Die Blässhühner (Fulica) sind Wasservögel aus der Familie der Rallen. Die Gattung ist weltweit verbreitet. Das Zentrum der Vielfalt befindet sich in Südamerika, wo acht der insgesamt zehn rezenten Arten vorkommen. Die Blässhühner erreichen Größen von 33 bis 59 Zentimetern. Ihr Gefieder ist entweder vollständig schwarz oder dunkel grau-schwarz. Bei den meisten Arten ist der Rand der Unterschwanzdecken jedoch weiß. Die Blässhühner wurden früher in die eigene Unterfamilie Fulicinae gestellt, sie sind jedoch sowohl hinsichtlich des Skelettaufbaus als auch vom Gefieder her nahe mit den Teichrallen (Gallinula) verwandt. Blässhühner haben ein relativ langes, schmales Becken. Charakteristisch für die meisten Arten sind die hervorstehenden Stirnschilder, beim Rüsselblässhuhn (Fulica cornuta) hat sich jedoch ein ausdehnbarer und aufrichtbarer Rüssel an der Schnabelkante ausgebildet. Die Färbung der Schnabels, des Stirnschilds und der Beine variiert deutlich zwischen den Arten. Beim Andenblässhuhn (Fulica ardesiaca) gibt es zwei Farbmorphen, die sich durch die Färbung der unbefiederten Bereiche voneinander unterscheiden.
Zehn rezente Arten werden unterschieden:
Ausgestorben sind dagegen:
Die Blässhühner (Fulica) sind Wasservögel aus der Familie der Rallen. Die Gattung ist weltweit verbreitet. Das Zentrum der Vielfalt befindet sich in Südamerika, wo acht der insgesamt zehn rezenten Arten vorkommen. Die Blässhühner erreichen Größen von 33 bis 59 Zentimetern. Ihr Gefieder ist entweder vollständig schwarz oder dunkel grau-schwarz. Bei den meisten Arten ist der Rand der Unterschwanzdecken jedoch weiß. Die Blässhühner wurden früher in die eigene Unterfamilie Fulicinae gestellt, sie sind jedoch sowohl hinsichtlich des Skelettaufbaus als auch vom Gefieder her nahe mit den Teichrallen (Gallinula) verwandt. Blässhühner haben ein relativ langes, schmales Becken. Charakteristisch für die meisten Arten sind die hervorstehenden Stirnschilder, beim Rüsselblässhuhn (Fulica cornuta) hat sich jedoch ein ausdehnbarer und aufrichtbarer Rüssel an der Schnabelkante ausgebildet. Die Färbung der Schnabels, des Stirnschilds und der Beine variiert deutlich zwischen den Arten. Beim Andenblässhuhn (Fulica ardesiaca) gibt es zwei Farbmorphen, die sich durch die Färbung der unbefiederten Bereiche voneinander unterscheiden.
Chuqa pisqu icha Suk'a (Fulica) nisqakunaqa quchakunap patanpi q'isachaq pisqukunam, Uralan Awya Yalapi rikch'aqsapam.
Chuqa pisqu icha Suk'a (Fulica) nisqakunaqa quchakunap patanpi q'isachaq pisqukunam, Uralan Awya Yalapi rikch'aqsapam.
Fulica is e geslacht van de ralachtign. Der zyn 11 sôortn. In Europa is de koter (Fulica atra) 't mêest bekend.
Uutgestorvn:
Fulica is e geslacht van de ralachtign. Der zyn 11 sôortn. In Europa is de koter (Fulica atra) 't mêest bekend.
Кашкалдактар (лат. Fulica, L. 1758) — суутартарлардын бир уруусу, буларга башкалар менен бир лысуха обыкновенная (лат. F. atra) кадимки кашкалдак жана башкалар кирет.
Pulìga ( in it. Folaga), unu puzone de unos 40 cm de longaria; un'ispecie acquatica. Sas pumas sunu nieddas. su picculu est biancu, sas ancas, cultzas, de colore bilde, poddighes cun membranas. Abitat in zonas umidas, cun abba druche o pagu salia. Meda sunu de passu.
