Red-breasted nuthatches have no known negative effect on humans.
The word 'nuthatch' may come from a Eurasian relative's fondness for hazelnuts, or for their ability to hack open nuts and seeds.
Red-breasted nuthatches use a variety of physical displays and vocalizations to communicate. The most common call of red-breasted nuthatches is a nasal "yank-yank" call that has been describes as sounding like a small tin horn. Both males and females have a broad range of other calls that are softer and used less frequently.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Populations of red-breasted nuthatches are increasing overall, but declining locally in some areas. Red-breasted nuthatches depend on habitat with standing dead trees and a variety of species. Logging and management practices that remove dead trees or reduce plant diversity have a negative impact on nuthatch populations.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Red-breasted nuthatches eat a variety of insects, including beetles, wasps, and flies, that humans consider to be pests.
Positive Impacts: controls pest population
Adams and Morrison (1993) reported that red-breasted nuthatches may be important in the seed dispersal and germination of forest trees, based on observations of seed caching (localized storaging of food).
Ecosystem Impact: disperses seeds
Red-breasted nuthatches' diet consists of pine, spruce, and other conifer seeds and insects including beetles, wasps, caterpillars, crane flies, moths, and insect eggs. In general, the diet consists of mostly arthropods during the breeding season, and conifer seeds during the non-breeding season. The young are fed exclusively insects.
Nuthatches are bark-gleaning birds. They primarily forage on trunks, but also use a wide variety of substrates including branches, stumps, and the ground. They break food apart by wedging it into bark crevices and breaking smaller pieces off, or by prying seeds open with their strong beaks.
Nuthatches regularly store food during the fall and winter. They cache food under bark, in holes in tree trunks, and sometimes on the ground. They obtain water by drinking from small pools of water.
Animal Foods: insects; terrestrial non-insect arthropods
Plant Foods: seeds, grains, and nuts
Foraging Behavior: stores or caches food
Primary Diet: carnivore (Insectivore ); omnivore
Sitta canadensis is native throughout the Nearctic region. It is the only migratory species in the family Sittidae. Its northern breeding range includes southeast Alaska, southern Yukon, southeast Mackenzie Valley, central Quebec, and Newfoundland in Canada. In the United States it breeds from central Minnesota, Wisconsin, northern Michigan, and the southern Oregon border to northern California. On the east coast S. canadensis breeds from southern New York through Massachusetts, Connecticut, Pennsylvania, eastern Tennessee and western North Carolina. It migrates irregularly to southern Arizona, New Mexico, Texas and northern Florida to the Gulf Coast.
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Red-breasted nuthatches prefer mature, partly open coniferous or mixed conifer-deciduous stands for breeding. They favor stands that have a tall, dense canopy and a dense understory of saplings. This structure provides protection from unfavorable environmental conditions and predators, and provides a greater abundance of arthropods.
Researchers found that nuthatches prefer ponderosa pine and incense cedar, which both have a rough bark surface that supports a diversity of arthropods. Smooth bark species, such as black oak and white fir are not visited regularly by nuthatches.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest
Other Habitat Features: suburban
The oldest known red-breasted nuthatch lived for at least 7 years and 6 months.
Range lifespan
Status: wild: 7.5 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 90 months.
Red-breasted nuthatches are small nuthatches with compact bodies, short tails and necks, and a long tapered bill. They have very sturdy toes and claws that allow them to climb down trees headfirst or to move along the undersides of branches with their back to the ground. They average 11.5 cm in length and have an average mass of 10 grams. This is the only North American nuthatch that has a broad black stripe through the eye and a white stripe above it. Other distinguishing characteristics include a black cap on the head, a bluish gray back, and an underside washed with a rusty red or brown color. The chin, cheeks, and sides of the neck are white and the tail is characterized by white bands and dark tips on the outer tail feathers. Their wings are long and pointed and have ten primary flight feathers.
There is little difference between the sexes, except the female has a bluish black cap and paler underparts. Juveniles are similar to adults, but their head markings and underparts are duller in color.
Average mass: 10 g.
Average length: 11.5 cm.
Sexual Dimorphism: sexes alike; male more colorful
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 11.2 g.
Red-breasted nuthatches are preyed upon by a number of bird and mammal species. Predators of adult red-breasted nuthatches include sharp-shinned hawks, Cooper's hawks, merlins, northern pygmy-owls, spotted owls, red squirrels and weasels. Steller's jays, housewrens, gray-necked chipmunks, weasels and mice are known predators of eggs and nestlings.
Red-breasted nuthatches defend their nest from predators by surrounding the entrance to the nest with pine pitch. They also join other small birds in mobbing potential predators, such as hawks and jays. When a nest is threatened, the female may jump out of her nest cavity and perch near the entrance to perform an anti-predator display. She spreads her wings and sways slowly back and forth to distract the predator from the nest.
Known Predators:
Red-breasted nuthatches are monogamous. They form breeding pairs beginning in winter or spring, and stay together for a year or more. Each pair defends a territory through the breeding season, and possibly through the year if the cone crop is good. In order to attract a female, males perform courtship displays that include raising their head and tail, drooping the wings, and fluffing the back feathers. A male sways from side to side and sings with his back turned toward the female. During courtship, males sing up to 50 times per minute from the tops of trees and potential nest trees. They also bring food to the female during courtship.
Mating System: monogamous
Red-breasted nuthatches begin breeding in their first year. Both adults take part in nest building. They usually dig a cavity in a tree stump or a branch of a dead tree, or occupy a vacant woodpecker hole. They use smeared resin to protect the inside of the nest, allowing just enough room for their body widths. This prevents insects, small mammals, and other birds from entering the nest cavity. Inside the cavity is a cup nest built with grasses, roots, mosses, shredded bark, and plant fibers.
Breeding occurs from mid-April through early August, with peak activity from May through July. Red-breasted nuthatches raise one brood per year. The female lays 5 to 8 (usually 6) pinkish-white eggs that are speckled with a reddish brown color. One egg is laid each day. The female incubates the eggs, which hatch after 12 to 13 days. During incubation, the male provides food to the female, allowing her to spend more time on the nest. After the eggs are hatched, the altricial nestlings are brooded for the first few days by the female. The male brings food to both the female and young. The young leave the nest 18 to 21 days after hatching. They become fully independent about 2 weeks after fledging.
Breeding interval: Red-breasted nuthatches breed once yearly.
Breeding season: Breeding occurs from mid-April through early August, with peak activity from May through July.
Range eggs per season: 5 to 8.
Average eggs per season: 6.
Range time to hatching: 12 to 13 days.
Range fledging age: 18 to 21 days.
Average time to independence: 14 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average eggs per season: 5.
Because nuthatch chicks are hidden in nest cavities, little is known about the development. The newly hatched young are altricial, which means they are immobile, have closed eyes, and must be cared for by the adult. The female broods the chicks for the first week after hatching. During this time, the male brings food to the nest for the female and chicks. During the nestling and fledgling periods, both adults feed the chicks. They also remove the fecal sacs of the chicks from the nest. The chicks typically leave the nest 18 to 21 days after hatching, but may remain partially dependent on their parents for food for another two weeks.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning); pre-hatching/birth (Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female)
A small (4 ½ inches) nuthatch, the male Red-breasted Nuthatch is most easily identified by its gray body, red breast, and black head with conspicuous white eye-stripes. Female Red-breasted Nuthatches are similar to males, but are duller and paler on the head and breast. This species may be separated from the similarly-sized Brown-headed Nuthatch (Sitta pusilla) by that species’ brown head and white breast. The Red-breasted Nuthatch mainly occurs across southern Alaska and south-central Canada. This species’ range extends southward at higher elevations into the United States as far south as southern Arizona in the west and North Carolina in the east. The Red-breasted Nuthatch is mostly non-migratory, although small numbers may move south of this species’ main range in winters when food is scarce further north. Red-breasted Nuthatches primarily inhabit northern and high-mountain evergreen forests. At the southern end of this species’ range, particularly in the east, this species may also be found in mixed evergreen-deciduous woodland. Red-breasted Nuthatches mainly eat cone seeds, although small insects play a fairly large role in this species’ diet during the warmer months. In appropriate habitat, Red-breasted Nuthatches may be seen climbing headfirst up or down tree trunks while foraging for food. More often, it is this species’ tooting “ank” calls which alert birdwatchers to its presence. Red-breasted Nuthatches are primarily active during the day.
