nomes no trilho de navegação
Accidental visitor.
Glareell ar reter(Daveoù a vank) a zo un evn amprevanetaer, Glareola maldivarum an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra diwar amprevaned.
Neizhañ a ra al labous en Azia ar Reter[1] ha nijal kuit d'un takad hag a ya eus India hag Azia ar Gevred da Aostralazia ha Filipinez da c'hoañviñ[2].
Glareell ar reter(Daveoù a vank) a zo un evn amprevanetaer, Glareola maldivarum an anv skiantel anezhañ.
La perdiu de mar oriental[1] (Glareola maldivarum) és un ocell de la família dels glareòlids (Glareolidae) que en estiu habita aiguamolls, praderies i vores de rius de Mongòlia, Manxúria i zona limítrofa de Sibèria, est de la Xina, Taiwan, Hainan, Filipines, Indoxina, illes Andaman i alguns indrets de l'Índia. En hivern habiten més cap al sud, per Indonèsia, arribant fins a Austràlia i Salomó.
La perdiu de mar oriental (Glareola maldivarum) és un ocell de la família dels glareòlids (Glareolidae) que en estiu habita aiguamolls, praderies i vores de rius de Mongòlia, Manxúria i zona limítrofa de Sibèria, est de la Xina, Taiwan, Hainan, Filipines, Indoxina, illes Andaman i alguns indrets de l'Índia. En hivern habiten més cap al sud, per Indonèsia, arribant fins a Austràlia i Salomó.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwtiad-wennol dwyreiniol (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwtiad-wenoliaid dwyreiniol) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Glareola maldivarus; yr enw Saesneg arno yw Eastern collared pratincole. Mae'n perthyn i deulu'r Cwtiad-wenoliaid (Lladin: Glareolidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. maldivarus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r cwtiad-wennol dwyreiniol yn perthyn i deulu'r Cwtiad-wenoliaid (Lladin: Glareolidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cwtiad-wennol adeinddu Glareola nordmanni Cwtiad-wennol Awstralia Stiltia isabella
_at_Bharatpur_I_IMG_5437.jpg)
_(33432816765).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwtiad-wennol dwyreiniol (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwtiad-wenoliaid dwyreiniol) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Glareola maldivarus; yr enw Saesneg arno yw Eastern collared pratincole. Mae'n perthyn i deulu'r Cwtiad-wenoliaid (Lladin: Glareolidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. maldivarus, sef enw'r rhywogaeth.
Orientbraksvale (Glareola maldivarum) er en fugl af mågevadefugle-ordenen. Den er udbredt i de sydlige og østlige dele af Asien, hvor den yngler i et område fra Østpakistan og Kashmir til Kina. Den trækker sydpå for at overvintre i det sydlige Indien, Indonesien og Australasien.
I de senere år er orientbraksvalen overraskende set så langt væk som Storbritannien (første gang i 1981) samt i Danmark (i Vest Stadil Fjord i 2010).[1]
Orientbraksvale (Glareola maldivarum) er en fugl af mågevadefugle-ordenen. Den er udbredt i de sydlige og østlige dele af Asien, hvor den yngler i et område fra Østpakistan og Kashmir til Kina. Den trækker sydpå for at overvintre i det sydlige Indien, Indonesien og Australasien.
I de senere år er orientbraksvalen overraskende set så langt væk som Storbritannien (første gang i 1981) samt i Danmark (i Vest Stadil Fjord i 2010).