Fraigat su nidu supra vegetatzione acquatica. Faghet 6 -10 osos e ciocchit duas tre boltas s'annu. Mandigat ervas chi agattat sutt'abba, e insettos e molluscos. Una minetta po sa Pulìga est sa distrutzione e trasformatzione de s'habitat de riproditzione e de frimmada in jerru e puru s'inquinamentu de sas abbas.
Coots are medium-sized water birds that are members of the rail family, Rallidae. They constitute the genus Fulica, the name being the Latin term for "coot". Coots have predominantly black plumage, and—unlike many rails—they are usually easy to see, often swimming in open water.
The genus Fulica was introduced in 1758 by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in the tenth edition of his Systema Naturae.[1] The genus name is the Latin word for a Eurasian coot.[2] The name was used by the Swiss naturalist Conrad Gessner in 1555.[3] The type species is the Eurasian coot.[4]
A group of coots are referred to as a covert[5] or cover.[6]
The genus contains 10 extant species and one which is now extinct.[7]
Coots have prominent frontal shields or other decoration on the forehead, with red to dark red eyes and coloured bills. Many have white on the under tail. The featherless shield gave rise to the expression "as bald as a coot", which the Oxford English Dictionary cites in use as early as 1430. Like other rails, they have long, lobed toes that are well adapted to soft, uneven surfaces. Coots have strong legs and can walk and run vigorously. They tend to have short, rounded wings and are weak fliers, though northern species nevertheless can cover long distances. They typically congregate in large rafts in open water. They are socially gregarious and messy aquatic feeders.
The greatest species variety occurs in South America, and the genus likely originated there. They are common in Europe and North America.[9] Coot species that migrate do so at night. The American coot has been observed rarely in Britain and Ireland, while the Eurasian coot is found across Asia, Australia and parts of Africa. In southern Louisiana, the coot is referred to by the French name "poule d'eau", which translates into English as "water hen".[10]
Coots are omnivorous, eating mainly plant material, but also small animals, fish and eggs. They are aggressively territorial during the breeding season, but are otherwise often found in sizeable flocks on the shallow vegetated lakes they prefer.
Chick mortality occurs mainly due to starvation rather than predation as coots have difficulty feeding a large family of hatchlings on the tiny shrimp and insects that they collect. Many chicks die in the first 10 days after hatching, when they are most dependent on adults for food.[11] Coots can be very brutal to their own young under pressure such as the lack of food, and after about three days they start attacking their own chicks when they beg for food. After a short while, these attacks concentrate on the weaker chicks, who eventually give up begging and die. The coot may eventually raise only two or three out of nine hatchlings.[12] In this attacking behaviour, the parents are said to "tousle" their young. This can result in the death of the chick.[13]
Coots are medium-sized water birds that are members of the rail family, Rallidae. They constitute the genus Fulica, the name being the Latin term for "coot". Coots have predominantly black plumage, and—unlike many rails—they are usually easy to see, often swimming in open water.
La fulikoj estas mezgrandaj akvobirdoj de la familio de Raledoj kiuj formigas la genron Fulica.
La plej granda specidiverseco estas en Suda Ameriko, kaj ŝajne la tuta genro devenas de tie.
Tiuj raloj havas ĉfe nigran plumaron kaj male de aliaj raloj ili estas facile videblaj, ofte naĝantaj en malferma akvo pli ol manĝoplukantaj en junkaroj.
Ili havas elstaran frontan ŝildon aŭ alian ornamaĵon ĉefronte kaj koloran bekon kaj multaj -sed ne ĉiuj- havas blankon subvoste. Kiel aliaj raloj, ili havas lobhavajn fingrojn.
Ili plejparte havas mallongajn, rondformajn flugilojn kaj estas mallertaj flugantoj, kvankam nordaj specioj estas tamen kapablaj flugi longajn distancojn. La Amerika fuliko atingis iam Brition kaj Irlandon. La specioj kiuj migras faras ĝin dumnokte.
Fulikoj povas piediri kaj kuri vigle per siaj fortaj kruroj kaj havas longajn fingrojn bone adaptitajn je mildaj, neregulaj surfacoj.
