nomes no trilho de navegação
Anser brachyrhinchus, ye una especie d'ave de la familia Anatidae. Mesma d'Europa, cría en Groenlandia ya Islandia, anque, mientres l'iviernu, mover a Gran Bretaña y Países Baxos, concretamente a zona llacustres y estuarios ricos en marjales y camperes. Tien un llargor d'aprosimao 70 cm y un valumbu de 1,4 m, con un pesu mediu de 2,5 kg.[1]
Trátase d'un ánsar col banduyu pardu y les ales gris clares con un bandiáu blancu. Les pates de color rosa, son palmenadas. El picu, pequeñu, resalta pol so color rosado nuna cabeza bien escura, más que'l pechu. La so voz ye resonante, aguda. Nidifica de xunu a xunetu una sola vegada, poniendo de 4 a 6 güevos; dichu nial ye rastreru, sobre'l suelu de la tundra, y ta tapizáu por plumón. Aliméntase de yerba, ceberes, cenahories, pataques y partes aérees de la remolacha.[1]
Les sos poblaciones tán en continuu aumentu, por cuenta de la bayura de comida.[2] Por ello'l so estáu de caltenimientu ye seguru.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Anser brachyrhinchus, ye una especie d'ave de la familia Anatidae. Mesma d'Europa, cría en Groenlandia ya Islandia, anque, mientres l'iviernu, mover a Gran Bretaña y Países Baxos, concretamente a zona llacustres y estuarios ricos en marjales y camperes. Tien un llargor d'aprosimao 70 cm y un valumbu de 1,4 m, con un pesu mediu de 2,5 kg.
Ar waz beg berr (liester : gwazi beg berr)[1] a zo ur spesad evned palvezek, Anser brachyrhynchus an anv skiantel anezhañ.
Anser brachyrhynchus
Uioù Anser brachyrhynchus
Kavout a reer ar spesad e Greunland, Island ha Svalbard[2].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar waz beg berr (liester : gwazi beg berr) a zo ur spesad evned palvezek, Anser brachyrhynchus an anv skiantel anezhañ.
L'oca de bec curt (Anser brachyrhynchus) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que cria als llacs de la tundra, estanys, rius tranquils i pantans a Groenlàndia, Islàndia, Spitsbergen, nord-oest de Rússia a la Península de Kola. En hivern migra cap al sud, fins als Països Baixos i Gran Bretanya.
En les últimes dècades han augmentat les poblacions; en els llocs favorables, amb menjar regular i llocs per a reposar, pugen a desenes de miliars. Són espectaculars els vols al capvespre vers els llocs de descans, a menys que estiguin menjant tota la nit sota la llum de la lluna. De dia s'alimenten en ramades compactes sobre els camps i a voltes són molt difícils de localitzar. En general són cautes i difícils d'aproximar.
Cria a Groenlàndia, Islàndia i Spitzbergen. Es trasllada a la Gran Bretanya i Països Baixos a l'hivern, reposant en grans llacs, estuaris i illes baixes enfront de la costa, menja en aiguamolls, pastures i zones llaurades, prop de la costa. Molt rar en la península Ibèrica.
L'oca de bec curt (Anser brachyrhynchus) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que cria als llacs de la tundra, estanys, rius tranquils i pantans a Groenlàndia, Islàndia, Spitsbergen, nord-oest de Rússia a la Península de Kola. En hivern migra cap al sud, fins als Països Baixos i Gran Bretanya.
Mae'r Ŵydd Droedbinc (Anser brachyrhynchus) yn ŵydd sy'n nythu yn Yr Ynys Las, Gwlad yr Iâ a Svalbard. Mae'n treulio'r gaeaf yng ngogledd-orllewin Ewrop, yn enwedig Prydain, ond mae'r boblogaeth sy'n nythu yn Svalbard yn treulio'r gaeaf yng Ngwlad Belg, Yr Iseldiroedd a Denmarc.
Un o'r "gwyddau llwyd" yw'r Ŵydd Droedbinc, a gall fod yn anodd ei gwahaniaethu oddi wrth rhai o'r gwyddau eraill megis yr Ŵydd lwyd a Gŵydd y Llafur. Mae yn wydd ychydig yn llai na'r ddwy yma, ac mae'r coesau a'r traed yn binc yn hytrach nag yn oren. Mae'r pig yn fyr gyda darn pinc yn y canol, ac mae'r gwddf fel rheol yn edrych yn llawer tywyllach na'r corff. Wrth hedfan mae'n dangos darnau o liw llwydlad ar dop yr adenydd fel yr Ŵydd Wyllt.
Nid yw'r Ŵydd Droedbinc yn aderyn cyffredin iawn yng Nghymru, ond gellir gweld rhai yn gaeafu yma, yn aml gyda gwyddau eraill.
Husa krátkozobá (Anser brachyrhynchus) je menším druhem husy z řádu vrubozobých, blízce příbuzným huse polní. Od ostatních hus se liší tmavohnědou hlavou a horní částí krku, šedohnědým hřbetem, světle šedohnědými křídelními krovkami (patrné v letu) a krátkým zobákem s růžovým kořenem a tmavou špičkou. Nohy má růžové. Hnízdí v arktické tundře a na svazích hor v Grónsku, na Islandu a Špicberkách, zimuje v severozápadní Evropě.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu husa krátkozobá ve Wikimedia Commons
Galerie husa krátkozobá ve Wikimedia Commons
Husa krátkozobá (Anser brachyrhynchus) je menším druhem husy z řádu vrubozobých, blízce příbuzným huse polní. Od ostatních hus se liší tmavohnědou hlavou a horní částí krku, šedohnědým hřbetem, světle šedohnědými křídelními krovkami (patrné v letu) a krátkým zobákem s růžovým kořenem a tmavou špičkou. Nohy má růžové. Hnízdí v arktické tundře a na svazích hor v Grónsku, na Islandu a Špicberkách, zimuje v severozápadní Evropě.
Er der problemer med lyden? Se da eventuelt Hjælp:Ogg Vorbis eller "Media help" (engelsk)
Kortnæbbet gås (Anser brachyrhynchus) er en andefugl som tilhører gruppen af grå gæs. Arten findes opdelt i to bestande, der yngler henholdsvis på Island/Grønland og Svalbard. Kortnæbbet gås ligner sædgås, men har lyserøde ben og et mere kompakt hoved med et kort næb, der er sort og lyserødt.
Island/Grønland-bestanden overvintrer på de britiske øer og områdene ved Tyske Bugt. Svalbard-bestanden trækker gennem Norge og Danmark forår og efterår, og overvintrer hovedsagelig i Holland og Belgien. De to bestande henregnes begge til samme underart, nominatformen brachyrhynchus.[1]
Svalbard-bestanden var i 2004 på ca. 43.000 individer, men arten øger gradvis i antal. Tællinger fra 2005 og 2006 har vist at bestanden på dette tidspunkt var øget til godt 50.000 individer. Resultater fra feltarbejde i bl.a. Danmark og Norge (Nord-Trøndelag) i 2008 og 2009 viste, at Svalbard-bestanden af kortnæbbede gæs igen var steget til omkring 63.000 individer.
Under trækket mellemlander de kortnæbbede gæs i landbrugsområdene i Nord-Trøndelag øst og nord-øst for Trondheimsfjorden. Den lille bygd Beitstad, i Steinkjer kommune, har anslået 20.000 gæs på besøg i løbet af nogle hektiske uger i foråret.[2] Efter et ophold i Nord-Trøndelag trækker de videre op mod Vesterålen og Andøya.
De senere år er konflikten med landbrugsinteresserne øget kraftigt på grund af skader på afgrøderne – specielt under forårstrækket. Gæssene græsser da på spirende eng og nysåede kornmarker.
I Danmark raster gæssene i de store engområder i Vestjylland, især Fiilsø i Varde Kommune og Vest Stadil Fjord i Ringkøbing-Skjern Kommune, er kendt for store flokke af kortnæbbede gæs.
Taksonomi fra Wikispecies Kortnæbbet gås (Anser brachyrhynchus) er en andefugl som tilhører gruppen af grå gæs. Arten findes opdelt i to bestande, der yngler henholdsvis på Island/Grønland og Svalbard. Kortnæbbet gås ligner sædgås, men har lyserøde ben og et mere kompakt hoved med et kort næb, der er sort og lyserødt.
Die Kurzschnabelgans (Anser brachyrhynchus), auch Kleine Rietgans genannt, gehört innerhalb der Echten Gänse zur Gattung der Feldgänse (Anser). Sie ist ein Brutvogel der Arktis. Die Art wurde erstmals 1833 von François Baillon in den in Abbeville 1834 publizierten Mémoires de la Société royale d’émulation d’Abbeville beschrieben.
Diese Brutvögel Spitzbergens überwintern in Mitteleuropa. Sie können in den Niederlanden sowie Belgien und in harten Wintern auch an der Küste Nordfrankreichs beobachtet werden. Im mitteleuropäischen Binnenland sind sie seltene Irrgäste. So wurden beispielsweise in Bayern in den Jahren zwischen 1900 und 1980 in achtundzwanzig Jahren bis zu 21 Individuen dieser Art beobachtet.[1]
Die Kurzschnabelgans sieht der Saatgans (Anser fabalis) sehr ähnlich, von der sie sich äußerlich vor allem durch die rosa- und nicht orangefarbenen Füße, das auf dem Rücken aufgehellte graue, sonst graubraun gestreifte Gefieder, den dunkleren Kopf und den leicht kürzeren und mit einem rosafarbenen Band versehenen Schnabel unterscheidet. Mit einem Gewicht von etwa 2,5 bis 3,5 Kilogramm, ihrer Körperlänge von durchschnittlich 66 Zentimetern[2] und einer Flügelspannweite von ca. 130 bis 170 Zentimetern ist sie auch etwas kleiner als diese.
Wildvögel dieser Art durchlaufen um Mitte Juli die Schwingenmauser. Dies fällt in eine Zeit, in der die Gössel etwa seit zwei bis drei Wochen aus den Eiern geschlüpft sind. Die Altvögel sind dann etwa 25 Tage lang flugunfähig.[3] Die Mauser des Kleingefieders und der Steuerfedern folgt anschließend.
Die Dunenküken weisen ein sehr variables Gefieder auf. Sie sind aber gewöhnlich an der Oberseite braun und haben auch eine braune Kopfkrone sowie einen braunen Augenfleck. Auf der Körperunterseite sind sie weißlich bis grüngelblich. Einigen Individuen fehlt dieser gelbliche Anstrich. Zum Zeitpunkt des Schlupfes ist der Schnabel grauschwarz mit einem rosa bis cremefarbenen Nagel. Die Füße, Beine und Schwimmhäute sind dunkelgrau. Zu dem Zeitpunkt, zu dem die jungen Kurzschnabelgänse flügge werden, sind nur noch die Schnabelbasis und die Schnabelspitze grauschwarz. Ansonsten ist der Schnabel fleischfarben. Die Füße und die Schwimmhäute sind graurosa. Die Iris ist braun.
