dcsimg

Lifespan, longevity, and ageing

fornecido por AnAge articles
Observations: Observations on one individual suggest it may live at least 5 years (http://bna.birds.cornell.edu/).
licença
cc-by-3.0
direitos autorais
Joao Pedro de Magalhaes
editor
de Magalhaes, J. P.
site do parceiro
AnAge articles

Associations ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Pied-billed grebes affect populations of their prey. They are also host to some internal and external parasites.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Smith, A. 2003. "Podilymbus podiceps" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Podilymbus_podiceps.html
autor
Autumn Smith, University of Arizona
editor
Todd McWhorter, University of Arizona
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
autor
Alaine Camfield, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Benefits ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Pied-billed grebes are a focus of ecotourism and much research.

Positive Impacts: ecotourism ; research and education

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Smith, A. 2003. "Podilymbus podiceps" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Podilymbus_podiceps.html
autor
Autumn Smith, University of Arizona
editor
Todd McWhorter, University of Arizona
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
autor
Alaine Camfield, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Benefits ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Pied-billed grebes eat small fish which may impact populations of economically important fish.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Smith, A. 2003. "Podilymbus podiceps" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Podilymbus_podiceps.html
autor
Autumn Smith, University of Arizona
editor
Todd McWhorter, University of Arizona
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
autor
Alaine Camfield, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Conservation Status ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Degradation and destruction of their wetland habitat threaten populations of pied-billed grebes. They are also affected by poisoning from pesticides and other contaminants, such as DDE and PCB. Other sources of mortality include entanglement in fishing lines, accidental shooting when they are mistaken for ducks, and collision with man-made objects such as television towers.

Pied-billed grebes are protected by the US Migratory Bird Treaty Act, but are not listed on the US Federal List, or by CITES or the IUCN.

US Migratory Bird Act: protected

US Federal List: no special status

CITES: no special status

State of Michigan List: no special status

IUCN Red List of Threatened Species: least concern

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Smith, A. 2003. "Podilymbus podiceps" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Podilymbus_podiceps.html
autor
Autumn Smith, University of Arizona
editor
Todd McWhorter, University of Arizona
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
autor
Alaine Camfield, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Behavior ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Pied-billed grebes use vocalizations and very complex and varied visual displays to communicate in courtship and in territorial matters. During courtship, the male and female of a pair may vocalize in a duet. The songs of pied-billed grebes can vary from a series of calls that sound like "wup, whut, kuk" which continually increases to a "cow" followed by a high pitched "kuk" and low pitched "kow" (Deusing, 1939; Simons, 1969; Godfrey, 1986).

Communication Channels: visual ; acoustic

Other Communication Modes: duets

Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Smith, A. 2003. "Podilymbus podiceps" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Podilymbus_podiceps.html
autor
Autumn Smith, University of Arizona
editor
Todd McWhorter, University of Arizona
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
autor
Alaine Camfield, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Trophic Strategy ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Pied-billed grebes feed on what is most readily available and is not too big for them to grip with their bill. Usually they eat small fish, crustaceans (in particular crayfish), and aquatic insects and their larvae. Some examples of potential food items include crayfish, beetles, minnows, leeches, sticklebacks, and sunfish.

Pied-billed grebes obtain water by dipping thier bill into the water, and then tipping their head back.

Animal Foods: fish; insects; terrestrial non-insect arthropods; terrestrial worms; aquatic crustaceans

Primary Diet: carnivore (Piscivore , Insectivore , Eats non-insect arthropods)

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Smith, A. 2003. "Podilymbus podiceps" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Podilymbus_podiceps.html
autor
Autumn Smith, University of Arizona
editor
Todd McWhorter, University of Arizona
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
autor
Alaine Camfield, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Distribution ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Pied-billed grebes breed on the Alaskan coasts, and throughout Canada and the United States. They also breed in some areas of the Caribbean, such as Bermuda and the West Indies and in South America to central Chile and southern Argentina (American Ornithologists' Union, 1998; McLaren, 1998).

Pied-billed grebes migrate with other birds from the northern United States and Canada where bodies of water tend to freeze to southern parts of North America and along South America and the Caribbean (Muller and Storer, 1999).

Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Smith, A. 2003. "Podilymbus podiceps" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Podilymbus_podiceps.html
autor
Autumn Smith, University of Arizona
editor
Todd McWhorter, University of Arizona
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
autor
Alaine Camfield, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Habitat ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

During the breeding season, pied-billed grebes reside in freshwater ponds or lakes to moderately brackish waters. They usually live in areas with emergent or aquatic vegetation which provides good nest site locations. In the winter season, they use the same type of habitat as long as the water is not frozen.

Habitat Regions: temperate ; terrestrial ; freshwater

Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams; brackish water

Wetlands: marsh

Other Habitat Features: agricultural ; riparian

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Smith, A. 2003. "Podilymbus podiceps" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Podilymbus_podiceps.html
autor
Autumn Smith, University of Arizona
editor
Todd McWhorter, University of Arizona
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
autor
Alaine Camfield, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Life Expectancy ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

There is little information available on pied-billed grebes lifespans. However, grebes are thought to be long-lived birds. One wild pied-billed grebe is thought to have lived at least five years.

Range lifespan
Status: wild:
5 (high) years.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Smith, A. 2003. "Podilymbus podiceps" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Podilymbus_podiceps.html
autor
Autumn Smith, University of Arizona
editor
Todd McWhorter, University of Arizona
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
autor
Alaine Camfield, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Morphology ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

In breeding season, pied-billed grebes have dark brownish plumage on their upper parts and grayish plumage on the sides of their neck and flanks. They have a black patch on their throat with a whitish outline; the black extends to the malars. They have a conspicuous white ring around the eye. Their bill has a slight hook and is very distinct in breeding season when it has a bluish white color with a distinct black vertical bar. The belly and underwing are whitish as are the under tail-coverts (Godfrey, 1986).

The winter plumage tends to consist of a pale throat, and a fleshy colored bill with no black markings. Upper parts are similar to breeding plumage, however, the sides of the neck and flanks are reddish brown.

The only distinguishing characteristic of juvenile plumage is that the bill is a dull orange color and there are sometimes white markings on the side of the head. Sexes are alike (Muller and Storer, 1999).

Pied-billed grebes weigh 253 to 568 g, are 30.5 to 38.1 cm long and have a wingspan of 16 cm on average.

Range mass: 253 to 568 g.

Average mass: 450 g.

Range length: 30.5 to 38.1 cm.

Average length: 33.02 cm.

Average wingspan: 16 cm.

Sexual Dimorphism: sexes alike

Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Smith, A. 2003. "Podilymbus podiceps" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Podilymbus_podiceps.html
autor
Autumn Smith, University of Arizona
editor
Todd McWhorter, University of Arizona
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
autor
Alaine Camfield, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Associations ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Known predators of pied-billed grebes include glaucous-winged gulls, great horned owls, American coots, bald eagles, peregrine falcons, cottonmouths, American alligators, snapping turtles, Norway rats, raccoons and mink.

When threatened by a predator, pied-billed grebes may swim away or dive away and resurface hidden among vegetation with only their eyes and nostrils showing. Adult grebes may also flap their wings, fake injury, and vocalize to distract and lure predators away from their nest (Rockwell, 1910; Allen, 1914; Gabrilson, 1914; Wetmore, 1920; Miller, 1942) . They may also lunge at the predator to drive it away. Adults will sometimes carry threatened chicks on their back away from a predator. Chicks may hold onto their parent's tail with their bill and can even hold on while swimming under water for a long distance to escape predators.

Known Predators:

  • glaucous-winged gulls (Larus glaucescens)
  • great horned owls (Bubo virginianus)
  • American coots (Fulica americana)
  • bald eagles (Haliaeetus leucocephalus)
  • peregrine falcons (Falco peregrinus)
  • cottonmouths (Agkistrodon piscivorus)
  • American alligators (Alligator mississippiensis)
  • snapping turtles (Chelydra serpentina)
  • Norway rats (Rattus norvegicus)
  • raccoons (Procyon lotor)
  • minks (Mustela)
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Smith, A. 2003. "Podilymbus podiceps" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Podilymbus_podiceps.html
autor
Autumn Smith, University of Arizona
editor
Todd McWhorter, University of Arizona
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
autor
Alaine Camfield, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Reproduction ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Like other grebes, P. podiceps is monogamous on a seasonal or multi-seasonal basis. However, unlike other grebes, it has no intricate courtship display. Courtship has five different stages: Advertising, the Pirouette Ceremony, Ripple Dive, Circle Display, and Triumph Ceremony.

Advertising marks the beginning of courtship, swimming around with sleek feathers and elongated neck allow the single bird to let birds of opposite sex take notice of his or her availability. In the pirouette ceremony, each bird approaches the other and then takes an upright posture and may give a greeting call followed by a series of head turning jerks. The Ripple Dance involves dives and races underwater to show the other bird his or her swimming prowess. The Circle Display is self explanatory and can be initiated by either sex; during the Circle Display the pair are several meters apart on the water surface. The Triumph Ceremony, which takes place after mates have been established, consists of each mate circling around the other in a stooped position.

Mating System: monogamous

Pied-billed grebes first breed when they are one or two years old. Grebes breeding in the north raise one brood each summer. Some pairs breeding in the south may raise two broods in a summer. Pied-billed grebe nests float and are anchored to marsh vegetation in shallow waters. Both sexes gather soft, flexible, decomposed or fresh plants from the lake bottom to construct the nest. The nest itself resembles a bowl (Muller and Storer, 1999).

The eggs are oval in shape and are bluish white to greenish white and occasionally turquoise. Within two days, the eggs become white and then take on the nest stains and turn brown (Muller, 1995). The typical clutch size is between two and ten (Glover, 1953) with incubation between 23 and 27 days. The chicks are able to leave the nest within an hour of hatching, usually by climbing onto a parent's back. They become independent from their parents within 25 to 62 days.

The breeding season for pied-billed grebes begins in approximately April or May and continues through about October.

Breeding interval: Pied-billed grebes breed once per year. Pairs in the southern part of the range may raise two broods during a single breeding season.

Breeding season: Pied-bill grebes begin breeding around April or May and continue through about October.

Range eggs per season: 2 to 10.

Range time to hatching: 23 to 27 days.

Range time to independence: 25 to 62 days.

Range age at sexual or reproductive maturity (female): 1 to 2 years.

Range age at sexual or reproductive maturity (male): 1 to 2 years.

Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; oviparous

Both male and female pied-billed grebes incubate the eggs. The chicks are precocial and can swim and dive immediately after hatching. However, parents continue to protect the chicks for several weeks, and often carry them on their backs. The parents feed the chicks from the time they hatch until they become independent, up to 10 weeks after hatching.

