nomes no trilho de navegação
Regular passage visitor and winter visitor.
Aythya ferina[2] ye una especie d'ave anseriforme de la familia Anatidae que vive en Eurasia y África.
Ye un coríu buceador de tamañu mediu col pescuezu relativamente curtiu y una carauterística cabeza en forma triangular. El porrón mide ente 42 y 49 cm de llargu y tien un valumbu alar de 72 a 82 cm.[3] El machu adultu tien la cabeza y el pescuezu d'un color castañu acoloratáu. La mayor parte de la so plumaxe ye gris claro, salvu dos zones negres nos sos partes fronteru (pechu y parte cimeru del mantu) y caudal. Tien el picu llargu, con una ancha franxa escura na so base siguida per una banda gris ablancazada y la punta negra. L'iris de los sos güeyos coloráu. La fema adulta tien la parte frontera parda (cabeza, pescuezu y pechu) y la trasera pardu abuxada, con delles zones más clares na cara, especialmente una llinia tres el güeyu, y na zona media del cuerpu. El so picu tien la zona gris más estrecha, y los sos güeyos son castaños. El machu en plumaxe d'eclís paecer a la fema anque con envés más gris y ensin marques clares na cara.
El porrón européu ye bien similar al porrón americanu qu'habita en Norteamérica, anque suelen atopase individuos divagantes n'Europa. El porrón americanu ye daqué mayor y tien l'iris de los güeyos mariellu, en llugar de colloráu. Amás la zona negra de la base del picu del porrón americanu ye más estrecha. Tamién tien un plumaxe similar al porrón coacoxtle, pero les sos figures son inconfundibles yá que el porrón coacoxtle tien el pescuezu y el picu más llargos, y el so picu ye totalmente negru. L'únicu coríu con un patrón de plumaxe paecíu que viva en Eurasia ye'l patu coloráu, pero'l machu d'esta especie tien les ales marrones, la so cabeza ye más arrondada y avolumada y el so picu ye acoloratáu o colloráu según la dómina del añu.
El porrón européu foi descritu científicamente por Carlos Linneo en 1758 na décima edición de la so obra Systema naturae, col nome de Anas ferina,[4] que significa «coríu selvaxe».[5] Darréu foi treslladáu al xéneru Aythya, creáu por Friedrich Boie en 1822.[6] Ye una especie monotípica, esto ye, nun se reconocen subespecies estremaes.[7]
La etimoloxía del nome del so xéneru, Aythya, procede del términu griegu αἴθυια (aithuia), una ave marina desconocida citada por Aristóteles.[8] Sicasí, el so nome tradicional n'español ye l'aumentativu de la pallabra «porru» que significa «cabileñu, neciu».[9]
La área de cría del porrón européu estender por una amplia franxa d'Eurasia dende'l sur d'Escandinavia y les islles Britániques, percorriendo l'interior d'Asia, la contorna del llagu Baikal hasta'l sureste de Siberia y el norte de China. Los principales centros reproductivos n'Europa son Bélxica, los Países Baxos, partes del norte y l'este de Francia y Europa central y del este. Sicasí nel oeste de Francia, España y Portugal, solo hai zones tremaes onde cría y ye más habitual atopalo solo como un visitante ivernizu. La llende septentrional de la área de distribución del porrón européu percuerre'l golfu de Botnia, l'en el centru de Finlandia y Karelia y enllargar hasta'l sur de Siberia. Nes últimes décades la especie amplió la so área de distribución escontra l'oeste y el norte, ocupando'l sur de Suecia nes décades de 1920 y 1930. Dende 1954, la especie reproduzse tamién de forma esporádica n'Islandia. La colonización de delles zones de Francia llevar a cabu namái nes últimes décades del sieglu XX.[10]
Los porrones europeos son aves migratories que pasen l'iviernu en zones del sur y oeste d'Europa, el norte d'África, llegando inclusive a dellos llugares al sur del Sáḥara, como Senegal, Malí y el llagu Chad, y la totalidá de la cuenca del Nilu, tamién lleguen a gran parte del sur d'Asia, llegando hasta'l sur de China, tamién algamen les islles del alloñáu oriente Sakhalin, el archipiélagu xaponés, Formosa y Hainan, llegando hasta Luzón nel norte de Filipines.
El so hábitat de reproducción son los llagos y llagunes tantu someros como relativamente fondos con vexetación trupa circundante. Fora de la dómina de cría puede atopase amás d'en los llagos en tou tipu de medios d'agua duce abiertos y ríos de cursu lentu, amás d'en marismes salobres, albuferes y badees abelugaes.
Son aves gregaries, que formen grandes bandaes pel iviernu, de cutiu entemecíes con otres especies de coríos buceadores como'l porrón moñudo, col que dacuando hibrida.
Aliméntense buciando n'agües someres tantu de día como pela nueche. La so dieta componse principalmente de plantes acuátiques que tomen del fondu, en fondures ente 1 y 3,5 metros, anque complementen la so dieta (aprosimao nun 15%) con pequeños animales como inseutos acuáticos, pequeños pexes y moluscos.[11]
Anque'l so vuelu ye rápidu y potente, el despegue de l'agua ye difícil y la mayoría namái consigue alzase tres enforma esfuerciu espatuxando na agua. Por eso, y a diferencia d'otros coríos, éstos suelen somorguiase pa escapar d'un peligru inminente.
El porrón algama'l maduror sexual tres el primer añu de vida, anque na mayoría de los casos reproducir por primer vegada nel so tercer añu de vida. A partir d'entós establez distintes pareyes cada temporada.[12] Los axugamientos producir en marzu, cuando los porrones europeos llegaron a los sos cuarteles reproductivos. El cortexu nupcial amenorgar a dellos movimientos de cabeza del machu, acompañaos de xiblíos nasales. El venceyu de pareya solo dura esi periodu primaveral. El machu abandona a la fema en cuanto empieza la incubación, y ella encargaráse sola de la crianza de la niarada.
L'allugamientu del nial ye escoyíu pola fema. Asitiar ente la vexetación de ribera, yá seya xustu sobre l'agua na vexetación flotante o escondíu en dalgún castru. Raramente fai'l nial dientro d'un tueru o llueñe de la vera. Constrúi'l nial atropando plantes acuátiques, ramines y yerba seco, y anubre el so interior con plumón. La puesta suel realizase ente mayu y xunu, y suel constar de 6 a 9 güevos. La eclosión producir tres 25 díes d'incubación. Los pitucos nidífugos llueu siguen a la so madre y son capaces de volar a les 10 selmanes.
L'exemplar anillado más llonxevu atopar nel Reinu Xuníu y tenía 22 años y 3 meses.[12]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Ar morilhon penn ruz a zo un evn palvezek, Aythya ferina an anv skiantel anezhañ.
Ur barez
Vioù Aythya ferina
Bevañ a reont en Eurazia (en norzh hag en tachennoù kerreizh).
E Breizh e kaver un toullad koubladoù o neizhiañ, e Breizh-Uhel dreist-holl met ivez e Menez Are ha war aodoù su Breizh. Etre tregont ha daou-ugent koublad a vefe el Lenn Veur[1].
Ar morilhon penn ruz a zo un evn palvezek, Aythya ferina an anv skiantel anezhañ.
El morell cap-roig, boix o rabassot[1] (Aythya ferina), és un ànec cabussador de l'ordre dels anseriformes.
Es reprodueix als Països Catalans (escassament al Delta de l'Ebre i a l'Albufera de València, i, més abundantment, als marjals de El Fondo i a Santa Pola). Se situa prop de les aigües dolces (tant llacunes com rius o canals en els canyissars) i fa un niu prop o a la superfície de l'aigua, amb un munt de vegetació que cobreix amb plomissol. A l'abril-maig hi pon 6 o 11 ous, que la mateixa femella s'encarrega de covar durant 28 dies. Passades 7 setmanes més els pollets ja volen.[3]
Menja arrels, fulles, brots d'herbes aquàtiques, mol·luscs, insectes aquàtics i peixets.
És un típic ànec cabussador que se submergeix contínuament en aigües relativament fondes (1 m de fondària com a mínim) amb presència de prats de macròfits.
Crien a l'Europa temperada i del nord i, també, en algunes zones d'Àsia. Hivernen a l'Europa meridional i occidental. Als Països Catalans es troba al Delta de l'Ebre, a les zones humides del Segrià, al Delta del Llobregat, als Aiguamolls de l'Empordà i en algun embassament.
És sedentari, gregari (forma grans estols a l'hivern, sovint amb altres ànecs cabussadors) i hiverna regularment als Països Catalans, incloent-hi les Balears. Pot escollir de viure en aigua salada o dolça, i s'alimenta, sovint, a la nit.
Els migrants arriben a la darreria d'agost, malgrat que el gros de la població arriba per octubre-novembre, i se'n van cap als quarters d'estiu pel març i començaments d'abril.
El morell cap-roig, boix o rabassot (Aythya ferina), és un ànec cabussador de l'ordre dels anseriformes.
Mae'r Hwyden Bengoch (Aythya ferina) yn hwyaden o faint canolig ac yn aelod o deulu'r hwyaid trochi.
Mae'r ceiliog yn drawiadol gyda'r pen a'r gwddf yn goch, y fron yn ddu a'r cefn a'r ochrau yn llwyd. Lliw brownllwyd sydd ar yr iâr.
Yn ystod y tymor nythu ceir yr Hwyaden Bengoch trwy'r rhan fwyaf o ogledd Ewrop a rhannau o Asia. Yn y gaeaf mae'n mudo tua'r de a'r gorllewin, a gellir gweld heidiau o gannoedd gyda'i gilydd ar lynnoedd addas, yn aml gyda hwyaid eraill fel yr Hwyaden Gopog.
Maent yn bwydo trwy drochi am blanhigion ar waelod y llyn, ac weithiau ymlusgiaid bychain a hyd yn oed bysgod bychain. Yn aml maent yn bwydo yn ystod y nos.
Ychydig o barau sydd yn nythu yng Nghymru, y rhan fwyaf ar Ynys Môn, ond gellir gweld llawer mwy ohonynt yn ystod y gaeaf.
Polák velký (Aythya ferina) je hojně rozšířená potápivá kachna.
Patří k velkým druhům poláků, dorůstá přibližně 42–49 cm, váží 550–1300 g a v rozpětí křídel měří 67–75 cm. Stejně jako ostatní poláci má silné tělo, velmi krátký ocas a krk a vzhledem k poměru těla poměrně velkou hlavu. Samec ve svatebním šatě má bílý hřbet, křídla a boky s jemným černým pruhováním, jasně červené oči, kaštanově hnědou hlavu, šedý zobák s tmavou špičkou a zbytek těla převážně černý. V prostém šatě se podobá spíše samici, která je převážně tmavě hnědá se světlejšími boky, hlavou a částečně i křídly.
Polák velký má poměrně rozsáhlý areál rozšíření, hojně se vyskytuje na velkém území Evropy a Asie a k životu preferuje hlubší a rozsáhlejší typy stojatých vod. Jeho populace je stále velmi početná a čítá přibližně 2 500–3 800 000 jedinců. Je převážně tažný, evropští jedinci se na zimu hromadně stahují zejména do jižní a západní Evropy. Společně s polákem chocholačkou je zároveň naším nejhojněji zastoupeným polákem. Početně na našem území hnízdí, pravidelně a velmi početně na něm i zimuje a protahuje přes něj. Každým rokem v České republice zimuje přibližně 3000–7 000 jedinců a hnízdí zhruba 10 000–20 000 párů, od druhé poloviny 20. století se však počet hnízdících párů na našem území viditelně snižuje.
Polák velký se většinou vyskytuje v hejnech a často je k vidění i ve společnosti jiných druhů kachen. Stejně jako pro ostatní poláky je pro něj typické potápění s charakteristickým nadskočením. Tímto způsobem pod vodou požírá zejména některé druhy měkkýšů, vodní rostliny, malé druhy rybek a jiné menší obratlovce, nad vodou vyhledává převážně vodní hmyz, semena a trávu. Ozývá se převážně zřídka, samec nejčastěji hvízdavým „víju“ a samice chraplavým „brrrrrrrrr, brrrrrrrrr, brrrrrrrrr“.
Hnízdo v podobě nehluboké jamky v zemi si buduje převážně v porostech rákosů a ostřic. Ročně do něj klade průměrně 6–12 světle žlutých vajec, na kterých sedí přibližně 23–28 dní. Mláďata opouští hnízdo krátce po vylíhnutí a pohlavně dospívají kolem druhého roku života. Ve volné přírodě se dožívá maximálně 8 let, v zajetí žije i déle.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Common Pochard na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu polák velký ve Wikimedia Commons
Galerie polák velký ve Wikimedia Commons.jpg)
Srstnatá zvěř * Druh na českém území nepůvodní, volně se nevyskytující, příp. jen ve velmi malém počtu. Taffeland (taksonomisk: Aythya ferina) er en and af andefugle. Den når en længde på 42-49 cm med et vingefang på 72-82 cm. Fuglen er almindelig i Danmark som trækfugl og vintergæst, men fåtallig som ynglefugl.
Die Tafelente (Aythya ferina) ist eine Vogelart aus der Familie der Entenvögel (Anatidae) und gehört hier zur Unterfamilie der Enten (Anatinae). Es handelt sich um eine kräftig gebaute Tauchente, die etwas kleiner als eine Stockente ist. Die Tafelente ist hauptsächlich ein Brutvogel der gemäßigten Klimazone der Paläarktis. So ist sie in weiten Teilen Mitteleuropas ein Brut- und Jahresvogel. Sie brütet jedoch auch im mediterranen Bereich sowie an den salzigen und brackigen Gewässern in Steppen- und Wüstenzonen.
Die in der deutschen Sprache übliche Bezeichnung Tafelente ist ein Hinweis auf das als schmackhaft angesehene Fleisch dieses Entenvogels. Der von Carl von Linné gewählte wissenschaftliche Begriff deutet gleichfalls darauf hin: Der lateinische Begriff ferina, der in der Gattung Aythya die Tafelente bezeichnet, steht übersetzt für Wildbret.[1]
Als typische Tauchente ist die Tafelente mittelgroß, hat einen kurzen Schwanz und im hinteren Körperdrittel ansetzende, kräftige Beine. Beim Schwimmen liegt die Art tief im Wasser. Im Prachtgefieder zeigt das Männchen einen kastanienbraunen Kopf und Hals, eine schwarze Brust, einen hellgrau befiederten Rumpf und einen schwarz befiederten Steiß. Die schwarze Färbung des Schnabels wird von einer graublauen Querbinde unterbrochen. Die Iris ist dunkelrot gefärbt. Das Schlichtkleid ähnelt dem Prachtkleid, jedoch ist das schwarze Gefieder an Brust und Steiß durch ein verwaschenes Grau ersetzt.
Die weiblichen Tafelenten sind deutlich unscheinbarer als die Männchen gefärbt, ihr Kopf ist das ganze Jahr über graubraun gefärbt, hinter dem Auge und am Schnabelansatz befinden sich helle, in Einzelfällen fast weiß gefärbte Partien. Die Region unter dem Auge ist im Gegensatz dazu etwas dunkler befiedert. Die Färbung der Brust ist dunkelgrau oder hellbraun, insgesamt kann sich die Farbintensität von einem Individuum zum anderen stark unterscheiden. Der Rumpf der Weibchen ist wie beim Männchen hellgrau gefärbt, wirkt jedoch durch eingestreute hellbraune Federn stets etwas schmutzig. Dunkelgrau setzt sich der Steiß ab. Im Winter weist auch der Schnabel der weiblichen Tafelente eine graublaue Binde auf, diese kann jedoch fehlen. Zur Brutzeit ist der Schnabel stets gänzlich schwarz gefärbt. Die Iris ist braun. Das Schlichtkleid der Weibchen unterscheidet sich vom Prachtkleid nur dadurch, dass Brust und Steiß etwas brauner befiedert sind als im Prachtgefieder.
Das Dunenkleid der Tafelentenküken ist auf der Oberseite braun mit einem leichten grünlichen Anflug. Sie ähneln den Küken der Kolbenente, sind aber auf der Stirn und am Scheitel brauner und haben eine hellere, rahmgelbe Unterseite. Kopfseiten, Vorderhals und Brust sind ebenfalls rahmgelb. Im Gesicht verläuft ein undeutlicher, nur diffus abgegrenzter hellbrauner Augenstreif, der unter dem Auge beginnt. Tafelentenküken haben außerdem eine grünlichgelbe Flügelbinde sowie grünlichgelbe Flecken an den Rücken- und Bürzelseiten. Die Iris ist blau.[2]
Bei frisch geschlüpften Dunenküken ist der Oberschnabel zunächst dunkel blaugrau. Der Nagel ist rötlichbraun. Der Unterschnabel ist fleischfarben bis hellbräunlich. Die Beine, Zehen und Schwimmhäute sind schwärzlich, wobei die Seiten von Beinen und Zehen ins Olivgraue aufgehellt sind.[2]
Jungvögel ähneln Weibchen, weisen jedoch statt eines grauen einen braunen Rumpf auf und wirken dadurch deutlich einfarbiger und insgesamt brauner gefärbt. Zudem fehlt die helle Befiederung am Kopf. Die anfänglich dunkelgelbe Iris färbt sich nach etwa zwei Monaten in die Farbe des jeweiligen Geschlechts um.
Die Tafelente ist eng verwandt mit der nordamerikanischen Riesentafelente und der ebenfalls in Nordamerika beheimateten Rotkopfente und ähnelt diesen beiden Arten sehr. Der Kopf der Riesentafelente wirkt im Profil jedoch deutlich keilförmiger als bei der Tafelente. Wesentliches Unterscheidungsmerkmal zu diesen beiden Arten ist vor allem die Schnabelfärbung. Bei der Riesentafelente ist der Schnabel durchgängig dunkelgrau. Der Rotkopfente fehlt die dunkle Schnabelbasis, wie sie für die Tafelente charakteristisch ist.
