Vocalizations in great potoos take place mostly at night and are assumed to be a way of communicating territorial boundaries to other great potoos. The repertoire of vocalizations includes a deeper, frog-like "baaaao" and an eerier "whoap". Between the two different calls the "whoap" occurs more often, and has been heard from both birds that are perched and in flight. In rare instances clicking noises have been heard, but their purpose is unknown.
Communication Channels: acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Currently great potoos are not of primary conservation concern. They inhabit a broad geographic region and are capable of long distance dispersal. It is suspected that the population has been drastically decreased with the reduction in forest area associated with slash and burn farming, but remaining populations are estimated to be large.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
There are no adverse effects of great potoos on humans.
Great potoos are of no real economic importance to humans, although they play an important role in their native ecosystems.
Great potoos are a predatory species that prey on larger flying invertebrates and in some cases vertebrates, like smaller birds or bats.
Great potoos are carnivores that hunt nocturnal, flying prey items in the air at night, most frequently large insects and sometimes bats. They usually find a lower perch to fly from and then return to the perch to consume the prey item.
Animal Foods: mammals; insects
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates, Insectivore )
Great potoos are neotropical birds found throughout Central America from as far north as southern Mexico to as far south as Bolivia.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Great potoos live primarily in forests and rainforests but have also been found in forest edge habitat and on and around farmlands. During they day they are usually found either perched or nesting at least 12 m above ground level in larger trees, usually on branches that are approximately 20 to 30 cm in diameter. At night they may move to lower perches, as low as 1.5 m above the ground, from which they hunt.
Range elevation: 35 to 2900 m.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest ; rainforest
Other Habitat Features: agricultural
Because of the elusive nature of great potoos, little is known about their longevity and life span. The only documented mortalities were of unknown causes and in one instance a person had shot an adult from a tree.
Great potoos have relatively large heads in relation to their bodies. They have large eyes with a light brown to yellow iris and beaks that are short but broad, giving them a very large gape. In comparison to other Caprimulgiformes, the facial bristles are diminished to non-existent. They have elliptical wings with an elongate tail that aides in steering during noiseless landings on tree branches. The plumage is white to grayish with marbled black and burgundy tones. Tail coloration matches that of the body, with the exception of the 8 or 9 white bars that extend laterally across it.
Range mass: 360 to 650 g.
Range length: 480 to 600 mm.
Range wingspan: 700 to 804 mm.
Average wingspan: 734.8 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry ; polymorphic
Sexual Dimorphism: sexes alike
Great potoos are relatively large birds with highly cryptic coloration. During the day great potoos remain relatively motionless, and upon disturbance completely freeze in increase vigilance. The known predators of great potoos include monkeys (Cebus, Ateles geoffroyi, and Alouatta palliata), tayras (Eira barbara), and collared forest falcons (Micrastur semitorquatus). Parents are present at the nest during the day and use their cryptic coloration to camouflage the nesting hole.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Great potoos are monogamous breeders with no dimorphism between the sexes. In fact, the sexes are so similar that time budgeting at the nest per sex has not been determined.
Mating System: monogamous
Nesting season in great potoos has been observed from June through August in Venezuela and November in Surinam (these are each the approximate wet seasons for those areas). Only one egg is laid per clutch, and little is known of the incubation period. Great potoos do not build nests, rather nests are simply deeper notches in larger branches of their roosting trees. Hatching in great potoos has not been well documented but only one parent is present at the nest per incubation. Weight at hatching is also questionable with the youngest observed nestling mortality weighing 220g. Time to fledging has been determined to be 55 days after hatching. Chicks develop quickly with body feathers appearing through down feathers approximately two weeks after hatching. Five weeks after hatching chicks are almost 2/3 the length of the parents. Chicks begin leaving the nest and investigating the nesting branch one month after hatching. After a month and a half adults no longer return during the day to tend to young. Instead the only interactions between parent and offspring are after dark, which probably includes feeding behavior. At just under two months offspring have usually left the nest without returning to roost during the day.
Breeding interval: Great potoos produce one egg per year, usually during the rainy season.
Breeding season: Breeding season occurs during the rainy season which varies by region in South America.
Average eggs per season: 1.
Average fledging age: 55 days.
Range time to independence: 1.5 to 2 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Both male and female great potoos incubate eggs at the nest during the day. During incubation it has been noted that at no point were both parents simultaneously at or around the nest. After the eggs have hatched both parents hunt at night and return to the nest to provision young with prey items. Provisioning continues until offspring have fully fledged and permanently leave the nest.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Cuando se asusta adquiere la postura de "palo" con la cabeza vertical y los ojos cerrados como ranuras. Su coloración cafezusca, similar al fuste o ramas de un árbol, les sirve como un camuflaje protector, para pasar desapercibida.
