nomes no trilho de navegação
Winter visitor.
Swartnekdobbertjie (Podiceps nigricollis) is 'n redelike maar algemene gelokaliseerde standvoël en nomade wat leef by mere, panne, en beskutte baaie. In Engels staan die voël bekend as die Black-necked Grebe of Eared Grebe
Die voël is 28 tot 33 cm lank en weeg 300 gram. Dit is effens groter as die kleindobbertjie. Die nek is ook langer en meer slank, die kop hoekiger en snawel langer as die van die kleindobbertjie. Die oë is helderrooi. Broeiende volwasse voël het 'n goue oorklossie, sy kop en keel is swart en die sye is kastaiingsbruin.
Swartnekdobbertjie (Podiceps nigricollis) is 'n redelike maar algemene gelokaliseerde standvoël en nomade wat leef by mere, panne, en beskutte baaie. In Engels staan die voël bekend as die Black-necked Grebe of Eared Grebe
Podiceps nigricollis[2] ye una especie d'ave podicipediforme de la familia Podicipedidae mesma d'Eurasia. Norteamérica y África.
El zampullín cuellinegro mide ente 28–34 cm de llargu, con un valumbu alar de 56–60 cm,[3] Pel branu ye inconfundible, tantu'l machu como la fema tienen la cabeza negra, salvu dos penachos de plumes fines marielles en forma d'abanicu, que parten de los güeyos escontra tras. Tamién el so pescuezu, pechu y partes cimeros son negros, ente que los sos plancos son de color castañu acoloratáu. El so banduyu, los sos rémixes secundaries y la parte inferior de les sos nales son blancos, anque queden ocultos cuando naden. El so güeyu ye de color coloráu intensu, y tien el picu negru, llargu y apuntiáu. Pel hibiernu el so plumaxe pasa a ser de color gris escuru nes partes cimeres, coles partes inferiores y la cola blanques, y tamién son blanques les mexelles y la parte frontera del pescuezu.
Pel branu estrémase fácilmente del zampullín cuellirrojo pol color negru del so pescuezu y pechu, y la forma de los penachos mariellos de la so cara. Amás el zampullín cuellinegro tien les plumes de la frente y el pileu prominentes, ente que nel cuellirrojo tán apandaes. Pel hibiernu dambos son muncho más similares, pero pueden estremase porque nel zampullín cuellinegro la zona escura de la parte cimera de la so cabeza devasa l'altor de los güeyos.
El zampullín cuellinegro foi descritu científicamente por Christian Ludwig Brehm en 1831,[4] col so nome científicu actual.[5] Anque taba clasificáu, como'l restu de la so familia, xunto los colimbos en Colymbiformes. Hasta'l sieglu XX nun se dixebraron los somorguyos y zampullines nel so propiu orde, Podicipediformes.
Reconócense trés subespecies de zampullín cuellinegro:[6][7]
La etimoloxía tantu del nome del so xéneru como de la so especie ye llatina. Podiceps vien de la combinación de les pallabres podicis que significa «cursu» y pes que significa «pie»,[8][9] que fai referencia a que les sos pates xunir al cuerpu nel so estremu posterior. El so nome específicu, al igual que'l común, alude al so plumaxe mientres la dómina de cría, la pallabra nigricollis significa «cuellinegro» (de niger «negru» y collis «pescuezu»).
Cría nes rexones templaes d'Eurasia, Norteamérica y África austral. Ye una ave común nes güelgues europees, abondando sobremanera na Europa del este. Les poblaciones asiáticu y americanu son abondo importantes, non asina les africanes, abondo amenorgaes. Nel próximu Oriente concentrar pa pasar l'iviernu hasta 18.600 en Turquía[10] y cientos de miles n'Irán.[11] N'América atopen concentraciones de 20.000 individuos en migración en Oregón, y hasta 500.000 invernantes en zones interiores de California.[12]
Na península Ibérica ye una ave invernante, anque esiste una población reproductora envalorada en más de 800 pareyes a lo menos, con grandes fluctuaciones debíes a les condicones hidrolóxiques.[13]
El zampullín cuellinegro ye un escelente nadador y buceador, que caza so l'agua. Aliméntase principalmente d'inseutos acuáticos y crustáceos. Tamién come pequeños pexes, cucharapes, cascoxos y anélidos neréidos.[1]
Suel añerar colonialmente ente la vexetación del cantu de l'agua o sobre la vexetación flotante. Suel poner dos güevos. Los sos pitucos son rayaos y dacuando son tresportaos nel llombu de los adultos.
El zampullín cuellinegro pásase la mayor parte del añu ensin volar (de 9 a 10 meses), y ye una de les aves con un vuelu menos eficiente. Xeneralmente evita volar tou lo que puede, y realiza vuelos de llarga distancia puramente na migración. Sicasí, mientres la migración llega a movese 6000 km p'algamar zones prósperes que son esplotaes por poques especies.[14]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Podiceps nigricollis ye una especie d'ave podicipediforme de la familia Podicipedidae mesma d'Eurasia. Norteamérica y África.
Qaraboyun maygülü (lat. Podiceps nigricollis) — Maygülülər fəsiləsinə aid quş növü.
Qışda bədəninin üstü qara-qonur, altı isə ağ olur. Yayda başında kəkil olur, gözlərindən qulaqlarına doğru qızılı-kürən rəngində lələklər topası uzanır. Boynu qara, bədəninin yanları qonura çalan kürən olur. Dimdiyi iti və düzdür. Ayaqları bədəninin geri hissəsində yerləşir. Barmaqları enli üzmə pərdəsi ilə əhatə olunmuşdur[1][2][3][4][5][6].
Avropa, Asiya, Afrika və Amerikanın Şimalında yayılıb. Azərbaycanda aran və dağ ərazilərinin su hövzələrində və Xəzər dənizinin sahil sularında yayılıb.
Politipik növdür. Dünyada 3 yarımnövü vardır. Azərbaycan faunasına daxildir.
Su hövzələrinin açıq su sahələri və sahildəki qamışlıqlar yaşayış yerləridir. Oturaq həyat tərzi keçirir. Koloniya halında yuvalayır. Cüt və sürü halında yaşayır. Gündüz fəal olur.
Zoofaqdır. Yemini əsasən böcəklər, nadir hallarda isə su bitkilərinin toxumları təşkil edir.
Bataqlıq belibağlısı və boz qarğa qaraboyun maygülünun yumurtalarını və balalarını yeyir.
Monoqamdır. Cütlər əmələ gətirir, cinsi oyunlar edir, yuva qurur, yumurta qoyur.
Aprel ayında cütlər əmələ gətirir, cinsi oyunlar, səsləmələr edir, yuva tikir və yumurtlayır. İyunun ortalarında yumurtalardan balaların çıxışı müşahidə olunur. İyul-avqustda balaları pərvazlanır. Qış görkəminə girmək üçün lələkdəyişməsi iyunda başlayır, iyuldan intensiv gedir. Yay görkəminə girmək üçün lələkdəyişmə martda başlayır, apreldə başa çatır.
Orta ömrün uzunluğu məlum deyil. Ömrünün 2-ci ilində cinsi yetişkənliyə çatır. Fərdi inkişafı rüşeym, bala, cavan (yuvinal) və yetkin formalardan ibarətdir. İnkişaf tipinə görə maturonatla immaturonat arasında aralıq mövqe tutur[7][8][9][10][11][12].
İldə bir dəfə 2-4 yumurta verir. Adətən 1-2 balası pərvazlanır.
Məlum deyil.
Hidrofil bitkilərə təsir edən biotik faktorlara daxildir. Hidrofil heyvanlardan yem kimi istifadə edir. Özü isə üçüncü səviyyəli konsumentlərin rasionuna daxildir. Beləliklə, sahil ekosistemlərində və enerji çevrilməsində iştirak edir.
Qışda Xəzərin Azerbaycan hissəsinin sahil sularında, Lənkəran, Kür-Araz və Samur-Dəvəçi ovalığına nisbətən çoxsaylı olur. 2005-ci ilin yanvarında Xəzər dənizinin sahil sularında sayı 2404 fərd olub. Bataqlıqların qurudulması, su hövzələrinin çirkləndirilməsi limit faktorlarıdır.
Elmi və estetik əhəmiyyəti var.
Qızılağac və Qarayazı Dövlət Təbiət Qoruqlarında, Şirvan, Abşeron və Ağgöl Milli Parklarında, Dövlət Təbiət Yasaqlıqlarında qorunur. Ramsar və Bern konvensiyalarına daxil edilmişdir. Əlavə qorunma tədbirlərinə ehtiyac yoxdur. Qızılağac və Qarayazı Dövlət Təbiət Qoruqlarında, Şirvan, Abşeron və Ağgöl Milli Parklarında, Dövlət Təbiət Yasaqlıqlarında qorunur. Muzeylərdə (kolleksiya) nümayiş etdirilir, populyar maarifçilik ədəbiyyatlarına daxil edilir. Əlavə qorunma tədbirlərinə ehtiyac yoxdur[13][14][15][16][17][18].
Elmi fondlarda kolleksiyası saxlanır, muzeylərdə, dərsliklərdə, elm və ədəbiyyatlarda, plakatlarda kolleksiyası nümayiş etdirilir.
1. Babayev İ.R., Əsgərov F.İ., Əhmədov F.T. “Xəzərin Azərbaycan hissəsinin sudaüzən quşları”. B.: Nurlar, 2007. s. 33-36.
2. Vasiliyev V. İ. Podicipediformes-İyrəncəkimilər. Azərbaycan faunası. Quşlar, VI cild. B.: Elm, 1977. s. 70-71.
3. Mustafayev Q.T. Azərbaycanda ornitofaunanın taksonomik spektri. "Bakı Universiteti" nəşriyyatı, 2004. s. 5.
4. Tuayev D.Q. Azərbaycan quşlarının kataloqu, B.: Elm nəşriyyatı. 2005. s. 3.
5. Курочкин Е.Н. Птицы СССР. Отряд Паганкообразные. М.: Наука, 1982. с. 292-301.
6. Мустафаев Г.Т. Зимнее население птиц Ленкоранской низменности. Орнитология. Изд. Московского Университета, 1972. вып 10, с. 280-296.
Qaraboyun maygülü (lat. Podiceps nigricollis) — Maygülülər fəsiləsinə aid quş növü.
Ar Plomer gouzoug du[1] (liester: Plomered gouzoug du) a zo un evn dour, Podiceps nigricollis an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra al labous en Eurazia ha su ha reter Afrika[2].
Tri isspesad a zo dezhañ:
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar Plomer gouzoug du (liester: Plomered gouzoug du) a zo un evn dour, Podiceps nigricollis an anv skiantel anezhañ.
El cabussó collnegre (cabussonera o soterí gros a les Balears i cabussó coll-negre al País Valencià) Podiceps nigricollis, és un ocell aquàtic que es troba a tots els continents amb l'excepció d'Austràlia i l'Antàrtida.
N'hi ha tres subespècies:[1]
Aquest cabussó fa 28–34 cm de llarg. L'adult és inconfusible a l'estiu amb el cap i el coll negres i amb un plomatge de la part auricular groc.
El cabussó collnegre (cabussonera o soterí gros a les Balears i cabussó coll-negre al País Valencià) Podiceps nigricollis, és un ocell aquàtic que es troba a tots els continents amb l'excepció d'Austràlia i l'Antàrtida.
Mae'r Wyach Yddfddu, Podiceps nigricollis, yn aelod o deulu'r Podicipedidae, y gwyachod.
Mae tipyn yn llai na'r Wyach Fawr Gopog, tua 28–34 cm (12–14 modfedd) o hyd. Yn yr haf, mae'n aderyn hawdd ei adnabod, gyda gwddf du a chudynnau o blu hir euraid ar ochr y pen. Yn y gaeaf, collir y rhain, ac mae'r aderyn yn ddu a gwyn.
Mae'n nythu ar lynnoedd dŵr croyw ar draws Ewrob, Asia, Affrica, yr Unol Daleithiau a rhan ogleddol Dde America. Ceir nifer o is-rywogaethau:
Nid yw'r Wyach Yddfddu yn nythu yng Nghymru fel rheol, er bod cofnodion o barau yn nythu ar Ynys Môn yn y gorffennol. Ceir ambell un o gwmpas yr arfordir ac ar lynnoedd yn ystod y gaeaf, er enghraifft o gwmpas Traeth Lafan
Potápka černokrká (Podiceps nigricollis) je malý druh potápky s rozsáhlým areálem rozšíření. Tento druh získal ocenění Pták roku 2015.
Potápka černokrká je středně velký druh potápky s délkou těla od 28 do 34 cm. Rozpětí křídel je 56 cm a hmotnost se pohybuje mezi 250 a 400 g v závislosti na typu potravy a jejím množství.
Potápka černokrká je jen o málo větší než její příbuzná potápka malá (Tachybaptus ruficollis). Ve svatebním šatu je typická širokým chomáčem žlutých pírek za okem. Od podobné potápky žlutorohé (Podiceps auritus) se liší štíhlým, na konci nahoru zahnutým zobákem a v prostém šatu méně kontrastní černobílou kresbou hlavy a nápadným bělavým výběžkem jdoucím nahoru po stranách šíje. Pohlaví se zbarvením neliší.[2]
Je rozšířena na třech kontinentech. V Eurasii od Španělska po Čínu hnízdí poddruh P. n. nigricollis, v jižní a východní Africe P. n. gurney a v západní části Severní Ameriky P. n. californicus.[3] Je převážně tažná, evropští ptáci zimují v jižní a západní Evropě.[2]
Do Evropy se rozšířila během masivní expanze v 19. a na začátku 20. století z kaspické a černomořské oblasti. V současné době je téměř 70 % evropské populace soustředěno na Ukrajinu a do jižního Ruska.[3]
V ČR hnízdí převážně v rybničnatých oblastech po celém území, přibližně do 650 m n. m.[4] Přílet na hnízdiště vrcholí v dubnu, odlet v srpnu až září. Záznamy o přezimování jsou vzácné a v některých případech jistě pramení ze záměny s podobnou potápkou žlutorohou.[3]
Maximální početnosti v ČR dosahovala v 60. až 70. letech 20. století, kdy byla zároveň naší nejhojnější potápkou. Od 80. let se začaly její stavy prudce snižovat a postupně vymizela z většiny obsazených lokalit. V letech 1985–1989 byla celková populace odhadnuta na 2500–5000 párů a v roce 2000 již na pouhých 400–800 párů. Příčiny tak rozsáhlého úbytku nejsou přesně známy, ale za nejpravděpodobnější bývají označovány degradace hnízdních stanovišť a negativní změny na zimovištích.[5]
V roce 2014 se povedlo najít jen 50 hnízd. Za příčinu úbytku je též označována zakalená voda způsobená intenzivním chovem kaprů a nadbytek fosforu. Česká společnost ornitologická vyhlásila potápku černokrkou ptákem roku 2015.[6]
Hnízdí na mělkých jezerech a rybnících s bohatým zastoupením litorálních porostů, zvláště orobince Typha a zblochanu Glyceria.[5] Zimuje na pobřežních vodách, jezerech a nádržích.[2]
Hnízdí většinou v koloniích (čítajících i několik stovek párů), často spolu s racky chechtavými (Larus ridibundus) nebo rybáky černými (Chlidonias niger).[2] Hnízdo je plovoucí plošina z rostlinného materiálu postavená někdy i daleko od břehu. Snůška čítá 3–5 (7) bílých vajec o rozměrech 43,7 x 30,0 mm.[4] Inkubace trvá 20–21 dní, sedí oba ptáci. Mláďata opouštějí hnízdo krátce po vylíhnutí a prvních několik dnů se vozí na hřbetech rodičů.[7]
Převažuje hmyz a jeho larvy, malí korýši a měkkýši; ryby jsou zastoupeny jen minimálně. Pro kořist se většinou potápí, na rozdíl od ostatních druhů potápek ji však často sbírá i z hladiny.[5]
Obrázky, zvuky či videa k tématu potápka černokrká ve Wikimedia Commons
Potápka černokrká (Podiceps nigricollis) je malý druh potápky s rozsáhlým areálem rozšíření. Tento druh získal ocenění Pták roku 2015.
Den sorthalsede lappedykker (latin: Podiceps nigricollis) er en fugleart i familien lappedykkere. Fuglen er 30-35 cm lang og vejer 250-600 g. Den yngler ved ferskvandssøer i Europa, Asien, Afrika, det nordlige Sydamerika og det sydvestlige og vestlige USA. I Danmark er den sjælden og findes især i Midtjyllands søer.
Der Schwarzhalstaucher (Podiceps nigricollis) ist eine Vogelart aus der Familie der Lappentaucher (Podicipedidae), der in Eurasien, Nordamerika und Afrika verbreitet ist. Als Brutvogel und Teilzieher kommt er im gesamten mitteleuropäischen Gebiet vor. Zusätzlich ist er hier Durchzügler und an geeigneten Standorten findet er sich als Wintergast ein.
Abweichend von den meisten Vertretern der Familie der Lappentaucher lebt er gesellig. Er brütet in Gruppen oder in Kolonien, die aus einigen hundert Paaren bestehen können. Charakteristisch für die Art sind starke Bestandsschwankungen sowohl von Jahr zu Jahr als auch in mehrjährigen Intervallen.
Der Schwarzhalstaucher erreicht ausgewachsen eine Körpergröße von 30 bis 35 Zentimeter und ein Gewicht zwischen 250 und 600 Gramm. Er ist damit kleiner als ein Blässhuhn, aber größer als etwa ein Zwergtaucher. Sein schmaler Schnabel ist leicht nach oben gebogen. Die Stirn ist steil und hoch. Es besteht kein auffälliger Geschlechtsdimorphismus.
Im Prachtkleid sind der Kopf, der Hals, der Rücken und die Vorderbrust schwarz. Der untere Teil der Brust ist weiß mit braunen Flecken, der Bauch weiß. Die Körperseiten sind rötlichbraun. Die Iris ist auffallend rot. Am Hinterkopf befindet sich eine kleine Haube. Die Ohrenbüschel am Kopf sind gelb bis bronzefarben und bilden kein geschlossenes Dreieck, wie dies beim Ohrentaucher der Fall ist. Die äußeren Handschwingen sind schwarz-grau, die inneren weisen dagegen eine Beimengung von Weiß auf. Die Armschwingen sind überwiegend weiß, lediglich die innersten sind schwärzlich. Der Unterflügel ist weiß und der Unterschwanz ist rötlich oder rauchgrau.
Im Übergangskleid zum Schlichtkleid ist die rotbraune Färbung der Körperseiten reduziert. Die Kehle, der Vorderhals sowie die Brust sind hell.
Im Schlichtkleid ist die Körperoberseite, der Hinterhals und der Oberkopf graubraun. Hinter den Ohren befindet sich ein heller Fleck, die Haube fehlt. Die Körperunterseite sowie die Körperseiten, der vordere Hals, die Halsseiten und die Kehle sind weiß. In den Überwinterungsgebieten Westeuropas wechseln ausgewachsene Vögel vom Schlichtkleid ins Prachtkleid im Zeitraum Februar bis April. Bei Jungvögeln, die im Vorjahr geschlüpft sind, kann sich der Wechsel bis in den Mai hinziehen.[1]
Frisch geschlüpfte Dunenjunge sind am Rücken eintönig schwarzgrau, der Bauch ist hell. Der Kopf, der auf der Oberseite schwarz ist, weist zwei eckige helle Flecken auf. Die Kehle und der obere Hals sind hell mit einzelnen dunklen Flecken. Der Schnabel ist rot mit jeweils einer dunklen Binde in der Höhe der Nasenöffnung eine zweite vor der Schnabelspitze. Jungvögel gleichen den adulten Vögeln im Schlichtkleid. Allerdings sind bei Jungvögeln die hellen Flecken an den Kopfseiten deutlicher. Die Vorderbrust ist bei ihnen grau und die Iris ist anders als bei Adulten braun. Dunenjungen haben auf der Stirn nackte Hautstellen, die für die Aufrechterhaltung ihrer Körpertemperatur von großer Bedeutung sind. Sind die Jungen stark überhitzt, sind diese Stellen stark durchblutet und leuchten dann rot. Bei Abkühlung der Jungen werden diese Stellen dagegen blass.,[2]
Der Schwarzhalstaucher lebt das ganze Jahr über gesellig. Sein Ruf ist ein ansteigendes huit. Außerhalb der Brutzeit hält er sich gerne an Salzseen und an Brackgewässern auf. Dort sammeln sich dann bis zu tausend Vögel. Häufig schließen sie sich auch Lachmöwenkolonien an. Offenbar profitieren die Schwarzhalstaucher dabei von den wachsamen Möwen.
Das Verbreitungsgebiet des Schwarzhalstaucher reicht lückenhaft von Westafrika und Mitteleuropa bis nach Mittelasien. Die Art kommt außerdem isoliert in Ost- und Südafrika sowie im nördlichen Ostasien und Nordamerika vor.
Er ist ein Kurzstreckenzieher mit Streuungswanderungen. Im Süden des mitteleuropäischen Verbreitungsgebietes ist er wohl auch ein Standvogel. Sein Winterquartier sind die Küsten- und Binnengewässer im Süden Großbritanniens, die Niederlande bis Biskaya, das Mittelmeergebiet sowie Nordafrika und Vorderasien. Hier ist er vor allem an den Seen der Türkei, des Irans und des Kaspisgebietes zu sehen. In Mitteleuropa überwintert er vor allem am Genfersee sowie am Bodensee.
Der Zug in die Überwinterungsquartiere erfolgt in südwestlicher bis südöstlicher Richtung. Nichtbrüter verlassen ihr Areal bereits im Sommer und auch der Großteil der brütenden Schwarzhalstaucher verlassen noch vor der Mauser im Juli bis Mitte August die Brutgewässer. Er zieht wie alle Lappentaucher während der Nacht.[3] Während der Mauserzeit kommt es an einigen Gewässern des Alpenvorlands zu Mausertrupps, die mehrere hundert Individuen umfassen können. Zu den Gewässern, an denen solche Ansammlungen zu beobachten sind, gehört unter anderem der Bodensee, das Ismaninger Teichgebiet und der Kochelsee. In die Brutgebiete kehren die Schwarzhalstaucher ab Anfang April zurück.
