Lifespan, longevity, and ageing
fornecido por AnAge articles
Maximum longevity: 6 years (wild)
- licença
- cc-by-3.0
- direitos autorais
- Joao Pedro de Magalhaes
- editor
- de Magalhaes, J. P.
Distribution
(
Inglês
)
fornecido por Animal Diversity Web
Hooded Orioles are found in North America. March through mid-September Hooded Orioles are found from Southern Texas through central California. By the end of September they migrate south to Mexico (Garret and Dunn 1981).
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
- licença
- cc-by-nc-sa-3.0
- direitos autorais
- The Regents of the University of Michigan and its licensors
- citação bibliográfica
- Prichard, M. 2001. "Icterus cucullatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Icterus_cucullatus.html
- autor
- Melanie Prichard, Fresno City College
- editor
- Carl Johansson, Fresno City College
Morphology
(
Inglês
)
fornecido por Animal Diversity Web
Hooded Orioles are sexually dimorphic. The male has an orange-yellow coloring with a black face, tail, wings and back. The wings on the bird will have two white bars of feathers. While the female has the same two white bars on her wings, her coloring is an olive-green with a yellowish shade underneath. Both male and female are the same in size, ranging from 112-128 cm (7-8 in.) long. The bill of the Hooded Oriole has a slight down curve that comes to a sharp point, enabling them to feed off tubular flowers (Readers Digest 1990).
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
- licença
- cc-by-nc-sa-3.0
- direitos autorais
- The Regents of the University of Michigan and its licensors
- citação bibliográfica
- Prichard, M. 2001. "Icterus cucullatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Icterus_cucullatus.html
- autor
- Melanie Prichard, Fresno City College
- editor
- Carl Johansson, Fresno City College
Life Expectancy
(
Inglês
)
fornecido por Animal Diversity Web
Average lifespan
Status: wild: 72 months.
- licença
- cc-by-nc-sa-3.0
- direitos autorais
- The Regents of the University of Michigan and its licensors
- citação bibliográfica
- Prichard, M. 2001. "Icterus cucullatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Icterus_cucullatus.html
- autor
- Melanie Prichard, Fresno City College
- editor
- Carl Johansson, Fresno City College
Habitat
(
Inglês
)
fornecido por Animal Diversity Web
The Hooded Oriole can be described as a neotropical migrant. These birds are typically found in riparian areas. Humans have planted many species of non-native trees. These trees have increased the numbers of nesting sites available for the orioles. As a result the orioles can also be found in some decidous and riparian woodlands and human habitations, often by ranches or towns. (Ahlborn, Readers Digest 1990).
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; chaparral ; scrub forest
Aquatic Biomes: rivers and streams
- licença
- cc-by-nc-sa-3.0
- direitos autorais
- The Regents of the University of Michigan and its licensors
- citação bibliográfica
- Prichard, M. 2001. "Icterus cucullatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Icterus_cucullatus.html
- autor
- Melanie Prichard, Fresno City College
- editor
- Carl Johansson, Fresno City College
Trophic Strategy
(
Inglês
)
fornecido por Animal Diversity Web
The Hooded Oriole's diet consists mostly of fruit, nectar, and insects. This bird will forage in shrubs and trees to find the insects and fruit. The nectar can be extracted from such plants as agaves, aloes, hibiscus, lilies, and other tubular flowers. That is where their pointed bill becomes useful: it will pierce the base of the flower to obtain the nectar. By doing this it will not pollinate the flower (Baicich 1997, Terres 1980, Readers Digest 1990).
- licença
- cc-by-nc-sa-3.0
- direitos autorais
- The Regents of the University of Michigan and its licensors
- citação bibliográfica
- Prichard, M. 2001. "Icterus cucullatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Icterus_cucullatus.html
- autor
- Melanie Prichard, Fresno City College
- editor
- Carl Johansson, Fresno City College
Benefits
(
Inglês
)
fornecido por Animal Diversity Web
Hooded Orioles eat a significant number of insects which are considered agricultural pests.
- licença
- cc-by-nc-sa-3.0
- direitos autorais
- The Regents of the University of Michigan and its licensors
- citação bibliográfica
- Prichard, M. 2001. "Icterus cucullatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Icterus_cucullatus.html
- autor
- Melanie Prichard, Fresno City College
- editor
- Carl Johansson, Fresno City College
Conservation Status
(
Inglês
)
fornecido por Animal Diversity Web
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
- licença
- cc-by-nc-sa-3.0
- direitos autorais
- The Regents of the University of Michigan and its licensors
- citação bibliográfica
- Prichard, M. 2001. "Icterus cucullatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Icterus_cucullatus.html
- autor
- Melanie Prichard, Fresno City College
- editor
- Carl Johansson, Fresno City College
Behavior
(
Inglês
)
fornecido por Animal Diversity Web
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
- licença
- cc-by-nc-sa-3.0
- direitos autorais
- The Regents of the University of Michigan and its licensors
- citação bibliográfica
- Prichard, M. 2001. "Icterus cucullatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Icterus_cucullatus.html
- autor
- Melanie Prichard, Fresno City College
- editor
- Carl Johansson, Fresno City College
Reproduction
(
Inglês
)
fornecido por Animal Diversity Web
Breeding season for this Oriole starts from early April to early May. The male will flutter around the female singing soft melodies with his bill open and pointing upward; the female will respond to the male in the same manner.
The nests can be found in a tall tree, preferably in a fan palm. Other trees regularly used for nesting include cottonwoods, sycamores, live oaks, and eucalyptus. The nest is built 2 - 15 meters (6-45 feet) above ground to protect against any unwanted predators. These nests are penduline (hang from branches )and the nesting chamber is cup shaped about 10 cm (4 inches) in depth and about the same in width. They are suspended by twigs and woven with string, dry vegitation, and any other fiberous materials that can be found. The female is the main builder of these nests; it takes her 3-5 days to complete it.
Typically 3-5 eggs are laid in the nest. The incubation period for those eggs is about 12-14 days, and they incubated only by the female. Their eggs are white, pale yellow or pale blue. They are lightly spotted with a grayish brown coloring. The hatching of the eggs usually takes place mid to late summer. The young are tended to by both parents and will leave the nest about 14 days after being hatched (Baicich 1997, Ehrlich 1988, Readers Digest 1990, Terres 1980).
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average time to hatching: 13 days.
Average eggs per season: 4.
- licença
- cc-by-nc-sa-3.0
- direitos autorais
- The Regents of the University of Michigan and its licensors
- citação bibliográfica
- Prichard, M. 2001. "Icterus cucullatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Icterus_cucullatus.html
- autor
- Melanie Prichard, Fresno City College
- editor
- Carl Johansson, Fresno City College
Amenazas
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
Factores de riesgo
La fragmentación y pérdida del hábitat (selvas tropicales y selvas secundarias de México) son las principales causas de riesgo para Icterus cucullatus (Salgado Ortiz 1999) sin embargo, las aves parásitas son una probable causa del declive de la población en el sur de Texas y en el Norte de Tamaulipas, Rappole y Klicka (1991) en Pleasants y Albano 2001, sugirieron que esta suposición puede ser demasiado simplista, y que otros factores, tales como los cambios en la vegetación han jugado un papel importante.
Situación actual del hábitat con respecto a las necesidades de la especie
Las selvas tropicales de México representan el ecosistema más diverso, lo cual ofrece una variedad de ambientes que favorece la presencia de especies que prefieren áreas con vegetación moderadamente alterada o áreas agrícolas, como es el caso de Icterus cucullatus. (Coates y Estrada 1986).
Dado que el bolsero encapuchado no es especialista de ambientes pristinos como bosques tropicales sino que se desarrolla en ambientes perturbados arbolados de las características ya mencionadas anteriormente, no es tan grave la situación de su hábitat siempre que un arbolado moderado esté disponible. Por lo que no se considera de preocupación, comparativamente (Flores y Geréz 1994).
- citação bibliográfica
- Benítez-Salcedo, R 2008. Ficha técnica de Icterus cucullatus. En: Escalante-Pliego, P (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Benítez-Salcedo, R
Biología
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
Historia de la vida
Especie principalmente frugívora.
- citação bibliográfica
- Benítez-Salcedo, R 2008. Ficha técnica de Icterus cucullatus. En: Escalante-Pliego, P (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Benítez-Salcedo, R
Biología de poblaciones
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
Demografía
El programa de Breeding Bird Surveys para 1968-1991 proporciona el promedio de la abundancia relativa, en individuos/ruta: Arizona, 0.65; California, 0.19; Texas, 0.0.5 (Saber et al. 1996).
