El colibrí calçat pitnegre (Eriocnemis nigrivestis) és un ocell de la família dels troquílids (Trochilidae) que habita el nord-oest d'Equador
El colibrí calçat pitnegre (Eriocnemis nigrivestis) és un ocell de la família dels troquílids (Trochilidae) que habita el nord-oest d'Equador
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sïedn bacsiog bronddu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: sïednod bacsiog bronddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Eriocnemis nigrivestris; yr enw Saesneg arno yw Black-breasted puffleg. Mae'n perthyn i deulu'r Sïednod (Lladin: Trochilidae) sydd yn urdd y Apodiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. nigrivestris, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Gall fwyta neithdar o fewn blodau, ac wrth ymestyn i'w gyrraedd, mae'n rwbio'n erbyn y paill ac yn ei gario i flodyn arall gan ei ffrwythloni.
Mae'r sïedn bacsiog bronddu yn perthyn i deulu'r Sïednod (Lladin: Trochilidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Seren goed torch biws Myrtis fanny Sïedn cleddbig Ensifera ensifera Sïedn clustfioled brown Colibri delphinae Sïedn clustfioled tinwyn Colibri serrirostris Sïedn cynffonnog coch Sappho sparganurus Sïedn cynffonnog efydd Polyonymus caroli Sïedn dreinbig melynwyrdd Chalcostigma olivaceum Sïedn gên emrallt Abeillia abeillei Sïedn y werddon Rhodopis vesperAderyn a rhywogaeth o adar yw Sïedn bacsiog bronddu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: sïednod bacsiog bronddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Eriocnemis nigrivestris; yr enw Saesneg arno yw Black-breasted puffleg. Mae'n perthyn i deulu'r Sïednod (Lladin: Trochilidae) sydd yn urdd y Apodiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. nigrivestris, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Gall fwyta neithdar o fewn blodau, ac wrth ymestyn i'w gyrraedd, mae'n rwbio'n erbyn y paill ac yn ei gario i flodyn arall gan ei ffrwythloni.
Der Schwarzbauch-Höschenkolibri (Eriocnemis nigrivestis) oder manchmal auch Schwarzbrust-Schneehöschen ist eine Vogelart aus der Familie der Kolibris (Trochilidae). Die Art ist endemisch in Ecuador. Der Bestand wird von der IUCN als „vom Aussterben bedroht“ (Critically Endangered) eingeschätzt.
Der Schwarzbauch-Höschenkolibri erreicht eine Körperlänge von etwa 9 cm, wobei der kurze gerade schwarze Schnabel 1,5 cm und der leicht gegabelte dunkel stahlblaue Schwanz 3,5 cm lang ist. Die Männchen haben eine schwärzliche Unterseite mit violettblauer Kehle und Unterschwanzdecken. An den Füßen befinden sich weiße Bäusche. Die Oberseite der Weibchen schimmert bronzegrün, was an Bürzel und Oberschwanzdecken in eine bläulich grüne Färbung übergeht. Die Unterseite ist goldengrün mit einem blassen Blau am Kinn. Die Unterschwanzdecken und Beinbüschel sind wie beim Männchen.[1]
Zur Nahrungsaufnahme suchen sie vorzugsweise die zu den Rötegewächsen gehörenden Art Palicourea amethystina auf, doch gehören auch die Blüten von Gebüsch, Kräutern und Reben zu ihren Nahrungsquellen. Bei einer Studie zur Ökologie der Art flogen sie die zu den Heidekrautgewächsen gehörende Art Macleania macrantha, Thibaudia floribunda, Disterigma acuminatum, die zu den Myrtenartigen gehörende Art Miconia hymenanthera, die zu den Fuchsien gehörende Art Fuchsia sylvatica und Arten der Gattung Rubus an. Zu den angeflogenen Reben gehörten die zu den Gesneriengewächsen gehörende Art Heppiella ampla, die zu den Rötegewächsen gehörende Art Manettia recurva, die zu den Glockenblumengewächsen gehörende Gattung Burmeistera und die zu den Kapuzinerkressen gehörende Art Tropaeolum pubescens. Außerdem wurden sie an Miconia corymbiformis und an der zu den Brechsträucher gehörenden Art Psychotria uliginosa beobachtet.[2] Meist holen sie sich ihren Nektar direkt über den Eingang der Blüten. Die Blüten sind etwa so lange wie der Schnabel des Schwarzbauch-Höschenkolibris. Gelegentlich bohren sie die Blüten an oder nutzen Löcher, die der Stahlhakenschnabel (Diglossa lafresnayii) bereits gemacht hat.[3]
Ihr Gesang hört sich wie ein monotones metallisches tsit, tsit, tsit... an.[1]
Sie bewegen sich an grasbedeckten Hängen mit verkrüppelten Bergwäldern mit Blaubeergestrüpp und Heidekräutern. Die Männchen ziehen außerhalb der Brutsaison in höhere Lagen. Die Art kommt in Höhenlagen zwischen 2440 und 3700 Metern vor. Sie sind nur sehr begrenzt am Pichincha und Atacazo und eventuell am Imbabura vor. Es gibt nur wenige Berichte über das Vorkommen in den zu den Vulkanen angrenzenden Berggebieten.[1]
Jules Bourcier und Étienne Mulsant beschrieben den Schwarzbauch-Höschenkolibri unter dem Namen Trochilus nigrivestis. Das Typusexemplar stammte aus Tumbaco.[4] 1849 führte Heinrich Gottlieb Ludwig Reichenbach die neue Gattung Eriocnemis ein, der erst später auch der Schwarzbauch-Höschenkolibri zugeordnet wurde.[5][A 1] Dieser Name leitet sich von den griechischen Worten »erion ἔριον« für »Wolle« und »knēmis κνημίς« für »Manschette, Beinschiene« ab.[6] Der Artname setzt sich aus den lateinischen Worten »niger« für »schwarz« und »vestis« für »Gewand« zusammen.[7]
Der Schwarzbauch-Höschenkolibri (Eriocnemis nigrivestis) oder manchmal auch Schwarzbrust-Schneehöschen ist eine Vogelart aus der Familie der Kolibris (Trochilidae). Die Art ist endemisch in Ecuador. Der Bestand wird von der IUCN als „vom Aussterben bedroht“ (Critically Endangered) eingeschätzt.
