nomes no trilho de navegação
The oldest know wild green heron was a banded bird that was captured when it was almost 8 years old. There is very little information on lifespan in these birds.
Range lifespan
Status: wild: 11.6 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 95 months.
Green herons use their keen vision, hearing, and sense of touch to perceive their environment. They have especially acute vision that helps them to capture prey. Green herons have an elaborate set of calls and body postures that they use for communicating with other green herons. Examples are their elaborate courtship displays, warning calls when a predator is detected, and territorial displays.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Human activities have had their effect on the heron. Historically, green herons were sometimes hunted for food. Fish hatcheries kill green herons to regulate their populations and prevent them eating their young fish. Pesticides have been found to accumulate in heron tissues, but no evidence of general reproductive failure has been observed, despite some localized effects to herons in highly polluted areas. Eggshell thinning has been recorded in comparison with pre-1947 egg samples, but it is not considered lethal. Increased recreational and industrial use of river channels leads to decreased use by green herons. Yet this has not led to decreased use of backwater habitats, for example, ponds. The main concern for the heron has been conservation and management of wetlands as a whole, versus the drainage and development that depletes habitat in which they live. No populations are considered threatened or endangered (Davis and Kushlan, 1994).
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Economic importance is minimal with negative effects on fishing (Davis and Kushlan, 1994).
Green herons are enjoyed by birdwatchers.
Green herons are important predators of fish and invertebrates in the aquatic ecosystems where they live.
Green herons are carnivorous, mainly eating fish and invertebrates. They are opportunistic foragers with a broad prey base, depending on the availability of species present. They exploit superabundant food resources, such as breeding frogs. Their invertebrate diet includes: leeches, earthworms, dragonflies, damselflies, waterbugs, grasshoppers, and crayfish. Some of the many fish eaten are: minnows, sunfish, catfish, perch, eels, and, in urban areas, goldfish. Other vertebrates eaten are rodents, lizards, frogs, tadpoles, and snakes.
Their heavy bill enables them to capture large prey. Feeding can take place at any time, day or night. Typically, prey is captured with a darting stroke of the head and neck, lunging the body towards the victim and either grabbing or impaling the prey.
Among North American diurnal herons, green herons exhibit the fewest kinds of feeding behaviors. They are known to use 15 of the 36 heron feeding behaviors. The most common feeding technique is to stand in a crouched position, horizontal to the water surface, with neck and head retracted. They stand still for long periods of time before changing sites. Standing is often interspersed with slow walking in a crouched posture in the water or bordering vegetation. Herons use their feet to cause potential prey to move and then capture them. They may also dive from perches head first into deep water, becoming submerged, although this isn't a very efficient method. The greatest capture success is in shallowest water (0-10 cm) and the poorest success is in deeper water (20-30 cm).
Green herons are one of the few tool-using birds. They use a variety of baits and lures, such as crusts of bread, mayflies, and feathers. They then put the bait on the water surface and wait for prey to attack the bait. They stand motionless near the bait until a small fish or other animal approaches and then grab the prey. Success rates have been highest when live bait was used versus inanimate or dead bait. Juvenile herons are not as adept at baiting prey (Davis and Kushlan, 1994; Hancock and Kushlan, 1984; Hancock, 1999).
Animal Foods: mammals; amphibians; reptiles; fish; insects; terrestrial non-insect arthropods; terrestrial worms; aquatic or marine worms
Primary Diet: carnivore (Piscivore , Insectivore , Eats non-insect arthropods)
Green herons have a wide range in North America, but are generally found near wetlands. They occur as far north as southern Canada and as far south as northern South America. They are found throughout the eastern United States as far west as North Dakota and the Great Plains states, although some sedentary populations occur on the west coast. During the breeding season they are found primarily in the eastern United States, with some populations in the Pacific Northwest as well. Non-breeding individuals are found in Mexico and Central America, Texas, southern New Mexico and Arizona, and the Caribbean islands. Small vagrant populations winter in Hawaii and the United Kingdom. Some populations migrate and others are sedentary populations. Sedentary populations occur along the east and west coasts of the United States and Central America. Most populations in North America, however, are migratory. After breeding they disperse southwards, in mid-September. Spring migration occurs from March to April, an earlier arrival than most other herons. (Davis and Kushlan, 1994; Hancock and Kushlan,1984)
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); oceanic islands (Native )
Green herons live along forested water margins. Their general distribution is limited by the availability of wetlands. They frequent both salt and fresh water, showing great flexibility in habitat choice. Favored habitats are mangrove-lined shores and estuaries, and dense, woody vegetation fringing ponds, rivers and lakes (Hancock and Kushlan, 1984).
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams; coastal
Wetlands: marsh
Other Habitat Features: riparian ; estuarine
Green herons are small and stocky, with legs that are relatively short, compared to other herons. Body length ranges from 41 to 46 cm. Adults have a glossy greenish-black cap and back, wings that are black grading into green and/or blue on the edges, and underparts that are gray. The bill is dark with a long, sharp point and the legs are orange. Female adults tend to be smaller, with duller and lighter plumage than that seen in males, particularly in the breeding season.
Coloration of immature herons is different. The neck and chest are striped with white and shades of brown. The back is also brown with white and beige spots. The coloration of immature and adult birds is quite cryptic in dense vegetation. (Hancock and Kushlan, 1984; Davis and Kushlan, 1994)
Range length: 41 to 46 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger; male more colorful
Average mass: 175 g.
Snakes, crows, and common grackles are known to eat green heron eggs. Raccoons eat nestlings. Adult birds may be preyed on by large birds of prey. Green herons remain vigilant to protect themselves from predators. They also utter warning calls when predators approach.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Green herons are seasonally monogamous. Courtship displays are stereotyped. They begin with Flying Around displays resembling natural flight, but oriented to breeding sites with skow calls. From here, courtship becomes aggressive. Pursuit Flight, Circle Flight and Forward displays are used, where a rasping 'raah-raah' call exposes the red mouth-lining. Crooked-Neck Flight displays are more aggressive, where the neck is partially flexed, legs are dangled, and wingbeats are audible. Much like the Crooked-Neck Display, the Flap Flight Display shows the greatest intensity of flight displays. Here, the male lurches through the air with exaggerated flapping producing a whoom-whoom-whoom sound in a crooked-neck posture with crest, neck, and scapular feathers erect and often giving a roo-roo call before landing.
Nonaerial displays are interspersed with display flights. In the Snap Display, the male perches, then points body, head and neck down until bill tip is at or below the level of his feet and then snaps his mandibles together, producing a click while also erecting his feathers. The Stretch Display involves the male pointing his bill straight up, stretching his neck, and then bending it backwards until the head almost touches its back with interscapular plumes erect and fanned. In this posture, he sways his neck and head from side to side with crest, breast, and flank feathers sleeked back, eyes bulging, and iris possibly turning from yellow to deep orange while emitting an aaroo-aaroo sound.
Males perform this Stretch Display before a female is allowed to enter the eventual nest area. The female then performs a less intense Stretch silently after the male, which confirms the pair-bond. At this time, the male stops Flight and Snap displays. The pair then engages in mutual bill-snapping and feather nibbling, though those behaviors are reduced soon thereafter. Copulation occurs on the nest platform during the nest-building stage. It lasts about ten seconds with several hours between copulations. (Davis and Kushlan, 1994; Hancock and Kushlan, 1984)
Mating System: monogamous
After the last egg is laid, copulations cease and incubation persists for 19-21 days. A normal clutch is 2 to 4 eggs, laid in 2-day intervals. Fledging occurs when chicks are 16 to 17 days old, and independence is gained between 30 and 35 days.
Nesting takes place in forest and swamp patches, over water or in plants near water. Nesting pairs normally nest alone, but loose aggregations of mated pairs can form. Nest building is a cooperative effort, with the male participating more in protection versus actual construction. Nest placement can be from ground level to 20 meters, depending on plant height and thickness; branches in trees are favored. There is no attempt at nest sanitation, though chicks void over the edge of the nest once they're able to walk.
Breeding interval: Green herons breed once yearly.
Breeding season: The time of breeding varies considerably geographically, generally breeding begins anytime from March through July.
Average eggs per season: 2-4.
Range time to hatching: 19 to 21 days.
Range time to independence: 30 to 35 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); oviparous
Average eggs per season: 4.
Both adults feed and brood chicks, though at less frequent intervals as the chicks become more independent.
Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care
Smaller and thinner than the American Bittern (Botaurus lentiginosus), the Green Heron (18 inches) is named for its back and wings, which are a dull greenish color in good light but may appear much darker when this heron is hidden well in vegetation. The Green Heron may also be identified by its dark brown neck, white throat, black bill, and black crest. Males and females are similar to one another in all seasons. The Green Heron is found widely across North and South America. In North America, this species breeds across the eastern United States and southern Canada, as well as on the Pacific coast of the U.S. In winter, Green Herons withdraw from the interior and from northern parts of their breeding range, and may be found along the coasts south from California and South Carolina as well as in Mexico and Central America. Coastal populations in the southern U.S. are non-migratory, as are most populations in the tropics. Green Herons breed in a variety of wetland habitats, both freshwater and saltwater, with tall vegetation for cover. In winter, Green Herons utilize similar types of habitats as in summer. Green Herons breeding or wintering in tropical environments also inhabit mangrove habitats. This species primarily eats small fish and amphibians. Due to the Green Heron’s small size and shy nature, individuals standing still in tall vegetation are often difficult to observe. Green Herons are easier to see while walking along the edge of the water, plunging their bills into the water to catch prey, or when flying away from the observer upon being spooked. This species is primarily active during the day, but may also hunt at night to avoid being spotted by its prey.
Smaller and thinner than the American Bittern (Botaurus lentiginosus), the Green Heron (18 inches) is named for its back and wings, which are a dull greenish color in good light but may appear much darker when this heron is hidden well in vegetation. The Green Heron may also be identified by its dark brown neck, white throat, black bill, and black crest. Males and females are similar to one another in all seasons. The Green Heron is found widely across North and South America. In North America, this species breeds across the eastern United States and southern Canada, as well as on the Pacific coast of the U.S. In winter, Green Herons withdraw from the interior and from northern parts of their breeding range, and may be found along the coasts south from California and South Carolina as well as in Mexico and Central America. Coastal populations in the southern U.S. are non-migratory, as are most populations in the tropics. Green Herons breed in a variety of wetland habitats, both freshwater and saltwater, with tall vegetation for cover. In winter, Green Herons utilize similar types of habitats as in summer. Green Herons breeding or wintering in tropical environments also inhabit mangrove habitats. This species primarily eats small fish and amphibians. Due to the Green Heron’s small size and shy nature, individuals standing still in tall vegetation are often difficult to observe. Green Herons are easier to see while walking along the edge of the water, plunging their bills into the water to catch prey, or when flying away from the observer upon being spooked. This species is primarily active during the day, but may also hunt at night to avoid being spotted by its prey.
Su nido lo constituye una plataforma ligeramente cóncava y endeble hecha de palitos entre vegetación densa sobre el agua IMAGEDB.GET_BFILE_IMAGE?p_imageId=43463&p_imageResolutionId=2">(ver">http://attila.inbio.ac.cr:7777/pls/portal30IMAGEDB.GET_BFILE_IMAGE?p_imageId=43463&p_imageResolutionId=2">(ver imagen del nido). Lo ubican en forma solitaria o en colonias pequeñas y poco densas. Ponen de 2 a 3 huevos de color azul claro, algunas veces hasta 6, posiblemente puestos por 2 o más hembras. Se reproducen de abril a setiembre IMAGEDB.GET_BFILE_IMAGE?p_imageId=43462&p_imageResolutionId=2">(ver">http://attila.inbio.ac.cr:7777/pls/portal30IMAGEDB.GET_BFILE_IMAGE?p_imageId=43462&p_imageResolutionId=2">(ver imagen de pichón).
Distribucion General: Anida desde el sur de Canadá hasta el este de Panamá. Las poblaciones norteñas inviernan hacia el sur hasta Colombia y Venezuela.
Butorides virescens ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Ardeidae.[1][2] Delles fontes clasificar dientro de Butorides striatus (garcita azulada), d'África y Asia tropical.
Ye relativamente pequeña; un adultu mide 44 cm de llargor. El pescuezu tien una bifurcación sofitada contra'l cuerpu.[3] Los adultos tienen un penachu brillosu verde coritu, envés verduzco y nales gris escures graduando a verde o a azul, un cogote castañu con una llinia blanca, partes baxes gris y pates marielles. El picu ye negru con un puntu llargu. Les femes adultos son más pequeñes que los machos, con plumaxe más apagáu y llivianu, particularmente na estación de cría. Les formes xuveniles son de color más tenue, con cabeza, pescuezu y partes baxes marrón y blancu, y ales verde amarellentaes.
El so hábitat de cría son pequeñes zones húmedes nel este y mediu oeste de Norteamérica, América Central, Indies Occidentales y costes del Pacíficu de Canadá y de EE. XX. Añeren nuna plataforma de ramines en parrotales o árboles, dacuando sobre'l pisu, con frecuencia cerca de l'agua. La fema pon 3 a 5 güevos. Dambos padres guaren per cerca de 20 díes hasta eclosión, y curien de los pichones que tarden 3 3 selmanes n'emplumar.
Les poblaciones de la subespecie B. v. virescens son aves migrandoras y vanse pel iviernu dende'l sur d'EE.XX. al norte de Suramérica. Esta subespecie ye desaxeradamente rara analayando pel oeste d'Europa.
Los inamovibles residentes del Caribe y d'América Central son de la subespecie de ales más curties B. v. maculatus.
Viven na mariña o n'agües seles y esperen la presa. Principalmente comen pequeños pexes, xaronca y inseutos acuáticos. Dacuando refundien comida sobre la superficie de l'agua p'atraer la pesca. Cacen mientres el día. Llamen con un fuerte y repentín kio.
Son monógamos d'estación. Constrúin los sos niales en montes, n'árees estenes, sobre enagua o en plantes cerca d'ella. Lo más preferío ye en árboles, con niaraes feches a más de 20 m del pisu. Ponen los sos güevos con intervalos de 2 díes. Aliméntase decrecientemente a midida que fáense más independientes, qu'asocede depués de 30 a 35 díes.
Los güevos son pequeños, nun superen los 5 cm de llongura suelen ser beige con puntitos marrones.
==Subespecies conocen cuatro subespecies de Butorides virescens:[1]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Butorides virescens ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Ardeidae. Delles fontes clasificar dientro de Butorides striatus (garcita azulada), d'África y Asia tropical.
Ar gerc'heiz c'hlas(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned hirc'harek bihan, Butorides virescens an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Ardea virescens (kentanv) da gentañ-penn (e 1758)[1] gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
Bevañ a ra diwar amprevaned dour, divelfenneged ha pesked bihan dreist-holl.
Ar spesad a gaver ar pevar isspesad anezhañ[2] :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar gerc'heiz c'hlas(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned hirc'harek bihan, Butorides virescens an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Ardea virescens (kentanv) da gentañ-penn (e 1758) gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
El martinet verd[1] (Butorides virescens) és un ocell de la família dels ardèids (Ardeidae) que habita rius, llacs, llacunes, aiguamolls, pantans i manglars, des del sud-est de Canadà, meitat oriental dels Estats Units i Califòrnia, Mèxic, Amèrica Central, Bahames i Antilles.
El martinet verd (Butorides virescens) és un ocell de la família dels ardèids (Ardeidae) que habita rius, llacs, llacunes, aiguamolls, pantans i manglars, des del sud-est de Canadà, meitat oriental dels Estats Units i Califòrnia, Mèxic, Amèrica Central, Bahames i Antilles.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr gwyrdd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod gwyrddion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Butorides virescens; yr enw Saesneg arno yw Green heron. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn B. virescens, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r crëyr gwyrdd yn perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn bwn bach Ixobrychus exilis Aderyn bwn cefn rhesog Ixobrychus involucris
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr gwyrdd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod gwyrddion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Butorides virescens; yr enw Saesneg arno yw Green heron. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn B. virescens, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Der Grünreiher (Butorides virescens) gehört zur Familie der Reiher aus der Ordnung Pelecaniformes. Er ist eng mit dem Mangrovereiher (Butorides striatus) aus dem tropischen Afrika und Asien verwandt und wird von einigen Wissenschaftlern als Unterart Butorides striatus virescens zu diesem gerechnet.
Die Vögel werden 44 Zentimeter lang. Sie haben einen grünblauen Rücken und Flügel, der Hals ist braun mit einer weißen, senkrechten Linie an der Vorderseite. Auf dem Kopf tragen sie eine schwarze Kappe. Die Beine sind gelb. Jungvögel haben eine braungescheckte Tarnzeichnung.
Der Grünreiher lebt in Sümpfen in Mittelamerika und auf den Inseln der Karibik. Die Unterart Butorides virescens maculatus ist dort Standvogel, sie hat kürzere Flügel. Eine langflügelige Unterart Butorides virescens virescens lebt auch in den östlichen USA, im mittleren Westen und an der Pazifikküste der USA und Kanadas. Diese Unterart zieht im Winter in den Norden Südamerikas. Sie ist ein seltener Irrgast in Europa.
