nomes no trilho de navegação
Distribucion General: Se encuentra desde Costa Rica hasta el norte de Argentina, sureste de Brasil y las Guyanas.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Synallaxis albescens,[2] tamién denomináu pijuí de cola parda (Arxentina, Paraguái), pijuí blancuciu (Uruguái), arquiteutu güitío (Costa Rica), güitío gargantiblanco (Venezuela), chamiceru pálidu (Colombia), cola-escayu de pechu blancu (Perú) o uí-pi (Brasil),[3] ye una especie d'ave paseriforme perteneciente al xéneru Synallaxis qu'integra la familia Furnariidae. Habita en Centru y Suramérica, dende Costa Rica hasta Arxentina, inclusive na islla Trinidá.
El pijuí pechiblanco mide ente 14[4] y 17 cm de llargor[5] y pesa 13[4] a 15 g. Ye un páxaru espodáu con una cola de 9, 3 cm llargor.[5] El plumaxe de les sos partes cimeros ye principalmente de color marrón claro, coles nales y cola más escures. Tienen el pileu de color castañu acoloratáu al igual que la nuca y les coberteras alares. La frente y los llaos de la cabeza son de color gris opacu. Los lores y y el cazu son blancucios.[4] Presenta un llurdiu coritu na base del gargüelu, más vultable cuando s'enche al cantar.[5] Los sos partes inferiores son ablancazaes colos lladrales parduzos.[4] Dambos sexos tienen apariencia similar. La subespecie josephinae tien la parte frontera del pileu, los llaterales de la cabeza y el pechu grises.
El pijuí pechiblanco alcuéntrase n'Arxentina, Bolivia, Brasil, Colombia, Costa Rica, la Guayana francesa, Guyana, Panamá, Paraguái, Perú, Surinam, Trinidá y Tobagu, Uruguái y Venezuela.[1]
Ye un ave sedentaria que vive nun ampliu espectru de hábitats herbales y arbustivos. Prefier les sabanes con árboles espardíos y nos rastroxos y pacionales altos, hasta los 1.200 m d'altitú.[4]
El pijuí pechiblanco ye un insectívoru malo de ver, porque busca alimentu ente la vexetación baxo y trupo,[4] anque pue ser alcontráu poles sos repetitives llamaes que suenen como güitio, a lo que debe'l so nome común en dellos llugares.
Constrúin niales esféricos con palitos con una entrada tubular d'unos 30 cm de llongura qu'asitien ente los parrotales baxos. Realicen puestes que suelen constar de dos güevos de color ablancazáu verdosu.[5]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Synallaxis albescens, tamién denomináu pijuí de cola parda (Arxentina, Paraguái), pijuí blancuciu (Uruguái), arquiteutu güitío (Costa Rica), güitío gargantiblanco (Venezuela), chamiceru pálidu (Colombia), cola-escayu de pechu blancu (Perú) o uí-pi (Brasil), ye una especie d'ave paseriforme perteneciente al xéneru Synallaxis qu'integra la familia Furnariidae. Habita en Centru y Suramérica, dende Costa Rica hasta Arxentina, inclusive na islla Trinidá.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Llostfain bronwelw (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: llostfeinion bronwelw) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Synallaxis albescens; yr enw Saesneg arno yw Pale-breasted spinetail. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Pobty (Lladin: Furnariidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. albescens, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r llostfain bronwelw yn perthyn i deulu'r Adar Pobty (Lladin: Furnariidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cropiwr rhesog Dendrocolaptes certhia Llostfain ael-lwyd Cranioleuca curtata
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Llostfain bronwelw (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: llostfeinion bronwelw) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Synallaxis albescens; yr enw Saesneg arno yw Pale-breasted spinetail. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Pobty (Lladin: Furnariidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. albescens, sef enw'r rhywogaeth.
The pale-breasted spinetail (Synallaxis albescens), is a passerine bird which breeds in the tropical New World from Costa Rica to Uruguay,[2] and in Trinidad.
It is a member of the South American bird family Furnariidae, a group in which many species build elaborate clay nests, giving rise to the English name for the family of "ovenbirds".
However, the pale-breasted spinetail constructs a spherical stick nest with a 30 cm long tubular entrance low in a bush, into which its two greenish white eggs are laid. This species is a widespread and common resident breeder in a range of grassy and scrub habitats.
The pale-breasted spinetail is typically 16.5 cm long, and weighs 15 g. It is a slender bird with a medium long tail. The upperparts plumage is mainly pale brown, with darker wings and tail and rufous crown and shoulder patches. The throat and underparts are whitish with browner flanks.
