dcsimg

Status in Egypt ( Inglês )

fornecido por Bibliotheca Alexandrina LifeDesk

Regular passage visitor and winter visitor.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Bibliotheca Alexandrina
autor
BA Cultnat
fornecedor
Bibliotheca Alexandrina

Arpella pàl·lida americana ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

L'arpella pàl·lida americana (Circus hudsonius) és un ocell de la família dels accipítrids (Accipitridae) que habita zones humides d'Amèrica del Nord i Central, i les Antilles.[1] Ha estat considerat conespecífic de l'arpella pàl·lida comuna.

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Arpella pàl·lida americana Modifica l'enllaç a Wikidata
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Arpella pàl·lida americana: Brief Summary ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

L'arpella pàl·lida americana (Circus hudsonius) és un ocell de la família dels accipítrids (Accipitridae) que habita zones humides d'Amèrica del Nord i Central, i les Antilles. Ha estat considerat conespecífic de l'arpella pàl·lida comuna.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Boda'r Gogledd ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Boda'r Gogledd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: bodaod y Gogledd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Circus hudsonius; yr enw Saesneg arno yw American harrier. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. hudsonius, sef enw'r rhywogaeth.[2]

Teulu

Mae'r boda'r Gogledd yn perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Aquila spilogaster Aquila spilogaster Aquila wahlbergi Aquila wahlbergi
Aquila wahlbergi.jpg
Barcud wynepgoch Gampsonyx swainsonii
Gampsonyx swainsonii Pearl Kite.jpg
Eryr Adalbert Aquila adalberti
Aquila adalberti (ad.).jpg
Eryr Bonelli Aquila fasciata
Bonelli's Eagle.jpg
Eryr euraid Aquila chrysaetos
Maakotka (Aquila chrysaetos) by Jarkko Järvinen.jpg
Eryr Gurney Aquila gurneyi
AquilaGurneyiWolf.jpg
Eryr nadroedd Madagasgar Eutriorchis astur
EutriorchisAsturKeulemans.jpg
Eryr rheibus Aquila rapax
2012-tawny-eagle-0.jpg
Eryr rheibus y diffeithwch Aquila nipalensis
Steppe Eagle Portrait.jpg
Eryr ymerodrol Aquila heliaca
Eastern Imperial Eagle cr.jpg
Fwltur yr Aifft Neophron percnopterus
Egyptian vulture.jpg
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Boda'r Gogledd: Brief Summary ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Boda'r Gogledd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: bodaod y Gogledd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Circus hudsonius; yr enw Saesneg arno yw American harrier. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. hudsonius, sef enw'r rhywogaeth.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Hudsonweihe ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Die Hudsonweihe (Circus hudsonius) ist ein Greifvogel aus der Familie der Habichtartigen (Accipitridae). Sie ist auf dem nordamerikanischen Kontinent beheimatet und die einzige Weihe der Nearktis. Ihr Brutgebiet umfasst Alaska bis Kalifornien, ihre Winterquartiere reichen von den Great Plains bis nach Kolumbien.

Die Hudsonweihe ist in offenen Gras- und Flusslandschaften anzutreffen, wo sie neben kleinen Singvögeln vor allem Feldmäusen (Microtus) nachstellt. Zusammen mit der sehr ähnlichen eurasischen Kornweihe (C. cyaneus) bildet sie eine Superspezies.

Merkmale

 src=
Männchen im Flug

Hudsonweihen sind mittelgroße Weihen und verfügen über den für diese Gattung typischen Körperbau mit schlankem Rumpf und langen Flügeln. Wie auch viele andere Weihen zeigen sie einen ausgeprägten umgekehrten Geschlechtsdimorphismus hinsichtlich der Größe (Reversed Size Dimorphism, RSD) und beide Geschlechter unterscheiden sich auch deutlich in der Färbung.

Körperbau

Das Weibchen ist rund 9 % größer und 45 % schwerer als das Männchen. Es wiegt zwischen 370–660 g (im Mittel 515 g) und hat eine Körperlänge von 41–50 cm. Die Flügellänge liegt bei 335–405 mm, das entspricht einer Spannweite von etwa 97–122 cm. Der Schwanz der Weibchen wird 210–258 mm, ihr Tarsometatarsus 80–89 mm lang.[1][2][3]

Das Männchen ist mit 280–470 g (im Mittel 360 g) Gewicht und 32–39 cm deutlich leichter und kleiner. Etwas weniger ausgeprägt ist der Unterschied bei der Flügellänge, sie liegt bei 328–352 mm, was einer Flügelspannweite von 76–95 cm entspricht. Der Schwanz misst beim Männchen 193–238 mm, der Tarsometatarsus wird 71–80 mm lang.[1][2]

Gefieder

 src=
Kopfstudie des Männchens; der Gesichtsschleier hebt sich nur schwach ab

Der Kopf, der Rücken und die Flügeloberseiten des Männchens sind grau gefärbt. Während Stirn und Kehle meist etwas heller sind, dominiert auf Rücken und Oberflügeldecken ein dunkleres Asphaltgrau. Lediglich die Spitzen der fünf äußeren Handschwingen sind schwarz. Am unteren Flügelrand verläuft eine schwarze Endbinde, die zum Körper hin breiter wird. Meist nur im Flug sichtbar sind die weißen Oberschwanzdecken. Der Schwanz zeigt auf grauem Grund vier oder fünf dunkle Bänder, von denen das unterste besonders breit und deutlich hervortritt. Die Unterseite des männlichen Gefieders von der Brust abwärts bis hinter auf Hosen (Beingefieder) und Schwanzdecken ist beige oder weißlich. Auch hier werden die Flügel durch die schwarzen Enden der Handschwingen und eine dunkle Endbinde eingefasst. Über Rumpf, Unterflügeldecken und Hosen verteilen sich einige wenige rötliche Tüpfel. Die Schwanzunterseite weist, wie auch die Oberseite, dunkle, schmale Bänder auf, hier auf weißem Grund. Beine, Wachshaut und Augen sind gelb.[2][3]

 src=
Kopfstudie des Weibchens; der Gesichtsschleier ist deutlich zu erkennen

Einen deutlichen Kontrast dazu bildet das Gefieder des Weibchens: Der Kopf und die Oberseite inklusive Flügeln und Schwanz sind im Grundton gräulich-dunkelbraun. Der Kopf weist an den Brauen, unter dem Schnabel und an den Wangen weiße Flächen auf. Zudem verläuft vom Hinterkopf bis zur Kehle ein Kranz heller Federn, der den Gesichtsschleier – anders als beim Männchen – deutlich vom Rest des Gefieders abhebt. Am Hals laufen rundum weiße Strichel herab, in Sitzhaltung sind auch weiße Flecken auf den mittleren Flügeldecken zu sehen. Die äußersten fünf Handschwingen haben schwarze Spitzen; die dunkle Bänderung der Handschwingen ist nicht immer deutlich zu erkennen, auf den Armschwingen zeichnet sie sich noch schwächer ab. Ein wichtiges Identifikationsmerkmal im Flug ist der weiße Bürzel, an den sich der breit grau-braun gebänderte Schwanz anschließt. Die Körperunterseite des Weibchens ist weiß bis cremefarben. Kehle und Brust sind deutlich dunkelbraun gestrichelt. An Flanken, Hosen, Unterschwanzdecken und Unterflügeldecken sind die Strichel weniger dicht, rötlicher und unregelmäßiger. Die Unterseite der weiblichen Armschwingen ist gräulich, die der Handschwingen eher beige. Über beide zieht sich eine dunkle, vor allem an den Handschwingen deutliche Bänderung. Auch die Schwanzfedern sind auf der Unterseite breit schwarz-weiß gebändert.[2]

 src=
Juvenile Vögel unterscheiden sich von adulten Weibchen vor allem durch die rötliche Unterseite und die weniger ausgeprägte Strichelung

