nomes no trilho de navegação
Distribucion General: Se encuentran desde el suroeste de E.U.A. hasta el noroeste de Argentina.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
El mosqueru negru o viudita de Ríu[1] (Sayornis nigricans) ye un ave paseriforme de la familia de los mosqueros, nativa del oeste de Norteamérica, dende'l sudoeste d'Oregón y California hasta l'oeste de Texas y el norte de Méxicu.
En Suramérica, el mosqueru negru ye un ave propia de la rexón andina, dende Colombia hasta'l norte d'Arxentina.
La viudita de Ríu mide alredor de 5.75 in (14.6 cm), y a diferencia d'otros mosqueros, tien un plumaje altamente contrastante, con una coloración marrón escura o negra na cabeza, el pechu, el llombu, les nales y la cola, y blanca nel banduyu y debaxo de les nalas. Esta especie pasa tamién más tiempu al pie de corrientes d'agua y charcos que los demás mosqueros, y non migra, sinón que permanez nel mesmu llugar mientres tol añu. Suel ximelgar la so cola cuando s'asitia sobre una caña o un poste y se "agazupa" en busca d'un inseutu; cuando lo acolumbra, vuela p'atrapalo y depués torna a la so caña o puntu de sofitu.
Vive cerca de los cursos d'agua, tales como ríos, canales, llagos, etcétera.
El so cantar consta d'una serie de frases, repitiendo un patrón que suena como sisee y sitsew, y la so llamada ye similar a la del mosqueru fibí.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. El mosqueru negru o viudita de Ríu (Sayornis nigricans) ye un ave paseriforme de la familia de los mosqueros, nativa del oeste de Norteamérica, dende'l sudoeste d'Oregón y California hasta l'oeste de Texas y el norte de Méxicu.
En Suramérica, el mosqueru negru ye un ave propia de la rexón andina, dende Colombia hasta'l norte d'Arxentina.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ffebi ddu (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: ffebîau duon) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sayornis nigricans; yr enw Saesneg arno yw Black phoebe. Mae'n perthyn i deulu'r Teyrn-wybedogion (Lladin: Tyrannidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. nigricans, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Mae'r ffebi ddu yn perthyn i deulu'r Teyrn-wybedogion (Lladin: Tyrannidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Gwybedog brown America Cnipodectes subbrunneus Llydanbig cribfelyn Platyrinchus coronatus
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ffebi ddu (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: ffebîau duon) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sayornis nigricans; yr enw Saesneg arno yw Black phoebe. Mae'n perthyn i deulu'r Teyrn-wybedogion (Lladin: Tyrannidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. nigricans, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Der Schwarzkopf-Phoebetyrann (Sayornis nigricans) ist ein amerikanischer Schreivogel.
Der 16 cm lange Schwarzkopf-Phoebetyrann ist weitgehend schwarz gefärbt, nur Bauch und Steiß sind weiß. Die aufrechte Haltung des sitzenden Vogels und der lange, gestelzte Schwanz sind weitere Merkmale.
Der Vogel lebt in offenen Gebieten in Wassernähe vom Südwesten Nordamerikas über Mittelamerika bis nach Bolivien und Nordwestargentinien.
Der Schwarzkopf-Phoebetyrann späht von einer Warte in Wassernähe aus nach Insekten, die er im Flug jagt. Gelegentlich fängt er auch kleine Fische im seichten Wasser.
In einem Schalennest aus Lehmklumpen und Gras, das oft auf einem Felsabsatz in Wassernähe gebaut wird, werden zwei bis sechs Eier zwei bis drei Wochen lang bebrütet. Mit drei Wochen werden die Jungvögel flügge. Häufig brütet der Vogel zweimal im Jahr.
The black phoebe (Sayornis nigricans) is a passerine bird in the tyrant-flycatcher family. It breeds from southwest Oregon and California south through Central and South America. It occurs year-round throughout most of its range and migrates less than the other birds in its genus, though its northern populations are partially migratory. Six subspecies are commonly recognized, although two are occasionally combined as a separate species, the white-winged phoebe.
