nomes no trilho de navegação
The swamp sparrow is the most highly insectivorous species in its genus. Its diet is 55 percent insect in winter and 88 percent insects in spring and early summer. By late summer and into fall the diet changes to 84 percent to 97 percent granivorous, with seeds of sedges, smartweed, panicgrass, and vervain being the most common sources. (Austin 1968)
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Swamp sparrows are widespread with a large global population size. They are protected by the U.S. Migratory Bird Act.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
There is no specific negative affect to humans.
There is no specific positive benefit to humans.
The summer range of the Swamp Sparrow includes the eastern half of the Northern United States south to Missouri, Ohio, and Maryland, and a large portion of Canada from Newfoundland west to the Rockies.
The winter populations concentrate in the eastern United States from Texas, the Gulf Coast, and Florida north to Iowa, the southern Great Lakes, and Massachusetts.(McPeek 1994)
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Swamp Sparrow are commonly found in open wetlands such as cattail and sedge marshes, shrubby wetlands, and other similar habitats. They can be found occasionally in lake and streamside marshes. (MsPeek 1994)
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
Average lifespan
Status: wild: 71 months.
The adult breeding male has a blackish forehead with a pale grey median stripe which often extends back as a narrow indistinct pale median crown-stripe. The rest of the crown is quite bright rufous, often with some fine black streaking, and with narrow black edges on the lateral crown. The Swamp Sparrow has a broad grey supercilium and slightly buffier-grey lores and ear-coverts. The eye ring is pale greyish-white. The eye stripe (from behind the eye) and narrow moustachial stripe (reaching to the base of the bill) is blackish-brown, framing the ear-coverts. The submoustachial stripe is whitish, and there is a narrow malar stripe that is blackish. The nape and neck-sides are greyish, with darker fine streaks. The mantle and scapulars are dull rufous-brown, heavily streaked black and also finely streaked with pale straw/buff. The rump and uppertail-coverts are more olive-brown, the uppertail-coverts have broad, well-defined black central streaks. The lesser coverts are chestnut. The greater and median coverts are blackish with broad chestnut feather edges. The greater coverts also have a narrow buff tip. Alula and primary coverts are blackish-brown with the alula having a narrow white edge. Flight feathers are blackish with narrow grey edges to primaries, narrow rufous edges to outer secondaries and broader rufous edges to inner secondaries. The tertials are blackish with rufous edges, becoming buffy-white round the tip. The tail is rufous-brown with pale buff feather edges. The throat is whitish. The breast is grey with a few fine dark streaks, occasionally merging to form an obscure central spot. The belly is greyish-white and the flanks and undertail-coverts are buff, with the flanks having obscure darker streaks. The iris is dark reddish-brown. The bill is dusky-grey with mid-flesh lower mandible. The legs are flesh.
The adult breeding female is very similar to the male and not always distinguishable, but tends to have less extensive rufous crown which is more heavily streaked with blackish. The differences are most noticeable in mated pairs.
The non-breeding adult is similar to the breeding adult but the head is rather duller, the crown is noticeable less rufous and more heavily streaked black, often with a narrow pale grey median stripe. The ear-coverts also tend to be buffier. The sexes are generally indistinguishable, or monomorphic.
The first year nonbreeding is similar to the non-breeding adult but noticeably less grey and rufous on head. The crown has very little or no rufous and the narrow median stripe may be buffier. The supercilium and nape are brwonish- or buffy-grey, not pure grey.
The juvenile is much buffier overall with black streaking on the crown, nape, neck-sides, breat and flanks as well as mantle and scapuolars. The streaking on the crown is usually quite heavy but can be noticeably finer than that on the upperparts. The bill is flesh at first rapidly becoming the adult's. Inside of the mouth is yellow to yellowish-white.(Byers 1995)
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 14.9 g.
Average basal metabolic rate: 0.211 W.
Swamp Sparrows breeds emergent vegetation in freshwater marshes, bogs, swamps, and wet meadows. It also breeds in low swampy shores of lakes and streams and rarely in coastal brackish meadows.
The nests are about a foot above water in low brush, grass tussock, or sedge; often over the water that is about two feet deep. They have a bulky construction foundation, averaging 40 inches in outside diameter, and a smaller inside nest cup, averaging 2.4 inches in diameter and 1.5 inches in depth. The foundation is made from tightly woven coarse dead marsh grasses. The inner cup is made of fine round grasses.
The swamp Sparrow lays four or five slightly glossy, pale green to greenish-white eggs marked with reddish-brown scrawls. Two clutches are laid each year. If a clutch is destroyed by flooding or predation another clutch will be laid.
Incubation is done by the female and lasts 12-15 days.
(Austin 1968)
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average time to hatching: 13 days.
Average eggs per season: 4.
A medium-sized (5-5 ¾ inches) bunting, the Swamp Sparrow is most easily identified by mottled-brown back, gray breast, white throat, and reddish-brown cap. Other field marks include dull pink legs, a squared-off tail, and a gray, conical bill. Male and female Swamp Sparrows are similar to one another in all seasons. The Swamp Sparrow breeds across a wide area of southern Canada and the northern United States. In winter, this species vacates much of the northern part of its breeding range, wintering in the southeastern U.S., along the Pacific coast from Vancouver Island to southern California, in the desert southwest, and in northern Mexico. Swamp Sparrows are present all year in portions of the Mid-Atlantic and Midwest, but birds which breed here are displaced south in winter by more northerly-breeding populations. As might be expected, Swamp Sparrows breed in a variety of freshwater wetland habitats, including swamps. This species utilizes similar kinds of wet habitats during the winter. Swamp Sparrows primarily eat insects in summer, but switch to seeds, berries, and fruits in winter when insects may be unavailable. In appropriate habitat, Swamp Sparrows may most easily be seen foraging for food along the water’s edge. There, individuals may be seen picking food off of the mud or, unusually for a songbird, will wade in the water to find prey. Males may also be observed singing this species’ trilling song from prominent perches. Swamp Sparrows are primarily active during the day.
A medium-sized (5-5 ¾ inches) bunting, the Swamp Sparrow is most easily identified by mottled-brown back, gray breast, white throat, and reddish-brown cap. Other field marks include dull pink legs, a squared-off tail, and a gray, conical bill. Male and female Swamp Sparrows are similar to one another in all seasons. The Swamp Sparrow breeds across a wide area of southern Canada and the northern United States. In winter, this species vacates much of the northern part of its breeding range, wintering in the southeastern U.S., along the Pacific coast from Vancouver Island to southern California, in the desert southwest, and in northern Mexico. Swamp Sparrows are present all year in portions of the Mid-Atlantic and Midwest, but birds which breed here are displaced south in winter by more northerly-breeding populations. As might be expected, Swamp Sparrows breed in a variety of freshwater wetland habitats, including swamps. This species utilizes similar kinds of wet habitats during the winter. Swamp Sparrows primarily eat insects in summer, but switch to seeds, berries, and fruits in winter when insects may be unavailable. In appropriate habitat, Swamp Sparrows may most easily be seen foraging for food along the water’s edge. There, individuals may be seen picking food off of the mud or, unusually for a songbird, will wade in the water to find prey. Males may also be observed singing this species’ trilling song from prominent perches. Swamp Sparrows are primarily active during the day.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Melospiza xeorxana ye una especie d'ave migratoria de la familia de les Emberízidas. Distribúise nel este d'América del Norte.
