dcsimg

Lifespan, longevity, and ageing

fornecido por AnAge articles
Maximum longevity: 9.8 years (wild)
licença
cc-by-3.0
direitos autorais
Joao Pedro de Magalhaes
editor
de Magalhaes, J. P.
site do parceiro
AnAge articles

Sem título ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Although the white-breasted nuthatches are a common bird, there is little documentation of their life history and biology. This is because they prefer to breed in natural holes in large, dead trees, where it is difficult to examine them.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Roof, J. 1999. "Sitta carolinensis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Sitta_carolinensis.html
autor
Jennifer Roof, University of Michigan-Ann Arbor
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Behavior ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

White-breasted nuthatches communicate using vocalizations and visual cues. They are generally quiet during the summer and their breeding season. They vocalize most during the very early spring and the winter. White-breasted nuthatches sing several different songs, each consisting of several notes. Most of their songs are used for territorial defense and assertion. There are 13 different calls known at this time: Hit and tuck, Tchup, Quank, Quank quank, rapid quank, rough quank, Chrr, Phee-oo, Squeal, Brr-a and Whine. Each call has a different purpose. White-breasted Nuthatches also have very good vision.

Communication Channels: visual ; acoustic

Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Roof, J. 1999. "Sitta carolinensis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Sitta_carolinensis.html
autor
Jennifer Roof, University of Michigan-Ann Arbor
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Conservation Status ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

White-breasted nuthatches are common throughout most of North America. There are an estimated 10,000,000 individuals throughout their range, and the overall population appears to be slowly increasing. This species is protected under the U.S. Migratory Bird Act.

The removal of dead trees from forests may cause some problems for this species because they require cavity sites for nesting.

US Migratory Bird Act: protected

US Federal List: no special status

CITES: no special status

State of Michigan List: no special status

IUCN Red List of Threatened Species: least concern

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Roof, J. 1999. "Sitta carolinensis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Sitta_carolinensis.html
autor
Jennifer Roof, University of Michigan-Ann Arbor
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Benefits ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

We do not know of any way that white-breasted nuthatches negatively affect humans.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Roof, J. 1999. "Sitta carolinensis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Sitta_carolinensis.html
autor
Jennifer Roof, University of Michigan-Ann Arbor
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Associations ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Predators of adults are most likely hawks and owls. Nestlings and eggs are eaten by woodpeckers, small squirrels, and climbing snakes, such as smooth green snakes. White-breasted nuthatches respond to predators near their nest by pecking and flicking their wings while making "hn-hn" noises. They also use a piece of fur or vegetation to wipe around their nest opening when they leave the nest. This covers up their scent and keeps squirrels and other predators from using smell to find their nests.

Known Predators:

  • hawks (Accipitridae)
  • owls (Strigiformes)
  • woodpeckers (Piciformes)
  • squirrels (Sciuridae)
  • climbing snakes (Serpentes)
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Roof, J. 1999. "Sitta carolinensis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Sitta_carolinensis.html
autor
Jennifer Roof, University of Michigan-Ann Arbor
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Morphology ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

The long bills of white-breasted nuthatches distinguish them from other nuthatches. Their bills are nearly as long as their heads and are slightly upturned. White-breasted nuthatches have black crowns on their heads, with white cheeks and white undersides. Their undersides have a slightly rosy region towards the tail. A nuthatch's back is a bluish-gray. Their wings and tails are a mixture of white, black, and bluish-gray. Males tend to be slightly more vivdly colored than females, with the dark parts of their plumage being very dark and contrasting with their light plumage. Females tend to be somewhat more gray overall. Very little research has been done on these birds but it is known that they weigh on average 20 g and are about 15 cm long.

Average mass: 20 g.

Average length: 15 cm.

Sexual Dimorphism: male more colorful

Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry

Average mass: 20.5 g.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Roof, J. 1999. "Sitta carolinensis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Sitta_carolinensis.html
autor
Jennifer Roof, University of Michigan-Ann Arbor
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Life Expectancy ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

The estimated average lifespan of a white-breasted nuthatch is 2 years. The oldest known white-breasted nuthatch lived almost 10 years.

Average lifespan
Status: wild:
10 years.

Average lifespan
Status: wild:
2 years.

Average lifespan
Status: wild:
118 months.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Roof, J. 1999. "Sitta carolinensis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Sitta_carolinensis.html
autor
Jennifer Roof, University of Michigan-Ann Arbor
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Habitat ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

White-breasted nuthatches live in deciduous woodlands and mixed deciduous and coniferous forests. They prefer, older, more mature hardwood forests and may require the presence of oak trees. White-breasted nuthatches are also common visitors to backyard birdfeeders.

Habitat Regions: temperate ; terrestrial

Terrestrial Biomes: forest

Other Habitat Features: suburban

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Roof, J. 1999. "Sitta carolinensis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Sitta_carolinensis.html
autor
Jennifer Roof, University of Michigan-Ann Arbor
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Distribution ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

White-breasted nuthatches reside throughout most of North America, including the continental United States, southern regions of Canada, and central Mexico.

Biogeographic Regions: nearctic (Native )

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Roof, J. 1999. "Sitta carolinensis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Sitta_carolinensis.html
autor
Jennifer Roof, University of Michigan-Ann Arbor
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Trophic Strategy ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Nuthatches get their name from their habit of placing large seeds and nuts in crevices of trees and then prying them open with their bills. Nuthatches also probe crevices along tree trunks and limbs for smaller seeds and insects. They store seeds in loose bark or crevices. The percentage of seed and insect food varies with the season. One study found the diet included 68% seed in winter, 48% seed in spring, no seed in summer (100% insects), and 29% seed in fall. The insect foods eaten by white-breasted nuthatches include such species as weevils, tent caterpillars, ants, scale insects, psyllids, wood borers, and leaf beetles.

Animal Foods: insects

Plant Foods: seeds, grains, and nuts

Foraging Behavior: stores or caches food

Primary Diet: omnivore

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Roof, J. 1999. "Sitta carolinensis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Sitta_carolinensis.html
autor
Jennifer Roof, University of Michigan-Ann Arbor
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Associations ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

White-breasted nuthatches help to control insect populations in the summer. They also disperse the seeds of many plants.

Ecosystem Impact: disperses seeds

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Roof, J. 1999. "Sitta carolinensis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Sitta_carolinensis.html
autor
Jennifer Roof, University of Michigan-Ann Arbor
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Benefits ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

White-breasted nuthatches eat insects that some humans consider to be pests.

Positive Impacts: controls pest population

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Roof, J. 1999. "Sitta carolinensis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Sitta_carolinensis.html
autor
Jennifer Roof, University of Michigan-Ann Arbor
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Reproduction ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

White-breasted nuthatches form monogamous pairs that remain together year-round from the time of courtship and establishment of a territory until one of the pair dies or disappears. Courtship in white-breasted nuthatches is composed of a breeding song sung by the males, distinctive call notes and courtship feeding.

Mating System: monogamous

The dates of nest-building, egg-laying, hatching, and young leaving the nest vary from region to region. Most breeding is done between early May and early June, but some populations show a range starting as early as April and even possibly going into July. White-breasted nuthatches raise one brood per year. Female white-breasted nuthatches build their nests alone. White-breasted nuthatches nest in cavities from 3 to 18 meters from the ground. The female lays 3 to 10 (typically 6 to 8) pinkish-white eggs. She then incubates the eggs for 12 to 14 days, and the male brings food to her in the nest cavity. The nestlings stay in the nest for 26 days before fledging. After fledging, the chicks remain with their parents for several weeks before they disperse. Both parents feed and protect them during this time. These young nuthatches leave their parent's territory to establish their own territories, usually in pairs, and breed the next spring.

Breeding interval: White-breasted nuthatches breed once per year.

Breeding season: The dates of nest-building, egg-laying, hatching, and young leaving the nest vary from region to region. Most breeding is done between early May and early June.

Range eggs per season: 3 to 10.

Average eggs per season: 7.

Range time to hatching: 12 to 14 days.

Average fledging age: 26 days.

Range age at sexual or reproductive maturity (female): 1 to 1 years.

Range age at sexual or reproductive maturity (male): 1 to 1 years.

Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous

Average eggs per season: 8.

The female builds the nest and incubates the eggs. Once the eggs have hatched, both parents feed and protect the young. Males tend to do most of the parental care in the first few days after hatching, but as the young become more independent, both parents share the job equally.

Parental Investment: pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Male, Female); pre-hatching/birth (Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Roof, J. 1999. "Sitta carolinensis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Sitta_carolinensis.html
autor
Jennifer Roof, University of Michigan-Ann Arbor
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Brief Summary ( Inglês )

fornecido por EOL authors
The White-breasted Nutchatch (Sitta carolinensis) is a year-round resident over much of North America from southwestern Canada to the highlands of southern Mexico. This bird is a familiar visitor to bird feeders supplying suet or sunflower seeds, which it may fly off with to hide in crevices. The nasal calls of the White-breasted Nuthatch are a familiar sound throughout much of North America. White-breasted Nuthatches are typically found in deciduous and mixed forest, the Red-breasted Nutchatch (Sitta candensis) being more associated with conifer forests. White-breasted Nutchatches feed mainly on insects, but also take seeds (proportion of seeds in the diet may range from none in summer to more than 60% in winter). Young are fed entirely on insects and spiders. White-breasted Nuthatches forage mainly on trunks and larger limbs of trees and are often seen moving head-down down a tree trunk. During fall and winter, these nuthatches often cache food in bark crevices on their territory. Pairs remain together on the nesting territory year-round and may mate for life. In his courtship display, which may be seen beginning in late winter, the male raises his head, spreads his tail, droops his wings, sways back and forth, and bows deeply. The male also performs much courtship feeding of the female. White-breasted Nuthatches usually nest in large natural cavities or old woodpecker cavities, typically around 5 to 20 m above the ground. The nest, built by the female, is a simple cup of bark fibers, grasses, twigs, and hair. The usual clutch size is 5 to 9 eggs. The eggs, which are white with reddish brown spots, are incubated for 12 to 14 days by the female, who is fed on the nest by her mate. Young are fed by both parents. Differences in vocalizations, morphology, and ecology among Pacific coast, interior montane, and eastern populations may indicate three or four distinct species (see Spellman and Klicka 2007; Walstrom et al. 2012). (Kaufman 1996; AOU 1998; Spellman and Klicka 2007; Walstrom et al. 2012)
licença
cc-by-3.0
original
visite a fonte
site do parceiro
EOL authors

Comprehensive Description ( Inglês )

fornecido por Smithsonian Contributions to Zoology
Sitta carolinensis Latham

This rarely used host was previously (Friedmann, 1963:64–65) known as a cowbird victim only 5 times, from Pennsylvania, Illinois, and New York (once). Bull (1974:537) mentions 3 New York instances, 2 of which are obviously additions to our earlier records.

WRENTIT
licença
cc-by-nc-sa-3.0
citação bibliográfica
Friedmann, Herbert, Kiff, Lloyd F., and Rothstein, Stephen I. 1977. "A further contribution of knowledge of the host relations of the parasitic cowbirds." Smithsonian Contributions to Zoology. 1-75. https://doi.org/10.5479/si.00810282.235

Sitta carolinensis ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST
Map marker icon – Nicolas Mollet – Birds – Nature – white.png Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

'''Sitta carolinensis,[3] tamién denomináu saltapalo blancu y saltapalo de pechu blancu,[4] ye un pequeñu páxaru de la familia de los trepadores qu'habita nos montes caducifolios y otres zones forestales de Norteamérica.

Descripción

De tamañu pequeñu y aspeutu gordosu, con pescuezu curtiu, la cabeza ye relativamente grande y de color negru na parte cimera, que puede ser gris nes femes. Les plumes del llombu, les nales y la cola son azulea a gris claru, anque los nueve subespecies estremar poles variantes de coloración del plumaxe. El pechu, pescuezu, banduyu y la cara inferior de les plumes de la cola son blancos, en tantu la base de les pates y de la cola ye acoloratada. Tien pates fuertes, picu poderosu y nales y cola relativamente curties.

Mide 13 a 15,5 cm de llargor y 20 a 27 cm de valumbu y el so pesu ta ente 18 y 30 g.

Variaciones xeográfiques

 src=
Machu de S. c. tenuissima

Reconócense nueve subespecies ente les sitas de pechu planco, les cualese clasifiquen de la mesma en tres grupos: el del este de Norteamérica, el de la Mariña del Pacíficu y el de la Gran Cuenca y Méxicu central.[5] El plumaxe de la spartes cimeres de les subespecies occidentales ye más foscu.[1] Les subespecies orientales tienen picu más gruesu y la banda fosca de la cabeza más ancha. Les llamaes o cantares tamién presenten diferencies en cada subespecie.[5]

Anque la población ye numberosa en delles rexones como'l estáu de Washington, Florida y l'occidente de Texas la población torna. Más amenazada ta la subespecie S. c. lagunae de La Llaguna, Baxa California, Méxicu.[6]

Alimentación

 src=
Secuencia de forrajeo.

Xeneralmente busca alimentu sobre los tueros. Aliméntase principalmente de granes y inseutos. Mientres l'iviernu'l 70% de la so dieta son abiyotes y nueces que frecuentemente almacena nel cuévanos de los tueros. Pel branu come mayoritariamente inseutos, como formigues y gorgoyos del pinu, "escames" y diversos cocoideos.[7][8][9] Dacuando baxa a tierra y busca pa buscar frutos secos o granes de xirasol.[10]

Pel hibiernu acostuma a conformar bandes con otres especies pa buscar la comida y protexese de los predadores.[11]

Apareamiento

 src=
Machu.

Ye monógamu y forma pareya dempués d'un cortexu nel que'l machu vence a la muyer, l'espardimientu de la so cola y les nales cayíes mientres bancia escontra alantre y escontra tras, sinón que tamién alimenta al so taragaños de los alimentos.[10] El par establecer un territoriu de 0.10-0.15 kilómetros cuadraos (25-38 acres) nel monte, y hasta 0,2 kilómetros cuadraos (50 acres) en semi-hábitats montiegos y, de siguío, permanecer xuntos mientres tol añu hasta qu'unu de los socios muerre o sume.[7] El nial suel ser un cuévanu natural nun furacu d'árboles en descomposición, dacuando un vieyu nial de picatueru, y de xemes en cuando una caxa nial artificial destinada a la páxaru azul del este.[12]

El cuévanu del nial tien ente 3 y 12 m de fondura, cavada na parte alta d'un tueru y cubierta de yerba y tires de corteza. La fema pon a 9 güevos color blancu a crema con motuda castañal rojizode 19 por 14 mm. La fema guarar mientres 13 o 14 díes. El machu alimenta la fema mientres guara y dambos adultos alimenten los prior to hatching, and the altriciales mientres 18 a 26 díes.[2]

Llamaos

El cantar más distintivo ye un kri repitíu rápido con creciente ansiedá y escitación kri-kri-kri-kri-kri-kri-kri-kri; na Montes Predresos y la Gran Cuenca emiten sicasí un llamáu yididitititit call,[1] y nel Pacíficu o más nasal beeerf.[5]

El cantar de apareamiento del machu ye un qui-qui-qui-qui-qui-qui-qui rápido y nasal. El llamáu ente la pareya, principalmente na seronda ya iviernu ye un gritíu nit, repitíu hasta 30 vegaes nun minutu.

Referencies

  1. 1,0 1,1 1,2 Harrap, Simon; Quinn, David (1996). Tits, Nuthatches and Treecreepers. Christopher Helm, 150–155. ISBN 0713639644.
  2. 2,0 2,1 «White-breasted Nuthatch». Cornell Lab of Ornithology Bird Guide. Cornell Lab of Ornithology. Retrieved 3 August 2008
  3. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (2009). «Nomes en castellán de les aves del mundu recomendaos pola Sociedá Española d'Ornitoloxía (Decimotercera parte: Orden Passeriformes, Familias Remizidae a Laniidae)». Ardeola 56 (1): pp. 135-142. http://www.seo.org/wp-content/uploads/tmp/docs/vol_56_1_segundo.pdf. Consultáu'l .
  4. Trepador Pechiblanco (Sitta carolinensis) Latham, 1790 en Avibase
  5. 5,0 5,1 5,2 Sibley, David (2000). The North American Bird Guide. Pica Press, 380–382. ISBN 0873403984.
  6. BirdLife International (2004). «Sitta carolinensis» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2019. Consultáu'l 1 August 2008..
  7. 7,0 7,1 Pravosudov, Vladimir V.; Grubb. Thomas C. (1993) White-breasted nuthatch (Sitta carolinensis) in Poole, A.; Gill, F. (eds) The Birds of North America, volume 54. Philadelphia: The Academy of Natural Sciences; Washington, D.C.: The American Ornithologists' Union. 1-16
  8. Hamid, Abdul; Odell, Thomas M.; Katovich, Steven. «White Pine Weevil». Forest Insect & Disease Leaflet 21. O.S. Department of Agriculture Forest Service. Retrieved 5 August 2008
  9. Leslie, Anne R. (1994). Handbook of Integrated Pest Management for Turf and Ornamentals. CRC Press, 215–216. ISBN 0873713508.
  10. 10,0 10,1 Fergus, Charles; Hansen, Amelia (illustrator) (2000). Wildlife of Pennsylvania and the Northeast. Stackpole Books, 275–276. ISBN 0811728994.
  11. Dolby, Andrew S,; Grubb, Thomas C Jr (April). mio_qa3793/is_199904/ai_n8849889 Functional roles in mixed-species foraging flocks: A Field manipulation. p. The Auk. http://findarticles.com/p/articles/el mio_qa3793/is_199904/ai_n8849889.
  12. «Oklahoma Bluebird Nest Box Results 2006». Oklahoma Department Of Wildlife Conservation. Retrieved 4 August 2008

Enllaces esternos

Protonotaria-citrea-002 edit.jpg Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Sitta carolinensis: Brief Summary ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST
Sitta carolinensis Map marker icon – Nicolas Mollet – Birds – Nature – white.png Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

'''Sitta carolinensis, tamién denomináu saltapalo blancu y saltapalo de pechu blancu, ye un pequeñu páxaru de la familia de los trepadores qu'habita nos montes caducifolios y otres zones forestales de Norteamérica.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Pica-soques de pit blanc ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

El pica-soques de pit blanc[1] (Sitta carolinensis) és un ocell de la família dels sítids (Sittidae) que habita boscos i ciutats d'Amèrica del Nord, des del sud de Canadà, a través dels Estats Units fins al centre de Mèxic.

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Pica-soques de pit blanc Modifica l'enllaç a Wikidata


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Pica-soques de pit blanc: Brief Summary ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

El pica-soques de pit blanc (Sitta carolinensis) és un ocell de la família dels sítids (Sittidae) que habita boscos i ciutats d'Amèrica del Nord, des del sud de Canadà, a través dels Estats Units fins al centre de Mèxic.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Delor cnau bronwyn ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Delor cnau bronwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: delorion cnau bronwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sitta carolinensis; yr enw Saesneg arno yw White-breasted nuthatch. Mae'n perthyn i deulu'r Delorion cnau (Lladin: Sittidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. carolinensis, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.

Teulu

Mae'r delor cnau bronwyn yn perthyn i deulu'r Delorion cnau (Lladin: Sittidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Delor cnau aeliog Sitta victoriae Delor cnau Algeria Sitta ledanti
SittaLedanti.svg
Delor cnau bach Sitta pygmaea
Pygmy Nuthatch (Sitta pygmaea)2 -California.jpg
Delor cnau brongoch Sitta canadensis
Sitta canadensis CT2.jpg
Delor cnau bronwyn Sitta carolinensis
Sitta-carolinensis-001.jpg
Delor cnau Corsica Sitta whiteheadi
Pica-soques cors (Sitta whiteheadi) (cropped).jpg
Delor cnau glas Sitta azurea
Blue Nuthatch - Cibodas Botanical Garden, Java, Indonesia.jpg
Delor cnau hardd Sitta formosa
SittaFormosaGould.jpg
Delor Cnau Talcenddu Sitta frontalis
Sitta frontalis -Assam -India-8.jpg
Delor cnau’r graig Sitta neumayer
Westernrocknuthatch Sitta neumayer.jpg
Delor y Cnau Sitta europaea
Wood Nuthatch - cropped.jpg
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Delor cnau bronwyn: Brief Summary ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Delor cnau bronwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: delorion cnau bronwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sitta carolinensis; yr enw Saesneg arno yw White-breasted nuthatch. Mae'n perthyn i deulu'r Delorion cnau (Lladin: Sittidae) sydd yn urdd y Passeriformes.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. carolinensis, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Carolinakleiber ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Carolinakleiber (Sitta carolinensis) ist eine amerikanische Singvogelart.

Merkmale

Der 15 Zentimeter lange Carolinakleiber ist eine relativ große Kleiberart mit blaugrauer Oberseite, weißem Gesicht, heller Unterseite und dunklem Schwanz. Während die Haube beim Männchen schwarz ist, ist sie beim Weibchen grau. Der lange Schnabel ist leicht nach oben gebogen. Die Flügel und der Schwanz sind kurz und die kurzen Beine haben lange Zehen. Der Ruf besteht aus einer Folge leiser, nasaler Pfeiftöne.

Vorkommen

Der Standvogel lebt vom südlichen Kanada bis nach Mexiko in alten Laub- und Mischwäldern sowie in Parks und Gärten mit hohen Bäumen.

Verhalten

Der neugierige und lebhafte Vogel läuft bei der Futtersuche Baumstämme hinauf und kopfüber hinunter. Zur Nahrung gehören Früchte, Insekten und andere Wirbellose. Samen und Nüsse werden in Spalten in der Borke geklemmt und mit dem Schnabel aufgehämmert. Nach der Brutzeit bleiben die Paare noch zusammen oder schließen sich Meisenschwärmen an, vermutlich um besseren Schutz vor Feinden zu finden.

Fortpflanzung

Der Carolinakleiber ist ein Höhlenbrüter, der eine alte Spechthöhle oder einen Nistkasten mit Borke, Blättern, Gras oder Tierhaaren auspolstert. Das Weibchen brütet bis zu neun Eier allein aus.

Unterarten

Es sind sieben Unterarten bekannt:[1]

  • S. c. carolinensis Latham, 1790 – Die Nominatform kommt in Zentral- und Ostkanada, sowie im zentralen und östlichen Teil der USA vor.
  • S. c. aculeata Cassin, 1856 – Diese Subspezies kommt an den Pazifikhängen im Westen der USA vor.
  • S. c. alexandrae Grinnell, 1926 – Diese Unterart ist im Norden Niederkaliforniens verbreitet.
  • S. c. tenuissima Grinnell, 1918 – Diese Unterart kommt an den Osthängen und dem Binnenland des Westens der USA vor.
  • S. c. nelsoni Mearns, 1902 – Diese Unterart ist im westlich zentralen und südlich zentralen Teil der USA, sowie im Norden Mexikos verbreitet.
  • S. c. mexicana Nelson & Palmer, TS, 1894 – Diese Subspezies kommt im West-, Zentral-, Ost- und Südmexiko vor.
  • S. c. lagunae Brewster, 1891 – Die Unterart kommt im südlichen Niederkalifornien vor.

Literatur

Einzelnachweise

  1. IOC World Bird List Nuthatches, Wallcreeper, treecreepers, mockingbirds, starlings & oxpeckers
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Carolinakleiber: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Carolinakleiber (Sitta carolinensis) ist eine amerikanische Singvogelart.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Sitta carolinensis ( Japonês )

fornecido por wikipedia emerging languages
 src=
Sitta carolinensis ing Taman Provinsial Algonquin, Kanada
 src=
Péta sumebaring sitta carolinensis ing Amérika Lor

Sitta carolinensis (Inggris white-breasted nuthatch) iku sawijining manuk ocèh-ocèhan cilik sing urip lan abudidaya ing alas tuwa saindhening Amérika Lor sing hawané moderat. Manuk iki awaké mblenuk, endhasé gedhé, buntuté cendhak, cucuké kuwat, lan sikilé rosa. Awaké bagéan dhuwur iku warnané biru abu-abu, lan rai saha bagéan ngisoré iku putih. Pucuk endhasé ireng lan wetengé coklat semu abang. Sangang subspèsiès manuk iki prabédané anané ing warna wuluné.

Kaya manuk sittadae liyané, sitta carolinensis iku gawéané saba lan golèk kéwan gegremetan ing batang wit lan pang-pangé. Manuk iki bisa obah munggah-medhun menawa mèncok ing uwit kamangka endhasé papané ing ngisor. Wiji-wijian iku dadi pangané salawasé mangsa atis. Susuhé iku lèng ing uwit.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Penulis lan editor Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

White-breasted nuthatch ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The white-breasted nuthatch (Sitta carolinensis) is a species of bird in the nuthatch family Sittidae. It is a medium-sized nuthatch, measuring approximately 15.5 cm (6.1 in) in length. Coloration varies somewhat along the species' range, but the upperparts are light blue-gray, with a black crown and nape in males, while females have a dark gray crown. The underparts are whitish, with a reddish tinge on the lower abdomen. Despite not being closely related, the white-breasted nuthatch and the white wagtail are very similar in plumage.[2] The white-breasted nuthatch is a noisy bird. It has a nasal voice and often utters little cries or vocalizations, often composed of repetitions of small invariant whistles. In summer, it is an exclusively insectivorous bird, consuming a wide range of arthropods, but in winter its diet consists mainly of seeds. The nest is located in the cavity of a tree. The clutch consists of five to nine eggs, incubated for two weeks by the female, who is fed by the male. The two adults then feed the young until they fledge, and for a few weeks after that.

The white-breasted nuthatch breeds throughout much of North America, except in the cooler and drier areas. It is mainly found at low altitudes, in deciduous forests or in mixed woodlands. Seven to nine subspecies are generally distinguished by their slightly distinct distributions, vocalizations, and coloration. The species was once thought to be related to the white-cheeked nuthatch (S leucopsis) and Przewalski's nuthatch (S. przewalskii), two species from southern Asia, but is actually more closely related to the giant nuthatch (S. magna), also from Southeast Asia. The species enjoys a very wide distribution and its population is said to be increasing; the International Union for the Conservation of Nature therefore considers it to be of "least concern."

Taxonomy

The nuthatches are a genus, Sitta, of small passerine birds which derive their English name from the tendency of some species to wedge large insects or seeds into cracks, and then hack at them with their strong bills.[3] Sitta is derived from sittē, Ancient Greek for nuthatch,[4] and carolinensis means "of Carolina" in Latin. The white-breasted nuthatch was first described by English ornithologist John Latham in his 1790 work, the Index Ornithologicus.[5] German ornithologist Hans Edmund Wolters proposed the division of the genus Sitta into subgenera in 1975–1982. The white-breasted nuthatch is placed in Sitta (Leptositta) (Buturlin, 1916), alongside the white-cheeked nuthatch (S. leucopsis) and Przewalski's nuthatch (S. przewalskii).[6]

Nuthatch taxonomy is complex, with geographically separated species sometimes closely resembling each other. The white-breasted nuthatch has an appearance and contact call similar to those of the white-cheeked nuthatch, of the Himalayas and was formerly considered to be conspecific with it.[7] A study published in 2012 showed that four distinct lineages were genetically isolated from each other and could represent different species, recognizable by morphology and song.[8] A molecular phylogeny published in 2014 and including all main species' lineages within nuthatches concluded that the white-breasted nuthatch was more closely related to the giant nuthatch (S. magna) than to Przewalski's nuthatch, formerly regarded as possibly conspecific with it; Przewalski's nuthatch turned out to be basal in the family.[9]

The simplified cladogram below is based on the phylogenetic analysis of Packert and colleagues (2014):[9]

Przevalski's nuthatch (Sitta przewalskii)

White-cheeked nuthatch (Sitta leucopsis)

Giant nuthatch (Sitta magna)

White-breasted nuthatch (Sitta carolinensis)

Description

S. c. carolinensis in Algonquin Provincial Park, Canada

The white-breasted nuthatch is a medium-sized nuthatch, measuring about 15.5 cm (6.1 in) in length.[7] Like other members of its genus, it has a large head, short tail, short wings, a powerful bill and strong feet; it is 13–14 cm (5.1–5.5 in) long, with a wingspan of 20–27 cm (7.9–10.6 in) and a weight of 18–30 g (0.63–1.06 oz).[10]

The adult male of the nominate subspecies, S. c. carolinensis, has pale blue-gray upperparts, a glossy black cap (crown of the head), and a black band on the upper back. The wing coverts and flight feathers are very dark gray with paler fringes, and the closed wing is pale gray and black, with a thin white wing bar. The face and the underparts are white. The outer tail feathers are black with broad diagonal white bands across the outer three feathers, a feature readily visible in flight.[7]

The female has, on average, a narrower black back band, slightly duller upperparts and buffer underparts than the male. Her cap may be gray, but many females have black caps and cannot be reliably distinguished from the male in the field. In the northeastern United States, at least 10% of females have black caps, but the proportion rises to 40–80% in the Rocky Mountains, Mexico and the southeastern U.S. Juveniles are similar to the adult, but duller plumaged.[7]

Three other, significantly smaller, nuthatches have ranges which overlap that of white-breasted, but none has white plumage completely surrounding the eye. Further distinctions are that the red-breasted nuthatch has a black eye line and reddish underparts, and the brown-headed and pygmy nuthatches each have a brown cap, and a white patch on the nape of the neck.[11]

Geographical variation

The white-breasted nuthatch has nine subspecies, although the differences are small and change gradually across the range. The subspecies are sometimes treated as three groups based on close similarities in morphology, habitat usage, and vocalizations. These groups cover eastern North America, the Great Basin and central Mexico, and the Pacific coastal regions.[11] The subspecies of the western interior have the darkest upperparts, and eastern S. c. carolinensis has the palest back.[7] The eastern form also has a thicker bill and broader dark cap stripe than the interior and Pacific races. The calls of the three groups differ, as described above.[11]

Similar species

Only three other species of nuthatches inhabit North America: the red-breasted nuthatch (S. canadensis), the pygmy nuthatch (S. pygmaea) and the brown-headed nuthatch (S. pusilla), and their distributions overlap with those of the white-breasted nuthatch. They are, however, clearly distinct and much smaller, since they are the smallest nuthatches, measuring 10 centimeters long and weighing around 10 grams.[12] The red-breasted nuthatch has reddish underparts and has a black stripe on the eye. The pygmy nuthatch and the brown-headed nuthatch have a brown crown with a white spot on the nape.[11]

Distribution and habitat

Deciduous woodland is the preferred habitat in the northeast.

