dcsimg

Behavior ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Durante el día forman dormideros hasta de 50 individuos, ubicados en ramas de árboles suspendidas sobre el agua. Se movilizan en forma solitaria en la noche.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Distribution ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Distribucion en Costa Rica: Es una especie que reside en las bajuras a lo largo de las dos vertientes. Es más numerosa en las áreas de Tortuguero y Río Frío, y las cuencas de los ríos Tempisque y Bebedero en la provincia de Guanacaste. Se localizan desde el nivel del mar hasta los 300 m. en algunos sitios.


Distribucion General: Se distribuye desde México hasta el oeste de Ecuador, Bolivia y norte de Argentina.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Trophic Strategy ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Se alimentan de peces. Individuos solitarios forrajean de noche en aguas cercanas a las orillas, detectan sus presas por medio de la vista o probablemente al palparlas.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Reproduction ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Efectúan varios tipos de despliegues de cortejo: "duelo de pico", "persecuciones", "picotazos" al compañero en castañeo", "cantos de saludo", "elevación de la cresta". Realizan la mayor parte del cortejo durante el día y en el área de anidación. El repertorio se caracteriza por ser rico en señales táctiles y acústicas y no tanto visuales. El saco gular y el borde de la mandíbula inferior son de color negro durante el cortejo, hasta aproximadamente finales de la incubación y primeros días del cuidado parental.

Anidan en pequeñas colonias.

Su nido consiste en una plataforma frágil hecha de palitos, pequeño para el tamaño del ave. Está situado en la horqueta de un árbol, suspendido sobre el agua a una altura de 1 a 5 m., y en raras ocasiones más alto. Ponen 2 huevos, en forma rara 3, de color azul muy pálido con finas manchitas café-rojizas, algunas veces tenues, pero otras muy prominentes IMAGEDB.GET_BFILE_IMAGE?p_imageId=35855&p_imageResolutionId=2">(ver">http://attila.inbio.ac.cr:7777/pls/portal30IMAGEDB.GET_BFILE_IMAGE?p_imageId=35855&p_imageResolutionId=2">(ver imagen)

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Diagnostic Description ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Mide 51 cm. y pesa 600 grs. Es fornido, cabezón, con ojos grandes y oscuros y un pico enorme en forma de zapato. Los adultos muestran la coronilla, una cresta larga y despelucada (que generalmente mantienen agachada) y un parche en la base de la parte posterior negros. La frente y la garganta son blancas y se tornan ante grisáceo en la cara, cuello y pecho. El resto de las partes superiores son gris cenizo apagado, más claro en las alas y la cola, y el forro de las alas, costado y flancos son de color negro. El centro del abdomen es rojizo apagado. El pico y piel de la cara son negros, con excepción de la comisura y los párpados inferiores que son amarillo apagado, y la bolsa gular y las patas son verde amarillento. Durante la época reproductiva presentan la bolsa gular negra. Los individuos inmaduros en general son mucho más café, con rayas café y ante poco definidas en el pecho y el abdomen.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Diagnostic Description ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Localidad del tipo: in Guiana = Cayenne.
Depositario del tipo:
Recolector del tipo:
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Habitat ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Viven en bosques riparios (bosques de galería), pantanos, márgenes de charcas. esteros o manglares.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Cochlearius cochlearius ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST

Cochlearius cochlearius ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Ardeidae; antes clasificar nuna familia monotípica, denomada Cochlearidae, que güei ye considerada como una subfamilia de los ardeidos.[1][2] Ye mesma d'América.

Carauterístiques

El llargor total ye d'aprosimao 54 centímetros. L'adultu tien una corona negra, cresta llarga y cara de negra. La parte cimera, gargüelu y pechu son blancos, y les partes inferiores son coloraes colos lladrales negros. Les ales son gris maciu. El picu macizu, anchu, con forma de cuyarón da-y el nome a la especie ye principalmente negru. Los páxaros inmaduros tienen la partes cimeres principalmente castañes y les inferiores ablancazaes tiñíes de castañales, ente que tamién-yos falta la cresta.

Historia natural

Vive nos banzaos de mangle de Méxicu, hasta'l Perú y Arxentina.[3] Ye una ave nocherniega, y reproduzse colonialmente nos árboles de mangle, pon 2 a 4 güevos blancos azuláu nun nial de ramines.

 src=
Exemplar neñón.

Subespecies

Conócense cinco subespecies de Cochlearius cochlearius:[2]

Referencies

  1. Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, and C. L. Wood. 2010. The Clements checklist of birds of the world: Version 6.5. Cornell University Press. Downloadable from Cornell Lab of Ornithology
  2. 2,0 2,1 Peterson, A. P. 2010. Birds of the World -- current valid scientific avian names. Consultáu en Xineru de 2011.
  3. BirdLife International 2008. Cochlearius cochlearius. In: IUCN 2008. 2008 IUCN Red List of Threatened Species

4. Peterson R.T. y Y.L. Chalif. 1989. "Aves de Méxicu: Guía de campu", ed. Diana, Méxicu D.F., 474pp.

Enllaces esternos

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Cochlearius cochlearius: Brief Summary ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST
Cochlearius cochlearius

Cochlearius cochlearius ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Ardeidae; antes clasificar nuna familia monotípica, denomada Cochlearidae, que güei ye considerada como una subfamilia de los ardeidos. Ye mesma d'América.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Martinet cullerot ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

El martinet cullerot (Cochlearius cochlearius), també conegut com a bec de bóta,[1] és una espècie d'ocell, única del seu gènere i que forma part de la família dels ardèids (Ardeidae), tot i que fins fa poc era classificada en una família monotípica, els cocleàrids (Cochleariidae), que avui és considerada la subfamília dels coclearins (Cochleariinae).[2]

Morfologia

  • Fa uns 54 cm de llargària.
  • L'adult té el capell negre continuat cap arrere per una llarga cresta. El front, les galtes i la gola són de color blanc. Les parts inferiors són color ant amb negre als flancs. Ales i dors de color gris perla.
  • El massiu i ampli bec és bàsicament de color negre.
  • Els joves són marró per sobre i blanquinosos per sota. No tenen cresta.

Hàbitat i distribució

Viu en àrees de manglar, a la zona neotropical, des de Mèxic fins a Bolívia, Perú i extrem nord de l'Argentina.[3]

Hàbits

És una au nocturna que cria semicolonialment als arbres de mangle, on pon 2-4 ous de color blanc blavós en un niu fet de branquillons.


Alimentació

Aquesta espècie s'alimenta de peixos, ratolins, serps d'aigua, ous, crustacis, insectes i petits amfibis.

Llistat de subespècies

Se n'han descrit cinc subespècies de Cochlearius cochlearius:[2]


Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Martinet cullerot Modifica l'enllaç a Wikidata
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Martinet cullerot: Brief Summary ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

El martinet cullerot (Cochlearius cochlearius), també conegut com a bec de bóta, és una espècie d'ocell, única del seu gènere i que forma part de la família dels ardèids (Ardeidae), tot i que fins fa poc era classificada en una família monotípica, els cocleàrids (Cochleariidae), que avui és considerada la subfamília dels coclearins (Cochleariinae).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Crëyr gylfinbraff ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr gylfinbraff (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod gylfinbraff) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Cochlearius cochlearius; yr enw Saesneg arno yw Boat-billed heron. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. cochlearius, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.

Teulu

Mae'r crëyr gylfinbraff yn perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn bwn bach Ixobrychus exilis Aderyn bwn cefn rhesog Ixobrychus involucris
ArdettaInvolucrisKeulemans.jpg
Aderyn bwn du Ixobrychus flavicollis
Black Bittern I IMG 5079.jpg
Aderyn bwn lleiaf Ixobrychus minutus
Ixobrychus minutus -Barcelona, Spain-8.jpg
Aderyn bwn melynllwyd Ixobrychus cinnamomeus
Ixobrychus cinnamomeus Jaunpur.JPG
Aderyn bwn Schrenk Ixobrychus eurhythmus
Ixobrychus eurhythmus by OpenCage.jpg
Aderyn bwn Tsieina Ixobrychus sinensis
Ixobrychus sinensis - Bueng Boraphet.jpg
Butorides striata Butorides striata
Butorides striata - Laem Pak Bia.jpg
Coraderyn bwn Ixobrychus sturmii
BitternDwarf.jpg
Crëyr gwyrdd Butorides virescens
Butorides virescens2.jpg
Crëyr rhesog cochlyd Tigrisoma lineatum
Tigrisoma lineatum.jpg
Crëyr rhesog gyddf-foel Tigrisoma mexicanum
Tigrisoma mexicanum 3.jpg
Crëyr rhesog tywyll Tigrisoma fasciatum
Fasciated tiger heron - Flickr - Lip Kee.jpg
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Crëyr gylfinbraff: Brief Summary ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr gylfinbraff (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod gylfinbraff) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Cochlearius cochlearius; yr enw Saesneg arno yw Boat-billed heron. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. cochlearius, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Volavčík člunozobý ( Checo )

fornecido por wikipedia CZ

Volavčík člunozobý (Cochlearius cochlearius) je volavkovitý pták příbuzný kvakošům (tvoří s nimi podčeleď kvakoši). Podle některých vědců je ale natolik zvláštní, že ho zařazují do zvláštní monotypické čeledi Cochlearidae, tedy zcela mimo volavky.

Žije v porostech mangrove, v močálech od Mexika po Peru a Brazílii. Je to noční pták velký zhruba 54 cm. Živí se rybami, korýši a hmyzem. Snáší 2-4 vajíčka.

Chov v zoo

Volavčík člunozobý je v rámci Evropy chován v necelých třiceti zoo. V Česku tento druh chovají dvě zoo: Zoo Praha a Zoo Zlín.[2] Prvoodchov mezi českými zoo si připsala Zoo Praha v roce 1999.

Chov v Zoo Praha

První jedinec tohoto druhu se v Zoo Praha objevil v roce 1950.[2] K úspěšnému odchovu došlo v roce 1999. Jednalo se zároveň o český prvoodchov.[3] V roce 2017 se podařilo odchovat čtyři mláďata. Ke konci roku 2017 bylo chováno sedm jedinců.[4]

Aktuálně jsou volavčíci umístěni v expozičním celku Ptačí mokřady v dolní části zoo.[5]

Reference

  1. Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-09]
  2. a b www.Zootierliste.de. zootierliste.de [online]. [cit. 2018-12-18]. Dostupné online.
  3. Výroční zpráva Unie českých a slovenských zoologických zahrad 1999
  4. Výroční zpráva Zoo Praha 2017
  5. Volavčík člunozobý - lexikon zvířat. www.zoopraha.cz [online]. [cit. 2018-12-18]. Dostupné online.

