Amenazas
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
Factores de riesgo
No se han registrado.
Situación actual del hábitat con respecto a las necesidades de la especie
No se tiene información al respecto.
- citação bibliográfica
- Márquez-Valdelamar, L. 2008. Ficha técnica de Henicorhina leucophrys. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Márquez-Valdelamar, L.
Biología
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
Historia de la vida
Es una especie insectívora, generalmente se encuentra en parejas o en grupos familiares.
- citação bibliográfica
- Márquez-Valdelamar, L. 2008. Ficha técnica de Henicorhina leucophrys. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Márquez-Valdelamar, L.
Biología del taxón
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
Relevancia de la especie
Se trata de una especie que se encuentra en el sustrato inferior denso del bosque tropical, de coníferas, espinoso o mesófilo con una distribución geográfica amplia. Al alimentarse de insectos puede representar un control en las poblaciones de insectos de estos bosques.
- citação bibliográfica
- Márquez-Valdelamar, L. 2008. Ficha técnica de Henicorhina leucophrys. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Márquez-Valdelamar, L.
Comportamiento
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
Por lo general se les observa en el sustrato inferior denso, generalmente en grupos, aunque puede estar sólo en las parejas de tres o cuatro individuos. Es un ave muy activa, siempre en busca de alimento. El macho canta constantemente al igual que la hembra. El macho es muy territorial, el tamaño aproximado de un territorio es de 32x20 metros (Skutch 1940, Marshall Jr. 1943, Slud 1964, Skutch 1977, Wetmore et al. 1984, Thurber et al. 1987). El nido dormitorio es de forma globular con la entrada lateral de paredes delgadas, lo construye la pareja. Ambos padres pueden pernoctar con sus polluelos en el mismo nido. Cuando los jóvenes dejan el territorio parental la pareja sigue pernoctando en un mismo nido (Skutch 1960, 1961, 1976).
- citação bibliográfica
- Márquez-Valdelamar, L. 2008. Ficha técnica de Henicorhina leucophrys. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Márquez-Valdelamar, L.
Descripción
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
Mide de 90 a 115 mm de longitud total. La línea superciliar es blanca, y la postocular café oscuro o negro. En el adulto la región malar color blanco con rayas negras o grises. La corona de color café oscuro o café amarillo oscuro. El dorso café oscuro, o café rojizo oscuro. Las alas del color del dorso y con barras de color negro. La cola del color del dorso o café fuerte con rayas negras. La garganta blanca con o sin rayas grises, el pecho y parte superior del abdomen gris muy oscuro, gris oscuro o gris, el abdomen posterior café oscuro o café fuerte. El juvenil con la garganta grisácea, y el patrón de la cara distinta, en el dorso es más pálido y los flancos más olivaceos (Stiles et al. 1989). En los adultos el iris es café, café oscuro o café grisáceo; el pico es negro o gris; la garganta rosa o naranja; los tarsos grisáceo-verdosos o café claros. El peso promedio de 45 individuos es de 13.50 g (Nelson 1903).
- citação bibliográfica
- Márquez-Valdelamar, L. 2008. Ficha técnica de Henicorhina leucophrys. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Márquez-Valdelamar, L.
Distribución
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
Histórica-actual
MEXICO
Distribución histórica: Registrado desde el suroeste de Jalisco, oeste de Michoacán, Guerrero, este de San Luis Potosí, Puebla y centro de Veracruz al sur a través de Oaxaca y Chiapas en México, y al sur hasta el centro de Perú y norte de Bolivia, pasando por Centro América (Peterson y Chalif 1998, A. O. U. 1983). Estado de México: 76 km O de Toluca, 2850 msnm (Miller et al. 1957); Amatepec, 2100 msnm (USNM). Hidalgo: 5 km E de Tlanchinol, 1500 msnm (MZFC, Bjelland y Ray 1977); 2 km S, 10 km O Tehuatlan, 1200 msnm (Bjelland y Ray 1977). Oaxaca: (N) Sierra Retén, San Pedro Tapanatepec, 40 km NO; San Pedro Tapanatepec; Rancho Sol y Luna; Cerro Baúl, Valle de Piedras (WFVZ); Comaltepec, del km 62 al 91 carr. Tuxtepec-Oaxaca; Cerro de Zempoaltepetl, Totontepec (MZFC); Mpio. Santiago Nuyoo, San Pedro Yosotato, a 70 km de Tlaxiaco, 1775 msnm (CNAV); Sierra de Juárez; Sierra Aloapaneca; Sierra Zempoaltepec (Binford 1989); Cerro San Felipe, 2896 msnm (Rowley 1966, WFVZ); Sierra de Miahuatlán; Sierra de Yucuyacua; 17.7 km S de San Pedro Juchatengo, 1433 msnm; (Binford 1989); San Pedro Juchatengo (Binford 1989, WFVZ); Río Molino (Rowley 1966). Puebla: Huauchinango (WFVZ); 4.8 km NO de Huauchinango; N de Tehuacan (Phillips 1986). San Luis Potosí: (E, de 610 a 2134 msnm) Xilitla (Miller et al. 1957). Veracruz (C): Jico (Nelson 1897, USNM); Presidio; El Puerto, 2134 msnm (Miller et al. 1957); Ixhuacán, 4 km sur de Ixhuacan, 2000 msnm; Teocelo (MZFC); Jalapa (Ridgway 1904,USNM); Moyoapam; Veracruz; Coatepec (Ridgway 1904); Las Vigas (Sutton y Burleigh 1940b). Guerrero: Omiltemi (Nelson 1903; USNM; CNAV); Cerro Teotepec (Miller et al. 1957); Chilpancingo (Ridgway 1904, USNM); Chomicatitlán (SAV); Chomicotitlán, 15 km E de Acahuizotla; Mpio. Chilpancingo, El Filo a 4 km S de Omiltemi, 2900 msnm; Mpio. Atoyac de Alvarez, Arroyo Grande, 1350 msnm (CNAV); Omiltemi, camino a las Joyitas, 2300 msnm; Atoyac, Retrocesos, 5.5 km S Pto. El Gallo, 1600msnm; Pto. El Gallo, Tlacotepec, 2500 msnm; 3 km NE y de 2 a 10 km NO de Pto. El Gallo, 2000 a 2600msnm; Nueva Delhi, 7 a 21 km NNE de Paraíso, 1200 a 1800 msnm; Chilpancingo; Omiltemi, Laguna de Agua Fría, 2500 msnm (MZFC); Pto. El Gallo 2500msnm (Navarro-Sigüenza 1992). Jalisco: SO. Volcán de Colima; Sierra de Autlán, Ahuacapan, 19.3 km al sur (WFVZ); Volcán de Nieve (Schaldach Jr. 1963, WFVZ); Reserva de la Biosfera, Sierra de Manantlán (CNAV); Volcán de Fuego, vertiente E, 2000 msnm, Cerro Gordo (USNM). Michoacán: (O). Cerro Tancítaro (Ridgway 1904, USNM); Pto. Morillos, 60 km E de Morelia (WFVZ); 4 km NNE y 2 km NE Zirimóndiro (UMSNH). Chiapas: (NE y SE). Tumbalá (USNM); Sta Rosa, cerca de Comitán, Petalcingo, 500 msnm (Miller et al. 1957); NO de las Margaritas, 53 km NE Finca Patichuiz; Lagunas de Montebello (WFVZ); N Jitotol (Phillips 1986); Laguna Ocotal (Paynter Jr. 1957); Pinabete, 77.3 km N de Tapachula, Soconusco (Nelson 1897); Sierra Madre (Binford 1989); Cerro Saxchanal, 2500 msnm; El Triunfo, Mapastepec, Paraje; Pico de Loro; Tonalá, 14.5 km SE, 16 km NE; Monte Ovando, Escuintla (WFVZ); Soconusco (SAV); Reserva "El Triunfo", Mpio. Albino Corzo, 1850msnm (IHN).
