nomes no trilho de navegação
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Sitta pusilla[2][3] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Sittidae nativa d'Estaos Xuníos.
Pue ser atopada nos montes de pinu en tol sureste d'Estaos Xuníos. Una población en peligru d'estinción vive en Gran Bahama, que delles autoridaes consideren una especie separada, S. insularis.[4] L'ave, al igual qu'otru esguiladores, tien un picu negru afiláu en forma de clavu, qu'utiliza pa cutir les granes. Ye un visitante frecuente a estaciones d'alimentación y ye bien aficionáu a les granes de xirasol y pasteles de sebu.
Ye aprosimao del mesmu tamañu que l'esguilador nanu (Sitta pygmaea) los dos especies son los esguiladores más pequeños del mundu. Mide un total ye 9-11 cm de llargor, 16-18 cm de valumbu y 10-12 g de masa corporal.[5] Tien una gorra marrón con una llinia ocular negra, les mexelles, el cazu y el banduyu son de color blancu ante. Les sos nales son de color gris azuláu. Tien un pequeñu puntu blancu nel pescuezu. La llamada de l'ave ye un fuerte whee-hyah sonando bien similar a un coríu de goma del xuguete y en particular ye fuerte pa un ave del so tamañu.
Reconócense dos subespecies:[6]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Sitta pusilla ye una especie d'ave paseriforme de la familia Sittidae nativa d'Estaos Xuníos.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Delor cnau penfrown (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: delorion cnau penfrown) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sitta pusilla; yr enw Saesneg arno yw Brown-headed nuthatch. Mae'n perthyn i deulu'r Delorion cnau (Lladin: Sittidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. pusilla, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r delor cnau penfrown yn perthyn i deulu'r Delorion cnau (Lladin: Sittidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Delor cnau aeliog Sitta victoriae Delor cnau Algeria Sitta ledanti
2_-California.jpg)
_(cropped).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Delor cnau penfrown (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: delorion cnau penfrown) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sitta pusilla; yr enw Saesneg arno yw Brown-headed nuthatch. Mae'n perthyn i deulu'r Delorion cnau (Lladin: Sittidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. pusilla, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Der Braunkopfkleiber (Sitta pusilla) ist eine amerikanische Singvogelart. Er kommt in Kiefernwäldern im Südosten der USA vor.
Der Braunkopfkleiber ist 9 bis 11 cm lang, wiegt 10 bis 11 g und hat eine Flügelspannweite von 16 bis 18 cm. Er hat eine braune Kopfkappe und einen schmalen dunklen Augenstreifen, der die Kappe begrenzt. Die Wangen und das Kinn sind weiß, die Unterseite des Rumpfes ist stumpf gelbbraun und die Flügel sind dunkel und blaugrau angehaucht. Am Nacken, beim Übergang vom Braun des Kopfes zum Blaugrau des Rückens, befindet sich ein kleiner weißer bis schmutzigweißer Fleck, der bei Jungvögeln weniger stark ausgeprägt ist. Der kurze Schwanz ist blaugrau. Die Augen, der Schnabel und die Füße sind schwarz. Der Geschlechtsdimorphismus ist kaum ausgeprägt. Vom Carolinakleiber (Sitta carolinensis) und vom Kanadakleiber (Sitta canadensis) lässt er sich durch die Kopffärbung unterscheiden, da diese bei diesen schwarz anstatt braun ist. Er sieht dem Zwergkleiber (Sitta pygmaea) recht ähnlich, der jedoch ausschließlich an der Westküste Nordamerikas zu finden ist, so dass sich die Lebensräume der Braunkopfkleiber und Zwergkleiber nicht überlappen. Der Braunkopfkleiber ist ein Standvogel.[1]
Der Ruf besteht aus einem hohen Laut, der zweimal in kurzer Folge abgegeben wird und an ein Quietscheentchen erinnert. Nahrungssuchende Gruppen rufen zwitschernd pit pit pit.
Der Braunkopfkleiber lebt in Kiefernwäldern im Südosten der USA, wo er meist im oberen Drittel von Kiefern anzutreffen ist. Sein Bestand dort ist nicht gefährdet. Eine abnehmende Population ist auf der Insel Grand Bahama beheimatet (Sitta pusilla insularis). Diese Subspezies, Bahamakleiber genannt, unterscheidet sich von ihrer kontinentalen Verwandtschaft durch einen deutlich kürzeren Schnabel und kürzere Flügel. Sie bewohnt die Karibische Kiefer (Pinus caribaea), deren Bestand durch Abholzung stark zurückgegangen ist. Es bestehen Bestrebungen, diese Unterart in den Artenstatus zu erheben, was eine höhere Aufmerksamkeit für einen Schutz bedeuten würde.[2] Der Braunkopfkleiber kommt auch auf den karibischen Turks- und Caicosinseln vor.[3] Die Unterart Sitta pusilla caniceps kommt in Florida vor.