Der kleine Reiher ernährt sich von kleinen Fischen, Fröschen, Krebstieren und Insekten, denen er im flachen Wasser oder auf einem Ast am Ufer sitzend auflauert. Sie lassen manchmal Köder auf die Wasseroberfläche fallen, um Fische anzulocken. Ihr Ruf ist ein lautes und plötzliches kyow.
Er nistet auf Bäumen oder in Sträuchern, häufig nahe am Wasser. Es werden 3 bis 5 Eier gelegt. Beide Eltern brüten ungefähr 20 Tage und ziehen zusammen die Jungen auf, die nach 3 Wochen flügge werden.
Der Grünreiher (Butorides virescens) gehört zur Familie der Reiher aus der Ordnung Pelecaniformes. Er ist eng mit dem Mangrovereiher (Butorides striatus) aus dem tropischen Afrika und Asien verwandt und wird von einigen Wissenschaftlern als Unterart Butorides striatus virescens zu diesem gerechnet.
The Green heron (Butorides virescens) is a small heron of North and Central America. Butorides is from Middle English butor "bittern" and Ancient Greek -oides, "resembling", and virescens is Latin for "greenish".[2]
It was long considered conspecific with its sister species the striated heron (Butorides striata), and together they were called "green-backed heron". Birds of the nominate subspecies (no matter which taxonomic arrangement is preferred) are extremely rare vagrants to western Europe—for example, a sighting in Pembrokeshire in 2018 was only the second recorded sighting in Wales;[3] individuals from the Pacific coast of North America may similarly stray as far as Hawaii.[4][5][6]
The green heron is relatively small; adult body length is about 44 cm (17 in). The neck is often pulled in tight against the body. Adults have a glossy, greenish-black cap, a greenish back and wings that are grey-black grading into green or blue, a chestnut neck with a white line down the front, grey underparts and short yellow legs. The bill is dark with a long, sharp point. Female adults tend to be smaller than males, and have duller and lighter plumage, particularly in the breeding season. Juveniles are duller, with the head sides, neck and underparts streaked brown and white, tan-splotched back and wing coverts, and greenish-yellow legs and bill. Hatchlings are covered in down feathers, light grey above, and white on the belly.[4][5][6]
The green heron's call is a loud and sudden kyow; it also makes a series of more subdued kuk calls. During courtship, the male gives a raah-rahh call with wide-open bill, makes noisy wingbeats and whoom-whoom-whoom calls in flight, and sometimes calls roo-roo to the female before landing again. While sitting, an aaroo-aaroo courtship call is also given.[5][6]
Measurements:[7]
As noted above, this species was formerly included in B. striata, which at that time was erroneously known as B. striatus. The Early Pleistocene B. validipes, whose fossil remains were discovered in Florida, might have been the ancestor of the green heron as the living species seems to replace the extinct relative in the fossil record.
Subspecies distinction is uncertain at best. The color variation between populations is less pronounced than between birds of the same population. Migratory populations are longer-winged than those resident year-round, but this cannot be used to delimit subspecies as it is quite obviously a consequence of differing habits and can be expected to undergo convergent evolution in unrelated populations of this species that just share the same habits. Thus, thorough molecular phylogenetic studies would be required to resolve the question of subspecies delimitation.
The following subspecies are commonly listed, though the validity of most of them is seriously disputed:[4]
Much of the dispute hinges upon the distinctness of the Caribbean and Central American populations, the second taxon in this species to be described. To describe the two most extreme views, some authors assemble the bulk of the mainland population in the nominate subspecies but treat the parapatric populations as distinct subspecies, while others place all resident populations in maculata and all migratory ones in virescens.
The habitat of the green heron is small wetlands in low-lying areas. The species is most conspicuous during dusk and dawn, and if anything these birds are nocturnal rather than diurnal, preferring to retreat to sheltered areas in daytime. They feed actively during the day, however, if hungry or provisioning young. Shore-living individuals adapt to the rhythm of the tides. They mainly eat small fish, frogs and aquatic arthropods, but may take any invertebrate or vertebrate prey they can catch, including such animals like leeches, earthworms, dragonflies, damselflies, waterbugs, grasshoppers, spiders,[9] crayfish,[10] prawns,[9] mice, other rodents, lizards, tadpoles and snakes.[10] Some of the many fish eaten are: minnows, sunfish, catfish, perch, eels and, in urban areas, goldfish.[10] Green herons are intolerant of other birds – including conspecifics – when feeding and are not seen to forage in groups. They typically stand still on shore or in shallow water or perch upon branches and await prey. Sometimes they drop food, insects, or other small objects on the water's surface to attract fish, making them one of the few known tool-using species. This feeding method has led some to title the green and closely related striated heron as among the world's most intelligent birds.[11] They are able to hover briefly to catch prey.[4][5][6]
The northern population moves to its breeding ranges during March and April; near the northernmost limit of the green heron's range, breeding is well underway by the end of May. The migration to the winter quarters starts in September; by late October, the birds are absent from regions where they do not stay all year. At least the northward migration does not seem to be affected by global warming; birds appear in their breeding ranges at the same time they did 100 years ago.[4][6][12][13]
Individuals of non-migratory populations abandon their territories after breeding season to roam about the region. They may or may not return to the previous year's breeding location, depending on whether they found better habitat during these wanderings. In these populations, the breeding season is determined by rainfall and consequent prey availability.[4][5][6]
Green herons are seasonally monogamous. The pairs form in the breeding range, after an intense courtship display by the males, who select the nesting sites and fly in front of the female noisily and with puffed-up head and neck plumage. They nest in forest and swamp patches, over water or in plants near water. Nests are a platform of sticks, often in shrubs or trees, sometimes on the ground. Locations in trees are preferred, with some nests built up to 20 m (66 ft) off the ground although heights of several meters are more common. Rarely, large numbers of these birds congregate in heronries for nesting.[4][5][6]
The clutch is usually 2–6 pale green eggs,[5] which are laid in 2-day intervals (though the second egg may be laid up to 6 days later than the first).[14] After the last egg has been laid, both parents incubate for about 19–21 days until hatching, and feed the young birds.[15] The frequency of feedings decreases as the offspring near fledging. The young sometimes start to leave the nest at 16 days of age, but are not fully fledged and able to fend for themselves until 30–35 days old. Sometimes – particularly in the tropical parts of its range – the green heron breeds twice a year.[4][5][6]
Green herons are one of the few species of bird known to use tools. In particular, they commonly use bread crusts, insects, or other items as bait. The bait is dropped onto the surface of a body of water to lure fish. When a fish takes the bait, the green heron then grabs and eats the fish.[16]
Nestlings
Subadult retaining some juvenile plumage
_young_adult.jpg)
Young adult B. v. virescens
Breeding plumage
Adult
Adult
.jpg)
Hunting in New York
_in_flight_Peten.jpg)
in Guatemala
Subspecies B. v. maculata with neck extended
The Green heron (Butorides virescens) is a small heron of North and Central America. Butorides is from Middle English butor "bittern" and Ancient Greek -oides, "resembling", and virescens is Latin for "greenish".
It was long considered conspecific with its sister species the striated heron (Butorides striata), and together they were called "green-backed heron". Birds of the nominate subspecies (no matter which taxonomic arrangement is preferred) are extremely rare vagrants to western Europe—for example, a sighting in Pembrokeshire in 2018 was only the second recorded sighting in Wales; individuals from the Pacific coast of North America may similarly stray as far as Hawaii.
La Verda ardeo (Butorides virescens) estas malgranda ardeo de Norda kaj Centrameriko. Ĝi estis dumlonge konsiderata samspecia kun sia frata specio nome la Striardeo (Butorides striata), kaj kune estis nomataj "Verdadorsa ardeo". Birdoj de la nomiga subspecio (ne gravas laŭ kiu taksonomio) estas tre rare vagantoj al okcidenta Eŭropo; individuoj el la marbordo de Pacifiko ĉe Nordameriko povas simile atingi tiom for kiom ĝis Havajo.[1]
La Verda ardeo estas relative malgranda; plenkreskulo estas 44 cm longa. La kolo (tre longa) estas ofte enmetita ene de la korpo kaj aspektas mallonga. Plenkreskulo havas brilan, verdecnuancan nigran kronon (erekteblan kiel kresto), verdecnuancajn dorson kaj flugilojn kiuj estas fakte griznigraj grade al verdecaj aŭ bluaj, tre kaŝtankolora kolo kun subena vertikala blanka linio, grizaj subaj partoj kaj mallongaj flavaj kruroj (ĝis ruĝaj). La beko estas malhela (hela sub suba makzelo) kun longa, akra pinto. La irisoj estas flavaj. Estas senpluma brido al ĉirkaŭokulo kiu povas esti blua al flava. Sub la kaŝtankolora vizaĝo estas hela strio mustaĉa kaj alia pli suba subgorĝa.