Antecedentes del estado de la especie o de las poblaciones principales
Hay muy pocos trabajos sobre la especie en particular. La abundancia y el rango de la especie parecen estar expandiéndose en varias áreas, mientras que en otras localidades se ha visto un marcado decremento en cuanto a números, debido posiblemente a la tendencia de Icterus cucullatus a anidar en plantas ornamentales tales como palmas que puede contribuir al incremento de su abundancia y rango de expansión a lo largo de la Costa oeste de Estados Unidos. Los números en Oregon durante la primavera se han ido incrementando y el primer registro en Washington ocurrió en abril de 1992 (Tweit y Gilligan 1992 en Pleasants y Albano 2001). Newman (1974) en Pleasants y Albano (2001) reportó una significativa extensión hacia el norte de las Montañas de Guadalupe, en el oeste de Texas, donde un macho fue colectado y confirmado que estaba en condición reproductiva. La mayoría de los cambios en poblaciones afectadas ha ocurrido en el valle de Río Grande. Antiguos visitadores de esta área comentaban sobre la abundancia de este Icterus (Merril 1878, Senté 1878 ambos en Pleasants y Albano 2001), y varias décadas después todavía ocurre así (Friedmann 1925 en Pleasants y Albano 2001), sin embargo los Icterus cucullatus son bastante raros en el presente en esta área (Rappole y Klicka 1991 en Pleasants y Albano 2001). El declive poblacional ha sido atribuido al incremento en números de aves parásitas en esta área seguido de un gran congelamiento durante el invierno de 1951 el cual provocó un cambio del uso del suelo de cultivos cítricos a vegetales y pasturas. Tales condiciones permitieron incrementar el número de aves parásitas. Paralelamente se expandieron las tierras de cultivo en el noreste de México, un hábitat no apropiado para los Icterus cucullatus. Al mismo tiempo, estas especies han ido expandiéndose en Texas al norte del valle de Río Grande (Rappole y Klicka 1991 en Pleasants y Albano 2001). El primer registro para Lousiana fue un adulto macho anillado el 20 de abril de 1987 (Imhof 1987 en Pleasants y Albano 2001). Datos de Breeding Bird Survey (Sauer et al. 1996 en Pleasants y Albano 2001) para 1967-1996 muestran un gran incremento anual (4.2%) en California.
- citação bibliográfica
- Benítez-Salcedo, R 2008. Ficha técnica de Icterus cucullatus. En: Escalante-Pliego, P (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Benítez-Salcedo, R
Biología del taxón
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
Relevancia de la especie
Icterus cucullatus es una especie que participa en la cadena alimenticia como controladora de poblaciones de insectos, dispersora de semillas de algunas plantas.
- citação bibliográfica
- Benítez-Salcedo, R 2008. Ficha técnica de Icterus cucullatus. En: Escalante-Pliego, P (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Benítez-Salcedo, R
Comportamiento
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
Frecuentemente es visto comiendo insectos entre las hojas; busca debajo de las hojas con movimientos rápidos. A menudo es visto perchando cerca del suelo; cuando ocasionalmente, anda en el suelo se mueve a base de saltos. Revolotea a través de áreas abiertas para alcanzar áreas de forrajeo (Wheelock 1904 en Pleasants y Albano 2001). Oberholser (1974 en Pleasants y Albano 2001) describe su vuelo como "rápido y directo", mantenido con poderosos pero no rápidos batimentos de alas. Se acicalan ocasionalmente (Bent 1958).
Comportamiento agonístico: Hay encuentros agonísticos entre machos a principios de la época reproductiva, caracterizados por una postura con el pico apuntando hacia arriba y las plumas erectas; esta postura está acompañada de castañeos constantes (Pleasants y Albano 2001). Durante tales encuentros, las hembras pueden estar cerca y otros machos pueden aproximarse.
No hay datos concluyentes, pero observaciones en hábitats riparios en el sur de California (Pleasants y Albano 2001) sugieren que las áreas alrededor de los sitios de anidación son defendidos con desplieges. Individuos de esta especie pueden abandonar áreas arboladas para alimentarse en hábitats circundantes. Estos distantes sitios de alimentación no son defendidos. Dos o más parejas pueden alimentarse en una fuente de comida que esté lejos de sus propios árboles-nido (Pleasants y Albano 2001). Rappole y Klicka (1991 en Pleasants y Albano 2001) describen a I. c. cucullatus como casi colonial en su distribución, con varias parejas encontradas típicamente en la misma localidad. Esta información no es inconsistente con patrones encontrados en el sur de California.
Especie asumida como monógama, sin embargo no existen rigurosos estudios. Durante el cortejo, el macho se mueve de rama en rama aleteando ruidosamente sus alas, inclinándose y meneándose, mientras la hembra lo sigue. El macho guarda sus alas debajo mientras percha y canta suavemente (Bent 1958, Pleasants y Albano 2001).
De acuerdo en Pleasants y Albano (2001) se observó que los machos poseedores de plumaje de segundo año se asocian a compañeros adultos durante la temporada de reproducción. Los machos usualmente son agresivos hacia inicios de la siguiente temporada reproductiva. Los comportamientos incluyen persecuciones, que incluyen erección de plumas, el pico apuntando hacia arriba. El comportamiento agonístico es dirigido hacia otras especies tales como Icterus bullockii. Una de las dos especies de Icterus puede ser vista persiguiendo a la otra en áreas donde ambas están anidando (Pleasants y Albano 2001). A pesar de su comportamiento agonístico, el cual es más a menudo observado en los sitios donde están los árboles-nido, varios machos o parejas de Icterus cucullatus pueden alimentarse cerca de fuentes de néctar u otra fuente de alimentación lejos de sus sitios de anidación. Tanto Icterus cucullatus como Icterus bullockii pueden alimentarse cerca uno del otro en estas locaciones. Estas dos especies a menudo se reproducen en las mismas áreas y pueden construir nidos en los mismos árboles (Dawson 1923, Bent 1958, Pleasants y Albano 2001). Una colonia Icterus auratus de en la Península de Yucatán incluía dos parejas de Icterus cucullatus (Howell et al. 1992).
- citação bibliográfica
- Benítez-Salcedo, R 2008. Ficha técnica de Icterus cucullatus. En: Escalante-Pliego, P (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Benítez-Salcedo, R
Conservación
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
Los principales factores que influyen en las poblaciones de Icterus cucullatus es primordialmente los efectos de la actividad humana ya que a menudo los sitios de anidación son encontrados en zonas suburbanas, en el centro de parques y otros sitios abiertos con árboles y arbustos plantados. El uso ornamental de palmas es particularmente importante para estas especies. El uso de comederos de colibríes puede tener también un impacto positivo, particularmente durante el invierno.
Tanto en el valle de Río Grande y en el noreste de México, I. c. senneti ha tenido históricamente un rango limitado. En un reporte para el U.S. Fish y Wildlife Service, Rappole y Klicka (1991) en Pleasnts y Albano 2001, recomendaron que I. c. sennetti, de quién toda la abundancia ha decaído de sus altos números históricos, debe ser monitoreado, pero no creen que la especie requiera un status de protección. Este reporte también trató sobre I. c. cucullatus, especie que ha incrementado en las últimas décadas su rango y densidad. Debido a que estos investigadores encontraron una alta densidad poblacional en Texas, no recomiendan protección.
- citação bibliográfica
- Benítez-Salcedo, R 2008. Ficha técnica de Icterus cucullatus. En: Escalante-Pliego, P (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Benítez-Salcedo, R
Descripción
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
Mide aproximadamente de 175-195 mm. El macho presenta una corona naranja y garganta negra, ampliamente distribuido, es la única especie de Icterus que presenta dimorfismo sexual en ambos sexos. Otras especies de bolseros tienen también la espalda negra. Este es el más pequeño y se puede diferenciar por las dos barras blancas del ala; la hembra es de espalda gris oliva, con la cabeza y la cola más amarillenta; amarillo naranja mate de abajo, alas con las barras blancas. Macho inmaduro es semejante a la hembra pero con la garganta negra (Peterson y Chalif 1998). Se encuentra del suroeste de los Estados Unidos hasta Belice (Álvarez del Toro 1980).
