dcsimg

Otus ( Bretã )

fornecido por wikipedia BR
lang="br" dir="ltr">

Otus a zo ur genad e rummatadur an evned, ennañ touded, krouet e 1769 gant an naturour breizhveuriat Thomas Pennant (1726-1798).

Spesadoù hag an isspesadoù anezhe[1]

Daou spesad ha hanter-kant a ya d'ober ar genad :

Seizh isspesad ha tri-ugent (67) en holl.

Notennoù ha daveennoù

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Skrivagnerien ha kempennerien Wikipedia |
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia BR

Otus: Brief Summary ( Bretã )

fornecido por wikipedia BR
lang="br" dir="ltr">

Otus a zo ur genad e rummatadur an evned, ennañ touded, krouet e 1769 gant an naturour breizhveuriat Thomas Pennant (1726-1798).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Skrivagnerien ha kempennerien Wikipedia |
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia BR

Otus ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA
Crystal128-pipe.svg
Aquest article o secció no cita les fonts o necessita més referències per a la seva verificabilitat.

Otus és un gènere d'ocells rapinyaires nocturns de la família dels estrígids (Strigidae). L'única espècie que habita als Països Catalans és el xot, nom vulgar que es fa extensiu a la resta d'espècies.

Les espècies d'aquest gènere habiten al Vell Món. Un grup d'ocells pròxims, propis d'Amèrica, i que eren classificats al gènere Otus, són actualment inclosos al gènere Megascops.

Com és usual en la família, les femelles són majors que els mascles, i d'aspecte similar. Totes les aus d'aquest gènere són petites i àgils. Són de color marró en diversos tons críptics, de vegades amb les parts inferiors més clares. Algunes espècies són polimòrfiques, amb individus més grisos i altres d'un color marró vermellós.

Llista d'espècies

Aquest gènere està format per unes 53 espècies:[1]

Referències

  1. Josep del Hoyo i J. Nigel. Illustrated checklist of the birds of the world. Vol.1, Non passerines. Lynx Edicions, 2014. ISBN 978-84-96553-94-1
 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Otus Modifica l'enllaç a Wikidata
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Otus: Brief Summary ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

Otus és un gènere d'ocells rapinyaires nocturns de la família dels estrígids (Strigidae). L'única espècie que habita als Països Catalans és el xot, nom vulgar que es fa extensiu a la resta d'espècies.

Les espècies d'aquest gènere habiten al Vell Món. Un grup d'ocells pròxims, propis d'Amèrica, i que eren classificats al gènere Otus, són actualment inclosos al gènere Megascops.

Com és usual en la família, les femelles són majors que els mascles, i d'aspecte similar. Totes les aus d'aquest gènere són petites i àgils. Són de color marró en diversos tons críptics, de vegades amb les parts inferiors més clares. Algunes espècies són polimòrfiques, amb individus més grisos i altres d'un color marró vermellós.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Zwergohreulen ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Die Zwergohreulen (Otus) sind eine Gattung der Eigentlichen Eulen (Strigidae). Diese enthält etwa 50 Arten, die in der Paläarktis, der Afrotropis, der Orientalis, in der indo-malaiischen Faunenregion und mit einer Art auch in der nördlichsten Australis vorkommen. Die größte Artenvielfalt besteht in der indomalaiischen Region, wo sich sehr viele Inselarten herausgebildet haben. Im südlichen Mitteleuropa lebt nur die namengebende Zwergohreule (Otus scops). Sie ist unter den Eigentlichen Eulen der einzige obligate Langstreckenzieher.

Merkmale

 src=
Zwergohreule (Otus scops)

Eulen der Gattung Otus sind kleine bis mittelgroße Vögel mit maximal 28 Zentimetern Körperlänge. Die kleinsten Arten wiegen um die 50 g, die schwersten etwas über 300 Gramm.[1]

Sie sind unauffällig, meist rindenfarben graubraun oder braun gefärbt; die Bauchseite ist bei vielen Arten deutlich dunkel längsgestrichelt. Einige Arten zeigen unterschiedliche (meist rötlichbraune oder graubraune) Farbmorphen. Die bei allen Arten vorhandenen Federohren stehen weit auseinander; bei einigen Arten enden sie stumpf, sodass der Kopf ein gehörntes Aussehen erhält. Die Federohren sind je nach Art unterschiedlich lang und werden häufig angelegt, sodass einige Arten als ohrlos bezeichnet werden. Alle Zwergohreulen weisen einen Gesichtsschleier auf, dessen Randbegrenzung meist deutlich ist. Bei einigen Arten sind die Beine bis zu den Zehen befiedert, bei anderen hingegen weitgehend federlos.

Die meisten Zwergohreulen sind nachtaktive Jäger großer Fluginsekten. Wirbeltiere wie Mäuse, Spitzmäuse, Vögel, Reptilien und Amphibien werden seltener und nur von den größeren Arten regelmäßig erbeutet, spielen aber als Gelegenheitsbeute bei allen Arten eine gewisse Rolle. Einzelne Arten haben sich auf nächtlich jagende Geckos spezialisiert.

Die meisten Zwergohreulen sind Standvögel. Außer der Eurasischen Zwergohreule, bei der die meisten Populationen obligate Fernzieher sind, ziehen auch die nördlichen Populationen der Streifen-Zwergohreule (Otus brucei), der Japan-Zwergohreule (Otus semitorques) sowie jene der Orient-Zwergohreule (Otus sunia). Kleinräumige Wanderungen sowie vertikale Ausgleichsbewegungen werden aber auch von anderen Arten berichtet.

Soweit bekannt sind Zwergohreulen überwiegend Höhlenbrüter; sie nutzen Natur- oder Spechthöhlen als Nistgelegenheit. Bei wenigen Arten sind Bruten in Gebäuden, sowie die Verwendung von Greifvogel- oder Krähennestern als Nistunterlage bekannt.

Verbreitung

 src=
Regionen mit der größten Artenvielfalt
Mehr als 80 Prozent aller Arten von Zwergohreulen brüten in diesen Bereichen

Zwergohreulen sind in Afrika mit Ausnahme der Wüstengebiete und des Regenwaldgürtels, im südlichen Europa sowie in Zentral-, Süd- und Südostasien verbreitet. Die Gattung fehlt in Zentral- und Nordeuropa sowie weitgehend in der borealen Zone Asiens. Am weitesten nach Norden dringen die Eurasische Zwergohreule und die Orient-Zwergohreule vor, deren nördlichste Siedlungsräume am Südrand der Taiga, beziehungsweise in flussbegleitenden Gehölzen auf Sachalin liegen. In Nord- und Südamerika ist die Gattung Otus nicht vertreten, auch in Australien brüten keine Eulen der Gattung Otus.

Viele Arten sind in sehr kleinen Gebieten oder auf Inseln endemisch. Sehr große, zusammenhängende Areale werden von der Eurasischen Zwergohreule (Otus scops), der Orient-Zwergohreule (Otus sunia), der Streifen-Zwergohreule (Otus brucei), der Halsband-Zwergohreule (Otus lettia), der Hindu-Halsbandeule (0tus bakkamoena) und der Afrika-Zwergohreule (Otus senegalensis) bewohnt.

Die Lebensräume der Zwergohreulen sind sehr vielfältig; locker baumbestandene Landschaftsstrukturen unterschiedlichster Art scheinen für die meisten Arten dieser Gattung jedoch am attraktivsten zu sein. Einige Arten bevorzugen trockene Habitate und dringen bis in die Randgebiete von Wüsten vor. Die ostasiatischen Zwergohreulen dagegen sind auch Bewohner tropischer Wälder. Aber auch diese meiden meist dichte Waldbestände und bevorzugen offene Waldregionen, Störzonen nach Holzeinschlag, Bränden oder Sturmereignissen, sowie die Randgebiete der Wälder. Auch flussbegleitende Gehölze werden von vielen tropischen Arten bevorzugt besiedelt. Häufig werden auch stark anthropogen gestaltete Landschaftsstrukturen wie Kautschuk- oder Obstplantagen, Friedhöfe oder große Parks als Lebensräume genutzt. Für einige Arten bilden auch die Kokospalmensäume entlang der tropischen Küsten geeignete Lebensräume.

Arten der Gattung Otus kommen sowohl in Tieflandgebieten als auch in montanen Regionen vor. So brütet zum Beispiel die Manado-Zwergohreule (Otus manadensis) in Parkanlagen und in den Randbereichen vieler Küstenstädte Sulawesis ebenso wie in den Bergnebelwäldern in Höhen von über 2500 Metern.[2]

Systematik

Je nach wissenschaftlicher Auffassung umfasst die Gattung Otus zwischen 43 und 51 Arten. Bei einigen Inselarten des Sundaarchipels und der Komoren ist der Artstatus unklar.

Gemeinsam mit den Gattungen Megascops, Macabra, Pyrroglaux, Gymnoglaux, Psiloscops und Mimizuku bildet Otus innerhalb der Unterfamilie Striginae die Tribus Otini. Die monotypischen Gattungen Pyrroglaux, Gymnoglaux, Mimizuku sowie die beiden Arten der neuen Gattung Ptilopsis wurden erst kürzlich von Otus getrennt.[3] Die Trennung der Gattung Mimizuku von Otus wurde 2011 durch eine genetische Studie[4] revidiert und die Rotohreule 2012 von der International Ornithological Union in die Gattung Otus zurückgestellt.[5] Auch die früher den Zwergohreulen zugeordneten Kreischeulen der Nearktis und Neotropis sind genetisch bereits weit von der Gattung Otus getrennt[6] und werden in der Gattung Megascops zusammengefasst.

Die Ponderosa-Zwergohreule (Otus flammeolus), die nach Abtrennung von Megascops als der einzige nearktische Vertreter der Zwergohreulen gilt, ist nach neuesten DNA-Untersuchungen weder mit Otus noch mit Megascops sehr nahe verwandt. Für sie schlagen König&Weick den Gattungsnamen Psiloscops vor.[7] Einige, in der geltenden Systematik als Unterarten der Hindu-Halsbandeule (Otus bakkamoena) gelistete Taxa erhalten bei König&Weick Artstatus.

König & Weick[8] zählen 2008 folgende 51 Arten zur Gattung Otus.

Bestandsverhältnisse und Gefährdung

Die Bestandsverhältnisse vieler Arten dieser Gattung sind sehr schwer zu beurteilen. Die Mehrzahl der Arten bewohnt kleine Gebiete oder Inseln und kommt dementsprechend nur in geringer Individuenzahl vor, sodass bei manchen trotz zurzeit stabiler Bestandsverhältnisse ein erhöhtes Bedrohungspotential besteht. Die wachsende Bevölkerung engt den Lebensraum der Arten ein, zusätzlich sind vor allem die ostasiatischen Zwergohreulen und jene der Komoren durch den vielerorts völlig unkontrolliert fortschreitenden Holzeinschlag sowie durch die Umwandlung von Primärwäldern in Plantagen bedroht. Über sehr viele dieser Arten ist sehr wenig bekannt; insbesondere fehlen für viele der möglicherweise bedrohten Arten verlässliche Angaben zur Brutbiologie und Ernährungsweise fast völlig, sodass auch die Grundlagen wirkungsvoller Schutzmaßnahmen kaum bestehen.

BirdLife International[11] listet in der Gattung Otus nur 43 Arten. Davon sind 18 in keiner Gefährdungsstufe. 11 Arten befinden sich auf der Vorwarnliste ("near threatened"). 13 Arten werden in den Gefährdungsstufen gelistet, davon 4 als vom Aussterben bedroht ("critically endangered"). Für eine Art (Otus alius) von den Nikobaren ist die Datenlage für eine Bestandseinschätzung nicht ausreichend.

Vom Aussterben bedroht sind nach BirdLife International folgende Arten:

  • Anjouan-Zwergohreule (Otus capnodes): Sie war lange Zeit verschollen und wurde 1992 wiedergefunden. Die Gesamtpopulation beträgt maximal 200 Brutpaare.
  • Mohéli-Zwergohreule (Otus moheliensis): Diese Zwergohreule wurde 1998 erstbeschrieben. Ihr Bestand von etwa 150 Brutpaaren ist durch zunehmenden Holzeinschlag bedroht.
  • Komoren-Zwergohreule (Otus pauliani): Der Gesamtbestand dieser Eule dürfte zwar noch etwa 1000 Brutpaare betragen; sie kann sich offenbar auch in Rodungsgebieten halten, wenn zumindest einige Höhlenbäume stehen bleiben. Stark gefährdet ist sie vor allem durch die Einführung der Hirtenmaina (Acridotheres tristis), die als Höhlenkonkurrentin der nur etwa 19 Zentimeter großen Zwergohreule deutlich überlegen ist.
  • Siau-Zwergohreule (Otus siaoensis): Diese Art ist nur von einem Balg bekannt. Es bestehen keine Lebendbelege. Auf Siau, einer kleinen Vulkaninsel nördlich von Sulawesi, schreitet die Entwaldung sehr rasch fort, sodass die möglichen Lebensräume dieser Eule hochgradig gestört sind und in ihrer Ausdehnung rapide abnehmen. Wenn die Siau-Zwergohreule nicht bereits ausgestorben ist, ist sie zumindest sehr selten.[12]

Literatur

Quellen

  1. König & Weick (2008) S. 233–280
  2. König & Weick (2008) S. 273
  3. König&Weick (2008) S. 52; 233–279
  4. Hector C. Miranda Jr. Daniel M. Brooks, and Robert S. Kennedy: Phylogeny and Taxonomic Review of Philippine Lowland Scops Owls (Strigiformes): Parallel Diversification of Highland and Lowland Clades In: The Wilson Journal of Ornithology 123(3):S. 441–453. 2011
  5. IOC World Bird Names Version 2.11 (Memento vom 13. Mai 2007 im Internet Archive)
  6. König & Weick (2008) S. 56 und 233
  7. König & Weick (2008) S. 280
  8. König & Weick (2008) S. 233–279
  9. Avibase Sulawesi Scops-Owl (kalidupae), aufgerufen am 17. Juni 2020
  10. Avibase Sunda Scops-Owl (cnephaeus), aufgerufen am 17. Juni 2020
  11. Datenblatt Birdlife international
  12. König & Weick (2008) S. 265
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Zwergohreulen: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Die Zwergohreulen (Otus) sind eine Gattung der Eigentlichen Eulen (Strigidae). Diese enthält etwa 50 Arten, die in der Paläarktis, der Afrotropis, der Orientalis, in der indo-malaiischen Faunenregion und mit einer Art auch in der nördlichsten Australis vorkommen. Die größte Artenvielfalt besteht in der indomalaiischen Region, wo sich sehr viele Inselarten herausgebildet haben. Im südlichen Mitteleuropa lebt nur die namengebende Zwergohreule (Otus scops). Sie ist unter den Eigentlichen Eulen der einzige obligate Langstreckenzieher.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Mtiti ( Suaíli )

fornecido por wikipedia emerging languages

Mititi au vilio ni ndege mbuai wa jenasi mbalimbali katika familia Strigidae. Kwa kawaida ndege hawa ni wadogo kuliko bundi (sm 16-30) na wana rangi ya kahawa au kijivu pamoja na madoadoa ambayo yanafanana na gome la miti. Kwa kawaida jike ni mkubwa kuliko dume. Mititi hula wadudu hasa lakini watambaazi, wanyama na ndege wadogo pia na hata nyungunyungu na amfibia. Huwinda usiku kwa kawaida. Jike huyataga mayai 2-6 katika shimo lililoachwa na ndege au mnyama mwingine, lakini mara nyingi kinda moja tu akua.

