nomes no trilho de navegação
Gunnison sage grouse were not considered their own species until the 1990s because of close behavioral similarities to the greater sage grouse (Centrocercus urophasianus). However there are morphological, genetic, and mating pattern differences that distinguish the two species.
Habitat fragmentation, invasive plant species, and low vegetative diversity are the main issues endangering Gunnison sage grouse populations. The Colorado Parks and Wildlife is working with the Colorado Cattlemen's Association, Gunnison County, and the Bureau of Land Management to better understand factors impacting Gunnison sage grouse populations. The Bureau of Land Management (BLM) has been working with the Candidate Conservation Agreement (CCA) to try and conserve public lands that have sage grouse populations. Locals have also shown an interest in protecting the remaining populations. In 2010, the US Fish and Wildlife Service (FWS) listed the sage grouse as "warranted but precluded" under the Endangered Species Act to indicate that, although the species is not of top priority, they play an important ecological role. By listing the sage grouse, it has helped raise awareness and protect sagebrush habitats from further fragmentation.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: endangered
CITES: no special status
State of Michigan List: endangered
Gunnison sage grouse and ranchers depend on the same habitats, which may lead to competition of resources between livestock and sage grouse. However, this is a minor problem, as both ranchers and sage grouse seem to have a mutually beneficial relationship.
Sage grouse and ranchers both depend on the same habitats. If ranching profits decrease, the pressure to sell land increases, which often results in habitat fragmentation. If sustainable yields can be attained from these lands, it can help protect the remaining sage grouse populations. Gunnison sage grouse have diverse seasonal habitat requirements which make them a potential keystone species for other grassland species.
Positive Impacts: ecotourism ; research and education
Light to moderate grazing in the early season can promote forb and arthropod abundance in both upland and riparian habitats, whereas intense foraging can cause detrimental decreases in sagebrush distribution and promote introduction of invasive grasses. Gunnison sage grouse are infected with some kinds of blood parasites (Haemoproteus).
Ecosystem Impact: keystone species
Mutualist Species:
Commensal/Parasitic Species:
Gunnison sage grouse have varying food preferences, depending on the life stage and season. In the early summer, insects and forbs are an essential component of the chicks' diet. Insects provide a source of protein for growth and development. In late summer, chicks begin to forage on forbs, and sagebrush is later added to the diet. As sagebrush habitats dry out in colder months, adults and chicks forage on forbs and sagebrush in riparian habitats. In the fall and winter, most sage grouse consume mainly sagebrush leaves. Certain types of sagebrush can be preferred based on protein levels and leaf textures. Gunnison sage grouse do not have muscular gizzards, so it is difficult for them to grind and digest seeds.
Animal Foods: insects
Plant Foods: leaves; seeds, grains, and nuts; fruit
Foraging Behavior: stores or caches food
Primary Diet: omnivore
Gunnison sage grouse are native to North America, and are found in southwestern Colorado and southeastern Utah. However, population distributions have been declining rapidly due to habitat destruction. Only five distinct populations remain, and the Gunnison Basin has the highest population diversity. Efforts to introduce sage grouse to New Mexico, Oregon, Montana, Wyoming, Utah, Colorado, and Idaho have been unsuccessful.
Gunnison sage grouse have a potential distribution of 46,521 sq km, but a current range of 4,787 sq km. There is a large difference between the potential and actual distribution of populations, which may be due to habitat alteration and degradation.
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Gunnison sage grouse are a sagebrush (Artemisia) obligate species and also depend on a variety of other grasses and habitats for mating, nesting, and brood-rearing. There are three categories of sage grouse populations: non-migratory, one stage migratory, and two stage migratory. Populations that are non-migratory display limited movement regardless of season. One stage migratory populations prefer different habitat conditions in summer and winter. Three stage migratory populations prefer different habitats for winter, summer, and mating seasons. Mating habitats are often low vegetative density areas with high visibility called leks. Regardless of migratory preferences, all sage grouse populations rely on sagebrush and riparian habitats for feeding and cover. They are found at elevations of 2,200 to 4,300 m.
Range elevation: 2200 to 4300 m.
Range depth: 8.5 (high) m.
Average depth: 4.8 m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
Other Habitat Features: agricultural ; riparian
In the wild, Gunnison sage grouse have an expected lifespan of 3 to 6 years but can live up to 9 years. Survival rates are low in captivity, and their expected lifespan in captivity is 1 years. This makes rescue efforts difficult for this endangered species. The Colorado Division of Wildlife (CDOW) tried captive rearing and only 11 of 40 chick eggs survived their first year. Despite low survival rate in captivity, CDOW believe that better techniques for raising Gunnison sage grouse have been attained from the process. Sage grouse mortality is higher for males than for females in the wild due to their larger size and flashy appearance. Females and chicks have lower mortality rates because they have a speckled brown and white coloration that functions as camouflage.
Range lifespan
Status: wild: 9 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 3 to 6 years.
Typical lifespan
Status: captivity: 1 (high) years.
Gunnison sage grouse display sexual dimorphism. Males have white breasts with two round yellow air sacs (cervical apteria) on their chest. These air sacs have scale-like feathers that males inflate (making a popping noise) during the spring to attract mates. Males have a black belly with a white V-shaped area separating their throat from their chest. They also have spiky brown and white tail feathers that can be fanned out for sexual signaling. Females are smaller and lighter than males and have a gray-brown coloration. Female have shorter tail feathers with less plumage and also lack the prominent air sacs present on males. Chicks resemble females and have a brown and white speckled appearance for camouflage. Adult sage grouse from southwestern Colorado have shorter and narrower beaks than adult sage grouse from northern Colorado. There are also morphological variations between Gunnison sage grouse and their close relative, greater sage grouse Centrocercus urophasianus. Gunnison sage grouse are smaller with longer black filoplumes on their heads. They are typically 32 to 51 cm long with a wingspan of 6 to 76 cm and a mass of 990 to 2435 g.
Range mass: 990 to 2435 g.
Range length: 32 to 51 cm.
Range wingspan: 66 to 76 cm.
Sexual Dimorphism: male larger; male more colorful; sexes shaped differently; ornamentation
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Sage grouse are easy targets due to their large size and inability to run fast. Males are also ostentatious and can be spotted by predators relatively easily. Females and chicks have a lower mortality rate due to smaller mass and the ability to camouflage with their surroundings. There has been research showing that a decrease in black tailed jackrabbit (Lepus californicus) populations has led to an increase in predation of sage grouse. In other regions, decreases in preferred prey populations have resulted in a shift of preferred prey to sage grouse. Dense, tall vegetation can help provide cover to protect nests from predators. Coyotes (Canis latrans), ground squirrels (Sciuridae), and American badgers (Taxidea taxus) are common nest predators. Sage grouse are also a popular game bird. Colorado and Utah have prohibited hunting for sage grouse in certain areas to protect dwindling population numbers.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Species can communicate with callings, courtship vocalizations, and feather signaling. Callings can be used to defend territory or to alert others about a threat. Courtship vocalizations help females distinguish the fitness between males during mating season. On the lek, older males will establish and defend their territory by sometimes chasing or fighting other males. Males will often position themselves laterally to females to project the loudest sound. Feather signals are made by the spreading of the tail feathers or the flapping of the wings.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Gunnison sage grouse display "clumped polygyny," where multiple males compete to mate with females on an arena called a lek. Beginning mid-March through late May, many males begin to migrate to lek sites and often return to the same one each season. Males are very territorial and may defend their lek from intruders. Only one or two males (10-15%) is rewarded with the chance to reproduce with the surveying females. Adult and yearling females often get the opportunity to breed, whereas only select adult males and rarely any yearling males are able to mate.