Die Kurzschnabelgans ist eine sehr stimmfreudige Gans. Ihre Rufe sind von der Tonhöhe höher als die der Graugans. Sie können mit denen der Blässgans oder der Zwerggans verwechselt werden. Im Flug lassen sie meist ein zwei- bis drei-silbiges ag-ag oder glick glick hören. Kurzschnabelgänse, die sich bedroht fühlen, lassen deutliche Zischlaute hören.[4]
Kurzschnabelgänse sind Zugvögel, die sich mitunter anderen Gänsearten beim Zug anschließen. Ihr Winterquartier liegt auf den Britischen Inseln, in Belgien und den Niederlanden, in den Küstengebieten Norddeutschlands und in Dänemark, während ihre Brutgebiete für die in Britannien überwinternden Vögel in Grönland und Island, dort besonders im Entwässerungsgebiet des Hofsjökull (Gletscher), sonst auf Spitzbergen liegen. Im europäischen Binnenland sind sie nur sehr selten anzutreffen.
Irrgäste sind gelegentlich auch in den kanadischen Provinzen Québec und Neufundland zu beobachten.[5]
Im Winter leben Kurzschnabelgänse mit Vorliebe in Wiesen, Flussauen, aber auch auf Viehweiden. In ihrem sommerlichen Brutgebiet bewohnen sie in großen Kolonien teils über 400 m hoch gelegene vegetationsarme Felsgebiete und durch frühsommerliche Gletscherschmelze entstandene Sümpfe, Moore und Seen, auf Island oft auch erkaltete Lavafelder. Auch Flussinseln dienen ihnen als Schutz vor Beutegreifern wie dem Polarfuchs.
In ihrem Brutgebiet ernähren sich die Gänse von der im Sommer üppig wachsenden arktischen Pflanzenwelt, insbesondere von Blättern und Knospen von Knöterich, Wiesenschaumkraut, Löwenzahn oder Storchschnabel, im Winter von allen verfügbaren Kräutern und Gräsern, gern auch von den Erzeugnissen der modernen Landwirtschaft. Zu den landwirtschaftlich angebauten Pflanzen, die von Kurzschnabelgänsen gefressen werden, zählen unter anderem Kartoffeln. Diese Nahrungsgewohnheit entwickelte sich im 19. Jahrhundert, als es in einer Reihe von Regionen üblich war, als Nachfolgefrucht von Kartoffeln Weizen anzupflanzen. Weizen zählt zu den traditionellen Nahrungspflanzen von Kurzschnabelgänsen, und die ersten Kartoffeln, die Kurzschnabelgänse als Nahrungsquelle entdeckten, werden solche gewesen sein, die von der vorangegangenen Kartoffelernte liegen geblieben und durch den Frost hart geworden waren. Dadurch waren die Kartoffeln weich und ermöglichten den Gänsen die Nahrungsumstellung. Der erste Bericht, dass Kurzschnabelgänse auch auf Feldern einfielen, auf denen kein Weizen als Folgesaat angebaut wurde, stammt aus Lancashire aus dem Jahre 1890.[6] Heute zählen Kartoffeln zu den wichtigsten Nahrungspflanzen von Kurzschnabelgänsen, die in Großbritannien überwintern.[7]
Die Brutzeit der Kurzschnabelgans beginnt etwa Anfang Juni, nachdem die Schwärme Mitte Mai in ihrem Brutgebiet eingetroffen sind und dort zuweilen lockere Kolonien gebildet haben. Das Nest findet sich am Rand von Schluchten, Klippen und Felshängen oder auf Inseln in Flüssen. Nur gelegentlich brüten Kurzschnabelgänse in der offenen Tundra. Es sind grundsätzlich Kolonienbrüter, die dieselben Niststandorte in der Regel mehrfach nutzen.[8]
Das Weibchen legt etwa 3 bis 7 Eier in das hochgelegene und mit weichen Dunenfedern ausgelegte Nest, die von ihm dann für gute dreieinhalb Wochen bebrütet werden. Der Legeabstand beträgt etwa 24 Stunden. Das Männchen beteiligt sich nicht am Brutgeschäft, bewacht aber seine Brut und Partnerin. Die geschlüpften Jungtiere sind Nestflüchter, die nach ungefähr zwei Monaten flügge sind. Wenn im Juli die Altvögel ihre Mauser durchlaufen und flugunfähig sind, bilden sie zusammen mit ihren Artgenossen ausgeprägte Herden. Ab August beginnt der gemeinsame Rückflug in die Überwinterungsgebiete. Gewöhnlich beginnen die Jungtiere in ihrem dritten Lebensjahr selbst mit der Brut und Jungenaufzucht.
Der Asteroid (8433) Brachyrhynchus des mittleren Hauptgürtels ist nach der Kurzschnabelgans benannt (wissenschaftlicher Name Anser brachyrhynchus). Der Bestand der Kurzschnabelgans wird in der Namensbeschreibung der Asteroidenentdecker als in den Niederlanden gefährdet beschrieben.[9] Die Benennung erfolgte am 2. Februar 1999; die Population in den Niederlanden ist seitdem zunehmend.[10]
Die Kurzschnabelgans (Anser brachyrhynchus), auch Kleine Rietgans genannt, gehört innerhalb der Echten Gänse zur Gattung der Feldgänse (Anser). Sie ist ein Brutvogel der Arktis. Die Art wurde erstmals 1833 von François Baillon in den in Abbeville 1834 publizierten Mémoires de la Société royale d’émulation d’Abbeville beschrieben.
Diese Brutvögel Spitzbergens überwintern in Mitteleuropa. Sie können in den Niederlanden sowie Belgien und in harten Wintern auch an der Küste Nordfrankreichs beobachtet werden. Im mitteleuropäischen Binnenland sind sie seltene Irrgäste. So wurden beispielsweise in Bayern in den Jahren zwischen 1900 und 1980 in achtundzwanzig Jahren bis zu 21 Individuen dieser Art beobachtet.
Lyhytn'okkuhanhi (Anser brachyrhynchus) on lindu.
Piduhus: 61-76 cm
Siibien agjuväli: 137-161 cm
Paino: 2,8-3,5 kg
De Lüttje Reitgoos (Anser brachyrhynchus), ok Kortsnavelgoos nömmt, is en Goos, de to de Echten Göse, un dor to de Feldgöse tohören deit. Se brott in de Arktis. Düsse Aart is to’n eersten Mol 1833 vun François Baillon in de Mémoires de la Société royale d'émulation d'Abbeville beschreven wurrn, de 1834 rutkamen sünd. De Vagels, de up Spitzbargen bröden doot, kaamt over Winter na Middeleuropa. Se könnt denn in de Nedderlannen un in Belgien funnen weern. In harte Winters drievt se sik ok an Noordfrankriek siene Küsten rum. In dat Binnenland sünd se man bloß to sehn, wenn se dor mol hen biestert sünd. In Bayern sünd twuschen de Johre 1900 un 1980 alltohopen bit hen to 21 Vagels vun düsse Aart sehn wurrn.[1]
De lüttje Reitgoos sütt bannig ut, as de „normole“ Reitgoos (Anser fabalis), man se hett rosa Föte un nich orange, un ehr Snavel hett en rosa Rand dor umto. De Kopp is en beten wat düsterer, as bi de Reitgoos. Wegen deit se 2,5 bit 3,5 kg. Se warrt bit hen to 66 cm lang.[2] De Flunken kann se vun ca. 1,30 m bit hen to 1,70 m utspannen. De Flunken ruut um Midden Juli rüm. Dat is de Tied, wo de Gössel denn al twee bit dree Weken ut’e Eier krapen sünd. De Ooldvagels könnt denn bi 25 Dage lang nich flegen.[3] Dat Ruden vun de Lütt- un Stüerfeddern geiht achternah los.
De lüttje Reitgoos lett sik geern hören. Ehr Ropen wat höger, as bi de Graugoos. Dat kann verwesselt weern mit dat Ropen vun de Blessgoos un de Dwarggoos. Bi’t Flegen laat se meist en „ag-ag“ oder en „glick-glick“ hören. Wenn se meent, se weert bedrauht, fangt se en düütlich Snirren an.[4]
Lüttje Reitgöse sünd Treckvagels. Mitunner sluut se sik annere Göse up ehren Treck an. Bröden doot se up Spitzbargen, up Gröönland un Iesland. Over Winter staht se up de Brittschen Eilannen, in Belgien, in de Nedderlannen, an de Waterkant in Noorddüütschland un in Däänmark. Towielen verdwaalt se sik ok bit hen na Québec un Neepundland in Kanada.[5] In’n Winter leevt de lüttjen Rietgöse geern up Wischen, Auen, man ok up Weideland. Bröden doot se in’n Sommer to’n Deel up Felsland, wat mehr as 400 m hooch is un wo nich veel wassen deit, un in Sump- un Moorland un bi Pöhle un Seen, de in’n Fröhsommer dör dat Smelten vun de Gletschers tostanne kamen weern.
In de Gemarken, wo se bröden doot, freet de Göse arktische Planten, de in’n Sommer dor wassen doot. In’n Winter freet se all Kruut un Gras, wat se finnen doot, man ok geern Produkte vun de moderne Landweertschop, dormank ok Kortuffeln. Hüdigendags sünd Kortuffeln de wichtigsten Nehrplanten for Reitgöse, de over Winter in Grootbritannien blievt.[6]
De Brödeltied fang Anfang Juni an. Al vun Midden Mai af an sünd de Swarms an ehre Brödelstäen indrapen. Se brööt in wat lose Kolonien un bruukt desülvigen Stäen normolerwiese fökener to’n Bröden.[7]
De Goos leggt 3-7 glatte, witte Eier in’n Afstand vun bi 24 Stunnen in dat Nest. Dat is en beten wat höger boot un mit Dunen utstaffeert. Dree un en half Weken brott de Goos. De Ganner maakt dor nich bi mit, man he passt de Goos un de Eier up. Wenn de Jungen ut dat Ei krapen sünd, büxt se glieks ut, ut dat Nest. Dat duert bi 2 Maande, denn könnt se flegen. Bi dat Ruden in’n Juli, wenn se nich flegen könnt, billt de Ooldvagels grote Herden. Vun August af an fleegt se torüch nah ehre Winterplätze. Normolerwiese fang de Jungen in ehren drüdden Johr sülms an mi dat Bröden.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Lüttje Reitgoos (Anser brachyrhynchus), ok Kortsnavelgoos nömmt, is en Goos, de to de Echten Göse, un dor to de Feldgöse tohören deit. Se brott in de Arktis. Düsse Aart is to’n eersten Mol 1833 vun François Baillon in de Mémoires de la Société royale d'émulation d'Abbeville beschreven wurrn, de 1834 rutkamen sünd. De Vagels, de up Spitzbargen bröden doot, kaamt over Winter na Middeleuropa. Se könnt denn in de Nedderlannen un in Belgien funnen weern. In harte Winters drievt se sik ok an Noordfrankriek siene Küsten rum. In dat Binnenland sünd se man bloß to sehn, wenn se dor mol hen biestert sünd. In Bayern sünd twuschen de Johre 1900 un 1980 alltohopen bit hen to 21 Vagels vun düsse Aart sehn wurrn.