The black phoebe has predominantly black plumage, with a white belly and undertail coverts. The sexes are identical in color, and juveniles have brown feather tips and brown wing-bars. Its song is a repeated tee-hee, tee ho. It lives in a variety of habitats but is always near water. It is mainly insectivorous and waits on a perch before sallying out and catching its prey in the air. It makes an open cup nest which is placed under a cliff or a bridge and cemented in its place with mud.
The black phoebe is a medium-sized flycatcher, being 16 cm (6.3 in) in length and weighing 15 to 22 g (0.5 to 0.8 oz).[2] It has predominantly black plumage, with white on its belly and undertail coverts. The white forms an inverted "V" in the lower breast. The sexes are identical and plumage does not vary seasonally. Juveniles have browner plumage, cinnamon-brown feather tips on their body, and brown wing-bars. The bird has brown irises and black legs, feet, and beak.[3]
The phoebe can be recognized by a characteristic "tail-wagging" motion, in which the tail is lowered and the tail's feathers fanned out.[4] It accomplishes almost all locomotion by flight, which is direct, with steady wing beats.[5] Its song consists of two alternating phrases (tee-hee, tee-ho or sisee, sitsew).[6] The song can be heard from both sexes, but is more commonly sung by males.[7]
The phoebes are a genus, Sayornis, of birds in the tyrant flycatcher family. The flycatchers are the largest family of birds on earth, with over 400 known species.[8] The genus name was given by George Robert Gray of the British Museum, and is named after Thomas Say, an American naturalist.[9] The species name, nigricans, is Latin for "blackish",[10] and was given by William John Swainson in 1827.[1]
The black phoebe has six subspecies, but these can be divided into two groups which are sometimes considered to be separate species: the nigricans group (black phoebe) and the latirostris group (white-winged phoebe).[11] The first group contains four subspecies, the second group two.[12]
The black phoebe breeds in the west and southwest United States, Mexico and Central America, and parts of South America. In Oregon it is found in river valleys on the Pacific coast, and in California on the western side of Coast Ranges. It breeds throughout the Colorado River valley and occasionally is found to the north in southern Nevada and southwestern Utah, as well as Arizona and central New Mexico. In Central America it breeds on Baja California, except for the central part of the peninsula, and on interior mainland Mexico southwest to Panama, excluding El Salvador. In South America it is found in the coastal mountains of Venezuela, through Colombia, Ecuador, and Peru, to western Bolivia and northwestern Argentina.
It lives year-round in most of its range and is more sedentary (non-migratory) than either of the other phoebes in its genus (Eastern or Say's), although northern populations may be partially migratory. It is always found near water and is often found at coastal cliffs, river/lake banks, or even park fountains. Habitats must also include a supply of mud for nest building, and the birds' specialized nesting requirements probably cause their somewhat irregular range.[13]
The black phoebe (Sayornis nigricans) is a passerine bird in the tyrant-flycatcher family. It breeds from southwest Oregon and California south through Central and South America. It occurs year-round throughout most of its range and migrates less than the other birds in its genus, though its northern populations are partially migratory. Six subspecies are commonly recognized, although two are occasionally combined as a separate species, the white-winged phoebe.
The black phoebe has predominantly black plumage, with a white belly and undertail coverts. The sexes are identical in color, and juveniles have brown feather tips and brown wing-bars. Its song is a repeated tee-hee, tee ho. It lives in a variety of habitats but is always near water. It is mainly insectivorous and waits on a perch before sallying out and catching its prey in the air. It makes an open cup nest which is placed under a cliff or a bridge and cemented in its place with mud.
El mosquero negro o viudita de Río[2] (Sayornis nigricans) es una especie de ave paseriforme de la familia de los mosqueros, nativa del oeste de Norteamérica, desde el sudoeste de Oregón y California hasta el oeste de Texas y el norte de México.
En Sudamérica, el mosquero negro es un ave propia de la región andina, desde Colombia hasta el norte de Argentina.
