Distribucion General: Se distribuye desde México hasta el oeste de Ecuador, Bolivia y norte de Argentina.
Anidan en pequeñas colonias.
Su nido consiste en una plataforma frágil hecha de palitos, pequeño para el tamaño del ave. Está situado en la horqueta de un árbol, suspendido sobre el agua a una altura de 1 a 5 m., y en raras ocasiones más alto. Ponen 2 huevos, en forma rara 3, de color azul muy pálido con finas manchitas café-rojizas, algunas veces tenues, pero otras muy prominentes IMAGEDB.GET_BFILE_IMAGE?p_imageId=35855&p_imageResolutionId=2">(ver">http://attila.inbio.ac.cr:7777/pls/portal30IMAGEDB.GET_BFILE_IMAGE?p_imageId=35855&p_imageResolutionId=2">(ver imagen)
Cochlearius cochlearius ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Ardeidae; antes clasificar nuna familia monotípica, denomada Cochlearidae, que güei ye considerada como una subfamilia de los ardeidos.[1][2] Ye mesma d'América.
El llargor total ye d'aprosimao 54 centímetros. L'adultu tien una corona negra, cresta llarga y cara de negra. La parte cimera, gargüelu y pechu son blancos, y les partes inferiores son coloraes colos lladrales negros. Les ales son gris maciu. El picu macizu, anchu, con forma de cuyarón da-y el nome a la especie ye principalmente negru. Los páxaros inmaduros tienen la partes cimeres principalmente castañes y les inferiores ablancazaes tiñíes de castañales, ente que tamién-yos falta la cresta.
Vive nos banzaos de mangle de Méxicu, hasta'l Perú y Arxentina.[3] Ye una ave nocherniega, y reproduzse colonialmente nos árboles de mangle, pon 2 a 4 güevos blancos azuláu nun nial de ramines.
Conócense cinco subespecies de Cochlearius cochlearius:[2]
4. Peterson R.T. y Y.L. Chalif. 1989. "Aves de Méxicu: Guía de campu", ed. Diana, Méxicu D.F., 474pp.
Cochlearius cochlearius ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Ardeidae; antes clasificar nuna familia monotípica, denomada Cochlearidae, que güei ye considerada como una subfamilia de los ardeidos. Ye mesma d'América.
El martinet cullerot (Cochlearius cochlearius), també conegut com a bec de bóta,[1] és una espècie d'ocell, única del seu gènere i que forma part de la família dels ardèids (Ardeidae), tot i que fins fa poc era classificada en una família monotípica, els cocleàrids (Cochleariidae), que avui és considerada la subfamília dels coclearins (Cochleariinae).[2]
Viu en àrees de manglar, a la zona neotropical, des de Mèxic fins a Bolívia, Perú i extrem nord de l'Argentina.[3]
És una au nocturna que cria semicolonialment als arbres de mangle, on pon 2-4 ous de color blanc blavós en un niu fet de branquillons.
Aquesta espècie s'alimenta de peixos, ratolins, serps d'aigua, ous, crustacis, insectes i petits amfibis.
Se n'han descrit cinc subespècies de Cochlearius cochlearius:[2]
El martinet cullerot (Cochlearius cochlearius), també conegut com a bec de bóta, és una espècie d'ocell, única del seu gènere i que forma part de la família dels ardèids (Ardeidae), tot i que fins fa poc era classificada en una família monotípica, els cocleàrids (Cochleariidae), que avui és considerada la subfamília dels coclearins (Cochleariinae).
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr gylfinbraff (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod gylfinbraff) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Cochlearius cochlearius; yr enw Saesneg arno yw Boat-billed heron. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. cochlearius, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Mae'r crëyr gylfinbraff yn perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn bwn bach Ixobrychus exilis Aderyn bwn cefn rhesog Ixobrychus involucris Aderyn bwn du Ixobrychus flavicollis Aderyn bwn lleiaf Ixobrychus minutus Aderyn bwn melynllwyd Ixobrychus cinnamomeus Aderyn bwn Schrenk Ixobrychus eurhythmus Aderyn bwn Tsieina Ixobrychus sinensis Butorides striata Butorides striata Coraderyn bwn Ixobrychus sturmii Crëyr gwyrdd Butorides virescens Crëyr rhesog cochlyd Tigrisoma lineatum Crëyr rhesog gyddf-foel Tigrisoma mexicanum Crëyr rhesog tywyll Tigrisoma fasciatumAderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr gylfinbraff (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod gylfinbraff) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Cochlearius cochlearius; yr enw Saesneg arno yw Boat-billed heron. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. cochlearius, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Volavčík člunozobý (Cochlearius cochlearius) je volavkovitý pták příbuzný kvakošům (tvoří s nimi podčeleď kvakoši). Podle některých vědců je ale natolik zvláštní, že ho zařazují do zvláštní monotypické čeledi Cochlearidae, tedy zcela mimo volavky.
Žije v porostech mangrove, v močálech od Mexika po Peru a Brazílii. Je to noční pták velký zhruba 54 cm. Živí se rybami, korýši a hmyzem. Snáší 2-4 vajíčka.
Volavčík člunozobý je v rámci Evropy chován v necelých třiceti zoo. V Česku tento druh chovají dvě zoo: Zoo Praha a Zoo Zlín.[2] Prvoodchov mezi českými zoo si připsala Zoo Praha v roce 1999.
První jedinec tohoto druhu se v Zoo Praha objevil v roce 1950.[2] K úspěšnému odchovu došlo v roce 1999. Jednalo se zároveň o český prvoodchov.[3] V roce 2017 se podařilo odchovat čtyři mláďata. Ke konci roku 2017 bylo chováno sedm jedinců.[4]
Aktuálně jsou volavčíci umístěni v expozičním celku Ptačí mokřady v dolní části zoo.[5]
Volavčík člunozobý (Cochlearius cochlearius) je volavkovitý pták příbuzný kvakošům (tvoří s nimi podčeleď kvakoši). Podle některých vědců je ale natolik zvláštní, že ho zařazují do zvláštní monotypické čeledi Cochlearidae, tedy zcela mimo volavky.
