nomes no trilho de navegação
Leucochloris albicollis ye una especie de colibrí de la familia Trochilidae. Ye l'únicu miembru del xéneru Leucochloris.
Alcuéntrase nel nordés d'Arxentina, sur-esti de Brasil, Paraguái y Uruguái.
Alcuéntrase en montes, sotobosques, parques y xardinos. Polo xeneral ye común, y polo tanto considerar d'esmolición menor según BirdLife International.
.Leucochloris albicollis ye una especie de colibrí de la familia Trochilidae. Ye l'únicu miembru del xéneru Leucochloris.
El colibrí gorjablanc[1] (Leucochloris albicollis) és un ocell de la família dels troquílids (Trochilidae) i única espècie del gènere Leucochloris (Reichenbach, 1854). Habita boscos i matolls del sud-est de Brasil, Paraguai, Uruguai i nord-est de l'Argentina.
El colibrí gorjablanc (Leucochloris albicollis) és un ocell de la família dels troquílids (Trochilidae) i única espècie del gènere Leucochloris (Reichenbach, 1854). Habita boscos i matolls del sud-est de Brasil, Paraguai, Uruguai i nord-est de l'Argentina.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sïedn gyddfwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: sïednod gyddfwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Leucochloris albicollis; yr enw Saesneg arno yw White-throated hummingbird. Mae'n perthyn i deulu'r Sïednod (Lladin: Trochilidae) sydd yn urdd y Apodiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn L. albicollis, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Gall fwyta neithdar o fewn blodau, ac wrth ymestyn i'w gyrraedd, mae'n rwbio'n erbyn y paill ac yn ei gario i flodyn arall gan ei ffrwythloni.
Mae'r sïedn gyddfwyn yn perthyn i deulu'r Sïednod (Lladin: Trochilidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Sïedn clustwyn Basilinna leucotis Sïedn gemog Heliodoxa aurescens
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sïedn gyddfwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: sïednod gyddfwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Leucochloris albicollis; yr enw Saesneg arno yw White-throated hummingbird. Mae'n perthyn i deulu'r Sïednod (Lladin: Trochilidae) sydd yn urdd y Apodiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn L. albicollis, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Gall fwyta neithdar o fewn blodau, ac wrth ymestyn i'w gyrraedd, mae'n rwbio'n erbyn y paill ac yn ei gario i flodyn arall gan ei ffrwythloni.
Der Weißkehlkolibri (Leucochloris albicollis) ist eine Vogelart aus der Familie der Kolibris (Trochilidae). Das Verbreitungsgebiet dieser monotypischen Art umfasst die Länder Argentinien, Paraguay, Uruguay, Bolivien und Brasilien. Der Bestand wird von der IUCN als nicht gefährdet (Least Concern) eingeschätzt.
Der Weißkehlkolibri erreicht eine Körperlänge von etwa 11,5 cm, wobei die Flügel 6,3 cm, der Schwanz 36 mm und der Schnabel 22 mm lang sind. Dabei wiegt er ca. 8 g. Die Oberseite, die Flügeldecken, die Brust und die Flanken glänzen grün. Das grüne Kinn ist mit weißen Federn gesäumt. Die Flügel sind schwärzlichpurpurn. Die Kehle, die Bauchmitte und ein kleiner Fleck hinter den Augen sind weiß. Die stahlblauen Schwanzfedern glänzen in der Mitte grünlich, während die seitlichen, verkürzten, schmalen Steuerfedern weiße Spitzen aufweisen. Der Oberschnabel ist schwarz, der Unterschnabel fleischfarben mit dunkler Spitze. Die Füße sind schwärzlichbraun. Es gibt keinen Geschlechtsdimorphismus.[1]
Jungvögel haben auf der Oberseite rosarote Federsäume.[1]
Das Verbreitungsgebiet erstreckt sich vom Osten Boliviens über den Osten Paraguays, den Norden Argentiniens und den Südosten Brasiliens. Vereinzelt findet man die Art auch in Uruguay. In Brasilien erstreckt sich ihr Verbreitungsgebiet vom Bundesstaat Minas Gerais bis Rio Grande do Sul.[1] Hier halten sich die Vögel gern in den Baumkronen in der Nähe von Waldrändern, Gärten, Plantagen und Parks in Höhen unter 1300 Metern auf.[2]
Über das Verhalten dieses Kolibris ist noch nicht viel bekannt.
