nomes no trilho de navegação
An herlegon Sina(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned hirc'harek, Egretta eulophotes an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Herodias eulophotes (kentanv) da gentañ-penn (e 1860) gant an naturour saoz Robert Swinhoe (1836-1877).
Bevañ a ra diwar chevr, kranked ha pesked dreist-holl.
Bevañ a ra peurvuiañ war aodoù kornôg Korea, Manchouria ha kreisteiz Japan; goañviñ a ra war aodoù Azia ar Gevred[1][2][3].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An herlegon Sina(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned hirc'harek, Egretta eulophotes an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Herodias eulophotes (kentanv) da gentañ-penn (e 1860) gant an naturour saoz Robert Swinhoe (1836-1877).
El martinet de la Xina (Egretta eulophotes) és un ocell camallarg de la família dels ardèids (Ardeidae) que habita llacunes, costes i camps inundats de les terres baixes del sud-est de la Xina, Hainan i nord de Corea.
El martinet de la Xina (Egretta eulophotes) és un ocell camallarg de la família dels ardèids (Ardeidae) que habita llacunes, costes i camps inundats de les terres baixes del sud-est de la Xina, Hainan i nord de Corea.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr Tsieina (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod Tsieina) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Egretta eulophotes; yr enw Saesneg arno yw Swinhoe's egret. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. eulophotes, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r crëyr Tsieina yn perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn bwn bach Ixobrychus exilis Aderyn bwn cefn rhesog Ixobrychus involucris
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr Tsieina (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod Tsieina) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Egretta eulophotes; yr enw Saesneg arno yw Swinhoe's egret. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. eulophotes, sef enw'r rhywogaeth.
Der Schneereiher (Egretta eulophotes), auch als China-Seidenreiher bezeichnet, ist ein seltener mittelgroßer Reiher aus Südostasien. Manchmal wird dieser Name auch für den Schmuckreiher (Egretta thula) verwendet. Er ist aber für den China-Seidenreiher gebräuchlicher.
Dieser 68 cm große Vogel hat ein schneeweißes Gefieder mit mehreren langen weißen Haubenfedern. Während der Paarungszeit bilden sich verlängerte weiße Schmuckfedern an Brust und Rücken. Am Nacken sind die Federn kurz und struppig. Die Gesichtshaut ist bläulich. Der Schnabel ist gelb. Die Beine sind schwarz und die Füße grünlich gelb.
Der Schneereiher brütet auf vorgelagerten Inseln vor Russland, China, Nordkorea und Südkorea. Früher kam er auch in Hongkong und auf Taiwan vor. Er ist ein Zugvogel, der die Wintermonate in Südostasien verbringt. Hauptüberwinterungsgebiete sind die Regionen um die Inseln Cebu, Bohol und Samar auf den Philippinen und in den malaysischen Provinzen Sarawak und Selangor auf Borneo.
Im Gegensatz zu Schmuck- oder Seidenreihern lebt der Schneereiher im Wattenmeer. Er ernährt sich von Krebsen, Wattwürmern und kleinen Fischen. Die Paarungs- und Brutzeit ist von Ende April bis Anfang Juni. Es werden bis zu drei kobaltblaue Eier in ein trockenes Grasnest auf dem Boden gelegt. Die Brutzeit dauert 30 bis 40 Tage. Anschließend werden die Jungvögel bis zum Flüggewerden 40 Tage lang von den Eltern betreut.
Zu Beginn des 20. Jahrhunderts wurde diese Art wegen ihrer hübschen Schmuckfedern gnadenlos gejagt, so dass es in den 1960er Jahren nur noch etwa 500 Exemplare gab. Heute liegt der Bestand bei ca. 3400 Vögeln, die in Korea vor allem durch die Verschmutzung des Han-Flusses gefährdet sind. Des Weiteren reagiert die Art sehr empfindlich auf Störungen während der Brutzeit. So kam es vor, dass die Vögel in Shin-Do, Südkorea, während der 1990er Jahre ihre Brutplätze aufgrund von Störungen durch Fotografen verließen. In Liaoning, China, sind sie durch Jäger und Eiersammler gefährdet.
Der Schneereiher (Egretta eulophotes), auch als China-Seidenreiher bezeichnet, ist ein seltener mittelgroßer Reiher aus Südostasien. Manchmal wird dieser Name auch für den Schmuckreiher (Egretta thula) verwendet. Er ist aber für den China-Seidenreiher gebräuchlicher.
The Chinese egret or Swinhoe's egret (Egretta eulophotes) is a threatened species of egret from east Asia. The species was first described by Robert Swinhoe in 1860.
