Podiceps major[2] ye una especie d'ave podicipediforme de la familia Podicipedidae mesma de Suramérica. El so nome científicu provién del llatín podicis=anu, eps→pes=pie y major=mayor (el mayor o más grande de los de pates al pie de la cola).[3]
El so picu ye llargu y notablemente apuntiáu, y de color pardu coritu. Los sos güeyos son coloráu sangre. El so plumaxe, dorsalmente, ye pardu coritu con rellumu verde; ventralmente ye blancu perlla colos llaos del pechu acanelaos. Los llaterales del cuerpu van del gris al pardu. La cabeza ye gris, con copete y nuca negros, siendo tornasolada la nuca. El so pescuezu ye llargu, d'un color castañu acoloratáu nes bandes y per delantre, y coritu por detrás. Les nales son pardes con blancu nes secundaries y en delles de les primaries. La cola ye castaña acoloratada. El plumaxe non nupcial ye más pálidu, siendo'l gargüelu y parte de la cara blanques, ente que la corona y el pescuezu amuesen una tonalidá abuxada. Na subespecie navasi, estos colores son más escuros ya intensos.
El llargu total de la especie ye de 60 a 78 cm.
Huala (del mapudungun "Wala" o patu zambullidor[4]) ye denomináu especialmente en Chile, y en menor midida n'Arxentina; nesti últimu país llamar mayoritariamente (inclusive como nome oficial) macá grande al igual que nel Uruguái, onde lo conoz en llocalidaes estremeres col Brasil tamién col nome portugués de Mergulhão-grande. La so interesada voz valió-y tamién otru nome popular nel Brasil: chorona (lloramicadora). Nel Paraguái ye-y aplicáu igualmente l'apellativu macá grande (en castellán) y Ypa apa guasú en guaraní. Finalmente nel Perú ye llamáu zambullidor grande. Otros nomes en castellán son: huala grande, macá cornudu, macá grande copetón, macá cornudu de Azara, zampullín grande, macá mayor, macá copetón, trompetín, y somorguyu macachón.
Habita dende l'estremu sur del Perú y el sur del Brasil pel norte, al traviés de Chile, Paraguái, Uruguái, y Arxentina, hasta Tierra del Fueu pel Sur, siendo común nes Islles Malvines, ocasional nes islles Xeorxa del Sur, y vagante n'España. Ye probable que tamién s'atope nel chaco bolivianu.
Habiten casi cualquier cursu d'agua: llagos, llagunes, bañaos, tranques, esteros, y banzaos, tantu en formaciones d'agua duce como salada, prefiriendo aquelles de mayor estensión y fondura. Nun xube a llagunes cordilleranas o altiplánicas. Pel hibiernu tamién lo atopa en mariñes marines, tantu nes reparaes como nes espuestes.
La especies alcuéntrase estremada en dos subespecies, que son fáciles de dixebrar visualmente en plumaxe reproductivu.
Ye menos riberanu qu'otres especies similares, prefiriendo llexar llueñe de la vera. Fuelga na agua despintando la so cabeza nel mantu. Tien una voz típica qu'asemeya un llamentu, que ye emitida preferentemente al atapecer. Vive solitaria, en pareyes, o en grupos esvalixaos. Na primavera viven en pareyes. Na seronda, o cuando s'ensuguen o conxelen los llagos y llagunes, suelen migrar arrexuntaos en bandaes, (volando principalmente mientres la nueche) escontra'l norte, ya inclusive a les mariñes marines, siendo abondoses na mariña atlántica del Uruguái y países vecinos nel iviernu. Mientres les fuertes nubes marines suelen morrer n'importantes cantidaes. Tamién los afecten los derrames petroleros, tantu nel mar como nes llagunes artificiales creaes pola industria hidrocarburífera pa vertir les sos refugayes.
Ye principalmente piscívora, alimentándose de pexes pequeños, esquiles, plantes ya inseutos acuáticos.
Les pareyes son bien fieles. Migren xuntes y xuntes tornen tamién al sector del llagu onde s'establecen cada añu. Antes de xunise, machu y fema executen dances bien interesaes, siendo esto daqué típicu de los integrantes d'esta familia, pero estes dances varien ente les distintes especies que la componen. El so nial ye una plataforma de restos vexetales, xeneralmente dispuesta llexando ensobiada a plantes acuátiques o en microislas o trupos xuncales y totorales, siempres tratando de caltenelo fuera del algame de los predadores terrestres. Pon de 4 a 6 güevos de color blancu azuláu con dimensiones promedio de 56 mm de llongura por 39 mm d'anchu.
Podiceps major ye una especie d'ave podicipediforme de la familia Podicipedidae mesma de Suramérica. El so nome científicu provién del llatín podicis=anu, eps→pes=pie y major=mayor (el mayor o más grande de los de pates al pie de la cola).