Sexes are similar, but the race josephinae has grey on the forecrown, face sides and chest.
The pale-breasted spinetail is an insectivore which is difficult to see as it forages deep in thickets, but may be located by its buzzy repetitive wait'here song.
The pale-breasted spinetail (Synallaxis albescens), is a passerine bird which breeds in the tropical New World from Costa Rica to Uruguay, and in Trinidad.
It is a member of the South American bird family Furnariidae, a group in which many species build elaborate clay nests, giving rise to the English name for the family of "ovenbirds".
However, the pale-breasted spinetail constructs a spherical stick nest with a 30 cm long tubular entrance low in a bush, into which its two greenish white eggs are laid. This species is a widespread and common resident breeder in a range of grassy and scrub habitats.
The pale-breasted spinetail is typically 16.5 cm long, and weighs 15 g. It is a slender bird with a medium long tail. The upperparts plumage is mainly pale brown, with darker wings and tail and rufous crown and shoulder patches. The throat and underparts are whitish with browner flanks.
Sexes are similar, but the race josephinae has grey on the forecrown, face sides and chest.
The pale-breasted spinetail is an insectivore which is difficult to see as it forages deep in thickets, but may be located by its buzzy repetitive wait'here song.
El pijuí pechiblanco (Synallaxis albescens),[3] es una especie de ave paseriforme de la familia Furnariidae perteneciente al numeroso género Synallaxis. Es nativa de Centro y Sudamérica, desde Costa Rica hasta Uruguay y Argentina, y en la isla Trinidad.
Se le denomina también pijuí cola parda (en Argentina y Paraguay), pijuí blancuzco (en Uruguay), arquitecto güitío (en Costa Rica), güitío gargantiblanco (en Venezuela), chamicero o rastrojero pálido (en Colombia), cola-espina de pecho blanco (en Perú) o colaespina pechiblanca (en Panamá).[4]
Se distribuye ampliamente desde el suroeste de Costa Rica, por Panamá, Colombia, hacia el este por Venezuela, Trinidad y Tobago, Guyana, Surinam, Guayana francesa, hacia el sur por gran parte de Brasil (está ausente de gran parte de la Amazonia,[5] excepto hacia el oeste a lo largo del río Amazonas hasta el extremo noreste de Perú y sureste de Colombia), Bolivia, Paraguay, hasta el centro de Argentina.[6] Se registra su presencia en el suroeste de Uruguay.[1][7]
Esta especie es ampliamente diseminada y generalmente común en una variedad de hábitats herbáceos y arbustivos: sabanas con árboles esparcidos, rastrojos y pastizales altos, localmente también en matorrales áridos, pantanos y en islas ribereñas, principalmente por debajo de los 1500 metros de altitud.[5]
Mide entre 13 y 16 cm de longitud y pesa entre 9 y 17 gramos.[6] Es un pájaro esbelto con una cola que llega a tener 9,3 cm de longitud.[8] El plumaje de sus partes superiores es principalmente de color marrón claro, con las alas y cola más oscuras. Tienen el píleo de color castaño rojizo al igual que la nuca y las coberteras alares. La frente y los lados de la cabeza son de color gris opaco. Los lores y la barbilla son blancuzcos.[9] Presenta una mancha negruzca en la base de la garganta, más notoria cuando se infla al cantar.[8] Sus partes inferiores son blanquecinas con los flancos parduzcos.[9] Ambos sexos tienen apariencia similar. La subespecie josephinae tiene la parte frontal del píleo, los laterales de la cabeza y el pecho grises.
El pijuí pechiblanco, como todos de su género, es furtivo, difícil de ver, porque busca alimento entre la vegetación baja y densa, aunque puede ser localizado por sus repetitivas llamadas[5] que suenan como güitio, a lo que debe su nombre común en algunos lugares.