Externí odkazy

Pahýl
Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autoři a editory
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CZ

Volavčík člunozobý: Brief Summary ( Checo )

fornecido por wikipedia CZ

Volavčík člunozobý (Cochlearius cochlearius) je volavkovitý pták příbuzný kvakošům (tvoří s nimi podčeleď kvakoši). Podle některých vědců je ale natolik zvláštní, že ho zařazují do zvláštní monotypické čeledi Cochlearidae, tedy zcela mimo volavky.

Žije v porostech mangrove, v močálech od Mexika po Peru a Brazílii. Je to noční pták velký zhruba 54 cm. Živí se rybami, korýši a hmyzem. Snáší 2-4 vajíčka.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autoři a editory
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CZ

Kahnschnabel ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Kahnschnabel (Cochlearius cochlearius) gehört innerhalb der Familie der Reiher (Ardeidae) zur monotypischen Gattung Cochlearius.

Beschreibung

Der Kahnschnabel erreicht eine Größe von 50 bis 60 cm sowie ein Gewicht von 500 bis 1.000 Gramm. Männchen werden deutlich größer und schwerer als Weibchen. Markantes Merkmal ist seine recht große Federhaube, die schwarz gefärbt ist. Das Gefieder ist überwiegend grau. Stirn, die Seiten des Kopfes und der Kehlbereich sind weiß. Bauch und Beinbefiederung weisen eine gräuliche bis bräunliche Färbung auf. Der Kahnschnabel hat für eine Art aus der Familie der Reiher eine ungewöhnliche Schnabelform. Er ist kurz und breit und somit nicht zum Stochern nach Beute geeignet. Sein Schnabel hat die Funktion eines Schöpfschnabels und ist 8 cm lang und 5 cm breit. Als nachtaktiver Jäger verfügt er über große Augen, mit denen er sich in der Nacht vorzüglich orientieren kann. Kahnschnäbel sind Einzelgänger. Die Lebenserwartung liegt bei rund 25 Jahren.

Verbreitung

Der Kahnschnabel kommt von Mexiko bis Brasilien in ganz Mittel- und dem nördlichen Südamerika vor. Er bevorzugt dicht bewaldete Flussufer und Mangrovensümpfe.

Nahrung

Fische, Krebstiere, Insekten, kleine Amphibien, aber auch kleine Säugetiere gehören zur bevorzugten Nahrung des Kahnschnabels.

Fortpflanzung

Die Geschlechtsreife wird mit rund 3 Jahren erreicht. Abhängig vom Verbreitungsgebiet kann eine Paarung ganzjährig erfolgen. Kahnschnäbel leben außerhalb der Balz/Brut als Einzelgänger. Während der Brutzeit gesellen sie sich aber zu Kolonien zusammen. Das Männchen trägt während der Balz seine Federhaube zur Schau. Weiteres Merkmal der Balz ist das Klappern der Schnäbel von beiden Geschlechtern. Die Nester werden aus Reisig in mittlerer Höhe auf Bäumen in Wassernähe errichtet. Das Weibchen legt zwischen 2 und 4 bläuliche Eier, die von beiden Altvögeln 25–28 Tage bebrütet werden. Die Eier haben ein durchschnittliches Gewicht von 35 Gramm.

Literatur

  • James A. Kushlan & James A. Hancock: Herons. Oxford University Press, 2005, ISBN 0-19-854981-4

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Kahnschnabel: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Kahnschnabel (Cochlearius cochlearius) gehört innerhalb der Familie der Reiher (Ardeidae) zur monotypischen Gattung Cochlearius.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Arapapa ( Guarani )

fornecido por wikipedia emerging languages
Cochlearius cochlearius Dvur zoo 1.jpg

Arapapa[1] (lasioñe'ẽ: Cochlearius cochlearius, karaiñe'ẽ: Garza cucharona) ha'e guyra guasu oikóva yvyapasusũ oĩva Ñembyamérika ha México-pe.

Arapapa ha'e peteĩ guyra ijyvatéva 54 cm. Okaru pira, vícho, jatyta, kururu, japeusa, tupi'a, anguja.

Yvu

  1. http://guaraniportugues.blogspot.com/2011/03/mymbaty-fauna-guyra-aves-1.html
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Arapapa: Brief Summary ( Guarani )

fornecido por wikipedia emerging languages
Cochlearius cochlearius Dvur zoo 1.jpg

Arapapa (lasioñe'ẽ: Cochlearius cochlearius, karaiñe'ẽ: Garza cucharona) ha'e guyra guasu oikóva yvyapasusũ oĩva Ñembyamérika ha México-pe.

Arapapa ha'e peteĩ guyra ijyvatéva 54 cm. Okaru pira, vícho, jatyta, kururu, japeusa, tupi'a, anguja.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

படகு அலகுக் கொக்கு ( Tâmil )

fornecido por wikipedia emerging languages

 src=
டர்கோலஸ் நதி, கோஸ்டா ரிக்கா

படகு அலகுக் கொக்கு (ஆங்கிலப் பெயர்: boat-billed heron, உயிரியல் பெயர்: Cochlearius cochlearius) என்பது ஹெரான் குடும்பத்தின் ஒரு வித்தியாசமான கொக்கு ஆகும். இது மெக்ஸிக்கோவில் இருந்து தெற்கில் பெரு மற்றும் பிரேசில் வரையிலான சதுப்பு நிலப்பகுதிகளில் வாழ்கிறது. இது ஒரு இரவாடிப் பறவை ஆகும். இது சதுப்புநில மரங்களில் வளர்கிறது. இது 2-4 நீல வெள்ளை முட்டைகளை குச்சிகளாலான ஒரு கூட்டில் இடுகிறது.

உசாத்துணை

குறிப்புகள்

நூற்பட்டியல்

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
விக்கிபீடியா ஆசிரியர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள்
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

படகு அலகுக் கொக்கு: Brief Summary ( Tâmil )

fornecido por wikipedia emerging languages
 src= டர்கோலஸ் நதி, கோஸ்டா ரிக்கா

படகு அலகுக் கொக்கு (ஆங்கிலப் பெயர்: boat-billed heron, உயிரியல் பெயர்: Cochlearius cochlearius) என்பது ஹெரான் குடும்பத்தின் ஒரு வித்தியாசமான கொக்கு ஆகும். இது மெக்ஸிக்கோவில் இருந்து தெற்கில் பெரு மற்றும் பிரேசில் வரையிலான சதுப்பு நிலப்பகுதிகளில் வாழ்கிறது. இது ஒரு இரவாடிப் பறவை ஆகும். இது சதுப்புநில மரங்களில் வளர்கிறது. இது 2-4 நீல வெள்ளை முட்டைகளை குச்சிகளாலான ஒரு கூட்டில் இடுகிறது.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
விக்கிபீடியா ஆசிரியர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள்
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Boat-billed heron ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Boat-billed heron at ZooTampa at Lowry Park
Along the Tarcoles River, Costa Rica

The boat-billed heron (Cochlearius cochlearius), colloquially known as the boatbill, is an atypical member of the heron family. It is the only member of the genus Cochlearius and was formerly placed in a monotypic family, the Cochleariidae. It lives in mangrove swamps from Mexico south to Peru and Brazil. It is a nocturnal bird, and breeds semicolonially in mangrove trees, laying two to four bluish-white eggs in a twig nest.

Taxonomy

In 1760 the French zoologist Mathurin Jacques Brisson included a description of the boat-billed heron in his Ornithologie based on a specimen collected in French Guiana. He used the French name La Cuillière and the Latin Cochlearius.[2] Brisson placed the species in a new genus Cochlearius (with the same name as that of the species).[3] When in 1766 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the twelfth edition, he added 240 species that had been previously described by Brisson.[4] One of these was the boat-billed heron. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Cancroma cochlearia and cited Brisson's work.[5]

Although Brisson coined Latin names, these do not conform to the binomial system and are not recognised by the International Commission on Zoological Nomenclature (ICZN).[4] However, Brisson also introduced names for genera and these are accepted by the ICZN.[6][7][8] The boat-billed heron is now placed in Brisson's genus and has the tautonym Cochlearius cochlearius.[9] The name Cochlearius is from the Latin cocleare, coclearis or cochlearium for a "spoon in the form of a snail shell".[10]

There are five subspecies:[9]

  • C. c. zeledoni (Ridgway, 1885) – west Mexico
  • C. c. phillipsi Dickerman, 1973 – east Mexico, Belize
  • C. c. ridgwayi Dickerman, 1973 – south Mexico to Honduras
  • C. c. panamensis Griscom, 1926 – Costa Rica and Panama
  • C. c. cochlearius (Linnaeus, 1766) – north and central South America

Description

The boat-billed heron grows to about 54 cm (21 in) long. Adults are pale grey to white in color, with chestnut-colored abdomens and black flanks. The massive, broad, scoop-like bill, which gives rise to this species' name, is mainly black. This bird is also adorned with a crest which is thought to be used in mate attraction as it is larger in males. The sexes are similar in appearance, the main differences being that females are slightly smaller, grayer in appearance, and have shorter crests than males.[11] Newly hatched nestlings have green-yellow skin, with their upperparts covered in gray down feathers. Their upper bill is black and they have green-yellow legs. Juveniles are darker in color than adults and lack a crest.[12]

Distribution and habitat

Boat-billed herons range from Mexico to Peru, Brazil, and northeastern Argentina.[13] They are nonmigratory birds that tend to live in seasonal lagoons and estuaries, and nest in mangroves.[14][15]

Behaviour and ecology

Breeding

Boat-billed herons breed during the rainy season and have been recorded as producing two clutches during this time, laying their first clutch in February during the end of the dry season.[13] Their clutch sizes range from two to four eggs, with more eggs being laid during the first nesting period than the second.[16] They usually nest in colonies, but have been observed nesting solitarily. Human disturbance can lead to a decrease in reproductive success, as herons tend to avoid human contact and will abandon nests if necessary.[16]