A small (4 ½ inches) nuthatch, the male Red-breasted Nuthatch is most easily identified by its gray body, red breast, and black head with conspicuous white eye-stripes. Female Red-breasted Nuthatches are similar to males, but are duller and paler on the head and breast. This species may be separated from the similarly-sized Brown-headed Nuthatch (Sitta pusilla) by that species’ brown head and white breast. The Red-breasted Nuthatch mainly occurs across southern Alaska and south-central Canada. This species’ range extends southward at higher elevations into the United States as far south as southern Arizona in the west and North Carolina in the east. The Red-breasted Nuthatch is mostly non-migratory, although small numbers may move south of this species’ main range in winters when food is scarce further north. Red-breasted Nuthatches primarily inhabit northern and high-mountain evergreen forests. At the southern end of this species’ range, particularly in the east, this species may also be found in mixed evergreen-deciduous woodland. Red-breasted Nuthatches mainly eat cone seeds, although small insects play a fairly large role in this species’ diet during the warmer months. In appropriate habitat, Red-breasted Nuthatches may be seen climbing headfirst up or down tree trunks while foraging for food. More often, it is this species’ tooting “ank” calls which alert birdwatchers to its presence. Red-breasted Nuthatches are primarily active during the day.
'''Sitta canadensis,[2] tamién conocíu como saltapalos canadiense, sita canadiense o sita de pechu coloráu,[3] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Sittidae nativa d'América del Norte. La parte cimeru nel adultu ye de color gris azuláu ente que la parte inferior ye de color canela; tien un gargüelu blancu y la cara cunta con una raya negra que atravieza los güeyos, un picu rectu gris y una corona de color negru. El so llamáu, que foi comparáu con una trompeta d'estañu, ye agudu y nasal. Reproduzse en bosque coníferos de too Canadá, Alaska y el nordés y oeste de los Estaos Xuníos. Anque con frecuencia nun residente permanente, s'apruz regularmente más al sur, si arralez el suministru de comida. Hai constancia de vagabundeo de la especie en zones tan meridionales como la mariña del Golfu y el norte de Méxicu. Forrajea nos tueros y cañes grandes de los árboles, de cutiu baxando la cabeza primero, dacuando prinda inseutos en plenu vuelu. Aliméntase sobremanera d'inseutos y granes, cuantimás de coníferes. Escávase'l so nial na madera muerta, de cutiu cerca de la tierra, untando la entrada con resina.
Como toos el esguiladores, l'esguilador canadiense ta asignáu al xéneru Sitta (Linnaeus, 1758),[4] un nome deriváu de sittē (σιττη), pallabra del griegu antiguu pal esguilador azul (Sitta europaea). El nome específicu canadensis proviente del neolatín que significa “perteneciente a Canadá”.[5] La especie recibió'l so nome científicu por Carlos Linneo en 1766, basáu nuna amuesa recoyida en Canadá.[6] “Nuthatch” (que n'inglés significa esguilador) ye una corrupción llingüística de “Nuthack”, en referencia a'l costume de les aves de calzar nueces nos resquiebros de la corteza del árbol y someter fuercia sobre estos hasta que s'abrir.[7] El pechu coloráu” fai referencia a'l color ferruñosu de la rexón inferior del machu.[5]
Nel pasáu, l'esguilador canadiense y otros cuatro especies —el trepador corsu, el trepador chinu, el trepador arxelín y trepador de Krüper— pensóse que yeren una sola especie.[8] Estos cinco formen un grupu bien definíu d'especies conocíu como'l grupu del Sitta canadensis”, y delles vegaes considérense una superespecie.[6] Dientro del grupu d'especies, los estudios d'ADN demostraron que l'esguilador canadiense, el trepador corsu y l'esguilador azul china constitúin un clado y el trepador azul arxelino y esguilador de Krüper constitúin un clado hermanu.[9] L'esguilador canadiense ye monotípicu al traviés de la so estensa distribución.[6]
L'esguilador canadiense ye un pequeñu paseriforme que mide 4,5 pulgaes (11,43 cm)[lower-alpha 1][11] de llargu, con un valumbu de 8,5 pulgaes (21,59 cm) y un pesu de 9,9 gramos (0,35 oz).[12] El so llombu y l'inferior de la cola son azulaes, y les sos partes inferiores son color óxidu. Cuenta con un casquillo negru, y llinia de los güeyos y una llista superciliar (ceya) blanques. El plumaxe ye'l mesmu pa dambos sexos, anque nes femes y los pichones tienen la cabeza más apagada y les partes inferiores más pálides.[11]
El llamáu del esguilador canadiense ye agudu, nasal y débil. Trescritu como «yenk» o «ink»,[12] foi comparáu con un cuernu d'estañu de xuguete[11] o con dalgún oxetu d'un neñu que faiga ruiu.[13] El so cantar ye una serie repitida amodo de notes clares, nasales y n'aumentu, trescritu como «eeen-eeen-eeen».[12]
Magar ye principalmente un residente a tiempu completu de los montes coníferos del norte y subalpinos, la migración del esguilador canadiense ye regularmente irruptiva, tantu col númberu de migrantes y los llugares de invernación que varien d'añu n'añu.[11] Dacuando ellos algamen el norte de Méxicu, onde s'atopen raros invernantes en Nuevo León, el norte de Norte Baxa California y a lo llargo de l'aguada del Pacíficu, no que ye Sinaloa.[14] Nel este d'Estaos Xuníos, la so distribución espandir escontra'l sur.[11] A pesar de qu'enantes moraben na isla Guadalupe, una islla frente a la mariña occidental de Méxicu, paecen ser extirpados d'ellí, una y bones l'últimu rexistru conocíu de la especie na islla que data de 1971. Hai un solu rexistru de divagantes pa la isla Socorro de Méxicu.[14] Ye un divagante bien raru a Europa, con dos rexistros nel paleárticu occidental; un ave envernó con ésitu nel este d'Inglaterra.[15]
Como toos el esguiladores, l'esguilador canadiense ye una especie acrobática, que s'engabitar sí mesma escontra riba y embaxo de los tueros y cañes en busca de comida.[11] Dir de cabeza cuando xube escontra baxo. Puede “caminar” na parte inferior de les cañes. A diferencia de los picatueros y agateadores, nun utiliza la so cola como un sofitu al xubir.[16] Tiende a alimentase en solitariu o acompañáu.[14]
Los cambeos na dieta del esguilador canadiense dependen de la temporada. Nel branu come principalmente inseutos, de xemes en cuando inclusive prinda preses mientres vuela, ente que nel iviernu camuda a les granes de coníferes.[17] Nos comederos va tomar les granes de xirasol, mantequilla de maní, y sebu. De cutiu enserta cachos d'alimentu nes hendiduras de la corteza col fin de rompelos col picu (n'oposición a tomar la comida nos sos pies, tal que lo fai'l carboneru cabecinegro).
L'esguilador canadiense, al igual que toos el esguiladores, ye monógamu. El machu cortexa a la fema con una exhibición peculiar: llevantando la cabeza y cola mientres xira dándo-y el llombu, cayéndose nes sos nales, y banciándose de llau a llau.
Esta ave escava la so propia xerarquía del cuévanu, 1.53 a 37 m (5.0 a 121.4 pies) percima del suelu —polo xeneral alredor de 15 pies (4,6 m)—. La escavación realizar dambos sexos y toma alredor d'ocho selmanes.[18] El par de llurdios de cazumbre alredor del furu d'entrada presumiblemente va ayudar a disuadir el depredadores.[16] El nial ta llena de yerba, mofu, corteza y raicillas arralláu. La construcción del nial facer dambos sexos, pero sobremanera la fema.
