Circus aeruginosus (Linnaeus 1758)

Die Europese vleivalk (Circus aeruginosus) is 'n voël en skaars somer besoeker aan die binneland van Suid-Afrika. Die voël is 45 – 52 cm groot, weeg 410 - 780 g met 'n vlerkspan van 1.1 - 1.3 meter. In Engels staan die voël bekend as Western marsh harrier.

Fotogalery

• Mannetjie

• Wyfie

• In vlug

• Landing

• Museum specimen

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bron

• Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-926-7

Verwysings

Hierdie artikel is ’n saadjie. Voel vry om Wikipedia te help deur dit uit te brei.

El aguilucho lagunero occidental^[2] (Circus aeruginosus) ye una especie d'ave accipitriforme de la familia Accipitridae que se distribúi per bona parte del Vieyu Mundu. Como'l so nome común indica suel atopara en zones de güelgaes.

Subespecies

Reconócense dos subespecies de Circus aeruginosus:^[3]

• Circus aeruginosus aeruginosus - Paleárticu occidental y central; invernante nel sudeste asiáticu y islles de la Sonda.
• Circus aeruginosus harterti - de Marruecos a Tunicia.

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Circus aeruginosus.

Bataqlıq belibağlısı (lat. Circus aeruginosus) - belibağlı cinsinə aid heyvan növü.

Mənbə

Ar skoul-korz (liester : skouled-korz)^[1] a zo ur spesad evned-preizh deiz, Circus aeruginosus an anv skiantel anezhañ.

Anvet e voe Falco aeruginosus (kentanv) da gentañ-penn (e 1758)^[2] gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).

Doareoù pennañ

Boued

Bevañ a ra diwar amprevaned, bronneged bihan, laboused bihan, raned ha stlejviled.

Annez

Ar spesad a gaver an daou isspead anezhañ^[3] :

• Circus aeruginosus aeruginosus, o neizhañ e kreiz ha kornôg an ekorannved palearktikel ; o c'hoañviñ en Afrika issahara (betek hanternoz Suafrika) hag Azia ar Su,
• Circus aeruginosus harterti, eus Maroko da dTunizia.

Liammoù diavaez

• Circus aeruginosus war al lec'hienn BirdLife International.
• Circus aeruginosus war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Notennoù ha daveennoù

L'arpella comuna,^[1] arpellot de marjal o milana voltonera^[2] (Circus aeruginosus) és un ocell de rapinya de la família dels accipítrids, d'un mig metre de llargada, d'ales i cua llargues. És de color cru amb taques rogenques al pit i al ventre, i collar i monyo groguencs. N'hi ha a terra, a prop dels aiguamolls. Viu exclusivament a les zones de maresma. La variant "arpella pàl·lida" (Circus cyaneus) és un ocell semblant a l'arpellot de marjal, però una mica més petit.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Boda gwerni (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: bodaod gwerni) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Circus aeruginosus; yr enw Saesneg arno yw Western marsh harrier. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.^[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. aeruginosus, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica.

Teulu

Mae'r boda gwerni yn perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Moták pochop (Circus aeruginosus), též pochop rákosní^[2] je štíhlý pták z řádu dravců.

Popis

U motáka pochopa, právě tak, jako u ostatních motáků, je výrazně vyvinutý pohlavní dimorfismus daný velikostí a zbarvením.

Dospělý samec v letu, Dánsko.

Dospělý samec má vrchní část těla kaštanově hnědou, hlavu a hruď nažloutlou, břišní část rudohnědou. Ocas je stříbřitě šedý a také na křídlech jsou šedé plochy. Špičky křídel jsou černé.^[2]

Větší a těžší samice je shodně s mladými ptáky jednobarevně hnědá, celkově tmavší než samec, jen vrch hlavy má světlý, smetanový^[2] (připomínající žlutou čepičku) a bílý kostřec. Mladí ptáci jsou ještě tmavší než samice, bez čepičky.

Poznáme ho podle typického letu nízko nad terénem. Můžeme ho snadno zaměnit s motákem lužním, který je však štíhlejší, s podélnými pruhy zespodu křídel. Při toku předvádí samec v letu akrobatické kousky, vystoupá vysoko do oblak a pak se snáší dolů za družkou. Hlas v toku je vysoké „kví-eh“ a pískavé „fíh“. Od stejně velké káně lesní se liší útlejším vzezřením, delším ocasem a při klouzavém letu staví obě křídla do polohy širokého V.

Rozmnožování

Pochopové preferují otevřenou krajinu, pro hnízdění si vybírají rákosové porosty nebo polní kultury (ozim, řepka, vojtěška). Hnízdí vždy v blízkosti vody. Staví si hnízdo ze stébel a větví přímo na zemi nebo v hustém rákosu těsně nad vodou. Začátkem května snáší samice v dvoudenním intervalu 3–6 bělavých vajec, která zahřívá po dobu asi jednoho měsíce. Samec samici na hnízdě nestřídá, ale přináší jí potravu po celou dobu sezení na vejcích i po vylíhnutí mláďat – samice přinesenou kořist porcuje a mláďata krmí. Na hnízdě mláďata stráví asi šest týdnů, v nebezpečí se rozlézají po okolí. Do hnízda se na noc někdy vrací i po dosažení vzletnosti.

Potrava

Potravu tvoří především drobní hlodavci, ale i jiní savci, ryby a ptáci.

Hlavním lovištěm jsou břehy rybníků, slepých a hustě zarostlých říčních ramen, rákosiny, louky a zamokřená místa v blízkosti vod. Nad takovou krajinou létá pochop nízkým, značně neurovnaným (jakoby potácivým) letem, který mu umožňuje vyhledávat potravu na zemi i ve vodě. Nikdy neloví ve vzduchu ^[2].

Rozšíření

Moták pochop je tažný druh, který na zimoviště v jižní Evropě a Africe odlétá v srpnu až říjnu a ze zimovišť přilétá během března a dubna. V ČR hnízdí odhadem max. 1700 párů, přičemž četnost výskytu motáka pochopa má mírně vzrůstající tendenci.

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-09]
2. ↑ ^{a b c d} Lochmann, J; Hanzal, V: Myslivost v obrazech. Zoologie. Českomoravská myslivecká jednota, Praha 1996.

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu moták pochop ve Wikimedia Commons
• Galerie moták pochop ve Wikimedia Commons
• hlasová ukázka v projektu Českého rozhlasu „Hlas na tento den“

Rørhøgen (Circus aeruginosus) er en rovfugl med et vingefang på 135 cm. Den er udbredt i det meste af Europa samt en del Nordafrika og Asien. I Danmark er den en sjælden ynglefugl, især i den østlige og sydlige del, med kun omkring 650 ynglende par.

Adfærd

Om foråret udfører hannen "luftakrobatik" over sit territorium, hvor den f.eks. kan stige brat til vejrs for derefter at foretage et kortvarigt styrtdyk. De mest "akrobatiske" hanner kan tiltrække flere hunner og kan således have flere mager, hvilket er usædvanligt blandt rovfugle. Rørhøgen bygger sin rede på jorden i rørsumpe, i moser, og langs søbredder.

Føden er meget varieret, men består for det meste af mindre vandfugle (f.eks. kyllinger af blishøns), mosegrise og mus. Rørhøgen jager ved at flyve lavt over rørskove, marker eller enge. Den kan også kortvarigt stå stile i luften på flaksende vinger.

Træk

Rørhøgen er en trækfugl med vinterkvarter i det vestlige Afrika. Den ankommer til Danmark i april og forlader landet i august-september, ungfuglene dog allerede fra juli. Et større antal rørhøge fra Sverige og Finland passerer Danmark under både forårs- og efterårstrækkene.

Billeder

• Rørhøge, tegning fra 1899

• Rørhøg, hun

• Museum specimen

Kilder

• R. Hørring (1875 – 1943). Danmarks Fauna. Fugle III. Maagefugle, Alkefugle og Rovfugle. Gads Forlag/Dansk naturhistorisk Forening 1934. (Copyright udløbet)
• Dansk Ornitologisk Forening. "Rørhøg (Circus aeruginosus)". Arkiveret fra originalen 2012-06-21. Hentet 2014-01-13.
• BirdLife International 2013. Circus aeruginosus. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2.

Die Rohrweihe (Circus aeruginosus) ist eine paläarktische Greifvogelart aus der Familie der Habichtartigen (Accipitridae). Ihre Brutverbreitung reicht von der zentralen Mongolei bis nach Portugal sowie von Skandinavien bis Nordafrika. Die Überwinterungsgebiete liegen in West- und Zentralafrika, Arabien sowie auf dem indischen Subkontinent. Die Art bewohnt Schilfbestände, Moore, Seeufer und andere Feuchtgebiete in offener Landschaft, aber auch Getreide- und Rapsfelder. Die Brutzeit der Rohrweihe liegt, je nach Breitengrad, zwischen April und August, wobei zwei bis sieben Eier in einem Bodennest in hoher Vegetation ausgebrütet werden. Es werden zwei Unterarten unterschieden, wobei die Nominatform den Norden des Verbreitungsgebiets bewohnt und die Unterart Circus aeruginosus harterti in Marokko, Algerien und Tunesien vorkommt.

Der Rückgang extensiv bewirtschafteter landwirtschaftlicher Flächen, die Trockenlegung von Sümpfen und die Bejagung der Bestände haben im 19. und 20. Jahrhundert vor allem in dichter besiedelten Teilen des Verbreitungsgebietes zunächst zu starken Bestandsrückgängen geführt, die die Rohrweihe jedoch nach 1950 wieder aufholen konnte. Der weltweite Gesamtbestand wird auf etwa hunderttausend Individuen geschätzt.

Merkmale

Körperbau und Gefieder

Männliche Rohrweihe im Flug, Dänemark

Die Rohrweihe ist mit 48 bis 62 cm Länge fast bussardgroß, aber erkennbar schlanker und schmalflügeliger. Die Flügelspannweite beträgt bis zu 130 cm. Das Gewicht der Männchen beträgt im Durchschnitt 540 g, das der Weibchen im Schnitt 740 g.

Das größere und schwerere Weibchen ist durchgängig dunkelbraun gefiedert und hat einen hellgelben Kopf. Bei ihnen sind die Schultern und die Flügelvorderhand weißlich bis hellgelb. Der Oberkopf und die Kehle sind ähnlich gefärbt. Durch das Auge verläuft ein dunkler Strich bis zum Hinterkopf.
Beim rostbraunen Männchen sind die mittleren Bereiche der Flügel silbergrau, die Flügelspitzen schwarz. Der Stoß (Schwanz) ist lang und grau, der Kopf hellgrau mit dunkler Strichelung.

Die Rohrweihe ist kräftiger und breitflügeliger als andere Weihen. Beim Segeln und Gleiten hält sie wie alle Weihen die Flügel V-förmig nach oben.

Erscheinungsbild der Nestlinge

Die Jungen der Rohrweihen sind Nesthocker, die zunächst nur an Kopf, Körper und Schenkeln Daunen haben. Im ersten Daunenkleid dominiert noch die rosa Haut. Bei frisch geschlüpften Rohrweihen ist der Oberschnabel schwarz und der Unterschnabel fleischfarben bis rosa. Die Schnabelspitze ist schwarz. Die Wachshaut und die Schnabelkanten sind leicht rötlich rahmfarben. Mit zunehmendem Alter färben sich die Wachshaut, die Schnabelkanten sowie die Beine in ein gelb um. Die nackte Haut um das Auge wird schwarzgrau. Der Schnabel wird vollständig schwarz. Während des Umfärbeprozesses ist die Schnabelbasis zunächst blass blaugrau, bevor auch sie vollständig schwarz wird.^[1]

Stimme

Die kiebitzähnlichen Rohrweihenrufe sind nur in der Nähe des Brutplatzes, besonders kurz nach dem Eintreffen aus dem Winterquartier, zu hören. Sie dienen vor allem der Balz oder der Revierverteidigung. Im Singflug lässt das Männchen ein nasales hijäe, quiä oder kjäh hören. Gegenüber Revierkonkurrenten ist der Ruf weicher und kling nasal guig. Weibchen geben bei der Beuteübernahme ein heiseres und leises psie... von sich.^[2]

Verbreitung

Verbreitungsgebiete der Rohrweihe:

Brutgebiete

Ganzjähriges Vorkommen

Überwinterungsgebiete

Streifzüge (Saisonalität unsicher)

Die Rohrweihe ist als Brutvogel über Nordafrika, Europa und Asien verbreitet. Die Schwerpunkte der Siedlungsgebiete liegen in Niederungsgebieten von Russland und Nord- und Mitteleuropa. Die Rohrweihe ist ein Charaktervogel ausgedehnter Röhrichte.

Die Rohrweihe ist ein Kurz- und Langstreckenzieher. Winterquartiere finden sich unter anderem im Südwesten Europas und im Mittelmeerraum, in Rumänien und im Süden der Ukraine, in Vorder- und Hinterindien, Sri Lanka und Sumatra. In Afrika überwintert sie zum Teil südlich der Sahara und ist im Winterhalbjahr auch im Norden von Angola, im Kongobecken, Tansania, Sambia und Simbabwe zu beobachten. In Mitteleuropa gibt es außer in den Niederlanden keine überwinternden Rohrweihen.^[3] Der Abzug der adulten Vögel beginnt Ende Juli und Anfang August. Der gerichtete Wegzug dagegen setzt erst Mitte August ein. Im Zeitraum von Februar bis April verlassen Rohrweihen dann wieder ihre Überwinterungsquartiere. In Deutschland treffen die Brutvögel ab Mitte März wieder ein, in Fennoskandinavien zieht sich die Rückkehr der Brutvögel bis Anfang oder Mitte April hin.

Lebensraum

Rohrweihenweibchen im Leighton Moss RSPB Reserve. Röhricht ist das für die Art charakteristische Habitat.

Die Rohrweihe ist in ihrer Lebensweise enger an Schilf- und Röhrichtbestände gebunden als andere Weihen. In den letzten Jahrzehnten kommt es jedoch auch zunehmend zu Bruten in Getreide- und Rapsfeldern. Sie jagt bevorzugt über dem Röhrichtgürtel und den anschließenden Verlandungszonen. Beute schlägt sie aber auch in Dünen und Wiesen. Auf dem Zug rastet die Rohrweihe meist in Feuchtgebieten. Sie ist dann aber auch regelmäßig auf Agrarflächen zu sehen.^[4]

Ernährung

Die Strategie der Rohrweihe ist die Überrumpelung ihrer Beute im niedrigen „gaukelnden“ Suchflug mit v-förmig gehaltenen Flügeln. Sie ergreift die Beutetiere meist dicht am Boden, seltener auf dem Wasser oder in der Luft. Die Beute setzt sich zu 70–80 % aus Singvögeln und (zumeist jungen) Wasservögeln wie Enten, Teich- und Blässrallen zusammen. Zur Brutzeit schlägt sie vor allem Küken und Nestlinge und frisst auch Eier ab einer Größe von Elstern-Eiern. Bei entsprechendem Angebot kann der Hauptteil der Nahrung aber auch aus Feldmäusen, Wanderratten, Zieseln, jungen Kaninchen und Hasen sowie Bisamratten bestehen.^[4] Daneben gehören in geringem Maße auch Fische, Frösche, Eidechsen und Großinsekten zum Nahrungsspektrum. Die Rohrweihe geht auch an Aas und jagt gelegentlich anderen Vögeln die Beute ab.

