Ar Godog aleout[1] (liester: Godoged aleout) a zo un evn-mor, Ptychoramphus aleuticus an anv skiantel anezhañ. Ar spesad nemetañ eo er genad Ptychoramphus.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar Godog aleout (liester: Godoged aleout) a zo un evn-mor, Ptychoramphus aleuticus an anv skiantel anezhañ. Ar spesad nemetañ eo er genad Ptychoramphus.
El gavotí de Cassin (Ptychoramphus aleuticus) és un ocell marí de la família dels àlcids (Alcidae), de formes arrodonides, que s'estén àmpliament pel Pacífic Nord. És l'única espècie viva del gènere Ptychoramphus.
Ocell pelàgic i costaner. Cria en caus a illes properes al continent americà, des del sud d'Alaska, les illes Aleutianes i cap al sud fins Baixa Califòrnia.
El gavotí de Cassin (Ptychoramphus aleuticus) és un ocell marí de la família dels àlcids (Alcidae), de formes arrodonides, que s'estén àmpliament pel Pacífic Nord. És l'única espècie viva del gènere Ptychoramphus.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Carfil Cassin (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: carfilod Cassin) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ptychoramphus aleuticus; yr enw Saesneg arno yw Cassin's auklet. Mae'n perthyn i deulu'r Carfilod (Lladin: Alcidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. aleuticus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Mae'r carfil Cassin yn perthyn i deulu'r Carfilod (Lladin: Alcidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Carfil bach Alle alle Carfil bychan Aethia pusilla Carfil Cassin Ptychoramphus aleuticus Carfil Japan Synthliboramphus wumizusume Carfil mwstasiog Aethia pygmaea Carfil rhyncorniog Cerorhinca monocerata Gwylog Uria aalge Gwylog Brünnich Uria lomvia Gwylog ddu Cepphus grylle Gwylog sbectolog Cepphus carbo Llurs Alca torda Pâl Fratercula arctica Pâl corniog Fratercula corniculata Pâl pentusw Fratercula cirrhataAderyn a rhywogaeth o adar yw Carfil Cassin (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: carfilod Cassin) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ptychoramphus aleuticus; yr enw Saesneg arno yw Cassin's auklet. Mae'n perthyn i deulu'r Carfilod (Lladin: Alcidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. aleuticus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Der Aleutenalk (Ptychoramphus aleuticus) ist ein kleiner Vogel aus der Familie der Alkenvögel, der im Nordosten des Pazifik weit verbreitet ist. Er ist der einzige rezente Vertreter der Gattung Ptychoramphus. Im Gegensatz zu anderen Alkenvögeln ist er in der Lage, zwei Gelege im Jahr großzuziehen.[1]
Der Aleutenalk wird nur selten an Land beobachtet, da er dieses nur bei Nacht aufsucht. Aufgrund von Untersuchungen in Kalifornien und British Columbia ist über diese Art mehr bekannt als über andere Alken.
Der Aleutenalk erreicht eine Körperlänge von 25 Zentimeter. Das Gewicht liegt durchschnittlich bei 174 Gramm. Es sind damit kleine Alkenvögel von plumpen Körperbau mit kurzen Flügeln. Das Federkleid weist keine größeren jahreszeitlichen Veränderungen auf. Aufgrund der weit hinten am Körper ansetzenden Beine bewegen sie sich an Land nur ungeschickt. Anders als die Arten der Gattung Aethia nehmen sie an in der Regel keine voll aufgerichtete Körperhaltung an, sondern hocken gewöhnlich auf ihren Läufen. Sie sind im Gegensatz zu einer Reihe anderer Alkenvögel keine besonders guten Flieger und benötigen einen längeren Anlauf auf hoher See, bevor sie auffliegen können.[2]
Das Gefieder ist nahezu einheitlich dunkel braungrau. Lediglich der Bauch und die Unterschwanzdecken sind weißlich bis grauweißlich. Das Gesicht und der Oberkopf sind etwas dunkler als die Körperoberseite, die untere Brust und der Bauch weisen eine verwaschene graue Fleckung auf. Die Schwingen und der Schwanz sind schwarzgrau, die Flügeldecken dagegen dunkel braungrau. Die Iris ist hellgrau bis weißlich. Über dem Auge befindet sich ein kleiner, halbmondförmiger weißer Fleck. Der Schnabel ist schwarz und verglichen mit anderen Alkenvögeln dieser Größer relativ groß und kräftig ausgebildet. Die Füße und Beine sind blaugrau mit dunkleren Schwimmhäuten.
Jungvögel gleichen ihren Elternvögeln, sie haben jedoch braune oder braungraue Iris. Die Iris hellt auf, bis die Jungvögel ihre Geschlechtsreife erreichen.