Die Orientbrachschwalbe (Glareola maldivarum) ist ein Vogel aus der Familie der Brachschwalbenartigen (Glareolidae).[1]
Sie kommt östlich in Asien, im äußersten Süden Sibiriens, in der Mongolei und China, Taiwan, in Indien, Sri Lanka, den Philippinen, auch im Westen Japans und auf den Ryūkyū-Inseln vor. Bruten wurden auch im Süden Pakistans und in Borneo nachgewiesen. Sie überwintert auf den Malediven, in Indien und Südostasien bis Indonesien, Neuguinea bis Australien.[2] Sie ist gelegentlich als Irrgast auch in Madagaskar, auf den Seychellen und Mauritius zu sehen.[3]
Das Verbreitungsgebiet umfasst Steppen, offenes Grasland, trockene kahle Lebensräume in der Nähe von Feuchtgebieten, Flussauen oder Wattgebiete.[4]
Die Orientbrachschwalbe ist 23–25 cm groß und wiegt zwischen 59 und 95 g. Die Flügelspannweite beträgt 58–64 cm. Die Oberseite ist olivbraun mit weißem Bürzel, der Hals ist ockerfarben mit einem schmalen schwarzen Halsband abgesetzt. Die Brust ist braun und geht pfirsichfarben über in den weißen Bauch. Die Beine sind grau, der gegabelte Schwanz schwarz mit schwarzer Endbinde. Im Fluge ist rot auf den Deckflügeln zu erkennen.[2][4]
Der Ruf des Männchens wird als scharfes „kyik“, ähnlich dem der Rotflügel-Brachschwalbe, beschrieben.[2][3]
Die Nahrung besteht aus Insekten und anderen Gliederfüßern auf dem Boden, besonders Grashüpfer, Grillen und Käfern, auch geflügelte Termiten. Gejagt wird im Fluge wie Seeschwalben.
Die Brutzeit liegt zwischen April und Juni. Die Nester befinden sich in lockeren Kolonien auf offenen Flächen, gern auf niedergebrannten Grasflächen oder grasbewachsenen Flussinseln.[2]
Nordöstliche Populationen überwintern als Langstreckenzieher hauptsächlich in Südostasien und Indonesien.[2]
Die Orientbrachschwalbe gilt als nicht gefährdet (Least Concern).[5]
Die Orientbrachschwalbe (Glareola maldivarum) ist ein Vogel aus der Familie der Brachschwalbenartigen (Glareolidae).
Sie kommt östlich in Asien, im äußersten Süden Sibiriens, in der Mongolei und China, Taiwan, in Indien, Sri Lanka, den Philippinen, auch im Westen Japans und auf den Ryūkyū-Inseln vor. Bruten wurden auch im Süden Pakistans und in Borneo nachgewiesen. Sie überwintert auf den Malediven, in Indien und Südostasien bis Indonesien, Neuguinea bis Australien. Sie ist gelegentlich als Irrgast auch in Madagaskar, auf den Seychellen und Mauritius zu sehen.
Das Verbreitungsgebiet umfasst Steppen, offenes Grasland, trockene kahle Lebensräume in der Nähe von Feuchtgebieten, Flussauen oder Wattgebiete.
Ухаа хөгт (Glareola maldivarum), урьд Ухаа сугат хөгт гэгдэж байсан, нь Хөгтийнхөн овгийн шувуу юм. Энэхүү шувуу нь орой үдэш усны ойролцоо, эсвэл задгай тал газар шавьж хорхой хайн барьж иднэ. Ухаа хөгт зүүн өмнөд Ази, Энэтхэгийн хойд хэсэг, Хятад, Монгол, Европт нутаглах ба өвлийн улиралд Энэтхэг, Индонез, Австралируу нүүдэллэдэг. Газар үүрээ засаж, 2-3 өндөг гаргана.
Биеийн урт нь 23-26.5 см, далавчаа дэлгэхэд 59-64 см юм. Ухаа хөгт нь богино хөл, урт далавч, урт салаа сүүлтэй. Хошуу нь богино ба нисэж байхдаа жавьж барьж идэхэд зохилджээ. Нуруу, толгой нь хар, далавч нь бор ба нислэгийн дэвүүр өд нь хар байна. Далавчны өвөр хэсэг нь хүрэн өнгөтэй.