Juvenile Vögel zeigen bei Männchen und Weibchen die gleiche Gefiederzeichnung, die, wie auch bei vielen anderen Arten der Gattung, stark dem Federkleid des Weibchens ähnelt. Die Unterschiede liegen in der dunkleren Oberseite, die eher rötlich als beige gefärbt ist, sowie vor allem in der Unterseite: Die Grundfarbe ist ein Rostbraun, das zu den Beinen hin immer mehr ins Gelbliche ausfärbt und auch bis ins Frühjahr blasser wird. Die Strichelung der Unterseite geht zudem nur bis zur Brust und die Bänderung der Handschwingen ist nur schwach ausgeprägt. Einziger Anhaltspunkt zur Unterscheidung der Geschlechter ist, neben Größe und Gewicht, die Augenfarbe. Bei juvenilen Männchen ist die Iris zunächst hellbraun, graubraun oder grünlich, bevor sie im Frühjahr gelb werden. Einjährige Weibchen hingegen zeigen zunächst schokoladenbraune Augen, die im Laufe der Zeit heller werden.[2][3]

Mauser

Während der Mauser erneuern adulte Hudsonweihen ihr Gefieder für gewöhnlich komplett. Bei Weibchen setzt die Mauser in der Regel vor der Eiablage im Frühjahr ein, kann aber bis zur Unabhängigkeit der Jungen aufgeschoben werden. Die Mauser des Männchens beginnt später, ist aber schneller abgeschlossen. Juvenile Vögel wechseln im zweiten Sommer fast das gesamte Kleid und behalten lediglich einen Teil der oberen Flügeldecken und des Schwanzes, seltener einige wenige Armschwingen.[3]

Flugbild

 src=
Hudsonweihe im Suchflug

Das Flugbild von Hudsonweihen zeichnet sich vor allem durch einen gaukelnden Gleitflug in geringer Höhe (etwa 3 m) aus. Dabei hält die Weihe die Flügel in einer V-Stellung und schlägt nur gelegentlich mit leichten, schwachen Flügelschlägen, während sie weite Strecken über Wiesen, Kornfelder oder Prärien zurücklegt. Gelegentlich taucht sie in die Vegetation nach unten ab, um Beute zu greifen.[2][3]

Im höheren Segelflug ist die V-Stellung der Flügel weniger ausgeprägt oder nicht zu erkennen, oft erinnert die Hudsonweihe deshalb an Bussarde (Buteo). Von diesen unterscheidet sie sich jedoch optisch durch die relativ langen, schlanken Flügel und den schmaleren Schwanz.[2][3]

Daneben kann man auch noch weitere Flugbilder beobachten: So etwa wellenförmige Auf- und Abschwünge in großer Höhe, die wahrscheinlich ein Revierverhalten darstellen. Den gleichen Zweck haben langsame Patrouillenflüge mit tiefen Flügelschlägen, bei denen die Hudsonweihe die Klauen herabhängen lässt. Der Partnerwerbung dienen Flugmanöver, bei denen sich vor allem das Männchen aus großer Höhe wie ein fallendes Blatt gen Boden stürzt und dann landet.[4]

Lautäußerungen

Akustisch sind Hudsonweihen unauffällige Vögel. Sie rufen in der Regel nur während der Brutzeit und bei Bedrohung, um den Partner zu warnen oder den potentiellen Angreifer zu vertreiben. Der Warnruf besteht aus einem schnellen, ratternden Stakkato von kek-kek-kek-kek-kek-Rufen. Die Balzrufe werden während der Flugmanöver ausgestoßen, mit denen das Männchen um Weibchen wirbt. Dabei ruft das Männchen mit einem hohen, ansteigenden ouwiep, während es in der Luft auf- und absteigt. Brütende Weibchen, die Futter von ihrem Partner fordern, stoßen einen scharfes, durchdringendes wiiep aus, das in der Tonhöhe abfällt. Kehren Weibchen mit Futter zu ihren Nestlingen zurück, kann man einen glucksenden Ruf vernehmen.[4][5]

Verbreitung und Lebensraum

 src=
Verbreitungsgebiet der Hudsonweihe.
  • Brutgebiete
  • Ganzjähriger Aufenthalt
  • Winterquartiere
  • Die Hudsonweihe ist fast auf dem gesamten nordamerikanischen Kontinent verbreitet. Die Brutgebiete liegen fast ausschließlich in Kanada und den USA und nur zu einem kleinen Teil im äußersten Norden des mexikanischen Südkaliforniens. Im östlichen Alaska fehlen die Vögel ebenso wie entlang der Nordküste. In Kanada bestehen Verbreitungslücken im östlichen British Columbia nördlich von Vancouver, vor allem aber in den Provinzen Neufundland, Québec, Nunavut und dem Nordwestterritorium, da große Teile dieser Gebiete in der polaren Klimazone liegen. Grundsätzlich brütet die Hudsonweihe jedoch mit unterschiedlicher Dichte in allen kanadischen Provinzen.[2]

    Ganzjährig ist die Hudsonweihe in weiten Teilen der nördlichen USA verbreitet, sie fehlt als Brutvogel nur in den überwiegend ariden Staaten Arizona, New Mexico und Texas und in den Südstaaten.

    Wanderungen

    Die Winterquartiere der Vögel reichen bis nach Kolumbien und Venezuela und umfassen die USA, Mittelamerika und die Karibischen Inseln. Die Zeit des Aufbruchs in die Überwinterungsgebiete liegt zwischen August und Dezember und variiert nicht nur nach geographischer Region, sondern auch nach Geschlecht und Alter. Dabei spielen weniger die Temperaturen als vielmehr das Nahrungsangebot eine Rolle, weil ein Großteil der von der Weihe bejagten Singvögel selbst nach Süden zieht. Am frühesten brechen juvenile Vögel auf, die das erste Mal ziehen; Weibchen nur geringfügig später als Männchen. Darauf folgen ältere Weibchen, die letzte Gruppe bilden adulte Männchen.[6] Die Schwerpunkte der Winterquartiere liegen in den USA dabei in den Flussgebieten der Great Plains und des Großen Beckens, die auch einer Vielzahl von Kleinvögeln zur Überwinterung dienen.[7]

     src=
    Ausgedehnte Feuchtgebiete spielen für die Jagd und die Brut der Hudsonweihe eine wichtige Rolle

    Habitat

    Schilf, Getreidefelder, Prärie und alle Arten von offener, flacher Landschaft mit Gras- und Strauchbewuchs bilden den Lebensraum der Hudsonweihe. Vor allem während der Brutzeit ist sie dabei auf Feuchtgebiete angewiesen. In den Winterquartieren ist sie vornehmlich an Flussauen oder in Reisfeldern anzutreffen, wo sich das Aufkommen von Zugvögeln konzentriert. Sie kommt von Meereshöhe bis 2800 m vor, brütet aber in der Regel nur bis 1500 m.[2]