The black-breasted puffleg (Eriocnemis nigrivestis) is a species of hummingbird native to Ecuador. It is Critically Endangered, with no more than 250 individuals remaining in the wild.[3]
The species reaches a length of 8–9 cm. It is sexually dimorphic, with the male having black upper- and underparts, dark blue tail coverts, and a violet-blue throat and undertail-coverts. The female is bronze-green above, bluish-green on rump and uppertail-coverts, golden-green underparts and a pale blue chin. Both sexes have a straight black bill, a forked tail and white pufflegs, from which the common name is derived.[1]
There is no characteristic vocalization; the species is generally quite silent, but may on occasion emit a monotonous and metallic "tseet tseet tseet" when it flies away.
The black-breasted puffleg is endemic to north-western Ecuador, where it currently appears restricted to the ridge crests of the Pichincha Volcano, the Cordillera de Toisán, Esmeraldas and Imbabura. Based on possible sightings in 1983 and 2010, it may still occur on Atacazo. Unconfirmed sightings exist for several other locations. It may be seen on the Reserva Yanacocha, just outside of Quito, managed by the Fundación Jocotoco.[4] The species occurs in humid and wet cloud and montane forest at altitudes of 1,700-3,500 m.[1]
Like most hummingbirds, the species primarily feeds on nectar and insects. It follows a seasonally changing feeding pattern based on available blooms (mostly ericas and fuchsias). Areas of forest with a high number of nectar-containing flowers will be heavily defended against other hummingbirds.[5]
In breeding season, the male performs short display flights in front of the female. The species is not monogamous, and males can copulate with several females in the same breeding season. The construction of the nest, the incubation and the care of the chicks are the responsibility of the female. The nest consists of moss and fibers, together with some animal fur and feathers. Some nests are built with spiders webs and others sticky materials, which allow the nest to stretch itself to twice its original size as the chicks grow. It is normally placed on low horizontal branches.
Two white eggs are usually incubated. The mother feeds them (by regurgitating) mostly on insects, as nectar does not contain enough protein to sustain chick growth. A nesting female can catch up to 2,000 insects per day. The chicks leave the nest after 20 days. The birds are altitudinal migrants, generally being found at altitudes of 2850–3500 m between April and September, but remaining above 3100 m during the breeding season from November to February.[5]
The black-breasted puffleg's response to microhabitats variations is extremely sensitive. It has been suggested that the species is under competitive disadvantage for the same ecological niche with others hummingbird species, specifically the Gorgeted sunangel, and that avoidance of forest borders is used to mitigate the stress imposed by the seasonal altitudinal migrations.[6]
The species is classified as Endangered by the IUCN based on its restricted range and extremely low population numbers. A 2015 assessment estimated a total number of 210-268 individuals (of which roughly 140-180 would be adults), and the population is believed to have shrunk by 10-20% per decade in the recent past. Although the black-breasted puffleg has recently been rediscovered in small populations outside its main range on the Pichincha volcano, its total area of occurrence is estimated as no larger than 80 km2. Of the habitat in its original range, 93-97% are considered to have been degraded or destroyed by agricultural expansion, logging and cattle grazing, and these practices remain the main threats to the species, together with natural and human-induced fires.[1]
A primary source of habitat loss has been the construction of the Oleoducto de Crudos Pesados (OCP) for oil transportation, a route that was established through one of the last remnants of forest.
On June 23, 2005, the Municipality of Quito adopted the black-breasted puffleg as the emblem of the capital city.
The black-breasted puffleg (Eriocnemis nigrivestis) is a species of hummingbird native to Ecuador. It is Critically Endangered, with no more than 250 individuals remaining in the wild.