Ухаа хөгт (Glareola maldivarum), урьд Ухаа сугат хөгт гэгдэж байсан, нь Хөгтийнхөн овгийн шувуу юм. Энэхүү шувуу нь орой үдэш усны ойролцоо, эсвэл задгай тал газар шавьж хорхой хайн барьж иднэ. Ухаа хөгт зүүн өмнөд Ази, Энэтхэгийн хойд хэсэг, Хятад, Монгол, Европт нутаглах ба өвлийн улиралд Энэтхэг, Индонез, Австралируу нүүдэллэдэг. Газар үүрээ засаж, 2-3 өндөг гаргана.
ठूलो पानीगौंथली नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा ओरिएन्टल प्राटिन्कोल (Oriental Pratincole) भनिन्छ ।
ठूलो पानीगौंथली नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा ओरिएन्टल प्राटिन्कोल (Oriental Pratincole) भनिन्छ ।
The oriental pratincole (Glareola maldivarum), also known as the grasshopper-bird or swallow-plover, is a wader in the pratincole family, Glareolidae.
The genus name is a diminutive of Latin glarea, "gravel", referring to a typical nesting habitat for pratincoles. The species name maldivarum refers to the type locality, the ocean near the Maldive Islands; the type specimen, caught alive at sea, survived for a month on flies.[2]
These birds have short legs, long pointed wings and long forked tails. They have short bills, which is an adaptation to aerial feeding. The back and head are brown, and the wings are brown with black flight feathers. The belly is white. The underwings are chestnut. Very good views are needed to distinguish this species from other pratincoles, such as the very similar collared pratincole, which also has a chestnut underwing, and black-winged pratincole which shares the black upperwing flight feathers and lack of a white trailing edge to the wing. These features are not always readily seen in the field, especially as the chestnut underwing appears black unless excellent views are obtained.
An unusual feature of all pratincoles is that although classed as waders they typically hunt their insect prey on the wing like swallows, although they can also feed on the ground. The oriental praticole is a bird of open country, and they are often seen near water in the evening, hawking for insects.
Their 2–3 eggs are laid on the ground.
The Oriental pratincole is native to the warmer parts of South and Southeast Asia, breeding from North Pakistan and the Kashmir region across into China and south west. It is migratory and winters in both India and Pakistan, Indonesia and Australasia.
They are rare north or west of the breeding range, but, amazingly, this species has occurred as far away as Great Britain more than once. The first record for the Western Palearctic was in Suffolk, England in June 1981.[3] On 7 February 2004, 2.5 million oriental pratincoles were recorded on Eighty Mile Beach in Australia's north-west by the Australasian Wader Studies Group . There had previously been no records of this magnitude and it is supposed that weather conditions caused much of the world's population of this species to congregate in one area.
.jpg)
Non-breeding adult
Juvenile spotted Tenneri, Tamilnadu
Stalking insects on the ground
Breeding adult showing pale buffy throat patch
Roosting flock at Chilika Lake, coastal India
At Lockyer Waters, Queensland, Australia
The oriental pratincole (Glareola maldivarum), also known as the grasshopper-bird or swallow-plover, is a wader in the pratincole family, Glareolidae.
La Orienta glareolo, Glareola maldivarum, estas vadbirdo de la familio de glareoloj, nome Glareoledoj de la ordo de Ĥaradrioformaj.
Tiuj estas birdoj de malferma kamparo kaj videblas ofte ĉe akvo vespere gvatante insektojn. Tiuj glareoloj troviĝas en plej varmaj partoj de suda kaj orienta Azio kaj reproduktiĝas el norda Barato, Birmo kaj suda Siberio, norda kaj orienta Ĉinio kaj Japanio. Ili estas migrantaj birdoj kiuj vintras en suda Barato, Hindoĉinio, Indonezio kaj Aŭstralazio, ĉefe en nordokcidenta Aŭstralio. Ili estas raraj norde aŭ okcidente de ilia reprodukta teritorio, sed ĝi aperis foje tiom longe kiom Britio pli ol unufoje.