Podiceps major (pe Colymbus major, Podicephorus major) a zo ur spesad evned dour e-touez kerentiad ar Podicipedidae.
Al labous a vev an daou isspesad anezhañ e Suamerika[1] :
Diouzh an evnoniourien e vez renket Podiceps major en urzhiad Ciconiiformes pe Podicipediformes.
Podiceps major (pe Colymbus major, Podicephorus major) a zo ur spesad evned dour e-touez kerentiad ar Podicipedidae.
El cabussó gros (Podiceps major) és un ocell de la família dels Podicipèdids (Podicipedidae) que habita llacs, rius i estuaris de la costa de Perú, Xile, Argentina. Paraguai, Uruguai i zona limítrofa del sud de Brasil.
El cabussó gros (Podiceps major) és un ocell de la família dels Podicipèdids (Podicipedidae) que habita llacs, rius i estuaris de la costa de Perú, Xile, Argentina. Paraguai, Uruguai i zona limítrofa del sud de Brasil.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwyach fawr (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: gwyachod mawrion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Podiceps major; yr enw Saesneg arno yw Great grebe. Mae'n perthyn i deulu'r Gwyachod (Lladin: Podicipedidae) sydd yn urdd y Podicipediformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. major, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Mae'r gwyach fawr yn perthyn i deulu'r Gwyachod (Lladin: Podicipedidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Gwyach Atitlan Podilymbus gigas Gwyach Clark Aechmophorus clarkii Gwyach Fach Tachybaptus ruficollis Gwyach fach Awstralia Tachybaptus novaehollandiae Gwyach fach Delacour Tachybaptus rufolavatus Gwyach fach Madagasgar Tachybaptus pelzelnii Gwyach Fawr Gopog Podiceps cristatus Gwyach Gorniog Podiceps auritus Gwyach gycyllog Podiceps gallardoi Gwyach y Gorllewin Aechmophorus occidentalis Gwyach yddfddu Podiceps nigricollis Gwyach Yddfgoch Podiceps grisegena Gwyach ylfinfraith Podilymbus podicepsAderyn a rhywogaeth o adar yw Gwyach fawr (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: gwyachod mawrion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Podiceps major; yr enw Saesneg arno yw Great grebe. Mae'n perthyn i deulu'r Gwyachod (Lladin: Podicipedidae) sydd yn urdd y Podicipediformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. major, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Der Magellantaucher (Podiceps major, englisch great grebe; spanisch Somormujo macachón) ist die größte Art der Lappentaucher weltweit. Es existiert eine disjunkte Population mit Verbreitungsgebieten in Nordwest-Peru einerseits und dem Hauptverbreitungsgebiet im extremen Südosten von Brasilien bis Patagonien und Zentral-Chile andererseits. Die Population in Süd-Chile gilt als separate Unterart, Podiceps major navasi.
Der Magellantaucher erinnert in seinen Proportionen eher an eine Gans oder einen Kormoran als an einen typischen Taucher. Er wird gewöhnlich 67–80 cm lang und erreicht ein Gewicht von 1600 g, kann aber bis zu 2 kg schwer werden. Das Gefieder ist blutig-rot am Nacken und an der Brust, schwarz am Rücken und weißlich am Bauch. Das Kopfgefieder ist rußgrau mit einem rötlich-braunen Auge. Aufgrund seiner Größe und der einzigartigen Färbung ist der Magellantaucher unverwechselbar.[1]
Die Art lebt hauptsächlich auf offenen Gewässern. Die meisten Vögel halten sich auf Seen in niedrigen Höhenlagen und langsamfließenden Flüssen, oft in Waldgebieten, auf sowie in Ästuaren. Während der Brutzeit kommen die Vögel oft in dicht bewachsene Buchten größerer Seen. Außerhalb der Brutsaison leben die meisten Tiere in Ästuaren und Meeresbuchten, vor allem im Bereich von ausgedehnten Kelpwäldern. Nicht brütende Vögel leben das ganze Jahr über an der Küste.
Die Vögel sind weitverbreitet und häufig innerhalb ihres Verbreitungsgebiets. Besonders im südlichen Teil des Verbreitungsgebiets ist die Umwelt vielerorts auch noch naturbelassen.
Der Magellantaucher ernährt sich hauptsächlich von Fisch, mit Größen bis 11 cm Länge. Gelegentlich kommt es zu Nahrungskonkurrenz mit Olivenscharben, wobei diese Art gewöhnlich größere Fische erbeutet – trotz kleinerer Körpermaße. Außerdem werden Insekten, Krebstiere und Mollusken erbeutet. Im Winter kann die Nahrung an der Küste bis zur Hälfte aus Krabben bestehen. Gelegentlich werden auch Jungvögel anderer Wasservögel erbeutet, meist von Blässhühnern.