Mide ente 12,5 y 14 cm. Tanto la fema como'l machu son de color acoloratáu rayáu de negru nes partes dorsales (llombu, nales y cola), y de color gris nes ventrales (pechu, banduyu y plumes coberteras inferiores de la cola), ensin rayes nel pechu, al contrariu de les otres dos especies de Melospiza. La cabeza ye gris, con una raya ocular escura, un parche escuru bien delimitado nes mexelles, una corona acoloratada y gargüelu blancu. El patrón de la cabeza ye carauterística diagnóstica. Resulta abondo paecíu a Spizella passerina, S. pusilla, S. arborea y Aimophila ruficeps.
Habita en pantano y tamién en marismas salobres de vexetación arbustiva trupa. Aliméntase sobremanera de semilla y pequeños insecto, buscando alimentu nel pisu, na folla, ente la vexetación o nes agües someres. El nial constrúyese xuníu a la vexetación.
El cantar del machu ye similar al del gorrión coronirrufo cejiblanco (Spizella passerina), pero más lentu y fuerte. El so llamáu ye un chink fuerte.
La so área de distribución entiende dende'l centru de Canadá hasta Terranova, y l'este de los Estaos Xuníos. Pel hibiernu migra a la mariña del Golfu de Méxicu, nel sureste d'Estaos Xuníos. Hai tamién dellos rexistros accidentales pel hibiernu en Turques y Caicos, Les Bahames y el norte de Méxicu.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Melospiza xeorxana ye una especie d'ave migratoria de la familia de les Emberízidas. Distribúise nel este d'América del Norte.
Mide ente 12,5 y 14 cm. Tanto la fema como'l machu son de color acoloratáu rayáu de negru nes partes dorsales (llombu, nales y cola), y de color gris nes ventrales (pechu, banduyu y plumes coberteras inferiores de la cola), ensin rayes nel pechu, al contrariu de les otres dos especies de Melospiza. La cabeza ye gris, con una raya ocular escura, un parche escuru bien delimitado nes mexelles, una corona acoloratada y gargüelu blancu. El patrón de la cabeza ye carauterística diagnóstica. Resulta abondo paecíu a Spizella passerina, S. pusilla, S. arborea y Aimophila ruficeps.
Habita en pantano y tamién en marismas salobres de vexetación arbustiva trupa. Aliméntase sobremanera de semilla y pequeños insecto, buscando alimentu nel pisu, na folla, ente la vexetación o nes agües someres. El nial constrúyese xuníu a la vexetación.
El cantar del machu ye similar al del gorrión coronirrufo cejiblanco (Spizella passerina), pero más lentu y fuerte. El so llamáu ye un chink fuerte.
La so área de distribución entiende dende'l centru de Canadá hasta Terranova, y l'este de los Estaos Xuníos. Pel hibiernu migra a la mariña del Golfu de Méxicu, nel sureste d'Estaos Xuníos. Hai tamién dellos rexistros accidentales pel hibiernu en Turques y Caicos, Les Bahames y el norte de Méxicu.
Brean ar geunioù(Daveoù a vank) a zo ur spesad breaned, Melospiza georgiana an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Fringilla georgiana (kentanv) da gentañ-penn (e 1790)[1] gant an evnoniour saoz John Latham (1740-1837).
Bevañ a ra diwar amprevaned dreist-holl ha frouezh gwech an amzer[2].
Ar spesad a gaver an tri isspesad[3] anezhañ e hanternoz-kreiz, biz Norzhamerika :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Brean ar geunioù(Daveoù a vank) a zo ur spesad breaned, Melospiza georgiana an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Fringilla georgiana (kentanv) da gentañ-penn (e 1790) gant an evnoniour saoz John Latham (1740-1837).
El pardal palustre[1] (Melospiza georgiana) és un ocell de la família dels emberízids (Emberizidae) que habita praderies humides, pantans i aiguamolls d'Amèrica del Nord, des de la Colúmbia Britànica i Alberta cap a l'est, a través del centre de Canadà fins Labrador i Terranova i cap al sud, al quadrant nord-oriental dels Estats Units.
El pardal palustre (Melospiza georgiana) és un ocell de la família dels emberízids (Emberizidae) que habita praderies humides, pantans i aiguamolls d'Amèrica del Nord, des de la Colúmbia Britànica i Alberta cap a l'est, a través del centre de Canadà fins Labrador i Terranova i cap al sud, al quadrant nord-oriental dels Estats Units.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Bras gwerni (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: breision gwerni) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Melospiza georgiana; yr enw Saesneg arno yw Swamp sparrow. Mae'n perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. georgiana, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r bras gwerni yn perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Bras dolydd Emberiza cioides Bras gyddf-felyn Emberiza elegans
_(cropped).jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Bras gwerni (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: breision gwerni) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Melospiza georgiana; yr enw Saesneg arno yw Swamp sparrow. Mae'n perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. georgiana, sef enw'r rhywogaeth.
The swamp sparrow (Melospiza georgiana) is a medium-sized New World sparrow related to the song sparrow.
Measurements:[2]
Adults have streaked rusty, buff and black upperparts with an unstreaked gray breast, light belly and a white throat. The wings are strikingly rusty. Most males and a few females have rust-colored caps. Their face is gray with a dark line through the eye. They have a short bill and fairly long legs. Immature birds and winter adults usually have two brown crown stripes and much of the gray is replaced with buff.
Swamp sparrows breed across the northern United States and boreal Canada. The southern edge of their breeding range coincides largely with the Line of Maximum Glaciation. A small number of morphologically distinct birds inhabit tidal marshes from northern Virginia to the Hudson River Estuary. This subspecies (M. g. nigrescens) winters in coastal marshes of the Carolinas and differs from the two inland swamp sparrow subspecies in having more black in a grayer overall plumage, larger bill, different songs, and a smaller average clutch size.
Their breeding habitat is marshes, including brackish marshes, across eastern North America and central Canada. The bulky nest is attached to marsh vegetation, often just above the ground or surface of the water with leaves or grass arching over the top. The female builds a new nest each year and lays an average of four eggs per clutch.[3] Females give a series of chips as they leave the nest, probably to ward off attacks by their mate or neighboring males.
While swamp sparrows can be found year-round in small numbers on the southern edge of their breeding range, individuals are probably all migratory, primarily migrating to the southeastern United States.
Swamp sparrows generally forage on the ground near the water's edge, in shallow water or in marsh vegetation. In winter, their diet is principally fruit and seeds, while during the breeding season their diet is mainly arthropods.[3]
The song of the swamp sparrow is a slow monotone trill, slower than that of the chipping sparrow. A male can have a repertoire of several different trills. The common call note is a loud chip reminiscent of a phoebe.
This bird's numbers have declined due to habitat loss in some parts of its range.