Die Stimme der Tafelente ist nur wenig auffällig. Während der Balzzeit lässt das Männchen ein leises, verhaltenes und summendwirkendes uiij-kijauh hören. Es wirft während des Rufens den Kopf zurück. Das Weibchen ruft dagegen gi-gek-gek. Bei Reihflügen, wenn mehrere Männchen hinter einem Weibchen herfliegen, hört man auch ein kärr von der Ente.[3]
Beim Fliegen ist ein Fluggeräusch zu hören.[4]
Die Tafelente besiedelt den gesamten europäischen Kontinent, das südliche Skandinavien und die britischen Inseln, punktuell die nordafrikanische Mittelmeerküste sowie Asien bis zum Baikalsee. Hauptzentren des europäischen Brutgebiets sind Belgien, die Niederlande, Teile von Nord- und Ostfrankreich sowie Mittel- und Osteuropa. Vor allem im westlichen Frankreich, in Spanien und Portugal sowie im nördlichen Afrika ist sie jedoch selten und in der Regel nur als Wintergast anzutreffen. Die Nordgrenze der europäischen Verbreitung verläuft längs des Bottnischen Meerbusens durch die Mitte Finnlands und Karelien. In den letzten Jahrzehnten hat die Art ihr Verbreitungsgebiet nach Westen und Norden ausgedehnt. So wurde Südschweden erst in den 1920er- und 1930er-Jahren besiedelt. Seit 1954 brütet die Art auch vereinzelt auf Island. Auch die Besiedlung von Teilen Frankreichs hat erst in den letzten Jahrzehnten stattgefunden.[5]
Als Habitat werden große und flache, stark bewachsene Binnengewässer von der Tafelente bevorzugt, jedoch werden auch flache Küstenzonen und Binnenmeere wie die Ostsee besiedelt. Wichtiges Merkmal von Brutarealen ist ein nicht zu schmaler Schilfgürtel um das Gewässer oder eine oder mehrere mit dichter Vegetation bestandene Insel. Brütet sie an großen Gewässern, bevorzugt die Tafelente Stillwasserbuchten, Flachwasserabschnitte und Lagunen. In Ungarn brütet sie auch an den Natronseen. In Mittelasien ist sie Brutvogel der brackigen und salzigen Steppenseen.[6]
Vor allem Tafelenten aus dem nördlichen Verbreitungsgebiet ziehen im Winterhalbjahr nach Süden, um den strengen Wintern auszuweichen. Sie sammeln sich in oft großer Zahl auf großen, eisfreien Seen, um dort zu überwintern. In West- und Südeuropa sind Tafelenten überwiegend Standvögel. Sie zeigen eine Streuungswanderung, so dass sich die Winterquartiere von West- und Südeuropa bis nach Nordafrika erstrecken. In Mitteleuropa überwintert sie besonders im Süden und Südwesten. Sie ist außerdem als Überwinterungsvogel im Südwesten der Ostsee und an der Atlantikküste Norwegens sowie im Schwarzmeergebiet und in Vorder- und Südasien zu beobachten. Einzelne und kleinere Trupps dringen bis in den Süden der Sahara vor und überwintern beispielsweise in der Sahelzone vom Senegal bis Äthiopien sowie gelegentlich in Gambia, Uganda und Tansania.[7]
Tafelenten sind häufig mit Reiherenten vergesellschaftet. Die beiden Entenarten stehen in keinem Konkurrenzverhältnis miteinander, da Tafelenten sich hauptsächlich pflanzlich ernähren, während Reiherenten überwiegend tierische Kost fressen. Die Tafelente wendet auch nur etwa 30 Prozent ihrer Zeit auf und sucht ihre Nahrung überwiegend nachts. Die Reiherente dagegen sucht ihr Futter bei Tageslicht und wendet erheblich mehr Zeit als die Tafelente dafür auf.[8]
Tafelenten erreichen ihre Geschlechtsreife bereits im ersten Lebensjahr. In den überwiegenden Fällen brüten sie jedoch erstmals in ihrem dritten Lebensjahr. Sie gehen eine monogame Saisonehe ein.[9]
Einzelne Erpel zeigen bereits während des Winters Balzbewegungen. Erst mit Ausgang des Winters setzt die Balz jedoch voll ein und erreicht ihren Höhepunkt zu Beginn des Märzes, wenn die Enten in ihren Brutarealen eingetroffen sind. Zur Balz der Tafelente gehört ein umfangreiches Repertoire an Balzbewegungen und -posen, die sowohl in einer Gesellschaftsbalz als auch paarweise gezeigt werden. Die Paarbindung findet erst im Verlauf des Frühjahrs statt. Sie besteht jedoch nur bis zu Beginn der Brutperiode. Sobald das Weibchen fest brütet, verlässt das Männchen das Weibchen.
Der Nistplatzstandort wird durch das Weibchen ausgesucht. Das Nest wird vom Weibchen entweder unmittelbar am Wasser in der Ufervegetation errichtet oder findet sich gut versteckt auf im Brutgewässer befindlichen Inseln. Nur selten werden Nester auch in Baumhöhlen und weiter entfernt vom Ufer angelegt. Die sechs bis neun Eier werden in der Regel in den Monaten Mai und Juni in das aus Wasserpflanzen, kleinen Ästen und trockenem Gras bestehende Nest gelegt, welches mit Daunenfedern ausgepolstert wird. Die Brut wird vom Weibchen übernommen, das Männchen, welches mit mehreren Weibchen verpaart sein kann, bleibt jedoch immer in der Nähe und schlägt bei Gefahr Alarm. Nach etwa 25 Tagen schlüpfen die sofort tauchfähigen Küken, welche nach etwa 10 Wochen fliegen können.
Der älteste Ringvogel wurde in Großbritannien gefunden und wies ein Lebensalter von 22 Jahren und drei Monaten auf.[10]
Ihre Nahrung sucht sich die Tafelente tauchend oder wie Schwimmenten gründelnd. Die Nahrung besteht sowohl aus Teilen von Röhricht und Wasserpflanzen als auch aus Kleintieren wie Krebstieren, Insekten, aber auch Amphibien und – weit seltener – kleinen Fischen. Eine große Rolle spielen am Boden der Gewässer lebende Muscheln und Ringelwürmer, Tubificiden sowie Zuckmückenlarven. Das Nahrungsspektrum ist damit sehr groß. Es dominiert grundsätzlich der tierische Anteil. In Abhängigkeit von jahreszeitlichen und örtlichen Gegebenheiten kann jedoch auch der pflanzliche Nahrungsanteil sehr hoch sein. Die Anzahl der Tauchgänge, mit der die Nahrung aufgenommen wird, ist sehr unterschiedlich. Weibchen zeigen während der 60- bis 90-minütigen Brutpause eine sehr intensive Nahrungssuche und tauchen in dieser Zeit zwischen 200 und 300 Mal.[11]
In ihrem Nahrungsspektrum erweist sich die Tafelente als sehr anpassungsfähig. In den Teichgebieten der Lausitz frisst sie beispielsweise bevorzugt die energiereichen Pellets, die eigentlich der Fütterung der Karpfen dienen sollen.[11]
Der europäische Bestand beträgt zwischen 210.000 und 440.000 Brutpaare, wobei fast 90 Prozent auf Osteuropa entfallen. In Mitteleuropa brüten etwa 41.000 bis 70.000 Tafelenten.[12]
Zu einer beträchtlichen Arealausweitung kam es bei der Tafelente ab der Mitte des 19. Jahrhunderts. Tafelenten siedelten sich anfangs vor allem im Ostseeraum und in Skandinavien an, später besiedelten sie auch Mittel- und Westeuropa. Die Ursachen dieser Arealausweitung war Eutrophierung von Gewässern mit einem dadurch gestiegenen Nahrungsangebot, mildere Winter und Schaffung neuer Gewässer durch Fischteiche, Stau- und Baggerseen. Mehrere weitere Arealausweitungen im 20. Jahrhundert führten zu einer Ausbreitung auch in den Niederlanden und Belgien. In Nordrhein-Westfalen brüteten Tafelenten erstmals 1933, in der Schweiz 1950 und in Österreich zu Beginn der 1950er Jahre. Am Neusiedler See siedelten sich Tafelenten ab 1957 an. Am Bodensee waren die ersten Brutvögel 1960 zu beobachten. Auf Island brüteten sie erstmals 1964 und in Norwegen gehören sie seit 1976 zum Brutvogelbestand.[13]
Für den Zeitraum 1998 bis 2002 waren in Österreich etwa 200 bis 300 Brutpaare feststellbar. In der Schweiz ist die Art dagegen nach wie vor selten, dort brüten nur zwischen zwei und zehn Paaren. Deutschland weist zwischen 4.500 und 7.500 Brutpaare auf. Der mitteleuropäische Verbreitungsschwerpunkt ist Polen mit einem Brutvogelbestand von 20.000 bis 30.000 Paaren.[14] Seit den 1980er Jahren kommt es zu einem starken Rückgang der Bestände in vielen Ländern, wobei insbesondere die großen Bestände in Tschechien, Polen, Finnland und im europäischen Russland betroffen sind. Im Österreich nahm der Bestand um zwei Drittel ab. Die Art wird aktuell in Europa und weltweit als gefährdet eingestuft. Der Rückgang hat verschiedene Gründe wie Intensivierung der Bewirtschaftung von Fischteichen, Überdüngung der Gewässer, Zerstörung von Brutgebieten, Zunahme der Prädation durch Mink, Waschbär und Marderhund und Verlust saisonal wasserführender Teiche durch Klimawandel. Entscheidend für die Tafelente ist der Erhalt und Management ihrer Brutgewässer.[15] Ein Forschungsteam, das im Auftrag der britischen Umweltbehörde und der RSPB die zukünftige Verbreitungsentwicklung von europäischen Brutvögeln auf Basis von Klimamodellen untersuchte, geht allerdings davon aus, dass es bei der Tafelente bis zum Ende des 21. Jahrhunderts zu einem weiträumigen Verschwinden in West- und Mitteleuropa kommen wird. Das Verbreitungsgebiet wird sich nach dieser Prognose infolge der Klimaerwärmung deutlich verkleinern und nach Nordosten verschieben. Weite Teile des heutigen Verbreitungsgebietes in West-, Süd- und Mitteleuropa bieten dieser Art nach diesen Prognosen keine geeigneten Lebensräume mehr.[16]
In der finnischen Armee wurden die im Fortsetzungskrieg 1941–1944 von der Roten Armee eroberten T-34-Panzer der ersten Version mit 76-mm-Kanone wegen ihres Aussehens von vorn als (Tafel-)Ente (finnisch sotka) bezeichnet. Siehe anschaulich hierzu oben das Bild des schwimmenden Erpels in Vorderansicht.[17][18]
Die Tafelente (Aythya ferina) ist eine Vogelart aus der Familie der Entenvögel (Anatidae) und gehört hier zur Unterfamilie der Enten (Anatinae). Es handelt sich um eine kräftig gebaute Tauchente, die etwas kleiner als eine Stockente ist. Die Tafelente ist hauptsächlich ein Brutvogel der gemäßigten Klimazone der Paläarktis. So ist sie in weiten Teilen Mitteleuropas ein Brut- und Jahresvogel. Sie brütet jedoch auch im mediterranen Bereich sowie an den salzigen und brackigen Gewässern in Steppen- und Wüstenzonen.
Die in der deutschen Sprache übliche Bezeichnung Tafelente ist ein Hinweis auf das als schmackhaft angesehene Fleisch dieses Entenvogels. Der von Carl von Linné gewählte wissenschaftliche Begriff deutet gleichfalls darauf hin: Der lateinische Begriff ferina, der in der Gattung Aythya die Tafelente bezeichnet, steht übersetzt für Wildbret.
The Awteal (Aythya ferina) is a medium-sized divin deuk.
De Karein (Aythya ferina) is in fûgel út it skaai fan de Jollings.
De Karein is tusken de 42 en 49 sm grut. De jerke fan de Karein is ûnder de jeropeeske einen goed te werkennen oan syn readbrune kop, swarte boarst en grize rêch en búk. Yn Noard-Amearika komme lykwols de Readkopein en de Grutte Karein foar, dy't der in protte op lykje.
It wyfke hat in brúngrize kop en boarst en is fierder wat ljochter griis fan kleur.
De Karein komt yn it grutste part fan Jeropa foar. Yn Nederlân is de fûgel it hiele jier te sjen. De fûgels út it easten fan Jeropa binne trekfûgels dy't winterdeis nei it súden lûke oant de Middellânske See en Noard-Afrika ta.
De Karein siket syn iten ûnder wetter en yt sawol plantaardich fiedsel lykas sied, blêden en woartels as ek dierlik fiedsel as slakken, wjirms en ynsekten.
De Karein makket in nêst op de grûn of op wetterplanten fan reid en blêden, lykas de Markol. De Karein leit 6 oant 12 griengrize aaien. Nei trije wiken komme de jongen út, nei sa'n acht wiken kinne de jongen fleane.
Koʻkbel, qizilbosh (Aythya ferina) — oʻrdaqlar oilasining shoʻngʻuvchilar urugʻiga mansub qush. Vazni 0,7—1,3 kg , yaxshi shoʻngʻiydi va soʻzadi. Yevropa, Osiyo, Amerikada tarqalgan, shu qitʼalarning jan.ida, qisman, Afrika (Nil daryosi qavzasi)da qishlaydi. Oʻrta Osiyoda, jumladan, Oʻzbekistonda bahor va koʻzda uchib oʻtayotganda uchraydi, baʼzan qishlab qoladi. Toʻqay va katta koʻllarda yashaydi. Qamishlar orasiga uya qurib, 6—15 ta tuxum qoʻyadi. Oʻsimlik barglari va urugʻlari, mollyuskalar, hasharotlar lichinkasi bilan oziqlanadi. Goʻshti mazali, ovlanadi. [1]
Koʻkbel, qizilbosh (Aythya ferina) — oʻrdaqlar oilasining shoʻngʻuvchilar urugʻiga mansub qush. Vazni 0,7—1,3 kg , yaxshi shoʻngʻiydi va soʻzadi. Yevropa, Osiyo, Amerikada tarqalgan, shu qitʼalarning jan.ida, qisman, Afrika (Nil daryosi qavzasi)da qishlaydi. Oʻrta Osiyoda, jumladan, Oʻzbekistonda bahor va koʻzda uchib oʻtayotganda uchraydi, baʼzan qishlab qoladi. Toʻqay va katta koʻllarda yashaydi. Qamishlar orasiga uya qurib, 6—15 ta tuxum qoʻyadi. Oʻsimlik barglari va urugʻlari, mollyuskalar, hasharotlar lichinkasi bilan oziqlanadi. Goʻshti mazali, ovlanadi.
'S e eun meadhanach mòr a tha anns an lach-mhàsach. Bidh i a' daibheadh fon uisge.
Anns na h-Eileanan Breatannach, nì iad nid air taobh an ear Shasainn, a' Ghalltachd Albannach agus an-dràsta 's a-rithist ann an Èirinn.
Anns an teaghlach Anatidae, tha dà genus ann: Aythya agus Netta. Anns an genus Aythya, tha cuideachd:
'S e eun meadhanach mòr a tha anns an lach-mhàsach. Bidh i a' daibheadh fon uisge.
Anns na h-Eileanan Breatannach, nì iad nid air taobh an ear Shasainn, a' Ghalltachd Albannach agus an-dràsta 's a-rithist ann an Èirinn.
Anns an teaghlach Anatidae, tha dà genus ann: Aythya agus Netta. Anns an genus Aythya, tha cuideachd:
Aythya ferina (Beurla: Common pochard) Aythya baeri (Beurla: Baer's pochard) Aythya innotata (Beurla: Madagascar pochard)Pilé chindrè , pilet maillé , pilé-malhèi, pilé tenné, roujé (Aythya ferina) [1]
Pilé chindrè , pilet maillé , pilé-malhèi, pilé tenné, roujé (Aythya ferina)
in franchoés = Fuligule milouinRuksesfiehta (Aythya ferina) lea vuojašloddi. Ruksesfiehta lea buokčevuojaš.
Ruskeisotku (Aythya ferina) on lindu.
Tekst üüb Öömrang At toofelan ((mo.) rüdjburstet slubånert) (Aythya ferina) as en fögel ütj at anenfamile (Anatidae).
Aier faan Aythya ferina - MHNT
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: At toofelan ((mo.) rüdjburstet slubånert) (Aythya ferina) as en fögel ütj at anenfamile (Anatidae).
Το Γκισάρι είναι υδρόβιο νηκτικό πτηνό της οικογενείας των Νησσιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Aythya ferina και δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό). [2][3]
Η επιστημονική ονομασία του γένους, Aythya, είναι άμεση απόδοση της ελληνικής λέξης Αίθυια, επίθετο της θεάς Αθηνάς με το οποίο λατρευόταν στην περιοχή των Μεγάρων.[5] Για τον λόγο ονοματοδοσίας του πτηνού υπάρχουν δύο εκδοχές: η πρώτη είναι ότι, σύμφωνα με τον μύθο, η θεά μετέφερε τον Κέκροπα στα Μέγαρα, μεταμφιεσμένη σε πτηνό, κρύβοντάς τον κάτω από τις πτέρυγές της.[6] Ωστόσο, είναι πολύ πιθανόν, αυτό το πτηνό να ήταν κάποιος κορμοράνος, ή βουτηχτάρι και όχι πάπια.[7]
Σύμφωνα με την δεύτερη -και πιθανότερη- εκδοχή, υπάρχει ετυμολογική συνάρτηση με το παρουσιαστικό του πτηνού, διότι η λέξη αίθυια προέρχεται εκ του ρήματος αίθω «ανάβω, καίω, φλέγομαι, λάμπω», πανάρχαια λέξη που απαντά και στον Όμηρο.[8] Μάλιστα, στους Μυκηναϊκούς χρόνους, υπήρχε το κύριο όνομα Αίθων, μία (1) από τις σημασίες του οποίου ήταν «στιλπνός, καφεκόκκινος, καστανόξανθος», κάτι που παραπέμπει άμεσα στο χρώμα του κεφαλιού του αρσενικού γκισαριού στο πτέρωμα αναπαραγωγής.[9][10]
Ο λατινικός όρος ferina (ferinus, -a, -um) στην επιστημονική ονομασία του είδους, προέρχεται από το ουσιαστικό fĕra[11] [πιθανόν εκ του ελλην. θηρ, αλλά με βραχύ θεματικό φωνήεν][12] «άγριο θηρίο», υπό την έννοια «αυτός που ανήκει στα άγρια ζώα ή θηρεύεται στην άγρια φύση, ο θήρειος» και όχι με την σημερινή σημασία.
Η αγγλική λαϊκή ονομασία του πτηνού, pochard, πιθανόν να προέρχεται από το ρήμα poach «κυνηγώ λαθραία» + το επίθημα ard. Ο όρος καταγράφεται από τον 16ον αιώνα, αλλά είναι αγνώστου λοιπής σημασίας.[13] Αλλά και η ελληνική λαϊκή ονομασία γκισάρι έχει άγνωστη προέλευση.
Το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Λινναίο, υπό την ονομασία Anas ferina (Ευρώπη, 1758).[14] Το 1824, ο Γερμανός φυσιοδίφης Φ. Μπουά (Friedrich Boie 1789-1870) το μετέφερε στο σημερινό του γένος. Κοντινότερος συγγενής του θεωρείται το αμερικανικό είδος Aythya valisineria με το οποίο υβριδίζεται συχνά.
Το είδος εμφανίζει ευρύ φάσμα κατανομής σε μεγάλες επικράτειες του Παλαιού Κόσμου και, συγκεκριμένα στις Παλαιαρκτική, Αφροτροπική και Ινδομαλαισιανή οικοζώνες.
Στην Ευρώπη, απαντά σε όλη σχεδόν την ήπειρο, εκτός από την Β. Σκανδιναβία και Β. Ρωσία, κυρίως ως μεταναστευτικό πτηνό.
Στην Αφρική απαντά κυρίως στις μεσογειακές χώρες, στην ζώνη παράλληλα του Νείλου και σε υποσαχάριους θύλακες, αποκλειστικά ως διαχειμάζον είδος.
