nomes no trilho de navegação
Mottled ducks are carnivors and herbivores. They eat aquatic invertebrates and small fish. They often eat snails, crayfish, beetles, dragonfly nymphs, fish and midge larvae. Invertebrates make up from 1 to 40 percent of their diet. They also eat seeds, grasses, aquatic vegetation and rice.
Mottled ducks usually feed in pairs in the fall and winter. During the summer, they may feed in small groups of about twenty. From August through October (especially in the rice fields) they often feed in flocks of around three thousand. When the ducks feed alone, they search the marshlands for seeds and invertebrates by sitting on the water and tipping their heads under water (a behavior called dabbling). They rarely dive for food, but when they do, it is for minnows.
Animal Foods: mammals; fish; eggs; insects; mollusks; aquatic or marine worms; aquatic crustaceans
Plant Foods: leaves; seeds, grains, and nuts
Primary Diet: omnivore
To escape from predators, most adults fly away. If they are ducklings and molting adults and are unable to fly, they dive underwater or hide in brush. The adult females are very protective of their broods and quack loudly at any approaching intruders.
Mammalian predators feed on eggs, nesting females, ducklings and adults during molting season. Some of these predators include gray fox (Urocyon cinereoargenteus), red fox (Vulpes vulpes), American mink (Neovison vison), river otters (Lontra canadensis), striped skunks (Mephitis mephitis), ground squirrels (genus Spermophilus) and raccoons (Procyon lotor). Northern harriers (Circus cyaneus) and peregrine falcons (Falco peregrinus) also prey on mottled ducks. In Florida, alligators (Alligator mississippiensis) eat the ducklings and some flightless adults. Snapping turtles (Chelydra serpentina), bullfrogs (Lithobates catesbeianus) and bass (Micropterus salmoides) also prey on ducklings.
Known Predators:
Mottled ducks are brown and are not easily distinguished from American black ducks (Anas rubripes). They have an iridescent blue speculum and buffy plumage, which makes them appear lighter than other species. They lack a few features that other ducks have such as white anterior edges on the speculum. These ducks appear to be uniformly dark from a distance. Mottled ducks are sexually dimorphic. The bills of males are bright yellow, but are drab colored in females. The females are grayer whereas the males are very brown in color. The tails of the males have a faint pattern but the tails of the females are patternless. Both sexes have blackish-brown upper sides and undersides. Both also have a smoke-gray U-shaped stripe on their undersides. They weigh from 810 to 1330 g and are 50 to 61 cm long with wingspans from 243 to 270 cm. Males tend to be larger than females.
Range mass: 810 to 1330 g.
Average mass: 1043 g.
Range length: 50 to 61 cm.
Average length: 55 cm.
Range wingspan: 243 to 270 mm.
Average wingspan: 259 mm.
Sexual Dimorphism: male larger; sexes colored or patterned differently; male more colorful
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Mottled ducks have relatively short lifespans, on average they live for only 2 years. They have an annual mortality rate of about 50%. The longest known lifespan in the wild is thirteen years. The expected lifespan in the wild is five years. The expected lifespan in captivity is twenty years.
Range lifespan
Status: wild: 13 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 60.83 (high) months.
Average lifespan
Status: wild: 24.33 months.
Average lifespan
Status: captivity: 20 years.
In Florida, mottled ducks are found in freshwater wetlands, ditches, wet prairies and flooded marshes. In some seasons, mottled ducks are also found in rice and flooded fallow fields. In some cases, they have been found in small numbers in mosquito control areas. They stay in the same area year-round.
In Texas and Louisiana, mottled ducks are found fresh and saltwater marshes and brackish ponds. These areas are full of vegetation such as bulrush, long grasses, rice, cutgrass and bultongue.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams; temporary pools; coastal ; brackish water
Wetlands: marsh
Other Habitat Features: estuarine
Mottled ducks are found only in North America and are year-round residents. They are found in high densities in the intermediate marshlands of Louisiana and Southern Texas. Their population is very dense in the state of Florida from Alachua County to Cape Sable. However, they are found in the highest numbers in the wetlands around Lake Okeechobee and the areas around the Upper St. Johns River. They are also found in small numbers around the Gulf of Mexico, Alabama and the Mississippi coastal borders (approximately one-eighth of the population). A very small population was found as far south as Vera Cruz, Mexico.
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Mottled ducks eat aquatic invertebrates and small fish, and help to regulate their populations. Mammals, birds of prey and other animals eat mottled ducks and help regulate their population. Their consumption of vegetation around their habitats prevents over-growth of these plants.
Mottled ducks often help control mosquito populations and are hunted by humans for food. In addition, their feathers are used to make a good quality down.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material; controls pest population
There are no known adverse affects of mottled ducks on humans.
In Florida, mottled ducks have lost 3.7 million acres of wetland habitat due to drainage for citrus orchards and improved pastures for cattle. In Texas and Louisiana, many of the wetlands have been depleted as a result of industrialization, urbanization, coastal erosion and drainage (approximately 102 to 150 sqaure kilometers are destroyed per year). Feral mallard ducks (which are kept as pets) mate with mottled ducks, which decreases the number of pure mottled ducks in the population. Mottled ducks also tend to breed with other species of ducks, which also decreases their genetic representation in the population. The effects of hunting are undetermined for this species.
Mottled ducks are protected under the US Migratory Bird Treaty Act.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Mottled ducks communicate with each other by making noise and displaying (see Mating Systems and Behavior).
Their sounds resemble those of mallards. The males have a low raspy "raeb" call. A single call note is an alarm signal and two notes together signify either courtship or conversational calls. The females also have a low, raspy call. It starts out high pitched and lowers in pitch throughout the call. Female calls consist of six notes, the second one is the highest pitched. When the female is alerted, she lets out three or four quick quacks. The female uses a "gagg" note when she is inciting (attracting) her mate.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Pair formation begins as early as March. Pairs usually break-up shortly after the eggs are laid and incubation begins. The ducks are monogamous during the breeding season. They are not monogamous for life, however. Each season new pairs are formed. They engage in many courtship displays which include: head-shakes (the male simply shakes his head in the females direction), intro-shakes (the male, to gain the female's attention, treads water then rises above the water and shakes his head), grunt-whistles (the male places his bill in the water, pulls it up while making noise and splashes the water in the air), inciting (the female performs this display for the male after the pair has formed), preen-behind-wing (fake preening).
This whole display takes only about three minutes. The ducks also have another courtship ritual in which the male swims around the female, pulling his head in and out of the water; this behavior is known as bridling.
Mating System: monogamous
Mottled ducks breed once yearly. Eighty percent have formed pairs by November and mating begins in January. The nests are made of matted grass and are on the ground or suspended over shallow water and are in dense grasses. Females lay 5 to 13 eggs per clutch. The eggs take 24 to 28 days to hatch. The ducks fledge after 45 to 56 days. They are independent adults in 65 to 70 days. Both males and females are sexually mature in one year.
Breeding interval: Mottled Ducks breed once yearly.
