dcsimg

Behavior ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Vocalizations in great potoos take place mostly at night and are assumed to be a way of communicating territorial boundaries to other great potoos. The repertoire of vocalizations includes a deeper, frog-like "baaaao" and an eerier "whoap". Between the two different calls the "whoap" occurs more often, and has been heard from both birds that are perched and in flight. In rare instances clicking noises have been heard, but their purpose is unknown.

Communication Channels: acoustic

Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Slusher, G. 2008. "Nyctibius grandis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Nyctibius_grandis.html
autor
Grant Slusher, Northern Michigan University
editor
Alec R. Lindsay, Northern Michigan University
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Conservation Status ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Currently great potoos are not of primary conservation concern. They inhabit a broad geographic region and are capable of long distance dispersal. It is suspected that the population has been drastically decreased with the reduction in forest area associated with slash and burn farming, but remaining populations are estimated to be large.

US Migratory Bird Act: no special status

US Federal List: no special status

CITES: no special status

State of Michigan List: no special status

IUCN Red List of Threatened Species: least concern

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Slusher, G. 2008. "Nyctibius grandis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Nyctibius_grandis.html
autor
Grant Slusher, Northern Michigan University
editor
Alec R. Lindsay, Northern Michigan University
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Benefits ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

There are no adverse effects of great potoos on humans.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Slusher, G. 2008. "Nyctibius grandis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Nyctibius_grandis.html
autor
Grant Slusher, Northern Michigan University
editor
Alec R. Lindsay, Northern Michigan University
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Benefits ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Great potoos are of no real economic importance to humans, although they play an important role in their native ecosystems.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Slusher, G. 2008. "Nyctibius grandis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Nyctibius_grandis.html
autor
Grant Slusher, Northern Michigan University
editor
Alec R. Lindsay, Northern Michigan University
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Associations ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Great potoos are a predatory species that prey on larger flying invertebrates and in some cases vertebrates, like smaller birds or bats.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Slusher, G. 2008. "Nyctibius grandis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Nyctibius_grandis.html
autor
Grant Slusher, Northern Michigan University
editor
Alec R. Lindsay, Northern Michigan University
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Trophic Strategy ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Great potoos are carnivores that hunt nocturnal, flying prey items in the air at night, most frequently large insects and sometimes bats. They usually find a lower perch to fly from and then return to the perch to consume the prey item.

Animal Foods: mammals; insects

Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates, Insectivore )

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Slusher, G. 2008. "Nyctibius grandis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Nyctibius_grandis.html
autor
Grant Slusher, Northern Michigan University
editor
Alec R. Lindsay, Northern Michigan University
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Distribution ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Great potoos are neotropical birds found throughout Central America from as far north as southern Mexico to as far south as Bolivia.

Biogeographic Regions: neotropical (Native )

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Slusher, G. 2008. "Nyctibius grandis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Nyctibius_grandis.html
autor
Grant Slusher, Northern Michigan University
editor
Alec R. Lindsay, Northern Michigan University
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Habitat ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Great potoos live primarily in forests and rainforests but have also been found in forest edge habitat and on and around farmlands. During they day they are usually found either perched or nesting at least 12 m above ground level in larger trees, usually on branches that are approximately 20 to 30 cm in diameter. At night they may move to lower perches, as low as 1.5 m above the ground, from which they hunt.

Range elevation: 35 to 2900 m.

Habitat Regions: tropical ; terrestrial

Terrestrial Biomes: forest ; rainforest

Other Habitat Features: agricultural

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Slusher, G. 2008. "Nyctibius grandis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Nyctibius_grandis.html
autor
Grant Slusher, Northern Michigan University
editor
Alec R. Lindsay, Northern Michigan University
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Life Expectancy ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Because of the elusive nature of great potoos, little is known about their longevity and life span. The only documented mortalities were of unknown causes and in one instance a person had shot an adult from a tree.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Slusher, G. 2008. "Nyctibius grandis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Nyctibius_grandis.html
autor
Grant Slusher, Northern Michigan University
editor
Alec R. Lindsay, Northern Michigan University
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Morphology ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Great potoos have relatively large heads in relation to their bodies. They have large eyes with a light brown to yellow iris and beaks that are short but broad, giving them a very large gape. In comparison to other Caprimulgiformes, the facial bristles are diminished to non-existent. They have elliptical wings with an elongate tail that aides in steering during noiseless landings on tree branches. The plumage is white to grayish with marbled black and burgundy tones. Tail coloration matches that of the body, with the exception of the 8 or 9 white bars that extend laterally across it.

Range mass: 360 to 650 g.

Range length: 480 to 600 mm.

Range wingspan: 700 to 804 mm.

Average wingspan: 734.8 mm.

Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry ; polymorphic

Sexual Dimorphism: sexes alike

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Slusher, G. 2008. "Nyctibius grandis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Nyctibius_grandis.html
autor
Grant Slusher, Northern Michigan University
editor
Alec R. Lindsay, Northern Michigan University
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Associations ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Great potoos are relatively large birds with highly cryptic coloration. During the day great potoos remain relatively motionless, and upon disturbance completely freeze in increase vigilance. The known predators of great potoos include monkeys (Cebus, Ateles geoffroyi, and Alouatta palliata), tayras (Eira barbara), and collared forest falcons (Micrastur semitorquatus). Parents are present at the nest during the day and use their cryptic coloration to camouflage the nesting hole.

Known Predators:

  • capuchin monkeys (Cebus)
  • Central American spider monkeys (Ateles geoffroyi)
  • mantled howler monkeys (Alouatta palliata)
  • tayras (Eira barbara)
  • collared forest falcons (Micrastur semitorquatus)

Anti-predator Adaptations: cryptic

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Slusher, G. 2008. "Nyctibius grandis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Nyctibius_grandis.html
autor
Grant Slusher, Northern Michigan University
editor
Alec R. Lindsay, Northern Michigan University
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Reproduction ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Great potoos are monogamous breeders with no dimorphism between the sexes. In fact, the sexes are so similar that time budgeting at the nest per sex has not been determined.

Mating System: monogamous

Nesting season in great potoos has been observed from June through August in Venezuela and November in Surinam (these are each the approximate wet seasons for those areas). Only one egg is laid per clutch, and little is known of the incubation period. Great potoos do not build nests, rather nests are simply deeper notches in larger branches of their roosting trees. Hatching in great potoos has not been well documented but only one parent is present at the nest per incubation. Weight at hatching is also questionable with the youngest observed nestling mortality weighing 220g. Time to fledging has been determined to be 55 days after hatching. Chicks develop quickly with body feathers appearing through down feathers approximately two weeks after hatching. Five weeks after hatching chicks are almost 2/3 the length of the parents. Chicks begin leaving the nest and investigating the nesting branch one month after hatching. After a month and a half adults no longer return during the day to tend to young. Instead the only interactions between parent and offspring are after dark, which probably includes feeding behavior. At just under two months offspring have usually left the nest without returning to roost during the day.

Breeding interval: Great potoos produce one egg per year, usually during the rainy season.

Breeding season: Breeding season occurs during the rainy season which varies by region in South America.

Average eggs per season: 1.

Average fledging age: 55 days.

Range time to independence: 1.5 to 2 months.

Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous

Both male and female great potoos incubate eggs at the nest during the day. During incubation it has been noted that at no point were both parents simultaneously at or around the nest. After the eggs have hatched both parents hunt at night and return to the nest to provision young with prey items. Provisioning continues until offspring have fully fledged and permanently leave the nest.

Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Slusher, G. 2008. "Nyctibius grandis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Nyctibius_grandis.html
autor
Grant Slusher, Northern Michigan University
editor
Alec R. Lindsay, Northern Michigan University
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Amenazas ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
La más importante amenaza para esta especie es la pérdida del bosque tropical. Como otras especies de bosque, necesita áreas de bosque para mantener sus poblaciones viables. El cambio en el uso del suelo en las áreas tropicales por actividades agrícolas y ganaderas han transformado los bosques tropicales, formando un mosaico de vegetación con diferentes etapas sucesionales.

Situación actual del hábitat con respecto a las necesidades de la especie

No se conocen las necesidades biológicas específicas de la especie. Sin embargo, su hábitat ha estado bajo presión por mucho tiempo. Los humanos han estado asociados por lo menos 20 siglos a los bosques tropicales perennifolios, por lo que el impacto humano en estos bosques ha sido crítico. El uso de productos maderables de los bosques tropicales, así como la conversión en el uso del suelo para prácticas agrícolas y ganaderas, han cambiado en gran medida la composición florística de estos bosques. Actualmente, existen algunas áreas protegidas que presentan este tipo de bosque en buen estado de conservación como La Reserva de la Biosfera Montes Azules.

