nomes no trilho de navegação
Distribucion General: Se encuentra desde el sur de E.U.A. hasta la Tierra del Fuego y las Islas Malvinas.
En el mes de setiembre se observó un ejemplar juvenil emplumado que recibía atención de ambos padres, y también la copulación de una pareja en la rama delgada de un árbol.
En los adultos la coronilla (incluso la cresta corta) es negra; el resto de la cabeza es blanca, y adquiere un barreteado negro en el cuello y se torna negro sólido en la mayor parte del cuerpo y las alas. El parche blanco barreteado está ligeramente barreteado con negro en las primarias externas, y la cola es blanca, barreteada, con la banda terminal negra y ancha. El iris es café; la cara es desnuda y la cera es de naranja a rojo. El pico es blancuzco y las patas son amarillas.
Los ejemplares inmaduros son parecidos, aunque mucho más opacos, en general más café; el pecho es más o menos listado en vez de barreteado.Karakara-kuch ar c'hreisteiz (Caracara plancus) a zo un evn-preizh hag a vev e Suamerika.
Diouzh an evnoniourien e vez renket ar c'harakaraed en urzhiad Falconiformes pe Ciconiiformes.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Karakara-kuch ar c'hreisteiz (Caracara plancus) a zo un evn-preizh hag a vev e Suamerika.
El caracarà crestat meridional (Caracara plancus) és un ocell de la família dels falcònids (Falconidae) que habita les praderies, sabanes i garrigues de la zona meridional d'Amèrica del Sud, des del sud de Perú, Bolívia, Paraguai i Brasil al sud de l'Amazones, cap al sud fins Terra del Foc i a les Illes Malvines.
Molt semblant a Caracara cheriway. Es diferencia per una major extensió del barrat pectoral, per un lleuger barrat o pigat a les escapulars (negrenques a C. cheriway), i per la part posterior del dors pàl·lid amb barrat fosc (negrenc a C. cheriway).
El caracarà crestat meridional (Caracara plancus) és un ocell de la família dels falcònids (Falconidae) que habita les praderies, sabanes i garrigues de la zona meridional d'Amèrica del Sud, des del sud de Perú, Bolívia, Paraguai i Brasil al sud de l'Amazones, cap al sud fins Terra del Foc i a les Illes Malvines.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Caracara cyffredin (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: caracaraod cyffredin) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Polyborus plancus; yr enw Saesneg arno yw Common caracara. Mae'n perthyn i deulu'r Hebogiaid (Lladin: Falconidae) sydd yn urdd y Falconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. plancus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r caracara cyffredin yn perthyn i deulu'r Hebogiaid (Lladin: Falconidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Corhebog adain fannog Spiziapteryx circumcincta Cudyll Bach Falco columbarius
_male.jpg)
.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Caracara cyffredin (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: caracaraod cyffredin) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Polyborus plancus; yr enw Saesneg arno yw Common caracara. Mae'n perthyn i deulu'r Hebogiaid (Lladin: Falconidae) sydd yn urdd y Falconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. plancus, sef enw'r rhywogaeth.
Karančo jižní (Caracara plancus) je dravý pták z čeledi sokolovití, i když vzhledem připomíná papouška.
Dorůstá délky 49–59 cm a váží 0,8–1,6 kg, v rozpětí křídel dosahuje 120–130 cm.[2]
Zbarvení peří je poměrně pestré. Svrchní část těla je světle hnědá až černavě tmavě hnědá stejně jako část spodiny; část spodiny vlnkovitě skvrnitá; hrdlo žlutavé až čistě bílé. Ozobí má tmavě oranžové, příp. červené, přičemž při vzrušení ozobí zežloutne. V týlu má chocholku. Jasně žluté dlouhé nohy má přizpůsobené k chůzi po zemi (létá méně, raději se pohybuje po zemi; chůzí připomíná krkavcovité ptáky) a často je užívá k vyhrabávání potravy. Samice se od samců barevně neliší. Mladí ptáci jsou zbarveni jako dospělci, jen méně pestří (zejména ozobí méně výrazné), celkově světlejší, nohy mají šedé. Létá pomalu. Uvádí se, že vyniká inteligencí.[3][4][5]
Vyskytuje se v Texasu, Mexiku, na Floridě, na Kubě, v zemích Střední Ameriky a v Jižní Americe,[4] kde žije od poloviny Brazílie po jih kontinentu (Argentina, Bolívie, Chile, Paraguay, Peru, Uruguay).[2] Izolovaná populace žije na Falklandských ostrovech.[3]
Obývá otevřené stepi a mokřady, kde má dobrý přehled o potenciální kořisti. (Proto bývá vidět na osamělých stromech nebo sloupech elektrického vedení).
Nevytváří hejna, více jedinců se shromažďuje jen u velkých zdrojů potravy, např. na skládkách odpadu.[3] Loví samostatně i ve skupinách nebo párech.[4]
Živí se převážně mršinami (také odpadky na skládkách). Loví menší obratlovce (savce, ptáky, hady, želvy, ještěrky, žáby, ryby, bezobratlé (kraby, hmyz aj.), živí se i želvími vejci. Plení hnízda ptáků a obírá o potravu i jiné ptáky. Potravu také vyhrabává (žížaly, hmyz a jeho larvy, malé savce aj.)[2][4][5]
Je monogamní a teritoriální. Hnízdí od prosince do března. Staví velké otevřené hnízdo, nejčastěji na stromech, v bezlesých oblastech i na křovinách, případně na zemi. Někdy hnízdo využívá vícekrát.[2][3]
Samice snáší 1–3 vejce, na kterých sedí 28–32 dní. O vylíhlá mláďata se starají oba rodiče. Po třech měsících se mladí ptáci osamostatňují. Pohlavně dospívají ptáci ve věku 3–4 let.[2][3][4]
Obrázky, zvuky či videa k tématu karančo jižní ve Wikimedia Commons
Karančo jižní (Caracara plancus) je dravý pták z čeledi sokolovití, i když vzhledem připomíná papouška.
Caracara (Caracara plancus) er en stor, langbenet rovfugl, der lever i det sydlige Sydamerika, hvor den er temmelig almindelig. Den har et vingefang på op til 132 centimeter. Fuglen også blevet kaldt stribet gribbefalk.
Caracaraen blev tidligere opdelt i to underarter, der nu menes at være forskellige arter. Den anden art er stor caracara (Caracara cheriway), der er udbredt fra det sydlige USA ned til det nordlige Sydamerika. Desuden fandtes indtil begyndelsen af 1900-tallet den nu uddøde Guadalupecaracara på den mexicanske ø Guadalupe i Stillehavet [1].
Til forskel fra de fleste andre arter i Falkefamilien finder den ofte sin føde på jorden, hvor den oftest lever af ådsler.
Caracara (Caracara plancus) er en stor, langbenet rovfugl, der lever i det sydlige Sydamerika, hvor den er temmelig almindelig. Den har et vingefang på op til 132 centimeter. Fuglen også blevet kaldt stribet gribbefalk.
Caracaraen blev tidligere opdelt i to underarter, der nu menes at være forskellige arter. Den anden art er stor caracara (Caracara cheriway), der er udbredt fra det sydlige USA ned til det nordlige Sydamerika. Desuden fandtes indtil begyndelsen af 1900-tallet den nu uddøde Guadalupecaracara på den mexicanske ø Guadalupe i Stillehavet .
Til forskel fra de fleste andre arter i Falkefamilien finder den ofte sin føde på jorden, hvor den oftest lever af ådsler.