Žije v porostech mangrove, v močálech od Mexika po Peru a Brazílii. Je to noční pták velký zhruba 54 cm. Živí se rybami, korýši a hmyzem. Snáší 2-4 vajíčka.
Der Kahnschnabel (Cochlearius cochlearius) gehört innerhalb der Familie der Reiher (Ardeidae) zur monotypischen Gattung Cochlearius.
Der Kahnschnabel erreicht eine Größe von 50 bis 60 cm sowie ein Gewicht von 500 bis 1.000 Gramm. Männchen werden deutlich größer und schwerer als Weibchen. Markantes Merkmal ist seine recht große Federhaube, die schwarz gefärbt ist. Das Gefieder ist überwiegend grau. Stirn, die Seiten des Kopfes und der Kehlbereich sind weiß. Bauch und Beinbefiederung weisen eine gräuliche bis bräunliche Färbung auf. Der Kahnschnabel hat für eine Art aus der Familie der Reiher eine ungewöhnliche Schnabelform. Er ist kurz und breit und somit nicht zum Stochern nach Beute geeignet. Sein Schnabel hat die Funktion eines Schöpfschnabels und ist 8 cm lang und 5 cm breit. Als nachtaktiver Jäger verfügt er über große Augen, mit denen er sich in der Nacht vorzüglich orientieren kann. Kahnschnäbel sind Einzelgänger. Die Lebenserwartung liegt bei rund 25 Jahren.
Der Kahnschnabel kommt von Mexiko bis Brasilien in ganz Mittel- und dem nördlichen Südamerika vor. Er bevorzugt dicht bewaldete Flussufer und Mangrovensümpfe.
Fische, Krebstiere, Insekten, kleine Amphibien, aber auch kleine Säugetiere gehören zur bevorzugten Nahrung des Kahnschnabels.
Die Geschlechtsreife wird mit rund 3 Jahren erreicht. Abhängig vom Verbreitungsgebiet kann eine Paarung ganzjährig erfolgen. Kahnschnäbel leben außerhalb der Balz/Brut als Einzelgänger. Während der Brutzeit gesellen sie sich aber zu Kolonien zusammen. Das Männchen trägt während der Balz seine Federhaube zur Schau. Weiteres Merkmal der Balz ist das Klappern der Schnäbel von beiden Geschlechtern. Die Nester werden aus Reisig in mittlerer Höhe auf Bäumen in Wassernähe errichtet. Das Weibchen legt zwischen 2 und 4 bläuliche Eier, die von beiden Altvögeln 25–28 Tage bebrütet werden. Die Eier haben ein durchschnittliches Gewicht von 35 Gramm.
Der Kahnschnabel (Cochlearius cochlearius) gehört innerhalb der Familie der Reiher (Ardeidae) zur monotypischen Gattung Cochlearius.
Arapapa (lasioñe'ẽ: Cochlearius cochlearius, karaiñe'ẽ: Garza cucharona) ha'e guyra guasu oikóva yvyapasusũ oĩva Ñembyamérika ha México-pe.
Arapapa ha'e peteĩ guyra ijyvatéva 54 cm. Okaru pira, vícho, jatyta, kururu, japeusa, tupi'a, anguja.
படகு அலகுக் கொக்கு (ஆங்கிலப் பெயர்: boat-billed heron, உயிரியல் பெயர்: Cochlearius cochlearius) என்பது ஹெரான் குடும்பத்தின் ஒரு வித்தியாசமான கொக்கு ஆகும். இது மெக்ஸிக்கோவில் இருந்து தெற்கில் பெரு மற்றும் பிரேசில் வரையிலான சதுப்பு நிலப்பகுதிகளில் வாழ்கிறது. இது ஒரு இரவாடிப் பறவை ஆகும். இது சதுப்புநில மரங்களில் வளர்கிறது. இது 2-4 நீல வெள்ளை முட்டைகளை குச்சிகளாலான ஒரு கூட்டில் இடுகிறது.
குறிப்புகள்
நூற்பட்டியல்
படகு அலகுக் கொக்கு (ஆங்கிலப் பெயர்: boat-billed heron, உயிரியல் பெயர்: Cochlearius cochlearius) என்பது ஹெரான் குடும்பத்தின் ஒரு வித்தியாசமான கொக்கு ஆகும். இது மெக்ஸிக்கோவில் இருந்து தெற்கில் பெரு மற்றும் பிரேசில் வரையிலான சதுப்பு நிலப்பகுதிகளில் வாழ்கிறது. இது ஒரு இரவாடிப் பறவை ஆகும். இது சதுப்புநில மரங்களில் வளர்கிறது. இது 2-4 நீல வெள்ளை முட்டைகளை குச்சிகளாலான ஒரு கூட்டில் இடுகிறது.
The boat-billed heron (Cochlearius cochlearius), colloquially known as the boatbill, is an atypical member of the heron family. It is the only member of the genus Cochlearius and was formerly placed in a monotypic family, the Cochleariidae. It lives in mangrove swamps from Mexico south to Peru and Brazil. It is a nocturnal bird, and breeds semicolonially in mangrove trees, laying two to four bluish-white eggs in a twig nest.