Su dieta consiste de insectos, entre los cuales se registran ortópteros, inclusive saltamontes (Acrididae), insectos-palo (Phasmida), coleópteros, entre otros.[6]
Construyen nidos esféricos con palitos con una entrada tubular de unos 30 cm de largo que sitúan entre los arbustos bajos. Realizan puestas que suelen constar de dos huevos de color blanquecino verdoso.[8]
Su canto, característico y a veces repetido incansablemente, es un nasal y áspero «uí-biú!», lo que origina su nombre onomatopéyico en Brasil.[10]
La especie S. albescens fue descrita por primera vez por el naturalista neerlandés Coenraad Jacob Temminck en 1823 bajo el mismo nombre científico; su localidad tipo es: «Cementerio de Lambari, cerca de Sorocaba, São Paulo, Brasil».[6]
El nombre genérico femenino «Synallaxis» puede derivar del griego «συναλλαξις sunallaxis, συναλλαξεως sunallaxeōs»: intercambio; tal vez porque el creador del género, Vieillot, pensó que dos ejemplares de características semejantes del género podrían ser macho y hembra de la misma especie, o entonces, en alusión a las características diferentes que garantizan la separación genérica;[11] una acepción diferente sería que deriva del nombre griego «Synalasis», una de las ninfas griegas Ionides.[8] El nombre de la especie «albescens», proviene del latín «albescens, albescentis»: blancuzco.[12]
Los datos genético-moleculares indican que forma un grupo con Synallaxis courseni, S. frontalis, S. azarae y S. albigularis.[13] Tal vez sea especie hermana de la última, con quien ya fue considerada conespecífica.[6]
El canto de la subespecie australis es distintivo, sin embargo, dentro de su zona, las aves del este de Paraguay, norte de Bolivia (Beni) y sureste de Perú cantan como las otras subespecies, mientras que aquellas del noroeste de Uruguay, centro de Bolivia (Cochabamba) y a través de Argentina cantan diferente, lo que puede envolver un taxón no detectado previamente, a pesar de que las evidencias de especímenes parecen no reflejarlo. Las poblaciones de regiones áridas son generalmente más pálidas, aunque existe alguna variación (probablemente debido a variaciones individuales o de edad en muestreos de poca cantidad), y muchas especies son reconocidas apenas tentativamente (especialmente en el norte de Sudamérica). La subespecie nesiotis (originalmente de la isla Margarita, norte de Venezuela) que es como la nominal pero más pálida, tuvo su distribución expandida a grandes áreas del continente, pero sus característica distintivas no están claras.[6]
La subespecie propuesta S. a. hypoleuca Ridgway, 1909 (del centro de Panamá), es sinónimo de latitabunda.[6]
La subespecie propuesta S. a. trinitatis J.T. Zimmer, 1935 (de la isla Trinidad y norte de Venezuela) tiene sus características inciertas.[6]
La subespecie propuesta S. a. griseonota Todd, 1948 (de la confluencia del río Tapajós con el Amazonas), que está incluida en inaequalis, podría merecer reconocimiento.[6]
Según la clasificación Aves del Mundo (HBW) se reconocen diez subespecies, con su correspondiente distribución geográfica:[6]
La clasificación del Congreso Ornitológico Internacional (IOC)[14] lista once subespecies, incluyendo trinitatis.
La clasificación Clements Checklist/eBird v.2019[15] lista todas las trece subespecies aquí mencionadas.
|formato= requiere |url= (ayuda)) (en inglés). El pijuí pechiblanco (Synallaxis albescens), es una especie de ave paseriforme de la familia Furnariidae perteneciente al numeroso género Synallaxis. Es nativa de Centro y Sudamérica, desde Costa Rica hasta Uruguay y Argentina, y en la isla Trinidad.
Synallaxis albescens Synallaxis generoko animalia da. Hegaztien barruko Furnariidae familian sailkatua dago.
Synallaxis albescens Synallaxis generoko animalia da. Hegaztien barruko Furnariidae familian sailkatua dago.
Savanniorneero,[2] aikaisemmalta nimeltään valkokurkkuokapyrstö[3] (Synallaxis albescens) on orneeroiden heimoon kuuluva varpuslintu.
Savanniorneeroa tavataan laajalla alueella Keski-Amerikassa ja Etelä-Amerikan pohjois- ja keskiosissa. Lajia on kuvattu yleiseksi, ja se on runsastumassa. Se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Savanniorneero, aikaisemmalta nimeltään valkokurkkuokapyrstö (Synallaxis albescens) on orneeroiden heimoon kuuluva varpuslintu.
Synallaxis albescens
Le Synallaxe albane (Synallaxis albescens) est une espèce de passereaux de la famille des Furnariidae.
Il vit en Amérique centrale et en Amérique du sud depuis le Costa Rica jusqu'en Argentine.
L'espèce comporte treize sous-espèces :
Synallaxis albescens
Le Synallaxe albane (Synallaxis albescens) est une espèce de passereaux de la famille des Furnariidae.
De Temmincks stekelstaart (Synallaxis albescens) is een zangvogel uit de familie Furnariidae (ovenvogels).