Vocalizaciones: Tema muy poco estudiado. Casi toda la información disponible es de carácter cualitativo o anecdótico. Quizá la generalización que se puede hacer de las observaciones existentes es que su canto es similar al de las especies relacionadas con Icterus, pero es marcadamente menos conspicuo (para observadores humanos). Al menos en algunas partes de su rango de distribución, parece cantar relativamente con poca frecuencia con un relativo bajo volumen. Igual que muchos Icterus tropicales, machos y hembras saben cantar, sin embargo al canto de la hembra es menos común y menos elaborado (Phillips et al. 1964). El canto es descrito como una serie de rápidos trinos, una variedad de rápidos trinos, no ruidosos ni golpeados (Howell y Web 1995). Comúnmente la nota de llamado es aguda, un nasal "wheet," eek", o "sweet" (Davis 1997 en Pleasants y Albano 2001), similar al canto en vuelo del gorrión mexicano (Carpodacus mexicanus) (Jaramillo y Burke 1999). Esta ave parece vocalizar más a menudo en los niveles inferiores y medios de la vegetación, donde frecuentemente se les encuentra forrajeando (Bent 1958). El canto del macho funciona como cortejo para atracción de pareja y para la defensa de su territorio, pero aún no está bien establecido R.S. Woods (en Bent 1958).
- citação bibliográfica
- Benítez-Salcedo, R 2008. Ficha técnica de Icterus cucullatus. En: Escalante-Pliego, P (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Benítez-Salcedo, R
Distribución
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
Histórica-actual
MEXICO
Distribución histórica: Se distribuye desde el suroeste de los Estados Unidos desde California central y el este del Río Texas hacia el sur de México (Miller et al. 1957). Desde la costa norte y central de California, sur de Nevada, suroeste de Utah, centro de Arizona, sur de Nuevo México hasta la parte occidental y meridional de Texas; sur de Baja California y Sonora, y en Caribe Mexicano, incluyendo la Península de Yucatán así como isla Mujeres, Holbox, Isla Contoy y la isla de Cozumel hasta las costas de Belice. En invierno se localiza desde el sur de Baja California y Sonora (raramente en la parte sur de California, Arizona y Texas) hasta el este de Oaxaca sobre el Pacífico pasando desde el sur de Tamaulipas hasta Belice (Paynter 1955, AOU 1998, Sibley et al. 1990).
Según Binford (1989) esta especie es residente, aunque rara en invierno; se tienen 3 registros en septiembre de 1937 en el interior de La Hacienda, una villa a 1,600 m de Huajuapan de Léon (Martín del Campo 1942:354); un macho adulto fue visto por A. R. Phillips el 10 de diciembre y posteriormente el 13 de diciembre de 1964, otros 5 individuos fueron vistos por Binford el 11 de febrero de 1974 en el bosque semicaducifolio a los 3,000 msnm hacia el norte de Putla de Guerrero.
Paynter (1955) reporta para Quintana Roo: 1 macho el 23 de noviembre de 1948, 1 macho el 25 de marzo de 1949, 1 macho en 1959; Xcalac, 1 macho el 2 de febrero de 1949; Carrillo Puerto, 1 macho el 9 de abril de 1949; Vigía Chico, 1 macho el 29 de marzo de 1949 y a 5 km del noreste de Vigía Chico 1 macho el 8 de abril de 1949, Boca Iglesia, 2 machos el 28 de diciembre de 1950; Tabi, 1 macho el 10 y 15 de marzo de 1949 y 1 hembra el 23 de marzo de 1953; Ch' ich'; 1 macho el 12 de mayo de 1950; Xcan, 1 macho el 25 de abril y 2 machos el 28 de 1949; Isla Holbox, 2 machos y 1 hembra el 26 de diciembre de 1950; Isla Contoy, 1 macho el 27 de diciembre de 1950; Isla Cozumel, 1 macho el 4 ,12 y 17 de enero de 1949. Para la Península de Yucatán: 1 macho el 10 de diciembre de 1950 en El Cuyo; Santa Clara, 1 macho el 6 de mayo de 194 y el 24 de agosto y 1 hembra el 5 de septiembre de 1950; Sisal 1 hembra el 6 de enero de 1951 y 1 macho el 7 de enero; Mérida, 1 hembra el 7 de octubre de 1950; Mérida Progreso, 1 macho el 8 de septiembre de 1950; Xocempich, 1 macho el 17 de noviembre de 1949; Yotzonot, 1 macho y 1 hembra el 21 de mayo de 1949. Campeche: Champotón, 1 macho el 23 de enero de 1951.
Distribución actual: Esta especie habita desde el suroeste de EUA, México y Belice; en México habita en la zona noreste en tierras de mediana altitud, desde Palenque, Ocosingo, Altamirano y campos cercanos a la Selva Lacandona (Álvarez del Toro 1980), además se localiza principalmente en Baja California, Sonora, Chihuahua, y al sur hasta Guerrero, Veracruz, Tabasco y Chiapas por la vertiente del Golfo desde Nuevo León y Tamaulipas al sur y este hasta el norte de Chiapas y la Península de Yucatán, este de Campeche y este de Quintana Roo hasta Belice (Sibley y Monroe 1990, Howell y Webb 1995; Peterson y Chalif 1998, AOU 1998).
- citação bibliográfica
- Benítez-Salcedo, R 2008. Ficha técnica de Icterus cucullatus. En: Escalante-Pliego, P (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Benítez-Salcedo, R
Estrategia trófica
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
Se alimenta principalmente de insectos, larvas, arañas, néctar y frutos (Rappole y Klicka 1991 en Pleasants y Albano 2001).
- citação bibliográfica
- Benítez-Salcedo, R 2008. Ficha técnica de Icterus cucullatus. En: Escalante-Pliego, P (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Benítez-Salcedo, R
Hábitat
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
Esta especie prefiere hábitats áridos y semiáridos en áreas abiertas con árboles dispersos como zonas riparias, palmares, mezquitales y matorral árido además de áreas abiertas alrededor de poblaciones humanas y zonas tropicales y subtropicales (AOU 1998, Peterson y Chalif 1998, Howell y Webb 1995, Stotz et al. 1996).
Macroclima
Esta especie puede encontrarse en las tres grandes zonas climáticas de la Península de Yucatán de acuerdo al sistema de Köppen: Bsh estepa subtropical en el noroeste de la Península, Aw sabana tropical con estaciones secas y húmedas en el centro y Af en la selva tropical lluviosa del sureste (Rzedowski 1978).
Tipo de ambiente
Más abundante en áreas costeras particularmente en los cocales (Paynter, 1955) así como en la selva baja subcaducifolia, selva baja caducifolia, vegetación secundaria con elementos arbóreos, áreas cultivadas y borde de manglar y selva mediana subcaducifolia, (MacKinnon 1989, AOU 1998, Miranda y Hernández 1963 ).
- citação bibliográfica
- Benítez-Salcedo, R 2008. Ficha técnica de Icterus cucullatus. En: Escalante-Pliego, P (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Benítez-Salcedo, R
Reproducción
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
La incubación depende de la hembra (Myers 1923 en Pleasants y Albano 2001), el tamaño de la nidada es de 3-5 huevos blancos, con manchas con marrón oscuro y púrpura. El nido es construido por la hembra en 3-6 días (Scott 1885 en Pleasants y Albano 2001). A menudo los nidos son descritos como semicolgantes; pueden ser verdaderamente colgantes con una atadura solamente en el borde, o colocados en las ramas pegados por los bordes o suspendidos de las partes inferiores de las hojas de palmas (Bailey 1910 en Pleasants y Albano 2001). Cuando el nido está suspendido de las hojas de las palmas, la hembra trabaja desde abajo, usando su pico para hacer hoyos en la hoja y meter las fibras a través de éstos. Tales nidos a menudo son descritos como "cosidos a la hoja" (Pleasants y Albano 2001).