Tiuj birdoj estas ĉiomanĝantaj, manĝante ĉefe vegetaran materialon, sed ankaŭ etajn bestojn kaj ovojn. Ili estas agreseme teritoridefendantoj dum bredado, sed ankaŭ estas troveblaj en grandaj aroj en umbraj partoj herbaj de lagoj.
Fuliko en rivero Tamizo
La fulikoj estas mezgrandaj akvobirdoj de la familio de Raledoj kiuj formigas la genron Fulica.
La plej granda specidiverseco estas en Suda Ameriko, kaj ŝajne la tuta genro devenas de tie.
Tiuj raloj havas ĉfe nigran plumaron kaj male de aliaj raloj ili estas facile videblaj, ofte naĝantaj en malferma akvo pli ol manĝoplukantaj en junkaroj.
Ili havas elstaran frontan ŝildon aŭ alian ornamaĵon ĉefronte kaj koloran bekon kaj multaj -sed ne ĉiuj- havas blankon subvoste. Kiel aliaj raloj, ili havas lobhavajn fingrojn.
Ili plejparte havas mallongajn, rondformajn flugilojn kaj estas mallertaj flugantoj, kvankam nordaj specioj estas tamen kapablaj flugi longajn distancojn. La Amerika fuliko atingis iam Brition kaj Irlandon. La specioj kiuj migras faras ĝin dumnokte.
Fulikoj povas piediri kaj kuri vigle per siaj fortaj kruroj kaj havas longajn fingrojn bone adaptitajn je mildaj, neregulaj surfacoj.
Tiuj birdoj estas ĉiomanĝantaj, manĝante ĉefe vegetaran materialon, sed ankaŭ etajn bestojn kaj ovojn. Ili estas agreseme teritoridefendantoj dum bredado, sed ankaŭ estas troveblaj en grandaj aroj en umbraj partoj herbaj de lagoj.
Fulica es un género de aves gruiformes de la familia Rallidae conocidas vulgarmente como fochas, taguas o gallaretas. La mayor variedad de especies está en América del Sur, y es probable que el género se haya originado allí.
Son todas predominantemente negras en cuanto al plumaje, son normalmente fáciles de ver, nadan en aguas abiertas y son propias de lugares con vegetación palustre o cañaverales en el trópico.
Tienen escudos frontales prominentes u otra decoración en la frente, y las maxilas coloreadas, y muchas especies, aunque no todas, tienen blanco en la parte inferior de la cola. Tienen los dedos de los pies con lobulados.
Tienen alas cortas, redondeadas y son voladores mediocres, aunque las especies norteñas son no obstante capaces de cubrir grandes distancias; la gallareta americana ha sido localizada en Gran Bretaña e Irlanda en raras ocasiones. Esas especies que emigran lo hacen por la noche.
Pueden caminar y pueden correr vigorosamente con sus fuertes piernas, y en las patas tienen dedos largos que se adaptan bien a las superficies suaves, desiguales, aunque son fáciles para corretear.
Estos pájaros son omnívoros. Comen plantas acuáticas principalmente, pero también animales pequeños y huevos. Son agresivas y territoriales durante la estación de la cría, pero se encuentran por otra parte a menudo en bandadas regulares en lagos con vegetación, poco profundos.
El género Fulica incluye 11 especies actuales[1] y una extinta:[2]
Fulica es un género de aves gruiformes de la familia Rallidae conocidas vulgarmente como fochas, taguas o gallaretas. La mayor variedad de especies está en América del Sur, y es probable que el género se haya originado allí.
Fulica est un genre d'oiseaux de la famille des Rallidae. Il est constitué de 11 espèces de foulques[1].
Les parents foulques construisent un nid avec des algues et des branchages, à proximité du bord des rivières ou sur les rebords des bateaux. Tandis que la femelle couve ses trois ou quatre œufs, le mâle continue inlassablement de consolider le nid, qui est souvent flottant, et parfois en construit un de rechange, si nécessaire.
D'après la classification de référence (version 3.3, 2013) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Parmi celles-ci, une espèce éteinte :
Fulica est un genre d'oiseaux de la famille des Rallidae. Il est constitué de 11 espèces de foulques.