Refugios

No se han identificado refugios para esta especie, pero la Reserva de la Biosfera Montes Azules podría estar actuando como refugio para esta especie.
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Enríquez-Rocha, P. & Rangel-Salazar, J. L. 2009. Ficha técnica de Nyctibius grandis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Enríquez-Rocha, P.
autor
Rangel-Salazar, J. L.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Biología ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Historia de vida

Especie poco estudiada en detalle. Estrictamente nocturna. Se alimenta de insectos como escarabajos (Coleoptera), saltamontes (Orthoptera) y otros insectos voladores. Algunas veces puede consumir pequeños murciélagos. Durante la noche puede posarse en árboles grandes en áreas abiertas para alimentarse, donde capturan sus presas al vuelo. El biemparado muchas veces regresa al mismo posadero después de capturar su presa. Durante el día descansa en el dosel de grandes árboles con la cara mirando hacia el cielo. Se han encontrado nidos a lo largo del año, por lo que no se ha descrito un patrón en su temporada reproductiva. Anida usualmente en una superficie diagonal u horizontal de una rama en el dosel del bosque. No utiliza materiales para el nido, sólo pone un huevo en una pequeña depresión suficientemente grande para sostenerlo. Los machos incuban durante el día y el pollo vuela aproximadamente a los 2 meses de nacido. El biemparado vocaliza del mismo posadero de donde se alimenta, son altamente territoriales y responden agresivamente si son provocados con llamados. Si se asustan asumen una postura vertical con la cabeza hacia arriba (Haverschmidt 1948, Perry 1979, Vanderwerf 1988,Stiles y Skutch 1989).



Antecedentes del estado de la especie o de las poblaciones principales

No disponible, pero se cree que sus poblaciones pueden decrecer por la perdida del hábitat donde habita.
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Enríquez-Rocha, P. & Rangel-Salazar, J. L. 2009. Ficha técnica de Nyctibius grandis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Enríquez-Rocha, P.
autor
Rangel-Salazar, J. L.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Comportamiento ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Estrictamente nocturno.
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Enríquez-Rocha, P. & Rangel-Salazar, J. L. 2009. Ficha técnica de Nyctibius grandis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Enríquez-Rocha, P.
autor
Rangel-Salazar, J. L.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Conservación ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
No existen programas de manejo o conservación para la especie, pero la reserva de la Biósfera Montes Azules está actuando como refugio para el biemparado grande. Programas de conservación para la especie deberán considerar árboles muertos de pie, los cuales son importantes para que esta especie los utilice para descanso, alimentación y anidación.
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Enríquez-Rocha, P. & Rangel-Salazar, J. L. 2009. Ficha técnica de Nyctibius grandis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Enríquez-Rocha, P.
autor
Rangel-Salazar, J. L.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Descripción ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Es una especie de gran tamaño, mide aproximadamente de 45 a 55 cm de longitud y pesa de alrededor de 620 g. Presenta dimorfismo sexual, las hembras son más grandes que los machos. Sus ojos son muy grandes de color café oscuro. El pico es negro con el borde verde grisáceo. Su color críptico varía de blanco a café amarillento, completamente barrado y moteado de coloraciones oscuras. Las plumas de las alas y la cola se encuentran barradas con colores negros y cafés. Las partes bajas son más barradas y en el pecho presenta una línea oscura. Los tarsos son de color verde grisáceo. El juvenil es generalmente blanco (Haverschmidt 1948, Land y Schultz 1963, Stiles y Skutch 1989, Howell y Webb 1995, Rangel-Salazar y Enríquez 2000). Se han descrito dos subespecies, N. g. guatemalensis que se distribuye desde México y posiblemente hasta Honduras y N. g. grandis que se distribuye desde Nicaragua hasta el norte de Sudamérica. La vocalización es un profundo "KWAAAHW", pero se han descrito llamados guturales o ladridos como mbuo (Slud 1979, Holt et al. 1999).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Enríquez-Rocha, P. & Rangel-Salazar, J. L. 2009. Ficha técnica de Nyctibius grandis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Enríquez-Rocha, P.
autor
Rangel-Salazar, J. L.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Distribución ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Actual

MEXICO / CHIAPAS

Arroyo San José en la Estación Biológica Chajúl, Selva Lacandona, Reserva de la Biosfera Montes Azules, Municipio de Ocosingo, Chiapas.

Histórica-actual

BRASIL

Puede estar también entre el Amazonas y el Atlántico en regiones boscosas. Existe evidencia histórica que esta especie pudo haber ocupado los bosques del Atlántico en el noreste de Brasil, donde no se han confirmado registros en los pasados tres siglos (Holt et al., 1999).

MEXICO

Distribución histórica: Es una especie residente. El rango de distribución del biemparado grande es desde el extremo sur de México (Chiapas) hasta el norte de Paraguay y noreste de Brasil.

Distribución actual: Esta especie se registró por primera vez en México en 1987 en el arroyo San José en la Estación Biológica Chajúl, Selva Lacandona, Reserva de la Biosfera Montes Azules, Municipio de Ocosingo, Chiapas 16° 05'N, 90° 56'W (Rangel-Salazar & Vega-Rivera, 1989). En 1989 un segundo registro de la especie se realizó a lo largo del río Lacantún cerca de la villa Boca de Chajúl, Selva Lacandona, Chiapas (Rangel- Salazar et al., 1991). No existe ningún estudio detallado sobre el estado actual de las poblaciones.
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Enríquez-Rocha, P. & Rangel-Salazar, J. L. 2009. Ficha técnica de Nyctibius grandis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Enríquez-Rocha, P.
autor
Rangel-Salazar, J. L.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Estado de conservación ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
NOM-059-SEMARNAT-2001

A amenazada




CITES

CITES




UICN

LC Preocupación menor




Otras clasificaciones de riesgo

No

licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Enríquez-Rocha, P. & Rangel-Salazar, J. L. 2009. Ficha técnica de Nyctibius grandis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Enríquez-Rocha, P.
autor
Rangel-Salazar, J. L.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Estrategia trófica ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Se alimenta de insectos como escarabajos (Coleoptera), saltamontes (Orthoptera) y otros insectos voladores. Algunas veces consume pequeños murciélagos. Aunque forrajean durante el crepúsculo, también durante la noche puede posarse en árboles grandes en áreas abiertas para alimentarse, donde capturan su alimento al vuelo. El biemparado muchas veces regresa al mismo posadero después de capturar su presa. Pueden usar el mismo posadero por varios días (Haverschmidt 1948, Stiles y Skutch 1989).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Enríquez-Rocha, P. & Rangel-Salazar, J. L. 2009. Ficha técnica de Nyctibius grandis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Enríquez-Rocha, P.
autor
Rangel-Salazar, J. L.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Hábitat ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Es un ave de bosque, habita en bosques húmedos tropical (selva tropical perennifolia), bosques de galería, zonas riparias, vegetación secundaria madura y plantaciones de árboles en áreas moderadamente perturbadas. Durante la noche utiliza claros cercanos al bosque para alimentarse y vocalizar. Esta especie se ha registrado descansando en el interior del bosque en árboles a alturas medias con follaje denso, a veces, a lo largo de arroyos o cuerpos de agua (Howell y Webb 1995, Stiles y Skutch 1989, Ridgely y Gwynne 1989). En ocasiones, miembros de la pareja pueden descansar juntos en el mismo árbol y pueden regresar al mismo posadero por varios días. Se han encontrado posados también en bordes de vegetación secundaria (Howell y Webb 1995, Stiles y Skutch 1989).

Macroclima

Habita en climas tropicales húmedos. Altitud: nivel del mar - 500 msnm (Stotz et al. 1996)

Tipo de ambiente

Bosques húmedos tropical (selva tropical perennifolia), bosques de galería, zonas riparias, vegetación secundaria madura y plantaciones de árboles en áreas moderadamente perturbadas (Howell y Webb 1995, Holt et al. 1999). La selva tropical perennifolia presenta una alta diversidad florística y faunística y se encuentra entre los ecosistemas más productivos de todo el mundo. Predominan las especies de plantas de las familias Laureaceae, Rubiaceae, Annonae, Euphorbiaceae, Melastomataceae (Rzedowski 1978, Lieth y Werger 1989).