Oanehisnjunčuonjá (Anser brachyrhynchus) lea čuonjáloddi.
Íslandsgás ella svalbarðsgás (frøðiheiti - Anser brachyrhynchus) líkist korngás og grágás á liti, men er góðan mun minni. Nevið er stutt, svart í innara helmingi, reytt í ytra. Føturnir eru reyðir. Tær eiga í ómetiligum meingi norðuri á Svalbarði og helst longur norðuri við. Um veturin eru tær í óføra stórum flokkum í Skotlandi og Onglandi, so varnar, at tað er ikki meir enn hending at sleppa teimum nær. Sera sjáldan vitast korngás ella svalbarðsgás at vera sæddar í Føroyum. Ivaleyst eru tær tó ikki so heilt sjáldsamar. Flestallir menn kenna tær ikki frá grágás, sjálvt um teir hava tær í hondini; og sjálvt teir fuglakønu kunna ikki kenna tær, uttan teir koma teimum nøkulunda nær.
Íslandsgás ella svalbarðsgás (frøðiheiti - Anser brachyrhynchus) líkist korngás og grágás á liti, men er góðan mun minni. Nevið er stutt, svart í innara helmingi, reytt í ytra. Føturnir eru reyðir. Tær eiga í ómetiligum meingi norðuri á Svalbarði og helst longur norðuri við. Um veturin eru tær í óføra stórum flokkum í Skotlandi og Onglandi, so varnar, at tað er ikki meir enn hending at sleppa teimum nær. Sera sjáldan vitast korngás ella svalbarðsgás at vera sæddar í Føroyum. Ivaleyst eru tær tó ikki so heilt sjáldsamar. Flestallir menn kenna tær ikki frá grágás, sjálvt um teir hava tær í hondini; og sjálvt teir fuglakønu kunna ikki kenna tær, uttan teir koma teimum nøkulunda nær.
The pink-footed goose (Anser brachyrhynchus) is a goose which breeds in eastern Greenland, Iceland,Svalbard, and recently Novaya Zemlya. It is migratory, wintering in northwest Europe, especially Ireland, Great Britain, the Netherlands, and western Denmark. The name is often abbreviated in colloquial usage to "pinkfoot" (plural "pinkfeet"). Anser is the Latin for "goose", and brachyrhynchus comes from the ancient Greek brachus "short" and rhunchos "bill".[2]
It is a medium-sized goose, 60–75 cm (24–30 in) long, the wingspan 135–170 cm (53–67 in), and weighing 1.8–3.4 kg (4.0–7.5 lb). It has a short bill, bright pink in the middle with a black base and tip, and pink feet. The body is mid-grey-brown, the head and neck a richer, darker brown, the rump and vent white, and the tail grey with a broad white tip. The upper wing-coverts are of a somewhat similar pale bluish-grey as in the greylag goose, and the flight feathers blackish-grey. The species is most closely related to the bean goose Anser fabalis (having even been treated as a subspecies of it at times in the past), sharing a similar black-and-coloured pattern bill, but differing in having pink on the bill and legs where the bean goose is orange, and in the paler, greyer plumage tones. It is similar in size to the small rossicus subspecies of bean goose, but distinctly smaller than the nominate subspecies fabalis. It produces a medley of high-pitched honking calls, being particularly vocal in flight, with large skeins being almost deafening.[3]
There are two largely discrete populations of pink-footed goose. The Greenland and Iceland population winter in Great Britain, while the Svalbard and Novaya Zemlya population winters in the Netherlands and Denmark, with small numbers also in Norway (where it is common on migration), northern Germany, and Belgium.
Populations have risen spectacularly over the last 50 years, due largely to increased protection from shooting on the wintering grounds. Numbers wintering in Ireland and Great Britain have risen almost tenfold from 30,000 in 1950 to 292,000 in October 2004. The numbers wintering in Denmark and the Netherlands have also risen, with about 34,000 in 1993. The most important single breeding site, at Þjórsárver in Iceland (holding 10,700 pairs in 1970), was only discovered in 1951, by Sir Peter Scott and his team who made an expedition to seek the breeding grounds. Within Great Britain, the most important wintering areas are in Norfolk (147,000 in 2004), Lancashire (44,000 in 2004), and Aberdeenshire (primarily on autumn and spring passage). In Ireland it winters mainly in County Louth. Large to huge wintering flocks graze on farmland; individual flocks can be spectacular, such as the 66,000 at Loch of Strathbeg, Aberdeenshire in early September 2003.[3][4][5][6]
A 2023 paper documented the rapid formation of a new breeding population of pink-footed geese on the Novaya Zemlya archipelago in Russia. This population was formed within 10 years by individuals from the Svalbard breeding population; the colonization of this new habitat was thought to be facilitated by climate change (with warming causing Novaya Zemlya to gain a climate more akin to Svalbard's climate from decades prior) and the capacity for cultural transmission and social learning among the geese. This range expansion is thought to be one of the most dramatic climate change-induced distribution changes in a migratory bird. This population numbered about 3,000 to 4,000 birds as of 2023.[7][8][9]
Nesting is often on cliffs close to glaciers to provide protection from mammalian predators (mainly Arctic fox), also on islets in lakes. Three to six eggs are laid in early to mid-May in Iceland, late May in Svalbard, with incubation lasting 26–27 days. On hatching, the goslings accompany the parents on foot to the nearest lake, where they fledge after about 56 days. Southbound migration is from mid-September to early October, and northbound from mid-April to early May.[3]
The diet is almost entirely vegetarian. In summer, they feed on a wide range of tundra plants, both on land and in water. In winter, they graze primarily on oilseed rape, sugar beet, potato, and various grasses; damage to crops can be extensive, though their grazing can also benefit particularly sugar beet and potato farmers by gleaning leaves and roots left behind after the crop is harvested, reducing the transmission of crop diseases from one year to the next.[3]
Despite the proximity to the large winter numbers in Great Britain, only very small numbers occur in Ireland and France. It is a rare vagrant to several other European countries and as far south as Morocco and the Canary Islands, and also to eastern Canada and the United States (from Newfoundland south to Pennsylvania).[4][10] From November to December, 2022, a single member of the species was seen repeatedly throughout Kentucky, the first known instance of the bird being spotted in the state.[11]
The pink-footed goose is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.
The pink-footed goose (Anser brachyrhynchus) is a goose which breeds in eastern Greenland, Iceland,Svalbard, and recently Novaya Zemlya. It is migratory, wintering in northwest Europe, especially Ireland, Great Britain, the Netherlands, and western Denmark. The name is often abbreviated in colloquial usage to "pinkfoot" (plural "pinkfeet"). Anser is the Latin for "goose", and brachyrhynchus comes from the ancient Greek brachus "short" and rhunchos "bill".
It is a medium-sized goose, 60–75 cm (24–30 in) long, the wingspan 135–170 cm (53–67 in), and weighing 1.8–3.4 kg (4.0–7.5 lb). It has a short bill, bright pink in the middle with a black base and tip, and pink feet. The body is mid-grey-brown, the head and neck a richer, darker brown, the rump and vent white, and the tail grey with a broad white tip. The upper wing-coverts are of a somewhat similar pale bluish-grey as in the greylag goose, and the flight feathers blackish-grey. The species is most closely related to the bean goose Anser fabalis (having even been treated as a subspecies of it at times in the past), sharing a similar black-and-coloured pattern bill, but differing in having pink on the bill and legs where the bean goose is orange, and in the paler, greyer plumage tones. It is similar in size to the small rossicus subspecies of bean goose, but distinctly smaller than the nominate subspecies fabalis. It produces a medley of high-pitched honking calls, being particularly vocal in flight, with large skeins being almost deafening.
Mallongbeka ansero (Anser brachyrhynchus) estas birdospecio el la Anasedoj, kun grando de 60-75 cm. Ĝi estas malpli granda ol la Fabansero. Ĝi reproduktiĝas en orienta Gronlando, Islando kaj Svalbardo. Ĝi estas migranta, kaj vintras en nordokcidenta Eŭropo, ĉefe ĉe Britio, Nederlando, kaj okcidenta Danio.
La kapo estas tre malhela, la dorso estas bluecgriza, la malgranda beko estas rozkolora kaj nigra, la kruroj rozkoloraj, kiuj nomigas la specion en la angla per nomo "Pink-footed Goose".
Ĝi estas mezgranda ansero, 60–75 cm longa, kun envergugro de 135–170 cm, kaj pezo de 1.8–3.4 kg. Ĝi havas mallongan bekon,[1] brilrozan en la mezo kun nigraj bazo kaj pinto, kaj kruroj rozkoloraj. La korpo estas meze grizbruna, la kapo kaj kolo tre malhelbrunaj, la pugo kaj la suba ventro blankaj, kaj la vosto griza kun larĝa blanka pinto. La supraj flugilkovriloj estas iome similaj al la palbluecgrizaj de la Griza ansero, kaj la flugoplumoj pli nigrecgrizaj. Tiu specio estas plej proksime rilata al la Fabansero Anser fabalis (kaj eĉ estis traktata kiel subspecio de ĝi foje en pasinto), kaj kunhavas similan bekobildon kaj nigran kaj koloran, sed diference pro havo de rozkoloro en la beko kaj kruroj kie la Fabansero estas oranĝeca, kaj en la pli palaj, pli grizaj plumarnuancoj. Ĝi estas simila laŭgrande al la malgranda rossicus subspecio de Fabansero, sed distinge pli malgranda ol la nomiga subspecio fabalis. La konduto kaj flugo similas al tiuj de la Blankfrunta ansero; la voĉo estas melodia altatona hupado 'ang-ang', pli alta ol tiu de la Fabansero; ĝi estas voĉema ĉefe dumfluge.[2]
Temas pri tre similaj specioj, sed ĝenerale oni povas diri, ke inter la grizaj anseroj kiuj ne havas blankajn bekobazojn laŭ la kolo la Griza ansero havas pli dikan, la Fabansero pli longan kaj la Mallongbeka ansero pli mallongan. Laŭ la kapo la Griza ansero havas pli grandan kaj helan, la Fabansero pli malgrandan kaj malhelan kaj la Mallongbeka ansero multe pli malhelan kaj kontrastan kun la hela brusto.
