Pilherodius pileatus ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Ardeidae[1][2] qu'habita les selves suramericanes dende Venezuela hasta'l nordés arxentín.
Tien un tamañu similar al de la garza nana. Los adultos miden unos 60 cm. Les sos mexelles y picu son de color azul vivu, y la so cabeza queda afatada por dos llargues plumes que cuelguen sobre'l so llombu. Vuela pocu y pesca a la chisba pececillos.
Un interés d'esta especie ye que les sos críes tienen el mesmu plumaxe que los sos padres, daqué únicu ente los ardeidos.
Pilherodius pileatus ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Ardeidae qu'habita les selves suramericanes dende Venezuela hasta'l nordés arxentín.
El martinet becblau (Pilherodius pileatus) és el nom científic d'un ocell de la família dels ardèids (Ardeidae), única espècie del gènere Pilherodius. Habita rius i estanys a prop de zones amb arbres o terres de conreu de la zona neotropical, des de Panamà cap al sud, a través de Colòmbia, Veneçuela, Guaiana i Brasil, fins a l'est d'Equador, Perú i Bolívia i el nord de Paraguai.
El martinet becblau (Pilherodius pileatus) és el nom científic d'un ocell de la família dels ardèids (Ardeidae), única espècie del gènere Pilherodius. Habita rius i estanys a prop de zones amb arbres o terres de conreu de la zona neotropical, des de Panamà cap al sud, a través de Colòmbia, Veneçuela, Guaiana i Brasil, fins a l'est d'Equador, Perú i Bolívia i el nord de Paraguai.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr capanog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod capanog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pilherodias pileatus; yr enw Saesneg arno yw Capped heron. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. pileatus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Mae'r crëyr capanog yn perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn bwn bach Ixobrychus exilis Aderyn bwn cefn rhesog Ixobrychus involucris Aderyn bwn du Ixobrychus flavicollis Aderyn bwn lleiaf Ixobrychus minutus Aderyn bwn melynllwyd Ixobrychus cinnamomeus Aderyn bwn Schrenk Ixobrychus eurhythmus Aderyn bwn Tsieina Ixobrychus sinensis Butorides striata Butorides striata Coraderyn bwn Ixobrychus sturmii Crëyr gwyrdd Butorides virescens Crëyr rhesog cochlyd Tigrisoma lineatum Crëyr rhesog gyddf-foel Tigrisoma mexicanum Crëyr rhesog tywyll Tigrisoma fasciatumAderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr capanog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod capanog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pilherodias pileatus; yr enw Saesneg arno yw Capped heron. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. pileatus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Der Kappenreiher (Pilherodius pileatus) ist eine Vogelart aus der Familie der Reiher.
Der Kappenreiher erreicht eine Körperlänge von etwa 60 cm und eine Flügelspannweite von ungefähr einem Meter. Sein Gewicht beträgt 400 bis 450 Gramm. Sein Gefieder ist fast vollkommen weiß gefärbt, nur auf dem Oberkopf befindet sich eine schwarze Kappe. Am Hinterkopf weist er lange weiße Schmuckfedern auf. Sein unbefiedertes Gesicht ist bläulich gefärbt und auch der lange, schlanke Schnabel ist am Ansatz bläulich, wird zur Spitze hin jedoch zunehmend hornfarben bis gelblich. Seine für einen Reiher eher kurzen Beine sind von grauer Farbe. Die Geschlechter ähneln sich äußerlich, jedoch werden Männchen etwas größer als Weibchen.
Seine Heimat sind die tropischen und subtropischen Regionen Amerikas. Er kommt hauptsächlich in Mittelamerika von Mexiko bis Panama, aber auch im nördlichen zentralen Südamerika vor. Dort wohnt er meist in Sumpfgebieten oder Mangroven mit ausgedehnten Flachwasserbereichen, aber auch entlang von Flussläufen oder flachen Seen mit angrenzenden Feuchtwiesen. Obwohl er meist am Süßwasser anzutreffen ist, werden durchaus auch Brackwasser-Biotope besiedelt. Bisweilen sind sie auch auf Reisfeldern anzutreffen.
Kappenreiher sind überwiegend dämmerungsaktiv. Sie gehen meist in den Abend- und Morgenstunden in Flachwasser oder auf Feuchtwiesen auf die Jagd nach kleinen Fischen, Amphibien, Insekten, Würmern und Schnecken. Dabei sind sie meist einzelgängerisch unterwegs. Ihre Paarungszeit beginnt in den größten Teilen des Verbreitungsgebiets im März oder April, in südlichen Verbreitungsgebieten jedoch später. Während der Paarungszeit kommt es seitens des Männchens zu kunstvollen Balzflügen, bei denen es seine Flügel spreizt und seinen Hals in die Höhe reckt. Sie errichten ihre Nester aus Zweigen und Schilf in Bäumen in Wassernähe. Dort legt das Weibchen zwei bis drei Eier, die von beiden Elternteilen abwechselnd über einen Zeitraum von etwa 25 Tagen bebrütet werden. Während dieser Zeit sind die Männchen überaus territorial und verteidigen den Brutplatz gegenüber Artgenossen und Feinden. Die Jungvögel werden von beiden Altvögeln etwa sieben Wochen lang mit Nahrung versorgt, ehe sie das Nest verlassen.