Son solitarios.
Distribucion General: Se encuentra desde Guatemala hasta el este de Perú, parte central de Bolivia y el sureste de Brasil.
ADULTOS: en general son ante claro pasando a blanco en el abdómen; con un barreteado y un vermiculado negro y café anteado de forma leve e irregular tanto en la región superior como en la inferior. Con manchas negras a través del pecho; las alas y la cola tienen un barreteado negro y ante y moteado canela y grisáceo. El iris es entre café oscuro y castaño; el pico es negruzco; las patas son verdoso claro.
JUVENILES: son más blanco en general, con las marcas negras reducidas.
Nyctibius grandis,[2] tamién conocíu como urutaú grande, ye una especie d'ave caprimulxiforme perteneciente a la familia Nyctibiidae,[3] que vive nel neotrópicu.[1]
Tien un llargor de 48 a 60 cm, siendo un pocu más grande qu'un cuervu. El so plumaxe ye de color café entemecíu de gris claru hasta blancu. La so cola y les sos nales son relativamente llargues, lo que dexa estremala de les curuxes.[4]
La so área de distribución inclúi Méxicu, América Central (Guatemala, Belice, Hondures, Nicaragua, Costa Rica) y Suramérica,Colombia, Venezuela, Surinam,Guayana francesa, Guyana, Brasil, Paraguái, Ecuador, Perú y Bolivia).[1]
Habita principalmente nel monte húmedu tropical de tierres baxes.[1]
Ye una ave solitaria y nocherniega que suel posase sobre cañes estenes percima del dosel, d'onde se llanza p'atrapar grandes inseutos nel vuelu, como poliyes y escarabayos, y pequeños esperteyos.[4]
Hai 2 subespecies reconocíes, incluyendo la subespecie nominal:[3]
Nyctibius grandis, tamién conocíu como urutaú grande, ye una especie d'ave caprimulxiforme perteneciente a la familia Nyctibiidae, que vive nel neotrópicu.
Nyctibius grandis és un ocell de la família dels nictíbids (Nyctibiidae) que habita la selva humida i altres zones boscoses de l'est de Guatemala i d'Hondures, Nicaragua, Costa Rica, Panamà, nord i est de Colòmbia, Veneçuela, Guaiana, est d'Equador i de Perú, nord de Bolívia i oest, est i sud-est de Brasil.
Nyctibius grandis és un ocell de la família dels nictíbids (Nyctibiidae) que habita la selva humida i altres zones boscoses de l'est de Guatemala i d'Hondures, Nicaragua, Costa Rica, Panamà, nord i est de Colòmbia, Veneçuela, Guaiana, est d'Equador i de Perú, nord de Bolívia i oest, est i sud-est de Brasil.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Potŵ mawr (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: potwaid mawrion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Nyctibius grandis; yr enw Saesneg arno yw Great potoo. Mae'n perthyn i deulu'r Potwaid (Lladin: Nyctibiidae) sydd yn urdd y Caprimulgiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn N. grandis, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Mae'r potŵ mawr yn perthyn i deulu'r Potwaid (Lladin: Nyctibiidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Potŵ adeinwyn Nyctibius leucopterus Potŵ coch Nyctibius bracteatus Potŵ cyffredin Nyctibius griseus Potŵ cynffonhir Nyctibius aethereus Potŵ mawr Nyctibius grandis Potŵ mynydd Nyctibius maculosusAderyn a rhywogaeth o adar yw Potŵ mawr (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: potwaid mawrion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Nyctibius grandis; yr enw Saesneg arno yw Great potoo. Mae'n perthyn i deulu'r Potwaid (Lladin: Nyctibiidae) sydd yn urdd y Caprimulgiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn N. grandis, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Der Riesentagschläfer (Nyctibius grandis) ist eine Vogelart aus der Gattung der Tagschläfer. Die nachtaktive Art ist in weiten Teilen Südamerikas verbreitet und wurde erstmals im Jahr 1789 durch den deutschen Naturforscher Johann Friedrich Gmelin wissenschaftlich beschrieben.