Temas pri vadbirdo de tre specifa konturo. Ili havas mallongajn krurojn, longajn pintajn flugilojn kaj longajn forkoformajn vostojn. Ili havas mallongajn bekojn kio estas adaptiĝo al aera manĝado; pli precize la beko estas mallonga, dika ĉebaze kaj meze kaj tre akrapinta subenkurvita; krome ĝi estas nigra, kaj iome ruĝa en komenco de ambaŭ makzeloj. La kapo, brusto kaj dorso estas grizbrunaj kaj la flugiloj estas grizbrunaj kun pli malhela pintoduono; pro tio stare la flugilpintoj kaj vosto ŝajnas nigraj. La ventro kaj la pugo estas blankaj. Plej diferenciga eco de la plumaro estas flava gorĝo ekde la bekobazo kaj granda nigra okulo kun hela ĉirkaŭringo. Tiu flava gorĝo estas limita de nigra bordostrio ne tiom videbla en vintra plumaro. La kruroj estas nigrecaj.
Dumfluge la orienta glareolo montras similan konturon al Hirundoŝterno kaj aliaj ŝternoj, sed tiuj estas ĝenerale pli helaj. Pli precize tiu konturo konsistas el longaj kaj angulaj flugiloj kaj tre forkoforma pinta vosto. Pli precize supre estas grizbrunaj dorso kaj flugiloj, kiuj estas nigraj en pintoduono kun blanka suba bordo en unua duono. Estas ankaŭ blankaj la pugo kaj eksteraj bordoj de la vosto, dum internaj bordoj estas nigraj. Sube la ventro aperas blanka kaj la vosto tre pinta ĉu dupinta ĉu ununurpinta. La subflugiloj aperas brunaj, sed kun ruĝoranĝa trianglo en antaŭa unua duono inter mahelbrunaj antaŭa strio kaj malantaŭa makulo.
Estas malfacile diferencigi la orientan glareolon el la Kolumglareolo, same ekzistanta en samaj regionoj, kaj de la Nigroflugila glareolo kiu anstataŭ tiu menciita ruĝoranĝa trianglo havas alian similan sed malhelbrunan. La orienta glareolo diferenciĝas pro havo de pli mallonga vosto.
Ties plej nekutima eco inter birdoj klasitaj kiel vadbirdoj estas ke ili ĉasas ties predojn inter insektoj dumfluge kiel hirundedoj, foje en aroj de ĝis centoj, kvankam ili povas manĝi ankaŭ surplanke per rapida kurado. Ties mallongaj bekoj estas adaptiĝo al aera manĝado.
La ino demetas 2-3 ovojn en grunda truo.
La 7-an de februaro 2004, 2.5 milionoj da birdoj de la specio orienta glareolo estis vidataj de ornitologa grupo en Eighty Mile Beach (Strando Okdek Mejloj) en nordokcidenta Aŭstralio. Tio ne okazis antaŭe laŭ ornitologa scio. Oni supozas, ke klimata situacio kunigis la plej grandan parton de la monda loĝantaro en tiu regiono.
La Orienta glareolo, Glareola maldivarum, estas vadbirdo de la familio de glareoloj, nome Glareoledoj de la ordo de Ĥaradrioformaj.
La canastera oriental (Glareola maldivarum)[2][3] es una especie de ave charadriforme de la familia Glareolidae.
La característica más inusual de las canasteras es que, aunque clasificadas como limícolas, por lo general cazan a sus presas en vuelo como las golondrinas, aunque también pueden alimentarse en el suelo.
Estas aves pueden encontrarse en las zonas más cálidas del sur y el este de Asia, se reproducen en el norte de Pakistán la región de Cachemira y a través del suroeste de China. La hembra pone de 2 a 3 huevos en el suelo. Son migratorios, invernando en India, Pakistán, Indonesia y Australia. Son raros al norte o al oeste del área de reproducción, pero sorprendentemente se han producido avistamientos de esta especie tan lejanos como Gran Bretaña. El primer registro se produjo en junio de 1981 en Suffolk, Inglaterra.[4]
Estas aves tienen patas cortas, alas largas y puntiagudas y largas colas bifurcadas. Tienen picos cortos, que es una adaptación para la alimentación aérea. La espalda y la cabeza son de color café y las alas de color marrón con plumas de vuelo negras. El vientre es blanco. Las alares inferiores son de color castaño.