The capped heron (Pilherodius pileatus) is a water bird endemic to the neotropics, inhabiting rainforest from the center of Panama to the south of Brazil.[2] It is the only species of the genus Pilherodius, and one of the least known of the heron family, Ardeidae. It is superficially similar to the group of the night herons, but is active during daytime or at twilight.[3]
The capped heron was described by the French polymath Georges-Louis Leclerc, Comte de Buffon in 1780 in his Histoire Naturelle des Oiseaux from a specimen collected in Cayenne, French Guiana.[4] The bird was also illustrated in a hand-coloured plate engraved by François-Nicolas Martinet in the Planches Enluminées D'Histoire Naturelle which was produced under the supervision of Edme-Louis Daubenton to accompany Buffon's text.[5] Neither the plate caption nor Buffon's description included a scientific name but in 1783 the Dutch naturalist Pieter Boddaert coined the binomial name Ardea pileata in his catalogue of the Planches Enluminées.[6] The capped heron is now the only species placed in the genus Pilherodius that was erected by the German naturalist Ludwig Reichenbach in 1853.[7][8] The genus name combines the Ancient Greek πιλος pilos "cap" and ερωδιος erōdios meaning "heron".[9] The specific epithet pileatus is Latin for "capped".[10]
There is little known about the relationship of P. pileatus with the other species of the family Ardeidae, because of its lack of inclusion in genetic studies.[11][12][13] With the little information available it is believed that its closest living relative is the whistling heron (Syrigma sibilatrix).[3]
This species is very distinct from other herons, being the only one with a blue beak and face, and a black crown. The belly, chest, and neck are covered with yellowish-white or light-cream feathers. The wings and back are covered with white feathers. Three to four white long feathers extend from the black crown.[2][14][15][16] No sexual dimorphism in color or brightness has been noted.[17]
The body length of an adult varies between 510 and 590 mm, the wing chords between 263 and 280 mm, the tail between 95 and 103 mm, and the tarsus between 92 and 99 mm.[14] The weight of an adult varies between 444 and 632 g.[18]
The juveniles are very similar to the adults. They only differ in body length and that the white feathers are slightly grey.[2]
The capped heron is endemic to the neotropics and almost exclusive to rainforest.[19] It is present in Bolivia, Brazil, Colombia, Ecuador, French Guiana, Panama, Paraguay, Peru,[20] Suriname, and Venezuela.[21] It inhabits low lands up to 900 m above sea level,[19] though in Venezuela it is only found below 500 m,[22] and in Ecuador below 400 m.[23] Although there are no migrations registered to this species and it is believed that is sedentary, there may be seasonal movements in Darien, Panama.[17][24]
The capped heron normally inhabits swamps and ditches in wet grasslands or rainforests. Sometimes it can venture into deeper ponds and rivers. They prefer to forage on the shore or in floating vegetation,[25] but have also been observed in trenches of coffee plantations and flooded rice fields.[26]
Capped herons hunt mainly for fish, but also aquatic insects and larvae, tadpoles, and frogs.[17] Fish taken as prey tend to be between 1 and 5 cm long. The insects are hunted in the nearby vegetation along the river or pond, and the fish in the shallow waters.
