Motacilla citreola Pallas 1776

Die Sitrienkwikkie (Motacilla citreola) is 'n voël en seldsame Palearkties-broeiende swerwer. Die voël is nog net twee keer opgeteken in Suider-Afrika, by die Gamtoormonding en by Kleinmond. Die voël is 17 cm groot en weeg 20 gram. In Engels staan die voël bekend as die Citrine Wagtail.

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bron

• Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-926-7

Verwysings

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

La llavandera cetrina (Motacilla citreola) , ye una especie d'ave paseriforme perteneciente a la familia Motacillidae que vive n'Asia.

Distribución y hábitat

Ye una especie migratoria que se reproduz nes rexones templaes d'Asia (Rusia , Siberia y Mongolia) y pasa l'iviernu na India y el sudeste d'Asia .

Subespecies

• Motacilla citreola citreola
• Motacilla citreola calcarata
• Motacilla citreola werae

Galería

• 
• 
• 
• 

Referencies

• Inskipp, Carol; Inskipp, Tim & Sherub (2000): The ornithological importance of Thrumshingla National Park, Bhutan. Forktail 14: 147-162. PDF fulltext
• Voelker, Gary (2002): Systematics and historical biogeography of wagtails: Dispersal versus vicariance revisited. Condor 104(4): 725–739. [English with Spanish abstract] DOI: 10.1650/0010-5422(2002)104[0725:SAHBOW]2.0.CO;2 HTML abstract

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Motacilla citreola .

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

Motacilla citreola citreola

Ar gannerez sitroñs (liester : kannerezed sitroñs)^[1] a zo ur spesad golvaneged bihan, Motacilla citreola an anv skiantel anezhañ.

Bevañ a ra diwar amprevaned.

Ar spesad a gaver an daou isspesad anezhañ^[2] :

• M. c. calcarata, eus reter Iran hag Afghanistan da greiz Sina,
• M. c. citreola, eus hanternoz, reter Europa da greiz Siberia, Mongolia ha biz Sina.

• (en) Motacilla citreola war al lec'hienn BirdLife International.
• (en) Motacilla citreola war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

La cuereta citrina^[1] (Motacilla citreola) és un ocell de la família dels motacíl·lids (Motacillidae) que habita zones humides, aiguamolls, vores de rierols i llacs des de Bielorússia i Ucraïna cap a l'est, fins al sud de Sibèria, Mongòlia i nord-est de la Xina, cap al nord fins a la zona central de Sibèria septentrional, i cap al sud fins a l'est del Kazakhstan, Turkmenistan, nord-est d'Iran, Afganistan i Tibet. Passen l'hivern més cap al sud, fins a l'Índia i Indoxina.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Cuereta citrina

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Siglen sitraidd (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: siglennod sitraidd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Motacilla citreola; yr enw Saesneg arno yw Citrine wagtail. Mae'n perthyn i deulu'r Siglennod (Lladin: Motacillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. citreola, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.

Teulu

Mae'r siglen sitraidd yn perthyn i deulu'r Siglennod (Lladin: Motacillidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn hirewin Sharpe Hemimacronyx sharpei Corhedydd euraid Tmetothylacus tenellus Corhedydd gyddfgoch Anthus cervinus Corhedydd melyn Anthus campestris Corhedydd y coed Anthus trivialis Corhedydd y dŵr Anthus spinoletta Corhedydd y waun Anthus pratensis Siglen felen Motacilla flava Siglen goedwig Dendronanthus indicus Siglen Lwyd Motacilla cinerea Siglen sitraidd Motacilla citreola Siglen wen Motacilla alba Telor hirbig Bocage Amaurocichla bocagii

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Konipas citronový (Motacilla citreola) je asijský, výrazně žlutě zbarvený konipas. Vyskytuje se ve třech rasách (poddruzích) na východní Sibiři, v Íránu, Mongolsku i v Pákistánu a jihovýchodní Číně, kde zimuje. Chováním i hlasem je podobný konipasu horskému. Prostředím, které obývá (břehy vodních toků, rašeliniště, močály), je naopak podobný konipasu lučnímu, se kterým se může občas křížit.

Poddruhy

• konipas citrónový severosibiřský Motacilla citreola citreola Pallas, 1776
• konipas citrónový jihosibiřský Motacilla citreola werae (Buturlin, 1907)
• Motacilla citreola calcarata Hodgson, 1836

Konipas citronový v Evropě

Areál konipase citronového se stále více posunuje na západ, do Evropy. Od roku 1976 hnízdí na Ukrajině, od roku 1982 v Bělorusku, od roku 1987 v Litvě, od roku 1991 v Estonsku a od roku 1993 v Lotyšsku. V posledních letech hnízdí také v Polsku (25-50 párů), Německu (1 pár), Slovensku (2 páry) a Finsku. Již v roce 1976 jednorázově zahnízdil v Anglii a o rok později ve Švédsku. Evropská hnízdní populace čítá více než 210 000 párů.

Konipas citronový v Česku

Do 80. let 20. století existuje několik údajů o chycení tohoto druhu v Česku, ale většina z nich je neověřená. Spolehlivý výskyt je znám z roku 1977, kdy byl konipas citronový chycen u Úštěku a byl preparován. Ze stejného roku pak existuje i záznam o hnízdění u Karviné. Zprávy o výskytu tohoto druhu od 90. let 20. století přibývají, v letech 1996-2003 nebyl zaznamenán pouze v roce 1999. Jeden jedinec byl např. odchycen na Bohdanečském rybníce u Pardubic.^[2]

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ BÁRTA, František, 2002: Konipas citronový (Motacilla citreola) a rákosník tamaryškový (Acrocephalus melanopogon) odchyceni v NPR Bohdanečský rybník a rybník Matka. Zprávy České společnosti ornitologické 55: s. 22–23.

• Galerie konipas citronový ve Wikimedia Commons

Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.

Die Zitronenstelze (Motacilla citreola) ist eine Singvogelart aus der Familie der Stelzen und Pieper. Namensgebend ist die lebhaft zitronengelbe Färbung des Kopfes im Prachtkleid. Das Verbreitungsgebiet der Art reicht von Osteuropa, Nordwest- und Mittelsibirien südwärts durch Zentralasien bis zum Himalaya. Sie besiedelt offene Graslandschaften und ist nicht selten in Gewässernähe zu finden. Die Zitronenstelze ist ein Zugvogel, der zum größten Teil auf dem indischen Subkontinent, aber auch in anderen Teilen Südasiens überwintert. Die Art hat ihre westliche Verbreitungsgrenze im Laufe des 20. Jahrhunderts immer weiter in Richtung Mitteleuropa verschoben und seit den 1990er Jahren gibt es hier erste vereinzelte Brutnachweise. Die Zitronenstelze ist nicht bedroht.

Beschreibung

Die Zitronenstelze ist mit einer Körperlänge von 17–18 cm und einer Schwanzlänge von 6,5–8,0 cm geringfügig größer und etwas langschwänziger als eine Schafstelze. Die Flügellänge liegt zwischen 80 und 90 mm. Der schlanke Schnabel ist zwischen 6 und 19 mm lang, schwärzlich und bisweilen an der unteren Basis grau bis fleischfarben aufgehellt. Füße und Beine sind schwärzlich. Die Iris zeigt bei adulten Vögeln eine dunkelbraune, bei jüngeren Tieren eine graubraune Färbung. Die Geschlechter unterscheiden sich im Sommerkleid relativ deutlich, im Schlichtkleid, das sich vom Sommerkleid des Weibchens kaum unterscheidet, nur geringfügig.

Das Männchen der Nominatform zeigt im Prachtkleid einen lebhaft zitronenfarbenen Kopf. Lediglich bei wenigen Vögeln findet sich auf dem hinteren Scheitel und den Ohrdecken ein grauer Anflug. Die gelbe Färbung setzt sich auf der Unterseite fort und verläuft zu den weißen Unterschwanzdecken hin ins Weißliche. Über den Nacken verläuft ein individuell unterschiedlich ausgedehntes, meist etwa 1 cm breites, schwarzes Band bis zu den Seiten der oberen Brust. Nach oben ist es deutlich abgesetzt, nach unten verläuft es in die mittelgraue Färbung des Rückens. Der Bürzel ist wie die meisten Oberschwanzdecken dunkelgrau, die längsten sind wie die mittleren vier Steuerfederpaare schwärzlich. Diese sind fein weißlich gesäumt, beim vierten findet sich oft ein weißer Endsaum. Die beiden äußeren Paare sind überwiegend weiß und zeigen lediglich an der Basis der Innenfahne etwas dunkelgrau. Das Flügelgefieder ist überwiegend schwarzbraun mit weißen Säumen. Die Randdecken zeigen die gleiche Färbung wie der Rücken. Die großen und mittleren Armdecken weisen schwarzbraune Federzentren und breite weiße Spitzen auf, die zwei auffällige, weiße Flügelbinden bilden. Die Außenfahnen der großen Armdecken sind zudem breit weiß gesäumt. Die schwarzbraunen Schwingen tragen weiße Säume, die auf den Schirmfedern besonders breit sind. Die Unterflügeldecken sind gräulich, die längsten tragen weiße Spitzen. Die weißlichen Basen der Schwingeninnenfahnen bilden auf der Flügelunterseite ein helles Feld.