Η Ασία είναι πολύ σημαντική επικράτεια καλοκαιρινού φωλιάσματος, σε μιαν ευρεία ζώνη που αρχίζει από την Κ. Ευρώπη, την Σκανδιναβία, την Ρωσία και τις ακτές του Ευξείνου Πόντου στα δυτικά και, διά μέσου όλης της σιβηρικής περιοχής νότια της τάιγκα, φθάνει μέχρι την Α. Ρωσία και την Ιαπωνία, στα ανατολικά. Νότια, το είδος φθάνει μέχρι την Κ. Ινδία, τις ακτές του Ινδικού στο Πακιστάν και τις Φιλιππίνες, ως χειμερινός επισκέπτης.[15]
Το γκισάρι μπορεί να απαντά σε όλες τις μορφές μετακίνησης στις επικράτειες όπου κατανέμεται και, μπορεί να είναι επιδημητικό, καλοκαιρινό αναπαραγόμενο, διαχειμάζον ή διαβατικό πτηνό ανάλογα με την περιοχή. Ωστόσο, γενικότερα, θεωρείται μεταναστευτικό είδος, διότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων εκτελεί αποδημίες, που μπορεί να φθάσουν μέχρι και τα 1.000 χλμ.[16] Οι βόρειοι πληθυσμοί είναι πλήρως μεταναστευτικοί,[17][18] με εκείνους που αναπαράγονται σε περιοχές με ηπιότερο κλίμα (Δ. και Ν. Ευρώπη)[19] να τείνουν να είναι καθιστικοί[20][21][22] ή να πραγματοποιούν μικρές μετακινήσεις διασποράς,[23][24][25] ανάλογα με τις -σκληρές- καιρικές συνθήκες.[26]
Η ανοιξιάτικη μετανάστευση μπορεί να ξεκινήσει ακόμη και στις αρχές Φεβρουαρίου σε ήπιους χειμώνες, με τον κύριο όγκο αποδημίας τον Μάρτιο έως τις αρχές Απριλίου.[27] Η φθινοπωρινή μετανάστευση προς τις περιοχές διαχείμασης κορυφώνεται ανάμεσα στα τέλη Σεπτεμβρίου και τον Νοέμβριο,[28] με τα θηλυκά να μεταναστεύουν λίγο αργότερα από τα αρσενικά (που οδηγεί σε κάποιον διαχωρισμό των φύλων στην περιοχή διαχείμασης: τα αρσενικά βορειότερα και τα θηλυκά νοτιότερα).[29]
Η Ευρώπη είναι η μόνη ήπειρος -μαζί με λίγους θύλακες στην Τουρκία- όπου υπάρχουν μόνιμοι επιδημητικοί πληθυσμοί, συγκεκριμένα, σε μεγάλο τμήμα στα βορειοδυτικά (Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Κάτω Χώρες, Γαλλία, αλλά και σε διάσπαρτους θύλακες στην Ιβηρική και άλλες μεσογειακές περιοχές. Ωστόσο, στο μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου, το είδος έρχεται το καλοκαίρι για να αναπαραχθεί, είτε για να διαχειμάσει. Μάλιστα η διαχείμαση μπορεί να γίνει ακόμη και σε αρκετά μεγάλα γεωγραφικά πλάτη, όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο, από πληθυσμούς που έρχονται από ακόμη βορειότερες χώρες (Ρωσία, Σκανδιναβία). Κατά την διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, η κατανομή του είδους έχει μετατοπιστεί προς τα δυτικά και νοτιοδυτικά.[30]
Οι ασιατικοί πληθυσμοί, είναι πλήρως μεταναστευτικοί, με ελάχιστους θύλακες μόνιμης παραμονής σε περιοχές του Ευξείνου Πόντου και της Τουρκίας. Ανάλογα με το γεωγραφικό μήκος των περιοχών φωλιάσματος, διαχειμάζουν στην Μέση Ανατολή, στις ακτές του Ινδικού, το Αφγανιστάν, την Ινδία και, δια μέσου της ζώνης που ακολουθεί τα παράλια της Σινικής Θάλασσας, φθάνουν μέχρι την Ταϊβάν και τις Φιλιππίνες στα ΝΑ. και στην Κορέα και Ιαπωνία στα ΒΑ. Στην περιοχή του Νεπάλ ξεχειμωνιάζει μέχρι τα 915 μ., ενώ ως διαβατικό πτηνό φθάνει στα 4.570 μ.[31]
Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί από τις Φερόες, την Λιβερία, το Τσαντ και την Κένυα, τον Καναδά και τις ΗΠΑ.[32]
Στην Ελλάδα, το γκισάρι απαντά είτε ως επιδημητικό πτηνό, είτε ως χειμερινός επισκέπτης[33][34] Γενικά, θεωρείται ανεπαρκώς γνωστό (K, Insufficiently Known)[35] (βλ. και Κατάσταση στην Ελλάδα).
Από την Κρήτη αναφέρεται μόνον ότι ζούσε στο νησί παλαιότερα (1936-45),[36] αλλά από την Κύπρο αναφέρεται ως αρκετά κοινός χειμερινός επισκέπτης.[37]
Γενικά, το είδος απαιτεί εκτεταμένες περιοχές πλούσιες σε θρεπτικά συστατικά (ανοικτά νερά βάθους λιγότερο από 6 μέτρα),[38] που δεν παρεμποδίζονται από επιπλέουσα βλάστηση,[39] αλλά έχουν άφθονα βυθισμένα μακρόφυτα,[40][41] περιβαλλόμενα από αναδυόμενη[42] βλάστηση ή/και ζωικούς τροφικούς πόρους (π.χ. προνύμφες Chironomidae).[43]
Κατά την περίοδο αναπαραγωγής, το γκισάρι προτιμά λίμνες με πλούσια αλκαλικά νερά (όπως αλμυρά, υφάλμυρα ή με όξινο ανθρακικό νάτριο),[44] λίμνες γλυκού νερού όπου παρουσιάζεται ευτροφισμός, νερά με αρκετή βλάστηση -γλυκά ή αλμυρά-[45] άδενδρα έλη με τομείς ανοικτού νερού, δενδρώδεις βάλτους[46][47] και ποτάμια με αργή ροή.[48][49][50] Παρά το γεγονός αυτό δείχνει ισχυρή προτίμηση για ηπειρωτικούς υγρότοπους,[51] μπορεί να μετακινείται προς παράκτια ενδιαιτήματα, όπως προφυλαγμένους παράκτιους κόλπους,[52] όταν εξαναγκάζεται από τον παγετό ή άλλους επιτακτικούς παράγοντες.[53]
Κατά την διάρκεια του χειμώνα το είδος συχνάζει σε παρόμοια ενδιαιτήματα με εκείνα που φωλιάζει, όπως μεγάλες λίμνες,[54][55][56] ποταμούς με αργή ροή,[57][58][59] ταμιευτήρες,[60][61][62][63] υφάλμυρα νερά, άδενδρα έλη, ιχθυοφράγματα (Αφρική)[64] και πλημμυρισμένα λατομεία εξόρυξης χαλικιών.[65] Όπως κατά την περίοδο αναπαραγωγής, το είδος μπορεί να μετατοπίζεται προς παράκτια ενδιαιτήματα, όπως υφάλμυρες λιμνοθάλασσες[66][67] η παλιρροϊκές εκβολές ποταμών[68][69][70] και παράκτια ύδατα[71][72] (συνήθως εκεί όπου καταλήγουν αγωγοί αποχετεύσεως λυμάτων),[73] όταν εξαναγκάζεται από τον παγετό ή άλλους επιτακτικούς παράγοντες.[74]
Στην Ελλάδα, το γκισάρι κατά την διάρκεια του χειμώνα, απαντά σε γλυκά νερά, λίμνες και τενάγη,[75] παραμένοντας στην χώρα μέχρι τον Απρίλιο, περίπου.[76]
Όπως όλες οι αγριόπαπιες, το γκισάρι εμφανίζει έντονο φυλετικό διμορφισμό με το αναπαραγόμενο αρσενικό (drake) να είναι εντελώς διαφορετικό σε εμφάνιση από το θηλυκό (duck). Επίσης είναι λίγο μεγαλύτερο και βαρύτερο.
Γενικά, είναι μικρές προς μεσαίου μεγέθους αγριόπαπιες, σαφώς μικρότερες από τις πρασινοκέφαλες, με τριγωνικό κεφάλι και σχετικά βαρύ, συμπαγές ράμφος,[77] με κοίλη μέση ραχιαία γραμμή.[78] Το μέτωπο είναι λίγο ευρύ στο εμπρόσθιο μέρος του, με μετωπική τρόπιδα, που φθάνει πέρα από το ύψος της γναθικής άρθρωσης.[79] Η κάτω επιφάνεια των πτερύγων είναι λευκή, ενώ η πάνω διαθέτει αχνές γκριζωπές μπάρες.[80] Η ουρά είναι μικρή, αλλά ο λαιμός μακρύς, σχετικά με το σώμα.[81]
Το αρσενικό ξεχωρίζει από το χαρακτηριστικό καστανοκόκκινο/πυρρόχρωμο/σκωριόχρωμο κεφάλι, απότομα οριοθετημένο από το σταχτομελανό στήθος. Το πτέρωμα είναι ανοικτό γκρίζο -του σχιστόλιθου- στην ράχη και τις πλευρές, με όμορφα, λεπτά γεωμετρικά μοτίβ, κάνοντας αντίθεση με το σκούρο, ιριδίζον στήθος. Το ουροπύγιο και το ράμφος έχουν το χρώμα του στήθους, αλλά στο μέσον του ράμφους υπάρχει μεγάλη λευκή περιοχή. Η ίριδα είναι άλικη κόκκινη.
Στο μη-αναπαραγωγικό πτέρωμα (eclipse), δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές, εκτός από τα φτερά του στήθους και του ουροπυγίου, που γίνονται καφέγκριζα.
Το θηλυκό έχει, μονότονο καφεγκρίζο χρωματισμό, με λευκωπές περιοχές στην περιοχή του λαιμού και των οφθαλμών. Το στήθος είναι σκουρόγκριζο ή ανοικτό καφέ, με τον χρωματισμό να ποικίλλει έντονα στα διάφορα θηλυκά. Το σκούρο ράμφος έχει μικρή γκριζωπή λωρίδα τον χειμώνα, αλλά γίνεται σχεδόν ολόμαυρο κατά την διάρκεια της αναπαραγωγικής περιόδου, ενώ η ίριδα είναι καφεμαύρη.
Τα νεαρά άτομα μοιάζουν με το θηλυκό, αλλά με περισσότερο γκρίζο -παρά καφέ- στο πτέρωμα, ενώ η ίριδα είναι ελαιοκίτρινη, αποκτώντας σταδιακά το κατοπινό της χρώμα, ανάλογα με το φύλο.
(Πηγές:[83][84][85][86][87][88][89][90][91][92][93][94][95]
Τα γκισάρια είναι παμφάγα πτηνά με το διαιτολόγιο να αποτελείται από τα σπέρματα, τις ρίζες, τα ριζώματα και τους μίσχους υδροχαρών, αγρωστωδών και άλλων μονοκοτυλήδονων φυτών, βυθισμένων και αναδυομένων (π.χ. Potamogeton).[96][97] Επίσης, τρέφονται με ζωική ύλη, όπως υδρόβια έντομα και προνύμφες,[98][99] μαλάκια, καρκινοειδή, ολιγόχαιτους σκώληκες,[100][101] αμφίβια[102] (π.χ. βάτραχοι και οι γυρίνοι τους)[103] και μικρά ψάρια.[104]
Το είδος μεταναστεύει κατά μικρά σμήνη αλλά, μερικές φορές, συναθροίζεται κατά χιλιάδες κατά τη διάρκεια της μετα-αναπαραγωγικής περιόδου αλλαγής πτερώματος (moulting).[105] Η περίοδος αυτή είναι πριν από την φθινοπωρινή μετανάστευση, και διαρκεί 3-4 εβδομάδες, οπότε καθίσταται ανίκανο προς πτήση.[106] Κατά την διάρκεια του χειμώνα το γκισάρι γίνεται πολύ κοινωνικό, συναθροιζόμενο σε σμήνη πολλών χιλιάδων ατόμων.[107][108][109] Αυτή την εποχή (χειμώνα) μπορεί να αναζητά την τροφή του στο ημίφως ή και κατά την διάρκεια της νύκτας.[110] Το γκισάρι ανήκει στις λεγόμενες καταδυόμενες αγριόπαπιες (βουτόπαπιες), οι οποίες αναζητούν την τροφή τους αρκετά κάτω από την επιφάνεια του νερού, συνήθως σε βάθη 1-3 μ.[111] χωρίς ωστόσο, να αποκλείεται η σίτιση από την επιφάνεια.[112] Οι καταδύσεις είναι πολλές και έχουν παρατηρηθεί θηλυκά που, σε διάρκεια 60-90 λεπτών, μπορεί να καταδυθούν 200-300 φορές.[113] Τα γκισάρια προτιμούν να παραμένουν συνεχώς μέσα στο νερό και σπάνια βγαίνουν στην στεριά, αν και πλησιάζουν τις όχθες.[114]
Η περίοδος φωλιάσματος ποικίλλει αλλά, συνήθως, ξεκινάει στα μέσα Απριλίου με αρχές Ιουνίου, ενώ η ωοτοκία πραγματοποιείται άπαξ.[115] Η φωλιά είναι μια απλή, ρηχή κοιλότητα στο έδαφος[116][117] ή πάνω σε ένα παχύ στρώμα βλάστησης,[118] ευρισκομένου είτε επί του εδάφους[119][120] (συνήθως σε μια ακτίνα 10 μ. από το νερό),[121] είτε στα ρηχά νερά[122][123] (γύρω στα 30 εκ. βάθος),[124] κρυμμένη μέσα σε πυκνή βλάστηση[125][126] (π.χ. καλαμιώνες),[127] ή σε επιπλέοντα στρώματα καλαμιών άλλης βλάστησης.[128] Στις χρονιές υψηλής στάθμης υδάτων, όταν υπάρχουν λίγοι καλαμιώνες που αναδύονται από το νερό ή λίγα επιπλέοντα στρώματα βλάστησης το είδος μπορεί να φωλιάζει σε συστάδες από Juncus, σε πλημμυρισμένα χωράφια, ή κάτω από θάμνους σε λοφίσκους.[129] Η φωλιά επιστρώνεται με φτερά και πτίλα.[130]
Η γέννα αποτελείται από (6-) 8 έως 11 (-18) ελλειπτικά ή υποελλειπτικά αβγά, με ανοιχτοπράσινο χρώμα, διαστάσεων 60,7 Χ 44,2 χιλιοστών[131] και βάρους 66 γραμμαρίων, από τα οποία ποσοστό 9% είναι κέλυφος.[132] Η επώαση αρχίζει μετά την εναπόθεση του τελευταίου αβγού, πραγματοποιείται μόνον από το θηλυκό και διαρκεί (24-) 24 έως 25 (-26) ημέρες. Οι νεοσσοί (παπάκια) είναι φωλεόφυγοι (precocial), πλήρως ικανοί προς κολύμβηση μόλις εκκολαφθούν. Ωστόσο, από ένστικτο τείνουν να μένουν ενστικτωδώς κοντά στην μητέρα τους, όχι μόνο για ζεστασιά και προστασία, αλλά και για να μάθουν και να θυμούνται το μέρος που γεννήθηκαν, καθώς και το πώς και πού να αναζητήσουν τροφή. Όταν οι νεοσσοί ωριμάζουν σε «εφήβους» ικανούς προς πτήση, μαθαίνουν και θυμούνται τις παραδοσιακές μεταναστευτικές διαδρομές τους (εκτός αν έχουν γεννηθεί και εκτραφεί σε αιχμαλωσία). Μετά από αυτή την περίοδο, τα νεαρά άτομα και η μητέρα μπορεί να αποχωριστούν, ή να παραμείνουν μαζί μέχρι να έρθει η επόμενη εποχή αναπαραγωγής. Η πτέρωση πραγματοποιείται στις 50-55 ημέρες.[133]
Το είδος απειλείται από την όχληση λόγω χρήσης των υγροτόπων γλυκού νερού, για ψυχαγωγικούς λόγους,[134][135] όπως και από τον θόρυβο των μηχανημάτων που χρησιμοποιούνται στην αστική ανάπτυξη.[136] Ακόμη, απειλείται από την καταστροφή των οικοτόπων του[137] στις θέσεις διαχείμασης, λόγω του ευτροφισμού (εν μέρει ως αποτέλεσμα των θρεπτικών συστατικών στις απορροές από γεωργικές εκτάσεις).[138] Επίσης, υπάρχει αυξημένη θνησιμότητα, ως αποτέλεσμα κατάποσης μολύβδινων σκαγιών από τα κυνηγετικά όπλα (κυρίως στην Ισπανία)[139] και την θήρευση της φωλιάς από νυφίτσες (κυρίως στην Πολωνία).[140] Στην Κίνα είναι συνήθεις οι πνιγμοί σε δίχτυα με μέγεθος ματιών μεγαλύτερο από 5 εκατοστά.[141] Το είδος είναι ευαίσθητo στην γρίπη των πτηνών έτσι, ώστε μπορεί να απειλείται από μελλοντικές επιδημίες της νόσου.[142]
Το γκισάρι υφίσταται μεγάλη πίεση από το κυνήγι σε όλες τις χώρες όπου απαντά, στις οποίες θηρεύεται εντατικά (κυρίως σε Ισπανία, Ιταλία, Β. Ιρλανδία και Ιράν)[143][144][145][146] και, όχι μόνο για διατροφή, αλλά επίσης για «αναψυχή», ιδιαίτερα σε περιοχές όπου συγκεντρώνεται σε μεγάλους αριθμούς.[147][148][149] Επίσης, τα αβγά του συλλέγονταν -και ίσως συλλέγονται ακόμη- στην Ισλανδία.[150]
Το είδος, παρά το κυνήγι, λόγω του ευρέος φάσματος κατανομής του, δεν κινδυνεύει σε παγκόσμιο επίπεδο, ως εκ τούτου, χαρακτηρίζεται ως Ελαχίστης Ανησυχίας από την IUCN. Ωστόσο, παρά το ευρύ φάσμα κατανομής του, η τάση των πληθυσμών του είναι καθοδική, ιδιαίτερα λόγω της μεγάλης μείωσης στην χώρα-κλειδί φωλιάσματος, την Ρωσία. [151][152] Αλλά και στην Δ. Μεσόγειο, η μείωση στα τελευταία 20 χρόνια, έφθασε το 70%.[153]
Τους μεγαλύτερους αναπαραγωγικούς πληθυσμούς διαθέτουν η Ρωσία, η Ουκρανία, η Πολωνία, η Ρουμανία και η Φινλανδία.[154]
Οι πρώτες καταγραφές φωλιάσματος του γκισαριού στην χώρα, καταγράφονται από το 1918, στην Μακεδονία (Κορώνεια, Δοϊράνη), ακόμη και από την Κρήτη (1942). Ωστόσο, έκτοτε φωλιάζει σε περιορισμένους αριθμούς ζευγαριών στον Αμβρακικό και την Μικρή Πρέσπα, περιστασιακά στην Χειμαδίτιδα.[155][156]
Οι χειμωνιάτικοι επισκέπτες είναι, σαφώς, περισσότεροι (Νοέμβριος-Μάρτιος), ιδιαίτερα στην Β. Ελλάδα. Το 1986 η χώρα φιλοξενούσε το 6% του συνολικού διαχειμαζοντος πληθυσμού στις περιοχές της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας, ενώ το 1987 καταγράφηκαν οι περισσότεροι χειμωνιάτικοι επισκέπτες.[157] Η Ισμαρίδα, η Βόλβη, η Κορώνεια και ο Αμβρακικός, αποτελούσαν σημαντικούς υγροτόπους για το είδος, αλλά σήμερα, μόνον ο τελευταίος.[158]
Γενικά, το γκισάρι χαρακτηρίζεται ως κοινός χειμερινός επισκέπτης και σπάνιο αναπαραγόμενο πτηνό αναπαραγωγική πυκνότητα (WV,r)[159]
Στον ελλαδικό χώρο το Γκισάρι απαντά και με τις ονομασίες: Ελμαμπάσι (Έβρος), Κοκκινοκαύκαλο, Κοκκινοκέφαλη (Αιτωλικό), Κυνηγόπαπια, Σβουρδούλι, Σβουρίτζι (Νιοχώρι Αιτωλίας), Χονδροκώλι (Αιτωλοακαρνανία), [160] Κοκκινοκεφαλοβουτόπαπια [161] και Κοντούρα (Κύπρος). [162]
i. ^ Η απόδοση ερυθροκέφαλος που, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται ορθή έχει λανθασμένη ετυμολογική βάση (βλ. Ονοματολογία)
Το Γκισάρι είναι υδρόβιο νηκτικό πτηνό της οικογενείας των Νησσιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Aythya ferina και δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό).