Breeding season: Mottled ducks form pairs in November; mating starts in January.
Range eggs per season: 5 to 13.
Range time to hatching: 24 to 28 days.
Range fledging age: 45 to 56 days.
Range time to independence: 65 to 70 days.
Average time to independence: 68 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; oviparous
After the eggs hatch, the females lead the brood from the nest. The ducklings are precocial and are able to find their own food. They tend to eat invertebrate larvae when available. The mothers care for the young approximately 20% of the day. The mother spends 34% of her time feeding, 28% resting, 11% preening and 20% watching for predators. The females give alarm calls if an intruder approaches the nest or her young. Broods tend to gather together at night to keep safe. The females usually stay with the ducklings until they can fly (about 45 to 56 days).
Parental Investment: precocial ; pre-hatching/birth (Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female)
L'ànec bru (Anas fulvigula) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita aiguamolls, zones costaneres i estanys des de Texas i sud de Louisiana, cap al sud, fins a Tamaulipas, també a Florida, sud-est de Colorado, oest de Kansas i Oklahoma.
L'ànec bru (Anas fulvigula) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita aiguamolls, zones costaneres i estanys des de Texas i sud de Louisiana, cap al sud, fins a Tamaulipas, també a Florida, sud-est de Colorado, oest de Kansas i Oklahoma.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden Fflorida (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid Fflorida) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Anas platyrhynchos fulvigula; yr enw Saesneg arno yw Mottled duck. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. platyrhynchos fulvigula, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Mae'r hwyaden Fflorida yn perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Alarch gyddfddu Cygnus melancoryphus Alarch utganol Cygnus buccinator
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden Fflorida (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid Fflorida) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Anas platyrhynchos fulvigula; yr enw Saesneg arno yw Mottled duck. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. platyrhynchos fulvigula, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Die Floridaente (Anas fulvigula) ist ein Entenvogel, der zu den Schwimmenten gerechnet wird. In der Literatur werden gewöhnlich zwei Unterarten angegeben, doch ist diese Unterteilung in Unterarten nach wie vor umstritten.
Floridaenten gelten nicht als bestandsbedroht, obwohl sie insbesondere in Florida einen großen Teil ihrer Lebensräume verloren haben. So wurden in Florida zwischen 1975 und 1985 etwa 116.000 Hektar Feuchtgebiete in Agrar- beziehungsweise Siedlungsflächen umgewandelt. Trotz dieses Lebensraumverlusts sind die Zahlen der Floridaente zwischen 1985 und 1993 stabil geblieben. Als größere Bedrohung für diese Art gilt die Einführung der Stockente in Florida. Sie wird dort teils als Ziergeflügel gehalten, aber auch zu Jagdzwecken ausgewildert. Die Stockente ist mit der Floridaente nahe verwandt und kreuzt sich sehr schnell mit ihr.[1]
Die Floridaente, die keinen Geschlechtsdimorphismus aufweist, ähnelt sehr dem Weibchen der Stockente. Die Körperlänge ausgewachsener Floridaenten beträgt 55 Zentimeter. Sie sind damit etwas kleiner als Stockenten und dunkler als diese gefärbt. Der Kopf ist einfarbig und am Schwanz findet sich kein Weiß. Ähnlichkeit besteht auch zur nordamerikanischen Dunkelente; diese ist allerdings dunkler im Federkleid und weist einen purpurfarbenen Flügelspiegel auf.
Das Körpergefieder der Floridaente ist mittel- bis dunkelbraun. Die Körperfedern weisen einen verhältnismäßig breiten hellbraunen Saum auf, was der Ente ein geschupptes Aussehen verleiht. Die Wangen und die Kehle sind hellbraun. Bei einigen Individuen sind sie fein gestrichelt, bei anderen Individuen fehlt diese Strichelung.[2] Der Flügelspiegel ist grünblau und weist bei den meisten Individuen keine weiße Einfassung auf. Der Schnabel ist leuchtend gelb mit einem auffällig schwarzen Schnabelnagel. Bei den Weibchen kann die Schnabelfärbung etwas matter wirken. Die Beine sind orange, die Augen braun. Ein saisonaler Dimorphismus fehlt. Jungenten gleichen den Adulten, doch ist bei ihnen die Federzeichnung noch nicht so ausgeprägt.
Die Küken weisen große Ähnlichkeit mit den Küken der Stockenten auf. Sie sind auf der Oberseite jedoch eher olivbraun und die gelblichen Körperpartien sind etwas matter als bei dieser Art. Die Küken haben vier braungelbe Farbflecken auf dem Rücken, einen auffälligen dunklen Augenzügel und einen dunklen Ohrfleck. Die Beine, Füße und der Schnabel sind schwarz.[3]
Es werden zwei Populationen der Floridaente unterschieden. Die eine Population, die gelegentlich als Unterart Anas fulvigula maculosa bezeichnet wird, lebt an der Küste des Golfs von Mexiko zwischen Alabama und Tamaulipas, Mexiko. Außerhalb der Fortpflanzungszeit wandern einzelne Enten dieser Population weiter nach Süden und erreichen dann auch Veracruz. Die zweite Population – in einem Teil der Literatur als Nominatform Anas fulvigula fulvigula eingestuft – besteht aus Standvögeln Floridas, die gelegentlich nordwärts bis in den US-Bundesstaat Georgia wandern. Dieses disjunkte Verbreitungsmuster entspricht dem der Kanadakraniche, die in historischer Zeit noch in dieser Region vorkamen. Die höchste Verbreitungsdichte hat diese Population am Okeechobeesee. Dieser See liegt im südlichen Teil Floridas zwischen den Städten Orlando und Miami; er ist rund 56 km lang, bis zu 48 km breit und umfasst eine Wasserfläche von etwa 1890 km².
Die westliche Population fluktuiert in Abhängigkeit von den Lebensraumbedingungen entlang der Golfküste. In Jahren, in denen reichliche Regenfälle und damit ausreichende Brutgewässer vorhanden sind, kann die Herbstpopulation 200.000 bis 250.000 Individuen betragen. In den letzten Dekaden hat sich diese Population sogar weiter nach Norden ausgebreitet, wobei sie vor allem Reisanbauflächen als Brutgewässer nutzt. Die östliche Population ist wesentlich kleiner und wird auf 56.000 Enten in Florida geschätzt.[4]
Die Floridaente bewohnt sowohl Süß- als auch Brackwassergewässer. Dazu zählen Teiche, Sumpfgebiete, größere Viehtränken, überschwemmte Felder und Reisanbaugebiete. Auch Inseln vor der Küste werden besiedelt, sofern sie geeignete Bedingungen bieten.