Die Vögel leben außerhalb der Brutzeit in großen Gruppen. Zur Brutzeit ziehen sie ins Inland. Die meisten Tiere brüten zwischen Oktober und Januar, wobei sich die Brutzeit nach hinten verschiebt, je weiter man nach Süden geht. In der isolierten Population in Peru beginnt das Nisten bereits im September oder Oktober und in guten Jahren gibt es eine zweite Brut im Januar oder Februar. Die Art ist relativ sozial in der Brutzeit, gelegentlich bilden sich kleine Kolonien. Drei bis fünf Eier bilden ein Gelege, oft werden zwei Bruten gleichzeitig aufgezogen.[2]
Der Magellantaucher (Podiceps major, englisch great grebe; spanisch Somormujo macachón) ist die größte Art der Lappentaucher weltweit. Es existiert eine disjunkte Population mit Verbreitungsgebieten in Nordwest-Peru einerseits und dem Hauptverbreitungsgebiet im extremen Südosten von Brasilien bis Patagonien und Zentral-Chile andererseits. Die Population in Süd-Chile gilt als separate Unterart, Podiceps major navasi.
In Rio Grande do Sul, Brazil
The great grebe (Podiceps major) is the largest species of grebe in the world. A disjunct population exists in northwestern Peru, while the main distribution is from extreme southeastern Brazil to Patagonia and central Chile. The population from southern Chile is considered a separate subspecies, P. m. navasi.
The great grebe was described by the French polymath Georges-Louis Leclerc, Comte de Buffon in 1781 in his Histoire Naturelle des Oiseaux.[2] The bird was also illustrated in a hand-coloured plate engraved by François-Nicolas Martinet in the Planches Enluminées D'Histoire Naturelle which was produced under the supervision of Edme-Louis Daubenton to accompany Buffon's text.[3] Neither the plate caption nor Buffon's description included a scientific name but in 1783 the Dutch naturalist Pieter Boddaert coined the binomial name Colymbus major in his catalogue of the Planches Enluminées.[4] Buffon mistakenly believed that his specimen had come from Cayenne in French Guiana.[5] The great grebe is now placed in the genus Podiceps that was erected by the English naturalist John Latham in 1787.[6][7]
Two subspecies are recognised:[7]
This species occurs mainly in open waterways. Most birds are seen on low altitude lakes and sluggish rivers (often surrounded by forests), as well as estuarine marshes. While breeding, it frequents the heavily vegetated inlets off of large lakes. Outside of the breeding season, most birds will move to estuaries and bays, usually heavy with kelp (occasionally, they even are seen on the open sea). Non-breeding birds may live along the coasts all year.
These birds are widespread and common through most of their range. Much of their native habitat has not been cleared, especially in the southern portions of their range.
This is a very large grebe, with proportions more like a goose or a cormorant than a typical grebe. They range in length from 67 to 80 cm (26.5 to 31.5 in) and usually weigh about 1,600 grams (3.5 pounds), but can scale to at least 2 kg (4.4 lb). They are buffy-rufous on the neck and chest, blackish on the back and have a whitish belly. The head is sooty gray with a reddish-brown eye. Due to its size and unique coloration, the great grebe is unlikely to be confused with any other bird, including other grebes.
The great grebe lives on a diet mostly of fish, sometimes over 11 cm (4.3 in) long, but usually smaller. Prey competition can occasionally occur with the neotropic cormorant over fish, but that species (in spite of smaller body size) usually takes larger fish. Also insects, crustaceans and mollusks are taken. The diet can switch to almost half crabs during the wintertime along the coasts, and these birds can also take the young of other waterbirds, especially coots.
After living in groups numbering up to the hundreds, these birds move inland to breed. Most populations lay their eggs from October to January, becoming later further south. In the isolated Peru population, nesting occurs in September & October, with a possible second clutch in January or February. They are moderately social when breeding, occasionally forming colonies. Three to five eggs (sometimes six) are laid. Two broods, or possibly more, can be raised at the same time.
The great grebe (Podiceps major) is the largest species of grebe in the world. A disjunct population exists in northwestern Peru, while the main distribution is from extreme southeastern Brazil to Patagonia and central Chile. The population from southern Chile is considered a separate subspecies, P. m. navasi.
La Granda grebo (Podiceps major) estas la plej granda specio de grebo tutmonde. Estas dista populacio en nordokcidenta Peruo, dum la ĉefa distribuareo estas el plej sudorienta Brazilo al Patagonio kaj centra Ĉilio. La populacio el suda Ĉilio estas konsiderata separata subspecio, nome P. m. navasi.
Pri la latinlingva scienca nomo, Podiceps devenas el la latina podex, pugo kaj pes, piedo (ĉi tie kruroj, pro ties malantaŭa situo en la korpo)[1]. La specifa nomo major aludas al grandeco, nome signifas plej granda.