    Verhalten

     src=
    Die Wiesenwühlmaus (Microtus pennsylavanicus), eins der wichtigsten Beutetiere der Hudsonweihe

    Jagd und Ernährung

    Den überwiegenden Teil der Beute machen Feldmäuse (Microtus) aus. Die Hudsonweihe ist stark auf die Jagd dieser sehr kleinen Tiere spezialisiert: Wie die sympatrisch vorkommende Sumpfohreule (Asio flammeus), die die gleiche ökologische Nische besetzt, verfügt sie über einen Gesichtsschleier, der aufgestellt werden kann, um Geräusche zu orten. Dabei sind Hudsonweihen in der Lage, Feldmäuse in einer Distanz von 3–4 m auf 2° genau zu orten. Zwar fehlt ihr die asymmetrische Anordnung der Ohröffnungen, wie sie die Eulen besitzen, dennoch kommt das akustische Ortungsvermögen der Weihe dem der Schleiereule (Tyto alba) nahe und entspricht dem der Sumpfohreule; lediglich in der Entfernung von der Beute bestehen dabei Unterschiede.[8]

     src=
    Eine Hudsonweihe scheucht einen Schwarm Amerikanischer Säbelschnäbler (Recurvirostra americana) auf

    Hudsonweihen jagen meist in geringer Höhe über dichter Vegetation. Dabei nutzten sie den Wind, um in kurzer Zeit große Strecken über flacher Landschaft zurückzulegen. Wenn die Hudsonweihe ein Beutetier unter sich wahrnimmt, stößt sie abrupt herab und greift es mit den Klauen.

    Sozialverhalten

    Bei der Hudsonweihe handelt es sich grundsätzlich um einen Alleingänger. Außerhalb der Brutzeit lebt sie meist alleine und bricht auch selbstständig zum Zug nach Süden auf. Gelegentliche Ausnahmen bilden die auch bei anderen Weihen beobachteten Kolonien, in denen sich mehrere Vögel zu gemeinsamen Schlafplätzen zusammenfinden. Die Zahl der Vögel kann dabei von 20 bis hin zu mehreren hundert Weihen reichen. Teilweise sind auch Sumpfohreulen in diesen Kolonien zu finden, die vor allem dann auftreten, wenn das Nahrungsangebot sehr groß ist.[2]

    Balz und Paarung

    Das Männchen trifft fünf bis zehn Tage vor dem Weibchen in den Brutgebieten ein.

    Es zeigt zahlreiche Flugmanöver, die der Paarwerbung dienen und aus mehreren Teilen bestehen: Zunächst steigt das Männchen kreisend und unter starkem Flügelschlagen in große Höhe (30–40 m) auf, um dann horizontal zu beschleunigen und schließlich in sinusförmigen Auf- und Abbewegungen durch die Luft zu stoßen. Dabei lassen sich die Vögel bis auf 3–5 m über dem Boden fallen, schießen dann aber wieder nach oben. Auf dem Gipfel der Aufwärtsbewegung vollführt die Hudsonweihe eine halbe oder volle Rolle und stößt einen ouwiep-Ruf aus, bevor sie wieder hinabstürzt. Daneben lässt sich das Männchen auch in Spiralbahnen fallen, während es sich gleichzeitig um die eigene Achse dreht und im Fall an ein herabsegelndes Blatt erinnert. Zum Boden hin beschleunigt die Hudsonweihe diesen Sturz, bremst dann oft abrupt ab und landet auf dem potentiellen Nistplatz.[2][4]

    Gelegentlich nimmt auch das Weibchen an diesen Schauflügen teil oder versucht selbst, auf diese Weise um Männchen zu werben oder Rivalinnen aus ihrem Territorium zu vertreiben.[4]

    Hudsonweihen leben während der Brutzeit häufig in Polygynie. Dabei paart sich das Männchen mit bis zu vier Weibchen, die es anschließend alle allein versorgt. Der zeitliche Aufwand für die Ernährung jedes Weibchens und die Menge an Nahrung, die das Männchen liefert, ist nicht für alle Weibchen gleich. Während das α-Weibchen die meiste Zuwendung erfährt, erhalten nachfolgende Weibchen weniger Futter, abhängig von der Reihenfolge, in der sie sich gepaart haben.[9]

     src=
    Küken im Nest

    Brut und Aufzucht der Nestlinge

    Der Beginn der Brutzeit variiert je nach geographischer Breite um rund sieben Wochen; für gewöhnlich beginnt sie frühestens im April und endet spätestens im September. Das Weibchen baut aus Gras, Schilf und Zweigen ein loses, rundes Nest von 30–80 cm Durchmesser in 5–60 cm Höhe nahe Wasser oder auf feuchtem Grund. Das Gelege besteht aus ein bis sieben, im Normalfall vier bis sechs Eiern. Sie werden vom Weibchen 29–31 Tage lang bebrütet, bevor die Küken schlüpfen. Die Nestlinge werden nach 29–42 Tagen flügge, bleiben aber noch mehrere Wochen von der Fürsorge der Eltern abhängig.[2]

    Systematik und Entwicklungsgeschichte

    Ursprünglich wurde die Hudsonweihe als Unterart der eurasischen Kornweihe angesehen, da die adulten Vögel äußerlich kaum zu unterscheiden sind und sich die beiden Arten auch stark im Verhalten ähneln. Da die Unterschiede im Erbgut mit 0,8–1,7 %[10] jedoch verhältnismäßig groß sind, werden sie seit einiger Zeit als eigenständige Arten angesehen. Korn- und Hudsonweihe wurden von etwa 410.000 Jahren durch die Beringstraße voneinander getrennt und haben sich äußerlich kaum verändert, was sich durch den mangelnden Selektionsdruck in großen Teilen ihres Verbreitungsgebiets erklären lässt. Der einzige messbare Unterschied liegt in den längeren Flügeln der amerikanischen Art, die wohl auf die weiteren Zugstrecken zurückzuführen sind.[11]

    Zusammen bilden Hudsonweihe und Kornweihe eine Superspezies. Beide gehören sogenannten „Steppenweihen“ an, einer Entwicklungslinie der Weihen, die vor allem Steppen und halbarides Grasland besiedelt. Möglicherweise entwickelte sich auch die ausgestorbene Waldweihe (C. dossenus) aus der Hudsonweihe. Diese sehr kleine Weihe lebte bis zum Eintreffen der Polynesier auf Hawaii, starb dann jedoch durch eingeschleppte Neozoen aus. Auf eine eventuelle Verwandtschaft deuten die geographische Nähe und gelegentliche Sichtungen der Hudsonweihe als Irrgast auf Hawaii hin.[11][12]

    Die Stellung der Hudsonweihe in der Gattung Circus ist im folgenden Stammbaum dargestellt:

    Habichtartige (Accipitridae)

    Habichte und Sperber (Accipiter)


    Weihen (Circus)

    Weißbrauenweihe (C. buffoni)


    „Steppenweihen“

    Fleckenweihe (C. assimilis)




    Hudsonweihe (C. hudsonius)


    Kornweihe (C. cyaneus)




    Steppenweihe (C. macrourus)


    Elsterweihe (C. melanoleucos)