Uso de hábitat

Dosel del bosque en bosques húmedos de tierras bajas, durante la noche utiliza áreas abiertas en bordes de bosque con árboles grandes para alimentarse y vocalizar. Durante el día descansa en el dosel de grandes árboles. Por su coloración, es posible que sus perchas favoritas sean árboles de la familia Leguminosae como Hymenolobium sp. (Haverschmidt 1948, Perry 1979, Stiles y Skutch 1989).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Enríquez-Rocha, P. & Rangel-Salazar, J. L. 2009. Ficha técnica de Nyctibius grandis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Enríquez-Rocha, P.
autor
Rangel-Salazar, J. L.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Relevancia de la especie ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Relevancia de la especie

Existe poco conocimiento sobre la ecología e historia natural del biemparado grande, pero como ave depredadora puede ser considerada un elemento clave en la estructura y función de los ecosistemas.
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Enríquez-Rocha, P. & Rangel-Salazar, J. L. 2009. Ficha técnica de Nyctibius grandis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Enríquez-Rocha, P.
autor
Rangel-Salazar, J. L.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Reproducción ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
No se ha descrito un patrón en su temporada reproductiva, ya que se han encontrado reproduciéndose a lo largo del año. En Costa Rica Young y Zook (1999) encontraron un pollo emplumado en el mes de abril posado con uno de sus padres a una altura de 34 m. en un árbol de Hernandia didymantha (Hernandiaceae). Esta especie no construye nidos. Los biemparados anidan en una superficie diagonal u horizontal en la rama de un árbol en el dosel del bosque y ponen un huevo en una pequeña depresión suficientemente grande para sostenerlo. Ambos miembros de la pareja participan en la anidación. Los machos incuban durante el día. La incubación dura alrededor de un mes y el pollo vuela aproximadamente a los 2 meses de nacido (Vanderwerf 1988).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Enríquez-Rocha, P. & Rangel-Salazar, J. L. 2009. Ficha técnica de Nyctibius grandis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Enríquez-Rocha, P.
autor
Rangel-Salazar, J. L.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Behavior ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Son nocturnas y utilizan perchas altas y expuestas como dormitorios diurnos. Allí se posa con el cuerpo vertrical y la cabeza horizontal.

Cuando se asusta adquiere la postura de "palo" con la cabeza vertical y los ojos cerrados como ranuras. Su coloración cafezusca, similar al fuste o ramas de un árbol, les sirve como un camuflaje protector, para pasar desapercibida.

Son solitarios.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Habitat ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Viven en el dosel de los bosques muy húmedos y densos de las bajuras, llegando a veces hasta los arboles altos de los claros y áreas parcialmente despejadas aledañas.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Distribution ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Distribucion en Costa Rica: Es una residente de poco común a relativamente común localmente (a juzgar por sus reclamos) en zonas boscosas de las bajuras a lo largo de la vertiente Caribe y en el área del Golfo Dulce, incluyendo la Península de Osa.


Distribucion General: Se encuentra desde Guatemala hasta el este de Perú, parte central de Bolivia y el sureste de Brasil.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Trophic Strategy ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Vuela justo por encima del dosel entre los arboles emergentes. Se posa sobre troncos salientes o ramas despejadas, desde donde sale para atrapar insectos voladores grandes, sobre todo escarabajos y polillas y murciélagos pequeños.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Diagnostic Description ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
51 cm.; 600 g.. Es una ave nocturna grande, de coloración clara que habita el dosel del bosque; con las alas y cola mucho más largas que la de cualquier lechuza.

ADULTOS: en general son ante claro pasando a blanco en el abdómen; con un barreteado y un vermiculado negro y café anteado de forma leve e irregular tanto en la región superior como en la inferior. Con manchas negras a través del pecho; las alas y la cola tienen un barreteado negro y ante y moteado canela y grisáceo. El iris es entre café oscuro y castaño; el pico es negruzco; las patas son verdoso claro.

JUVENILES: son más blanco en general, con las marcas negras reducidas.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Diagnostic Description ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Localidad del tipo: in Cayenna = Cayenne
Depositario del tipo:
Recolector del tipo:
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Nyctibius grandis ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST

Nyctibius grandis,[2] tamién conocíu como urutaú grande, ye una especie d'ave caprimulxiforme perteneciente a la familia Nyctibiidae,[3] que vive nel neotrópicu.[1]

Descripción

Tien un llargor de 48 a 60 cm, siendo un pocu más grande qu'un cuervu. El so plumaxe ye de color café entemecíu de gris claru hasta blancu. La so cola y les sos nales son relativamente llargues, lo que dexa estremala de les curuxes.[4]

Distribución y hábitat

La so área de distribución inclúi Méxicu, América Central (Guatemala, Belice, Hondures, Nicaragua, Costa Rica) y Suramérica,Colombia, Venezuela, Surinam,Guayana francesa, Guyana, Brasil, Paraguái, Ecuador, Perú y Bolivia).[1]

Habita principalmente nel monte húmedu tropical de tierres baxes.[1]

Comportamientu

Ye una ave solitaria y nocherniega que suel posase sobre cañes estenes percima del dosel, d'onde se llanza p'atrapar grandes inseutos nel vuelu, como poliyes y escarabayos, y pequeños esperteyos.[4]

Subespecies

Hai 2 subespecies reconocíes, incluyendo la subespecie nominal:[3]

Referencies

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 BirdLife International (2009). «Nyctibius grandis» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2019. Consultáu'l 7 d'abril de 2011.
  2. F. Bernis, E. de Juana, J. del Hoyo, M. Fernández-Cruz, X. Ferrer, R. Sáez-Royuela y J. Sargatal, Nomes en castellán de les aves del mundu encamentaos pola SEO Ardeola 47(1), 2000 (5ª parte p. 125)
  3. 3,0 3,1 Sistema Integráu d'Información Taxonómica. «Nyctibius grandis (TSN 555525)» (inglés).
  4. 4,0 4,1 Elizondo C., Luis Humberto (2001) Nyctibius grandis (Gmelin, 1789). INBio. Consultáu: 29-03-2012.

Enllaces esternos

Protonotaria-citrea-002 edit.jpg Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Nyctibius grandis: Brief Summary ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST
Nyctibius grandis

Nyctibius grandis, tamién conocíu como urutaú grande, ye una especie d'ave caprimulxiforme perteneciente a la familia Nyctibiidae, que vive nel neotrópicu.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Nyctibius grandis ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

Nyctibius grandis és un ocell de la família dels nictíbids (Nyctibiidae) que habita la selva humida i altres zones boscoses de l'est de Guatemala i d'Hondures, Nicaragua, Costa Rica, Panamà, nord i est de Colòmbia, Veneçuela, Guaiana, est d'Equador i de Perú, nord de Bolívia i oest, est i sud-est de Brasil.

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Nyctibius grandis Modifica l'enllaç a Wikidata
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Nyctibius grandis: Brief Summary ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

Nyctibius grandis és un ocell de la família dels nictíbids (Nyctibiidae) que habita la selva humida i altres zones boscoses de l'est de Guatemala i d'Hondures, Nicaragua, Costa Rica, Panamà, nord i est de Colòmbia, Veneçuela, Guaiana, est d'Equador i de Perú, nord de Bolívia i oest, est i sud-est de Brasil.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Potŵ mawr ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Potŵ mawr (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: potwaid mawrion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Nyctibius grandis; yr enw Saesneg arno yw Great potoo. Mae'n perthyn i deulu'r Potwaid (Lladin: Nyctibiidae) sydd yn urdd y Caprimulgiformes.[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn N. grandis, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.

Teulu

Mae'r potŵ mawr yn perthyn i deulu'r Potwaid (Lladin: Nyctibiidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Potŵ adeinwyn Nyctibius leucopterus Potŵ coch Nyctibius bracteatus
NyctibiusBracteatusSmit.jpg
Potŵ cyffredin Nyctibius griseus
Nyctibius griseus 471885191 27f931630d o.jpg
Potŵ cynffonhir Nyctibius aethereus
Long-tailed potoo.jpg
Potŵ mawr Nyctibius grandis
Nyctibius cf grandis Whaldener Endo cropped.jpg
Potŵ mynydd Nyctibius maculosus
Andean Potto (Nyctibius maculosus) on a branch.jpg
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Potŵ mawr: Brief Summary ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Potŵ mawr (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: potwaid mawrion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Nyctibius grandis; yr enw Saesneg arno yw Great potoo. Mae'n perthyn i deulu'r Potwaid (Lladin: Nyctibiidae) sydd yn urdd y Caprimulgiformes.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn N. grandis, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Riesentagschläfer ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Riesentagschläfer (Nyctibius grandis) ist eine Vogelart aus der Gattung der Tagschläfer. Die nachtaktive Art ist in weiten Teilen Südamerikas verbreitet und wurde erstmals im Jahr 1789 durch den deutschen Naturforscher Johann Friedrich Gmelin wissenschaftlich beschrieben.