Von allen Schwimmenten Nordamerikas ist die Floridaente die Art, die die kleinsten Schwärme bildet. Zwischen Februar und Juli leben die Tiere meistens paarweise. In der Zeit von September bis Oktober, wenn die postnuptiale Mauser abgeschlossen ist, kommen an sehr nahrungsreichen Gewässern bis zu 3.000 Floridaenten vor. Im November sind haben sich diese Schwärme allerdings schon wieder in kleinere Trupps aufgeteilt.[5]
Zwischen September und Februar verbringen Floridaenten etwa 43 Prozent ihrer Zeit mit Nahrungssuche.[6] Die Nahrungszusammensetzung ist abhängig vom Lebensraum und der Jahreszeit, besteht aber überwiegend aus pflanzlicher Nahrung. Dazu zählen die Samen von Gräsern und Seggen, sowie die Stängel, Blätter und Wurzeln von Wasserpflanzen. Zur animalischen Nahrung der Floridaenten zählen Mollusken, Insekten, Krustentiere und Fische. Fische können sogar saisonabhängig den größten Teil der Nahrung darstellen. Das gilt vor allem für die Zeit der Mauser.
Floridaenten suchen vor allem in Gewässertiefen von weniger als 30 Zentimetern nach Nahrung, wobei sie Stellen bevorzugen, an denen Pflanzen aus dem Wasser herausragen. Sie durchfiltern das Substrat oder suchen an der Wasseroberfläche nach Nahrung, während sie entweder auf dem Wasser schwimmen oder in niedrigem Wasser stehen.[7]
Die Floridaente ist eine saisonal monogame Entenart. Die Paarbindung währt über eine Zeitdauer von drei bis sechs Monaten. Die Paarbindung beginnt ab August; im September sind bereits etwa 71 Prozent aller Weibchen verpaart, im Januar beträgt diese Zahl 96 Prozent und im Februar ist die Paarbindung abgeschlossen.[8]
Die ersten Nester werden ab Januar gebaut. Die Fortpflanzungszeit zieht sich bis in den August hinein, ihr Höhepunkt liegt jedoch im März und April. Die Nester werden am Boden zwischen dichter Vegetation errichtet. Die Nestdichte kann bis zu drei Nester je Hektar betragen. Der Legeabstand beträgt jeweils ein Ei. Nach der Ablage des fünften bis sechsten Eis wird die Nestmulde mit Daunen ausgepolstert.[9] Das Vollgelege weist sieben bis vierzehn Eier auf; der Durchschnitt beträgt 10,4 Eier. 95 bis 96 Prozent aller Eier sind befruchtet.[10] Es brütet allein das Weibchen. Die Brutzeit beträgt im Durchschnitt 26 Tage. Während der Brutzeit verbringt das Weibchen durchschnittlich 83 Prozent ihrer Zeit auf dem Gelege. Das Männchen bleibt bis zum Beginn der Brutzeit in der Nähe des Weibchens, dann lockert sich die Paarbindung. Ab etwa Ende Juli versammeln sich die Männchen in kleinen Schwärmen und durchlaufen die postnuptiale Mauser.
Aus 28 bis 74 Prozent der Gelege schlüpfen Küken. Diese große Bandbreite des Gelegeerfolgs hängt vom Neststandort ab und wie groß dort die Dichte an Beutegreifern ist. Floridaenten reagieren auf Gelegeverlust mit erneutem Brutbeginn. Dies kann bis zu fünf Mal je Fortpflanzungsperiode eintreten.[11]
Die Küken reagieren auf eine zu hohe Salinität des Gewässers empfindlich (Salzgehalt größer als 12 ppm). In Brackwassergebieten zeigen sie eine geringere Wachstums- und eine höhere Mortalitätsrate als in Süßwassergebieten.[12] Bis etwa zum 21. Lebenstag leben sie ausschließlich von Wirbellosen. Mit 45 bis 56 Tage können sie Beutegreifern schon fliegend entkommen. Ab dem 63. bis 70. Lebenstag sind sie in der Lage, auch längere Strecken fliegend zurückzulegen.
Die älteste wildlebende Floridaente erreichte ein Lebensalter von 13 Jahren. Die durchschnittliche Lebenserwartung liegt jedoch deutlich darunter. Flügge gewordene männliche Floridaenten haben eine Lebenserwartung von 2,5 Jahren. Die der Weibchen ist etwas niedriger, da sie während der Brutzeit einem höheren Risiko ausgesetzt sind, einem Beutegreifer zum Opfer zu befallen. Bei ihnen beträgt die Lebenserwartung nur 1,4 Jahre.[13]
DNA-Untersuchungen legen nahe, dass die Floridaente am nächsten mit der Dunkelente verwandt ist. Anders als lange Zeit unterstellt, ist der Verwandtschaftsgrad mit der Stockente dagegen nicht so hoch. Die DNA-Analysen belegen auch, dass die beiden Populationen infolge ihres kleinen Verbreitungsgebietes und ihrer geringen Wanderungsneigung sich genetisch voneinander unterscheiden.[14]
Wie bei einer Reihe von Schwimmenten ist die Floridaente in der Lage, sowohl mit der Dunkelente als auch der Stockente fortpflanzungsfähigen Nachwuchs zu zeugen. Ersteres ist wohl immer zu einem gewissen Grade vorgekommen. Einzelne Individuen der ziehenden Dunkelente überwintern im Verbreitungsgebiet der Floridaente und ziehen gelegentlich im Frühjahr nicht wieder in ihre im Norden liegenden Brutgebiete zurück. Mit diesen Dunkelenten kam es durchaus auch zu Verpaarungen. Dies geschah aber so selten, dass die Art als solche erhalten blieb. Die Verpaarungen mit der eingeführten Stockente werden dagegen als kritisch eingestuft. In Kombination mit Lebensraumverlust durch Umwandlung der Feuchtgebiete und der Auswirkung der Klimaerwärmung auf die Feuchtgebiete im Süden Nordamerikas kann die Einkreuzung der Stockente zu einem vollständigen Verlust der Art führen.
Die Floridaente (Anas fulvigula) ist ein Entenvogel, der zu den Schwimmenten gerechnet wird. In der Literatur werden gewöhnlich zwei Unterarten angegeben, doch ist diese Unterteilung in Unterarten nach wie vor umstritten.
Floridaenten gelten nicht als bestandsbedroht, obwohl sie insbesondere in Florida einen großen Teil ihrer Lebensräume verloren haben. So wurden in Florida zwischen 1975 und 1985 etwa 116.000 Hektar Feuchtgebiete in Agrar- beziehungsweise Siedlungsflächen umgewandelt. Trotz dieses Lebensraumverlusts sind die Zahlen der Floridaente zwischen 1985 und 1993 stabil geblieben. Als größere Bedrohung für diese Art gilt die Einführung der Stockente in Florida. Sie wird dort teils als Ziergeflügel gehalten, aber auch zu Jagdzwecken ausgewildert. Die Stockente ist mit der Floridaente nahe verwandt und kreuzt sich sehr schnell mit ihr.
De Floridaaante (Anas fulvigula) is en Aantenvagel, de to de Aanten an sik torekent warrt. In de Literatur weert normolerwiese twee Unneraarden angeven, man dor hefft sik de Forschers jummers noch over in’e Plünnen. In Gefohr is de Aart dör de Graue Aante, de vun Minschen na Florida henbrocht wurrn is. Se warrt dor to’n Deel as Smuckvagel holen, man ok utsett for de Jagd. Se is nah verwandt mit de Floridaaante un krüüzt sik bannig fix mit ehr.[1]
Bi de Floridaaante verscheelt sik Waart un Aaante nich groot. Se sleiht na dat Seken vun de Graue Aante. Se warrt bi 55 cm lang.
