nomes no trilho de navegação
Winter visitor.
'n Gryskoppie (Fringilla coelebs) is 'n redelike algemene standvoël in denneplantasies in die Kaapse Skiereiland en dig beboste tuine. Hulle beweeg toenemend na die voorstede namate die uitheemse plantasies uitgekap word. Die voël is 14 – 16 cm groot en weeg 16 - 21 gram. In Engels staan die voël as die Common Chaffinch bekend.
Vroulike gryskoppie
Manlike gryskoppie
.jpg)
Eiers
'n Gryskoppie (Fringilla coelebs) is 'n redelike algemene standvoël in denneplantasies in die Kaapse Skiereiland en dig beboste tuine. Hulle beweeg toenemend na die voorstede namate die uitheemse plantasies uitgekap word. Die voël is 14 – 16 cm groot en weeg 16 - 21 gram. In Engels staan die voël as die Common Chaffinch bekend.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
.
El pimpín, Fringilla coelebs, ye unu de los Passeriformes más comunes d'Europa, tando tamién presente n'Asia, Norte d'África y Macaronesia.
Vive nun gran ámbitu de llugares, pero prefier les zones montiegues, anque tamién lo atopa en xardinos y granxes. Fai niales nos árboles y decora l'esterior con mofu y liquen (como mediu de ocultamiento). Pon de promediu 6 güevos.
El pimpín nun ye un ave migratoria, pero busca los llugares templaos pel hibiernu. La parte coelebs del so nome científicu significa 'solteru'. Esta especie foi bautizada por Linnaeus, nel so país natal Suecia, onde les femes salen pel hibiernu y los machos quédense.
Polo xeneral aliméntense de granes, pero a diferencia de la mayoría de los pinzones, los mozos peracaben inseutos.
El so poderosu canto ye bien conocíu, polo qu'a él debe'l so nome n'inglés (fink). Los machos tienen ente 2 y 3 tipos de cantares, y tamién tienen dialeutos rexonales.
Reconócense les siguientes subespecies:[2]
F. c. maderensis
F. c. palmae
Güevos de Fringilla coelebs
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. .
El pimpín, Fringilla coelebs, ye unu de los Passeriformes más comunes d'Europa, tando tamién presente n'Asia, Norte d'África y Macaronesia.
Ar pint, anvet pintig ivez, zo un evn bihan, Fringilla coelebs an anv skiantel anezhañ.
Vioù pint. Bevañ a ra al labous dreist-holl en Europa ha Zeland-Nevez[1].
Ar pint, anvet pintig ivez, zo un evn bihan, Fringilla coelebs an anv skiantel anezhañ.
El pinsà comú, pinsà o pardal d'ala blanca (Fringilla coelebs, del llatí vulgar pincio i aquest de pinc, onomatopeia del crit) és un ocell de l'ordre dels passeriformes i de la família dels fringíl·lids.[2] És una de les espècies més comunes de Catalunya on es reuneixen estols de centenars d'exemplars, repartits entre conreus, pastures, boscos i arbredes. A la vegada, és la més comuna de les tres espècies de pinsans (les altres existents a Catalunya són el pinsà borroner –Pyrrhula pyrrhula– i el pinsà mec –Fringilla montifringilla–). Mesura 14-16 cm. i pesa 19-21 g. El mascle té el front negre, el cap blau pissarra i les galtes i el pit morats. El dors marró i el carpó verdós. Les ratlles blanques a les ales i a la cua el fan inconfusible en vol. La femella és tota ella marró verdosa, té la part inferior més clara i amb el blanc de les ales i la cua menys pur que el mascle.
No li agraden les zones boscoses gaire denses, s'adapten fàcilment a viure a prop dels conreus, jardins i a prop de pobles i ciutats. De totes maneres és el més forestal dels fringíl·lids, especialment a l'època de nidificació. A l'hivern s'arrepleguen en grans esbarts a zones obertes on troben aliment abundant.
És nadiu d'Euràsia (incloent-hi Xipre, les Illes Fèroe, Islàndia, Irlanda, Malta i la Gran Bretanya) i de l'Àfrica del Nord (Algèria, Egipte, Líbia, el Marroc i Tunísia) i ha estat introduït a Austràlia i Nova Zelanda. És itinerant a Bahrain, Bhutan, la Xina, l'Índia, Mongòlia, Qatar, l'Aràbia Saudita, el Tadjikistan, Tailàndia, els Emirats Àrabs Units i els Estats Units.[3]
A l'hivern la població de pinsans de Catalunya augmenta considerablement amb l'arribada de grans estols provinents del nord-est d'Europa. A Catalunya mateix es produeix també una petita migració del Pirineu a les planes. De fet, hi ha un refrany que diu si veieu un pinsà, fred farà. La migració de tardor va des de la darrera setmana de setembre fins a les acaballes d'octubre.
Durant l'època de cria el mascle emet un potent cant, té un fort instint territorial i defensa un tros de terra d'on treu les llavors. Mentrestant, la femella, s'ocupa de construir el niu i de la incubació dels ous. La població nidificant és poc nombrosa i repartida arreu dels boscos, sobretot en rouredes humides i fagedes, però també en alzinars i pinedes de pi roig.
El mascle és molt apreciat com a ocell de gàbia a causa del seu cant. S'adapta bé a la vida en captivitat. Cada any es capturen centenars de mascles pel cant per part d'ocelleries. No obstant això, tot i que hom creu que uns quants decennis enrere era molt més abundant, els efectius sembla que es mantenen. (
cant (?·pàg.))
Niu amb pollets
Fringilla coelebs palmae fotografiat a La Palma (Illes Canàries).
Fringilla coelebs coelebs menjant una eruga
Fringilla coelebs moreletti fotografiat a São Jorge (Açores)
Fringilla coelebs
El pinsà comú, pinsà o pardal d'ala blanca (Fringilla coelebs, del llatí vulgar pincio i aquest de pinc, onomatopeia del crit) és un ocell de l'ordre dels passeriformes i de la família dels fringíl·lids. És una de les espècies més comunes de Catalunya on es reuneixen estols de centenars d'exemplars, repartits entre conreus, pastures, boscos i arbredes. A la vegada, és la més comuna de les tres espècies de pinsans (les altres existents a Catalunya són el pinsà borroner –Pyrrhula pyrrhula– i el pinsà mec –Fringilla montifringilla–). Mesura 14-16 cm. i pesa 19-21 g. El mascle té el front negre, el cap blau pissarra i les galtes i el pit morats. El dors marró i el carpó verdós. Les ratlles blanques a les ales i a la cua el fan inconfusible en vol. La femella és tota ella marró verdosa, té la part inferior més clara i amb el blanc de les ales i la cua menys pur que el mascle.
Mae'r Ji-binc (Fringilla coelebs) yn perthyn i'r teulu Fringillidae. Mae'n aderyn cyffredin trwy'r rhan fwyaf o Ewrop, rhannau o orllewin Asia a gogledd-orllewin Affrica.
Mae'n nythu mewn coedydd neu gymysgedd o goedydd a chaeau. Adeiledir y nyth mewn coeden, ac mae'n dodwy tua chwech wy. Nid yw'n aderyn mudol fel rheol, ond yn y rhannau hynny lle mae'r gaeafau'n oer mae'n symud tua'r de a thua'r gorllewin. Tu allan i'r tymor nythu gall yngasglu yn heidiau o gannoedd ambell dro.
Mae'r ceiliog yn aderyn cyfarwydd a hawdd ei adnabod, gyda cap llwyd ar y pen a'r fron a'r bol yn binc neu goch. Nid yw'r iâr mor lliwgar, gyda'r plu yn llwydfrown yn bennaf, ond mae'n dal yn hawdd ei hadnabod. Mae'r Ji-binc rhwng 14 a 16 cm o hyd. Hadau yw'r prif fwyd, ond mae'r cywion yn cael eu bwydo ar bryfed.
Daw'r enw Ji-binc o alwad yr aderyn. Mae'r gân hefyd yn adnabyddus. Mae'r Ji-binc yn un o adar mwyaf cyffredin Cymru.
Pěnkava obecná (Fringilla coelebs) je malý pěvec z čeledi pěnkavovitých. Je široce rozšířená, vyskytuje se na všech kontinentech východní polokoule a díky svému častému výskytu v těsné blízkosti lidských obydlí je i dobře známá. Samec je díky svému zbarvení naprosto nezaměnitelný. Naproti tomu samice je převážně nevýrazně hnědá se světle růžovým břichem.
Pěnkava obecná je převážně semenožravá, u mláďat však hraje významnou složku potravy i hmyz. Hnízdí v hustých keřích nebo na stromech, kde si staví úhledné hnízdo maskované mechem a lišejníkem.
Pěnkava je nejhojnější evropský pták, odhaduje se že V Evropě žije snad 10 až 20 miliónů pěnkav. Pěnkava obecná není vybíravá a náročná. Vyskytuje se v celé Evropě, na Azorských ostrovech, na Madeiře, na Kanárských ostrovech. Dále je známá z Asie a Severní Afriky. Obecně jí stačí jakýkoliv strom nebo skupina stromů, ale má nejraději hustší vegetaci. Její území zabírá většinou kolem 120 m².[zdroj?]
Pěnkava obecná je velká asi jako vrabec domácí, dorůstá délky 14 – 16 cm, v rozpětí křídel měří 24,5 – 28,5 cm a váží 18 – 29 g.[2] Má poměrně štíhlé tělo, dlouhý ocas a krátký silný zobák typický pro semenožravé ptáky.
Samec je díky svému charakteristickému zbarvení naprosto nezaměnitelný. Ve svatebním šatě má jasně hnědočervený hřbet, růžovou spodinu těla, modrošedé temeno, šíji a zobák a olivově zelený kostřec. V letu i v klidu jsou u obou pohlaví patrné také dva výrazné bílé pruhy na křídle a ocase. V prostém šatě je samec o něco méně výrazný a má poněkud bledší opeření, stále je však velmi charakteristicky zbarven.
Samice jsou po celý rok nepříliš výrazné, svrchu zelenošedé a spodinu těla mají šedou s růžovým nádechem. Mladí ptáci jsou samicím velmi podobní, na rozdíl od nich však nemají zelenavý ocas.[3]
Pěnkava obecná létá ve vlnovkách, na zemi poskakuje nebo pobíhá.[4]
Ozývá se často a charakteristicky, obvykle jasným pink (při vábení) nebo trif (známým jako "volání deště"), za letu také známým jip-jip a při znepokojení nebo vyrušení nevýrazným ce-ce-ce-ce.[5][6] Samec zpívá z vyvýšených míst, nejčastěji z koncových větví stromů a keřů od února do července,[6] často je velmi snadno určitelný i díky vystavování své jasně oranžové hrudi.
Zpěv pěnkavy obecné je všeobecně známý a tvořený řadou zvučných jasných tónů (v základu rrr-čafčafčafrajčák).[6][7] Trvá maximálně 5 sekund, za minutu ho tak samec může zopakovat až 10 ×. Má navíc i 2 nebo 3 odlišné verze a v různých částech světa je jeho podoba proměnlivá. Samci zprvu obvykle opakují zpěv po ostatních zástupců svého druhu, ale občas mohou odposlouchat i hlasy jiných druhů pěvců, např. kanárů.[8]
Pěnkava obecná se mimo hnízdní období, kdy se sdružuje do párů, vyskytuje samotářsky, přes zimu i ve společnosti s jinými zrnožravými ptáky, nejčastěji s pěnkavou jikavcem. Zdržuje se přitom hlavně na stromech, ale pro potravu většinou slétá na zem.[6]
Patří mezi zrnožravé ptáky, tzn. že značnou část potravy u ní zabírají semena, u tohoto druhu konkrétně až tři čtvrtiny,[9] převážně přitom semena plevelná a obilná, zbylou jednu čtvrtinu z celkové potravy tvoří bobule, pupeny a malí bezobratlí živočichové (hmyz, pavouci, housenky), kteří hrají významnou roli hlavně u mláďat. Přes zimu, kdy je potravy nedostatek, se stálí ptáci stahují více do parků a zahrad[10] a proto bývají často k vidění i na krmítkách,[6] kde preferují zejména slunečnicová semena.[3]
Pěnkava obecná je kvůli své malé velikosti a velké hojnosti častou obětí nejrůznějších predátorů. Dospělí ptáci se stávají častou kořistí jestřábovitých dravců (krahujců, poštolek), sov a koček, na vejcích a holátkách se často přiživují zase ptáci z čeledi krkavcovitých (nejčastěji straky, sojky a vrány).
Samec je v období rozmnožování silně územní a ze svého teritoria vyhání všechny možné samčí konkurenty. Při námluvách načechrává peří a pozornost samice se snaží upoutat vábením a vystavováním své jasně zbarvené hrudi.[10]
Na stavbě hnízda, která začíná již v březnu, se podílí pouze samice. Je obvykle umístěno ve výšce 2 – 10 metrů[8] na bočních větvích stromů nebo keřů a základním materiálem pro jeho stavbu jsou rostliny a kořínky, které slepuje pavučinami, z vnitřní strany jej často vystýlá pery a ze strany vnější hnízdo maskuje lišejníky, mechem a občas i jiným měkkým materiálem.[10]
Hnízdí jednou nebo dvakrát do roka,[7] poprvé v rozmezí od dubna do května, popřípadě podruhé v rozmezí od června do července.[10] V každé snůšce bývá 4 – 6 světlých, 19 × 14,5 mm velkých vajec s řídkým tmavým skvrněním,[6] na jejichž sezení se podílí pouze samice. Mláďata se líhnou po 12 – 13 dnech a zprvu jsou oběma rodiči krmena malými bezobratlovci. Hnízdo opouštějí zhruba po 13 – 14 dnech.[10]
Zatím nejstarší zaznamenaný jedinec se ve volné přírodě dožil celých 14 let.[2]
Pěnkava obecná je jedním ze tří zástupců rodu Fringilla, společně s pěnkavou jikavcem a pěnkavou kanárskou. V Evropě se společně s ní vyskytuje pouze jeden zástupce tohoto rodu, pěnkava jikavec, která je zde však zastoupena vzácněji.[p 1] Její latinské druhové jméno, coelebs, lze do češtiny přeložit jako vdovec a odkazuje na každoroční chování samic, která svá hnízdiště opouští o něco dříve než samci.[11] Tento název druhu přiurčil švédský přírodovědec Carl Linné v roce 1758.
Vyskytuje se v několika poddruzích, jejich počet je však neustálený. Nejčastěji jich však bývá uváděno 7 – 8.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Chaffinch na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu pěnkava obecná ve Wikimedia Commons
Galerie pěnkava obecná ve Wikimedia CommonsPěnkava obecná (Fringilla coelebs) je malý pěvec z čeledi pěnkavovitých. Je široce rozšířená, vyskytuje se na všech kontinentech východní polokoule a díky svému častému výskytu v těsné blízkosti lidských obydlí je i dobře známá. Samec je díky svému zbarvení naprosto nezaměnitelný. Naproti tomu samice je převážně nevýrazně hnědá se světle růžovým břichem.
Pěnkava obecná je převážně semenožravá, u mláďat však hraje významnou složku potravy i hmyz. Hnízdí v hustých keřích nebo na stromech, kde si staví úhledné hnízdo maskované mechem a lišejníkem.
Bogfinken (latin: Fringilla coelebs) er en 16 centimeter stor spurvefugl, der yngler i store dele af Europa og mod øst til Centralasien. Arten er desuden indført til New Zealand. Den er en af de almindeligste fuglearter i Danmark med en bestand på muligvis op til 2 millioner par.
Hannen har blågrå isse og nakke, mens undersiden samt kinder og ryg er rødbrune, overgumpen er gulgrøn. Hunnen er mere anonym med olivenbrun overside og lysere gråbrun underside. Begge køn har to hvide bånd på vingerne og hvide halesider. Næbbet er kegleformet og hos hannen blågråt i yngletiden, mens det er brunt om vinteren.[1]
Bogfinken yngler næsten alle steder, hvor der er træbevoksning, fx både i nåletræsplantager, højstammet bøgeskov, i levende hegn og i parker.[1] Om efteråret kan bogfinkerne samle sig i store flokke bl.a. på stubmarker.
Sangen er meget karakteristisk og varer 2-3 sekunder. Sangen kan skrives som: Det det det ... ka' jeg si' li' så tit det ska' vær'. Den består af to afsnit, først en række på oftest 9-15 ens figurer og derefter en afsluttende strofe, der består af op til 7 figurer. [2]
Bogfinkens lokkestemme "fink-fink" (eller: pink!) har givet navn til hele finkefamilien. Fra flyvende fugle i træk og i vintertiden høres et kort djø! eller gyp!. Desuden høres fra hannen i yngletiden det såkaldte regnkald, som man tidligere mente varslede regn. Det benyttes, når sanglysten er hæmmet, fx ved dårligt vejr. Det kan i Danmark fx lyde som et rullende rryhd eller som et hyit.[2][3]
Den danske etolog Holger Poulsen har studeret bogfinkernes stemmeforråd og fundet ud af, at bogfinke-hannen råder over 12 forskellige stemmer.[3] En bogfinke-han er ikke født med sin sang. Bogfinke-hannen kan kun lære sangen ved at lytte til andre bogfinke-hanner, inden den er blevet 13 måneder gammel.[4] Bogfinkens stemme er forskellig fra egn til egn; man siger at den synger med dialekt.
Bogfinken lever for det meste af frø i vinterhalvåret men lever om sommeren især af insekter. Som første del af fuglens navn antyder, lever den også af bog. Til bogfinkens fjender hører fx spurvehøgen.[5]
Bogfinker – hun og han
Bogfinken (latin: Fringilla coelebs) er en 16 centimeter stor spurvefugl, der yngler i store dele af Europa og mod øst til Centralasien. Arten er desuden indført til New Zealand. Den er en af de almindeligste fuglearter i Danmark med en bestand på muligvis op til 2 millioner par.
Der Buchfink (Fringilla coelebs) ist ein zur Familie der Finken (Fringillidae) gehöriger Singvogel. Er kommt in ganz Europa mit Ausnahme Islands und des nördlichsten Skandinaviens vor, sein Verbreitungsgebiet erstreckt sich in östlicher Richtung bis nach Mittelsibirien. Er ist außerdem ein Brutvogel in Nordafrika und Vorderasien bis einschließlich des Irans. In Neuseeland und in der Südafrikanischen Republik ist der Buchfink vom Menschen eingeführt worden.
In Mitteleuropa ist der Buchfink einer der am weitesten verbreiteten Brutvögel. Sein Verbreitungsgebiet reicht von der Küste bis zur Baumgrenze im Gebirge. Die Buchfinken Nord- und Osteuropas sind Zugvögel, dagegen ist er in Mitteleuropa ein Teilzieher. Es werden mehrere Unterarten unterschieden. Davon kommen drei auf den Kanarischen Inseln und je eine auf den Azoren, Madeira, Sardinien und Kreta vor.[1]
Der Buchfink erreicht eine Körperlänge von 14 bis 18 Zentimeter. Die Individuen der Nominatform wiegen zwischen 18 und 25 Gramm.[2] Unabhängig vom Geschlecht weisen Buchfinken einen auffallenden weißen Schulterfleck, eine weiße Flügelbinde und weiße äußere Steuerfedern auf. Ansonsten besteht ein auffälliger Sexualdimorphismus.
Bei den Männchen sind die Körperunterseite und die Kopfseiten bräunlichrosa bis rotbraun. Der Oberkopf, der Nacken und die Halsseiten sind im Sommerhalbjahr auffällig graublau, im Winterhalbjahr mehr bräunlichgrau. Die Stirn ist schwarz, der Rücken ist kastanienbraun und der Bürzel ist grünlich. Der Schnabel ist beim Männchen im Frühjahr stahlblau, ansonsten hornfarben. Die Weibchen sind auf der Körperoberseite olivgrau und auf der Körperunterseite etwas heller. Der Schnabel des Weibchens ist ganzjährig hellbraun bis hornfarben.
Frisch geschlüpfte Buchfinken weisen auf der Körperoberseite, den Flügeln, Schenkeln und dem Bauch zunächst blass rauchgraue Dunen auf. Die Haut ist fleischfarben rosa. Der Rachen ist tiefrosa, die Schnabelwülste sind weiß oder rahmfarben bis gelblich getönt.[3] Jungvögel ähneln adulten Weibchen, jedoch sind bei ihnen die Federn am Kopf und Körper etwas kürzer und weicher, die Steuerfedern sind schmäler und laufen spitzer aus.[2]
Buchfinken laufen auf dem Boden unter rhythmischem Kopfnicken. Der Flug ist wellenartig.
Männchen mit bräunlichrosafarbener Brust, schwarzer Stirn und Dunen auf dem Rücken
Männchen im Sommerkleid mit grauem Oberkopf, schwarzer Stirn, stahlblauem Schnabel und rotbrauner Kopfseite
Männchen mit gespreizten schwarz-weißen Deckfedern und grünlichem Bürzel
Weibchen der Unterart F. c. gengleri
Der Buchfink ist in Europa und Nordafrika, aber auch in Westasien verbreitet, wo er vor allem in Wäldern, aber auch in Parkanlagen und großen Gärten bis in etwa 1500 Meter Höhe lebt. Er zählt zu den häufigsten Singvogelarten in Europa.
Der Lebensraum des Buchfinken sind Wälder, Dickichte, Hecken, Gärten und große Obstanbauflächen. In Afrika ist er am häufigsten in Wäldern mit Korkeichen, Zedern, Aleppo-Kiefern, Thuja-, Eukalyptus-, Walnuss-, Sandarak- und Arganbeständen sowie in Olivenhainen anzutreffen. In der Kyrenaika kommt er besonders häufig in Wacholderwäldern vor.[2]
In Mitteleuropa sind Buchfinken Teilzieher, in Ost- und Nordeuropa dagegen Zugvögel. Ein großer Teil der Population verbleibt ganzjährig im Brutgebiet. Buchfinken, die während des Winterhalbjahres in klimatisch günstigere Regionen abwandern, ziehen sowohl bei Tag als auch bei Nacht. Sie folgen dabei zum Teil der Küstenlinie, Flusstälern oder Bergpässen. In Marokko sind die von Europa herziehenden Vögel insbesondere vom späten August bis November zu beobachten. An der Meerenge von Gibraltar lassen sich zurückziehende europäische Buchfinken bereits ab Januar beobachten, der Zug setzt sich bis in den April fort.[2] In Marokko wurde bereits ein Vogel wiedergefunden, der ursprünglich im 3.250 Kilometer entfernten Kaliningrad beringt wurde. In Algerien zählen zu den Wiederfunden Vögel aus Deutschland, der Schweiz, Frankreich und Italien.[2]
In Afrika bilden die dort überwinternden Zugvögel wie auch die dort brütenden Standvögel kleine Trupps, die häufig nur aus einem Geschlecht bestehen. Sie sind regelmäßig mit Grünlingen, Bluthänflingen und Stieglitzen vergesellschaftet. Mit diesen gemeinsam bilden sie größere Trupps, die gemeinsam auf Feldern nach Nahrung suchen oder Ruheplätze nutzen.[2]
Mit 7,5 bis 9,5 Millionen Brutpaaren in Deutschland wurde der Buchfink im Jahr 2016 als wahrscheinlich zweithäufigste Brutvogelart angesehen, nur wenig hinter der Amsel und vor Mönchsgrasmücke und Kohlmeise.[4]
Die Nahrung der Buchfinken besteht aus Beeren, Samen aller Art, Insekten und Spinnen. Die Nestlinge werden mit Insekten und deren Larven gefüttert.
Seine Nahrung sucht der Buchfink überwiegend auf dem Erdboden und nutzt vor allem die Stellen, die nur spärlich mit Vegetation bewachsen sind. Die Nahrung wird mit schnellen, pickenden Bewegungen vom Erdboden aufgenommen.
Der Kontakt- und Alarmruf des Buchfinken ist ein lautes „pink, pink“, sein Flugruf ein gedämpftes „jüp, jüp“. Laut und durchdringend singt er ab März etwa wie „zizizizjazjazoritiu-zip“ oder zipzipzip. In unterschiedlichen Lebensräumen sind abweichende Rufe, so genannte regionale Dialekte, zu vernehmen. Neben dem namensgebenden Lockruf „pink“ (oder „fink“) gibt es noch das in manchen Gegenden Deutschlands und Großbritanniens als Regen verkündend angesehene „trürr“ (oder „trüb“). Dieser „Regenruf“ kann manchmal auch zweisilbig vorgetragen werden. Anderen Quellen zufolge wird dieser Ruf nur als „Regenruf“ bezeichnet, weil er lautmalerisch als „trief“ gedeutet wird. Bei Streitigkeiten und Revierkämpfen ist ein lautes Klickern zu hören, welches offenbar als Drohlaut dient. Zugleich wird, wie auch bei einigen anderen Singvögeln (z. B. männlichen Rabenkrähen), die Befiederung des Kopfes (Scheitel) aufgestellt.
Der Gesang männlicher Buchfinken (auch Finkenschlag genannt) wird in dem jahrhundertealten Brauchtum und seit 2014 als Immaterielles Kulturerbe anerkannten Finkenmanöver im Harz in Wettbewerben bewertet. Zu Ende des 19. und Anfang des 20. Jahrhunderts waren diese Wettbewerbe auch in anderen Gegenden sehr beliebt. In Wien hießen die Fänger und Halter Vogelbucker, ausgetragen wurden die Wettbewerbe hier meist in Gaststätten.[5][6][7]
Der Buchfink brütet bevorzugt in lichten Laub- und Mischwäldern sowie in Hecken, Parks und Gärten. In Mitteleuropa beginnt die Brutperiode frühestens ab Ende März, gewöhnlich schreiten Buchfinken aber von Mitte April bis Juni zur Brut. In Marokko und Algerien brüten Buchfinken von Ende März bis Anfang Juni. Im Südwesten der Kapprovinz dagegen von September bis November.[8] Je nach Klima und Lage ziehen sie ein bis zwei Jahresbruten pro Jahr groß.[9]
Zu Beginn der Fortpflanzungszeit kennzeichnet das Männchen sein Brutrevier durch lautstarken Gesang. Die Größe des Brutreviers variiert abhängig vom Verbreitungsgebiet beträchtlich und ist in Europa umso größer, je höher im Norden der Buchfink brütet. In der marokkanischen Macchie haben die Brutreviere eine durchschnittliche Größe von 270 Quadratmetern.[2] Das Brutrevier wird von beiden Vögeln eines Paares energisch verteidigt, Eindringlinge werden verjagt.
Das sorgfältig, ausschließlich vom Weibchen gebaute, dickwandige Nest besteht aus Wurzeln, Rindenfasern, Halmen, Moosen und Flechten. Innen wird es mit Haaren und einzelnen Federn gepolstert. Das Nest wird meistens in einer Höhe von zwei bis zehn Metern auf Sträuchern oder in Bäumen in einer Astgabel gebaut und ist durch die Moose und Flechten gut getarnt.
Das Gelege besteht gewöhnlich aus vier bis sechs hellbraunen oder bläulich-weißen Eiern, die durch rot- bis dunkelbraune Flecken und feine Streifen gezeichnet sind. Die Zeichnung ist gelegentlich so dicht, dass die Grundfärbung überdeckt wird. Nur sehr selten sind sie schwach oder gar nicht gezeichnet.[10] Die Brutdauer beträgt dreizehn bis vierzehn Tage, es brütet allein das Weibchen, das mit der Brut gewöhnlich nach der Ablage des vorletzten Eis beginnt. Nach dem Schlüpfen werden die Jungen von beiden Altvögeln gefüttert, wobei das Weibchen aber einen größeren Anteil an der Versorgung der Jungvögel hat. Die Nestlingszeit beträgt meist 11 bis 18 Tage, gewöhnlich fliegen die Jungvögel aber nach 14 Tagen aus.[3] Gelegentlich bilden die Jungvögel gemeinsam mit den Elternvögeln für weitere 20 bis 35 Tage einen Familienverband. Jungvögel sind etwa 14 Tage nach dem Ausfliegen in der Lage, sich selber zu versorgen.
Der älteste beringte Vogel, der bislang wiedergefunden wurde, erreichte ein Lebensalter von 14 Jahren. In der Regel werden Buchfinken aber selten älter als fünf Jahre. Die Nestlingssterblichkeit ist insbesondere in den Jahren besonders hoch, in denen es an Raupen mangelt.[8]
Bisher werden 19 Unterarten anerkannt:[11]
Der Buchfink (Fringilla coelebs) ist ein zur Familie der Finken (Fringillidae) gehöriger Singvogel. Er kommt in ganz Europa mit Ausnahme Islands und des nördlichsten Skandinaviens vor, sein Verbreitungsgebiet erstreckt sich in östlicher Richtung bis nach Mittelsibirien. Er ist außerdem ein Brutvogel in Nordafrika und Vorderasien bis einschließlich des Irans. In Neuseeland und in der Südafrikanischen Republik ist der Buchfink vom Menschen eingeführt worden.
In Mitteleuropa ist der Buchfink einer der am weitesten verbreiteten Brutvögel. Sein Verbreitungsgebiet reicht von der Küste bis zur Baumgrenze im Gebirge. Die Buchfinken Nord- und Osteuropas sind Zugvögel, dagegen ist er in Mitteleuropa ein Teilzieher. Es werden mehrere Unterarten unterschieden. Davon kommen drei auf den Kanarischen Inseln und je eine auf den Azoren, Madeira, Sardinien und Kreta vor.
Amenferriw (Assaɣ usnan: Fringilla coelebs) d aylal yeṭṭafaren tawacult n tbenferriwin yettidir s waṭas deg Uruppa d ugafa n Tmazɣa akken yettili daɣen deg umalu n Asya d Umalu n Tefrikt d Tigzirin Tiknariyin
Amenferriw (Assaɣ usnan: Fringilla coelebs) d aylal yeṭṭafaren tawacult n tbenferriwin yettidir s waṭas deg Uruppa d ugafa n Tmazɣa akken yettili daɣen deg umalu n Asya d Umalu n Tefrikt d Tigzirin Tiknariyin
Befrîk (Fringilla coelebs), cureyekî serstrîkan (Fringillidae)e. Berfîk çivîkeke toximxur e, meziniya wê 15 cm digihê û li daristan, baxçe û zeviyan tê dîtin.
Hêkên befrîkan (Fringilla coelebs)
Befrîk (Fringilla coelebs), cureyekî serstrîkan (Fringillidae)e. Berfîk çivîkeke toximxur e, meziniya wê 15 cm digihê û li daristan, baxçe û zeviyan tê dîtin.
Tekst üüb Öömrang A bokfink ((mo.) bäkjfink) (Fringilla coelebs) as en sjongfögel ütj at finkenfamile (Fringillidae).
Bokfink, at wiifke.
Aier faan Fringilla coelebs
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: A bokfink ((mo.) bäkjfink) (Fringilla coelebs) as en sjongfögel ütj at finkenfamile (Fringillidae).
De bookvink (Nederlands:Vink), Fringilla coelebs, ies oze meis veurkómmende vink in tuine, parke, gebösjkes. 't Veugelke, van ongevaer 15 cm, ies herkènbaar aan de dubbele wiette vleugelband op allebei de vleugele. In vlöch vèlt de wiette boetesjtaart op. 't Menneke ies kleuriger, mèt 'ne wienroaje boek en kasjtanjebroene jas dao-umheen. De kruun en nek zint leieblauw. De sjtuut ies greunechtig. 't Wiefke ies neet opvallend oliefbroen gekleurd, waal ouch mèt de wiette bendsjes op de vleugele. Vinke ete veurnamelik zäödsjes. In de vlöch make ze 'n golvende bewaeging. Boete 't broedseizoen leve ze dèks mèt ander vinke in groepe. Gesjlachte zint dan sóms gesjeije.
Herhaold twink-twink. De zoa geneumde opvallend krachtige vinkesjlaag besjteit oet ummer 'n zelfde gruupke van 'n tièntal toane en e luiperke, eindigend in 'n sjtiegend "tjoe-ie-o". Doer: 5 seconde, sóms 10 kièr per minuut. Dao besjtoon plaatselike dialekte (variaties).
De bookvink maak zien nèske gaere vrie lièg in buim en sjtruuk. 't Ies 'ne algemeine breujvogel. De 4-5 eikes variëre van broen gevlek tot wiet. Jónge weure gevoord mèt insekte.
Ander inheemse vinke zint: Appelvink, Greunvink, Sjteinkneuter, Diestelvink, Goudvink, Kneuter en Pirrewitter. In Nuienhage zègke ze Siestrewietje tege 'ne bookvink.
Orde: Zangveugel (Passeriformes)
Familie: Echte Vinke (Fringillidae)
De bookvink (Nederlands:Vink), Fringilla coelebs, ies oze meis veurkómmende vink in tuine, parke, gebösjkes. 't Veugelke, van ongevaer 15 cm, ies herkènbaar aan de dubbele wiette vleugelband op allebei de vleugele. In vlöch vèlt de wiette boetesjtaart op. 't Menneke ies kleuriger, mèt 'ne wienroaje boek en kasjtanjebroene jas dao-umheen. De kruun en nek zint leieblauw. De sjtuut ies greunechtig. 't Wiefke ies neet opvallend oliefbroen gekleurd, waal ouch mèt de wiette bendsjes op de vleugele. Vinke ete veurnamelik zäödsjes. In de vlöch make ze 'n golvende bewaeging. Boete 't broedseizoen leve ze dèks mèt ander vinke in groepe. Gesjlachte zint dan sóms gesjeije.
Tha am breacan-beithe[1][2][3] (Laideann:Fringilla coelebs, Beurla: chaffinch[1]) a' buntainn don teaghlach Fringillidae. Tha e cumanta anns an Roinn Eòrpa seach ann an Innis Tìle. Tha e a' neadachadh cuideachd ann an ceann a tuatha Afraga agus anns an Ear Mheadhanach. 'S e breacan-baintighearna a tha air, uaireannan, ach chleachdar airson eun eile cuideachd.
Tha an teaghlach a' gabhail a-steach nan seòrsaichean:
Tha am breacan-beithe (Laideann:Fringilla coelebs, Beurla: chaffinch) a' buntainn don teaghlach Fringillidae. Tha e cumanta anns an Roinn Eòrpa seach ann an Innis Tìle. Tha e a' neadachadh cuideachd ann an ceann a tuatha Afraga agus anns an Ear Mheadhanach. 'S e breacan-baintighearna a tha air, uaireannan, ach chleachdar airson eun eile cuideachd.
De Buechfink oder hüüffig au nume Fink (Fringilla coelebs; alemanischi Näme) ghört zo de hüüffigste Singvögel vo Mitteleuropa. Wääred d Wiibli abem Oktoober as Mittelmeer flüüget und im März wider zruggcheeret, bliibet d Mandli im Winter im Bruetpiet. I de Alpe chömet Buechfinke bis 2'700 m ü. M. vor.
De Buechfink isch e bunte Vogel. Bi de Mandli isch d Obersiite graubruu und de Börzel goot is Grüeliche ine. Si hend e roote Chopf, d Chappe und s Gniigg sind blau. De Buuch isch röötsch und d Flögel schwarz-wiiss. Wiibli sind obe graubruu und une liecht beesch. Buechfinke wered 14 bis 16 cm grooss, hend e Spannwiiti vo 25 bis 28 cm und wöget 19 bis 24 Gramm.
De Buechfink lebt i Wälder, Pärk, Gärte und au i Sidlige und fresst Insekte, Spine und Söömli. Er baut sis Nest us Mies und Flechte i Astgable. Abem März fönd d Mandli aa singe, de Gsang vom Buechfink isch typisch und guet z erchene.
De Buechfink oder hüüffig au nume Fink (Fringilla coelebs; alemanischi Näme) ghört zo de hüüffigste Singvögel vo Mitteleuropa. Wääred d Wiibli abem Oktoober as Mittelmeer flüüget und im März wider zruggcheeret, bliibet d Mandli im Winter im Bruetpiet. I de Alpe chömet Buechfinke bis 2'700 m ü. M. vor.
'O Frungillo (Fringilla coelebs Linnaeus, 1758) è n'auciello 'e ll'ordine d''e passarefurme e d''a famiglia d''e frungillide. 'O maschio tene 'a ffronte nira, 'a capa griggio-blù ed 'e guance e 'o pietto so' rrussagne. Téne 'e scelle pittate a ffèrze janche ca se ponno vedé ntramente vola. 'A femmena è tutta marró-verde, téne 'a parte 'abbascio cchiù janca ed 'e scelle e 'a coda meno culurate ca 'o maschio.
Peiboi[1] (lat. Fringílla coélebs) on meččylindu, kudamua Karjalas on enämbi toizii linduloi. Karjalan suves yhtele neliökilometrile meččymuadu pezoittuu läs 80 puarua tädä linduu.
Peiboidu on eri mečis, se ei suvaiče vai nuordu, vaste vai vezoile työndynytty meččiä leikattuloin meččien kohtal. Peiboidu on myös linnan puustolois. Karjalas sidä on kaikkiel, pohjazembis piirilöis vaiku vähembi.
Peiboi on muuttolindu. Suvi-Karjalah enzimäzet peiboit tullah sulakuun allus- sulakuun keskipuoles. Pohjazih piirilöih tullah sulakuun loppussah-oraskuun algussah. Enzimäzikse ainos tullah ižäčyt.
Peiboi on kirjavu. Ižäčyn alapuoli da šokat ollah muzavanmaksankarvazet, piä da n’okku ollah taivahankarvazenharmuat, očas peiboil on mustu tačmu. Selgy on ruspakko-maksankarvaine, hännän alapuoli – vihandettavu. Siives olgupiän kohtas on suuri valgei tačmu. Emäččylöin väri on enämbäl harmuan-muzavanruskei. Peiboil on kuului, viheldäi da omaluaduine iäni.
Peiboit luajitah pezät kaikkih puuloih, paiči huabua. Toiči luajitah tuhjoloihgi: kadajah da buzinah. Pezät ollah 1-18 metrin korgevuol, enimyölleh 3-5 metrin korgevuol.
Emä haudou 4-6 jäiččiä. Sil havvondah da poigazien syötändäh pezäs menöy 12-13 päiviä. Peiboit havvotah poigazii vaiku kerran kezäs.
Peiboit ruvetah lähtiemäh lämmih mualoih jo elokuun lopus-syvyskuun allus.
В.Б. Зимин, Э.В. Ивантер. Птицы. Петрозаводск, 2002
Peiboi (lat. Fringílla coélebs) on meččylindu, kudamua Karjalas on enämbi toizii linduloi. Karjalan suves yhtele neliökilometrile meččymuadu pezoittuu läs 80 puarua tädä linduu.
U pincionu (o pincione) (Fringilla coelebs) hè un aceddu chì faci partita di a famiglia di i Fringillidae.
Esisti in Corsica una sottuspezia endemica di pincionu: Fringilla coelebs tyrrhenica.
U pincionu hè statu mintuvatu calchì volta in a littreratura corsa. Par asempiu in i Canti d'aceddi di Monsignori Di La Fuata:
U pincionu (o pincione) (Fringilla coelebs) hè un aceddu chì faci partita di a famiglia di i Fringillidae.
De Poufank (Fringilla coelebs) ass e Sangvull aus der Famill vun de Fénken (Fringillidae).
De Männchen ass uewen um Kapp an um Hals blogro, Ënnendrënner ass e brongrout, de Schniewel ass groblo. D'Frächen ass uewendrop gréngelzeg-brong, ënnendrënner hellgro-brong, hire Schniewel ass hellbrong. Allenzwee hunn se opfälleg wäiss Sträifen un de Flilleken a gréngelzeg Fiederen un der Krippchen. Se gi 14 bis 18 Zentimeter grouss a weie ronn 20 Gramm. Wann d'Poufanken um Buedem trëppelen, juppelen se mam Kapp. Hire Fluch ass wellenaarteg.
De Poufank ass an Europa, Nordafrika, a Westasien verbreet, wou en an de Bëscher, mä och a Parken an e Gäert bis an eng Héicht vun ongeféier 1.500 Meter lieft. En zielt zu deene Sangvullen, déi et an Europa am dackste gëtt. Op der Insel Madeira gëtt et eng endemesche Ënneraart, de Madeirapoufank.
D'Poufanke friesse Bieren, all Zorte Geseems, Insekten a Spannen. D'Jippelcher gi mat Insekten an deenen hire Larve gefiddert.
De Männche markéiert säi Revéier am Fréijoer duerch haarde Gesang. D'Weibche baut an enger Héicht vun 2–10 m an engem Bam e gutt getarntent Nascht mat décke Wänn, dat bannendran mat Hoer, Plommen, asw. ausgepolstert gëtt. Am Joer gëtt et zwou Bréiechte mat jee 4 -6 hellbrongen oder bloelzeg-wäissen Eeër, déi rout bis donkelbrong gepierpelt sinn. D'Eer ginn 13-14 Deeg ausgebréit. Déi Jonk gi 14 Deeg vun den Eltere gefiddert, duerno verloossen se d'Nascht.
Nieft "Poufank" gëtt de Villche regional och nach Boufank, Puffank (Musel, Veianen), Bouféck, Bopitt, Boupitt, Pénkerchen, Bëschkäppchen (Léiler), Bëschvigelchen oder Bëschvillchen (Eislek, Kielen) genannt.[1]
Zu Lëtzebuerg nennt sech e Naturisteveräin De Poufank.
The shilfie (Fringilla coelebs), is a common an widespread smaa passerine bird in the finch faimily. The male is brichtly coloured wi a blae cap an roust-reid unnerpairts. The female is much duller in colouring, but baith sexes hae twa contrastin white weeng baurs an white sides tae the tail. The male bird haes a strang vyce an sangs frae exponed perches tae attract a mate.
The shilfie breeds in muckle o Europe, athort Asie tae Siberie an in northwast Africae. The female bigs a nest wi a deep cup in the bucht o a tree. The clatch is teepically fower or five eggs, that hatch in aboot 13 days. The chicks fledge in aroond 14 days, but are fed bi baith adults for several weeks after leavin the nest. Ootside the breedin saison, shilfies form flocks in appen kintraside an forage for seeds on the grund. In the breedin season, thay forage on trees for invertebrates, espeicially caterpeelars, an feed thir tae thair young. Thay are pairtial migrants; birds breedin in wairmer regions are sedentar, while thae breedin in the caulder northren auries o thair range winter forder sooth.
The eggs an nestlins o the shilfie are taken bi a variety o mammalian an avian predators. Its lairge nummers an huge range mean that shilfies are clessed as o least concern bi the Internaitional Union for Conservation o Naitur.
The shilfie (Fringilla coelebs), is a common an widespread smaa passerine bird in the finch faimily. The male is brichtly coloured wi a blae cap an roust-reid unnerpairts. The female is much duller in colouring, but baith sexes hae twa contrastin white weeng baurs an white sides tae the tail. The male bird haes a strang vyce an sangs frae exponed perches tae attract a mate.
The shilfie breeds in muckle o Europe, athort Asie tae Siberie an in northwast Africae. The female bigs a nest wi a deep cup in the bucht o a tree. The clatch is teepically fower or five eggs, that hatch in aboot 13 days. The chicks fledge in aroond 14 days, but are fed bi baith adults for several weeks after leavin the nest. Ootside the breedin saison, shilfies form flocks in appen kintraside an forage for seeds on the grund. In the breedin season, thay forage on trees for invertebrates, espeicially caterpeelars, an feed thir tae thair young. Thay are pairtial migrants; birds breedin in wairmer regions are sedentar, while thae breedin in the caulder northren auries o thair range winter forder sooth.
The eggs an nestlins o the shilfie are taken bi a variety o mammalian an avian predators. Its lairge nummers an huge range mean that shilfies are clessed as o least concern bi the Internaitional Union for Conservation o Naitur.
Een vienke (Fringilla coelebs) es ne zangveugel.
De vienke es nen veelgekleurde veugel: de ôofdtôon van et manneke es rostbruun, da vôornkomt ip de buuk, de rugge en zyn koakn. Ie eit ôok nen gryze kop en nekke. Zyn vleugels ein zwart-witte streepn in twêe bandn. 't Vrouwke es een bitje minder ipvoallend en egoaler bruun: van boovn wa dounkerder, van oundern wa lichter.
Ge vindt de veugel in bossn (lôof-, noald- en gemingde bossn), in parkn en in unnen of. Zowel in vlakke streekn als in bergn koom je em teegn. In West-Vloandern es't ie dikwyls te zien.
De nestn van ne vienke goa je vindn in bôomn, in de vorke tussn twêe takkn. Ze zyn gecamoufleerd me mossn en briel van insektn en spinn. De vrouwkes leggn drie tot zes eiers in 't vôorjoar. Ze broedt de eiers allêne uut, moar achter de geboorte geevn zowel et vrouwke als et manneke eetn: insektn, larvn en rupsn. Achter twêe weekn vliegn de joungn uut.
De volwassn veugels eet vôorol zoad, moar soms ôok vruchtn en bôomknoppn.
De veugels ein een typische zang, de vienkeslag, die ton nog streekgeboundn es ôok: in Vloandern eindigt zyn lied olsan me 'suskewiet'. 't Es de boasis gan vormn voo ne volkssport Vienkezettieng, die populair es in Vloandern.
Een vienke (Fringilla coelebs) es ne zangveugel.
Wiszónk (Fringilla coelebs) – to je ôrt môłégò ptôcha z rodzëznë wiszónkòwatëch (Fringillidae). Òn biwô na Kaszëbach.
Ο Φρυγίλλος ο άγαμος (Fringillia coelebs) κοινώς σπίνος, γνωστός και με τα ονόματα σπιγγάρι και τσόνης· περιλαμβάνει πολλά γένη και είδη που απαντούν σχεδόν σε όλο τον κόσμο, εκτός από την Αυστραλία.[1] Είναι μικρόσωμο πουλί και μοιάζει με το σπουργίτι. Το ράμφος του είναι κοντό, ισχυρό και χοντρό στη βάση του. Η διαμόρφωση αυτή του επιτρέπει να σπάζει τα σκληρά περιβλήματα των σπόρων που αποτελούν την τροφή του. Παρουσιάζουν το φαινόμενο του φυλετικού διμορφισμού, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της αναπαραγωγής. Λέγεται ότι με το επίμονο κελάηδημά του μας προειδοποιεί για τον ερχομό του χιονιού. Θεωρείται, χρήσιμο πουλί επειδή τρώει διάφορα έντομα από τα οποία κινδυνεύουν οι καλλιέργειες. Το τραγούδι του διαφέρει από περιοχή σε περιοχή και μπορεί να ακουστεί από το Φεβρουάριο έως το Σεπτέμβριο.
Το μέγεθος του δεν ξεπερνά τα 14-16 εκατοστά. Διαθέτει κομψό παράστημα και όμορφο φτέρωμα με λαμπερά, εντυπωσιακά χρώματα. Συνήθως σχηματίζει σμήνη με πουλιά του είδους του αλλά και μικτά. Κινείται με ευκολία είτε στο έδαφος για τροφή, είτε πετώντας.
Αναπαράγεται συνήθως την άνοιξη και το θηλυκό γεννά 2-6 αυγά σε μια φωλιά που κατασκευάζει μόνο του με ιδιαίτερη φροντίδα πάνω σε δένδρα, βράχους κτλ. Οι νεοσσοί είναι τυφλοί και ανίκανοι να βαδίσουν. Κατά τη διάρκεια της ωοτοκίας και της επώασης τα ζεύγη ζουν μόνα τους. Όταν όμως οι νεοσσοί μεγαλώσουν οι σπίνοι σχηματίζουν μεγάλα κοπάδια και μετακινούνται όλοι μαζί. Είναι πουλιά μεταναστευτικά.
Ο Φρυγίλλος ο άγαμος (Fringillia coelebs) κοινώς σπίνος, γνωστός και με τα ονόματα σπιγγάρι και τσόνης· περιλαμβάνει πολλά γένη και είδη που απαντούν σχεδόν σε όλο τον κόσμο, εκτός από την Αυστραλία. Είναι μικρόσωμο πουλί και μοιάζει με το σπουργίτι. Το ράμφος του είναι κοντό, ισχυρό και χοντρό στη βάση του. Η διαμόρφωση αυτή του επιτρέπει να σπάζει τα σκληρά περιβλήματα των σπόρων που αποτελούν την τροφή του. Παρουσιάζουν το φαινόμενο του φυλετικού διμορφισμού, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της αναπαραγωγής. Λέγεται ότι με το επίμονο κελάηδημά του μας προειδοποιεί για τον ερχομό του χιονιού. Θεωρείται, χρήσιμο πουλί επειδή τρώει διάφορα έντομα από τα οποία κινδυνεύουν οι καλλιέργειες. Το τραγούδι του διαφέρει από περιοχή σε περιοχή και μπορεί να ακουστεί από το Φεβρουάριο έως το Σεπτέμβριο.
Το μέγεθος του δεν ξεπερνά τα 14-16 εκατοστά. Διαθέτει κομψό παράστημα και όμορφο φτέρωμα με λαμπερά, εντυπωσιακά χρώματα. Συνήθως σχηματίζει σμήνη με πουλιά του είδους του αλλά και μικτά. Κινείται με ευκολία είτε στο έδαφος για τροφή, είτε πετώντας.
Αναπαράγεται συνήθως την άνοιξη και το θηλυκό γεννά 2-6 αυγά σε μια φωλιά που κατασκευάζει μόνο του με ιδιαίτερη φροντίδα πάνω σε δένδρα, βράχους κτλ. Οι νεοσσοί είναι τυφλοί και ανίκανοι να βαδίσουν. Κατά τη διάρκεια της ωοτοκίας και της επώασης τα ζεύγη ζουν μόνα τους. Όταν όμως οι νεοσσοί μεγαλώσουν οι σπίνοι σχηματίζουν μεγάλα κοπάδια και μετακινούνται όλοι μαζί. Είναι πουλιά μεταναστευτικά.
Алағанат турғай (урыҫ. зяблик)- алаҡас турғайҙар ғаиләһендәге һайраусы ҡош. Австралиянан башҡа бөтә илдәрҙә йәшәй, 12 000 самаһы төргә бүленә торған ваҡ ҡоштар.
Турғай ҙурлыҡ. Парлашып та, күмәкләп тә йөрөйҙәр. Ата ҡоштоң түбәһе күкһел һоро, маңлайы ҡара, сикәләре, тамағы, ҡойроҡ төбө аҫтан йәшел. Ҡойроғо һәм ҡанаттары ҡара көрән. Ҡанаттарында ике арҡыры оҙонса аҡ тап бар, ҡойроғоноң ике яҡ ситенән аҡ һыҙыҡтар үтә.Инә ҡоштоң дөйөм төҫө көрәнһыу һоро. Ҡанаттары, ҡойроғо ата ҡоштарҙыҡы кеүек. Аҡбауыр турғайҙан һары ҡорһағы һәм йәшел ҡойроҡ төбө менән айырыла.
Тауышы яңғырауыҡлы: «тиңк-тиңк» йәки «рьйү-рьйү-рьйү». Матур итеп һыҙғыра һәм сутылдап һайрай.
Төрлө урмандарҙа йәшәй. Күсмә ҡош. Бик киң таралған. Ағаста оялай. Ҡыҙғылт күк таплы 4-7 бөртөк күкһел йомортҡаһы була.
Бөжәктәр, үлән, ағас орлоҡтары менән туҡлана.
Алағанат турғай (урыҫ. зяблик)- алаҡас турғайҙар ғаиләһендәге һайраусы ҡош. Австралиянан башҡа бөтә илдәрҙә йәшәй, 12 000 самаһы төргә бүленә торған ваҡ ҡоштар.
Дуулгат бужирга (Fringilla coelebs, урьд Дуулгат ээрүүл бялзуухай гэж байсан) нь Бужиргынхан овгийн шувуу юм.
Энэ шувуу нь 14-16 см урт, далавчиндаа хоёр бүдүүн цагаан хөндлөн судалтай, ууц нуруу нь ногоон, үүлний үзүүр цагаан эмжээртэй байна. Үржлийн улиралд эрэгчин бужирга өвөр хэсэг нь улаавтар, толгойн орой хэсэг нь дуулгатай мэт хөх өнгөтэй болдог.
Дуулгат бужирга Европт өргөн тархсан байдаг. Мөн баруун Ази, баруун хойд Африкт амьдарна. Шинэ Зеландад мөн таарах ба хүн аваачиж суурьшуулсан болно. Амьдрах бүсийн зөөлөн уур амьсгалтай хэсэг нь суурин ба бусад нь өвлийн улиралд нүүдэллэнэ.
Модны мөчрийн ац, салаанд үүрээ засаж цэнхэр ногоондуу өнгийн 6 орчим өндөг гаргадаг. Гол хоол тэжээл нь ургамлын үр бөгөөд ангаахайгаа хорхой шавьжаар тэжээдэг байна.
Эмэгчин
Эмэгчин
Эрэгчин
Мадейрын
Эрэгчин
Дуулгат бужирга (Fringilla coelebs, урьд Дуулгат ээрүүл бялзуухай гэж байсан) нь Бужиргынхан овгийн шувуу юм.
Зяблик, березівка (Fringilla coelebs) є малый співак з родины вюрковых. Є шыроко росшыреный, жыє на вшыткых контінентах выходной півкулї а вдяка свому частому перебываню в тїсній близкости людьского обыстя є і добрї знамый. Самець є дякуючі свому зафарблїню напросто незамінительный. А наспак саміця є переважно невыразно бура із світло ружовым бріхом.
Зяблик є переважно насїняпожераючій, у молодять але грають вызначну ролю стравы і хробакы. Гнїздить в богатых кряках або на стромах, де собі будує углядне гнїздо масковане мохом а лишайником.
Зяблик є великый дас як воробель, росте до 14 - 16 цм, роспятя крыл мірять 24,5 - 28,5 цм а важыть коло міджі 18 - 29 ґ. Мать релатівно тонке тїло, довгый хвіст і куртый міцный дзёбак тіпічный про насїняпожераючі птахы.
Самець є дякуючо свому характерістічному зафарблїню напросто незамінительный. В свадьбянім шатї мать ясно бурочервеный хырбет, ружовый спід тїла, синёсиве тимя, шыю і дзёбак а оливово зелену гудзіцю. При лїтаню і покою суть у обох поглавях тыж видительны дві выразны смужкы на крылах і хвостї. В простім шатї є самець дакус менше выразный і мать о дашто блядше піря, стале є але дуже характерістічно зафарбленый.
Саміцї суть цїлый рік небарз выразны, зверьха зеленосивы і спід тїла мають сивый з ружовым надыхом. Молоды птахы суть саміцям барже подобны, на розлуку од них але нe мають зеленавый хвіст.
Зяблик лїтать вовками, на земли підскакує або побігує.
Озывать ся дуже часто і характерістічно, звычайно ясным пінк (в часї ваблїня) або тріф (знамым як "кликаня доджу"), як лїтать тыж знамым їп-їп а при вырушіню ці страху невыразным се-се-се-се.
Спів зяблика є шыроко знамый і твореный рядов звучный ясных тонів (в основі ррр-чафчафчафрайчак).Тырвать максімално пять секунд, за минуту го так самець може повторяти аж 10 ×. Навеце мать і 2 або 3 різны верзії а в різных частях світа є ёго подоба мінлива. Самцї звычайно наперед повторяють спів по іншых представителях свого виду, але обчас можуть одпослухати і голосы другый видів співаків.
Зяблик є дуже росшыреный співак, котрого отцюзнинов є Европа, Азія і Африка. Гнїздить практічно в цїлій Европі з выїмков Ісланду а найсевернїшой части Шкандінавії, в Asii засягує на западї аж по Афґаністан. Ізоловано гнїздить тыж в северній Африцї. Часточно є перелїтный, птахы із середнёй Европы на граніцї септембра і октобра міґрують напрямом до западной і юговыходной Европы, одкы ся назад зачінають вертати уж бігом марца.
Чоловіком быв зяблик заволоченый тыж до Австралії і на Новый Зеланд.
Жыє в цїлій рядї країн. Найчастїше жыє в лїсах, парках і загородах, де ся му нукають вгодны гнїздовы місця і легко доступна страва, по выгнїздїню ся тыж часто переміюує на господарьскы ґрунты, на берегы рік ці іншы одкрыты пространства.
В сучасній добі є зяблик з майже 220 000 000 екземпларами з найчісленїшых птахів Европы. Дуже россяглый мать і ареал росшырїня, котрый займять плоху велику дас 10 міліонів км². Дякуючі своїй чіслености є од року 2008 в Червенім списку IUCN офіціално рядженый міджі мало засягнуты виды і закля у нёго не были спущены жадны офіціалны охранарьскы актівіты.
Зяблик мімо часу гнїздїня, коли ся здружує до парів, жыє сам, през зиму і в громадї з другыма зернопожераючіма птахами. Стримує ся притім на стромах, але по страву векшынов лїтать долов на землю.
Належыть міджі зернопожераючі птахы, то значіть, же значну часть стравы у нёго суть насїня, у того виду конкретно аж три четвертины.
Зяблик є про свою малу великость і богате росшырїня часто жертвов найрізнїшых предаторів. Дорослы птахы ся ставають часто жертвов ястрябовых хищів, сов і мачок, на яйцях і молодятах ся часто прижывлюють зясь птахы з родины вороновых.
Самець є в часї розмножованя силно теріторіалный і із свого теріторія выганять вшыткых можных самчіх конкурентів. Як нагварять саміцю, пелехать своє піря і увагу саміцї пробує путати ваблїнём і выставованём своёй ясно зафарбленой груди.
На будованю гнїзда, як зачінать уж в марцу, бере участь лем саміця. Звычайно є уміщене у вышцї 2 - 10 метрів на бочных конарях стромів або кряків і базовым матеріалом про ставляня суть рослины і корінкы, котры лїпить павучінами, з внутрїшнёй стороны го часто стеле пірками а з вонкашнёй гнїздо маскує лишайниками, мохом а часто і далшым мягкым матеріалом.
Шторік гнїздить раз або двараз, раз в меджах од апріля до мая, припадно в меджах од юна до юла. В каждій зношцї бывать 4 - 6 світлых, 19 × 14,5 мм великых яєць з рідкыма тмавыма фляками, на котрых сидить саміця сидить. Молодята ся лягнуть по 12 - 13 днях і наперед суть обомі родічами кормлены малыма безхырбетныма. Гнїздо опущають згруба по 13 - 14 днях.
Затля найстаршый зазначеный екземпларь ся у вольній природї дожыв цїлых 14 років.
Зяблик є єдным з трёх представителїв роду Fringilla.
Росшыреный є в дакілько підвидах, їх чісло не є але усталене. Найчастїше їх бывать спомянутых 7 - 8.
Зяблик, березівка (Fringilla coelebs) є малый співак з родины вюрковых. Є шыроко росшыреный, жыє на вшыткых контінентах выходной півкулї а вдяка свому частому перебываню в тїсній близкости людьского обыстя є і добрї знамый. Самець є дякуючі свому зафарблїню напросто незамінительный. А наспак саміця є переважно невыразно бура із світло ружовым бріхом.
Зяблик є переважно насїняпожераючій, у молодять але грають вызначну ролю стравы і хробакы. Гнїздить в богатых кряках або на стромах, де собі будує углядне гнїздо масковане мохом а лишайником.
Обична ѕвингалка или снегар (науч. Fringilla coelebs) — честа и широкораспространета мала врапчевидна птица од семејството на ѕвингалките (Fringillidae). Распространета е низ цела Европа, вклучувајќи ја и Македонија, низ Азија до Сибир и во северна Африка.
Оваа птица за првпат е опишана од Linnaeus, 1758, во десеттото издание на неговата „Систем на природата“ под нејзиното сегашно научно име. Fringilla е латински збор за ѕвингалка, а coelebs значи неженет или самец. Се издвојуваат поголем број подвидови во зависност од шарките и разликите во боите. Тие се поделени во три поголеми групи: coelebs групата, со птици во Европа и Азија; spondiogenys групата - во северна Африка и canariensis групата - на Канарски Острови.
Обичната ѕвингалка е долга околу 14.5 см, има распон на крилјата 24.5-28.5 см и тежи околу 18-29 грама. Возрасниот мажјак има црно чело и синосива круна и тил. Над опашката е светломаслинавозелен, а грбот е кафеав. Страните на главата, грлото и градите се бледа ’рѓацрвена боја која преоѓа во светла кремаворозова на стомакот. Опашката е темносивоцрна. На црните крилја има бела лента, а секундарните пердуви се црни, но обрабени со кремавобело.
Возрасните женки се многу побледи од мажјаците. Главата и поголемиот дел одозгора е сивкавокафеав, а долните делови се посветли. Над опашката и долниот дел од грбот се бледомаслинавозелени. Младенчињата се слични со женките.
Песната на обичната ѕвингалка е моќна и позната. Мажјакот обично има 2-3 различни типа песни, а постојат и различни типови во зависност од областа.[18]
Британецот Вилијам Торп, во својата влијателна студија, ги утврдувал влијанијата врз пеењето на овие птици. Па, така, заклучил дека ако младенчињата во еден критичен период од животот не научат од повозрасен да пеат, тие никогаш нема да ја научат песната соодветно. Исто така, го утврдил и влијанието на тестостеронот. Без него (со кастрација) птицата воопшто не пее, а со вбризгување дополнителна количина, таа пее и во ноември, кога вообичаено не го прави тоа.[19][20]
Обичната ѕвингалка се размножува во шумите каде летните температури во јули се меѓу 12 и 30°C. Таа не е преселница во поумерените области на нејзиниот опсег, но од посеверните, сепак, зиме се движи понајуг. Формира мали и непостојани јата вон сезоната на парење, понекогаш мешани со планинската ѕвингалка.
Основната храна на оваа птица се семињата, но за разлика од другите ѕвингалки, младенчињата ги хранат исклучиво со инсекти, како и возрасните за време на сезоната на парење.
Сексуална зрелост достигнуваат на едногодишна возраст. Претежно се моногамни. Почетокот на сезоната на парење зависи од температурите, и започнува порано понајуг, а подоцна понасевер. Гнездото го гради само женката и обично го сместува на чатал од грмушката или дрвото на неколку метри од земја. Тоа е длабока чашка направена од гранчиња и тревки, однадвор со мов и трева, па лишаи и пајаживи, а внатре послано со ситни коренчиња и пердувчиња. Леглото има најчесто 4-5 јајца, нежни и сјајни и во многу различни бои. Од светлосинозелени до светлоцрвени со виолетовокафеави точки, линии и дамки. Ги инкубира само женката во период од 10 до 16 дена. Потоа ги грее уште 6 дена додека не почнат да се оперјуваат и за тоа време ги хранат обата родитела, најмногу со гасеници. Уште три недели зависат од родителите кои им носат храна. Овие птици ретко имаат второ легло, но ако го имаат, тоа е во ново гнездо.
Обичната ѕвингалка е широкораспространета на околу 7 милиони км². Само во Европа има околу 130-240 милиони пара, а вкупната популација изнесува околу 530 - 1.400 милиони индивидуи. Нема показатели дека таа опаѓа. Затоа, според Црвениот список на МСЗП ова е вид со најмала загриженост од изумирање.[21]
Обична ѕвингалка или снегар (науч. Fringilla coelebs) — честа и широкораспространета мала врапчевидна птица од семејството на ѕвингалките (Fringillidae). Распространета е низ цела Европа, вклучувајќи ја и Македонија, низ Азија до Сибир и во северна Африка.
Пимпĕ (пимпа) — çерçи пысăкăш кайăк.
Çерçи йышне кĕрет.
Пимпĕ пур йышши вăрманта та, садсемпе парксенче те пурăнать.
Çăмартисем (5-6) кăвакрах тĕслĕ, тĕксĕмрех пăнчăсемлĕ. Юррине утă уйăхĕн пуçламăшĕчченех илтме пулать. Йăвисем тарăн чашăк евĕр, пĕчĕк туратсенчен, мăкран тунă, эрешмен картипе тăлласа çирĕплетнĕ. Пимпĕ йăвине час-часах пакшасем, ула кураксем, хурчкасем аркатма пултараççĕ.
Ака пуçламăшĕнче вĕçсе килет. Юпа уйăхĕн варринче кайса пĕтеççĕ.
Румат (лат-бз. Fringílla coélebs) — бзупэгъум лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
Унэбзум нэхърэ мащӀэу нэхъ цӀыкӀущ. НатӀэ фӀыцӀэщ, щхьэщыгумрэ пщэ щӀыбагъымрэ къащхъуафэщ, тхыцӀэкур гъуабжэщ. Анэм и теплъэр гъуабжэ-удзыфэщ, кӀащхьэмрэ кӀэпкъымрэ гъуэжь-удзыфэ къащӀоуэ, ныбэ щӀагъыр гъуэбжафэ-щхъуэщ.
Ди мэзхэм нэхъыбэу щыпсэухэм ящыщщ. УащыпэщӀохуэ Еуропэм, Сыбырым, Ищхъэрэ-КъуэкӀыпӀэ Африкэм, Азиэ КъухьэпӀэм. Щогъуалъхьэ сыт хуэдэ мэзми, жыг хадэми, паркхэми, ауэ нэхъ къыхах псей, уэздыгъей къызэбэкӀ, зи щӀагъыр гъущэ мэзхэр. Хуабжьу зэхэщӀыхьа и абгъуэр щыплъэгъунущ къудамэ зэгуэкӀыпӀэхэм, е къудамэм.
Ӏус нэхъыщхьэр жылэщ, шырхэр зэрапӀыр гъудэбадзэщ.
ХьунцIолг (лат: Fringílla coélebs, эрс: Зя́блик) — дека oалхазар да Вирхьазилга дезала чура.
Эриэн кынат (лат. Fringilla coelebs, нууч. Зяблик) — Зябликтар уустарыгар киирэр чыычаах. Саха сиригэр биирдэ эрэ Бүлүү өрүс төрдүгэр көрбүттэр[1].
चित्रकचरी नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा कमन चाफिन्च (Common Chaffinch) भनिन्छ ।
चित्रकचरी नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा कमन चाफिन्च (Common Chaffinch) भनिन्छ ।
El finco (Fringilla coelebs Linnaeus 1758) xe 'n oxeło de ła fameja dei Fringillidae (in inglexe finch, in todesco Fink, in tałjan fringuello). El vive in tuta Eoropa. El xe łongo 15 cm. Ła femena ga un cołor maron ciaro - xało. El mas-cio ga cołori pi vispi: turchin su ła testa, verde su ła gropa, roxa sul pèto, a strise bianche e more łe ałi.
El vive e el fa el gnaro 'nte i boschi, sui albari sparsi, sui bar e 'nte łe siexe, ma in inverno el riva anca 'nte łe sità, dove xe pi fasiłe catar da magnare.
El finco magna semense, erbe selvadeghe e fruti.
Anca se el xe bon da magnare al speło, el finco xe vietà caciarlo dal 1992.
El finco (Fringilla coelebs Linnaeus 1758) xe 'n oxeło de ła fameja dei Fringillidae (in inglexe finch, in todesco Fink, in tałjan fringuello). El vive in tuta Eoropa. El xe łongo 15 cm. Ła femena ga un cołor maron ciaro - xało. El mas-cio ga cołori pi vispi: turchin su ła testa, verde su ła gropa, roxa sul pèto, a strise bianche e more łe ałi.
The common chaffinch or simply the chaffinch (Fringilla coelebs) is a common and widespread small passerine bird in the finch family. The male is brightly coloured with a blue-grey cap and rust-red underparts. The female is more subdued in colouring, but both sexes have two contrasting white wing bars and white sides to the tail. The male bird has a strong voice and sings from exposed perches to attract a mate.
The chaffinch breeds in much of Europe, across the Palearctic to Siberia and in northwestern Africa. The female builds a nest with a deep cup in the fork of a tree. The clutch is typically four or five eggs, which hatch in about 13 days. The chicks fledge in around 14 days, but are fed by both adults for several weeks after leaving the nest. Outside the breeding season, chaffinches form flocks in open countryside and forage for seeds on the ground. During the breeding season, they forage on trees for invertebrates, especially caterpillars, and feed these to their young. They are partial migrants; birds breeding in warmer regions are sedentary, while those breeding in the colder northern areas of their range winter further south.
The eggs and nestlings of the chaffinch are taken by a variety of mammalian and avian predators. Its large numbers and huge range mean that chaffinches are classed as of least concern by the International Union for Conservation of Nature.
The common chaffinch was described by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1758 in the 10th edition of his Systema Naturae under its current binomial name.[2] Fringilla is the Latin word for finch, while caelebs means unmarried or single. Linnaeus remarked that during the Swedish winter, only the female birds migrated south through Belgium to Italy.[2][3]
The English name comes from the Old English ceaffinc, where ceaf is "chaff" and finc "finch".[4] Chaffinches were likely given this name because after farmers thresh their crops, these birds sometimes spend weeks picking through heaps of discarded chaff for grain. The chaffinch is one of the many birds depicted in the marginal decoration of the 15th-century English illuminated manuscript the Sherborne Missal.[5][6] The English naturalist William Turner described the common chaffinch in his book on birds Avium praecipuarum, published in 1544. Although the text is in Latin, Turner gives the English name as chaffinche and lists two folk names: sheld-appel and spink.[7] The word sheld is a dialectal word meaning pied or multicoloured (as in shelduck).[8] Appel may be related to Alp, an obsolete word for a bullfinch.[9][10] The name spink is probably derived from the bird's call note. The names spink and shell apple are among the many folk names listed for the common chaffinch by Reverend Charles Swainson in his Provincial Names and Folk Lore of British Birds (1885).[9]
The Fringillidae are all seed-eaters with stout conical bills. They have similar skull morphologies, nine large primaries, 12 tail feathers and no crop. In all species, the female builds the nest, incubates the eggs, and broods the young. Finches are divided into two subfamilies, the Carduelinae, containing around 28 genera with 141 species and the Fringillinae containing a single genus, Fringilla, with four species: the common chaffinch (F. coelebs), the Gran Canaria blue chaffinch (F. polatzeki), the Tenerife blue chaffinch (F. teydea), and the brambling (F. montifringilla). Fringilline finches raise their young almost entirely on arthropods, while the cardueline finches raise their young on regurgitated seeds.[11]
A number of subspecies of the common chaffinch have been described, based principally on the differences in the pattern and colour of the adult male plumage. The subspecies can be divided into three groups: the "coelebs group" that occurs in Europe and Asia, the "spondiogenys group" in North Africa, and the "canariensis group" on the Canary Islands.[12] The subspecies from Madeira and the Azores are placed either in the "canariensis group"[13] or in the "spondiogenys group".[12] Genetic studies indicate that members of the "coelebs group" and the "spondiogenys group" are more closely related to each other than they are to members of the "canariensis group".[14][15]
Within the "coelebs group", the gradual clinal variation over the large geographic range and the extensive intergradation means that the geographical limits and acceptance of the various subspecies varies between authorities. The International Ornithologists' Union lists 11 subspecies from this group,[16] whereas Peter Clement in the Birds of the World lists seven and considers the features of the subspecies balearica (Mallorca), caucasica (the southern Caucasus), schiebeli (southern Greece, Crete and western Turkey), and tyrrhenica (Corsica) to fall within the variation of the nominate subspecies. He also suggests that the subspecies alexandrovi, sarda, solomkoi, and syriaca may represent variations of the nominate subspecies.[12]
The authors of a 2009 molecular phylogenetic study on the three subspecies that were recognised on the Canary Islands concluded that they are sufficiently distinct in both genotype and phenotype to be considered as separate species within the genus Fringilla. They also proposed a revised distribution of the subspecies on the islands in which the birds on La Palma (palmae) and El Hierro (ombrioso) are grouped together as a single subspecies, while the current canariensis subspecies is split into two, with one subspecies occurring only on Gran Canaria and the other on La Gomera and Tenerife.[17] The results of a study published in 2018 confirmed the earlier findings. The authors formerly described the Gran Canaria variety as a subspecies and coined the trinomial name Fringilla coelebs bakeri.[18]
_Morocco.jpg)
Male F. c. africana, Morocco
F. c. gengleri
Male F. c. maderensis, Madeira
Male F. c. moreletti, São Miguel Island, Azores
Male F. c. palmae, La Palma, Canary Islands
_male.jpg)
Male F. c. syriaca, Cyprus
_female_2.jpg)
Female F. c. syriaca, Cyprus
The common chaffinch is about 14.5 cm (5.7 in) long, with a wingspan of 24.5–28.5 cm (9.6–11.2 in) and a weight of 18–29 g (0.63–1.02 oz).[13] The adult male of the nominate subspecies has a black forehead and a blue-grey crown, nape and upper mantle. The rump is a light olive-green; the lower mantle and scapulars form a brown saddle. The side of head, throat and breast are a dull rust-red merging to a pale creamy-pink on the belly. The central pair of tail feathers are dark grey with a black shaft streak. The rest of the tail is black apart from the two outer feathers on each side which have white wedges.[19] Each wing has a contrasting white panel on the coverts and a buff-white bar on the secondaries and inner primaries.[13] The flight feathers are black with white on the basal portions of the vanes. The secondaries and inner primaries have pale yellow fringes on the outer web whereas the outer primaries have a white outer edge.[19]
After the autumn moult, the tips of the new feathers have a buff fringe that adds a brown cast to the coloured plumage. The ends of the feathers wear away over the winter so that by the spring breeding season the underlying brighter colours are displayed.[19][20] The eyes have dark brown irises and the legs are grey-brown. In winter the bill is a pale grey and slightly darker along the upper ridge or culmen, but in spring the bill becomes bluish-grey with a small black tip.[21]
The male of the subspecies resident in the British Isles (F. c. gengleri) closely resembles the nominate subspecies, but has a slightly darker mantle and underparts. The males of the two North African subspecies F. c. africana and F. c. spodiogenys have a blue-grey crown and nape that extends down to the sides of the head and neck, a black forehead and lore, a broken white eye-ring, a bright olive-green saddle and a pink-buff throat and breast. The males of F. c. canariensis and F. c. palmae in the Canary Islands have deep slate-blue upperparts and lack a contrasting mantle. Male chaffinches in Madeira (F. c. maderensis) and the Azores (F. c. moreletti) are similar in appearance to F. c. canariensis, but have a bright green mantle.[22]
The adult female is much duller in appearance than the male. The head and most of the upperparts are shades of grey-brown. The underparts are paler. The lower back and rump are a dull olive green. The wings and tail are similar to those of the male. The juvenile resembles the female.[23]
Males typically sing two or three different song types, and there are regional dialects also.[24][25]
The acquisition by the young common chaffinch of its song was the subject of an influential study by British ethologist William Thorpe. Thorpe determined that if the young common chaffinch is not exposed to the adult male's song during a certain critical period after hatching, it will never properly learn the song. He also found that in adult common chaffinches, castration eliminates the song, but injection of testosterone induces such birds to sing even in November, when they are normally silent.[26][27]
The common chaffinch breeds in wooded areas where the July isotherm is between 12 and 30 °C (54 and 86 °F).[28] The breeding range includes northwestern Africa and most of Europe and extends eastwards across temperate Asia to the Angara River and the southern end of Lake Baikal in Siberia. There are also a number of distinctive subspecies on the Azores, the Canary Islands and the Madeira Islands in the Atlantic Ocean.[12] The common chaffinch was introduced from Great Britain into several of its overseas territories in the second half of the 19th century. In New Zealand, the common chaffinch had colonised both the North and South Islands by 1900 and is now one of the most widespread and common passerine species.[29][30] In South Africa, a very small breeding colony in the suburbs of Constantia, Hout Bay, Pinelands and Camps Bay in Cape Town is the only remnant of another such introduction.[31]
This bird is not migratory in the milder parts of its range, but vacates the colder regions in winter. It forms loose flocks outside the breeding season, sometimes mixed with bramblings. It occasionally strays to eastern North America, although some sightings may be escapees.
Common chaffinches first breed when they are 1 year old. They are mainly monogamous and the pair-bond for residential subspecies such as gengleri sometimes persists from one year to the next.[32] The date for breeding is dependent on the spring temperature and is earlier in southwest Europe and later in the northeast. In Great Britain, most clutches are laid between late April and the middle of June. A male attracts a female to his territory through song.[33]
Nests are built entirely by the female and are usually located in the fork of a bush or a tree several metres above the ground.[34] The nest has a deep cup and is lined with a layer of thin roots and feathers. The outside is covered with a layer of lichen and spider silk over an inner layer of moss and grass. The eggs are laid in early morning at daily intervals until the clutch is complete.[35] The clutch is typically 4–5 eggs, which are smooth and slightly glossy, but very variable in colour. They range from pale-blueish green to light red with purple-brown blotches, spots or steaks. The average size of an egg is 19 mm × 15 mm (0.75 in × 0.59 in) with a weight of 2.2 g (0.078 oz). The eggs are incubated for 10–16 days by the female.[34] The chicks are altricial, hatching nearly naked with closed eyes, and are fed by both parents but mainly by the female, who broods them for around six days.[36] They are mainly fed caterpillars. The nestlings fledge 11–18 days after hatching and disperse. The young birds are then assisted with feeding by both parents for a further three weeks. The parents only very rarely start a second brood, but when they do so it is always in a new nest.[34] Juveniles undergo a partial moult at around five weeks of age in which they replace their head, body and many of their covert feathers, but not their primary and secondary flight feathers.[21] After breeding adult birds undergo a complete annual moult which lasts around ten weeks.[21][37]
In a study carried out in Britain using ring-recovery data, the survival rate for juveniles in their first year was 53 per cent, and the adult annual survival rate was 59 per cent.[38] From these figures the typical lifespan is only 3 years,[39] but the maximum age recorded is 15 years and 6 months for a bird in Switzerland.[40]
Outside the breeding season, common chaffinches mainly eat seeds and other plant material that they find on the ground. They often forage in open country in large flocks. Common chaffinches seldom take food directly from plants and only very rarely use their feet for handling food.[41] During the breeding season, their diet switches to invertebrates, especially defoliating caterpillars. They forage in trees and also occasionally make short sallies to catch insects in the air.[41] The young are entirely fed with invertebrates which include caterpillars, aphids, earwigs, spiders and grubs (the larvae of beetles).[41]
The eggs and nestlings of the common chaffinch are predated by crows, Eurasian red and eastern grey squirrels, domestic cats and probably also by stoats and weasels. Clutches begun later in the spring suffer less predation, an effect that is believed to be due to the increased vegetation making nests more difficult to find.[42] Unlike the case for the closely related brambling, the common chaffinch is not parasitised by the common cuckoo.[43]
The protozoal parasite Trichomonas gallinae was known to infect pigeons and raptors, but beginning in Great Britain in 2005, carcasses of dead European greenfinches and common chaffinches were found to be infected with the parasite.[44] The disease spread and in 2008, infected carcasses were found in Norway, Sweden and Finland and a year later in Germany. The spread of the disease is believed to have been mediated by common chaffinches, as large numbers of the birds breed in northern Europe and winter in Great Britain.[45] In Great Britain, the number of infected carcasses recovered each year declined after a peak in 2006. There was a reduction in the number of European greenfinches but no significant decline in the overall number of common chaffinches.[46] A similar pattern occurred in Finland where, after the arrival of the disease in 2008, there was a reduction in the number of European greenfinches, but only a small change in the number of common chaffinches.[47]
Common chaffinches can develop tumors on their feet and legs caused by the Fringilla coelebs papillomavirus.[48][49] The size of the papillomas range from a small nodule on a digit to a large growth involving both the foot and the leg. The disease is uncommon: in a 1973 study undertaken in the Netherlands, of around 25,000 common chaffinches screened, only 330 bore papillomas.[48]
The common chaffinch has an extensive range, estimated at 7 million square kilometres (3.7 million square miles) and a large population including an estimated 130–240 million breeding pairs in Europe. Allowing for the birds breeding in Asia, the total population lies between 530 and 1,400 million individuals. There is no evidence of any serious overall decline in numbers, so the species is classified by the International Union for Conservation of Nature as being of Least Concern.[50]
The endemic subspecies on the Macaronesian islands in the Atlantic are vulnerable to the loss of habitat, especially F. c. ombriosa on El Hierro in the Canary Islands, where the breeding population is between 1,000 and 5,000 pairs.[51]
The common chaffinch was once popular as a caged songbird and large numbers of wild birds were trapped and sold.[52] At the end of the 19th century, trapping even depleted the number of birds in London parks.[53] In 1882, the English publisher Samuel Orchart Beeton issued a guide on the care of caged birds and included the recommendation: "To parents and guardians plagued with a morose and sulky boy, my advice is, buy him a chaffinch."[52] Competitions were held where bets were placed on which caged common chaffinch would repeat its song the greatest number of times. The birds were sometimes blinded with a hot needle in the belief that this encouraged them to sing.[54] This practice is the subject of the poem The Blinded Bird by the English author Thomas Hardy, which contrasts the cruelty involved in blinding the birds with their zestful song.[55] In Great Britain, the practice of keeping common chaffinches as pets declined after the trapping of wild birds was outlawed by the Wild Birds Protection Acts of 1880 to 1896.[55][56]
The common chaffinch is still a popular pet bird in some European countries. In Belgium, the traditional sport of vinkenzetting pits male common chaffinches against one another in a contest for the most bird calls in an hour.[57]
ID composite The common chaffinch or simply the chaffinch (Fringilla coelebs) is a common and widespread small passerine bird in the finch family. The male is brightly coloured with a blue-grey cap and rust-red underparts. The female is more subdued in colouring, but both sexes have two contrasting white wing bars and white sides to the tail. The male bird has a strong voice and sings from exposed perches to attract a mate.
The chaffinch breeds in much of Europe, across the Palearctic to Siberia and in northwestern Africa. The female builds a nest with a deep cup in the fork of a tree. The clutch is typically four or five eggs, which hatch in about 13 days. The chicks fledge in around 14 days, but are fed by both adults for several weeks after leaving the nest. Outside the breeding season, chaffinches form flocks in open countryside and forage for seeds on the ground. During the breeding season, they forage on trees for invertebrates, especially caterpillars, and feed these to their young. They are partial migrants; birds breeding in warmer regions are sedentary, while those breeding in the colder northern areas of their range winter further south.
The eggs and nestlings of the chaffinch are taken by a variety of mammalian and avian predators. Its large numbers and huge range mean that chaffinches are classed as of least concern by the International Union for Conservation of Nature.
La fringo, arbarfringo aŭ arbara fringo (Fringilla coelebs) estas birdospecio de la familio de Fringedoj kaj unu el la tri specioj de la genro Fringoj ununura de la subspecio Fringenoj.
La vira fringo havas nigrecan fruntopunkton, bluecgrizajn kronon kaj flankan duonkolumon kio foje sekvas al ŝultroj, dum nuko nuanciĝas al malhelbruna dorso. La vizaĝo, brusto kaj ventraj flankoj estas brunruĝecaj, dum suba ventro estas sablokolora al blankeca. La ino estas iom pli senkolora (senmarka) kaj karakterizita sur la supra korpoparto per verdecbruna koloro, sed sur la suba parto per hela grizbruno pli blankeca ventre. Ambaŭ seksoj havas du okulfrapajn flugilmakulojn (pli larĝa elŝultre kaj iom pli mallarĝa pli sube) ege rimarkindajn en nigrecaj flugiloj de flugilplumoj nigraj kun helaj bordoj; kaj ili havas ankaŭ verdecan pugon kaj nigrecan voston kun blankaj eksteraj vostoplumoj. Ilia korpo longas 14-18 cm kaj pezas ĉ. 20 g.
La beko estas hela metalecgriza, konusforma kaj tre akrapinta. La kruroj estas rozkolorecaj.
Ili kuras sur la tero samtempe kun ritmaj kapoklinoj. Ilia flugado estas fluktuanta.
La nutrado de la fringoj konsistas el diversaj beroj, insektoj kaj semoj . Ili povas eĉ per siaj fortaj bekoj rompi la malmolan ŝelon de semoj. La nutraĵo de la fringedoj konsistas el raŭpoj kaj insektoj.
Fringoj alkutimiĝintaj al la homo, nutras sin ekzemple ankaŭ per paneroj en ĉeesto de la homo.
Ilia vivmedio troviĝas en Eŭropo, Nordafriko kaj ankaŭ en Okcidenta Azio, kie ili vivas en arbaroj, ĝardenoj kaj parkoj kaj ankaŭ en la montaroj ĝis alto de 1.500 m.
Tiu birdo estas disvastigata kaj tre familiara tra Eŭropo. Ĝi estas la plej komuna fringedo en okcidenta Eŭropo, kaj la dua plej komuna birdo en la Brita Insularo. Ties teritorio etendas al okcidenta Azio, nordokcidenta Afriko, kaj Makaronezio, kie ili havas multajn distingajn insulajn formojn. En Kanarioj en Tenerife kaj Gran Canaria, la fringo duoble koloniigis kaj estis origino de endemia specio konata kiel Blua fringo kaj de distinga subspecio. En ĉiu el la Acoroj, en Madejro, kaj en la resto de Kanarioj estas po ununura specio en ĉiu insul.
Tiu palearktisa specio estis enmetita el Britio en nombro de transmaraj teritorioj en la 18a kaj 19a jarcentoj. En Nov-Zelando ĝi estas komuna specio. En Sudafriko restis tre malgranda reproduktanta kolonio en ĉeurbo de Camps Bay ĉe Kaburbo kiel ununura resto de unu el tiaj enmetoj (en la mapo markate per grizaj markoj).
La fringinoj kaj la junaj fringoj forflugas suden por travintrumi, dum la plenkreskaj virfringoj restas en sia teritorio.
Ili uzas ampleksan gamon de biotopoj, sed ili preferas malfermajn arbarojn, kvankam ĝi estas komuna en ĝardenoj kaj farmoj.
Oni priskribis multajn subspeciojn de la fringo, kvankam ne ĉiuj estas ĉiam komune akceptataj.[1][2] Ili inkludas:
Subspecioj loĝantaj en kontinenta Eŭrazio, Nordafriko kaj en Mediteraneaj insuloj:
Subspecioj de radiado al Makaronezio:
Tiu birdo estas ne migranta en la pli mildaklimataj partoj de sia teritorio, sed ĝi forestas el la plej malvarmaj regionoj vintre. La parto coelebs de la latina scienca nomo signifas "fraŭlo". Tiu specio estis nomata tiele fare de Linnaeus, ĉar en lia hejmolando Svedio, la ino foriras vintre, sed maskloj ofte restas.[3] Tiu specio formas izolajn arojn for de la reprodukta sezono, foje kiel miksitaj kunmanĝantaroj kun Montofringoj. Tiu birdo foje vagadas al orienta Nordameriko, kvankam kelkaj vidaĵoj povas rilati al fuĝoj.
Printempe la virfringo markas sian teritorion per laŭta kantado almenaŭ laŭ du aŭ tri diferencaj kantoj ; esploroj de William Thorpe montris, ke ekzistas en la fringokantoj dialektoj laŭ la regionoj, kaj ke nur la baza skemo de la kanto estas konata denaske de la junuloj, por havigi plenan kanton li bezonas aŭdi aliajn fringojn kaj imiti ilin; spite la fakton ke la kanto de fringoj estas sufiĉe ŝablonaj, popola tradicio ofte esprimis ĝin per frazoj, ekzemple en Francio oni ŝajnas aŭdi:" oui, oui, oui je gagne bien ma petite vie!" t.e. "jes, jes, jes, mi bone pergajnas mian viveton!").
William Thorpe simile trovis, ke ĉe plenkreskaj fringoj, kastrado finigas kanton, sed injekto de testosterono kantigas tiujn birdojn eĉ en novembro, kiam ili estas normale silentaj.
La zorgeme konstruita dikmura nesto konsistas el plantoradikoj, ŝelofibroj, pajlo, muskoj, likeno: interne ĝi estas remburita per haroj kaj lanugo. La nesto estas konstruita en alto de 2-10 m sur arbedoj, arboj ĉe la disbraĉiĝo kaj per musko kaj likeno bone kovrita por kamuflo. La ina fringo ovodemetas dufoje en la jaro kaj flegas 4-6 helbrunajn aŭ bluecajn ovojn. Ĉe danĝero, la femalo premas sin profunde en la neston. La kovperiodo daŭras 13-14 tagojn. Post eloviĝo, la idoj estas nutrataj de ambaŭ gepatroj. Post pliaj 14 tagoj forlasas la junbirdoj la neston (elnestiĝo).
La fringo estas populara maskota birdo en multaj landoj. En Belgio, la tradicia sporto nome vinkenzetting konkurencigas masklojn de fringo unu kontraŭ alia por montri kiu plejajn kantojn elsendas dum unu horo.
Detala bildo de ino
Ino
Masklo
Madejra fringo
Masklo
Masklo, en Estonio
Dumfluge, en Skotio
Manĝante raŭpon
Ino manĝanta
Masklo de fringo
La fringo, arbarfringo aŭ arbara fringo (Fringilla coelebs) estas birdospecio de la familio de Fringedoj kaj unu el la tri specioj de la genro Fringoj ununura de la subspecio Fringenoj.
El pinzón vulgar (Fringilla coelebs) es uno de los Passeriformes más comunes de Europa, estando también presente en Asia, Norte de África y Macaronesia.
Vive en un gran ámbito de lugares, pero prefiere las zonas boscosas, aunque también se lo encuentra en jardines y granjas. Hace nidos en los árboles y decora el exterior con musgo y líquenes (como medio de ocultamiento). Pone de promedio seis huevos.
No es un ave migratoria, pero busca los lugares cálidos en invierno. La parte coelebs de su nombre científico significa 'soltero'. Esta especie fue bautizada por Linnaeus, en su país natal Suecia, donde las hembras salen en invierno y los machos se quedan.
En general se alimentan de semillas, pero a diferencia de la mayoría de los pinzones, los jóvenes consumen insectos.
Los pinzones son esencialmente monógamos, con parejas que a menudo se mantienen más allá de una temporada.
El período de reproducción varía según el área de distribución de la subespecie que se tome en consideración, ya que depende de la temperatura: generalmente tiene lugar a finales de la primavera y se extiende de marzo a junio.
Pone el nido entre las ramas de los árboles mimetizándolo muy bien. Pone unos cinco huevos que son incubados durante dos semanas.[2]
Su poderoso canto es muy conocido, por lo que a él debe su nombre en inglés (fink). Los machos tienen entre dos y tres tipos de canciones, y también tienen dialectos regionales.
Se reconocen las siguientes subespecies:[3]
F. c. maderensis
F. c. palmae
F. c. moreletti
Huevos de Fringilla coelebs
El pinzón vulgar (Fringilla coelebs) es uno de los Passeriformes más comunes de Europa, estando también presente en Asia, Norte de África y Macaronesia.
Metsvint (Fringilla coelebs) on vintlaste sugukonda vindi perekonda kuuluv lind.
Metsvindi rahvapärased nimetused on vihmavint, kasevint, viiksutaja, rüüts, metsavaht ja metsvink.[1]
Teaduslikult kirjeldas metsvinti esimesena Linnaeus 1758.
Metsvint on levinud kogu Euroopas, Loode-Aafrikas ja Aasias[2]. Ida suunas leidub teda kuni Iraanini ja Jenissei jõgikonnani.[2] Loode-Aafrikas elab paikne alamliik F.c. spodiogenys ja Makaroneesias teine paikne alamliik F.c. canariensis. Alamliike eristatakse rohkemgi.
Talvitumisalad asuvad Vahemere maades ja Atlandi ookeani idarannikul[1], põhja suunas kuni Norrani.
Metsvint on Eesti kõige arvukam pesitseja, kelle arvukust hinnatakse 1,7–2,2 miljonile paarile, talvist arvukust 100–1000 isendile [3]. Teistel andmetel pesitseb Eestis 2–3 miljonit metsvinti[1]. Tõenäoliselt on ta Eesti kõige rohkearvulisem laululind[4].
Kogu Euroopas elab metsvinte 130–240 miljonit paari.[5]
Metsvint on varblasest veidi väiksem ja kaalub 20–25 g[2]. Tema tiiva pikkus on 8,3–9,2 cm.[1]
Isaslind on sulestiku järgi kergesti äratuntav. Tema rind ja põsed on pruunikad, selg pruunikashall, pea sinaka helgiga tuhkhall ja päranipuala rohekas. Tiival on valge triip. Emaslinnu välimus on tagasihoidlikum.[2]
Nokk on lühike ja kooniline.[5]
Metsvinti võib segi ajada põhjavindiga, kel pugualune on oranžikas, metsvindil punane. Ka põhjavindi tiibadel on näha oranži ja tema pealael puudub tutike.[5]
Metsvinti võib kohata iga liiki ja tüüpi metsades, aedades ja parkides, aga ta eelistab segametsatukki, hõredaid kuusikuid ja palumännikuid, eriti kui nende läheduses leidub lehtpuusalku ja põõsastikke. Tihedat metsa ja võsa ta väldib, sest lahkub sagedasti maapinnale toitu otsima.[2]
Metsvint liigub maas kiirete kergete hüpetega või kõndides. Rohkem tegutseb ta siiski puu otsas.[4][5]
Lennata suudab metsvint kiirusega kuni 50 km/h.[6]
Metsvint kohaneb kergesti inimese liikumisega ja muutub siis peaaegu sama julgeks kui varblased.[4][5]
Kevadel saabuvad metsvindid vara. Isaslinnud tulevad mõne päeva võrra varem emastest. Pesitsusala lõunaossa hakkavad nad jõudma juba veebruari lõpus, aga levila põhjaossa jõuavad nad aprilli teises pooles. Eestisse saabuvad nad keskmiselt aprilli algul.[2]
Kui isaslind emast esimest korda kohtab, on isane agressiivne, aga nende suhted muutuvad ruttu usaldavaks ja isaslinnu rünnakud mänglevaks.[4]
Seejärel heidavad linnud paari ja hõivavad isaslinnu valitud maa-ala[2]. Sel perioodil laulavad isased innukalt[2]. Kuid pesa hakkavad nad ehitama alles kuu aega pärast saabumist[4].
Metsvint on päevalind. Ka ränne toimub põhiliselt päeval.[1].
Väljaspool pesitsusaega võivad metsvindid moodustada hiiglaslikke parvi.[1]
Metsvindid elavad maksimaalselt 8 aastat vanaks[1], teistel andmetel 18 aastat[5]. Tüüpiline eluiga on 3 aastat[5].
Metsvindi kiiretempoline laul on lühike. Seda laulu on rahvas ilmekalt edasi andnud lausega "siit siit siit siit metsast ei tohi võtta mitte üks pirru tikk"[2].[4]
Vahel on kuulda rasvatihase hüüdu meenutavat "pink-pink" või "vint-vint" ja mõnikord niinimetatud rüüpimist: rütmiliselt korratavaid "rüüi-rüüi-rüüi" helisid. Enamasti rüübib metsvint pesa lähedal päikseloojangu ajal või pilves ilmaga.[2]
Metsvint alustab laulmist varahommikul ja lõpetab hilja. Laulmise ajal istub ta tavaliselt oksal. Metsvindil eristatakse mängulaulu, territooriumilaulu ja võitluslaulu.[5]
Isaslinnud laulavad ka pärast poegade koorumist. Kui noor vint ei kuule pärast koorumist isaslinnu laulu, siis ei pruugigi ta laulmist korralikult ära õppida.[5]
Metsvint on valdavalt teratoiduline[2]. Ta sööb mitmesuguseid seemneid[2]. Ta sööb ka taimede pungi ja marju[1]. Seevastu poegi toidab ta peaaegu eranditult putukatega[2]. See tõendab, et vindid on arenenud putuktoidulistest lindudest ja läinud hiljem üle taimetoidule.
Kahjurputukate ja umbrohuseemnete hävitajana toob metsvint põllu- ja metsamajandusele määratut kasu.[2]
Pesa ehitab ainult emaslind, kuigi isaslind toob pesaehitusmaterjali. Põhiliselt isaslind valvab ja kaitseb oma territooriumi[4]. Pesa valmimiseks kulub 6–7 päeva. Pesa toetub puutüve ja oksaharu vahele või asestseb jämedal rõhtsal oksal tüvest pisut eemal. See on kausjas ja meisterlikult valmistatud. Selle seinad on kuivanud raokestest, kõrrekestest ja samblavartest. Ämblikuheidega põimitakse pesa seinad tihedamaks. Väljast on pesa kaetud samblike, kasetohu või sama puu kooreebemetega. Pesalohk vooderdatakse kooreebemete, hobusejõhvide, karvade, sulgede ja taimevillaga.[2]
Juhtub, et emaslind jätab pesa ehitamise pooleli ja alustab uue pesa ehitamist kõigest mõne meetri kaugusel vanast kohast, isegi kui pesa on peaaegu täiesti valmis ehitatud. Selle põhjus ei ole alati selge. Uue pesa ehitamisel võidakse kasutada vana pesa ehitusmaterjalina.[4]
Metsvindil on aastas kaks kurna[2]. Esimene kurn on levila lõunaosas aprilli keskel, põhjaosas mais[2]. Teine kurn on juuni keskel[2]. Esimeses kurnas on 4–7 muna, teises on mune vähem[2]. Munad on helesinakad ja tumedate tähnidega[2]. Kohtab ka roosakaid[4] ja valgeid mune.
Emaslind haub 12–14 päeva ja teist nii palju toidetakse poegi pärast koorumist[1][5]. Poegi toidavad mõlemad vanemad[1][5]. Levila keskosas lennuvõimestuvad esimesed pojad juuni keskel. Esimestel päevadel toidavad vanemad ka lennuvõimestunud poegi[4], aga siis jätavad nad omapead ja hakkavad rajama teist kurna.[2]
Alguses tegutsevad pesakonnad omaette, aga siis ühinevad salkadesse ning hakkavad uitama mööda metsaservi ja põlde[2]. Sulgimine lõpeb septembriks ja siis algabki sügisränne[2]. Lahkumine kestab novembrini ja Eestisse jäävad üksikud isendid ka talvituma[2]. Noorlinnud lahkuvad enne vanemaid[5].
Suguküpsus saabub metsvintidel juba järgmisel kevadel, vähem kui aasta vanuselt.[1][5]
Metsvint kuulub soodsas seisundis liikide hulka.[1][5]
Metsvint on levinud puurilind. Puuris peetakse neid peamiselt laulmise pärast. Belgias korraldatakse vintide lauluvõistlusi: kaks puuri, kummaski vint, pannakse teineteise lähedale ja seepeale hakkavad vindid laulma, püüdes liiga lähedale sattunud konkurendist laulmises üle olla. Lindudele võib niisugune olukord tekitada hingepinget.
Metsvint (Fringilla coelebs) on vintlaste sugukonda vindi perekonda kuuluv lind.
Metsvindi rahvapärased nimetused on vihmavint, kasevint, viiksutaja, rüüts, metsavaht ja metsvink.
Txonta arrunta (Fringilla coelebs) fringillidae familiako hegazti paseriformea da, Europa osoan, mendebaldeko Asian, ipar-mendebaldeko Afrikan eta Makaronesian bizi dena[1].[2] Euskal Herrian oso arrunta da, toki gehienetan ikus daiteke, mota guztietako basoetan. Arra eta emea tonu desberdinak dituzte. Arrak bizkarralde arrea du, buru-ingurua gris-urdinska eta sabelaldea arrosa edo arre argia; hegal beltzetan marra zuri oso ikusgarri dituzte hegan ari direla. Emeak ez ditu arraren tonu gris eta nabar gorrixkak, arre-berdaska da.[3][2]
Neguan Euskal Herrian askoz gehiago izaten dira emeak arrak baino. Arrak Europako iparraldean edo ekialdean geratzen baitira, umeak hazteko lurraldeak babesteko eta ez galtzeko.[2]
Euskaraz izenak beste aldaera batzuk jaso ditu: Artatxori, Elur-txori, Kanpaxto, Negu-txori, Neguta, Paranda, Pinpin, Pintxan, Pintxoi, Pintzote, Txinpin, Txintxin, Txonta, Txuin.[4]
Txonta arruntaren azpiespezieak bi multzotan banatzen dira:
Eurasia, iparraldeko Afrika eta Mediterraniar uharteetako multzoa:
Makaronesiako multzoa:
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Txonta arrunta (Fringilla coelebs) fringillidae familiako hegazti paseriformea da, Europa osoan, mendebaldeko Asian, ipar-mendebaldeko Afrikan eta Makaronesian bizi dena. Euskal Herrian oso arrunta da, toki gehienetan ikus daiteke, mota guztietako basoetan. Arra eta emea tonu desberdinak dituzte. Arrak bizkarralde arrea du, buru-ingurua gris-urdinska eta sabelaldea arrosa edo arre argia; hegal beltzetan marra zuri oso ikusgarri dituzte hegan ari direla. Emeak ez ditu arraren tonu gris eta nabar gorrixkak, arre-berdaska da.
Neguan Euskal Herrian askoz gehiago izaten dira emeak arrak baino. Arrak Europako iparraldean edo ekialdean geratzen baitira, umeak hazteko lurraldeak babesteko eta ez galtzeko.
Peippo (Fringilla coelebs) on peippojen heimoon kuuluva varpuslintu. Se on Suomen toiseksi runsain lintulaji.[2]
Peippo on 16-17 senttimetriä pitkä. Koiras on naarasta värikkäämpi. Sen vatsapuoli on punaruskea ja päälaki sekä niska siniharmaat. Naaras on väriltään harmaanruskea. Molemmilla sukupuolilla on kaksi valkoista siipilaikkua sekä vihreä yläperä. Peipolla on tukeva nokka, joka on koiraalla sininen ja naaraalla tumma.[3]
Koiraan laulu? on reipas ja voimakas yksinkertainen säe. Lentoääni on pehmeä ”jyb” tai "juh", varoitusääniä ovat "hyit" sekä talitiaismainen ”tvink”.[3]
Vanhoilla peipoilla on sulkasato heinä–syyskuussa. Sen kesto on keskimäärin 60 päivää.[4] Nuoret peipot vaihtavat ruumiinhöyhenensä elo–syyskuun aikana.
Peippo on yleinen lintu koko Euroopassa. Se on levinnyt myös läntiseen Aasiaan, Luoteis-Afrikkaan ja Makaronesiaan.[1] Kanariansaarilla se esiintyy yhdessä endeemisen paikallisen peippolajin, kanarianpeipon kanssa. Peippo on levinnyt koko Suomeen aivan pohjoisinta Lappia lukuun ottamatta. Se on yleisin Etelä- ja Keski-Suomessa ja harvinaistuu pohjoiseen päin mentäessä. Peippo on 7-9 miljoonan pesivän parin kannallaan pajulinnun jälkeen Suomen toiseksi runsain pesimälintu.[2] Euroopan peippokanta on 130-240 miljoonaa paria.[1]
Etelämpänä se ei ole muuttolintu, mutta Suomen peipot muuttavat talveksi etelään. Vanhan lorun mukaan kesään on ”puoli kuuta peipposesta”. Todellisuudessa ensimmäiset peipot saapuvat jo maalis-huhtikuun vaihteessa.[5] Koiraat muuttavat lyhyemmän matkan ja saapuvat ennen naaraita, josta johtuu lajin tieteellisen nimen loppuosa, coelebs, joka tarkoittaa leskeä tai poikamiestä.[6] Suomessa pesivät peipot talvehtivat Länsi-Euroopassa ja Etelä-Skandinaviassa. Syysmuutto tapahtuu syys–lokakuussa, päämuutto syyskuun lopussa, jolloin parhaana päivänä voidaan hyvällä muutonhavainnointipaikalla nähdä yli 100 000 muuttavaa peippoa päivässä. Pieni määrä peippoja talvehtii Suomessakin.[3]
Peippo pesii kaikenlaisissa metsissä sekä puistoissa ja puutarhoissa. Erityisesti se suosii lehtoja ja reheviä sekametsiä.[3]
Muuttoaikoina peipot ruokailevat pelloilla ja rikkaruohostoissa.
Peippo rakentaa pesänsä puuhun tai pensaaseen 2-6 metrin korkeuteen ja naamioi sen jäkälällä ja koivunhilseellä. Pesä on pieni ja höyhenillä ja karvoilla vuorattu. Naaras munii toukokuussa 4-6 sinertävää tai rusehtavaa tummatäpläistä munaa. Naaras hautoo munia noin 12 vuorokautta. Emot ruokkivat poikasia pesään 11-14 vuorokautta ja tämän jälkeen vielä pari viikkoa. Peipot pesivät uudelleen usein vielä heinäkuussa.[3]
Peipot palaavat yleensä seuduille, joilla ne ovat ennenkin pesineet. Varsinkin vanhat, vähintään kerran pesineet yksilöt saapuvat entisen pesäpaikkansa lähelle, mutta myös ensimmäistä kertaa pesivillä peipoilla on taipumus palata syntymäseuduilleen. Vaikka peipot yleensä palaavat samoille seuduille, ne eivät kuitenkaan normaalisti pariudu eliniäksi.[7]
Peippo syö monenlaisia siemeniä ja kesällä paljon selkärangattomia, ja usein sen näkee nappaavan ilmasta lentävän hyönteisen. Poikasilleen peippo syöttää selkärangattomia. Talvella syö lintulaudoilta myös mm. leivänmuruja ja pähkinää.[8]
Peippo (Fringilla coelebs) on peippojen heimoon kuuluva varpuslintu. Se on Suomen toiseksi runsain lintulaji.
Fringilla coelebs
Le Pinson des arbres (Fringilla coelebs) est une espèce de petits passereaux, partiellement migrateur, très répandu, de la famille des Fringillidés. C'est la plus fréquente et la plus répandue des trois espèces de pinsons. Il est présent dans toute l'Europe à l'exception de l'Islande et de la Scandinavie la plus septentrionale, son aire de répartition s'étend vers l'est jusqu'en Sibérie centrale. C'est aussi un oiseau reproducteur en Afrique du Nord et au Proche-Orient jusqu'en Iran. En Nouvelle-Zélande et en Afrique du Sud, le pinson a été introduit par l'homme.
En Europe centrale, le pinson est l'un des oiseaux reproducteurs les plus répandus. Son aire de répartition s'étend de la côte à la limite des arbres dans les montagnes. Les pinsons d'Europe du Nord et de l'Est sont des oiseaux migrateurs, alors qu'en Europe centrale, ils sont des migrateurs partiels. On distingue plusieurs sous-espèces. Trois d'entre elles se trouvent aux îles Canaries, ainsi qu'une aux Açores, à Madère, en Sardaigne et en Crète[1]. Comme tous les fringillidés, c'est une espèce protégée en France[2].
Le pinson des arbres adulte, d'environ 15 cm de long, ainsi que le juvénile possèdent deux barres alaires blanches, assez significatives et la queue est gris-ardoisé au centre, avec les rectrices blanches. Ses yeux sont marron foncé. Ses pattes et ses doigts sont brun clair à gris foncé. L'hiver, le plumage du pinson se ternit légèrement. Adulte, il pèse entre 18 et 25 grammes[3].
Le mâle adulte a le dos brun-noisette, le ventre et la gorge rosâtre, les côtés de la tête rougeâtres, la calotte et la nuque bleu gris (tirant sur le brun en hiver) qui le différencient de la femelle, le front noir, les sous-caudales blanchâtres et le croupion verdâtre. Le bec du mâle est bleu acier au printemps, puis se brunit en hiver. La femelle est beaucoup plus terne que le mâle, avec son ventre blanchâtre et son dos brun-olive pâle et les motifs de ses ailes sont moins marqués et moins étendus. Le bec de la femelle est brun clair à corne toute l'année.
Les pinsons des arbres fraîchement éclos montrent un duvet gris fumé pâle sur le dessus du corps, les ailes, les cuisses et le ventre au début. La peau est de couleur rose chair. La gorge est rose foncé, le renflement du bec est blanc ou crème à teinte jaunâtre[4]. Les jeunes oiseaux ressemblent aux femelles adultes, mais les plumes de la tête et du corps sont un peu plus courtes et plus douces, les plumes rectrices sont plus étroites et s'étendent de façon plus pointue[3].
Il peut être confondu, notamment en vol, du pinson des arbres avec le pinson du Nord, assez semblable à la différence de son croupion blanc et de ses couleurs plus orangées.
Pinson des arbres mâle.
Pinson des arbres femelle.
Pinson des arbres mâle.
Mâle en milieu montagnard hivernal.
Le vol du pinson des arbres est onduleux, et une série de petits battements alterne la fermeture des ailes. Les individus nordiques, lors de la migration peuvent voler sur de très longues distances sans s'arrêter, car même fatigués ils continuent à voler, se laissant porter par le vent. Les pinsons des arbres marchent sur le sol à pas courts, mais rapides, avec un hochement de tête rythmé.
Le pinson des arbres se nourrit essentiellement de petits invertébrés et de leurs larves, de graines et de bourgeons. Son bec, à la fois large à la base et pointu, traduit une adaptation à ce régime alimentaire[5]. Les graines d’arbres les plus prisées sont celles de hêtres (Fagus), d’érables (Acer), de bouleaux (Betula), d’aulnes (Alnus) et de résineux. Les bourgeons, baies et fruits sauvages et cultivés ainsi que les graines des plantes herbacées et céréalières (surtout le colza) sont aussi consommés mais en période de reproduction le régime devient nettement insectivore à l'opposé de la majorité des passereaux. Les oisillons sont nourris essentiellement de larves d'insectes et de chenilles[5]. La recherche de nourriture se fait au sol et, au printemps et en été, dans les arbres et buissons[5]. Les pinsons des arbres capturent des insectes dans les branches et sur les feuilles, voire au cours de petits vols vifs et acrobatiques. En dehors de la saison de reproduction, les pinsons des arbres recherchent souvent leur nourriture en groupes, en association avec des moineaux, des verdiers d'Europe et des pinsons du nord[5].
Le pinson des arbres préférant se nourrir sous les mangeoires que dedans, on le trouve souvent à sautiller sur le sol à récupérer les graines tombées.
Le pinson des arbres est très sociable en dehors de la saison de reproduction. Lors de cette période, le pinson des arbres est très territorial. Le mâle se montre très agressif, il défend son territoire en mettant en fuite les voisins et intrus. Lors de la parade nuptiale, les disputes entre partenaires ne sont pas rares mais ils continuent tout de même à se nourrir ensemble. Les pinsons des arbres sont en grande partie sédentaires, et les juvéniles ne peuvent se déplacer que sur de courtes distances depuis le lieu de leur éclosion. Les mâles et les femelles pinsons, se séparent souvent en groupes de chaque sexe, comme l'hiver et lors de la migration (que seuls les jeunes et les femelles effectuent).
Le chant du pinson des arbres est une série brève, mais vigoureuse, de notes descendantes s'achevant sur une fioriture finale plus complexe, par exemple : « tchip-tchip-tchip-tchip-chett-chett-chett-chett-diddip-diddiooo ». Il comporte de nombreuses variations (individuelles et régionales). Son cri à l'arrêt est un typique « pink-pink », bien audible, et au vol c'est un « yùp-yùp », plus discret. Son cri d'alarme est un « tseee » ténu. Son cri de rut, lui, est variable, allant du « ruit » au « pchuîît ». Il fait aussi parfois entendre un « hweet » demandeur. Et lors des migrations les groupes lancent un « tchoop-tchoop » assez bas.
Lorsqu'il chante (le mâle étant le seul à chanter), c'est le plus souvent du haut d'un perchoir élevé, ou alors d'une branche basse, d'un arbuste, ou encore - mais c'est plus rare - à même le sol. Il chante très souvent, une grande partie de l'année, surtout entre février et mi-juillet. Les juvéniles acquièrent leur chant au contact des adultes[6].
Au posé, il lance un « pink » explosif alors qu’en vol il émet habituellement un « yup » plus doux. Un « riiit », parfois appelé « cri de pluie », traduit une fonction mal déterminée, entre contact, alarme et marquage du territoire. Le chant est typique, stéréotypé, vigoureux et inlassablement répété. Cette phrase, qui dure environ 2,5 secondes (1,5 jusqu'à 3 s) présente deux parties : un trille, divisé d'habitude en plusieurs sections de fréquence le plus souvent décroissante, et une fioriture finale formée d'un lot de syllabes plus hétérogènes[7]. Entre les différentes sections, on trouve parfois une (ou deux) syllabe(s) de forme particulière. Chaque répertoire individuel, enfin, présente d’une à six phrases de ce type, mais le plus souvent 2 ou 3[8],[9],[10].
Début mars, les mâles commencent à bredouiller des chants informes. Avec le temps, ils gagnent en puissance et en durée jusqu’à l’obtention du chant complet avec la fioriture finale. Des variantes locales appelées « dialectes » ont été détectées, à la fois, dans les cris et les chants[11],[12].
Le pinson préfère se reproduire dans les forêts claires à feuilles caduques et mixtes ainsi que dans les haies, les parcs et les jardins. En Europe centrale, la période de couvaison commence au plus tôt à la fin du mois de mars, mais les pinsons n'arrivent à couver qu'à partir de la mi-avril jusqu'en juin. Au Maroc et en Algérie, les pinsons se reproduisent de fin mars à début juin. Dans le sud-ouest de la province du Cap, cependant, de septembre à novembre[13]. Selon le climat et l'endroit, ils élèvent une ou deux couvées annuelles par an[14]. En Europe, l'éventuelle deuxième nichée intervient en juin-juillet.
Au début de la période de reproduction, le mâle marque son territoire de reproduction par un chant fort et la femelle vient le rejoindre peu après. La taille de l'aire de reproduction varie considérablement en fonction de la zone de distribution, En Europe, plus le territoire de reproduction est au nord, plus il est grand. Dans le maquis marocain, les aires de reproduction ont une superficie moyenne de 270 mètres carrés[3]. Les aires de reproduction sont vigoureusement défendues par les deux oiseaux d'un couple, les intrus sont chassés.
Le nid à parois épaisses, soigneusement construit, exclusivement par la femelle, est constitué de racines, de fibres d'écorce, de tiges, de mousses, de fils d'araignée et de lichens. L'intérieur est rembourré avec des cheveux et des plumes individuelles. Le nid est généralement construit à une hauteur de deux à dix mètres sur des buissons ou dans des arbres à une fourche de branche et est bien camouflé par les mousses, les lichens et l'écorce de l'arbre même dans lequel il est bâti. La couvée se compose habituellement de quatre à six œufs brun clair ou blanc bleuté, qui sont marqués de taches rouges à brun foncé et de fines rayures. Le motif est parfois si dense qu'il recouvre la coloration de base. La taille des œufs est de 20 × 14 mm. La période d'incubation est de treize à quatorze jours. La femelle couve seule et commence généralement avec la couvaison après le dépôt de l'avant-dernier œuf. Après l'éclosion, les jeunes sont nourris (insectes et araignées essentiellement) par les deux oiseaux adultes, mais la femelle a une plus grande part dans les soins des jeunes. La période de nidification est habituellement de 11 à 18 jours, mais les jeunes oiseaux s'envolent généralement après 14 jours[4]. Il arrive que les jeunes oiseaux forment une unité familiale avec leurs parents pendant 20 à 35 jours supplémentaires. Les jeunes oiseaux sont capables de se nourrir environ 14 jours après s'être envolés.
Œufs de Pinson des arbres Muséum de Toulouse.
Nid de juvéniles âgés de quelques jours.
Femelle couvant.
Les œufs et les oisillons du Pinson des arbres sont prédatés par les corneilles, les écureuils roux et gris, les chats domestiques et probablement aussi par les fouines et les belettes. Les couvées commencées plus tard au printemps souffrent moins de la prédation, un effet qui serait dû à l'augmentation de la végétation rendant les nids plus difficiles à trouver[15]. Contrairement au Pinson du Nord qui lui est étroitement apparenté, le Pinson des arbres n'est pas parasité par le Coucou gris[16].
Le plus vieil oiseau bagué trouvé jusqu'à présent a atteint l'âge de 14 ans. En règle générale, les pinsons vivent rarement plus de cinq ans. La mortalité au nid est particulièrement élevée les années où il y a un manque de chenilles[13].
Le parasite protozoaire Trichomonas gallinae était connu pour infecter les pigeons et les rapaces, mais à partir de 2005 en Grande-Bretagne, on a découvert que des carcasses de Verdiers d'Europe et de pinsons morts étaient infectées par le parasite[17]. La maladie s'est propagée et en 2008, des carcasses infectées ont été trouvées en Norvège, en Suède et en Finlande et un an plus tard en Allemagne. On pense que la propagation de la maladie a été favorisée par les pinsons, car un grand nombre d'oiseaux se reproduisent en Europe du Nord et hivernent en Grande-Bretagne[18]. En Grande-Bretagne, le nombre de carcasses infectées récupérées chaque année a diminué après avoir atteint un pic en 2006. On a constaté une réduction du nombre de verdiers mais pas de diminution significative du nombre total de pinsons[19]. Un schéma similaire s'est produit en Finlande où, après l'arrivée de la maladie en 2008, on a constaté une réduction du nombre de verdiers mais seulement une petite modification du nombre de pinsons[20].
Les pinsons peuvent développer des tumeurs sur leurs doigts et leurs pattes causées par le papillomavirus Fringilla coelebs[21],[22]. La taille des papillomes varie d'un petit nodule sur un doigt à une grosse excroissance impliquant à la fois le pied et la jambe. La maladie est peu fréquente : dans une étude réalisée en 1973 aux Pays-Bas, sur environ 25 000 pinsons, seuls 330 papillomes ont été dépistés[21].
Le Pinson des arbres vit dans toute l'Europe à l'exception de l'Islande, au Maghreb, en Égypte, dans certaines parties du Moyen-Orient et en Asie centrale[5]. Il fait partie des oiseaux chanteurs les plus fréquents d'Europe. Il a aussi été introduit en Nouvelle-Zélande (entre 1862 et 1880) et en Afrique du Sud (vers 1898)[5],[23],[24]. En Nouvelle-Zélande, il s’est acclimaté et a colonisé tout le pays et les îles voisines au point d’être maintenant le passereau introduit le plus abondant et le plus répandu de la région[25]. Il a aussi été aperçu au Groenland et au Québec[26].
Seuls les individus nordiques sont considérés comme migrateurs.
Il est inféodé globalement aux bois de conifères, décidus ou mixtes en plaine et en moyenne montagne. Mais il fréquente aussi les forêts claires avec leurs lisières et leurs clairières, les landes, les taillis, les vergers, les bosquets, les cultures, les parcs et les jardins des villes et des villages, autant de zones boisées pourvu qu’il dispose d’espace libre entre les arbres d’où sa rareté en forêt dense. Il est très répandu et son adaptation aux milieux ouverts transformés par l’homme a probablement contribué à son extension.
En Afrique du Nord, il est plus courant dans les forêts de chêne-liège, de cèdre, de pin d'Alep, de thuya, d'eucalyptus, de noyer, de sandaraque et d'arganier, et dans les oliveraies. En Cyrénaïque, il est particulièrement commun dans les forêts de genévrier[3].
En Europe centrale, les pinson des arbres sont des migrateurs partiels, en Europe de l'Est et du Nord des oiseaux migrateurs. Une grande partie de la population reste dans l'aire de reproduction tout au long de l'année. Les pinsons, qui migrent vers des régions au climat plus favorable pendant les mois d'hiver, migrent de jour comme de nuit. Ils suivent en partie le littoral, les vallées fluviales ou les cols de montagne. Au Maroc, les oiseaux migrateurs en provenance d'Europe peuvent être observés surtout de la fin août à novembre. Dans le détroit de Gibraltar, on peut observer des pinsons européens en migration dès janvier et la migration se poursuit jusqu'en avril[3]. Au Maroc, on a déjà trouvé un oiseau qui avait été bagué à l'origine à Kaliningrad, à 3 250 kilomètres de là. En Algérie, des oiseaux d'Allemagne, de Suisse, de France et d'Italie font partie des oiseaux récupérés[3].
L'espèce Fringilla coelebs a été décrite par le naturaliste suédois Carl von Linné en 1758[27].
Seules certaines variétés d'élevage sont considérées comme domestiques.
Le nom scientifique du genre, Fringilla, vient du nom de l'oiseau en latin et a donné, en italien, fringuello. L'épithète spécifique, coelebs, signifie, en latin, célibataire (caelebs). Elle aurait été choisie par Linné car en Suède, seuls les femelles et les juvéniles migrent en hiver tandis que les mâles restent sur place[28]. Le mot pinson vient du latin vulgaire pincio[29]. La première partie, pinc, est une onomatopée décrivant son cri et se retrouve dans de très nombreuses langues européennes comme l'allemand fink[29].
Le pinson était autrefois populaire comme oiseau chanteur en cage et un grand nombre d'oiseaux sauvages étaient piégés et vendus[30]. À la fin du XIXe siècle, le piégeage a même réduit le nombre d'oiseaux dans les parcs de Londres[31]. En 1882, l'éditeur anglais Samuel Orchart Beeton a publié un guide sur les soins des oiseaux en cage et y a inclus cette recommandation : « Aux parents et tuteurs accablés par un garçon morose et boudeur, je conseille de lui acheter un pinson »[30]. Des concours étaient organisés où l'on pariait sur le pinson en cage qui répéterait son chant le plus grand nombre de fois. Les oiseaux étaient parfois aveuglés avec une aiguille chaude, croyant que cela les encourageait à chanter[32]. Cette pratique est le sujet du poème The Blinded Bird de l'auteur anglais Thomas Hardy qui contraste avec la cruauté qu'implique le fait d'aveugler les oiseaux avec leur chant zélé[33]. En Grande-Bretagne, la pratique de garder les pinsons comme animaux de compagnie a décliné après que le piégeage des oiseaux sauvages a été interdit par les Wild Birds Protection Acts de 1880 à 1896[33],[34].
Le pinson est toujours un oiseau de compagnie populaire dans certains pays européens. En Belgique, le sport traditionnel du vinkenzetting oppose les pinsons mâles les uns aux autres dans un concours pour le plus grand nombre d'appels d'oiseaux en une heure[35].
Le Pinson des arbres a une vaste aire de répartition, estimée à 7 millions de kilomètres carrés et une grande population comprenant environ 130-240 millions de couples reproducteurs en Europe. Si l'on tient compte des oiseaux nichant en Asie, la population totale se situe entre 530 et 1 400 millions d'individus. Il n'y a aucune preuve d'un déclin global sérieux des effectifs, de sorte que l'espèce est classée par l'Union internationale pour la conservation de la nature comme étant de préoccupation minimale[36]. Les populations de pinsons des arbres avaient été menacées vers les années 1950, par l'usage intensif des pesticides et des herbicides, mais ils sont à présent largement répandus et communs, grâce au recul de l'utilisation de certains produits.
Les sous-espèces endémiques des îles de l'Atlantique sont vulnérables à la perte d'habitat, en particulier F. c. ombriosa à El Hierro, aux îles Canaries, où la population reproductrice compte entre 1 000 et 5 000 couples[37].
Le pinson des arbres bénéficie d'une protection totale sur le territoire français depuis l'arrêté ministériel du 17 avril 1981 relatif aux oiseaux protégés sur l'ensemble du territoire[38]. Il est donc interdit sous peine de deux ans d’emprisonnement et de 150 000 € d’amende[39] de le détruire, le mutiler, le capturer ou l'enlever, de le perturber intentionnellement ou de le naturaliser, ainsi que de détruire ou enlever les œufs et les nids, et de détruire, altérer ou dégrader son milieu. Qu'il soit vivant ou mort, il est aussi interdit de le transporter, colporter, de l'utiliser, de le détenir, de le vendre ou de l'acheter. Depuis 2009, ces interdictions ne s'appliquent plus aux sujets nés et élevés en captivité. Pourtant, dans le sud-ouest de la France et notamment dans le département des Landes, tous les pinsons (au sens large, pris pour fringillidés et autres « petits oiseaux »[40]) restent abondamment capturés en automne en substitution des ortolans devenus rares, dans le cadre d'une tolérance délivrée chaque année oralement par la préfecture[41]. La demande de dérogation déposée par la Fédération des Chasseurs des Landes en 2013 a reçu une réponse négative[42], soulignant le statut de protection de ces espèces.
L'album Chante Pinson publié par Paul François et illustré par Romain Simon dans la collection du Père Castor en 1950 raconte l'histoire d'un pinson et d'un écureuil.
Le réalisateur portugais, Miguel Gomes, a réalisé un documentaire, nommé Le Chant enivrant des pinsons, sur une communauté de pinsonneurs de la banlieue de Lisbonne. Le documentaire compose la troisième partie de son film, Les mille et Une nuits, qui relate la période d'austérité qu'a vécu le Portugal après la crise économique.[43]
Fringilla coelebs
Le Pinson des arbres (Fringilla coelebs) est une espèce de petits passereaux, partiellement migrateur, très répandu, de la famille des Fringillidés. C'est la plus fréquente et la plus répandue des trois espèces de pinsons. Il est présent dans toute l'Europe à l'exception de l'Islande et de la Scandinavie la plus septentrionale, son aire de répartition s'étend vers l'est jusqu'en Sibérie centrale. C'est aussi un oiseau reproducteur en Afrique du Nord et au Proche-Orient jusqu'en Iran. En Nouvelle-Zélande et en Afrique du Sud, le pinson a été introduit par l'homme.
En Europe centrale, le pinson est l'un des oiseaux reproducteurs les plus répandus. Son aire de répartition s'étend de la côte à la limite des arbres dans les montagnes. Les pinsons d'Europe du Nord et de l'Est sont des oiseaux migrateurs, alors qu'en Europe centrale, ils sont des migrateurs partiels. On distingue plusieurs sous-espèces. Trois d'entre elles se trouvent aux îles Canaries, ainsi qu'une aux Açores, à Madère, en Sardaigne et en Crète. Comme tous les fringillidés, c'est une espèce protégée en France.
Is éan beag coiteann é an rí rua (Fringilla coelebs). Is baill d'fhine na Fringillidae iad. Tá an rí rua dúchasach san Eoraip agus in iarthuaisceart na hAfraice. Maireann sé sa chuid is mó de na bólaí sin an bhliain ar fad, ach sa samhradh feictear é freisin sa Lochlainn agus isteach in iarthar na Sibéire.
O pimpín común (Fringilla coelebs) é un paxaro pequeno da familia Fringillidae.
Os machos teñen a parte superior da cabeza e a caluga de cor gris azulada e a parte inferior do corpo castaña avermellada. A parte superior do corpo das femias é castaña averdesada, e a parte inferior castaña agrisada. Ámbolos dous sexos teñen dúas bandas brancas moi rechamantes nas alas e a raíz da cola de cor averdesada. Miden de 14 a18 cm. e pesan uns 20 gramos.
Áchanse en Europa, norte de África e leste de Asia. Tamén en Madeira (só a forma da subespecie autóctona do Pimpín de Madeira) e nas illas Canarias. En Tenerife e Gran Canaria coexisten coa especie endémica irmá, o pimpín azul (Fringilla teydeaaber). Algúns individuos son vistos ocasionalmente no leste de Norteamérica, aínda que nalgúns casos trátase de exemplares de gaiola fuxidos. Viven en bosques, parques, xardíns e terras de cultivo ata os 1.500 metros de altitude.
Non é unha ave migratoria nas zonas temperadas da súa distribución, pero deixa as máis frías no inverno. Fora da época reprodutora forman bandos, as veces mesturados coa especie Fringilla montifringilla.
Comen principalmente sementes, aínda que as crías son alimentadas con abundancia de insectos e larvas. Os adultos inclúen tamén na alimentación artrópodos e bagas.
O canto é potente. Os machos teñen dous ou tres tipos diferentes de cantos, e hai "dialectos" rexionais. A adquisición do canto polos pimpíns novos foi obxecto dun influente estudo polo etólogo británico William Homan Thorpe. Thorpe determinou que se os pimpíns non son expostos ó canto dun macho adulto durante un período crítico despois da incubación, serán incapaces de aprender a cantar ben máis tarde.1 O estudio demostra tamén que a castración dun macho adulto provoca a perda do canto e que este se pode inducir utilizando inxeccións de testosterona. (Thorpe 1958). 
Canto do pimpín
Pin, pin, por ahí non os
vin.
Chas, chas, por ahí ben
vas.
Os machos marcan nos primeiros meses do ano un territorio de cría co seu canto. O niño, de paredes grosas, e construído con raíces, anacos de cortizo, musgo, liques e outros materiais de orixe vexetal. Cóbreno interiormente con pelos e plumas. Sitúano en xeral a unha altura de entre 2 e 10 metros do chan, na galla dunha árbore ou arbusto e ben disimulado con liques e musgo. As femias fan dúas postas no ano, poñendo en cada unha entre catro e seis ovos de cir castaña clara ou branca azulada con manchas e raias castañas de diversos tons. A incubación dura 13 ou 14 días. Os polos son alimentados polos dous adultos da parella e deixan o niño nunhas dúas semanas.
Femia
Macho
Pimpin de Madeira
Macho
Fringilla coelebs
O pimpín común (Fringilla coelebs) é un paxaro pequeno da familia Fringillidae.
Bókfinka (fræðiheiti: Fringilla coelebs) er smávaxin finka sem lifir í Evrópu, Norður-Afríku, Kanaríeyjum og vestur- og mið-Asíu.
Sökum litadýrðar og það að þær eru algengustu finkur Vestur-Evrópu eru þær vinsælar sem gæludýr.
Il fringuello (Fringilla coelebs Linnaeus, 1758) è un piccolo uccello passeriforme della famiglia Fringillidae[2].
Il nome scientifico della specie, caelebs, deriva dal latino e significa "celibe", in quanto Linneo notò che le femmine della popolazione svedese tendevano a migrare a sud alla fine dell'autunno, lasciando i maschi da soli ad affrontare i rigori dell'inverno[3].
Misura 14–18 cm di lunghezza, per un peso di 17-29 g e un'apertura alare di 24,5-28,5 cm[3].
Si tratta di uccelletti dall'aspetto robusto e abbastanza inconfondibile per forma e colorazione nel panorama degli uccelli europei, muniti di testa squadrata e becco conico.
Il piumaggio presenta un forte dicromatismo sessuale: nei maschi, infatti, la fronte è nera, mentre vertice, nuca e spalle sono di colore grigio-azzurro, faccia e petto sono di color rosso ruggine che sfuma nel rosa-cannella ventralmente e nel bianco sul sottocoda, mentre i fianchi sono grigiastri, il dorso è rosso-bruno, il codione è verde oliva e le ali presentano copritrici e remiganti nere con una banda trasversale bianca che crea un disegno inconfondibile riproposto anche sulla coda, che è infatti nera con bordo bianco. Le femmine, invece, non presentano alcun segno di rosso o azzurro nel piumaggio, mostrando livrea bruno-giallastra su gran parte del corpo, più chiaro ventralmente e più scuro dorsalmente, e conservando i pattern bianchi su ali e coda: alla fine della stagione riproduttiva, il piumaggio muta e diviene più sbiadito specialmente nei maschi, con la comparsa di sfumature brune sul bianco delle ali e rosso cefalotoracico che diviene rosato, mentre l'azzurro dorsale sfuma in un color ardesia. In ambedue i sessi gli occhi sono neri e le zampe sono di color carnicino: il becco è nero-bluastro durante la stagione degli amori e rosato durante la stagione invernale, con tendenza a schiarirsi alla base in ambo i periodi.
Nei fringuelli è presente una certa tendenza alla variazione dell'intensità e dell'estensione della colorazione azzurra e rossa corporea nei maschi a seconda della sottospecie presa in considerazione: anche la taglia media di questi uccelli varia in tal senso.
Si tratta di uccelli diurni, che all'infuori del periodo riproduttivo possono riunirsi in piccoli stormi, talvolta accompagnandosi con l'affine peppola, con la quale sono noti anche casi di ibridazione. Essi passano la maggior parte del tempo alla ricerca di cibo, al suolo o fra gli steli d'erba alta, tenendosi in contatto fra loro mediante richiami pigolanti.
Il è una prerogativa dei maschi in amore: ciascun maschio dispone di un "arsenale" di due o tre differenti melodie, che elabora autonomamente a partire dall'ascolto in giovane età di altri maschi che cantano. Tale apprendimento giovanile è cruciale nella formazione dei piccoli, al punto che esemplari di fringuello ai quali viene impedito di sentire altri maschi cantare difficilmente riescono a farlo a propria volta, sebbene iniezioni di testosterone sembrino poter far sviluppare tale processo in maniera autonoma[4]. Il canto, inoltre, sembra subire variazioni regionali paragonabili a veri e propri dialetti.
La dieta del fringuello si compone in maniera più o meno equa di materiale di origine vegetale (principalmente semi e granaglie, ma anche bacche e germogli) e animale (insetti, larve, piccoli invertebrati): i fringuelli tendono a cercare e consumare il cibo al suolo. D'inverno, questi uccelli si avvicinano ai campi coltivati in cerca di cibo.
I fringuelli sono uccelli essenzialmente monogami, nei quali spesso le coppie persistono nel tempo.
Il periodo riproduttivo varia a seconda della porzione di areale della specie presa in considerazione, in quanto dipende dalla temperatura: generalmente esso si colloca nella tarda primavera e va da aprile a giugno, e durante esso vengono solitamente portate a termine tre covate. Durante il periodo degli amori i maschi divengono piuttosto territoriali, e cantano quasi incessantemente da posatoi in evidenza (come ad esempio il ramo di un grosso albero in una radura) per attrarre a sé le femmine e scegliere la propria compagna, scacciando energicamente eventuali intrusi.
Il nido, a forma di coppa, viene costruito dalla sola femmina, scegliendo per posizionarlo la biforcazione di un ramo a qualche metro dal suolo: esso è composto da radichette e fibre vegetali intrecciate e foderato internamente con piumino e muschio ed esternamente con licheni e ragnatele. Al suo interno, la femmina depone al ritmo di uno al giorno 4-5 uova lucide, di colore variabile fra il bluastro e il rosato, provviste di una rada maculatura bruna: l'uovo misura in media 19×15 mm, per un peso di 2,2 g. Le uova vengono covate dalla sola femmina per circa 14 giorni, al termine dei quali schiudono pulli ciechi e nudi, che vengono nutriti da ambedue i genitori con cibo di origine animale (soprattutto bruchi e larve): essi sono in grado d'involarsi attorno agli 11-18 giorni dalla schiusa, tuttavia tendono a rimanere presso il nido (chiedendo sempre più sporadicamente l'imbeccata ai genitori) per ulteriori tre settimane prima di disperdersi nel territorio circostante.