Aleutenalken sind ungewöhnlich ruffreudige Vögel. Vor allem während der Nacht sind ihre Rufe spektakulär laut. Da Aleutenalken auf die Rufe von Artgenossen reagieren, variiert die Intensität der Rufe in einer Kolonie stark und kann auch fast vollständig verstummen. Sie rufen am intensivsten in dunklen, nebligen Nächten. Dagegen sind sie in mondhellen Nächten verhältnismäßig still.[3] Es gibt einzelne Ornithologen, die vermuten, dass die Rufe unter anderem die Funktion haben, das Fortpflanzungsverhalten zu synchronisieren.[3]
Die Brutgebiete reichen von Niederkalifornien über die Aleuten bis nach Alaska. Die mit ca. 550.000 Brutpaaren größte Kolonie befindet sich auf den Vancouver-Inseln. Ein ausgeprägtes Zugverhalten ist nicht bekannt, aber nördliche Populationen bewegen sich im Winter etwas nach Süden. Als Nistplatz scharren Aleutenalken eine Vertiefung in die Erde oder sie nutzen natürliche Nischen oder vom Menschen geschaffene Strukturen. Die Paare leben meist mehrere Jahre zusammen und benutzen dasselbe Nest. Beide Eltern brüten abwechselnd und der nahrungssuchende Vogel kehrt nachts zurück, da dies einen besseren Schutz vor Raubvögeln gewährt. Das Weibchen legt nur ein weißes Ei, aus dem nach ca. 40 Tagen das Küken schlüpft. Das Jungtier wird etwa 35 Tage von den Eltern gefüttert, die jede Nacht Nahrung in einer speziellen Schnabeltasche herbeibringen. Nach der Mauser findet das Jungtier den Weg zum Meer allein. Anders als bei anderen Meeresvögeln der Nordhalbkugel kann es vorkommen, dass die Eltern nach einer erfolgreichen Brut ein weiteres Mal brüten.
Aleutenalken suchen ihre Nahrung auf dem offenen Meer. Sie orientieren sich an untermeerischen Gebirgen und Meeresströmungen. Bei der Nahrungssuche tauchen sie mit Hilfe ihrer Flügel. Es sind Nahrungsgeneralisten, die unter anderem Krill und andere Tiere des Zooplanktons fressen. Aleutenalken erreichen während ihrer Tauchgänge Tiefen von gewöhnlich 28, selten auch von 40 Metern.[4] Während der Fortpflanzungszeit suchen sie bevorzugt über den Kontinentalschelfen nach Nahrung, in Küstengewässern werden sie eher selten beobachtet. Im Winter finden sie ihre Nahrung auf hoher See.
Aleutenalken sind Koloniebrüter. Bereits vor Tagesanbruch verlassen sie die Nistplätze, um den ganzen Tag über auf dem Meer nach Nahrung zu suchen und erst in der Nacht zurückzukehren. Silberalken, die gelegentlich in denselben Kolonien brüten, brechen allerdings noch vor den Aleutenalken auf. Im Gegensatz zu Nashorn-, Schopf-, Bart-, Silber- und Rotschnabelalken versammeln sich Aleutenalken nicht bereits in der Abenddämmerung vor den Brutkolonien, sondern halten sich bis zum Einbruch der Dunkelheit auf hoher See auf. Dieses Verhalten scheint eine Anpassung an die Nachstellung durch Weißkopfseeadler, Wanderfalken und große Möwenarten zu sein.[4] Innerhalb der Kolonie zeigen Aleutenalken ein aggressives Verhalten gegenüber ihren Artgenossen, was auf die Nestdichte zurückzuführen sein kann.
Brutkolonien finden sich gewöhnlich auf hügeligen Inseln, auf denen Säugetiere fehlen, die größer als kleine Mäuse sind. Ideale Inseln weisen einen Boden auf, der weich genug ist, so dass Aleutenalke ihre Baue graben können. Diese Baue finden sich gewöhnlich auf dicht grasbewachsenen Hängen innerhalb einer Entfernung von 500 Meter von der Küstenlinie. Gewöhnlich sind die Inseln der Brutkolonien nicht bewaldet, allerdings befinden sich auf Haida Gwaii die meisten Brutkolonien in Wäldern mit einem moosbedeckten Untergrund. Aleutenalken nutzen hier auch Hohlräume unter Baumwurzeln für die Anlage ihrer Bruthöhlen. Sie nehmen sogar Nisthilfen an und brüten in Holzboxen.[1] In Niederkalifornien graben sie ihre Baue auch unter Kakteen und Dornengebüsch. Die Eingänge der Bruthöhlen fallen durch die weißlichen Kotspritzer auf. Die Bruthöhlen sind im Durchschnitt 100 Zentimeter tief, die Höhe des Eingangs beträgt durchschnittlich 13 Zentimeter.[5] Auf einzelnen Inseln kann die Nistdichte sehr hoch sein. Auf der Triangle Island vor der Küste British Columbias finden sich 1,36 Baue je Quadratmeter, auf den Queen Charlotte Islands dagegen beträgt die Nistdichte 0,80 Nester je Quadratmeter. Die Nistdichte ist dabei nicht von der Koloniengröße beeinflusst.