Der Riesentagschläfer ist mit einer Größe von etwa 48 bis 60 cm bei einer Flügelspannweite von circa 70 bis 80 cm der größte Vertreter seiner Gattung. Das Gewicht der Tiere variiert zwischen 360 und 650 g[1], weibliche Exemplare sind tendenziell etwas größer und schwerer als ihre männlichen Artgenossen, ein weitergehender Sexualdimorphismus besteht hingegen nicht. Riesentagschläfer besitzen einen langgestreckten Körper mit einem langen Schwanz, kräftigen Hals sowie einem großen, rundlich geformten Kopf. Besonders auffällig sind die an eine nachtaktive Lebensweise angepassten, dunkelbraunen bis fast schwarzen Augen und der breite Schnabel der Tiere. Das Gefieder der adulten Vögel zeigt die für Tagschläfer charakteristische grau-braun-gesprenkelte Färbung, mit der die Tiere auf den Bäumen, auf denen sie während des Tages ruhen, perfekt getarnt sind. Lediglich an den Schwanzfedern finden sich eine Reihe weißer Balken. Juvenile Exemplare sind tendenziell heller gefärbt, besonders auffällig sind eine Reihe weißer Flecken an Brust, Rücken, Seiten und Kopf.[2]
Riesentagschläfer sind ausschließlich nachtaktiv, den Tag verbringen sie fast bewegungslos auf den Ästen großer Bäume. Hierbei richten sie sich mit zu Schlitzen verengten Augen und aufgerichteter Haube entlang des Astes aus, was sie zusammen mit ihrem grau-braunen Gefieder wie einen abgebrochenen Stumpf wirken lässt. Bei Gefahr wird der Körper mit einer schnellen Bewegung gestreckt, die Augen vollständig geschlossen und die Haube angelegt, um so noch mehr wie ein Teil des Geästs auszusehen. Die Tiere führen eine überwiegend solitäre Lebensweise, ein ausgeprägtes Territorialverhalten ist jedoch nicht bekannt. In ihrem gesamten Verbreitungsgebiet gilt die Art als Standvogel.[3]
Die Nahrung der Vögel besteht vorwiegend aus Insekten wie Käfern, Heuschrecken und Laubheuschrecken, gelegentlich werden jedoch auch kleine Fledermäuse erbeutet und gefressen. Während der nächtlichen Jagd wartet der Riesentagschläfer auf einer exponierten Sitzwarte auf einem Ast in unmittelbarer Nähe des Ruheortes auf vorbeikommende Beute. Wurde diese erspäht, starten die Vögel mit einer schnellen Bewegung und schlagen das Beutetier im Flug, bevor sie zur Nahrungsaufnahme zu ihrem Ast zurückkehren. Dieselbe Sitzwarte wird sehr häufig in mehreren aufeinanderfolgenden Nächten aufgesucht.[4]
Der Riesentagschläfer ist für seine markanten Lautäußerungen bekannt, die er sowohl im Flug als auch am Ruheplatz ausstößt. Die häufigste Lautäußerung wird als lautes, abfallendes baaaao oder buaaaa beschrieben, das den Rufen von Fröschen oder auch dem Würgen eines Menschen ähneln soll. Weitere, seltener gehörte Rufe klingen wie whoap, oorrr oder oorroo, wobei die letzten beiden Geräusche denen von Eulen ähneln sollen. Zwischen den einzelnen Rufen lassen die Tiere häufig einige Zeit vergehen.[5]
Die Brutzeit kann innerhalb des Verbreitungsgebiets stark variieren. So gibt es Berichte über Brutvorgänge in Guyana im Februar, in Kolumbien im März und im April, in Venezuela im Juni und August sowie in Suriname im November. Als Grund hierfür wird eine Orientierung an der Regenzeit angenommen, deren Einsetzen in Südamerika je nach Region sehr unterschiedlich sein kann.[1]
Das Nest wird in der Regel weit oben im Geäst hoher Bäume errichtet; die Konstruktion ist wenig aufwendig, in der Regel wird einfach eine natürliche Spalte in einem Ast verwendet. Nach der Auswahl des Nistplatzes legt das Weibchen ein einzelnes, im Schnitt 52 × 38 mm großes Ei. Dieses zeigt eine weiße Grundfärbung mit dunkelbraunen, grauen und hell-lilanen Flecken. Der Jungvogel wird nach dem Schlüpfen mindestens 55 Tage lang im Nest versorgt, bevor er flügge wird und dieses verlässt. Nach etwa 14 Tagen beginnen juvenile Vögel, bei Gefahr das Tarnverhalten der Eltern zu imitieren. Die Art ist monogam, ob sich jedoch auch beide Altvögel an der Brutpflege beteiligen, ist unklar, da die Geschlechter visuell nicht zu unterscheiden sind und sich beide Eltern im Falle einer gemeinsamen Aufzucht nicht gleichzeitig am Nest aufhalten.[6]
Der Riesentagschläfer bewohnt feuchte, immergrüne Wälder und kann vor allem in der Nähe von Wasserläufen und Seen sowie an den Übergängen zu offenerem Terrain angetroffen werden. Er bevorzugt generell tiefer liegende Gebiete, die maximale geografische Höhe, in der er vorkommt, liegt bei unter 1000 m. Sein Verbreitungsgebiet erstreckt sich über weite Teile des nördlichen Südamerikas und reicht im Norden entlang der Ostküste Zentralamerikas bis in das südöstlichste Mexiko. Eine isolierte Population existiert außerdem im Südosten Brasiliens.[7]