Der Schopfkarakara (Caracara plancus) ist ein falkenartiger Vogel aus dem mittleren und südlichen Südamerika.
Der Schopfkarakara wird 54 bis 66 cm lang und erreicht eine Flügelspannweite von 108 bis 144 cm. Die Schwanzlänge beträgt 23 bis 28 cm. Männchen bleiben kleiner, sie erreichen etwa 91 % der Größe der Weibchen (errechnet aus den Mittelwerten der Flügelspannweite). Tiere aus dem südlichen Verbreitungsgebiet werden größer als aus weiter nördlichen Gegenden.
Der Vogel ist größtenteils dunkelbraun gefärbt, mit schwarzem Scheitel, weißem Kopf und nacktem rotem Gesicht. Brust, Hals und der lange Schwanz sind schwarz und weiß gebändert. Der Schwanz endet in einem breiten schwarzen Band. Die Oberseiten der Flügel sind dunkelbraun. Der Schnabel ist blaugrau, die Iris braun, Beine und Füße sind gelb. Jungvögel sind heller, die Unterseite ist brauner. Insgesamt sind Jungvögel weniger kontrastreich gefärbt, mehr gestrichelt als gebändert.
Der Schopfkarakara lebt, mit Ausnahme des Amazonasgebietes, in ganz Brasilien, im östlichen Bolivien, in Paraguay und Uruguay und, mit Ausnahme der nördlichen Anden, in ganz Chile und Argentinien sowie auf den Falklandinseln. Er bevorzugt offene Landschaften, wie Savannen, Rinderfarmen, und geht in Gebirgen in Höhen bis 1400 Meter.
Anders als die Falken (Gattung Falco) ist der Schopfkarakara kein schnell fliegender Jäger, sondern verbringt viel Zeit am Boden. Mit seinen langen Beinen und Zehen ist er gut ans Laufen in offenen Lebensräumen angepasst. Zur Beute gehören Wirbellose, Reptilien, Amphibien, sowie gelegentlich kleine Vögel und Säugetiere. Hauptsächlich ernährt er sich von Aas und ist manchmal zusammen mit Geiern an größeren Kadavern anzutreffen. Im Unterschied zu diesen segelt er nicht, sondern fliegt mit kraftvollen und geräuschvollen Flügelschlägen. Deshalb kann er früher auf Nahrungssuche gehen als die auf die warmen Aufwinde des Vormittags angewiesenen Geier und findet Aas früher als diese.
Die Nistgewohnheiten des Schopfkarakaras sind für einen Falken ungewöhnlich, da er ein eigenes Nest baut, anstatt den verlassenen Horst einer Greifvogelart zu verwenden. Das große Nest aus Zweigen und Ranken liegt häufig am Boden. Das Gelege aus 2–4 Eiern wird etwa einen Monat lang bebrütet. Nach dem Flüggewerden werden die Jungvögel teilweise noch mehrere Monate gefüttert.
Jungvogel
Eier des Schopfkarakaras
Der Schopfkarakara (Caracara plancus) ist ein falkenartiger Vogel aus dem mittleren und südlichen Südamerika.
Qaranchu (Caracara plancus) nisqaqa Urin Awya Yalapi kawsaq hap'iq pisqum.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Qaranchu
The crested caracara (Caracara plancus) is a bird of prey in the family Falconidae. It is found through Central and South America but has been found in northern Minnesota to Tierra del Fuego. It was formerly placed in the genus Polyborus.
The crested caracara has a total length of 50–65 cm (20–26 in) and a wingspan of 120–132 cm (47–52 in). Its weight is 0.9–1.6 kg (2.0–3.5 lb), averaging 1,348 g (2.972 lb) in seven birds from Tierra del Fuego.[3][4] Individuals from the colder southern part of its range average larger than those from tropical regions (as predicted by Bergmann's rule) and are the largest type of caracara. In fact, they are the second-largest species of falcon in the world by mean body mass, second only to the gyrfalcon.[4] The cap, belly, thighs, most of the wings, and tail tip are dark brownish, the auriculars (feathers surrounding the ear), throat, and nape are whitish-buff, and the chest, neck, mantle, back, upper tail coverts, crissum (the undertail coverts surrounding the cloaca), and basal part of the tail are whitish-buff barred dark brownish. In flight, the outer primaries show a large conspicuous whitish-buff patch ('window'), as in several other species of caracaras. The legs are yellow and the bare facial skin and cere are deep yellow to reddish-orange. Juveniles resemble adults, but are paler, with streaking on the chest, neck, and back, grey legs, and whitish, later pinkish-purple, facial skin and cere.
Eggs, MHNT
_head_juvenile.JPG)
Juvenile
_head_young_bird.JPG)
Young adult
_head_adult.JPG)
Adult
A bold, opportunistic raptor, the crested caracara is often seen walking around on the ground looking for food. It mainly feeds on carcasses of dead animals, but steals food from other raptors, raids bird and reptile[5] nests, and takes live prey if the possibility arises (mostly insects or other small prey [such as small mammals, small birds, amphibians, reptiles, fish, crabs, other shellfish, maggots, and worms],[6][7][8] but at least up to the size of a snowy egret). It may also eat fruit. It is dominant over the black and turkey vulture at carcasses. It also pirates food from them and from buteos, as well as from brown pelicans, ibises, and spoonbills, chasing and harrying until they regurgitate or drop food.[9] The crested caracara takes live prey that has been flushed by wildfire, cattle, and farming equipment. Locally, it has even learnt to follow trains or cars for food thrown out.[10] The opportunistic nature of this species means that the crested caracara seeks out the phenomena associated with its food, e.g. wildfires and circling vultures.[11] It is typically solitary, but several individuals may gather at a large food source (e.g. dumps). Breeding takes place in the Southern Hemisphere spring/summer in the southern part of its range, but timing is less strict in warmer regions. The nest is a large, open structure, typically placed on the top of a tree or palm, but sometimes on the ground. The typical clutch size is two eggs.
_2.jpg)
Young adult, showing the distinctive light 'windows' in the wings
_in_flight.JPG)
Adult
Being mobbed by a fork-tailed flycatcher
Young adult perched on a cactus, Bonaire, BES Islands
,_Attwater_Prairie_Chicken_National_Wildlife_Refuge,_Colorado_County,_Texas,_USA_(24_May_2014).jpg)
Northern crested caracara (Caracara plancus cheriway), Attwater Prairie Chicken National Wildlife Refuge, Colorado County, Texas, USA
An immature bird surveying the surroundings in Texas, USA
An adult in Panama Viejo, Panama foraging for food.
The crested caracara occurs from Tierra del Fuego in southernmost South America to the southern United States, Mexico, and Central America. An isolated population occurs on the Falkland Islands. It avoids the Andean highlands and dense humid forest, such as the Amazon rainforest, where it is largely restricted to relatively open sections along major rivers. Otherwise, it occurs in virtually any open or semi-open habitat and is often found near humans.
Reports have been made of the crested caracara as far north as San Francisco, California.[12] and, in 2012, near Crescent City, California.[13] Some are believed to possibly be living in Nova Scotia, with numerous sightings throughout the 2010s.[14] In July 2016 a northern caracara was reported and photographed by numerous people in the upper peninsula of Michigan, just outside of Munising.[15][16][17] In June 2017, a northern caracara was sighted far north in St. George, New Brunswick, Canada.[18] A specimen was photographed in Woodstock, Vermont in March 2020. The species has recently become more common in central and north Texas and is generally common in south Texas and south of the US border. It can also be found (nesting) in the Southern Caribbean (e.g. Aruba, Curaçao and Bonaire), Mexico, and Central America.