Leks are often in places with low vegetation and sagebrush cover to maximize visibility. Males compete for females by popping their air sacs and strutting back and forth around the lek for hours. A male can also fan out his tail to try and impress females. Male Gunnison sage grouse have slower courtship displays than their close relatives, greater sage grouse (Centrocercus urophasianus). There are structural differences in mating calls between the two species as well. Females in the Gunnison Basin and northern Colorado can distinguish between male courtship vocalizations. Due to regional differences, females often prefer courtship vocalizations from regions nearby. This preferential breeding behavior creates a reproductive barrier between populations of Gunnison sage grouse that are geographically separated and may be an underlying factor causing species isolation and endangerment. Research has also shown that mating outside of the lek occurs occasionally.
Mating System: polygynous
Males do not participate in either nesting or brood rearing processes. The pre-laying period is from late March to April, when hens search for the ideal nesting sites. Better nesting sites have a greater diversity of forbs and sagebrush for both nutrition and cover. Forbs are a good source of calcium, phosphorous, and proteins that hens feed on during the gestation period to lay healthy eggs. Nesting occurs from mid-April to June and hens may then migrate to locations far from the lek to find optimal nesting conditions. Hens select nest sites that have adequate sagebrush and grass to provide cover from predators while the hen is incubating the eggs. Hens are loyal to successful nesting areas and will return season after season.
Hens have one brood per season and lay 6 to 8 eggs that hatch in 25 to 27 days. Small clutch sizes and annual mating opportunities have resulted in decreasing population numbers. Despite the small clutch size, most eggs hatch in June. Chicks are precocial and weigh 30 g at birth on average. Soon after hatching, they leave the nesting area for a riparian habitat to feed on insects. Chicks are able to make short flights and feed on their own by 2 to 3 weeks of age. They may follow their mothers until the fall. Chicks are able to sustain flight by 5 to 6 weeks of age and are considered independent at 10 to 12 weeks of age. In the winter, chicks and mothers separate into sexually segregated flocks and may be reunited in the spring when flocks migrate to lek sites to compete for mates.
Breeding interval: Gunnison sage grouse breed annually in the spring.
Breeding season: Gunnison sage grouse breed from April to June.
Range eggs per season: 6 to 9.
Average eggs per season: 7.
Range time to hatching: 25 to 27 days.
Range fledging age: 2 to 3 weeks.
Range time to independence: 10 to 12 weeks.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 2 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Besides reproduction, males take no part in nest building or brood rearing. Females look for nesting sites that have adequate coverage and resources to raise chicks. Herbaceous dicots are an important dietary requirement for egg laying and provide a rich source of protein and phosphorous. Females often return to the same nesting sites annually if nest success rates are high. Chicks follow the mothers shortly after hatching. Hens offer a limited amount of parental care and chicks are mostly on their own for food procurement.
Parental Investment: precocial ; female parental care ; pre-hatching/birth (Provisioning: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female); pre-independence (Provisioning: Female)
Ar skilgog Gunnison(Daveoù a vank) a zo un evn krenndev, Centrocercus minimus an anv skiantel anezhañ.
Dont a ra e anv eus Gunnison, unan eus adstêrioù ar stêr Colorado.
Brosezat eo al labous e Stadoù-Unanet Amerika m'e gaver e mervent Colorado ha gevred Utah[1][2] dreist-holl.
Diouzh an evnoniourien e vez renket ar skilgog Gunnison er c'herentiad Phasianidae pe Tetraonidae.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar skilgog Gunnison(Daveoù a vank) a zo un evn krenndev, Centrocercus minimus an anv skiantel anezhañ.
Dont a ra e anv eus Gunnison, unan eus adstêrioù ar stêr Colorado.
El gall de les artemises petit (Centrocercus minimus) és un ocell de la subfamília dels tetraonins, dins els fasiànids (Phasianidae) que habita una petita zona de praderia als estats nord-americans de Colorado i Utah.
El gall de les artemises petit (Centrocercus minimus) és un ocell de la subfamília dels tetraonins, dins els fasiànids (Phasianidae) que habita una petita zona de praderia als estats nord-americans de Colorado i Utah.
Das Gunnison-Beifußhuhn (Centrocercus minimus), auch Kleinbeifußhuhn genannt, ist eine Art der Fasanenartigen. Es ist endemisch in einem kleinen Gebiet in den USA und wurde erst im Jahre 2000 wissenschaftlich beschrieben. Die Art ähnelt sehr stark dem Beifußhuhn, ist aber etwa ein Drittel kleiner als dieses. Auch das Balzverhalten ist weniger ausgeprägt als beim Beifußhuhn.
Gunnison-Beifußhühner kommen nur im Südwesten des US-amerikanischen Bundesstaates Colorado und im extremen Südosten von Utah vor. Die größte Population findet sich in der Nähe des Gunnison Rivers in Colorado. Obwohl die Art in einer Region vorkommt, in der die Avifauna relativ gut bekannt ist, wurde die Art bis in die 1990er Jahre übersehen. Die Beschreibung als eigenständige Art wurde durch genetische Analysen bestätigt.[1]
Ähnlich wie das Beifußhuhn hat das Gunnison-Beifußhuhn ein verhältnismäßig auffälliges Balzverhalten. Jedes Frühjahr versammeln sich die Männchen in einem Lek und zeigen dort ihre Balztänze. Weibchen halten sich in der Nähe dieser Leks auf und wählen das attraktivste Männchen zur Paarung aus. An der Fortpflanzung ist deshalb immer nur ein verhältnismäßig geringer Anteil der Gesamtpopulation beteiligt. Die Balztänze finden am frühen Morgen und am späten Abend statt und können mehrere Stunden andauern. Leks finden sich gewöhnlich in offenem Gelände, das einen dichten Bestand an Artemisia-Sträuchern aufweist.
Das Gunnison-Beifußhuhn gilt als eine gefährdete Art. Ihr Verbreitungsgebiet umfasst heute nur noch weniger als 500 Quadratkilometer.[2][3][4][5]
Das Gunnison-Beifußhuhn (Centrocercus minimus), auch Kleinbeifußhuhn genannt, ist eine Art der Fasanenartigen. Es ist endemisch in einem kleinen Gebiet in den USA und wurde erst im Jahre 2000 wissenschaftlich beschrieben. Die Art ähnelt sehr stark dem Beifußhuhn, ist aber etwa ein Drittel kleiner als dieses. Auch das Balzverhalten ist weniger ausgeprägt als beim Beifußhuhn.
Gunnison-Beifußhühner kommen nur im Südwesten des US-amerikanischen Bundesstaates Colorado und im extremen Südosten von Utah vor. Die größte Population findet sich in der Nähe des Gunnison Rivers in Colorado. Obwohl die Art in einer Region vorkommt, in der die Avifauna relativ gut bekannt ist, wurde die Art bis in die 1990er Jahre übersehen. Die Beschreibung als eigenständige Art wurde durch genetische Analysen bestätigt.
Ähnlich wie das Beifußhuhn hat das Gunnison-Beifußhuhn ein verhältnismäßig auffälliges Balzverhalten. Jedes Frühjahr versammeln sich die Männchen in einem Lek und zeigen dort ihre Balztänze. Weibchen halten sich in der Nähe dieser Leks auf und wählen das attraktivste Männchen zur Paarung aus. An der Fortpflanzung ist deshalb immer nur ein verhältnismäßig geringer Anteil der Gesamtpopulation beteiligt. Die Balztänze finden am frühen Morgen und am späten Abend statt und können mehrere Stunden andauern. Leks finden sich gewöhnlich in offenem Gelände, das einen dichten Bestand an Artemisia-Sträuchern aufweist.
Das Gunnison-Beifußhuhn gilt als eine gefährdete Art. Ihr Verbreitungsgebiet umfasst heute nur noch weniger als 500 Quadratkilometer.