Parental Investment: precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Smith, A. 2003. "Podilymbus podiceps" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Podilymbus_podiceps.html
autor
Autumn Smith, University of Arizona
editor
Todd McWhorter, University of Arizona
editor
Kari Kirschbaum, Animal Diversity Web
autor
Alaine Camfield, Animal Diversity Web
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Podilymbus podiceps

fornecido por DC Birds Brief Summaries

A small (13 inches) grebe, the Pied-billed Grebe in summer is most easily identified by its gray-brown body, black chin, and conspicuous black bill stripe. In winter, this species loses its black facial adornments, becoming plain gray-brown overall. Male and female Pied-billed Grebes are similar to one another in all seasons. The Pied-billed Grebe breeds across much of the United States, southern Canada, and the northern half of Mexico. In winter, northerly-breeding Pied-billed Grebes abandon their breeding grounds and migrate south as far as southern Mexico and Central America; populations that breed further south are non-migratory. Other non-migratory populations exist in the West Indies, at isolated sites in Central America, and in South America south to central Argentina. Pied-billed Grebes breed on small lakes and ponds, preferring heavily vegetated areas for nest-building and more open areas for feeding. This species utilizes similar habitat types in winter as in summer. Pied-billed Grebes primarily eat small fish, insects, and crustaceans. In appropriate habitat, Pied-billed Grebes may be observed floating low in the water, periodically diving down to capture prey. Many birdwatchers learn to appreciate the Pied-billed Grebe’s ability to quickly sink into the water with minimal surface disturbance when, after returning their attention to the water after a momentary distraction, they discover the bird has “vanished” without a trace. Pied-billed Grebes are primarily active during the day, but migrating birds fly mainly at night.

Threat Status: Least Concern

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Smithsonian Institution
autor
Reid Rumelt
site do parceiro
DC Birds Brief Summaries

Podilymbus podiceps ( Inglês )

fornecido por EOL authors

A small (13 inches) grebe, the Pied-billed Grebe in summer is most easily identified by its gray-brown body, black chin, and conspicuous black bill stripe. In winter, this species loses its black facial adornments, becoming plain gray-brown overall. Male and female Pied-billed Grebes are similar to one another in all seasons. The Pied-billed Grebe breeds across much of the United States, southern Canada, and the northern half of Mexico. In winter, northerly-breeding Pied-billed Grebes abandon their breeding grounds and migrate south as far as southern Mexico and Central America; populations that breed further south are non-migratory. Other non-migratory populations exist in the West Indies, at isolated sites in Central America, and in South America south to central Argentina. Pied-billed Grebes breed on small lakes and ponds, preferring heavily vegetated areas for nest-building and more open areas for feeding. This species utilizes similar habitat types in winter as in summer. Pied-billed Grebes primarily eat small fish, insects, and crustaceans. In appropriate habitat, Pied-billed Grebes may be observed floating low in the water, periodically diving down to capture prey. Many birdwatchers learn to appreciate the Pied-billed Grebe’s ability to quickly sink into the water with minimal surface disturbance when, after returning their attention to the water after a momentary distraction, they discover the bird has “vanished” without a trace. Pied-billed Grebes are primarily active during the day, but migrating birds fly mainly at night.

Referências

  • Muller, Martin J. and Robert W. Storer. 1999. Pied-billed Grebe (Podilymbus podiceps), The Birds of North America Online (A. Poole, Ed.). Ithaca: Cornell Lab of Ornithology; Retrieved from the Birds of North America Online: http://bna.birds.cornell.edu/bna/species/410
  • Pied-billed Grebe (Podilymbus podiceps). The Internet Bird Collection. Lynx Edicions, n.d. Web. 20 July 2012.
  • Podilymbus podiceps. Xeno-canto. Xeno-canto Foundation, n.d. Web. 20 July 2012.
  • eBird Range Map - Pied-billed Grebe. eBird. Cornell Lab of Ornithology, N.d. Web. 20 July 2012.

licença
cc-by-nc-sa-4.0
direitos autorais
Smithsonian Institution
citação bibliográfica
Rumelt, Reid B. Podilymbus podiceps. June-July 2012. Brief natural history summary of Podilymbus podiceps. Smithsonian's National Museum of Natural History, Washington, D.C.
autor
Robert Costello (kearins)
original
visite a fonte
site do parceiro
EOL authors

Distribution ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por IABIN
Chile Central
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Universidad de Santiago de Chile
autor
Pablo Gutierrez
site do parceiro
IABIN

Distribution ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Distribucion en Costa Rica: Es una especie residente y probablemente residente invernal, en bajuras y elevaciones intermedias en ambas vertientes, especialmente en Guanacaste, región de Río Frío y Valle Central. Hay muchos movimientos locales, dependiendo del nivel del agua.


Distribucion General: Se encuentra desde el sureste de Alaska y norte de Canadá hasta el sur de Argentina; las Antillas.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Habitat ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Se encuentran en estanques y lagunas de agua dulce y en ríos de poca corriente con vegetación acuática.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Behavior ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Se sumergen en el agua cuando se asustan, y reaparecen a cierta distancia. Son residentes altamente territoriales y se las observa en parejas o grupos familiares. Las aves invernantes son más gregarias.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Cyclicity ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Es una especie migratoria neártica, con poblaciones residentes en el país. Asimismo, realizan migraciones locales debido al cambio en el nivel del agua en su hábitat.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Trophic Strategy ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Se alimentan de peces.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Reproduction ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Su nido es una masa flotante de vegetación con una leve depresión en la parte superior, parecido al de otra especie de "pato de agua" (Tachybaptus dominicus), pero más grande. Tiene un diámetro de 0.30 cm. Ponen de 5-7 huevos blancos con manchas de color café, que son cubiertos con material del nido en ausencia de los padres. Se reproducen casi todo el año.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Diagnostic Description ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
33 cm.; 450 g. Tiene el tamaño de una cerceta (Anas spp.), ojo oscuro, pico grueso y claro. ADULTOS: por encima café fusco y blanco; por debajo mezclado y moteado con fusco y blanco; pileo y parte posterior del cuello negruzcos; lados de la cabeza, café oscuro; mejillas y cuello de café anteado a café grisáceo. CRÁA: garganta negra (con frecuencia salpicada con blanco en los machos); el anillo ocular y el pico son de color blanco; anillo negro alrededor del pico; patas negras, membranas de los dedos gris azulado. FUERA DE LA ÁPOCA DE CRÁA: garganta, anillo ocular y pico son de color blancuzco opaco. JÁVENES: marcados llamativamente con rayas y manchas blancas y negras; mancha ante contrastante en la coronilla; este patrón se pierde gradualmente a medida que se adquiere el plumaje de adulto.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Diagnostic Description ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Localidad del tipo: in America septentrionalis= South Carolina.
Depositario del tipo:
Recolector del tipo:
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Podilymbus podiceps ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST

Podilymbus podiceps,[2] ye un zambullidor pequeñu, mide de 31-38 cm de llargor, achaparráu y de pescuezu curtiu. usualmente ye de color pardu col pescuezu color canela. Tien un picu curtiu, gruesu similar al d'un pollu. Na so dómina reproductiva'l so plumaxe fai gris plateado, gargüelu negru (plumaxe nupcial) y adquier una banda negra nel picu, que-y da'l so nome común en delles partes d'América Llatina. Ye la única especie de zambullidor que nun amuesa un parche blancu na nala mientres el vuelu.

El zampullín de picu gruesu tien una amplia distribución xeográfica. Tien dellos nomes comunes; zaramagullón grande (en Cuba), zambullidor común (en Colombia), zambullidor picu-anillado (en Méxicu), patico buzu (en Venezuela), zampullín picu gruesu, macá picu gruesu (n'Uruguái), o picurio (en Chile) etc.

El zampullín de picu gruesu habita dende Canadá, partes de los Estaos Xuníos, y les zones templaes de Suramérica. A pesar de qu'esta especie nun paez ser bona voladora, llegó a Europa en grupos errantes en delles ocasiones, y una ave n'Inglaterra hai críado con una especie local produciendo descendencia híbrida.

El zambullidor más llargamente distribuyíu de Norteamérica puede topase en güelgues, banzaos, y corrientes deteníes. usualmente ye'l primera zambullidor que llega a les tierres interiores del norte na primavera, y el postreru n'abandonala nel seronda. Ye pocu común n'agües salaes. Esti zambullidor rares vegaes vuela, prefiriendo escapar del peligru somorguiándose.

Aliméntase de pexes (carpes, siluros, anguiles), inseutos (libélules, formigues, escarabayos) y anfibios como xaronca y cucharapes.

 src=
Zampullín de picu gruesu alimentando a les sos críes.

Esta ave usualmente ye silenciosa, sacante mientres la dómina de apareamiento na cual el machu emite un llamáu sonoru similar a un cuck, cuck, cuck o cow, cow, cow.

Hai delles especies prehistóriques del xéneru Podilymbus conocíes namái polos sos fósiles. Estes especies son.


Referencies

  1. BirdLife International. «Podilymbus podiceps» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2012.1.
  2. «Zampullín Picogrueso ( Podiceps Podilymbus ) (Linnaeus, 1758)». avibase. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2012.


Enllaces esternos

Protonotaria-citrea-002 edit.jpg Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Podilymbus podiceps: Brief Summary ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST
Podilymbus podiceps

Podilymbus podiceps, ye un zambullidor pequeñu, mide de 31-38 cm de llargor, achaparráu y de pescuezu curtiu. usualmente ye de color pardu col pescuezu color canela. Tien un picu curtiu, gruesu similar al d'un pollu. Na so dómina reproductiva'l so plumaxe fai gris plateado, gargüelu negru (plumaxe nupcial) y adquier una banda negra nel picu, que-y da'l so nome común en delles partes d'América Llatina. Ye la única especie de zambullidor que nun amuesa un parche blancu na nala mientres el vuelu.

El zampullín de picu gruesu tien una amplia distribución xeográfica. Tien dellos nomes comunes; zaramagullón grande (en Cuba), zambullidor común (en Colombia), zambullidor picu-anillado (en Méxicu), patico buzu (en Venezuela), zampullín picu gruesu, macá picu gruesu (n'Uruguái), o picurio (en Chile) etc.

El zampullín de picu gruesu habita dende Canadá, partes de los Estaos Xuníos, y les zones templaes de Suramérica. A pesar de qu'esta especie nun paez ser bona voladora, llegó a Europa en grupos errantes en delles ocasiones, y una ave n'Inglaterra hai críado con una especie local produciendo descendencia híbrida.

El zambullidor más llargamente distribuyíu de Norteamérica puede topase en güelgues, banzaos, y corrientes deteníes. usualmente ye'l primera zambullidor que llega a les tierres interiores del norte na primavera, y el postreru n'abandonala nel seronda. Ye pocu común n'agües salaes. Esti zambullidor rares vegaes vuela, prefiriendo escapar del peligru somorguiándose.

Aliméntase de pexes (carpes, siluros, anguiles), inseutos (libélules, formigues, escarabayos) y anfibios como xaronca y cucharapes.

 src= Zampullín de picu gruesu alimentando a les sos críes.

Esta ave usualmente ye silenciosa, sacante mientres la dómina de apareamiento na cual el machu emite un llamáu sonoru similar a un cuck, cuck, cuck o cow, cow, cow.

Hai delles especies prehistóriques del xéneru Podilymbus conocíes namái polos sos fósiles. Estes especies son.

Podilymbus majusculus (Pliocenu Tardíu de Wisconsin central, Estaos Xuníos). Podilymbus wetmorei (Pleistocenu Tardíu de Florida, Estaos Xuníos).


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Plomer beg tev ( Bretã )

fornecido por wikipedia BR

Ar Plomer beg tev[1] a zo un evn dour, Podilymbus podiceps an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

 src=
Tiriad ar Plomer beg tev e ruz

Bevañ a ra al labous en Amerika[2].

Isspesadoù

Tri isspesad a zo dezhañ:

Rummatadur

Liammoù diavaez


Commons
Muioc'h a restroù diwar-benn

a vo kavet e Wikimedia Commons.