The Chinese egret averages 68 cm in height. The plumage is white throughout the bird's life and resembles the little egret (Egretta garzetta). Outside the breeding season the bill is dusky with the basal portion being tannish peach and the lores and legs yellow green, while the iris is yellow. All individuals are similar in this season. In the breeding season the adults develop a luxuriant crest which is sometimes over 11 cm long. It also develops long lanceolate plumes on its breast and dorsal plumes extending beyond the tail, called aigrettes and similar to those of little egret. The bare parts change too, the bill becomes a bright, almost orange, yellow while the lores turn bright blue and the legs black with yellow feet.[2]
The Chinese egret breeds on small islands off the coasts of far eastern Russia, North Korea, South Korea and mainland China. It formerly bred in Taiwan and the New Territories of Hong Kong although it is now only a non-breeding visitor or passage migrant to these countries. It is also a non-breeding passage migrant or winterer in Japan, the Philippines, Vietnam, Thailand, Peninsular Malaysia, Sarawak, Singapore, Indonesia and Brunei. The most important wintering areas are the Eastern Visayas, i.e. the islands of Leyte, Bohol and Cebu in the Philippines, and the Malaysian states of Sarawak and Selangor where between one third and a half of the world population are believed to winter, based on the results of a winter census undertaken in 2004/05. The total population is estimated at 2,600–3,400 individuals. During the decade from 2002 to 2012 there was no significant decline in the population of this species, and there are newly discovered colonies off the coast of southern China which may represent increased observer effort, but could also indicate a real growth in the population.[3]
It is classified as vulnerable, the biggest threat being habitat loss.
Outside the breeding season the Chinese egret occurs in shallow tidal estuaries, mudflats and bays, occasionally visiting rice fields and fish ponds. All recent breeding records have been from offshore islands.[3]
In South Korea the first returning Chinese egrets, almost always already in full-breeding plumage, start to arrive back in mid-April. Their first appearance is in small numbers on offshore islands, especially in stormy weather, with immigration over by mid-May. The period of spring migration is therefore rather short, and most birds are thought to arrive in their Korean breeding colonies without staging anywhere along the Korean coast. The autumn migration is rather more leisurely with many egrets appearing to move southwards along the west coast during August and September, before departing Korea probably out through the south-west of the peninsula across the Yellow Sea. Other Chinese egrets probably move westwards directly across from Gyeonggi Bay towards the Shandong Peninsula, and then down the Chinese coast. During August and September 1998 two survey circuits were conducted along most of the west and south coast of South Korea and provided some insight into the suspected autumn migration strategy, with around 475 Chinese egrets found between August 18 and September 2, increasing to 615 between September 13 and 28. Most were found in the north-western Gyeonggi Bay, which also holds most of South Korea's breeding birds, but significant counts were made at several more southern sites, especially in the second survey circuit.[4]
The nuptial plumes of the Chinese egret, like other egrets, were in demand for decorating hats. They had been used for this purpose since at least the 17th century but in the 19th century it became a major craze and the number of egret skins passing through dealers reached into the millions. This is thought to have contributed to the decline of all of the white Egretta species. The greatest modern threat is habitat loss and reclamation of tidal flats and estuarine habitats, and through pollution.[3]
The Chinese egret or Swinhoe's egret (Egretta eulophotes) is a threatened species of egret from east Asia. The species was first described by Robert Swinhoe in 1860.
La Ĉina egreto (Egretta eulophotes) estas birdospecio el la familio de Ardeedoj nome ardeoj kaj pli precize minacata specio de egretoj el Orienta Azio, kio estas tialo por la komuna nomo.
La Ĉina egreto averaĝe estas 68 cm alta. La plumaro estas blanka dum la tuta vivodaŭro de la birdo kaj similas al tiu de la Malgranda egreto Egretta garzetta. For de la reprodukta sezono la beko estas malhela kun la baza parto karnokolora kaj la bridoj kaj kruroj flavecverdaj, dum la irisoj estas flavaj. Ĉiuj individuoj estas similaj en tiu sezono. En la reprodukta sezono la plenkreskuloj disvolvigas belegan kreston kiu estas foje ĉirkaŭ 11 cm longa. Ili disvolvigas ankaŭ longajn lanĉilformajn plumojn en brusto kaj dorsajn plumojn etende al kaj trans la vosto, similajn al tiuj de la Malgranda egreto. Ankaŭ la nudaj senplumaj partoj ŝanĝas, nome la beko iĝas brile preskaŭ oranĝa aŭ flava dum la bridoj turniĝas brilbluaj kaj la kruroj nigraj kun flavaj piedoj.[1]
La Ĉina egreto reproduktiĝas sur malgrandaj insuloj ĉe la marbordoj de plej fore orienta Rusio, Koreio, kaj kontinenta Ĉinio. Ili iam reproduktiĝis en Tajvano kaj en la Novaj Teritorioj de Hongkongo kvankam la specio estas nune nur nereproduktanta vizitanto aŭ pasmigranto al tiuj landoj. Ĝi estas ankaŭ nereproduktanta pasmigranto aŭ vintranto en Japanio, Filipinoj, Vjetnamo, Tajlando, Malajzia Duoninsulo, Saravako, Singapuro, Indonezio kaj Brunejo. Plej gravaj vintrejaj areoj estas Orientaj Bisajoj, tio estas la insuloj Lejteo, Boholo kaj Cebuo en Filipinoj, kaj la ŝtatoj de Malajzio nome Saravako kaj Selangor kie vintras ŝajne el unu triono al duono de la monda populacio, baze sur la rezultoj de vintra censo entreprenita en 2004/2005. La totala populacio estas ĉirkaŭkalkulata je 2,600-3,400 individuoj. Dum la jardeko 2002-2012 ne estis grava malpliiĝo en la populacio de tiu specio, kaj estas ĵus malkovrataj kolonioj ĉe la marbordo de suda Ĉinio kio povas reprezenti nur plian observan klopodon, sed povus indiki ankaŭ realan kreskon en la populacio.[2]
Ĝi estas klasita kiel Vundebla, kaj ties plej granda minaco estas habitatoperdo.