El zamarrito pechinegro, calzadito pechinegro, calzadito pecho negro o colibrí pantalón de pecho negro (Eriocnemis nigrivestis) es una especie de ave endémica del Ecuador, encontrándose únicamente en los bosques temperados de la cara occidental del volcán Pichincha y el sector del Atacazo, entre los 2800 y 3500 metros de altura.[1]
Descripción
Esta especie alcanza entre los 8 y 9 cm, y presenta cierto dimorfismo sexual: el macho exhibe una notoria coloración negra en el pecho, al contrario de la hembra.[2] Una característica llamativa de esta especie (y en general del género Eriocnemis) es la presencia de zamarros. Los zamarros son un par de abundante plumón blanco en los muslos del colibrí, presente en ambos sexos. No presenta vocalizaciones características, en general es silencioso. Sin embargo, en ocasiones puede emitir un monótono y metálico "tseet tseet tseet" cuando alza vuelo.[1]
Reproducción
En época de reproducción, la tarea del macho se restringirá únicamente a cortejar y fecundar a la hembra, no hay monogamia. El cortejo consta de pequeños vuelos del macho frente a la hembra. Los machos pueden copular con varias hembras. La construcción del nido, el empolle de los huevos y el cuidado de las crías es responsabilidad única de la hembra. El nido está construido a base de musgo y fibras vegetales, e incluso pelaje de animales y plumas.
Se han encontrado nidos con telas de arañas y otros materiales pegajosos, cualidad que permite que el nido se estire incluso el doble de su tamaño original una vez que los polluelos estén creciendo. Normalmente los nidos suelen encontrarse en ramas bajas y horizontales.[3]
La hembra incuba sola dos huevos blancos. Los recién nacidos son ciegos e inmóviles. La hembra los alimenta regurgitando en su mayoría insectos, ya que el néctar no es suficiente fuente de proteína, necesaria para el desarrollo de los pequeños.
Se cree que una hembra con crías puede atrapar hasta 2.000 insectos por día. Los polluelos abandonan el nido a los 20 días del nacimiento. Desde abril hasta septiembre suele quedarse entre los 2850 y 3500 metros. Durante la época de apareamiento (noviembre a febrero), no suelen bajar los 3100 metros.[1]
Alimentación
Eriocnemis nigrivestis responde a patrones de floración por estacionalidad, siendo su principal fuente de alimento floraciones de la familia Ericaceae con corolas con orientación colgante como la Macleania macrantha de corola naranja o la Thibaudia floribunda de corola blanca y roja, entre otras, o floraciones del género Fuchsia. Aunque su principal alimento es el néctar, también complementa su dieta ingiriendo insectos.
En áreas que contengan alta cantidad de flores, el colibrí defenderá el territorio, al espantar a otros colibrís intrusos.
Hábitat y Status
Por su restringida distribución geográfica, el Zamarrito está catalogado bajo crítico peligro de extinción. El futuro de esta ave depende de la conservación de áreas claves como son la reserva Yanococha y Verdecocha, unos de los últimos remanentes protegidos de bosque temperado andino occidental al volcán Pichincha.[2] Su hábitat corresponde a bosque húmedo nublado, incluido matorrales aledaños a zonas boscosas.
A pesar de su rango extremadamente limitante, en 2006 fue redescubierta una pequeña población de E. nigrivestis en la cordillera del Toisan, en Esmeraldas y otra en el volcán Imbabura.[4] Se cree que en la actualidad su rango no supera los 80 km², y apenas sobrevive una población de 250 individuos, aunque puede que para el 2016 la población sea todavía menor. Una de la principal amenaza para esta ave fue la construcción del Oleoducto de Crudos Pesados (OCP), cuya ruta se interpone precisamente por uno de los últimos remanentes de bosque.
Respuesta ecológica
La respuesta de E. nigrivestis a variables de microhábitat y de paisaje es extremadamente sensible. Se cree que se encuentra en desventaja competitiva por el mismo nicho ecológico con otras especies de colibríes, específicamente, con Heliangelus strophianus, aunque se requieren más estudios sobre el tema.
Estudios sobre el efecto de borde sugieren que el Zamarrito puede estar expuesta a estrés, y que por lo tanto, suele evitar moverse hacia estos hábitats modificados. Se cree que observaciones del ave en bordes de bosque corresponden a individuos que están utilizando hábitats sub-óptimos, ya que se ha probado que la fragmentación de bosque promueve la extinción local de especies, así como la modificación en la composición de comunidades de aves, especialmente las sensibles, como E. nigrivestis.
Por otro lado, la variabilidad dentro de un microhábitat, que no corresponda a efecto de borde, no parece afectar al Zamarrito. Estudios previos sobre la especificidad de forrajeo sugieren que E. nigrivestis no reacciona frente a modulaciones en el microhábitat. Por lo tanto, se ha concluido que sus costumbres alimenticias son generalistas y no depende de floraciones altamente específicas.