El 7 de febrero de 2004, 2 500 000 aves de esta especie se registraron en Eighty Mile Beach, al noroeste de Australia, por el Australasian Wader Studies Group. No había anteriormente ningún registro de esta magnitud y se supone que las condiciones del clima han causado que gran parte de la población mundial de esta especie se congreguen en esta área.
La canastera oriental (Glareola maldivarum) es una especie de ave charadriforme de la familia Glareolidae.
La característica más inusual de las canasteras es que, aunque clasificadas como limícolas, por lo general cazan a sus presas en vuelo como las golondrinas, aunque también pueden alimentarse en el suelo.
Glareola maldivarum Glareola generoko animalia da. Hegaztien barruko Glareolidae familian sailkatua dago.
Glareola maldivarum Glareola generoko animalia da. Hegaztien barruko Glareolidae familian sailkatua dago.
Aasianpääskykahlaaja (Glareola maldivarum) on aasialainen rantalintu. Sen esiintymisalue ulottuu Siperian eteläreunasta, Koillis-Mongoliasta ja Etelä-Mantšuriasta Pohjois-Intiaan, Sri Lankaan, Thaimaahan ja Kaakkois-Aasiaan. Se elää myös paikoin Japanin länsiosissa ja Ryūkyūsaarilla, ja on joskus pesinyt myös Pakistanissa, Filippiineillä ja Borneossa. Lajin holotyypin kuvaili Johann Reinhold Forster Malediivien läheltä avomereltä vuonna 1795.[2]
Aasianpääskykahlaaja (Glareola maldivarum) on aasialainen rantalintu. Sen esiintymisalue ulottuu Siperian eteläreunasta, Koillis-Mongoliasta ja Etelä-Mantšuriasta Pohjois-Intiaan, Sri Lankaan, Thaimaahan ja Kaakkois-Aasiaan. Se elää myös paikoin Japanin länsiosissa ja Ryūkyūsaarilla, ja on joskus pesinyt myös Pakistanissa, Filippiineillä ja Borneossa. Lajin holotyypin kuvaili Johann Reinhold Forster Malediivien läheltä avomereltä vuonna 1795.
Glareola maldivarum
La Glaréole orientale (Glareola maldivarum) est une espèce d'oiseaux limicoles de la famille des Glareolidae.
Elle vit en Manchourie jusqu'en Asie du Sud-Est où elle hiverne dans le sud de l'Indonésie.
Terik asia (Glareola maldivarum) adalah spesies burung dari keluarga Glareolidae, dari genus Glareola. Burung ini merupakan jenis burung pemakan Serangga, cacing, invertebrat dan memiliki habitat di rawa-rawa, sawah, tersebar sampai ketinggian 500 m dpl.
Terik Asia memiliki tubuh berukuran sedang (23 cm). Sayapnya panjang.[2] Tenggorokan kuning dengan tepi berwarna hitam. Tubuh bagian atas coklat, berkilap hijau zaitun. Bulu primer sayap kehitaman. Penutup sayap coklat berangan. Bulu penutup ekor bagian atas putih. Perut abu-abu. Ekor bagian bawah putih. Ekor hitam menggarpu, pangkal dan sisi luar putih.[2]
Hidup dalam kelompok. Berbaur dengan perancah lain. Terbang menangkap serangga di udara. Beristirahat di tanah dengan berdiri tegap. Mencari makan berbaur dengan perancah lain, tetapi terpisah waktu terbang.[2]
Bibliografi
Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Terik asia (Glareola maldivarum) adalah spesies burung dari keluarga Glareolidae, dari genus Glareola. Burung ini merupakan jenis burung pemakan Serangga, cacing, invertebrat dan memiliki habitat di rawa-rawa, sawah, tersebar sampai ketinggian 500 m dpl.
La pernice di mare dal collare (Glareola maldivarum, Forster 1795) è un uccello della famiglia Glareolidae.
Glareola maldivarum non ha sottospecie, è monotipica.
