nomes no trilho de navegação
Qırqovul (lat. Phasianus) – qırqovullar fəsiləsinə aid heyvan cinsi.
Azərbaycanda yayılan yaşlı fərdlərin qanadının uzunluğu 22-25 sm, kütləsi 0,8-1,3 kq-dır. Quyruğu uzun, ucuna tərəf tədricən nazikləşir. Lələk örtüyü erkəklərdə yaşıl, qırmızı, narıncı, qarışıq əlvan və metal parlaqlı, dişilərdə az parlaq bozumtul rəngdədir. Dimdiyi möhkəm olub üst hissəsi aşağıya doğru bir az əyridir; qanadı qısa və enlidir. Ön Qafqaz, Zaqafqaziya, Volqa çayının deltası, Orta və Mərkəzi Asiyadan tutmuş Primorye və Cənub-Şərqi Çinə qədər yayılmışdır. 30-a yaxın coğrafi forması var. Azərbaycanda düzənliklərdən dağətəklərinə qədər əlverişli yerlərdə: su hövzələrinə yaxın meşələrdə, kolluqlarda, mədəni landşaftlarda yaşayır. Yerdə düzəltdiyi yuvaya 8-18 yumurta qoyur. Yalnız dişisi 24-25 gün kürt yatır. Oturaq həyat keçirir. Toxum, bitki, giləmeyvə, cücülər və onurğasız heyvanlarla qidalanır. Qiymətli ov quşudur. Son illərdə sayı çox azaldığından ovlanması qadağan edilib. Azərbaycanda Əyricə Dövlət Damazlıq qırqovul yetişdirmə məntəqəsində yetişdirilir.
Qırqovul (lat. Phasianus) – qırqovullar fəsiləsinə aid heyvan cinsi.
Phasianus a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1758 gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
Daou spesad a ya d'ober ar genad :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Phasianus a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1758 gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
Phasianus és un gènere d'ocells de la subfamília dels fasianins (Fasianinae), dins la família dels fasiànids (Fasianidae). Aquests faisans tenen una ampla distribució natural per Àsia, des del Caucas i el Mar d'Aral, fins a la Xina i Japó. A més s'ha introduït a molts països per gairebé tot el món.
S'han descrit 2 espècies dins aquest gènere:[1]
A la classificació de Clements 6a edició (revisió de 2009), versicolor és considerat un grup de subespècies de colchicus.[2]
Phasianus és un gènere d'ocells de la subfamília dels fasianins (Fasianinae), dins la família dels fasiànids (Fasianidae). Aquests faisans tenen una ampla distribució natural per Àsia, des del Caucas i el Mar d'Aral, fins a la Xina i Japó. A més s'ha introduït a molts països per gairebé tot el món.
Die Edelfasanen (Phasianus) sind eine Gattung innerhalb der Familie der Fasanenartigen, deren natürliche Verbreitung vorwiegend im Süden der Ostpaläarktis liegt und vom Ostrand des Schwarzen Meeres bis nach Japan sowie in Südostasien ein Stück weit in die Orientalische Region reicht. In dieser Gattung stehen je nach Auffassung ein oder zwei Arten – der Fasan und der Buntfasan, dessen Artstatus umstritten ist. Von einigen Autoren wird er dem Fasan zugerechnet, andere betrachten beide Arten als eine Superspezies. Der Fasan variiert geografisch erheblich, so dass über 30 Unterarten anerkannt werden. Beide Arten wurden außerhalb ihres Verbreitungsgebiets eingebürgert, der Fasan in großen Teilen Europas, Nordamerikas, auf Hawaii, in Südaustralien, Neuseeland und Chile, der Buntfasan auf Hawaii und in Nordamerika.
Die beiden Arten dieser Gattung sind mit 50–80 cm Körperlänge Fasanen mittlerer Größe mit einem bis zu 60 cm langen, spitzen Schwanz. Typisch für diese Gattung sind das beim Hahn an den Hinterkopfseiten verlängerte Scheitelgefieder, das zwei mehr oder minder lange, aufrichtbare Federohren bildet sowie das haarartig zerschlissene Bürzelgefieder. Die Augenpartie ist unbefiedert und scharlachrot. Sie trägt bei den Hähnen Schwellkörper, die zur Balzzeit erigiert werden und dann einen Stirn- und einen Kehllappen bilden. Innerhalb der nackten Gesichtsregion findet sich hinten unter dem Auge eine kleine befiederte Stelle. Die recht schlanken Läufe sind lang gespornt. Den Hennen fehlt dieser Sporn oder ist bei älteren Tieren als kleiner Knopf ausgeprägt. Die nackte Orbitalregion ist weniger ausgedehnt als beim Hahn und Federohren fehlen.
Es besteht auch ein auffälliger Geschlechtsdimorphismus bezüglich der Gefiederfärbung. Die Hennen haben ein unauffälliges bräunliches, bekritzeltes und bemustertes Gefieder. Die Hähne sind dagegen recht farbenprächtig und Teile des Körpergefieders schillern metallisch grünlich, purpurn oder bläulich. Die 18 flachen, schmal quergebänderten Steuerfedern sind lang, stark gestuft und am Ende leicht nach unten gebogen. Beim mittleren Paar sind die Säume der Fahnen haarartig zerschlissen wie das Bürzelgefieder.