La fema pon 2 a 8 güevos (xeneralmente 5 a 6), que son de color blancu, cremosu o rosáu, y cubiertu con llurdios de color marrón acoloratáu. Los güevos miden de 0.6 a 0.7 plg (de 1.5 a 1.8 cm) de llongura por 0.4 a 0.5 plg (de 1.0 a 1.3 cm) d'anchu. La madre realiza la incubación y dura 12—13 díes.[19] Los pitucos son altriciales y permanecen nel nial mientres 2—3 selmanes, guaraos pola fema, pero alimentaos por dambos sexos. De normal namái hai una cría per añu. El periodu de vida ye d'alredor de 6 años.
Por cuenta de la so distribución global y a la so creciente población, l'esguilador canadiense ta clasificáu como una especie so esmolición menor pola Unión Internacional pal Caltenimientu de la Naturaleza.[1] Nel continente americanu, ta protexíu pola Migratory Bird Treaty Act de 1918.[20]
'''Sitta canadensis, tamién conocíu como saltapalos canadiense, sita canadiense o sita de pechu coloráu, ye una especie d'ave paseriforme de la familia Sittidae nativa d'América del Norte. La parte cimeru nel adultu ye de color gris azuláu ente que la parte inferior ye de color canela; tien un gargüelu blancu y la cara cunta con una raya negra que atravieza los güeyos, un picu rectu gris y una corona de color negru. El so llamáu, que foi comparáu con una trompeta d'estañu, ye agudu y nasal. Reproduzse en bosque coníferos de too Canadá, Alaska y el nordés y oeste de los Estaos Xuníos. Anque con frecuencia nun residente permanente, s'apruz regularmente más al sur, si arralez el suministru de comida. Hai constancia de vagabundeo de la especie en zones tan meridionales como la mariña del Golfu y el norte de Méxicu. Forrajea nos tueros y cañes grandes de los árboles, de cutiu baxando la cabeza primero, dacuando prinda inseutos en plenu vuelu. Aliméntase sobremanera d'inseutos y granes, cuantimás de coníferes. Escávase'l so nial na madera muerta, de cutiu cerca de la tierra, untando la entrada con resina.
El pica-soques del Canadà[1] (Sitta canadensis) és un ocell de la família dels sítids (Sittidae) que habita boscos de coníferes d'Amèrica del Nord, des del sud d'Alaska cap al sud, a través de Canadà fins al nord-est i el sud-oest dels Estats Units.
El pica-soques del Canadà (Sitta canadensis) és un ocell de la família dels sítids (Sittidae) que habita boscos de coníferes d'Amèrica del Nord, des del sud d'Alaska cap al sud, a través de Canadà fins al nord-est i el sud-oest dels Estats Units.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Delor cnau brongoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: delorion cnau brongoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sitta canadensis; yr enw Saesneg arno yw Red-breasted nuthatch. Mae'n perthyn i deulu'r Delorion cnau (Lladin: Sittidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. canadensis, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r delor cnau brongoch yn perthyn i deulu'r Delorion cnau (Lladin: Sittidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Delor cnau aeliog Sitta victoriae Delor cnau Algeria Sitta ledanti Delor cnau bach Sitta pygmaea Delor cnau brongoch Sitta canadensis Delor cnau bronwyn Sitta carolinensis Delor cnau Corsica Sitta whiteheadi Delor cnau glas Sitta azurea Delor cnau hardd Sitta formosa Delor Cnau Talcenddu Sitta frontalis Delor cnau’r graig Sitta neumayer Delor y Cnau Sitta europaeaAderyn a rhywogaeth o adar yw Delor cnau brongoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: delorion cnau brongoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sitta canadensis; yr enw Saesneg arno yw Red-breasted nuthatch. Mae'n perthyn i deulu'r Delorion cnau (Lladin: Sittidae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. canadensis, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Brhlík americký (Sitta canadensis) je malý zpěvný pták žijící v jehličnatých lesích Severní Ameriky, tedy zejména v Kanadě, na Aljašce a v severovýchodních a západních Spojených státech amerických.
Pojmenoval jej už Carl Linné, který jej zařadil do rodu Sitta, jehož jméno odvodil od starořeckého σιττη – sitté, které původně označovalo evropského brhlíka lesního.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Red-breasted Nuthatch na anglické Wikipedii.
Brhlík americký (Sitta canadensis) je malý zpěvný pták žijící v jehličnatých lesích Severní Ameriky, tedy zejména v Kanadě, na Aljašce a v severovýchodních a západních Spojených státech amerických.
Pojmenoval jej už Carl Linné, který jej zařadil do rodu Sitta, jehož jméno odvodil od starořeckého σιττη – sitté, které původně označovalo evropského brhlíka lesního.
Der Kanadakleiber (Sitta canadensis) ist ein Vogel mit blaugrauem Oberteil, rötlichem Unterteil, einem weißen Gesicht mit schwarzen Augenstreifen, weißer Kehle, schwarzem Scheitel und einem grauen Schnabel. Der Ruf dieses Vogels klingt wie eine kleine Trompete. Der Kanadakleiber brütet in den Nadelwäldern von Alaska, Kanada und den nordöstlichen und westlichen USA. Er zimmert eine Bruthöhle in Totholz. Der Eingang des Nestes wird mit Pech verschmiert. Die Nahrung besteht aus Insekten und Samen, besonders der Nadelbäume. Bei der Nahrungssuche klettert er auch mit dem Kopf voraus Baumstämme hinunter oder fängt Insekten im Flug. In Westeuropa ist der Kanadakleiber ein seltener Irrgast.
Der Kanadakleiber (Sitta canadensis) ist ein Vogel mit blaugrauem Oberteil, rötlichem Unterteil, einem weißen Gesicht mit schwarzen Augenstreifen, weißer Kehle, schwarzem Scheitel und einem grauen Schnabel. Der Ruf dieses Vogels klingt wie eine kleine Trompete. Der Kanadakleiber brütet in den Nadelwäldern von Alaska, Kanada und den nordöstlichen und westlichen USA. Er zimmert eine Bruthöhle in Totholz. Der Eingang des Nestes wird mit Pech verschmiert. Die Nahrung besteht aus Insekten und Samen, besonders der Nadelbäume. Bei der Nahrungssuche klettert er auch mit dem Kopf voraus Baumstämme hinunter oder fängt Insekten im Flug. In Westeuropa ist der Kanadakleiber ein seltener Irrgast.
КъэбцӀацӀэцӀыкӀу (лат-бз. Sitta canadensis) — къэбцӀацӀэ лъэпкъым и лӀэужьыгъуэ нэхъ жьгъейхэм ящыщщ.
Щхьэр фӀыцӀэ лыдщ и натӀэм цы хужь зытӀу хэсу. Нэхэм къыщегъэжьауэ пщэбгъухэмкӀэ ирокӀуэкӀ кусэ хухь. ТхыцӀэмрэ кӀэпкъымрэ къащхъуафэщ, ныбэ щӀагъыр щхъуэщ, хулъащхьэм ӀэпапӀэ гъуабжэхэр хэлъу.
Ишъхъэрэ Америкэм и ищхъэрэ лъэныкъуэр хеубыдэщ и псэупӀэм — Аласкэ, Канада, АШЗ-м и ищхъэрэ-къуэкӀыпӀэр. ПсэупӀэр къущхьэхъу кхъуакӀэ мэзхэращ.
Нэхъыщхьэу гъэмахуэм — мэз хьэпщхупщ, гъудэбадзэ; щӀымахуэм — жыг жылэ.
The red-breasted nuthatch (Sitta canadensis) is a small songbird. The adult has blue-grey upperparts with cinnamon underparts, a white throat and face with a black stripe through the eyes, a straight grey bill and a black crown. Its call, which has been likened to a tin trumpet, is high-pitched and nasal. It breeds in coniferous forests across Canada, Alaska and the northeastern and western United States. Though often a permanent resident, it regularly irrupts further south if its food supply fails. There are records of vagrants occurring as far south as the Gulf Coast and northern Mexico. It forages on the trunks and large branches of trees, often descending head first, sometimes catching insects in flight. It eats mainly insects and seeds, especially from conifers. It excavates its nest in dead wood, often close to the ground, smearing the entrance with pitch.