Food and feeding

Boat-billed herons feed on small mammals, amphibians, annelids, molluscs, insects, crabs, shrimp such as Penaeus and Macrobrachium,[17] and small fish such as Dormitator latifrons, a species of sleeper goby.[14][18] Other fish preyed upon include mullet, snook, and catfish.[17] They tend to forage in vegetative streams, shallow water, and lagoons. When foraging in streams, they use low-hanging branches and mangrove roots to stand over the water. In ponds they will walk slowly through the water up to 10 cm (4 in) deep or will forage near the water's edge.[14] In order to capture prey they will lunge at fish or scoop the surface of the water with their bills which are uniquely shaped for this method of capture.[14] Additionally, they have been observed using two different feeding techniques; standing and slowly stalking prey, or disturbing the water and chasing prey.[18] Boat-billed herons will forage nocturnally, and have been seen leaving the roost 30 minutes after sundown to feed. It has been observed that they do not feed when a light source is present such as daylight, moonlight, or artificial light.[15][14] One study hypothesized that in order to forage for food in the dark and in shallow, muddy water, their bills are sensitive to touch which helps them feel for their prey.[15]

References

  1. ^ BirdLife International (2018). "Cochlearius cochlearius". IUCN Red List of Threatened Species. 2018: e.T22697250A130187930. doi:10.2305/IUCN.UK.2018-2.RLTS.T22697250A130187930.en. Retrieved 11 November 2021.
  2. ^ Brisson, Mathurin Jacques (1760). Ornithologie, ou, Méthode contenant la division des oiseaux en ordres, sections, genres, especes & leurs variétés (in French and Latin). Vol. 5. Paris: Jean-Baptiste Bauche. pp. 506–508. The two stars (**) at the start of the section indicates that Brisson based his description on the examination of a specimen.
  3. ^ Brisson, Mathurin Jacques (1760). Ornithologie, ou, Méthode Contenant la Division des Oiseaux en Ordres, Sections, Genres, Especes & leurs Variétés (in French and Latin). Paris: Jean-Baptiste Bauche. Vol. 1, p. 48, Vol. 5, p. 506.
  4. ^ a b Allen, J.A. (1910). "Collation of Brisson's genera of birds with those of Linnaeus". Bulletin of the American Museum of Natural History. 28: 317–335. hdl:2246/678.
  5. ^ Linnaeus, Carl (1766). Systema naturae : per regna tria natura, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis (in Latin). Vol. 1, Part 1 (12th ed.). Holmiae (Stockholm): Laurentii Salvii. p. 233.
  6. ^ Hemming, Francis, ed. (1958) [1911]. "Opinion 37: Shall the genera of Brisson's "Ornithologia," 1760, be accepted". Opinions and Declarations Rendered by the International Commission on Zoological Nomenclature. Vol. 1 Section B. London: International Trust for Zoological Nomenclature. pp. 87–88.
  7. ^ Hemming, Francis (1962). "Brisson, 1760 "Ornithologie" Proposed restriction on validation granted under the plenary powers to certain portions of that work Z.N.(S.) 702". Bulletin of Zoological Nomenclature. 19 (1): 9–14.
  8. ^ China, W.E. (1963). "Direction 105: Brisson, 1760, Ornithologie: restriction to certain portions of that work of the validation granted under the Plenary Powers". Bulletin of Zoological Nomenclature. 20 (5): 343–344.
  9. ^ a b Gill, Frank; Donsker, David, eds. (2019). "Storks, ibis, herons". World Bird List Version 9.1. International Ornithologists' Union. Retrieved 9 April 2019.
  10. ^ Jobling, J.A. (2019). del Hoyo, J.; Elliott, A.; Sargatal, J.; Christie, D.A.; de Juana, E. (eds.). "Key to Scientific Names in Ornithology". Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions. Retrieved 10 April 2019.
  11. ^ Rand, A. L. (April 1966). "A Display of the Boat-Billed Heron, Cochlearius cochlearius". The Auk. 83 (2): 304–306. doi:10.2307/4083025. JSTOR 4083025.
  12. ^ Haverschmidt, F. (January 1969). "Notes on the Boat-Billed Heron in Surinam". The Auk. 86 (1): 130–131. doi:10.2307/4083548. JSTOR 4083548.
  13. ^ a b Gomez, Jaime; Gil-Delgado, Jose A.; Monros, Juan S. (August 2001). "Double-Brooding in the Boat-Billed Heron". Waterbirds: The International Journal of Waterbird Biology. 24 (2): 282. doi:10.2307/1522043. JSTOR 1522043.
  14. ^ a b c d e Kushlan, James A. (September 2009). "Feeding Repertoire of the Boat-Billed Heron (Cochlearius cochlearius)". Waterbirds. 32 (3): 408–414. doi:10.1675/063.032.0305. S2CID 84296805.
  15. ^ a b c Mock, Douglas W. (1975). "Feeding Methods of the Boat-Billed Heron, a Deductive Hypothesis". Auk. 92 (3): 590–592. doi:10.2307/4084617. JSTOR 4084617.
  16. ^ a b Gómez, J; Gil-Delgado, JA; Monrós, JS (December 2006). "Breeding success of a colony of Boat-billed Herons Cochlearius cochlearius (Ciconiiformes: Ardeidae) in pasturelands of Costa Rica". Revista de Biología Tropical. 54 (4): 1131–4. doi:10.15517/rbt.v54i4.14087. PMID 18457150.
  17. ^ a b https://sta.uwi.edu/fst/lifesciences/sites/default/files/lifesciences/documents/ogatt/Cochlearius_cochlearius%20-%20Boat-billed%20Heron_0.pdf
  18. ^ a b Biderman, John O.; Dickerman, Robert W. (March 1978). "Feeding Behavior and Food Habits of the Boat-billed Heron (Cochlearius cochlearius)". Biotropica. 10 (1): 33. doi:10.2307/2388102. JSTOR 2388102.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Boat-billed heron: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN
Boat-billed heron at ZooTampa at Lowry Park Along the Tarcoles River, Costa Rica

The boat-billed heron (Cochlearius cochlearius), colloquially known as the boatbill, is an atypical member of the heron family. It is the only member of the genus Cochlearius and was formerly placed in a monotypic family, the Cochleariidae. It lives in mangrove swamps from Mexico south to Peru and Brazil. It is a nocturnal bird, and breeds semicolonially in mangrove trees, laying two to four bluish-white eggs in a twig nest.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Ŝipbekulo ( Esperanto )

fornecido por wikipedia EO

La Ŝipbekulo estas komuna nomo de la birdo koklearoŝipbeka ardeo, Cochlearius cochlearius, foje ordigata ene de la familio de Ardeedoj foje konsiderata aparta familio, nome CochlearidaeKoklearedoj pro ties apartaj karakteroj. Kelkaj fakuloj konsideras ĝin kiel subfamilio ene de la Ardeedoj.[3][4]

Distribuado

Ĝi vivas en amerikaj marĉoj el Meksiko (marborde de Karibio, en suda marbordo de Pacifiko kaj Jukatano) norde, Centrameriko, kaj suden al norda kaj plej sudorienta Kolombio, norda kaj orienta Venezuelo, Gujanoj, ĝis orientaj Peruo, Bolivio kaj Paragvajo kaj preskaŭ la tuta Brazilo kaj ĝis plej norda Argentino.

Ĝi estas nokta birdo kiu reproduktiĝas duonkolonie en manglaroj, ĉe riveroj, lagoj aŭ marĉoj, sed ĉiam ĉe arbaroj. Nestoj preferinde kuŝas super akvo.

Aspekto

 src=
Maturulo.
 src=
Nematurulo.

La Ŝipbekulo estas mezgranda birdo de ĉirkaŭ 46 al 53 cm longo kun enverguro de 76 cm kaj pezo de 600 gr.[5] Plenkreskulo havas nigrajn kronon, kreston kaj supran dorson. La frunto, vizaĝo, gorĝo kaj brusto estas blankaj (kun diverskolora nuanco bruste -gorĝosako- depende de la regiono) kaj tiuj blankaj kaj nigraj areoj en supra korpo ege kontrastas kaj rimarkindas; la subaj partoj estas ruĝecaj kun nigraj flankoj. La flugiloj kaj suba dorso estas helgrizaj. La tre larĝa beko simila al ŝovelilo, kiu nomigas tiun birdon, estas nigreca kun flaveca nuanco en bazo de suba makzelo. La irisoj estas malhelbrunaj kontraste kun la grizaj brido kaj ĉirkaŭokulo. La kruroj estas verdecaj. Temas pri specio nekonfuzebla. Tiu specio estas iom simila al la Noktardeo, sed diference klare pro la tiom larĝa beko.

Ambaŭ seksoj estas similaj: apenaŭ estas seksa duformismo, sed maskloj havas pli disvolvigitajn kreston. Junuloj havas brunajn suprajn partojn kaj brunblankecajn subajn partojn kaj ne havas krestojn.

La alvoko estas laŭta kaj altatona krakado kvazaŭ raneca ĉefe dum plumaranĝado kaj "piipiipii". Dum pariĝadaj nuptaj oni povas aŭskulti bastonajn "an-an-an". Kaze de ĝenado aŭ kiel reago al minaco, ili produktas krion pli longan kaj kompleksan. Dum pariĝado, ili elsensas mildajn "ump". Ili povas ankaŭ rapi siajn makzelon kaj tiele produktas "pop" kiu foje akompanas la kantan "an".

Subspecioj

Oni konas kvin subspeciojn de Cochlearius cochlearius:[4]

  • Cochlearius cochlearius cochlearius (Linnaeus, 1766) nomiga subspecio, nordo kaj centro de Sudameriko el Kolombio al Argentino
  • Cochlearius cochlearius panamensis Griscom, 1926 Kostariko kaj Panamo
  • Cochlearius cochlearius phillipsi Dickerman 1973 Jukatano, Belizo
  • Cochlearius cochlearius ridgwayi Dickerman 1973 Chiapas, marbordo de Gvatemalo kaj Salvadoro, okcidenta Honduro
  • Cochlearius cochlearius zeledoni (Ridgway, 1885) okcidenta marbordo de Meksiko

Kutimaro

Ĝi estas nokta birdo kiu ripozas dumtage en komunaj dormejoj de ĝis 100 individuoj samspecianoj.

Tiu birdo manĝas fiŝojn, krustulojn, musojn, akvoserpentojn, ovojn, amfibiojn kaj insektojn. Oni konsideris, ke la partikulara bekoformo estas adapto al specifa manĝometodo, sed ŝajne tiu specio manĝas simile al aliaj ardeoj. Ili ĉasas senmove gvaytinte dumlonge (ĝis 25 minutoj), kaj ilia ankaŭ lante piediras en neprofunda akvo. Ili kaptas predon per trapiko per beko, foje uzante tiun kiel kulero kaj foje traserĉinte fundon. Tiu specio estas konsiderata kiel de loĝantaj birdoj.