Beim Weibchen im Sommerkleid sind die gelben Partien weniger farbintensiv als beim Männchen, spielen bisweilen etwas ins Grünliche und vor allem auf der Unterseite ins Weißliche. Die Flanken zeigen eine graue Tönung. Zudem ist ein grauer Scheitel ausgeprägt, der verwaschen auf der Stirn beginnt. Der intensiv gelbe Überaugenstreif umrundet den Hinterrand der Ohrdecken und läuft dann weiter zu den Halsseiten. Die Ohrdecken sind im Zentrum verwaschen gelblich und an den Rändern grau. Das Grau von Nacken und Rücken weist im frischen Gefieder einen grünlichen Anflug auf, der Bürzel ist etwas bräunlicher grau als beim Männchen.

Im Winterkleid sind nur extrem gefärbte Individuen einem Geschlecht zuzuordnen. Die meisten Vögel ähneln den Weibchen im Sommerkleid, bei einigen Männchen sind aber die gelben Partien sehr intensiv gefärbt, bei einigen Weibchen sehr viel blasser als im Sommerkleid.

Das Jugendkleid zeigt große Ähnlichkeit mit dem der Schafstelze, der Überaugenstreif ist jedoch meist breiter, sauberer und zieht sich am hinteren Rand der Ohrdecken bis zu den Halsseiten. Die Oberseite ist braun, die Unterseite bräunlich beige. Ein beiger Überaugenstreif wird gesäumt von einem dunklen Scheitelseitenstreifen, ein heller Bartstreif ist dunkel bräunlich eingefasst und mit einem dunklen Band über die obere Brust verbunden. Die Säume der Flügelfedern sind beige bräunlich gefärbt.

Vögel im ersten Winter ähneln den adulten Vögeln im Winterkleid, es fehlt ihnen aber die gelbe Färbung, so dass sie meist gut von Schafstelzen im ersten Winter unterscheidbar sind. Ein weiteres Merkmal ist die helle, vom Überaugenstreif ausgehende Umrandung der Ohrdecken.

Stimme

Der Ruf der Zitronenstelze ist ein scharfes, leicht raues tsriep,^[1] das härter ist als der entsprechende Ruf der Schafstelze. Als Alarmruf in Nestnähe wird er fortwährend wiederholt. Daneben gibt es einen weicheren Kontaktruf, der als tslie beschrieben wird.

Der Gesang baut auf den arttypischen Rufen auf und fällt individuell recht unterschiedlich aus. Er besteht meist aus kurzen Phrasen, die mit einer harten Silbe beginnen, der zwei oder drei weichere folgen, wie etwa tzschierip tschererrie … tzschierip tschererrie. Dabei gibt es schwatzende, sehr variable sowie auch monotone, rhythmische Varianten in unterschiedlichem Tempo.

Verbreitung

Die Verbreitung der Zitronenstelze reicht in der russischen Tundra vom Osten der Halbinsel Kola bis zur Chatanga-Mündung, südostwärts davon bis etwa 115° E und am Südrand der Tundraregion zwischen Ob und Angara bis etwa 65° N. Ein südlicher gelegener Teil erstreckt sich vom äußersten Westen Russlands und der Ukraine zwischen 57° und 48° N ostwärts durch die russischen Steppenregionen bis zum Altai und über die Mongolei bis nach Südostsibirien und ins nordwestliche Heilongjiang. Südwärts verläuft die Arealgrenze durch West- und Mittelchina bis in den Norden Yunnans und westwärts durch den Himalaya bis nach Afghanistan zu Pamir und Tian Shan. Ob die beiden großen Teilareale in Süd- und Südostsibirien nahtlos aneinanderstoßen oder keine Verbindung haben, ist umstritten. Möglicherweise sind sie durch Arealausdehnungen in jüngerer Zeit zusammengewachsen. Weitere disjunkte Vorkommen gibt es in Westpakistan sowie aufgrund der Arealausdehnung nach Westen im Nordiran und im Osten der Türkei. Zerstreute Brutvorkommen liegen zudem seit einigen Jahren im Baltikum und in Polen vor. Vereinzelte Brutnachweise gab es in Tschechien, Deutschland, Österreich,^[2] Schweden und Finnland.^[3]

Wanderungen

Die Zitronenstelze ist ein Zugvogel, der in Südasien und dort vor allem auf dem indischen Subkontinent überwintert. Die Winterquartiere erstrecken sich von Südchina über den Norden von Vietnam und Laos, das nördliche und mittlere Thailand sowie Myanmar ostwärts über den indischen Subkontinent mit Ausnahme des südöstlichen und südlichen Indiens. Zerstreute Überwinterungsvorkommen gibt es zudem im Iran, wo die Art vor allem an der Nordküste des Persischen Golfs zu finden ist, sowie im Süden und Osten der Arabischen Halbinsel und in Israel. Aufgrund der Arealausdehnungen nach Westen tritt die Art auch in vielen Ländern Europas – vor allem in Großbritannien und Skandinavien – regelmäßig auf. Der Wegzug erfolgt von Mitte August bis Anfang November, der Rückzug ab Februar und hauptsächlich zwischen März und Mai. In den nördlichen Brutgebieten trifft die Art im Mai und Juni ein.

Geografische Variation

Es wurden bis zu sechs Unterarten beschrieben, von denen zwei bis drei weitgehend anerkannt sind. Sehr deutlich unterscheiden sich die Männchen der beiden Unterarten M. c. citreola und M. c. calcarata im Prachtkleid. Letztere zeichnen sich durch einen schwarzen Rücken aus. Die Unterart werae wird von manchen Autoren citreola zugerechnet und zeigt unter anderem im Brutkleid einen helleren Rücken sowie ein schmaleres schwarzes Nackenband. Oft sind diese Unterschiede aber nur gering ausgeprägt. Die Weibchen variieren im Sommerkleid nur schwach und bei den Winter- und Jugendkleidern ist kein Unterschied ausgeprägt.

• M. c. citreola Pallas, 1776 – Finnland und nördliches Russland ostwärts bis Mittelsibirien, Transbaikalien, Mongolei und nordwestliches Nordostchina
• M. c. werea (Buturlin, 1907) – Baltikum, Polen, Weißrussland, Ukraine und Südrussland, Kasachstan und Nordwestchina
• M. c. calcarata Hodgson, 1836 – Norden und Osten Irans sowie Afghanistan ostwärts bis Mittelchina und südwärts bis zum Himalaya

Lebensraum

Die Habitatansprüche der Zitronenstelze ähneln denen der Schafstelze, mit der sie oft an den gleichen Brutplätzen anzutreffen ist, die Art kommt aber darüber hinaus an sehr feuchten und dichter bewachsenen Orten vor. Im Norden ihres Verbreitungsgebiets besiedelt die Zitronenstelze die Strauchtundra aus Zwerg-Birke, Erlen- und Weidengesträuch. In Russland bewohnt die Art Seggenwiesen mit einzelnen Weidenbüschen und Rieselfelder. In den mittelasiatischen Steppengebieten kommt sie häufig auf Überschwemmungsflächen in Seebecken vor, wo sie gerne reich strukturierte, offene Röhrichtbestände annimmt.^[4] Die Unterart M. c. calcarata findet man auf alpinen Matten, im Feuchtgrünland^[5] und im Hochland von Tibet in feuchten Talsohlen in Ackerbaugebieten sowie in sumpfigen Stellen der Hochsteppen.^[4] Die Höhenverbreitung reicht auf bis zu 5000 Meter im Himalaya.^[5]

Auf dem Zug findet man die Art stärker als die Schafstelze in Uferbiotopen und Feuchtgebieten.^[4]

Nahrung

Auch die Ernährungsweise und das Nahrungsspektrum ähneln denen der Schafstelze. Letzteres besteht vorwiegend aus Insekten und anderen Arthropoden, kleinen Schnecken und Würmern. Da die Zitronenstelze jedoch kaum Insekten in Flugjagd erbeutet, fällt der für die Schafstelze typische, recht große Anteil an kleinen Dipteren geringer aus. Auch terrestrische Formen werden weit seltener erbeutet, da die Zitronenstelze ihre Nahrung vorwiegend auf feuchten Flächen und watend im flachen Wasser sucht, in das auch der Kopf bisweilen eingetaucht wird. Entsprechend hoch ist der Nahrungsanteil an aquatisch lebenden Insektenlarven, Würmern und Wasserflöhen. Im Unterschied zur Schafstelze wird die Nahrung zur Brutzeit nicht nur in Nestnähe gesucht, sondern meist 100–200 m entfernt liegende Nassflächen aufgesucht. In der Nähe von Vieh ist die Art kaum zu finden.^[6]