El nido tiene forma de copa con una pequeña abertura en un lado o en la punta (Harrison 1979 en Pleasants y Albano 2001). Construido a base de ramas o raíces de plantas, sin acomodar o con una capa de plantas abajo, pelo de caballo o plumas. El material usado para construir el nido varía al igual que los sitios donde son colocados. Esto es evidente en descripciones de diferentes tiempos y localidades. De poblaciones en el valle de Río Grande en Texas, Senté (1987) y Merrill (1878) en Pleasants y Albano (2001), escribieron que los nidos fueron usualmente puestos en musgo (Tillandsia), y usaron todavía fibras de esta especie para construir sus nidos. Por los 1920s, los nidos fueron puestos más a menudo en palmas y palmitos y usaron ramas y fibra de las hojas de estas plantas. Un antiguo relato sobre este Icterus es que en California se refieren a él como "el Icterus de la hoja de palma" (Bailey 1910 en Pleasants y Albano 2001), el uso de este nombre común es explicado debido a que I. c. californicus es muy afanado en usar fibras de palma para construir sus nidos. Es probable que el incremento de plantas ornamentales de palmas tenga su origen por la elección de estas palmas como sitios de anidación y como material de construcción (Pleasants y Albano 2001). No existen estudios detallados de la reproducción de tal forma que es difícil no se pueden dar estimaciones sobre el éxito reproductivo.
- citação bibliográfica
- Benítez-Salcedo, R 2008. Ficha técnica de Icterus cucullatus. En: Escalante-Pliego, P (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Benítez-Salcedo, R
Comprehensive Description
(
Inglês
)
fornecido por Smithsonian Contributions to Zoology
Icterus cucullatus Swainson
The status of this oriole as a cowbird host choice has become more fully documented in the past few years. In the 1963 compilation (Friedmann, pp. 131–132) the total number of actual records was only 10, to which figure we may now add 34 more. One of us (S.I.R.), in 1975, found that 15 (71.4 percent) of 21 nests found in suburban areas of Goleta and Santa Barbara were parasitized; also 1 nest (the only one found) at Carpinteria was so affected, but not the single nest seen at Refugio State Beach. These findings show the hooded oriole to be a major host in Santa Barbara County, at least in the areas altered by man.
Of the remaining new records, more than half are in the collections of the Western Foundation: 5 from California, involving the host race I. cucullatus californicus (from Fresno, Los Angeles and San Diego counties), a race previously reported as a cowbird host by Rowley (in Friedmann, 1963: 132) and, recently, by H. and O. Clarke (in McCaskie, 1970:718) near Glendale, Los Angeles County; 4 from Cameron County, Texas, and I each from Reynosa and from Matamoros, Tamaulipas, involving the host race I. cucullatus sennetti, and 1 from Arizona, involving the host race I. cucullatus nelsoni. In the collections of Oregon State University there are 2 more Cameron County sets with cowbird eggs. Wauer (1973a) noted this oriole as a cowbird victim in the Big Bend area, Texas.
In I of the parasitized nests from Los Angeles County, the orioles had built a new lining to the nest over the cowbird eggs and had not yet deposited any of their own. This behavior has not been noted before for the hooded oriole, but it has been described (Friedmann, 1963:132–133) in the case of the northern oriole, I. galbula. One other instance, from Santa Barbara County, reported to one of us by Richard Broder, was of a female hooded oriole feeding a fledged young cowbird, 13 to 20 August 1974. No other fledglings were present during the week-long observation, which suggests that no young orioles survived. Earlier in the same year, Broder saw the same individual oriole (or, at least, one breeding in the same spot) with two fledged young orioles, probably a first brood.
The Western Foundation's collections contain 148 sets of eggs of this oriole from within the area of its sympatry with the brown-headed cowbird; 12 of these (8.1 percent) are parasitized. Unpublished experiments (by S.I.R.) have shown the hooded oriole to be an accepter species.
NORTHERN ORIOLE
- citação bibliográfica
- Friedmann, Herbert, Kiff, Lloyd F., and Rothstein, Stephen I. 1977. "A further contribution of knowledge of the host relations of the parasitic cowbirds." Smithsonian Contributions to Zoology. 1-75. https://doi.org/10.5479/si.00810282.235
Icterus cucullatus
(
Asturiano
)
fornecido por wikipedia AST
-
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Icterus cucullatus tamién conocíu como bolseru cuculado, bolseru encapucháu, bolseru encapuchinado, bolseru zapotero, chorcha de capiellu, chorcha acoloratada o turpial zapotero,[2] ye una especie d'ave paseriforme de la familia de los ictéridos (Icteridae). Ye orixinaria d'América del Norte y Centroamérica.
Descripción
Ye d'unos 18 a 20 cm de llargu.[3] Hai un fuerte dimorfismu sexual nesta especie. El machu adultu tien la corona, les mexelles, la rabadilla y partes inferiores de color mariellu o mariellu-naranxa, el llombu, les nales y la cola son de color negru, con un parche que cubre los sos güeyos hasta la parte cimera pechu. Les femes adultes son de color verde oliva na parte cimera, de color amarellentáu nel pechu y el banduyu, el llombu y les nales son de color abuxáu, dacuando con dos bandes escures. Dambos sexos tienen dos barras blanques nes nales, la parte cimera más ancha y más cortante que la parte inferior, non siempres visibles. El so picu ye negru con gris plateado na base, especialmente nel quexal inferior. Les sos pates son de color gris plata. Los xuveniles paecer a la fema adulta.[4]
Distribución y hábitat
El so hábitat de cría son les árees abiertes arbolíos, especialmente palmeres al traviés del sudoeste d'Estaos Xuníos y el norte de Méxicu. El llende norte de la so distribución cuerre al traviés del centru de California, Texas, Arizona y Nuevu Méxicu. Les poblaciones nel sur d'Estaos Xuníos y norte de Méxicu, ye dicir la so área de distribución septentrional, tán presentes dende marzu hasta mediaos de setiembre y migren al sur pel hibiernu. Estes poblaciones enviernen nel oeste de Méxicu, el sur del estáu de Sonora y l'estáu d'Oaxaca. Les poblaciones nel sur de Texas, l'este de Méxicu, Yucatán y Baxa California y Belice son residentes tol añu.[1]
Sistemática
Esta especie describióse per primer vegada por Philipp Ludwig Statius Müller en 1776. Orixinalmente foi asitiáu na familia Icteridae, la especie foi considera temporalmente parte de la familia Fringillidae na clasificación de Sibley-Ahlquist. Darréu l'American Ornithologists' Union, la European Ornithologists' Union y el Congresu Ornitolóxicu Internacional restauró-y a'l so estáu anterior na familia Icteridae. Tien delles subespecies:
-
Icterus cucullatus cucullatus (Swainson, 1827);
-
Icterus cucullatus Igneus (Ridgway, 1885);
-
Icterus cucullatus nelsoni (Ridgway, 1885);
-
Icterus cucullatus sennetti (Ridgway, 1901);
-
Icterus cucullatus trochiloides (Grinnell, 1927).
Referencies
Enllaces esternos
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia authors and editors
Icterus cucullatus: Brief Summary
(
Asturiano
)
fornecido por wikipedia AST
Icterus cucullatus 
Les especies d'
aves con
nome común en
llingua asturiana márquense como
NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la
SEO.
Icterus cucullatus tamién conocíu como bolseru cuculado, bolseru encapucháu, bolseru encapuchinado, bolseru zapotero, chorcha de capiellu, chorcha acoloratada o turpial zapotero, ye una especie d'ave paseriforme de la familia de los ictéridos (Icteridae). Ye orixinaria d'América del Norte y Centroamérica.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia authors and editors
Euryn cycyllog y Gogledd
(
Galês
)
fornecido por wikipedia CY
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Euryn cycyllog y Gogledd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: eurynnod cycyllog y Gogledd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Icterus cucullatus; yr enw Saesneg arno yw Hooded oriole. Mae'n perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn I. cucullatus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Teulu
Mae'r euryn cycyllog y Gogledd yn perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd
Casig Para Psarocolius bifasciatus
Gregl y Gorllewin Quiscalus niger
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.
Gweler hefyd
Cyfeiriadau
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Awduron a golygyddion Wikipedia
Euryn cycyllog y Gogledd: Brief Summary
(
Galês
)
fornecido por wikipedia CY
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Euryn cycyllog y Gogledd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: eurynnod cycyllog y Gogledd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Icterus cucullatus; yr enw Saesneg arno yw Hooded oriole. Mae'n perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn I. cucullatus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Awduron a golygyddion Wikipedia
Hooded oriole
(
Inglês
)
fornecido por wikipedia EN
The hooded oriole (Icterus cucullatus) is a medium-sized New World oriole. The male of this species ranges in color from a bright orange to a paler yellow, with a black back, face, tail and bib, with the wing containing two white bars. The female is more of an olive color with some yellow accents.[2]
Description and ecology
Adults have a curved bill which is completely black and white wing bars. The adult male has a deep yellowish orange head with black on the face and throat; they are black on the back, wings and tail, orange on the underparts. The adult female is olive-green on the upper parts, yellowish on the breast and belly. Their calls consist of whistling and wheets, while their song is a mixture of both.