Mit seinem scharfen Schnabel öffnet er Samenkörner. Er benutzt den Schnabel aber auch, um mit einem kleinen Stück Baumrinde unter der Baumrinde nach Insekten zu stochern. Baumrindestückchen benutzt er auch, um von ihm angelegte Samenvorräte zu bedecken. An Vogelhäuschen bevorzugt er Sonnenblumenkerne und Fett. Braunkopfkleiber haben wenig Scheu vor Menschen. Mit dem Kiefernwaldsänger (Setophaga pinus), einem Wintergast im Südosten der USA, steht er in Nahrungskonkurrenz, so dass beide Vogelarten ab und zu versuchen, sich gegenseitig von Futterstellen zu vertreiben. Mit Kokardenspechten (Picoides borealis) können Braunkopfkleiber im Winter in gemischten Trupps angetroffen werden. Hierbei können Braunkopfkleiber Rindenstücke benutzen, die von den Spechten gelöst wurden. Von anderen Kleiberarten sind gemischte Trupps nicht bekannt.[4]
Während Braunkopfkleiber normalerweise in Asthöhlen oder auf Kiefernzweigen schlafen, schlafen sie schon vor der Eiablage und während des Brütens im Nest, welches in Baumhöhlen von Kiefern zu finden ist. Brutzeit ist zwischen Anfang März und Ende Mai. Je südlicher die Population, desto früher die Brutzeit. Die Eier sind weiß mit rötlichbraunen Flecken. Die Brutzeit dauert 14 Tage, nach 31 bis 32 Tagen verlassen die Jungvögel das Nest und nach 56 bis 59 Tagen endet das Betteln nach Futter. Die Jungvögel haben nach frühestens 90 Tagen ein Erwachsenengefieder.[5] Ein normales Gelege besteht aus drei bis sieben Eiern, es werden aber auch gelegentlich bis zu neun Eier bebrütet.[6]
Der Artname des wissenschaftlichen Namens, pusilla, kommt aus dem Lateinischen und bedeutet „klein, winzig“. Der englischsprachige Name des Vogels ist „Brown-headed Nuthatch“.
Braunkopfkleiber finden sich auf Briefmarken, und zwar einer 34-Cent-Marke aus den USA von 2002 sowie die dort vorkommende Unterart Sitta pusilla insularis auf einem Satz mit sechs Werten (15 bis 80 Bahama-Cents) von den Bahamas aus dem Jahre 2006.[7]
Der Braunkopfkleiber (Sitta pusilla) ist eine amerikanische Singvogelart. Er kommt in Kiefernwäldern im Südosten der USA vor.
The brown-headed nuthatch (Sitta pusilla) is a small songbird endemic to pine forests throughout the Southeastern United States. Genetic analyses indicated low differentiation between northern and southern populations in Florida, but the study also found lower genetic diversity among south Florida populations that may be a result of the increased habitat fragmentation that was documented. The Bahama nuthatch was formerly considered a subspecies (S. p. insularis), has since been reclassified as its own separate species.[2][3] Two recent studies assessing vocalizations in Bahama and continental nuthatch populations found important differences.[4][5] One of the studies[4] also demonstrated that continental and Bahama populations did not respond aggressively to calls of the other population. This type of call-response study is often used to help define cryptic species.[6]
The bird, like other nuthatches, possesses a sharp black nail-like beak, which it uses to pound open seeds. It is a frequent visitor to feeding stations and is highly fond of sunflower seeds and suet cakes. Bold and inquisitive, this bird is readily approachable by humans.