Күлтэн, эбэтэр күртэн, күлтэн ханай (красноголовая чернеть, Aythya ferina L.) — толору эттээх бөдөҥ соҕус кус. Умсаахтар уустарыгар киирэр.
Күлтэн, эбэтэр күртэн, күлтэн ханай (красноголовая чернеть, Aythya ferina L.) — толору эттээх бөдөҥ соҕус кус. Умсаахтар уустарыгар киирэр.
Сумғыс өйрәк, ерәнсәй сумғыс, сумғалаҡ, сумаса, сумҡа өйрәк, сумғош (рус. Красноголо́вый ныро́к, лат. Aythya ferina) — һуна өйрәктән бәләкәйерәк һыу ҡошо.
Яңғыҙ ҙа, парлашып та, күмәкләшеп тә йөрөйҙәр. Ата өйрәктең дөйөм төҫө буҙ. Башы һәм муйыны ҡыҙғылт көрән. Түше, ҡойроғо һәм ҡанаттарының осо ҡара. Суҡышы һорғолт зәңгәр, осо ҡара. Инә өйрәктең һәм ата өйрәктең йәйге-көҙгө төҫтәре тоноғораҡ. Башҡа сумғыс өйрәктәрҙән сыбар ҡауырһындарының булмауы менән айырыла.
Ата ҡош яҙғыһын һыҙғыра, инә ҡош «кер-рр-кер-рр» тигән тауыштар сығара. Асыҡ тәрән урындары булған ҡамышлы күл һәм йылғаларҙа йәшәй. Үлән, һыу үҫемлектәре, һәм бөжәктәре менән туҡлана.
Күсмә ҡош. Киң таралған. Ояһы йығылған ҡамыш өҫтәрендә була. 6—9 бөртөк һарғылт зәңгәр йомортҡа һала. Ите өҫөн аулайҙар.
Сумғыс өйрәк, ерәнсәй сумғыс, сумғалаҡ, сумаса, сумҡа өйрәк, сумғош (рус. Красноголо́вый ныро́к, лат. Aythya ferina) — һуна өйрәктән бәләкәйерәк һыу ҡошо.
Яңғыҙ ҙа, парлашып та, күмәкләшеп тә йөрөйҙәр. Ата өйрәктең дөйөм төҫө буҙ. Башы һәм муйыны ҡыҙғылт көрән. Түше, ҡойроғо һәм ҡанаттарының осо ҡара. Суҡышы һорғолт зәңгәр, осо ҡара. Инә өйрәктең һәм ата өйрәктең йәйге-көҙгө төҫтәре тоноғораҡ. Башҡа сумғыс өйрәктәрҙән сыбар ҡауырһындарының булмауы менән айырыла.
Ата ҡош яҙғыһын һыҙғыра, инә ҡош «кер-рр-кер-рр» тигән тауыштар сығара. Асыҡ тәрән урындары булған ҡамышлы күл һәм йылғаларҙа йәшәй. Үлән, һыу үҫемлектәре, һәм бөжәктәре менән туҡлана.
Күсмә ҡош. Киң таралған. Ояһы йығылған ҡамыш өҫтәрендә була. 6—9 бөртөк һарғылт зәңгәр йомортҡа һала. Ите өҫөн аулайҙар.
Улаанхүзүү шумбуур (Aythya ferina) нь Нугасныхан овгийн дундаж хэмжээний шумбадаг нугас юм.
Нас бие гүйцсэн эрэгчин нь саарал судалтай урт хар хошуу, улаан толгой, хүзүү, хар цээж, саарал нуруу, улаан нүдтэй. Эмэгчин нь бор толгой, биетэй. Толгойн гурвалжиндуу хэлбэр нь онцлог юм.
Энэхүү шумбуур Европ, Азийн хойд зүгийн сэрүүн бүсийн 1 м ба түүнээс дээш гүнтэй намаг, нуур цөөрөмд амьдарна.
Олноор сүрэглэн амьдрах бөгөөд томхон сүрэг болон цуглаж, голдуу бусад төрлийн нугастай холилдон өвөлждөг.
Улаанхүзүү шумбуур шумбаж сэлэн хоол тэжээл олж иддэг. Тэд усны ургамал, нялцгай биетэн, усны шавьж, мөн жижиг загасаар хооллоно. Үржлийн үед 6-9 өндөг гарган 24-28 хоног дардаг аж.
Хьэжбабыщ (лат-бз. Aythya ferina) — бабыщ лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
И инагъкӀэ курытщ. Хъур фӀыцӀэщ, джабэхэр хужьщ. Анэхэм я теплъэ нэхъыщхьэр гъуабжафэщ, щхьэщӀыбым егъэзыхауэ къыхэпӀиикӀ цы Ӏэрамэри нэхъ цӀыкӀущ.
Хьэжбабыщхэр Еуразиэм и дэнэ щӀыпӀи щыӀэщ. Урысейм деж нэхъыбэу уапэщӀохуэ Къаукъазым и хы Ӏуфэхэм, къуэкӀыпӀэмкӀэ Сахалинрэ Ипщэ Курилхэм я гъунэхэмрэ. Я бжыгъэкӀэ мащӀэкъым. Мэлъэтэжхэр. Къаукъазым щӀымахуэр псынэхэм я деж щизыххэри къахокӀ. Абгъуэр псым и гъунэгъущ. Щырхэр джэдыкӀафэм къипща нэуж етӀуанэ махуэм псым зыщӀагъэмбрыуэф.
Мы бабыщыр Ӏэлми цӀыхум щыщтэкъым, къуажэ кӀуэцӀхэми щыгъуалъхьэ щыӀэщ, къалэшхуэ гъунэ псыӀущӀахэм щыпӀыгъыфынущ щӀыпӀэгъэдахэ хьисэпу. Куэду къаущэкӀу.
Ӏусым и нэхъыбапӀэр псэущхьэ жьгъейщ. Ӏус щылъыхъуэкӀэ м. 3-4, уеблэмэ, 10-м щӀигъукӀэ занщӀэу ехэу зыщӀегъэмбрыуэ.
Црвеноглав кожувар (Aythya ferina) е вид птица од фамилијата патки, се среќава и под името Бугарец. Ја има во Македонија.
Најмногу е распостранет во северна Европа и Азија. Можеме да ја сретнеме во западна и јужна Европа, и во Велика Британија.
Долги се 42-58 cm, а тешки се околу 816 g. Распонот на крилјата им е 74-89 cm, телото и крилјата им се бели, а на женките сиво-кафени. Главите им се кафено-црвени, клуновите им се црни со сиво. Нозете им се сиви, а опашките црни.
Нивни живеалишта се мочуриштата и езерата со длабочина од 1-6 m.
Овие патки се хранат со нуркање, јадејќи водни растенија со некои мекотели, водни инсекти и мали риби. Најчесто се хранат ноќе.
Гнездата ги градат на места сокриени со треви и вегетација. Инкубацијата на женките трае 25 дена, и добиваат 6-12 зелени (маслинести) јајца. Малечките го прават својот прв лет на свои 50-55 дена.
Црвеноглав кожувар (Aythya ferina) е вид птица од фамилијата патки, се среќава и под името Бугарец. Ја има во Македонија.
Чернеть рудоголова (Aythya ferina) є богато росшырена потаплява качка.
Належыть к великым видам чернетєй, росте до 42 - 49 цм, важыть 550 - 1300 ґ і в роспятю крыл мірять 67 - 75 цм. Так як і другы чернетї мать міцне тїло, дуже куртый хвіст і карк і взглядом к тїлу велику голову. Самець в свадьбянім шатї мать білый хырбет, крыла і бокы з мягко чорныма смужками, ясны червены очі, ґаштаново буру голову, сивый дзёбак з тмавым шпіцём і решта тїла переважно чорна. В простім шатї ся подобать саміцї, котра є переважно тмаво барнаста з яснїшыма боками, головов і часточно і крылами.
Чернеть рудоголова мать россяглый ареал росшырїня, богато ся находить на великій теріторії Европы і Азії і про жывот преферує глубшы і розсяглїшы тіпы стоячіх вод. Єй популація є стале дуже чіслена і рахуєме приближно 2 500 - 3 800 000 екземпларів.
Чернеть рудоголова (Aythya ferina) є богато росшырена потаплява качка.
कैलोटाउके हाँस नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो। यसलाई अङ्ग्रेजीमा कमन पोकर्ड (Common Pochard) भनिन्छ।
कैलोटाउके हाँसको ठूलो नाप र गुम्बज आकारको टाउको हुन्छ। उडानको अवस्थामा यसको पङ्खाहरू फिक्का पुस्रो र फुस्रो अग्रपङ्खले गर्दा यसको माथिल्लो पखेटाको बनावट अरू उपजाति भन्दा भिन्न हुन्छ। यसको भालेको कटुस रङको टाउको, कालो छाती र फुस्रो माथिल्लो भाग तथा कोखा, सेतो नभएको तल्लो पुच्छर ढकनी, गाढा आँखा र ठोँडका बीचमा फुस्रो पेटी हुन्छ। यसको लम्बाई ४२ देखि ४९ सेन्टिमिटरसम्म रहेको हुन्छ।
कैलोटाउके हाँस नेपाल लगायत एसिया तथा युरोपका अधिकांश देशहरूमा पाइने गर्छ। यसको प्रजाति उपयुक्त हावापानी र आहारका लागी हिँउदमा पश्चिमी युरोपदेखि पुर्वि एसियासम्म बसाइ सराइ गर्दछन्। नेपालको सन्दर्भमा पश्चिममा शुक्लाफाटा वन्यजन्तु आरक्षदेखि पूर्वमा कन्चनजङ्गा संरक्षण क्षेत्रसम्म पाइएको छ। ठूला तालतलैयाहरुमा हिउँदे आगन्तुकका रुपमा आउने गर्दछन्। यो ओसिलो दलदले क्षेत्रहरु, ताल तथा मन्द बग्ने खोलानालाहरु र वनस्पतियुक्त सिमसार मन पराउने प्रजाति हो। यस पन्छीले आफ्नो गुँड सतही पानीमा थुप्रिएको झारपातमा बनाउँछ। यसको प्रजातिले उत्तरी गोलार्धमा बच्चा कोरल्छ।
अवैध शिकार र प्रजनन् स्थानको विनाशले गर्दा विश्वमा यो प्रजाति संरक्षणका हिसाबले संवेदनशील अवस्थामा रहेको छ । नेपालको सन्दर्भमा यो सङ्कटको नजिक अवस्थामा रहेको छ ।
कैलोटाउके हाँस नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो। यसलाई अङ्ग्रेजीमा कमन पोकर्ड (Common Pochard) भनिन्छ।
छोटी लालसरी किंवा चिमण शेन्द्र्या या पक्ष्यास इंग्रजी भाषेमध्ये comman pochard असे म्हणतात .तर मराठी मध्ये चिमण शेन्द्र्या आणि हिंदी मध्ये बुडार ,बुडार नर ,लाल सिर असे म्हणतात .
चिमण शेन्द्र्या हा पक्षी आकाराने बदकापेक्षा लहान पक्षी आहे .यामध्ये नर-मादी दिसायला वेगळे -वेगळे असतात .
नराचे डोके आणि मान तांबड्या असते .व छाती आणि पाठीवरचा भाग काळा असतो .राहिलेला करड्या भागावर बारीक काड्या असतात .शेपटीचा खालचा आणि वरचा भाग काळ्या रंगाचा असतो .
मादीचे डोके, मान ,पाठीवरचा भाग ,छाती आणि शेपूट गडद तपकिरी रंगाचा असतो .कंठ ,चोचीजवळचा तोंडाचा भाग ,डोळ्यांभोवतीचे कडे बदिमी रंगाचे असतात .राहिलेला वरचा भाग राखिडी रंगाचा असतो .व खालील भाग पिवळट करडा असतो .
हा पक्षी पाकिस्तान ,भारतचा वायव्य भाग, बांगला देश ,आसाम आणि सभोवतालचे प्रांत व दक्षिणेकडे कर्नाटकपर्यंत आढळते .हा पक्षी हिवाळ्यात आढळतात त्यामुळे यांना हिवाळी पक्षी असे म्हणतात .हा पक्षी पॅलिआर्क्टिक या प्रदेशात आढळतो हा पक्षीझिलानी आणिसरोवरे या ठिकाणी आढळतो .
पुस्तकाचे नाव:पक्षिकोश
लेखकाचे नाव:मारुती चितमपल्ली
छोटी लालसरी किंवा चिमण शेन्द्र्या या पक्ष्यास इंग्रजी भाषेमध्ये comman pochard असे म्हणतात .तर मराठी मध्ये चिमण शेन्द्र्या आणि हिंदी मध्ये बुडार ,बुडार नर ,लाल सिर असे म्हणतात .
चिमण शेन्द्र्या हा पक्षी आकाराने बदकापेक्षा लहान पक्षी आहे .यामध्ये नर-मादी दिसायला वेगळे -वेगळे असतात .
नराचे डोके आणि मान तांबड्या असते .व छाती आणि पाठीवरचा भाग काळा असतो .राहिलेला करड्या भागावर बारीक काड्या असतात .शेपटीचा खालचा आणि वरचा भाग काळ्या रंगाचा असतो .
मादीचे डोके, मान ,पाठीवरचा भाग ,छाती आणि शेपूट गडद तपकिरी रंगाचा असतो .कंठ ,चोचीजवळचा तोंडाचा भाग ,डोळ्यांभोवतीचे कडे बदिमी रंगाचे असतात .राहिलेला वरचा भाग राखिडी रंगाचा असतो .व खालील भाग पिवळट करडा असतो .
हा पक्षी पाकिस्तान ,भारतचा वायव्य भाग, बांगला देश ,आसाम आणि सभोवतालचे प्रांत व दक्षिणेकडे कर्नाटकपर्यंत आढळते .हा पक्षी हिवाळ्यात आढळतात त्यामुळे यांना हिवाळी पक्षी असे म्हणतात .हा पक्षी पॅलिआर्क्टिक या प्रदेशात आढळतो हा पक्षीझिलानी आणिसरोवरे या ठिकाणी आढळतो .
The common pochard (/ˈpɒtʃərd/; Aythya ferina) is a medium-sized diving duck. The scientific name is derived from Greek aithuia, an unidentified seabird mentioned by authors including Hesychius and Aristotle, and Latin ferina, "wild game", from ferus, "wild".[2]
The adult male has a long dark bill with a grey band, a red head and neck, a black breast, red eyes and a grey back. The adult female has a brown head and body and a narrower grey bill-band. The triangular head shape is distinctive. Pochards are superficially similar to the closely related North American redhead and canvasback. [3]
Females give hoarse growls. Males have whistles cut off by a final nasal note aaoo-oo-haa.
Their breeding habitat consists of marshes and lakes with a metre or more water depth. Pochards breed in much of temperate and northern Europe and across the Palearctic. They are migratory, and spend winter in the south and west of Europe.
In the British Isles, birds breed in eastern England and lowland Scotland, in small numbers in Northern Ireland with numbers increasing gradually, and sporadically in the Republic of Ireland, where it may also be increasing. While uncommon, individuals are also occasionally seen in the south of England, and small populations are sometimes observed on the River Thames. Large numbers stay overwinter in Great Britain, after the birds retreat from Russia and Scandinavia.
These are gregarious birds, forming large flocks in winter, often mixed with other diving ducks such as the tufted duck.
These birds feed mainly by diving or dabbling. They eat aquatic plants with some molluscs, aquatic insects and small fish. They often feed at night, and will up-end for food as well as the more characteristic diving. According to the article 'Patterns in the diving behaviour of the pochard, Aythya ferina: a test of an optimality model' Pochard's have a behavioral preference when it comes to their feeding patterns. This behavioral preference is that Pochards prefer shallower water in comparison to deeper water even though the food concentration in deeper water may be higher.
In a number of countries the population of Common Pochard is decreasing mainly due to urbanization of the natural habitats and their transformation, as well as due to overhunting.[4] The pochard is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.
Male common pochard, London, UK
Diving, Delta del Llobregat, Barcelona
The common pochard (/ˈpɒtʃərd/; Aythya ferina) is a medium-sized diving duck. The scientific name is derived from Greek aithuia, an unidentified seabird mentioned by authors including Hesychius and Aristotle, and Latin ferina, "wild game", from ferus, "wild".
La Brunkapa anaso (Aythya ferina) estas mezgranda birdospecio de la grupo de la merganasoj.
La Brunkapa anaso grandas 46 cm (iomete pli ol Platbeka anaso) kaj havas mallongan nigran voston, kiu indikas alten dumnaĝe. Ĝi havas specifan kapoformon: alta kaposupro kaj longa, krute klina frunto (triangula kapo). Ĝi estas iom simila al la proksime parencaj specioj de Nordameriko nome Blankadorsa anaso kaj Blubeka merganaso.
Temas pri specio kun klara seksa duformismo. La viranaso estas facile rekonebla pri la kaŝtanbrunaj kapo kaj kolo, nigra brusto kaj palgriza korpo (deproksime videblas fajnega strieco). La beko estas nigra (ĉefe pinte kaj ĉe la fortikega bazo) kun helblua centra parto; la flugilstrio estas griza. La iriso estas tre ruĝa kaj rimarkinda en la bruneca kapo. La somerfina plumaro (eklipsa plumaro) de la masklo estas simila al tiu de la inansero, sed la dorso estas pli griza kaj la kapo kaj kolo ankoraŭ iome ruĝecbruna.
La femala brunkapa anaso havas brunecajn kapon kaj bruston, bluetan bek-ringon, hela makulo de la bekobazo ĝis la mentono kaj hela okulringo kaj postokula strieto. La junulo estas simila al ino, sed ne havas la bekajn kaj vizaĝajn markojn, ties krono kaj dorso estas pli malhelaj.
Ties reprodukta habitato estas marĉoj kaj lagoj kun nur unu metro aŭ iom plie de profundo, sed ankaŭ ĉiaj humidejoj kiaj nesalaj lagetoj, salaj lagunoj kaj marĉoj ktp. Tiuj merganasoj reproduktiĝas en multe de moderklimata kaj norda Eŭropo (el norda Francio al Rusio) al okcidenta Azio. Ili etendiĝis dum la 20a jarcento al norda kaj centra Eŭropo.
Ili estas migrantaj, kaj vintras en suda kaj okcidenta Eŭropo (en Brita Insularo kaj el okcidenta Germanio al Iberio, la bordaj regionoj de Mediteraneo, Turkio, Kaŭkazo, Kaspia Maro kaj okcidenta Azio al norda Ĉinio kaj eĉ Japanio); multaj vintrumas eĉ pli sude al subsahara Afriko.
