Ar skilgog kazugel(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned, Dendragapus fuliginosus an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Canace obscura fuliginosa (kentanv) da gentañ-penn (e 1873) gant an evnoniour stadunanat Robert Ridgway (1850-1929).
Evnoniour 'zo a sell outañ c'hoazh evel un isspesad d'ar skilgog teñval (Dendragapus obscurus).
Ar spesad a gaver ar pevar isspesad[1] anezhañ e Norzhamerika :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar skilgog kazugel(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned, Dendragapus fuliginosus an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Canace obscura fuliginosa (kentanv) da gentañ-penn (e 1873) gant an evnoniour stadunanat Robert Ridgway (1850-1929).
Evnoniour 'zo a sell outañ c'hoazh evel un isspesad d'ar skilgog teñval (Dendragapus obscurus).
El grèvol fuliginós (Dendragapus fuliginosus) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita boscos de coníferes des de la costa sud-est d'Alaska i de Colúmbia Britànica, cap al sud a la llarga de la costa dels Estats Units fins a Califòrnia.
El grèvol fuliginós (Dendragapus fuliginosus) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita boscos de coníferes des de la costa sud-est d'Alaska i de Colúmbia Britànica, cap al sud a la llarga de la costa dels Estats Units fins a Califòrnia.
The sooty grouse (Dendragapus fuliginosus) is a species of forest-dwelling grouse native to North America's Pacific Coast Ranges.[2][3] It is closely related to the dusky grouse (Dendragapus obscurus), and the two were previously considered a single species, the blue grouse.[2][3][4]
Adults have a long square tail, light gray at the end. Adult males are mainly dark with a yellow throat air sac surrounded by white, and a yellow wattle over the eye during display. Adult females are mottled brown with dark brown and white marks on the underparts.[3] Females have longer skinnier necks than males. The males have stouter bodies than the females.
Their breeding habitat is the edges of conifer and mixed forests in mountainous regions of western North America, from southeastern Alaska and Yukon south to California.[3] Their range is closely associated with that of various conifers. They thrive in old forests because they need diverse plants and trees. Regenerated logged or burned areas also attract the sooty grouse as long as there are plenty of bushes and shrubs to nest in. The nest is a scrape on the ground concealed under a shrub or log. Grouse mountain, a mountain that acts as the peak of Vancouver, Canada gets its name from the infamous blue grouse that lives on the mountain. The first hikers that reached the top of the mountain hunted the birds so they honored them by naming the mountain after them. This name is also attributed to the large population of the sooty grouse found on the mountain.
They are permanent residents but move short distances by foot and short flights to denser forest areas in winter, with the odd habit of moving to higher altitudes in winter.[2] The birds move from relatively open breeding areas in autumn to deep coniferous forests in the winter.
The sooty grouse has four recognized subspecies:[5]
These birds forage on the ground, or in trees in winter. In winter, they mainly eat fir and douglas-fir needles, occasionally also hemlock and pine needles; in summer, other green plants (Pteridium, Salix), berries (Gaultheria, Mahonia, Rubus, Vaccinium), and insects (particularly ants, beetles, grasshoppers) are more important. In winter, they are capable of surviving on fern needles alone. In Spring, they enjoy a diet that consists more of berries, leaves, and flowers. Chicks are almost entirely dependent on insect food for their first ten days.[2] Like many birds, the sooty grouse eat grit and tiny stones. This helps them grind up food in the gizzard.
Males sing with deep hoots on their territory and make short flapping flights to attract females. The sound sounds like someone is hitting a deep but quiet drum. The Males typically make these calls from high in the trees. Females leave the male's territory after mating. A female will then build her nest on the ground in a shallow hole protected by the covering of bushes or logs. She will then lay around 5 to 10 eggs. These eggs are well camouflaged due to their creamy base color with speckled brown spots.