Obwohl Vögel ein Teil ihres Nahrungsspektrums sind, findet man nur selten Rupfungen der Rohrweihe. Sie bearbeitet ihre Beute dort, wo sie sie geschlagen hat. Dies sind nicht selten offene Plätze im Röhricht oder auf Pfählen. Anders als eine Reihe anderer Greifvögel hat sie keine festen Rupfplätze.^[5]

Balz

Ab März/April ist der beeindruckende akrobatische Balzflug des Männchens zu beobachten: Scheinangriffe gegen das Weibchen, Sturzflüge und plötzliches Seitwärtskippen mit nachfolgendem Sturzflug dienen der Bindung zwischen den Partnern.

Brut

Ei (Sammlung Museum Wiesbaden)

Das Nest wird in der Regel in dichten Röhricht über dem Wasser gebaut oder zwischen Sumpfpflanzen direkt auf dem Boden. Nester werden manchmal in Getreidefeldern, selten in Wiesen, errichtet. Der Nestplatz wird von einigen Paaren wiederbenutzt. Das Nest ist ein großer Haufen aus Stöcken, Altschilf und ähnlichem Material. Es ist größer als das anderer Weihen. Am Nestbau ist fast ausschließlich das Weibchen beteiligt.

Rohrweihen ziehen nur ein Gelege pro Jahr groß. In Mitteleuropa findet die Eiablage ab Anfang Mai statt und kann sich bis Juni hinziehen. Das typische Vollgelege umfasst vier bis fünf Eier. Sehr große Gelege können auch aus acht Eiern bestehen. Die Eier sind kurzelliptisch mit einer glatten Schale, die glanzlos ist. Die Eischale ist bläulichweiß und verfärbt sich durch das Nistmaterial häufig während der Brutzeit. Es brütet allein das Weibchen, das in dieser Zeit von dem Männchen gefüttert wird. Die Inkubationszeit beträgt 31 bis 36 Tage.^[1]

Die Schlupfabstände zwischen den einzelnen Jungvögeln sind unterschiedlich. Während der ersten sieben bis zehn Nestlingstagen werden die Jungvögel intensiv durch das Weibchen gehudert. Auch in dieser Zeit bringt allein das Männchen Futter zum Nest und versorgt dabei auch das Weibchen. Die Beute wird dem Weibchen im Fluge oder auf dem Boden übergeben. Mit zunehmendem Alter der Nestlinge jagen beide Elternvögel nach Nahrung. Die Nestlinge sind mit 21 bis 28 Tagen voll befiedert und sind ab ihrem 35. bis 40. Lebenstag flugfähig. Sie halten sich die ersten vierzehn Tage nach Ausflug in Horstnähe auf.^[1] Bis zu ihrer vollständigen Selbständigkeit vergehen in der Regel weitere 2–3 Wochen.

Systematik und Entwicklungsgeschichte

Nachdem bis in die 1970er Jahre alle Angehörigen des Rohrweihen-Komplexes mit Ausnahme der Froschweihe lediglich als Unterarten der europäischen Rohrweihe betrachtet wurden, werden heute nur noch zwei Unterarten anerkannt:

• Circus aeruginosus aeruginosus (Linnaeus, 1758) – Nominatform mit Verbreitung von Zentralasien bis Westeuropa.
• Circus aeruginosus harterti Zedlitz, 1914 – Rand des Atlasgebirges in Marokko, Algerien und Tunesien. Männchen mit dunklerer Oberseite, aber helleren, silbergrauen Schwingen und Steuerfedern. Weibchen mit einheitlich cremefarbenem Kopf, Nacken und Oberschulterdecken, dafür helleres Braun im Rest des Gefieders.^[6] Mit Flügellängen von 375–487 mm (Männchen) beziehungsweise 401–424 mm (Weibchen) geringfügig größer als die Nominatform.^[7]

Bestand

Rohrweihe in Nederlandsche Vogelen (1770)

Seit Ende des 19. Jahrhunderts wurden die Rohrweihenbestände durch Abschuss, Eierraub und Zerstörung der Brutstätten stark dezimiert. Seit Anfang der 1970er Jahre nimmt der Bestand jedoch wieder zu. Dies wird auf den ganzjährigen Schutz und das Verbot der Anwendung von DDT zurückgeführt. Die Art ist nach wie vor durch die fortschreitende Lebensraumzerstörung (Trockenlegung von Feuchtgebieten) und durch Störungen der Brutgebiete durch den Menschen gefährdet. Der hohe Populationsdruck hat in Mitteleuropa auch zu einer Besiedelung von landwirtschaftlichen Flächen und Trockengebieten geführt. Sie kommt mittlerweile auch in Mittelgebirgslagen bis 750 Höhenmeter vor.^[3]

Bestandsgefährdend sind wie bei anderen Weihen eine Veränderung oder ein Verlust des Lebensraumes beispielsweise durch Regulierung von Fließgewässern, eine Absenkung des Grundwasserspiegels und Entwässerung. Die Rohrweihe profitiert jedoch von der Anlage von Wasserspeichern in Tieflagen oder der Eindeichung von Küstengebieten.

Zu Beginn des 21. Jahrhunderts wurde der Gesamtbestand auf 93.000 bis 140.000 Brutpaare geschätzt. In Mitteleuropa brüten davon etwa 20.000 bis 25.000 Brutpaare. Der Verbreitungsschwerpunkt in Europa sind die Niederungsgebiete des europäischen Russlands, wo zwischen 40.000 und 60.000 Brutpaare vorkommen, sowie die Ukraine mit 14.000 bis 24.000 Brutpaaren. In Deutschland brüteten zu Beginn des 21. Jahrhunderts etwa 4.400 bis 6.630 Brutpaare, in Österreich kommen 300 bis 400 Brutpaare vor. Den größten mitteleuropäischen Bestand weist Polen mit 6.500 bis 8.000 Brutpaaren auf.^[3] In Liechtenstein und der Schweiz ist die Rohrweihe bislang kein regelmäßiger Brutvogel.

Die Art ist in Anhang I der EU-Vogelschutzrichtlinie aufgeführt und wird daher auch auf europäischer Ebene geschützt. Gemäß Artikel 4, Absatz 1 dieser Richtlinie müssen die Mitgliedsstaaten die für die Erhaltung dieser Arten zahlen- und flächenmäßig geeignetsten Lebensräume als Schutzgebiet für das Natura-2000-Netzwerk ausweisen.

Literatur

• Hans-Günther Bauer, Einhard Bezzel und Wolfgang Fiedler (Hrsg.): Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas: Alles über Biologie, Gefährdung und Schutz. Band 1: Nonpasseriformes – Nichtsperlingsvögel, Aula-Verlag Wiebelsheim, Wiesbaden 2005, ISBN 3-89104-647-2
• Leslie Brown, Emil K. Urban, Kenneth B. Newman: The Birds of Africa. Vol. 1. Academic Press, 1988, ISBN 0-12-137301-0, S. 301–302.
• Stanley Cramp, K. E. L. Simmons (Hrsg.): The Birds of the Western Palearctic. Vol. II: Hawks to Bustards. Oxford University Press, Oxford 1980, ISBN 0-19-857505-X.
• James Ferguson-Lees, David A. Christie: Raptors of the World. Houghton Mifflin Harcourt, 2001, ISBN 0-618-12762-3.
• Benny Génsbol, Walther Thiede: Greifvögel – Alle europäischen Arten, Bestimmungsmerkmale, Flugbilder, Biologie, Verbreitung, Gefährdung, Bestandsentwicklung, BLV Verlag München, 1997, ISBN 3-405-14386-1
• Urs N. Glutz von Blotzheim, K. M. Bauer und E. Bezzel: Handbuch der Vögel Mitteleuropas. Band 4: Falconiformes. AULA-Verlag, Wiesbaden 1989, ISBN 3-89104-460-7.
• Theodor Mebs: Greifvögel Europas – Biologie – Bestandsverhältnisse – Bestandsgefährdung Franckh-Kosmos Verlag Stuttgart 2002, ISBN 3-440-06838-2
• Torsten Ryslavy, Herausragender Massenschlafplatz von Rohr- und Wiesenweihen im Europäischen Vogelschutzgebiet (SPA) Belziger Landschaftswiesen im Jahr 1999, in: Naturschutz und Landschaftspflege in Brandenburg – Beiträge zu Ökologie, Natur- und Gewässerschutz, Landesumweltamt Brandenburg (Hrsg.), Jg. 9 Heft 4, 2000, S. 136–139. online, pdf
• Robert E. Simmons: Harriers of the World: Their Behaviour and Ecology. Oxford University Press, 2000. ISBN 0-19-854964-4.

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b c} Collin Harrison und Peter Castell: Field Guide Bird Nests, Eggs and Nestlings, HarperCollins Publisher, überarbeitete Auflage von 2002, ISBN 0-00-713039-2, S. 88
2. ↑ Hans-Heiner Bergmann; Hans-Wolfgang Helb; Sabine Baumann; Die Stimmen der Vögel Europas – 474 Vogelporträts mit 914 Rufen und Gesängen auf 2.200 Sonogrammen, Aula-Verlag, Wiesbaden 2008, ISBN 978-3-89104-710-1; S. 145
3. ↑ ^{a b c} Bauer et al., S. 323
4. ↑ ^{a b} Bauer et al., S. 324
5. ↑ Wolf-Dieter Busching: Einführung in die Gefieder- und Rupfungskunde, Aula Verlag, Wiebelsheim 2005, ISBN 3-89104-695-2, S. 129
6. ↑ Cramp & Simmons 1980, S. 105
7. ↑ Brown et al. 1988, S. 364.

Circus aeruginosus

Blotaheykur (frøðiheiti - Circus aeruginosus)

Sí eisini

• Fuglar í Føroyum

Circus aeruginosus

The bog gled (Circus aeruginosus) is a lairge harrier, a bird o prey frae temperate an subtropical wastren Eurasie an adjacent Africae.

References

brune hoanskrobber

Foarkommen as: jierfûgel (donkergrien), simmergast (ljochtgrien) en wintergast (blau)

De Brune hoanskrobber ek: Glee of Mûzebiter, (Circus aeruginosus) is in rôffûgel út it skaai fan de haukfûgels (Accipitridae).

Kenmerken

In folwoeksen eksimplaar is sa'n 50 sintimeter grut. It bist fleant meastentiids leech oer sompen en reidfjilden, mei de foar alle soarten hoanskrobbers kenmerkende hâlding : in weagjende fleanbeweging, mei de wjukken yn in ûndjippe V-foarm. Brune hoanskrobbers nestelje op'e grûn yn de reiden.

It mantsje is brún en hat in griis wjukplak en sturt. It wyfke is ek brún, mar hat in ljochte krún en kiel.

Fersprieding

Brune hoanskrobbers komme simmerdeis yn hast hiel Europa foar, útsein Ierlân , Skandinaavje en it grutste diel fan it Feriene Keninkryk. Dêrneist komme se yn de winter yn it westen fan Europa foar (wêrûnder yn Nederlân en Belgje), Frankryk, Spanje, Portegal, Itaalje, it eardere Joegoslaavje, Grikelân en Turkije foar. Yn lêstneamde lannen binne se dus it hiele jier troch te finen.

Sjoch

• Skiere hoanskrobber
• Blauwe hoanskrobber
• Ljochte hoanskrobber

• mantsje

• mantsje

• mantsje

• wyfke

• 
• 
• 
• 
• Aaien fan de Brune hoanskrobber

Circus aeruginosus es un specie de Circus.

Raidiarn, en mantje.

Spriadkoord Raidiarn
█ stunfögel █ wonter-regiuunen ██ bräät-regiuunen

Circus aeruginosus - MHNT

A raidiarn (guuseniarn ??, ^(mo.) ånertetiif, räidefalke, brüne hånetiif) (Circus aeruginosus) as en fögel ütj at famile faan a hanjügern (Accipitridae).

Ο Καλαμόκιρκος είναι ημερόβιο αρπακτικό πτηνό, ένας από τους κίρκους που απαντούν και στον ελλαδικό χώρο, ένα από τα μέλη της ομάδας των κίρκων. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Circus aeruginosus και περιλαμβάνει 2 υποείδη.^[2]

Στην Ελλάδα απαντά το υποείδος C. a. aeruginosus, που είναι επιδημητικό στη χώρα. ^[3]

Ονοματολογία

Η λατινική λέξη aeruginosus είναι αρκετά σπάνια και, σημαίνει επακριβώς: «γεμάτος με σκουριά από χαλκό».^[4][5] Επειδή, ωστόσο, το χρώμα αυτό παραμένει εκείνο του υποκείμενου χαλκού (verdigris), κατ' επέκτασιν σημαίνει «χαλκόχρωμος».

Τόσο η αγγλική ονομασία του είδους (marsh harrier), όσο και η ελληνική σχετίζονται με τα κυριότερα ενδιαιτήματα του πτηνού (βάλτοι, καλαμώνες).

Γεωγραφική κατανομή

Χάρτης εξάπλωσης του είδους Circus aeruginosus. Πράσινο σκούρο: μόνιμος κάτοικος (επιδημητικός), Πράσινο ανοικτό: Καλοκαιρινές περιοχές αναπαραγωγής, Μπλε: Περιοχές διαχείμασης

Ο καλαμόκιρκος έχει μία ευρεία περιοχή εξάπλωσης στον Παλαιό Κόσμο, συγκεκριμένα στην Παλαιαρκτική. Στην Ευρώπη απαντά σχεδόν σε όλες τις χώρες, με εξαίρεση τη Νορβηγία, την Ισλανδία, και την Ιρλανδία. Στην Ασία απαντά κυρίως στη Μέση Ανατολή, Τουρκία, Ιράκ και Ιράν, ενώ η περιοχή εξάπλωσης εκτείνεται προς τα ανατολικά ως τη βορειοδυτική Κίνα, τη Μογγολία και τη λίμνη Βαϊκάλη της Σιβηρίας, και νότια στην ινδική υποήπειρο. Στην Αφρική, βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα της και σε μία μεγάλη ζώνη γύρω από τον ισημερινό, από τον Ατλαντικό μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα και τον Ινδικό.