In 1760 the French zoologist Mathurin Jacques Brisson included a description of the boat-billed heron in his Ornithologie based on a specimen collected in French Guiana. He used the French name La Cuillière and the Latin Cochlearius.[2] Brisson placed the species in a new genus Cochlearius (with the same name as that of the species).[3] When in 1766 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the twelfth edition, he added 240 species that had been previously described by Brisson.[4] One of these was the boat-billed heron. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Cancroma cochlearia and cited Brisson's work.[5]
Although Brisson coined Latin names, these do not conform to the binomial system and are not recognised by the International Commission on Zoological Nomenclature (ICZN).[4] However, Brisson also introduced names for genera and these are accepted by the ICZN.[6][7][8] The boat-billed heron is now placed in Brisson's genus and has the tautonym Cochlearius cochlearius.[9] The name Cochlearius is from the Latin cocleare, coclearis or cochlearium for a "spoon in the form of a snail shell".[10]
There are five subspecies:[9]
The boat-billed heron grows to about 54 cm (21 in) long. Adults are pale grey to white in color, with chestnut-colored abdomens and black flanks. The massive, broad, scoop-like bill, which gives rise to this species' name, is mainly black. This bird is also adorned with a crest which is thought to be used in mate attraction as it is larger in males. The sexes are similar in appearance, the main differences being that females are slightly smaller, grayer in appearance, and have shorter crests than males.[11] Newly hatched nestlings have green-yellow skin, with their upperparts covered in gray down feathers. Their upper bill is black and they have green-yellow legs. Juveniles are darker in color than adults and lack a crest.[12]
Boat-billed herons range from Mexico to Peru, Brazil, and northeastern Argentina.[13] They are nonmigratory birds that tend to live in seasonal lagoons and estuaries, and nest in mangroves.[14][15]
Boat-billed herons breed during the rainy season and have been recorded as producing two clutches during this time, laying their first clutch in February during the end of the dry season.[13] Their clutch sizes range from two to four eggs, with more eggs being laid during the first nesting period than the second.[16] They usually nest in colonies, but have been observed nesting solitarily. Human disturbance can lead to a decrease in reproductive success, as herons tend to avoid human contact and will abandon nests if necessary.[16]
Boat-billed herons feed on small mammals, amphibians, annelids, molluscs, insects, crabs, shrimp such as Penaeus and Macrobrachium,[17] and small fish such as Dormitator latifrons, a species of sleeper goby.[14][18] Other fish preyed upon include mullet, snook, and catfish.[17] They tend to forage in vegetative streams, shallow water, and lagoons. When foraging in streams, they use low-hanging branches and mangrove roots to stand over the water. In ponds they will walk slowly through the water up to 10 cm (4 in) deep or will forage near the water's edge.[14] In order to capture prey they will lunge at fish or scoop the surface of the water with their bills which are uniquely shaped for this method of capture.[14] Additionally, they have been observed using two different feeding techniques; standing and slowly stalking prey, or disturbing the water and chasing prey.[18] Boat-billed herons will forage nocturnally, and have been seen leaving the roost 30 minutes after sundown to feed. It has been observed that they do not feed when a light source is present such as daylight, moonlight, or artificial light.[15][14] One study hypothesized that in order to forage for food in the dark and in shallow, muddy water, their bills are sensitive to touch which helps them feel for their prey.[15]
The boat-billed heron (Cochlearius cochlearius), colloquially known as the boatbill, is an atypical member of the heron family. It is the only member of the genus Cochlearius and was formerly placed in a monotypic family, the Cochleariidae. It lives in mangrove swamps from Mexico south to Peru and Brazil. It is a nocturnal bird, and breeds semicolonially in mangrove trees, laying two to four bluish-white eggs in a twig nest.
La Ŝipbekulo estas komuna nomo de la birdo koklearo aŭ ŝipbeka ardeo, Cochlearius cochlearius, foje ordigata ene de la familio de Ardeedoj foje konsiderata aparta familio, nome Cochlearidae aŭ Koklearedoj pro ties apartaj karakteroj. Kelkaj fakuloj konsideras ĝin kiel subfamilio ene de la Ardeedoj.[3][4]
Ĝi vivas en amerikaj marĉoj el Meksiko (marborde de Karibio, en suda marbordo de Pacifiko kaj Jukatano) norde, Centrameriko, kaj suden al norda kaj plej sudorienta Kolombio, norda kaj orienta Venezuelo, Gujanoj, ĝis orientaj Peruo, Bolivio kaj Paragvajo kaj preskaŭ la tuta Brazilo kaj ĝis plej norda Argentino.
Ĝi estas nokta birdo kiu reproduktiĝas duonkolonie en manglaroj, ĉe riveroj, lagoj aŭ marĉoj, sed ĉiam ĉe arbaroj. Nestoj preferinde kuŝas super akvo.
La Ŝipbekulo estas mezgranda birdo de ĉirkaŭ 46 al 53 cm longo kun enverguro de 76 cm kaj pezo de 600 gr.[5] Plenkreskulo havas nigrajn kronon, kreston kaj supran dorson. La frunto, vizaĝo, gorĝo kaj brusto estas blankaj (kun diverskolora nuanco bruste -gorĝosako- depende de la regiono) kaj tiuj blankaj kaj nigraj areoj en supra korpo ege kontrastas kaj rimarkindas; la subaj partoj estas ruĝecaj kun nigraj flankoj. La flugiloj kaj suba dorso estas helgrizaj. La tre larĝa beko simila al ŝovelilo, kiu nomigas tiun birdon, estas nigreca kun flaveca nuanco en bazo de suba makzelo. La irisoj estas malhelbrunaj kontraste kun la grizaj brido kaj ĉirkaŭokulo. La kruroj estas verdecaj. Temas pri specio nekonfuzebla. Tiu specio estas iom simila al la Noktardeo, sed diference klare pro la tiom larĝa beko.
Ambaŭ seksoj estas similaj: apenaŭ estas seksa duformismo, sed maskloj havas pli disvolvigitajn kreston. Junuloj havas brunajn suprajn partojn kaj brunblankecajn subajn partojn kaj ne havas krestojn.
La alvoko estas laŭta kaj altatona krakado kvazaŭ raneca ĉefe dum plumaranĝado kaj "piipiipii". Dum pariĝadaj nuptaj oni povas aŭskulti bastonajn "an-an-an". Kaze de ĝenado aŭ kiel reago al minaco, ili produktas krion pli longan kaj kompleksan. Dum pariĝado, ili elsensas mildajn "ump". Ili povas ankaŭ rapi siajn makzelon kaj tiele produktas "pop" kiu foje akompanas la kantan "an".
Oni konas kvin subspeciojn de Cochlearius cochlearius:[4]
Ĝi estas nokta birdo kiu ripozas dumtage en komunaj dormejoj de ĝis 100 individuoj samspecianoj.
Tiu birdo manĝas fiŝojn, krustulojn, musojn, akvoserpentojn, ovojn, amfibiojn kaj insektojn. Oni konsideris, ke la partikulara bekoformo estas adapto al specifa manĝometodo, sed ŝajne tiu specio manĝas simile al aliaj ardeoj. Ili ĉasas senmove gvaytinte dumlonge (ĝis 25 minutoj), kaj ilia ankaŭ lante piediras en neprofunda akvo. Ili kaptas predon per trapiko per beko, foje uzante tiun kiel kulero kaj foje traserĉinte fundon. Tiu specio estas konsiderata kiel de loĝantaj birdoj.