Spishi za Afrika

Spishi za mabara mengine

Picha

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Waandishi wa Wikipedia na wahariri
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Mtiti: Brief Summary ( Suaíli )

fornecido por wikipedia emerging languages

Mititi au vilio ni ndege mbuai wa jenasi mbalimbali katika familia Strigidae. Kwa kawaida ndege hawa ni wadogo kuliko bundi (sm 16-30) na wana rangi ya kahawa au kijivu pamoja na madoadoa ambayo yanafanana na gome la miti. Kwa kawaida jike ni mkubwa kuliko dume. Mititi hula wadudu hasa lakini watambaazi, wanyama na ndege wadogo pia na hata nyungunyungu na amfibia. Huwinda usiku kwa kawaida. Jike huyataga mayai 2-6 katika shimo lililoachwa na ndege au mnyama mwingine, lakini mara nyingi kinda moja tu akua.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Waandishi wa Wikipedia na wahariri
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Ябалакчыклар ( Tártaro )

fornecido por wikipedia emerging languages

Ябалакчыклар (лат. Otus) — ябалак кошлар гаиләлегенең кошлар ыругы.

Төрләр исемлеге

Ябалакчыкларның 50 төре бар[3]:

Искәрмәләр

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Википедия авторлары һәм редакторлары
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Ябалакчыклар: Brief Summary ( Tártaro )

fornecido por wikipedia emerging languages

Ябалакчыклар (лат. Otus) — ябалак кошлар гаиләлегенең кошлар ыругы.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Википедия авторлары һәм редакторлары
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Scops owl ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Scops owls are typical owls in family Strigidae belonging to the genus Otus and are restricted to the Old World. Otus is the largest genus of owls with 59 species. Scops owls are colored in various brownish hues, sometimes with a lighter underside and/or face, which helps to camouflage them against the bark of trees. Some are polymorphic, occurring in a greyish- and a reddish-brown morph. They are small and agile, with both sexes being compact in size and shape. Female scops owls are usually larger than males.

For most of the 20th century, this genus included the American screech owls, which are now again separated in Megascops based on a range of behavioral, biogeographical, morphological and DNA sequence data.

Taxonomy

A well-camouflaged African scops owl (Otus senegalensis)

The genus Otus was introduced in 1769 by the Welsh naturalist Thomas Pennant for the Indian scops owl (O. bakkamoena).[1] The name is derived from the Latin word otus and the Greek word ὦτος ōtos meaning horned or eared owl (cf. οὖς, GEN ὠτός, "ear").[2][3][4][5] The generic name Scops that was proposed by Marie Jules César Savigny in 1809 is a junior synonym[6] and is derived from the Greek σκώψ (skōps) meaning small kind of owl, Otus scops.[7]

By the mid-19th century, it was becoming clear that Otus encompassed more than one genus. First, in 1848, the screech owls were split off as Megascops. The white-faced owls of Africa, with their huge eyes and striking facial coloration, were separated in Ptilopsis in 1851. In 1854, the highly apomorphic white-throated screech owl of the Andes was placed in the monotypic genus Macabra. Gymnasio was established in the same year for the Puerto Rican owl, and the bare-legged owl (or "Cuban screech owl") was separated in Gymnoglaux the following year; the latter genus was sometimes merged with Gymnasio by subsequent authors. The Palau scops owl, described only in 1872 and little-known to this day, was eventually separated in Pyrroglaux by Yoshimaro Yamashina in 1938.

In the early 20th century, the lumping-together of taxa had come to be preferred. The 3rd edition of the AOU checklist in 1910 placed the screech owls back in Otus. Although this move was never unequivocally accepted, it was the dominant treatment throughout most of the 20th century. In 1988 it was attempted to resolve this by re-establishing all those genera split some 140 years earlier at subgenus rank inside Otus.[8] Still, the diversity and distinctness of the group failed to come together in a good evolutionary and phylogenetic picture, and it was not until the availability of DNA sequence data that this could be resolved. In 1999, a preliminary study of mtDNA cytochrome b across a wide range of owls found that even the treatment as subgenera was probably unsustainable and suggested that most of the genera proposed around 1850 should be accepted.[9] Though there was some debate about the reliability of these findings at first,[10] they have been confirmed by subsequent studies. In 2003, the AOU formally re-accepted the genus Megascops again.[11]

Species

The genus Otus contains 59 species (including 3 extinct species):[12]

Two extinct species are sometimes placed in the genus:

An apparent Otus owl was heard calling at about 1,000 meters ASL south of the summit of Camiguin in the Philippines on May 14, 1994. No scops owls had previously known from this island, and given that new species of Otus are occasionally discovered, it may have been an undescribed taxon.[13][14]

In July 2016, an unknown Otus species was photographed on Príncipe. The image was published on Ornithomedia.[15] Dubbed Otus bikegila, it was formally described in 2022.[16]

Formerly placed here

As noted above, the fossil record of scops owls gives an incomplete picture of their evolution at present. While older sources cite many species of supposed extinct Otus (or "Scops"), these are now placed in entirely different genera:[17]

Evolution

The evolutionary relationships of the scops and screech owls are not entirely clear. What is certain is that they are very closely related; they may be considered sister lineages which fill essentially the same ecological niche in their allopatric ranges. A screech-owl fossil from the Late Pliocene of Kansas[18] – which is almost identical to eastern and western screech owls – indicate a long-standing presence of these birds in the Americas, while coeval scops owl fossils very similar to the Eurasian scops-owl have been found at S'Onix on the Spanish island Majorca.[17] The scops and screech owl lineage probably evolved at some time during the Miocene (like most other genera of typical owls), and the three (see below) modern lineages separated perhaps roughly 5 million years ago. Note that there is no reliable estimate of divergence time, as Otus and Megascops are osteologically very similar, as is to be expected from a group that has apparently conserved its ecomorphology since before its evolutionary radiation. As almost all scops and screech owls today, their common ancestor was in all probability already a small owl, with ear tufts and at least the upper tarsus ("leg") feathered.

However that may be, the hypothesis that the group evolved from Old World stock[19] is tentatively supported by cytochrome b sequence data.[9][20]

Ecology and behaviour

A fledgling Eurasian scops owl, Otus scops

Problems playing this file? See media help.

While late 19th-century ornithologists knew little of the variation of these cryptic birds which often live in far-off places, with every new taxon being described a few differences between the Old and New World "scops" owls became more and more prominent. Namely, the scops owls give a whistling call or a row of high-pitched hoots with less than four individual hoots per second. This call is given in social interaction or when the owl tries to scare away other animals. The screech owls on the other hand are named for their piercing trills of more than four individual notes per second. They also have a kind of song, which is a short sequence of varying calls given by the males when they try to attract females to their nests, or between members of a pair. There are a few other differences such as the screech owls almost never being brown below which is common in scops owls, but the difference in vocalizations is most striking.

Scops owls hunt from perches in semi-open landscapes. They prefer areas which contain old trees with hollows; these are home to their prey which includes insects, reptiles, small mammals such as bats and mice and other small birds. The owls will also eat earthworms, amphibians and aquatic invertebrates.[21] Scops owls have a good sense of hearing which helps them locate their prey in any habitat. They also possess well-developed raptorial claws and a curved bill, both of which are used for tearing their prey into pieces small enough to swallow easily.

Scops owls are primarily solitary birds. Most species lay and incubate their eggs in a cavity nest that was originally made by another animal. During the incubation period, the male will feed the female. These birds are monogamous, with biparental care, and only fledge one young per year. The young of most scops owls are altricial to semialtricial.

As opposed to screech owls, scops owls have only a single type of call. This consists of a series of whistles or high-pitched hoots, given with a frequency of 4 calls per second or less, or of a single, drawn-out whistle. Calls differ widely between species in type and pitch, and in the field are often the first indication of these birds' presence, as well as the most reliable means to distinguish between species. Some, like the recently described Serendib scops owl (Otus thilohoffmanni), were discovered because their vocalizations were unfamiliar to experts in birdcalls.[22]

See also

References

  1. ^ Pennant, Thomas (1769). "Otus bakkamoena". Indian Zoology. London. p. 3.
  2. ^ Jobling, J.A. (2010). "Otus". The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. London: Christopher Helm. p. 286. ISBN 978-1-4081-2501-4.
  3. ^ otus. Charlton T. Lewis and Charles Short. A Latin Dictionary on Perseus Project.
  4. ^ ὦτος. Liddell, Henry George; Scott, Robert; A Greek–English Lexicon at the Perseus Project.
  5. ^ οὖς in Liddell and Scott.
  6. ^ Savigny, M.J.C. (1809). "Scops Ephialtes. Le petit duc". Description de l'Égypte, ou recueil des observations et des recherches qui ont été faites en Égypte. Vol. I. Paris: L'Imprimerie Impériale. p. 107.
  7. ^ σκώψ in Liddell and Scott.
  8. ^ Marshall, J. T.; King, B. (1988). "Genus Otus". In Amadon, D.; Bull, J. (eds.). Hawks and owls of the world: A distributional and taxonomic list. Proceedings of the Western Foundation of Vertebrate Zoology. Vol. 3. pp. 296–357.
  9. ^ a b Heidrich, P.; König, C. & Wink, M. (1995). "Molecular phylogeny of the South American Otus atricapillus complex (Aves Strigidae) inferred from nucleotide sequences of the mitochondrial cytochrome b gene" (PDF). Zeitschrift für Naturforschung C. 50 (3–4): 294–302. doi:10.1515/znc-1995-3-420. PMID 7766262. S2CID 28746107.
  10. ^ South American Classification Committee (SACC) (2003). "Proposal (#58): Elevate subgenus Megascops (New World Otus) to full generic status". Archived from the original on 2008-05-16.
  11. ^ Banks, R. C.; Cicero, C.; Dunn, J. L.; Kratter, A. W.; Rasmussen, P. C.; Remsen, J.V. Jr.; Rising, J. D. & Stotz, D. F. (2003). "Forty-fourth supplement to the American Ornithologists' Union check-list of North American birds" (PDF). Auk. 120 (3): 923–931. doi:10.1642/0004-8038(2003)120[0923:fsttao]2.0.co;2.
  12. ^ Gill, Frank; Donsker, David; Rasmussen, Pamela, eds. (January 2021). "Owls". IOC World Bird List Version 11.1. International Ornithologists' Union. Retrieved 20 May 2021.
  13. ^ Balete, D. S.; Tabaranza, B. R. Jr. & Heaney, L. R. (2006). "An Annotated Checklist of the Birds of Camiguin Island, Philippines". Fieldiana Zoology. New Series. 106: 58. doi:10.3158/0015-0754(2006)106[58:AACOTB]2.0.CO;2. S2CID 86819864.
  14. ^ Heaney, L. R. & Tabaranza, B. R. Jr. (2006). "Mammal and Land Bird Studies on Camiguin Island, Philippines: Background and Conservation Priorities". Fieldiana Zoology. New Series. 106: 1–13. doi:10.3158/0015-0754(2006)106[1:MALBSO]2.0.CO;2. S2CID 129026301.
  15. ^ "An unknown bird of the island of Príncipe has been photographed" (in French). Ornithomedia. 2016. Retrieved 10 August 2016.
  16. ^ Melo, Martim; Freitas, Bárbara; Verbelen, Philippe; Da Costa, Sátiro R.; Pereira, Hugo; Fuchs, Jérôme; Sangster, George; Correia, Marco N.; De Lima, Ricardo F.; Crottini, Angelica (2022). "A new species of scops-owl (Aves, Strigiformes, Strigidae, Otus) from Príncipe Island (Gulf of Guinea, Africa) and novel insights into the systematic affinities within Otus". ZooKeys (1126): 1–54. doi:10.3897/zookeys.1126.87635.
  17. ^ a b Mlíkovský, J. (2002). Cenozoic Birds of the World, Part 1: Europe. Prague: Ninox Press.
  18. ^ Ford, N. L. (1966). "Fossil Owls From the Rexroad Fauna of the Upper Pliocene in Kansas" (PDF). Condor. 68 (5): 472–475. doi:10.2307/1365319. JSTOR 1365319.
  19. ^ Johnson, D. (2003). "Owls in the Fossil Record". The owl pages.
  20. ^ Wink, M. & Heidrich, P. (1999). "Molecular evolution and systematics of owls (Strigiformes)" (PDF). In König, C.; Weick, F. & Becking, J.H. (eds.). A guide to the owls of the world. New Haven: Yale University Press. pp. 39–57. ISBN 0-300-07920-6.
  21. ^ Marchesi, L. & Sergio, F. (2005). "Distribution, density, diet and productivity of the Scops Owl Otus scops in the Italian Alps". Ibis. 147 (1): 176–187. doi:10.1111/j.1474-919x.2004.00388.x.
  22. ^ Deepal H. Warakagoda; Pamela C. Rasmusse (2004). "A new species of scops-owl from Sri Lanka" (PDF). Bull. B.0.C. (Full text). 124 (2). Retrieved November 3, 2022.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Scops owl: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Scops owls are typical owls in family Strigidae belonging to the genus Otus and are restricted to the Old World. Otus is the largest genus of owls with 59 species. Scops owls are colored in various brownish hues, sometimes with a lighter underside and/or face, which helps to camouflage them against the bark of trees. Some are polymorphic, occurring in a greyish- and a reddish-brown morph. They are small and agile, with both sexes being compact in size and shape. Female scops owls are usually larger than males.