For de la reprodukta sezono la Ĉina egreto loĝas ĉe neprofundaj tajdaj estuarioj, kotejoj kaj golfetoj, foje vizitante rizkampojn kaj fiŝlagetojn. Ĉiuj ĵusaj reproduktaj registroj estis el ĉebordaj insuloj.[2]
En Sudkoreio la unuaj revenantaj Ĉinaj egretoj, preskaŭ ĉiam jam en tutreprodukta plumaro, ekalvenas meze de aprilo. Ties unuaj aperoj estas en malgrandaj nombroj en ĉebordaj insuloj, ĉefe en ŝtorma vetero, kun enmigrado ĉirkaŭ meze de majo. La periodo de printempa migrado estas tiele sufiĉe mallonga, kaj plej birdoj supozeble alvenas en ties koreajn reproduktejajn koloniojn sen resti ie ajn laŭlonge de la Korea marbordo. La aŭtuna migrado okazas kiam multaj Ĉinaj egretoj aperas moviĝante suden laŭlonge de la okcidenta marbordo dum aŭgusto kaj septembro, antaŭ eliri al Koreo probable tra la sudokcidento de la duoninsulo tra la Flava Maro. Aliaj Ĉinaj egretoj probable moviĝas orienten rekte tra el golfeto Gjeonggi al la Duoninsulo Ŝandongo, kaj poste suben laŭ la ĉina marbordo. Dum aŭgusto kaj septembro 1998 oni faris du studenketojn ĉe plej el la okcidenta kaj suda marbordo de Suda Koreio kaj tiuj havigis kelkajn vidaĵojn en al supozata aŭtuna migrostrategio, kun ĉirkaŭ 475 Ĉinaj egretoj trovitaj inter la 18a de aŭgusto kaj la 2a de septembro, pliiĝante al 615 inter la 13a kaj la 28a de septembro. Plej troviĝantis nordokcidente de la golfeto Gjeonggi, kiu gastigas ankaŭ plej el la sudkoreaj reproduktantaj birdoj, sed oni faris kelkajn gravajn kalkulojn je kelkaj pliaj sudaj lokoj, ĉefe en la dua studenketo.[3]
Tiu specio manĝas ĉe la tajdolinio, kie la akvonivelo estas sub 8 cm. Ties preferata tekniko konsistas je kuro rapida de flanko al flanko, havante flugilojn duonmalfermaj, agitante ilin. Tiele ili lanĉas bekofrapadojn al akvo kiel faras aliaj egretardeoj. Ĉe la vintrejoj, la birdoj kiuj restas ĉe mangrovejoj adoptas diferencajn kutimojn: ili ne malfermas siajn flugilojn por ĉasi kaj ne sekvas la tajdofluon kiam ĝi descendas. Ili manĝas malgrandajn fiŝojn, moluskojn, krustulojn (kraboj) kaj grandajn insektojn.
Ne estas informoj pri pariĝadaj ceremonioj sed certe la longaj nuptaj plumoj ludas gravan rolon je tiaj ritoj. En Hongkongo, ovodemetado okazis dum la lasta semajno de aprilo kaj en Koreio, la reprodukta sezono okazas maje. Tiu specio reproduktiĝas en miksaj kolonioj. En Hongkongo, ili kuniĝas al la Malgranda egreto, la Bovardeo kaj al la Ĉina ralardeo.
La nesto estas konstruita el sekaj herboj, branĉetoj kaj bastonetoj. Ĝi kutime estas je 12 al 18 m supergrunde, ĉe pinto de granda arbo. La ovoj estas bluverdecaj kaj ĉirkaŭ 45 mm por 34. La ino demetas ĝenerale 3 al 5 ovojn kiuj estos kovataj dum 20 al 24 tagoj fare de ambaŭ gepatroj. En Nord-Koreio antaŭ ekprotektado, oni konsumis la ovojn pro konvinko ke ties konsumado plibonigas la haŭtobelon.
La nuptaj plumoj de Ĉina egreto, kiel tiuj de aliaj egretoj estis ege menditaj por ornamo de virinaj ĉapeloj. Ili estis uzataj por tiu celo ekde almenaŭ la 17a jarcento sed en la 19a jarcento ĝi iĝis industria frenezo kaj la nombro de egretaj haŭtoj pasante tra komercistoj atingis milionojn. Tio ŝajne kontribuis al la malpliiĝo de ĉiuj el la blankaj specioj de la genro Egretta. La plej granda moderna minaco estas habitatoperdo kaj rekuperado de tajdaj kotejoj kaj estuaraj habitatoj, krom poluado.[2]
La Ĉina egreto (Egretta eulophotes) estas birdospecio el la familio de Ardeedoj nome ardeoj kaj pli precize minacata specio de egretoj el Orienta Azio, kio estas tialo por la komuna nomo.