Sooty grouse are experiencing some population decline from habitat loss at the southern end of their range in southern California.[2] The status of the Sooty Grouse is now classified as at risk. Currently, the species is of low conservation concern, but if a decline in old-growth forests persists the risk of endangerment will increase.
The sooty grouse (Dendragapus fuliginosus) is a species of forest-dwelling grouse native to North America's Pacific Coast Ranges. It is closely related to the dusky grouse (Dendragapus obscurus), and the two were previously considered a single species, the blue grouse.
La Fulga lagopo, Dendragapus fuliginosus, estas birdospecio de la familio de Tetraonedoj, loĝanta en arbaroj indiĝena de la Nordamerikaj Pacifika Montaro.[1][2] Ĝi estas tiom proksime rilata al la Malhela lagopo, Dendragapus obscurus, ke ĝis ĵuse estis iome debato ĉu ili vere estas separataj specioj.[1][2][3]
Plenkreskuloj havas longan kvadratan voston, helgriza pinte. Masklaj plenkreskuloj estas ĉefe malhelaj kun flava gorĝosako ĉirkaŭata de blanko kaj flava karunklo superokula dum la memmontra ceremonio. Inaj plenkreskuloj estas makulecbrunecaj kun malhelbrunaj kaj blankaj markoj en subaj partoj.[2]
Ties reprodukta biotopo estas la bordoj de arbaroj de koniferoj kaj miksaj en montaraj regionoj de okcidenta Nordameriko, el sudorienta Alasko kaj Jukono suden al Kalifornio.[2] Ties teritorioj estas proksime asociaj kun tiuj de diversaj koniferoj. La nesto estas skrapaĵo engrunda kaŝita ĉe arbusto aŭ trunko.
Ili estas loĝantaj birdoj sed moviĝas mallongdistance per piedo kaj mallongaj flugoj al pli densaj arbaraj areoj en vintro, kun kutimo moviĝi al pli altaj altitudoj vintre.[1]
Tiuj nearktisaj birdoj manĝas surgrunde, aŭ en aroj vintre. Vintre ili manĝas ĉefe pinglofoliojn de abio kaj pseŭdocugo, eventuale ankaŭ de cugo kaj de pino; somere pli gravas aliaj verdaj plantoj (pteridio, saliko), berojn (Gaultheria, Mahonia, Rubus, Vaccinium), kaj insektojn (ĉefe formikojn, skarabojn, akridojn). Idoj preskaŭ entute dependas el insektomanĝo por siaj unuaj dek tagoj.[1]
Maskloj kantas per profunda frapovoĉo en siaj teritorioj kaj faras mallongajn frapoflugojn por allogi inojn. Inoj abandonas la masklan teritorion post pariĝado.
La Fulga lagopo suferas iome da populacia malpliiĝo pro habitatoperdo en la suda pinto de sia teritorio en suda Kalifornio.[1]
La Fulga lagopo, Dendragapus fuliginosus, estas birdospecio de la familio de Tetraonedoj, loĝanta en arbaroj indiĝena de la Nordamerikaj Pacifika Montaro. Ĝi estas tiom proksime rilata al la Malhela lagopo, Dendragapus obscurus, ke ĝis ĵuse estis iome debato ĉu ili vere estas separataj specioj.
El urogallo fuliginoso (Dendragapus fuliginosus) es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae propia de los bosques de Norteamérica occidental, desde California hasta el sur de Alaska.
Se conocen cuatro subespecies de Dendragapus fuliginosus:[1]
El urogallo fuliginoso (Dendragapus fuliginosus) es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae propia de los bosques de Norteamérica occidental, desde California hasta el sur de Alaska.
Dendragapus fuliginosus Dendragapus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Dendragapus fuliginosus Dendragapus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Dendragapus fuliginosus
Le Tétras fuligineux (Dendragapus fuliginosus) est une des deux espèces[1] du genre Dendragapus. Elle est encore considérée par certains auteurs[2] comme une sous-espèce du tétras sombre (Dendragapus obscurus), c'est pour cela que le statut UICN (et wikispecies) renvoie à cette dernière espèce.