Their breeding habitat is open areas with trees, especially palms, across the Southwestern United States and northern Mexico. The nest is a tightly woven pouch attached to the underside of a leaf or tree branch. Sometimes their nest is filled with the egg of a brown-headed cowbird which is a parasite bird that lays its eggs in other birds nests for that species to take care of.
These birds migrate in flocks south to Mexico's southwestern coast; they are permanent residents in Baja California Sur, the Mexican east coast, and Belize. Some may over-winter near feeders. They can also be found in Southern California neighborhoods, but are rare in the winter.
They forage in trees and shrubs, also feeding from flowers. It is a nectar robber because it pierces the base of the flower, and does not assist in pollination. These birds mainly eat insects, nectar and fruit, and will also visit hummingbird feeders and bird feeders for seeds.
Behavior
Diet
The hooded oriole's diet consists of insects, berries, and nectar.[3] Hooded Orioles are acrobatic feeders, often hanging upside down to get the nectar from flowers and to catch their prey.[4] This species feeds on a variety of insects, but may especially favor caterpillars, beetles, wasps, and ants. Hooded orioles forage for food slowly, gathering insects from foliage in the trees and feeding on berries, along with sometimes oranges or other citrus. They also probe flowers for nectar, and may take insects there as well. They are common visitors to insect and hummingbird feeders.[5]
Voice
The song of the hooded oriole tends to be short and abrupt. The notes are rapid and lack the whistling nature of many other oriole species, and often sound nasal and whiny in nature.[6]
There is a high amount of variation both geographically and individually within the song of the hooded oriole. Each male also sings many different types of songs. The hooded oriole has been known to include mimicry in its song, notably in Arizona some individuals have included the songs of the Gila Woodpecker and the Ash-throated Flycatcher.
Common calls of the hooded oriole include a whistled wheet or sweet sound. A chatter call is given as an alarm, somewhat similar to that of the Baltimore oriole or Bullock's oriole. The individual notes of the hooded oriole's chatter are given more quickly however, and it creates a shriller sound. Juveniles commonly give a soft chut and a harsher chuck or chet, however these have also been observed being given by adults.[7]
Nesting
Males arrive at their nesting sites in the last weeks of March and set up breeding territories. The breeding season lasts from April to July in Texas, May to August in Arizona, April to mid-August in California, and May to August in Baja California.
Recent reports state that the nests are constructed and secured on the undersides of palms and banana plants. Location and structure materials vary geographically. Arizona nests are often made of grasses and located in taller trees. Meanwhile, California nests are made from palm fibers and located on the underside of palm plants. The hooded oriole's nest is basket shaped, and much deeper than its relatives.[8]
Female hooded orioles lay a clutch of 3-5 eggs. The eggs are generally white, but can range into a pale blue with darker splotches. The eggs are incubated for 12-14 days, and the nestlings take about 14 days to fledge. This species is also commonly parasitized by the brown-headed cowbird and the bronzed cowbird.[9]
Geographic variation
There are five subspecies divided into two groups: those east of the Big Bend in Texas, which are more orange in color, and those found in New Mexico and more south, which are yellower in color.[10]
I. c. cucullatus
This subspecies is found in the Rio Grande Valley in Texas and south through Mexico to Oaxaca and Veracruz. This subspecies is very orange in color.[11]
I. c. sennetti
This subspecies occurs from the lower Rio Grande valley of Texas south along the coastal plain into Tamaulipas. This subspecies is similar in color to cucullatus but is notably paler and more yellow.[12]
I. c. igneus
This subspecies occurs in southern Mexico from East Tabasco and the Yucatán Peninsula south into Belize. This is the brightest most orange form. It has been reported that females of this subspecies may display a more greyish throat patch.[13]
I. c. nelsoni
This is the western form of this species, found from California south to North Baja California, and east into Arizona and New Mexico. This subspecies is noticeably more yellow than the others. This subspecies also has a much more slender bill, and longer wings and shorter tail.[14]
I. c. trochiloides
This subspecies is found in Baja California and Mexico. This is a yellowish-orange combo, and has a much longer and thinner bill.[15]
Gallery
1st summer - South Padre Island, Texas
Female - South Padre Island, Texas
Juvenile in California, United States
References
-
^ BirdLife International (2016). "Icterus cucullatus". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T22724131A94850492. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T22724131A94850492.en. Retrieved 11 November 2021.
-
^ Hooded Oriole. (2017, November). Retrieved from http://birdweb.org/birdweb/bird/hooded_oriole#
-
^ Hooded Oriole. (2019, December 9). Retrieved from https://www.audubon.org/field-guide/bird/hooded-oriole
-
^ Hooded Oriole Identification, All About Birds, Cornell Lab of Ornithology. (2019). Retrieved from https://www.allaboutbirds.org/guide/Hooded_Oriole/id
-
^ Hooded Oriole. (2019, December 9). Retrieved from https://www.audubon.org/field-guide/bird/hooded-oriole
-
^ Alderfer, J., Dunn, J., Lehman, P. E., & Barry, J. H. (2014). National Geographic complete birds of North America. Retrieved from https://www.nationalgeographic.com/animals/birds/h/hooded-oriole/
-
^ Jaramillo, A., & Burke, P. (1999). New world blackbirds: the icterids. Princeton, NJ: Princeton University Press.
-
^ Jaramillo, A., & Burke, P. (1999). New world blackbirds: the icterids. Princeton, NJ: Princeton University Press.
-
^ Hooded Oriole. (2019, December 9). Retrieved from https://www.audubon.org/field-guide/bird/hooded-oriole
-
^ Hooded Oriole Identification, All About Birds, Cornell Lab of Ornithology. (2019). Retrieved from https://www.allaboutbirds.org/guide/Hooded_Oriole/id
-
^ Jaramillo, A., & Burke, P. (1999). New world blackbirds: the icterids. Princeton, NJ: Princeton University Press.
-
^ Jaramillo, A., & Burke, P. (1999). New world blackbirds: the icterids. Princeton, NJ: Princeton University Press.
-
^ Jaramillo, A., & Burke, P. (1999). New world blackbirds: the icterids. Princeton, NJ: Princeton University Press.
-
^ Jaramillo, A., & Burke, P. (1999). New world blackbirds: the icterids. Princeton, NJ: Princeton University Press.
-
^ Jaramillo, A., & Burke, P. (1999). New world blackbirds: the icterids. Princeton, NJ: Princeton University Press.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia authors and editors
Hooded oriole: Brief Summary
(
Inglês
)
fornecido por wikipedia EN
The hooded oriole (Icterus cucullatus) is a medium-sized New World oriole. The male of this species ranges in color from a bright orange to a paler yellow, with a black back, face, tail and bib, with the wing containing two white bars. The female is more of an olive color with some yellow accents.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia authors and editors
Maskiktero
(
Esperanto
)
fornecido por wikipedia EO
La Maskiktero, Icterus cucullatus, estas specio de birdo de la familio de Ikteredoj kaj de ties tipa genro nome Ikteroj kiu enhavas speciojn kiuj montras flavajn kaj nigrajn kolorojn.
Aspekto
Plenkreskulo (de 18.5 al 20 cm ) havas pintakran bekon kaj blankajn flugilstriojn. Maskla plenkreskulo havas oranĝecan kapon kun multe da nigro en vizaĝo kvazaŭ masko, gorĝareo kaj plej supra brusto. Tiu larĝa “masko” nomigas la specion kaj en la komuna nomo kaj en la latina scienca nomo kie cucullatus signifas “kun masko” aŭ “maskovestanta”, dum Icterus aludas al la ĝenerala flava koloro. La masko estas markita de la oranĝeca nuanco. Krom la ĝenerala flava koloro en subaj partoj, ili estas nigraj en dorso, flugiloj (kun du blankaj flugilstrioj kaj multaj fajnaj blankaj bordoj) kaj vosto. La kruroj estas grizecaj kaj la beko estas nigreca escepte la unua duono de la suba makzelo kiu estas blankeca.