Die IUCN stuft den Riesentagschläfer vor allem auf Grund seines großen Verbreitungsgebiets als nicht gefährdet (Status least concern) ein, berichtet jedoch von einem allgemein abnehmenden Populationstrend. Die Organisation geht mit Stand 2016 von mindestens 500.000 und höchstens 5.000.000 wild lebenden Individuen aus.[8] Den Federn der Vögel wird in Teilen Brasiliens die Kraft zugeschrieben, den Träger zur Einhaltung der Keuschheit bewegen zu können, weswegen die Vögel zur Verwendung bei entsprechenden Zeremonien bejagt werden. Des Weiteren stellen Riesentagschläfer auch in sehr begrenztem Umfang einen Teil der Ernährung von Brasiliens Landbevölkerung dar.[9] Zu den natürlichen Fressfeinden gehören neben einigen Affenarten (Ungehaubte Kapuziner, Geoffroy-Klammeraffen, Mantelbrüllaffen) auch Tayras und Graurücken-Waldfalken.[1]
Johann Friedrich Gmelin beschrieb den Riesentagschläfer im Jahr 1789 als Caprimulgus grandis und stellte ihn damit zunächst zu den Ziegenmelkern.[10]
Die Art gilt zurzeit als monotypisch.[11] 1963 schlugen die beiden Forscher Hugh C. Land und William L. Schult einen Teil der nördlichen Population als Unterart N. g. guatemalensis vor, da diese über einen längeren Schwanz und länger gestreckte Flügel sowie eine leicht abweichende Farbgebung als andere Vertreter der Art verfüge. Der Vorschlag fand jedoch keine offizielle Anerkennung.[12]
Der Riesentagschläfer (Nyctibius grandis) ist eine Vogelart aus der Gattung der Tagschläfer. Die nachtaktive Art ist in weiten Teilen Südamerikas verbreitet und wurde erstmals im Jahr 1789 durch den deutschen Naturforscher Johann Friedrich Gmelin wissenschaftlich beschrieben.
The great potoo or grand potoo (Nyctibius grandis) is the largest potoo species and is widely distributed in Central and South America.
Much like owls, this species is nocturnal. It preys on large insects and small vertebrates, which it captures in sallies from high perches.
Possibly its most well known characteristic is its unique moaning growl that the great potoo vocalizes throughout the night, creating an unsettling atmosphere in the Neotropics with its nocturnal sounds.[2]
The great potoo was formally described in 1789 by the German naturalist Johann Friedrich Gmelin in his revised and expanded edition of Carl Linnaeus's Systema Naturae. He placed it with all the nightjar like species in the genus Caprimulgus and coined the binomial name Caprimulgus grandis.[3] The great potoo is now one of the seven potoos placed in the genus Nyctibius that was introduced in 1816 by the French ornithologist Louis Jean Pierre Vieillot.[4][5] The genus name is from Ancient Greek nuktibios meaning "night-living", from nux "night" and bios "life".[6] The species is monotypic: no subspecies are recognised.[5]
The great potoo has a large head in relation to its body. The eyes are also very large with a brown to yellow iris and has a short but broad beak. Their wings are elliptical in shape and the tail is elongated. The feather colors vary with white, gray, black, and burgundy. The tail colors match with that of the rest of the body with the exception of white bars that can be seen going across the tail laterally. (see references below)
They range from southern Mexico through northeastern Guatemala and through most of Central America down through South America as far as southeastern Brazil and Bolivia.[7]
In general the great potoo are distributed from humid to semi-humid forested habitats. While this species is widely spreadout geographically there is little to no variation in their appearance such as size or plumage.[2] The great potoo is found mostly in dense lowland forest, forest edges and clearings. It may also range into foothills (up to about 1,500 m elevation), second-growth, open woodlands (including plantations) and is sometimes seen around meadows, but they always require trees-etc., for their camouflaged imitative perch.
In the day they are normally found perching or nesting usually higher than 12 meters above ground level within big trees. The branches they choose to perch usually are nearly 20 to 30 centimeters in diameter. At night time, they may go to lower perches 1.5 meters above the ground, from which they hunt.[8]
This nocturnal predator is usually seen perched high above the ground while foraging, hawking when prey is spotted. After the pounce, the potoo almost always returns to its previous perch. Normally, during the day it perches upright on a tree stump, and is overlooked because it resembles part of the stump; this is a camouflage, not just by coloration, but a camouflage by the setting. The Great Potoo can be located at night by the reflection of light from its eyes as it sits vertical on a post, roost, or angled-tree trunk.[9] Great potoos are shy and solitary creatures.