    Kapweihe (C. maurus)


    Grauweihe (C. cinereus)



    Vorlage:Klade/Wartung/3


    „Sumpfweihen“





    Die Hudsonweihe ist monotypisch, das heißt, es werden keine Unterarten anerkannt.[2]

    Bestand und Gefährdung

     src=
    Weibliche Hudsonweihe im Flug, Llano Seco Unit des Sacramento National Wildlife Refuge Complex in Kalifornien, Januar 2022

    Der Bestand der Hudsonweihe wird auf 50.000 bis 60.000 Brutpaare geschätzt, Die Winterpopulation in Nordamerika wurde 1986 auf rund 110.000 Vögel geschätzt. Besonders in den 1950er und 60er Jahren führte der Einsatz von chlororganischen Pestiziden in der Landwirtschaft zu Bestandseinbrüchen, von denen sich die Population erst nach dem Verbot der Giftstoffe erholen konnte. Derzeit stellt vor allem das Trockenlegen von Sümpfen und Mooren und die Intensivierung der Landwirtschaft eine Bedrohung für den Lebensraum der Hudsonweihe dar. In Kanada gilt die Hudsonweihe als ungefährdet, in den Vereinigten Staaten wird ein leichter Rücklauf des Bestands vermutet. Da die Hudsonweihe in einigen US-Bundesstaaten selten ist, ist sie Gegenstand einiger lokaler Schutzprogramme.[2][13]

    Quellen und Verweise

    Literatur

    • William S. Clark, Brian K. Wheeler: A Field Guide to Hawks of North America. Houghton Mifflin Harcourt, 2001. ISBN 0395670675, S. 149–154.
    • John Barnard Dunning: CRC handbook of avian body masses. CRC Press, 2008. ISBN 1420064444, S. 53.
    • John Andrew Eastman: Birds of Lake, Pond, and Marsh: Water and Wetland Birds of Eastern North America. Stackpole Books, 1999. ISBN 0811726819, S. 170–176.
    • James Ferguson-Lees, David A. Christie: Raptors of the World. Houghton Mifflin Harcourt, 2001, ISBN 0618127623, S. 483–486.
    • James Ferguson-Lees, David A. Christie: Greifvögel der Welt. Franckh-Kosmos Verlag, Stuttgart 2009. ISBN 9783440115091, S. 142.
    • Donald S. Heintzelman: Hawks and Owls of Eastern North America. Rutgers University Press, 2004. ISBN 0813533503, S. 64–67.
    • William R. Rice: Acoustical Location of Prey by the Marsh Hawk: Adaption to Concealed Prey. In: The Auk 99, Juli 1982. S. 403–413 (Online als PDF).
    • Robert E. Simmons: Harriers of the World: Their Behaviour and Ecology. Oxford University Press, 2000, ISBN 0198549644.
    • Noel F. R. Snyder, Helen Snyder: Raptors of North America: Natural History and Conservation. Voyageur Press, 2006. ISBN 0760325820S, S. 81–85.

    Einzelnachweise

    1. a b John Barnard Dunning: CRC handbook of avian body masses. CRC Press, 2008. ISBN 1420064444, S. 53.
    2. a b c d e f g h i j k l m n James Ferguson-Lees, David A. Christie: Raptors of the World. Houghton Mifflin Harcourt, 2001. ISBN 0618127623, S. 136–137, S. 483–486.
    3. a b c d e f William S. Clark, Brian K. Wheeler: A Field Guide to Hawks of North America. Houghton Mifflin Harcourt, 2001. ISBN 0395670675, S. 149–154.
    4. a b c d Simmons 2000, S. 61–64.
    5. Noel F. R. Snyder, Helen Snyder: Raptors of North America: Natural History and Conservation. Voyageur Press, 2006. ISBN 0760325820S, S. 81–85.
    6. Helmut C. Mueller u. a.: Age and Sex Differences in the Timing of Fall Migration of Hawks and Falcons. In: The Wilson Bulletin 112(2), Juni 2000. S. 214–224.
    7. Terry Louise Root: Atlas of wintering North American birds: an analysis of Christmas bird count data. University of Chicago Press, 1988. ISBN 0226725405, S. 53.
    8. William R. Rice: Acoustical Location of Prey by the Marsh Hawk: Adaption to Concealed Prey. In: The Auk 99, Juli 1982. S. 403–413.
    9. Simmons 2000, S. 125–132.
    10. Wink & Sauer-Gürth 2000, S. 182.
    11. a b Simmons 2000, S. 24–32.
    12. Storrs L. Olson, Helen F. James: Descriptions of thirty-two new Species of Birds from the Hawaiian Islands. In: Ornithological Monographs 45, Juni 1991. ISBN 0-935868-54-2, S. 67.
    13. Northern Harrier Circus hudsonius. www.globalraptors.org, 13. September 2009. Abgerufen am 3. März 2010.
     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autoren und Herausgeber von Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia DE

    Hudsonweihe: Brief Summary ( Alemão )

    fornecido por wikipedia DE

    Die Hudsonweihe (Circus hudsonius) ist ein Greifvogel aus der Familie der Habichtartigen (Accipitridae). Sie ist auf dem nordamerikanischen Kontinent beheimatet und die einzige Weihe der Nearktis. Ihr Brutgebiet umfasst Alaska bis Kalifornien, ihre Winterquartiere reichen von den Great Plains bis nach Kolumbien.

    Die Hudsonweihe ist in offenen Gras- und Flusslandschaften anzutreffen, wo sie neben kleinen Singvögeln vor allem Feldmäusen (Microtus) nachstellt. Zusammen mit der sehr ähnlichen eurasischen Kornweihe (C. cyaneus) bildet sie eine Superspezies.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autoren und Herausgeber von Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia DE

    Northern harrier ( Inglês )

    fornecido por wikipedia EN

    The northern harrier (Circus hudsonius), also known as the marsh hawk or ring-tailed hawk, is a bird of prey. It breeds throughout the northern parts of the northern hemisphere in Canada and the northernmost USA.

    The northern harrier migrates to more southerly areas in winter, with breeding birds in more northern areas moving to the southernmost USA, Mexico, and Central America. In milder regions in the southern US, they may be present all year, but the higher ground is largely deserted in winter. This bird inhabits prairies, open areas, and marshes.

    The northern harrier was formerly considered to be a subspecies of the Eurasian hen harrier.