Im Unterschied zu anderen Fasanengattungen sind Edelfasanen keine ausgesprochenen Waldbewohner. Ihre Lebensraumansprüche bestehen in guter Deckung als Rückzugsraum und offenen Flächen zur Nahrungsaufnahme, so dass eine kleinteilig mosaikartige Landschaft bevorzugt angenommen wird. In den natürlichen Verbreitungsgebieten sind es vor allem Flusslandschaften und Feuchtgebiete, zum Teil aber auch Bergtäler unterer bis mittlerer Lagen, die diese Gegebenheiten aufweisen, aber auch die extensiv bewirtschaftete Kulturlandschaft bringt diese Eigenschaften mit sich, weswegen sich beide Arten relativ erfolgreich auch außerhalb des Verbreitungsgebietes ansiedeln ließen. Die Höhenverbreitung reicht nur selten bis in Höhen über 3000 m hinaus, ein Großteil der Unterarten kommt im Flachland, im Hügelland und in niedrigen Vorgebirgen vor.
Zur Balzzeit leben Edelfasanen polygam oder seltener monogam, im Winter bilden sich meist kleine bis mittlere Trupps, die oft aus Vögeln des gleichen Geschlechts bestehen. Die Balz besteht überwiegend in einer Seitenbalz, bei der der gefächerte Schwanz, der Rücken und ein herabhängender Flügel präsentiert werden. Nach der Verpaarung ziehen sich die Hennen zum Brutgeschäft zurück und führen die Jungvögel noch einige Zeit lang, bevor diese sich auf die Wintertrupps aufteilen.
Es ist umstritten, ob es sich beim japanischen Buntfasan um eine eigene Art oder lediglich eine farblich stark abweichende Unterartengruppe des Fasans handelt. Für letzteres sprechen die – bis auf die Färbung – geringen morphologischen, ethologischen und brutbiologischen Unterschiede. Zudem sind Kreuzungen immer fruchtbar. Ein weiteres Indiz für die nahe Verwandtschaft bilden die Brustfedern, deren Säume von West nach Ost in einer sich allmählich verändernden (klinalen) Reihe variieren. Bei den westlichen Unterarten sind die schwarzglänzenden Säume breit und die Federn an der Spitze nicht oder kaum eingekerbt. Dies ist bei den östlichen Unterarten des Fasans der Fall, bei denen die schwarzen Säume aber nur schmal oder auf die Spitze reduziert sind. Der Buntfasan stellt die genaue Fortsetzung dieser Reihe dar und steht auch bezüglich anderer Merkmale wie der Schwanz-, Oberflügeldecken-, Bürzel- und Scheitelfärbung oder dem Vorhandensein eines weißen Überaugenstreifs den östlichen Unterarten der torquatus-Gruppe des Fasans sehr nahe.[1]
Edelfasanen sind eng mit den Bindenschwanzfasanen (Syrmaticus) verwandt, unterscheiden sich aber von den Arten dieser Gattung durch die zerschlissene Befiederung des Bürzels und die je nach Unterart mehr oder minder ausgeprägten Federohren, die die Hähne am Hinterkopf tragen. Den Hennen fehlt unter anderem die kontrastreiche Brustzeichnung sowie die hellen Schaftstreifen und Säume auf dem Rückengefieder der Syrmaticus-Hennen.[2] Weitere Unterschiede sind die Färbung der Eier, die eher dunkel olivbraun als cremefarben sind sowie das Dunenkleid der Küken.[1]
Zur Gattung der Edelfasanen werden nur zwei Arten gerechnet:
Die Edelfasanen (Phasianus) sind eine Gattung innerhalb der Familie der Fasanenartigen, deren natürliche Verbreitung vorwiegend im Süden der Ostpaläarktis liegt und vom Ostrand des Schwarzen Meeres bis nach Japan sowie in Südostasien ein Stück weit in die Orientalische Region reicht. In dieser Gattung stehen je nach Auffassung ein oder zwei Arten – der Fasan und der Buntfasan, dessen Artstatus umstritten ist. Von einigen Autoren wird er dem Fasan zugerechnet, andere betrachten beide Arten als eine Superspezies. Der Fasan variiert geografisch erheblich, so dass über 30 Unterarten anerkannt werden. Beide Arten wurden außerhalb ihres Verbreitungsgebiets eingebürgert, der Fasan in großen Teilen Europas, Nordamerikas, auf Hawaii, in Südaustralien, Neuseeland und Chile, der Buntfasan auf Hawaii und in Nordamerika.
Phasianus is e geslacht van veugels van de familie fazantachtign (Phasianidae).
't Geslacht kent de volgende soortn:
Phasianus is e geslacht van veugels van de familie fazantachtign (Phasianidae).
Qirgʻovullar, tustovuqlar — qirgʻovulsimonlar oilasiga mansub qushlar urugʻi. 2 turi maʼlum. Tanasining uz. 85 sm, ogʻirligi 1,7–2 kg. Modasi naridan kichik. Nari yorqin tusda, metalldek yaltiraydi. Modasi kulrangsargʻish. Oddiy qirgʻovulning 30 ga yaqin kenja turi mavjud. Kavkazdan Yaponiyagacha boʻlgan joylarda tarqalgan. Oʻrta Osiyoda Kaspiyning jan.-sharqiy qismidan Issiqkoʻlgacha boʻlgan hududlarda uchraydi. Zarafshon bu yurtmaxonasi, shuningdek, ovchilik xoʻjaliklarida Q. koʻp. Oʻrmon hamda ekin maydonlari atrofidagi, daryo va koʻl qirgʻogʻidagi chakalakzor toʻqaylarda yashaydi. Uyasini yerga yasaydi. 8—18 ta tuxum qoʻyib, 24— 25 kun bosadi. Urugʻ, meva, kurtak, hasharot, chuvalchang va mollyuskalar bilan oziqlanadi. Goʻshti va pari uchun ovlanadi. Q. koʻpgina ovchilik xoʻjaliklarida koʻpaytiriladi. Koʻplab ovlangani sababli joylarda Q. soni kamayib ketgan. Biroq Q.ga sharoit yaratilsa, sonini tez tiklash xususiyatiga ega. Yaponiyada yashil qirgʻovul tarqalgan.