Ina plenkreskulo estas olivverdeca en supraj partoj, flaveca en brusto kaj ventro kaj pli flavaj kapo kaj vosto. Ŝiaj subaj partoj estas senbrilaj flavoranĝaj. Nematurulo similas al ino, sed ĝi havas nigran gorĝon.
La voĉo estas gorĝeca kaj fluteca fajfado “ĉut ĉut ĉut juiu kuiu”. La alvoko estas akra “ik”.
Distribuado
Ĝi troviĝas en reproduktaj habitatoj de malfermaj areoj kun arboj, ĉefe kun palmoj, tra sudokcidenta Usono kaj norda Meksiko.
Tiuj birdoj migras en aroj suden al sudokcidenta marbordo de Meksiko; ili estas konstantaj loĝantaj birdoj en Suda Baja California, la orienta marbordo de Meksikio kaj Belizo. Kelkaj povas vintrumi ĉe birdomanĝejoj.
Kutimaro
Ili manĝas en arboj kaj arbustoj, ankaŭ el floroj. Ĉar ĝi pinĉas ĉe la bazo de la floro, ĝi ne helpas en polenado. Tiuj birdoj manĝas ĉefe insektojn, semojn, forlasitan grenon, nektaron kaj frukton, kaj vizitas ankaŭ kolibrajn birdomanĝejojn.
Reproduktado
La nesto estas firme teksita saketo ligata al subfolio aŭ arbobranĉo. Sed estas granda vario el simpla kupolo surgrunda al longaj teksitaj nestoj. La ino demetas ĝis 7 ovojn. Kovado daŭras 15 tagojn. Ili reproduktiĝas en Baja California, Sonora kaj Chihuahua, kaj suden ĝis Guerrero; ankaŭ en la deklivaro de la Golfo el Nuevo León kaj Tamaulipas suden kaj orienten ĝis norda Chiapas kaj Jukatano.
Referencoj
Plia legado
Libro
- Pleasants, B. Y., and D. J. Albano. 2001. Hooded Oriole (Icterus cucullatus). In The Birds of North America, No. 568 (A. Poole and F. Gill, eds.). The Birds of North America, Inc., Philadelphia, PA.
Artikoloj
- Betty Boone JL, Lederle PE & Petersen SL. (1999). More additions to the birds of the Nevada Test Site. Western Birds. vol 30, no 4. p. 211-213.
- Brown BT & Trosset MW. (1989). Nesting-Habitat Relationships of Riparian Birds Along the Colorado River in Grand Canyon Arizona USA. Southwestern Naturalist. vol 34, no 2. p. 260-270.
- Calder WA, III. (1981). Diuresis on the Desert? Effects of Fruit Feeding and Nectar Feeding on the House Finch Carpodacus-Mexicanus and Other Species. Condor. vol 83, no 3. p. 267-268.
- Cruden RW & Hermann-Parker SM. (1977). Defense of Feeding Sites by Orioles and Hepatic Tanagers in Mexico. Auk. vol 94, no 3. p. 594-596.
- Ellison K & Brush T. (2004). Hooded oriole nest failure associated with a novel nest site. Western Birds. vol 35, no 2. p. 71-76.
- Fall BA. (1973). Noteworthy Bird Records from South Texas Kenedy County. Southwestern Naturalist. vol 18, no 2. p. 244-246.
- Fisk LH. (1973). Notes on Nectar Feeding by Orioles. Auk. vol 90, no 1. p. 208-209.
- Hardy JW. (1970). Duplex Nest Construction by Hooded Oriole Circumvents Cowbird Parasitism. Condor. vol 72, no 4.
- Leck C. (1974). Further Observations of Nectar Feeding by Orioles. Auk. vol 91, no 1. p. 162-163.
- Newman GA. (1974). Recent Bird Records from the Guadalupe Mountains Texas USA. Southwestern Naturalist. vol 19, no 1. p. 1-7.
- Powell BF & Steidl RJ. (2002). Habitat selection by riparian songbirds breeding in southern Arizona. Journal of Wildlife Management. vol 66, no 4. p. 1096-1103.
- Rasmussen JL & Sealy SG. (2006). Hosts feeding only Brown-headed Cowbird fledglings: where are the host fledglings?. Journal of Field Ornithology. vol 77, no 3. p. 269-279.
- Reddall J. (1977). Colorado USA Field Ornithologists Official Records Committee Report 1972 through 1975. Western Birds. vol 7, no 3.
- Sweet PR, Barrowclough GF, Klicka JT, Montanez-Godoy L & Escalante-Pliego P. (2001). Recolonization of the Flicker and other notes from Isla Guadalupe, Mexico. Western Birds. vol 32, no 1. p. 71-80.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
Maskiktero: Brief Summary
(
Esperanto
)
fornecido por wikipedia EO
La Maskiktero, Icterus cucullatus, estas specio de birdo de la familio de Ikteredoj kaj de ties tipa genro nome Ikteroj kiu enhavas speciojn kiuj montras flavajn kaj nigrajn kolorojn.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
Icterus cucullatus
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por wikipedia ES
El turpial enmascarado[2] (Icterus cucullatus) también conocido como bolsero cuculado, bolsero encapuchado, bolsero encapuchinado, bolsero zapotero, chorcha de capucha, chorcha rojiza o turpial zapotero,[3] es una especie de ave paseriforme de la familia de los ictéridos (Icteridae). Es originaria de América del Norte y Centroamérica.
Descripción
Es de unos 18 a 20 cm de largo.[4] Hay un fuerte dimorfismo sexual en esta especie. El macho adulto tiene la corona, las mejillas, la rabadilla y partes inferiores de color amarillo o amarillo-naranja, la espalda, las alas y la cola son de color negro, con un parche que cubre sus ojos hasta la parte superior pecho. Las hembras adultas son de color verde oliva en la parte superior, de color amarillento en el pecho y el vientre, la espalda y las alas son de color grisáceo, a veces con dos bandas oscuras. Ambos sexos tienen dos barras blancas en las alas, la parte superior más ancha y más cortante que la parte inferior, no siempre visibles. Su pico es negro con gris plateado en la base, especialmente en la mandíbula inferior. Sus patas son de color gris plata. Los juveniles se parecen a la hembra adulta.[5]
Distribución y hábitat
Su hábitat de cría son las áreas abiertas arboladas, especialmente palmeras a través del sudoeste de Estados Unidos y el norte de México. El límite norte de su distribución corre a través del centro de California, Texas, Arizona y Nuevo México. Las poblaciones en el sur de Estados Unidos y norte de México, es decir su área de distribución septentrional, están presentes desde marzo hasta mediados de septiembre y migran al sur en invierno. Estas poblaciones invernan en el oeste de México, el sur del estado de Sonora y el estado de Oaxaca. Las poblaciones en el sur de Texas, el este de México, Yucatán y Baja California y Belice son residentes todo el año.[1]
Sistemática
Esta especie fue descrita por primera vez por Philipp Ludwig Statius Müller en 1776. Originalmente fue colocado en la familia Icteridae, la especie fue considera temporalmente parte de la familia Fringillidae en la clasificación de Sibley-Ahlquist. Posteriormente la American Ornithologists' Union, la European Ornithologists' Union y el Congreso Ornitológico Internacional le restauró a su estado anterior en la familia Icteridae. Tiene varias subespecies:
-
Icterus cucullatus cucullatus (Swainson, 1827);
-
Icterus cucullatus Igneus (Ridgway, 1885);
-
Icterus cucullatus nelsoni (Ridgway, 1885);
-
Icterus cucullatus sennetti (Ridgway, 1901);
-
Icterus cucullatus trochiloides (Grinnell, 1927).
Referencias
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Autores y editores de Wikipedia
Icterus cucullatus: Brief Summary
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por wikipedia ES
El turpial enmascarado (Icterus cucullatus) también conocido como bolsero cuculado, bolsero encapuchado, bolsero encapuchinado, bolsero zapotero, chorcha de capucha, chorcha rojiza o turpial zapotero, es una especie de ave paseriforme de la familia de los ictéridos (Icteridae). Es originaria de América del Norte y Centroamérica.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Autores y editores de Wikipedia
Icterus cucullatus
(
Basco
)
fornecido por wikipedia EU
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipediako egileak eta editoreak
Icterus cucullatus: Brief Summary
(
Basco
)
fornecido por wikipedia EU
Icterus cucullatus Icterus generoko animalia da. Hegaztien barruko Icteridae familian sailkatua dago.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipediako egileak eta editoreak
Oriole masqué
(
Francês
)
fornecido por wikipedia FR
Icterus cucullatus
L’Oriole masqué, Icterus cucullatus, aussi appelé Oriole à masque, est une espèce d'oiseaux vivant dans le Sud de l'Amérique du Nord.