I giovani sono in grado di riprodursi a partire dall'anno d'età: solo il 53% circa di essi supera tuttavia tale traguardo[5]. La speranza di vita dei fringuelli sembrerebbe essere di soli tre anni in natura[6], mentre in cattività il record di longevità appartiene a un esemplare in Svizzera, vissuto 15 anni e mezzo[7].
Il fringuello ha un areale molto ampio, che abbraccia l'intera Europa e comprende buona parte dell'Asia centro-settentrionale (a est fino al Lago Bajkal) e del Nord Africa[1]. Mentre le popolazioni dell'Europa continentale, delle isole britanniche, del Caucaso, dell'Anatolia, dell'Iran, dei monti dell'Atlante e della Macaronesia sono stanziali, quelle della Scandinavia, dell'Europa Orientale, della Russia e dell'Asia Centrale migrano a sud in autunno (settembre-novembre) per poi fare ritorno in primavera (marzo-aprile), mentre quelle della Mesopotamia, del Levante, dell'Egitto e della Libia settentrionali migrano a nord durante l'estate. In generale, la specie rimane stanziale nei luoghi in cui l'isoterma del mese di luglio si mantiene fra i 12 e i 30 °C. In Italia il fringuello è presente e ben rappresentato in tutta la penisola come specie stanziale e riproduttrice.
Durante il XIX secolo, il fringuello è stato introdotto in Nuova Zelanda (dove si è naturalizzato perfettamente in ambedue le isole maggiori e risulta fra gli uccelli più comuni[8]) ed in Sudafrica (dove piccole colonie riproduttive persistono nei sobborghi a nord di Città del Capo[9]). Resta invece da chiarire se le segnalazioni di avvistamenti di questi uccelli nel nord-est dell'America Settentrionale si riferiscano a esemplari fuggiti alla cattività o a singoli migratori finiti fuori rotta[10].
I fringuelli si dimostrano piuttosto adattabili in termini di habitat, colonizzando tutte le aree in cui è presente della vegetazione e dell'acqua: li si trova nei boschi misti o decidui, nella macchia mediterranea, nei parchi, in campi coltivati e frutteti. Generalmente questi uccelli evitano le aree urbane, tuttavia, specialmente durante l'inverno, possono spingersi nelle città alla ricerca di cibo.
Se ne riconoscono 15 sottospecie[2]:
Le varie sottospecie vengono generalmente suddivise in tre gruppi, che potrebbero rappresentare tre specie a sé stanti:
Le popolazioni dei gruppi spondiogenys e coelebs sono geneticamente piuttosto vicine a dispetto delle differenze morfologiche, mentre il gruppo canariensis risulta piuttosto distante da entrambi[12][13]: secondo alcuni autori, le sottospecie del gruppo canariensis andrebbero addirittura elevate al rango di specie a sé stante, con la fusione delle sottospecie palmae ed ombriosa in un'unica sottospecie e per contro la divisione della sottospecie canariensis in due sottospecie, costituite dalle popolazioni diffuse rispettivamente a Gran Canaria (canariensis) e a Tenerife-La Gomera (tintillon)[14].
Esemplare della sottospecie balearica, secondo alcuni da sinonimizzare con la sottospecie nominale.
Esemplare della sottospecie caucasica, secondo alcuni da sinonimizzare con la sottospecie nominale.
Esemplare della sottospecie schiebeli, secondo alcuni da sinonimizzare con la sottospecie nominale.
Nell'ambito del gruppo coelebs, invece, si individuano gli estremi di variazione nelle sottospecie sarda, syriaca, solomkoi e alexandrovi (secondo alcuni tutte da accorpare alla sottospecie nominale), mentre talvolta si individuano le popolazioni baleariche, caucasiche, cretesi, corse, dell'Anhalt e della Siberia della sottospecie nominale come sottospecie a sé stanti, rispettivamente coi nomi di F. c. balearica, F. c. caucasica, F. c. schiebeli, F. c. thyrrhenica, F. c. hortensis e F. c. wolfgangi, oltre che quelle scozzesi e sud-irlandesi della sottospecie gengleri come F. c. scotica e F. c. hibernicus.
Da sempre i fringuelli (in particolar modo i maschi) sono stati apprezzati come uccelli da gabbia, per il canto melodioso ed i colori vivaci: nelle Fiandre e nei Paesi Bassi, essi sono protagonisti del tradizionale vinkenzetting, in cui i maschi si sfidano nell'emettere il maggior numero di richiami in un'ora[15].
Considerato l'esteso areale occupato dalla specie e la sua relativa abbondanza numerica (fatte salve le popolazioni insulari, da sempre più vulnerabili rispetto a quelle continentali ai cambiamenti di un habitat ristretto), questi uccelli vengono considerati come a rischio minimo dall'IUCN[1].
In Italia il fringuello è una specie protetta, in quanto patrimonio indisponibile dello Stato: l'abbattimento è punibile con pene pecuniarie, che divengono penali qualora gli esemplari abbattuti siano in numero superiore a 5[16].
Il fringuello (Fringilla coelebs Linnaeus, 1758) è un piccolo uccello passeriforme della famiglia Fringillidae.
Kikilis (lot. Fringilla coelebs, angl. Chaffinch, vok. Buchfink) – kikilinių (Fringillidae) šeimos paukštis. Nesunku pažinti iš baltų juostelių sparnuose ir giesmės. Patino kakta juoda, viršugalvis ir sprandas pilkai mėlyni. Nugara rusva, antuodegis žalsvas. Sparnai juodai rudi su dviem baltomis juostelėmis. Skruostai ir apatinė kūno pusė raudonai rudi, pilvas šviesesnis. Patelės nugarinė pusė rusvai pilka, antuodegis žalias, pilvinė – pilkai ruda. Giesmė trumpa, labai skardi ir skambi, susideda iš garso „pink pink".
Gyvena įvairiuose miškuose, parkuose, soduose. Lizdą suka 1-9 m aukštyje iš šakelių, samanų, išorę aplipdo pilkomis kerpėmis, pūkais, vidų iškloja plaukais, kartais plunksnomis. Deda 4-6 žalsvus ar melsvus kiaušinius, išmargintus rausvais taškais. Peri 13 dienų. Išveda dvi vadas. Jaunikliai lizde išbūna iki 14 dienų. Dažnas Lietuvos paukštis, atskrenda kovo viduryje, išskrenda vėlai rudenį.
Kikilio lizdas
Kikilis iš apačios
Kikilis (lot. Fringilla coelebs, angl. Chaffinch, vok. Buchfink) – kikilinių (Fringillidae) šeimos paukštis. Nesunku pažinti iš baltų juostelių sparnuose ir giesmės. Patino kakta juoda, viršugalvis ir sprandas pilkai mėlyni. Nugara rusva, antuodegis žalsvas. Sparnai juodai rudi su dviem baltomis juostelėmis. Skruostai ir apatinė kūno pusė raudonai rudi, pilvas šviesesnis. Patelės nugarinė pusė rusvai pilka, antuodegis žalias, pilvinė – pilkai ruda. Giesmė trumpa, labai skardi ir skambi, susideda iš garso „pink pink".
Gyvena įvairiuose miškuose, parkuose, soduose. Lizdą suka 1-9 m aukštyje iš šakelių, samanų, išorę aplipdo pilkomis kerpėmis, pūkais, vidų iškloja plaukais, kartais plunksnomis. Deda 4-6 žalsvus ar melsvus kiaušinius, išmargintus rausvais taškais. Peri 13 dienų. Išveda dvi vadas. Jaunikliai lizde išbūna iki 14 dienų. Dažnas Lietuvos paukštis, atskrenda kovo viduryje, išskrenda vėlai rudenį.
Parastā žubīte[1] jeb vienkārši žubīte (Fringilla coelebs) ir neliels žubīšu dzimtas (Fringillidae) dziedātājputns, kas sastopama Eirāzijā, Ziemeļāfrikā un Kanāriju salās. Introducēta Jaunzēlandē un Dienvidāfrikā. Izšķir 16 pasugas.[2]
Žubīte ir plaši izplatīta visā Eiropā, izņemot tundras zonu ziemeļaustrumos, Āzijā, sākot ar Turciju, cauri Aizkaukāzam, Irānai, Turkmenistānai, Sibīrijas dienvidu daļai, Kazahstānas ziemeļiem līdz Ķīnas ziemeļrietumiem. Areāla tālākais austrumu atzars sasniedz Baikāla ezeru.[3] Tā sastopama arī Ziemeļāfrikā. Toties Jaunzēlandē un Dienvidāfrikā žubīte ir introducēta suga.
Ziemeļu un austrumu populācijas pārvietojas ziemot areāla ietvaros Eiropā, kā arī tālāk uz dienvidiem Melnās un Kaspijas jūras apkārtnē un Tuvajos Austrumos. Tālākās austrumu populācijas ziemā sasniedz Afganistānu, Pakistānu un Nepālu.[3] Retos gadījumos žubīti var novērot Ziemeļamerikas austrumos, lai gan atsevišķos gadījumos tās varētu būt no nebrīves izbēguši īpatņi.
Latvijā žubīte ir parasta un izplatīta ligzdotāja, kas sastopama visā Latvijas teritorijā un apdzīvo dažādus biotopus.[4] Visbiežāk tā sastopama mežos un parkos, nereti arī apdzīvotu vietu tuvumā.[5] Ornitologi uzskata, ka Latvijā dzīvo ap 2,5 miljoniem šīs sugas pāru.[4] Var uzskatīt, ka tā ir visbiežāk sastopamā putnu suga Latvijā.[6] Galvenokārt žubīte novērojama vasarā, bet nelielā skaitā tā arī ziemo apdzīvoto vietu tuvumā Latvijas rietumu daļā.[3][7] No ziemošanas vietām Rietumeiropā žubīte Latvijā atgriežas no marta beigām līdz aprīļa vidum.[5] Žubītes Latvijas teritoriju arī masveidā caurceļo kā pavasarī, tā rudenī.[3] Latvijā mājo žubītes nominālpasuga — Fringilla coelebs coelebs.[3]
Žubīte ir mazs putniņš. Tās ķermeņa garums ir aptuveni 14,5 cm, spārnu plētums 24,5—28,5 cm, svars 18—29 g.[8] Žubītei piemīt dzimumu dimorfisms. Tēviņiem apspalvojums ir spilgtākās krāsās (īpaši pavasarī) nekā mātītēm. Nominālpasugas tēviņam ir zilganpelēka galvas virsa, melna piere, sarkanbrūni vaigi, pleci, vēders, kas plūstoši pavēderē kļūst gaišāks. Muguras lejasdaļa ir zaļgana, tā labi redzama tikai putnam lidojumā. Spārni melnbalti, joslām. Mātīte neuzkrītošāka, pelēcīgāka, dzeltenbrūna, gaišāka, bet ar līdzīgiem gaišiem laukumiem uz spārniem.[7] Jaunie putni ārēji atgādina mātītes.
Abiem dzimumiem kājas ir pelēkbrūnas, bet acis tumši brūnas. Knābis ziemā ir gaiši pelēks, bet vasarā kļūst zilganpelēks ar nelielu melnumiņu knābja galā.[8]
Žubītes atkarībā no izplatības areāla var būt nometnieces vai ziemeļu reģionos daļēji migrējošas. Ārpus vairošanās sezonas tās pulcējas baros, kuros nav stingru attiecību. Reizēm bari tiek veidoti kopā ar ziemas žubītēm. Žubītei ir skaļa dziesma un tā parasti dzied, tupot kāda zara galā koka vainaga lejas daļā.
Žubīšu barība galvenokārt ir sēklas, kuras tiek meklētas uz zemes,[5] un citas augu daļas. Vairošanās sezonas laikā tās pamatā lieto kukaiņus un citus bezmugurkaulniekus, bet putnēni tiek baroti gandrīz tikai ar kukaiņiem.[9]
Žubītes dzimumbriedumu sasniedz viena gada vecumā. Tās ir monogāmas, ļoti bieži pāra attiecības saglabājas ilgstoši, vairāku gadu garumā.[8] Tēviņš pavasarī ieņem savu teritoriju un ar dziedāšanu pievilina mātīti. Ligzdu būvē tikai mātīte, tā tiek vīta krūmos vai kokos vairāku metru augstumā virs zemes.[8] Būvniecībai tiek izmantoti zāļu stiebriņi, saknītes, koku miziņas, sūnas un zirnekļutīkli. No ārpuses ligzda tiek maskēta ar sūnām un ķērpjiem.[5] Ligzdai ir kompakta, dziļas bļodiņas forma, kas no iekšpuses tiek izklāta ar smalkām saknītēm un spalviņām.
Dējumā parasti ir 3—6 olas, kurām var būt ļoti dažāda krāsa. Tās var būt gan gaiši zilas vai gaiši zilizaļas, gan gaiši sārtas ar tumšāk brūniem raibumiņiem. Inkubācijas periods ilgst 10—16 dienas un perē tikai mātīte.[8] Izšķiļoties mazuļi ir nevarīgi, akli un bez apspalvojuma, par tiem rūpējas abi vecāki. Mazuļus pamatā baro ar tauriņu kāpuriem. Apspalvojums jaunajiem putniem uzaug, kad tie sasniedz 11—18 dienu vecumu, un šajā laikā tie arī sāk lidot. Vecāki par jaunuļiem turpina rūpēties vēl apmēram 3 nedēļas. Retos gadījumos pārim ir otrais dējums, bet tad mātīte būvē jaunu ligzdu.[8] Savvaļā žubītes visbiežāk nenodzīvo ilgāk par 3 gadiem, bet vecākā zināmā žubīte ir nodzīvojusi 15 gadus un 6 mēnešus.[10]
Žubītei ir 15 pasugas:[2]
Žubītes pasugas tiek izdalītas, balstoties uz apspalvojuma krāsu atšķirībām pieaugušiem tēviņiem. Visas pasugas var iedalīt 3 lielākās grupās: coelebs — Eirāzijas grupā, kas izplatīta Eiropā un Āzijā, spondiogenys — Āfrikas grupa, kas mājo Ziemeļāfrikā, un canariensis — Kanāriju grupa, kas mājo Kanāriju salās.[11] Madeiras un Azoru pasugas atkarībā no informācijas avota tiek iedalītas vai nu Kanāriju pasugu grupā,[8] vai Āfrikas grupā.[11] Ģenētiskajos pētījumos noskaidrojies, ka Āfrikas grupa un Eirāzijas grupa savstarpēji ir tuvāk radniecīgas nekā ar pasugām no trešās Kanāriju grupas.[12]
Parastā žubīte jeb vienkārši žubīte (Fringilla coelebs) ir neliels žubīšu dzimtas (Fringillidae) dziedātājputns, kas sastopama Eirāzijā, Ziemeļāfrikā un Kanāriju salās. Introducēta Jaunzēlandē un Dienvidāfrikā. Izšķir 16 pasugas.
De vink (Fringilla coelebs), 
zang (info / uitleg) ook wel boekvink, botvink of charlotte genoemd, is een zangvogel. In de lage landen is hij de bekendste en meest frequent voorkomende vinkachtige. Zijn zang, waarvan de laatste tonen de "vinkenslag" wordt genoemd, kent vele dialecten.
Lengte ca. 15 cm. Poten bruin.
In de trektijd kleine of grote groepen van soortgenoten, soms bestaande uit één sekse. Zeer vaak met verwante kepen. Ook met andere zaadeters als groenling en geelgors, verder met piepers en leeuweriken.
In de winter kunnen vinken zich op de voedertafel agressief gedragen ten opzichte van andere bezoekers.
Wit schild en witte band op vleugel. Veel wit in staart. Golvende vlucht.
Een herhaald en helder pink, ook wiet en tsjwit. In vlucht en tijdens de trek een zacht tjuub-tjuub.
Heftig, melodieus "tsitsitsitsitsitsitsi-tjoe-ie-ò". De zang is te horen van februari tot in september. Het liedje duurt maximaal 5 seconden en wordt makkelijk 10 keer per minuut herhaald. In Vlaanderen wordt het liedje ook wel "suskewiet" genoemd (en de vink ook).
Allerlei zaden, vooral oliehoudende; kiemend zaad, vruchten en bessen, knoppen, insecten, maar ook broodkruimels. Jongen worden met insecten grootgebracht.
De vink broedt van half april tot juli. Nesten van deze "randbroeder" vindt men op verschillende hoogtes aan de rand van een bos, open plek of weg. De broedduur bedraagt 12 - 15 dagen. Hoofdzakelijk broedt het ♀, dat soms door het ♂ gevoerd wordt, vanaf het laatste ei. Beide vogels verzorgen de jongen, die het nest na 13 – 14 dagen verlaten, waarna ze nog enige tijd gevoerd worden. Meestal 2 legsels per jaar. Bigamie. Legsel: gewoonlijk 4 – 5 eieren, soms 6 of 7. Lichtblauwgroen tot roodbruin met donkerbruine vlekjes en streepjes, grijze ondervlekken. Gemiddeld 19 × 15 mm.
Groot-Brittannië en Ierland, Faeröer, Europa van Middellandse Zee tot 70° NB. Azië tot Tomsk. N.W.-Afrika. Binnen dit gebied worden 18 ondersoorten onderscheiden[2] die onderling verschillen in verenkleed en in hun zang ("dialect").
Het leefgebied van de vink bestaat uit halfopen cultuurlandschap met middelhoge bomen in loof-, gemengde en naaldbossen, parklandschap en in steden in parken, tuinen en lanen. In streken met weinig oude bomen treffen we ook weinig vinken.
De vink is een van de talrijkste trekvogels. Trekrichting is west tot zuidwest richting Europa, Noord-Afrika en het Midden-Oosten, met stuwing aan de kust. Om in Engeland, of Ierland te overwinteren steken ze de Noordzee rechtstreeks over of bij Cap Gris-Nez.
Najaarstrek is van september tot december. Voorjaarstrek begint in februari en gaat door tot mei. Veel hangt af van de breedtegraad en het weer.
De vink is een dagtrekker, en vliegt vooral in de vroege ochtenduren. Sommige vinken zijn standvogels. Hun slag is anders dan bij trekkende soortgenoten en wordt "bogaardzang" of "Vlaamse zang" genoemd. Vooral mannetjes overwinteren vaak in het broedgebied. Dit leverde de vink zijn wetenschappelijke naam op, coelebs is namelijk Latijn voor 'weduwnaar'.[3]
Zeer talrijke broedvogel in Nederland en België (600.000 –700.000 broedparen in Nederland volgens een schatting uit periode 2002 tot 2011). Broedvogels hier zijn grotendeels standvogels.[4]
De vinkenhouders/kwekers houden botvinken als volièrevogel. Ze noemen zich vinkeniers (naar analogie met valkeniers) en hun hobby vinkenieren. Sommigen bezitten enkel vogels als zangvogel, anderen kweken ze ook effectief. Een beperkte groep neemt ook deel aan zangwedstrijden, de zogenaamde vinkenzettingen.
Hoewel jacht en visvangst een adellijk voorrecht waren, werd in tijden van hongersnood elke vogel - zo ook de vederlichte botvink - gestroopt om te eten. Dit gebeurde het hele jaar en met alle mogelijke middelen (o.a. stroppen).
In 1595 wordt voor het eerst een zangwedstrijd voor botvinken beschreven. De vogels werden gevangen en als zangvogel gehouden door welgestelde burgers of toch hun personeel. Ze werden uitsluitend gevangen tijdens de trek. Een hele reeks technieken was gangbaar van mistnetten en slagnetten over inloopkooien tot lijmstokken.
In 1972 werd de vinkenvangst volledig afgeschaft. Dit zou gepaard gaan met een grote vangersbetoging te Brussel. Drie jaar lang zouden er geen vinken meer worden gevangen, maar omdat de kweek in gevangenschap onmogelijk aan de vraag kon voldoen, werd een overgangsregeling uitgewerkt.
In 1975 ontstond opnieuw een beperkte bevoorrading door erkende bevoorraders. De vogels kregen een bevoorradingsring en zoals afgesproken zou men het aantal beschikbare ringen elk jaar verminderen. Alleen een inloopkooitje voor maximaal 1 vogel werd als vangstmethode weerhouden.
Sinds 2003 worden er geen vinken meer bevoorraad. Een nieuwe liefhebber die botvinken wil bezitten, zal er moeten kweken, kopen, krijgen of ruilen.
Vinken worden enkel nog gevangen om ze te ringen voor wetenschappelijk onderzoek naar verspreiding en trek. Daarna worden ze weer vrijgelaten.
Vinkenzang wordt aangeleerd door vader of andere leermeester(s). Een vink zingt meestal 2-3 verschillende liedjes in meerdere versies. Sommige botvinken leren de zang van andere vinkachtigen zoals de kanarie.
Vooral in West-Vlaanderen, maar ook in de rest van België en delen van Nederland, Duitsland en Frankrijk worden zangwedstrijden met botvinken gehouden. Die heten vinkenzettingen.
Hiertoe worden bepaalde driftige mannetjes opgekooid tussen april en augustus/september. Dit kan beslist niet elk jaar met dezelfde vogel of met alle mannetjes tegelijk, gezien het kweekseizoen tot juli/augustus loopt en de rui bij sommige vogels intreedt voor het einde van het speelseizoen.
Bij een vinkenzetting worden opgekooide vogels op een rij gezet en wordt het aantal gezongen liedjes gedurende een uur opgetekend. Hiermee showen de vinkeniers de vorm en drift van hun vogel.
De winnaar van een vinkenzetting, gaat steevast naar huis met een symbolische prijs (een krentenbrood, mandje bloemen, een beker).
De eerste vinkenzettingen in de 17e eeuw, vonden slechts eenmaal per jaar plaats. En hoewel weinig details werden opgetekend, wordt algemeen aangenomen dat het hier nog niet om verblinde vinken ging.
In de 18e en 19e eeuw echter waren zangwedstrijden voor "blinde vinken" de norm. Hierbij werden de oogleden aan elkaar geschroeid, een ingreep die overigens omkeerbaar was. Het idee dat een blinde zanger mooier zong, kwam waarschijnlijk voort uit de Halewijnlegende.
Rond de eeuwwisseling groeide onder andere met de oprichting van de eerste natuurverenigingen door Jac. P. Thijsse het besef dat dit barbaars was en de eerste vinkeniers keerden hun hobby de rug toe.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog stond het vinkenieren op het punt te verdwijnen en vanaf 1915 werd – onder meer onder invloed van de oorlogsblinden – voor het eerst gespeeld met ziende vinken in verblinde kooien. In 1921 zou uiteindelijk ook de wetgever het verblinden van vinken verbieden.
Nederlandstalige Wikisource.De vink (Fringilla coelebs), zang (info / uitleg) ook wel boekvink, botvink of charlotte genoemd, is een zangvogel. In de lage landen is hij de bekendste en meest frequent voorkomende vinkachtige. Zijn zang, waarvan de laatste tonen de "vinkenslag" wordt genoemd, kent vele dialecten.
Bokfinken (Fringilla coelebs) er ein fugl i finkefamilien. Han er om lag 15 cm lang, og veg rundt 20 gram.
Bokfinken har to tydelege kvite vengeband, og issen og nakken er blågrå. Dei ytste stjertfjøra er kvite, og andletet og brystet er brunraudt. Hoa har ei mørk, grøngrå overside, men på undersida er ho ljosare.
Bokfinken hekkar på same stedet kvart år. Reiret vert bygt i tre og ser ut som ei djup skål som er pynta med mose og lav. Bokfinken hekkar i april–juli og han legg tre til seks egg. Rugetida er 13 dagar, og ungane forlèt reiret etter 13–14 dagar. Bokfinken kan få to kull om året.
Bokfinken er ein av dei vanlegaste fuglane i Noreg.
Dei fleste bokfinkane flyg ut av Noreg i september-oktober. Nokre få allereie i august. Trekket går mot sør gjennom Danmark, Tyskland, Nederland og Belgia. Nokre overvintrar i desse landa. De fleste flyg vidare frå Belgia til Storbritannia og nokre til Irland. Eit mindretal fuglar flyg beint over Nordsjøen til desse øyane. Nokre norske hekkefuglar reiser sørover for å overvintre i det sørvestlege Europa. Eit fåtal bokfinkar overvintrar i Noreg. Bokfinkane kjem att i mars–april, og då kjem hannen eit par veker før hoa. Bokfinken har difor fått det latinske namnet coelebs som tyder 'ugift'. Når hoa kjem, jagar hannen sint alle rivalane sine vekk i frå området sitt.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Bokfink Bokfinken (Fringilla coelebs) er ein fugl i finkefamilien. Han er om lag 15 cm lang, og veg rundt 20 gram.
Bokfinken har to tydelege kvite vengeband, og issen og nakken er blågrå. Dei ytste stjertfjøra er kvite, og andletet og brystet er brunraudt. Hoa har ei mørk, grøngrå overside, men på undersida er ho ljosare.
Bokfinken hekkar på same stedet kvart år. Reiret vert bygt i tre og ser ut som ei djup skål som er pynta med mose og lav. Bokfinken hekkar i april–juli og han legg tre til seks egg. Rugetida er 13 dagar, og ungane forlèt reiret etter 13–14 dagar. Bokfinken kan få to kull om året.
Bokfinken er ein av dei vanlegaste fuglane i Noreg.
Bokfink (Fringilla coelebs) tilhører slekten Fringilla og er en art i finkefamilien. Arten er utbredt i vestlige deler av Palearktis. Femten underarter aksepteres i øyeblikket, men inndelingen av arten er kompleks geografisk og regnes i øyeblikket som uavklart (se inndeling). Nominatformen hekker i nesten hele Fennoskandia (unntatt lengst mot nord), men den regnes stort sett som en kortdistansetrekkfugl på våre breddegrader. Noen fugler overvintrer imidlertid langs kysten av Sør-Østlandet og Sørlandet og langs sørkysten av Sverige. I Danmark regnes den som standfugl.
Bokfinken blir omkring 14–18 cm lang og veier cirka 17–29 g.[1] Nebbet er konisk og fjærdrakten variert og godt kamuflerende i artens naturlige habitat. Mønstret i fjærdrakten er relativt likt mellom underartene.
Nominatformen har to brede hvite vingebånd, og issen og nakken er blågrå. De ytterste stjertfjærene er hvite, og ansiktet og brystet er brunrødt hos nominatformen. Hunnen har en mørk, grønngrå overside, men undersiden er hun lysere. Utfargingen av fjærdrakta varierer imidlertid en god del mellom de ulike underartene.[1]
Bokfinken eter mest små virvelløse dyr og deres larver, men den sper på kostholdet med frø og knopper. Den er en av de vanligste fuglene i Norge, men de fleste trekker til varmere strøk rundt oktober-november.