Distribución actual: De común a residente (de los 600 a 3000 msnm, principalmente arriba de los 900 msnm) en ambas vertientes desde Jalisco y el este de San Luis Potosí y del oeste del Estado de México hasta El Salvador y el norte-centro de Nicaragua (Howell y Webb 1995).
- citação bibliográfica
- Márquez-Valdelamar, L. 2008. Ficha técnica de Henicorhina leucophrys. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Márquez-Valdelamar, L.
Estrategia trófica
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
Es una especie insectívora. Busca su alimento en parejas, entre el humus, las epífitas, en los troncos caídos y ramas. En ocasiones sigue grupos mixtos de forrajeo cuando estos cruzan su territorio. Se alimenta de insectos (coléopteros, ortópteros, formicáridos, dípteros) y semillas (Griscom 1932, Dickey y Van Rossem 1938, Powell 1979).
- citação bibliográfica
- Márquez-Valdelamar, L. 2008. Ficha técnica de Henicorhina leucophrys. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Márquez-Valdelamar, L.
Hábitat
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
Es un ave que se encuentra en bosques tropicales, de coníferas o mesófilos y con clima cálido, a una altitud que oscila entre los 600 y 3000 msnm. Es común encontrarlas en el sustrato inferior denso de los bosques que habita.
Macroclima
Habita en sitios con clima cálido subhúmedo (Aw), cálido húmedo (Af, Am) y semicálido húmedo (García 1989).
Tipo de ambiente
Se encuentra en el bosque tropical perennifolio, subcaducifolio y caducifolio, en bosque de coníferas y encinos, bosque espinoso y bosque mesófilo de montaña (Rzedowski y Reyna-Trujillo 1990). También en sitios con vegetación secundaria, con cultivos, cafetales y vegetación riparia (Marshall 1943, Lowery y Newman 1951, Davis 1952, Baepler 1962, Schaldach Jr. 1963, AOU 1998, Wetmore et al. 1984, Binford 1989).
- citação bibliográfica
- Márquez-Valdelamar, L. 2008. Ficha técnica de Henicorhina leucophrys. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Márquez-Valdelamar, L.
Reproducción
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por Conabio
La época reproductiva es entre febrero y julio (Miller et al. 1957, Land 1962, Bjelland y Ray 1977, Binford 1989). Su nido es de forma globular con entrada lateral, la pareja lo construye a una altura de entre 0.9 y 2.4 metros. Los sustratos son matorrales o arbustos. El material que lo compone son varitas, raicillas y musgo y lo recubren con raicillas, plumas y pastos finos. Los huevos son de color blanco, de forma elíptica, en promedio ponen tres huevos. La incubación dura 20 días y es la hembra la que la realiza. Una vez que nacen los polluelos son alimentados y cuidados por ambos padres por 14 a 18 días (Skutch 1940, 1945, 1953, 1960, 1962, Rowley 1966, Binford 1989).
- citação bibliográfica
- Márquez-Valdelamar, L. 2008. Ficha técnica de Henicorhina leucophrys. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
- autor
- Márquez-Valdelamar, L.
Habitat
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por INBio
Viven en la parte baja del sotobosque en los bosques montanos, incluso en los matorrales de bambú, las hondonadas con arbustos densos y las áreas adyacentes con crecimiento secundario.
- autor
- Luis Humberto Elizondo C.
- editor
- The Nature Conservancy
Diagnostic Description
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por INBio
Localidad del tipo: República Peruana = Perú
Depositario del tipo:
Recolector del tipo:
- autor
- Luis Humberto Elizondo C.
- editor
- The Nature Conservancy
Diagnostic Description
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por INBio
Mide 11 cm. y pesa 18 grs. Difiere de
Henicorhina leucosticta de sitios bajos por su pecho gris y garganta listada en todos los plumajes. En los adultos el píleo es entre café oscuro y negruzco; el resto de la región superior es café castaño oscuro, con un barreteado negro en las alas y la cola. Las cejas son blancas y la lista postocular es negruzca. Los lados de la cabeza y el cuello son negro opaco, con un listado blanco. La barbilla y la garganta son blancas con listado negruzco. El pecho y la parte superior del abdomen son de color gris pizarra con los lados más oscuros. Los flancos y las coberteras infracaudales son entre leonado profundo y café bermejo. El pico es negro y las patas son fuscas. Los ejemplares juveniles son parecidos, pero con las marcas oscuras de la cabeza más fuliginosas y el listado blanco no tan bien definido; por encima son más pálidos y con los flancos más oliváceos.
- autor
- Luis Humberto Elizondo C.
- editor
- The Nature Conservancy
Reproduction
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por INBio
Su nido consiste en una estructura globular con un vestíbulo o antecámara, con entrada a través de un pasaje dirigido hacia abajo. Está construído de raicillas fibrosas negras y finas, algo cubierto con musgo verde, ubicado frecuentemente entre la vegetación colgante de un barranco en el borde de la carretera, de un camino o en el borde de una cañada, a baja altura. Suele poner dos huevos blancos. Se reproduce de marzo a junio.