For most of the 20th century, this genus included the American screech owls, which are now again separated in Megascops based on a range of behavioral, biogeographical, morphological and DNA sequence data.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Malgrandaj orelstrigoj ( Esperanto )

fornecido por wikipedia EO

La malgrandaj orelstrigoj en la moderna senco estas limigitaj al Malnova Mondo, escepte por la ununura nordamerika specio.

Ordigitaj specioj

 src=
Bone kamuflita Afrika malgranda strigo, Otus senegalensis

Kiel dirite supre, la fosilioj de orelstrigoj havigas nekompletan bildon de ties evoluo ĝis nun. Dum pli malnovaj informofontoj indikas multajn speciojn de supozitaj formortintaj Otus (aŭ "Scops"), tiuj estas nune lokitaj en entute diferencaj genroj:[4]

  • "Otus" henrici estis turstrigo de la genro Selenornis
  • "Otus" providentiae estis kunikla strigo, probable paleosubspecio
  • "Otus" wintershofensis povas esti proksima al genro Ninox kaj kelka materialo atribuita al ĝi apartenus al Intutula
  • "Scops" commersoni estas sinonimo por junulo de la ĵuse formortinta Maŭricia strigo, rilate bildojn kaj priskriboj kiuj mencias oreltufojn; la subfosilia materialo de tiu specio estis erare atribuita al sentufaj strigoj.

Ekologio kaj kutimaro

 src=
Junulo de Malgranda orelstrigo, Otus scops

La malgrandaj orelstrigoj ĉasas el gvatejoj en duonmalfermaj pejzaĝoj. Ili preferas areojn kiuj enhavu oldajn arbojn kun truoj; tiuj estas hejmo de iliaj predoj, kiuj inkludas insektojn, reptiliojn, etajn mamulojn kiel vespertoj kaj musoj kaj aliaj etaj birdoj. Tiuj strigoj manĝas ankaŭ tervermojn, amfibiojn kaj akvajn senvertebrulojn[5]. La malgrandaj orelstrigoj havas akran kaj bonkvalitan aŭdkapablon kio helpas ilin lokigi siajn predojn en ĉiu ajn habitato. Ili posedas ankaŭ tre disvolvigitajn rabajn krifojn kaj kurban bekon, kiuj estas uzataj por disŝiri siajn predojn en erojn tiom malgrandajn por engluti ilin facile.

La malgrandaj orelstrigoj estas ĉefe solemaj birdoj. Multaj specioj ovodemetas kaj kovas siajn ovojn en nesta truo kiu estis dekomence farita de alia animalo. Dum la kova periodo, la masklo manĝigas la inon. Tiuj birdoj estas monogamaj, kun ambaŭgepatra zorgo, kaj produktas ununuran idon ĉiujare. La ido de plej parto de la malgrandaj orelstrigoj estas fruecaj aŭ duonfruecaj.

Male al kriĉostrigoj, la malgrandaj orelstrigoj havas ununuran tipon de alvoko. Tiu konsistas en serio de fajfoj aŭ altatonaj hutoj, en serioj de 4 alvokaj notoj ĉiu sekundo aŭ malpli, aŭ ununura, longa fajfaĵo. La alvokoj diferenciĝas amplekse inter specioj laŭ tipo kaj tono, kaj en kamparo estas ofte la unua indikilo pri ties ĉeesto kaj krome helpas distingi inter specioj. Kelkaj, kiel la ĵus priskribita Srilanka strigeto (Otus thilohoffmanni), estis malkaŝita ĉar la voĉo estis nekonata al fakuloj en birdovoĉoj.

Taksonomio

Pro polemiko pri nomenklaturo, la genra nomo Scops ne estas uzata ĉu por la malgrandaj orelstrigoj ĉu por la kriĉostrigoj (kiam nur kelkaj specioj estis konataj, ili estis lokitaj kune), ĉu por iu ajn alia animalo. En 1760, Mathurin Jacques Brisson starigis la genron Scopus por la martelbirdo, tre specifa birdo de Afriko. Paul Möhring en 1758 estis jam uzinta la nomon Scops por tiu birdo tamen, kaj kredante, ke tiu nomo validas, Morten Thrane Brünnich anstataŭis Scopus por ĝi en 1772. La malgrandaj orelstrigoj kaj la kriĉostrigoj, kiuj estis komence lokitaj en Otus de Thomas Pennant en 1769 (ĉar ankaŭ li kredis la Scops de Moehring kiel valida) estis ŝanĝitaj al Scops de Marie Jules César Savigny en 1809. Lorenz Oken en 1817 ŝanĝis tion al Scopus, ankaŭ sub la impreso, ke Scops estis la plej olda nomo por la martelbirdo, kaj valida.[6]

Tamen, la nomoj fiksitaj de Moehring kontraŭis la oficialan komencon de la Linnea nomenklaturo en zoologio regulata de ICZN, kiu estis decembro 31a, 1758 - la lasta tago de la jaro en kiu oni eldonis la 10an eldonon de la verko de Linneo Systema Naturae. Tiele, Scopus fiksita de Brisson estis la valida genra nomo por la martelbirdo, kaj la unua valida uzo de Scops okazis en 1772 farita de Brünnich – kiu laŭ la moderna regularo de la zoologia nomenklaturo estis maltaŭga, ĉar la nomo kiun li intencis refiksi neniam antaŭe estis teknike valida unualoke.

Evoluo

La evoluaj rilatoj de la malgrandaj orelstrigoj kaj la kriĉostrigoj ne estas entute klaraj. Kio estas certa estas ke ili estas tre proksime parencaj; ili povas esti konsiderataj frataj taksonoj kiuj plenigus esence la saman ekologian niĉon en siaj halopatrikajn kampojn. Fosilio de kriĉostrigo de Malfrua Plioceno ĉe Kansaso[7] -kiu estas preskaŭ sama al orienta kaj Okcidenta kriĉostrigo- indikas longdaŭran ĉeeston de tiuj birdoj en Ameriko, dum samtempaj fosilioj de malgrandaj orelstrigoj tre similaj al la Malgranda orelstrigo estis trovita ĉe S'Onix en Majorko[4]. La stirpoj de malgrandaj orelstrigoj kaj de kriĉostrigoj probable evoluis samtempe dum la Mioceno (kiel plej parto de aliaj genroj de tipaj strigoj), kaj la tri (vidu sube) modernaj stirpoj separiĝis eble ĉirkaŭ antaŭ 5 milionoj da jaroj. Notu, ke ne estas fidinda supozo de diverĝa tempo, ĉar Otus kaj Megascops estas osteologie tre similaj, kiel oni supozas ĉe grupo kiu verŝajne konservis sian ekomorfologion ekde antaŭ sia evolua disradiado. Ĉar preskaŭ ĉiuj malgrandaj orelstrigoj kaj kriĉostrigoj nuntempaj, ilia komuna praulo estis tute probable jam eta strigo, kun oreltufoj kaj almenaŭ la supra tarso plumokovrita.

La hipotezo, ke la grupo evoluis el aro de la Malnova Mondo[8] estas provizore helpata de analizoj de DNA[9].

La disigo de Otus en ampleksa senco

 src=
Suda blankvizaĝa strigo, Ptilopsis granti
 src=
La taksonomia statuso de la Fajrstrigo estas ankoraŭ nesolvita

Dum malfrua 19-a jarcento ornitologoj konis malmulte de la vario el tiuj kriptecaj birdoj kiuj ofte vivis en malproksimaj lokoj, kun ĉiu nova taksono priskribita laŭ malmultaj diferencoj inter la malgrandaj orelstrigoj de la Malnova kaj la Nova Mondo, tiuj iĝis pli kaj pli elstaraj. Nome, la malgrandaj orelstrigoj produktas fajfan alvokon aŭ serion de altatonaj hutoj kun malpli ol kvar hutoj ĉiu sekundo. Tiu alvoko estas produktita en socia interagado aŭ kiam la strigo klopodas timoforigi aliajn animalojn. La kriĉostrigoj aliflanke estas nomita tiele pro siaj kortuŝaj serioj de pli ol kvar individuaj notoj ĉiu sekundo. Ili havas ankaŭ tipon de birdokanto, kio estas mallonga sekvenco de variaj alvokoj produktitaj de la maskloj kiam klopodas allogi la inojn al siaj nestoj, aŭ inter membroj de paro. Estas kelkaj aliaj diferencoj kiel tiu, ke la kriĉostrigoj preskaŭ neniam estas brunaj sube, kio estas sufiĉe komuna ĉe la malgrandaj orelstrigoj, sed la diferenco laŭ voĉoj estas pli impresklariga.

Meze de la 19-a jarcento, iĝis klare, ke la Otus enhavas pli ol unu genro. Unue, en 1848, la kriĉostrigoj estis disigitaj kiel Megascops. La Blankvizaĝaj strigoj de Afriko, kun siaj grandaj okuloj kaj impresiga vizaĝkoloro, estis separataj al Ptilopsis en 1851. En 1854, la tre apomorfa Blankgorĝa kriĉostrigo de la Andoj estis lokitaj en la unutipa genro Macabra. Gymnasio estis kreita en la sama jaro por la Puertorika kriĉostrigo, kaj la Nudkrura strigo (aŭ "Kuba kriĉostrigo") estis separata al Gymnoglaŭ venontjare; la lasta genro estis foje enmetita kun Gymnasio de sinsekvaj fakuloj. La Palaŭa strigo, priskribita nur en 1872 kaj malmulta konata ĝis nune, estis eventuale separata en Pyrroglaŭ de Joŝimaro Jamaŝina en 1938.

En frua 20-a jarcento, provizoraj taksonoj iĝis preferataj. La 3a eldono de la listo de AOU en 1910 la kriĉostrigojn ree en Otus. Kvankam tiu movo neniam estis sendube akceptita, ĝi estis la hegemonia traktado tra plej parto de la 20-a jarcento. En 1988 oni klopodis solvi tion per restarigo de tiuj ĉiuj genroj disigitaj ĉirkaŭ antaŭ 140 jaroj al subgenro ene de Otus[10]. Ankoraŭ la diverso kaj distingeco de la grupo malsukcesis solviĝi kune en bona bildo pri evoluo kaj filogenetiko, kaj ne estis ĝis la disponebleco de sekvencoj de DNA kiam tio povis esti solvita. En 1999, komenca pristudo de DNA kaj citokromo b tra ampleksa gamo de strigoj trovis, ke eĉ la pritrakto kiel subgenroj estis probable nedefendebla kaj sugestis, ke plej parto de la genroj proponitaj ĉirkaŭ 1850 devus esti akceptitaj[9]. Kvankam estis ia debato pri la fidindeco de tiuj trovoj dekomence[11], ili estis konfirmitaj de sinsekvaj pristudioj. En 2003, estis formale reakceptita la genro Megascops denove[12].

La Fajrstrigo estis trovata kiel marĝene proksime al la kriĉostrgioj pli ol al malgrandaj orelstrigoj, sed tute ne fidinde[9]. Se la klado de malgrandaj orelstrigoj kaj de kriĉostrigoj originis en la Malnova Mondo, la prauloj de la Fajrstrigo ĉu koloniis Amerikon sendependende de, sed preskaŭ samtempe kaj sammaniere, la kriĉostrigoj, ĉu ili diverĝis tuje post kiam la lasta setlis en la Nova Mondo. Ĉiukaze, "Otus" flammeolus povus garantii separadon en sia propra unutipa genro laŭ la datumoj disponeblaj[11]. Ĝi estas retenita en Otus simple ĉar ĝi ne havas la "kanton" aŭ rapidan triladon de la Megascops -kio estis vidata kiel io tre informa pri la filogenio de tiuj strigoj.