Wikispecies-logo.svg
War Wikispecies e vo kavet ditouroù ouzhpenn diwar-benn:

Notennoù ha daveennoù

  1. Perig Herbert "Anvioù laboused Europa", Hor Yezh, niv.189, 1992, p.47.
  2. Fichenn Birdlife
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia BR

Plomer beg tev: Brief Summary ( Bretã )

fornecido por wikipedia BR

Ar Plomer beg tev a zo un evn dour, Podilymbus podiceps an anv skiantel anezhañ.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia BR

Cabusset becgròs ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

El cabusset bec gros (Podilymbus podiceps), és un ocell aquàtic de la família dels podicipèdids (Podicipedidae). D'ampla distribució per ambdues Amèriques i el Carib, arriba fins a Europa com a divagant de manera molt esporàdica.

Morfologia

  • Es tracta d'un cabusset relativament petit, però major que el cabusset d'Europa. Fa 31 - 38 cm de llargària i 56 – 64 d'envergadura. La femella pesa 260-430 g i el mascle 490-560 g.
  • Dotat d'un bec gros i un coll gruixut i curt. Les potes es troben en posició molt endarrerida, el que el fa un hàbil nedador i bussejador, però un caminant maldestre.
  • No hi ha dimorfisme sexual quant al plomatge, si bé les mascle són una mica majors que les femelles.
  • En època nupcial, la part posterior és marró fosc, els flancs marró clar i el ventre blanc. Negre a les plomes al voltant de la base del bec, allargant-se per la barbeta fins a la gorga. Sota la cua és blanc. El bec, de color blanc blavós, presenta una franja central negra.
  • Fora de l'època nupcial, el plomatge és més modest. No hi ha zona negra al front i cola, que esdevenen grises. Els costats del coll i els flancs es tornen marró vermellós. El bec és blanc groguenc o gris, sense banda central, o molt feble. És l'únic membre de la família que no mostra un mirall blanc a l'ala en vol.

Alimentació

Són ocells oportunistes, capaços d'aprofitar els recursos que en cada moment ofereixi l'hàbitat. La base de la seva dieta està formada per peixos petis (petits ciprínids, gasterosteids, còtids, pèrcids, siluriformes, anguiles, diverses espècies de Lepomis, etc.), crancs de riu, sangoneres, insectes (libèl·lules, formigues, escarabats, diferents mosques, insectes aquàtics, larves ...) i amfibis (capgrossos, granotes). També s'han vist menjant cucs, cargols, aranyes i llavors i parts toves de plantes aquàtiques.

Comportament

Quan se sent amenaçat prefereix escapar cabussant-se o amagant-se a la vegetació que no pas volar, si bé el seu vol és fort i ràpid. De la mateixa manera que altres cabussadors, li cal córrer per sobre de la superfície de l'aigua abans de volar. En vol, té l'aspecte típic de la família, amb el coll estirat, les cames penjant una mica, i batent ràpidament les ales. És un ocell tímid i solitari, tot i que tolera la companyia durant l'hivern, quan es pot observar diversos individus caçant, bussejant o jugant junts. Les parelles defensen un territori al voltant del niu d'unes 1,3 hectàrees de mitjana. Les poblacions migratòries es reuneixen moltes vegades en grans concentracions. És en general un ocell silenciós, però en l'època de reproducció els mascles poden emetre uns "cuc-cuc-cuc" o "gup-gup-gup", o encara uns crits més potents, com rialles (cao-cao-cao).

Reproducció

 src=
Cabusset becgròs jove nedant al Llac Washington, Estats Units

És una au monògama per una o més temporades, durant tota l'època de reproducció, que comença a l'abril i dura fins a l'octubre. Arriben a la maduresa sexual en un 1 o 2 anys. L'esperança de vida s'estima en 5 anys.

La parada nupcial és relativament senzilla, en comparació amb altres espècies de cabussets, però inclou cinc fases:

  • Per començar, els ocells sense parella neden a l'atzar, amb les plomes allisades i el coll allargat, manifestant d'aquesta manera llur disponibilitat.
  • Quan un ocell es troba amb una possible parella, neda cap a ella i es posa ben dret per sobre de l'aigua, de vegades emet un crit, i després realitza una sèrie de rotacions del cap estirat.
  • A continuació, els dos ocells emprenen una carrera per sota l'aigua per mostrar-se mútuament les destreses.
  • Després neden en cercle a la superfície, a uns metres de distància l'un de l'altre. I a continuació té lloc l'aparellament.
  • Finalment, cada ocell torna amb el seu company nedant plantats, en posició arquejada.

Mascle i femella construeixen un niu flotant durant 3 - 7 dies, ben amagat entre la vegetació palustre, amb fang i restes de plantes d'iris, joncs, càrexs i algues.

Ponen entre març i setembre, 2 -10 ous d'un color blanc blavós i a una cadència d'un ou per dia. Les poblacions meridionals poden fer dues postes el mateix any.

Els ous seran covats pels dos pares durant 23 - 27 dies, amb major participació de la femella.

Els pollets són nidífugs i capaços de deixar el niu una hora després de l'eclosió. Són sovint duts a l'esquena pels seus pares, els quals poden donar-los menjar en aquesta posició i fins i tot bussejar. Els joves s'independitzen a l'edat d'un o dos mesos.

Distribució

Aquesta espècie nia al Canadà, Estats Units, Mèxic, Centreamèrica, les Antilles i a Sud-amèrica a les zones baixes de l'extrem nord, per l'oest dels Andes a Equador i Perú, i des del sud de Brasil i centre de Xile fins Terra del Foc.

A l'estiu, habita llacs, llacunes, pantans i rius, amb vegetació abundant a les vores. En general prefereix masses d'aigua de mida mitjana, amb menys de 7 ha. De vegades pot, a l'hivern, habitar llacs i basses pobres en vegetació, o amb aigües salobres (per exemple estuaris), i més rarament encara en extensions d'aigua salada. L'altitud màxima a la qual s'ha citat és de 3100 m.

Les poblacions del Canadà i nord dels Estats Units, que viuen en zones on els rius o llacs es congelen a l'hivern, són migratòries. Aquests ocells marxen per a passar l'hivern al sud dels Estats Units, Centreamèrica o el Carib. És possible que alguns individus romanguin al nord si els llacs no es congelen. Els emigrants arriben a les zones d'hivernada al setembre o octubre, i tornen als llocs de cria al març o abril. Fan la migració principalment durant la nit, sols o en parelles, amb agrupacions al sol, de vegades molt importants.

Tot i que aquest cabusset no és un volador extremadament bo, s'han registrat alguns individus errants a Europa: Gran Bretanya, Irlanda, Islàndia, França, Illes Canàries i Açores. Aquestes observacions s'han fet en períodes variables de l'any.

Sistemàtica

Després de l'extinció de Podilymbus gigas ha esdevingut l'única espècie viva del gènere Podilymbus. Se n'han descrit tres subespècies:

  • Podilymbus podiceps podiceps (Linnaeus, 1758). Amèrica central i del Nord.
  • Podilymbus podiceps antarcticus (Lesson 1842). Amèrica del Sud.
  • Podilymbus podiceps antillarum Bangs 1913. Les Antilles.

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Cabusset becgròs Modifica l'enllaç a Wikidata


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Cabusset becgròs: Brief Summary ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

El cabusset bec gros (Podilymbus podiceps), és un ocell aquàtic de la família dels podicipèdids (Podicipedidae). D'ampla distribució per ambdues Amèriques i el Carib, arriba fins a Europa com a divagant de manera molt esporàdica.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Gwyach ylfinfraith ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwyach ylfinfraith (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: gwyachod gylfinfrith) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Podilymbus podiceps; yr enw Saesneg arno yw Pied-billed grebe. Mae'n perthyn i deulu'r Gwyachod (Lladin: Podicipedidae) sydd yn urdd y Podicipediformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. podiceps, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.

Teulu

Mae'r gwyach ylfinfraith yn perthyn i deulu'r Gwyachod (Lladin: Podicipedidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Gwyach Atitlan Podilymbus gigas Gwyach Clark Aechmophorus clarkii Gwyach Fach Tachybaptus ruficollis
Zwergtaucher 060319 3.jpg
Gwyach fach Awstralia Tachybaptus novaehollandiae
Tachybaptus novaehollandiae - Mulligan's Flat.jpg
Gwyach fach Delacour Tachybaptus rufolavatus
AlaotraGrebe.svg
Gwyach fach Madagasgar Tachybaptus pelzelnii
Madagascar Grebe.jpg
Gwyach Fawr Gopog Podiceps cristatus
Podiceps cristatus 2 - Lake Dulverton.jpg
Gwyach Gorniog Podiceps auritus
Podiceps auritus -Scotland-8a (2).jpg
Gwyach gycyllog Podiceps gallardoi
Podiceps gallardoi.jpg
Gwyach y Gorllewin Aechmophorus occidentalis
Western Grebe swimming.jpg
Gwyach yddfddu Podiceps nigricollis
Black-necked Grebe Schwarzhalstaucher.jpg
Gwyach Yddfgoch Podiceps grisegena
Grèbejougrisparade.jpg
Gwyach ylfinfraith Podilymbus podiceps
Podilymbus-podiceps-001.jpg
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Gwyach ylfinfraith: Brief Summary ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwyach ylfinfraith (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: gwyachod gylfinfrith) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Podilymbus podiceps; yr enw Saesneg arno yw Pied-billed grebe. Mae'n perthyn i deulu'r Gwyachod (Lladin: Podicipedidae) sydd yn urdd y Podicipediformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. podiceps, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Tyknæbbet lappedykker ( Dinamarquês )

fornecido por wikipedia DA

Tyknæbbet lappedykker (Podilymbus podiceps) er en fugleart af lappedykkere. Udbredelsesområdet for arten er store dele af Amerika fra Canada sydover til og med Brasilien. Det er en sjælden gæst i Europa, men aldrig i Danmark.[1]

Noter

  1. ^ www.netfugl.dk. "DK listen". Arkiveret fra originalen 2013-10-23. Hentet 2013-12-31. Fuglearter truffet i Danmark.

Kilder

BirdLife International 2012. Podilymbus podiceps. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DA

Tyknæbbet lappedykker: Brief Summary ( Dinamarquês )

fornecido por wikipedia DA

Tyknæbbet lappedykker (Podilymbus podiceps) er en fugleart af lappedykkere. Udbredelsesområdet for arten er store dele af Amerika fra Canada sydover til og med Brasilien. Det er en sjælden gæst i Europa, men aldrig i Danmark.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DA

Bindentaucher ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE
 src=
Ein Alttier füttert seine Küken mit einem Roten Amerikanischen Sumpfkrebs (Procambarus clarkii)
 src=
Außerhalb der Brutzeit verschwindet der Streifen auf dem Schnabel fast vollständig. P. p. podiceps im Sacramento National Wildlife Refuge im nördlichen Kalifornischen Längstal.