The bird is regularly observed using a small chips of bark, small twigs, and pine needles held in its beak as tools to dig for insects.[7] The nuthatch exhibits other curious behaviors such as cooperative groups where groups of 3–5 adults provide care at a single nest.[8] Recent genetic assessments suggest some of the putatively non-breeding adults associated with these groups may actually breed with individuals in neighboring territories.[9] This nuthatch also exhibits a wide range of other social behaviors that include social grooming[10] and male-female duets similar to those observed for the pygmy nuthatch.[11]
The brown-headed nuthatch has been found to prefer making their nests at the top of short snags.[12]
Despite the other species' common name, the brown-headed nuthatch is about the same size as the pygmy nuthatch and the two species are the world's smallest nuthatches. In the brown-headed nuthatch, the total length is 9–11 cm (3.5–4.3 in), wingspan is 16–18 cm (6.3–7.1 in) and body mass is 10–12 g (0.35–0.42 oz).[13][14] This species sports a brown cap with narrow black eyeline and buff white cheeks, chin, and belly. Its wings are bluish-gray in color. A small white spot is found at the nape of the neck. The bird's call is a sharp whee-hyah sounding very similar to a "rubber duck" toy and particularly is loud for a bird its size. They also make softer "pit pit pit" calls while in flight as well as other squeaking noises. If heard or seen well, this species is virtually unmistakable in the wild, since it overlaps only with the very differently marked and larger red-breasted and white-breasted nuthatches.[15]
The brown-headed nuthatch (Sitta pusilla) is a small songbird endemic to pine forests throughout the Southeastern United States. Genetic analyses indicated low differentiation between northern and southern populations in Florida, but the study also found lower genetic diversity among south Florida populations that may be a result of the increased habitat fragmentation that was documented. The Bahama nuthatch was formerly considered a subspecies (S. p. insularis), has since been reclassified as its own separate species. Two recent studies assessing vocalizations in Bahama and continental nuthatch populations found important differences. One of the studies also demonstrated that continental and Bahama populations did not respond aggressively to calls of the other population. This type of call-response study is often used to help define cryptic species.
The bird, like other nuthatches, possesses a sharp black nail-like beak, which it uses to pound open seeds. It is a frequent visitor to feeding stations and is highly fond of sunflower seeds and suet cakes. Bold and inquisitive, this bird is readily approachable by humans.
At Ash, North Carolina The bird is regularly observed using a small chips of bark, small twigs, and pine needles held in its beak as tools to dig for insects. The nuthatch exhibits other curious behaviors such as cooperative groups where groups of 3–5 adults provide care at a single nest. Recent genetic assessments suggest some of the putatively non-breeding adults associated with these groups may actually breed with individuals in neighboring territories. This nuthatch also exhibits a wide range of other social behaviors that include social grooming and male-female duets similar to those observed for the pygmy nuthatch.
The brown-headed nuthatch has been found to prefer making their nests at the top of short snags.
Despite the other species' common name, the brown-headed nuthatch is about the same size as the pygmy nuthatch and the two species are the world's smallest nuthatches. In the brown-headed nuthatch, the total length is 9–11 cm (3.5–4.3 in), wingspan is 16–18 cm (6.3–7.1 in) and body mass is 10–12 g (0.35–0.42 oz). This species sports a brown cap with narrow black eyeline and buff white cheeks, chin, and belly. Its wings are bluish-gray in color. A small white spot is found at the nape of the neck. The bird's call is a sharp whee-hyah sounding very similar to a "rubber duck" toy and particularly is loud for a bird its size. They also make softer "pit pit pit" calls while in flight as well as other squeaking noises. If heard or seen well, this species is virtually unmistakable in the wild, since it overlaps only with the very differently marked and larger red-breasted and white-breasted nuthatches.
La brunkapa sito estas eta paseroforma birdo, kantbirdo, kiu apartenas al familio Sitedoj kaj loĝas en Norda Ameriko kaj malkreskanta populacio loĝas sur Bahamoj. Simile kiel aliaj membroj de sitedoj (krom roka sito kaj perzia sito) ĝi loĝas en arbaraj aŭ arbar-similaj teritorioj.
Ĝi aspektas kiel aliaj birdoj de ĉi grupo. Ĝi estas pli eta ol eŭropa sito aŭ kanada sito – nur 10 cm. Ĉi tiu specio de sito paradas kun bruna kaskedo kun mallarĝa nigra okulstripeto kaj polurblankaj vango, mentono kaj ventro. Ĝiaj flugiloj estas grizkoloraj. Malgranda blanka punkto estas trovita ĉe la nuko de la kolo. La birdo havas mallongan voston kaj fortaj piedojn.
Ĝia troviĝo estas ligita kun koniferaj arbaroj de sudorienta Usono. La birdo estas nemigranta.
Ĝi nutriĝas ĉefe el insektoj kaj kelkaj specioj de semoj. Dum vintro ĝi estas ofta vizitanto de nutrejoj ĉe homaj loĝejoj, kie preferas manĝi semojn de sunfloro (kiuj majstre malfermas per akra najloforma beko) kaj t.n. „sebaj kukoj“ (diversaj semoj en la sebo). Aŭdaca kaj scivolema, ĉi tiu birdo estas vole simpatia de homoj. La birdo estas ofte observita, kiel ili uzas malgrandan peceton de ŝelo, tenata en sia beko, kiel ilo per alfosi insektojn el la fendoj de la trunkŝelo.