Die Nester sind ca. 50 mm hoch. Der Außenradius beträgt ca. 40 mm, der Innenradius ca. 32 mm bei einer Nesttiefe von ca. 18 mm. Die ca. 0,65 g schweren Eier sind ca. 16 × 9 mm groß. Die Brutdauer beträgt 14 Tage, wobei die Jungvögel nach dem Schlüpfen 25 Tage lang Nesthocker sind. Die Brutzeit ist der Zeitraum von November bis März.[3]
Ihr Ruf besteht aus unregelmäßigen unauffälligen Tjek-tjek-tjek Lauten.[2]
Louis Pierre Vieillot beschrieb den Kolibri unter dem Namen Trochilus albicollis.[4] Die Bälge zur Erstbeschreibung stammten aus Brasilien und wurden Vieillot vom Muséum national d’histoire naturelle und aus der Privatsammlung von Guillaume Michel Jérôme Meiffren de Laugier, Baron von Chartrouse (1772–1843) zur Verfügung gestellt.[5] Als Ludwig Reichenbach in einem Nachtrag zur Versammlung der deutschen Ornithologen ein Extraheft mit der Systematik der Kolibris publizierte, schlug er diese Art der neuen Gattung Leucochloris zu.[6]
Das Wort „Leucochloris“ ist griechischen Ursprungs und setzt sich aus den Worten „leukós λευκός“ für „weiß“ und „khlōros χλωρός“ für „grün“ zusammen.[7] Das Artepitheton „albicollis“ ist eine lateinische Wortkombination aus „albus“ für „weiß“ und „collis“ für „Nacken“.[8]
Der Weißkehlkolibri (Leucochloris albicollis) ist eine Vogelart aus der Familie der Kolibris (Trochilidae). Das Verbreitungsgebiet dieser monotypischen Art umfasst die Länder Argentinien, Paraguay, Uruguay, Bolivien und Brasilien. Der Bestand wird von der IUCN als nicht gefährdet (Least Concern) eingeschätzt.
The white-throated hummingbird (Leucochloris albicollis) is a species of hummingbird in the "emeralds", tribe Trochilini of subfamily Trochilinae. It is found in Argentina, Brazil, Paraguay, and Uruguay.[3][4]
French ornithologist Louis Jean Pierre Vieillot described the white-throated hummingbird in 1818 as Trochilus albicollis. Its species name is derived from the Latin words albus "white" and collum "neck".[5] Ludwig Reichenbach erected the genus Leucochloris in 1854, deriving the name from the Ancient Greek leukos "white" and chloros "green".