Laŭ la dorso ripoze la Griza ansero havas pli nigrecajn kaj larĝajn stribendojn, la Fabansero pli malhelan ol la Mallongbeka ansero kaj kun pli markataj blankaj plumobordoj kaj la Mallongbeka ansero havas la plej helgrizan dorson. Laŭ la supraj partoj de flugiloj la Griza ansero montras kontraston inter brunaj akzelaj areoj kaj tre helgrizaj flugilkovriloj, la Fabansero estas la plej malhela kaj la Mallongbeka ansero estas tre helgriza kaj strieca kun pli malhelaj flugopintoj.
Laŭ vosto la tri specioj montras malhelan pugon kaj grizan bendon en blanka vosto, sed la Griza ansero montras la plej helgrizajn nuancojn kun tre larĝa fina blanka bordo, la Fabansero la plej malhelgrizajn nuancojn kaj la plej mallarĝan blankan vostobordon, dum la Mallongbeka ansero helgrizajn nuancojn kun tre larĝa fina blanka bordo.
Ĉe la striecaj flankoj la Griza ansero havas plej etendan striecon al ventro, la Fabansero similan koloron al dorso kaj la Mallongbeka ansero plej kontrastan koloron al la dorso, nome multe pli malhelaj flankoj. Pri kruroj kaj piedoj la Griza ansero havas ne tre markatan rozkoloron, la Fabansero plej oranĝecajn kaj la Mallongbeka ansero plej rozkolorajn. Laŭ la beko la Griza ansero havas plej fortikan kaj helan, la Fabansero plej longan kaj la Mallongbeka ansero, kiel sugestas ties nomo, multe plej mallongan.[3]
Kiel ĉe la Griza ansero, sed ĝi pli ofte vizitas agrojn. Ĝi nestas kolonie sur rokaj montaj deklivoj, rivervaloj aŭ sur la senkaŝa tundro.
Estas du sufiĉe grandaj populacioj de Mallongbeka ansero. La Gronlanda kaj Islanda populacio vintrumas en Britio, dum la Svalbarda populacio vintrumas en Nederlando kaj Danio, kun malgrandaj nombroj ankaŭ en Norvegio (kie ili estas komune dum migrado), norda Germanio, kaj Belgio.
La populacioj pliiĝis spektakle dum la lastaj 50 jaroj, pro pliiĝanta protekto el pafado en vintrejoj. La nombroj de vintrumantoj en Britio pli altiĝis preskaŭ dekoble el 30,000 en 1950 al 292,000 en oktobro 2004. Ankaŭ la nombroj de vintrumantoj en Danio kaj Nederlando pliiĝis, kun ĉirkaŭ 34,000 en 1993. La plej grava reprodukta loko, ĉe Þjórsárver en Islando (tenanta 10,700 parojn en 1970), estis malkovrita nur en 1951, fare de Sir Peter Scott kaj sia teamo kiu faris ekspedicion por serĉi la reprodukriejojn. En Britio, la plej gravaj vintrejaj areoj estas en Norfolk (147,000 en 2004), Lancashire (44,000 en 2004), kaj Aberdeenshire (ĉefe dum la aŭtuna kaj printempa pasado). Grandaj aroj vintrantaj paŝtas en farmoj; unuopaj aroj povas esti spektaklaj, kiaj la 66,000 ĉe Lago Strathbeg, Aberdeenshire komence de septembro 2003.[2][4][5][6]
Nestumado okazas ofte sur klifoj ĉe glaĉeroj por havigi protekton el mamuloj predantoj (ĉefe la Arkta vulpo), annkaŭ ĉe insuletoj en lagoj. La ino demetas 3 al 6 ovoj komence al meza majo en Islando, fine de majo en Svalbardo, kaj la kovado daŭras dum 26–27 tagoj. Tuj post elovgixgo la frumaturaj idoj akompanas la gepatroj perpiede al plej proksima lago, kie ili ekflugas post ĉirkaŭ 56 tagoj. La sudena migrado okazas el meza septembro al komenca oktobro, kaj la nordena el meza aprilo al komenca majo.[2]
La diet estas preskaŭ entuta vegetarana. Somere, ili manĝas ampleksan gamon de plantoj el tundro, kaj surtere kaj akve. Vintre, ili paŝtas ĉefe kolzon, sukerbeton, terpomon, kaj diversajn herbojn; la damaĝo farata el rikoltoj povas esti etenda, kvankam ties paŝtado povas esti ankaŭ profita al la kultivistoj de sukerbeto kaj terpomo ĉar ili forigas foliojn kaj radikojn forlasitajn post rikoltado, malpliiĝante la transmiton de plagaj malsanoj el unu jaro al venonta.[2]
Spite la proksimecon de grandaj vintrejaj nombroj en Britio, nur tre malgrandaj nombroj videblas en Irlando aŭ Francio. Ĝi estas rara vaganto ĉe kelkaj aliaj eŭropaj landoj tiom sude kiom ĝis Maroko kaj Kanarioj, kaj ankaŭ ĝis orienta Kanado kaj Usono (el Novtero suden al Pensilvanio).[4][7]
La Mallongbeka ansero estas specio al kiu aplikiĝas la Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.
Mallongbeka ansero (Anser brachyrhynchus) estas birdospecio el la Anasedoj, kun grando de 60-75 cm. Ĝi estas malpli granda ol la Fabansero. Ĝi reproduktiĝas en orienta Gronlando, Islando kaj Svalbardo. Ĝi estas migranta, kaj vintras en nordokcidenta Eŭropo, ĉefe ĉe Britio, Nederlando, kaj okcidenta Danio.
El ánsar piquicorto (Anser brachyrhinchus), es una especie de ave de la familia Anatidae. Propia de Europa, cría en Groenlandia e Islandia, aunque, durante el invierno, se desplaza a Gran Bretaña y Países Bajos, concretamente a zona lacustres y estuarios ricos en marjales y pastos. Posee una longitud de aproximadamente 70 cm y una envergadura de 1,4 m, con un peso medio de 2,5 kg.[1]
Se trata de un ánsar con el vientre pardo y las alas gris claras con un bandeado blanco. Las patas de color rosa, son palmenadas. El pico, pequeño, resalta por su color rosado en una cabeza muy oscura, más que el pecho. Su voz es resonante, aguda. Nidifica de junio a julio una sola vez, poniendo de 4 a 6 huevos; dicho nido es rastrero, sobre el suelo de la tundra, y está tapizado por plumón. Se alimenta de hierba, cereales, zanahorias, patatas y partes aéreas de la remolacha.[1]
Sus poblaciones están en continuo aumento, debido a la abundancia de comida.[2] Por ello su estado de conservación es seguro.
El ánsar piquicorto (Anser brachyrhinchus), es una especie de ave de la familia Anatidae. Propia de Europa, cría en Groenlandia e Islandia, aunque, durante el invierno, se desplaza a Gran Bretaña y Países Bajos, concretamente a zona lacustres y estuarios ricos en marjales y pastos. Posee una longitud de aproximadamente 70 cm y una envergadura de 1,4 m, con un peso medio de 2,5 kg.
Lühinokk-hani (Anser brachyrhynchus) on partlaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Teda võib näha ka Eestis.
Lühinokk-hani andmebaasis eElurikkus 
Lühinokk-hani (Anser brachyrhynchus) on partlaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Teda võib näha ka Eestis.
Antzara mokolabur (Anser brachyrhynchus) Anser generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.
Antzara mokolabur (Anser brachyrhynchus) Anser generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.
Lyhytnokkahanhi (Anser brachyrhynchus) on hanhilaji, jota tavataan joskus Suomessa metsähanhiparvien joukossa.
Lajilla on harmahtavanruskea höyhenpeite, siniharmaa siipien yläpinta ja vaaleanpunaiset jalat. Pyrstön yläpinnan tumma kärkivyö on hailakka ja kapeahko. Tumma, lyhyt nokka, jonka tyvessä ohut valkea raita ja keskellä vaaleanpunainen täplä. Pituus on 60–70 cm, siipien kärkiväli 120 cm, paino 2,5–3,5 kg. Vanhin tavattu yksilö on ollut 22 vuoden ikäinen.
Lyhytnokkahanhen kuvaili tieteelle ranskalainen eläintieteilijä Louis Antoine François Baillon.
Lyhytnokkahanhi pesii Grönlannissa, Islannissa ja Huippuvuorilla. Se talvehtii Isossa-Britanniassa, Saksassa ja Tanskassa, harhautuu joskus Suomeen. Maailman populaation koko on noin 280 000 yksilöä. Määritystietouden kasvaessa lyhytnokkahanhihavaintojen määrä on ollut kasvussa ja muun muassa Pohjanmaalla lajia tavataan keväisin jopa parvittain. Yleisimmin tavataan Suomessa syksyisin syys-lokakuussa ja runsaslukuisempina joukkoina kevään muuton yhteydessä huhti-toukokuussa. Lyhytnokkahanhia saatetaan Suomessa tavata myös yksittäistapauksina muiden muuttavien hanhiparvien mukana.
Lyhytnokkahanhia tavataan usein voimilla rannoilla, ja Islannin seudulla erityisesti jäähtyneillä laavakentillä.
Lyhytnokkahanhen pesä on maassa, ja valkoisia munia on noin 3–7 (yleisimmin 4 tai 5). Naaras hautoo munia 25–28 päivää. Lyhytnokkahanhen poikaset oppivat lentämään noin 56 vuorokauden kuluttua kuoriutumisestaan.
Syö vihreitä kasvinosia. Lyhytnokkahanhi laiduntaa parvina kuten muutkin hanhet. Talvehtimisalueilla se syö etenkin viljan orasta.
Lyhytnokkahanhi (Anser brachyrhynchus) on hanhilaji, jota tavataan joskus Suomessa metsähanhiparvien joukossa.
Anser brachyrhynchus
L’oie à bec court (Anser brachyrhynchus) est une petite oie, parfois considérée comme une sous-espèce de l'oie des moissons (Anser fabalis).
Elle mesure entre 60 et 76 cm de longueur et de 137 à 161 cm d'envergure. Le plumage est gris, plus foncé sur la tête. On la distingue de l'oie des moissons par sa taille inférieure, ses pattes roses et son bec rose et noir.
Elle niche dans la toundra au Groenland, en Islande et sur l'archipel de Svalbard. En hiver, elle fréquente les champs cultivés surtout en Grande-Bretagne, au Danemark et aux Pays-Bas. La quasi-totalité de la population de Svalbard hiberne dans les polders de la côte belge, surtout entre le Zwin, Ostende et Damme.