Fortpflanzung

Die Brutzeit beginnt im Norden des Verbreitungsgebiets zwischen Mitte Mai und Ende Juni, im Süden zwischen Ende April und Anfang Mai. Meist findet eine Jahresbrut statt, gelegentlich auch eine zweite. Wie die Schafstelze nistet die Zitronenstelze oft in lockeren Kolonien, deren Nestabstand zwischen 13,5 und 64,0 m liegt. Das Nest wird an meist feuchten bis staunassen Standorten in Altschilf oder Seggenhorsten errichtet. Der ordentlich gebaute Napf aus feinen Grashalmen wird in südlichen Regionen kaum ausgekleidet, in der Tundra jedoch gut mit Tierhaaren und Federn gepolstert. Er misst 11–13 cm im Durchmesser und ist 5–8 mm hoch. Die 5,5–8,0 cm breite Mulde ist 3–4 cm tief. Das Gelege besteht aus 4–5, seltener 6 rundovalen, schwach glänzenden Eiern, die auf beigem oder gräulichem Grund so fein grau oder hellbraun gesprenkelt sind, dass sie einfarbig wirken. Sie sind 19,5 × 14,5 mm groß. Die Brutdauer beträgt meist um 14 Tage, die Nestlingsdauer liegt zwischen 13 und 15 Tagen.^[7]

Bestandsentwicklung

Während es bei den nördlichen Vorkommen seit dem Jahr 1900 offenbar kaum Bestandsveränderungen gab, hat sich die Arealgrenze der Verbreitung im gemäßigten Russland in der zweiten Hälfte des 20. Jahrhunderts kontinuierlich nach Westen verschoben. 1930 verlief sie noch entlang der Städte Nischni Nowgorod, Rjasan, Tambow und Pensa etwa 300–400 km östlich von Moskau, in den 1950er Jahren etablierte sich die Art dort als Brutvogel. Um 1970 erreichte sie die Nordostgrenze der Ukraine, 1976 gab es dort die ersten Brutnachweise. Die baltischen Staaten wurden zwischen 1987 und 1993 erschlossen und Nordpolen in den 1990er Jahren besiedelt. Eine Arealausdehnung ist zudem seit etwa 1995 in der Türkei spürbar gewesen. Seither gab es zahlreiche, vereinzelte Brutnachweise in Mittel- und Nordeuropa.^[8]

Der Weltbestand wird grob auf 3–30 Mio. adulte Individuen geschätzt. Die Art ist laut IUCN nicht bedroht („least concern“).^[9]

Literatur

• Per Alström, Krister Mild: Pipits and Wagtails of Europe, Asia and North America, Christopher Helm, London 2003, ISBN 0-7136-5834-7
• Urs N. Glutz von Blotzheim, Kurt M. Bauer: Handbuch der Vögel Mitteleuropas (HBV). Band 10/II, Passeriformes (1. Teil), Motacillidae – Prunellidae, AULA-Verlag, 1985/2001, ISBN 3-923527-00-4
• J. Baumanis, P. Jackson, V. V. Serebryakov: Motacilla citreola in W. J. M. Hagemeijer, M. J. Blair: The EBCC Atlas of European Breeding Birds - their distribution and abundance, T & A D Poyser, London 1997, ISBN 0-85661-091-7, S. 500

Einzelnachweise

1. ↑ Zitronenstelze Hörbeispiel; MP3; 214 kB
2. ↑ http://www.club300.at/node/1021
3. ↑ Alström/Mild, S. 325f
4. ↑ ^{a b c} Glutz v. Blotzheim, S. 832, s. Literatur
5. ↑ ^{a b} Alström/Mild, S. 327f, s. Literatur
6. ↑ Glutz v. Blotzheim, S. 834f
7. ↑ Glutz v. Blotzheim, S. 833f (s. Literatur) sowie C. Harrison, P. Castell, H. Hoerschelmann: Jungvögel, Eier und Nester der Vögel Europas, Nordafrikas und des Mittleren Ostens, Aula Verlag, Wiebelsheim 2004, ISBN 3-89104-685-5
8. ↑ Glutz v. Blotzheim, S. 829 sowie Baumanis et al., S. Literatur
9. ↑ BirdLife species factsheet

Cytrónowô plëszka (Motacilla citreola) – môłi ptôch z rodzëznë plëszkòwatëch. Òna żëje m. jin. na Kaszëbach.

Mýrierla (frøðiheiti - Motacilla citreola)

Sí eisini

• Fuglar í Føroyum

Маҥаас сылгы чыычааҕа эбэтэр Маҥаас сылгычыай (лат. Motacilla citreola, нууч. желтоголовая трясогузка) — Саха сирин арҕаа өттүгэр үөскүүр сэдэхтик көстөр чыычаах. Анаабыр өрүскэ уонна Бүлүү үөһээ тардыытыгар көстөр.

Атыырын төбөтө араҕас, арҕаһыгар хара өҥүнэн солбуллар. Көхсө бороҥ эбэтэр харалаах бороҥ. Түөһэ уонна өрөҕөтө араҕас. Тыһыта төбөтүн үрдэ от күөхтүҥү саһархай. Арҕаһыгар хара түүтэ суох. Көхсө бороҥ. Ыйааһына 19-24 г.

Туһаныллыбыт сирэ

• Знаете ли вы птиц Якутии, Б. И. Сидоров, Бичик, 1999, ISBN 5-76-96-0956-7

Сарă пуçлă пăрчăкан (лат. Motacilla citreola) — пăрчăкан йышшисене кĕрекен пĕчĕк кайăк.

Вуламалли

• Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общей редакцией акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 276. — 2030 экз. — ISBN 5-200-00643-0.
• Рябицев, В. К. Птицы Сибири: Справочник-определитель. — Екатеринбург: Кабинетный учёный, 2014.
• Sálim Ali, Dillon Ripley, Handbook of the Birds of India and Pakistan, Delhi 1987, Vol. IX, S. 283ff

Каçăсем

• Позвоночные животные России: Желтоголовая трясогузка

पानी के पिलकिया (अंगरेजी: Citrine wagtail, बै॰:Motacilla citreola) चिरइन के एगो प्रजाति बाटे।

संदर्भ

ਪੀਲਾ ਮਮੋਲਾ {(ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ: citrine wagtail(Motacilla citreola)} ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਆਕਾਰ ਦਾ ਚਿੜੀ ਨੁਮਾ ਪੰਛੀ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਰੰਗ ਪੀਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਕਰ ਕੇ ਇਸਨੂੰ ਪੀਲਾ ਮਮੋਲਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਹਵਾਲੇ

The citrine wagtail (Motacilla citreola) is a small songbird in the family Motacillidae.

Etymology

The term citrine, and the specific name citreola, refers to its yellowish colouration.

Taxonomy

Its systematics, phylogeny and taxonomy are subject of considerable debate in the early 21st century. This is because this bird forms a cryptic species complex with the eastern (M. tschutschensis ) and western yellow wagtail (M. flava). Which of the many taxa in this group should properly refer to which population is unlikely to be resolved in the immediate future.^[2]

Motacilla is the Latin name for the pied wagtail; although actually a diminutive of motare, " to move about", from medieval times it led to the misunderstanding of cilla as "tail". The specific citreola is Latin for "lemon yellow".^[3]

Description

It is a slender, 15.5–17 cm long bird, with the long, constantly wagging tail characteristic of the genus Motacilla. The adult male in breeding plumage is basically grey or black above, with white on the remiges, and bright yellow below and on the entire head except for the black nape. In winter plumage, its yellow underparts may be diluted by white, and the head is brownish with a yellowish supercilium. Females look generally like washed-out versions of males in winter plumage.

Distribution

This species breeds in the central Palearctic in wet meadows and tundra. It migrates in winter to South Asia, often to highland areas. Its range is expanding westwards, and it is a rare but increasing vagrant to western Europe. Vagrants seem to extend the migration rather than straying en route; in Bhutan, for example, though along one of the species' migration flyways, the citrine wagtail has been recorded as an extremely rare passer-by rather than staying even for a few days or weeks.^[4]

Ecology

It is an insectivorous bird of open country near water, such as wet meadows and bogs, and nests on the ground, laying 4–5 speckled eggs.

