dcsimg

Lifespan, longevity, and ageing

fornecido por AnAge articles
Observations: The longest-living banded animal was 6.5 years of age (Clapp et al. 1982). Possibly, these animals live considerably longer in captivity with anecdotal reports suggesting they may live 20 years.
licença
cc-by-3.0
direitos autorais
Joao Pedro de Magalhaes
editor
de Magalhaes, J. P.
site do parceiro
AnAge articles

Appearance ( Inglês )

fornecido por EOL authors
Adult Description A medium-sized duck with long neck and legs. Head, neck, chest and belly buffy to tawny-cinnamon. Immature Description Juvenile similar to adult.
licença
cc-publicdomain
citação bibliográfica
Fulvous Whistling-Duck (Dendrocygna bicolor). The Cornell Lab of Ornithology All About Birds. http://www.allaboutbirds.org/guide/Fulvous_Whistling-Duck/id. Accessed 28 Jan 2014.
autor
J Medby (jamiemedby)
original
visite a fonte
site do parceiro
EOL authors

Cool facts ( Inglês )

fornecido por EOL authors
One of the most widespread species of waterfowl in the world, the Fulvous Whistling-Duck has a limited distribution in the southern United States. Its mostly seed-based diet makes it fond of rice-growing areas. In some ways, whistling-ducks act more like swans than ducks. The male helps to take care of the offspring and a mated pair stays bonded for many years. Pesticides applied to rice in the 1960s caused declines in Texas and Louisiana populations. Numbers have recovered and stabilized since then. The Fulvous Whistling-Duck is a frequent nest parasite, laying eggs in other Fulvous Whistling-Duck nests, as well as the nests of other duck species. These other duck species often lay their eggs in Fulvous Whistling-Duck nests as well. Unlike many other ducks which have elaborate courtship displays, whistling-ducks appear to have none. Other than in agricultural habitats, the Fulvous Whistling-Duck nests only rarely in the United States. It started breeding in the United States only in the late 19th and early 20th centuries, nesting in rice fields.
licença
cc-publicdomain
citação bibliográfica
Fulvous Whistling-Duck (Dendrocygna bicolor). The Cornell Lab of Ornithology All About Birds. http://www.allaboutbirds.org/guide/Fulvous_Whistling-Duck/lifehistory. Accessed 28 Jan 2014.
autor
J Medby (jamiemedby)
original
visite a fonte
site do parceiro
EOL authors

Dabbler ( Inglês )

fornecido por EOL authors
No obvious courtship displays. Dabbles at and just below waterline. Makes shallow dives and tips-up. A filter-feeder, not a grazer.
licença
cc-publicdomain
citação bibliográfica
Fulvous Whistling-Duck (Dendrocygna bicolor). The Cornell Lab of Ornithology All About Birds. http://www.allaboutbirds.org/guide/Fulvous_Whistling-Duck/lifehistory. Accessed 28 Jan 2014.
autor
J Medby (jamiemedby)
original
visite a fonte
site do parceiro
EOL authors

Distribution ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por IABIN
Chile Central
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Universidad de Santiago de Chile
autor
Pablo Gutierrez
site do parceiro
IABIN

Diagnostic Description ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Localidad del tipo: Paraguay.
Depositario del tipo:
Recolector del tipo:
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Conservation Status ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Es considerada una especie en peligro de extinción debido a la pérdida de su hábitat, que está siendo drenado para utilizarse en cultivos como el arroz y el sorgo, etc., y a la cacería indiscriminada. Está protegida y regulada por la Ley de Conservación de la Vida Silvestre No. 7317, la Ley Orgánica del Ambiente No. 7554 y el decreto No. 26435-MINAE.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Diagnostic Description ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Mide 51 cm. y pesa 750 grs. Es de cuello y patas largas, que mantienen en ángulo hacia abajo durante el vuelo. Las alas son oscuras. El pico entre gris y gris azulado es diagnóstico. El adulto es en gran parte ante canela uniforme. El manto es negro, ampliamente escamado con rojizo castaño. Posee una lista blanca que baja por el costado y que es diagnóstica cuando están nadando o perchados. Cuentan con una lista en forma de V blanca en las coberteras supracaudales. Las patas son gris azulado. Los individuos inmaduros son como los adultos, pero en vez de blanco en las coberteras supracaudales presentan un color café.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Associations ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Es considerada una especie plaga, ya que en ocasiones pisotea y arranca las plántulas de arroz para alimentarse de las semillas.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Trophic Strategy ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Se alimentan sobre todo con semillas que recolectan en gran parte al voltearse para sumergir la cabeza y apuntar la cola hacia arriba, o al tomarlas de la superficie "chapoteando" con el pico.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Distribution ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Distribucion en Costa Rica: Es una especie residente en la cuenca del río Tempisque desde 1975, donde la especie parece estar aumentando y seguramente anida (p.ej. el Pelón de la Bajura). Ocasionalmente se congregan varios centenares en el Parque Nacional Palo Verde durante la estación seca.


Distribucion General: Se encuentra desde el sur de E.U.A. hasta Costa Rica; la reproducción se encuentra confirmada hasta el sur de Honduras, por lo menos, así como en las Antillas Mayores y la mayor parte de Suramérica, Africa y el sur de Asia.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Behavior ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Nadan y se zambullen más y perchan menos en los árboles que los otros Dendrocygna. Casi siempre forman grupos o bandadas de 20, 35, 50 o más individuos.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Cyclicity ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Efectúan movimientos estacionales pronunciados, relacionados con el cambio del nivel del agua en su hábitat.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Habitat ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Habitan en pantanos abiertos de agua dulce, zonas inundadas y márgenes de charcas.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Fluiteend ( Africâner )

fornecido por wikipedia AF

 src=
Dendrocygna bicolor

Die fluiteend ( Dendrocygna bicolor) is 'n algemene standvoël in Suidelike Afrika.

Identifikasie

Hierdie spesie is 43–53 cm lank en het 'n lang grys snawel, lang kop en langerige bene, met 'n goud-bruin kop en kroon. Die rug en vlerke is donkerbruin tot swart, en aan die onderkant swart hoewel die flanke prominente wit lyne vertoon. Die nekkleur is groud-bruin met donker lyne in die middel van die nek. Jong voëls se stertkleure is minder kontrasterend as die van volwassenes.

Habitat

Die habitat is varswater mere, damme en reservoirs, met baie plante, waar die eende snags sade en ander plant-materiaal eet.

Verspreiding

Die fluiteend kom voor in die ooste en noorde van Suider-Afrika. Hulle broei in Afrika suid van die Sahara, die tropiese gebiede van sentraal- en Suid-Amerika, Indië en die VSA se golfkus. Die fluiteend kom ook wydverspreid voor in die tropiese dele van Afrika, waar reuse-troppe van die voëls in die uitgestrekte vloedvlaktes aangetref word. Dit is 'n seldsame eendsoort in Suid-Afrika.

Geluid

'n Sagte maar duidelike kee-wee-ooo fluit. Wanneer hulle vlieg, maak die vlerke 'n fluitgeluid - vandaar die naam fluiteend.

Ander name

Sien ook

Bronnelys

Wiki letter w.svg Hierdie artikel is ’n saadjie. Voel vry om Wikipedia te help deur dit uit te brei.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia skrywers en redakteurs
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AF

Fluiteend: Brief Summary ( Africâner )

fornecido por wikipedia AF
 src= Dendrocygna bicolor

Die fluiteend ( Dendrocygna bicolor) is 'n algemene standvoël in Suidelike Afrika.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia skrywers en redakteurs
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AF

Kürən ağac ördəyi ( Azerbaijano )

fornecido por wikipedia AZ


Kürən ağac ördəyi, kürən fitçalan ördək (lat. Dendrocygna bicolor) - ağac ördəyi cinsinə aid quş növü.

Mənbə

Xarici keçidlər

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AZ

Kürən ağac ördəyi: Brief Summary ( Azerbaijano )

fornecido por wikipedia AZ


Kürən ağac ördəyi, kürən fitçalan ördək (lat. Dendrocygna bicolor) - ağac ördəyi cinsinə aid quş növü.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AZ

Dendrocygna bicolor ( Bretã )

fornecido por wikipedia BR

Dendrocygna bicolor[1] a zo ur spesad evned eus ar c'herentiad Anatidae.

Anvet e voe Anas bicolor (kentanv) da gentañ-penn (e 1816) gant an evnoniour gall Louis Jean Pierre Vieillot (1748-1831).

Doareoù pennañ

 src=
Dendrocygna bicolor,
treset gant Finch-Davies (1912).


Boued

Annez

 src=
  • ██ Tiriad Dendrocygna bicolor.
  • Kavout a reer ar spesad en Amerika (eus kreisteiz Stadoù-Unanet Amerika da Arc'hantina), e reter Afrika, Madagaskar ha kreisteiz Azia[2] ma plij dezhañ daremprediñ al lec'hioù dour dous.

     src=
    Dendrocygna bicolor

    Liammoù diavaez


    Commons
    Muioc'h a restroù diwar-benn

    a vo kavet e Wikimedia Commons.

    Notennoù ha daveennoù

    1. N'en deus ar spesad anv boutin ebet testeniekaet e brezhoneg evit poent.
    2. Dendrocygna bicolor war al lec'hienn Avibase.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia BR

    Dendrocygna bicolor: Brief Summary ( Bretã )

    fornecido por wikipedia BR

    Dendrocygna bicolor a zo ur spesad evned eus ar c'herentiad Anatidae.

    Anvet e voe Anas bicolor (kentanv) da gentañ-penn (e 1816) gant an evnoniour gall Louis Jean Pierre Vieillot (1748-1831).

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia BR

    Ànec arbori bicolor ( Catalão; Valenciano )

    fornecido por wikipedia CA
     src=
    Dendrocygna bicolor - MHNT

    L'ànec arbori bicolor (Dendrocygna bicolor) és un ocell aquàtic de la família dels anàtids (Anatidae) que habita àmpliament per les zones tropicals de gran part del món.

    Morfologia

    • Fa 48 - 53 cm de llargària, amb una envergadura de 50 – 60 cm. De manera semblant a la resta d'espècies del gènere, té les potes i el coll bastants llargs.
    • Sense dimorfisme sexual.
    • Cap, coll i parts inferiors color marró, amb tints rogencs als flancs, on hi ha unes llargues plomes blanques. Dors i ales de color gris fosc.
    • Els joves tenen una coloració menys contrastada.

    Hàbitat i distribució

    Habita zones humides, normalment amb cobertura vegetal de totes les regions tropicals, a l'Àfrica subsahariana, Amèrica (des del sud dels Estats Units fins al nord de l'Argentina) i en Àsia, al subcontinent indi i Birmània. En general és un ocell sedentari.

    Habitual en zoològics i col·leccions privades, les trobades a la natura en Europa, solen ser atribuïdes a individus fugits del captiveri

    Alimentació

    S'alimenten principalment de nit, de llavors i altres aliments vegetals. De vegades es considera una plaga dels arrossars.

    Reproducció

    El niu és una plataforma de canyes i pals, on pon 8 - 12 ous. De vegades també fa servir forats als arbres o nius vells.

    Referències

     src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Ànec arbori bicolor Modifica l'enllaç a Wikidata
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autors i editors de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia CA

    Ànec arbori bicolor: Brief Summary ( Catalão; Valenciano )

    fornecido por wikipedia CA
     src= Dendrocygna bicolor - MHNT

    L'ànec arbori bicolor (Dendrocygna bicolor) és un ocell aquàtic de la família dels anàtids (Anatidae) que habita àmpliament per les zones tropicals de gran part del món.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autors i editors de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia CA

    Hwyaden chwibanog winau ( Galês )

    fornecido por wikipedia CY

    Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden chwibanog winau (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid chwibanog gwinau) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Dendrocygna bicolor; yr enw Saesneg arno yw Fulvous whistling duck. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.[1]

    Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. bicolor, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America, Gogledd America, Asia, Ewrop ac Affrica.

    Teulu

    Mae'r hwyaden chwibanog winau yn perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

    Rhestr Wicidata:

    rhywogaeth enw tacson delwedd Alarch gyddfddu Cygnus melancoryphus Alarch utganol Cygnus buccinator
    Trumpeter Swan Sasata.jpg
    Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.
     src=
    Dendrocygna bicolor

    Gweler hefyd

    Cyfeiriadau

    1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
    2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Awduron a golygyddion Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia CY

    Hwyaden chwibanog winau: Brief Summary ( Galês )

    fornecido por wikipedia CY

    Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden chwibanog winau (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid chwibanog gwinau) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Dendrocygna bicolor; yr enw Saesneg arno yw Fulvous whistling duck. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.

    Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. bicolor, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America, Gogledd America, Asia, Ewrop ac Affrica.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Awduron a golygyddion Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia CY

    Husička dvoubarvá ( Checo )

    fornecido por wikipedia CZ
     src=
    Dendrocygna bicolor

    Husička dvoubarvá (Dendrocygna bicolor), občas uváděna také pod názvem husička bažinná,[2] je 48–53 cm velký vrubozobý pták žijící na sladkovodních vodních plochách s hustou vegetací u břehů na pobřeží Spojených států, ve Střední a Jižní Americe, subsaharské Africe a na Indickém subkontinentě. Je převážně kaštanově hnědá s tmavo-rudým opeřením na hřbetě a křídlech a šedým zobákem a končetinami. Hnízdí v hustých, nejčastěji rákosových porostech, v jedné snůšce bývá 8-12 vajec. Občas k hnízdění využívá i dostatečně velké stromové dutiny či opuštěná hnízda jiných ptáků.

    Reference

    V tomto článku byl použit překlad textu z článku Fulvous Whistling Duck na anglické Wikipedii.

    1. Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
    2. http://www.biolib.cz/cz/taxon/id136089/

    Externí odkazy

    Pahýl
    Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
    Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia autoři a editory
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia CZ

    Husička dvoubarvá: Brief Summary ( Checo )

    fornecido por wikipedia CZ
     src= Dendrocygna bicolor

    Husička dvoubarvá (Dendrocygna bicolor), občas uváděna také pod názvem husička bažinná, je 48–53 cm velký vrubozobý pták žijící na sladkovodních vodních plochách s hustou vegetací u břehů na pobřeží Spojených států, ve Střední a Jižní Americe, subsaharské Africe a na Indickém subkontinentě. Je převážně kaštanově hnědá s tmavo-rudým opeřením na hřbetě a křídlech a šedým zobákem a končetinami. Hnízdí v hustých, nejčastěji rákosových porostech, v jedné snůšce bývá 8-12 vajec. Občas k hnízdění využívá i dostatečně velké stromové dutiny či opuštěná hnízda jiných ptáků.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia autoři a editory
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia CZ

    Okkertræand ( Dinamarquês )

    fornecido por wikipedia DA
    Denne artikel er for kort
    Dette opslag er for kort og indeholder for lidt formatering. Det bør snarest muligt udvides til en artikel eller indskrives i en eksisterende artikel.
    Husk at fjerne skabelonen hvis opslaget udvides.
     src=
    Dendrocygna bicolor

    Okkertræand (latin: Dendrocygna bicolor) er en tropisk træand.

    Henvisninger

    Der mangler kildehenvisninger i teksten
    Denne artikel har en liste med kilder, en litteraturliste eller eksterne henvisninger, men informationerne i artiklen er ikke underbygget, fordi kildehenvisninger ikke er indsat i teksten. Du kan hjælpe ved at indføre præcise kildehenvisninger på passende steder.

    Eksterne henvisninger

    Stub
    Denne artikel om fugle er kun påbegyndt. Hvis du ved mere om emnet, kan du hjælpe Wikipedia ved at udvide den.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia-forfattere og redaktører
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia DA

    Okkertræand: Brief Summary ( Dinamarquês )

    fornecido por wikipedia DA
     src= Dendrocygna bicolor

    Okkertræand (latin: Dendrocygna bicolor) er en tropisk træand.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia-forfattere og redaktører
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia DA

    Gelbe Pfeifgans ( Alemão )

    fornecido por wikipedia DE

    Die Gelbe Pfeifgans (Dendrocygna bicolor), auch Gelbbrustpfeifgans genannt, ist eine Art der Familie der Entenvögel. Sie ist in Zentral- und Südamerika, der südlichen Küstenregion Nordamerikas, Kubas, Puerto Ricos, in Subsahara-Afrika, Madagaskar und auf dem Indischen Subkontinent beheimatet.[1] Sie weist damit eine der ungewöhnlichsten Verteilungen von Vögeln weltweit auf: Sie ist nicht nur auf vier Kontinenten beheimatet, sondern auch in vier unterschiedlichen zoogeografischen Zonen.[2] Sie ist besonders häufig in großen Trupps im Nigerdelta und im Delta des Senegal zu beobachten.

    Gelbe Pfeifgänse sind häufige Vögel, deren Bestand nirgends akut gefährdet ist. Sie zeichnen sich durch einen sehr starken Wandertrieb aus und sind auch schon in Südeuropa beobachtet worden. Aufgrund des starken Wandertriebs kam es bisher nicht zur Ausbildung von Unterarten. Es kommt jedoch wegen der Neigung zu Wanderungen vor, dass diese Pfeifgansart traditionell besiedelte Areale wieder aufgibt oder der Bestand regional stark zurückgeht.[3]

    Erscheinungsbild

     src=
    Gelbe Pfeifgans

    Gelbe Pfeifgänse zeigen keinen Geschlechtsdimorphismus; das Männchen ist lediglich etwas größer als das Weibchen und das Gefieder der Weibchen ist etwas matter. Beide Geschlechter wiegen etwa 700 Gramm. Die Körperlänge beträgt 48 bis 53 Zentimeter. Pfeifgänse zählen zu den langbeinigen Enten. Ihr gesamtes Erscheinungsbild ist eher gänse- als entenähnlich.