The breeding habitat of the white-breasted nuthatch is woodland across North America, from southern Canada to northern Florida and southern Mexico. In the eastern part of its range, its preferred habitat is old-growth open deciduous or mixed forest, including orchards, parks, suburban gardens and cemeteries; it is found mainly in the lowlands, although it breeds at 1,675 m (5,495 ft) altitude in Tennessee. In the west and Mexico, the white-breasted nuthatch is found in open montane pine-oak woodlands, and nesting occurs at up to 3,200 m (10,500 ft) altitude in Nevada, California and Mexico.[7] Pinyon-juniper and riverside woodlands may be used locally where available.[13] The white-breasted nuthatch is the only North American nuthatch usually found in deciduous trees; red-breasted, pygmy and brown-headed nuthatches prefer pines.[11]

The presence of mature or decaying trees with holes suitable for nesting is essential, and trees such as oak, beech and hickory are favored in the east since they also provide edible seeds.[7] White-breasted nuthatches seldom excavate their own nest holes like red-breasted nuthatches.[14] Although suitable habitat is distributed continentally, it is discontinuous. The separate populations of this non-migratory species have diverged to form distinct regional subspecies.[15]

The white-breasted nuthatch, like most of its genus, is non-migratory, and the adults normally stay in their territory year-round. There may be more noticeable dispersal due to seed failure or high reproductive success in some years,[16] and this species has occurred as a vagrant to Vancouver Island, Santa Cruz Island, and Bermuda. One bird landed on the RMS Queen Mary six hours' sailing east of New York City in October 1963.[7]

Ecology and behavior

The white-breasted nuthatch often travels with small mixed flocks in winter. These flocks are led by titmice and chickadees, with nuthatches and downy woodpeckers as common attendant species. Participants in such flocks are thought to benefit in terms of foraging and predator avoidance. It is likely that the attendant species also access the information carried in the chickadees' calls and reduce their own level of vigilance accordingly.[17]

Breeding

The white-breasted nuthatch is monogamous, and pairs form following a courtship in which the male bows to the female, spreading his tail and drooping his wings while swaying back and forth; he also feeds her morsels of food.[16] The pair establish a territory of 0.1–0.15 km2 (25–37 acres) in woodland, and up to 0.2 km2 (49 acres) in semi-wooded habitats, and then remain together year-round until one partner dies or disappears.[18] The nest cavity is usually a natural hole in a decaying tree, sometimes an old woodpecker nest.[7]

The nest hole is usually 3–12 m (9.8–39.4 ft) high in a tree and is lined with fur, fine grass, and shredded bark. The clutch is 5 to 9 eggs which are creamy-white, speckled with reddish brown, and average 19 mm × 14 mm (0.75 in × 0.55 in) in size. The eggs are incubated by the female for 13 to 14 days prior to hatching, and the altricial chicks fledge in a further 18 to 26 days.[10] Both adults feed the chicks in the nest and for about two weeks after fledging, and the male also feeds the female while she is incubating. Once independent, juveniles leave the adults' territory and either establish their own territory or become "floaters", unpaired birds without territories. It is probably these floaters which are mainly involved in the irregular dispersals of this species. This species of nuthatch roosts in tree holes or behind loose bark when not breeding and has the unusual habit of removing its feces from the roost site in the morning. It usually roosts alone except in very cold weather, when up to 29 birds have been recorded together.[7]

Voice

Rapid cries of an individual from Hennepin County, Minnesota

Like other nuthatches, the white-breasted nuthatch is a noisy bird with a range of vocalizations. The male's mating song is a rapid nasal qui-qui-qui-qui-qui-qui-qui. The contact call between members of a pair, given most frequently in the fall and winter is a thin squeaky nit, uttered up to 30 times a minute. A more distinctive sound is a shrill kri repeated rapidly with mounting anxiety or excitement kri-kri-kri-kri-kri-kri-kri-kri; the Rocky Mountains and Great Basin subspecies have a higher, faster yididitititit call,[7] and Pacific birds a more nasal beeerf.[11]

Feeding

Feeding sequence
Feeding on suet

The white-breasted nuthatch forages along tree trunks and branches in a similar way to woodpeckers and treecreepers, but does not use its tail for additional support, instead progressing in jerky hops using its strong legs and feet. All nuthatches are distinctive when seeking food because they are able to descend tree trunks head-first and can hang upside-down beneath twigs and branches.[19][20]

The white-breasted nuthatch is omnivorous, eating insects and seeds. It places large food items such as acorns or hickory nuts in crevices in tree trunks, and then hammers them open with its strong beak; surplus seeds are cached under loose bark or crevices of trees.[16] The diet in winter may be nearly 70% seeds, but in summer it is mainly insects. The insects consumed by the white-breasted nuthatch include caterpillars, ants, and pest species such as pine weevils, oystershell and other scale insects, and jumping plant lice.[18][21][22] This bird will occasionally feed on the ground, and readily visits feeding stations for nuts, suet and sunflower seeds, the last of which it often takes away to store.[16] The white-breasted nuthatch was also observed visiting raccoon latrines in order to find seeds.[23]

Predators and parasites

Predators of adult nuthatches include owls and diurnal birds of prey (such as sharp-shinned and Cooper's hawks), and nestlings and eggs are eaten by woodpeckers, small squirrels, and climbing snakes such as the western rat snake. The white-breasted nuthatch responds to predators near the nest by flicking its wings while making hn-hn calls. When a bird leaves the nest hole, it wipes around the entrance with a piece of fur or vegetation; this makes it more difficult for a predator to find the nest using its sense of smell.[18] The nuthatch may also smear blister beetles around the entrance to its nest, and it has been suggested that the unpleasant smell from the crushed insects deters squirrels, its chief competitor for natural tree cavities.[24] The estimated average lifespan of the white-breasted nuthatch is two years,[18] but the record is twelve years and nine months.[16]

The white-breasted nuthatch's responses to predators may be linked to a reproductive strategy. A study compared the white-breasted nuthatch with the red-breasted nuthatch in terms of the willingness of males to feed incubating females on the nest when presented with models of predators. The models were of a sharp-shinned hawk, which hunts adult nuthatches, and a house wren, which destroys eggs.[25] The white-breasted nuthatch is shorter-lived than the red-breasted nuthatch, but has more young, and was found to respond more strongly to the egg predator, whereas the red-breasted showed greater concern with the hawk. This supports the theory that longer-lived species benefit from adult survival and future breeding opportunities, while birds with shorter life spans place more value on the survival of their larger broods.[25]

The white-breasted nuthatch can be a host for certain parasites such as the protists Leucocytozoon or Trypanosoma.[26] The white-breasted nuthatch is the typical host of another protist species, Haemoproteus sittae.[27] Trematodes, such as Collyriclum faba, have also been recorded in this species.[28] The white-breasted nuthatch can also be the target of hematophagous flies of the family Hippoboscidae, such as Ornithoica confluenta and Ornithomya anchineuria[29][30][31] or of certain mites, such as Knemidokoptes jamaicensis, which produces scabies.[32]

Conservation status

Bird feeders provide a supplementary source of food.

The white-breasted nuthatch is a common species with a large range, estimated at 8,600,000 km2 (3,300,000 sq mi). Its total population is estimated at 10 million individuals, and there is evidence of an overall population increase, so it is not believed to approach either the size criterion (fewer than 10,000 mature individuals) or the population decline criterion (declining more than 30% in ten years or three generations) of the IUCN Red List. For these reasons, the species is evaluated as least concern by the International Union for the Conservation of Nature.[1]

The removal of dead trees from forests may cause problems locally for this species because it requires cavity sites for nesting; declines have been noted in Washington state, Florida, and more widely in the southeastern U.S. west to Texas. In contrast, the breeding range is expanding in Alberta, and numbers are increasing in the northeast due to regrown forest.[7][33][34] The white-breasted nuthatch is protected under the Migratory Bird Treaty Act of 1918, to which the three countries in which it occurs (Canada, Mexico, and the United States) are all signatories.[18]

References

  1. ^ a b BirdLife International (2016). "Sitta carolinensis". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T22711202A94283783. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T22711202A94283783.en. Retrieved 19 November 2021.
  2. ^ "white wagtail=5 November 2022". ebird.
  3. ^ "Nuthatch". Merriam-Webster Online Dictionary. Merriam-Webster Online. Retrieved 3 August 2008.
  4. ^ Brookes, Ian (2006). The Chambers Dictionary (ninth ed.). Edinburgh: Chambers. p. 1417. ISBN 0-550-10185-3.
  5. ^ Latham, John (1790). Index Ornithologicus, sive Systema ornithologiae (in Latin). Vol. 1. London: Leigh & Sotheby. p. 262.
  6. ^ Matthysen, Erik (2010). The Nuthatches. London: A & C Black. p. 269-270. ISBN 978-1-4081-2870-1. OCLC 727646681.
  7. ^ a b c d e f g h i j k l m Harrap, Simon; Quinn, David (1996). Tits, Nuthatches and Treecreepers. Christopher Helm. pp. 150–155. ISBN 0-7136-3964-4.
  8. ^ Walström, V Woody; Spellman, John (2012). "Speciation in the White-breasted Nuthatch (Sitta carolinensis): a multilocus perspective". Molecular Ecology. 21 (4): 907–920. doi:10.1111/j.1365-294X.2011.05384.x. PMID 22192449. S2CID 8775100.
  9. ^ a b Pasquet, Éric; Barker, F Keith; Martens, Jochen; Tillier, Annie; Cruaud, Corinne & Cibois, Alice (April 2014). "Evolution within the nuthatches (Sittidae: Aves, Passeriformes): molecular phylogeny, biogeography, and ecological perspectives". Journal of Ornithology. 155 (3): 755. doi:10.1007/s10336-014-1063-7. S2CID 17637707.
  10. ^ a b "White-breasted Nuthatch". Cornell Lab of Ornithology Bird Guide. Cornell Lab of Ornithology. 2003. Retrieved 3 August 2008.
  11. ^ a b c d e f Sibley, David (2000). The North American Bird Guide. Pica Press. pp. 380–382. ISBN 1-873403-98-4.
  12. ^ Harrap & Quinn 1996, pp. 130–133.
  13. ^ Ryser, Fred A; Dewey, Jennifer Owings (illustrator) (1985). Birds of the Great Basin: A Natural History. University of Nevada Press. p. 404. ISBN 0-87417-080-X.
  14. ^ "All About Birds - White-breasted Nuthatch Life History - Nesting". Cornell Lab of Ornithology. Retrieved 18 December 2019.
  15. ^ Spellman, Garth M; Klicka, John (April 2007). "Phylogeography of the white-breasted nuthatch (Sitta carolinensis): diversification in North American pine and oak woodlands". Molecular Ecology. 16 (8): 1729–1740. doi:10.1111/j.1365-294X.2007.03237.x. PMID 17402986. S2CID 25041554.
  16. ^ a b c d e Fergus, Charles; Hansen, Amelia (illustrator) (2000). Wildlife of Pennsylvania and the Northeast. Stackpole Books. pp. 275–276. ISBN 0-8117-2899-4.
  17. ^ Dolby, Andrew S; Grubb Jr, Thomas C (1999). "Functional roles in mixed-species foraging flocks: A Field manipulation". The Auk. 116 (2): 557–559. doi:10.2307/4089392. JSTOR 4089392.
  18. ^ a b c d e Pravosudov, Vladimir V.; Grubb. Thomas C. (1993) White-breasted nuthatch (Sitta carolinensis) in Poole, A.; Gill, F. (eds) The Birds of North America, volume 54. Philadelphia: The Academy of Natural Sciences; Washington, D.C.: The American Ornithologists' Union. 1–16
  19. ^ Matthysen, Erik; Löhrl, Hans (2003). "Nuthatches". In Perrins, Christopher (ed.). Firefly Encyclopedia of Birds. Firefly Books. pp. 536–537. ISBN 1-55297-777-3.
  20. ^ Fujita, M.; K. Kawakami; S. Moriguchi & H. Higuchi (2008). "Locomotion of the Eurasian nuthatch on vertical and horizontal substrates". Journal of Zoology. 274 (4): 357–366. doi:10.1111/j.1469-7998.2007.00395.x.
  21. ^ Hamid, Abdul; Odell, Thomas M.; Katovich, Steven. "White Pine Weevil". Forest Insect & Disease Leaflet 21. U.S. Department of Agriculture Forest Service. Retrieved 5 August 2008.
  22. ^ Leslie, Anne R. (1994). Handbook of Integrated Pest Management for Turf and Ornamentals. CRC Press. pp. 215–216. ISBN 0-87371-350-8.
  23. ^ Page, L Kristen; Swihart, Robert K; Kazacos, Kevin R (1999). "Implications of raccoon latrines in the epizootiology of Baylisascariasis". Journal of Wildlife Diseases. 35 (3): 474–480. doi:10.7589/0090-3558-35.3.474. PMID 10479081. S2CID 33801350.
  24. ^ Kilham, Lawrence (January 1971). "Use of in bill-sweeping by White-breasted Nuthatch" (PDF). Auk. 88: 175–176. doi:10.2307/4083981. JSTOR 4083981.
  25. ^ a b Ghalambor, Cameron K.; Martin, Thomas E. (August 2000). "Parental investment strategies in two species of nuthatch vary with stage-specific predation risk and reproductive effort" (PDF). Animal Behaviour. 60 (2): 263–267. doi:10.1006/anbe.2000.1472. PMID 10973729. S2CID 13165711.
  26. ^ Greiner, E.C.; Bennett, G.F.; White, E.M.; Coombs, R.F. (1975). "Distribution of the avian hematozoa of North America". Canadian Journal of Zoology. 53 (12): 1762–1787. doi:10.1139/z75-211. PMID 1212636.
  27. ^ Bennett, Gordon F. (1989). "New species of haemoproteids from the avian families Paridae and Sittidae". Canadian Journal of Zoology. 67 (11): 2685-2688. doi:10.1139/z89-379.
  28. ^ Farner, DS; Morgan, BB (July 1944). "Occurrence and distribution of the trematode Collyriclum faba ( Bremser) in Birds" (PDF). The Auk. 61 (11): 421-426. doi:10.2307/4079515. JSTOR 4079515.
  29. ^ Peters, Harold S. (April 1933). External parasites collected from banded birds (PDF). Vol. 4. Bird Banding. p. 68-75.
  30. ^ Peters, Harold S. (January 1936). A list of external parasites from birds of the eastern part of the United States (PDF). Vol. 7. Bird-Banding. p. 9-27.
  31. ^ Main, Andrew J.; Anderson, Kathleen S. (October 1970). The genera Ornithoica, Ornithomya, and Ornithoctona in Massachusetts (Diptera: Hippoboscidae) (PDF). Vol. 41. Bird-Banding. p. 300-306.
  32. ^ Hardy, JW (1965). "A spectacular case of cnemnidocoptiasis (scaly-leg) in the white-breasted nuthatch". The Condor. 67 (3): 264-265. doi:10.2307/1365405. JSTOR 1365405.
  33. ^ "White-breasted Nuthatch Sitta carolinensis" (PDF). Florida's breeding bird atlas: A collaborative study of Florida's birdlife. Florida Fish and Wildlife Conservation Commission. 2003. Retrieved 3 August 2008.
  34. ^ "White-breasted Nuthatch Sitta carolinensis". BirdWeb – Seattle Audubon's guide to the birds of Washington. Seattle Audubon Society. Retrieved 3 August 2008.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

White-breasted nuthatch: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The white-breasted nuthatch (Sitta carolinensis) is a species of bird in the nuthatch family Sittidae. It is a medium-sized nuthatch, measuring approximately 15.5 cm (6.1 in) in length. Coloration varies somewhat along the species' range, but the upperparts are light blue-gray, with a black crown and nape in males, while females have a dark gray crown. The underparts are whitish, with a reddish tinge on the lower abdomen. Despite not being closely related, the white-breasted nuthatch and the white wagtail are very similar in plumage. The white-breasted nuthatch is a noisy bird. It has a nasal voice and often utters little cries or vocalizations, often composed of repetitions of small invariant whistles. In summer, it is an exclusively insectivorous bird, consuming a wide range of arthropods, but in winter its diet consists mainly of seeds. The nest is located in the cavity of a tree. The clutch consists of five to nine eggs, incubated for two weeks by the female, who is fed by the male. The two adults then feed the young until they fledge, and for a few weeks after that.

The white-breasted nuthatch breeds throughout much of North America, except in the cooler and drier areas. It is mainly found at low altitudes, in deciduous forests or in mixed woodlands. Seven to nine subspecies are generally distinguished by their slightly distinct distributions, vocalizations, and coloration. The species was once thought to be related to the white-cheeked nuthatch (S leucopsis) and Przewalski's nuthatch (S. przewalskii), two species from southern Asia, but is actually more closely related to the giant nuthatch (S. magna), also from Southeast Asia. The species enjoys a very wide distribution and its population is said to be increasing; the International Union for the Conservation of Nature therefore considers it to be of "least concern."

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Karolina sito ( Esperanto )

fornecido por wikipedia EO

La Karolina sito estas eta paseroforma birdo, amerika kantbirdo, de la familio de Sitedoj kaj genro de Sitoj. Ili estas kune kun la azia Blankvanga sito la ununuraj membroj de la sitoj kiuj ne havas nigran traokulan strion, sed la tutan vizaĝon blankan.

Aspekto

Ĝi aspektas kiel aliaj birdoj de ĉi grupo. Ĝi estas pli granda ol eŭropa sitokanada sito. Matura birdo havas longecon proksimume de 155 mm. Krono, frunto kaj nuko estas nigraj. Ankaŭ pli larĝa zono je la nuko estas nigra. Resto de supra parto de ĝia korpo estas helblugriza. Koloro de plumoj de flugiloj kaj ankaŭ vostaj plumoj estas nigrecaj kun pli helaj bordoj. La vizaĝo kaj subo estas blankaj. La birdo estas nur unua sito de Nordameriko, kiu havas ĉirkaŭ okulo blankan koloron. Eksteraj plumoj de la vosto estas nigraj kun blanka strieto. La birdo havas mallongan voston kaj fortajn piedojn.

Disvastiĝo

 src=
Decidua arbaro estas la preferata habitato nordoriente

Ĝia troviĝo estas ligita kun foliaj kaj miksitaj arbaroj en Nordameriko el suda Kanado al Florido kaj norda Meksiko. La birdo estas nemigranta birdo sed neregule migradas suden de Usono. Oriente de la teritorio la specio loĝas ankaŭ en fruktoĝardenoj, parkoj, ĝardenoj kaj tombejoj, sed okcidente plie en malfermaj arbaroj de pinoj kaj kverkoj.

Geografia variado

La Karolina sito havas 9 subspeciojn, kvankam la diferencoj estas malgrandaj kaj ŝanĝas laŭgrade tra la teritorio. La subspecioj estas foje traktataj kiel tri grupoj bazitaj en proksimaj similaĵoj laŭ morfologio, habitato, kaj voĉo. Tiuj grupoj kovras orientan Nordamerikon, la Grandan Basenon kaj la centran Meksikion, kaj la regionojn de la marbordo de Pacifiko.[1] La subspecioj de la okcidenta interno havas pli malhelajn suprajn partojn, kaj la orienta S. c. carolinensis havas pli palan dorson.[2] La orienta formo ankaŭ havas pli dikan bekon kaj pli larĝan malhelan kronon strion ol la interna kaj pacifika rasoj. La voĉoj de la tri grupoj diferencniĝas.[1]

Subspecio [2] Teritorio Aspekto S. c. carolinensis Nomiga subspecio, nordorienta Nordamerica okcidente al Saskaĉevano kaj orienta Teksaso Pli palaj dorso kaj krono S. c. nelsoni Roka Montaro, el norda Montano suden al pleja nordokcidenta Chihuahua Pli malgranda ol la nomiga, pli malhelaj grizaj supraj partoj, pli malhela krono, malpli da kontrasto en flugiloj S. c. tenuissima El Brita Kolumbio tra la Kaskada Montaro al suda Kalifornio Pli malgranda ol S. c. nelsoni, kun iome pli palaj supraj partoj kaj pli svelta beko S. c. aculeata Okcidentaj partoj de Vaŝingtonio, Oregono kaj Kalifornio, plej norda Baja California. Pli malgranda ol S. c. tenuissima, kun pli okraj subaj partoj, iom pli palaj supraj partoj kaj pli svelta beko S. c. alexandrae Norda Baja California Pli granda ol S. c. aculeata, kun marĝene pli malhelaj supraj partoj. La plej longbeka raso S. c. lagunae Plej suda Baja California Pli malgranda ol S. c. alexandrae kun pli malhelaj subaj partoj kaj pli okraj. Beko relative fortika S. c. oberholseri Sudokcidenta Teksaso kaj orienta Meksikio Tre similar al S. c. nelsoni, sed supraj partoj kaj subaj partoj iom pli malhelaj S. c. mexicana Okcidenta Meksikio Pli sablokolora ol la S. c. oberholseri kun pli grizaj flankoj S. c. kinneari Suda Meksikio en Guerrero kaj Oaxaca Plej malgranda subspecio, simila al S. c. mexicana sed la ino havas pli etendajn oranĝokrajn subajn partojn. Mallonga, fortika beko

Nutrado

Ĝi manĝas ĉefe insektojn kaj kelkajn speciojn de semoj.

Vivmaniero

Ĝi havas kapablecon, kiel aliaj sitoj - grimpi "kaposuben" sur la trunkoj de arboj kaj ofte frapetas trunkojn kaj branĉojn ĉe serĉado de manĝaĵo. Post la nestado ĝi ofte vagadas kun aliaj kantbirdoj tra lando, kie kreas t.n. etajn vintrajn bird-arojn.

Nestado

Ĝi estas teritoriema birdo kaj nestas simile kiel aliaj rilatoj en kavoj de trunko naturaj aŭ faritaj per pegedoj.

Voĉo

Ĝia voĉo estas jeh-jeh-jeh oriente kaj jididit okcidente. Ankaŭ "kri-kri-kri".

Libroj

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EO

Karolina sito: Brief Summary ( Esperanto )

fornecido por wikipedia EO

La Karolina sito estas eta paseroforma birdo, amerika kantbirdo, de la familio de Sitedoj kaj genro de Sitoj. Ili estas kune kun la azia Blankvanga sito la ununuraj membroj de la sitoj kiuj ne havas nigran traokulan strion, sed la tutan vizaĝon blankan.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EO

Sitta carolinensis ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

El trepador pechiblanco (Sitta carolinensis),[5]​ también conocido como saltapalo blanco y saltapalo de pecho blanco,[6]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Sittidae. Es un ave de tamaño medio que mide 15.5 cm de longitud. La coloración varía un poco a lo largo de la distribución de la especie, pero las partes superiores son de color gris claro azulado: el macho tiene negro el píleo y la nuca, mientras que la hembra tiene el píleo de color gris oscuro. Las partes inferiores son blancas con tonos rojizos en el abdomen. Es un ave ruidosa: tiene una voz nasal, y con frecuencia emiten chirridos o diversas vocalizaciones en ocasiones compuestas por repeticiones invariantes de pequeños silbidos. En verano es un ave insectívora: consume exclusivamente artrópodos, pero en invierno su dieta se compone principalmente de semillas. Instala sus nidos en agujeros naturales de los árboles. La puesta tiene de cinco a nueve huevos y la hembra los incuba dos semanas mientras es alimentada por el macho. La pareja avitualla a los jóvenes hasta que abandonan el nido —pueden seguir alimentándolos pocas semanas más—.

Vive en gran parte de América del Norte, excepto en las zonas más frías y áridas. Se encuentra principalmente en bajas altitudes, en los bosques caducifolios o mixtos. Generalmente se distinguen de siete a nueve subespecies, cuyas distribuciones, vocalizaciones y coloraciones son ligeramente distintas. Filogenéticamente, estuvo relacionado con el trepador cariblanco y el de Przewalski, dos especies de Asia del Sur, pero luego se descubrió que está más relacionado con el trepador gigante del Sudeste Asiático. La especie tiene una distribución muy amplia y su población va en aumento; la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza la cataloga de «preocupación menor».

Descripción

 src=
Macho adulto de S. c. carolinensis en Ontario (Canadá).
 src=
Hembra (se distingue por el píleo gris).

La parte superior de la cabeza (píleo) es negra, así como la parte superior del cuello y la espalda para formar un collar parcial.[2]​ La coloración del resto de las partes superiores varía un poco entre las subespecies, pero la espalda y las alas son de color azul grisáceo, de pálido a oscuro.[2]​ El borde de las plumas contrasta más o menos con el resto de las partes superiores; las plumas de vuelo son negruzcas y bordeadas de gris, y las coberteras mayores tienen unas pequeñas franjas pálidas en el ala.[2]​ Las plumas externas de la cola son de color negro, pero las tres más externas son atravesadas por una franja blanca diagonal en su extremo. Las plumas interiores de la cola son del mismo gris que la parte posterior. En general, las partes inferiores son blancas.[2]​ La cara, el pecho y el abdomen son completamente blancos, pero el abdomen es rojizo.[7]​ El pico es largo y recto, o ligeramente curvo hacia la parte superior, y de color gris oscuro o negro, con la base de la mandíbula inferior más clara y el borde de la mandíbula blanquecino.[2]​ El iris es de color marrón oscuro. Las garras y los pies son de color marrón oscuro o gris-marrón oscuro.[8][2]

El píleo y la parte superior de la espalda del macho adulto son negros y con tonos azules verdosos claros. Cuando el plumaje está desgastado, las plumas de vuelo están ligeramente teñidas de marrón y las partes inferiores tienen coloración ante opaco, con tono grises.[2]​ La hembra adulta se asemeja a un macho adulto, pero su píleo es gris oscuro y la franja negra de la parte superior de la espalda suele ser menos ancha.[2]​ Las partes superiores son un poco más opacas y las inferiores menos blancas. El macho joven es similar al adulto, pero el píleo es más opaco y sin brillo, las partes superiores son más claras y el dorso más opaco.[8][2]​ La hembra joven se asemeja a los jóvenes de sexo masculino, pero el píleo y las rémiges secundarias son de un gris más opaco (gris oscuro), y las coberteras mayores y el dorso tienen coloración ante desgastado. Los adultos rara vez mudan antes de la temporada de reproducción (febrero-marzo), pero una muda completa se lleva a cabo después de la temporada de cría, de junio a septiembre. Entre julio y agosto, los jóvenes comienzan a volar y experimentan una muda parcial en las plumas de las coberteras superiores.[9]

Es un ave de tamaño mediano que mide alrededor de 15.5 cm de longitud.[7][2]​ Las medidas varían según la subespecie: en la subespecie nominal, S. c. carolinensis, el ala plegada mide aproximadamente entre 86 y 97 mm en los machos, y entre 85 y 92.5 mm en las hembras. La cola mide de 44 a 50.5 mm en el macho y de 42 a 49.5 mm en la hembra. El pico mide entre 19.8 y 23.2 mm, y el tarsometatarso unos 17-20 mm. El peso de los adultos oscila entre los 19.6 y los 22.9 g.[9]

Variaciones geográficas

Se conocen pequeñas variaciones morfológicas clinales a lo largo del área de distribución. Simon Harrap enumera nueve subespecies en su monografía de referencia Tits, Nuthatches and Treecreepers,[10]​ pero la validez de dos de ellas es discutida y algunos grupos de subespecies podrían formar especies independientes.[11]

Algunas veces, las subespecies con morfologías y vocalizaciones parecidas se clasifican en tres grupos: uno cubre América del Norte, el segundo la Gran Cuenca de los Estados Unidos y el centro de México, y el tercero la costa del Pacífico.[12]​ Los dos primeros grupos están en contacto en las Grandes Llanuras, donde no parecen hibridar. El segundo grupo podría subdividirse por una línea de norte a sur trazada en el centro de las Montañas Rocosas.[13]​ Aunque el ave es abundante en gran parte de su distribución geográfica, la población reside en algunas partes del estado de Washington, la Florida y el occidente de Texas;[14]​ la subespecie S. c. lagunae de La Laguna (Baja California) es la más amenazada.[1]​ Las llamadas de los tres grupos son diferentes.[12]

 src=
Macho de S. c. tenuissima.
 src=
Un ejemplar de la subespecie nominal S. c. carolinensis visto desde la espalda, extendiendo las plumas de la cola.
 src=
Un miembro de las poblaciones de S. c. aculeata en Groveland (California).

Especies similares

En América del Norte habitan otras tres especies de sítidos —el trepador canadiense, el trepador enano y el trepador cabecipardo— y sus distribuciones se superponen con las del trepador pechiblanco. Sin embargo, son claramente distintas y mucho más pequeñas, ya que los otros trepadores miden 10 cm de longitud y pesan alrededor de 10 g.[18]​ El trepador canadiense tiene el dorso rojizo y una franja negra en el ojo. El trepador enano tiene la cabeza de un tono marrón al igual que el píleo, aunque este último presenta una mancha blanca en el cuello.[12]

Ecología y comportamiento

Estilo de vida

Cuando vuela, las plumas blancas situadas a cada lado de la cola permanecen visibles. Tiene un vuelo rápido, significativamente diferente al del trepador azul pero similar al de los páridos.[19]​ Para cruzar un río o un campo grande vuela alto, con movimientos regulares. Pero para desplazarse de un árbol a otro, vuela en trayectos curvos.[20]​ Es un ave diurna y no migrante, que defiende su territorio durante todo el año. Aunque la zona es dominada por el macho, este cohabita con la hembra y ambos se encargan de su defensa.[21]​ Durante el invierno, se une a bandadas mixtas para alimentarse.[22]​ Estos grupos de aves son liderados por páridos, el trepador pechiblanco y el carpintero peludo, y comúnmente vuelan en grupos.[22]​ Las especies que forman parte de estas agrupaciones probablemente se benefician de compartir alimentos y vigilar la presencia de depredadores. Es posible que las especies que se unen a los páridos hayan podido aprender, en cierta medida, a identificar las llamadas de estos pájaros para poder reducir la vigilancia.[23]

Vocalizaciones

Al igual que otros trepadores, es un ave ruidosa y tiene una variedad de vocalizaciones que varía con ubicación geográfica. El canto del macho reproductor es un qui-qui-qui-qui-qui-qui-qui nasal y rápido.[24]​ La llamada de contacto se asemeja a un yank nasal, grave y repetitivo. Las parejas de aves se mantienen en contacto durante el otoño y el invierno con un nit agudo y chillante, el cual repite hasta treinta veces por minuto. Cuando está inquieto o excitado, emite un kri chillón también característico y rápido, que lo repite en series de kri-kri-kri-kri-kri-kri-kri-kri. Las poblaciones de las Montañas Rocosas y la Gran Cuenca de los Estados Unidos tienen una llamada más fuerte, transcrita como yididitititit;[25]​ mientras que las aves de la costa del Pacífico producen una beeerf nasal.[12]​ Se les puede escuchar cantar todo el año, como al trepador azul (aunque el canto de ambos es diferente).[24]​ Entre marzo y abril es fácil encontrar los nidos por los trinos de estas aves.[26]​ Los polluelos comienzan a practicar las llamadas en verano.[27]

Reproducción

Es monógamo y forma pareja después de un cortejo en el que el macho se acerca a la hembra, extiende la cola y deja caer las alas mientras se balancea hacia adelante y hacia atrás, ofreciéndole comida.[28][29]​ El territorio de la pareja cubre de 0.10 a 0.15 km² (25-38 acres) en el bosque, y hasta 0.2 km² (50 acres) en hábitats semiboscosos.[21]​ Permanecen juntos durante todo el año hasta que uno muere o desaparece.[30]​ Suele construir el nido en cavidades naturales de árboles viejos y, en ocasiones, en uno abandonado por un pájaro carpintero[31]​ o en cajas-nido artificiales[32]​ destinadas al azulejo gorjicanelo.[33]

El trepador construye su nido en agujeros naturales de los troncos y el trabajo lo hace únicamente la hembra.[34]​ Es un tazón suave hecho de fibras de cortezas, hierbas, pelos y plumas.[34]​ Por dentro son espaciosos, con una profundidad de entre 15 y 20 cm, y el agujero tiene un diámetro de 6 cm.[31]​ Puede agregar barro a la entrada para protegerlo de los depredadores más grandes y atraer meloidos (coleópteros) que se acerquen a la entrada de nido, cuyo olor desagradable podría disuadir a las ardillas —principales competidores por las cavidades naturales—.[35][36]​ La hembra pone de cinco a nueve huevos de color blanco pálido y con manchas de color marrón en la parte más ancha; que miden 19 × 14 mm por término medio. La incubación dura alrededor de 12 a 14 días,[37]​ mientras la hembra es alimentada por el macho. Ambos alimentan a los pichones con insectos voladores[20]​ y limpian el nido llevándose los sacos fecales, que por lo general son dejados a varias decenas de metros del nido.[38]

Los padres alimentan a los jóvenes cuando viven en el nido y durante las dos primeras semanas de vuelo.[39]​ Cuando son autosuficientes, abandonan el territorio de sus padres y viven por su cuenta o vagabundean en solitario, sin establecer territorio.[40]​ Los jóvenes abandonan el nido 18 a 26 después de la eclosión.[4]​ Probablemente las aves divagantes son los que más contribuyen a la dispersión irregular de la especie.[3]​ Los jóvenes alcanzan la madurez sexual en un año. Esta especie solo tiene una nidada anual. La tasa de supervivencia —el cociente entre el número de individuos vivos al terminar el año y el número de individuos vivos cuando empezó— es del 35 % en Maryland y del 12 % en Arizona.[41]​ Fuera de la temporada de reproducción, la pareja habita el hueco de un árbol o debajo de la corteza desprendida, y retira las haces de su lecho por las mañanas. Durante los inviernos más fríos, se han reportado hasta 29 aves reposando juntas.[3]​ La esperanza de vida de este trepador es de unos dos años,[30]​ pero el registro máximo es de doce años y nueve meses.[28]

Alimentación

 src=
Secuencia de forrajeo.
 src=
Una pareja alimentándose de semillas en Illinois.
Alimentándose de sebo.

Se alimenta en los troncos y ramas de los árboles, como los pájaros carpinteros y agateadores, pero no utiliza la cola para sostenerse en la corteza. Se desplaza con pequeños saltos en los que se aferra al tronco con sus fuertes dedos. Al igual que otros trepadores, algunas veces camina de cabeza del tronco, o también lo puede hacer en una rama.[42][43]

Es omnívoro y come insectos y semillas. Cuando las semillas son muy grandes, como las bellotas o frutos de la pacana, las coloca en una grieta de la corteza y luego las golpea con su fuerte pico hasta abrirlas. También puede ocultar la comida sobrante en estas grietas como reserva. Durante el invierno el 70 % de su dieta son semillas, pero en verano el ave es exclusivamente insectívora. Entre los insectos consumidos están las orugas, hormigas y plagas como el gorgojo del pino,[44]​ diversos cocoideos como Lepidosaphes ulmi, homópteros de la familia Psyllidae,[30][45][46]saltamontes, polillas y ciempiés.[44]

De vez en cuando puede alimentarse en el suelo, y llegar a comederos para consumir frutos secos, sebo y semillas de girasol, que muchas veces lleva consigo para ser guardarlas bajo cortezas y líquenes.[28][47]​ También puede incluir en su dieta pequeños vertebrados que visitan las letrinas de racunas para encontrar semillas en las heces del mamífero.[48]​ En invierno acostumbra a conformar bandadas con otras especies para buscar comida y protegerse de los predadores.[23][22]

Depredadores y parásitos

 src=
El gavilán americano es uno de los principales depredadores del trepador pechiblanco.