In 1760 the French zoologist Mathurin Jacques Brisson included a description of the red-breasted nuthatch in his Ornithologie based on a specimen collected in Canada. He used the French name Le torchepot de Canada and the Latin Sitta Canadensis.[2] Although Brisson coined Latin names for the species, these usually do not conform to the binomial system and none of them are recognised by the International Commission on Zoological Nomenclature.[3] When in 1766 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the twelfth edition, he added 240 species that had been previously described by Brisson.[3] One of these was the red-breasted nuthatch. Linnaeus included a brief description and used Brisson's name Sitta canadensis as his binomial name.[4]
Like all nuthatches, the red-breasted nuthatch is assigned to the genus Sitta (Linnaeus, 1758),[5] a name derived from sittē (σίττη), the Ancient Greek word for the Eurasian nuthatch. The specific epithet canadensis is Neo-Latin for "belonging to Canada".[6] "Nuthatch" is a linguistic corruption of "nuthack", referring to the bird's habit of wedging nuts into cracks in tree bark and hacking at them until they break open.[7] "Red-breasted" is a reference to the rusty colour of the male's underparts.[6]
In the past, the red-breasted nuthatch and four other species — the Corsican nuthatch, the Chinese nuthatch, the Algerian nuthatch and the Krüper's nuthatch — were thought to be a single species.[8] These five make up a well-defined species group known as the "Sitta canadensis group", and are sometimes considered to be a superspecies.[9] Within the species group, DNA studies have shown that the red-breasted nuthatch, the Corsican nuthatch and the Chinese nuthatch make up one clade and the Algerian nuthatch and Krüper's nuthatch make up a sister clade.[10] The red-breasted nuthatch is monotypic across its extensive range.[9]
The red-breasted nuthatch is a small passerine, measuring 4.5 in (11 cm) in length,[nb 1][12] with a wingspan of 8.5 in (22 cm) and a weight of 9.9 g (0.35 oz).[13] Its back and uppertail are bluish, and its underparts rust-colored. It has a black cap and eye line and a white supercilium (eyebrow). Sexes are similarly plumaged, though females and youngsters have duller heads and paler underparts.[12]
The red-breasted nuthatch's call is high-pitched, nasal and weak. Transcribed as yenk or ink,[13] they have been likened to a toy tin horn[12] or a child's noisemaker.[14] Its song is a slowly repeated series of clear, nasal, rising notes, transcribed as eeen eeen eeen.[13]
Though it is primarily a full-time resident of northern and subalpine conifer forests, the red-breasted nuthatch regularly migrates irruptively, with both the number migrating and the wintering locations varying from year to year.[12] They sometimes reach northern Mexico, where they are rare winter visitors to Nuevo León, Baja California Norte and south along the Pacific slope as far as Sinaloa.[15] In the eastern United States, its range is expanding southwards.[12] Though formerly resident on Isla Guadalupe, an island off the western coast of Mexico, it appears to have been extirpated there, with the last known record of the species on the island dating from 1971. There is a single vagrant record for Mexico's Isla Socorro.[15] It is an extremely rare vagrant to Europe, with two records in the western Palearctic; one bird successfully overwintered in eastern England.[16]
Like all nuthatches, the red-breasted nuthatch is an acrobatic species, hitching itself up and down tree trunks and branches to look for food.[12] It goes headfirst when climbing down. It can "walk" on the underside of branches. Unlike woodpeckers and creepers, it does not use its tail as a prop while climbing.[17] It tends to forage singly or in pairs.[15]
The red-breasted nuthatch's diet changes depending on the season. In the summer, it eats mostly insects, occasionally even flycatching, while in the winter, it switches to conifer seeds.[18] At feeders it will take sunflower seeds, peanut butter, and suet. It often wedges food pieces in bark crevices in order to break them up with the bill (as opposed to holding the food in their feet, like the black-capped chickadee does).
The red-breasted nuthatch, like all nuthatches, is monogamous. The male courts the female with a peculiar display, lifting his head and tail while turning his back to her, drooping his wings, and swaying from side to side.
This bird excavates its own cavity nest, 1.53–37 m (5.0–121.4 ft) above ground (usually around 4.6 m (15 ft)). Excavation is by both sexes and takes one to eight weeks.[19] The pair smears sap around the entrance hole, presumably to help deter predators.[17] The nest is lined with grass, moss, shredded bark and rootlets. Nest building is by both sexes, but mostly by the female.
The female lays 2–8 eggs (usually 5–6), which are white, creamy or pinkish, and covered with reddish-brown speckles. The eggs measure 0.6–0.7 in (1.5–1.8 cm) long by 0.4–0.5 in (1.0–1.3 cm) wide. Incubation is by the female and lasts 12–13 days.[20] The young are altricial and stay in the nest for 2–3 weeks, brooded by the female but fed by both sexes. Normally there is only one brood per year. Lifespan is around 6 years.
Because of its large global range and its increasing population, the red-breasted nuthatch is rated as a species of Least Concern by the International Union for Conservation of Nature.[1] In the Americas, it is protected by the Migratory Bird Treaty Act of 1918.[21]
The red-breasted nuthatch (Sitta canadensis) is a small songbird. The adult has blue-grey upperparts with cinnamon underparts, a white throat and face with a black stripe through the eyes, a straight grey bill and a black crown. Its call, which has been likened to a tin trumpet, is high-pitched and nasal. It breeds in coniferous forests across Canada, Alaska and the northeastern and western United States. Though often a permanent resident, it regularly irrupts further south if its food supply fails. There are records of vagrants occurring as far south as the Gulf Coast and northern Mexico. It forages on the trunks and large branches of trees, often descending head first, sometimes catching insects in flight. It eats mainly insects and seeds, especially from conifers. It excavates its nest in dead wood, often close to the ground, smearing the entrance with pitch.
Red-breasted nuthatch Problems playing this file? See media help.La Kanada sito estas eta paseroforma birdo, kantbirdo, vivanta en Nordameriko.
Ĝi estas pli malgranda ol la karolina sito. Matura birdo estas bluecgriza supre kaj tute ruĝeca sube. Ĝia vizaĝo estas blankeca kun nigra strio tra okulo, kiel ĉe aliaj sitoj, sed ĉe tiu specio ĝi estas tre markita, larĝa kaj longa, same kiel la blanka superokula strio, tiele ke tiu nigra ne nur trapasas la okulareon, sed turniĝas suben kaj atingas la kolon, dum tiu blanka same turniĝas al la flankoj de la nuko. Ili havas nigran kronon sur la kapo kaj nuko (nur virbestoj), blankan gorĝon kaj grizan bekon. Je la fino de vostaj plumoj ĝi havas vostopunktojn.
Ĝia troviĝo estas ligita kun koniferaj arbaroj je la nordo de Nordameriko kaj iras tra Alasko, norda parto de Kanado ĝis oriento ankaŭ de nordorienta ĝis okcidenta Usono. Ĝi estas nemigranta birdo sed regule migradas suden de Usono, se ĝia manĝado malpliiĝas. La birdo estas ankaŭ rara vaganto al Eŭropo kaj sukcese ĝi travintras en Britujo.
Ĝi manĝas ĉefe insektojn (povas flugkapti) kaj semojn (precipe de koniferoj).
Ĝi havas kapablecon, kiel aliaj sitoj - grimpi "kaposuben" sur la trunkoj de arboj kaj ofte frapetas trunkojn kaj branĉojn ĉe serĉado de manĝaĵo.
Ĝi estas teritoriema birdo kaj nestumas simile kiel aliaj sitoj en kavoj de trunko. Sed malsame de ili, ĝi povas ĉizi nestkavon en mortaj arboj ofte proksime de grundo. Rezino estas uzata per ĝi por malgrandigi enirtruon.