    Der Schnabel der Gelben Pfeifgans ist lang und grau gefärbt. Der Kopf hat eine längliche Form. Kopf, Brust und Flanken sind lehmgelb gefärbt, während der Schwanz und die Flügel kastanienbraun gefiedert sind. Ein weißes „V“, das im Flug gut sichtbar ist, trennt die dunklen Schwanzfedern und den Rumpf.[4] Die Küken zeigen am Kopf und an der Oberseite ein dunkelgraues Dunenkleid. Ihre Körperunterseite sowie ein breites Nackenband und die Gesichtszeichnung sind schmutzig weiß gefärbt.

    Lebensraum und Lebensweise

     src=
    Brutgebiete

    Gelbe Pfeifgänse bevorzugen unterschiedliche tropische und subtropische Gewässer. In Regionen mit Reisanbau sind sie häufig im Umfeld von Reisfeldern oder ähnlich strukturierten Marschlandschaften zu beobachten. In Afrika halten sie sich häufig an den weiten Savannenseen auf. In Südamerika bevorzugen sie bei mit Piranhas besetzten Gewässern solche, die einen hohen Bestand an Ruhebäumen aufweisen.[5]

    In Abhängigkeit ihres Verbreitungsgebietes ist die Gelbe Pfeifgans ein Kurzstreckenzieher. Einige der in Florida beheimateten Populationen überwintern auf Kuba und einige der in Kalifornien und Texas brütenden in Mexiko. Der Zug der US-amerikanischen Populationen nach Süden beginnt im August bis Ende September. Die Rückkehr fällt in den Zeitraum Februar bis März. Die kalifornische Brutpopulation ist allerdings seit den 1950er Jahren stark rückläufig und gilt mittlerweile als nahezu vollständig verschwunden.[6]

     src=
    Gelbe Pfeifgans

    Stimme

    Gelbe Pfeifgänse haben einen auffallenden pfeifenden Ruf, den sie ähnlich wie die Witwenpfeifgänse häufig ertönen lassen. Der Ruf erinnert an ein Kiii-wiii-uuh.

    Fortpflanzung

     src=
    Dendrocygna bicolor

    Das Nest wird in dichter Sumpf- oder Marschvegetation errichtet. Es befindet sich häufig auf dem Wasser. Gelegentlich nistet die Gelbe Pfeifgans auch in Baumhöhlen. Gelbe Pfeifgänse sind auch während der Brutzeit nicht territorial und brüten gelegentlich in losen Kolonien. Das Gelege der Gelben Pfeifgans besteht aus 6 bis 16 weißen Eiern. Sie werden 24 bis 26 Tage von beiden Elternvögeln bebrütet. Die geschlüpften Küken sind nach 63 Tagen flügge.[7]

    Systematik

    Die genaueren Verwandtschaftsverhältnisse der Pfeifgänse sehen folgendermaßen aus:

    Pfeifgänse (Dendrocygninae) Pfeifgänse im engeren Sinne (Dendrocygnini) N.N. N.N.

    Tüpfelpfeifgans (D. guttata)


    Kubapfeifgans (D. arborea)



    N.N.

    Gelbbrustpfeifgans (D. bicolor)


    Sichelpfeifgans (D. eytoni)


    N.N.

    Wanderpfeifgans (D. arcuata)


    Zwergpfeifgans (D. javanica)



    Vorlage:Klade/Wartung/3

    N.N.

    Witwenpfeifgans (D. viduata)


    Herbstpfeifgans (D. autumnalis)




    Weißrücken-Pfeifgans (Thalassornis leuconotus)



    Einzelnachweise, Literatur und Weblinks

    Einzelnachweise

    1. Kolbe, S. 325
    2. Gooders und Boyer, S. 11
    3. Kolbe, S. 63
    4. Christopher S. Smith: Field Guide to Upland Birds and Waterfowl, Wilderness Adventure Press, Belgrade (Montana) 2000, ISBN 1-885106-20-3, S. 76
    5. Kolbe, S. 63
    6. Alderfer, S. 3
    7. Gooders und Boyers, S. 11 und 12

    Literatur

    • Jonathan Alderfer (Hrsg.): Complete Birds of North America, National Geographic, Washington D.C. 2006, ISBN 0-7922-4175-4
    • T. Bartlett: Ducks And Geese - A Guide To Management. The Crowood Press, 2002, ISBN 1-85223-650-7
    • John Gooders und Trevor Boyer: Ducks of Britain and the Northern Hemisphere, Dragon's World Ltd, Surrey 1986, ISBN 1-85028-022-3
    • Hartmut Kolbe: Die Entenvögel der Welt. Ulmer Verlag 1999, ISBN 3-8001-7442-1

    Weblinks

     src=
    – Album mit Bildern, Videos und Audiodateien
     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autoren und Herausgeber von Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia DE

    Gelbe Pfeifgans: Brief Summary ( Alemão )

    fornecido por wikipedia DE

    Die Gelbe Pfeifgans (Dendrocygna bicolor), auch Gelbbrustpfeifgans genannt, ist eine Art der Familie der Entenvögel. Sie ist in Zentral- und Südamerika, der südlichen Küstenregion Nordamerikas, Kubas, Puerto Ricos, in Subsahara-Afrika, Madagaskar und auf dem Indischen Subkontinent beheimatet. Sie weist damit eine der ungewöhnlichsten Verteilungen von Vögeln weltweit auf: Sie ist nicht nur auf vier Kontinenten beheimatet, sondern auch in vier unterschiedlichen zoogeografischen Zonen. Sie ist besonders häufig in großen Trupps im Nigerdelta und im Delta des Senegal zu beobachten.

    Gelbe Pfeifgänse sind häufige Vögel, deren Bestand nirgends akut gefährdet ist. Sie zeichnen sich durch einen sehr starken Wandertrieb aus und sind auch schon in Südeuropa beobachtet worden. Aufgrund des starken Wandertriebs kam es bisher nicht zur Ausbildung von Unterarten. Es kommt jedoch wegen der Neigung zu Wanderungen vor, dass diese Pfeifgansart traditionell besiedelte Areale wieder aufgibt oder der Bestand regional stark zurückgeht.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autoren und Herausgeber von Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia DE

    Wushi-wushi ( Hauçá )

    fornecido por wikipedia emerging languages
     src=
    Wushi-wushi
     src=
    Dendrocygna bicolor

    Wushi-wushi ko safiyo (da Latinanci Dendrocygna bicolor) tsuntsu ne.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Masu marubutan Wikipedia da masu gyara
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    ठूलो सिलसिले ( Nepalês )

    fornecido por wikipedia emerging languages
     src=
    Dendrocygna bicolor

    ठूलो सिलसिले नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा फल्भस व्हिस्लिङ डक (Fulvous Whistling Duck) भनिन्छ ।

    यो पनि हेर्नुहोस्

    सन्दर्भ सामग्रीहरू

    बाह्य लिङ्कहरू

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    विकिपेडिया लेखक र सम्पादकहरू
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    ठूलो सिलसिले: Brief Summary ( Nepalês )

    fornecido por wikipedia emerging languages
     src= Dendrocygna bicolor

    ठूलो सिलसिले नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा फल्भस व्हिस्लिङ डक (Fulvous Whistling Duck) भनिन्छ ।

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    विकिपेडिया लेखक र सम्पादकहरू
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    मोठी अडई ( Marathi )

    fornecido por wikipedia emerging languages
     src=
    मोठी अडई
     src=
    Dendrocygna bicolor

    मोठी अडई हा बदक कुळातील एक पक्षी आहे. इंग्रजी मध्ये या पक्षाला Fulvous whistling duck असे म्हणतात.

    ओळखण

    हा पक्षी आकाराने बदकापेक्षा लहान असतो. दिसायला अडई सारखी असते. हीचा रंग तांबूस तपकिरी असून काळी वर्णाची असते मानेच्या माध्येभागी तांबूस पांढरा कंठा असतो. नर आणि मादी दिसायला सारखे असतात.

    वितरण

    पाकिस्तान उत्तर भारत, दख्खन मणिपूर आणि बांगला देश.

    निवासस्थाने

    मैदानी भागातील झिलानी आणि तळी.

    संदर्भ

    • पक्षिकोश - मारुती चितमपल्ली
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    विकिपीडियाचे लेखक आणि संपादक
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    मोठी अडई: Brief Summary ( Marathi )

    fornecido por wikipedia emerging languages
     src= मोठी अडई  src= Dendrocygna bicolor

    मोठी अडई हा बदक कुळातील एक पक्षी आहे. इंग्रजी मध्ये या पक्षाला Fulvous whistling duck असे म्हणतात.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    विकिपीडियाचे लेखक आणि संपादक
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    சீழ்க்கைச்சிரவி ( Tâmil )

    fornecido por wikipedia emerging languages

    சீழ்க்கைச்சிரவி[1]அல்லது சீழ்க்கைச் சிறகி (Fulvous whistling duck – Dendrocygna bicolor) என்பது ஆழமில்லாத ஈரநிலங்களிலும் சதுப்புநிலங்களிலும் காணப்படும் ஓர் வகை உயர்ந்து மெலிந்த வாத்தாகும்[2]. இவை பல்வேறு வெப்பமண்டலப் பகுதிகளான மெக்சிகோ, அமெரிக்கா, மேற்கிந்தியத் தீவுகள், தென் அமெரிக்கா, சகாராவுக்குத் தெற்கே உள்ள ஆப்பிரிக்கா, இந்திய துணைக்கண்டம் ஆகிய பகுதிகளில் இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன. இந்தியாவில் குறிப்பாக அசாம், மேற்கு வங்காளம், ஒடிசா, தெலுங்கானா, தமிழ்நாடு மற்றும் கேரளம் ஆகிய பகுதிகளில் இவை காணப்படுகின்றன.[3]

    உடல் தோற்றம்

    இது 48 – 53 cm மொத்த நீளமும் நீண்ட பழுப்பு நிற அலகும் உடையது. கருஞ்சிவப்பு மஞ்சள் நிறத் தலை மற்றும் கழுத்துடனும் நன்கு கருத்த கோடு பின்புற கழுத்திலும் கழுத்தில் கருமை நிற கீற்றுகளும் இவ்வாத்தை இனங்காண உதவும் களக் குறிப்புகளாகும். மேலும் பக்கவாட்டில் தெளிவான கீற்றுகளும் மங்கிய பழுப்பு நிறத்திட்டு முன் இறக்கையிலும் வெண்மை நிறப்பட்டை வால் மேற்போர்வை இறகுகளில் காணப்படும்.[1]

    வாழ்விடம்

     src=
    சீழ்க்கைச்சிரவிகளின் கூட்டம் பள்ளிக்கரணை சதுப்புநிலத்தில்

    ஆழமில்லாத ஏரிகள், நெற்பயிர் விளைநிலங்கள் மற்றும் ஈரநிலங்கள் ஆகிய இடங்களில் இவ்வாத்துகளைக் காணலாம்.

     src=
    Dendrocygna bicolor

    மேற்கோள்கள்

    1. 1.0 1.1 தென் இந்திய பறவைகள் (ரிச்சர்ட் கிரிமிட், டிம் இன்சுகிப் -- தமிழில்: கோபிநாதன் மகேஷ்வரன்) -- பக். 52 (1)
    2. ஆடுபோன் [1]
    3. ஈபர்டு [2]
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    விக்கிபீடியா ஆசிரியர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள்
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    சீழ்க்கைச்சிரவி: Brief Summary ( Tâmil )

    fornecido por wikipedia emerging languages

    சீழ்க்கைச்சிரவிஅல்லது சீழ்க்கைச் சிறகி (Fulvous whistling duck – Dendrocygna bicolor) என்பது ஆழமில்லாத ஈரநிலங்களிலும் சதுப்புநிலங்களிலும் காணப்படும் ஓர் வகை உயர்ந்து மெலிந்த வாத்தாகும். இவை பல்வேறு வெப்பமண்டலப் பகுதிகளான மெக்சிகோ, அமெரிக்கா, மேற்கிந்தியத் தீவுகள், தென் அமெரிக்கா, சகாராவுக்குத் தெற்கே உள்ள ஆப்பிரிக்கா, இந்திய துணைக்கண்டம் ஆகிய பகுதிகளில் இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன. இந்தியாவில் குறிப்பாக அசாம், மேற்கு வங்காளம், ஒடிசா, தெலுங்கானா, தமிழ்நாடு மற்றும் கேரளம் ஆகிய பகுதிகளில் இவை காணப்படுகின்றன.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    விக்கிபீடியா ஆசிரியர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள்
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    Fulvous whistling duck ( Inglês )

    fornecido por wikipedia EN

    The fulvous whistling duck or fulvous tree duck (Dendrocygna bicolor) is a species of whistling duck that breeds across the world's tropical regions in much of Mexico and South America, the West Indies, the southern United States, sub-Saharan Africa and the Indian subcontinent. It has plumage that is mainly reddish brown, long legs and a long grey bill, and shows a distinctive white band across its black tail in flight. Like other members of its ancient lineage, it has a whistling call which is given in flight or on the ground. Its preferred habitat consists of wetlands with plentiful vegetation, including shallow lakes and paddy fields. The nest, built from plant material and unlined, is placed among dense vegetation or in a tree hole. The typical clutch is around ten whitish eggs. The breeding adults, which pair for life, take turns to incubate, and the eggs hatch in 24–29 days. The downy grey ducklings leave the nest within a day or so of hatching, but the parents continue to protect them until they fledge around nine weeks later.

    The fulvous whistling duck feeds in wetlands by day or night on seeds and other parts of plants. It is sometimes regarded as a pest of rice cultivation, and is also shot for food in parts of its range. Despite hunting, poisoning by pesticides and natural predation by mammals, birds, and reptiles, the large numbers and huge range of this duck mean that it is classified as least concern by the International Union for Conservation of Nature.

    Taxonomy

    The whistling ducks, Dendrocygna, are a distinctive group of eight bird species within the duck, goose and swan family, Anatidae, which are characterised by a hump-backed, long-necked appearance and the whistled flight calls that give them their English name.[2] They were an early split from the main duck lineage,[3] and were predominant in the Late Miocene before the subsequent extensive radiation of more modern forms in the Pliocene and later.[4] The fulvous whistling duck forms a superspecies with the wandering whistling duck. It has no recognised subspecies, although the birds in northern Mexico and the southern US have in the past been assigned to D. b. helva,[5] described as having paler and brighter underparts and a lighter crown than D. b. bicolor.[6]

    The duck was first described by Johann Friedrich Gmelin in 1789 and given the name Anas fulva but the name was "preoccupied", or already used, by Friedrich Christian Meuschen in 1787 for another species.[7][a] This led to the next available name proposed by French ornithologist Louis Jean Pierre Vieillot in 1816 from a Paraguayan specimen as Anas bicolor.[9][b] The whistling ducks were moved to their current genus, Dendrocygna, by British ornithologist William John Swainson in recognition of their differences from other ducks.[10] The genus name is derived from the Ancient Greek dendron, "tree", and Latin cygnus, "swan",[11] and bicolor is Latin for "two-coloured".[12] "Fulvous" means reddish-yellow, and is derived from the Latin equivalent fulvus.[13] Old and regional names include large whistling teal,[5] brown tree duck, Mexican duck, pichiguila, squealer and Spanish cavalier.[14]

    Description

    The fulvous whistling duck is 45–53 cm (18–21 in) long; the male weighs 748–1,050 g (26.4–37.0 oz), and the female averages marginally lighter at 712–1,000 g (25.1–35.3 oz).[5] The wingspan ranges from 85 to 93 cm.[15]

    It is a long-legged duck, mainly different shades of brown; head, neck and breast are particularly rich buff (fulvous) with a darker back.[16] The mantle is more darker shade of brown with buff-tipped feathers, the flight feathers and tail are dark brown, and a dark brown to black stripe runs through the center of the crown down the back of the neck to the base of the mantle. It has whitish stripes on its flanks, a long grey bill and grey legs. In flight, the wings are brown above and black below, with no white markings, and a white crescent on the rump contrasts with the black tail.[17][18] All plumages are fairly similar, but the female is slightly smaller and duller-plumaged than the male. The juvenile has paler underparts, and appears generally duller, especially on the flanks.[5] There is a complete wing moult after breeding, and birds then seek the cover of dense wetland vegetation while they are flightless. Body feathers may be moulted throughout the year; each feather is replaced only once annually.[19]

    These are noisy birds with a clear whistling kee-wee-ooo call given on the ground or in flight, frequently heard at night.[16] Quarrelling birds also have a harsh repeated kee. In flight, the beating wings produce a dull sound.[20] The calls of males and females show differences in structure and an acoustic analysis on 59 captive birds demonstrated 100% accuracy in sexing when compared with molecular methods.[21]

    Adult birds in Asia can be confused with the similar lesser whistling duck, which is smaller, has a blackish crown and lacks an obvious dark stripe down the back of the neck. Juvenile fulvous whistling ducks are very like young lesser whistling ducks, but the crown colour is still a distinction. Juvenile comb ducks are bulkier than whistling ducks and have a dark cap to the head. In South America and Africa, juvenile white-faced whistling ducks are separable from fulvous by their dark crowns, barred flanks and chestnut breasts.[20]

    In flight, showing black-and-white tail pattern

    Distribution and habitat

    A flock at Pallikaranai wetland, India

    The fulvous whistling duck has a very large range extending across four continents. It breeds in lowland South America from northern Argentina to Colombia and then up to the southern US and the West Indies. It is found in a broad belt across sub-Saharan Africa and down the east of the continent to South Africa and Madagascar. The Indian subcontinent is the Asian stronghold.[20] It undertakes seasonal movements in response to the availability of water and food. African birds move southwards in the southern summer to breed and return north in the winter, and Asian populations are highly nomadic due to the variability of rainfall.[20] This species has strong colonising tendencies, having expanded its range in Mexico, the US and the West Indies in recent decades with northerly range expansions into California in late 19th century and rice-growing regions of the U.S. Gulf Coastal Plain in the early to mid-20th century, given its affinity for rice-growing areas.[20][16] Breeding in the northern American region is restricted to the Gulf Coastal Plain of Texas and Louisiana and localities in southern California and south- and east-central Florida.[16] Observations of the bird outside the nesting season, especially since the 1950s have been recorded in temperate regions as far north as the Mississippi River Basin, eastern Great Lakes region, and along the Pacific and Atlantic Coasts right up to southern Canada.[16] Wandering birds can turn up far beyond the normal range, sometimes staying to nest, as in Morocco, Peru and Hawaii.[5]