El trepador adulto es una de las presas de aves rapaces nocturnas o diurnas como el gavilán americano y el gavilán de Cooper, y los pichones y los huevos pueden ser alimento de pájaros carpinteros,[49]ardillas y algunas serpientes como la serpiente verde.[37]​ Si un depredador se acerca al nido, el trepador intenta ahuyentarlo agitando sus alas y gritando hn-hn.[50]​ Otra técnica defensiva que puede usar en la lucha es erizar el cuerpo, extender las alas y levantar la cabeza varias veces.[51]​ Cuando los padres dejan el nido, los limpian con un poco de pelo o plantas para evitar que los depredadores los encuentren por el olor.[30]​ En los Estados Unidos, un estudio ha relacionado la estrategia reproductiva de la especie con su comportamiento frente a los depredadores. El objetivo era analizar la disposición de los machos trepadores a alimentar a las hembras en el período de incubación, en función de la presencia en las inmediaciones de un gavilán americano (depredador de individuos, pero no de huevos) o un chochín criollo (depredador de crías pero no de adultos). El trepador pechiblanco tiene una esperanza de vida más corta que el trepador canadiense, pues cuenta con una población más joven; no obstante, reaccionó con mayor viveza ante la presencia de depredadores de huevos, mientras la especie canadiense estaba más estresada en presencia de rapaces. Este resultado confirma la teoría de que las especies con una esperanza de vida más larga se benefician de las tasas de supervivencia de los adultos, mientras que las aves con una vida más corta invierten más en la supervivencia de sus amplias nidadas.[52]

El trepador puede ser el anfitrión de algunos parásitos como los géneros protistas Leucocytozoon o Trypanosoma;[53]​ así como Haemoproteus sittae.[54]​ También se identificaron trematodos como Collyriclum faba.[55]​ Esta ave también puede estar en el punto de mira de moscas hematófagas de la familia Hippoboscidae como Ornithoica confluenta y O. anchineuriaou,[56][57][58]​ o ciertos ácaros como Knemidokoptes jamaicensis, que produce la sarna.[59]

Hábitat y distribución

 src=
Los bosques caducifolios son el hábitat preferido en el noreste.

Se encuentra en el sur de Canadá y en casi todo el territorio de Estados Unidos —pero no desciende la frontera norte de la península de la Florida— hasta México,[14]​ aunque evita las zonas más áridas. En el este de la distribución, vive en bosques abiertos antiguos, caducifolios o mixtos,[14]​ en huertos, parques, jardines suburbanos y cementerios. La mayor parte de la población habita altitudes bajas, aunque puede anidar hasta a 1675 m de altitud, en Tennessee. En el oeste y en México, vive en bosques abiertos de pinos y robles montanos,[14]​ y llega a anidar a más de 3200 m de altitud en Nevada, California y México.[60]​ En el centro de los Estados Unidos, puede habitar pinares piñoneros-enebros o árboles situados en las orillas de los ríos.[61]​ El trepador pechiblanco se encuentra con normalidad en bosques caducifolios, mientras que S. canadensis, S. pygmaea y S. pusilla prefieren los bosques de pinos.[12][14]

La presencia de árboles maduros o senescentes proporciona cavidades para las aves, muy necesarias para la anidación. En el este, los robles, hayas y pacanas también son apreciados por los trepadores debido a las semillas.[60]​ Estos hábitats están disponibles a lo largo de América del Norte, pero son discontinuos. La especie no es migratoria, las diferentes poblaciones, incomunicadas entre sí, representan diversas subespecies locales.[62]​ Habitualmente es un residente anual, pero puede realizar pequeños viajes cada varios años cuando las semillas son escasas o cuando el éxito reproductivo es alto.[28]​ La especie es divagante en la isla de Vancouver, la isla Santa Cruz y las Bermudas; incluso un individuo llegó al Queen Mary en octubre de 1963 mientras el barco navegaba al oeste de Nueva York.[3]

Taxonomía

Nomenclatura y subespecies

 src=
Un trepador cariblanco (abajo) junto a un carbonero no identificado.
 src=
Ilustración de un trepador en un roble de la especie Q. phellos (The Natural History of Carolina, Florida and Bahamas, 1754).
 src=
Fotografía tomada en Pensilvania, en 1907.

El ave fue descrita en 1790 con su nombre científico actual, Sitta carolinensis, por el naturalista británico John Latham en su libro Index Ornithologicus.[63][2]​ Esta nomenclatura, compuesta por carolina y el sufijo latino -ensis («que vive, habita»), hace referencia a la localidad tipo, Carolina.[2]​ En la división en subgéneros del género Sitta, poco utilizada, el trepador pechiblanco es ubicado en Sitta (Leptositta) Buturlin, 1916, junto con el trepador cariblanco y el de Przewalski.[64]

En 2012, un equipo estadounidense llegó a la conclusión de que el trepador pechiblanco, que cuenta con siete subespecies, en realidad está compuesto de al menos cuatro líneas sin flujo genético entre ellos, distinguibles por su morfología y canto, y que podrían, por tanto, constituir nuevas especies independientes.[13]​ El Congreso Ornitológico Internacional (versión 5.2, 2015)[11]​ y el ornitólogo británico Alan P. Peterson,[65]​ reconocen siete subespecies:

Relaciones filogenéticas

Durante mucho tiempo se ha considerado que este trepador es pariente cercano del trepador cariblanco y el de Przewalski, ya que estas aves han sido tratadas en el pasado como conespecíficas. En la división en subgéneros del género Sitta, poco utilizada, estos fueron colocados en Sitta (Leptositta) Buturlin, 1916.[64]​ Harrap propuso que S. carolinensis, S. przewalskii y S. leucopsis podrían estar relacionados con el grupo canadensis, correspondiente al subgénero Sitta (Micrositta) y que incluye seis especies de trepadores de tamaño mediano.[7]​ En 2014, Éric Pasquet et al. publicaron una filogenia basada en el ADN nuclear y mitocondrial de veintiún especies de trepadores. En el estudio, el trepador pechiblanco es más cercano al trepador gigante, mientras el trepador de Przewalski parece completamente basal en el género Sitta. El trepador cariblanco no está presente en el estudio, pero probablemente sea una especie hermana de S. przewalskii.[77]

Amenazas y protección

 src=
Los comederos les proporcionan una fuente suplementaria de alimentos.

El ave es común y generalizada, su distribución se estima en 8.6 millones de km². Se calcula que hay diez millones de individuos y, en general, la población está aumentando. Por tanto, la especie se considera como de «preocupación menor» por la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza.[1]​ Sin embargo, la eliminación de árboles muertos reduce las posibilidades de encontrar cavidades para la anidación y puede causar problemas a la especie. Se ha informado de un descenso de la población en Washington, Florida y, en especial, en el extremo occidental del sudeste de los Estados Unidos hasta Texas. Por el contrario, la zona de reproducción se está expandiendo en Alberta y la población ha crecido en el noreste con los rebrotes de los bosques.[3][78][79]​ La especie está protegida por el Tratado de Aves Migratorias de 1918, firmado entre los países donde habita (Canadá, Estados Unidos y México).[30]

Fuentes

Notas

  1. La subespecie S. c. oberholseri es reconocida como inválida por el Congreso Ornitológico Internacional, y tratada como sinónimo de S. c. nelsoni.
  2. La subespecie S. c. kinneari es reconocida como inválida por el Congreso Ornitológico Internacional, y tratada como sinónimo de S. c. mexicana.

Referencias

  1. a b c BirdLife International (2012). «Sitta europaea». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2014.3 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 7 de julio de 2015.
  2. a b c d e f g h i j k l m Hellmayr, 1903, p. 187.
  3. a b c d e Harrap, 1996, pp. 150-155.
  4. a b «White-breasted Nuthatch». Cornell Lab of Ornithology Bird Guide (en inglés). Ithaca: Cornell Lab of Ornithology. 2003. Consultado el 20 de junio de 2014.
  5. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (2009). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Decimotercera parte: Orden Passeriformes, Familias Remizidae a Laniidae)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 56 (1): 135-142. ISSN 0570-7358. Consultado el 21 de diciembre de 2012.
  6. Trepador Pechiblanco (Sitta carolinensis) Latham, 1790 en Avibase.
  7. a b c Harrap, 1996, p. 150.
  8. a b Harrap, 1996, p. 153.
  9. a b c d e f g h i Harrap, 1996, p. 154.
  10. a b c d e f g h i j k Harrap, 1996, pp. 154-155.
  11. a b Gill, F; Donsker, D, eds. (2015). «Nuthatches, Wallcreeper, treecreepers, mockingbirds, starlings & oxpeckers» IOC World Bird List (v.5.2) por el Congreso Ornitológico Internacional (en inglés). Consultado el 14 de julio de 2015.
  12. a b c d e Allen Sibley, David (2000). The North American Bird Guide (en inglés). Sussex: Pica Press. pp. 380-382. ISBN 1-873403-98-4. OCLC 45236869.
  13. a b Woody Walström, V; Klicka, John; Spellman, Garth M (febrero de 2012). «Speciation in the White-breasted Nuthatch (Sitta carolinensis): a multilocus perspective». Molecular Ecology (en inglés) (Oxford: Blackwell Publishing Ltd) 21 (4): 907-920. ISSN 0962-1083. OCLC 776240667. PMID 22192449. doi:10.1111/j.1365-294X.2011.05384.x. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
  14. a b c d e Löhrl, 1988, p. 139.
  15. a b c d e f Hellmayr, 1903, p. 188.
  16. a b c d e Hellmayr, 1903, p. 189.
  17. a b Harrap, 1996, p. 155.
  18. Harrap, 1996, pp. 130-133. Cap. «Brown-headed Nuthatch»
  19. Löhrl, 1988, pp. 139-140.
  20. a b Löhrl, 1988, p. 140.
  21. a b Löhrl, 1988, p. 141.
  22. a b c Löhrl, 1988, pp. 140-141.
  23. a b Dolby, Andrew S; Grubb, Thomas C., Jr (1999). «Functional roles in mixed-species foraging flocks: A Field manipulation». The Auk (en inglés) (Washington D. C.: American Ornithologists' Union) 116 (2): 557-559. ISSN 0004-8038. JSTOR 4089392. OCLC 4907338224. doi:10.2307/4089392.
  24. a b Löhrl, 1988, pp. 152-153.
  25. Harrap, 1996, pp. 150-151.
  26. Löhrl, 1988, p. 153.
  27. Löhrl, 1988, p. 152.
  28. a b c d Fergus, Charles (2000). Wildlife of Pennsylvania and the Northeast (en inglés). Amelia Hansen (ilustratora). Mechanicsburg: Stackpole Books. pp. 275-276. ISBN 0-811-72899-4. OCLC 42649793.
  29. Löhrl, 1988, pp. 148-149.
  30. a b c d e Pravosudov, Vladímir V; Grubb, Thomas C (1993). «White-breasted nuthatch (Sitta carolinensis)». En Poole, A; Gill, F, eds. The Birds of North America: life histories for the 21st century (en inglés) 2 (54). Filadelfia/Washington D. C.: The Academy of Natural Sciences/The American Ornithologists' Union. pp. 1-16. OCLC 32843665.
  31. a b Löhrl, 1988, p. 146.
  32. Löhrl, 1988, pp. 141, 147.
  33. «2006 Oklahoma Bluebird Nest Box Results» (en inglés). Oklahoma City: Oklahoma Department Of Wildlife Conservation. Archivado desde el original el 7 de octubre de 2010. Consultado el 4 de agosto de 2008.
  34. a b Löhrl, 1988, p. 147.
  35. Kilham, Lawrence (enero de 1971). «Use of in bill-sweeping by White-breasted Nuthatch». The Auk (en inglés) (Washington D. C.: American Ornithologists' Union) 88 (1): 175-1761. ISSN 0004-8038. JSTOR 4083981. OCLC 5554784786. doi:10.2307/4083981. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
  36. Löhrl, 1988, pp. 146, 148.
  37. a b Löhrl, 1988, p. 148.
  38. Weitzel, Norman H (2005). «White-breasted Nuthatch (Sitta carolinensis) fecal sac dispersal in northwestern Nevada». Western North American Naturalist (en inglés) (Provo: Brigham Young University Press) 65 (2): 229-232. ISSN 1527-0904. JSTOR 41717451. OCLC 5556910565.
  39. Löhrl, 1988, pp. 149-151.
  40. Löhrl, 1988, pp. 150-151.
  41. Thibault, Jean-Claude; Jenouvrier, Stéphanie (2006). «Annual survival rates of adult male Corsican Nuthatches Sitta whiteheadi». Ringing & Migration (en inglés) (Abingdon: Taylor and Francis) 23: 85-88. ISSN 0307-8698. OCLC 4901508698.
  42. Matthysen, Erik; Löhrl, Hans (2003). «Nuthatches». En Perrins, Cristopher, ed. Firefly Encyclopedia of Birds (en inglés). Buffalo: Firefly Books. pp. 536-537. ISBN 1-55297-777-3. OCLC 51922852.
  43. Fujita, M; Kawakami, K; Moriguchi, S; Higuchi, H (2008). «Locomotion of the Eurasian nuthatch on vertical and horizontal substrates». Journal of Zoology (en inglés) (Londres: Sociedad Zoológica de Londres) 274 (4): 357-366. ISSN 0952-8369. OCLC 437932356. doi:10.1111/j.1469-7998.2007.00395.x.
  44. a b Löhrl, 1988, pp. 144-145.
  45. Hamid, Abdul; Odell, Thomas M; Katovich, Steven. «White Pine Weevil». Forest Insect & Disease Leaflet 21 (en inglés). Washington D. C.: Servicio Forestal, Departamento de Agricultura de los Estados Unidos. Consultado el 8 de agosto de 2008. Retrieved 5 August 2008
  46. Leslie, Anne R (1994). Handbook of Integrated Pest Management for Turf and Ornamentals (en inglés). Boca Ratón: CRC Press. pp. 215-216. ISBN 0-873-71350-8. OCLC 29356874.
  47. Löhrl, 1988, pp. 145-146.
  48. Page, LK; Swihart, RK; Kazacos, KR (julio de 1999). «Implications of raccoon latrines in the epizootiology of baylisascariasis». Journal of Wildlife Diseases (en inglés) (Lawrence: Wildlife Disease Association) 35 (3): 474-480. ISSN 0090-3558. OCLC 5715432741. Archivado desde el original el 7 de diciembre de 2017. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
  49. Löhrl, 1988, p. 142.
  50. Löhrl, 1988, pp. 141-142.
  51. Löhrl, 1988, pp. 142-144.
  52. Ghalambor, Cameron K; Martin, Thomas E (agosto de 2000). «Parental investment strategies in two species of nuthatch vary with stage-specific predation risk and reproductive effort». Animal Behaviour (en inglés) 60 (2): 263-267. ISSN 0003-3472. OCLC 4922181509. PMID 10973729. doi:10.1006/anbe.2000.1472. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
  53. Greiner, EC; Bennett, GF; White, EM; Coombs, RF (1975). «Distribution of the avian hematozoa of North America». Canadian Journal of Zoology (en inglés) (Ottawa: National Research Council of Canada) 53: 1762-1787. ISSN 0008-4301. OCLC 4635196021. PMID 1212636. doi:10.1139/z75-211.
  54. Bennett, Gordon F (noviembre de 1989). «New species of haemoproteids from the avian families Paridae and Sittidae». Revue canadienne de zoologie (en inglés) (Ottawa: National Research Council of Canada) 67 (11): 2685-2688. ISSN 0008-4301. OCLC 5140580469. doi:10.1139/z89-379. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
  55. Farner, DS; Morgan, BB (julio de 1944). «Occurrence and distribution of the trematode Collyriclum faba (Bremser) in Birds». The Auk (en inglés) (Washington D. C.: American Ornithologists' Union) 61 (3): 421-426. ISSN 0004-8038. JSTOR 4079515. OCLC 4907327933. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
  56. Peters, Harold S (abril de 1933). «External parasites collected from banded birds». Bird-Banding (en inglés) (Boston: Northeastern Bird-Banding Association/Eastern Bird Banding Association/Inland Bird Banding Association) 4 (2): 68-75. ISSN 0006-3630. JSTOR 20699045. OCLC 5553405139. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
  57. Peters, Harold S (enero de 1936). «A list of external parasites from birds of the eastern part of the United States». Bird-Banding (en inglés) (Boston: Northeastern Bird-Banding Association/Eastern Bird Banding Association/Inland Bird Banding Association) 7 (1): 9-27. ISSN 0006-3630. JSTOR 4509367. OCLC 869781327. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
  58. Main, Andrew J; Anderson, Kathleen S (octubre de 1970). «The genera Ornithoica, Ornithomya, and Ornithoctona in Massachusetts (Diptera: Hippoboscidae)». Bird-Banding (en inglés) (Boston: Northeastern Bird-Banding Association/Eastern Bird Banding Association/Inland Bird Banding Association) 41 (4): 300-306. ISSN 0006-3630. JSTOR 4511690. OCLC 5550698032. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
  59. Hardy, JW (1965). «A spectacular case of cnemnidocoptiasis (scaly-leg) in the white-breasted nuthatch». The Condor (en inglés) (Washington D. C.: Cooper Ornithological Society) 67 (3): 264-265. ISSN 0010-5422. doi:10.2307/1365405.
  60. a b Harrap, 1996, p. 152.
  61. Ryser, Fred A (1985). «Perching Birds». Birds of the Great Basin: A Natural History (en inglés). Jennifer Owings Dewey (ilustrador). Reno: University of Nevada Press. p. 404. ISBN 0-87417-080-X. OCLC 11469629.
  62. Spellman, Garth M; Klicka, John (abril de 2007). «Phylogeography of the white-breasted nuthatch (Sitta carolinensis): diversification in North American pine and oak woodlands». Molecular Ecology (en inglés) (Oxford: Blackwell Publishing Ltd) 16 (8): 1729-1740. ISSN 0962-1083. OCLC 439341558. PMID 17402986. doi:10.1111/j.1365-294X.2007.03237.x. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
  63. a b Latham, John (1790). Index Ornithologicus (en latín) 1. Londres: Leigh and Sotheby. p. 262. OCLC 813767874.
  64. a b Matthysen, 1998, pp. 269-270. Anexo I «Scientific and Common Names of Nuthatches»
  65. Peterson, Alan P. «Sittidae (Lesson, 1828) en el orden Passeriformes» (en inglés).
  66. Scott, William Earl Dodge (abril de 1890). «A Summary of Observations on the Birds of the Gulf Coast of Florida». The Auk (en inglés) (Washington D. C.: American Ornithologists' Union) 7 (2): 118-119. ISSN 0004-8038. JSTOR 4067510. OCLC 4907318484. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
  67. Church Oberholser, Harry. «Critical notes on the eastern subspecies of Sitta carolinensis Latham». The Auk (en inglés) (Washington D. C.: American Ornithologists' Union) 34 (2): 185-187. ISSN 0004-8038. JSTOR 4072483. OCLC 4067036. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
  68. a b Lee Peters, James (1967). Greenway, JC; Mayr, E; Moreau, RE; Rand, AL; Snow, DW; Paynter, RA, Jr., eds. Check-list of birds of the world (en inglés) XII. pp. 138-140. OCLC 12228458. doi:10.5962/bhl.title.14581.
  69. Cassin, John (octubre de 1856). «Descriptions and Notes on Birds in the Collection of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia and in the National Museum, Washington». Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia. Miscellanea ornithologica (en inglés) 8: 253-255. OCLC 355956106. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
  70. Grinnell, Joseph (9 de marzo de 1926). A New Race of the White-breasted Nuthatch from Lower California. University of California publications in zoology (en inglés) 21 (15). Berkeley: University of California Press. pp. 405-410. OCLC 2879296. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda); La referencia utiliza el parámetro obsoleto |día= (ayuda)
  71. Grinnell, Joseph (marzo de 1918). «Seven New Or Noteworthy Birds From East-Central California». The Condor (en inglés) (Washington D. C.: Cooper Ornithological Society) 20 (2): 86-90. ISSN 0010-5422. OCLC 4907606748. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
  72. Mearns, Edgar Alexander (1902). «Descriptions of three new birds from the southern United States». Proceedings of the United States National Museum (en inglés) 24 (1274): 915-926. ISSN 0096-3801. OCLC 24358273.
  73. Brandt, Herbert William (abril-junio de 1938). «Two New Birds from the Chisos Mountains, Texas». The Auk (en inglés) (Washington D. C.: American Ornithologists' Union) 55 (2): 269-270. ISSN 0004-8038. OCLC 4907328466. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
  74. a b van Rossem, Adriaan Joseph (febrero de 1939). «Four new races of Sittidae and Certhidae from Mexico». Proceedings of The Biological Society of Washington (en inglés) (Washington D. C.: Biological Society of Washington) 52 (3-6): 269-270. ISSN 1943-6327. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
  75. Twomey, Arthur Cornelius (1942). «The Birds of the Uinta Basin, Utah». Annals of the Carnegie Museum (en inglés) (Pittsburgh: Museo Carnegie) 28: 341-490. OCLC 2616906.
  76. Brewster, William (abril de 1891). «Descriptions of Seven Supposed New North American Birds». The Auk (en inglés) (Washington D. C.: American Ornithologists' Union) 8 (2): 139-149. ISSN 0004-8038. JSTOR 4068067. OCLC 4907319396. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
  77. a b Pasquet, Éric; Barker, F. Keith; Martens, Jochen; Tillier, Annie; Cruaud, Corinne; Cibois, Alice (abril de 2014). «Evolution within the nuthatches (Sittidae: Aves, Passeriformes): molecular phylogeny, biogeography, and ecological perspectives». Journal of Ornithology (en inglés) (Berlín: Springer/Deutsche Ornithologen-Gesellschaft). ISSN 2193-7192. OCLC 5679048419. doi:10.1007/s10336-014-1063-7. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
  78. «White-breasted Nuthatch Sitta carolinensis». Florida's breeding bird atlas: A collaborative study of Florida's birdlife (en inglés). Tallahassee: Florida Fish and Wildlife Conservation Commission. 2003. Archivado desde el original el 26 de marzo de 2009. Consultado el 3 de agosto de 2008.
  79. «White-breasted Nuthatch Sitta carolinensis». BirdWeb—Seattle Audubon's guide to the birds of Washington (en inglés). Seattle: Seattle Audubon Society. Consultado el 3 de agosto de 2008.

Bibliografía

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Sitta carolinensis: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

El trepador pechiblanco (Sitta carolinensis),​ también conocido como saltapalo blanco y saltapalo de pecho blanco,​ es una especie de ave paseriforme de la familia Sittidae. Es un ave de tamaño medio que mide 15.5 cm de longitud. La coloración varía un poco a lo largo de la distribución de la especie, pero las partes superiores son de color gris claro azulado: el macho tiene negro el píleo y la nuca, mientras que la hembra tiene el píleo de color gris oscuro. Las partes inferiores son blancas con tonos rojizos en el abdomen. Es un ave ruidosa: tiene una voz nasal, y con frecuencia emiten chirridos o diversas vocalizaciones en ocasiones compuestas por repeticiones invariantes de pequeños silbidos. En verano es un ave insectívora: consume exclusivamente artrópodos, pero en invierno su dieta se compone principalmente de semillas. Instala sus nidos en agujeros naturales de los árboles. La puesta tiene de cinco a nueve huevos y la hembra los incuba dos semanas mientras es alimentada por el macho. La pareja avitualla a los jóvenes hasta que abandonan el nido —pueden seguir alimentándolos pocas semanas más—.

Vive en gran parte de América del Norte, excepto en las zonas más frías y áridas. Se encuentra principalmente en bajas altitudes, en los bosques caducifolios o mixtos. Generalmente se distinguen de , cuyas distribuciones, vocalizaciones y coloraciones son ligeramente distintas. Filogenéticamente, estuvo relacionado con el trepador cariblanco y el de Przewalski, dos especies de Asia del Sur, pero luego se descubrió que está más relacionado con el trepador gigante del Sudeste Asiático. La especie tiene una distribución muy amplia y su población va en aumento; la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza la cataloga de «preocupación menor».

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Sitta carolinensis ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Sitta carolinensis Sitta generoko animalia da. Hegaztien barruko Sittidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
  2. (Ingelesez) IOC Master List

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Sitta carolinensis: Brief Summary ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Sitta carolinensis Sitta generoko animalia da. Hegaztien barruko Sittidae familian sailkatua dago.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Amerikannakkeli ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Amerikannakkeli (Sitta carolinensis) on pohjoisamerikkalainen varpuslintu. Lajin kuvaili ja nimesi John Latham 1790.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus on 14–15,5 cm ja paino keskimäärin 20 g. Habitukseltaan se muistuttaa meikäläistä pähkinänakkelia. Alapuoli on valkoinen, selkä harmaa, siivet ja pyrstö tummat sekä päälaki ja niska mustat. Alaperä on punertava. Nokka on pitkähkö ja suora. Sukupuolet ovat muuten samanvärisiä mutta naaraan päälaki on tummanharmaa. Kiipeilee ketterästi puunrungoilla ja oksistossa, yhtä hyvin nokka ylös- kuin alaspäin.

Lajista tunnetaan 8 alalajia. Vanhin tavattu yksilö on ollut lähes 10 vuotta vanha.

Esiintyminen

Yhdysvallat, pääosa Meksikoa ja Kanadan eteläosat. Lajin kanta on elinvoimainen ja runsastumassa. Maailman populaation kooksi arvioidaan noin 10 miljoonaa yksilöä. Laji on paikkalintu. Talvisin se lyöttäytyy sekaparviksi paikallisten tiaisten kanssa.

Elinympäristö

Lehti- ja sekametsät.

Lisääntyminen

Reviirin laajuus on 10–20 hehtaaria. Pesii vain kerran vuodessa. Pesä on puunkolossa tai tikankolossa. Munia on 3–10, keskimäärin 7. Haudonta-aika on 12–14 päivää, vain naaras hautoo. Molemmat emot huolehtivat poikasista, jotka ovat lentokykyisiä keskimäärin 26 päivän ikäisinä mutta saattavat lähteä pesästä jo pariviikkoisina. Sukukypsä 1-vuotiaana.

Ravinto

Pähkinät ja siemenet sekä varsinkin kesällä pienet selkärangattomat. Käy mielellään lintulaudoilla hakemassa auringonkukansiemeniä. Varastoi ruokaa kaarnanrakoihin.

Lähteet

  1. BirdLife International: Sitta carolinensis IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. 2012. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 29.1.2014. (englanniksi)
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Amerikannakkeli: Brief Summary ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Amerikannakkeli (Sitta carolinensis) on pohjoisamerikkalainen varpuslintu. Lajin kuvaili ja nimesi John Latham 1790.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Sittelle à poitrine blanche ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Sitta carolinensis

La Sittelle à poitrine blanche (Sitta carolinensis) est une espèce d'oiseaux de la famille des Sittidae. C'est une sittelle de taille moyenne, mesurant environ 15,5 cm de longueur. La coloration varie quelque peu le long de la distribution de l'espèce, mais les parties supérieures sont bleu-gris clair, avec la calotte et la nuque noires chez le mâle, la femelle ayant la calotte gris sombre. Les parties inférieures sont blanchâtres, avec le bas-ventre teinté de roux. La Sittelle à poitrine blanche est un oiseau bruyant. Elle a une voix nasillarde, et émet souvent de petits cris, ou des vocalisations variées souvent composées de répétitions de petits sifflements invariants. En été, c'est un oiseau exclusivement insectivore consommant une grande gamme d'arthropodes, mais en hiver son alimentation est essentiellement constituée de graines. Le nid est situé dans la cavité d'un arbre. La ponte compte cinq à neuf œufs, incubés deux semaines par la femelle nourrie par le mâle, puis les deux adultes nourrissent les jeunes jusqu'à leur envol, et quelques semaines encore après celui-ci.

La Sittelle à poitrine blanche vit dans une grande partie de l'Amérique du Nord, à l'exception des zones les plus froides et les plus sèches. Elle se trouve principalement en basse altitude, dans les forêts de feuillus ou dans les boisements mixtes. Sept à neuf sous-espèces sont généralement distinguées, aux répartitions, vocalisations et colorations légèrement distinctes. L'espèce était rapprochée de la Sittelle à joues blanches (S. leucopsis) et de la Sittelle de Przewalski (S. przewalskii), deux espèces du Sud de l'Asie, mais serait en réalité liée à la Sittelle géante (S. magna), d'Asie du Sud-Est. L'espèce jouit d'une répartition très vaste et sa population serait en augmentation ; l'Union internationale pour la conservation de la nature la considère comme de « préoccupation mineure ».

Description

Plumage et mensurations

 src=
Sittelle à poitrine blanche vue de dessus, étalant ses rectrices. Individu de la sous-espèce nominale, S. c. carolinensis.

La Sittelle à poitrine blanche a du noir depuis le sommet de la tête (la calotte) jusque sur la nuque et le haut du dos, formant comme un collier partiel. La coloration du reste des parties supérieures varie quelque peu selon la sous-espèce, mais le dos et les ailes sont bleu-gris clair à sombre. Le bord des plumes contraste plus ou moins avec le reste des parties supérieures ; les plumes de vol sont noirâtres et bordées de gris et les grandes couvertures ont une légère barre alaire pâle. Les rectrices externes sont noires, mais les trois les plus extérieures sont traversées par une large bande diagonale blanche en leur bout. Les rectrices internes sont du même gris que le dos. Les parties inférieures sont globalement blanchâtres. La face est complètement blanche, ainsi que la poitrine et le ventre, mais le bas-ventre est roussâtre[1]. Le bec est long et droit, ou légèrement recourbé vers le haut[1], et gris-noir ou noir, avec la base de la mandibule inférieure plus claire et le bord des mandibules blanchâtres. L'iris est brun foncé. Les pattes et les doigts sont brun foncé ou gris-brun foncé[2].

 src=
La Sittelle à poitrine blanche femelle se distingue par sa calotte grise.

Le mâle adulte a la calotte et le haut du dos noirs avec de légers reflets bleu-verdâtre. En plumage usé, ses plumes de vol se teintent légèrement de marron et ses parties inférieures sont un peu plus ternes, teintées de gris-chamois. La femelle adulte ressemble au mâle adulte, mais sa calotte est gris-noirâtre et la bande noire en haut de son dos est généralement bien moins large. Ses parties supérieures sont légèrement plus ternes, et les parties inférieures moins blanches. Le jeune mâle est semblable à l'adulte, mais sa calotte est plus terne, sans reflet, ses parties supérieures sont plus claires et ses parties inférieures plus ternes[2]. La jeune femelle ressemble au jeune mâle, mais sa calotte est d'un gris plus terne (gris foncé) et ses rémiges secondaires, ses grandes couvertures et ses parties inférieures sont plus lavées de chamois. Les adultes muent rarement avant la saison de reproduction (février-mars), mais une mue complète a lieu après la saison de reproduction (juin-septembre). Les juvéniles arrivés à l'envol (juillet-août) ont une mue partielle concernant les plumes de leurs grandes couvertures[3].

La Sittelle à poitrine blanche est une sittelle de taille moyenne, mesurant environ 15,5 cm de longueur[1]. Les mensurations varient selon les sous-espèces, comme synthétisé dans le tableau ci-après, mais chez la sous-espèce nominale, S. c. carolinensis, l'aile pliée mesure environ 86 à 97 mm pour le mâle et 85 à 92,5 mm pour la femelle, la queue 44 à 50,5 mm pour le mâle et 42 à 49,5 mm pour la femelle, le bec 19,8 à 23,2 mm et le tarse 17 à 20 mm. L'adulte pèse 19,6 à 22,9 g[3].

Variations géographiques

La Sittelle à poitrine blanche connaît de petites variations morphologiques clinales le long de son aire de répartition. Simon Harrap distingue neuf sous-espèces dans sa monographie de référence Tits, Nuthatches and Treecreepers[4], mais la validité de deux d'entre elles est discutée et certains groupes de sous-espèces pourraient former des espèces à part entière (voir le paragraphe Taxinomie)[5]. Les sous-espèces aux morphologies et voix les plus proches sont parfois regroupées en trois groupes de sous-espèces, un couvrant l'Est de l'Amérique du Nord, le deuxième le grand Bassin des États-Unis et le centre du Mexique et le troisième la côte Pacifique[6]. Les deux premiers groupes sont en contact dans les Grandes Plaines, où ils ne semblent pas s'hybrider. Le deuxième groupe peut également être subdivisé selon une ligne nord-sud passant par le milieu des montagnes Rocheuses[7].

Espèces similaires

Seules trois autres espèces de sittelles vivent en Amérique du Nord, la Sittelle à poitrine rousse (S. canadensis), la Sittelle pygmée (S. pygmaea) et la Sittelle à tête brune (S. pusilla), et leurs répartitions chevauchent toutes celles de la Sittelle à poitrine blanche. Elles sont cependant clairement distinctes et bien plus petites, puisque ce sont les plus petites sittelles, mesurant 10 centimètres de long pour un poids avoisinant les 10 grammes[9]. La Sittelle à poitrine rousse a des parties inférieures roussâtres et possède une bande noire sur l'œil. La Sittelle pygmée et celle à tête brune ont, quant à elles, la calotte brune avec une tache blanche sur la nuque[6].

Écologie et comportement

Mode de vie

En vol, les plumes blanches de chaque côté de la queue sont visibles. La Sittelle à poitrine blanche a un vol rapide. Pour traverser une rivière ou un grand champ, elle s'envole haut, avec des mouvements réguliers. Mais pour passer d'un arbre à l'autre, elle vole en formant des courbes. C'est un oiseau diurne. Elle ne migre pas, et défend son territoire toute l'année. Celui-ci est dominé par le mâle, mais les deux sexes vivent sur le même territoire. Pendant l'hiver, la Sittelle à poitrine blanche se déplace souvent au sein de volées mixte d'alimentation. Ces groupes d'oiseaux sont menés par des mésanges, la sittelle et le Pic mineur (Picoides pubescens) s'associant communément à ces volées. Les individus participant à de tels groupes bénéficient probablement tous de l'association en nourriture et en vigilance face aux prédateurs ; les espèces s'associant aux mésanges arrivent probablement à exploiter, dans une certaine mesure, les cris de ces oiseaux et réduisent leur vigilance en conséquence[10].