Der Bindentaucher (Podilymbus podiceps) ist eine Vogelart aus der Familie der Lappentaucher (Podicipedidae). Im Südwesten und Westen Europas tritt diese nearktisch verbreitete Art gelegentlich als Irrgast auf. In jüngster Zeit sind auch einige Beobachtungen aus Mitteleuropa bekannt.[1]

Merkmale

Der Bindentaucher erreicht ausgewachsen eine Körpergröße zwischen 31 und 38 Zentimeter und ein Gewicht von 250 bis 575 Gramm. Es handelt sich um einen kleinen, kräftigen Vogel mit einem braun-weißen Gefieder und einem kurzen, gebogenen Schnabel. Auffällig ist der senkrechte schwarze Streifen, der etwa auf der Mitte des Schnabels verläuft. Er hat außerdem einen schwarzen Kehlfleck.

Vorkommen

Das Verbreitungsgebiet der Nominatform (P. p. podiceps) reicht vom Norden Kanadas über die gesamten USA und Mexiko bis in den Nordwesten Südamerikas. Eine weitere Unterart (P. p. antarcticus) lebt im Osten und Süden Südamerikas, und eine dritte (P. p. antillarum) auf den Inseln der Karibik. Selten verirren sich durch Stürme verschlagene Bindentaucher bis nach Europa. Der ausgestorbene Atitlántaucher war ein Verwandter.

Während der Brutzeit hält er sich auf stehenden Binnengewässern mit dichten Röhrichtgürteln auf. Die Populationen der südlichen USA sowie Mittel- und Südamerikas sind Standvögel; aus den nördlichen USA und Kanada ziehen Bindentaucher außerhalb der Brutzeit südwärts und überwintern vor allem in Mittelamerika. Auf dem Zug sammeln sich die Bindentaucher auf größeren Seen und in brackigen Flussmündungen.

Lebensweise

Die Nahrung besteht aus kleinen Fischen, Krustentieren und Wasserinsekten. Bei Gefahr taucht der Bindentaucher langsam unter und taucht im Schilf wieder auf.

Das Brutrevier wird aggressiv gegen Artgenossen und andere Wasservögel verteidigt. Der Paarzusammenhalt wird dadurch gestärkt, dass sie nach erfolgreichem Vertreiben eines Eindringlings eine Art Siegestanz aufführen. Dabei erhebt sich das Vogelpaar auf dem Wasser aufrecht auf, die beiden Vögel sehen sich an und drehen und wenden sich.

Der Bindentaucher brütet in einem gut versteckten, schwimmenden Nest aus abgestorbenen Marschpflanzen. Das Gelege besteht aus fünf bis sieben weißlichen Eiern mit braunen Flecken.

Belege

Literatur

  • Miklos D. F. Udvardy: National Audubon Society Field Guide to North American Birds - Western Region. Alfred A. Knopf, New York 1977, ISBN 0-679-42851-8.

Einzelbelege

  1. Hans-Günther Bauer, Einhard Bezzel, Wolfgang Fiedler (Hrsg.): Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas: Alles über Biologie, Gefährdung und Schutz. Band 1: Nonpasseriformes – Nichtsperlingsvögel. Aula-Verlag Wiebelsheim, Wiesbaden 2005, ISBN 3-89104-647-2, S. 182.
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Bindentaucher: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE
 src= Ein Alttier füttert seine Küken mit einem Roten Amerikanischen Sumpfkrebs (Procambarus clarkii)  src= Außerhalb der Brutzeit verschwindet der Streifen auf dem Schnabel fast vollständig. P. p. podiceps im Sacramento National Wildlife Refuge im nördlichen Kalifornischen Längstal.

Der Bindentaucher (Podilymbus podiceps) ist eine Vogelart aus der Familie der Lappentaucher (Podicipedidae). Im Südwesten und Westen Europas tritt diese nearktisch verbreitete Art gelegentlich als Irrgast auf. In jüngster Zeit sind auch einige Beobachtungen aus Mitteleuropa bekannt.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Stúvgjør ( Feroês )

fornecido por wikipedia emerging languages

Stúvgjør (frøðiheiti - Podilymbus podiceps)

Sí eisini

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Stúvgjør: Brief Summary ( Feroês )

fornecido por wikipedia emerging languages

Stúvgjør (frøðiheiti - Podilymbus podiceps)

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Pied-billed grebe ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The pied-billed grebe (Podilymbus podiceps) is a species of the grebe family of water birds. After the extinction of the Atitlán grebe (Podilymbus gigas), the Pied-Billed Grebe became the sole extant member of the genus Podilymbus.[2] The pied-billed grebe is primarily found in ponds throughout the Americas.[3] Other names of this grebe include American dabchick, rail, dabchick, Carolina grebe, devil-diver, dive-dapper, dipper, hell-diver, pied-billed dabchick, pied-bill, thick-billed grebe, and water witch.[4][5]

Taxonomy and name

The pied-billed grebe was described by Carl Linnaeus in the 10th edition of his Systema Naturae in 1758 as Colymbus podiceps.[6] The binomial name is derived from Latin Podilymbus, a contraction of podicipes ("feet at the buttocks", from podici-, "rump-" + pes, "foot")—the origin of the name of the grebe order—and Ancient Greek kolymbos, "diver", and podiceps, "rump-headed", from podici- + Neo-Latin ceps.[7]

Outside its own genus, the closest relatives of the pied-billed grebe are the small grebes of the genus Tachybaptus.[8]

Subspecies[9]

Description

Pied-billed grebes are small, stocky, and short-necked. They are 31–38 cm (12–15 in) in length, with a wingspan of 45–62 cm (18–24 in) and weigh 253–568 g (8.9–20.0 oz).[10] They are mainly brown, with a darker crown and back.[11] Their brown color serves as camouflage in the marshes they live in.[12] They do not have white visible under their wings when flying, like other grebes.[13] Their undertail is white[11] and they have a short, blunt chicken-like bill that is a light grey color,[3][11] which in summer is encircled by a broad black band (hence the name). In the summer, its throat is black.[3] There is no sexual dimorphism.[13] Juveniles have black and white stripes and look more like winter adults.[3] This grebe does not have webbed feet. Its toes have lobes that come out of the side of each toe. These lobes allow for easy paddling.[3] When flying, the feet appear behind the body due to the feet's placement in the far back of the body.[11] Because of the feet placement, they are not able to walk on land.[14]

These grebes may be confused with the least grebe, although that species is much smaller and has a thinner bill. Other similarly sized grebes are very distinct in plumage, i.e. the eared grebe and horned grebe. Both species bear much more colorful breeding plumage, with rufous sides, golden crests along the side of the head against contrasting slaty color (also a rufous neck in the horned); while in winter, both the eared and horned grebes are pied with slaty and cream color and have red eyes. Because of the pied-billed grebe's duck-like habits, some inexperienced observers may confuse it with a duck.[15] However, pied-billed grebes have a very different bill shape (shorter, pointed at the tip, and flattened along the sides), as well as being shorter-necked and shorter-bodied than a duck. Also, unlike ducks, the closest living relatives of the grebe family are flamingos.[16]

Vocalization

Its call is unique, loud and sounds like a "whooping kuk-kuk-cow-cow-cow-cowp-cowp."[17] Its call is similar to the yellow-billed cuckoo.[12]

Distribution and habitat

They are most commonly found throughout North America, Central America, the Caribbean, and South America year round. During the summer breeding season, they are most prevalent in central, northern and northeastern Canada.[3] If they live in an area where the water freezes in the winter they will migrate. Migrating birds generally meet with year-round birds in September and October.[18] They migrate at night.[3] Most migratory birds leave in March or April.[18] They make occasional appearances in Europe and Hawaii.[3] In the United Kingdom, pied-billed grebe visits have numbered 45 sightings as of 2019, appearing generally in October to January.[19] One bird in England bred with a little grebe, producing hybrid young.[20] It is the only grebe on record to have visited the Galapagos Islands.[21]

Pied-billed grebes are found in freshwater wetlands with emergent vegetation, such as cattails.[17] They are occasionally found in salt water. When breeding they are found in emergent vegetation near open water, and in the winter they are primarily found in open water due to the lack of nests to maintain. They may live near rivers, but prefer still water. They may be found in higher elevations when migrating.[18] They will breed in restored and man-made wetlands.[18]

Pied-billed grebes live approximately 10–12 years.[13]

Behaviour

Young chick swimming on Lake Washington

Pied-billed grebes rarely fly. They make a slow dive frequently, especially when in danger, diving to about 20 ft (6.1 m) or less.[3][13] They dive for about 30 seconds and may move to a more secluded area of the water, allowing only the head to be visible to watch the danger dissipate.[13] This frequency in diving has earned them the description of being reclusive or shy in nature.[17] It has also earned them nicknames like "hell-diver."[4] Pied-billed grebes can trap air in their feathers, which controls their buoyancy.[22] They rarely spend time in flocks.[18] Their courtship include calling and sometimes duets.[18] Males will show territorial behaviour if another male is at the edge of his territory. They face each other and then turn their heads and bills up. Then they turn away and start calling. Then they turn back around to look at one another.[13]

Breeding

P. podiceps eggs at Bogotá's Simón Bolívar Park

The pied-billed grebe breeds in south-central Canada, throughout the United States, Central America, the Caribbean, and temperate South America.[10] These grebes may lay up to two sets of eggs a year.[13] Their nests sit on top of the water, their eggs sitting in vegetation that resides in the water.[17] Grebes lay between three and ten bluish white smooth elliptical eggs with the female starting the incubation process.[3][13] They are incubated for around 23 days by both parents, with the female taking over incubation duties towards the end of that time period.[13][18] They will cover the nest with nesting material if they have to leave it for an extended period of time.[18]

Young grebes may leave the nest within one day of hatching. They are downy at birth. Yellow skin is seen between the lore and top of the head.[13] They do not swim well and stay out of the water. They sleep on their parents' backs. Within four weeks they start swimming.[3] When alerted they will climb on the back of a parent grebe and eventually mature to dive under the water like their parents.[3][17] Both parents share the role of raising the young – both feeding and carrying them on their backs.[18] Sometimes the parents will dive underwater to get food with the chicks on their backs.[13]

Diet

Adult with two juveniles feeding on a crawfish

Pied-billed grebes feed mainly on aquatic invertebrates, and also on small fish and amphibians (frogs, tadpoles). They dive to obtain food.[3] Their bills allow them to crush crustaceans, like crawfish.[3][18] They may also eat plants.[5] They have been shown to eat their own feathers, like other grebes, to aid in digestion (prevent injury from small bones).[23] They will also feed their feathers to their young.[18]

Threats

They are extremely sensitive to disturbances, especially by humans. While breeding, if scared, adults may abandon their nests without protecting the eggs. The waves from boats can destroy the nests and their sounds easily frighten the birds.[12]

In culture

Pied-billed grebe feathers are thick and soft. Their feathers were formerly used as decorations on hats and earmuffs and they were hunted in the eastern United States, in the 19th century.[12][13]

Status

The grebes are declining in New England. The reasons are unknown.[18] The states of Connecticut and New Hampshire have declared the pied-billed grebe as endangered. In New Jersey[12] and Massachusetts, they have been declared threatened. In Vermont they are of "special concern." In Rhode Island they are extirpated.[13] Pied-billed grebes are protected under the Migratory Bird Treaty Act of 1918.