Ĝia voĉo estas kiel malforta ladtrumpeto. Ĝi aŭdiĝas per sinsekva nazeca „tuJJ“ ankaŭ „jenk, jenk“ , ĉe serĉado de manĝaĵo per mola „kit, kit“.
Ĝi estas parenca kun aliaj "supercilaj" (havantaj blankajn superokulajn strietojn kaj nigrajn okulajn) sitedoj - S. kruperi, S.ledanti, S. corsica, S. vilosa kaj S. junanensis. Specio S. corsica longe estas konsiderata, kiel ĝia subspecio.
La Kanada sito estas eta paseroforma birdo, kantbirdo, vivanta en Nordameriko.
El trepador canadiense (Sitta canadensis),[2] también conocido como saltapalos canadiense, sita canadiense o sita de pecho rojo,[3] es una especie de ave paseriforme de la familia Sittidae nativa de América del Norte. La parte superior en el adulto es de color gris azulado mientras que la parte inferior es de color canela; tiene una garganta blanca y el rostro cuenta con una raya negra que atraviesa los ojos, un pico recto gris y una corona de color negro. Su llamado, que ha sido comparado con una trompeta de estaño, es agudo y nasal. Se reproduce en bosques coníferos de todo Canadá, Alaska y el noreste y oeste de los Estados Unidos. Aunque con frecuencia en un residente permanente, se irrumpe regularmente más al sur, si escasea el suministro de comida. Hay constancia de vagabundeo de la especie en zonas tan meridionales como la costa del Golfo y el norte de México. Forrajea en los troncos y ramas grandes de los árboles, a menudo descendiendo la cabeza primero, a veces captura insectos en pleno vuelo. Se alimenta sobre todo de insectos y semillas, en especial de coníferas. Se excava su nido en la madera muerta, a menudo cerca de la tierra, untando la entrada con resina.
Como todos los trepadores, el trepador canadiense está asignado al género Sitta (Linnaeus, 1758),[4] un nombre derivado de sittē (σιττη), palabra del griego antiguo para el trepador azul (Sitta europaea). El nombre específico canadensis proviente del neolatín que significa “perteneciente a Canadá”.[5] La especie recibió su nombre científico por Carlos Linneo en 1766, basado en una muestra recogida en Canadá.[6] “Nuthatch” (que en inglés significa trepador) es una corrupción lingüística de “Nuthack”, en referencia a la costumbre de las aves de calzar nueces en las grietas de la corteza del árbol y someter fuerza sobre estos hasta que se abren.[7] El “pecho rojo” hace referencia al color oxidado de la región inferior del macho.[5]
En el pasado, el trepador canadiense y otras cuatro especies —el trepador corso, el trepador chino, el trepador argelino y trepador de Krüper— se pensó que eran una sola especie.[8] Estos cinco forman un grupo bien definido de especies conocido como el “grupo del Sitta canadensis”, y algunas veces se consideran una superespecie.[6] Dentro del grupo de especies, los estudios de ADN han demostrado que el trepador canadiense, el trepador corso y el trepador azul china constituyen un clado y el trepador azul argelino y trepador de Krüper constituyen un clado hermano.[9] El trepador canadiense es monotípico a través de su extensa distribución.[6]
El trepador canadiense es un pequeño paseriforme que mide 4,5 pulgadas (11,4 cm)[a][11] de largo, con una envergadura de 8,5 pulgadas (21,6 cm) y un peso de 9,9 gramos (0,35 oz).[12] Su espalda y el inferior de la cola son azuladas, y sus partes inferiores son color óxido. Cuenta con un casquillo negro, y línea de los ojos y una lista superciliar (ceja) blancas. El plumaje es el mismo para ambos sexos, aunque en las hembras y los pichones tienen la cabeza más apagada y las partes inferiores más pálidas.[11]
El llamado del trepador canadiense es agudo, nasal y débil. Transcrito como «yenk» o «ink»,[12] ha sido comparado con un cuerno de estaño de juguete[11] o con algún objeto de un niño que haga ruido.[13] Su canto es una serie repetida lentamente de notas claras, nasales y en aumento, transcrito como «eeen-eeen-eeen».[12]
Si bien es principalmente un residente a tiempo completo de los bosques coníferos del norte y subalpinos, la migración del trepador canadiense es regularmente irruptiva, tanto con el número de migrantes y los lugares de invernación que varían de año en año.[11] A veces ellos alcanzan el norte de México, donde se encuentran raros invernantes en Nuevo León, el norte de Norte Baja California y a lo largo de la vertiente del Pacífico, en lo que es Sinaloa.[14] En el este de Estados Unidos, su distribución se expande hacia el sur.[11] A pesar de que anteriormente residían en la isla Guadalupe, una isla frente a la costa occidental de México, parecen haber sido extirpados de allí, ya que el último registro conocido de la especie en la isla que data de 1971. Hay un solo registro de divagantes para la isla Socorro de México.[14] Es un divagante muy raro a Europa, con dos registros en el paleártico occidental; un ave hibernó con éxito en el este de Inglaterra.[15]
Como todos los trepadores, el trepador canadiense es una especie acrobática, que se engancha sí misma hacia arriba y abajo de los troncos y ramas en busca de comida.[11] Se va de cabeza cuando sube hacia abajo. Puede “caminar” en la parte inferior de las ramas. A diferencia de los pájaros carpinteros y agateadores, no utiliza su cola como un apoyo al subir.[16] Tiende a alimentarse en solitario o acompañado.[14]
Los cambios en la dieta del trepador canadiense dependen de la temporada. En el verano come principalmente insectos, de vez en cuando incluso captura presas mientras vuela, mientras que en el invierno cambia a las semillas de coníferas.[17] En los comederos tomará las semillas de girasol, mantequilla de maní, y sebo. A menudo inserta trozos de alimento en las hendiduras de la corteza con el fin de romperlos con el pico (en oposición a tomar la comida en sus pies, tal y como lo hace el carbonero cabecinegro).
El trepador canadiense, al igual que todos los trepadores, es monógamo. El macho corteja a la hembra con una exhibición peculiar: levantando la cabeza y cola mientras gira dándole la espalda, cayéndose en sus alas, y balanceándose de lado a lado.
Esta ave excava su propia jerarquía de la cavidad, 1.53 a 37 m (5.0 a 121.4 pies) por encima del suelo —por lo general alrededor de 15 pies (4,6 m)—. La excavación la realizan ambos sexos y toma alrededor de ocho semanas.[18] El par de manchas de savia alrededor del orificio de entrada presumiblemente ayudará a disuadir los depredadores.[16] El nido está llena de hierba, musgo, corteza y raicillas rallado. La construcción del nido la hacen ambos sexos, pero sobre todo la hembra.
La hembra pone 2 a 8 huevos (generalmente 5 a 6), que son de color blanco, cremoso o rosado, y cubierto con manchas de color marrón rojizo. Los huevos miden de 0.6 a 0.7 plg (de 1.5 a 1.8 cm) de largo por 0.4 a 0.5 plg (de 1.0 a 1.3 cm) de ancho. La madre realiza la incubación y dura 12—13 días.[19] Los polluelos son altriciales y permanecen en el nido durante 2—3 semanas, incubados por la hembra, pero alimentados por ambos sexos. Normalmente sólo hay una cría por año. El período de vida es de alrededor de 6 años.