Notoj

  1. Sumatraj malaltaĵaj pluvarbaroj
  2. vidu ankaŭ : Komoraj arbaroj
  3. vidu ankaŭ : Komoraj arbaroj
  4. 4,0 4,1 Mlíkovský (2002)
  5. Marchesi & Sergio (2005)
  6. uBio (2005)
  7. Specimeno UMMP 50982, parte maldekstra korakoido el Fox Canyon: Ford (1966).
  8. Johnson (2003)
  9. 9,0 9,1 9,2 Heidrich et al. (1995), Wink & Heidrich (1999)
  10. Marshall & King (1988)
  11. 11,0 11,1 SACC (2003)
  12. Banks et al. (2003)

Referencoj

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EO

Malgrandaj orelstrigoj: Brief Summary ( Esperanto )

fornecido por wikipedia EO

La malgrandaj orelstrigoj en la moderna senco estas limigitaj al Malnova Mondo, escepte por la ununura nordamerika specio.

Ordigitaj specioj  src= Bone kamuflita Afrika malgranda strigo, Otus senegalensis Blankfrunta orelstrigo, Otus sagittatus Andamana orelstrigo, Otus balli Ruĝa orelstrigo, Otus rufescens Sabla orelstrigo, Otus icterorhynchus Sokoka orelstrigo, Otus ireneae Floresa orelstrigo, Otus alfredi Montara orelstrigo, Otus spilocephalus Rajaha orelstrigo, Otus brookii Java orelstrigo, Otus angelinae Mentava orelstrigo, Otus mentawi Koluma orelstrigo, Otus bakkamoena Hindia orelstrigo, Otus lettia Sunda orelstrigo, Otus lempiji Japana orelstrigo, Otus semitorques Ĝangala orelstrigo, Otus silvicola Palavana orelstrigo, Otus fuliginosus Filipina orelstrigo, Otus megalotis Mindanaa orelstrigo, Otus mirus Luzona orelstrigo, Otus longicornis Mindoroa orelstrigo, Otus mindorensis Pala orelstrigo, Otus brucei Afrika malgranda orelstrigo, Otus senegalensis Malgranda orelstrigo, Otus scops Orienta orelstrigo, Otus sunia Moluka orelstrigo, Otus magicus Mantanana orelstrigo, Otus mantananensis Rjukjua orelstrigo, Otus elegans Sulavesa orelstrigo, Otus manadensis Sangihea orelstrigo, Otus collari Biaka orelstrigo, Otus beccarii Sejŝela orelstrigo, Otus insularis Simeuluea orelstrigo, Otus umbra Engana orelstrigo, Otus enganensis Nikobara orelstrigo, Otus alius Pemba orelstrigo, Otus pembaensis Komora orelstrigo, Otus pauliani Siaŭa orelstrigo, Otus siaoensis Anjuana orelstrigo, Otus capnodes Mohelia orelstrigo, Otus moheliensis Malagasa orelstrigo, Otus rutilus Majota orelstrigo, Otus mayottensis – formerly included in O. rutilus Torotoroka orelstrigo, Otus madagascariensis – formerly included in O. rutilus Srilanka strigeto, Otus thilohoffmanni Santomea orelstrigo, Otus hartlaubi Fajrstrigo, Otus flammeolus – provisionally placed here Balskriĉa orelstrigo, Otus seductus

Kiel dirite supre, la fosilioj de orelstrigoj havigas nekompletan bildon de ties evoluo ĝis nun. Dum pli malnovaj informofontoj indikas multajn speciojn de supozitaj formortintaj Otus (aŭ "Scops"), tiuj estas nune lokitaj en entute diferencaj genroj:

"Otus" henrici estis turstrigo de la genro Selenornis "Otus" providentiae estis kunikla strigo, probable paleosubspecio "Otus" wintershofensis povas esti proksima al genro Ninox kaj kelka materialo atribuita al ĝi apartenus al Intutula "Scops" commersoni estas sinonimo por junulo de la ĵuse formortinta Maŭricia strigo, rilate bildojn kaj priskriboj kiuj mencias oreltufojn; la subfosilia materialo de tiu specio estis erare atribuita al sentufaj strigoj.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EO

Otus ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Otus es un género de aves rapaces nocturnas de la familia Strigidae conocidas habitualmente como autillos o tecolotes.

Especies

Se reconocen las siguientes especies:[1][2]

Además, se han encontrado especies hoy extintas, como el autillo de Madeira (O. mauli[3]​) o el de las Azores (O. frutuosoi[4]​).

Referencias

  1. Frank Gill & David Donsker (eds) (2019). «Owls». IOC World Bird List v 9.1 (en inglés). Unión Ornitológica Internacional. Consultado el 25 de enero de 2019.
  2. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (2000). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Quinta parte: Strigiformes, Caprimulgiformes y Apodiformes)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 47 (1): 123-130. ISSN 0570-7358. Consultado el 30 de octubre de 2011.
  3. Juan Carlos Rando, Harald Pieper, Josep Antoni Alcover & Storrs L. Olson. A new species of extinct fossil scops owl (Aves: Strigiformes: Strigidae: Otus) from the Archipelago of Madeira (North Atlantic Ocean). Zootaxa 3182: 29–42 (03 Feb. 2012)
  4. Juan Carlos Rando, Josep Antoni Alcover, Storrs L. Olson & Harald Pieper. 2013. A new species of extinct scops owl (Aves: Strigiformes: Strigidae: Otus) from São Miguel Island (Azores Archipelago, North Atlantic Ocean). Zootaxa 3647 (2): 343–357.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Otus: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Otus es un género de aves rapaces nocturnas de la familia Strigidae conocidas habitualmente como autillos o tecolotes.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Pöllöset ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Pöllöset (Otus) on pöllöjen heimoon kuuluva lintusuku.

Pöllöslajit

Lähteet

Tämä lintuihin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Pöllöset: Brief Summary ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Pöllöset (Otus) on pöllöjen heimoon kuuluva lintusuku.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Otus ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Otus est un genre d'oiseaux de la famille des Strigidae. Il est constitué d'une cinquantaine d'espèces de petits-ducs.

Liste des espèces

Selon la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 5.1, 2015)[2] :

Selon Paleobiology Database (20 mars 2013)[3], ont été décrites scientifiquement l'espèce fossile suivante :

Notes et références

Voir aussi

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Otus: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Otus est un genre d'oiseaux de la famille des Strigidae. Il est constitué d'une cinquantaine d'espèces de petits-ducs.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Ulchabhán scopach ( Irlandês )

fornecido por wikipedia GA

Cineál ulchabháin le 40 speiceas, an-choitianta, dúchasach don Seandomhan. Áitríonn sé coillearnach nó talamh oscailte thirim, agus itheann feithidí is uaireanta éin bheaga.

 src=
Tá an t-alt seo bunaithe ar ábhar as Fréamh an Eolais, ciclipéid eolaíochta agus teicneolaíochta leis an Ollamh Matthew Hussey, foilsithe ag Coiscéim sa bhliain 2011. Tá comhluadar na Vicipéide go mór faoi chomaoin acu beirt as ucht cead a thabhairt an t-ábhar ón leabhar a roinnt linn go léir.
 src=
Is síol é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Údair agus eagarthóirí Vicipéid
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia GA

Celepuk ( Indonésio )

fornecido por wikipedia ID

Celepuk adalah tipikal burung hantu (keluarga Strigidae) yang sebagian besar milik genus Otus. Diketahui sekitar 45 spesies hidup, tetapi yang baru sering diakui dan yang tidak diketahui masih ditemukan setiap tahun, terutama di Indonesia. Untuk sebagian besar pada abad ke-20, genus ini termasuk Burung hantu pekik Amerika, yang sekarang dipisahkan lagi dalam Megascops berdasarkan pada kisaran data perilaku, biogeografis, morfologis dan urutan DNA. Otus adalah genus burung hantu terbesar dalam hal jumlah spesies.

Celepuk dalam pengertian modern terbatas pada Dunia Lama. Satu spesies Amerika Utara, Burung hantu Flamulasi, sementara waktu ditempatkan di Otus dan sekarang telah dipindahkan ke genus monotipiknya sendiri. Lihat bawah untuk detailnya.

Biasanya untuk spesies burung hantu, burung hantu betina biasanya lebih besar daripada jantannya, dengan burung hantu dari kedua jenis kelamin sama dalam ukuran dan bentuk. Semua burung dalam genus ini kecil dan lincah. Celepuk memiliki berbagai warna bulu yakni kecoklatan, kadang-kadang dengan bagian bawah dan / atau wajah yang lebih terang, yang membantu untuk berkamuflase mereka terhadap kulit pohon. Beberapa di antaranya polimorfik, terjadi dalam morfis keabu-abuan dan kemerahan-cokelat.

Ekologi dan perilaku

Burung hantu berburu dari tempat bertengger di lanskap semi-terbuka. Mereka lebih suka daerah yang berisi pohon-pohon tua dengan lubang; ini adalah rumah bagi mangsa mereka yang meliputi serangga, reptil, mamalia kecil seperti kelelawar dan tikus dan burung kecil lainnya. Burung hantu juga akan memakan cacing tanah, amfibi dan invertebrata air. [1] Burung hantu memiliki indera pendengaran yang baik yang membantu mereka menemukan mangsanya di habitat apa pun. Mereka juga memiliki cakar raptor yang berkembang baik dan paruh melengkung, keduanya digunakan untuk merobek mangsa mereka menjadi potongan-potongan yang cukup kecil untuk ditelan dengan mudah.

 src=
Seekor Celepuk Eurasia, Otus scops pemula

Celepuk merupakan burung soliter. Sebagian besar spesies bertelur dan mengerami telurnya di dalam lubang yang awalnya dibuat oleh hewan lain. Selama masa inkubasi, jantan akan memberi makan betina. Burung-burung ini monogami, dengan perawatan biparental, dan hanya menghasilkan seekor burung hantu muda dewasa. Kebanyakan burung hantu yang muda adalah altricial hingga semialtricial.

Berbeda dengan burung hantu pekik, celepuk hanya memiliki satu jenis panggilan. Ini terdiri dari serangkaian peluit atau teriakan bernada tinggi, diberikan dengan frekuensi 4 panggilan per detik atau kurang, atau dari peluit tunggal berlarut. Panggilan sangat berbeda antara spesies dalam jenis dan nada, dan di lapangan sering merupakan indikasi pertama keberadaan burung-burung ini, serta cara yang paling dapat diandalkan untuk membedakan antara spesies. Beberapa, seperti yang baru-baru ini dijelaskan Celepuk Serendib (Otus thilohoffmanni), ditemukan karena vokalisasi mereka tidak dikenal oleh para pakar panggilan burung.

Taksonomi dan sistematika

 src=
Seekor Celepuk Afrika yang menyamar dengan baik, Otus senegalensis

Nama genus berasal dari Latin otus untuk burung hantu bertelinga[2]. Karena perselisihan nomenclatorial, nama genus Scop tidak digunakan oleh scop atau celepuk (ketika hanya beberapa spesies diketahui dan ditempatkan bersama), atau oleh jenis lain. Pada 1760, Mathurin Jacques Brisson telah menetapkan genus Scopus untuk hammerkop, seekor burung aneh Afrika. Paul Möhring pada tahun 1758 sudah menggunakan nama 'Scops' untuk burung ini, dan percaya bahwa nama ini valid Morten Thrane Brünnich menggantikan Scopus dengan itu pada 1772. Celepuk dan burung hantu pekik, yang ditempatkan di Otus oleh Thomas Pennant pada 1769 (karena ia juga percaya bahwa Scop Moehring valid) dipindahkan ke Scops oleh oleh Marie Jules César Savigny pada tahun 1809. Lorenz Oken pada tahun 1817 mengubah ini menjadi Scopus, juga di bawah kesan bahwa Scops adalah nama valid yang lama untuk hammerkop. [3]

Namun, nama-nama yang ditetapkan oleh Moehring sebelum tanggal mulai resmi nomenklatur linnean dalam zoologi sebagaimana diatur oleh ICZN, yaitu 31 Desember 1758 - hari terakhir tahun di mana edisi ke-10 Linn's Systema Naturae diterbitkan. Oleh karena itu, Scopus yang didirikan oleh Brisson memang merupakan nama generik yang sah dari hammerkop, dan penggunaan sah pertama Scop pada tahun 1772 oleh Brünnich - yang menurut aturan modern nomenklatur zoologi tidak dapat dibenarkan, sebagai nama yang dia yakini untuk dipulihkan, secara teknis tidak pernah valid.

Evolusi

Hubungan evolusi di antara scop dan burung hantu tidak sepenuhnya jelas. Yang pasti adalah mereka sangat terkait erat; mereka dapat dianggap garis keturunan saudara yang pada dasarnya mengisi relung ekologi yang sama dalam rentang allopatrik mereka. Burung hantu pekik fosil dari Pliosen Akhir, Kansas [4] yang hampir identik dengan burung hantu pekik timur dan barat - menunjukkan keberadaan lama burung-burung ini di Amerika, sementara lcoeval mencopot fosil burung hantu yang sangat mirip dengan burung layang-layang Eurasia telah ditemukan di S'Onix di pulau Majorca, Spanyol. [5] Silsilah celepuk dan burung hantu melengking mungkin berkembang pada suatu waktu selama Miosen ( seperti kebanyakan genus burung hantu khas lainnya), dan tiga (lihat di bawah) garis keturunan modern dipisahkan mungkin kira-kira 5 juta tahun yang lalu. Perhatikan bahwa tidak ada perkiraan waktu divergensi yang dapat diandalkan, karena Otus dan Megascops adalah osteologis sangat mirip, seperti yang diharapkan dari sebuah kelompok yang tampaknya telah melestarikan ekomorfologinya sejak sebelum radiasi evolusi. Karena hampir semua burung hantu dan burung pekik memekik hari ini, nenek moyang mereka yang sama kemungkinan besar sudah burung hantu kecil, dengan jumbai telinga dan setidaknya tarsus ("kaki") berbulu.