Kiam individuoj alvenas al nestokolonio, la paro jam estas formita kaj ili ne bezonas ceremoniojn similajn al tiuj de aliaj ardeoj. Ĉiukaze ili ofte etendas la nigran kreston (ĉefe kaze de danĝero aŭ ĝenado) kiu ege kontrastas kun la blankaj supraj partoj. Krome ili kapobalancas, koletendas, etendas flugilojn, bekofrapadas, kantas. La reprodukta sezono dependas laŭ regionoj el pluvokvanto kaj manĝodisponeblo. La ino demetas 2 ĝis 4 blublankajn ovojn en nesto konstruita el stangetoj, ne tro granda, escepte se temas pri reuzado. Ĝi situantas je 2 al 10 m supergrunde, izole aŭ kolonie. Kovado estas farata de ambaŭ gepatroj dum 25 al 35 tagoj. La idoj havas lanugon grizan supre, blankan sube, krom nigran kronon sen levela kresto. Post eloviĝo ili estas nutrataj nur dumnokte.

Bildaro

Notoj kaj referencoj

  1. BirdLife International (2008). Cochlearius cochlearius. En: IUCN 2008. IUCN Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj. Elŝutita en 3a Februaro 2009. .
  2. BirdLife International (2004). Cochlearius cochlearius. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 12-a de majo 2006. Datumbazero inkluzivas informon kial ĉi specio estas malplej zorgiga.
  3. Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, kaj C. L. Wood. 2010. The Clements checklist of birds of the world: Versio 6.5. Cornell University Press. Elŝutebla el Laboratorio Cornell de Ornitologio
  4. 4,0 4,1 Peterson, A. P. 2010. Birds of the World -- . Konsultita en januaro de 2011.
  5. Retejo oiseaux
  • Retejo oiseaux En franca
  • Peterson R.T. kaj E.L. Chalif. 1989. "Aves de México: Guía de campo", eld. Diana, México D.F., 474 pp.

Bibliografio

  • Hilty, Steven L. (2003) Birds of Venezuela. London: Christopher Helm. ISBN 0-7136-6418-5.
  • ffrench, Richard. (1991) A Guide to the Birds of Trinidad and Tobago, 2‑a eldono, Comstock Publishing. ISBN 0-8014-9792-2.
  • A guide to the birds of Costa Rica de Stiles kaj Skutch ISBN 0-8014-9600-4
  • James A. Kushlan & James A. Hancock: Herons. Oxford University Press, 2005, ISBN 0-19-854981-4
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EO

Ŝipbekulo: Brief Summary ( Esperanto )

fornecido por wikipedia EO

La Ŝipbekulo estas komuna nomo de la birdo koklearo aŭ ŝipbeka ardeo, Cochlearius cochlearius, foje ordigata ene de la familio de Ardeedoj foje konsiderata aparta familio, nome Cochlearidae aŭ Koklearedoj pro ties apartaj karakteroj. Kelkaj fakuloj konsideras ĝin kiel subfamilio ene de la Ardeedoj.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EO

Cochlearius cochlearius ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

La garza pico de bota o Arapapá (Cochlearius cochlearius) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae; antes se clasificaba en una familia monotípica, denominada Cochlearidae, que hoy es considerada como una subfamilia de los ardeidos.[2][3]​ Es propia de América.

Características

La longitud total es de aproximadamente 54 centímetros. El adulto tiene una corona negra, cresta larga y cara de negra. La parte superior, garganta y pecho son blancos, y las partes inferiores son rojas con los flancos negros. Las alas son gris pálido. El pico macizo, ancho, con forma de cucharón le da el nombre a la especie es principalmente negro. Los pájaros inmaduros tienen las partes superiores principalmente castañas y las inferiores blanquecinas teñidas de castaños, mientras que también les falta la cresta.

Historia natural

Vive en los pantanos de mangle de México hasta el Perú y Argentina.[1]​ Es un ave nocturna, y se reproduce colonialmente en los árboles de mangle, pone 2 a 4 huevos blancos azulado en un nido de ramitas.

Subespecies

Se conocen cinco subespecies de Cochlearius cochlearius:[3]

Referencias

  1. a b BirdLife International (2012). «Cochlearius cochlearius». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2015.4 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 25 de junio de 2016.
  2. Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan & C. L. Wood (2015). «The eBird/Clements checklist of birds of the world: v2015». Disponible para descarga. The Cornell Lab of Ornithology.
  3. a b Peterson, A. P. (2010). «Birds of the World -- current valid scientific avian names». Archivado desde el original el 4 de junio de 2011. Consultado el enero de 2011.

4. Peterson R.T. y E.L. Chalif. 1989. "Aves de México: Guía de campo", ed. Diana, México D.F., 474pp.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Cochlearius cochlearius: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

La garza pico de bota o Arapapá (Cochlearius cochlearius) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae; antes se clasificaba en una familia monotípica, denominada Cochlearidae, que hoy es considerada como una subfamilia de los ardeidos.​​ Es propia de América.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Cochlearius cochlearius ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Cochlearius cochlearius Cochlearius generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
  2. (Ingelesez) IOC Master List

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Cochlearius cochlearius: Brief Summary ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Cochlearius cochlearius Cochlearius generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Savacou huppé ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Cochlearius cochlearius

Le bec-en-cuiller ou Savacou huppé (Cochlearius cochlearius) est une espèce d'oiseau de la famille des Ardeidae, autrefois classé dans une famille particulière, les Cochlearidae[1].

Description

Cet oiseau mesure environ 51 cm de longueur. Il porte de grands yeux adaptés à la vie nocturne. L'adulte présente un plumage grisâtre et une longue huppe[2]. Il diffère du Bihoreau gris notamment par le bec élargi à la base.

Répartition

Son aire s'étend des côtes sud du Mexique à la moitié nord de l'Amérique du Sud.

Habitat

Cet oiseau fréquente les marais et les mangroves[3].

Sous-espèces

D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international, cette espèce est constituée des cinq sous-espèces suivantes (ordre phylogénique)[4] :

  • Cochlearius cochlearius zeledoni (Ridgway, 1885) ;
  • Cochlearius cochlearius phillipsi Dickerman, 1973 ;
  • Cochlearius cochlearius ridgwayi Dickerman, 1973 ;
  • Cochlearius cochlearius panamensis Griscom, 1926 ;
  • Cochlearius cochlearius cochlearius (Linnaeus, 1766).

Notes et références

  1. Chazel Luc et Chazel Muriel, Les oiseaux ont-ils du flair ? : 160 clés pour comprendre les oiseaux, Versailles, Editions Quae, 2013, 240 p. (ISBN 978-2-7592-1881-3, lire en ligne)
  2. Meyer C., « savacou huppé - Dictionnaire des Sciences Animales », sur dico-sciences-animales.cirad.fr, 2017 (consulté le 12 avril 2017)
  3. Muséum d’histoire naturelle de Nantes, « Le Savacou huppé », Galerie de zoologie,‎ 2008, P5 (lire en ligne)
  4. Daniel Le-Dantec, « Savacou huppé - Cochlearius cochlearius - Boat-billed Heron », sur www.oiseaux.net, 2010 (consulté le 12 avril 2017)
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Savacou huppé: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Cochlearius cochlearius

Le bec-en-cuiller ou Savacou huppé (Cochlearius cochlearius) est une espèce d'oiseau de la famille des Ardeidae, autrefois classé dans une famille particulière, les Cochlearidae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Cochlearius cochlearius ( Galego )

fornecido por wikipedia gl Galician

Cochlearius cochlearius, tamén coñecido como arapapá, é unha especie de ave pelecaniforme da familia Ardeidae; antes clasificábase nunha familia monotípica, denominada Cochlearidae, que hoxe é considerada como unha subfamilia dos ardeidos.[2][3]

Características

A lonxitude total é de aproximadamente 54 centímetros. O adulto ten unha coroa negra, crista longa e cara negra. A parte superior, gorxa e peito son brancos, e as partes inferiores son vermellas cos flancos negros. As ás son gris pálido. O peteiro macizo, ancho, con forma de cullerón, dálle o nome á especie é principalmente negro. Os paxaros inmaduros teñen as partes superiores principalmente castañas e as inferiores esbrancuxadas tinguidas de castaño, mentres que tamén lles falta a crista.

Historia natural

Vive nos pantanos de mangle de México até o Perú e a Arxentina. É unha ave nocturna, e reprodúcese colonialmente nas árbores de mangleiro, pon 2 a 4 ovos brancos azulado nun niño de poliñas.

Notas

  1. BirdLife International (2012). "{{{taxon}}}". Lista Vermella de especies ameazadas. (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza. Consultado o 25 de xuño de 2016.
  2. Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan & C. L. Wood (2015). «The eBird/Clements checklist of birds of the world: v2015». Dispoñible para descarga. The Cornell Lab of Ornithology.Modelo:Clements v2015
  3. "Birds of the World -- current valid scientific avian names".
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia gl Galician

Cochlearius cochlearius: Brief Summary ( Galego )

fornecido por wikipedia gl Galician

Cochlearius cochlearius, tamén coñecido como arapapá, é unha especie de ave pelecaniforme da familia Ardeidae; antes clasificábase nunha familia monotípica, denominada Cochlearidae, que hoxe é considerada como unha subfamilia dos ardeidos.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia gl Galician

Cochlearius cochlearius ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Il becco a cucchiaio (Cochlearius cochlearius) è un uccello pelecaniforme della famiglia degli Ardeidi. È l'unica specie nota del genere Cochlearius .

La differenza fra i sessi consta nella presenza di un ciuffo di colore grigio che compare nel capo degli esemplari maschili. Si nutre di vermi, insetti, molluschi e crostacei. È diffuso in Brasile, Venezuela, Messico e Colombia.

Bibliografia

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Cochlearius cochlearius: Brief Summary ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Il becco a cucchiaio (Cochlearius cochlearius) è un uccello pelecaniforme della famiglia degli Ardeidi. È l'unica specie nota del genere Cochlearius .