Während der Brutzeit lebt der Schwarzhalstaucher an Süßwassergewässern. Er bevorzugt dabei nährstoffreiche Seen und Teiche, die sich durch einen dichten Uferbewuchs auszeichnen und über möglichst viele untergetauchte Pflanzen verfügen. Gelegentlich brütet er auf flachgründigen Fischteichen oder auf langsam fließenden Steppenflüssen. Sein bevorzugtes Brutgewässer weist eine Tiefe von 40 bis 80 Zentimetern auf.[4] Im Kaukasus werden brütende Schwarzhalstaucher noch in einer Höhe von 2000 Metern angetroffen. In Kirgisien reicht ihre Höhenverbreitung über 3000 Meter und im Altai kommen sie auf 1500 Meter über NN vor.[5] Sie überwintern an Küsten und auf großen Binnenseen sowie in den Niederungen großer Flüsse und auf Stauseen.
Die Nahrung des Schwarzhalstauchers besteht vor allem aus Insekten und deren Larven sowie kleinen Crustaceen und Mollusken. Fische spielen in der Ernährung des Schwarzhalstauchers nur eine untergeordnete Rolle. Schwarzhalstaucher finden ihre Nahrung überwiegend tauchend. Die Tauchdauer beträgt meist mehr als 30 Sekunden, die Tauchtiefe gewöhnlich weniger als 2,5 Meter, ausnahmsweise bis zu 5,5 Meter.[6] Schwarzhalstaucher stecken häufig ihren Kopf bis knapp über die Augen ins Wasser, um nach Nahrung Ausschau zu halten. Sehr selten picken sie Nahrung von der Wasseroberfläche auf oder durchschnattern die Wasseroberfläche.
Ihre Geschlechtsreife erreichen Schwarzhalstaucher bereits im ersten Lebensjahr. In Schleswig-Holstein stellen einjährige Schwarzhalstaucher zwanzig Prozent der Brutpopulation.[6] Die Paarbildung erfolgt in den Überwinterungsgebieten und während des Frühjahrszuges. Zu Partnerwechseln kommt es aber auch noch nach Brutbeginn.[5]
Schwarzhalstaucher sind Koloniebrüter. Solche Kolonien können aus einigen wenigen Nestern bestehen, aber auch bis zu 400 Nester umfassen,.
Während des Zuges zeigen Schwarzhalstaucher nicht das volle Balzverhalten. Charakteristisch ist eine Gruppenbalz, bei der zwei bis vier Posen und Rufe in der Stunde wechseln.[5] Paare bleiben während einer Brutsaison zusammen (sogenannte monogame Saisonehe), gelegentlich auch noch die anschließende Wintersaison.
Das vollständige Balzverhalten wird kurz nach der Ankunft in den Brutgebieten gezeigt. Es setzt sich aus einem aggressiven Verhalten, einer Balz auf dem Wasser sowie eine Werbung um den Partnervogel auf der Nestplattform zusammen. In den meisten Fällen balzen Schwarzhalstaucher in Gruppen von zwei bis vier Paaren. Eingeleitet wird die Balz meist durch einen Vogel, der sich aktiver als die anderen Vögel verhält und pausenlos Pfiffe von sich gibt, die in schneller werdende Triller übergehen. Dieses erregte Verhalten überträgt sich dann auf andere Vögel. Sie zeigen dann primär ein aggressives Verhalten, bei dem sie nach anderen Vögeln hacken oder sich mit vorgestrecktem Kopf verfolgen.[5]
Bei der Balz auf dem Wasser zeigen Schwarzhalstaucher ähnlich wie Haubentaucher die sogenannte Geisterpose, bei der ein Brutvogel vor dem anderen langsam auftaucht. Zur Balz gehört auch ein Präsentieren von Nistmaterial, der sogenannte Pinguintanz, bei dem die Vögel ihren Oberkörper weit aus dem Wasser erheben während sie gleichzeitig heftig mit den Füßen Wasser treten, die sogenannte Katzenpose, bei der Schwarzhalstaucher die Flügel anheben, die Schulterfedern aufplustern und die Haube aufstellen, Parallelschwimmen und ein Fluglauf. Diese Balzposen gleichen in vielem dem des Haubentauchers.
Die Werbung auf der Nestplattform beginnt mit einer Paarungsaufforderung auf dem Wasser in unmittelbarer Nähe der Nestplattform. Dieser folgt eine Paarungsaufforderung auf dem Nest. Die Kopulation erfolgt auf dem Nest.
Schwarzhalstaucher errichten ihre Nester häufig auf überschwemmten Flächen, häufig in der Nähe von Kolonien von Lach-, Sturm-, Silber- oder Zwergmöwen oder von Seeschwalben wie Trauer-, Weißflügel- und Flussseeschwalbe. Sie bauen auch Schwimmnester, die sich im Unterschied zu anderen Lappentaucher zwischen lichter Überwasservegetation befindet. Charakteristisch für die Art ist, dass sie mit dem Bau von zwei bis fünf Nestern beginnen, aber nur eines fertig bauen und dieses zum Brüten nutzen.[7] Am Bau der Nester sind beide Elternvögel beteiligt.
In geeigneten Lebensräumen ist der Abstand zwischen einzelnen Schwarzhalstauchernestern sehr gering, verteidigt wird nur in eine Umgebung von etwa 0,6 Meter um das Nest. Unterschreitet ein anderer Schwarzhalstaucher diese Entfernung, reagieren die Revierbesitzer darauf mit einem Vorstrecken des Kopfes und einem geöffneten Schnabel. Die Haube wird erregt aufgestellt und gesenkt.[8]
Der Legebeginn ist ab Mitte April/Anfang Mai und zieht sich bis Juni hin. Ersatz- und Zweitgelege werden bis Ende August gelegt. Die Gelege umfassen in der Regel drei bis vier Eier. Frisch gelegte Eiler sind zunächst mattweiß. Durch das feuchte Nistmaterial werden sie bald grünlich, grünlich braun oder sogar dunkelbraun.[9] Die Eiablage erfolgt in der Regel täglich, das Brutgeschäft wird ab dem 2. Ei aufgenommen. Die Brutdauer beträgt 20 bis 22 Tage. An der Brut sind beide Elternvögel beteiligt. Das Gelege wird immer nur für sehr kurze Zeit verlassen. Bei Beunruhigung etwa durch einen sich nähernden Menschen bedecken sie die Eier mit Nistmaterial und gehen dann aufs Wasser, wo sie sich unweit in der Vegetation verstecken. Auf die Annäherung von anderen Lappentauchern oder Seeschwalben reagieren sie mit einem drohenden Kopfvorstrecken und Zischlauten. Die Eier werden von dem brütenden Elternvogel alle 20 bis 40 Minuten gewendet. Während der Schlupfzeit erheben sich Schwarzhalstaucher alle 10 bis 15 Sekunden vom Nest.[2]
Die Küken schlüpfen in einem Abstand von etwa einem Tag. Sobald ihr Dunenkleid trocken ist, klettern sie auf den Rücken der Altvögel. Sie verbringen dort in der Regel ihre ersten acht Lebenstage und werden auch dort gefüttert.[2] Selbständig sind die Jungvögel in einem Alter von 21 Lebenstagen.
Offen liegende Nester werden von Aaskrähen und Rohrweihen zerstört. Aus diesem Grund ist auf Gewässern, wo Schwarzhalstaucher immer wieder durch den Menschen beunruhigt werden und deswegen ihre Nester verlassen, der Bruterfolg geringer. Nester werden aber auch durch Wellengang zerstört oder die Elternvögel geben ihre Brut auf, weil der Wasserstand während der Bebrütung stark zurückgegangen ist.
Der Brutbestand in Europa beträgt zwischen 53.000 und 96.000 Brutpaare. Etwa 75 Prozent leben im europäischen Südwesten Russlands sowie der Ukraine. In Mitteleuropa brüten zwischen 7.100 und 10.000 Brutpaare. Der mitteleuropäische Verbreitungsschwerpunkt liegt in Deutschland und Polen. Auf dem schleswig-holsteinischen Lanker See ist mit rund 250 Brutpaaren die größte Kolonie in Mitteleuropa beheimatet.[10] In Tschechien, wo früher zahlreiche Schwarzhalstaucher vorkamen, sind die Bestände stark zurückgegangen. Deutlich größer ist der Bestand in Nordamerika, wo etwa 1,5 Millionen Brutpaare vorkommen.[11]
Typisch für den Schwarzhalstaucher sind lokal erhebliche Fluktuationen der Bestandszahlen. Zu Massenvermehrungen trägt unter anderem die Neigung bei, in Kolonien zu brüten. In Jahren mit zu hohem oder zu niedrigem Wasserstand oder eine Abwanderung an attraktivere Brutplätze kann es lokal zu drastischen Einbrüchen an etablierten Brutstandorten. Zur Neuansiedlungen von Schwarzhalstauchern kommt es besonders häufig in Kolonien von Lachmöwen und Sumpfseeschwalben.
Störungen in den Brutgebieten sowie in den wichtigen Mausergebieten etwa durch starke Freizeitaktivitäten können sich erheblich auswirken. Intensive Fischzucht bedeutet für diese Art eine erhebliche Nahrungskonkurrenz. In einzelnen Regionen besteht auch eine Abhängigkeit von Lachmöwenkolonien. Wo diese Kolonien zusammenbrechen kommt es häufig auch zu einer Abwanderung von Schwarzhalstauchern.[12]
Die Rote Liste der Brutvögel Deutschlands stuft die Art als „gefährdet“ (Stufe 3) ein.[13]
In Mitteleuropa gab es in dem Zeitraum zwischen dem Ende des 19. Jahrhunderts bis etwa 1930 eine Ausbreitungswelle, bei der viele Regionen neu besiedelt wurden. Diese Bestände gingen in den letzten Jahrzehnten wieder zurück, es kam stattdessen zu einem Bestandsanstieg und Arealausweitung in Nord- und Westeuropa.[12] In den vormals wichtigen Brutgebieten Mitteleuropas in Tschechien, Polen, Österreich und Ungarn kam es jedoch zum Teil zu starken Bestandsrückgängen. So gingen die Bestände in Tschechien in den 1980er und 1990er Jahren um achtzig Prozent zurück. In Österreich brüten nur noch zwischen zwanzig und sechzig Brutpaare.[12] In Deutschland nahmen die Bestände zum Teil sehr stark zu. Hauptverbreitungsgebiete sind Schleswig-Holstein und Mecklenburg-Vorpommern, wo Eindeichungen zu neuen Überschwemmungsflächen geführt haben, die dieser Art geeigneten Lebensraum bieten. Auch in Baden-Württemberg und am Bodensee sind die Bestände gestiegen. Gleiches gilt für einige Regionen in Bayern und Brandenburg sowie im Süden Polens. In Hessen, wo die Bestände zu Beginn der 1960er Jahre erloschen waren, kam es seit den 1980er Jahren zu einer Wiederbesiedelung. In den Niederlanden, wo der Bestand in den 1970er Jahren weniger als 70 Brutpaare betrug, hat sich der Bestand wieder auf 300 bis 500 Brutpaare erholt.[12]
Der Schwarzhalstaucher gilt als eine der Arten, die vom Klimawandel besonders betroffen sein wird. Ein Forschungsteam, das im Auftrag der britischen Umweltbehörde und der Royal Society for the Protection of Birds die zukünftige Verbreitungsentwicklung von europäischen Brutvögeln auf Basis von Klimamodellen untersuchte, geht davon aus, dass sich bis zum Ende des 21. Jahrhunderts das Verbreitungsgebiet des Schwarzhalstauchers deutlich verändern wird. Das Verbreitungsgebiet wird sich nach dieser Prognose um etwa achtzig Prozent verkleinern. Das Verbreitungsgebiet wird sich auf das Baltikum konzentrieren. Zum Verbreitungsgebiet gehören dann auch die atlantische Küste Norwegens sowie Südschweden. Prognostiziert wird, dass der Schwarzhalstaucher nach wie vor zum Brutbestand Mitteleuropas gehört, jedoch ist das Verbreitungsgebiet dann deutlich lückiger.[14]
Der Asteroid des äußeren Hauptgürtels (8751) Nigricollis ist nach dem Schwarzhalstaucher benannt (wissenschaftlicher Name: Podiceps nigricollis). Zum Zeitpunkt der Benennung des Asteroiden am 2. Februar 1999 befand sich der Schwarzhalstaucher auf der niederländischen Roten Liste gefährdeter Arten.[15]
Der Schwarzhalstaucher (Podiceps nigricollis) ist eine Vogelart aus der Familie der Lappentaucher (Podicipedidae), der in Eurasien, Nordamerika und Afrika verbreitet ist. Als Brutvogel und Teilzieher kommt er im gesamten mitteleuropäischen Gebiet vor. Zusätzlich ist er hier Durchzügler und an geeigneten Standorten findet er sich als Wintergast ein.
Abweichend von den meisten Vertretern der Familie der Lappentaucher lebt er gesellig. Er brütet in Gruppen oder in Kolonien, die aus einigen hundert Paaren bestehen können. Charakteristisch für die Art sind starke Bestandsschwankungen sowohl von Jahr zu Jahr als auch in mehrjährigen Intervallen.
Mustukaglu-uikku (Podiceps nigricollis) on uikkuloin heimoh kuului lindu.
De Swarthalsdûker (Podiceps nigricollis) is in dûker út deselde famylje as de hjerringslynder.
In folwoeksen Swarthalsdûker is mei sa'n 30 oant 35 sm krekt lytser as in Markol. Hy waaget tusken de 250 en 600 gram. Lykas de Toefdûker hat de Swarthalsdûker giele earplûmen, mar is te underskieden troch syn swarte hals, wylst de Toefdûker in readbrune hals hat.
Yn syn winterkleed hat de fûgel donkere fearren, op de ûnderkant wat ljochter.
De Swarthalsdûker komt foar yn Noard-Amearika, Jeropa en Aazje, dit binne allegear trekfûgels. Yn Amearika oerwinterje de fûgels meast oan de kust fan de Stille Oseaan, yn Jeropa oerwinterje in protte fûgels oan de Middellânske See. De Swarthalsdûker komt ek yn Súd-Afrika foar, hjir is der gjin trekfûgel. Dizze soart hat yn tsjinstelling tot de oare fûgels gjin winterkleed.
Lykas de hjerringslynder makket de Swarthalsdûker in driuwend nêst, hy docht dit lykwols faak yn lytse koloanjes, oant sa'n hundert nesten ta. It wyfke leit meast fjouwer aaien, dy't nei sa'n trije wiken brieden útkomme. De jongen bliuwe nochris trije wiken by de âlden foardat se harsels rêde kinne. De swarthalsdûkers bringe faak twa nêsten mei jongen grut yn in jier.
De Swarthalsdûker (Podiceps nigricollis) is in dûker út deselde famylje as de hjerringslynder.
Το Μαυροβουτηχτάρι είναι υδρόβιο πτηνό της οικογενείας των Πυγοποδιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Podiceps nigricollis και περιλαμβάνει 3 υποείδη.[2]
Στην Ελλάδα απαντά το υποείδος Podiceps nigricollis nigricollis (C. L. Brehm, 1831).[2]
Η επιστημονική ονομασία του γένους Podiceps, είναι η ακριβής λατινική απόδοση της ελληνικής λέξης Πυγόπους (πυγή = οπίσθια + πους = πόδι) (γλωσσικό αντιδάνειο),[3] και σχετίζεται με την οπίσθια θέση των ταρσών του πτηνού σε σχέση με το σώμα του.
Η λατινική ονομασία του είδους προέρχεται από τη σύνθεση των λέξεων niger «μελανός» + collum «λαιμός», με ευθεία αναφορά στον μαύρο λαιμό του,[4] ενώ το ίδιο ακριβώς ισχύει για την αγγλική (Black-Necked Grebe) και την ελληνική λαϊκή ονομασία του είδους.
Η αμερικανική ονομασία του εκεί υποείδους (Eared Grebe) παραπέμπει στα ωτικά λοφία του, κατά την περίοδο αναπαραγωγής (βλ. Μορφολογία).[5]
Το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Γερμανό πάστορα και ορνιθολόγο Κρίστιαν Λούντβιχ Μπρεμ (Christian Ludwig Brehm) το 1831, με τη σημερινή επιστημονική του ονομασία, στο πόνημά του Handbuch der Naturgeschichte aller Vogel Deutschlands (1831), που εκδόθηκε στη Γερμανία. Πιθανόν να σχηματίζει υπερείδος μαζί με τα είδη P. occipitalis, P. taczanowskii και, το -μάλλον εξαφανισμένο- P. andinus.[6]
Το μαυροβουτηχτάρι είναι μερικώς μεταναστευτικό είδος (οι περισσότεροι πληθυσμοί είναι αποδημητικοί) με ευρεία, αλλά διάσπαρτη κατανομή σε Ευρώπη, Ασία, Ν. Αφρική και Β. Αμερική
Στην Ευρώπη απαντά σε όλες τις μορφές μετακίνησης (επιδημητικό, καλοκαιρινός αναπαραγόμενος και χειμερινός επισκέπτης) σε μεγάλο μέρος της ηπείρου: ζει μόνιμα όλο το έτος σε κάποιες περιοχές της ΝΚ Ευρώπης, κυρίως όμως σε θύλακες στην Ισπανία και τα Βαλκάνια. Αναπαράγεται τα καλοκαίρια σε όλη σχεδόν την ήπειρο, πλήν των ΒΔ περιοχών (Ιρλανδία, Ισλανδία) και του συνόλου σχεδόν της Σκανδιναβίας. Ως χειμερινός επισκέπτης απαντάται κυρίως στα νοτιοανατολικά και στη Μεσόγειο.
Στην Ασία, το είδος βρίσκεται όλο το έτος σε θύλακες της Μικράς Ασίας και της Αραβικής Χερσονήσου, στην περιοχή του Καυκάσου, του Ιράν, του Αφγανιστάν, του Β Πακιστάν και της ΝΔ Κίνας. Αναπαράγεται τα καλοκαίρια σε μία ευρεία ζώνη από τη Ρωσία και ανατολικότερα μέχρι το Καζακστάν και τη Μογγολία, κατόπιν η ζώνη διακόπτεται για να συνεχιστεί στη ΒΑ Κίνα, και τη χερσόνησο της Κορέας. Επίσης στις ακτές της Ιαπωνίας, με ΝΑ όρια την Ταϊβάν και το Βιετνάμ, όπου κυρίως διαχειμάζει.
Στην Αφρική, η κατανομή διαιρείται σε δύο καλώς οριοθετημένους πληθυσμούς, έναν διαχειμάζοντα στις βόρειες μεσογειακές ακτές και έναν επιδημητικό (μόνιμο) στη νότια Αφρική και θύλακες στην ανατολική πλευρά της ηπείρου.
Στη βόρεια Αμερική τέλος, οι εκεί πληθυσμοί αναπαράγονται σε γεωγραφικά μήκη δυτικά του κέντρου της ηπείρου, προς τον Ειρηνικό, με μόνιμες περιοχές σε Καλιφόρνια, Τέξας και Μεξικό, ενώ πολλές από αυτές χρησιμοποιούνται και για τη διαχείμαση (βλ. Πίνακα).