La viudita de Río mide alrededor de 5,75 plg (14,6 cm), y a diferencia de otros mosqueros, tiene un plumaje altamente contrastante, con una coloración marrón oscura o negra en la cabeza, el pecho, la espalda, las alas y la cola, y blanca en el vientre y debajo de las alas. Esta especie pasa también más tiempo junto a corrientes de agua y charcos que los demás mosqueros, y no migra, sino que permanece en el mismo lugar durante todo el año. Suele menear su cola cuando se coloca sobre una rama o un poste y se "agazapa" en busca de un insecto; cuando lo divisa, vuela para atraparlo y luego regresa a su rama o punto de apoyo.
Vive cerca de los cursos de agua, tales como ríos, canales, lagos, etcétera.
Su canto consta de una serie de frases, repitiendo un patrón que suena como sisee y sitsew, y su llamada es similar a la del mosquero fibí.
Portal:Aves. Contenido relacionado con Aves.El mosquero negro o viudita de Río (Sayornis nigricans) es una especie de ave paseriforme de la familia de los mosqueros, nativa del oeste de Norteamérica, desde el sudoeste de Oregón y California hasta el oeste de Texas y el norte de México.
En Sudamérica, el mosquero negro es un ave propia de la región andina, desde Colombia hasta el norte de Argentina.
Sayornis nigricans Sayornis generoko animalia da. Hegaztien barruko Tyrannidae familian sailkatua dago.
Sayornis nigricans Sayornis generoko animalia da. Hegaztien barruko Tyrannidae familian sailkatua dago.
Sayornis nigricans
Le Moucherolle noir (Sayornis nigricans) est une espèce d'oiseau appartenant à la famille des Tyrannidae.
Cet oiseau mesure en moyenne 16 cm de longueur et pèse 22 g[1]. Contrairement aux autres moucherolles, il a un plumage très contrasté brun foncé ou noir sur la tête, la poitrine, le dos, les ailes et la queue et blanc sur le ventre et sous les ailes.
Comme les autres moucherolles, il agite la queue sans cesse quand il est perché et aux aguets, posé sur un perchoir comme une branche ou un poteau de clôture, prêt à s'envoler pour capturer un insecte puis revenir à son point de départ.
Son chant est une répétition de sisee et sitsew et son cri est semblable à celui de la Moucherolle phébi.
Cette espèce passe plus de temps le long des ruisseaux et des étangs que les autres espèces de Moucherolles[réf. nécessaire].
Cette espèce sédentaire peuple l'ouest de l'Amérique du Nord, allant du sud-ouest de l'Oregon et de la Californie à l'ouest du Texas et au nord du Mexique.
En Amérique du Sud, elle est présente dans la région andine, depuis la Colombie jusqu'au nord de l'Argentine.
D'après Alan P. Peterson, cet oiseau est représenté par 6 sous-espèces :
En vol
Moucherolle noire
Sayornis nigricans
Le Moucherolle noir (Sayornis nigricans) est une espèce d'oiseau appartenant à la famille des Tyrannidae.
De zwarte phoebe (Sayornis nigricans) is een zangvogel uit de familie Tyrannidae (tirannen).
Deze soort telt 6 ondersoorten:
De zwarte phoebe (Sayornis nigricans) is een zangvogel uit de familie Tyrannidae (tirannen).
Multimedia w Wikimedia Commons Fibik czarny (Sayornis nigricans) – gatunek małego ptaka z rodziny tyrankowatych. Występuje w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych, Ameryce Środkowej oraz centralnej i północnej części Ameryki Południowej.
Długość ciała tego gatunku wynosi około 17,5 cm, natomiast masa ciała od 15 do 22 gram. Głowa i pierś intensywnie czarne, grzbiet oraz skrzydła nieco jaśniejsze. Tęczówki brązowe. Brzuch oraz pokrywy podogonowe cechuje barwa biała. Sterówki czarne. Lotki I i II rzędu posiadają jasne obrzeżenia.
Środowiska życia fibika czarnego powiązane są z wodą. Preferowany habitat to zadrzewienia rosnące na brzegach rzek. Osiadły w całym swoim zasięgu.