Description morphologique
Aspect et plumage
Il existe un fort dimorphisme sexuel chez cette espèce. Le mâle adulte a la calotte, les joues, le croupion et les parties inférieures jaune ou jaune-orangé, le dos, les ailes, et la queue sont noirs, de même qu'une grande tache couvrant les yeux et descendant jusqu'en haut de la poitrine. Certaines plumes du dos ont une bordure pâle, de même que certaines rémiges. La femelle est verdâtre sur le dessus, jaune verdâtre sur le dessous ; son dos et ses ailes sont grisâtres, avec parfois deux bandes plus sombres.
Les deux sexes présentent deux barres blanches sur les ailes, celle du haut étant plus large et plus nette que celle du bas, pas toujours très visible. Leur bec est noir avec du gris argenté à la base, surtout sur la mandibule inférieure. Leurs pattes sont gris argenté.
Les juvéniles ressemblent à la femelle adulte, mais les jeunes mâles possèdent déjà une bavette sombre, un peu moins développée que chez le mâle adulte.
Mensurations
Cet oiseau, à l'âge adulte, mesure de 18 à 20 cm de long[1] et pèse en moyenne 24 ou 25 g[2].
Espèces similaires
L'Oriole masqué mâle ressemble fortement à l'Oriole à gros bec (Icterus gularis), mais ce dernier est plus grand et plus massif, à un bec plus fort et entièrement noir, une bavette qui n'inclut pas les joues, et une barre alaire jaune-orangé.
Le mâle Oriole à ailes blanches adulte ne ressemble à l'Oriole masqué que de loin : il a en effet la calotte et la nuque noires (alors qu'elles sont jaune ou orangé chez l'Oriole masqué), la bavette est ici réduite à une bande noire sur l'œil et un peu de noir sur le menton et la gorge. L'aile porte une grande bande blanche et la queue n'est noire que sur la partie distale, le reste étant jaune ou orangé.
La femelle et le mâle juvénile de l'Oriole des vergers ressemblent à leur homologue Oriole masqué, mais ils ont une queue et un bec plus courts et la deuxième barre alaire blanche est plus nette.
Le mâle Oriole à dos rayé a un dos rayé d'orange et de noir et une queue plus courte. La femelle adulte ressemble à un Oriole masqué mâle juvénile, mais a un dos plus orange et avec quelques rayures noires, la queue plus courte et davantage de blanc sur les rémiges.
Comportement
Alimentation
Bien qu'essentiellement insectivore, cette espèce diurne consomme aussi des fruits et du nectar en été. L'Oriole masqué cherche insectes, araignées et fruits dans les arbres et les buissons ; il est capable de se suspendre tête en bas dans ses recherches[3]. Il puise du nectar dans de nombreuses espèces de végétaux à fleurs tubulaires, qu'elles soient natives ou exotiques, notamment les agaves, les aloès, les hibiscus et les lis. L'Oriole perce la base de la fleur afin de prélever le nectar, n'ayant de fait aucun rôle positif dans la pollinisation de ces fleurs[4],[5].
Comportement social
Relations intraspécifiques
Les cris d'appel sont des ouiiit ? sifflés ou une série de notes babillantes. Le chant est constitué de phrases désordonnées comprenant des sifflements, des trilles gutturales ou des sons cliquetants.
Relations interspécifiques
L'Oriole masqué est souvent victime du parasitisme de couvée de la part du Vacher à tête brune et tout particulièrement du Vacher bronzé[1],[4]. La plupart des nids d'Oriole masqué contiennent un ou plusieurs œufs de vachers[6].
Cette espèce subit de plus la prédation des Corvidés, des geais et des faucons. De son côté, elle exerce une pression de prédation sur les populations d'insectes et permet la limitation de leur prolifération[4].
Reproduction
L'Oriole masqué niche de début avril à juin. Lors de la parade nuptiale, qui a généralement lieu sur un perchoir élevé, le mâle s'approche de la femelle en exécutant de profondes révérences, puis sautille autour d'elle en chantant doucement, le bec ouvert et pointant vers le haut. Une femelle consentante lui répondra parfois de la même manière[5].
La ponte peut avoir lieu deux, voire trois fois par an. Elle comprend de 3 à 5 œufs (4 en moyenne) de couleur mate, blancs, jaune pâle ou blanc bleuté, et légèrement tachetés de brun-gris ou de brun violacé. Ces œufs mesurent 22 mm de longueur en moyenne[5],[7].
Le nid, essentiellement bâti par la femelle en 3 à 5 jours, est un sac suspendu constitué de fibres végétales (herbes fibreuses, fibres dilacérées de feuilles de palmier ou de yucca...) Profond d'environ 10 cm et large d'autant, ce nid présente une ouverture située vers le haut. Il est suspendu à une branche d'arbre ou à une fronde de palmier, à une hauteur située entre 2 et 15 m[7],[6],[5].
L'incubation dure de 12 à 14 jours (13 en moyenne) et est assurée par la femelle exclusivement. Les petits, nidicoles, sont nourris par les deux parents, d'abord par régurgitation durant 4 ou 5 jours, puis avec une nourriture solide. Ils prendront leur essor vers le 14e jour après l'éclosion[2],[4],[5].
Longévité
Cette espèce peut vivre 6 ans en liberté[8].
Répartition et habitat
Carte de répartition de l'espèce.
En vert : zones d'habitat permanent ;
En jaune : zones de nidification ;
En bleu : zone d'hivernage.
C'est à l'origine un oiseau de bord de rivière des zones arides ou désertiques, mais il s'est adapté aux plantations humaines d'arbres ou de palmiers dans les parcs, jardins, oasis et vergers.
La limite nord de son aire de répartition passe par le centre de la Californie et va jusqu'au Texas et au Nouveau-Mexique ; la limite sud se situe dans le Sud du Mexique.
Les populations du sud des États-Unis et du nord du Mexique, c'est-à-dire du nord de son aire de répartition, n'y sont présentes que de mars à mi-septembre, époque à laquelle l'Oriole masqué part vers le sud et ses quartiers d'hiver. Ces populations hivernent à l'ouest du Mexique, du sud de l'État de Sonora jusqu'à l'état d'Oaxaca[3],[4]. Les populations du sud du Texas, de l'est du Mexique et du Yucatan et de la péninsule de Basse-Californie sont résidentes à l'année[6],[3].
Systématique
Originellement placée dans la famille des Icteridae, l'espèce a temporairement été considérée comme faisant partie des Fringillidae dans la classification de Sibley et Monroe, la famille des Icteridae ayant été rétrogradée en sous-famille des ictérinés (ou Icterinae). L’American Ornithologists' Union, l’European Ornithologists' Union et le Congrès ornithologique international ont par la suite redonné son ancien statut à la famille des Icteridae[réf. nécessaire].
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international, cette espèce est constituée des cinq sous-espèces suivantes (ordre phylogénique) :
-
Icterus cucullatus nelsoni Ridgway, 1885 ;
-
Icterus cucullatus trochiloides Grinnell, 1927 ;
-
Icterus cucullatus cucullatus Swainson, 1827 ;
-
Icterus cucullatus sennetti Ridgway, 1901 ;
-
Icterus cucullatus igneus Ridgway, 1885.
Statut et préservation
L'aire de répartition de cette espèce étant importante (plus d'un million de kilomètres carrés) et sa population étant stable (voire en léger accroissement[9]) et estimée à environ 610 000 individus, l'IUCN l'a classée en catégorie LC (préoccupation mineure)[10].
L'Oriole masqué fait cependant partie des oiseaux protégés par le Migratory Bird Treaty Act[11].
Galerie
Voir aussi
Autres médias
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Auteurs et éditeurs de Wikipedia
Oriole masqué: Brief Summary
(
Francês
)
fornecido por wikipedia FR
Icterus cucullatus
L’Oriole masqué, Icterus cucullatus, aussi appelé Oriole à masque, est une espèce d'oiseaux vivant dans le Sud de l'Amérique du Nord.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Auteurs et éditeurs de Wikipedia
Maskertroepiaal
(
Neerlandês; Flamengo
)
fornecido por wikipedia NL
Vogels De maskertroepiaal (Icterus cucullatus) is een zangvogel uit de familie Icteridae (troepialen).