Conservación
Para el establecimiento de condiciones de conservación del Zamarrito, se ha encontrado de gran utilidad el entendimiento del uso de parches de bosque. La conservación de fragmentos de bosque que permitan el flujo de individuos por estacionalidades beneficiaría al colibrí, para lo que se necesita conocer más sobre la extensión mínima de vegetación para la subsistencia de esta especie, así como la identificación de corredores que permitan el planteo de nuevas reservas, especializadas para la conservación del Zamarrito.[5]
El 23 de junio de 2005, el Municipio de la ciudad de Quito adoptó a esta especie de colibrí como emblema de la ciudad.
El zamarrito pechinegro, calzadito pechinegro, calzadito pecho negro o colibrí pantalón de pecho negro (Eriocnemis nigrivestis) es una especie de ave endémica del Ecuador, encontrándose únicamente en los bosques temperados de la cara occidental del volcán Pichincha y el sector del Atacazo, entre los 2800 y 3500 metros de altura.
Descripción
Esta especie alcanza entre los 8 y 9 cm, y presenta cierto dimorfismo sexual: el macho exhibe una notoria coloración negra en el pecho, al contrario de la hembra. Una característica llamativa de esta especie (y en general del género Eriocnemis) es la presencia de zamarros. Los zamarros son un par de abundante plumón blanco en los muslos del colibrí, presente en ambos sexos. No presenta vocalizaciones características, en general es silencioso. Sin embargo, en ocasiones puede emitir un monótono y metálico "tseet tseet tseet" cuando alza vuelo.
Reproducción
En época de reproducción, la tarea del macho se restringirá únicamente a cortejar y fecundar a la hembra, no hay monogamia. El cortejo consta de pequeños vuelos del macho frente a la hembra. Los machos pueden copular con varias hembras. La construcción del nido, el empolle de los huevos y el cuidado de las crías es responsabilidad única de la hembra. El nido está construido a base de musgo y fibras vegetales, e incluso pelaje de animales y plumas.
Se han encontrado nidos con telas de arañas y otros materiales pegajosos, cualidad que permite que el nido se estire incluso el doble de su tamaño original una vez que los polluelos estén creciendo. Normalmente los nidos suelen encontrarse en ramas bajas y horizontales.
La hembra incuba sola dos huevos blancos. Los recién nacidos son ciegos e inmóviles. La hembra los alimenta regurgitando en su mayoría insectos, ya que el néctar no es suficiente fuente de proteína, necesaria para el desarrollo de los pequeños.
Se cree que una hembra con crías puede atrapar hasta 2.000 insectos por día. Los polluelos abandonan el nido a los 20 días del nacimiento. Desde abril hasta septiembre suele quedarse entre los 2850 y 3500 metros. Durante la época de apareamiento (noviembre a febrero), no suelen bajar los 3100 metros.
Alimentación
Eriocnemis nigrivestis responde a patrones de floración por estacionalidad, siendo su principal fuente de alimento floraciones de la familia Ericaceae con corolas con orientación colgante como la Macleania macrantha de corola naranja o la Thibaudia floribunda de corola blanca y roja, entre otras, o floraciones del género Fuchsia. Aunque su principal alimento es el néctar, también complementa su dieta ingiriendo insectos.
En áreas que contengan alta cantidad de flores, el colibrí defenderá el territorio, al espantar a otros colibrís intrusos.
Hábitat y Status
Por su restringida distribución geográfica, el Zamarrito está catalogado bajo crítico peligro de extinción. El futuro de esta ave depende de la conservación de áreas claves como son la reserva Yanococha y Verdecocha, unos de los últimos remanentes protegidos de bosque temperado andino occidental al volcán Pichincha. Su hábitat corresponde a bosque húmedo nublado, incluido matorrales aledaños a zonas boscosas.
A pesar de su rango extremadamente limitante, en 2006 fue redescubierta una pequeña población de E. nigrivestis en la cordillera del Toisan, en Esmeraldas y otra en el volcán Imbabura. Se cree que en la actualidad su rango no supera los 80 km², y apenas sobrevive una población de 250 individuos, aunque puede que para el 2016 la población sea todavía menor. Una de la principal amenaza para esta ave fue la construcción del Oleoducto de Crudos Pesados (OCP), cuya ruta se interpone precisamente por uno de los últimos remanentes de bosque.
Respuesta ecológica
La respuesta de E. nigrivestis a variables de microhábitat y de paisaje es extremadamente sensible. Se cree que se encuentra en desventaja competitiva por el mismo nicho ecológico con otras especies de colibríes, específicamente, con Heliangelus strophianus, aunque se requieren más estudios sobre el tema.
Estudios sobre el efecto de borde sugieren que el Zamarrito puede estar expuesta a estrés, y que por lo tanto, suele evitar moverse hacia estos hábitats modificados. Se cree que observaciones del ave en bordes de bosque corresponden a individuos que están utilizando hábitats sub-óptimos, ya que se ha probado que la fragmentación de bosque promueve la extinción local de especies, así como la modificación en la composición de comunidades de aves, especialmente las sensibles, como E. nigrivestis.
