetiere werden überhaupt nicht oder nur kurz hüpfend verfolgt. Flugjagden kommen vor, sind aber nur bei Massenauftreten von Fluginsekten, wie zum Beispiel Termitenschwärmen, häufiger zu beobachten.
Die Blauracke ist tagaktiv mit zwei ausgeprägten Aktivitätsgipfeln am frühen Morgen und am späten Nachmittag. Dazwischen sitzt sie meist ruhig auf ihrem Ansitz. Außerhalb von Brut und Balzzeit ist ihre Anwesenheit wenig auffällig. Ihr Flug ist ein schnell fördernder, krähenartiger Ruderflug. Zu Fuß bewegen sich Blauracken kaum fort. Sie baden, indem sie im Flug kurz ins Wasser eintauchen.
Blauracken sind mäßig gesellig, können aber in aufgelockerten Kolonien brüten. Auf dem Zug und im Überwinterungsgebiet kommt es zu größeren Konzentrationen, wobei aber die Individualabstände von 100–200 Metern eingehalten werden.[14] Sie behaupten im Brutgebiet ein Territorium, das vor allem im Umkreis des Höhlenbaumes gegenüber Artgenossen energisch verteidigt wird. Dabei kann es auch zu Berührungskämpfen kommen. Gegenüber Höhlenkonkurrenten ist die Blauracke sehr häufig unterlegen.
Jungvögel legen ihren Kot in der Bruthöhle ab, ohne dass jedoch häufig sehr stark verschmutzte Höhlen beobachtet wurden. Bei Gefahr erbrechen sie ein sehr übelriechendes Magensekret in die Bruthöhle, das sie möglicherweise für potenzielle Prädatoren als Beute unattraktiver macht.[13]
Das Bruteintrittsalter ist nicht genau bekannt, dürfte aber auf Grund der regelmäßigen Anwesenheit nichtbrütender Einjähriger im Brutrevier bei zwei Jahren liegen. Blauracken führen eine monogame Saisonehe. Möglicherweise erlischt die Paarbindung auch außerhalb der Brutzeit nicht, sodass mehrjährige Partnerschaften vorkommen. Auch die große Brutortstreue beider Geschlechter dürfte zu häufigen Wiederverpaarungen letztjähriger Brutpartner führen. Die Balz und Paarbildung erfolgt bereits im Überwinterungsgebiet oder auf dem Heimzug. Wesentlichste Balzelemente sind anhaltende wechselseitige Verbeugungen begleitet von langen Rufreihen, Beuteübergaben und Verfolgungsflüge mit Höhlenzeigen. Die spektakulären Sturzflüge der Männchen im Brutrevier dienen vor allem der Revierabgrenzung.
Blauracken sind Höhlenbrüter, also auf das Vorhandensein von Spechthöhlen (meist Schwarzspecht oder Grünspecht) oder natürlichen Höhlungen in Bäumen angewiesen. Sie graben auch 50–60 Zentimeter tiefe Niströhren in Sandstein-, Lehm- oder Lössabbrüche. Gelegentlich kommen Gebäudebruten vor, in weitgehend baumlosen Gebieten wie in Inneranatolien brüten Blauracken in Erdhöhlen.[15] Nistkästen werden angenommen. Nistmaterial wird nicht eingetragen, vorhandenes sogar entfernt.
Als Höhlenbäume kommen alle Baumarten der Niederungen in Frage, in Europa besteht eine gewisse Präferenz für Kiefern und Eichen. Die verbliebenen Blauracken in Ostösterreich brüten in Buchen, alten Obstbäumen und zunehmend in Nistkästen.[16] Die Höhlen liegen meist recht hoch, im Durchschnitt bei etwa 8 Metern.[17]
Blauracken brüten einmal im Jahr. Über Nachgelege bei Gelegeverlust liegen keine Angaben vor. Legebeginn ist in Südeuropa frühestens Mitte Mai mit einem Gipfel in der ersten Junihälfte; in nördlicheren Brutgebieten ein bis zwei Wochen später. Ein Gelege besteht aus 4–6 (2–7) reinweiß glänzenden, kurzovalen Eiern mit den durchschnittlichen Maßen von 35,80 × 28,26 Millimetern.[18] Sie werden in einem Abstand von 48 Stunden gelegt und ab dem letzten Ei fest bebrütet. Beide Partner brüten, mehrheitlich jedoch das Weibchen, das auch die Küken anfangs hudert und in dieser Zeit vom Männchen mit Nahrung versorgt wird. Die Brutdauer variiert zwischen 18 und 19 (17–20) Tagen. Die Küken schlüpfen nackt und blind. Nach 26–28 (25–30) Tagen verlassen die Nestlinge die Höhle und werden noch eine gewisse Zeit von den Eltern geführt.[18] Zur Dismigration liegen keine Daten vor. Ihren ersten Wegzug beginnen die Jungvögel 1–2 Wochen nachdem die Altvögel das Brutrevier verlassen haben.
Angaben zum Bruterfolg sind spärlich. Offenbar ist die Reproduktionsrate der am Nordrand des Verbreitungsgebietes brütenden Populationen mit 1,5–1,8 flüggen Jungvögeln zu gering, um den Bestand auf Dauer sicherstellen zu können. Dem steht eine Ausfliegerate von im Mittel 5,4 Jungvögeln in den expandierenden mediterranen Brutgebieten Frankreichs gegenüber.[2]
Zur Blauracke liegen insgesamt nur 126 Wiederfunde beringter Vögel vor. Wie bei allen Vögeln und insbesondere bei Fernziehern werden die Verluste im ersten Lebensjahr besonders groß sein, detaillierte Daten sind jedoch nicht vorhanden. Ein nestjung beringter Vogel wurde in Ungarn mit 6 Jahren und 11 Monaten wieder abgelesen, in Polen wurde ein 9 Jahre und 2 Monate alter Vogel abgeschossen.[19]
Coracias garrulus ist einer von sieben Vertretern der Gattung Coracias, die mit fünf Arten in der Afrotropis, und je einer in der Paläarktis und der Orientalis vertreten ist. Zusammen mit der kleinen Gattung Eurystomus bildet sie die Familie Coraciidae. Zurzeit werden zwei nur schwach differenzierte Unterarten beschrieben, die räumlich relativ gut voneinander getrennt sind, da C. g. garrulus am südlichen Rand seines Verbreitungsgebietes nur in geringen Zahlen vorkommt (s. Verbreitungskarte).
Der Gefährdungsstatus der Art wurde 2005 durch BirdLife International von LC (=least concern – keine Gefährdung) auf NT (near threatened – Vorwarnstufe) hochgestuft.[1] Dafür sind vor allen die starken Rückgänge in Nordosteuropa und der sich abzeichnende Bestandsrückgang in Südosteuropa und in der Türkei sowie die anhaltende Gefährdung ziehender Blauracken verantwortlich. Dem stehen annähernd stabile oder nur leicht rückläufige Bestandsverhältnisse in Spanien und eine Expansion im mediterranen Frankreich und in Italien sowie – soweit die spärlichen Daten Rückschlüsse erlauben – ein ebenfalls eher nur leicht rückläufiger Brutbestand im zentralen Osteuropa und in Zentralasien gegenüber. In Portugal scheint der Bestand stärker als in Spanien zurückzugehen und dürfte zurzeit nicht wesentlich mehr als 100 Brutpaare umfassen.[20]
Der Bestand der Nominatform in Europa wurde 2009 auf mindestens 55.000 und maximal 117.000 Brutpaare geschätzt, von denen höchstens 25.000 in Staaten der EU brüten. Dies entspricht zumindest der Hälfte des Gesamtbestandes von Vögeln der Unterart C. g. garrulus in Europa. Über die Bestandszahlen von C. g. semenowi liegen keine Angaben vor.[2] Fry & Fry (1999) dagegen beziffern den Gesamtbestand vage mit Millionen und geben an, dass allein im Gebiet der beiden Tsavo-Nationalparks 500.000–700.000 Individuen überwintern.[7] Die besten Blaurackenbestände beherbergen heute Spanien, Rumänien, die Ukraine, Russland, Zypern und die Türkei. In Mitteleuropa brütet mit etwa 1000 Paaren nur mehr in Ungarn eine nennenswerte Anzahl dieser Vögel.[21]
Verantwortlich für den Bestandsrückgang sind, neben zunehmend atlantisch geprägten Klimaverhältnissen in den aufgegebenen ehemaligen Brutgebieten Mitteleuropas, vor allem der Biozideintrag und damit einhergehender Rückgang der Beutetiere, die Umwandlung früher extensiv genutzter Landschaftsgebiete in intensiv bebaute, ausgeräumte „Agrarfabriken“ sowie die Zusammenlegung kleiner, reich strukturierter Agrarflächen in große Monokulturen und damit einhergehender Verlust der ökologisch besonders wertvollen Randzonen. Auch forstwirtschaftliche Maßnahmen, insbesondere großflächige Schädlingsbekämpfung und Entfernung von Totholz verschlechtern die Biotopqualität für die Art. Dazu kommen erhebliche Beeinträchtigungen der Lebensumstände in den Überwinterungsgebieten. Gravierend wirkt sich auch der Abschuss ziehender Blauracken in vielen Staaten aus. Vor allem in Oman werden jährlich hunderte Blauracken getötet. Nicht unbeträchtlich sind weiters die Verluste, die die Art im Straßenverkehr und durch Kollisionen mit Stromleitungen und Windkraftanlagen erleidet.[22] Als natürliche Prädatoren kommen vor allem verschiedene Greifvögel und Marder in Frage.
Als wirkungsvollste Schutzmaßnahmen haben sich neben dem Erhalt geeigneter Landschaftsstrukturen das Anbringen von Nistkästen und das Aufstellen von Sitzkrücken erwiesen. In Landwirtschaftsgebieten tragen eine möglichst differenzierte Bodennutzung und gestaffelte Mähtermine wesentlich zum Erhalt der Habitatqualität bei.
Ihre größte Verbreitung dürfte die Blauracke in den durch besonders heiße Sommer gekennzeichneten Jahren 1774–1824 gehabt haben. Ihr Brutgebiet reichte damals bis ins nördliche Südschweden und erreichte Finnland. Im mittleren und südlichen Deutschland, Westfrankreich und Ostösterreich scheint sie ein häufiger Brutvogel gewesen zu sein. Noch in den 1950er Jahren lag der Brutbestand der Art in der Steiermark bei 500 Brutpaaren.[23] Nur in der Schweiz, Liechtenstein, Belgien und den Niederlanden hat die Blauracke offenbar nie oder nur ausnahmsweise gebrütet. Der bald danach einsetzende Bestandsrückgang und Arealschwund wird vor allem auf klimatische Veränderungen, auf zunehmend stärker werdende atlantische Wettereinflüsse, vor allem aber auf Pestizideintrag und großräumige Umstellungen in der landwirtschaftlichen Nutzung zurückgeführt.[24]
Zuerst räumte die Art nach und nach ihre skandinavischen Brutgebiete, bis 1967 das letzte Vorkommen auf Fårö erlosch.
In Deutschland verschwand die Blauracke zuerst aus ihren nördlichen und nordwestlichen Brutgebieten, während sich im östlichen Niedersachsen, in Baden-Württemberg und in Bayern bis in die 40er und 50er Jahre des 20. Jh. kleine Bestände halten konnten. In der DDR brüteten 1976 noch maximal 27 Paare. Die letzten Vorkommen in der Colbitz-Letzlinger Heide erloschen 1989, die in der Niederlausitz ein Jahr später.[25] 1994 kam es in Baden-Württemberg zu einer erfolgreichen Brut.[26]
In Österreich verschwand die Blauracke zuerst aus ihren Brutgebieten in Niederösterreich, danach räumte sie innerhalb weniger Jahre die zuvor recht gut besetzten Reviere im Klagenfurter Becken. In den 70er und 80er Jahren wurden schließlich die Brutplätze im Grazer Becken, sowie in der West- und nördlichen Oststeiermark zur Gänze aufgegeben.[27] Diese Entwicklung wurde durch die fast lückenlose Umwandlung unterschiedlich landwirtschaftlich genutzter- und strukturierter Flächen in Mais-Monokulturen ausgelöst.[24] Im Vorarlberger Bodenseegebiet scheiterte 1965 ein Brutversuch wegen Abschüssen der Altvögel. Als Durchzieher wird die Art im Rheindelta und den angrenzenden Riedgebieten noch gelegentlich beobachtet.[28] Heute brüten in einem kleinen Gebiet in der Nähe von Straden/Südoststeiermark die letzten Blauracken Österreichs.[16] 2011 wurden dort noch zwei erfolgreiche Bruten festgestellt. 2013 brüteten 5 Paare erfolgreich und 16 Jungvögel flogen aus.[29] Diese letzte Population Mitteleuropas ist auf ein Gebiet von etwa 30 km² beschränkt. Trotz intensivster Schutzmaßnahmen unter wissenschaftlicher Begleitung ist ihre Zukunft ungewiss, vor allem auch deshalb, weil kein Genaustausch mit anderen Populationen stattfinden kann.[30]
Aus der Schweiz ist ein Brutversuch von 1896 in der Gegend von Meyrin bekannt geworden. Auch der scheiterte, da der fütternde Altvogel abgeschossen wurde. Die spärlichen Zugzeitbeobachtungen (durchschnittlich Oberengadin, dem Tessin und dem Gebiet um den Thunersee.[28]
Auch in Ungarn räumte die Blauracke nach den 1960er Jahren viele Brutgebiete vor allem im Westen und Südwesten des Landes und in den nördlichen Randlagen der Mittelgebirge. In den Schlüsselzonen zwischen Donau und Theiß, an der Theiß und östlich davon konnte sich die Art jedoch halten. Heute brüten in diesen Bereichen etwa 1000 Paare, über die Hälfte davon in besonderen Schutzgebieten (SPA = Special Protected Area); der Bestand gilt als stabil.[31]
In Slowenien konnten zwischen 2005 und 2011 keine erfolgreichen Bruten nachgewiesen werden. Spätestens seit Anfang des 21. Jh. ist die Art aus der Tschechischen Republik verschwunden und auch in der Slowakei scheint sie sich nicht halten zu können. In Nordostpolen und im Baltikum waren die Blaurackenbestände bis ins letzte Viertel des 20. Jh. relativ stabil. In Polen ist der Bestand in den Jahren 1980–2000 von mehr als 1000 auf etwa 100 Brutpaare zurückgegangen.[25] 1970 wurden 1000–2000 brütende Blauracken in Litauen vermutet, 2004 konnten noch 20 Paare nachgewiesen werden. Ähnlich verläuft die Entwicklung in Estland, wo in den 1950er und frühen 1960er Jahren noch Tausende von Brutpaaren vorkamen. Danach begann der sehr rasche Rückgang, sodass bereits um 2000 weniger als 15 Paare regelmäßig vor allem im Süden des Landes brüteten. 2010 wurde die letzte erfolgreiche Brut mit zwei flüggen Jungvögeln festgestellt.[32]
Die Blauracke (Coracias garrulus) ist ein etwa hähergroßer Vertreter der Racken. Im deutschen Sprachraum wird die Art auch Mandelkrähe genannt. Der mit türkisfarbenen und azurblauen Gefiederbereichen sehr auffallend gefärbte Vogel ist in Europa der einzige Vertreter dieser Familie. Blauracken sind Weitstreckenzieher, das heißt alle verlassen im Spätsommer und Frühherbst ihre Brutgebiete in der westlichen, südlichen und zentralen Paläarktis, um vor allem im südlichen Afrika zu überwintern.
Blauracken brüten in natürlichen Baumhöhlen, in geräumigen Spechthöhlen oder graben in Sand- oder Lössabbrüche Brutröhren. Sie ernähren sich von großen Insekten, vor allem von Käfern, die von einem Ansitz aus erspäht und am Boden erbeutet werden.
Es werden zwei Unterarten anerkannt: Der weitaus größte Bereich des Verbreitungsgebietes wird von der Nominatform C. g. garrulus eingenommen. Im südöstlichsten Teil ist die etwas größere und weniger kontrastreich gefärbte Unterart C. g. semenowi verbreitet.
Der Hauptruf des Vogels ist ein raues, krächzendes Rack. Das Artepitheton garrulus bedeutet laut, schwätzend.
Der Gesamtbestand der Blauracke wird momentan als ungefährdet („least concern“) bewertet. In Mitteleuropa war die Blauracke bis zur Mitte des 19. Jh. zwar nicht häufig, aber weit verbreitet. Heute ist sie hier bis auf wenige Restvorkommen ausgestorben, in Nordosteuropa und neuerdings auch in Südosteuropa und der Türkei sind signifikante Bestandsrückgänge zu verzeichnen.
O gai azul (de nombre scientifico Coracias garrulus, (Linnaeus, 1758)) ye una especie d'au d'o chenero Coracias en a familia Coraciidae, de polidas colors azuls. Se puet veyer en Aragón, de verano, en a parti sudeste d'a provincia de Uesca y en a val de l'Ebro. Os cambios en as trazas de treballar l'agricultura y a modernización de reganos han feito cayer o suyo numero d'exemplars, y en achiquir-se o suyo habitat en periglo a suya población en a peninsula ha baixau en un 40 %.
Quan l'au se mete agalladera y ye de mas fácil veyer, se ferá un censo popular. Tamién se meterán emisors vias satelite a bells exemplars ta controlar as suyas migracions enta Africa.
Qelaşînk qeleşînk, bûkcuhî, şînşînk,qerejok, kerhajo, keraco, qirhajo, kaselleşînke, xumeşînke an qelaşînkê Ewropayê (Coracias garrulus), cureyekî masîgiran e.