Περιοχές αναπαραγωγής

Ο καλαμόκιρκος αναπαράγεται σχεδόν σε κάθε χώρα της Ευρώπης, είτε ως μόνιμος κάτοικος, είτε ως καλοκαιρινός επισκέπτης, αλλά απουσιάζει από τις ορεινές περιοχές και την υποαρκτική Σκανδιναβία. Είναι σπάνιος, αλλά αυξάνεται στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου έχει εξαπλωθεί μέχρι την ανατολική Σκωτία.^[6] Οι περιοχές αναπαραγωγής στην Ασία, βρίσκονται κυρίως στη Μικρά Ασία και τη μεσογειακή Μέση Ανατολή, στις ακτές της Κασπίας και τις παραθαλασσιες περιοχές του Ιράκ και του Ιράν, το [[Καζακστάν, το βόρειο Αφγανιστάν και το βόρειο Πακιστάν.

Τέλος στην Αφρική, αναπαράγεται μόνιμα στις βόρειες περιοχές του Μαρόκου, της Αλγερίας και της Τυνησίας.

Περιοχές διαχείμασης

Οι περιοχές διαχείμασης βρίσκονται νότια των περιοχών αναπαραγωγής. Μερικά πουλιά μεταναστεύουν σε περιοχές της νότιας και δυτικής Ευρώπης με ηπιότερο κλίμα, ενώ άλλοι πληθυσμοί μεταναστεύουν στο Σαχέλ, στη λεκάνη του Νείλου και την περιοχή των Μεγάλων Λιμνών της Αφρικής (Ζάμπια, Ζιμπάμπουε), στην Αραβική Χερσόνησο, στην ινδική υποήπειρο, στη Μιανμάρ και τη Σρι Λάνκα.

Στην Ελλάδα απαντά τόσο ως μόνιμος αναπαραγόμενος κάτοικος, όσο και ως χειμερινός επισκέπτης.^[7]

Μεταναστευτικές οδοί

Αρσενικός καλαμόκιρκος (κοιλιακή όψη)

Ο καλαμόκιρκος θεωρείται, γενικότερα, αποδημητικό πτηνό σε μεγάλη έκταση της περιοχής εξάπλωσής του. Η φθινοπωρινή αποδημία πραγματοποιείται από τα τέλη Ιουλίου μέχρι τις αρχές Αυγούστου, περίπου, ενώ η εαρινή από τα τέλη Φεβρουαρίου μέχρι τα μέσα Απριλίου.

Τυχαία, περιπλανώμενα άτομα έχουν φθάσει μέχρι την Ισλανδία, τις Αζόρες, τη Μαλαισία και τη Σουμάτρα. Η πρώτη αναφορά -αλλά ανεπιβεβαίωτη- για τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν για ένα άτομο, που φέρεται να φωτογραφήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 1994 στο Chincoteague Εθνικό Καταφύγιο Άγριας Ζωής της Βιρτζίνια. Στη συνέχεια, υπήρχε επιβεβαιωμένη καταγραφή από τη Γουαδελούπη (χειμώνας του 2002/2003) και από το Laguna Cartagena Εθνικό Καταφύγιο Άγριας Ζωής στο Πουέρτο Ρίκο (αρχές του 2004 και τον Ιανουάριο / Φεβρουάριο του 2006).

Βιότοπος

Ο καλαμόκιρκος εξαρτάται στενά από υγροτόπους, ιδίως εκείνους που είναι πλούσιοι σε καλαμώνες (Phragmites australis). Μπορεί επίσης να συναντηθεί σε πολλά άλλα ανοιχτά ενδιαιτήματα, όπως γεωργικές και χορτολιβαδικές εκτάσεις ή αμμοθίνες, δέλτα ποταμών και λιμνοθάλασσες, ιδίως όταν αυτές οι περιοχές γειτνιάζουν με έλη.^[7][8]. Επίσης απαντά και σε ορυζώνες ^[9]<

Είναι εδαφικό είδος κατά την περίοδο αναπαραγωγής και, ακόμα και το χειμώνα, φαίνεται ότι είναι λιγότερο κοινωνικό πτηνό από άλλους κίρκους που, συχνά, συγκεντρώνονται σε μεγάλα σμήνη.^[10]. Παρόλ’αυτά, στο Εθνικό Πάρκο Keoladeo του Rajasthan (Ινδία) περίπου 100 καλαμόκιρκοι παρατηρούνται να κουρνιάζουν μαζί κάθε Νοέμβριο / Δεκέμβριο.

Μορφολογία

Θηλυκός καλαμόκιρκος

Ο καλαμόκιρκος είναι ο μεγαλύτερος ευρωπαϊκός κίρκος, στο μέγεθος περίπου μιας γερακίνας, αλλά έχει φαρδύτερες, πιο στρογγυλεμένες φτερούγες και «βαρύτερο» πέταγμα από τα άλλα είδη.^[11]

Όπως και οι άλλοι κίρκοι εμφανίζει έντονο φυλετικό διμορφισμό. Το πτέρωμα του αρσενικού είναι ως επί το πλείστον κοκκινωπό-καφέ με ανοικτότερες κιτρινωπές ραβδώσεις, οι οποίες είναι ιδιαίτερα εμφανείς στο στήθος. Το κεφάλι, ο λαιμός και οι ώμοι έχουν ως επί το πλείστον κρεμ-γκριζοκίτρινη απόχρωση. Τα δευτερεύοντα και τα τριτεύοντα ερετικά φτερά είναι καθαρά γκρι-σταχτιά, το τελευταία ερχόμενα σε αντίθεση με το καφέ εμπρός τμήμα της πτέρυγας και τα μαύρα πρωτεύοντα στα ακροπτερύγια. Η άνω και η κάτω πλευρά της πτέρυγας είναι παρόμοιες, αν και το καφέ είναι ανοικτότερο στο κάτω μέρος. Η ουρά είναι μονόχρωμη και τα υπουραία φτερά ουδέποτε λευκά (διαφορά από τους άλλους κίρκους).^[12] Γενικά, τρία χρώματα κυριαρχούν στο αρσενικό, από όποια πλευρά και να το δει κανείς: καφέ-γκρι-μαύρο.

Το θηλυκό είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου καφέ-σοκολατί, με την κορυφή του κεφαλιού, του λαιμού και των ώμων να έχουν ένα εμφανώς ανοικτότερο κιτρινωπό χρώμα. Όμως, αυτό το φτέρωμα μπορεί να είναι, είτε σαφώς οριοθετημένο με έντονες αντιθέσεις, είτε -ιδιαίτερα σε φθαρμένα φτερά- να είναι αρκετά «ξεπλυμένο» και να μοιάζει με τα χρώματα του κεφαλιού του αρσενικού. Πάντως, η οφθαλμική περιοχή του θηλυκού είναι πάντα πιο σκούρα, κάνοντας τα μάτια να ξεχωρίζουν.

Τα πόδια, τα δάκτυλα, η ίριδα και το κήρωμα είναι κίτρινα, ενώ το ράμφος είναι μαύρο.

Βιομετρικά στοιχεία

• Μήκος σώματος: (43-)48 έως 54(-56) εκατοστά.
• Άνοιγμα πτερύγων: 115 έως 130 εκατοστά.
• Βάρος: Αρσενικό: 400-650 γραμμάρια, θηλυκό: 740-1100 γραμμάρια, κατά μέσον όρο.

Πτήση

Αρσενικός Καλαμόκιρκος (κοιλιακή όψη)

Ο καλαμόκιρκος, κατά την πτήση, μοιάζει αρκετά με τη γερακίνα ή τον τσίφτη, αλλά έχει το χαρακτηριστικό πέταγμα των κίρκων, πετάει δηλαδή με τις πτέρυγες ανορθωμένες σε σχήμα V. Τα φτερουγίσματά του είναι «ελαστικά» και κάνει συχνά απότομα σταματήματα ή μικρές βουτιές. Συνήθως πετάει χαμηλά πάνω από τις καλαμιές αναζητώντας θηράματα.^[7]. Τα πόδια του, κατά την πτήση, τα διατηρεί συνήθως κρεμασμένα. Την ίδια στάση διατηρεί και όταν κυνηγάει, προσπαθώντας να αιφνιδιάσει τη λεία του από χαμηλό ύψος. Το θήραμα, τις περισσότερες φορές συλλαμβάνεται στο έδαφος, σπάνια στον αέρα ή στην επιφάνεια του νερού.

Τροφή

Θηλυκός καλαμόκιρκος (κοιλιακή όψη)

Η κύρια τροφή του καλαμόκιρκου αποτελείται κατά 70-80% από στρουθιόμορφα και από -κυρίως νεαρά- υδρόβια πουλιά, όπως πάπιες και πουλάδες. Κατά τη διάρκεια της περιόδου αναπαραγωγής, επιτίθεται σε όλους τους νεοσσούς, ενώ τρώει ακόμη και αυγά άλλων πουλιών. Με την κατάλληλη δαιθέσιμη περιοχή, το κύριο μέρος της διατροφής μπορεί επίσης να αποτελείται από χωραφοπόντικες, αρουραίους, σκίουρους εδάφους, μικρά κουνέλια, λαγούς, και μοσχόμυες.^[8] Επιπλέον, σε μικρότερο βαθμό, ψάρια, βάτραχοι, σαύρες, μικρά φίδια και μεγάλα έντομα, περιλαμβάνονται στη γκάμα θηραμάτων. Τέλος, μπορεί να στραφεί και σε θνησιμαία ή να κλέψει τη λεία άλλων πουλιών.^[13]

Αναπαραγωγή

Η έναρξη της περιόδου αναπαραγωγής κυμαίνεται από τα μέσα Μαρτίου έως τα μέσα Μαΐου, ανάλογα με το γεωγραφικό πλάτος,συνήθως όμως είναι κατά τον Απρίλιο ή αρχές Μαΐου. Στην κεντρική Ευρώπη μπορεί να παραταθεί μέχρι και τον Ιούνιο. Οι καλαμόκιρκοι συνήθως δεν είναι μονογαμικοί, με τα αρσενικά να ζευγαρώνουν με δύο ή, μερικές φορές, με τρία θηλυκά, αλλά κάποια ζευγάρια παραμένουν μαζί για πολλά χρόνια.

Θηλυκός καλαμόκιρκος

Η φωλιά κατασκευάζεται στην επιφάνεια του εδάφους μέσα στις καλαμιές, αλλά κάποιες φορές πάνω στην επιφάνεια πολύ ρηχού νερού. Κατασκευάζεται σχεδόν αποκλειστικά από το θηλυκό, αποτελείται από καλάμια και μεγάλα ξερόκλαδα και, επιστρώνεται με πρασινάδες. Είναι μεγαλύτερη από τη φωλιά που φτιάχνουν οι άλλοι κίρκοι και, μπορεί να επαναχρησιμοποιηθεί, ιδιαίτερα μετά από ένα επιτυχημένο φώλιασμα.^[14] Σπανιότερα, η φωλιά μπορεί να κατασκευαστεί σε χωράφια ή καλλιεργημένους αγρούς.

Η γέννα αποτελείται από 4-5 αυγά, κάποιες φορές 3-8. Η επώαση -που ξεκινάει είτε από το πρώτο αυγό είτε από το δεύτερο ή και το τρίτο-, πραγματοποιείται αποκλειστικά από το θηλυκό, με το αρσενικό να την εφοδιάζει με τροφή και διαρκεί 33-38 ημέρες.^[14]

Μετά την εκκόλαψη, τη σίτιση των νεοσσών αναλαμβάνει το θηλυκό, για 7-10 ημέρες, ενώ το αρσενικό προμηθεύει την τροφή. Κατόπιν, κυνηγούν και οι δύο γονείς ταυτόχρονα. Οι νεοσσοί αποκτούν το πρώτο τους φτέρωμα στις 21-28 ημέρες και παραμένουν κοντά στη φωλιά για τις επόμενες 14 ημέρες, ενώ είναι ικανά για πτήση στις 35-40 ημέρες περίπου. Μένουν κοντά στους γονείς τους για 2-3 εβδομάδες ακόμη.^[14][15]

Κατάσταση πληθυσμού

Οι πληθυσμοί του καλαμόκιρκου είχαν μειωθεί σε πολλές περιοχές μεταξύ του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα εξαιτίας της δίωξης, της καταστροφής των οικοτόπων και της υπερβολικής χρήσης φυτοφαρμάκων, κυρίως DDT. Tώρα, αποτελεί ένα προστατευόμενο είδος σε πολλές χώρες, με τους αριθμούς του να ανεβαίνουν και πάλι, κυρίως στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου (1) ένα και μοναδικό θηλυκό αναπαραγωγής υπήρχε το 1971, ενώ σήμερα υπάρχουν πάνω από 200 ζεύγη. Στην κεντρική Ευρώπη, εμφανίστηκε σε υψόμετρο μέχρι και 750, όπου παλαιότερα δεν υπήρχε.^[16]

Βέβαια, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει μια σειρά από απειλές, συμπεριλαμβανομένου του παράνομου κυνηγιού, ιδιαίτερα κατά τη μετανάστευση στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Τα πτηνά είναι εκτεθειμένα σε παρενοχλήσεις της φωλιάς κατά την περίοδο αναπαραγωγής και, ενδέχεται επίσης να δηλητηριάζονται από κατάποση σκαγίων, μέσω της λείας τους. Παρόλα αυτά, ο καλαμόκιρκος σήμερα κατατάσσεται ως είδος Ελαχίστης ανησυχίας από την IUCN.^[17]

Αρσενικός καλαμόκιρκος (ραχιαία όψη)

Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ακριβή δεδομένα για την ιστορική του κατανομή, αλλά θα ήταν, πιθανότατα, ευρύτερη από τη σημερινή, λόγω της ύπαρξης περισσοτέρων υγροτόπων, κυρίως ελών, που έχουν έκτοτε αποξηρανθεί. Οι αποξηράνσεις, οι γενικότερες ανθρώπινες παρεμβάσεις στους υγροτόπους και η λαθροθηρία, είναι οι κυριότερες αιτίες μείωσης του πληθυσμού στην Ελλάδα, που συνεχίζεται ακόμη. Είναι αναγκαία η λεπτομερής καταγραφή των αναπαραγομένων ζευγαριών και η διατήρηση ικανών εκτάσεων με καλαμώνες, που είναι απαραίτητοι για την επιβίωση του είδους.

Ειδικά για τον ελλαδικό χώρο, ο καλαμόκιρκος εντάσσεται στην κατηγορία Τρωτά (Vulnerable, VU).^[18]

Circus aeruginosus

Καθεστώς προστασίας

Ι. Συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο του Κόκκινου Βιβλίου για τα απειλούμενα σπονδυλόζωα της Ελλάδος, στην κατηγορία Τρωτά.