Por otro lado, la variabilidad dentro de un microhábitat, que no corresponda a efecto de borde, no parece afectar al Zamarrito. Estudios previos sobre la especificidad de forrajeo sugieren que E. nigrivestis no reacciona frente a modulaciones en el microhábitat. Por lo tanto, se ha concluido que sus costumbres alimenticias son generalistas y no depende de floraciones altamente específicas.
Conservación
Para el establecimiento de condiciones de conservación del Zamarrito, se ha encontrado de gran utilidad el entendimiento del uso de parches de bosque. La conservación de fragmentos de bosque que permitan el flujo de individuos por estacionalidades beneficiaría al colibrí, para lo que se necesita conocer más sobre la extensión mínima de vegetación para la subsistencia de esta especie, así como la identificación de corredores que permitan el planteo de nuevas reservas, especializadas para la conservación del Zamarrito.
El 23 de junio de 2005, el Municipio de la ciudad de Quito adoptó a esta especie de colibrí como emblema de la ciudad.
Eriocnemis nigrivestis Eriocnemis generoko animalia da. Hegaztien barruko Trochilidae familian sailkatua dago.
Eriocnemis nigrivestis Eriocnemis generoko animalia da. Hegaztien barruko Trochilidae familian sailkatua dago.
Quitonsukkakolibri (Eriocnemis nigrivestis) on äärimmäisen uhanalainen kolibri, jota tavataan ainoastaan Pichincha-tulivuoren pohjoisilla ja luoteisilla rinteillä Ecuadorissa[1].
Kooltaan quitonsukkakolibri on noin 9 cm. Koiraan vatsa, pää ja selkä ovat kiiltävän tumman musta. Kaula,rinta siivet, alaperä ja pyrstö ovat metallinkiiltävän siniset. Pyrstö on päästään haarautunut. Jalkoja ympäröivät valkoiset "sukat". Naaraan ruumiin yläosa on pronssinvihreä ja vatsa on kullanvärinen. Pyrstö on naaraalla samanlainen kuin koiraalla. Quitonsukkakolibrin nokka on musta ja suora. Quitonsukkakolibri on suurimmaksi osaksi hiljainen, mutta lentoon noustessaan päästää heikon tsiit tsiit -äänen [2].
Quitonsukkakolibrit elävät vuorenrinteellä 1 700 – 3 500 metrin korkeudessa. Ravintonaan kasvien mettä. Lajin on raportoitu käyttävän ravintonaan 27 kasvin mettä. Quitonsukkakolibrikannan kooksi arvioidaan 210–270 yksilöä[2]. Suurin kantaan kohdistuva uhka on metsien hakkaaminen maanviljelystä varten. Myös Pichinchan purkaus vuonna 1999 vähensi kantaa. Lisäksi ilmaston muutos saattaa ajaa quitonsukkakolibreja siirtymään nykyisen puurajan yläpuolelle, mikä johtaisi kasvavaan ravintokilpailuun ecuadorinenkelikolibrin (Heliangelus strophianus) kanssa [1]
Quitonsukkakolibri (Eriocnemis nigrivestis) on äärimmäisen uhanalainen kolibri, jota tavataan ainoastaan Pichincha-tulivuoren pohjoisilla ja luoteisilla rinteillä Ecuadorissa.
Kooltaan quitonsukkakolibri on noin 9 cm. Koiraan vatsa, pää ja selkä ovat kiiltävän tumman musta. Kaula,rinta siivet, alaperä ja pyrstö ovat metallinkiiltävän siniset. Pyrstö on päästään haarautunut. Jalkoja ympäröivät valkoiset "sukat". Naaraan ruumiin yläosa on pronssinvihreä ja vatsa on kullanvärinen. Pyrstö on naaraalla samanlainen kuin koiraalla. Quitonsukkakolibrin nokka on musta ja suora. Quitonsukkakolibri on suurimmaksi osaksi hiljainen, mutta lentoon noustessaan päästää heikon tsiit tsiit -äänen .
Quitonsukkakolibrit elävät vuorenrinteellä 1 700 – 3 500 metrin korkeudessa. Ravintonaan kasvien mettä. Lajin on raportoitu käyttävän ravintonaan 27 kasvin mettä. Quitonsukkakolibrikannan kooksi arvioidaan 210–270 yksilöä. Suurin kantaan kohdistuva uhka on metsien hakkaaminen maanviljelystä varten. Myös Pichinchan purkaus vuonna 1999 vähensi kantaa. Lisäksi ilmaston muutos saattaa ajaa quitonsukkakolibreja siirtymään nykyisen puurajan yläpuolelle, mikä johtaisi kasvavaan ravintokilpailuun ecuadorinenkelikolibrin (Heliangelus strophianus) kanssa
Eriocnemis nigrivestis
L'Érione à robe noire, Eriocnemis nigrivestis, est une espèce de colibris de la sous-famille des Trochilinae, endémique de l’Équateur.