La differenza fra i sessi consta nella presenza di un ciuffo di colore grigio che compare nel capo degli esemplari maschili. Si nutre di vermi, insetti, molluschi e crostacei. È diffuso in Brasile, Venezuela, Messico e Colombia.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Laivasnapis ( Lituano )

fornecido por wikipedia LT

Laivasnapis (lot. Cochlearius cochlearius, angl. Boat-billed Heron, vok. Kahnschnabel) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis. Anksčiau buvo išskiriamas į savarankišką laivasnapinių (Cochlearidae) šeimą.

Naktinis paukštis.

Kūnas iki 54 cm ilgio. Suaugę turi juodą viršugalvį, ilgą kuodą. Deda 2-4 melsvus kiaušinius.

Minta žuvimis, vėžiagyviais ir vabzdžiais.

Gyvena mangrovinėse pelkėse nuo Pietų Meksikos iki Peru ir Brazilijos. Gyvena ir veisiasi pusiau kolonijomis. Vikiteka

Šaltiniai

  1. „IUCN Red List - Cochlearius cochlearius“. IUCN Red list. Nuoroda tikrinta 2011-10-26.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia LT

Laivasnapis: Brief Summary ( Lituano )

fornecido por wikipedia LT

Laivasnapis (lot. Cochlearius cochlearius, angl. Boat-billed Heron, vok. Kahnschnabel) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis. Anksčiau buvo išskiriamas į savarankišką laivasnapinių (Cochlearidae) šeimą.

Naktinis paukštis.

Kūnas iki 54 cm ilgio. Suaugę turi juodą viršugalvį, ilgą kuodą. Deda 2-4 melsvus kiaušinius.

Minta žuvimis, vėžiagyviais ir vabzdžiais.

Gyvena mangrovinėse pelkėse nuo Pietų Meksikos iki Peru ir Brazilijos. Gyvena ir veisiasi pusiau kolonijomis. Vikiteka

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia LT

Schuitbekreiger ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

Vogels

Een van de eigenaardigste reigersoorten is wel de schuitbekreiger (Cochlearius cochlearius). De vogel wordt ook weleens "Lepelbekreiger" genoemd.

Kenmerken

De schuitbekreiger is een 45-50 cm grote donkerbruine vogel met een brede, afgeplatte snavel (hieraan heeft hij zijn naam te danken) en een opvallende zwarte kuif. De kop is bijna zwart met witte wangen, de keel en de borst zijn lichtbruin tot lichtgeel van kleur. De vleugels, buik en staart hebben een grijze kleur.

Gedrag

Overdag slaapt de schuitbekreiger in schaduwrijke bomen. ’s Nachts komt hij tevoorschijn om dieren als vissen, garnalen en ongewervelde waterdieren te vangen. Er zijn meerdere jachtmethoden: de reiger loopt langzaam door het water, hij wacht ineengedoken op een prooi of de snavel wordt gebruikt als een soort schep. De roep van de schuitbekreiger is vreemd genoeg te vergelijken met die van een kikkerachtige.

Voortplanting

De broedtijd van de vogel is veelal in het regenseizoen. Het vrouwtje legt dan één tot vier eieren. De kleur van de eieren varieert van lichtgroen tot lichtblauw. De eieren komen na ongeveer 26 dagen uit. Zowel het mannetje als vrouwtje bouwen het nest, broeden de eieren uit en voeren de jongen. Na een kleine maand vliegen de jonge vogels uit. De schuitbekreiger broedt zowel in kolonies als solitair.

Leefomgeving

De vogel komt voor in Centraal-Amerika en het noordelijk deel van Zuid-Amerika. Deze vogel wordt doorgaans ook wel de "Lepelbekreiger" genoemd. Hij is te vinden in wetlands, moerassen, mangroves, rondom zoetwater meren, bij brakke wateren en aan de kust. Een van de locaties waar de vogel vaak te bewonderen is, is in het Caño Negro-reservaat te Costa Rica.

De soort telt 5 ondersoorten:

  • C. c. zeledoni: westelijk Mexico.
  • C. c. phillipsi: oostelijk Mexico en Belize.
  • C. c. ridgwayi: van zuidelijk Mexico tot Honduras.
  • C. c. panamensis: Costa Rica en Panama.
  • C. c. cochlearius: noordelijk en centraal Zuid-Amerika.

Schuitbekreigers in Nederland

De schuitbekreiger duikt de laatste tijd steeds vaker op in privécollecties en dierenparken. Echter, het Dierenpark Emmen te Emmen is momenteel de enige dierentuin in Nederland met een schuitbekreiger in haar collectie.

Afbeeldingen

Bronnen, noten en/of referenties
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Schuitbekreiger: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

Een van de eigenaardigste reigersoorten is wel de schuitbekreiger (Cochlearius cochlearius). De vogel wordt ook weleens "Lepelbekreiger" genoemd.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Båtnebbhegre ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NO

Båtnebbhegre (Cochlearius cochlearius) er en svært distinktiv mellomstor art i hegrefamilien (Cochlearius), og eneste art i slekten Cochlearius. Arten består som fem underarter og finnes fra det vestre og østre Mexico og sørover gjennom Mellom-Amerika øst av Andes til det nordøstre Argentina i Sør-Amerika.

Taksonomi

Arten består som fem underarter. De tre nordligste underartene (zeledoni, phillipsi og ridgwayi) blir av og til betraktet som en selvstendig art, under det vitenskapelige navnet C. zeledoni (nordlig båtnebbhegre). Dette skyldes i hovedsak forskjeller i utfargingen. Spp. panamensis er en mellomform mellom nordlig båtnebbhegre og sørlig båtnebbhegre (nominatformen). Her betraktes alle som underarter av samme art.[2]

Biologi

Båtnebbhegre blir cirka 45–53,5 cm, og hannen blir litt større enn hunnen. Han veier typisk cirka 680–770 g, mens hun typisk veier cirka 503–726 g.[2]

Arten karakteriseres av et eiendommelig nærmest sort, bredt og robåtlignende nebb med definert kjøl langs culmen, og en heller kort og tykk hals til hegre å være. Den svært korte halsen gir fuglen et kompakt (lubbent) uttrykk, men halsen kan strekkes. . Fjærdrakten er hovedsakelig lysegrå og stjerten kort. Hodet har sort krone med ei stripe av sort som ender opp et stykke ned på ryggen. Pannen og kinne er hvite, mend ei sort øyestripe som ender oppe i den sorte kronen. Øynene ere mørke. Sørlig båtnebbhegre (nominatformen) har hvitt bryst og beige buk. Nordlig båtnebbhegre (ssp zeledoni) ligner nominatformen, men brystet er grått, buken mer gråbeige, og fjærdrakten ellers litt mørkere i gråfargen på oversiden. Ssp panamensis (mellomformen) er enda litt mørkere grå på oversiden, beige (som nominatformen) i buken, og gråbeige i brystet. De undere ekstremitetene er ganske korte grålige.[2]

Inndeling

Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til Martínez-Vilalta & Motis (2018).[3] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[4][5] Navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle, men kun foreløpige beskrivelser.

Treliste
Noter
  • A. brachyrhyncha og A. plumifera ble tidligere regnet som underarter av A. intermedia (duskhegre), men disse er nå skilt ut som selvstendige arter. De er imidlertid ikke navngitt på norsk enda.
  • Kritthegre og hvithalshegre ble tidligere av og til regnet til Ardea, men disse er nå plassert i Egretta

Referanser

  1. ^ BirdLife International. 2016. Cochlearius cochlearius. The IUCN Red List of Threatened Species 2016: e.T22697250A93604763. Cochlearius cochlearius. Besøkt 22. januar 2018.
  2. ^ a b c Martínez-Vilalta, A., Motis, A. & Kirwan, G.M. (2018). Boat-billed Heron (Cochlearius cochlearius). In: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (retrieved from https://www.hbw.com/node/52713 on 9 June 2018).
  3. ^ Martínez-Vilalta, A. & Motis, A. (2018). Herons (Ardeidae). In: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (retrieved from https://www.hbw.com/node/52203 on 6 June 2018).
  4. ^ Syvertsen, P. O., Ree, V., Hansen, O. B., Syvertsen, Ø., Bergan, M., Kvam, H., Viker, M. & Axelsen, T. 2008. Virksomheten til Norsk navnekomité for fugl (NNKF) 1990-2008. Norske navn på verdens fugler. Norsk Ornitologisk Forening. www.birdlife.no (publisert 22.5.2008). Besøkt 2016-08-07
  5. ^ Syvertsen, P.O., M. Bergan, O.B. Hansen, H. Kvam, V. Ree og Ø. Syvertsen 2017: Ny verdensliste med norske fuglenavn. Norsk Ornitologisk Forenings hjemmesider: http://www.birdlife.no/fuglekunnskap/navn/om.php

Eksterne lenker


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NO

Båtnebbhegre: Brief Summary ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NO

Båtnebbhegre (Cochlearius cochlearius) er en svært distinktiv mellomstor art i hegrefamilien (Cochlearius), og eneste art i slekten Cochlearius. Arten består som fem underarter og finnes fra det vestre og østre Mexico og sørover gjennom Mellom-Amerika øst av Andes til det nordøstre Argentina i Sør-Amerika.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NO

Rakojad ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL
 src= Ten artykuł dotyczy ptaków. Zobacz też: miejscowość o tej nazwie. Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Rakojad[5] (Cochlearius cochlearius) – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny czaplowatych (Ardeidae), zamieszkujący Amerykę Południową i Środkową, od Meksyku po Peru i Brazylię.

Taksonomia

Dawniej (Wetmore, 1960)[6] rakojada zaliczano do oddzielnej rodziny rakojadów (Cochleariidae), zawierającej tylko ten jeden rodzaj (Cochlearius) i gatunek.

Etymologia

Nazwa rodzajowa i epitet gatunkowy: łac. cocleare, coclearis lub cochlearium – łyżka w kształcie muszli ślimaka < coclea – ślimak < gr. κοχλιας kokhlias – ślimak[7].

Zasięg występowania

Rakojad zamieszkuje w zależności od podgatunku[8]:

Morfologia

Długość ciała 45–53,5 cm; masa ciała samców 680–770 g, samic 503–726 g[8]. Krępa sylwetka. Bardzo masywny dziób, krótki i szeroki (jak na przedstawiciela brodzących), koloru czarnego. Głowa biała z czarną czapeczką, z tyłu głowy wyrastają dwa długie, czarne pióra. Skrzydła szare, pierś biała. Grzbiet czarny, w niższych partiach jasnoszary. Spód ciała rudy z białymi bokami.