Ili estas gregemaj birdoj, kiuj formas grandajn arojn vintre, ofte mikse kun aliaj merganasoj kiaj la Tufanaso, kun kiuj ili povas hibridiĝi.
En la Brita Insularo, birdoj reproduktiĝas en orienta Anglio kaj malaltaj teroj de Skotlando, en malgrandaj nombroj en Norda Irlando kaj pliiĝante, kaj foje en Respubliko Irlando. Kompare multaj pli grandaj nombroj vintrumas en Britio, kiam la birdoj retiriĝas el Rusio kaj Skandinavio.
Tiu palearktisa birdo ripozas dumtage sur la akvo (dolĉakvoj, lago, fiŝlagoj), aŭrore kaj malfruvespere nutroserĉas. Ĝi lerte subakviĝas, vertikaliĝas. Tiuj birdoj manĝas ĉefe per plaŭdado aŭ plonĝado (13 al 16 sekundoj). Ili manĝas akvajn plantojn (semojn, radikojn, foliojn) kun iome da moluskoj, akvaj insektoj (larvoj) kaj malgrandaj fiŝoj.
La voĉo de la viransero estas raŭka fajfo „ĥorr-ĥorr", tiu de la inbesto estas malfajna murmurado. La fluganta grupo eligas mallaŭtan, fajfajn sonojn. Ĉiukaze temas pri specio sufiĉe silentema. La nupta pariĝado limiĝas al kelkaj kapomovoj de la masklo, akompanataj de nazecaj fajfoj. La reprodukta sezono okazas el aprilo al junio, iompli ĉe la nordaj populacioj. La ino demetas 5 al 12 ovojn, en surgrunda nesto ĉe kareksejo proksime de akvo konstruita el herboj kaj folioj, ligneroj, plumoj (patrina lanugo) ktp. La kovado daŭras 27 aŭ 28 tagojn. Tuj post eloviĝo la patrino kondukas la anasidojn al akvo. Ili restos kun la patrino dum 8 semajnoj. La masklo restas nur ĝis ovodemetado, poste ne partoprenas en kovado aŭ idozorgado, kiel faras multaj aliaj anasoj.
La flugo estas rapida kaj povega foje en formiĝo kiel litero vo, sed la ekflugo el akvo estas malfacila kaj ili ekaltiĝas nur post granda peno. Pro tio kaj diference el aliaj anasoj, tiuj ofte submerĝiĝas por fuĝi el danĝero.
La Brunkapa anaso estas unu el la specioj al kiuj aplikiĝas la Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA).
Oni ĉirkaŭkalkulas eŭropan populacion de 260,000 al 360,000 paroj, el kiuj triono en Rusio. Krome estas pli da 10,000 paroj en aliaj sep landoj: nome Pollando (40 al 70,000), Rumanio (20 al 40,000), Ukrainio (25 al 28,000), Hungrio (20 al 30,000), Ĉeĥio (10 al 20,000), Germanio (23,000) kaj Finnlando (12 al 15,000). Aliaj miloj da paroj reproduktiĝas en Litovio (7 al 9,000), Bielorusio (7 al 8,000), Slovakio (2 al 3,000), Hispanio (3,000 al 3,500), Francio (2,600 al 3,000) kaj Svedio (1,500 al 5,000). La nombroj ne estas tiom konataj en Azio.
Tiu specio estas unu kiu ege suferas pro plumbovenenigo, ĉar plonĝa manĝado helpas tion.
La Brunkapa anaso (Aythya ferina) estas mezgranda birdospecio de la grupo de la merganasoj.
El porrón europeo o porrón común (Aythya ferina)[2] es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae que vive en Eurasia y África.
Es un pato buceador de tamaño medio con el cuello relativamente corto y una característica cabeza en forma triangular. El porrón mide entre 42 y 49 cm de largo y tiene una envergadura alar de 72 a 82 cm.[3] El macho adulto tiene la cabeza y el cuello de un color castaño rojizo. La mayor parte de su plumaje es gris claro, salvo dos zonas negras en sus partes frontal (pecho y parte superior del manto) y caudal. Tiene el pico largo, con una ancha franja oscura en su base seguida por una banda gris blanquecina y la punta negra. El iris de sus ojos rojo. La hembra adulta tiene la parte frontal parda (cabeza, cuello y pecho) y la trasera pardo grisácea, con algunas zonas más claras en el rostro, especialmente una línea tras el ojo, y en la zona media del cuerpo. Su pico tiene la zona gris más estrecha, y sus ojos son castaños. El macho en plumaje de eclipse se parece a la hembra aunque con dorso más gris y sin marcas claras en el rostro.
El porrón europeo es muy similar al porrón americano que habita en Norteamérica, aunque suelen encontrarse individuos divagantes en Europa. El porrón americano es algo mayor y tiene el iris de los ojos amarillo, en lugar de rojo. Además la zona negra de la base del pico del porrón americano es más estrecha. También tiene un plumaje similar al porrón coacoxtle, pero sus siluetas son inconfundibles puesto que el porrón coacoxtle tiene el cuello y el pico más largos, y su pico es totalmente negro. El único pato con un patrón de plumaje parecido que viva en Eurasia es el pato colorado, pero el macho de esta especie tiene las alas marrones, su cabeza es más redondeada y voluminosa y su pico es rojizo o rojo según la época del año.
El porrón europeo fue descrito científicamente por Carlos Linneo en 1758 en la décima edición de su obra Systema naturae, con el nombre de Anas ferina,[4] que significa «pato salvaje».[5] Posteriormente fue trasladado al género Aythya, creado por Friedrich Boie en 1822.[6] Es una especie monotípica, es decir, no se reconocen subespecies diferenciadas.[7]
La etimología del nombre de su género, Aythya, procede del término griego αἴθυια (aithuia), un ave marina desconocida citada por Aristóteles.[8] En cambio, su nombre tradicional en español es el aumentativo de la palabra «porro» que significa «torpe, necio».[9]
El área de cría del porrón europeo se extiende por una amplia franja de Eurasia desde el sur de Escandinavia y las islas Británicas, recorriendo el interior de Asia, los alrededores del lago Baikal hasta el sureste de Siberia y el norte de China. Los principales centros reproductivos en Europa son Bélgica, los Países Bajos, partes del norte y el este de Francia y Europa central y del este. En cambio en el oeste de Francia, España y Portugal, solo hay zonas diseminadas donde cría y es más habitual encontrarlo solo como un visitante invernal. El límite septentrional del área de distribución del porrón europeo recorre el golfo de Botnia, el en el centro de Finlandia y Karelia y se prolonga hasta el sur de Siberia. En las últimas décadas la especie ha ampliado su área de distribución hacia el oeste y el norte, ocupando el sur de Suecia en las décadas de 1920 y 1930. Desde 1954, la especie se reproduce también de forma esporádica en Islandia. La colonización de algunas zonas de Francia se llevó a cabo solo en las últimas décadas del siglo XX.[10]
Los porrones europeos son aves migratorias que pasan el invierno en zonas del sur y oeste de Europa, el norte de África, llegando incluso a algunos lugares al sur del Sáhara, como Senegal, Mali y el lago Chad, y la totalidad de la cuenca del Nilo, también llegan a gran parte del sur de Asia, llegando hasta el sur de China, también alcanzan las islas del lejano oriente Sajalín, el archipiélago japonés, Formosa y Hainan, llegando hasta Luzón en el norte de Filipinas.
Su hábitat de reproducción son los lagos y lagunas tanto someros como relativamente profundos con vegetación densa circundante. Fuera de la época de cría puede encontrarse además de en los lagos en todo tipo de medios de agua dulce abiertos y ríos de curso lento, además de en marismas salobres, albuferas y bahías resguardadas.
Son aves gregarias, que forman grandes bandadas en invierno, a menudo mezcladas con otras especies de patos buceadores como el porrón moñudo, con el que a veces hibrida.
Se alimentan buceando en aguas someras tanto de día como por la noche. Su dieta se compone principalmente de plantas acuáticas que toman del fondo, en profundidades entre 1 y 3,5 metros, aunque complementan su dieta (aproximadamente en un 15%) con pequeños animales como insectos acuáticos, pequeños peces y moluscos.[11]
Aunque su vuelo es rápido y potente, el despegue del agua es difícil y la mayoría solo consigue elevarse tras mucho esfuerzo pataleando en el agua. Por eso, y a diferencia de otros patos, estos suelen sumergirse para escapar de un peligro inminente.
El porrón alcanza la madurez sexual tras el primer año de vida, aunque en la mayoría de los casos se reproduce por primera vez en su tercer año de vida. A partir de entonces establece distintas parejas cada temporada.[12] Los emparejamientos se producen en marzo, cuando los porrones europeos han llegado a sus cuarteles reproductivos. El cortejo nupcial se reduce a algunos movimientos de cabeza del macho, acompañados de silbidos nasales. El vínculo de pareja solo dura ese periodo primaveral. El macho abandona a la hembra en cuanto empieza la incubación, y ella se encargará sola de la crianza de la nidada.
El emplazamiento del nido es elegido por la hembra. Lo sitúa entre la vegetación de ribera, ya sea justo sobre el agua en la vegetación flotante o escondido en algún islote. Raramente hace el nido dentro de un tronco o lejos de la orilla. Construye el nido acumulando plantas acuáticas, ramitas y hierba seca, y recubre su interior con plumón. La puesta suele realizarse entre mayo y junio, y suele constar de seis a nueve huevos. La eclosión se produce tras veinticinco días de incubación. Los polluelos nidífugos pronto siguen a su madre y son capaces de volar a las diez semanas.
El ejemplar anillado más longevo se encontró en el Reino Unido y tenía veintidós años y tres meses.[12]
El porrón europeo o porrón común (Aythya ferina) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae que vive en Eurasia y África.
Punapea-vart (Aythya ferina) on partlaste sugukonda vardi perekonda kuuluv veelind.
Punapea-vart on levinud Euraasia metsa- ja stepivööndis. Levila ulatub Briti saartest Baikalini.
Suuremas osas levilast on punapea-vart rändlind. Ta talvitub Lõuna- ja Lääne-Euroopas, Vahemere maadel, Niiluse jõgikonnas, Jaapanis, Koreas, Lõuna-Aasias ja Kesk-Ameerikas.
Punapea-vart on Eestis harv haudelind, kokku pesitseb neid 1000–1500 paari, talvine arvukus on 10–30 isendit [1]. Soomes pesitseb 13 000 – 17 000 paari ja Venemaal 90 000 – 100 000 paari.
Punapea-vart on 42–48 cm pikk ja kaalub 700–1100 g.
Isaslinnu pea on punakaspruun. Tal on musta tipuga hall nokk. Keha sulestik on helehall.
Pesitseb rohketoiteliste järvede ja merelahtede siseosades.
Kurnas on 7–11 muna, harva rohkem. Emaslind haub mais-juunis 22–28 päeva.
Punapea-vart on Eestis jahilind. Teda lastakse paarsada isendit hooaja jooksul.
Murgilari arrunta (Aythya ferina) Anatidae familiaren ahate ez-domestikoa da. Iparraldeko Europan eta Asian kumatzen du eta neguan hegoaldera migratzen du[1].
Burua marroia du eta begia gorria da. Bularraldea eta buztana beltzak dira eta gorputzaren erdialdea eta hegoak gris argiak. Hankak ere gris ilunak ditu. Emearen gorputzeko grisa ilunagoa da eta beraz kontraste txikiagoa egiten du.
Talde handiak osatzen ditu. Sakonera txikiko uretan elikatzen da. Landare sustraiak, hostoak eta ernamuinak jaten ditu, batez ere, baina intsektuak eta harrak ere bai.[2]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Murgilari arrunta (Aythya ferina) Anatidae familiaren ahate ez-domestikoa da. Iparraldeko Europan eta Asian kumatzen du eta neguan hegoaldera migratzen du.
Burua marroia du eta begia gorria da. Bularraldea eta buztana beltzak dira eta gorputzaren erdialdea eta hegoak gris argiak. Hankak ere gris ilunak ditu. Emearen gorputzeko grisa ilunagoa da eta beraz kontraste txikiagoa egiten du.
Talde handiak osatzen ditu. Sakonera txikiko uretan elikatzen da. Landare sustraiak, hostoak eta ernamuinak jaten ditu, batez ere, baina intsektuak eta harrak ere bai.
Punasotka (Aythya ferina) on keskikokoinen sorsalintu.
Punasotka on yleensä noin 42–49 cm pitkä ja painaa noin 700–970 g.[2] Varsinkin naaraan ja nuoren koiraan tunnistaa matalasta otsasta ja isosta nokasta. Lento on muiden sotkien tapaan suoraviivaista ja nopeaa, mutta siipijuova ei erotu yhtä selvästi kuin tukka- tai lapasotkalla. Koiraan pää on punaruskea, mustassa nokassa on harmaa kärki ja punainen silmä. Sen vartalo on vaaleanharmaa. Naaraalla vaalea silmärengas ja vaihtelevan vaalea naama. Nuoret urokset muistuttavat loppukesästä naarasta, mutta silmärengas puuttuu.
Vanhin suomalainen rengastettu punasotka on ollut 11 vuotta 1 kuukautta ja 16 päivää vanha. Euroopan vanhin on ollut brittiläinen 23 vuotta ja 2 kuukautta vanha sotka.
Punasotkaa tavataan enimmäkseen eteläisessä Suomessa ja jossain määrin myös Oulun läänissä. Se on muuttolintu, joka talvehtii Etelä- ja Länsi-Euroopassa. Vuonna 2010 Suomen pesimäkannaksi arvioitiin 10 000–13 000 paria. Määrä on ollut laskussa ja vuodesta 2010 laji on luokiteltu Suomessa vaarantuneeksi kun se ennen oli elinvoimainen.[3] Sittemmin se on luokiteltu erittäin uhanalaiseksi.[4]
Suomen lisäksi pesimäalue ulottuu liki koko Pohjois-Eurooppaan ja Pohjois-Aasian itäosiin. Euroopan pesimäkanta on kooltaan 200 000 – 250 000 paria, joista n. 280 paria Britteinsaarilla. Venäjän kanta on 90 000 – 100 000 ja Turkin 500 – 1 000 paria.
Punasotka viihtyy parhaiten ruohostorantaisilla lintujärvillä ja merenlahdilla. Niukkaruohostoisilla järvillä ja merenlahdilla vain harvakseltaan. Saaristomeren sisäsaaristossa pesii pieni kanta lokkiluodoilla. Punasotkat karttavat pieniä vesistöjä.
Punasotka rakentaa pesänsä tulvaniitylle, saraikkoon tai muualle veden partaalle. Pesä on yleensä ruokokeon päällä, joskus myös kelluspesä tai piisamin pesän päällä.
Naaras munii toukokuussa 4–16 harmaanvihreää munaa, joita se hautoo 22–28 vuorokautta.[2] Poikaset itsenäistyvät tultuaan lentokykyisiksi noin 7–9 viikon ikäisenä.
Punasotka hankkii ravintonsa sukeltamalla pohjasta kotiloita, simpukoita ja muuta vastaavaa sekä vesikasvien siemeniä.
Punasotka (Aythya ferina) on keskikokoinen sorsalintu.
Aythya ferina
Le Fuligule milouin ou Milouin d'Europe (Aythya ferina) est une espèce de canards plongeurs appartenant à la famille des anatidés. Bien qu'elle soit encore commune en beaucoup d'endroits, cette espèce subit un déclin important et est donc considérée comme menacée d'extinction.
C'est un canard de 42 à 58 cm de long avec une envergure de 70 à 82 cm, pesant entre 700 et 1 100 g.
En plumage nuptial, le Fuligule milouin mâle semble avoir, de loin, un dos blanc ; mais, de plus près, ce blanc est un gris très clair finement vermiculé, encadré de noir à la poitrine et à l'arrière. Le cou et la tête sont d'un brun rouge éclatant, terminés par un bec noir barré de bleu. Les yeux sont rouge orangé et les pattes grisâtres. En plumage internuptial, l'essentiel du corps vire au gris sale tandis que les couleurs de la tête, de la poitrine et l'arrière se délavent.
Les femelles, moins brillantes, sont grises avec la tête et la poitrine plus sombres et plus brunes, à l'exception des cercles orbitaux et d'une zone indistincte marquant nettement les joues. Le dos, les flancs, les scapulaires et les couvertures alaires présentent des marbrures grises et brunes, plus sombres à l'arrière du corps.
Les juvéniles, plus ternes, ressemblent aux femelles mais les marques brunes et grises sont moins mêlées.
En vol, une bande un peu plus pâle, mais peu contrastée, marque toute la longueur des ailes en arrière des couvertures.
De décembre à février, la masse moyenne du Fuligule milouin varie beaucoup d'un site à un autre : par exemple de 22 % chez les mâles et de 12 % chez les femelles entre la Camargue (avec des moyennes respectives de 849 et 807 g) et le sud de la Mer caspienne (avec des moyennes respectives de 1 095 et 905 g). Les minima sont plus faibles en Camargue que sur le lac de Sempach (Suisse) mais la masse des oiseaux y augmente jusqu'en février[1] tandis qu'à Sempach celui des mâles diminue de 12 % entre décembre et mars et celui des femelles de 16 %[2].
En période internuptiale, la différence de masse entre les deux sexes semble stable, les mâles étant plus lourds de 6 % en mars en Suisse et de 7 % de septembre à novembre (Kazakhstan, Danemark et Pays-Bas). Par contre, au début de la nidification (avril et mai), les femelles présentent une masse supérieure de 12 % au Kazakhstan, puis inférieure de 16 % dans ce pays et au Danemark de juin à août pendant la période d'élevage de leurs jeunes.
En Suisse, les femelles de moins d'un an n'ont pas rattrapé les adultes en fin d'hiver, cause probable de retards dans la nidification ou de diminution des succès reproducteurs.
En période de nidification, il fréquente les bordures hautes et denses de végétation aquatique ainsi que les îlots au couvert dense à l’abri des prédateurs terrestres. Les milieux les plus couramment fréquentés sont : les étangs d’eau douce ou saumâtre de profondeur moyenne (0.50 à 3 m) et les plans d’eau artificiels (réservoirs agricoles, étangs de pisciculture, sablières, gravières, lacs de barrage…) riches en benthos et en végétation immergée (Myriophylle, Cératophylle, Renoncule aquatique…)
Les biotopes préférentiels sont constitués par des étendues d'eaux peu profondes riches en herbiers submergés ou flottants (assurant une alimentation variée) où la végétation émergente occupe une large place[3]. En Sibérie, les marges des plans d'eau naturels sont préférées aux berges des cours d'eau[4]. Plus à l'ouest, les populations les plus importantes occupent des étangs piscicoles en Russie centrale[5], en Lituanie[6], en Biélorussie, en Pologne, en République tchèque, en Allemagne et en France.
Le Fuligule milouin est une espèce paléarctique que l’on trouve principalement entre les 20e et 65e parallèles. Son aire de reproduction est continue du Lac Baïkal à la Pologne puis fragmentée plus à l’Ouest et au Sud jusqu'en Irlande, en Italie, en Espagne, au Portugal, en Afrique du Nord et en Turquie.
La Dombes, le Forez, la Sologne et la Brenne sont les principaux sites de reproduction en France, mais l’espèce niche çà et là dans les deux tiers Nord du pays.