L'Érione à robe noire se rencontre uniquement dans les provinces de Pichincha et d’Imbabura. C’est principalement au nord-ouest du volcan Guagua Pichincha, dans la réserve écologique de Yanacocha[1], à une vingtaine de kilomètres à l’ouest de Quito, qu’on peut l’observer. Cette réserve forestière de 1 080 ha, située entre 2 800 et 4 000 m d’altitude, fut créée spécialement pour la sauvegarde de cette espèce et est gérée par la Fondation Jocotoco[2]. Au voisinage de cette réserve, la hacienda de Verdecocha fournit encore une superficie de 1 200 ha supplémentaires de réserve privée. D’autres études et rapports signalent aussi sa présence dans le secteur du volcan Atacazo, juste au sud du Guagua Pichincha mais aussi dans la réserve écologique Cotacachi Cayapas (es), précisément dans la cordillère de Toisán, à la limite entre les provinces d’Imbabura et d’Esmeraldas.
On ne peut pas parler de migration proprement dite sinon d’un déplacement saisonnier d’altitude, en raison de la localisation et de la période de floraison des plantes qu’elle affectionne.
Pour la proximité de son habitat avec Quito, l’Eriocnemis nigrivestis, appelé localement «Zamarrito Pechinegro», est devenu l'oiseau emblématique de la capitale équatorienne en juin 2005, sous l’impulsion de l’ornithologue local, Juan Manuel Carrión[3].
Comme tous les colibris du même genre, l'Érione à robe noire (traduction du qualificatif scientifique latin «nigrivestis» et allusion à la couleur sombre des mâles de l'espèce) se distingue par une queue légèrement fourchue, relativement courte et les pattes couvertes d’un volumineux duvet blanc. Elle mesure entre 8 et 9 cm et présente un certain dimorphisme sexuel. Le mâle est majoritairement noir avec des nuances de vert sur le dos, une tache bleu violet iridescente caractéristique sur la gorge, la poitrine noire veloutée, le ventre marbré de vert et blanc, le crissum bleu pourpré brillant. La femelle est vert foncé sur le dessus, le cou vert cuivré avec une discrète tache bleu turquoise sur la gorge, sans noir sur la poitrine. Les jeunes ont en particulier la base du bec de couleur rouge orangé, à la différence du bec entièrement noir des adultes.
Cette espèce vit dans les forêts de nuages andines et les zones de broussailles attenantes. Elle se rencontre principalement entre 2 850 et 3 300 m d’altitude.
En 2017 un programme d’investigation concernant l’interaction entre les plantes et les colibris a été mené par l’organisation « Aves y Conservación », financée par l’Institut Fédéral Suisse d’Investigación (WSL), pour connaître les habitudes alimentaires del l’Érione à robe noire[4]. Il en ressort que les préférences de ce colibri se portent sur les Bromelia et les Éricacées parmi une trentaine d’espèces de plantes faisant partie de son alimentation.
Les rares éléments d’observation rapportés permettent d’avancer que la période de reproduction de l’Érione à robe noire se situe durant la saison des pluies, entre novembre et mars.
Disposant d’un habitat de plus en plus fragmenté, l’Érione à robe noire est en train de disparaître rapidement à cause des activités humaines comme la déforestation pour la production de charbon de bois et l’agrandissement des zones de pâturage, en raison aussi du réchauffement climatique auquel ce colibri n’est pas habitué. C’est pourquoi l’espèce se trouve en 2020 dans la liste rouge de l’UICN en tant qu’espèce en danger critique (CR) de disparition. Parmi les efforts de protection figurent des programmes de replantation dans le milieu naturel de plantes dont les fleurs sont appréciées par cette espèce[3].
Eriocnemis nigrivestis
L'Érione à robe noire, Eriocnemis nigrivestis, est une espèce de colibris de la sous-famille des Trochilinae, endémique de l’Équateur.
Het zwartborstpluimbroekje (Eriocnemis nigrivestis) is een endemische vogelsoort uit de familie Trochilidae (kolibries) die alleen in bergbossen van Ecuador voorkomt. De naam is ontleend aan de met witte donsveertjes bevederde pootjes.
De vogel is 8 tot 9 cm lang en weegt 4,3 tot 4,6 g. Het mannetje is aan de bovenzijde zwart met een groene glans en een donkere, glanzend staalblauwe staart die licht gevorkt is. Aan de onderzijde is het mannetje zwart met een paarsblauwe glans, sterk contrasterend met het witte "donsbroekje", de donsveertjes van de poten. Het vrouwtje is lichter, meer goudkleurig groen. De soort lijkt sterk op het isabellapluimbroekje (E. isabellae) maar het mannetje van het isabellapluimbroekje heeft een duidelijk tweekleurige (paars en groen) vlek op de keel.[2]
Deze soort is endemisch in noordwestelijk Ecuador. Het leefgebied bestaat uit nevelwoud in het noordelijk deel van de Andes tussen de 1700 en 3500 m boven de zeespiegel.[2]
Ongeveer 93% van het leefgebied is al verloren gegaan door aantasting, vooral door het kappen van bos en de omzetting van bos in land voor agrarisch gebruik. Verder dreigt er versnippering door de aanleg van een pijpleiding en vinden binnen het gebied bosbranden plaats. In 2008 werd de populatiegrootte geschat op 210-268 individuen. Om deze redenen staat het zwartborstpluimbroekje als ernstig bedreigd (kritiek) op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesHet zwartborstpluimbroekje (Eriocnemis nigrivestis) is een endemische vogelsoort uit de familie Trochilidae (kolibries) die alleen in bergbossen van Ecuador voorkomt. De naam is ontleend aan de met witte donsveertjes bevederde pootjes.