Ekologia

Biotop
Zabagnione lasy namorzynowe. Prowadzi nocny tryb życia..
Gniazdo
Na drzewie, zbudowane z gałęzi. Tworzy kolonie.
Jaja
Składa 2–4 niebieskobiałe jaja.
Pożywienie
Drobne zwierzęta wodne (ryby, skorupiaki, owady); poluje nocą.

Przypisy

  1. a b Cochlearius cochlearius, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Cochlearius, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.) [dostęp 12 grudnia 2010]
  3. Boat-billed Heron (Cochlearius cochlearius) (ang.). IBC The Internet Bird Collection. [dostęp 12 grudnia 2010].
  4. BirdLife International 2012, Cochlearius cochlearius [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016 [online], wersja 2016-1 [dostęp 2016-08-30] (ang.).
  5. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Ardeidae Leach, 1820 – czaplowate – Herons (Wersja: 2016-03-19). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2016-08-30].
  6. (ang.) Wetmore A. A Classification for the Birds of the World. Smithsonian Institution, 1960.
  7. J.A. Jobling: Key to Scientific Names in Ornithology. W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2016. [dostęp 2016-08-30]. (ang.)
  8. a b A. Martínez-Vilalta, A. Motis, G.M. Kirwan: Boat-billed Heron (Cochlearius cochlearius). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2016. [dostęp 2016-08-30]. (ang.)
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Rakojad: Brief Summary ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL

Rakojad (Cochlearius cochlearius) – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny czaplowatych (Ardeidae), zamieszkujący Amerykę Południową i Środkową, od Meksyku po Peru i Brazylię.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Arapapá ( Português )

fornecido por wikipedia PT

O arapapá (Cochlearius cochlearius) é uma ave pelecaniforme, paludícola, da família dos ardeídeos presente em quase toda a chamada América tropical.[3] Tais aves medem cerca de 54 cm de comprimento,[4] com plumagem cinza.[5] Também é conhecido pelos nomes de arataiá, arataiaçu, colhereiro, savacu, socó-de-bico-largo e tamatiá.[6]

Taxonomia

Em 1760, o zoólogo francês Mathurin Jacques Brisson incluiu uma descrição da arapapá em sua publicação Ornithologie, tendo como base um espécime coletado na Guiana Francesa. Brisson referiu-se à espécie com o nome francês La Cuillière e o latino Cochlearius.[7] O zoólogo colocou a espécie em um novo gênero Cochlearius (com o mesmo nome da espécie).[8] Quando em 1766 o naturalista sueco Lineu atualizou sua publicação Systema Naturae, em sua décima segunda edição, adicionou 240 espécies que haviam sido previamente descritas por Brisson,[9] uma das quais o arapapá. Lineu incluiu uma breve descrição, cunhando o nome binomial Cancroma cochlearia e citou o trabalho de Brisson.[10]

Embora Brisson tenha cunhado nomes latinos, eles não estão em conformidade com o sistema binomial e não são reconhecidos pela Comissão Internacional de Nomenclatura Zoológica (ICZN).[9] No entanto, Brisson também introduziu nomes para gêneros, que são aceitos pelo ICZN.[11][12][13] Atualmente o arapapá é colocado no gênero aferido por Brisson e tem o tautônimo Cochlearius cochlearius.[14] O nome Cochlearius origina-se do latim cocleare, coclearis ou cochlearium, que significa "colher em forma de concha de caracol".[15]

Há cinco subespécies reconhecidas:[14]

Descrição

O arapapá pode chegar a medir 54 cm (21 in) de comprimento.[16] Pode viver 20 anos.[17] Os adultos possuem cor cinza claro a branco, com abdomens castanhos e flancos pretos. O bico maciço, largo e em forma de concha, que dá origem ao nome desta espécie, é principalmente preto. Também é adornado com uma crista que acredita-se ser usada na atração de parceiros, pois é maior nos machos. Os sexos são semelhantes na aparência, sendo as principais diferenças que as fêmeas são ligeiramente menores, mais grisalhas e têm cristas mais curtas do que os machos.[16] Os filhotes recém-nascidos têm pele verde-amarela, com as partes superiores cobertas por penas cinzentas. Seu bico superior é preto e eles possuem pernas verde-amarelas. Os jovens são mais escuros do que os adultos e não têm crista.[18]

Distribuição e habitat

A espécie varia do México ao Peru, Brasil e nordeste da Argentina.[19] São aves não migratórias que tendem a viver em lagoas e estuários sazonais, e nidificam em manguezais.[20][21]

Comportamento e ecologia

Um arapapá mantido em um zoológico

Reprodução

A espécie se reproduz durante a estação chuvosa e registrou-se que produzem duas ninhadas durante este período, lançando sua primeira ninhada em fevereiro, durante o final da estação seca.[19] Os tamanhos de suas ninhadas variam de dois a quatro ovos, com mais ovos sendo postos durante o primeiro período de nidificação do que no segundo.[22] Geralmente nidificam em colônias, mas foram observados nidificando solitariamente. A perturbação humana pode levar a uma diminuição no sucesso reprodutivo, pois as aves tendem a evitar o contato humano e abandonarão os ninhos se necessário.[22]

Alimentação

O arapapá se alimenta de camarões e pequenos peixes como Dormitator latifrons, uma espécie de góbio dorminhoco.[20][23] Tende a forragear em riachos vegetativos, águas rasas e lagoas. Ao forragear em riachos, usa galhos baixos e raízes de mangue para ficar sobre a água. Em tanques, caminha lentamente na água até 10 cm (4 in) de profundidade ou procura alimentos perto da borda da água.[20] Para capturar suas presas, ataca os peixes ou cava a superfície da água com seu bico, que é moldado exclusivamente para este método de captura.[20] Além disso, foi observado usando duas técnicas de alimentação diferentes: em pé e perseguindo lentamente a presa, ou perturbando a água e perseguindo a presa.[23] Alimenta-se à noite e observaram-se aves deixando o poleiro 30 minutos após o pôr-do-sol para se alimentar. Foi observado que não se alimenta quando uma fonte de luz está presente, como luz do dia, luar ou luz artificial.[21][20] Um estudo levantou a hipótese de que, para procurar comida no escuro e em águas rasas e lamacentas, seus bicos são sensíveis ao toque, o que os ajuda a sentir sua presa.[21]

Conservação

Em 2018, a União Internacional para a Conservação da Natureza (IUCN) o classificou como uma "espécie pouco preocupante". A IUCN observou que se trata de espécie com abrangência extremamente grande, assim, ainda que aparentemente sua população esteja diminuindo, acredita-se que tal declínio não é rápido o suficiente para enquadrar a espécie como mais vulnerável. A classificação de "espécie pouco preocupante" foi aferida em todas as listas anteriores publicadas desde 2004.[1]

Referências

  1. a b «Boat-billed Heron». IUCN Red List of Threatened Species. 6 de agosto de 2018. Consultado em 16 de julho de 2021
  2. «Storks, ibis & herons». IOC World Bird List v 6.4 (em inglês). Consultado em 23 de dezembro de 2016
  3. Leandro-Silva, Victor; Holanda, Diogo G.; Souza, Jonathas Lins de; Tenório, Ricardo (Outubro de 2018). «Arapapa, Cochlearius cochlearius (Peleaniformes: Ardeidae), um residente pouco conhecido no estado de Pernambuco». Consultado em 16 de julho de 2021
  4. «Arapapá». G1. 5 de janeiro de 2015. Consultado em 16 de julho de 2021
  5. «Arapapá». Fundação Jardim Zoológico de Brasília. 12 de fevereiro de 2020. Consultado em 16 de julho de 2021
  6. «Cochlearius cochlearius (Linnaeus, 1766)». Museu do Cerrado. 2021. Consultado em 16 de julho de 2021
  7. Brisson, Mathurin Jacques (1760). Ornithologie, ou, Méthode contenant la division des oiseaux en ordres, sections, genres, especes & leurs variétés (em francês e latim). Volume 5. Paris: Jean-Baptiste Bauche. pp. 506–508 The two stars (**) at the start of the section indicates that Brisson based his description on the examination of a specimen.
  8. Brisson, Mathurin Jacques (1760). Ornithologie, ou, Méthode Contenant la Division des Oiseaux en Ordres, Sections, Genres, Especes & leurs Variétés (em francês e latim). Paris: Jean-Baptiste Bauche. Vol. 1, p. 48, Vol. 5, p. 506
  9. a b Allen, J.A. (1910). «Collation of Brisson's genera of birds with those of Linnaeus». Bulletin of the American Museum of Natural History. 28: 317–335
  10. Linnaeus, Carl (1766). Systema naturae : per regna tria natura, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis (em latim). Volume 1, Part 1 12th ed. Holmiae (Stockholm): Laurentii Salvii. p. 233
  11. Hemming, Francis, ed. (1958) [1911]. «Opinion 37: Shall the genera of Brisson's "Ornithologia," 1760, be accepted». Opinions and Declarations Rendered by the International Commission on Zoological Nomenclature. Volume 1 Section B. London: International Trust for Zoological Nomenclature. pp. 87–88
  12. Hemming, Francis (1962). «Brisson, 1760 "Ornithologie" Proposed restriction on validation granted under the plenary powers to certain portions of that work Z.N.(S.) 702». Bulletin of Zoological Nomenclature. 19 (1): 9–14
  13. China, W.E. (1963). «Direction 105: Brisson, 1760, Ornithologie: restriction to certain portions of that work of the validation granted under the Plenary Powers». Bulletin of Zoological Nomenclature. 20 (5): 343–344
  14. a b Gill, Frank; Donsker, David, eds. (2019). «Storks, ibis, herons». World Bird List Version 9.1. International Ornithologists' Union. Consultado em 9 de abril de 2019
  15. Jobling, J.A. (2019). del Hoyo, J.; Elliott, A.; Sargatal, J.; Christie, D.A.; de Juana, E., eds. «Key to Scientific Names in Ornithology». Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions. Consultado em 10 de abril de 2019
  16. a b Rand, A. L. (abril de 1966). «A Display of the Boat-Billed Heron, Cochlearius cochlearius». The Auk. 83 (2): 304–306. JSTOR 4083025. doi:10.2307/4083025
  17. «ARAPAPÁ». Parque das Aves. 2021. Consultado em 16 de julho de 2021
  18. Haverschmidt, F. (janeiro de 1969). «Notes on the Boat-Billed Heron in Surinam». The Auk. 86 (1): 130–131. JSTOR 4083548. doi:10.2307/4083548
  19. a b Gomez, Jaime; Gil-Delgado, Jose A.; Monros, Juan S. (agosto de 2001). «Double-Brooding in the Boat-Billed Heron». Waterbirds: The International Journal of Waterbird Biology. 24 (2). 282 páginas. JSTOR 1522043. doi:10.2307/1522043
  20. a b c d e Kushlan, James A. (setembro de 2009). «Feeding Repertoire of the Boat-Billed Heron (Cochlearius cochlearius)». Waterbirds. 32 (3): 408–414. doi:10.1675/063.032.0305
  21. a b c Mock, Douglas W. (1975). «Feeding Methods of the Boat-Billed Heron, a Deductive Hypothesis». Auk. 92 (3): 590–592
  22. a b Gómez, J; Gil-Delgado, JA; Monrós, JS (dezembro de 2006). «Breeding success of a colony of Boat-billed Herons Cochlearius cochlearius (Ciconiiformes: Ardeidae) in pasturelands of Costa Rica». Revista de Biología Tropical. 54 (4): 1131–4. PMID 18457150
  23. a b Biderman, John O.; Dickerman, Robert W. (março de 1978). «Feeding Behavior and Food Habits of the Boat-billed Heron (Cochlearius cochlearius)». Biotropica. 10 (1). 33 páginas. JSTOR 2388102. doi:10.2307/2388102