Ĝi havas kapablecon, kiel aliaj sitoj - grimpi "kaposuben" sur la trunkoj de arboj kaj ofte frapetas trunkojn kaj branĉojn ĉe serĉado de manĝaĵo.
Ili nestumas en arbotruoj.
La birda voĉo estas akra vhii-hjah, sonoranta tre simile, kiel la sono de "kaŭĉuka anaso" - ludilo kaj mirigite laŭta por la birdo de tia grandeco. Ili ankaŭ vekas per pli mola "pli-pli-pli" dum flugado kaj ankaŭ resonas per aliaj grinacaj bruoj.
La brunkapa sito estas eta paseroforma birdo, kantbirdo, kiu apartenas al familio Sitedoj kaj loĝas en Norda Ameriko kaj malkreskanta populacio loĝas sur Bahamoj. Simile kiel aliaj membroj de sitedoj (krom roka sito kaj perzia sito) ĝi loĝas en arbaraj aŭ arbar-similaj teritorioj.
El trepador cabecipardo o sita de cabeza castaña (Sitta pusilla)[2][3] es una especie de ave paseriforme de la familia Sittidae nativa de Estados Unidos.
Puede ser encontrada en los bosques de pino en todo el sureste de Estados Unidos. Una población en peligro de extinción vive en Gran Bahama, que algunas autoridades consideran una especie separada, S. insularis.[4] El ave, al igual que otros trepadores, posee un pico negro afilado en forma de clavo, que utiliza para golpear las semillas. Es un visitante frecuente a estaciones de alimentación y es muy aficionado a las semillas de girasol y pasteles de sebo.
Es aproximadamente del mismo tamaño que el trepador enano (Sitta pygmaea) las dos especies son los trepadores más pequeños del mundo. Mide un total es 9-11 cm de longitud, 16-18 cm de envergadura y 10-12 g de masa corporal.[5] Tiene una gorra marrón con una línea ocular negra, las mejillas, la barbilla y el vientre son de color blanco ante. Sus alas son de color gris azulado. Tiene un pequeño punto blanco en el cuello. La llamada del ave es un fuerte whee-hyah sonando muy similar a un pato de goma del juguete y en particular es fuerte para un ave de su tamaño.
Se reconocen dos subespecies:[6]
El trepador cabecipardo o sita de cabeza castaña (Sitta pusilla) es una especie de ave paseriforme de la familia Sittidae nativa de Estados Unidos.
Sitta pusilla Sitta generoko animalia da. Hegaztien barruko Sittidae familian sailkatua dago.
Ruskopäänakkeli (Sitta pusilla)[2] on nakkelien heimoon kuuluva varpuslintu.
Ruskopäänakkelia tavataan Yhdysvaltain kaakkoisosissa ja Grand Bahamalla. Lajin populaatio on hyvin suuri ja kannankehitys vakaa. Se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Ruskopäänakkeli (Sitta pusilla) on nakkelien heimoon kuuluva varpuslintu.
Sitta pusilla
La Sittelle à tête brune (Sitta pusilla) a la calotte brun terne, bordée par une étroite ligne foncée. Une tache claire sur la nuque contraste avec le brun de la tête et le gris-bleu du dos. Elle a les joues, le menton et la gorge blancs. Les parties inférieures sont blanchâtres. Les rémiges sont foncées. La queue est foncée avec des taches blanches sur les plumes extérieures. Le bec, les yeux, les pattes et les doigts sont noirs. Les deux sexes ont tous deux les mêmes caractéristiques.
Le juvénile ressemble à l'adulte, mais en plus terne, avec plus de gris et moins de brun, et il lui manque souvent la tache blanche sur la nuque.
En 2016, il est proposé de considérer la sous-espèce insularis, endémique de Grand Bahama et en danger d'extinction, comme espèce à part entière, la Sittelle des Bahamas (S. insularis).
Son cri est une double note haut perchée, répétée, ressemblant à un « couac ». Ces oiseaux sont constamment en train de « bavarder » pendant la période de reproduction. Les notes ressemblent aux syllabes « deut-deut-dend-dend », pas très musicales, mais pas désagréables non plus.
Elle est assez commune dans les forêts de pins et dans les forêts ouvertes où des feux périodiques laissent des souches propres à la nidification de l'espèce.
Elle se trouve aux Bahamas et dans l'extrême sud-ouest de l'Oklahoma, dans le sud de l'Arkansas et dans les états côtiers des États-Unis de l'est du Texas jusqu'au Delaware au nord.