Swamp sparrow taken at Lake Mattamuskeet
The swamp sparrow (Melospiza georgiana) is a medium-sized New World sparrow related to the song sparrow.
La Marĉa kantopasero, Melospiza georgiana, estas mezgranda birdospecio membro de la grupo de la Amerikaj paseroj kaj de la genro de Melospizoj en la familio de Emberizedoj.
Plenkreskuloj havas striecan ruĝecajn, sablokolorajn kaj nigrajn suprajn partojn kun griza brusto, hela ventro kaj blanka gorĝo. La flugiloj estas rimarkinde ruĝecaj. Plej parto de maskloj kaj kelkaj inoj havas ruĝeckolorajn kronojn. Ties vizaĝo estas griza kun malhela strio traokula. Ili havas mallongan bekon kaj longajn krurojn. Nematuruloj kaj vintraj plenkreskuloj kutime havas du brunajn kronostriojn kaj multe el la griza koloro estas anstataŭata per sablokolora.
Marĉaj kantopaseroj reproduktiĝas en norda Usono kaj boreala Kanado. La suda bordo de ties reprodukta teritorio ege koincidas kun la Linio de Maskimuma Glaciado. Malgranda nombro de morfologie distingaj birdoj loĝas en tajdaj marĉoj el norda Virginio al Estuaro de Rivero Hudson. Tiu subspecio (Melospiza georgiana nigrescens) vintrumas en marbordaj marĉoj de Karolinoj kaj diferencas el la du internaj subspecioj de Marĉa kantopasero ĉar havas pli da nigro en pli griza supra plumaro, pli grandan bekon, diferencajn kantojn kaj pli malgrandan averaĝan ovonombron.
Ties reprodukta habitato estas marĉoj, inklude salgustajn marĉojn, en orienta Nordameriko kaj centra Kanado. La diketa nesto estas ligita al marĉa vegetaĵaro, ofte enhavante foliojn aŭ herbojn super la pinto. Inoj elsendas serion de “ĉip” je elnestiĝo, probable por eviti atakojn fare de sia partnero aŭ najbaraj maskloj.
Dum Marĉaj kantopaseroj povas troviĝi en malgrandaj nombroj en la suda bordo de ties reprodukta teritorio, la individuoj estas probable ĉiuj migrantaj, kiuj moviĝas ĉefe migrante al sudorienta Usono.
Tiuj birdoj manĝas surgrunde, ĉe la koto ĉe akvobordoj, en neprofunda akvo aŭ en marĉa vegetaĵaro. Ili manĝas ĉefe insektojn kaj semojn.
La kanto de tiu birdo estas malrapida monotona trilado, pli malrapida ol tiu de la Pasera spizelo. Masklo povas havi repertorion de kelkaj diferencaj triladoj. La alvokonoto estas laŭta “ĉip” rememoriga de la birdoj sajornoj de la familio de Tiranedoj.
La nombroj de tiu birdo malpliiĝis pro habitatoperdo en kelkaj partoj de ties teritorioj.
La Marĉa kantopasero, Melospiza georgiana, estas mezgranda birdospecio membro de la grupo de la Amerikaj paseroj kaj de la genro de Melospizoj en la familio de Emberizedoj.
Plenkreskuloj havas striecan ruĝecajn, sablokolorajn kaj nigrajn suprajn partojn kun griza brusto, hela ventro kaj blanka gorĝo. La flugiloj estas rimarkinde ruĝecaj. Plej parto de maskloj kaj kelkaj inoj havas ruĝeckolorajn kronojn. Ties vizaĝo estas griza kun malhela strio traokula. Ili havas mallongan bekon kaj longajn krurojn. Nematuruloj kaj vintraj plenkreskuloj kutime havas du brunajn kronostriojn kaj multe el la griza koloro estas anstataŭata per sablokolora.
Marĉaj kantopaseroj reproduktiĝas en norda Usono kaj boreala Kanado. La suda bordo de ties reprodukta teritorio ege koincidas kun la Linio de Maskimuma Glaciado. Malgranda nombro de morfologie distingaj birdoj loĝas en tajdaj marĉoj el norda Virginio al Estuaro de Rivero Hudson. Tiu subspecio (Melospiza georgiana nigrescens) vintrumas en marbordaj marĉoj de Karolinoj kaj diferencas el la du internaj subspecioj de Marĉa kantopasero ĉar havas pli da nigro en pli griza supra plumaro, pli grandan bekon, diferencajn kantojn kaj pli malgrandan averaĝan ovonombron.
Ties reprodukta habitato estas marĉoj, inklude salgustajn marĉojn, en orienta Nordameriko kaj centra Kanado. La diketa nesto estas ligita al marĉa vegetaĵaro, ofte enhavante foliojn aŭ herbojn super la pinto. Inoj elsendas serion de “ĉip” je elnestiĝo, probable por eviti atakojn fare de sia partnero aŭ najbaraj maskloj.
Dum Marĉaj kantopaseroj povas troviĝi en malgrandaj nombroj en la suda bordo de ties reprodukta teritorio, la individuoj estas probable ĉiuj migrantaj, kiuj moviĝas ĉefe migrante al sudorienta Usono.
Tiuj birdoj manĝas surgrunde, ĉe la koto ĉe akvobordoj, en neprofunda akvo aŭ en marĉa vegetaĵaro. Ili manĝas ĉefe insektojn kaj semojn.
La kanto de tiu birdo estas malrapida monotona trilado, pli malrapida ol tiu de la Pasera spizelo. Masklo povas havi repertorion de kelkaj diferencaj triladoj. La alvokonoto estas laŭta “ĉip” rememoriga de la birdoj sajornoj de la familio de Tiranedoj.
La nombroj de tiu birdo malpliiĝis pro habitatoperdo en kelkaj partoj de ties teritorioj.
El chingolo pantanero o gorrión pantanero (Melospiza georgiana)[2] es una especie de ave paseriforme migratoria de la familia Passerellidae propia del este de América del Norte.
Mide entre 12,5 y 14 cm. Tanto la hembra como el macho son de color rojizo rayado de negro en las partes dorsales (espalda, alas y cola), y de color gris en las ventrales (pecho, vientre y plumas coberteras inferiores de la cola), sin rayas en el pecho, al contrario de las otras dos especies de Melospiza. La cabeza es gris, con una raya ocular oscura, un parche oscuro bien delimitado en las mejillas, una corona rojiza y garganta blanca. El patrón de la cabeza es característica diagnóstica. Resulta bastante parecido a Spizella passerina, S. pusilla, S. arborea y Aimophila ruficeps.
Habita en pantanos y también en marismas salobres de vegetación arbustiva densa. Se alimenta sobre todo de semillas y pequeños insectos, buscando alimento en el piso, en el lodo, entre la vegetación o en las aguas someras. El nido se construye unido a la vegetación.
El canto del macho es similar al del gorrión coronirrufo cejiblanco (Spizella passerina), pero más lento y fuerte. Su llamado es un chink fuerte.
Su área de distribución comprende desde el centro de Canadá hasta Terranova, y el este de los Estados Unidos. En invierno migra a la costa del Golfo de México, en el sureste de Estados Unidos. Hay también algunos registros accidentales en invierno en Turcas y Caicos, Bahamas y el norte de México.