Der Beginn der Eiablage variiert in Abhängigkeit von der geographischen Breite. In Niederkalifornien beginnt die Eiablage bereits im November und währt bis in den März. Auf den Farallon-Inseln vor San Francisco dauert die Eiablage von März bis Mai. In British Columbia legen Aleutenalken dagegen ihre Eier im Zeitraum von Ende März bis Ende April. Dort schlüpfen die Jungvögel von Ende April bis Ende Mai und die flügge gewordenen Jungvögel verlassen die Brutkolonie zwischen Anfang Juni und Anfang Juli.[5] Das Gelege besteht nur aus einem Ei; dort wo sich zwei Eier in einer Nisthöhle befinden, handelt es sich um das Gelege von zwei Weibchen.[5] Nachgelege sind in der Regel, aber auf den Farallon-Inseln werden 10 Prozent der Eiverluste durch ein Nachgelege ersetzt.
Die Eier sind elliptisch bis oval und haben eine glatte Oberfläche. Sie sind anfangs weiß und werden im Verlauf leicht bläulich oder grünlich. Ein einzelnes, frisch gelegte Ei wiegt durchschnittlich 29,8 Gramm, das entspricht 17 Prozent der Körpermasse des Weibchens. Die Elternvögel haben zwei parallel verlaufende Brutflecken. Diese bilden sich ab einem bis zwei Tage vor der Eiablage. Bei 60 Prozent der Aleutenalken, die ein zweites Gelege großziehen, fehlt dieser Brutfleck allerdings.[6] Beide Elternvögel sind nach aktueller Erkenntnis gleichmäßig am Brutgeschäft beteiligt. Sie wechseln sich in Intervallen von 24 Stunden ab.
Das einzelne Ei wird durchschnittlich etwa 38 Tage lang bebrütet. Das Küken gibt ein bis drei Tage vor dem Schlupf bereits vernehmbare Laute von sich. Frisch geschlüpfte Jungvögel wiegen etwa 20 Gramm und nehmen pro Tag bis zu 4,3 Gramm zu. Sie werden in den ersten vier Tagen ununterbrochen von den Elternvögeln gehudert. Die Nestlingszeit beträgt auf den Farallon-Inseln vor San Francisco 41 Tage, auf der Frederick Insel dagegen 45 Tage. Die Entwicklungsgeschwindigkeit der Jungvögel variiert in Abhängigkeit von den Umweltbedingungen stark.[7]
Durchschnittlich erreichen schätzungsweise 50–70 % der Jungen das Ausfliegealter, bei Zweitbruten liegt dieser Wert mit 10 % deutlich niedriger. Schlüpf- und Ausfliegeerfolg steigen mit der Erfahrung der Brutpaare.
Zu den Prädatoren der Aleutenalken zählen Rot- und Polarfuchs, die auf einigen Inseln mit Brutkolonien von Alkenvögeln eingeführt wurden. Die Einführung dieser Raubsäuger hat eine drastische Auswirkung auf die Koloniegröße und Bruterfolg. Auch Ratten und Mäuse fressen Eier und noch nicht flügge gewordene Jungvögel. Auf den Queen Charlotte Islands stellen auch die dort eingeführten Waschbären eine ernsthafte Bedrohung für diese Art dar.[7] Zu den Prädatoren zählen außerdem West- und Beringmöwe, Weißkopfseeadler, Wanderfalke und Kolkrabe.
Von 100 ausgewachsenen Aleutenalken erleben 83 das nächste Lebensjahr, sie haben daher eine durchschnittliche Lebenserwartung von 7,6 Jahren.[8]
Der Aleutenalk ist ein weit verbreiteter und häufiger Alkenvogel. Gegen Ende des 20. Jahrhunderts wurde sein Bestand auf eine Million Individuen in Alaska und 2,8 Millionen Individuen in British Columbia geschätzt. Weiter südlich ist ihre Anzahl deutlich geringer. An den Küsten des US-amerikanischen Bundesstaates Washington brüteten in diesem Zeitraum 43.800 Brutpaare, vor Oregon und vor Kalifornien jeweils 500 Paare. Niederkalifornien weist dagegen 10.000 bis 20.000 Brutpaare auf.[9] Die größte Brutkolonie findet sich auf Triangle Island vor der Küste British Columbias. Dort werden 370.000 Brutpaare gezählt.