Gallery

• 

  Female in breeding plumage, Narenderpur near Kolkata (West Bengal, India)

• 

  Juvenile in Kolkata (West Bengal, India)

• 

  Immature in first-winter plumage
  Joka, Kolkata (West Bengal, India)

• 

  Wintering bird in Ras al Khor Bird Sanctuary (Dubai, UAE)

• 

  Citrine wagtail Motacilla citreola

• 

  Citrine Wagtail at Nalsarovar Bird Sanctuary

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Citrine_wagtail&oldid=1149901113"

La Citronmotacilo aŭ Flavkapa motacilo (Motacilla citreola) estas mezgranda paseroforma birdo el la familio Motaciledoj, kiu enhavas motacilojn, pipiojn kaj longungulojn.

La specio

La latina genro nomo origine signifas "etan movanton", sed iuj verkistoj de la mezepoko pensis ke ĝi signifas "vostomovanto", kaŭzante novan latinan vorton cilla por "vosto".^[1] La specifa epiteto citreola estas latina vorto por "citronkolora" tio estas la flaveca koloro de la specio.

Ties sistematiko, filogenio kaj taksonomio konsiderinde debatiĝis en la komenco de la 21a jarcento. Tio ĉar tiu birdo formas kriptan specikomplekson (superspecio) kun la Flava motacilo (M. flava). Kiu taksono en tiu grupo estu atribuata al kiu populacio ŝajne ne estos solvita tuje.^[2]

Aspekto

Ĝi estas svelta, 15.5–17 cm longa birdo, kun la tipa longa, konstante movata vosto karaktera de la genro Motacilla. Maskla plenkreskulo en reprodukta plumaro estas ĝenerale griza al nigra supre, kun blanko iome en flugiloj kaj ĉefe en eksteraj vostoplumoj, kaj brilflavaj sube kaj en la tuta kapo escepte ĉe la nigra nuko. Kruroj kaj beko estas nigraj. La suba ventro esta blankeca. Foje estas komenco de nigra brustostrio.

En vintra plumaro, la flavaj subaj partoj povus esti nuance blankaj kaj la kapo bruniĝas kun flaveca superokula strio. Vintruloj povus esti konfuzataj kun Flava motacilo, sed la Citronmotacilo havas helan bordon ĉirkaŭ la griza orelareo. Inoj aspektas ĝenerale kiel eluzitaj versioj de maskloj en vintra plumaro. Ino havas blankan ventron, ne estas tiom flava, havas iom grizecan vizaĝon kaj grizajn dorson, nukon kaj kronon sed flavan frunton.

Kutimaro

La specio vivas en nordcentra Azio en humidaj herbejoj kaj tundro. La specio migras vintre al suda Azio, ofte al areoj de altaj teroj. Ties teritorio etendiĝas okcidenten, kaj ĝi estas rara sed pliiĝanta vaganto en okcidenta Eŭropo. Ĝi estas insektovora birdo de malferma kamparo ĉe akvo, kiel humidaj herbejoj kaj marĉoj, kie ili nestumas surgrunde, kie la ino demetas 4-5 punktitajn ovojn.

• Junulo en Kalkato (Okcidenta Bengalo, Barato)

• Nematurulo en unuavintra plumaro
  Joka en Kalkato (Okcidenta Bengalo, Barato)

• Vintranta birdo en Kalkato (Okcidenta Bengalo, Barato)

• Vintranta birdo en Birdorezervejo Ras al Ĥor (Dubajo, AUE)

Notoj

Referencoj

• IUCN2008, BirdLife International (BLI), 2008, 149140, Motacilla citreola, 12a Majo 2009.
• Inskipp, Carol; Inskipp, Tim & Sherub (2000): The ornithological importance of Thrumshingla National Park, Bhutan. Forktail 14: 147-162. PDF plena teksto
• Voelker, Gary (2002): Systematics and historical biogeography of wagtails: Dispersal versus vicariance revisited. Condor 104(4): 725–739. [angla kun hispana resumo] DOI: 10.1650/0010-5422(2002)104[0725:SAHBOW]2.0.CO;2 HTML resumo

La lavandera cetrina (Motacilla citreola) es una especie de ave paseriforme perteneciente a la familia Motacillidae que vive en Asia.

Distribución y hábitat

Es una especie migratoria que se reproduce en las regiones templadas de Asia (Rusia, Siberia y Mongolia) y pasa el invierno en la India y el sudeste de Asia .

Subespecies

• Motacilla citreola calcarata
• Motacilla citreola citreola
• Motacilla citreola werae

Galería

• 
• 
• 
• 

Referencias

• Inskipp, Carol; Inskipp, Tim & Sherub (2000): The ornithological importance of Thrumshingla National Park, Bhutan. Forktail 14: 147-162. PDF fulltext
• Voelker, Gary (2002): Systematics and historical biogeography of wagtails: Dispersal versus vicariance revisited. Condor 104(4): 725–739. [English with Spanish abstract] DOI: 10.1650/0010-5422(2002)104[0725:SAHBOW]2.0.CO;2 HTML abstract

Kuldhänilane (Motacilla citreola) on linnuliik västriklaste sugukonnast västriku perekonnast.

Kõige lähedasem liik talle on hänilane, kellega kuldhänilane kipub ristuma. Praegu jaotatakse nad kaheks liigiks, aga see teema on vaidlusalune.

Levila

Kuldhänilane on levinud Euraasias Ida-Euroopast kuni Mandžuuria, Ida-Hiina ja Himaalajani. Talvitub Aasias, sageli mägedes. Tänapäeval laieneb levila lääne suunas.

Eestis, nagu mitmel Euroopa maal, on kuldhänilane uustulnuk: teda on siin kohatud alates 1990. aastatest. 21. sajandi algul on kuldhänilane Eestis harv haudelind, kelle pesitsusaegne arvukus viimase hinnangu järgi on vahemikus 40–80 paari ^[1].

Välimus

Tema üldpikkus on 15–17 cm. Kuldhänilane meenutab välimuselt nii hänilast kui ka linavästrikku, kellega samasse perekonda ta kuulub. Häälitsused sarnanevad hänilase häälega. Nagu teistel västrikel, nii ka kuldhänilasel on pikk pidevalt võnkuv saba.

Vanal isaslinnul on sidrunkollane pea ja alapool, hall selg ja kuklal must poolkaelus. Talvesulestikus on kollane alapool segatud valgega, pea on pruunikas kollase ribaga üle silma.

Elupaik

Kuldhänilane asustab soist avamaastikku: soid, niite, luhti ja tundraid. Ta pesitseb maapinnal ja toitub putukatest. Kurnas on 4–5 täpilist muna.

Viited

Välislingid

• Kuldhänilane andmebaasis eElurikkus

Buztanikara zitrinoa (Motacilla citreola) Motacilla generoko animalia da. Hegaztien barruko Motacillidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Motacilla
• Motacillidae

Sitruunavästäräkki (Motacilla citreola) on sitruunanvärinen västäräkki.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus on 15–17 senttimetriä. Laji muistuttaa keltavästäräkkiä sekä kooltaan että väritykseltään, ja ne voivat risteytyä keskenään. Koiras on kirkkaampi ja sen pää ja alapuoli ovat kokonaan kirkkaan keltaiset. Naaras on alapuolelta hailakamman keltainen. Selkä on harmaa, keltavästäräkin ruskehtava. Siivellä on 2 selkeää valkoista siipijuovaa. Nuori lintu muistuttaa kovasti keltavästäräkkiä, eikä siinä ole keltaista lainkaan. Äänet muistuttavat keltavästäräkin ääniä.

Levinneisyys

Sitruunavästäräkki on aasialainen laji, jonka esiintymisalue laajenee kohti Eurooppaa. Laji pesii Suomessa harvalukuisena.

Lähteet

Aiheesta muualla

• Hario, Martti & Hakkarainen, Timo 1969: Vuorivästäräkki (Motacilla cinerea) ja sitruunavästäräkki (Motacilla citreola) Espoon Finnånlahdella. – Lintumies 4.1969 s. 104. SLY.
• Hario, Martti 1980: Nuoren sitruunavästäräkin Motacilla citreola värityksestä. – Lintumies 1.1980 s. 40. LYL.
• Jännes, Hannu & Lammin-Soila, Matti 1989: Nuorten sitruunavästäräkkien Motacilla citreola erottaminen "harmaista" keltavästäräkeistä Motacilla flava. – Lintumies 3.1989 s. 108–113. LYL.
• Kapanen, Matti 1979: Nuoren sitruunavästäräkin Motacilla citreola määrittämisestä. – Lintumies 3.1979 s. 111–116. LYL.
• ITIS: Motacilla citreola (englanniksi)

Motacilla citreola

La Bergeronnette citrine (Motacilla citreola) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Motacillidae. Le terme citrine se réfère à sa coloration jaunâtre. Sa taxonomie, sa phylogénie font l'objet d'un débat considérable au début du XXI^e siècle. C'est parce que cet oiseau est une espèce cryptique complexe avec la Bergeronnette printanière (M. flava).