Bi de Floridaaante gifft dat twee Populatschonen. Een leevt an de Küst vun den Golf vun Mexiko twuschen Alabama un Tamaulipas in Mexiko. De wecken Ornithologen seht ehr as egen Unneraard an mit den Naam Anas fulvigula maculosa. Buten de Brödeltied kaamt ok enkelte Aanten vun düsse Populatschoon wieter na Süden hen bit na Veracruz. De tweete Populatschoon besteiht ut Standvagels in Florida. De wecken Ornithologen rekent ehr to de Normolform Anas fulvigula fulvigula. Hen un wenn wannert se na Norden to bit hen na den US- Bundsstaat Georgia.
De Floridaaante leevt in Sööt- un ok in Brackwater. Se sünd to finnen in Dieke, Brööke, gröttere Veehdobben, Feller, wo de Floot overhen geiht un Ackers, wo Ries up anboot warrt. Ok up Eilannen vor de Küsten siedelt se, wenn dat mööglich is.
Twuschen September- un Februarmaand bruukt Floridaaanten 43 % vun ehre Tied up Söök na Freten.[2] Meist weert Planten freten. Dor höört Saat vun Gras un Seggen mit to, man ok allerhand Deele vun Waterplanten. Ok Deerter weert vertehrt, as Mollusken, Insekten, Kreeftdeerter un Fische. Je na Saison könnt Fische ok den gröttsten Deel vun dat Freten utmaken. Dat gellt sunnerlich for de Tied, wo de Vagels rusen doot.
De Floridaaante leevt in serielle Monogamie. Dat Paar kummt for dree bit sess Maande tosamen. Dat geiht los in’n Augustmaand; in’n Septembermaand sünd bi 71 Przent vun all Seken al verpaart, in Januarmaand sünd dat al 96 Perzent un in Februarmaand hefft sik de lesten Floridaaanten to Paare tohopenfunnen.[3] De eersten Nester weert vun Januar af an boot. Dat geiht wieter bit in’n Augustmaand, man de meisten Nester weert in’n März un April anleggt. Se weert up’n Bodden twuschen dichte Planten boot. Dat könnt bit hen to dree Nester up en Hektar liggen. De Aanten leggt seven bit veertein Eier; in’n Döörsnitt sünd dat 10,4 Eier. 95 bit 96 Perzent vun de Eier sünd befrucht‘.[4] Bröden deit bloß man dat Seken. In’n Döörsnitt bruukt se 26 Dage, bit de Lüttjen utkruupt. Vun Enne Juli af an kaamt de Heken in lüttje Swarms to’n Rusen tohopen. Wenn se ehr Nest verlehrt, fangt Floridaaanten nochmol an mit dat Bröden. Dat kann in een Saison bit to fiev Mol passeern.[5] Flegen könnt de Lüttjen mit 45 bit 56 Dage, vun den 63. bit 70. Dag af an könnt se ok langere Törns flegen. De ollste Floridaaante in Freeheit is 13 Johre oold wurrn, meist leevt se lang nich so lang. Waarten vun de Floridaaante, de dat bit to’n Flegen schafft hefft, könnt dor up reken, datt se bi 2,5 Johre to’n Leven hefft. Bi de Seken is dat nich ganz so veel, vunwegen datt se in de Brödeltied fökener grepen un upfreten weert. Se könnt up 1,4 Johre reken.[6]
DNA-Verglieke hefft wiest, datt de Floridaaante an’n meisten mit de Amerikaansche Swatte Aaante verwandt is. Mit de Graue Aante steiht se en beten wieter ut’neen. Dat weer langen anners dacht wurrn. Bi DNA-Verglieke is ok rutkamen, datt de beiden Populatschonen vun düsse Aart sik geneetsch verschelen doot. Dat liggt dor an, datt se man bloß lüttjere Gemarken besiedelt un nich veel wannern doot.[7] De Floridaaante kann sik mit de Amerikaansche Swatte Aante un ok mit de Graue Aante krüzen un de Kinner könnt sik denn ok vermehren.
De Floridaaante (Anas fulvigula) is en Aantenvagel, de to de Aanten an sik torekent warrt. In de Literatur weert normolerwiese twee Unneraarden angeven, man dor hefft sik de Forschers jummers noch over in’e Plünnen. In Gefohr is de Aart dör de Graue Aante, de vun Minschen na Florida henbrocht wurrn is. Se warrt dor to’n Deel as Smuckvagel holen, man ok utsett for de Jagd. Se is nah verwandt mit de Floridaaante un krüüzt sik bannig fix mit ehr.
The mottled duck (Anas fulvigula)[note 1] or mottled mallard is a medium-sized species of dabbling duck. It is intermediate in appearance between the female mallard and the American black duck. It is closely related to those species, and is sometimes erroneously considered a subspecies of the former.
Along the Gulf of Mexico coast, the mottled duck is one of the most frequently banded waterfowl. This is due in part to the fact that it is mostly non-migratory.[3] Approximately one out of every 20 mottled ducks is banded, making it an extremely prized and sought after bird among hunters.
There are two distinct subspecies of the mottled duck. One subspecies, the Gulf Coast mottled duck (A. f. maculosa), lives on the Gulf of Mexico coast between Alabama and Tamaulipas (Mexico); outside the breeding season, individual birds may venture as far south as Veracruz. The other, the Florida mottled duck (A. f. fulvigula), is resident in central and southern Florida and occasionally strays north to Georgia. The same disjunct distribution pattern was also historically found in the local sandhill cranes. Individuals of both subspecies were introduced into South Carolina in the 1970s and 1980s, where the birds of mixed ancestry have greatly expanded in range, extending through the Atlantic coastal plain of Georgia into northeastern Florida.[4][5]
The adult mottled duck is 44 to 61 cm (17–24 in) long from head to tail. It has a dark body, lighter head and neck, orange legs and dark eyes. Both sexes have a shiny green-blue speculum (wing patch), which is not bordered with white as with the mallard. Males and females are similar, but the male's bill is bright yellow, whereas the female's is deep to pale orange, occasionally lined with black splotches around the edges and near the base.
The plumage is darker than in female mallards, especially at the tail, and the bill is yellower. In flight, the lack of a white border to the speculum is a key difference. The American black duck is darker than most mottled ducks, and its wing-patch is more purple than blue. The behaviour and voice are the same as the mallard.