Der Aleutenalk ist vor allem durch Säugetiere bedroht, die auf den Inseln eingeführt werden, auf denen er brütet. In Kalifornien und Niederkalifornien verschwanden eine Reihe von Brutkolonien, nachdem dort Katzen, Ratten und Füchse eingeführt wurden. Auf Langara Island, einer der nördlichsten Inseln der Queen Charlotte Islands, brachten Ratten die Brutkolonie zum erlöschen. Eine wachsende Gefahr stellen auf allen Queen Charlotte Islands die dort eingeführten Waschbären da. Auf den Aleuten war der Aleutenalk eines der häufigsten Beutetiere des Polarfuchses. Dieser wurde dort wegen seines Pelzes eingeführt und brachte die Art auf zahlreichen Aleuteninseln zum Aussterben. Aleutenalken reagieren außerdem sehr empfindlich auf Ölverschmutzungen ihrer Gewässer.[3]
Es sind zwei Unterarten bekannt:[10]
Peter Simon Pallas beschrieb den Aleutenalk unter dem Namen Uria Aleutica. Als Fundort des Typusexemplar, das Carl Heinrich Merck gesammelt hatte, gab er den Pazifischen Ozean im damals zu Russland gehörenden Alaska an.[11] Johann Friedrich von Brandt führte die neue Gattung Ptychoramphus ein.[13] Dieser Name ist ein Gebilde aus den griechischen Worten »ptyx, ptychos, ptyssō, πτυξ, πτυχος, πτυσσω« für »Falte, falten« und »rhamphos ραμφος« für »Schnabel«.[14] Das Artepitheton »aleuticus« bezieht sich auf die »Aleuten«.[15] »Australis, austri« ist das lateinische Wort für »südlich, Süden«.[16]
Der Aleutenalk (Ptychoramphus aleuticus) ist ein kleiner Vogel aus der Familie der Alkenvögel, der im Nordosten des Pazifik weit verbreitet ist. Er ist der einzige rezente Vertreter der Gattung Ptychoramphus. Im Gegensatz zu anderen Alkenvögeln ist er in der Lage, zwei Gelege im Jahr großzuziehen.
Der Aleutenalk wird nur selten an Land beobachtet, da er dieses nur bei Nacht aufsucht. Aufgrund von Untersuchungen in Kalifornien und British Columbia ist über diese Art mehr bekannt als über andere Alken.
Cassin's auklet (Ptychoramphus aleuticus) is a small, chunky seabird that ranges widely in the North Pacific. It is the only species placed in the genus Ptychoramphus. It nests in small burrows and because of its presence on well studied islands in British Columbia and off California it is one of the better known auks. It is named for the American ornithologist John Cassin.
Cassin's auklet is a small (25 cm, 200 g) nondescript auk. Its plumage is generally dark above and pale below, with a small white mark above the eye. Its bill is overall dark with a pale spot, and its feet are blue. Unlike many other auks, Cassin's auklet lacks dramatic breeding plumage, remaining the same over most of the year. At sea it is usually identified by its flight, which is described as looking like a flying tennis ball.
Cassin's auklet ranges from midway up the Baja California peninsula to Alaska's Aleutian Islands, off North America. It nests on offshore islands, with the main population stronghold being Triangle Island off Vancouver Island's Cape Scott, where the population is estimated to be around 55,0000 pairs. It is not known to be migratory. However, northern birds may move farther south during the winter.
Two subspecies are recognised:[2]
An extinct relative or predecessor species, Ptychoramphus tenuis L. H. Miller et Bowman, 1958, is known from the Late Pliocene of the San Diego Formation in California.
Cassin's auklet nests in burrows on small islands, and in the southern area of its range may be found in the breeding colony year round. It either digs holes in the soil or uses natural cracks and crevices to nest in, also readily using man-made structures. Pairs will show a strong loyalty towards each other and to a nesting site for many years. Both the parents incubate the single white egg, returning to swap shifts at night (usually after 2300 h) to avoid being taken by predators such as the western gull or peregrine falcon. They also depart from the colony before dawn. The egg is incubated for 40 days, the small chick is then fed nightly for 35 days by both parents, who regurgitate partially digested food (euphausiids and other small crustaceans) carried in a special gular pouch, often referred to in the literature as a sublingual pouch. The chick fledges alone and makes its way to the sea. Cassin's auklet is unusual amongst seabirds in occasionally laying a second clutch after a successful first clutch (it is the only northern hemisphere seabird to do so).
Most individuals in a cohort begin breeding at age 3 (27%), and by 8 years>95% of a given cohort has recruited.[3] Mean age of recruitment is 3.6 years.[3] Minimum annual breeding propensity is 0.83, apparent local survival is 0.76, juvenile survival (ages 0 to 2) is 0.15.[3]
At sea Cassin's auklets feeds offshore, in clear often pelagic water, often associating with bathymetric landmarks such as underwater canyons and upwellings. Numbers at sea may be grossly underestimated because the bird moves away from ships at a distance of more than a kilometer. Recently their distribution around Triangle Island has been determined by telemetry. It feeds by diving underwater beating its wings for propulsion, hunting down large zooplankton, especially krill. It can dive to 30 m below the surface, and by some estimates 80 m.