Bibliografia

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Arapapá: Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT

O arapapá (Cochlearius cochlearius) é uma ave pelecaniforme, paludícola, da família dos ardeídeos presente em quase toda a chamada América tropical. Tais aves medem cerca de 54 cm de comprimento, com plumagem cinza. Também é conhecido pelos nomes de arataiá, arataiaçu, colhereiro, savacu, socó-de-bico-largo e tamatiá.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Båtnäbb ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV
Det finns flera obesläktade fågelarter som bär trivialnamnet båtnäbb, se Båtnäbb (olika betydelser)

Båtnäbb[2] (Cochlearius cochlearius) är en otypisk fågel inom familjen hägrar.[3]

Utbredning och taxonomi

Båtnäbben är en stannfågel som förekommer i mangroveträsk från Mexiko och söderut till Peru och Brasilien. Den brukar delas upp i fem underarter med två huvudgrupper som ibland kallas nordlig- kontra sydlig båtnäbb:

  • Nordliga gruppen:
    • C. c. zeledoni (Ridgway 1885) - förekommer i västra och centrala Mexiko.
    • C. c. phillipsi (Dickerman 1973) – förekommer i östra Mexiko och i Belize.
    • C. c. ridgwayi (Dickerman 1973) – förekommer i södra Mexiko, Guatemala, El Salvador, Honduras och Nicaragua.
  • Sydliga gruppen:
    • C. c. panamensis (Griscom 1926) – förekommer i Costa Rica och i Panama.
    • C. c. cochlearia – nominatformen förekommer i östra Panama och i Sydamerika.

Tidigare fördes arten till den egna familjen Cochlearidae, men data från DNA-DNA-hybridisering indikerar att den är besläktad med släktet Tigrisoma och idag förs den därför till familjen hägrar (Ardeidae) i den egna underfamiljen Cochleariinae.

Utseende och läte

Den adulta fågeln mäter 45-53,5 cm[4] och har svart hätta med förlängda plymer i nacken och svart mantel. Ansiktet är vitt medan bröst och buk är ljusrosa till rödbruna och kroppssidorna svarta. Ovansidan av vingarna och ryggen är ljust grå. Den har en svart massiv, bred näbb, formad som undersidan på en båt, vilket också gett upphov till dess namn. Juvenila fåglar har mestadels bruna ovansida och brun och vitspräcklig undersida och saknar de förlängda nackplymerna.

Dess läte omfattar bland annat ett djup kraxande och ett högfrekvent pee-pee-pee.

Ekologi

Den är en nattaktiv fågel som häckar i mindre kolonier i mangroveträd. Den lägger två till fyra blåaktigt färgade ägg i ett bo byggt av grenar. Dess föda består av fisk, kräftdjur och insekter.

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men det råder kunskapsbrist om populationsutvecklingen.[1] Beståndet tros minska mer än 25 procent i framtiden, framför allt på grund av habitatförlust.[1] Trots detta kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN fortfarande arten som livskraftig (LC).[1]

Källor

  • Lars Larsson (2001) Birds of the World, CD-rom
  • Delar av informationen är hämtad från engelska wikipedias artikel Boat-billed Heron, läst 2008-04-12

Noter

  1. ^ [a b c d] BirdLife International 2012 Cochlearius cochlearius Från: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1 www.iucnredlist.org. Läst 6 januari 2014.
  2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
  3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
  4. ^ Martínez-Vilalta, A., Motis, A. & Kirwan, G.M. (2017). Boat-billed Heron (Cochlearius cochlearius). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/52713 30 december 2017).

Externa länkar

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Båtnäbb: Brief Summary ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV
Det finns flera obesläktade fågelarter som bär trivialnamnet båtnäbb, se Båtnäbb (olika betydelser)

Båtnäbb (Cochlearius cochlearius) är en otypisk fågel inom familjen hägrar.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Kayık gagalı balıkçıl ( Turco )

fornecido por wikipedia TR

Kayık gagalı balıkçıl[1] ya da koca gagalı balıkçıl[2] (Cochlearius cochlearius) balıkçılgiller (Ardeidae) familyasının atipik bir üyesidir. Önceleri monotipik Cochlearidae familyasında sınıflandırılmaktaydı. Meksika'dan Peru ve Brezilya'ya kadar olan bölgede mangrov bataklıklarında bulunur. Geceleri aktif olan bu kuş mangrov ağaçları üzerinde yarı koloni hâlinde bulunur. Çalılardan oluşan yuvalarında bir kerede 2 ila 4 yumurta yumurtlar. Yumurtalar mavimsi beyaz renklidir.

Yaklaşık 54 cm boyundadır. Erişkin kuşların tepeleri, uzun ibikleri ve sırtlarının üstü kara renklidir. Yüzü, boğazı ve göğsü beyaz renklidir. Yanları siyah alt tüyleri de pas rengidir. Kanatları ve sırtının alt tüyleri soluk gri renklidir. Büyük ve kepçe biçimli gagası kara renklidir. Erişkin olmayan kuşların üst tüyleri kahverengidir ve alt tüyleri kahverengi kenarlı beyaz reklidir ve ibikleri yoktur.

Balık, fare, su yılanı, yumurta, kabuklular, böcekler ve amfibilerle beslenirler.

Notlar

  1. ^ "balıkçıl". AnaBritannica. 3. İstanbul: Ana Yayıncılık. 1986. s. 246.
  2. ^ McGhee, Karen. "Balıkçıllar ve flamingolar". National Geographic Hayvanlar Ansiklopedisi. Çin: Doğuş Grubu İletişim Yayıncılık. s. 78. ISBN 978-975-6690-67-3.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia yazarları ve editörleri
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia TR

Kayık gagalı balıkçıl: Brief Summary ( Turco )

fornecido por wikipedia TR

Kayık gagalı balıkçıl ya da koca gagalı balıkçıl (Cochlearius cochlearius) balıkçılgiller (Ardeidae) familyasının atipik bir üyesidir. Önceleri monotipik Cochlearidae familyasında sınıflandırılmaktaydı. Meksika'dan Peru ve Brezilya'ya kadar olan bölgede mangrov bataklıklarında bulunur. Geceleri aktif olan bu kuş mangrov ağaçları üzerinde yarı koloni hâlinde bulunur. Çalılardan oluşan yuvalarında bir kerede 2 ila 4 yumurta yumurtlar. Yumurtalar mavimsi beyaz renklidir.

Yaklaşık 54 cm boyundadır. Erişkin kuşların tepeleri, uzun ibikleri ve sırtlarının üstü kara renklidir. Yüzü, boğazı ve göğsü beyaz renklidir. Yanları siyah alt tüyleri de pas rengidir. Kanatları ve sırtının alt tüyleri soluk gri renklidir. Büyük ve kepçe biçimli gagası kara renklidir. Erişkin olmayan kuşların üst tüyleri kahverengidir ve alt tüyleri kahverengi kenarlı beyaz reklidir ve ibikleri yoktur.

Balık, fare, su yılanı, yumurta, kabuklular, böcekler ve amfibilerle beslenirler.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia yazarları ve editörleri
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia TR

Квак широкодзьобий ( Ucraniano )

fornecido por wikipedia UK

Опис

Це унікальний представник родини чаплевих, який зовсім не схожий на інших своїх родичів. Він відрізняється широким і коротким дзьобом. Його довжина досягає 8 см при ширині 5 см. На кінчику наддзьобка є невеликий гострий гачок.

Довжина тіла дорослого птаха коливається від 50 до 60 см при вазі від 0,5 до 1 кг. При цьому самці значно більші і важчі за самиць. На голові розташований великий чорний чуб, ноги і черево сіруватого або коричневого кольору. Решта оперення, в основному, сіре, тільки лоб, горло і боки птиці білі.

Поширення

Ареал простягається від Мексики до Бразилії, де він живе в прибережних мангрових заростях і на берегах річок з густою рослинністю.

Спосіб життя

Живиться рибою, ракоподібними, дрібними амфібіями, комахами і невеликими ссавцями. Цікаво, що під час полювання птахи часто видають звуки, схожі на квакання місцевих жаб.

Вдень на батьківщині квака широкодзьобого занадто спекотно, тому в цей час вони воліють відпочивати в тіні. Увечері птахи відправляються на полювання. При цьому темні сутінки їх зовсім не лякають, адже величезні очі дозволяють їм добре бачити в темноті.

Полюють вони неспішно: або стоять у воді, шукаючи підходящу живність, або бродять на мілководді. Іноді вони використовують свій шикарний дзьоб як черпак, щоб виловити з річки що-небудь смачненьке.

Вони ведуть одиночний спосіб життя, проте в період гніздування збираються в невеликі колонії. Для того щоб привернути увагу самок, самці розправляють свої чубчики і цокотять дзьобами. Гнізда споруджуються на деревах біля води. У кладці 2-4 синюватих яйця, насиджування яких самець і самка займаються по черзі. Тривалість життя становить 25 років.