The Gunnison grouse, Gunnison sage-grouse or lesser sage-grouse (Centrocercus minimus) is a species of grouse endemic to the United States. It is similar to the closely related greater sage-grouse (Centrocercus urophasianus) in appearance, but about a third smaller in size, with much thicker plumes behind the head; it also has a less elaborate courtship dance. It is restricted in range to southwestern Colorado and extreme southeastern Utah, with the largest population residing in the Gunnison Basin region in Colorado. Despite being native to a country where the avifauna is relatively well known, it was overlooked until the 1990s due to the similarities with the sage grouse, and only described as a new species in 2000—making it the first new avian species to be described from the USA since the 19th century.[7] The description of C. minimus as a separate species is supported by a molecular study of genetic variation, showing that gene flow between the large-bodied and the small-bodied birds is absent.[8]
Gunnison sage-grouse are notable for their elaborate courtship rituals. Each spring, males congregate on leks and perform a "strutting display". Groups of females observe these displays and select the most attractive males with which to mate. Only a few males do most of the breeding. Males perform on leks for several hours in the early morning and evening during the spring. Leks are generally open areas adjacent to dense sagebrush stands, and the same lek may be used by grouse for decades.
This species is in decline because of loss of habitat; their range has shrunk. Following petitions, the species was proposed for listing under the Endangered Species Act by the United States Fish and Wildlife Service, and was eventually protected as a threatened species starting on December 22, 2014.[2][3][9] The known population size of this species remains quite small, and it was estimated that fewer than 4,000 individuals existed in when the species was successfully protected under the Act. A 2019 survey found the population in Colorado to be reduced to an estimated 1,800 birds with only around 429 reproductive males, a record low for the species since surveys began.[10]
Gunnison sage-grouse occur in seven counties in southwestern Colorado and one county in southeastern Utah. It was once found in Arizona, New Mexico, and Oklahoma, but is now extirpated in those states.
Males gather on the lek or strutting grounds, which are small, open areas where breeding occurs, in late February to April, as soon as the lek is relatively free of snow. Only a few dominant males, usually two, breed. After mating, the hen leaves the lek for the nesting grounds. Clutch size ranges from six to eight eggs; incubation time is 25 to 27 days. Sage-grouse apparently have high rates of nest desertion and nest predation.[11]
Gunnison sage-grouse are totally dependent on sagebrush-dominated habitats. Sagebrush is a crucial component of the adult's diet year-round, and they select sagebrush almost exclusively for cover. However, in order to rear a brood of chicks, the young require high protein broadleaved plants and wildflowers that bring insects, also for protein. However, cattle and sheep also relish these plants, and the removal of these critical chick-food plants is a major reason for this bird's decline.
This article incorporates public domain material from Centrocercus minimus. United States Department of Agriculture.
The Gunnison grouse, Gunnison sage-grouse or lesser sage-grouse (Centrocercus minimus) is a species of grouse endemic to the United States. It is similar to the closely related greater sage-grouse (Centrocercus urophasianus) in appearance, but about a third smaller in size, with much thicker plumes behind the head; it also has a less elaborate courtship dance. It is restricted in range to southwestern Colorado and extreme southeastern Utah, with the largest population residing in the Gunnison Basin region in Colorado. Despite being native to a country where the avifauna is relatively well known, it was overlooked until the 1990s due to the similarities with the sage grouse, and only described as a new species in 2000—making it the first new avian species to be described from the USA since the 19th century. The description of C. minimus as a separate species is supported by a molecular study of genetic variation, showing that gene flow between the large-bodied and the small-bodied birds is absent.
La Gunisona lagopo, Centrocercus minimus, estas specio de lagopo tio estas birdo de la familio de Tetraonedoj, endemia de Usono, kie ĝi estas konata ankaŭ kiel Gunisona artemizia lagopo. Ĝi estas simila al tre proksime rilata Artemizia lagopo laŭ aspekto, sed ĉirkaŭ trione malgranda, sed kun multe pli larĝaj plumoj malantaŭkape; ĝi havas ankaŭ malpli prilaboratan pariĝadan ceremonion.
La plej granda de la nordamerikaj lagopoj, nome la Artemizia lagopo kaj tiu tre simila Gunisona lagopo estis ĵus disigitaj en du separatajn speciojn, kiam oni malkovris, ke la Gunisona lagopo estas genetike distinga kaj havas diferencajn pariĝadajn ceremoniojn kaj alvokojn.
Ĝi estas limigita laŭ teritorio al sudokcidenta Koloradio kaj pleja sudorienta Utaho, kun la plej granda populacio de loĝantaj birdoj en la regiono de la baseno de la Gunnison en Koloradio. Spite esti indiĝena de lando kie la birdofaŭno ĝenerale estas relative bone konata, ĝi estis preteratentita ĝis la 1990-aj jaroj pro ties simileco kun la Granda artemizia lagopo, kaj estis priskribata kiel nova specio nur en 2000 —kaj tiel iĝis la unua nova birdospecio priskribata en Usono post la 19a jarcento.[1] La priskribo de C. minimus kiel separata specio estas konfirmata per molekula studo pri genetika variado, kiu montras, ke la genofluo inter la granda kaj la malgranda birdoj forestas.[2]
La specioj de la genro Centrocercus rimarkindas pro siaj prilaborataj pariĝadaj ceremonioj. Ĉiun printempon maskloj ariĝas en masklejoj “lek” kaj plenumas memmontran ceremonion. La masklo ŝvelas la kolon kaj grandajn, blankecajn aersakojn de sia brusto (rapidaj ŝvelo kaj malŝvelo), faras mildan tamburadon profundan kaj guglecan, kaj fanfaronadas montrante fazanece siajn pintegajn vostoplumojn kaj aersakojn. Grupoj de inoj observas tiujn montrojn kaj selektas la plej allogajn masklojn por kopulacio. Maskloj plenumas la masklajn ceremoniojn dum horoj frumateniĝe kaj vespere dum la printempaj monatoj inter februaro kaj aprilo. La masklejoj estas ĝenerale malfermaj areoj apudaj al densaj artemiziejoj, kaj la sama masklejo estas uzata de la lagopoj dum jardekoj.
La nombroj de tiu specio estas malpliiĝantaj pro habitatoperdo; ties teritorioj draste malpliiĝis jam en historiaj epokoj. Tamen oni faris petojn por listigi la Gunisonan lagopon en la Listo de Endanĝeritaj Specioj sed la United States Fish and Wildlife Service malakceptis tion.[3][4][5]
Tiu nearktisa birdo loĝas en 7 kantonoj de sudokcidenta Kolorado kaj en 1 kantono de sudorienta Utaho.
La Gunisona lagopo estas deviga loĝanto de la ekosistemo de la artemizio (specioj Artemisia), kaj kutime loĝas en herbejoj de artemizio au de komunumoj de artemizio kaj junipero (specioj Juniperus). Prerioj ĉirkaŭataj de artemizio povas esti uzataj kiel manĝejoj.[6] Uzado de herbejoj kun supra kovro de Arĝenta artemizio (A. cana) ege gravas en Nevado somere.[7]
La Gunisona lagopo loĝas tra la teritorioj de la Granda artemizio (A. tridentata), escepte ĉe la periferio de la distribuado de la Granda artemizio aŭ en areoj kie ĝi estis forigita.[8] La Gunisona lagopo preferas la komunumojn de Monta artemizio (A. t. vaseyana) kaj de Vajominga artemizio (A. t. wyomingensis) al la komunumoj de Granda artemizio (A. t. tridentata).