Dendragapus fuliginosus
Le Tétras fuligineux (Dendragapus fuliginosus) est une des deux espèces du genre Dendragapus. Elle est encore considérée par certains auteurs comme une sous-espèce du tétras sombre (Dendragapus obscurus), c'est pour cela que le statut UICN (et wikispecies) renvoie à cette dernière espèce.
Dendragapus fuliginosus é unha especie de ave da orde dos galiformes, familia dos fasiánidos e subfamilia dos tetraoninos, unha das dúas que integran o xénero Dendragapus.
É un tetraonino de tamaño mediano, propio das rexións próximas á costa do Pacífico desde a Columbia Británica (Canadá) aos Estados Unidos, até California, moi semellante ao seu conxénere Dendragapus obscurus.
Moi semellante e estreitamente relacionado filoxeneticamente con Dendragapus obscurus), antigamente ambas as especies foron consideradas como conespecíficas,[2][3][4] pero na actualidade recoñécense como especies independentes,[5] e desde 2006 a American Ornithologists' Union volveunas considerer como independentes.[6]
A plumaxe dos machos adultos é predominantemente escura, e a súa cola é longa, de forma cuadrangular, e de cor gris na súa porción distal. Os machos presentan unha bolsa de aire amarela na garganta, rodeada de plumas brancas, e unha carúncula amarela sobre o ollo, visíbeis durante a exhibición nupcial. As plumaxe das femias adultas é apencada, con plumas castañas con marcas brancas e castaño escuras nas partes ventrais.[3]
Esta pita do monte ten unha ampla (e estreita) área de distribución, que se estende desde polas rexións montañosas, próximas ao Pacífico, do oeste de América do Norte, desde o sudeste de Alasca e o sur de Yukón até California. Encóntrase nunha variedade de hábitats de bosques perennifolios de piñeiros e abetos e mixtos, desde o nivel do mar ate os 3 600 m de altitude, cerca do límite das árbores. As súas poboaciónes aparentemente flutúan máis marcadamente que as poboacións, situadas máis ao interior, de D. fuliginosus, debido a perturbacións estacionais do seu hábitat.[1][3][7]
Estas aves on residentes permanentes, pero poden desprazarse a curtas distancias camiñando ou con voos curtos cara a áreas con bosques máis densos en inverno, co extraño hábito de moverse cara a altitudes maiores no inverno.[2]
Aliméntanse no solo, ou nas árbores en inverno. Nesta estación comen principalmente acículas de abetos e de Pseudotsuga taxifolia (abeto de Douglas) e, ocasionalmente, tamén acículas de Tsuga sp. e de Pinus sp. En verán son máis importantes outras plantas (Pteridium, Salix), bagas (Gaultheria, Mahonia, Rubus, Vaccinium) e insectos (particularmente formigas, escaravellos e saltóns).[2]
Na época de celo os machos cantan marcando os seus territorios e fan curtos voos batendo as ás para atraeren ás femias. Os niños son simpes escavacións no solo escondidos entre arbustos ou pólas de árbores caídas. As fembras deixan o territorio dos machos despois do apareamento. Os polos aliméntase de exclusivamente de insectos nos primeiros dez días de vida.[2]
A especie foi descrita en 1873 polo ornitólogo estadounidense, especializado en taxonomía, Robert Ridgway nunha nota ao pé da páxina 14 do traballo Exped. Rocky Mt. [James]Phila. 2ª ed.,[8] baixo o nome de Tetrao fuliginosus.[Cómpre referencia]
Para a do xénero, véxase Dendragapus.
O epíteto específico fai referencia á cor da súa plumaxe.
Recoñécense catro subespecies:[9][10]
Dadas as similitudes entre moitas das especies dos tetraoninos, non hai acordo unánime sobre a taxonomía do xénero Dengragapus.