L'oie à bec court est une espèce très sociable qui niche en colonies. La reproduction débute dès le mois de mai, les oiseaux partent en migration entre août et septembre. En hiver, ils se rassemblent en grands groupes souvent bruyants mais ne se mêlent pas aux autres espèces d'oies. C'est une espèce aquatique qui nage fréquemment.
La population est estimée à 280 000 individus, l'espèce n'est pas menacée.
Herbe, grain perdu, carottes et pommes de terre, feuilles de betteraves.
Le nom de l'espèce brachyrhynchus « à bec court » est dérivé du grec brachy-/βραχυ- « court » et rhynchos/ρυνχος « bec »[1]. Des espèces portent le même nom d'espèce, Elephantulus brachyrhynchus ou un nom voisin Corvus brachyrhynchos.
Anser brachyrhynchus
Oies à bec court cherchant leur nourriture dans un pré partiellement enneigée dans l'île de Texel, en Hollande.L’oie à bec court (Anser brachyrhynchus) est une petite oie, parfois considérée comme une sous-espèce de l'oie des moissons (Anser fabalis).
O ganso bicocurto (Anser brachyrhynchus) é unha ave migratoria de tamaño mediano do grupo dos gansos auténticos, que pasa o inverno no noroeste de Europa e cría en Groenlandia, Islandia e Svalbard. A especie foi descrita por primeira vez en 1833 por François Baillon. É unhas das especies incluídas no Acordo para a protección das aves acuáticas migratorias de África e Eurasia (AEWA).
É un ganso de entre 60 e 75 cm de longo, 135 a 170 cm de envergadura de alas e de 1.800 a 3.300 gramos de peso. Ten o bico curto, de cor rosa brillante coa punta e a base negras e as patas rosas. O corpo e gris acastañado, a cabeza e o pescozo son castaños escuros. A parte posterior do lombo é abrancazada e cola gris coa punta branca. A parte superior das cobertoiras das alas é azul agrisada pálida. O seu aspecto é moi semellante ó do ganso campestre (Anser fabalis), do que foi considerado unha subespecie, e do que se distingue principalmente pola cor dos pés, que son rosas e non alaranxados coma no ganso campestre, e pola parte central rosa do bico.
Son aves ruidosas, en especial cando voan, momento no que o ruído das bandadas pode ser enxordecedor. A súa voz e un trompeteo de ton alto. Cando se senten ameazados deixan ouvir un xeito de asubio.[2]
Esta especie adoita xuntarse con exemplares doutras especies durante as migracións. Os seus cuarteis de inverno principais están nas illas Británicas, Bélxica e nos Países Baixos, tamén nas zonas costeiras do norte de Alemaña e en Dinamarca. Son raros de ver nas terras interiores. As aves británicas crían en Groenlandia e Islandia (sobre todo no glaciar de Hofs-Jökull, mentres que os gansos continentais o fan en Svalbard. Exemplares errantes aparecen ocasionalmente no Quebec e Newfundland.[3]
A protección contra a caza nas zonas de invernada permitiu un forte crecemento das súas poboacións nas últimas décadas. En Gran Bretaña o número de invernantes pasou dos 30.000 de 1950 os 292.000 de 2004. En Dinamarca e os Países Baixos contábanse uns 34.000 exemplares en 1993.[4][5][6]
Durante o inverno viven sobre todo en praderías, veigas de ríos e mesmo en prados de cultivo intensivo. Durante o verán forman colonias grandes en zonas de rochas pobres en vexetación, nas lameiras que deixan os glaciares ó se derreteren, en zonas húmidas, páramos e lagos. En Islandia aniñan tamén en zonas de lavas solidificadas. As illas fluviais véñenlles tamén a xeito, ofrecéndolles protección perante depredadores coma o raposo ártico.
A súa dieta é case exclusivamente vexetariana. Durante o verán aliméntase da vexetación da tundra ártica, tanto na auga como na terra firme. No inverno comen todo tipo de plantas e herbas, sen renunciar as producións agrícolas, e poden causar danos nas colleitas, aínda que tamén benefician determinados cultivos como os da pataca ou da remolacha, ó alimentarse dos restroballos que quedan despois da colleita, reducindo as posibilidades de transmisión de enfermidades das plantas.
Os gansos de bico curto mudan as plumas a mediados de xullo, cando os parruliños novos levan xa de dúas a tres semanas fóra do ovo. Os adultos son daquela incapaces de voar durante uns 25 días.[7]
A época reprodutora comeza a primeiros de xuño, despois que os bandos se concentren nos seus lugares de cría a mediados de maio, onde forman colonias pouco compactas. As femias poñen entre 3 e 7 ovos brancos, nun niño elevado sobre o terreo e cubertos con penuxe. A incubación prolóngase durante unhas tres semanas e media. Os machos non chocan os ovos, aínda que vixían a niñada e á súa parella. Os gansos novos poden voar ós dous meses de saíren do ovo. Cando os adultos acaban de remudar as plumas, forman bandos cos gansos novos, que, a partir de finais de agosto, comezan a regresar ás zonas de invernada. Os gansos bicocurtos adoitan empezar a criar cando teñen uns tres anos.
O ganso bicocurto (Anser brachyrhynchus) é unha ave migratoria de tamaño mediano do grupo dos gansos auténticos, que pasa o inverno no noroeste de Europa e cría en Groenlandia, Islandia e Svalbard. A especie foi descrita por primeira vez en 1833 por François Baillon. É unhas das especies incluídas no Acordo para a protección das aves acuáticas migratorias de África e Eurasia (AEWA).
Heiðagæs (fræðiheiti: Anser brachyrhynchus) er gæs sem verpir á Íslandi, Grænlandi og á Svalbarða en hefur vetursetu ívið sunnar, einkum á Bretlandi.
Sumarið 2015 var fjöldi heiðagæsa á Íslandi talinn vera nærri 400.000. [1]
Heiðagæs (fræðiheiti: Anser brachyrhynchus) er gæs sem verpir á Íslandi, Grænlandi og á Svalbarða en hefur vetursetu ívið sunnar, einkum á Bretlandi.
Sumarið 2015 var fjöldi heiðagæsa á Íslandi talinn vera nærri 400.000.
L'oca zamperosee, anche oca delle zampe rosse, (Anser brachyrhynchus Baillon, 1834) è un uccello appartenente alla famiglia Anatidae. Il nome specifico deriva dal greco brachy-/βραχυ- = "corto" e rhynchos/ρυνχος ="becco".
L'oca zamperosee è abbastanza simile ad altre oche che frequentano le zone artiche dell'Emisfero settentrionale, quali l'oca granaiola della tundra (Anser serrirostris) o l'oca lombardella (Anser albifrons); spesso è assai difficile distinguere le specie quando si tratti di esemplari immaturi. Ha le parti superiori del corpo di colore grigiastro e azzurro ardesia chiaro. Il capo ed il collo sono invece molto scuri e marroni rossastri, il becco è esile e corto e le zampe sono di un vivace color rosa.
L'oca zamperosee ha un areale assai ristretto: in epoca riproduttiva la si ritrova solo in Groenlandia centro-orientale, sull'isola Spitsbergen ed in Islanda, dove frequenta la tundra artica; durante lo svernamento frequenta regolarmente solo le Isole Britanniche (Gran Bretagna, Irlanda ed alcune isole minori) e le coste del Mare del Nord (Paesi Bassi, Danimarca e Germania settentrionale). Risulta, inoltre, rara nel nord della Francia e in Belgio, ed occasionale (da irregolare ad accidentale) nel resto d'Europa (a sud fino alle isole Canarie, alla Spagna, all'Italia e alla Romania).[1]
Alcuni autori la considerano una sottospecie di Anser fabalis, con la quale può dar luogo a ibridi (Anser fabalis × Anser brachyrhynchus).
L'oca zamperosee, anche oca delle zampe rosse, (Anser brachyrhynchus Baillon, 1834) è un uccello appartenente alla famiglia Anatidae. Il nome specifico deriva dal greco brachy-/βραχυ- = "corto" e rhynchos/ρυνχος ="becco".
Trumpasnapė žąsis (lot. Anser brachyrhynchus, angl. Pink-footed Goose, vok. Kurzschnabelgans) – žąsinių (Anseriformes) būrio paukštis.
Lietuvoje labai retai aptinkama migracijų metu.
Šis su ornitologija susijęs straipsnis yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį.
Trumpasnapė žąsis (lot. Anser brachyrhynchus, angl. Pink-footed Goose, vok. Kurzschnabelgans) – žąsinių (Anseriformes) būrio paukštis.
Lietuvoje labai retai aptinkama migracijų metu.