Questa pernice di mare vive in Asia, dal Pakistan a ovest all'Indonesia a est, e a nord fino alla Russia; in Australia e su molte isole dell'Oceania occidentale (Palau, Vanuatu, Nuova Caledonia, etc); in Alaska. È accidentale in Egitto, a Cipro, nel Regno Unito e sulle Mauritius.
La pernice di mare dal collare (Glareola maldivarum, Forster 1795) è un uccello della famiglia Glareolidae.
Burung Kedidi Padang adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Glareola maldivarum.
Burung Kedidi Padang ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Kedidi Padang adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Kedidi Padang tidak bergigi.
Burung Kedidi Padang membiak dengan bertelur. Telur Burung Kedidi Padang bercangkerang keras.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Kedidi Padang adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Glareola maldivarum.
De oosterse vorkstaartplevier (Glareola maldivarum) is een vogel uit de familie van vorkstaartplevieren (Glareolidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Żwirowiec orientalny (Glareola maldivarum) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny żwirowcowatych. Występuje w południowo-wschodniej Azji. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek opisał Johann Reinhold Forster na podstawie holotypu z okolic Malediwów. Nadał mu nazwę Glareola (Pratincola) Maldivarum[3]. Obecnie (2017) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny podtrzymuje nazwę G. maldivarum. Uznaje gatunek za monotypowy[4]. Dawniej żwirowca orientalnego uznawano za jeden gatunek ze żwirowcem łąkowym (G. pratincola)[3].
Długość ciał wynosi 23–25 cm, rozpiętość skrzydeł 58–64 cm, masa ciała 59–95 g[3]. Długość skrzydła 170–200 mm, długość górnej krawędzi dzioba 12–15 mm, długość skoku 30–37 mm, długość ogona 71–59 mm. Głębokość wcięcia w ogonie wynosi 22–23 mm u samców, 17–30 mm u samic. Żwirowce orientalne upierzeniem bardzo przypominają żwirowce łąkowe i stepowe (G. nordmanni). Wyróżniają się całkowicie ciemnymi lotkami II rzędu (tylko u ptaków dorosłych) i kasztanowymi pokrywami podskrzydłowymi. U dorosłych wierzch skrzydła jest całkowicie ciemny, jak u żwirowców stepowych. Osobniki młodociane mają bardzo cienkie, płowobiałe obrzeżenie lotek II rzędu, cieńsze niż u młodocianych żwirowców łąkowych. W porównaniu do żwirowców łąkowych we wszystkich szatach żwirowce orientalne zdają się mieć większą płowopomarańczową plamę w niższej części piersi[5].
Żwirowce orientalne są wędrowne. Gniazdują na obszarze od skrajnie południowej Syberii, wschodniej Mongolii i północno-wschodnich Chin (Heilongjiang) na południe po północne Indie, Sri Lankę, południowo-wschodnią Azję i Tajwan. Lokalnie gniazdują także w zachodniej Japonii i Wyspach Riukiu. Lęgi stwierdzono również w południowym Pakistanie, na północnych Filipinach i Borneo. Zimują na obszarze od Malediwów, Indii i południowo-wschodniej Azji przez Indonezję i Nową Gwineę po Australię[3]. Większość żwirowców orientalnych na miejsce zimowania wybiera Australię. Sporadycznie zagubione ptaki docierają do Nowej Zelandii[6].
Zwyczajami żwirowce orientalne nie różnią się od żwirowców łąkowych[5]. Zamieszkują otwarte obszary, takie jak łąki, pastwiska, lotniska, boiska i okolice obszarów podmokłych (bagna, okolice rzek, jezior, solnisk, zarybionych stawów i pól ryżowych)[6]. Pożywieniem żwirowców orientalnych w sezonie lęgowym są owady i inne naziemne stawonogi, szczególnie prostoskrzydłe i chrząszcze[3]. Poza sezonem lęgowym również zjadają bezkręgowce, takie jak ważki, prostoskrzydłe, chrząszcze, ćmy, mrówki, termity, pszczoły i osy[6].