    The fulvous whistling duck is found in lowland marshes and swamps in open, rice fields, flat country, and it avoids wooded areas. It is not normally a mountain species, breeding in Venezuela, for example, only up 300 m (980 ft),[18] but the single Peruvian breeding record was at 4,080 m (13,390 ft).[5]

    Behaviour

    Adult in the London Wetland Centre collection

    This species is usually found in small groups, but substantial flocks can form at favoured sites. It walks well, without waddling, and normally feeds by upending, though it can dive if necessary.[20] It does not often perch in trees, unlike other whistling ducks. It flies at low altitude with slow wingbeats and trailing feet, in loose flocks rather than tight formation. It feeds during the day and at night in fairly large flocks, often with other whistling duck species, but rests or sleeps in smaller groups in the middle of the day.[19] They are noisy and display their aggression towards other individuals by throwing back their heads. Before taking off in alarm, they often shake their head sideways.[22]

    Several arthropod parasites have been recorded on this duck, including chewing mites of the families Philopteridae and Menoponidae,[23][24] feather mites and skin mites. Internal helminth parasites include roundworms, tapeworms and flukes. In a survey in Florida, all 30 ducks tested carried at least two helminth species; none had blood parasites. Only one duck had no mites or lice.[25]

    Breeding

    Dendrocygna bicolor - MHNT

    Breeding coincides with the availability of water. In South America and South Africa, the main nesting period is December–February, in Nigeria it is July–December, and in North America mid-May–August.[5] In India, the breeding season is from June to October but peaking in July and August.[26] Fulvous whistling ducks show lifelong monogamy; the courtship display is limited to some mutual head-dipping before mating and a short dance after copulation in which the birds raise their bodies side by side while treading water.[19]

    Pairs may breed alone or in loose groups. In South Africa, nests may be within 50 m (160 ft) of each other, and breeding densities of up to 13.7 nests per square kilometre (35.5 per square mile) have been found in Louisiana. The nest, 19–26 cm (7.5–10.2 in) across, is made from plant leaves and stems and has little or no soft lining. It is usually built on the ground (unlike the Black-bellied whistling duck), in marsh vegetation, and in artificial habitats such as shallowly-flooded rice fields, in dense vegetation and close to water,[5][16][18] but sometimes in tree holes. In India, the use of tree holes, and even the old nests of raptors or crows, is much more common than elsewhere.[20] Eggs are laid at roughly 24- to 36-hour intervals, starting before the nest is complete, resulting in some losses from the clutch. They are whitish and on average measure 53.4 mm × 40.7 mm (2.10 in × 1.60 in) and weigh 50.4 g (1.78 oz).[19] The clutch is usually around ten eggs, but other females sometimes lay into the nest, so 20 or more may be found on occasion.[5] Eggs may also be added to the nests of other species, like ruddy duck.[27]

    Both sexes incubate, changing over once a day, with the male often taking the greater share of this duty. The eggs hatch in about 24–29 days,[5] The downy ducklings are grey, with paler upperparts,[19] and a white band on the neck,[14] and weigh 22–38 g (0.78–1.34 oz) within a day of hatching. Like all ducklings, they are precocial and leave the nest after a day or so, but the parents protect them until they fledge around nine weeks later.[5] Eggs and duckling may be preyed on by mammals, birds and reptiles; one parent may try to distract a potential predator with a broken-wing display while the other adult leads the ducklings away.[19] Birds are sexually mature after one year, and the maximum known age is 6.5 years.[5]

    In South Africa, a few records of hybridization with the white-faced whistling duck have been noted in the wild;[28][29] in most parts of southern Africa, the two species breed at different times, bicolor during the dry season (April to September) and viduata during the rains (October to March).[30] Hybridization in captivity is more frequent but limited to other species in the genus Dendrocygna.[31][32]

    Feeding

    Long legs enable the duck to stand erect and walk without waddling.

    The fulvous whistling duck feeds in wetlands by day or night, often in mixed flocks with relatives such as white-faced or black-bellied whistling ducks. Its food is generally plant material, including seeds, bulbs, grasses and stems, but females may include animal items such as aquatic worms, molluscs and insects as they prepare for egg-laying, which may then comprise up to 4% of their diet. Ducklings may also eat a few insects. Foraging is by picking plant items while walking or swimming, by upending, or occasionally by diving to a depth of up to 1 m (3.3 ft). Favoured plants include water snowflake, aquatic ragweeds, bourgou millet, shama grass, Cape blue water lily, waxy-leaf nightshade, beakrush, flatsedge and polygonums. Rice is normally a small part of the diet, and a survey in Cuban rice fields found that the plants taken were mainly weeds growing with the crop. However, in a study in Louisiana, 25% of the diet of incubating females consisted of cereal.[5]

    Status

    The International Union for Conservation of Nature (IUCN) estimates the population of the fulvous whistling duck to be from 1.3 to 1.5 million individuals around the world.[1] This may be an underestimate since regional assessments suggest 1 million birds in the Americas, 1.1 million in Africa and at least 20,000 in South Asia for a grand total of 2.12 million ducks around the world.[19] The population appears to be declining, but the decrease is not rapid enough to trigger the vulnerability criteria for extinction. The large numbers and huge breeding range mean that this duck is classified by the IUCN as being of Least Concern.[1] It is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.[33]

    The fulvous whistling duck has expanded its range in the West Indies, and into the southern US.[20] A series of invasions from South America and reaching the eastern US commenced around 1948, fueled by rice cultivation, and breeding was recorded in Cuba in 1964,[19] and Florida in 1965. Some Florida birds still winter in Cuba.[34] In Africa, it bred on the Cape Peninsula between 1940 and the 1960s. A survey of eighteen species which had colonised the area in recent decades found that most were wetland species that had used irrigated farmland as "stepping stones" across the arid country separating the peninsula from the breeding main range. However, the status of the two whistling duck species featured in the research is dubious since they are popular ornamental species, so their origin is unclear.[35]

    Outside North America it is subject to hunting for food or because of its liking for rice, and persecution means that it is now rare in Madagascar. Pesticides used on rice fields may also have an adverse impact,[5] causing liver and breast muscle damage even at sub-lethal levels.[36]

    Notes

    1. ^ Scientific names are given in accordance with strict chronological priority, so Gmelin's name could not be used since it had previously allocated to another species. The identity of the duck designated as Anas fulva by Meuschen is not known.[8]
    2. ^ Le Canard roux et noir

    References

    1. ^ a b c BirdLife International (2016). "Dendrocygna bicolor". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T22679746A92827620. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T22679746A92827620.en. Retrieved 16 February 2022.
    2. ^ Madge & Burn (1988) p. 124.
    3. ^ Feduccia (1999) p. 219.
    4. ^ Agnolin, Federico; Tomassini, Rodrigo L (2012). "A fossil Dendrocygninae (Aves, Anatidae) from the early Pliocene of the Argentine Pampas and its paleobiogeographical implications". Annales de Paléontologie. 98 (3): 191–201. doi:10.1016/j.annpal.2012.06.001.
    5. ^ a b c d e f g h i j k l m n Hoyo, Josep del; Elliott, Andrew; Sargatal, Jordi; Christie, David A (eds.). "Fulvous Whistling-duck". Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions. Retrieved 17 March 2014. (subscription required)
    6. ^ Wetmore, Alexander; Peters, James L (1922). "A new genus and four new subspecies of American birds". Proceedings of the Biological Society of Washington. 35: 41–46.
    7. ^ Allen, J A; Richmond, C W; Brewster, W; Dwight, J Jr; Merriam, C H; Ridgway, R; Stone, W (1908). "Fourteenth Supplement to the American Ornithologists' Union Check-List of North American Birds". The Auk. 25 (3): 343–399. doi:10.2307/4070558. JSTOR 4070558.
    8. ^ Pollock, Andrew W (2012). Binomial and Trinomial Index to the Auk, 1884-1920. Also including the Nuttall Bulletin, 1876-1883 and the A.O.U. Check-List of North American Birds (all Seven Editions) (PDF). Vol. 1. p. 253.
    9. ^ Vieillot (1816) pp. 136–137.
    10. ^ Swainson (1837) p. 365.
    11. ^ Jobling (2010) pp. 128, 133.
    12. ^ Jobling (2010) p. 72.
    13. ^ "Fulvous". Oxford English Dictionary. Oxford University Press. Retrieved 17 March 2014.(subscription required)
    14. ^ a b Phillips (1922) pp. 128–129.
    15. ^ Oiseaux.net. "Dendrocygne fauve - Dendrocygna bicolor - Fulvous Whistling Duck". www.oiseaux.net. Retrieved 25 September 2020.
    16. ^ a b c d e f Hohman, W. L.; Lee, S. A. (2020). "Birds of the World". Birds of the World (S. M. Billerman, Editor) – via Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA.
    17. ^ Barlow et al. (1997) p. 135.
    18. ^ a b c Hilty (2003) p. 195.
    19. ^ a b c d e f g h Kear (2005) pp. 199–202.
    20. ^ a b c d e f g h Madge & Burn (1988) pp. 126–127.
    21. ^ Volodin, Ilya; Kaiser, Martin; Matrosova, Vera; Volodina, Elena; Klenova, Anna; Filatova, Olga; Kholodova, Marina (2009). "The technique of noninvasive distant sexing for four monomorphic Dendrocygna whistling duck species by their loud whistles" (PDF). Bioacoustics. 18 (3): 277–290. CiteSeerX 10.1.1.580.984. doi:10.1080/09524622.2009.9753606. S2CID 84942166.
    22. ^ Johnsgard (1965) pp. 16–20
    23. ^ McDaniel, Burruss; Tuff, Donald; Bolen, Eric (1966). "External parasites of the Black-bellied Tree Duck and other dendrocygnids". The Wilson Bulletin. 78 (4): 462–468. JSTOR 4159536.
    24. ^ Arnold, Don C (2006). "Review of the genus Acidoproctus (Phthiraptera: Ischnocera: Philopteridae), with description of a new species". Journal of the Kansas Entomological Society. 79 (3): 272–282. doi:10.2317/0509.26.1. JSTOR 25086333. S2CID 86245106.
    25. ^ Forrester, Donald J; Kinsella, John M; Mertins, James W; Price, Roger D; Turnbull, Richard E (1994). "Parasitic helminths and arthropods of Fulvous Whistling-Ducks (Dendrocygna bicolor) in Southern Florida" (PDF). Journal of the Helminthological Society of Washington. 61 (1): 84–88.
    26. ^ Ali & Ripley (1978) pp. 139–141.
    27. ^ Shields, A M (1899). "Nesting of the Fulvous Tree Duck". Bulletin of the Cooper Ornithological Club. 1 (1): 9–11. doi:10.2307/1360784. JSTOR 1360784.
    28. ^ Harebottle, Doug; Vanderwalt, Brian (2014). "Hybridisation between White-faced and Fulvous Ducks in the wild: further evidence from South Africa" (PDF). Ornithological Observations. 5: 17–21.
    29. ^ Clark, A (1974). "Hybrid Dendrocygna viduata x Dendrocygna bicolor". Ostrich. 45 (4): 255. doi:10.1080/00306525.1974.9634068.
    30. ^ Siegfried, W Roy (1973). "Morphology and ecology of the southern African whistling ducks (Dendrocygna)" (PDF). The Auk. 90 (1): 198–201.
    31. ^ Kear (2005) p. 188.
    32. ^ Johnsgard, Paul A (1960). "Hybridization in the Anatidae and its taxonomic implications" (PDF). Condor. 62 (1): 25–33. doi:10.2307/1365656. JSTOR 1365656.
    33. ^ "Annex 2: Waterbird species to which the Agreement applies" (PDF). Agreement on the conservation of African-Eurasian migratory Waterbirds (AEWA). AEWA. Archived from the original (PDF) on 28 July 2011. Retrieved 17 March 2014.
    34. ^ Turnbull, Richard E; Johnson, Fred A; Brakhage, David H (1989). "Status, distribution, and foods of Fulvous Whistling-Ducks in South Florida". The Journal of Wildlife Management. 53 (4): 1046–1051. doi:10.2307/3809607. JSTOR 3809607.
    35. ^ Hockey, Philip A R; Midgley, Guy F (2009). "Avian range changes and climate change: a cautionary tale from the Cape Peninsula". Ostrich. 80 (1): 29–34. doi:10.2989/OSTRICH.2009.80.1.4.762. S2CID 84291550.
    36. ^ Turnbull, Richard E; Johnson, Fred A; Hernandez, Maria de los A; Wheeler, Willis B; Toth, John P (1989). "Pesticide residues in Fulvous Whistling-Ducks from South Florida". The Journal of Wildlife Management. 53 (4): 1052–1057. doi:10.2307/3809608. JSTOR 3809608.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EN

    Fulvous whistling duck: Brief Summary ( Inglês )

    fornecido por wikipedia EN

    The fulvous whistling duck or fulvous tree duck (Dendrocygna bicolor) is a species of whistling duck that breeds across the world's tropical regions in much of Mexico and South America, the West Indies, the southern United States, sub-Saharan Africa and the Indian subcontinent. It has plumage that is mainly reddish brown, long legs and a long grey bill, and shows a distinctive white band across its black tail in flight. Like other members of its ancient lineage, it has a whistling call which is given in flight or on the ground. Its preferred habitat consists of wetlands with plentiful vegetation, including shallow lakes and paddy fields. The nest, built from plant material and unlined, is placed among dense vegetation or in a tree hole. The typical clutch is around ten whitish eggs. The breeding adults, which pair for life, take turns to incubate, and the eggs hatch in 24–29 days. The downy grey ducklings leave the nest within a day or so of hatching, but the parents continue to protect them until they fledge around nine weeks later.

    The fulvous whistling duck feeds in wetlands by day or night on seeds and other parts of plants. It is sometimes regarded as a pest of rice cultivation, and is also shot for food in parts of its range. Despite hunting, poisoning by pesticides and natural predation by mammals, birds, and reptiles, the large numbers and huge range of this duck mean that it is classified as least concern by the International Union for Conservation of Nature.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EN

    Dukolora arbanaso ( Esperanto )

    fornecido por wikipedia EO

    La Dukolora arbanaso, Dendrocygna bicolor, estas anaso de la grupo de la arbanasoj kiu reproduktiĝas en tutmondaj tropikaj regionoj en multe de Centra kaj Suda Ameriko, Subsahara Afriko, la Hindia subkontinento, kaj la Golfa Marbordo de Usono.

    La Dukolora arbanaso estas komuna sed timida specio. Ĝi estas specio ĉefe de loĝantaj birdoj, krom lokaj movoj, sed okazis vaganteco al suda Eŭropo. Ili nestumas en platformo el bastoneteroj en kanejoj, kie la ino demetas 8–12 ovojn, sed ili uzas eventuale ankaŭ arbotruoj aŭ malnovaj nestoj de aliaj birdoj.

    Fulvous whistling duck.JPG
     src=
    Dendrocygna bicolor - MHNT

    Ties habitato estas nesalaj lagoj, rizkampojbaraĵlagoj kun multa vegetaĵaro, kie tiu anaso manĝas nokte semojn kaj aliajn partojn de plantoj.

    La Dukolora arbanaso estas 48-53 cm longa. Ĝi havas longan grizan bekon, longan kapon kaj longecajn krurojn, sablokolorajn kapon kaj subajn partojn, tiuj lastaj ruĝecnuancaj flanke, malhelan kronon, kaj malhelgrizan dorson kaj flugilojn. La vosto kaj flugilmakuloj estas helbrunaj, kaj estas blanka duonluna areo en supra vosto kiu estas videbla dumfluge.

    Ĉiuj plumaroj estas similaj, escepte ke junuloj havas malpli kontrastajn flankojn kaj vostokoloron.

    Tiu specio estas gregema, kaj ĉe preferataj lokoj ili povas formi grandajn arojn. Kiel la alternativa komuna nomo de fajfanasoj implicas, temas pri bruemaj birdoj kun klara fajfalvoko kii-ŭii-uuu.

    La Dukolora arbanaso estas specio al kiu aplikiĝas la Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA).

    Referencoj

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EO

    Dukolora arbanaso: Brief Summary ( Esperanto )

    fornecido por wikipedia EO

    La Dukolora arbanaso, Dendrocygna bicolor, estas anaso de la grupo de la arbanasoj kiu reproduktiĝas en tutmondaj tropikaj regionoj en multe de Centra kaj Suda Ameriko, Subsahara Afriko, la Hindia subkontinento, kaj la Golfa Marbordo de Usono.

    La Dukolora arbanaso estas komuna sed timida specio. Ĝi estas specio ĉefe de loĝantaj birdoj, krom lokaj movoj, sed okazis vaganteco al suda Eŭropo. Ili nestumas en platformo el bastoneteroj en kanejoj, kie la ino demetas 8–12 ovojn, sed ili uzas eventuale ankaŭ arbotruoj aŭ malnovaj nestoj de aliaj birdoj.

    Fulvous whistling duck.JPG  src= Dendrocygna bicolor - MHNT

    Ties habitato estas nesalaj lagoj, rizkampojbaraĵlagoj kun multa vegetaĵaro, kie tiu anaso manĝas nokte semojn kaj aliajn partojn de plantoj.

    La Dukolora arbanaso estas 48-53 cm longa. Ĝi havas longan grizan bekon, longan kapon kaj longecajn krurojn, sablokolorajn kapon kaj subajn partojn, tiuj lastaj ruĝecnuancaj flanke, malhelan kronon, kaj malhelgrizan dorson kaj flugilojn. La vosto kaj flugilmakuloj estas helbrunaj, kaj estas blanka duonluna areo en supra vosto kiu estas videbla dumfluge.

    Ĉiuj plumaroj estas similaj, escepte ke junuloj havas malpli kontrastajn flankojn kaj vostokoloron.