Maskloj ariĝas en la masklejoj aŭ ceremoniejoj lek, kiuj estas malgrandaj malfermaj areoj kie okazas la pariĝado, fine de februaro al aprilo, tiom frue ke la "lek" relative estas senneĝa. Nur kelkaj hegemoniaj maskloj, kutime 2, reproduktiĝas. La pariĝa kutimaro de la Gunisona lagopo, kiu estas ege komplika, estis studata de Johnsgard.[6] Post pariĝado, la ino foriras el la lek al la nestejo. La ovaro estas de 6 al 8 ovoj; la kovado daŭras 25 al 27 tagojn. Tiu specio ŝajne havas grandan indicon de nestabandono kaj de nestopredado.[6][9] Resume informojn el kelkaj studoj prilagopaj, Gill [10] trovis gamon de nestosukceso el 23.7 al 60.3 %, kun predado de 26 al 76 % de malsukcesaj nestoj.
Ekflugo okazas post 2 semajnoj, kvankam la idaj movoj limiĝas ĝis kiam la idoj estas 2 al 3 semajnoj aĝaj.[11] Ili povas flugi regule post 5 al 6 semajnoj. Junuloj estas relative sendependaj kiam ili kompletigas sian unuan plumoŝanĝadon post 10 al 12 semajnoj.[12]
Aŭtunaj movoj al vintrejoj dependas el veterkondiĉoj kaj kutime okazas grade. Post fina vintro aŭ la printempa ceremonia aktiveco, la lagopoj povas moviĝi al pli altaj lokoj aŭ suben al irigaciaj valoj por nestumado kaj manĝado. La nestejoj povas esti je konsiderinda distanco el vintrejoj aŭ el printempaj nestumejoj.
La Gunisona lagopo estas tute dependaj el la biotopoj kie artemizio hegemonias. La artemizio estas kerna kompono de ties dieto la tutan jaron, kaj tiuj lagopoj selektos preskaŭ nur artemizian vegetaĵaro por kovriĝo.[13] Ĉar la vivejo kaj la kovropostuloj de la lagopo estas nesepareble ligitaj al la artemizio, oni studu ilin kune.
Por reproduktado: Malfermaj areoj kiaj irigaciaj kampoj, herbejoj, bruligitaj areoj, ŝoseflankoj kaj areoj kun malalta, disa kovro de artemizio, estas uzataj kiel “lek”.
Kiam ili ne estas en la masklejoj, la lagopoj disiĝas al ĉirkaŭaj areoj.[11] [14]
Kelkaj inoj probable moviĝas inter masklejoj.[15]
Nestado: Dek tagojn post kopulacio, la ino konstruas neston najbare de la masklejo,[16] sed kelkaj inoj elflugis ĝis 19–32 km al pli favora nestoloko.[10][17]
Kvalito de nestobiotopo kaj ŝirmo ĉirkaŭ la masklejo estas la plej grava faktoro por populacisukceso. Artemizio formas la nestoŝirmon ĉe plej parto de nestoj kaj ties protekto estas la baza postulo.[18] Aliaj specioj kiaj Chrysothamnus estas foje uzataj por nestoŝirmo kaj Sarcobatus vermiculatus kaj Atriplex canescens pli rare.[13]
Gunisona lagopo preferas relative altajn artemiziujojn kun malferma kanopeo por nestumado. En Utaho, 33 % de 161 nestoj estis sub Arĝentaj artemizioj kiuj estis 36–63.5 cm altaj, dum la Granda artemizio de sama alto protektis nur 24 % de nestoj.[19] Ĉe Tripinta artemizio (A. tripartata), habitato averaĝe 20 cm alta, la inoj selektis la plej altajn plantojn por nestoŝirmo.
Dum la reprodukta sezono, inoj kaj maskloj sennestaj uzas "relative malfermajn" areojn por manĝo, kaj ripozas en "densaj" makuloj de artemizio.[20][21]
Idozorgado: Artemizio estas grava parto de la nestobiotopo de la Gunisona lagopo. Oni uzas ampleksan gamon de densecon, el disa al densa, por idozorgado dum somero. La idaroj povas esti grupigitaj en 2 kategoriojn: tiuj kiuj restas en artemiziejoj somere kaj tiuj kiuj ŝanĝas el artemiziejaj tipoj meze de somero kaj poste revenas al sama artemiziejo.
Alto de artemiziujoj de idozorga habitato gamas ĉefe el 15.2 al 45.7 cm.[22] Pli junaj idoj uzas malpli altajn habitatojn ol pli aĝaj idoj kaj plenkreskuloj (18–63.5 cm).[23]
En kelkaj lokoj artemiziaj lagopoj povas uzi por idozorgado habitatojn kun herbejoj kiuj povas enhavi 12–14% de tia biotopo.[24]
La evoluo de la favoraj plantoj povas influi la movojn de la lagopoj.[21] Dum plantoj maturiĝas kaj sekiĝasm la lagopo povas moviĝi al areoj ankoraŭ enhavantaj freŝan vegetaĵaron. Prokrasto en herbomaturiĝo povas havi rimarkindan efikon sur la birdaj movoj.[20]
Senidaj inoj: Studde Gregg kaj aliaj [25] montris diferencojn en la kronologio de someraj movoj kaj ŝirmotipoj uzataj de seindaj inoj kaj de inoj kun idoj. Senidaj inoj ariĝis kaj restis separataj sed najbare de inoj kunidaj dum komenco de somero. Tamen, senindaj inopj moviĝis al herbejoj pli frue en somero kaj uzis pli grandan diversexon de ŝirmotipoj ol inoj kunidaj eble pro tio ke la dieta neceso de seindaj inoj povus esti malpli specia ol tiu de la kunidaj inoj.
Lagopoj ŝajne selektas areojn de malmulta aŭ nenia deklivaro. En prikoloradia studo, preskaŭ 80 % de la vintra uzado fare de Gunisona lagopo winter de 1,252 km² de artemiziejoj estis je malpli da 87 km²: en ebenaj areoj kie artemizio kreskis superneĝe, aŭ en sud- aŭ okcidentenaj lokoj de malpli da 5 % deklive, kie artemizio estas foje tre malalta sed ankoraŭ atingebla.[12] Ankaŭ en aliaj lokoj la lagopoj preferas ebenajn areojn.[26]
Vintra uzado de areoj estas determinata de neĝokvanto pli ol de emo al partikulara loko. Majoritato de vintraj observoj okazis en artemiziejoj kun pli da 20 % de kanopea ŝirmo. Specioj kaj subspecioj de artemizio ŝajne preferataj de lagopoj vintre estas Nigra artemizio, Malalta artemizio kaj kelkaj subspecioj de Granda artemizio.[27]
Plenkreskuloj: La gravo de artemizio en la dieto de plenkreskaj lagopoj estas neeble ĉirkaŭkalkulota. Nombraj studoj dokumentis la tutan jaron ties uzadon fare de la lagopoj.[8][28][11][13][20][18] Studo pri lagopoj de Montano, baze sur 299 stomakoj, montris, ke 62 % de la totala manxgovolumo de la jaro estis artemizio. Inter decembro kaj februaro ĝi estis la ununura manĝo en ĉiuj stomakoj. Nur inter junio kaj septembro artemizio konstituis malpli da 60 % de la dieto de tiuj lagopoj.[11] Kiuj selektas speciojn de artemizio diference. Tiuj de Valo Antelope, Kalifornio, preferis pli ofte Nigran artemizion ol la pli komunan Grandan artemizion.[28] Young kaj Palmquist [29] asertis, ke la elekto de Nigra artemizio estas pli preferata de la Artemizia lagopo en Nevada.
Inter la subspecioj de Granda artemizio, la basena estas malpli nutra kaj pli alta en terpenoj ol la monta aŭ vajominga artemizio. Lagopoj preferas la laij du subspeciojn al la basena.[30] En studo ĉe Utaho, Welch, Wagstaff kaj Robertson [31] trovis, ke lagopoj preferis montan al vajominga aŭ basena. Tamen, kiam folioj kaj burĝonoj de la preferataj specioj iĝas limigitaj, la birdoj ŝnaĝas al malpli ŝatataj plantoj. Tiuj aŭtoroj konkludis, ke la birdoj, eĉ markante preferojn, kapablas ŝanĝi manĝokutimojn.