The white-throated hummingbird is the only member of its genus and has no subspecies.[3]
The white-throated hummingbird is 10 to 11.5 cm (3.9 to 4.5 in) long. Males weigh 5 to 8 g (0.18 to 0.28 oz) and females about 4.5 g (0.16 oz). Adults have a medium length, straight, bill with a blackish maxilla and red mandible with a black tip. Adult males have golden- to bronze-green upperparts. Their uppertail coverts and inner tail feathers are golden-green to brilliant green and the outer tail feathers blackish green with white bands near the end. Their chin feathers are brilliant green with white edges, their throat white, and their cheeks and breast brilliant green to golden-green. The center of their belly is white with golden- to bronze-green sides and flanks. Their undertail coverts are white with some bronze-green to brownish inclusions. Adult females are very similar but duller, less glittery, overall. Juveniles have grayish brown underparts with less white and brownish tips to the tail feathers.[6]
The white-throated hummingbird is found in eastern Paraguay, southeastern Brazil from Minas Gerais and Espírito Santo south, Uruguay, and northeastern Argentina. It inhabits semi-open to open landscapes such as the edges of mature forest, marshes, scrublands, parks, and gardens. In elevation it is generally found from near sea level to 1,000 m (3,300 ft) but there are occasional records higher with one at 2,100 m (6,900 ft).[6]
The white-throated hummingbird is mostly sedentary but some local dispersal has been noted.[6]
The white-throated hummingbird forages for nectar at a very wide variety of native and introduced plants. Species from at least 10 families have been documented as sources.[6] Bromeliaceae seem especially favored; examples include Quesnelia testudo and Tillandsia aeranthos.[7] It is known to pollinate Siphocampylus sulfureus.[8] In addition to nectar it feeds on insects captured by hawking from a perch.[6]
The white-throated hummingbird's breeding season spans from October to March. It makes a cup nest of plant down and moss bound with spiderweb with lichen on the outside. It is typically placed on a horizontal branch of a shrub or small tree. The female incubates the clutch of two eggs for about 14 days and fledging occurs 20 to 25 days after hatch.[6]
The white-throated hummingbird's song is "a series of 4–10 high-pitched, buzzy notes, with emphasis on the first, 'bzeeeee-bzee-bzee-bzee-bzee'." It also makes calls described as "dry chips and a high-pitched descending metallic rattle."[6]
The IUCN has assessed the white-throated hummingbird as being of Least Concern, though its population size and trend are not known. No immediate threats have been identified.[1] It is considered "especially common" in the southeastern part of its range and "widely adapted to man-made habitats". Its status at the western margin of its range is less well known.[6]
The white-throated hummingbird (Leucochloris albicollis) is a species of hummingbird in the "emeralds", tribe Trochilini of subfamily Trochilinae. It is found in Argentina, Brazil, Paraguay, and Uruguay.
El picaflor garganta blanca o colibrí gargantilla (Leucochloris albicollis) es una especie de colibrí de la familia Trochilidae. Es el único miembro del género Leucochloris.
Se encuentra en el noreste de Argentina, sur-este de Brasil, Paraguay y Uruguay.
Se encuentra en bosques, sotobosques, parques y jardines. Por lo general es común, y por lo tanto se considera de preocupación menor según BirdLife International.
El picaflor garganta blanca o colibrí gargantilla (Leucochloris albicollis) es una especie de colibrí de la familia Trochilidae. Es el único miembro del género Leucochloris.
Leucochloris albicollis Leucochloris generoko animalia da. Hegaztien barruko Trochilidae familian sailkatua dago.
Leucochloris albicollis Leucochloris generoko animalia da. Hegaztien barruko Trochilidae familian sailkatua dago.
Vyökolibri (Leucochloris albicollis) on eteläamerikkalainen kiitäjälintu. Se on sukunsa ainoa laji. Sen esiintymisalue käsittää Bolivian ja Paraguayn itäosat, Argentiinan pohjoisosan ja Brasilian kaakkoisosan, mahdollisesti myös Uruguayn pohjoisosan. Louis Jean Pierre Vieillot kuvaili lajin holotyypin São Paulosta vuonna 1818.[2]
Vyökolibri (Leucochloris albicollis) on eteläamerikkalainen kiitäjälintu. Se on sukunsa ainoa laji. Sen esiintymisalue käsittää Bolivian ja Paraguayn itäosat, Argentiinan pohjoisosan ja Brasilian kaakkoisosan, mahdollisesti myös Uruguayn pohjoisosan. Louis Jean Pierre Vieillot kuvaili lajin holotyypin São Paulosta vuonna 1818.
Leucochloris albicollis
Le Colibri à gorge blanche (Leucochloris albicollis) est une espèce de colibris. C'est la seule espèce du genre Leucochloris.
Cette espèce est présente au Paraguay, en Uruguay, au sud-est du Brésil et au nord-est de l'Argentine.
L'espèce habite les forêts tempérées, les forêts subtropicales humides de basses et hautes altitudes mais aussi les forêts lourdement dégradées.