Elle est capable d'utiliser des écailles d'écorce comme un levier ou un outil pour aller chercher sa nourriture sous l'écorce. Elle garde son outil qu'elle transporte d'arbre en arbre. Elle peut aussi l'utiliser comme couverture pour cacher des graines.
En hiver, elle rejoint des groupes plurispécifiques pour se nourrir. Elle doit rivaliser avec les parulines des pins pour la nourriture. Elles s'attaquent réciproquement pour garder leurs zones de cueillette préférée.
Elle se repose et dort dans une cavité dans un arbre, ou sur une branche. Le couple dort dans le nid avant la ponte et durant la période de nidification.
La sittelle à tête brune est très active. Elle est souvent vue en train de monter, descendre, tourner avec une rapidité de mouvement bien plus grande que chez la plupart des autres oiseaux. Elle examine chaque trou et crevasse dans l'écorce, aussi bien que chaque feuille ou brindille où elle trouve de la nourriture. On la voit aussi sur le sol, sautillant et retournant les feuilles mortes pour chercher sa nourriture.
Elle a un vol rapide et agile.
Le nid de la sittelle à tête brune est situé dans un pin, dans un trou dans une souche, plutôt assez haut, dans des cavités naturelles ou des loges abandonnées, ou encore dans des cavités qu'ils creusent eux-mêmes ensemble.
Le nid est fait d'herbes, plumes, poils, membranes des graines de pins, mousse, radicelles et végétation douce.
La femelle dépose 4 à 6 œufs tachetés. L'incubation dure environ 14 jours, assurée par la femelle, souvent nourrie par le mâle pendant cette période. Les poussins sont nidicoles. Les jeunes quittent le nid à l'âge d'environ 19 jours. Après avoir quitté le nid, ils restent ensemble. Ils peuvent prendre soin des jeunes d'une seconde couvée. Habituellement, ce sont les jeunes mâles ou les aînés d'une couvée précédente issus du couple reproducteur. Cette espèce produit une ou deux couvées par saison.
Elle consomme de petits insectes et leurs œufs, des scarabées, des araignées et des graines de pins.
La Sittelle à tête brune peut être l'hôte de certains parasites comme les protistes Leucocytozoon ou Haemoproteus et de microfilaires[1].
Sitta pusilla
La Sittelle à tête brune (Sitta pusilla) a la calotte brun terne, bordée par une étroite ligne foncée. Une tache claire sur la nuque contraste avec le brun de la tête et le gris-bleu du dos. Elle a les joues, le menton et la gorge blancs. Les parties inférieures sont blanchâtres. Les rémiges sont foncées. La queue est foncée avec des taches blanches sur les plumes extérieures. Le bec, les yeux, les pattes et les doigts sont noirs. Les deux sexes ont tous deux les mêmes caractéristiques.
Le juvénile ressemble à l'adulte, mais en plus terne, avec plus de gris et moins de brun, et il lui manque souvent la tache blanche sur la nuque.
En 2016, il est proposé de considérer la sous-espèce insularis, endémique de Grand Bahama et en danger d'extinction, comme espèce à part entière, la Sittelle des Bahamas (S. insularis).
Sitta pusilla é unha especie de ave paseriforme da familia Sittidae nativa de Estados Unidos.
Pode encontrarse nos bosques de piñeiros de todo o sueste de Estados Unidos. Unha poboación en perigo de extinción vive na illa Gran Bahama, que algunas autoridades consideran unha especie separada e danlle o nome de S. insularis.[2] A ave, igual que outros gabeadores, posúe un peteiro negro afiado en forma de cravo, que utiliza para golpear as sementes. É un visitante frecuente de estacións de alimentación para aves e é moi afeccionada ás sementes de xirasol e pasteis de sebo.
É aproximadamente do mesmo tamaño que Sitta pygmaea, e estas dúas especies son os gabeadores máis pequenos do mundo. Mide de 9 a 11 cm de lonxitude, de 16 a 18 cm de envergadura e ten de 10 a 12 g de masa corporal.[3] A parte superior da cabeza é marrón cunha liña ocular negra, a cara, papo e ventre son de cor branca. As ás son de cor gris azulada. Ten un pequeno punto branco no pescozo. A chamada da ave soa de forma parecida ao son dun pato de goma de xoguete e é bastante forte para unha ave do seu tamaño.
Recoñécense dúas subespecies:[4]
Sitta pusilla é unha especie de ave paseriforme da familia Sittidae nativa de Estados Unidos.
De bruinkopboomklever (Sitta pusilla) is een zangvogel uit het geslacht Sitta.