Habitat loss is the grebe's biggest threat. The draining, filling, and general destruction of wetlands causes a loss in their breeding habitats.[12] However, they are still common in the majority of their distribution areas.[18]

References

  1. ^ BirdLife International (2016). "Podilymbus podiceps". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T22696574A93571798. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T22696574A93571798.en. Retrieved 11 November 2021.
  2. ^ Miller, Eliot (2018). "Out on a Limb: Birding in the Phylogenetic Tree". Living Bird (Autumn): 25.
  3. ^ a b c d e f g h i j k l m n "Pied-billed Grebe". Bird Guide. The Cornell Lab of Ornithology. Retrieved 12 August 2012.
  4. ^ a b "Pied-billed Grebe – Podilymbus podiceps". NatureWorks. Retrieved 12 August 2012.
  5. ^ a b "Pied-billed grebe". Birds. Illinois Natural History Survey. Retrieved 12 August 2012.
  6. ^ Linnaeus, Carolus (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata (in Latin). Stockholm: Laurentius Salvius. p. 136.
  7. ^ Cabard P. and Chauvet B. (2003). Etymologie des noms d'oiseaux Belin Eveil éditeur, France ISBN 2-7011-3783-7
  8. ^ Christidis, Les; Walter E. Boles (2008). Systematics and Taxonomy of Australian Birds. CSIRO. p. 67. ISBN 978-0643065116.
  9. ^ "Grebes". International Ornithological Congress. Retrieved 2015-01-06.
  10. ^ a b Muller, M. J., and R. W. Storer. Pied-billed Grebe (Podilymbus podiceps). In The Birds of North America, No. 410 (A. Poole and F. Gill, eds.). Philadelphia, PA: The Birds of North America, Inc., 1999.
  11. ^ a b c d "Pied-billed grebe Podilymbus podiceps". USGS. Retrieved 12 August 2012.
  12. ^ a b c d e f "Pied-billed Grebe, Podilymbus podiceps" (PDF). State of New Jersey. Retrieved 12 August 2012.
  13. ^ a b c d e f g h i j k l m "Pied-billed Grebe". Department of Energy & Environmental Protection. State of Connecticut. Retrieved 12 August 2012.
  14. ^ "Loons and Grebes Are Land Locked".
  15. ^ "Pied-billed Grebe - This Bird is Not a Duck!". 22 July 2019.
  16. ^ "Exploring the relationship between flamingos and grebes: The wonderful birds – 10,000 Birds".
  17. ^ a b c d e Fisher, Chris C. & Joseph Morlan (1996). Birds of San Francisco and the Bay Area. Auburn: Lone Pine Publishing. p. 19. ISBN 978-1-55105-080-5.
  18. ^ a b c d e f g h i j k l m "Pied-billed Grebe". Grebes. Seattle Audubon Society. Retrieved 12 August 2012.
  19. ^ "Pied-billed Grebe Podilymbus podiceps". Grebes. British Trust for Ornithology. Retrieved 12 August 2012.
  20. ^ Newton, Ian (2008). The Migration Ecology of Birds. London, UK: Academic Press. p. 291. ISBN 978-0-12-517367-4.
  21. ^ Andy Swash; Rob Still (2005). Birds, Mammals, and Reptiles of the Galapagos Islands: An Identification Guide (2nd ed.). Yale University Press. p. 58. ISBN 978-0-300-11532-1. Retrieved 11 August 2012.
  22. ^ "Pied-billed Grebes Sink Like Submarines". 19 March 2018.
  23. ^ Ehrlich, Paul; David Dobkin, and Darryl Wheye (1988). The Birder's Handbook. New York: Simon and Schuster.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Pied-billed grebe: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The pied-billed grebe (Podilymbus podiceps) is a species of the grebe family of water birds. After the extinction of the Atitlán grebe (Podilymbus gigas), the Pied-Billed Grebe became the sole extant member of the genus Podilymbus. The pied-billed grebe is primarily found in ponds throughout the Americas. Other names of this grebe include American dabchick, rail, dabchick, Carolina grebe, devil-diver, dive-dapper, dipper, hell-diver, pied-billed dabchick, pied-bill, thick-billed grebe, and water witch.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Makulbeka grebo ( Esperanto )

fornecido por wikipedia EO

La Makulbeka greboBuntbeka grebo (Podilymbus podiceps) estas birdospecio el ordo Podicipoformaj (Podicipediformes), familio Podicipedoj (Podicipedidae). Ekde kiam la Atitlana grebo (Podilymbus gigas) iĝis formortinta, ĝi estas la ununura nune vivanta membro de la genro Podilymbus.

Ĝi vivas en norda, meza kaj suda Ameriko, apud riveroj kaj lagoj. Kelkaj vagantaj birdoj malofte aperas eĉ ĉe la Britaj insuloj.

Taksonomio kaj nomo

La Makulbeka grebo estis priskribita de Carl Linnaeus en sia verko nome 10a eldono de Systema Naturae en 1758 kiel Colymbus podiceps.[1] La dunoma nomo estas deriva el la latina Podilymbus, nome kuntiriĝo de podicipes ("piedo ĉe la pugo", el podici-, "pugo-" + pes, "piedo") —deveno de la nomo de la greba ordo— kaj de la greka kolimbos, "plonĝanto", kaj podiceps, "pugo-kapa", el podici- + novlatina ceps.[2]

For de sis propra genro, la plej proksimaj parencoj de la Makulbeka grebo estas la malgrandaj greboj de la genro Tachybaptus.[3]

Priskribo

La Makulbekaj greboj estas malgrandaj, fortikaj kaj mallongkolaj. Ĝi havas averaĝan korpolongon de 38 cm kaj pli precize 31-38 cm, kun enverguro de 45-62 cm, kaj pezon de 253-568 g.[4] La birdo estas grizbruneta, kun pli malhelaj krono kaj dorso,[5] krom la subaj vostokovraj plumoj, kiuj estas blankaj kaj aperas kvazaŭ polvujo, kiel ĉe aliaj malgrandaj greboj. Ties bruna grizmakulita koloro utilas por kamuflado en la marĉoj kiel ili loĝas.[6] Ili ne havas blankon subflugile videbla dumfluge, kiel ĉe aliaj greboj.[7] Ties subvosto estas blanka[5] kaj la beko estas helgriza, fortika ĉe la bazo, mallonga kaj malakrapinte kokece kaj iom hokoforma pinte,[8][5] kiu somere estas cirklita de vertikala nigra stribendo kiu nomigas la specion laŭ la komuna nomo. Ankaŭ somere, ĝin karakterizas ankaŭ la nigra gorĝa makulo, kiu mankas en la vintra plumaro.[8] Krome estas pli nigreca areo en la frunto kaj pli ĝenerale en la dorso, ambaŭ pli svaga kaj ne tiom markataj kiom ĉe la gorĝo. Estas ankaŭ hela okulringo. Ne estas seksa dimorfismo.[7] Junuloj havas bunte blankanigrajn striojn vertikale laŭlonge de la kolo, ruĝecan bekon, nigran kronon kun oranĝeca malantaŭa makulareo kaj blankaj brovo kaj frunto, kaj poste ili aspektas pli kiel vintraj plenkreskuloj.[8] Tiu grebo ne havas membranecajn piedojn, ĉar ties fingroj havas lobojn kiuj elstaras flanke de ĉiu fingro. Tiuj loboj permesas ilin facilan plaŭdadon.[8] Dumfluge, la piedoj aspektas kvazaŭ malantaŭ la korpon ĉar ili troviĝas tro malantaŭe en la korpo.[5]

 src=
Tutmonda distribuado, kun subspecioj separataj per linioj

Ĝi povas esti konfuzata kun la Malgranda grebo, kvankam tiu specio estas pli malgranda, havas pli palajn kapoflankojn kaj havas pli fajnan bekon. Ĝi ne havas la kontrastojn inter nigra, griza kaj blanka de la Orelgrebo aŭ de la Nigrakola grebo. Kvankam la kolo estas mallonga ripoze, kaze de danĝero, tiu specio plilongigas ĝin.[9]

Voĉo

Ties alvoko estas unika, laŭta kaj sonas kiel "kria kuk-kuk-kaŭ-kaŭ-kaŭ-kaŭ-kaŭp."[10] Ties alvoko estas simila al tiu de la Flavbeka kukolo.[6]

Distribuado kaj habitato

Ili estas ĉefe komune troviĝantaj tra Nordameriko, Centrameriko kaj Sudameriko la tutan jaron. Dum la somera reprodukta sezono, ili estas ĉefe en centra, norda kaj nordorienta Kanado.[8] Se ili loĝas en areo kie la akvo frostas vintre ili migras. Migrantaj birdoj ĝenerale kuniĝas al tutjarajn birdojn septembre kaj oktobre.[11] Ili migras nokte.[8] Plej migrantaj birdoj foriras en marto aŭ aprilo.[11] Ili faras eventualajn aperojn en Eŭropo kaj Havajo.[8] En Britio, la vizitoj de Makulbekaj greboj nombris 37 vidaĵojn en 2007, aperante ĝenerale en oktobro al januaro.[12] Unu birdo en Anglio reproduktiĝis kun partnera Malgranda grebo, kaj produktis hibridan junulon.[13] Estas la ununura grebo registrita kiel vizitanto de la Galapagoj.[14]

La Makulbekaj greboj troviĝas en nesalakvaj humidejoj kun elakva vegetaĵaro, kia tifao.[10] Ili troviĝas eventuale ankaŭ en sala akvo. Dum la reprodukta sezono ili troviĝantas ĉe elakva vegetaĵaro ĉe malferma akvo, kaj vintre ili troviĝantas ĉefe en malferma akvo pro manko de subtenitaj nestoj. Ili povas vivi ĉe riveroj, sed preferas trankvilajn akvojn. Ili povas troviĝanti en pli altaj lokoj dum migrado.[11] Ili povas reproduktiĝi ankaŭ ĉe restaŭritaj kaj artefaritaj humidejoj.[11]

La Makulbekaj greboj vivas proksimume 10–12 jarojn.[7]

Subspecioj

  • Podilymbus podiceps antillarum Bangs, 1913 – sur la karibaj insuloj
  • Podilymbus podiceps antarcticus (Lesson, 1842) – sur sudaj kaj orientaj partoj de Sud-Ameriko
  • Podilymbus podiceps magnus
  • Podilymbus podiceps podiceps (Linnaeus, 1758) – sur nordokcidenta parto de Kanado, Usono, Meksiko, Mez-Ameriko kaj Sud-Ameriko

Kutimaro

 src=
Junulo naĝe ĉe la Lago Washington

Ĝi bone naĝas kaj subakviĝas. Okaze de danĝero, ĝi povas fuĝi per subakviĝo aŭ naĝo-kaŝiĝo inter la akvaj plantoj, sed rare ekflugas. Ili plonĝas dum ĉirkaŭ 30 sekundoj kaj povas moviĝi al pli sekura areo de akvo, foje havante nur la kapon videbla ekster la akvo por rigardi ĉu la danĝero malaperis.[7] Tiu ofteco plonĝi havigis la priskribon esti kaŝema aŭ timida en naturo.[10] Ĝi ricevis ankaŭ la nomon de inferplonĝanto.[15] Ili rare pasas tempon are.[11] Ties pariĝado inkludas alvokojn kaj foje duojn.[11] Masklo montras teritorian kutimaron se alia masklo estas ĉe la bordo de lia teritorio. Ili frontas unu la alian kaj poste turnas siajn kapojn kaj bekojn supren. Poste ili turniĝas kaj ekalvokas. Poste ili turniĝas denove serĉi unu la alain.[7]