La garceta china (Egretta eulophotes) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae[2][3] propia de Asia, desde el sudeste de Rusia, Corea y Japón hasta Filipinas e Indonesia.[1]
Hace sus nidos sobre los árboles, utilizando ramas del mismo. Puede llegar a tener de 3 a 5 huevos, la incubación es muy similar a las de otras especies de garzas, tarda de 24 a 28 días y los huevos son incubados por cualquiera de los dos padres. Puede llegar a medir en su edad madura de 65 a 70 cm.
Datos: Q392152
Multimedia:
Especies: Egretta eulophotes
La garceta china (Egretta eulophotes) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae propia de Asia, desde el sudeste de Rusia, Corea y Japón hasta Filipinas e Indonesia.
Hace sus nidos sobre los árboles, utilizando ramas del mismo. Puede llegar a tener de 3 a 5 huevos, la incubación es muy similar a las de otras especies de garzas, tarda de 24 a 28 días y los huevos son incubados por cualquiera de los dos padres. Puede llegar a medir en su edad madura de 65 a 70 cm.
Egretta eulophotes Egretta generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.
Egretta eulophotes Egretta generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.
Egretta eulophotes
L'Aigrette de Chine (Egretta eulophotes), quelquefois appelée Aigrette de Swinhoe du nom de son découvreur, est une espèce d'oiseaux aquatiques de la famille des Ardeidae.
L'Aigrette de Chine mesure de 65 à 68 cm.
Cette espèce ne présente pas de dimorphisme sexuel.
Cette espèce se nourrit essentiellement de poissons, de crevettes et de crabes.
Egretta eulophotes
L'Aigrette de Chine (Egretta eulophotes), quelquefois appelée Aigrette de Swinhoe du nom de son découvreur, est une espèce d'oiseaux aquatiques de la famille des Ardeidae.
La garzetta cinese (Egretta eulophotes (Swinhoe, 1860)) è un uccello della famiglia Ardeidae, diffuso in Estremo oriente[2].
È un airone di media grandezza, lungo circa 68 cm[3]. Ha un piumaggio uniformemente bianco ed un becco giallo. Il capo è adornato da una cresta bianca. Le zampe sono nerastre ed i piedi verde-giallastro.
Si nutre di pesci, gamberetti, granchi e insetti[4].
Egretta eulophotes migra verso i siti di nidificazione a primavera, formando colonie miste con altre specie di ardeidi. Il nido, costruito con paglia e ramoscelli su alberi o sporgenze rocciose, è di forma discoidale. La femmina vi depone da 3 a 5 uova, che cova per 24-30 giorni. Dopo la schiusa, i piccoli rimangono nel nido per 36-40 giorni.[4]
Egretta eulophotes nidifica in una moltitudine di piccole isole disabitate al largo delle coste della Russia orientale, della Corea e della Cina. Al di fuori della stagione riproduttiva la si può osservare in Giappone, Taiwan, Hong Kong, Filippine, Vietnam, Thailandia, Malaysia, Singapore, Indonesia (Sumatra, Giava, Kalimantan e Sulawesi) e Brunei. Le aree di svernamento principali sono la regione Visayas Orientale delle Filippine e gli stati malesi di Sarawak e Selangor[1].
Popola le aree estuarine poco profonde, le piane di marea, gli stagni e le risaie.
La popolazione di questa specie, un tempo molto diffusa, si è drammaticamente ridotta negli ultimi due secoli per le catture da parte dell'uomo, a causa del commercio delle sue piume. Attualmente si stima che sopravvivano 2.600-3.400 esemplari, i cui habitat sono minacciati dallo sviluppo di infrastrutture, dall'acquacoltura e dall'inquinamento delle acque. Per tali motivi la IUCN Red List classifica E. eulophotes come specie vulnerabile[1].
I governi di Russia, Cina, Taiwan e Corea del Sud hanno varato specifiche misure di protezione della specie ed alcuni dei suoi siti di nidificazione ricadono all'interno di aree naturali protette[1].
La garzetta cinese (Egretta eulophotes (Swinhoe, 1860)) è un uccello della famiglia Ardeidae, diffuso in Estremo oriente.
Kininis garnys (lot. Egretta eulophotes, angl. Chinese egret, vok. Schneereiher ) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis.
Vidutinio dydžio garninis paukštis. Kūno ilgis 65 – 68 cm, o svoris 390 – 540 g. Plunksnų danga baltos spalvos. Antsnapis pilkas, posnapis geltonas. Rainelė geltona. Plikos odos plotas tarp snapo ir akių geltonai žalias. Kojos tamsiai žalios, letenos geltonai žalios. Kuodas virš 11 cm ilgio, tankus. Krūtinės plunksnos ilgos ir purios. Tuoktuvių metu snapas tampa geltonai oranžiniu, rainelė ryškiai žydra, kojos juodomis o letenos geltonomis.
Veisimosi arealas - Rusijos Tolimuosiuose Rytuose, Šiaurės Korėjoje, Pietų Korėjoje, Kinijoje. Nesiveisimo arealas – Taivane, Honkonge, Japonijoje, Filipinuose, Vietname, Malaizijos rytuose, Singapūre, Indonezijoje ir Brunėjuje. Žiemoja Visajų salyno rytuose.