Deze soort komt voor in dennenbossen in het zuidoosten van de Verenigde Staten en de Bahama's en telt 2 ondersoorten:
Brunhettespettmeis (Sitta pusilla) er en fugl i spettmeisfamilien.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Brunhettespettmeis (Sitta pusilla) er en fugl i spettmeisfamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Kowalik malutki (Sitta pusilla) – gatunek małego ptaka z rodziny kowalikowatych. Występuje w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych i na Bahamach. Wyróżnia się dwa podgatunki, klasyfikowane przez IUCN oddzielnie: kowalik malutki ma status gatunku najmniejszej troski, kowalik bahamski natomiast zagrożonego wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek ten opisał John Latham w 1790 r. Jako miejsce pozyskania holotypu wskazał Carolina, Jamaica[3], co odnosi się do Karoliny Południowej[4]. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Sitta pussila[3], akceptowaną obecnie (2018) przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny. Wyróżnia dwa podgatunki: kowalika malutkiego (S. p. pusilla) i kowalika bahamskiego[5] (S. p. insularis)[6]. Niektórzy autorzy, między innymi Handbook of the Birds of the World, uznają je za dwa odrębne gatunki na podstawie różnic w upierzeniu, długości dzioba i skrzydeł oraz głosu[4].
Długość ciała wynosi około 10,5 cm[4][7], masa ciała u podgatunku nominatywnego średnio 10,2 g[7], u przedstawicieli S. p. insularis 9,8–10,1 g[8]. Dalszy opis dotyczy ptaków podgatunku nominatywnego. Kantarek, ciemię, kark i górna część płaszcza mają barwę brązową, w odcieniu czekolady mlecznej[7] (do brązowej głowy anglojęzyczna nazwa kowalika malutkiego[4][6]). Przez oko przebiega ciemny pas. W górnej części płaszcza obecna jest biaława plamka o zmiennych cechach. Wierzch ciała wraz z pokrywami skrzydłowymi mniejszymi są szaroniebieskie. Podobną barwę wykazują środkowe sterówki, u nasady jaśniejsze, niekiedy też białawe wdłuż stosin. Sterówki T2-T6 wyróżnia smoliście czarna barwa, mają jednak szare końcówki – węższe na piórach T2–T3. Na T5 i T6 obecny jest niepełny ukośny białawy pas położony przed końcem pióra. Pokrywy skrzydłowe mniejsze i średnie szare, niebieskoszaro obrzeżone. Pokrywy skrzydłowe większe oraz lotki III rzędu szare z brązowawym nalotem, te drugie nieco ciemniejsze na wewnętrznych chorągiewkach. Policzki, pokrywy uszne i boki szyi są białawe, broda biała z płowym nalotem, pierś natomiast płowa lub cynamonowopłowa, jasna. Dalej w tyle ciała barwa ta przechodzi w szaropłową, obejmuje brzuch, okolice kloaki i pokrywy podogonowe. Tęczówka brązowa. Dziób ciemny, łupkowoszary, jaśniejszy i bardziej niebieskawy u nasady. Nogi ciemnoszare lub matowobrązowe[7].
U kowalików bahamskich przechodzący przez oko pas jest ciemniejszy, niż u ptaków z kontynentu. Ponadto wyróżnia je znacznie dłuższy dziób[8], przeciętnie o 2,5 mm dłuższy, niż u kowalików malutkich z Florydy[7]. Mają też wyraźnie krótsze skrzydła[8].
Kowalik malutki występuje w Stanach Zjednoczonych i na Bahamach[7]. Zasięg w Stanach Zjednoczonych ciągnie się od południowo-wschodniej Oklahomy, wschodniego Teksasu oraz zachodniej i południowej części stanu Arkansas (na południe od Ouachita) na wschód po południowo-wschodni stan Tennessee, centralną i wschodnią Karoline Północną, południowo-wschodnią Wirginię, wybrzeże Maryland (na południe od Hrabstwa Talbot, głównie na wschód od Zatoki Chesapeake) i południowe rubieże Delaware. Dalej na południe sięga po stany leżące przy Zatoce Meksykańskiej, za wyjątkiem pasma terenów trawiastych wzdłuż wybrzeża, i Florydę (na południe po Hrabstwo Collier)[4]. Kontynentalna część zasięgu według szacunków BirdLife International obejmuje blisko 1,71 mln km²[9]. Kowaliki bahamskie zaś spotykane są wyłącznie na największej wyspie Bahamów – Wielkiej Bahamie[8][10]; nie jest znany ich dokładny zasięg na tej wyspie, bowiem we wrześniu 2016 r. została ona spustoszona przez huragan, który przetrzebił populację kowalików. Rozważano uznanie kowalika bahamskiego za wymarły podgatunek[11] i dopiero w maju 2018 r. odkryto nowe miejsca występowania[12].