Beschreibung und Verhalten

Beschreibung

Der Riesentagschläfer ist mit einer Größe von etwa 48 bis 60 cm bei einer Flügelspannweite von circa 70 bis 80 cm der größte Vertreter seiner Gattung. Das Gewicht der Tiere variiert zwischen 360 und 650 g[1], weibliche Exemplare sind tendenziell etwas größer und schwerer als ihre männlichen Artgenossen, ein weitergehender Sexualdimorphismus besteht hingegen nicht. Riesentagschläfer besitzen einen langgestreckten Körper mit einem langen Schwanz, kräftigen Hals sowie einem großen, rundlich geformten Kopf. Besonders auffällig sind die an eine nachtaktive Lebensweise angepassten, dunkelbraunen bis fast schwarzen Augen und der breite Schnabel der Tiere. Das Gefieder der adulten Vögel zeigt die für Tagschläfer charakteristische grau-braun-gesprenkelte Färbung, mit der die Tiere auf den Bäumen, auf denen sie während des Tages ruhen, perfekt getarnt sind. Lediglich an den Schwanzfedern finden sich eine Reihe weißer Balken. Juvenile Exemplare sind tendenziell heller gefärbt, besonders auffällig sind eine Reihe weißer Flecken an Brust, Rücken, Seiten und Kopf.[2]

 src=
Detailaufnahme von Kopf und Brust eines Riesentagschläfers

Verhalten

 src=
Riesentagschläfer in alarmierter „Tarnhaltung“

Riesentagschläfer sind ausschließlich nachtaktiv, den Tag verbringen sie fast bewegungslos auf den Ästen großer Bäume. Hierbei richten sie sich mit zu Schlitzen verengten Augen und aufgerichteter Haube entlang des Astes aus, was sie zusammen mit ihrem grau-braunen Gefieder wie einen abgebrochenen Stumpf wirken lässt. Bei Gefahr wird der Körper mit einer schnellen Bewegung gestreckt, die Augen vollständig geschlossen und die Haube angelegt, um so noch mehr wie ein Teil des Geästs auszusehen. Die Tiere führen eine überwiegend solitäre Lebensweise, ein ausgeprägtes Territorialverhalten ist jedoch nicht bekannt. In ihrem gesamten Verbreitungsgebiet gilt die Art als Standvogel.[3]

Ernährung

Die Nahrung der Vögel besteht vorwiegend aus Insekten wie Käfern, Heuschrecken und Laubheuschrecken, gelegentlich werden jedoch auch kleine Fledermäuse erbeutet und gefressen. Während der nächtlichen Jagd wartet der Riesentagschläfer auf einer exponierten Sitzwarte auf einem Ast in unmittelbarer Nähe des Ruheortes auf vorbeikommende Beute. Wurde diese erspäht, starten die Vögel mit einer schnellen Bewegung und schlagen das Beutetier im Flug, bevor sie zur Nahrungsaufnahme zu ihrem Ast zurückkehren. Dieselbe Sitzwarte wird sehr häufig in mehreren aufeinanderfolgenden Nächten aufgesucht.[4]

Lautäußerungen

Der Riesentagschläfer ist für seine markanten Lautäußerungen bekannt, die er sowohl im Flug als auch am Ruheplatz ausstößt. Die häufigste Lautäußerung wird als lautes, abfallendes baaaao oder buaaaa beschrieben, das den Rufen von Fröschen oder auch dem Würgen eines Menschen ähneln soll. Weitere, seltener gehörte Rufe klingen wie whoap, oorrr oder oorroo, wobei die letzten beiden Geräusche denen von Eulen ähneln sollen. Zwischen den einzelnen Rufen lassen die Tiere häufig einige Zeit vergehen.[5]

Fortpflanzung

Die Brutzeit kann innerhalb des Verbreitungsgebiets stark variieren. So gibt es Berichte über Brutvorgänge in Guyana im Februar, in Kolumbien im März und im April, in Venezuela im Juni und August sowie in Suriname im November. Als Grund hierfür wird eine Orientierung an der Regenzeit angenommen, deren Einsetzen in Südamerika je nach Region sehr unterschiedlich sein kann.[1]

Das Nest wird in der Regel weit oben im Geäst hoher Bäume errichtet; die Konstruktion ist wenig aufwendig, in der Regel wird einfach eine natürliche Spalte in einem Ast verwendet. Nach der Auswahl des Nistplatzes legt das Weibchen ein einzelnes, im Schnitt 52 × 38 mm großes Ei. Dieses zeigt eine weiße Grundfärbung mit dunkelbraunen, grauen und hell-lilanen Flecken. Der Jungvogel wird nach dem Schlüpfen mindestens 55 Tage lang im Nest versorgt, bevor er flügge wird und dieses verlässt. Nach etwa 14 Tagen beginnen juvenile Vögel, bei Gefahr das Tarnverhalten der Eltern zu imitieren. Die Art ist monogam, ob sich jedoch auch beide Altvögel an der Brutpflege beteiligen, ist unklar, da die Geschlechter visuell nicht zu unterscheiden sind und sich beide Eltern im Falle einer gemeinsamen Aufzucht nicht gleichzeitig am Nest aufhalten.[6]

Verbreitung und Gefährdung

 src=
Verbreitungsgebiet des Riesentagschläfers

Der Riesentagschläfer bewohnt feuchte, immergrüne Wälder und kann vor allem in der Nähe von Wasserläufen und Seen sowie an den Übergängen zu offenerem Terrain angetroffen werden. Er bevorzugt generell tiefer liegende Gebiete, die maximale geografische Höhe, in der er vorkommt, liegt bei unter 1000 m. Sein Verbreitungsgebiet erstreckt sich über weite Teile des nördlichen Südamerikas und reicht im Norden entlang der Ostküste Zentralamerikas bis in das südöstlichste Mexiko. Eine isolierte Population existiert außerdem im Südosten Brasiliens.[7]

Die IUCN stuft den Riesentagschläfer vor allem auf Grund seines großen Verbreitungsgebiets als nicht gefährdet (Status least concern) ein, berichtet jedoch von einem allgemein abnehmenden Populationstrend. Die Organisation geht mit Stand 2016 von mindestens 500.000 und höchstens 5.000.000 wild lebenden Individuen aus.[8] Den Federn der Vögel wird in Teilen Brasiliens die Kraft zugeschrieben, den Träger zur Einhaltung der Keuschheit bewegen zu können, weswegen die Vögel zur Verwendung bei entsprechenden Zeremonien bejagt werden. Des Weiteren stellen Riesentagschläfer auch in sehr begrenztem Umfang einen Teil der Ernährung von Brasiliens Landbevölkerung dar.[9] Zu den natürlichen Fressfeinden gehören neben einigen Affenarten (Ungehaubte Kapuziner, Geoffroy-Klammeraffen, Mantelbrüllaffen) auch Tayras und Graurücken-Waldfalken.[1]

Innere Systematik

Johann Friedrich Gmelin beschrieb den Riesentagschläfer im Jahr 1789 als Caprimulgus grandis und stellte ihn damit zunächst zu den Ziegenmelkern.[10]

Die Art gilt zurzeit als monotypisch.[11] 1963 schlugen die beiden Forscher Hugh C. Land und William L. Schult einen Teil der nördlichen Population als Unterart N. g. guatemalensis vor, da diese über einen längeren Schwanz und länger gestreckte Flügel sowie eine leicht abweichende Farbgebung als andere Vertreter der Art verfüge. Der Vorschlag fand jedoch keine offizielle Anerkennung.[12]

Literatur

  • Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal: Barn-owls to hummingbirds. In: Handbook of the Birds of the World. Band 5. Lynx Edicions, 1999, ISBN 978-84-87334-25-2, S. 289–294.

Einzelnachweise

  1. a b c Grant Slusher: Nyctibius grandis – great potoo. In: animaldiversity.org. Animal Diversity Web, abgerufen am 12. November 2019 (englisch).
  2. K. Adams: Great Potoo Nyctibius grandis – Appearance. In: cornell.edu. Cornell Lab of Ornithology, 2011, abgerufen am 12. November 2019 (englisch).
  3. K. Adams: Great Potoo Nyctibius grandis – Behavior. In: cornell.edu. Cornell Lab of Ornithology, 2011, abgerufen am 12. November 2019 (englisch).
  4. K. Adams: Great Potoo Nyctibius grandis – Diet and Foraging. In: cornell.edu. Cornell Lab of Ornithology, 2011, abgerufen am 12. November 2019 (englisch).
  5. K. Adams: Great Potoo Nyctibius grandis – Sounds and Vocal Behavior. In: cornell.edu. Cornell Lab of Ornithology, 2011, abgerufen am 12. November 2019 (englisch).
  6. K. Adams: Great Potoo Nyctibius grandis – Breeding. In: cornell.edu. Cornell Lab of Ornithology, 2011, abgerufen am 12. November 2019 (englisch).
  7. K. Adams: Great Potoo Nyctibius grandis – Distribution. In: cornell.edu. Cornell Lab of Ornithology, 2011, abgerufen am 12. November 2019 (englisch).
  8. Great Potoo Nyctibius grandis. In: iucnredlist.org. BirdLife International, 2016, abgerufen am 12. November 2019 (englisch).
  9. K. Adams: Great Potoo Nyctibius grandis – Conservation. In: cornell.edu. Cornell Lab of Ornithology, 2011, abgerufen am 12. November 2019 (englisch).
  10. Caprimulgus grandis - J. F. Gmelin, 1789. In: itis.gov. Integrated Taxonomic Information System, abgerufen am 12. November 2019 (englisch).
  11. K. Adams: Great Potoo Nyctibius grandis – Systematics. In: cornell.edu. Cornell Lab of Ornithology, 2011, abgerufen am 12. November 2019 (englisch).
  12. Hugh C. Land, William L. Schultz: A Proposed Subspecies of the Great Potoo, Nyctibius grandis (Gmelin). In: The Auk. Band 80, Nr. 2, 1963, S. 195–196, doi:10.2307/4082564.
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Riesentagschläfer: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Riesentagschläfer (Nyctibius grandis) ist eine Vogelart aus der Gattung der Tagschläfer. Die nachtaktive Art ist in weiten Teilen Südamerikas verbreitet und wurde erstmals im Jahr 1789 durch den deutschen Naturforscher Johann Friedrich Gmelin wissenschaftlich beschrieben.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Great potoo ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The great potoo or grand potoo (Nyctibius grandis) is the largest potoo species and is widely distributed in Central and South America.