Pożywienie stanowią owady łowione w locie. Charakterystycznym zachowaniem tego gatunku jest podnoszenie i opuszczanie ogona. Gniazdo umieszczone jest pod osłoną (np. pod mostem). W lęgu 3-7 białych, niekiedy czerwonawo nakrapianych jaj. Inkubacja trwa 15 do 18 dni. Najdłużej żyjący zaobrączkowany osobnik przeżył 8 lat.
Po raz pierwszy fibika czarnego opisał William Swainson w 1827 roku w czasopiśmie naukowym The Philosophical magazine: or Annals of chemistry, mathematics, astronomy, natural history and general science, umieszczając go w opisanym przez siebie rodzaju Tyrannula pod nazwą T. nigricans. Okaz typowy pochodził z Meksyku[3]. Dwukrotnie w 1839 gatunek ten umieszczono w rodzaju Muscicapa, raz przez Nicholasa A. Vigorsa jako M. semiatra[4] i drugi raz przez Johna J. Audobona jako M. nigricans[5]. Nazwa Sayronis nigricens została nadana przez Karola Lucjana Bonaparte w 1854 roku w Comptes rendus hebdomadaires des séances de l’Académie des sciences[6].
IOC World Bird List wyróżnia 6 podgatunków[7]:
Nazwa rodzajowa Sayornis nawiązuje do Thomasa Saya, amerykańskiego przyrodnika[9]. Ornis po grecku oznacza ptaka[10]. Nazwa gatunkowa nigricans pochodzi z łaciny i oznacza „czarniawy”[11]. Nazwa angielska rodzaju fibików, Phoebe, pochodzi od greckiego słowa Φοιβη (phoibe). Nazwa pochodzi od płaczu bogini Fojbe, ponieważ fibiki wydają z siebie płaczący głos pewee[12].
Upierzenie podgatunku nominatywnego jest w większości smoliście czarne, poza łupkowym grzbietem oraz białym brzuchem i pokrywami podogonowymi. Pokrywy skrzydłowe, lotki i zewnętrzne sterówki posiadają białe obrzeżenie. U podgatunku lateralis jest ono znacznie wyraźniejsze[13]. U podgatunku aquatica jedynie lotki drugiego rzędu posiadają obrzeżenie, a pokrywy podogonowe nie są czysto białe. Podgatunek lateralis posiada od spodu skrzydła 2 białe pasy. Osobniki S. a. amnicola są najciemniejsze z wierzchu, pokrywy podogonowe mają szarawe[14]. Tęczówki brązowe. Osobniki młodociane posiadają brązowawy wierzch ciała. Nie występuje dymorfizm płciowy. W locie skrzydła zaokrąglone, ogon ścięty[15].
Wymiary średnie: Długość ciała wynosi ok. 17,5 cm[13], rozpiętość skrzydeł 27-28 cm[15]. Długość skrzydła wynosi ok. 8,3-9,3 cm, ogona ok. 9 cm (u samic jest krótszy o ok. 1,27 cm), a skoku ok. 1,9 cm[16]. W pierwszym opisie gatunku podano długość dzioba 0,9 cala (ok. 2,3 cm)[3], jednak inne źródła mówią o mniejszej jego długości – 1,4-1,6 cm[17].
Masa ciała: 15 do 22 g[18].
Rzadko przebywa na ziemi. Nie obawia się człowieka i może wykorzystywać stworzone przez niego rzeczy, jak mosty, jako miejsce na gniazdo. Nie jest wiadome, jaki procent czasu w ciągu dnia spędza na żerowaniu, a jaki na odpoczynku; jednak z badań przeprowadzonych w Kalifornii w lutym i w marcu wynika, że ok. 9% czasu w ciągu dnia spędza w locie. Wykazuje terytorialność i agresję wobec intruzów. Często na zmianę podnosi i opuszcza ogon[28]. Z badań przeprowadzonych w Kalifornii wynika, że osobniki młode siadają zazwyczaj na wyższych gałęziach, gdzie jest więcej światła. Prawdopodobnie ma to związek z tym, że jest im trudniej dostrzec owada i złapać go. Wolniej obserwują otoczenie, będąc mniej czujnymi od dorosłych ptaków[29].