Lagopoj nehavas muskolan timuson kaj ne povas mueli kaj digesti semojn; ili devas konsumi manĝojn de mildaj histoj.[11] Krom artemizio, la dieto de plenkreskaj lagopoj konsistas ĉefe de herbaj folioj, kiuj estas uzataj ĉefe fine de printempo kaj somere.
Lagopoj estas tre selektemaj paŝtantoj, kaj elektas nur kelkajn plantajn genrojn. Taraksako (specioj de Taraxacum), legomoj (Fabaceae), akileo (specioj de Achillea) kaj natura laktuko (specioj de Lactuca) komponas plej parton de la herba manĝo.[30] Martin [23] trovis, ke el julio al septembro, dandeliono estias 45 % de la dieto de la lagopoj; dum artemizio estis 34 %. Kolektive, dandeliono, artemizio kaj du aliaj legomaj genroj (Trifolium kaj Astragalus) kontribuis je pli da 90 % de la lagopa dieto. Insektoj estas malgrava parto de la plenkreska dieto. Martin kaj aliaj informis, ke insektoj estas 2 % de la lagopa dieto (plenkreskuloj) printempe kaj aŭtune kaj 9 % somere. Artemizio estas 71 % de la tutjara dieto.[32]
Antaŭdemetaj inoj: Herbaj dikotiledonaj plantoj estas tre uzataj de inoj antaŭ ovodemetado kaj povas esti gravaj por la lagopa nutrado pro ties alta enhavo de proteinoj kaj nutraĵoj.[33]
Favorataj manĝoj de antaŭdemetaj inoj de lagopoj estas oficina taraksako (Taraxacum officinale), kaprobarbo (Tragopogon dubuis), flava akileo (Achillea millifolium), natura laktuko (Lactuca serriola) kaj lilio (Calcochortus macrocarpus).[34]
Junuloj: En sia 1a semajno de vivo, la lagopidoj konsumas ĉefe insektojn, ĉefe formikojn kaj skarabojn.[13] Ties dieto poste ŝanĝas al herboj, kaj artemizio laŭgrade ricevas pli da atento. En studo pri Utaho, herboj komponis 54 al 60% de la somera dieto de junulaj lagopoj, dum la dieto de plenkreskuloj estis 39 al 47 % herba.[35]
Alia studo pritaksis la efikon forigi insektojn el dieto de eloviĝintaj lagopidoj. Ĉiuj el ili eloviĝis kaptivece kaj kiuj ne havis insektojn mortis post el 4 al 10 tagoj, dum ĉiuj idoj kiuj manĝis insektojn survivis la unuajn 10 tagojn. Kaptivaj lagopidoj postulis insektojn por survivado ĝis kiam ili estis almenaŭ 3semajnaj. Pli junaj survivis sen insektoj, sed ties kreskindicoj estis klare pli malaltaj. Dum kvanto de insektoj pliiĝis en la dieto, ankaŭ survivado kaj kreskindico pliiĝis ĝis la 45 tagoj.[36]
En alia studo Klebenow kaj Gray mezuris la manĝerojn de junaj Artemiziaj lagopoj. Por tiuj unusemajnaj insektoj gravis - 52% de la totala dieto. Skaraboj estis la ĉefa manĝero. Tiujn manĝis ankaŭ aliaj pli aĝaj junuloj sed ne tiom. Ĉiaj junuloj manĝis formikojn kaj kiam ties volumo estis ĝenerale malgranda, oni trovis formikojn en ĉiuj stomakoj. Ĉe la 3semajnaj birdoj la insekta volumo falis kaj restis je pli malalta nivelo ĉe ĉiuj aĝoj, fluktue sed ĉiam sub 25%.[37]
Preferataj plantoj estas la jenaj. Dum la unua semajno Linanthus harknessii, kiu poste malpliiĝas kaj ne aperas post 6 semajnoj. Arabis convallarius kaj dandeliono gravis la tutan periodon kaj ofte. La dandeliono estis la plej abunda manĝero kaj resurso de la lagopidoj. Post 6 semajnoj kaprobarbo kaj la segolilio post unu semajno. Tiuj 5 specioj estis la plej gravaj.
Ili manĝis ĉiujn partojn de la planto nesubterajn. Tigoj tamen ne gravis. La reproduktaj partoj, ĉefe burĝonoj kaj floroj estis unikaj partoj manĝataj el kelkaj aliaj specioj. Male folioj estis la unikaj partoj de artemizio trovitaj en stomakoj. Folioj kaj floroj de la menciitaj specioj kaj aliaj dikotiledonoj enhavis pli altajn kvantojn de proteino, kalciumo, kaj fosforo ol artemizio kaj povas gravi ĉe lagopoj pro tio.[33]
Akvo: Lagopoj ŝajne ne bezonas akvon por la ĉiutaga survivado se estas sukoplena vegetaĵaro disponebla. Ili uzas tamen freŝan akvon se disponeblas. La lagopa distribuado estas ŝajne laŭsezone limigita pro akvo en kelkaj areoj. Somere la lagopoj de dezertaj regionoj loĝas nur ĉe rojoj, fontoj kaj akvejoj.[18]
Predantoj ŝajne negative efikas super la lagopaj populacioj kaj plej grava tialo de morto. Nestoperdo fare de predantoj gravas kiam la produktado de idoj malpliiĝas.[38] Manko de taŭga nesto- kaj ido-kovro povas esti tialo de perdoj de junuloj en multaj regionoj.[39] Nestosukceso rilatas al herba kovro ĉe la nestoloko.[9][40] Pli alta, pli densa herbokovro ŝajne malpliigas nestopredadon kaj ŝajne pliigas fruan idaran survivadon.[38] Kvankam predantoj estas la ŝajna faktoro pli influa al nestoperdo, lasta kaŭzo povas rilati al vegetaĵaro disponebla por nestumado.[9] Alta densa vegetaĵaro povas havigi vidan, odoran kaj fizikan barilojn inter predantoj kaj nestoj. Pli grandaj kvantoj de kovroj de kaj alta herbo kaj mezalta arbustaro estis asociaj kolektive kun pli malalta probablo de nestopredado.[40] En ia studo oni faris artefaritan nestopredadon, kaj oni konstatis 100 % de mortindicon kun perdo de 1,400 ovoj en 200 ŝajnigitaj lagopaj nestoj en 2 semajnoj en 1 studo, 84 % de nestoj estis detruitaj en 3 tagoj en alia studo, dum ĝuste 3 % de nestoj estis detruitaj en 10 tagoj en areo de grava pli bona kovro (t test, P < 0.05).[41]
Ĝenerale kvantitato kaj kvalitato de habitatoj uzata de lagopoj funkcias kiel kontrolo de la grado de predado. Tiele oni supozas, ke predado estas tiom grava kiom habitatogrando kaj herbokovro en lagopaj malpliigoj.[38]
Malpliigo de preferataj predoj povas ankaŭ efiki al pliiga predado de lagopoj. Kindschy [39] sugestis, ke malpliigo de nigravosta leporo (Lepus californicus) povus esti kaŭzo de predadoŝanxgo al lagopoj kiel ĉefa predo.