Much like owls, this species is nocturnal. It preys on large insects and small vertebrates, which it captures in sallies from high perches.

Possibly its most well known characteristic is its unique moaning growl that the great potoo vocalizes throughout the night, creating an unsettling atmosphere in the Neotropics with its nocturnal sounds.[2]

Taxonomy

The great potoo was formally described in 1789 by the German naturalist Johann Friedrich Gmelin in his revised and expanded edition of Carl Linnaeus's Systema Naturae. He placed it with all the nightjar like species in the genus Caprimulgus and coined the binomial name Caprimulgus grandis.[3] The great potoo is now one of the seven potoos placed in the genus Nyctibius that was introduced in 1816 by the French ornithologist Louis Jean Pierre Vieillot.[4][5] The genus name is from Ancient Greek nuktibios meaning "night-living", from nux "night" and bios "life".[6] The species is monotypic: no subspecies are recognised.[5]

Description

Great potoo, Nyctibius grandis

The great potoo has a large head in relation to its body. The eyes are also very large with a brown to yellow iris and has a short but broad beak. Their wings are elliptical in shape and the tail is elongated. The feather colors vary with white, gray, black, and burgundy. The tail colors match with that of the rest of the body with the exception of white bars that can be seen going across the tail laterally. (see references below)

  • Range in Mass: 360 to 650 g (13 to 23 oz)
  • Range in Length: 480 to 600 mm (19 to 24 in)
  • Range in wingspan: 700 to 804 mm (27.6 to 31.7 in)
  • Average Wingspan: 734.8 mm (28.93 in)

Distribution and habitat

They range from southern Mexico through northeastern Guatemala and through most of Central America down through South America as far as southeastern Brazil and Bolivia.[7]

In general the great potoo are distributed from humid to semi-humid forested habitats. While this species is widely spreadout geographically there is little to no variation in their appearance such as size or plumage.[2] The great potoo is found mostly in dense lowland forest, forest edges and clearings. It may also range into foothills (up to about 1,500 m elevation), second-growth, open woodlands (including plantations) and is sometimes seen around meadows, but they always require trees-etc., for their camouflaged imitative perch.

In the day they are normally found perching or nesting usually higher than 12 meters above ground level within big trees. The branches they choose to perch usually are nearly 20 to 30 centimeters in diameter. At night time, they may go to lower perches 1.5 meters above the ground, from which they hunt.[8]

Behavior

This nocturnal predator is usually seen perched high above the ground while foraging, hawking when prey is spotted. After the pounce, the potoo almost always returns to its previous perch. Normally, during the day it perches upright on a tree stump, and is overlooked because it resembles part of the stump; this is a camouflage, not just by coloration, but a camouflage by the setting. The Great Potoo can be located at night by the reflection of light from its eyes as it sits vertical on a post, roost, or angled-tree trunk.[9] Great potoos are shy and solitary creatures.

Breeding

Breeding has been recorded as typically February to August, but depending on the portion of this bird's range breeding birds can be met with almost year-round.[10] The nest is a slight depression on a thick tree branch,[11] at least 10 m (33 ft) above ground, with a single white (slightly spotted) egg measuring about 5.2 cm × 3.8 cm (2.0 in × 1.5 in). Few details are known of the brooding behavior, but about a month elapses before the offspring is seen alone at the nest. A chick of a few days old weighed 220 g (7.8 oz).[8] After about 5 weeks the nestling is a two-thirds version of the adult, but with a lighter build, paler plumage, shorter tail, and smaller bill with less rictal bristles. The fledging period must be at least 2 months. After this time span, the offspring do not return to the nest site.[8]

Although the adult potoo likely has few natural predators, predation of eggs, nestlings and fledging is apparently not uncommon. Adults stay near the nest throughout the day and rely upon camouflage to protect their offspring. Predators, while not confirmed, of great potoo nests in Costa Rica have included monkeys such as mantled howlers, Geoffroy's spider monkeys and white-headed capuchins as well as tayras and collared forest falcons.[12]

Feeding

Their prey consists mostly of large flying insects, especially large beetles, katydids and Orthoptera (including crickets and grasshoppers). Bats and birds are taken occasionally as well. The great potoo takes advantage of the night and its natural camouflage by sitting on an exposed perch to wait until some prey flies by, at which point it darts out towards the prey and returns to the branch with it. Very often birds of this species will use the same hunting perch nightly.[13]

Conservation status

Due to its large range, the great potoo is seen as a species of least concern, according to the International Union for Conservation of Nature (IUCN). The great potoo is normally described as "uncommon", but occurs frequently in areas of less disturbed forests and is often found to be rare along the edges of its range. The clearing of forest is the only conservation threat known to this bird.

Effects of humans

The local people in the rural area of Brazil sometimes use potoo as a minor food source, as they do not offer much meat and are hard to locate. In these areas, their feathers are believed to have powers to provide chastity, so they are hunted down for their body parts, which are used to perform ceremonies. It is also believed that parts of their body ward off seduction. Potoos fear most locals due to being hunted.[2]

References

  1. ^ BirdLife International (2020). "Nyctibius grandis". IUCN Red List of Threatened Species. 2020: e.T22689636A163599353. doi:10.2305/IUCN.UK.2020-3.RLTS.T22689636A163599353.en. Retrieved 12 November 2021.
  2. ^ a b c "Overview - Great Potoo (Nyctibius grandis) - Neotropical Birds". neotropical.birds.cornell.edu. Retrieved 2015-10-29.
  3. ^ Gmelin, Johann Friedrich (1789). Systema naturae per regna tria naturae : secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis (in Latin). Vol. 1, Part 2 (13th ed.). Lipsiae [Leipzig]: Georg. Emanuel. Beer. p. 1029.
  4. ^ Vieillot, Louis Jean Pierre (1816). Analyse d'une Nouvelle Ornithologie Élémentaire (in French). Paris: Deterville/self. p. 38.
  5. ^ a b Gill, Frank; Donsker, David; Rasmussen, Pamela, eds. (January 2022). "Frogmouths, Oilbird, potoos, nightjars". IOC World Bird List Version 12.1. International Ornithologists' Union. Retrieved 8 July 2022.
  6. ^ Jobling, James A. (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. London: Christopher Helm. p. 277. ISBN 978-1-4081-2501-4.
  7. ^ Rangel-Salazar, J.L.; Vega-Rivera, J.H. (1989). "Two new records of birds for southern Mexico". Condor. 91 (1): 214–215. doi:10.2307/1368168. JSTOR 1368168.
  8. ^ a b c Haverschmidt, F. (1948). "Observations on Nyctibius grandis in Surinam". Auk. 65: 30–33. JSTOR 4080222.
  9. ^ Vanderwerf, E. (1988). "Observations on the nesting of the great potoo (Nyctibius grandis) in central Venezuela". The Condor. 91: 214–215. JSTOR 1368858.
  10. ^ E.g. an attended nest at Tiputini Biodiversity Station, Ecuador, in late December 1999 (Cisneros-Heredia 2006).
  11. ^ E.g. Ceiba sp. (Cisneros-Heredia 2006)
  12. ^ Young, B.; Zook, J. (1999). "Nesting of four poorly-known bird species on the Caribbean slope of Costa Rica" (PDF). Wilson Bulletin. 111: 124–128. JSTOR 4164041.
  13. ^ Cohn-Haft, M. (1999). "Family Nyctibiidae (Potoos)". In del Hoyo, J.; Elliott, A.; Sargatal, J. (eds.). Handbook of the Birds of the World. Vol. 5: Barn-owls to Hummingbirds. Barcelona, Spain: Lynx Edicions. pp. 288–301. ISBN 978-84-87334-25-2.
  • Borerro, J. 1974. Notes on the structure of upper eyelid of potoos.. The Condor, 76: 210–211.
  • Land, H., W. Schultz. 1963. A proposed subspecies of the Great Potoo, Nyctibius grandis. Auk, 80: 195–196.
  • Cisneros-Heredia, Diego F (2006). "Notes on breeding, behaviour and distribution of some birds in Ecuador". Bull. B.O.C. 126 (2): 153–164.
  • Holyoak, D.T. (2001): Nightjars and their Allies: the Caprimulgiformes. Oxford University Press, Oxford, New York. ISBN 0-19-854987-3
  • Adams, Kimberly. 2011. Great Potoo (Nyctibius grandis), Neotropical Birds Online (T. S. Schulenberg, Editor). Ithaca: Cornell Lab of Ornithology; retrieved from Neotropical Birds Online: http://neotropical.birds.cornell.edu/portal/species/overview?p_p_spp=222936

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Great potoo: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The great potoo or grand potoo (Nyctibius grandis) is the largest potoo species and is widely distributed in Central and South America.