Tiu specio loĝas ĉefe en malfermaj akvejoj ĉiatipaj kaj salakvaj kaj nesalakvaj kaj prefere plej etendaj kaj plej profundaj. Plej birdoj estas vidataj en lagoj de malaltaj altitudoj kaj trankvilaj riveroj (ofte ĉirkaŭataj de arbaroj), same kiel ĉe estuaraj marĉoj; kutime ĝi ne ĉeestas en altmontaraj areoj. Dum la reprodukta sezono, ĝi ĉeestas la tre vegetaĵecaj insuletoj de grandaj lagoj. For de la reprodukta sezono, plej birdoj moviĝas al estuaroj kaj golfetoj, kutime densaj pro brunaj algoj (foje ili estas vidataj eĉ en malferma maro). Nereproduktuloj povas loĝis laŭlonge de la marbordoj la tutan jaron.
Temas pri tre granda grebo, kun proporcioj pli kiel de ansero aŭ de kormorano ol de tipa grebo. Ili gamas laŭlonge de 67–80 cm kaj kutime pezas ĉirkaŭ 1600 g, sed povas atingi eĉ almenaŭ 2 kg. Ili estas sabloruĝecaj ĝenerale en kolo kaj brusto, nigreca en dorso iom bruneca kun verdaj briloj kaj havas blankecan ventron kun brustoflankoj cinamokoloraj. La kapo estas fulgogriza kun ruĝecbruna okuliriso kaj brunnigreca, longa kaj pinteca beko. La korpoflankoj gams el griza al bruneca. La kapo estas griza, kun nigraj krono kaj nuko, kiu estas iom irizeca. La kolo estas longa, ruĝecbruna flanke kaj antaŭe, kaj nigreca malantaŭe. La flugiloj estas brunecaj kun blanko en duarangaj kaj kelkaj unuarangaj. Ankaŭ la vosto estas ruĝecbruna. La nereprodukta plumaro estas pli pala, kun gorĝo kaj parto de la vizaĝo blankaj, dum la krono kaj kolo montras grizan nuancon.
En la subspecio navasi, tiuj koloroj estas pli malhelaj kaj intensaj.
Pro sia grando kaj unika koloraro, la Granda grebo malverŝajne konfuzeblas kun alia birdospecio, inklude aliajn grebojn.
Tiu specio estas malpli bordema ol aliaj similaj specioj, prefere flosnaĝas malproksime de la bordoj. Ripozas surakve kaŝante sian kapon ene de la dorso. Posedas tipan voĉon similan al ĝemo, kio estas elsendita prefere malfruvespere. Vivas solema, laŭ paroj, aŭ laŭ disaj grupoj. Printempe ili vivas pare. Aŭtune aŭ kiam sekiĝas aŭ frostas lagoj kaj lagunoj, migras argrupe, (flugante ĉefe dumnokte) norden, kaj eĉ al marbordoj, kie estas abundanj en la atlantika marbordo de Urugvajo kaj najbaraj landoj vintre. Dum fortaj marŝtormoj ili kutime mortiĝas multnombre. Ili suferas ankaŭ pro naftoverŝado, kaj mare kaj en artefaritaj lagunoj kreitaj de karbindustrio kiel rubejoj.
La Granda grebo vivtenas sin per dieto ĉefe el fiŝoj, foje ĉirkaŭ 11 cm longaj, sed kutime pli malgrandaj. Predokonkurenco povas foje okazi kun la Brazila kormorano pro fiŝoj, sed tiu specio (spite ties plia malgrando) kutime prenas pli grandajn fiŝojn. Ankaŭ estas kaptataj insektoj, krustuloj kaj moluskoj, foje eĉ plantoj. Tiu dieto povas ŝanĝi al preskaŭ duono da kraboj dum la vintrumado ĉe la marbordoj, kaj tiuj birdoj povas ankaŭ kapti la junulojn de aliaj akvobirdoj, ĉefe de fulikoj.
Post vivi en grupoj nombre ĝis centoj, tiuj birdoj moviĝas interne por reproduktiĝi. La parmebroj estas monogamaj kaj fidelaj. Migras kaj revenas kune al la lagareo kie ili setlas ĉiujare. Antaŭ pariĝado, kaj masklo kaj ino plenumas ceremoniajn dancojn tre prilaboritajn, tipe ene de tiu familio. Plej populacioj ovodemetadas el oktobro al januaro, kaj poste iras suden. Ĉe la izola populacio de Peruo, nestumado okazas en septembro al oktobro, kun ebla dua ovodemetado en januaro aŭ februaro. Ili estas modere sociemaj dum la reprodukta sezono, foje formante koloniojn. La nesto estas platformo de vegetaĵoj, ĝenerale flosante lige al akvoplantoj aŭ en insuletoj aŭ densaj junkejoj kaj kareksejoj (totora), ĉiam for de la atingopovo fare de surteraj predantoj. La ino demetas 3 al 5 bluecblankajn ovojn (foje ses, 56 mm por 39 mm). Oni povas fari duan ovodemetadon aŭ eble eĉ plian.