In a typical hunting sequence the heron will stand erectly searching for potential prey; after locating it they will crouch slowly and extend their neck; finally they will introduce their beak into the water at a great speed to catch the prey. The frequency of success observed is 23%. They can also use the same sequence while walking in the shallows. They usually walk slowly, covering the same area repeatedly pausing for a few seconds, then slowly moving one foot to take a new step.[25] There are reports of individuals doing aerial hunting,[18] peaking, gleaning, foot paddling, dipping, swimming feeding, and bill-vibrating.[25]
Capped herons move frequently between feeding sites, sometimes flying up to 100m. They may be crepuscular,[2] but have been observed foraging during broad daylight, unlike the night-herons.[27] They usually hunt solitarily.[28]
Capped herons are strongly territorial; the same bird may be seen at a foraging site for weeks at a time.[29] One capped heron was seen chasing another away from a foraging site, until the other bird settled high in a tree.[27]
The capped heron is normally solitary, although there are cases where they have been found in couples or groups.[28] Birds may be seen with other species such as snowy egrets (Egretta thula) and scarlet ibis (Eudocimus ruber), however other studies have found that they avoid large mixed-species flocks, appearing in fewer than 1% of 145 observed feeding aggregations.[25][28] Capped herons appear to be submissive to great egrets (Ardea alba), but dominant to snowy egrets (Egretta thula) and striated herons (Butorides striatus).[25]
There is very little known about the reproduction of this species.[14][24] Captive breeding in Miami, USA indicates that a female may lay 2-4 dull white eggs, incubation lasts 26–27 days, and that the chick has white down.[30] However, these captive individuals failed to have any young survive, possibly due to a deficient diet or abnormal behavior in the adults. Based on birds with a similar biology, it is likely that they maintain family groups and care for young even after the young have reached the fledgling stage. There may be a two-cycle breeding pattern, with northern and southern populations breeding at different times of the year.[16]
This species has an extremely large range, and hence does not approach the thresholds for a Vulnerable rating under the range-size criterion. The population size has not been quantified, and the trend is not known, but it is not believed to approach the thresholds for Vulnerable under the population size or trend criteria. For these reasons the species is evaluated as Least Concern.[21] Nevertheless, it occurs in very low densities and is considered "rare" in Ecuador, Colombia, Venezuela, and Panama.[2][22][23][31]
The capped heron appears to be adaptable and may be expanding its use of man-made habitats.[16] People have found some individuals in pools along the Transamazonian Highway Brasil.[32] However, given that it is mainly a riverine forest species, the loss of this habitat due to logging and conversion of forest to pasture might pose long-term threats.[17]
The capped heron (Pilherodius pileatus) is a water bird endemic to the neotropics, inhabiting rainforest from the center of Panama to the south of Brazil. It is the only species of the genus Pilherodius, and one of the least known of the heron family, Ardeidae. It is superficially similar to the group of the night herons, but is active during daytime or at twilight.
La Kronardeo (Pilherodius pileatus) estas specio de ardeo de la familio de Ardeedoj. Ĝi estas en la monotipa genro Pilherodius.
Ĝi troviĝas en tropika kaj subtropika Sudameriko el suda Meksiko kaj Panamo suden ĝis nordoriento de Argentino kaj nome en Bolivio, Brazilo, Kolombio, Ekvadoro, Gujanoj, Panamo, norda Paragvajo, Peruo, kaj Venezuelo. Forestas el Andoj el Ekvadoro suden kaj el suda Brazilo suden.
Ties natura habitato estas arbaraj aŭ ĝangalaj riveroj, marĉoj, kaj nesalakvaj lagoj.
Ĝi havas similan grandon al tiu de la Sundevala ardeo. Plenkreskuloj estas ĉirkaŭ 60 cm longaj kun enverguro de ĉirkaŭ 1 m. Ili pezas 400 ĝis 450 g. La longa kaj pintakra beko (iom griz nuanca) kaj ĉefe la bridoj kaj ĝis ĉirkaŭokulaj nudaj (senplumaj) haŭtaĵoj estas tre markate helbluaj, dum ties plumaro estas tute blanka (kun iom da sulfurflava nuanco ekzemple bruste kaj kape) escepte tre kontraste nigran kronon ĝis okulalteco el kiu ormane pendas du longaj blankaj plumoj al ties supra dorso. La nigra kontrasta krono estas tialo kaj por la komuna nomo kaj por la latina scienca nomo; multaj aliaj ardeoj havas rimarkindajn kronojn, sed tiu ĉi krome havas tiun markon en la sienca nomo, pro kio taŭgas ties traduko al Esperanto. La kruroj estas grizflavecaj. La irisoj estas helflavaj.
Kurioze ĉe tiu specioe estas ke la idoj havas saman plumaron kiel ties gepatroj, io unika inter la ardeedoj.
Tiu specio malmulte flugas kaj fiŝkaptas gvate malgrandajn fiŝetojn, sed ankaŭ amfibiojn (ranoj), reptiliojn (lacertoj), akvajn insektojn, vermojn, krabojn, malgrandajn mamulojn, birdidojn kaj helikojn.
La reprodukta sezono ekas marte aŭ aprile. La ino demetas 2 aŭ 3 ovojn. Kovado daŭras ĉirkaŭ 25 tagojn.
La Kronardeo (Pilherodius pileatus) estas specio de ardeo de la familio de Ardeedoj. Ĝi estas en la monotipa genro Pilherodius.