Mottled ducks feed by dabbling in shallow water, and grazing on land. They mainly eat plants, but also some mollusks and aquatic insects. The ducks are fairly common within their restricted range; they are resident all-year round and do not migrate. Their breeding habitat is brackish and intermediate coastal marshes, but they will also use human developed habitat such as retaining ponds, water impoundments, and agricultural land during the breeding season.[3] According to a review of their breeding behaviors, mottled duck nests may be found in "pastures, levees, dry cordgrass marsh, cutgrass marsh, spoil banks, and small islands."[3]
Measurements:[6]
The Floridian population, which occurs approximately south of Tampa, is separated as the nominate subspecies Anas fulvigula fulvigula and is occasionally called the Florida mottled duck or Florida mallard. It differs from the other subspecies, the Gulf Coast mottled duck (A. f. maculosa) (etymology: maculosa, Latin for "the mottled one"), by being somewhat lighter in color and less heavily marked; while both subspecies are intermediate between female mallards and American black ducks, the Florida mottled duck is closer to the former and the Gulf Coast mottled duck closer to the latter in appearance; this is mainly recognizable in the lighter head being quite clearly separated from the darker breast in Gulf Coast mottled ducks, but much less so in Florida mottled ducks. As the subspecies' ranges do not overlap, these birds can only be confused with female mallards and American black ducks however; particularly female American black ducks are often only reliably separable by their dark purple speculum from mottled ducks in the field.
mtDNA control region sequence data indicates that these birds are derived from ancestral American black ducks, being far more distantly related to the mallard, and that the two subspecies, as a consequence of their rather limited range and sedentary habits, are genetically well distinct already.[7]
As in all members of the "mallardine" clade of ducks, they are able to produce fertile hybrids with their close relatives, the American black duck and the mallard. This has always been so to a limited extent; individuals of the migratory American black ducks which winter in the mottled duck's range may occasionally stay there and mate with the resident species, and for the mallard, which colonized North America later, the same holds true.[7] Genetic tools have been developed in order to robustly classify hybrids and to assess and monitor the genetic dynamics of introgression between the Florida mottled duck and the mallard.[8]
While the resultant gene flow is no cause for immediate concern,[note 2] habitat destruction and excessive hunting could eventually reduce this species to the point where the hybridization with mallards would threaten to make it disappear as a distinct taxon.[9] This especially applies to the Florida mottled duck,[10] in the fairly small range of which rampant habitat destruction due to urbanization and draining of wetlands has taken place in the last decades; this, in combination with climate change affecting the Everglades, could be sufficient to cause the Florida mottled duck to decline to a point where hunting would have to be restricted or prohibited.[7] At present, these birds too appear to be holding their own, with a population of 50,000-70,000 individuals. While hybridization is common, double white bars above and below the speculum are not a sufficient indicator of hybridization and therefore should not be used to determine genetics.[1]
Male and female - Florida
Female - Florida
Male - Florida
Male - Florida
{{cite web}}: Missing or empty |title= (help) The mottled duck (Anas fulvigula) or mottled mallard is a medium-sized species of dabbling duck. It is intermediate in appearance between the female mallard and the American black duck. It is closely related to those species, and is sometimes erroneously considered a subspecies of the former.
Along the Gulf of Mexico coast, the mottled duck is one of the most frequently banded waterfowl. This is due in part to the fact that it is mostly non-migratory. Approximately one out of every 20 mottled ducks is banded, making it an extremely prized and sought after bird among hunters.
La Makulanaso (Anas fulvigula[1]) aŭ Makuleca anaso estas mezgranda birdospecio de la grupo de plaŭdanasoj. Ĝi estas intermeza laŭ aspekto inter la ino de la Platbeka anaso kaj la Oranĝkrura anaso. Ĝi estas proksime rilata al tiuj specioj, kaj estas foje konsiderata subspecio de la unua, sed tio estas netaŭga (vidu sistematikon).
Estas du distingaj populacioj de Makulanasoj. Unu populacio, A. fulvigula maculosa (Makulanaso), loĝas ĉe la marbordo de la Golfo de Meksiko inter Alabamo kaj Tamaulipas (Meksiko); for de la reprodukta sezono individuaj birdoj povas kuraĝiĝi tiom suden kiom ĝis Veracruz. La alia, A. fulvigula fulvigula (Florida makulanaso), estas loĝantaj birdoj en centra kaj suda Florido kaj eventuale kuraĝiĝas norden al Georgio. La sama disa distribumodelo troviĝis historie ankaŭ ĉe la lokaj Kanadaj gruoj.
Laŭlonge de la marbordo de la Golfo de Meksiko, la Makulanaso estas unu el plej ofte ringitaj akvobirdoj. Tio okazas parte pro la fakto ke ĝi estas ĉefe nemigranta. Proksimume 1 el ĉiuj 20 Makulanasoj estas ringata, pro kio ĝi estas tre aprezata de ĉasistoj.
Plenkreskulo de Makulanaso estas 44 al 61 cm longa el kapo al vosto. Ĝi havas malhelan korpon, pli helajn kapon kaj kolon, oranĝecajn krurojn kaj malhelajn okulojn. Ambaŭ seksoj havas brile verdecbluan speguleton (flugilmakulo), kiu ne havas blankajn bordojn malkiel ĉe la Platbeka anaso. Maskloj kaj inoj estas similaj, sed la beko de la masklo estas brilflava, dum tiu de la ino estas pli paloranĝa, foje markata per nigraj makuloj ĉe la bordoj kaj ĉe la bazo.
La plumaro estas pli malhela ol ĉe la ino de Platbeka anaso, ĉefe ĉe la vosto, kaj la beko estas pli flava. Dumfluge la manko de blanka bordo ĉe la speguleto estas ŝlosila diferencilo. La Oranĝkrura anaso estas pli malhela ol plej Makulanasoj, kaj ties flugilmakulo estas pli purpura ol blua.
La kutimaro kaj voĉo estas sama kiel ĉe la Platbeka anaso.
Makulanasoj manĝas per plaŭdado en neprofundaj akvoj, kaj per paŝtado surgrunde. Ili manĝas ĉefe plantojn, sed ankaŭ kelkajn moluskojn kaj akvajn insektojn. Tiuj anasoj estas komunaj ene de sia limigita teritorio; Ili estas loĝantaj birdoj la tutan jaron kaj ne migras. La reprodukta habitato estas marbordaj marĉoj. La nesto estas konstruita surgrunde inter vegetaĵaro, kiaj skirpoj kaj aliaj marĉaj herboj.
La populacio de Florido, kiu loĝas proksimume sude de Tampa, estas separata kiel nomiga subspecio Anas fulvigula fulvigula kaj estas foje nomata Florida anaso aŭ Florida makulanaso[2] dum ambaŭ subspecioj estas intermezaj inter inoj de Platbeka anaso kaj Oranĝkrura anaso, la Florida Makulanaso estas pli proksima al la unua kaj la Makulanaso pli proksima al la lasta laŭ aspekto; tio estas ĉefe rekonebla ĉe la pli hela kapo kiu estas tre klare separata el la pli malhela brusto ĉe Makulanaso, sed multe malpli ĉe la Floridaj makulanasoj. Ĉar la teritorioj de la subspecioj ne koincidas, tiuj birdoj povas nur esti konfuzataj kun la ino de la Platbeka anaso kaj de la Oranĝkrura anaso tamen; ĉefe la inoj de Oranĝkrura anaso estas ofte fidinde separeblaj nur pro la malhelpurpura speguleto el Makulanasoj en naturo.