Deze soort komt voor van Costa Rica tot centraal Argentinië en telt 13 ondersoorten:
De Temmincks stekelstaart (Synallaxis albescens) is een zangvogel uit de familie Furnariidae (ovenvogels).
Multimedia w Wikimedia Commons Ogończyk blady (Synallaxis albescens) – gatunek małego ptaka z rodziny garncarzowatych. Występuje w Ameryce Środkowej i Południowej.
Zasiedla kolczaste zakrzewienia. Brakuje szczegółowych danych dotyczących pożywienia. Tak jak inni przedstawiciele rodzaju żeruje na ziemi. Gniazdo zbudowane z gałązek posiada tunel wejściowy. 2-3 jaja wysiadywane są przez 15-16 dni.
Gatunek po raz pierwszy opisał Coenraad Jacob Temminck w roku 1823 w ilustrowanym dziele Nouveau recueil de planches coloriées d’oiseaux, w tomie trzecim. Nadał mu obecnie używaną nazwę naukową Synallaxis albescens. Temminck nie odnotował, skąd pochodzi holotyp oraz kto go zebrał[3]. Tablica barwna zawierająca wizerunek ogończyka bladego nosiła numer 227; okaz, na podstawie którego wykonano ilustrację, został więc dostarczony 27 września 1823 roku w dostawie 38. (tyczy się to ptaków z tablic między 222-227 włącznie)[4].
Podgatunek australis cechuje odmienny głos, co sugeruje, że może on być osobnym gatunkiem. Wśród przedstawicieli poszczególnych podgatunków widoczna jest reguła Glogera. Proponowany podgatunek hypoleuca (centralna Panama), opisany jako niemal czysto biały od spodu[5], włączany jest do podgatunku latitabunda. Proponowany podgatunek griseonota, pochodzący z miejsca zlewania się rzek Tapajós i Amazonki, został opisany jako mający jaśniejszy wierzch głowy i pokrywy skrzydłowe oraz bardziej szary spod ciała niż podgatunek inaequalis, jednakże uznanie go za odrębny takson wymagałoby dalszych badań[6].
Według IOC wyróżnia się następujące podgatunki[7]:
Nazwa rodzajowa Synallaxis pochodzi od francuskiego słowa Synallaxe, którym Louis Jean Pierre Vieillot określił przedstawicieli tego rodzaju (ang. spinetails). Nazwa ta pochodzi od greckiego słowa sunallaxis – wymieniać – i nawiązuje do ich charakterystycznego wyglądu, odróżniającego te ptaki od pozostałych przedstawicieli rodziny. Nazwa gatunkowa albescens pochodzi z łaciny i oznacza „białawy”[8].
Opis dotyczy podgatunku nominatywnego. Czoło ciemnoszare. Tęczówka czerwona. Od oka do górnej szczęki biegnie biały pas. Górna szczęka szara, zaś dolna różowawa. Wierzch i tył głowy rudobrązowe, podobnie jak i część pokryw skrzydłowych. Broda i gardło białe, spód ciała kremowy. Boki głowy, kark, grzbiet i pokrywy nadogonowe szarobrązowe. Lotki na zewnętrznych chorągiewkach brązowawo obrzeżone. Sterówki rudobrązowe[3]. Dziewiąta lotka I rzędu znacznie dłuższa niż lotki II-rzędowe (cecha ta występuje u jeszcze jednego gatunku z rodzaju, ogończyka rudogłowego S ruficapilla)[9].
Całkowita długość ciała wynosi około 16,5 cm, w tym ogona ok. 76 mm[10] i dzioba 11 mm. Skrzydło mierzy 51 mm, skok 20 mm[11]. Masa ciała dla ptaków badanych w Wenezueli wynosiła dla 5 osobników od 11,9 do 14,5 g[12].
Grubość stosiny u nasady sterówek wynosi 0,88-1,00 mm, natomiast na zakończeniu sterówki 0,18-0,20 mm[13].
Zebraną w Tucumán młodocianą samicę cechował brak barwy rudej na wierzchu głowy, ciemniejszy i bardziej rudawy ogon oraz oliwokowobrązowy wierzch ciała[14].
Całkowity zasięg występowania szacowany jest na 9 890 000 km². Rozciąga się on od zachodniej Kostaryki do centralnej Panamy, od Kolumbii (z wyjątkiem południowo-wschodniej części) po Gujanę Francuską i od zachodniej Brazylii po jej północną, zachodnią i południową część i dalej na południe poprzez Boliwię, Paragwaj i zachodni Urugwaj aż po centralną Argentynę[15].