- autor
- Luis Humberto Elizondo C.
- editor
- The Nature Conservancy
Trophic Strategy
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por INBio
Es muy activo; continuamente busca invertebrados pequeños entre las hierbas bajas y la hojarasca, las ramas y los árboles caídos con cúmulos de epífitas caídas y otros remanentes sobre el suelo o enredados entre la vegetación baja.
- autor
- Luis Humberto Elizondo C.
- editor
- The Nature Conservancy
Distribution
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por INBio
Distribucion en Costa Rica: Es una especie residente común en las montañas de todo el país. Se localiza desde el nivel superior de la presencia de árboles; desciende hasta los 800 m. en el lado del Caribe y hasta los 1100 m. en el Pacífico.
Distribucion General: Se encuentran desde la parte central de México hasta el oeste de Ecuador y el norte de Bolivia.
- autor
- Luis Humberto Elizondo C.
- editor
- The Nature Conservancy
Behavior
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por INBio
Forman parejas o grupos familiares.
El macho y la hembra duermen juntos en nidos de dormitorio.
Es partidario de esconderse entre el follaje o debajo de los barrancos sobresalientes, aunque en ocasiones es curioso e irascible.
- autor
- Luis Humberto Elizondo C.
- editor
- The Nature Conservancy
Henicorhina leucophrys
(
Asturiano
)
fornecido por wikipedia AST
-
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Henicorhina leucophrys ye una especie d'ave de la familia Troglodytidae. Puede ser atopada en Bolivia, Colombia, Costa Rica, Ecuador, El Salvador, Guatemala, Hondures, Méxicu, Panamá, Perú y Venezuela. Los sos habitats naturales son: rexones subtropicales o tropicales húmedes d'alta altitú.
Referencies
Enllaces esternos
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia authors and editors
Henicorhina leucophrys: Brief Summary
(
Asturiano
)
fornecido por wikipedia AST

Les especies d'
aves con
nome común en
llingua asturiana márquense como
NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la
SEO.
Henicorhina leucophrys ye una especie d'ave de la familia Troglodytidae. Puede ser atopada en Bolivia, Colombia, Costa Rica, Ecuador, El Salvador, Guatemala, Hondures, Méxicu, Panamá, Perú y Venezuela. Los sos habitats naturales son: rexones subtropicales o tropicales húmedes d'alta altitú.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia authors and editors
Dryw coed bronllwyd
(
Galês
)
fornecido por wikipedia CY
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Dryw coed bronllwyd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: drywod coed bronllwyd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Henicorhina leucophrys; yr enw Saesneg arno yw Grey-breasted wood wren. Mae'n perthyn i deulu'r Drywod (Lladin: Troglodytidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn H. leucophrys, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Teulu
Mae'r dryw coed bronllwyd yn perthyn i deulu'r Drywod (Lladin: Troglodytidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd
Dryw Bewick Thryomanes bewickii
Dryw canion Catherpes mexicanus
Dryw Carolina Thryothorus ludovicianus
Dryw Ciwba Ferminia cerverai
Dryw mynydd Troglodytes solstitialis
Dryw torwyn Uropsila leucogastra
Dryw Ynys Clarion Troglodytes tanneri
Dryw Ynys Socorro Troglodytes sissonii
Dryw'r goedlin Thryorchilus browni
Dryw’r cerrig Salpinctes obsoletus
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.
Gweler hefyd
Cyfeiriadau
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Awduron a golygyddion Wikipedia
Dryw coed bronllwyd: Brief Summary
(
Galês
)
fornecido por wikipedia CY
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Dryw coed bronllwyd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: drywod coed bronllwyd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Henicorhina leucophrys; yr enw Saesneg arno yw Grey-breasted wood wren. Mae'n perthyn i deulu'r Drywod (Lladin: Troglodytidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn H. leucophrys, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Awduron a golygyddion Wikipedia
Einsiedlerzaunkönig
(
Alemão
)
fornecido por wikipedia DE
Der Einsiedlerzaunkönig (Henicorhina leucophrys) ist eine Vogelart aus der Familie der Zaunkönige (Troglodytidae), die in Mexiko, Guatemala, El Salvador, Honduras, Nicaragua, Costa Rica, Panama, Kolumbien, Ecuador, Peru und Bolivien verbreitet ist. Der Bestand wird von der IUCN als nicht gefährdet (Least Concern) eingeschätzt.
Merkmale
Der Einsiedlerzaunkönig erreicht eine Körperlänge von etwa 10,0 bis 11,5 cm bei einem Gewicht der Männchen von etwa 15,2 bis 18,8 g und der Weibchen von 15,5 bis 18,2 g. Er hat einen langen grauweißen Augenstreif und schwarzen Zügel und Hinteraugenstreif. Die schwarzen Ohrdecken sind markant grau weiß gestrichelt. Der Oberkopf ist matt schwarz mit weißen Spitzen gefärbt, der Nacken und die Schultern dunkel olivbraun, der Hinterrücken und der Bürzel kastanienfarben. Die Handschwingen und Armschwingen haben an den Außenfahnen matte kastanienbraune und dunkel braune Streifen, die Schirmfedern sind matt rotbraun mit dunkleren Streifen. Die Steuerfedern wirken matt kastanienbraun und haben matte schwarze Binden. Das Kinn und die Kehle sind weißlich grau, die Brust und der Bauch grau, die Seiten und Hinterflanken gräulich gelbbraun. Die Augen sind rötlich braun, der Schnabel schwarz mit dunkel grauer Basis am Unterschnabel und schmutzig braunschwarzen Beinen. Beide Geschlechter ähneln sich. Jungtiere haben weniger auffällige Markierungen im Gesicht und die Kehle ist grau.[1]