ΙΙ. Συμπεριλαμβάνεται στο παράρτημα Ι της Κοινοτικής Οδηγίας 79/409 του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη διατήρηση των άγριων πουλιών.

ΙΙΙ. Συμπεριλαμβάνεται στα είδη του Παραρτήματος ΙΙ της Σύμβασης της Βέρνης για τη διατήρηση της ευρωπαϊκής άγριας ζωής και των φυσικών βιοτόπων.^[19]

Άλλες ονομασίες

Στον ελλαδικό χώρο, o Καλαμόκιρκος απαντά και με τις ονομασίες Λιμνογέρακο, Λιμνοκιρκινέζι, Λιμνόβιος Κίρκος ^[7][20][21]

Παραπομπές

Πηγές

• Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2003.
• Collin Harrison, Nests, Eggs and Nestlings Of British and European Birds, Collins, 1988.
• Christopher Perrins, Birds of Britain and Europe, Collins 1987.
• Bertel Bruun, Birds of Britain and Europe, Hamlyn 1980.
• Hermann Heinzel, RSR Fitter & John Parslow, Birds of Britain and Europe with North Africa and Middle East, Collins, 1995
• Πάπυρος Λαρούς-Μπριτάνικα, τόμος 34 , λήμμα «Κίρκος»
• Ιωάννη Όντρια, Πανίδα της Ελλάδας, τόμος Πτηνά.
• Γ. Χανδρινού-Α. Δημητρόπουλου, Αρπακτικά Πουλιά της Ελλάδας, εκδόσεις Ευσταθιάδη, Αθήνα, 1982.
• Ντίνου Απαλοδήμου, Λεξικό των ονομάτων των πουλιών της Ελλάδας, 1988.
• «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας, Αθήνα 1992»
• Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα 2002
• IUCN Red List: http://www.iucnredlist.org/
• Clarke, R.; Prakash, V.; Clark, W.S.; Ramesh, N. & Scott, D. (1998): World record count of roosting harriers Circus in Blackbuck National Park, Velavadar, Gujarat, north-west India. Forktail 14: 70-71. PDF fulltext
• Hans-Günther Bauer, Einhard Bezzel und Wolfgang Fiedler (Hrsg): Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas: Alles über Biologie, Gefährdung und Schutz. Band 1: Nonpasseriformes – Nichtsperlingsvögel, Aula-Verlag Wiebelsheim, Wiesbaden 2005, ISBN 3-89104-647-2
• Collin Harrison und Peter Castell: Field Guide Bird Nests, Eggs and Nestlings, HarperCollins Publisher, überarbeitete Auflage von 2002, ISBN 0007130392, S. 88

Блатната еја или блатен жабар (науч. Circus aeruginosus) е голема граблива птица од родот еи (Circus) во фамилијата на јастребите која е распространета од умерена и суптропскa западнa Евроазија до Африка. Ја има и во Македонија. Блатната еја има два подвида, преселничкиот тип C. a. aeruginosus кој е распространет низ целиот опсег, и C. a. harterti кој е постојан жител на северозападна Африка.

Опис

Возрасна женка, која презимува во Индија

Блатната еја е долга 43-54 см, има распон на крилјата од 115 до 130 см и тежина од 400 до 650 гр. кај мажјаците и 500-800 гр. кај женките. Тоа е голема, гломазна птица, со прилично широки крилја, и има изразен и чуден полов диморфизам. Перјето на мажјакот е претежно црвеникавокафено со светли жолтеникави ленти, кои се особено истакнати на градите. Главата и рамењата се претежно бледи сивкастожолти. Секундарните и терцијарните пердуви за летање на крилјата се чисто сива боја како контраст на кафените горни делови на крилјата ицрните рабови. Горната и долната страна на крилото се слични, иако е посветлокафено одозгора. Гледан и од горе и од долу, кога лета мажјакот е тробоен: кафено-сиво-црн. Нозете, стапалата, очите и врвот на црниот клун му се жолти. Женката, пак, е речиси целата чоколаднокафена. На врвот од главата, на грлото и рамењата има впечатливо светложолта боја која може да биде јасно ограничена и многу контрастна или избледена кога перјето е ветво и пред митарење, и да личи на мажјакот. Но, во подрачјето кај очите, женките се секогаш потемни, давајќи им така на светлите очи уште поголема изразност. Младенчињата се слични на женките, но обично имаат помалку жолто, особено на рамењата.

Распространетост и живеалиште

Мажјак

Мажјак во лет

Женка во лов

Circus aeruginosus

Овој вид има широко распространета територија на размножување, од Европа и северозападна Африка до Централна Азија и северните делови на Среден Исток. Се размножува во речиси сите држави на Европа, освен во планинските предели на субарктичка Скандинавија. Редок е, но е во пораст во Велика Британија каде достигнува источно до Шкотска^[2]. На Средниот Исток има популации во Турција, Ирак и Иран, додека во Централна Азија достигнува до севрозападна Кина, Монголија и до Бајкалско Езеро во регионот на Сибир.

Повеќето популации од блатната еја се преселнички. Некои птици зимуваат во поблагите региони на јужна и западна Европа, додека други мигрираат во Африка или Арабија. Постојаните жители на подвидот harterti, ги населуваат Мароко, Алжир и Тунис. Скитниците достигнуваат до Исланд, Азорски Острови, Малезија и Суматра.

Како и другите блатни птици, и оваа е силно поврзана со влажни средини богати со трски. Исто така, се населува во различни други отворени простори, како што се обработливите земјишта и ливадите, особено ако граничнат со мочуриште. Овие птици се територијални во сезоната на парење, па дури и во зима се чини се помалку социјални од другите слични видови, кои често се собираат во големи јата.

Лови во типична позиција, во низок лет над отворената земја, со крилјата собрани во V форма и често со испружени (обесени) нозе.

Исхрана

Блатната еја се храни со мали цицачи, мали птици, инсекти, влекачи и жаби.^{[3] [4]}

Размножување

Сезоната на парење варира од средината на март до почетокот на мај. Мажјакот често се спарува со две, а повремено и со три женки. Ваквите врски обично траат една сезоната на парење, но некои парови остануваат заедно и по неколку години.

Гнездото го сместуваат на земја, а го прават од стапчиња, трски и трева. Скриено е во полиња од трска или на други места со висока трева. Најчесто, женката снесува 3-8 овални, бели со синозелена нијанса, јајца. Јајцата се инкубираат 31-38 дена, а младенчињата се здобиваат со перје по 35-40 дена.

Статус

Од XIX до крајот на XX век популацијата на блатната еја се намалувала заради лов, уништување на природното живеалиште и употреба на пестициди. Сега е заштитен вид во многу земји и бројот му се зголемува. На пример, во Велика Британија во 1971 година останала само една женка, а денес има над 200 пара од овој вид. И денес му се закануваат разни предизвици, вклучувајќи го ловот, особено при миграцијата над Медитеранот. Но, сепак, видот е добро опоравен и сега се смета за најмалку загрозен.^[1].

Наводи

• American Ornithologists' Union (AOU) (2000): Forty-second supplement to the American Ornithologists' Union Check-list of North American Birds. Auk 117(3): 847–858. DOI: 10.1642/0004-8038(2000)117[0847:FSSTTA]2.0.CO;2 PDF fulltext
• Banks, Richard C.; Cicero, Carla; Dunn, Jon L.; Kratter, Andrew W.; Rasmussen, Pamela C.; Remsen, J.V. Jr.; Rising, James D. & Stotz, Douglas F. (2005): Forty-sixth supplement to the American Ornithologists' Union Check-list of North American Birds. Auk 122(3): 1026–1031. DOI: 10.1642/0004-8038(2005)122[1026:FSTTAO]2.0.CO;2 PDF fulltext
• Clarke, R.; Prakash, V.; Clark, W.S.; Ramesh, N. & Scott, D. (1998): World record count of roosting harriers Circus in Blackbuck National Park, Velavadar, Gujarat, north-west India. Forktail 14: 70-71. PDF fulltext
• Merkord, Christopher L.; Rodríguez, Rafy & Faaborg, John (2006): Second and third records of Western Marsh-Harrier (Circus aeruginosus) for the Western Hemisphere in Puerto Rico. Journal of Caribbean Ornithology 19(1): 42-44. PDF fulltext
• Verma, Ashok (2002): A large roost of Eurasian Marsh Harriers Circus aeruginosus at Keoladeo National Park, Bharatpur, India. Forktail 18: 150-151. PDF fulltext

Литература

• Clarke, Roger (1995): The Marsh Harrier. Hamlyn, London.
• Forsman, Dick (1999): The Raptors of Europe and The Middle East: a Handbook of Field Identification. T & A D Poyser, London.
• Snow, David W. & Perrins, Christopher M. (eds.) (1998): The Birds of the Western Palearctic (Concise ed., Vol. 1). Oxford University Press. ISBN 0-19-854099-X

Circus aeruginosus

Кусчут кыырт эбэтэр көннөрү кусчут (нууч. Болотный лунь, лат. Circus aeruginosus) — Саха Сирин соҕурулуу-арҕаа өттүгэр уйаланар бөдөҥ соҕус тыҥырахтаах көтөр. Уу кытыытыгар олохсуйар. Үксүн кутуйахтары, кыра уонна орто көтөрдөрү тутан сиир. Сороҕор андаатары, кустары уонна чөкчөҥөөлөрү тутар.

Өссө маны көр

• Маҥан кутуйахсыт

Туһаныллыбыт сир

• Знаете ли вы птиц Якутии, Б. И. Сидоров, Бичик, 1999, ISBN 5-7696-0956-7

Circus aeruginosus

Къамылжье́ц (лат-бз. Circus aeruginosus) — къашыргъэ лъэпкъым хыхьа жьец гупым щыщщ.

Анэр нэхъ пӀащэщ, теплъэкӀи зэщхьэщокӀ. Гъуабжэ-фӀыцӀафэщ, ныбэщӀагъым гъуабжэ кусэхэр хэсщ. Анэхэм я щхьэхэр нэхъ гъуафэщ.

Щопсэу къэрал бжыгъэм я псыпцӀэхэм, къэмылылъэ щӀыпӀэхэм.

Абгъуэр егугъуу щегъэпщкӀу бгъэн, къэмыл, Ӏутанэ Ӏувхэм. Зэ гъуэлъхьэгъуэм нэхъыбэм джэдыкӀи 4-5, ауэ тӀу нэхъ мыхъуи, хы ирилъхьуи абгъуэ къагъуэтащ. Къизышыр анэм изакъуэщ.

Ӏусыр — къуалъэбзу цӀыкӀу, джэдыкӀэ, хьэндыркъуакъуэщ, шэрыпӀ псэущхьэхэр — жумэрэн, къамылыщхьэдзыдзэ, нэгъуэщӀхэр.

Тхылъхэр

• Адыгэхэм я къуалэбзу щӀэныгъэр. Брат Хьэсин. Черкесск. 2007 гъ.

Саз карчыгасы (лат. Circus aeruginosus) - саз карчыгасы кошларына караган ерткыч кош.

Каргадан зурыррак. Очканда киң очлы канатлары, озын гына койрыгы күзгә салына. Гадәттә су, камыш өсләрендә түбәнтен генә очып йөри. Гомуми төсе кара көрән. Башы, сырты, гәүдәсенең ас ягы соры төстә, бәйләнешсез буй ала сызымнар белән чыбаланган. Башка карчыгалардан аермалы ягы, каурыйларында ак төс булмавы.

Тавышы

Тавышы яңгыравыклы.

Яшәү рәвеше

Сазлыклы, суга якын болын һәм тугайларда яши. Вак су кошлары, бака аулый. Күчмә кош. Киң генә таралган. Оясы җирдә була. 4-5 бөртек яшькелт ак йомырка сала. Күбәеп китсәләр, су кошларын юк итеп зыян китерәләр.

Әдәбият

• Жизнь животных (ТЛ. 1-7). – 2-е изд. – М., 1983-89.
• Э.Ф.Ишбирзин. Башкортостан коштары. Уфа-1986 й.180 бит.

Circus aeruginosus

Ҡамышҡара (лат. Болотный лунь, лат. Circus aeruginosus)

Ҡылыҡһырлама

Ҡарғанан ҙурырраҡ. Осҡанда киң осло ҡанаттары, оҙон ғына ҡойроғо күҙгә салына. Ғәҙәттә һыу, ҡамыш өҫтәрендә түбәндән генә осоп йөрөй. Дөйөм төҫө ҡара көрән. Башы, һырты, кәүҙәһенең аҫ яғы һоро төҫтә, өҙөк- өҙөк буй ала һыҙаттар менән сыбарланған. Башҡа көйгәнәктәрҙән айырмалы яғы, ҡауырһындарында аҡ төҫ булмауы.

Тауышы

Тауышы яүғырауыҡлы:"көйөөү-көйөөү-көйөөү"

Йәшәү рәүеше

Һаҙлы, һыуға яҡын болон һәм туғайҙарҙа йәшәй. Ваҡ һыу ҡоштары, тәлмәрйен, көшөлддәрҙе аулай. Күсмә ҡош. Киң генә таралған. Ояһы ерҙә була. 4-5 бөртөк йәшкелт аҡ йомортҡа һала. Күбәйеп китһәләр, һыу ҡоштарын ҡырып бер аҙ зыян килтерәләр.

Әҙәбиәт

• Жизнь животных (ТТ. 1-7). – 2-е изд. – М., 1983-89.
• Э.Ф.Ишбирҙин. Башҡортостан ҡоштары. Өфө-1986 й.180 бит.

Circus aeruginosus

सिम भुइँचील नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा युरासियन मार्स ह्यारिअर (Eurasian Marsh Harrier) भनिन्छ ।

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

ডবাশেন ^[2](ইংৰাজী: Western Marsh-harrier, বৈজ্ঞানিক নাম-Circus aeruginosus) এটা ডাঙৰ আকাৰৰ মাংসভোজী চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ ইয়াক সাধাৰণতে এছিয়া আৰু আফ্ৰিকা মহাদেশৰ প্ৰায়বোৰ অঞ্চলতে দেখা পোৱা যায়৷

বিৱৰণ

হাৰিয়ানাত এজনী পূৰ্ণবয়স্ক মাইকী ডবাশেন

The Western Marsh-harrier is 43 to 54 cm in length, and has a wingspan of 115 to 130 cm and a weight of 400 to 650 g in males and 500 to 800 g in females. It is a large, bulky harrier with fairly broad wings, and has a strong and peculiar sexual dichromatism. The male's plumage is mostly a cryptic reddish-brown with lighter yellowish streaks, which are particularly prominent on the breast. The head and shoulders are mostly pale greyish-yellowish. Whether from the side or below, flying males appear characteristically three-colored brown-grey-black. The legs, feet, irides and the cere of the black bill are yellow.