La garza pileada,[3] garza capirotada o garcilla peinada[4] (Pilherodius pileatus) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae.[5] Es endémica del neotrópico y habita en las selvas amazónicas desde el centro de Panamá hasta el sur de Brasil.[6] Es la única especie perteneciente al género Phaethon y una de las menos conocidas de la familia Ardeidae. Es superficialmente parecida al grupo de las garzas nocturnas, pero esta es diurma o crepuscular.[7]
Es una especie inconfundible al ser la única garza con pico y cara de color azul y una corona negra. El vientre, el pecho y el cuello son de color blanco amarillento o crema claro. El plumaje de las alas y la espalda es de color blanco. Entre cuatro y cinco plumas blancas se extieden de su corona hacia atrás, lo que le ha dado a la especie el nombre de garza peinada.[6][8][9][10] No existe mayor dimorfismo sexual en cuanto a coloración.[11] La longitud corporal de un adulto varía entre 510 y 590 mm. Su cuerda máxima varía entre 263 y 280 mm, su cola entre 95 y 103 mm, su pico desde la base entre 76 y 93 mm, y el tarso entre 92 y 99 mm.[8] Su peso corporal varía entre 444 y 632 g.[12] Los juveniles son muy parecidos a los adultos, solo que de menor tamaño y el blanco de su plumaje es un poco más grisáceo.[6]
No se conoce mucho sobre la relación de P. pileatus con los otros pertenecientes de la familia Ardeidae debido a que no se la ha tomado en cuenta en los análisis genéticos.[13][14][15] Mediante lo poco que se sabe se cree que la especie más cercana viviente es la garza chiflona (Syrigma sibilatrix).[7]
Es una especie endémica del neotrópico y casi exclusiva de la amazonía.[16] Se distribuye en Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador, Guayana Francesa, Panamá, Paraguay, Perú, Suriname y Venezuela.[5] Habita en tierras bajas hasta los 900 m.[16] En Venezuela solo se encuentran hasta los 500 m de elevación,[17] y en Ecuador hasta los 400 m.[18] Aunque no se han registrado migraciones, y se cree que es una especie residente, se sospecha movimiento estacional en Darien, Panamá.[19][20]
La garza pileada habita principalmente pantanos y pequeños arroyos en praderas y bosques húmedos, aunque en ocasiones puede aventurarse a ríos y a estanques más profundos. Se alimentan en la orilla de cuerpos de agua o en la vegetación flotante.[21] También han sido observadas en fosas de plantaciones de café y en campos inundados de arroz.[22]
La garza pileada se alimenta normalmente de peces, pero también puede cazar larvas e insectos acuáticos, ranas y renacuajos.[20] Los peces que son parte de su dieta tienden a medir entre 1 y 5 cm. Los insectos suelen ser cazados entre la vegetación que rodea el cuerpo de agua. Para cazar normalmente se mantiene firme observado las posibles presas. Al momento de encontrar una presa la garza pileada se agacha y extiende su cuello. Finalmente introduce al agua su pico con gran velocidad para atrapar a la presa. Tienen una frecuencia de éxito del 23%. También pueden realizar la misma secuencia de caza pero caminando a lo largo del cuerpo de agua, en vez de paradas. Durante este método de caza caminan lentamente realizando paradas, durante unos segundos.[21] Existen reportes de individuos realizando otros tipos de caza como aérea,[12] picoteos, chapoteo con los pies o nadando, aunque estas no son muy comunes.[21] Normalmente se mueven entre distintos cuerpos de agua cazando en cada uno de estos. Se cree que la especie prefiere cazar durante el crepúsculo,[6] pero igual existen registros de esta cazando durante el día.[23] La caza la realizan de forma solitaria.[24]
Se cree que son altamente territoriales y que cada individuo posee sus zonas de caza. Una vez localizada la zona de casa de un individuo se lo puede observar ir a cazar durante semanas.[25] Existe un registro de un individuo persiguiendo a otro de forma agresiva hasta que este se alejara del cuerpo de agua y se posará en una rama en la parte alta de un árbol.[23]
La garza pileada se halla normalmente de forma solitaria, aunque existen casos en que se las puede observar en parejas o hasta grupos de cuatro individuos.[24] En cuanto a su relación con otras especies se la ha encontrado junto a otras garzas o garcetas como la garceta nívea (Egretta thula), el corocoro rojo (Eudocimus ruber), la garza blanca (Ardea alba) y la garcita azulada (Butorides striatus).[24][21] Se cree que la garza pileada es dominante sobre la garceta nívea y la garcita azulada, y submisa ante la garza blanca.[21]
No se conoce mucho sobre la reproducción de esta especie. Se cree que la especie pone dos huevos y que fabrica sus nidos en ramas de árboles bajos.[8][19] Mediante observaciones realizadas a individuos en cautiverio de Miami se estimó que ponen entre 2 y 4 huevos, y estos son incubados entre 26 y 27 días.[19][26] Sin embargo ninguna cría len cautiverio logró sobrevivir. Esto puede ser debido a la dieta o los comportamientos anormales de los padres.[27]
La especie se encuentra clasificada en la categoría de preocupación menor (LC) por la organización BirdLife International. La garza pileada no entra en la categoría de vulnerable (VU) por su gran extensión que no cumple los criterios (extensión de ocurrencia hábitat, o tamaño poblaciónal y reducido número de locaciones o severa fragmentación). No se conoce la tendencia de la población, pero se cree que no está disminuyendo lo suficientemente rápido como para entrar en el criterio de tendencia de población de la categoría vulnerable (>30% de disminución de la población en los últimos 30 años o en las últimas tres generaciones). Tampoco se conoce el tamaño de la población pero no se cree que entra bajo este críterio de la categoría (10% por los siguientes 10 años o 3 generaciones).[5] Sin embargo, esta especie ocurre en densidades poblacionales bajas y es considerada como “rara” en Ecuador, Colombia, Venezuela y Panamá.[6][17][18][28]
Actualmente parece que no existen amenazas graves hacia esta especie, ya que se adapta bien a las construcciones creadas por el humano.[10] Se ha encontrado que han empezado a habitar algunas piscinas a los lados de la Rodovia Transamazônica en Brasil.[29] Sin embargo puede que en el futuro les afecte la contaminación de los cuerpos de agua de donde se alimentan y la tala de bosques para siembra de pastizales.[11]
La garza pileada, garza capirotada o garcilla peinada (Pilherodius pileatus) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae. Es endémica del neotrópico y habita en las selvas amazónicas desde el centro de Panamá hasta el sur de Brasil. Es la única especie perteneciente al género Phaethon y una de las menos conocidas de la familia Ardeidae. Es superficialmente parecida al grupo de las garzas nocturnas, pero esta es diurma o crepuscular.