Акхакотамаш (лат: Phasianus, эрс: Фаза́ны) — oалхазарий номинативни тайпа да Акхакотамий дезала чура.
Кыргоол (Phasianus) — кыргоолдор тукумундагы куштар уруусу. Дене узундугу 85 смге жетет. Корозу кооз түстө, канаты жалтырак, бостеги саргыч боз. Канаты кыска, жазы; алыс уча албайт, куйругу узун. Корозу бостегинен чоң, текөөрү бар. Башы көк жашыл, ак мойноктуу. К. Европада, Борбордук Азияда таралган. Суу жээктеринде, бадалдуу токой, камыш арасында, күз, кыш мезгилинде топтошуп жашайт. Жерге уялап, 8-12 жумуртка тууйт. Жумурткасын 24-25 күндө бостеги басып чыгарат. Өсүмдүк уругу, мөмөсү, бүрү, майда омурткасыздар жана башка менен азыктанат. Кыргызстанда 2 түрү жашайт.
Кыргоол (Phasianus) — кыргоолдор тукумундагы куштар уруусу. Дене узундугу 85 смге жетет. Корозу кооз түстө, канаты жалтырак, бостеги саргыч боз. Канаты кыска, жазы; алыс уча албайт, куйругу узун. Корозу бостегинен чоң, текөөрү бар. Башы көк жашыл, ак мойноктуу. К. Европада, Борбордук Азияда таралган. Суу жээктеринде, бадалдуу токой, камыш арасында, күз, кыш мезгилинде топтошуп жашайт. Жерге уялап, 8-12 жумуртка тууйт. Жумурткасын 24-25 күндө бостеги басып чыгарат. Өсүмдүк уругу, мөмөсү, бүрү, майда омурткасыздар жана башка менен азыктанат. Кыргызстанда 2 түрү жашайт.
Мэзджэдхэр (лат-бз. Phasianus) — мэзджэд лъэпкъым хыхьэ лъэпкъыгъуэ.
Къуалэбзу пӀащэщ. Хъухэмрэ анэхэмрэ я теплъэр зэщхьэщокӀ. Хъухэр нэхъ пӀащэщ я фэр нэхъ къуэлэнщ лыдэу. Анэхэр нэхъ фагъуэ.
Лъэпкъыгъуэм лӀэужьыгъуитӀ хеубыдэ, абым лӀэужьыгъуэ къуэдзэ бжыгъэ зэщӀыубыдэжу.
Ҡырғауылдар (Фаза́ны) (Phasianus)-тауыҡ һымаҡтар отрядындағы ҡош.
Ҡырғауылдар (Фаза́ны) (Phasianus)-тауыҡ һымаҡтар отрядындағы ҡош.
ქილორი (Phasianus), დიდტანამი (ასაგასაშ სიგჷნძა 85 სმ-შახ, მასა – 2 კგ-შახ) მაფურინჯეფიშ თური ქოთომიშობურეფიშ რანწკიშე. მუმული კვათირას რე ჩხაპურელი, ბურდღას ლითონიშნერი რწკინუა გინოჸუნც. დადული მოტუტაშფერო-ფსილაშფერი რე. იკათუანც 2 ბუნას: წვანე ქილორი (Phasianus vesicolor), ნამუთ ხე იაპონიას დო რჩქვანელობური ქილორი (Phasianus colchicus), ნამუშ გოფაჩუაშ თანჯეფი იჭყაფუ კავკაციაშე, გჷშმურც ვოლგაშ დელტაშა, შქა დო ცენტრალური აზიაშ გულათ იგჷნძორებუ ობჟათე-ბჟაეიოლ ჩინეთშახ დო პრიმორიეშ აკანშახ. ქილორი უჯვეშაში ბორჯიშე რე ჩინებული საქორთუოს.
ლეგენდაშ მეჯინათ ქილორი არგონავტეფქ გჷშეჸუნეს კოლხეთიშე დო თეში უკული გიფაჩუ თინაქ ედომუშამი ევროპას. ქილორი ხე ტყას, ჭალეს, ტყაშ წყარმალუპიჯიშ ბართვონც. ოგვაჯეს დიხაშა გიკეთენც, პირელც დვანც 10-12 (20-შახ) მარქვალც, ნამუეფუშ ინკუბაცია იგჷნძორებუ 22-24 დღა-სერი. ეთმიჯუმუაფუ ჯინჯიერო ჩანარული ოჭკუმალეფით, უმოსი ვანაფერო (აფუნც) - ხოჭოეფით დო შხვა ჭანჯეფით. რე სპორტული ჯინუაშ ობიექტი. ჯინუა რეგლამენტირაფილი რე, ნებაჩამილი რე ლიცენზიათ.