Biotopas – seklios estuarijos, jūros užliejamos dumblėtos seklumos ir įlankos, ryžių laukai ir įžuvinti tvenkiniai. Minta smulkia žuvimi, krevetėmis, krabais ir vabzdžiais. Grobio ieško pavieniai arba nedidelėse grupėse, atoslūgio metu. Potvynio metu ilsisi mangrovių medžiuose.
Peri mišriose kolonijose kartu su pilkaisiais garniais, mažaisiais baltaisiais garniais, ibiškaisias garniais, baltasparniais garniais, naktikovais, kormoranais, kirais, alkiniais ir atlantiniais mormonais[2]. Lizdą krauna medžiuose, krūmuose ir ant uolų. Lizdą krauna iš šakų ir sausos žolės. Dėtyje 3 – 4 žydrai žali kiaušiniai. Inkubacija trunka 24 – 26 dienas. Tėvai jaunikliais rūpinasi 40 dienų.
Kartos trukmė 6,6 m.
Pasaulinės gamtos apsaugos organizacijos duomenimis yra pažeidžiama rūšis. Populiacijoje yra 2 500 – 9 999 suaugę individai.
Populiacijos mažėjimo priežastys:
Apsaugos priemonės:
Kininis garnys (lot. Egretta eulophotes, angl. Chinese egret, vok. Schneereiher ) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis.
Burung Bangau Cina (bahasa Inggeris: Chinese Egret) adalah salah satu daripada haiwan yang terdapat di Malaysia. Nama sainsnya ialah Egretta eulophotes. [1]
Malaysia merupakan salah satu daripada 12 negara yang telah diiktiraf sebagai kepelbagaian raya "mega diversity" daripada segi bilangan dan kepelbagaian flora dan fauna dengan 15,000 spesies pokok berbunga yang diketahui, 286 spesies mamalia, lebih 1,500 vertebrat darat, lebih 150,000 spesies invertebrat, lebih 1000 spesies rama-rama dan 12,000 spesies kupu-kupu, dan lebih 4,000 spesies ikan laut.
Burung Bangau Cina boleh didapati di Semenanjung Malaysia.
Burung Bangau Cina adalah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam haiwan, bertulang belakang (vertebrat), kelas Burung. Dalam aturan : , tergolong dalam keluarga : .Burung Bangau Cina adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Burung mempunyai paruh tanpa gigi.
Jantung Burung Bangau Cina terdiri daripada 4 kamar seperti manusia. Kamar atas dikenali sebagai atrium, sementara kamar bawah dikenali sebagai ventrikel.
Sebagai burung, Burung Bangau Cina membiak dengan cara bertelur. Telur yang dihasilkan mempunyai cangkerang keras di dalam sarang yang dibinanya.
Burung Takur Besar merupakan burung yang dilindungi di bawah Akta Perlindungan Hidupan Liar Malaysia. [2]
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Bangau Cina (bahasa Inggeris: Chinese Egret) adalah salah satu daripada haiwan yang terdapat di Malaysia. Nama sainsnya ialah Egretta eulophotes.
Malaysia merupakan salah satu daripada 12 negara yang telah diiktiraf sebagai kepelbagaian raya "mega diversity" daripada segi bilangan dan kepelbagaian flora dan fauna dengan 15,000 spesies pokok berbunga yang diketahui, 286 spesies mamalia, lebih 1,500 vertebrat darat, lebih 150,000 spesies invertebrat, lebih 1000 spesies rama-rama dan 12,000 spesies kupu-kupu, dan lebih 4,000 spesies ikan laut.
De Chinese zilverreiger (Egretta eulophotes) is een kwetsbare vogelsoort uit de familie der reigers.
De Chinese zilverreiger wordt gemiddeld 68 cm lang. Het verenkleed is gedurende het ganse leven wit en lijkt sterk op de kleine zilverreiger (Egretta garzetta). Buiten het broedseizoen is de snavel donker gekleurd en vleeskleurig aan en rond de basis, de poten zijn geel-groen en de iris is geel. In het broedseizoen hebben de volwassenen exemplaren een kuif van ongeveer 11 cm en lange lancetvormige pluimen op de borst en rug die verder reiken dan de staart, de zogenaamde aigrettes (gelijkend op die van de kleine zilverreiger). De onbevederde delen veranderen ook; de snavel wordt helder oranje tot geel en rond de basis helder blauw en de poten worden zwart met gele tenen.
De Chinese zilverreiger broedt op kleine eilanden voor de kust van de (Oost-Aziatische) landen Rusland, Noord-Korea, Zuid-Korea en het vasteland van China. Voorheen broedde de soort ook in Taiwan en Hongkong, tegenwoordig is hij daar slechts een wintergast of doortrekker. Hij is ook een doortrekker en wintergast in Japan, de Filipijnen, Vietnam, Thailand, Malakka, Sarawak, Singapore, Indonesië en Brunei. De belangrijkste overwinteringsgebieden zijn de provincies Leyte, Bohol en Cebu van de Filipijnen, en de Maleisische staten Sarawak en Selangor.