Debido a su distribución global y a su creciente población, el trepador canadiense está clasificado como una especie bajo preocupación menor por la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza.[1] En el continente americano, está protegido por la Migratory Bird Treaty Act de 1918.[20]
El trepador canadiense (Sitta canadensis), también conocido como saltapalos canadiense, sita canadiense o sita de pecho rojo, es una especie de ave paseriforme de la familia Sittidae nativa de América del Norte. La parte superior en el adulto es de color gris azulado mientras que la parte inferior es de color canela; tiene una garganta blanca y el rostro cuenta con una raya negra que atraviesa los ojos, un pico recto gris y una corona de color negro. Su llamado, que ha sido comparado con una trompeta de estaño, es agudo y nasal. Se reproduce en bosques coníferos de todo Canadá, Alaska y el noreste y oeste de los Estados Unidos. Aunque con frecuencia en un residente permanente, se irrumpe regularmente más al sur, si escasea el suministro de comida. Hay constancia de vagabundeo de la especie en zonas tan meridionales como la costa del Golfo y el norte de México. Forrajea en los troncos y ramas grandes de los árboles, a menudo descendiendo la cabeza primero, a veces captura insectos en pleno vuelo. Se alimenta sobre todo de insectos y semillas, en especial de coníferas. Se excava su nido en la madera muerta, a menudo cerca de la tierra, untando la entrada con resina.
Sitta canadensis Sitta generoko animalia da. Hegaztien barruko Sittidae familian sailkatua dago.
Valkokulmanakkeli (Sitta canadensis) on pohjoisamerikkalainen nakkelien sukuun kuuluva varpuslintu.
Linnun pituus on 11,5 cm, siipien kärkiväli 19–21 cm ja paino noin 10–11 g. Valkokulmanakkeli muistuttaa suuresti pienikokoista pähkinänakkelia, johon eroina ovat musta päälaki ja räikeän valkoinen silmäkulmajuova mustan silmä- ja ohjasjuovan ja mustan päälaen välissä, sekä ja punaruskean värin puuttuminen alaperästä. Sukupuolet ovat lähes samannäköisiä, naaraan pään ja alapuolen kuviointi on kuitenkin himmeämpää. Nuori lintu on yläpuolelta himmeämpi ja vaaleampi kuin vanha. Tavallisin ääni muistuttaa pienen lelutorven tööttäystä.
Valkokulmanakkeli elää Pohjois-Amerikassa Kanadassa arktisen alueen eteläpuolella ja Etelä-Alaskassa, sekä Yhdysvaltojen länsi- ja pohjoisosissa ja Appalakkien vuoristoa seuraten myös etelämpänä. Lajin kokonaisyksilömäärä on noin 18 miljoonaa yksilöä ja sen elinympäristön laajuus on 7,1 miljoonaa neliökilometriä. Laji on osassa elinaluettaan muuttolintu ja talvehtii Yhdysvaltain eteläosissa. Euroopassa laji on tavattu ainakin kahdesti vuoteen 1993 mennessä, mutta sitä ei ole tavattu Suomessa.
Valkokulmanakkelit asuvat havumetsissä, levinneisyysalueen eteläosissa lähinnä vuoristometsissä. Kanadassa laji elää paikoin myös sekametsissä, harvoin puhtaissa lehtimetsissä.
Valkokulmanakkelit ovat yksiavioisia. Parinmuodostus tapahtuu talvella tai keväällä, ja pari pysyttelee yhdessä vuodesta toiseen. Pesimäaikana nakkelit puolustavat aggressiivisesti pesäänsä. Lajin pesä on puun kolossa, usein paksun oksan kolossa. Kolo voi olla vanha tikanpesä tai emot kovertavat sen yhdessä. Nakkelit varustavat lentoaukon pihkalla, naaras sisäpuolen ja koiras ulkopuolen. Ne kantavat pihkan nokassaan tai kaarnanpalasen päällä. Naaras munii tavallisesti viisi tai kuusi munaa, vaihteluväli on 2–8. Naaras hautoo 12–13 päivää. Poikasia ruokkivat sekä naaras että koiras. Poikaset lähtevät pesästä 18–21 päivän ikäisinä, ja ovat täysin itsenäisiä kaksi viikkoa pesästä lähdön jälkeen. Laji pesii kerran kesän aikana.
Kesäaikaan nakkelit syövät pääasiassa pieniä selkärangattomia. Syksyllä ja talvella nakkelit syövät enimmäkseen havupuiden siemeniä. Poikasia ruokitaan eläinravinnolla. Syksyllä ja talvella ne varastoivat ruokaa muiden nakkelien tapaan.
Valkokulmanakkeli (Sitta canadensis) on pohjoisamerikkalainen nakkelien sukuun kuuluva varpuslintu.
Sitta canadensis
La Sittelle à poitrine rousse (Sitta canadensis), aussi appelée Sittelle du Canada, est une espèce de passereau appartenant à la famille des Sittidae.
La sittelle à poitrine rousse mesure entre 10,2 et 12,4 cm de longueur. Elle a un bandeau noir qui traverse l'œil et contraste avec le sourcil blanc. Comme son nom l'indique, sa poitrine est de couleur rousse. Son dos est bleu-gris. Sitta canadensis a de courtes pattes et descend le long des troncs d'arbres la tête en bas. Son corps est aplati et sa tête est relativement grosse. La femelle se distingue du mâle par une couleur plus pâle de la poitrine et de la calotte. Elle est un peu plus petite que la Sittelle à poitrine blanche, qui mesure entre 13 et 15 cm. La sittelle à poitrine rousse est la seule sittelle du Canada qui ait une rayure superciliaire blanche. Elle émet un cri ,qui ressemble à "gniac-gniac-gniac", nasillard et plus aigu que celui de la Sittelle à poitrine blanche.
La sittelle à poitrine rousse fréquente les forêts de conifères ou les forêts mixtes de préférence. En hiver, on peut la retrouver dans d'autres types de forêts, comme les forêts d'arbres à feuilles caduques. La majorité des individus de cette espèce sont sédentaires, cependant, quelques individus s'envolent vers le sud à l'arrivée du temps froid.
Durant l'hiver, la sittelle à poitrine rousse se nourrit essentiellement de graines de cônes de conifères. Elle visite les mangeoires où elle choisit les morceaux de suif, les graines et les noix. La sittelle à poitrine rousse a l'habitude de cacher de la nourriture dans les fentes de l'écorce des arbres. Ces provisions l'aident à passer au travers des périodes où la nourriture se fait moins abondante. Aux mangeoires, on peut assister à des comportements agressifs et des querelles. Ces oiseaux peuvent être apprivoisés. Elle se nourrit aussi d'insectes, de larves et d’œufs d'insectes qu'elle trouve sous l'écorce des arbres. Dans les vergers de l'ouest du Canada, sa présence permet d'atténuer la prolifération du psylle du poirier. Les propriétaires de ces vergers construisent des nichoirs pour attirer les sittelles et les inciter à s'installer sur leurs plantations.
La reproduction des sittelles à poitrine rousse se fait au printemps, de mai à juillet. Ces oiseaux sont monogames. Ils forment une paire à l'hiver ou au début du printemps et resteront ensemble pendant 1 an ou plus. Le couple n'aura qu'une ponte par année. Les sittelles à poitrine rousse défendent leur territoire durant la saison de la reproduction. Les 2 adultes sont impliqués dans la confection du nid. Le couple creuse une cavité dans des arbres vivants ou morts, ou utilisent un trou créé par un pic. Cette cavité mesure environ 20 cm de longueur et est tapissée de fragments d'écorce, de brins de foin, de racines et de poils. Les œufs sont déposés sur des copeaux au fond du nid. Le nid peut être creusée soit par le mâle ou la femelle. Il se situe à une hauteur variant entre 0,5 et 36 m. L'ouverture du nid est enduite de résine de conifères.
La femelle pond 4 à 7 œufs blanc pur, marqués de points brun rougeâtre. Elle ne pond qu'un œuf par jour et elle s'occupera de l'incubation qui durera 12 jours. Durant l'incubation, le mâle apportera de la nourriture à la femelle afin qu'elle puisse passer le plus de temps possible au nid. Les petits sont nourris d'insectes et de petits invertébrés pendant 2 ou 3 semaines. Ensuite, ils quittent le nid mais continuent de suivre les parents pendant encore quelques semaines.
Peu d'informations sont disponibles au sujet du développement des petits dans le nid.
La Sittelle à poitrine rousse peut être l'hôte de certains parasites comme les protistes Leucocytozoon ou Trypanosoma[1].