Namun itu mungkin, hipotesis bahwa kelompok berevolusi dari stok Dunia Lama [6] sementara didukung oleh data urutan cytochrome b.[7] [8]

Pemisahan Otus sensu lato

Sementara ahli burung akhir abad ke-19 hanya tahu sedikit tentang variasi burung samar ini yang sering tinggal di tempat-tempat yang terpencil, dengan setiap takson baru dijelaskan beberapa perbedaan antara "Dunia Lama dan Dunia Baru" Burung hantu menjadi semakin menonjol. Yaitu, celepuk memberikan panggilan bersiul atau deretan kicauan bernada tinggi dengan kurang dari empat kicauan individu per detik. Panggilan ini diberikan dalam interaksi sosial atau ketika burung hantu mencoba menakuti hewan lain. Burung hantu pekik di sisi lain diberi nama karena bunyinya yang menusuk lebih dari empat not per detik. Mereka juga memiliki semacam lagu, yang merupakan urutan pendek dari beragam panggilan yang diberikan oleh jantan ketika mereka mencoba menarik betina ke sarangnya, atau di antara anggota pasangan. Ada beberapa perbedaan lain seperti burung hantu pekik yang hampir tidak pernah berwarna coklat di bawah ini yang biasa terjadi pada celepuk, tetapi perbedaan dalam vokalisasi paling mencolok.

Pada pertengahan abad ke-19, menjadi jelas bahwa "Otus" mencakup lebih dari satu genus. Pertama, pada tahun 1848, burung hantu pekik dipisah sebagai Megascops. Burung hantu berwajah putih di Afrika, dengan mata besar dan warna wajah yang mencolok, dipisahkan dalam Ptilopsis pada tahun 1851. Pada tahun 1854, sangat apomorph burung hantu derit putih melengking dari Andes ditempatkan dalam genus monotip Macabra. Gymnasio dibentuk pada tahun yang sama untuk burung hantu Puerto Rico, dan burung hantu berkaki (atau "Burung hantu melengking Kuba") dipisahkan dalam Gymnoglaux sebagai berikut tahun; genus terakhir kadang-kadang bergabung dengan Gymnasio oleh penulis berikutnya. Burung hantu Palau, hanya dijelaskan pada tahun 1872 dan sedikit diketahui hingga hari ini, akhirnya dipisahkan dalam Pyrroglaux oleh Yoshimaro Yamashina pada tahun 1938.

Pada awal abad ke-20, lebih disukai dari pengelompokan-bersama menjadi taksa. Checklist edisi ke-3 AOU pada tahun 1910 menempatkan burung hantu pekik kembali di Otus. Meskipun langkah ini tidak pernah benar-benar diterima, perlakuan yang dominan di sebagian besar abad ke-20. Pada tahun 1988 usaha untuk menyelesaikan dengan membangun kembali semua genera yang terbelah sekitar 140 tahun sebelumnya pada subgenus di dalam tingkat Otus . [9] Namun, keragaman dan perbedaan kelompok gagal untuk menyatukan dalam bentuk evolusi yang baik dan filogenetik, dan tidak sampai ketersediaan data urutan DNA hal ini dapat diselesaikan. Pada tahun 1999, sebuah studi pendahuluan mtDNA sitokrom b di berbagai burung hantu menemukan bahwa bahkan pengembalian sebagai subgenera berkelanjutan tidak mungkin dan menyarankan bahwa sebagian besar usulan genus tahun 1850 harus diterima. [7] Meskipun pada awalnya ada beberapa perdebatan tentang keandalan temuan ini, [10] Namun temuan tersebut telah dikonfirmasi oleh penelitian selanjutnya. Pada tahun 2003, AOU secara resmi menerima kembali genus Megascops. [11]

 src=
Status taksonomi dari Burung hantu Falmulasi masih belum terselesaikan

Burung hantu Flamulasi telah ditemukan datanya sedikit lebih dekat ke burung hantu pekik daripada burung celepuk, tetapi bukan sebagai data yang kuat atau dapat diandalkan. [7] Jika celepuk dan burung hantu pekik clade memang berasal dari Dunia Lama, nenek moyang burung hantu Falmulasi tersebut menjajah Amerika secara independen tetapi pada waktu yang hampir bersamaan dan dari banyak populasi yang sama dengan burung hantu pekik, atau mereka terakhir berubah segera setelah menetap di Dunia Baru. Dalam kasus apa pun, "Otus" flammeolus sekarang biasanya dijamin terpisah dalam genus monotopik sendiri karena hal ini paling sesuai berdasarkan data yang tersedia. [10] Sebelumnya dimasukkan dalam Otus hanya karena itu tidak memiliki karakteristik "lagu" atau getaran cepat Megascops.

Spesies

Celepuk atau 'Otus' yang jelas terdengar bersuara sekitar 1.000 meter ASL di selatan puncak Camiguin di Filipina pada 14 Mei 1994. Tidak ada burung hantu yang diketahui sebelumnya dari pulau tersebut, dan mengingat bahwa spesies baru Otus kadang-kadang ditemukan, itu mungkin merupakan takson yang tidak terdeskripsikan. [13] [14]

Pada 23 Juli 2016, spesies 'Otus' atau celepuk yang tidak diketahui difoto di Príncipe. Gambar itu diterbitkan di Ornithomedia. [15]

Sebelumnya ditempatkan di sini

Seperti disebutkan di atas, catatan fosil burung hantu memberi gambaran yang tidak lengkap tentang evolusi mereka saat ini. Sementara sumber-sumber lama mengutip banyak spesies yang diduga punah Otus (atau Scops), ini sekarang ditempatkan dalam genera yang sama sekali berbeda: [5]

Referensi

  1. ^ Marchesi, Luigi & Sergio, Fabrizio (2005). "Distribution, density, diet and productivity of the Scops Owl Otus scops in the Italian Alps". Ibis (dalam bahasa Inggris). 147 (1): 176–187. doi:10.1111/j.1474-919x.2004.00388.x.
  2. ^ Jobling, James A (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. London: Christopher Helm. hlm. 286. ISBN 978-1-4081-2501-4.
  3. ^ uBio (2005): Digital Nomenclator Zoologicus, version 0.86 4: 153.
  4. ^ Specimen UMMP 50982, a partial left coracoid from Fox Canyon: Ford, Norman L. (1966). "Fossil Owls From the Rexroad Fauna of the Upper Pliocene in Kansas" (PDF). Condor (dalam bahasa Inggris). 68 (5): 472–475. doi:10.2307/1365319.
  5. ^ a b Mlíkovský, Jirí (2002): Cenozoic Birds of the World, Part 1: Europe. Ninox Press, Prague. ISBN 80-901105-3-8 Invalid ISBN
  6. ^ Johnson, David (2003): The owl pages: Owls in the Fossil Record. Version of 2003-JUL-14. Retrieved 2008-JAN-10.
  7. ^ a b c Heidrich, Petra; König, Claus & Wink, Michael (1995). "Molecular phylogeny of the South American Otus atricapillus complex (Aves Strigidae) inferred from nucleotide sequences of the mitochondrial cytochrome b gene" (PDF). Zeitschrift für Naturforschung C (dalam bahasa Inggris). 50 (3–4): 294–302.
  8. ^ Wink, Michael & Heidrich, Petra (1999): Molecular evolution and systematics of owls (Strigiformes). In: König, Claus; Weick, F. & Becking, J.H. (eds.): Owls: A guide to the owls of the world: 39–57. Yale University Press, New Haven. ISBN 0-300-07920-6|language=en
  9. ^ Marshall, Joe T.; King, Ben (1988). "Genus Otus. In: Amadon, Dean & Bull, J: Hawks and owls of the world: A distributional and taxonomic list". Proceedings of the Western Foundation of Vertebrate Zoology. 3: 296–357.
  10. ^ a b South American Classification Committee (SACC) (2003): Proposal (#58): Elevate subgenus Megascops (New World Otus) to full generic status Diarsipkan 2008-05-16 di Wayback Machine.. Retrieved 2008-JAN-10.
  11. ^ Banks, Richard C.; Cicero, Carla; Dunn, Jon L.; Kratter, Andrew W.; Rasmussen, Pamela C.; Remsen, J.V. Jr.; Rising, James D. & Stotz, Douglas F. (2003). "Forty-fourth supplement to the American Ornithologists' Union check-list of North American birds" (PDF). Auk (dalam bahasa Inggris). 120 (3): 923–931. doi:10.1642/0004-8038(2003)120[0923:fsttao]2.0.co;2.
  12. ^ Sangster, George; King, Ben F.; Verbelen, Philippe; Trainor, Colin R. (2013). Clarke, Rohan H, ed. "A New Owl Species of the Genus Otus (Aves: Strigidae) from Lombok, Indonesia". PLoS ONE. 8 (2): e53712. doi:10.1371/journal.pone.0053712. PMC 3572129alt=Dapat diakses gratis. PMID 23418422.
  13. ^ Balete, Danilo S.; Tabaranza, Blas R. Jr. & Heaney, Lawrence R. (2006). "An Annotated Checklist of the Birds of Camiguin Island, Philippines". Fieldiana Zoology. New Series (dalam bahasa Inggris). 106: 58. doi:10.3158/0015-0754(2006)106[58:AACOTB]2.0.CO;2.
  14. ^ Heaney, Lawrence R. & Tabaranza, Blas R. Jr. (2006). "Mammal and Land Bird Studies on Camiguin Island, Philippines: Background and Conservation Priorities". Fieldiana Zoology. New Series (dalam bahasa Inggris). 106: 1–13. doi:10.3158/0015-0754(2006)106[1:MALBSO]2.0.CO;2.
  15. ^ "An unknown bird of the island of Príncipe has been photographed" (dalam bahasa Prancis). Ornithomedia. 23 Juli 2016. Diakses tanggal 10 Agustus 2016.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Penulis dan editor Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ID

Celepuk: Brief Summary ( Indonésio )

fornecido por wikipedia ID

Celepuk adalah tipikal burung hantu (keluarga Strigidae) yang sebagian besar milik genus Otus. Diketahui sekitar 45 spesies hidup, tetapi yang baru sering diakui dan yang tidak diketahui masih ditemukan setiap tahun, terutama di Indonesia. Untuk sebagian besar pada abad ke-20, genus ini termasuk Burung hantu pekik Amerika, yang sekarang dipisahkan lagi dalam Megascops berdasarkan pada kisaran data perilaku, biogeografis, morfologis dan urutan DNA. Otus adalah genus burung hantu terbesar dalam hal jumlah spesies.

Celepuk dalam pengertian modern terbatas pada Dunia Lama. Satu spesies Amerika Utara, Burung hantu Flamulasi, sementara waktu ditempatkan di Otus dan sekarang telah dipindahkan ke genus monotipiknya sendiri. Lihat untuk detailnya.

Biasanya untuk spesies burung hantu, burung hantu betina biasanya lebih besar daripada jantannya, dengan burung hantu dari kedua jenis kelamin sama dalam ukuran dan bentuk. Semua burung dalam genus ini kecil dan lincah. Celepuk memiliki berbagai warna bulu yakni kecoklatan, kadang-kadang dengan bagian bawah dan / atau wajah yang lebih terang, yang membantu untuk berkamuflase mereka terhadap kulit pohon. Beberapa di antaranya polimorfik, terjadi dalam morfis keabu-abuan dan kemerahan-cokelat.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Penulis dan editor Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ID

Otus ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Otus Pennant, 1769 è un genere di uccelli rapaci della famiglia degli Strigidi[1].

Tassonomia

Il genere comprende le seguenti specie:[1]

Note

  1. ^ a b (EN) Gill F. and Donsker D. (eds), Family Strigidae, in IOC World Bird Names (ver 9.2), International Ornithologists’ Union, 2019. URL consultato il 30 luglio 2014.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Otus: Brief Summary ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Otus Pennant, 1769 è un genere di uccelli rapaci della famiglia degli Strigidi.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Apuokėliai ( Lituano )

fornecido por wikipedia LT

Apuokėliai (lot. Otus, angl. Scops owl, vok. Zwergohreulen) – pelėdinių (Strigidae) šeimos paukščių gentis.

Pasaulyje yra 65 rūšys.

Rūšys

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia LT

Apuokėliai: Brief Summary ( Lituano )

fornecido por wikipedia LT

Apuokėliai (lot. Otus, angl. Scops owl, vok. Zwergohreulen) – pelėdinių (Strigidae) šeimos paukščių gentis.

Pasaulyje yra 65 rūšys.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia LT

Mazās pūcītes ( Letão )

fornecido por wikipedia LV

Mazās pūcītes, mazo pūcīšu ģints (Otus) ir pūčveidīgo (Strigiformes) putnu ģints, kas pieder pūču dzimtai (Strigidae). Tā ir lielākā un plašākā pūču dzimtas ģints, kas apvieno 52 mūsdienās dzīvojošas sugas.[1] Nesenā pagātnē šajā ģintī tika sistematizētas arī Amerikas purva pūcītes (Megascops), kas mūsdienās saskaņā ar jaunākajiem ģenētiskajiem atklājumiem izdalītas atsevišķā ģintī.[1] Dažas sugas izdalītas atsevišķās monotipiskās ģintīs, piemēram, ceļotājpūcīte (Psiloscops flammeolus). Mūsdienās mazo pūcīšu ģintī apvienotas tikai Vecās Pasaules pūču sugas, kuras mājo Eirāzijā un Āfrikā.[1][2]

Latvijā sastopama viena mazo pūcīšu ģints suga — mazā ausainā pūcīte (Otus scops).[3]

Kopīgās īpašības

 src=
Rindžani pūcītes (Otus jolandae)

Mazajām pūcītēm, līdzīgi kā citām pūcēm, mātītes ir lielākas nekā tēviņi. Kopumā mazās pūcītes ir neliela auguma pūces (16,5—30 cm[2]) ar kompaktu ķermeni, lielu galvu un īsiem, noapaļotiem spārniem. Lielākajai daļai sugu ir izteikti ausu pušķi.[2][4] Apspalvojums kriptisks, kas, atkarībā no sugas, var būt dažādu toņu brūns vai brūnipelēks. Dažām sugām vēders un seja ir gaišāki nekā mugura.[2] Kā visām pūcēm, tām ir izcila dzirde, kas ļauj noteikt medījuma atrašanās vietu. Tām ir asi, spēcīgi nagi un knābis, ar kuriem upuris pirms apēšanas tiek sadalīts sīkos gabaliņos.