    Tiu specio estas gregema, kaj ĉe preferataj lokoj ili povas formi grandajn arojn. Kiel la alternativa komuna nomo de fajfanasoj implicas, temas pri bruemaj birdoj kun klara fajfalvoko kii-ŭii-uuu.

    La Dukolora arbanaso estas specio al kiu aplikiĝas la Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA).

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EO

    Dendrocygna bicolor ( Espanhol; Castelhano )

    fornecido por wikipedia ES

    El suirirí bicolor[2]​ o sirirí colorado[3]​ (Dendrocygna bicolor) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae y la subfamilia Anatinae.

    Habita en todas las regiones tropicales del mundo: en gran parte de Centro y Sudamérica, las Indias Occidentales, el sur de los Estados Unidos, África subsahariana y el subcontinente indio. Tiene un plumaje principalmente pardo rojizo, piernas largas y un pico largo y gris, y una franja blanca distintiva en toda la cola negra durante el vuelo. Al igual que otros miembros de su antiguo linaje, tiene una llamada ruidosa que en vuelo o en el suelo. El hábitat preferido son los lagos poco profundos, arrozales y otros humedales con vegetación abundante.

    El nido, construido con material vegetal y sin forrar, es construido entre la vegetación densa o en el hueco de un árbol. La puesta típica tiene alrededor de diez huevos blanquecinos. La pareja reproductora, cuyos miembros permanecen juntos toda la vida, se turna para incubar los huevos; estos eclosionan en 24-29 días. Los polluelos, con plumaje suave y gris, dejan el nido un día después o luego de la eclosión, pero los progenitores siguen protegiéndolos hasta que abandonan el nido nueve semanas después.

    Se alimenta de semillas y otras partes de las plantas en los humedales de día o de noche. A veces se considera una plaga en los cultivos del arroz, y también lo cazan para comida en partes de su área de distribución. A pesar de la caza, el envenenamiento por plaguicidas y la depredación natural por mamíferos, reptiles y otras aves, las grandes poblaciones y la variedad de esta ave hacen que se clasifique como de preocupación menor por la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (UICN).

    Descripción

     src=
    Una pareja fotografiada en Brasil.

    En promedio, el ave tiene 45-53 cm (18-21 in) de largo; el macho pesa 748-1050 g (26.4-37.0 oz), mientras que en la hembra es un poco más ligera, con 712-1000 g (25.1-35.3 oz).[4]​ El plumaje es de un color principalmente dorado-marrón con un tono más oscuro en la espalda y una línea negruzca visible en la parte posterior del cuello. Los flancos tienen rayas blanquecinas, el largo pico es gris, y las piernas son largas y grises. Durante el vuelo, las alas se observan con un tono marrón desde arriba y negro desde abajo, sin manchas blancas, y una media luna blanca en el obispillo contrasta con la cola negra.[5][6]​ Los plumajes en ambos sexos son bastante similares, pero la hembra es ligeramente más pequeña y con un plumaje más opaco que el macho. Los jóvenes tienen partes inferiores más pálidas y, por lo general, se observan más opacas, especialmente en los flancos.[4]​ Tiene una muda completa de las ala después de la cría y luego buscan la cubierta de vegetación densa en los humedales en el tiempo que no pueden volar. Las plumas pueden sufrir una muda durante todo el año, aunque cada una se sustituye solo una vez al año.[7]​ Estos pájaros emiten un silbido ruidoso y claro, transcrito como kee-wee-ooo, cuando están en tierra o en vuelo. Cuando pelean tienen una llamada repetida y fuerte, transcrita como kee. En vuelo, el aleteo produce un sonido de baja frecuencia.[8]​ El análisis acústico de las llamadas de machos y hembras en 59 aves cautivas presentó diferencias en estructura y demostró el 100 % de precisión en el sexado al compararse con métodos moleculares.[9]

    En Asia, las aves adultas pueden confundirse con el suirirí de Java (Dendrocygna javanica), aunque esta especie es más pequeña, tiene un píleo negruzco y carece de una franja oscura visible por la parte posterior del cuello. Los suiriríes bicolores jóvenes son muy similares a los suiriríes de Java jóvenes, pero el color del píleo todavía es diferente. Los patos crestudos jóvenes son más voluminosos que los suiriríes bicolor y tienen un píleo oscuro. En América del Sur y África, los suiriríes cariblancos difieren del suirirí bicolor por el píleo oscuro, flancos con colores entramados y pecho castaño.[9]

     src=
    Durante el vuelo muestra el patrón blanco y negro de la cola.

    Taxonomía

     src=
    Ilustración de 1918 en The game birds of California.

    El género Dendrocygna es un grupo distintivo de ocho especies de aves (conocidos en los países hispanoamericanos como «siriríes») en la familia Anatidae, que se caracterizan en su aspecto por un cuello largo y jorobado y llamadas de vuelo parecidas a silbidos.[10]​ Son una escisión temprana del linaje principal de los patos,[11]​ y fueron predominantes en el Mioceno tardío antes del incremento de la radiación subsiguiente en las formas más modernas a partir del Plioceno.[12]​ El suirirí bicolor forma una superespecie con el suirirí capirotado. No se reconocen subespecies,[13]​ aunque en el pasado las aves en el norte de México y sur de los Estados Unidos fueron asignadas a D. b. helva,[4]​ descrita como un ave más pálido, con partes inferiores más brillantes y un píleo más claro que el de D. b. bicolor.[14]

    La especie fue descrita científicamente por Johann Friedrich Gmelin en 1789 y la denominó Anas fulva, pero este nombre era «preocupante», ya se había utilizado, por Friedrich Christian Meuschen, para otra especie en 1787.[15][n. 1]​ Esto llevó al ornitólogo francés Louis Jean Pierre Vieillot a proponer un nuevo nombre en 1816 a partir de un espécimen obtenido en Paraguay, al que denominó Anas bicolor.[17][n. 2]​ Los siriríes fueron trasladados a su género actual, Dendrocygna, por el ornitólogo británico William Swainson al reconocer sus diferencias con respecto a otros patos.[18]​ El nombre binomial deriva de la palabra griega δένδρον (dendron), «árbol», y los vocablos latinos cygnus, «cisne»,[19]​ y bicolor, literalmente «de dos colores»;[20]​ mientras que el nombre común más usado en América Latina, suirirí (o sirirí), tiene origen onomatopéyico.[21]

    Distribución y hábitat

     src=
    Una bandada en el humedal Pallikaranai (la India).

    La distribución geográfica es muy grande y se extiende a través de cuatro continentes. Se reproduce en las tierras bajas de América del Sur, desde el norte de Argentina pasando por Paraguay, Uruguay, Bolivia, Perú, Brasil, Guyana y Ecuador hasta Colombia y luego en los Estados Unidos y el sur de las Antillas. Se encuentra en un largo cinturón que recorre toda África subsahariana y el este del continente hasta Sudáfrica y Madagascar. Su bastión asiático es el subcontinente indio.[8]​ Se le ha registrado en Chile.[22]

    Realiza migraciones estacionales en respuesta a la disponibilidad de agua y alimentos. Las aves africanas migan hacia el sur durante el verano austral para reproducirse y regresan al norte en el invierno, y las poblaciones asiáticas son muy nómadas debido a la variabilidad de las precipitaciones.[8]​ Esta especie tiene fuertes tendencias colonizadoras, ya que ha ampliado su distribución en México, los Estados Unidos y las Antillas en las últimas décadas. Las aves errantes pueden llegar mucho más allá de los límites normales, a veces se quedan solo para anidar como en Marruecos y Hawái.[4]​ Se encuentra en pantanos de tierras bajas y manglares a cielo abierto, llanuras, y evita las zonas boscosas. En particular, es atraído por los humedales con abundante vegetación emergente, incluyendo los arrozales.[8]​ En buena parte de su distribución geográfica, no es una especie de montaña: por ejemplo, la reproducción en Venezuela puede alcanzar hasta 300 m (980 ft),[6]​ pero la reproducción reportada en Perú estaba a unos 4080 m (13 390 ft).[4]

    Comportamiento

     src=
    Un adulto en el London Wetland Centre del Wildfowl and Wetlands Trust.

    Esta especie se encuentra en pequeños grupos, aunque pueden formar bandadas de considerable tamaño en los sitios favorables. Caminan bien (no hacen la típica marcha de los patos) y normalmente se alimenta patas arriba y la cabeza bajo agua mientras nada, aunque puede sumergirse si es necesario.[8]​ Casi no se posan en los árboles, a diferencia de otros suiriríes. Vuela a baja altura con aleteos lentos, con los pies alineados bajo la cola, y en bandadas dispersas en lugar de formaciones cerradas. Se alimenta de día y noche dentro de grandes bandadas, muchas veces con otras especies de suiriríes, pero descansa o duerme en grupos más pequeños a mediodía.[7]​ Son ruidosos y se presentan agresivos al lanzarse por atrás de cabeza de otras aves. Antes de huir por una alarma, sacuden la cabeza hacia los lados.[23]

    Se han reportado varios artrópodos parásitos, incluyendo piojos de aves de las familias Philopteridae y Menoponidae,[24][25]​ y ácaros de plumas y piel. Los helmintos incluyen nematodos, cestodos y trematodos. En una encuesta en la Florida, treinta patos estudiados tenían al menos dos especies de helminto, aunque ninguno tenía parásitos en la sangre. Solo uno no tenía ácaros o piojos.[26]

    Reproducción

    La temporada de reproducción coincide con la disponibilidad de agua. En América del Sur y Sudáfrica, el principal período de anidación dura entre diciembre a febrero, en Nigeria es de julio a diciembre, y en América del Norte ocurre a mediados de mayo a agosto.[4]​ En la India, la época de cría es de junio a octubre, pero alcanza la temporada alta entre julio y agosto. Los suiriríes bicolores son monógamos toda la vida, aunque la exhibición durante el cortejo en un cuerpo de agua se limita una inclinación mutua de la cabeza antes del apareamiento y una corta danza después de la cópula en la que las aves levantan sus cuerpos el uno al lado del otro mientras flotan.[7]

     src=
    Una pareja nadando en un lago de Inglaterra.
     src=
    Dendrocygna bicolor - MHNT

    Los parajes pueden reproducirse en solitario o en grupos dispersos. En Sudáfrica, los nidos eran construidos a una distancia de 50 m (160 in) entre cada uno, y la densidad en la época de cría llega hasta 13.7 nidos por kilómetro cuadrado (35.5 por milla cuadrada) en Luisiana. El nido, de 19-26 cm (7.5-10.2 in) de diámetro, está hecho con hojas y tallos de las plantas y tiene o no un pequeño forro suave. Por lo general, lo construye en la vegetación y cerca de agua,[4][6]​ pero en algunas veces en los huecos de los árboles. En la India, el uso de cavidades en los árboles, e incluso los nidos abandonados de rapaces o cuervos, es mucho más común que en otros sitios.[8]​ La hembra deposita los huevos en 24 a 36 intervalos de una hora cada uno, comenzando antes de que el nido esté completo y dando como resultado algunas pérdidas de la puesta. Los huevos son blanquecinos y en promedio miden 53.4 x 40.7 mm (2.1 x 1.6 in) y pesan 50.4 g (1.78 oz).[7]​ Normalmente, la puesta tiene alrededor de diez huevos, pero pueden encontrarse hasta 20 o más en algunas ocasiones (se sospecha que otras hembras ovan en esos nidos).[4]​ Los suiriríes bicolores también pueden ovar en los nidos de otras especies, como la malvasía canela.[27]

    La pareja incuba por turnos de una vez por día: el macho hace la mayor parte de este deber. Los huevos eclosionan en unos 24 a 29 días. Los polluelos tienen un plumón suave y gris, dorso claro,[7]​ una franja blanca en el cuello[28]​ y pesan 22-38 g (0.78-1.34 oz) al día siguiente de la eclosión. Así como los patitos de otras especies, son precoces y abandonan el nido un día después más o menos, pero los padres los protegen hasta el emplumecimiento alrededor de nueve semanas más tarde.[4]​ Los huevos y polluelos pueden ser depredados por mamíferos, aves y reptiles, aunque uno de los padres puede tratar de distraer a un depredador potencial exhibiendo un ala rota mientras que el otro adulto lleva lejos a los patitos.[7]​ Las aves son sexualmente maduros un año después, y la edad máxima conocida es de 6.5 años.[4]​ En Sudáfrica, se tiene constancia de unas cuantas hibridaciones naturales con el suirirí cariblanco,[29][30]​ aunque en la mayor parte de Sudáfrica las dos especies se reproducen en diferentes temporadas: bicolor durante la estación seca (de abril a septiembre) y viduata durante la estación lluviosa (de octubre a marzo).[31]​ La hibridación en cautiverio es más frecuente, pero limitada a otras especies del género Dendrocygna.[32][33]

    Alimentación

     src=
    Las patas largas permiten al suirirí bicolor permanecer erecto y evita la típica caminata de los patos.

    Se alimenta en humedales de día o de noche en bandadas mixtas con otras aves, tales como suiriríes cariblancos o piquirrojos. Generalmente, su comida es materia vegetal, incluidas las semillas, bulbos, hierbas y tallos, pero las hembras puede incluir gusanos acuáticos, moluscos e insectos mientras se preparan para la puesta de huevos (dichos animales pueden comprender hasta el 4 % de su dieta). Los polluelo también pueden comer algunos insectos. En el forrajeo busca entre los restos vegetales mientras camina o nada, con el cuerpo patas arriba, o en ocasiones sumergiéndose a una profundidad de hasta 1 m (3 ft). Las especies vegetales incluyen miembros de los géneros Nymphoides, Ambrosia, Rhynchospora, Polygonum y las especies Echinochloa stagnina, Echinochloa colona, Nymphaea capensis, Solanum glaucophyllum y Cyperus iria. Normalmente, el arroz es una parte pequeña de la dieta, y una encuesta en arrozales cubanos encontró que las plantas que consumió fueron principalmente las malezas que crecen con el cultivo. Sin embargo, en un estudio en Luisiana el 25 % de la dieta de las hembras incubando consistía de cereales.[4]

    Estado de conservación

    La Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (UICN) estima una población de 1.3-1.5 millones de individuos.[1]​ Este dato podría estar subestimado, ya que las evaluaciones regionales sugieren un millón de aves en las Américas, 1.1 millones en África y, por lo menos, 20 000 en Asia meridional.[7]​ Aunque la población parece estar disminuyendo, el descenso no es lo suficientemente rápido como para activar los protocolos de vulnerabilidad. El tamaño de la población y la distribución geográfica en la temporada de reproducción han permitido que a especie sea clasificada por la UICN como de preocupación menor.[1]​ Es una de las especies protegidas con el Acuerdo para la Conservación de Aves Acuáticas Migratorias Africanas-Eurasiáticas (AEWA, por sus siglas en inglés).[34]

    El ave amplió su distribución geográfica en las Indias Occidentales, y en el sur de los Estados Unidos.[8]​ Una serie de invasiones de aves sudamericanas al oeste de los Estados Unidos comenzó alrededor de 1948, impulsadas por el cultivo de arroz, y se reportó la nidificación en Cuba (1964)[7]​ y la Florida (1965). Algunas aves de la Florida pasan el invierno en Cuba.[35]​ En África, pasó la temporada de reproducción en la península del Cabo entre 1940-1960. Una encuesta de dieciocho especies que habían colonizado dicha zona en las últimas décadas encontró que la mayoría eran especies de humedales que habían utilizado las tierras agrícolas de regadío como «escalones» para cruzar las regiones áridas que separan la península de la zona principal de la reproducción. Sin embargo, el estado de las dos especies destacados de suiriríes en la investigación es dudosa ya que son populares especies ornamentales, por lo que su origen no está del todo claro.[36]​ Fuera de América del Norte, está sometida a la cacería por la carne o debido a su sazón para el arroz, y la persecución hizo que ahora sea raro en Madagascar. Los pesticidas usados en los campos de arroz también pueden tener un impacto negativo,[4]​ causando daños en el hígado y los músculo del pecho incluso a niveles casi letales.[37]

    Nombres vernáculos

    En los países americanos tiene muy variados nombres, entre los de habla castellana:[38]

    En Brasil le conocen como "xenxém"[cita requerida] o "marreca peba"[cita requerida], aunque en Portugal (quien no cuenta con esta especie entre su fauna) le llamen marreca-caneleira.[49]

    Fuentes

    Notas

    1. Los nombres científicos se indican en conformidad con una estricta prioridad cronológica, por lo que el nombre de Gmelin no se podía usar ya que se había asignado previamente a otra especie. Al día de hoy, no se conoce la identidad del pato designado como Anas fulva por Meuschen.[16]
    2. En el libro, le Canard roux et noir.[17]
    3. Nombre recomendado por la SEO para España (quién no cuenta con esta especie entre su fauna)