Breeding has been recorded as typically February to August, but depending on the portion of this bird's range breeding birds can be met with almost year-round.[10] The nest is a slight depression on a thick tree branch,[11] at least 10 m (33 ft) above ground, with a single white (slightly spotted) egg measuring about 5.2 cm × 3.8 cm (2.0 in × 1.5 in). Few details are known of the brooding behavior, but about a month elapses before the offspring is seen alone at the nest. A chick of a few days old weighed 220 g (7.8 oz).[8] After about 5 weeks the nestling is a two-thirds version of the adult, but with a lighter build, paler plumage, shorter tail, and smaller bill with less rictal bristles. The fledging period must be at least 2 months. After this time span, the offspring do not return to the nest site.[8]
Although the adult potoo likely has few natural predators, predation of eggs, nestlings and fledging is apparently not uncommon. Adults stay near the nest throughout the day and rely upon camouflage to protect their offspring. Predators, while not confirmed, of great potoo nests in Costa Rica have included monkeys such as mantled howlers, Geoffroy's spider monkeys and white-headed capuchins as well as tayras and collared forest falcons.[12]
Their prey consists mostly of large flying insects, especially large beetles, katydids and Orthoptera (including crickets and grasshoppers). Bats and birds are taken occasionally as well. The great potoo takes advantage of the night and its natural camouflage by sitting on an exposed perch to wait until some prey flies by, at which point it darts out towards the prey and returns to the branch with it. Very often birds of this species will use the same hunting perch nightly.[13]
Due to its large range, the great potoo is seen as a species of least concern, according to the International Union for Conservation of Nature (IUCN). The great potoo is normally described as "uncommon", but occurs frequently in areas of less disturbed forests and is often found to be rare along the edges of its range. The clearing of forest is the only conservation threat known to this bird.
The local people in the rural area of Brazil sometimes use potoo as a minor food source, as they do not offer much meat and are hard to locate. In these areas, their feathers are believed to have powers to provide chastity, so they are hunted down for their body parts, which are used to perform ceremonies. It is also believed that parts of their body ward off seduction. Potoos fear most locals due to being hunted.[2]
The great potoo or grand potoo (Nyctibius grandis) is the largest potoo species and is widely distributed in Central and South America.
Much like owls, this species is nocturnal. It preys on large insects and small vertebrates, which it captures in sallies from high perches.
Possibly its most well known characteristic is its unique moaning growl that the great potoo vocalizes throughout the night, creating an unsettling atmosphere in the Neotropics with its nocturnal sounds.
El nictibio grande (Nyctibius grandis),[2] también conocido como urutaú grande, es una especie de ave caprimulgiforme perteneciente a la familia Nyctibiidae,[3] que vive en el neotrópico.[1]
Tiene una longitud de 48 a 60 cm, siendo un poco más grande que un cuervo. Su plumaje es de color café entremezclado de gris claro hasta blanco. Su cola y sus alas son relativamente largas, lo que permite distinguirla de las lechuzas.[4]
Su área de distribución incluye México, América Central (Guatemala, Belice, El Salvador, Honduras, Nicaragua, Costa Rica, Panamá) y Sudamérica (Colombia, Venezuela, Surinam, Guyana francesa, Guyana, Brasil, el noreste de Argentina, Paraguay, Ecuador, Perú y Bolivia)
Habita principalmente en el bosque húmedo tropical de tierras bajas.[1]
Es un ave solitaria y nocturna que suele posarse sobre ramas despejadas por encima del dosel, de donde se lanza para atrapar grandes insectos en el vuelo, como polillas y escarabajos, y pequeños murciélagos.[4]
Hay 2 subespecies reconocidas, incluyendo la subespecie nominal:[3]
El nictibio grande (Nyctibius grandis), también conocido como urutaú grande, es una especie de ave caprimulgiforme perteneciente a la familia Nyctibiidae, que vive en el neotrópico.
Nyctibius grandis Nyctibius generoko animalia da. Hegaztien barruko Nyctibiidae familian sailkatua dago.
Nyctibius grandis Nyctibius generoko animalia da. Hegaztien barruko Nyctibiidae familian sailkatua dago.
Isopökkelökehrääjä (Nyctibius grandis) on pökkelökehrääjiin kuuluva lintulaji. Sitä tavataan laajalta alueelta Keski- ja Etelä-Amerikasta.