Uzvedība

Tās ir izveicīgas un veiklas lidotājas. Medī daļēji atklātās ainavās, priekšroku dodot videi ar veciem, lieliem, dobumainiem kokiem. Barojas ar kukaiņiem, rāpuļiem, maziem zīdītājiem, piemēram, sikspārņiem un pelēm, kā arī ar nelieliem putniem. Mazās pūcītes uzlasa arī sliekas, abiniekus un ūdens bezmugurkaulniekus.[5] Ligzdo dobumos, veido monogāmus pārus un par mazuļiem rūpējas abi vecāki. Perē matīte, bet tēviņš to perēšanas laikā baro.[2]

Sistemātika

 src=
Austrumu pūcīte (Otus sunia)
 src=
Evereta pūcīte (Otus everetti)
 src=
Indijas pūcīte (Otus bakkamoena)
 src=
Sokoke pūcīte (Otus ireneae)

Mazo pūcīšu ģints (Otus)[1]

Atsauces

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 World Birds List: Owls, 2018
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Beauty of the Birds: Scops Owls
  3. Latvijas Daba: Pūču dzimta (Strigidae)
  4. Owls of The World from Genus: Otus
  5. Marchesi, Luigi & Sergio, Fabrizio (2005). "Distribution, density, diet and productivity of the Scops Owl Otus scops in the Italian Alps". Ibis. 147 (1): 176–187. doi:10.1111/j.1474-919x.2004.00388.x

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autori un redaktori
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia LV

Mazās pūcītes: Brief Summary ( Letão )

fornecido por wikipedia LV

Mazās pūcītes, mazo pūcīšu ģints (Otus) ir pūčveidīgo (Strigiformes) putnu ģints, kas pieder pūču dzimtai (Strigidae). Tā ir lielākā un plašākā pūču dzimtas ģints, kas apvieno 52 mūsdienās dzīvojošas sugas. Nesenā pagātnē šajā ģintī tika sistematizētas arī Amerikas purva pūcītes (Megascops), kas mūsdienās saskaņā ar jaunākajiem ģenētiskajiem atklājumiem izdalītas atsevišķā ģintī. Dažas sugas izdalītas atsevišķās monotipiskās ģintīs, piemēram, ceļotājpūcīte (Psiloscops flammeolus). Mūsdienās mazo pūcīšu ģintī apvienotas tikai Vecās Pasaules pūču sugas, kuras mājo Eirāzijā un Āfrikā.

Latvijā sastopama viena mazo pūcīšu ģints suga — mazā ausainā pūcīte (Otus scops).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autori un redaktori
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia LV

Otus (geslacht) ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

Vogels

Otus (Dwergooruilen) is een geslacht van vogels uit de familie van de uilen (Strigidae).[1] De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1769 door Pennant.

Soorten

De volgende soorten zijn bij het geslacht ingedeeld:[1]

Bronnen, noten en/of referenties
  1. a b Gill, F. & D. Donsker (Eds). (2015). IOC World Bird List (v 5.4).
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Otus (geslacht): Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

Otus (Dwergooruilen) is een geslacht van vogels uit de familie van de uilen (Strigidae). De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1769 door Pennant.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Otus ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NN


Halsbandugle, Otus lettia Foto: Santosh Namby Chandran
Halsbandugle, Otus lettia
Foto: Santosh Namby Chandran
Systematikk Rike: Animalia Rekkje: Chordata Klasse: Aves Orden: Strigiformes Familie: Strigidae Slekt: Otus Vitskapleg namn Otus
Pennant, 1769

Otus er ei biologisk slekt i uglefamilien som samlar omtrent 50 nolevande kjente artar og er dermed den største ugleslekta i målt i artsmengd. Otus-uglene i moderne forstand er avgrensa til «den gamle verda», med unntak av ein einskild nordamerikansk art, flammeugle. Alle i denne slekta er små og smidige ugler. Dei er farga i ulike brunaktige fargetonar, nokre gonger med ei lysare undersida og eller andlet, noko som bidreg til å kamuflere dei mot borken av tre. Nokre er polymorfe, og finst i ein grå og ein raudbrun morf.

Nemninga på engelsk for denne slekta er 'Scope owls'.

Skilding

Nokre er polymorfe, og finst i ein grå og ein raudbrun morf. Otus-uglene jaktar frå utkikkspostar i halvopne landskap. Dei føretrekker område som inneheld gamle hòle tre, der dei kan finne bytte som inkluderer insekt, reptil, små pattedyr som flaggermus og mus og andre småfuglar. Uglene vil òg ete meitemark, amfibium og virvellause dyr.[1][2]

Otus-uglene lever primært som einslege fuglar. Dei fleste artane byggjer reiret i eit holrom opphavleg laga av eit anna dyr. Under rugetida vil hannen mate hoa som rugar. Desse fuglane er monogame, begge foreldra tar omsut for avkommet.[treng kjelde]

I motsetnad til Megascops-uglene, har Otus-uglene berre éin type læte. Denne består av ein serie av korte fløytetonar eller høyfrekvente skrik, gjeve med ein frekvens på 4 støyt per sekund eller færre, eller av ein einskild, utstrekt fløytetone. Ropa varierer mykje mellom artar i type og tone, og i feltet er ofte lætet det første teiknet på desse at fuglane er tilstades, så vel som det mest pålitande middel for å skilje mellom artar. Nokre, som den nyleg skildra arten serendibugle, Otus thilohoffmanni, vart oppdaga fordi vakaliseringa var ukjent for ekspertar i fuglelæte.[treng kjelde]

Artslista

Otus-ugler i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[3] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[4]

  • Kvitpanneugle, Otus sagittatus, White-fronted Scops-Owl, Cassin, 1849, (VU)
  • Andamanugle, Otus balli, Andaman Scops-Owl, Hume, 1873, (LC)
  • Rustugle, Otus rufescens, Reddish Scops-Owl, Horsfield, 1821, (NT)
  • Serendibugle, Otus thilohoffmanni, Serendib Scops-Owl, Warakagoda & Rasmussen, 2004, (EN)
  • Epifyttugle, Otus icterorhynchus, Sandy Scops-Owl, Shelley, 1873, (LC)
  • Sokokeugle, Otus ireneae, Sokoke Scops-Owl, Ripley, 1966, (EN)
  • Floresugle, Otus alfredi, Flores Scops-Owl, Hartert, 1897, (EN)
  • Fløyteugle, Otus spilocephalus, Mountain Scops-Owl, Blyth, 1846, (LC)
  • Rajaugle, Otus brookii, Rajah Scops-Owl, Sharpe, 1892, (LC)
  • Javaugle, Otus angelinae, Javan Scops-Owl, Finsch, 1912, (VU)
  • Mentawaiugle, Otus mentawi, Mentawai Scops-Owl, Chasen & Kloss, 1926, (NT)
  • Landsbyugle, Otus bakkamoena, Indian Scops-Owl, Pennant, 1769, (LC)
  • Halsbandugle, Otus lettia, Collared Scops-Owl, Hodgson, 1836, (LC)
  • Dråpeugle, Otus gurneyi, Giant Scops-Owl, Tweeddale, 1879, (VU)
  • Krageugle, Otus lempiji, Sunda Scops-Owl, Horsfield, 1821, (LC)
  • Kamiugle, Otus semitorques, Japanese Scops-Owl, Temminck & Schlegel, 1844, (LC)
  • Bambusugle, Otus silvicola, Wallace's Scops-Owl, Wallace, 1864, (LC)
  • Palawanugle, Otus fuliginosus, Palawan Scops-Owl, Sharpe, 1888, (NT)
  • Storfilippinarugle, Otus megalotis, Philippine Scops-Owl, Walden, 1875, (LC)
  • Småfilippinarugle, Otus everetti, Everett's Scops-Owl, Tweeddale, 1879, (LC)
  • Negrosugle, Otus nigrorum, Negros Scops-Owl, Rand, 1950, (VU)
  • Mindorougle, Otus mindorensis, Mindoro Scops-Owl, Whitehead, J, 1899, (NT)
  • Trollugle, Otus magicus, Moluccan Scops-Owl, Müller, S, 1841, (LC)
  • Lombokugle, Otus jolandae, Rinjani Scops-Owl, Sangster, King, Verbelen & Trainor, 2013, (NT)
  • Suluugle, Otus mantananensis, Mantanani Scops-Owl, Sharpe, 1892, (NT)
  • Ryukyuugle, Otus elegans, Ryukyu Scops-Owl, Cassin, 1852, (NT)
  • Sulawesiugle, Otus manadensis, Sulawesi Scops-Owl, Quoy & Gaimard, 1832, (LC)
  • Sangiheugle, Otus collari, Sangihe Scops-Owl, Lambert & Rasmussen, 1998, (LC)
  • Biakugle, Otus beccarii, Biak Scops-Owl, Salvadori, 1876, (VU)
  • Simeulueugle, Otus umbra, Simeulue Scops-Owl, Richmond, 1903, (NT)
  • Engganougle, Otus enganensis, Enggano Scops-Owl, Riley, 1927, (NT)
  • Nikobarugle, Otus alius, Nicobar Scops-Owl, Rasmussen, 1998, (DD)
  • Arabarugle, Otus pamelae, Arabian Scops-Owl, Bates, 1937, (LC)
  • Dverghornugle, Otus scops, Eurasian Scops-Owl, Linné, 1758, (LC)
  • Pembaugle, Otus pembaensis, Pemba Scops-Owl, Pakenham, 1937, (VU)
  • Saotomeugle, Otus hartlaubi, Sao Tome Scops-Owl, Giebel, 1872, (VU)
  • Akasieugle, Otus senegalensis, African Scops-Owl, Swainson, 1837, (LC)
  • Ravineugle, Otus brucei, Pallid Scops-Owl, Hume, 1872, (LC)
  • Mindanaougle, Otus mirus, Mindanao Scops-Owl, Ripley & Rabor, 1968, (NT)
  • Luzonugle, Otus longicornis, Luzon Scops-Owl, Ogilvie-Grant, 1894, (NT)
  • Mohéliugle, Otus moheliensis, Moheli Scops-Owl, Lafontaine & Moulaert, 1998, (EN)
  • Komorugle, Otus pauliani, Comoro Scops-Owl, Benson, 1960, (EN)
  • Mahéugle, Otus insularis, Seychelles Scops-Owl, Tristram, 1880, (EN)
  • Orientugle, Otus sunia, Oriental Scops-Owl, Hodgson, 1836, (LC)
  • Sokotraugle, Otus socotranus, Socotra Scops-Owl, Ogilvie-Grant & Forbes, HO, 1899, (LC)
  • Anjouanugle, Otus capnodes, Anjouan Scops-Owl, Gurney Sr, 1889, (EN)
  • Mayotteugle, Otus mayottensis, Mayotte Scops-Owl, Benson, 1960, (LC)
  • Madagaskarugle, Otus rutilus, Malagasy Scops-Owl, Pucheran, 1849, (LC)
  • Torotorokaugle, Otus madagascariensis, Torotoroka Scops-Owl, Grandidier, A, 1867

Kjelder

Referansar

  1. Marchesi, Luigi & Sergio, Fabrizio (2005): Distribution, density, diet and productivity of the Scops Owl Otus scops in the Italian Alps. Ibis 147(1): 176-187. doi:10.1111/j.1474-919x.2004.00388.x (HTML abstract)
  2. Uklårt om fakta i skildringane i artikkelen på engelsk Wikipedia gjeld heile slekta eller berre dverghornugle som skildra i den refererte Ibis-artikkelen til Marchesi&Sergio
  3. Schulenberg T. S., M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, T. A. Fredericks, og D. Roberson (august 2018), eBird/Clements Checklist v2018 (CSV), Cornell Lab of Ornithology, henta 7. april 2019 CS1 maint: Multiple names: authors list (link)
  4. Syvertsen, P. O., Ree, V., Hansen, O. B., Syvertsen, Ø., Bergan, M., Kvam, H., Viker, M. & Axelsen, T. 2008. Virksomheten til Norsk navnekomité for fugl (NNKF) 1990-2008. Norske navn på verdens fugler. med oppdateringar i 2017. Norsk Ornitologisk Forening sin nettstad (publisert 21.12.2017)

Bakgrunnsstoff

Commons-logo.svg Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Otus
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NN

Otus: Brief Summary ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NN

Otus er ei biologisk slekt i uglefamilien som samlar omtrent 50 nolevande kjente artar og er dermed den største ugleslekta i målt i artsmengd. Otus-uglene i moderne forstand er avgrensa til «den gamle verda», med unntak av ein einskild nordamerikansk art, flammeugle. Alle i denne slekta er små og smidige ugler. Dei er farga i ulike brunaktige fargetonar, nokre gonger med ei lysare undersida og eller andlet, noko som bidreg til å kamuflere dei mot borken av tre. Nokre er polymorfe, og finst i ein grå og ein raudbrun morf.