Informoj pri DNA indikas, ke tiuj birdoj devenas el prauloj de Oranĝkrura anaso, kiuj estas pli malproksime rilataj al la Platbeka anaso, kaj ke la subspecio, kiel rezulto de ĝia limigita teritorio kaj nemigranta kutimaro, estas genetike tre distinga jam (McCracken et al. 2001).
Kiel ĉe ĉiuj membroj de la anasa klado de "mallardine", ankaŭ tiuj kapablas produkti fruktodonajn hibridojn kun siaj plej proksimaj parencoj, nome la Oranĝkrura anaso kaj la Platbeka anaso. Tio okazis ĉiam je limigita etendo; individuoj de la migranta Oranĝkrura anaso kiuj vintrumas en la teritorioj de la Makulanaso povus eventuale resti tie kaj pariĝi kun la loĝanta specio, kaj pri la Platbeka anaso, kiu koloniigis Nordamerikon poste, same povus okazi (McCracken et al. 2001).
Dum la rezulta genofluo ne estas nune zorgiga,[3] habitatodetruo kaj troa ĉasado povus eventuale malpliigi tiun specion al la punkto kie hibridiĝo kun la Platbeka anaso minacus ĝin al malapero kiel distinga taksono (Rhymer & Simberloff, 1996). Tio ĉefe aplikiĝas al la Florida anaso (Mazourek & Gray 1994), en kies malgranda teritorio habitatodetruo pro urbanizado kaj drenado de humidejoj okazis en la lastaj jardekoj; tio kombine kun la klimata ŝanĝo tuŝante la Evergladojn povus esti sufiĉa kaŭzo por malpliigo de la Florida anaso ĝis punkto kie ĉasado devus esti limigita aŭ eĉ malpermesata (McCracken et al. 2001). Nuntempe tiuj birdoj ŝajne elturniĝas per ĉirkaŭkalkulata populacio de 50.000-70.000 individuoj (BirdLife International 2004).
La Makulanaso (Anas fulvigula) aŭ Makuleca anaso estas mezgranda birdospecio de la grupo de plaŭdanasoj. Ĝi estas intermeza laŭ aspekto inter la ino de la Platbeka anaso kaj la Oranĝkrura anaso. Ĝi estas proksime rilata al tiuj specioj, kaj estas foje konsiderata subspecio de la unua, sed tio estas netaŭga (vidu sistematikon).
Estas du distingaj populacioj de Makulanasoj. Unu populacio, A. fulvigula maculosa (Makulanaso), loĝas ĉe la marbordo de la Golfo de Meksiko inter Alabamo kaj Tamaulipas (Meksiko); for de la reprodukta sezono individuaj birdoj povas kuraĝiĝi tiom suden kiom ĝis Veracruz. La alia, A. fulvigula fulvigula (Florida makulanaso), estas loĝantaj birdoj en centra kaj suda Florido kaj eventuale kuraĝiĝas norden al Georgio. La sama disa distribumodelo troviĝis historie ankaŭ ĉe la lokaj Kanadaj gruoj.
Laŭlonge de la marbordo de la Golfo de Meksiko, la Makulanaso estas unu el plej ofte ringitaj akvobirdoj. Tio okazas parte pro la fakto ke ĝi estas ĉefe nemigranta. Proksimume 1 el ĉiuj 20 Makulanasoj estas ringata, pro kio ĝi estas tre aprezata de ĉasistoj.
El pato moteado, ánade jaspeado, ánade moteado, pato tejano o pato texano (Anas fulvigula) (Anas, del griego antiguo "pato" y fulvigula, "garganta canela", del Latín fulva "canela" + gula, "garganta") es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae. Es de tamaño mediano. Puede confundirse con una hembra de ánade real o con el ánade sombrío. Está estrechamente relacionado con estas especies, y a veces se considera una subespecie de la anterior, pero esto no es correcto (ver sistemática).
Hay dos subespecies diferentes de patos moteados. Anas fulvigula maculosa se distribuye por el golfo de México, entre la costa de Alabama y Tamaulipas (México), fuera de la temporada de cría de aves divagantes se pueden aventurar tan al sur como a Veracruz. La otra, Anas fulvigula fulvigula, reside en el centro y sur de la Florida y se alejan de vez en cuando al norte de Georgia. El mismo patrón de distribución también fue encontrado históricamente entre las grúas de Sandhill.
A lo largo del golfo de México, el pato moteado es una de las aves acuáticas que con más frecuencia anda en bandadas. Esto se debe en parte al hecho de que se trata en su mayoría de aves no migratorias. Aproximadamente uno de cada veinte patos moteados anda en grupos, lo que los hace ser muy llamativos y buscados entre los cazadores de aves.
El pato moteado adulto mide entre 44 y 61 cm de largo desde la cabeza hasta la cola. Tiene un cuerpo oscuro, más delgado de cabeza y cuello, las piernas de color naranja y ojos oscuros. Ambos sexos tienen un color verde brillante y azul en el ala, que no concuerda con el blanco como el ánade real (Anas platyrhynchos). Machos y hembras son similares, pero el pico del macho es de color amarillo brillante, mientras que el de la hembra es de color naranja pálido profundo, a veces con manchas negras en los bordes y cerca de la base.
El plumaje es más oscuro que en los ánades reales hembras, especialmente en la cola, y el pico es más amarillo. Cuando van en vuelo, no se les nota el borde blanco en el ala y eso es una diferencia clave. El ánade sombrío es más oscuro que la mayoría de los patos moteados, y su mancha en el ala es más violeta que azul. El comportamiento y el canto son los mismos que el pato.
Los patos moteados se alimentan incursionando en aguas poco profundas, y del pastoreo en la tierra. Ellos se alimentan principalmente de plantas, pero también algunos moluscos e insectos acuáticos. Los patos son muy comunes dentro de su categoría restringida, viven en un solo lugar todo el año y no migran. El hábitat de reproducción es en los pantanos costeros. El nido es construido en el suelo entre la vegetación, como los bejucos de los árboles y la hierba del pantano.
La subespecie de Florida (Anas fulvigula fulvigula), que se distribuye a partir, aproximadamente, del sur de Tampa. Se diferencia de la otra subespecie (A. f. maculosa) (del latín "moteado, manchado"). por ser un poco de color más claro y menos marcado en gran medida, mientras que las dos subespecies son intermedias entre las hembras y los patos negros silvestres de América, el Pato moteado de la Florida está más cerca del primero y el pato moteado más cerca de este último aspecto, lo que es reconocible sobre todo en la cabeza más ligera que claramente diferente a los moteados que son más oscuros, pero mucho menos en los Patos moteado de la Florida. Como las áreas de distribución de las subespecies no se solapan,estas aves sólo se pueden confundir con las hembras de ánade real y los ánades sombríos, especialmente con las hembras de estos últimos, que solo se pueden diferenciar de los patos moteados en el campo por el espeujuelo de color púrpura oscuro de sus alas.