Tiuj birdoj estas disvastigataj kaj komunaj tra plej el sia teritorio. Ili feliĉe havis bonan sorton ke multe de ilia indiĝena habitato ne estis klarigita, ĉefe en la sudaj partoj de ties teritorio.
Ili loĝas el plej suda Peruo kaj el suda Brazilo norde, tra Ĉilio, Paragvajo, Urugvajo, kaj Argentino, ĝis Fuegio sude, komuna ĉe la Malvinoj, foje ĉe Sud-Georgio, kaj vaganta iam en Hispanio. Eble ĝi troviĝas ankaŭ en la regiono Ĉako bolivia.
La specio estas dividita en du subspecioj, facile separeblaj laŭvide en reprodukta plumaro.
La Granda grebo (Podiceps major) estas la plej granda specio de grebo tutmonde. Estas dista populacio en nordokcidenta Peruo, dum la ĉefa distribuareo estas el plej sudorienta Brazilo al Patagonio kaj centra Ĉilio. La populacio el suda Ĉilio estas konsiderata separata subspecio, nome P. m. navasi.
El macá grande, huala o somormujo macachón (Podiceps major)[2] es una especie de ave podicipediforme de la familia Podicipedidae propia de Sudamérica. Su nombre científico proviene del latín podicis=ano, eps→pes=pie y major=mayor (el mayor o más grande de los de patas junto a la cola).[3]
Su pico es largo y notablemente puntiagudo, y de color pardo negruzco. Sus ojos son rojo sangre. Su plumaje, dorsalmente, es pardo negruzco con brillo verde; ventralmente es blanco perla con los lados del pecho acanelados. Los laterales del cuerpo van del gris al pardo. La cabeza es gris, con copete y nuca negros, siendo tornasolada la nuca. Su cuello es largo, de un color castaño rojizo en los costados y por delante, y negruzco por detrás. Las alas son pardas con blanco en las secundarias y en algunas de las primarias. La cola es castaña rojiza. El plumaje no nupcial es más pálido, siendo la garganta y parte de la cara blancas, mientras que la corona y el cuello muestran una tonalidad grisácea. En la subespecie navasi, estos colores son más oscuros e intensos.
Huala (del mapudungun "Wala" o pato zambullidor[4]) es denominado especialmente en Chile, y en menor medida en Argentina; en este último país se lo llama mayoritariamente (incluso como nombre oficial) macá grande al igual que en el Uruguay, donde se lo conoce en localidades limítrofes con el Brasil también con el nombre portugués de Mergulhão-grande. Su curiosa voz le valió también otro nombre popular en el Brasil: chorona (llorona). En el Paraguay le es aplicado igualmente el apelativo macá grande (en castellano) e Ypa apa guasú en guaraní. Finalmente en el Perú es llamado zambullidor grande.
Otros nombres en castellano son: huala grande, macá cornudo, macá grande copetón, macá cornudo de Azara, zampullín grande, macá mayor, macá copetón, trompetín, y somormujo macachón.
Habita desde el extremo sur del Perú y el sur del Brasil por el norte, a través de Chile, Paraguay, Uruguay, y Argentina, hasta Tierra del Fuego por el Sur, siendo común en las islas Malvinas, ocasional en las islas Georgias del Sur, y vagante en España.
Es probable que también se encuentre en el chaco boliviano.
Habitan casi cualquier curso de agua: lagos, lagunas, bañados, tranques, esteros, y embalses, tanto en formaciones de agua dulce como salada, prefiriendo aquellas de mayor extensión y profundidad. No sube a lagunas cordilleranas o altiplánicas. En invierno también se lo encuentra en costas marinas, tanto en las reparadas como en las expuestas.
Las especies se encuentra dividida en dos subespecies, las cuales son fáciles de separar visualmente en plumaje reproductivo.
Es menos ribereño que otras especies similares, prefiriendo flotar lejos de la orilla. Descansa en el agua ocultando su cabeza en el manto. Posee una voz típica que semeja un lamento, la cual es emitida preferentemente al atardecer. Vive solitaria, en parejas, o en grupos dispersos. En la primavera viven en parejas. En el otoño, o cuando se secan o congelan los lagos y lagunas, suelen migrar agrupados en bandadas, (volando principalmente durante la noche) hacia el norte, e incluso a las costas marinas, siendo abundantes en el litoral atlántico del Uruguay y países vecinos en el invierno. Durante las fuertes tormentas marinas suelen morir en importantes cantidades. También los afectan los derrames petroleros, tanto en el mar como en las lagunas artificiales creadas por la industria hidrocarburífera para verter sus desechos.