Fibiki czarne w charakterystyczny sposób podnoszą i opuszczają ogon (ang. tail pumping). Zachowanie to nie zostało wyjaśnione. Jedna z hipotez mówi o roli w utrzymaniu równowagi lub wypłaszaniu owadów przy żerowaniu, podobnie jak czyni to wachlarzówka smolista (Rhipidura leucophrys). U fibików oliwkowych stwierdzono podobne kiwanie ogonem, jednak w trakcie badań ptaki ptaki siedziały na różnych materiałach i przy różnej sile wiatru; prawdopodobnie nie ma to związku z utrzymywaniem równowagi. U ptaków, które z sukcesem zakończyły szukanie pożywienia, stwierdzono zmniejszenie intensywności kiwania ogonem[30].
Fibik czarny jest gatunkiem monogamicznym. Pary zaczynają się formować w styczniu, kończą pod koniec lutego[28]. Samiec, chcąc zwrócić uwagę samicy, podlatuje do niej trzepoczącym lotem. Jeżeli samica zaakceptuje go, obniża głowę i stroszy pióra. Samiec zawisa w powietrzu koło niej. Jeżeli samica nie zaakceptuje go, zalotnik stara się aż do zaakceptowania. Pokazy godowe stanowi lot z rozłożonym ogonem i trzepotaniem skrzydłami, zygzakiem lub spiralnie, przy jednoczesnym wykonywaniu pieśni[35].
Miejsce na gniazdo wybiera samica, ona także je buduje[35]. Jest ono przyczepione do ściany, na wysokości ok. 1,8-4,8 m nad ziemią (6-15 stóp). Często buduje ona gniazdo na podłużnicach mostów, ponieważ nad wodą jest ono bezpieczne[32]. Na początku jego budowy samica przykleja do ściany wypluwki z błota, tworząc łuk. Resztę konstrukcji w kształcie kubeczka stanowi także błoto, wymieszane z trawą, suchymi fragmentami roślin i włosami. Wnętrze wyściełają włókna roślinne, pióra i włosie[35]. Budowa zajmuje od 5 do 21 dni[28].
Lęg obejmuje od trzech do siedmiu[39] jaj, białych, niekiedy czerwonobrązowo nakrapianych[15]. Wśród 50 zbadanych jaj wymiary wynosiły przeciętnie 18,7x14,4 mm. Największe jajo mierzyło 20,3x15,2 mm. Przeciętna masa jaja to 2,1 g. W trakcie inkubacji traci ono 17,5% swej pierwotnej masy[40].
Zaobserwowano utratę piór na brzuchu (plama lęgowa) 1-4 dni przed rozpoczęciem inkubacji, przeważnie u samic, ale i u 3 samców. Inkubacja trwa 15-18 dni. W trakcie zimnej pogody może się wydłużyć. Wysiaduje głównie samica, jednak w 3 z 16 zbadanych gniazd w większości samiec wysiadywał[28]. Pisklęta zaczynają przebijać skorupkę jaja do 72 godzin przed wykluciem. Rodzice nie pomagają w tym pisklętom, jedynie wynoszą skorupki do 45 m od gniazda. Pisklę po wykluciu waży około 1,5 g. Zaczyna otwierać oczy piątego dnia[40]. Pożywienie, którym są karmione młode, nie odbiega znacznie od diety dorosłych osobników[32]. Są one w pełni opierzone po 14-21 dniach od wyklucia[35].
Sukces lęgowy badany w Santa Barbara w Kalifornii wynosił 86,5%[40].
Fibik czarny według IUCN klasyfikowany jest jako gatunek najmniejszej troski (LC). BirdLife International oszacowały całkowity zasięg występowania na 2 970 000 km²[41]. Całkowita populacja wynosi około 970 000 osobników, w tym w Ameryce Północnej 320 000. Ma dodatnią tendencję wzrostową, ponieważ ten gatunek łatwo dostosowuje się do zmian w środowisku dokonanych przez człowieka. Według programu Breeding Bird Survey między rokiem 1966 a 1994 liczebność wzrosła o 1,8%[42].