Środowiskiem życia kowalików malutkich są zadrzewienia z obecnymi sosnami taeda (Pinus taeda), niekiedy i sosnami długoigielnymi (P. palustris) oraz P. echinata[7], a na Bahamach sosnami karaibskimi (Pinus caribaea)[8]. Rzadko widywane są daleko od obszarów zdominowanych przez sosny. Wykazują dużą wrażliwość na przekształcanie środowiska ich życia i mogą służyć jako gatunek wskaźnikowy dla stanu zdrowotnego lasów południowo-wschodniego USA[13]. Preferują dojrzałe drzewostany i środowiska występujące na ich obrzeżach. Cechują się dużą liczbą stojących jeszcze martwych drzew. Kowaliki malutkie spotykane są również w lasach dębowo-sosnowych, na mokradłach porośniętych cyprysowatymi, na opuszczonych terenach rolniczych z nasadzeniami sosen, a nawet na słupach telegraficznych czy ogrodzeniowych. Zdają się być lepiej przystosowane do środowisk pochodzenia antropogenicznego niż kowaliki małe (Sitta pygmaea). Przeważnie nie występują powyżej 150 m n.p.m., obserwowano je jednak do 670 m n.p.m. w Georgii i na terenach górskich Karoliny Północnej i Południowej[7]. Kowaliki malutkie to jedne z niewielu ptaków Ameryki Północnej, u których udokumentowano posługiwanie się narzędziami. Podczas żerowania używają kawałków kory, by odłupać inne[13]. Zwykle wyrzucają swoje narzędzie po odłupaniu kawałka kory, jednak mogą nim usunąć 3 lub 4 płaty kory lub przenosić wybrany kawałek z drzewa na drzewo. Zimą żywią się głównie nasionami sosen, latem zaś zjadają więcej owadów i pajęczaków, a młode są karmione wyłącznie pokarmem zwierzęcym. Kowaliki malutkie to niepłochliwe, aktywne ptaki będące w nieustannym ruchu. Zazwyczaj żerują w koronach drzew[7] co utrudnia prowadzenie badań; gniazdują jednak niżej[13]. Głos kowalika malutkiego to miękkie tip lub pit[4]. Głos kowalika bahamskiego, odmienny niż u kowalików malutkich, opisywany jest jako krótki szczebiot podobny do jaskółczego[8].
Okres lęgowy w USA trwa od początku marca do maja, niekiedy na Florydzie już od lutego, a w Georgii wyjątkowo do końca czerwca[4]. Dla kowalików bahamskich jest niewiele danych. Jedno gniazdo znaleziono w kwietniu, młodociane osobniki widywano w styczniu, lutym[8], maju[12] i czerwcu[8]. Zazwyczaj kowaliki malutkie wyprowadzają jeden lęg. Wykuwają dziuplę w martwym drewnie, co zajmuje im 1–6 tygodni; preferują sosny, jednak mogą założyć gniazdo i w słupie. Rzadko korzystają ze starych dziupli dzięciołów. Przygotowaniem dziupli zajmuje się samiec, przed wybraniem najlepszego miejsca może zaczynać kilka razy. Umiejscowiona jest 0,15–28 m nad ziemią, rzadko jednak wyżej, niż 3,5 m nad podłożem. Na budulec gniazda składają się skrzydełka sosen, kawałki kory, źdźbła traw i włókna roślinne. Wyściełane jest bawełną, pierzem, wełną i skrzydełkami nasion. Zniesienie liczy zazwyczaj od 4 do 6 jaj (ogółem od 3 do 7, bardzo rzadko do 9). Skorupka jest biała lub kremowa, bardzo intensywnie nakrapiana czerwonobrązowymi plamami. Średnie wymiary: 15,3 na 12,1 mm. Inkubacja trwa blisko 14 dni. Samica zajmuje się młodymi w gnieździe, jednak pokarm dostarczany jest przez obydwa ptaki z pary. Po 18–19 dniach życia młode stają się w pełni opierzone. Pełną niezależność uzyskują po blisko 44 dniach życia. Występuje gniazdowanie kooperatywne. Blisko co piątej parze gniazdujących kowalików malutkich pomaga inny samiec. Zwykle to pierwszoroczny samiec spokrewniony z którymś z partnerów. Nie spółkuje z samicą i nie spędza z nią czasu w gnieździe, jednak pomaga przy konstrukcji gniazda, utrzymaniu go w czystości i karmieniu młodych. Rzadko mogą pomagać dwa samce[7].