Isopökkelökehrääjä on suurikokoisin kehrääjälinnuista ja voi kasvaa 48–60 cm pitkäksi. Ruumiinrakenteeltaan laji on suuripäinen ja pitkäpyrstöinen. Alalajin N. g. guatemalensis pyrstö ja siivet ovat pidemmät kuin nimialalajilla. Isopökkelökehrääjä on väritykseltään kauttaaltaan vaaleanharmaa mustin viiruin ja kuvioinnein. Vatsassa on valkoista. N. g. guatemalensis -alalaji on selästään ruskeampi kuin N. g. grandis. Linnun silmät ovat suuret ja väriltään ruskeat tai oranssit.[2][3][4][5]
Isopökkelökehrääjää tavataan Meksikon eteläosista Boliviaan ja Brasiliaan asti ulottuvalta alueelta. Sen elinympäristöä ovat sademetsät ja metsät tyypillisesti alankomailla, mutta sitä on tavattu aina 2 900 metrin korkeudessa kasvavista metsistä. Laji viettää päivät nukkuen puiden oksilla ja on yöaktiivinen. Se saalistaa vaanimalla puiden oksilla ja syöksyy yllättäen saaliinsa kimppuun. Isopökkelökehrääjän ravintoa ovat pääasiassa lentävät hyönteiset, mutta se voi syödä myös pieniä lepakoita. Isopökkelökehrääjän pesimäkausi on kostealla kaudella, jonka ajankohta vaihtelee Keski- ja Etelä-Amerikassa. Pesä sijaitsee korkealla puussa kolossa tai oksanhaarukassa. Pesä on risuista rakennettu litteähkö alusta. Naaras munii tyypillisesti yhden valkoisen ja tummapilkullisen munan. Sekä koiras- että naarasisopökkelökehrääjät hautovat munia ja ruokkivat poikasia.[2][3][4][5]
Isopökkelökehrääjä (Nyctibius grandis) on pökkelökehrääjiin kuuluva lintulaji. Sitä tavataan laajalta alueelta Keski- ja Etelä-Amerikasta.
Nyctibius grandis
Le grand ibijau (Nyctibius grandis) est une espèce d'oiseaux de la famille des Nyctibiidae. Cette espèce est la plus grande parmi les Ibijau et la plus grande espèce appartenant à l'ordre des Caprimulgiformes.
C'est une espèce d'oiseaux nocturnes qui chassent surtout de grands insectes et de petits vertébrés.
Sa caractéristique la plus connue est sans doute son cri ressemblant à un grognement ou à un gémissement qui peut être entendu tout au long de la nuit.
Le Grand Ibijau a une grande tête comparée au reste de son corps. Ses yeux sont aussi volumineux avec l'iris pouvant varier de couleur entre brun et jaune selon les individus. Cet oiseau est également reconnaissable à son bec qui est court, très large et en grande partie recouvert de plumes.
Il a une couleur de fond de la partie supérieure grise ou brun-chamois mélangée avec du blanc en quantité variable, barrée légèrement ou intensément, et marbrée de gris, fauve ou brun fuligineux. La couverture des ailes extérieures est noir suie lignée de marron. Les primaires et les secondaires sont noires, barrée indifféremment de gris foncé, avec les plumes extérieures marquées fortement de blanc à blanc grisâtre. La queue est barrée lourdement de blanc et noir sombre, tachetée de chamois et de gris foncé. La gorge et l'avant-cou vont du chamois pâle à cannelle avec de fines rayures brisées et des points noir suie. La poitrine et les côtés sont un mélange de brun-chamois, chamois ou blanc terne, marbrés de brun et noir sombre tandis que l'abdomen est plus blanc. Une peu visible bande noire sombre traverse la poitrine. Le dessous de la couverture caudale est blanc, avec un peu de brun foncé. Le dessous des ailes est ardoise noirâtre barré de blanc.
Cette espèce vit en Amérique tropicale. Leur répartition géographique part du sud du Mexique jusqu'en Bolivie ou au Brésil en passant par le nord du Guatemala.
Le Grand Ibijau vit en général dans des forêts humides ou semi humides. Il fréquente les lisières ainsi que les clairières des forêts denses de plaine.
Durant la journée, il est possible d'apercevoir ces oiseaux nicher dans de grands arbres, souvent à plus de 12 mètres de hauteur. Il est cependant difficile de les repérer car leur plumage leur offre un excellent camouflage parmi les branches des arbres. De nuit, ils chassent en se positionnant sur des branchages plus proches du sol. Il se nourrit essentiellement d'insectes. Lorsqu'une proie est vue, le Grand Ibijau se lance sur cette dernière et une fois attrapée, l'oiseau retournera pratiquement tout le temps sur la même branche depuis laquelle il s'est élancé.
La période typique de reproduction du Grand Ibijau va de février à aout mais en raison de sa large distribution géographique, il est possible de rencontrer des oiseaux en recherche de partenaire durant pratiquement toute l'année.
Dans son habitat naturel, le Grand Ibijau adulte n'a aucun prédateur, cependant il restera près de son nid durant la journée pour protéger ses œufs qui sont parfois mangés par des singes.