Verhalten und Ernährung
Der Einsiedlerzaunkönig ernährt sich fast ausschließlich von Wirbellosen. Bisher konnte noch keine vegetarische Nahrung nachgewiesen werden. Sein Futter sucht er alleine oder in kleineren vermutlich Familiengruppen in den Straten von Boden bis ca. zwei Meter über dem Boden in der Vegetation. Er mischt sich nicht unter andere Vogelgruppen, kann aber durch vorbeiziehende Gruppen aufgewühlt wirken. Gelegentlich hält er sich in Costa Rica, in den kolumbianischen und venezolanischen Anden in der Nähe von Wanderameisen auf.[1]
Lautäußerungen
Der Gesang des Einsiedlerzaunkönigs wird entweder antiphonisch von beiden Geschlechtern oder alleine von sich gegeben. Er besteht aus einer Serie sehr lauter, klingelnder, dynamisch musikalischer Phrasen, die er regelmäßig wiederholt und länger und komplexer als beim Waldzaunkönig (Henicorhina leucosticta (Cabanis, 1847)) klingen. Individuelle Pärchen entwickeln oft ein unverwechselbares einzigartiges Motiv. Außerdem gibt es geographische Variationen in den Gesangstypen. So kling das im Westen Kolumbiens bei H. l. brunneiceps und in Costa Rica bei H. l. collina klirrender. Die Bandbreite zwischen der Nominatform und H. l. hilaris ist unerwartet groß über die angrenzenden Höhenlagen mit fast keiner Angleichung und verschiedenem Gesang in den Zonen, in den sie aufeinander treffen. Diese klingen nur tendenziös wie in der Nominatform. Generell besteht jedes Phrase aus drei bis sechs Tönen, die ein bis zwei Sekunden dauert und drei bis fünf Mal in ca. einsekündigen Intervallen zwischen den Phrasen von sich gegeben wird. Diese werden bei größeren Aufregungen kürzer wenn z. B. auf andere Artgenossen geantwortet wird. Das Thema bleibt vergleichsweise konstant und kann zwischen Gesangsrunden zwischen wii tsia wai, wi tzi wea wai, waia tse we wehe, titelyi, trrlie tuihihihi, tiu hui variieren. Der Einsiedlerzaunkönig singt praktisch ganzjährig über den Tag verstreut, egal welche Wetterlage vorherrscht. Seine Laute variieren auch sehr. So ist in Mexiko ein scharfes tek-tek-tek und aus Costa Rica ein weicheres trriut-trriut-trriut bekannt. Der Alarmruf beinhaltet hartes, harsches Gezirpe und schimpfende Töne.[1]
Fortpflanzung
Die Brutsaison des Einsiedlerzaunkönigs ist in Oaxaca von Anfang Mai bis Mitte Juni, in Costa Rica von Ende März bis in den frühen Juni, in den kolumbianischen Anden von Dezember bis Juni, im Nordwesten Ecuadors im Dezember, Januar und Juni, im Nordosten des Landes im Dezember und im Südosten im November. Möglicherweise gibt es mehrere Bruten pro Jahr. Im Westen Venezuelas wurden im Mai Nestlinge beobachtet, im Nordwesten Ecuador von April bis Mai und im September sowie im Nordosten von August bis Februar. Von Vögeln in Brutstimmung wurden im nördlichen zentralen Venezuela von April bis Juni und im Norden Perus im November berichtet. Das Nest wird von beiden Geschlechtern gebaut, hat eine kugelförmige Struktur und eine runde Kammer. Das Dach ist nach vorne und unten geneigt, was einer nach unten geneigten Vorkammer gleichkommt. Es wird aus faserigen Würzelchen gebaut, mit Moos am Dach und den Wänden verkleidet und wird in relativ niedriger Vegetation bis ca. drei Meter über dem Boden angebracht. Regelmäßig ist es an Ufern oder Überhängen zu finden. Außerdem baut er ein Schlafnest, das fast gleich wie das Brutnest aussieht. Ein Gelege besteht aus zwei weißen Eiern ohne Markierungen, die 18,9 bis 20,3 mm × 14,0 bis 14,3 mm messen. Die Bebrütung erfolgt ausschließlich durch das Weibchen und dauert 19 bis 20 Tage. Die Küken werden von beiden Geschlechtern gefüttert. Nach 17 bis 18 Tagen werden die Nestlinge flügge. Er lebt zumindest im nördlichen zentralen Venezuela bis zu sechs Jahre.[1]
Verbreitung und Lebensraum
Der Einsiedlerzaunkönig bevorzugt feuchte Bergwälder. Man findet ihn in einer großen Bandbreite von Waldtypen, inklusive Kiefer- und Eichenwald, Bambusdickicht und Teilen von Páramo. Normalerweise kommt er in Höhenlagen über 1500 Metern vor. In Venezuela und Kolumbien ist er sogar bis 3000 Meter präsent, aber an den kolumbianischen Pazifikhängen herunter bis 400 Meter. An den Pazifikhängen der Anden im Nordwesten Perus ist er runter bis 750 Meter anzutreffen. In Mexiko kommt er gelegentlich bis 600 Meter runter vor.[1]
Migration
Der Einsiedlerzaunkönig gilt als Standvogel, doch gibt es aus Guatemala Hinweise über Zugbewegungen in der Höhenlage während der Regenzeit.[1]
Unterarten
Es sind siebzehn Unterarten bekannt.[2]
-
Henicorhina leucophrys minuscula Phillips, AR, 1966[3] kommt im Westen Mexikos vor. Diese Subspezies wirkt auf der Oberseite matter und hat eine mattere Färbung am Oberkopf.[1]
-
Henicorhina leucophrys festiva Nelson, 1903[4] ist im Südwesten Mexikos verbreitet. Die Unterart ist auf der Unterseite matter, der Oberkopf und Nacken sind gräulich braun.[1]
-
Henicorhina leucophrys mexicana Nelson, 1897[5] kommt im Osten Mexikos vor. Die Unterart ähnelt H. l. capitalis hat aber kräftigere und eher rötliche Flanken.[1]
-
Henicorhina leucophrys castanea Ridgway, 1903[6] ist im extremen Süden Mexikos und dem Norden Guatemalas verbreitet. Diese Subspezies ist auf der Ober- und Unterseite eher dunkel, hat kräftige Kehlstreifen und einen kleinen Schnabel.[1]
-
Henicorhina leucophrys capitalis Nelson, 1897[7] kommt im südlichen Mexiko und dem westlichen Guatemala vor. Diese Subspezies ähnelt H. l. collina wirkt auf der Oberseite weniger kastanienfarben und hat in der Mitte des Oberkopfs einen schiefergrauen Fleck. Die Markierungen an der Kehle sind unschärfer gezeichnet.[1]
-