Predantaj specioj estas kojoto (Canis latrans),[39] rufa linko (Lynx rufus), melo (Taxidea taxus),[42] falkoj (Falkedoj),[43] kaj akcipitroj, milvoj kaj agloj (Akcipitredoj)[44] predas plenkreskajn kaj junulajn lagopojn. Korvoj kaj korakoj (specioj de Corvus) kaj pigoj (specioj de Pica) konsumas junulojn.[39] Kojoto, grundaj sciuroj (specioj Spermophilus), kaj meloj estas plej gravaj mamulaj nestopredantoj. Inter birdospecioj, pigoj kaj korakoj komune predas lagopajn nestojn.[11][12]
La Gunisona lagopo estas populara ĉasbirdo. Mortindico pro ĉasado estas ĝenerale konsiderata kompensa [45][38] kaj anstataŭebla,[38] ĝis la punkto ke mortindico atingas "sojlan valoron" ne havas efikon sur la populaciniveloj. Autenrieth kaj aliaj [30] sugestas, ke malpermesi aŭ malpliigi ĉasadon ne efikos la populacinivelojn nepre.
Pri ĉasado Stigar konkludis, ke la lagopaj populacioj povas esti rezulto de faktoroj aliaj ol ĉasado. Protektado de 1 lagopa populacio el ĉasado dum duobligado de la birdoj kolektitaj en periodo de 4-jaroj en alia populacio montris, ke spite malalta pliiĝo, ambaŭ populacioj pliiĝis ĝis preskaŭ la sama denseco.[46] En alia studo, oni ne trovis rilaton inter la indico de somera pliiĝo (idoj/plen kreskuloj) kaj kolektado fare de ĉasistoj. Ankaŭ en estis signifa rilato inter la grando de la aŭtuna ĉaskolekto kaj la populacitendenco dun la venonta printempo.[47]
La Gunisona lagopo, Centrocercus minimus, estas specio de lagopo tio estas birdo de la familio de Tetraonedoj, endemia de Usono, kie ĝi estas konata ankaŭ kiel Gunisona artemizia lagopo. Ĝi estas simila al tre proksime rilata Artemizia lagopo laŭ aspekto, sed ĉirkaŭ trione malgranda, sed kun multe pli larĝaj plumoj malantaŭkape; ĝi havas ankaŭ malpli prilaboratan pariĝadan ceremonion.
La plej granda de la nordamerikaj lagopoj, nome la Artemizia lagopo kaj tiu tre simila Gunisona lagopo estis ĵus disigitaj en du separatajn speciojn, kiam oni malkovris, ke la Gunisona lagopo estas genetike distinga kaj havas diferencajn pariĝadajn ceremoniojn kaj alvokojn.
Ĝi estas limigita laŭ teritorio al sudokcidenta Koloradio kaj pleja sudorienta Utaho, kun la plej granda populacio de loĝantaj birdoj en la regiono de la baseno de la Gunnison en Koloradio. Spite esti indiĝena de lando kie la birdofaŭno ĝenerale estas relative bone konata, ĝi estis preteratentita ĝis la 1990-aj jaroj pro ties simileco kun la Granda artemizia lagopo, kaj estis priskribata kiel nova specio nur en 2000 —kaj tiel iĝis la unua nova birdospecio priskribata en Usono post la 19a jarcento. La priskribo de C. minimus kiel separata specio estas konfirmata per molekula studo pri genetika variado, kiu montras, ke la genofluo inter la granda kaj la malgranda birdoj forestas.
El urogallo de Gunnison (Centrocercus minimus),[2] también gallo de Gunnison o gallo de las artemisas chico es una especie de ave galliforme de la familia de los faisánidos (Phasianidae), endémica de la Gran Cuenca de Norteamérica, fue descrita científicamente por primera vez en el año 2000.[3]
Se asemeja físicamente al Centrocercus urophasianus pero es aproximadamente un tercio más pequeño que este, incluso el comportamiento de cortejo es menos pronunciado que en este.[4]
Su hábitat natural son los matorrales que tienen una densa población de arbustos de Artemisia. Su rango se limita al sudoeste de Colorado y el extremo sureste de Utah, con la mayor población residente en el cuenca del río Gunnison en Colorado. Aunque la especie se encuentra en una región donde la avifauna es relativamente bien conocida, la especie fue pasada por alto hasta la década de 1990. La descripción como una especie distinta se confirmó mediante análisis genético. Se considera una especie en peligro de extinción ya que su área de distribución abarca menos de 500 kilómetros cuadrados.[5][6]
El urogallo de Gunnison (Centrocercus minimus), también gallo de Gunnison o gallo de las artemisas chico es una especie de ave galliforme de la familia de los faisánidos (Phasianidae), endémica de la Gran Cuenca de Norteamérica, fue descrita científicamente por primera vez en el año 2000.
Se asemeja físicamente al Centrocercus urophasianus pero es aproximadamente un tercio más pequeño que este, incluso el comportamiento de cortejo es menos pronunciado que en este.
Centrocercus minimus Centrocercus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Centrocercus minimus Centrocercus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Pikkumarunakana (Centrocercus minimus) on aitokanoihin kuuluva erittäin uhanalainen lintulaji. Sitä tavataan endeemisenä Yhdysvalloista.
Pikkumarunakanakoiras voi kasvaa 44–51 cm pitkäksi ja naaras on pienikokoisempi ja voi kasvaa 32–38 cm pitkäksi. Koiras on yleisväritykseltään harmahtavan ruskean kirjava. Kurkku on musta ja rinta on valkoinen ja vatsa musta. Pyrstön höyhenet ovat jäykät ja koiras pystyy levittämään pyrstönsä viuhkamaiseksi. Naaraat ovat väritykseltään kauttaaltaan ruskeita ja nuoret linnut muistuttavat ulkonäöltään naaraita. Pikkumarunakana on ulkonäöltään hyvin samankaltainen kooltaan suuremman marunakanan (Centrocercus urophasianus) kanssa.[2][3][4]
Pikkumarunakanaa tavataan pieneltä alueelta Coloradon ja Utahin osavaltioista. Lajin elinympäristöä ovat marunoja kasvavat alueet ja niityt. Laji liikkuu tyypillisesti pieninä ryhminä. Aikuisten marunakanojen ravinto koostuu kasvien osista erityisesti marunojen lehdistä. Poikaset ja nuoret linnut tarvitsevat hyönteisravintoa. Pikkumarunakanan lisääntymiskausi ulottuu huhtikuulta kesäkuulle. Koiraat esittävät ryhmissä soitimellaan viuhkamaisia pyrstöjään ja pörhistelevät rinnan valkoisia höyheniään. Yleensä ryhmistä vain yksi tai kaksi koirasta pääsevät parittelemaan naaraiden kanssa. Naaras rakentaa pesän ruohikon ja marunapensaikkojen suojiin ja munii 6–9 munaa.[2][3][4]
Pikkumarunakanakannan kooksi arvioidaan noin 2 500 yksilöä. Kantaa uhkaa elinympäristön häviäminen ja pirstaloituminen teiden ja asuntojen rakentamisen takia ja karjan laiduntamisen vuoksi. Myös Länsi-Niilin virus pikkumarunakanan elinalueilla on uhka.[1]
Pikkumarunakana (Centrocercus minimus) on aitokanoihin kuuluva erittäin uhanalainen lintulaji. Sitä tavataan endeemisenä Yhdysvalloista.
Centrocercus minimus
Le Tétras du Gunnison (Centrocercus minimus) est une espèce d'oiseau de la famille des Phasianidae.
Ce tétraoniné est endémique du Grand Bassin d'Amérique du Nord, où il vit principalement dans le sud-ouest du Colorado et le sud-est de l'Utah.
Le 10 janvier 2013, l'organisme américain chargé de la gestion et la préservation de la faune (FWS) a proposé de le classer sur la liste des espaces menacées et de sanctuariser 700 000 hectares pour son habitat[1]. Un tel classement pourrait alors menacer l'implantation de certaines activités industrielles, notamment les exploitations de gisements de gaz de schiste et d'huile de schiste ainsi que des parcs éoliens[2].
Centrocercus minimus
Le Tétras du Gunnison (Centrocercus minimus) est une espèce d'oiseau de la famille des Phasianidae.