Cassin's auklet is listed as Near Threatened,[4] and some populations (principally the Farallon Islands population) have suffered steep declines. Threats to the auklet include introduced carnivores (particularly in Alaska), oil spills and changes in sea surface temperature (caused by El Niño events). Cassin's auklet is protected under the Migratory Bird Treaty Act of 1918.[5] Annual variation in ocean climate synchronously affects multiple demographic parameters including survival, breeding propensity, breeding success, and recruitment, a situation conducive to rapid population declines due to climate change.[6]
In the last few months of 2014, the carcasses of thousands of Cassin's auklets washed ashore from Northern California up to the north coast of Washington State.[7] The Coastal Observation and Seabird Survey Team estimated a toll between 50,000 and 100,000 deaths that year. Scientists were uncertain about the cause of these deaths. While viruses, bacteria, and oil spills were ruled out the cause appeared to be starvation. Scientists found little evidence of food in the stomachs of the carcasses. Some scientists from the California's Farallon Institute believe these mass deaths could be related to the unusual North Pacific warmth which is pushing marine food chains[8][9] and could affect other species of zooplankton, krill and fish that normally develop in cold waters and the birds that consume them including the Cassin's auklets. The event happened in the late summer when the auklet chicks began to fledge.[8]
Cassin's auklet (Ptychoramphus aleuticus) is a small, chunky seabird that ranges widely in the North Pacific. It is the only species placed in the genus Ptychoramphus. It nests in small burrows and because of its presence on well studied islands in British Columbia and off California it is one of the better known auks. It is named for the American ornithologist John Cassin.
Cassin's auklet is a small (25 cm, 200 g) nondescript auk. Its plumage is generally dark above and pale below, with a small white mark above the eye. Its bill is overall dark with a pale spot, and its feet are blue. Unlike many other auks, Cassin's auklet lacks dramatic breeding plumage, remaining the same over most of the year. At sea it is usually identified by its flight, which is described as looking like a flying tennis ball.
Cassin's auklet ranges from midway up the Baja California peninsula to Alaska's Aleutian Islands, off North America. It nests on offshore islands, with the main population stronghold being Triangle Island off Vancouver Island's Cape Scott, where the population is estimated to be around 55,0000 pairs. It is not known to be migratory. However, northern birds may move farther south during the winter.
Two subspecies are recognised:
P. a. aleuticus – (Pallas, 1811): Aleutian Islands & south Alaska to northern Baja California.Kurile Islands. P. a. australis – van Rossem, 1939: southern Baja California.An extinct relative or predecessor species, Ptychoramphus tenuis L. H. Miller et Bowman, 1958, is known from the Late Pliocene of the San Diego Formation in California.
La Kasina aŭko aŭ Aŭko de Cassin, Ptychoramphus aleuticus, estas eta, fortika marbirdo de la familio de Aŭkedoj, kies teritorio ampleksiĝas en Norda Pacifiko. Ili nestumas en tuneletoj kaj pro sia ĉeesto en bone studitaj insuloj de Brita Kolumbio (76 % de la entuta loĝantaro) kaj ĉe Kalifornio Ĝi estas unu el la plej konataj specioj de aŭkoj. Ĝi nomiĝas tiele pro John Cassin, negocisto kaj naturalisto de Pensilvanio.
La Kasina aŭko estas eta (25 cm, 200 g) nemarkita aŭko. La plumaro estas ĝenerale malhela supre kaj pala sube kun eta blanka marko supra la okulo al la frunto. La beko estas malhela kun pli hela parto en bazo de suba makzelo. La irizo estas pli hela ol la pupilo. La piedoj estas bluaj. Malkiel multaj aliaj aŭkoj la Kasina aŭko malhavas rimarkindan reproduktan plumaron kaj restas same la tutan jaron. En maro ili estas pli facile identigeblaj pro la flugmaniero simile al fluganta tenisa pilketo.
La Kasina aŭko ĉeestas teritorion el duoninsulo Baja California ĝis Alasko, insuloj Aleŭtoj, kaj maro antaŭ Norda Ameriko. Ili nestumas en insuloj, kaj la ĉefa loĝantaro estas en insulo Triangle ĉe Vankuvero en la Provinca Parko Cape Scott, kie oni supozas loĝantaron de ĉirkaŭ 550,000 paroj. Oni ne konas ĉu la specio estas migranta, sed nordaj birdoj povas moviĝi suden dum vintre.
Ekstingita parenco aŭ praspecio, Ptychoramphus tenuis, estas konata kiel vivanta ekde malfrua Plioceno ĉe San Diego en Kalifornio.
La Kasina aŭko nestumas en tuneletoj en etaj insuloj kaj en la suda parto de sia teritorio la specio povas resti ĉe la reprodukta kolonio la tutan jaron. Ĝi kavas truon engrunde aŭ uzas naturajn fendojn por nestumi, foje kovritaj de planta materialo, sed la specio pretiĝas uzi ankaŭ artefaritajn strukturojn. Paroj montras fortan fidelecon unu al la alia kaj al la nestoloko dum multaj jaroj. Ambaŭ gepatroj kovas la ununuran ovon laŭvice dumnokte por malhelpi predadon farata de Okcidenta mevo aŭ Migra falko. La ovo estas kovata dum 40 tagoj, la eta ido estas poste manĝigata nokte dum 35 tagoj de ambaŭ gepatroj kiuj alportas vomeblan manĝaĵon en specifa gorĝa saketo, ofte nomita en libraro kiel sublanga saketo. La ido sendependiĝas solece kaj iras al la maron. La Kasina aŭko estas nekutima inter marbirdoj pro eventuala dua reproduktado post sukcesa unua ovodemetado (tiu ĉi estas la ununura nordhemisfera marbirdo kiu faras tion).