Inaj plenkreskuloj tendencas esti pli malgrandaj ol la maskloj, kaj havas pli senkoloran kaj helan plumaron, ĉefe dum la reprodukta sezono. Junuloj estas pli senkoloraj, kun brunblanke striecaj kapoflankoj, kolo kaj subaj partoj, flavecmakulecaj dorso kaj flugilkovriloj, kaj verdecflavaj kruroj kaj beko. Idoj estas kovrataj de lanugo, helgrize supre, kaj blanke en ventro.[1]
La alvoko de la Verda ardeo estas laŭta kaj subita kjoŭ; ĝi faras ankaŭ serion de pli midaj alvokoj kak. Dum pariĝado, la masklo elsendas alvokon raah-rahh per tutmalferma beko, faras bruajn flugilfrapojn kaj alvokojn Ŭum-ŭum-ŭum dumfluge, kaj foje alvokojn roo-roo al la ino antaŭ surterigo. Dum ripozo, oni elsendas ankaŭ pariĝadan alvokon aaruu-aaruu.[2]
Kiel jam dirite, tiu nearktisa kaj neotropisa specio estis iam inkludata en B. striata, kiu tiam estis erare konata kiel B. striatus.
La specio de komenca Pleistoceno B. validipes, kies fosiliaj restoj estis malkovritaj en Florido, povus esti la praulo de la Verda ardeo ĉar la vivanta specio ŝajne anstataŭas la formortintan parencon en la fosilia registro.
Subspecia distingo estas iom necerta. La kolorvariado inter populacioj estas malpli markata ol inter kelkaj birdoj de la sama populacio.
Migrantaj populacioj havas pli longajn flugilojn ol tiuj kiuj estas loĝantaj birdoj la tutan jaron, sed tio ne povas esti uzata por limigi subspeciojn ĉar evidentiĝas ke tio estas sekvo de diferenca kutimaro kaj oni povas supozi aliron al konverĝa evoluo en nerilataj populacioj de tiu specio kiuj kunhavas saman kutimaron. Tiele, necesas studoj de molekula filogenetiko por solvi la demandon pri subspecia limigo.
La jenaj subspecioj estas komune listataj, kvankam la valideco de plej el ili estas serioze pridisputata:[3]
Multe de la polemiko pendas el la distingo de la populacioj de Karibio kaj Centrameriko, kies dua taksono en tiu specio estas priskribota. Por priskribi la du plej ekstremajn vidpunktojn, kelkaj fakuloj kunigas la kernon de la kontinenta populacio en la nomiga subspecio sed traktas la parapatriajn populaciojn kiel distingan subspecion, dum aliaj lokas ĉiujn loĝantajn populaciojn en maculata kaj ĉiujn migrantajn en virescens.
La biotopo de la Verda ardeo estas malgrandaj humidejoj de malaltaj areoj. Tiu specio estas videbla ĉefe dum krepusko aŭ mateniĝo, kaj ĝi estas noktula pli ol tagula, preferante retiriĝi al ŝirmaj areoj dumtage. Ili manĝas aktive dumtage tamen kaze de malsatego aŭ idonutrado. Strandaj individuoj adaptiĝas al la ritmo de la tajdoj. Ili manĝas ĉefe malgrandajn fiŝojn, ranojn kaj akvajn artropodojn, sed povas kapti ankaŭ ĉiu ajn senvertebrulon aŭ vertebrulon kiun ĝi povas kapti, inklude animalojn kiaj hirudoj kaj musoj. Verdaj ardeoj estas netoleremaj de aliaj birdoj - inklude samspeciajn – dummanĝo kaj ili ne estas vidataj manĝantaj grupe. Iil tipe staras senmove ĉe strando aŭ ĉe neprofunda akvo aŭ ripoze sur branĉoj gvatatende predon. Foje ili faligas manĝerojn, insektojn, aŭ aliajn malgrandajn objektojn sur la akva surfaco por allogi fiŝojn, kio faras ilin unu el malmultaj konataj specioj kiuj uzas ilojn. Tiu manĝometodo kondukis kelkajn meti la Verdan kaj la tre proksime rilatan Striardeon inter la plej inteligentaj birdoj de la mondo.[4] Ili ankaŭ kapablas iom ŝvebi por kapti predon.[1]
La nordaj populacioj moviĝas al siaj reproduktejoj dum marto kaj aprilo; ĉe la plej norda limo de la teritorioj de la Verda ardeo, reproduktiĝas ĝis fino de majo. La migrado al ties vintrejoj startas septembre; fine de oktobro la birdoj jam forestas el regionoj kie ili ne estas la tutan jaron. Almenaŭ la nordena migrado ŝajne ne estas tuŝata de la tutmonda varmiĝo; birdoj aperas en siaj reproduktejoj je sama tempo kiel antaŭ 100 jaroj.[5]
Individuoj de nemigrantaj populacioj abandonas siajn teritoriojn post la reprodukta sezono por vagadi iome en la regiono. Ili povas aŭ reveni aŭ ne reveni al la sama reproduktejo de la antaŭa jaro, depende ĉu ili trovis pli bonan habitaton dum tiu vagado. En tiuj populacioj, la reprodukta sezono estas determinata de pluvo kaj sekva predodisponeblo.[1]
Verdaj ardeoj estas monogamaj dum la sezono. La paroj formiĝas en la reprodukta teritorio, post intensa pariĝada memmontrado fare de la masklo, kiu selektas la nestolokon kaj flugas antaŭ la ino brue kaj havante ŝvelajn kapo- kaj kol-plumaron. Ili nestumas en areoj de arbaroj kaj marĉoj, ĉe akvo aŭ en plantoj ĉe akvo. Nestoj estas platformo el bastonetoj, ofte inter arbustoj aŭ arboj, foje surgrunde. Lokoj en arboj estas preferataj, kun kelkaj nestoj konstruitaj ĝis 20 metrojn supergrunde kvankam altoj de nur kelkaj metroj estas plej komunaj. Rare, grandaj nombroj de tiuj birdoj ariĝas en birdarejoj por nestumado.[1]
La ino demetas kutime 2 al 6 helverdecajn ovojn,[6] kiuj estas demetataj post dutagaj intervaloj (kvankam la dua ovo povas esti demetata ĝis 6 tagojn post la unua).[7] Post la lasta ovodemeto, ambaŭ gepatroj kovas dum ĉirkaŭ 19–21 tagoj ĝis eloviĝo, kaj nutras la idojn.[8] La ofteco de la nutrado malpliiĝas dum la idoj alproksimiĝas al elnestiĝo. La idoj foje elnestiĝas je 16 tagoj de aĝo, sed ili ne estas tute sendependaj ĝis la 30–35 tagoj de aĝo. Foje – ĉefe ĉe la tropikaj partoj de siaj teritorioj – la Verda ardeo reproduktiĝas dufoje jare.[1]
La Verdaj ardeoj estas unu el malmultaj animalaj specioj kiuj konate uzas ilojn. Precize, ili komune uzas panerojn, insektojn aŭ aliajn manĝerojn kiel allogaĵo. Tiu estas faligita sur la surfaco de akvejo por allogi fiŝon. Kiam fiŝo prenas la allogaĵon, la Verda ardeo kaptas kaj manĝas la fiŝon. [9]
En Seattle.
La populacio de la okcidenta marbrdo estas varie klasita kiel B. v. anthonyi aŭ B. v. virescens.
Maje, migrantaj Verdaj ardeoj jam abandonis Gvadelupon; restantaj birdoj apartenas al B. v. maculata (se tiu subspecio estas valida).
Junulo tuj post elnestiĝo.
Submaturulo kun iome da junula plumaro.
Gvate predon.
Junulo en Nasaŭo (Bahamoj).
Verda ardeo ĉe Gemini Springs.
Verda ardeo ĉe Fortuna, Kostariko.
Verda ardeo ĉe Almonte, Ontario.
Flave reproduktejoj, verde la tutan jaron kaj blue nur vintrejoj.
La Verda ardeo (Butorides virescens) estas malgranda ardeo de Norda kaj Centrameriko. Ĝi estis dumlonge konsiderata samspecia kun sia frata specio nome la Striardeo (Butorides striata), kaj kune estis nomataj "Verdadorsa ardeo". Birdoj de la nomiga subspecio (ne gravas laŭ kiu taksonomio) estas tre rare vagantoj al okcidenta Eŭropo; individuoj el la marbordo de Pacifiko ĉe Nordameriko povas simile atingi tiom for kiom ĝis Havajo.