C'est un oiseau mince, de 15,5 à 17 cm de long, à la longue queue constamment en mouvement caractéristique du genre Motacilla. Le mâle adulte en plumage nuptial est essentiellement gris ou noir au-dessus, avec du blanc sur les rémiges, et du jaune vif sur le dessous et sur toute la tête sauf la nuque noire. En plumage hivernal, les parties inférieures sont jaune peut être dilué par du blanc, et la tête est brunâtre avec un sourcil jaunâtre. Les femelles sont généralement comme les mâles en plumage d'hiver mais en plus terne.

Cette espèce se reproduit au nord de l'Asie centrale dans les prairies humides et la toundra. Elle migre en hiver vers l'Asie du sud, souvent dans des zones montagneuses.

Son territoire est en pleine expansion vers l'ouest, et elle est un vagabond rare mais croissant en Europe occidentale.

Les vagabonds semblent prolonger leur migration plutôt que s'égarer en route; au Bhoutan, par exemple, sur l'une des longues voies migratoires de l'espèce, la Bergeronnette citrine est enregistrée comme une extrêmement rare, se contentant de passer au lieu de rester, même pour quelques jours ou quelques semaines [2].

C'est un oiseau insectivore des zones dégagées près de l'eau, telles que les prairies humides et les tourbières, et qui niche sur le sol, la femelle pondant 4 à 5 œufs mouchetés.

A lavandeira citrina^[2][3] (Motacilla citreola) é un pequeno paxaro cantor da familia Motacillidae.

Etimoloxía

O xénero, Motacilla foi creado con este nome por Carl Linnaeus en 1758 na 10ª edición de Systema Naturae.^[4][5] Motacilla en latín era o nome da lavandeira branca, que é o diminutivo de motare, 'moverse continuamente', pero desde tempos medievais confundiuse cilla con 'cola'.^[6] O termo citreola en latín significa 'de cor amarelado'.

Taxonomía

A sistemática, filoxenia e taxonomía desta especie foi obxecto de considerable debate a inicios do século XXI debido a que esta ave forma un complexo de especies crípticas con M. tschutschensis e M. flava. Decidir cales dos moitos taxons deste grupo corresponden a cales das moitas poboacións é improbable que se resolva no futuro inmediato.^[7]

Descrición

É un paxaro delgado de 15,5 a 17 cm de longo, que move constantemente a súa longa cola, como é característico do xénero Motacilla. O macho adulto en plumaxe reprodutora é basicamente gris ou negro pola parte superior, con branco nas plumas rémixes, e amarelo brillante por debaixo e en toda a cabeza menos na caluga negra. En pumaxe invernal, as partes amarelas poden diluírse en cor branca, e a cabeza pasa a ser amarronada con supercilio amarelado. As femias parécense xeralmente a versións destinxidas dos machos en plumaxe invernal.

Distribución

Esta especie reprodúcese na parte norte de Asia central en prados húmidos e na tundra. Migra en inverno ao sur de Asia, a miúdo a terras altas. A súa área de distribución está expandíndose cara ao oeste e é unha ave errante rara pero cada vez máis frecuente en Europa occidental, incluíndo Galicia.^[3] As aves errantes parecen estender a súa migración en lugar de extraviarse na súa ruta.

Ecoloxía

É un paxaro insectívoro que vive en zonas de campo aberto preto da auga, como prados húmidos e pantanos, e nidifica no chan, poñendo 4 ou 5 ovos con manchas.

• Femia en plumaxe reprodutora, en Bengala Occidental, India)

• Exemplar xove en Bengala Occidental, India

• Immaturo na súa primeira plumaxe invernal en Bengala Occidental, India

• Ave invernante en Bengala Occidental, India

• Ave invernante en Dubai, Emiratos Árabes Unidos

• Lavndeira citrina (Motacilla citreola)

Notas

Véxase tamén

Binomas Motacilla citreola

Geltongalvė kielė (lot. Motacilla citreola, angl. Citrine Wagtail) – kielinių (Motacillidae) šeimos paukštis.

Paplitimas

Arealas suskaidytas. Paplitusi Eurazijoje nuo rytinės Baltijos jūros pakrantės iki Viliujo aukštupio. Šiaurėje arealas siekia arktines platumas, Obės, Jenisėjaus žemupį. Pietinė arealo riba eina Pečioros aukštupiu, Obės, Jenisėjaus vidurupiu. Kita arealo dalis yra tarp Maskvos srities ir Didžiojo Chingano kalnų. Šis arealas pietuose eina iki Tian Šanio, Pamyro, Altajaus, Hindukušo, Himalajų, Volgos vidurupio.

Žiemoja arealo pietinėje dalyje, taip pat Indijoje, Šiaurės Afrikoje.

Lietuvoje reta, įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą. Kartais užskrenda, yra pastebėtų perinčių geltongalvių kielių (Žuvinte). Čia lankosi porūšis Motacilla citreola werae.

Išvaizda

Geltongalvė kielė didesnė už geltonąją kielę ir nuo jos skiriasi pilka nugara. Patino galva ir kaklas ryškiai geltoni, nugara pilka, antuodegis juosvas. Plunksnų kraštai balsvi. Patelės galva gelsvai žalsva, o pagurklyje nėra dėmių. Sveria 14-24 g.

Elgsena

Gyvena pelkėtose vietovėse, nendrėmis apaugusiose aukštapelkėse, užpelkėjusiose viksvinėse pievose. Per migraciją laikosi apaugusiose ežerų ir upių pakrantėse. Skraido grupėmis, mėgsta tupėti ant aukštesnių žolių, krūmų.

Lizdą suka ant žemės arba kupstuose iš žolės stiebų, gerai užmaskuoja. Kiaušinius deda gegužę. Dėtį sudaro nuo 4 iki 7 šviesūs, rudai pilki su tamsiomis dėmėmis kiaušiniai. Peri 13-14 dienų. Veda vieną vadą.

Mityba

Geltongalvė kielė minta daugiausia vabzdžiais, jauniklius maitina lervomis, drugiais, vabalais^[1].

Šaltiniai

Vikiteka

Citroncielava (Motacilla citreola) ir neliela auguma cielavu dzimtas (Motacillidae) dziedātājputns, kas mājo Eirāzijas centrālajā daļā. Tai ir divas pasugas.^[1]

Izplatība

Citroncielavas izplatības areāls plešas Eirāzijas centrālajā daļā, no Krievijas tundras ziemeļos līdz Himalajiem dienvidos. Atsevišķi areāla atzari rietumu virzienā stiepjas līdz Kolas pussalai un Polijai. Ziemo Dienvidāzijā un Dienvidaustrumāzijā, Persijas jūras līča reģionā, nelielā skaitā arī Izraēlā un tai tuvākajās valstīs.^[2][3] Retumis ieklejo Rietumeiropā.^[4]

Latvijā

Pirmo reizi Latvijā citroncielava novērota 1982. gadā Jelgavā. Atsevišķi īpatņi šajā apkārtnē novēroti arī turpmākajos gados, tomēr ligzdošana Lielupes pļavās pierādīta tikai 1993. gadā. Citroncielavas parādīšanās un ligzdošanas aizsākums Latvijā saistīts ar sugas ekspansiju rietumu virzienā. Piemērotu ligzdošanas biotopu Latvijā netrūkst. Biotops, līdzīgi kā dzeltenajai cielavai, ir dažādas pļavas un klaji purvi, tomēr parasti tā novērojama mitrākās vietās, ūdens tuvumā. Var mājot krūmainākās vietās nekā dzeltenā cielava. Var ligzdot arī aizaugošos zivju dīķos. Kā izņēmums jāmin ligzdošanas gadījums Mērsraga jūrmalā 2003. gadā, kad ligzda bija novietota sausā pļavā uz kāpas. Tomēr tā bieži barojās gar jūras krastu, apliecinot ūdens tuvuma nozīmi. Ligzdojošo pāru skaits Latvijā apmēram 100—150 pāri.^[2]

Izskats

Citroncielava ir slaids, zvirbuļa lieluma dziedātājputns ar garu asti, kuru tā nepārtraukti cilā uz augšu un leju. Ķermeņa garums 15,5—20 cm, spārnu plētums 24—27 cm, svars 15—25 g.^[3][5][6]

Ligzdošanas sezonas laikā tēviņš kļūst košs un labi pamanāms.^[7] Apspalvojums uz muguras ir tumši pelēks vai melns, kakla aizmugure melna, bet galva, krūtis un vēders koši dzelteni. Uz krūtīm mēdz būt tumšu raibumu josla. Arī mātītei ligzdošanas sezonā krūtis, pakakle un pavēdere ir gaiši dzeltenas. Galvas virsa un vaigi pelēki, virs acīm dzeltenas uzacis. Astes virspuse abiem dzimumiem melna ar platām, baltām malām. Spārni pelēki ar divām platām, baltām joslām, kā arī sekundārās lidspalvas ir ar baltu malu. Kājas un acis tumši brūnas, knābis melns.^[5][7]