El análisis de secuencia de ADN indica que esta especie proviene de ánades sombríos primitivos, siendo bastante más lejana su relación con el ánade real; y que sus subespecies son genéticamente muy distintas, como consecuencia de su área de distribución bastante reducida y su naturaleza sedentarias.[2]
Como en todos los miembros del clado de patos “mallardine”, son capaces de producir híbridos fértiles con sus parientes cercanos, el ánade sombrío y el ánade real. Aunque esto ocurre, es ocasional, individuos de ánade sombrío invernan en las mismas zonas que el pato moteado, y de vez en cuando se quedan para aparearse con patos moteados residentes, y lo mismo sucede en el caso del ánde real.[3]
Mientras que el flujo genético actualmente no es motivo de preocupación, la destrucción del hábitat y la caza excesiva podrían llegar a reducir esta especie hasta el punto de la hibridación con ánades reales lo amenazara con hacerlo desaparecer como taxón distinto.[4] Esto se aplica especialmente a la del pato de la subespecie de Florida,[5] ya que en su área de distribución, que es bastante pequeña, la destrucción desenfrenada de su hábitat debido a la urbanización y el drenaje de los humedales se ha producido en las últimas décadas, lo que en combinación con el cambio climático que afectan a los Everglades podría ser suficiente para que la caza de esta subespecie sea restringida o prohibida.[6] En la actualidad, parece que su población es estable con en torno a 50 000-70 000 individuos.[7]
El pato moteado, ánade jaspeado, ánade moteado, pato tejano o pato texano (Anas fulvigula) (Anas, del griego antiguo "pato" y fulvigula, "garganta canela", del Latín fulva "canela" + gula, "garganta") es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae. Es de tamaño mediano. Puede confundirse con una hembra de ánade real o con el ánade sombrío. Está estrechamente relacionado con estas especies, y a veces se considera una subespecie de la anterior, pero esto no es correcto (ver sistemática).
Hay dos subespecies diferentes de patos moteados. Anas fulvigula maculosa se distribuye por el golfo de México, entre la costa de Alabama y Tamaulipas (México), fuera de la temporada de cría de aves divagantes se pueden aventurar tan al sur como a Veracruz. La otra, Anas fulvigula fulvigula, reside en el centro y sur de la Florida y se alejan de vez en cuando al norte de Georgia. El mismo patrón de distribución también fue encontrado históricamente entre las grúas de Sandhill.
A lo largo del golfo de México, el pato moteado es una de las aves acuáticas que con más frecuencia anda en bandadas. Esto se debe en parte al hecho de que se trata en su mayoría de aves no migratorias. Aproximadamente uno de cada veinte patos moteados anda en grupos, lo que los hace ser muy llamativos y buscados entre los cazadores de aves.
Anas fulvigula Anas generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.
Suolakkosorsa (Anas fulvigula) on keskikokoinen puolisukeltaja. Sen ulkonäkö on välillä naaras-sinisorsaa ja nokisorsaa. Se on läheistä sukua molemmille lajeille, ja sen on joskus harkittu olevan nokisorsan alalaji, mutta tämä käsitys ei pidä paikkaansa.
On kaksi selvää suolakkosorsapopulaatiota. Toinen populaatio, A. fulvigula maculosa, elää Meksikonlahden rannikolla Alabaman ja Tamaulipaksen välillä. Toinen populaatio, A. fulvigula fulvigula, asuu Keski- ja Etelä-Floridassa ja joskus eksyy Pohjois-Georgiaan.
Suolakkosorsan luontaisia saalistajia ovat: harmaakettu (Urocyon cinereoargenteus), kettu (Vulpes vulpes), minkki (Neovison vison), amerikansaukko (Lontra canadensis), haisunäätä (Mephitis mephitis), siiselit (Spermophilus), pesukarhu (Procyon lotor), sinisuohaukka (Circus cyaneus), muuttohaukka (Falco peregrinus), mississippinalligaattori (Alligator mississippiensis), näykkijäkilpikonna (Chelydra serpentina), härkäsammakko (Lithobates catesbeianus) ja isobassi (Micropterus salmoides).[2]
Suolakkosorsa (Anas fulvigula) on keskikokoinen puolisukeltaja. Sen ulkonäkö on välillä naaras-sinisorsaa ja nokisorsaa. Se on läheistä sukua molemmille lajeille, ja sen on joskus harkittu olevan nokisorsan alalaji, mutta tämä käsitys ei pidä paikkaansa.
On kaksi selvää suolakkosorsapopulaatiota. Toinen populaatio, A. fulvigula maculosa, elää Meksikonlahden rannikolla Alabaman ja Tamaulipaksen välillä. Toinen populaatio, A. fulvigula fulvigula, asuu Keski- ja Etelä-Floridassa ja joskus eksyy Pohjois-Georgiaan.
Suolakkosorsan luontaisia saalistajia ovat: harmaakettu (Urocyon cinereoargenteus), kettu (Vulpes vulpes), minkki (Neovison vison), amerikansaukko (Lontra canadensis), haisunäätä (Mephitis mephitis), siiselit (Spermophilus), pesukarhu (Procyon lotor), sinisuohaukka (Circus cyaneus), muuttohaukka (Falco peregrinus), mississippinalligaattori (Alligator mississippiensis), näykkijäkilpikonna (Chelydra serpentina), härkäsammakko (Lithobates catesbeianus) ja isobassi (Micropterus salmoides).
Anas fulvigula
Le Canard brun (Anas fulvigula) est une espèce d'oiseaux de la famille des Anatidae.
D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des deux sous-espèces suivantes :
Il germano maculato (Anas fulvigula, Ridgway 1874) è un uccello della famiglia degli Anatidi. A volte viene confuso o considerato erroneamente come una sottospecie del germano reale (Anas platyrhynchos) o del germano nero americano (Anas rubripes).
Il piumaggio è marrone chiazzato, il capo e la gola sono invece color beige, marroncino chiaro (da cui il nome latino fulva + gula, cioè gola fulva). Lo specchio delle ali è blu iridescente ma rispetto ad altre specie affini del genere anas, non presenta la bordatura bianca. Il becco del maschio è di color giallo luminoso, mentre nella femmina è grigio.
Il germano maculato (Anas fulvigula, Ridgway 1874) è un uccello della famiglia degli Anatidi. A volte viene confuso o considerato erroneamente come una sottospecie del germano reale (Anas platyrhynchos) o del germano nero americano (Anas rubripes).
De gevlekte eend (Anas fulvigula) is een vogel uit de familie Anatidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1874 door Ridgway.
De soort komt voor in het midden-zuiden en het zuidoosten van Noord-Amerika en telt 2 ondersoorten:[2]
Op de Rode Lijst van de IUCN heeft de soort de status niet bedreigd.
Bronnen, noten en/of referentiesDe gevlekte eend (Anas fulvigula) is een vogel uit de familie Anatidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1874 door Ridgway.