Nemninga på engelsk for denne slekta er 'Scope owls'.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NN

Otus ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NO

Otus er en slekt ugler som lever i Asia og Afrika.

Arter

  • Otus sagittatus
  • Otus balli
  • Otus rufescens
    • Otus rufescens burbidgei (utdødd, midten 1900-tallet)
  • Otus icterorhynchus
  • Otus ireneae
  • Otus alfredi
  • Otus spilocephalus
  • Otus brookii
  • Otus angelinae
  • Otus mentawi
  • Otus lettia
  • Otus bakkamoena
  • Otus lempiji
  • Otus semitorques
  • Otus silvicola
  • Otus fuliginosus
  • Otus megalotis
  • Otus mirus
  • Otus longicornis
  • Otus mindorensis
  • Otus brucei
  • Otus senegalensis
  • Otus scops
  • Otus mauli (utdødd, ca. 1600-tallet)
  • Otus sunia
  • Otus magicus
  • Otus mantananensis
  • Otus elegans
  • Otus manadensis
    • Otus manadensis sulaensis
    • Otus manadensis siaoensis
  • Otus collari
  • Otus beccarii
  • Otus insularis
  • Otus umbra
  • Otus enganensis
  • Otus alius
  • Otus pembaensis
  • Otus pauliani
  • Otus capnodes
  • Otus moheliensis
  • Otus rutilus
  • Otus mayottensis – formerly included in O. rutilus
  • Otus madagascariensis – formerly included in O. rutilus
  • Otus thilohoffmanni
  • Otus hartlaubi
  • Otus flammeolus
 src=
Dverghornugler, Otus scops

Eksterne lenker


ornitologistubbDenne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NO

Otus: Brief Summary ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NO

Otus er en slekt ugler som lever i Asia og Afrika.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NO

Otus ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Otus – rodzaj ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae).

Zasięg występowania

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Eurazji i Afryce[12].

Morfologia

Długość ciała 15–35 cm; masa ciała 45–310 g; rozpiętość skrzydeł 40–66 cm[13][14].

Systematyka

Etymologia

  • Otus: łac. otus „mała, uszata sowa”, od gr. ωτος ōtos „uszata sowa”[15].
  • Acnemis (Aenemis): gr. ακνημος aknēmos „bez łydki u nóg, cienkonogi”, od negatywnego przedrostka α- a-; κνημη knēmē „noga, goleń”[16]. Gatunek typowy: Ephialtes gymnopodus G.R. Gray, 1848 (= Scops sunia Hodgson, 1836).
  • Lempijius: epitet gatunkowy Strix lempiji Horsfield, 1821; jawajska nazwa Lempi ji dla syczka obrożnego[17]. Gatunek typowy: Srix lempiji Horsfield.
  • Athenoptera: rodzaj Athene Boie, 1822, pójdźka; gr. πτερον pteron „skrzydło”[18]. Gatunek typowy: Ephialtes spilocephalus Blyth, 1846.
  • Gymnoscops: gr. γυμνος gumnos „goły, nagi”; rodzaj Scops Brünnich, 1772[19]. Gatunek typowy: Gymnoscops insularis Tristram, 1880.
  • Heteroscops: gr. ἑτερος heteros „różny, inny”; rodzaj Scops Brünnich, 1772[20]. Gatunek typowy: Scops luciae Sharpe, 1888[a].
  • Mimizuku: japońska nazwa Mimizuku dla uszatki[21]. Gatunek typowy: Pseudoptynx gurneyi Tweeddale, 1879.
  • Mascarenotus: Maskareny (ang. Mascarene Islands); łac. otus „mała, uszata sowa”[22]. Gatunek typowy: Strix sauzieri E. Newton & Gadow, 1893.

Podział systematyczny

Do rodzaju należą następujące współcześnie występujące gatunki[23]:

Uwagi

  1. Podgatunek O. spilocephalus.

Przypisy

  1. Otus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. T. Pennant: Indian zoology. London: 1769, s. 3. (ang.)
  3. J.J. Kaup. Uebericht der Eulen (Strigidae). „Isis von Oken”. 1848, s. kol. 769, 1848 (niem.).
  4. J.J. Kaup: Monograph of the Owls — Strigidae. W: W. Jardine: Contributions to ornithology for 1848-1853. Cz. 4. Edinburgh: W.H. Lizars, 1852, s. 129. (ang.)
  5. Ch.L. Bonaparte. Conspectus Systematis Ornithologie. „Annales des Sciences Naturelles, Zoologie”. Quatrième Série. 1, s. 112, 1854 (fr.).
  6. Ch.L. Bonaparte. Tableau des Oiseaux de proie. „Revue et Magasin de Zoologie pure et Appliquée”. 2e Série. 6, s. 542, 1854 (fr.).
  7. A.O. Hume: My scrap book: or rough notes on Indian zoology and ornithology. Calcutta: C.B. Lewis, Baptist Mission Press, 1869, s. 392. (ang.)
  8. H.B. Tristram. Description of a new Genus and Species of Owl from the Seychelles Islands. „Ibis”. Fourth Series. 4, s. 458, 1880 (ang.).
  9. R.B. Sharpe. On the Ornithology of Northern Borneo. „Ibis”. Sixth Series. 1, s. 77, 1889 (ang.).
  10. H. Hachisuka: The Birds of the Philippine Islands with Notes on the Mammal Fauna. London: H.F. & G. Witherby, 1934, s. 50. (ang.)
  11. C. Mourer-Chauviré, C.R. Bour, F. Moutou & S. Ribes. Mascarenotus Nov. Gen. (Aves: Strigiformes) Genre Endémique Éteint des Mascareignes et M. grucheti N. Sp. Espèce Éteinte de la Réunion. „Comptes Rendus Hebdomadaires des Séances de l’Académie des Sciences”. Série II. 318, s. 1700, 1994 (fr.).
  12. F. Gill & D. Donsker (red.): Owls (ang.). IOC World Bird List: Version 8.2. [dostęp 2018-11-22].
  13. J.S. Marks, R.J. Cannings & H. Mikkola: Family Strigidae (Typical Owls). W: J. del Hoyo, A. Elliott & J. Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 5: Barn-owls to Hummingbirds. Barcelona: Lynx Edicions, 1999, s. 153–154, 157–160, 163–165, 167–170, 183. ISBN 84-87334-25-3. (ang.)
  14. J. Fjeldså: Species Accounts of New Species. W: J. del Hoyo, A. Elliott, J.Sargatal, D.A. Christie: Handbook of the Birds of the World. Cz. Specjalna: New Species and Global Index. Barcelona: Lynx Edicions, 2013, s. 202. ISBN 978-84-96553-88-0. (ang.)
  15. Jobling 2018 ↓, s. Otus.
  16. Jobling 2018 ↓, s. Acnemis.
  17. Jobling 2018 ↓, s. Lempijius.
  18. Jobling 2018 ↓, s. Athenoptera.
  19. Jobling 2018 ↓, s. Gymnoscops.
  20. Jobling 2018 ↓, s. Heteroscops.
  21. Jobling 2018 ↓, s. Mimizuku.
  22. Jobling 2018 ↓, s. Mascarenotus.
  23. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Striginae Leach, 1820 - puszczyki (Wersja: 2018-11-14). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2018-11-22].
  24. a b c Antoine Louchart, Fabiola Bastian, Marilia Baptista, Perle Guarino‐Vignon, Julian P. Hume, Cécile Jacot‐des‐Combes, Cécile Mourer‐Chauviré, Catherine Hänni i Morgane Ollivier. Ancient DNA reveals the origins, colonization histories, and evolutionary pathways of two recently extinct species of giant scops owl from Mauritius and Rodrigues Islands (Mascarene Islands, south‐western Indian Ocean). „Journal of Biogeography”. 45 (12), s. 2678–2689, 2018. DOI: 10.1111/jbi.13450.
  25. a b Michael Wink, Petra Heidrich, Hedi Sauer-Gürth, Abdel-Aziz Elsayed, Javier Gonzalez: Molecular Phylogeny and Systematics of Owls (Strigiformes). W: C. König & F. Weick: Owls: A Guide to Owls of the World. Wyd. 2. Londyn: Christopher Helm, 2008, s. 42-63. ISBN 0-300-07920-6.
  26. a b J.-M. Pons, G.M. Kirwan, R.F. Porter & J. Fuchs. A reappraisal of the systematic affinities of Socotran, Arabian and East African scops owls (Otus, Strigidae) using a combination of molecular, biometric and acoustic data. „Ibis”. 155 (3), s. 518-553, 2013. DOI: 10.1111/ibi.12041 (ang.).
  27. G. Sangster, B.F. King, P. Verbelen & C.R. Trainor. A new owl species of the genus Otus (Aves: Strigidae) from Lombok, Indonesia. „PLoS ONE”. 8 (2), s. e53712, 2013. DOI: 10.1371/journal.pone.0053712 (ang.).
  28. a b H.C. Miranda Jr, D.M. Brooks & R.S. Kennedy. Phylogeny and Taxonomic Review of Philippine Lowland Scops Owls (Strigiformes): Parallel Diversification of Highland and Lowland Clades. „The Wilson Journal of Ornithology”. 123 (3), s. 441-453, 2011. DOI: 10.1676/10-185.1 (ang.).
  29. J.C. Rando, J.A. Alcover, S.L. Olson & H. Pieper. A new species of extinct scops owl (Aves: Strigiformes: Strigidae: Otus) from São Miguel Island (Azores Archipelago, North Atlantic Ocean). „Zootaxa”. 3647 (2), s. 343–357, 2013. DOI: 10.11646/zootaxa.3647.2.6 (ang.).
  30. J.C. Rando, H. Pieper, J.A. Alcover & S.L. Olson. A new species of extinct fossil scops owl (Aves: Strigiformes: Strigidae: Otus) from the Archipelago of Madeira (North Atlantic Ocean). „Zootaxa”. 3182, s. 29–42, 2012 (ang.).

Bibliografia

  1. J.A. Jobling: Key to Scientific Names in Ornithology. W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2018. [dostęp 2018-11-22]. (ang.)
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Otus: Brief Summary ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL

Otus – rodzaj ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Otus ( Português )

fornecido por wikipedia PT
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Otus: Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Otus é um gênero de corujas.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Otus ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia SL

Približno 45, glej besedilo.

Sinonimi

Scops Savigny, 1809
Scopus Oken 1817

Otus je rod sov, ki pripadajo družini pravih sov (Strigidae). Znanih je približno 45 vrste. Občasno prepoznavajo nove primerke, vsakih nekaj let, še posebej v Indoneziji, pa še vedno odkrivajo še neznane vrste.

Vrste

Viri

Wikimedijina zbirka ponuja več predstavnostnega gradiva o temi: Otus
  • Alsop, Fred J. (2001): Smithsonian Birds of North America, Eastern Region. Smithsonian Handbooks.
  • Banks, Richard C.; Cicero, Carla; Dunn, Jon L.; Kratter, Andrew W.; Rasmussen, Pamela C.; Remsen, J.V. Jr.; Rising, James D. & Stotz, Douglas F. (2003): Forty-fourth supplement to the American Ornithologists' Union check-list of North American birds. Auk 120(3): 923–931. PDF fulltext
  • Ehrlich, Paul R.; Dobkin, David S. & Wheye, Darryle (1988): The Birder's Handbook. A Field Guide to the Natural History of North American Birds.
  • Ford, Norman L. (1966): Fossil Owls From the Rexroad Fauna of the Upper Pliocene in Kansas. Condor 68(5): 472-475. PDF fulltext DjVu fulltext
  • Heidrich, Petra; König, Claus & Wink, Michael (1995): Molecular phylogeny of the South American Otus atricapillus complex (Aves Strigidae) inferred from nucleotide sequences of the mitochondrial cytochrome b gene. Zeitschrift für Naturforschung C 50(3-4): 294-302. PDF fulltext
  • Johnson, David (2003): The owl pages: Owls in the Fossil Record. Version of 2003-JUL-14. Retrieved 2008-JAN-10.
  • Marshall, Joe T. & King, Ben (1988): Genus Otus. In: Amadon, Dean & Bull, J: Hawks and owls of the world: A distributional and taxonomic list. Proceedings of the Western Foundation of Vertebrate Zoology 3: 296–357.
  • Mlíkovský, Jirí (2002): Cenozoic Birds of the World, Part 1: Europe. Ninox Press, Prague. ISBN 80-901105-3-8 PDF fulltext
  • South American Classification Committee (SACC) (2003): Proposal (#58): Elevate subgenus Megascops (New World Otus) to full generic status. Retrieved 2008-JAN-10.
  • Wink, Michael & Heidrich, Petra (1999): Molecular evolution and systematics of owls (Strigiformes). In: König, Claus; Weick, F. & Becking, J.H. (eds.): Owls: A guide to the owls of the world: 39-57. Yale University Press, New Haven. ISBN 0300079206 PDF fulltext
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SL

Otus: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia SL

Otus je rod sov, ki pripadajo družini pravih sov (Strigidae). Znanih je približno 45 vrste. Občasno prepoznavajo nove primerke, vsakih nekaj let, še posebej v Indoneziji, pa še vedno odkrivajo še neznane vrste.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SL

Dvärguvar ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Dvärguvar (Otus) är ett artrikt släkte i familjen ugglor med 50-55 arter som förekommer i Eurasien, Afrika och Sydostasien.[1] Många är hotade och flera av arterna har nyligen upptäckts och beskrivits. Tidigare fördes även skrikuvarna i Megascops, ponderosauggla (Psiloscops flammeus) och gråugglorna i Ptilopsis till Otus. Å andra sidan inkluderas vanligen numera Gurneys dvärguv (tidigare Mimizuku) i släktet och eventuellt bör även de utdöda ugglorna i släktet Mascarenotus föras hit.