Reproduktado

La Makulbeka grebo reproduktiĝas en sud-centra Kanado, tra Usono, Centrameriko, Karibio, kaj moderklimata Sudameriko.[4] Ĝia seksa maturiĝo okazas en aĝo de 2-3 jaroj. Tiuj greboj povas fari ĝis du ovodemetadojn jare.[7] La reprodukta sezono okazas ekde mezo de februaro ĝis marto. Tiu specio reproduktiĝas sur flosanta nesto, pretigita el putriĝintaj plantoj.[10] La ino demetas 3 al dek bluecblankajn mildajn elipsajn ovojn, kaj la propra ino startas ng the incubation process.[8][7] La blankaj ovoj iĝas pli poste al hel- poste malhelbrunaj. La ovojn kovas ambaŭ gepatroj dum 23 tagoj.[7][11] Ili kovras la neston per nestomaterialo se ili devas foriri dum etenda tempoperiodo.[11]

La elnestiĝo okazas 6 semajnojn post la ovodemetado kaj nur unu tagon post la eloviĝo. Ili havas lanugon dumnaske kaj poste oni vidas flavajn haŭtaĵojn inter la bridoj kaj ĉe la kapopinto.[7] Ili ne naĝas bone kaj restas for de akvo. Ili dormas sur la dorso de la gepatroj. Post kvar semajnoj ili eknaĝas.[8] Kaze de danĝero ili grimpas sur la dorso de patra grebo kaj eventuale maturiĝas por plonĝi subakve kiel la gepatroj.[8][10] Ambaŭ gepatroj kunhavas la idozorgaadon kaj la nutradon de la idoj dum tri monatoj pliaj post la eloviĝo, same kiel la portadon surdorse.[11] Foje la gepatroj eĉ plonĝas subakve por manĝoserĉi havante la idojn surdorse.[7]

Manĝo

 src=
Plenkreskulo kun du junuloj manĝante fiŝon.

Ĝi nutras sin ĉefe per akvaj artikuloj, kaj ankaŭ malgrandaj fiŝoj, amfibioj (ranoj, ranidoj), moluskoj kaj vermoj. Ili plonĝas por akiri manĝon.[8] Ties bekoj permesas ilin dispremi krustulojn, kiaj kankrojn.[8][11] Ili povas manĝi ankaŭ plantojn.[16] Ili manĝas ankaŭ siajn proprajn plumojn, kiel faras ankaŭ aliaj greboj, por helpi digeston (eviti vundojn el ostetoj, skvamoj, spinoj ktp).[17] Ili manĝigas la idojn ankaŭ per siaj propraj plumoj.[11]

Minacoj

Ili ege suferas pro ĝenado, ĉefe fare de homoj. Dum reproduktado, se timigitaj, plenkreskuloj povas abandoni siajn nestojn sen protekti la ovojn. La ondoj el boatoj povas detrui la nestojn kaj ties sonoj facile timigas la birdojn.[6]

En kulturo

La plumoj de la Makulbeka grebo estas dikaj kaj mildaj. Ties plumoj estis iam uzitaj kiel ornamoj por ĉapeloj kaj orelkovriloj kaj pro tio tiuj birdoj estis ĉasitaj en orienta Usono, en la 19a jarcento.[6][7]

Statuso

Tiuj greboj malpliiĝas en Novanglio. La tialoj estas nekonataj.[11] La subŝtatoj Konetikuto kaj Nov-Hampŝiro deklaris la Makulbekan grebon kiel endanĝerita. En Nov-Ĵerzejo[6] kaj Masaĉuseco, oni deklaris ĝin minacata. En Vermonto ili estas de "speciala zorgo." En Rod-Insulo ili estas loke formortinta.[7] Ili estas ankaŭ endanĝeritaj en Ilinojso.[16]

Habitatoperdo estas la plej danĝera minaco por tiu grebo. Drenado, plenigado, kaj ĝenerala detruo de humidejoj kaŭzas perdon en ties reproduktejaj habitatoj.[6] Tamen, ili estas ankoraŭ komunaj en majoritato de siaj distribuareoj.[11]

Notoj

  1. Linnaeus, Carolus. (1758) Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata (latine). Stockholm: Laurentius Salvius.
  2. Cabard P. kaj Chauvet B. en Etymologie des noms d'oiseaŭ (2003) Belin Eveil éditeur, Francio ISBN 2-7011-3783-7
  3. Christidis, Les; Walter E. Boles. (2008) Systematics and Taxonomy of Australian Birds. CSIRO. ISBN 0643065113.
  4. 4,0 4,1 Muller, M. J., kaj R. W. Storer. Pied-billed Grebe (Podilymbus podiceps). En The Birds of North America, No. 410 (A. Poole kaj F. Gill, eld.). Philadelphia, PA: The Birds of North America, Inc., 1999.
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 Pied-billed grebe Podilymbus podiceps. USGS. Alirita 12a Aŭgusto 2012.
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 Pied-billed Grebe, Podilymbus podiceps. State of New Jersey. Alirita 12a Aŭgusto 2012.
  7. 7,00 7,01 7,02 7,03 7,04 7,05 7,06 7,07 7,08 7,09 7,10 7,11 Pied-billed Grebe. Department of Energy & Environmental Protection. State of Connecticut. Alirita 12a Aŭgusto 2012.
  8. 8,00 8,01 8,02 8,03 8,04 8,05 8,06 8,07 8,08 8,09 8,10 8,11 Pied-billed Grebe. Bird Guide. The Cornell Lab of Ornithology. Alirita 12a Aŭgusto 2012.
  9. Lars Svensson, Guía de aves. España, Europa y región mediterránea, Omega, Barcelona, 2010. Paĝoj 64-65.
  10. 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 Fisher, Chris C. & Joseph Morlan. (1996) Birds of San Francisco and the Bay Area. Auburn: Lone Pine Publishing. ISBN 978-1-55105-080-5.
  11. 11,00 11,01 11,02 11,03 11,04 11,05 11,06 11,07 11,08 11,09 11,10 11,11 11,12 Pied-billed Grebe. Grebes. Seattle Audubon Society. Alirita 12a Aŭgusto 2012.
  12. Pied-billed Grebe Podilymbus podiceps. Grebes. British Trust for Ornithology. Alirita 12a Aŭgusto 2012.
  13. Newton, Ian. (2008) The Migration Ecology of Birds. London, UK: Academic Press. ISBN 978-0-12-517367-4.
  14. (28a Februaro 2006) Birds, Mammals, and Reptiles of the Galapagos Islands: An Identification Guide, 2nd Edition. Yale University Press. ISBN 978-0-300-11532-1.
  15. Pied-billed Grebe – Podilymbus podiceps. NatureWorks. Alirita 12a Aŭgusto 2012.
  16. 16,0 16,1 Pied-billed grebe. Birds. Illinois Natural History Survey. Alirita 12 August 2012.
  17. Ehrlich, Paul; David Dobkin, kaj Darryl Wheye. The Birder's Handbook. New York: Simon and Schuster, 1988.

Bibliografio

  • Roger Peterson, Guy Mountfort, P.A.D. Hollom, "Guía de campo de las aves de España y de Europa", Omega, Barcelona, 1983.
  • Lars Svensson, Guía de aves. España, Europa y región mediterránea, Omega, Barcelona, 2010.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EO

Makulbeka grebo: Brief Summary ( Esperanto )

fornecido por wikipedia EO

La Makulbeka grebo aŭ Buntbeka grebo (Podilymbus podiceps) estas birdospecio el ordo Podicipoformaj (Podicipediformes), familio Podicipedoj (Podicipedidae). Ekde kiam la Atitlana grebo (Podilymbus gigas) iĝis formortinta, ĝi estas la ununura nune vivanta membro de la genro Podilymbus.

Ĝi vivas en norda, meza kaj suda Ameriko, apud riveroj kaj lagoj. Kelkaj vagantaj birdoj malofte aperas eĉ ĉe la Britaj insuloj.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EO

Podilymbus podiceps ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

El zampullín de pico grueso (Podilymbus podiceps),[2]​ es un zambullidor pequeño, mide de 31-38 cm de longitud, achaparrado y de cuello corto. usualmente es de color pardo con el cuello color canela. Tiene un pico corto, grueso similar al de un pollo. En su época reproductiva su plumaje se hace gris plateado, garganta negra (plumaje nupcial) y adquiere una banda negra en el pico, que le da su nombre común en varias partes de América Latina. Es la única especie de zambullidor que no muestra un parche blanco en el ala durante el vuelo.

El zampullín de pico grueso tiene una amplia distribución geográfica. Tiene varios nombres comunes; zaramagullón grande (en Cuba), zambullidor común (en Colombia), zambullidor pico-anillado (en México), patico buzo (en Venezuela), zampullín pico grueso, macá pico grueso (en Uruguay), o picurio (en Chile) etc.

El zampullín de pico grueso habita desde Canadá, partes de los Estados Unidos, y las zonas templadas de Sudamérica. A pesar de que esta especie no parece ser buena voladora, ha llegado a Europa en grupos errantes en varias ocasiones, y un ave en Inglaterra ha criado con una especie local produciendo descendencia híbrida.

El zambullidor más ampliamente distribuido de Norteamérica se puede hallar en humedales, pantanos, y corrientes detenidas. usualmente es el primer zambullidor que llega a las tierras interiores del norte en la primavera, y el último en abandonarla en el otoño. Es poco común en aguas saladas. Este zambullidor raras veces vuela, prefiriendo escapar del peligro zambulliéndose.

Se alimenta de peces (carpas, siluros, anguilas), insectos (libélulas, hormigas, escarabajos) y anfibios como ranas y renacuajos.

 src=
Zampullín de pico grueso alimentando a sus crías.

Esta ave usualmente es silenciosa, excepto durante la época de apareamiento en la cual el macho emite un llamado sonoro similar a un cuck, cuck, cuck o cow, cow, cow.

Hay varias especies prehistóricas del género Podilymbus conocidas únicamente por sus fósiles. Estas especies son.

Referencias

  1. BirdLife International (2012). «Podilymbus podiceps». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2012.1 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 21 de octubre de 2012.
  2. «Zampullín Picogrueso ( Podiceps Podilymbus ) (Linnaeus, 1758)». avibase. Consultado el 21 de octubre de 2012.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Podilymbus podiceps: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

El zampullín de pico grueso (Podilymbus podiceps),​ es un zambullidor pequeño, mide de 31-38 cm de longitud, achaparrado y de cuello corto. usualmente es de color pardo con el cuello color canela. Tiene un pico corto, grueso similar al de un pollo. En su época reproductiva su plumaje se hace gris plateado, garganta negra (plumaje nupcial) y adquiere una banda negra en el pico, que le da su nombre común en varias partes de América Latina. Es la única especie de zambullidor que no muestra un parche blanco en el ala durante el vuelo.

El zampullín de pico grueso tiene una amplia distribución geográfica. Tiene varios nombres comunes; zaramagullón grande (en Cuba), zambullidor común (en Colombia), zambullidor pico-anillado (en México), patico buzo (en Venezuela), zampullín pico grueso, macá pico grueso (en Uruguay), o picurio (en Chile) etc.

El zampullín de pico grueso habita desde Canadá, partes de los Estados Unidos, y las zonas templadas de Sudamérica. A pesar de que esta especie no parece ser buena voladora, ha llegado a Europa en grupos errantes en varias ocasiones, y un ave en Inglaterra ha criado con una especie local produciendo descendencia híbrida.