Kiam individuoj alvenas al nestokolonio, la paro jam estas formita kaj ili ne bezonas ceremoniojn similajn al tiuj de aliaj ardeoj. Ĉiukaze ili ofte etendas la nigran kreston (ĉefe kaze de danĝero aŭ ĝenado) kiu ege kontrastas kun la blankaj supraj partoj. Krome ili kapobalancas, koletendas, etendas flugilojn, bekofrapadas, kantas. La reprodukta sezono dependas laŭ regionoj el pluvokvanto kaj manĝodisponeblo. La ino demetas 2 ĝis 4 blublankajn ovojn en nesto konstruita el stangetoj, ne tro granda, escepte se temas pri reuzado. Ĝi situantas je 2 al 10 m supergrunde, izole aŭ kolonie. Kovado estas farata de ambaŭ gepatroj dum 25 al 35 tagoj. La idoj havas lanugon grizan supre, blankan sube, krom nigran kronon sen levela kresto. Post eloviĝo ili estas nutrataj nur dumnokte.
La Ŝipbekulo estas komuna nomo de la birdo koklearo aŭ ŝipbeka ardeo, Cochlearius cochlearius, foje ordigata ene de la familio de Ardeedoj foje konsiderata aparta familio, nome Cochlearidae aŭ Koklearedoj pro ties apartaj karakteroj. Kelkaj fakuloj konsideras ĝin kiel subfamilio ene de la Ardeedoj.
La garza pico de bota o Arapapá (Cochlearius cochlearius) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae; antes se clasificaba en una familia monotípica, denominada Cochlearidae, que hoy es considerada como una subfamilia de los ardeidos.[2][3] Es propia de América.
La longitud total es de aproximadamente 54 centímetros. El adulto tiene una corona negra, cresta larga y cara de negra. La parte superior, garganta y pecho son blancos, y las partes inferiores son rojas con los flancos negros. Las alas son gris pálido. El pico macizo, ancho, con forma de cucharón le da el nombre a la especie es principalmente negro. Los pájaros inmaduros tienen las partes superiores principalmente castañas y las inferiores blanquecinas teñidas de castaños, mientras que también les falta la cresta.
Vive en los pantanos de mangle de México hasta el Perú y Argentina.[1] Es un ave nocturna, y se reproduce colonialmente en los árboles de mangle, pone 2 a 4 huevos blancos azulado en un nido de ramitas.
Se conocen cinco subespecies de Cochlearius cochlearius:[3]
4. Peterson R.T. y E.L. Chalif. 1989. "Aves de México: Guía de campo", ed. Diana, México D.F., 474pp.
La garza pico de bota o Arapapá (Cochlearius cochlearius) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae; antes se clasificaba en una familia monotípica, denominada Cochlearidae, que hoy es considerada como una subfamilia de los ardeidos. Es propia de América.
Cochlearius cochlearius Cochlearius generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.
Cochlearius cochlearius Cochlearius generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.
Cochlearius cochlearius
Le bec-en-cuiller ou Savacou huppé (Cochlearius cochlearius) est une espèce d'oiseau de la famille des Ardeidae, autrefois classé dans une famille particulière, les Cochlearidae[1].
Cet oiseau mesure environ 51 cm de longueur. Il porte de grands yeux adaptés à la vie nocturne. L'adulte présente un plumage grisâtre et une longue huppe[2]. Il diffère du Bihoreau gris notamment par le bec élargi à la base.
Son aire s'étend des côtes sud du Mexique à la moitié nord de l'Amérique du Sud.
Cet oiseau fréquente les marais et les mangroves[3].
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international, cette espèce est constituée des cinq sous-espèces suivantes (ordre phylogénique)[4] :
Cochlearius cochlearius
Le bec-en-cuiller ou Savacou huppé (Cochlearius cochlearius) est une espèce d'oiseau de la famille des Ardeidae, autrefois classé dans une famille particulière, les Cochlearidae.
Cochlearius cochlearius, tamén coñecido como arapapá, é unha especie de ave pelecaniforme da familia Ardeidae; antes clasificábase nunha familia monotípica, denominada Cochlearidae, que hoxe é considerada como unha subfamilia dos ardeidos.[2][3]
A lonxitude total é de aproximadamente 54 centímetros. O adulto ten unha coroa negra, crista longa e cara negra. A parte superior, gorxa e peito son brancos, e as partes inferiores son vermellas cos flancos negros. As ás son gris pálido. O peteiro macizo, ancho, con forma de cullerón, dálle o nome á especie é principalmente negro. Os paxaros inmaduros teñen as partes superiores principalmente castañas e as inferiores esbrancuxadas tinguidas de castaño, mentres que tamén lles falta a crista.
Vive nos pantanos de mangle de México até o Perú e a Arxentina. É unha ave nocturna, e reprodúcese colonialmente nas árbores de mangleiro, pon 2 a 4 ovos brancos azulado nun niño de poliñas.
Cochlearius cochlearius, tamén coñecido como arapapá, é unha especie de ave pelecaniforme da familia Ardeidae; antes clasificábase nunha familia monotípica, denominada Cochlearidae, que hoxe é considerada como unha subfamilia dos ardeidos.
Il becco a cucchiaio (Cochlearius cochlearius) è un uccello pelecaniforme della famiglia degli Ardeidi. È l'unica specie nota del genere Cochlearius .
La differenza fra i sessi consta nella presenza di un ciuffo di colore grigio che compare nel capo degli esemplari maschili. Si nutre di vermi, insetti, molluschi e crostacei. È diffuso in Brasile, Venezuela, Messico e Colombia.
Il becco a cucchiaio (Cochlearius cochlearius) è un uccello pelecaniforme della famiglia degli Ardeidi. È l'unica specie nota del genere Cochlearius .