IUCN klasyfikuje kowalika malutkiego i bahamskiego jak dwa odrębne gatunki. Kowalik malutki (S. p. pusilla) ma status gatunku najmniejszej troski (LC, Least Concern) nadany mu w 2016 – wcześniej nie klasyfikowano tych taksonów osobno, toteż nie ma dostępnych danych. BirdLife International ocenia trend populacji na spadkowy. Szacunki dotyczące liczebności opublikowano w 2014, są odmienne. North American Breeding Bird Survey prezentuje dane z lat 1966–2013 wskazujące na spadek liczebności rzędu 24%. Dane z lat 2003–2013 ukazują jednak statystycznie nieistotny spadek liczebności na poziomie 0,2%[9].
Drugi z podgatunków, kowalik bahamski (S. p. insularis) został w 2016 sklasyfikowany jako gatunek zagrożony wyginięciem (EN, Endangered)[14]. Głównymi zagrożeniami na przestrzeni lat było niszczenie środowiska ich życia przez wycinkę i rozwój gospodarki oraz pożary i huragany. Problem stanowiły również gatunki inwazyjne – drapieżniki (wąż zbożowy, Pantherophis guttatus) czy te stanowiące konkurencję (między innymi wróbel zwyczajny, Passer domesticus, i szpak zwyczajny, Sturnus vulgaris)[9]. Na początku 2018 poddano w wątpliwość obowiązujący wówczas status zagrożenia. Ostatnie obserwacje pochodziły wówczas z czerwca 2018. We wrześniu 2016 w Bahamy uderzył huragan Matthew. Prowadzone na początku 2018 czterodniowe poszukiwania nie przyniosły rezultatów. Pojawiły się sugestie, by status zagrożenia zmienić na CR (krytycznie zagrożony wyginięciem), być może nawet gatunek należałoby uznać za wymarły[11]. 23 sierpnia 2018 BirdLife International ogłosiło, że dokonano ponownego odkrycia kowalika bahamskiego[15]. 1 maja 2018 podczas badań terenowych, wówczas trwających już około sześciu tygodni, zlokalizowano parę kowalików bahamskich, a blisko 3 tygodnie późnych obserwowano młodocianego osobnika. Sporządzono dokumentację fotograficzną – zarówno w maju, jak i w kolejnych miesiącach[12]. Kluczowe znaczenie dla kowalików bahamskich ma ochrona lasów sosnowych na wyspie; dotyczy to i innych bahamskich endemitów, jak lasówka szarogrzbieta (Setophaga dominica) i cytrynka bahamska (Geothlypis rostrata), również polegających na lasach sosnowych[15].
Kowalik malutki (Sitta pusilla) – gatunek małego ptaka z rodziny kowalikowatych. Występuje w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych i na Bahamach. Wyróżnia się dwa podgatunki, klasyfikowane przez IUCN oddzielnie: kowalik malutki ma status gatunku najmniejszej troski, kowalik bahamski natomiast zagrożonego wyginięciem.
Brunhuvad nötväcka[2] (Sitta pusilla) är en fågel i familjen nötväckor inom ordningen tättingar.[3]
Brunhuvad nötväcak delas in i två underarter:[3]
Sedan 2016 urskiljer Birdlife International och naturvårdsunionen IUCN insularis som den egna arten "bahamanötväcka".
Internationella naturvårdsunionen bedömer hotstatus för underarterna (eller arterna) var för sig. Nominatformen behandlas som livskraftig trots minskande antal på grund av sitt stora utbredningsområde.[1] Taxonet insularis kategoriseras däremot som starkt hotad grundat på en världspopulation på endast högst 1.800 individer som dessutom minskat med upp till 90% sedan slutet av 1960-talet.[4]
Wikimedia Commons har media som rör brunhuvad nötväcka.
Wikispecies har information om Sitta pusilla.
Wikimedia Commons'ta Sitta pusilla ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Sitta pusilla ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Sitta pusilla, sıvacı kuşugiller familyasına ait bir kuş türü. ABD'nin güneydoğusunda yaşar.
Tepesi kahverengidir, göz bandı dardır. Yanakları, çenesi ve karnı ten rengi-beyazımsıdır. Ensesinde küçük beyaz bir leke bulunur.
Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Sitta pusilla, sıvacı kuşugiller familyasına ait bir kuş türü. ABD'nin güneydoğusunda yaşar.
Tepesi kahverengidir, göz bandı dardır. Yanakları, çenesi ve karnı ten rengi-beyazımsıdır. Ensesinde küçük beyaz bir leke bulunur.
Trèo cây đầu nâu, tên khoa học Sitta pusilla, là một loài chim trong họ Sittidae.[2]