Īsknābja zoss (Anser brachyrhynchus) ir vidēja auguma pelēko zosu ģints (Anser) ūdensputnu suga, kas ligzdo Atlantijas un Ziemeļu Ledus okeāna salās (Grenlandē, Islandē un Svalbārā), bet ziemo Eiropas ziemeļaustrumos, galvenokārt Lielbritānijā.[1]
Īsknābja zoss ligzdo Grenlandes austrumu daļā, Islandē un Svalbārā, galvenokārt rietumu daļā.[2] Grenlandes un Islandes populācijas ziemo pārsvarā Skotijā un Anglijas ziemeļos un austrumos. Lai arī Lielbritānijā ziemo liels skaits īsknābja zosu, tās Īrijā un Francijā sastopamas nelielā skaitā. Svalbāras populācija ziemo Ziemeļjūras austrumu piekrastē, Nīderlandē un Dānijas rietumos, kā arī nelielā skaitā Norvēģijā, Vācijas ziemeļos un Beļģijā.[1][3] Aukstās ziemās īsknābja zosis ceļo arī tālāk uz dienvidiem, aizklejojot pat līdz Marokai Ziemeļāfrikā un Kanāriju salām. Reizēm tās ieklejo Kanādas un ASV austrumos, sākot ar Ņūfaundlendu un beidzot ar Pensilvāniju.[4][5]
Latvijā īsknābja zoss novērojama samērā reti, tomēr tā ir regulāra caurceļotāja. Pēdējos gados novērojumu skaits pieaug. Īsknābja zosis ir novērotas gandrīz tikai pavasara migrācijas laikā kopīgos baros ar baltpieres un sējas zosīm. Viens novērojums bijis janvārī rietumu piekrastē pie Ziemupes.[3]
Īsknābja zoss ir vidēji liela zoss. Tās ķermeņa garums ir 60—75 cm, spārnu izplētums 135—170 cm, svars tēviņam 1,9—3,9 kg, mātītei 1,45—2,8 kg.[6] Kā jau zoss nosaukums norāda, tās knābis ir īss, krāsa melna ar rozīgi oranžu vidusdaļu. Kājas gaiši sārtas (rozā). Apspalvojums ir pelēkbrūns — galva un kakls košāk brūni, ķermenis pelēcīgāks, pavēderē tam kļūstot gaišākam, zemaste balta, kā arī astes gals ir balts. Spārnu virspuse pelēcīgi brūna, lidspalvas tumši pelēkas ar baltām maliņām. Abi dzimumi izskatās vienādi, tikai mātītes ir nedaudz mazākas. Jaunie putni izskatās līdzīgi pieaugušajiem, lai gan to apspalvojums izskatās raibumotāks un kājas bieži ir dzeltenīgas.[2]
Īsknābja zoss izskatās ļoti līdzīga tundras sējas zosij. Salīdzinot abu sugu knābjus, sējas zosij tas ir oranžāks un garāks, īsknābja zosij rozīgāks un īsāks, kā arī kopumā īsknābja zoss apspalvojums ir gaišāks, kājas rozā.[2][7]
Pēc ligzdošanas spalvu nomaiņas laikā īsknābja zosis uzturas salu piekrastes ūdeņos. Šajā laikā zosis nespēj lidot. Īsknābja zosis ziemas periodā dodas dienvidu virzienā no ligzdošanas teritorijām, uzsākot migrācijas ceļojumu laikā no septembra vidus līdz oktobra sākumam.[7] Tās apmetas lauksaimniecības tīrumos vai piekrastes līdzenumu pļavās.[2] Pēc ziemas ligzdošanas teritorijās īsknābja zosis ierodas, sākot ar aprīļa vidu un beidzot ar maija sākumu.[7]
Īsknābja zoss galvenokārt ir veģetāriete, kas barojas gan ar visdažādākajiem sauszemes, gan ūdens augiem. Barībai noder visas auga daļas: lapas, stumbri, sēklas un saknes. Zosis barošanās laikā vienmēr priekšroku dod barojošākai barībai, tā kā tām ir jāuzkrāj pietiekamas enerģijas rezerves, lai veiktu tālos pārlidojumus. Īpaši intensīvi pirms ligzdošanas sezonas barojas mātītes.[2] Ziemā zosis iecienījušas rapšu un citu eļļas augu laukus, cukurbiešu un kartupeļu tīrumus, kā arī dažādas pļavas. Ja zosis ierodas tīrumā pirms ražas novākšanas, tās var izraisīt ievērojamus ražas zudumus, bet, ja zosis ierodas pēc ražas novākšanas, tad tās ir ļoti noderīgas lauka attīrīšanai no ražas pārpalikumiem, neviļus sagatavojot tīrumu nākamai kultūrai, kā arī samazinot dažādu graudaugu slimību izplatību.[7]
Īsknābja zosis veido ilgstošus monogāmus pārus, un starp partneriem izveidojas cieša sadarbība.[8] Tās ligzdo nelielās saliņās krasta tuvumā, ezeru salās, kā arī tundrā iekšzemē. Lai izvairītos no plēsējiem, īpaši no lapsām, zosis labprāt ligzdo uz klintīm, stāvām kraujām, mūžīgā sasaluma ledus sienas tuvumā. Ligzda vienmēr atrodas uz kāda pacēluma, lai apkārtne būtu labi pārskatāma. Ligzdošana parasti notiek brīvās kolonijās vai pa vienam pārim. Ļoti bieži tuvumā ir jūras putnu ligzdošanas kolonija.[2] Ja ligzdošana bijusi sekmīga, vecā ligzdas vieta tiek izmantota atkārtoti.[2] Ligzda ir sekla, ieskrāpēta iedobe zemē, kas izklāta ar zāļu stiebriem, lapām un lielu daudzumu dūnu.
Pirmās olas parasti tiek izdētas jūnija sākumā. Dējumā ir 3—6 baltas olas, visbiežāk 4 olas. Perēšanas periodā olas kļūst netīras, zaudējot balto čaumalas krāsu. Inkubācijas periods ilgst 26—27 dienas. Perē tikai mātīte, toties tēviņš uzturas tuvumā, apsargājot perētāju.[2] Drīz pēc izšķilšanās zoslēni pamet ligzdu un kopā ar vecākiem dodas uz tuvāko ūdenstilpi, kas parasti ir kāds ezers. Jaunās zosis lidot sāk apmēram 56 dienu vecumā. Ģimene paliek kopā, kamēr pieaugušajām zosīm nomainās spalvas, visi kopā dodas uz ziemošanas teritorijām un pavasarī atgriežas ligzdošanas vietās.[2] Jaunie putni dzimumbriedumu sasniedz 3 gadu vecumā. Vecākā Norvēģijā zināmā īsknābja zoss sasniegusi 22 gadu vecumu.[2]
Īsknābja zoss (Anser brachyrhynchus) ir vidēja auguma pelēko zosu ģints (Anser) ūdensputnu suga, kas ligzdo Atlantijas un Ziemeļu Ledus okeāna salās (Grenlandē, Islandē un Svalbārā), bet ziemo Eiropas ziemeļaustrumos, galvenokārt Lielbritānijā.
De kleine rietgans (Anser brachyrhynchus) is een gans die in Oost-Groenland, in IJsland en op Spitsbergen broedt. Het is een trekkende soort die overwintert in Noordwest-Europa, met name in Groot-Brittannië, de Lage Landen en het westen van Denemarken.
De kleine rietgans is een middelgrote gans, 60–75 cm lang met een spanwijdte van 135–170 cm en een gewicht van 1,8-3,3 kg. Hij heeft een korte snavel, helder roze in het midden met een zwarte basis en punt en roze poten. Het lichaam is grijsbruin, de kop en hals zijn wat donkerder bruin. De staart heeft een brede witte eindrand, die bij de andere rietganssoorten smal is. De bovenste vleugeldekveren zijn bleek blauwachtig grijs en bij andere rietganzen donkerder. De soort is het nauw verwant aan de taigarietgans Anser fabalis en de toendrarietgans A. serrirostris (zij werden alle drie ook lang beschouwd als een ras van de rietgans)
De kleine rietgans nestelt vaak op kliffen en op eilandjes in meren die bescherming bieden tegen predatoren (voornamelijk de poolvos). De kleine rietgans legt drie tot zes eieren. De broedtijd begint op IJsland begin tot eind mei en op Spitsbergen eind mei en duurt 26-27 dagen. Na het uitkomen van de eieren begeleiden beide ouders de kuikens naar het dichtstbijzijnde meer of plas. De kuikens zijn na 56 dagen vliegvlug. De trek naar het zuiden loopt van half september tot begin oktober. De terugtrek van de overwinteringsgebieden naar het noorden loopt van half april tot begin mei.
Het dieet is bijna geheel vegetarisch. In de zomer voeden ze zich met een breed scala aan toendraplanten, zowel op land als in het water. In de winter foerageren ze vooral op koolzaad, suikerbieten, aardappelen en diverse grassoorten. Hierdoor kan er landbouwschade optreden, maar boeren hebben er ook baat bij dat de ganzen de bladresten van suikerbieten en aardappelen opruimen die na de oogst op het land achterblijven omdat die anders gewasziekten kunnen verspreiden.
Er zijn twee grotendeels gescheiden levende populaties van de kleine rietgans. De populaties van Groenland en IJsland overwinteren in Groot-Brittannië en de Spitsbergenpopulatie overwintert in Nederland, België en Denemarken en kleine aantallen ook in Noorwegen (vooral op de Vesterålen tijdens de trek).
De populaties zijn spectaculair in aantal gegroeid in de afgelopen 50 jaar, vooral dankzij bescherming tegen de jacht op deze ganzen in de overwinteringsgebieden. De aantallen overwinterende kleine rietganzen in Groot-Brittannië zijn tussen 1950 en 2004 gestegen van 30 000 naar 292 000 in oktober 2004.[2](4,3% per jaar).
In Nederland overwinterden rond 1970 maximaal 10 000 kleine rietganzen in het zuidwesten van Friesland. Dit was circa 70% van de Svalbardpopulatie. Daarna groeide het aantal tot een maximum van 3 000 begin jaren 1990[3] (4,6% per jaar). SOVON rekent met gemiddelden, die liggen een stuk lager, in de jaren 1990 rond de 5000 en in het begin van de 21ste eeuw rond de 10 000.[4] Ook in West-Vlaanderen (Oostkustpolders) ligt een belangrijk overwinteringsgebied voor deze gans.[5]
De kleine rietgans is een van de soorten waarop de Afrikaans-Euraziatische overeenkomst over watervogels (AEWA) van toepassing is.
De kleine rietgans (Anser brachyrhynchus) is een gans die in Oost-Groenland, in IJsland en op Spitsbergen broedt. Het is een trekkende soort die overwintert in Noordwest-Europa, met name in Groot-Brittannië, de Lage Landen en het westen van Denemarken.
Kortnebbgås (Anser brachyrhynchus) er ei gås som hekkar på Aust-Grønland, Island og Svalbard. Ho er trekkfugl, overvintrar i nordvestre Europa, spesielt Storbritannia, Nederland og vestlege Danmark.