Nyctibius grandis guatemalensis, considérée auparavant comme une sous-espèce est désormais traitée comme monotypique (Cleere 1998).
Nyctibius grandis
Le grand ibijau (Nyctibius grandis) est une espèce d'oiseaux de la famille des Nyctibiidae. Cette espèce est la plus grande parmi les Ibijau et la plus grande espèce appartenant à l'ordre des Caprimulgiformes.
C'est une espèce d'oiseaux nocturnes qui chassent surtout de grands insectes et de petits vertébrés.
Sa caractéristique la plus connue est sans doute son cri ressemblant à un grognement ou à un gémissement qui peut être entendu tout au long de la nuit.
De vale reuzennachtzwaluw (Nyctibius grandis) is een vogel uit de familie Nyctibiidae (reuzennachtzwaluwen).
Deze soort komt voor van zuidelijk Mexico tot noordelijk Bolivia, Paraguay en zuidoostelijk Brazilië en telt 2 ondersoorten:
De vale reuzennachtzwaluw (Nyctibius grandis) is een vogel uit de familie Nyctibiidae (reuzennachtzwaluwen).
Nocolot wielki (Nyctibius grandis)[3] – gatunek ptaka z rodziny nocolotów (Nyctibiidae), występujący Ameryce Środkowej i tropikalnej części Ameryki Południowej.
Występują dwa podgatunki[4]:
Nocolot wielki (Nyctibius grandis) – gatunek ptaka z rodziny nocolotów (Nyctibiidae), występujący Ameryce Środkowej i tropikalnej części Ameryki Południowej.
Występują dwa podgatunki:
Nyctibius grandis grandis (Gmelin, 1789) Nyctibius grandis guatemalensis (Land & Schultz, 1963)O urutau-grande[2] (nome científico: Nyctibius grandis), também chamado genericamente de chora-lua, ibijaú-guaçu, jurutau, mãe-da-lua, manda-lua, preguiça e urutago,[3] é uma ave da família dos nictibiídeos (Nyctibiidae).[1] Sua característica mais conhecida é o gemido único que emite durante a noite.[4]
'Urutau, jurutau e urutago derivam do tupi uruta'gwi, que tem o mesmo sentido definido do português. Foi registrado em 1857 como urutáo, em 1876 como urutaú e em 1876 como urutauí.[5] Na forma jurutau, foi registrado em 1911 como jurutauhy;[6] e na forma urutago foi registrado em 1594 como urutagui.[7] Por sua vez, ibijaú-guaçu, derivou do tupi ïmbïya'u ("aquele que come terra"), segundo Antenor Nascentes)[8] e gwa'su ("grande").[9] Ibijaú foi registrado em 1587 como ubujaú.[8]
A distribuição do urutau-grande vai do sul do México até o nordeste da Guatemala e através da maior parte da América Central até a América do Sul, chegando até o sudeste do Brasil e Bolívia.[10][11] Em geral, se localiza em habitats florestais úmidos e semi-úmidos. Embora esta espécie esteja amplamente espalhada geograficamente, comparando duas subespécies, há pouca ou nenhuma variação em sua aparência, como tamanho ou plumagem.[4] Ao longo do dia normalmente se encontra empoleirado ou em ninhos, situados geralmente acima de 12 metros acima do nível do solo dentro de grandes árvores. Os galhos que escolhe para pousar geralmente têm cerca de 20 a 30 centímetros de diâmetro. À noite, pode ir para poleiros mais baixos, como 1,5 metro acima do solo, de onde caça.[12]
Este predador noturno geralmente é visto empoleirado acima do solo enquanto forrageia, falcoando quando a presa é avistada. Após o salto, quase sempre retorna ao seu poleiro anterior. Normalmente, durante o dia, pousa ereto em tocos de árvore, e passa despercebido pois se assemelha a parte do toco; esta é uma camuflagem, não apenas pela coloração, mas pelo cenário. Pode ser localizado à noite pelo reflexo da luz de seus olhos, pois fica na vertical em um poste, poleiro ou tronco de árvore em ângulo.[13]
A reprodução foi registrada como ocorrendo tipicamente de fevereiro a agosto, mas, dependendo da região, aves reprodutoras podem ser encontradas quase o ano todo.[14] O ninho se encontra em alguma depressão de galho de árvore grosso,[15] pelo menos 10 metros acima do solo, com um único ovo branco (levemente manchado) medindo cerca de 5,2 × 3.8 centímetros (2 × 1,5 pegada). Poucos detalhes são conhecidos sobre o comportamento das ninhadas, mas cerca de um mês se passa antes que a prole seja vista sozinha no ninho. Um pintinho de poucos dias pesava 220 gramas em uma observação. Após cerca de cinco semanas, o filhote é uma versão de dois terços do adulto, mas com uma, com plumagem mais pálida, cauda mais curta e bico menor com menos cerdas rictais. O período de desenvolvimento deve ser de pelo menos dois meses. Após este período de tempo, a prole não retorna ao local do ninho.[12]