La differenza fra i sessi consta nella presenza di un ciuffo di colore grigio che compare nel capo degli esemplari maschili. Si nutre di vermi, insetti, molluschi e crostacei. È diffuso in Brasile, Venezuela, Messico e Colombia.
Laivasnapis (lot. Cochlearius cochlearius, angl. Boat-billed Heron, vok. Kahnschnabel) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis. Anksčiau buvo išskiriamas į savarankišką laivasnapinių (Cochlearidae) šeimą.
Naktinis paukštis.
Kūnas iki 54 cm ilgio. Suaugę turi juodą viršugalvį, ilgą kuodą. Deda 2-4 melsvus kiaušinius.
Minta žuvimis, vėžiagyviais ir vabzdžiais.
Gyvena mangrovinėse pelkėse nuo Pietų Meksikos iki Peru ir Brazilijos. Gyvena ir veisiasi pusiau kolonijomis. Vikiteka
Laivasnapis (lot. Cochlearius cochlearius, angl. Boat-billed Heron, vok. Kahnschnabel) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis. Anksčiau buvo išskiriamas į savarankišką laivasnapinių (Cochlearidae) šeimą.
Naktinis paukštis.
Kūnas iki 54 cm ilgio. Suaugę turi juodą viršugalvį, ilgą kuodą. Deda 2-4 melsvus kiaušinius.
Minta žuvimis, vėžiagyviais ir vabzdžiais.
Gyvena mangrovinėse pelkėse nuo Pietų Meksikos iki Peru ir Brazilijos. Gyvena ir veisiasi pusiau kolonijomis. Vikiteka
Een van de eigenaardigste reigersoorten is wel de schuitbekreiger (Cochlearius cochlearius). De vogel wordt ook weleens "Lepelbekreiger" genoemd.
De schuitbekreiger is een 45-50 cm grote donkerbruine vogel met een brede, afgeplatte snavel (hieraan heeft hij zijn naam te danken) en een opvallende zwarte kuif. De kop is bijna zwart met witte wangen, de keel en de borst zijn lichtbruin tot lichtgeel van kleur. De vleugels, buik en staart hebben een grijze kleur.
Overdag slaapt de schuitbekreiger in schaduwrijke bomen. ’s Nachts komt hij tevoorschijn om dieren als vissen, garnalen en ongewervelde waterdieren te vangen. Er zijn meerdere jachtmethoden: de reiger loopt langzaam door het water, hij wacht ineengedoken op een prooi of de snavel wordt gebruikt als een soort schep. De roep van de schuitbekreiger is vreemd genoeg te vergelijken met die van een kikkerachtige.
De broedtijd van de vogel is veelal in het regenseizoen. Het vrouwtje legt dan één tot vier eieren. De kleur van de eieren varieert van lichtgroen tot lichtblauw. De eieren komen na ongeveer 26 dagen uit. Zowel het mannetje als vrouwtje bouwen het nest, broeden de eieren uit en voeren de jongen. Na een kleine maand vliegen de jonge vogels uit. De schuitbekreiger broedt zowel in kolonies als solitair.
De vogel komt voor in Centraal-Amerika en het noordelijk deel van Zuid-Amerika. Deze vogel wordt doorgaans ook wel de "Lepelbekreiger" genoemd. Hij is te vinden in wetlands, moerassen, mangroves, rondom zoetwater meren, bij brakke wateren en aan de kust. Een van de locaties waar de vogel vaak te bewonderen is, is in het Caño Negro-reservaat te Costa Rica.
De soort telt 5 ondersoorten:
De schuitbekreiger duikt de laatste tijd steeds vaker op in privécollecties en dierenparken. Echter, het Dierenpark Emmen te Emmen is momenteel de enige dierentuin in Nederland met een schuitbekreiger in haar collectie.
Een van de eigenaardigste reigersoorten is wel de schuitbekreiger (Cochlearius cochlearius). De vogel wordt ook weleens "Lepelbekreiger" genoemd.
Båtnebbhegre (Cochlearius cochlearius) er en svært distinktiv mellomstor art i hegrefamilien (Cochlearius), og eneste art i slekten Cochlearius. Arten består som fem underarter og finnes fra det vestre og østre Mexico og sørover gjennom Mellom-Amerika øst av Andes til det nordøstre Argentina i Sør-Amerika.
Arten består som fem underarter. De tre nordligste underartene (zeledoni, phillipsi og ridgwayi) blir av og til betraktet som en selvstendig art, under det vitenskapelige navnet C. zeledoni (nordlig båtnebbhegre). Dette skyldes i hovedsak forskjeller i utfargingen. Spp. panamensis er en mellomform mellom nordlig båtnebbhegre og sørlig båtnebbhegre (nominatformen). Her betraktes alle som underarter av samme art.[2]
Båtnebbhegre blir cirka 45–53,5 cm, og hannen blir litt større enn hunnen. Han veier typisk cirka 680–770 g, mens hun typisk veier cirka 503–726 g.[2]
Arten karakteriseres av et eiendommelig nærmest sort, bredt og robåtlignende nebb med definert kjøl langs culmen, og en heller kort og tykk hals til hegre å være. Den svært korte halsen gir fuglen et kompakt (lubbent) uttrykk, men halsen kan strekkes. . Fjærdrakten er hovedsakelig lysegrå og stjerten kort. Hodet har sort krone med ei stripe av sort som ender opp et stykke ned på ryggen. Pannen og kinne er hvite, mend ei sort øyestripe som ender oppe i den sorte kronen. Øynene ere mørke. Sørlig båtnebbhegre (nominatformen) har hvitt bryst og beige buk. Nordlig båtnebbhegre (ssp zeledoni) ligner nominatformen, men brystet er grått, buken mer gråbeige, og fjærdrakten ellers litt mørkere i gråfargen på oversiden. Ssp panamensis (mellomformen) er enda litt mørkere grå på oversiden, beige (som nominatformen) i buken, og gråbeige i brystet. De undere ekstremitetene er ganske korte grålige.[2]
Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til Martínez-Vilalta & Motis (2018).[3] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[4][5] Navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle, men kun foreløpige beskrivelser.