Πηγές:[2][6][7][8][9][10] (σημ. με έντονα γράμματα το υποείδος που απαντάται στον ελλαδικό χώρο)
Σε πολλές περιοχές της κατανομής του, το είδος είναι πλήρως μεταναστευτικό,[11] αν και η έκταση της μετανάστευσης ποικίλλει μεταξύ των πληθυσμών,[12] με ορισμένους να είναι καθιστικοί (επιδημητικοί), όπως π.χ. στην Ισπανία.[11][12] Η φθινοπωρινή αποδημία συχνά επιμηκύνεται αρκετά, με την αρχή της στα μέσα Αυγούστου και το τέλος της στα τέλη Νοεμβρίου, ενώ κορυφώνεται τον Οκτώβριο.[11] Η έναρξη της εαρινής μετανάστευσης τοποθετείται γύρω στο Μάρτιο.[11] Τα ταξίδια πραγματοποιούνται κυρίως κατά τη διάρκεια της νύκτας, αν και κάποιες ημερήσιες μεταναστεύσεις είναι γνωστές στην Παλαιαρκτική.[12] Τα μαυροβουτηχτάρια αναζητούν την τροφή τους κατά τη διάρκεια της ημέρας [13][14] και είναι ιδιαίτερα αγελαία,[12][14] τόσο κατά τη μετανάστευση, όσο και κατά τη διάρκεια του χειμώνα, με συναθροίσεις που μπορεί να φθάσουν και τις εκατοντάδες χιλιάδες σε ορισμένες περιοχές στη Βόρεια Αμερική και Ασία.[12]
Σημαντικοί σταθμοί ανάπαυλας είναι: Η λίμνη Μόνο στην Καλιφόρνια (Mono Lake), ο Εθνικός Δρυμός Μαλέρ στο Όρεγκον (Malheur NWR), ο ποταμός Μπέαρ στη Γιούτα (Bear River NWR) και, κυρίως η Μεγάλη Αλμυρή Λίμνη στη Γιούτα, με έως και 1,7 εκατομμύρια άτομα (!!) στο νότιο βραχίονα της λίμνης.[15]
Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί μεταξύ άλλων από το Γιβραλτάρ, τη Νορβηγία και τη Φινλανδία, το Καμερούν και τις Σεϋχέλλες, το Χονγκ Κονγκ και τις Φιλιππίνες. [1]
Στην Ελλάδα, το μαυροβουτηχτάρι είναι μερικώς μεταναστευτικό πτηνό, στη βόρεια και κεντρική χώρα κατά τη διάρκεια του χειμώνα (τέλη Οκτωβρίου με αρχές Απριλίου), αλλά σε ορισμένες περιοχές απαντά και ως επιδημητικό ή πιθανόν και τα καλοκαίρια.[16][17] Στην Κύπρο είναι κονός χειμωνιάτικος επισκέπτης.[18]
Περίπου 1,6 εκατομμύρια (!!) μαυροβουτηχτάρια χρησιμοποιούν την αλκαλική λίμνη Μόνο (Mono) στην Καλιφόρνια, κατά τη διάρκεια της μετανάστευσής τους στα νότια. Ξεκινώντας στα τέλη του καλοκαιριού, τα πουλιά αφήνουν τους τόπους αναπαραγωγής τους στις βόρειες Ηνωμένες Πολιτείες και το νότιο Καναδά και μετακινούνται σε πιο ζεστά κλίματα στις νότιες ΗΠΑ και το Μεξικό. Η λίμνη Μόνο, καθώς και η Μεγάλη Αλμυρή Λίμνη (Great Salt Lake) στη Γιούτα βρίσκονται πάνω στη διαδρομή της μετανάστευσης και, τα πουλιά σταματούν εδώ για να τραφούν και να αλλάξουν πτέρωμα. Τρέφονται κυρίως με αλμυρές γαρίδες (Artemia franciscana, 90% της διατροφής τους), χρησιμοποιώντας τη μεγάλη γλώσσα τους για να συμπιέσουν και να ωθήσουν προς τα έξω το αλμυρό νερό, όπως περίπου κάνουν οι φάλαινες με το πλαγκτόν από τον ωκεανό. Η τροφή στη λίμνη είναι τόσο άφθονη που, τα μαυροβουτηχτάρια διπλασιάζουν το σωματικό βάρος τους, με διόγκωση των πεπτικών τους οργάνων και συσσώρευση σημαντικών αποθεμάτων λίπους. Ωστόσο, οι θωρακικοί μύες συρρικνώνονται τόσο πολύ που, τα πουλιά δεν μπορούν να πετάξουν ούτε για λίγα μέτρα. Πριν την αναχώρηση, όμως, μετά από 2-3 μήνες (τέλη Νοεμβρίου με αρχές Ιανουαρίου), ελαττώνουν ξανά την τροφή τους κατά τα ¾ περίπου, και εξασκούν τις επανανεπτυγμένες τους πτέρυγες ώστε να μπορέσουν να ταξιδέψουν.[19]
Τόσο οι ενήλικες όσο και τα ανώριμα άτομα (subadults) έχουν πλήρη έκδυση σε αντίθεση με τα νεαρά (juveniles) που αντικαθιστούν όλo το πτέρωμα πλην των ερετικών πτερών (remiges). Αυτή η εκτεταμένη, έντονη έκδυση πιστεύεται ότι είναι προσαρμογή για την αξιοποίηση της υπεράφθονης τροφής (γαρίδες άλμης, Artemia franciscana), που είναι διαθέσιμη το καλοκαίρι και το φθινόπωρο. Κανένα άλλο πυγόποδο δεν έχει μια τόσο εντυπωσιακή μετανάστευση για αλλαγή πτερώματος. Σε σύγκριση με την έκδυση των νησσιδών (πάπιες), αυτή η μετανάστευση είναι ασυνήθιστη, διότι συμμετέχουν και τα δύο φύλα, εμπλέκονται όλες τις ηλικίες, και χρησιμοποιούνται μεγάλες, υπεραλμυρές/αλκαλικές λίμνες.[20]
Το είδος συχνάζει σε μόνιμες ή προσωρινές [11] μικρές, ρηχές ευτροφικές λεκάνες με πλούσια βλάστηση, όπως έλη γλυκού νερού και λίμνες [12] με διάσπαρτη υποβυθιζόμενη βλάστηση και καλαμιές,[14][21] καθώς και λιμνούλες με ψάρια, αγροκτήματα με λύματα, ποτάμια με αργή ροή, καθώς και πρόσφατα πλημμυρισμένες περιοχές.[12] Στη νότια Ρωσία και το Καζακστάν δείχνει μια προτίμηση σε βάλτους με καλαμιές που έχουν αναπτυχθεί ποικιλοτρόπως, καθώς και γυψοτροφικές λίμνες (αλκαλικά νερά με πλούσια υποβυθιζόμενη βλάστηση, κυρίως με Chara sp. και Potamogeton pectinatus).[14] Προτιμά συνήθως να φωλιάζει σε νερό βάθους 40-80 εκατοστών.[22] Στη Μινεσότα των ΗΠΑ, προτιμά τα βαθιά έλη, άνω των 30 εκταρίων σε μέγεθος και που περιέχουν 42-100% (μέσος όρος 78%) νερό ανοικτής επιφανείας. Επίσης, χρησιμοποιούνται ρηχοί υγρότοποι με περισσότερη αναδυομένη βλάστηση και λιγότερα δένδρα περιφερικά, με λιγότερο πιθανό να έχουν πρόσβαση και ανθρώπινη όχληση το καλοκαίρι.[23]
Στην περιοχή των ορέων Αλτάι μπορεί να βρεθεί μέχρι και στα 1500 μέτρα, στον Καύκασο μέχρι τα 2000 μέτρα, ενώ στις περιοχές του Κιργιστάν και του Νεπάλ μέχρι τα 3050 μέτρα.[24][25]
Το είδος απαντά σε αλμυρές λίμνες,[12] υπερ-αλατούχες λίμνες εξάτμισης σε βιομηχανίες [14] και ταμιευτήρες,[11] ή σε παράκτιες εκβολές, λωρίδες με θαλασσινό νερό και, παράκτιες ρηχίες σε κόλπους και διαύλους.[11][12] Στις ΗΠΑ, κάποια άτομα μεταναστεύουν προς τις ακτές, ενώ κάποια άλλα παραμένοτν στα ηπειρωτικά σχηματίζοντας χαλαρά σμήνη σε μεγάλες λεκάνες γλυκού νερού.[10]
Στην Ελλάδα ανευρίσκεται σε τέλματα, τενάγη, λίμνες και λιμνοθάλασσες με πλούσια βλάστηση.[16]
Το μαυροβουτηχτάρι είναι εύκολα αναγνωρίσιμο στο αναπαραγωγικό του πτέρωμα, πιο δύσκολα στο μη αναπαραγωγικό, χωρίς να παρατηρείται φυλετικός διμορφισμός, δηλαδή τα φύλα είναι όμοια. Ωστόσο, παρατηρείται έντονος εποχικός διμορφισμός, δηλαδή διακρίνονται δύο διαφορετικά πτερώματα ανάλογα με την εποχή. Γενικά, πρόκειται για ένα μικρό, «στρουμπουλό» στο παρουσιαστικό βουτηχτάρι, με μυτερό ράμφος και, λαιμό που εμφανίζεται μακρύτερος και λεπτότερος από τα συγγενικά είδη. Είναι το μικρότερο ευρωπαϊκό βουτηχτάρι του γένους του, μεγαλύτερο μόνον από το Νανοβουτηχτάρι, το οποίο όμως ανήκει σε άλλο γένος.
Τα καλοκαίρια, το κεφάλι, ο λαιμός και η ράχη έχουν μαύρο χρώμα. Το κεφάλι αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό σημείο του σώματος αυτή την εποχή: είναι μαύρο, αλλά στις ωτικές περιοχές υπάρχουν δύο χαρακτηριστικές ριπιδοειδείς ξανθοκάστανες «τούφες», οι οποίες ξεκινούν από την πίσω πλευρά των οφθαλμών και, σε συνδυασμό με τις κατακόκκινες ίριδες και τον μαύρο λαιμό, κάνουν το πτηνό άμεσα αναγνωρίσιμο. Στο πάνω μέρος του κεφαλιού τα εκεί καλυπτήρια φτερά εμφανίζονται πιο «μεταλλικής» (glossy) απόχρωσης και, σχηματίζουν ένα είδος ανορθωμένου λοφίου, όχι πάντοτε ορατού. Το μέτωπο του μαυροβουτηχταριού έχει μία χαρακτηριστική απότομη κλίση προς το ράμφος, ένα ακόμη διαγνωστικό στοιχείο του πτηνού.
Το κάτω μέρος του σώματος είναι λευκωπό με καφέ κηλίδες, η κοιλιά λευκή και οι πλευρές (flanks ) καφεκόκκινες. Τα 4 πρωτεύοντα ερετικά είναι λευκά, με τα περιβάλλοντα σκοτεινόχρωμα, ενώ τα δευτερεύοντα είναι κυρίως λευκά, με το εσωτερικό τους μαυριδερό. Η κάτω επιφάνεια των πτερύγων είναι λευκή και το κάτω μέρος της ουράς είναι κοκκινωπό ή γκρίζο. Το ράμφος είναι μαύρο, μυτερό και παρουσιάζει μία ανεπαίσθητη κλίση (tilt) προς τα πάνω -η οποία οφείλεται στη γωνία που σχηματίζει η γναθοθήκη-, ενώ οι ταρσοί και τα πόδια είναι μαύρα.
Κατά τη μετάβαση στο μη-αναπαραγωγικό πτέρωμα, τα έντονα χρώματα του πτερώματος αναπαραγωγής «θαμπώνουν» σταδιακά και μειώνεται το καφεκόκκινο χρώμα του σώματος. Τελικά, το πτηνό αποκτά ένα σκοτεινό, γκριζωπό χρώμα που το κάνει να μοιάζει πολύ με το νανοβουτηχτάρι, αλλά το κόκκινο χρώμα των ματιών και το ελαφρά κεκλιμένο ράμφος αποτελούν ασφαλή διαγνωστικά στοιχεία. Στο πίσω μέρος του τραχήλου, υπάρχει μία μικρή, λευκωπή περιοχή, ενώ η επιφάνεια του σώματος, ο λαιμός και οι πλευρές του αυχένα, είναι λευκά. Το μαύρο στο κεφάλι περιορίζεται στην κορυφή, μέχρι το ύψος των οφθαλμών, ενώ το ράμφος γίνεται γκριζωπό. Το ουροπύγιο και η περιοχή της ουράς μοιάζουν πιο διογκωμένες, με «αφράτο» πτέρωμα.
Τα νεαρά άτομα μοιάζουν με τα ενήλικα στο μη-αναπαραγωγικό πτέρωμα, αλλά έχουν λευκωπές περιοχές στα πλάγια του κεφαλιού, ανοικτή καφέ άνω επιφάνεια, γκριζωπό στήθος και καφετιά ίριδα.
Στις περιοχές διαχείμασης της δυτικής Ευρώπης, η αλλαγή πτερώματος πραγματοποιείται από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Απρίλιο, αλλά σε νεαρά πουλιά που είχαν εκκολαφθεί το περασμένο έτος, αυτό μπορεί να παραταθεί μέχρι το Μάιο.
(Πηγές:[26][27] Perrins, p. 64[16][28][9][25][29][30][31] [32][33][34])
Το είδος είναι σαρκοβόρο, με τη διατροφή του να αποτελείται κυρίως από έντομα και τις προνύμφες τους (όπως υδρόβια ή εδαφόβια σκαθάρια και λιβελούλες),[12] νηματόπτερα δίπτερα,[14] μαλάκια και μικρά καρκινοειδή (όπως γαρίδες υφάλμυρου νερού, Artemia sp.), αμφίβια (όπως μικρούς βατράχους και γυρίνους),[12] πολύχαιτους σκώληκες,[14] σαλιγκάρια [21] με τα ψάρια να παίζουν μικρότερο ρόλο.[12][14] Τα μαυροβουτηχτάρια αναζητούν την τροφή τους κυρίως με καταδύσεις. Ο χρόνος κατάδυσης είναι συνήθως περισσότερο από 30 δευτερόλεπτα, ενώ το βάθος συνήθως λιγότερο από 2,5 μέτρα, κατ'εξαίρεση, έως και 5,5 μέτρα.[36]
Τα μαυροβουτηχτάρια είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου υδρόβια πουλιά, και κολυμπάνε κάτω από την επιφάνεια του νερού για να βρουν τροφή. Εκτιμάται ότι ξοδεύουν το 15% του χρόνου τους μέσα στο νερό. Έχουν πολλές φυσικές προσαρμογές για να είναι εξαιρετικοί δύτες. Το σώμα τους είναι καλυμμένο με φτερά , τα οποία έχουν την ιδιότητα να αυξάνουν την ώση κατά την κατάδυση, σε συνδυασμό με τις εσωτερικές δεξαμενές αέρα, επιτρέποντάς τους να βυθίζονται εύκολα και να μειώνουν την πλευστότητά τους. Έτσι, μπορούν να συλλαμβάνουν άκοπα τη λεία τους, αλλά και να αποφεύγουν τα διάφορα αρπακτικά.
Όπως οι κόλυμβοι (Gavia sp.), έχουν λεπτά σώματα και πυκνά οστά, ιδανικά για καταδύσεις καθώς και σχετικά μικρές ουρές και πεπλατυσμένους ταρσούς, για να μειώνουν την άνωση . Αντί για νηκτικές μεμβράνες στα πόδια, τα μαυροβουτηχτάρια έχουν λοβούς, όπως οι φαλαρίδες, για την προώθηση και την οδήγηση μέσα στο νερό. Επίσης η θέση των ποδιών, πολύ πίσω στο σώμα και, οι μικρές πτέρυγες, βοηθούν στην υδροπροώθηση, αλλά καθιστούν δύσκολους τους ελιγμούς στην ξηρά και την πτήση. Γι’ αυτό, πάντοτε ο διάδρομος απογείωσης και προσγείωσης είναι το νερό.[19]
Τα μαυροβουτηχτάρια αποκτούν σεξουαλική ωριμότητα από το 1ο έτος της ζωής τους, με τα ζευγάρια να σχηματίζονται από τις περιοχές διαχείμασης ή κατά τη μετανάστευση και να μένουν μαζί μέχρι και την επόμενη αναπαραγωγική περίοδο. Φωλιάζουν κατά αποικίες που, μπορεί να περιλαμβάνουν από λίγα έως και 400 ζευγάρια. Υπάρχει τελετουργικό ερωτοτροπίας που, μπορεί να αρχίζει από το ταξίδι της επιστροφής στα αναπαραγωγικά εδάφη, αλλά ολοκληρώνεται στις θέσεις φωλιάσματος. Όπως και στο σκουφοβουτηχτάρι, αποτελείται από ένα σύνολο επί μέρους τμημάτων που εκτελείται με ευλάβεια και, περιλαμβάνει προκαθορισμένες κινήσεις στην επιφάνεια του νερού. Στις περιοχές όπου φωλιάζουν (βλ. Βιότοπος), τα μαυροβουτηχτάρια κατασκευάζουν τη φωλιά τους σε θέσεις που καλύπτονται από τοπική βλάστηση,[38] όπως Scirpus sp., Typha sp., Carex sp. , ή σε πυκνές συστάδες από επιπλέοντα φυτά, μερικές φορές μακριά από την ακτή.[14] Συχνά, η περιοχή των αποικιών τους γειτονεύει με αποικίες γλάρων ή γλαρονιών. Μπορεί να αρχίσουν την κατασκευή 2-5 φωλιών, αλλά μόνο μία (1) θα τελειοποιηθεί και θα χρησιμοποιηθεί τελικά.[39]
Η φωλιά είναι μια πλωτή πλατφόρμα από υδρόβια, μισοσαπισμένα φυτά, «αγκυροβολημένη» στην αναδυόμενη βλάστηση,[12][40] όπως λ.χ. καλάμια.[14] Στην κατασκευή της συμμετέχουν και τα δύο φύλα. Σε κατάλληλα ενδιαιτήματα, η απόσταση μεταξύ των μεμονωμένων φωλιών των πτηνών είναι πολύ μικρή και, μπορεί να περιορίζεται σε, μόλις, 60 εκατοστά. Μικρότερες αποστάσεις δημιουργούν «εντάσεις» μεταξύ των ιδιοκτητών οι οποίοι αντιδρούν έντονα και με επιθετικές διαθέσεις.[41]
Η ωοτοκία αρχίζει από τα μέσα Απριλίου ή τις αρχές Μαΐου και μπορεί να διαρκέσει μέχρι τον Ιούνιο, αλλά τυχόν καταστροφή της ενεργοποιεί και δεύτερη μέχρι το τέλος του Αυγούστου. Η γέννα αποτελείται από 3-4, κάποιες φορές 5, σπανίως 2-8 αυγά, διαστάσεων 43,1×29,7 χιλιοστών [38] και βάρους 21 γραμμαρίων, από τα οποία ποσοστό 8% είναι κέλυφος.[42] Τα αυγά εναποτίθενται κατά διαστήματα που, μπορεί να κυμαίνονται από 24 έως 48 ώρες. Η επώαση ξεκινάει μετά την εναπόθεση του 1ου ή 2ου αυγού, πραγματοποιείται και από τα δύο φύλα και, διαρκεί 20-21 ημέρες.[38] Το πουλί που έχει ,κάθε φορά, αναλάβει την επώαση, αναποδογυρίζει τα αυγά κάθε 20-40 λεπτά, για καλύτερη κατανομή της θερμότητας, ενώ όσο πλησιάζει η εκκόλαψη ανασηκώνεται κάθε 10-15 δευτερόλεπτα για να τα ελέγξει. Τα αυγά προστατεύονται ευλαβικά από τους εταίρους που, σε περίπτωση κάποιας «εχθρικής» προσέγγισης, αντιδρούν επιθετικά με προέκταση του κεφαλιού και έντονα σφυρίγματα.[43]
Έχει διερευνηθεί η κατασκευή της φωλιάς και υποτεθεί ότι, το φυτικό υλικό που χρησιμοποιείται είναι σε κατάσταση αποσύνθεσης, διότι έτσι αυξάνεται η θερμοκρασία του περιβάλλοντος χώρου και διευκολύνεται η επώαση, μία άποψη που χρειάζεται περαιτέρω τεκμηρίωση για το εάν ευσταθεί ή όχι.[44] Επίσης υποστηρίζεται ότι τα αυγά, ενώ είναι λευκά, παίρνουν το χαρακτηριστικό καφετί τελικό χρώμα τους, επειδή κάθε φορά που οι γονείς αφήνουν τη φωλιά, τα καλύπτουν με το συγκεκριμένο φυτικό υλικό.[43][45]
Οι νεοσσοί εκκολάπτονται κατά διαστήματα περίπου μίας (1) ημέρας, μεταξύ τους. Είναι φωλεόφυγοι και, αμέσως μόλις στεγνώσει το πτέρωμά τους μπορούν να κολυμπήσουν. Επιτηρούνται στενά και από τους δύο γονείς, μετά από 10 ημέρες, όμως, τα «καθήκοντα» της επιτήρησης των νεοσσών, κατανέμονται σε εναλλάξ «βάρδιες».[46] Στις 2 εβδομάδες μπορούν και τρέφονται μόνοι τους, ενώ ανεξαρτητοπoιούνται στις 3 εβδομάδες, περίπου.[38]
Στην Ελλάδα, το μαυροβουτηχτάρι δεν έχει εξακριβωθεί εάν φωλιάζει σε ορισμένες περιοχές της βόρειας και κεντρικής χώρας ως επιδημητικό πτηνό. Όμως, είναι χειμερινός επισκέπτης στη βόρεια και κεντρική χώρα και, απαντάται ως διαβατικό πτηνό, κατά την εαρινή και τη φθινοπωρινή μετανάστευση, στη νότια και κεντρική Ελλάδα [16][32][47][48]
Οι εκτεθειμένες φωλιές συχνά λεηλατούνται από κουρούνες και καλαμόκιρκους. Για το λόγο αυτό, η επιτυχία αναπαραγωγής σε περιοχές όπου επανειλημμένα διαταράσσονται είτε από αρπακτικά είτε από τον άνθρωπο, είναι μειωμένη. Επίσης οι φωλιές μπορεί καταστρέφονται από τη δράση των κυμάτων, όπως συνέβη στη Μινεσότα όπου τα κύματα που δημιουργήθηκαν από ισχυρούς ανέμους κατέστρεψαν το 44% από τις 2.370 φωλιές [49]. Aντίστροφα, μπορεί οι γονείς να εγκαταλείψουν το φώλιασμα, επειδή η στάθμη του νερού έχει μειωθεί κατά τη διάρκεια της επώασης. Η εντατική ιχθυοκαλλιέργεια είναι ένας σημαντικός παράγοντας διατροφικού «ανταγωνισμού» για το είδος.
Παρά την πολύ καλή κατάσταση των αμερικανικών πληθυσμών, μεγάλη θνησιμότητα παρατηρείται συχνά στη Θάλασσα Σάλτον (Salton), στη νότια Καλιφόρνια, για άγνωστους λόγους,[50][51] ενδεχομένως από άγνωστη, παθογόνο βιοτοξίνη (biotoxin), που οδηγεί σε απομείωση της στεγάνωσης του πτερώματος και στην επακόλουθη υποθερμία, ή είναι μια ιδιαίτερη εκδήλωση ορνιθολογικής χολέρας.[52] Το είδος είναι επίσης ευάλωτο στην πετρελαιορύπανση, δεδομένου ότι συχνά διαχειμάζει στις ακτές [12][53] και, είναι ευαίσθητο τόσο στο ερυσίπελας,[50][54] όσο και στην αλλαντίαση των πτηνών,[55] έτσι ώστε να απειλείται από μελλοντικές εστίες των ασθενειών αυτών.