ქილორი (Phasianus), დიდტანამი (ასაგასაშ სიგჷნძა 85 სმ-შახ, მასა – 2 კგ-შახ) მაფურინჯეფიშ თური ქოთომიშობურეფიშ რანწკიშე. მუმული კვათირას რე ჩხაპურელი, ბურდღას ლითონიშნერი რწკინუა გინოჸუნც. დადული მოტუტაშფერო-ფსილაშფერი რე. იკათუანც 2 ბუნას: წვანე ქილორი (Phasianus vesicolor), ნამუთ ხე იაპონიას დო რჩქვანელობური ქილორი (Phasianus colchicus), ნამუშ გოფაჩუაშ თანჯეფი იჭყაფუ კავკაციაშე, გჷშმურც ვოლგაშ დელტაშა, შქა დო ცენტრალური აზიაშ გულათ იგჷნძორებუ ობჟათე-ბჟაეიოლ ჩინეთშახ დო პრიმორიეშ აკანშახ. ქილორი უჯვეშაში ბორჯიშე რე ჩინებული საქორთუოს.
ლეგენდაშ მეჯინათ ქილორი არგონავტეფქ გჷშეჸუნეს კოლხეთიშე დო თეში უკული გიფაჩუ თინაქ ედომუშამი ევროპას. ქილორი ხე ტყას, ჭალეს, ტყაშ წყარმალუპიჯიშ ბართვონც. ოგვაჯეს დიხაშა გიკეთენც, პირელც დვანც 10-12 (20-შახ) მარქვალც, ნამუეფუშ ინკუბაცია იგჷნძორებუ 22-24 დღა-სერი. ეთმიჯუმუაფუ ჯინჯიერო ჩანარული ოჭკუმალეფით, უმოსი ვანაფერო (აფუნც) - ხოჭოეფით დო შხვა ჭანჯეფით. რე სპორტული ჯინუაშ ობიექტი. ჯინუა რეგლამენტირაფილი რე, ნებაჩამილი რე ლიცენზიათ.
The "typical" pheasant genus Phasianus in the family Phasianidae consists of two species. The genus name is Latin for pheasant.
The genus Phasianus was introduced in 1758 by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in the tenth edition of his Systema Naturae.[1] The genus name is Latin for "pheasant". The word is derived from the Ancient Greek φἀσιἀνος, phāsiānos, meaning "(bird) of the Phasis". The birds were found by the Argonauts on the banks of the River Phasis (now the Rioni) in Colchis on the east coast of the Black Sea (now western Georgia).[2] The type species of the genus is the common pheasant (Phasianus colchicus).[3]
The genus contains just two species.[4]
The common pheasant (P. colchicus) has about 30 recognised subspecies forming five or six distinct groups; one is only found on the island of Taiwan off the southern coast of continental China, and the rest on the Asian mainland, reaching west to the Caucasus. Some subspecies have been introduced to Europe, North America and elsewhere, where they have hybridized and become well established.
The green pheasant (P. versicolor) is a species from Japan that which the fossil record suggest diverged about 2.0–1.8 million years ago from P. colchicus.[5]
Fossil remains of a Phasianus pheasant have been found in Late Miocene rocks in China. Additionally, fossil material belonging to a new species of Phasianus was described in 2020 as P. bulgaricus. The fossils were recovered from Miocene (Turolian) strata in Bulgaria.[6] Thus, like many other phasianid genera, this lineage dates back more than 5,000,000 years.
Phasianus pheasants are a harem polygynous species that are a highly sexually dimorphic genus, where males are large and elaborately ornamented with brightly coloured plumage, ear tufts, wattles, spurs, and long tails, compared to females that are non-ornamented with a dull cryptic plumage.[7][8][9] They have a polygynous mating system that is based upon males defending mating territories during breeding season in the early spring to control access to females with higher quality resources and defence against predation.[7][10][11] Females are free to move between different male territories, allowing them to benefit from direct or indirect benefits by choosing high quality mates and areas with better resources for their offspring.[11] Phasianus chicks are precocial so males provide no parental care for their young.[7][10][11]
A male's ornaments and weaponry are a symbol of status that allow females and rivals to examine a male's fitness and fighting ability.[7] During breeding season, males court females or challenge other males by enlarging their sexual traits, sloping their body towards their opponent or mate while spreading their tail and plumage, inflating the wattle and raising their ear tufts.[11] Older males usually have more exaggerated ornaments and weaponry than younger males, and are more likely to mate and control larger territories.[12] Submissive or juvenile males will conceal their wattle display from bigger males, reducing their chance of mating but minimizing their risk of injury by avoiding physical conflict with a more dominant male.[11] The general brightness of the plumage may also be used to identify healthy males from unhealthy males.[7] Only in cases where males exhibit similar characteristics, do males attack one another.[13]
To display these traits throughout breeding season entails a physiological cost, leading to an endurance rivalry between males, where only males that can afford to display these breeding rituals will pass on their genes to their offspring.[11][13] An example of this can be seen in the length of a male's spur and the wattle display that is enlarged during sexual displays; both are considered costly as they are highly dependent on nutrition and testosterone levels.[8][9][14][15][16] Females generally prefer brighter wattles and longer spurs.[8] The brightness in the wattle comes from storing a carotenoid pigment known as astaxanthin in their diet that is inhibited by an infestation of parasites.[8] Only healthy individuals in good physical condition can afford to fully express bigger and brighter wattles, which may also be associated with disease resistance.[8][16] Spurs function not only as weapons in combat between males but also as an important cue in female choice as the length of the spur signifies the male's phenotypic condition (age, weight, size) and viability.[10][14] Studies have found that longer spurs resulted in bigger harem sizes compared to males with shorter spurs.[15]
Females will benefit from choosing males with higher expressed ornaments, as her offspring will also inherit these genes, increasing their survival and chance for reproduction (sexy son hypothesis).[11]
.jpg)
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The "typical" pheasant genus Phasianus in the family Phasianidae consists of two species. The genus name is Latin for pheasant.