La garcita verdosa o garcita verde (Butorides virescens) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae.[1][2] Anteriormente estuvo considerada como una subespecie de Butorides striata (garcita azulada).
Es relativamente pequeña; un adulto mide 44 cm de longitud. El cuello forma un doblez que se apoya sobre el cuerpo.[3] Los adultos tienen un penacho brillante verde-negruzco, dorso verdusco y alas gris oscuras con iridiscencias verdes o azules, una corona castaña con una línea blanca, partes inferiores grises y patas amarillas. El pico es negro con la punta larga. Las hembras adultas son más pequeñas que los machos, con plumaje más apagado, particularmente en la época de cría. Las formas juveniles son de color más tenue, con cabeza, cuello y partes inferiores marrón y blanco, y alas verde-amarillentas.
Su hábitat de cría son pequeñas zonas húmedas en el este y medio oeste de Norteamérica, América Central, Antillas y costas del Pacífico de Canadá y de EE. UU. Anidan en una plataforma de ramitas en arbustos o árboles, a veces sobre el piso, con frecuencia cerca del agua. La hembra pone de 3 a 5 huevos. Ambos padres incuban durante unos 20 días hasta la eclosión y cuidan de los pichones que tardan tres semanas en emplumar.
Las poblaciones de la subespecie B. v. virescens son migradoras y pasan el invierno desde el sur de EE. UU. hasta el norte de Sudamérica. Esta subespecie es extremadamente rara, de forma accidental, en el oeste de Europa.
Las aves residentes del Caribe y América Central pertenecen a la subespecie, de alas más cortas, B. v. maculatus.
Viven en la costa o en aguas tranquilas donde esperan a sus presas. Principalmente comen pequeños peces, ranas e insectos acuáticos. A veces arrojan comida sobre la superficie del agua para atraer a los peces. Cazan durante el día. Emiten un fuerte y repentino kio.
Son monógamos. Construyen sus nidos en bosques, áreas despejadas, sobre el agua o en plantas cerca de ella. Prefieren los árboles, con nidos construidos a más de 20 m del piso. Ponen sus huevos con intervalos de 2 días. Alimentan a sus pichones de forma decreciente a medida que se hacen más independientes, esto ocurre después de 30-35 días.
Los huevos son blancos, relativamente pequeños, no superando los 5 cm de largo.
Se conocen cuatro subespecies de Butorides virescens:[1]
Polluelos
Subadulto reteniendo algunas plumas de juvenil
adulto de B. v. virescens
mostrando plumaje
Garcita verde
Garcita verde en Florida La garcita verdosa o garcita verde (Butorides virescens) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae. Anteriormente estuvo considerada como una subespecie de Butorides striata (garcita azulada).
Koartzatxo berdea (Butorides virescens) Butorides generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.
Butorides virescens
Le Héron vert (Butorides virescens) est une espèce d'oiseaux, de petits hérons, de la famille des Ardeidae. Handbook of the Birds of the World (checklist 2014) considère qu'il ne forme qu'une seule et même espèce avec le Héron strié (Butorides striata)[1]. En Martinique il est communément appelé « Kayali ».
Les adultes mesurent environ 44 cm de long, ils ont le dos et les ailes bleues, un cou noisette avec des lignes blanches qui descendent du menton, la cape est noire. Les pattes sont jaune orange et le bec noir avec les lores et la mandibule supérieure jaunes. Les immatures sont plus ternes, avec les côtés de la tête, le cou et la partie inférieure vergetés de brun et de blanc, enfin les pattes sont jaune verdâtre.
Le héron vert vit près des zones boisées bordant les cours d'eau douce, saumâtre ou salée de l'est de l'Amérique du Nord, en Amérique centrale, ou aux Antilles. On le rencontre dans les mangroves. Les populations vivant à l'intérieur des terres en Amérique du Nord, B. v. virescens, migrent vers le sud après la reproduction, pendant le mois de septembre ; tandis que les populations vivant sur les côtes, B. v. maculatus, sont elles sédentaires. Quelques migrateurs occasionnels B. v. virescens ont été observés en France. L'un en 1994, dans le Morbihan. Une autre observation d'un individu stationnant à Berre-l'Étang, Bouches-du-Rhône l'hiver 2006. Et à nouveau, certainement le même individu en hiver 2007 et en hiver 2008 dans l'enceinte du petit port de plaisance berrois. Cet oiseau, outre sa rareté, avait la particularité d'estiver dans une roselière bien déterminée près d'Amsterdam, dans les Pays-Bas.
Les hérons verts nichent sur une plate-forme de brindilles souvent dans un arbrisseau ou un arbre, parfois à même le sol, mais souvent près de l'eau. La femelle pond de 3 à 5 œufs, que les deux parents couvent pendant une vingtaine de jours avant l'éclosion, ensuite ils nourrissent les oisillons pendant 3 semaines jusqu'au premier envol puis les accompagnent et les aident pendant le mois qui suit. Les jeunes atteignent leur majorité sexuelle à l'âge de un an.
C'est évidemment la destruction de son habitat, le drainage des zones humides par exemple, qui est la plus importante menace pour le héron vert.
Butorides virescens
Le Héron vert (Butorides virescens) est une espèce d'oiseaux, de petits hérons, de la famille des Ardeidae. Handbook of the Birds of the World (checklist 2014) considère qu'il ne forme qu'une seule et même espèce avec le Héron strié (Butorides striata). En Martinique il est communément appelé « Kayali ».
L'airone verde (Butorides virescens Linnaeus, 1758) è un uccello della famiglia degli Ardeidi.
Vive nelle zone paludose del Nordamerica e dell'America centrale. Molto raramente alcuni esemplari della sottospecie nominale sono giunti fino alle coste dell'Europa occidentale; allo stesso modo alcuni uccelli della costa pacifica del Nordamerica hanno raggiunto talvolta le Hawaii[2].
L'airone verde è un airone piuttosto piccolo: raggiunge al massimo i 44 cm di lunghezza. Il collo viene spesso tenuto aderente al corpo. Gli adulti hanno il capo di un lucente piumaggio nero-verdastro, il dorso verdastro, le ali nero-grigie che sfumano nel verde o nell'azzurro, il collo castano con una linea bianca sul davanti, le regioni inferiori grigie e corte zampe gialle. Il becco, munito di una lunga estremità appuntita, è scuro. Le femmine adulte tendono ad essere più piccole dei maschi e sono ricoperte da un piumaggio più scialbo e più chiaro, soprattutto durante la stagione degli amori. I giovani sono meno variopinti, hanno i lati della testa, il collo e le regioni inferiori ricoperte di strisce bianche e marroni, il dorso e le ali marroncine e le zampe e il becco giallo-verdastri. I pulcini sono ricoperti da un piumino grigio chiaro sul dorso e bianco sul ventre[2].
Durante il periodo degli accoppiamenti, l'iride di questo uccello, abitualmente gialla, assume una colorazione rosso-aranciata, e una tinta analoga presentano anche le zampe, che nelle altre stagioni sono giallognole.
In passato l'airone verde veniva raggruppato insieme all'airone striato in una sola specie, l'airone dorsoverde, B. striata (nome mantenuto in seguito dall'airone striato) o, come si diceva erroneamente, B. striatus. B. validipes, una forma del Pleistocene inferiore i cui resti fossili sono stati rinvenuti in Florida, potrebbe essere il diretto antenato dell'airone verde, dal momento che i fossili di quest'ultimo sembrano sostituirne i resti nello stesso areale.
Sono riconosciute le seguenti sottospecie, dall'aspetto molto simile, ma la validità della maggior parte di esse è seriamente messa in dubbio[3]:
L'habitat dell'airone verde è costituito dalle piccole paludi che si formano lungo i fiumi a corso lento. Questa specie è notturna ed è più attiva all'alba e al tramonto; di giorno rimane nascosta tra la fitta vegetazione. Tuttavia, se ha un bisogno impellente di cibarsi o deve portare il nutrimento ai piccoli, va in cerca di cibo anche durante il giorno. Gli esemplari che vivono lungo le coste hanno abitudini basate sull'andamento delle maree. L'airone verde si nutre soprattutto di piccoli pesci, rane e artropodi acquatici, ma in generale mangia qualsiasi animale, sia invertebrato che vertebrato, che è in grado di catturare, comprese sanguisughe e topi. Quando è in cerca di cibo l'airone verde non tollera la presenza di altri uccelli - compresi i membri della stessa specie - e non è mai stato visto mangiare in gruppo. Per catturare la preda rimane in piedi immobile sulla riva dell'acqua; quando la vittima è sufficientemente vicina, l'uccello protende con uno scatto il suo lungo collo e afferra la preda con il becco. Talvolta getta piccoli pezzi di cibo, insetti o altri piccoli oggetti sulla superficie dell'acqua per attirare i pesci: questa peculiarità ne fa una delle poche specie animali in grado di utilizzare utensili[2].