Cette aire de répartition actuelle résulte d'une expansion vers l'ouest qui a commencé au XIXe siècle. Cet oiseau s'implante en Finlande, en Suède et au Danemark entre 1850 et 1870. Il arrive ensuite avant 1900 aux Pays-Bas et en Écosse, et gagne aussi le sud de la Bohême, la France et l'Angleterre.
Le Fuligule milouin hiverne en Eurasie essentiellement en dessous de l'isotherme 0 °C de janvier. Il est ainsi présent du Japon, du sud de la Chine et de l'Inde à l'Europe occidentale en passant par la Turquie, l'Arménie et le nord de l'Iran. Quelques milliers d'oiseaux passent l'hiver au Sénégal, au Mali, au Nigeria et au Tchad mais les effectifs les plus importants stationnent sur les lacs d'eau douce de Roumanie, d'Allemagne, de Suisse, d'Autriche, de Turquie, des États correspondant à l'ancienne Yougoslavie et de Tunisie. Le Fuligule milouin hiverne un peu partout en France. Les plus grandes concentrations d’oiseaux se rencontrent en Dombes (Ain), en Camargue (Bouches-du-Rhône), sur le lac de Grand-Lieu (Loire-Atlantique), en Champagne-Ardenne et Lorraine (Marne, Meurthe-et-Moselle), sur le cours du Rhin (Bas-Rhin), dans le Golfe du Morbihan (Morbihan) et en Haute-Corse (2B) (étang de Biguglia).
260 000 à 360 000 couples de fuligules milouins se reproduisent en Europe. Presque un tiers de cet effectif peuple la Russie (90 000 à 100 000). Les populations sont supérieures à 10 000 couples dans sept autres états : Pologne (40 000 à 70 000), Roumanie (20 000 à 40 000), Ukraine (25 000 à 28 000), Hongrie (20 000 à 30 000), République tchèque (10 000 à 20 000), Allemagne (23 000) et Finlande (12 000 à 15 000). Plusieurs milliers de couples se reproduisent également en Lituanie (7 000 à 9 000), Biélorussie (7 000 à 8 000), Slovaquie (2 000 à 3 000), Espagne (3 000 à 3 500), France (2 600 à 3 000) et Suède (1 500 à 5 000).
Les populations orientales ne semblent pas avoir connu d'évolutions récentes de grande ampleur, excepté en Roumanie ou elles ont diminué et en Ukraine où elles ont progressé[7]. En Europe occidentale, quelques tendances contradictoires ont été décrites : diminution de la population suédoise (de 5 000 couples à 1 500 depuis 1975) et de la française (de 5 à 6 000 couples à 2 600 à 3 000 sur la même période) mais croissance des populations des Pays-Bas et d'Espagne (200 à 250 couples dans cet État au cours des années 1960 puis 3 000 à 3 500 vers le milieu des années 2000).
Le nombre de fuligules milouins hivernant est estimé à 1 350 000 en Europe, en Mer Noire et en Méditerranée et à 350 000 en Asie du Sud-ouest[8],[9],[10]. Dans le reste de l'Asie, les effectifs sont plutôt méconnus (entre 100 000 et 1 000 000 oiseaux). Les fuligules milouins hiverneraient en effectifs plus importants depuis 1974 en Scandinavie et en Europe centrale avec pour contrepartie une diminution des stationnements sur les rives de la Méditerranée occidentale[11].
C'est un oiseau grégaire, qui forme de grandes bandes en hiver. C'est un des canards plongeurs les plus communs en Europe. En France, 60 000 milouins hivernent mais il n'en reste plus que 5 000 environ pour nicher au printemps. Les hivernants arrivent à partir du mois d'octobre et repartent dès mars et avril, la plupart pour nicher dans l'est et le centre de l'Europe. Grégaire, le milouin passe la majeure partie de l'année en groupe. De grandes troupes comptant jusqu'à 500 membres se forment souvent en hiver et des bandes plus importantes, de 3 000 et plus, se rassemblent également pour muer. Le milouin s'associe volontiers à d'autres canards, surtout les fuligules morillons ou milouinans mais reste néanmoins groupé avec ses congénères au sein de ces troupes mixtes. Il n'aime guère voler et préfère plonger pour fuir le danger. Cela n'est pas surprenant car il doit, pour s'envoler, prendre son élan en courant à la surface de l'eau tout en battant énergiquement des ailes. Cependant, une fois en l'air, le milouin progresse d'un vol rapide et direct, en adoptant souvent une formation en V.
Le mâle inspire profondément avant de lancer son cri de parade : un long sifflement qui le vide de l'air accumulé, donnant l'impression qu'il se dégonfle comme une baudruche.
Le Fuligule milouin mange pratiquement tout ce qu'il peut atteindre en plongeant depuis la surface. Néanmoins, il se nourrit surtout de graines, de racines, de feuilles et de bourgeons de plantes aquatiques telles que les lentilles d'eau et les potamots. En plongeant il capture également des mollusques, des crustacés, des vers et des larves d’insectes. Le milouin s'alimente principalement le matin et le soir. Il disparaît sous l'eau après un petit bond et reste normalement immergé 13 à 16 secondes. Il préfère se nourrir en eau claire, entre 1 et 3,50 mètres de profondeur mais il peut aussi se contenter de barboter en eau peu profonde.
La femelle effectue une ponte de huit à dix œufs par an en avril et mai. Le nid est au sol, près de l'eau dans une roselière. Il est fait d'herbes, de feuilles, de bois et de plumes. La majorité des couples nicheurs établissent leurs nids dans les baldingères bordant la zone en eau du centre du lac. Quelques rares couples nidifient plus loin, le long de douves et bassins dans les roselières boisées.
Les nids sont donc établis souvent près de la zone des herbiers constamment en eau. Ceux-ci sont installés au cœur de la végétation, parfois même au bout d’un tunnel sous les baldingères, souvent à moins de 10 cm de l’eau. Dès la naissance des poussins, la femelle les conduit à l’eau et dans les nénuphars, à découvert. Entre leur naissance et leur envol, les poussins auront parcouru de longues distances. Les nichées sont effectivement itinérantes, recherchant par exemple la protection offerte par une colonie de Guifettes moustacs ou de Mouettes rieuses.
Cette espèce compte parmi les plus sensibles au saturnisme aviaire faisant suite à l'ingestion de grenaille de plomb comme gastrolithe. Ce phénomène semble nettement plus accentué en Europe qu'en Amérique du Nord (cf. Graphique ci-contre), ce qui peut s'expliquer par une pression de chasse plus intense, plus ancienne et plus concentrée sur les zones humides. Depuis quelques années le plomb de chasse, toxique, est interdit sur les zones humides ou pour les tirs effectués en direction des zones humides. Les oiseaux restent néanmoins exposés au stock des milliards de billes de plomb dispersées dans la nature par des décennies de chasse à la grenaille de plomb.
Cette espèce est également menacée par la perte de son habitat. Les populations de cet oiseau sont en net déclin, et c'est pourquoi il est considéré comme globalement menacé (vulnérable) par l'UICN.
Fuligule milouin mâle
Aythya ferina
Le Fuligule milouin ou Milouin d'Europe (Aythya ferina) est une espèce de canards plongeurs appartenant à la famille des anatidés. Bien qu'elle soit encore commune en beaucoup d'endroits, cette espèce subit un déclin important et est donc considérée comme menacée d'extinction.
O pato chupón (Aythya ferina) é un parrulo mergullador de tamaño medio.
O macho é característico entre os parrulos europeos pola cabeza e o pescozo de cor castaño-vermella, o peito negro e o lombo da cor da prata. Ten o bico escuro e os ollos vermellos. Son de aspecto semellante a dúas especies americanas: Aythya americana e Aythya valisineria. As femias son marróns agrisadas na parte dianteira do corpo, co lombo e os lados de cor gris abrancazada. Teñen unha liña branca ao redor da zona dos ollos que forma, ás veces, o deseño duns anteollos.
É unha das especies incluídas no "Acordo para a conservación das aves acuáticas migratorias de África e Eurasia" (AEWA).
Viven en Eurasia e o norte de África. O seu hábitat primordial son os lagos e pantanos. Nos últimos 100 anos a súa área de distribución en Europa ampliouse. Son aves migratorias e os exemplares europeos pasan o inverno no sur e o oeste do continente. Na Península Ibérica cría en áreas restrinxidas do leste, centro e na desembocadura do río Guadalquivir.
Na Galiza o pato chupón é unha ave invernante habitual a partir do mes de novembro. A súa poboación invernante está a medrar debido a que a especie atópase en expansión. Actualmente cría localizadamente no noroeste da provincia de Ourense.
Fan os niños nos canavais e entre os carrizos preto de zonas acuáticas de polo menos un metro de fondo. Poñen de oito a once ovos.
Son aves gregarias que forman grandes bandadas no inverno, moitas veces mesturados con outros parrulos semellantes como o pato cristado (Aythya fuligula), co que ás veces hibrida.
Aliméntanse de plantas acuáticas e animais pequenos coma moluscos e insectos, que conseguen mergullándose na auga. A miúdo aliméntanse pola noite.
O pato chupón (Aythya ferina) é un parrulo mergullador de tamaño medio.
Glavata patka (lat. Aythya ferina) patka je iz potporodice ronilica. Srednje je veličine.
Odrasli mužjak ima dugi tamni kljun sa sivim kolutom, crvenu glavu i vrat, crna prsa, crvenu šarenicu i siva leđa. Odrasla ženka ima smeđu glavu i tijelo, a na kljunu ima suženi sivi kolut.
Hranu traži ronjenjem. Hrani se vodenim biljkama, mekušcima, vodenim kukcima i manjim ribama. Najčešće u potragu za hranom kreće noću.
Društvena je, zimi formira velika jata, u kojima se često nalaze i druge vrste pataka, kao što je krunasta patka, a poznato je da se s tom patkom ponekad križa.
Staništa za vrijeme sezone parenja su joj močvare i jezera s metrom ili malo više dubine. Gnijezdi se širom Europe (i u Hrvatskoj[1]) te u Aziji. Selica je, prezimljuje u na jugu i zapadu Europe.
Glavata patka (lat. Aythya ferina) patka je iz potporodice ronilica. Srednje je veličine.
Skutulönd (fræðiheiti Aythya ferina) er fugl af andaætt. Skutulönd er flækingsfugl á Íslandi og sjást aðallega við Mývatn. Þar fannst fyrsta hreiðrið árið 1954. Kjörlendi hennar er grunn lífrík vötn en hún verpir líka við lygnar ár. Hún er farfugl og verpir 7 - 13 eggjum í maí og tekur útungun þeirra fjórar vikur.
Skutulönd er alfriðuð.
Il moriglione o moriglione eurasiatico (Aythya ferina (Linnaeus, 1758)) è un uccello anseriforme appartenente alla famiglia degli Anatidi.[2]
Il moriglione è una tipica anatra tuffatrice di 42–49 cm di lunghezza per un peso di circa 700-1200 grammi[3]. Il maschio è facilmente riconoscibile per testa e collo bruno-rossicci, petto nero, il dorso e i fianchi grigio chiaro. Groppone, sopraccoda e sottocoda sono neri, il becco è nero con una striscia azzurro pallido. La banda alare grigia e l'assenza di bianco sulle ali sono utili per distinguerlo dal fistione turco, quest'ultimo ha il becco rosso e bianco sull'ala. Abito eclissale simile alla femmina ma più grigio superiormente e con sfumature rossastre. La femmina è di un bruno uniforme tendente al grigiastro superiormente con una indistinta macchia pallida intorno al becco e al mento e anello bluastro sul becco, banda alare sempre grigia.
Ha un ampio areale che comprende Europa, Asia e Africa del nord[1]; in Italia ci sono scarse nidificazioni sparse un po' ovunque ma sempre ad altitudini basse, e dove ci sia acqua.
Il moriglione predilige i grandi spazi aperti, in particolare gli specchi di acqua dolce relativamente profondi e con scarsa vegetazione. Ha un notevole istinto gregario, potendo riunirsi in branchi numerosi non solo con individui della sua specie ma anche di altri uccelli acquatici, come le morette e le folaghe. Come gran parte degli anatidi, è del resto tollerante alla presenza di altre specie di uccelli.
È una specie onnivora che si nutre principalmente di semi, radici e foglie di piante acquatiche, ma anche di insetti e larve, molluschi, crostacei e anfibi.[1]
Il moriglione o moriglione eurasiatico (Aythya ferina (Linnaeus, 1758)) è un uccello anseriforme appartenente alla famiglia degli Anatidi.
Rudagalvė antis (lot. Aythya ferina, angl. Pochard, vok. Tafelente) – žąsinių (Anseriformes) būrio paukštis. Paplitusi visoje Lietuvoje.
Suaugusio patino snapas tamsus su pilka juosta, galva ir kaklas rudi, krūtinė juoda, akys raudonos, nugara pilka. Suaugusi patelė visa ruda (galva ir kaklas tamsesnio atspalvio), juostelė ant snapo siauresnė.
Gyvena vandens telkiniuose, gilesniuose nei 1 metras. Paplitusios vidutinio klimato Europoje ir Azijoje. Žiemoti migruoja į pietų ir vakarų Europą.
Minta vandens augalais, moliuskais, vabzdžiais ir smulkiomis žuvytėmis
Rudagalvė antis (lot. Aythya ferina, angl. Pochard, vok. Tafelente) – žąsinių (Anseriformes) būrio paukštis. Paplitusi visoje Lietuvoje.
Suaugusio patino snapas tamsus su pilka juosta, galva ir kaklas rudi, krūtinė juoda, akys raudonos, nugara pilka. Suaugusi patelė visa ruda (galva ir kaklas tamsesnio atspalvio), juostelė ant snapo siauresnė.
Gyvena vandens telkiniuose, gilesniuose nei 1 metras. Paplitusios vidutinio klimato Europoje ir Azijoje. Žiemoti migruoja į pietų ir vakarų Europą.
Minta vandens augalais, moliuskais, vabzdžiais ir smulkiomis žuvytėmis
Brūnkaklis jeb raudava[1] (Aythya ferina) ir vidēja auguma pīļu dzimtas (Anatidae) nirējpīle, kas izplatīta lielā daļā Eiropas un Āzijas, uz dienvidiem no tundras zonas. Sastopama arī Latvijā. Āzijā un Eiropas ziemeļdaļā ligzdojošie brūnkakļi ir gājputni, bet Eiropas centrālajā un dienviddaļā dzīvojošie ir nometnieki.[2]
Brūnkaklim ir plašs izplatības areāls.[2] Ligzdošanas areāla rietumu robeža ir Rietumeiropa, nesasniedzot Atlantijas okeāna krastu,[2] austrumu robeža — Mongolijas rietumi un Baikāls, dienvidu — Turcija un Vidusāzija. Ir izolētas populācijas dažos reģionos Centrālāzijā un Japānā. Eiropas populācijas ziemo Rietumeiropā, okeāna krastu ieskaitot, Vidusjūras, Melnās un Kaspijas jūras reģionos, kā arī vietām Āfrikas ziemeļos un austrumos.[3] Āzijas populācijas ziemo Āzijas dienvidos un austrumos.[2]
Brūnkaklis Latvijā ir parasts caurceļotājs un piemērotos biotopos parasts ligzdotājs (1500—2000 pāru). Ligzdo seklos ezeros un zivju dīķos. Atlido aprīlī, bet migrācija uz ziemošanas vietām sākas jūlijā. Atsevišķi īpatņi regulāri pārziemo.[3] Pēdējās desmitgades laikā populācijas lielums ir samazinājies par vairāk kā 30%.[4]
Brūnkaklis ir vidēji liela nirējpīle, ar raksturīgu trīsstūrainu galvu, relatīvi garu kaklu, garu knābi un īsu asti.[5] Tā ķermeņa garums ir 42—49 cm, spārnu plētums 67—82 cm, svars 770—920 g.[3][5] Apspalvojumam raksturīgs dzimumu dimorfisms. Tēviņa ķermeņa apspalvojums un spārni ir gaiši pelēki, galva un kakls sarkanbrūni, krūtis un aste melnas. Tā acis sarkanas, knābis tumši pelēks ar gaišu, platu, zilganpelēku šķērsjoslu. Mātītes apspalvojums ir tumši brūns un pelēkbrūns gan uz ķermeņa, gan galvas, gan krūtīm, knābja gaiši pelēkā josla šaura, acis tumši brūnas. Jaunie putni līdzīgi mātītēm.[5] Ārēji brūnkaklis ir ļoti līdzīgs saviem tuvākajiem radiniekiem, Ziemeļamerikā mītošajiem dzeltenacim un lielajam brūnkaklim.
Brūnkakļa anatomija ir piemērota niršanai, tā kājas novietotas tālu aizmugurē.[6] Briesmu gadījumā tas vispirms cenšas aizbēgt ienirstot un aizpeldot, nevis paceļoties spārnos, jo, lai paceltos spārnos, kā visām nirējpīlēm, tam ir jāieskrienas pa ūdens virsmu.[6] Lidojums brūnkaklim ir ātrs un enerģisks.
Brūnkaklis migrācijas pārlidojumus veic nakts laikā.[5] Ligzdošanas vietās putni ierodas aprīlī—maijā, bet aizlido septembrī. Daži tēviņi migrāciju uz ziemošanas vietām uzsāk daudz agrāk, pirms spalvu maiņas,[5] bet siltās ziemās brūnkaklis var atgriezties jau februārī.[2] Kopumā mātītes ligzdošanas teritorijas pamet vēlāk kā tēviņi, līdz ar to ziemošanas vietās var novērot vai nu brūnkakļu mātīšu, vai tēviņu barus. Mātītes ziemo tālāk dienvidos, bet tēviņi vairāk ziemeļos, tuvāk ligzdošanas reģioniem.[2] Ligzdošanas laikā brūnkakļi uzturas pa pāriem vai nelielos baros, arī migrācijas ceļojumus tie veic nelielās grupās, bet ziemošanas teritorijās veidojas milzīgi brūnkakļu bari, kuros var būt vairāki tūkstoši putnu.[2] Lielie bari parasti apmetas lielos iekšzemes ezeros.[2]
Ligzdošanas teritorijās brūnkaklis apmetas ar barības vielām bagātu ūdenstilpju krastos. Tie var būt gan saldūdens ezeri, gan viegli sāļi piejūras ezeri, purvu ezeriņi, lēni plūstošas upes. Lai arī brūnkaklis novērojams jūras piekrastē, tas labprātāk izvēlas iekšzemes ūdenskrātuves.[2]
Brūnkaklis ir visēdājs. Galvenokārt barojas ar dažādiem augiem, gan ūdensaugiem, gan krasta augiem, augu sēklām. Ienirstot uz ūdenstilpnes gultnes meklē gliemjus, sīkis vēžveidīgos, abiniekus (vardes un kurkuļus), ūdens kukaiņus, kukaiņu kāpurus un nelielas zivis.[2][5][7] Brūnkaklis parasti barojas krēslas stundās vai naktīs, 1—3 metru dziļumā zem ūdens.[2] Šīs sugas putni izvairās no ūdenskrātuvēm, kas dziļākas par 6 metriem.[2]
Brūnkaklis ligzdo līkšņainās virsūdens augu audzēs, niedrājos, retāk piekrastē. Ligzda ir neliela iedobe uz zemes vai sekls, kausveida padziļinājums veģetācijas kaudzes galā. Ligzda atrodas ne tālāk kā 10 metrus no ūdens. Seklos ūdeņos, kas nav dziļāki par 30 cm, ligzda tiek iekārtota uz sanestu augu salām, paslēpta niedru audzē vai zem krasta krūmu zariem.[2]
Dējumā ir 4—16 gaišas, zaļganpelēkas olas. Perē tikai mātīte, inkubācijas periods ilgst 22—28 dienas. Drīz pēc izšķilšanās pīlēni pamet ligzdu un seko mātei. Lidot jaunie putni sāk 7—9 nedēļu vecumā.[5] Reizēm ligzdā var novērot lielu skaitu olu, līdz 22 olām, iespējams, ka šādu ligzdu dala divas mātītes.[8]
Brūnkaklis jeb raudava (Aythya ferina) ir vidēja auguma pīļu dzimtas (Anatidae) nirējpīle, kas izplatīta lielā daļā Eiropas un Āzijas, uz dienvidiem no tundras zonas. Sastopama arī Latvijā. Āzijā un Eiropas ziemeļdaļā ligzdojošie brūnkakļi ir gājputni, bet Eiropas centrālajā un dienviddaļā dzīvojošie ir nometnieki.