Drapieżnikami, mogącymi zagrażać osobnikom dorosłym i lęgom tego gatunku, są m.in. krogulec czarnołbisty (Accipiter cooperii), błotniak zbożowy (Circus cyaneus) oraz pustułka amerykańska (Falco sparverius). Modrowronki zaroślowe (Aphelocoma coerulescens) mogą zabierać jaja z lęgu. Niektóre krukowate oraz dzierzby siwe (Lanius ludovicianus) zjadają pisklęta. Gryzoń z gatunku Otospermophilus beecheyi także jest potencjalnym drapieżnikiem[28]. Nie stwierdzono pasożytnictwa lęgowego ze strony starzyków brunatnogłowych (Molothrus ater), które stwierdzono u fibików północnych (Sayornis saya)[43].
Fibik czarny (Sayornis nigricans) – gatunek małego ptaka z rodziny tyrankowatych. Występuje w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych, Ameryce Środkowej oraz centralnej i północnej części Ameryki Południowej.
Długość ciała tego gatunku wynosi około 17,5 cm, natomiast masa ciała od 15 do 22 gram. Głowa i pierś intensywnie czarne, grzbiet oraz skrzydła nieco jaśniejsze. Tęczówki brązowe. Brzuch oraz pokrywy podogonowe cechuje barwa biała. Sterówki czarne. Lotki I i II rzędu posiadają jasne obrzeżenia.
Środowiska życia fibika czarnego powiązane są z wodą. Preferowany habitat to zadrzewienia rosnące na brzegach rzek. Osiadły w całym swoim zasięgu.
Pożywienie stanowią owady łowione w locie. Charakterystycznym zachowaniem tego gatunku jest podnoszenie i opuszczanie ogona. Gniazdo umieszczone jest pod osłoną (np. pod mostem). W lęgu 3-7 białych, niekiedy czerwonawo nakrapianych jaj. Inkubacja trwa 15 do 18 dni. Najdłużej żyjący zaobrączkowany osobnik przeżył 8 lat.
Svartfibi[2] (Sayornis nigricans) är en fågel i familjen tyranner inom ordningen tättingar.[3]
Svartfibi delas in i sex underarter:[3]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör svartfibi.
Wikispecies har information om Sayornis nigricans.
Sayornis nigricans là một loài chim trong họ Tyrannidae.[1]
Bài viết liên quan đến họ chim Đớp ruồi bạo chúa này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Sayornis nigricans là một loài chim trong họ Tyrannidae.
Sayornis nigricans (Swainson, 1827)
Охранный статус
Чёрный феб[1] (лат. Sayornis nigricans) — певчая птица семейства тиранновых.
Чёрный феб длиной 16 см. Окрас оперения чёрного цвета, брюхо и гузка белые.
Птица живёт в открытых ландшафтах вблизи водоёмов на территории от юго-запада Северной Америки через Центральную Америку до Боливии и северо-запада Аргентины.
Чёрный феб высматривает насекомых из укрытия вблизи водоёмов, а затем ловит их в полёте. Иногда он охотится также на мелких рыб у поверхности воды.
Чашеобразное гнездо строится из сгустков глины и травы на уступах скал вблизи водоёмов. В кладке от 2-х до 6-и яиц, высиживание которой длится от 2-х до 3-х недель. В возрасте 3-х недель молодые птицы становятся самостоятельными. Часто птицы гнездятся дважды в году.
Чёрный феб (лат. Sayornis nigricans) — певчая птица семейства тиранновых.
黑长尾霸鹟（black phoebe）上身是暗黑色，腹部為白色，多生長於美国西部，冬天南飛至阿根廷。
黑长尾霸鹟（black phoebe）上身是暗黑色，腹部為白色，多生長於美国西部，冬天南飛至阿根廷。