Enmare la Kasina aŭko manĝas en malferma maro, ofte asociata kun submaraj markoj kiel submaraj kanjonoj kaj suprafluoj. Ĝi manĝas per subnaĝado uzanta siajn flugilojn por propulsado, prenante sube grandan zooplanktonon, ĉefe krilon. Ĝi povas plonĝi ĝis 30 m sub la surfaco kaj foje eĉ ĉirkaŭ supozataj 80 m.
Ili vivas ĝis 16 jaroj.
La Kasina aŭko estas listita kiel Ne minacata; kvankam kelkaj loĝantaroj (ĉefe la loĝantaro de insuloj Farallon) suferis etajn malpliiĝojn, sed la specio estas ankoraŭ multnombra. Minacoj kontraŭ tiu ĉi aŭketo inkludas karnovorajn enmetitajn speciojn (ĉefe en Alasko), oleoverŝado kaj temperaturaj ŝanĝoj en la surfaco de la maro (kaŭzitaj ekzemple de El Niño eventaĵoj). La Kasina aŭko estas protektita de la regularo pri Migrantaj Birdoj de 1918. [1]
La Kasina aŭko aŭ Aŭko de Cassin, Ptychoramphus aleuticus, estas eta, fortika marbirdo de la familio de Aŭkedoj, kies teritorio ampleksiĝas en Norda Pacifiko. Ili nestumas en tuneletoj kaj pro sia ĉeesto en bone studitaj insuloj de Brita Kolumbio (76 % de la entuta loĝantaro) kaj ĉe Kalifornio Ĝi estas unu el la plej konataj specioj de aŭkoj. Ĝi nomiĝas tiele pro John Cassin, negocisto kaj naturalisto de Pensilvanio.
El mérgulo sombrío (Ptychoramphus aleuticus)[2] también conocido como alcita de Cassin, alcita oscura o alcuela oscura,[3] es una especie de ave caradriforme de la familia Alcidae. Se extiende ampliamente en el Pacífico Norte. Anida en pequeñas madrigueras y debido a su presencia en las ampliamente estudiadas islas de Columbia Británica y California es una de las alcas más conocidas.
Un pariente o especie predecesora extinta, Ptychoramphus tenuis, es conocido desde el Plioceno tardío de la formación San Diego, en California.
Es un álcido de tamaño pequeño, con unos 25 cm de longitud y 200 g de peso. Su plumaje es generalmente oscuro por encima y pálido por debajo, con una pequeña marca blanca sobre el ojo. Su pico en general es oscuro con una mancha pálida, y sus patas son de color azul pálido. A diferencia de otras alcas el mérgulo sombrío carece de plumaje nupcial, quedando igual en la mayor parte del año. En el mar se identifican generalmente por su vuelo.
Su rango de distribución va desde la parte central de la península de Baja California hasta las islas Aleutianas de Alaska en la costa oeste de América del Norte. Anida en islas mar adentro, con el bastión principal de población en Triangle Island de la isla de Vancouver y Cape Scott, donde se estima que la población es de alrededor de 550.000 parejas. No se sabe si es migratoria, sin embargo las aves del norte pueden moverse más hacia el sur durante el invierno.
Anida en madrigueras en las islas pequeñas, y en la zona sur de su distribución se pueden encontrar en colonias de reproducción durante todo el año. O bien cava agujeros en el suelo o utiliza las grietas y hendiduras naturales para anidar adentro, también usa estructuras artificiales. Las parejas mostrarán una fuerte lealtad hacia los demás y hacia un sitio de anidación durante muchos años. Ambos padres incuban un único huevo blanco, intercambiando turnos de noche para evitar que el huevo sea tomado por depredadores tales como la gaviota occidental o el halcón peregrino. El huevo se incuba durante 40 días, el pequeño polluelo es alimentado todas las noches durante 35 días por ambos padres, que regurgitan la comida parcialmente digerida (eufausiáceos y otros pequeños crustáceos) transportados en una bolsa gular especial, a menudo referida en la literatura como una bolsa sublingual.
En mérgulo sombrío se alimenta en alta mar, en aguas claras, con frecuencia pelágicas, a menudo asociándose con puntos de referencia batimétricos como cañones submarinos y afloramientos. Los números en alta mar puede ser muchísimo mayor ya que el ave se aleja de los barcos a una distancia de más de un kilómetro. Recientemente su distribución alrededor Triangle Island ha sido determinado por telemetría. Se alimenta por buceo bajo el agua batiendo sus alas para la propulsión, cazando zooplancton, especialmente krill. Puede sumergirse hasta 30 metros bajo la superficie, y por algunas estimaciones, 80 m.