Así, por exemplo, o Sistema Integrado de Información Taxonómica (ITIS), só considera como válida a especie Dengragapus obscurus,[11] considerando a Dendragapus fuliginosus como unha subespecie desta, Dendragapus obscurus fuliginosus (Ridgway, 1873),[12] utilizando como fonte a Zoonomen - Zoological Nomenclature Resource (23-05-2005). Porén, o Grouse Specialist Group (Grupo de especialistas en pitas do monte) recoñece a ambas as especes, Dendragapus obscurus e Dendragapus fuliginosus, como especies independentes.[5]
Outros consideran a especie Dendragapus falcipennis, que a maioría clasifican como Falcipennis falcipennis.[13][14][15]
Finalmente, outros consideran a Dendragapus canadensis, especie definida por Linneo como Tetrao canadensis Linnaeus, 1758, que a maioría dos autores clasifican tamén dentro do xénero Falcipennis, como Falcipennis canadensis.[16]
Dendragapus fuliginosus é unha especie de ave da orde dos galiformes, familia dos fasiánidos e subfamilia dos tetraoninos, unha das dúas que integran o xénero Dendragapus.
É un tetraonino de tamaño mediano, propio das rexións próximas á costa do Pacífico desde a Columbia Británica (Canadá) aos Estados Unidos, até California, moi semellante ao seu conxénere Dendragapus obscurus.
La pernice fuligginosa (Dendragapus fuliginosus (Ridgway, 1873)) è un uccello, appartenente alla famiglia dei Fagianidi e del genere Dendragapus, originario della Catena Costiera Pacifica del Nord America. [1][2]
Questo uccello è strettamente imparentato con la Pernice blu (Dendragapus obscurus (Say, 1822)) e, in passato, sono state considerate come un'unica specie.[3]
I maschi di questa specie hanno una grande coda piatta con la punta delle penne grigia. Essi sono di colore scuro e presentano una sacca d'aria dove la gola gialla contornata di bianco; gialla è anche la parte superiore degli occhi. Le femmine sono brune con macchie chiare e scure.
Questi uccelli vivono lungo i bordi delle foreste di conifere e di foreste miste tipiche delle regioni montane che vanno dal sud-est dell'Alaska al sud della California. Sono per lo più stanziali e percorrono piccole distanze camminando o compiendo piccoli voli. Durante l'inverno hanno l'abitudine di salire di quota.[1][2]
La pernice fuligginosa (Dendragapus fuliginosus (Ridgway, 1873)) è un uccello, appartenente alla famiglia dei Fagianidi e del genere Dendragapus, originario della Catena Costiera Pacifica del Nord America.
Questo uccello è strettamente imparentato con la Pernice blu (Dendragapus obscurus (Say, 1822)) e, in passato, sono state considerate come un'unica specie.
Het grauw sneeuwhoen (Dendragapus fuliginosus) is een vogel uit de familie fazantachtigen (Phasianidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1873 door Ridgway.
De soort komt voor van het zuidoosten van Alaska tot het zuiden van Californië en telt 4 ondersoorten:[2]
Het groen sneeuwhoen heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd, maar gaat achteruit. Echter, het tempo van achteruitgang ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat dit hoen als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesHet grauw sneeuwhoen (Dendragapus fuliginosus) is een vogel uit de familie fazantachtigen (Phasianidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1873 door Ridgway.
Sotjärpe[2] (Dendragapus fuliginosus) är en nordamerikansk fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.[3]
Gråjärpe delas in i fyra underarter:[3]
Tidigare behandlades den som underart till gråjärpe och tillsammans kallades då taxonet blåjärpe.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen har inte uppskattats, men den beskrivs som fortfarande vanlig i större delen av sitt utbredningsområde.
Sotjärpe (Dendragapus fuliginosus) är en nordamerikansk fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.
Dendragapus fuliginosus là một loài chim trong họ Phasianidae.[2]
Dendragapus fuliginosus là một loài chim trong họ Phasianidae.