Fläckand[2] (Anas fulvigula) är en amerikansk fågel i familjen änder inom ordningen andfåglar.[3]
Fläckanden är en 44-61 cm lång and, i stort lik hona gräsand. Kroppen mörk, hals och huvud ljusare, benen orange och ögonen mörka. Båda könen har en glänsande grönblå vingspegel som olikt gräsanden inte kantas av vitt. Fjäderdräkten i stort är också mörkare, framför allt vid stjärten, och näbben gulare. I övrigt är både beteende och läten densamma som gräsandens.
Hane och hona är mycket lika, men skiljer sig i näbbens utseende, där hanens är starkt gul och honans mer orange, ibland med svarta fläckar kring kanterna och nära näbbens bas.
Fläckanden delas vanligtvis in i två underarter med följande utbredning:[3]
Vissa för taxonet diazi till fläckanden,[1][4] medan andra antingen placerar det hos gräsanden[3] eller urskiljer det som egen art, mexikansk and (Anas diazi)[5].
Fläckanden är stannfågel i kustnära våtmarker. Dess föda är mestadels vegetabilisk, men intar även mollusker och vattenlevnade insekter. Fågeln bygger sitt bo på marken bland växtlighet som kaveldun.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] Notera dock att IUCN inkluderar mexikansk and i fläckand.
Madge, Steve; Burn, Hilary (1987). Wildfowl : an identification guide to the ducks, geese and swans of the world. London: Christopher Helm. ISBN 0-7470-2201-1
Wikimedia Commons har media som rör fläckand.
Wikispecies har information om Anas fulvigula.
Fläckand (Anas fulvigula) är en amerikansk fågel i familjen änder inom ordningen andfåglar.
Anas fulvigula là một loài chim trong họ Vịt.[1]
Anas fulvigula (Ridgway, 1874)
Охранный статус
Глазчатая кряква[1] (лат. Anas fulvigula) — среднего размера настоящая утка.
Имеется две различные популяции глазчатой кряквы. Одна популяция, Anas fulvigula maculosa, живёт на берегах Мексиканского залива между Алабамой и Тамаулипасом в Мексике; вне сезона размножения отдельные птицы могут отважиться совершить путешествие далеко на юг, даже до Веракруса. Другая популяция, Anas ulvigula fulvigula, постоянно живёт в центральной и южной Флориде и иногда залетают на север в Джорджию. То же распределение предков прежде было у канадского журавля.
На побережье Мексиканского залива глазчатая утка является одной из наиболее часто встречающихся водоплавающих птиц. Это отчасти объясняется тем фактом, что она по большей части неперелетная. Примерно одна из двадцати глазчатая кряква попадается охотникам, делая им большой подарок.
Она занимает промежуточное значение по внешнему виду между кряквой и американской черной кряквой и состоит в тесной родственной связи с этими видами, иногда рассматривается как подвид кряквы, но это делать нецелесообразно (см. систематику).
Флоридская популяция встречается примерно южнее Тампы, отделена от номинативного подвида Anas fulvigula fulvigula и иногда называется флоридской уткой или флоридской кряквой, имея несколько более светлую окраску и меньше пятен. Так как оба подвида занимают промежуточное положение между самкой кряквы и американской черной кряквой, флоридская глазчатая кряква ближе к первой, а глазчатая кряква — к последней по внешнему виду. Они в основном узнаваемы по более светлой голове, четко отделенной от темной груди у глазчатой кряквы, но гораздо менее у флоридской глазчатой кряквы. Так как места обитания подвидов не пересекаются, птиц можно спутать только с самкой кряквы и американской черной кряквой; самку американской черной кряквы зачастую точно можно отличить от глазчатой кряквы только по её темно-фиолетовому зеркалу.
Данные анализа генетической последовательности mtDNA показывают, что эти птицы происходят генетически от американской черной кряквы, более далекой от кряквы, и что эти подвиды из-за их довольно ограниченной области распространения и сидячего образа жизни уже довольно хорошо генетически обособились (McCracken et al. 2001).
Как и все члены клада «крякв», они способны скрещиваться со своими близкими родственниками, американской черной кряквой и кряквой. Но это всегда было в ограниченном виде; особи перелетной американской черной кряквы зимой иногда мигрировали в места обитания глазчатой кряквы и могла остаться там и спариться с постоянно живущими видами, а с кряквой, которая колонизировала Северную Америку позже, могло произойти то же самое (McCracken et al. 2001).
Взрослая глазчатая кряква длиной с головы до хвоста 44-61 см (17-24 дюйма). У неё темное тело, светлые голова и шея, оранжевые ноги и темные глаза. Оба пола имеют яркое зелено-синее зеркало (пятно на крыльях), которое не обрамлено белым, как у кряквы. Самцы и самки похожи, но клюв у самцов — ярко-желтый, в то время как у самки — бледно-желтый, иногда с темными линиями у краев и основания.
Окраска оперения темная, как у самки кряквы, особенно у хвоста, а клюв желтее. В полете основным отличием является отсутствие белого окаймления зеркала. Американская черная кряква темнее, чем большинство глазчатых крякв и зеркало у них больше сиреневое, чем синее. Поведение и голос те же, что и у кряквы.
Утки являются довольно распространенными в своей среде обитания; они живут на одном месте круглый год и не совершают перелетов. Гнезда вьют среди болот, в окружении растений, таких как камыш и болотные травы.
Глазчатая кряква питается, добывая корм на поверхности воды на мелководье и щипля траву на лугу. По большей части она ест растения, но также некоторых моллюсков и водных насекомых.
Хотя результирующий ген стаи в настоящее время не вызывает беспокойства, разрушение мест обитания и интенсивная охота в конце концов могут численность этого вида свести на нет, что будет угрожать скрещиванию с кряквой и привести к исчезновению всего таксона (Rhymer & Simberloff 1996). Особенно это относится к флоридской крякве (Mazourek & Gray 1994), у которой довольно небольшая область распространения, где за последнее время произошло разрушение среды обитания из-за урбанизации и осушения болот. Этого в сочетании с изменением климата, затрагивающем Эверглейдс, может быть достаточно для того, чтобы численность флоридской утки свести к тому, чтобы охота на неё была ограничена или запрещена (McCracken et al. 2001). В настоящее же время популяция этих птиц в своих собственных владениях составляет 50-70 тыс. особей (BirdLife International 2004).
Глазчатая кряква (лат. Anas fulvigula) — среднего размера настоящая утка.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 亜目 : カモ亜目 Anseres 科 : カモ科 Anatidae 属 : マガモ属 Anas 種 : マダラガモ A. fulvigula 学名 Anas fulvigulaマダラガモ (斑鴨、Anas fulvigula)は、カモ目カモ科に分類される鳥類の一種。
北アメリカ大陸。
特徴は写真参照。
オス、メス - フロリダ亜種
メス - フロリダ亜種
オス - フロリダ亜種
オス - フロリダ亜種
|date= (help)CS1 maint: Uses authors parameter
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 マダラガモ (斑鴨、Anas fulvigula)は、カモ目カモ科に分類される鳥類の一種。