Fazano (science: Phasianus) estas genro de birdoj en la familio Fazanedoj kun almenaŭ unu specio, la Komuna fazano (Phasianus colchicus) kiu havas ĉirkaŭ 30 subspeciojn. El ili 29 subspecioj loĝas en la Azia kontinento, kaj unu loĝas en la insulo Tajvano. Iom da subspecioj estas bredataj sukcese tra la mondo.
Kaj Phasianus kaj "fazano" devenas el la greka vorto phāsiānos, signife "(birdo) de Fazis" [1]. Fazis estas la antikva nomo de la ĉefa rivero de okcidenta Kartvelio, nune nomata Rioni.
La Komuna fazano (P. colchicus) havas ĉirkaŭ 30 agnoskitajn subspeciojn formantajn 5 aŭ 6 distingajn grupojn; unu troviĝas nur en la insulo de Tajvano ĉe la suda marbordo de kontinenta Ĉinio, kaj la resto en la kontinenta Azio, atingante okcidente ĝis Kaŭkazo. Kelkaj subspecioj estis enmetitaj en Eŭropo, Nordameriko kaj aliloke, kie ili hibridiĝas kaj sufiĉe bone setlis.
La tri subspecioj de insuloj de Japanio estas kutime traktataj kiel distinga specio, nome la Verda fazano (P. versicolor), sed kelkaj konsideras la japanajn birdojn kiel parto de la komplekso de la Komuna fazano, kio farus 33 subspeciojn totale.
Fosiliaj restaĵoj de fazano de Phasianus troviĝis en rokoj de fina Mioceno en Ĉinio. Tiele, kiel ĉe multaj aliaj genroj de Fazanedoj, ankaŭ tiu stirpo datas de pli da antaŭ 5 milionoj de jaroj.
Fazano (science: Phasianus) estas genro de birdoj en la familio Fazanedoj kun almenaŭ unu specio, la Komuna fazano (Phasianus colchicus) kiu havas ĉirkaŭ 30 subspeciojn. El ili 29 subspecioj loĝas en la Azia kontinento, kaj unu loĝas en la insulo Tajvano. Iom da subspecioj estas bredataj sukcese tra la mondo.
Kaj Phasianus kaj "fazano" devenas el la greka vorto phāsiānos, signife "(birdo) de Fazis" . Fazis estas la antikva nomo de la ĉefa rivero de okcidenta Kartvelio, nune nomata Rioni.
La Komuna fazano (P. colchicus) havas ĉirkaŭ 30 agnoskitajn subspeciojn formantajn 5 aŭ 6 distingajn grupojn; unu troviĝas nur en la insulo de Tajvano ĉe la suda marbordo de kontinenta Ĉinio, kaj la resto en la kontinenta Azio, atingante okcidente ĝis Kaŭkazo. Kelkaj subspecioj estis enmetitaj en Eŭropo, Nordameriko kaj aliloke, kie ili hibridiĝas kaj sufiĉe bone setlis.
Tipaj fazanoj (genro Phasianus) Verda fazano (P. versicolor) Komuna fazano, (P. colchicus) Kaŭkazaj fazanoj, grupo Phasianus colchicus colchicus Blankaflugilaj fazanoj, grupo Phasianus colchicus chrysomelas/principalis Fazano Princo de Kimrio, Phasianus colchicus principalis Mongoliaj ringokolaj fazanoj aŭ Blankaflugilaj ringokolaj fazanoj, grupo Phasianus colchicus mongolicus Tarimaj fazanoj, grupo Phasianus colchicus tarimensis Ĉinaj ringokolaj fazanoj, grupo Phasianus colchicus torquatus Tajvana fazano, Phasianus colchicus formosanusLa tri subspecioj de insuloj de Japanio estas kutime traktataj kiel distinga specio, nome la Verda fazano (P. versicolor), sed kelkaj konsideras la japanajn birdojn kiel parto de la komplekso de la Komuna fazano, kio farus 33 subspeciojn totale.
Fosiliaj restaĵoj de fazano de Phasianus troviĝis en rokoj de fina Mioceno en Ĉinio. Tiele, kiel ĉe multaj aliaj genroj de Fazanedoj, ankaŭ tiu stirpo datas de pli da antaŭ 5 milionoj de jaroj.
Phasianus es un género de aves galliformes de la familia Phasianidae conocidas vulgarmente como faisanes. Son originarias de Asia aunque han sido introducidas en otros continentes. Incorporadas a Europa a comienzos del siglo XVI, momento a partir del cual los faisanes fueron sometidos a diversos cruzamientos con otras variedades de diverso e indeterminado origen, y que dieron lugar a la formación del tipo de faisanes que es posible observar en la actualidad en todos los países del continente.[cita requerida] Se adaptaron en muchas zonas, reproduciéndose bien en cautiverio. Habitan en campos, o en las riberas de los ríos, o matorrales. Miden entre 50 a 90 cm.