    Taxonomy

    In 1750 the English naturalist George Edwards included an illustration and a description of the northern harrier in the third volume of his A Natural History of Uncommon Birds. He used the English name "The Ring-tail'd Hawk". Edwards based his hand-coloured etching on a bird collected near the Hudson Bay in Canada and brought to London by James Isham.[2] When in 1766 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the twelfth edition, he placed the northern harrier with the falcons and eagles in the genus Falco. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Falco hudsonius and cited Edwards' work.[3] The northern harrier is now placed in the genus Circus that was introduced by the French naturalist Bernard Germain de Lacépède in 1799.[4][5] The genus name Circus is derived from the Ancient Greek kirkos, referring to a bird of prey named for its circling flight (kirkos, "circle"). The specific epithet hudsonius is from "Hudson Bay", the type locality.[6] The species is monotypic: no subspecies are recognised.[5]

    The northern harrier was formerly considered to be conspecific with the hen harrier.[5][7][8]

    Description

    Female in flight at the Llano Seco Unit of the Sacramento National Wildlife Refuge Complex in California

    The northern harrier is 41–52 cm (16–20 in)[9] long with a 97–122 cm (38–48 in) wingspan. It resembles other harriers in having distinct male and female plumages. The sexes also differ in weight, with males weighing 290 to 400 g (10 to 14 oz), with an average of 350 g (12 oz), and females weighing 390 to 750 g (14 to 26 oz), with an average of 530 g (19 oz).[9][10] Among standard measurements, the wing chord is 32.8 to 40.6 cm (12.9 to 16.0 in), the tail is 19.3 to 25.8 cm (7.6 to 10.2 in) and the tarsus is 7.1 to 8.9 cm (2.8 to 3.5 in).[10] It is relatively long-winged and long-tailed, having the longest wing and tail relative to its body size of any raptor occurring in North America.[10]

    According to genetic analysis, some taxonomists have split the northern harrier from the hen harrier.[11] It breeds in North America, and its closest relative is the Cinereous Harrier (C. cinereus). The male's plumage is darker grey than that of the hen harrier, and the female is also darker and more rufous.[9] The adult male is sometimes nicknamed the "Grey Ghost", because of his striking plumage and spectral aura.[12][13]

    The female gives a whistled piih-eh when receiving food from the male, and her alarm call is chit-it-it-it-it-et-it. The male calls chek-chek-chek, with a more bouncing chuk-uk-uk-uk during his display flight.

    Behaviour

    This medium-sized raptor breeds on moorland, bogs, prairies, farmland coastal prairies, marshes, grasslands, swamps and other assorted open areas.[14] A male will maintain a territory averaging 2.6 km2 (1.0 sq mi), though male territories have ranged from 1.7 to 150 km2 (0.66 to 57.92 sq mi).[15]

    Northern harrier male perched on shrub at Point Reyes National Seashore

    These are one of the few raptorial birds known to practice polygyny – one male mates with several females. Up to five females have been known to mate with one male in a season.[16] The nest is built on the ground or on a mound of dirt or vegetation. Nests are made of sticks and are lined inside with grass and leaves. Four to eight (exceptionally 2 to 10) whitish eggs are laid.[9][14] The eggs measure approximately 47 mm × 36 mm (1.9 in × 1.4 in).[17] The eggs are incubated mostly by the female for 31 to 32 days. When incubating eggs, the female sits on the nest while the male hunts and brings food to her and the chicks.[14] The male will help feed chicks after they hatch, but does not usually watch them for a greater period of time than around 5 minutes.[18] The male usually passes off food to the female, which she then feeds to the young, although later the female will capture food and simply drop into the nest for her nestlings to eat.[15] The chicks fledge at around 36 days old, though breeding maturity is not reached until 2 years in females and 3 years in males.

    Hunting behavior

    This is a typical harrier, which hunts on long wings held in a shallow V in its low flight during which the bird closely hugs the contours of the land below it. Northern or hen harriers hunt primarily small mammals, as do most harriers. Preferred prey species can include voles, cotton rats and ground squirrels. Up to 95% of the diet comprises small mammals.[19] However, birds are hunted with some regularity as well, especially by males. Preferred avian prey include passerines of open country (i.e. sparrows, larks, pipits), small shorebirds and the young of waterfowl and galliforms. Supplementing the diet occasionally are amphibians (especially frogs), reptiles and insects (especially orthopterans).[10] The species has been observed to hunt bats if these are available.[20] Larger prey, such as rabbits and adult ducks are taken sometimes and harriers have been known to subdue these by drowning them in water.[10] Harriers hunt by surprising prey while flying low to the ground in open areas, as they drift low over fields and moors.[9][14] The harriers circle an area several times listening and looking for prey.[14] Harriers use hearing regularly to find prey, as they have exceptionally good hearing for diurnal raptors, this being the function of their owl-like facial disc.[10] This harrier tends to be a very vocal bird while it glides over its hunting ground.

    Mortality and competition

    Little information is available on longevity in northern harriers. The longest lived known bird is 16 years and 5 months. However, adults rarely live more than 8 years. Early mortality mainly results from predation. Predators of eggs and nestlings include raccoons, skunks, badgers, foxes, crows and ravens, dogs and owls. Fledglings are also predated regularly, especially by great horned owls.[21] Both parents attack potential predators with alarm calls and striking with talons. Short-eared owls are natural competitors of this species that favor the same prey and habitat, as well as having a similarly broad distribution. Occasionally, both harriers and short-eared owls will harass each other until the victim drops its prey and it can be stolen, a practice known as kleptoparasitism. Most commonly, the harriers are the aggressors pirating prey from owls.[22]

    Status

    This species has a large range, and there is evidence of a population decline, but the species is not believed to approach the thresholds for the population decline criterion of the IUCN Red List (i.e., declining more than 30% in ten years or three generations). It is therefore classified as "least concern".[1]

    Relationship with humans

    Some Native American tribes believe that seeing a hawk on your wedding day is a sign of a long, happy marriage. Unlike many raptors, hen or northern harriers have historically been favorably regarded by farmers because they eat mice that damage crops and predators of quail eggs. Harriers are sometimes called "good hawks" because they pose no threat to poultry as some hawks do. Heavy pesticide use in the 1970s and 1980s caused a decline in harrier populations.[14]