The female is almost entirely chocolate-brown. The top of the head, the throat and the shoulders have of a conspicuously lighter yellowish colour; this can be clearly delimited and very contrasting, or (particularly in worn plumage) be more washed-out, resembling the male's head colors. But the eye area of the female is always darker, making the light eye stand out, while the male's head is altogether not very contrastingly colored and the female lacks the grey wing-patch and tail. Juveniles are similar to females, but usually have less yellow, particularly on the shoulders.

টেক্স'নমি

The Western Marsh-harrier is often divided into two subspecies, the widely migratory C. a. aeruginosus which is found across most of its range, and C. a. harterti which is resident all-year in north-west Africa.

বিতৰণ

The Male is characterised by the very clear chestnut brown mantle and the grey secondaries and black outer primaries

This species has a wide breeding range from Europe and northwestern Africa to Central Asia and the northern parts of the Middle East. It breeds in almost every country of Europe but is absent from mountainous regions and subarctic Scandinavia. It is rare but increasing in Great Britain where it has spread as far as eastern Scotland.^[3] In the Middle East there are populations in Turkey, Iraq and Iran, while in Central Asia the range extends eastwards as far as north-west China, Mongolia and the Lake Baikal region of Siberia.

Most populations of the Western Marsh-harrier are migratory or dispersive. Some birds winter in milder regions of southern and western Europe, while others migrate to the Sahel, Nile basin and Great Lakes region in Africa, or to Arabia, the Indian subcontinent and Myanmar. The all-year resident subspecies harterti inhabits Morocco, Algeria and Tunisia.

বাসস্থান

The female usually is identifiable using the rather dark plumage except the creamy crown, nape and throat

Like the other marsh-harriers, it is strongly associated with wetland areas, especially those rich in Common Reed (Phragmites australis). It can also be met with in a variety of other open habitats, such as farmland and grassland, particularly where these border marshland. It is a territorial bird in the breeding season, and even in winter it seems less social than other harriers, which often gather in large flocks^[4]

আচৰণ

It hunts in typical harrier fashion, gliding low over flat open ground on its search for prey, with its wings held in a shallow V-shape and often with dangling legs.

খাদ্য

It feeds on small mammals, small birds, insects, reptiles, and frogs.^{[5] [6]}

প্ৰজনন

The start of the breeding season varies from mid-March to early May. Western Marsh-harrier males often pair with two and occasionally three females. Pair bonds usually last for a single breeding season, but some pairs remain together for several years.

Circus aeruginosus

The ground nest is made of sticks, reeds and grasses. It is usually built in a reedbed, but the species will also nest in arable fields. There are between three and eight eggs in a normal clutch. The eggs are oval in shape and white in colour, with a bluish or greenish tinge when recently laid. The eggs are incubated for 31–38 days and the young birds fledge after 35–40 days.^{[উদ্ধৃতিৰ প্ৰয়োজন]}

স্থিতি তথা সংৰক্ষণ

Wintering female hunting near Kolkata (West Bengal, India)

Western Marsh Harrier in Estonia

The Western Marsh-harrier declined in many areas between the 19th and the late 20th centuries due to persecution, habitat destruction and excessive pesticide use. It is a now a protected species in many countries. Its numbers are rising again in many places, most notably perhaps in Great Britain, where a single breeding female was left in 1971, whereas today over 200 pairs are present.

It still faces a number of threats, including the shooting of birds migrating through the Mediterranean region. They are vulnerable to disturbance during the breeding season and also liable to lead shot poisoning. Still, the threats to this bird have been largely averted and it is today classified as Species of Least Concern by the IUCN^[1].

তথ্যসুত্ৰ

লগতে চাওক

• American Ornithologists' Union (AOU) (2000): Forty-second supplement to the American Ornithologists' Union Check-list of North American Birds. Auk 117(3): 847–858. DOI: 10.1642/0004-8038(2000)117[0847:FSSTTA]2.0.CO;2 PDF fulltext
• Banks, Richard C.; Cicero, Carla; Dunn, Jon L.; Kratter, Andrew W.; Rasmussen, Pamela C.; Remsen, J.V. Jr.; Rising, James D. & Stotz, Douglas F. (2005): Forty-sixth supplement to the American Ornithologists' Union Check-list of North American Birds. Auk 122(3): 1026–1031. DOI: 10.1642/0004-8038(2005)122[1026:FSTTAO]2.0.CO;2 PDF fulltext
• Clarke, R.; Prakash, V.; Clark, W.S.; Ramesh, N. & Scott, D. (1998): World record count of roosting harriers Circus in Blackbuck National Park, Velavadar, Gujarat, north-west India. Forktail 14: 70-71. PDF fulltext
• Merkord, Christopher L.; Rodríguez, Rafy & Faaborg, John (2006): Second and third records of Western Marsh-Harrier (Circus aeruginosus) for the Western Hemisphere in Puerto Rico. Journal of Caribbean Ornithology 19(1): 42-44. PDF fulltext
• Verma, Ashok (2002): A large roost of Eurasian Marsh Harriers Circus aeruginosus at Keoladeo National Park, Bharatpur, India. Forktail 18: 150-151. PDF fulltext
• Clarke, Roger (1995): The Marsh Harrier. Hamlyn, London.
• Forsman, Dick (1999): The Raptors of Europe and The Middle East: a Handbook of Field Identification. T & A D Poyser, London.
• Snow, David W. & Perrins, Christopher M. (eds.) (1998): The Birds of the Western Palearctic (Concise ed., Vol. 1). Oxford University Press. ISBN 0-19-854099-X

Circus aeruginosus

પાન પટ્ટાઇ (અંગ્રેજી: Western Marsh Harrier, Eurasian Marsh-harrier), (Circus aeruginosus) એ વિશાળ શિકારી પક્ષી છે, જે સમશીતોષ્ણ અને ઉષ્ણકટિબંધની હદ પરના પશ્ચિમ યુરેશિયા અને તેની નજીકના આફ્રિકામાં વસવાટ કરે છે.

વર્ણન

આ પક્ષી ૪૩ થી ૫૪ સે.મી. લંબાઈ, ૧૧૫ થી ૧૩૦ સે.મી. પાંખોનો વ્યાપ અને નર પક્ષી ૪૦૦ થી ૬૫૦ ગ્રામ વજન અને માદા પક્ષી ૫૦૦ થી ૮૦૦ ગ્રામ વજન ધરાવે છે. આ ઘણું મોટું, વજનદાર અને વિશાળ પાંખો ધરાવતું પક્ષી છે.

Circus aeruginosus

சேற்று பூனைப்பருந்து (Western Marsh Harrier - Circus aeruginosus) ஒரு வலசை போகும் வேட்டைப்பருந்து (Harrier)^[2] வகையாகும். சதுப்பு நிலங்களிலும் ஏரிகளிலும் நெல்வயல்களிலும் இப்பறவையைக் காணலாம்.

உடல் தோற்றம்

• 48 cm முதல் 58 cm வரை நீளமுள்ளது.^[3]
• ஆண்: பறக்கும்போது இறக்கையின் உட்புறப் பகுதி செம்பழுப்பாகவும் அதன் நுனி கருப்பாகவும் இருக்கும்; அவற்றிற்கு இடைப்பட்ட பகுதி சாம்பல் நிறமாக இருக்கும். இறக்கையின் வெளிப்புறப் பகுதி கரும்பழுப்பாகவும் காணப்படும்.
• பெண்: முழுவதும் கரும்பழுப்பாகக் காணப்படும்; உச்சந்தலையும் இறக்கையின் மேல்முனையும் வெளிர் மஞ்சள் நிறத்திலிருக்கும்.^[4]
• முதிர்வடையாத பருந்து: முழுவதும் கரும்பழுப்பு நிறத்திலிருக்கும். பெண் பருந்துக்குரிய அடையாளமான வெளிர் மஞ்சள் தலை/இறக்கை இருக்காது.
• பொது: பார்வையாளரை நோக்கிப் பறந்து வரும்போது இறக்கை 'V' வடிவத்திலிருக்கும்.^[5]

கள இயல்புகள்

• தரையிலோ புதரிலோ குட்டையான கம்பங்களிலோ நீண்ட நேரம் அமைதியாகக் காத்திருக்கும்; சில மீட்டர் உயரம் பறந்து நகங்களை நீட்டியவாறு தரையிறங்கும்.
• அனைத்துப் பருந்துகளும் வயல்வெளித் தரையிலேயே சேர்ந்து அடைந்து ஓய்வெடுக்கும்.^[6]
• வாத்து, உள்ளான் உள்ளிட்ட சிறு பறவைகளை வேட்டையாடுவோருக்கு நன்கு அறிமுகமான பருந்து இது. அடிபட்ட பறவையை வேடர்கள் வந்து எடுப்பதற்குள் கவர்ந்து சென்று விடும்.^[7]

உட்பிரிவு

கலைச்சொற்கள்

rufous = செம்பழுப்பு; harrier = வேட்டைப்பருந்து; dark brown = கரும்பழுப்பு;

மேற்கோள்கள்

1. ↑ "Circus aeruginosus". பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கத்தின் செம்பட்டியல் பதிப்பு 2012.1. பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கம் (2012). பார்த்த நாள் 16 July 2012.
2. ↑ தமிழ் இணையக் கல்விக்கழக கலைக்களஞ்சியம் -பக். 568
3. ↑ Pocket Guide to the Birds of the INDIAN Subcontinent - Grimmett, Carol& Tim Inskipp 2001 Reprint - பக். 156
4. ↑ r3dd0 வலைப்பூ-2வது படம்
5. ↑ ஏவிபேர்சு.காம்
6. ↑ Birds of Tamilnadu - Dr. K. Ratnam - #43
7. ↑ The Book of Indian Birds - Salim Ali - BNHS 1941 - p. 258

The western marsh harrier (Circus aeruginosus) is a large harrier, a bird of prey from temperate and subtropical western Eurasia and adjacent Africa. It is also known as the Eurasian marsh harrier. Formerly, a number of relatives were included in C. aeruginosus, which was then known as "marsh harrier". The related taxa are now generally considered to be separate species: the eastern marsh harrier (C. spilonotus), the Papuan harrier (C. spilothorax) of eastern Asia and the Wallacea, the swamp harrier (C. approximans) of Australasia and the Madagascar marsh harrier (C. maillardi) of the western Indian Ocean islands.

The western marsh harrier is often divided into two subspecies, the widely migratory C. a. aeruginosus which is found across most of its range, and C. a. harterti which is resident all-year in north-west Africa.

Taxonomy

The western marsh harrier was formally described by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1758 in the tenth edition of his Systema Naturae under the binomial name Falco aeruginosus.^[2] Linnaeus specified the locality as Europe but restricted this to Sweden in 1761.^[3][4] The western marsh harrier is now placed in the genus Circus that was introduced by the French naturalist Bernard Germain de Lacépède in 1799.^[5][6] The genus name Circus is derived from the Ancient Greek kirkos, referring to a bird of prey named for its circling flight (kirkos, "circle"), probably the hen harrier. The specific aeruginosus is Latin for "rusty".^[7]

Two subspecies are recognised:^[6]

• C. a. aeruginosus (Linnaeus, 1758) – breeding in Europe and the Middle East to central Asia south Europe, Africa, south Asia; wintering in south Europe, Africa and south Asia
• C. a. harterti Zedlitz, 1914 – resident in northwest Africa

Description

A fairly pale adult female (note brown remiges and yellow eye) winters near Hodal (Faridabad district, Haryana, India)

Adult male (front), juvenile (behind) and adult female (back), illustration from 1899

The western marsh harrier is 48 to 56 cm (19 to 22 in) in length, has a wingspan of 115 to 130 cm (45 to 51 in) and a weight of 400 to 650 g (14 to 23 oz) in males and 550 to 800 g (19 to 28 oz) in females.^[8] It is a large, bulky harrier, larger than other European harriers, with fairly broad wings, and is sexually dimorphic. The male's plumage is mostly a cryptic reddish-brown with lighter yellowish streaks, which are particularly prominent on the breast. The head and shoulders are mostly pale greyish-yellowish. The rectrices and the secondary and tertiary remiges are pure grey, the latter contrasting with the brown forewing and the black primary remiges at the wingtips. The upperside and underside of the wing look similar, though the brown is lighter on the underwing. Whether from the side or below, flying males appear characteristically three-colored brown-grey-black.^[9] The legs, feet, irides and the cere of the black bill are yellow.^[10]

The female is almost entirely chocolate-brown. The top of the head, the throat and the shoulders have of a conspicuously lighter yellowish colour; this can be clearly delimited and very contrasting, or (particularly in worn plumage) be more washed-out, resembling the male's head colours. But the eye area of the female is always darker, making the light eye stand out, while the male's head is altogether not very contrastingly coloured and the female lacks the grey wing-patch and tail. Juveniles are similar to females, but usually have less yellow, particularly on the shoulders.^[9]

There is a rare hypermelanic morph with largely dark plumage. It is most often found in the east of the species' range. Juveniles of this morph may look entirely black in flight.

Distribution and habitat

The male is characterised by the very clear chestnut brown mantle and the grey secondaries and black outer primaries

This species has a wide breeding range from Europe and northwestern Africa to Central Asia and the northern parts of the Middle East. It breeds in almost every country of Europe but is absent from mountainous regions and subarctic Scandinavia. It is rare but increasing in Great Britain where it has spread as far as eastern Scotland.^[11] In the Middle East there are populations in Turkey, Iraq, and Iran, while in Central Asia the range extends eastwards as far as north-west China, Mongolia, and the Lake Baikal region of Siberia.

Most populations of the western marsh harrier are migratory or dispersive. Some birds winter in milder regions of southern and western Europe, while others migrate to the Sahel, Nile basin and Great Lakes region in Africa, or to Arabia, the Indian subcontinent, and Myanmar. The all-year resident subspecies harterti inhabits Morocco, Algeria, and Tunisia.