Примітки

  1. BirdLife International (2012). Cochlearius cochlearius: інформація на сайті МСОП (версія 2013.2) (англ.) 26 November 2013
  2. Фесенко Г. В. Вітчизняна номенклатура птахів світу. — Кривий Ріг : ДІОНАТ, 2018. — 580 с. — ISBN 978-617-7553-34-1.

Посилання

  • Hilty, Steven L (2003). Birds of Venezuela. London: Christopher Helm. ISBN 0-7136-6418-5.
  • ffrench, Richard (1991). A Guide to the Birds of Trinidad and Tobago (вид. 2nd edition). Comstock Publishing. ISBN 0-8014-9792-2.
  • A guide to the birds of Costa Rica by Stiles and Skutch ISBN 0-8014-9600-4
Птах Це незавершена стаття з орнітології.
Ви можете допомогти проекту, виправивши або дописавши її.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Автори та редактори Вікіпедії
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia UK

Diệc mỏ thuyền ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Diệc mỏ thuyền (danh pháp hai phần: Cochlearius cochlearius) là một loài chim thuộc chi đơn loài Cochlearius, họ Diệc.[2]. Diệc mỏ thuyền đôi khi được phân loại như là diệc, nhưng đôi khi lại được xếp trong họ riêng của chính nó là Cochlearidae, nhưng hiện nay nó thông thường được coi là thành viên của họ Ardeidae.

Loài này sinh sống ở các đầm lầy cây ngập mặn từ México về phía nam đến PeruBrazil. Nó có thân dài đến 54 cm. Chim trưởng thành có chỏm đầu màu đen, màu dài và lưng trên dài. Mặt, cổ và ức màu trắng và phần dưới màu nâu đỏ với các sườn bên màu đen. Cánh và lưng dưới màu xám nhạt. Chúng ăn cá, chuột, rắn nước, loài giáp xác, côn trùng và động vật lưỡng cư.

Chú thích

  1. ^ BirdLife International (2008). Cochlearius cochlearius. 2008 Sách đỏ IUCN. Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế 2008. Truy cập ngày 3 tháng 2 năm 2009..
  2. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.

Tham khảo

  • Hilty, Steven L (2003). Birds of Venezuela. London: Christopher Helm. ISBN 0-7136-6418-5.
  • ffrench, Richard (1991). A Guide to the Birds of Trinidad and Tobago (ấn bản 2). Comstock Publishing. ISBN 0-8014-9792-2. Bảo trì CS1: Văn bản dư (link)
  • A guide to the birds of Costa Rica by Stiles and Skutch ISBN 0-8014-9600-4

Liên kết ngoài

 src= Wikispecies có thông tin sinh học về Diệc mỏ thuyền  src= Wikimedia Commons có thêm hình ảnh và phương tiện truyền tải về Diệc mỏ thuyền


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến chim này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Diệc mỏ thuyền: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Diệc mỏ thuyền (danh pháp hai phần: Cochlearius cochlearius) là một loài chim thuộc chi đơn loài Cochlearius, họ Diệc.. Diệc mỏ thuyền đôi khi được phân loại như là diệc, nhưng đôi khi lại được xếp trong họ riêng của chính nó là Cochlearidae, nhưng hiện nay nó thông thường được coi là thành viên của họ Ardeidae.

Loài này sinh sống ở các đầm lầy cây ngập mặn từ México về phía nam đến PeruBrazil. Nó có thân dài đến 54 cm. Chim trưởng thành có chỏm đầu màu đen, màu dài và lưng trên dài. Mặt, cổ và ức màu trắng và phần dưới màu nâu đỏ với các sườn bên màu đen. Cánh và lưng dưới màu xám nhạt. Chúng ăn cá, chuột, rắn nước, loài giáp xác, côn trùng và động vật lưỡng cư.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Челноклюв ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию
Царство: Животные
Подцарство: Эуметазои
Без ранга: Вторичноротые
Подтип: Позвоночные
Инфратип: Челюстноротые
Надкласс: Четвероногие
Класс: Птицы
Подкласс: Настоящие птицы
Инфракласс: Новонёбные
Семейство: Цаплевые
Подсемейство: Nycticoracinae
Род: Челноклювы (Cochlearius Brisson, 1760)
Вид: Челноклюв
Международное научное название

Cochlearius cochlearius
(Linnaeus, 1766)

Ареал

изображение

Охранный статус Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 174873NCBI 110676EOL 1049029

Челноклюв[1][2] (лат. Cochlearius cochlearius) — птица из отряда аистообразных, выделяемая в отдельный род Cochlearius. Раньше этот вид выделяли в самостоятельное семейство челноклювых (Cochleariidae)[1], однако в настоящее время относят к подсемейству Nycticoracinae семейства цаплевых (Ardeidae).

Описание

Челноклюв достигает длины 50—60 см и весит от 500 до 1 000 г. Самцы крупнее и тяжелее самок. Характерным признаком является большой хохол чёрного цвета. Оперение преимущественно серое. Лоб, бока головы и горло белые. Брюхо и ноги имеют сероватую или коричневатую окраску. У челноклюва необычная форма клюва — он короткий и широкий (длиной 8 см и шириной 5 см) с зубцом на конце надклювья. У птицы большие глаза, с помощью которых она может превосходно ориентироваться ночью. Челноклюв — одиночная птица. Продолжительность жизни составляет примерно 25 лет.

Распространение

Челноклюв распространён от Мексики до Бразилии в Центральной Америке и на севере Южной Америки. Он предпочитает густо заросшие лесом берега рек и мангровые болота.

Питание

Рыбы, ракообразные, насекомые, мелкие амфибии и даже мелкие млекопитающие входят в рацион питания челноклюва.

BoatBilledHeron CochleariusCochlearius.jpg

Размножение

Половой зрелости достигают примерно в 3 года. В зависимости от области распространения, спаривание может происходить круглый год. Челноклювы живут вне брачного периода как одиночки. Однако, в период гнездования они объединяются в колонии. Самец во время токования расправляет свой хохол. Другим признаком токования является побрякивание клювами обоих полов. Гнёзда сооружаются из тонких веток на деревьях на средней высоте вблизи воды. Самка откладывает от 2 до 4-х синеватых яиц, высиживают которые обе взрослые птицы 25—28 дней. Средний вес яиц составляет 35 г.

Подвиды

Выделяют 5 подвидов челноклюва[3]:

  • C. c. cochlearius (Linnaeus, 1766) — номинативный подвид, северная и средняя части Южной Америки;
  • C. c. zeledoni (Ridgway, 1885) — западная Мексика;
  • C. c. phillipsi Dickerman, 1973 — восточная Мексика и Белиз;
  • C. c. ridgwayi Dickerman, 1973 — от южной Мексики до Гондураса;
  • C. c. panamensis Griscom, 1926 — Коста-Рика и Панама.

Примечания

  1. 1 2 Гладков Н. А., Флинт В. Е. Отряд Аистообразные, или Голенастые (Ciconiiformes, или Gressores) // Жизнь животных. Том 6. Птицы / под ред. В. Д. Ильичева, А. В. Михеева, гл. ред. В. Е. Соколов. — 2-е изд. — М.: Просвещение, 1986. — С. 68—69. — 527 с.
  2. Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общ. ред. акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 24. — 2030 экз.ISBN 5-200-00643-0.
  3. Семейство Ardeidae в Списке птиц мира Международного союза орнитологов (IOC World Bird List version 7.1). Проверено 22 февраля 2017 года.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

Челноклюв: Brief Summary ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию

Челноклюв (лат. Cochlearius cochlearius) — птица из отряда аистообразных, выделяемая в отдельный род Cochlearius. Раньше этот вид выделяли в самостоятельное семейство челноклювых (Cochleariidae), однако в настоящее время относят к подсемейству Nycticoracinae семейства цаплевых (Ardeidae).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

ヒロハシサギ ( Japonês )

fornecido por wikipedia 日本語
ヒロハシサギ Cochlearius cochleariaPCCA20071227-8443B.jpg 保全状況評価 LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
Status iucn3.1 LC.svg 分類 : 動物界 Animalia : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata : 鳥綱 Aves : ペリカン目 Pelecaniformes : サギ科 Ardeidae : ヒロハシサギ属 Cochlearius
(Brisson, 1760) : ヒロハシサギ C. cochlearius 学名 Cochlearius cochlearius 和名 ヒロハシサギ 英名 Boat-billed Heron

ヒロハシサギ(広嘴鷺、学名:Cochlearius cochlearius)は、ペリカン目サギ科に分類される鳥類の一種である。別名ヒロハシゴイ。本種1種でヒロハシサギ属を形成する。

分布[編集]

メキシコ中央アメリカから、アルゼンチン北部までの熱帯、亜熱帯地域に分布する。

形態[編集]

体長45-50 cm。顔は灰色がかった白色で、頭頂部は黒色。後頭部には黒く長い冠羽があり、背中まで伸びている。体の上面は青みがかった灰色で、胸や腹部は淡い褐色である。嘴は黒色で脚は灰色で、繁殖期には脚の色が黄色がかってくる。

本種の最大の特徴は嘴の形状で、サギ科の種としては例外的に幅が広く顔と比べると大きくなっている。この嘴の形状が生態上何に役立っているのかは不明である。

生態[編集]

熱帯雨林やマングローブ林の水辺に生息する。夜行性。

魚類甲殻類昆虫類を捕食する。泥で濁った場所で好んで採餌する。

番いか小さなコロニーを形成して繁殖し、1腹2-4個の卵を産む。抱卵期間は25-35日である。雌雄ともに抱卵する。

亜種[編集]

以下の5亜種に分類される。

  • Cochlearius cochlearius zeledoni
  • Cochlearius cochlearius phillipsi
  • Cochlearius cochlearius ridgwayi
  • Cochlearius cochlearius panamensis
  • Cochlearius cochlearius cochlearius


関連項目[編集]

参考文献[編集]

  • 『世界の動物|分類と飼育 コウノトリ目+フラミンゴ目』、財団法人東京動物園協会、1985年、33-34頁
執筆の途中です この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますポータル鳥類 - PJ鳥類)。
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
ウィキペディアの著者と編集者
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 日本語

ヒロハシサギ: Brief Summary ( Japonês )

fornecido por wikipedia 日本語

ヒロハシサギ(広嘴鷺、学名:Cochlearius cochlearius)は、ペリカン目サギ科に分類される鳥類の一種である。別名ヒロハシゴイ。本種1種でヒロハシサギ属を形成する。

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
ウィキペディアの著者と編集者
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 日本語