    References

    1. ^ a b BirdLife International (2016). "Circus hudsonius". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T22727740A94959659. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T22727740A94959659.en. Retrieved 19 November 2021.
    2. ^ Edwards, George (1750). A Natural History of Uncommon Birds. Vol. 3. London: Printed for the author at the College of Physicians. p. 107, Plate 107.
    3. ^ Linnaeus, Carl (1766). Systema naturae : per regna tria natura, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis (in Latin). Vol. 1, Part 1 (12th ed.). Holmiae (Stockholm): Laurentii Salvii. p. 128.
    4. ^ Lacépède, Bernard Germain de (1799). "Tableau des sous-classes, divisions, sous-division, ordres et genres des oiseux". Discours d'ouverture et de clôture du cours d'histoire naturelle (in French). Paris: Plassan. p. 4. Page numbering starts at one for each of the three sections.
    5. ^ a b c Gill, Frank; Donsker, David; Rasmussen, Pamela, eds. (January 2022). "Hoatzin, New World vultures, Secretarybird, raptors". IOC World Bird List Version 12.1. International Ornithologists' Union. Retrieved 9 June 2022.
    6. ^ Jobling, James A. (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. London: Christopher Helm. p. 109, 195. ISBN 978-1-4081-2501-4.
    7. ^ Etherington, Graham J.; Mobley, Jason A. (2016). "Molecular phylogeny, morphology and life-history comparisons within Circus cyaneus reveal the presence of two distinct evolutionary lineages". Avian Research. 7 (1): 17. doi:10.1186/s40657-016-0052-3.
    8. ^ Chesser, R. Terry; Burns, Kevin J.; Cicero, Carla; Dunn, John L.; Kratter, Andrew W; Lovette, Irby J; Rasmussen, Pamela C.; Remsen, J.V. Jr; Rising, James D.; Stotz, Douglas F.; Winker, Kevin (2017). "Fifty-eighth supplement to the American Ornithological Society's Check-list of North American Birds". The Auk. 134 (3): 751–773. doi:10.1642/AUK-17-72.1.
    9. ^ a b c d e del Hoyo, J.; Elliott, A.; Sargatal, J., eds. (1994). Handbook of the Birds of the World. Vol. 2: New World Vultures to Guineafowl. Barcelona: Lynx Edicions. ISBN 978-84-87334-15-3.
    10. ^ a b c d e f Ferguson-Lees, J.; Christie, D.A. (2001). Raptors of the World. London: Christopher Helm. ISBN 978-0-7136-8026-3.
    11. ^ Oatley, G.; Simmons, R.E.; Fuchs, J. (2015). "A molecular phylogeny of the harriers (Circus, Accipitridae) indicate the role of long distance dispersal and migration in diversification". Molecular Phylogenetics and Evolution. 85: 150–160. doi:10.1016/j.ympev.2015.01.013. PMID 25701771.
    12. ^ "If you've seen a Northern Harrier in flight, you know they are beautiful". Kawartha Lakes This Week. Lindsay, Ontario. June 11, 2018.
    13. ^ Zimmer, David M. (October 20, 2014). "Historic Farm Holds Growing Appeal". The Record. Bergen County, New Jersey. p. L.6.
    14. ^ a b c d e f "Northern Harrier (Circus cyaneus)". Wildlife Fact Sheets. Texas Parks and Wildlife Department. Retrieved 25 June 2012.
    15. ^ a b Macwhirter, R.; Bildstein, K. (1996). Northern Harrier. The Birds of North America. pp. 1–25.
    16. ^ "Northern Harrier". All About Birds. Cornell Lab of Ornithology. Retrieved 23 August 2012.
    17. ^ Baicich, P.; Harrison, C. (1997). A Guide to the Nests, Eggs, and Nestlings of North American Birds. New York, NY: Academic Press. ISBN 978-0120728312.
    18. ^ Weidensaul, Scott (1996). Raptors: the birds of prey. Lyons & Burford. ISBN 978-1-55821-275-6.
    19. ^ Ryser, F. (1985). Birds of the Great Basin: A Natural History. Reno, Las Vegas: University of Nevada Press. ISBN 978-0874170801.
    20. ^ Mikula, P.; Morelli, F.; Lučan, R. K.; Jones, D. N.; Tryjanowski, P. (2016). "Bats as prey of diurnal birds: a global perspective". Mammal Review. 46 (3): 160–174. doi:10.1111/mam.12060.
    21. ^ Wheeler, B.; Clark, W. (1995). A Photographic Guide to North American Raptors. San Diego: Academic Press Inc. ISBN 978-0713667639.
    22. ^ "Short-eared Owl – Asio flammeus". owlpages.com. 24 July 2013. Retrieved 1 December 2015.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EN

    Northern harrier: Brief Summary ( Inglês )

    fornecido por wikipedia EN

    The northern harrier (Circus hudsonius), also known as the marsh hawk or ring-tailed hawk, is a bird of prey. It breeds throughout the northern parts of the northern hemisphere in Canada and the northernmost USA.

    The northern harrier migrates to more southerly areas in winter, with breeding birds in more northern areas moving to the southernmost USA, Mexico, and Central America. In milder regions in the southern US, they may be present all year, but the higher ground is largely deserted in winter. This bird inhabits prairies, open areas, and marshes.

    The northern harrier was formerly considered to be a subspecies of the Eurasian hen harrier.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EN

    Circus hudsonius ( Espanhol; Castelhano )

    fornecido por wikipedia ES

    El aguilucho de Hudson (Circus hudsonius),[2]​ también conocido como aguilucho americano, gavilán de ciénaga, gavilán rastrero,[3]gavilán sabanero o aguilucho norteño,[4]​ es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae propia del Neártico. Anteriormente era tratada como subespecie del aguilucho pálido (Circus cyaneus) pero en la actualidad es considerada como especie separada por la mayoría de autoridades taxonómicas.[5][6]

    Se reproduce en el hemisferio norte, en Canadá y el norte de los Estados Unidos, y migra al sur en invierno, desde las Grandes Llanuras hasta Colombia.

    Referencias

    1. BirdLife International (2016). «Circus hudsonius». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2018.2 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 4 de enero de 2019.
    2. del Hoyo, J., Collar, N. & Marks, J.S. (2019). «Northern Harrier (Circus hudsonius. En del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.), ed. Handbook of the Birds of the World Alive (en inglés). Barcelona: Lynx Edicions. Consultado el 4 de enero de 2019.
    3. Berlanga, H.; Gómez de Silva, H.; Vargas-Canales, V. M.; Rodríguez-Contreras, V.; Sánchez-González, L. A.; Ortega-Álvarez, R.; Calderón-Parra, R. (2017). «Aves de México: Lista actualizada de especies y nombres comunes» (PDF). CONABIO. México D.F. Archivado desde el original el 19 de septiembre de 2017. Consultado el 4 de enero de 2019.
    4. «Aguilucho de Hudson Circus hudsonius (Linnaeus, 1766)». en Avibase. Consultado el 4 de enero de 2019.
    5. Etherington, Graham J.; Mobley, Jason A. (1 de enero de 2016). «Molecular phylogeny, morphology and life-history comparisons within Circus cyaneus reveal the presence of two distinct evolutionary lineages». Avian Research 7: 17. ISSN 2053-7166. doi:10.1186/s40657-016-0052-3.
    6. Rasmussen, Pamela (13 de noviembre de 2016). «Revisit the proposed split of Circus cyaneus and Circus hudsonius» (PDF). AOU Committee on Classification and Nomenclature (North & Middle America) (en inglés) (08): 35. Consultado el 4 de enero de 2019.

     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autores y editores de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia ES

    Circus hudsonius: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

    fornecido por wikipedia ES

    El aguilucho de Hudson (Circus hudsonius),​ también conocido como aguilucho americano, gavilán de ciénaga, gavilán rastrero,​ gavilán sabanero o aguilucho norteño,​ es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae propia del Neártico. Anteriormente era tratada como subespecie del aguilucho pálido (Circus cyaneus) pero en la actualidad es considerada como especie separada por la mayoría de autoridades taxonómicas.​​

    Se reproduce en el hemisferio norte, en Canadá y el norte de los Estados Unidos, y migra al sur en invierno, desde las Grandes Llanuras hasta Colombia.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autores y editores de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia ES

    Circus hudsonius ( Basco )

    fornecido por wikipedia EU

    Circus hudsonius Circus generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.

    Erreferentziak

    1. (Ingelesez) IOC Master List

    Ikus, gainera

    (RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipediako egileak eta editoreak
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EU

    Circus hudsonius: Brief Summary ( Basco )

    fornecido por wikipedia EU

    Circus hudsonius Circus generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipediako egileak eta editoreak
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EU

    Busard des marais ( Francês )

    fornecido por wikipedia FR

    Circus hudsonius

    Le Busard des marais ou Busard d'Amérique (Circus hudsonius) est une espèce d'oiseaux de la famille des Accipitridae, souvent considérée comme sous-espèce du busard Saint-Martin (C. cyaneus). Son plumage est légèrement plus sombre que celui de ce dernier, chez les deux sexes.

    Répartition

     src=
    • zone de nidification
    • présence permanente
    • voie migratoire
    • aire d'hivernage

    Cet oiseau vit en Amérique du Nord.