Much like owls, this species is nocturnal. It preys on large insects and small vertebrates, which it captures in sallies from high perches.

Possibly its most well known characteristic is its unique moaning growl that the great potoo vocalizes throughout the night, creating an unsettling atmosphere in the Neotropics with its nocturnal sounds.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Nyctibius grandis ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

El nictibio grande (Nyctibius grandis),[2]​ también conocido como urutaú grande, es una especie de ave caprimulgiforme perteneciente a la familia Nyctibiidae,[3]​ que vive en el neotrópico.[1]

Descripción

Tiene una longitud de 48 a 60 cm, siendo un poco más grande que un cuervo. Su plumaje es de color café entremezclado de gris claro hasta blanco. Su cola y sus alas son relativamente largas, lo que permite distinguirla de las lechuzas.[4]

Distribución y hábitat

Su área de distribución incluye México, América Central (Guatemala, Belice, El Salvador, Honduras, Nicaragua, Costa Rica, Panamá) y Sudamérica (Colombia, Venezuela, Surinam, Guyana francesa, Guyana, Brasil, el noreste de Argentina, Paraguay, Ecuador, Perú y Bolivia)

Habita principalmente en el bosque húmedo tropical de tierras bajas.[1]

Comportamiento

Es un ave solitaria y nocturna que suele posarse sobre ramas despejadas por encima del dosel, de donde se lanza para atrapar grandes insectos en el vuelo, como polillas y escarabajos, y pequeños murciélagos.[4]

Subespecies

Hay 2 subespecies reconocidas, incluyendo la subespecie nominal:[3]

Referencias

  1. a b c BirdLife International (2009). «Nyctibius grandis». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2022 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 7 de abril de 2011.
  2. F. Bernis, E. de Juana, J. del Hoyo, M. Fernández-Cruz, X. Ferrer, R. Sáez-Royuela y J. Sargatal, Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la SEO Ardeola 47(1), 2000 (5ª parte p. 125)
  3. a b Sistema Integrado de Información Taxonómica. «Nyctibius grandis (TSN 555525)» (en inglés).
  4. a b Elizondo C., Luis Humberto (2001) Nyctibius grandis (Gmelin, 1789) Archivado el 1 de febrero de 2014 en Wayback Machine.. INBio. Consultado: 29-03-2012.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Nyctibius grandis: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

El nictibio grande (Nyctibius grandis),​ también conocido como urutaú grande, es una especie de ave caprimulgiforme perteneciente a la familia Nyctibiidae,​ que vive en el neotrópico.​

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Nyctibius grandis ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Nyctibius grandis Nyctibius generoko animalia da. Hegaztien barruko Nyctibiidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
  2. (Ingelesez) IOC Master List

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Nyctibius grandis: Brief Summary ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Nyctibius grandis Nyctibius generoko animalia da. Hegaztien barruko Nyctibiidae familian sailkatua dago.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Isopökkelökehrääjä ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Isopökkelökehrääjä (Nyctibius grandis) on pökkelökehrääjiin kuuluva lintulaji. Sitä tavataan laajalta alueelta Keski- ja Etelä-Amerikasta.

Koko ja ulkonäkö

Isopökkelökehrääjä on suurikokoisin kehrääjälinnuista ja voi kasvaa 48–60 cm pitkäksi. Ruumiinrakenteeltaan laji on suuripäinen ja pitkäpyrstöinen. Alalajin N. g. guatemalensis pyrstö ja siivet ovat pidemmät kuin nimialalajilla. Isopökkelökehrääjä on väritykseltään kauttaaltaan vaaleanharmaa mustin viiruin ja kuvioinnein. Vatsassa on valkoista. N. g. guatemalensis -alalaji on selästään ruskeampi kuin N. g. grandis. Linnun silmät ovat suuret ja väriltään ruskeat tai oranssit.[2][3][4][5]

Levinneisyys ja elintavat

Isopökkelökehrääjää tavataan Meksikon eteläosista Boliviaan ja Brasiliaan asti ulottuvalta alueelta. Sen elinympäristöä ovat sademetsät ja metsät tyypillisesti alankomailla, mutta sitä on tavattu aina 2 900 metrin korkeudessa kasvavista metsistä. Laji viettää päivät nukkuen puiden oksilla ja on yöaktiivinen. Se saalistaa vaanimalla puiden oksilla ja syöksyy yllättäen saaliinsa kimppuun. Isopökkelökehrääjän ravintoa ovat pääasiassa lentävät hyönteiset, mutta se voi syödä myös pieniä lepakoita. Isopökkelökehrääjän pesimäkausi on kostealla kaudella, jonka ajankohta vaihtelee Keski- ja Etelä-Amerikassa. Pesä sijaitsee korkealla puussa kolossa tai oksanhaarukassa. Pesä on risuista rakennettu litteähkö alusta. Naaras munii tyypillisesti yhden valkoisen ja tummapilkullisen munan. Sekä koiras- että naarasisopökkelökehrääjät hautovat munia ja ruokkivat poikasia.[2][3][4][5]

Lähteet

  1. BirdLife International: Nyctibius grandis IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. 2012. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 31.3.2014. (englanniksi)
  2. a b D. T. Holyoak: Nightjars and their allies: the Caprimulgiformes, s. 192–198. Oxford University Press, 2001. ISBN 0-19-854987-3. Kirja Googlen teoshaussa (viitattu 10.11.2013). (englanniksi)
  3. a b Steve N. G. Howell, Sophie Webb: A guide to the birds of Mexico and northern Central America, s. 382. Oxford University Press, 1995. ISBN 978-0198540120. Kirja Googlen teoshaussa (viitattu 10.11.2013). (englanniksi)
  4. a b Steven L. Hilty, Rodolphe Meyer de Schauensee: Birds of Venezuela, s. 369. Princeton University Press, 2003. ISBN 978-0691092508. Kirja Googlen teoshaussa (viitattu 10.11.2013). (englanniksi)
  5. a b Grant Slusher: Nyctibius grandis Animal Diversity Web. University of Michigen Museum of Zoology. Viitattu 10.11.2013. (englanniksi)
Tämä lintuihin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Isopökkelökehrääjä: Brief Summary ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Isopökkelökehrääjä (Nyctibius grandis) on pökkelökehrääjiin kuuluva lintulaji. Sitä tavataan laajalta alueelta Keski- ja Etelä-Amerikasta.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Grand Ibijau ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Nyctibius grandis

Le grand ibijau (Nyctibius grandis) est une espèce d'oiseaux de la famille des Nyctibiidae. Cette espèce est la plus grande parmi les Ibijau et la plus grande espèce appartenant à l'ordre des Caprimulgiformes.

C'est une espèce d'oiseaux nocturnes qui chassent surtout de grands insectes et de petits vertébrés.

Sa caractéristique la plus connue est sans doute son cri ressemblant à un grognement ou à un gémissement qui peut être entendu tout au long de la nuit.

Description

Le Grand Ibijau a une grande tête comparée au reste de son corps. Ses yeux sont aussi volumineux avec l'iris pouvant varier de couleur entre brun et jaune selon les individus. Cet oiseau est également reconnaissable à son bec qui est court, très large et en grande partie recouvert de plumes.

Il a une couleur de fond de la partie supérieure grise ou brun-chamois mélangée avec du blanc en quantité variable, barrée légèrement ou intensément, et marbrée de gris, fauve ou brun fuligineux. La couverture des ailes extérieures est noir suie lignée de marron. Les primaires et les secondaires sont noires, barrée indifféremment de gris foncé, avec les plumes extérieures marquées fortement de blanc à blanc grisâtre. La queue est barrée lourdement de blanc et noir sombre, tachetée de chamois et de gris foncé. La gorge et l'avant-cou vont du chamois pâle à cannelle avec de fines rayures brisées et des points noir suie. La poitrine et les côtés sont un mélange de brun-chamois, chamois ou blanc terne, marbrés de brun et noir sombre tandis que l'abdomen est plus blanc. Une peu visible bande noire sombre traverse la poitrine. Le dessous de la couverture caudale est blanc, avec un peu de brun foncé. Le dessous des ailes est ardoise noirâtre barré de blanc.