Ziemas periodā tēviņa pavēdere kļūst bāla, toties seja saglabājas dzeltena, galvas virsa un vaigi brūnganpelēki, izceļoties dzeltenām uzacīm. Mātīte ziemā izskatās līdzīgas tēviņam, tikai ir par to gaišāka un bālāka. Jaunie putni līdzīgi pieaugušajiem ziemas periodā.^[5][7]

Uzvedība un barība

Citroncielavas mājo mitrās pļavās, slīkšņu, ezeru un upju krastos, mitrās vītolu audzēs, tundrā, kalnos līdz 4600 metriem virs jūras līmeņa.^[4][7] Uzturas vietās ar zemu veģetāciju, barojoties uz zemes ar dažādiem bezmugurkaulniekiem, galvenokārt ar kukaiņiem un to kāpuriem. Tipiska barošanās vieta ir ūdenstilpju krasti. Samērā bieži barību uzlasa no ūdens virsmas, brienot pa seklumu.^[7] Rudens migrācija notiek laikā no augusta līdz oktobrim, bet ligzdošanas teritorijās putni atgriežas martā. Pārlidojumus veic dienas laikā. Migrējot citroncielavas veido lielus barus, lai nakšņotu, mēdz apvienoties ar citu sugu cielavām.^[4][5][7]

Ligzdošana

Citroncielavas veido monogāmus pārus un ligzdošanas laikā ir ļoti teritoriālas. Agresīvi ir abi dzimumi. Teritorijā pāris gan ligzdo, gan barojas. Sezona citroncielavām ir no aprīļa līdz jūnijam. Kausveida ligzdu būvē matīte, izmantojot sūnas, lapas, sausu zāli un salmus, no iekšpuses izklājot ar dzīvnieku vilnu un putnu spalvām. Ligzda atrodas uz zemes, paslēpta zem kāda lielāka augu cera vai krūma. Tēviņš sagādā būvniecībai nepieciešamo materiālu un aktīvi apsargā mātīti.^[5][7]

Dējumā ir 3—7 olas. Perē un par mazuļiem rūpējas abi vecāki. Inkubācijas periods ilgst 14—15 dienas. Jaunie putni ligzdu atstāj 10—15 dienu vecumā.^[5][7]

Sistemātika

Citroncielavai ir 2 pasugas:^[1]

• Motacilla citreola citreola — nominālpasuga, sastopama no Eiropas ziemeļiem un austrumiem līdz Sibīrijas centrālajai daļai, Mongolijā un Ķīnas ziemeļaustrumos;
• Motacilla citreola calcarata — sastopama Irānas austrumos, Afganistānā un Ķīnas centrālajā daļā.

Atsauces

Vogels

De citroenkwikstaart (Motacilla citreola) is een vogel uit de familie van de piepers en kwikstaarten (Motacillidae). De soort is nauw verwant aan gele kwikstaart, Kaapse kwikstaart en madagaskarkwikstaart.

Kenmerken

De vogel is 16·5 tot 20 cm lang en weegt 18 tot 25 gram.^[2] Deze kwikstaart lijkt qua grootte en postuur sterk op de gele kwikstaart, maar heeft gemiddeld een langere staart. Verder is kenmerkend de dubbele vleugelstreep (in alle kleden). Het volwassen mannetje heeft in het broedkleed een citroengele kop, borst en buik en een smalle donkere halsband. Het vrouwtje lijkt meer op een vrouwtje gele kwikstaart, maar zij heeft een iets bredere, gele oogstreep die rond de oorstreek doorloopt.^[3]

Verspreiding en leefgebied

Er zijn twee ondersoorten:^[4]

• M. c. citreola (Noordoost-Europa tot Midden-Siberië, Mongolië en Noordoost-China en overwintert op het Indische subcontinent en Zuidoost-Azië)
• M. c. calcarata (Oost-Iran en Afghanistan tot in Midden-China en overwintert in Zuid-Azië)

Het leefgebied bestaat uit moerassige gebieden begroeid met lage wilgen of ruig grasland aan de randen van meren of op de toendra, in hooggebergte (tot 4600 m boven zeeniveau), maar soms ook in agrarisch gebied rond dorpen. Daar waar ook de gele kwikstaart in de buurt komt, broedt de citroenkwikstaart meestal in natter terrein. Buiten de broedtijd in open, moerassige landschappen waaronder ook gebieden langs brak of zout water.^[2]

Voorkomen in West-Europa

In West-Europa is de soort een vrij zeldzame dwaalgast. In Nederland zijn 13 bevestigde waarnemingen tussen 1984 en 2000 en tussen 2000 en 2013 24.^[5]

Status

De grootte van de populatie werd in 2004 ruw geschat op tussen de 2,6 en 31 miljoen individuen. Men veronderstelt dat de soort in aantal stabiel is. Om deze redenen staat de citroenkwikstaart als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Bronnen, noten en/of referenties

Waarnemingen

• Kaarten met waarnemingen op waarneming.nl:

• België
• Nederland
• wereldwijd

Sitronerle (Motacilla citreola) er ei fargerik lita erle som hekkar i austlegaste Europa og i Asia nord for Himalaya. Ho er ein trekkfugl som lever på det indiske subkontinentet og i Søraust-Asia vinterstid.

Skildring

Dette er ei lita og slank erle, ca. 15,5 til 17 centimeter. Ho har relativt kortare stjert enn vintererle, men noko lengre enn gulerle som ho elles har mykje likskap med i fjørdrakta. Ho skil seg elles frå andre gule erler med tydelege kvite vengband. Hannfuglar i hekkedrakt har gult bryst og underside, samt heilt sitrongult hovud noko som ingen andre erler syner. Men nakken og nakkeband er svart og ryggen grå som hos linerla. Hoa er litt mindre kraftig gul i hekkedrakta enn hannen. I vinterdrakt får begge grått på kinn og i panne og gulfarga blir bleikare.^[1] Hannfuglar av underarten som hekkar i Iran og Afghanistan har meir kontrastrik hekkedrakt med svart rygg og større kvitt felt på vengene i staden for to kvite band.^[2]

Dei føretrekk våte habitat ved myrer, innsjøar og elvebredder med buskar av vierslekta, eller grassletter på tundraen. Dei kan hekke frå havnivå og heilt opp til 4600 moh.

Utbreiingsområdet for hekking er frå Finland, Polen og Ukraina i vest over Russland, austover til omtrent Khatangabukta i nordaust, over heile Mongolia og til Hulun Buir-provinsen i nordaustlegaste Kina. I nord hekkar ho på tundraen mot Karahavet. Hekkeområdet strekker seg i sør meir fragmentert i sentrale og austlege Tyrkia og nordlege Iran. Dessutan i delar av Afghanistan og vide område i sentrale og vestlege Kina. Arten har fråvære frå mykje av nordvestlege Russland, til dømes Leningrad oblast, Karelia og Vologda oblast. Vinterkvarteret til sitronerla er meir avgrensa, hovudsakleg Det indiske subkontinentet, sørlege Iran, nordlegaste Søraust-Asia og langs sørkysten av Kina.^[2]

Mellom 1970 og juni 2018 var det over 230 registreringar av sitronerle på streif i Noreg. Kommunar med flest registreringar er øykommunane Røst og Utsira, dessutan ved Lista, ved Reve i Klepp kommune og i Kragerø kommune. Dei fleste fuglane som kjem til Noreg er ungfuglar om hausten.^[3]

Føda vil inkludere vassdyr og larvene deira som dei plukkar frå vassoverflata. Dei kan vade på grunt vatn. På land plukkar dei edderkoppar, tovengjer og andre insekt. Dei kan òg hoppe opp og snappe insekt i lufta.^[2]

Sitronerler har ofte to kull i året, kvart på 3 til 6 egg. Begge foreldra rugar i 11 og opptil 15 dagar, ungane held seg i reiret til dei er mellom 10 og 13 dagar gamle.^[2]

Populasjonen er estimert til mellom 2 og 5 millionar individ og er trudd å vere aukande. Arten er klassifisert som globalt livskraftig.^[4]

Kjelder

Referansar

Bakgrunnsstoff

Sitronerle (vitenskapelig navn Motacilla citreola) er en fugl.

Eksterne lenker

• (sv) sitronerle hos Dyntaxa
• (en) sitronerle i Encyclopedia of Life
• (en) sitronerle i Global Biodiversity Information Facility
• (en) sitronerle hos Fauna Europaea
• (en) sitronerle hos NCBI
• (en) sitronerle hos ITIS
• (en) Kategori:Motacilla citreola – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Motacilla citreola – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Motacilla citreola – detaljert informasjon på Wikispecies

Motacilla citreola Classificassion sientìfica Domini: Eukaria Regn: Animalia Branca: Chordata Class: Aves Órdin: Passeriformes Famija: Motacillidae Géner: Motacilla Specie: citreola Nomenclatura binaria Motacilla citreola
(Pallas, 1776)

Motacilla citreola

Version dël nòm

Scientìfich: Motacilla citreola
Piemontèis : ...
Italian : Cutrettola testagialla orientale

Órdin: ---
Famija: ---
Géner: ---

Descrission

Àutri nòm an piemontèis: a l'é na balarin-a, o bërgeronëtta.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.