Denna artlista följer IOC:s systematik från 2016, med kommentarer om avvikelser:

Ytterligare två arter utdöda under holocen erkänns:

Noter

  1. ^ [a b c] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2014) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.9 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2015-02-01
  2. ^ Birdlife International 2014 Otus feae Från: IUCN 2014. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3 www.iucnredlist.org. Läst 2015-01-15.
  3. ^ Birdlife International 2014 Otus tempestatis Från: IUCN 2014. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3 www.iucnredlist.org. Läst 2015-01-15.
  4. ^ Birdlife International 2014 Otus mendeni Från: IUCN 2014. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3 www.iucnredlist.org. Läst 2015-01-15.

Externa länkar

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Dvärguvar: Brief Summary ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Dvärguvar (Otus) är ett artrikt släkte i familjen ugglor med 50-55 arter som förekommer i Eurasien, Afrika och Sydostasien. Många är hotade och flera av arterna har nyligen upptäckts och beskrivits. Tidigare fördes även skrikuvarna i Megascops, ponderosauggla (Psiloscops flammeus) och gråugglorna i Ptilopsis till Otus. Å andra sidan inkluderas vanligen numera Gurneys dvärguv (tidigare Mimizuku) i släktet och eventuellt bör även de utdöda ugglorna i släktet Mascarenotus föras hit.

Denna artlista följer IOC:s systematik från 2016, med kommentarer om avvikelser:

Gurneydvärguv (O. gurneyi) – tidigare ensam i släktet Mimizuku Vitpannad dvärguv (O. sagittatus) Kaneldvärguv (O. rufescens) Ceylondvärguv (O. thilohoffmani) Västafrikansk dvärguv (O. icterorhynchus) Sokokedvärguv (O. ireneae) Andamandvärguv (O. balli) Floresdvärguv (O. alfredi) Bergdvärguv (O. spilocephalus) Rajadvärguv (O. brookii) Javadvärguv (O. angelinae) Mentawaidvärguv (O. mentawi) Indisk dvärguv (O. bakkamoena) Kinesisk dvärguv (O. lettia) Japansk dvärguv (O. semitorques) Sundadvärguv (O. lempiji) Palawandvärguv (O. fuliginosus) Filippindvärguv (O. megalotis) Everettdvärguv (O. everetti) Negrosdvärguv (O. nigrorum) Wallacedvärguv (O. silvicola) Mindanaodvärguv (O. mirus) Luzondvärguv (O. longicornis) Mindorodvärguv (O. mindorensis) Blek dvärguv (O. brucei) Afrikansk dvärguv (O. senegalensis) "Annobondvärguv" (O. s. feae) – urskiljs som egen art av Birdlife International Arabisk dvärguv (O. pamelae) Dvärguv (O. scops) Orientdvärguv (O. sunia) Sokotradvärguv (O. socotranus) Moluckdvärguv (O. magicus) "Wetardvärguv" (O. m. tempestatis) – urskiljs som egen art av Birdlife International Lombokdvärguv (O. jolandae) Suladvärguv (O. sulaensis) – betraktas ibland som underart till O. manadensis Siaudvärguv (O. siaoensis) – betraktas ibland som underart till O. manadensis Mantananidvärguv (O. mantananensis) Ryukyudvärguv (O. elegans) Sulawesidvärguv (O. manadensis) "Banggaidvärguv" (Otus m. mendeni) – urskiljs som egen art av Birdlife International Sangihedvärguv (O. collari) Biakdvärguv (O. beccarii) Seychelldvärguv (O. insularis) Simeuluedvärguv (O. umbra) Engganodvärguv (O. enganensis) Nikobardvärguv (O. alius) Pembadvärguv (O. pembaensis) Karthaladvärguv (O. pauliani) Anjouandvärguv (O. capnodes) Mohelidvärguv (O. moheliensis) Mayottedvärguv (O. mayottensis) Västlig madagaskardvärguv (O. madagascariensis) – betraktas ibland som underart till O. rutilus Östlig madagaskardvärguv (O. rutilus) Sãotomédvärguv (O. hartlaubi)

Ytterligare två arter utdöda under holocen erkänns:

Madeiradvärguv (O. mauli) Azorisk dvärguv (O. frutuosi)
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Cüce baykuş ( Turco )

fornecido por wikipedia TR

Cüce baykuş, baykuşgiller (Strigidae) familyasından Otus cinsini oluşturan 'baykuş türlerine verilen ad.

Yenidünya'da çok geniş bir dağılım gösteren yaklaşık 30 cm uzunluğundaki cüce baykuşların peçeleri ve kulak tüyleri, kahverengi ve boz tonlarında, ağaç kabuklarını andıran nakışları vardır.

Türler

  • Otus asio - Amerika cüce baykuşu
  • Otus flammeolus
  • Otus scops - İshak kuşu
  • Otus sagittatus
  • Otus rufescens
  • Otus icterorhynchus
  • Otus ireneae
  • Otus balli
  • Otus spilocephalus
  • Otus umbra
  • Otus angelinae
  • Otus manadensis
  • Otus longicornis
  • Otus mindorensis
  • Otus mirus
  • Otus hartlaubi
  • Otus brucei
  • Otus elegans
  • Otus mantananensis
  • Otus magicus
  • Otus rutilus
  • Otus pauliani
  • Otus brookii
  • Otus bakkamoena
  • Otus mentawi
  • Otus fuliginosus
  • Otus megalotis
  • Otus silvicola
  • Otus leucotis
  • Otus kennicottii
  • Otus trichopsis
  • Otus choliba
  • Otus koepckeae
  • Otus roboratus
  • Otus clarkii
  • Otus barbarus
  • Otus ingens
  • Otus marshalli
  • Otus watsonii
  • Otus atricapillus
  • Otus vermiculatus
  • Otus sanctaecatarinae
  • Otus lawrencii
  • Otus nudipes
  • Otus podarginus
  • Otus albogularis

Dış bağlantılar

Commons-logo.svg Wikimedia Commons'ta Cüce baykuş ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. Wikispecies-logo.svg Wikispecies'te Cüce baykuş ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia yazarları ve editörleri
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia TR

Cüce baykuş: Brief Summary ( Turco )

fornecido por wikipedia TR

Cüce baykuş, baykuşgiller (Strigidae) familyasından Otus cinsini oluşturan 'baykuş türlerine verilen ad.

Yenidünya'da çok geniş bir dağılım gösteren yaklaşık 30 cm uzunluğundaki cüce baykuşların peçeleri ve kulak tüyleri, kahverengi ve boz tonlarında, ağaç kabuklarını andıran nakışları vardır.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia yazarları ve editörleri
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia TR

Совка ( Ucraniano )

fornecido por wikipedia UK
Про метеликів див. Совки.

Scopus Oken 1817
(non Brisson, 1760: preoccupied)

Посилання Commons-logo.svg Вікісховище: Otus Wikispecies-logo.svg Віківиди: Otus EOL logo.svg EOL: 19927 US-NLM-NCBI-Logo.svg NCBI: 56271 Fossilworks: 39406

Совка (Otus) — рід птахів родини Совові (Strigidae) ряду Совоподібні (Strigiformes).

Загальна характеристика

До совок належать птахи невеликих та середніх розмірів, з довжиною тіла 15−30 см. Для них характерний відносно легкий та стрункий вигляд. Крила довгі та вузькі, хвіст короткий, дещо заокруглений. Лицевий диск неповний. Є пір'єві вушка. Дзьоб короткий, загнутий, з характерно здутою восковицею. У деяких видів пальці голі або вкриті щетинками, у інших більш або менш оперені. Більшість видів зустрічаються у сірій та буро-рудуватій варіаціях.

Совки − широко поширений рід, населяють різноманітні місцевості, але, головним чином, пов'язані з наявністю деревної рослинності. Більшість видів зустрічається у тропіках та субтропіках, небагато — у помірних широтах. Деякі види поширені на окремих островах або групах островів, маючи маленький ареал. Декілька видів совок мешкають у західній півкулі, зокрема, в Центральній та Південній Америці. Вони також населяють Південно-Східну Азію та прилеглі острови. Одні види осілі, інші — перелітні. Найбільший вид — філіппінська совка (Otus gurneyi) має дуже вузький ареал.

У живленні совок основне місце займають комахи (великі за розміром види живляться також дрібними хребетними). Гнізда совки не будують, відкладають яйця (їх зазвичай 4−5) у дупла, заглиблення в урвищах, інколи у гнізда інших птахів. Насиджує самка близько 25 діб. Пташенята стають здатними до польоту у віці одного місяця, або дещо раніше.

Систематика

Рід Совка нараховує близько 45 видів, в Україні зустрічається лише один — совка (Otus scops):

Посилання

Птах Це незавершена стаття з орнітології.
Ви можете допомогти проекту, виправивши або дописавши її.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Автори та редактори Вікіпедії
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia UK

Совка: Brief Summary ( Ucraniano )

fornecido por wikipedia UK

Совка (Otus) — рід птахів родини Совові (Strigidae) ряду Совоподібні (Strigiformes).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Автори та редактори Вікіпедії
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia UK

Chi Cú mèo ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI


Chi Cú mèo (Otus) là một chi chim điển hình trong họ Họ Cú mèo.[1]. Chúng gồm khoảng 45 loài cú có kích thước từ nhỏ tới trung bình (chiều dài 16–35 cm, cân nặng 60-350 gram), nhanh nhẹn, cánh tròn ngắn. Hầu hết trong số chúng có túm lông kiểu "tai" đặc trưng của các loài Cú mèo.

Các loài

Chú thích

  1. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.

Tham khảo

 src= Wikispecies có thông tin sinh học về Otus  src= Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Chi Cú mèo


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan tới Bộ Cú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Chi Cú mèo: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI


Chi Cú mèo (Otus) là một chi chim điển hình trong họ Họ Cú mèo.. Chúng gồm khoảng 45 loài cú có kích thước từ nhỏ tới trung bình (chiều dài 16–35 cm, cân nặng 60-350 gram), nhanh nhẹn, cánh tròn ngắn. Hầu hết trong số chúng có túm lông kiểu "tai" đặc trưng của các loài Cú mèo.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Совки (птицы) ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию
У этого термина существуют и другие значения, см. Совки.
Царство: Животные
Подцарство: Эуметазои
Без ранга: Вторичноротые
Подтип: Позвоночные
Инфратип: Челюстноротые
Надкласс: Четвероногие
Класс: Птицы
Подкласс: Настоящие птицы
Инфракласс: Новонёбные
Семейство: Совиные
Подсемейство: Настоящие совы
Род: Совки
Международное научное название

Otus Pennant, 1769

Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 177855NCBI 56271EOL 19927FW 39406

Со́вки (лат. Otus, от др.-греч. ὦτος, прдположит. ушастая сова, от οὖς/ὠτός «ухо») — род птиц из семейства совиные.

У всех совок неполный лицевой диск, довольно большие перьевые «ушки», голые или с жёсткими щетинками пальцы. Они имеют рыжеватый, буроватый или сероватый с пестринами окрас, который хорошо маскирует сплюшек на дереве. Все совки плотно сложены; цевка короткая, средний палец ноги длиннее внутреннего, с когтем, не имеющем зазубрин. Яйца представителей рода округлые, белого цвета[1].

Ареал

Виды совок распространены в Европе, Азии (кроме Севера), Африке, Америке (кроме крайнего Севера и Юга). В Европе распространен представитель рода — сплюшка. В России, помимо сплюшки, на Дальнем Востоке представлены также восточная и ошейниковая совки. В странах Средней Азии и Казахстане — пустынная совка.

Список видов

В состав рода включают 52 вида[2]:

Примечания

  1. Жизнь сов / Пукинский Ю. Б. — Л. : Ленинградский университет, 1977.
  2. Семейство Strigidae на сайте IOC World Bird List Version 6.4 (англ.).


Птица Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её.  title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

Совки (птицы): Brief Summary ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию

Со́вки (лат. Otus, от др.-греч. ὦτος, прдположит. ушастая сова, от οὖς/ὠτός «ухо») — род птиц из семейства совиные.

У всех совок неполный лицевой диск, довольно большие перьевые «ушки», голые или с жёсткими щетинками пальцы. Они имеют рыжеватый, буроватый или сероватый с пестринами окрас, который хорошо маскирует сплюшек на дереве. Все совки плотно сложены; цевка короткая, средний палец ноги длиннее внутреннего, с когтем, не имеющем зазубрин. Яйца представителей рода округлые, белого цвета.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

角鸮属 ( Chinês )

fornecido por wikipedia 中文维基百科

大約65种。

角鸮属学名Otus)是鸱鸮科下一个种类众多的属,大约包括65种角鸮。主要有:

相關連結

外部链接

小作品圖示这是一篇與貓頭鷹相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
维基百科作者和编辑
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 中文维基百科

角鸮属: Brief Summary ( Chinês )

fornecido por wikipedia 中文维基百科

角鸮属(学名:Otus)是鸱鸮科下一个种类众多的属,大约包括65种角鸮。主要有:

普通角鸮 Otus scops 印度领角鸮 Otus bakkamoena 烟色角鸮 Otus capnodes 白额角鸮 Otus sagittatus 红角鸮 Otus rufescens 黄嘴角鸮 Otus spilocephalus 纵纹角鸮 Otus brucei 兰屿角鸮 Otus elegans 西部角鸮 Otus kennicottii 科摩罗角鸮 Otus pauliani 东部角鸮 Otus asio 斯歐角鴞 Otus siaoensis 莫島角鴞 Otus moheliensis
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
维基百科作者和编辑
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 中文维基百科