De totale populatie werd in 2012 door BirdLife International geschat op 2600 tot 3400 individuen. Hoewel populaties op eilanden voor de kust van Zuid-China met 22% in aantal afnamen binnen zes jaar (ongeveer 4% per jaar) , was er geen hard aanvullend bewijs dat in de periode 2002-2012 een significante daling in de hele populatie van deze soort plaats vond. Bovendien zijn er ook nieuwe kolonies ontdekt. Maar overal in het broedgebied vindt habitatverlies plaats door onder andere landaanwinningen, daarom wordt verondersteld dat de gehele populatie met meer dan 20% in tien jaar (is meer dan 2,3% per jaar) in aantal afneemt. Om deze redenen staat deze soort als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe Chinese zilverreiger (Egretta eulophotes) is een kwetsbare vogelsoort uit de familie der reigers.
Kritthegre (Egretta eulophotes) er en fugl i hegrefamilien.
Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til Martínez-Vilalta & Motis (2018).[1] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[2][3] Navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle, men kun foreløpige beskrivelser.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Kritthegre (Egretta eulophotes) er en fugl i hegrefamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Czapla żółtodzioba (Egretta eulophotes) – gatunek ptaka z rodziny czaplowatych.
Gniazduje na terenach Rosji, Korei Północnej, i Południowej oraz Chin. Po okresie gniazdowania migruje w kierunku południowym do Japonii, Filipin, Malezji, Singapuru i Indonezji. Chętnie zimuje we wschodnich Filipinach, na wyspach Leyte, Bohol i Cebu.
Upierzenie białe, żółty dziób. Populacja tego gatunku jest szacowana na 2600–3400 osobników. Jest to gatunek zagrożony, głównie z powodu niszczenia siedlisk.
Czapla żółtodzioba (Egretta eulophotes) – gatunek ptaka z rodziny czaplowatych.
Gniazduje na terenach Rosji, Korei Północnej, i Południowej oraz Chin. Po okresie gniazdowania migruje w kierunku południowym do Japonii, Filipin, Malezji, Singapuru i Indonezji. Chętnie zimuje we wschodnich Filipinach, na wyspach Leyte, Bohol i Cebu.
Upierzenie białe, żółty dziób. Populacja tego gatunku jest szacowana na 2600–3400 osobników. Jest to gatunek zagrożony, głównie z powodu niszczenia siedlisk.
Sidenhäger[2] (Egretta eulophotes) är en fåtalig och hotad östasiatisk fågel i familjen hägrar inom ordningen pelikanfåglar.[3]
Sidenhäger är en helvit 65-68 cm lång häger. I häckningsdräkt har den korta och spretiga nackplymer, blå tygel, långa plymer på ryggen och bröstet, svartaktiga ben och gröngula fötter. Utanför häckningstid har den orangegul näbbrot på undre näbbhalvan och gult utmed nedre kanten på övre näbbhalvan.[4]
Den liknande vita morfen av korallhäger har kortare och mindre spetsig näbb samt kortare ben, medan silkeshägern har tydligare kontrast mellan gula fötter och svarta ben samt mindre utbrett blekt område på övre näbbhalvan, även om ungfåglar är svåra att skilja åt.[4]
Dess läten är mycket dåligt kända. Det enda dokumenterade verkar vara ett gutturalt, kväkande "gwa".[4]
Sidenhägern häckar utmed kuster i Östasien i sydostligaste Ryssland, Nord- och Sydkorea samt nordöstra och östra (tidigare även sydöstra) Kina.[4] Utbredningsområet vintertid sträcker sig söderut till Vietnam, Västmalaysia, Indonesien och Filippinerna, ibland även öster och norrut till Japan (Hokkaido) och Sachalin.[4] Tillfälligt har den påträffats i USA.[1] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Sidenhägern är en kustlevande fågel som ses födosöka på grund vatten i flodmynningar och på tidvattensslätter. Ibland besöker den även fiskdammar och risfält. Sedan 1985 har alla häckningsfynd skett på obebodda kustnära småöar. Fågeln livnär sig mestadels på småfisk, krabbor och räkor, men även grodor och gräshoppor. Häckning inleds mellan april och juni, med flygga ungar noterade mellan juli och augusti.[4][1]
Sidenhägern har en liten världspopulation på endast 2.500-10.000 vuxna individer. Den minskar dessutom i antal, framför allt på grund av exploatering av dess levnadsområden. Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar den därför som sårbar.[1]
Wikimedia Commons har media som rör sidenhäger.
Wikispecies har information om Egretta eulophotes.
Sidenhäger (Egretta eulophotes) är en fåtalig och hotad östasiatisk fågel i familjen hägrar inom ordningen pelikanfåglar.
Wikimedia Commons'ta Egretta eulophotes ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Egretta eulophotes ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Egretta eulophotes balıkçılgiller (Ardeidae) familyasından bir kuş türü. Asya'nın doğusunda yaşar. Dünya Doğa ve Doğal Kaynakları Koruma Birliği tarafından hassas türler arasına alınmıştır.