El chingolo pantanero o gorrión pantanero (Melospiza georgiana) es una especie de ave paseriforme migratoria de la familia Passerellidae propia del este de América del Norte.
Mide entre 12,5 y 14 cm. Tanto la hembra como el macho son de color rojizo rayado de negro en las partes dorsales (espalda, alas y cola), y de color gris en las ventrales (pecho, vientre y plumas coberteras inferiores de la cola), sin rayas en el pecho, al contrario de las otras dos especies de Melospiza. La cabeza es gris, con una raya ocular oscura, un parche oscuro bien delimitado en las mejillas, una corona rojiza y garganta blanca. El patrón de la cabeza es característica diagnóstica. Resulta bastante parecido a Spizella passerina, S. pusilla, S. arborea y Aimophila ruficeps.
Habita en pantanos y también en marismas salobres de vegetación arbustiva densa. Se alimenta sobre todo de semillas y pequeños insectos, buscando alimento en el piso, en el lodo, entre la vegetación o en las aguas someras. El nido se construye unido a la vegetación.
El canto del macho es similar al del gorrión coronirrufo cejiblanco (Spizella passerina), pero más lento y fuerte. Su llamado es un chink fuerte.
Su área de distribución comprende desde el centro de Canadá hasta Terranova, y el este de los Estados Unidos. En invierno migra a la costa del Golfo de México, en el sureste de Estados Unidos. Hay también algunos registros accidentales en invierno en Turcas y Caicos, Bahamas y el norte de México.
Melospiza georgiana Melospiza generoko animalia da. Hegaztien barruko Emberizidae familian sailkatua dago.
Melospiza georgiana Melospiza generoko animalia da. Hegaztien barruko Emberizidae familian sailkatua dago.
Melospiza georgiana
Le Bruant des marais (Melospiza georgiana ou Zonotrichia georgiana) est une espèce de passereau nord-américaine appartenant à la famille des Passerellidae.
Cet oiseau mesure environ 15 cm. En plumage nuptial, l'adulte arbore une calotte rousse remplacée par une raie grise en plumage internuptial. Toute l'année, son plumage est plutôt brunâtre rayé de noir avec les sourcils, les joues et les côtés du cou gris. Les moustaches sont noirâtres, la gorge blanche et la poitrine grise avec quelques stries noires. Le jeune est très semblable mais présente une gorge sans strie et des joues beiges.
La sous-espèce côtière (M. g. nigrescens) diffère des sous-espèces continentales par un plumage globalement plus terne avec une plus grande abondance de noir, un bec plus large, des chants différents et une plus petite taille de ponte.
Le chant de l'espèce est un trille lent et monotone[1]. Un même mâle peut utiliser un répertoire varié. Le cri de contact est un tchip bruyant rappelant le cri des Moucherolles.
L'aire de reproduction du bruant des marais s'étend du nord des États-Unis jusqu'à la limite nord de la taïga canadienne, et de la côte est jusqu'aux Rocheuses. En hiver, l'espèce se répartit des Grands Lacs au golfe du Mexique, jusqu'à l'état de Guerrero. Elle est erratique aux Bahamas et au nord-ouest du Mexique, surtout de novembre à mai. Bien que les aires de reproduction et d'hivernage se superposent au niveau de la région des Grands Lacs, les individus sont probablement tous migrateurs.
M. g. nigrescens se restreint aux marais côtiers. Cette sous-espèce se reproduit du nord de la Virginie jusqu'à l'estuaire de l'Hudson et hiverne sur les côtes de Caroline.
Cette espèce fréquente les marais d'eau douce et lacustre. Son habitat optimal inclus des plans d'eau ouverts, une végétation basse et dense et des perchoirs de chant[3]. Le nid est fixé à la végétation, souvent juste au-dessus du sol ou de la surface de l'eau, et caché sous des feuilles ou des hautes herbes. La femelle pond en moyenne quatre œufs par nichée[3].
Les bruants des marais se nourrissent généralement au niveau du sol près du bord de l'eau, dans des eaux peu profondes ou dans la végétation basse. Alors qu'ils se nourrissent principalement d'Arthropodes durant la saison de reproduction, leur régime hivernal est granivore et frugivore[3].
Melospiza georgiana
Le Bruant des marais (Melospiza georgiana ou Zonotrichia georgiana) est une espèce de passereau nord-américaine appartenant à la famille des Passerellidae.
De moerasgors (Melospiza georgiana) is een zangvogel uit de familie Emberizidae (gorzen).
Deze soort telt 2 ondersoorten:
De moerasgors (Melospiza georgiana) is een zangvogel uit de familie Emberizidae (gorzen).
Multimedia w Wikimedia Commons Szarobrewka bagienna[3], pasówka bagienna[4] (Melospiza georgiana) – gatunek małego ptaka z rodziny pasówek (Passerellidae). Występuje od Kanady poprzez większą część Stanów Zjednoczonych po Meksyk. Wędrowny. Niezagrożony wyginięciem.
Długość ciała wynosi 13-15 cm. Gatunek ten cechuje rudobrązowe upierzenie wierzchu głowy i grzbietu, poprzecinanego czarnymi pasami. Z wyjątkiem brązowej brwi, ciemnoszarych pokryw usznych oraz białawego kantarka – głowa i kark mają barwę szarą. Spód niemal biały, zaś boki i pokrywy podogonowe płowe do piaskowobrązowych. Lotki i sterówki czarniawo-kasztanowe.
Środowisko życia pasówki bagiennej stanowią mokradła, bagna i podmokłe łąki. Pożywienie zależnie od pory roku stanowią owady lub nasiona. Gniazdo w kształcie kubeczka, utworzone z trawy, mieści się często nad wodą, niekiedy w kępie traw. Jaja w liczbie 4-6 wysiaduje wyłącznie samica przez 13-15 dni. Młode po 11-13 dniach są gotowe, by opuścić gniazdo.
Gatunek opisał po raz pierwszy John Latham w roku 1790, w dziele Index Ornithologicus, Sive Systema Ornithologiae. Przydzielił pasówce bagiennej nazwę Fringilla georgiana. Za miejsce występowania, toteż i zebrania holotypu, wskazał środkową Georgię[5]. Do rodzaju Melospiza gatunek przypisał Spencer Fullerton Baird w wydanym w 1858 roku dziele Reports of explorations and surveys. Zastosował jednak inną nazwę gatunkową, określając tę pasówkę jako Melospiza palustris i sugerując, jakoby lepiej byłoby pozostawić nazwę nadaną przez Alexandra Wilsona – Fringilla palustris[6]. IOC[7] oraz NACC akceptują gatunek pod nazwą Melospiza georgiana[8].
Wedle IOC wyróżniane są dwa podgatunki: M. g. ericrypta oraz nominatywny M. g. georgiana[7].