De tafeleend (Aythya ferina) is het hele jaar in Nederland aanwezig, maar er zijn er ook die in Nederland alleen overwinteren vanaf september tot en met maart.
De tafeleend is 42 tot 49 cm groot. De woerd heeft een steenrode kop, een zwarte borst en een grijze rug. Het vrouwtje is vaalbruin met een lichte koptekening en lichte strepen op rug en zij.
De tafeleend verzamelt het voedsel voornamelijk onder water en leeft van zaden, bladeren, wortelstokken, schaaldiertjes, slakken, wormen en insecten.
De eend broedt op de grond of op waterplanten in een nest gebouwd van riet en bladeren. Een legsel bestaat uit 6 tot 12 groenachtig grijze eieren. Na drie weken komen de zwartachtig bruine kuikentjes uit het ei, die na ongeveer acht weken vliegvlug zijn.
De soort komt voor van westelijk Europa tot centraal Azië en noordelijk China in meren met veel plantengroei en ondiepe moerassen. Recent blijkt dat de populatie sterk is afgenomen in een groot deel van het verspreidingsgebied. Hoewel gedacht werd dat de soort profiteert van een verminderende eutrofiëring, betekent dit niet het geval te zijn.
De tafeleend (Aythya ferina) is het hele jaar in Nederland aanwezig, maar er zijn er ook die in Nederland alleen overwinteren vanaf september tot en met maart.
Taffeland (vitenskapelig navn Aythya ferina) er en fugl i andefamilien.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. .jpg)
Scientìfich: Aythya ferina
Piemontèis : ...
Italian : Moriglione
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Głowienka zwyczajna, głowienka[5], kaczka rdzawogłowa, kaczka czerwonoszyja, kaczka kasztanowata[6] (Aythya ferina) – gatunek średniego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae).
Zamieszkuje środkowe szerokości geograficzne Eurazji – Wyspy Brytyjskie, Europę Środkową i Wschodnią i pas w Azji Środkowej po Mandżurię i północną Japonię. Izolowana populacja w Azji Mniejszej. Południowe i nadatlantyckie populacje osiadłe (czasem koczujące), północne wędrowne. Przeloty w marcu – kwietniu i sierpniu – listopadzie. Zimuje w basenie Morza Śródziemnego, na Bliskim Wschodzie, w subsaharyjskiej Afryce i Azji Południowej oraz na Dalekim Wschodzie, również na południu i południowym zachodzie Europie Środkowej. Sporadycznie zalatuje na Hawaje, Filipiny, Guam, Wyspy Owcze, Azory, Wyspy Kanaryjskie i Wyspy Zielonego Przylądka. Od XIX wieku w Środkowej i Zachodniej Europie zaczęła rozprzestrzeniać się na północ i zachód. Dotarła nawet do Islandii.
W Polsce spotykana na całym niżu oprócz gór i dużych kompleksów leśnych. W Polsce jest średnio licznym ptakiem lęgowym.
Duże, słodkowodne, gęsto zarośnięte zbiorniki wodne jak żyzne jeziora w głębi lądu, stawy hodowlane, zbiorniki zaporowe, starorzecza lub cieki o leniwym prądzie. Preferuje te o dużej powierzchni i głębokości. Gnieździ się również na małych stawach, torfiankach i bagnach, choć kaczęta są wyprowadzane z nich na zbiorniki o większej powierzchni lustra. Licznie też gniazduje na wyspach. Jesienią i zimą widywana zwykle w dużych grupach na otwartych, dużych jeziorach. Często przebywa na otwartej wodzie, tam śpi i wypoczywa.
Rośliny wodne wiosną i latem oraz drobne wodne zwierzęta jesienią i zimą, które, jako grążyca, zdobywa nurkując do 1,5 – 2,5 m. Są to przede wszystkim larwy owadów, ślimaki i małże. Żeruje głównie na mulistym dnie z podwodną roślinnością. Pod wodę może też sięgać, wyciągając szyję i zanurzając zarazem przednią część tułowia, tylna sterczy pionowo na taflą wody.
Gatunek łowny od 15 sierpnia do 21 grudnia.
Zagraża mu utrata siedlisk lęgowych w wyniku intensywnej gospodarki stawowej, głównie pogłębienia stawów, niszczenia roślinności wynurzonej i likwidowania wysp.
Głowienka zwyczajna, głowienka, kaczka rdzawogłowa, kaczka czerwonoszyja, kaczka kasztanowata (Aythya ferina) – gatunek średniego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae).
O zarro-comum (Aythya ferina) é uma ave pertencente ao género Aythya e à família Anatidae.[1] Pertence ao grupo dos chamados patos mergulhadores. Distingue-se pela cabeça vermelha e pela plumagem cinzenta (macho).
Esta espécie nidifica sobretudo no norte e no centro da Europa e é parcialmente migradora, invernando na Europa central e do sul. Em Portugal ocorre sobretudo como invernante e, mais localmente, como nidificante.
O zarro-comum (Aythya ferina) é uma ave pertencente ao género Aythya e à família Anatidae. Pertence ao grupo dos chamados patos mergulhadores. Distingue-se pela cabeça vermelha e pela plumagem cinzenta (macho).
Esta espécie nidifica sobretudo no norte e no centro da Europa e é parcialmente migradora, invernando na Europa central e do sul. Em Portugal ocorre sobretudo como invernante e, mais localmente, como nidificante.
Rața cu cap castaniu (Aythya ferina) este o specie de rață scufundătoare de mărime medie.
Lungimea corpului este de 42-49 cm, anvergura aripilor de 72-82 cm, iar greutatea de 0,7-1 kg.[2] Este o pasăre migratoare ce cuibărește în Europa și Asia. Rățoiul are capul castaniu și spinarea cenușie-deschisă. Rața este brună, cu o pată alburie în jurul ciocului. Depune 6 până la 11 ouă într-o scorbură sau pe sol, lângă apă. Clocitul durează 25 de zile. [3]
Materiale media legate de Rață cu cap castaniu la Wikimedia Commons
Rața cu cap castaniu (Aythya ferina) este o specie de rață scufundătoare de mărime medie.
Chochlačka sivá alebo chochlačka červenohlavá[3] (lat. Aythya ferina) je druh z čeľade kačicovité. Je rozšírená v palearktíde od Írska po Bajkalské jazero. V Európe hniezdi 35% a zimuje 40% celkovej populácie.[1] Na Slovensku preukázane hniezdi v 12,80 % mapovacích kvadrátov, počas migrácie sa vyskytuje na celom území, zimovanie bolo zistené na 24 % mapovacích kvadrátov.[4] Je chránená. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov chochlačka sivá patrí medzi zraniteľné druhy, trend celkovej populácie je klesajúci, európska populácia poklesla za obdobie troch generácií (22.8 roka) o 30 – 49%, rovnako aj počty na zimoviská. [1]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 1980 – 1999 bol 500 – 1 000, zimujúcich jedincov 2 000 – 15 000. Najvyšší celkový počet zimujúcich na rieke Dunaj bol 13709. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytovala vykazovali mierny nárast o 20 do 50 %. Ekosozologický status v roku 1995 žiadny. V roku 1998 NE – nehodnotený druh podľa uvedených kritérií z viacerých dôvodov. V roku 2001 NE - nehodnotený.[5] Európsky ochranársky status SPEC4 – druhy, ktorých globálne populácie sú koncentrované v Európe a majú tam vhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia S – vyhovujúci ochranársky status.[4]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 2008 – 2012 bol 300 – 500 párov. Krátkodobý trend za posledných 12 rokov (2000 – 2012) bol klesajúci, z pohľadu dlhodobého trendu od roku 1980 (1980 – 2012) bol stúpajúci. Veľkosť územia na ktorom hniezdila za posledných 12 rokov bola stabilná, z pohľadu dlhodobého trendu bola klesajúca.[6] V roku 2014 LC - menej dotknutý.[2][7][8]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 2013 – 2018 bol 300 – 500 párov. Krátkodobý trend za posledných 12 rokov (2007 – 2018) i dlhodobý trendu od roku 1980 (1980 – 2018) boli klesajúce. Veľkosť územia na ktorom hniezdil za posledných 12 rokov ako aj z pohľadu dlhodobého trendu bola stabilná.[9]
V minulosti obývala slatinné až slané jazerá v stepiach. Rozšírila sa na západ. Na Slovensku hniezdi na nížinách od 100 - 280 m n. m. v rybníkoch a močiaroch s porastom trstiny a pálky. V období migrácie sa objavuje na celom území a zimuje vo veľkých kŕdľoch na Dunaji a iných riekach.[4]
Pár
Samica s mláďatami
Kompozitná fotografia – pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Chochlačka sivá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Chochlačka sivá
Chochlačka sivá alebo chochlačka červenohlavá (lat. Aythya ferina) je druh z čeľade kačicovité. Je rozšírená v palearktíde od Írska po Bajkalské jazero. V Európe hniezdi 35% a zimuje 40% celkovej populácie. Na Slovensku preukázane hniezdi v 12,80 % mapovacích kvadrátov, počas migrácie sa vyskytuje na celom území, zimovanie bolo zistené na 24 % mapovacích kvadrátov. Je chránená. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov chochlačka sivá patrí medzi zraniteľné druhy, trend celkovej populácie je klesajúci, európska populácia poklesla za obdobie troch generácií (22.8 roka) o 30 – 49%, rovnako aj počty na zimoviská.
Brunand (Aythya ferina) är en and inom gruppen dykänder som häckar i palearktis.
Brunanden mäter 42–49 centimeter och har ett vingspann på 67–75 centimeter.[3] Könen uppvisar stor könsdimorfism. Som adult har hanen röd iris och mörkgrå till svart näbb med ett tydligt gråblått band innanför näbbspetsen. Den har rödbrunt huvud och hals, grå kroppssida och askgrå vingspegel, svart bröst och bakparti och blekt gråblå rygg som är vattrad med brunaktiga streck.
Den adulta honan har på sommaren en genomgående mörkbrun och grå fjäderdräkt. Huvudet är brunt ofta med en ljusare fläck innanför näbbroten och ett ljust streck som sträcker sig från ögonvrån och bak ovanför kinden. På vintern är honans kroppssida och rygg vattrat grå. Honan har svart iris, ljus ring runt ögat, och mörkgrå näbb med ett mindre ljusare band innanför näbbspetsen, men detta band kan saknas hos vissa. I flykten syns de diffust grå handpennorna som har mörka kontrasterande spetsar.[3]
Brunanden är ganska tystlåten, hanens spelläte är ett karaktäristiskt vinande som klipps av med ett gällt efterslag, kan beskrivas som en rikoschetterande kula.
Brunanden häckar i Europa och Asien österut till Japan. De nordliga populationerna är flyttfåglar och arten övervintrar så långt söderut som tropiska Afrika, Indien och Sydostasien.[4] De som häckar längre söderut är stannfåglar eller gör bara kortare förflyttningar för att undvika eventuellt hårt väder.[1]
Flest fåglar genomför höstflyttningen från sena september till november och honorna flyttar något senare än hanarna. Paren övervintrar inte på samma platser utan en majoritet hanar övervintrar längre norrut medan en majoritet honor övervintrar längre söderut.[1]
Förr var brunanden ganska sällsynt i Sverige, men har sedan 1850-talet ökat som häckfågel. Det första häckningsfyndet konstaterades på Gotland och i Norrköpingstrakten. I mitten av 1970-talet beräknades det svenska beståndet uppgå till cirka 5.000 par. Brunanden har därefter minskat i antal och idag uppskattas det häcka cirka 1.000 par i Sverige. Som häckfågel påträffas den idag främst på Gotland, Öland, i Östergötland och Uppland. Varför den minskat i antal är oklart, men i och med att arten gärna häckar kring skrattmåskolonier, och de i sin tur har minskat, kan vara en orsak.[källa behövs]
De flesta fåglar flyttar kring september-oktober till Danmark eller västra Europa. Många övervintrar dock i södra Sverige, och uppehåller sig mest i söt- eller brackvatten, så länge det är isfritt. Flyttfåglarna anländer i mars–april.
Brunanden behöver stora och näringsrika öppna vatten med ett djup på max sex meter. Den behöver rikligt med makrofyter som växer under ytan och omgivande växtlighet som sticker upp över ytan. Den häckar i sjöar med salthaltig, bräckt eller färskt vatten men även i sodasjöar, våtmarker eller långsamrinnande floder. Den föredrar inlandsvatten men kan drivas ut till kusten, som skyddade vikar på grund av frost eller annat hårt väder. Under vintern förekommer den i liknande biotoper som på sommaren och på samma sätt kan den tvingas ut till kusten vid hårt väder. Vintertid samlas ofta flockar vid vikar och dammar där varmt vatten släpps ut från industrier och dylikt.[1]
Boet består av en fördjupning eller grund skålform som skapats i ett tjock lager av växtmaterial. Antingen på land inom 10 meter från vatten, flytande i vattenbrynet på cirka 30 cm djup, gömt i tät strandvegetation som vass eller ovanpå flytande större mattor av vegetation. Under år med högt vattenstånd kan de även häcka på översvämmade fält, i starrtuvor eller under buskar.[1] Den häckar som enskilda par eller i löst sammanhängande mindre grupper.[1] Under häckningsperioden uppvaktas honan av flera hanar. Den lägger vanligtvis 8-10 ägg men kullar med 4-14 förekommer.[5] Äggen är blygrå till gulgröna och honan ruvar dem i 26–28 dagar.[5] Ungarna tas om hand av honan och de blir flygga efter 50-55 dygn.[5] Efter häckningsperioden ruggar de adulta och blir då flygoförmögna i 3–4 veckor.[1] Under denna ruggningsperiod och även vintertid kan de samlas i flockar på flera tusen fåglar.[1]
Brunanden är en allätare som lever av frön, rötter och andra delar av vättenväxter såväl som vattenlevande insekter och larver, blötdjur, kräftdjur, maskar, groddjur och småfisk. Den är en dykand och betar vattenväxter från botten. Födosöket sker oftast på ett djup av en till tre meter.[1]Vintertid kan de vara skymnings- och nattaktiva.[1]
Brunandens världspopulation uppskattas till omkring två miljoner individer,[6] medan populationen i Europa tros bestå av 198.000-285.000.[7] På grund av att populationen minskat relativt kraftigt över en stor del av utbredningsområdet kategoriseras den sedan 2015 som sårbar av IUCN.[1] I även svenska ArtDatabankens rödlista kategoriseras den numera som sårbar.[2]
Wiktionary har ett uppslag om brunand.
Wikimedia Commons har media som rör brunand.
Brunand (Aythya ferina) är en and inom gruppen dykänder som häckar i palearktis.
Elmabaş patka (Aythya ferina), ördekgiller (Anatidae) familyasından orta büyüklükte bir dalıcı ördek türü.
Uzunluğu 42–49 cm’dir. Erkek ve dişi birbirinden farklı görünüme sahiptir. Erkek kızılımsı bir başa, siyah göğse ve kuyruk alt-üst tüylerine, gri sırt, kanat ve vücut yanları ile beyaz karına sahiptir. Dişi, boz renge sahiptir, ancak vücudun yanları ile üst-ört tüyleri grimsi-kahverengi ve karın kirli beyazdır. Gagası koyu mavimsi-gri ve ucu siyahtır. Uçma tüyleri erkeğinki gibi grimsidir.
Tüm Türkiye’de sazlık ve kamışlı göllerde, deltalarda ve lagünlerde gözlenir.
Elmabaş patka (Aythya ferina), ördekgiller (Anatidae) familyasından orta büyüklükte bir dalıcı ördek türü.
Розміром приблизно з крижня. Маса тіла 0,7—1,1 кг, довжина тіла 42—49 см, розмах крил 72—82 см. У дорослого самця в шлюбному вбранні голова і шия каштаново-руді; майже весь тулуб і верхні покривні пера крил світло-сірі, з тонкою і густою темною поперечною смугастістю; верхня частина спини, основа шиї, воло, підхвістя і надхвістя чорні; махові пера сірі; хвіст чорно-бурий; основа дзьоба чорна, передня частина — сірувато-блакитна; ноги темно-сірі; райдужна оболонка ока червона. Самець у позашлюбному вбранні тьмяніший, чорний колір замінений бурим, сірий — з бурим відтінком. Доросла самка сірувато-бура; голова шия і воло рудувато-бурі; на горлі і біля дзьоба білуваті плями; райдужна оболонка ока коричнева. Молодий птах подібний до дорослої самки, але буріший[2].
Голос самця в шлюбний час — неголосне «носове» «хи-хии». У зграях самці переговорюються тихими посвистами «пить-пить», «плить-плить». Голос самки — хрипке «крррр, крррр», схоже на голоси самок інших черней.
Гніздовий ареал охоплює значну частину Євразії від Ісландії, Британських островів, Франції та південної частини Піренейського півострова на схід до Забайкалля.
В Україні гніздиться на всій території, крім гір; мігрує скрізь; регулярно зимує біля морського узбережжя, зрідка трапляється взимку на водоймах у глибині суходолу[2].
Населяє відкриті, глибокі озера, порослі очеретом, рогозом, великі водосховища, ставки, значно рідше — річки з глибокими плесами та старицями з високою водною та навколо водною рослинністю. Досить часто оселяється на ставках рибгоспів.
Чисельність в Європі оцінюється в 210—440 тис. пар, в Україні — 17,3—25,9 тис. пар[3].
Самка будує гніздо в різноманітних місцях, переважно у важкодоступних (на склавинах, заломах очерету, в густих заростях рогозу, ситника, інколи на плаваючих купках рослинності тощо), нерідко на дамбах очисних споруд серед високої та густої рослинності, на високих купинах, заболочених ділянок островів тощо, але завжди в безпосередній близькості від водойми. Для гнізда попелюх використовує значно більше будівельного матеріалу, ніж крижень. Ним слугують торішні стебла та листя водно-болотних або лучних рослин. По ходу відкладання яєць птах додає до нього пух, яким вистилає лоток та оточує (у вигляді валика) яйця.
Повна кладка містить 6—12 (частіше 6—10) яєць з гладкою, матовою, без рисунка шкаралупою. Забарвлення її варіює від зеленувато-сірого до бурувато-зеленого кольору та по ходу насиджування стає брудно-оливковим або жовтувато-сірим. Досить часто в гніздо відкладають яйця дві або три самки, тоді їх може бути 20—27 та навіть до 35.