Tra marzo e aprile le popolazioni settentrionali si spostano a sud per riprodursi; ai limiti settentrionali dell'areale la stagione degli amori si situa alla fine di maggio. La migrazione verso i quartieri invernali inizia in settembre; dalla fine di ottobre gli uccelli sono assenti dalle regioni in cui non rimangono tutto l'anno. L'andamento delle migrazioni delle popolazioni settentrionali non sembra risentire degli effetti del riscaldamento globale: il loro areale di riproduzione è esattamente lo stesso di 100 anni fa[4].
Le popolazioni non migratrici abbandonano i loro territori dopo la stagione degli amori disperdendosi nelle regioni circostanti. Non sempre fanno ritorno nel territorio dell'anno precedente, dato che la loro stagione riproduttiva è determinata dalle piogge e, di conseguenza, dalla disponibilità di prede[2].
Gli aironi verdi sono monogami stagionali. Le coppie si formano durante la stagione degli amori, dopo un intenso corteggiamento portato avanti dai maschi, i quali scelgono il sito atto per la nidificazione e volano rumorosamente davanti alle femmine arruffando il piumaggio della testa e del collo. Nidificano nelle foreste e nelle zone alberate delle paludi, vicino all'acqua. Il nido è costituito da una piattaforma di ramoscelli costruita tra gli arbusti o sugli alberi, talvolta al suolo. Tuttavia, l'uccello preferisce nidificare sugli alberi, perfino a 20 metri dal suolo, sebbene di solito i nidi si trovino ad altezze inferiori. Più raramente gli uccelli si radunano in garzaie[2].
Ogni covata è composta di solito da 2-6 uova di colore verde chiaro[5], deposte a intervalli di 2 giorni. Dopo la deposizione dell'ultimo uovo, entrambi i genitori si occupano dell'incubazione per 19-21 giorni e, dopo la schiusa, cercano tutti e due il nutrimento per i pulcini[6]. Crescendo, i piccoli necessitano di essere nutriti sempre meno frequentemente. I giovani talvolta iniziano a lasciare il nido dopo 16 giorni di vita, ma fino a 30-35 giorni non sono in grado di volare e di procacciarsi il cibo da soli. Talvolta - soprattutto nelle regioni tropicali dell'areale - gli aironi verdi si riproducono due volte all'anno[2].
Žalsvasis naktikovas (lot. Butorides virescens, angl. Green Heron, vok. Grünreiher) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis.
Suaugęs paukštis yra apie 44 cm aukščio. Nugara ir sparnai mėlyni, viršugalvis su balta į priekį nusitęsiančia juosta. Viršugalvis juodas, kojos trumpos, geltonos. Labai panašus į žaliąjį naktikovą ir kartais su juo painiojamas (abi rūšys retkarčiais stebimos Europoje).[1]
Veisiasi Šiaurės Amerikos, Vest Indijos, Kanados ir JAV pakrantėse prie Ramiojo vandenyno mažose pelkėse. Neretai užklysta į Azorų salas, Didžiąją Britaniją ir kelias žemynines Vakarų Europos šalis. [1]
Lizdą suka krūmuose ar medžiuose, kartais ant žemės prie vandens. Deda 3-5 kiaušinius. Peri abu tėvai apie 20 dienų. Išsiritusius jauniklius maitina apie 3 savaites.
Žalsvasis naktikovas (lot. Butorides virescens, angl. Green Heron, vok. Grünreiher) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis.
Suaugęs paukštis yra apie 44 cm aukščio. Nugara ir sparnai mėlyni, viršugalvis su balta į priekį nusitęsiančia juosta. Viršugalvis juodas, kojos trumpos, geltonos. Labai panašus į žaliąjį naktikovą ir kartais su juo painiojamas (abi rūšys retkarčiais stebimos Europoje).
Veisiasi Šiaurės Amerikos, Vest Indijos, Kanados ir JAV pakrantėse prie Ramiojo vandenyno mažose pelkėse. Neretai užklysta į Azorų salas, Didžiąją Britaniją ir kelias žemynines Vakarų Europos šalis.
Lizdą suka krūmuose ar medžiuose, kartais ant žemės prie vandens. Deda 3-5 kiaušinius. Peri abu tėvai apie 20 dienų. Išsiritusius jauniklius maitina apie 3 savaites.
↑ Collins bird guide: the most complete guide to the birds of Britain and Europe, 2nd edition. Lars Svensson. - London: Harper Collins Publishers, 2011.De groene reiger (Butorides virescens) Wordt ook wel de kleine groene reiger genoemd. De vogel komt voor in Noord- en Midden-Amerika. Deze reiger is nauw verwant aan de mangrovereiger en werd ook wel als een Noord-Amerikaanse ondersoort beschouwd.
De vogel is een kleine reigersoort die gemiddeld zo'n 45 cm groot wordt. De lange nek wordt vaak dicht tegen het lichaam gehouden waardoor hij nog kleiner lijkt dan hij werkelijk is. De vogel heeft een glanzende groen-zwarte kuif. De rug van de vogel is groen en de buik grijs. De nek en hals zijn bruin en de keel wit. De vleugels lopen over van donkergrijs naar groen-blauw aan de uiteinden.
De snavel is aan de bovenkant grijs en aan de onderkant gelig van kleur. De vogel heeft korte gele/rode poten. Ook de ogen zijn geel van kleur. De vrouwtjes zijn iets kleiner dan de mannetjes en hebben vaak een wat doffer verenkleed, vooral tijdens de broedtijd. Ook de jonge exemplaren zijn doffer van kleur. De hals van de jongen zijn bruin met wit gestreept en de poten zijn groen-geel.
Net zoals de meeste reigersoorten bestaat de jachttactiek van de vogel uit zich roerloos op de oevers te begeven wachtend tot een prooi voorbij komt zwemmen of lopen. De vogel jaagt op vis, kikkers, kleine reptielen en waterinsecten. Deze vogel heeft daarnaast een interessante jachttechniek. Wanneer hij een kleine prooi heeft gevangen en gedood, eet hij deze soms niet op. De prooi, zoals een insect, gebruikt de reiger vervolgens als lokaas om grotere prooien zoals vissen te vangen.
De vogels bouwen hun nest voornamelijk in bomen gebouwd van kleine takken en bladeren. Soms bouwen ze hun nest ook op de grond aan de waterkant. Het vrouwtje legt, in een tijdsbestek van 2 dagen, tussen de 3 tot 5 eieren welke na 20 dagen uit komen. Na drie weken in het nest vliegen de jongen uit. Na iets meer dan een maand zijn de jongen onafhankelijk van de ouders.
Zowel het mannetje als vrouwtje zorgen voor de bouw van het nest, het uitbroeden van de eieren en het voeren van de jongen. Een paartje blijft het hele seizoen samen maar hoeft niet per definitie het jaar erop weer samen te broeden.
De groene reiger is te vinden in wetlands van de laag gelegen oostelijke kustgebieden, het midden en de westkust van de Verenigde Staten tot aan Colombia. De vogel mijdt het gebied van de Rocky Mountains en de uitlopers daarvan. Ook in het Caraïbisch gebied is de vogel te vinden.
De soort telt 4 ondersoorten:
De groene reiger heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd en over trends is niets (verontrustends) bekend. Om deze redenen staat de groene reiger als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Een enkele keer komt de groene reiger ver westelijk richting Europa terecht. Er zijn waarnemingen op de Azoren, Canarische Eilanden, IJsland, Britse Eilanden(inclusief Kanaaleilanden), Frankrijk en ook in Nederland. Zo werd in april 2006, juli 2008, alsmede in juni 2009, een verdwaalde, (niet geringde, dus waarschijnlijk wilde) groene reiger bij de Nieuwe Meer ten zuidwesten van Amsterdam en Zaandam gesignaleerd, waar vogelaars uit Nederland, België en Duitsland op afkwamen.[2][3][4]
De groene reiger (Butorides virescens) Wordt ook wel de kleine groene reiger genoemd. De vogel komt voor in Noord- en Midden-Amerika. Deze reiger is nauw verwant aan de mangrovereiger en werd ook wel als een Noord-Amerikaanse ondersoort beschouwd.