Es principalmente piscívora, alimentándose de peces pequeños, alevines, plantas e insectos acuáticos.
Las parejas son muy fieles. Migran juntas y juntas regresan también al sector del lago donde se establecen cada año. Antes de unirse, macho y hembra ejecutan danzas muy curiosas, siendo esto algo típico de los integrantes de esta familia, pero estas danzas varían entre las distintas especies que la componen. Su nido es una plataforma de restos vegetales, generalmente dispuesta flotando amarrada a plantas acuáticas o en microislas o densos juncales y totorales, siempre tratando de mantenerlo fuera del alcance de los predadores terrestres. Pone de 4 a 6 huevos de color blanco azulado con dimensiones promedio de 56 mm de largo por 39 mm de ancho.
El macá grande, huala o somormujo macachón (Podiceps major) es una especie de ave podicipediforme de la familia Podicipedidae propia de Sudamérica. Su nombre científico proviene del latín podicis=ano, eps→pes=pie y major=mayor (el mayor o más grande de los de patas junto a la cola).
Podiceps major Podiceps generoko animalia da. Hegaztien barruko Podicipedidae familian sailkatua dago.
Podiceps major Podiceps generoko animalia da. Hegaztien barruko Podicipedidae familian sailkatua dago.
Isouikku (Podiceps major) on uikkulintuihin kuuluva lintulaji. Sen levinneisyysaluetta ovat Argentiina, Brasilia, Chile, Falklandin saaret, Paraguay, Peru, Etelä-Georgia ja Eteläiset Sandwichsaaret, Uruguay. Sitä on tavattu vaeltavana Espanjassa. Sen kanta on vakaa.[1]
Laji pesii järvillä, muuten sitä esiintyy myös merien rantavesissä.[3]
Isouikku (Podiceps major) on uikkulintuihin kuuluva lintulaji. Sen levinneisyysaluetta ovat Argentiina, Brasilia, Chile, Falklandin saaret, Paraguay, Peru, Etelä-Georgia ja Eteläiset Sandwichsaaret, Uruguay. Sitä on tavattu vaeltavana Espanjassa. Sen kanta on vakaa.
Isouikku, Santa Vitoria do Palmar, Rio Grande do Sul, Brasilia.Laji pesii järvillä, muuten sitä esiintyy myös merien rantavesissä.
Podiceps major
Le Grand Grèbe (Podiceps major) est une espèce d'oiseaux aquatiques appartenant à la famille des Podicipedidae.
Il se nomme huala ou macá grande en espagnol.
C'est un oiseau relativement grand (60 à 78 cm) avec un long cou, un long et fin bec. Deux types de plumage : nuptial (le cou est dans les tons de couleur marron) ; de « repos » (le cou est dans les tons gris clair)
Solitaire ou en couple et quelquefois en groupe dispersé. Très maladroit sur la terre, on le retrouve le long des rives, des côtes. On l'observe rarement en vol. Il se nourrit de petits poissons qu'il capture en plongeant à la manière des Cormorans. Très territorial il défend avec beaucoup d'énergie et d'agressivité son espace de vie des autres membres de l'espèce. Il construit son nid en une forme de « plate-forme » flottante avec de la végétation aquatique. La copulation se fait dans le nid. Il peut il y avoir jusqu'à trois œufs de couleur crème. Si les parents s'absentent du nid, ils recouvrent les œufs de végétation.
Lacs, étangs, baie d'eau douce mais aussi le long des côtes océaniques plus spécialement d'octobre à avril.
Podiceps major
Le Grand Grèbe (Podiceps major) est une espèce d'oiseaux aquatiques appartenant à la famille des Podicipedidae.
Veliki gnjurac (lat. Podiceps major; snonim Podicephorus major) je najveća vrsta gnjuraca na svijetu.
Obitava u u sjeverozapadnom Peruu, te od jugoistočnog Brazila do Patagonije i središnjeg Čilea. Populacija iz južnog Čilea, smatra se zasebnom podvrstom P. m. navasi.
Obitava u plitkim i sporim rijekama (često okruženim šumom), kao i u estuarijskim močvarama. Izvan sezone parenja, većina ptica preselit će se u estuarije i zaljeve. Ne-rasplodne ptice mogu živjeti uz obale tijekom cijele godine.
Po veličini više sliči na guske ili kormorane nego na tipične gnjurce. Dugi su 67-80 cm, a obično teže oko 1,6 kg, ali mogu biti i preko 2 kg. Imaju riđu boju vrata i prsa, crnkastu po leđima i bjelkasti trbuh. Glava je garavo-siva s crvenkasto smeđim očima. Zbog njegove veličine i jedinstvene obojenosti, lako ga je determinirati.
Hrani se uglavnom ribom. Također i s kukcima, rakovima i mekušcima. Ponekad jedu i mladunčad drugih ptica močvarica, osobito liska.