El zambullidor más ampliamente distribuido de Norteamérica se puede hallar en humedales, pantanos, y corrientes detenidas. usualmente es el primer zambullidor que llega a las tierras interiores del norte en la primavera, y el último en abandonarla en el otoño. Es poco común en aguas saladas. Este zambullidor raras veces vuela, prefiriendo escapar del peligro zambulliéndose.

Se alimenta de peces (carpas, siluros, anguilas), insectos (libélulas, hormigas, escarabajos) y anfibios como ranas y renacuajos.

 src= Zampullín de pico grueso alimentando a sus crías.

Esta ave usualmente es silenciosa, excepto durante la época de apareamiento en la cual el macho emite un llamado sonoro similar a un cuck, cuck, cuck o cow, cow, cow.

Hay varias especies prehistóricas del género Podilymbus conocidas únicamente por sus fósiles. Estas especies son.

Podilymbus majusculus (Plioceno Tardío de Wisconsin central, Estados Unidos). Podilymbus wetmorei (Pleistoceno Tardío de Florida, Estados Unidos).
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Vöötnokk-pütt ( Estônio )

fornecido por wikipedia ET
Disambig gray.svg See artikkel räägib liigist; perekonna kohta vaata artiklit Vöötnokk-pütt (perekond)

Vöötnokk-pütt (Podilymbus podiceps) on pütlaste sugukonda kuuluv linnuliik.

Linnu üldpukkus on 31–38 cm, tiibade siruulatus 56–64 cm[1].

Levila

Vöötnokk-pütt on Eestis väga haruldane eksikülaline Põhja-Ameerikast[1].

Viited

  1. 1,0 1,1 L. Jonsson, 2000. Euroopa linnud. Eesti Entsüklopeediakirjastus
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipeedia autorid ja toimetajad
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ET

Vöötnokk-pütt: Brief Summary ( Estônio )

fornecido por wikipedia ET

Vöötnokk-pütt (Podilymbus podiceps) on pütlaste sugukonda kuuluv linnuliik.

Linnu üldpukkus on 31–38 cm, tiibade siruulatus 56–64 cm.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipeedia autorid ja toimetajad
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ET

Txilinporta mokolodi ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Txilinporta mokolodia (Podilymbus podiceps) Podilymbus generoko animalia da. Hegaztien barruko Podicipedidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
  2. (Ingelesez) IOC Master List

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Txilinporta mokolodi: Brief Summary ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Txilinporta mokolodia (Podilymbus podiceps) Podilymbus generoko animalia da. Hegaztien barruko Podicipedidae familian sailkatua dago.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Paksunokkauikku ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Paksunokkauikku, aikaisemmalta nimeltään kirjonokkauikku[2] (Podilymbus podiceps) on pieni, läntisen pallonpuoliskon laajimmalle levinnyt uikkulaji[3]. Atitlaninuikun kuoltua sukupuuttoon se on kirjonokkauikkujen suvun (Podilymbus) ainut elävä uikkulaji.

Koko ja ulkonäkö

Paksunokkauikku on 38 senttiä pitkä, ruskea, pieni, pitkäkaulainen ja nimensä mukaisesti paksunokkainen (nokka on lyhyt ja korkea). Ruumiinmuoto on samaten lyhyt ja korkea, ja pesimäaikana lajin tunnistaa mustista juovista kurkussa ja nokassa. Sukupuolet ovat samannäköiset.[3]

Levinneisyys

Laji pesii Kanadassa, Yhdysvalloissa ja suuressa osassa Etelä-Amerikkaa. Pohjoisessa pesivät linnut ovat muuttolintuja, jotka siirtyvät etelän vesille isoina parvina. Tropiikissa elävät yksilöt ovat paikkalintuja. Lajia on tavattu pari kertaa myös Euroopassa harhautuneena.[3]

Lisääntyminen

Pesä kelluu veden pinnalla ja se on tehty kasveista.[3]

Ravinto

Paksunokkauikku sukeltaa ruuakseen äyriäisiä, kaloja ja muita vesien pieneläimistöä.[3]

Lähteet

  1. BirdLife International: Podilymbus podiceps IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. 2012. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 15.6.2014. (englanniksi)
  2. Palmén, Ernst & Nurminen, Matti (toim.): Eläinten maailma, Otavan iso eläintietosanakirja. 5. Sydän–Öljykala, s. 1926. Helsinki: Otava, 1975. ISBN 951-1-02059-5.
  3. a b c d e Colin Harrison ja Alan Greensmith: Koko maailman linnut. Helsinki: Helsinki Media, 1995.
Tämä lintuihin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Paksunokkauikku: Brief Summary ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Paksunokkauikku, aikaisemmalta nimeltään kirjonokkauikku (Podilymbus podiceps) on pieni, läntisen pallonpuoliskon laajimmalle levinnyt uikkulaji. Atitlaninuikun kuoltua sukupuuttoon se on kirjonokkauikkujen suvun (Podilymbus) ainut elävä uikkulaji.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Grèbe à bec bigarré ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Podilymbus podiceps

Le Grèbe à bec bigarré (Podilymbus podiceps), parfois aussi appelé Grèbe à gros bec ou Grèbe à bec cerclé, est une espèce d'oiseaux de la famille des Podicipedidae, la famille des grèbes, oiseaux aquatiques. C'est le grèbe qui possède la répartition la plus vaste sur le continent américain. Il n'est que rarement présent en Europe.

Morphologie

Mensurations

C'est un assez petit grèbe, mais plus grand que le grèbe castagneux. Il mesure de 31 à 38 cm de longueur et son envergure varie de 56 à 64 cm. La femelle pèse de 260 à 430 g, le mâle de 490 à 560 g.

Aspect général

 src=
Un grèbe bigarré, près du Sacramento (fleuve), aux États-Unis. Octobre 2021.

C'est un oiseau plutôt trapu au bec épais et au gros cou court. Les pattes sont situées très en arrière du corps, comme souvent chez les oiseaux nageurs, ce qui facilite la propulsion à la surface de l'eau et la plongée, mais qui rend maladroits les déplacements sur la terre ferme. Mâles et femelles présentent le même plumage; il n'y a donc pas de dimorphisme sexuel chez cette espèce.

Plumage nuptial

En plumage nuptial, le dos est brun sombre, les flancs brun plus clair, le ventre blanc, le cou et la nuque sont brun-gris, le front et la gorge présentent des taches noires. Les cercles oculaires et les sous-caudales sont blancs. Le bec épais blanc bleuté de cet oiseau présente une bande centrale noire.

Plumage internuptial

En plumage internuptial, cette espèce ne possède plus de taches noires sur la gorge et le front ; la gorge devient grisâtre. Les côtés du cou et les flancs deviennent brun-roux. Le bec, devenu blanc jaunâtre ou grisâtre, ne présente plus de bande noire (on peut alors le confondre avec le Grèbe castagneux) ou celle-ci n'est que faiblement esquissée.

C'est le seul grèbe qui ne montre pas un miroir blanc sur l'aile en vol.

Comportement

Alimentation

Ces oiseaux plongent généralement pour se nourrir, mais ce sont des opportunistes qui utiliseront au mieux les ressources alimentaires de leur habitat.

Leur régime se compose de poissons de petite taille (vairons, épinoches, chabots, gardons, petites carpes, perches, poissons-chats, anguilles, différentes espèces de Lepomis etc.), d'écrevisses, de sangsues, d'insectes (libellules, fourmis, scarabées, divers diptères, insectes aquatiques, larves...) et d'amphibiens (têtards, grenouilles). On a aussi observé des grèbes à bec bigarré qui mangeaient des vers de terre, des escargots, des araignées et les graines ou parties tendres des plantes aquatiques.

Vol

Même si son vol peut être endurant, le grèbe à bec bigarré préfère souvent, quand il se sent menacé, s'enfuir en plongeant ou en se cachant dans la végétation plutôt qu'en s'envolant. C'est en effet un piètre voilier, du fait de son manque de manœuvrabilité en vol. Il décolle toujours depuis la surface de l'eau. Comme les autres grèbes, il a besoin d'une longue course d'élan avant de s'envoler. En vol, il présente une silhouette typique de grèbe, avec le cou tendu, les pattes un peu pendantes, et réalise de rapides battements d'ailes.

Comportement social

Le grèbe à bec bigarré est un oiseau timide et solitaire. Bien qu'il tolère la compagnie en période hivernale (on peut observer plusieurs individus chasser, plonger ou jouer ensemble), mâles et femelles établissent et défendent un territoire autour de leur nid d'environ 1,3 hectare en moyenne[1]. Les populations migratrices se réunissent parfois en formations nombreuses.

Vocalisations

Le grèbe à bec bigarré est généralement silencieux, mais les mâles, lors de la saison de reproduction, peuvent faire entendre des -couk-couk-couk- ou -woup-woup- assez doux, ou des cris plus puissants ressemblant à des rires (kao-kao-kao).

Reproduction

C'est un oiseau monogame pour une ou plusieurs saisons, dont la saison de reproduction débute en avril et peut durer jusqu'en octobre. La maturité sexuelle est atteinte à 1 ou 2 ans. Son espérance de vie est estimée à 5 ans.

 src=
Grèbe à bec bigarré nourrissant son petit (cliquer l'image pour agrandir). Remarquez les dimensions de la proie par rapport à l'oisillon !

La parade nuptiale est relativement peu élaborée par rapport à d'autres espèces de grèbes, mais comprend tout de même 5 phases:

  • Tout d'abord, les oiseaux célibataires nagent au hasard, les plumes bien lissées et le cou allongé, manifestant ainsi leur disponibilité.
  • Lorsqu'un oiseau a trouvé un partenaire, chacun nage vers l'autre, puis se dresse bien droit au-dessus de l'eau, parfois en émettant un cri, puis effectue une série de rotations de la tête en saccade.
  • Puis les partenaires plongent et font la course sous l'eau afin de se montrer l'un l'autre leurs prouesses en natation.
  • Les oiseaux nagent ensuite en cercle à la surface de l'eau à plusieurs mètres l'un de l'autre.
  • Puis l'accouplement a lieu.
  • Pour finir, chaque oiseau tourne autour de son partenaire en se tenant dans une position voûtée.

Le nid flottant est bâti, par le mâle et la femelle, sur l'eau en 3 à 7 jours, bien caché parmi la végétation de marais à laquelle il est attaché, à partir de boue et de débris végétaux d'iris, de jonc, de laîche ou d'algues.

Les œufs, pondus de mars à septembre, sont blanc bleuté ou verdâtres et brunissent avec le temps. La femelle pond de 2 à 10 œufs[2], à raison de 1 œuf par jour. En ce qui concerne les populations du sud, la femelle réalise assez souvent deux pontes la même année.

L'incubation, qui dure de 23 à 27 jours, est assurée par les deux parents, mais la femelle est tout de même plus assidue à cette tâche.

Les petits, nidifuges, sont capables de quitter le nid une heure après leur éclosion, et sont souvent portés sur le dos de leurs parents, qui peuvent les nourrir dans cette posture, voire plonger avec leur progéniture. Les petits peuvent aussi s'accrocher avec leur bec à la queue d'un des parents et se faire ainsi entraîner, ce qui leur permet une fuite plus rapide en cas de menace. L'âge auquel les petits prennent leur indépendance est très variable, de 1 à 2 mois.

Répartition et habitat

Répartition

Cet oiseau niche au Canada, aux États-Unis, dans les Caraïbes, et en Amérique du Sud, du centre du Chili jusqu'en Terre de Feu.