Proponowano także wydzielenie podgatunku nigrescens[9], nie zaakceptowało go jednak m.in. IOC[7]. Takson ten różni się od podgatunku nominatywnego ekologią, biologią lęgową i charakterem wędrówek[10]. Holotyp tego podgatunku (dorosły samiec) znajduje się w Muzeum Historii Naturalnej w Waszyngtonie, oznaczony numerem 418565, zebrany został 24 czerwca 1950 w hrabstwie Wicomico, na bagnach rzeki Nanticoke River przez Gormana M. Bonda i Roberta E. Stewarta[11].
Holotyp podgatunku ericrypta, dorosłego samca, zebrał 6 maja 1921 roku J. A. Loring w Fort McMurray (Alberta). Podobnie jak u M. g. nigricens, znajduje się w posiadaniu Smithsonian Institution. Otrzymał numer 283543[12].
Nazwa rodzajowa Melospiza pochodzi z greki od słów melo – pieśń, melodia – i spiza – zięba. Nazwa gatunkowa georgiana odnosi się do wspomnianej przez Lathama centralnej Georgi[13].
Całkowita długość ciała okazów wspomnianych przez Bairda waha się między 13,3 a 15,2 cm, zaś długość skrzydła 5,9-6,3 cm[6]. Skok mierzy u podgatunku nominatywnego 19,5-23 mm długości, u ericrypta 18,5-22,5 mm, zaś u nieuznawanego nigrescens ok. 19,5-24,5 mm[14]. Osobniki z Muzeum Brytyjskiego mają sterówki długości 5,5-5,8 cm[15]; dla ptaków z Nowego Jorsku, Pensylwanii i Wirginii Zachodniej przedział wynosi 55-63,5 mm[14], u pewnego osobnika z Massachusetts 53 mm[16]. Dziób ma długość 8,1-8,8 mm[14], zaś autorzy Catalogue of Birds in the British Museum podają około 1,2 cm górnej krawędzi (culmen)[15]. Masa ciała wynosi 13,1-24 g[10].
Występuje dymorfizm płciowy. U dorosłego samca wierzch ciała w większości brązowy, wewnątrz piór obecne są czarne pasy, na obrzeżach natomiast jasnobrązowe. W górnej części grzbietu na piórach obwódki białe. Niższa część grzbietu i kuper jasnobrązowe, pióra w środku z czarnym paskiem, mniej lub bardziej widocznym. Na pokrywach skrzydłowych o barwie kasztanowej także wewnątrz widnieją czarne plamki, bardziej uwidocznione na pokrywach dużych, które niekiedy wieńczą białokremowe plamki. Czarne skrzydełko jest biało obrzeżone. Pokrywy lotek I rzędu, jak i lotki I rzędu brązowe, rudawo obrzeżone. Chorągiewki zewnętrzne lotek II rzędu kasztanowe; najbardziej wewnętrzne spośród tych lotek przechodzą w barwę czarną, na których kasztanowa barwa obrzeżenia od zewnętrznej strony przechodzi ku końcowi w białą. Pokrywy nadogonowe rdzawe, pokryte czarnymi pasami. Spośród szarobrązowych sterówek o rudych krawędziach jedynie środkową parę cechuje czarna barwa wokół stosiny. Czoło czarne z wąską, szaropłową linią. Jednolicie szary kark i tył szyi pokrywają czarne pasy. Kantarek biały, przechodzi za okiem w szeroką brew. Także za okiem obecne są białe pióra. Pokrywy uszne szarobrązowe z białymi stosinami. Policzki białawe, od oczu biegnie czarna kreska. Gardło, podobnie jak pierś i brzuch, czysto białe. Boki piersi o barwie płowej przecinają czarne paski. Na bokach ciała jak i pokrywach podogonowych obecna jest barwa piaskowobrązowa. Górna część dzioba ciemnobrązowa, natomiast dolna biaława z niebieskawym odcieniem. Tęczówki brązowe, nogi i stopy żółtobrązowe[15].
Samica nie różni się zbytnio od samca. Cechuje ją jedynie jaśniejsza dolna szczęka i żółte nogi, tęczówka tak samo brązowa. Wymiary nieznacznie mniejsze. Osobniki w szacie spoczynkowej (zimowej) pokrywają z wierzchu głowy czarne pasy, a upierzenie ogólnie jest ciemniejsze. Boki bardziej jednolicie piaskowobrązowe. U wielu osobników stwierdzono ciemnoszare pasy z tyłu karku; prawdopodobnie to młode w swej pierwszej dorosłej szacie[15]. Podgatunek ericrypta wyróżnia jaśniejsze upierzenie i jasne kreskowanie na grzbiecie[17].
8 grudnia 1921 roku w Mount Pleasant (Karolina Południowa) Arthur T. Wayne odłowił niemal całkowicie albinotyczny – z wyjątkiem jednej sterówki i jednego pióra w zgięciu skrzydła – okaz pasówki bagiennej. Był to dorosły samiec, jak opisał autor: bardzo tłusty[18].
Osobniki opisane jako podgatunek nigrescens, włączony później do georgiana[14], cechuje znacznie bardziej wyraziste czarne kreskowanie wierzchu ciała, a obrzeżenia ich grzbietowych piór są intensywniej szare. Początkowo na podstawie małej ilości okazów określono, że osobniki te mają nieznacznie większe wymiary[9]. Badania, których wyniki opublikowano w roku 1990, przyniosły dalsze informacje dotyczące różnic między osobnikami podgatunku nominatywnego a opisanego jako nigricens. Dziób tego podgatunku cechuje się większymi wymiarami. Podobne zjawisko zachodzi u innych ptaków. Gdy bagiennik ostrosterny (Ammodramus caudacutus) i płowy (A. nelsoni) uznawane były jeszcze za jeden gatunek (jako A. caudatus), u podgatunku subvirgutus występował większy dziób, niż u wewnątrzkontynentalnej populacji. U pasówki śpiewnej (M. melodia) podg. maxillaris występuje największy dziób spośród wszystkich podgatunków; forma ta zasiedla okolice Zatoki Suisun, a więc obszar poza interiorem kontynentu. Również u podgatunków rostratus i beldingi bagiennika żółtobrewego (Passerculus sandwichensis) dziób jest duży w porównaniu do innych podgatunków[14]. Wykazano także, że dziób pod względem objętości największy jest u nigrescens – objętości dzioba między 210 a 300 mm³ występują tylko u tego podgatunku; zaobserwowano również zależność, że im większa objętość dzioba, tym mniej rudej barwy w upierzeniu wierzchu głowy – w wymienionych badaniach osobniki z mniej niż 70% barwy rudej z wierzchu głowy należały tylko do podgatunku nigrescens[14].
Barwa rdzawa u nigrescens zastąpiona jest szarawą. Jest to częsta różnica między zasiedlającymi słodkowodne bagna wróblowymi a wróblowymi z bagien słonawych. U bagiennika żółtoczelnego (A. maritimus), występującego u wybrzeży, obecne jest mniej barwy rdzawej niż u innych przedstawicieli Ammodramus. U wspomnianej pasówki obrożnej trzy podgatunki zamieszkujące bagna słonawe cechują się mniejszą ilością barwy rdzawej i szarszym lub czarniejszym upierzeniem. Przykład podobnego zjawiska występuje także poza wróblowymi – wodnik królewski (Rallus elegans) posiada więcej rudej barwy niż osiadły na wybrzeżach wodnik długodzioby (R. longirostris)[14].