Κάποιοι πληθυσμοί, είναι επίσης γνωστό, ότι παγώνουν σε δριμείες καιρικές συνθήκες, ενώ αντίθετα υφίστανται συνέπειες από μειώσεις στη διαθεσιμότητα τροφής λόγω της θέρμανσης της επιφάνειας της θάλασσας, αν και στη συνέχεια ανακάμπτουν.[56] Τοπικές μειώσεις αποδίδονται σε ανθρώπινες διαταραχές (ιδιαίτερα, ψυχαγωγικές δραστηριότητες στις λίμνες,[12] ενώ υπάρχουν και περιστατικά πρόσκρουσης με τις γραμμές μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας.[57]
Το είδος έχει ως φυσικό θηρευτή το αμερικανικό βιζόν (Mustela vison) στον Εθνικό Δρυμό Σλονσκ της Δ. Πολωνίας,[58] ενώ στο παρελθόν απειλήθηκε στη Βόρεια Αμερική από τη συλλογή των αυγών και το κυνήγι για την κατασκευή καπέλων από τα φτερά του.[12] Τέλος, το είδος θηρεύεται για εμπορικούς και ψυχαγωγικούς σκοπούς στην επαρχία Gilan, στο βόρειο Ιράν[59].
Στην κεντρική Ευρώπη, υπήρξε μία αναπαραγωγική «έκρηξη» μεταξύ των τελών του 19ου αιώνα και του 1930, περίπου, αλλά αυτή η αύξηση στους πληθυσμούς του πτηνού ανασχέθηκε κατά τις επόμενες δεκαετίες. Μερικές ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Αυστρία, η Τσεχία και η Ουγγαρία, είχαν σοβαρές μειώσεις στους τοπικούς πληθυσμούς, με την Ολλανδία να έχει ανακάμψει αρκετά. Αντίθετα, η αύξηση στους βορειοαμερικανικούς πληθυσμούς, υπήρξε σταθερή, με την εκεί κατάσταση να είναι πολύ καλή.[60]
Τους μεγαλύτερους καταγεγραμμένους αναπαραγωγικούς πληθυσμούς διαθέτουν η Ρωσία, η Ουκρανία, η Πολωνία, η Γαλλία και η Γερμανία, ενώ τους μικρότερους η Σλοβενία, η Ελβετία, η Αλβανία και η Αυστρία. Για την Ελλάδα, τα στοιχεία είναι ανεπαρκή, αλλά εάν το είδος αναπαράγεται στη χώρα, μάλλον οι πληθυσμός είναι μικρότερος από 20 ζευγάρια.[61]
Γενικά, και κυρίως λόγω της αφθονίας του στην αμερικανική ήπειρο, οι πληθυσμοί του παραμένουν σταθεροί και, αυτός είναι και ο λόγος που η IUCN έχει χαρακτηρίσει το είδος ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC). Επίσης, και στην αμερικανική ήπειρο, διαβαθμίζεται ως Ασφαλές (Secure, G5) [1][10]
Το μαυροβουτηχτάρι είναι ένα από τα είδη που θα επηρεαστούν ιδιαίτερα από την κλιματική αλλαγή. Μια ερευνητική ομάδα, που δημιουργήθηκε από την Υπηρεσία Περιβάλλοντος του Ηνωμένου Βασιλείου και της Βασιλικής Εταιρείας για την Προστασία των Πτηνών και εξέτασε την μελλοντική κατανομή της αναπαραγωγικής επικράτειας των πτηνών με βάση κλιματικά μοντέλα, υποθέτει ότι μέχρι το τέλος του 21ου αιώνα αυτή θα μεταβληθεί σημαντικά. Η περιοχή κατανομής θα μειώνεται ανάλογα, σύμφωνα με την πρόβλεψη, μέχρι και 80%, περίπου και, θα μετατοπισθεί στην περιοχή της Βαλτικής, με επέκταση στη συνέχεια στην ατλαντική ακτή της Νορβηγίας και στη νότια Σουηδία.[62]
Ι. Συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο του Κόκκινου Βιβλίου για τα απειλούμενα σπονδυλόζωα της Ελλάδος, στην κατηγορία «Ανεπαρκώς Γνωστά».
ΙΙ. Συμπεριλαμβάνεται στα είδη του Παραρτήματος ΙΙ της Σύμβασης της Βέρνης για τη διατήρηση της ευρωπαϊκής άγριας ζωής και των φυσικών βιοτόπων.
Στον ελλαδικό χώρο το Μαυροβουτηχτάρι απαντά και με την παρεμφερή ονομασία Μαυροβουτηχτάρα (η) [63][64], όπως και Μαυρολαιμοβουτηχτάρα.[64]
Το Μαυροβουτηχτάρι είναι υδρόβιο πτηνό της οικογενείας των Πυγοποδιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Podiceps nigricollis και περιλαμβάνει 3 υποείδη.
Στην Ελλάδα απαντά το υποείδος Podiceps nigricollis nigricollis (C. L. Brehm, 1831).
БабыщыпцӀэныбэху (лат-бз. Podiceps nigricollis) — бабыщыпцӀэхэм ящыщ къуалэбзущ.
И щхьэр, пщэр, тхыцӀэр фӀыцӀэ-гъуабжэщ, ныбэ щӀагъыр хужьщ. Гъатхэм хьэгуагуэ фӀыцӀэ къыхокӀ, накӀэхэм дыщэ-гъуафэ цы Ӏэрамэ кӀыхьхэр.
УщыпэщӀохуэ Урысейм и ипщэ лъэныкъуэ псом, апхуэдэуи КъухьэпӀэ Еуропэм, Африкэм, Ищхъэрэ Америкэм. ЩӀымахуэм нэхъыбэу щыболъагъу Хы Каспий, Хы ФӀыцӀэ Ӏуфэхэм.
БабыщыпцӀэныбэху (лат-бз. Podiceps nigricollis) — бабыщыпцӀэхэм ящыщ къуалэбзущ.
Големото штипче (црновратниот нуркач лат: Podiceps nigricollis), познат во Северна Америка како ушест нуркач, е член на фамилијата нуркачи на водните птици. Може да се најде на сите континенти, освен во Австралија и на Антарктикот.
Постојат три подвида: [2]
Имињата „црновратен“ и „ушест“, за овој вид упатуваат на пердувите видливи кога птицата е во фаза на парење, во којашто има сосема црн врат и траги на златни пердуви на секоја страна од главата. Името „ушест нуркач" е во употреба речиси еден век пред името „црновратен нуркач“. Второто име е првпат употребено во 1912 година од страна на Ернст Хартерт, во обид да се утврди заедничкото име на видовите во согласност со нивните научни имиња. [3] Називот на родот на овие видови - Podiceps - доаѓа од два латински збора: podicis, што значи „анусот" и pes, што значи „стапало".[4] Ова упатува на допирната точка од нозете на птицата – па до крајниот дел на грбот од неговото тело. Специфичниот епитет nigricollis е латински збор за „црновратен": niger значи „црно“ и collis значи „врат“. Локалното име за овој нуркач во Македонија е: големо штипче.
Големото штипче е долго од 28 до 34 центиметри. Возрасната единка, во лето јасно се препознава по црната глава и врат и жолтите ушни реси. Во зима, овој мал нуркач е бел со оскудно дефинирана црна капа, која го разликува од словенскиот нуркач (Horned Grebe во Америка).
При додворување мажјакот прави весел повик до женката. Овој вид се размножува во вегетативни области на слатководни езера низ Европа, Азија, Африка, северните делови од Јужна Америка и на југо-западниот и западниот дел на САД. Североамериканскиот подвид, P. n. californicus е познат како „ушест нуркач“. Овие птици мигрираат во зима, главно кон Пацифичкото крајбрежје, каде што тие редовно се движат јужно кон Ел Салвадор; а може да заскитаат до Костарика. [5]
Нуркачот од подвидот Р. n. nigricollis,(големо штипче) од постудените региони, зиме, со многу други европски птици, се преселува во медитеранската област. Изолираната јужноафриканската раса, Р. n. gurneyi не се сели. Таа e именувана од страна на јужноафриканскиот орнитолог и автор Остин Робертс во чест на англиските банкари и аматерски орнитолози Џон Хенри Gurney и Џон Хенри Gurney Џуниор .
Големо штипче вон сезона на парење.
Сличниот, ушест нуркач вон сезона на парење, за споредба.
Museum specimen
Големото штипче е одличен пливач и нуркач, го гони својот плен под вода, јаде најчесто риби, како и мали ракови, водни инсекти и ларви. Повеќе сака да избега од опасност со нуркање отколку со летање, иако лесно може да се издигне од водата. Како и сите нуркачи, така и големото штипче, се гнезди на работ од водата, додека неговите нозе се поставени назад и не може добро да оди. Вообичаено снесува 2 јајца, а гологлавите млади понекогаш се носени на грбот на возрасните.
Интересно е што големото штипче всушност, поголемиот дел од годината не лета (9-10 месеци), и служи како пример за еден од најнеефикасните летачи меѓу животните. Општо земено, оваа птица избегнува летање по секоја цена и ги чува летовите за долга дистанца - исклучиво за селење. Но, кога се сели, таа може да патува и до 6,000 километри за да стигне до топлите области, кои се користат од страна на неколку други видови. [6]
Големото штипче (црновратниот нуркач лат: Podiceps nigricollis), познат во Северна Америка како ушест нуркач, е член на фамилијата нуркачи на водните птици. Може да се најде на сите континенти, освен во Австралија и на Антарктикот.
Пірникоза чорношыйка (Podiceps nigricollis) мала пірникоза з россяглым ареалом росшырїня. Жыє в западній, середнїй, южній і выходній Европі, западній і выходній Азії, северній і южній Африцї а і на западї Северной Америкы.
Пірникоза чорношыйка є о дашто менша як поганка. Мать релатівно курте тїло, робустну голову з тонкым дзёбаком з выразно догоры огнутов спіднёв челюстёв. В лїтї є своїм пестрым зафарблїнём напросто незамінительна. Мать червенобуры бокы, гудзіцю і чорне горло і голову зо жовтыма пірками за очками. В зимнім шатї є сива з чорным тимём головы і може быти часто мылена з пірникозов ушастов. Поглавя ся фарбов не одрізняють, свіжо вылягнуты молодята суть білы з чорныма смугами.
Пірникоза чорношыйка выглядавать достаточно зароснуты стоячі водны плохы. Є часточно перелїтна, на зиму векшына екземпларів міґрує до южной і западной Европы.
Нияк окремо ся не озывать з вынятком токаня, коли у нёй, кідь маме серенчу, можеме послухати піскаве „пуііі (бібіб)“.
Пірникоза чорношыйка ся ховать по цілый рік дуже посполито. Знать ся выборно потапляти і плавати, на суші ся рушать барз немоґаво. Свій уловок, котрый з векшыны творять водны жывы, находить так, же покійно смотрить до воды а як дашто збачіть, такой ся за тым потопить. Нагодно свій їдалный список спестрить і хробаками і ларвами. Кідь збачіть небезпеченство, дуже часто ся намісто одлечіня потопить під воду.
Гнїздить од апріля до юна, часто в сполочности з мевов рехотусов. Гнїздо, котре собі будує з конарїв і тростинкы плаве на уровни воды. Звычайно кладе 2 яйця, котры ся інкубують 20 аж 21 днїв. Першых дакілько тыжднїв по вылягнутю возять родічі свої молодята на хырбетї.
Пірникоза чорношыйка (Podiceps nigricollis) мала пірникоза з россяглым ареалом росшырїня. Жыє в западній, середнїй, южній і выходній Европі, западній і выходній Азії, северній і южній Африцї а і на западї Северной Америкы.
Халтар шунгуур, Podiceps nigricollis, нь Австрали, Антарктидаас бусад тивд амьдардаг, Шунгуурынхан овгийн усны шувуу юм.
Нийт 3 дэд зүйл бий:
Халтар шунгуур 28–34 см урт, тагтаатай ойролцоо хэмжээний биетэй. Нас бие гүйцсэн нь зуны улиралд хар хүзүү, толгой, шар чихний туг өдтэй тул андашгүй. Өвөл болоход цайвар цагаан байх ба толгойн ар хэсэгт хардуу байдгаараа Ухаа шунгуураас ялгардаг.
Museum specimen
Энэхүү шувуу нь сэлж шумбахдаа гарамгай ба усан доор загас, үе хөлтөн зэргийг хөөн барьж иддэг. Аюул тохиолдоход нисэхээсээ шумбахыг илүүд үзнэ. Бусад шунгуурын адил усны эрэг хөвөө орчимд үүрээ засах бөгөөд хөл нь нилээд хойно байрлалтай тул алхаж явахдаа тааруу юм.
Голдуу 2 өндөг гаргана. Дэгдээхэй нь судалтай байх заримдаа ба эцэг эх нь нуруун дээрээ суулган харж торддог.
Халтар шунгуур жилийн ихэнх хэсгийг (9 - 10 сар) бараг нисэлгүйгээр өнгөрөөх ба нүүдлийн үедээ л 6000 км хол зам туулан нисдэг байна.
Халтар шунгуур, Podiceps nigricollis, нь Австрали, Антарктидаас бусад тивд амьдардаг, Шунгуурынхан овгийн усны шувуу юм.
Ҡара сыпҡай, ҡарамуйын сыпҡай, сыпҡай, сумҡа, тирҫаяҡ(рус. Черношейная поганка, лат. Podiceps nigricollis) — сыпҡайҙар ғаиләһендәге һыу ҡошо.
Өйрәктән бәләкәй. Яҡшы йөҙә һәм сума. Башҡа сыпҡайҙар һымаҡ, әрҙән атлап йөрөй алмай, сөнки аяҡтары кәүҙәһенең артҡы яғында урынлашҡанлыҡтан, алғы яғын күтәрә алмай. Яҙғыһын ата ҡоштоң күҙҙәре эргәһенән һарғылт ерән ҡауырһындар үҫеп сыға. Дөйәм төҫө ҡара, ҡорһағы аҡ, ҡабырғалары ҡыҙғылт ерән. Ҡолаҡлы сыпҡайҙан ҡара муйыны менән айырыла.
Яҙғыһын тауышы көйлө генә: «түр-лүр-лүрр», башҡа ваҡытта: «пии-пи» йәки «сиип».
Күлдәрҙә, йылға ятыуҙарында, ҡылыларҙа йәшәй. Балыҡ, тәлмәрйен, һыу бөжәктәре менән туҡлана. Күсмә ҡош. Киң генә таралған. Оялары һыу өҫтөндә була. Ояла 4—5 бөртөк аҡ йомортҡа була. Тиреһе өсөн аулайҙар.
Ҡара сыпҡай, ҡарамуйын сыпҡай, сыпҡай, сумҡа, тирҫаяҡ(рус. Черношейная поганка, лат. Podiceps nigricollis) — сыпҡайҙар ғаиләһендәге һыу ҡошо.
करिया कंठ पनडुब्बी (अंगरेजी: Black-necked grebe, बै॰:Podiceps nigricollis) चिरइन के एगो प्रजाति बाटे।
करिया कंठ पनडुब्बी (अंगरेजी: Black-necked grebe, बै॰:Podiceps nigricollis) चिरइन के एगो प्रजाति बाटे।
શિયાળુ નાની ડુબકી કે શ્યામગ્રિવા ડુબકી (અંગ્રેજી:Black-necked Grebe, (ઉત્તર અમેરિકામાં) Eared Grebe), ડુબકી કુટુંબનું જળપક્ષી છે, આ પક્ષી ઓસ્ટ્રેલિયા અને એન્ટાર્કટિકા સિવાઇનાં વિશ્વનાં તમામ ખંડોમાં જોવા મળે છે.
નાની ડુબકી
અમેરિકન ઇયર્ડ ગ્રીબ
સમાન હોર્નડ ગ્રીબ
Museum specimen
શિયાળુ નાની ડુબકી કે શ્યામગ્રિવા ડુબકી (અંગ્રેજી:Black-necked Grebe, (ઉત્તર અમેરિકામાં) Eared Grebe), ડુબકી કુટુંબનું જળપક્ષી છે, આ પક્ષી ઓસ્ટ્રેલિયા અને એન્ટાર્કટિકા સિવાઇનાં વિશ્વનાં તમામ ખંડોમાં જોવા મળે છે.
The black-necked grebe or eared grebe (Podiceps nigricollis) is a member of the grebe family of water birds. It was described in 1831 by Christian Ludwig Brehm. There are currently three accepted subspecies, including the nominate subspecies. Its breeding plumage features a distinctive ochre-coloured plumage which extends behind its eye and over its ear coverts. The rest of the upper parts, including the head, neck, and breast, are coloured black to blackish brown. The flanks are tawny rufous to maroon-chestnut, and the abdomen is white. When in its non-breeding plumage, this bird has greyish-black upper parts, including the top of the head and a vertical stripe on the back of the neck. The flanks are also greyish-black. The rest of the body is a white or whitish colour. The juvenile has more brown in its darker areas. The subspecies californicus can be distinguished from the nominate by the former's usually longer bill. The other subspecies, P. n. gurneyi, can be differentiated by its greyer head and upper parts and by its smaller size. P. n. gurneyi can also be told apart by its lack of a non-breeding plumage. This species is present in parts of Africa, Eurasia, and the Americas.
The black-necked grebe uses multiple foraging techniques. Insects, which make up the majority of this bird's diet, are caught either on the surface of the water or when they are in flight. It occasionally practices foliage gleaning. This grebe dives to catch crustaceans, molluscs, tadpoles, and small frogs and fish. When moulting at saline lakes, this bird feeds mostly on brine shrimp. The black-necked grebe makes a floating cup nest on an open lake. The nest cup is covered with a disc. This nest is located both in colonies and by itself. During the breeding season, which varies depending on location, this species will lay one (sometimes two) clutch of three to four eggs. The number of eggs is sometimes larger due to conspecific brood parasitism. After a 21-day incubation period, the eggs hatch, and then the nest is deserted. After about 10 days, the parents split up the chicks between themselves. After this, the chicks become independent in about 10 days, and fledge in about three weeks.
Although it generally avoids flight, the black-necked grebe travels as far as 6,000 kilometres (3,700 mi) during migration. In addition, it becomes flightless for two months after completing a migration to reach an area where it can safely moult. During this moult, the grebe can double in weight. The migrations to reach these areas are dangerous, sometimes with thousands of grebe deaths. In spite of this, it is classified as a least concern species by the International Union for Conservation of Nature (IUCN). It is likely that this is the most numerous grebe in the world. There are potential threats to it, such as oil spills, but these are not likely to present a major risk to the overall population.