Puchatek czarnopierśny[3] (Eriocnemis nigrivestis) – gatunek małego ptaka z rodziny kolibrowatych, podrodziny paziaków. Występuje endemicznie w północno-zachodnim Ekwadorze. Krytycznie zagrożony wyginięciem.
Gatunek opisali po raz pierwszy Jules Bourcier i Étienne Mulsant. Opis ukazał się w 1852 w Annales des sciences physiques et naturelles, d'agriculture et d'industrie. Holotyp pochodził z Ekwadoru, z miejsca określonego jako Tumbaro. Autorzy nadali gatunkowi nazwę Trochilus nigrivestis[4]. Obecnie (2016) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza puchatka czarnopierśnego w rodzaju Eriocnemis, uznaje gatunek za monotypowy[5]. Proponowany gatunek E. soderstromi ma wątpliwy status i prawdopodobnie stanowi hybrydę puchatka czarnopierśnego z szafirowym (E. luciani) lub nietypowy okaz puchatka turkusowego (E. godini)[6].
Endemit Ekwadoru. Występuje w północno-zachodniej części kraju, głównie na północno-zachodnich stokach wulkanu Pichincha i przypuszczalnie również na Atacazo. Stwierdzony również w Cordillera de Toisán[6]. Obserwacja ze stoku wulkanu Atacazo dotyczy samicy puchatka czarnopierśnego, którą miano tam obserwować w 1983 (obserwacja nie została potwierdzona)[10]. W grudniu 2005 roku samca tego gatunku (przypuszczalnie młodego) obserwowano w Reserva Las Gralarias (koordynaty: 0°00′38″S 78°43′51″W/-0,010667 -78,730833)[11]. Bogate zbiory okazów ptaków tego gatunku (ponad 100) wskazują na to, że niegdyś miał on szerszy zasięg. W latach 1950–1993 tylko trzykrotnie obserwowano ptaki tego gatunku (w 1980)[9]. Populacja z Cordillera de Toisán została uznana za wymarłą i ponownie odkryta[10].
Środowiskiem życia przedstawicieli gatunku są wilgotne lasy mgliste. Współcześnie odnotowywane na wysokości 1700-3500 m n.p.m. Według historycznych doniesień puchatki czarnopierśne miały być spotykane do 4700 m n.p.m., nie wiadomo jednak, czy błędnie ustalono wysokość, czy flora w regionie przeszła duże zmiany[9]. Według historycznych doniesień najliczniej ptaki tego gatunku pojawiały się na wysokości 2440 do 3050 m n.p.m. od kwietnia do września i od 3100 do 4725 m n.p.m. od listopada do lutego[10], a rozpierzchające się osobniki młodociane przebywały niekiedy niżej, nawet do 1700 m n.p.m. W czasach współczesnych odnotowywano puchatki czarnopierśne również na skrajach lasów, stromych zboczach z karłowatą roślinnością i nieco wyższych lasach górskich i przecinkach. Żywią się one nektarem; stwierdzono 29 gatunków stanowiących źródło pokarmu dla tych ptaków, w tym fuksje i wrzosowate (8 z 29 gatunków). Preferują Palicourea amethystina (syn. Palicourea huigrensis)[9] – jest to małe drzewo o jaskrawych, niebieskich kwiatach[6]. Olaf Jahn wspomina, że obserwowany przez niego podczas badań w 2006 roku ptak, podlatując z gałęzi, wydał z siebie słabe tzeet[10]. Pieśnią puchatków czarnopierśnych jest metaliczne tzeet... tzeet... tzeet...; wokalizacja słabo poznana[6]. Dwa ptaki, które badacz złapał w sieci, podczas wypuszczania odezwały się przeszywającym głośnym tzeet. Obserwowane przez autora osobniki poruszały się 1–5 m nad ziemią. Jedynym gatunkiem, który zasiedlał tę samą niszę ekologiczną i cechował się podobnym zachowaniem, był lordzik ekwadorski (Heliangelus strophianus)[10].
Według Mulsanta i É. Verreauxa (1877) gniazdo przytwierdzone jest do gałęzi i z zewnątrz zbudowane z fragmentów roślin i porostów, a wewnątrz wyściełane puchem roślinnym. Od zewnątrz ma mieć średnicę blisko 4,5 cm, a od wewnątrz 2,5 cm[12]. Według autorów Handbook of the Birds of the World okres lęgowy trwa od października do marca. W zniesieniu dwa jaja, wysiaduje samica. Poza tym brak danych[6].