Vagrants have reached Iceland, the Azores, Malaysia, and Sumatra. The first documented (but unconfirmed) record for the Americas was one bird reportedly photographed on 4 December 1994 at Chincoteague National Wildlife Refuge in Accomack County, Virginia. Subsequently, there were confirmed records from Guadeloupe (winter of 2002/2003), from Laguna Cartagena National Wildlife Refuge in Puerto Rico (early 2004 and January/February 2006)^[12][13][14] and in Bermuda (December 2015).^[15]

The female usually is identifiable by the rather dark plumage except the creamy crown, nape, and throat

Like the other marsh harriers, it is strongly associated with wetland areas, especially those rich in common reed (Phragmites australis). It can also be met with in a variety of other open habitats, such as farmland and grassland, particularly where these border marshland. It is a territorial bird in the breeding season, and even in winter it seems less social than other harriers, which often gather in large flocks.^[16] But this is probably simply due to habitat preferences, as the marsh harriers are completely allopatric while several of C. aeruginosus grassland and steppe relatives winter in the same regions and assemble at food sources such as locust outbreaks. Still, in Keoladeo National Park of Rajasthan (India) around 100 Eurasian marsh harriers are observed to roost together each November/December; they assemble in tall grassland dominated by Desmostachya bipinnata and vetiver (Chrysopogon zizanioides), but where this is too disturbed by human activity they will use floating carpets of common water hyacinth (Eichhornia crassipes) instead – the choice of such roost sites may be to give early warning of predators, which will conspicuously rustle through the plants if they try to sneak upon the resting birds^[17]

Behaviour and ecology

Breeding

Egg, Collection Museum Wiesbaden, Germany

The start of the breeding season varies from mid-March to early May. Western marsh harrier males often pair with two and occasionally three females. Pair bonds usually last for a single breeding season, but some pairs remain together for several years.

The ground nest is made of sticks, reeds and grasses. It is usually built in a reedbed, but the species will also nest in arable fields. There are between three and eight eggs in a normal clutch. The eggs are oval in shape and white in colour, with a bluish or greenish tinge when recently laid. The eggs are incubated for 31–38 days and the young birds fledge after 30–40 days.^[18]

Food and feeding

It hunts in typical harrier fashion, gliding low over flat open ground on its search for prey, with its wings held in a shallow V-shape and often with dangling legs. It feeds on small mammals, small birds, insects, reptiles, and frogs.^[19][20]

Status and conservation

Wintering female hunting near Kolkata (West Bengal, India)

Western marsh harrier in Estonia

Circus aeruginosus by Jos Zwarts

The western marsh harrier declined in many areas between the 19th and the late 20th centuries due to persecution, habitat destruction and excessive pesticide use. It is now a protected species in many countries. In Great Britain, the population was likely extinct by the end of the 19th century. A single pair in Horsey, Norfolk bred in 1911, and by 2006, the Rare Breeding Birds Panel had recorded at least 265 females rearing 453 young. It made a comeback in Ireland as well, where it had become extinct in 1918.^[21]

It still faces a number of threats, including the shooting of birds migrating through the Mediterranean region. They are vulnerable to disturbance during the breeding season and also liable to lead shot poisoning. Still, the threats to this bird have been largely averted and it is today classified as Species of Least Concern by the IUCN.^[1]

References

La Marĉa cirkuo, aŭ Marĉocirkuo, estas rabobirdo de la subfamilio de Cirkuoj kaj familio de Akcipitredoj. Ili estas mezgrandaj rabobirdoj kaj la plej grandaj el cirkuoj, kun plej larĝaj flugiloj, el moderklimata kaj subtropika okcidenta Eŭrazio kaj apuda Afriko. Ĝi estas konata ankaŭ kiel Eŭrazia marĉocirkuo aŭ Okcidenta marĉocirkuo. Ili reproduktiĝas proksime de malsekejoj kaj en densaj junkejoj.

Fakuloj diferencigas tri apartajn sed tre rilatajn speciojn, nome: la Okcidenta marĉocirkuo (Circus aeruginosus), la Orienta marĉocirkuo (C. spilonotus) kaj la Aŭstralazia cirkuo (C. approximans). Ili estis iam konsiderataj ununura specio tutmonda (escepte Ameriko), kaj tri subspecioj: la okcidenta (C. aeruginosus aeruginosus), orienta (C. aeruginosus spilonotus), kaj la aŭstralazia (C. aeruginosus approximans). Foje oni konsideris ankaŭ la eble distingan Papua cirkuo (C. (s.) spilothorax) de orienta Azio kaj Wallacea, kaj la Madagaskara marĉocirkuo (C. maillardi) de insuloj de okcidenta Hinda Oceano.

Okcidenta marĉocirkuo

La Marĉa cirkuo aŭ Okcidenta marĉocirkuo (Circus aeruginosus), reproduktiĝas tra Eŭropo kaj okcidenta Azio. Ĝi estas migranta escepte en la plej tepidaj regionoj, kaj vintras ĉefe en Afriko.

Okcidenta marĉocirkuo (hipermelanisma ino) super kamparo

Aspekto

Tre pala ina plenkreskulo (notu brunajn vostoplumojn kaj flavan okulon) vintras ĉe Hodal (Faridabado, Harjano, Barato)

La Marĉa cirkuo aŭ Okcidenta marĉocirkuo (Circus aeruginosus), estas la plej granda -42 ĝis 56 cm longa kaj enverguro el 115 ĝis 140 cm kaj pezo de 400 ĝis 660 g maskloj kaj de 540 ĝis 900 g inoj- el la kvar eŭropaj cirkuoj kaj estas tipa granda fortika cirkuo kun larĝaj flugiloj kiujn uzas laŭ malalta vo dum malalta flugo. Krome estas kiel aliaj cirkuoj ĉar ambaŭ seksoj havas malsimilajn plumarojn (seksa duformismo), sed iliaj plumaroj ne estas similaj al tiuj de aliaj cirkuoj kaj ankaŭ diferencoj ne estas tiom grandaj -maskloj ne estas tiom helgrizaj-. Krome ili ne havas blankan ringon ĉe vostobazo.

Maskloj havas larĝajn flugilojn kun helgrizaj -malantaŭe- kaj brunaj -antaŭe- partoj (tiu kontrasto klare diferencigas ilin) kaj nigraj flugilpintoj iom rondformaj. Ties kapo estas ĉama aŭ helbruna, dorso malhelbruna kaj brusto helbruna strieca, vosto kaj subaj partoj estas grizaj kaj la ventro ruĝecbruna, resume kamufla kaj kripta, trikolora identige nome bruna-helgriza-nigra. La irisoj kaj vaksaĵo de la nigra beko estas flavaj.

La ino estas ĉefe bruna, ege kontraste helflaveca en krono, gorĝo -ĉirkaŭante rimarkeblan malhelbrunan strion transokulan- kaj antaŭaj flugiloj (ŝultroj). Tiu kolorkapo povas esti iom eluzita kaj tiam similas al tiu de la masklo, sed la okulareo de la ino estas ĉiam pli malhela, pro kio la hela okulo elstaras, dum la maskla kapo estas ne tre kontrastokolora kaj la ino ne havas la grizajn flugilmakulojn kaj voston. Junuloj estas similaj al inoj, sed kutime havas malpli da flava, ĉefe ŝultre.

Estas rara hipermelanisma morfo kun ege malhela plumaro. Ĝi troviĝas plej ofte oriente de la teritorioj de la specio. Junuloj de tiu morfo povas aspekti tute nigraj dumfluge.

Kutimoj

Ili ĉasas etajn mamulojn kiaj akvaj kampomusoj de la genro Arvicola, ranojn, reptiliojn, insektojn, fiŝojn kaj kadavraĵojn, kaj ĝis mezgrandajn birdojn kiaj Akrocefaledoj, per surpriziga ekfalo ekde malalta flugo -ne tiom malalta kiom aliaj cirkuoj- super kamparo kaj junkejoj. Kutima flugo estas kvar aŭ kvin flugilfrapoj kaj posta longa ŝvebo. Ili ĉasas laŭ tipa maniero de cirkuoj, per flugoglitado malalte super ebena malferma grundo dum sia serĉado de predoj, havante flugilojn je formo de neprofunda V kaj ofte havante pendantajn krurojn.

Temas pri pigra birdo, kiu multe ripozas kaj ne multe riskas por predado de malfortaj bestetoj, rano, birdido aŭ eĉ ovoj, kvankam kuraĝas ataki mezgrandajn birdon ĝis grando de ansero. Ĉasteritorio estas pli malgranda ol tiu de aliaj cirkuoj, eble pro plia abundo en malsekaj zonoj. Kiam la ino kovas aŭ zorgas la idojn, la masklo donas manĝaĵon dumfluge.

Temas pri socia birdo kiu grupiĝas en junkejaj dormejoj ĝis dudekkvin ekzempleroj.

Voĉo estas ia “peu” aŭ “kiu”, kvazaŭ miaŭo de vanelo, dum reproduktado. Ankaŭ estas alarma krio pli mekanika.

Reproduktado

Komenco de la reprodukta sezono varias el meza marto al komenca majo. La maskloj ofte pariĝas al du kaj foje tri inoj. Parligo kutime daŭras por ununura reprodukta sezono, sed kelkaj paroj restas kune dum kelkaj jaroj.

Tiu specio nestas surgrunde inter kaj el akva planktaro inter altaj herboj kaj junkejoj (kareksejoj, sed ankaŭ sur terkultivejoj) proksimaj de akvejoj; konstruas la masklo neston el bastonetoj, kanoj kaj herboj. La ino demetas 4 aŭ 5 bluecblankajn ovojn -eĉ el 2 ĝis 8- ovalformajn kaj blankecajn kun blueca aŭ verdeca nuanco dekomence, ovojn kiujn kovas ĉefe la ino iom dum 31–38 tagoj. Idoj, zorgitaj de la ino, elnestiĝas post 5 aŭ 6 semajnoj kaj ekflugas post ĉirkaŭ dek tagoj. Ŝajne en naturo tiu specio povas miksiĝi kun la Orienta marĉa cirkuo (C. spilonotus) kaj ŝajne idoj ne estas nefruktodonaj.

Subspecioj

La Marĉa cirkuo aŭ Okcidenta marĉocirkuo (Circus aeruginosus) prezentiĝas laŭ du subspecioj, nome la tre amplekse migranta C. a. aeruginosus en Eŭropo, Azio kaj Afriko kaj C. a. harterti kiu estas subspecio de loĝantaj birdoj la tutan jaron en nordokcidenta Afriko, ĉefe en Maroko, kaj laŭ kelkaj fakuloj en sudokcidenta Iberio. Tiuj subspecioj estas malfacile diferencigeblaj -nur kiam ili apudas-: harterti maskloj estas pli malhelaj dorse kaj pli helaj kaj kontrasteble striecaj sube. Ankaŭ inoj estas pli helaj.

Distribuado kaj ekologio

Tiu palearktisa specio havas ampleksan reproduktan teritorion el Eŭropo kaj nordokcidenta Afriko al Centra Azio kaj nordaj partoj de Mezoriento. Ĝi reproduktiĝas en preskaŭ ĉiu lando de Eŭropo sed forestas el montaj regionoj kaj subarkta Skandinavio. Ĝi raras en la Brita Insularo kaj kutime ne reproduktiĝas en Irlando aŭ Kimrio. Mezoriente estas populacioj en Turkio, Irako kaj Irano, dum en Centra Azio la teritorioj etendas orienten tiom for kiom ĝis nordokcidenta Ĉinio, Mongolio kaj la regiono de la Lago Baikal de Siberio.

Plej populacioj de Marĉocirkuoj estas migrantaj aŭ disiĝemaj. Kelkaj birdoj vintras en pli mildaj regionoj de suda kaj okcidenta Eŭropo, dum aliaj migras al Sahelo, baseno de Nilo kaj regiono de la Grandaj Lagoj de Afriko, aŭ al Arabio, la Hinda subkontinento kaj Birmo. La subspecio harterti de loĝantaj birdoj la tutan jaron loĝas en Maroko, Alĝerio kaj Tunizio.

Vagantoj atingis Islandon, la Acorojjn, Malajzion kaj Sumatron. La unua dokumentata (sed nekonfirmata) vidaĵo en Ameriko estis unu birdo ŝajne fotata la 4an de decembro 1994 ĉe la Nacia Naturrezervejo Chincoteague en Kantono Accomack (Virginio) (Usono). Sekve estis konfirmataj vidaĵoj el Gvadelupo (vintre de 2002/2003) kaj el Nacia Naturrifuĝejo Laguna Cartagena de Puerto Rico (komence de 2004 kaj januaro/februaro 2006).^[1]

Vintranta ino ĉase ĉe Kolkato (Okcidenta Bengalo, Barato)

Kiel ĉe la aliaj marĉocirkuoj, tiu estas tre asocia kun areoj de malsekejoj, ĉefe tiuj riĉaj en fragmitoj (Phragmites australis). Ĝi povas troviĝi ankaŭ en vario de aliaj malfermaj habitatoj, kiaj farmoj kaj herbejoj, ĉefe kie tiuj bordas marĉojn. Ĝi estas teritoriema birdo en la reprodukta sezono, kaj eĉ vintre ĝi ŝajnas malpli socia ol la aliaj cirkuoj, kiuj ofte ariĝas en grandaj grupoj^[2]. Sed tio estas probable simple pro biotopopreferoj, ĉar la marĉocirkuoj estas komplete alopatriaj dum kelkaj parencoj de C. aeruginosus de herbejoj kaj stepoj vintras en la samaj regionoj kaj ariĝas je manĝoresursoj kiaj apero de lokustoj. Krome en Nacia Parko Keoladeo de Raĝastano (Barato) ĉirkaŭ 100 eŭraziaj marĉocirkuoj estis observataj kunripoze ĉiun novembron/decembron; ili ariĝas en alta herbejo kie hegemonias Desmostachya bipinnata kaj vetivero (Chrysopogon zizanioides), sed kie tio estas tro tuŝata de homa agado ili uzas flosantajn tapisojn de Komuna akvohiacinto (Eichhornia crassipes) anstataŭe – la elekto de tiaj ripozejoj eble rilatas al akiro de pli frua averto pro predantoj, kiu elstaros rimarkinde se intencas ŝteliri al ripozantaj birdoj^[3].

Statuso kaj konservado

Tiu cirkuo malpliiĝis en multaj areoj inter la 19a kaj fino de la 20a jarcento pro persekutado, habitatodetruo kaj troa uzado de pesticidoj. Ĝi estas nune protektata specio en multaj landoj. Ties nombroj pliiĝas denove en multaj lokoj, plej rimarkinde eble en Britio, kie restis ununura reproduktanta ino en 1971, dum nune estas ĉirkaŭ 200 paroj. Rekordo de granda dormejo en Hispanio estis tiu de Madrigalejo, Ekstremaduro, kun 527 ekzempleroj censitaj la 25an de Decembro 2012.^[4]

Ili ankoraŭ frontas nombron de minacoj, inklude pafado kontraŭ birdoj migrantaj tra la regiono de Mediteraneo. Ili estas vundeblaj al ĝenado dum la reprodukta sezono kaj suferas ankaŭ pro venenado per engluto de plumbaj pafaĵoj. Pri tiuj minacoj estis longdaŭraj avertoj kaj la specio estas nune klasita kiel Specio Malplej Zorgiga fare de la IUCN^[5].

Orienta marĉocirkuo

La Orienta marĉocirkuo (C. spilonotus) reproduktiĝas en malsekejoj kaj herbejoj de suda Siberio, norda Mongolio, nordorienta Ĉinio, Manĉurio kaj Japanio, kaj plej nordaj vintras en sudorienta Azio, Filipinoj kaj norda Borneo.