This species was first described by Carl Ludwig Hablitz in 1783 as Colymbus caspicus, from a bird in Bandar-e Anzali. This was originally thought to be a synonym for the horned grebe, until Erwin Stresemann discovered that the description applied more to the black-necked grebe in 1948. Before this, the earliest description was thought to be by Christian Ludwig Brehm[2] in 1831, who gave this bird its current scientific name of Podiceps nigricollis[3] from a German bird. To resolve this, the International Commission on Zoological Nomenclature suppressed the name C. caspicus.[2] The genus name Dytes is sometimes used for this species,[4] a placement which was formalized by Robert Ridgway in 1881.[5]
This bird is closely related to the silvery grebe and the Junin grebe. The extinct Colombian grebe is sometimes considered to be a subspecies of this species, in addition to three other extant subspecies:[4]
The generic name, Podiceps, comes from two Latin words: podicis, meaning "vent" or "anus" and pes meaning "foot".[6] This is a reference to the attachment point of the bird's legs—at the extreme back end of its body. The specific epithet nigricollis is Latin for "black-necked": niger means "black" and collis means "neck".[7] The subspecies epithet californicus comes from "California", while gurneyi comes from the name of British ornithologist John Henry Gurney Sr.[8]
"Black-necked grebe" has been designated the official name by the International Ornithological Committee (IOC).[9] Both common names for this species refer to features visible when the bird is in its breeding plumage; in such plumage, it has an all-black neck and a spray of golden plumes on each side of its head. The name "eared grebe" is nearly a century older than the name "black-necked grebe". The latter was first used in 1912 by Ernst Hartert, in an effort to bring the common name of the species in line with its scientific name.[10] The name "eared grebe" is still used in North America to refer to this bird.[11]
The black-necked grebe usually measures between 28 and 34 centimetres (11 and 13 in) in length and weighs 265 to 450 grams (9.3 to 15.9 oz). The bird has a wingspan range of 20.5-21.6 in (52-55 cm).[12] The nominate subspecies in breeding plumage has the head, neck, breast, and upper parts coloured black to blackish brown, with the exception of the ochre-coloured fan of feathers extending behind the eye over the eye-coverts and sides of the nape. This eye is mostly red, with a narrow and paler yellow ring on the inner parts of the eye and an orange-yellow to pinkish-red orbital ring.[4] The thin, upturned bill,[13] on the other hand, is black, and is connected to the eye by a blackish line starting at the gape. Sometimes, the foreneck can be found to be mostly tinged brown. The upperwing is blackish to drab brown in colour and has a white patch formed by the secondaries and part of the inner primaries. The flanks are coloured tawny rufous to maroon-chestnut and have the occasional blackish fleck. The underwing and abdomen is white, with an exception to the former being the dark tertials and the mostly pale grey-brown outer primaries. The legs are a dark greenish grey. The sexes are similar.[4]
In non-breeding plumage, the nominate has greyish-black upper parts, cap, nape, and hindneck, with the colour on the upper portion of the latter being contained in a vertical stripe. The dark colour of the cap reaches below the eye and can be seen, diffused, to the ear-coverts. Behind the ear-coverts on the sides of the neck, there are white ovals. The rest of the neck is grey to brownish-grey in colour and has white that varies in amount. The breast is white, and the abdomen is whitish. The flanks are coloured in a mix of blackish-grey with white flecks. The colour of the bill when not breeding differs from that of the breeding plumage, with the former being significantly more grey.[4]
The juvenile black-necked grebe is similar to the non-breeding adult. There are differences, however, including the fact that the dark areas are usually more brownish in the juvenile, with less black. The lores are often tinged pale grey, with whitish marks behind the eye. On the sides of the head and upper neck, there is a buffy or tawny tinge. The chick is downy and has a blackish-grey head with stripes and spots that are white or pale buff-grey. The throat and foreneck are largely pale. The upper parts are mostly dark grey in colour, and the abdomen is white.[4]
The subspecies californicus usually has a longer bill compared to the nominate, and has brown-grey inner primaries during the breeding season. When not breeding, the nominate has diffuse and pale lores less often than Podiceps nigricollis californicus. The other subspecies, P. n. gurneyi, is the smallest of the three subspecies, in addition to having a greyer head and upper parts. The adult of this subspecies also has a rufous-brown tinge on its lesser wing-coverts. It also lacks a non-breeding plumage, in addition to the tufts on the side of its head being paler.[4]
When breeding, the black-necked grebe gives a quiet "ooeek" that ascends in pitch from an already high pitch. This call is also used as a territorial call, in addition to a low and fast trill, which itself is also used during courtship. Another call is a short "puuii" or "wit". This grebe is silent when it is not the breeding season[4] and when it is feeding or resting.[14]
This species breeds in vegetated areas of freshwater lakes across Europe, Asia, Africa, northern South America and the southwest and western United States.[15] After breeding, this bird migrates to saline lakes to moult.[16] Then, after completing the moult and waiting for sometimes several months,[17] it migrates to winter in places such as the south-western Palearctic and the eastern parts of both Africa and Asia. It also winters in southern Africa, another place where it breeds. In the Americas, it winters as far south as Guatemala,[1] although the wintering population there is mainly restricted to islands in the Gulf of California, the Salton Sea, and Baja California.[17] When not breeding, its habitat is primarily saline lakes and coastal estuaries.[1]
This grebe is highly gregarious, usually forming large colonies when breeding and large flocks when not.[18]
This species builds its floating nest in the usually shallow water of open lakes.[19] The nest itself is anchored to the lake by plants.[20] It is built by both the male and the female and made out of plant matter.[21] Most of it is submerged, with the bottom of the shallow cup usually being level with the water. Above the cup, there is a flat disc.[20] This grebe nests both in colonies[21] and by itself. When it does not nest by itself, it will often nest in mixed-species colonies made up of black-headed gulls, ducks, and various other waterbirds.[20] The space between the nests in these colonies is often 1 to 2 metres (3.3 to 6.6 ft).[22] Whether it nests in colonies or not has an effect on the dimensions of the nest. When the bird is not in a colony, the nest has an average diameter of 28 centimetres (11 in), although this can vary, with nests ranging from about 20 centimetres (8 in) to over 30 centimetres (12 in). This is compared to nests in colonies, which have an average diameter of about 25.5 centimetres (10 in).[20] It is suggested that rarely some pairs of this grebe will steward over multiple nests when in colonies.[23]
Pair formation in the black-necked grebe usually starts during pauses in the migration to the breeding grounds, although it occasionally occurs before, in wintering pairs. This pair formation continues after this grebe has arrived to its breeding grounds.[11] Courtship occurs when it arrives at the breeding lake. The displays are performed in the middle of the lake. There is no territory involved in courting; individuals used the whole area of the lake. When advertising for a mate, a black-necked grebe will approach other black-necked grebes with its body fluffed out and its neck erect. It closes its beak to perform a call, poo-eee-chk, with the last note only barely audible. Courtship generally stops at the start of nesting.[24]
In the Northern Hemisphere, this bird breeds from April to August. In east Africa, the breeding season is at least from January to February, while in southern Africa, the breeding season is from October to April.[4]
The black-necked grebe is socially monogamous.[21] Conspecific or intraspecific brood parasitism, where the female lays eggs in the nest of others of their own species is common with nearly 40% of nests being parasitized on average.[22] In terms of territory, this grebe will defend only its nest site.[19]
This grebe lays a clutch, and sometimes two clutches,[4] of three to four chalky greenish or bluish eggs.[21] Nests that have been parasitized, however, will have two more eggs on average, even though the number the host lays is about the same no matter if it has been parasitized or not.[22] The eggs, although initially immaculate, do get stained by plant matter that the nest is built out of. The eggs measure 45 by 30 millimetres (1.8 by 1.2 in) on average and are incubated by both parents for about 21 days.[21] The laying date of the eggs is somewhat synchronized, with birds in small colonies having the laying dates spread out by just a few days, compared to large colonies, where the laying date is spread out over more than 10 days.[24]
After the chicks hatch, the birds will desert their nest.[21] Even though the young can swim and dive during this time, they rarely do, instead staying on the parents' backs for four days after hatching.[14] This behaviour is present in all grebes, and is likely to have evolved because it reduces travel costs, specifically those back to the nest to brood the chicks and give them food.[25] After about 10 days, the parents split the chicks up, with each parent taking care of about half of the brood.[21] After this split, the chicks are independent in about 10 days,[4] and fledge in about three weeks.[21]
When disturbed while incubating, this bird usually (just under 50% of the time) partly covers its eggs with nest material when the disruption is not sudden, but a bird with an incomplete clutch usually does not attempt to cover the eggs. When the disruption is sudden, on the other hand, the black-necked grebe usually (just under 50% of the time) does not cover its eggs. In comparison, other species of grebes cover up their eggs when leaving the nest.[26] Predation is usually not the primary cause of egg loss, with most nesting failures occurring after the chicks have hatched. A major cause of this is the chilling of the young.[14]
The black-necked grebe forages mainly by diving[4] from the water,[14] with dives usually lasting less than 30 seconds.[4] These dives are usually shorter in time when in more shallow water.[27] In between dives, this grebe rests for an average of 15 seconds.[28] When feeding on brine shrimp at hypersaline lakes, it likely uses its large tongue to block the oral cavity. It is hypothesized that it then crushes prey against its palate to remove excess water.[29] It also forages by gleaning foliage, plucking objects off of the surface of water, having its head submerged while swimming, and sometimes capturing flying insects.[4]
This grebe eats mostly insects, of both adult and larval stages, as well as crustaceans, molluscs, tadpoles, and small frogs and fish.[4] When moulting at lakes with high salinity, although, this bird feeds mostly on brine shrimp. The behaviour of black-necked grebes changes in response to the availability of brine shrimp; bodies of water with more shrimp have more grebes, and grebes spend more time foraging when the amount of shrimp and the water temperature decreases.[30]
The young are fed one at a time by the parents, with one bird carrying the young while the other feeds it. The young take food by grabbing it, with their beaks, from their parents, or by grabbing food dropped into the water. When a young bird cannot grab the food, then the adults submerge their bill into the water and shake their bill to break up the food.[14]
When breeding is over, the black-necked grebe usually partakes in a moult migration to saline lakes. It especially prefers lakes with large numbers of invertebrate prey, so it can fatten up while moulting and before going on its winter migration.[31] Some birds, although, moult when on the breeding grounds, but most do not moult until the end of the moult migration.[32] This migration is dangerous, with hundreds and sometimes thousands of birds being killed by snowstorms when traveling to places such as Mono Lake.[33]
When it finishes its moult migration, this bird moults its remiges between August and September,[34] which makes it unable to fly. This moult is preceded by an increase in weight. During the moult, the breast muscles atrophy. When the moult is completed, this grebe continues to gain weight, often more than doubling its original weight.[31] This additional fat is used to power the black-necked grebe's overnight fall migration to its wintering grounds. The fat is most concentrated in the abdomen, second most in the thorax, and least in the chest.[35] This bird usually starts its migration earlier when shrimp is more abundant and when the moulting lake is at a higher than average temperature. It generally leaves on a clear night with lower than average surface temperatures.[36]
This grebe is one of the most inefficient fliers among birds. Generally, it avoids flying at all costs and reserves long-distance flight exclusively for migration.[37] This is combined with the fact that this bird is flightless for two months of the year during its moult.[31] However, when migrating, it travels as much as 6,000 kilometres (3,700 miles) to reach rich feeding areas that are exploited by few other species.[37] In flight, the shape of this grebe is like a loon: straight neck, legs trailing, and wings beating often.[14]
When diving, this bird pulls its head back and then arches it forward into the water, with the body following and a slight springing. The legs start moving only after they are underwater. When swimming on the surface of the water, the body of this grebe is relatively high, although none of the underparts are seen. The neck is held straight up in a relaxed manner, with the bill being held forward and parallel to the water. Each of the feet perform strong alternating strokes.[14]
Large-scale deaths (such as 150,000 birds on the Salton Sea in 1992) from erysipelas, avian cholera, avian botulism,[38] and West Nile virus have been recorded in the past. In 2013 at the Great Salt Lake, for example, there was an outbreak of West Nile virus which is among the largest recorded avian die-offs in the US.[39] The cause of the outbreak and modes of transmission are unknown, but there has been speculation about the latter. Since West Nile virus is able to survive in brine shrimp (and, for a temporary time, water at specific temperatures), it is likely that grebes could have become infected by eating diseased shrimp and/or swimming in the contaminated water.[40] It is also theorized that West Nile virus could be transmitted among grebes through contact with the excrement of an infected bird, possibly around bodies of water, communal nest sites, areas of cohabitating birds, etc.[39] Avian cholera, another disease that can cause massive die-offs in this species,[39] is transmitted by currently-unknown biotoxins and/or pathogens, as well as problems with feather waterproofing putting birds at risk.[38]
As of 2016, the black-necked grebe is classified as least concern by the International Union for Conservation of Nature (IUCN). The trend of the population is uncertain, as some populations are decreasing, whereas others are stable, have an uncertain trend, or are increasing. The justification for the current classification of this species is its very large population (estimated around 3.9–4.2 million individuals) combined with a large estimated extent of occurrence (about 155 million km2 (60 million sq mi)).[1] This grebe is probably the most numerous grebe in the world.[4]
Unknown biotoxins, pathogens, and the impairment of feather waterproofing can lead to hypothermia and avian cholera. Since this grebe usually winters on the coast, it is also vulnerable to oil pollution.[38] Large-scale disease, such as avian cholera, could threaten the species. These and other factors, such as human disturbance, including collisions with power transmission lines, contribute to declining populations in certain areas. This species used to be threatened in North America by the millinery industry, which helped facilitate the hunting of the birds, and egg collectors. Although this is true, this grebe is hunted in the Gilan Province in Iran, for both commercial and recreational purposes. However, there is no evidence suggesting that these threats could result in a significant risk for the overall population.[1]
The black-necked grebe or eared grebe (Podiceps nigricollis) is a member of the grebe family of water birds. It was described in 1831 by Christian Ludwig Brehm. There are currently three accepted subspecies, including the nominate subspecies. Its breeding plumage features a distinctive ochre-coloured plumage which extends behind its eye and over its ear coverts. The rest of the upper parts, including the head, neck, and breast, are coloured black to blackish brown. The flanks are tawny rufous to maroon-chestnut, and the abdomen is white. When in its non-breeding plumage, this bird has greyish-black upper parts, including the top of the head and a vertical stripe on the back of the neck. The flanks are also greyish-black. The rest of the body is a white or whitish colour. The juvenile has more brown in its darker areas. The subspecies californicus can be distinguished from the nominate by the former's usually longer bill. The other subspecies, P. n. gurneyi, can be differentiated by its greyer head and upper parts and by its smaller size. P. n. gurneyi can also be told apart by its lack of a non-breeding plumage. This species is present in parts of Africa, Eurasia, and the Americas.
The black-necked grebe uses multiple foraging techniques. Insects, which make up the majority of this bird's diet, are caught either on the surface of the water or when they are in flight. It occasionally practices foliage gleaning. This grebe dives to catch crustaceans, molluscs, tadpoles, and small frogs and fish. When moulting at saline lakes, this bird feeds mostly on brine shrimp. The black-necked grebe makes a floating cup nest on an open lake. The nest cup is covered with a disc. This nest is located both in colonies and by itself. During the breeding season, which varies depending on location, this species will lay one (sometimes two) clutch of three to four eggs. The number of eggs is sometimes larger due to conspecific brood parasitism. After a 21-day incubation period, the eggs hatch, and then the nest is deserted. After about 10 days, the parents split up the chicks between themselves. After this, the chicks become independent in about 10 days, and fledge in about three weeks.
Although it generally avoids flight, the black-necked grebe travels as far as 6,000 kilometres (3,700 mi) during migration. In addition, it becomes flightless for two months after completing a migration to reach an area where it can safely moult. During this moult, the grebe can double in weight. The migrations to reach these areas are dangerous, sometimes with thousands of grebe deaths. In spite of this, it is classified as a least concern species by the International Union for Conservation of Nature (IUCN). It is likely that this is the most numerous grebe in the world. There are potential threats to it, such as oil spills, but these are not likely to present a major risk to the overall population.
La Nigrakola grebo (Podiceps nigricollis, konata en Nordameriko kiel Orelgrebo) estas birdospecio el la familio de akvobirdoj nome Podicipedoj kun grando de ĉirkaŭ 30 cm. Ili loĝas en ĉiu kontinento escepte Aŭstralio kaj Antarkto.
Estas tri subspecioj:[1]
Ambaŭ komunaj nomoj por tiu specio aludas al karakteroj videblaj kiam la birdo estas en reprodukta plumaro; tiam ĝi havas tutnigran kolon kaj radiadon de orkoloraj plumoj en ĉiu kapoflanko. La nomo "Eared Grebe" (orelgrebo) estis uzata preskaŭ unu jarcenton antaŭ la nomo "Black-necked Grebe" (nigrakola grebo). Tiu lasta estis unuafoje uzata en 1912 de Ernst Hartert, klopode kongruigi la komunan nomon de la specio kun sia scienca nomo.[2] La genronomo de tiu specio —Podiceps— devenas el du latinaj vortoj: nome podicis, signife "pugo" kaj pes signife "piedo".[3] Tio aludas al la malantaŭa situo de la birdospeciaj kruroj— tute fine de ties korpo. La specifa epiteto nigricollis estas latina por "nigrakola": niger signifas "nigra" kaj collis signifas "kolo".
La Nigrakola grebo estas 28–34 cm longa. La plenkreskulo estas tute nekonfuzebla somere, ĉar ĝia kapo, kolo, supra kapoparto estas nigraj dum la reprodukta sezono, dum malantaŭ la rimarkindaj tre ruĝaj okuloj troviĝas orflavaj ornamplumoj kiu pendas al la nukoflankoj, sed ne superas la supran nukon, malkiel la Orelgrebo. Vintre, tiu malgranda grebo estas blanka kun ne tre markata nigra krono, sed pli pinteca, kio distingas ĝin el la pli blankavanga Slavonia grebo (aŭ Orelgrebo kaj Kornogrebo en Usono). Ĝia nigra beko estas maldika, kaj iom kurbeca supre kliniĝanta. La okuloj estas karminruĝaj. Ĝi estas pli malhela ol la Orelgrebo, konstatebla en la orelareo vintree kaj en la tuta kolo somere, ĉar la orelgrebo havas ruĝecan antaŭan kolon.
La beko de junaj nigrakolaj greboj ne kliniĝas supren; iel ili tre similas al la junuloj de orelgreboj, nome grizaj kun tre strieca blankanigre kapo, sed kun helaj vango kaj antaŭa kolo, dum la junuloj de la Orelgrebo havas striecajn vangon kaj kolon.
La vokvoĉo estas mallaŭta vib-vib kaj milda puik el masklo al la ino
Tiu holarktisa kaj afrotropisa specio vivas ĉe malprofundaj fragmitaj lagoj, fiŝlagoj, lagunoj. Ĝi nestumas grupe, travintrumas ĉe marbordo aŭ ĉe alia malferma akvo. Reproduktaj teritorioj estas tra Eŭropo (dise en okcidenta Eŭropo al norda Balkanio kaj pli etende en suda Rusio), Azio (Centra Azio kaj suda Siberio), Afriko, norda Sudameriko kaj sudokcidenta kaj okcidenta Usono. La subspecio de Nordameriko, nome P. n. californicus estas konata kiel Orelgrebo. Tiuj birdoj migras en vintro, ĉefe al la marbordo de Pacifiko kie ili havas teritorion sude ĝis Salvadoro; krome vagantoj povas aperi tiom for kiom ĝis Kostariko.[4]
La Nigrakola grebo de la nomiga subspecio P. n. nigricollis en pli malvarmaj kaj moderklimataj regionoj de la Malnova Mondo vintrumas ankaŭ pli sude, kun multaj birdoj el Eŭropo moviĝantaj al la Mediteraneo, dum la siberaj birdoj vintrumas al Japanio kaj ĝis suda Ĉinio. La izola sudafrika raso, P. n. gurneyi estas sedenta. Ĝi estis nomita de la sudafrika ornitologo kaj aŭtoro Austin Roberts honore al la anglaj bankistoj kaj amatoraj ornitologoj John Henry Gurney kaj John Henry Gurney Jr..
Bedaŭrinde la granda reprodukta populacio de Graflando Roscommon, Irlando, malkovrita ĉirkaŭ 1915 falis viktimo el drenado fare fine de la 1930-aj jaroj; estis ĉirkaŭ 250 paroj. Ŝajne ankoraŭ estis reproduktado, en tre malgrandaj nombroj, en Irlando en 2002, 2006 kaj 2011.
Nigrakola grebo en nereprodukta plumaro (pli pinta krono)
La simila Orelgrebo en nereprodukta plumaro por komparo (pli blanka vango)
Ĉeneste
En Hispanio
Paro da reproduktuloj
Podiceps nigricollis - MHNT
La Nigrakola grebo estas elstara naĝanto kaj plonĝanto, kaj persekutas sian predon subakve, manĝante ĉefe fiŝojn same kiel malgrandajn krustulojn, akvajn insektojn kaj larvojn.
Ili preferas fuĝi el danĝero per plonĝado anstataŭ per flugado, kvankam ĝi povas facile eliri el akvo.
Kiel ĉe ĉiuj greboj, ankaŭ la Nigrakola grebo nestumas ĉe la akvobordo, ĉar ties kruroj estas tro malantaŭe kaj ĝi ne povas bone piediri. Kutime la ino demetas du ovojn, kaj la striecaj junuloj estas foje portataj surdorse de plenkreskulo.
Interese, la Nigrakola grebo estas esence senflugaj dum preskaŭ plej parto de la jaro (9 al 10 monatoj), kaj iĝas ekzemplo de unu el plej malkompetentaj flugantoj inter birdoj. Ĝenerale, tiu birdo evitas flugi kaj faras longdistancajn flugojn nur por migrado. Tamen, dum migrado, ili veturas tiom multe kiom ĝis 6,000 km por atingi fruktodonajn areojn uzataj ankaŭ de aliaj kelkaj specioj.[5]
La Nigrakola grebo (Podiceps nigricollis, konata en Nordameriko kiel Orelgrebo) estas birdospecio el la familio de akvobirdoj nome Podicipedoj kun grando de ĉirkaŭ 30 cm. Ili loĝas en ĉiu kontinento escepte Aŭstralio kaj Antarkto.
El zampullín cuellinegro (Podiceps nigricollis)[2] es una especie de ave podicipediforme de la familia Podicipedidae propia de Eurasia. Norteamérica y África.
El zampullín cuellinegro mide entre 28–34 cm de largo, con una envergadura alar de 56–60 cm,[3] En verano es inconfundible, tanto el macho como la hembra tienen la cabeza negra, salvo dos penachos de plumas finas amarillas en forma de abanico, que parten de los ojos hacia atrás. También su cuello, pecho y partes superiores son negros, mientras que sus plancos son de color castaño rojizo. Su vientre, sus rémiges secundarias y la parte inferior de sus alas son blancos, aunque quedan ocultos cuando nadan. Su ojo es de color rojo intenso, y tiene el pico negro, largo y puntiagudo. En invierno su plumaje pasa a ser de color gris oscuro en las partes superiores, con las partes inferiores y la cola blancas, y también son blancas las mejillas y la parte frontal del cuello.
En verano se diferencia fácilmente del zampullín cuellirrojo por el color negro de su cuello y pecho, y la forma de los penachos amarillos de su rostro. Además el zampullín cuellinegro tiene las plumas de la frente y el píleo prominentes, mientras que en el cuellirrojo están aplanadas. En invierno ambos son mucho más similares, pero pueden diferenciarse porque en el zampullín cuellinegro la zona oscura de la parte superior de su cabeza sobrepasa la altura de los ojos.
El zampullín cuellinegro fue descrito científicamente por Christian Ludwig Brehm en 1831,[4] con su nombre científico actual.[5] Aunque estaba clasificado, como el resto de su familia, junto los colimbos en Colymbiformes. Hasta el siglo XX no se separaron los somormujos y zampullines en su propio orden, Podicipediformes.
Se reconocen tres subespecies de zampullín cuellinegro:[6][7]
La etimología tanto del nombre de su género como de su especie es latina. Podiceps procede de la combinación de las palabras podicis que significa «ano» y pes que significa «pie»,[8][9] que hace referencia a que sus patas se unen al cuerpo en su extremo posterior. Su nombre específico, al igual que el común, alude a su plumaje durante la época de cría, la palabra nigricollis significa «cuellinegro» (de niger «negro» y collis «cuello»).
Cría en las regiones templadas de Eurasia, Norteamérica y África austral. Es un ave común en los humedales europeos, abundando sobre todo en la Europa del este. Las poblaciones asiáticas y americanas son bastante importantes, no así las africanas, bastante reducidas. En el próximo Oriente se concentran para pasar el invierno hasta 18.600 en Turquía[10] y cientos de miles en Irán.[11] En América se encuentran concentraciones de 20.000 individuos en migración en Oregón, y hasta 500.000 invernantes en zonas interiores de California.[12]
En la península ibérica es un ave invernante, aunque existe una población reproductora estimada en más de 800 parejas como mínimo, con grandes fluctuaciones debidas a las condiciones hidrológicas.[13]
El zampullín cuellinegro es un excelente nadador y buceador, que caza bajo el agua. Se alimenta principalmente de insectos acuáticos y crustáceos. También come pequeños peces, renacuajos, caracoles y anélidos neréidos.[1]
Suele anidar colonialmente entre la vegetación del borde del agua o sobre la vegetación flotante. Suele poner dos huevos. Sus polluelos son rayados y a veces son transportados en la espalda de los adultos.