Zniesienia przypadają na okres od kwietnia do czerwca. Na obszarach otwartych gniazdują w luźnych koloniach, często tuż po pożarach[3]. Gniazdo to zazwyczaj płytki dołek w ziemi. Zniesienie liczy 2 lub 3 jaja. Okres inkubacji i czas, po jakim młode są w pełni opierzone jest nieznane. Według różnych źródeł trwają tyle samo, co u żwirowców łąkowych, u których wysiadywanie trwa 17–19 dni[6].
IUCN uznaje żwirowca orientalnego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2017)[7].
Żwirowiec orientalny (Glareola maldivarum) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny żwirowcowatych. Występuje w południowo-wschodniej Azji. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Orientvadarsvala[2] (Glareola maldivarum) är en vadare inom vadarsvalefamiljen Glareolidae som förekommer i östra Asien.[3]
Orientvadarsvalan har korta ben, långa spetsiga vingar och en lång kluven stjärt. De har kort näbb anpassad för att fånga insekter i flykten. Ryggen och huvudet är bruna, och ovansidan av vingarna är bruna med svarta vingpennor. Buken är vit och undersidan av vingarna kastanjebrun.
För att artbestämma denna fågel i fält krävs mycket goda observationer för att skilja den ifrån andra vadarsvalor, som exempelvis rödvingad vadarsvala som också har kastanjebruna vingundersidor och svartvingad vadarsvala som också har svarta vingpennor och saknar vit bakkant på vingen. En extra svårighet vid fältbestämning är att vingundersidan ofta ter sig svart om den inte ses under riktigt goda förhållanden.
Orientvadarsvalan är till största delen en flyttfågel.[4] Den förekommer i de varmare områdena av södra och östra Asien och den häckar i norra Pakistan, Kashmirregionen, Kina, i delar av Sydostasien och på Andamanöarna.[4] Den övervintrar i Indien, Sydostasien till Filippinerna och Australasien.[5] Den är mycket ovanlig norr och väster om sitt utbredningsområde men har trots detta vid ett ental tillfällen observerats så långt bort från sitt utbredningsområde som Storbritannien, Sverige och Alaska.[4] Första observationen av arten i Västpalearktis skedde i Suffolk, England i juni 1981.[6]
Orientvadarsvalan är monotypisk, det vill säga den inte delas upp i några underarter. Tidigare behandlades den ofta som underart till rödvingad vadarsvala.[4]
Vadarsvalornas mest distinkta drag, för att vara vadare, är att de vanligtvis likt svalor födosöker i luften där de jagar insekter, men de födosöker även på marken. De förekommer i öppna biotoper och ses ofta kvällstid i närheten av vatten jagandes efter insekter. De lägger 2-3 ägg direkt på marken.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] I februari 2004 uppskattades 2,8 miljoner rasta vid 80 Mile Beach i nordvästra Australien och antogs bestå av merparten av världspopulationen. IUCN uppskattar därför den till 2,9 till tre miljoner individer.[1]
Artikeln är översatt från engelskspråkiga Wikipedias artikel Oriental Pratincole, läst 2010-04-15
Wikimedia Commons har media som rör orientvadarsvala.
Wikispecies har information om Glareola maldivarum.
Orientvadarsvala (Glareola maldivarum) är en vadare inom vadarsvalefamiljen Glareolidae som förekommer i östra Asien.
Glareola maldivarum là một loài chim trong họ Glareolidae.[2]
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Glareola maldivarum là một loài chim trong họ Glareolidae.