Гніздування починається порівняно пізно — в середині або наприкінці травня, коли розвивається навколоводна рослинність та з'являються підсохлі ділянки для розташування гнізд. Повні свіжі кладки зустрічаються наприкінці травня — на початку червня. За сезон одна кладка. Насиджує протягом 23—24 діб самка. Пташенята, як і у інших гусеподібних, виводкові.[4]
Живиться рослинними та тваринними кормами, однак їх співвідношення може змінюватися в залежності від року та його пори. Навесні та восени переважає рослинна їжа — насіння, корінці та вегетативні частини трав та водних рослин. Влітку та взимку основу раціону складають дрібні безхребетні (водні комахи та їхні личинки, молюски, ракоподібні та черви), а також в меншому ступені земноводні та дрібна риба. У пошуках їжі зазвичай пірнає на глибину до 2,5 м, а також скльовує їжу з поверхні водних рослин.
Vịt đầu đỏ (danh pháp hai phần: Aythya ferina) là một loài chim trong họ Vịt.[2] Vịt đầu đỏ là loài có phạm vi phân bố rộng rãi nhất trong chi Aythya. Vịt đầu đỏ thường sinh sống theo bầy, tạo thành từng đàn lớn và di cư vào mùa đông. Hiện loài chim này cũng được bảo vệ theo Hiệp định về Bảo tồn các loài chim di cư của các nước châu Phi và Á Âu.
Vịt trống trưởng thành có cái mỏ dài màu sẫm với một dải băng màu xám, phần đầu và cổ có màu nâu đỏ, ngực màu đen, mắt đỏ và phần lưng màu trắng xám. Vịt mái trưởng thành có phần đầu và cơ thể màu nâu với một dải hẹp màu xám trên mỏ.
Vịt đầu đỏ phân bố tại nhiều khu vực thuộc phía Bắc châu Âu và châu Á. Môi trường sinh sống tự nhiên của chúng là những đầm lầy, hồ nước ngọt hoặc một số khu vực nguồn nước khác, thông thường có độ sâu trên dưới một mét.
Vịt đầu đỏ chủ yếu ăn các loài thực vật thủy sinh và một số loài động vật thân mềm, côn trùng thủy sinh và cá.
Vịt đầu đỏ (danh pháp hai phần: Aythya ferina) là một loài chim trong họ Vịt. Vịt đầu đỏ là loài có phạm vi phân bố rộng rãi nhất trong chi Aythya. Vịt đầu đỏ thường sinh sống theo bầy, tạo thành từng đàn lớn và di cư vào mùa đông. Hiện loài chim này cũng được bảo vệ theo Hiệp định về Bảo tồn các loài chim di cư của các nước châu Phi và Á Âu.
В целом молчаливая утка. Токующий самец издаёт типичный для нырковых уток негромкий свист, в конце внезапно переходящий в короткий носовой крик, отдалённо напоминающий звук отрекошеченной пули. Во время также часто издаёт серию резких коротких свистов «ки-ки-ки», состоящую из трёх или четырёх слогов. Голос самки — резкое хриплое «кррр», иногда издаваемое на лету.[7]
Большую часть времени проводит на воде, хорошо ныряет на глубину до 2,5 м, проводя под водой в среднем около 20 секунд.[2] На поверхности воды сидит достаточно глубоко, опустив хвост. Взлетает тяжело, с длинного разбега, однако летит быстро, с шумными взмахами крыльев. Ноги смещены назад, поэтому птица на суше передвигается неуклюже, вперевалку, и держится при этом почти вертикально. В местах гнездовий летает небольшими плотными стайками, низко над водой.[8] На воде часто держится в компании хохлатых чернетей, однако в добыче корма с ними не конкурирует, поскольку в отличие от последней, в сезон размножения питается преимущественно растительными кормами и часто ночью.[2] На зимовках сбивается в крупные стаи.
Изначально птица преимущественно зоны степей, однако в XIX-XX веках область распространения значительно расширилась в сторону Западной и Северной Европы, где ранее птицы не отмечались. Среди возможных причин этой экспансии называют как пересыхание водоёмов в местах природного обитания, так и возникновение подходящих для размножения озёр в промышленно-развитых странах Запада.[9] В настоящее время гнездовой ареал охватывает обширную территорию Евразии от Исландии,Британских островов, Франции и южной части Пиренейского полуострова на восток до Забайкалья: долины среднего Вилюя, долины Чары, Витимского плоскогорья и озера Орокнор.[10] В Европе наиболее многочисленен в Бельгии, Нидерландах, местами в Северной, Центральной и Восточной Европе. Во Франции, Испании, Португалии и приморских районах северо-восточного Алжира и северо-западного Туниса редок и встречается главным образом зимой.
К северу поднимается в Швеции до Ботнического залива, средней Финляндии, южных районов Карелии, Онежского озера, восточнее приблизительно до 60° с. ш., в бассейнах Оби, Енисея и Нижней Тунгуски примерно до 64° с. ш., до долины среднего Вилюя. К югу до средней Франции, Югославии, Греции, Малой Азии, озера Севан, в промежутке между Волгой и Уральским хребтом до 48° с. ш., западнее Мугоджар до 47° с. ш., в центральном Казахстане до 48° с. ш., до озёр Зайсан и Орокнор, возможно на северо-востоке Китая в районе Цайдама.[10]
Частично перелётная птица. Популяции Западной и Южной Европы ведут оседлый образ жизни, тогда как в северных и восточных частях ареала мигрирует на дальние расстояния. Из Скандинавии, северной Германии, Польши и севера европейской части России птицы перемещаются в западном и юго-западном направлении, достигая Британских островов, Нидерландов и Западной Африки. Из Южной и Центральной Европы, юга России, Западной и Центральной Сибири, Казахстана и республик Средней Азии птицы мигрируют в прибрежные области Средиземного и Чёрного морей, Восточную Африку, западной и южное побережье Каспия, Иран и Индию. Восточные популяции держат курс на восток и юго-восток, достигая материковой Юго-Восточной Азии, южного Китая и Японских островов.[11]
В гнездовой период населяет разнообразные внутренние водоёмы: озёра, болота, тихие равнинные реки с глубиной до 6 м[12][13] с большими пространствами открытой воды и богатые подводными макрофитами. Для размножения, как правило, используют прибрежные заросли тростника либо иной околоводной растительности. Как правило, встречается в низинной местности, однако в Цайдаме и Тибете поднимается в горы на высоту до 2600 м над уровнем моря.[14] Зимой занимает аналогичные ландшафты, а также морские заливы, эстуарии с зоной отливов и приливов, водохранилища, разливы рек и запруды рек в Африке.[6][13]
Гнездится, начиная с первого или реже второго года жизни.[6] В отличие от большинства других уток, окончательное образование пар происходит лишь в местах гнездовий (а не на зимних стоянках) — в марте или даже мае, хотя брачные игры самцов заметны ещё на пролёте. Нырки прилетают парами или небольшими группами, когда водоёмы освобождаются ото льда. В брачный период нередко несколько селезней крутятся вокруг одинокой самки, периодически со свистом запрокидывая голову на спину и затем резко выбрасывая её вперёд, при этом сильно раздувают шею. Другая демонстративная поза самца — максимально высоко поднятая голова, по возможности выше чем у соперников. Самка в этот период делает круги на воде с опущеным в воду клювом и иногда издаёт хриплые каркающие звуки. Иногда самцы сопровождают самку в воздухе.[15] Кормовая и гнездовая территории не охраняются, однако селезень принимает угрожающие позы по отношению к противнику, если к утке слишком близко приближается другой селезень.[16]
Как правило, гнездо расположено на сплавине, среди стоячих в воде злаков либо на берегу на расстоянии не более 10 м от воды.[17] Обычно оно хорошо укрыто в заломах тростника, осоки, зарослях хвоща. На сухом месте делается небольшое углубление в тростниковом или рогозом валежнике, которая затем выстилается пухом, выщипанным из груди утки. У готового гнезда с кладкой яиц всегда имеется рыхлый валик тёмного пуха по периметру. Диаметр гнезда 210—400 мм, высота гнезда 90—300 мм, диаметр лотка 150—190 мм, глубина лотка 60—100 мм.[18] Гнездо на воде несколько напоминает наполовину плавучую постройку лысухи, закреплённую стеблями и корневищами водных растений — как правило, в таком гнезде толщина растительного покрова значительно выше. В особенно дождливые годы, когда сплавины размываются, а большая часть тростника уходит под воду, встречаются постройки на осоковых кочках среди болот и разливов либо между корней кустарника.[13][15]
Откладывание в апреле или мае. В полной кладке обычно от 8 до 10 зеленовато-голубых яиц, впоследствии из-за помёта приобретающих грязно-оливковый оттенок. Размеры яиц: (50—69) х (40—45) мм.[18] Встречаются и бо́льшие кладки, состоящие из яиц двух и более самок, а иногда нырки подбрасывают «подкидышей» в гнёзда других видов уток. Если кладка по какой-либо причине погибает, то утка откладывает заново в другом месте, однако уже меньшее количество яиц.[19] Насиживает одна самка, начиная после откладки последнего яйца, в течение 23—26 дней.[20] Самец никакого участия в дальнейшей судьбе потомства не принимает и к гнезду не подлетает, однако в первое время находится неподалёку и кормится вместе с партнёршей, а затем сбивается в небольшие однополые стаи.[21] Покидая гнездо, утка прикрывает яйца пухом.[16]
Птенцы появляются на свет в течение нескольких часов и, немного обсохнув, следуют за матерью на водоём. На большей части ареала появление первых выводков отмечено в середине июня. При вылуплении утята уже покрыты густым пухом (сверху буровато-оливковым, снизу жёлтым), и через 2—3 дня самостоятельно добывают себе корм, склёвывая насекомых и семена с поверхности водных растений, и ныряя. Выводки, нередко объединённые, держатся недалеко от зарослей тростников, в которых при приближении опасности прячутся.[19] Через 3 недели птенцы оперяются и становятся полностью самостоятельными, хотя на крыло становятся только в возрасте 50—55 дней.[6][16] В первой половине августа большинство молодых птиц уже хорошо летает, после чего птицы объединяются в стаи и покидают гнездовья, переходя к кочевому образу жизни.[19]
Питается растительными и животными кормами, однако их соотношение может меняться в зависимости от времени года. Весной и осенью преобладает растительная пища — семена, корешки и вегетативные части трав и водных растений. Летом и зимой основу рациона составляют мелкие беспозвоночные (водные насекомые и их личинки, моллюски, ракообразные и черви), а также в меньшей степени земноводные и мелкая рыба.[6] Около 30 % своего времени красноголовый нырок тратит на поиски корма — ныряет на глубину до 2,5 м, а также склёвывает пищу с поверхности водных растений.[2]
В целом молчаливая утка. Токующий самец издаёт типичный для нырковых уток негромкий свист, в конце внезапно переходящий в короткий носовой крик, отдалённо напоминающий звук отрекошеченной пули. Во время также часто издаёт серию резких коротких свистов «ки-ки-ки», состоящую из трёх или четырёх слогов. Голос самки — резкое хриплое «кррр», иногда издаваемое на лету.
ПоведениеБольшую часть времени проводит на воде, хорошо ныряет на глубину до 2,5 м, проводя под водой в среднем около 20 секунд. На поверхности воды сидит достаточно глубоко, опустив хвост. Взлетает тяжело, с длинного разбега, однако летит быстро, с шумными взмахами крыльев. Ноги смещены назад, поэтому птица на суше передвигается неуклюже, вперевалку, и держится при этом почти вертикально. В местах гнездовий летает небольшими плотными стайками, низко над водой. На воде часто держится в компании хохлатых чернетей, однако в добыче корма с ними не конкурирует, поскольку в отличие от последней, в сезон размножения питается преимущественно растительными кормами и часто ночью. На зимовках сбивается в крупные стаи.
红头潜鸭（学名：Aythya ferina），又名红头鸭、矶凫、矶雁。
红头潜鸭是一种内陆性候鸟，很难在沿海滩涂见到，常栖息于芦苇丛生视野不开阔的湖泊，因为这样的水面通常隐蔽条件好，适合胆小的红头潜鸭。过了繁殖季节，红头潜鸭会聚集成群，并与潜鸭属的其他物种如凤头潜鸭混群，活动于开阔水面。
繁殖于西伯利亚南部、蒙古、欧洲中部以及英伦三岛，在中国，他们繁殖于新疆天山山脉一带，越冬于日本、印支半岛、缅甸、南亚次大陆、伊朗、阿富汗、欧洲南部非洲北部等地区，在中国他们的越冬地在长江流域，向南一直分布到福建、广东、香港沿海及台湾。
红头潜鸭属于体形较小的鸭子，与绿头鸭相比，体长尽是后者的2/3左右，雄性红头潜鸭的头颈部栗红色，上背、胸部和尾部为地道的黑色，而下背和两肩为污白色，并有幼细的黑色横纹，喙灰蓝色。雄性红头潜鸭从头到尾颜色由蓝到红到黑到白再到黑，变化鲜明，颇为抢眼。
雌性红头潜鸭是雄性的哑色版本，颜色分布与雄鸟近似，但以棕色调为主，不似雄鸟那般色彩鲜明。
红头潜鸭有很好的潜水技能，他们的食谱也从水草到小鱼小虾分布甚广，据研究红头潜鸭爱吃马来眼子菜，少食谷粒；动物性食物有软体动物、鱼、蛙等。
红头潜鸭筑巢于水边或沼泽地面洞穴中。每窝产卵6-12枚，卵呈灰黄色或淡黄色。
红头潜鸭（学名：Aythya ferina），又名红头鸭、矶凫、矶雁。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 属 : ハジロ属 Aythya 種 : ホシハジロ A. ferina 学名 Aythya ferina (Linnaeus, 1758) 和名 ホシハジロ 英名 Common pochardホシハジロ（星羽白[1]、Aythya ferina）は、カモ目カモ科ハジロ属に分類される鳥類。
ヨーロッパからシベリア（バイカル湖）までの地域で繁殖し[2]、冬季になるとアフリカ大陸北部、中近東、インド、中華人民共和国東部などへ南下し越冬する[3][4]日本では冬季に越冬のため飛来し（冬鳥）、北海道では少数が繁殖する[3][4][5][6]。
全長42-49センチメートル[3][5]。翼長オス20.7-22.4センチメートル、メス20.1-21.2センチメートル[4]。翼開張72-82センチメートル[3]。体重0.5-1.3キログラム[5]。頭頂が盛り上がり[3]、頭部が三角形にみえる[4]。
オスの虹彩は赤い[2][3][4][6]。繁殖期のオスは頭部から頸部の羽衣が赤褐色[4]、胸部の羽衣や尾羽基部を被う羽毛（上尾筒、下尾筒）は黒い[3][6]。体側面の羽衣は灰色で、黒や黒褐色の細かい縞模様が入る[2][6]。メスの虹彩は褐色[3][6]。メスは頭部から胸部にかけての羽衣が褐色[6]。
食性は植物食傾向の雑食で[4]、種子、葉、芽、地下茎、魚類、両生類やその幼生、昆虫、甲殻類、軟体動物、環形動物などを食べる[2]。
繁殖形態は卵生。水辺のイグサやヨシの茂みや水面に浮かぶ水生植物の上などにヨシを積み上げた巣を作り[2][5]、8-10個の卵を産む[4]。メスのみが抱卵し[2][5]、抱卵期間は24-28日[4]。雛は孵化してから50-55日で飛翔できるようになり独立する[2][5]。生後1-2年で性成熟する[5]。
メス
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
흰죽지(pochard)는 오리과에 속하며 학명은 Aythya ferina이다. 몸길이는 약 46cm로, 수컷은 머리와 목이 어두운 밤색이고, 가슴은 검은색이며, 날개와 등은 회색이다. 암컷은 머리·가슴·목이 붉은 갈색이다. 호수·연못·하천·하구 등에 서식하며 물풀의 잎이나 줄기·열매·수생 무척추동물 등을 먹는다. 물 속에 머리를 넣어 찾거나 아예 물 속으로 1-3m 정도 잠수하여 잡아먹는다. 암컷은 6-9개의 알을 낳으며, 알은 녹색을 띤 회색이다. 우리나라를 포함하여 전 세계에 넓게 분포하며 우리나라에서는 겨울에 볼 수 있다.
크기는 약 45cm ~ 47cm이며 무게는 약 0.6kg~1kg이다.
수컷은 머리가 붉은색이며 머리는 갈색인 암컷과 달리 몸은 회색이고 머리와 목이 어두운 밤색이고, 가슴은 검은색이며, 날개와 등은 회색이다.
암컷은 머리,가슴,목이 붉은 갈색이며 등쪽이 회색이고 수컷에 비하여 어두운 빛이 강하다
호수,연못,하천,하구 등에 서식하며 물풀의 잎이나 줄기·열매·수생 무척추동물 등을 먹는다.
물 속에 머리를 넣어 찾거나 아예 물 속으로 1~3m 정도 잠수하여 잡아먹는다.
우리나라를 포함하여 전세계에 넓게 분포하며 강이나 하천, 저수지 등에서 볼 수 있는 겨울 철새이고
흰죽지는 우리나라에서 겨울을 보내는 겨울 철새로 댕기흰죽지나 검은머리흰죽지 등과 함께 큰 무리를 형성하기도 한다.
부리는 전체적으로 회색이며, 끝은 검은색이다. 번식이 끝난 후 생기는 수컷의 변환 깃은 색이 약간 흐려질 뿐 큰 변화는 없고
눈을 지나는 황갈색의 둥근 뺨 선이 있으나 멀리에서는 잘 보이지 않으며, 눈 주위는 흰색이다.
잠수성 오리류로 흰뺨검둥오리, 청둥오리와 달리 육지로 올라오는 경우는 많지 않고 가끔 물가에 나와 휴식을 취하기도 하지만 흔하지 않다.
암컷은 6~9개의 알을 낳으며, 알은 녹색을 띤 회색이며 둥지는 호수와 연못의 가장자리에 갈대숲이나 마름 등 수초가 무성한 곳에 만들고
갈대 줄기나 잎을 활용하여 접시 모양으로 둥지를 만들며 둥지 바닥에는 자신의 가슴과 배의 솜털을 깔고 산란기는 4월 하순~6월 상순이다
포란은 암컷만 하며 기간은 약25~27일이고 새끼를 키우는 기간은 약51~56일 정도이고 이 기간 동안 암컷은 새끼들과 함께한다.
흰죽지(pochard)는 오리과에 속하며 학명은 Aythya ferina이다. 몸길이는 약 46cm로, 수컷은 머리와 목이 어두운 밤색이고, 가슴은 검은색이며, 날개와 등은 회색이다. 암컷은 머리·가슴·목이 붉은 갈색이다. 호수·연못·하천·하구 등에 서식하며 물풀의 잎이나 줄기·열매·수생 무척추동물 등을 먹는다. 물 속에 머리를 넣어 찾거나 아예 물 속으로 1-3m 정도 잠수하여 잡아먹는다. 암컷은 6-9개의 알을 낳으며, 알은 녹색을 띤 회색이다. 우리나라를 포함하여 전 세계에 넓게 분포하며 우리나라에서는 겨울에 볼 수 있다.
.JPG)
_(3).JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
_(3).JPG)
.jpg)
.jpg)
_(5).JPG)
_(3).JPG)
.jpg)