El zampullín cuellinegro se pasa la mayor parte del año sin volar (de 9 a 10 meses), y es una de las aves con un vuelo menos eficiente. Generalmente evita volar todo lo que puede, y realiza vuelos de larga distancia exclusivamente en la migración. Sin embargo, durante la migración llega a desplazarse 6000 km para alcanzar zonas prósperas que son explotadas por pocas especies.[14]
El zampullín cuellinegro (Podiceps nigricollis) es una especie de ave podicipediforme de la familia Podicipedidae propia de Eurasia. Norteamérica y África.
Mustkael-pütt (Podiceps nigricollis) on linnuliik pütlaste sugukonnas.
Mustkael-pütt on levinud laiguti Euraasias, Aafrika ida- ja lõunaosas ja Põhja-Ameerikas.
Mustkael-püti vanalind hundsulestikus sarnaneb samas sulestikus sarvikpüti vanalinnuga, kuid tal on peenem kael, püstisem laup ja pisut ülespoole kaardus nokk[1].
Mustkael-pütt on püttidest kõige seltsingulisem. Tavaliselt pesitseb ta kuni mõnesaja paariliste kolooniatena toidurikastel järvedel, sageli koos kajakate, tiirude ja teiste lindudega [2]. Võrreldes sarvikpütiga pesitseb toidurikkamatel veekogudel.
Mustkael-pütt toitub peamiselt veeputukatest, sellele viitab ka tema noka kuju.
Mustkael-pütt ehitab ujuva pesa nagu teisedki pütid. Kurnas on 3–6 valkjasrohekat muna.[2] Rändel hoidub parvedesse.
Mustkael-pütt on Eestis eksikülaline ja väga haruldane juhuslik haudelind [1]. Peamisi põhjuseid, miks mustkael-pütt pole Eestis püsiv haudelind, on tema soojalembesus. Meie suved jäävad talle pesitsemiseks sageli liiga lühikeseks.
Txilinporta lepabeltza (Podiceps nigricollis) podicipedidae familiako ur-hegaztia da[1], aintziratan bizi dena.
Kontinente guztietan bizi da, Australia eta Antartika izan ezik.
Hiru azpiespezie ditu:
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Txilinporta lepabeltza (Podiceps nigricollis) podicipedidae familiako ur-hegaztia da, aintziratan bizi dena.
Kontinente guztietan bizi da, Australia eta Antartika izan ezik.
Mustakaulauikku (Podiceps nigricollis) on uikkulintu. Se sekoitetaan usein mustakurkku-uikkuun. Mustakaulauikulla on mustakurkku-uikkuun verrattuna täysmusta ohuempi kaula. Pohjoismaissa mustakaulauikut pesii pieninä yhdyskuntina Etelä-Ruotsin ja Tanskan rehevillä järvillä. Joskus sitä tavataan myös Suomessa, ei tosin joka vuosi. Arvioiden mukaan Pohjoismaissa on noin 300 paria. Maailmalla mustakaulauikkua tavataan kaikissa maanosissa, Oseaniaa lukuun ottamatta.
Mustakaulauikku (Podiceps nigricollis) on uikkulintu. Se sekoitetaan usein mustakurkku-uikkuun. Mustakaulauikulla on mustakurkku-uikkuun verrattuna täysmusta ohuempi kaula. Pohjoismaissa mustakaulauikut pesii pieninä yhdyskuntina Etelä-Ruotsin ja Tanskan rehevillä järvillä. Joskus sitä tavataan myös Suomessa, ei tosin joka vuosi. Arvioiden mukaan Pohjoismaissa on noin 300 paria. Maailmalla mustakaulauikkua tavataan kaikissa maanosissa, Oseaniaa lukuun ottamatta.
Podiceps nigricollis
Le Grèbe à cou noir (Podiceps nigricollis) est une espèce d'oiseaux aquatiques de la famille des podicipédidés. C'est le plus sociable de tous les grèbes, mais aussi celui dont la population mondiale est la plus nombreuse.
Le Grèbe à cou noir a une taille intermédiaire entre le Grèbe huppé et le Grèbe castagneux, il mesure de 28 à 34 cm. Son aile a une longueur de 12,4-13,9 cm pour une envergure totale de 50 à 60 cm. Son bec fait généralement 2-2,6 cm; il est plus long chez le mâle (généralement plus de 2,4 cm) que chez la femelle (généralement moins de 2,3 cm)[1]. Son poids varie de 213 à 402 g.
Cet oiseau a un bec légèrement retroussé et plus fin que celui de son cousin, le Grèbe esclavon. Ce bec est, de plus, entièrement noir. Comme tous les grèbes, le Grèbe à cou noir a des pattes verdâtres positionnées très en arrière du corps, ce qui facilite la nage, et ses orteils sont lobés. L'œil est rouge chez l'adulte.
Pendant la période de reproduction, il est reconnaissable grâce au roux ardent de ses flancs mais aussi grâce aux touffes de plumes dorées qui peuvent se déployer en éventails sur les côtés de sa tête. L'iris rouge est très nettement visible sur le fond entièrement noir de la tête. Le cou et le dos sont aussi d'un noir profond. La calotte noire de la tête est souvent plus bombée que chez les autres grèbes.
Le plumage hivernal est terne. Le dos, l'arrière de la nuque et la calotte sont noirs, les flancs, le ventre, la poitrine, la gorge et les joues sont d'un gris plus ou moins clair, mais le bas des joues est blanc.
Au niveau de la tête, la calotte noire descend plus bas que les yeux, ce qui le distingue du Grèbe esclavon chez qui l'œil est la limite de la calotte noire hivernale.
Les jeunes possèdent des joues gris-brunâtre, plus sombres que les adultes. Les oisillons ont la tête noire présentant des raies et taches plus claires, généralement brunâtres, et une zone rouge rosée sans plumes entre l'œil et le bec[2],[3].
Plus sociable que les autres grèbes, il niche généralement en colonies pouvant atteindre une centaine de couples, souvent en compagnie de colonies de Mouettes rieuses ou de Guifettes moustacs[4].
Le Grèbe à cou noir émet des trilles (bibibib) et sifflements (houiiti) très aigus en été (pour écouter son cri, voir sur la page de la référence 4 ci-contre[4]. En hiver, il est généralement silencieux.
Du fait de la position de ses pattes, très en arrière du corps, il lui est plus facile de nager que de marcher ou de décoller. Pour cette raison, il vole rarement en dehors des périodes de migration, et il évitera au maximum de s'aventurer sur les berges.
En vol, il tient son cou tendu et ses pattes un peu pendantes. Bien que le battement des ailes soit rapide, le vol est généralement bas et peu puissant[3].
Le Grèbe à cou noir se nourrit en été d'insectes happés en surface, mais aussi d'insectes aquatiques (adultes et larves), de têtards, de petits poissons, de mollusques et de petits crustacés capturés en plongeant et nageant sous l'eau. En hiver, son régime est plus strictement piscivore. Il avale ses proies sous l'eau, contrairement au Grèbe castagneux qui consomme ses proies en surface[5].
Les couples, qui se sont formés sur les sites d'hivernage, arrivent sur les sites de nidification vers mars ou avril. Ils entament alors une parade nuptiale : ils se dressent poitrine contre poitrine, nagent l'un autour de l'autre le corps en extension, secouent la tête, et se précipitent sur les autres couples pour les intimider[2].
Les deux parents bâtissent un nid formé d'un tas de végétaux en décomposition ancré à la végétation vivante du bord de l'eau. La ponte a lieu entre mars et juillet[3]. Mâle et femelle couvent de 3 à 4 œufs blanc-bleuté qui bruniront au contact des végétaux en décomposition[2]. Les derniers œufs sont parfois abandonnés après l'éclosion des deux premiers, 20 à 21 jours après la ponte[5].
Les oisillons sont nidifuges et souvent transportés sur le dos de leurs parents. Ils seront indépendants au bout de trois semaines. Ils deviendront aptes à se reproduire à l'âge de 2 ans. On estime que ces oiseaux peuvent vivre 12 ans[6], mais le record actuel constaté par baguage est un Grèbe à cou noir tué par d'autres oiseaux à l'âge de 7 ans et 2 mois[7].
Il existe trois sous-espèces de Grèbes à cou noir, réparties comme suit :
L'UICN estime que la population mondiale de ce grèbe comprend de 3,9 à 4,3 millions d'individus[11].
En été, il fréquente les plans d'eau douce de taille moyenne, les bassins de décantation et argilières laissés à l'abandon - souvent en compagnie de colonies de mouettes rieuses. Il préfère les plans d'eau présentant une végétation abondante sur ses rives et une abondante faune aquatique. En hiver on le rencontre le plus souvent dans les lacs, les grands étangs et sur les estuaires mais aussi sur le littoral marin. Il se mêle souvent à d'autres grèbes pendant l'hivernage[4],[3]. Sur le continent américain, on peut le trouver sur des lacs hypersodiques (Grand lac salé, Mono Lake) où il se nourrira exclusivement d'artémies et de diptères de la famille des Ephydridae, car ces lacs ne contiennent pas de poisson[12].
Le Grèbe à cou noir est un migrateur partiel, car les populations du sud de l'Europe, de l'Asie et des USA peuvent être résidentes à l'année[10]. La sous-espèce sud-africaine P. nigricollis gurneyi ne migre pas du tout.
Les oiseaux migrateurs nichent de mars à août sur leur site de nidification, puis en août ou septembre, ils migrent vers le sud. Les populations européennes vont généralement vers la mer Noire ou la Méditerranée[2]; les populations américaines vont en majorité vers les côtes sud-ouest du Pacifique ou vers le Golfe du Mexique[13].
De comportement grégaire lors des migrations, cet oiseau peut former des concentrations de centaines de milliers d'oiseaux au niveau de certains sites (par exemple sur le Grand Lac Salé, Utah, USA ou au sud de la mer Caspienne).
Les déplacements sont plutôt nocturnes sur le continent nord américain, mais peuvent être diurnes en Eurasie[10].
On a reporté des cas d'individus erratiques éloignés des sites habituels, comme aux Açores, à Hawaii, à Madère ou aux Canaries[14]. On a aussi rapporté des observations de cet oiseau au Salvador et au Costa Rica[15].
Le Grèbe à cou noir peut être victime, au niveau des populations hivernant en mer, des pollutions aux hydrocarbures.
Considérée comme sécurisée en Europe par l'Agence européenne pour l'environnement (AEE) depuis 1994[16], cette espèce a tout de même été déclarée menacée en Suède [17], et vulnérable en Allemagne[18], en Lettonie[19] et en Lituanie[20].
Selon BirdLife International, la population européenne (Russie comprise) comprendrait de 53 000 à 96 000 couples. Les populations les plus nombreuses se trouvent en Russie (30 000 à 60 000 couples) et en Ukraine (10 000 à 16 500 couples). Il semble qu'après une augmentation notable des populations européennes entre 1970 et 1990, on assiste de nouveau à un déclin entre 1990 et 2000, surtout au niveau des populations d'Europe centrale (en Roumanie par exemple) et des Pays baltes[21].
Cet oiseau est placé en annexe II de la Convention de Berne et de l'AEWA) depuis 2002. Il est de plus particulièrement protégé en Grande-Bretagne depuis 1982[22]et par le Migratory Bird Treaty Act[23].
L'AEWA distingue différentes populations. Les populations américaines, européennes et nord-africaines sont classées en catégorie C (non menacées, plus de 100 000 individus). Celles de l'Asie (estimées à 25 000 individus par l'AEWA) sont en catégorie B1 (populations très vulnérables (entre 25 000 et 100 000 individus)). Celles du sud de l'Afrique sont en catégorie A2 (populations menacées (entre 10 000 et 25 000 individus))[24].
L'UICN a classé le Grèbe à cou noir dans la catégorie LC (préoccupation mineure) du fait de sa grande aire de répartition et de sa population mondiale estimée à environ 4 millions d'individus[25].
Le mot grèbe est utilisé pour désigner ce genre d’oiseau depuis au moins le XVIe siècle et serait d’origine savoyarde[26].
L'expression à cou noir fait référence à la couleur de son cou en été, qui le distingue des autres espèces de grèbes.
En ce qui concerne le nom scientifique, Podiceps vient du latin podex, le croupion et pes, le pied (ici, les pattes). Le mot nigricollis vient du latin niger, noir et collis, le cou[27].
Plusieurs états ont émis des timbres à l'effigie de cet oiseau[28]: les îles Maldives en 1986, La Dominique et la Serbie-et-Monténégro en 2005 ainsi que la Belgique en 2006.
Podiceps nigricollis
Le Grèbe à cou noir (Podiceps nigricollis) est une espèce d'oiseaux aquatiques de la famille des podicipédidés. C'est le plus sociable de tous les grèbes, mais aussi celui dont la population mondiale est la plus nombreuse.
O mergullón de pescozo negro[2] ou mergullón orelleiro[3] (Podiceps nigricollis) é unha ave acuática da familia Podicipedidae. Foi descrito en 1831 por Christian Ludwig Brehm. Actualmente acéptanse tres subespecies, incluíndo a subespecie nominal. A súa plumaxe reprodutora é dunha distintiva cor ocre que se estende por detrás do ollo e sobre as plumas cobertoiras dos oídos. O resto das partes superiores, incluíndo a cabeza, pescozo, e peito, son de cor negra a marrón anegrada. Os flancos son de cor avermellada leonada a castaña e o abdome é branco. Cando leva a plumaxe non reprodutora, esta ave ten unhas partes superiores negras cincentas, incluíndo a parte superior da cabeza e unha banda vertical no dorso e pescozo. Os flancos son tamén negros cincentos. O resto do corpo é dunha cor branca ou abrancazada. Os xoves teñen máis cantidade de cor marrón nas súas áreas máis escuras. A subespecie californicus pode distinguirse da nominal porque a primeira ten o peteiro xeralmente máis longo. A outra subespecie, P. n. gurneyi, pode diferenciarse pola súa cabeza e partes superiores máis cincentas e polo seu menor tamaño. P. n. gurneyi pode tamén distinguirse pola súa falta de plumaxe non reprodutor. O mergullón de pescozo negro está presente en partes de África, Eurasia e as Américas.
O mergullón de pescozo negro usa moitas técnicas para buscar o seu alimento. Os insectos, que constitúen a maioría da súa dieta, son capturados na superficie da auga ou en voo. Ocasionalmente recólleos na vexetación. Mergúllase para capturar crustáceos, moluscos, cágados e pequenas ras e peixes. Cando muda en lagos salinos, aliméntase prncipalmente de crustáceos Artemia. Constrúe un niño con forma de copa flotante nun lago de augas abertas. Este niño é cuberto por un disco e pode estar localizado nunha colonia ou nun sitio máis arredado. Durante a estación reprodutora, que varía dependendo da localización, esta especie fai unha posta (ás veces dúas) de tres ou catro ovos. O número de ovos é ás veces maior debido ao parasitismo de crianza ou de posta conespecífico. Despois dun período de incubación de 21 días, os ovos fan eclosión e despois o niño é abandonado. Dez días despois, os proxenitores reparten os fillos entre eles para coidalos por separado. Despois disto, os polos fanse independentes nuns dez días e empluman en tres semanas.
Aínda que xeralmente evita voar, viaxa ata 6 000 km durante a súa migración. Ademais, queda sen a capacidade de voar durante dous meses unha vez que completa a migración que realiza a unha zona na que poida mudar con seguridade. Durante esta muda, pode dobrar o seu peso. As migracións para alcanzar estas zonas son perigosas, e ás veces a vizxe cóbrase a vida de miles de exemplares. Malia todo isto, a especie está clasificada como pouco preocupante pola Unión Internacional para a Conservación da Natureza (IUCN). Probablemente este sexa o mergullón máis numeroso do mundo. Enfróntase a ameazas potenciais, como as verteduras de petróleo, pero estas probablemente non supoñen un risco importante para a poboación mundial.