Les parents foulques construisent un nid avec des algues et des branchages, à proximité du bord des rivières ou sur les rebords des bateaux. Tandis que la femelle couve ses trois ou quatre œufs, le mâle continue inlassablement de consolider le nid, qui est souvent flottant, et parfois en construit un de rechange, si nécessaire.
Fulica Linnaeus, 1758 è un genere di uccelli acquatici della famiglia dei Rallidi, comunemente noti come folaghe[1].
La maggior varietà di specie si riscontra in Sudamerica ed è probabile che questo genere abbia avuto origine là.
Questi ralli hanno un piumaggio quasi completamente nero e, diversamente da molti ralli, sono solitamente facili da vedere, dal momento che nuotano spesso in acque aperte piuttosto che nascondersi nel sottobosco.
Sulla fronte presentano degli scudi prominenti od altre decorazioni, hanno becchi colorati e molte, ma non tutte, hanno il sottocoda bianco. Come altri ralli, hanno dita palmate.
Tendono ad avere corte ali arrotondate e a non essere buone volatrici, sebbene le specie settentrionali siano tuttavia in grado di coprire lunghe distanze; in rare occasioni la folaga americana ha raggiunto la Gran Bretagna e l'Irlanda. Le specie che migrano si spostano solo di notte.
Grazie alle zampe robuste le folaghe possono camminare e correre velocemente e le loro lunghe dita sono ben adattate alle superfici soffici e accidentate.
Questi uccelli sono onnivori e si nutrono soprattutto di vegetali, ma anche di piccoli animali e uova. Durante la stagione degli amori sono aggressivamente territoriali, ma generalmente si possono vedere in stormi numerosi tra la bassa vegetazione dei laghi in cui preferiscono vivere. Negli USA uno stormo di folaghe è noto con il nome di copertura[2].
Il genere comprende 11 specie, una delle quali estintasi recentemente[1]:
Folaga comune sul Tamigi.
Fulica Linnaeus, 1758 è un genere di uccelli acquatici della famiglia dei Rallidi, comunemente noti come folaghe.
La maggior varietà di specie si riscontra in Sudamerica ed è probabile che questo genere abbia avuto origine là.
Fulica é um gênero de aves gruiformes da família Rallidae, no qual se classificam as onze espécies conhecidas de carqueja (no Brasil) ou galeirão (em Portugal).
As carquejas ou galeirões são aves de médio porte, com 38 a 50 cm de comprimento. Têm constituição robusta e plumagem preta. Todas as espécies são muito semelhantes entre si e distinguem-se pelas cores do escudete frontal, bico e patas. As asas são arredondadas e a cauda é curta e pontiaguda. As patas são relativamente altas e terminam em dedos longos.
Essas aves habitam zonas alagadas, rios de curso lento, pântanos e lagos. Alimentam-se de material vegetal aquático, que consomem em mergulhos ou nadando. Durante a época de reprodução, constroem ninhos com plantas aquáticas, sob a forma de plataformas flutuantes. Os casais são muito territoriais e defendem as proximidades do ninho com agressividade, quer de membros da sua espécie, quer de outro tipo de aves aquáticas. As carquejas e galeirões passam a maior parte do tempo nadando e voam com relutância.
Fulica é um gênero de aves gruiformes da família Rallidae, no qual se classificam as onze espécies conhecidas de carqueja (no Brasil) ou galeirão (em Portugal).
As carquejas ou galeirões são aves de médio porte, com 38 a 50 cm de comprimento. Têm constituição robusta e plumagem preta. Todas as espécies são muito semelhantes entre si e distinguem-se pelas cores do escudete frontal, bico e patas. As asas são arredondadas e a cauda é curta e pontiaguda. As patas são relativamente altas e terminam em dedos longos.
Essas aves habitam zonas alagadas, rios de curso lento, pântanos e lagos. Alimentam-se de material vegetal aquático, que consomem em mergulhos ou nadando. Durante a época de reprodução, constroem ninhos com plantas aquáticas, sob a forma de plataformas flutuantes. Os casais são muito territoriais e defendem as proximidades do ninho com agressividade, quer de membros da sua espécie, quer de outro tipo de aves aquáticas. As carquejas e galeirões passam a maior parte do tempo nadando e voam com relutância.