Henicorhina leucophrys composita Griscom, 1932[8] ist in El Salvador, Honduras und dem Nordwesten Nicaraguas verbreitet. Die Unterart ähnelt H. l. castanea hat aber eine blassere Wangenfärbung.[1]
-
Henicorhina leucophrys collina Bangs, 1902[9] kommt in Costa Rica und Panama vor. Diese Subspezies ähnelt H. l. castanea ist aber blasser am Rücken.[1]
-
Henicorhina leucophrys bangsi Ridgway, 1903[6] ist in der Sierra Nevada de Santa Marta in Höhenlagen zwischen 1000 und 2000 Metern verbreitet. Diese Subspezies ist auf der Unterseite blass, hat eine blass grauweiße Kehle und Brust.[1]
-
Henicorhina leucophrys manastarae Aveledo & Ginés, 1952[10] ist in der Sierra de Perijá im Nordosten Kolumbiens und dem Nordwesten Venezuelas verbreitet. Die Unterart ähnelt H. l. venezuelensis doch sind die Seiten, Oberschenkel und Unterschwanzdecken hell braun gefärbt.[1]
-
Henicorhina leucophrys sanluisensis Phelps & Phelps Jr, 1959[11] kommt in Falcón vor. Diese Subspezies ist dunkler und brauner, weniger rötlich im Rückenbereich und hat einen dunkleren eher grauen Brust- und Steißbereich.[1]
-
Henicorhina leucophrys venezuelensis Hellmayr, 1903[12] ist im nördlichen Venezuela verbreitet. Diese Subspezies ähnelt H. l. bangsi, ist aber dunkler grau an der Brustseite und weniger rötlich an den Flanken.[1]
-
Henicorhina leucophrys meridana Todd, 1932[13] ist von Trujillo bis ins nördlichen Táchira verbreitet. Diese Subspezies ist an der Kehle reichlich gestreift und hat eine schiefergraue Brust.[1]
-
Henicorhina leucophrys tamae Zimmer, JT & Phelps, 1944[14] kommt im Südwesten Táchira und nördlichen zentralen Kolumbien vor. Die Unterart hat schwarze Streifen an der Kehle.[1]
-
Henicorhina leucophrys brunneiceps Chapman, 1914[15] kommt im westlichen Kolumbien und nordwestlichen Ecuador vor. Die Unterart hat einen kräftigeren Schnabel, ist auf der Oberseite heller, deutlicher gestreift an der Kehle und dunkler auf der Unterseite.[1]
-
Henicorhina leucophrys hilaris Berlepsch & Taczanowski, 1884[16] ist im Südwesten Ecuadors verbreitet. Diese Unterart ist blasser im vorderen Nackenbereich und der Brust.[1]
-
Henicorhina leucophrys leucophrys (Tschudi, 1844)[17] kommt im Osten Panamas in den Bergen der Provinz Darién, in Zentralkolumbien, Zentral- & Ostecuador und in Peru vor.
-
Henicorhina leucophrys boliviana Todd, 1932[18] kommt im Westen Boliviens vor. Die Unterart ähnelt der Nominatform, hat aber mehr Streifen an der Kehle und die Flanken sind weniger rötlich.[1]
Etymologie und Forschungsgeschichte
Die Erstbeschreibung des Einsiedlerzaunkönigs erfolgte 1844 durch Johann Jakob von Tschudi unter dem wissenschaftlichen Namen Troglodytes leucophrys. Das Typusexemplare stammte aus Peru.[17] 1868 führten Philip Lutley Sclater und Osbert Salvin die für die Wissenschaft neue Gattung Henicorhina ein.[19][A 1] Dieser Name leitet sich von »henikos ἑνικος« für »einzigartig« und »rhis, rhinos ῥις, ῥινος« für »Nasenlöcher« ab.[20] Der Artname »leucophrys« ist ein Wortgebilde aus »leukos λευκος« für »weiß« und »stiktos, stizo οφρυς, οφρυος« für »Augenbraue«.[21] »Mexicana« bezieht sich auf Mexiko, »venezuelensis« auf Venezuela[12], »boliviana« auf Bolivien[18], »meridana« auf Mérida[13], »manastarae« auf das Dorf Manastara in der Sierra de Perija[10], »sanluisensis« auf die Sierra de San Luis[11] (Teil der Sierra de Falcón) und »tamae« auf El Tamá[14]. »Bangsi« ist Outram Bangs gewidmet.[6] »Minuscula« ist lateinischen Ursprungs und bedeutet »eher klein« von »minor« für »kleiner«[22], »festiva« von »festus« für »festlich, fröhlich«[23], »castanea« von »castaneus, castanea« für »kastanienfarben, Kastanie«[24], »capitalis« von »caput, capitis« für »Kopf, Chef«[25], »composita« von »componere« für »zusammenfügen«[26], »collina« von »collis« für »Hügel, Anhöhe«[27], »brunneiceps« aus »brunius« für »braun« und »–ceps, caput, capitis« für »-gekrönt. Kopf«[28] und »hilaris« für »fröhlich, heiter«[29].
Literatur
- Ramón Aveledo Hostos, Pablo Mandazen Soto (Bruder Ginés): Cuatro aves nuevas y dos extensiones de distribución para Venezuela, de Perijá. In: Novedades científicas: contribuciones ocasionales del Museo de Historia Natural la Salle (= Serie zoologica). Band 1, 1952, , S. 1–15 (spanisch).
- Outram Bangs: On a second collection of birds made in Chrique, By W. W. Brown Jr. In: Proceedings of the New England Zoölogical Club. Band 3, 1902, S. 15–70 (biodiversitylibrary.org).
- Hans Hermann Carl Ludwig von Berlepsch, Władysław Taczanowski: Deuxième liste des Oiseaux recueillis dans l'Ecuadeur occidental par MM. Stolzmann et Siemiradski. In: Proceedings of Scientific Meeting of the Zoological Society of London for the Year 1883. 1884, S. 281–313 (biodiversitylibrary.org).
- Frank Michler Chapman: Diagnoses of apparently new Colombian birds. In: Bulletin of the American Museum of Natural History. Band 33, Nr. 12, 1914, S. 167–192 (englisch, digitallibrary.amnh.org [PDF; 2,7 MB]).
- Ludlow Griscom: New Birds from Honduras and Mexico. In: Proceedings of the New England Zoölogical Club. Band 13, 1932, S. 55–62.
- Carl Eduard Hellmayr: Bemerkungen über neotropische Vögel. In: Journal für Ornithologie. Band 51, Nr. 4, 1903, S. 527–539 (biodiversitylibrary.org).
- James A. Jobling: Helm Dictionary of Scientific Bird Names. Christopher Helm, London 2010, ISBN 978-1-4081-2501-4.
- Donald Eugene Kroodsma, Guy Maxwell Kirwan, David Brewer in: Thomas Scott Schulenberg: Wood-Wren (Henicorhina leucophrys). In: Handbook of the Birds of the World Alive. Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY 4. März 2020 (englisch, https://birdsoftheworld.org/bow/species/gbwwre1/cur Gray-breasted).