Ambient

Da finì.

Distribussion

Da finì.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

Motacilla citreola

Multimedia w Wikimedia Commons

Pliszka cytrynowa (Motacilla citreola) – gatunek małego ptaka z rodziny pliszkowatych (Motacillidae), zamieszkujący środkową i północną Azję oraz wschodni skraj Europy. Wędrowny, zimuje w południowej Azji. Dawniej sporadycznie, obecnie coraz częściej zalatuje do zachodniej Europy.

W Polsce jest gatunkiem nie tylko zalatującym, ale też lęgowym (ok. 30 par). Od połowy lat 90. gniazduje m.in. w okolicach ujścia Redy w Nadmorskim Parku Krajobrazowym, nad zbiornikiem Siemianówka i na Bagnach Biebrzańskich^[3], obserwowana także w granicach użytku ekologicznego „Zielone Wyspy”^[4].

Systematyka

Wyróżniono dwa podgatunki M. citreola^[5][6]:

• pliszka cytrynowa (M. citreola citreola) – północna i wschodnia Europa do środkowej Syberii, Mongolia i północno-wschodnie Chiny.
• pliszka szponiasta (M. citreola calcarata) – wschodni Iran i Afganistan do środkowych Chin.

Morfologia

Cechy gatunku

Samiec w szacie godowej ma cytrynowożółtą głowę z czarnymi bokami. Spód ciała cytrynowożółty, wierzch szary. Skrzydła ciemne z dwoma białymi paskami. Ogon długi, czarny z białymi brzegami. Samce w szacie spoczynkowej i samice jednolicie żółte lub żółto-białe, z szarobrązowym grzbietem i karkiem. Ptaki młodociane (w pierwszej szacie zimowej) są z wierzchu jasnoszare, od spodu brudnobiałe i przypominają pliszkę siwą. Cechą odróżniającą jest brak ciemnej przepaski na piersi.

Wymiary średnie

długość ciała ok. 17–18 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 24–25 cm
masa ciała ok. 20 g

Ekologia

Biotop

Podmokłe łąki, bagna, tundra, brzegi rzek.

Gniazdo

Na ziemi.

Jaja

Składa 4–5 cętkowanych jaj.

Wysiadywanie

Pożywienie

Owady i inne bezkręgowce.

Status i ochrona

Ochrona

Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową^[7].

Zobacz też

• ptaki Polski

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej G. Kruszewicz: Ptaki Polski. Encyklopedia ilustrowana. Warszawa: MULTICO, 2007, s. 191. ISBN 978-83-7073-474-9.

A alvéola-citrina (Motacilla citreola) é uma ave da família Motacillidae.^[1] É parecida com a alvéola-amarela.

Esta espécie nidifica nas regiões temperadas da Ásia (Rússia, Sibéria e Mongólia) e inverna na Índia e no sueste asiático.

Em Portugal a sua ocorrência é acidental.

Subespécies

São reconhecidas 3 subespécies:

• M. c. citreola
• M. c. werae
• M. c. calcarata

Referências

Trasochvost žltohlavý^[3] (lat. Motacilla citreola) je malý sťahovavý vták z čeľade trasochvostovité. Obýva strednú Palearktídu v dvoch samostatných oblastiach.^[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov trasochvost žltohlavý patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je stúpajúci. Európska populácia narastá.^[1]

Výskyt a stav na Slovensku

Trasochvost žltohlavý je na Slovensku vzácny jarný migrant (posledné potvrdené pozorovanie počas migrácie je z 25. apríla 2017, močiar Béter, Lučenec)^[5] a ojedinelý hniezdič na podmáčaných miestach pri riekach a rybníkoch. Pozorovania počas jarného ťahu pochádzajú z mesiacov apríl a máj, prvé hniezdenie bolo preukázané v roku 1997 pri obci Dvorec v Turčianskej kotline.^[4]

Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 0 - 2. Trendy neboli stanovené, nakoľko ide novohniezdiaci druh. Ekosozologický status v roku 1995 Im - nezaradený migrant, resp. nehniezdič. V roku 1998 NE - nehodnotený druh podľa uvedených kritérií z viacerých dôvodov. V roku 2001 NE - nehodnotený.^[6] V roku 2014 NA - (regionálne) nepríslušný. Trasochvost žltohlavý je jeden z 15. nehodnotených druhov, z niektorého z nasledujúcich dôvodov: o ktorých pravidelnom hniezdení u nás existujú údaje z menej ako 10 posledných rokov, sú v štádiu rozširovania areálu, hniezdia alebo hniezdili u nás len sporadicky alebo ojedinele. .^[2][7][8] Európsky ochranársky status nezaradený SPEC. Stupeň ohrozenia S - vyhovujúci ochranársky status.^[4]

Referencie

Iné projekty

• Commons ponúka multimediálne súbory na tému Trasochvost žltohlavý
• Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Trasochvost žltohlavý
• Wikislovník ponúka heslo Trasochvost žltohlavý

Citronärla (Motacilla citreola) är en fågel som tillhör familjen ärlor (Motacillidae).^[2]

Utbredning och taxonomi

Citronärlan häckar i östra Europa och i Asien. Den är en flyttfågel som övervintrar i södra Asien, ofta i höglandsområden, och så långt söderut som Bangladesh, Burma, Thailand och Laos.^[3] Dess utbredningsområde håller på att utvidgas västerut, och den är en sällsynt, men allt vanligare gäst, i Europa. Exempelvis häckar nominatformen i Finland och Polen sedan 1994.^[3] Den har påträffats över stora delar av världen, exempelvis på Island, i Australien, Sydafrika, USA och Seychellerna och den observeras sällsynt men regelbundet i Sverige.^[3]

Underarter

Den delas upp i tre underarter:^[2]

• citreola-gruppen
  • M. c. citreola, inkl. quassatrix (Portenko, 1960) – häckar från nordöstra europeiska Ryssland, från Kaninhalvön och österut till floden Khatangas delta, och söderut till ungefär 58°N. Den häckar även i Amurland, nordvästra Manchuriet, Kina och Mongoliet. Övervintrar främst i Indien.
  • M. c. werae (Buturlin, 1907) – häckar på stäppen i Ryssland och södra Sibirien, till östra Iran, Afghanistan och norra Indien
• M. c. calcarata (Hodgson, 1836) – häckar från östra Iran genom norra Afghanistan, Indien, Tibet, södra Kina och Myanmar.

Underarten werae inkluderas ibland i citreola.^[4]

Utseende

Citronärlan är slank och har ärlesläktets karakteristiska långa, vippande stjärt. Den adulta hanen i häckningsdräkt är grå på ovansidan och lysande gul undertill och har gult huvud. I annan dräkt är det gula på undersidan vitare och huvudet brunare. De tre underarterna skiljer sig något åt i fjäderdräkt men det är främst hanen calcarata som är distinkt.^[3]

Ekologi

Den häckar på fuktiga ängar och tundra och bygger sitt skålformiga bo på marken. Den lägger fyra till sex fläckiga ägg som båda föräldrar ruvar i 14-15 dygn.^[3] Föräldrarna tar sedan hand om ungarna tills de är flygga efter 13-15 dygn.^[3]

Citronärlan äter insekter och lever i öppna landskap nära vatten.

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] I Europa tros det häcka 162.000 till 373.000 par.^[1]

Bildgalleri

• Häckande hane av underarten M. c. calcarata fotograferad i Nationalparken Keoladeo i Bharatpur, Rajasthan, Indien.

• Individ i första vinterdräkt fotograferad vid Joka i Kolkata, Västbengalen, Indien.

• Hona i häckningsdräkt fotograferad i Narenderpur nära Kolkata, Västbengalen, Indien.

Noter

1. ^ [a b c d] BirdLife International 2012 Motacilla citreola Från: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1 www.iucnredlist.org. Läst 7 januari 2014.
2. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
3. ^ [a b c d e f] * Lars Larsson (2001) Birds of the World, cd-rom
4. ^ Gill, F & D Donsker (Eds). 2017. IOC World Bird List (v 7.3). doi : 10.14344/IOC.ML.7.3.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör citronärla.
  Bilder & media
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org
• Artportalen: Dagens fynd – senaste observationerna – bilder

Sarı başlı kuyruksallayan (Motacilla citreola), kuyruksallayangiller (Motacillidae) familyasından uzun kuyruklu bir kuş türüdür.