Båtnebbhegre (Cochlearius cochlearius) er en svært distinktiv mellomstor art i hegrefamilien (Cochlearius), og eneste art i slekten Cochlearius. Arten består som fem underarter og finnes fra det vestre og østre Mexico og sørover gjennom Mellom-Amerika øst av Andes til det nordøstre Argentina i Sør-Amerika.
Rakojad[5] (Cochlearius cochlearius) – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny czaplowatych (Ardeidae), zamieszkujący Amerykę Południową i Środkową, od Meksyku po Peru i Brazylię.
Dawniej (Wetmore, 1960)[6] rakojada zaliczano do oddzielnej rodziny rakojadów (Cochleariidae), zawierającej tylko ten jeden rodzaj (Cochlearius) i gatunek.
Nazwa rodzajowa i epitet gatunkowy: łac. cocleare, coclearis lub cochlearium – łyżka w kształcie muszli ślimaka < coclea – ślimak < gr. κοχλιας kokhlias – ślimak[7].
Rakojad zamieszkuje w zależności od podgatunku[8]:
Długość ciała 45–53,5 cm; masa ciała samców 680–770 g, samic 503–726 g[8]. Krępa sylwetka. Bardzo masywny dziób, krótki i szeroki (jak na przedstawiciela brodzących), koloru czarnego. Głowa biała z czarną czapeczką, z tyłu głowy wyrastają dwa długie, czarne pióra. Skrzydła szare, pierś biała. Grzbiet czarny, w niższych partiach jasnoszary. Spód ciała rudy z białymi bokami.
Rakojad (Cochlearius cochlearius) – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny czaplowatych (Ardeidae), zamieszkujący Amerykę Południową i Środkową, od Meksyku po Peru i Brazylię.
O arapapá (Cochlearius cochlearius) é uma ave pelecaniforme, paludícola, da família dos ardeídeos presente em quase toda a chamada América tropical.[3] Tais aves medem cerca de 54 cm de comprimento,[4] com plumagem cinza.[5] Também é conhecido pelos nomes de arataiá, arataiaçu, colhereiro, savacu, socó-de-bico-largo e tamatiá.[6]
Em 1760, o zoólogo francês Mathurin Jacques Brisson incluiu uma descrição da arapapá em sua publicação Ornithologie, tendo como base um espécime coletado na Guiana Francesa. Brisson referiu-se à espécie com o nome francês La Cuillière e o latino Cochlearius.[7] O zoólogo colocou a espécie em um novo gênero Cochlearius (com o mesmo nome da espécie).[8] Quando em 1766 o naturalista sueco Lineu atualizou sua publicação Systema Naturae, em sua décima segunda edição, adicionou 240 espécies que haviam sido previamente descritas por Brisson,[9] uma das quais o arapapá. Lineu incluiu uma breve descrição, cunhando o nome binomial Cancroma cochlearia e citou o trabalho de Brisson.[10]
Embora Brisson tenha cunhado nomes latinos, eles não estão em conformidade com o sistema binomial e não são reconhecidos pela Comissão Internacional de Nomenclatura Zoológica (ICZN).[9] No entanto, Brisson também introduziu nomes para gêneros, que são aceitos pelo ICZN.[11][12][13] Atualmente o arapapá é colocado no gênero aferido por Brisson e tem o tautônimo Cochlearius cochlearius.[14] O nome Cochlearius origina-se do latim cocleare, coclearis ou cochlearium, que significa "colher em forma de concha de caracol".[15]
Há cinco subespécies reconhecidas:[14]
O arapapá pode chegar a medir 54 cm (21 in) de comprimento.[16] Pode viver 20 anos.[17] Os adultos possuem cor cinza claro a branco, com abdomens castanhos e flancos pretos. O bico maciço, largo e em forma de concha, que dá origem ao nome desta espécie, é principalmente preto. Também é adornado com uma crista que acredita-se ser usada na atração de parceiros, pois é maior nos machos. Os sexos são semelhantes na aparência, sendo as principais diferenças que as fêmeas são ligeiramente menores, mais grisalhas e têm cristas mais curtas do que os machos.[16] Os filhotes recém-nascidos têm pele verde-amarela, com as partes superiores cobertas por penas cinzentas. Seu bico superior é preto e eles possuem pernas verde-amarelas. Os jovens são mais escuros do que os adultos e não têm crista.[18]
A espécie varia do México ao Peru, Brasil e nordeste da Argentina.[19] São aves não migratórias que tendem a viver em lagoas e estuários sazonais, e nidificam em manguezais.[20][21]
A espécie se reproduz durante a estação chuvosa e registrou-se que produzem duas ninhadas durante este período, lançando sua primeira ninhada em fevereiro, durante o final da estação seca.[19] Os tamanhos de suas ninhadas variam de dois a quatro ovos, com mais ovos sendo postos durante o primeiro período de nidificação do que no segundo.[22] Geralmente nidificam em colônias, mas foram observados nidificando solitariamente. A perturbação humana pode levar a uma diminuição no sucesso reprodutivo, pois as aves tendem a evitar o contato humano e abandonarão os ninhos se necessário.[22]
O arapapá se alimenta de camarões e pequenos peixes como Dormitator latifrons, uma espécie de góbio dorminhoco.[20][23] Tende a forragear em riachos vegetativos, águas rasas e lagoas. Ao forragear em riachos, usa galhos baixos e raízes de mangue para ficar sobre a água. Em tanques, caminha lentamente na água até 10 cm (4 in) de profundidade ou procura alimentos perto da borda da água.[20] Para capturar suas presas, ataca os peixes ou cava a superfície da água com seu bico, que é moldado exclusivamente para este método de captura.[20] Além disso, foi observado usando duas técnicas de alimentação diferentes: em pé e perseguindo lentamente a presa, ou perturbando a água e perseguindo a presa.[23] Alimenta-se à noite e observaram-se aves deixando o poleiro 30 minutos após o pôr-do-sol para se alimentar. Foi observado que não se alimenta quando uma fonte de luz está presente, como luz do dia, luar ou luz artificial.[21][20] Um estudo levantou a hipótese de que, para procurar comida no escuro e em águas rasas e lamacentas, seus bicos são sensíveis ao toque, o que os ajuda a sentir sua presa.[21]
Em 2018, a União Internacional para a Conservação da Natureza (IUCN) o classificou como uma "espécie pouco preocupante". A IUCN observou que se trata de espécie com abrangência extremamente grande, assim, ainda que aparentemente sua população esteja diminuindo, acredita-se que tal declínio não é rápido o suficiente para enquadrar a espécie como mais vulnerável. A classificação de "espécie pouco preocupante" foi aferida em todas as listas anteriores publicadas desde 2004.[1]
O arapapá (Cochlearius cochlearius) é uma ave pelecaniforme, paludícola, da família dos ardeídeos presente em quase toda a chamada América tropical. Tais aves medem cerca de 54 cm de comprimento, com plumagem cinza. Também é conhecido pelos nomes de arataiá, arataiaçu, colhereiro, savacu, socó-de-bico-largo e tamatiá.