Distribution géographique

 src=
Distribution géographique du Grand Ibijau

Cette espèce vit en Amérique tropicale. Leur répartition géographique part du sud du Mexique jusqu'en Bolivie ou au Brésil en passant par le nord du Guatemala.

Habitat

 src=
Grand Ibijau (Nyctibius grandis)

Le Grand Ibijau vit en général dans des forêts humides ou semi humides. Il fréquente les lisières ainsi que les clairières des forêts denses de plaine.

Comportement

Durant la journée, il est possible d'apercevoir ces oiseaux nicher dans de grands arbres, souvent à plus de 12 mètres de hauteur. Il est cependant difficile de les repérer car leur plumage leur offre un excellent camouflage parmi les branches des arbres. De nuit, ils chassent en se positionnant sur des branchages plus proches du sol. Il se nourrit essentiellement d'insectes. Lorsqu'une proie est vue, le Grand Ibijau se lance sur cette dernière et une fois attrapée, l'oiseau retournera pratiquement tout le temps sur la même branche depuis laquelle il s'est élancé.

La période typique de reproduction du Grand Ibijau va de février à aout mais en raison de sa large distribution géographique, il est possible de rencontrer des oiseaux en recherche de partenaire durant pratiquement toute l'année.

Dans son habitat naturel, le Grand Ibijau adulte n'a aucun prédateur, cependant il restera près de son nid durant la journée pour protéger ses œufs qui sont parfois mangés par des singes.

Sous-espèces

Nyctibius grandis guatemalensis, considérée auparavant comme une sous-espèce est désormais traitée comme monotypique (Cleere 1998).

Annexes

Références taxinomiques

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Grand Ibijau: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Nyctibius grandis

Le grand ibijau (Nyctibius grandis) est une espèce d'oiseaux de la famille des Nyctibiidae. Cette espèce est la plus grande parmi les Ibijau et la plus grande espèce appartenant à l'ordre des Caprimulgiformes.

C'est une espèce d'oiseaux nocturnes qui chassent surtout de grands insectes et de petits vertébrés.

Sa caractéristique la plus connue est sans doute son cri ressemblant à un grognement ou à un gémissement qui peut être entendu tout au long de la nuit.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Vale reuzennachtzwaluw ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

Vogels

De vale reuzennachtzwaluw (Nyctibius grandis) is een vogel uit de familie Nyctibiidae (reuzennachtzwaluwen).

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor van zuidelijk Mexico tot noordelijk Bolivia, Paraguay en zuidoostelijk Brazilië en telt 2 ondersoorten:

  • Nyctibius grandis guatemalensis: zuidelijk Mexico en Guatemala.
  • Nyctibius grandis grandis: van Nicaragua tot Panama en via Zuid-Amerika tot centraal Bolivia en zuidelijk Brazilië.

Externe link

Bronnen, noten en/of referenties
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Vale reuzennachtzwaluw: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

De vale reuzennachtzwaluw (Nyctibius grandis) is een vogel uit de familie Nyctibiidae (reuzennachtzwaluwen).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Nocolot wielki ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Nocolot wielki (Nyctibius grandis)[3] – gatunek ptaka z rodziny nocolotów (Nyctibiidae), występujący Ameryce Środkowej i tropikalnej części Ameryki Południowej.

Występują dwa podgatunki[4]:

  • Nyctibius grandis grandis (Gmelin, 1789)
  • Nyctibius grandis guatemalensis (Land & Schultz, 1963)

Przypisy

  1. Nyctibius grandis, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Nyctibius grandis. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
  3. Grand Ibijau (Nyctibius grandis) (fr.). avibase.bsc-eoc.org. [dostęp 2014-02-05].
  4. Nyctibius grandis (ang.). www.catalogueoflife.org. [dostęp 2014-02-05].
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Nocolot wielki: Brief Summary ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL

Nocolot wielki (Nyctibius grandis) – gatunek ptaka z rodziny nocolotów (Nyctibiidae), występujący Ameryce Środkowej i tropikalnej części Ameryki Południowej.

Występują dwa podgatunki:

Nyctibius grandis grandis (Gmelin, 1789) Nyctibius grandis guatemalensis (Land & Schultz, 1963)
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Nyctibius grandis ( Português )

fornecido por wikipedia PT

O urutau-grande[2] (nome científico: Nyctibius grandis), também chamado genericamente de chora-lua, ibijaú-guaçu, jurutau, mãe-da-lua, manda-lua, preguiça e urutago,[3] é uma ave da família dos nictibiídeos (Nyctibiidae).[1] Sua característica mais conhecida é o gemido único que emite durante a noite.[4]

Etimologia

'Urutau, jurutau e urutago derivam do tupi uruta'gwi, que tem o mesmo sentido definido do português. Foi registrado em 1857 como urutáo, em 1876 como urutaú e em 1876 como urutauí.[5] Na forma jurutau, foi registrado em 1911 como jurutauhy;[6] e na forma urutago foi registrado em 1594 como urutagui.[7] Por sua vez, ibijaú-guaçu, derivou do tupi ïmbïya'u ("aquele que come terra"), segundo Antenor Nascentes)[8] e gwa'su ("grande").[9] Ibijaú foi registrado em 1587 como ubujaú.[8]

Distribuição e habitat

A distribuição do urutau-grande vai do sul do México até o nordeste da Guatemala e através da maior parte da América Central até a América do Sul, chegando até o sudeste do Brasil e Bolívia.[10][11] Em geral, se localiza em habitats florestais úmidos e semi-úmidos. Embora esta espécie esteja amplamente espalhada geograficamente, comparando duas subespécies, há pouca ou nenhuma variação em sua aparência, como tamanho ou plumagem.[4] Ao longo do dia normalmente se encontra empoleirado ou em ninhos, situados geralmente acima de 12 metros acima do nível do solo dentro de grandes árvores. Os galhos que escolhe para pousar geralmente têm cerca de 20 a 30 centímetros de diâmetro. À noite, pode ir para poleiros mais baixos, como 1,5 metro acima do solo, de onde caça.[12]

Comportamento

Este predador noturno geralmente é visto empoleirado acima do solo enquanto forrageia, falcoando quando a presa é avistada. Após o salto, quase sempre retorna ao seu poleiro anterior. Normalmente, durante o dia, pousa ereto em tocos de árvore, e passa despercebido pois se assemelha a parte do toco; esta é uma camuflagem, não apenas pela coloração, mas pelo cenário. Pode ser localizado à noite pelo reflexo da luz de seus olhos, pois fica na vertical em um poste, poleiro ou tronco de árvore em ângulo.[13]

Reprodução

A reprodução foi registrada como ocorrendo tipicamente de fevereiro a agosto, mas, dependendo da região, aves reprodutoras podem ser encontradas quase o ano todo.[14] O ninho se encontra em alguma depressão de galho de árvore grosso,[15] pelo menos 10 metros acima do solo, com um único ovo branco (levemente manchado) medindo cerca de 5,2 × 3.8 centímetros (2 × 1,5 pegada). Poucos detalhes são conhecidos sobre o comportamento das ninhadas, mas cerca de um mês se passa antes que a prole seja vista sozinha no ninho. Um pintinho de poucos dias pesava 220 gramas em uma observação. Após cerca de cinco semanas, o filhote é uma versão de dois terços do adulto, mas com uma, com plumagem mais pálida, cauda mais curta e bico menor com menos cerdas rictais. O período de desenvolvimento deve ser de pelo menos dois meses. Após este período de tempo, a prole não retorna ao local do ninho.[12]

Embora o urutau-grande adulto provavelmente tenha poucos predadores naturais, a predação de ovos, filhotes implumes ou emplumados aparentemente não é incomum. Os adultos ficam perto do ninho durante todo o dia e contam com a camuflagem para proteger seus filhotes. Os predadores de ninhos de urutau-grande na Costa Rica incluem macacos como Alouatta palliata e Ateles geoffroyi, assim como iraras (Eira barbara) e falcões-relógio (Micrastur semitorquatus).[16]

Alimentação

Suas presas consistem principalmente de grandes insetos voadores, especialmente grandes besouros, esperanças (tetigoniídeos) e insetos da ordem dos ortópteros (incluindo grilos e gafanhotos). Morcegos e pássaros também são capturados ocasionalmente. O urutau-grande aproveita a noite e sua camuflagem natural, parando em um poleiro exposto para esperar até que alguma presa voe, momento no qual se lança em direção à presa, retornando ao galho com ela. Muitas vezes, as aves desta espécie usam o mesmo poleiro de caça por várias noites.[17]