Zasiedla kolczaste zakrzewienia, w tym gęste i splątane, na piaszczystych glebach[16]. Badania przeprowadzone na terenie Monte Desert w Argentynie wykazały, że zagęszczenie ogończyków bladych w trakcie sezonu lęgowego jest wyższe w zaroślach drzew Prosopis flexuosa (bobowate) niż w zakrzewieniach zdominowanych przez Larrea cuneifolia[17]. W Brazylii zasiedla również formacje roślinne typu caatinga[18].
BirdLife International podaje maksymalną wysokość występowania na 1500 m n.p.m.[15], lecz był odnotowywany w Kolumbii na wysokości 2200 m n.p.m.[19]
W 1979 roku, między lipcem a sierpniem, obserwowano ten gatunek na piaszczystym wybrzeżu południowego Peru. Osobniki te przebywały w wysokiej trawie pod wierzbą oraz w krzewach, szczególnie z rodzaju Tessaria[20]. Odnotowano także ten gatunek na zalanym polu ryżowym w Gujanie, gdzie się zagnieździł[21].
Zazwyczaj przebywa w roślinności blisko podłoża[22]. Podobnie jak inni przedstawiciele rodziny[23], jest owadożerny[24]; brak jednak szczegółowych danych. Przedstawiciele rodzaju Synallaxis żerują na ziemi, parami lub w wielogatunkowych stadach[25]. Dla tego gatunku odnotowano żerowanie w stadzie z drzewiarzem białobrewym (Lepidocolaptes angustirostris)[26]. Jednokrotnie obserwowano ten gatunek podążający za mrówkami z gatunków określanych w języku angielskim jako army ants[27].
Pieśń tego gatunku składa się z dwóch dźwięków. Pierwszy jest wznoszącym się, drugi zniżającym się brzęczeniem. Występują różnice w odgłosach zależnie od podgatunku. U S.a. australis pieśń również składa się z wyższych dźwięków; po pierwszym buczącym następują dwa szybkie i gwałtowne. Druga z możliwych pieśni ogończyka bladego to przyśpieszający tryl, podobny jak u ogończyka brazylijskiego (S. hypospodia). Zaniepokojone osobniki odzywają się długim terkotem. Głos kontaktowy zmienny, wśród nagranych odgłosów wymienić można także suche pit[28].
Według badań prowadzonych od roku 2003 do 2011, obejmujących 35 gniazd, okres lęgowy przypada od września do sierpnia. W Argentynie ptak gnieździ się od listopada do marca[29].
Całkowita długość gniazda, zmierzona u podgatunku insignis, wynosi 44 cm[30]. Składa się ono z długiego, wąskiego tunelu wejściowego i komory gniazdowej. Jedno z zaobserwowanych gniazd mieściło się w kolczastym krzewie ok. 1,2 metra nad ziemią. Budulec stanowią gałązki[31]. Preferowany gatunek krzewu do umieszczenia gniazda to Davilla elliptica (ukęślowate)[29]. W badaniach prowadzonych w latach 2003-2011 długość tunelu wynosiła około 11 cm[29], zaś w innych badaniach uzyskano wynik 8,5 do 27,7 cm (dla ośmiu gniazd)[32]. Średnica tunelu wejściowego to 5-10 cm[33]. Budowa całego gniazda zajmuje 5-8 dni[34].
Odnotowano umieszczanie skór węży w wejściu do gniazda. Podobne zachowanie zauważono u muchołapa czubatego (Myiarchus crinitus); u innych gatunków wężowe skóry nie są umieszczane wewnątrz gniazda. Nie są znane przyczyny tego zachowania, jedna z hipotez mówi, że ma to odstraszać małe gryzonie przed splądrowaniem jaj czy piskląt[35]. W rodzaju Synallaxis spotykano także umieszczanie w gnieździe wypluwek sów i odchodów ssaków, przypuszczalnie także w celu zniechęcenia drapieżników[23].
Jaja zebrane w regionie rzeki Orinoko w liczbie dwóch miały barwę jasnokremową z nieznacznie zielonym zabarwieniem i wymiary 21x15 mm i 20x15 mm[30]. Okazy znajdujące się w zbiorach Muzeum Brytyjskiego mają barwę białoniebieskawą i kształt owalny[36]. Jaja składane są w liczbie 2-3. Wśród 35 zbadanych gniazd w 63% z nich znajdywały się 3 jaja, w 31% dwa jaja, zaś w jednym gnieździe jedynie jedno jajo. Zbadano jedynie dwa z nich, ich masa wynosiła 1,6-2,0 g[29].