    Annexes

    Références taxinomiques

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Auteurs et éditeurs de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia FR

    Busard des marais: Brief Summary ( Francês )

    fornecido por wikipedia FR

    Circus hudsonius

    Le Busard des marais ou Busard d'Amérique (Circus hudsonius) est une espèce d'oiseaux de la famille des Accipitridae, souvent considérée comme sous-espèce du busard Saint-Martin (C. cyaneus). Son plumage est légèrement plus sombre que celui de ce dernier, chez les deux sexes.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Auteurs et éditeurs de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia FR

    Circus hudsonius ( Italiano )

    fornecido por wikipedia IT

    L'albanella americana (Circus hudsonius (Linnaeus, 1766)) è un uccello rapace della famiglia degli Accipitridi originario dell'America settentrionale e centrale[2].

    Descrizione

    Dimensioni

    Misura 41-50 cm di lunghezza, per un peso di 290-390 g nel maschio e di 390-600 g nella femmina; l'apertura alare è di 97-122 cm[3].

    Aspetto

    L'albanella americana è un rapace di medie dimensioni. Possiede un corpo più snello di quello della poiana codarossa, una lunga coda dalla punta squadrata e ali sottili dalle estremità arrotondate. I caratteri che attirano immediatamente l'attenzione sono la grande macchia bianca del groppone e il disco facciale piuttosto simile a quello di un gufo. Quest'ultimo le permette di concentrare i suoni e localizzare la preda più facilmente.

    Il maschio differisce dalla compagna sia per il piumaggio che per le dimensioni. Più piccolo della femmina, presenta parti superiori grigio-ardesia e parti inferiori bianche. Su queste contrasta fortemente il colore scuro della punta delle ali e il nero del loro margine posteriore. Il petto bianco è ricoperto da un numero più o meno importante di macchie di colore rossiccio chiaro. La femmina, di dimensioni maggiori, ha parti superiori marroni e parti inferiori camoscio con striature longitudinali marroni particolarmente evidenti sul petto e sul ventre. Diversamente che nel maschio, il sottoala è scuro e la punta scura delle penne è pertanto oscurata. In entrambi i sessi, le copritrici sotto-caudali sono bianche e formano sul groppone una placca di colore chiaro piuttosto evidente in volo. Gli adulti di entrambi i sessi hanno iridi giallo limone. A tutte le età, le zampe sono lunghe e gialle. La cera e la zona di pelle nuda alla base del becco sono gialle. Il becco stesso è nero.

    I giovani hanno un aspetto piuttosto simile a quello delle femmine adulte. Le loro parti superiori sono marroni, seppure un po' più scure. Le parti inferiori sono sfumate di cannella e leggermente striate. Questa leggera colorazione rossa si attenua nel corso del primo inverno, facendoli sembrare ancora più simili alle loro madri. I giovani maschi hanno iridi grigiastre che virano al giallo nel primo inverno. Le giovani femmine hanno occhi marrone scuro che diventano gialli solo dopo due anni.

    Le albanelle americane sono parenti strette dell'albanella reale europea. Tuttavia, sotto molti aspetti, sono molto simili anche alle albanelle cenerine (Circus cinereus) dell'America del Sud[3].

    Voce

    Entrambi i genitori e i giovani emettono delle grida quando sono stressati. Questi ultimi hanno una comunicazione molto rumorosa quando cercano di attirare l'attenzione dei loro genitori. Quando porta la preda al nido, il maschio contatta la sua partner con dei pee pee pee lamentosi. Durante la parata, gli adulti emettono una serie di kek o di ke, nonché delle grida penetranti e discendenti[3].

    Biologia

    Durante la caccia, l'albanella americana sorvola a volo radente la superficie delle paludi o delle praterie, pattugliando instancabilmente il suo territorio in tutte le direzioni. La poiana calzata (Buteo lagopus) procede un po' alla stessa maniera, mentre gli altri rapaci dalle ali larghe, come la poiana codarossa (Buteo jamaicensis) o la poiana di Swainson, planano piuttosto in alto nel cielo. Di tanto in tanto, dà un vigoroso battito d'ali ma, non appena ha individuato la preda, si ferma, inizia un volo stazionario agitando rapidamente le ali e poi si getta in picchiata sulla vittima. Una volta afferrata con successo, risale rapidamente in aria. Arrivata al di sopra del nido, contatta con piccole grida la femmina che le si fa incontro. Quest'ultima afferra quindi tra i suoi artigli la preda che il suo partner rilascia in pieno volo.

    Prima dell'accoppiamento, l'albanella americana esegue una parata assolutamente unica. I due partner volano di concerto fino a quando il maschio ferma improvvisamente le sue ali ed esegue una serie di piroette e giri della morte. Si lascia quindi andare giù fin quasi a toccare il suolo. La manovra può essere ripetuta più volte di seguito[3].

    Volo

    A causa della loro apertura alare più corta, i maschi volano più velocemente delle femmine[3].

    Alimentazione

    L'albanella americana non è un grosso rapace, quindi cattura solo prede di dimensioni modeste. Le arvicole dei prati costituiscono la parte principale del suo menu. Insetti, piccoli roditori (arvicole) e rettili integrano la sua dieta. È divenuta particolarmente esperta nell'arte di catturare le lucertole, prede che sono piuttosto veloci a fuggire. Mangia anche piccoli uccelli. Quando ha particolarmente fame, può anche attaccare volatili delle dimensioni delle anatre[3].

    Riproduzione

    Le albanelle americane nidificano quasi sempre a terra su un piccolo tumulo, ma talvolta anche sulla sommità di un piccolo cespuglio di bassa altezza. Questa pratica è estremamente rara presso i rapaci. Entrambi i genitori uniscono le loro forze per costruire il nido. Quest'ultimo è una costruzione grossolana fatta di paglia e occasionalmente rivestita di piume, aghi di pino e qualche sottile ramoscello. I maschi sono poligami e possiedono generalmente da una a cinque partner per stagione. All'inizio del mese di maggio, le femmine depongono da 3 a 5 uova di colore blu chiaro, talvolta con qualche piccola macchia marrone-violacea. Queste vengono covate per circa un mese. Quando escono dal guscio, i piccoli, ricoperti da un fine piumino biancastro, sono ciechi e del tutto inetti. I giovani raggiungono l'indipendenza solo tra 45 e 66 giorni dopo la schiusa. Le albanelle americane depongono solamente un'unica covata all'anno[3].

    Distribuzione e habitat

    Nota in passato nei territori di origine come Marsh hawk, vale a dire «falco delle paludi» (nome ormai caduto in disuso), l'albanella americana frequenta le zone aperte come le paludi battute dalle maree, le zone umide emerse, i terreni incolti, le praterie, i pascoli e i terreni agricoli. Le paludi salate o le distese di acqua salmastra vengono spesso utilizzate per la nidificazione. All'interno di queste zone umide, le albanelle occupano specialmente le parti più elevate e più asciutte, quelle dominate da siepi di spartina (Spartina patens) e di Iva dalle foglie lanceolate e i canneti. Si insediano anche nelle paludi d'acqua dolce con cannucce di palude e carici. Nell'entroterra, frequentano le zone incolte o i terreni agricoli a debole rendimento purché siano dotati di erba alta o di vegetazione erbacea.