En España, la difusión del faisán como elemento de la caza menor está cobrando gran importancia, aunque como es natural, no se le puede comparar con otros faisánidos como la codorniz o la perdiz roja; no obstante, es posible encontrar importantes cotos de caza de faisanes en las zonas centro y sur de la península.[cita requerida]
Los faisanes no son aves particularmente prolíficas y este es uno de los motivos que explica la necesidad de cuidado y atención que requieren para poder reproducirse en la situación de semi-cautiverio en que se encuentran en algunos vedados, siempre bajo la atención de los guardabosques.[cita requerida]
Según Clements,[1] existe una sola especie del género Phasianus, Phasianus colchicus (faisán común). Phasianus versicolor, del Japón, es considerado por dicho autor como una subespecie del anterior.
Tanto los nombres del género, familia, como el nombre vulgar —Phasianus, Phasianidae, faisán— tienen su origen en el río Phasis, donde Jasón y los Argonautas nombraron por primera a estas aves y en donde, según la tradición, fueron capturadas para ser introducidas en numerosos territorios posteriormente. Así, en el siglo XII aparece en Francia la palabra fesan, origen de todos los nombre europeos de los faisanes.[2]
Phasianus es un género de aves galliformes de la familia Phasianidae conocidas vulgarmente como faisanes. Son originarias de Asia aunque han sido introducidas en otros continentes. Incorporadas a Europa a comienzos del siglo XVI, momento a partir del cual los faisanes fueron sometidos a diversos cruzamientos con otras variedades de diverso e indeterminado origen, y que dieron lugar a la formación del tipo de faisanes que es posible observar en la actualidad en todos los países del continente.[cita requerida] Se adaptaron en muchas zonas, reproduciéndose bien en cautiverio. Habitan en campos, o en las riberas de los ríos, o matorrales. Miden entre 50 a 90 cm.
En España, la difusión del faisán como elemento de la caza menor está cobrando gran importancia, aunque como es natural, no se le puede comparar con otros faisánidos como la codorniz o la perdiz roja; no obstante, es posible encontrar importantes cotos de caza de faisanes en las zonas centro y sur de la península.[cita requerida]
Los faisanes no son aves particularmente prolíficas y este es uno de los motivos que explica la necesidad de cuidado y atención que requieren para poder reproducirse en la situación de semi-cautiverio en que se encuentran en algunos vedados, siempre bajo la atención de los guardabosques.[cita requerida]
Fasaanit (Phasianus) on aitokanojen heimoon kuuluva lintusuku. "Fasaani" tulee kreikankielisestä ilmaisusta "Phasisjoelta kotoisin oleva lintu". Fasaaneja on kahta lajia, mutta monia peltokanojen heimon sukuja kutsutaan myös fasaaneiksi. Koiraat ovat naaraita koristeellisempia.[1]
Sukuun kuuluvia lajeja ovat fasaani ja viherfasaani, joita tavataan Japanissa. Japanista laji on alalajien avulla levinnyt Kaukasukselta Kiinan itäosiin ja Formosalle. Metsästystä varten fasaania on istutettu suureen osaan Pohjois-Amerikkaa ja lähes koko Eurooppaan sekä Havaijille. Alkuperäistä istutettua muotoa on risteytetty kiinalaisen sepelfasaanin kanssa. Suomessa istuttaminen aloitettiin jo 1900-luvun alussa.[1]
Länsimaisessa symboliikassa fasaani ei ole tärkeä lintu. Se on käsitetty rinnakkaiseksi feeniks-linnulle, etenkin kultafasaani, jonka uloste antoi antiikin kansanuskomusten mukaan voimaa. Kiinassa fasaanin käheää huutoa on pidetty ukkosen vertauskuvana, sateen ennusmerkkinä ja liitetty maailmankaikkeuden alkuprinsiippiin jangiin. Fasaanin on uskottu kykenevän muuttamaan itsensä osteriksi tai käärmeeksi ja olevan sitten jinin ruumiillistuma (ks. jin ja jang). Kultafasaani oli yksi keisarin kahdestatoista arvomerkistä ja symboloi kuningatarta. Silti se on herättänyt enemmän kielteisiä kuin myönteisiä mielikuvia. Fasaanin huutoa on pidetty tulvan, siveettömyyden, viettelyksen ja yliluonnollisen turmion vertauskuvana.[2]
Fasaanit (Phasianus) on aitokanojen heimoon kuuluva lintusuku. "Fasaani" tulee kreikankielisestä ilmaisusta "Phasisjoelta kotoisin oleva lintu". Fasaaneja on kahta lajia, mutta monia peltokanojen heimon sukuja kutsutaan myös fasaaneiksi. Koiraat ovat naaraita koristeellisempia.
Sukuun kuuluvia lajeja ovat fasaani ja viherfasaani, joita tavataan Japanissa. Japanista laji on alalajien avulla levinnyt Kaukasukselta Kiinan itäosiin ja Formosalle. Metsästystä varten fasaania on istutettu suureen osaan Pohjois-Amerikkaa ja lähes koko Eurooppaan sekä Havaijille. Alkuperäistä istutettua muotoa on risteytetty kiinalaisen sepelfasaanin kanssa. Suomessa istuttaminen aloitettiin jo 1900-luvun alussa.
Le genre Phasianus regroupe deux espèces d'oiseaux appartenant à la famille des Phasianidae.
Selon la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 2.8, 2011)[1] :
Le Faisan doré (Chrysolophus pictus) était parfois inclus dans ce genre sous le nom de Phasianus pictus.
Le genre Phasianus regroupe deux espèces d'oiseaux appartenant à la famille des Phasianidae.