La sittelle à poitrine rousse niche dans les forêts de conifères du sud-est de l'Alaska jusqu'à Terre-Neuve. Au sud, elle se retrouve jusqu'au sud de la Californie, au sud-est de l'Arizona, au Wyoming, au Dakota du Sud, au Minnesota, au Michigan, au Tennessee, en Caroline du Nord, dans l'État de New York et au Massachusetts.
Sittelle à poitrine rousse, aperçue au Parc provincial MacGregor Point, en Ontario.
Sitta canadensis
La Sittelle à poitrine rousse (Sitta canadensis), aussi appelée Sittelle du Canada, est une espèce de passereau appartenant à la famille des Sittidae.
Chant de la Sittelle à poitrine rousse
Sitta canadensis é unha especie de pequeno paxaro da familia dos sítidos. O adulto ten a parte superior gris azulada e partes inferiores cor canela, gorxa branca e cara cunha banda negra que cruza os ollos; o peteiro é recto e gris e a parte superior da cabeza é negra. A súa chamada, que foi comparada co son dunha trompeta, é estridente e nasal. Reprodúcese en bosques de coníferas de Canadá, Alasca e o nordés e oeste dos Estados Unidos. Aínda que xeralmente permanecen sedentarios, realizan incursións regulares máis ao sur se escasea a comida. Hai rexistros de individuos errantes que chegaron ao golfo de México e norte de México. Aliméntase nos troncos e grandes pólas das árbores, a miúdo descendendo cabeza abaixo, e ás veces capturan insectos en voo. Comen principalmente insectos e sementes, especialmente de coníferas. Escavan un niño en madeira morta, a miúdo preto do chan.
Como todos os gabeadores, esta especie está asignada ao xénero Sitta (Linnaeus, 1758), do antigo grego sittē (σίττη), que era a denominación que lle daban a este paxaro ou outros similares.[2] O nome específico canadensis indica que é propio de Canadá e zonas limítrofes, de onde procedía o espécime que se usou para describilo.[3]
No pasado o S. canadensis, xunto con outras catro especies, o S. whiteheadi corso, o S. villosa chinés, o S. ledanti de Alxeria e o S. krueperi ou gabeador de Krüper, pensábase que eran unha soa especie.[4] Estas cinco especies constituían un grupo de especies ben definido chamado "grupo de Sitta canadensis", que ás veces era considerado unha superespecie.[5] Os estudos de ADN neste grupo de especies mostraron que as especies canadense, corsa e chinesa constituían un clado, mentres que a especie de Alxeria e a de Krüper formaban un clado irmán.[6] S. canadensis é monotípico na súa extensa área de distribución.[5]
S. canadensis é un paseriforme pequeno, que mide uns 11 cm en lonxitude,[7][8] e ten unha envergadura alar de 22 cm e un peso de 9,9 g.[9] O seu dorso e parte superior da cola son azulados e as partes ventrais son de cor tella. Ten a parte superior da cabeza unha liña que atravesa os ollos negras e e unha liña superciliar branca. Os sexos teñen plumaxe similar, aínda que as femias e os individuos novos teñen cabezas e partes ventrais máis pálidas.[8]
A súa chamada é estridente, nasal e débil. Transcríbese como un ienk ou ink,[9] e foi comparado co son dunha trompetiña de lata de xoguete.[8][10] O seu canto é unha serie lentamente repetida de notas claras, nasais ascendentes, transcritas como iin iin iin.[9]
Aínda que é principalmente unha ave que reside todo o ano nos bosques do norte e subalpinos de coníferas, pode migrar regularmente facendo incursións máis ao sur, e tanto a cantidade de migrantes coma os lugares de invernada varían dun ano para outro.[8] Ás veces chegan ao norte de México, onde son visitantes invernais raros en Nuevo León, Baixa California Norte e polo sur ao longo da vertente do Pacífico ata Sinaloa.[11] No leste de Estados Unidos, a súa área está espallándose cara ao sur.[8] Aínda que antes era residente da illa Guadalupe, na costa oeste de México, agora parece que está extinguido alí, e o último rexistro coñecido desta especie na illa data de 1971. Hai un só rexistro dun individuo errante na illa mexicana de Socorro.[11] É unha ave errante extremadamente rara en Europa, con dous rexistros no oeste do Paleártico; unha destas aves pasou o inverno con éxito no leste de Inglaterra.[12]
Como todos os gabeadores, esta especie é acrobática, camiñando arriba e abaixo polos troncos das árbores e pólas procurando comida.[8] Pode camiñar coa cabeza por diante cando baixa polos troncos. Pode "camiñar" pola parte inferior das pólas. A diferenza dos petos e cértidos, non usa a súa cola para impulsarse cando gabea.[13] Adoita buscar comida en solitario ou en parellas.[11]
A súa dieta cambia dependendo da estación. No verán, come principalmente insectos, ocasionalmente incluso ao voo, mentres que en inverno, cambia a súa dieta e como sementes de coníferas.[14] Nos alimentadores de aves comen pipas de xirasol, manteiga de cacahuete e sebo. A miúdo incrusta cachos de comida nas gretas da codia das árbores para que queden suxeitas e poida abrilas peteirándoas (en vez de agarrar o alimento cos seus pés, como fan outras aves).
Como todos os gabeadores esta especie é monógama. O macho cortexa a femia cunha exhibición peculiar, elevando a súa cabeza e cola mentres que xira poñéndose de costas ante ela, inclina as ás e balancéase de lado a lado.
Esta ave escava o seu niño, que sitúa a uns 1,53–37 m por riba do chan (xeralmente a uns 4,6 m). A escavación fana ambos os sexos e lévalles dunha a oito semanas.[15] A parella unta arredor da entrada do niño zume elaborado que segrega a árbore, presumiblemente para axudar a disuadir os predadores.[13] O niño está forrado con herbas, musgos, cachos de codia e raiciñas. Aínda que na construción de niños colaboran os dous sexos, quen máis traballa é a femia.
A femia pon de 2 a 8 ovos (xeralmente 5 ou 6), que son brancos, con crema ou rosas e cubertos de pintas marróns avermelladas. Os ovos miden de 1,5 a 1,8 cm de longo e de 1,0 a 1,3%nbsp;cm de largo. A femia é a que choca os ovos durante 12 ou 13 días.[16] As crías son altriciais e permanecen no niño durante dúas ou tres semanas, e son alimentados polos dous sexos. Normalmente só hai unha niñada ao ano. A súa vida dura uns 6 anos.
Debido á súa ampla área de distribución global e crecente poboación, esta especie está clasificada como en situación Menos preocupante pola Unión Internacional para a Conservación da Natureza.[1] Nas Américas, está protexido polo Tratado de Aves Migratorias de 1918.[17]
Sitta canadensis é unha especie de pequeno paxaro da familia dos sítidos. O adulto ten a parte superior gris azulada e partes inferiores cor canela, gorxa branca e cara cunha banda negra que cruza os ollos; o peteiro é recto e gris e a parte superior da cabeza é negra. A súa chamada, que foi comparada co son dunha trompeta, é estridente e nasal. Reprodúcese en bosques de coníferas de Canadá, Alasca e o nordés e oeste dos Estados Unidos. Aínda que xeralmente permanecen sedentarios, realizan incursións regulares máis ao sur se escasea a comida. Hai rexistros de individuos errantes que chegaron ao golfo de México e norte de México. Aliméntase nos troncos e grandes pólas das árbores, a miúdo descendendo cabeza abaixo, e ás veces capturan insectos en voo. Comen principalmente insectos e sementes, especialmente de coníferas. Escavan un niño en madeira morta, a miúdo preto do chan.
De Canadese boomklever (Sitta canadensis) is een zangvogel uit het geslacht Sitta. De vogel komt voor in Noord-Amerika.
De volwassen Canadese boomklevers hebben blauwgrijze veren op hun rug, en een roodkleurige onderbuik en wit op de kop. Dit wit contrasteert met een donkere oogstreep, met daarboven een smalle witte wenkbrauwstreep en weer donker boven op de kop dat geleidelijk over gaat in het blauwgrijs van de rug. De lichaamslengte bedraagt 11 tot 12 cm.