- Edward William Nelson: Preliminary Descriptions of New Birds From Mexico and Guatemala In the Collection of the United States Department of Agriculture. In: The Auk. Band 14, Nr. 1, 1897, S. 42–76 (englisch, sora.unm.edu [PDF; 1,5 MB]).
- Edward William Nelson: Descriptions of new birds from Southern Mexico. In: Proceedings of the Biological Society of Washington. Band 16, 1903, S. 151–160 (biodiversitylibrary.org).
- Allan Robert Phillips: Further systematic notes on Mexican birds. In: Bulletin of the British Ornithologists’ Club. Band 86, Nr. 5, 1966, S. 86–94 (biodiversitylibrary.org).
- William Henry Phelps, William Henry Phelps Jr.: Two new subspecies of birds from the San Luis Mountains of Venezuela and distributional notes. In: Proceedings of the Biological Society of Washington. Band 72, 1959, S. 121–126 (biodiversitylibrary.org).
- Robert Ridgway: Diagnosis of nine new foprms of American birds. In: Proceedings of the Biological Society of Washington. Band 16, 1903, S. 167–170 (biodiversitylibrary.org).
- Philip Lutley Sclater, Osbert Salvin: On Venezuelan Birds collected by Mr. A. Goering Part I. In: Proceedings of the Scientific Meetings of the Zoological Society of London For the Year 1868. 1868, S. 165–173 (biodiversitylibrary.org).
- Walter Edmond Clyde Todd: New South American Wrens. In: Proceedings of the Biological Society of Washington. Band 45, 2. April 1932, S. 9–14 (biodiversitylibrary.org).
- Johann Jakob von Tschudi, Jean Louis Cabanis: Avium conspectus quae in Republica Peruana repiuntur et pleraque observatae vel collectae sunt in itinere. In: Archiv für Naturgeschichte. Band 10, Nr. 1, 1844, S. 262–317 (biodiversitylibrary.org).
- John Todd Zimmer, William Henry Phelps: New species and subspecies of birds from Venezuela. In: American Museum novitates. Nr. 1270, 1944, S. 1–16 (digitallibrary.amnh.org [PDF; 2,7 MB]).
Einzelnachweise
-
↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Donald Eugene Kroodsma u. a.
-
↑ IOC World Bird List Dapple-throats, sugarbirds, fairy-bluebirds, kinglets, hyliotas, wrens, gnatcatchers
-
↑ Allan Robert Phillips (1966), S. 126–127.
-
↑ Edward William Nelson (1903), S. 158.
-
↑ Edward William Nelson (1897), S. 73–74.
-
↑ a b c Robert Ridgway (1903), S. 168.
-
↑ Edward William Nelson (1897), S. 74.
-
↑ Ludlow Griscom (1932), S. 61.
-
↑ Outram Bangs (1902), S. 55.
-
↑ a b Ramón Aveledo Hostos u. a. (1952), S. 9.
-
↑ a b William Henry Phelps u. a. (1959), S. 123–125.
-
↑ a b Carl Eduard Hellmayr (1903), S. 530.
-
↑ a b Walter Edmond Clyde Todd (1932), S. 11–12.
-
↑ a b John Todd Zimmer u. a., S. 13.
-
↑ Frank Michler Chapman (1914), S. 181.
-
↑ Hans Hermann Carl Ludwig von Berlepsch u. a., S. 284–285.
-
↑ a b Johann Jakob von Tschudi(1914), S. 282.
-
↑ a b Walter Edmond Clyde Todd (1932), S. 10–11.
-
↑ Philip Lutley Sclater u. a., S. 170.
-
↑ James A. Jobling, S. 190.
-
↑ James A. Jobling, S. 225.
-
↑ James A. Jobling, S. 256.
-
↑ James A. Jobling, S. 159.
-
↑ James A. Jobling, S. 93.
-
↑ James A. Jobling, S. 90.
-
↑ James A. Jobling, S. 115.
-
↑ James A. Jobling, S. 114.
-
↑ James A. Jobling, S. 78.
-
↑ James A. Jobling, S. 192.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Autoren und Herausgeber von Wikipedia
Einsiedlerzaunkönig: Brief Summary
(
Alemão
)
fornecido por wikipedia DE
Der Einsiedlerzaunkönig (Henicorhina leucophrys) ist eine Vogelart aus der Familie der Zaunkönige (Troglodytidae), die in Mexiko, Guatemala, El Salvador, Honduras, Nicaragua, Costa Rica, Panama, Kolumbien, Ecuador, Peru und Bolivien verbreitet ist. Der Bestand wird von der IUCN als nicht gefährdet (Least Concern) eingeschätzt.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Autoren und Herausgeber von Wikipedia
Grey-breasted wood wren
(
Inglês
)
fornecido por wikipedia EN
The grey-breasted wood wren (Henicorhina leucophrys) is a species of bird in the family Troglodytidae. It is found from Mexico to Bolivia.[2]
Taxonomy and systematics
The grey-breasted wood-wren's taxonomy at the subspecies level is unsettled. According to the International Ornithological Committee (IOC), it has 17 subspecies.[2] The Clements taxonomy and Handbook of Birds of the World (HBW) recognize 13 of them.[3][4] The South American Classification Committee of the American Ornithological Society (SACC/AOS) cites a 2019 publication that "there are as many as 35 lineages within H. leucophrys that could merit recognition as species under some species concepts."[5][6]
Description
The nominate subspecies of grey-breasted wood wren is 10 to 11.5 cm (3.9 to 4.5 in) long and weighs 13.5 to 17.7 g (0.48 to 0.62 oz). Its crown feathers are dull black with dark brown tips. Its nape and shoulders are a dark olive brown and its lower back, rump, and tail chestnut brown. The tail has blackish bars. It has a long gray-white supercilium, a wide black stripe behind the eye, and black cheeks streaked with pale gray. Its chin and throat are pale gray, the chest and belly a darker gray, and the sides of the belly and the lower flanks a dark buff. The other subspecies differ in size, the intensity of the color of various parts, and the amount, color, and placement of streaking.[7]
Distribution and habitat
The grey-breasted wood-wren has a discontinuous range from east-central and west-central Mexico, through Central America, and in South America east into Venezuela and south to central Bolivia. It inhabits humid montane forest of many types. In elevation it is usually found above 1,500 m (4,900 ft) though it occurs as low as 400 m (1,300 ft) in Colombia and 600 m (2,000 ft) in Mexico. It is found as high as 3,000 m (9,800 ft) in Venezuela and Colombia.[7]
Behavior
Feeding
The grey-breasted wood wren forages singly or in small groups from the ground to only as high as 2 m (6.6 ft) in vegetation. Its diet appears to be solely invertebrates. It has been observed following army ant swarms in Costa Rica, Colombia, and Venezuela.[7]
Breeding
The grey-breasted wood wren's breeding season varies throughout its range. For example, it spans from May to June in Mexico, March to June in Costa Rica, and November to June in Ecuador. The nest has a round egg chamber with a downward facing antechamber and is constructed of fibrous rootlets with moss attached to the exterior. It is placed in vegetation up to 3 m (9.8 ft) above the ground, often over a bank or ravine. Two eggs are laid and the female alone incubates them; both sexes feed the young.[7]
Vocalization
The songs and calls of the grey-breasted wood wren vary considerably across its range. In general the songs are "a series of very loud, ringing, energetic musical phrases, frequently repeated". It sings "virtually year-round and throughout the day, in all types of weather" and is "far more commonly heard than seen."[7]
Status
The IUCN has assessed the grey-breasted wood wren as being of Least Concern.[1] "Common or abundant in many habitats...it is not at risk in any country."[7]
References
-
^ a b BirdLife International (2016). "Grey-breasted Wood-wren Henicorhina leucophrys". IUCN Red List of Threatened Species. 2016. Retrieved 17 July 2021.