Lo svasso gigante o svasso maggiore del Sudamerica (Podiceps major (Boddaert, 1783)) è un uccello della famiglia Podicipedidae.[2]
La specie ha un esteso areale che comprende Perù, Brasile meridionale, Paraguay, Uruguay, Cile, Argentina, nonché le isole Falkland (Malvinas) e i territori britannici d'oltremare Georgia del Sud e Isole Sandwich Australi.[1]
Lo svasso gigante o svasso maggiore del Sudamerica (Podiceps major (Boddaert, 1783)) è un uccello della famiglia Podicipedidae.
De grote fuut (Podiceps major) is een fuut die uitsluitend in Zuid-Amerika voorkomt.
In vergelijking tot andere futensoorten is de grote fuut forsgebouwd. Een ander kenmerk is de donkere kop, die contrasteert met de roodachtige nekveren. Vooral in het broedseizoen is de rode kleur duidelijk te zien. In het najaar vervaagt de rode kleur tot een meer bruinachtige kleur. De borst is wit en de snavel geel.
De grote fuut leeft voornamelijk van kleine vissen, waarnaar hij op open wateren duikt.
Het leefgebied van de soort spreidt zich uit over een groot gedeelte van Zuid-Amerika, met uitzondering van Bolivia en de regio boven het Amazoneregenwoud.
De soort telt 2 ondersoorten:
De grote fuut (Podiceps major) is een fuut die uitsluitend in Zuid-Amerika voorkomt.
Spydnebbdykker (Podiceps major) er en limnisk art i dykkerfamilien (Podicipedidae). Den har to underarter, P. m. major og P. m. navasi, og er utbredt i Sør-Amerika. Spydnebbdykkeren er den største av dykkerartene.
Spydnebbdykkeren er svært stor, og har mer fasong som en skarv eller gås, enn andre dykkerfugler. Den er ca 67-80 cm og veier vanligvis rundt 1600 gram, men kan veie så mye som opp til 2 kg. Hodet og nakken er svart, framsiden på halsen er rødbrun. Oversiden er svart og undersiden er hvit.
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Llimona et al. (2017).[2] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008).[3] Norske navn i parentes er ikke offisielle navn, men kun en midlertid beskrivelse (i påvente av et offisielt navn).
Underarten Podiceps major major er utbredt i vestlige Peru, Paraguay, sørøstlige Brasil, Urguay, sentrale Chile og i sørlige Argentina. Underarten Podiceps major navasi er utbredt i sørlige deler av Chile.
Spydnebbdykkeren holder til i åpne vannområder, for det meste på innsjøer og på elver med liten strøm, ofte omringet av skog. Utenfor hekkesesongen holder de til i estuarer og bukt, gjerne med mye tare.
Spydnebbdykkeren spiser hovedsakelig fisk, som regel på 10 cm og mindre, men den kan også spise større fisk.
Spydnebbdykkeren hekker i innlandet. De fleste legger eggene sine mellom oktober og januar, og den legger mellom tre og fem egg. To kull, og muligens flere, kan bli oppdratt samtidig.
Spydnebbdykker (Podiceps major) er en limnisk art i dykkerfamilien (Podicipedidae). Den har to underarter, P. m. major og P. m. navasi, og er utbredt i Sør-Amerika. Spydnebbdykkeren er den største av dykkerartene.
Perkoz olbrzymi (Podiceps major) – gatunek ptaka z rodziny perkozów (Podicepodidae), zamieszkujący południową część Ameryki Południowej, gdzie jest szeroko rozpowszechniony.
Jest największym gatunkiem perkoza na świecie, masą ciała bardziej przypominając kormorana lub gęś. Mierzy 67-80 cm i waży około 1600-2000 g.
Perkoz olbrzymi preferuje zazwyczaj otwarte akweny. Najczęściej spotykany na jeziorach o niezbyt głębokiej wodzie i na spokojnych rzekach, często otoczonych lasami.
Ptaki posiadają rdzawą szyję i pierś, przechodzący w czarny na grzbiecie i białawy na brzuchu. Głowa jest koloru szarego, oczy rudo-brązowe.
Pożywienie perkoza olbrzymiego stanowią przede wszystkim ryby, których rozmiar może sięgać nawet 11 cm. Ponadto żywi się także skorupiakami, owadami oraz mięczakami. Dietę urozmaica krabami, głównie w okresie zimowym.
Jest gatunkiem umiarkowanie socjalnym i niekiedy gnieździ się w koloniach. Gniazduje od października do stycznia, w czasie lata na półkuli południowej. Lęgnie się zazwyczaj 2 razy w roku, składając każdorazowo 3-6 jaj.
W 1994 roku Bocheński wyodrębnił ten gatunek z rodzaju Podiceps i nadał mu nową nazwę rodzajową Podicephorus.