    Referencias

    1. a b c BirdLife International (2012). «Dendrocygna bicolor». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2016.2 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 25 de noviembre de 2016.
    2. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (1994). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Primera parte: Struthioniformes-Anseriformes)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 41 (1): 79-89. ISSN 0570-7358. Consultado el 11 de septiembre de 2015. .
    3. eBirds, proyecto del Laboratorio de Ornitología de la Universidad Cornell.
    4. a b c d e f g h i j k l del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew; Sargatal, Jordi; Christie, David A. «Eurasian Nuthatch». Handbook of the Birds of the World Alive (en inglés). Barcelona: Lynx Edicions. Consultado el 27 de septiembre de 2015. (requiere suscripción).
    5. Barlow, Wacher y Disley, 1997, p. 135.
    6. a b c Hilty, 2003, p. 195.
    7. a b c d e f g h Kear, 2005, pp. 199-202.
    8. a b c d e f g Madge y Burn, 1988, pp. 126-127.
    9. a b Volodin, Ilya; Kaiser, Martin; Matrosova, Vera; Volodina, Elena; Klenova, Anna; Filatova, Olga; Kholodova, Marina (2009). «The technique of noninvasive distant sexing for four monomorphic Dendrocygna whistling duck species by their loud whistles». Bioacoustics (en inglés) (Berkhamsted: A. B. Academic Publishers/Taylor and Francis) 18: 77-290. ISSN 0952-4622. OCLC 4901597606. doi:10.1080/09524622.2009.9753606.
    10. Madge y Burn, 1988, p. 124.
    11. Feduccia, 1999, p. 124.
    12. Agnolin, Federico; Tomassini, Rodrigo L (julio de 2012). «A fossil Dendrocygninae (Aves, Anatidae) from the early Pliocene of the Argentine Pampas and its paleobiogeographical implications». Annales de Paléontologie (en inglés) (París: Elsevier Science) 98: 191-201. ISSN 0753-3969. OCLC 4895726741. doi:10.1016/j.annpal.2012.06.001.
    13. Clements, JF; Schulenberg, TS; Iliff, MJ; Roberson, D; Fredericks, TA; Sullivan, BL; Wood, CL (2014). «The eBird/Clements checklist of birds of the world: v2015». The Cornell Lab of Ornithology. Ithaca: Universidad Cornell. Consultado el 27 de septiembre de 2015.
    14. Wetmore, Alexander; Peters, James L (1922). «A new genus and four new subspecies of American birds». Proceedings of the Biological Society of Washington (en inglés) (Washington, D. C.: Biological Society of Washington) 35: 41-46. ISSN 1943-6327. OCLC 61630241. Archivado desde el original el 26 de marzo de 2014.
    15. Allen, JA; Richmond, CW; Brewster, W; Dwight, J, Jr.; Merriam, CH; Ridgway, R; Stone, W (julio de 1908). «Fourteenth Supplement to the American Ornithologists' Union Check-List of North American Birds». The Auk (en inglés) (Washington D. C.: American Ornithologists' Union) 25: 343-399. ISSN 0004-8038. JSTOR 4070558. OCLC 5550920342. doi:10.5962/bhl.title.15215.
    16. Pollock, Andrew W (2012). «A-B». Binomial and trinomial index to the Auk, 1884-1920. Also including the Nuttall Bulletin, 1876–1883, and the A.O.U. Check-List of North American Birds (en inglés) 1. Meredith: autopublicación. p. 253. OCLC 910884967.
    17. a b Vieillot, Louis Jean Pierre (1816). Société de naturalistes et d'agriculteurs, ed. Nouveau dictionnaire d'histoire naturelle, appliquée aux arts, à l'agriculture, à l'économie rurale et domestique, à la médecine, etc. (en francés) 5. París: Deterville. pp. 136-137. OCLC 5723864.
    18. Swainson, William (1837). On the Natural History and Classification of Birds. The Cabinet Cyclopaedia: Natural history (en inglés) 2. Londres: Longman, Rees, Orme, Brown, Green and Longman. p. 365. OCLC 165758766.
    19. Jobling, 2010, pp. 128, 133.
    20. Jobling, 2010, p. 72.
    21. Real Academia Española y Asociación de Academias de la Lengua Española. «suirirí». Diccionario de la lengua española (23.ª edición). Consultado el 27 de septiembre de 2015.
    22. «Pato silbon - AVES DE CHILE». www.avesdechile.cl. Consultado el 7 de septiembre de 2020.
    23. Johnsgard, 1965, pp. 16-20.
    24. McDaniel, Burruss; Tuff, Donald; Bolen, Eric (diciembre de 1966). «External parasites of the Black-bellied Tree Duck and other dendrocygnids». The Wilson Bulletin (en inglés) 78 (4): 462-468. ISSN 0043-5643. JSTOR 4159536. OCLC 5553971231.
    25. Arnold, Don C (julio de 2006). «Review of the genus Acidoproctus (Phthiraptera: Ischnocera: Philopteridae), with description of a new species». Journal of the Kansas Entomological Society (en inglés) (Lawrence: Kansas Entomological Society) 79 (3): 272-282. ISSN 0022-8567. JSTOR 25086333. OCLC 5550858696. doi:10.2317/0509.26.1.
    26. Forrester, Donald J; Kinsella, John M; Mertins, James W; Price, Roger D; Turnbull, Richard E (1994). «Parasitic helminths and arthropods of Fulvous Whistling-Ducks (Dendrocygna bicolor) in Southern Florida». Journal of the Helminthological Society of Washington (en inglés) (Lawrence: Helminthological Society of Washington) 61 (1): 84-88. ISSN 1049-233X.
    27. Shields, AM (1899). «Nesting of the Fulvous Tree Duck». Bulletin of the Cooper Ornithological Club (en inglés) (Santa Clara: Cooper Ornithological Society) 1 (1): 9-11. ISSN 1553-1031. JSTOR 1360784. OCLC 5550802123.
    28. Phillips, John Charles (1922). «Fulvous whistling duck (Dendrocygna bicolor) (Vieillot)». A Natural History of the Ducks (en inglés) 1. Cambridge: Houghton Mifflin. pp. 128-129. OCLC 809356061.
    29. Harebottle, Doug; Vanderwalt, Brian (2014). «Hybridisation between White-faced and Fulvous Ducks in the wild: further evidence from South Africa». Ornithological Observations (en inglés) (Rondebosch: Department of Biological Sciences, University of Cape Town) 5: 17-21.
    30. Clark, A (1974). «Hybrid Dendrocygna viduata x Dendrocygna bicolor». Ostrich (en inglés) (Ciudad del Cabo: South African Ornithological Society) 45 (4): 255. ISSN 1727-947X. OCLC 5858103656. doi:10.1080/00306525.1974.9634068.
    31. Siegfried, W Roy (1973). «Morphology and ecology of the southern African whistling ducks (Dendrocygna. The Auk (en inglés) (Washington D. C.: American Ornithologists' Union) 90 (1): 198-201. ISSN 0004-8038. JSTOR 4084030. OCLC 5550927082.
    32. Kear, 2005, p. 188.
    33. Johnsgard, Paul A (enero de 1960). «Hybridization in the Anatidae and its taxonomic implications». The Condor (en inglés) (Washington D. C.: Cooper Ornithological Society) 62 (1): 25-33. ISSN 0010-5422. OCLC 4907611413. doi:10.2307/1365656.
    34. «Annex 2: Waterbird species to which the Agreement applies». Agreement on the conservation of African-Eurasian migratory Waterbirds (AEWA) (en inglés). Londres: AEWA/Stationery Office. ISBN 978-0-101-34822-5. OCLC 36413730. Archivado desde el original el 26 de septiembre de 2012. Consultado el 17 de marzo de 2014.
    35. Turnbull, Richard E; Johnson, Fred A; Brakhage, David H (octubre de 1989). «Status, distribution, and foods of Fulvous Whistling-Ducks in South Florida». The Journal of Wildlife Management (en inglés) (Bethesda: Wildlife Society) 53 (4): 1046-1051. ISSN 0022-541X. JSTOR 3809607. OCLC 5550767041.
    36. Hockey, Philip AR; Midgley, Guy F (abril de 2009). «Avian range changes and climate change: a cautionary tale from the Cape Peninsula». Ostrich (en inglés) (Ciudad del Cabo: South African Ornithological Society/NISC Pty Ltd.) 80 (1): 29-34. ISSN 1727-947X. OCLC 5878569968. doi:10.2989/OSTRICH.2009.80.1.4.762.
    37. Turnbull, Richard E; Johnson, Fred A; Hernández, María de los Á; Wheeler, Willis B; Toth, John P (octubre de 1989). «Pesticide residues in Fulvous Whistling-Ducks from South Florida». The Journal of Wildlife Management (en inglés) (Bethesda: Wildlife Society) 53 (4): 1052-1057. ISSN 0022-541X. JSTOR 3809608. OCLC 5554237343.
    38. Suirirí Bicolor Dendrocygna bicolor (Vieillot, 1816) en Avibase.
    39. Roesler, Ignacio; González Táboas, Francisco (2016). «Anseriformes/Anatidae». En Aves Argentinas (AOP), ed. Lista de las Aves argentinas. Buenos Aires: Castiglioni T. G. p. 08 (N.° 20). ISBN 978-987-45316-9-8. Consultado el 1 de mayo de 2019.
    40. eBird.org
    41. eBird.org
    42. eBird.org
    43. eBird.org
    44. eBird.org
    45. eBird.org
    46. eBird.org
    47. eBird.org
    48. eBird.org
    49. Editores do Aulete, ed. (2007). «Verbete: «marreca-caneleira»». Dicionário Caldas Aulete (en portugués). Rio de Janeiro: Nova Fronteira. Consultado el 8 de agosto de 2014.

    Bibliografía consultada

     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autores y editores de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia ES

    Dendrocygna bicolor: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

    fornecido por wikipedia ES

    El suirirí bicolor​ o sirirí colorado​ (Dendrocygna bicolor) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae y la subfamilia Anatinae.

    Habita en todas las regiones tropicales del mundo: en gran parte de Centro y Sudamérica, las Indias Occidentales, el sur de los Estados Unidos, África subsahariana y el subcontinente indio. Tiene un plumaje principalmente pardo rojizo, piernas largas y un pico largo y gris, y una franja blanca distintiva en toda la cola negra durante el vuelo. Al igual que otros miembros de su antiguo linaje, tiene una llamada ruidosa que en vuelo o en el suelo. El hábitat preferido son los lagos poco profundos, arrozales y otros humedales con vegetación abundante.

    El nido, construido con material vegetal y sin forrar, es construido entre la vegetación densa o en el hueco de un árbol. La puesta típica tiene alrededor de diez huevos blanquecinos. La pareja reproductora, cuyos miembros permanecen juntos toda la vida, se turna para incubar los huevos; estos eclosionan en 24-29 días. Los polluelos, con plumaje suave y gris, dejan el nido un día después o luego de la eclosión, pero los progenitores siguen protegiéndolos hasta que abandonan el nido nueve semanas después.

    Se alimenta de semillas y otras partes de las plantas en los humedales de día o de noche. A veces se considera una plaga en los cultivos del arroz, y también lo cazan para comida en partes de su área de distribución. A pesar de la caza, el envenenamiento por plaguicidas y la depredación natural por mamíferos, reptiles y otras aves, las grandes poblaciones y la variedad de esta ave hacen que se clasifique como de preocupación menor por la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (UICN).

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autores y editores de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia ES

    Dendrocygna bicolor ( Basco )

    fornecido por wikipedia EU
     src=
    Dendrocygna bicolor

    Dendrocygna bicolor Dendrocygna generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.

    Erreferentziak

    1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
    2. (Ingelesez) IOC Master List

    Ikus, gainera

    (RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipediako egileak eta editoreak
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EU

    Dendrocygna bicolor: Brief Summary ( Basco )

    fornecido por wikipedia EU
     src= Dendrocygna bicolor

    Dendrocygna bicolor Dendrocygna generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipediako egileak eta editoreak
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EU

    Ruskoviheltäjäsorsa ( Finlandês )

    fornecido por wikipedia FI
     src=
    Dendrocygna bicolor

    Ruskoviheltäjäsorsa (Dendrocygna bicolor)[2] on sorsalintu.

    Levinneisyys

    Ruskoviheltäjäsorsaa esiintyy Yhdysvaltain eteläosissa, Väli-Amerikassa, Etelä-Amerikan pohjois- ja keskiosissa, suuressa osassa Saharan eteläpuolista Afrikkaa sekä Etelä-Aasiassa. Sen kannaksi on arvioitu 1,3–1,5 miljoonaa yksilöä. Lajin kannankehitys on laskeva, mutta sen ei uskota olevan vaarassa, ja ruskoviheltäjäsorsa on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]

    Elinympäristö

    Ruskoviheltäjäsorsa elää makeanveden tai murtoveden kosteikoissa.[1]

    Ravinto

    Ruskoviheltäjäsorsa on pääasiassa kasvinsyöjä, mutta voi syödä myös pieniä vesihyönteisiä.[1]

    Lähteet

    1. a b c d e BirdLife International: Dendrocygna bicolor IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. 2012. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 4.6.2014. (englanniksi)
    2. Väisänen, R. A.; Högmander, H.; Björklund, H.; Hänninen, L.; Lammin-Soila, M.; Lokki, J. & Rauste, V.: Maailman lintujen suomenkieliset nimet. 2., uudistettu painos. Helsinki: BirdLife Suomi ry, 2006. Teoksen verkkoversio.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedian tekijät ja toimittajat
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia FI

    Ruskoviheltäjäsorsa: Brief Summary ( Finlandês )

    fornecido por wikipedia FI
     src= Dendrocygna bicolor

    Ruskoviheltäjäsorsa (Dendrocygna bicolor) on sorsalintu.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedian tekijät ja toimittajat
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia FI

    Dendrocygne fauve ( Francês )

    fornecido por wikipedia FR

    Dendrocygna bicolor

    Le Dendrocygne fauve (Dendrocygna bicolor) est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des anatidés. C'est l'espèce de dendrocygne qui présente la plus vaste aire de répartition.

    Description

     src=
    Un dendrocygne fauve en Caroline du Nord.
     src=
    Un dendrocygne fauve en France.

    Il mesure entre 45 et 53 cm de longueur. Son envergure est de 85 à 95 cm. Sa masse est comprise entre 0,6 et 1 kg.

    Son plumage est brun-roux avec des marques noires sur les ailes et les épaules et il a de longues plumes blanches ornant ses flancs comme des zébrures[1].

     src=
    Dendrocygnes fauve en vol

    Il ressemble beaucoup au Dendrocygne siffleur avec lequel il s'associe localement en Asie. Il en diffère par la taille supérieure, les sus-caudales blanchâtres, le bas de l'arrière du cou plus sombre, les culottes plus claires et les parties inférieures plus vivement colorées.

    Le juvénile est plus terne notamment sur les flancs et les sus-caudales sont moins évidentes.

    Répartition

     src=
    Répartition géographique.

    Le Dendrocygne fauve a une immense aire de répartition puisqu'il se rencontre en Amérique du Sud, en Afrique et en Asie du Sud. En Amérique du Sud, il niche du sud des États-Unis jusqu'au nord de l'Argentine. En Afrique, il se trouve du Maroc à l'Éthiopie et au sud dans la moitié est du continent jusqu'en Afrique du Sud et Madagascar. En Asie, il se rencontre en Inde, au Bangladesh et en Birmanie.

    Habitat

    Cet oiseau habite tous les types de plans d'eau douce suffisamment pourvus en plantes aquatiques en évitant toutefois les zones trop boisées. Dans certaines régions, il fréquente assidûment les rizières.

    Biologie

    C'est un oiseau sociable qui se nourrit surtout la nuit sur le fond et en plongée, ce qui l'expose (comme d'autres espèces se nourrissant dans ou sur les sédiments de zones humides) au saturnisme aviaire (à la suite de l'ingestion de grenaille de plomb dans les zones chassées, comme cela a été montré par une thèse d'études vétérinaires au Sénégal)[2]. Il mange principalement des plantes aquatiques et des fruits ainsi que des graines dont des grains de riz. Parfois il attrape des insectes et des petits vertébrés aquatiques.

     src=
    Œufs de Dendrocygna bicolor - MHNT.

    Les couples de dendrocygnes fauve sont unis pour la vie. La reproduction a lieu durant la saison des pluies en Afrique et la mousson en Inde. Dans certaines régions, le Dendrocygne fauve niche en colonies. Le nid en forme de coupe, constitué d'herbes, peut être situé aussi bien au sol parmi les roseaux que caché dans un trou d'arbre ou un vieux nid de rapaces. La femelle pond de huit à quinze œufs beige clair. Les deux parents couvent la nichée pendant environ un mois puis élèvent ensemble les oisillons. Les petits commencent à voler à l'âge de deux mois.

    Populations

     src=
    Un couple de dendrocygnes fauves à Weslaco (Texas).

    La population se situe entre 1 100 000 et 1 500 000 individus. L'espèce n'est pas menacée.

    Notes et références

    Références taxonomiques

    Notes et références autres que taxonomiques

    1. Dominique Martiré et Franck Merlier, Guide des animaux des parcs animaliers, Belin, 2017, 352 p. (ISBN 978-2-410-00922-4), Dendrocygne fauve page 305
    2. Adrien Nahayo (20015) Portage de grains de plomb et des parasites digestifs chez les oiseaux d'eau chassés au Sénégal présentée et soutenue publiquement le 18 juillet 2005 devant la Faculté de Médecine, de Pharmacie et d'Odontologie de Dakar pour obtenir le diplôme de docteur vétérinaire

    Voir aussi

    Articles connexes

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Auteurs et éditeurs de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia FR

    Dendrocygne fauve: Brief Summary ( Francês )

    fornecido por wikipedia FR

    Dendrocygna bicolor

    Le Dendrocygne fauve (Dendrocygna bicolor) est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des anatidés. C'est l'espèce de dendrocygne qui présente la plus vaste aire de répartition.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Auteurs et éditeurs de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia FR

    Dendrocygna bicolor ( Italiano )

    fornecido por wikipedia IT
     src=
    Dendrocygna bicolor

    La dendrocigna fulva, anatra fischiatrice fulva, arborea fulva o dendrocigna bicolore (Dendrocygna bicolor (Vieillot, 1816)) è un'anatra appartenente alla sottofamiglia delle Dendrocygninae, diffusa nelle regioni tropicali.

    Vive nelle vicinanze dei laghi, delle risaie e nei laghi artificiali ricchi di folta vegetazione.

    Il piumaggio è simile sia nel maschio che nella femmina. Gli esemplari giovani presentano una colorazione meno accesa rispetto agli adulti.

    Note

    1. ^ (EN) BirdLife International 2009, Dendrocygna bicolor, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.

     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autori e redattori di Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia IT

    Dendrocygna bicolor: Brief Summary ( Italiano )

    fornecido por wikipedia IT
     src= Dendrocygna bicolor

    La dendrocigna fulva, anatra fischiatrice fulva, arborea fulva o dendrocigna bicolore (Dendrocygna bicolor (Vieillot, 1816)) è un'anatra appartenente alla sottofamiglia delle Dendrocygninae, diffusa nelle regioni tropicali.

    Vive nelle vicinanze dei laghi, delle risaie e nei laghi artificiali ricchi di folta vegetazione.