Estado de conservação

Devido à sua grande variedade, o urutau-grande é visto como uma espécie de menor preocupação na Lista Vermelha da União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN / IUCN).[1] Em 2005, foi classificado como vulnerável na Lista de espécies ameaçadas de extinção do Estado do Espírito Santo;[18] em 2014, como em perigo na Lista de espécies de flora e de fauna de extinção do estado de São Paulo;[19] e em 2018, como pouco preocupante na Lista Vermelha do Livro Vermelho da Fauna Brasileira Ameaçada de Extinção do Instituto Chico Mendes de Conservação da Biodiversidade (ICMBio).[20][21]

A população na área rural do Brasil ocasionalmente usa o urutau-grande como fonte de alimento, mas tal hábito é infrequente, pois não oferece muita carne e é difícil de localizar. Nessas áreas, acredita-se que suas penas tenham poderes para fornecer castidade, então eles são caçados por suas partes do corpo, que são usadas para realizar cerimônias. Acredita-se também que partes de seu corpo afastam a sedução. Os urutaus-grandes temem a maioria dos humanos.[4]

Referências

  1. a b c d BirdLife International (2020). Nyctibius grandis (em inglês). IUCN 2020. Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas da IUCN de 2020 Versão e.T22689636A163599353. doi:10.2305/IUCN.UK.2020-3.RLTS.T22689636A163599353.en Página visitada em 28 de outubro de 2021.
  2. Paixão, Paulo (Verão de 2021). «Os Nomes Portugueses das Aves de Todo o Mundo» (PDF) 2.ª ed. A Folha — Boletim da língua portuguesa nas instituições europeias. p. 108. ISSN 1830-7809. Consultado em 13 de janeiro de 2022. Cópia arquivada (PDF) em 23 de abril de 2022
  3. «Urutau». Michaelis. Consultado em 26 de abril de 2022
  4. a b c Adams, Kimberly. «Great Potoo - Nyctibius grandis». Neotropical Birds - Laboratório Cornell de Ornitologia. Consultado em 26 de abril de 2022. Cópia arquivada em 22 de dezembro de 2015
  5. Grande Dicionário Houaiss, verbete urutau
  6. Grande Dicionário Houaiss, verbete jurutau
  7. Grande Dicionário Houaiss, verbete urutago
  8. a b Grande Dicionário Houaiss, verbete ibijaú
  9. Grande Dicionário Houaiss, verbete -açu
  10. Grzmek, B (2002). Hutchins, M.; Jackson, J.; Bock, W., eds. Grzmek's Animal Life Encyclopedia. Birds I-IV, Vol. 9 2.ª ed. Farmington Hills, Michigão: Thomson-Gal. p. 395–400
  11. Rangel-Salazar, Luis J.; Vega-Rivera, Humberto J. (1989). «Two New Records of Birds for Southern Mexico». Condor. 91 (1): 214–215. JSTOR 1368168. doi:10.2307/1368168
  12. a b Haverschmidt, F. (1948). «Observations on Nyctibius grandis in Surinam». Auk. 65: 30–33
  13. Vanderwerf, E. (1989). «Observations on the nesting of the great Great Potoo (Nyctibius grandis) in central Venezuela» (PDF). The Condor. 91: 214–215
  14. Por exemplo. um ninho assistido na Estação de Biodiversidade de Tiputini, Equador, no final de dezembro de 1999. Cf. Cisneros-Heredia, Diego F (2006). «Notes on breeding, behaviour and distribution of some birds in Ecuador». Bull. B.O.C. 126 (2): 153–164
  15. E.g. Ceiba sp.; Cf. Cisneros-Heredia, 2006
  16. Young, B.; Zook, J. (1999). «Nesting of four poorly-known bird species on the Caribbean slope of Costa Rica» (PDF). The Wilson Bulletin. 111: 124-128
  17. Cohn-Haft, M. (1999). «Family Nyctibiidae (Potoos). Pages 288-301». In: del Hoyo, J.; Elliot, A.; Sargatal, J. Handbook of the birds of the world. 5 - Barn-owls to Hummingbirds. Barcelona: Lynx Edicions
  18. «Espécies ameaçadas de extinção no Espírito Santo». Instituto de Meio Ambiente e Recursos Hídricos (IEMA), Governo do Estado do Espírito Santo. Consultado em 12 de abril de 2022
  19. Bressan, Paulo Magalhães; Kierulff, Maria Cecília Martins; Sugleda, Angélica Midori (2009). Fauna Ameaçada de Extinção no Estado de São Paulo - Vertebrados (PDF). São Paulo: Governo do Estado de São Paulo, Secretaria de Infraestrutura e Meio Ambiente do Estado de São Paulo (SIMA - SP), Fundação Parque Zoológico de São Paulo. Consultado em 2 de maio de 2022. Cópia arquivada (PDF) em 25 de janeiro de 2022
  20. «Livro Vermelho da Fauna Brasileira Ameaçada de Extinção» (PDF). Brasília: Instituto Chico Mendes de Conservação da Biodiversidade (ICMBio), Ministério do Meio Ambiente. 2018. Consultado em 3 de maio de 2022. Cópia arquivada (PDF) em 3 de maio de 2018
  21. «Nyctibius grandis (Gmelin, 1907)». Sistema de Informação sobre a Biodiversidade Brasileira (SIBBr). Consultado em 26 de abril de 2022
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Nyctibius grandis: Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT

O urutau-grande (nome científico: Nyctibius grandis), também chamado genericamente de chora-lua, ibijaú-guaçu, jurutau, mãe-da-lua, manda-lua, preguiça e urutago, é uma ave da família dos nictibiídeos (Nyctibiidae). Sua característica mais conhecida é o gemido único que emite durante a noite.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Större poto ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Större poto[2] (Nyctibius grandis) är en fågel i familjen potoer inom ordningen skärrfåglar.[3] Fågeln förekommer från allra sydligaste Mexiko till norra Bolivia, Paraguay och sydöstra Brasilien.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]

Noter

  1. ^ [a b] Birdlife International 2012 Nyctibius grandis Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
  2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2016) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2016-02-10
  3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11

Externa länkar

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Större poto: Brief Summary ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Större poto (Nyctibius grandis) är en fågel i familjen potoer inom ordningen skärrfåglar. Fågeln förekommer från allra sydligaste Mexiko till norra Bolivia, Paraguay och sydöstra Brasilien. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.

Läte

 src=

Uppstoppat specimen

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Nyctibius grandis ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Nyctibius grandis là một loài chim trong họ Nyctibiidae.[1]

Chú thích

  1. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.

Tham khảo


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến chim này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Nyctibius grandis: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Nyctibius grandis là một loài chim trong họ Nyctibiidae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Исполинский козодой ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию
Царство: Животные
Подцарство: Эуметазои
Без ранга: Вторичноротые
Подтип: Позвоночные
Инфратип: Челюстноротые
Надкласс: Четвероногие
Класс: Птицы
Подкласс: Настоящие птицы
Инфракласс: Новонёбные
Семейство: Исполинские козодои (Nyctibiidae Bonaparte, 1853)
Вид: Исполинский козодой
Международное научное название

Nyctibius grandis Gmelin, 1789

Охранный статус Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 555525NCBI 48427EOL 1178203

Исполинский козодой[1], или исполинский лесной козодой[2] (лат. Nyctibius grandis), — вид южноамериканских птиц из отряда козодоеобразных.

Внешний вид и строение

Крупная южноамериканская птица (до 55 см в длину), напоминающая общим видом европейских козодоев. Видимая часть клюва, представляющего главный признак рода, очень мала, но ротовая щель очень широка и доходит до уха. Ширина клюва превосходит его длину; вершина его изогнута в виде крючка; надклювье снабжено с каждой стороны одним большим, тупым зубцом; большая часть поверхности клюва оперена. По характеру окраски исполинский козодой напоминает настоящих козодоев: верхняя сторона испещрена темно-коричневыми волнистыми полосками по белесоватому полю; нижняя сторона тела — ржаво-коричневая с тёмными штрихами и пятнами; рулевые и маховые перья с тёмными поперечными полосами.

Распространение и среда обитания

Обитает в тропических лесах Южной Америки.

Образ жизни и питание

Исполинский козодой — ночная птица; день проводит, неподвижно сидя на высоком дереве, обыкновенно прижавшись к какому-нибудь толстому горизонтальному суку около обломанного конца его. Питается насекомыми.

Примечания

  1. Галушин В. М., Дроздов Н. Н., Ильичев В. Д. и др. Фауна Мира: Птицы: Справочник / под ред. В. Д. Ильичева. — М.: Агропромиздат, 1991. — С. 175. — 311 с. — ISBN 5-10-001229-3.
  2. Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общ. ред. акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 146. — 2030 экз.ISBN 5-200-00643-0.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

Исполинский козодой: Brief Summary ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию

Исполинский козодой, или исполинский лесной козодой (лат. Nyctibius grandis), — вид южноамериканских птиц из отряда козодоеобразных.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии