nomes no trilho de navegação
Se reproducen de mayo a octubre.
Se alimentan de semillas, hojas y retoños, molusco e insectos.
Distribucion General: Se distribuye desde el sur de Texas y el noroeste de México hasta el oeste de Ecuador y el norte de Argentina.
Qara yekəqarın fitçalan ördək (lat. Dendrocygna autumnalis) – ağac ördəyi cinsinə aid heyvan növü.
D. a. autumnalis (Linnaeus, 1758)
D. a. discolor P.L.Sclater & Salvin, 1873
Quş ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.
Qara yekəqarın fitçalan ördək (lat. Dendrocygna autumnalis) – ağac ördəyi cinsinə aid heyvan növü.
Dendrocygna autumnalis[1] a zo ur spesad evned eus ar c'herentiad Anatidae.
Anvet e voe Anas autumnalis (kentanv) da gentañ-penn (e 1758)[2] gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
Bevañ a ra, diouzh an noz peurvuiañ, diwar c'hreun ha had dreist-holl petra bennak na ra ket fae ouzh artropoded ha divellkeineged-dour gwech an amzer.
Ar spesad a gaver an daou isspesad anezhañ[3] en Amerika :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Dendrocygna autumnalis a zo ur spesad evned eus ar c'herentiad Anatidae.
Anvet e voe Anas autumnalis (kentanv) da gentañ-penn (e 1758) gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
L'ànec arbori becvermell (Dendrocygna autumnalis) és un ocell de la subfamília dels dendrocignins (Dendrocygninae), dins la família dels anàtids (Anatidae).
Habita aiguamolls, llacunes i vores de corrents fluvials d'ambdues Amèriques, des del sud d'Arizona i Texas, a través de Mèxic fins a Panamà, Colòmbia, Veneçuela, Aruba, Bonaire, Trinidad, Guyana i Surinam, oest i est d'Equador, est del Perú, i des de Brasil fins a Bolívia, Paraguai i Argentina septentrional. Criats com ocells ornamentals a molts països, de vegades fugen del captiveri.
Es poden alimentar a qualsevol hora però sovint ho fan de nit. Mengen una àmplia varietat de material vegetal, però també artròpodes i invertebrats aquàtics quan estan a l'abast. Sovint mengen vegetació submergida en aigües poc profundes.
Aquest ànec és únic per les seves costums monògames. La parella roman unida durant molts anys, a la manera d'oques i cignes. Ambdós pares comparteixen tota la tasca relacionada amb la criança dels joves, des de la incubació fins a la cura dels fills. Solen fer el niu a la cavitat d'un arbre però criaran a terra si és necessari. També poden utilitzar xemeneies, edificis abandonats, o caixes niu. Els aneguets salten des del niu dos dies després de l'eclosió, poden alimentar-se immediatament, i romanen amb els pares durant fins a vuit setmanes.
Se n'han descrit dues subespècies amb una zona de contacte, a l'altura de Panamà
L'ànec arbori becvermell (Dendrocygna autumnalis) és un ocell de la subfamília dels dendrocignins (Dendrocygninae), dins la família dels anàtids (Anatidae).
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden chwibanog dorddu (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid chwibanog torddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Dendrocygna autumnalis; yr enw Saesneg arno yw Red-billed whistling duck. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. autumnalis, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r hwyaden chwibanog dorddu yn perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Alarch gyddfddu Cygnus melancoryphus Alarch utganol Cygnus buccinator
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden chwibanog dorddu (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid chwibanog torddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Dendrocygna autumnalis; yr enw Saesneg arno yw Red-billed whistling duck. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. autumnalis, sef enw'r rhywogaeth.
Sortbuget træand (latin: Dendrocygna autumnalis) er en træand, der lever i Mellem- og Sydamerika.
Taksonomi fra Wikispecies Sortbuget træand (latin: Dendrocygna autumnalis) er en træand, der lever i Mellem- og Sydamerika.
Die Herbstpfeifgans (Dendrocygnas autumnalis), auch Herbstente, Rotschnabel-Pfeifgans oder Graubrust-Pfeifgans genannt, ist eine Art der Familie der Entenvögel. Die Herbstpfeifgans ist in beiden Amerikas beheimatet. Seit den 1950er Jahren hat die Nördliche Herbstpfeifgans sogar ihr Brutareal von Mexiko ausgehend bis in die Südstaaten der USA erweitern können. Die Art spielt als Jagdwild keine Rolle. Sie gilt – ähnlich wie in Südostasien die Zwergpfeifgans, die der gleichen Gattung angehört – in der Landwirtschaft als Schädling und wird wie diese deswegen verfolgt.
Herbstpfeifgänse weisen wie für Pfeifgänse charakteristisch keinen Geschlechtsdimorphismus auf. Die Körperlänge der Nominatform beträgt etwa 53 Zentimeter.[1] Männchen wiegen zwischen 728 und 951 Gramm, Weibchen dagegen zwischen 831 und 978 Gramm.[2] Herbstpfeifgänse haben den charakteristischen Körperbau aller Pfeifgänse: lange Beine, langen Hals und breite Flügel. Auffällig ist die sehr aufrechte Körperhaltung, die diese Entenvögel annehmen. Während der Brutzeit haben fortpflanzungsaktive Herbstpfeifgänse einen karminroten Schnabel. Nach dem Ende der Brutzeit verblasst dieser wieder zu einem blassen Rotbraun. Auffällig ist der weiße Augenring.
Es werden für die Art zwei Unterarten unterschieden, die sich in der Brustfärbung und in der Körpergröße unterscheiden. Die Nördliche Herbstpfeifgans (D. a. autumnalis), die die Nominatform darstellt, ist die deutlich größere Unterart. Sie weist eine rotbraune Brustfärbung auf. Die etwas kleinere und zierlichere Südliche Herbstpfeifgans (D. a. fulgens) hat stattdessen eine graue Brustfärbung. Beide haben einen schwarzen Bauch und schwarze Flanken.
Noch nicht geschlechtsreife Herbstpfeifgänse haben anders als die adulten Vögel einen weißlichen Bauch. Ihre Flanken wirken noch bräunlich.
Der Flug der Herbstpfeifgänse ist langsam und erratisch. Die langen Beine werden dabei weit nach hinten ausgestreckt. Herbstpfeifgänse sind außerdem sehr ruffreudig. Der Ruf ist pfeifend und klingt pe-che-che-che und wa-chu-whe-whe.[3]
Herbstpfeifgänse sind verhältnismäßig häufige Vögel, deren Verbreitungsgebiet vom Südrand der USA bis nach Zentralargentinien reicht. In den letzten drei Jahrzehnten hat dieser Entenvogel sein Verbreitungsgebiet ausgeweitet und kommt jetzt auch in Texas und Arizona vor. Als Irrgäste wurden sie auch schon in Missouri, New Mexico und dem Süden Kaliforniens beobachtet.[4] Zumindest die in den USA brütenden Populationen sind Kurzstreckenzieher. Sie ziehen von August bis Oktober wenige hundert Kilometer nach Nordmexiko und kehren im April zu ihren Brutgebieten zurück. Vergleichbares gilt für die südlichsten Populationen in Südamerika, die dann nach Norden ziehen. Die Populationen, die in der Regenwaldzone brüten, sind standorttreu.
Herbstpfeifgänse sind Bewohner nahrungsreicher Flachgewässer. Sie finden sich dabei sowohl in Sumpfgebieten als auch an Flussniederungen, in bewaldeten Regionen und an Staugewässern in landwirtschaftlich genutzten Flächen. Dort baumen sie gerne auf Bäumen und großen Sträuchern auf. Ähnlich wie bei anderen Pfeifgänsen kommt es auch bei der Herbstpfeifgans zu großen Schwarmbildungen, wenn sich die Vögel in Regionen mit periodischen Niederschlägen an Restgewässern versammeln.
Herbstpfeifgänse sind dämmerungs- und nachtaktiv. Tagsüber ruhen sie in und an der Uferzone. Die Nahrung besteht zum überwiegenden Teil aus Getreide, Gräsern und Waldhirse. Hinzu kommen Kleintiere, die sie im Wasser aufnehmen.
Herbstpfeifgänse nisten in Baumhöhlen, die sich in unmittelbarer Nähe zum Wasser befinden. Ein Gelege besteht in der Regel aus zwölf bis 16 weißen Eiern, die von beiden Elternvögeln zwischen 23 und 30 Tagen bebrütet werden. Die Dunenjungen verlassen das Nest in einem Alter von etwa einem Tag und werden durch beide Elternvögel geführt. Dunenjungen sind nach etwa 56 Tagen flügge.
Gelegentlich legen Herbstpfeifgänse ihre Eier auch in Gelege von Brautenten, die diese häufig erfolgreich mit ihrer Brut heranziehen.[5]
Die genaueren Verwandtschaftsverhältnisse der Pfeifgänse sehen folgendermaßen aus:
Pfeifgänse (Dendrocygninae) Pfeifgänse im engeren Sinne (Dendrocygnini) N.N. N.N.Tüpfelpfeifgans (D. guttata)
Kubapfeifgans (D. arborea)
Gelbbrustpfeifgans (D. bicolor)
Sichelpfeifgans (D. eytoni)
Wanderpfeifgans (D. arcuata)
Zwergpfeifgans (D. javanica)
Witwenpfeifgans (D. viduata)
Herbstpfeifgans (D. autumnalis)
Weißrücken-Pfeifgans (Thalassornis leuconotus)
Die Herbstpfeifgans (Dendrocygnas autumnalis), auch Herbstente, Rotschnabel-Pfeifgans oder Graubrust-Pfeifgans genannt, ist eine Art der Familie der Entenvögel. Die Herbstpfeifgans ist in beiden Amerikas beheimatet. Seit den 1950er Jahren hat die Nördliche Herbstpfeifgans sogar ihr Brutareal von Mexiko ausgehend bis in die Südstaaten der USA erweitern können. Die Art spielt als Jagdwild keine Rolle. Sie gilt – ähnlich wie in Südostasien die Zwergpfeifgans, die der gleichen Gattung angehört – in der Landwirtschaft als Schädling und wird wie diese deswegen verfolgt.
In Xomōtl cē tōtōtl (Anas platyrhynchos diazi) .
The black-bellied whistling duck (Dendrocygna autumnalis), formerly called the black-bellied tree duck, is a whistling duck that before 2000 bred mainly in the southernmost United States, Mexico, and tropical Central to south-central South America. It can be found year-round in much of the United States. It has been recorded in every eastern state and adjacent Canadian province.[2] Since it is one of only two whistling duck species native to North America, it is occasionally just known as the "whistling duck" or "Mexican squealer" in the southern USA.
In 1751 the English naturalist George Edwards included an illustration and a description of the black-bellied whistling duck in the fourth volume of his A Natural History of Uncommon Birds. He used the English name "The red-bill'd whistling duck". Edwards based his hand-coloured etching on a live bird kept at the home of Admiral Charles Wager in Chelsea, London. Edwards was told that the bird had come from the West Indies.[3] When in 1758 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the tenth edition, he placed the black-bellied whistling duck with the ducks, geese and swans in the genus Anas. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Anas autumnalis and cited Edwards' work.[4] The black-bellied whistling duck is now placed in the genus Dendrocygna that was introduced in 1837 by the English naturalist William John Swainson to distinguish whistling ducks from the other waterfowl.[5][6] The genus name combines the Ancient Greek dendron meaning "tree" with the genus Cygnus containing the swans that was introduced by François Alexandre Pierre de Garsault in 1764. The specific epithet autumnalis is Latin meaning "autumnal".[7]
Two subspecies are recognised.[6] They intergrade in Panama.
Prior to 1978, birds from western Panama north to the southern USA were erroneously referred to as D. a. autumnalis and birds from eastern Panama into South America were referred to as D. a. discolor.[8]
The black-bellied whistling duck is a mid-sized waterfowl species. Length ranges from 47 to 56 cm (19 to 22 in), body mass from 652 to 1,020 g (1.437 to 2.249 lb) and wingspan ranges from 76 to 94 cm (30 to 37 in).[9][10] It has a long pink bill, long head and longish legs, pale gray head and mostly gray-brown plumage. The belly and tail are black, and the body plumage, back of the neck and cap are a rich chestnut brown. The face and upper neck are gray, and they sport a thin but distinct white eye-ring. The extensive white in the wings is obvious in flight, less so on the ground; it is formed by the secondary remiges while the primaries are black; the wing-coverts are brown. Males and females look alike; juveniles are similar but have a gray bill and less contrasting belly.
The wing bar is unique among whistling ducks. When on the ground, it may be hard to discern the light flanks present in many of these waterfowl. The fulvous whistling duck (D. bicolor) is the only sympatric whistling duck that shows such a whitish flank stripe, and it differs from the black-bellied by having dark wings and a lighter belly rather than the other way around. Juvenile D. autumnalis are quite similar to young of the white-faced whistling duck (D. viduata), which have a darker bill and no white wing patch; even when sitting they never seem to show white along the sides, as their thin white vertical barring on the black flanks is very indistinct.
As the name implies, these are noisy birds with a clear whistling waa-chooo call.
The black-bellied whistling duck is mainly non-migratory, although they are listed on the List of Birds protected by the Migratory Bird Treaty Act (MBTA).[11] At the heart of their range, there is a tendency to travel in flocks over the winter months, though this behavior is not a true long-range migration but rather local dispersal.
In the 21st century, small numbers have been observed nesting in the Midwestern U.S., including Ohio, Missouri, Illinois, Indiana, and Wisconsin;[2] the species has also strayed to the eastern U.S. and Canada.[12][13]
The black-bellied whistling duck is a common species that is "quite tame, even in the wild".[14] It is highly gregarious, or social, forming large flocks when not breeding, and is largely resident apart from local movements. It usually nests in hollow trees (in South America many times in palm trees). The habitat is quite shallow freshwater ponds, lakes, and marshes, cultivated land or reservoirs with plentiful vegetation, where this duck feeds mainly at night on seeds and other plant food.
The black-bellied whistling duck is quite unique among ducks in their strong monogamous pair-bond. Its pairs often stay together for many years, a trait more often associated with geese and swans. Both parents share all tasks associated with the raising of young, from incubation to the rearing of ducklings. The ducks, primarily cavity nesters, prefer the confines of a hollow tree, but will nest on the ground when necessary. They also make use of chimneys, abandoned buildings, or nest boxes, the latter having been increasingly provided to them over recent decades, especially in southeast Texas and Mexico. Ducklings leap from nest cavities within two days of hatching, can feed themselves immediately, and stay with the parents for up to eight weeks.
Feeding often occurs nocturnally, but they can be encountered eating at any hour of the day. Black-bellied whistling ducks ingest a wide variety of plant material (including corn, rice, millets, several types of weed and other grasses),[15] but also consume arthropods (such as insects and spiders),[15] aquatic invertebrates (such as snails and molluscs) and tadpoles[15] when available. They often feed on submerged vegetation by wading through shallow water. As its Latin name (autumnalis) implies, it is commonly seen gleaning recently harvested fields for leftover seeds and invertebrates brought up by the harvesters disturbing the soil.
The black-bellied whistling duck is listed as a species of least concern by the International Union for Conservation of Nature (IUCN); its global population is estimated at 1,100,000–2,000,000 birds and increasing.[1]
.jpg){kind=small}
In Tobago
Black-bellied whistling ducks near Saltsburg in Pennsylvania.
Black-bellied whistling ducks on a nest box in Central Florida
An adult Black-bellied Whistling Duck and sixteen ducklings in Parrish, Florida
Adult at a nature preserve in Boynton Beach, Florida
Black-bellied whistling ducklings in South Texas
The black-bellied whistling duck (Dendrocygna autumnalis), formerly called the black-bellied tree duck, is a whistling duck that before 2000 bred mainly in the southernmost United States, Mexico, and tropical Central to south-central South America. It can be found year-round in much of the United States. It has been recorded in every eastern state and adjacent Canadian province. Since it is one of only two whistling duck species native to North America, it is occasionally just known as the "whistling duck" or "Mexican squealer" in the southern USA.
La Nigraventra arbanaso (Dendrocygna autumnalis), nomata ankaŭ Nigraventra fajfanaso, estas birdospecio de la grupo de la arbanasoj kiu reproduktiĝas el plej suda Usono kaj tropika Centra al sudcentra Suda Ameriko. En Usono, ĝi povas troviĝi la tutan jaron en partoj de sudorienta Teksaso, kaj laŭsezone en sudorienta Arizono, kaj la suda marbordo de Luiziano. Ĝi estas rara reproduktulo en tiom disaj lokoj kiaj Florido, Arkansaso, Georgio kaj Sudkarolino.
Ĝi estas amplekse konata kiel pijije [pihIhe] (ankaŭ pixixi aŭ pichichi [piŝiŝi]), chiriría [ĉirirIa] aŭ sirirí en Latinameriko, kvankam tio povas aludi ankaŭ al aliaj arbanasoj kaj nomigoj kiaj ala blanca aŭ aliblanco ("blankaflugila") estas kutime aldonata por aludi pli precize al tiu specio. En Meksiko, ĝi estas ankaŭ nomata pato maízal ("maizanaso") pro sia kutimo viziti maizejojn post rikoltado. Kaj ĉar ĝi estas unu el nur du specioj de arbanasoj (fajfanasoj) indiĝenaj de Nordameriko, ĝi estas foje konata ĝuste kiel la "fajfanaso" en suda Usono.
La Nigraventra arbanaso estas nekutima specio inter nordamerikaj akvobirdoj. Kun siaj longaj kruroj, pekuliara aspekto kaj stranga kutimaro, ĝi estis priskribata de frua usona ornitologo kiel "most un-duck-like" (plej neanaseca). Ties nombroj estas pliiĝantaj en Nordameriko.
La Nigraventra arbanaso estas mezgranda specio de akvobirdo. Longo gamas el 47 al 56 cm, korpomaso el 652 al 1020 g kaj enverguro gamas el 76 al 94 cm.[1][2] Ĝi havas tre longan ruĝan bekon, longan kapon kaj longecajn krurojn, palgrizan kapon kaj ĉefe grizbrunan plumaron. La ventro kaj vosto estas nigraj, kaj la korpoplumaro, malantaŭa kolo kaj krono estas tre brunaj. La vizaĝo kaj supra kolo estas grizaj, kaj ili montras fajnan sed distingan blankan okulringon. La etenda blanko en flugiloj estas videbla dumfluge, malpli surgrunde; ĝi estas formata de la duarangaj flugilplumoj dum la unuarangaj estas nigraj; la flugilkovriloj estas brunaj. Maskloj kaj inoj aspektas simile, do ne estas seksa duformismo, malkiel ĉe la veraj anasoj; junuloj estas similaj sed havas grizan bekon kaj malpli kontrastan ventron.
Pro ties unika aspekto, tiu specio estas preskaŭ nekonfuzebla. Kun sia rekta starsinteno, longaj rozkoloraj kruroj, kaj longa kolo, plenkreskuloj de Nigraventra arbanaso estas malverŝajne konfuzeblaj kun alia birdo ene de sia teritorio. La blanka flugilareo estas fakte unika inter vivantaj arbanasoj. Sed surgrunde, povas esti malfacile videbla aŭ povas aspekti kvazaŭ la helaj flankoj de multaj el tiuj akvobirdoj. La Dukolora arbanaso (D. bicolor) estas la ununura simpatria arbanaso kiu montras blankecan flankostrion tamen, kaj ĝi diferencas el la Nigraventra ĉar havas malhelajn flugilojn kaj pli helan ventron. Junulo de D. autumnalis estas tre simila al junulo de Blankavizaĝa arbanaso (D. viduata), kiu havas pli malhelan bekon kaj ne blankan flugilareon; eĉ ripoze ili neniam aspektas montri blankon laŭlonge de la flankoj, ĉar ties fajna blanka vertikala strieco ĉe la nigraj flankoj estas tre nedistinga.
Kiel la komuna nomo de Fajfanasoj implicas, tiuj birdoj estas bruemaj per klara fajfa alvoko ŭaa-ĉuuu.
Estas du subspecioj, kiuj interreproduktiĝas en Panamo:
La Nigraventra arbanaso estas komuna sed timida specio. Ĝi estas tre gregema, formante grandajn arojn for de la reprodukta sezono, kaj estas ĉefe specio de loĝantaj birdoj krom lokaj movoj. Ili kutime nestumas en kavaj arboj. La habitato estas trankvilaj neprofundaj nesalaj flaketoj, lagoj, kaj marĉoj, terkultivejoj aŭ akvorezervejoj kun multa vegetaĵaro, kie tiu anaso manĝas ĉefe nokte semojn kaj aliajn plantomanĝerojn. Galeriarbaraj akvejoj estas de preciza valoro ĉar, kiel la komuna nomo de arbanasoj sugestas, ili emas ripozi sur arboj. Tiu specio povas esti vidata ankaŭ pigranta (nenifarante escepte vagi kaj ariĝi) en grupoj en golfejoj kaj aliaj herbejaj areoj ĉe taŭgaj akvejoj.
Manĝo ofte okazas noktule, sed ili povas esti trovataj manĝantaj je ĉiu ajn horo de la tago. Nigraventraj arbanasoj manĝas ampleksan varion de planta materialo, sed ankaŭ konsumas artropodojn kaj akvajn senvertebrulojn kiam disponeblas. Ili ofte manĝas submerĝitan vegetaĵaron per vadado tra neprofunda akvo. Kaj kiel ties meksika nomo implicas, ili estas komune vidataj plukantaj en ĵus rikoltitaj maizejoj preterlasitajn semojn kaj senvertebrulojn alportitajn de la rikoltistoj per ties grundomovaro.
La Nigraventra arbanaso estas ĉefe nemigranta. Birdoj de pleja norda parto de ties teritorioj (Arizono, Luiziano, kaj partoj de Teksaso) moviĝas suden vintre. Je la kerno de ties teritorioj, estas tendenco veturi are dum la vintraj monatoj, kvankam tiu kutimo ne estas vera longdistanca migrado sed plie loka disiĝo.
La Nigraventra arbanaso estas tre unika inter anasoj pro sia forta monogama parligo. Ties paroj ofte restas kune dum multaj jaroj, trajto plej ofte asocia kun anseroj kaj cignoj. Ambaŭ gepatroj kunhavas ĉiujn taskojn asociajn kun idozorgado, el kovado al zorgado de anasidoj. Tiuj anasoj, ĉefe kavonestumantoj, preferas la enojn de kava arbo, sed nestumas ankaŭ surgrunde se necese. Ili povas uzi ankaŭ kamenojn, abandonitajn konstruaĵojn aŭ nestoskatolojn, tiuj lastaj estis pliiĝantaj por ili dum la lastaj jardekoj, ĉefe en sudorienta Teksaso kaj Meksiko. Anasidoj saltas el la nestokavo du tagojn post eloviĝo, povas manĝi tuje per si mem kaj restas kun la gepatroj dum ĝis ok semajnoj.
Tiu nearktisa kaj neotropisa specio ne estas konsiderata de konserva zorgo fare de la IUCN[4] kaj de la National Audubon Society; ties tutmonda populacio estas ĉirkaŭkalkulata je 1,550,000 birdoj. La populacioj de Nigraventra arbanaso estas nune stabilaj aŭ pliiĝantaj. Ili etendis siajn teritoriojn ege dum la lasta duono de la 20a jarcento, kaj profitis lastajn jarojn el la lokigo de nestoskatoloj ĉe ŝlosilaj partoj de la nordo de siaj teritorioj. Ambaŭ enketoj kaj dum reproduktado kaj dum Kristnasko, nome Christmas Bird Count, konfirmas, ke la populacioj de tiu specio ege pliiĝis dum la pasintaj 30 jaroj.
La ekzisto de sanaj marbordaj humidejoj grande bonfaras al Nigraventra arbanaso. Dum pasintaj jaroj, troĉasado estis drasta minaco, ĉefe pro la relative fidema naturo de la specio. Nunaj populacioj tamen ŝajnas sufiĉe sekuraj por elteni ĉasadon je nunaj niveloj, kiuj estas pli malaltaj ol pasinte kaj ĉefe ĉele eviti grandajn nombrojn de tiuj birdoj are sur kampoj kie ili povus damaĝi rikoltojn.
La Nigraventra arbanaso (Dendrocygna autumnalis), nomata ankaŭ Nigraventra fajfanaso, estas birdospecio de la grupo de la arbanasoj kiu reproduktiĝas el plej suda Usono kaj tropika Centra al sudcentra Suda Ameriko. En Usono, ĝi povas troviĝi la tutan jaron en partoj de sudorienta Teksaso, kaj laŭsezone en sudorienta Arizono, kaj la suda marbordo de Luiziano. Ĝi estas rara reproduktulo en tiom disaj lokoj kiaj Florido, Arkansaso, Georgio kaj Sudkarolino.
Ĝi estas amplekse konata kiel pijije [pihIhe] (ankaŭ pixixi aŭ pichichi [piŝiŝi]), chiriría [ĉirirIa] aŭ sirirí en Latinameriko, kvankam tio povas aludi ankaŭ al aliaj arbanasoj kaj nomigoj kiaj ala blanca aŭ aliblanco ("blankaflugila") estas kutime aldonata por aludi pli precize al tiu specio. En Meksiko, ĝi estas ankaŭ nomata pato maízal ("maizanaso") pro sia kutimo viziti maizejojn post rikoltado. Kaj ĉar ĝi estas unu el nur du specioj de arbanasoj (fajfanasoj) indiĝenaj de Nordameriko, ĝi estas foje konata ĝuste kiel la "fajfanaso" en suda Usono.
La Nigraventra arbanaso estas nekutima specio inter nordamerikaj akvobirdoj. Kun siaj longaj kruroj, pekuliara aspekto kaj stranga kutimaro, ĝi estis priskribata de frua usona ornitologo kiel "most un-duck-like" (plej neanaseca). Ties nombroj estas pliiĝantaj en Nordameriko.
El suirirí piquirrojo (Dendrocygna autumnalis), también yaguasa de pico rojo, iguaza común, pijije común, piche, sirirí vientre negro, pato silbador pico rojo, pato silbón ala blanca, pato pisingo y otros nombres es una especie de la familia Anatidae (cisnes, gansos, patos y cercetas[2]). Mide aproximadamente 48 centímetros y la IUCN la considera como de preocupación menor.[2]
La parte superior del cuello es grisácea y la inferior castaña hasta el pecho donde va adquiriendo un tono gris parduzco hasta unirse con el abdomen negro. La espalda es castaña rojiza y las alas negras con una gran mancha blanca que se distingue mientras vuela. Tanto el pico coral como la mancha blanca alar son propios de esta especie lo cual ayuda a diferenciarla de otras similares. Las patas palmeadas son rosadas. Un anillo blanco rodea el ojo. El plumaje debajo de la cola es estriado en blanco y negro. Se encuentra en parejas o en grupos mixtos de congéneres con los que pueden reunir altos números mientras descansan o se alimentan. Su hábitat se relaciona con lagunas, pantanos, márgenes de ríos, campos anegados y manglares. Se observa posado en árboles, sesteando cerca de vegetación acuática, nadando y sumergido parcialmente en búsqueda de invertebrados y semillas. Consume grandes cantidades de materia vegetal, aprovecha cultivos como los arrozales. Se alimenta, vocaliza y vuela tanto en el día como en la noche. Migra localmente con la estacionalidad en los países en que rara vez es residente, esto debido a que de casi todos los ánades, este tiende más a ser una especie migratoria.
Este ánade es comúnmente llamado Güirirí o Yaguaso Pico Rosado gracias al color del pico, que en realidad es más bien de un tono coral intenso que resalta con el tono gris opaco en la cara y parduzco de la cabeza. Otros nombres que recibe son: pijije alas blancas, chiriría pinta o pato silbón de ala blanca (en Chile),[2] suirirí piquirrojo (en Perú),[3] güíchichi (en Panamá), pisingo o piscingo (en Colombia), pichihuila (en Sinaloa), pichiche, pijije o pijiji (en el sur de México, Guatemala y El Salvador), güirirí (en los llanos colombianos y el llano venezolano)[4] y piche (en Centroamérica).
La especie está ampliamente difundida en América, al norte incluye el extremo sur de los Estados Unidos (Texas, Arizona y Luisiana) y México (principalmente a lo largo de las vertientes del Pacífico y del Atlántico, península de Yucatán y sur de la península de Baja California). Su distribución continúa hacia América Central y América del Sur. En Venezuela, Perú y Colombia vive todo el año ya que son de los pocos países donde esta ave es residente.
Se reconocen dos subespecies de Dendrocygna autumnalis:[5]
El suirirí piquirrojo (Dendrocygna autumnalis), también yaguasa de pico rojo, iguaza común, pijije común, piche, sirirí vientre negro, pato silbador pico rojo, pato silbón ala blanca, pato pisingo y otros nombres es una especie de la familia Anatidae (cisnes, gansos, patos y cercetas). Mide aproximadamente 48 centímetros y la IUCN la considera como de preocupación menor.
Dendrocygna autumnalis Dendrocygna generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.
Dendrocygna autumnalis Dendrocygna generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.
Punaviheltäjäsorsa (Dendrocygna autumnalis)[2] on sorsalintu.
Punaviheltäjäsorsaa esiintyy laajalla alueella Yhdysvaltain eteläosista Keski-Amerikan kautta Etelä-Amerikan keskiosiin asti. Sen populaatioksi arvioidaan 1,1–2,0 miljoonaa yksilöä, ja sen kannankehitys on kasvava. Laji on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Punaviheltäjäsorsa (Dendrocygna autumnalis) on sorsalintu.
Dendrocygna autumnalis
Le Dendrocygne à ventre noir (Dendrocygna autumnalis), connu également sous le nom de Dendrocygne à bec rouge, est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des anatidés.
Mesurant entre 48 et 53 cm, cet oiseau se caractérise par son bec rouge et ses pattes roses, sa tête grise, son cou et son dos roussâtres, son ventre noir ainsi qu'une grande barre blanche sur l'aile. Le juvénile est plus terne et plus brun dessous. Le bec et les pattes sont gris bleu.
Il fréquente une grande variété de milieux humides ; il évite cependant les lacs trop profonds et les régions trop boisées. C'est une espèce répandue du sud du Texas jusqu'au nord de l'Argentine.
D'après la classification de référence (version 12.1, 2022) du Congrès ornithologique international, cette espèce est constituée des deux sous-espèces suivantes (ordre phylogénique) :
Il s'agit d'une espèce nocturne moins aquatique que les autres dendrocygnes. Il se nourrit principalement de graines dans les cultures, très souvent en groupes importants. La reproduction débute généralement vers le mois de juillet; le nid est situé dans un arbre creux près de l'eau. Les oiseaux vivant aux États-Unis hivernent en Amérique centrale alors que les autres populations sont sédentaires.
Il s'agit d'une espèce abondante puisque la population globale est estimée entre 1 100 000 et 2 000 000 d'individus.
Dendrocygna autumnalis
Le Dendrocygne à ventre noir (Dendrocygna autumnalis), connu également sous le nom de Dendrocygne à bec rouge, est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des anatidés.
La dendrocigna pancianera, anatra fischiatrice becco rosso, o dendrocigna beccorosso (Dendrocygna autumnalis Linnaeus, 1758) è un uccello appartenente alla famiglia degli Anatidi diffuso nel continente americano dal Texas sud-orientale all'Argentina settentrionale[2].
Ne vengono riconosciute due sottospecie[2]:
La dendrocigna pancianera, anatra fischiatrice becco rosso, o dendrocigna beccorosso (Dendrocygna autumnalis Linnaeus, 1758) è un uccello appartenente alla famiglia degli Anatidi diffuso nel continente americano dal Texas sud-orientale all'Argentina settentrionale.
De zwartbuikfluiteend (Dendrocygna autumnalis) is een eend uit de familie van de Anatidae.
Het verenkleed van deze 48 tot 53 cm lange vogel is aan de onderzijde zwart, terwijl de bovenkop, nek en hals bruin zijn. Verder heeft de vogel een rode snavel, grijze wangen, kin en borst en roze poten. De vleugels zijn zwart met wit.
Het legsel bestaat uit 12 tot 16 eieren, die meestal door de woerd worden bebroed.
Hij leeft in het zuiden van de Verenigde Staten, en tropisch Midden-Amerika en Zuid-Amerika. In de Verenigde Staten leeft hij het hele jaar door in Texas, hij is seizoensgebonden in Arizona en Louisiana, en een zeldzame gast in Florida, Arkansas, Georgia en South Carolina.
De soort telt 2 ondersoorten:
Rødnebbplystreand (Dendrocygna autumnalis) er en art i gruppen av plystreender (Dendrocygninae) som inngår i slekten Dendrocygna (treender). Arten er utbredt både i det meste av Florida og det aller sydligste sørøstre Arizona og sørøstre Texas i USA, og videre sørover langs både øst- og vestkysten av Mexico og Mellom-Amerika, samt langs nord- og nordøstkysten av Sør-Amerika, inkludert store deler av Amazonasbekkenet og videre sørover til det nordlige Argentina. Arten består som to taxa; nordlig og sørlig rødnebbplystreand.[1][2]
Den opprinnelige typearten er uklar, noe som har ledet til usikkerhet og forvirring rundt den korrekte allokeringen av den nominelle underarten ssp. autumnalis. Den sørlige underarten ble opprinnelig gitt navnet ssp. discolor, mens den nordlige ble ansett som nominatformen.[3] En ny eksaminering av den opprinnelige litteraturen avslører imidlertid, at nominatformen var den sørlige populasjonen. Det diskvalifiserer navnet ssp. discolor, og fører til at den nordlige populasjonen blir gitt det nominelle navnet ssp. fulgens.[4][5][6]
De to underartene intrigerer med hverandre i sentrale strøk av Panama, men det er uvisst om og eventuelt i hvilken grad de hybridserier.[1]
Rødnebbplystreand måler cirka 43–53 cm, og hunnen blir noe større enn hannen. Hannen veier typisk 680–907 g, hunnen typisk 652–1 021 g. Kjønnene er ellers tilnærmet like, men hannen er gjerne noe mørkere i buken og ungfugler noe dusere utfarging og gråhvit buk.[1]
Fjærdrakten er lik mellom kjønnene. Hodet og øvre del av halsen er gråhvit, med ei mørkere bred stripe som renner fra issen og nedover den halvlange nakken mot ryggen. Nedre del av halsen er rødbrun, mens ruggen er mørkere brun og buken nærmest sort. Ssp. autumnalis har i tillegg et gråhvit felt i brystet, som smalner og renner over overgangen mellom nakken og ruggen som en halvmåne. Nebbet er rødt, og av og til nærmest gult på oversiden inn mot nebbroten. Overnebbet ender i en liten lysere krok ytterst. Øynene er store og mørke. Vingene har fjær som på oversiden er hvite innerst og mørkebrune ytterst. På undersiden er vingene mørkebrune (nærmest sorte).[1]
Arten favoriserer tropiske laguner med trær langs kantene, men man finner dem også i innsjøer, vannreservoarer, dammer og andre typer våtmarksområder. Ofte i umiddelbar nærhet av jordbruksområder. De observeres imidlertid sjelden i rennende vann, som elver og lignende.[1]
Rødnebbplystreender er planteetere (herbivor) og eter mest (mer enn 90 prosent) gress og frø (spesielt korn), men av og til (spesielt i hekketiden) sper de på kostholdet med små virvelløse dyr, som bløtdyr, insekter og edderkopper.[1]
Arten kan regnes som delvis standfugl og delvis trekkfugl. Fugler som hekker på høye breddegrader trekker gjerne til lavere breddegrader om vinteren. Korte lokale trekk er dessuten vanlig, og henger som regel sammen med de lokale vannstandsnivåene (regntiden) og tilgangen på mat.[1]
Hekketiden varierer med utbredelsen. I det sørlige USA starter den sent i april eller tidlig i mai og fortsetter til sent i august eller tidlig i september. På Tobago klekker ungene i desember, mens det skjer i august i Cozumel (Mexico). Parene holder sammen livet ut og er trolig monogame. Redet bygges i naturlige hulrom i trær, men sjelden i hulrom etter hakkespetter, ofte i palmer, men av og til plasseres det også på bakken. Tettheten mellom dem varierer; i Texas er det 7,8 reder mer hektar, mens det på øyene i Mexico er opptil 16 reder per hektar. Hunnen legger normalt 12–16 egg, av og til flere. Inkubasjonstiden tar cirka 26–31 dager, og begge foreldrene ruger. Avkommet får full fjærdrakt etter cirka 53–63 dager.[1]
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Carboneras (2018).[7] Norske navn på arter følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[8][9] Eventuelle benevnelser i parentes er kun midlertidige beskrivelser, i påvente av et offisielt navn på arten.
Rødnebbplystreand (Dendrocygna autumnalis) er en art i gruppen av plystreender (Dendrocygninae) som inngår i slekten Dendrocygna (treender). Arten er utbredt både i det meste av Florida og det aller sydligste sørøstre Arizona og sørøstre Texas i USA, og videre sørover langs både øst- og vestkysten av Mexico og Mellom-Amerika, samt langs nord- og nordøstkysten av Sør-Amerika, inkludert store deler av Amazonasbekkenet og videre sørover til det nordlige Argentina. Arten består som to taxa; nordlig og sørlig rødnebbplystreand.
Multimedia w Wikimedia Commons Drzewica czarnobrzucha (Dendrocygna autumnalis) – gatunek ptaka z rodziny kaczkowatych (Anatidae).
Drzewica czarnobrzucha zamieszkuje w zależności od podgatunku[4][2]:
Obecnie wyróżnia się dwa podgatunki D. autumnalis[a]:
Długość ciała 43-53 cm, masa ciała samców 680–907 g, samic 652–1021 g[5]. Długa szyja i nogi. Dziób jaskrawoczerwony, nogi czerwone. Policzki jasnoszare, tułów kasztanowatobrązowy, z wyjątkiem czarnego brzucha. Skrzydła z charakterystycznym, brązowym i szarym rysunkiem przy przedniej krawędzi, kontrastowe, białe lusterko i czarne lotki. Ogon czarny. Młode o wiele ciemniejsze. Zwykle spotykana w stadach; żeruje w nocy, w dzień odpoczywa. Samica składa 12-16 białych lub biało-kremowych jaj o wymiarach 52,7 mm × 38,9 mm i masie 41 g[5]. Inkubacja trwa 26-31 dni, jaja wysiadywane są przez obie płci[5].
Drzewica czarnobrzucha (Dendrocygna autumnalis) – gatunek ptaka z rodziny kaczkowatych (Anatidae).
Dendrocygna autumnalis, popularmente marreca-asa-branca, asa-branca[1][2], marreca-cabocla,[3] também marreca-verdadeira ou marajoaraé, uma espécie de marreca presente em quase todo o continente americano, comum na Amazônia brasileira. Tais aves chegam a medir até 48 cm de comprimento, com dorso ferrugíneo, fronte cinzenta, barriga negra, asas com grande mancha branca visível em voo, bico e pés vermelhos. Também são conhecidas pelos nomes de asa-branca, marajoara, marreca-asa-branca, marreca-grande-de-marajó e paturiaçu.
Dendrocygna autumnalis, popularmente marreca-asa-branca, asa-branca, marreca-cabocla, também marreca-verdadeira ou marajoaraé, uma espécie de marreca presente em quase todo o continente americano, comum na Amazônia brasileira. Tais aves chegam a medir até 48 cm de comprimento, com dorso ferrugíneo, fronte cinzenta, barriga negra, asas com grande mancha branca visível em voo, bico e pés vermelhos. Também são conhecidas pelos nomes de asa-branca, marajoara, marreca-asa-branca, marreca-grande-de-marajó e paturiaçu.
Dendrocygna autumnalis (cunoscută și sub numele comun de rață cârâitoare cu pieptul negru) este o specie de pasăre din familia Anatidae care se întâlnește din partea sudică a Statelor Unite și a Americii Centrală până în America de Sud (în partea centrală și sudică). În Statele Unite, este întâlnită tot anul în sudul Texasului.
Există două subspecii:
Această specie nu este considerată amenințată cu dispariția de către IUCN[1] și National Audubon Society; se estimează că populația globală este de 1.100000-2.000000 de păsări.[1]
Dendrocygna autumnalis (cunoscută și sub numele comun de rață cârâitoare cu pieptul negru) este o specie de pasăre din familia Anatidae care se întâlnește din partea sudică a Statelor Unite și a Americii Centrală până în America de Sud (în partea centrală și sudică). În Statele Unite, este întâlnită tot anul în sudul Texasului.
Svartbukig visseland[2] (Dendrocygna autumnalis) är en amerikansk andfågel i familjen änder.[3]
Svartbukig visseland delas upp i två underarter:[3]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till mellan 1,1 och två miljoner individer.[1]
_RWD.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör svartbukig visseland.
Wikispecies har information om Dendrocygna autumnalis.
Svartbukig visseland (Dendrocygna autumnalis) är en amerikansk andfågel i familjen änder.
Kara karınlı ıslıkçı ördek[1] (Dendrocygna autumnalis), ABD’nin en güneyinden Güney Amerika’nın ortasına kadar olan bölgede yaşayan ıslıkçı ördek türü.[2]
Kara karınlı ıslıkçı ördeklerin iki alt türü vardır. Bu iki alt türün bulundukları yerler Panama’da kesişir:
Kara karınlı ıslıkçı ördek 48–53 cm boyunda, uzun başlı, uzun bacaklı ve uzun kırmızı gagalıdır. Başı soluk gridir ve tüylerinin büyük bölümü gri-kahverengidir. Karnı ve kuyruğu siyah renklidir. Gövdesi, ensesinin arkası ve tepesi parlak kestane rengindedir. Yüzü ve ensesinin üstü gridir. Göz çevresinde dar ama belirgin beyaz halka bulunur. Kanatların üzerinde bulunan beyaz tüyler uçarken daha belirgindir. Erkek ve dişilerin tüy renkleri birbirine benzer. Genç kuşların tüyleri erişkinlere benzer ama gagaları gridir.
Kazsılar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Kara karınlı ıslıkçı ördek (Dendrocygna autumnalis), ABD’nin en güneyinden Güney Amerika’nın ortasına kadar olan bölgede yaşayan ıslıkçı ördek türü.
Le nâu bụng đen (danh pháp hai phần: Dendrocygna autumnalis là một loài chim thuộc Họ Vịt. Loài này sinh sản từ cực nam Hoa Kỳ và miền trung đến trung nam bộ Nam Mỹ. Tại Mỹ, nó có thể được tìm thấy quanh năm ở các khu vựcn của vùng đông nam Texas, và theo mùa ở phía đông nam Arizona, và Gulf Coast của tiểu bang Louisiana. Nó là một loài sinh sản hiếm hoi tại các địa điểm khác nhau chẳng hạn như Florida, Arkansas, Georgia và Nam Carolina.
Le nâu bụng đen (danh pháp hai phần: Dendrocygna autumnalis là một loài chim thuộc Họ Vịt. Loài này sinh sản từ cực nam Hoa Kỳ và miền trung đến trung nam bộ Nam Mỹ. Tại Mỹ, nó có thể được tìm thấy quanh năm ở các khu vựcn của vùng đông nam Texas, và theo mùa ở phía đông nam Arizona, và Gulf Coast của tiểu bang Louisiana. Nó là một loài sinh sản hiếm hoi tại các địa điểm khác nhau chẳng hạn như Florida, Arkansas, Georgia và Nam Carolina.
Dendrocygna autumnalis
(Linnaeus, 1758)
Места гнездовий
Круглый год
Чернобрюхая свистящая утка[1], или осенняя древесная утка[1], или осенняя утка[2] (лат. Dendrocygna autumnalis) — среднего размера водоплавающая птица семейства утиных, обитающая в тропических районах Америки.
Как и другие древесные утки, осенняя утка имеет промежуточные внешние характеристики между утками и гусями. Её длина составляет 47—50,7 см, вес 652—1020 г.[3] Шея и ноги длинные, а крылья широкие и короткие, как у гусей. Голова коричневато-серая, с неоперёнными белыми участками вокруг глаз и узкой тёмной полосой от макушки вниз на затылок. Клюв достаточно длинный, розового либо красноватого цвета. Оперение спины светло-коричневое, грудки и нижней части шеи каштановое, брюха чёрное. Маховые перья белые в основании и чёрные на конце — такой рисунок показывает отчётливое белое пятно на крыльях во время полёта. Ноги розовые, хорошо приспособлены для сидения на деревьях и лазания. Половой диморфизм не выражен. Молодые, не достигшие половой зрелости птицы похожи на взрослых, однако окрашены несколько более тускло. Их брюшная часть преимущественно серо-бурая, клюв серый, а ноги розовато-серые.[3]
Это один из двух видов древесных уток, обитающих исключительно в Новом Свете (второй вид, черноклювая утка — эндемик Антильских островов). Северная граница ареала пролегает в Северной Америке через южные штаты США (Аризону, Техас и возможно Луизиану) и северный мексиканский штат Сонора, южная через Северную Аргентину. В Южной Америке распространена к востоку от Анд. Отдельные залёты этих птиц отмечены далеко за пределами ареала — вплоть до районов Великих озёр на севере и на островах Карибского моря.[4] Встречается на высоте до 1500 м над уровнем моря.[5]
Обитает на мелководье водоёмов со стоячей пресной водой и древесной растительностью по берегам: лесных болотах, торфяниках, заливных лугах, мелководных озёрах. Крупные озёра с открытой водой старается избегать.[6] Предпочтение отдаёт местам, где поблизости имеются поля, засеянные рисом, кукурузой или другими зерновыми культурами.[7] Обычно оседлый вид, однако в поисках пищи может совершать кочёвки, в том числе и за пределы постоянного ареала. Мигрируют только на северной границе ареала. Во время миграции летят ночью, большими стаями и шумно.[3]
Пары сохраняются в течение длительного времени (для других древесных уток такое поведение не характерно). Период размножения в на юге США в мае-июне, в Коста-Рике в мае-октябре[8], в Венесуэле в сентябре-октябре. В году обычно одна кладка, но в ряде регионов самка способна отложить дважды. Гнездо обычно располагается в дупле дерева (дуба, ивы или мескитового дерева) на высоте 2,4—3 м[6], но при необходимости может быть устроено и на земле в зарослях тростника или посреди кактусов. Птицы также занимают искусственные гнёзда. В случае, когда гнездо устраивается на земле, оно представляет из себя неглубокое чашеобразное образование из травы с пуховой выстилкой; в дупле в качестве подстилки используется древесная труха. Самец и самка оба участвуют в обустройстве гнезда. Кладка содержит 9—18 яиц[3] беловатого цвета без крапления. Размер яиц 50 x 39 мм, вес около 44 г.[9] Иногда встречаются большие кладки, содержащие до 65 яиц — такие кладки являются подбросами несколькими птицами и не охраняются. Период инкубации длится 25—30 дней, насиживают попеременно самец и самка. Птенцы вылупляются синхронно. Они покрыты густым жёлтым пухом и уже в течение одного-двух дней способны покинуть гнездо и самостоятельно добывать себе корм. Способность к полёту появляется через 53-63 дней.[10]
Основу питания составляет растительная пища — вегетативные части водных растений, прибрежных трав и зерновых культур. Кроме того, употребляет в пищу моллюсков и насекомых. Кормится преимущественно в тёмное время суток, на мелководье либо на суше. Часто в поисках корма заходит на засеянные зерном поля.
.jpg){kind=small}
Чернобрюхая свистящая утка (Dendrocygna autumnalis) образует 2 подвида[11]:
Чернобрюхая свистящая утка, или осенняя древесная утка, или осенняя утка (лат. Dendrocygna autumnalis) — среднего размера водоплавающая птица семейства утиных, обитающая в тропических районах Америки.
紅嘴樹鴨（Dendrocygna autumnalis）是分佈在美國南端及中美洲熱帶至南美洲中南部的樹鴨屬。
紅嘴樹鴨長48-53厘米，頭部、喙及雙腳都很長。牠們的喙是紅色的，頭部呈淡灰色，身體大部份、頸背及冠都呈栗褐色，腹部及尾巴是黑色的。面部及上頸是灰色的，有很幼及白色的眼環。牠們雙翼的第一飛羽是黑色的，而第二飛羽是白色的，在飛行時特別顯眼，翼底褐色。雄鳥及雌鳥相似，雛鳥的喙是灰色的，腹部顏色也不明確。
紅嘴樹鴨的顏色及外型特別，很難與其他鳥類混淆。其色帶在所有樹鴨屬是獨有的，但在地上時，這道色帶則像一般的水鳥。草黃樹鴨是唯一與紅嘴樹鴨同域且有類似的色帶，但其翼及腹部分別是黑色及淺色的。紅嘴樹鴨的雛鳥與白臉樹鴨的雛鳥也有點相似，但白臉樹鴨雛鳥的喙是較深色的，且在翼上沒有白色的斑紋。
紅嘴樹鴨有兩個亞種：
紅嘴樹鴨是很普遍的物種。牠們是高度群居的，在非繁殖季節會組成一大群生活。牠們除了一些地區性的移動外，主要都是留鳥。牠們會在空心的樹中築巢，棲息在淺淡水池、湖、沼澤、農地或水塘。牠們主要是在夜間覓食，吃種子及植物的其他部份。
紅嘴樹鴨是在夜間覓食，主要吃植物、甲殼類及水中的無脊椎動物。牠們會涉水來吃水中的植物，也會到田間吃種子及翻土時出現的無脊椎動物。
紅嘴樹鴨主要是留鳥。在其北端分佈地的群族，如在亞利桑那州、路易斯安那州及部份德克薩斯州，會在冬天向南遷徙。其他群族也會在冬天成群的出沒，但並非遷徙。
紅嘴樹鴨是忠於一夫一妻制的，一般會一同生好幾年。雄鳥及雌鳥會分擔孵化至餵養雛鳥的工作。牠們喜歡在空心樹中築巢，但有時也會在地上築巢。牠們也會到煙囪、棄置的建築物、巢箱等築巢。雛鳥在孵化後兩天就可以離開巢穴，並能自行覓食，最多會與父母同住8個星期。
紅嘴樹鴨並沒有受到威脅，估計數量超過150萬隻，且很穩定或在增長中。於20世紀下半葉，牠們的分佈地大幅擴張，並從巢箱的設置中獲得好處。於過往30年，牠們的數量都有明顯的增長。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 属 : リュウキュウガモ属 Dendrocygna 種 : リュウキュウガモ D. autumnalis 学名 Dendrocygna autumnalis (Linnaeus, 1758) 和名 アカハシリュウキュウガモ 英名 Black-bellied Whistling Duck アカハシリュウキュウガモ（赤嘴琉球鴨、学名 Dendrocygna autumnalis）は、カモ目カモ科に分類される鳥類の一種である。
頭部から頸にかけては赤みがかった灰褐色で、下頸から背中、肩羽は赤褐色。胸から腹にかけてと翼の下面は黒い。嘴は赤みの強いピンク色、足は淡いピンク色である。
足がやや長く、頸も長めである。
川岸や浅い沼地に生息する。普段は水辺に群れを作って生活するが、驚くと樹上に逃避する。
植物食で、雑穀やトウモロコシなどを好んで食する。採餌は夜間行う。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
_estero_llano_grande_s_p,_hidalgo_co,_tx_-01_(22433393000).jpg)
_(29166391741).jpg)