Szarobrewka bagienna podgatunku nigriscens obserwowana była na stojących bagnach i połaciach błota – prawdopodobnie mniejsza ilość barwy rdzawej zapewnia lepsze zlaniem się ptaka z otoczeniem[14]. Ciemniejsze upierzenie nie może być wyjaśnione regułą Glogera, ponieważ każdy z podgatunków występuje w wilgotnym środowisku. Pojawiło się także inne wyjaśnienie, jakoby ciemniejsza barwa piór miała chronić pasówki podgatunku nigrescens przed laseczkami (głównie Bacillus licheniformis), odpornymi na duże zasolenie i wpływającymi niszcząco na upierzenie. Na podstawie badań osobników z zatoki Delaware (zasolenie 10-15 ppt; nigrescens) i Maryland (zasolenie 0 ppt; georgiana) stwierdzono większą obecność Bacillus i w ogóle mikroorganizmów u nigrescens. Dzięki znoszeniu dużego zasolenia Bacillus nie mają wielu konkurentów w słonych środowiskach, przez co mogą efektywniej zwiększać swoją populację. Prawdopodobnie melanizacja zaszła u omawianego podgatunku celem ochrony upierzenia[19].
Szarobrewka bagienna posiada bardzo duży zasięg występowania; same obszary lęgowe lub miejsca, gdzie ptaki są osiadłe pokrywają 4,07 mln km²[20]. Wędrowny. Osobniki podgatunku nominatywnego gnieżdżą się od wschodniej Dakoty Południowej na wschód do południowo-wschodniej Kanady (Wyspa Księcia Edwarda i Nowa Szkocja) oraz na południe do wschodniej Nebraski, północnego Missouri, Illinois, Ohio i Wirginii Zachodniej. Osobniki nielęgowe (zimujące) przebywają na obszarze na południe od wymienionego, do południowego Teksasu oraz stanów skupionych wokół Zatoki Meksykańskiej[10].
Kanadyjska część obszarów lęgowych M. g. ericrypta rozciąga się od południowo-wschodniego systemu rzecznego Mackenzie do centralnego Quebec i Nowej Fundlandii, wraz z południową i południowo-wschodnią Kolumbią Brytyjską, centralną Albertą, południowym Saskatchewan, zachodnim Ontario i południowo-wschodnim Quebec. Dalej na południe w Stanach Zjednoczonych zasiedla obszar do wschodniej Dakoty Północnej i północnej Minnesoty. Zimuje od skrajnie południowo-zachodniej Kanady: od południowej Wyspy Vancouver do centralno-zachodniej Kalifornii i centralnej Nevady, także od wschodniego Teksasu do południowej Georgi i północno-wschodniej Florydy. W Meksyku w stanach Sonora i Chihuahua, Coahuila i Tamaulipas na południe do Durango, Jalisco, San Luis Potosí oraz Veracruz[10].
Osobniki z nieuznawanego podgatunku nigrescens początkowo uznano za nieodbywające wędrówek[9]; do roku 1990 zostało ustalone, że migrują, jednak nie jest znane miejsce docelowe wędrówki[14]. Do roku 2011 (roku wydania 16. tomu HBW) obszar zimowania pozostał nadal nieznany[10]. Ich obszary lęgowe leżą od New Jersey po północno-wschodni Maryland[10].
Szarobrewka bagienna opuszcza tereny lęgowe w Ontario w październiku[21], zaś w Maine już pod koniec września; niektóre osobniki pozostają do listopada[22].
Obszary lęgowe stanowią słodkowodne (w przypadku georgiana i ericrypta) bagna, trzęsawiska i mokradła, niekiedy podmokłe łąki[9]; spotykany także w innych typach środowisk, np. zaroślach cyprysików (Chamaecyparis)[10]. Podgatunek nigrescens zamieszkuje nadbrzeżne, słonawe mokradła. Podczas gdy bagiennik żółtoczelny – sympatryczny wobec pasówki bagiennej – zamieszkuje na wybrzeżach zbiorowiska sitów (Juncus) i traw Spartina, tak pasówka preferuje skupienia Iva fructescens i Baccharis hamifolia[14]. W Maryland gatunek został stwierdzony jako gniazdujący także na mokradłach porośniętych przez choiny (Tsuga). W Ohio zasiedla zbiorowiska roślinne Juncus-Scirpus, Decodon-Typha, Ilex mucronata-Alnus, Cephalanthus-Alnus i w skupiskach chamedafne północnej (Chamaedaphne calyculata)[9].
Szarobrewka bagienna jest bardziej skrytym gatunkiem, niż pasówka śpiewna, niechętnie opuszcza ukrycie. Zaniepokojona na gnieździe, raczej nie odfruwa, a wychodzi i po gałęziach oddala się. Czasem w trakcie żerowania brodzi w wodzie, zbierając nasiona i owady z jej powierzchni. Kość udowa i skokowa tego ptaka są proporcjonalnie dłuższe, niż u pasówki śpiewnej. Doniesiono o osobniku w niewoli, który wolał zbierać nasiona z powierzchni wody w poidełku, niż z przeznaczonego nań kubeczka. Poza migracjami rzadko przelatuje więcej niż 10 m. W locie porusza ogonem w górę i w dół. Obciążenie powierzchni skrzydeł wynosi 4,3 cm³/g – u kongenerycznej pasówki śpiewnej jest to 3,94 cm³/g[9].
Zawołanie stanowi metaliczne chink lub chiip[9]. Pieśń przypomina tę wykonywaną przez spizeę białobrewą (Spizella passerina), jednak jest mniej sucha, głośniejsza i bardziej zróżnicowana; brzmi jak łit-łit-łit-łit-łit. Odzywa się także zróżnicowanymi ćwierknięciami. Śpiewający samiec siada na wyeksponowanej gałęzi z rozłożonym ogonem. Niekiedy wykonuje pieśń w locie, lecąc kilka stóp (1 stopa ≈ 30,5 cm) nad ziemią, wydając z siebie krótkie, radosne i dość chaotyczne dźwięki inne od zwykłego, urywanego trylu. Pieśń wykonuje nawet po północy, a w trakcie jasnych nocy śpiewa równie intensywnie, co za dnia[9].
Szarobrewka bagienna jest prawdopodobnie najbardziej owadożernym gatunkiem w rodzaju. Poskutkowało to zmniejszeniem czaszki jak i dzioba oraz objętościowo mięśni szczęk w stosunku do nasionożernej pasówki śpiewnej. Wedle publikacji z 1951 roku 55% diety stanowią owady zimą, zaś na wiosnę 88%. Pożywienie stanowią głównie chrząszcze, mrówkowate i inne błonkoskrzydłe (Hymenoptera), gąsienice i prostoskrzydłe (Orthoptera). Spośród chrząszczy, odnaleziono w żołądkach pancerzyki biegaczowatych (Carabidae) i ryjkowcowatych (Curculionidae). Późnym latem i jesienią ptak przechodzi na zjadanie ziaren, stanowiących wtedy 84-97% pokarmu. Są to nasiona głównie. ciborowatych, rdestów, prosa i werbeny. W żołądkach znajdywano także nasiona ambrozji trójdzielnej (Ambrosia trifida)[9].