Phasianus é un xénero de aves da orde dos galiformes, que é o tipo da superfamilia dos fasianoideos (Phasianoidea), da familia dos fasiánidos (Phasianidae) e da subfamilia dos fasianinos (Phasianinae).
O xénero foi descrito en 1758 por Linneo na 10ª edición do seu Systema Naturae.[1]
O nome Phasianus tirouno Linneo do latín phasiānus, -i (nome masculino e feminino), 'faisán'. Este nome deriva do grego Φασιανός phasianós, "faisán" ou, máis precisamente, "ave do Phásis" (Φάσις), río da Cólquida (antigo reino situado na actual Xeorxia), que desemboca no mar Negro, de onde procedía o animal que el describiu para o xénero, Phasianus colchicus, o "faisán da Cólquida".[2]
Na actualidade a práctica totalidade dos autores recoñecen no xénero dúas especies:[1]
Do faisán común (P. colchicus) recoñécense até 30 subespecies, que forman cinco ou seis grupos distintos; un deles só se encontra na illa de Taiwán, na costa sur da China continental, e o resto no Continente asiático, chegando polo oeste até o Cáucaso. Algunhas subespecies introducíronse en Europa, América do Norte e outros lugares, onde se hibridaron e se aclimataron ben.
O faisán verde (P. versicolor) é unha especie endémica do Xapón que, segundo suxire o rexistro fósil, se separou hai uns 2,0-1,8 millónes de anos de P. colchicus.[3]
Encontráronse restos fósiles dun Phasianus en rochas do mioceno tardío en China. Polo tanto, como moitos outros xéneros de fasiánidos, esta liñaxe remóntase a máis de 5 millóns de anos.[Cómpre referencia]
Phasianus é un xénero de aves da orde dos galiformes, que é o tipo da superfamilia dos fasianoideos (Phasianoidea), da familia dos fasiánidos (Phasianidae) e da subfamilia dos fasianinos (Phasianinae).
Il genere Phasianus comprende una sola specie della famiglia dei fagiani, il fagiano comune, Phasianus colchicus, che ha trenta sottospecie riconosciute, ventinove sul continente asiatico e una sull'isola di Taiwan, al largo delle coste meridionali della Cina.
Alcune sottospecie sono state introdotte in Nordamerica e si sono ibridizzate, e ora si sono stabilite perennemente in quelle zone.
Le tre forme presenti sulle isole giapponesi vengono considerate da alcuni esperti come varianti di una specie distinta, il fagiano verde, Phasianus versicolor, ma altri ritengono che gli uccelli giapponesi appartengano alla specie del fagiano comune, che avrebbe in totale trentatré sottospecie.
Fazanai (lot. Phasianus) – fazaninių (Phasianidae) šeimos paukščių gentis.
Gentyje 2 rūšys.
Fazāni (Phasianus) ir fazānu dzimtas (Phasianidae) vistveidīgo putnu ģints, kurā ir 1 vai 2 sugas. Tās ir parastais fazāns (Phasianus colchicus) un raibais fazāns (Phasianus versicolor). Daži sistemātiķi uzskata, ka raibais fazāns ir parastā fazāna pasuga.[1]
Parastais fazāns mūsdienās ir introducēts visā pasaulē, bet tā dabīgais izplatības areāls ir Āzija un Eiropas dienvidaustrumu reģioni - Grieķija, Bulgārija un Kaukāzs.[2] Otra suga - raibais fazāns ir endēmiska Japānas salu arhipelāgam, lai gan arī tā mūsdienās ir introducēta Havaju salās un Rietumeiropā.[3]
Fazāni ir liela auguma vistveidīgie putni, kuru tēviņiem ir krāšņi apspalvojumi ar metālisku spīdumu. Tiem ir arī labi attīstītas astes virsspalvas, kuras ir ļoti garas un slaidas. Reizēm tās veido pusi no kopēja putna garuma. Mātītes, salīdzinoši ar tēviņiem, ir neuzkrītošas, ar raibumotu, brūnu apspalvojumu. Fazāniem, salīdzinot ar ķermeni, ir mazi spārni, līdz ar to tie nelabprāt lido. No briesmām fazāni parasti izvairās, skrienot un slēpjoties biezoknī. Skriet tie var ļoti ātri, sasniedzot 32 km/h ātrumu.[1]
Āzijā cilvēki tic, ka fazāni ir īpaši jutīgi pret zemes vibrācijām, un spēj brīdināt par zemestrīces tuvošanos dažas sekundes pirms tās sākšanās.[1]
Fazāni (Phasianus) ir fazānu dzimtas (Phasianidae) vistveidīgo putnu ģints, kurā ir 1 vai 2 sugas. Tās ir parastais fazāns (Phasianus colchicus) un raibais fazāns (Phasianus versicolor). Daži sistemātiķi uzskata, ka raibais fazāns ir parastā fazāna pasuga.
Parastais fazāns mūsdienās ir introducēts visā pasaulē, bet tā dabīgais izplatības areāls ir Āzija un Eiropas dienvidaustrumu reģioni - Grieķija, Bulgārija un Kaukāzs. Otra suga - raibais fazāns ir endēmiska Japānas salu arhipelāgam, lai gan arī tā mūsdienās ir introducēta Havaju salās un Rietumeiropā.
Phasianus is een geslacht van vogels uit de familie fazantachtigen (Phasianidae).