Du binecureyên qelaşînkan hatine danasîn ta niha:
Qelaşînk çûkekî qelew e ku dirêjiya wî di navbera 29–32 cm de ye û tevî baskan dirêjiya wî di navbera 52–58 cm de ye. Giraniya qelaşînkê nêr di navbera 127 – 160 graman de û yê mê di navbera 130 – 154 graman de ye. Rengê wî şîn û rengê paşiya wî pirteqalî-qeheweyî ye.[2]
Hinek komên qelaşînkan bi riya Hindistanê ber bi aliyê Afrîkayê ve koçber dibin. Qelaşînk li balafirekî dehimî bû gor ku hatibû tomarkirin jor deryaya Erebistanê.[3] Qelaşînk li ser daran, dîreg an têlan dilîse. Dengê wî wekî qirikan e ku sext e. Qelaşînk li xijendeyên biçûk wek qirtîş û marên biçûk, çûkên jar, pîrê, kojerên biçûk, beq, mêş û mûr wekî çirçirk, kulî, sedpî û kêzikan digere û dixwe.[4] Qelaşînk nêzî şeş hêkan dike di hêlînên avakirî di kunên daran.
Qelaşînk cotgehên tevlihev, newalên çeman, û deştên zuha û germ ku tê de darên belavbûyî dijî ye.
Binecureyê qelaşînkê (C. g. garrulous) li bakur-rojavaya Afrîkayê, başûr-rojava û başûr-navîna Ewropayê, Asyaya biçûk (Tirkiye û Bakurê Kurdistanê) ta bakur-rojavaya Îranê (rojhilatê Kurdistanê) û başûr-rojavaya Sîbîryayê li Rûsyayê belav dibe.[5]
Qelaşînk qeleşînk, bûkcuhî, şînşînk,qerejok, kerhajo, keraco, qirhajo, kaselleşînke, xumeşînke an qelaşînkê Ewropayê (Coracias garrulus), cureyekî masîgiran e.
Šilvarnis aba šilvarnė (luotīnėškā: Coracias garrulus, onglėškā: European Roller, vuokīškā: Blauracke) ī nuognē spalvuots paukštis, poikē atpažīstams vagol sava rīšku aprieda.
Anon makaulė, spronds ė kūna apatė ī švėisē mielinė, so žalio žvėlgesio. Sparnā ėr oudega ī tomsē mielinė, nogara ė petē rīškē rodė. Snaps ī jouds. Staibio gelsvā pilkšvo ī. Šilvarnė jaunėklē tuokė spalvuotė nie.
Lietovuo šilvarnis vėituom nie tonkos vuo tonkesnis ī medingūs vėitūs. Čiuonās laikas nug gegožė lėgė rogpjūtė. Gīven retūs pošīnūs. Anam patėink topietė ont sausū šakū. Kiaušius ded geniū padėrbėntūs ouksvūs. Ded 4-6 baltus kiaušius. Perėn 18-19 dėinū.
Šilvarnē gaud stombius vabzdius.
Šilvarnis aba šilvarnė (luotīnėškā: Coracias garrulus, onglėškā: European Roller, vuokīškā: Blauracke) ī nuognē spalvuots paukštis, poikē atpažīstams vagol sava rīšku aprieda.
Anon makaulė, spronds ė kūna apatė ī švėisē mielinė, so žalio žvėlgesio. Sparnā ėr oudega ī tomsē mielinė, nogara ė petē rīškē rodė. Snaps ī jouds. Staibio gelsvā pilkšvo ī. Šilvarnė jaunėklē tuokė spalvuotė nie.
Lietovuo šilvarnis vėituom nie tonkos vuo tonkesnis ī medingūs vėitūs. Čiuonās laikas nug gegožė lėgė rogpjūtė. Gīven retūs pošīnūs. Anam patėink topietė ont sausū šakū. Kiaušius ded geniū padėrbėntūs ouksvūs. Ded 4-6 baltus kiaušius. Perėn 18-19 dėinū.
Šilvarnē gaud stombius vabzdius.
Η Χαλκοκουρούνα είναι πτηνό της οικογενείας των Κορακιιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Coracias garrulus και περιλαμβάνει 2 υποείδη.[4] Στην Ελλάδα απαντά το υποείδος Coracias garrulus garrulus (Linnaeus, 1758)
Είναι αποκλειστικά μεταναστευτικό είδος, δηλαδή ποτέ δεν βρίσκεται στην ίδια περιοχή όλο το έτος. Είτε βρίσκεται εκεί ως αναπαραγωγικό πτηνό (καλοκαίρια), είτε όχι, αφού μεταναστεύει διανύοντας πολύ μεγάλες αποστάσεις (βλ. Γεωγραφική κατανομή).
Η ονομασία του γένους είναι αρχαία ελληνική και προέρχεται από τη λέξη κόραξ (=ο κόρακας, το κοράκι): <κόραξ, -κος + κατάληξη -ίας (πρβλ. στρουθ-ίας, φοινικ-ίας).[5]
H ονομασία του είδους είναι λατινική και, προέρχεται από το ρήμα garrio το οποίο, όμως, προέρχεται και πάλι από την αρχαία ελληνική, ως αντιδάνειο: garrūlus < garrio [αρχ. γαρύω (=μιλάω ακατάπαυστα, φλυαρώ, αρθρώνω κραυγές), πρβλ. γñρυς, -υος (=η φωνή)] . Έτσι, παρόλο που ο όρος «φλύαρος» είναι επιστημονικά λίγο αδόκιμος, είναι ο μόνος πλησιέστερα στην ακριβή μετάφραση της λατινικής λέξης garrūlus.
Η αγγλική του ονομασία Roller, οφείλεται στο τελετουργικό επίδειξης των αρσενικών κατά την αναπαραγωγική εποχή, οπότε πραγματοποιούνται περιστροφές (rolls) στον αέρα.
Η ελληνική λαϊκή ονομασία του είδους, παραπέμπει στα ποικίλα χρώματα του σώματος του πτηνού, μέσα στα οποία κυριαρχεί το χρώμα του χαλκού.[6]
Η χαλκοκουρούνα περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Λινναίο με τη σημερινή της επιστημονική ονομασία, το 1758. Παλαιότερα, σχημάτιζε υπερείδος (superspecies) μαζί με τα είδη Coracias caudatus και Coracias abyssinicus, αλλά αργότερα δείχτηκε ότι τα δύο τελευταία συνδέονταν περισσότερο ταξινομικά μεταξύ τους, απ’ ότι το καθένα ξεχωριστά με το παρόν είδος.[7] Σήμερα αναγνωρίζονται 2 υποείδη, σχετικά χαλαρά διαφοροποιημένα μεταξύ τους, που όμως, καταλαμβάνουν καλώς οριοθετημένες περιοχές. (βλ. Γεωγραφική κατανομή)
Τα υποείδη της χαλκοκουρούνας κατανέμονται σε μία σχετικά στενή Ευρασιατική ζώνη και, σε κάποιες περιοχές της ΒΔ. Αφρικής όπου και αναπαράγονται. Αυτό γίνεται τα καλοκαίρια, ενώ τους κρύους μήνες του έτους, μεταναστεύουν στην Αφρική, της οποίας καταλαμβάνουν μεγάλες περιοχές, με τον κύκλο να επαναλαμβάνεται το επόμενο έτος. Φαίνεται ότι οι χαλκοκουρούνες είναι θερμόφιλα πτηνά, τα οποία απαιτούν ζεστό και ξηρό καιρό κατά τη διάρκεια της περιόδου αναπαραγωγής, τους μήνες Μάιο, Ιούνιο και Ιούλιο.
Τα δυτικά όρια της επικρατείας αναπαραγωγής βρίσκονται στη νότια Ιβηρική και τις μεσογειακές γαλλικές ακτές, όπως και στη δυτική Β. Αφρική (Μαγκρέμπ), ενώ τα ανατολικά όρια βρίσκονται στις νοτιοδυτικές και νότιες περιοχές της Κ. Ασίας και, ανατολικά προς το Xinjiang της Κίνας. Τα βόρεια όρια βρίσκονται στις 60°, περίπου γεωγραφικό πλάτος, στην περιοχή της λίμνης Λαντόγκα (Ladoga) και τα νότια στο Ιράν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι πολύ σπάνιο με μόλις 106 παρατηρήσεις από το 1950 έως το 2007, κυρίως μεταξύ Μαΐου και Ιουλίου.[8]
(σημ. με έντονα γράμματα το υποείδος που απαντά στον ελλαδικό χώρο)
Τα περισσότερα ευρωπαϊκά άτομα της χαλκοκουρούνας μεταναστεύουν σε ένα ευρύ μέτωπο προς τις μεγάλες εκτάσεις της Δ., Κ. και Ν. Αφρικής, αλλά έχουν παρατηρηθεί και μεταναστεύσεις σε στενά μέτωπα, όπως στην κοιλάδα του Νείλου ή της Σομαλίας, προς τη βορειο-ανατολική ήπειρο. Κάποιοι ασιατικοί πληθυσμοί καταφθάνουν στην Αφρική μέσω Ινδίας. Μάλιστα, έχει καταγραφεί περιστατικό σύγκρουσης με αεροσκάφος πάνω απο την Αραβική Θάλασσα.[13]
Η αποδημία από τις περιοχές της κεντρικής Ευρώπης ξεκινάει ήδη στα μέσα Αυγούστου, ενώ μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου έχει ολοκληρωθεί. Η επιστροφή αρχίζει από τα μέσα Απριλίου και, στις περισσότερες χώρες της κεντρικής Ευρώπης οι χαλκοκουρούνες έχουν επανέλθει κατά το πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου στην περιοχή αναπαραγωγής τους. Οι μέσες ημερήσιες αποστάσεις που διανύονται είναι, περίπου 67 χιλιόμετρα για τη φθινοπωρινή και 110 χιλιόμετρα για την ανοιξιάτικη μετανάστευση.[14]
Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί μεταξύ άλλων από το Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Νορβηγία, τη Φινλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο, τις Σεϋχέλλες και τις Κομόρες, αλλά και από την Ισλανδία.[3]
Στην Ελλάδα, η χαλκοκουρούνα είναι καλοκαιρινό αναπαραγόμενο είδος, κυρίως στη βόρεια χώρα. Είναι ιδιαίτερα τοπικά περιορισμένο και κινδυνεύει άμεσα από τη λαθροθηρία.[15]
Οι χαλκοκουρούνες του ευρωπαϊκού υποείδους αναπαράγονται σε όλη την εύκρατη, μεσογειακή αλλά και στεπώδη ζώνη, με κύριο χαρακτηριστικό τα ζεστά καλοκαίρια. Προτιμούν πεδινές ανοικτές εκτάσεις με κοιτίδες δάσους βελανιδιάς (Quercus sp.), ώριμους πευκώνες (Pinus sp.) με ξέφωτα γεμάτα ρείκια, οπωρώνες, μικτές αγροτικές εκτάσεις, κοιλάδες ποταμών και πεδιάδες με διάσπαρτα αγκαθωτά ή φυλλωμένα δένδρα. Επειδή ανήκει στα είδη που αναπαράγονται σε κοιλότητες (cavity nesters), εξαρτάται άμεσα από την παρουσία παλαιών δένδρων, που φέρουν εγκαταλελειμμένες φωλιές δρυοκολάπτη (Picus viridis), συνήθως σε παραποτάμιες λεύκες (Populus alba), λιγότερο συχνά σε ιτιές (Salix sp). Πιο σπάνια χρησιμοποιούν κουφάλες πλατάνων (Platanus orientalis), τοίχους ή αμμώδεις ποτάμιες όχθες (Tron et al. 2006, Pool et al.), όπου μπορούν να σκάψουν εύκολα το μαλακό υλικό.
Επειδή οι χαλκοκουρούνες βρίσκονται πάντοτε στην Αφρική όταν διαχειμάζουν, απαντούν είτε στην ξηρή δασώδη σαβάνα με κύριο δένδρο την ακακία, είτε σε πεδιάδες με διάσπαρτους θάμνους (del Hoyo et al. 2001). Τα ακραία οικοσυστήματα, δηλαδή οι έρημοι, οι ημιερημικές περιοχές καθώς και τα πυκνά τροπικά δάση, συνήθως αποφεύγονται. Γενικά, ανεξάρτητα από την εποχή, η χαλκοκουρούνα είναι είδος, που συχνάζει σε μικρά υψόμετρα, δηλαδή σε πεδινές περιοχές με κάποιους διάσπαρτους λόφους.
Στην Ελλάδα απαντά σε ανοικτές περιοχές με διάσπαρτα δένδρα, χαμόκλαδα, άλση, ανοικτά δάση, αλλά και μεμονωμένα δένδρα στις άκρες των δρόμων.[15]
Η χαλκοκουρούνα είναι από εκείνα τα είδη, που είναι αδύνατον να τα μπερδέψει κάποιος στην ορνιθολογική παρατήρηση. Τα εντυπωσιακά χρώματα του πτερώματός της, την κάνουν άμεσα αναγνωρίσιμη (indinstinguishable) [ii] ανάμεσα στα ευρωπαϊκά πτηνά. Έχει το μέγεθος ενός μελισσοφάγου, αλλά είναι πιο στιβαρή και έχει κοντό λαιμό. Το πτέρωμά της κυριαρχείται από το συνδυασμό του μπλέ, του βαθυγάλαζου (azure) και του καστανού χρώματος που, σε συνδυασμό με την σκούρα κάτω επιφάνεια των πτερύγων -κατά την πτήση- τής δίνουν από τους ωραιότερους χρωματισμούς στα ευρωπαϊκά πουλιά, μαζί με την αλκυόνα και το μελισσοφάγο. Μάλιστα το πτέρωμά της ιριδίζει ανάλογα με τη γωνία πρόσπτωσης του ηλιακού φωτός και, φαίνεται από στιλπνό βαθυγάλαζο έως τιρκουάζ γαλαζοπράσινο (χρώμα του χαλκού).[16]
Συγκεκριμένα, το κεφάλι, ο λαιμός, και ολόκληρο το κάτω μέρος είναι τιρκουάζ. Το μέτωπο και το πηγούνι είναι υπόλευκα-γκρι, ενώ πίσω από τα μάτια υπάρχει μικρή, άπτερη μαύρη περιοχή. Το πάνω μέρος της πλάτης και των ώμων (scapulars) είναι κοκκινωπό-κανελί, ενώ το κάτω μέρος της πλάτης μπλε ιώδες και το ουροπύγιο, βαθύ μπλε. Τα δύο μεσαία φτερά της ουράς είναι σκούρα ελαιοπράσινα, και η υπόλοιπη ουρά τιρκουάζ-γαλάζια-μπλε με πιο σκούρες βάσεις. Τα δύο εξωτερικά φτερά της ουράς είναι ελαφρώς επιμηκυσμένα με σκοτεινά περιθώρια. Τα πρωτεύοντα ερετικά της πτέρυγας είναι κυρίως καφέ-μαύρα, αλλά τα δευτερεύοντα ερετικά έχουν μόνο στη βάση τους αυτό το χρώμα, και καθ’ όλο το υπόλοιπο μήκος τους μία εναλλαγή από διαβαθμίσεις μεταξύ τιρκουάζ και μπλε που, συν τοις άλλοις, ιριδίζει ανάλογα με το ηλιακό φώς, δίνοντας εντυπωσιακή στιλπνότητα στο συνολικό πτέρωμα. Τα ελάσσονα ανώτερα καλυπτήρια έχουν έντονο σκούρο μπλε χρώμα, ενώ τα υπόλοιπα καθώς και τα καλυπτήρια της κάτω επιφανείας είναι κυρίως τιρκουάζ.
Το μαυροκαφετί ράμφος είναι κοντόχοντρο και ισχυρό, με την άνω σιαγόνα (ρινοθήκη) να έχει αγκιστρωτό άκρο. Οι ταρσοί και τα πόδια είναι κοντά και αδύναμα, με χρώμα θαμπό κίτρινο της ώχρας, ενώ η ίριδα έχει χρώμα καφέ στο χρώμα του φουντουκιού.
Τα θηλυκά μοιάζουν πολύ με τα αρσενικά, αν και το καθαρό τιρκουάζ χρώμα πολλών περιοχών του αρσενικού, εδώ περιέχει περισσότερο καφέ-καστανό, ιδιαίτερα στο κεφάλι και στη ράχη.[17] Τα νεαρά άτομα μοιάζουν πολύ με τα θηλυκά, αλλά οι «ξεπλυμένες» καφέ αποχρώσεις κυριαρχούν, ενώ τα τιρκουάζ και μπλε στοιχεία χρώματος είναι λιγότερο οριοθετημένα και πιο αχνά.
Για να κυνηγήσουν με επιτυχία οι χαλκοκουρούνες, χρειάζονται ανοικτές θέσεις, ιδιαίτερα τα λιβάδια και τις καλλιέργειες σιτηρών, από τις οποίες «σαρώνουν» οπτικά την περιοχή για θηράματα. Συνήθως εποπτεύουν το χώρο από την κορυφή ενός δένδρου, από φράκτες, περιφράξεις, ένα πάσαλο ή, ακόμη και από γραμμές τροφοδοσίας ηλεκτρισμού αν νοιώθουν ότι δεν απειλούνται.[18] Επίσης αναζητούν τη λεία τους σε αμπελώνες, αν το έδαφος κρατά κάποια κάλυψη βλάστησης (Tron et al. 2006).
Η βασική τους λεία είναι τα έντομα και διάφορα αρθρόποδα, με μέγεθος τουλάχιστον 1 (ένα) εκατοστό.[19] Μόνο κατά τη μετανάστευση προσθέτουν φυτική τροφή στο διαιτολόγιό τους, κυρίως σταφύλια και σύκα. Από τα έντομα, τα μεγάλα σκαθάρια κυριαρχούν, αλλά συμπεριλαμβάνονται και ακρίδες, σκολόπενδρες, λιβελλούλες, τζιτζίκια, γρύλοι, πεταλούδες και κάμπιες στη λεία τους. Μικρά θηλαστικά, αμφίβια και ερπετά μπορεί να καταναλώνονται, αλλά όχι σε σημαντική ποσότητα.