Båtnäbb[2] (Cochlearius cochlearius) är en otypisk fågel inom familjen hägrar.[3]
Båtnäbben är en stannfågel som förekommer i mangroveträsk från Mexiko och söderut till Peru och Brasilien. Den brukar delas upp i fem underarter med två huvudgrupper som ibland kallas nordlig- kontra sydlig båtnäbb:
Tidigare fördes arten till den egna familjen Cochlearidae, men data från DNA-DNA-hybridisering indikerar att den är besläktad med släktet Tigrisoma och idag förs den därför till familjen hägrar (Ardeidae) i den egna underfamiljen Cochleariinae.
Den adulta fågeln mäter 45-53,5 cm[4] och har svart hätta med förlängda plymer i nacken och svart mantel. Ansiktet är vitt medan bröst och buk är ljusrosa till rödbruna och kroppssidorna svarta. Ovansidan av vingarna och ryggen är ljust grå. Den har en svart massiv, bred näbb, formad som undersidan på en båt, vilket också gett upphov till dess namn. Juvenila fåglar har mestadels bruna ovansida och brun och vitspräcklig undersida och saknar de förlängda nackplymerna.
Dess läte omfattar bland annat ett djup kraxande och ett högfrekvent pee-pee-pee.
Den är en nattaktiv fågel som häckar i mindre kolonier i mangroveträd. Den lägger två till fyra blåaktigt färgade ägg i ett bo byggt av grenar. Dess föda består av fisk, kräftdjur och insekter.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men det råder kunskapsbrist om populationsutvecklingen.[1] Beståndet tros minska mer än 25 procent i framtiden, framför allt på grund av habitatförlust.[1] Trots detta kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN fortfarande arten som livskraftig (LC).[1]
Båtnäbb (Cochlearius cochlearius) är en otypisk fågel inom familjen hägrar.
Kayık gagalı balıkçıl[1] ya da koca gagalı balıkçıl[2] (Cochlearius cochlearius) balıkçılgiller (Ardeidae) familyasının atipik bir üyesidir. Önceleri monotipik Cochlearidae familyasında sınıflandırılmaktaydı. Meksika'dan Peru ve Brezilya'ya kadar olan bölgede mangrov bataklıklarında bulunur. Geceleri aktif olan bu kuş mangrov ağaçları üzerinde yarı koloni hâlinde bulunur. Çalılardan oluşan yuvalarında bir kerede 2 ila 4 yumurta yumurtlar. Yumurtalar mavimsi beyaz renklidir.
Yaklaşık 54 cm boyundadır. Erişkin kuşların tepeleri, uzun ibikleri ve sırtlarının üstü kara renklidir. Yüzü, boğazı ve göğsü beyaz renklidir. Yanları siyah alt tüyleri de pas rengidir. Kanatları ve sırtının alt tüyleri soluk gri renklidir. Büyük ve kepçe biçimli gagası kara renklidir. Erişkin olmayan kuşların üst tüyleri kahverengidir ve alt tüyleri kahverengi kenarlı beyaz reklidir ve ibikleri yoktur.
Balık, fare, su yılanı, yumurta, kabuklular, böcekler ve amfibilerle beslenirler.
Kayık gagalı balıkçıl ya da koca gagalı balıkçıl (Cochlearius cochlearius) balıkçılgiller (Ardeidae) familyasının atipik bir üyesidir. Önceleri monotipik Cochlearidae familyasında sınıflandırılmaktaydı. Meksika'dan Peru ve Brezilya'ya kadar olan bölgede mangrov bataklıklarında bulunur. Geceleri aktif olan bu kuş mangrov ağaçları üzerinde yarı koloni hâlinde bulunur. Çalılardan oluşan yuvalarında bir kerede 2 ila 4 yumurta yumurtlar. Yumurtalar mavimsi beyaz renklidir.
Yaklaşık 54 cm boyundadır. Erişkin kuşların tepeleri, uzun ibikleri ve sırtlarının üstü kara renklidir. Yüzü, boğazı ve göğsü beyaz renklidir. Yanları siyah alt tüyleri de pas rengidir. Kanatları ve sırtının alt tüyleri soluk gri renklidir. Büyük ve kepçe biçimli gagası kara renklidir. Erişkin olmayan kuşların üst tüyleri kahverengidir ve alt tüyleri kahverengi kenarlı beyaz reklidir ve ibikleri yoktur.
Balık, fare, su yılanı, yumurta, kabuklular, böcekler ve amfibilerle beslenirler.
Це унікальний представник родини чаплевих, який зовсім не схожий на інших своїх родичів. Він відрізняється широким і коротким дзьобом. Його довжина досягає 8 см при ширині 5 см. На кінчику наддзьобка є невеликий гострий гачок.
Довжина тіла дорослого птаха коливається від 50 до 60 см при вазі від 0,5 до 1 кг. При цьому самці значно більші і важчі за самиць. На голові розташований великий чорний чуб, ноги і черево сіруватого або коричневого кольору. Решта оперення, в основному, сіре, тільки лоб, горло і боки птиці білі.
Ареал простягається від Мексики до Бразилії, де він живе в прибережних мангрових заростях і на берегах річок з густою рослинністю.
Живиться рибою, ракоподібними, дрібними амфібіями, комахами і невеликими ссавцями. Цікаво, що під час полювання птахи часто видають звуки, схожі на квакання місцевих жаб.