Inkubacja trwa 15-16 dni, wysiadują oba ptaki z pary[37]; pisklęta przebywają w gnieździe 15 dni po wykluciu[38]. Jeżeli pisklęta bliskie opierzenia zostaną w gnieździe zaniepokojone, wyskakują z niego, by ukryć się w trawie[16]. Brakuje szczegółowych danych na temat młodych, jednak u rodziny garncarzowatych pisklęta są zawsze gniazdownikami[39].
Spośród 35 zbadanych gniazd w 16 znaleziono jaja, z czego później w jedenastu lęg padł ofiarą drapieżnika, w czterech młode dożyły opierzenia, a jedno zostało opuszczone w trakcie inkubacji[29].
Odnotowano pasożytnictwo lęgowe ze strony klinochwostki paskowanej (Tapera naevia)[40].
U ptaków badanych w ekoregionie Cerrado wykryto obecność roztoczy. U 14 osobników, z czego 50% stanowiły ptaki młode, odnaleziono przedstawicieli rodzaju Analges (Analgidae). Na jednej samicy pasożytowały nieokreślone gatunki z rodziny Proctophyllodidae, natomiast na dziewięciu osobnikach znajdowały się osobniki z rodzaju Pterodectes[51].
Według IUCN gatunek klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Całkowita liczebność populacji jest nieznana, lecz według BirdLife International wykazuje trend rosnący. Przyczynia się do tego ekspansja na tereny, w których miała miejsce wycinka lasów[15]. W trakcie obserwacji w Argentynie w marcu 1993 średnie zagęszczenie zostało oszacowane na 0,21 osobnika na hektar[52].
Populacja we wschodniej Brazylii określana jest jako mało podatna na niepokojenie ze strony ludzi[18]. W Rio Grande do Sul posiada status gatunku narażonego (VU, Vulnerable), zaś w rejonie równiny Pantanal status nieznany (dane na rok 2004)[53].
Ogończyk blady (Synallaxis albescens) – gatunek małego ptaka z rodziny garncarzowatych. Występuje w Ameryce Środkowej i Południowej.
Zasiedla kolczaste zakrzewienia. Brakuje szczegółowych danych dotyczących pożywienia. Tak jak inni przedstawiciele rodzaju żeruje na ziemi. Gniazdo zbudowane z gałązek posiada tunel wejściowy. 2-3 jaja wysiadywane są przez 15-16 dni.
Blekbröstad taggstjärt[2] (Synallaxis albescens) är en fågel i familjen ugnfåglar inom ordningen tättingar.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Blekbröstad taggstjärt delas in i 13 underarter med följande utbredning:[3]
Wikimedia Commons har media som rör blekbröstad taggstjärt.
Wikispecies har information om Synallaxis albescens.
Blekbröstad taggstjärt (Synallaxis albescens) är en fågel i familjen ugnfåglar inom ordningen tättingar. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Blekbröstad taggstjärt delas in i 13 underarter med följande utbredning:
Synallaxis albescens latitabunda – sydvästra Costa Rica Synallaxis albescens hypoleuca – Stillahavskusten i södra Panama och nordvästra Colombia Synallaxis albescens insignis – Anderna i Colombia Synallaxis albescens occipitalis – östra Colombia och nordvästra Venezuela Synallaxis albescens littoralis – karibiska stränder i norra Colombia Synallaxis albescens perpallida – nordöstra Colombia (Guajirahalvön) och nordvästra Venezuela Synallaxis albescens nesiotis – Santa Marta-bergen (nordöstra Colombia) till norra Venezuela samt Isla Margarita Synallaxis albescens trinitatis – östra Venezuela och Trinidad Synallaxis albescens josephinae – södra Venezuela, Guyana, Surinam och angränsande norra Brasilien Synallaxis albescens inaequalis – Franska Guyana Synallaxis albescens griseonota – centrala Brasilien (nedre Rio Tapajós) Synallaxis albescens albescens – centrala och östra Brasilien, östra Paraguay och nordöstra Argentina Synallaxis albescens australis – östra Bolivia till västra Paraguay och nordvästra ArgentinaSynallaxis albescens là một loài chim trong họ Furnariidae.[1]
Bài viết liên quan họ chim Furnariidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Synallaxis albescens là một loài chim trong họ Furnariidae.