Boyu 68 cm. civarındadır. Yaşamı boyunca tüm tüyleri beyaz renklidir ve küçük ak balıkçıla Egretta garzetta benzer. Üreme dönemi dışında gagası soluk renklidir. Göz çevresi ve bacaklar sarı-yeşil renklidir. İrisleri sarıdır. Üreme döneminde erişkinlerin tepesinde 11 cm uzunluğa varan uzun tüyler çıkar. Aynı zamanda göğsünde ve sırtında da uzun tüyler görülür. Üreme döneminde ayrıca gaga parlak turuncuya çalan sarı renge dönüşürken göz çevresi parlak mavi ve ayaklar sarı bacaklar siyah renge dönüşür.
Üreme döneminde Rusya'nın en doğu kıyısında küçük adalarda, Kuzey Kore, Güney Kore ve Çin'de yaşar. Daha önce Tayvan ve Hong Kong'da göç sırasında geçerken bulunur. Japonya, Filipinler, Vietnam, Tayland, Malezya, Sarawak, Singapur, Endonezya ve Brunei'de göç sırasında geçerken ve kışlarken görülür. Dünya popülasyonunun 2.600 ila 3.400 arasında olduğu sanılmaktadır.
Egretta eulophotes balıkçılgiller (Ardeidae) familyasından bir kuş türü. Asya'nın doğusunda yaşar. Dünya Doğa ve Doğal Kaynakları Koruma Birliği tarafından hassas türler arasına alınmıştır.
Cò trắng Trung Quốc[2] (danh pháp khoa học: Egretta eulophotes) là một loài chim trong họ Diệc.[3]
|tựa đề= trống hay bị thiếu (trợ giúp)
Egretta eulophotes (Swinhoe, 1860)
Ареал
Желтоклювая цапля[1] (лат. Egretta eulophotes) — вымирающий вид птиц семейства цаплевых.
Желтоклювая цапля полностью белая с жёлтым клювом. Ноги чёрные, пальцы ног жёлтые. На голове небольшой хохолок рассученных перьев.
Водится эта цапля в следующих странах: Россия(юг Приморья), Южная и Северная Корея и Китай; мигрируют на юг на Филиппинские острова, в Малайзию, Сингапур и Индонезию. Главным образом зимуют на Восточных Висайях (в провинциях Лейте, Бохоль и Себу). В России гнездится на островах Римского-Корсакова в заливе Петра Великого — здесь проходит северная граница ареала этого вида.
Желтоклювая цапля гнездится в прибрежных районах, придерживаясь берегов солоноватых водоёмов и устьев рек. Держатся самостоятельными группами или вместе с другими видами цапель. Гнёзда обычно строит на деревьях или в тростнике. Кормится на полях и мелководьях. Корм составляют лягушки, рыба и насекомые. Птенцы рождаются беспомощными и остаются в гнезде около 6 недель.
В Красном списке IUCN под категорией VU — уязвимый. Численность сокращается в связи с уменьшением естественной среды. Сейчас в мире насчитывается от 2 000 до 3 400 птиц. Существует предположение, что первоначально желтоклювая цапля была почти полностью истреблена во время моды на эгретки, а затем не смогла восстановить свою численность из-за конкуренции с более многочисленной и имеющей сходный образ жизни малой белой цаплей.