Dette er ei mellomstor gås, den minste av dei grå gjæsene i slekta, 60-75 centimeter lang, vengespenn 135-170 cm, og dei veg frå 1,8 til 3,4 kilogram. Ho har eit kort nebb, lysrosa i midten med ein svart base og svart nebbspiss, og rosa føter. Kroppen er mellomgråbrun, hovud og nakke i sterkare, mørkare brunt, undergumpen er kvit, og halen i grått og kvitt. Dei øvre vengedekkarane har ei noko bleik blågrå farge liknande grågåsa, og vengefjørene mørk grå. Arten er nærast i slekt med sædgås, Ansar fabalis, deler eit liknande fargemønstra nebb, men er ulike i farge på nebb og bein kor sædgåsa er oransje, og bleikare, med gråare fjørdrakttonar. Kortnebbgåsa er klårt mindre enn nominatforma av sædgåsa, og omtrent i same storleik som underarten A. f. rossicus. Kortnebbgåsa er spesielt vokal i flukt, lætet deira er høgfrekvente, nesten øredøvande[1] gink-gink. Hofuglane skil seg frå hannar og ungfuglar med ein djupare nasal onk-onk tuting.[2]
Det er to i stor grad åtskilte populasjonar av kortnebbgås. Bestanden på Grønland og Island overvintrar i Storbritannia, medan hekkefuglane på Svalbard overvintrar i Nederland, Belgia og Danmark, i små tal òg i Noreg. Hausttrekket frå Svalbard går over fastlands-Noreg i september og oktober, vårtrekket frå mars til mai. Trekket går over Austlandet til Trondheimsfjorden, der dei brukar fleire rasteplassar. Neste rasteområde på vårtrekket er i Vesterålen. Rasting i Trøndelag er relativt nytt for arten, medan Vesterålen har vore i bruk lenge.[3]
Bestanden har auka oppsiktsvekkjande dei siste 50 åra, i hovudsak på grunn av auka vern mot skyting på overvintringsområda. Tal på overvintring i Storbritannia har nesten tidobla frå 30 000 i 1950 til 292 000 i oktober 2004. Tala for Danmark og Nederland har òg auka, hekkepopulasjonen på Svalbard hadde dobla seg frå 1980-talet til 2005.[3] Den viktigaste einskildståande hekkestaden Þjórsárver på Island vart først oppdaga i 1951, i 1970 var hekkepopulasjonen der på 10 700. I Storbritannia ligg dei viktigaste overvintringsområda i Norfolk, 147 000 individ i 2004, Lancashire med 44 000 i 2004, og Aberdeenshire har hovudsakleg gjennomtrekk. Store til enorme flokkar beitar på dyrka mark. Einskilde flokkar kan vere særs store, som til dømes 66 000 ved Loch of Strathbeg, Aberdeenshire i byrjinga av september 2003.[1][4][5][6]
Hekking skjer i bratt terreng nær isbrear for å gje vern mot rovdyr som fjellrev, òg på holmar i innsjøar. På Svalbard inne på tundraen og på holmar og øyer ute ved kysten.[7] Dei hekkar parvis eller i små koloniar. På Island tar egglegging og ruging til frå tidleg til midten av mai, på Svalbard mot slutten av mai. Kullstorleiken er tre til seks egg, normalt fire, hoa rugar aleine i 26-27 dagar. Etter klekking følgjer ungane foreldra til fots ved kysten, og dei blir flygedyktige etter ca. 56 dagar. Sørgåande trekk skjer frå midten av september til byrjinga av oktober, og nordover frå midten av april til byrjinga av mai.[1]
Dietten er nesten heilt vegetarisk. Om sommaren et dei eit breitt spekter av tundraplantar, både på land og i vatn. Om vinteren beitar dei primært på raps, sukkerroer, potetar og ulike grasartar. Avlingsskadar kan bli omfattande, men spesielt kan beiting på sukkerroer og potetar redusere overføring av sjukdomar på avlinga frå eit år til det neste.[1]
Trass nærleiken til store flokkar av overvintrande fuglar i Storbritannia, er det berre svært få kortnebbgjæser i Irland og Frankrike. Dei er sjeldne gjestar til fleire andre europeiske land så langt sør som Marokko og Kanariøyane, i tillegg til det austlege Canada og USA, frå Newfoundland sørover til Pennsylvania.[4][8]
Kortnebbgåsa er ein av artane som vert omfatta av avtalen om vern av afrikanskeurasiatiske trekkjande vassfuglar, AEWA.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_4.jpg)
.jpg)
|coauthors= (hjelp) Kortnebbgås (Anser brachyrhynchus) er ei gås som hekkar på Aust-Grønland, Island og Svalbard. Ho er trekkfugl, overvintrar i nordvestre Europa, spesielt Storbritannia, Nederland og vestlege Danmark.
Kortnebbgås (Anser brachyrhynchus) er en kystbunden overflatebeitende sjøfugl og en våtmarkstilknyttet fugleart som tilhører gruppen gjess. Arten er en kortdistansetrekkfugl som hekker i Arktisk og Palearktis og overvintrer i Palearktis. Kortnebbgås er nært beslektet med sædgås (Anser fabalis) og har tidvis blitt regnet som underarter av samme art.[1]
Kortnebbgåsa blir omkring 60–75 cm. Hannene veier cirka 1,9–3,86 kg, hunnene cirka 1,45–2,81 kg. Vingespennet utgjør cirka 135–170 cm.[1]
Hodet, som har et relativt kort nebb, og øvre del av halsen er mørk brun, mens underhalsen og brystet er lysere brun med innslag av tynne hvite buede streker. Vingene er noe mørkere brune og har innslag av tynne hvite buede streker med litt større avstand enn i brystet. Bakkroppen er hvit.[1]
Kortnebbgåsa hekker på Vest-Grønland, Island og Svalbard (Spitsbergen), mens den overvintrer på de De britiske øyer og fra Danmark til Belgia.
Populasjonene på Grønland og Island regnes som en felles bestand og overvintrer på De britiske øyer og i områdene ved Tyskebukta. Svalbardbestanden trekker gjennom Norge vår og høst og overvintrer hovedsakelig i Nederland/Belgia. Svalbardpopulasjonen av kortnebbgås teller omkring 43 000 individer (2004) og arten øker gradvis i antall. Nye tellinger for 2005 og 2006 har vist at bestanden har økt til i overkant av 50 000 individer.
Resultat fra feltarbeid i blant annet Danmark og Norge (Nord-Trøndelag) fra 2008 til i dag, viser at Svalbardbestanden av kortnebbgås er på cirka 80 000 individer (per mai 2013).
Under trekket mellomlander kortnebbgjessene i landbruksområdene i Nord-Trøndelag øst og nordøst for Trondheimsfjorden - området benevnes ofte Innherred. Den lille bygda Beitstad, i Steinkjer kommune, har anslagsvis 20 000 gjess[2] på besøk i løpet av noen hektiske uker på våren. Etter et opphold i Nord-Trøndelag trekker de videre opp mot Vesterålen og Andøya. De siste årene har konflikten med landbruksinteressene økt kraftig på grunn av beiteskadeproblematikk – spesielt gjelder dette under vårtrekket. Gjessene beiter da på spirende eng og etter hvert nysådde kornåkre. Konflikten er størst i Vesterålen der kortnebbgjessene sammen med hvitkinngjess konkurrerer med sauer om gressmarkene.
I Beitstad har man tatt i bruk kortnebbgåsa som egen merkevare[3] for å bygge stolthet, omdømme og bolyst på bygda. På få år har bygdeutviklingsforeningen Kortnebbgåsas ve & vel snudd oppfattelsen av gåsa fra negativ til et positivt vårtegn, og skaffet bygda nasjonal oppmerksomhet.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Kortnebbgås (Anser brachyrhynchus) er en kystbunden overflatebeitende sjøfugl og en våtmarkstilknyttet fugleart som tilhører gruppen gjess. Arten er en kortdistansetrekkfugl som hekker i Arktisk og Palearktis og overvintrer i Palearktis. Kortnebbgås er nært beslektet med sædgås (Anser fabalis) og har tidvis blitt regnet som underarter av samme art.
Scientìfich: Anser brachyrhynchus
Piemontèis : Òca dle piòte reusa
Italian : Oca zamperosee
Órdin: Anseriformes
Famija: Anatidae
Géner: Anser
Àutri nòm an piemontèis: òca dle piòte reusa.
La Anser brachyrhynchus a l'é n'osel.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
As treuva ant ël Nòrd dl'Euròpa.
Da finì.
Anser brachyrhynchus
Multimedia w Wikimedia Commons
Gęś krótkodzioba (Anser brachyrhynchus) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae), zamieszkujący Grenlandię, Islandię, Svalbard, oraz prawdopodobnie Ziemię Franciszka Józefa i Półwysep Kolski. Zimuje na Wyspach Brytyjskich i wybrzeżach Morza Północnego, rzadko pojawiając się również w Polsce.
Przypomina gęś zbożową, podobnie jak ona jest brązowawa, jednak jej grzbiet i pokrywy skrzydłowe są szarawe z poprzecznymi prążkami. Dziób czarny z pomarańczową lub różową plamą, nogi różowe. Długość ciała ok. 61-76 cm, rozpiętość skrzydeł 137-171 cm, masa ciała 2,8-3,5 kg[4].
W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej[5].
Gęś krótkodzioba (Anser brachyrhynchus) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae), zamieszkujący Grenlandię, Islandię, Svalbard, oraz prawdopodobnie Ziemię Franciszka Józefa i Półwysep Kolski. Zimuje na Wyspach Brytyjskich i wybrzeżach Morza Północnego, rzadko pojawiając się również w Polsce.
O ganso-de-bico-curto[1] ou ganso-de-pés-rosados (Anser brachyrhynchus) é uma ave da família Anatidae que nidifica no Árctico, nomeadamente na Islândia e em Svalbard, e inverna na Europa central, principalmente nos Países Baixos e no Reino Unido. Em Portugal a sua ocorrência é excepcional.
A espécie é monotípica (não tem subespécies).
O ganso-de-bico-curto ou ganso-de-pés-rosados (Anser brachyrhynchus) é uma ave da família Anatidae que nidifica no Árctico, nomeadamente na Islândia e em Svalbard, e inverna na Europa central, principalmente nos Países Baixos e no Reino Unido. Em Portugal a sua ocorrência é excepcional.
A espécie é monotípica (não tem subespécies).
Hus krátkozobá[2] (Anser brachyrhynchus) je zúbkozobec z čeľade kačicovitých. Hniezdi v Grónsku, na Islande a na Špicbergoch. Tie čo hniezdia v Grónsku a na Islande zimujú vo Veľkej Británii a v Írsku a tie čo hniezdia na Špicbergoch zimujú v Dánsku, Belgicku a Holandsku. Na Slovensko zaletí len vzácne, do konca roku 1999 to bolo len 4-krát.[3] Objavuje sa najmä na západnom Slovensku počas jarnej migrácii, posledné pozorovania pochádzajú z 2.4. – 9.4.2017 z lokality Jakubovské rybníky.[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov hus krátkozobá patrí medzi najmenej ohrozené druhy trend celkovej populácie je stúpajúci.[1]
Hus krátkozobá meria 60 – 75 cm, rozpätie krídel má 135 – 170 cm[5] a váži 2,5 – 3,5 kg. Podobá sa na hus siatinnú, je však menšia, má kratší krk i nohy, ktoré sú ružové. Profil hlavy je guľatejší, čierny zobák je kratší a je na ňom ružový prúžok. Celkovo pôsobí svetlejšie, skôr do siva a ružovo-béžovo. Vrchná strana krídel i chvosta má viac svetlých farieb než je to u husi siatinnej.
Ozýva sa často. Spevavé "ang-ang" je vyššie ako u husi siatinnej.[6]
Uprostred mája sa vrátia na hniezdiská. Vytvárajú voľné kolónie. Hniezdiť začnú začiatkom júna. Hniezdo umiestňujú na okraje skalných zrázov a na ostrovoch vodných tokov. Len zriedka hniezdia v otvorenej tundre. Svojim hniezdiskám sú verné a opakovane sa na ne vracajú. Hniezdo je vyvýšené a vystlané jemným páperím. Samička znesie 3 – 7 vajec. Znáša každých 24 h. Sedí približne 25 dní. Samček sa nezúčastňuje na inkubácii. Stráži hniezdo. Mláďatá vedia lietať 2 mesiace po vyliahnutí a hniezdiť začnú tretím rokom žívota. V júli majú dospelé obdobie pŕchnutia a nie sú letuschopné. V auguste potom spoločne opustia hniezdiská a premiestnia sa na zimoviská.