Het geslacht kent de volgende soorten:[1]
Bronnen, noten en/of referentiesPhasianus is een geslacht van vogels uit de familie fazantachtigen (Phasianidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Phasianus – rodzaj ptaka z podrodziny bażantów (Phasianinae) w rodzinie (Phasianidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Azji[3]. Bażant zwyczajny (P. colchicus) został introdukowany w wielu częściach świata, jako ptak łowny.
Długość ciała samców 75–89 cm (ogon 27–59 cm), samic 53–62 cm (ogon 21–31 cm), rozpiętość skrzydeł 70–90 cm; masa ciała samców 770–1990 g, samic 545–1453 g[4].
Phasianus: łac. phasianus „bażant”, od gr. φασιανος phasianos „bażant”. Bażanty zostały po raz pierwszy znalezione przez Argonautów nad brzegiem rzeki Phasis w Kolchidzie. W ornitologii phasis, od średniowiecznołac. phasis avis „bażant”, jest często stosowany jako substytut phasianus[5].
Do rodzaju należą następujące gatunki[6]:
Phasianus – rodzaj ptaka z podrodziny bażantów (Phasianinae) w rodzinie (Phasianidae).
Phasianus är ett släkte i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.[1] Släktet omfattar här två arter som förekommer i naturligt tillstånd i centrala och östra Asien samt i södra Kina och norra Vietnam:[1][2]
Både dess vetenskapliga namn Phasianus och trivialnamnet "fasan" härstammar från det grekiska ordet Φασιανός ("phasianos"), vilket betyder "(fågel) från Phasis" [4]. Enligt legenden fördes fasanen från detta område till Grekland av argonauterna.[5]
Wikimedia Commons har media som rör Phasianus.
Phasianus är ett släkte i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar. Släktet omfattar här två arter som förekommer i naturligt tillstånd i centrala och östra Asien samt i södra Kina och norra Vietnam:
Fasan (P. colchicus) Grön fasan (P. versicolor) – behandlas ofta som underart till fasan
Фазан (Phasianus) — рід птахів родини фазанових (Phasianidae), ряду куроподібних (Galliformes).
Складається із двох видів, перший з яких, звичайний фазан (P. colchicus), поділяється на 30 підвидів. Поширені на більшій частині Азії, інтродуковані у Європі та Північній Америці.
Колись фазани жили в Азії але вони добре прижились і в Європі. На фазанів тепер полюють частіше ніж на інших птахів.
Це незавершена стаття з орнітології.Chi Trĩ (danh pháp khoa học: Phasianus) là một chi trong họ Trĩ (Phasianidae), chứa ít nhất là một loài, với tên gọi trong tiếng Việt là trĩ đỏ hay trĩ đỏ khoang cổ, có danh pháp P. colchicus và 30 phân loài đã được ghi nhận, trong đó 29 phân loài sinh sống trong khu vực lục địa của châu Á và 1 phân loài trên đảo Đài Loan.
Từ Phasianus có nguồn gốc từ tiếng Hy Lạp phāsiānos, nghĩa là "(chim) của Phasis" [1]. Sông Phasis là tên gọi cổ đại của một con sông lớn chảy qua miền tây Gruzia, hiện tại được gọi là sông Rioni.
Ba dạng trĩ trên các đảo thuộc Nhật Bản được một số chuyên gia coi là các biến thái của loài trĩ lục (P. versicolor), nhưng các tác giả khác lại coi các dạng này là một phần của tổ hợp trĩ đỏ, làm cho chi này có tổng cộng 33 phân loài.
Chi Trĩ (danh pháp khoa học: Phasianus) là một chi trong họ Trĩ (Phasianidae), chứa ít nhất là một loài, với tên gọi trong tiếng Việt là trĩ đỏ hay trĩ đỏ khoang cổ, có danh pháp P. colchicus và 30 phân loài đã được ghi nhận, trong đó 29 phân loài sinh sống trong khu vực lục địa của châu Á và 1 phân loài trên đảo Đài Loan.
Từ Phasianus có nguồn gốc từ tiếng Hy Lạp phāsiānos, nghĩa là "(chim) của Phasis" . Sông Phasis là tên gọi cổ đại của một con sông lớn chảy qua miền tây Gruzia, hiện tại được gọi là sông Rioni.
Ba dạng trĩ trên các đảo thuộc Nhật Bản được một số chuyên gia coi là các biến thái của loài trĩ lục (P. versicolor), nhưng các tác giả khác lại coi các dạng này là một phần của tổ hợp trĩ đỏ, làm cho chi này có tổng cộng 33 phân loài.
На голове, в отличие от остальных родов фазанов, остаётся неоперённым лишь кольцо вокруг глаз.
Длина тела до 86 см, весят до 1,7—2,0 кг. Характеризуются половым диморфизмом: самцы крупнее и ярко окрашены, с металлическим блеском на перьях, самки — серо-песочные.
По образу жизни представители рода в общих чертах сходны между собой (см. описание образа жизни обыкновенного фазана). В выведении птенцов принимают участие только самки. Живут в полях, также в речных камышовых долинах, лесах с подлеском и на кустарниковых участках. Едят моллюсков, червей, пауков, мокриц, муравьёв, жуков, цикад, кобылок, улиток, некрупных мышей, змеек, ящериц и проч.
Представители рода живут стадами в лесах и кустарниках и распространены от Передней и Центральной Азии на западе до Китая и Японии на востоке. Завезены и акклиматизированы в ряде мест Европы и Северной Америки.
.png){kind=small}
.png){kind=small}