    Il piumaggio è simile sia nel maschio che nella femmina. Gli esemplari giovani presentano una colorazione meno accesa rispetto agli adulti.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autori e redattori di Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia IT

    Rosse fluiteend ( Neerlandês; Flamengo )

    fornecido por wikipedia NL

    Vogels

    De rosse fluiteend of gele fluiteend (Dendrocygna bicolor) dankt zijn naam aan zijn fluitende roep. Hij komt voor in delen van Amerika, Azië en Afrika. Hij leeft in moerassige gebieden en is voornamelijk 's nachts actief.

    Fulvous whistling duck.JPG

    Beschrijving

    De rosse fluiteend wordt tussen de 47-53 cm lang (ringmaat 12mm). Er zijn geen uiterlijke verschillen tussen mannetjes en vrouwtjes. De gele fluiteend is herkenbaar aan de lange nek, grijze poten en snavel en aan de gele/bruine (schut-)kleur. De mannetjes wegen tussen de 700 - 850 gram, de vrouwtjes tussen de 685 - 750 gram. Beide zijn geslachtsrijp na 9 - 12 maanden, maar leggen vaak pas bij het 2de jaar. De gele fluiteend voedt zich met zaden, granen, insecten en andere kleine (water)diertjes.

    De eend broedt vaak op de grond, tussen de planten. Ze broeden ook wel in holle boomstammen, omgelegde of omgevallen bloempotten en in nesten van andere eenden. De fluiteend broedt tussen maart en juli op 8 - 12 eieren. Beide woerd en vrouw wisselen elkaar af bij het broeden, zo blijven de eieren continu warm en kan de eend die niet op het nest zit voedsel zoeken.

    Verspreiding en leefgebied

    De rosse fluiteend heeft een enorm groot, maar gefragmenteerd verspreidingsgebied. Zo komt de eend voor in een aaneengesloten gebied in de Caraïben, Mexico en het noorden van Zuid-Amerika, dan ook weer in het midden van Zuid-Amerika, vervolgens in grote delen van Midden- en Zuid-Afrika en ten slotte ook weer in het oosten van het Indische Subcontinent.

    De kans op uitsterven in dit grote verspreidingsgebied is uiterst gering. De grootte van de populatie werd in 2012 door BirdLife International geschat op 1,3 tot 1,5 miljoen individuen. Die aantallen gaan achteruit. Het tempo van achteruitgang ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat deze fluiteend als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]

    Rosse fluiteenden houden

    Rosse fluiteenden kunnen het hele jaar buiten verblijven. Ze krijgen gewoonlijk wel een nachthok. Ze houden van een zonnig verblijf tussen beplanting met ondiep water en zwemgelegenheid.

    Bronnen, noten en/of referenties
    Externe link
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia-auteurs en -editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NL

    Rosse fluiteend: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

    fornecido por wikipedia NL

    De rosse fluiteend of gele fluiteend (Dendrocygna bicolor) dankt zijn naam aan zijn fluitende roep. Hij komt voor in delen van Amerika, Azië en Afrika. Hij leeft in moerassige gebieden en is voornamelijk 's nachts actief.

    Fulvous whistling duck.JPG
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia-auteurs en -editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NL

    Brunplystreand ( Norueguês )

    fornecido por wikipedia NO

    Brunplystreand (Dendrocygna bicolor) er en monotypisk art i gruppen av plystreender (Dendrocygninae) som inngår i slekten Dendrocygna (treender). Arten er utbredt i det sørlige Amerika (fra de aller sørligste delene av USA og deler av Mexico, Karibia og i nordlige og østlige kyststrøk og sentrale deler av i Sør-Amerika, søover til det nordøstlige Argentina), Afrika sør for Sahara, samt i India og deler av Sørøst-Asia.[1][2]

    Taksonomi

     src=
    Brunplystreand
     src=
    Brunplystreand

    Arten kan være nært beslektet med hetteplystreand (D. arcuata), og det er kjent at den har hybridisert med både denne og prydplystreand (D. eytoni) i fangenskap. Arten regnes som monotypisk, men populasjonene i det sørlige USA og den nordlige Mexico har av noen blitt skilt ut som en selvstendig økotype under navnet D. helva, men validiteten er tvilsom.[1]

    Biologi

     src=
    Dendrocygna bicolor

    Brunplystreand måler cirka 45–53 cm. Hunnen og hannen er omtrent jevnstore. Hannen veier typisk 440–1 050 g, hunnen typisk 500–1 000 g. Kjønnene er ellers tilnærmet like, men hunner og ungfugler er gjerne noe dusere utfarget enn voksne hanner.[1]

    Fjærdrakten er hovedsakelig gyllen rødbrun. Issen er noe mørkere enn resten av hodet. På halsen er det islett av sorte og hvite fjær i et bredt felt på midten. Nebbet er gråsort og øynene mørke. Som andre plystreender har nebbet en liten krok ytterst. Gumpen er hvit både over og under, og det korte stjerten mørke brun (nærmest sort). Vingene er rødbrune i framkant og har mørke brune, nærmest sorte, flygefjær på oversiden. Ryggen er mørk brun. Langs flankene har arten noen karakteristiske forlengede fjær som stikker ut og har beige trim.[1]

    Arten er hovedsakelig å regne som standfugl, men den gjør kortere trekk i forbindelse med vannstanden og tilgangen på mat. Habitatet består primært av myr og sump i åpent, flatt terreng, inkludert våtmarksområder med både ferskvann og brakkvann. Den er spesielt assosiert med godt utviklede områder med høyt gress, og spesielt rismarker.[1]

    Brunplystreand er nærmest fullstendig planteeter (herbivor). I tillegg til ris etter den frø og frukt fra en rekke arter, men også gress, løk, siv og en mindre andel animalsk føde (kanskje andunger).[1]

    Hekketiden følger vannstanden og varierer med utbredelsen og regntiden. Arten er monogam og parforholdene varer livet ut. Parene hekker enten solitært eller i løselige grupper. Redet bygges av begge, og det plasseres ofte over vann. Det ligner en liten haug og måler typisk 19–26 cm i diameter. Det er bygget av ulike plantematerialer. Det kan også bli plassert i en hul trestamme eller lignende. Noen par fôrer det innvendig, andre ikke. Hunnen legger normalt 6–16 (typisk 10) egg, men forlatte reder med opp mot 62 egg har blitt registrert. Hekkeparasittisme kan være en årsak, uten at dette har blitt bekreftet. Inkubasjonstiden tar 24–29 dager, og hannen er ofte en mer aktiv ruger enn hunnen. Avkommet er dunkledd og forlater redet etter 24–36 timer. Begge foreldrene følger opp ungene, som får full fjærdrakt etter cirka 63 dager.[1]

    Inndeling

    Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Carboneras (2018).[3] Norske navn på arter følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[4][5] Eventuelle benevnelser i parentes er kun midlertidige beskrivelser, i påvente av et offisielt navn på arten.

    Treliste

    Referanser

    1. ^ a b c d e f g Carboneras, C. & Kirwan, G.M. (2018). Fulvous Whistling-duck (Dendrocygna bicolor). In: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (retrieved from https://www.hbw.com/node/52796 on 7 May 2018).
    2. ^ BirdLife International (2018) Species factsheet: Dendrocygna bicolor. Downloaded from http://www.birdlife.org on 07/05/2018.
    3. ^ Carboneras, C. (2018). Ducks, Geese, Swans (Anatidae). In: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (retrieved from https://www.hbw.com/node/52210 on 15 April 2018).
    4. ^ Syvertsen, P. O., Ree, V., Hansen, O. B., Syvertsen, Ø., Bergan, M., Kvam, H., Viker, M. & Axelsen, T. 2008. Virksomheten til Norsk navnekomité for fugl (NNKF) 1990-2008. Norske navn på verdens fugler. Norsk Ornitologisk Forening. www.birdlife.no (publisert 22.5.2008). Besøkt 2016-04-10
    5. ^ Syvertsen, P.O., M. Bergan, O.B. Hansen, H. Kvam, V. Ree og Ø. Syvertsen 2017: Ny verdensliste med norske fuglenavn. Norsk Ornitologisk Forenings hjemmesider: http://www.birdlife.no/fuglekunnskap/navn/om.php

    Eksterne lenker

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia forfattere og redaktører
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NO

    Brunplystreand: Brief Summary ( Norueguês )

    fornecido por wikipedia NO

    Brunplystreand (Dendrocygna bicolor) er en monotypisk art i gruppen av plystreender (Dendrocygninae) som inngår i slekten Dendrocygna (treender). Arten er utbredt i det sørlige Amerika (fra de aller sørligste delene av USA og deler av Mexico, Karibia og i nordlige og østlige kyststrøk og sentrale deler av i Sør-Amerika, søover til det nordøstlige Argentina), Afrika sør for Sahara, samt i India og deler av Sørøst-Asia.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia forfattere og redaktører
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NO

    Drzewica dwubarwna ( Polonês )

    fornecido por wikipedia POL
    Commons Multimedia w Wikimedia Commons
     src=
    Dendrocygna bicolor

    Drzewica dwubarwna (Dendrocygna bicolor) – gatunek ptaka z rodziny kaczkowatych (Anatidae).

    Występowanie

    Drzewica dwubarwna żyje w Indiach, wschodniej Afryce, w Ameryce Południowej oraz w Meksyku i południowych Stanach Zjednoczonych. Ptak ten zamieszkuje okolice zbiorników wodnych, bagna oraz szerokie rozlewiska rzek.

    Morfologia

    Długość ciała 45-55 cm, długość skrzydła 20-23,5 cm, masa ciała 0,45-0,9 kg[4]. Drzewica dwubarwna ma ubarwioną głowę oraz spód ciała na żółtobrązowo, wierzch ciała na brązowoczarny, a nogi na niebiesko.

    Pożywienie

    Drzewica dwubarwna odżywia się roślinami oraz bezkręgowcami wodnymi.

    Rozród

    Samica drzewicy dwubarwnej przeciętnie znosi ok. 6-13 jaj[5], które są wysiadywane przez 24-26 dni. Młode stają się w pełni samodzielne po około 60 dniach[6].

    Przypisy

    1. Dendrocygna bicolor, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
    2. Fulvous Whistling-duck (Dendrocygna bicolor) (ang.). IBC: The Internet Bird Collection. [dostęp 2012-08-31].
    3. Dendrocygna bicolor. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
    4. Busse i in. 1991 ↓, s. 125.
    5. Keller i in. 2003 ↓, s. 90.
    6. Fulvous Whistling-Duck - Dendrocygna bicolor. NatureWorks. [dostęp 12 maja 2014].

    Bibliografia

    • Przemysław Busse (red.), Zygmunt Czarnecki, Andrzej Dyrcz, Maciej Gromadzki, Roman Hołyński, Alina Kowalska-Dyrcz, Jadwiga Machalska, Stanisław Manikowski, Bogumiła Olech: Ptaki. T. I. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0563-0.
    • Elisabeth Keller, Einhard Bezzel, Klaus Koenig, Bruno Kremer, Josef H. Reichholf (red.), Frieder Sauer, Klaus-L. Schuchmann, Angelika Sigl, Reinhard Witt, Gunther Steinbach (red.), Andrzej Kruszewicz (tłum.), Beata Bałucińska (tłum.): Ptaki. Cz. 2. Warszawa: Świat Książki, 2003, seria: Leksykon zwierząt. ISBN 83-7311-181-6.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autorzy i redaktorzy Wikipedii
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia POL

    Drzewica dwubarwna: Brief Summary ( Polonês )

    fornecido por wikipedia POL
     src= Dendrocygna bicolor

    Drzewica dwubarwna (Dendrocygna bicolor) – gatunek ptaka z rodziny kaczkowatych (Anatidae).

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autorzy i redaktorzy Wikipedii
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia POL

    Marreca-caneleira ( Português )

    fornecido por wikipedia PT

    A marreca-caneleira,[1] marreca-peba, também marreca-picaça, tapuia e xenxém (nome científico: Dendrocygna bicolor)[2][3][nota 1] é uma espécie de marreca presente da América do Norte à Ásia.[5]

    Tem uma plumagem que é principalmente marrom avermelhada, pernas longas e um bico longo cinza. Como outros membros de sua linhagem ancestral, possui um chamado que é registrado durante o voo ou no solo. Seu habitat preferido consiste em pântanos com vegetação abundante, incluindo lagos rasos e arrozais. O ninho, construído com material vegetal e sem forro, é colocado entre uma vegetação densa ou em um buraco de árvores. A ninhada típica tem cerca de dez ovos esbranquiçados. Os adultos reprodutores, que são monogâmicos, se revezam para incubar e os ovos eclodem em 24-29 dias. Os filhotes cinzentos deixam o ninho cerca de um dia após a eclosão, mas os pais continuam a protegê-los até que emplumam cerca de nove semanas depois.

    A marreca-caneleira se alimenta em zonas úmidas, consumindo sementes e outras partes das plantas. Às vezes é considerada uma praga ao cultivo de arroz. Apesar da caça, do envenenamento por pesticidas e da predação natural por mamíferos, pássaros e répteis, seu grande número e sua enorme variedade fazem com que seja classificada como menos preocupante pela União Internacional para a Conservação da Natureza (IUCN).

    Taxonomia

    Os membros do gênero Dendrocygna são um grupo distinto de oito espécies de dentro da família Anatidae, que são caracterizados por uma aparência corcunda de pescoço longo e as características de seu voo, que inspiraram seu nome em inglês.[6] Foram uma separação precoce da linhagem principal de patos,[7] e eram predominantes no Mioceno Superior antes da radiação extensa subsequente de formas mais modernas no Plioceno e posteriormente.[8] O marreca-caneleira forma uma superespécie com o Dendrocygna arcuata. Não tem nenhuma subespécie reconhecida, embora as aves no norte do México e no sul dos EUA tenham sido atribuídas no passado a D. b. helva,[9] descrito como tendo plumas mais claras e brilhantes e uma coroa mais clara do que D. b. bicolor.[10]

    A espécie foi descrita pela primeira vez por Johann Friedrich Gmelin em 1789, recebendo o nome de Anas fulva, que contudo já havia sido usado por Friedrich Christian Meuschen em 1787 para designar outra espécie.[11][nota 2] Isso levou ao próximo nome disponível, proposto pelo ornitólogo francês Louis Jean Pierre Vieillot em 1816 a partir de um espécime paraguaio, de Anas bicolor.[13][nota 3] A espécie foi então transferida para seu gênero atual, Dendrocygna, pelo ornitólogo britânico William John Swainson em reconhecimento de suas diferenças com outros patos.[14] O nome do gênero é derivado do grego antigo dendron, "árvore", e do latim cygnus, "cisne",[15] e bicolor é o latim para "duas cores".[16] "Fulvous" significa amarelo-avermelhado e é derivado do equivalente latino fulvus.[17]

    Descrição

    A marreca-caneleira mede entre 45–53 cm (18–21 in) de comprimento; o macho pesa entre 748–1 050 g (26–37 oz) e a fêmea de 712–1 000 g (25–35 oz).[9] A envergadura varia de 85 a 93 cm.[18]

    É uma espécie com patas compridas, principalmente em diferentes tons de marrom; cabeça, pescoço e peito são particularmente ricos na cor couro (fulvous), com costas mais escuras.[19] O manto tem um tom mais escuro de marrom, com penas das pontas amareladas, as penas de voo e a cauda são marrom-escuras, e uma faixa marrom-escura a preta vai do centro da coroa, descendo pela nuca até a base do manto. Possui listras esbranquiçadas nos flancos, um bico longo e cinza e pernas cinza. Em voo, as asas são marrons acima e pretas abaixo, sem marcas brancas, e um crescente branco na garupa contrasta com a cauda preta.[20][21] Todas as plumagens são bastante semelhantes, mas a fêmea é ligeiramente menor e de plumagem mais opaca que a do macho. Os mais jovens tem plumas mais pálidas e parece geralmente mais opaco, especialmente nos flancos.[9] Há uma ecdise completa na asa completa a reprodução, e os pássaros então procuram a cobertura da densa vegetação de pântanos enquanto não voam. As penas do corpo podem sofrer ecdise ao longo do ano; cada pena é substituída apenas uma vez por ano.[22]

    A marreca-caneleira é barulhenta, com um claro canto de kee-wee-ooo dado no solo ou em voo, frequentemente ouvido à noite.[19] Os pássaros em briga costumam repetir tal canto. Em voo, o bater das asas produz um som abafado.[23] Os cantos de machos e fêmeas mostram diferenças na estrutura e uma análise acústica em 59 aves em cativeiro demonstrou 100% de acurácia na verificação do sexo quando comparada com métodos moleculares.[24]

    Os pássaros adultos na Ásia podem ser confundidos com o Dendrocygna javanica, que é menor, tem uma coroa escura e não tem uma faixa escura óbvia na parte de trás do pescoço. Quando jovem, a marreca-caneleira é muito parecida com o Dendrocygna javanica, mas a cor da coroa ainda é uma distinção. Na América do Sul e na África, o irerê são distinguidos da marreca-caneleira por suas copas escuras, flancos barrados e peitos castanhos.[23]

     src=
    Marrecas-caneleiras durante o voo

    Distribuição e habitat

     src=
    Um grupo de marrecas-caneleiras na Índia

    A espécie tem um alcance muito grande que se estende por quatro continentes. Reproduz-se nas terras baixas da América do Sul, do norte da Argentina à Colômbia e, em seguida, ao sul dos Estados Unidos e nas Índias Ocidentais. É encontrada em uma ampla faixa na África Subsaariana e no leste do continente até a África do Sul e Madagascar. O subcontinente indiano é sua fortaleza asiática.[23]

    A marreca-caneleira realiza movimentos sazonais em resposta à disponibilidade de água e alimentos. Os pássaros africanos movem-se para o sul no verão, de modo a se reproduzirem, e retornam ao norte no inverno. As populações asiáticas são altamente nômades devido à variabilidade das chuvas.[23]