Grønnrygghegre (Butorides striata virescens) er en fugl i hegrefamilien.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Grønnrygghegre (Butorides striata virescens) er en fugl i hegrefamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Czapla zielona (Butorides virescens) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny czaplowatych (Ardeidae). Zasiedla Amerykę Północną i Środkową.
Nazwa rodzajowa Butorides odnosi się do podobieństwa do bąka; butor jest staroangielskim słowem oznaczającym tego ptaka. Pochodzi ono od starofrancuskiego słowa nawiązującego do łacińskiego butiomenin, oznaczającego bąka. Końcówka ides pochodzi od greckiego słowa ειδος (eidos), oznaczającego podobieństwo. Nazwa gatunkowa virescens pochodzi od łacińskiego słowa viresco, oznaczającego kolor zielony[3].
Dużo mniejsza od innych czapli, wielkości bączka. Brak dymorfizmu płciowego, jednak samice są nieco mniejsze i jaśniejsze niż samce, zwłaszcza w okresie lęgowym. Dziób dosyć długi, u góry czarny, na dole żółtawy; kantarek żółty, tęczówki złote. Ciemnoszara czapeczka sięga aż do karku. Wierzch i spód ciała w większości czerwonobrązowe, na piersi biegną jednak białe pasy. Na wierzchu ciała szpiczaste, ozdobne pióra, są szare z białymi stosinami. Wszystkie pióra skrzydeł szare z równymi, żółtawymi obrzeżeniami, wnętrza piór zielono opalizują (nazwa). Tylko lotki nie opalizują i mają jedynie żółte plamki na końcu. Spód ciała szaroczerwony, nogi długie, żółte, ogon dosyć krótki, szary. Młode bardziej szare i brązowe.
Czapla zielona jest ptakiem wędrownym, część populacji jest jednak osiadła. Lęgi wyprowadza niemal wyłącznie w Stanach Zjednoczonych, wzdłuż zachodniego wybrzeża, w całej wschodniej części oraz 3 miejscach na południu. Zasięg ten zachodzi nieco na Kanadę. Ptak zimę spędza w centralnym Meksyku. Populacje z Wielkich Antyli, obrzeży Meksyku (z wyjątkiem najbardziej południowej części, gdzie nie występuje) oraz południowo-wschodnich Stanów Zjednoczonych osiadłe. W Ameryce Środkowej także osiadły, nie występuje jednak w środkowej części. Sporadycznie spotykana także na Grenlandii, w Portugalii i Wielkiej Brytanii oraz na Saint-Pierre i Miquelon. Środowisko, jakie zasiedla, zależne jest od pory roku; gniazduje na obrzeżach zbiorników wodnych, zimuje głównie na wybrzeżu, szczególnie w namorzynach.
Ptak dzienny. Zazwyczaj spotykana na brzegach zbiorników wodnych, gdy w skupieniu wypatruje zdobyczy. Choć pospolita, czapla zielona jest płochliwa i rzadko obserwowana. Charakteryzuje się powolnym i spokojnym chodem. W locie uderzenia skrzydeł powolne i pewne. Okazjonalnie pływa, ścigając zdobycz. Ptak agresywny i terytorialny. Zarówno w niewoli, jak i na wolności maksymalna zanotowana długość życia wynosiła 11 lat i 9 miesięcy.
Charakterystycznym głosem jest "skeow". Głosy alarmujące, ostrzegające oraz te wydawane w powietrzu są podobne, np. "skeow, skow, skyow". Zaniepokojona wydaje "skuk". W trakcie zalotów ptaki kłapią dziobem. Wrogo nastawiony do innej czapli lub atakujący osobnik wydaje różne rodzaje "rah". Dźwięki oznajmiające młodym, że zbliża się rodzic, to "cuck cuck". Przeciągające się czaple robią "aroo". Młode proszą o pokarm "tik, tik, tik, tik"[5][6].
Czaple zielone są mięsożerne, zjadają głównie ryby i bezkręgowce. Są oportunistami pokarmowymi, dieta jest zależna od dostępności pokarmu. Owady, jakie zjada, to pijawki, glisty i dżdżownice, ważki, pluskwiaki, prostoskrzydłe oraz raki. Z ryb odżywia się płotkami, sumami, okoniami, węgorzami, a w terenach zurbanizowanych także karasiami ozdobnymi (złotymi rybkami). Z pozostałych składników diety wymienić można gryzonie, jaszczurki, żaby (w tym kijanki) i węże.
Ma ciężki dziób, by łatwiej schwytać zdobycz. Pożywia się niezależnie od pory, zarówno w noc, jak i w dzień. Ofiara chwytana jest przy bardzo szybkim wyciągnięciu głowy i szyi oraz nagłym wyciągnięciu całego ciała w kierunku upatrzonej zdobyczy. Potrafią również używać różnych wabików, włączając skórki od chleba, jętki i pióra.
Wśród innych północnoamerykańskich czapli, Butorides virescens mają najmniej urozmaicone zachowania łowieckie. Znanych jest ich 15–36. Najczęściej spotykanym jest siedzenie "w kucki", naprzeciw tafli wody, z wciągniętą głową i szyją. Może siedzieć bardzo spokojnie przez długie okresy czasu, wcześniej wybierając miejsce. Takie siedzenie często przeplatane jest powolnym chodzeniem w kucniętej pozycji przy skraju. Czaple zielone używają nóg do przywabiania potencjalnej zdobyczy, poruszając nimi, a potem łapią ją. Mogą także zanurkować, ale nie jest to zbyt skuteczna metoda. Największe efekty daje polowanie w płytkiej wodzie, do 10 cm, a najmniejsze w głębokiej (>20 cm).
Dokładny termin okresu lęgowego zmienia się wraz z szerokością geograficzną. Zmieniają partnera w każdym sezonie, są monogamiczne. W sezonie lęgowym mogą być agresywne. W skład zalotów wchodzą różne rodzaje toków i lotów, w trakcie których czaple zielone wydają zgrzytliwe "raah-raah". Gniazdo umieszczone jest na drzewie, około 20 metrów nad ziemią. Samiec znosi materiał na gniazdo (patyki), a samica je buduje[7]. Składa w dwudniowych odstępach 2–4 bladozielone do niebieskawych[8] jaja o wymiarach 37x28 mm[6]. Inkubacja trwa 19–21 dni. Pisklęta tuż po wykluciu ważą około 16 gramów[9], mają barwę szaro-brązową[6]. Karmione są przez oboje rodziców. W pełni opierzone po 16–17 dniach, stają się niezależne po 30–35 dniach.
Wyróżnia się następujące podgatunki[10]:
Przez IUCN czapla zielona klasyfikowana jest jako gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Ludzkie działania źle odbijają się na czaplach. Dawniej mogły być łapane dla pożywienia. Pestycydy zbierają się w czaplich tkankach, co je zabija. Szkody w lęgach czynią m.in. cienkie skorupki jaj. Znanymi drapieżnikami szkodzącymi czapli zielonej są szopy pracze, sokołowe, węże, wrony amerykańskie oraz wilgowrony mniejsze.
Czapla zielona (Butorides virescens) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny czaplowatych (Ardeidae). Zasiedla Amerykę Północną i Środkową.
Grönryggig häger[1] (Butorides virescens) är en nord- och centralamerikansk fågel i familjen hägrar med omstridd systematik.[2]
Grönryggig häger är av samma storlek och form som mangrovehägern, en kort och knubbig häger med en längd på 40–47 centimeter med relativt korta ben och tjock hals. Vingarna är breda och rundade och näbben lång och spetsig. Ibland reser den fjädrarna på hjässan till en liten tofs.[3]
Grönryggig häger är generellt mörkare än mangrovehägern och är nästan purpurfärgad på sidan av huvud och hals samt bröst. På halsens mitt och längs hakan är de vita strecken mer kontrasterande. Ryggen är mörkare skiffergrå, antytt blågrön.[4]
Grönryggig häger är mycket nära släkt med mangrovehäger som den hybridiserar med i Centralamerika. Vissa behandlar därför grönryggig häger som underarter till mangrovehäger.[5]
Fågeln delas in i fyra underarter med följande utbredning:[2]
Den är en mycket sällsynt gäst i Europa, med fynd på framför allt Azorerna och i Storbritannien, men även Nederländerna, Frankrike, Island, Irland och Italien.[6]
Grönryggad häger är vanliga häckfåglar i våtmarker både vid kusten och inåt landet, så länge det finns buskar och träd som kan erbjuda en skyddad häckplats. Den kan till och med häcka i fruktodlingar och torr skog om det finns vatten i närheten för att hitta föda. Vintertid i tropikerna är grönryggad häger en vanlig syn i mangroveträsk.[3]
Fågeln lever huvudsakligen av småfisk men intar också insekter, spindlar, kräftdjur, sniglar, amfibier, reptiler och gnagare. Den jagar genom att stå helt stilla vid vattenbrynet eller genom att vada långsamt i grunt vatten. När den upptäcker en fisk kastar sig hägern fram och fångar eller spetsar den med sin kraftiga näbb. Ibland kan den som få andra fåglar använda verktyg genom att locka fisk med insekter, maskar eller brödsmulor som den lägger på vattenytan.[3]
Grönryggade hägrar häckar oftast ensamma, men kan ibland bilda kolonier med sin egen art eller andra hägerarter. Hanen bygger boet innan han hittar en hona att para sig med, men lämnar sedan över det mesta av bobygget till honan, en prydlig eller slarvig hög av grenar och kvistar i en träd- eller buskklyka. Ibland renoverar den gamla bon eller fortsätter på en natthägers eller snöhägers bo.[3]
Honan lägger en till två kullar med tre till fem blekgröna eller blåaktiga ägg som båda föräldrarna ruvar i 19–21 dagar. Ungarna är flygga efter ytterligare 16–17 dagar, men kan stanna med sina föräldrar i mer än en månad efter det tills de lärt sig födosöka.[3]
IUCN slår samman grönryggig häger med mangrovehäger varför virescens inte har en egen hotstatus.[5] Arten har minskat påtagligt i antal men är fortfarande vanlig.[3]
På svenska kallas den även grönryggad häger.[4]
Wikimedia Commons har media som rör grönryggig häger.