Om høsten drar de fleste fuglene sør- eller vestover. De kommer tilbake i mars–april, og da kommer hannen et par uker før hunnen. Derfor har også arten fått det vitenskapelige navnet coelebs, som betyr alene eller ugift.[2] Når hunnen kommer, jager hannen vekk alle sine rivaler fra hjemmeområdet.
Bokfinken hekker på samme sted hvert år. Redet blir bygd i trær og ser ut som en dyp skål som er pyntet med mose og lav. Hekkingen skjer i april–juli på våre breddegrader, men dette varierer. Hannen er territorial og forsvarer hjemmeområdet mot inntrengere. Hunnen legger normalt 4–5 egg og ruger dem ut over cirka 10–16 dager.[1] Det er også stort sett hunnen som mater avkommet, men hannen bidrar noe.[1] Ungene blir i redet i 11–18 dager,[1] men mates av foreldrene i opp mot 21 dager etter at de har blitt flygedyktige.[1]
Bokfinken kan få to kull i året. Avkommet hekker selv neste sesong.[1] Arten kan leve til den blir minst 14 år gammel.[1] Egg og unger er utsatt for predasjon fra kråkefugler (Corvidae), ekorn (Sciurus vulgaris), gråekorn (S. carolinensis), huskatter og ulike mårdyr (Mustelidae).[1]
Inndelingen og rekkefølgen av den følger HBW Alive og er i henhold til Collar, Newton & Bonan (2017).[3] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008).[4] Navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle navn, men kun midlertidige beskrivelser i påvente av offisielle navn.
Bokfinken består av tre distinkte klader; coelebs (inkludert alle asiatiske og europeiske rasene), spodiogenys (inkludert rasene africana, harterti, moreletti og maderensis) og canariensis (inkludert rasene ombriosa og palmae).[1]
Det er stor variasjonen mellom underartene. Likeledes er det stor variasjon innenfor nominatformen, noe som dessuten inkluderer et antall mellomstadier. Clement (2017) hevder at videre studier av arten er nødvendig, for å avklare forholdet mellom underarter og varianter, herunder også om arten bør deles.[1]
I tillegg til nevnte underarter er det også foreslått en rekke nye, som hortensis (Anhalt, Tyskland), balearica (Mallorca), tyrrhenica (Korsika), schiebeli (Kreta), caucasica (Sør-Kaukasus), og wolfgangi (Tomsk, Vest-Sibir). Alle disse blir i øyeblikket betraktet som synonyme med nominatformen. I tillegg er scotica (Sørvest-Skottland) og hibernicus (Sørvest-Ireland) forslått som nye underarter på De britiske øyer, men disse betraktes i øyeblikket som synonyme med gengleri. I tillegg blir tintillon (Tenerife) betraktet som synonym med canariensis.[1] Det er fortsatt uavklart om disse er selvstendige underarter, synonymer eller mellomformer (altså krysninger mellom ulike underarter).
I tillegg til ovennevnte skal det nevnes, at rasen transcaspia av og til blir feilstavet som transcaspica.[1] Det må også nevnes, at enten nominatformen eller F. c. gengleri har blitt introdusert til Cape Town-området i Sør-Afrika og til New Zealand.[1]
F. c. gengleri
F. c. coelebs
F. c. sarda
F. c. solomkoi
F. c. syriaca
F. c. alexandrovi
F. c. transcaspia
F. c. africana
F. c. spodiogenys
F. c. harterti
F. c. moreletti
F. c. maderensis
F. c. palmae
F. c. ombriosa
F. c. canariensis
F. coelebs egg
Bokfink (Fringilla coelebs) tilhører slekten Fringilla og er en art i finkefamilien. Arten er utbredt i vestlige deler av Palearktis. Femten underarter aksepteres i øyeblikket, men inndelingen av arten er kompleks geografisk og regnes i øyeblikket som uavklart (se ). Nominatformen hekker i nesten hele Fennoskandia (unntatt lengst mot nord), men den regnes stort sett som en kortdistansetrekkfugl på våre breddegrader. Noen fugler overvintrer imidlertid langs kysten av Sør-Østlandet og Sørlandet og langs sørkysten av Sverige. I Danmark regnes den som standfugl.
Scientìfich: Fringilla coelebs
Piemontèis : Frangoj
Italian : Fringuello
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku
Zięba zwyczajna[3], zięba (Fringilla coelebs) – gatunek małego ptaka z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Ogółem zasiedla Europę z wyjątkiem północnej Skandynawii, zachodnią Azję oraz południową Afrykę. Nie jest zagrożona wyginięciem.
Na terenie Polski chroniona. W całej Europie Środkowej obowiązuje zakaz łapania zięb do niewoli. W XIX wieku[4] zwyczaj ten był bardzo popularny w Niemczech, w celach konkursów śpiewu[5].
Opisana w 1758 roku przez Karola Linneusza. Obie części nazwy naukowej, Fringilla coelebs, pochodzą z łaciny[6] – pierwszy człon, fringilla, oznacza małego ptaka albo ptasie popiskiwanie, druga część, coelebs, oznacza kawalera.
Występuje bardzo wyraźny dymorfizm płciowy, i to o każdej porze roku. Obie płci mają różowoszare nogi i ołowianoniebieskie, nieco stożkowate dzioby. Jak u pozostałych łuszczaków dziób u zięb jest krótki i gruby. Mięśnie policzkowe są silne, a prążkowane podniebienie przydaje się przy zgniataniu pancerzyków chrząszczy i skorupek nasion. Samiec z czarnym czołem i szarą czapeczką zachodzącą na kark, niekiedy sprawiającą wrażenie szaroniebieskiej. Grzbiet oraz barkówki jasnobrunatne. Zielony, matowy kuper i pokrywy podogonowe dobrze widoczne w locie; samica również takowe posiada. „Policzki” i spód ciała ceglastoczerwone, pokrywy podogonowe białe, pierś i podgardle różowe. Środkowa sterówka szara, sprawiająca wrażenie zielonkawej. Skrzydła ogólnie czarne, ale lotki u samca na zewnętrznej stronie żółto obrzeżone, tak jak i lotki drugorzędowe. Dwa białe pasy: jeden od zgięcia skrzydeł, drugi od pokryw trzeciorzędowych, oba kończą się na barkówkach. Białe początki lotek pierwszorzędowych tworzą małą plamkę. W locie widoczne białe obrzeżenie ogona, zwłaszcza na 1. i 2. od zewnątrz sterówce, na trzeciej jedynie biała kropka na końcu.
Samica jest mniej intensywnie i kontrastowo ubarwiona – oliwkowobrązowa, zwłaszcza na skrzydłach (tam też ma dwa białe pasy, jak samiec), a brzuch ma jasnoszaro-kremowo-pomarańczowy. Wierzch ciała jasnobrunatno-szary. Głowa również taka jak brzuch, z nieco ciemniejszą brwią i szarawą czapeczką. Boki głowy i pierś są zielonkawe.
W zimie samce o nie tak intensywnym kolorze, przez ścieranie końców piór nabierają innych barw[7]. Dziób poza okresem lęgowym zmienia barwę na bladoróżową. Młode wyglądają na ogonie i skrzydłach jak samice, ale z wierzchu są oliwkowobrązowe, a pod spodem szarawe.
Ptak wielkości wróbla. Podobna jest do jera, ale ma zielonkawy, nie biały kuper, błyszczące szerokie pręgi na skrzydłach i białe obrzeżenia sterówek. Warto jednak wspomnieć, że obydwa gatunki zimą często występują na tych samych stanowiskach, gdzie mają pod dostatkiem nasion. Zdecydowanie jednak różnią się wabieniem i to ono jest najłatwiejszą cechą w oznaczaniu gatunku. Ze względu na dużą liczebność nie stosuje się wobec zięb zabiegów ochronnych.
W Polsce gatunek lęgowy, jednakże coraz więcej osobników zimuje. Nazwa naukowa odnosi się do tego, że samice odlatują, a większość samców zostaje, aby bronić terytoriów. To gatunek o dużej plastyczności pod względem wymagań środowiskowych. Spotykana we wszystkich biotopach, gdzie są drzewa, często w bliskości człowieka. W okresie lęgowym zamieszkuje różne typy lasów i borów z ubogą warstwą krzewów i ziół, grupy drzew liściastych lub iglastych rosnących na polach, w ogrodach, alejach, zadrzewienia i parkach w miastach. Od jesieni do wiosny często widuje się zięby na otwartych terenach, gdzie żywi się nasionami roślin. Niekiedy odwiedza wtedy karmniki i gospodarstwa rolne, gdzie obok hodowanych zwierząt znajduje łatwy pokarm.
W Europie występuje prawie wszędzie, z wyjątkiem Islandii, najbardziej wysuniętych na północ części Skandynawii oraz Szwecji na granicy z Finlandią. W większości krajów występuje cały rok, granica z terenami wyłącznie lęgowymi biegnie przez wybrzeża południowej Skandynawii, gdzie jeszcze przebywa cały rok oraz na granicy Rosji z innymi państwami. W Azji większość zachodniej części Rosji i innych regionów tego kontynentu oraz północny Kazachstan (dokładniej zachodnia Syberia, Azja Mniejsza, Bliski Wschód). W Afryce zamieszkują jedynie północno-zachodnią część i na Wyspach Kanaryjskich. Na zimowiska z północnych części areału wędruje zwykle na południe, choć niedaleko – najdalej nad Morze Śródziemne. W umiarkowanej strefie klimatycznej część ptaków zimuje na terenach lęgowych. Zwykle na miejscu przez cały rok zostają stare samce, a w pobliżu siedlisk ludzkich regularnie zimują też niektóre samice. Introdukowana na Nową Zelandię oraz na południe RPA.
Odlot na zimę ma miejsce we wrześniu lub październiku, a przylot od marca do kwietnia. Na południu Polski mogą pojawić się już w lutym.
Szacuje się, że żyje tu 15–25 milionów par lęgowych (bardzo liczny ptak lęgowy). Zagęszczenie par może wynosić 2 pary na hektar, średnio co 50 m jest gniazdo[13]. Badania przeprowadzone w latach 60. wykazały, że podczas powrotu z zimowisk przez linię Bałtyku może przelatywać ponad milion osobników[6].
Poza okresem lęgowym, a głównie zimą zazwyczaj przebywa w stadach, również z innymi gatunkami ptaków, np. wróblami. Ruchliwa, zazwyczaj nie płoszy się łatwo. Nie jest wyspecjalizowana do konkretnego pokarmu i miejsca gniazdowania. W trakcie inkubacji samiec ostrzega samicę o niebezpieczeństwie. Gdy samiec chce innemu osobnikowi zaimponować, stroszy czubek i pokazuje białe lusterka oraz nieco odstawia skrzydła. Przestraszona zięba stara się nie poruszać, a jeżeli może, przywiera do gałęzi. Wszystkie osobniki Fringilla coelebs są bardzo agresywne wobec przedstawicieli tego samego gatunku[5].
Udowodniono, że samiec w ciągu dnia może śpiewać nawet 2000 razy[14]. Charakterystyczny śpiew łatwo rozpoznawalny, wykonywany w jakimś eksponowanym miejscu. Jest to seria przyśpieszających dźwięków, z „zawijasowym” zakończeniem, całość to „ci-ci-cit-cit-tjut-tjut-tjuttjutjutju-citirjit”. Dawniej w Polsce ten „zawijas” był interpretowany jako „myślisz-żem-cię-na-śliw-kach nie widział?” albo „cze-kaj-cze-kaj-cośzrobiła-a widzisz?”[15]. Często daną zwrotkę kończy krótkim „kik”. W zależności od regionu zakończenie zmienia się, różnice w melodii zależnej od pochodzenia ptaka zwane są „dialektami”. Młode zięby uczą się śpiewać od rodziców, a wychowywane w niewoli nie nauczą się tego dobrze[16]. Pierwsze ciche i raczej nieudolne tony można już usłyszeć podczas lata lub jesienią.
Głos wabiący podobny jest do „pink!” albo „fink!”, większość europejskich nazw zięby wzorowane jest na tym głosie[5](jer wydaje twarde „jerrr kwek”). Może to być również „djib” albo „wriit”. Dawniej wierzono, że kiedy zięba wyda głos „wriit” spadnie deszcz. W przypadku przelatujących ptaków wabienie to „ćjup, ćjup” albo krótkie „jyp”. Zaniepokojona wydaje przenikliwe „ziit”. Młode zięby wydają ćwierkające „czeerp”, bardzo podobne do ćwierkania wróbla[17]. Melodia samca zięby jest jedną z najładniejszych pieśni słyszanych w miastach, obok kosów. Okazało się też, że są najczęściej odzywającymi się śpiewakami w środowisku naturalnym. W ten sposób nie tylko bowiem zwabiają samice, ale również oznaczają swoje terytorium.
Zazwyczaj żeruje na ziemi. Zjada głównie nasiona oraz owoce jagodowe, jabłek, śliwek, porzeczek i gruszek. W trakcie pożywiania się, porusza się drobnymi kroczkami i ciągle kiwa głową. Sporadycznie spija nektar z kwiatów i sok spływający z drzew. Wiosną, w okresie lęgowym, owady i inne bezkręgowce zbiera z liści i gałązek, a w pozostałą część roku podstawę pożywienia stanowią nasiona chwastów, roślin zielnych, drzew i krzewów, a czasem też pąki drzew. Poza tym od wiosny do jesieni zjada owoce, owady i pajęczaki zbierane z gałązek i ziemi. Pisklęta karmione są małymi owadami i ich larwami oraz pajęczakami, czasami drobne nasiona dziko rosnących roślin.
1 – 2[8] lęgi wyprowadza od maja do lipca. Gnieździ się w lasach i grupach drzew z ubogą warstwą krzewów, również w miastach. Z powodu powtarzanych przy nieudanych poprzednich lęgów, gniazda mogą być użytkowane do sierpnia.
Większość gniazd umieszczona jest na drzewach w rozwidleniu gałęzi lub tuż przy pniu. Zwykle umieszczone poniżej 4 m nad ziemią. Nie przymocowane do gałęzi, jedynie głęboko pomiędzy nie wciśnięte. Zazwyczaj niczym nie osłonięte, ale dobrze zakamuflowane porostami lub pajęczynami, ma kształt misternie uwitej miseczki. Trudno je dostrzec z ziemi. Warstwa zewnętrzna składa się z owadzich kokonów, porostów, źdźbeł trawy, korzonków i kory brzozowej, przymocowane do gniazda pajęczynami. Warstwa środkowa w różnych proporcjach zbudowana z liści i mchu, zdarzają się całkowicie liścienne lub mchowe gniazda. Wyściółka z drobnych piórek, suchej trawy, sierści i włosia. Średnica zewnętrzna wynosi 11–12 cm, wewnętrzna około 6 cm, wysokość 8–9 cm a głębokość 3–4 cm. Suche gniazdo waży ok. 10 gramów[6].
Samica również wszystkie czynności wykonuje sama. Jaja są jasnozgniłozielone, w czarne, rdzawo obrzeżone plamki, o średnich wymiarach 19x14 mm[18]. 3-6 jaj, rzadko do 8, inkubacja rozpoczyna się po złożeniu ostatniego jaja. Trwa ona 11-15 dni.
W trakcie klucia i opieki nad pisklętami samiec ciągle dokarmia partnerkę. Pisklęta mają intensywnie czerwone wnętrze dzioba, bez wzorów, porośnięte są jasnoszarym puchem[19]; gniazdowniki. Przebywają w gnieździe około 14 dni, ale w razie zagrożenia mogą je opuścić wcześniej. Po 12-15 dniach są już zdolne do lotu. Młode karmią jednak oboje rodzice, przy czym samica znacznie częściej. Dostają od nich owady, które gromadzą w wolu, po czym wypluwają je do dziobów wyczekujących na to niecierpliwie piskląt.
Najstarsza zięba w niewoli dożyła 29 lat, często żyją ponad 20. Najstarszy zaobrączkowany osobnik z natury dożył 17 lat[6].
Wyróżniono kilkanaście podgatunków F. colebs[20][3]:
W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej[21].
W wielu krajach zięby są ptakami domowymi. W Belgii tradycyjnym historycznym sportem były walki zięb (ang. vinkensport) polegające na zmaganiach samców tych ptaków w uzyskaniu największej liczby śpiewów w ciągu godziny. Zawody te szczególnie popularne były we Flandrii, gdzie stały się jednym z elementów tamtejszej kultury. Swoje początki wzięły od flamandzkich kupców, którzy przeprowadzili je pierwszy raz w 1596 roku. Ocenia się, że w 2007 roku było 13 000 entuzjastów tego lokalnego sportu, zwanych ziębiarzami (ang. finchers), hodującymi 10 000 zięb[22]. Przez wiele lat członkowie organizacji działających na rzecz obrony zwierząt sprzeciwiali się tym praktykom. W piętnastowiecznej Anglii wykorzystywano wizerunek zięby na marginesach manuskryptu Sherborne Missal[23]. Zięba znalazła się też w gotyckim obrazie Rajski ogród.
W polskiej poezji w wierszu dla dzieci Ptasie plotki Jan Brzechwa wykorzystuje grę słowną, gdzie ptak martwi się, że przeziębi gardło i nie wykona swego koncertu u wrony: „Usiadła zięba na dębie: Na pewno dziś się przeziębię!”. Plotkujące ptaki przeinaczają ten fakt i po lesie roznosi się wieść o śmierci ptaka. U tego samego poety w Szpaku i sowie to zięba przekazuje wiadomości o sowie: „Zięba spotkała się z kosem, ćwierknęła mu to półgłosem”.
Omawiany gatunek pojawia się też w Ptasim radiu Juliana Tuwima: „Będą ćwierkać, świstać, kwilić, pitpilitać i pimpilić (...) wilga, zięba, bocian, szpak oraz każdy inny ptak”, a także w wierszu Historia ucieszna o zacnej królewnie Banialuce ze wschodniej krainy Hieronima Morsztyna: „Zięba wietała głosy wszystkie zamykając”. Natomiast w Godach życia Adolfa Dygasińskiego zięba to „zarozumialec waśniwy”.
Zięba zwyczajna, zięba (Fringilla coelebs) – gatunek małego ptaka z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Ogółem zasiedla Europę z wyjątkiem północnej Skandynawii, zachodnią Azję oraz południową Afrykę. Nie jest zagrożona wyginięciem.
Na terenie Polski chroniona. W całej Europie Środkowej obowiązuje zakaz łapania zięb do niewoli. W XIX wieku zwyczaj ten był bardzo popularny w Niemczech, w celach konkursów śpiewu.
Opisana w 1758 roku przez Karola Linneusza. Obie części nazwy naukowej, Fringilla coelebs, pochodzą z łaciny – pierwszy człon, fringilla, oznacza małego ptaka albo ptasie popiskiwanie, druga część, coelebs, oznacza kawalera.
O tentilhão-comum (Fringilla coelebs) é um pássaro de pequeno porte, com cerca de 15 cm, da família dos fringilídeos, sedentário, de coloração bastante viva e de canto mavioso. É também denominado batachim, chapim, chincalhão, chincho, chopim, pachacim, pardal-de-asa-branca, pardal-dos-castanheiros, patachim, pimpalhão, pincha, pintalhão, pintarroxo e pimpim.
Existe um marcado dimorfismo sexual em relação à plumagem. O macho possui cores vivas enquanto a fêmea e juvenis têm uma cor cinzenta esverdeada e monótona. A cor da cabeça do macho muda de cinza azulado para castanho, a mesma cor do dorso, durante o inverno.
Distribui-se por toda a Europa, pela Ásia central e pelo Norte de África. Frequenta zonas florestais, como pinhais, sobreirais e matas de folhosas. Constrói o seu ninho nas árvores.
As fêmeas das aves nas regiões mais a norte fazem uma curta migração para sul no outono, permanecendo apenas os machos. A observação deste comportamento por parte de Linnaeus nas aves do seu país, a Suécia, deu origem ao nome científico coelebs que significa celibatário.
Nidifica em florestas, tanto de caducifólias como de coníferas. Faz o ninho na forquilha das árvores, camuflando o ninho com líquenes e musgos. Põe cerca de seis ovos. Se bem que os adultos comam apenas sementes, as crias são alimentadas quase exclusivamente com insectos.
Em Portugal o tentilhão-comum é uma espécie residente, que está presente durante todo o ano, mas durante o Outono e o Inverno verifica-se um aumento dos efectivos, devido à chegada de indivíduos provenientes do Norte da Europa, que aqui vêm passar a estação fria.
Estão referenciadas as seguintes subespécies:
Em uma das viagens de Charles Darwin ele parou no Arquipélago de Galápagos e a espécie predominante lá eram os tentilhões. Por falta de alimento os tentilhões começavam a migrar paras as ilhas vizinhas do mesmo arquipélago. Os alimentos nas outras ilhas eram outros, e vários tentilhões foram para ilhas diferentes umas das outras. Os tentilhões foram se adaptando aos alimentos das outras ilhas, mudando o formato do bico, e outras coisas em sua genética. Assim foram surgindo e se desenvolvendo vários tipos de tentilhões diferentes, e hoje são descobertas mais de 14 espécies diferentes. Com base nisso Darwin percebeu que as espécies se adaptam e evoluem, um dos fatores que o fizeram chegar à Teoria da Evolução.
O tentilhão-comum (Fringilla coelebs) é um pássaro de pequeno porte, com cerca de 15 cm, da família dos fringilídeos, sedentário, de coloração bastante viva e de canto mavioso. É também denominado batachim, chapim, chincalhão, chincho, chopim, pachacim, pardal-de-asa-branca, pardal-dos-castanheiros, patachim, pimpalhão, pincha, pintalhão, pintarroxo e pimpim.
Existe um marcado dimorfismo sexual em relação à plumagem. O macho possui cores vivas enquanto a fêmea e juvenis têm uma cor cinzenta esverdeada e monótona. A cor da cabeça do macho muda de cinza azulado para castanho, a mesma cor do dorso, durante o inverno.
Distribui-se por toda a Europa, pela Ásia central e pelo Norte de África. Frequenta zonas florestais, como pinhais, sobreirais e matas de folhosas. Constrói o seu ninho nas árvores.
As fêmeas das aves nas regiões mais a norte fazem uma curta migração para sul no outono, permanecendo apenas os machos. A observação deste comportamento por parte de Linnaeus nas aves do seu país, a Suécia, deu origem ao nome científico coelebs que significa celibatário.
Nidifica em florestas, tanto de caducifólias como de coníferas. Faz o ninho na forquilha das árvores, camuflando o ninho com líquenes e musgos. Põe cerca de seis ovos. Se bem que os adultos comam apenas sementes, as crias são alimentadas quase exclusivamente com insectos.
Em Portugal o tentilhão-comum é uma espécie residente, que está presente durante todo o ano, mas durante o Outono e o Inverno verifica-se um aumento dos efectivos, devido à chegada de indivíduos provenientes do Norte da Europa, que aqui vêm passar a estação fria.
Cinteza (Fringilla coelebs) este o pasăre migratoare de talie mică (14 – 18 cm), din famila Fringillidae. Ea este răspândită în România din ținuturile cele mai joase, ca pădurile de sălcii din delta Dunării, până în regiunile de munte cu pășuni alpine și jnepeni ajungând la altitudinea de 1.500 m deasupra n.m.. Arealul de răspândire a cintezei cuprinde regiunile din Europa, Africa de Nord și Asia de Sud Vest
Cinteza prezintă un dimorfism sexual accentuat, masculul având culoare cărămizie. Gușa pieptul și părțile laterale ale capului, târtița și restul capului sunt cenușii, și pe spate este cafeniu. Femela are penajul de culoare cafenie cu nuanțe cenușii.
Cuibul este construit în mare parte de femelă din rădăcini de plante, scoarță de copac, mușchi și paie. Fiind căptușit cu pene, el este amplasat la bifurcația crengilor și este mascat cu licheni și mușchi. Femela depune din aprilie 4 - 5 ouă de culoare verde albăstruie cu pete roșcate, din care eclozează puii la circa 13 zile. În funcție de abundența hranei, într-un sezon femela poate să depună ouă de 2 - 3 ori.
În România cinteza este numai parțial migratoare, masculii iernând în țară, pe când femela și tineretul migrează în Africa de Nord sau Asia de Sud Vest.
Cintezele se hrănesc cu fructe de pădure, semințe, insecte și larvele acestora.
Primăvara, în perioada de împerechere, masculul care este viu colorat atrage atenția femelei asupra sa prin ciripitul său gălăgios[2].