Pilherodius pileatus Pilherodius generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.
Pilherodius pileatus Pilherodius generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.
Pilherodius pileatus
Le Héron coiffé, anciennement Bihoreau blanc (Pilherodius pileatus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Ardeidae, l'unique représentante du genre Pilherodius.
Il fréquente les rivières, marécages et lacs d'eau douce des savanes (les llanos au Venezuela) ou des forêts pluviales tropicales de montagne[1].
Son aire s'étend à travers la moitié nord de l'Amérique du Sud.
Cet oiseau se nourrit de proies aquatiques tels que petits poissons, insectes aquatiques et leurs larves, grenouilles et têtards[1] .
Le protonyme de cette espèce est Ardea pileata, donné par Boddaert en 1783. Ardea était le nom de genre donné aux hérons par Linné, et le terme pileatus signifie "coiffé d'un bonnet" en référence à son apparence.
Le nom de genre de Pilherodius, utilisé par Reichenbach en 1853, est issu de la contraction de pileatus et de herodio, du grec ancien ερωδιός, "héron".
L'espèce a ensuite été classée chez les Bihoreaux et appelé Nycticorax pileatus. Toutefois, comme il ne s'alimente pas la nuit, et que le plumage des jeunes n'est pas différent de celui des adultes, à la différence des Bihoreaux, il a ensuite été replacé chez les Ardeinae[1].
Pilherodius pileatus
Le Héron coiffé, anciennement Bihoreau blanc (Pilherodius pileatus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Ardeidae, l'unique représentante du genre Pilherodius.
L'airone dal cappuccio (Pilherodius pileatus (Boddaert, 1783)) è un uccello appartenente alla famiglia degli Ardeidi. È l'unica specie nota del genere Pilherodius .[2]
Questo airone presenta un aspetto molto particolare e inconfondibile, che lo distingue da tutti i membri della sua famiglia: possiede un lungo becco con la punta sfumata di verdastro e rosa, e con il resto di un azzurro molto appariscente, che "sconfina" con una zona glabra dello stesso colore che comprende anche la zona oculare; come indica il nome, dalla base del becco si innalza una fronte piuttosto alta, che termina in un cappuccio nero. Inoltre, alla fine di questo cappuccio, spuntano fuori due caratteristiche lunghe e sottili penne bianche, tenute sempre abbassate: il collo e di un giallo limone che diventa molto iridescente durante la stagione riproduttiva, in particolare nei maschi, mentre il resto del piumaggio è di un candido bianco sporco; le zampe sono grigio-carnicine. Gli esemplari adulti misurano in genere fino a 60 centimetri e i due sessi non si distinguono né nella livrea né nelle dimensioni.
Vive nella fascia tropicale del Sudamerica, dall'istmo di Panama fino al Brasile, lasciando prive della sua presenza solo la porzione australe del continente e la Catena delle Ande: abita largamente ogni habitat palustre, dalle lagune costiere fino alle paludi salmastre dell'interno, dalla pianure ricche di acquitrini fino alla foresta umida; lo si può trovare da solo o in coppia.
L'airone dal cappuccio (Pilherodius pileatus (Boddaert, 1783)) è un uccello appartenente alla famiglia degli Ardeidi. È l'unica specie nota del genere Pilherodius .
Pietų Amerikos naktikovis (lot. Pilherodius pileatus, angl. Capped Heron, vok. Kappenreiher) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis. Aptinkamas Pietų Amerikoje.