Aparece como preocupación menor en la lista roja de la UICN, aunque algunas poblaciones (principalmente la población de Los Farallones) han sufrido fuertes caídas, pero en general la especie sigue siendo numerosa. Las principales amenazas para la especie incluye carnívoros introducidos (sobre todo en Alaska), derrames de petróleo y los cambios en la temperatura superficial del mar (causadas por eventos de El Niño).
El mérgulo sombrío (Ptychoramphus aleuticus) también conocido como alcita de Cassin, alcita oscura o alcuela oscura, es una especie de ave caradriforme de la familia Alcidae. Se extiende ampliamente en el Pacífico Norte. Anida en pequeñas madrigueras y debido a su presencia en las ampliamente estudiadas islas de Columbia Británica y California es una de las alcas más conocidas.
Un pariente o especie predecesora extinta, Ptychoramphus tenuis, es conocido desde el Plioceno tardío de la formación San Diego, en California.
Ptychoramphus aleuticus Ptychoramphus generoko animalia da. Hegaztien barruko Alcidae familian sailkatua dago.
Ptychoramphus aleuticus Ptychoramphus generoko animalia da. Hegaztien barruko Alcidae familian sailkatua dago.
Ptychoramphus aleuticus
Le Starique de Cassin (Ptychoramphus aleuticus) est une espèce d'oiseau de mer du Pacifique nord, apparenté au guillemot et aux pingouins. Le genre de cette espèce est considéré comme monotypique.
Le terme aleuticus signifie de haute mer, comme halieutique. Le nom normalisé de cette espèce rend hommage à John Cassin, un homme d'affaires et naturaliste de Pennsylvanie.
Un fossile d'une espèce apparentée, datée de la fin du Pliocène et nommée Ptychoramphus tenuis, a été découvert dans la formation de San Diego.
D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des deux sous-espèces suivantes :
Ptychoramphus aleuticus
Le Starique de Cassin (Ptychoramphus aleuticus) est une espèce d'oiseau de mer du Pacifique nord, apparenté au guillemot et aux pingouins. Le genre de cette espèce est considéré comme monotypique.
L'alca minore di Cassin (Ptychoramphus aleuticus, Pallas 1811) è un uccello marino della famiglia degli alcidi.
Ptychoramphus aleuticus ha sottospecie:
Si conosce un predecessore di questa specie del tardo Pliocene, Ptychoramphus tenuis, ritrovato a San Diego, California.
Questo uccello vive nell'Oceano Pacifico, dall'Alaska al Messico (fino allo stato di Michoacán). È accidentale in Russia e sulle Hawaii.
L'alca minore di Cassin (Ptychoramphus aleuticus, Pallas 1811) è un uccello marino della famiglia degli alcidi.
Cassins alk (Ptychoramphus aleuticus) is een kleine, gedrongen zeevogel die voorkomt in het noordelijke gedeelte van de Grote Oceaan. De vogel nestelt in holen en de naam is een eerbetoon aan de Amerikaanse ornitholoog John Cassin.
De vogel is 25 cm lang en weegt 200 gram. Het is een weinig opvallend gekleurde zeevogel, merendeels donker van boven en bleekgrijs van onder met een klein wit stipje boven het oog. De snavel is donker met een bleke vlek. De poten zijn blauw gekleurd. De vogel heeft geen opvallend broedkleed zoals bijvoorbeeld de papegaaiduiker. De vogel ziet er het hele jaar onopvallend uit. De vogel is erg gedrongen en in vlucht wordt hij wel schertsend de vliegende tennisbal genoemd.
Cassins alk kot voor langs de westkust van Noord-Amerika van halverwege het schiereiland Baja California via Canada en Alaska tot de oostelijke Aleoeten. De alken broeden op rotseilanden die een eindje van de kust liggen in kolonies van 500 tot soms een miljoen individuen.
De soort telt 2 ondersoorten:
De indruk bestaat dat deze aantallen afnemen. Het tempo van achteruitgang overschrijdt waarschijnlijk de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat deze alk sinds 2015 als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesCassins alk (Ptychoramphus aleuticus) is een kleine, gedrongen zeevogel die voorkomt in het noordelijke gedeelte van de Grote Oceaan. De vogel nestelt in holen en de naam is een eerbetoon aan de Amerikaanse ornitholoog John Cassin.
Sotalke (Ptychoramphus aleuticus) er en marin art i alkefamilien (Alcidae). Arten sorterer som eneste art i slekten Ptychoramphus, som inngår som én av fire slekter i underfamilien Aethiinae. Den består som to taxa og overlever i det nordøstlige Stillehavet.
Sotalke er en forholdsvis småvokst fugl med plump kroppsform, kort stjert og et vingespenn på cirka 38 cm. Den måler cirka 23 cm og veier typisk 150–200 g. Fjærdrakten har gråsvart overside og hvit underside, mens kinnene og øvre del av brystet og halsen er gråbrun. De to underartene er nesten identiske å se på, men nominatformen er fysisk noe større.