Ce tétraoniné est endémique du Grand Bassin d'Amérique du Nord, où il vit principalement dans le sud-ouest du Colorado et le sud-est de l'Utah.
Le 10 janvier 2013, l'organisme américain chargé de la gestion et la préservation de la faune (FWS) a proposé de le classer sur la liste des espaces menacées et de sanctuariser 700 000 hectares pour son habitat. Un tel classement pourrait alors menacer l'implantation de certaines activités industrielles, notamment les exploitations de gisements de gaz de schiste et d'huile de schiste ainsi que des parcs éoliens.
Centrocercus minimus é unha especie de ave da orde dos galiformes, familia dos fasiánidos e subfamilia dos tetraoninos, unha das dúas que integran o xénero Centrocercus,[2] endémica dos Estados Unidos de América, onde habita en zonas abertas con vexetación arbustiva nunhas poucas rexións do oeste do país.
A especie foi descrita no ano 2000 pola investigadora Jessica R. Young e os seus colaboradores,[3] na publicación:[4]
É moi similar na súa aparencia á súa estreitamente relacionada especie Centrocercus urophasianus, pero cun tamaño un terzo inferior ao dela, e adornada con moita plumas grosas ao redos da cabeza; tamén se direrencia polo sue menos elaborado cortexo nupcial.[4]
Os machos miden de 44 a 51 cm de lonxitude, e as femiaa, entre os 32 e os 38 cm. É unha pita do monte pequena, de plumaxe agrisda e abigarrada. A cor da plumaxe do ventre é negra, e presenta largas e ríxidas plumas rematadas en punta. O macho ten a garganta e a parte superior do pescozo negra, separada do resto por unha liñaa branca en forma de V; presenta unha gran gorgueira branca no peito e algunhas bandas brancas na cola.[1]
Viven en zonas abertas con vexetación arbustiva en pequenos enclaves do oeste dos Estados Unidos, xa que a súa área de dispersión está restrinxida a unhas pequenas zonas do oeste de Colorado e do sueste de Utah, estando concentrada a maior parte da súa poboación na rexión do Gunnison Basin, en Colorado.[4][5]
Historicamente, presumibelmente viviu tamén en Arizona, Oklahoma e Novo México,[6] pero a área ocupada na acrualidade é inferior aos 500 km2.[1]
Os machos reúnense nos "leks", pequenas zonas abertas onde fan as exhibicións do cortexo nupcial diante das femias, e se reproducen, desde finais de febreiro até abril, tan pronto como o "lek" estea relativamente libre de neve. Só uns poucos machos dominantes, xeralmente dous, se reproducen. Despois do apareamento, as galiñas deixan o "lek" para construíren os niños, que fan no solo. O tamaño da posta varía de seis a oito ovos; o período de incubación é de 25 a 27 días. A especie, aparentemente, ten altas taxas de deserción de niños e de depredación dos ovos.[7]
A poboación reprodutora actual é inferior aos 3000 individuos.[5][6][8] Rexistráronse diminucións nos "leks", do número de machos nos "leks", e no de crías.[4][5][6]
Os prioncipais predadores desta especies son: a aguia real Aquila chrysaetos, o coiote (Canis latrans), os raposos (Vulpes sp.), o teixugo amricano (Taxidea taxus), a pega de Hudson (Pica hudsonia), varios mustélidos (Mustela sp.), o corvo carnazal (Corvus corax) e os miñatos americanos Buteo jamaicensis e Buteo regalis.[9]
A Unión Internacional para a Conservación da Natureza e dos Recursos Naturais (UICN) cualifica o seu status como EN (en perigo de extrinción) porque a súa área de distribución é moi pequena e, ademais, está moi fragmantada, e a súa poboación está declinando. A fragmentación do seu hábitat é particularmente preocupante dado que a especie require dunha variedade de hábitats adxacentes.[1]
Par paliar estes inconvenientes estanse a implantar estratexias de xestión que teñen como obxectivo reverter as diminucións da poboación actual nos próximos 15 anos.[1]
Centrocercus minimus é unha especie de ave da orde dos galiformes, familia dos fasiánidos e subfamilia dos tetraoninos, unha das dúas que integran o xénero Centrocercus, endémica dos Estados Unidos de América, onde habita en zonas abertas con vexetación arbustiva nunhas poucas rexións do oeste do país.
Il gallo della salvia di Gunnison (Centrocercus minimus Young, Braun, Oyler-McCance, Hupp & Quinn, 2000) è un uccello appartenente alla famiglia dei Phasianidae.[2] La popolazione non supera i 3000 individui.[3]
Il Centrocercus minimus è più piccolo del Centrocercus urophasianus, i maschi misurano, infatti, dai 44 ai 51 centimetri, mentre le femmine variano da 32 ai 38 centimetri. Questa specie ha il corpo ricoperto da piume di colore marrone e grigio. I galli della salvia di Gunnison hanno la parte superiore del collo e la gola nere separati da una linea bianca a forma di V. Questa specie presenta inoltre un grande "collare" bianco. Le piume della coda sono bianche a fasce nere, rigide e appuntite.[3]
Il Centrocercus minimus è endemico di un'area compresa tra il sud-ovest del Colorado e il sud-est dello Utah.[3]
Il gallo della salvia di Gunnison (Centrocercus minimus Young, Braun, Oyler-McCance, Hupp & Quinn, 2000) è un uccello appartenente alla famiglia dei Phasianidae. La popolazione non supera i 3000 individui.
Het gunnisonwaaierhoen (Centrocercus minimus) is een vogel uit de familie fazantachtigen (Phasianidae). Dit hoen is in 2000 afgesplitst van het (gewone) waaierhoen (C. urophasianus) en als nieuwe soort voor het eerst geldig gepubliceerd op grond van moleculair genetisch onderzoek.[3]
De soort komt voor in de counties Gunnison en Saguache in Colorado en in het zuidoosten van Utah. De populatie heeft vroeger een groter verspreidingsgebied gehad in de aangrenzende staten zoals Arizona. Het verspreidingsgebied in nu minder dan 500 km². Daardoor is er gevaar voor uitsterven. De grootte van de populatie is kleiner dan 1700 volwassen individuen en dit aantal gaat nog steeds in aantal achteruit. Het gunnisonwaaierhoen stelt hoge eisen aan het leefgebied. Het komt voor op een hoogvlakte (2300 m boven de zeespiegel) met vegetaties van Artemisia-soorten die belangrijk zijn voor zowel schuilgelegenheid als voedselplant. Het leefgebied met dit soort vegetaties wordt bedreigd door versnippering veroorzaakt door de aanleg van wegen, elektriciteitsleidingen, waterreservoirs en woningbouw. Verder zijn er veranderingen in de landbouw (intensivering) en het wildbeheer (meer herten) die schadelijk zijn voor dit hoen. Om deze redenen staat het gunnisonwaaierhoen als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesHet gunnisonwaaierhoen (Centrocercus minimus) is een vogel uit de familie fazantachtigen (Phasianidae). Dit hoen is in 2000 afgesplitst van het (gewone) waaierhoen (C. urophasianus) en als nieuwe soort voor het eerst geldig gepubliceerd op grond van moleculair genetisch onderzoek.
Gunnisonjerpe (Centrocercus minimus) er en hønsefugl i gruppen skoghøns. Gunnisonjerpa finnes i vestlige deler av Colorado og i østlige deler av Utah i USA. Salviejerpe og gunnisonjerpe ble tidligere regnet som samme art. Den ble beskrevet som en ny art i 2000.[2]
_rte_38,_south_of_gunnison,_gunnison_co,_co_-17_(19475948523).jpg)
|tittel= (hjelp) 
Gunnisonjerpe (Centrocercus minimus) er en hønsefugl i gruppen skoghøns. Gunnisonjerpa finnes i vestlige deler av Colorado og i østlige deler av Utah i USA. Salviejerpe og gunnisonjerpe ble tidligere regnet som samme art. Den ble beskrevet som en ny art i 2000.