Kiel aliaj cirkuoj, ĝi ĉeestas malfermajn, humidajn mediojn kaj estas videbla super rizkampoj ŝvebante plie ol flugante. Estas du subspecioj, nome: C. s. spilonotus de orienta Azio, kaj C. s. spilothorax, de Novgvineo kaj najbaraj insuloj, kiu iam estis konsiderata aparta specio ofte nomata Papua cirkuo.

Aŭstralazia marĉocirkuo

La Aŭstralazia cirkuo (C. approximans) de ĉirkaŭ 50 ĝis 58 cm estas iom pli granda ol la Orienta marĉocirkuo (C. spilonotus), ofte iom pli malhela kaj havas malpli striecajn flugilojn kaj voston. Ĝi troviĝas en malseka marbordo de Aŭstralio kaj tra Novzelando, sed ankaŭ en la tropika nordo de Aŭstralio, la grupo de insuloj oriente de la Korala maro, Novkaledonio kaj Vanuatuo.

Bildaro

• Supra parto de maskla plenkreskulo ĉe Šiauliai (Litovio)

• Ina plenkreskulo - Lago de Alviano (Italio)

• Suba parto de maskla plenkreskulo ĉe Halle (Saale) (Germanio)

• Subaj partoj de ina plenkreskulo vintranta ĉe Hodal (Faridabado, Harjano, Barato)

• Hipermelanisma ino vintranta ĉe Bangaloro (Karnatako, Barato)

• Nematuruloj vintranta ĉe Hodal (Faridabado, Harjano, Barato)

• uòu de Circus aeruginosus - Musèu_d'Istòria_Naturala_de_Tolosa

Ntoj

Referencoj

• American Ornithologists' Union (AOU) (2000): Forty-second supplement to the American Ornithologists' Union Check-list of North American Birds. Auk 117(3): 847–858. DOI: 10.1642/0004-8038(2000)117[0847:FSSTTA]2.0.CO;2 PDF fulltext
• Banks, Richard C.; Cicero, Carla; Dunn, Jon L.; Kratter, Andrew W.; Pamela Rasmussen; Remsen, J.V. Jr.; Rising, James D. & Stotz, Douglas F. (2005): Forty-sixth supplement to the American Ornithologists' Union Check-list of North American Birds. Auk 122(3): 1026–1031. DOI: 10.1642/0004-8038(2005)122[1026:FSTTAO]2.0.CO;2 PDF fulltext
• BirdLife International (2008). Circus aeruginosus. En: IUCN 2008. IUCN Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj. Elŝutita en 23a Majo 2009.
• Clarke, R.; Prakash, V.; Clark, W.S.; Ramesh, N. & Scott, D. (1998): World record count of roosting harriers Circus in Blackbuck National Park, Velavadar, Gujarat, north-west India. Forktail 14: 70-71. PDF plena teksto
• Merkord, Christopher L.; Rodríguez, Rafy & Faaborg, John (2006): Second and third records of Western Marsh-Harrier (Circus aeruginosus) for the Western Hemisphere in Puerto Rico. Journal of Caribbean Ornithology 19(1): 42-44. PDF plena teksto
• Verma, Ashok (2002): A large roost of Eurasian Marsh Harriers Circus aeruginosus at Keoladeo National Park, Bharatpur, India. Forktail 18: 150-151. PDF plena teksto

Plia legado

• Clarke, Roger (1995): The Marsh Harrier. Hamlyn, London.
• Forsman, Dick (1999): The Raptors of Europe and The Middle East: a Handbook of Field Identification. T & A D Poyser, London.
• Snow, David W. & Perrins, Christopher M. (eds.) (1998): The Birds of the Western Palearctic (Concise ed., Vol. 1). Oxford University Press. ISBN 019854099X

Vidu ankaŭ

• Iberaj sklerofilaj kaj kvazaŭdeciduaj arbaroj

Circus aeruginosus - MHNT

El aguilucho lagunero occidental^[2]​ (Circus aeruginosus) es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae que se distribuye por buena parte del Viejo Mundo. Como su nombre común indica suele encontrase en zonas de humedales.

Subespecies

Se reconocen dos subespecies de Circus aeruginosus:^[3]​

• Circus aeruginosus aeruginosus - Paleártico occidental y central; invernante en el sudeste asiático e islas de la Sonda.
• Circus aeruginosus harterti - de Marruecos a Túnez.

Referencias

Roo-loorkull (Circus aeruginosus) on haugaslaste sugukonda loorkulli perekonda kuuluv röövlind.

Teaduslikult kirjeldas roo-loorkulli esimesena Linnaeus 1758.

Levila

Roo-loorkull on levinud Euraasia parasvöötmes, ida suunas kuni Mongoolia ja Mandžuuriani, samuti Loode-Aafrikas, Madagaskaril, Réunioni saarel ja Austraalias^[1].

Euroopas pesitseb 26–35 tuhat paari. Eestis on ta väikesearvuline haudelind, haudepaaride arvuga 500–1000 ^[2]. Eriti arvukas on ta suurtel järvedel ja madalatel lahtedel, kus on ulatuslikke roostikke^[1]. Selle järgi on ta nimegi saanud.

Levila lõunaosas on roo-loorkull paigalind, seevastu põhjaosas rändlind. Peamiselt talvitub ta Sahara-taguses Aafrikas ja Lõuna-Aasias, vähem Vahemere maades ja Lähis-Idas kuni Kaspia mere lõunarannikuni.^[1]

Välimus

Roo-loorkulli üldpikkus on 49–60 cm, kaal 500–750 g, tiiva pikkus 36–43 cm ja tiibade siruulatus 110–140 cm. Emane on isasest tunduvalt suurem.^[1]

Täiskasvanud emaslinnu pea on ookrikarva ja tumedate tähnidega. Keha ülapool, nimelt õlasulestik ja tiibade pealmise poole kattesuled on pruunid helepruunide laikudega. Tiibade pealmise poole väikesed kattesuled on hallikad. Keha alapool on pruun ja rind ookrivärvi laikudega. Tüürsuled on pruunid, levila lääneosas hallikad, levila idaosas tumedate ristivöötidega.^[1]

Täiskasvanud isaslinnu sulestik on levila lääneosas pruuni-, halli- ja valgekirju, levila idaosas lisandub must värv. Pealagi on pruun või must ookrivärvi suleääristega. Labakattesuled, küünarhoosuled ja tüürsuled on hõbehallid. Selg ja õlasulestik on levila lääneosas pruunid, levila idaosas mustad ebamäärase heleda mustriga. Välimised labahoosuled on heleda tüviku ja musta tipuga.^[1]

Noorlind sarnaneb emasega, aga tema pealtiiva väikesed kattesuled pole hallid ja lagipea tähnid on kitsad.^[1]

Roo-loorkulli nokk ja küünised on mustad, aga jalad, vikerkest ja vahanahk kollased^[1]. Saba on suhteliselt pikk.

Eluviis

Roo-loorkull Paunküla veehoidla kohal

Roo-loorkull hõljub sageli rooväljade, niitude ja luhtade kohal. Lennul on tiivad lamedas V-asendis.

Ta sööb kõige rohkem väikesi linde, näiteks kuldnokki, lõokesi ja tsiitsitajaid. Keskmiste suurusega lindudest, näiteks partidest, ruikadest ja kajakatest sööb ta täiskasvanud linde harva, rohkem noorlinde. Ta sööb ka mune, poolroiskunud kalu, konni ja pisiimetajaid, eriti närilisi.^[1]

Ta pesitseb veekogude ääres soistes kohtades, mis on kõrkjaid ja pilliroogu täis kasvanud. Pesa asub varjatud kohas keset tihnikut, harvem kaldaäärses põõsastikus. Täiskurnas on 2–6, tavaliselt 4-5 muna. Täiskurn esineb meie kandis tavaliselt mai algul. Munad on valged, mõnikord roheka varjundi ja ookrikarva tähnidega. Emaslind haub neid 33–36 päeva ja pärast seda on pojad veel peaaegu kaks kuud pesas.^[1]

Circus aeruginosus

Viited

Kirjandus

• Väli, Ülo. (2018). Roo-loorkull tõusulainel. Eesti Loodus, 69 (10), 684−687.
• Väli, Ülo. (2018). Soo-loorkull elupaigamuutuste teel. Eesti Loodus, 69 (8), 520−525.

Välislingid

• Roo-loorkull andmebaasis eElurikkus

Zingira-mirotza (Circus aeruginosus) accipitridae familiako hegazti harraparia da.

Mendebaldeko Eurasia subtropikalean eta gertuko Afrikan bizi dira^[1].

Taxonomia

Azpiespezie bi ditu:

• Circus aeruginosus aeruginosus, eskualde guztietan bizi dena.
• Circus aeruginosus harterti, ipar-mendebaldeko Afrikan bizi dena.

Galeria

Erreferentziak

Ruskosuohaukka (Circus aeruginosus) on keskikokoinen päiväpetolintulaji.

Koko ja ulkonäkö

Ruskosuohaukka on yleisväriltään ruskea. Pituus 50 cm, siipien kärkiväli 140 cm, paino 500–700 g. Naaras on suurempi. Siipien alapuolella kärjet selvärajaisen tummat.

Vanhin suomalainen rengastettu ruskosuohaukka on ollut 14 vuotta 11 kuukautta 7 päivää vanha. Euroopan vanhin oli saksalainen 20 vuotta 1 kuukautta vanha.

Levinneisyys

Ruskosuohaukka pesii suuressa osassa Eurooppaa ja Aasiaa, ja talvehtii yleensä Afrikassa. Suomessa pesii harvakseltaan Etelä-Suomessa. Suomen pesiväksi kannaksi on arvioitu 600–1 000 paria.^[2] Euroopan pesimäkanta on 26 000–35 000 paria, joista Isossa-Britanniassa noin 160. Lisäksi Venäjällä 25 000 ja Turkissa 500–5 000 paria.

Ravinto

Ruskosuohaukka syö pieniä nisäkkäitä, hyönteisiä, pikkulintuja, sisiliskoja ja vesilintuja.

Lähteet

Aiheesta muualla

• BirdLife Suomi: Ruskosuohaukka
• Ruskosuohaukka Lintukuva.fi-verkkopalvelussa
• LuontoPortti: Ruskosuohaukka (Circus aeruginosus)
• ITIS: Circus aeruginosus (englanniksi)

Circus aeruginosus

Le Busard des roseaux (Circus aeruginosus), ou Busard harpaye est une espèce de rapaces diurnes appartenant à la famille des Accipitridae.

Description

Femelle adulte en vol.

La femelle au plumage brun foncé a la calotte, la gorge et une tache plus ou moins importante à l'avant de chaque aile crème. Le mâle présente un plumage tricolore, dans l'ensemble brun sombre avec les ailes gris argenté aux extrémités noires.

• Longueur : 52 cm
• Envergure : 116 à 126 cm

Aire de répartition

• habitat permanent
• zone d'hivernage
• nidification

Il est largement répandu en Eurasie, dans le nord-ouest de l'Afrique et en Océanie. En Europe, son aire de répartition est très fragmentée.

Migrateur partiel, il hiverne dans le bassin méditerranéen et en Afrique, au sud du Sahara. Présent toute l'année en France, il hiverne surtout dans le Midi.

Habitat

L'existence de ce busard est très liée aux zones marécageuses et, en particulier lors de la nidification, aux vastes roselières riches en nourriture.

Évolution des effectifs

Entre 1750 et 1950, cette espèce animale a énormément souffert des persécutions des Hommes. Tellement que sa population a disparu au début du XX^e siècle en Grande-Bretagne et s'est raréfiée dans beaucoup d'autres pays. Cette diminution est due à la chasse, au drainage des marais et des nidifications. Entre 1950 et 1960, diverses lois ont été écrites dans de nombreux pays pour la protection des Busards des roseaux. Mais cela n'a eu aucun effet et cette espèce a continué à décliner.

Vers 1975, les tendances se sont inversées radicalement. La population a augmenté en masse surprenant tous les spécialistes. Au Danemark par exemple la population a quintuplé, on pouvait voir 80 couples en 1970, puis 310 en 1979 et 445 en 1982. Aujourd'hui cette espèce s'est stabilisée et 650 couples sont donc visibles.

Cette tendance est visible aussi en France où de nombreuses colonies se sont créées. Cependant le déclin persiste dans les autres pays d'Europe où la chasse est toujours autorisée^[1].

Reproduction

Circus aeruginosus - MHNT

La maturité sexuelle de cet animal survient aux environs de sa deuxième ou troisième année de vie pour la femelle ou au bout d'un an pour le mâle. Aux alentours de mars-avril, les busards reviennent aux zones de nidification. Lorsque les mâles arrivent dans le territoire de reproduction, commence alors le vol nuptial. Ce dernier constitue en un ensemble de chorégraphies avec des acrobaties, des piqués et des simulation d'attaque. La femelle pond 3 à 8 œufs entre avril et mai.La femelle couve seule pendant 31-34 jours. La naissance est échelonnée c'est-à-dire que les œufs éclosent l'un après l'autre. Les derniers à naître finissent souvent par mourir n'ayant pas assez de place dans le nid et n'ayant plus de nourriture. Au début, le mâle chasse pour elle et pour les petits, puis lorsque les petits grandissent, la femelle chasse aussi. Les petits commencent à apprendre à voler au bout de 40 à 50 jours. Mais ils volent correctement et complètement seuls au bout de 55 jours. Les jeunes busards restent dans les environs du site de nidification jusqu'à l'âge de 4 mois.^[2]

Alimentation

Petits mammifères, petits oiseaux ou œufs d'oiseaux, poissons, amphibiens, insectes, l'alimentation de ces oiseaux est très variée. Cependant pendant la période de reproduction, l'oiseau peut se spécialiser.

Pour chasser il survole, à faible hauteur, les roselières et les milieux ouverts du voisinage et surprend ses proies par son arrivée soudaine. Lorsqu'il chasse les oiseaux présents sur l'eau, il les épuise en les faisant plonger sans arrêt. ^[3]

Sous-espèces

D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des deux sous-espèces suivantes :

• Circus aeruginosus aeruginosus (Linnaeus) 1758
• Circus aeruginosus harterti Zedlitz 1914

État des populations, menaces

En tant que prédatrice, cette espèce est vulnérable à la bioaccumulation de polluants divers (dont perturbateurs endocriniens et métaux lourds, radionucléides) et en particulier au plomb issu de la grenaille de plomb, source de saturnisme aviaire chez cette espèce^[4] et d'autres.