V lete sa živia arktickými rastlinami, ich listami a púčikmi, ako sú Persicaria, Cardamine pratensis, púpava alebo Geranium. V zime vyhľadávajú aj produkty moderného poľnohospodárstva, okrem iného aj zemiaky. Stalo sa to v 19. storočí, keď bolo zaužívané sadenie pšenice po zbere zemiakov na to isté pole. Pšenica patrí medzi tradičnú zimnú stravu husí krátkozobých. Na poliach ostali zemiaky, ktoré zmrzli a zmäkli. Husi krátkozobé sa ich naučili konzumovať a dnes sú zemiaky najvýznamnejšou potravou zimujúcich kŕdľov v Anglicku.
Za letu
V Škótsku
Na zimovisku v snehu
Vajíčka (zbierka Museum Wiesbaden)
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Hus krátkozobá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Hus krátkozobá
Hus krátkozobá (Anser brachyrhynchus) je zúbkozobec z čeľade kačicovitých. Hniezdi v Grónsku, na Islande a na Špicbergoch. Tie čo hniezdia v Grónsku a na Islande zimujú vo Veľkej Británii a v Írsku a tie čo hniezdia na Špicbergoch zimujú v Dánsku, Belgicku a Holandsku. Na Slovensko zaletí len vzácne, do konca roku 1999 to bolo len 4-krát. Objavuje sa najmä na západnom Slovensku počas jarnej migrácii, posledné pozorovania pochádzajú z 2.4. – 9.4.2017 z lokality Jakubovské rybníky. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov hus krátkozobá patrí medzi najmenej ohrozené druhy trend celkovej populácie je stúpajúci.
Spetsbergsgås (Anser brachyrhynchus) är en fågel som tillhör släktgruppen gäss inom familjen änder.[2]
Spetsbergsgåsen är mycket lik sädgåsen. Spetsbergsgåsen har dock rosafärgade fötter och fjäderdräkten är ljust gråblå på rygg och framtill på vingarna. Stjärten är vit med ett smalt ljusgrått tvärband innanför den vita breda bård som avslutar stjärten. Dess huvud är mörkt och den har kort hals och näbb. Näbben är rosafärgad och svart. Spetsbergsgåsen väger ungefär 2,5 till 3,5 kilogram, är 60 till 70 centimeter lång och har ett vingspann på cirka 130 till 170 centimeter. Den är alltså något mindre än sädgåsen.
Kacklet liknar bläsgåsens, men lätena skiljer sig mycket mellan hanar och ungfåglar, som har högt liggande läten, och honor som har lägre och mer nasala.
Spetsbergsgås häckar på Grönland, Svalbard, främst på Spetsbergen och Island, särskilt i Hofsjökull-glaciärens avrinningsområde. Spetsbergsgåsen ansluter sig till andra gåsarter under flyttningen. Dess vinterområde ligger i Storbritannien och Irland, i Belgien och Nederländerna, i norra Tysklands kustområden och i Danmark. De fåglar som övervintrar i Storbritannien häckar på Grönland och Island. I det inre av Europa påträffas de endast mycket sällan.
På vintern lever spetsbergsgäss med förkärlek på ängar och i flodlandskap, men även på betesmarker. I häckningsområdet på sommaren lever de i stora kolonier, dels på över 400 meter högt belägna karga bergsområden och i sumpmarker som uppstått genom glaciärsmältning, men även på myrar och vid sjöar. På Island häckar de även på stelnade lavafält. Även små öar kan användas som skydd mot rovdjur, som fjällräv.
Häckningstiden inleds ungefär i början av juni, sedan flockarna infunnit sig i sitt häckningsområde i mitten av maj och där ibland bildat lösa kolonier. Honan lägger cirka 3–7 släta vita ägg i ett högt beläget bo, som är fodrat med fjädrar. Hanen deltar inte i ruvningen, men vaktar kullen och honan. Ungfåglarna är borymmare och är flygfärdiga efter ungefär två månader. Ungefär i juli genomgår de adulta fåglarna sin ruggning. Under denna tid kan de inte flyga och bildar utpräglade flockar med sina artfränder. I augusti börjar den gemensamma flyttningen till övervintringsområdena. Vid tre års ålder börjar ofta fåglarna med häckning och uppfödande av ungar.
I häckningsområdet livnär sig gässen av den arktiska sommarens yppiga växtlighet, särskilt blad och knoppar från pilört, ängsbräsma, maskros eller ängsnäva. På vintern livnär den sig av alla tillgängliga växter och gräs, gärna även av det moderna jordbrukets produkter.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till cirka 410 000 individer, varav det i Europa tros häcka 57 000–74 000 par.[1]
Wiktionary har ett uppslag om spetsbergsgås.Küçük tarla kazı[1][2] (Anser brachyrhynchus), Anserinae alt familyasından Anserini oymağına üyedirler. Doğu Grönland, İzlanda ve Svalbard'ta ürerler. Göçmendirler, kuzeybatı Avrupa, özellikle Büyük Britanya ( Büyük Britanya ), Hollanda ve batı Danimarka'da kışlarlar.
Orta büyüklükte kazlardır, 60–75 cm uzunluğunda, 135–170 cm kanat açıklığına sahip ve 1.8-3.3 kg ağırlığındadırlar. Kısa gagalarının siyah dip ve ucuyla orta kısmı parlak pembedir. Ayakları pembedir. Vücutları orta gri-kahverengi, baş ve boyun daha parlak, koyu kahverengi, sağrı beyaz ve kuyruk geniş beyaz uç ile gridir. Üst kanat örtü tüylerinin soluk mavimsi-gri oldugu gibi boz kaza bir dereceye kadar benzer ve uçuş tüyleri siyahımsı-gridir. Besinleri takriben tamamen vejetaryendir.
Kazsılar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Küçük tarla kazı (Anser brachyrhynchus), Anserinae alt familyasından Anserini oymağına üyedirler. Doğu Grönland, İzlanda ve Svalbard'ta ürerler. Göçmendirler, kuzeybatı Avrupa, özellikle Büyük Britanya ( Büyük Britanya ), Hollanda ve batı Danimarka'da kışlarlar.
Orta büyüklükte kazlardır, 60–75 cm uzunluğunda, 135–170 cm kanat açıklığına sahip ve 1.8-3.3 kg ağırlığındadırlar. Kısa gagalarının siyah dip ve ucuyla orta kısmı parlak pembedir. Ayakları pembedir. Vücutları orta gri-kahverengi, baş ve boyun daha parlak, koyu kahverengi, sağrı beyaz ve kuyruk geniş beyaz uç ile gridir. Üst kanat örtü tüylerinin soluk mavimsi-gri oldugu gibi boz kaza bir dereceye kadar benzer ve uçuş tüyleri siyahımsı-gridir. Besinleri takriben tamamen vejetaryendir.
Гніздиться у Гренландії, Ісландії та на Шпіцбергені. Перелітний вид, на зимівлі зустрічається у Великій Британії, Нідерландах та Західній Данії. В Україні рідкісний залітний вид[2].
На честь цього виду птахів названо астероїд 8433 Бракіргінкус.
Це незавершена стаття з орнітології.Гніздиться у Гренландії, Ісландії та на Шпіцбергені. Перелітний вид, на зимівлі зустрічається у Великій Британії, Нідерландах та Західній Данії. В Україні рідкісний залітний вид.
Ngỗng chân hồng (Anser brachyrhynchus) là một loài ngỗng sinh sản tại Greenland, Iceland và Svalbard. Nó là loài di cư, mùa đông sống ở tây bắc Châu Âu, đặc biệt là tại Đảo Anh, Hà Lan và miền tây Đan Mạch.
Nó là một loài ngỗng có kích thước vừa, dài 60–75 cm (24–30 in), sải cánh 135–170 (53–67 in) cm và nặng 1.8–3.4 kg (4–7.5 lbs). Có có một cái mỏ ngắn, có màu hồng sáng ở giữa và màu đen ở gốc và đầu.
Ngỗng chân hồng (Anser brachyrhynchus) là một loài ngỗng sinh sản tại Greenland, Iceland và Svalbard. Nó là loài di cư, mùa đông sống ở tây bắc Châu Âu, đặc biệt là tại Đảo Anh, Hà Lan và miền tây Đan Mạch.
Nó là một loài ngỗng có kích thước vừa, dài 60–75 cm (24–30 in), sải cánh 135–170 (53–67 in) cm và nặng 1.8–3.4 kg (4–7.5 lbs). Có có một cái mỏ ngắn, có màu hồng sáng ở giữa và màu đen ở gốc và đầu.
Короткоклювый гуменник[1] (лат. Anser brachyrhynchus) — водоплавающая птица из семейства утиных. Раньше часто рассматривался как подвид гуменника (Anser fabalis).
Во многом схож с гуменником.
Обычно располагается небольшими колониями, устраивая гнезда неподалеку одно от другого на кочках, на вершинах бугорков или на кучах валунов. Гнездо представляет небольшое углубление в одном из таких мест и выстилается пухом.
Гренландия, Исландия, Шпицберген. Перелётный вид, зимовки устраивает в Великобритании, Нидерландах, Западной Дании.
Короткоклювый гуменник (лат. Anser brachyrhynchus) — водоплавающая птица из семейства утиных. Раньше часто рассматривался как подвид гуменника (Anser fabalis).
粉腳雁（學名：Anser brachyrhynchus）是雁屬的一種鳥類，它在西北歐過冬，但會在夏天飛往格陵蘭島、冰島、斯瓦尔巴特群岛和北美東部繁殖。其種加詞的意思是“短喙”。[2]
粉腳雁是一種中型的雁，體長60～75厘米（24～30英寸），翼展135～170厘米（53～67英寸）,，重1.8～3.4公斤（4.0～7.5英磅）。其足部呈粉紅色，因此得名。[3]
粉腳雁（學名：Anser brachyrhynchus）是雁屬的一種鳥類，它在西北歐過冬，但會在夏天飛往格陵蘭島、冰島、斯瓦尔巴特群岛和北美東部繁殖。其種加詞的意思是“短喙”。
粉腳雁是一種中型的雁，體長60～75厘米（24～30英寸），翼展135～170厘米（53～67英寸）,，重1.8～3.4公斤（4.0～7.5英磅）。其足部呈粉紅色，因此得名。
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 属 : マガン属 Anser 種 : コザクラバシガンコザクラバシガン (Anser brachyrhynchus)は、鳥類の一種。雁の仲間。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 .jpg)
.jpg)