    A espécie tem fortes tendências colonizadoras, tendo expandido sua distribuição no México, nos Estados Unidos e nas Índias Ocidentais nas últimas décadas, com expansões de distribuição ao norte da Califórnia no final do século 19 e regiões de cultivo de arroz da Planície Costeira do Golfo dos EUA no início a meados de Século XX, dada sua afinidade com áreas de cultivo de arroz.[23][19]

    A reprodução na região norte da América é restrita à planície costeira do Golfo do Texas e Louisiana e às localidades no sul da Califórnia e centro-sul e leste da Flórida.[19] Observações da ave fora da época de nidificação, especialmente desde a década de 1950, foram registradas em regiões temperadas tão ao norte quanto a Bacia do Rio Mississippi, região oriental dos Grandes Lagos e ao longo das costas do Pacífico e do Atlântico até o sul do Canadá.[19] Aves vagueantes podem surgir muito além da faixa normal, às vezes ficando para fazer seus ninhos, como no Marrocos, Peru e Havaí.[9]

    É encontrado em pântanos de várzea e pântanos em campos abertos, arrozais e planícies, evitando áreas arborizadas. Normalmente não é uma espécie de montanha, reproduzindo-se na Venezuela, por exemplo, a apenas até 300 m (980 pé),,[21] mas o único registro de reprodução peruano ocorreu em 4 080 m (13 000 pé).[9]

    Comportamento

     src=
    Uma marreca-caneleira no Reino Unido

    A espécie é geralmente encontrada em pequenos grupos, mas bandos substanciais podem se formar em locais favorecidos. Caminha bem, sem gingar e normalmente se alimenta em pé, embora possa mergulhar se necessário.[23] Não costuma pousar nas árvores, ao contrário de outras espécies semelhantes. Voa em baixas altitudes com batidas de asas lentas. Alimenta-se durante o dia e à noite em bandos bastante grandes, muitas vezes com outras espécies, mas descansa ou dorme em grupos menores a meio do dia.[22] São barulhentos e exibem sua agressividade para com outras pessoas jogando a cabeça para trás. Antes de decolarem alarmados, costumam balançar a cabeça para o lado.[25]

    Vários artrópodes parasitas foram registrados nesta espécie, incluindo ácaros mastigadores das famílias Philopteridae e Menoponidae,[26][27] ácaros das penas e ácaros de pele. Os helmintos parasitas internos incluem lombrigas, tênias e vermes. Em uma pesquisa na Flórida, todos as 30 marrecas-caneleiras testadas carregavam pelo menos duas espécies de helmintos; nenhum tinha parasitas no sangue. Apenas um pato não tinha ácaros ou piolhos.[28]

    Reprodução

     src=
    Ovos da espécie no Museu de Toulouse

    A reprodução coincide com a disponibilidade de água. Na América do Sul e na África do Sul, o principal período de nidificação é de dezembro a fevereiro, na Nigéria é de julho a dezembro e na América do Norte, em meados de maio a agosto.[9] Na Índia, a temporada de reprodução vai de junho a outubro, mas com pico em julho e agosto.[29] A espécie é monogâmica em caráter vitalício; a exibição para fins de cortejo é limitada a alguns movimentos mútuos de cabeça antes do acasalamento e uma curta dança após a cópula, na qual os pássaros levantam seus corpos lado a lado enquanto nadam na água.[22]

    Os pares podem procriar sozinhos ou em grupos avulsos. Na África do Sul, os ninhos podem estar a 50 m (160 pé) um do outro, e densidades de reprodução de até 13,7 ninhos por quilômetro quadrado (35,5 por milha quadrada) foram encontradas na Louisiana. O ninho, com 19–26 cm (7,5–10 in) de diâmetro, é feito de folhas e caules de plantas e tem pouco ou nenhum forro macio. Geralmente é construído no solo, em vegetação pantanosa e em habitats artificiais, como campos de arroz superficialmente inundados, em vegetação densa e perto de água,[9][19][21] mas às vezes em buracos de árvores. Na Índia, o uso de buracos em árvores e até mesmo ninhos antigos de aves de rapina ou corvos é muito mais comum do que em outros lugares.[23] Os ovos são postos em intervalos de aproximadamente 24 a 36 horas, começando antes que o ninho esteja completo, resultando em algumas perdas da ninhada. Eles são esbranquiçados e medem em média 53,4 mm × 40,7 mm (2,10 in × 1,60 in), pesando entre 50,4 g (1,78 oz).[22] A ninhada geralmente tem cerca de dez ovos, mas outras fêmeas às vezes colocam ovos no ninho, de modo que 20 ou mais podem ser encontrados ocasionalmente.[9] Os ovos também podem ser adicionados aos ninhos de outras espécies, como o pato-de-rabo-alçado-americano.[30]

    Ambos os sexos incubam, mudando uma vez por dia, com o macho frequentemente assumindo a maior parte desse dever. Os ovos eclodem em cerca de 24-29 dias.[9] Os filhotes são cinzentos, com a parte superior mais pálida,[22] e uma faixa branca no pescoço,[31] pesando 22–38 g (0,78–1,3 oz) dentro de um dia após a eclosão. Como todos os patinhos, eles são precocial e deixam o ninho depois de um ou dois dias, mas os pais os protegem até que emplumam, cerca de nove semanas depois.[9] Os ovos e os filhotes podem ser predados por mamíferos, pássaros e répteis; um dos pais pode tentar distrair um predador em potencial, enquanto o outro pai leva os patinhos embora.[22] As aves atingem a maturidade sexual após um ano, e a idade máxima conhecida é de 6,5 anos.[9]

    Na África do Sul, alguns registros de hibridização com o irerê foram observados na natureza;[32][33] na maior parte do sul da África, as duas espécies se reproduzem em épocas diferentes.[34] A hibridização em cativeiro é mais frequente, mas limitada a outras espécies do gênero Dendrocygna.[35][36]

    Dieta

     src=
    Suas pernas longas permitem que fique ereto e ande sem gingar

    A marreca-caneleira se alimenta em pântanos durante o dia ou à noite, geralmente em grupos mistos com espécies parentes, como a marreca-cabocla. Seu alimento é geralmente material vegetal, incluindo sementes, bulbos, gramíneas e caules, mas as fêmeas podem incluir itens de origem animal, como vermes aquáticos, moluscos e insetos quando se preparam para a postura dos ovos, que podem representar até 4% de sua dieta. Os filhotes também podem comer alguns insetos. A coleta do que consome é feita enquanto caminha ou nada, ao levantar-se ou, ocasionalmente, mergulhando a uma profundidade de até 1 m (3,3 pé). As plantas favoritas incluem Nymphoides, ambrosia, Echinochloa colonum, Rhynchospora e Polygonum, entre outras. O arroz é normalmente uma pequena parte da dieta, e uma pesquisa em campos de arroz cubanos descobriu que as plantas colhidas eram principalmente ervas daninhas que crescem com a cultura. No entanto, em um estudo na Louisiana, 25% da dieta das fêmeas incubadas consistia em cereais.[9]

    Conservação

    A União Internacional para a Conservação da Natureza (IUCN) estimou que sua população seja de 1,3 a 1,5 milhão de indivíduos em todo o mundo.[5] Isso pode ser subestimado, pois as avaliações regionais sugerem 1 milhão de pássaros nas Américas, 1,1 milhão na África e pelo menos 20.000 no sul da Ásia, para um total de 2,12 milhões em todo o mundo.[22] A população parece estar diminuindo, mas a redução não é rápida o suficiente para acionar os critérios de vulnerabilidade para extinção. O grande número e a grande variedade de criadouros significam que a marreca-caneleira é classificada pela IUCN como "espécie pouco preocupante."[5] É uma das espécies às quais se aplica o Acordo para a Conservação das Aves Aquáticas Migratórias Afro-Euroasiáticas ​(AEWA).[37]

    A marreca-caneleira expandiu sua abrangência nas Índias Ocidentais e no sul dos Estados Unidos.[23] Uma série de invasões da América do Sul que atingiram o leste dos Estados Unidos começaram por volta de 1948, alimentadas pelo cultivo de arroz, e a reprodução foi registrada em Cuba em 1964,[22] e na FLórida em 1965. Alguns pássaros da Flórida ainda passam o inverno em Cuba.[38] Na África, foi criado na Península do Cabo entre 1940 e 1960. Um levantamento de dezoito espécies que colonizaram a área nas últimas décadas descobriu que a maioria eram espécies de pântanos que usaram terras irrigadas como "degraus" em todo o país árido que separa a península da área de reprodução principal. No entanto, o status das duas espécies de patos apresentados na pesquisa é duvidoso.[39]

    Fora da América do Norte, está sujeito à caça para obter alimento ou por gostar de arroz, e a perseguição significa que agora é raro em Madagascar. Os pesticidas usados nos campos de arroz também podem ter um impacto adverso,[9] causando danos aos músculos do fígado e do peito, mesmo em níveis subletais.[40]

    Notas

    1. No Brasil, a ave também é conhecida pelos nomes de xenxém e marrecapeba.[4]
    2. Os nomes científicos são dados de acordo com uma prioridade cronológica estrita. Assim, o nome conferido por Gmelin não poderia ser usado, uma vez que havia sido alocado anteriormente para outra espécie. A identidade da marreca-caneleira como Anas fulva por Meuschen não é conhecida.[12]
    3. Le Canard roux et noir.

    Referências

    1. Paixão, Paulo (Verão de 2021). «Os Nomes Portugueses das Aves de Todo o Mundo» (PDF) 2.ª ed. A Folha — Boletim da língua portuguesa nas instituições europeias. ISSN 1830-7809. Consultado em 13 de janeiro de 2022
    2. Gomes, Wagner. Lista das espécies de aves brasileiras com tamanhos de anilha recomendados. 7/2/2013, CEMAVE
    3. Lista das espécies de aves brasileiras com tamanhos de anilha recomendados - Ordem sistemática e taxonômica segundo lista primária do CBRO, DOU, Nº 249, 24 de dezembro de 2013, ISSN 1677-7042, p.121
    4. Editores do Aulete (2007). «Verbete: «marreca-caneleira»». Dicionário Caldas Aulete. Consultado em 8 de agosto de 2014
    5. a b c «Fulvous Whistling-duck». The IUCN Red List of Threatened Species. 1 de outubro de 2016. Consultado em 17 de julho de 2021
    6. Madge & Burn (1988) p. 124.
    7. Feduccia (1999) p. 219.
    8. Agnolin, Federico; Tomassini, Rodrigo L (2012). «A fossil Dendrocygninae (Aves, Anatidae) from the early Pliocene of the Argentine Pampas and its paleobiogeographical implications». Annales de Paléontologie. 98 (3): 191–201. doi:10.1016/j.annpal.2012.06.001
    9. a b c d e f g h i j k l m Hoyo, Josep del; Elliott, Andrew; Sargatal, Jordi; Christie, David A (eds.). «Fulvous Whistling-duck». Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions. Consultado em 17 de março de 2014
    10. Wetmore, Alexander; Peters, James L (1922). «A new genus and four new subspecies of American birds». Proceedings of the Biological Society of Washington. 35: 41–46
    11. Allen, J A; Richmond, C W; Brewster, W; Dwight, J Jr; Merriam, C H; Ridgway, R; Stone, W (1908). «Fourteenth Supplement to the American Ornithologists' Union Check-List of North American Birds». The Auk. 25 (3): 343–399. JSTOR 4070558. doi:10.2307/4070558
    12. Pollock, Andrew W (2012). Binomial and Trinomial Index to the Auk, 1884-1920. Also including the Nuttall Bulletin, 1876-1883 and the A.O.U. Check-List of North American Birds (all Seven Editions) (PDF). 1. [S.l.: s.n.] p. 253
    13. Vieillot (1816) pp. 136–137.
    14. Swainson (1837) p. 365.
    15. Jobling (2010) pp. 128, 133.
    16. Jobling (2010) p. 72.
    17. «Fulvous». Oxford English Dictionary. Oxford University Press. Consultado em 17 de março de 2014
    18. Oiseaux.net. «Dendrocygne fauve - Dendrocygna bicolor - Fulvous Whistling Duck». www.oiseaux.net (em inglês). Consultado em 25 de setembro de 2020
    19. a b c d e f Hohman, W. L.; Lee, S. A. (2020). «Birds of the World». Birds of the World (S. M. Billerman, Editor) – via Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA
    20. Barlow et al. (1997) p. 135.
    21. a b c Hilty (2003) p. 195.
    22. a b c d e f g h Kear (2005) pp. 199–202.
    23. a b c d e f g h Madge & Burn (1988) pp. 126–127.
    24. Volodin, Ilya; Kaiser, Martin; Matrosova, Vera; Volodina, Elena; Klenova, Anna; Filatova, Olga; Kholodova, Marina (2009). «The technique of noninvasive distant sexing for four monomorphic Dendrocygna whistling duck species by their loud whistles» (PDF). Bioacoustics. 18 (3): 277–290. CiteSeerX . doi:10.1080/09524622.2009.9753606
    25. Johnsgard (1965) pp. 16–20
    26. McDaniel, Burruss; Tuff, Donald; Bolen, Eric (1966). «External parasites of the Black-bellied Tree Duck and other dendrocygnids». The Wilson Bulletin. 78 (4): 462–468. JSTOR 4159536
    27. Arnold, Don C (2006). «Review of the genus Acidoproctus (Phthiraptera: Ischnocera: Philopteridae), with description of a new species». Journal of the Kansas Entomological Society. 79 (3): 272–282. JSTOR 25086333. doi:10.2317/0509.26.1
    28. Forrester, Donald J; Kinsella, John M; Mertins, James W; Price, Roger D; Turnbull, Richard E (1994). «Parasitic helminths and arthropods of Fulvous Whistling-Ducks (Dendrocygna bicolor) in Southern Florida» (PDF). Journal of the Helminthological Society of Washington. 61 (1): 84–88
    29. Ali & Ripley (1978) pp. 139–141.
    30. Shields, A M (1899). «Nesting of the Fulvous Tree Duck». Cooper Ornithological Society. 1 (1): 9–11. JSTOR 1360784. doi:10.2307/1360784
    31. Phillips (1922) pp. 128–129.
    32. Harebottle, Doug; Vanderwalt, Brian (2014). «Hybridisation between White-faced and Fulvous Ducks in the wild: further evidence from South Africa.» (PDF). Ornithological Observations. 5: 17–21
    33. Clark, A (1974). «Hybrid Dendrocygna viduata x Dendrocygna bicolor». Ostrich. 45 (4): 255. doi:10.1080/00306525.1974.9634068
    34. Siegfried, W Roy (1973). «Morphology and ecology of the southern African whistling ducks (Dendrocygna (PDF). The Auk. 90 (1): 198–201
    35. Kear (2005) p. 188.
    36. Johnsgard, Paul A (1960). «Hybridization in the Anatidae and its taxonomic implications» (PDF). Condor. 62 (1): 25–33. JSTOR 1365656. doi:10.2307/1365656
    37. «Annex 2: Waterbird species to which the Agreement applies» (PDF). Agreement on the conservation of African-Eurasian migratory Waterbirds (AEWA). AEWA. Consultado em 17 de março de 2014. Cópia arquivada (PDF) em 28 de julho de 2011
    38. Turnbull, Richard E; Johnson, Fred A; Brakhage, David H (1989). «Status, distribution, and foods of Fulvous Whistling-Ducks in South Florida». The Journal of Wildlife Management. 53 (4): 1046–1051. JSTOR 3809607. doi:10.2307/3809607
    39. Hockey, Philip A R; Midgley, Guy F (2009). «Avian range changes and climate change: a cautionary tale from the Cape Peninsula». Ostrich. 80 (1): 29–34. doi:10.2989/OSTRICH.2009.80.1.4.762
    40. Turnbull, Richard E; Johnson, Fred A; Hernandez, Maria de los A; Wheeler, Willis B; Toth, John P (1989). «Pesticide residues in Fulvous Whistling-Ducks from South Florida». The Journal of Wildlife Management. 53 (4): 1052–1057. JSTOR 3809608. doi:10.2307/3809608

    Bibliografia

     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autores e editores de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia PT

    Marreca-caneleira: Brief Summary ( Português )

    fornecido por wikipedia PT

    A marreca-caneleira, marreca-peba, também marreca-picaça, tapuia e xenxém (nome científico: Dendrocygna bicolor) é uma espécie de marreca presente da América do Norte à Ásia.

    Tem uma plumagem que é principalmente marrom avermelhada, pernas longas e um bico longo cinza. Como outros membros de sua linhagem ancestral, possui um chamado que é registrado durante o voo ou no solo. Seu habitat preferido consiste em pântanos com vegetação abundante, incluindo lagos rasos e arrozais. O ninho, construído com material vegetal e sem forro, é colocado entre uma vegetação densa ou em um buraco de árvores. A ninhada típica tem cerca de dez ovos esbranquiçados. Os adultos reprodutores, que são monogâmicos, se revezam para incubar e os ovos eclodem em 24-29 dias. Os filhotes cinzentos deixam o ninho cerca de um dia após a eclosão, mas os pais continuam a protegê-los até que emplumam cerca de nove semanas depois.

    A marreca-caneleira se alimenta em zonas úmidas, consumindo sementes e outras partes das plantas. Às vezes é considerada uma praga ao cultivo de arroz. Apesar da caça, do envenenamento por pesticidas e da predação natural por mamíferos, pássaros e répteis, seu grande número e sua enorme variedade fazem com que seja classificada como menos preocupante pela União Internacional para a Conservação da Natureza (IUCN).

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autores e editores de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia PT

    Brun visseland ( Sueco )

    fornecido por wikipedia SV

    Brun visseland[2] (Dendrocygna bicolor) är en fågel i familjen änder inom ordningen andfåglar, en av de mest geografiskt spridda i världen med förekomst på fyra kontinenter.[3]

    Utseende och läten

    Brun visseland är en relativt stor andfågel, 45–53 centimeter i längd.[4] Den är som namnet avslöjar huvudsakligen rödaktigt brun, med långa ben och lång grå näbb. Ett karaktäristiskt drag är det vita bandet tvärsöver stjärten, som syns när den flyger. Liksom andra fåglar i sin grupp har den ett visslande läte som den ger ifrån sig både när den flyger och när den vistas på marken.

     src=
    Ett par bruna visseländer i Weslaco, Texas, USA.