-
^ a b Gill, F.; Donsker, D.; Rasmussen, P. (July 2021). "IOC World Bird List (v 11.2)". Retrieved July 14, 2021.
-
^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, S. M. Billerman, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood. 2019. The eBird/Clements Checklist of Birds of the World: v2019. Downloaded from https://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download/ Retrieved August 15, 2019
-
^ HBW and BirdLife International (2020) Handbook of the Birds of the World and BirdLife International digital checklist of the birds of the world Version 5. Available at: http://datazone.birdlife.org/userfiles/file/Species/Taxonomy/HBW-BirdLife_Checklist_v5_Dec20.zip [.xls zipped 1 MB] retrieved May 27, 2021
-
^ Cadena, C.D.; Pérez-Emán, J.; Cuervo, A.M.; Céspedes, L.N.; Epperly, K.L.; Klicka, T. (2019). "Extreme genetic structure and dynamic range evolution in a montane passerine bird: implications for tropical diversification". Biological Journal of the Linnean Society. 126: 487–506.
-
^ Remsen, J. V., Jr., J. I. Areta, E. Bonaccorso, S. Claramunt, A. Jaramillo, D. F. Lane, J. F. Pacheco, M. B. Robbins, F. G. Stiles, and K. J. Zimmer. Version 23 May 2021. A classification of the bird species of South America. American Ornithological Society. https://www.museum.lsu.edu/~Remsen/SACCBaseline.htm retrieved May 24, 2021
-
^ a b c d e f Kroodsma, D. E., D. Brewer, and G. M. Kirwan (2020). Gray-breasted Wood-Wren (Henicorhina leucophrys), version 1.0. In Birds of the World (J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie, and E. de Juana, Editors). Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA. https://doi.org/10.2173/bow.gbwwre1.01 retrieved July 17, 2021
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia authors and editors
Grey-breasted wood wren: Brief Summary
(
Inglês
)
fornecido por wikipedia EN
The grey-breasted wood wren (Henicorhina leucophrys) is a species of bird in the family Troglodytidae. It is found from Mexico to Bolivia.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia authors and editors
Henicorhina leucophrys
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por wikipedia ES
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Autores y editores de Wikipedia
Henicorhina leucophrys: Brief Summary
(
Espanhol; Castelhano
)
fornecido por wikipedia ES
El Cucarachero pechigrís (Henicorhina leucophrys) es una especie de ave de la familia Troglodytidae. Puede ser encontrada en Bolivia, Colombia, Costa Rica, Ecuador, El Salvador, Guatemala, Honduras, México, Panamá, Perú y Venezuela. Sus habitats naturales son: regiones subtropicales o tropicales húmedas de alta altitud.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Autores y editores de Wikipedia
Henicorhina leucophrys
(
Basco
)
fornecido por wikipedia EU
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipediako egileak eta editoreak
Henicorhina leucophrys: Brief Summary
(
Basco
)
fornecido por wikipedia EU
Henicorhina leucophrys Henicorhina generoko animalia da. Hegaztien barruko Troglodytidae familian sailkatua dago.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipediako egileak eta editoreak
Harmaametsäpeukaloinen
(
Finlandês
)
fornecido por wikipedia FI
Harmaametsäpeukaloinen (Henicorhina leucophrys) on Keski- ja Etelä-Amerikassa tavattava peukaloisiin kuuluva varpuslintu.
Koko ja ulkonäkö
Kooltaan harmaametsäpeukaloinen on noin 11 cm. Selästään laji on väriltään pääosin punaruskea. Päälaki on väriltään musta ja pään sivut ovat valko-mustaraidalliset. Siivissä ja pyrstössä on myös mustaa raidoitusta. Kurkku on harmaa ja raidallinen. Vatsa on väritykseltään harmaa ja kyljet punaruskehtavat. Harmaametsäpeukaloinen muistuttaa ulkonäöltään huomattavasti valkometsäpeukaloista (Henicorhina leucosticta), mutta valkometsäpeukaloisen vatsa on väriltään valkoinen ja pyrstö on hieman pidempi.[2][3]
Levinneisyys ja elinympäristö
Harmaametsäpeukaloista tavataan Keski-Amerikassa alueella, joka ulottuu Meksikosta Panamaan. Etelä-Amerikassa lintua tavataan Andeilla Venezuelasta Ecuadorin kautta Boliviaan. Lajin elinympäristöä ovat kosteiden pilvimetsien tiheä aluskasvillisuus, metsien reunat ja myös hieman valoisammat metsät. Lajin elinympäristöt sijaitsevat 1 000–2 900 metrin korkeudella merenpinnasta. Linnut liikkuvat yleensä pareittain lähellä maata. Harmaametsäpeukaloinen useammin kuullaan kuin nähdään.[2][3]
Harmaametsäpeukaloisen pesimäkausi kestää joulukuulta toukokuulle. Pallomainen pesä on kätketty aluskasvillisuuden joukkoon. Naaras munii kaksi valkoista munaa.[3]
Lähteet
-
↑ BirdLife International: Henicorhina leucophrys IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. 2012. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 2.2.2014. (englanniksi)
-
↑ a b Robert S. Ridgely, Guy Tudor, William L. Brown: The Birds of South America: The oscine passerines, s. 91. University of Texas Press, 1989. ISBN 978-0-292-70756-6. Kirja Googlen teoshaussa (viitattu 07.12.2009). (englanniksi)
-
↑ a b c Steven L. Hilty, Bill Brown, William L. Brown: A guide to the birds of Colombia, s. 539. Princeton University Press, 1986. ISBN 978-0691083728. Kirja Googlen teoshaussa (viitattu 07.12.2009). (englanniksi)
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedian tekijät ja toimittajat
Harmaametsäpeukaloinen: Brief Summary
(
Finlandês
)
fornecido por wikipedia FI
Harmaametsäpeukaloinen (Henicorhina leucophrys) on Keski- ja Etelä-Amerikassa tavattava peukaloisiin kuuluva varpuslintu.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedian tekijät ja toimittajat
Troglodyte à poitrine grise
(
Francês
)
fornecido por wikipedia FR
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Auteurs et éditeurs de Wikipedia
Grijze boswinterkoning
(
Neerlandês; Flamengo
)
fornecido por wikipedia NL
Vogels De grijze boswinterkoning (Henicorhina leucophrys) is een zangvogel uit de familie Troglodytidae (Winterkoningen).