W Ontario przybywa na lęgowiska w maju[23]; jaja odnotowywano od środka maja do niemal końca czerwca. W Quebecu natomiast zniesienia stwierdzano od początku maja do początku czerwca. W Nowej Anglii pojawienie się na obszarach gniazdowania zauważano już w marcu – wraz ze śpiewem; najliczniej jednak przybywało w środku maja. W Minnesocie pasówki bagienne powracają na lęgowiska od początku kwietnia do końca maja[24]. W Maine przybywa w środku lub pod koniec kwietnia[22]. LeRoy C. Stegman zauważył, że w okresie wiosennym M. georgiana jest lżejsza niż na jesieni[9].
Wielkość terytorium, badana u wybrzeży Maryland, wynosi 0,4-0,5 ha[14]. Gniazduje pojedynczo, niekiedy w sprzyjającym warunkach w pół-koloniach. Wedle Chandlera S. Robbinsa zagęszczenie (badane w Maryland) wynosi średnio 21 gniazd/par na 100 akrów. W Ohio współwystępuje z epoletnikami krasnoskrzydłymi (Agelaius phoeniceus) i wodnikiem błotnym (Rallus limicola) w zbiorowiskach Juncus-Scirpus; z wyżej wymienionymi i lasówką złotawą (Setophaga petechia) w zbiorowiskach Nemopanthus-Alnus; z pasówką śpiewną, czyżem złotawym (Carduelis tristis), drozdem wędrownym (Turdus migratorius), przedstawicielami Geothlypis, Tyrannus i empidonką małą (Empidonax traillii) w zbiorowiskach Cephalantus-Alnus oraz z Geothlypis i pasówką śpiewną w zaroślach chamedafne północnej[9].
Samica sama buduje gniazdo. Może się ono mieścić się zarówno na ziemi, jak i nad nią. „Naziemne” gniazda zbudowane są w kępie trawy[22] – np. turzyc (Carex) lub pałki[9]. Umieszczone mogą być również na krzewie nad wodą – na wysokości określonej jako osiągalnej przez stanięcie w łódce. Gniazdo nieco mniejsze niż u innych gatunków rodzaju Melaspiza. Zewnętrzna jego średnica wynosi około 10 cm, głębokość 4 cm. Zewnętrzna warstwa spleciona jest z różnych typowo mokradłowych roślin, zaś warstwa wewnętrzna z cieńszych źdźbeł traw – niekiedy jeszcze świeżych[9].
Jaja pasówki bagiennej przypominają jaja pasówki śpiewnej. Składane są w liczbie 4-6[21][14], niekiedy 3; u podgatunku nigrescens zniesienie jest mniejsze i liczy 2-4 jaja – mało jak na rodzaj Melospiza[14]. Jaja M. georgiana różnią się od należących do M. melodia zagęszczonymi szczególnie w jednym miejscu plamami, nachodzącymi na siebie. Na niebieskawym lub szarobiałym tle znajdują się czerwonobrązowe[21] plamki. Jaja mierzą około 18-20,5 na 14,2-14,7 mm[23], średnio (n=50) 19,4x14,6 mm. Ich masa to 1,85-2,25 grama[9]. Składane są jedno na dzień, aż zniesienie nie jest kompletne. Inkubacja trwa 12-15 dni, wysiaduje jedynie samica[22].
Świeżo wyklute młode (dane ze sztucznie inkubowanych jaj) ważą średnio 1,46 g; nie mają otwartych oczu. Wnętrze ich dzioba ma barwę różową z wyraziście żółtymi obrzeżeniami. Żebrząc o pokarm, nie wydają dźwięków. Cechuje je bardzo cienka skóra – naczynia krwionośne i wnętrzności na brzuchu są widoczne. Występuje ząb jajowy długości 1 mm. Miejsca, gdzie wyrosną lotki, wyraźnie widoczne po obecnym pigmencie. Z czasem krawędzie dzioba stają się jaskrawopomarańczowe z żółtymi obrzeżeniami[9]. Puch na spodzie ciała czarnobrązowy. Spędzają w gnieździe 11[9]-13 dni[25]. Osobniki z wybrzeży, które cechuje mniejsze zniesienie, rzadziej przebywają w pobliżu gniazda (ułatwiają wtedy zlokalizowanie go). Dzieje się tak niezależnie od stadium rozwoju młodych lub jaj. Reagują silniej na drapieżnika, niż wewnątrzkontynentalne ptaki[26].
Osobniki w szacie młodocianej z wierzchu cynamonowobrązowe, kasztanowe na wierzchu głowy, czarno paskowane. Brew oliwkowoszara, szaro plamkowana. Skrzydła i sterówki czarne, szeroko kasztanowo obrzeżone. Od spodu płowożółty, wyraźnie płowy po bokach brody, w niższej części gardła, na bokach i w okolicy kloaki. Z wyjątkiem brody i środkowej części brzucha występuje czarne paskowanie. Dziób i nogi różowopłowe, przechodzące potem w szarawe, następnie brązowe[9].
Starzyk brunatnogłowy (Molothrus ater) niezbyt często pasożytuje na M. georgiana[9]. Jako że gniazdo często mieści się nad wodą, młode po swoim pierwszym locie wpadając do wody są zjadane przez większe żaby, żółwie lub ryby[25]. W 2006 poddano badaniu populacje z wybrzeży oraz interioru. U populacji gnieżdżącej się na słonawych mokradłach wybrzeży za 79% niepowodzeń w wyprowadzeniu lęgu odpowiadało drapieżnictwo (228 gniazd), za 14% zalanie gniazda (40 gniazd), zaś za pozostałe 7% (20 gniazd) porzucenie lęgu lub nieznane przyczyny. U populacji wewnątrzkontynentalnej 98% niepowodzeń w lęgu spowodowało splądrowanie gniazda przez drapieżnika (62 gniazda). Pozostałe jedno zostało opuszczone, zalania nie stwierdzono[26].
Najdłużej żyjący zaobrączkowany osobnik przeżył co najmniej 7 lat i 9 miesięcy[27].
Z szarobrewki bagiennej pozyskano roztocz Ptilonyssus japuibensis[28] i P. morofskyi[29], także larwę pasożytującego na zającach kleszcza Haemaphysalis leporispalustris[30] i przenoszącego boreliozę Ixodes scapularis[31].
Przez IUCN szarobrewka bagienna została uznana za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern)[2]. Populacja ma trend wzrostowy. W 2007 roku oszacowano, że przez ostatnie 40 lat populacja tego gatunku wzrosła o 81,4%. M. georgiana nie służy za gatunek mogący częściowo zaważyć na utworzeniu ostoi ptaków IBA[20].