Leucochloris albicollis
Le Colibri à gorge blanche (Leucochloris albicollis) est une espèce de colibris. C'est la seule espèce du genre Leucochloris.
Il colibrì collobianco (Leucochloris albicollis (Vieillot, 1818)) è un uccello della famiglia Trochilidae. È l'unica specie nota del genere Leucochloris .[2]
È un colibrì di media taglia, lungo 10–11,5 cm, con un peso di 4,5–8 g.[3]
La specie è diffusa nel Brasile meridionale, in Bolivia, in Paraguay, in Uruguay e nella parte nord-orientale dell'Argentina.[1]
Il colibrì collobianco (Leucochloris albicollis (Vieillot, 1818)) è un uccello della famiglia Trochilidae. È l'unica specie nota del genere Leucochloris .
De witkeelkolibrie (Leucochloris albicollis) is een vogel uit de familie Trochilidae (kolibries).
Deze soort komt voor in zuidelijk Brazilië, oostelijk Paraguay, noordoostelijk Argentinië en Uruguay.
De witkeelkolibrie (Leucochloris albicollis) is een vogel uit de familie Trochilidae (kolibries).
Multimedia w Wikimedia Commons Bielczyk (Leucochloris albicollis) – gatunek małego ptaka z rodziny kolibrowatych. Jedyny przedstawiciel rodzaju Leucochloris. Występuje w Ameryce Południowej. Obecnie nie zagraża mu wyginięcie.
Po raz pierwszy opis bielczyka ukazał się w roku 1818, jego autorem był Louis Jean Pierre Vieillot. Opisany został w dziele Nouveau dictionnaire d'histoire naturelle pod hasłem Oiseau-mouche jako Oiseau-mouche a gorge blanche (fr. koliber z białym gardłem). Otrzymał nazwę naukową Trochilus albicollis. Holotyp pochodził z Brazylii, lecz nie podano dokładnej lokacji; został przekazany do zbiorów Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu[3].
Do monotypowego rodzaju Leucochloris wydzielił bielczyka Heinrich Gottlieb Ludwig Reichenbach w roku 1954, ptak otrzymał nazwę naukową Leucochloris albicollis[4]. Według IOC gatunek należy do tego właśnie monotypowego rodzaju; nie wydziela się podgatunków[5].
Nazwa rodzajowa Leocochloris pochodzi od dwóch greckich słów — leucos, czyli biały, oraz khlōros (zielony). Nazwa gatunkowa albicollis oznacza z łaciny białoszyi[6]. John Gould odnotował, że lokalna nazwa na południu Brazylii brzmi Papa branca[7].
Jednokrotnie odnotowano osobnika, który najprawdopodobniej był hybrydą bielczyka ze złocikiem złotobrzuchym (Chlorostilbon aureoventris)[8].
W pierwszym opisie podano przybliżoną długość ciała 3¾ cala (ok. 9,5 cm)[3]. Dla dziesięciu zbadanych osobników, zebranych w Brazylii, wymiary są następujące: całkowita długość ciała 108,5-113,5 mm (większa, niż w 1. opisie), skrzydła – 59,5–62 mm, ogona – 31,5–35 mm, dzioba – 21-21,5 mm, zaś skoku – 4-4,5 mm[9]. Całkowita powierzchnia skrzydeł wynosi 25,6 cm², masa ciała zaś około 6 gramów[10] dla samca, dla samicy 4,5 g[11].
Dziób prosty, dłuższy od głowy, szeroki u nasady. Pióra na czole nachodzą na nozdrza, zasłaniając je. Skrzydła długie, sięgają końca ogona. Ogon, gdy złożony, wykazuje zaokrąglenie. Dymorfizm płciowy nie jest wyraźny[12].
U samca wierzch ciała jest zielony, złoto połyskujący. Środkowe sterówki brązowozielone, zewnętrzne zaś czarnoniebieskie z białymi zakończeniami. Najbardziej zewnętrzna sterówka do połowy czarnoniebieska, od połowy biała. Broda, pierś i boki zielone, połyskujące. Gardło, brzuch oraz pokrywy podogonowe czystobiałe. Skrzydła purpurowobrązowe. Lotki drugorzędowe występują w liczbie siedmiu[13]. Górna połowa dzioba czarna, dolna natomiast z początku różowa, następnie czarna. Samicę cechują jedynie nieznacznie mniejsze niż u samca wymiary[12].