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Nettleship & Bonan (2018).[1] Norske navn følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008)[2] og Syvertsen et al. (2017).[3]
Sotalke (Ptychoramphus aleuticus) er en marin art i alkefamilien (Alcidae). Arten sorterer som eneste art i slekten Ptychoramphus, som inngår som én av fire slekter i underfamilien Aethiinae. Den består som to taxa og overlever i det nordøstlige Stillehavet.
Sotalke er en forholdsvis småvokst fugl med plump kroppsform, kort stjert og et vingespenn på cirka 38 cm. Den måler cirka 23 cm og veier typisk 150–200 g. Fjærdrakten har gråsvart overside og hvit underside, mens kinnene og øvre del av brystet og halsen er gråbrun. De to underartene er nesten identiske å se på, men nominatformen er fysisk noe større.
Sotalka[2] (Ptychoramphus aleuticus) är en nordamerikansk fågel i familjen alkor inom ordningen vadarfåglar.[3]
Sotalkan är en liten (23 cm), knubbig och mörk alka med tydligt ljusa ögon. Huvudet är gråbrunt med blekare brun haka och strupe. Ovansidan är svartaktig till skiffergrå med gråbrunt på bröst och flanker, medan buken är vit. Den korta näbben är svartaktig, gulaktig längst in på undre näbbhalvan. Ögat är vitt och väl synligt på håll, förstärkt av en vit halvmåne ovan ögat. Benen är blåaktigt skära. Till skillnad från många andra alkor har den samma dräkt årent runt. Ungfågeln har vitare strupe, brunare vingar och stjärt samt mörkbrunt öga.[4]
Sotalkan förekommer på den nordamerikanska västkusten från Aleuterna till Baja California i Mexiko. Den delas in i två underarter med följande utbredning:[3]
Den har även påträffats i Ryssland[5] och Japan[6].
Sotalkan placeras som ensam nu levnade art i släktet Ptychoramphus. Genetiska studier visar att den är systerart till alkorna i släktet Aethia.[7]
Sotalkan hittas kustnära men också ute till havs, oftast födosökande över kontinentalsockeln, men också längre ut till havs. Den livnär sig huvudsakligen av små kräftdjur, förstärkt av fisklarver och andra ryggradslösa djur. Häckningssäsongens inledning varierar kraftigt, från november i Baja California till juli i Alaska. Den bildar kolonier bestående av allt från under 500 individer till över miljonen, tätast på kustnära öar. Vintern tillbringar den ute till havs. Nordliga populationer flyttar söderut, medan sydliga tenderar att vara stannfåglar.[8]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor världspopulation på 5,4 miljoner individer. Fram till 2015 ansågs den vara livskraftig, men nya data visar att arten minskat och fortsätter minska kraftigt. Internationella naturvårdsunionen kategoriserar den därför numera som nära hotad.[1]
Sotalka (Ptychoramphus aleuticus) är en nordamerikansk fågel i familjen alkor inom ordningen vadarfåglar.
Ptychoramphus aleuticus là một loài chim trong họ Alcidae.[2]
Ptychoramphus aleuticus (Pallas, 1811)
Охранный статусАлеутский пыжик[1] (лат. Ptychoramphus aleuticus) - небольшая морская птица семейства чистиковых. Единственный представитель рода.
Мелкая птица, длина тела 25 см, вес 200 г. Оперение тёмно-серое, более светлое на брюшке. Клюв жёлтый, под глазом белое пятнышко. От люрика отличается тёмными боками. Зимой горло светлое.
Гнездится на скалистых берегах запада Северной Америки и Алеутских островов. Залетает на Камчатку и Курильские острова.
Питается преимущественно зоопланктоном, особенно крилем. За кормом может нырять на глубину до 30 м (по некоторым данным 80 м).
Гнездится в норах, трещинах скал и каменистых россыпях, у гнезда обычно появляется в сумерки и ночью, опасаясь хищных чаек. В кладке 1 белое яйцо. Насиживание длится около 40 дней, птенец выкармливается обоими родителями в течение 35 дней, после чего покидает гнездо, и родители уводят его в море.
Алеутский пыжик (лат. Ptychoramphus aleuticus) - небольшая морская птица семейства чистиковых. Единственный представитель рода.
アメリカウミスズメ (亜米利加海雀、学名: Ptychoramphus aleuticus)は、チドリ目ウミスズメ科に分類される鳥類の一種である。
本種一種のみでアメリカウミスズメ属を形成する。
アリューシャン列島から北アメリカの北西部で繁殖する。周辺の海域で周年生息する。
日本では1997年に北海道で1羽記録されている。また、冬季の北海道航路において本種らしい鳥の観察記録も報告されている。
全長約23cm。小型のウミスズメ類で太めの体型をしている。体の上面はやや灰色がかった黒褐色で、体の下面に近づく程淡くなる。腹と下尾筒は白色。目の上に小さな白斑があるが、野外ではあまり目立たない。嘴は黒色で基部は淡褐色。足は黒い。