Esta especie foi descrita cientificamente por Carl Ludwig Hablitz en 1783 como Colymbus caspicus, a partir dun exemplar recollido en Bandar-e Anzali. Pensouse orixinalmente que este era un sinónimo do mergullón real, ata que Erwin Stresemann descubriu en 1948 que a descrición aplicábase máis ao mergullón de pescozo negro. Antes diso, pensábase que a primeira descrición era a feita por Christian Ludwig Brehm[4] en 1831, que lle deu a esta ave o seu nome científico actual de Podiceps nigricollis[5] a partir dun exemplar alemán. Para resolver isto, a Comisión Internacional de Nomenclatura Zoolóxica suprimiu o nome C. caspicus.[4] O nome de xénero Dytes foi ás veces usado para esta especie,[6] unha clasificación que foi formalizada por Robert Ridgway en 1881.[7]
Esta ave está estreitamente relacionada co Podiceps occipitalis e o Podiceps taczanowskii. O extinto Podiceps andinus de Colombia é ás veces considerado unha subespecie do mergullón de pescozo negro, ademais das outras tres subespecies existentes, que son:[6]
O nome xenérico Podiceps vén de dúas palabras latinas: podicis, 'ano' e pes, 'pé'.[8] Isto fai referencia á posición das patas do animal moi atrás no seu corpo. O epíteto específico nigricollis en latín significa 'pescozo negro'.[9] O epíteto subespecífico californicus refírese a 'de California', e gurneyi procede do nome do ornitólogo británico John Henry Gurney[10]
Os nomes comúns desta ave fan referencia á cor negra do seu pescozo ou ben ás plumas vistosas da cara que parecen unha orella (mergullón orelleiro). En varios idiomas ten nomes equivalentes a estes.[11][12][13]
Normalmente mide entre 28 e 34 cm de lonxitude e pesa de 265 a 450 g. A subespecie nominal en plumaxe reprodutora ten a cabeza, pescozo, peito e partes superiores dunha cor de negra a marrón anegrada, coa excepción do abano de plumas de cor ocre que se estende por detrás do ollo sobre as cobertoiras oculares e os laterais da caluga. O ollo é principalmente vermello, cun anel amarelo claro estreito nas partes inferiores do ollo e un anel orbital de amarelo-laranxa a vermello rosa.[6] O peteiro é delgado e curvado cara arriba[14] e de cor negra e está conectado co ollo por unha liña anegrada que empeza na comisura do peteiro. Ás veces, a parte anterior do pescozo pode estar principalmente tinguida de marrón. A parte superior das ás é de anegrada a verde oliva e ten unha mancha branca formada polas secundarias e parte das primarias internas. Os flancos están coloreados de cor avermellada leonada a castaña e teñen unha ocasional mancha anegrada. A parte inferior da á e o abdome son brancos, coa excepción de que na á ten terciarias escuras e as primarias externas son maiormente marróns cincentas claras. As patas son grises escuras. Os sexos son similares.[6]
En plumaxe non reprodutora, a subespecie nominal ten partes superiores negras agrisadas, pileo, caluga e parte posterior do pescozo coa cor da parte superior deste último contida nunha liña vertical. A cor escura do píleo chega por debaixo do ollo e pode verse, difusa, ata as cobertoiras do oído. Detrás das cobertoiras do oído nos laterais do pescozo, hai óvalos brancos. O resto do pescozo é de gris a gris amarronado e ten algo de branco en cantidade variable. O peito é branco, e o abdome é abrancazado. Os flancos están coloreados nunha mestura de gris anegrado con flecos brancos. A cor do peteiro cando están en período non reprodutor difire de cando teñen plumaxe reprodutora, xa que no primeiro é significativamente máis gris.[6]
Os individuos xoves son similares aos adultos en plumaxe non reprodutora. Porén, hai diferenzas, como que as áreas escuras teñen xeralmente máis tons marróns nos xoves e con menos negro. Os loros están a miúdo tingidos de gris, con marcas abrancazadas detrás do ollo. Nos laterais da cabeza e parte superior do pescozo presentan un ton leonado ou beixe. O polo está cuberto de penuxe e ten unha cabeza gris anegrada con liñas e manchas brancas ou grises con tons beixes. A gorxa e parte anterior do pescozo son principalmente claras. As partes superiores son principalmente grises escuras e o abdome é branco.[6]
A subespecie californicus adoita ter un peteiro máis longo comparada coa subespecie nominal e ten primarias internas grises amarronadas durante a estación reprodutora. Cando non está en época reprodutora, a subespecie nominal ten con menor fecuencia loros difusos e claros que Podiceps nigricollis californicus. A outra subespecie, P. n. gurneyi, é a menor das tres e ademais ten unha cabeza e partes superiores máis grises. O adulto desta subespecie tamén ten un ton marrón avermellado nas cobertoiras alares menores, carece dunha plumaxe non reprodutora e os penachos da parte lateral da cabeza son máis claros.[6]
Cando se reproduce fai un acougado son "ooeec" que ascende en agudeza desde un ton inicial xa moi agudo[15]. Esta chamada tamén se utiliza como chamada territorial, xunto cun trilo de ton baixo e rápido, que á súa vez tamén usa durante o cortexo. Outra chamada é un curto "puuii" ou "uit". É unha ave silenciosa cando non está na tempada reprodutora[6] e cando se almenta ou descansa.[16]
Esta especie reprodúcese en áreas con vexetación de lagos de auga doce de Europa, Asia, África, norte de América do Sur e suroeste e oeste dos Estados Unidos.[17] Despois de reproducirse, esta ave migra a lagos salinos para mudar.[18] Despois de completar a muda e esperar ás veces varios meses,[15] migra para invernar en lugares como o suroeste do Paleártico e partes do leste de África e Asia. Tamén inverna no sur de África, outro lugar onde se reproduce. Nas Américas, inverna ata o sur ata Guatemala,[1] aínda que a poboación invernante está restrinxida principalmente a illas do golfo de California, o Salton Sea, e Baixa California.[15] Cando non se está a reproducir, o seu hábitat son principalmente os lagos salinos e estuarios costeiros.[1]
É un mergullón moi gregario, que xeralmente forma grandes colonias cando se reproduce e grandes bandadas cando non.[19]
Constrúen niños flotantes nas augas xeralmente de pouca profundidade de lagos abertos.[20] O propio niño está ancorado ao lago por plantas.[21] Colaboran na súa construción tanto o macho coma a femia utilizando materia vexetal.[22] A maioría do niño está mergullado baixo a superficie da auga, co fondo interno da copa do niño xeralmente ao mesmo nivel que as augas. Sobre a copa hai un disco plano.[21] Nidifica tanto en colonias[22] coma en solitario. Cando non nidifica só, adoita facelo en colonias de especies mixtas formadas pola gaivota chorona, patos, e outras aves acuáticas.[21] O espazo entre os niños nestas colonias adoita ser de 1 a 2 m.[23] O feito de que nidifique en colonias ou non ten un efecto sobre as dimensións do niño. Cando a ave non está nunha colonia, o niño ten un diámetro que como media é de 28 cm, aínda que isto pode variar, con niños que van desde os 20 cm a 30 cm. Isto é comparado a nidificar en colonias, onde os niños teñen un diámetro de 25,5 cm.[21][24]
A formación de parellas nesta especie empeza xeralmente durante as pausas na migración cara aos terreos reprodutores, aínda que ocasionalmente ocorre incluso antes, en parellas invernantes. Esta formación de parellas continúa despois de que o mergullón chega aos tereos de reprodución.[13] O cortexo ocorre cando chegan ao lago onde criarán. As exhibicións realízanse no centro do lago. Non hai un territorio delimitado para realizar o cortexo; os individuos utilizan toda a área do lago. Cando un exemplar se anuncia a unha posible parella, achégase a outros mergullóns coas plumas do corpo esponxadas e o pescozo ergueito. Pecha o peteiro e realiza unha chamada que soa puu-ii-chk, no que a última nota a penas é audible. O cortexo xeralmente remata ao inicio da nidificación.[25]
No hemisferio norte, esta ave reprodúcese de abril a agosto. No leste de África a estación reprodutora é polo menos de xaneiro a febreiro, mentres que no sur de África, dita estación vai de outubro a abril.[6]
É unha ave socialmente monógama.[22] O parasitismo de crianza ou de posta conespecífico ou intraespecífico, no cal a femia pon os seus ovos no niño doutra ave da súa especie, é común e case o 40% dos niños son parasitados como media.[23] En canto a territorio, este mergullón defende só o seu sitio de nidación.[20]
Esta especie fai unha posta normalmente e ás veces dúas postas,[6] cada unha de tres ou catro ovos verdosos abrancazados ou azulados.[22] Porén, os niños que foron parasitados, teñen dous ovos máis como media.[23] Os ovos, aínda que inicialmente están inmaculados, líxanse despois con materia vexetal coa cal foi construído o niño. Os ovos miden 45 × 30 mm como media e son incubados por ambos os proxenitores durante uns 21 días.[22] A data da posta dos ovos está bastante sincronizada, e as aves de pequenas colonias teñen datas de posta que abranguen só uns poucos días, comparadas coas colonias grandes, onde a data de posta esténdese nun período de máis de 10 días.[25]
Despois da eclosión dos ovos, estas aves abandonan o seu niño.[22] A pesar de que os xoves poden nadar e mergullarse durante este tempo, raramente o fan, senón que permanecen sobre o lombo dos proxenitores durante catro días despois da eclosión.[16] Este comportamento dáse en todos os mergullóns e é probable que evolucionase para reducir os custos de desprazarse, especificamente os de ir de volta ao niño para darlle calor e comida aos polos.[26] Pasados uns 10 días, o pai e nai repártense os polos, e cada un encárgase do coidado de aproximadamente a metade da rolada.[22] Despois deste repartimento, os polos fanse independentes nuns 10 días máis,[6] e empluman nunhas tres semanas.[22]
Cando é molestada durante a incubación, esta ave xeralmente cobre en parte os ovos con material do niño se a perturbación non é súbita, pero unha ave cunha posta incompleta xeralmente non intenta cubrir os ovos. Por outra parte, cando a perturbación non é repentina non cobre os ovos. En comparación, outras especies de mergullóns cobren os seus ovos cando abandonan o niño.[27] A predación normalmente non é a causa principal da perda de ovos, e a maioría dos fracasos na crianza ocorren despois de que os polos fixeron eclosión. Unha causa principal desta é a morte por frío dos xoves.[16]
Busca comida principalmente mergullándose[6][16] durante menos de 30 segundos.[6] Estes mergullos son normalmente máis curtos en tempo cando están en augas menos profundas.[28] Entre mergullos, esta ave descansa unha media de 15 segundos.[29] Cando se alimenta de camaróns Artemia en lagos hipersalinos, probablemente usa a súa longa lingua para bloquear a cavidade oral. Hipotetízase que despois esmaga a presa contra o padal e expulsa o exceso de auga.[30] Tamén busca comida sobre a follaxe, ou apañando obxectos sobre a superficie da auga, somerxendo a cabeza e ás veces capturando insectos voadores.[6]
Come principalmente insectos, tanto adultos coma en estado larvario, así como crustáceos, moluscos, cágados e pequenas ras e peixes.[6] Porén, cando mudan en lagos con alta salinidade, esta ave aliméntase principalemnte de Artemia. O comportamento dos mergullóns de pescozo negro cambia en resposta á dispoñibilidade de Artemia; os corpos de auga con máis cantidade destes crustáceos teñen máis mergullóns, e os mergullóns pasan máis tempo alimentándose cando a cantidade de camaróns e a temperatura da auga decrecen.[31]
Os xoves son alimentados un por un polos pais, e un deles transporta no lombo as crías mentres que o outro os alimenta. As crías toman a comida agarrándoa cos seus peteiros dos peteiros dos seus pais ou recollen a comida que caeu na auga. Cando unha ave non pode agarrar a comida, os adultos somerxen o seu peteiro na auga e axitan o seu peteiro para separar a comida.[16]
Cando acaba a reprodución, o mergullón de pescozo negro xeralmente realiza unha migración para mudar a pluma a lagos salinos. Prefire especialmente lagos con gran número de invertebrados presa, polo que poden engordar mentres mudan e antes de marchar para facer a migración invernal.[32] Non obstante, algúns exemplares, mudan cando están nos tereos de reprodución, pero a maioría non muda ata que finaliza a migración de muda.[33] Esta migración é perigosa e centos e ás veces miles de aves morren por causa das nevaradas cando viaxan a lugares como o lago Mono.[34]
Cando finaliza a migración de muda, fai a muda das súas plumas rémixes entre agosto e setembro,[35] o que o deixa sen capacidade de voar. Esta muda é precedida por un incremento de peso. Durante a muda, os músculos da ave atrófianse. Cando remata a muda, continúa gañando peso, a miúdo ata teren máis do dobre do seu peso orixinal.[32] Esta graxa adicional utilízase para acumular enerxía para a migración de outono nocturna cara aos seus terreos de invernada. A graxa concéntrase principalmente no abdome, e en menor medida no tórax e aínda menos no peito.[36] Esta ave xeralmente empeza a súa migración máis cedo cando os camaróns son máis abondosos e cando o lago de muda está a unha temperatura superior á media. Xeralmente parte nunha noite clara e con temperaturas da superficie inferiores á media.[37]
Este mergullón é unha das aves con voo menos eficiente. Xeralmente, evita voar a toda costa e só realiza voos a gran distancia durante a migración.[38] Ademais, a ave perde completamente a capacidade de voar durante dous meses ao ano durante a súa muda.[32] Porén, cando migran, viaxan ata 6 000 km para alcanzar as áreas ricas en alimento que son explotadas por poucas especies máis.[38] En voo, a forma deste mergullón é como a das movellas: pescozo recto, arrastra as patas e ten un batido rápido das ás.[16]
Cando se mergullan, esta ave bota a cabeza para atrás e seguidamente arquéaa para adiante meténdose na auga, seguida do corpo e cun lixeiro salto. As patas empezan a moverse só despois de que está baixo a auga. Cando nadan na superficie, o seu corpo é relativamente lixeiro, aínda que non se lle ve nada da parte inferior. O pescozo sitúase ergueito dereito de meneira relaxada, co peteiro situado cara adiante e paralelo á auga. Cos pés vai dando padas alternativas.[16]
Informouse de mortes a grande escala (de ata 150 000 aves no Salton Sea en 1992) por erisipela, cólera aviario, botulismo aviario,[39] e infección polo virus do Nilo Occidental. En 2013 no Gran Lago Salgado, por exemplo, houbo un abrocho de virus do Nilo Occidental que podería ser o máis grande rexistrado nas aves en EUA.[40] A causa do abrocho e os modos de transmisión son descoñecidos, pero fixéronse diversas especulacións. Como o virus do Nilo Occidental sobrevive nos crustáceos Artemia e, temporalmente, na auga do Gran Lago Salgado aproximadamente á temperatura que era a que había cando ocorreu a mortaldade, é probable que os mergullóns se tivesen infectado por comer crustáceos enfermos ou estar en augas contaminadas polo virus.[41] Tamén se teorizou que o virus do Nilo Occidental podería ser transmitido entre os mergullóns por contacto cos excrementos doutros mergullóns infectados.[40] O cólera aviario, outra doenza que pode causar mortaldades a grande escala nesta especie,[40] pode ser causada por biotoxinas descoñecidas, patóxenos e problemas coa impermeabilidade das plumas.[39]
En 2016, o mergullón estaba clasificado como "especie pouco preocupante" na lista da Unión Internacional para a Conservación da Natureza (IUCN). A tendencia da poboación é incerta, xa que algunhas poboacións están decrecendo, mentres que outras son estables, teñen unha tendencia incerta, ou están a se incrementar. A xustificación da actual clasificación desta especie é a súa grande poboación (estimada en de 3,9 a 4,2 millóns de individuos) combinada coa súa área de distribución enorme (duns 155 millóns de km2).[1] Este mergullón é probablemente o mergullón máis numeroso do mundo.[6]
Biotoxinas descoñecidas, patóxenos e a deterioración da impermeabilidade das plumas poden causar hipotermia e cólera aviaria. Como este mergullón xeralmente inverna na costa, é tamén vulnerable á contaminación por petróleo.[39] Doenzas a grande escala como o cólera aviario, poderían ameazar esta especie. Estes e outros factores, como as perturbacións humanas, incluíndo os choques contra cables de alta tensión, contribúen ao declive da poboación en certas áreas. Esta especie adoitaba estar ameazada en Norteamérica pola industria de fabricación de sombreiros, que impulsaba a caza destas aves, e polos coleccionistas de ovos. Este mergullón aínda se caza en Irán na provincia de Gilan, tanto con fins comerciais coma recreativos. Porén, non hai probas que suxiran que estas ameazas poderían ter como resultado un significativo risco para o conxunto da poboación.[1]
O somorgullo de pescozo negro é un visitante invernal, escaso, en Galicia, onde pode verse desde decembro até marzo.[3]
O mergullón de pescozo negro ou mergullón orelleiro (Podiceps nigricollis) é unha ave acuática da familia Podicipedidae. Foi descrito en 1831 por Christian Ludwig Brehm. Actualmente acéptanse tres subespecies, incluíndo a subespecie nominal. A súa plumaxe reprodutora é dunha distintiva cor ocre que se estende por detrás do ollo e sobre as plumas cobertoiras dos oídos. O resto das partes superiores, incluíndo a cabeza, pescozo, e peito, son de cor negra a marrón anegrada. Os flancos son de cor avermellada leonada a castaña e o abdome é branco. Cando leva a plumaxe non reprodutora, esta ave ten unhas partes superiores negras cincentas, incluíndo a parte superior da cabeza e unha banda vertical no dorso e pescozo. Os flancos son tamén negros cincentos. O resto do corpo é dunha cor branca ou abrancazada. Os xoves teñen máis cantidade de cor marrón nas súas áreas máis escuras. A subespecie californicus pode distinguirse da nominal porque a primeira ten o peteiro xeralmente máis longo. A outra subespecie, P. n. gurneyi, pode diferenciarse pola súa cabeza e partes superiores máis cincentas e polo seu menor tamaño. P. n. gurneyi pode tamén distinguirse pola súa falta de plumaxe non reprodutor. O mergullón de pescozo negro está presente en partes de África, Eurasia e as Américas.
O mergullón de pescozo negro usa moitas técnicas para buscar o seu alimento. Os insectos, que constitúen a maioría da súa dieta, son capturados na superficie da auga ou en voo. Ocasionalmente recólleos na vexetación. Mergúllase para capturar crustáceos, moluscos, cágados e pequenas ras e peixes. Cando muda en lagos salinos, aliméntase prncipalmente de crustáceos Artemia. Constrúe un niño con forma de copa flotante nun lago de augas abertas. Este niño é cuberto por un disco e pode estar localizado nunha colonia ou nun sitio máis arredado. Durante a estación reprodutora, que varía dependendo da localización, esta especie fai unha posta (ás veces dúas) de tres ou catro ovos. O número de ovos é ás veces maior debido ao parasitismo de crianza ou de posta conespecífico. Despois dun período de incubación de 21 días, os ovos fan eclosión e despois o niño é abandonado. Dez días despois, os proxenitores reparten os fillos entre eles para coidalos por separado. Despois disto, os polos fanse independentes nuns dez días e empluman en tres semanas.
Aínda que xeralmente evita voar, viaxa ata 6 000 km durante a súa migración. Ademais, queda sen a capacidade de voar durante dous meses unha vez que completa a migración que realiza a unha zona na que poida mudar con seguridade. Durante esta muda, pode dobrar o seu peso. As migracións para alcanzar estas zonas son perigosas, e ás veces a vizxe cóbrase a vida de miles de exemplares. Malia todo isto, a especie está clasificada como pouco preocupante pola Unión Internacional para a Conservación da Natureza (IUCN). Probablemente este sexa o mergullón máis numeroso do mundo. Enfróntase a ameazas potenciais, como as verteduras de petróleo, pero estas probablemente non supoñen un risco importante para a poboación mundial.
Crnogrli gnjurac (lat. Podiceps nigricollis) je vrsta ptica iz porodice gnjuraca i ptica vodarica. Obitava na svim kontinentima osim Australije i Antarktike.
Crnogrli gnjurac ima dužinu tijela od 28-34 cm. Odrasla jedinka ljeti ima crnu glavu i vrat sa žutim ušnim pramenovima. Po zimi, ovaj mali gnjurac bijele je boje sa slabo definiranom crnom kapom, što ga razlikuje od ušatoga gnjurca.
Prilikom udvaranja, mužjak se glasa "poo-ee-chk" i poziva ženku.
Ova se vrsta razmnožava u obraslim područjima slatkovodnih jezera u Europi, Aziji, Africi, Južnoj Americi i Sjedinjenim Američkim Državama. Ove ptice migriraju uzimi, u toplija obalna područja.
Lo svasso piccolo (Podiceps nigricollis Brehm, 1831) è un uccello della famiglia Podicipedidae.[2]
Il nome del genere deriva dal latino podicis (deretano) e pedis (piede), con riferimento alla posizione delle gambe sul corpo, mentre l'epiteto specifico nigricollis deriva da niger (nero) e collum (collo).
Lo svasso piccolo è lungo 28–34 cm. L'adulto è inconfondibile in estate con la sua testa e il suo collo neri e i lobi gialli degli orecchi. In inverno questo svasso è bianco con un cappuccio nero non ben definito, e somiglia molto allo svasso cornuto.
Vive nelle aree ricche di vegetazione dei laghi d'acqua dolce in Europa, Asia, Africa, Sud America settentrionale e nel sud-ovest degli Stati Uniti. Gli esemplari del Nord-america svernano perlopiù sulla costa del Pacifico. Gli svassi piccoli nelle regioni temperate più fresche del vecchio mondo svernano ancora ulteriormente più a sud, quando molti uccelli europei si spostano nell'area mediterranea.
Come tutti gli svassi nidifica ai margini dei bacini acquiferi, poiché le sue gambe sono poste molto all'indietro e non riesce a camminare bene. Di solito depone due uova e i giovani maculati vengono trasportati sulla schiena dell'adulto.
È un nuotatore e tuffatore eccellente e insegue le sue prede sottacqua, nutrendosi soprattutto di pesce e di insetti e larve acquatiche. Preferisce sfuggire al pericolo tuffandosi sottacqua piuttosto che volare, sebbene riesca ad alzarsi facilmente dall'acqua.
Nel corteggiamento il maschio offre alla femmina un melenso poo-ee-chk.
Lo svasso piccolo (Podiceps nigricollis Brehm, 1831) è un uccello della famiglia Podicipedidae.
Juodakaklis kragas (lot. Podiceps nigricollis, angl. Black-necked Grebe) – kraginių (Podicipedidae) šeimos vandens paukštis.
Juodakaklis kragas – nedidelės kryklės dydžio paukštis. Juodakaklio krago nugarinė pusė juodai rusva, galvos viršus tamsesnis. Galva gausiai apaugusi plunksnomis, todėl atrodo lyg su kuoduku. Per skruostus eina ilga, šviesiai geltona žvilganti juosta. Kita galvos dalis, kaklas ir pagurklis juodi. Mažosios plasnojamosios plunksnos baltos. Pilvinė pusė balta, šonai ryškiai rudi. Snapas juodas, kojos alyvinės pilkos spalvos, akys raudonos.
Patelė truputį mažesnė už patiną. Žiemą paukščio nugarinė pusė juosvai pilka, apatinė – balta, kaklas pilkšvas. Jauniklių skruostai, gerklė ir apatinė kūno dalis balta, pūkuotų – nugara juoda, pilvas su šviesiomis dėmėmis.
Arealas pertrauktas. Vakarinėje Eurazijoje paplitęs nuo Skandinavijos iki Vakarų Sibiro. Šiaurėje arealas siekia pietinę Skandinaviją, Volgos vidurupį. Į pietus paplitęs iki Amudarjos, Užkaukazės, Mažosios Azijos, Pirėnų pusiasalio. Aptinkamas ir rytų Kinijoje.
Gyvena Šiaurės Amerikoje, Afrikoje. Žiemoja Šiaurės Amerikoje, Afrikoje, Artimuosiuose ir Tolimuosiuose rytuose. Lietuvoje gana retas.
Mėgsta nedidelių ežerų seklias užžėlusias pakrantes, pelkėtas kūdras, tvenkinius, seklius užtakius. Įsikuria nenaudojamuose durpynuose, karjeruose, kūdrose.
Labai atsargus paukštis, retai kada išplaukia į atvirus vandens plotus. Slapstosi augalų tankmėse. Pajutęs pavojų, tuojau sprunka.
Monogamas. Lizdą krauna tarp ajerų, nendrių, švendrų, visuomet netoli nedidelio atviro vandens ploto. Kartais peri kolonijomis, kuriose lizdai būna nutolę vienas nuo kito per keletą metrų. Dėtyje būna 3–4 kiaušiniai. Peri abu poros nariai apie 21 dieną. Jaunikliai ritasi ne visi iš karto. Tik išsiritę kragiukai šildosi po vieno iš tėvų sparnais, o kitas poros narys baigia perėti.
Daugiausia minta vandens bestuburiais. Daug sulesa laumžirgių lervų, moliuskų, šoniplaukų ir kitų vėžiagyvių. Geba pasigauti smulkių žuvų.
Juodakaklis kragas (lot. Podiceps nigricollis, angl. Black-necked Grebe) – kraginių (Podicipedidae) šeimos vandens paukštis.
De geoorde fuut (Podiceps nigricollis) is een watervogel, het is een klein soort fuut (Podicipedidae).
De geoorde fuut is een trekvogel en ongeveer even groot als de kuifduiker maar 's zomers heeft hij een zwarte hals. Ook zijn kop heeft een andere vorm. Bij de geoorde fuut is deze hoger en niet plat. Hij heeft een zwarte kop met een goudgele oorpluim. De ondersnavel van de geoorde fuut is naar boven gebogen en lijkt daardoor "opgewipt", de snavel van de kuifduiker is recht, dolkvorming.
In de winter is het onderscheid lastiger. ook dan is de kopvorm onderscheidend, maar dat is op grote afstand vaak lastig te zien. Het zwart boven op de kop loopt bij de geoorde fuut tot onder het oog terwijl dit bij de kuifduiker duidelijker afgegrensd is en onder het oog abrupt ophoudt. De lichaamslengte bedraagt 30 tot 35 cm en het gewicht 250 tot 600 gram.
Geoorde fuut
Kuifduiker
Het voedsel bestaat voornamelijk uit kleine vissen, schelpdieren en insecten, die in de vlucht worden gevangen.
Het legsel bestaat uit 4 geelachtig witte eieren, die in 3 weken worden uitgebroed in een drijvend nest tussen de vegetatie.
Deze fuut komt voor in grote delen van Noord-Amerika, Eurazië en zuidelijke Afrika (zie kaartje). Ze broeden in zoute meren en moerassen in drijvende nesten.
De soort telt 3 ondersoorten:
De geoorde fuut broedt op dezelfde wijze als de gewone fuut, maar vaker in losse kolonies van enkele broedparen bij elkaar in de buurt. Het is een (zeer) schaarse broedvogel in Nederland, voornamelijk op de hoge zandgronden in Drenthe, Noord-Brabant en Noord-Limburg.[2][3] In Vlaanderen is het een zeldzame broedvogel in de Kempen.[4]
Buiten de broedtijd komt de geoorde fuut in klein aantal voor vaak in zoute wateren zoals het Grevelingenmeer en de westelijke Waddenzee.[2]
Bronnen, noten en/of referentiesDe geoorde fuut (Podiceps nigricollis) is een watervogel, het is een klein soort fuut (Podicipedidae).
Svarthalsdukkar (Podiceps nigricollis) er ein fugl i dukkarfamilien. Han finst på alle kontinent untatt Australia og Antarktis.
Svarthalsdykker (Podiceps nigricollis) er en limnisk art i dykkerfamilien (Podicipedidae).