Vidutinio dydžio garninis paukštis. Kūno ilgis – 51–61 cm, o svoris – 518–591 g. Pakaušis juodas. Snapas žydrai pilkas, snapo galiukas pilkas ar gelsvas. Kakta balta ar pilka. Plikos odos plotas tarp snapo ir aplink akis – ryškiai žydra. Rainelė geltona, žaliai ruda ar ruda. Viršugalvyje yra ilgos (20 cm), liaunos, baltos plunksnos. Nugara ir sparnai balti. Kaklas kreminės spalvos. Kojos žydrai mėlynos. Veisimosi periodu galva, kaklas, krūtinė ir sparnų apačia įgauna geltoną atspalvį. Jauniklių kūnas baltos spalvos. Pakaušis pilkas, ruožuotas. Sparnai pilki.
Papltęs Bolivijoje, Brazilijoje, Kolumbijoje, Ekvadore, Prancūzijos Gvianoje, Gajana. Panamoje, Paragvajuje, Peru, Suriname ir Venesueloje. Pasaulinės gamtos organizacijos duomenimis rūšies apsaugos būklė susirūpinimo nekelia.
Biotopas – miškingos pelkės; raistai atvirose vietovėse, šalia galerinių miškų; atogrąžų miškai (iki 900 m virš jūros lygio); savanos; upių pakrantės; ryžių laukai; kavos plantacijos; tvenkiniai, esantys šalia Transamazonijos plento.
Minta smulkia žuvimi (1- 5 cm ilgio[2]), vandens vabzdžiais, buožgalviais, varliagyviais. Grobio ieško dieną, dažniausiai, pavienis. Medžiodamas stovi išsitiesęs ir laukia grobio arba lėtai braidydamas, plaukdamas ir panirdamas[3].
Veisiasi pavieniai. Lizdus krauna neaukštuose medžiuose. Dėtyje 2 – 4 balsvi kiaušiniai. Inkubacija trunka 26 – 27 dienas. Išsiritę paukščiukai yra apaugę baltais pūkais.
Pietų Amerikos naktikovis (lot. Pilherodius pileatus, angl. Capped Heron, vok. Kappenreiher) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis. Aptinkamas Pietų Amerikoje.
Kalotthegre (Pilherodius pileatus) er en fugl i hegrefamilien.
Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til Martínez-Vilalta & Motis (2018).[1] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[2][3] Navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle, men kun foreløpige beskrivelser.
Kalotthegre (Pilherodius pileatus) er en fugl i hegrefamilien.
Czapla modrolica[5] (Pilherodius pileatus) – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny czaplowatych (Ardeidae). Występuje od Panamy do południowej Brazylii i Paragwaju. Żyje nad brzegami rzek i małymi jeziorami. Krępa sylwetka, dziób niebieskawy; naga skóra na kantarze oraz wokół oczu jaskrawoniebieska, kontrastuje z białym upierzeniem reszty ciała (z wyjątkiem czarnej czapeczki). U ptaków lęgowych na szyi i piersi pojawia się kremowy odcień. Długość ciała do 58 cm. Płochliwa; zwykle spotykana pojedynczo, często przesiaduje na drzewach.
Czapla modrolica (Pilherodius pileatus) – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny czaplowatych (Ardeidae). Występuje od Panamy do południowej Brazylii i Paragwaju. Żyje nad brzegami rzek i małymi jeziorami. Krępa sylwetka, dziób niebieskawy; naga skóra na kantarze oraz wokół oczu jaskrawoniebieska, kontrastuje z białym upierzeniem reszty ciała (z wyjątkiem czarnej czapeczki). U ptaków lęgowych na szyi i piersi pojawia się kremowy odcień. Długość ciała do 58 cm. Płochliwa; zwykle spotykana pojedynczo, często przesiaduje na drzewach.