Embora o urutau-grande adulto provavelmente tenha poucos predadores naturais, a predação de ovos, filhotes implumes ou emplumados aparentemente não é incomum. Os adultos ficam perto do ninho durante todo o dia e contam com a camuflagem para proteger seus filhotes. Os predadores de ninhos de urutau-grande na Costa Rica incluem macacos como Alouatta palliata e Ateles geoffroyi, assim como iraras (Eira barbara) e falcões-relógio (Micrastur semitorquatus).[16]
Suas presas consistem principalmente de grandes insetos voadores, especialmente grandes besouros, esperanças (tetigoniídeos) e insetos da ordem dos ortópteros (incluindo grilos e gafanhotos). Morcegos e pássaros também são capturados ocasionalmente. O urutau-grande aproveita a noite e sua camuflagem natural, parando em um poleiro exposto para esperar até que alguma presa voe, momento no qual se lança em direção à presa, retornando ao galho com ela. Muitas vezes, as aves desta espécie usam o mesmo poleiro de caça por várias noites.[17]
Devido à sua grande variedade, o urutau-grande é visto como uma espécie de menor preocupação na Lista Vermelha da União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN / IUCN).[1] Em 2005, foi classificado como vulnerável na Lista de espécies ameaçadas de extinção do Estado do Espírito Santo;[18] em 2014, como em perigo na Lista de espécies de flora e de fauna de extinção do estado de São Paulo;[19] e em 2018, como pouco preocupante na Lista Vermelha do Livro Vermelho da Fauna Brasileira Ameaçada de Extinção do Instituto Chico Mendes de Conservação da Biodiversidade (ICMBio).[20][21]
A população na área rural do Brasil ocasionalmente usa o urutau-grande como fonte de alimento, mas tal hábito é infrequente, pois não oferece muita carne e é difícil de localizar. Nessas áreas, acredita-se que suas penas tenham poderes para fornecer castidade, então eles são caçados por suas partes do corpo, que são usadas para realizar cerimônias. Acredita-se também que partes de seu corpo afastam a sedução. Os urutaus-grandes temem a maioria dos humanos.[4]
O urutau-grande (nome científico: Nyctibius grandis), também chamado genericamente de chora-lua, ibijaú-guaçu, jurutau, mãe-da-lua, manda-lua, preguiça e urutago, é uma ave da família dos nictibiídeos (Nyctibiidae). Sua característica mais conhecida é o gemido único que emite durante a noite.
Större poto[2] (Nyctibius grandis) är en fågel i familjen potoer inom ordningen skärrfåglar.[3] Fågeln förekommer från allra sydligaste Mexiko till norra Bolivia, Paraguay och sydöstra Brasilien.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Läte
Större poto (Nyctibius grandis) är en fågel i familjen potoer inom ordningen skärrfåglar. Fågeln förekommer från allra sydligaste Mexiko till norra Bolivia, Paraguay och sydöstra Brasilien. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Läte
Uppstoppat specimen
Nyctibius grandis là một loài chim trong họ Nyctibiidae.[1]
Nyctibius grandis là một loài chim trong họ Nyctibiidae.
Nyctibius grandis Gmelin, 1789
Охранный статусИсполинский козодой[1], или исполинский лесной козодой[2] (лат. Nyctibius grandis), — вид южноамериканских птиц из отряда козодоеобразных.
Крупная южноамериканская птица (до 55 см в длину), напоминающая общим видом европейских козодоев. Видимая часть клюва, представляющего главный признак рода, очень мала, но ротовая щель очень широка и доходит до уха. Ширина клюва превосходит его длину; вершина его изогнута в виде крючка; надклювье снабжено с каждой стороны одним большим, тупым зубцом; большая часть поверхности клюва оперена. По характеру окраски исполинский козодой напоминает настоящих козодоев: верхняя сторона испещрена темно-коричневыми волнистыми полосками по белесоватому полю; нижняя сторона тела — ржаво-коричневая с тёмными штрихами и пятнами; рулевые и маховые перья с тёмными поперечными полосами.
Обитает в тропических лесах Южной Америки.
Исполинский козодой — ночная птица; день проводит, неподвижно сидя на высоком дереве, обыкновенно прижавшись к какому-нибудь толстому горизонтальному суку около обломанного конца его. Питается насекомыми.
Исполинский козодой, или исполинский лесной козодой (лат. Nyctibius grandis), — вид южноамериканских птиц из отряда козодоеобразных.