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Llimona et al. (2017).[2] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008).[3] Norske navn i parentes er ikke offisielle navn, men kun en midlertid beskrivelse (i påvente av et offisielt navn).
Hunnen legger vanligvis 5–6 egg som ruges av begge foreldrene i cirka tre uker. Når ungene forlater reiret bæres de iblant på en voksens rygg, til og med under vannet.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Svarthalsdykker (Podiceps nigricollis) er en limnisk art i dykkerfamilien (Podicipedidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Perkoz zausznik (Podiceps nigricollis) – gatunek średniej wielkości, częściowo wędrownego ptaka wodnego z rodziny perkozów, zamieszkującego Europę poza skrajami północnymi i zachodnimi (od połowy XIX wieku stopniowo rozszerza swój zasięg w tym kierunku), zachodnią część Ameryki od Kanady do Kolumbii, Afrykę oraz południową i południowo-wschodnią Azję wraz z Bliskim Wschodem. Przeloty marzec – kwiecień i sierpień – listopad. Polskie ptaki zimują w Europie zachodniej i basenie Morza Śródziemnego. Południowe populacje osiadłe.
Zausznik w spoczynkowym upierzeniu
Dla porównania podobny perkoz rogaty w upierzeniu spoczynkowym
Museum specimen
Perkoz zausznik (Podiceps nigricollis) – gatunek średniej wielkości, częściowo wędrownego ptaka wodnego z rodziny perkozów, zamieszkującego Europę poza skrajami północnymi i zachodnimi (od połowy XIX wieku stopniowo rozszerza swój zasięg w tym kierunku), zachodnią część Ameryki od Kanady do Kolumbii, Afrykę oraz południową i południowo-wschodnią Azję wraz z Bliskim Wschodem. Przeloty marzec – kwiecień i sierpień – listopad. Polskie ptaki zimują w Europie zachodniej i basenie Morza Śródziemnego. Południowe populacje osiadłe.
Cechy gatunku Upierzenie godowe – głowa, szyja i wierzch ciała czarna, za okiem duża, trójkątna, szersza niż u perkoza rogatego trójkątna, złotawa plama. Koralowe oczy. W odróżnieniu od perkoza rogatego ma lekko wygięty ku górze dziób. Spód ciała rdzawokasztanowaty. Upierzenie spoczynkowe – wierzch ciemny, spód jasny. Na policzku ciemna plama. Na wewnętrznej krawędzi skrzydła widać dużą biała plamę, która w locie jest łatwa do zauważenia. Najbardziej towarzyski z perkozów, rzadko gnieździ się osobno. Zauszniki początkowo zamieszkiwały południowo-wschodnią Europę, a od końca XIX w. obserwuje się ciągłe rozprzestrzenianie ich na zachód. Można go usłyszeć po melodyjnym "bibip" lub świszczącym "huit". Toki Pary tworzą się już na zimowisku. Ptaki razem też przylatują na przełomie marca i kwietnia by pozostać ze sobą aż do końca sezonu. W czasie toków wykazują charakterystyczne zachowanie: stoją wyprostowane na wodzie naprzeciw siebie, trzęsą głowami i pływają wokół siebie. Obce pary są przepędzane. Wymiary średnie długość ciała ok. 30 cmZausznik w spoczynkowym upierzeniu
Dla porównania podobny perkoz rogaty w upierzeniu spoczynkowym
Museum specimen
O mergulhão-de-pescoço-preto ou cagarraz[1] (Podiceps nigricollis) é um dos cinco mergulhões que ocorrem na Europa.
Em Portugal ocorre principalmente no Inverno. O estuário do Sado é o local mais importante para a invernada desta espécie. A sua nidificação em Portugal foi confirmada recentemente no Alentejo, mas deve ser considerada excepcional. Existem diversas observações esporádicas durante a época de reprodução, tanto no Alentejo como no Algarve.
São reconhecidas 3 subespécies:
Esta espécie encontra-se listada no Livro Vermelho dos Vertebrados de Portugal com o estatuto de Quase Ameaçado.
O mergulhão-de-pescoço-preto ou cagarraz (Podiceps nigricollis) é um dos cinco mergulhões que ocorrem na Europa.
Em Portugal ocorre principalmente no Inverno. O estuário do Sado é o local mais importante para a invernada desta espécie. A sua nidificação em Portugal foi confirmada recentemente no Alentejo, mas deve ser considerada excepcional. Existem diversas observações esporádicas durante a época de reprodução, tanto no Alentejo como no Algarve.
Potápka čiernokrká alebo potápka černokrká[3] (lat. Podiceps nigricollis) je potápka z čeľade potápkovitých. Obýva holarktídu aj etiópsku oblasť.[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov potápka čiernokrká patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend populácie je nejasný, v Európe neznámy.[1]
Potápka čiernokrká v južnejších častiach Slovenska hniezdi, na celom území sa vyskytuje pravidelne v období migrácie a zriedkavo prezimuje.
Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 100 - 250, zimujúcich jedincov 1 - 10. Potápka čiernokrká bola fluktuujúca, územie na ktorom sa vyskytovala bolo stabilné, maximálna zmena do 20%. Ekosozologický status v roku 1995 R - vzácny. V roku 1998 LR:nt LR - menej ohrozený druh, nt - takmer ohrozený taxón.[4]V roku 2001 LR - menej ohrozený.[5] Európsky ochranársky status nezaradený SPEC. Stupeň ohrozenia S - vyhovujúci ochranársky status.[4]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 2008 – 2012 bol 50 – 100 párov. Krátkodobý trend za posledných 12 rokov (2000 – 2012) aj dlhodobý trend od roku 1980 (1980 – 2012) boli klesajúce. Veľkosť územia na ktorom hniezdila za posledných 12 rokov ako aj z pohľadu dlhodobého trendu bola klesajúca.[6] V roku 2014 EN* A2acd; C2a(i,ii,)b; D - silne ohrozený.[2][7][8]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 2013 – 2018 bol 0 – 5 párov. Krátkodobý trend za posledných 12 rokov (2008 – 2018) aj dlhodobý trend od roku 1980 (1980 – 2018) boli klesajúce. Veľkosť územia na ktorom hniezdila za posledných 12 rokov ako aj z pohľadu dlhodobého trendu bola klesajúca.[9]
Je zákonom chránená, spoločenská hodnota je 920 € (Vyhláška MŽP č. 579/2008 Z.z.).
V letnom šate
V zimnom šate
Hniezdo
Dospelý a mláďa
Kompozitná fotografia - pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Potápka čiernokrká
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Potápka čiernokrká
Potápka čiernokrká alebo potápka černokrká (lat. Podiceps nigricollis) je potápka z čeľade potápkovitých. Obýva holarktídu aj etiópsku oblasť. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov potápka čiernokrká patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend populácie je nejasný, v Európe neznámy.
Svarthalsad dopping (Podiceps nigricollis) är en vida spridd fågelart som tillhör familjen doppingar.
Svarthalsad dopping är något mindre än svarthakedoppingen och har en knubbig kropp, fluffiga fjädrar baktill, toppig hjässa, brant panna, spetsig och tunn svart näbb och en elegant hållning. Den blir 28–34 centimeter lång, har ett vingspann på 56–60 centimeter, väger 250–600 gram och könen är lika.
En adult fågel i sommardräkt är omisskännlig med bruna luftiga fjädrar på sidan och i baken, svart rygg, hals och huvud med gula örontofsar och röd iris. I vinterdräkt är den mörkgrå på rygg, baksidan av halsen och på hjässan, Den mörka teckningen bakom ögat är mer tydlig än hos svarthakedoppingen. Kroppssidan, baken, bröstet, strupen och sidan av huvudet är ljust gråvita.
I flykten skiljs den lättast från svarthakedopping på den toppiga hjässan och att framkanten på ovansidan vingen är helt mörk medan svarthakedoppingen har vita mindre täckare.
Revirlätet är ett mjukt poo-ii-tjk och vid spel och revirhävdning har den också en låg, vibrerande, hård drill.
Världspopulationen har ett stort utbredningsområde på norra halvklotet och den häckar vid sjöar i Europa, Asien, Afrika och Amerika. Dess fyra huvudhäckningsområden är västra och mellersta Nordamerika, östra Europa och västra Asien, nordöstra Kina, och södra Afrika. Merparten av världspopulationen är flyttfåglar men i exempelvis Västeuropa finns det ett flertal stannfågelspopulationer och den Afrikanska populationen är stannfåglar. Den nordamerikanska populationen övervintrar främst i sjöar i sydvästra USA och Mexiko, och utefter USA:s västkust. Merparten av den västpalearktiska flyttande populationen övervintrar utefter Västeuropas kuster, vid Kaspiska- och Svarta havet, i sjöar i Turkiet, och i vikar runt Medelhavet och Persiska viken. Den östasiatiska populationen övervintrar främst utefter Japans kust och Kinas sydostkust.
Den delas ofta upp i tre underarter:[2]
Den sedan 1977 utdöda colombiadoppingen (Podiceps andinus) som häckade i sjöar norr om Bogotá i tempererade Anderna kategoriserades av vissa som en underart till svarthalsad dopping (P. n. andinus).
Utbredningsmässigt är Sverige ett randområde för den svarthalsade doppingen och det svenska beståndet är ganska sårbart. Alfred Brehm skrev i början av 1900-talet att den i Sverige bara är en tillfällig gäst men att den sågs allt oftare. Under 1980-talet var Hornborgasjön och Tåkern de främsta häckningsplatserna för arten i Sverige, men i början av 1990-talet försvann den från den senare lokalen.[3] Den svenska häckpopulationen består av flyttfåglar.
Den lägger vanligen fem till sex ägg som ruvas av båda föräldrarna i cirka tre veckor. När ungarna lämnat boet bärs de ibland på en vuxens rygg, till och med under vattnet. Liksom alla doppingar återfinns den alltid vid eller precis i närheten av vatten, eftersom dess ben sitter så pass långt bak och den inte kan gå utan bara skjuta kroppen framför sig med benen. Den är en skicklig simmare och dykare och jagar byten under vattnet. Födan består av fisk, vatteninsekter och larver. Den föredrar att fly från faror genom att dyka framför att flyga, även om den lätt kan lyfta från vattnet.
På global nivå har svarthalsad dopping ett mycket stort utbredningsområde och stor population, dock med oklar utveckling.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN uppfattar att den inte är hotad och placerar den därför i kategorin livskraftig.[1] Världspopulationen uppskattas till 3,9-4,2 miljoner individer, varav 46.400-77.500 par häckar i Europa.[1]
De häckande svarthalsade doppingarna i Sverige utgör en randpopulation som är instabil och tillfälliga koloniseringar blir sällan långvariga. I 2010 års rödlistning kategoriserades arten som starkt hotad (EN). Denna bedömning kvartstår i 2015 års rödlista.[3] Tidigare var den upptagen som sårbar (VU).[3]
Wikimedia Commons har media som rör svarthalsad dopping.
Wiktionary har ett uppslag om svarthalsad dopping.Svarthalsad dopping (Podiceps nigricollis) är en vida spridd fågelart som tillhör familjen doppingar.
Kara boyunlu batağan (Podiceps nigricollis), batağangiller (Podicipedidae) familyasından küçük bir batağan türü. Avustralya ve Antarktika hariç her kıtada görülür.
Büyüklükleri 28–34 cm kadardır. Erişkin, siyah bir baş ve boyun ve sarı kulak tutamlarıyla yazın görülür. Kur yapma sırasında erkek, dişiye yumuşak bir poo-ee-chk çağrısı ile seslenir. Mükemmel bir yüzücü ve dalgıçtır. Avını suyun altında takip eder, çoğunlukla yemek suya ait böcekler ve larvalara ek olarak balıklardır. Kolayca sudan yükselebilmesine rağmen tehlikeden kurtulmak için uçmakta ziyade dalmayı tercih ederler. Diğerleri gibi kara boyunlu batağanlarda iyi yürüyemezler ve yuvalarını suyun kenarına yaparlar. Genellikle yapılan iki yumurta, çizgili genç bazen de erişkinin arkasında taşınır.
Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Пірникоза чорношийний або норець чорношиїй (Podiceps nigricollis) — вид водоплавних птахів з родини пірникозових.
Розміром трохи менше пірникозу червоношию (довжина тіла 28—34 см). Навесні і влітку шия чорна, за очима пучки пір'я золотистого кольору, що стирчать назад і донизу. Взимку відрізняється злегка кирпатим темно-сірим дзьобом, сірої шапочкою, що заходить нижче рівня очей і сірою спереду шиєю. Птах, який пливе, тримає шию вертикально. У польоті видно темні кінці крил.
Гніздиться в Європі, середній і південній Азії, на більшій частині Африки, на півдні і південному заході США і на півночі Південної Америці. На півночі ареалу — перелітний птах.
Гніздиться як окремими парами, так і в колоніях на різноманітних водоймах, на прольоті зустрічається навіть на гірських річках.
Велику частину часу проводить на воді, на берег виходить рідко. При небезпеці воліє пірнати, а не злітати, хоча набагато легше, ніж інші пірникози, піднімається з води, і здатний здійснювати тривалі перельоти.
Харчується в основному водними безхребетними.
Це незавершена стаття з орнітології.Пірникоза чорношийний або норець чорношиїй (Podiceps nigricollis) — вид водоплавних птахів з родини пірникозових.
Le hôi cổ đen (danh pháp hai phần: Podiceps nigricollis) là một loài chim nước thuộc họ Chim lặn. Loài này có tại khắp các lục địa, trừ châu Úc và Nam Cực.
Le hôi cổ đen có 3 phân loài:[1]
Le hôi cổ đen với bộ lông không phải vào mùa sinh sản
Le hôi cổ đen với bộ lông sinh sản
Museum specimen
2.jpg)
2.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
2.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(20195477360).jpg)
|isbn= (trợ giúp). Chú thích sử dụng tham số |coauthors= bị phản đối (trợ giúp)
Joournal Article: Optimizing Migration in a reluctant and inefficient flier: The eared grebe
Le hôi cổ đen (danh pháp hai phần: Podiceps nigricollis) là một loài chim nước thuộc họ Chim lặn. Loài này có tại khắp các lục địa, trừ châu Úc và Nam Cực.
Черношейная поганка[1] (лат. Podiceps nigricollis) — водоплавающая птица из семейства поганковых.
Размером чуть меньше красношейной поганки. Длина тела достигает 28—34 см, масса 250—600 г. Весной и летом голова и шея чёрные, за глазами пучки перьев золотистого цвета, торчащие назад и книзу. Зимой отличается слегка вздёрнутым тёмно-серым клювом, серой шапочкой, заходящей ниже уровня глаз, и серой спереди шеей. Туловище сверху черно-бурое, бока тела рыжие, с темными пестринами, низ тела – белый. В полёте видны тёмные концы крыльев.
Гнездится в Европе, средней и южной Азии, на большей части Африки, на юге и юго-западе США и на севере Южной Америки. На севере ареала — перелётная птица.
Часто селится совместно с чайками, крачками и другими птицами. Гнездится на разнообразных водоёмах, преимущественно на стоячих, однако охотно селится на речных протоках и заводях. На пролёте встречается даже на горных реках. При этом на водоёме обязательно наличие зарослей водных растений, хотя к ним этот вид поганок привязан меньше других. Не избегает и открытых пространств.
Большую часть времени проводит на воде, на берег выходит редко. Плывущая птица держит шею вертикально. При опасности предпочитает нырять, а не взлетать, хотя гораздо легче, чем другие поганки, поднимается с воды, и способна совершать длительные перелёты. Из всех поганок этот вид наиболее общественный. На пролёте птицы держатся стаями.
Питается в основном водными беспозвоночными.
Половая зрелость наступает на первом году жизни. При гнездовании собирается, как правило, в колонии от пяти-шести до нескольких сотен пар птиц в каждой, но иногда селится и отдельными парами. В среднюю полосу России прилетает в апреле. Как в строительстве гнезда, так и в высиживании яиц принимают участие оба родителя. Насиживание продолжается 20—22 дня.
Гнёзда у поганок плавучие, изредка располагающиеся на тростниковом настиле. Представляют собой мокрую кучу из отмершей водной растительности. Форма гнезда округлая или продолговатая. Размеры гнезда: 16—30 см в диаметре (13—16 см из которых — диаметр лотка), 16—45 см по высоте (причём только 2,5—3,5 см находятся над водой, что соответствует глубине лотка).
Кладка состоит из 3—6 беловато-зеленоватых яиц без рисунка, размером 39—47 на 28—32 мм. Во время насиживания зачастую оказываются мокрыми и грязными из-за частичного погружения гнезда в воду. Форма яиц отличается почти полным отсутствием разницы между передним и задним концами.
Появившиеся птенцы одеты в темный пух, с темными продольными полосами на спине. После вылупления уже могут плавать и нырять. Время от времени они забираются на спину матери, чтобы погреться и отдохнуть. Родители держатся с выводком в зарослях камыша. Так продолжается в течение первых восьми месяцев.
Черношейная поганка (лат. Podiceps nigricollis) — водоплавающая птица из семейства поганковых.
黑颈鸊鷉（学名：Podiceps nigricollis）为鸊鷉科鸊鷉属的鸟类，是一种候鸟。分布于欧亚中部、南部、非洲、北美洲西部以至中美洲、中国等地，多见于沼泽、池塘以及湖泊或有覆盖物的溪流。该物种的模式产地在德国中部。[1]
黑颈鸊鷉（学名：Podiceps nigricollis）为鸊鷉科鸊鷉属的鸟类，是一种候鸟。分布于欧亚中部、南部、非洲、北美洲西部以至中美洲、中国等地，多见于沼泽、池塘以及湖泊或有覆盖物的溪流。该物种的模式产地在德国中部。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カイツブリ目 Podicipediformes 科 : カイツブリ科 Podicipedidae 属 : カンムリカイツブリ属 Podiceps 種 : ハジロカイツブリ P. nigricollis 学名 Podiceps nigricollisハジロカイツブリ（羽白鳰、学名：Podiceps nigricollis）は、カイツブリ目カイツブリ科カンムリカイツブリ属に分類される鳥類の一種。
ヨーロッパ、アフリカ東部と南部、東アジア、北アメリカ中部、南アメリカ北東部で分散して繁殖する。非繁殖期は海上や温暖な地域へ移るものもある。日本では冬鳥で、北海道から九州まで各地の海や湖沼に中国東北部やウスリー川周辺などで繁殖したものが渡来する[2]。
全長は30cmほど[2][3] (28-34 cm[4][5]) で、カイツブリより少し大きくハトくらいの大きさ。翼開長は約57cm[2] (56-60 cm[4]) 、体重265-450 g[6]。目が赤く、くちばしがわずかに上に反っている。冬羽はのどから腹にかけて白く、他が黒い。夏羽では頭部と背中が黒、わき腹が褐色、腹が白となり、後頭部にイワトビペンギンのような鈍い金色の飾り羽があらわれる。雌雄同色[3]。
水に浮いている間は黒っぽいが、飛びたつと羽の内側に白い部分が見え、これが名前の由来になっている。ミミカイツブリとよく似ているが、くちばしが反っていること、顔の黒白の境界がぼんやりしている、頸の前面が茶色いことから区別する[3]。
繁殖羽（夏羽）
冬羽
近縁種のミミカイツブリ（冬羽）
海岸、港湾、河口、河川の下流域、湖沼、池に生息する[2][7]。他のカイツブリと同じように、水にもぐって小型の魚や貝、水生昆虫、甲殻類を捕食する[7]。繁殖期には湖や池の水草が多い区域に浮き巣を作り、通常4卵を産む。卵は緑白色だが汚れて赤褐色になる。抱卵日数は20-21日[8]。春の渡りの前には100羽以上の群れを作ることもある。「ピー」、「プィッ」と鳴く[2]。
浮き巣と卵
雛と成鳥（夏羽）
国際自然保護連合（IUCN）により、2004年からレッドリストの軽度懸念（LC）の指定を受けている[1]。
日本では以下の都道府県でレッドリストの指定を受けている[13]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 ハジロカイツブリ（羽白鳰、学名：Podiceps nigricollis）は、カイツブリ目カイツブリ科カンムリカイツブリ属に分類される鳥類の一種。
검은목논병아리(black-necked grebe, eared grebe, Podiceps nigricollis)는 논병아리과의 한 개체이다. 1831년 Christian Ludwig Brehm에 의해 기술되었다. 현재 3개의 아종이 받아들여지고 있다. 머리, 목, 가슴을 포함한 윗부분의 나머지 부분은 검은색이나 검은 갈색이다. 어린 것들은 더 어두운 부위에서 더 많은 갈색을 띈다.
보통은 비행을 회피하지만, 이주 기간 중에는 6,000킬로미터까지 여행을 한다. 게다가 안전하게 털갈이를 할 수 있는 자리에 도달하여 이주를 완료한 뒤부터 2개월 간은 비행을 하지 않는다. 털갈이한 뒤 몸무게는 2배로 불어날 수 있다. 국제 자연 보전 연맹(IUCN)에 의해 최소관심종으로 분류되어 있다.
검은목논병아리(black-necked grebe, eared grebe, Podiceps nigricollis)는 논병아리과의 한 개체이다. 1831년 Christian Ludwig Brehm에 의해 기술되었다. 현재 3개의 아종이 받아들여지고 있다. 머리, 목, 가슴을 포함한 윗부분의 나머지 부분은 검은색이나 검은 갈색이다. 어린 것들은 더 어두운 부위에서 더 많은 갈색을 띈다.
보통은 비행을 회피하지만, 이주 기간 중에는 6,000킬로미터까지 여행을 한다. 게다가 안전하게 털갈이를 할 수 있는 자리에 도달하여 이주를 완료한 뒤부터 2개월 간은 비행을 하지 않는다. 털갈이한 뒤 몸무게는 2배로 불어날 수 있다. 국제 자연 보전 연맹(IUCN)에 의해 최소관심종으로 분류되어 있다.
2.jpg)