A garça-real (Pilherodius pileatus) é uma garça de hábitos solitários encontrada do Panamá ao Paraguai, Bolívia e em grande parte do Brasil.[3] Tal espécie mede cerca de 51-61 cm de comprimento, possuindo plumagem branco-amarelada, capuz negro e longas penas nucais brancas, região perioftálmica e base do bico azuis. Também é conhecida pelos nomes de acará, acaratimbó, acaratinga,[4] garça-morena, garcinha e garça-de-cabeça-preta.[5]
A garça-real foi descrita pelo polímata francês Georges-Louis Leclerc, conde de Buffon, em 1780 em sua publicação Histoire Naturelle des Oiseaux a partir de um espécime coletado em Caiena, Guiana Francesa.[6] A ave também foi ilustrada em uma placa colorida à mão gravada por François-Nicolas Martinet, em sua publicação Planches Enluminées D'Histoire Naturelle, que foi produzida sob a supervisão de Edme-Louis Daubenton para acompanhar o texto de Buffon.[7] Nem a legenda da placa nem a descrição de Buffon incluíam um nome científico, mas em 1783 o naturalista holandês Pieter Boddaert cunhou o nome binomial Ardea pileata em seu catálogo dos Planches Enluminées.[8]
Atualmente, a garça-real é a única espécie do gênero Pilherodius, estabelecido pelo naturalista alemão Ludwig Reichenbach em 1853.[9][10] O nome do gênero combina o grego antigo "cap" e erōdios, que significam "garça".[11] O epíteto específico pileatus significa "tampado" em latim.[12]
Pouco se sabe sobre a relação de P. pileatus com as outras espécies da família Ardeidae, devido à sua não inclusão em estudos genéticos.[13][14][15] Com as poucas informações disponíveis acredita-se que seu parente vivo mais próximo seja a maria-faceira (Syrigma sibilatrix).[16]
A espécie é muito distinta das outras garças, sendo a única com bico e cara azuis e coroa negra. A barriga, o peito e o pescoço são cobertos por penas branco-amareladas ou creme-claro. As asas e o dorso são cobertos por penas brancas. Três a quatro penas longas brancas estendem-se da coroa preta.[17][18][19][20] Não se observou a ocorrência de dimorfismo sexual na cor ou brilho.[21]
O comprimento do corpo de um adulto varia entre 51-61 cm, as cordas das asas entre 26-28 cm, a cauda entre 9,5-10,3 cm e o tarso entre 9,2-9,9 cm.[18] O peso de um adulto varia entre 444 e 632 g.[22]
Os filhotes são muito semelhantes aos adultos. Eles diferem apenas no comprimento do corpo e pelas penas brancas que são ligeiramente cinza.[17]
A garça-real é endêmica da região neotrópica e quase exclusiva da floresta tropical.[23] Está presente na Bolívia, Brasil, Colômbia, Equador, Guiana Francesa, Panamá, Paraguai, Peru, Suriname e Venezuela.[24] Habita terras baixas até 900 m acima do nível do mar,[23] embora na Venezuela só seja encontrada abaixo de 500 m,[25] e no Equador abaixo de 400 m.[26] Embora não haja migrações registradas para esta espécie e acredita-se que seja sedentária, pode haver movimentos sazonais em Darien, Panamá.[21][27]
A garça-real normalmente habita pântanos e valas em pastagens úmidas ou florestas tropicais. Às vezes, pode se aventurar em lagoas e rios mais profundos. Prefere forragear na costa ou na vegetação flutuante,[28] mas também foi observada em trincheiras de plantações de café e campos de arroz inundados.[29]
As garças-reais caçam principalmente peixes, mas também insetos aquáticos e larvas, girinos e sapos.[21][30]
Em uma sequência de caça típica, a garça fica ereta, procurando uma presa em potencial; após localizá-la, se agacha lentamente e estende o pescoço; finalmente, introduz seu bico na água em grande velocidade para pegar a presa. A frequência de sucesso observada é de 23%. Também pode usar a mesma sequência ao caminhar na parte rasa. Geralmente anda devagar, cobrindo a mesma área repetidamente, parando por alguns segundos e, em seguida, movendo lentamente um pé para dar um novo passo.[28][31] Existem relatos da espécie fazendo caça aérea,[22] remando com os pés, mergulhando e nadando, além de outros movimentos.[28]
A espécie move-se frequentemente entre os locais de alimentação, às vezes voando até 100 m. Pode ser crepuscular,[17] mas foi observada forrageando durante o dia, ao contrário das garças noturnas.[32] Geralmente caça sozinha.[33]
A espécie é fortemente territorial; a mesma ave pode ser vista em um local de forrageamento por semanas a fio.[34] Uma garça-real foi vista perseguindo outra para longe de um local de forrageamento, até que a outra ave pousou no alto de uma árvore.[32]