Wyróżniamy dwa podgatunki perkoza olbrzymiego[3]:
Liczbę osobników tego gatunku szacuje się na około 50 000 sztuk.
Perkoz olbrzymi (Podiceps major) – gatunek ptaka z rodziny perkozów (Podicepodidae), zamieszkujący południową część Ameryki Południowej, gdzie jest szeroko rozpowszechniony.
Jest największym gatunkiem perkoza na świecie, masą ciała bardziej przypominając kormorana lub gęś. Mierzy 67-80 cm i waży około 1600-2000 g.
Perkoz olbrzymi preferuje zazwyczaj otwarte akweny. Najczęściej spotykany na jeziorach o niezbyt głębokiej wodzie i na spokojnych rzekach, często otoczonych lasami.
Ptaki posiadają rdzawą szyję i pierś, przechodzący w czarny na grzbiecie i białawy na brzuchu. Głowa jest koloru szarego, oczy rudo-brązowe.
Pożywienie perkoza olbrzymiego stanowią przede wszystkim ryby, których rozmiar może sięgać nawet 11 cm. Ponadto żywi się także skorupiakami, owadami oraz mięczakami. Dietę urozmaica krabami, głównie w okresie zimowym.
Jest gatunkiem umiarkowanie socjalnym i niekiedy gnieździ się w koloniach. Gniazduje od października do stycznia, w czasie lata na półkuli południowej. Lęgnie się zazwyczaj 2 razy w roku, składając każdorazowo 3-6 jaj.
W 1994 roku Bocheński wyodrębnił ten gatunek z rodzaju Podiceps i nadał mu nową nazwę rodzajową Podicephorus.
Wyróżniamy dwa podgatunki perkoza olbrzymiego:
perkoz olbrzymi (Podicephorus major major) Boddaert, 1783 – zasiedla Południową Amerykę od Paragwaju i południowe krańce Brazylii po strefę Atlantyku Patagonii i San Juan w centralnej Argentynie. Widywany jest również w centralnym Chile oraz sporadycznie na Falklandach. Na dwóch stawach w północnej Limie obserwuje się populację perkoza olbrzymiego regularnie gniazdującego. Niektórzy badacze uważają, iż mogą one stanowić odrębny podgatunek, o bardzo małej liczebności. perkoz czarnogłowy (Podicephorus major navasi) Manghi, 1984 – żyje w chilijskich fiordach i na terenie andyjskiego jeziora Llanquihue. W okresie pozalęgowym wędruje na tereny morskie, przede wszystkim w okolice Wyspy Chiloé u zachodnich wybrzeży Chile.Liczbę osobników tego gatunku szacuje się na około 50 000 sztuk.
O mergulhão-grande (Podicephorus major) é uma ave da família Podicipedidae.
O mergulhão-grande é a maior espécie de mergulhão, medindo entre 67 e 80 cm e pesando aproximadamente 1,6 kg. Possui um pequeno topete occiptal, bico e pescoço compridos. A plumagem da cabeça e do dorso é acinzentada, enquanto o pescoço é castanho e o peito branco.
Uma população disjunta existe no nordeste do Peru, enquanto a principal distribuição da espécie está localizada do extremo sudeste do Brasil à Patagônia e Chile central. A população do sul do Chile é considerada uma subespécie separada, P. m. navasi.
São reconhecidas duas subespécies:[1]
O mergulhão-grande (Podicephorus major) é uma ave da família Podicipedidae.
Stordopping[2] (Podiceps major) är en fågel i familjen doppingar inom ordningen doppingfåglar.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Stordopping delas in i två underarter:[3]
Stordopping (Podiceps major) är en fågel i familjen doppingar inom ordningen doppingfåglar. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Stordopping delas in i två underarter:
Podiceps major major – förekommer från södra Brasilien till södra Argentina och centrala Chile samt i kustnära Peru Podiceps major navasi – förekommer i södra Argentina och södra ChilePodiceps major là một loài chim trong họ Podicipedidae.[1]
Podiceps major là một loài chim trong họ Podicipedidae.
Podiceps major (Boddaert, 1783)
Охранный статусМагелланова поганка[1] (лат. Podiceps major) — вид птиц из семейства поганковых (Podicipedidae)[2], самый крупный в семействе.
Это очень крупная поганка, пропорции которой напоминают уже скорее гусей и бакланов, нежели других поганок. Длина тела 67—80 см, вес около 1600 г, причём может достигать 2 кг и даже более.
Магелланова поганка питается преимущественно рыбой, а также насекомыми, ракообразными, моллюсками, крабами, иногда птенцами других водоплавающих птиц, особенно лысух.
На апрель 2018 года выделяют 2 подвида[2]:
Магелланова поганка (лат. Podiceps major) — вид птиц из семейства поганковых (Podicipedidae), самый крупный в семействе.