Deze vogels leven in de winter van de zaden van naaldbomen, in slechte jaren trekken ze massaal naar het zuiden.
De Canadese boomklever maakt zijn nest van dood hout, het liefst dicht bij de grond. Ze smeren hars rond de nestopening, mogelijk om mieren op een afstand te houden.
De soort komt vooral voor in de naaldbossen van Canada, Alaska, en de westkust van de Verenigde Staten. Het is een dwaalgast in Mexico. Aldus kwam de soort ooit voor op het eiland Isla Guadalupe, maar lijkt daar inmiddels te zijn verdwenen. De vogels blijven doorgaans het hele jaar in hun territorium, maar vliegen soms naar zuidelijke streken indien het voedsel in hun normale leefgebied opraakt.
De Canadese boomklever lijkt sterk op de Corsicaanse boomklever. De Canadese, Corsicaanse en Chinese boomklever werden wel gezien als relictpopulaties van dezelfde soort, de zwartkopboomklever.[2] Volgens het fylogenetische soortbegrip zijn dit aparte soorten.
Bronnen, noten en/of referentiesDe Canadese boomklever (Sitta canadensis) is een zangvogel uit het geslacht Sitta. De vogel komt voor in Noord-Amerika.
Rustspettmeis (Sitta canadensis) er en fugl i spettmeisfamilien.
Rustspettmeis (Sitta canadensis) er en fugl i spettmeisfamilien.
Kowalik czarnogłowy[3] (Sitta canadensis) – gatunek ptaka z rodziny kowalikowatych (Sittidae).
Kowalik czarnogłowy (Sitta canadensis) – gatunek ptaka z rodziny kowalikowatych (Sittidae).
Morfologia Długość ciała 11,5–12 cm. Czapeczka samca czarna z metalicznym połyskiem, samicy ołowiana lub matowoczarna. Szeroka biała brew oraz czarny pasek oczny. Wierzch ciała niebieskoszary. Gardło białe. Spód ciała rdzawoczerwony (u samicy jaśniejszy); pokrywy podogonowe białe. ogon krótki i silny; duża głowa. Zasięg, środowisko Osiadły w lasach iglastych środkowej, północno-wschodniej i południowo-zachodniej części Ameryki Północnej. Gniazda zakłada w dziuplach martwych drzew iglastych; wlot obmurowuje żywicą.A trepadeira-azul-do-canadá (Sitta canadensis) é um passeriforme pertencente à família Sittidae.[1]
A trepadeira-azul-do-canadá (Sitta canadensis) é um passeriforme pertencente à família Sittidae.
FêmeaRödbröstad nötväcka[2] (Sitta canadensis) är en nordamerikansk tätting i familjen nötväckor.[3]
Rödbröstad nötväcka är en relativt liten nötväcka med en kroppslängd på endast 11 centimeter. Den kännetecknas av blekorange undersida, ett mörkt ögonstreck och vitt ögonbunsstreck. Liksom andra nötväckor är ryggen ostreckat blågrå och den korta stjärten har ett svartvitt mönster.[4]
Arten förekommer i nordamerikanska barrskogar.[3] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter. Den är en mycket sällsynt gäst i Europa, med endast två fynd: en hane hittad död på Island 21 maj 1970 samt en ung hane Holkham, Norfolk, Storbritannien 13 oktober 1989.[5]
Rödbröstad nötväcka tillhör en grupp nötväckor som alla är relativt små samt har svart panna och vit ögonbrynsstreck, allra närmast släkt med kinesisk nötväcka (S. villosa) och korsikansk nötväcka (S. whiteheadi), på lite längre håll den hotade kabylnötväckan (S. ledanti) samt Krüpers nötväcka (S. krueperi).[6]
Rödbröstad nötväcka återfinns i barrskog bestående av gran, ädelgran, tall, hemlock lärk och jättetuja. Östliga populationer trivs i skog med mer inslag av lövträd, som asp, björk, poppel, ek, lönn och Tilia americana. Vintertid kan den ses i trädgårdar, buskmarker, parker och planteringar.[7]
Sommartid intar fågeln mest insekter och andra leddjur som skalbaggar, spindlar, tvestjärtar, myror, spindlar och larver. Höst och vinter går födan över till barrträdsfrön som den kan ha sparat från tidigare år. De kan också ses vid fågelmatningar och föredrar då jordnötter, solrosfrön och talg.[7]
Båda könen hjälps åt att hacka ur sitt bo i ett dött träd, företrädelsevis asp. Detta arbete kan ta upp till 18 dagar. Honan konstruerar sedan en bädd av gräs, bark och barr som fodras med fjädrar, päls och finare gräs. Den har setts stjäla bomaterial från andra fåglar som bergtita eller dvärgnötväcka. Slutligen samlar båda könen kåda från barrträd som den sen applicerar kring mynningen med hjälp av en bit bark, troligen för att hålla predatorer eller konkurrenter borta. Under bobygget är rödbröstad nötväcka aggressiv mot andra fåglar och jagar bort både husgärdsmyg, vitbröstad nötväcka och dunspett.[7]
I boet lägger honan två till åtta ägg som ruvas i tolv till 13 dagar. Ytterligare knappt tre veckor senare är ungarna flygga.[7]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till 20 miljoner vuxna individer.[8]
Rödbröstad nötväcka (Sitta canadensis) är en nordamerikansk tätting i familjen nötväckor.
Kırmızı göğüslü sıvacı kuşu veya diğer adıyla Kanada sıvacı kuşu[1] (Sitta canadensis), sıvacı kuşugiller familyasına ait bir kuş türü. Kuzey Amerika'da yaşar.[2]
Kırmızı göğüslü sıvacı kuşu veya diğer adıyla Kanada sıvacı kuşu (Sitta canadensis), sıvacı kuşugiller familyasına ait bir kuş türü. Kuzey Amerika'da yaşar.
Trèo cây ngực đỏ, tên khoa học Sitta canadensis, là một loài chim trong họ Sittidae.[2]
Sitta canadensis (Linnaeus, 1766)
Охранный статусКанадский по́ползень[1] (лат. Sitta canadensis) — небольшая птица из семейства поползневых.
Оперение верхней части голубовато-серое, нижней части красноватое, лицо белое с черными полосами на глазах, горло белое, темя чёрное, клюв серый. Призыв этой птицы звучит как маленькая труба.
Канадский поползень гнездится в хвойных лесах Аляски, Канады и северо-востоке и западе США. Он строит гнёзда в дуплах погибших деревьев. Вход гнезда замазывается пеком. Питание состоит из насекомых и семян, особенно хвойных деревьев. В поисках корма он лазает также головой вперёд по стволам или ловит насекомых в полёте. В Западной Европе канадский поползень редкий ошибочный гость.
Канадский по́ползень (лат. Sitta canadensis) — небольшая птица из семейства поползневых.
红胸鳾(学名:Sitta canadensis)是一种小型鸣禽。成鸟背部为蓝灰色,腹部为肉桂色,喉部白色,脸部有一个黑色条纹穿过眼睛,喙为灰色,冠为黑色。它的叫声很象小号,高亢还有鼻音。它生活在加拿大,阿拉斯加和美国东北部和西部的针叶林。这种鸟通常居住在固定的地方,如果食物短缺,则定期飞往南方。在墨西哥湾沿岸地区和墨西哥北部发现它们觅食的踪迹。它们在树木的主干或者大枝上寻找食物,有时在飞行中捕食昆虫。它们主要以昆虫和种子为食,尤其是针叶树的种子。它们在枯木上筑巢,通常贴近地面。
ムネアカゴジュウカラ(学名:Sitta canadensis)は、スズメ目ゴジュウカラ科に分類される鳥類の一種。
ムネアカゴジュウカラ(学名:Sitta canadensis)は、スズメ目ゴジュウカラ科に分類される鳥類の一種。