    A causa della differenza di dimensioni e di apertura alare, i due sessi vanno in cerca di cibo in territori differenti. Le femmine rimangono nelle paludi, mentre i maschi percorrono talvolta lunghe distanze ed effettuano delle incursioni nei terreni agricoli ai margini delle zone umide. Questi ultimi possiedono territori che a volte possono essere dieci volte più grandi di quelli delle femmine. Le albanelle americane frequentano lo stesso tipo di habitat durante tutto l'anno.

    Queste albanelle sono endemiche del continente nordamericano. Il loro areale si estende dall'Alaska e dal Canada fino alle praterie del sud degli Stati Uniti. Sono ben pochi gli esemplari che trascorrono l'inverno nei paesi nordici. Ai primi segnali di freddo, abbandonano le regioni del Canada, del Dakota del Nord, del Minnesota e di New York e migrano in bande di 20-50 individui verso i paesi del sud, spingendosi talvolta fino a Panama e alla Colombia. L'esigenza della migrazione è legata in gran parte allo spessore del manto nevoso. Se questo supera anche pochi centimetri, impedisce alle albanelle di localizzare le loro prede, e questo le obbliga a cercare paesi più favorevoli[3].

    Conservazione

    La specie non gode di particolari misure speciali di protezione, tanto che in alcune regioni è in diminuzione a causa del degrado dell'habitat. In alcuni stati degli Stati Uniti, soprattutto nell'Illinois, la specie è considerata di grande beneficio, dal momento che una sola coppia di albanelle americane uccide circa un migliaio di arvicole dei prati durante il periodo di nidificazione. La specie, sebbene non sia comune in nessuna parte del suo areale, non è considerata minacciata[1].

    Note

    1. ^ a b (EN) BirdLife International 2016, Circus hudsonius, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020. URL consultato il 10 agosto 2018.
    2. ^ (EN) Gill F. and Donsker D. (eds), Family Accipitridae, in IOC World Bird Names (ver 9.2), International Ornithologists’ Union, 2019. URL consultato il 10 agosto 2018.
    3. ^ a b c d e f g h (EN) Northern Harrier (Circus hudsonius), su hbw.com. URL consultato il 10 agosto 2018.

     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autori e redattori di Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia IT

    Circus hudsonius: Brief Summary ( Italiano )

    fornecido por wikipedia IT

    L'albanella americana (Circus hudsonius (Linnaeus, 1766)) è un uccello rapace della famiglia degli Accipitridi originario dell'America settentrionale e centrale.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autori e redattori di Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia IT

    Amerikaanse blauwe kiekendief ( Neerlandês; Flamengo )

    fornecido por wikipedia NL

    Vogels

    De Amerikaanse blauwe kiekendief (Circus hudsonius) is een roofvogel uit de familie van de havikachtigen.

    Verspreiding en leefgebied

    Deze soort is wijdverspreid in Noord- en Midden-Amerika.

    Externe link

    Bronnen, noten en/of referenties
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia-auteurs en -editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NL

    Amerikaanse blauwe kiekendief: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

    fornecido por wikipedia NL

    De Amerikaanse blauwe kiekendief (Circus hudsonius) is een roofvogel uit de familie van de havikachtigen.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia-auteurs en -editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NL

    Amerikansk kärrhök ( Sueco )

    fornecido por wikipedia SV

    Amerikansk kärrhök[2] (Circus hudsonius) är en nordamerikansk hökfågel i familjen hökartade rovfåglar som fram tills nyligen behandlades som underart till blå kärrhök (Circus cyaneus).[3]

    Utseende

    Amerikansk kärrhök är en typisk kärrhök med långa vingar, stjärt och ben samt har en karakteristisk vit övergump i alla dräkter. Kroppslängden är 41–50 centimeter och vingbredden 97–122 centimeter.[4] I Nordamerika är arten den enda kärrhöken och kan svårligen förväxlas med någon annan rovfågel. Dock är den mycket lik den europeiska blå kärrhöken.

    Hanen är blågrå på huvud, hals och ovansida samt vit under, men olikt blå kärrhök är den kastanjefärgat streckad, bandad och fläckad på bröst, buk och flanker. Vidare övergår vingovansidans blågrå färg mjukt över i de svarta vingspetsarna, jämfört med blå kärrhökens mer distinkt avgränsade.

    Honan är mycket lik blå kärrhök-honan men är något mörkare under. Ungfågeln skiljer sig dock kraftigt genom att vara mycket mer rödbrun och mindre streckad än motsvarande dräkt hos blå kärrhöken.

    Utbredning och systematik

    Den förekommer utbrett i Nordamerika, i söder till Baja California i nordvästra Mexiko och i öster till sydöstra Virginia i USA. Vintertid flyttar den så långt söderut som till Panama, sällsynt även i norra Sydamerika.

    Fågeln är en mycket sällsynt gäst i Europa, med fynd i Storbritannien, Irland och Azorerna.[5]

    Tidigare behandlades den som underart till den eurpeiska blå kärrhöken. (C. cyaneus), men skiljer sig betydande i läten, utseende, morfologi och ekologi.[6] DNA-studier visar dessutom att dess närmaste släkting är den sydamerikanska arten grå kärrhök (Circus cinereus).[7]

    Status och hot

    Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1]

    Ekologi

    Fågeln ses ofta flyga mycket lågt med vingarna hållna i ett V över våtmarker, jordbruksområden och gräsmarker. Ser man den sittande är det på marken eller på en gärdsgårdsstolpe, mycket sällan högre än så. Den häckar på marken i fält eller våtmarker och livnär sig på små fåglar och däggdjur.[8]

    Referenser

    1. ^ [a b c] Birdlife International 2014 Circus hudsonius Från: IUCN 2014. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3 www.iucnredlist.org. Läst 2015-01-26.
    2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-02-14
    3. ^ Gill, F & D Donsker (Eds). 2015. IOC World Bird List (v 5.1). doi : 10.14344/IOC.ML.5.1.
    4. ^ Ferguson-Lees, J. & Christie, D.A. (2001) Raptors of the World. Christopher Helm, London
    5. ^ Tarsiger.com Fynd av amerikansk kärrhök i Västpalearktis
    6. ^ Graham J. Etherington & Jason A. Mobley. 2016. Molecular phylogeny, morphology and life-history comparisons within Circus cyaneus reveal the presence of two distinct evolutionary lineages. Avian Research 7 (17); doi: 10.1186/s40657-016-0052-3
    7. ^ Oatley, G., R.E. Simmons, and J. Fuchs (2015), A molecular phylogeny of the harriers (Circus, Accipitridae) indicate the role of long distance dispersal and migration in diversification, Mol. Phylogenet. Evol. 85, 150-160.
    8. ^ Sibley, David Allen (2003). The Sibley Field Guide to Birds of Eastern North America. Alfred A. Knopf, New York. sid. 45. ISBN 0-679-45120-X

    Externa länkar

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia författare och redaktörer
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia SV

    Amerikansk kärrhök: Brief Summary ( Sueco )

    fornecido por wikipedia SV

    Amerikansk kärrhök (Circus hudsonius) är en nordamerikansk hökfågel i familjen hökartade rovfåglar som fram tills nyligen behandlades som underart till blå kärrhök (Circus cyaneus).

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia författare och redaktörer
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia SV