Całkowity zasięg występowania szacowany jest na 2 180 000 km²[14]. Na północny swego zasięgu bielczyk spotykany jest w stanie Espirito Santo w lasach typu Mata Atlantica[15], a także w Minas Gerais[16]. Występuje także na wyspie Santa Catarina[17]. Południowa granica zasięgu występowania znajduje się w okolicach Mar del Plata w Argentynie[14], gdzie jest spotykany mimo postępującej urbanizacji regionu[18]. Prócz tego bielczyk zasiedla Urugwaj oraz wschodnią połowę Paragwaju[14]. Maksymalna wysokość, na jakiej jest spotykany, to 2400 m n.p.m[19].
U tego gatunku występuje torpor. W trakcie niego temperatura ciała spada do 12-18 °C[20]. W locie 32 uderzenia skrzydeł na sekundę[10].
Żywi się nektarem z kwiatów wielu gatunków roślin. Wśród brazylijskich można wymienić Myrsine coriacea (Myrsinaceae)[21], Hippeastrum atibaya (amarylkowate), Siphocampylus sulfureus i Siphocampylus umbellatus (kaktusowate), Mabea fistulifera (wilczomleczowate), Stenorrhynchos lanceolatus (storczykowate) oraz Esterhazya macrodonta (trędnikowate)[22].
Przenosząc pyłki kwiatowe bierze udział w zapylaniu. Wiadome jest, że zapyla m.in. następujące cztery gatunki roślin: Hippeastrum glaucescens (amarylkowate), Agarista hispidula (wrzosowate), Sinningia allagophyla (ostrojowate) oraz Esterhazya macrodonta (zarazowate)[23]. Dane dotyczące wyglądu zapylanych roślin przedstawia tabela[23]:
Roślina Kształt kwiatu Barwa kwiatu Hippeastrum glaucescens w kształcie tuby ciemnoczerwony Agarista hispidula w kształcie tuby czerwony Sinningia allagophyla w kształcie tuby pomarańczowoczerwony Esterhazya macrodonta w kształcie tuby pomarańczowoczerwonyKwiaty koralodrzewi (Erythrina spp.), których nektarem także się żywi, również są czerwone do pomarańczowych[24]. Ornitogamia ze strony bielczyka ma miejsce również na kwiatach Tropaeolum pentaphyllum. Posiadają one czerwone ostrogi. Ich nektar zawiera 27-63% cukru[25]. U badanych przedstawicieli ostrojowatych, na których żerowały Leucochloris albicollis, zawartość cukru w nektarze wynosiła 13,3-34,5%[26].
Okres lęgowy trwa od listopada do marca[27].
Gniazdo ma kształt kubeczka. Na zewnętrzną jego część składa się mech połączony pajęczyną. Warstwa wewnętrzna składa się z puchu roślinnego, włókien roślinnych o barwie pomarańczowoczerwonej oraz płowej, niekiedy również puchu ptasiego. Przeważnie znajduje się w rozwidleniu gałęzi krzewu[7]. Jego średnica wynosi około 5 cm, głębokość 18 mm, zaś grubość ścianek bocznych 1 cm[28].
Jajo ma wymiary około 13-16x8,6–10 mm. Jego masa wynosi około 0,7 grama[29]. Składane w liczbie dwóch. Barwa śnieżnobiała[7].
Samica wysiaduje jaja sama przez 14 dni. Młode opuszczają gniazdo 25 dni po wykluciu[27].
Na podstawie okazów odnalezionych w upierzeniu bielczyka opisany nowy gatunek roztocza, Rhamphoeaulus sinuatus[30].