Références

Voir aussi

Références taxinomiques

• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Circus aeruginosus dans Accipitriformes
• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 16 mai 2015)
• (fr+en) Référence Avibase : Circus aeruginosus (+ répartition) (consulté le 30 juin 2015)
• (fr) Référence CITES : taxon Circus aeruginosus (sur le site du ministère français de l'Écologie) (consulté le 30 juin 2015)
• (en) Référence CITES : espèce Circus aeruginosus (Linnaeus, 1758) (+ répartition sur Species+) (consulté le 30 juin 2015)
• (en) Référence Fauna Europaea : Circus aeruginosus
• (fr) Référence INPN : Circus aeruginosus (Linnaeus, 1758)
• (fr+en) Référence ITIS : Circus aeruginosus (Linnaeus, 1758)
• (en) Référence Animal Diversity Web : Circus aeruginosus
• (en) Référence NCBI : Circus aeruginosus (taxons inclus)

A tartaraña das xunqueiras^[2] ou tartaraña arpella^[3] (Circus aeruginosus) é unha ave de rapina da familia Accipitridae, relacionada coa tartaraña cincenta e a gatafornela.

Descrición

Teñen case o tamaño dun miñato, pero son sensiblemente máis delgadas e de alas máis estreitas. Miden de 48 a 62 cm de lonxitude, cunha envergadura de alas de ata 130 cm. As femias pesan uns 740 g de media fronte ós 540 g dos machos. As femias son algo meirandes e maioritariamente castañas escuras, coa cabeza amarela clara. Os machos son de cor castaña ferruxenta coa rexión central das alas gris prateada e as puntas das alas negras: teñen a cola longa e gris e a cabeza gris clara cun debuxo de liñas escuras. A tartaraña das xunqueiras e máis forte que outras especies de tartaraña.

Os berros da tartaraña das xunqueiras escóitanse exclusivamente preto da zona de cría, en especial cando acaban de regresar da viaxe migratoria. Serven sobre todo para marca-lo territorio e para as cerimonias de cortexo.

Sistemática

Ata recentemente a tartaraña das xunqueiras incluía diversas subespecies que na actualidade son usualmente consideradas especies separadas:

• C. spilonotus (ou tartaraña das xunqueiras do leste) cría nas zonas de praderías e húmidas do sur de Siberia, norte de Mongolia, nordeste da China, Manchuria e Xapón, e pasa a estación fría no sueste de Asia, Filipinas e norte de Borneo. É unha especie habitual nos campos de arroz.
• C. spilonotus spilothorax ou C. spilothorax, a tartaraña das xunqueiras de Papúa, vive en Nova Guinea e illas adxacentes.
• C. approximans', duns 50 a 58 cm, algo meirande e, en xeral, algo máis escura que C. spilonotus e coas alas e cola menos barradas. Encóntrase en hábitats axeitados de Australasia, en especial en zonas con alto índice de precipitacións do leste, sueste e suroeste de Australia e Nova Zelandia, pero tamén no norte tropical de Australia e en Nova Caledonia, Vanuatu, Fidxi, Tonga e as illas da Sociedade. Coñecida por tartaraña das xunqueiras de Australasia ou tartaraña do Pacífico.
• C. maillardi vive en Madagascar, Reunión e as Comores. E é por veces dividida en dúas especies: a tartaraña das xunqueiras de Madagascar (Circus macrosceles) e a tartaraña das xunqueiras da Reunión (C. maillardi).
• C. ranivorus, é unha especie sedentaria semellante á tartaraña das xunqueiras propia do sur e leste de África, que nunca foi considerada subespecie de C. aeruginosus.

Distribución

Están presentes como reprodutoras no norte de África, Europa (agás as illas Británicas), Asia (dende a Asia menor ata Sakhalin e Corea) e en Nova Guinea, Reunión, Madagascar e as Comores. Os puntos de máis concentración das súas poboacións están nas terras baixas de Rusia e norte e centro de Europa.

Pasan o inverno en África, aínda que algúns exemplares poden pasa-lo inverno en España e Francia.

Son aves propias de zonas húmidas con canavais e xuncos.

Conduta migratoria

Fan os voos migratorios de xeito individual. Os exemplares occidentais voan dende finais de agosto ata mediados de outubro sobre Francia, España, Xibraltar e ó longo da costa oeste do Atlántico ata os cuarteis de inverno. O regreso comeza entre mediados de marzo e primeiros de abril.

Femia ou exemplar inmaturo de tartaraña das xunqueiras.

Alimentación

A súa estratexia de caza consiste en aparecer por sorpresa cabo das presas despois dun voo baixo mantendo as alas en xeito de V. Adoitan capturar as presas no chan, máis raramente na auga ou no aire. Coma as outras especies de tartaraña son ladroas de niños que comen tanto os polos como os ovos. Entre o 70 e o 80% da súa dieta está composta de aves acuáticas case sempre novas, coma patos ou galiñolas, pero en caso de abundancia de ratos de campo, estes poden ser a súa fonte de alimentación principal. Capturan tamén outros mamíferos pequenos, peixes, ras, lagartos e insectos grandes.

Reprodución

Circus aeruginosus

A partir de marzo ou abril os machos comezan os seus espectaculares voos de exhibición, que inclúen ataques finxidos á femia, picados e desprazamentos laterais bruscos, e que teñen como obxectivo crear unha relación de parella.

Fan os niños nas xunqueiras ou no canaval mesto sobre da auga, ou entre plantas propias de zonas húmidas directamente no chan. Crían ás veces en campos de cereais e, moi raramente, en prados.

Poñen entre 3 e 7 ovos, que chocan as femias entre 31 e 36 días. Os polos pasan uns 40 días no niño. Os machos ocúpanse da alimentación da femia durante a incubación e de fornecer con comida ós polos. A entrega de comida faise en voo ou no chan. Unha parella reprodutora precisa entre 800 e 2000 hectáreas de territorio de caza.

Vista inferior dun macho de tartaraña das xunqueiras

Situación

A persecución da que foron obxecto as tartarañas das xunqueiras (coma outras rapaces) dende finais do século XIX, sumada a desaparición de boa parte das súas áreas de cría, provocaron unha redución drástica das súas poboacións. As campañas de protección e a prohibición do uso do DDT favoreceron a súa recuperación nalgunhas rexións europeas, coma Alemaña. A especie está ameazada sobre todo pola drenaxe e urbanización de zonas húmidas e polas molestias causadas as parellas reprodutoras. É unha das aves protexidas polas normativas da Unión Europea

Nomes vulgares noutras linguas

• Alemán: Rohrweihe
• Catalán: Arpellot de marjal
• Danés: Rørhøg
• Español: Aguilucho lagunero
• Euskara: Zingira-mirotz
• Francés: Busard des roseaux
• Inglés: Marsh harrier
• Italiano: Falco di palude
• Neerlandés: Bruine kiekendief
• Portugués: Tartaranhão-ruivo-dos-pauis, Águia-sapeira
• Ruso: Bolotny lun’ (Болотный лунь)
• Sueco: Brun kärrhök

Notas

Véxase tamén

Bibliografía

• Walter Bednarekt; Greifvögel - Biologie, Ökologie, Bstimmen, Schützen, Landbuch-Verlag, Hannover, 1996, ISBN 3-7842-0537-2
• Einhard Bezzel: Vögel, BLV Verlagsgesellschaft, München, 1996, ISBN 3-405-14736-0
• Roger Clarke (1995) The Marsh Harrier, Hamlyn, London.
• James Ferguson-Lees (2001) Raptors of the World, Christopher Helm.
• Benny Génsbol, Walther Thiede: Greifvögel - Alle europäischen Arten, Bestimmungsmerkmale, Flugbilder, Biologie, Verbreitung, Gefährdung, Bestandsentwicklung, BLV Verlag München, 1997, ISBN 3-405-14386-1
• Theodor Mebs: Greifvögel Europas - Biologie - Bestandsverhältnisse - Bestandsgefährdung Franckh-Kosmos Verlag Stuttgart 2002, ISBN 3-440-06838-2

Il falco di palude (Circus aeruginosus (Linnaeus, 1758)) è un uccello della famiglia degli Accipitridi^[2].

Distribuzione e habitat

Distribuzione

nidificazione

permanente

svernamento

Il falco di palude è osservabile in Europa, Asia, ed Africa, in genere nei canneti in prossimità di acquitrini e paludi.

In Italia ci sono nidificazione sparse; i nuclei più folti sono nella Pianura Padana, nel Salento, Calabria e in Sardegna.

Biologia

Giovane esemplare a Torrile (Pr)

Alimentazione

Si nutre di pesci, rane, lucertole, insetti, uova e uccelli fino alle dimensioni di un alzavola e piccoli mammiferi, in particolare ratti e arvicole.

Riproduzione

Si riproduce in primavera, nidifica presso l'acqua. Da marzo a maggio depone dalle 2 alle 5 uova, incubate per 30-33 giorni. I piccoli si involano a 50 giorni.

Sistematica

Il Circus aeruginosus ha 2 sottospecie^[2]:

• C. aeruginosus aeruginosus (Linnaeus, 1758)
• C. aeruginosus harterti Zedlitz, 1914

Note

Nendrinė lingė (lot. Circus aeruginosus, angl. Marsh Harrier, vok. Rohrweihe) – vanaginių (Accipitridae) šeimos paukštis.

Išvaizda

Nendrinė lingė yra maždaug suopio dydžio, bet laibesnė, ilgais sparnais ir uodega, plonomis, ilgomis kojomis. Nuo kitų lingių rūšių patinas skiriasi plačia pilka dėme ant sparno, patelė – šviesiai gelsva galva. Antuodegis nebaltas.

Nendrinės lingės patino galva, kakta ir kūno apačia, išskyrus vienspalvę gerklę ir gurklį, šviesiai rudos spalvos, su išilginėmis dėmėmis. Kūno viršus tamsiai rudas. Didžiosios plasnojamosios plunksnos tamsios, o mažosios plasnojamosios ir jų dengiamosios sidabriškai pilkos. Snapas ir nagai juodi, vaškinė ir kojos geltoni. Rainelė rausvai geltona. Patelės kūno apačia ir viršus rudi, viršugalvis, sprandas ir pasmakrė palšai geltoni. Jaunikliai panašūs į patelę. Jų pūkinis apdaras trumpas ir retas, iš viršaus rausvai gelsvas, viršugalvis, gerklė ir kūno apačia balti. Antrasis pūkinis apdaras viršuje rudai pilkas. Vaškinė ir kojos geltonos, rainelė tamsiai ruda.

Paplitimas

Eurazijoje paplitusi nuo Atlanto pakrantės iki Primorės. Šiaurėje arealas siekia Botnijos įlanką, Archangelską, Obės aukštupį, Jakutsko regioną, Amūro žiotis. Pietuose paplitusi iki šiaurės rytų Kinijos, Mongolijos, Tian Šanio, Irano, Irako, Mažosios Azijos, Viduržemio jūros pakrančių. Gyvena ir Australijoje, Naujojoje Zelandijoje, Naujojoje Gvinėjoje, Afrikos šiaurės vakariniuose regionuose.

Žiemoja Pietų Azijoje, Australijoje, Afrikoje.

Lietuvoje tai nėra retas paukštis, kai kur net gausus. Daugiausia nendrinių lingių pastebėta ežeringoje Suvalkijos dalyje, prie Žuvinto ežero.

Biologija

Nendrinė lingė gyvena seklių ežerų pakrantėse, užpelkėjusių upių slėniuose, senvagėse. Labai mėgsta tankius švendrynus ir nendrynus. Dažnai lizdavietė būna dumblėta ir sunkiai prieinama. Paprastai skraido pažeme, bet per tuoktuvių žaidimus gali pakilti labai aukštai. Poros pastovios, bet, žuvus vienam iš paukščių, nendrinė lingė greitai susiranda kitą partnerį. Lizdus krauna dažnai tose pačiose apylinkėse, tačiau neperi tame pačiame lizde kelerius metus iš eilės.

Kiaušinius deda gana ilgai, maždaug kas 26 valandas, todėl jaunikliai ritasi ne vienu metu. Dėtyje paprastai būna 3–6 kiaušiniai, perimi maždaug po 33 dienas. Jaunikliai lizdą palieka dar nemokėdami skraidyti, po maždaug 35–40 dienų nuo išsiritimo.

Nendrinė lingė minta smulkiais vandenų ir jų pakraščių gyvūnais: varliagyviais, peliniais graužikais, ropliais, ondatromis, kitų paukščių kiaušiniais bei jaunikliais, rečiau – ir suaugusiais paukščiais. Dažniausiai nendrinių lingių aukomis tampa kirai, laukiai, didžiosios antys, pempės ir kt.

Galerija

• Patelė

• Patinas

• Medyje

• Skrydis

Vikiteka

Šaltiniai

• Lietuvos fauna: paukščiai, 1 knyga. Sud. V. Logminas. – Vilnius: Mokslas, 1990.

Niedru lija (Circus aeruginosus) ir liela auguma vanagu dzimtas (Accipitridae) plēsīgo putnu suga, kurai ir 2 pasugas.^[1] Tā sastopama Eiropas mērenajā joslā, Latviju ieskaitot, Āzijas rietumos un centrālajā daļā, Dienvidāzijas subtropos un Āfrikā. Lielākā daļa niedru lijas populācijas ir gājputni, lai gan Eiropas dienvidos, Ziemeļāfrikā un Tuvajos Austrumos niedru lijas ir nometnieki.^[2]

Niedru lijas tuvākās radinieces ir svītrainā lija (Circus spilonotus), kura kādreiz tika klasificēta kā niedru lijas pasuga, purva lija (Circus approximans) un Madagaskaras lija (Circus macrosceles).

Izplatība

Niedru lija Latvijā ligzdo pie sekliem niedrāju ezeriem, attēlā mātīte

Tēviņu var atpazīt pēc tā sarkanbrūnās muguras, gaišajām krūtīm, pelēkajiem spārniem un melnajiem spārnu galiem

Mātītes ķermenis ir tumši brūns, bet galva un rīkle gaiši dzeltenbrūna

Niedru lijai ir plašs izplatibas areāls. Tā ligzdo gandrīz visā Eiropā, izņemot kalnus un Skandināvijas ziemeļu daļu. Ārpus Eiropas tā ligzdo arī Ziemeļāfrikā, Tuvajos Austrumos (Turcijā, Irākā, un Irānā) un Centrālāzijā līdz Ķīnas ziemeŗietumiem, Mongolijai un Baikāla reģionam Sibīrijā. Niedru lijas ziemo Eiropas dienvidos un rietumos, kā arī Arābijas pussalā, Āfrikā (Sāhila joslā, Nīlas baseinā un Lielo Āfrikas ezeru reģionā), Indijas subkontinentā un Mjanmā.^[2][3]

Reizēm niedru lija ieklejo Islandē, Azoru salās, Malaizijā un Sumatrā. Daži novērojumi bijuši Gvadelupā un Puertoriko.^[4]