Η συνήθης τακτική κυνηγιού της χαλκοκουρούνας, είναι από σταθερό σημείο και μοιάζει πολύ με εκείνη των κεφαλάδων (Lanius sp.).[20] Περιμένει μέχρι να εντοπίσει κάποιο θήραμα, ορμάει απότομα και αρπάζει τη λεία της και, κατόπιν επιστρέφει στη θέση εκκίνησης για να επαναλάβει την επίθεση. Μερικές φορές, όταν το περίβλημα της λείας είναι ανθεκτικό, το χτυπάει πάνω σε μια σκληρή επιφάνεια, ή μπορεί να το ρίχνει στον αέρα πριν από την κατάποση. Δεν συνηθίζει να ακολουθεί τη λεία της στον αέρα και, αυτό μπορεί να συμβεί, μόνο σε μαζική εμφάνιση ιπτάμενων εντόμων, όπως τα σμήνη τερμιτών, που παρατηρούνται συχνά στις περιοχές διαχείμασης.
Η χαλκοκουρούνα είναι ημερόβιο πτηνό με δύο διακριτές περιόδους αιχμής στη δραστηριότητά της, νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα. Στο μεταξύ διάστημα, κάθεται συνήθως ήσυχα στη θέση επόπτευσης για θηράματα. Εκτός από την αναπαραγωγική περίοδο και κατά το ζευγάρωμα, η παρουσία της είναι πολύ διακριτική. Η πτήση της είναι γρήγορη και, μοιάζει με την πτήση της κάργιας, αλλά δεν είναι τόσο σταθερή. Στο έδαφος, το περπάτημά της είναι αρκετά άχαρο, ενώ αρκετά συχνά, παρατηρείται να παίρνει το σύντομο λουτρό της σε νερόλακκους.[20]
Γενικά, δεν είναι αγελαίο είδος, αλλά κάποιοι πληθυσμοί μπορούν να αναπαράγονται κατά μικρές αποικίες. Ωστόσο, κατά τη μετανάστευση και στις περιοχές διαχείμασης, απαντά σε μεγαλύτερες συγκεντρώσεις, αν και οι επιμέρους αποστάσεις διατηρούνται στα 100-200 μέτρα.[21] Σην περιοχή αναπαραγωγής, τα αρσενικά υπερασπίζονται σθεναρά τη θέση φωλιάσματος, ειδικά την οπή του δένδρου όπου θα πραγματοποιηθεί η ωοτοκία και, μπορεί να προκληθούν σοβαρές φιλονικίες. Τα νεαρά πτηνά αφήνουν συχνά, περιττώματα μέσα στη φωλιά, ή σε περίπτωση κινδύνου εξεμούν μια πολύ δύσοσμη ποσότητα γαστρικού, γεγονός που τα καθιστά πιθανώς «λιγότερο ελκυστικά» σε πιθανούς θηρευτές.[19]
Ο ζωτικός χώρος που είναι απαραίτητος στις θέσεις φωλιάσματος, ορίζει μέσο όρο 15 ζευγάρια αναπαραγωγής ανά 100 χμ² (= 0.15 ζεύγη/ χμ²), αριθμός σχετικά μεγάλος. Ωστόσο σε άριστα ενδιαιτήματα αναπαραγωγής, πυκνότητες έως 9 ζεύγη / χμ² έχουν ανιχνευθεί.[14] Στην τελευταία εναπομείνασα αυστριακή περιοχή αναπαραγωγής, στη ΝΑ Στυρία, αναπαράγονται περίπου 18 ζευγάρια στα 27 χμ² (= 0,67 ζεύγη /χμ²).[22]
Η ηλικία που επιτυγχάνεται η σεξουαλική ωριμότητα της χαλκοκουρούνας δεν είναι επακριβώς γνωστή, αλλά είναι πιθανό να αρχίζει στα δύο χρόνια. Το είδος είναι μονογαμικό, με το ομόλογο ζεύγος να συνεχίζει εκτός της περιόδου αναπαραγωγής και για το επόμενο έτος. Το φλερτ και ο σχηματισμός του ζεύγους πραγματοποιείται ήδη στα εδάφη διαχείμασης ή κατά την ανοιξιάτικη μετανάστευση. Τα κύρια χαρακτηριστικά του τελετουργικού επίδειξης είναι οι αμοιβαίες «υποκλίσεις», που συνοδεύονται από πτήσεις των αρσενικών σε κάποιο ύψος και θεαματικές κατακόρυφες πτώσεις με ταυτόχρονη περιστροφή του σώματός τους (rollings), ενώ ταυτόχρονα αρθρώνουν κακόηχες κραυγές, χαρακτηριστικές των κορακοειδών.[18]
Στα εδάφη αναπαραγωγής (βλ. Βιότοπος), οι χαλκοκουρούνες φωλιάζουν σε τρύπες παλαιών δένδρων που είχαν ανοιχτεί από δρυοκολάπτες, από τις οποίες εξαρτώνται άμεσα. Μπορούν όμως να φωλιάσουν σε φυσικές κοιλότητες των δένδρων ή και να ανοίξουν τρύπες βάθους 60-70 εκατοστών σε αμμώδεις επιφάνειες, ιδιαίτερα στις όχθες ποταμών, ενώ δεν λένε «όχι» σε τεχνητές φωλιές. Τέλος, περιστασιακά μπορούν να χρησιμοποιήσουν μια τρύπα σε ένα βράχο, ένα τοίχο ή ένα παλιό κτήριο.[23] Τις περισσότερες φορές δεν χρησιμοποιείται κάποιο ιδιαίτερο υλικό επίστρωσης, ή το προϋπάρχον απομακρύνεται, ωστόσο σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί να χρησιμοποιηθεί λιγοστό φυτικό υλικό, τρίχες κ.ο.κ.[23]
Η ωοτοκία πραγματοποιείται μία (1) μόνο φορά σε κάθε αναπαραγωγική περίοδο, η οποία ξεκινάει στα μέσα Μαΐου για τους πληθυσμούς των νοτίων περιοχών, ενώ στο βορρά αρχίζει στιο πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου και, μπορεί να παραταθεί για ακόμη δύο εβδομάδες. Η γέννα αποτελείται συνήθως από 4-5, κάποιες φορές μέχρι και 7 αυγά, διαστάσεων 35,4Χ28,4 χιλιοστών, περίπου και, η εναπόθεσή τους γίνεται μέρα παρά μέρα. Η επώαση αρχίζει πριν την ολοκλήρωση της ωοτοκίας, πραγματοποιείται και από τα δύο φύλα και, διαρκεί 18-19 ημέρες, περίπου. Οι νεοσσοί είναι φωλεόφιλοι, γεννιούνται δηλαδή τυφλοί και ανήμποροι και, χρειάζονται για καιρό την προστασία των γονέων τους. Σε 26-28 ημέρες είναι σε θέση να αφήσουν τη φωλιά τους, αλλά τρέφονται από τους γονείς τους για λίγο καιρό ακόμη.[23]
Στην Ελλάδα, η χαλκοκουρούνα έρχεται τα καλοκαίρια για να αναπαραχθεί, από τον Απρίλιο έως τον Οκτώβριο, περίπου.[15]
Οι σημαντικότερες απειλές περιλαμβάνουν διώξεις κατά τη μετανάστευση σε ορισμένες μεσογειακές χώρες, ενώ εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες άτομα, πυροβολούνται στο Ομάν κάθε άνοιξη (del Hoyo et al. 2001), και στο Γκουτζαράτ της Ινδίας. Η απώλεια των κατάλληλων βιοτόπων αναπαραγωγής λόγω της αλλαγής των γεωργικών πρακτικών, η μετατροπή σε μονοκαλλιέργειες, η απώλεια των θέσεων φωλιάσματος, καθώς και η χρήση φυτοφαρμάκων, με αποτέλεσμα τη μείωση της διαθεσιμότητας τροφής, θεωρούνται ως οι κύριες απειλές για το είδος στην Ευρώπη (Kovacs et al 2008?. Ε . Raèinskis in litt. 2005). Το είδος είναι ευαίσθητο στην απώλεια των δενδροστοιχιών και των παρόχθιων δασών στην Ευρώπη, που παρέχουν βασικά ενδιαιτήματα για κούρνιασμα και αναπαραγωγή.
Η χαλκοκουρούνα έχει υποστεί πολύ μεγάλη μείωση στον παγκόσμιο πληθυσμό της, ιδιαίτερα στη Ευρώπη, όπου αναπαράγεται το 50%-74%. (BirdLife International 2004). Μετά από μια μέτρια μείωση κατά την εικοσαετία 1970-1990 (Tucker and Heath 1994), το είδος συνέχισε να μειώνεται έως και κατά 25% σε όλη την Ευρώπη στο διάστημα 1990-2000 (ιδιαίτερα σε πληθυσμούς-κλειδιά στην Τουρκία και την Ευρωπαϊκή Ρωσία) (BirdLife International 2004). Έτσι, η συνολική ευρωπαϊκή πτώση υπερβαίνει το 30% σε τρεις γενιές (15 έτη), αριθμός πολύ μεγάλος.
Οι πληθυσμοί της βόρειας Ευρώπης έχουν υποστεί σοβαρότατες μειώσεις. Οι αριθμοί είναι καθοριστικοί: Εσθονία: από 50-100 ζεύγη το 1998 σε 0 το 2004! (Α. Kalamees in litt 2005), Λετονία: από μερικές χιλιάδες σε κάτω από 30 ζεύγη το 2004 (Ε. Raèinskis in litt . 2005), Λιθουανία: από 1.000-2.000 ζεύγη το 1970 σε 20 ζεύγη το 2004 (L. Raudonikis in litt 2005), και στη Ρωσία έχει πλέον εξαφανιστεί από το βόρειο μέρος της επικρατείας του (Α. Mischenko in litt 2005). Δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για μείωση στην κεντρική Ασία. Όμως, σε περίπτωση που αυτοί οι πληθυσμοί αποδειχθεί ότι μειώνονται, το είδος θα δικαιολογείται να υποβαθμιστεί στην κατηγορία Τρωτά (VU) της IUCN, από Σχεδόν Απειλούμενο (NT) που είναι τώρα.[3]
Παρόλο που το κυνήγι της απαγορεύεται στη χώρα,[24][25] η χαλκοκουρούνα πάντοτε αποτελούσε ένα από τα δημοφιλέστερα «τρόπαια» των κυνηγών, με σκοπό την ταρίχευση,[25] λόγω των θαυμάσιων χρωμάτων της.[26]
Παλαιότερα, είχε πολύ ευρύτερη κατανομή από τη σημερινή. Αναφέρεται, π.χ. ότι φώλιαζε στην Ακαρνανία, τη Ν. Πελοπόννησο και την Κρήτη. Σήμερα καλύπτεται πολύ μικρότερο εύρος και τα αναπαραγόμενα ζευγάρια έχουν μειωθεί πολύ, ειδικά μετά τη δεκαετία του 60-70, με αποτέλεσμα σήμερα να αναπαράγεται μόνο στη Μακεδονία (Παγγαίο κ.α.), τη Θράκη (Έβρος, Νέστος, κ.α.), την Κω, την Σάμο ίσως και στη Μυτιλήνη.[27][28] Δεν είναι τυχαίο ότι συμπεριελήφθη ανάμεσα σε 4 μόνον είδη ορνιθοπανίδας που χρήζουν άμεσης προστασίας στην περιοχή του Παγγαίου.[29]
Απαιτείται απογραφή του ελληνικού πληθυσμού, μελέτη της βιολογίας του είδους, λήψη αυστηρών μέτρων κατά της λαθροθηρίας (υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο αλλά δεν εφαρμόζεται), σε συνδυασμό με ενημέρωση των κυνηγών.[26]
Έτσι, ειδικά για την Ελλάδα, το είδος κατατάσσεται στην κατηγορία ΤΡΩΤΑ (VU), δηλαδή μία κατηγορία κάτω από την παγκόσμια κατάταξη της IUCN.[26]
Οι βορειοευρωπαϊκοί πληθυσμοί της χαλκοκουρούνας έχουν σημειώσει την πιο δραματική πτώση τα τελευταία χρόνια, αλλά και πληθυσμοί της Ν. Ευρώπης έχουν επίσης μειωθεί, ιδιαίτερα λόγω της λαθροθηρίας. Ήδη από τον περασμένο αιώνα, το είδος είχε εξαφανιστεί από τη Γερμανία, τη Δανία, τη Σουηδία (Snow & Perrins, 1998) και τη Φινλανδία (Avilés et al 1999), πιθανώς λόγω της απώλειας των ενδιαιτημάτων ως αποτέλεσμα της εντατικοποίησης της γεωργίας (Snow & Perrins 1998). Οι πληθυσμοί στη Μέση Ανατολή και την κεντρική Ασία δεν έχουν σημειώσει ακόμη προφανείς μειώσεις, και ως εκ τούτου η παγκόσμια πτώση ανέρχεται συνολικά στο 20-30%, στην τελευταία δεκαετία.
Ένας αριθμός εθνικών συστημάτων παρακολούθησης εντός της επικρατείας του είδους, απετέλεσε το επίκεντρο στοχευμένης μελέτης. Σχέδια δράσης για το είδος έχουν αναπτυχθεί στην Ουγγαρία, τη Λετονία και την Ανδαλουσία (Ισπανία). Παρόμοια έγγραφα συντάσσονται στη Σλοβακία και Καταλονία (Ισπανία). Ομάδες εργασίας εμφανίζονται στην Αυστρία, τη Λευκορωσία, τη Γαλλία, τη Λετονία, τη Λιθουανία, τη Σερβία και τη Σλοβακία.
Στον ελλαδικό χώρο η Χαλκοκουρούνα απαντά και με τις ονομασίες Χρυσοκαρακάξα, Μπλάβα, Μπλάβη (Κρήτη), Πρασινοπούλι (Μακεδονία), Χρυσόκαργια (Αττική, Έβρος), Γαλαζόκαργια (Μακεδονία), Γαλαζοπούλι (Κιλκίς).[1] Επίσης ονομάζεται και Γάρρουλος, που προέρχεται από την επιστημονική ονομασία του είδους Coracias garrulus.[30] Τέλος, στις επίσημες κυνηγετικές διατάξεις, αναφέρεται και ως Κοράκιον ή Κράγκα.[25]
i. ^ Η οικογένεια Coraciidae έχει αποδοθεί επίσης στα ελληνικά και ως Κορακοφωνίδες από τον καθηγητή του Παναπιστημίου Πατρών, Ιωάννη Όντρια.[31] Παρόλο που είναι σαφής η πρόθεσή του να αποδώσει αφ’ ενός τα φωνητικά χαρακτηριστικά των μελών της οικογενείας, αφ’ ετέρου για να αποφευχθεί η λεκτική σύγχυση με την οικογένεια Κορακίδες (Corvidae), είναι προτιμητέα η απλή στη μετάφραση εκδοχή Κορακιίδες, λόγω του ότι ο πρώτος όρος δεν είναι ευρέως αποδεκτός.
ii. ^ Για την αγγλική λέξη «indinstinguishable» η οποία χρησιμοποιείται κατά κόρον στην αγγλική ορνιθολογική βιβλιογραφία, υπάρχει η αντίστοιχη ελληνική «απαραγνώριστος», που θεωρείται νεολογισμός. Ωστόσο, δεν έχει επικρατήσει στην ελληνική ορνιθολογική βιβλιογραφία παρά μόνον σε κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, γι αυτό και κρίνεται λίγο αδόκιμη. Αυτό όμως κατ’ ουδένα τρόπο σημαίνει ότι είναι και λανθασμένη.[32] [33]
iii. ^ Υπάρχει και αναφορά ότι πρόκειται για το πτηνό «Χαλκίς» των αρχαίων, η οποία ωστόσο ελέγχεται για την ακρίβειά της.[1]
Η Χαλκοκουρούνα είναι πτηνό της οικογενείας των Κορακιιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Coracias garrulus και περιλαμβάνει 2 υποείδη. Στην Ελλάδα απαντά το υποείδος Coracias garrulus garrulus (Linnaeus, 1758)
Είναι αποκλειστικά μεταναστευτικό είδος, δηλαδή ποτέ δεν βρίσκεται στην ίδια περιοχή όλο το έτος. Είτε βρίσκεται εκεί ως αναπαραγωγικό πτηνό (καλοκαίρια), είτε όχι, αφού μεταναστεύει διανύοντας πολύ μεγάλες αποστάσεις (βλ. Γεωγραφική κατανομή).
Τα εντυπωσιακά χρώματα του πτερώματος της, έχουν κοστίσει πολύ ακριβά στη χαλκοκουρούνα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα (βλ. Μορφολογία, Κατάσταση πληθυσμού, Στοιχεία για την Ελλάδα).Кăвак курак кăвакарчăнтан пĕчĕкрех. Симĕс-кăвак тĕслĕ. Хырлăхсенче пурăнать, çĕр çинче - мĕшĕлти. Çăмартисем (4-6) шурă. Амипе аçи пĕр-пĕрне улăштарса 18-19 кунлăха пусса лараççĕ. Пирĕн тăрăхра шăрăх çулсенче кăна тĕл пулаççĕ.
Кăвак курак кăвакарчăнтан пĕчĕкрех. Симĕс-кăвак тĕслĕ. Хырлăхсенче пурăнать, çĕр çинче - мĕшĕлти. Çăмартисем (4-6) шурă. Амипе аçи пĕр-пĕрне улăштарса 18-19 кунлăха пусса лараççĕ. Пирĕн тăрăхра шăрăх çулсенче кăна тĕл пулаççĕ.