Voix

Comme les autres sittelles, la Sittelle à poitrine blanche est un oiseau bruyant, et possède toute une gamme de vocalisations, variables avec la géographie. Le chant reproducteur du mâle est un qui-qui-qui-qui-qui-qui-qui nasal et rapide. Le cri de contact ressemble à un yank nasal et bas, répété. Au sein d'un couple, les oiseaux restent en contact durant l'automne et l'hiver par un nit aigu et couinant, répété jusqu'à 30 fois par minute. Quand la Sittelle à poitrine blanche est inquiétée ou excitée, elle émet également un kri strident, caractéristique, rapide, répété en série en kri-kri-kri-kri-kri-kri-kri-kri. Les populations des montagnes Rocheuses et du grand Bassin des États-Unis ont un cri plus fort en yididitititit[11], alors que les oiseaux de la côte Pacifique produisent un beeerf nasal[6].

Reproduction

La sittelle à poitrine blanche est monogame, et les couples se forment lors d'une parade nuptiale au cours de laquelle le mâle s'incline devant la femelle, étale sa queue, laisse tomber ses ailes sur les côtés en balançant d'avant en arrière, et lui fait des offrandes de nourriture[12]. Le territoire du couple couvre 0,1–0,15 km2 dans les bois, et jusqu'à 0,2 km2 dans les habitats semi-ouverts. Les couples restent unis jusqu'à la mort ou la disparition de l'un des deux partenaires[13]. Le nid est généralement placé dans une cavité naturelle d'un vieil arbre, et parfois dans le trou d'un pic[14].

La Sittelle à poitrine blanche niche dans des trous, utilisant des cavités naturelles. Le nid est construit par la femelle. C'est une coupe douce faite de fibres d'écorce, d'herbe, de poils et de plumes. Elle peut ajouter de la boue à l'entrée, pour la protéger des plus grands prédateurs, et étale également des Meloidae (coléoptères) autour de l'entrée de son nid, dont l'odeur désagréable pourrait dissuader les écureuils, ses principaux concurrents pour les cavités naturelles[15]. La femelle dépose 5 à 9 œufs blanc terne, tachetés de brun sur la partie la plus large, et mesurant 19 × 14 mm en moyenne. L'incubation dure environ 12 à 14 jours, assurée par la femelle nourrie par le mâle. Les deux parents nourrissent les jeunes, et nettoient le nid en emmenant au loin les sacs fécaux, généralement à plusieurs dizaines de mètres du nid[16].

Les jeunes quittent le nid entre le 18e et le 26e jour[17]. Les deux adultes nourrissent les jeunes au nid et pendant les deux semaines suivant leur envol. Une fois indépendants, les jeunes quittent le territoire de leurs parents et établissent le leur, ou errent en solitaires, sans territoire établi. Ces oiseaux erratiques sont probablement ceux qui contribuent le plus aux dispersions irrégulières de l'espèce[14]. Les jeunes atteignent leur maturité sexuelle à un an. Cette espèce produit une seule couvée par an. Le taux de survie annuel (la proportion d'individus passant l'année) est de 35 % dans le Maryland et de 12 % en Arizona[18]. En dehors de la saison de reproduction, le couple se repose dans un trou d'arbre ou sous des écorces décollées, et nettoie son site de repos de ses fèces dans le matin. Durant les hivers les plus froids, jusqu'à 29 oiseaux ont été observés ensemble au repos[14]. L'espérance de vie de cette sittelle est estimée à deux ans[13] mais le record est de douze ans et neuf mois[12].

Alimentation

 src=
Sittelle à poitrine blanche qui se nourrit.
 src=
Autre Sittelle à poitrine blanche qui se nourrit, au cimetière de Green-Wood, New York (décembre 2020).

La Sittelle à poitrine blanche se nourrit sur les troncs d'arbres et les branches, comme les pics et les grimpereaux, mais ne se sert pas de sa queue comme appui. Elle progresse par petits sauts en s'accrochant à l'aide de ses doigts puissants. Comme les autres sittelles, elle descend parfois le long des troncs tête la première, ou se pend sous une branche la tête en bas[19],[20].

Cette sittelle est omnivore, et mange des insectes et des graines. Elle place les plus gros morceaux, comme les glands ou les fruits de caryers, dans une crevasse de l'écorce et tape dessus pour l'ouvrir avec son solide bec. Elle peut aussi cacher des surplus de nourriture dans ces crevasses pour plus tard[12]. En hiver, le régime alimentaire peut-être constitué à 70 % de graines, mais à la belle saison l'oiseau est exclusivement insectivore. Parmi les insectes consommés par l'espèce, on compte des chenilles, des fourmis et des nuisibles comme le Grand charançon du pin (Hylobius abietis), des cochenilles comme Lepidosaphes ulmi et des homoptères de la famille des Psyllidae[13],[21],[22].

La Sittelle à poitrine blanche peut occasionnellement se nourrir au sol, et visite volontiers les mangeoires pour y consommer les fruits à coque, le suif ou les graines de tournesol, ces dernières étant souvent prises pour être stockées[12]. Cet oiseau fait également partie des petits vertébrés visitant les latrines de ratons laveurs pour chercher des graines parmi les fèces du mammifère[23].

Prédateurs et parasites

La Sittelle à poitrine blanche adulte est la proie de rapaces nocturnes ou diurnes, comme l'Épervier brun (Accipiter striatus) et l'Épervier de Cooper (A. cooperii), et les poussins et les œufs peuvent être mangés par les pics, les écureuils et par certains serpents comme la Couleuvre verte (Opheodrys vernalis). Si un prédateur vient près du nid, la sittelle réplique en agitant ses ailes et en lançant des cris en hn-hn. Quand les parents quittent le nid, ils le nettoient autour avec des poils ou des plantes pour éviter que les prédateurs le trouvent grâce à son odeur[13]. Une étude américaine a montré que le comportement face aux prédateurs pouvait être lié à la stratégie reproductive des espèces : l'idée était de mesurer la propension des mâles de deux espèces à nourrir les femelles en train de couver, selon qu'ils étaient en présence d'un Épervier brun (Accipiter striatus), prédateur des adultes mais pas des œufs, ou d'un Troglodyte familier (Troglodytes aedon), prédateur des couvées mais pas des adultes. La Sittelle à poitrine blanche, qui a une espérance de vie plus courte que la Sittelle à poitrine rousse (S. canadensis), mais qui a plus de jeunes, réagissait plus fortement en présence du prédateur d'œufs alors que la Sittelle à poitrine rousse, qui vit plus longtemps, était plus stressée en présence du rapace. Ce résultat conforte la théorie selon laquelle les espèces à espérance de vie longue profitent du taux de survie des adultes quand les oiseaux à vie plus courte « investissent » davantage dans la survie de leurs grandes couvées[24].

La Sittelle à poitrine blanche peut être l'hôte de certains parasites comme les protistes Leucocytozoon ou Trypanosoma[25]. La Sittelle à poitrine blanche est l'hôte type d'une autre espèce de protiste, Haemoproteus sittae[26]. On a également recensé des trématodes, comme Collyriclum faba, chez cette espèce[27]. Cet oiseau peut aussi être la cible de mouches hématophages de la famille des Hippoboscidae, comme Ornithoica confluenta et Ornithomya anchineuria[28],[29],[30] ou de certains acariens, comme Knemidokoptes jamaicensis, qui produit la gale[31].

Habitat et répartition

 src=
Carte de répartition de l'espèce.

On la trouve depuis le sud du Canada à travers tous les États-Unis, ne dépassant pas en Floride le Nord de la péninsule, jusqu'au Mexique, évitant toutefois les zones les plus sèches. Dans l'est de sa répartition, la Sittelle à poitrine blanche vit dans les vieilles forêts ouvertes, de feuillus ou mixtes, dans les vergers, les parcs, les jardins de banlieue et les cimetières. Elle peuple essentiellement les basses altitudes, bien qu'elle puisse nicher jusqu'à 1 675 m d'altitude dans le Tennessee. Dans l'ouest de sa répartition et au Mexique, cette sittelle vit dans les bois ouverts de pins et chênes de l'étage montagnard, et niche jusqu'à plus de 3 200 m d'altitude dans le Nevada, en Californie et au Mexique[32]. Localement, elle peut peupler les forêts de pins à pignons-genévriers ou les bois en bord de rivière[33]. Cette espèce est la seule sittelle d'Amérique du Nord généralement trouvée dans les forêts caduques ; les trois autres sittelles préfèrent les forêts de pins[6]. La présence d'arbres mûrs ou sénescents, offrant des cavités aux oiseaux, est essentielle pour la nidification. Dans l'est, les chênes (Quercus), les hêtres et les caryers sont aussi appréciés des Sittelles à poitrine blanche pour leurs graines[32]. Ces habitats sont disponibles partout en Amérique du Nord mais discontinus. L'espèce n'étant pas migratrice, les différentes populations, ne communiquant pas entre elles, forment de nombreuses sous-espèces locales[34]. La Sittelle à poitrine blanche est généralement résidente annuelle, mais peut entreprendre de petits déplacements les années où les graines sont rares ou quand le succès reproducteur est élevé[12]. L'espèce est erratique sur l'île de Vancouver, l'île Santa Cruz et aux Bermudes. Un individu s'est même posé sur le Queen Mary en octobre 1963 alors que le bateau voguait depuis six heures au large de New York[14].

Taxinomie

Nomenclature et sous-espèces

La Sittelle à poitrine blanche est décrite en 1790 sous son nom actuel, Sitta carolinensis, par le naturaliste britannique John Latham dans son ouvrage Index Ornithologicus[35]. Son nom d'espèce, composé de carolina et du suffixe latin -ensis, « qui vit dans, qui habite », lui a été donné en référence à la localité type, la Caroline. Dans le découpage en sous-genres du genre Sitta, peu utilisé, la Sittelle à poitrine blanche est placée dans Sitta (Leptositta) Buturlin, 1916, aux côtés de la Sittelle à joues blanches (S. leucopsis) et de la Sittelle de Przewalski (S. przewalskii)[36].

 src=
Mâle de la sous-espèce S. c. tenuissima.

En 2012, une équipe américaine montre que la Sittelle à poitrine blanche, qui compte alors sept sous-espèces, est en réalité composée d'au moins quatre lignées sans flux de gènes entre elles, distinguables par leur morphologie et leur chant et qui pourraient donc constituer autant d'espèces à part entière[7]. Le Congrès ornithologique international dans sa version 4.1 (janvier 2014)[5] et Alan P. Peterson[37] reconnaissent sept sous-espèces :

Relations phylogénétiques

Extrait de la phylogénie des
sittelles selon Pasquet et al. (2014)[49] :

La Sittelle à poitrine blanche a longtemps été rapprochée de la Sittelle à joues blanches (S. leucopsis) et de la Sittelle de Przewalski (S. przewalskii), ces oiseaux ayant même été, par le passé, traités comme conspécifiques. Dans le découpage en sous-genres du genre Sitta, peu utilisé, ces sittelles sont placées dans Sitta (Leptositta) Buturlin, 1916[36]. Simon Harrap propose que S. carolinensis, S. leucopsis et S. przewalskii pourraient être apparentées au groupe « canadensis », correspondant au sous-genre Sitta (Micrositta) et comprenant six espèces de sittelles de taille moyenne[1]. En 2014, Éric Pasquet et al. publient une phylogénie fondée sur l'ADN nucléaire et mitochondrial de 21 espèces de sittelles. La Sittelle à poitrine blanche est alors rapprochée de la Sittelle géante (S. magna), alors que la Sittelle de Przewalski (S. przewalskii) semble complètement basale dans le genre Sitta (ainsi que la Sittelle à joues blanches (S. leucopis), non présente dans l'étude mais probablement espèce sœur de la Sittelle de Przewalski[49].

Menaces et protection

La Sittelle à poitrine blanche est commune et largement répandue, son aire de répartition étant estimée à 8 600 000 km2. On estime qu'il existe dix millions d'individus, et la population est globalement en augmentation. L'espèce est donc considérée comme de « préoccupation mineure » par l'Union internationale pour la conservation de la nature[50]. Localement cependant, l'enlèvement des arbres morts réduit les possibilités de cavités pour nidifier et peut poser des problèmes à l'espèce ; des déclins de population ont été notés dans l'État de Washington, en Floride et de manière plus marquée dans le Sud-Est des États-Unis, à l'Ouest du Texas. À l'inverse, l'aire de reproduction est en expansion en Alberta, et les effectifs croissent dans le Nord-Est avec la repousse des forêts[14],[51],[52]. L'espèce est protégée par la convention concernant les oiseaux migrateurs de 1918, dont les trois pays abritant l'oiseau (Canada, États-Unis et Mexique) sont tous signataires[13]

Annexes

Références taxinomiques

Notes et références

Notes

  1. La sous-espèce S. c. oberholseri n'est pas reconnue comme valide par le Congrès ornithologique international, et traitée comme synonyme de S. c. nelsoni.
  2. La sous-espèce S. c. kinneari n'est pas reconnue comme valide par le Congrès ornithologique international, et traitée comme synonyme de S. c. mexicana.

Références

  • (en) Cet article est partiellement ou en totalité issu de l’article de Wikipédia en anglais intitulé .
  1. a b c et d Harrap (1996), p. 150
  2. a et b Harrap (1996), p. 153
  3. a b c d e f g h et i Harrap (1996), p. 154
  4. a b c d e f g h i j et k Harrap (1996), p. 154-155
  5. a et b Congrès ornithologique international
  6. a b c et d (en) David Allen Sibley, The North American Bird Guide, Pica Press, 2000 (ISBN 1-873403-98-4), p. 380–382
  7. a et b (en) V. Woody Walström, John Klicka et Garth M. Spellman, « Speciation in the White-breasted Nuthatch (Sitta carolinensis): a multilocus perspective », Molecular Ecology, vol. 21, no 4,‎ février 2012, p. 907–920 (DOI )
  8. a et b Harrap (1996), p. 155
  9. Harrap (1996), p. 130-133, chapitre « Brown-headed Nuthatch »
  10. (en) Andrew S. Dolby et Thomas C., Jr Grubb, « Functional roles in mixed-species foraging flocks: A Field manipulation », The Auk, vol. 116, no 2,‎ 1999, p. 557–559 (DOI , JSTOR , lire en ligne)
  11. Harrap (1996), p. 150-151
  12. a b c d et e (en) Charles Fergus (ill. Amelia Hansen), Wildlife of Pennsylvania and the Northeast, Stackpole Books, 2000 (ISBN 0-8117-2899-4), p. 275–276
  13. a b c d et e (en) Vladimir V. Pravosudov et Thomas C. Grubb, « White-breasted nuthatch (Sitta carolinensis) », dans A. Poole et F. Gill, The Birds of North America, vol. 54, Washington, D.C., The American Ornithologists' Union, 1993, p. 1-16
  14. a b c d et e Harrap (1996), p. 150-155
  15. (en) Lawrence Kilham, « Use of in bill-sweeping by White-breasted Nuthatch », The Auk, vol. 88,‎ janvier 1971, p. 175-176 (DOI , lire en ligne)
  16. (en) Norman H. Weitzel, « White-breasted Nuthatch (Sitta carolinensis) fecal sac dispersal in northwestern Nevada », Western North American Naturalist, vol. 65, no 2,‎ 2005, p. 229–232 (lire en ligne)
  17. (en) « White-breasted Nuthatch », Cornell Lab of Ornithology Bird Guide, Cornell Lab of Ornithology, 2003 (consulté le 20 juin 2014)
  18. (en) Jean-Claude Thibault et Stéphanie Jenouvrier, « Annual survival rates of adult male Corsican Nuthatches Sitta whiteheadi », Ringing & Migration, vol. 23,‎ 2006, p. 85-88 (lire en ligne)
  19. (en) Erik Matthysen et Hans Löhrl, « Nuthatches », dans Cristopher Perrins, Firefly Encyclopedia of Birds, Firefly Books, 2003 (ISBN 1-55297-777-3), p. 536–537
  20. (en) M. Fujita, K. Kawakami, S. Moriguchi et H. Higuchi, « Locomotion of the Eurasian nuthatch on vertical and horizontal substrates », Journal of Zoology, vol. 274, no 4,‎ 2008, p. 357–366 (DOI )
  21. Abdul Hamid, Thomas M. Odell et Steven Katovich, « White Pine Weevil », Forest Insect & Disease Leaflet 21, U.S. Department of Agriculture Forest Service (consulté le 5 août 2008)
  22. Anne R. Leslie, Handbook of Integrated Pest Management for Turf and Ornamentals, CRC Press, 1994, 672 p. (ISBN 0-87371-350-8, lire en ligne), p. 215–216.
  23. Page LK, Swihart RK, Kazacos KR, « Implications of raccoon latrines in the epizootiology of baylisascariasis », J Wildl Dis., vol. 35, no 3,‎ juillet 1999, p. 474-480 (lire en ligne)
  24. (en) Cameron K. Ghalambor et Thomas E. Martin, « Parental investment strategies in two species of nuthatch vary with stage-specific predation risk and reproductive effort », Animal Behaviour, vol. 60, no 2,‎ août 2000, p. 263-267 (PMID , DOI , lire en ligne)
  25. (en) E.C. Greiner, G.F. Bennett, E.M. White et R.F. Coombs, « Distribution of the avian hematozoa of North America », Canadian Journal of Zoology, vol. 53,‎ 1975, p. 1762–1787
  26. (en) Gordon F. Bennett, « New species of haemoproteids from the avian families Paridae and Sittidae », Revue canadienne de zoologie, vol. 67, no 11,‎ 1989, p. 2685-2688 (DOI )
  27. (en) D.S. Farner et B.B. Morgan, « Occurrence and distribution of the trematode Collyriclum faba (Bremser) in Birds », The Auk, vol. 61, no 3,‎ juillet 1944, p. 421-426 (lire en ligne)
  28. (en) Harold S. Peters, « External parasites collected from banded birds », Bird-Banding, vol. 4, no 2,‎ avril 1933, p. 68-75 (lire en ligne)
  29. (en) Harold S. Peters, « A list of external parasites from birds of the eastern part of the United States », Bird-Banding, vol. 7, no 1,‎ janvier 1936, p. 9-27 (lire en ligne)
  30. (en) Andrew J. Main et Kathleen S. Anderson, « The genera Ornithoica, Ornithomya, and Ornithoctona in Massachusetts (Diptera: Hippoboscidae) », Bird-Banding, vol. 41, no 4,‎ octobre 1970, p. 300-306 (lire en ligne)
  31. (en) J.W. Hardy, « A spectacular case of cnemnidocoptiasis (scaly-leg) in the white-breasted nuthatch », The Condor, vol. 67, no 3,‎ 1965, p. 264-265
  32. a et b Harrap (1996), p. 152
  33. (en) Fred A. Ryser (ill. Jennifer Owings Dewey), Birds of the Great Basin : A Natural History, University of Nevada Press, 1985, 604 p. (ISBN 0-87417-080-X), p. 404
  34. (en) Garth M. Spellman et John Klicka, « Phylogeography of the white-breasted nuthatch (Sitta carolinensis): diversification in North American pine and oak woodlands », Molecular Ecology, vol. 16, no 8,‎ avril 2007, p. 1729–1740 (PMID , DOI )
  35. a et b (la) Latham Latham, Index Ornithologicus, vol. 1, 1790, 466 p. (lire en ligne), p. 262
  36. a et b (en) Erik Matthysen (ill. David Quinn), The Nuthatches, A & C Black, 2010, 355 p. (ISBN 978-1-4081-2870-1, lire en ligne), chap. Appendix IScientific and Common Names of Nuthatches »), p. 269-270
  37. Alan P. Peterson
  38. (en) William Earl Dodge Scott, « A Summary of Observations on the Birds of the Gulf Coast of Florida », The Auk, vol. 7, no 2,‎ 1890, p. 118-119 (lire en ligne)
  39. (en) Harry Church Oberholser, « Critical notes on the eastern subspecies of Sitta carolinensis Latham », The Auk, vol. 34, no 2,‎ 1917, p. 185-187 (lire en ligne)
  40. a et b (en) James Lee Peters, Check-list of birds of the world, vol. XII, 1967, 495 p. (lire en ligne), p. 138-140
  41. (en) John Cassin, « Descriptions and Notes on Birds in the Collection of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia and in the National Museum, Washington », Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia, vol. 8,‎ octobre 1856, p. 253-255 (lire en ligne)
  42. (en) Joseph Grinnell, « A New Race of the White-breasted Nuthatch from Lower California », University of California publications in zoology, University of California Press, vol. 21, no 15,‎ 9 mars 1926, p. 405-410 (lire en ligne)
  43. (en) Joseph Grinnell, « Seven New Or Noteworthy Birds From East-Central California », The Condor, vol. 20, no 2,‎ mars 1918, p. 86-90 (lire en ligne)
  44. (en) Edgar Alexander Mearns, « Descriptions of three new birds from the southern United States », Proceedings of the United States National Museum, vol. 24, no 1274,‎ 1902, p. 915-926 (lire en ligne)
  45. (en) Herbert William Brandt, « Two New Birds from the Chisos Mountains, Texas », The Auk, vol. 55, no 2,‎ avril-juin 1938, p. 269-270 (lire en ligne)
  46. a et b (en) Adriaan Joseph van Rossem, « Four new races of Sittidae and Certhidae from Mexico », Proceedings of The Biological Society of Washington, vol. 52, nos 3-6,‎ février 1939, p. 269-270 (lire en ligne)
  47. (en) Arthur Cornelius Twomey, « The Birds of the Uinta Basin, Utah », Annals of the Carnegie Museum, vol. 28,‎ 1942, p. 341-490 (lire en ligne)
  48. (en) William Brewster, « Descriptions of Seven Supposed New North American Birds », The Auk, vol. 8,‎ 1891, p. 139-149 (lire en ligne)
  49. a et b (en) Éric Pasquet, F. Keith Barker, Jochen Martens, Annie Tillier, Corinne Cruaud et Alice Cibois, « Evolution within the nuthatches (Sittidae: Aves, Passeriformes): molecular phylogeny, biogeography, and ecological perspectives », Journal of Ornithology,‎ avril 2014 (DOI )
  50. Union internationale pour la conservation de la nature
  51. « White-breasted Nuthatch Sitta carolinensis » [PDF], Florida's breeding bird atlas: A collaborative study of Florida's birdlife, Florida Fish and Wildlife Conservation Commission. 2003 (consulté le 3 août 2008)
  52. « White-breasted Nuthatch Sitta carolinensis », BirdWeb—Seattle Audubon's guide to the birds of Washington, Seattle Audubon Society (consulté le 3 août 2008)
La version du 12 juillet 2014 de cet article a été reconnue comme « bon article », c'est-à-dire qu'elle répond à des critères de qualité concernant le style, la clarté, la pertinence, la citation des sources et l'illustration.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Sittelle à poitrine blanche: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Sitta carolinensis

La Sittelle à poitrine blanche (Sitta carolinensis) est une espèce d'oiseaux de la famille des Sittidae. C'est une sittelle de taille moyenne, mesurant environ 15,5 cm de longueur. La coloration varie quelque peu le long de la distribution de l'espèce, mais les parties supérieures sont bleu-gris clair, avec la calotte et la nuque noires chez le mâle, la femelle ayant la calotte gris sombre. Les parties inférieures sont blanchâtres, avec le bas-ventre teinté de roux. La Sittelle à poitrine blanche est un oiseau bruyant. Elle a une voix nasillarde, et émet souvent de petits cris, ou des vocalisations variées souvent composées de répétitions de petits sifflements invariants. En été, c'est un oiseau exclusivement insectivore consommant une grande gamme d'arthropodes, mais en hiver son alimentation est essentiellement constituée de graines. Le nid est situé dans la cavité d'un arbre. La ponte compte cinq à neuf œufs, incubés deux semaines par la femelle nourrie par le mâle, puis les deux adultes nourrissent les jeunes jusqu'à leur envol, et quelques semaines encore après celui-ci.

La Sittelle à poitrine blanche vit dans une grande partie de l'Amérique du Nord, à l'exception des zones les plus froides et les plus sèches. Elle se trouve principalement en basse altitude, dans les forêts de feuillus ou dans les boisements mixtes. Sept à neuf sous-espèces sont généralement distinguées, aux répartitions, vocalisations et colorations légèrement distinctes. L'espèce était rapprochée de la Sittelle à joues blanches (S. leucopsis) et de la Sittelle de Przewalski (S. przewalskii), deux espèces du Sud de l'Asie, mais serait en réalité liée à la Sittelle géante (S. magna), d'Asie du Sud-Est. L'espèce jouit d'une répartition très vaste et sa population serait en augmentation ; l'Union internationale pour la conservation de la nature la considère comme de « préoccupation mineure ».

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Sitta carolinensis ( Galego )

fornecido por wikipedia gl Galician

Sitta carolinensis[5] é unha especie de ave paseriforme da familia Sittidae que vive en América do Norte. É unha ave de tamaño medio que mide 15,5 cm de lonxitude. A coloración varía un pouco ao longo da súa área de distribución, pero as partes superiores son de cor gris clara azulada: o macho ten negro o píleo e a caluga, mentres que a femia ten o píleo de cor gris escura. As partes inferiores son brancas con tons avermellados no abdome. É unha ave ruidosa: ten unha voz nasal, e con frecuencia emiten renxidos ou diversas vocalizacións en ocasións compostas por repeticións invariantes de pequenos asubíos. En verán é unha ave insectívora: consome exclusivamente artrópodos, pero en inverno a súa dieta componse principalmente de sementes. Instala os seus niños en buratos naturais das árbores. A posta ten de cinco a nove ovos e a femia os incuba dúas semanas mentres é alimentada polo macho. A parella alimenta as crías ata que abandonan o niño, aínda que poden seguir alimentándoas poucas semanas máis.

Vive en gran parte de América do Norte, excepto nas zonas máis frías e áridas. Encóntrase principalmente en altitudes baixas, nos bosques caducifolios ou mixtos. Xeralmente distínguense de sete a nove subespecies, cuxas distribucións, vocalizacións e coloracións son lixeiramente distintas. Filoxeneticamente, foi relacionado con Sitta leucopsis e Sitta przewalskii, dúas especies do sur de Asia, pero logo descubriuse que está máis relacionado con Sitta magna do sueste asiático. A especie ten unha distribución moi ampla e a súa poboación vai en aumento; a Unión Internacional para a Conservación da Natureza catalógaa como en situación «menos preocupante».

Descrición

Macho adulto de S. c. carolinensis en Ontario
Macho adulto de S. c. carolinensis en Ontario
Femia (distínguese polo píleo gris)
Femia (distínguese polo píleo gris)

A parte superior da cabeza (píleo) é negra, así como a parte superior do pescozo e as costas para formar un colar parcial.[2] A coloración do resto das partes superiores varía un pouco entre as subespecies, pero o dorso e as ás son de cor azul agrisada, de clara a escura.[2] A beira das plumas contrasta máis ou menos co resto das partes superiores; as plumas de voo son anegradas e beireadas de gris e as coberteiras maiores teñen unhas pequenas franxas claras na á.[2] As plumas externas da cola son de cor negra, pero as tres máis externas son atravesadas por unha banda branca diagonal no seu extremo. As plumas interiores da cola son do mesmo gris que a parte posterior. En xeral, as partes inferiores son brancas.[2] A cara, o peito e o abdome son completamente brancos, pero o abdome é avermellado.[6] O pico é longo e recto, ou lixeiramente curvo cara á parte superior, e de cor gris escura ou negra, coa base da mandíbula inferior máis clara e o bordo da mandíbula branquecha.[2] O iris é de cor marrón escura. As garras e os pés son de cor marrón escura ou gris-marrón escura.[7][2]

O píleo e a parte superior do dorso do macho adulto son negros e con tons azuis verdosos claros. Cando a plumaxe está desgastada, as plumas de voo están lixeiramente tinguidas de marrón e as partes inferiores teñen coloración marrón opaca, con tons grises.[2] A femia adulta aseméllase a un macho adulto, mais o seu píleo é gris escuro e a franxa negra da parte superior das costasa adoita ser menos ancha.[2] As partes superiores son un pouco máis opacas e as inferiores menos brancas. O macho xove é similar ao adulto, pero o píleo é máis opaco e sen brillo, as partes superiores son máis claras e o dorso máis opaco.[7][2] A femia xove aseméllase aos machos xoves, pero o píleo e as rémixes secundarias son dun gris máis opaco (gris escuro), e as coberteiras maiores e o dorso teñen coloración ante desgastado. Os adultos rara vez mudan antes da tempada de reprodución (febreiro-marzo), pero lévase a cabo unha muda completa despois da tempada de cría, de xuño a setembro. Entre xullo e agosto, os individuos novos comenzan a voar e experimentan unha muda parcial das plumas das coberteiras superiores.[8]

É unha ave de tamaño mediano que mide arredor de 15,5 cm de lonxitude.[6][2] As medidas varían segundo a subespecie: na subespecie nominal, S. c. carolinensis, a á pregada mide aproximadamente entre 86 e 97 mm nos machos e entre 85 e 92,5 mm nas femias. A cola mide de 44 a 50,5 mm no macho e de 42 a 49,5 mm na femia. O peteiro mide entre 19,8 e 23,2 mm, e o tarsometatarso uns 17 a 20 mm. O peso dos adultos oscila entre os 19,6 e os 22,9 g.[8]

Variacións xeográficas

Coñécense pequenas variacións morfolóxicas clinais ao longo da área de distribución. Simon Harrap enumera nove subespecies na súa monografía de referencia Tits, Nuthatches and Treecreepers,[9] mais a validez de dúas delas é discutida e algúns grupos de subespecies poderían formar especies independentes.[10]

Algunhas veces, as subespecies con morfoloxías e vocalizacións parecidas clasifícanse en tres grupos: un cobre América do Norte, o segundo a Gran Cunca dos Estados Unidos e o centro de México, e o terceiro a costa do Pacífico.[11] Os dous primeiros grupos están en contacto nas Grandes Chairas, onde non parecen hibridar. O segundo grupo podería subdividirse por unha liña de norte a sur trazada no centro das Montañas Rochosas.[12] En xeral a ave é abondosa en gran parte da súa distribución xeográfica, pero está diminuíndo en Washington, Florida e, en especial, na parte occidental do sueste dos Estados Unidos ata Texas;[13] a subespecie S. c. lagunae de La Laguna (Baixa California) é a máis ameazada.[1] As chamadas dos tres grupos son diferentes.[11]

Macho de S. c. tenuissima.
Macho de S. c. tenuissima.
Un exemplar da subespecie nominal S. c. carolinensis visto desde as costas, estendendo as plumas da cola.
Un exemplar da subespecie nominal S. c. carolinensis visto desde as costas, estendendo as plumas da cola.
Un membro das poboacións de S. c. aculeata en Groveland (California).
Un membro das poboacións de S. c. aculeata en Groveland (California).

Especies similares

En América do Norte habitan outras tres especies de sítidos (Sitta canadensis, Sitta pygmaea e Sitta pusilla) e as súas distribucións superpóñense coas de S. carolinensis. Porén, son claramente distintas e moito máis pequenas, xa que os outros gabeadores miden 10 cm de lonxitude e pesan arredor de 10 g.[17] S. canadensis ten o dorso avermellado e unha franxa negra no ollo. S. pygmaea ten a cabeza dun ton marrón igual que o píleo, aínda que este último presenta unha mancha branca no pescozo.[11]

Ecoloxía e comportamento

Estilo de vida

Cando voa, as plumas brancas situadas a cada lado da cola permanecen visibles. Ten un voo rápido, significativamente diferente ao do gabeador azul pero similar ao dos páridos.[18] Para cruzar un río ou un campo grande voa alto, con movementos regulares. Pero para desprazarse dunha árbore a outra, voa en traxectos curvos.[19] É unha ave diúrna e non migrante, que defende o seu territorio durante todo o ano. Aínda que a zona é dominada polo macho, este cohabita coa femia e ambos encárganse da súa defensa.[20] Durante o inverno, únese a bandadas mixtas para alimentarse.[21] Estes grupos de aves son liderados por páridos, o S. carolinenesis e o Picoides pubescens e normalmente voan en grupos.[21] As especies que forman parte destas agrupacións probablemente se benefician de compartir alimentos e vixiar a presenza de depredadores. É posible que as especies que se unen aos páridos aprendesen, en certa medida, a identificar as chamadas destes paxaros para poder reducir a vixilancia.[22]

Vocalizacións

Igual que outros gabeadores, é unha ave ruidosa e ten unha variedade de vocalizacións que varía coa localización xeográfica. O canto do macho reprodutor é un qui-qui-qui-qui-qui-qui-qui nasal e rápido.[23] A chamada de contacto aseméllase a un yank nasal, grave e repetitivo. As parellas de aves mantéñense en contacto durante o outono e o inverno emitindo un nit agudo e renxente, o cal repiten ata trinta veces por minuto. Cando está inquedo ou excitado, emite un kri renxente tamén característico e rápido, que repite en series de kri-kri-kri-kri-kri-kri-kri-kri. As poboacións das Montañas Rochosas e a Gran Cunca dos Estados Unidos teñen unha chamada máis forte, transcrita como yididitititit;[24] mentres que as aves da costa do Pacífico producen un beeerf nasal.[11] Cantan durante todo o ano, igual que o gabeador azul (aínda que o canto de ambos é diferente).[23] Entre marzo e abril é doado encontrar os niños polos trilos destas aves.[25] Os pitiños comezan a practicar as chamadas en verán.[26]

Reprodución

É monógamo e forma parella despois dun cortexo no que o macho se achega á femia, estende a cola e deixa caer as ás mentres se balancea cara adiante e atrás, ofrecéndolle comida.[27][28] O territorio da parella comprende de 0,10 a 0,15 km2 no bosque, e ata 0,2 km2 en hábitats semiboscosos.[20] Permanecen xuntos durante todo o ano ata que un morre ou desaparece.[29] Adoita construír o niño en cavidades naturais de árbores vellas e, en ocasións, nun oco abandonado por un peto[30] ou en caixas-niño artificiais[31] destinadas ao Sialia sialis.[32]

O gabeador constrúe o seu niño en buratos naturais dos troncos e o traballo faino unicamente a femia.[33] É unha cunca suave feita de fibras de codias, herbas, pelos e plumas.[33] Por dentro son espazosos, cunha profundidade de entre 15 e 20 cm, e o burato ten un diámetro de 6 cm.[30] Pode agregar barro á entrada para protexelo dos depredadores máis grandes e atraer meloidos (coleópteros) que se acheguen á entrada do niño, cuxo olor desagradable podería disuadir os esquíos, que son os principais competidores polas cavidades naturais.[34][35] A femia pon de cinco a nove ovos de cor branca clara e con manchas de cor marrón na parte máis ancha; que miden 19 × 14 mm por termo medio. A incubación dura arredor de 12 a 14 días,[36] mentres, a femia é alimentada polo macho. Ambos alimentan os pitiños con insectos voadores[19] e limpan o niño retirando os sacos fecais, que en xeral deixan a varias decenas de metros do niño.[37]

Os pais alimentan os xoves cando viven no niño e durante as dúas primeiras semanas de voo.[38] Cando son autosuficientes, abandonan o territorio dos seus pais e viven pola súa conta ou vagabundean en solitario, sen estableceren territorio.[39] os individuos novos abandonan o niño de 18 a 26 días despois da eclosión.[4] Probablemente as aves divagantes son as que máis contribúen á dispersión irregular da especie.[3] Os xoves alcanzan a madureza sexual nun ano. Esta especie só ten unha rolada de pitos anual. A taxa de supervivencia (o cociente entre o número de individuos vivos ao rematar o ano e o número de individuos vivos cando empezou) é do 35 % en estudos feitos en Maryland e do 12 % en Arizona.[40] Fóra da temporada de reprodución, a parella habita no oco dunha árbore ou debaixo da codia desprendida, y retira as feces do seu leito polas mañás. Durante os invernos máis fríos, informouse de ata 29 aves que repousaban xuntas.[3] A esperanza de vida deste gabeador é duns dous anos,[29] pero o rexistro máximo é de doce anos e nove meses.[27]

Alimentación

Secuencia de forraxeo
Secuencia de forraxeo
Unha parella alimentándose de sementes en Illinois.
Unha parella alimentándose de sementes en Illinois.
Alimentándose de sebo.

Aliméntase nos troncos e pólas das árbores, igual que os petos e cértidos, pero non utiliza a cola para sosterse na codia. Desprázase con pequenos saltos nos que se agarra ao tronco cos seus fortes dedos. Igual que outros gabeadores, algunhas veces baixa cabeza abaixo polo tronco ou póla.[41][42]

É omnívoro e come insectos e sementes. Cando as sementes son moi grandes, como as landras ou froitos da pacana, colócaas nunha greta da codia e logo golpéaas co seu forte peteiro ata abrilas. Tamén pode ocultar a comida sobrante nestas gretas como reserva. Durante o inverno o 70 % da súa dieta son sementes, mais en verán a ave é exclusivamente insectívora. Entre os insectos consumidos están as eirugas, formigas e insectos que son pragas como o gurgullo do piñeiro,[43] diversos cocoideos como Lepidosaphes ulmi, homópteros da familia Psyllidae,[29][44][45] saltóns, couzas e miriápodos como os cempés.[43]

De vez en cando pode alimentarse no chan, e chegar a comedeiros para consumir froitos secos, sebo e sementes de xirasol, que moitas veces leva para gardalas baixo codias e liques.[27][46] Tamén pode incluír na súa dieta pequenos vertebrados que visitan as latrinas de mapache para encontrar sementes nas feces do mamífero.[47] En inverno acostuma a conformar bandadas con outras especies para procurar comida e protexerse dos predadores.[22][21]

Depredadores e parasitos

 src=
O gabián americano Accipiter striatus é un dos principais depredadores de S. carolinenesis.

O gabeador adulto é unha das presas de aves rapaces nocturnas ou diúrnas como os gabiáns Accipiter striatus e Accipiter cooperii, e as crías e os ovos poden ser alimento de petos,[48] esquíos e algunhas serpes como a Opheodrys vernalis.[36] Se un depredador se achega ao niño, o gabeador intenta escorrentalo axitando as súas ás e gritando hn-hn.[49] Outra técnica defensiva que pode usar na loita é esponxar as plumas do corpo, estender as ás e levantar a testa varias veces.[50] Cando os pais deixan o niño, límpan as crías cun pouco de pelo ou plantas para evitar que os depredadores as encontren polo cheiro.[29] Nos Estados Unidos, un estudo relacionou a estratexia reprodutiva da especie co seu comportamento fronte aos depredadores. O obxectivo era analizar a disposición dos gabeadores machos a alimentar as femias no período en que estas están chocando os ovos, en función da presenza nas inmediacións dun gabián americano (depredador de individuos, pero non de ovos) ou un Troglodytes aedon (depredador de crías pero non de adultos). O S. carolinensis ten unha esperanza de vida máis curta que Sitta canadensis, pois conta cunha poboación máis nova; porén, reaccionou con maior enerxía ante a presenza de depredadores de ovos, mentres que a especie canadense estaba máis estresada en presenza de rapaces. Este resultado confirma a teoría de que as especies cunha esperanza de vida máis longa se benefician das taxas de supervivencia dos adultos, mentres que as aves cunha vida máis curta invisten máis na supervivencia das súas amplas niñadas.[51]

Este gabeador pode albergar algúns parasitos como os xéneros de protistas Leucocytozoon ou Trypanosoma;[52] así como Haemoproteus sittae.[53] Tamén se identificaron trematodos como Collyriclum faba.[54] Esta ave tamén pode estar no punto de mira de moscas hematófagas da familia Hippoboscidae como Ornithoica confluenta e O. anchineuriaou,[55][56][57] ou certos ácaros como Knemidokoptes jamaicensis, que produce a sarna.[58]

Hábitat e distribución

 src=
Os bosques caducifolios son o hábitat preferido no nordeste.

Encóntrase no sur de Canadá e en case todo o territorio de Estados Unidos (pero non descende da fronteira norte da península de Florida) ata México,[13] aínda que evita as zonas máis áridas. No leste da distribución, vive en bosques abertos antigos, caducifolios ou mixtos,[13] en hortos, parques, xardíns suburbanos e cemiterios. A maior parte da poboación habita en altitudes baixas, aínda que pode aniñar ata a 1675 m de altitude, en Tennessee. No oeste e en México, vive en bosques abertos de piñeiros e carballos de montaña,[13] e chega a aniñar a máis de 3 200 m de altitude en Nevada, California e México.[59] No centro dos Estados Unidos, pode habitar bosques de piñeitos piñoneiros e cimbros ou en árbores situadas nas beiras dos ríos.[60] S. carolinensis encóntrase con normalidade en bosques caducifolios, mentres que S. canadensis, S. pygmaea e S. pusilla prefiren os bosques de piñeiros.[11][13]

A presenza de árbores maduras ou senescentes proporciona cavidades para as aves, moi necesarias para a nidificación. No leste, os carballos, faias e pacanas tamén son aprezados polos gabeadores debido á abundancia de sementes.[59] Estes hábitats están dispoñibles ao longo de América do Norte, pero son descontinuos. A especie non é migratoria, as diferentes poboacións, incomunicadas entre si, representan diversas subespecies locais.[61] Habitualmente é un residente anual, pero pode realizar pequenas viaxes cada varios anos cando as sementes son escasas ou cando o éxito reprodutor é alto.[27] A especie é divagante na illa de Vancouver, a illa de Santa Cruz e nas Bermudas; incluso un individuo chegou ao transatlántico Queen Mary en 1963 mentres o barco navegaba ao oeste de Nova York.[3]

Taxonomía

Nomenclatura e subespecies

Un S. carolinensis (abaixo) junto a un Poecile non identificado.
Un S. carolinensis (abaixo) junto a un Poecile non identificado.
Ilustración dun gabeador nun carballo Quercus phellos (The Natural History of Carolina, Florida and Bahamas, 1754).
Ilustración dun gabeador nun carballo Quercus phellos (The Natural History of Carolina, Florida and Bahamas, 1754).
 src=
Fotografía tomada en Pensilvania, en 1907.

A ave foi descrita en 1790 co seu nome científico actual, Sitta carolinensis, polo naturalista británico John Latham no seu libro Index Ornithologicus.[62][2] Esta nomenclatura, composta por carolina e o sufixo latino -ensis («que vive, habita»), fai referencia á localidade tipo, Carolina.[2] Na división en subxéneros do xénero Sitta, pouco utilizada, S. carolinensis é situado en Sitta (Leptositta) Buturlin, 1916, xunto con Sitta leucopsis e Sitta przewalskii.[63]

En 2012, un equipo estadounidense chegou á conclusión de que S. carolinensis, que conta con sete subespecies, está, en realidade, composto por polo menos catro liñas sen fluxo xenético entre elas, distinguibles pola súa morfoloxía e canto, e que poderían, por tanto, constituír novas especies independentes.[12] O Congreso Ornitolóxico Internacional (versión 5.2, 2015)[10] e o ornitólogo británico Alan P. Peterson,[64] recoñecen sete subespecies:

Relacións filoxenéticas

Durante moito tempo considerouse que este gabeador é parente próximo dos gabeadores Sitta leucopsis e Sitta przewalskii, xa que estas aves foron tratadas no pasado como conespecíficas. Na división en subxéneros do xénero Sitta, pouco utilizada, estes foron colocados en Sitta (Leptositta) Buturlin, 1916.[63] Harrap propuxo que S. carolinensis, S. przewalskii e S. leucopsis poderían estar relacionados co grupo canadensis, correspondente ao subxénero Sitta (Micrositta) e que inclúe seis especies de gabeadores de tamaño mediano.[6] En 2014, Éric Pasquet et al. publicaron unha filoxenia baseada no ADN nuclear e mitocondrial de 21 especies de gabeadores. No estudo, S. carolinensis quedou máis próximo a Sitta magna, mentres que S. prezewalskii parece completamente basal no xénero Sitta. Neste estudo non se utilizou S. leucopsis, pero probablemente sexa unha especie irmá de S. przewalskii.[76]

Ameazas e protección

 src=
Os comedeiros artificiais proporciónanlles unha fonte suplementaria de alimentos.

A ave é común e está amplamente distribuída por unha área de 8,6 millóns de km2. Calcúlase que hai dez millóns de individuos e, en xeral, a poboación está aumentando. Por tanto, a especie considérase en situación de «preocupación menor» segundo a Unión Internacional para a Conservación da Natureza.[1] Porén, a eliminación de árbores mortas reduce as posibilidades de encontrar cavidades para a nidificación e pode causar problemas á especie. Informouse dun descenso da poboación en Washington, Florida e, en especial, no extremo occidental do sueste dos Estados Unidos ata Texas. Ao contrario, a zona de reprodución estase expandindo en Alberta e a poboación creceu no nordeste cos rebrotes dos bosques.[3][77][78] A especie está protexida polo Tratado de Aves Migratorias de 1918, firmado entre os países onde habita (Canadá, Estados Unidos e México).[29]

Notas e referencias

Notas
  1. A subespecie S. c. oberholseri é considerada inválida polo Congreso Ornitolóxico Internacional, e tratada como sinónimo de S. c. nelsoni.
  2. A subespecie S. c. kinneari é considerada inválida polo Congreso Ornitolóxico Internacional, e tratada como sinónimo de S. c. mexicana.
Referencias
  1. 1,0 1,1 1,2 BirdLife International (2012). "Sitta europaea". Lista Vermella de especies ameazadas. (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza.
  2. 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 Hellmayr 1903, p. 187.
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Harrap 1996, pp. 150-155.
  4. 4,0 4,1 "White-breasted Nuthatch". Cornell Lab of Ornithology Bird Guide (en inglés). Ithaca: Cornell Lab of Ornithology. 2003. Consultado o 20 de xuño de 2014.
  5. Trepador Pechiblanco (Sitta carolinensis) Latham, 1790 en Avibase.
  6. 6,0 6,1 6,2 Harrap 1996, p. 150.
  7. 7,0 7,1 Harrap 1996, p. 153.
  8. 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 8,7 8,8 Harrap 1996, p. 154.
  9. 9,00 9,01 9,02 9,03 9,04 9,05 9,06 9,07 9,08 9,09 9,10 Harrap 1996, pp. 154-155.
  10. 10,0 10,1 Gill, F; Donsker, D, eds. (2015). «Nuthatches, Wallcreeper, treecreepers, mockingbirds, starlings & oxpeckers» IOC World Bird List (v.5.2) polo Congreso Ornitolóxico Internacional (en inglés). Consultado o 14 de xullo 2015.
  11. 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 Allen Sibley, David (2000). The North American Bird Guide (en inglés). Sussex: Pica Press. pp. 380–382. ISBN 1-873403-98-4. OCLC 45236869.
  12. 12,0 12,1 Woody Walström, V; Klicka, John; Spellman, Garth M (2012). "Speciation in the White-breasted Nuthatch (Sitta carolinensis): a multilocus perspective". Molecular Ecology (en inglés) (Oxford: Blackwell Publishing Ltd) 21 (4): 907–920. ISSN 0962-1083. OCLC 776240667. PMID 22192449. doi:10.1111/j.1365-294X.2011.05384.x.
  13. 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 Löhrl 1988, p. 139.
  14. 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 14,5 Hellmayr 1903, p. 188.
  15. 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 Hellmayr 1903, p. 189.
  16. 16,0 16,1 Harrap 1996, p. 155.
  17. Harrap 1996, pp. 130-133Cap. «Brown-headed Nuthatch»
  18. Löhrl 1988, pp. 139-140.
  19. 19,0 19,1 Löhrl 1988, p. 140.
  20. 20,0 20,1 Löhrl 1988, p. 141.
  21. 21,0 21,1 21,2 Löhrl 1988, pp. 140-141.
  22. 22,0 22,1 Dolby, Andrew S; Grubb, Thomas C., Jr (1999). "Functional roles in mixed-species foraging flocks: A Field manipulation". The Auk (en inglés) (Washington D. C.: American Ornithologists' Union) 116 (2): 557–559. ISSN 0004-8038. JSTOR 4089392. OCLC 4907338224. doi:10.2307/4089392.
  23. 23,0 23,1 Löhrl 1988, pp. 152-153.
  24. Harrap 1996, pp. 150-151.
  25. Löhrl 1988, p. 153.
  26. Löhrl 1988, p. 152.
  27. 27,0 27,1 27,2 27,3 Fergus, Charles (2000). Wildlife of Pennsylvania and the Northeast (en inglés). Amelia Hansen (ilustratora). Mechanicsburg: Stackpole Books. pp. 275–276. ISBN 0-811-72899-4. OCLC 42649793.
  28. Löhrl 1988, pp. 148-149.
  29. 29,0 29,1 29,2 29,3 29,4 Pravosudov, Vladímir V; Grubb, Thomas C (1993). "White-breasted nuthatch (Sitta carolinensis)". En Poole, A; Gill, F. The Birds of North America: life histories for the 21st century (en inglés) 2. Filadelfia/Washington D. C.: The Academy of Natural Sciences/The American Ornithologists' Union. pp. 1–16. OCLC 32843665.
  30. 30,0 30,1 Löhrl 1988, p. 146.
  31. Löhrl 1988, pp. 141, 147.
  32. "2006 Oklahoma Bluebird Nest Box Results" (en inglés). Oklahoma City: Oklahoma Department Of Wildlife Conservation. Arquivado dende o orixinal o 07 de outubro de 2010. Consultado o 4 de agosto de 2008.
  33. 33,0 33,1 Löhrl 1988, p. 147.
  34. Kilham, Lawrence (1971). "Use of in bill-sweeping by White-breasted Nuthatch" (PDF). The Auk (en inglés) (Washington D. C.: American Ornithologists' Union) 88 (1): 175–1761. ISSN 0004-8038. JSTOR 4083981. OCLC 5554784786. doi:10.2307/4083981.
  35. Löhrl 1988, pp. 146, 148.
  36. 36,0 36,1 Löhrl 1988, p. 148.
  37. Weitzel, Norman H (2005). "White-breasted Nuthatch (Sitta carolinensis) fecal sac dispersal in northwestern Nevada". Western North American Naturalist (en inglés) (Provo: Brigham Young University Press) 65 (2): 229–232. ISSN 1527-0904. JSTOR 41717451. OCLC 5556910565.
  38. Löhrl 1988, pp. 149-151.
  39. Löhrl 1988, pp. 150-151.
  40. Thibault, Jean-Claude; Jenouvrier, Stéphanie (2006). "Annual survival rates of adult male Corsican Nuthatches Sitta whiteheadi" (PDF). Ringing & Migration (en inglés) (Abingdon: Taylor and Francis) 23: 85–88. ISSN 0307-8698. OCLC 4901508698.
  41. Matthysen, Erik; Löhrl, Hans (2003). Perrins, Cristopher, ed. "Firefly Encyclopedia of Birds" (en inglés). Buffalo: Firefly Books: 536–537. ISBN 1-55297-777-3. OCLC 51922852.
  42. Fujita, M; Kawakami, K; Moriguchi, S; Higuchi, H (2008). "Locomotion of the Eurasian nuthatch on vertical and horizontal substrates". Journal of Zoology (en inglés) (Londres: Sociedad Zoolóxica de Londres) 274 (4): 357–366. ISSN 0952-8369. OCLC 437932356. doi:10.1111/j.1469-7998.2007.00395.x.
  43. 43,0 43,1 Löhrl 1988, pp. 144-145.
  44. Hamid, Abdul; Odell, Thomas M; Katovich, Steven. "White Pine Weevil". Forest Insect & Disease Leaflet 21 (en inglés). Washington D. C.: Servizo Forestal, Departamento de Agricultura dos Estados Unidos. Consultado o 8 de agosto de 2008. Retrieved 5 August 2008
  45. Leslie, Anne R (1994). Handbook of Integrated Pest Management for Turf and Ornamentals (en inglés). Boca Ratón: CRC Press. pp. 215–216. ISBN 0-873-71350-8. OCLC 29356874.
  46. Löhrl 1988, pp. 145-146.
  47. Page, LK; Swihart, RK; Kazacos, KR (1999). "Implications of raccoon latrines in the epizootiology of baylisascariasis" (PDF). Journal of Wildlife Diseases (en inglés) (Lawrence: Wildlife Disease Association) 35 (3): 474–480. ISSN 0090-3558. OCLC 5715432741. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 07 de decembro de 2017. Consultado o 06 de decembro de 2017.
  48. Löhrl 1988, p. 142.
  49. Löhrl 1988, pp. 141-142.
  50. Löhrl 1988, pp. 142-144.
  51. Ghalambor, Cameron K; Martin, Thomas E (2000). "Parental investment strategies in two species of nuthatch vary with stage-specific predation risk and reproductive effort" (PDF). Animal Behaviour (en inglés) 60 (2): 263–267. ISSN 0003-3472. OCLC 4922181509. PMID 10973729. doi:10.1006/anbe.2000.1472.
  52. Greiner, EC; Bennett, GF; White, EM; Coombs, RF (1975). "Distribution of the avian hematozoa of North America". Canadian Journal of Zoology (en inglés) (Ottawa: National Research Council of Canada) 53: 1762–1787. ISSN 0008-4301. OCLC 4635196021. PMID 1212636. doi:10.1139/z75-211.
  53. Bennett, Gordon F (1989). "New species of haemoproteids from the avian families Paridae and Sittidae". Revue canadienne de zoologie (en inglés) (Ottawa: National Research Council of Canada) 67 (11): 2685–2688. ISSN 0008-4301. OCLC 5140580469. doi:10.1139/z89-379.
  54. Farner, DS; Morgan, BB (1944). "Occurrence and distribution of the trematode Collyriclum faba (Bremser) in Birds" (PDF). The Auk (en inglés) (Washington D. C.: American Ornithologists' Union) 61 (3): 421–426. ISSN 0004-8038. JSTOR 4079515. OCLC 4907327933.
  55. Peters, Harold S (1933). "External parasites collected from banded birds" (PDF). Bird-Banding (en inglés) (Boston: Northeastern Bird-Banding Association/Eastern Bird Banding Association/Inland Bird Banding Association) 4 (2): 68–75. ISSN 0006-3630. JSTOR 20699045. OCLC 5553405139.
  56. Peters, Harold S (1936). "A list of external parasites from birds of the eastern part of the United States" (PDF). Bird-Banding (en inglés) (Boston: Northeastern Bird-Banding Association/Eastern Bird Banding Association/Inland Bird Banding Association) 7 (1): 9–27. ISSN 0006-3630. JSTOR 4509367. OCLC 869781327.
  57. Main, Andrew J; Anderson, Kathleen S (1970). "The genera Ornithoica, Ornithomya, and Ornithoctona in Massachusetts (Diptera: Hippoboscidae)" (PDF). Bird-Banding (en inglés) (Boston: Northeastern Bird-Banding Association/Eastern Bird Banding Association/Inland Bird Banding Association) 41 (4): 300–306. ISSN 0006-3630. JSTOR 4511690. OCLC 5550698032.
  58. Hardy, JW (1965). "A spectacular case of cnemnidocoptiasis (scaly-leg) in the white-breasted nuthatch". The Condor (en inglés) (Washington D. C.: Cooper Ornithological Society) 67 (3): 264–265. ISSN 0010-5422. doi:10.2307/1365405.
  59. 59,0 59,1 Harrap 1996, p. 152.
  60. Ryser, Fred A (1985). "Perching Birds". Birds of the Great Basin: A Natural History (en inglés). Jennifer Owings Dewey (ilustrador). Reno: University of Nevada Press. p. 404. ISBN 0-87417-080-X. OCLC 11469629.
  61. Spellman, Garth M; Klicka, John (2007). "Phylogeography of the white-breasted nuthatch (Sitta carolinensis): diversification in North American pine and oak woodlands". Molecular Ecology (en inglés) (Oxford: Blackwell Publishing Ltd) 16 (8): 1729–1740. ISSN 0962-1083. OCLC 439341558. PMID 17402986. doi:10.1111/j.1365-294X.2007.03237.x.
  62. 62,0 62,1 Latham, John (1790). Index Ornithologicus (en latín) 1. Londres: Leigh and Sotheby. p. 262. OCLC 813767874.
  63. 63,0 63,1 Matthysen 1998, pp. 269-270Anexo I «Scientific and Common Names of Nuthatches»
  64. Peterson, Alan P. «Sittidae (Lesson, 1828) na orde Passeriformes» (en inglés).
  65. Scott, William Earl Dodge (1890). "A Summary of Observations on the Birds of the Gulf Coast of Florida". The Auk (en inglés) (Washington D. C.: American Ornithologists' Union) 7 (2): 118–119. ISSN 0004-8038. JSTOR 4067510. OCLC 4907318484.
  66. Oberholser, Harry. "Critical notes on the eastern subspecies of Sitta carolinensis Latham". The Auk (en inglés) (Washington D. C.: American Ornithologists' Union) 34 (2): 185–187. ISSN 0004-8038. JSTOR 4072483. OCLC 4067036.
  67. 67,0 67,1 Lee Peters, James (1967). Greenway, JC; Mayr, E; Moreau, RE; Rand, AL; Snow, DW; Paynter, RA, Jr., eds. "Check-list of birds of the world" (en inglés) XII: 138–140. OCLC 12228458. doi:10.5962/bhl.title.14581.
  68. Cassin, John (1856). "Descriptions and Notes on Birds in the Collection of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia and in the National Museum, Washington". Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia. Miscellanea ornithologica (en inglés) 8: 253–255. OCLC 355956106.
  69. Grinnell, Joseph (1926). "A New Race of the White-breasted Nuthatch from Lower California". University of California publications in zoology (en inglés) 21 (15). Berkeley: University of California Press: 405–410. OCLC 2879296.
  70. Grinnell, Joseph (1918). "Seven New Or Noteworthy Birds From East-Central California". The Condor (en inglés) (Washington D. C.: Cooper Ornithological Society) 20 (2): 86–90. ISSN 0010-5422. OCLC 4907606748.
  71. Mearns, Edgar Alexander (1902). "Descriptions of three new birds from the southern United States". Proceedings of the United States National Museum (en inglés) 24 (1274): 915–926. ISSN 0096-3801. OCLC 24358273.
  72. Brandt, Herbert William (1938). "Two New Birds from the Chisos Mountains, Texas" (PDF). The Auk (en inglés) (Washington D. C.: American Ornithologists' Union) 55 (2): 269–270. ISSN 0004-8038. OCLC 4907328466.
  73. 73,0 73,1 van Rossem, Adriaan Joseph (1939). "Four new races of Sittidae and Certhidae from Mexico". Proceedings of The Biological Society of Washington (en inglés) (Washington D. C.: Biological Society of Washington) 52 (3-6): 269–270. ISSN 1943-6327.
  74. Twomey, Arthur Cornelius (1942). "The Birds of the Uinta Basin, Utah". Annals of the Carnegie Museum (en inglés) (Pittsburgh: Museo Carnegie) 28: 341–490. OCLC 2616906.
  75. Brewster, William (1891). "Descriptions of Seven Supposed New North American Birds". The Auk (en inglés) (Washington D. C.: American Ornithologists' Union) 8 (2): 139–149. ISSN 0004-8038. JSTOR 4068067. OCLC 4907319396.
  76. 76,0 76,1 Pasquet, Éric; Barker, F. Keith; Martens, Jochen; Tillier, Annie; Cruaud, Corinne; Cibois, Alice (2014). "Evolution within the nuthatches (Sittidae: Aves, Passeriformes): molecular phylogeny, biogeography, and ecological perspectives". Journal of Ornithology (en inglés) (Berlín: Springer/Deutsche Ornithologen-Gesellschaft). ISSN 2193-7192. OCLC 5679048419. doi:10.1007/s10336-014-1063-7.
  77. "White-breasted Nuthatch Sitta carolinensis" (PDF). Florida's breeding bird atlas: A collaborative study of Florida's birdlife (en inglés). Tallahassee: Florida Fish and Wildlife Conservation Commission. 2003. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 26 de marzo de 2009. Consultado o 3 de agosto de 2008.
  78. "White-breasted Nuthatch Sitta carolinensis". BirdWeb—Seattle Audubon's guide to the birds of Washington (en inglés). Seattle: Seattle Audubon Society. Consultado o 3 de agosto de 2008.

Véxase tamén

Bibliografía

  • Ficha no Patuxent Bird Identification InfoCenter do USGS (en inglés).
  • Galería fotográfica da Academia de Ciencias Naturais da Universidade Drexel (en inglés).
  • licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autores e editores de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia gl Galician

    Sitta carolinensis: Brief Summary ( Galego )

    fornecido por wikipedia gl Galician

    Sitta carolinensis é unha especie de ave paseriforme da familia Sittidae que vive en América do Norte. É unha ave de tamaño medio que mide 15,5 cm de lonxitude. A coloración varía un pouco ao longo da súa área de distribución, pero as partes superiores son de cor gris clara azulada: o macho ten negro o píleo e a caluga, mentres que a femia ten o píleo de cor gris escura. As partes inferiores son brancas con tons avermellados no abdome. É unha ave ruidosa: ten unha voz nasal, e con frecuencia emiten renxidos ou diversas vocalizacións en ocasións compostas por repeticións invariantes de pequenos asubíos. En verán é unha ave insectívora: consome exclusivamente artrópodos, pero en inverno a súa dieta componse principalmente de sementes. Instala os seus niños en buratos naturais das árbores. A posta ten de cinco a nove ovos e a femia os incuba dúas semanas mentres é alimentada polo macho. A parella alimenta as crías ata que abandonan o niño, aínda que poden seguir alimentándoas poucas semanas máis.

    Vive en gran parte de América do Norte, excepto nas zonas máis frías e áridas. Encóntrase principalmente en altitudes baixas, nos bosques caducifolios ou mixtos. Xeralmente distínguense de , cuxas distribucións, vocalizacións e coloracións son lixeiramente distintas. Filoxeneticamente, foi relacionado con Sitta leucopsis e Sitta przewalskii, dúas especies do sur de Asia, pero logo descubriuse que está máis relacionado con Sitta magna do sueste asiático. A especie ten unha distribución moi ampla e a súa poboación vai en aumento; a Unión Internacional para a Conservación da Natureza catalógaa como en situación «menos preocupante».

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autores e editores de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia gl Galician

    Sitta carolinensis ( Italiano )

    fornecido por wikipedia IT

    Il picchio muratore pettobianco (Sitta carolinensis Latham, 1790) è un uccello appartenente alla famiglia Sittidae.[2]

    Descrizione

    White-Breasted Nuthatch.jpg

    L'uccello adulto è lungo 155 millimetri. La cima del capo dell'adulto è di colore nero, mentre le guance e la fronte sono bianche. Il resto del manto superiore è blu-grigio opalescente.

    Distribuzione e habitat

    Il picchio muratore pettobianco è tipico delle foreste decidue e miste del Nord America. È solito costruire il nido nelle cavità degli alberi scavati dagli altri picchi americani.

    Note

    1. ^ (EN) BirdLife International 2012, Sitta carolinensis, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
    2. ^ (EN) Gill F. and Donsker D. (eds), Family Sittidae, in IOC World Bird Names (ver 9.2), International Ornithologists’ Union, 2019. URL consultato l'8 maggio 2014.

     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autori e redattori di Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia IT

    Sitta carolinensis: Brief Summary ( Italiano )

    fornecido por wikipedia IT

    Il picchio muratore pettobianco (Sitta carolinensis Latham, 1790) è un uccello appartenente alla famiglia Sittidae.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autori e redattori di Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia IT

    Witborstboomklever ( Neerlandês; Flamengo )

    fornecido por wikipedia NL

    Vogels

    De witborstboomklever (Sitta carolinensis) is een zangvogel uit het geslacht Sitta.

    Verspreiding en leefgebied

    De vogel komt voor in Noord-Amerika en telt zeven ondersoorten:

    • S. c. carolinensis: centraal en oostelijk Canada, de centrale en oostelijke Verenigde Staten.
    • S. c. aculeata: de Pacifische hellingen van de westelijke Verenigde Staten.
    • S. c. alexandrae: noordelijk Baja California.
    • S. c. tenuissima: de oostelijke hellingen en de binnenlandse westelijke Verenigde Staten.
    • S. c. nelsoni: de westelijk-centrale en zuidelijk-centrale Verenigde Staten en noordelijk Mexico.
    • S. c. mexicana: westelijk, centraal, oostelijk en zuidelijk Mexico.
    • S. c. lagunae: zuidelijk Baja California.
     src=
    Kaart van het leefgebied
    Bronnen, noten en/of referenties
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia-auteurs en -editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NL

    Witborstboomklever: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

    fornecido por wikipedia NL

    De witborstboomklever (Sitta carolinensis) is een zangvogel uit het geslacht Sitta.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia-auteurs en -editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NL

    Hvitbrystspettmeis ( Norueguês )

    fornecido por wikipedia NO

    Hvitbrystspettmeis (Sitta carolinensis) er en fugl i spettmeisfamilien.

    Eksterne lenker

    ornitologistubbDenne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
    Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia forfattere og redaktører
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NO

    Hvitbrystspettmeis: Brief Summary ( Norueguês )

    fornecido por wikipedia NO

    Hvitbrystspettmeis (Sitta carolinensis) er en fugl i spettmeisfamilien.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia forfattere og redaktører
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NO

    Kowalik karoliński ( Polonês )

    fornecido por wikipedia POL
    Commons Multimedia w Wikimedia Commons

    Kowalik karoliński[5] (Sitta carolinensis) – gatunek ptaka z rodziny kowalikowatych (Sittidae), występujący w starych lasach, głównie na środkowym obszarze Ameryki Północnej. To krępy ptak, z wielką głową, krótkim ogonem, potężnym dziobem i silnymi nogami. Górne części ciała ubarwione są na niebiesko-szaro, głowa i dolne partie białe. Ptak ma czarny wierzch głowy oraz kasztanowo ubarwione podbrzusze. Siedem podgatunków różni się od siebie głównie kolorem upierzenia ciała.

    Kowalik karoliński, tak jak inne gatunki zaliczane do rodziny kowalików, poszukuje owadów przemieszczając się po pniach i gałęziach. Będąc na drzewie może wisieć głową w dół. Nasiona stanowią znaczną część jego zimowej diety, szczególnie żołędzie i orzechy hikory, które są gromadzone przez ptaka jesienią. Gniazdo znajduje się w dziupli. Zasiedlająca je para może rozmazywać dookoła wejścia szczątki upolowanych owadów, co odstrasza wiewiórki. Zarówno osobniki dojrzałe, jak i młode mogą paść ofiarą jastrzębi, sów i węży. Także wylesianie stanowi dla nich poważny problem, gdyż może doprowadzić do miejscowej utraty siedliska. Jest to jednak pospolity gatunek, nieobjęty ochroną na większości obszaru występowania.

    Taksonomia

    Kowaliki karolińskie współtworzą rodzaj Sitta – małych ptaków wróblowych, które czerpią swą angielską nazwę – Nuthatch[6] – od skłonności kilku gatunków do umieszczania pokarmu (nasion, dużych owadów, czy orzechów) w szczelinach kory i rozgniatania go przy pomocy dzioba[7]. Sitta pochodzi od sittē z greki klasycznej, gdzie było to określenie stosowane w odniesieniu do kowalika[8], natomiast pochodzący z łaciny epitet gatunkowy odnosi się do Karoliny. Kowalik karoliński został po raz pierwszy opisany przez angielskiego ornitologa Johna Lathama w jego pracy z 1790 roku, Index Ornithologicus[9].

    Systematyka kowalikowatych jest złożona. Geograficznie rozdzielone gatunki czasami są bardzo do siebie nawzajem podobne. Kowalik karoliński ma podobny wygląd i głos do kowalika białolicego, Sitta leucopsis, występującego w Himalajach, toteż oba te ptaki były dawniej uznawane za ten sam gatunek[3].

    Podgatunki

    Wyróżniono siedem podgatunków kowalika karolińskiego[10][5], choć różnice pomiędzy nimi są niewielkie i pojawiają się stopniowo, w miarę przechodzenia z jednego zasięgu do drugiego. Podgatunki są czasami traktowane jak trzy grupy – podział ten bazuje na bliskim podobieństwie co do morfologii, środowiska występowania i śpiewu. Grupy te występują kolejno: we wschodniej Ameryce Północnej, Wielkiej Kotlinie i centralnym Meksyku oraz okolicach przybrzeżnych Pacyfiku[11]. Podgatunki z zachodnich terenów mają najciemniej ubarwione górne części ciała, podgatunek wschodni – S. c. carolinensis – ma najjaśniejszy grzbiet[3]. Wschodnia forma ma także grubszy dziób i większy ciemny pas na czubku głowy, niż ptaki zasiedlające centralny obszar i te znad wybrzeży Pacyfiku. Śpiew trzech grup także się różni[11].

    Podgatunek[3] Występowanie Wygląd kowalik karoliński (Sitta carolinensis carolinensis) (nominatywny) północno-wschodnia Ameryka Północna, zachodni Saskatchewan i wschodni Teksas jasny grzbiet i czubek głowy kowalik pacyficzny (Sitta carolinensis aculeata) zachodnie obszary stanów Waszyngton, Oregon i Kalifornia oraz północ Kalifornii Dolnej mniejszy niż S. c. tenuissima, płowożółte dolne partie ciała, nieco blade górne partie i smuklejszy dziób Sitta carolinensis alexandrae północna część Kalifornii Dolnej większy niż S. c. aculeata, z nieznacznie ciemniejszymi wyższymi partiami ciała, podgatunek o najdłuższym dziobie Sitta carolinensis tenuissima od Kolumbii Brytyjskiej, przez Góry Kaskadowe, po południową Kalifornię mniejszy niż S. c. nelsoni, nieznacznie bledsze górne części ciała, bardziej smukły dziób Sitta carolinensis nelsoni Góry Skaliste, od północnej Montany, po północny zachód stanu Chihuahua na południu mniejszy niż podgatunek nominatywny, ciemniejsze, szare górne części ciała, ciemniejszy czubek głowy, mniej kontrastujące skrzydła kowalik meksykański (Sitta carolinensis mexicana) zachodni Meksyk bardziej szary w stosunku do S. c. oberholseri, szczególnie na skrzydłach Sitta carolinensis lagunae południowa część Kalifornii Dolnej mniejszy niż S. c. alexandrae, z nieco ciemniejszymi dolnymi partiami ciała, także bardziej płowożółty, dziób stosunkowo gruby

    Niektóre ujęcia systematyczne wyróżniają jeszcze dwa podgatunki[12][13]:

    • Sitta carolinensis oberholseri H. W. Brandt, 1938 – południowo-zachodni obszar Teksasu i wschodni Meksyk bardzo podobny do S. c. nelsoni jednak nieco ciemniejszy
    • Sitta carolinensis kinneari van Rossem, 1939 – południowy Meksyk w Guerrero i Oaxaca, najmniejszy podgatunek, podobny do S. c. mexicana, jednak samica ma intensywniejsze, pomarańczowo-płowe dolne części ciała, krótki i gruby dziób

    Morfologia

    Tak, jak inni przedstawiciele tego rodzaju, kowalik karoliński ma dużą głowę, krótki ogon i skrzydła, silny dziób i nogi. Długość ciała 13-14 cm, rozpiętość skrzydeł 20–27 cm i masa ciała 18-30 g[4].

    Dojrzałe samce z podgatunku nominatywnego, S. c. carolinensis, mają blado-niebiesko-szare ubarwienie w górnych partiach ciała, połyskujące, czarne czubki głów i czarne obwódki na górnej części grzbietu. Pokrywy i lotki są bardzo ciemne z bledszymi frędzlami. Nierozłożone skrzydło jest bladoszare i czarne, z cienką, białą przegrodą. Głowa i dolne części ciała są białe. Z wierzchu pióra ogona są czarne z dużymi białymi pasami, biegnącymi wzdłuż, poprzez trzy pióra, co jest charakterystyczną, zauważalną w locie, cechą tych ptaków[3].

    Samica jest matowoczarna, z szarym wierzchem ciała. Ma zwykle nieznacznie bardziej matowo ubarwione górne części ciała i bardziej płowożółte dolne partie w porównaniu do samca. Czubek jej głowy może być szary, choć u wielu samic jest czarny, przez co nie mogą być niezawodnie odróżniane od samców. W północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych przynajmniej 10% samic ma czarne czubki głów, jednak wskaźnik ten wzrasta do 40–80% w Górach Skalistych, Meksyku i południowo-wschodnich stanach USA. Młode ptaki przypominają dorosłe osobniki, jednak ich upierzenie jest bardziej matowe[3].

    Zakres występowania trzech innych, znacząco mniejszych gatunków kowalików zachodzi na tereny zasiedlone przez kowalika karolińskiego, jednak żaden z tych ptaków nie ma białego upierzenia, całkowicie otaczającego oko. Kolejne różnice wynikają z faktu, że kowalik czarnogłowy (Sitta canadensis) ma czarne pasma przechodzące przez oczy i czerwonawo ubarwione dolne części ciała, natomiast kowalik malutki (Sitta pusilla) i kowalik mały (Sitta pygmaea) brązowe czubki głów i białą plamkę na szyi[11].

    Występowanie

     src=
    Lasy liściaste są preferowanym siedliskiem w północno-wschodnim paśmie występowania

    Kowalik karoliński odbywa lęgi w lasach Ameryki Północnej – od południowej Kanady, po północną Florydę – na wschodzie i południowy Meksyk – na zachodzie. We wschodnim paśmie występowania preferuje siedliska ze starymi, liściastymi lub mieszanymi lasami, a także sady, parki, podmiejskie ogrody i cmentarze. Jest spotykany głównie na obszarach nizinnych, chociaż w stanie Tennessee gniazduje na wysokości 1675 m n.p.m. Na zachodnie i w Meksyku występuje na otwartych, górskich przestrzeniach, częściowo porośniętych sosnowo-dębowymi lasami. Może gniazdować nawet do wysokości 3200 m w Nevadzie, Kalifornii i Meksyku[3]. Zdarza się, że zasiedla także lasy sosnowo-jałowcowe oraz lasy rosnące przy brzegach rzek, jeśli tylko są takie w okolicy[14]. Kowalik karoliński jest jedynym północnoamerykańskim przedstawicielem rodziny kowalikowatych, mogącym żyć pośród drzew liściastych. Kowaliki: czarnogłowy, mały oraz malutki preferują sosny[11].

    Niezbędna jest obecność starych lub rozkładających się drzew z otworami odpowiednimi na gniazda. Na wschodzie zasięgu wybierane są w tym celu dęby, buki i hikory, ponieważ dostarczają jadalnych nasion. Pomimo iż habitat jest rozmieszczony na kontynencie, to zasięgi występowań są poprzerywane. Z tego względu odseparowane populacje tego niemigrującego gatunku przekształciły się w różne regionalne podgatunki[15].

    Kowalik ten, podobnie jak większość ptaków z tego rodzaju, nie migruje. Osobniki dorosłe zwykle pozostają na swych terytoriach przez cały rok. Mogą jednak odbywać wędrówki, gdy zabraknie nasion lub ze względu na dużą reprodukcję w danym roku[16]. W takich okolicznościach gatunek zalatywał na wyspy Vancouver i Santa Cruz oraz na Bermudy. W październiku 1963 jeden z ptaków wylądował na RMS Queen Mary, żeglującej sześć godzin na wschód od Nowego Jorku[3].

    Zachowanie

    Kowaliki karolińskie siedząc na pionowych powierzchniach, np. drzewach, często obracają się na bok lub do góry nogami. Potrafią schodzić z dużych wysokości głową w dół, przeszukując wąskie pęknięcia lub otwory w drzewach w celu znalezienia tam pokarmu. Gdy znajdą jakieś orzechy albo nasiona, upychają je w korze, a następnie otwierają. Przechowują jedzenie pojedynczo, pod luźną korą, ukrywają je w porostach, mchu czy w śniegu. Ptaki te odganiają inne osobniki ze swego gatunku, gdy tamte zbytnio zbliżą się do ich terytorium, natomiast na zimę dołączają do stad sikor i dzięciołów, by wspólnie żerować.

    Rozród

     src=
    Samiec, podgatunek nominatywny

    Kowalik karoliński jest gatunkiem monogamicznym. Dobiera się w pary po zalotach, w których samiec zabiega o względu samicy poprzez rozkładanie ogona i opuszczanie skrzydeł, przy jednoczesnym kołysaniu się w tył i przód. Dostarcza jej również pożywienie[16]. Ptaki zakładają terytoria zajmujące od 0,10 do 0,15 kilometrów kwadratowych w lasach oraz powyżej 0,2 kilometrów kwadratowych w siedliskach częściowo zalesionych, pozostając tam razem całorocznie, do czasu, aż jeden z partnerów zginie[17]. Zagłębienie, w którym tworzone jest gniazdo, to zwykle naturalna dziura w starym drzewie, choć czasem wykorzystywane są stare gniazda dzięciołowatych oraz okazjonalnie sztuczne gniazda przeznaczone dla błękitników rudogardłych[18].

    Gniazdo znajduje się zwykle na wysokości 3–12 m i jest wyścielane piórami, trawą i rozdrobnioną korą. Samica składa od pięciu do dziewięciu kremowo-białych jaj, o wymiarach 19 × 14 mm, pokrytych czerwonawo-brązowymi łatami. Jaja są wysiadywane przez samice od 13 do 14 dni, zanim wyklują się z nich młode, które przebywają w gnieździe przez dalszych 18 do 26 dni, zanim nauczą się latać[4]. Zarówno samiec jak i samica karmią pisklęta do około dwóch tygodni po pierwszym locie, ponadto samiec dostarcza pożywienie samicy, podczas gdy ta inkubuje. Kiedy młode dorastają, opuszczają terytoria rodziców i albo zakładają własne, albo pozostają bez partnera i bez terytorium rozrodczego. Prawdopodobnie to właśnie ptaki bez terytoriów są odpowiedzialne za nieregularne rozmieszczenie tego gatunku. Kowalik ten nocuje w dziuplach lub, poza sezonem lęgowym, za luźną korą, zazwyczaj samotnie, choć przy bardzo niskiej temperaturze kowaliki karolińskie mogą się gromadzić (nagrano razem aż do 29 ptaków). Ptak ten ma niezwykły zwyczaj usuwania rano odchodów z miejsca, w którym spędził noc[3].

    Przetrwanie

     src=
    Samiec, S. c. tenuissima

    Na dorosłe osobniki polują sowy i prowadzące dzienny tryb życia ptaki drapieżne (takie jak krogulec zmienny czy krogulec czarnołbisty). Pisklęta oraz jaja są natomiast pożywieniem dla ptaków z rodziny dzięciołowatych, małych wiewiórek i potrafiących wchodzić na drzewa węży, jak Opheodrys vernalis. Kowalik karoliński reaguje na pojawienie się drapieżników w okolicy gniazda przez trzepotanie skrzydłami i wydawanie dźwięku „hn-hn”. Kiedy ptak opuszcza dziuplę, czyści okolice wejścia z piór i kawałków roślin, co czyni gniazdo trudniejszym do zlokalizowania na podstawie zapachu[17]. Kowaliki mogą także rozsmarowywać wokół otworu chrząszcze z rodziny oleicowatych, co zasugerowało, że nieprzyjemny zapach rozgniecionych owadów odstrasza wiewiórki, które są głównymi konkurentami do zajęcia naturalnego zagłębienia w drzewie[19]. Średnia długość życia kowalika karolińskiego wynosi dwa lata[17], jednak rekord to dwanaście lat i dziewięć miesięcy[16].

    Reakcje tego kowalika na drapieżniki mogą być związane z jego strategią rozrodczą. Przeprowadzono badania polegające na porównaniu zachowań kowalika karolińskiego i czarnogłowego w warunkach gotowości samców do dostarczenia pożywienia wysiadującej samicy, w sytuacji, gdy gniazdu zagrażają drapieżniki, takie jak krogulec zmienny, który poluje na dorosłe kowaliki, oraz strzyżyk śpiewny, który niszczy jaja tych ptaków. Kowalik karoliński żyje krócej niż kowalik czarnogłowy, jednak ma więcej młodych. Zaobserwowano, że reaguje gwałtowniej w stosunku do drapieżnika zagrażającego jajom. Z kolei kowalik czarnogłowy bardziej koncentruje się na krogulcu. To przemawia za teorią, wedle której żyjące dłużej gatunki odnoszą korzyści z przetrwania osobników dojrzałych płciowo, które w przyszłości będą miały szansę na rozród, podczas gdy ptaki krócej żyjące koncentrują się na przetrwaniu swych lęgów[20].

    Głos

    Podobnie jak inne kowaliki, jest to ptak hałaśliwy z szerokim zakresem wydawanych odgłosów. Piosenka godowa samca to szybkie nosowe qui qui qui qui qui qui qui. Kowaliki karolińskie, dobrane w pary, często kontaktują się ze sobą na jesieni i w zimie poprzez piskliwe odgłosy, wydawane do 30 razy na minutę. Wyróżniające je dźwięki to ostre kri, szybko powtarzane, gdy ptak jest zaniepokojony lub wydawane w stanie ekscytacji kri kri kri kri kri kri kri kri. Podgatunki z Gór Skalistych i Wielkiej Kotliny wydają wyższy i szybszy odgłos[3], natomiast ptaki znad Pacyfiku bardziej nosowy[11].

    Pożywienie

     src=
    Żerujący kowalik

    Kowalik karoliński odżywia się, zaczepiony na pniach i gałęziach drzew, w podobny sposób jak dzięciołowate i pełzaczowate z rodzaju Certhia. Nie używa jednak ogona jako dodatkowego podparcia. Czepia się drzewa swymi silnymi stopami. Cechą charakterystyczną wszystkich kowalików jest sposób żerowania. Są w stanie schodzić po pniach drzew głową w dół i zawisać do góry nogami pod gałęziami[21][22].

    Ptak jest zwierzęciem wszystkożernym, zjada zarówno owady jak i nasiona. Umieszcza dużo żywności, np. żołędzi czy nasion hikory, w szczelinach w pniach drzew, następnie uderza swym silnym dziobem, otwierając je. Nadwyżki nasion są ukrywane w korze i szczelinach[16]. Zimowa dieta może składać się w blisko 70% z nasion, ale w lecie pożywienie stanowią głównie owady. Te zjadane przez kowalika karolińskiego to np. gąsienice, mrówki i szkodniki takie jak szeliniaki sosnowe, Lepidosaphes ulmi i inne czerwce oraz miodówki z rodziny Psyllidae[17][23][24]. Ptaki sporadycznie odżywiają się na ziemi i chętnie odwiedzają karmniki, w których mogą znaleźć orzechy, łój czy nasiona słonecznika, przy czym te ostatnie są zwykle zabierane i magazynowane[16].

    Kowalik karoliński często w zimie podróżuje w mieszanych stadach (różnogatunkowych). Stada te są prowadzone przez sikory. Kowaliki i dzięcioły kosmate często im towarzyszą. Uważa się, że życie w takich stadach przynosi korzyści pod względem zdobywania pokarmu i unikania drapieżników. Prawdopodobne jest, że gatunki skupione w stadach sikor także nasłuchują informacji przez nie przekazywanych, przez co mogą zmniejszyć swój własny poziom czujności[25].

    Ochrona

    Kowali karoliński to pospolity gatunek, występujący na znacznym obszarze, szacowanym na 8,6 mln kilometrów kwadratowych. Całkowitą liczebność populacji ocenia się na 10 milionów osobników. Istnieją dowody na ogólny wzrost wielkości populacji, dlatego też nie przypuszcza się, by wartość ta zbliżyła się do kryterium rozmiaru (mniej niż 10000 dojrzałych osobników), czy spadku liczebności (utrata ponad 30% osobników w ciągu dziesięciu lat lub trzech pokoleń), określonych przez Czerwoną Księgę Gatunków Zagrożonych. Z tych powodów gatunek jest opisany jako najmniejszej troski[2].

    Lokalnie problemy kowalikom może sprawiać usuwanie obumarłych drzew, ponieważ ptaki potrzebują wgłębień na gniazda. Spadki liczebności zostały zanotowane w Waszyngtonie, Florydzie i szerzej w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych (po Teksas na zachodzie). Natomiast w Albercie obszar rozrodczy powiększa się – liczba osobników rośnie na północnym wschodzie z powodu odrastania lasu[3][26][27]. Kowalik karoliński jest chroniony przez Migratory Bird Treaty Act, którego trzy kraje, w których występuje (Kanada, Meksyk i Stany Zjednoczone), są sygnatariuszami[17].

    Przypisy

    1. Sitta carolinensis, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
    2. a b BirdLife International 2012, Sitta carolinensis [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016 [online], wersja 2015-4 [dostęp 2016-04-03] (ang.).
    3. a b c d e f g h i j k Simon Harrap: Tits, Nuthatches and Treecreepers. Quinn, David. Christopher Helm, 1996, s. 150-155. ISBN 0-7136-3964-4.
    4. a b c White-breasted Nuthatch. W: Cornell Lab of Ornithology Bird Guide [on-line]. Cornell Lab of Ornithology, 2003. [dostęp 3 sierpnia 2008].
    5. a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Mohoidae Fleischer, James & Olson, 2008 - reliktowce - O-os and kioea (wersja: 2015-05-27). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2016-04-03].
    6. słowo pochodzi od średnioangielskiego notehache – nut (orzech) + -hache; podobne do staroangielskiego tohaccian (hack – siekać, ciąć, rąbać)
    7. Nuthatch. W: Merriam-Webster Online Dictionary [on-line]. Merriam-Webster Online. [dostęp 3 sierpnia 2008].
    8. Ian Brookes: The Chambers Dictionary, ninth edition. Edynburg: Chambers, 2006, s. 1417. ISBN 0-550-10185-3.
    9. John Latham: Index Ornithologicus, sive Systema ornithologiae. 1790, s. 262.
    10. F. Gill, D. Donsker: Nuthatches, Wallcreeper, treecreepers, mockingbirds, starlings & oxpeckers (ang.). IOC World Bird List: Version 6.1. [dostęp 2016-04-03].
    11. a b c d e Sibley, David: The North American Bird Guide. Sussex: Pica Press, 2000, s. 380&382. ISBN 978-1-873403-98-3.
    12. White-breasted Nuthatch (Sitta carolinensis) (ang.). IBC: The Internet Bird Collection. [dostęp 2012-11-03].
    13. kowalik karolinski (Sitta carolinensis) Latham, 1790. Avibase. [dostęp 2012-11-03].
    14. Fred A Ryser: Birds of the Great Basin: A Natural History. Dewey, Jennifer Owings (illustrator). University of Nevada Press, 1985, s. 404. ISBN 0-87417-080-X.
    15. Garth M Spellman, Klicka, John. Phylogeography of the white-breasted nuthatch (Sitta carolinensis): diversification in North American pine and oak woodlands. „Molecular Ecology”. 16 (8), s. 1729-40, kwiecień 2007. DOI: 10.1111/j.1365-294X.2007.03237.x.
    16. a b c d e Charles Fergus: Wildlife of Pennsylvania and the Northeast. Hansen, Amelia (ilustrator). Stackpole Books, 2000, s. 275-76. ISBN 0-8117-2899-4.
    17. a b c d e Pravosudov, Vladimir V.; Grubb. Thomas C. (1993) White-breasted nuthatch (Sitta carolinensis) in Poole, A.; Gill, F. (eds) The Birds of North America, volume 54. Philadelphia: The Academy of Natural Sciences; Washington, D.C.: The American Ornithologists' Union. 1-16
    18. Oklahoma Bluebird Nest Box Results 2006. Oklahoma Department Of Wildlife Conservation. [dostęp 20 czerwca 2012].
    19. Lawrence Kilham. Use of in bill-sweeping by White-breasted Nuthatch. „Auk”. 88, s. 175-76, styczeń 1971.
    20. Cameron K. Ghalambor, Martin, Thomas E.. Parental investment strategies in two species of nuthatch vary with stage-specific predation risk and reproductive effort. „Animal Behaviour”. 60 (2), s. 263–267, sierpień 2000. DOI: 10.1006/anbe.2000.1472.
    21. Nuthatches. W: Erik Matthysen: Firefly Encyclopedia of Birds. Löhrl, Hans; Christopher Perrins (ed.). Firefly Books, 2003, s. 536–537. ISBN 1552977773.
    22. Fujita, M; K. Kawakami; S. Moriguchi & H. Higuchi. Locomotion of the Eurasian nuthatch on vertical and horizontal substrates. „Journal of Zoology”. 274 (4), s. 357–366, 2008. DOI: 10.1111/j.1469-7998.2007.00395.x.
    23. Hamid, Abdul; Odell, Thomas M.; Katovich, Steven: White Pine Weevil. W: Forest Insect & Disease Leaflet 21 [on-line]. U.S. Department of Agriculture Forest Service. [dostęp 5 sierpnia 2008].
    24. Anne R. Leslie: Handbook of Integrated Pest Management for Turf and Ornamentals. CRC Press, 1994, s. 215–216. ISBN 0-87371-350-8.
    25. Andrew S, Dolby, Grubb, Thomas C Jr. Functional roles in mixed-species foraging flocks: A Field manipulation. „The Auk”, kwiecień 1999.
    26. White-breasted Nuthatch Sitta carolinensis. W: Florida's breeding bird atlas: A collaborative study of Florida's birdlife [on-line]. Florida Fish and Wildlife Conservation Commission. 2003. [dostęp 20 czerwca 2012].
    27. White-breasted Nuthatch Sitta carolinensis. W: BirdWeb — Seattle Audubon's guide to the birds of Washington [on-line]. Seattle Audubon Society. [dostęp 3 sierpnia 2008].

    Linki zewnętrzne

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autorzy i redaktorzy Wikipedii
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia POL

    Kowalik karoliński: Brief Summary ( Polonês )

    fornecido por wikipedia POL

    Kowalik karoliński (Sitta carolinensis) – gatunek ptaka z rodziny kowalikowatych (Sittidae), występujący w starych lasach, głównie na środkowym obszarze Ameryki Północnej. To krępy ptak, z wielką głową, krótkim ogonem, potężnym dziobem i silnymi nogami. Górne części ciała ubarwione są na niebiesko-szaro, głowa i dolne partie białe. Ptak ma czarny wierzch głowy oraz kasztanowo ubarwione podbrzusze. Siedem podgatunków różni się od siebie głównie kolorem upierzenia ciała.

    Kowalik karoliński, tak jak inne gatunki zaliczane do rodziny kowalików, poszukuje owadów przemieszczając się po pniach i gałęziach. Będąc na drzewie może wisieć głową w dół. Nasiona stanowią znaczną część jego zimowej diety, szczególnie żołędzie i orzechy hikory, które są gromadzone przez ptaka jesienią. Gniazdo znajduje się w dziupli. Zasiedlająca je para może rozmazywać dookoła wejścia szczątki upolowanych owadów, co odstrasza wiewiórki. Zarówno osobniki dojrzałe, jak i młode mogą paść ofiarą jastrzębi, sów i węży. Także wylesianie stanowi dla nich poważny problem, gdyż może doprowadzić do miejscowej utraty siedliska. Jest to jednak pospolity gatunek, nieobjęty ochroną na większości obszaru występowania.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autorzy i redaktorzy Wikipedii
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia POL

    Sitta carolinensis ( Português )

    fornecido por wikipedia PT

    A Sitta carolinensis[4] é uma espécie de ave passeriforme da família Sittidae que vive na América do Norte. É uma ave de tamanho médio que mede 15,5 cm de comprimento. A coloração varia um pouco conforme a sua área de distribuição, mas as partes superiores apresentam cor cinzenta clara azulada: o macho possui o píleo e a nuca pretos, enquanto que a fêmea tem o píleo cinzento escuro. As partes inferiores são brancas com tons avermelhados no abdómen. É uma ave ruidosa: possui voz nasal, e com frequência emite guinchos ou diversas vocalizações ocasionalmente compostas por constantes repetições de pequenos assobios. No verão, é uma ave insectívora: consome exclusivamente artrópodes, mas no Inverno a sua dieta é composta principalmente de sementes. Esta espécie nidifica em cavidades naturais de árvores. A posta varia de cinco a nove ovos e a fêmea incuba-os por duas semanas enquanto é alimentada pelo macho. O casal alimenta as criações até que estas abandonem o ninho, embora possam continuar a alimentá-las por mais algumas semanas.

    Vive em grande parte na América do Norte, excepto nas zonas mais frias e áridas. Encontra-se sobretudo a baixas altitudes, nas florestas caducifólias ou mistas. Geralmente distinguem-se de sete a nove subespécies, cujas distribuições, vocalizações e colorações são ligeiramente diferentes. Filogeneticamente, era relacionada com a Sitta leucopsis e a Sitta przewalskii, duas espécies do sul da Ásia, mas logo descobriu-se que está mais relacionada com a Sitta magna do Sudeste Asiático. A espécie tem uma vasta distribuição e a sua população continua a aumentar; segundo a União Internacional para a Conservação da Natureza está catalogada como em estado «pouco preocupante».

    Descrição

    A parte superior da cabeça (píleo) é preta, assim como a parte superior do pescoço e das costas, formando um colar parcial.[5] A coloração do resto das partes superiores varia um pouco entre as subespécies, mas o dorso e as asas são de cor azul acinzentada, entre clara e escura.[5] A ponta das penas contrasta mais ou menos com o restante das partes superiores; as penas de voo são escuras e beiradas por um tom cinzento e as coberteiras maiores têm pequenas franjas claras na asa.[5] As penas exteriores da cauda são pretas, mas as três mais externas são atravessadas por uma banda branca diagonal na sua extremidade. As penas interiores da cauda são do mesmo cinzento que a parte posterior. No geral, as partes inferiores são brancas.[5] O focinho e peito são completamente brancos, mas o abdómen é avermelhado. O bico é comprido e recto, ou ligeiramente encurvado para cima, e de cor cinzenta escura ou preta, com a base da mandíbula inferior mais clara e a borda da mandíbula esbranquiçada.[5] A íris é castanha escura. As garras e as patas são castanhas escuras ou cinzentas acastanhadas.[5][6]

    O píleo e a parte superior do dorso do macho adulto são pretos e com tons claros azuis esverdeados. Quando a plumagem está desgastada, as penas de voo estão ligeiramente tingidas de castanho e as partes inferiores apresentam coloração castanha opaca, com tons cinzentos.[5] A fêmea adulta assemelha-se a um macho adulto, mas o seu píleo é cinzento escuro e a franja preta da parte superior das costas costuma ser menos larga.[5] As partes superiores são um pouco mais opacas e as inferiores menos brancas. O macho juvenil é parecido com o adulto, mas o píleo é mais opaco e sem brilho, as partes superiores são mais claras e o dorso mais opaco.[6][5] A fêmea juvenil assemelha-se aos machos jovens, mas o píleo e as rémiges secundárias são de um cinzento mais opaco (cinzento escuro), e as coberteiras maiores e o dorso têm uma cor-de-alce desgastada. Os adultos raras vezes mudam antes da época de reprodução (Fevereiro — Março), porém, após a época da criação, dá-se o processo da muda, de Junho a Setembro. Entre Julho e Agosto, as crias começam a voar e passam por uma muda parcial das penas das coberteiras secundárias.[7]

    É uma ave de tamanho mediano com cerca de 15,5 cm de comprimento.[8][5] As medidas variam conforme a subespécie: na subespécie nominal, S. c. carolinensis, a asa rogada mede aproximadamente entre 86 e 97 mm nos machos e entre 85 e 92,5 mm nas fêmeas. A cauda mede entre 44 e 50,5 mm no macho e entre 42 e 49,5 mm na fêmea. O bico mede entre 19,8 e 23,2 mm, e o tarsometatarso cerca de 17 e 20 mm. O peso dos adultos oscila entre as 19,6 e as 22,9 g.[7]

    Variações geográficas

    Existem pequenas variações morfológicas clinais por toda a sua área de distribuição. Simon Harrap enumera nove subespécies na sua monografia de referência Tits, Nuthatches and Treecreepers,[9] no entanto, a validade de duas delas é controversa e alguns grupos de subespécies poderiam formar espécies independentes.[10]

    É relativamente comum as subespécies com morfologias e vocalizações parecidas classificarem-se em três grupos: um cobre a América do Norte, o segundo a Grande Bacia dos Estados Unidos e o centro do México, e o terceiro a costa do Pacífico.[11] Os dois primeiros grupos estão em contacto nas Grandes Planícies, onde não parecem hibridar. O segundo grupo poder-se-ia subdividir por uma linha de norte a sul traçada no centro das Montanhas Rochosas.[12] No cômputo geral, a ave é abundante em grande parte da sua distribuição geográfica, mas está em constante diminuição em Washington, Flórida e, em especial, na parte ocidental do sudeste dos Estados Unidos até ao Texas;[13] a subespécie S. c. lagunae da Baixa Califórnia é a mais ameaçada.[1] Os cantos dos três grupos são diferentes.[11]

     src=
    Macho de S. c. tenuissima.
     src=
    Um exemplar da subespécie nominal S. c. carolinensis visto a partir das costas, estendendo as penas da cauda.
     src=
    Um membro das populações de S. c. aculeata na Groveland (Califórnia).

    Espécies similares

    Na América do Norte habitam outras três espécies de sitídeos (Sitta canadensis, Sitta pygmaea e Sitta pusilla) e as suas distribuições sobrepõem-se às do S. carolinensis. Porém, são claramente diferentes e bem mais pequenas, uma vez que as outras trepadeiras medem 10 cm de comprimento e pesam cerca de 10 g.[17] S. canadensis tem o dorso avermelhado e uma franja preta no olho. S. pygmaea tem a cabeça com um tom acastanhado tal e qual o píleo, embora este último apresente uma mancha branca no pescoço.[11]

    Ecologia e comportamento

    Estilo de vida

    Quando voa, as penas brancas de cada lado da cauda tornam-se visíveis. Tem um voo rápido, significativamente diferente do da trepadeira-azul mas parecido com o dos chapins.[18] Para cruzar um rio ou um campo grande voa alto, com movimentos regulares. Mas para se deslocar de uma árvore para a outra, voa com trajectos curvos.[19] É uma ave diurna e não migrante, que defende o seu território durante todo o ano. Embora a zona seja dominada pelo macho, este coabita com a fêmea e ambos se encarregam da sua defesa.[20] Durante o Inverno, une-se a bandos mistos para se alimentarem. Estes grupos de aves são liderados por chapins, o S. carolinenesis e o Picoides pubescens e normalmente voam em conjunto.[21] As espécies que fazem parte destes agrupamentos provavelmente beneficiam da partilha de alimentos e vigiam a presença de predadores. É possível que as espécies que se unem aos chapins aprendam, em certa medida, a identificar os chamamentos destes pássaros para poder reduzir a vigilância.[22]

    Vocalizações

     src=



    Problemas para escutar estes arquivos? Veja a ajuda.
     src=

    Problemas para escutar este arquivo? Veja a ajuda.

    Tal como outras trepadeiras, é uma ave ruidosa e tem uma variedade de vocalizações que varia com a localização geográfica. O canto do macho reprodutor é um qui-qui-qui-qui-qui-qui-qui nasal e rápido.[23] O piar de contacto assemelha-se a um yank nasal, grave e repetitivo. Os casais de aves mantêm-se em contacto durante o Outono e o Inverno emitindo um nit agudo e relutante, o qual repetem até trinta vezes por minuto. Quando está inquieto ou excitado, emite um kri relutante também característico e rápido, que repete em séries de kri-kri-kri-kri-kri-kri-kri-kri. As populações das Montanhas Rochosas e da Grande Bacia dos Estados Unidos têm um chamamento mais forte, transcrita como yididitititit;[24] enquanto que as aves da costa do Pacífico produzem um beeerf nasal.[11] Cantam durante todo o ano, tal como a trepadeira-azul (apesar de o canto de ambos seja diferente).[23] Entre março e abril é fácil encontrar os ninhos pelos trinados destas aves.[25] Os pintainhos começam a reproduzir os primeiros chamamentos no Verão.[26]

    Reprodução

    É monógamo e forma casal após um cortejo no qual o macho se aproxima da fêmea, estende a cauda e deixa cair as asas enquanto se balança para a frente e para trás, oferecendo-lhe comida.[27][28] O território do casal compreende entre 0,10 a 0,15 km2 no bosque, e até 0,2 km2 em habitats semi-arborizados. Permanecem juntos durante todo o ano até que um morra ou desapareça.[29] Costumam construir o ninho em cavidades naturais de árvores velhas e, ocasionalmente, num buraco abandonado por um pica-pau,[30] ou em caixas-ninho artificiais destinadas ao Sialia sialis.[31]

    A construção do ninho é feita unicamente pela fêmea.[32] É um ninho suave composto por fibras de súber, ervas, pêlos e penas.[32] Por dentro são espaçosos, com uma profundidade entre 15 e 20 cm, e o buraco tem um diâmetro de 6 cm.[30] Pode agregar barro na entrada para protegê-lo dos predadores maiores e atrair meloídeos (coleópteros) que se aproximem da entrada do ninho, cujo odor desagradável pode dissuadir os esquilos, que são os que mais competem pelas cavidades naturais.[33][34] A fêmea põe entre cinco a nove ovos, de cor branca clara e com manchas castanhas na parte mais larga; em média medem 19 × 14 mm. A incubação dura cerca de 12 a 14 dias, enquanto isso a fêmea é alimentada pelo macho. Ambos alimentam os pintainhos com insectos voadores[19] e limpam o ninho retirando os sacos fecais, que geralmente são deixados a várias dezenas de metros do ninho.[35]

    Os pais alimentam os jovens enquanto estes vivem no ninho e durante as duas primeiras semanas de voo.[36] Quando são autossuficientes, abandonam o território dos seus pais e passam a viver por sua conta ou vagabundeiam sozinhos, sem estabelecerem território.[37] Os jovens abandonam o ninho entre 18 e 26 dias depois da eclosão.[3] Provavelmente as aves divagantes são as que mais contribuem para a dispersão irregular da espécie.[2] Os juvenis alcançam a maturidade sexual num ano. Esta espécie só tem uma ninhada de pintos anualmente. A taxa de sobrevivência (o quociente entre o número de indivíduos vivos no final do ano e o número de indivíduos vivos quando começou) é de 35% em estudos feitos em Maryland, e de 12% no Arizona.[38] Fora da época de reprodução, o casal habita num buraco de uma árvore ou debaixo da crosta desprendida, e remove as fezes do seu leito pela manhã. Durante os Invernos mais frios, chegou-se a reportar até 29 aves que repousavam juntas.[2] A esperança de vida desta trepadeira é de dois anos, porém foram registados casos com até doze anos e nove meses.[27]

    Alimentação

    Alimenta-se nos troncos e galhos das árvores, tal como os pica-pau e certídeos, mas não utiliza a cauda para se agarrar ao felema. Desloca-se com pequenos saltos agarrando-se ao tronco com as suas fortes garras. Tal como outras trepadeiras, algumas vezes caminha de cabeça para baixo pelo tronco ou galho.[39][40]

    É omnívoro e come insectos e sementes. Quando as sementes são muito grandes, como as bolotas ou frutos da pecã, coloca-se numa fenda da casca e então dá-lhes um golpe com o seu forte bico para abri-las. Também pode esconder a comida restante nestas fendas para reserva. Durante o inverno 70 % da sua dieta são sementes, mas no verão a ave é exclusivamente insectívora. Entre os insectos dos quais se alimenta estão as lagartas, formigas e insectos que são pragas como o gurgulho do pinheiro,[41] diversos cocoídeos como o Lepidosaphes ulmi, homópteros da família Psyllidae,[29][42][43] gafanhotos, traças e miriápodes como as centopeias.[41]

    De vez em quando pode alimentar-se em terra, e para consumir frutos secos, sebo e sementes de girassol, que normalmente guarda sobre o felema das árvores e líquens.[27][44] Também pode incluir na sua dieta pequenos vertebrados que visitam as letrinas de mapache para encontrar sementes nas fezes do mamífero.[45] No inverno costuma participar em bandos com outras espécies para procurar comida e proteger-se dos predadores.[22][21]

    Predadores e parasitas

     src=
    O gavião-miúdo Accipiter striatus é um dos principais predadores de S. carolinenesis

    O certídeo adulto é uma das presas de aves rapinas nocturnas ou diurnas como os gaviões Accipiter striatus e Accipiter cooperii, e as crias e os ovos podem ser alimento de pica-paus,[46] esquilos e algumas serpentes como a Opheodrys vernalis.[47] Se um predador se aproxima do ninho, o certídeo tenta afugentá-lo agitando as suas asas e gritando hn-hn.[48] Outra técnica defensiva que pode utilizar em combate é insuflar as penas do corpo, estender as asas e levantar a cabeça repetidas vezes.[49] Quando os pais deixam o ninho, limpam as crias com um pouco de pêlo ou plantas para evitar que os predadores as detectem pelo cheiro.[29]

    Nos Estados Unidos, um estudo relacionou a estratégia reprodutiva da espécie com o seu comportamento face aos predadores. O objectivo era analisar a disposição dos certídeos machos a alimentar as fêmeas no período em que estas estão a chocar os ovos, em função da presença nas imediações de um gavião-miúdo (predador de aves, mas não de ovos) ou um Troglodytes aedon (predador de crias mas não de adultos). O S. carolinensis tem uma esperança de vida mais curta do que o Sitta canadensis; porém reage com maior energia ante a presença de predadores de ovos, enquanto que a espécie canadense é mais estressada na presença de aves de rapina. Este resultado confirma a teoria de que as espécies com uma esperança de vida mais longa se beneficiam das taxas de sobrevivência dos adultos, enquanto que as aves com uma vida mais curta investem mais na sobrevivência das suas amplas ninhadas.[50]

    Este certídeo pode albergar alguns parasitas como os géneros de protistas Leucocytozoon ou Trypanosoma;[51] assim como Haemoproteus sittae.[52] Também se identificaram trematodas como Collyriclum faba.[53] Esta ave também pode caçar moscas hematófagas da família Hippoboscidae como Ornithoica confluenta e O. anchineuriaou,[54][55][56] ou certos ácaros como Knemidokoptes jamaicensis, que produzem sarna.[57]

    Habitat e distribuição

     src=
    Os bosques caducifólios são o habitat preferido no nordeste

    Pode ser encontrado no sul do Canadá e em quase todo o território dos Estados Unidos (mas não desce da fronteira norte da península da Flórida) até ao México,[13] embora tenda a evitar as zonas mais áridas. A leste da sua distribuição, vive em bosques abertos antigos, caducifólios ou mistos,[13] em hortos, parques, jardins suburbanos e cemitérios. A maior parte da povoação habita em baixas altitudes, embora possa nidificar a até 1 675 m de altitude, no Tennessee. A oeste e no México, vive em bosques abertos de pinheiros e carvalhos de montanhas,[13] e chega a nidificar a mais de 3 200 m de altitude no Nevada, Califórnia e México.[58] No centro dos Estados Unidos, pode habitar em pinhais e zimbros ou em árvores situadas nas beiras dos rios.[59] S. carolinensis encontra-se normalmente em bosques caducifólios, enquanto que o S. canadensis, S. pygmaea e S. pusilla preferem os bosques de pinheiros.[11][13]

    A presença de árvores maduras ou senescentes proporciona cavidades para as aves, muito úteis para a nidificação. No leste, os carvalhos, faias e carya também são apreciados pelas trepadeiras devido à abundância de sementes.[58] Estes habitats estão disponíveis ao longo de América do Norte, mas são descontínuos. A espécie não é migratória, as diferentes povoações, incomunicadas entre si, representam diversas subespécies locais.[60] Habitualmente é uma ave sedentária anual, mas pode realizar pequenas viagens de vários anos quando as sementes escasseiam ou quando existem maiores condições para o sucesso reprodutivo.[27] A espécie é errante na ilha de Vancouver, na ilha de Santa Cruz e nas Bermudas; inclusive um individuo chegou ao transatlântico Queen Mary em 1963 enquanto o barco navegava a oeste de Nova York.[2]

    Taxonomia

    Nomenclatura de espécies

    A ave foi descrita em 1790 com o seu nome científico actual, Sitta carolinensis, pelo naturalista britânico John Latham no seu livro Index Ornithologicus.[61][5] Esta nomenclatura, composta por carolina e o sufixo latino -ensis («que vive, habita»), faz referência à localidade tipo, Carolina.[5] Na divisão em subgéneros do género Sitta, pouco utilizada, S. carolinensis é situada em Sitta (Leptositta) Buturlin, 1916, juntamente com Sitta leucopsis e Sitta przewalskii.[62]

    Em 2012, uma equipa norte-americana chegou à conclusão de que S. carolinensis, que conta com sete subespécies, é, na realidade, composto por pelo menos quatro linhagens sem fluxo genético entre elas, distintas pela sua morfologia e cantar, e que poderiam, portanto, constituir novas espécies independentes.[12] O Congresso Ornitológico Internacional (versão 5.2, 2015)[10] e o ornitólogo britânico Alan P. Peterson[63] reconhecem sete subespécies:

     src=
    Os comedouros artificiais proporcionam-lhes uma fonte suplementar de alimentos

    Relações filogenéticas

    Durante muito tempo considerou-se que esta trepadeira fosse parente próximo das trepadeiras Sitta leucopsis e Sitta przewalskii, uma vez que estas aves foram tratadas no passado como coespecíficas. Na divisão em subgéneros do género Sitta, pouco utilizada, estas foram colocadas em Sitta (Leptositta) Buturlin, 1916.[62] Harrap propôs que S. carolinensis, S. przewalskii e S. leucopsis poderiam estar relacionados com o grupo canadensis, correspondente ao subgénero Sitta (Micrositta) e que inclui seis espécies de trepadeiras de tamanho mediano.[8] Em 2014, Éric Pasquet et al. publicaram uma filogenia baseada no ADN nuclear e mitocondrial de 21 espécies de trepadeiras. No estudo, S. carolinensis ficou mais próximo de Sitta magna, enquanto que S. prezewalskii parece completamente basal no género Sitta. Neste estudo não se utilizou S. leucopsis, mas provavelmente é uma espécie irmã de S. przewalskii.[64]

    Ameaças e protecção

    A ave é comum e está amplamente distribuída por uma área de 8,6 milhões de km2. Calcula-se que existam dez milhões de indivíduos e, em geral, a povoação está a aumentar. Portanto, considera-se que a espécie esteja em estado «pouco preocupante» segundo a União Internacional para a Conservação da Natureza.[1] Não obstante, a supressão de árvores mortas reduz as possibilidades de encontrar cavidades para a nidificação e pode causar problemas à espécie. Notou-se um decréscimo da povoação em Washington, Flórida e, especialmente, no extremo oeste do sudeste dos Estados Unidos até ao Texas. Por outro lado, a zona de reprodução está-se a expandir em Alberta e a povoação cresceu no nordeste com os rebrotes dos bosques.[2][76][77] A espécie está protegida pelo Tratado de Aves Migratórias de 1918, firmado entre os países onde habita (Canadá, Estados Unidos e México).[29]

    Notas

    1. A subespécie S. c. oberholseri é considerada inválida pelo Congresso Ornitológico Internacional, e tratada como sinónimo de S. c. nelsoni.
    2. A subespécie S. c. kinneari é considerada inválida pelo Congresso Ornitológico Internacional, e tratada como sinónimo de S. c. mexicana.

    Referências

    1. a b c BirdLife International (2012). «Sitta europaea». Lista Vermelha da IUCN de espécies ameaçadas da UICN 2014.3 (em inglês). ISSN 2307-8235. Consultado em 7 de julho de 2015
    2. a b c d e Harrap 1996, p. 150-155.
    3. a b «White-breasted Nuthatch». Cornell Lab of Ornithology Bird Guide (em inglês). Ithaca: Cornell Lab of Ornithology. 2003. Consultado em 20 de junho de 2014
    4. Trepador Pechiblanco (Sitta carolinensis) Latham, 1790 em Avibase.
    5. a b c d e f g h i j k l Hellmayr 1903, p. 187.
    6. a b Harrap 1996, p. 153.
    7. a b c d e f g h i Harrap 1996, p. 154.
    8. a b Harrap 1996, p. 150.
    9. a b c d e f g h i j k Harrap 1996, p. 154-155.
    10. a b Gill, F; Donsker, D, eds. (2015). «Nuthatches, Wallcreeper, treecreepers, mockingbirds, starlings & oxpeckers» IOC World Bird List (v.5.2) pelo Congresso Ornitológico Internacional (em inglês). Consultado a 14 de julho de 2015.
    11. a b c d e Allen Sibley, David (2000). The North American Bird Guide (em inglês). Sussex: Pica Press. pp. 380–382. ISBN 1-873403-98-4. OCLC 45236869
    12. a b Woody Walström, V; Klicka, John; Spellman, Garth M (2012). «Speciation in the White-breasted Nuthatch (Sitta carolinensis): a multilocus perspective». Oxford: Blackwell Publishing Ltd. Molecular Ecology (em inglês). 21 (4): 907-920. ISSN 0962-1083. OCLC 776240667. PMID 22192449. doi:10.1111/j.1365-294X.2011.05384.x
    13. a b c d e Löhrl 1988, p. 139.
    14. a b c d e f Hellmayr 1903, p. 188.
    15. a b c d e Hellmayr 1903, p. 189.
    16. a b Harrap 1996, p. 155.
    17. Harrap 1996, p. 130-133Cap. «Brown-headed Nuthatch»
    18. Löhrl 1988, p. 139-140.
    19. a b Löhrl 1988, p. 140.
    20. Löhrl 1988, p. 141.
    21. a b Löhrl 1988, p. 140-141.
    22. a b Dolby, Andrew S; Grubb, Thomas C., Jr (1999). «Functional roles in mixed-species foraging flocks: A Field manipulation». Washington D. C.: American Ornithologists' Union. The Auk (em inglês). 116 (2): 557–559. ISSN 0004-8038. JSTOR 4089392. OCLC 4907338224. doi:10.2307/4089392
    23. a b Löhrl 1988, p. 152-153.
    24. Harrap 1996, p. 150-151.
    25. Löhrl 1988, p. 153.
    26. Löhrl 1988, p. 152.
    27. a b c d Fergus, Charles (2000). Wildlife of Pennsylvania and the Northeast (em inglês). Amelia Hansen (ilustratora). Mechanicsburg: Stackpole Books. pp. 275–276. ISBN 0-811-72899-4. OCLC 42649793
    28. Löhrl 1988, p. 148-149.
    29. a b c d Pravosudov, Vladímir V; Grubb, Thomas C; Poole, A; Gill, F (1993). «White-breasted nuthatch (Sitta carolinensis)». The Birds of North America: life histories for the 21st century (em inglês). 2. Filadelfia/Washington D. C.: The Academy of Natural Sciences/The American Ornithologists' Union. pp. 1–16. OCLC 32843665
    30. a b Löhrl 1988, p. 146.
    31. «2006 Oklahoma Bluebird Nest Box Results» (em inglês). Oklahoma City: Oklahoma Department Of Wildlife Conservation. Consultado em 4 de agosto de 2008. Arquivado do original em 7 de outubro de 2010
    32. a b Löhrl 1988, p. 147.
    33. Kilham, Lawrence (1971). «Use of in bill-sweeping by White-breasted Nuthatch» (PDF). Washington D. C.: American Ornithologists' Union. The Auk (em inglês). 88 (1): 175-1761. ISSN 0004-8038. JSTOR 4083981. OCLC 5554784786. doi:10.2307/4083981
    34. Löhrl 1988, p. 146, 148.
    35. Weitzel, Norman H (2005). «White-breasted Nuthatch (Sitta carolinensis) fecal sac dispersal in northwestern Nevada». Provo: Brigham Young University Press. Western North American Naturalist (em inglês). 65 (2): 229-232. ISSN 1527-0904. JSTOR 41717451. OCLC 5556910565
    36. Löhrl 1988, p. 149-151.
    37. Löhrl 1988, p. 150-151.
    38. Thibault, Jean-Claude; Jenouvrier, Stéphanie (2006). «Annual survival rates of adult male Corsican Nuthatches Sitta whiteheadi» (PDF). Abingdon: Taylor and Francis. Ringing & Migration (em inglês). 23: 85-88. ISSN 0307-8698. OCLC 4901508698
    39. Matthysen, Erik; Löhrl, Hans (2003). Cristopher Perrins, ed. «Firefly Encyclopedia of Birds». Buffalo: Firefly Books (em inglês): 536–537. ISBN 1-55297-777-3. OCLC 51922852
    40. Fujita, M; Kawakami, K; Moriguchi, S; Higuchi, H (2008). «Locomotion of the Eurasian nuthatch on vertical and horizontal substrates». Londres: Sociedade Zoológica de Londres. Journal of Zoology (em inglês). 274 (4): 357-366. ISSN 0952-8369. OCLC 437932356. doi:10.1111/j.1469-7998.2007.00395.x
    41. a b Löhrl 1988, p. 144-145.
    42. Hamid, Abdul; Odell, Thomas M; Katovich, Steven. «White Pine Weevil». Forest Insect & Disease Leaflet 21 (em inglês). Washington D. C.: Serviço Florestal, Departamento de Agricultura dos Estados Unidos. Consultado em 8 de agosto de 2008
    43. Leslie, Anne R (1994). Handbook of Integrated Pest Management for Turf and Ornamentals (em inglês). Boca Ratón: CRC Press. pp. 215–216. ISBN 0-873-71350-8. OCLC 29356874
    44. Löhrl 1988, p. 145-146.
    45. Page, LK; Swihart, RK; Kazacos, KR (1999). «Implications of raccoon latrines in the epizootiology of baylisascariasis» (PDF). Lawrence: Wildlife Disease Association. Journal of Wildlife Diseases (em inglês). 35 (3): 474-480. ISSN 0090-3558. OCLC 5715432741. Consultado em 6 de dezembro de 2017. Arquivado do original (PDF) em 7 de dezembro de 2017
    46. Löhrl 1988, p. 142.
    47. Löhrl 1988, p. 148.
    48. Löhrl 1988, p. 141-142.
    49. Löhrl 1988, p. 142-144.
    50. Ghalambor, Cameron K; Martin, Thomas E (2000). «Parental investment strategies in two species of nuthatch vary with stage-specific predation risk and reproductive effort» (PDF). Animal Behaviour (em inglês). 60 (2): 263-267. ISSN 0003-3472. OCLC 4922181509. PMID 10973729. doi:10.1006/anbe.2000.1472
    51. Greiner, EC; Bennett, GF; White, EM; Coombs, RF (1975). «Distribution of the avian hematozoa of North America». Ottawa: National Research Council of Canada. Canadian Journal of Zoology (em inglês). 53: 1762–1787. ISSN 0008-4301. OCLC 4635196021. PMID 1212636. doi:10.1139/z75-211
    52. Bennett, Gordon F (1989). «New species of haemoproteids from the avian families Paridae and Sittidae». Ottawa: National Research Council of Canada. Revue canadienne de zoologie (em inglês). 67 (11): 2685-2688. ISSN 0008-4301. OCLC 5140580469. doi:10.1139/z89-379
    53. Farner, DS; Morgan, BB (1944). «Occurrence and distribution of the trematode Collyriclum faba (Bremser) in Birds» (PDF). Washington D. C.: American Ornithologists' Union. The Auk (em inglês). 61 (3): 421-426. ISSN 0004-8038. JSTOR 4079515. OCLC 4907327933
    54. Peters, Harold S (1933). «External parasites collected from banded birds» (PDF). Boston: Northeastern Bird-Banding Association/Eastern Bird Banding Association/Inland Bird Banding Association. Bird-Banding (em inglês). 4 (2): 68-75. ISSN 0006-3630. JSTOR 20699045. OCLC 5553405139
    55. Peters, Harold S (1936). «A list of external parasites from birds of the eastern part of the United States» (PDF). Boston: Northeastern Bird-Banding Association/Eastern Bird Banding Association/Inland Bird Banding Association. Bird-Banding (em inglês). 7 (1): 9-27. ISSN 0006-3630. JSTOR 4509367. OCLC 869781327
    56. Main, Andrew J; Anderson, Kathleen S (1970). «The genera Ornithoica, Ornithomya, and Ornithoctona in Massachusetts (Diptera: Hippoboscidae)» (PDF). Boston: Northeastern Bird-Banding Association/Eastern Bird Banding Association/Inland Bird Banding Association. Bird-Banding (em inglês). 41 (4): 300-306. ISSN 0006-3630. JSTOR 4511690. OCLC 5550698032
    57. Hardy, JW (1965). «A spectacular case of cnemnidocoptiasis (scaly-leg) in the white-breasted nuthatch». Washington D. C.: Cooper Ornithological Society. The Condor (em inglês). 67 (3): 264-265. ISSN 0010-5422. doi:10.2307/1365405
    58. a b Harrap 1996, p. 152.
    59. Ryser, Fred A (1985). «Perching Birds». Birds of the Great Basin: A Natural History (em inglês). Jennifer Owings Dewey (ilustrador). Reno: University of Nevada Press. p. 404. ISBN 0-87417-080-X. OCLC 11469629
    60. Spellman, Garth M; Klicka, John (2007). «Phylogeography of the white-breasted nuthatch (Sitta carolinensis): diversification in North American pine and oak woodlands». Oxford: Blackwell Publishing Ltd. Molecular Ecology (em inglês). 16 (8): 1729-1740. ISSN 0962-1083. OCLC 439341558. PMID 17402986. doi:10.1111/j.1365-294X.2007.03237.x
    61. a b Latham, John (1790). Index Ornithologicus (em latim). 1. Londres: Leigh and Sotheby. p. 262. OCLC 813767874
    62. a b Matthysen 1998, p. 269-270Anexo I «Scientific and Common Names of Nuthatches»
    63. Peterson, Alan P. «Sittidae (Lesson, 1828) na ordem Passeriformes» (em inglês).
    64. a b Pasquet, Éric; Barker, F. Keith; Martens, Jochen; Tillier, Annie; Cruaud, Corinne; Cibois, Alice (2014). «Evolution within the nuthatches (Sittidae: Aves, Passeriformes): molecular phylogeny, biogeography, and ecological perspectives». Berlim: Springer/Deutsche Ornithologen-Gesellschaft. Journal of Ornithology (em inglês). ISSN 2193-7192. OCLC 5679048419. doi:10.1007/s10336-014-1063-7
    65. Scott, William Earl Dodge (1890). «A Summary of Observations on the Birds of the Gulf Coast of Florida». Washington D. C.: American Ornithologists' Union. The Auk (em inglês). 7 (2): 118-119. ISSN 0004-8038. JSTOR 4067510. OCLC 4907318484
    66. Church Oberholser, Harry. «Critical notes on the eastern subspecies of Sitta carolinensis Latham». Washington D. C.: American Ornithologists' Union. The Auk (em inglês). 34 (2): 185-187. ISSN 0004-8038. JSTOR 4072483. OCLC 4067036
    67. a b Lee Peters, James; Greenway, JC; Mayr, E; Moreau, RE; Rand, AL; Snow, DW; Paynter, RA, Jr. (1967). «Check-list of birds of the world» (em inglês). XII: 138-140. OCLC 12228458. doi:10.5962/bhl.title.14581
    68. Cassin, John (1856). «Descriptions and Notes on Birds in the Collection of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia and in the National Museum, Washington». Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia. Miscellanea ornithologica (em inglês). 8: 253-255. OCLC 355956106
    69. Grinnell, Joseph (1926). «A New Race of the White-breasted Nuthatch from Lower California». Berkeley: University of California Press. University of California publications in zoology (em inglês). 21 (15): 405-410. OCLC 2879296
    70. Grinnell, Joseph (1918). «Seven New Or Noteworthy Birds From East-Central California». Washington D. C.: Cooper Ornithological Society. The Condor (em inglês). 20 (2): 86-90. ISSN 0010-5422. OCLC 4907606748
    71. Mearns, Edgar Alexander (1902). «Descriptions of three new birds from the southern United States». Proceedings of the United States National Museum (em inglês). 24 (1274): 915-926. ISSN 0096-3801. OCLC 24358273
    72. Brandt, Herbert William (1938). «Two New Birds from the Chisos Mountains, Texas» (PDF). Washington D. C.: American Ornithologists' Union. The Auk (em inglês). 55 (2): 269-270. ISSN 0004-8038. OCLC 4907328466
    73. a b van Rossem, Adriaan Joseph (1939). «Four new races of Sittidae and Certhidae from Mexico». Washington D. C.: Biological Society of Washington. Proceedings of The Biological Society of Washington (em inglês). 52 (3-6): 269-270. ISSN 1943-6327
    74. Twomey, Arthur Cornelius (1942). «The Birds of the Uinta Basin, Utah». Pittsburgh: Museo Carnegie. Annals of the Carnegie Museum (em inglês). 28: 341-490. OCLC 2616906
    75. Brewster, William (1891). «Descriptions of Seven Supposed New North American Birds». Washington D. C.: American Ornithologists' Union. The Auk (em inglês). 8 (2): 139-149. ISSN 0004-8038. JSTOR 4068067. OCLC 4907319396
    76. «White-breasted Nuthatch Sitta carolinensis» (PDF). Florida's breeding bird atlas: A collaborative study of Florida's birdlife (em inglês). Tallahassee: Florida Fish and Wildlife Conservation Commission. 2003. Consultado em 3 de agosto de 2008. Cópia arquivada (PDF) em 26 de março de 2009
    77. «White-breasted Nuthatch Sitta carolinensis». BirdWeb—Seattle Audubon's guide to the birds of Washington (em inglês). Seattle: Seattle Audubon Society. Consultado em 3 de agosto de 2008

    Bibliografia

     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autores e editores de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia PT

    Sitta carolinensis: Brief Summary ( Português )

    fornecido por wikipedia PT

    A Sitta carolinensis é uma espécie de ave passeriforme da família Sittidae que vive na América do Norte. É uma ave de tamanho médio que mede 15,5 cm de comprimento. A coloração varia um pouco conforme a sua área de distribuição, mas as partes superiores apresentam cor cinzenta clara azulada: o macho possui o píleo e a nuca pretos, enquanto que a fêmea tem o píleo cinzento escuro. As partes inferiores são brancas com tons avermelhados no abdómen. É uma ave ruidosa: possui voz nasal, e com frequência emite guinchos ou diversas vocalizações ocasionalmente compostas por constantes repetições de pequenos assobios. No verão, é uma ave insectívora: consome exclusivamente artrópodes, mas no Inverno a sua dieta é composta principalmente de sementes. Esta espécie nidifica em cavidades naturais de árvores. A posta varia de cinco a nove ovos e a fêmea incuba-os por duas semanas enquanto é alimentada pelo macho. O casal alimenta as criações até que estas abandonem o ninho, embora possam continuar a alimentá-las por mais algumas semanas.

    Vive em grande parte na América do Norte, excepto nas zonas mais frias e áridas. Encontra-se sobretudo a baixas altitudes, nas florestas caducifólias ou mistas. Geralmente distinguem-se de sete a nove subespécies, cujas distribuições, vocalizações e colorações são ligeiramente diferentes. Filogeneticamente, era relacionada com a Sitta leucopsis e a Sitta przewalskii, duas espécies do sul da Ásia, mas logo descobriu-se que está mais relacionada com a Sitta magna do Sudeste Asiático. A espécie tem uma vasta distribuição e a sua população continua a aumentar; segundo a União Internacional para a Conservação da Natureza está catalogada como em estado «pouco preocupante».

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autores e editores de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia PT

    Vitbröstad nötväcka ( Sueco )

    fornecido por wikipedia SV

    Vitbröstad nötväcka (Sitta carolinensis) är en fågelart i familjen nötväckor. Fågeln häckar i urskogsmiljöer i stora delar av de tempererade områdena i Nordamerika. Det är en satt fågel, med stort huvud, kort stjärt, kraftig näbb och starka fötter. Ovansidan är blekt blågrå, och ansiktet och undersidan är vita. Den har svart hjässa och kastanjebrun underbuk. Arten delas upp i nio underarter som morfologiskt främst skiljer sig i färgen på fjäderdräkten.

    Liksom andra nötväckor födosöker vitbröstad nötväcka efter insekter på trädstammar och grenar, och har förmåga att röra sig med huvudet före nedför träd. Frön utgör en betydande del av dess vinterföda, liksom ekollon och hickorynötter som fågeln lägger på lager under hösten. Boet placeras i en trädhåla, och det häckande paret kan smeta insekter runt öppningen för att avvärja ekorrar. Adulta fåglar och ungfåglar kan bli dödade av hökar, ugglor och ormar, och skogsavverkning kan leda till lokala habitatförluster, men arten är vanlig och det finns ingen oro för dess fortlevnad i de större delarna av dess utbredningsområde.

    Systematik

    Nötväckorna tillhör släktet Sitta vilka är små tättingar. Vitbröstad nötväcka beskrevs första gången av den engelske ornitologen John Latham i hans verk från 1790, Index Ornithologicus.[4]

    Nötväckornas taxonomi är komplicerad och geografiskt väl åtskilda arter kan ibland likna varandra mycket. Den vitbröstade nötväckans utseende och kontaktläte liknar vitkindad nötväcka (Sitta leucopsis), som lever i Himalaya, och dessa ansågs tidigare tillhöra samma art.[2]

    Tidigare har släktet Sitta ibland delats upp i de fyra undersläktena; Homositta (typart kastanjenötväcka (S. castanea)), Micrositta (typart kinesisk nötväcka (S. villosa)), Leptositta (typart vitkindad nötväcka (S. leucopsis)) och Sitta (typart nötväcka (S. europeae)). Vitbröstad nötväcka placeras med denna indelning som enda nordamerikansk art i undersläktet Leptositta, medan övriga nordamerikanska arter placeras i Micrositta.[5]

    Nyligen utförda genetiska studier visar att vitbröstad nötväcka är närmast släkt med den ovanliga sydostasiatiska jättenötväckan (Sitta magna).[6] Dessa två är relativt avlägset släkt med nästan alla andra nötväckearter.[6]

    Vitbröstad nötväcka brukar delas upp i nio underarter som i sin tur ibland delas in i de tre grupperna carolensis-gruppen, mexicana-gruppen och aculeata-gruppen. För underarternas utbredning, se Geografisk variation nedan.

    Utbredning och biotop

     src=
    Lövskog är favoritmiljön i nordöstra USA.