Florida is home to a relict population of northern caracaras that dates to the last glacial period, which ended around 12,500 BP. At that time, Florida and the rest of the Gulf Coast were covered in an oak savanna. As temperatures increased, the savanna between Florida and Texas disappeared.[19] Caracaras were able to survive in the prairies of central Florida and the marshes along the St. Johns River. Cabbage palmettos are a preferred nesting site, although they also nest in southern live oaks.[20] Their historical range on the modern-day Florida peninsula included Okeechobee, Osceola, Highlands, Glades, Polk, Indian River, St. Lucie, Hardee, DeSoto, Brevard, Collier, and Martin counties.[21] They are currently most common in DeSoto, Glades, Hendry, Highlands, Okeechobee, and Osceola Counties.[22] It has been seen on the East Coast as far as extreme eastern Seminole County, Florida (Lake Harney), where it is now considered a resident, but listed as threatened. In February 2023 a crested caracara was identified in St, Johns County, Florida and documented by The St. Johns County Audubon Society on their social media page.
Mexican ornithologist Rafael Martín del Campo proposed that the northern caracara was possibly the sacred "eagle" depicted in several pre-Columbian Aztec codices, as well as the Florentine Codex. This imagery was adopted as a national symbol of Mexico, but it is not the bird depicted on the flag, which is a golden eagle (Aquila chrysaetos), the national bird.[23]
Balduin Möllhausen, the German artist accompanying the 1853 railroad survey (led by Lt. Amiel Weeks Whipple) from the Canadian River to California along the 35th parallel, recounted observing what he called the "Texan Eagle", which, in his account, he identified as Audubon's Polyborus vulgaris. This sighting occurred in the Sans Bois Mountains in southeastern Oklahoma.[24] Many Texans incorrectly refer to the caracara as the “Mexican eagle”.[25]
Throughout most of its range, its occurrence is common to very common. It is likely to benefit from the widespread deforestation in tropical South America, so is considered to be of least concern by BirdLife International.
The crested caracara (Caracara plancus) is a bird of prey in the family Falconidae. It is found through Central and South America but has been found in northern Minnesota to Tierra del Fuego. It was formerly placed in the genus Polyborus.
Suda karakaro, Suda kresta karakaro, Suda karakarao aŭ Suda kresta karakarao (iam Polyborus plancus aŭ nun Caracara plancus) estas rabobirdo voranta ĉefe bestokadavraĵojn kaj vivanta en Sud-Ameriko. Ĝi apartenas al ordo Falkoformaj birdoj, familio Falkedoj, al subfamilio de Poliborenoj.
Ĝi iam inkludis la nunan specion de la Norda karakaro (C. cheriway) de suda Usono, Meksiko, Centrameriko kaj norda Sudameriko, kaj la formortintan specion de la Guadalupa karakaro (C. lutosa) kiel subspeciojn. Kiel nune difina, la Suda karakaro estas limigita al centra kaj suda Sudameriko. Kiel ĉe siaj parencoj, ĝi estis iam lokigita en la genron Polyborus.
Ĝi longas 50-65 cm kun enverguro de 120-132 cm, kaj pezas de 700 gr. ĝis 1600 gr. depende de la vivloko.[1] Individuoj el pli malvarma suda parto de ties teritorioj averaĝe estas pli grandaj ol tiuj el tropikaj regionoj (kiel antaŭvidite de la regulo de Bergmann) kaj estas la plej granda tipo de karakaro.
La plumaro de la birdo estas unueca por ambaŭ seksoj, ĝia kaposupro estas nigra, la kolo blanka, sube makulita gute aŭ strie kaj transiras al la nigrabruna koloro de la trunko. Tiele krono, ventro, femuroj, plej parto de flugiloj kaj vostopinto estas malhelbrunecaj, la orelareo, gorĝo kaj nuko estas blankecaj al sablokoloraj kaj la brusto, kolo, dorso, supra vosto, pugo kaj baza parto de vosto estas blankecaj al sablokoloraj kun malhelbruna strieco. Dumfluge, la eksteraj unurangaj flugilplumoj montras grandan rimarkindan blankecan al sablokoloran makulon ('fenestro'), kiel ĉe kelkaj aliaj specioj de karakaroj. La kruroj estas flavaj kaj la nudaj vizaĝa haŭtaĵo kaj vaksaĵo estas tre flavaj al ruĝecoranĝaj.
La sekse ne maturaj karakaroj estas similaj al plenkreskuloj sed pli helaj, havas surbruste multajn blankajn plumojn kaj striecon en brusto, kolo kaj dorso, ilia vizaĝa haŭto kaj vaksaĵo estas dekomence blankecaj kaj poste rozpurpuraj, pli poste flava, same kiel la kruroj kiuj dekomence estas grizecaj, kiu estas blanka en junaĝo.
Tiu neotropisa specio povas esti separata el la simila Norda karakaro pro ties pli etenda strieco en brusto, brunecaj kaj ofte hele makuletecaj aŭ striecaj dorsoplumoj (ĉiuj nigrecaj ĉe la Norda), kaj hela suba dorso kun malhela strieco (uniforme nigreca ĉe Norda). Oni konas individuojn montrantajn intermezajn karakterojn el la malgranda areo de kontakto en nord-centra Brazilio, sed intergradado inter ambaŭ specioj estas ĝenerale limigita.
La karakaro plenigas multe da tempo sur la grundo - male ol aliaj falkoformaj - kaj ĝi nestas ankaŭ aliforme el la falkoformaj birdoj. Ĝi nestas per granda malferma strukturo sur altaj arboj (ĉefe palmoj), kaktoj, rokoj kaj eĉ surgrunde; ambaŭ gepatroj partoprenas en la kovado de la 2-3 brunetaj ovoj, en septembro aŭ oktobro. La idoj eloviĝas post 28-32, poste ilin edukas, nutras la gepatroj ĝis 3 monatoj. La reprodukta sezono okazas dum la aŭstralaj printempo/somero en la suda parto de ties teritorioj, sed la okazo estas malpli certa en pli varmaj regionoj.
Ĝi estas kuraĝa, oportunema rabobirdo kaj estas ofte vidata surgrunde serĉe de manĝo. Ĝi nutras sin ĉefe kiel per surveturitaj, ĉebuĉejaj restaĵoj, bestokadavraĵoj, sed ankaŭ ŝtelas manĝon el aliaj rabobirdoj, rabas birdonestojn, kaj ankaŭ ĉasas se eble malgrandajn mamulojn, reptiliojn, birdidojn (ĉefe insektojn aŭ aliajn malgrandajn predojn, sed almenaŭ de la grando de Neĝa egretardeo). Ĝi hegemonias super la Nigra kaj la Meleagra katartoj ĉe kadavraĵoj.
Ĝi estas tipe solema, sed kelkaj individuoj povas ariĝi ĉe granda manĝofonto (ekz. rubejoj).
Ĝia latina scienca nomo de iama genra kaj nuna subfamilia nomoj aludas ĝian nutradon: la poly-parto signifas multan, diversan, la vorto boros signifas grandapetitulon. La vorto karakaro (kiel oni nomis la birdon en Sud-Ameriko) aludas verŝajne je ties voĉo, sed la lokaj loĝantoj nomas ĝin eĉ karakara aglo, karanĉo, reĝa buteo aŭ meksika aglo.