Verspreiding en leefgebied
Deze soort komt voor in de zuidwestelijke Verenigde Staten, Mexico en Belize en telt 5 ondersoorten:
-
Icterus cucullatus nelsoni: de zuidwestelijke Verenigde Staten en noordwestelijk Mexico.
-
Icterus cucullatus trochiloides: centraal en zuidelijk Baja California (noordwestelijk Mexico).
-
Icterus cucullatus sennetti: zuidelijk Texas tot oostelijk Mexico.
-
Icterus cucullatus cucullatus: zuidwestelijk Texas tot centraal Mexico.
-
Icterus cucullatus igneus: zuidoostelijk Mexico en Belize.
Externe link
Bronnen, noten en/of referenties
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia-auteurs en -editors
Maskertroepiaal: Brief Summary
(
Neerlandês; Flamengo
)
fornecido por wikipedia NL
De maskertroepiaal (Icterus cucullatus) is een zangvogel uit de familie Icteridae (troepialen).
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia-auteurs en -editors
Palmetrupial
(
Norueguês
)
fornecido por wikipedia NO
Palmetrupial (Icterus cucullatus) er en fugl i trupialfamilien.
Underarter
Det finnes 6 underarter av palmetrupial[2]:
- Icterus cucullatus sennetti
- Icterus cucullatus cucullatus
- Icterus cucullatus nelsoni
- Icterus cucullatus trochiloides
- Icterus cucullatus restrictus
- Icterus cucullatus igneus
Referanser
-
^ Syvertsen, P. O., Ree, V., Hansen, O. B., Syvertsen, Ø., Bergan, M., Kvam, H., Viker, M. & Axelsen, T. 2008. Virksomheten til Norsk navnekomité for fugl (NNKF) 1990-2008. Norske navn på verdens fugler. Norsk Ornitologisk Forenings hjemmesider (publisert 22.5.2008)
-
^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson. 2012. The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7. Cornell Lab of Ornithology. Lasted ned fra Cornell Lab of Ornithology: The Clements Checklist
Eksterne lenker
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia forfattere og redaktører
Palmetrupial: Brief Summary
(
Norueguês
)
fornecido por wikipedia NO
Palmetrupial (Icterus cucullatus) er en fugl i trupialfamilien.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia forfattere og redaktører
Icterus cucullatus
(
Português
)
fornecido por wikipedia PT
O papa-figo-com-capuz é uma espécie de ave passeriforme da família das as icterícia (Icteridae). É nativo da América do Norte e Central.
Descrição
Tem cerca de 18 a 20 cm de comprimento. Há um forte dimorfismo sexual nessa espécie. O macho adulto tem uma coroa amarela ou laranja-amarela, bochechas, garupa e partes inferiores; as costas, as asas e a cauda são pretas, com um adesivo cobrindo os olhos até a parte superior do tórax. As fêmeas adultas são verde-oliva no topo, amareladas no peito e na barriga, as costas e as asas são acinzentadas, às vezes com duas faixas escuras. Ambos os sexos têm duas barras de asas brancas, a parte superior mais larga e mais nítida que a parte inferior, nem sempre visível. Seu bico é preto com cinza prateado na base, especialmente na mandíbula inferior. Suas pernas são cinza prateado. Os juvenis lembram a fêmea adulta.
Distribuição e habitat
Seu habitat de criação é de áreas arborizadas abertas, especialmente palmeiras no sudoeste dos Estados Unidos e no norte do México. O limite norte de sua distribuição atravessa o centro da Califórnia, Texas, Arizona e Novo México. As populações no sul dos Estados Unidos e no norte do México, ou seja, sua faixa norte, estão presentes de março a meados de setembro e migram para o sul no inverno. Essas populações passam o inverno no oeste do México, no estado do sul de Sonora e no estado de Oaxaca. As populações do sul do Texas, leste do México, Yucatan e Baja California e Belize são residentes durante todo o ano.
Referências
- ^ A b BirdLife International (2012). "' Icterus cucullatus' ". Lista Vermelha da IUCN de Espécies Ameaçadas 2012.2. ISSN 2307-8235. Recuperado em 10 de janeiro de 2013.
- ^ De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (2012).
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Autores e editores de Wikipedia
Icterus cucullatus: Brief Summary
(
Português
)
fornecido por wikipedia PT
O papa-figo-com-capuz é uma espécie de ave passeriforme da família das as icterícia (Icteridae). É nativo da América do Norte e Central.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Autores e editores de Wikipedia
Palmtrupial
(
Sueco
)
fornecido por wikipedia SV
Palmtrupial[2] (Icterus cucullatus) är en fågel i familjen trupialer inom ordningen tättingar.[3]
Utbredning och systematik
Palmtrupial delas in i sex underarter med följande utbredning:[3]
Underarten restrictus inkluderas ofta i nelsoni.[4]
Status och hot
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1]
Bilder
Noter
- ^ [a b c] Birdlife International 2012 Icterus cucullatus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
-
^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-02-14
- ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
-
^ Gill, F & D Donsker (Eds). 2018. IOC World Bird List (v 8.1). doi : 10.14344/IOC.ML.8.1.
Externa länkar
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia författare och redaktörer
Palmtrupial: Brief Summary
(
Sueco
)
fornecido por wikipedia SV
Palmtrupial (Icterus cucullatus) är en fågel i familjen trupialer inom ordningen tättingar.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia författare och redaktörer
Icterus cucullatus
(
Vietnamita
)
fornecido por wikipedia VI
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia tác giả và biên tập viên
Icterus cucullatus: Brief Summary
(
Vietnamita
)
fornecido por wikipedia VI
Icterus cucullatus là một loài chim trong họ Icteridae.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia tác giả và biên tập viên
Масковый цветной трупиал
(
Russo
)
fornecido por wikipedia русскую Википедию
Вид: Масковый цветной трупиал
Международное научное название
Icterus cucullatus (Swainson, 1827)
Охранный статус
Систематика
на Викивидах
Изображения
на Викискладе ITIS 179070NCBI 105511EOL 1052042 Масковый цветной трупиал[1] (лат. Icterus cucullatus) — вид птиц семейства трупиаловых. Обитают в Северной Америке.
У взрослого самца голова оранжевая, с чёрным на лице и горле; спина, крылья и хвост чёрные, нижняя половина туловища — оранжевая. Взрослая самка имеет коричнево-зеленую верхнюю часть, желтоватую грудь и живот.
Среда обитания и размножения — открытые области с деревьями, часто пальмы, на юго-западе США и севере Мексики. Гнездо — сотканный мешочек, прикреплённый к нижней стороне ветви дерева или листа.
Эти птицы мигрируют в скоплениях на юг к юго-западному побережью Мексики; они — постоянные жители Южной Нижней Калифорнии, мексиканского восточного побережья, и Белиза. Некоторые зимуют рядом с кормушками.
Основной пищей являются насекомые, нектар и фрукты, также посещают кормушки. Поскольку они не проникают вглубь цветка, то не являются опылителями.
Примечания
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Авторы и редакторы Википедии
Масковый цветной трупиал: Brief Summary
(
Russo
)
fornecido por wikipedia русскую Википедию
Масковый цветной трупиал (лат. Icterus cucullatus) — вид птиц семейства трупиаловых. Обитают в Северной Америке.
У взрослого самца голова оранжевая, с чёрным на лице и горле; спина, крылья и хвост чёрные, нижняя половина туловища — оранжевая. Взрослая самка имеет коричнево-зеленую верхнюю часть, желтоватую грудь и живот.
Среда обитания и размножения — открытые области с деревьями, часто пальмы, на юго-западе США и севере Мексики. Гнездо — сотканный мешочек, прикреплённый к нижней стороне ветви дерева или листа.
Эти птицы мигрируют в скоплениях на юг к юго-западному побережью Мексики; они — постоянные жители Южной Нижней Калифорнии, мексиканского восточного побережья, и Белиза. Некоторые зимуют рядом с кормушками.
Основной пищей являются насекомые, нектар и фрукты, также посещают кормушки. Поскольку они не проникают вглубь цветка, то не являются опылителями.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Авторы и редакторы Википедии