Głównym zagrożeniem środowiska szarobrewki bagiennej są zmiany poziomów wody, zarówno naturalne, jak i spowodowane przez człowieka. Jeśli gniazdo mieści się kilka cali nad wodą, taka zmiana może spowodować zatopienie się gniazda oraz jego ewentualnej zawartości[9]. W latach 90. XIX w. stwierdzono ślady pasówki bagiennej w wypluwkach płomykówki (Tyto alba podg. pranticola); spośród 1821 zdobyczy 4 stanowiła M. georgiana[32]. Na podstawie badań ptaków obrączkowanych znalezionych martwych dowiedziono również drapieżnictwa ze strony psów, kotów, dzierzb i gryzoni oraz śmierć w wyniku zderzeń z samochodem lub przez warunki pogodowe[9].
Szarobrewka bagienna, pasówka bagienna (Melospiza georgiana) – gatunek małego ptaka z rodziny pasówek (Passerellidae). Występuje od Kanady poprzez większą część Stanów Zjednoczonych po Meksyk. Wędrowny. Niezagrożony wyginięciem.
Długość ciała wynosi 13-15 cm. Gatunek ten cechuje rudobrązowe upierzenie wierzchu głowy i grzbietu, poprzecinanego czarnymi pasami. Z wyjątkiem brązowej brwi, ciemnoszarych pokryw usznych oraz białawego kantarka – głowa i kark mają barwę szarą. Spód niemal biały, zaś boki i pokrywy podogonowe płowe do piaskowobrązowych. Lotki i sterówki czarniawo-kasztanowe.
Środowisko życia pasówki bagiennej stanowią mokradła, bagna i podmokłe łąki. Pożywienie zależnie od pory roku stanowią owady lub nasiona. Gniazdo w kształcie kubeczka, utworzone z trawy, mieści się często nad wodą, niekiedy w kępie traw. Jaja w liczbie 4-6 wysiaduje wyłącznie samica przez 13-15 dni. Młode po 11-13 dniach są gotowe, by opuścić gniazdo.
Träsksparv[2] (Melospiza georgiana) är en nordamerikansk fågel i familjen amerikanska sparvar inom ordningen tättingar.[3]
Träsksparven är en medelstor (12-15) amerikansk sparv. Med sin kompakta kropp och medellånga, rundade stjärt är den lik sångsparven, men är mindre och med mindre näbb. Karakteristiskt är rostfärgad hjässa, vingar (särskilt täckare) och stjärt, ostreckat grått bröst, rostbeige flanker, vitaktig strupe och grå nacke. Fåglar utmed Atlantkusten (nigrescens, se nedan) har svartaktig nacke, gråare fjäderdräkt och större näbb än inlandspopulationen.[4][5]
Bland lätena hörs är ett metalliskt "chink", i flykten ett ljust och elektriskt "zeeet". Sången är en långsam, klar och fyllig drill, i engelsk litteratur återgiven som "weet-weet-weet-weet-weet-weet" eller "chinga chinga chinga...".[6][5]
Träsksparv delas in i tre underarter med följande utbredning:[3]
December 2010 uppträdde en ungfågel på ryska Tjuktjerhalvön.[7] Än så länge har den olikt flertalet andra amerikanska sparvar påträffats i Europa.
Som namnet avslöjar är träsksparven bunden till våtmarker av olika typer. I norr hittas den i kärr och myrar med öppen vattenspegel, men även på torvmossar. Längre söderut häckar den i träsk med kaveldun, säv och annan hög växtlighet, gärna omgärdade av pil och al. Fåglar utmed Atlantkusten häckar istället i bräckvattensträsk i områden med marskgräs (Spartina patens), ivor och korsört.[4]
Liksom andra sparvar livnär sig träsksparven av både frön, frukt och ryggradslösa djur. Vintertid består födan till 85 % av vegetabiliskt material, medan animaliskt material utgör samma andel sommartid. Kända bytesdjur är myror, bin, getingar, skalbaggar, spindlar, fjärilslarver, syrsor och gräshopper, men även vattenlevande insekter som trollsländelarver. Den äter även blåbär och frön från olika sorters säv, gräs, skräppor, trampörter och verbenor.[4]
Träsksparven håller sig ofta nära marken eller vattnet, där den med hjälp av sina relativt långa ben kan vada på jakt efter föda och ibland till och med doppa huvudet under vattenytan. Om den störs springer den hellre muslikt undan genom växtligheten än att ta till vingarna, och när den väl gör det flyger den inte särskilt långt.[4]
Träsksparven häckar från slutet av april till början av juli, men mestadels från mitten av maj. I södra delen av utbredningsområdet lägger den ofta två kullar. Boet placeras vanligen högst en meter ovan mark, ibland direkt på marken. Fågeln lägger ett till sex blågröna fläckade ägg som ruvas i tolv till 14 dagar. Efter kläckningen är ungarna flygga efter ytterligare sju till 14 dagar.[4][6]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till 22 miljoner häckande individer.[8]
John Latham som beskrev arten gav den namnet georgiana eftersom typexemplaret kom från delstaten Georgia.
Wikimedia Commons har media som rör träsksparv.
Wikispecies har information om Melospiza georgiana.
Träsksparv (Melospiza georgiana) är en nordamerikansk fågel i familjen amerikanska sparvar inom ordningen tättingar.
Вид гніздиться на північному сході США та у Канаді. На зимівлю відлітає на південний схід США, у Каліфорнію та Мексику. Її природними місцями проживання є болота з осокою, травою, або рогозом, часто з заростями вільхи або верби; іноді трапляється в заболочених заростях навколо ставків і річок. Місцями гніздиться у солонуватих болотах.
Дорослі мають смугастий рудо-чорний верх, сірі груди і живіт, світле горло. Шапка у більшості самців і деяких самиць рудого кольору. Над оком широка сіра брова.
Споживає, в основному, комахи і насіння. Раціон включає в себе безліч жуків, гусениць, коників, цвіркунів, мурашок, і багатьох інших комах, а також інших членистоногих. Також їсть багато насіння, особливо восени та взимку, в тому числі трави, бур'янів і осоки. Годується в основному на землі, іноді для годування заходить на мілину.
Для захисту території гніздування, самець співає, сидячи високо на гілці рогозу або чагарника серед болота. Може співати вдень і вночі. Гніздо розташоване серед болотної рослинності таких як рогіз, осока, купини чагарників. Часто безпосередньо над водою (до 25 см), іноді на землі. Гніздо часто має громіздку основу з грубої трави та інших болотних рослин. Чашечка вистелена тонкими і м'якими травинками. Сухий рогіз чи інше листя часто розташовані у вигляді арки над гніздом, тому птахам доводиться залітати в гніздо збоку. Яйця: 4-5, іноді 3-6. Блідо-зеленого до зеленувато-білого кольору з червонувато-коричневими прожилками і крапинками. Самиця насиджує близько 12-13 днів. Самець може годувати самицю під час насиджування кладки. Обоє батьків вигодовують пташенят. Молодь залишає гніздо через 10-13 днів після вилуплення.
Це незавершена стаття з орнітології.Melospiza georgiana là một loài chim trong họ Emberizidae.[1]
Melospiza georgiana là một loài chim trong họ Emberizidae.
.jpg)
_RWD.jpg)
.jpg)
.jpg)