La Suda karakaro loĝas el Fajrolando en plej suda Sudameriko norden al la regiono de la Amazona Rivero kaj suda Peruo. Izolata populacio loĝas en la Falklandoj aŭ Malvinoj. Ili evitas la Andajn altajn terojn kaj la densajn humidajn arbarojn, kiaj la Amazona pluvarbaro, kie ĝi estas ege limigita al relative malfermaj areoj laŭlonge de la ĉefaj riveroj. Krome ili loĝas en preskaŭ ĉiu ajn malferma aŭ duonmalferma habitato kaj troviĝas ofte ĉe homoj.
Tra plej parto de siaj teritorioj, ĝi estas komuna al tre komuna. Ŝajne ĝi profitas el disvastigata senarbarigo de tropika Sudameriko. Ĝi estis tamen konsiderata kiel Malplej Zorgiga fare de BirdLife International.
Suda karakaro, Suda kresta karakaro, Suda karakarao aŭ Suda kresta karakarao (iam Polyborus plancus aŭ nun Caracara plancus) estas rabobirdo voranta ĉefe bestokadavraĵojn kaj vivanta en Sud-Ameriko. Ĝi apartenas al ordo Falkoformaj birdoj, familio Falkedoj, al subfamilio de Poliborenoj.
Ĝi iam inkludis la nunan specion de la Norda karakaro (C. cheriway) de suda Usono, Meksiko, Centrameriko kaj norda Sudameriko, kaj la formortintan specion de la Guadalupa karakaro (C. lutosa) kiel subspeciojn. Kiel nune difina, la Suda karakaro estas limigita al centra kaj suda Sudameriko. Kiel ĉe siaj parencoj, ĝi estis iam lokigita en la genron Polyborus.
El carancho (Caracara plancus)[2][3][4] es una especie de ave falconiforme de la familia Falconidae.[5] Habita el centro y sur de América del Sur.
Es un ave rapaz que mide entre 55 y 60 cm de largo. Presenta la parte superior de la cabeza negruzca, el resto de la misma y el cuello blanco grisáceo, y el dorso y pecho con líneas anchas pardas y blanco grisáceo. En vuelo se le observa una mancha alar clara y la cola blanquecina que termina con una banda negra. La piel de la cara es desnuda, rasgo típico de las aves carroñeras.
Se lo puede separar del similar Caracara cheriway por tener C. plancus más extendido el barrado pectoral, por tener amarronadas y a menudo ligeramente moteado-barradas las escapulares (todas negruzcas en C. cheriway), y por tener la parte trasera del dorso pálida y con barrado oscuro (negruzco uniforme en C. cheriway). Ejemplares que muestran características intermedias son conocidos de una pequeña área de contacto entre ambas en el centro-norte de Brasil, pero la intergradación entre las dos especies es limitada en general.
El área de distribución de C. plancus incluye Argentina, Bolivia, Brasil, Colombia, Chile, Paraguay, Perú, Ecuador, Uruguay y Venezuela.[1]
Debido a su plasticidad, es un ave adaptada a diferentes entornos y se puede encontrar en diversos ambientes.[6] El carancho vive al borde de los bosques y en campo abierto,[1] y también se lo encuentra en ámbitos urbanos en grandes ciudades como Buenos Aires.
Es un ave oportunista, que puede alimentarse de carroña, con frecuencia se le puede observar comiendo animales que han sido atropellados en la carretera. Responde a la actividad humana,[7] específicamente a la disponibilidad de carroña, por lo que se ve beneficiado por los campos ganaderos campos bajo pastoreo, que resulta en una mayor disponibilidad de alimento.[8]
Aunque a menudo se considera erróneamente[9] que sólo se alimenta de carroña, también puede cazar: aprovecha insectos, y también pequeños mamíferos y aves. Pueden hacer caza cooperativa para predar sobre aves de mayor tamaño, como coscorobas o garzas moras; también roba huevos de nidos. En los grandes centros urbanos ayuda a controlar animales perjudiciales como ratas o palomas domésticas. Se lo ha registrado consumiendo y dispersando frutos de plantas, como la palmera Attalea phalerata.[10]
Suele ser perseguido en zonas rurales pues ataca a los pollos. También puede agredir a terneros y corderos jóvenes o heridos, atacando los ojos, labios, y zona anal; de manera que la presa resulte progresivamente indefensa hasta que, finalmente, muere y es consumida.
En su vuelo alterna aleteos; también suele planear en círculos. Suele bajar a tierra con frecuencia y caminar más que otras aves rapaces.
Emite un sonido áspero y fuerte: "krak krak krak".
Construye su nido en árboles o matorrales utilizando ramas, pasto y pelos. El aspecto del nido suele ser muy desordenado.
El género Caracara comprende dos especies más: C. cheriway, de América del Norte, América Central y el norte de América del Sur, y C. lutosa, de la isla de Guadalupe, extinto[11]c. 1903. Antiguamente, se consideraba que estas tres especies eran conespecíficas.[12] La misma fuente desestima la existencia de las subespecies Caracara plancus plancus, Caracara plancus prelutosus, y Caracara plancus brasiliensis.
Anteriormente el género Caracara se llamó Polyborus. Este nombre sobrevive en el de la subfamilia, Polyborinae, que integra junto a unas pocas aves de las Américas, como los chimangos y matamicos, entre otros.
La mayoría de los nombres de Caracara plancus, incluyendo el nombre del género, son onomatopéyicos.[13] Félix de Azara, en su libro Apuntamientos para la historia natural de los páxaros del Paraguay y el Río de la Plata, comenta que "en el Río de la Plata, donde no hay la décima parte que en el Paraguay, le llaman Carancho: los Portugueses del Brasil Gaviao (gavilán); y los Guaranís Caracará, que conservo porque lo canta con frecuencia.".[14] En Chile se lo conoce como traro.
En su paso por el Río de la Plata, Charles Darwin observó a estas aves, a las que llama carranchas.
En las poblaciones aborígenes era muy importante. Dos de los principales líderes mapuches del siglo XVI, Lautaro[15] y Pelantaro, llevaban nombres alusivos a esta ave, traru en mapudungun.
En la cultura andina (Perú, Bolivia y Ecuador) se le conoce con el nombre de Aqchi (sin distinción de su variedad andina o cheriway) y es un ave sagrado pues aparece mencionado en los mitos fundacionales del mundo andino, acompañando a Wirakochan en su viaje civilizatorio y es descrito con características físicas especiales (cuerpo negro y pico dorado) y conocimientos mágicos del kunan pacha (tiempo presente)
En Argentina se usa la palabra carancho para designar a las personas oportunistas,[16] usualmente aplicado a abogados. Además, al ser un ave muy difundida en Argentina y Uruguay está presente en dichos populares como "desordenado como nido de carancho", en alusión a la forma precaria de su nido.[17] Otros refranes incluyen "cada carancho en su rancho", que significa "cada uno en el lugar que le corresponde", y según Carlos Villafuerte,[18] es análogo al refrán español "cada mochuelo en su nido"; "carancho que comió, voló", referido a quien una vez conseguido su propósito se desentiende de toda ulterioridad; o "maldición de cuervo no alcanza a carancho", que significa que, aun cuando alguien no sea bueno, si quien maldice es peor sus malos deseos no se cumplirán.
El nombre del río Carcarañá, en Argentina, significa carancho diablo en idioma guaraní.
Carancho en la capital de la Provincia de Córdoba, Argentina. El carancho (Caracara plancus) es una especie de ave falconiforme de la familia Falconidae. Habita el centro y sur de América del Sur.
Caracara plancus Caracara generoko animalia da. Hegaztien barruko Falconidae familian sailkatua dago.
Caracara plancus Caracara generoko animalia da. Hegaztien barruko Falconidae familian sailkatua dago.
Eteläntöyhtökarakara (Caracara plancus) on etelän yleinen iso haukkalintu[2]. Eteläntöyhtökarakara on hiljattain erotettu omaksi lajikseen pohjantöyhtökarakarasta (Caracara cheriway)[3].
Eteläntöyhtökarakara on hiljattain erotettu omaksi lajikseen ja se eroaa lähisukulaisestaan pohjantöyhtökarakarasta (Caracara cheriway) mm. tummemman päälaen ja niukemmin juovikkaan selän, rinnan ja alaperän perustella. [3]
Eteläntöyhtökarakara on melko yleinen kaikkialla Kaakkois-Brasiliassa. [3]
Syö lihaa.
Eteläntöyhtökarakara (Caracara plancus) on etelän yleinen iso haukkalintu. Eteläntöyhtökarakara on hiljattain erotettu omaksi lajikseen pohjantöyhtökarakarasta (Caracara cheriway).
Caracara plancus
Le Caracara huppé ou Caracara à crête (Caracara plancus) est une espèce de rapaces de grande taille (entre 55 et 60 cm de long) de la famille des falconidés.
Caracara huppé en pied.
Un Caracara huppé en vol.
Un autre caracara huppé en vol dans le Pantanal. Septembre 2015.
Il a une longueur totale de 50 à 65 cm et une envergure de 120 cm. Les individus vivant dans les régions les plus froides de la partie sud de son aire de répartition sont plus grands que ceux des régions tropicales. Le capuchon, le ventre, les cuisses, la plus grande partie des ailes et l'extrémité de la queue sont de couleur marron foncé, les oreilles, la gorge et la nuque sont blanchâtres, la poitrine, le cou, le dos, le dessus de la queue, le crissum et la partie basse de la queue sont blanchâtres, rayés de brun foncé. En vol, les plumes les plus externes des ailes forment une grande tache blanche remarquable comme chez les autres espèces de caracaras. Les jambes sont de couleur jaune et la peau de la face est nue et la cire du bec est jaune à rouge-orange. Les jeunes ressemblent aux adultes, mais sont plus pâles, avec des stries sur la poitrine, le cou et le dos, les jambes sont grises et la peau de la face est blanchâtre devenant plus tard, rose-violet, de même que les cires.
Rapace audacieux et opportuniste, on le voit souvent se promener sur le sol où il se déplace très bien pour chercher sa nourriture. Il se nourrit principalement de charognes et n'hésite pas à attaquer des animaux jeunes, blessés ou en difficulté, à voler de la nourriture à d'autres rapaces, à piller les nids d'oiseaux et à prendre des proies vivantes si la possibilité se présente (surtout des insectes et autres petites proies: crabes, serpents, lézards mais va aussi jusqu'à la taille d'une Aigrette neigeuse), ou encore à se nourrir de la coprah des noix de coco[1]. Ses attaques initiales essayent souvent d'atteindre les yeux, les lèvres et la zone anale de manière que la proie soit progressivement sans défense et qu'elle en meure finalement de manière à pouvoir la consommer[réf. nécessaire].
Il est dominant par rapport à l'Urubu noir et à l'Urubu à tête rouge pour les carcasses[réf. nécessaire]. Il est généralement solitaire, mais plusieurs individus peuvent se regrouper sur une grande source de produits alimentaires (par exemple, les décharges).
La période de reproduction se situe au printemps et à l'été dans la partie sud de son aire de répartition, mais le calendrier est moins strict dans les régions plus chaudes. Le nid est une grande structure, de branchages, d'herbes et de duvet, généralement placée au sommet d'un arbre ou d'un palmier mais parfois on le trouve à même le sol. La ponte est en moyenne de deux à trois œufs[2] et l'incubation de 28 à 32 jours[3].
Œufs de Caracara huppé Muséum de Toulouse
En Amérique du Sud, il vit depuis la Terre de Feu, dans le parc national Tierra del Fuego et la réserve naturelle de l'Île des États, jusque dans la région du fleuve Amazone et le sud du Pérou. Une population de 500 couples vit sur les Îles Malouines[4].
En Amérique du Nord, on le trouve dans certains États des États-Unis; assez commun au Texas, rare et localisé en Arizona et très localisé en Floride[5].
Il évite les hauts plateaux des Andes et la forêt dense humide comme la forêt amazonienne, où son territoire est limité aux sections dégagées le long des principales rivières. Sinon, il se produit dans pratiquement tous les espaces semi-ouverts ou ouverts et son habitat se trouve souvent à proximité de celui des hommes. Le Caracara huppé vit ainsi en lisière des bois ou sur des prairies ouvertes et se nourrit fréquemment d'animaux blessés ou tués par le trafic routier.
Dans la majeure partie de son territoire, il est commun à très commun. Il est susceptible de bénéficier de la généralisation de la déforestation en Amérique du Sud tropicale. Il est donc considéré comme peu menacé par la BirdLife International.
L'espèce Caracara plancus a été décrite par le naturaliste britannique John Frederick Miller en 1777, sous le nom initial de Falco plancus. Plusieurs sous-espèces ont été décrites, mais plus aucune n'est reconnue valide par la communauté ornithologique. L'espèce était auparavant placée dans le genre Polyborus.
_2.jpg)
Caracara plancus (Mato Grosso, Brésil)
Caracara plancus
Le Caracara huppé ou Caracara à crête (Caracara plancus) est une espèce de rapaces de grande taille (entre 55 et 60 cm de long) de la famille des falconidés.
Il caracara meridionale (Caracara plancus (J.F.Miller, 1777)) è un uccello rapace della famiglia dei Falconidi diffuso in Sud America, ove è noto come carancho.[2]
È un rapace di grande taglia, lungo 50–64 cm e con un'apertura alare di 120–133 cm.[3]
È un predatore opportunista, che si nutre di una ampia varietà di specie (piccoli mammiferi, uccelli, rettili, rane, insetti), nonché di carogne o di resti di prede sottratte ad altri uccelli.[3]
Questa specie ha un ampio areale che copre tutta la parte meridionale del Sud America (Bolivia, Perù, Brasile, Paraguay, Uruguay, Argentina e Cile).[1]
È presente in una varietà di habitat aperti e semi-aperti come praterie, piantagioni, campi coltivati, paludi, torbiere e aree di foresta degradata.
Il caracara meridionale (Caracara plancus (J.F.Miller, 1777)) è un uccello rapace della famiglia dei Falconidi diffuso in Sud America, ove è noto come carancho.
Pietinė kuoduotoji karakara (lot. Caracara plancus, angl. Southern crested caracara) – sakalinių (Falconidae) šeimos plėšrūs paukštis.
Ši rūšis paplitusi Pietų Amerikoje maždaug į pietus nuo Amazonės upės.
Minta driežais, varliagyviais, smulkiais žinduoliais, dvėselena. Lizdus suka medžiuose arba ant žemės, peri 2-4 kiaušinius.
Pietinė kuoduotoji karakara (lot. Caracara plancus, angl. Southern crested caracara) – sakalinių (Falconidae) šeimos plėšrūs paukštis.
De kuifcaracara (Caracara plancus of Polyborus plancus) is een roofvogel die voorkomt in Zuid-Amerika.
De kuifcaracara is donkergrijsbruin met een roomwitte kop en hals. De borst, de staart en de vleugeluiteinden zijn zwart-wit gebandeerd. Verder vallen het oranje gelaat, de zwarte kruin, de lange, gele poten en de zeer korte tenen op. Er is geen verschil in uiterlijk tussen de beide geslachten. De vogel heeft een lengte van 49 tot 59 cm[2], een vleugelspanwijdte van 120 tot 130 cm en een gewicht van 850 tot 1500 gram.
Deze caracara is een opportunistisch dier, die zich met zowel aas als levende prooi voedt. Knaagdieren, jonge vogels en schildpadden, hagedissen, kikkers, eieren, wormen en insecten staan op het menu. Meerdere caracara's kunnen soms samenwerken om een grotere prooi te kunnen doden. Daarnaast doet de kuifcaracara zich ook tegoed aan aangespoelde vis en doodgereden wild.
Veel van de tijd brengt de kuifcaracara door op de grond. De lange poten en platte klauwen maken het mogelijk dat hij goed kan lopen en rennen. Deze roofvogel scharrelt zelf naar voedsel of steelt het van andere vogels, bijvoorbeeld gieren, pelikanen en buizerds. Ook zwakkere soortgenoten worden beroofd. Met zijn poten draait de caracara bladeren of gedroogde uitwerpselen van grote dieren om, op zoek naar kleine diertjes om op te eten. 's Nachts gaat deze roofvogel in ondiep water op zoek naar kikkers. In tegenstelling tot gieren, waar ze vaak mee optrekken, zweven kuifcaracara's niet, maar hebben ze een directe vleugelslag. Hierdoor vinden caracara's dode en aangereden dieren vaak eerder dan gieren, omdat die afhankelijk zijn van de thermiek. De dode dieren worden met de bek in stukken gescheurd, terwijl de caracara ze tegenhoudt met zijn poot. De kuifcaracara leeft vaak paarsgewijs en het tweetal heeft meestal een groot territorium.
In het broedseizoen vechten de mannelijke individuen in de lucht om de vrouwtjes. Na de paring maakt de kuifcaracara een nest van dunne takken, gedroogde uitwerpselen en veren, meestal boven in een palmboom. Meestal worden er twee of drie eieren gelegd, die na ongeveer 30 dagen uitkomen. Pas na acht weken zullen de jongen het nest voor het eerst verlaten.
Deze soort komt voor van noordelijk Bolivia tot oostelijk Brazilië tot Tierra del Fuego en de Falklandeilanden. Graslanden en landbouwgebieden vormen de habitat van de kuifcaracara. Het meest algemeen is de soort in laaglandgebieden, maar de caracara wordt ook wel in hogere gebieden gezien.
Bronnen, noten en/of referentiesDe kuifcaracara (Caracara plancus of Polyborus plancus) is een roofvogel die voorkomt in Zuid-Amerika.
Multimedia w Wikimedia Commons Karakara czarnobrzucha (Caracara plancus) – gatunek drapieżnego ptaka z rodziny sokołowatych (Falconidae). Występuje w Ameryce Południowej, z wyjątkiem jej północnych obszarów. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy o gatunku wspomniał John Frederick Miller w 1777. Zamieścił tablicę barwną z wizerunkiem tego ptaka, oznaczoną numerem XVII, w Various subjects of Natural History[4]. W 1796 ukazała się reedycja dzieła, Cimelia physica. Autorem opisów gatunków był George Shaw, który nadał karakarze czarnobrzuchej nazwę Falco plancus. Holotyp pochodził z Ziemi Ognistej (została wspomniana jedynie jako „Tierra del Fuego”, bez wzmianki, czy były to wyspy, czy część kontynentalna)[2]. Wcześniej, w 1781 John Latham opisał tego ptaka w A general synopsis of birds. Nie nadał mu jednak nazwy naukowej, a zwyczajową, Plaintive Eagle[5]. Latham powołał się na tablicę XVII Millera i przytoczył nazwę Falco plancus, więc część Cimelia physica zawierająca opis karakary czarnobrzuchej musiała się ukazać jeszcze przed 1781[6]. Obecnie (2016) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza karakarę czarnobrzuchą w rodzaju Caracara, uznając ją przy tym za gatunek monotypowy[7]. Niegdyś karakarę czarnobrzuchą uznawano za jeden gatunek wraz z białorzytną[8][9][10] (C. cheriway; występuje wąski obszar hybrydyzacji obydwu tych ptaków[8] w Brazylii[9]), a niekiedy z wymarłą karakarą meksykańską (C. lutosa)[8].
Epitet gatunkowy plancus oznacza z łaciny orła[11]. Carl Eduard Hellmayr w wydanym w 1932 tomie The birds of Chile napisał, że mieszkańcy Chile nazywają karakary czarnobrzuche „Traro”[12].
Długość ciała wynosi 51–64 cm, masa ciała 1150–1600 g (dla ptaków obydwu płci z Chile i Peru); rozpiętość skrzydeł 120–133 cm[8]. Wymiary szczegółowe w mm (w nawiasie podano liczbę samców i samic, jedynie skok zmierzono u 4 samców i 4 samic)[9]:
Długość skrzydła Długość ogona Długość górnejPod względem wyglądu karakara czarnobrzucha przypomina karakarę białorzytną[8][9]. Wyróżnia się delikatnym paskowaniem całego grzbietu, tyłu szyi i pokryw nadogonowych. W porównaniu do karakar białorzytnych, u czarnobrzuchych paski w okolicy kloaki są drobniejsze i mają większy zasięg[9].
Karakary czarnobrzuche zamieszkują obszar od północnego i centralnego Peru i centralnej Boliwii na wschód po Deltę Amazonki i na południe[8] przez Brazylię, Urugwaj, Paragwaj, Peru, Chile i Argentynę[10] po Ziemię Ognistą. Zasiedlają również Falklandy[8]. Badacze tacy jak Charles Darwin, odwiedzający niegdyś Falklandy, nie wspominali o tych ptakach; możliwe więc, że pojawiły się na wyspach w 2. połowie XIX wieku, wraz z przybyciem hodowców owiec[10].
Karakary carnobrzuche zamieszkują wszelkie otwarte tereny, w tym świetliste zadrzewienia. Często przesiadują na słupkach ogrodzeniowych, drzewach i krzewach wzdłuż dróg lub innych otwartych przestrzeni. Zwykle przebywają w parach lub pojedynczo, jednak osobniki młodociane mogą zimą tworzyć stada. W Chile karakary czarnobrzuche stwierdzane były od poziomu morza do 2000 m n.p.m., a w Peru do 2500 m n.p.m.[10] Głos karakary czarnobrzuchej podobny jest do głosu karakar białorzytnych. Odzywają się różnorodnymi terkoczącymi, gdaczącymi i skrzeczącymi głosami[8].
Ptaki te są oportunistami. Ze zdobyczy zwierzęcej żywią się zarówno żywą zwierzyną (m.in. gekonami, wężami, ślimakami, płazami, parecznikami, dżdżownicami, prostoskrzydłymi, na Falklandach ośmiornicami; niekiedy atakują jagnięta), jak i padliną, również zwierząt potrąconych przez samochody. Ptaki obserwowane w Reserva El Bagual (prowincja Formosa) zjadały truchła pancerników, majkongów krabożernych (Cerdocyon thous), koati (Nasua nasua), kapibar, wydr, nandu, bocianów i zwierząt domowych, w tym bydła. Na Falklandach zjadają m.in. martwe pingwiny, owce i bydło. Karakary czarnobrzuche wykazują zainteresowanie płonącymi (podążają za uciekającą zdobyczą) lub spalonymi już polami[10].
Na plażach zjadają jaja żółwie. Zdarza im się wybierać z gniazd jaja i pisklęta, m.in. warzęch, czapli, a nawet karakar jasnogłowych (Milvago chimachima). W Argentynie obserwowano karakary czarnobrzuche zjadające jaja sępników pstrogłowych (Cathartes burrovianus) i kariam czerwononogich (Cariama cristata) oraz jaja i pisklęta bocianów sinodziobych (Ciconia maguari). Jedzą również pokarm roślinny – orzeszki ziemne, rośliny strączkowe, awokado i owoce palm. Niekiedy wykazują kleptopasożytnictwo i odbierają ptakom ich pokarm[10].
Okres lęgowy w Chile zaczyna się w październiku. W Brazylii kopulujące ptaki obserwowane były jesienią między 15 kwietnia a 26 maja (Rio Grande do Sul), samicę znoszącą materiał na gniazdo obserwowano 18 sierpnia (na południe od Vacaria). W argentyńskim rezerwacie Reserva El Bagual okres lęgowy trwa od początku sierpnia do początku listopada; obserwowano również 22 sierpnia samicę siedzącą na gnieździe (prowincja Tucumán). Na Falklandach okres lęgowy trwa od końca sierpnia do października[10].
Karakary czarnobrzuche gniazdują na krzewach i drzewach, donoszono również o gniazdach na ziemi lub klifie. W 2010 po raz pierwszy zaobserwowano (opisano 2 lata później) przypadek założenia gniazda na strukturze pochodzenia antropogenicznego. W prowincji Buenos Aires nad autostradą ptaki zbudowały gniazdo z tyłu znaku[13]. W zniesieniu 2 lub 3 jaja. Barwa skorupki opisywana różnie, barwa tła może być kremowa (Chile, Falklandy) lub biaława po pomarańczowoczerwoną i ochrową (Argentyna, Falklandy); skorupkę pokrywają ciemnobrązowe lub czerwonobrązowe kropki. Wymiary średnie 5 jaj: 57,6 na 45 mm (Argentyna). Jedyny znany okres inkubacji to 28 dni[10].
IUCN uznaje karakarę czarnobrzuchą za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2016). BirdLife International ocenia trend populacji jako wzrostowy ze względu na zwiększanie się powierzchni odpowiednich dla karakar środowisk przez wylesianie oraz intensywniejszą hodowlę bydła i owiec[14]. Karakary czarnobrzuche są ogółem pospolite, zwłaszcza w południowej części zasięgu; rzadkie są na pacyficznych wybrzeżach Peru i Falklandach[10].
Karakara czarnobrzucha (Caracara plancus) – gatunek drapieżnego ptaka z rodziny sokołowatych (Falconidae). Występuje w Ameryce Południowej, z wyjątkiem jej północnych obszarów. Nie jest zagrożony wyginięciem.
O carcará (nome científico: Caracara plancus) [2] é uma espécie de ave de rapina da Ordem Falconiformes, Família Falconidae. Mede cerca de 50 a 60 cm de comprimento (da cabeça à cauda) e sua envergadura varia em torno de 123 cm. Habita o centro e o sul da América do Sul. Também é conhecido pelos nomes: caracará, carancho, caranjo, caracaraí e gavião-de-queimada[3] Taxonomicamente, o carcará não é uma águia, mas um parente distante dos falcões.
Caracará e carcará vêm do tupi karaka'rá - onomatopeia para o som que emite.[4] Carancho vem do tupi ka'rãi, "arranhar, rasgar com as unhas".[5]
Seu nome científico Caracara plancus significa: do tupi caracará = onomatopeia para o som emitido por esta ave; e do latim plancus, plangos = águia. Ou seja, Águia que emite o som “cará, cará”.[4]
O carcará é facilmente reconhecível, quando pousado, pelo fato de ter um penacho preto sobre a cabeça parecido com um solidéu, assim como o bico adunco e alto, que se assemelha à lâmina de um cutelo; a face, chamada de cera, varia do vermelho ou laranja quando está calmo, ao amarelo quando está irritado, disputando território ou alimento.[6][7]
Tem as costas recobertas de preto e, no peito, apresenta uma combinação de marrom claro com riscas pretas, de tipo carijó ou pedrês; suas patas são compridas e amarelas; em voo, assemelha-se a um urubu, mas é reconhecível porque sua cauda é mais longa e as asas são mais estreitas, com duas manchas de cor clara nas extremidades.[4]
Não é um predador especializado e sim um generalista e oportunista. Onívoro, alimenta-se de quase tudo que acha, de animais vivos ou mortos até o lixo humano, tanto nas áreas rurais como urbanas. Suas estratégias para obtenção de alimento são variadas: caça pequenos vertebrados como sapos e serpentes, e invertebrados, como insetos e aracnídeos; rouba filhotes de outras aves; arranha o solo com os pés em busca de amendoim e feijão; apanha frutos de dendê; acompanha tratores a arar a terra, para capturar minhocas e outros invertebrados. Pode ser visto coexistindo com urubus, compartilhando carniças. É comum ser avistado ao longo das rodovias para alimentar-se dos animais atropelados. Na maré baixa, caça crustáceos nos manguezais; pratica pirataria, quando persegue gaivotas para forçá-las a deixar cair suas presas.[4]
Vive solitário, aos pares ou em grupos, beneficiando-se da conversão de florestas em áreas de pastagem. Pousa em árvores ou cercas, sendo frequentemente observado no chão, junto a queimadas e ao longo de estradas. Passa muito tempo no chão, ajudado pelas suas longas patas adaptadas à marcha, mas é também um excelente voador e planador, costuma acompanhar as correntes de ar ascendentes. Durante a noite ou nas horas mais quentes do dia, costuma ficar pousado nos galhos mais altos, sob a copa de árvores isoladas ou nas matas ribeirinhas. É visto com frequência em áreas urbanas.[4]
Carcarás foram descritos coexistindo com urubus-de-cabeça-preta em áreas rurais e urbanas, em especial na interface entre os dois ambientes. Interações agonísticas são observadas, mas também atitudes ameaçadoras. Comportamento social interespecífico, interspecific allopreening, com interações pacíficas entre indivíduos das duas espécies, é observado e provavelmente ocorre como modo de aproximação entre caracarás e urubus na formação de um bando misto, que parece ser favorecido pela vigilância dos caracarás e seu grito de alerta.[8]
Para demarcar território ou para comunicação entre o casal, possui um chamado que origina o seu nome comum, “carcará”. Nesse chamado, dobra o pescoço para trás e mantém a cabeça sobre as costas, enquanto emite o som.[4]
Constrói um ninho com galhos em árvores, podendo usar as bainhas de folhas de palmeiras. Usa o ninho de outras aves também. A postura do carcará é composta de dois ou três ovos, raramente, quatro. A coloração dos ovos é entre branco e castanho avermelhado, podendo variar nas tonalidades existentes entre estas cores. Os ovos possuem manchas castanhas ou vermelhas e medem cerca de 56 a 61 mm de comprimento por 44 a 47 mm de largura. A incubação dura em média 28 dias e é feita por ambos os pais. Os filhotes saem do ninho por volta do terceiro mês de vida, mas continuam sendo cuidado pelos pais.[4]
A espécie inspirou, em 1965, a canção "Carcará", de João do Vale, que foi interpretada por Maria Bethânia no espetáculo Opinião.[9] Há menção à ave na música Caça e Caçador, da banda Angra.[10] O carcará esteve presente na telenovela da Rede Globo Roque Santeiro, de 1985. O apelido do protagonista Roque Santeiro dado pelo seu adversário Sinhozinho Malta era Carcará Sanguinolento.[11]
Além disso, Carcará é o nome do personagem líder do bando de cangaceiros no livro da pernambucana Frances Peebles que virou filme e foi transformado em minissérie, Entre Irmãs. A alcunha lhe foi dada por ter "arrancado os olhos" de um de seus inimigos, por vingança.[12]
A espécie foi adotada no ano de 2006 para representar a Agência Brasileira de Inteligência no lugar do seu símbolo anterior, a araponga.[13] A ave também é o mascote do Núcleo de Operações Aéreas da Polícia Civil de Minas Gerais - NOA, que batizou suas aeronaves como Carcará 01 e Carcará 02, helicópteros modelo esquilo e Carcará 03, um avião Embraer Sertanejo.[14] O Grupo de Busca e Reconhecimento da Força Aérea Brasileira é batizado como Esquadrão Carcará.[15]
A equipe de basquete da Associação de Basquete Cearense, participante do NBB (Novo Basquete Brasil), a liga de basquetebol Brasileira, tem o Carcará como seu mascote, que anima a torcida nos jogos.[16]
Clubes de futebol do Nordeste, como o Alagoinhas Atlético Clube, de Alagoinhas, Bahia; o Salgueiro Atlético Clube, de Salgueiro, Pernambuco,[17] o Mossoró Esporte Clube, de Mossoró, Rio Grande do Norte[18] têm como mascote o carcará, exibindo a ave nos seus escudos.[19] Na cidade de Ouro Preto, Minas Gerais o time de Futebol Americano da Universidade Federal de Ouro Preto se chama Ouro Preto Carcarás.[20]
O carcará (nome científico: Caracara plancus) é uma espécie de ave de rapina da Ordem Falconiformes, Família Falconidae. Mede cerca de 50 a 60 cm de comprimento (da cabeça à cauda) e sua envergadura varia em torno de 123 cm. Habita o centro e o sul da América do Sul. Também é conhecido pelos nomes: caracará, carancho, caranjo, caracaraí e gavião-de-queimada Taxonomicamente, o carcará não é uma águia, mas um parente distante dos falcões.