Къуаргъкъащхъуэ (лат-бз. Coracias garrulus) — къуаргъэкъащхъуэ лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
Щхьэри ныбэ щӀагъри къащхъуэщ, тхыцӀэмрэ дамащхьэмрэ гъуэщ, тхыцӀэм щыщ Ӏэхьэмрэ кӀащхьэмрэ морафэщ. Бжыхьэм зехъуэж: щхьэр гъуабжэ-удзыфэщ, тхыцӀэр гъуабжэ фӀейфэ мэхъу, я бгъэм ятӀагъуафэ къытолъадэ.
Щопсэу Еуропэм, Азиэм, Африкэм и ищхъэрэ-къухьэпӀэм. ЩӀымахуэр щрех Африкэм и ипщэ лъэныкъуэм. Ищхъэрэ Къаукъазым куэду уащыхуозэ губгъуэхэм, псыхъуэхэм, мэз лъапэхэм, жыг хадэхэм, паркхэм. ГупкӀэрэ къолъэтэж мэлыжьыхьым икухэм. Абгъуэ щащӀ нэпкъыщхьэ задэхэм, къуэхэм, зэзэмызэ — жыг гъуанэхэм. БжыхьэкӀэм мэлъэтэж.
Нэхъыбэу яшхыр псэущхьэщ: лъэгущӀэуэ, пкӀауэ, мацӀэ, цӀыв. Зэзэмызи шындырхъуо, хьэндыркъуакъуэ, дзыгъуэ жьгъейхэр. Бжыхьэпэм пхъащхьэмыщхьэ яшх, ауэ абыкӀэ зэран ин ирахкъым жыг хадэхэм.
Къуаргъкъащхъуэ (лат-бз. Coracias garrulus) — къуаргъэкъащхъуэ лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
Күк ҡарға, күк ҡош, күксәй (Сизоворонка)(лат. Coracias garrulus) — эре ҡош.
Күгәрсендән бәләкәйерәк. Дөйөм төҫө күкһел йәшел. Арҡаһы көрәнһыу ҡыҙыл, ҡанаттарының осо ҡара. Ҡанаттары йәшел, башы һәм кәүҙәһенең аҫҡы өлөшө йәшкелт зәңгәр, ҡойроғоноң ике яҡ ситенән асыҡ зәңгәр һыҙыҡтар үтә. Башҡа ҡоштар менән бутарлыҡ түгел.
Киҫкен һәм көслө генә ҡысҡыра: «рааҡ-рааҡ».
Ҡыуаҡлы ялан, ҡоро ҡарағайлыҡтарҙа йәшәй. Төрлө бө¬жәктәр менән туҡлана. Күсмә кош. һирәк осрай. Ерҙәге өңдәрҙә йәки ағас ҡыуыштарында оялай. 4—5 бөртөк аҡ йомортҡаһы була. Зарарлы бөжәктәрҙе ҡырып, файҙа килтерә.
Бөтә нәмәне ла ашай торған ҡош. Бигерәк тә эре бөжәктәргә өҫтөнлөк итә. Саранча, ҡуңғыҙҙар, кәҫәрткеләр, баҡалар, ҡырҡаяҡтар. Ҡайһы саҡ ваҡ кимереүселәргә лә һунар итә. Көҙгөһөн баҡса емештәренә төшөп аҙ-маҙ зыян килтерә.
Күк ҡарға, күк ҡош, күксәй (Сизоворонка)(лат. Coracias garrulus) — эре ҡош.
Модовраната (Coracias garrulus) е единстената птица од оваа фамилија која гнезди во Европа. Ја има и во Македонија. Повообичаено, таа е распространета до Средниот Исток, централна Азија и Мароко.
Модовраната е крупна птица, 29-32 см во должина, со 52-58 см распон на крилја; таа е претежно сина со портокалово-кафена боја на грбот. Модовраните често седат видливо на дрва, столбови и надземни проводници како свраките, притоа барајќи големи инсекти, мали рептили, глодари и жаби за јадење. Паѓаат во очи со својот силен директен лет и брилијантна сина боја сo црни летечки пердуви на крилјата. Половите се слични, само женката е малку посветла, а малечките личат на женките. Се огласуваат слично на враните со грубо гракање.
Ова е птица на топла, сува, отворена земја, преферира дабова или борова шума. Обично живее во пар. Храната ја бара на дрвјата и по земја. Се храни со ситни без’рбетници, инсекти, црви, влекачи, водоземци, но понекогаш јаде и растителна храна.
Модровраната се гнези во дупки на дрвја, речни брегови или стрмни ридови. Дупката во земјата ја копаат сами и таа е половина метар длабока со проширување на крајот, каде го сместуваат гнездото. Речиси воопшто не го постилаат или ретко го постилаат со меки материјали. Женката несе 4-6 бели јајца во размер 28х35мм, кои и двата родитела ги инкубираат 17 до 20 дена. Малечките го напуштаат гнездото по околу 28 дена, а дотогаш родителите ги хранат. Годишно имаат само едно легло.
Модовраната има големa глобална популација, вклучувајќи приближно население од 100,000-220,000 птици во Европа. Меѓутоа, во периодот 1970-1990, бројот почна да се намалува, особено во Европа. За време од три генерации (15 години) падот надмина 30%. Во Русија таа исчезнала од северните делови. Заканите за видот вклучуваат: тешкотија за мигрирање во неколку Медитерански земји, а стотици, можеби и илјади се застрелувани за храна во Оман секоја пролет. Користењето пестициди, како и менувањето на земјоделската и шумарската практика влијаат врз овие птици, односно им ја намалува достапноста на храната. Од овие и други причини, нејзиниот статус од најмалку загрозена се смени во речиси загрозен вид.
Модовраната (Coracias garrulus) е единстената птица од оваа фамилија која гнезди во Европа. Ја има и во Македонија. Повообичаено, таа е распространета до Средниот Исток, централна Азија и Мароко.
Сівагра́к, сівы́ сівагра́к (лац. Coracias garrulus) — буйны птах атраду ракшападобных памерам з голуба.
Памерам з голуба. Даўжыня цела 32—35 см, маса 140—160 г. Склад цела шчыльны, дзюба моцная. Агульная афарбоўка зеленавата-блакітная зь яркім адлівам. На крылах і хвасьце ёсьць цёмна-сінія ўчасткі. Сьпіна глініста-карычневая. Полавы дымарфізм слаба выяўлены. Афарбоўка маладых птушак бледнаватая.
Эўразія й Паўночна-Заходняя Афрыка. Тэрыторыя Беларусі знаходзіцца ў межах пашырэньня віду. Параўнальна нядаўна ў невялікай колькасьці гнездавалася на поўначы краіны. Найбольш пашырана на Палесьсі.
Аддае перавагу старым рэдкім лясам паблізу рачных абалонаў, каля вазёраў, высечак, лугоў, палёў, выганаў. Часта селіцца паблізу высакавольтавых лініяў, у старых занядбаных парках, прысадах, гаях. Неабходныя ўмовы — наяўнасьць дуплаватых дрэваў.
Прылятае паміж 15 красавіка і 15 траўня. Дакладныя тэрміны прылёту і гнездаваньня залежаць ад ходу вясны і геаграфічнага месцазнаходжаньня мясцовасьці. Займае дуплы асін, дубоў, вольхаў, сосен, вербаў, радзей старых ігруш, яблынь, таполяў, ліп. Дуплы выкарыстоўвае некалькі гадоў запар. Нярэдка засяляе й штучныя гняздоўі (галачнікі).
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Сівагра́к, сівы́ сівагра́к (лац. Coracias garrulus) — буйны птах атраду ракшападобных памерам з голуба.
ஐரோப்பிய பனங்காடை (European roller) என்பது ஒருவகைப் பனங்காடை பறவையாகும். இது ஐரோப்பாவைச் சேர்ந்த பறவையாகும். இது மத்தியக் கிழக்கு, நடு ஆசியா, மொராக்கோ போன்ற பகுதிகளுக்கு வலசை போக்கூடியவை.
இப்பறவை பறக்கும்போது இதன் கருநீல இறகுகள் பளிச்சென்றுத் தெரியக்கூடியவை. அடிப்பாகம் வெளிர் நீல நிறத்தில் இருக்கும்.
ஐரோப்பிய பனங்காடை (European roller) என்பது ஒருவகைப் பனங்காடை பறவையாகும். இது ஐரோப்பாவைச் சேர்ந்த பறவையாகும். இது மத்தியக் கிழக்கு, நடு ஆசியா, மொராக்கோ போன்ற பகுதிகளுக்கு வலசை போக்கூடியவை.
The European roller (Coracias garrulus) is the only member of the roller family of birds to breed in Europe. Its overall range extends into the Middle East, Central Asia and the Maghreb.
The European roller is found in a wide variety of habitats, avoiding only treeless plains. Nests usually in tree holes. It winters in Southern Africa - primarily in dry wooded savanna and bushy plains.
The European roller was formally described by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1758 in the tenth edition of his Systema Naturae under its current the binomial name Coracias garrulus.[2] The type locality is Sweden.[3] The generic name derives from Greek korakias referring to a type of crow, perhaps the red-billed chough. The specific epithet garrulus is from Latin and means 'chattering' in reference to the bird’s calls.[4][5] Alternate English names include the blue roller, common roller, Eurasian roller, or simply roller.[6]
A molecular phylogenetic study published in 2018 found that the European roller was most closely related to the Abyssinian roller (Coracias abyssinicus).[7]
The rollers are medium-sized Old World birds of open woodland habitats. They have brightly coloured plumage and a hooked bill. Most species are found south of the Sahara. The genus Coracias contains eight species of sit-and-wait hunters. The European roller is similar in appearance and behaviour to the Abyssinian roller. These two birds and the lilac-breasted roller have been considered to form subspecies.[8]
Two subspecies are recognised:[9][10]
The European roller is a stocky bird, the size of a Eurasian jay at 29–32 cm (11–13 in) in length with a 52–58 cm (20–23 in) wingspan.[13] It is mainly blue with an orange-brown back.
This species is striking in its strong direct flight, with the brilliant blue contrasting with black flight feathers. Sexes are similar, but the juvenile is a drabber version of the adult.
The display of this bird is like that of a lapwing, with the twists and turns that give this species its English name.
The call is a harsh crow-like sound. It gives a raucous series of calls when nervous.
The European roller is a bird of warmer regions. The nominate subspecies breeds in northern Africa from Morocco to Tunisia, in southern and east-central Europe, and eastwards through northwestern Iran to southwestern Siberia. The subspecies C. g. semenowi breeds from Iraq and southern Iran east through Kashmir and southern Kazakhstan to Xinjiang. The European range was formerly more extensive, but there has been a long-term decline in the north and west, with extinction as a nesting bird in Sweden and Germany. The European roller is a long-distance migrant, wintering in Africa south of the Sahara in two distinct regions, from Senegal east to Cameroon and from Ethiopia west (with observations in the Degua Tembien mountains)[14] to Congo and south to South Africa.[11] Some populations migrate to Africa through India. A collision with an aircraft over the Arabian Sea has been recorded.[15][16]
It is a bird of warm, dry, open country with scattered trees, preferring lowlands, but occurs up to 1,000 m (3,300 ft) in Europe and 2,000 m (6,600 ft) in Morocco. Oak and pine woodlands with open areas are prime breeding habitat, but farms, orchards and similar areas with mixed vegetation are also used. In Africa, a similarly wide range of dry, open land with trees is used.[11] It winters primarily in dry, wooded savanna and bushy plains, where it typically nests in tree holes.
The advent of sufficiently lightweight tracking technology has facilitated several recent studies of roller migration, providing new information on the non-breeding sites used by rollers from different breeding populations. Individuals from south-west European populations migrate to south-west Africa (Angola, Namibia, and Botswana), with French and north-Spanish birds taking a direct southerly route across the Sahara, while Portuguese and south-Spanish birds take a more westerly route around the west African coast.[17][18][19] Rollers from eastern European populations also spend the winter period in southern Africa, but further east in Zambia, Zimbabwe, and Botswana. The Sahel savannah region immediately south of the Sahara Desert (particularly the area around Lake Chad) appears to be important for rollers from many populations as an autumn re-fuelling site, and Latvian and other north and north-eastern populations migrate northwards via the Arabian Peninsula in spring.[20][21] Individuals from different breeding populations use distinct but overlapping winter sites; there is a good correlation between the longitude of individual breeding and non-breeding sites, suggesting parallel migration. In the east, the northernmost breeders (from Latvia) tend to winter south of the southernmost breeders (from Cyprus) - this suggests a pattern of 'leap-frog' migration.[20]
The European roller chick will vomit a foul-smelling orange liquid onto itself to deter a predator. The smell also warns the parents on their return to the nest.[22][23]
The nest site is usually in a natural cavity in a tree or in a hole excavated by a woodpecker. It is typically located 5–10 m (16–33 ft) above the ground. Pairs sometimes use a cavity in rocks or buildings and may occasionally excavate a hole in a sandy bank. The hole is unlined. The clutch is 2 to 6 white smooth glossy eggs that measure 35 mm × 28 mm (1.4 in × 1.1 in). They are laid at intervals of two or occasionally three days. They are incubated by both sexes but mainly by the female starting before the clutch is completed. They hatch after 17 to 19 days. The young are cared for by both parents but usually the male passes food to the female. The nestlings fledge after 26 to 27 days. Only a single brood is raised each year, but a replacement clutch is laid if the first is lost. European rollers generally first breed when they are two years old.[24]
The maximum age recorded from ring-recovery data is 9 years and 2 months for a bird shot in Poland.[25]
Rollers often perch prominently on trees, posts or overhead wires, like giant shrikes, whilst watching for the large insects, small reptiles, rodents and frogs that they eat. The diet of adult rollers is dominated by beetles, whereas nestlings mostly eat Orthoptera, such as grasshoppers and bush crickets.[26]
The Eurasian roller has an extensive distribution in Europe and western Asia, and its European breeding population is estimated at 159,000 to 330,000 birds. When Asian breeders are added, this gives a global total population of 277,000 to 660,000 individuals. There have been fairly rapid population declines across much of its range, so it was formerly classified as near threatened by the International Union for Conservation of Nature in 2005; it has, however, been downlisted to least concern in 2015, as population development was judged to not meet the criteria for a more urgent rating at this time.[1] The European population declined by 25 percent between 1990 and 2000. The northern areas of the breeding range have fared worst, with numbers in the Baltic states and northern Russia collapsing, and no birds left breeding in Estonia.[1][27]
Threats include hunting while on migration around the Mediterranean, and large numbers, possibly in the thousands, are killed for food in Oman. Agricultural practices have led to the loss of trees and hedges which provide potential nest sites and perches for hunting, and pesticides have reduced the availability of insect food.[1] At locations where foraging resources are abundant, providing nest boxes can be a useful short-term conservation solution; however, in other locations foraging habitat restoration is more important.[28]
The European roller is a host of the Acanthocephalan intestinal parasite Moniliformis gracilis.[29]
_(6045216540).jpg)
_(13849797725).jpg)
_in_flight.jpg)
.jpg)
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) _2.jpg)
A ringed bird near Kecskemét, Hungary. The European roller (Coracias garrulus) is the only member of the roller family of birds to breed in Europe. Its overall range extends into the Middle East, Central Asia and the Maghreb.
The European roller is found in a wide variety of habitats, avoiding only treeless plains. Nests usually in tree holes. It winters in Southern Africa - primarily in dry wooded savanna and bushy plains.
Koracio estas genro de birdoj, de la familio Koraciedoj, nome Coracias. Sed ankaŭ la sama termino taŭgus por la Eŭropa koracio, kiu estas la ununura specio en Eŭropo de tia familio kiu enhavas multajn aliajn speciojn afrikajn kaj ankaŭ ununuran azian (Coracias benghalensis). La samfamilia genro Eŭristomoj konsistas el similaj birdoj ankaŭ afrikaj.
La koracio estas pli granda, dika kaj fortika ol la aliaj birdoj de la ordo Koracioformaj (alcionoj, abelmanĝuloj, ktp.), tiom preskaŭ kiom korvoj aŭ garoloj, tio estas 29–32 cm longa (ĉirkaŭ 30 cm mezaveraĝe) kun enverguro de 52–73 cm kaj mezaveraĝa pezo de 130 g, sed el 110 ĝis 155 g. Tamen ĝi estas tiom longa kiom la abelmanĝulo (30 cm). La kapo kaj kolo estas fortikaj kaj grandaj, iom malproporciaj rilate la reston de la korpo. Ankaŭ la griznigra beko estas fortika: tre larĝa ĉebaze kaj pintakrega kaj hokeca; inter la beko kaj la okulo estas iom da nigra haŭtaĵo. La kruroj estas rozbrunaj.
Laŭ koloroj ĝi similas al abelmanĝuloj kaj alcionoj, ĉar ĉefas la bruna kaj blua. Same kiel abelmanĝuloj, havas brunon dorse kaj bluon ventre; same kiel alcionoj ĝi havas preskaŭ la saman miksaĵon (bluon kaj brunon) sed inverse, tio estas bruna dorso kaj blua ventro (alcionoj havas bluon dorse kaj brunon ventre).
Detale ĝi estas helblua (iom brilverda), brilbruna ĉedorse kaj ĝi havas iom da bruno kaj verdo ĉevoste. Dumfluge ĝi aspektas kiel tute brilblua birdo, sed precize nur sube estas tute blua sed helblua ĝenerale kaj brilmalhelblua en la malantaŭaj duonoj de la flugiloj kun nigrecaj pintoj; supre videblas la tuta gamo de koloroj: helbruna dorso, helbluaj kapo, pugo, vosto kaj flugiloj kun verdeca ĝenerala nuanco kaj brunecaj makulnuancetoj, krom tre brilbluaj ŝultroj (kun iom da viola nuanco, ankaŭ videblaj ripoze) kaj nigraj malantaŭaj duonoj de la flugiloj.
Ambaŭ seksoj estas similaj, eble la masklo iom pli granda kaj koloreca, sed junuloj estas drabber versio de plenkreskuloj.
Ĝia flugo estas forta kaj rekta aŭ nerekta kaj foje iome akrobata, ĉefe dum kaptado de insektoj, flat-pariĝado aŭ atako kontraŭ danĝeraj alproksimigoj al nesto, eĉ kontraŭ homoj. Por pariĝada ceremonio celebras turniĝantajn akrobataĵojn.
Ofte la koracio estas videbla trankvile gvatanta ekde fostoj, kabloj, ktp. Ili manĝas krom insektojn, lacertojn kaj ranojn; pli malofte eĉ etajn ronĝulojn. La grandaj predoj estas frapitaj kontraŭ la ripozejo, kiel faras abelmanĝuloj. La voĉo de la koracio konsistas el klare aŭdebla rak-rak kvazaŭ korveca, de kie venas onomatopee la hispana nomo "carraca" [kaRRAka]. Estas alia voĉo de alarmo kaj atako pli ripeta kaj konfuzrapida.
La nesto estas nekovrita truo (eble nur kelkaj herberoj aŭ plumoj) en arbo aŭ malnova konstruaĵo aŭ pli malofte fendo aŭ truo en sabla klifo, kie la ino demetas fine de aprilo ĝis ses blankajn ovojn, sed plej ofte 4 aŭ 5, el kiuj ne ĉiuj survivas. Kovado daŭras el 17 ĝis 20 tagoj kaj elnestiĝo okazas post pliaj 20 ĝis 28 tagoj. Ambaŭ gepatroj manĝigas la idaron kaj defendas agreseme la nestoteritorion eĉ kontraŭ homoj.
Tiu palearktisa specio foje serĉas la kompanion de aliaj, kiel turfalkoj aŭ monedoj por nestumado kaj kun aliaj specioj de koracioj aŭ eĉ falkoj por vintra ĉasado. Por migrado al reproduktejoj akompanas abelmanĝulojn. Sed ĉiukaze estas soleca specio kiu estas ĉiam sola aŭ plej ofte laŭ paro; foje proksime estas alia paro, sed sen konstitui koloniojn.
Ili vivas ĝis 9 jaroj.
Tiu koracio okupas grandan parton de la Malnova Mondo: Hispanio, Magrebo, Orienta Eŭropo (el Italio ĝis suda Siberio) kaj Okcidenta Azio (el Turkio ĝis Pakistano). Ili migras suden vintre.
Estas du subspecioj: la nomiga garrulus, kiu reproduktiĝas en Nordafriko el Maroko orienten ĝis Tunizio, sudokcidenta kaj orienta Eŭropo (suda Iberio kaj el Italio kaj Pollando orienten) kaj Turkio orienten tra nordokcidenta Irano al sudokcidenta Siberio; kaj semenowi, kiu reproduktiĝas en Irako kaj Irano (escepte nordokcidento) orienten ĝis Kaŝmiro kaj norde al Turkmenio, suda Kazaĥio kaj nordokcidenta Ĉinio (okcidenta Xinjiang). La Eŭropa koracio estas longdistanca migranto, kiu vintras en suda Afriko en du diferencaj regionoj, el Senegalo orienten ĝis Kameruno kaj el Etiopio okcidenten ĝis Kongo kaj suden al Sudafriko.
Ili loĝas en arbaroj kaj paŝtejoj enhavantaj kelkajn arbojn. Ili nestas en arbaj truoj, malnovaj konstruaĵoj, sablejoj, ktp. Temas pri birdo de varma, seka, malferma kamparo kun disigitaj arboj, prefere de malaltaj teroj kun makuloj de kverkoj Quercus, maturaj pinoj Pinus, kun maldensaĵoj, fruktarbaroj, miksita terkultivejoj, rivervaloj kaj ebenaĵoj kun disigita dornarbustejo aŭ folidensaj arboj. Ili vintras ĉefe en seka savano kaj arbusteca ebenaĵo.
La Eŭropa koracio havas grandan tutmondan populacion, inkludante supozatajn 100,000-220,000 individuojn nur en Eŭropo. Tamen, la specio malpliiĝis iome dum 1970-1990, ĉefe en Eŭropo, kaj draste en baltaj landoj, precize malaperis el Estonio kaj en Latvio kaj Litovio malpliiĝis el miloj da paroj al dekoj en 2004. Ĝenerala eŭropa malpliiĝo superis 30% en tri generacioj (15 jaroj). En Rusio ĝi malaperis el la norda parto de sia teritorio. Tamen ne estas informoj pri malpliiĝo en Centrazio.
Malpliiĝo en la eŭropaj loĝantaroj rezultis en la altiĝo de la statuso en la Ruĝa Listo el Malpli Zorga al Preskaŭ Minacata en 2005. Minacoj inkludas persekutadon dum migrado en kelkaj mediteraneaj landoj kaj centoj, eble miloj, mortpafitaj kiel manĝaĵo en Omano ĉiu printempe. Uzado de pesticidoj malpliigas la manĝodisponeblon, kaj la specio suferas ŝanĝojn de farmaj kaj forstaj praktikoj.
Koracio estas genro de birdoj, de la familio Koraciedoj, nome Coracias. Sed ankaŭ la sama termino taŭgus por la Eŭropa koracio, kiu estas la ununura specio en Eŭropo de tia familio kiu enhavas multajn aliajn speciojn afrikajn kaj ankaŭ ununuran azian (Coracias benghalensis). La samfamilia genro Eŭristomoj konsistas el similaj birdoj ankaŭ afrikaj.
La carraca europea[2] (Coracias garrulus) es una especie de ave coraciforme de la familia Coraciidae, el único miembro de esta familia que habita en Europa. Se encuentra también desde las estepas centroasiáticas hasta el Magreb, territorios desde los que emigra para invernar en buena parte del África subsahariana. Suele habitar en lugares de clima templado o cálido con presencia de árboles.
Es un pájaro de tamaño medio, entre 29-32 cm de largo y con una envergadura de 52-58 cm con las alas extendidas. Su color es azul con el lomo marrón. Esta especie destaca en su vuelo por su brillante color azul que contrasta con las plumas negras de las alas. Los dos sexos son similares, pero los jóvenes presentan un color más claro que los adultos.
Las carracas frecuentan zonas arboladas y llanos abiertos, donde se alimentan de insectos, aunque en ocasiones complementan su alimentación con lagartos, ranas y otros animales pequeños. Suele anidar en árboles o en lugares rocosos. La puesta consiste entre 4 y 6 huevos.
El canto de este pájaro es una sucesión rápida de notas cortas, similar al instrumento infantil que provoca un sonido semejante y del que recibe su nombre, pero en algunas ocasiones es semejante al del cuervo.
En 2012 se realizó el marcaje de varios ejemplares que permite su seguimiento durante la migración. Esto ha permitido conocer la ruta migratoria de esta especie desde la península ibérica hasta sus cuarteles de invernada en África.[3]
Se reconocen dos subespecies de Coracias garrulus :[4]
La Sociedad Española de Ornitología (SEO/BirdLife) ha declarado la carraca europea ave del año 2012. A través de la iniciativa Ave del Año SEO/BirdLife realiza campañas especiales encaminadas a la conservación de la especie.[5]
La carraca europea (Coracias garrulus) es una especie de ave coraciforme de la familia Coraciidae, el único miembro de esta familia que habita en Europa. Se encuentra también desde las estepas centroasiáticas hasta el Magreb, territorios desde los que emigra para invernar en buena parte del África subsahariana. Suele habitar en lugares de clima templado o cálido con presencia de árboles.
See artikkel räägib linnuliigist; lindude perekonna kohta vaata artiklit Siniraag (perekond). Siniraag (Coracias garrulus) on ainuke nii Eestis kui kogu Euroopas elav siniraaglaste sugukonda kuuluv lind.
Siniraag on haki suurune, kehapikkus on 30–32 cm, tiiva siruulatus 52–58 cm. Täiskasvanud lind kaalub 120–126 g.
Pea ja kõht on türkiissinise sulestikuga, selg on roostepruun, tiivaotsad mustad. Sugupooled on välimuselt sarnased. Lend on sirgjooneline, laperdav.
Siniraag on levinud Euroopas, Lääne-Aasias ja Marokos. Ta on rändlind, talvitub Aafrikas Saharast lõunas. Siniraa leviala on kitsenenud ja Eestist on ta haudelinnuna ilmselt taandunud, 2012. aastal ei leitud ühtegi pesitsusterritooriumi.
Kui siniraag oli Eestis tavaline põllumajandusmaastiku lind veel 1960. aastatel, siis viimased pesitsused on teada 2010. aastal Kagu-Eestist. Samuti on liigi arvukus kiirelt vähenemas Lätis, mis on pärast siniraa asurkonna taandumist tänaseks liigi põhjapoolseim asuala.[2]
Siniraag teeb pesa enamasti puuõõnde või kaevab pesaõõne kruusasele mäenõlvale. Kurnas on 5–7 muna, mida emaslind haub keskmiselt 18 päeva[viide?].
Elupaigana eelistab puisniite ja pargilaadseid metsi. Pesapaik asub jahialast lahus, vahel mitme kilomeetri kaugusel.[3]
Iseloomuliku kaitsereaktsioonina roojavad siniraa pojad end vaenlase liginedes täis. See vähendab nende atraktiivsust suutäiena ning informeerib nende vanemaid pesa juures käinud külalistest.[4]
Siniraag toitub suurtest putukatest, sisalikest ja konnadest. Saaki varitseb mõnel väljaulatuval kohal istudes.
Siniraa arvukus on Euroopas alates 1970. aastatest pidevalt vähenenud. Teda ohustavad keskkonnamürkide kasutamine, põllumajanduse ja metsanduse intensiivistumine. Efektse välimuse tõttu ohustab liiki ka jälitamine inimeste poolt.
Liigi Euroopa asurkonnaks hinnatakse 7000 – 10 000 pesitsevat paari.[2]
Siniraag on kantud Eesti punase raamatu eriti ohustatud liikide hulka ja kuulub I kaitsekategooriasse. Tegemist on ka Euroopa Liidu linnudirektiivi I lisa ning Berni ja Bonni konventsiooni II lisa liigiga.
Siniraag (Coracias garrulus) on ainuke nii Eestis kui kogu Euroopas elav siniraaglaste sugukonda kuuluv lind.
Karraka (Coracias garrulus) coraciidae familiako hegaztia da, Europan, Ekialde Hurbilean, erdialdeko Asian eta Marokon bizi dena[1].
Karrakak bi azpiespezie ditu:
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Karraka (Coracias garrulus) coraciidae familiako hegaztia da, Europan, Ekialde Hurbilean, erdialdeko Asian eta Marokon bizi dena.
Sininärhi (Coracias garrulus) on sininen ja keskikokoinen säihkylintulaji. Nimestään huolimatta sininärhi ei ole sukua närhelle, joka kuuluu varislintuihin.
Sininärhi on vanttera lintu, jonka pituus on 29–32 cm ja siipiväli on 52–58 cm. Väritykseltään se on kirkkaan sininen, mutta sen selkä on ruosteenruskea.
Sininärhi elää Euroopassa, Länsi-Afrikassa ja Länsi-Aasiassa. Se talvehtii eteläisessä Afrikassa.
Sininärhi ei nykyisin pesi Suomessa, ja nykyisin lintua tavataan maassamme vain hyvin harvoin. Se on pesinyt Lounais-Suomessa vielä 1900-luvun alussa ja pesii nykyään Suomea lähimpänä harvinaisena Virossa. Myös Ruotsista sininärhi on kadonnut kokonaan. Viimeinen varma pesintä Suomesta on Ahvenanmaalta vuodelta 1943.[2]
Sininärhen yleisimpiä elinympäristöjä ovat lehtimetsät, puistot, puutarhat, viljelysmaat ja pensaikot.
Sininärhi munii vuoraamattomaan puun koloon enintään 5 munaa kerrallaan.
Sininärhi syö hyönteisiä, erityisesti kovakuoriaisia, sekä pieniä liskoja.[2]
Sininärhi (Coracias garrulus) on sininen ja keskikokoinen säihkylintulaji. Nimestään huolimatta sininärhi ei ole sukua närhelle, joka kuuluu varislintuihin.
Coracias garrulus
Le Rollier d'Europe (Coracias garrulus) est la seule espèce de la famille des coraciidés à vivre en France. C'est un oiseau aux vives couleurs turquoise.
Coracias garrulus est une espèce d'oiseau relativement petite. En effet, il possède une longueur de 29 à 32 cm, une envergure de 59 à 73 cm et une masse de 140 à 200 g.
Rollier d'Europe (Coracias garrulus). Jeune et adulte.
Le rollier d'Europe se nourrit de gros insectes, serpents, lézards, batraciens, petits rongeurs capturés d'ordinaire au sol après un piqué depuis un perchoir. Il est carnivore .
Le rollier d'Europe niche généralement dans d'anciennes loges de pics creusées dans des arbres (souvent des peupliers blancs) ou dans des trous de bâtiment. Le Rollier s'installe aussi facilement dans des nichoirs (taille : 25 × 25 × 25 cm ; diamètre du trou d'envol : 60 mm) posés sur un pylône ou dans un arbre. La femelle pond de 3 à 7 œufs (souvent 4 à 6) en une ponte de fin mai à début juillet (le plus souvent début juin). L’éclosion a lieu vers fin juin et l'envol des jeunes à la mi-juillet (dates moyennes dans le Sud de la France).
Cet oiseau fréquente des milieux ouverts variés avec vergers, bois, buissons et friches herbeuses.
Cette espèce est souvent perchée bien en évidence.
L'espèce a été décrite par le naturaliste suédois Carl von Linné en 1758[1]. Il existe 2 sous-espèces : Coracias garrulus garrulus et Coracias garrulus semenowi.
Le Rollier d'Europe bénéficie d'une protection totale sur le territoire français depuis l'arrêté ministériel du 17 avril 1981 relatif aux oiseaux protégés sur l'ensemble du territoire[2]. Il est donc interdit de le détruire, le mutiler, le capturer ou l'enlever, de le perturber intentionnellement ou de le naturaliser, ainsi que de détruire ou enlever les œufs et les nids, et de détruire, altérer ou dégrader son milieu. Qu'il soit vivant ou mort, il est aussi interdit de le transporter, colporter, de l'utiliser, de le détenir, de le vendre ou de l'acheter.
Lors de son voyage aux Pays-Bas en 1512, Albrecht Dürer réalise plusieurs aquarelles de cet oiseau, autrefois appelé « corneille bleue »[3],[4].
Portrait de Rollier d'Europe - Pusztaszer (Hongrie)
Coracias garrulus semenowi (parc national Kruger, Afrique du sud)
Coracias garrulus semenowi (parc national Kruger, Afrique du sud)
en Afrique du sud, 2015
_2.jpg)
Un autre portrait de Rollier d'Europe, vers Kecskemét, Hongrie. Aout 2019.
Coracias garrulus
Le Rollier d'Europe (Coracias garrulus) est la seule espèce de la famille des coraciidés à vivre en France. C'est un oiseau aux vives couleurs turquoise.
O gaio azul,[2] ou rolieiro[3] (Coracias garrulus) é a única especie de paxaros da familia dos Coraciidae que habita en Europa. Esténdese desde a Península Ibérica e Marrocos no oeste ata Asia Oriental. É unha especie migratoria de longa distancia, hibernando no sur de África.
En Galiza é rara, e aparentemente vese nos pasos prenupciais en maio e máis intensamente no posnupcial de agosto-setembro.
Adoita habitar en lugares de clima tépedo ou cálido coa presenza de árbores. É un paxaro mediano dun tamaño entre 29–32 cm de media e unha envergadura de 52–58 cm coas ás estendidas. A súa cor é azul co lombo marrón. Frecuentan zonas arboradas e chairas abertas, onde se alimentan principalmente de insectos, aínda que en ocasións complementan a súa dieta con lagartos e ras.
Esta especie destaca no seu voo pola súa brillante cor azul que contrasta coas plumas negras das ás. Os dous sexos son similares, pero os xoves presentan unha cor máis clara que os adultos.
O canto deste paxaro é unha sucesión rápida de cantares curtos, similar a un instrumento infantil que provoca un ruído semellante ao dunha carraca, aínda que en ocasións parece cantar como un corvo común.
Acostuman aniñar nas árbores ou entre os penedos, e a posta consiste entre 4-6 ovos.
O gaio azul, ou rolieiro (Coracias garrulus) é a única especie de paxaros da familia dos Coraciidae que habita en Europa. Esténdese desde a Península Ibérica e Marrocos no oeste ata Asia Oriental. É unha especie migratoria de longa distancia, hibernando no sur de África.
En Galiza é rara, e aparentemente vese nos pasos prenupciais en maio e máis intensamente no posnupcial de agosto-setembro.
Adoita habitar en lugares de clima tépedo ou cálido coa presenza de árbores. É un paxaro mediano dun tamaño entre 29–32 cm de media e unha envergadura de 52–58 cm coas ás estendidas. A súa cor é azul co lombo marrón. Frecuentan zonas arboradas e chairas abertas, onde se alimentan principalmente de insectos, aínda que en ocasións complementan a súa dieta con lagartos e ras.
Esta especie destaca no seu voo pola súa brillante cor azul que contrasta coas plumas negras das ás. Os dous sexos son similares, pero os xoves presentan unha cor máis clara que os adultos.
O canto deste paxaro é unha sucesión rápida de cantares curtos, similar a un instrumento infantil que provoca un ruído semellante ao dunha carraca, aínda que en ocasións parece cantar como un corvo común.
Acostuman aniñar nas árbores ou entre os penedos, e a posta consiste entre 4-6 ovos.
Zlatovrana (lat. Coracias garrulus), prema Rucneru[1] zlatovrana modrulja, jedna je od poznatih vrsta modrivrana iz porodice zlatovrana koja živi u Europi i u Aziji u Keniji, Turskoj, Moroku i u Srednjoj Aziji te je rijetka i ugrožena vrsta.
Pojavljuje se u dvije podvrste, europska zlatovrana (C. g. garrulus) i istočna zlatovrana (C. g. semenowi).
Zlatovrana je velika od 29-32 cm s rasponom krila od 52-58 cm te je teška otprilike 30 g. Ima plavi trbuh i glavu. Krila mogu biti tamnoplave, smeđe i crne boje. Tijelo je dugo s glavom na kojoj se nalaze velike oči i snažni, dugi kljun. Noge su sitne i tanke s malim kandžama. Glasanje joj je vrlo slično onom u vrane.
Zlatovrana se gnijezdi prije svega uz rubove vrlo prozračnih šuma koje graniče s površinama bogatim kukcima, kao što su livade, pašnjaci ili ekstenzivno korištene oranice. Ponekad koriste i velike parkovne površine. Prednost daju gnjezdištima u blizini vode. Kao dupljašice, upućene su na postojeće duplje ili moraju naći obronke od pješčenjaka, gline ili lapora da bi u njima mogle iskopati duplju. Ako nalazi dovoljno hrane, ne izbjegava blizinu ljudi i njihovih naselja.
U Hrvatskoj je pod velikim znakom pitanja da li se gnijezdi i najvjerojatnije je u Hrvatskoj izumrla te Hrvatsku samo prelijeće u doba selidbe te je najugroženija ptica na području Hrvatske.
Živi u Europi, Aziji i u nekim dijelovima Afrike. Ptica je selica te kad zahladi, odlazi u Afriku gdje zimuje.
Zlatovrana uglavnom lovi veće kukce i druge člankonošce. Za vrijeme selidbe jede i biljnu hranu. Pored toga, no količinski beznačajno, uobičajenu hranu dopunjuje i malim sisavcima, vodozemcima i gmazovima.
Zlatovrana uobičajeno sjedi na nekom pogodnom mjestu (stup, grana) i čeka odgovarajući plijen. Spazivši ga, strmoglavljuje se na njega i hvata ga na tlu. Zatim se vraća na polazno mjesto gdje plijenom često udara o podlogu a ponekad ga i baca u zrakprije nego ga proguta. Rijetko lovi u letu, a jednako tako, rijetko slijedi lovinu u bijegu.
Zlatovrana modrulja dnevna je ptica s dva izražena vrhunca aktivnosti, rano ujutro i kasno popodne. Između tih razdoblja, osim u vrijeme parenja i podizanja mladunaca, mirno sjedi na mjestu s kojeg inače kreće u lov i neupadljiva je.
Kako je dupljašica, upućena je na napuštene duplje nekih djetlića ili prirodne duplje u stablima. No, ako ih nema, iskopat će 50-60 cm duboku duplju u odgovarajućoj podlozi. Parenje započinje oko proljeća ili ljeta te ženka u duplju drveta snese do šest jaja i pretežno ona ih grije. Nakon oko 18 dana mladunci se vale goli i slijepi. Hrane ih oba roditelja, a nakon oko 30 dana (mladunci su čučavci) sposobni su za samostalni let.
Sve populacije obaju podvrsta su selice, a većina se seli na velike udaljenosti. Zimuju u različitim staništima uglavnom na području jugoistočne i južne Afrike, ali izbjegavaju prave pustinje, polupustinje bez stabala kao i zatvorena tropska šumska područja. Zapadnoeuropske kao i populacije s područja Magreba prezimljuju u području južnog ruba Sahela. Na ista područja sele i sve azijske populacije. Selidba odraslih jedinki iz srednje Europe počinje sredinom kolovoza, a dovršena je sredinom rujna. Povratak počinje sredinom travnja, a većina srednjeeuropskih zlatovrana vraća se na gnijezdišta u prvoj dekadi svibnja.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se članak na temu: Zlatovrana
Wikivrste imaju podatke o: Zlatovrani Zlatovrana (lat. Coracias garrulus), prema Rucneru zlatovrana modrulja, jedna je od poznatih vrsta modrivrana iz porodice zlatovrana koja živi u Europi i u Aziji u Keniji, Turskoj, Moroku i u Srednjoj Aziji te je rijetka i ugrožena vrsta.
Pojavljuje se u dvije podvrste, europska zlatovrana (C. g. garrulus) i istočna zlatovrana (C. g. semenowi).
La ghiandaia marina (Coracias garrulus Linnaeus, 1758) è un uccello coraciiforme appartenente alla famiglia dei Coraciidi.[2]
Il petto e il ventre sono di colore azzurro turchese, come pure il capo, mentre il dorso appare tinto di castano chiaro, eccetto il codrione e la parte superiore della coda che sono di colore blu verdastro, con le piume rette centrali brune. Le due piume esterne della coda sono un po' più lunghe delle restanti e la punta caudale presenta una macchia nera che costituisce il tratto distintivo della specie. In volo le ali sono molto appariscenti, di colore blu, con bordi neri. Sia le zampe che il becco presentano tonalità scure e dalla base del becco parte una frangia nera che attraversa gli occhi, assumendo le sembianze di una mascherina.
Con l'arrivo della primavera, le ghiandaie marine abbandonano il loro territorio invernale in Africa e si dirigono verso l'Europa, dove stabiliscono anno dopo anno il loro territorio di riproduzione e nidificazione. Il loro arrivo coincide con l'inizio della primavera, proprio quando i campi coltivati sono al massimo rigoglio e le popolazioni di invertebrati che costituiscono la loro dieta base sono più abbondanti.
Attorno alla metà dell'estate, le ghiandaie cominciano il loro viaggio di ritorno ai territori africani in cui svernano. Questo viaggio migratorio è uno dei pochi momenti in cui si possono osservare stormi di varie decine di individui, tra cui si trovano anche i giovani nati in quell'anno.
Non appena terminano il viaggio, le ghiandaie entrano in fertilità. I maschi cercano di attirare le femmine mediante acrobazie aeree davvero uniche, in cui avanzano facendo ondulare il corpo con un'oscillazione dei fianchi. In questo modo, la luce solare produce scintillii dovuti al riflettersi dei raggi sulle loro magnifiche piume. Dopo la copulazione e dopo aver scelto il luogo in cui installare il nido, che generalmente è costituito da una cavità in un vecchio albero o da un nido di un'altra specie, la femmina depone da 4 a 5 uova. L'incubazione ha inizio ancor prima che la deposizione di tutte le uova sia stata completata e sia la femmina che il compagno fanno a turno nella cova per i circa 19 giorni di attesa prima della schiusa. Appena nati, i pulcini sono privi di piumino. Restano all'interno del nido per circa un mese e al termine di questo periodo hanno il piumaggio già completamente sviluppato, anche se il cromatismo non è tanto spettacolare come quello dei genitori.
La ghiandaia marina (Coracias garrulus Linnaeus, 1758) è un uccello coraciiforme appartenente alla famiglia dei Coraciidi.
Žalvarnis (lot. Coracias garrulus, angl. European Roller, vok. Blauracke) – žalvarninių (Coraciidae) šeimos vienas iš gražiausių Lietuvos paukščių, lengvai atpažįstamas iš ryškių spalvų. Galva, sprandas ir kūno apatinė pusė šviesiai mėlyni, žalsvo atspalvio. Sparnai ir uodega tamsiai mėlynos, nugara ir pečiai ryškiai rudos spalvos. Snapas juodas. Kojos gelsvai pilkšvos. Jaunikliai ne tokių ryškių spalvų.
Lietuvoje vietomis retas, miškingose vietose dažnesnis. Aptinkamas gegužės – rugpjūčio mėn. Gyvena retuose pušynuose. Mėgsta tupėti ant sausų šakų. Kiaušinius deda genių iškaltuose uoksuose. Deda 4-6 baltus kiaušinius. Peri 18-19 d. Po 4 savaičių jaunikliai lizdą palieka. Gaudo stambius vabzdžius.
Žalvarnis (lot. Coracias garrulus, angl. European Roller, vok. Blauracke) – žalvarninių (Coraciidae) šeimos vienas iš gražiausių Lietuvos paukščių, lengvai atpažįstamas iš ryškių spalvų. Galva, sprandas ir kūno apatinė pusė šviesiai mėlyni, žalsvo atspalvio. Sparnai ir uodega tamsiai mėlynos, nugara ir pečiai ryškiai rudos spalvos. Snapas juodas. Kojos gelsvai pilkšvos. Jaunikliai ne tokių ryškių spalvų.
Lietuvoje vietomis retas, miškingose vietose dažnesnis. Aptinkamas gegužės – rugpjūčio mėn. Gyvena retuose pušynuose. Mėgsta tupėti ant sausų šakų. Kiaušinius deda genių iškaltuose uoksuose. Deda 4-6 baltus kiaušinius. Peri 18-19 d. Po 4 savaičių jaunikliai lizdą palieka. Gaudo stambius vabzdžius.
Zaļā vārna (Coracias garrulus) ir vidēja auguma zaļvārnu dzimtas (Coraciidae) putns. Tai ir divas pasugas.[1] Zaļās vārnas ligzdo Eirāzijas rietumu daļā un Āfrikas ziemeļos, ziemo Āfrikā, reti sastopamas arī Latvijā. Lai arī latviski šo putnu sauc par vārnu, tas nav radniecīgs vārnu dzimtas (Corvidae) putniem. 1998. gadā zaļā vārna tika izvēlēta par Latvijas dabas simbolu — Gada putns 1998.[2]
Zaļā vārna ir vienīgā suga no zaļvārnu dzimtas, kas ligzdo Eiropā. Tās ligzdošanas izplatības areāls aptver Austrumeiropu, Centrāleiropu, Eiropas dienvidu reģionus ap Vidusjūru, tāpat arī Mazāziju, Ziemeļāfrikas Vidusjūras piekrasti un Centrālāziju. Zaļā vārna veic ļoti garu migrācijas ceļu uz ziemošanas vietām Āfrikā uz dienvidiem no Sahāras. Viens no migrācijas ceļiem ved cauri Indijai.[3] Āfrikā tā ziemo 2 nošķirtos reģionos: rietumu no Senegālas līdz Kamerūnai un austrumu no Etiopijas līdz Dienvidāfrikai.[4]
Zaļajai vārnai patīk silts, sauss un atklāts biotops ar reti augošiem kokiem. Eiropā tā priekšroku dod zemieņu mežiem, kuros aug ozoli un priedes, kā arī stepju un mežastepju ainavai. Ziemo sausajā Āfrikas savannā un krūmājos.
Kopumā zaļajai vārnai ir liela populācija: 100 000—220 000 putnu Eiropā, kas sastāda 50—74% no visām zaļām vārnām.[4] Tomēr pēdējo 15 gadu laikā tās populācija ir samazinājusies par 30%. Eiropas ziemeļu populācijas ir izzudušas visstraujāk, piemēram, Igaunijā 1998. gadā dzīvoja 50—100 pāri, bet 2011. gadā vairs netika konstatēta sugas ligzdošana.[5] Lietuvā un Latvijā no dažiem tūkstošiem pāru populācija ir samazinājusies līdz nepilniem 40 pāriem pa abām valstīm 2011. gadā.[5] Krievijas ziemeļos zaļā vārna vairs neligzdo, arī Baltkrievijā un Polijā to skaits samazinās. Tomēr Centrālāzijā tās populācijai samazinājums netiek novērots.[4]
Latvijā zaļā vārna ir viens no retākajiem ligzdotājiem mūsdienās, lai gan pirms Otrā pasaules kara šeit ligzdoja vairāk kā 1000 pāru. 2011. gadā Latvija konstatēti 25 ligzdojoši pāri, kas ir augstākais skaits pēdējos 20 gados.[5] Visas trīs sugas ligzdošanas teritorijas atrodas Rīgas apkārtnē un visas trīs teritorijas agrāk bijušas Padomju armijas daļas, kas nosaka īpatnēju biotopu: skraju priežu mežu, ar klajumiem, daudzviet arī ēkām vai to paliekām. Šobrīd Latvijā zaļā vārna ligzdo Garkalnes mežos, Ādažu poligonā un Silakrogā. Ārpus ligzdošanas sezonas zaļā vārna dažkārt tiek novērota arī citviet Latvijā, tomēr ļoti reti.[6] Tā kā Latvija ir viena no vistālāk uz ziemeļiem esošajām šīs sugas ligzdošanas vietām,[5] reto putnu vērot uz Latviju brauc arī no citām Eiropas ziemeļdaļas valstīm.[7] Lai gan Latvijas zaļo vārnu populācija ir stabila un ligzdojošo putnu skaits pat pieaug, tomēr tās retā un nevienmērīgā izplatība Eiropas ziemeļos ir priekšnoteikums, lai arī Latvijā zaļo vārnu uzskatītu par apdraudētu sugu.
Līdz 19. gadsimta beigām zaļo vārnu Latvijā dēvēja par zilo vārnu. Tikai 20. gadsimta 30. gados to sāka saukt arī par zaļo vārnu. Kādu laiku valodā lietoja abus nosaukumus, tomēr nosaukums "zaļā vārna" izkonkurēja nosaukumu "zilā vārna". Nosaukuma maiņai nav saprotama pamatojuma, jo putna apspalvojums izskatās gaiši zils, nevis zaļš.[7] Baltvācu dabas pētnieki jau 18. gadsimtā ir aprakstījuši zaļo vārnu, pieminot, ka tās ir bieži sastopamas Vidzemē un Kurzemē, bet visvairāk Pierīgas sausajos priežu mežos. 18. gadsimtā zaļo vārnu sauca ne tikai par zilo vārnu, bet arī par Kurzemes papagaili.[7]
Zaļā vārna ir spēcīgs putns. To augumā var salīdzināt ar kovārni. Tās ķermeņa garums ir 29—32 cm, spārnu plētums 52—58 cm, svars tēviņam 127—160 g, mātītei 130—154 g.[8][9] Tās apspalvojums pamatā ir gaiši zils ar oranži brūnu muguru. Kad tās spārns ir izplests, tad var redzēt putna košo spārnu ar melnajām lidspalvām. Arī uz acīm ir šaura, melna maska, bet aste ir tumšākā zaļganzilā tonī.[10] Abi dzimumi izskatās vienādi. Jaunie putni nav tik koši. Nominālpasuga C.g. garrulus ir košāka kā Āzijas pasuga C.g. semenowi.[10]
Zaļā vārna pēc uzbūves un uzvedības ir visai primitīvs putns, kas miljoniem gadu laikā ir maz mainījies. Zaļajai vārnai ir grūti piemēroties jauniem un mainīgiem vides apstākļiem. Uz zemes tās ir diezgan neveiklas un pārvietojas pa zemi tikai dažus metrus. Pēc būtības zaļā vārna ir savannas putns, kas dzīvo sausā un atklātā ainavā ar dažiem kokiem vai koku puduriem. Lieli klaji lauki vai biezi meži tām nav piemēroti.[7] Tai tāpat kā čakstēm patīk apmesties uz kāda zara vai elektības staba vai kāda cita paaugstinājuma, no kura var labi pārredzēt apkārtni. Zaļā vārna vēro, vai garām nelidos kāds kukainis vai cits piemērots medījums.
Zaļās vārnas lidojums ir taisns un spēcīgs, lidojumā spēcīgi kontrastē melnās lidspalvas ar spārna gaiši zilajām spalvām. Zaļā vārna spēj lidojumā strauji mainīt virzienu vai apgriezties vairākkārtīgi ap savu asi. Pateicoties šai spējai tā ir ieguvusi savu vārdu angļu valodā — roller, kas latviski nozīmē veltnītis.
Barības ziņā zaļā vārna ir ļoti izvēlīga. Tā pārtiek tikai no lielajiem kukaiņiem, kurus noķer uz zemes vai lidojumā. Tā pamatā barojas ar sienāžiem un vabolēm,[7] bet tā ēd arī sliekas, spāres un kukaiņu kāpurus.[11]
Āfrikā zaļās vārnas veido nelielus barus, kas kopīgi barojas. Tās medī ne tikai kukaiņus, bet arī skorpionus, vardes, ķirzakas un mazus putniņus.[12]
Zaļā vārna ligzdošanas sezonas laikā ir teritoriāla. Pāris teritoriju aizsargā kopīgi. Ligzdo koku dobumā, klinšu vai ēku konstrukciju iedobēs. Pati tā dobumu izkalt nevar, tādēļ ir atkarīga no melno dzilnu (Dryocopus martius) un zaļo dzilnu (Picus viridis) pamestajām ligzdām vai no cilvēku palīdzības, kas uzstāda zaļajām vārnām putnu būrus.[7] Riesta laiks zaļajām vārnām Eiropā ir maijs. Kamēr mātīte nav beigusi dēt olas, tā ligzdu nepamet, bet tēviņš to ik pa 20 minūtēm baro gan ar posmkājiem, gan kukaiņiem, vardēm, ķirzakām un grauzējiem, un pārojas.[13] Dējumā ir 1—7 baltas olas, visbiežāk 4—5 olas.[14][15] Kad pēdējā ola ir izdēta, abi vecāki pārmaiņus tās perē (galvenokārt mātīte). Inkubācijas periods ilgst 17—22 dienas.[13][14] Mazuļi izšķiļas kaili, akli un nevarīgi, bet tie ātri attīstās. Jaunie putni lidot sāk 25—30 dienu vecumā. Vecāki turpina par tiem rūpēties papildu 3 nedēļas vai vairāk.[14]
Zaļajai vārnai ir 2 pasugas:[1][4]
Zaļā vārna (Coracias garrulus) ir vidēja auguma zaļvārnu dzimtas (Coraciidae) putns. Tai ir divas pasugas. Zaļās vārnas ligzdo Eirāzijas rietumu daļā un Āfrikas ziemeļos, ziemo Āfrikā, reti sastopamas arī Latvijā. Lai arī latviski šo putnu sauc par vārnu, tas nav radniecīgs vārnu dzimtas (Corvidae) putniem. 1998. gadā zaļā vārna tika izvēlēta par Latvijas dabas simbolu — Gada putns 1998.
De scharrelaar (Coracias garrulus) is een vogel uit de familie van de scharrelaars (Coraciidae). Het aantal scharrelaars in Europa is de laatste decennia sterk afgenomen, in de 19e eeuw broedden ze zelfs nog tot in Zweden, terwijl ze nu in Midden-Europa nauwelijks meer te vinden zijn. De Europese populatie is tussen 1990 en 2005 met 30% afgenomen.[2]
De scharrelaar wordt ongeveer 30 centimeter lang[3] en 127 tot 154 gram zwaar en heeft een overwegend blauw verenkleed. Hij heeft een grote kop en een krachtige, dikke, zwarte snavel. Het verenkleed is helder lichtblauw met diepblauwe kleine vleugeldekveren, stuit en delen van de ondervleugel. De rug is bruin, de vleugelpunten en de bovenkant van de staart zijn zwart. Juveniele vogels zijn valer en hebben een lichter bruine rug.
Scharrelaars kunnen vaak zittend op een uitkijkpost, zoals een telefoonpaal, een draad of tak, worden aangetroffen. Vanaf deze positie kunnen ze zich op een over de grond kruipende prooi storten, waarna ze weer naar hun post terugkeren om deze op te peuzelen.
Scharrelaars broeden meestal alleen, soms met enkele paartjes. De broedomgeving bestaat uit land met verspreide groepen bomen, bosranden, lanen of parken. Ze broeden in al bestaande holen, rots- of muurspleten, de eerste meestal gemaakt door de groene of zwarte specht. In enkele gevallen worden ook nestkasten gebruikt. Tijdens de baltsvlucht vliegt het mannetje roepend door de lucht, laat zich meerdere keren over de kop vallen en vliegt dan weer op.
In het nest worden 4-5 eieren gelegd, in de maand juni of juli. Beide ouders broeden, het legsel komt na 17-19 dagen uit. Hierna zorgen beide ouders voor de jongen, die na 25-30 dagen uitvliegen. Ook hierna blijven ze de jongen nog een tijdje voeden.
Scharrelaars eten vooral insecten zoals kevers en sprinkhanen en andere ongewervelden als slakken en wormen maar ook kleine gewervelden zoals kikkers, muizen en hagedissen.
De scharrelaar komt voor in Zuid- en Oost-Europa en in Azië van Turkije en Irak tot Midden-Rusland, West-China en Pakistan. Het is een trekvogel die in augustus of september vertrekt naar het zuiden van en tropisch Afrika en in april of mei weer terugkeert naar zijn broedgebied.
De soort telt 2 ondersoorten:
De scharrelaar broedt niet in België of Nederland. Het is een vrij zeldzame dwaalgast. In België werden sinds 1830 25 waarnemingen gedocumenteerd.[4] Tussen 1800 en 1996 zijn er 62 bevestigde waarnemingen in Nederland gedaan waarvan er 11 (12 exemplaren) tussen 1980 en 1996.[5]
De populatie-aantallen nemen af door jacht (vooral in Oman en India, verder ook in het Middellandse Zeegebied)[4] en vooral in Europa wordt het leefgebied bedreigd door modernisering van de landbouw en bosbouw waardoor een gevarieerd landschap met rommelige bosjes en losse bomen verdwijnt. Daarom stond de scharrelaar als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN. De populaties in Midden-Azië gaan echter niet zo snel achteruit om deze status te rechtvaardigen, daarom staat de scharrelaar sinds 2015 als niet bedreigd op de internationale rode lijst.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe scharrelaar (Coracias garrulus) is een vogel uit de familie van de scharrelaars (Coraciidae). Het aantal scharrelaars in Europa is de laatste decennia sterk afgenomen, in de 19e eeuw broedden ze zelfs nog tot in Zweden, terwijl ze nu in Midden-Europa nauwelijks meer te vinden zijn. De Europese populatie is tussen 1990 en 2005 met 30% afgenomen.
Blåråke (Coracias garrulus) er ein fargerik fugl og ein stor medlem av råkefamilien. Han hekkar i sørlege og austlege Europa, Nordvest-Afrika, Midt-Austen og Sentral-Asia. Alle blåråkar er trekkfuglar og overvintrar vanlegvis i Afrika sør for Sahara.
Råkar kan minne om sporvefuglane kråker i storleik og kroppsbygging. Men råkar er medlem av ordenen råkefuglar der dei deler tendensen til fargerik utsjånaden med mellom anna isfuglar, bietarar og motmotar, alle med blått, rosa eller kanelbrunt som dominerande fargar.
Det er skildra to underartar som er separerte geografisk, nominatforma finst i det meste av hekkeområdet, medan C.g. semenowi hekkar i søraustlegste delen av området: Irak og sørlege Iran aust gjennom Kashmir og sørlege Kasakhstan til Xinjiang i det vestlege Kina.
Blåråke er ein tettvaksen fugl, på storleik med ei kaie på ca. 31-32 centimeter i kroppslengd og masse på ca. 130 til 150 gram.[1] Han manglar lange stjertspyd som mange andre råkar har, hovudet er relativt stort med eit svart, kraftig nebb. Fjørdrakta i dominert av lyseblått, men ryggen er brun.
Denne arten føretrekker varmt klima og lever i opne landskap med spreidde trevekstar av til dømes eik og furu. I Afrika lever han på tørre busk- eller skogkledd sletteland. Dei sit ofte på ei litt høg grein og inspiserer bakken for byttedyr, men kan òg fange insekt i lufta. Føda er generelt virvellause dyr, dei tar gjerne insekt med harde skal slik som biller.
Lætet er harde, kråkeliknande lydar. Det gjev håse skrik om dei blir uroa.
Den globale populasjonen er estimert til 100 000 til 0,5 mill individ og er trudd å vere stabil. I dag er han klassifiset som livskraftig, tidlegare nær truga.[2]
Blåråke (Coracias garrulus) er ein fargerik fugl og ein stor medlem av råkefamilien. Han hekkar i sørlege og austlege Europa, Nordvest-Afrika, Midt-Austen og Sentral-Asia. Alle blåråkar er trekkfuglar og overvintrar vanlegvis i Afrika sør for Sahara.
Blåråke (Coracias garrulus) er en fugl. Arten er en sjelden gjest Norge, men er ikke hekkefugl i landet.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Blåråke (Coracias garrulus) er en fugl. Arten er en sjelden gjest Norge, men er ikke hekkefugl i landet.
Àutri nòm an piemontèis: ...
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
As treuva an le region càude d'Euròpa, Àfrica setentrional e Asia central.
Àutri nòm an piemontèis: ...
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
DistribussionAs treuva an le region càude d'Euròpa, Àfrica setentrional e Asia central.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Kraska zwyczajna[3], kraska pospolita[4], kraska (Coracias garrulus), znana również pod nazwą „siwka”[5] – gatunek średniej wielkości ptaka wędrownego z rodziny krasek (Coraciidae).
Zamieszkuje niemal całą Europę (głównie południową i północny wschód do Bałtyku i Rosji), środkową i południową Azję do Himalajów i Ałtaju oraz północno-zachodnią Afrykę. Do niedawna dość licznie gnieździła się w Zachodniej Europie, ale od paru dekad liczba tych ptaków i ich gniazd wyraźnie maleje. W niektórych krajach wyginęła już całkowicie. Stary kontynent jest jednak miejscem, gdzie lęgnie się ich najwięcej. Centrum populacji lęgowej znajduje się gdzieś w europejskiej części Rosji i na Ukrainie[6]. W trakcie swoich wędrówek kieruje się na sawanny południowo-wschodniej Afryki, gdzie ma swoje zimowiska. Niektóre z nich zalatują nad Zatokę Gwinejską lub na samo południe Afryki. Przeloty IV - V i VIII - IX. Wyróżnia się 2 podgatunki.
W Polsce to jeden z najbarwniejszych ptaków. Dawniej pospolity, a obecnie skrajnie nieliczny ptak lęgowy we wschodniej połowie kraju (60-70 par), na zachodzie wymarły. Najczęściej widywana w południowej Lubelszczyźnie, Równinie Kurpiowskiej i Mazurskiej, na Podlasiu, w Puszczy Kozienickiej i Białej oraz w Kotlinie Sandomierskiej. Jesienne odloty mają miejsce we wrześniu lub październiku, przylatuje wiosną na przełomie kwietnia i maja. W Europie Środkowej cała populacja liczy 530-960 par lęgowych.
Jeszcze ponad 20 - 30 lat temu kraska występowała w większości kraju. Po czym zaczęła się wycofywać z zachodnich regionów, aż tam zanikła - w połowie lat 80. jej liczbę szacowano na 500-600 par, a na początku lat 90. już tylko na 360-380 par (w 1998 r. 112-133 par). Obecne populacje nadal się zmniejszają i z każdym rokiem grozi im coraz bardziej całkowite wyginięcie.
To jedyny przedstawiciel kraskowatych występujący w Europie. Swoje południowe pochodzenie zaznacza kolorowym egzotycznym niebieskordzawym ubarwieniem. Brak różnic w upierzeniu samca i samicy, choć u obu płci zmienia się ono w trakcie poszczególnych pór roku. Ma krępą budowę i zaokrąglone skrzydła. Głowa i kark niebieskie z domieszką seledynu, spód niebieskoszary, grzbiet (płaszcz) i barkówki rdzawe lub brązowoczerwonawe, pokrywy skrzydłowe i podskrzydłowe niebieskie, lotki od góry czarne, od spodu szafirowe, sterówki od góry seledynowe, od spodu szafirowe. Skrajna para sterówek kilka milimetrów dłuższa - wystaje z obrysu końca ogona. Wiosną upierzenie jest jaśniejsze i ma intensywniejsze barwy niż jesienią, kiedy to kraski opuszczają miejsca lęgowe. Mają silny czarny dziób i żółtawe nogi. Młode są znacznie mniej kontrastowe, rzuca się w oczy brak koloru niebieskiego na głowie i tułowiu, choć przypominają dorosłe ptaki sylwetką i brązowym grzbietem. Ich pióra konturowe są jasnobiaławobrązowe i dopiero na zimowiskach nabierają jaskrawszych odcieni. Ptaki poniżej pierwszego roku życia odróżnia się od dorosłych po sterówkach. Starsze, dorosłe ptaki, mają na piórach ciemną plamę i są ostrzej zakończone.
Sposobem lotu przypomina grzywacza lub wronę. W powietrzu rzucają się w oczy jej intensywnie niebieskie, ciemno nakrapiane skrzydła i ciemny ogon z szerokim, turkusowym paskiem na końcu. Dojrzały ptak jest rozmiarów kawki lub sójki. Nietrudno ją zauważyć, bo często siada na wysoko wyniesionych punktach terenu skąd obserwuje okolicę - na słupach, drutach itp. Nie jest to ptak płochliwy i nie przeszkadza mu obecność człowieka, może gniazdować na terenach zabudowanych i przy drogach o natężonym ruchu. Odzywa się szorstkim "rak rak".
Skraje lasów typu parkowego w pobliżu pól i łąk, prześwietlone starodrzewia i otwarte ciepłe przestrzenie ze szpalerami pojedynczych grup drzew, gdzie mogą polować. Kraska gnieździ się tam, gdzie można znaleźć duże, obszerne dziuple - często na wysychających wierzbach, topolach, sosnach czy olchach. W Polsce widywana w łęgach i nadrzecznych olsach, terenach urozmaiconych w pastwiska, nieużytki i niewielkie zadrzewienia. Unika natomiast zwartych kompleksów leśnych.
W okresie godowym głos samca można pomylić z krakaniem wrony siwej. Wydaje wtedy donośne "krrrak".
Kraska to typowy dziuplak. W Polsce lęgnie się zazwyczaj w dziupli po dzięciole czarnym lub zielonym (do głębokości 0,5 metra) albo w budce lęgowej[7]. Na południu preferuje nory wygrzebane w urwiskach i dziury w murach. Wyściółkę stanowią cienkie gałązki, suche trawy, sianem, pierzem i liście, a nawet bydlęce odchody, tak więc wygląd gniazda jest dość niedbały. Ptaki wracają z zimowisk do tych samych dziupli lub budek, jeśli nie są zajęte.
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju - czerwcu 4 do 5 czysto białych, błyszczących jaj o jajowatym lub gruszkowym kształcie. Kraski tworzą monogamiczne pary.
Jaja wysiadywane są od zniesienia pierwszego przez okres 17 do 20 dni przez obydwoje rodziców (głównie przez samicę). Pisklęta, gniazdowniki, po wykluciu są nagie i ślepe. Część z nich ginie. Póki są w dziupli cały czas wydają charakterystyczne miaukliwe głosy. Rodzice karmią je wtedy pokarmem odpowiednim już do diety dorosłych opiekunów. Młode opuszczają gniazdo po około 28 dniach, choć mają nie w pełni rozwinięte skrzydła i nie są jeszcze lotne. Przez kolejne tygodnie znaleźć je można w pobliżu gniazda. W okresie odlotów można spotkać większe grupy krasek poza miejscami lęgowisk.
Owady, głównie prostoskrzydłe (pasikoniki) i chrząszcze, rzadziej dżdżownice i pająki, drobne kręgowce - gady, płazy (żaby) i ssaki (norniki). Jesienią dieta jest uzupełniana owocami.
Pokarm zdobywa na ziemi. Poluje z zasadzki - zlatuje z miejsc obserwacyjnych prosto na ofiarę, która jest na ziemi.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[8]. Wymaga ochrony czynnej w całej Europie o czym świadczy wiele projektów jej ratowania - uznano ją za "gatunek skrajnie zagrożony" na Czerwonej Liście Zwierząt Ginących i Zagrożonych, jest na liście Konwencji Berneńskiej i Bońskiej, a Dyrektywa Ptasia uznaje ją za gatunek szczególnej troski.
Do najważniejszych przyczyn związanych z dużym spadkiem liczebności w zachodniej części Europy są zmiany w krajobrazie rolniczym oraz niedobór odpowiednich drzew z dziuplami, które służą im do zakładania gniazd. Nie sprzyja też jej likwidacja zadrzewień śródpolnych i wycinanie starych, dziuplastych drzew, jak też środki ochrony roślin stosowane w rolnictwie. Główną formą ochrony kraski w celu zwiększenia jej liczebności w skali lokalnej jest:
Kraska zwyczajna, kraska pospolita, kraska (Coracias garrulus), znana również pod nazwą „siwka” – gatunek średniej wielkości ptaka wędrownego z rodziny krasek (Coraciidae).
O rolieiro (Coracias garrulus) é um pássaro europeu da família dos coracídeos.
Ave migratória, passa o verão na Europa, da Península Ibérica à Turquia. Prefere regiões quentes, arborizadas e ensolaradas. No inverno, migra para o sul do Saara.
O rolieiro tem a cabeça e o ventre azuis-esverdeados contrastando com o dorso castanho-avermelhado. As asas estendidas medem de 52 a 58 cm e são negras. O corpo mede cerca de 30 a 32 cm de comprimento.
Os rolieiros se alimentam de pequenos vertebrados e artrópodes, entre os quais se destacam escorpiões, besouros e gafanhotos.
Nidificam no mês de maio, durante o verão europeu, em ocos de árvores, onde de 4 a 7 ovos totalmente brancos são postos. Após 19 dias os filhotes nascem. Ambos pais cuidam da cria. Com 28 dias, os passarinhos já estão aptos para o voo.
O rolieiro (Coracias garrulus) é um pássaro europeu da família dos coracídeos.
Dumbrăveanca (Coracias garrulus) este o pasăre migratoare din familia Coraciidae care are doi reprezentați mai importanți „C. g. garrulus” și „C. g. semenowi”.
După aspectul morfologic pasărea nu se poate confunda cu alte specii de păsări de talie mijlocie (31 cm). Capul partea superioară a aripilor ca și piepteul și abdomenul este acoperit de un penaj de culoare verde turcesc. Spatele sau partea dorsală a păsării este de culoare brună iar marginea aripilor de culoare brună negricioasă. Pasărea are un cioc negru puternic puțin încovoiat. Femelele au o culoare mai spălăcită ca masculul, iar culoarea tineretului este în general brună.
Dumbrăveanca preferă luminișurile de la liziera pădurilor ca și pășunile sau fânețele unde trăiesc de obicei un număr mare de insecte. În prezent poate fi întâlnită și în parcurile mai mari. Pasărea are cuibul în apropierea apelor unde sapă galerii în malurile din argilă, gresie sau loess. În lipsa hranei se apropie și de așezările omenești. Este o pasăre activă ziua, hrana principală a ei o constituie insectele (păduchi de plante, gândaci, libelule, lăcuste, urechelnițe), amfibii reptile mici pe care le pândesc, numai în timpul migrației consumă și vegetale (în special fructe).
Ea este răspândită mai ales în Europa de Sud, Europa Răsăriteană Spania, coasta mediteraneană a franceză, insulele Corsica, Creta ca și în Africa de Nord Vest (Maghreb). În Asia poate fi întâlnită în Siberia Centrală, regiunile de stepă din Iran. Specia „C. g. semenowi” cuibărește în Asia de Sud Vest, Asia Centrală ajungând spre est până în provincia chineză Xinjiang.
În România dumbrăveanca poate fi întâlnită numai în timpul sezonului cald, în toată țara în afara regiunilor de munte. Prin luna mai - iunie, femela depune 4 - 5 ouă albe lucioase, cuibul fiind în scorburi sau săpat în malurile apelor. Clocesc ambii parteneri, la ca. 18 - 20 de zile ies puii, toamna păsările migrează în Africa sau Asia de Sud.
La sosirea anotimpului rece păsările migrează spre sud în regiunile din sud sau sud-estul Africii iernând în regiunile de deșert, semideșert, savană din Sahel, țări ca Somalia Efectivul de păsări este apreciat la ca. 200.000 de perechi, numărul lor a scăzut rapid prin aniii 1970.
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareDumbrăveanca (Coracias garrulus) este o pasăre migratoare din familia Coraciidae care are doi reprezentați mai importanți „C. g. garrulus” și „C. g. semenowi”.
Krakľa belasá[3] (lat. Coracias garrulus) je vták z čeľade krakľovité (Coraciidae). Vďaka azúrovomodrému opereniu krídel a hrdzavočervenému opereniu chrbta je prakticky nezameniteľná. Obýva otvorené oblasti riedko porastené stromami západnej palearktickej oblasti. Od 70. rokov jej stavy v Európe klesajú, na Slovensku bolo dokázané hniezdenie už len na 2,10 % mapovacích kvadrátov. [4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov krakľa belasá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci.[1]
Krakľa belasá je asi 29 - 32 cm dlhý vták s typicky azúrovým sfarbením peria na hlave a krídlach a hrdzavohnedým chrbtom. Svojím silnejším zobákom s hákovitou špičkou a celkovo svojou veľkosťou môže pripomínať sojku. Sfarbenie mladých vtákov je matnejšie.
Prejavuje sa nepríjemným zvukom, zapisovaným ako „rak“ (prípadne „rakak“). Pri zásnubnom lete sa ozýva sledom rachotivých zvukov „ra-kra-kra-kraa“.
Hniezdne oblasti krakle sú suché teplé oblasti, otvorená krajina v nižších polohách (horám sa spravidla vyhýba) so skupinami stromov a extenzívnym hospodárením. V strednej Európe hniezdi prevažne v bútľavinách, a keďže starých bútľavých stromov v našej prírode ubúda, ubúda i počet kusov tohto klenotu európskeho vtáctva. Celkovo kraklí v Európe ubúda, snáď len okrem krajín, ako sú Rusko, Rumunsko a Moldavsko. I na Slovensku bola kedysi pomerne bežná, dnes už vieme len o zopár hniezdiskách. Posledné potvrdené hniezdenie bolo zistené v roku 2010, aktuálne pozorovania z hniezdneho obdobia pochádzajú z južného a východného Slovenska, začiatkom júna v roku 2017 bola pozorovaná pri Uzovskej Panici a v tom istom roku začiatkom júla na Opátskych pieskoch pri Strážnom.[5]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 10 - 40. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytuje vykazujú výrazný pokles viac ako o 50 %. Ekosozologický status v roku 1995 E - ohrozený druh. V roku 1998 EN:A1, B2d, D, EN - ohrozený. V roku 2001 EN - ohrozený.[6] V roku 2014 CR A2abc; B1ab(ii,v); C1+ C2a(i,ii); D - kriticky ohrozený.[2][7][8] Európsky ochranársky status SPEC2 - druhy, ktorých globálne populácie sú koncentrované v Európe, ale majú tam nevhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia D - ustupujúci druh.[4]
V strednej Európe najčastejšie obsadzujú stromové dutiny po ďatľovi čiernom, alebo žlne zelenej. Znáša 4 – 5 vajec, znáška leží na holom podklade bez podstielky. O vajcia a mláďatá sa rovnako starajú obaja rodičia.
Živí sa najmä veľkým hmyzom (chrobákmi, kobylkami), ale zožerie aj dážďovky alebo malé jašterice a myši.
Porovnanie mladého a dospelého vtáka
Vajcia krakle belasej
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Krakľa belasá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Krakľa belasá
Krakľa belasá (lat. Coracias garrulus) je vták z čeľade krakľovité (Coraciidae). Vďaka azúrovomodrému opereniu krídel a hrdzavočervenému opereniu chrbta je prakticky nezameniteľná. Obýva otvorené oblasti riedko porastené stromami západnej palearktickej oblasti. Od 70. rokov jej stavy v Európe klesajú, na Slovensku bolo dokázané hniezdenie už len na 2,10 % mapovacích kvadrátov. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov krakľa belasá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci.
Zlatovránka (znanstveno ime Coracias garrulus) je ptica iz reda vpijatov Coraciiformes. Spada v družino zlatovrank Coraciidae. Je edina predstavnica reda vpijatov, ki živi v Evropi in tudi v Sloveniji. Njeno bivalno področje se razteza od zahodne Azije do Maroka. Zlatovranka je ptica selivka, ki prezimuje v Južni Afriki. V Sloveniji je redek poletni gost in je ena od stotridesetih ogroženih vrst pri nas.
Zlatovranka je ptica, ki živi v toplem podnebju in odprti pokrajini z nekaj drevesi. Je čokata, velikosti kavke in zelo barvita. V glavnem prevladuje modra barva s toplorjavo na hrbtu. Velikokrat med prežanjem za velikimi žuželkami, kuščaricami ali žabami sedi na drevesih ali na električnih žicah, kot velikanski srakoperji.
Vrsta je še posebej lepa v živahnem, odločnem in premočrtnem letu, ko se njeno modrikasto perje skupaj s črnimi peresi lesketa v sončni svetlobi. Spola sta si podobna, mladiči so enaki kot odrasli, vendar bolj rjavosivi.
Obnaša se kot priba, v letu pa vijuga in se obrača. Veliko vrst izvaja prave akrobacije v zraku, kar je dalo družini tudi angleško ime »roller«.
Naravno gnezdi brez podlag v drevesnih duplih, peščenih rovih in skalih razpokah, pa tudi v umetni gnezdilnici, razpokah v suhem zidu ali v samotni stavbi.[2] Znese do štiri jajca.
Oglaša se z rezkim in hrapavim kraak-ak, glasom, podobnim vranjemu.
Zlatovránka (znanstveno ime Coracias garrulus) je ptica iz reda vpijatov Coraciiformes. Spada v družino zlatovrank Coraciidae. Je edina predstavnica reda vpijatov, ki živi v Evropi in tudi v Sloveniji. Njeno bivalno področje se razteza od zahodne Azije do Maroka. Zlatovranka je ptica selivka, ki prezimuje v Južni Afriki. V Sloveniji je redek poletni gost in je ena od stotridesetih ogroženih vrst pri nas.
Zlatovranka je ptica, ki živi v toplem podnebju in odprti pokrajini z nekaj drevesi. Je čokata, velikosti kavke in zelo barvita. V glavnem prevladuje modra barva s toplorjavo na hrbtu. Velikokrat med prežanjem za velikimi žuželkami, kuščaricami ali žabami sedi na drevesih ali na električnih žicah, kot velikanski srakoperji.
Vrsta je še posebej lepa v živahnem, odločnem in premočrtnem letu, ko se njeno modrikasto perje skupaj s črnimi peresi lesketa v sončni svetlobi. Spola sta si podobna, mladiči so enaki kot odrasli, vendar bolj rjavosivi.
Obnaša se kot priba, v letu pa vijuga in se obrača. Veliko vrst izvaja prave akrobacije v zraku, kar je dalo družini tudi angleško ime »roller«.
Naravno gnezdi brez podlag v drevesnih duplih, peščenih rovih in skalih razpokah, pa tudi v umetni gnezdilnici, razpokah v suhem zidu ali v samotni stavbi. Znese do štiri jajca.
Oglaša se z rezkim in hrapavim kraak-ak, glasom, podobnim vranjemu.
Blåkråka (Coracias garrulus) är en fågelart i familjen blåkråkor och enda europeiska representant för familjen.
Blåkråkan är en flyttfågel som häckar i norra Afrika, södra och sydöstra Europa, Mellanöstern och österut till sydvästra Sibirien och Centralasien. Sin nordligaste förekomst har den vid Finska viken och vid sjön Ladoga i Ryssland.[3] Den övervintrar över stora delar av subsahariska Afrika med en majoritet i östra Afrika.[3] Den flyttar till sina vinterkvarter i augusti-september, ibland in i oktober, och återkommer till sina häckningsområden i april-maj.[3]
Blåkråkan delas upp i två underarter, en med väst- till nordöstlig utbredning och en med sydöstlig utbredning:[4]
Blåkråkan har tidigare varit en häckfågel i Sverige. Den äldsta beskrivningen är från Skåne 1655.[3] Den förekom då främst i de östliga landskapen, norrut så långt eken går (ungefär till Gävle-trakten).[5] Sedan minskade den, men häckade sporadiskt på fastlandet i sydöstra Sverige fram till 1943.[3] Fram till 1967 häckade arten på Fårö,[3] men därefter har det inte observerats någon häckning i landet. Numera är den endast en sällsynt gäst och under perioden 1992-2018 observerades endast 19 individer i Sverige.[5] I Artdatabankens rödlista från 2015 kategoriseras den som nationellt utdöd (RE).[2]
Blåkråkan är stor som en kaja, med stort huvud och stor näbb med en hakformig nedböjning på spetsen. Blåkråkan är omisskännliga genom sin färgteckning, en blandning av ljust grönblått, rödbrunt och svart. I flykten är den ännu mer slående då de svarta vingfjädrarna sticker fram i det starkt blåa. Den flyger snabbt och kraftfullt.
I vinterkvarter i Kruger nationalpark, Sydafrika.
Blåkråkan föredrar öppna, torra, savann- och hedartade habitat med enstaka stora gamla träd.[6] Positivt är också rikligt döda, eller döda träd som utgör habitat för insekter vilket är blåkråkans huvudföda.[6] Den är dagaktiv och har markanta aktivitetstoppar tidigt på morgonen och sent på eftermiddagen. Den sitter ofta långa perioder på en gren eller kraftledning och spanar efter byten på marken.
Blåkråkan förekommer endast parvis eller i flock under en kortare tid på året. Den bygger sitt bo i hål i gamla träd, helst i ek, asp eller bok men även tall och den lägger 4-6 vita ägg. Ofta övertar den hål efter hackspettar. Ungarna ruvas i cirka 18 dygn, företrädesvis av honan, och ungarna blir flygfärdiga efter cirka 30 dygn.
Den huvudsakliga födan är insekter, men den äter även larver, maskar, små grodor och till och med möss.
Världspopulationen uppskattas till 100 000-500 000 individer och av dessa förekommer den absoluta merparten i Europa och då främst i öst. De största populationerna finns i Ryssland och Turkiet. Populationstrenden är nedåtgående, främst i norr. Den försvann som häckfågel i Danmark 1868, i Tyskland i början av 1900-talet. Nästan alla europeiska populationer minskar och den kategoriserades därför fram tills nyligen som missgynnad (NT), och om den nedåtgående trenden sprider sig till övriga utbredningsområden flaggades för att uppdatera den till sårbar (VU).[1][3] Numera kategoriseras den dock som livskraftig, efter uppgifter som visar att beståndet i Europa efter åtgärder minskar mindre än man tidigare trott och att den centralasiatiska populationen är stabil.
I Småland kallades den, enligt Sven Nilsson, "drottning Kerstis kråka", därför att den först i drottning Kristinas tid lär ha visat sig där.[2]
Wikimedia Commons har media som rör blåkråka.
Blåkråka (Coracias garrulus) är en fågelart i familjen blåkråkor och enda europeiska representant för familjen.
Gökkuzgun (Coracias garrulus), gökuzgungiller familyasına ait bir kuş türü.
İnce yapılı, küçük karga boyutunda bir kuştur. Sıklıkla teller ya da alçak ağaçlar üzerinde bulunur. Gagası kalın ve koyu, kuyruğu kısa ve kare, kanatları ise oldukça uzun ve küt uçludur. Açık turkuaz mavisidir. Alt tarafı daha yeşil ve yaz başında parlaktır. Sırtı açık kızıldır. Uçuşta köşeli kanadının parlak mavi, mor ve siyah renklerini gözler önüne serer. Gencinin kış giysisi daha mattır. Taklalar atarak uçtuğu kur sırasında sesi haşin, tekrarlı ve törpü sesini andıran bir "hak hak" şeklindedir.[1]
Gökkuzgun (Coracias garrulus), gökuzgungiller familyasına ait bir kuş türü.
Сиворакша, інколи ракша (Coracias garrulus) — птах ряду сиворакшоподібних. Один з 8-ми видів роду; єдиний вид роду у фауні України, представлений номінативним підвидом. В Україні гніздовий перелітний птах.
Трохи менша за голуба. Маса тіла — 140—190 г, довжина тіла — 30—32 см, розмах крил — 66—73 см. У дорослого птаха в забарвленні переважає яскравий зеленкувато-синій колір, передній край крил фіолетово-синій. Молодий птах блякліший, з бурим відтінком у синьому кольорі. Дзьоб прямий, сильний, темнобурий, ноги міцні.
Ареал охоплює степову, лісостепову та південь лісової смуги Євразії від Піренейського півострова на схід до долини Верхньої Обі, Західного Алтаю, Пакистану, а також північ західної Африки. Зимує у Східній Африці. До 1970-х рр. гніздився по всій території України. Зараз став дуже рідкісним або зник у більшості районів Полісся та Лісостепу; у степовій смузі чисельніший.
Загальна чисельність в Україні орієнтовно становить 4–5 тис. пар і зберігає загальну тенденцію до зниження. Зараз найбільша щільність спостерігається в Одеській, Луганській та Харківській областях (до 1 тис. пар у кожній). У Кіровоградській області в 2005 р. гніздилося 100—120 пар. Причини зміни чисельності: деградація місць гніздування, застосування отрутохімікатів, пряме винищення хижаками, браконьєрство, загибель на місцях зимівлі.
Перелітний птах. В Україні прилітають на місця гніздування у кінці квітня — на початку травня. На півночі живуть у лісах, садах, на півдні у глинястих балках, на стрімких берегах річок. У лісовій смузі гнізда влаштовує в дуплах; у степовій — заселяє нори у схилах урвищ, нерідко поряд із бджолоїдкою звичайною. Гніздиться окремими парами або колоніями до 5 пар. Кладка у травні — червні, з 3–6 яєць. Насиджують самка і самець протягом 18—19 днів. Має один гніздовий цикл. Пташенята вилітають з гнізда у віці 26—28 днів, у липні. Осінній відліт у серпні — вересні. Живляться переважно шкідливими комахами; корисні птахи.
Належить до категорії SPEC 2 (вид, поширення якого обмежене Європейським континентом і який має несприятливий охоронний статус). Знаходиться під охороною Боннської (Додаток ІІ) та Бернської (Додаток ІІ) конвенцій. Включено до Червоної книги України (1994, 2009), статус — зникаючий. В Україні охороняється на об'єктах ПЗФ переважно степової смуги: Чорноморський біосферний заповідник, Луганський природний заповідник, НПП «Святі гори», Регіональний ландшафтний парк «Меотида» тощо.
Сиворакша, інколи ракша (Coracias garrulus) — птах ряду сиворакшоподібних. Один з 8-ми видів роду; єдиний вид роду у фауні України, представлений номінативним підвидом. В Україні гніздовий перелітний птах.
Sả châu Âu (danh pháp hai phần: Coracias garrulus) là một loài chim thuộc Họ Sả rừng. Loài này sinh sản từ Bắc Phi từ Maroc ở phía đông đến Tunisia ở phía tây nam, trung Nam Âu và Tiểu Á phía đông thông qua phía tây bắc Iran về phía tây nam Siberia và semenowi " - sinh sản ở Iraq và Iran (trừ phía tây bắc) về phía đông Kashmir và phía bắc đến Turkmenistan, Kazakhstan về phía nam và tây bắc Trung Quốc (phía tây Tân Cương). Đây là một loài chim di cư đường dài, qua đông ở miền nam châu Phi tại hai khu vực riêng biệt, từ phía đông Senegal đến Cameroon và từ Ethiopia phía tây Congo và phía nam Nam Phi.
Sả châu Âu (danh pháp hai phần: Coracias garrulus) là một loài chim thuộc Họ Sả rừng. Loài này sinh sản từ Bắc Phi từ Maroc ở phía đông đến Tunisia ở phía tây nam, trung Nam Âu và Tiểu Á phía đông thông qua phía tây bắc Iran về phía tây nam Siberia và semenowi " - sinh sản ở Iraq và Iran (trừ phía tây bắc) về phía đông Kashmir và phía bắc đến Turkmenistan, Kazakhstan về phía nam và tây bắc Trung Quốc (phía tây Tân Cương). Đây là một loài chim di cư đường dài, qua đông ở miền nam châu Phi tại hai khu vực riêng biệt, từ phía đông Senegal đến Cameroon và từ Ethiopia phía tây Congo và phía nam Nam Phi.
Гнездится в дуплах, на юге — в пустующих норах (которые иногда выдалбливает в обрывах), также иногда в строениях (в основном заброшенных) — на военных базах, аэродромах и т. д. В кладке сизоворонки обычно 4 - 6 белых яиц. Насиживание длится 18-19 суток.
Сизоворонка всеядна, но предпочитает питаться крупными насекомыми (саранча, жуки), ящерицами, лягушками, сороконожками, иногда грызунами; осенью потребляет некоторое количество винограда, других ягод и семян.
Гнездится в дуплах, на юге — в пустующих норах (которые иногда выдалбливает в обрывах), также иногда в строениях (в основном заброшенных) — на военных базах, аэродромах и т. д. В кладке сизоворонки обычно 4 - 6 белых яиц. Насиживание длится 18-19 суток.
蓝胸佛法僧（学名：Coracias garrulus）为佛法僧科佛法僧属的鸟类。该物种在从欧洲到中亚的地区都有分布，其模式产地在瑞典。[2]
以昆蟲為食，屬於候鳥，每次產約四至五個白色的卵，雌鳥與雄鳥交替抱卵約18天，孵化後的雛鳥約三至四週後即可離巢。[3]
_(16517041747).jpg)
保全状況評価[1] LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ブッポウソウ目 Coraciiformes 科 : ブッポウソウ科 Coraciidae 属 : ニシブッポウソウ属 Coracias 種 : ニシブッポウソウニシブッポウソウ (Coracias garrulus)は、ブッポウソウ目ブッポウソウ科に分類される鳥類。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
_(16332307848).jpg)
_(16494060926).jpg)