Multimedia w Wikimedia Commons Preriokur wyżynny (Centrocercus minimus) – gatunek ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Występuje endemicznie w Stanach Zjednoczonych.
Z wyglądu jest niemal identyczny z blisko spokrewnionym preriokurem ostrosternym (C. urophasianus). Różni się jednak od niego około trzy razy mniejszym ciałem, grubszymi piórami za głową i znacznie mniej złożonymi tańcami zalotnymi koguta podczas toków.
Zasięg jego występowania ograniczony jest do południowo-zachodniej części Kolorado i południowo-wschodniej części Utah, z dużą populacją w dolinie rzeki Gunnison (stąd jego angielska nazwa zwyczajowa: Gunnison Sage-Grouse). Pomimo że jest rodzimym ptakiem kraju, w którym awifauna jest ogólnie dobrze poznana, był niezauważany aż do lat 90. XX w., głównie za sprawą wysokiego podobieństwa do preriokura ostrosternego i został opisany jako nowy gatunek w 2000 r. – stając się pierwszym nowym gatunkiem ptaka z USA, opisanym od XIX w.[3]
Preriokur wyżynny (Centrocercus minimus) – gatunek ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Występuje endemicznie w Stanach Zjednoczonych.
Z wyglądu jest niemal identyczny z blisko spokrewnionym preriokurem ostrosternym (C. urophasianus). Różni się jednak od niego około trzy razy mniejszym ciałem, grubszymi piórami za głową i znacznie mniej złożonymi tańcami zalotnymi koguta podczas toków.
Zasięg jego występowania ograniczony jest do południowo-zachodniej części Kolorado i południowo-wschodniej części Utah, z dużą populacją w dolinie rzeki Gunnison (stąd jego angielska nazwa zwyczajowa: Gunnison Sage-Grouse). Pomimo że jest rodzimym ptakiem kraju, w którym awifauna jest ogólnie dobrze poznana, był niezauważany aż do lat 90. XX w., głównie za sprawą wysokiego podobieństwa do preriokura ostrosternego i został opisany jako nowy gatunek w 2000 r. – stając się pierwszym nowym gatunkiem ptaka z USA, opisanym od XIX w.
Gunnisonhöna[2] (Centrocercus minimus) är en fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.[3]
Fågeln förekommer i området kring Gunnison River i sydvästra Colorado och närliggande sydöstra Utah i USA.[3] Systematiskt fördes den länge till den närbesläktade men större strålstjärtshönan och beskrevs först som en egen art år 2000.
IUCN kategoriserar arten som starkt hotad.[1]
Wikimedia Commons har media som rör gunnisonhöna.
Wikispecies har information om Centrocercus minimus.
Gunnisonhöna (Centrocercus minimus) är en fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.
Centrocercus minimus là một loài chim trong họ Phasianidae.[2] Đây là loài đặc hữu của Hoa Kỳ. Loài này tương tự như các loài gà gô lớn hơn (Centrocercus urophasianus) về bề ngoài, nhưng khoảng nhỏ hơn một phần ba, với nhiều lông cọ dày phía sau đầu; Loài này cũng có một điệu nhảy tán tỉnh ít phức tạp hơn. Phạm vi phân bố được giới hạn trong phạm vi đến phía tây nam Colorado và cực đông Utah, với dân số lớn nhất cư trú trong khu vực lưu vực sông Gunnison ở Colorado. Mặc dù sinh sống tại một tiểu bang nơi chim chóc tương đối được biết đến nhưng loài này đã bị bỏ qua cho đến những năm 1990 do những điểm tương đồng với săn mồi hiền triết và chỉ được mô tả như là một loài mới vào năm 2000- làm cho nó là loài chim mới đầu tiên được mô tả từ Mỹ từ thế kỷ 19. Mô tả của C. minimus như là một loài riêng biệt được hỗ trợ bởi một nghiên cứu phân tử về biến đổi di truyền, cho thấy rằng sự lưu thông gen giữa các loài chim lớn và thân nhỏ không có mặt.
Loài này đáng chú ý của các nghi lễ tán tỉnh tinh xảo của chúng. Mỗi mùa xuân, những con chim trống tập trung ở nơi tán tỉnh và thực hiện một màn biểu diễn dáng đi khệnh khạng. Các con chim mái quan sát những màn trình diễn này và lựa chọn những con trống hấp dẫn nhất để giao phối. Chỉ có một vài con mái phối giống cho hầu hết con mái. Con trống biểu diễn tán tỉnh trong nhiều giờ vào buổi sáng sớm và buổi tối trong mùa xuân. Khu vực biểu diễn tán tỉnh nói chung là các khu vực mở rộng kế cận với các nhóm cây ngãi đắng mọc dày đặc, và cùng một nơi biểu diễn tán tỉnh có thể được sử dụng bởi cằn cỗi trong nhiều thập kỷ.
Số lượng loài này đang suy giảm do mất môi trường sống; Phạm vi của chúng đã bị thu hẹp lại trong thời gian lịch sử. Theo đơn kiến nghị, loài chim này đã được đề xuất để niêm yết theo Đạo luật Các loài Nguy cấp, bởi Cục Cá và Động vật Hoang dã Hoa Kỳ.
Centrocercus minimus là một loài chim trong họ Phasianidae. Đây là loài đặc hữu của Hoa Kỳ. Loài này tương tự như các loài gà gô lớn hơn (Centrocercus urophasianus) về bề ngoài, nhưng khoảng nhỏ hơn một phần ba, với nhiều lông cọ dày phía sau đầu; Loài này cũng có một điệu nhảy tán tỉnh ít phức tạp hơn. Phạm vi phân bố được giới hạn trong phạm vi đến phía tây nam Colorado và cực đông Utah, với dân số lớn nhất cư trú trong khu vực lưu vực sông Gunnison ở Colorado. Mặc dù sinh sống tại một tiểu bang nơi chim chóc tương đối được biết đến nhưng loài này đã bị bỏ qua cho đến những năm 1990 do những điểm tương đồng với săn mồi hiền triết và chỉ được mô tả như là một loài mới vào năm 2000- làm cho nó là loài chim mới đầu tiên được mô tả từ Mỹ từ thế kỷ 19. Mô tả của C. minimus như là một loài riêng biệt được hỗ trợ bởi một nghiên cứu phân tử về biến đổi di truyền, cho thấy rằng sự lưu thông gen giữa các loài chim lớn và thân nhỏ không có mặt.
Loài này đáng chú ý của các nghi lễ tán tỉnh tinh xảo của chúng. Mỗi mùa xuân, những con chim trống tập trung ở nơi tán tỉnh và thực hiện một màn biểu diễn dáng đi khệnh khạng. Các con chim mái quan sát những màn trình diễn này và lựa chọn những con trống hấp dẫn nhất để giao phối. Chỉ có một vài con mái phối giống cho hầu hết con mái. Con trống biểu diễn tán tỉnh trong nhiều giờ vào buổi sáng sớm và buổi tối trong mùa xuân. Khu vực biểu diễn tán tỉnh nói chung là các khu vực mở rộng kế cận với các nhóm cây ngãi đắng mọc dày đặc, và cùng một nơi biểu diễn tán tỉnh có thể được sử dụng bởi cằn cỗi trong nhiều thập kỷ.
Số lượng loài này đang suy giảm do mất môi trường sống; Phạm vi của chúng đã bị thu hẹp lại trong thời gian lịch sử. Theo đơn kiến nghị, loài chim này đã được đề xuất để niêm yết theo Đạo luật Các loài Nguy cấp, bởi Cục Cá và Động vật Hoang dã Hoa Kỳ.
.png){kind=small}