Sistematikdeki yeri ve filogenisi son 4 yılda yerleştirilmiştir (Voelker, 2002).

Fiziksel özellikleri

Zayıf, ince, 15,5–17 cm boyunda, karakteristik uzun kuyruklu bir kuştur. Üreme mevsiminde erkeklerin üst tarafı grimsi ve parlak sarı renkli, başı sarıdır. Diğer tüyler, alt tarafta sarımsı-beyaz ve baş kahvemsidir. Yuvasını yere yapar, yumurta sayısı 4 ya da 5'dir. Böcekçil, suya yakın olarak yaşayan bir kuştur.

Dağılımı

Orta Asya'nın kuzey kesimleri, nemli çayırlar ve tundralar türün yerleşim bölgeleridir. Kşları güney Asya'yanın genellikle yüksek kesimlerine göç eder. Dağılımı batıya doğru genişlese de, batı Avrupa'da nadir bulunur.

Dış bağlantılar

Пли́ска жовтоголо́ва (Motacilla citreola Pallas, 1776) — невеликий птах з родини плискових. В Україні гніздовий перелітний птах.

Тендітний птах з характерним довгим хвостом. Забарвлення самця під час сезону розмноження переважно сіре на верхній частині тіла, та жовте — на нижній, голова жовта (звідси українська назва).

Гніздиться на півночі центральної Азії на вологих луках та в тундрі. Гніздо будує на землі і відкладає 4-5 плямистих яєць. Взимку вид мігрує у південну Азію, часто в гірські райони. Ареал виду поступово розширюється на захід, доходячи до західної Європи, де він зустрічається все частіше. На території України плиска жовтоголова гніздиться в лісовій та лісостеповій смугах, а також північній частині Степу.

Вид є комахоїдним. Тримається на відкритих місцевостях біля води, наприклад, на вологих луках та болотах.

Це незавершена стаття з орнітології.
Ви можете допомогти проекту, виправивши або дописавши її. Ця стаття не містить посилань на джерела. Ви можете допомогти поліпшити цю статтю, додавши посилання на надійні джерела. Матеріал без джерел може бути підданий сумніву та вилучений. (лютий 2012)

Chìa vôi đầu vàng (tên khoa học Motacilla citreola) là một loài chim trong họ Motacillidae.^[2]

Loài chim này dài 15,5–17 cm với đuôi dài thường xuyên ve vẩy đặc trưng của các loài trong chi Motacilla. Chim trống trưởng thành trong bộ lông sinh sản về cơ bản là màu xám hoặc màu đen ở trên, với màu trắng ở lông cánh, và sáng màu vàng chanh ở dưới và trên toàn bộ đầu trừ sau gáy có màu đen. Trong bộ lông mùa đông, dưới màu vàng của nó có thể được pha loãng bằng màu trắng, và đầu có màu nâu với mày màu hơi vàng. Chim mái nhìn chung trông giống phiên bản bạc màu của chim trống trong bộ lông mùa đông.

Phân loại

Hệ thống học, phát sinh chủng loài và phân loại học của nó vẫn là chủ đề của tranh luận đáng kể trong đầu thế kỷ 21. Điều này là do loài chim này tạo thành một tổ hợp loài bí ẩn với chìa vôi vàng phương Đông (M. tschutschensis ) và chìa vôi vàng phương Tây (M. flava). Đơn vị phân loại nào trong số này được gán với chính xác với quần thể nào là điều chưa thể dung giải trong tương lai gần.^[3]

Tên Latinh của chi có nghĩa gốc là "vật di chuyển nhỏ", nhưng có lẽ các tác giả thời Trung cổ nghĩ rằng nó có nghĩa là "đuôi vẫy", từ đó mà phát sinh từ Latinh mới cilla để chỉ "đuôi".^[4] Tính từ định danh citreola là từ Latinh để chỉ "màu vàng chanh".^[5]

Phân loài

• M. c. citreola Pallas, 1776. Phân bố: Bắc và đông châu Âu tới trung Siberia, Mông Cổ và đông bắc Trung Quốc. Gồm cả chủng werae.
• M. c. calcarata Hodgson, 1836. Phân bố: Từ đông Iran và Afghanistan về phía đông tới trung và đông nam Trung Quốc.

Hình ảnh

• 
• 
• 
• 

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Motacilla citreola tại Wikispecies
• Phương tiện liên quan tới Motacilla citreola tại Wikimedia Commons

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Воробьинообразные

Подотряд: Певчие воробьиные

Семейство: Трясогузковые

Род: Трясогузки

Вид: Желтоголовая трясогузка

Вызывающие наименьшие опасения
IUCN 3.1 Least Concern: 22718379

• 1 Подвиды
• 2 Примечания
• 3 Литература
• 4 Ссылки

二名法 Motacilla citreola
(Pallas)^[1]

黄头鹡鸰（学名：Motacilla citreola）为鶺鸰科鶺鸰属的鸟类。分布于前苏联、蒙古、阿富汗、俾路支北部、伊朗、冬季从俾路支南部向东经印度到中南半岛以及中国大陆的新疆、甘肃、内蒙古、东北、山西、河北、宁夏、陕西、四川、安徽、云南、西藏、青海、江苏、广东、福建等地，一般生活于临水草地、溪边、湖岸、农田、路边等处。该物种的模式产地在西伯利亚东部^[1]。

亚种

• 黄头鹡鸰西南亚种（学名：Motacilla citreola calcarata）。分布于伊朗、阿富汗、俾路支北部、往东至喜马拉雅山西北、从吉尔吉特、克什米尔至鲁普萨、加瓦尔、拉达克、冬季在阿富汗、印度(喜马拉雅以及中国大陆的新疆、青海、西藏、四川、云南等地。该物种的模式产地在尼泊尔^[2]。
• 黄头鹡鸰指名亚种（学名：Motacilla citreola citreola）。分布于前苏联、蒙古、阿富汗、俾路支、巴基斯坦、伊朗、冬季在中南半岛诸国、有时迁徙到欧洲西部以及中国大陆的内蒙古、东北、河北、甘肃、山东、江苏、安徽、山西、陕西、宁夏、青海、西藏、四川、云南、广东、福建等地。该物种的模式产地在西伯利亚东部^[3]。
• 黄头鹡鸰新疆亚种（学名：Motacilla citreola werae）。分布于前苏联、伊朗、阿富汗、俾路支、印度以及中国大陆的新疆、西藏、甘肃等地。该物种的模式产地在前苏联Weissen Meere和Kasan, Simbirsk和Astrachan Gouvern^[4]。

参考文献

维基共享资源中相关的多媒体资源：黄头鹡鸰

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=黄头鹡鸰&oldid=49557843”

キガシラセキレイ 保全状況評価^{[a 1]} LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Oscines 科 : セキレイ科 Motacillidae 属 : セキレイ属 Motacilla 種 : キガシラセキレイ M. citreola 学名 Motacilla citreola　Pallas, 1776 和名 キガシラセキレイ 英名 Citrine wagtail

キガシラセキレイ（黄頭鶺鴒、Motacilla citreola）は、スズメ目セキレイ科セキレイ属に分類される鳥類。

分布[編集]

ロシア中西部（ウラル山脈北部から西シベリア平原）、モンゴル、ヒマラヤ山脈などで繁殖し、冬季になるとインド、中華人民共和国南部、インドシナ半島などへ南下し越冬する^{[1][2][a 1]}。日本ではまれに越冬のために飛来（冬鳥）するか、渡りの途中に飛来（旅鳥）する^[1][2]。

形態[編集]

全長16.5-18センチメートル^[1][2]。尾羽の色彩は黒いが、外側尾羽の色彩は白い^[2]。翼の色彩は黒く、大雨覆、中雨覆、三列風切の外縁（羽縁）は白い^[1][2]。

嘴や後肢の色彩は黒い^[2]。

オスの夏羽は頭部から頸部、体下面の羽衣が黄色で、後頸に黒い帯模様が入る^[1][2]。メスの夏羽は頭頂から後頸にかけての羽衣が灰色、額から胸部にかけての羽衣は黄色く眼上部に黄色い眉状の筋模様（眉斑）が入る^[1][2]。また翼の白色部が小型^[2]。

生態[編集]

草原、河原、海岸、農耕地などに生息する^[1][2]。

画像[編集]

• メス夏羽

関連項目[編集]

ウィキメディア・コモンズには、キガシラセキレイに関連するメディアがあります。 ウィキスピーシーズにキガシラセキレイに関する情報があります。

• セキレイ科
  • セキレイ属

参考文献[編集]

[ヘルプ]

• 『山渓ハンディ図鑑7　日本の野鳥』、山と渓谷社

外部リンク[編集]

この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。

「https://ja.wikipedia.org/w/index.php?title=キガシラセキレイ&oldid=67374338」から取得