    Vitbröstade nötväckans häckningshabitat är skogsmark tvärsöver Nordamerika, från södra Kanada till norra Florida och södra Mexiko. I den östra delen av utbredningsområdet föredrar den öppen urskog i form av lövskog eller blandskog, samt fruktträdgårdar, parker, villatomter och begravningsplatser. Den återfinns mestadels i lågländerna, men häckar på 1 675 meters höjd i Tennessee. I väster och i Mexiko återfinns arten i öppna bergsbelägna tall- och ekskogar, och häckar på upp till 3 200 meters höjd i Nevada, Kalifornien och Mexiko.[2] Pinyon- och enskogar och skogar vid flodstränder kan användas lokalt där sådana är tillgängliga.[7] Vitbröstad nötväcka är den enda nordamerikanska arten av nötväckor som vanligtvis återfinns i lövträd. Rödbröstad nötväcka, dvärgnötväcka och brunhuvad nötväcka föredrar tallar.[8]

    Det är nödvändigt att det finns mogna eller ruttnande träd med hålor lämpliga för bobygge, och i öster föredrar fågeln träd som ek, bok och hickory eftersom de har ätliga frön.[2] Lämpliga miljöer finns utspridda över hela Nordamerika, men inte sammanhängande, och de olika populationerna av arten har skilt sig åt och bildat regionala underarter.[9]

    Denna art är liksom de flesta i släktet stannfågel, och adulta fåglar stannar normalt i sitt revir året om. Under vissa år kan mer märkbara spridningar ske på grund av missväxt eller hög häckningsframgång,[10] och arten har förekommit som tillfällig gäst på Vancouver Island, Santa Cruz Island och Bermuda. En fågel landade på RMS Queen Mary när den åkt sex timmar österut från New York i oktober 1963.[2]

    Utseende, fältkännetecken och läte

    Liksom andra medlemmar av dess släkte har vitbröstad nötväcka stort huvud, kort stjärt, korta vingar, kraftfull näbb och starka fötter. Den är 13–14 cm lång, med ett vingspann på 20–27 cm och en vikt på 18–30 g.[3]

    Den adulta hanen av nominatformen S. c. carolinensis har blekt blågrå undersida, glänsande svart hjässa och ett svart band på överryggen. Vingtäckarna och vingpennorna är mycket mörkt grå med blekare kanter, och den slutna vingen är blekt grå och svart, med en tunn vit vingstrimma. Ansiktet och undersidan är vita. De yttre stjärtfjädrarna är svarta med breda diagonala vita band tvärsöver de tre yttersta fjädrarna, vilka är tydligt synliga i flykten.[2]

    Honan har i genomsnitt ett smalare svart ryggband, något mattare ovansida och mer mattgul undersida än hanen. Hennes hjässa kan vara grå, men många honor har svarta hjässor och är svåra att skilja från hanar i fält. I nordöstra USA har minst 10% av honorna svarta hjässor, men andelen stiger till 40–80% i Klippiga bergen, Mexiko och sydöstra USA. Ungfåglar liknar adulta fåglar, men har mattare fjäderdräkt.[2]

    Läte

    Liksom andra nötväckor är denna art högljudd och har en uppsättning olika läten. Hanens häckningssång är ett snabbt nasalt qui-qui-qui-qui-qui-qui-qui. Kontaktlätet mellan medlemmar av ett par, som hörs mest ofta på hösten och vintern, är ett tunt pipigt nit, som yttras upp till 30 gånger i minuten. Ett mer distinkt ljud är ett gällt kri som upprepas snabbt med stigande oro eller upphetsning kri-kri-kri-kri-kri-kri-kri-kri. Underarterna i Klippiga bergen och Great Basin har ett högre, snabbare yididitititit-läte,[2] och fåglar vid Stilla havskusten har ett mer nasalt biirf.[8]

    Geografisk variation

    Vitbröstad nötväcka brukar delas upp i nio underarter,[11] men skillnaderna är små och förändras gradvis över utbredningsområdet. Underarterna behandlas ibland som tre grupper grundat på likheter i morfologi, habitatanvändning och läten. Dessa grupper täcker östra Nordamerika, Great Basin och centrala Mexiko, samt Stilla havets kustområden.[8] Underarterna i västra inlandet har de mörkaste ryggarna, och den östliga S. c. carolinensis har den blekaste.[2] Den östliga underarten har också tjockare näbb och bredare mörk hjässtrimma än underarterna i inlandet och vid Stillahavskusten. De tre gruppernas läten skiljer sig åt, som beskrivs ovan.[8]

    Underart[2] Utbredning Utseende carolensis-gruppen Östra Nordamerika S. c. carolinensis inkl. atkinsi Scott, 1890. Synonym: cookei Oberholser, 1917 Nominatformen återfinns i nordöstra Nordamerika västerut till Saskatchewan och östra Texas Blekaste rygg och hjässa mexicana-gruppen Västra Nordamerikas inland S. c. nelsoni inkl. umbrosa van Rossem, 1939 Klippiga bergen, från norra Montana söderut till nordvästligaste Chihuahua Mindre än nominatformen, mörkare grå ovansida, mörkare hjässa, mindre kontrast på vingarna S. c. oberholseri Brandt, 1938 Sydvästra Texas och östra Mexiko Mycket lik S. c. nelsoni, men något mörkare på både ovansida och undersida S. c. mexicana Nelson & Palmer, 1894 Västra Mexiko Mattare än S. c. oberholseri med gråare sidor S. c. kinneari van Rossem, 1939 Södra Mexiko i Guerrero och Oaxaca Minsta underarten, liknar S. c. mexicana men honan har mer utbrett orange-mattgul undersida. Kort, kraftig näbb aculeata-gruppen Stilla havet S. c. tenuissima Grinnell, 1918 Från British Columbia genom Kaskadbergen till södra Kalifornien Mindre än S. c. nelsoni, med något blekare ovansida och smalare näbb S. c. aculeata Cassin, 1857 Västliga delar av Washington, Oregon och Kalifornien, nordligaste Baja California. Mindre än S. c. tenuissima, med mer mattgul undersida, något blekare ovansida och smalare näbb S. c. alexandrae Grinnell, 1926 Norra Baja California Större än S. c. aculeata, med marginellt mörkare ovansida. Underarten med den längsta näbben S. c. lagunae Brewster, 1891 Sydligaste Baja California Mindre än S. c. alexandrae med något mörkare undersida och mer mattgult. Näbben relativt kraftig

    Förväxlingsrisk med andra arter

    Tre andra, betydligt mindre, nötväckor har utbredningsområden som överlappar med vitbröstad nötväckas; rödbröstad nötväcka (Sitta canadensis), brunhuvad nötväcka (Sitta pusilla) och dvärgnötväcka (Sitta pygmaea). Dock har ingen av dess arter vit fjäderdräkt som helt omger ögat. Andra skillnader är att rödbröstad nötväcka har ett svart ögonstreck och rödaktig undersida, och brunhuvad nötväcka och dvärgnötväcka har båda brun hjässa och vit fläck på nacken.[8]

    Ekologi

    Häckning

     src=
    Hane av nominatformen

    Vitbröstade nötväckan är monogam och bildar par efter en uppvaktning där hanen böjer sig inför honan, breder ut sina stjärtfjädrar, och sänker sina vingar medan han vaggar fram och tillbaka. Dessutom ger han henne små bitar föda att äta.[10] Paret upprättar ett revir på 0,10–0,15 kvadratkilometer i skogsmark, och upp till 0,2 kvadratkilometer i halvskogiga miljöer, och förblir sedan tillsammans året runt tills en partner dör eller försvinner.[12] Bohålan är vanligen en naturlig hålighet i ett ruttnande träd, ibland ett gammalt hackspettshål, och i vissa fall en konstgjord fågelholk som avsetts för östsialia.[13]

    Bohålan är vanligen 3–12 m högt upp i ett träd och fodras med päls, fint gräs och strimlad bark. Kullen består av fem till nio ägg som är gräddvita med rödbruna fläckar och i genomsnitt 19 x 14 mm stora. Äggen ruvas av honan i 13 till 14 dagar innan de kläcks. Ungarna är bostannare och blir flygga efter 18 till 26 dagar.[3] Båda föräldrarna utfodrar ungarna i boet och ungefär två veckor efter att de blivit flygga. Hanen utfodrar honan när hon ruvar. När ungfåglarna väl blivit oberoende lämnar de föräldrarnas revir och upprättar antingen ett eget revir eller blir "luffare", oparade fåglar utan revir. Det är troligen dessa luffare som är inblandade i de oregelbundna spridningarna hos denna art. Arten övernattar i trädhålor eller bakom lös bark när den inte häckar och har den sällsynta vanan att plocka bort sin avföring från sovplatsen på morgonen. Den sover vanligen ensam utom under mycket kallt väder, då upp till 29 fåglar har setts sova tillsammans.[2]

    Överlevnad

     src=
    Hane av underarten S. c. tenuissima

    Predatorer på vuxna nötväckor är bland andra ugglor och dagaktiva rovfåglar (såsom amerikansk sparvhök (Accipiter striatus) och Cooperhök (Accipiter cooperii)), och boungar och ägg kan ätas av hackspettar, små ekorrar och klättrande ormar som Opheodrys vernalis. Vitbröstad nötväcka reagerar på predatorer nära boet genom att flaxa med vingarna och göra hn-hn-läten. När en fågel lämnar bohålan, torkar den omkring ingången med en bit päls eller växtlighet. Detta gör det svårare för predatorer att hitta boet med hjälp av luktsinnet.[12] Vitbröstad nötväcka kan kleta oljebaggar runt ingången till boet, och det har föreslagits att den obehagliga lukten från de krossade insekterna avskräcker ekorrar, den främsta konkurrenten om naturliga trädhålor.[14] Den uppskattade genomsnittliga livslängden för vitbröstad nötväcka är två år,[12] men rekordet är tolv år och nio månader.[10]

    Vitbröstad nötväckas reaktioner på predatorer kan vara knutna till häckningsstrategier. I en amerikansk undersökning mättes villigheten hos hanar av arterna vitbröstad respektive rödbröstad nötväcka att utfodra ruvande honor i boet när de visades modeller av en amerikansk sparvhök, som jagar vuxna nötväckor, respektive en husgärdsmyg, som förstör ägg. Vitbröstad nötväcka är mer kortlivad än rödbröstad nötväcka, men har fler ungar, och fanns reagera starkare på äggpredatorn, medan rödbröstad nötväcka visade större oro för höken. Detta stöder teorin att mer långlivade arter gynnas av överlevnad bland vuxna och framtida möjligheter till häckning medan fåglar med kortare livslängd sätter större värde på överlevnaden för sina större kullar.[15]

    Föda

     src=
    Vitbröstad nötväcka som äter

    Vitbröstad nötväcka födosöker längs trädstammar och grenar på liknande sätt som hackspettar och trädkrypare, men använder inte sin stjärt som stöd, utan tar sig fram i ryckiga skutt med användning av sina starka ben och fötter. Alla nötväckor är särpräglade när de söker föda eftersom de kan ta sig nedför trädstammar med huvudet före och hänga uppochned under kvistar och grenar.[16][17]

    Arten är allätare och äter insekter och frön. Den placerar stora bitar föda som ekollon eller hickorynötter i skrevor i trädstammar, och hamrar sedan dem öppna med sin starka näbb. Överskottsfrön göms under lös bark eller i skrevor i träd.[10] Födan på vintern kan vara nästan 70% frön, men på sommaren är det mestadels insekter. De insekter som äts av vitbröstad nötväcka är bland andra skalbaggar, myror, och skadedjur som snytbagge, kommasköldlus och andra sköldlöss, samt bladloppor.[12][18][19] Fågeln födosöker emellanåt på marken, och besöker gärna fågelbord för att hitta nötter, ister och solrosfrön. De sistnämnda tar den ofta med sig för att lägga på lager.[10]

    Vitbröstad nötväcka färdas ofta med små blandflockar av olika arter på vintern, så kallade meståg. Dessa flockar leds av mesar och har nötväckor och dunspett (Picoides pubescens) som vanliga medföljande arter. Det antas att deltagarna i sådana flockar gynnas vid födosök och undvikande av predatorer. Det är troligt att de medföljande arterna även får tillgång till information från mesarnas läten reducerar sin egen vaksamhetsnivå därefter.[20]

    Vitbröstad nötväcka och människan

    Status och hot

    Vitbröstad nötväcka är en vanlig art med stort utbredningsområde, som uppskattas till 8,6 miljoner kvadratkilometer. Dess totala population uppskattas till 10 miljoner individer, och det finns tecken på en sammantagen populationsökning. Därför anses arten inte komma nära vare sig storlekskriteriet (färre än 10 000 vuxna individer) eller populationsminskningskriteriet (minskning på mer än 30% på tio år eller tre generationer) på IUCN:s rödlista. Av dessa anledningar bedöms arten som livskraftig (Least Concern).[1]

    Bortförande av döda träd från skogar kan orsaka problem lokalt för denna art eftersom den behöver håligheter i träd för sina bon. Minskningar har noterats i Washington, Florida och mer allmänt i sydöstra USA västerut till Texas. Däremot ökar häckningsutbredningen i Alberta, och antalet fåglar ökar i nordöst på grund av återväxt i skog.[2][21][22] Arten är skyddad enligt en konvention om skydd av flyttfåglar, som alla tre länder där den förekommer (Kanada, Mexiko och USA) har undertecknat.[12]

    Namn

    Det svenska trivialnamnet nötväcka syftar på att vissa arter har benägenheten att kila fast bitar av föda i sprickor och hacka på föremålet med sina starka näbbar. Väcka är ett verb som förekommer i svenska dialekter med betydelsen "hugga spånor ur furuträ".[23] Det vetenskapliga släktnamnet Sitta härrör från sittē, vilket är ordet för nötväcka i klassisk grekiska,[24] och artepitetet carolinensis betyder "från Carolina" på latin, och syftar på dess geografiska utbredning.

    Referenser

    Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från engelskspråkiga Wikipedia, White-breasted Nuthatch, 31 december 2008.

    Noter

    1. ^ [a b] BirdLife International 2012 Sitta carolinensis Från: IUCN 2014. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3 www.iucnredlist.org. Läst 25 mars 2015.
    2. ^ [a b c d e f g h i j k l] Harrap, Simon; Quinn, David (1996). Tits, Nuthatches and Treecreepers. Christopher Helm. sid. 150–155. ISBN 0713639644
    3. ^ [a b c] ”White-breasted Nuthatch”. Cornell Lab of Ornithology Bird Guide. Cornell Lab of Ornithology. 2003. http://www.birds.cornell.edu/AllAboutBirds/BirdGuide/White-breasted_Nuthatch_dtl.html. Hämtad 3 augusti 2008
    4. ^ (latin) Latham, John (1790). Index Ornithologicus, sive Systema ornithologiae. sid. 262
    5. ^ The Auk (1916) Vol.33, Nr.4, sid:445-446, Buturlin's Review of the Nuthatches. (pdf)
    6. ^ [a b] Pasquet, E., F.K. Barker, J. Martens, A. Tillier, C. Cruaud, and A. Cibois (2014), Evolution within the nuthatches (Sittidae: Aves, Passeriformes): molecular phylogeny, biogeography, and ecological perspectives, J. Ornith. 155, 755-765.
    7. ^ Ryser, Fred A; Dewey, Jennifer Owings (illustratör) (1985). Birds of the Great Basin: A Natural History. University of Nevada Press. sid. 404. ISBN 087417080X
    8. ^ [a b c d e] Sibley, David (2000). The North American Bird Guide. Pica Press. sid. 380–382. ISBN 1873403984
    9. ^ Spellman, Garth M (23 april 2007). ”Phylogeography of the white-breasted nuthatch (Sitta carolinensis): diversification in North American pine and oak woodlands”. Molecular Ecology "16" (8): ss. 1729–1740. doi:10.1111/j.1365-294X.2007.03237.x.
    10. ^ [a b c d e] Fergus, Charles; Hansen, Amelia (illustratör) (2000). Wildlife of Pennsylvania and the Northeast. Stackpole Books. sid. 275–276. ISBN 0811728994
    11. ^ Clements Checklist version nov. 2008 Arkiverad 30 april 2010 hämtat från the Wayback Machine. (exceldokument), www.birds.cornell.edu, läst 2009-01-06
    12. ^ [a b c d e] Pravosudov, Vladimir V.; Grubb. Thomas C. (1993) White-breasted nuthatch (Sitta carolinensis) i Poole, A.; Gill, F. (red) The Birds of North America, volume 54. Philadelphia: The Academy of Natural Sciences; Washington, D.C.: The American Ornithologists' Union. 1-16
    13. ^ ”Oklahoma Bluebird Nest Box Results 2006”. Oklahoma Department Of Wildlife Conservation. Arkiverad från originalet den 20 november 2008. https://web.archive.org/web/20081120145730/http://www.wildlifedepartment.com/diversity/bluebirdreport2006.htm. Hämtad 4 augusti 2008
    14. ^ Kilham, Lawrence (23 april 1971). ”Use of in bill-sweeping by White-breasted Nuthatch” (PDF). Auk "88": ss. 175–176. http://elibrary.unm.edu/sora/Auk/v088n01/p0175-p0176.pdf.
    15. ^ Ghalambor, Cameron K. (23 april 2000). ”Parental investment strategies in two species of nuthatch vary with stage-specific predation risk and reproductive effort” (PDF). Animal Behaviour "60" (2): ss. 263–267. doi:10.1006/anbe.2000.1472. Arkiverad från originalet den 26 mars 2009. https://web.archive.org/web/20090326053319/http://www.umt.edu/mcwru/temwebsite/files.pdf/Reprint577.pdf.
    16. ^ Matthysen, Erik; Löhrl, Hans (2003). ”Nuthatches”. Firefly Encyclopedia of Birds. Firefly Books. sid. 536–537. ISBN 1552977773
    17. ^ Fujita, M; K. Kawakami; S. Moriguchi & H. Higuchi (23 april 2008). ”Locomotion of the Eurasian nuthatch on vertical and horizontal substrates”. Journal of Zoology "274" (4): ss. 357–366. doi:10.1111/j.1469-7998.2007.00395.x.
    18. ^ Hamid, Abdul; Odell, Thomas M.; Katovich, Steven. ”White Pine Weevil”. Forest Insect & Disease Leaflet 21. U.S. Department of Agriculture Forest Service. http://www.na.fs.fed.us/spfo/pubs/fidls/wp_weevil/weevil.htm. Hämtad 31 december 2008
    19. ^ Leslie, Anne R. (1994). Handbook of Integrated Pest Management for Turf and Ornamentals. CRC Press. sid. 215–216. ISBN 0873713508
    20. ^ Dolby, Andrew S, (23 april 1999). ”Functional roles in mixed-species foraging flocks: A Field manipulation”. ss. The Auk. https://sora.unm.edu/sites/default/files/journals/auk/v116n02/p0557-p0559.pdf.
    21. ^ ”White-breasted Nuthatch Sitta carolinensis (PDF). Florida's breeding bird atlas: A collaborative study of Florida's birdlife. Florida Fish and Wildlife Conservation Commission. 2003. http://myfwc.com/bba/docs/bba_WBNU.pdf. Hämtad 2 januari 2009
    22. ^ ”White-breasted Nuthatch Sitta carolinensis. BirdWeb — Seattle Audubon's guide to the birds of Washington. Seattle Audubon Society. http://www.birdweb.org/birdweb/bird_details.aspx?id=334. Hämtad 2 januari 2009
    23. ^ Svenska Akademiens ordbok: Nötväcka
    24. ^ Brookes, Ian (editor-in-chief) (2006). The Chambers Dictionary, ninth edition. Edinburgh: Chambers. sid. 1417. ISBN 0550101853

    Andra källor

    • Larsson, Lars (2001): Birds of the World, cd-rom

    Externa länkar


    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia författare och redaktörer
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia SV

    Vitbröstad nötväcka: Brief Summary ( Sueco )

    fornecido por wikipedia SV

    Vitbröstad nötväcka (Sitta carolinensis) är en fågelart i familjen nötväckor. Fågeln häckar i urskogsmiljöer i stora delar av de tempererade områdena i Nordamerika. Det är en satt fågel, med stort huvud, kort stjärt, kraftig näbb och starka fötter. Ovansidan är blekt blågrå, och ansiktet och undersidan är vita. Den har svart hjässa och kastanjebrun underbuk. Arten delas upp i nio underarter som morfologiskt främst skiljer sig i färgen på fjäderdräkten.

    Liksom andra nötväckor födosöker vitbröstad nötväcka efter insekter på trädstammar och grenar, och har förmåga att röra sig med huvudet före nedför träd. Frön utgör en betydande del av dess vinterföda, liksom ekollon och hickorynötter som fågeln lägger på lager under hösten. Boet placeras i en trädhåla, och det häckande paret kan smeta insekter runt öppningen för att avvärja ekorrar. Adulta fåglar och ungfåglar kan bli dödade av hökar, ugglor och ormar, och skogsavverkning kan leda till lokala habitatförluster, men arten är vanlig och det finns ingen oro för dess fortlevnad i de större delarna av dess utbredningsområde.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia författare och redaktörer
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia SV

    Ak göğüslü sıvacı kuşu ( Turco )

    fornecido por wikipedia TR

    Ak göğüslü sıvacı kuşu (Sitta carolinensis), sıvacı kuşugiller familyasına ait bir kuş türü.

    Morfoloji

    Ufak ve tıknaz bir kuştur. Boyu 13–14 cm, kanat açıklığı 20–27 cm ve ağırlığı 18-30 g gelir. Kafası büyük, kuyruğu kısa, gagası güçlüdür. Üst bölümleri soluk mavimsi gri, yüzü ve alt bölümleri ise beyazdır. Alt türlerinin hepsinin de renklenmeleri farklıdır.

    Besini

    Ağaç gövdelerindeki böcekler ana besin kaynaklarıdır. Kış için ayrıca sonbaharda meşe palamudu ve hikori cevizi stoklar.

    Yayılımı

    Kuzey Amerika'da Kanada, ABD ve Meksika'da yayılım gösterir.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia yazarları ve editörleri
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia TR

    Ak göğüslü sıvacı kuşu: Brief Summary ( Turco )

    fornecido por wikipedia TR

    Ak göğüslü sıvacı kuşu (Sitta carolinensis), sıvacı kuşugiller familyasına ait bir kuş türü.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia yazarları ve editörleri
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia TR

    Повзик білогрудий ( Ucraniano )

    fornecido por wikipedia UK
    1. Paul Sterry. Warblers and other songbirds of North America. — New York: Harper Design, 2017. — P. 103.


    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Автори та редактори Вікіпедії
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia UK

    Повзик білогрудий: Brief Summary ( Ucraniano )

    fornecido por wikipedia UK
    Paul Sterry. Warblers and other songbirds of North America. — New York: Harper Design, 2017. — P. 103.


    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Автори та редактори Вікіпедії
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia UK

    Trèo cây ngực trắng ( Vietnamita )

    fornecido por wikipedia VI

    Trèo cây ngực trắng, tên khoa học Sitta carolinensis, là một loài chim trong họ Sittidae.[2] Loài chim này sinh trưởng trong [rừng cây thưa]] ở nhiều vùng ôn đới ở Bắc Mỹ. Loài chim này có thân chắc nịch, đầu lớn, đuôi ngắn, mỏ mạnh mẽ, và chân khoẻ mạnh. Phần trên có màu xám nhạt, mặt và phần dưới có màu trắng. Chóp đầu màu đen và một bụng dưới màu nâu hạt dẻ. 9 phân loài khác nhau chủ yếu là màu sắc của bộ lông cơ thể.

    Giống như những loài chim trèo cây khác, loài chim này có ngực trắng và săn tìm côn trùng trên thân và cành cây và có thể di chuyển leo cây từ trên xuống với đầu chúi xuống dưới. Hạt cây chiếm một phần đáng kể trong chế độ ăn mùa đông của loài này, cũng như các hạt đầuhạt mạy được chúng lưu trữ vào mùa thu. Tổ được xây trong một cái lỗ trên cây, và cặp sinh sản có thể bôi côn trùng xung quanh lối vào như là một hàng rào ngăn chặn các con sóc. Chim trưởng thành và chim non có thể bị diều hâu, cú và rắn giết chết, và nạn phá rừng có thể dẫn đến mất môi trường sống ở địa phương, nhưng đây là một loài phổ biến mà không có mối quan tâm bảo tồn lớn trong hầu hết phạm vi của loài này.

    Miêu tả

    Giống như các thành viên khác của chi của nó, loài chim này có đầu lớn, đuôi ngắn, cánh ngắn, mỏ mạnh mẽ và chân mạnh mẽ; thân dài dài 13-14 cm (5,1-5,5 inch), có sải cánh từ 20-27 cm (7,9-10,6 inch) và trọng lượng 18-30 g (0,63-1,06 oz).

    Chim trống trưởng thành của phân loài đề cử, S. c. carolinensis, có phần trên màu xanh xám nhạt, chó đầu đen bóng, và một dải màu đen ở lưng trên. Lớp lông cánh và lông bay rất xám xỉn với viền màu xám, và cánh khép kín có màu xám nhạt và màu đen, có thanh cánh mỏng màu trắng. Khuôn mặt và phần dưới là màu trắng. Các lông đuôi ngoài có màu đen với các đường chéo màu trắng rộng trên ba lông vũ bên ngoài, một đặc điểm dễ nhìn thấy khi chúng bay.

    Chim mái, trung bình, có một dải lưng đen hẹp, phần trên và phần đệm dưới đậm hơn so với chim trống. Chóp đầu có thể là màu xám, nhưng nhiều con có chóp đầu đen và không thể phân biệt đáng tin cậy với chim trống trên hiện trường. Ở vùng đông bắc Hoa Kỳ, có ít nhất 10% nữ giới có mũ đen, nhưng tỷ lệ này tăng lên 40-80% ở dãy núi Rocky, Mexico và vùng nam đông nam Hoa Kỳ cũng tương tự như người trưởng thành, nhưng bộ lông tối màu hơn.

    Phân loài

    • S. c. carolinensis
    • S. c. nelsoni
    • S. c. tenuissima
    • S. c. aculeata
    • S. c. alexandrae
    • S. c. lagunae
    • S. c. oberholseri
    • S. c. mexicana
    • S. c. kinneari

    Chú thích

    1. ^ BirdLife International (2012). Sitta carolinensis. Sách Đỏ IUCN các loài bị đe dọa. Phiên bản 2012.1. Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế. Truy cập ngày 16 tháng 7 năm 2012.
    2. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.

    Tham khảo

     src= Wikimedia Commons có thêm hình ảnh và phương tiện truyền tải về Trèo cây ngực trắng  src= Wikispecies có thông tin sinh học về Trèo cây ngực trắng


    Hình tượng sơ khai Bài viết Bộ Sẻ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia tác giả và biên tập viên
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia VI

    Trèo cây ngực trắng: Brief Summary ( Vietnamita )

    fornecido por wikipedia VI

    Trèo cây ngực trắng, tên khoa học Sitta carolinensis, là một loài chim trong họ Sittidae. Loài chim này sinh trưởng trong [rừng cây thưa]] ở nhiều vùng ôn đới ở Bắc Mỹ. Loài chim này có thân chắc nịch, đầu lớn, đuôi ngắn, mỏ mạnh mẽ, và chân khoẻ mạnh. Phần trên có màu xám nhạt, mặt và phần dưới có màu trắng. Chóp đầu màu đen và một bụng dưới màu nâu hạt dẻ. 9 phân loài khác nhau chủ yếu là màu sắc của bộ lông cơ thể.

    Giống như những loài chim trèo cây khác, loài chim này có ngực trắng và săn tìm côn trùng trên thân và cành cây và có thể di chuyển leo cây từ trên xuống với đầu chúi xuống dưới. Hạt cây chiếm một phần đáng kể trong chế độ ăn mùa đông của loài này, cũng như các hạt đầuhạt mạy được chúng lưu trữ vào mùa thu. Tổ được xây trong một cái lỗ trên cây, và cặp sinh sản có thể bôi côn trùng xung quanh lối vào như là một hàng rào ngăn chặn các con sóc. Chim trưởng thành và chim non có thể bị diều hâu, cú và rắn giết chết, và nạn phá rừng có thể dẫn đến mất môi trường sống ở địa phương, nhưng đây là một loài phổ biến mà không có mối quan tâm bảo tồn lớn trong hầu hết phạm vi của loài này.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia tác giả và biên tập viên
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia VI

    Каролинский поползень ( Russo )

    fornecido por wikipedia русскую Википедию
    Царство: Животные
    Подцарство: Эуметазои
    Без ранга: Вторичноротые
    Подтип: Позвоночные
    Инфратип: Челюстноротые
    Надкласс: Четвероногие
    Класс: Птицы
    Подкласс: Настоящие птицы
    Инфракласс: Новонёбные
    Инфраотряд: Passerida
    Надсемейство: Certhioidea
    Семейство: Поползневые (Sittidae Lesson, 1828)
    Вид: Каролинский поползень
    Международное научное название

    Sitta carolinensis Latham, 1790

    Ареал

    изображение

    Охранный статус Wikispecies-logo.svg
    Систематика
    на Викивидах
    Commons-logo.svg
    Изображения
    на Викискладе
    ITIS 178775NCBI 50250EOL 1050834FW 369408

    Каролинский поползень[1] (лат. Sitta carolinensis) — небольшая североамериканская певчая птица из семейства поползневых.

    Описание

    Длина тела 110—180 мм, вес 20—40 г, размах крыльев 22,5—27 см. В поисках корма ловко передвигается по стволам и ветвям деревьев. Живые и подвижные птицы с плотным телосложением, большой головой и короткой шеей. Клюв долотовидной формы, острый, крепкий.

    Распространение

    Широко распространён в Северной Америке от юга Канады до Мексики. Обитает в лиственных и смешанных лесах, в парках и садах с высокими деревьями.

    Питание

    Питается плодами, насекомыми и другими беспозвоночными.

    Размножение

    Самка откладывает до 9 яиц, которые затем высиживает в одиночку.

    Галерея

    • Sitta-carolinensis-001.jpg
    • White-Breasted Nuthatch.jpg

    Примечания

    1. Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общ. ред. акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 370. — 2030 экз.ISBN 5-200-00643-0.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Авторы и редакторы Википедии

    Каролинский поползень: Brief Summary ( Russo )

    fornecido por wikipedia русскую Википедию

    Каролинский поползень (лат. Sitta carolinensis) — небольшая североамериканская певчая птица из семейства поползневых.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Авторы и редакторы Википедии

    白胸鳾 ( Chinês )

    fornecido por wikipedia 中文维基百科
    注意:本页面含有Unihan扩展A区用字:「」。有关字符可能會错误显示,詳见Unicode扩展汉字
    二名法 Sitta carolinensis
    Latham, 1790年

    白胸鳾学名Sitta carolinensis),為一種小型鸣禽

    成年的白胸鳾長約一百五十五毫米。其從頭到後頸處為黑色,其他上身部份為淺藍灰色。其覆羽為黑色,而其三級飛羽則通常是淺灰黑色的。在最大的覆羽上有著微細的色帶。其面部及腹部為白色。白胸市鳥主要在北美洲出現,牠亦是惟一的鳾科動物是被白色面部包圍著黑色的眼睛。其外部尾巴的羽毛為黑色的,並且伴著白色間條。其肢部很短,但其爪則很長,而其亦有著短翅膀與短尾巴。

    牠們主要在北美洲的落葉闊樹林裡繁衍,其在天然或啄木鳥造成的樹洞裡築巢,是北美洲莊園的常見訪客。

    Sitta-carolinensis-001.jpg

    牠們是長久定居的鳥類,並不會隨季節遷徙,只會在極嚴寒的冬季才會遷往南方過冬。

    牠們在樹幹及大樹枝上進食,這是因為其會將樹皮撥下,找尋其內的昆蟲來食用,此外,其亦食用樹木的果實,而牠們在冬季時通常會小隊飛行。

    其叫聲為帶鼻音的“泥!泥!泥!”。

    註釋

    1. ^ (英文) BirdLife International (2009). Sitta carolinensis. 2009 IUCN Red List of Threatened Species. IUCN 2009. 撷取於2010年3月28日.

    參考文獻

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    维基百科作者和编辑
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia 中文维基百科

    白胸鳾: Brief Summary ( Chinês )

    fornecido por wikipedia 中文维基百科

    白胸鳾(学名:Sitta carolinensis),為一種小型鸣禽

    成年的白胸鳾長約一百五十五毫米。其從頭到後頸處為黑色,其他上身部份為淺藍灰色。其覆羽為黑色,而其三級飛羽則通常是淺灰黑色的。在最大的覆羽上有著微細的色帶。其面部及腹部為白色。白胸市鳥主要在北美洲出現,牠亦是惟一的鳾科動物是被白色面部包圍著黑色的眼睛。其外部尾巴的羽毛為黑色的,並且伴著白色間條。其肢部很短,但其爪則很長,而其亦有著短翅膀與短尾巴。

    牠們主要在北美洲的落葉闊樹林裡繁衍,其在天然或啄木鳥造成的樹洞裡築巢,是北美洲莊園的常見訪客。

    Sitta-carolinensis-001.jpg

    牠們是長久定居的鳥類,並不會隨季節遷徙,只會在極嚴寒的冬季才會遷往南方過冬。

    牠們在樹幹及大樹枝上進食,這是因為其會將樹皮撥下,找尋其內的昆蟲來食用,此外,其亦食用樹木的果實,而牠們在冬季時通常會小隊飛行。

    其叫聲為帶鼻音的“泥!泥!泥!”。

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    维基百科作者和编辑
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia 中文维基百科

    ムナジロゴジュウカラ ( Japonês )

    fornecido por wikipedia 日本語
    ムナジロゴジュウカラ ムナジロゴジュウカラ
    ムナジロゴジュウカラ
    保全状況評価 LEAST CONCERN
    (IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
    Status iucn3.1 LC.svg 分類 : 動物界 Animalia : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata : 鳥綱 Aves : スズメ目 Passeriformes : ゴジュウカラ科 Sittidae : ゴジュウカラ属 Sitta : ムナジロゴジュウカラ
    S. carolinensis 学名 Sitta carolinensis Latham, 1790 和名 ムナジロゴジュウカラ 英名 White-breasted Nuthatch  src= ウィキメディア・コモンズには、ムナジロゴジュウカラに関連するメディアがあります。

    ムナジロゴジュウカラ(胸白五十雀、学名:Sitta carolinensis)は、スズメ目ゴジュウカラ科に分類される鳥類の一種。

    分布[編集]

    形態[編集]

    全長15cm。顔から胸、腹にかけては白く、背面は青みがかった黒色をしている。嘴はやや上に反っている。

    生態[編集]

    森林に生息し、昆虫や木の実などを食べる。

    Sibley分類体系上の位置[編集]

    シブリー・アールキスト鳥類分類
    ウグイス上科 Sylvioidea

    参考文献[編集]

    執筆の途中です この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますポータル鳥類 - PJ鳥類)。
     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    ウィキペディアの著者と編集者
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia 日本語

    ムナジロゴジュウカラ: Brief Summary ( Japonês )

    fornecido por wikipedia 日本語

    ムナジロゴジュウカラ(胸白五十雀、学名:Sitta carolinensis)は、スズメ目ゴジュウカラ科に分類される鳥類の一種。

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    ウィキペディアの著者と編集者
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia 日本語