Вдень на батьківщині квака широкодзьобого занадто спекотно, тому в цей час вони воліють відпочивати в тіні. Увечері птахи відправляються на полювання. При цьому темні сутінки їх зовсім не лякають, адже величезні очі дозволяють їм добре бачити в темноті.
Полюють вони неспішно: або стоять у воді, шукаючи підходящу живність, або бродять на мілководді. Іноді вони використовують свій шикарний дзьоб як черпак, щоб виловити з річки що-небудь смачненьке.
Вони ведуть одиночний спосіб життя, проте в період гніздування збираються в невеликі колонії. Для того щоб привернути увагу самок, самці розправляють свої чубчики і цокотять дзьобами. Гнізда споруджуються на деревах біля води. У кладці 2-4 синюватих яйця, насиджування яких самець і самка займаються по черзі. Тривалість життя становить 25 років.
Diệc mỏ thuyền (danh pháp hai phần: Cochlearius cochlearius) là một loài chim thuộc chi đơn loài Cochlearius, họ Diệc.[2]. Diệc mỏ thuyền đôi khi được phân loại như là diệc, nhưng đôi khi lại được xếp trong họ riêng của chính nó là Cochlearidae, nhưng hiện nay nó thông thường được coi là thành viên của họ Ardeidae.
Loài này sinh sống ở các đầm lầy cây ngập mặn từ México về phía nam đến Peru và Brazil. Nó có thân dài đến 54 cm. Chim trưởng thành có chỏm đầu màu đen, màu dài và lưng trên dài. Mặt, cổ và ức màu trắng và phần dưới màu nâu đỏ với các sườn bên màu đen. Cánh và lưng dưới màu xám nhạt. Chúng ăn cá, chuột, rắn nước, loài giáp xác, côn trùng và động vật lưỡng cư.
Diệc mỏ thuyền (danh pháp hai phần: Cochlearius cochlearius) là một loài chim thuộc chi đơn loài Cochlearius, họ Diệc.. Diệc mỏ thuyền đôi khi được phân loại như là diệc, nhưng đôi khi lại được xếp trong họ riêng của chính nó là Cochlearidae, nhưng hiện nay nó thông thường được coi là thành viên của họ Ardeidae.
Loài này sinh sống ở các đầm lầy cây ngập mặn từ México về phía nam đến Peru và Brazil. Nó có thân dài đến 54 cm. Chim trưởng thành có chỏm đầu màu đen, màu dài và lưng trên dài. Mặt, cổ và ức màu trắng và phần dưới màu nâu đỏ với các sườn bên màu đen. Cánh và lưng dưới màu xám nhạt. Chúng ăn cá, chuột, rắn nước, loài giáp xác, côn trùng và động vật lưỡng cư.
Cochlearius cochlearius
(Linnaeus, 1766)
Челноклюв[1][2] (лат. Cochlearius cochlearius) — птица из отряда аистообразных, выделяемая в отдельный род Cochlearius. Раньше этот вид выделяли в самостоятельное семейство челноклювых (Cochleariidae)[1], однако в настоящее время относят к подсемейству Nycticoracinae семейства цаплевых (Ardeidae).
Челноклюв достигает длины 50—60 см и весит от 500 до 1 000 г. Самцы крупнее и тяжелее самок. Характерным признаком является большой хохол чёрного цвета. Оперение преимущественно серое. Лоб, бока головы и горло белые. Брюхо и ноги имеют сероватую или коричневатую окраску. У челноклюва необычная форма клюва — он короткий и широкий (длиной 8 см и шириной 5 см) с зубцом на конце надклювья. У птицы большие глаза, с помощью которых она может превосходно ориентироваться ночью. Челноклюв — одиночная птица. Продолжительность жизни составляет примерно 25 лет.
Челноклюв распространён от Мексики до Бразилии в Центральной Америке и на севере Южной Америки. Он предпочитает густо заросшие лесом берега рек и мангровые болота.
Рыбы, ракообразные, насекомые, мелкие амфибии и даже мелкие млекопитающие входят в рацион питания челноклюва.
Половой зрелости достигают примерно в 3 года. В зависимости от области распространения, спаривание может происходить круглый год. Челноклювы живут вне брачного периода как одиночки. Однако, в период гнездования они объединяются в колонии. Самец во время токования расправляет свой хохол. Другим признаком токования является побрякивание клювами обоих полов. Гнёзда сооружаются из тонких веток на деревьях на средней высоте вблизи воды. Самка откладывает от 2 до 4-х синеватых яиц, высиживают которые обе взрослые птицы 25—28 дней. Средний вес яиц составляет 35 г.
Выделяют 5 подвидов челноклюва[3]:
Челноклюв (лат. Cochlearius cochlearius) — птица из отряда аистообразных, выделяемая в отдельный род Cochlearius. Раньше этот вид выделяли в самостоятельное семейство челноклювых (Cochleariidae), однако в настоящее время относят к подсемейству Nycticoracinae семейства цаплевых (Ardeidae).
ヒロハシサギ(広嘴鷺、学名:Cochlearius cochlearius)は、ペリカン目サギ科に分類される鳥類の一種である。別名ヒロハシゴイ。本種1種でヒロハシサギ属を形成する。
メキシコ、中央アメリカから、アルゼンチン北部までの熱帯、亜熱帯地域に分布する。
体長45-50 cm。顔は灰色がかった白色で、頭頂部は黒色。後頭部には黒く長い冠羽があり、背中まで伸びている。体の上面は青みがかった灰色で、胸や腹部は淡い褐色である。嘴は黒色で脚は灰色で、繁殖期には脚の色が黄色がかってくる。
本種の最大の特徴は嘴の形状で、サギ科の種としては例外的に幅が広く顔と比べると大きくなっている。この嘴の形状が生態上何に役立っているのかは不明である。
熱帯雨林やマングローブ林の水辺に生息する。夜行性。
魚類、甲殻類、昆虫類を捕食する。泥で濁った場所で好んで採餌する。
番いか小さなコロニーを形成して繁殖し、1腹2-4個の卵を産む。抱卵期間は25-35日である。雌雄ともに抱卵する。
以下の5亜種に分類される。