    Utbredning

    Brun visseland förekommer från södra USA till Argentina samt i östra Afrika, på Madagaskar och i södra Asien.[3] Denna utbredning är mycket ovanlig för fåglar. Arten förekommer inte enbart på fyra kontinenter utan även i fyra olika zoogeografiska regioner.[5] De flesta individerna finns i deltan av floderna Niger och Senegal. Fågeln vandrar ofta och långt. På grund av dessa vandringar utvecklades inga underarter och populationen kan minska avsevärd i begränsade områden.[6]

    Levnadssätt

    Brun visseland äter frön och andra växtdelar. Arten föredrar miljöer som grunda sjöar och risfält och andra våtmarker med riklig vegetation. Boet byggs av växtdelar och utan infodring. Det placeras i tät vegetation eller i ett hål i ett träd. En typisk kull består av tio vitaktiga ägg. De häckande vuxna, som bildar livslånga par, turas om med ruvandet. Äggen kläcks efter 24 till 29 dagar. De nykläckta ungarna är gråa och duniga och lämnar boet någon dag efter kläckningen. Föräldrarna fortsätter att skydda ungarna tills de blivit flygfärdiga ungefär nio veckor senare.

     src=
    Ägg från brun visseland.

    Status och hot

    Somliga anser att den är ett skadedjur i risodlingar. I en del områden jagas den för köttet. Trots jakten, förgiftning genom växtgifter och hotet från rovdjur bland däggdjur, fåglar och kräldjur är brun visseland inte sällsynt och anses inte hotad i sitt utbredningsområde. IUCN kategoriserar arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till mellan 1,3 och 1,5 miljoner individer.[1]

    Referenser

    Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från tyskspråkiga Wikipedia, 8 mars 2010.

    Noter

    1. ^ [a b c] Birdlife International 2012 Dendrocygna bicolor Från: IUCN 2014. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3 www.iucnredlist.org. Läst 2015-02-01.
    2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
    3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2014) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.9 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2015-01-01
    4. ^ ”Fulvous Whistling-duck”. Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions. http://www.hbw.com/species/fulvous-whistling-duck-dendrocygna-bicolor. Läst 17 mars 2014. (prenumeration krävs)
    5. ^ John Gooders & Trevor Boyer: Ducks of Britain and the Northern Hemisphere, Dragon's World Ltd, Surrey 1986, s. 11, ISBN 1-85028-022-3
    6. ^ Hartmut Kolbe: Die Entenvögel der Welt. Ulmer Verlag 1999, s. 63, ISBN 3-8001-7442-1

    Externa länkar

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia författare och redaktörer
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia SV

    Brun visseland: Brief Summary ( Sueco )

    fornecido por wikipedia SV

    Brun visseland (Dendrocygna bicolor) är en fågel i familjen änder inom ordningen andfåglar, en av de mest geografiskt spridda i världen med förekomst på fyra kontinenter.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia författare och redaktörer
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia SV

    Kahverengi ıslıkçı ördek ( Turco )

    fornecido por wikipedia TR
     src=
    Bu madde herhangi bir kaynak içermemektedir. Lütfen güvenilir kaynaklar ekleyerek bu maddenin geliştirilmesine yardımcı olunuz. Kaynaksız içerik itiraz konusu olabilir ve kaldırılabilir. (Haziran 2018)

    Kahverengi ıslıkçı ördek (Dendrocygna bicolor), Orta ve Güney Amerika, alt Sahra, Hindistan ve Amerika Birleşik Devletleri körfez sahilinde yaşayan bir ıslıkçı ördek türü.

    Sazlıklar arasında dal parçalarından bir yuva yapar ve 8-12 yumurta yumurtlar, ancak bazen ağaç kovukları ve eski kuş yuvalarını da yuva olarak kullanır. Yaşama ortamı tatlı su gölleri, pirinç tarlaları ve bol bitki bulunduran rezervuarlar olan bu ördekler, tohumlarla ve bitkilerin diğer kısımlarıyla beslenir. Kahverengi ıslıkçı ördek, 48–53 cm uzunluğundadır. Uzun gri renkte bir gagası, uzun bir başı ve uzunca bacakları vardır.

    Dış bağlantılar

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia yazarları ve editörleri
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia TR

    Kahverengi ıslıkçı ördek: Brief Summary ( Turco )

    fornecido por wikipedia TR

    Kahverengi ıslıkçı ördek (Dendrocygna bicolor), Orta ve Güney Amerika, alt Sahra, Hindistan ve Amerika Birleşik Devletleri körfez sahilinde yaşayan bir ıslıkçı ördek türü.

    Sazlıklar arasında dal parçalarından bir yuva yapar ve 8-12 yumurta yumurtlar, ancak bazen ağaç kovukları ve eski kuş yuvalarını da yuva olarak kullanır. Yaşama ortamı tatlı su gölleri, pirinç tarlaları ve bol bitki bulunduran rezervuarlar olan bu ördekler, tohumlarla ve bitkilerin diğer kısımlarıyla beslenir. Kahverengi ıslıkçı ördek, 48–53 cm uzunluğundadır. Uzun gri renkte bir gagası, uzun bir başı ve uzunca bacakları vardır.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia yazarları ve editörleri
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia TR

    Le nâu hung ( Vietnamita )

    fornecido por wikipedia VI
    Fulvous whistling duck.JPG
     src=
    Dendrocygna bicolor

    Le nâu hung (danh pháp hai phần: Dendrocygna bicolor) là một loài chim thuộc phân họ Le nâu. Loài này sinh sản khắp các khu vực nhiệt đới ở phần lớn Trung MỹNam Mỹ, châu Phi cận Sahara, tiểu lục địa Ấn ĐộBờ biển Vịnh Hoa Kỳ. Nó gần như là loài định cư ngoại trừ di chuyển cục bộ và có thể là loài lang thang ở phía nam châu Âu. Nó làm tổ trên chỏm nhiều cây sậy quấn vào nhau và đẻ 8-12 quả trứng nhưng đôi khi chúng cũng làm tổ trên tổ chim cũ hay hốc cây. Môi trường sống của nó là hồ nước ngọt, ruộng lúa, hồ chứa với thảm thực vật phong phú, loài le này chủ yếu ăn vào ban đêm và chủ yếu ăn hạt và các bộ phận khác của cây. Chúng có chiều dài 48–53 cm (19-21). Nó có mỏ màu xám, đầu và chân hơi dài. Con trống và con mái có bộ lông tương tự, trừ trường con non đã ít tương phản bên hông và đuôi. Loài này sống thành bầy.

    Chú thích

    Tham khảo


    Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến chim này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia tác giả và biên tập viên
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia VI

    Le nâu hung: Brief Summary ( Vietnamita )

    fornecido por wikipedia VI
    Fulvous whistling duck.JPG  src= Dendrocygna bicolor

    Le nâu hung (danh pháp hai phần: Dendrocygna bicolor) là một loài chim thuộc phân họ Le nâu. Loài này sinh sản khắp các khu vực nhiệt đới ở phần lớn Trung MỹNam Mỹ, châu Phi cận Sahara, tiểu lục địa Ấn ĐộBờ biển Vịnh Hoa Kỳ. Nó gần như là loài định cư ngoại trừ di chuyển cục bộ và có thể là loài lang thang ở phía nam châu Âu. Nó làm tổ trên chỏm nhiều cây sậy quấn vào nhau và đẻ 8-12 quả trứng nhưng đôi khi chúng cũng làm tổ trên tổ chim cũ hay hốc cây. Môi trường sống của nó là hồ nước ngọt, ruộng lúa, hồ chứa với thảm thực vật phong phú, loài le này chủ yếu ăn vào ban đêm và chủ yếu ăn hạt và các bộ phận khác của cây. Chúng có chiều dài 48–53 cm (19-21). Nó có mỏ màu xám, đầu và chân hơi dài. Con trống và con mái có bộ lông tương tự, trừ trường con non đã ít tương phản bên hông và đuôi. Loài này sống thành bầy.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia tác giả và biên tập viên
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia VI

    Рыжая свистящая утка ( Russo )

    fornecido por wikipedia русскую Википедию
     src=
    Яйцо Dendrocygna bicolor в Тулузском музее

    Ареал

    Ареал состоит из нескольких разобщённых частей в Старом и Новом Свете. В Северной Америке обитает в южных штатах СШАФлориде, Техасе и Луизиане, и в Мексике к югу до штатов Оахака и Табаско. До недавнего времени гнездилась на Больших Антильских островах. В Южной Америке два изолированных участка ареала: один находится в северной части континента от Колумбии к востоку до Гайаны, другой в центральной от Бразилии к югу до аргентинской провинции Тукуман и бразильской провинции Буэнос-Айрес. Область распространения в Африке находится к югу от Сахары: утка гнездится от Сенегала к востоку до Эфиопии, к югу до ботсванского озера Нгами и южно-африканской провинции Квазулу-Натал. Кроме того, утка распространена на Мадагаскаре. Наконец, ареал а Азии охватывает Индию и Мьянму[5][6][3].

    Считается преимущественно оседлым видом. В Африке совершает нерегулярные кочёвки в связи с пересыханием водоёмов либо истощением пищевых запасов[6]. На основании того, что утка способна одномоментно и в огромных количествах сконцентрироваться в одном месте, говорят о её высокой мобильности и готовности переселения на новые для себя территории. В пользу этой теории так же говорит отсутствие региональной изменчивости при большом и разорванном ареале[7]. Случайные залёты известны в Канаде, северо-востоке США, Гавайях, Марокко, Испании, южной Франции и Непале. Птицы, обитающие в Индии, иногда залетают в Шри-Ланку[8].

    Места обитания

    В выборе биотопов проявляет исключительную пластичность, выбирая самые разнообразные пресноводные водоёмы, расположенные на равнине: озёра, реки, небольшие пересыхающие водоёмы, болота, разливы[9]. Чаще всего селится в местах, где хорошо развита высокая травянистая растительность. Нередко утку можно встретить на заливных рисовых полях[6].

    Размножение

    Dendrocygna bicolor wilhelma.jpg

    Период размножения варьирует в широких пределах в различных частях ареала. На периферии ареала гнездование приходится на наиболее тёплое время года — с мая по июль в США и с ноября по февраль в Аргентине[10]. В Африке откладка яиц может происходить почти круглогодично, однако к северу от Замбези она чаще всего приурочена к периоду с малым количеством осадков (например, Сенегале в январе), тогда как югу (в Южной Африке) наоборот с высоким (с февраля по август)[9]. На Мадагаскаре гнездование отмечено в декабре, январе и апреле, в Индии — с июня по октябрь[10].

    Гнездится один раз в год, обособленными парами либо неплотными группами. Брачное поведение растянуто во времени и по характеру типичное для древесных уток. Во время игрища оба члена пары сидят на воде лицом друг к другу и поочерёдно окунают голову в воду, имитируя купание. Внезапно селезень заскакивает на самку и почти сразу соскальзывает с неё. После этого птицы дружно принимают вертикальную стойку и складывают крылья, обращённые друг к другу[10].

    Гнездо — травянистая платформа с лотком, хорошо укрытая в зарослях выступающей из воды растительности — камыша, рогоза, тростника, риса, лилий. При этом нередко гнездо получается полностью плавучим, не закреплённым ко дну. Значительно реже выбирает дупла деревьев, характерные для многих других видов уток. Выстилка из пуха бывает, но не обязательна во всех случаях. Полная кладка чаще всего содержит 12 — 14 яиц[11] (известны случаи от 6 до 16[6]). Насиживание продолжается около 24—26 дней. Насиживают поочерёдно обе птицы пары, что само по себе считается необычным среди уток. Иногда в жаркий день яйца надолго оставляются без присмотра. Птенцы выводкого типа, покидают гнездо вскоре после появления на свет и следуют за родителями, скрываясь от хищников в густой траве. Самец и самка совместно водят выводок жо тех пор, пока птенцы не становятся на крыло — это происходит примерно в возрасте 63—65 дней[10][11].

    Питание

    Способ добывания пищи сходен с таковым у речных уток: птица процеживает верхние слои воды, погружает в неё голову либо опрокидывает верхнюю половину тела. Неплохо ныряет, задерживаясь под водой до 15 сек[12]. Основная доля рациона состоит из растительных кормов. Употребляет в пищу семена и плоды водных и надводных растений, таких как горец, донник, Ambrosia maritima, Nymphoides indica, Echinochloa stagnina, Nymphaea capensis. Любит кормиться на заливных рисовых полях, где нередко концентрируются большими группами. Также питается луковичными корневищами, побегами, почками тростника, тимофеевки, и других травянистых растений. Животная пища составляет очень незначительную часть: так, согласно одному из исследований, проведённых в Замбии, доля насекомых в рационе составила лишь около 1 %[6][12][13]. Активна преимущественно в тёмное время суток.

    Примечания

    1. Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общ. ред. акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 33. — 2030 экз.ISBN 5-200-00643-0.
    2. Коблик Е. А., Редькин Я. А. Базовый список гусеобразных (Anseriformes) мировой фауны // Казарка, № 10 (2004). — С. 15—46.
    3. 1 2 3 Johnsgard, 2010, p. 10.
    4. 1 2 Bellrose, 1980, p. 74.
    5. Bellrose, 1980, p. 75—76.
    6. 1 2 3 4 5 Carboneras, 1992, p. 575.
    7. Scott, Rose, 1996, p. 28.
    8. Carboneras, 1992, p. 576.
    9. 1 2 Scott, Rose, 1996, p. 30.
    10. 1 2 3 4 Johnsgard, 2010, p. 12.
    11. 1 2 Gooders & Boyer, 1997, p. 12.
    12. 1 2 Johnsgard, 2010, p. 11.
    13. Bellrose, 1980, p. 79.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Авторы и редакторы Википедии

    Рыжая свистящая утка: Brief Summary ( Russo )

    fornecido por wikipedia русскую Википедию
     src= Яйцо Dendrocygna bicolor в Тулузском музее Ареал

    Ареал состоит из нескольких разобщённых частей в Старом и Новом Свете. В Северной Америке обитает в южных штатах СШАФлориде, Техасе и Луизиане, и в Мексике к югу до штатов Оахака и Табаско. До недавнего времени гнездилась на Больших Антильских островах. В Южной Америке два изолированных участка ареала: один находится в северной части континента от Колумбии к востоку до Гайаны, другой в центральной от Бразилии к югу до аргентинской провинции Тукуман и бразильской провинции Буэнос-Айрес. Область распространения в Африке находится к югу от Сахары: утка гнездится от Сенегала к востоку до Эфиопии, к югу до ботсванского озера Нгами и южно-африканской провинции Квазулу-Натал. Кроме того, утка распространена на Мадагаскаре. Наконец, ареал а Азии охватывает Индию и Мьянму.

    Считается преимущественно оседлым видом. В Африке совершает нерегулярные кочёвки в связи с пересыханием водоёмов либо истощением пищевых запасов. На основании того, что утка способна одномоментно и в огромных количествах сконцентрироваться в одном месте, говорят о её высокой мобильности и готовности переселения на новые для себя территории. В пользу этой теории так же говорит отсутствие региональной изменчивости при большом и разорванном ареале. Случайные залёты известны в Канаде, северо-востоке США, Гавайях, Марокко, Испании, южной Франции и Непале. Птицы, обитающие в Индии, иногда залетают в Шри-Ланку.

    Места обитания

    В выборе биотопов проявляет исключительную пластичность, выбирая самые разнообразные пресноводные водоёмы, расположенные на равнине: озёра, реки, небольшие пересыхающие водоёмы, болота, разливы. Чаще всего селится в местах, где хорошо развита высокая травянистая растительность. Нередко утку можно встретить на заливных рисовых полях.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Авторы и редакторы Википедии

    草黃樹鴨 ( Chinês )

    fornecido por wikipedia 中文维基百科
    二名法 Dendrocygna bicolor
    (Vieillot, 1816)
     src=
    Dendrocygna bicolor

    草黃樹鴨学名Dendrocygna bicolor)是分佈在熱帶地區的樹鴨屬,包括中美洲南美洲撒哈拉以南非洲印度次大陸美國墨西哥灣沿岸地區

    特徵

    草黃樹鴨長48-53厘米。牠們的喙是灰色的,頭部及腳都很長,頭部及上身呈淺黃色,兩側有些紅色,冠深色,背部及雙翼呈深灰色。尾巴及雙翼上有栗褐色的斑紋,上尾有一白色的半月形,在飛時特別明顯。雛鳥兩側對比較低,尾巴顏色也有不同。

    生態

    草黃樹鴨很普遍。除了一些地區性的移動外,很多時都是留鳥,而在南歐也會有一些流浪者。牠們會在樹枝上築巢,有時也會在空心樹中築巢或利用其他鳥類的巢。牠們每次會生8-12隻蛋。

    草黃樹鴨喜歡棲息在淡水湖、稻田或水塘。牠們多在夜間覓食,主要吃種子植物的其他部份。

    草黃樹鴨是群居的,可以組成一大群。

    保育

    草黃樹鴨是《非洲-歐亞大陸遷徙水鳥保護協定》所保護的物種之一。

    參考

    1. ^ (英文) BirdLife International (2009). Dendrocygna bicolor. 2009 IUCN Red List of Threatened Species. IUCN 2009. 撷取於2010-06-11.

    外部連結

     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    维基百科作者和编辑
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia 中文维基百科

    草黃樹鴨: Brief Summary ( Chinês )

    fornecido por wikipedia 中文维基百科
     src= Dendrocygna bicolor

    草黃樹鴨(学名:Dendrocygna bicolor)是分佈在熱帶地區的樹鴨屬,包括中美洲南美洲撒哈拉以南非洲印度次大陸美國墨西哥灣沿岸地區

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    维基百科作者和编辑
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia 中文维基百科