Verspreiding en leefgebied
Deze soort telt 17 ondersoorten:
-
H. l. minuscula: westelijk Mexico.
-
H. l. festiva: zuidwestelijk Mexico.
-
H. l. mexicana: oostelijk Mexico.
-
H. l. castanea: uiterst zuidelijk Mexico en noordelijk Guatemala.
-
H. l. capitalis: zuidelijk Mexico en westelijk Guatemala.
-
H. l. composita: El Salvador, Honduras en noordwestelijk Nicaragua.
-
H. l. collina: Costa Rica en Panama.
-
H. l. bangsi: Sierra Nevada de Santa Marta onder de 600 m (noordelijk Colombia).
-
H. l. manastarae: Serranía del Perijá (noordoostelijk Colombia en noordwestelijk Venezuela).
-
H. l. sanluisensis: Falcón (noordwestelijk Venezuela).
-
H. l. venezuelensis: noordelijk Venezuela.
-
H. l. meridana: van Trujillo tot noordelijk Tachira (noordwestelijk en westelijk Venezuela).
-
H. l. tamae: zuidwestelijk Tachira (westelijk Venezuela) en het noordelijke deel van Centraal-Colombia.
-
H. l. brunneiceps: westelijk Colombia en noordwestelijk Ecuador.
-
H. l. hilaris: zuidwestelijk Ecuador.
-
H. l. leucophrys: centraal Colombia, centraal en oostelijk Ecuador en Peru.
-
H. l. boliviana: westelijk Bolivia.
Externe link
Bronnen, noten en/of referenties
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia-auteurs en -editors
Grijze boswinterkoning: Brief Summary
(
Neerlandês; Flamengo
)
fornecido por wikipedia NL
De grijze boswinterkoning (Henicorhina leucophrys) is een zangvogel uit de familie Troglodytidae (Winterkoningen).
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia-auteurs en -editors
Henicorhina leucophrys
(
Português
)
fornecido por wikipedia PT
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Autores e editores de Wikipedia
Henicorhina leucophrys: Brief Summary
(
Português
)
fornecido por wikipedia PT
Henicorhina leucophrys é uma espécie de ave da família Troglodytidae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Bolívia, Colômbia, Costa Rica, Equador, El Salvador, Guatemala, Honduras, México, Panamá, Peru e Venezuela.
Os seus habitats naturais são: regiões subtropicais ou tropicais húmidas de alta altitude.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Autores e editores de Wikipedia
Gråbröstad skogsgärdsmyg
(
Sueco
)
fornecido por wikipedia SV
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia författare och redaktörer
Gråbröstad skogsgärdsmyg: Brief Summary
(
Sueco
)
fornecido por wikipedia SV
Gråbröstad skogsgärdsmyg (Henicorhina leucophrys) är en fågel i familjen gärdsmygar inom ordningen tättingar. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Gråbröstad skogsgärdsmyg delas in i tolv underarter med följande utbredning:
mexicana-gruppen Henicorhina leucophrys festiva – västra
Mexiko (molnskogar i västra
Michoacán och
Guerrero) Henicorhina leucophrys mexicana – östra Mexico (
San Luis Potosí i
Puebla,
Veracruz och norra
Oaxaca) Henicorhina leucophrys castanea – längst ner i södra Mexiko (
Chiapas) och norra
Guatemala Henicorhina leucophrys capitalis – södra Mexiko (västra Chiapas) till västra Guatemala och
El Salvador Henicorhina leucophrys collina – högländer i
Costa Rica och västra
Panama (
Chiriquí och
Veraguas) Henicorhina leucophrys brunneiceps – Anderna i sydvästra Colombia till nordligaste
Ecuador (
Imbabura) Henicorhina leucophrys bangsi – subtropiska och övre tropiska Santa Marta-bergen (nordöstra Colombia) Henicorhina leucophrys manastarae – Serrania de Perijá (Colombia/Venezuela) Henicorhina leucophrys meridana –
Andernas östsluttning i
Colombia och västra
Venezuela Henicorhina leucophrys venezuelensis – subtropiska kusten vid kordiljären i norra
Venezuela (
Lara till
Miranda) Henicorhina leucophrys hilaris – subtropiska berg i
Ecuador leucophrys-gruppen Henicorhina leucophrys leucophrys –
Anderna från
Colombia till
Ecuador och
Peru Henicorhina leucophrys boliviana – subtropiska berg i västra
Bolivia (
Cochabamba,
La Paz och
Santa Cruz)
Tidigare behandlades santamartaskogsgärdsmyg (H. anachoreta) som en underart till gråbröstad skogsgärdsmyg.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia författare och redaktörer
Henicorhina leucophrys
(
Vietnamita
)
fornecido por wikipedia VI
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia tác giả và biên tập viên
Henicorhina leucophrys: Brief Summary
(
Vietnamita
)
fornecido por wikipedia VI
Henicorhina leucophrys là một loài chim trong họ Troglodytidae.
- licença
- cc-by-sa-3.0
- direitos autorais
- Wikipedia tác giả và biên tập viên