Femelă
Mascul
Mascul
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareCinteza (Fringilla coelebs) este o pasăre migratoare de talie mică (14 – 18 cm), din famila Fringillidae. Ea este răspândită în România din ținuturile cele mai joase, ca pădurile de sălcii din delta Dunării, până în regiunile de munte cu pășuni alpine și jnepeni ajungând la altitudinea de 1.500 m deasupra n.m.. Arealul de răspândire a cintezei cuprinde regiunile din Europa, Africa de Nord și Asia de Sud Vest
Pinka obyčajná alebo pinka lesná[3] lat. (Fringilla coelebs) je spevavec a patrí do čeľade pinkovitých. Je to veľmi bežný druh v Európe a hniezdi na celom území Slovenska od nížin až po pásmo kosodreviny.[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov pinka obyčajná patrí medzi najmenej ohrozené druhy, populácia v Európe vykazovala v rokoch 1980 – 2013 mierny nárast.[1]
Pinka obyčajná meria 15[5] – 15,5 cm[6] a váži 21 – 25 g.[7] Samec má modrosivý vrch hlavy a krk. Boky hlavy a hruď sú hnedočervené s vínovočerveným odtieňom. Má čierne čelo. Chrbát je červenohnedý so zeleným odtieňom, kostrč zelenožltá. Brucho je hnedobiele. Krovky, letky a chvostové perá sú čiernohnedé so svetlými okrajmi.[7]
Samica, na rozdiel od samca, nemá modrý vrch hlavy ani červenohnedú hruď a líce. Chrbát ma olivový, letky a chvostové perá svetlejšie. Zobák je na jar sivomodrý, na jeseň hnedý. Nohy sú hnedé. Mladé vtáky majú šat samice.[7]
Pinka obyčajná má regionálne rôznorodý spev. Typické je zakončenie trilkom. Volanie je výrazné "fink" alebo "pink"[5], počas letu mäkké "jüpp". Varovný hlas znie ako "hüitt" a používa aj kovovo znejúce "schrrüt".[6]
Pinka obyčajná hniezdi v 98,3 % mapovacích kvadrátov. Je to aj jeden z najpočetnejších druhov v lesoch, priemerne 10 – 20 párov/10 ha. Najvyššie hustoty dosahuje v prírodných lužných lesoch (maximálna zistená hodnota až 29 párov/10 ha v NPR Ostrov orliaka morského), v prírodných dubových lesoch (maximálna zistená hodnota až 16,1 páru/10 ha v NPR Kašivárová a NPR Boky), v prírodných horských zmiešaných lesoch (maximálna zistená hodnota 12,5 páru/10 ha v NPR Dobročský prales a NPR Badínsky prales) a v prírodných dubovo-bukových lesoch (maximálna zistená hodnota 10,3 páru/10 ha v NPR Sitno). V hospodárskych lesoch dosahuje maximálne hodnoty len do 8 párov/10 ha (dubová kmeňovina).[4]
Prevažná časť populácie sa na zimu sťahuje. Ostávajú najmä staré samce a zdržujú sa pri obciach. V zime bola pinka preukázaná v 77,9 % mapovacích kvadrátov. Zimujú najmä v južnom Francúzsku.[4]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 1980 – 1999 bol 3 000 000 – 5 000 000, zimujúcich jedincov 10 000 – 50 000. Veľkosť populácie i územie, na ktorom sa vyskytovala boli stabilné, maximálna zmena do 20 %. Ekosozologický status v rokoch 1995, 1998[4] a 2001[8] žiadny. Európsky ochranársky status SPEC4 – druhy, ktorých globálne populácie sú koncentrované v Európe a majú tam vhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia S – vyhovujúci ochranársky status.[7]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 2008 – 2012 bol 3 000 000 – 5 0000 000 párov. Krátkodobý trend i veľkosť územia na ktorom hniezdila za posledných 12 rokov (2000 – 2012) aj z pohľadu dlhodobého trendu od roku 1980 (1980 – 2012) boli stabilné.[9] V roku 2014 LC - menej dotknutý.[2][10][11]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 2013 – 2018 bol 3 000 000 – 5 000 000 párov. Krátkodobý trend i veľkosť územia na ktorom hniezdil za posledných 12 rokov (2007 – 2018) aj z pohľadu dlhodobého trendu od roku 1980 (1980 – 2018) boli stabilné.[12]
Pinka obyčajná obýva lesy a lesíky všetkých druhov, stromoradia aj malé skupinky stromov.[7] Obýva aj záhrady, sady, parky a brehové porasty vôd.[4]
Samček prilieta skôr ako samička a už od konca marca obsadzuje spevom teritórium. Samička stavia sama hniezdo, ktoré je veľmi nenápadné. Hniezdo umiestňuje tesne ku kmeňu a využíva rovnaké lišajníky ako rastú na hniezdnom strome. Používa rôzny stavebný materiál, suché korienky, machy, pavučinu, srsť a perie. Stavba trvá asi týždeň. Hniezdi dvakrát za rok, najprv v apríli a druhé hniezdenie v júni, v júli. Najčastejšie postaví nové hniezdo aj pre druhé hniezdenie. Samička znáša 4 – 6 (7) vajec. Vajíčka majú buď sivočervený alebo bledomodrozelený podklad, na ktorom sú rôzne škvrny a čiarky červenohnedej farby. Samička zasadne na posledné vajíčko a sama na nich sedí 12 – 13 dní, samec jej prináša potravu. Po vyliahnutí trvá výchova mláďať 14 dní.[7]
Pinka obyčajná sa živí rôznymi semenami zbieraním zo zeme.[7]
Je zákonom chránená, spoločenská hodnota je 90 € (Vyhláška MŽP č. 24/2003 Z.z. v znení č. 492/2006 Z. z., 638/2007 Z. z., 579/2008 Z. z., 173/2011 Z. z., 158/2014 Z. z., účinnosť od 01.01.2015).[13]
V severných oblastiach jej rozšírenia boli zaznamenané výkyvy veľkosti populácie a pohyby podľa poveternostných podmienok. Pinka obyčajná obýva aj ostrovy, kde je uväznená a zraniteľná. Poddruh F. c. palmae, obývajúci Kanárske ostrovy môžu ohrozovať lesné požiare, ťažba dreva a zavlačené druhy predátorov. Poddruh F. c. ombriosa je podobne ohrozovaný lesnými požiarmi, ťažbou dreva a suchom. Tento poddruh je zaradený do Prílohy 1 smernice o vtákoch.[14]
V Strednej Európe nemá výrazné výkyvy populácie. Úhyny sú zaznamenané na cestách pri stromoradiach. Dôležitým faktorom v ochrane všetkých lesných druhov vtákov sú správne spôsoby obhospodarovania lesov, nerúbať v hniezdnej dobe a nie veľkoplošným holorubným spôsobom.[4]
Mláďa
Kompozitná fotografia – pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Pinka obyčajná
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Pinka obyčajná
Pinka obyčajná alebo pinka lesná lat. (Fringilla coelebs) je spevavec a patrí do čeľade pinkovitých. Je to veľmi bežný druh v Európe a hniezdi na celom území Slovenska od nížin až po pásmo kosodreviny. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov pinka obyčajná patrí medzi najmenej ohrozené druhy, populácia v Európe vykazovala v rokoch 1980 – 2013 mierny nárast.
Bofink (Fringilla coelebs) är en liten tätting som tillhör familjen finkar och som är mycket talrik i Europa.
Bofinken är stor som en gråsparv, men slankare och med längre stjärt. Den mäter 14–16 cm,[2] har ett vingspann på 25–29 cm och en vikt på ungefär 20 gram. Den har en kort, tjock och konisk näbb, på vilken näsborrarna sitter närmare näbbryggen än käkkanterna. Den adulta hanen skiljer sig från honan på att pannan är svart vid näbbroten och den övriga delen av huvudet är gråblått, utom kinderna, som är rödbruna. Den rödbruna färgen sträcker sig också ned på hals och bröst, där honan istället är mattare färgad i gråbrunt. Bofinken utmärker sig i flykten genom sina dubbla vita vingband och de yttre stjärtpennornas vita fält, som kontrasterar mot den i övrigt mörka stjärten. Även på icke flygande fåglar är de båda vingbanden framträdande.[3]
Då bofinken rör sig på marken nickar den rytmiskt på huvudet och den flyger i kraftfulla bågar. Bofinken är en ganska orädd fågel.[3]
Från mars månad sjunger den högt och genomträngande med sin omisskännliga slutmelodi, ungefär som tsitsitsitsjatsjatsoritiu-tsip eller tsiptsiptsip. Lövsångarens sång liknar bofinkens, men är tydligt svagare, och utan drill i slutet. Bofinkens lockläte är ett högljutt fink, fink. Dess flygläte är ett dämpat jupp. Förutom locklätet fink finns även i vissa trakter ett hyitt eller rrhy som kallas "regnsång". Detta läte kan fungera som lockläte, varningsläte eller revirläte.[2]
I olika områden förekommer olika läten, så kallade regionala dialekter. Juvenilen lär sig att sjunga under den första våren genom att härma sina artfränder. De melodier som de lär sig på det sättet sjunger de sedan under resten av livet.
Bofinken tillhör familjen finkar där den ingår i det lilla släktet Fringilla tillsammans med bergfink och de numera två blåfinksartera teneriffablåfink och grancanariablåfink.
Bofinken återfinns från granskogs- eller lägre delen av tallskogsregionen i Lappland, ned till södra Europa. Dess utbredning sträcker sig in i västra Asien, nordvästra Afrika, Kanarieöarna och Madeira. På Teneriffa och Gran Canaria samexisterar den med den närbesläktade, endemiska arten blå bofink.
Delar av världspopulationen är flyttfåglar och många övervintrar i södra Europa och norra Afrika. Särskilt honan med sina årsungar lämnar häckningsområdet på vintern, medan äldre bofinkshanar i större utsträckning övervintrar i sitt revir. Andra populationer är stannfåglar eller strykfåglar. Bofinken har introducerats till Nya Zeeland, där den förekommer på både nord- och Sydön.
Den delas upp i ett stort antal underarter, ofta mellan 15 och 20 stycken. Nedanstående lista med 16 underarter i sex distinkta grupper, tre polytypiska och tre monotypiska, följer Clements et al.[4]
Andra auktoriteter inkluderar schiebeli och balearica i nominatformen.[5] Ytterligare två underarter har nyligen beskrivits, bakeri på Gran Canaria och harterti i nordöstra Libyen.[5]
Den förekommer i skogsbiotoper, trädgårdar och parker, men även i bergsområden upp till ungefär 1500 meters höjd. På våren markerar hanen sitt häckningsrevir genom ljudlig sång. Det omsorgsfullt byggda redet är tjockt och skålformigt och består av rötter, barkbitar, strån, mossa och lavar. Det fodras invändigt med hår och enstaka fjädrar. Redet byggs oftast på en höjd av två till tio meter, på buskar eller högt i träden i en grenklyka, och väl maskerat med mossa och lav.
Bofinkhonan lägger vanligtvis två kullar om året men under varma somrar förekommer det att de lägger än fler kullar. Honan lägger 3–6 ljusbruna eller blåaktigt vita ägg per kull. Äggen kan vara rätt olikfärgade från bo till bo, de är dock alltid tecknade med röd- till mörkbruna fläckar och fina streck. Vid fara döljer sig honan i redet genom att huka sig så djupt som möjligt. Äggen ruvas i tretton till fjorton dagar av honan. Efter att äggen kläckts utfodras ungarna av båda föräldrarna. Efter ytterligare cirka fjorton dagar lämnar juvenilerna boet. Den första kullen läggs strax efter lövsprickningen, den andra vid midsommartid. Under häckningen accepterar paret inte gärna någon annan bofinksindivid i närheten av boet.
Hanarna tävlar med varandra i sång, och kämpar även undantagsvis med både näbb och klor för att lösa revirtvister.
Bofinkens föda består av bär, insekter och frön av alla sorter. Med sin kraftiga näbb kan den utan större ansträngning lösgöra fröna ur de fasta skalen. Ungarna utfodras med insekter och larver.
Bofinken har ett stort utbredningsområde, uppskattat till 7 miljoner kvadratkilometer,[6] och en stor global population som uppskattas till 530-767 miljoner adulta individer, varav 371-537 miljoner i Europa.[1] Populationstrenden är något positiv, och utifrån dessa faktorer så bedöms den inte som hotad av IUCN och kategoriseras som livskraftig (LC).[1] Bofinken är mycket vanlig i Europa och den talrikaste finken i Västeuropa.[källa behövs]
Tillsammans med lövsångaren är bofinken Sveriges vanligaste fågelart. Antalet par i Sverige uppskattas till cirka 10 miljoner.[7]
Det svenska trivialnamnet "bofink" härstammar från medellågtyskans Bokvink(e) eller av danska bogfink, med betydelsen "bokfink".[8] Bofinken har haft många dialektala namn i svenskan, exempelvis kvint i Värmland, risstackfågel i Dalarna, tvint i Norrbotten och vitt-ilt i Härjedalen[7]. Från 1800-talet finns ett antal källor som anger dialektala namn som baserar sig på "hampa", exempelvis anger Sven Nilsson i sin bok Skandinavisk fauna från 1824 att hamptätting är ett småländskt namn för bofink.[9] Flera av dessa dialektala namn som hamp-tätting, hamp-spink, hamp-fink och hamp-ticka anges dock i äldre källor som dialektala namn för hämpling.[10][11][12][13]
Det vetenskapliga artepitetet coelebs är latin och betyder "ungkarl" och syftar på att honorna lämnar hanarna ensamma om vintern i fågelns norra utbredningsområde.
Bofinken klarar sig ganska bra i fångenskap och värderas på många ställen högt för sin sång. Som alla andra inom EU naturligt förekommande fågelarter är den emellertid fridlyst, och det är därför olagligt att insamla eller hålla bofinkar i fångenskap.[14] Detta gäller levande såväl som döda exemplar, samt ägg.[15]
Wikimedia Commons har media som rör Bofink.
Bofink (Fringilla coelebs) är en liten tätting som tillhör familjen finkar och som är mycket talrik i Europa.
Bayağı ispinoz (Fringilla coelebs), ispinozgiller (Fringillidae) familyasından ötücü bir kuş türü.
Uzunlukları yaklaşık 15 cm, erkeklerin gaga üstü siyah, tepesi, ense ve boyun yanları mavimsi bozdur. Sırtı pas renginde, kuyruksokumu yeşil, kuyruğunun kenar tüyleri beyaz, kanatları siyah ve beyaz çizgilidir. Dişiler ve yavrular daha soluk, kahverengimsi boz renkleri ile ayırt edilir.
Şakrak ve yüksek perdeden ötüşleriyle tanınan bu kuşlar ormanlarda, bahçe ve parklarda yaşar. Genellikle ağaç çatallarında kurdukları özenli yuvaları yosun likenle gizlenmiştir.
Avrupa'da en yaygın görülen kuşlardan biridir. Afrika'nın kuzeyine ve Asya'nın orta kesimlerine kadar yayılmış olan bu tür, Türkiye'nin hemen her yerinde rastlanan yerli kuşlar arasındadır.
Virtual Birds'de Bayağı ispinoz kuşunun kuş sesi bulunur. Bayağı ispinoz (Fringilla coelebs), ispinozgiller (Fringillidae) familyasından ötücü bir kuş türü.
Назва «зяблик» (прасл. *zęba) походить від застарілого слова зябнути — «мерзнути», «відчувати холод». Вона пов'язана зі спостереженою здатністю зяблика ліпше переносити холод порівняно з іншими перелітними птахами. Цю ж особливість відбиває і його латинська назва fringilla (раніша форма frigilla) — від лат. frigus («холод»)[2].
Розміром зяблик трохи менший за горобця. Довжина приблизно 14 см, розмах крил 24 — 28 см, вага 18-29 г. Забарвлення, оперення у самця яскраве (особливо в шлюбний період): голова синювато-сіра, спина коричнева із зеленим, воло і груди буро-червоні, на крилах великі білі плями; забарвлення самиць тьмяніше.
Зазвичай видова пісня зяблика представлена треллю, що закінчується «розчерком» (коротким різким звуком) наприкінці. Трелі передують початкові, тонші свистячі звуки. Тому пісню зяблика можна розділити на три послідовні частини — заспів, виведення трелі, розчерк. Така структура пісні характерна для всіх дорослих самців (самиці не співають). Вся пісня зазвичай триває близько 2 — 3 с, після паузи (7 — 10 с) пісня знову повторюється. Молоді самці зяблика (першолітки) мають спрощену, однорідну по структурі видову пісню (субпісню), в якій не виділяються три описані частини. Подібна ж субпісня впродовж всього життя може бути присутньою у самиць зяблика. Передбачається, що розвиток нормальної видової пісні у самців відбувається під дією тестостерона (статевого гормону). Нормальна (складна і диференційована) структура видової пісні отримується молодими самцями (після того, як підіймуться на крило) в результаті навчання — копіювання пісні старших самців свого виду, а також «взаємного навчання» самців-однолітків — перекличка. Пісні можуть змінюватися (пісенна імпровізація), причому створюються різні варіанти (типи) видової пісні, добре помітні при перегляді на сонограмі. Репертуар одного зяблика може включати 1—6 (до 10) варіантів пісні, що виконуються по черзі. Зазвичай самці при співі в групі виконують тільки 2—3 типи пісень; у популяції можна зустріти в середньому 20 типів видової пісні. Подібна вокальна мінливість спостерігається у багатьох видів горобцеподібних птахів. Через дзвінку пісню зябликів часто тримають у неволі.
Гніздиться і мігрує по всій території України, регулярно зимує на півдні та в Закарпатті, окремі особини і групи птахів взимку трапляються на решті території країни.
Мешкає в лісах і парках всіх типів, часто біля самого житла людини. Гнізда будує на деревах, маскуючи їх мохом і лишайниками. Іноді відкладає яйця двічі протягом літа. У кладці 3-6 голубуватих з цятками яєць. Яйця висиджують самиці упродовж 10–16 днів. Пташенята вилуплюються голими, безпорадними і сліпими. За 11-18 днів оперюються, батьки годуватимуть молодих птахів ще три тижні.
Живляться насінням і зеленими частинами рослин, влітку — також комахами й іншими безхребетними, якими вигодовують і пташенят.
Зяблики часто полігамні — запліднивши одну самицю, самець може злучатися і з іншою. Хоча в турботі про пташенят більшу участь беруть самиці, самці також долучаються до вигодовування (навіть якщо пташенята — потомство іншого самця), охороняють територію, попереджають про присутність хижака (тривожний позив або звук «хьют-хьют»).
Тривалість життя — 3 роки.
Це незавершена стаття з орнітології.Sẻ khướu (danh pháp hai phần: Fringilla coelebs) là một loài chích lá thuộc họ Fringillidae. Loài này phân bố ở khắp châu Âu. Loài chim này sinh sản ở nhiều nước châu Âu, châu Á đến Siberia qua và ở phía tây bắc châu Phi. Chúng ưa thích rừng mở và có cỏ trên mặt đất. Chim mái xây tổ hình chiếc cốc sâu trong chạc ba của cây. Mỗi tổ thường là 4-5 trứng, nở trong khoảng 13 ngày ấp. Chim con mộc lông trong khoảng 14 ngày nhưng được chim cha mẹ nuôi dưỡng trong vài tuần sau khi rời tổ. Đây là loài di cư một phần; những cá thể sinh sản ở các vùng ấm hơn không di trú trong khi những người cá thể sinh sản ở các khu vực miền bắc lạnh lẽo trú đông đông phạm vi của chúng về phía nam.
Trứng Fringilla coelebs
Sẻ khướu trống
Sẻ khướu trống
Sẻ khướu mái
Fringilla coelebs africana
Fringilla coelebs maderensis
Fringilla coelebs palmae
Bài viết liên quan đến họ Sẻ thông này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Sẻ khướu (danh pháp hai phần: Fringilla coelebs) là một loài chích lá thuộc họ Fringillidae. Loài này phân bố ở khắp châu Âu. Loài chim này sinh sản ở nhiều nước châu Âu, châu Á đến Siberia qua và ở phía tây bắc châu Phi. Chúng ưa thích rừng mở và có cỏ trên mặt đất. Chim mái xây tổ hình chiếc cốc sâu trong chạc ba của cây. Mỗi tổ thường là 4-5 trứng, nở trong khoảng 13 ngày ấp. Chim con mộc lông trong khoảng 14 ngày nhưng được chim cha mẹ nuôi dưỡng trong vài tuần sau khi rời tổ. Đây là loài di cư một phần; những cá thể sinh sản ở các vùng ấm hơn không di trú trong khi những người cá thể sinh sản ở các khu vực miền bắc lạnh lẽo trú đông đông phạm vi của chúng về phía nam.
Кладка состоит из 4—7 яиц, окрашенных в бледный голубовато-зелёный или красновато-зелёный цвет с розовато-фиолетовыми пятнами. Размеры яиц: (17—23) х (13—15) мм.
Зяблик гнездится в разных лесах, садах и парках. Явное предпочтение отдает негустым ельникам и участкам смешанного леса, а также сухим светлым сосновым борам, особенно если поблизости имеются группки лиственных деревьев и кустарников. Глухих заросших мест избегает, так как за кормом часто спускается на землю.
Гнёзда зябликов обычно располагаются на деревьях различных пород на разной высоте от земли: от 1,5 до 15 м, но чаще на высоте 2—4 м. На лиственных деревьях зяблик помещает гнездо в основании боковой ветви, отходящей от главного ствола; на елях или соснах — обычно на горизонтальной ветке среди хвои в отдалении от ствола, реже вблизи главного ствола.
Построение гнёзд зябликов разнообразно:
Снаружи стенки гнезда облицованы лишайниками, берестой, кусочками коры и комочками растительного пуха. Облицовывание гнезд зябликов разнообразно: в одних гнездах преобладают кусочки лишайника, в других — бересты, в третьих — и того и другого может быть поровну. В разной степени присутствует и растительный пух, но всегда его меньше, чем бересты и лишайников. Весь строительный материал прочно скреплен нитями паутины, благодаря чему стенки приобретают большую плотность. Подстилка в гнезде из перьев, шерсти, иногда из золотистых нитей плодоножек кукушкина льна. Облицовка замечательно маскирует гнездо, и обнаружить его на фоне коры дерева или среди хвои не просто.
Гнездо зяблика — это плотная глубокая чашечка, сплетённая в основном из сухих травинок, тонких прутиков и мха. Диаметр гнезда 90—105 мм, высота гнезда 50—80 мм, диаметр лотка 50—70 мм, глубина лотка 30—50 мм.
Обычно видовая песня зяблика представлена трелью, заканчивающейся «росчерком» (коротким резким звуком) в конце. Трели предшествуют начальные, более тонкие свистовые звуки. Поэтому песню зяблика можно разделить на три последовательные части — запев, трель, росчерк. Такая структура песни характерна для всех взрослых самцов (самка зяблика обычно вокально не реализуется). Вся песня обычно длится около 2—3 секунд, после паузы (7—10 секунд) песня снова повторяется.
Молодые самцы зяблика (первогодки) имеют упрощённую, однородную по структуре видовую песню (субпесню), в которой не выделяются три описанные части. Подобная же субпесня на протяжении всей жизни может присутствовать у самок зяблика. Предполагается, что развитие нормальной видовой песни у самцов происходит под действием тестостерона (полового гормона). Нормальная (сложная, дифференцированная) структура видовой песни приобретается молодыми самцами (после становления на крыло) в результате обучения — копирования песни старших самцов своего вида, а также «взаимного обучения» самцов-одногодок — перекличка. Песни могут изменяться (песенная импровизация), причём создаются разные варианты (типы) видовой песни, хорошо отличимые при просмотре на сонограмме. Репертуар одного зяблика может включать 1—6 (10) вариантов песни, исполняемых поочерёдно. Обычно самцы при пении в группе исполняют только 2—3 типа песен; в популяции можно встретить в среднем 20 типов видовой песни. Подобная вокальная изменчивость наблюдается у многих видов воробьиных птиц.
Язык зябликов содержит следующие сигналы[3]:
Из-за звонкой песни зябликов часто содержат в неволе.
Зяблик относится к числу животных с большим диапазоном приспособляемости, синантропный вид. Зяблик — объект генетических исследований (Хромосомы типа ламповых щёток, геномные исследования).
Кладка состоит из 4—7 яиц, окрашенных в бледный голубовато-зелёный или красновато-зелёный цвет с розовато-фиолетовыми пятнами. Размеры яиц: (17—23) х (13—15) мм.
Места гнездованияЗяблик гнездится в разных лесах, садах и парках. Явное предпочтение отдает негустым ельникам и участкам смешанного леса, а также сухим светлым сосновым борам, особенно если поблизости имеются группки лиственных деревьев и кустарников. Глухих заросших мест избегает, так как за кормом часто спускается на землю.
Месторасположение гнездаГнёзда зябликов обычно располагаются на деревьях различных пород на разной высоте от земли: от 1,5 до 15 м, но чаще на высоте 2—4 м. На лиственных деревьях зяблик помещает гнездо в основании боковой ветви, отходящей от главного ствола; на елях или соснах — обычно на горизонтальной ветке среди хвои в отдалении от ствола, реже вблизи главного ствола.
Строительный материал гнездаПостроение гнёзд зябликов разнообразно:
Травинки и прутики составляют лишь основу стенок и дна, а вся толща сделана из мха. Мха столько же, сколько и травинок с прутиками. Травинки и прутики преобладают.Снаружи стенки гнезда облицованы лишайниками, берестой, кусочками коры и комочками растительного пуха. Облицовывание гнезд зябликов разнообразно: в одних гнездах преобладают кусочки лишайника, в других — бересты, в третьих — и того и другого может быть поровну. В разной степени присутствует и растительный пух, но всегда его меньше, чем бересты и лишайников. Весь строительный материал прочно скреплен нитями паутины, благодаря чему стенки приобретают большую плотность. Подстилка в гнезде из перьев, шерсти, иногда из золотистых нитей плодоножек кукушкина льна. Облицовка замечательно маскирует гнездо, и обнаружить его на фоне коры дерева или среди хвои не просто.
Форма и размеры гнездаГнездо зяблика — это плотная глубокая чашечка, сплетённая в основном из сухих травинок, тонких прутиков и мха. Диаметр гнезда 90—105 мм, высота гнезда 50—80 мм, диаметр лотка 50—70 мм, глубина лотка 30—50 мм.
苍头燕雀（学名：Fringilla coelebs）是一种燕雀属的小型雀类。苍头燕雀身长约14-16厘米，各翼上有双白道。繁殖期的雄性苍头燕雀很容易辨认，且喙呈灰色， 下体呈红色。雌性苍头燕雀色调略为单调、偏绿。
苍头燕雀喜居于开阔林地，也常见于花园或田野间。它们在树杈上筑窝，并用苔藓或地衣铺在窝的外面，使其更为隐蔽。每次孵化约6个蛋。苍头燕雀在气候比较温和的地区不迁徙，但是在冬季会避开比较寒冷的地区。该鸟种是卡爾·林奈本人命名的。在林内的故乡瑞典，雌性苍头燕雀在冬季经常抛弃其雄性配偶独自迁徙，所以其拉丁语学名的第二个单词“coelebs”的意思是“单身汉”。在非繁殖季节，这种鸟类有时集结成群，但是组织不太严密。苍头燕雀有时会迷途飞到北美。
该鸟种幼年时食昆虫（与大多数雀类一样），成年时食种子为生。成年雄性一般能够唱2到3种不同的鸟歌。和很多其它鸟类一样，其鸟歌具有地域性。
苍头燕雀以其美妙响亮的歌声而出名。
英国鸟类学家William Thorpe对苍头燕雀幼雏的鸟歌学习进行了研究。他发现，如果幼雏在学习鸟歌的关键期不接触其它成年鸟类唱出的歌曲的话，他就永远也无法歌唱正常的鸟歌。他还发现，阉割的雄鸟无法正常唱歌，但是如果给这些鸟注射睾酮（一种雄性激素）的话，它们即使在冬季十一月也会唱歌。 [3]
苍头燕雀（学名：Fringilla coelebs）是一种燕雀属的小型雀类。苍头燕雀身长约14-16厘米，各翼上有双白道。繁殖期的雄性苍头燕雀很容易辨认，且喙呈灰色， 下体呈红色。雌性苍头燕雀色调略为单调、偏绿。
.jpg)
ズアオアトリ（頭青花鶏、学名：Fringilla coelebs）は、スズメ目アトリ科に分類される鳥類の1種である。
ヨーロッパ全域とロシア西部、トルコ、シリア、イラン西部、アフリカ西北部などで繁殖し、北方で繁殖した個体は冬季にアフリカ北部、中央アジア、ロシア西南部などに渡って越冬する。ニュージーランドには周年生息するが、これは人為的に持ち込まれた個体が野生化したものとされている。
日本では、迷鳥として1990年に北海道利尻島で1羽の記録があるのみ。
全長約16cm。アトリとほぼ同じ大きさである。雄は額が黒く、頭上から後頸、側頸にかけてが青灰色。顔から喉、腹にかけては茶色だが、下部にいくにつれて淡くなる。腰は緑褐色。雌は全体に灰緑色である。
平地から山地の林、農耕地、草地に生息する。
地鳴きはアトリに似ている。
LEAST CONCERN (IUCN Red List Ver. 3.1 (2001))
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(38114943341).jpg)
_Morocco.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_male_singing_(17003888337).jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_m.jpg)
.jpg)
,_Adana_2016-12-25_01-3.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
,_male.jpg)
_f.jpg)
.jpg)