IUCN uznaje puchatka czarnopierśnego za gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem (CR, Critically Endangered) nieprzerwanie od 1994 (stan w 2016). Zagrożeniem dla gatunku jest głównie wycinka drzew celem uzyskania ich pod rozpałkę lub przetworzenia na węgiel drzewny. W Cantón Cotacachi w 2008 roku 45% mieszkańców nadal używało drewna do ogrzewania domostw. Na stokach wulkanu Pichincha ludzie również wycinają drzewa, by pozyskać węgiel drzewny, zarówno na użytek własny, jak i do sprzedaży w Quito. Wycinka drzew służy również pozyskaniu miejsca na uprawy ziemniaków i pastwiska. Osobnikom z pasma Toisán zagraża wycinka, zakładanie kopalń miedzi i napływ farmerów do Cotacachi-Cayapas Ecological Reserve. W roku 2003 oszacowano, że gatunek stracił 93% odpowiedniego dlań środowiska, które mógł zasiedlić lub zasiedlał. Niektóre pasma, z których znany był puchatek czarnopierśny, zostały niemal całkowicie pozbawione rdzennej roślinności. Gatunek znajduje się na liście załącznika CITES II. Część ziemi, na której występują ptaki tego gatunku, została wykupiona celem ochrony naturalnego lasu; przykładowo prywatny rezerwat Hacienda Verdecocha chroni 1200 hektarów preferowanego przez te kolibry środowiska. Zachodnie zbocza wulkanu Pinincho chroni rezerwat Bosque Protector Mindo-Nambillo[9].
Puchatek czarnopierśny (Eriocnemis nigrivestis) – gatunek małego ptaka z rodziny kolibrowatych, podrodziny paziaków. Występuje endemicznie w północno-zachodnim Ekwadorze. Krytycznie zagrożony wyginięciem.
Svartbröstad dunbena[2] (Eriocnemis nigrivestis) är en fågel i familjen kolibrier inom ordningen seglar- och kolibrifåglar.[3] Fågeln förekommer i Anderna i norra Ecuador (provinserna Pichincha, Esmeraldas och Imbabura).[1][4] Artens utbredning är mycket begränsad, fågeln är bara känd från Pichinchavulkanens norra och nordvästra sluttningar och från Cordillera de Toisán.[1] Den har tidigare funnits på Atacazovulkanens sluttningar och kan möjligen finnas kvar där.[1][4] Dock är de senaste säkra uppgifterna om artens förekomst på Atacazo från 1898. En osäkert uppgift om att fågeln setts på Atacazo från 1983 finns. Senare efterforskningar från Atacazo har inte resulterat i några bekräftade observationer.[1] IUCN kategoriserar arten som akut hotad.[1]
Svartbröstad dunbena (Eriocnemis nigrivestis) är en fågel i familjen kolibrier inom ordningen seglar- och kolibrifåglar. Fågeln förekommer i Anderna i norra Ecuador (provinserna Pichincha, Esmeraldas och Imbabura). Artens utbredning är mycket begränsad, fågeln är bara känd från Pichinchavulkanens norra och nordvästra sluttningar och från Cordillera de Toisán. Den har tidigare funnits på Atacazovulkanens sluttningar och kan möjligen finnas kvar där. Dock är de senaste säkra uppgifterna om artens förekomst på Atacazo från 1898. En osäkert uppgift om att fågeln setts på Atacazo från 1983 finns. Senare efterforskningar från Atacazo har inte resulterat i några bekräftade observationer. IUCN kategoriserar arten som akut hotad.
Eriocnemis nigrivestis là một loài chim trong họ Trochilidae.[2] Đây là loài đặc hữu Ecuador, thân dài 8,5 cm[3]. Chúng có một phạm vi phân bố rất hạn chế, chỉ được tìm thấy trên sườn Tây Bắc của ngọn núi lửa Pichincha và đây là cực kỳ nguy cấp. Ngày 23 tháng 6 năm 2005 loài chim này đã được thông qua như là biểu tượng của thành phố Quito tọa lạc ở phía bên kia của núi lửa, rất gần với nơi mà các quần thể cuối cùng của loài được tìm thấy[4].
Eriocnemis nigrivestis là một loài chim trong họ Trochilidae. Đây là loài đặc hữu Ecuador, thân dài 8,5 cm. Chúng có một phạm vi phân bố rất hạn chế, chỉ được tìm thấy trên sườn Tây Bắc của ngọn núi lửa Pichincha và đây là cực kỳ nguy cấp. Ngày 23 tháng 6 năm 2005 loài chim này đã được thông qua như là biểu tượng của thành phố Quito tọa lạc ở phía bên kia của núi lửa, rất gần với nơi mà các quần thể cuối cùng của loài được tìm thấy.