黄嘴白鹭（學名：Egretta eulophotes）又名唐白鹭，是一種罕見的鷺科白鷺屬鳥類，一般於俄罗斯、朝鲜、南韩和中国大陆繁殖，然后向南迁徙，途经日本、台灣、菲律宾、马来西亚、新加坡和印度尼西亚，主要在东米沙鄢（莱特岛、保和和宿霧）一帶度冬。
黄嘴白鹭属于易危物种，最大的威胁是栖息地的丧失。目前估计共有2,600到3,400只。其中，俄罗斯有100只，朝鲜有900-1300只，韩国有600-1000只，中国有1000只。
黃嘴白鷺喜歡單獨或成小群出現於海岸附近之水田、紅樹林邊緣之沼澤及沙洲地帶。常佇立於水邊，伺機啄食水中之魚、蝦。 棲息於沿海島嶼、海灣、河口及其沿海附近的江河、湖泊、水塘、溪流、水稻田等。 白天活動。善於飛翔和在地面上行走。飛行時頭部收縮至肩背處，頸部彎曲，兩腳向後伸直，遠遠突出於短的尾羽後面。 休息於樹枝上。常一腳站立於水中，另一腳曲縮於腹下，頭縮至背上呈駝背狀，長時間呆立不動。
分布範圍為河北、山西、內蒙古、遼寧、吉林、江蘇、浙江、福建、山東、河南、廣東、香港、海南、西沙群島、台灣、日本與菲律賓等。
全身白色。夏羽:嘴澄黃色，腳黑色，趾黃色。眼先藍色，後頭、背及前頸下部有一大撮飾羽。冬羽:嘴黃褐色，下嘴基部黃色。腳黃綠色，眼先黃綠色，背及前頸下部無飾羽。
繁殖期為5一7月。築巢於近海岸的島嶼和海岸懸岩處的岩石上或矮小的樹杈之間。成群營巢，也有與其他鷺類混群營巢的現象。巢的形狀為淺碟形，結構較簡單，主要以枯草莖和草葉構成。每窩產卵2一4枚，孵化期24一26天。 成長：雛鳥剛孵出時弱軟無力，在親鳥的共同撫育下才能長大。
《台灣野鳥圖鑑》王嘉雄 吳森雄 黃光瀛 楊秀英 蔡仲晃 蔡牧起 蕭慶亮/文 谷口高司/圖，亞舍圖書有限公司 發行，1991年。38~39頁。ISBN 957-9578-00-1。
黄嘴白鹭（學名：Egretta eulophotes）又名唐白鹭，是一種罕見的鷺科白鷺屬鳥類，一般於俄罗斯、朝鲜、南韩和中国大陆繁殖，然后向南迁徙，途经日本、台灣、菲律宾、马来西亚、新加坡和印度尼西亚，主要在东米沙鄢（莱特岛、保和和宿霧）一帶度冬。
黄嘴白鹭属于易危物种，最大的威胁是栖息地的丧失。目前估计共有2,600到3,400只。其中，俄罗斯有100只，朝鲜有900-1300只，韩国有600-1000只，中国有1000只。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ペリカン目 Pelecaniformes 科 : サギ科 Ardeidae 亜科 : サギ亜科 Ardeinae 属 : コサギ属 Egretta 種 : カラシラサギ E. eulophotes 学名 Egretta eulophotesカラシラサギ（唐白鷺、Egretta eulophotes）は、ペリカン目サギ科コサギ属に分類される鳥類。
インドネシア（ジャワ島、スマトラ島、スラウェシ島、ボルネオ島）、タイ、大韓民国、朝鮮民主主義人民共和国、中華人民共和国、台湾、日本、フィリピン、ブルネイ、ベトナム、マレーシア
夏季に朝鮮半島西岸や黄河河口域で繁殖し、冬季になると台湾や東南アジアに南下し越冬する。日本には越冬のため九州や南西諸島にまれに飛来（迷鳥、もしくはまれな冬鳥）する。
全長60 - 68cm。全身は白い羽毛で覆われる。
虹彩は黄色。後肢の色彩は黒く、趾は黄緑色。
夏羽は後頭部の冠羽が10cm以上伸びるほか、肩部、胸部の飾羽がやや伸長する。また嘴と眼の間が薄青色で、嘴の色彩はオレンジ色。冬羽は嘴の色彩は黄色で、先端は黒褐色。
食性は動物食で、魚類、甲殻類などを食べる。翼を動かし獲物を追い立て、逃げ出した獲物を追いかけて捕食する。
繁殖形態は卵生。断崖の草原や樹上に巣を作る。本種単独でコロニーを形成するほか、サギ科の他種の集団繁殖地（コロニー）に紛れ込むこともある。1腹3 - 5個の卵を産む。
羽毛が装飾品とされたこともある。
開発による生息地の破壊、羽毛目的の乱獲などにより、生息数は激減している。
準絶滅危惧（NT）（環境省レッドリスト）
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
노랑부리백로(Chinese egret)는 왜가리과에 속한 새이다. 학명은 Egretta eulophotes이다. 몸길이 약 61cm로 온몸이 흰색이며 번식기에는 뒷머리에 8cm쯤 되는 장식깃이 발달한다. 부리는 노란색이고 수컷의 겨울깃은 뒷머리·아랫목·어깨에 장식깃이 없다. 번식기가 아닐 때에는 부리가 검은색으로 변한다. 다리는 검은색이고, 발가락은 노란빛이 도는 녹색이다. 해안가의 갯벌, 염전, 논 등지에 서식하며 어류와 갑각류 따위를 즐겨 먹는다. 바닷가 섬에서 집단으로 번식한다. 평평한 바위나 땅 위에 명아주나 비쑥 등의 마른 가지로 조잡한 둥지를 짓는다. 암컷은 엷은 청록색 알을 2-4개 낳는다. 국제적으로 멸종 위기에 처해 있으며, 대한민국에서는 천연기념물 제361호 및 멸종위기 야생생물 Ⅰ급으로 지정하여 보호하고 있다.
안산의 시조로 지정됐다.
노랑부리백로(Chinese egret)는 왜가리과에 속한 새이다. 학명은 Egretta eulophotes이다. 몸길이 약 61cm로 온몸이 흰색이며 번식기에는 뒷머리에 8cm쯤 되는 장식깃이 발달한다. 부리는 노란색이고 수컷의 겨울깃은 뒷머리·아랫목·어깨에 장식깃이 없다. 번식기가 아닐 때에는 부리가 검은색으로 변한다. 다리는 검은색이고, 발가락은 노란빛이 도는 녹색이다. 해안가의 갯벌, 염전, 논 등지에 서식하며 어류와 갑각류 따위를 즐겨 먹는다. 바닷가 섬에서 집단으로 번식한다. 평평한 바위나 땅 위에 명아주나 비쑥 등의 마른 가지로 조잡한 둥지를 짓는다. 암컷은 엷은 청록색 알을 2-4개 낳는다. 국제적으로 멸종 위기에 처해 있으며, 대한민국에서는 천연기념물 제361호 및 멸종위기 야생생물 Ⅰ급으로 지정하여 보호하고 있다.
안산의 시조로 지정됐다.