É normalmente solitária, embora haja casos em que são encontradas em casais ou grupos.[33] As aves podem ser vistas com outras espécies, como garças-brancas-pequenas (Egretta thula) e guarás (Eudocimus ruber). No entanto, outros estudos descobriram que evitam grandes bandos de espécies mistas, aparecendo em menos de 1% das 145 agregações alimentares observadas.[28][33] A garça-real aparenta ser submissa à garça-branca-grande, mas dominante em relação a garça-branca-pequena (Egretta thula) e ao socozinho (Butorides striata).[28]
Sabe-se muito pouco sobre a reprodução desta espécie.[18][27] A reprodução em cativeiro em Miami, Estados Unidos, indica que uma fêmea pode colocar de 2 a 4 ovos brancos, que a incubação dura de 26 a 27 dias e que o filhote tem penugem branca.[35] No entanto, essas aves em cativeiro não conseguiram que nenhum jovem sobrevivesse, possivelmente devido a uma dieta deficiente ou comportamento anormal nos adultos. Com base em pássaros com biologia semelhante, é provável que mantenham grupos familiares e cuidem dos filhotes mesmo depois que atingem o estágio inicial. Pode haver um padrão de reprodução de dois ciclos, com as populações do norte e do sul reproduzindo-se em épocas diferentes do ano.[20]
A espécie tem um alcance extremamente grande e, portanto, não se aproxima dos limites para uma classificação de vulnerável sob o critério de tamanho de alcance. O tamanho da população não foi quantificado e a tendência não é conhecida, mas não se acredita que se aproxime dos limites para "espécie vulnerável" de acordo com o tamanho da população ou os critérios de tendência. Por essas razões, a espécie foi avaliada como "pouco preocupante" pela União Internacional para a Conservação da Natureza (IUCN).[24] No entanto, ocorre em densidades muito baixas e é considerada "rara" no Equador, Colômbia, Venezuela e Panamá.[17][25][26][36]
A garça-real parece ser adaptável e pode estar expandindo seu uso de habitats feitos pelo homem.[20] Foram encontradas algumas aves desta espécie em piscinas ao longo da Rodovia Transamazônica, no Brasil.[37] No entanto, dado que é principalmente uma espécie de floresta ribeirinha, a perda deste habitat devido à exploração madeireira e conversão de floresta em pastagem pode representar ameaças a longo prazo.[21]
A garça-real (Pilherodius pileatus) é uma garça de hábitos solitários encontrada do Panamá ao Paraguai, Bolívia e em grande parte do Brasil. Tal espécie mede cerca de 51-61 cm de comprimento, possuindo plumagem branco-amarelada, capuz negro e longas penas nucais brancas, região perioftálmica e base do bico azuis. Também é conhecida pelos nomes de acará, acaratimbó, acaratinga, garça-morena, garcinha e garça-de-cabeça-preta.
Svartkronad häger[2] (Pilherodius pileatus) är en fågel i familjen hägrar inom ordningen pelikanfåglar.[3]
Svartkronad häger placeras som enda art i släktet Pilherodius. Den förekommer från låglänta områden i östra Panama till Guyanaregionen, Brasilien och norra Paraguay.[3]
Artens population har inte uppskattats och dess populationstrend är okänd, men utbredningsområdet är relativt stort. Internationella naturvårdsunionen IUCN anser inte att den är hotad och placerar den därför i kategorin livskraftig.[1]
Svartkronad häger (Pilherodius pileatus) är en fågel i familjen hägrar inom ordningen pelikanfåglar.
Pilherodius pileatus balıkçılgiller familyasında yer alan bir kuş türüdür. Pilherodius cinsinin tek üyesidir. Bolivya, Brezilya, Kolombiya, Ekvador, Fransız Guyanası, Guyana, Panama, Paraguay, Peru, Surinam ve Venezuela'da bulunur. Doğal yaşam alanları ırmaklar, bataklıklar ve tatlısu gölleridir.
Pilherodius pileatus balıkçılgiller familyasında yer alan bir kuş türüdür. Pilherodius cinsinin tek üyesidir. Bolivya, Brezilya, Kolombiya, Ekvador, Fransız Guyanası, Guyana, Panama, Paraguay, Peru, Surinam ve Venezuela'da bulunur. Doğal yaşam alanları ırmaklar, bataklıklar ve tatlısu gölleridir.
Pilherodius pileatus là một loài chim trong họ Diệc.[2]
Loài này được tìm thấy ở Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador, Guiana thuộc Pháp, Guyana, Panama, Paraguay, Peru, Suriname, và Venezuela. Môi trường sống tự nhiên của chúng là các sông, đầm lầy và hồ nước ngọt.
Pilherodius pileatus là một loài chim trong họ Diệc.
Loài này được tìm thấy ở Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador, Guiana thuộc Pháp, Guyana, Panama, Paraguay, Peru, Suriname, và Venezuela. Môi trường sống tự nhiên của chúng là các sông, đầm lầy và hồ nước ngọt.
アオツラサギ (青面鷺、学名:Pilherodius pileatus) は、ペンギン目サギ科に分類される鳥類の一種である。本種のみでアオツラサギ属を形成する。
パナマ東部からボリビア、パラグアイ、ブラジル南部にかけて分布する。
全長51-59cm。頭頂部は黒色、目の周囲と目先から嘴基部までは明るい青色(これが和名の由来である)である。それ以外の全身は白色で、背中と翼はやや灰色がかっている。後頭部に白色の冠羽がある。嘴は明るい青色で、先端部に近づくにつれて灰色をおびる。脚は雄が灰色、雌が青灰色である。
繁殖期には頸、胸、翼が淡い黄色をおびる。
熱帯雨林、湿地や沼地、河川などに生息する。夜行性だが、薄暗い茂みの中では日中でも活動する。
樹上に営巣する。飼育下では1腹3-4個の卵を産み、抱卵期間は26-27日である。