Sydlig tofskarakara[2] (Caracara plancus) är en fågel i familjen falkar inom ordningen falkfåglar.[3] Fågeln förekommer från Amazonas i Brasilien till östra Peru, Eldslandet och Falklandsöarna.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
_2.jpg)
_(1).jpg)
Wikimedia Commons har media som rör sydlig tofskarakara.
Wikispecies har information om Caracara plancus.
Sydlig tofskarakara (Caracara plancus) är en fågel i familjen falkar inom ordningen falkfåglar. Fågeln förekommer från Amazonas i Brasilien till östra Peru, Eldslandet och Falklandsöarna. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Звичайна каракара, південна каракара або каранча (Caracara plancus) — хижий птах родини соколових (Falconidae), один з двох сучасних видів каракари (Caracara). Раніше до виду також як підвиди включалася північна каракара (C. cheriway) поширена на півдні США, в Центральній та на півночі Південної Америки, та вимерла гваделупська каракара (C. lutosa). У сучасному визначенні південна каракара поширена виключно в центральній та південній частинах Південної Америки.
Довжина тіла птаха 50-65 см, розмах крил близько 120 см. Особини з помірного півдня зазвичай більші, ніж з тропічної півночі ареалу. Голова, живіт, ноги і більша частина крил коричнюваті, райони вух, горло і карк бежеві, грудь, шия, мантія, криюче верхньої частини крил, навколоклоачна область і базальні частини хвоста світло-коричневі. В польоті на крилах проявляється світлий малюнок. Ноги жовті, шкіра від жовтої до червонуватої. Молоді птахи тьмяніші, із смугами на грудях, шиї та спині, сірими ногами, білуватою шкірою обличчя.
Від інших каракар птах відрізняється інтенсивнішими смугами на грудях, світло-коричневими лопатками, світлішою нижньою частиною спини з темними смужками. Інколи зустрічаються особини із змішаними ознаками, але схрещування між видами на півночі Бразилії дуже обмежене.
Будує великі гнізда на деревах або землі. Початок розмноження в листопаді. У кладці 2-3 яйця кремового кольору з червоно-бурими плямами. Висиджують кладку обидва батьки. Пташенята залишають гніздо через 3 місяці після вилуплення.
Їжею переважно слугує падаль. Крім того, птах полює на комах і дрібних ссавців, жаб і ящірок, часто відбирає здобич у інших хижих птахів.
Це незавершена стаття з орнітології.Caracara plancus là một loài chim trong họ Falconidae.[2]
Caracara plancus Miller, 1777
Синонимы
Обыкновенная каракара, или каранча[1] (лат. Caracara plancus) — одна из самых крупных птиц семейства соколиных. По своей величине и массе тела уступает только кречету. Общая длина тела 55—65 см, а вес — до 1,5 кг. Самцы и самки похожи по размерам и окраске. Лицо неоперенное жёлтого, оранжевого или красного цвета. На голове — хохол и «шапочка» чёрного цвета, горло белое, остальное оперение тёмно-бурое, на брюхе и хвосте поперечные полосы. Распространена на открытых пространствах Южной Америки. Оседлая птица.
Строит крупные гнезда на деревьях или земле. Начало размножения в ноябре (Аргентина). В кладке 2—3 яйца кремового цвета с красно-бурыми пятнами. Высиживают кладку оба родителя. Птенцы вылетают через 3 месяца. Вымершая гуадалупская каракара Polyborus lutosus часто рассматривается как подвид обыкновенной каракары Polyborus plancus lutosus. Ранее в состав вида включали и распространённую севернее Caracara cheriway.
Пища разнообразна: от насекомых и червей до мелких зверьков, лягушек и ящериц. Часто поедает падаль, отбирает добычу у других птиц.
Обыкновенная каракара, или каранча (лат. Caracara plancus) — одна из самых крупных птиц семейства соколиных. По своей величине и массе тела уступает только кречету. Общая длина тела 55—65 см, а вес — до 1,5 кг. Самцы и самки похожи по размерам и окраске. Лицо неоперенное жёлтого, оранжевого или красного цвета. На голове — хохол и «шапочка» чёрного цвета, горло белое, остальное оперение тёмно-бурое, на брюхе и хвосте поперечные полосы. Распространена на открытых пространствах Южной Америки. Оседлая птица.
Строит крупные гнезда на деревьях или земле. Начало размножения в ноябре (Аргентина). В кладке 2—3 яйца кремового цвета с красно-бурыми пятнами. Высиживают кладку оба родителя. Птенцы вылетают через 3 месяца. Вымершая гуадалупская каракара Polyborus lutosus часто рассматривается как подвид обыкновенной каракары Polyborus plancus lutosus. Ранее в состав вида включали и распространённую севернее Caracara cheriway.
Пища разнообразна: от насекомых и червей до мелких зверьков, лягушек и ящериц. Часто поедает падаль, отбирает добычу у других птиц.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : タカ目 Falconiformes 科 : ハヤブサ科 Falconidae 属 : Caracara 種 : カンムリカラカラカンムリカラカラ（学名:Caracara plancus）は、タカ目ハヤブサ科の鳥。
全長49-59cm、翼開張120-132cm。背面から腹部にかけては黒褐色で、喉元は白色であり、胸部は縞模様になっている。嘴の根元は赤い皮膚が裸出している。脚は長く、黄色。
小型哺乳類や鳥類、昆虫類、爬虫類、カエルなどを捕食することもあるが、生きた獲物を捕らえるのはそれ程得意ではなく、動物の死骸も食べる。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
_(3).jpg)
.JPG)
_2.jpg)
_(1).jpg)
_in_flight.JPG)
_eating_a_roadkilled_Crab-eating_Fox_(Cerdocyon_thous)_..._(28995365950).jpg)
_(28741637342).jpg)