普通燕鸻（学名：Glareola maldivarum）一般稱燕鴴，为燕鸻科燕鸻属的鸟类。
身体长约22厘米；头顶和上体为褐灰色，尾上覆羽白色；尾羽深叉状如燕；喉部和上胸淡灰色而带有一黑色半环；下胸向后，由淡棕黄色渐转白色。
主食昆虫，为蝗虫的天敌，于飞行时用嘴兜捕，或自地面啄取；兼有燕和鹬的特性；卵产于地表稍凹处。
在中国大陆，分布範圍北起东北、内蒙古、河北，西至青海、四川，南至云南、广东、福建，亦包括山东等地。该物种的模式产地在马尔代夫群岛。[1]
这是一篇鴴形目相關小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 亜目 : チドリ亜目 Charadrii 科 : ツバメチドリ科 Glareolidae 属 : ツバメチドリ属 Glareola 種 : ツバメチドリ G. maldivarum 学名 Glareola maldivarum Forster, 1795 和名 ツバメチドリ 英名 Large Indian pratincoleツバメチドリ（燕千鳥、Glareola maldivarum）は、チドリ目ツバメチドリ科ツバメチドリ属に分類される鳥類。
インド、インドネシア、オーストラリア北部、カンボジア、シンガポール、スリランカ、ソロモン諸島、大韓民国、台湾、朝鮮民主主義人民共和国、中華人民共和国東部および南部、日本、ネパール、パキスタン東部、パラオ、バングラデシュ、フィリピン、ブルネイ、ベトナム、マーシャル諸島、マレーシア、ミクロネシア連邦、ミャンマー、モンゴル、ラオス、ロシア南東部
夏季は中華人民共和国東部やロシア南東部、ヒマラヤ山脈などで繁殖し、冬季になると東南アジアやオーストラリア北部へ南下し越冬する。日本には渡りの途中でまれに飛来（旅鳥）するが、局所的だが日本国内での繁殖例（夏鳥）もある。
全長23-26.5cm。翼開張59-64cm。尾羽は長く、アルファベットの「V」字状。尾羽や翼がツバメを連想させることが和名の由来。上面は灰褐色で覆われる。腹部や尾羽基部の上面（上尾筒）および下面（下尾筒）は白い羽毛で覆われる。翼は長い。上雨覆は灰褐色で、下雨覆は赤い。初列風切は黒い。
嘴の先端は黒い。後肢の色彩は黒褐色。
幼鳥は羽毛の外縁（羽縁）が白や淡褐色。夏羽は喉は淡黄色の羽毛で覆われ、眼先から胸部にかけて淡黄色を縁取る様に黒い筋模様が入る。嘴の基部は赤い。冬羽は喉は淡褐色の羽毛で覆われ、眼先から胸部にかけての筋模様が不明瞭。嘴の基部は黒い。
食性は動物食で、昆虫などを食べる。主に飛行しながら口を大きく開けて獲物を捕食する。
集団繁殖地（コロニー）を形成する。地面を浅く掘って産座に小石や貝殻などを敷いた巣で、日本では4-7月に1回に2-3個の卵を産む。雌雄交代で抱卵し、抱卵期間は約18日。雌雄とも育雛を行う。生後1年で性成熟すると考えられている。
日本ではまれに飛来していたが、近年は目撃例や繁殖例が増加傾向にある。これは河川改修や埋立地の増加に伴い、本種の営巣に適した環境が増えたことが原因だと考えられている。
絶滅危惧II類 (VU)（環境省レッドリスト）
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
제비물떼새는 제비물떼새과의 새이다. 몸 길이는 26cm정도이고, 회갈색의 날개를 가지고 있다.
제비물떼새과에 속하며 학명은 Glareola maldivarum이다. 꼬리와 부리가 제비와 비슷하다. 몸길이 약 25cm로 몸은 갈색이고, 목에는 검은색 테두리가 있는 크림색 반점이 있다. 날개의 아래쪽은 적갈색이다. 민물 주위나 평평하고 탁 트인 불모지에 서식한다. 빠르고 민첩하게 날아다니거나 땅 위를 걸어다니면서 큰 곤충을 잡아먹는다. 수백 마리씩 떼를 지어 생활하는데 집단으로 번식하며 각각의 쌍은 텃세권을 가진다. 암컷은 땅 위에 2-4개의 알을 낳고 암수가 함께 약 18일 동안 알을 품는다. 지중해에서 서남아시아·인도에 이르는 지역에 널리 분포한다.