Bielczyk klasyfikowany jest przez IUCN jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Nie jest znana liczebność populacji ani jej trend, jednak gatunek określany jako "pospolity", co w połączeniu z bardzo dużym zasięgiem występowania nie budzi wątpliwości co do przetrwania gatunku[14].
Zasiedla 22 obszary sklasyfikowane jako Important Bird Area[14]. Prócz tego spotykany w Parku Narodowym Serra do Cipó[16]. Wymieniony jest w załączniku II CITES (obejmuje on wszystkie kolibry), prócz tego w Rozporządzeniu Rady (WE) Nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r[31].
John Gould w swym dziele A monograph on the Trochilidae wspominał, że od czasu do czasu skórki tego ptaka są wysyłane do Europy (ten tom, należący do całej serii monografii, ukazał się w roku 1861)[7].
Średnica obrączki dla Leucochloris albicollis wynosi 6,5 mm[32].
Bielczyk (Leucochloris albicollis) – gatunek małego ptaka z rodziny kolibrowatych. Jedyny przedstawiciel rodzaju Leucochloris. Występuje w Ameryce Południowej. Obecnie nie zagraża mu wyginięcie.
Beija-flor-papo-branco (Leucochloris albicollis) é uma espécie de ave da família Trochilidae (beija-flores). Único membro do gênero Leucochloris.
Característico da América do Sul, é encontrado no sudeste do Brasil, nordeste da Argentina, Paraguai e Uruguai.
No Brasil, é muito encontrado em áreas de altitude como por exemplo: Campos do Jordão, Monte Verde, Parque Nacional de Itatiaia e Visconde de Mauá.
Mede aproximadamente 10,5 cm. Em ambos os gêneros, a coloração é semelhante.
O Beija-flor-papo-branco possui esta denominação por sua garganta de branco intenso e destacada em meio a sua plumagem de veemente verde escuro, metálico e brilhante. Abaixo do peito, sua região da barriga exibe novamente o branco numa forma ovalada.
Bastante versátil quanto ao hábitat, frequenta áreas de capoeira, bordas de floresta (Mata Atlântica), jardins e pomares. Passam o ano inteiro no mesmo local resistindo bem ao inverno, mesmo em altitudes de 1.800 metros.
Como a maioria dos Trochilidae, especialmente os machos, possuem hábitos muito territoriais. Costuma demarcar sua área de atuação para a busca de alimento, eventualmente atacando, sua própria espécie, através de perseguição. Durante o encalço, o Papo-branco emite um trinado rápido e repetido, sinalizando ao invasor sua insatisfação. Raramente isto resulta em ferimentos, mas é comum as penas, da cauda do perseguido, serem arrancadas. Apesar disso é normal haver muitos indivíduos convivendo numa mesma área.
Na época de acasalamento emite repetivos e longos trinados característicos para chamar as fêmeas. Os ninhos costumam ser feitos em árvores disponíveis no ambiente, mesmo sendo plantas exóticas. Sem atuais ameaças, a espécie, pelo momento, é considerada de pouca preocupação pela BirdLife International.
Beija-flor-papo-branco (Leucochloris albicollis) é uma espécie de ave da família Trochilidae (beija-flores). Único membro do gênero Leucochloris.
Característico da América do Sul, é encontrado no sudeste do Brasil, nordeste da Argentina, Paraguai e Uruguai.
No Brasil, é muito encontrado em áreas de altitude como por exemplo: Campos do Jordão, Monte Verde, Parque Nacional de Itatiaia e Visconde de Mauá.
Vitstrupig smaragd[4] (Leucochloris albicollis) är en fågel i familjen kolibrier.[3]
Arten är den enda i släktet Leucochloris. Den förekommer från östra Bolivia till östra Paraguay, norra Argentina och sydöstra Brasilien.[2]
IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Wikimedia Commons har media som rör vitstrupig smaragd.
Wikispecies har information om Leucochloris albicollis.
Leucochloris albicollis là một loài chim trong họ Chim ruồi.[2]
Bài viết họ Chim ruồi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Leucochloris albicollis là một loài chim trong họ Chim ruồi.