Wikispecies har information om Butorides virescens.
Grönryggig häger (Butorides virescens) är en nord- och centralamerikansk fågel i familjen hägrar med omstridd systematik.
Wikimedia Commons'ta Butorides virescens ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Butorides virescens ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Butorides virescens balıkçılgiller (Ardeidae) familyasından bir kuş türü. Kuzey Amerika'nın doğusu, Orta Amerika ve Karayipler'de yaşar. Uzun süre yeşil sırtlı balıkçıl (Butorides striata) ile aynı tür altında sınıflandırılmıştır.
Küçük bir balıkçıl olan bu türün ortalama boyu 44 cm. civarındadır. Erişkinlerin tepesi parlak yeşilimsi-siyahtır. Sırtları yeşilimsi ve kanatları gri-siyahtan yeşil ya da maviye geçen renklere sahiptir. Boyunlarının ön tarafında beyaz bir çizgi bulunur ve kestane kızılı rengindedir. Alt tüyleri gri ve kısa bacakları sarıdır. İnce ve keskin ucu olan gagaları koyu renklidir. Dişiler erkeklerden daha küçüktür ve tüyleri daha soluk renklidir. Genç kuşların da renkleri soluktur ve başlarının yanları, boyunları ile alt tüyleri kahverengi-beyaz kırçıllıdır. Ayakları ve gagaları yeşilimsi-sarı renklidir.
Butorides virescens balıkçılgiller (Ardeidae) familyasından bir kuş türü. Kuzey Amerika'nın doğusu, Orta Amerika ve Karayipler'de yaşar. Uzun süre yeşil sırtlı balıkçıl (Butorides striata) ile aynı tür altında sınıflandırılmıştır.
Butorides virescens là một loài chim trong họ Diệc.[2] Loài này sinh sống ở Bắc Mỹ và Trung Mỹ.
Butorides virescens
(Linnaeus, 1758)
Гнездовой ареал Круглогодично
Только зимой
Американская зелёная кваква[1] (лат. Butorides virescens) — небольшая болотная птица семейства цаплевых, обитающая в северной и центральной Америке. Имеет близкое родство с зелёной кваквой (Butorides striatus) из Африки и Азии и некоторыми орнитологами рассматривается как её подвид Butorides striatus virescens.
Небольшая приземистая птица 41-46 см длиной, размахом крыльев 64-68 см и весом около 240 г[2], с относительно короткими для цапель ногами. У взрослых птиц оперение верхней части тела и крыльев блестящее, тёмно-зелёное, под определённым углом переливающееся синим цветом. Брюхо серое. Шея и грудка каштаново-коричневые, с продольной белой полосой посередине. На голове имеется шапочка зеленовато-чёрных перьев. Клюв длинный, острый, большей частью чёрный или желтоватый на уздечке и в основании надклювья. В сезон размножения клюв полностью чёрный. Радужная оболочка глаз жёлтая или оранжевая. Ноги оранжевые. Самки выглядят несколько меньше по размеру, менее ярко раскрашены и менее блестящие по сравнению с самцами. У молодых птиц оперение более матовое, на шее и груди имеются полосы белого цвета, а ноги жёлтые.
Полёт медленный, плавный. На мелководье передвигается осторожно, но при случае способна и поплыть.
Широко распространена на территории Северной, Центральной Америке, встречается также в Южной Америке к северу от Колумбии и Венесуэлы. На севере ареал ограничен южными районами Канады. Одни популяции ведут оседлый образ жизни, другие мигрируют. В период размножения скапливаются в основном в восточной части Северной Америки к востоку от Великих равнин, хотя на западном тихоокеанском побережье также имеются отдельные популяции. Негнездящиеся птицы встречаются во внутренних областях Мексики и Центральной Америки, на юге американских штатов Аризона и Нью-Мексико[2][3]. Живут оседло на Антильских островах, побережье Мексики и Центральной Америки и в Южной Америке.
Обитают вдоль лесных болот с густой прибрежной растительностью, в магнровых зарослях морских побережий, по берегам рек и озёр. Встречаются на водоёмах как с пресной, так и с солёной водой. Охраняет как кормовую, так и гнездовую территорию.
Моногамна, однако пары сохраняются только в течение одного сезона. Гнездится парами либо реже небольшими неплотными группами, на заболоченных участках возле воды. Гнездо из веточек строится возле воды либо прямо над ней, в густых зарослях кустарника или на ветвях деревьев, на высоте до 20 м.[2]. Самец приносит материал для строительства, а самка занимается его укладыванием. Кроме того, самец занимается охраной территории. Кладка состоит обычно из 2-4 (реже до 6) бледно-зелёных яиц, с интервалом одно яйцо каждые 2 дня. Инкубационный период составляет 19-21 дня, оба родителя участвуют в насиживании. Птенцы появляются голыми и беспомощными; оба родителя кормят их отрыгнутой пищей, по мере роста постепенно уменьшая дозу. Гнездо не имеет заметного углубления, и подросшие птенцы могут выпасть из него. На крыло птенцы становятся через 16-17 дней, а через 30-35 дней уже полностью независимы от родителей. Половая зрелость самцов и самок наступает уже на следующий сезон.
Рацион в основном состоит из мелкой рыбы, беспозвоночных животных, лягушек и насекомых. Также употребляет в пищу мелких грызунов, ящериц, змей и головастиков. В целом в выборе отдельных видов неприхотлива и питается тем, что имеется в наличии. Охотится в дневное время суток, медленно передвигаясь по мелководью или неподвижно сидя в засаде на низко расположенной ветке дерева или выступающем камне.
Замечено, что для привлечения добычи американские зелёные кваквы иногда используют приманку как орудие труда. Например, в морском аквариуме г. Майами в США птицы воровали у сотрудников гранулированный рыбий корм, который впоследствии подбрасывали в места скопления рыб, а затем ловили их. Несколько птиц время от времени использовали этот метод[4][5]. А ещё ранее такая особенность кваквы была описана в 1958 году в статье Ловелла: в ней дикие птицы бросали в воду кусочки хлеба, подманивая рыб. Если первая попытка по какой-либо причине не удавалась, в воду бросался другой кусочек хлеба[6][5].
.jpg)
_(9812292023).jpg)
Взрослая птица
С хохолком
Американская зелёная кваква на охоте
Американская зелёная кваква (лат. Butorides virescens) — небольшая болотная птица семейства цаплевых, обитающая в северной и центральной Америке. Имеет близкое родство с зелёной кваквой (Butorides striatus) из Африки и Азии и некоторыми орнитологами рассматривается как её подвид Butorides striatus virescens.
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : コウノトリ目 Ciconiiformes 科 : サギ科 Ardeidae 属 : ササゴイ属 Butorides 種 : アメリカササゴイアメリカササゴイ（学名：Butorides virescens）は、コウノトリ目サギ科に分類される鳥類の一種。
ササゴイの近縁種。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 アメリカササゴイ（学名：Butorides virescens）は、コウノトリ目サギ科に分類される鳥類の一種。
ササゴイの近縁種。
_virescens_-_Lee_Karney_FWS.jpg)
_young_adult.jpg)
.jpg)
_virescens_-_Lee_Karney_FWS.jpg)
.jpg)