Habitat

Podilymbus podiceps 03429.JPG

En été, on le trouve sur des lacs, mares, marais ou cours d'eau à faible courant présentant une abondante végétation de roselière sur leurs rives. Il préfère en général des plans d'eau de taille moyenne, inférieure à 7 ha. Il peut parfois, en hiver, se trouver sur des mares et lacs plus pauvres en végétation, ou sur de l'eau saumâtre (estuaires par exemple), mais il a été plus rarement vu sur des plans d'eau salée.

L'altitude maximale à laquelle ce grèbe a été observé est de 3 100 m.

Migration

Les populations de grèbes à bec bigarré du nord du continent Nord-américain (nord des USA, Canada), où les plans d'eau sont pris par la glace en hiver, sont migratrices. Elles partent hiverner dans le sud des États-Unis, en Amérique centrale ou dans les Caraïbes. Il peut arriver que certains individus restent en hiver sur leur aire de nidification si les plans d'eau ne gèlent pas. Les migrateurs arrivent sur les zones d'hivernage en septembre ou octobre, et repartent vers les aires de nidification en mars ou avril. La migration se fait surtout de nuit, seul ou en couple, avec des rassemblements au sol parfois extrêmement importants[3].

Bien que ce grèbe ne soit pas un très bon voilier, certains individus erratiques ont été signalés en Europe: en Grande-Bretagne, en Irlande, en Islande, en France, aux îles Canaries et aux Açores. Ces observations ont été réalisées à des périodes variables de l'année[4],[5]. On rapporte même le cas, en Angleterre, d'un Grèbe à bec bigarré s'étant accouplé avec un Grèbe castagneux, produisant ainsi un hybride[6].

Le Grèbe à bec bigarré et l'Homme

Statut et préservation

Cet oiseau est commun et a une vaste aire de répartition, mais il y a des signes d'un déclin de population, surtout dans le nord-ouest américain. De fait, il est protégé par le Migratory Bird Treaty Act.

Les grèbes à bec bigarré sont principalement menacés par la dégradation et la destruction de leur habitat. Ils sont aussi affectés par l'empoisonnement aux pesticides et autres contaminants. Les nids et les œufs peuvent être détruits par les intempéries ou les prédateurs.

Les principaux prédateurs des œufs et des petits de ce grèbe sont le raton laveur, la mouette atricille, les serpents aquatiques, le Goéland à ailes grises, le hibou Grand-duc d'Amérique, le foulque d'Amérique, le Pygargue à tête blanche, le faucon pèlerin, l'alligator, la tortue hargneuse, le rat brun, le vison.

Il est classé par l'UICN[7] dans la catégorie « préoccupation mineure », du fait de sa large répartition (estimée selon cette organisation à 21 millions de km²). Sa population mondiale est estimée à 110 000 ou 130 000 individus[8].

Position systématique et appellation

Depuis l'extinction de Podilymbus gigas, ou grèbe géant, aussi appelé grèbe du lac Atitlan, le grèbe à bec bigarré est devenu le seul membre survivant du genre Podilymbus.

L'appellation « à bec bigarré » est une référence à la bande noire qui barre le bec grisâtre de cet oiseau. le terme Podiceps est une contraction des termes latins podex-podicis (postérieur, anus) et pes-pedis (pied, patte), ce qui est une référence à l'emplacement des pattes sur le corps. Podilympus est une contraction du terme podiceps (voir ci-dessus) avec l'ancien nom du genre : Colymbus (du grec kolumbos : plongeur).

Sous-espèces

D'après la classification de référence (version 11.1, 2021) du Congrès ornithologique international, cette espèce est constituée des trois sous-espèces suivantes (ordre phylogénique) :

Philatélie

Il existe un timbre, émis en 1980 par les îles Turques et Caïques, qui représente cet oiseau.

Voir aussi

Notes et références

  1. de 0,2 à 4 ha en général, soit un territoire dont le rayon minimal est de 50 m autour du nid.
  2. 6 en moyenne
  3. On a observé un rassemblement migratoire de 20 000 individus à Salton Sea, California
  4. Alström, Colston, Lewington 1992
  5. Présence de P.podiceps en Europe sur le site de l'AEE
  6. Hybride P.podilymbusxT.ruficollis sur Bird on !
  7. World Conservation Union
  8. Wetlands International 2002

Bibliographie et textes

  • Alström, Colston, Lewington (1992) Guide des oiseaux accidentels et rares en Europe. Delachaux et Niestlé, Lausanne, (ISBN 2-603-00896-X)
  • Cabard P. et Chauvet B. (2003): Étymologie des noms d'oiseaux. Belin. (ISBN 2-7011-3783-7)
  • James Kavanagh (1994): Nature of California.Waterford Press. (ISBN 0-9640225-9-1)

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Grèbe à bec bigarré: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Podilymbus podiceps

Le Grèbe à bec bigarré (Podilymbus podiceps), parfois aussi appelé Grèbe à gros bec ou Grèbe à bec cerclé, est une espèce d'oiseaux de la famille des Podicipedidae, la famille des grèbes, oiseaux aquatiques. C'est le grèbe qui possède la répartition la plus vaste sur le continent américain. Il n'est que rarement présent en Europe.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Foitheach gob-alabhreac ( Irlandês )

fornecido por wikipedia GA

Is éan é an foitheach gob-alabhreac. Is baill d'fhine na Podicipedidae iad.

 src=
Is síol é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Údair agus eagarthóirí Vicipéid
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia GA

Mergullón bicogroso ( Galego )

fornecido por wikipedia gl Galician

O mergullón bicogroso[2][3] (Podilymbus podiceps) é unha especie de ave acuática da familia dos mergullóns, Podicipedidae. Como a especie Podilymbus gigas xa se estinguiu, esta é a única especie existente do xénero Podilymbus.[4] Vive principalmente en lagoas de case todo o continente Americano.[5][6][7]

Taxonomía e nome

O mergullón bicogroso foi descrito por Carl Linnaeus na 10ª edición da súa obra Systema Naturae en 1758 co nome Colymbus podiceps.[8] Despois foi transferido ao xénero Podilymbus. O seu nome binomial Podilymbus é unha contracción da palabra latina podicipes (o nome xenérico dos mergulladores) e a grega kolymbos, 'mergullar', mentres que o nome específico podiceps, vén do latín podex, podicis, 'rabadilla, cu, ano' + pes, 'pé', é dicir, 'pés no cu' por estares estes inseridos tan atrás no corpo.[9]

Fóra do seu propio xénero, os parentes máis próximos destas especie son os pequenos mergullóns do xénero Tachybaptus.[10]

Subspecies

Recoñécense as seguintes subespecies:[11]

Descrición

Son aves robustas, pequenas e de pescozo curto, que miden de 31 a 38 cm de longo, cunha envergadura alar de 45 a 62 cm e un peso de 253 a 568 g.[12] Son principalmente marróns, cun píleo e dorso escuros.[13] A súa cor marrón serve como camuflaxe nos pantanos onde viven.[14] A parte inferior das ás, que se ve en voo, non é branca, como noutros mergullóns.[15] A parte subcaudal é branca[13] e teñen un curto bico romo parecido ao das galiñas de cor gris clara,[5][13] que no verán está cruzado por unha banda negra ancha. En verán, teñen a gorxa negra.[5] Non hai dimorfismo sexual.[15] Os exemplares novos teñen liñas negras e brancas e parécense máis a adultos en plmaxe invernal.[5] Este mergullón non ten os pés palmados. As súas dedas teñen lobos que sobresae pola parte lateral da deda, e que facilitan que poida impulsarse ao nadar.[5] Cando voan, os pés parecen quedar por detrás do corpo, debido á súa situación moi traseira no corpo.[13]

Pode confundirse co Tachybaptus dominicus, aínda que esa especie é moito menor e ten un bico máis fino. Outros mergullóns de tamaño similar teñen unha plumaxe moi distinta, é dicir, como o mergullón orelleiro e o mergullón real. Ambas as especies teñen unha plumaxe moito máis colorida, con laterais marróns avermellados, cristas douradas na parte lateral da cabeza sobre a contrastante cor lousa (tamén marrón avermellada no mergullón real); mentres que en inverno, tanto o real coma o orelleiro son de cor branca e negra con cores lousa e crema e teñen ollos vermellos.

Vocalización

A súa chamada é inconfundible, alta e soa como un "ouleante kuk-kuk-cow-cow-cow-cowwp-cowp"."[16] A chamada é similar á do cuco Coccyzus americanus.[14]

Distribución e hábitat

Encóntranse principalmente en América do Norte, Central e do Sur todo o ano. Durante a estación reprodutora do verán, son máis abundantes no centro norte e noroeste de Canadá.[5] Se viven nunha área onde se conxela a aurga en inverno, migran. As aves migrantes xeralmente xúntanse coas aves que viven alí todo o ano en setembro e outubro.[17] Migran de noite.[5] A maioría das aves migratorias parten en marzo e abril.[17] Fan aparicións ocasionais en Europa (en Galicia é unha ave accidental[3]) e Hawai.[5] No Reino Unido foron avistadas 37 veces en 2007, e aparecen en xeral de outubro a xaneiro.[18] Unha desta aves reproduciuse en Inglaterra cun mergullón pequeno, producindo unha cría híbrida.[19] É o único mergullón rexistrado que visitou as illas Galápagos.[20]

Os mergullóns encóntranse en zonas húmidas de auga doce con vexetación emerxente, como Typha.[16] Encóntranse ocasionalmente en augas salgadas. Cando se reproducen atópanse en vexetación emerxente preto de augas abertas e en inverno principalmente en augas abertas debido a que non teñen niños que coidar. Poden vivir preto de ríos, pero prefiren as augas calmas. Poden tamén atoparse a maiores alturas cando migran.[17] Poden reroducirse en zonas húmidas restauradas e feitas polo home.[17]

Viven aproximadamente de 10 a 12 anos.[15]

Comportamento

 src=
Cría nadando no Lago Washington

Raramente voan. Fan lentos mergullos frecuentemente, especialmente cando están en perigo, mergullándose ata uns 6,1 m ou menos.[5][15] Mergúllanse durante uns 30 segundos e poden desprazarse a unha área máis apartada das augas, asomando só a cabeza para ollar se o perigo desapareceu.[15] Esta frecuencia de mergullos valeulle a descrición de ser de natureza solitaria ou tímida.[6][16] É raro que formen bandadas.[17] O seu cortexo inclúe chamadas e ás veces dúos.[17] Os machos mostran un comportamento territorial se outro macho se achega ao límite do seu territorio. Póñense enfronte e xiran a cabeza e bico. Despois dan a volta e empezan a facer as chamadas. Despois danse de novo a volta e ollan un para o outro.[15]

Reprodución

 src=
Ovos de P. podiceps en Bogotá

Reprodúcese na parte centro sur do Canadá, non Estados Unidos, América Central, o Caribe, e a zona temperada de América do Sur.[12] Poden poñer ata sete ovos ao ano,[15] que sitúan os niños en zonas acuáticas, enriba de vexetación acuática.[16] Os ovos son brancos azulados e elípticos e a incubación dura 23 días. É a femia a que empeza a incubación,[5][15] despois fana ambos proxenitores e a femia faise cargo ao final da incubación.[15][17] Cobren o niño con vexetación se teñen que ausentarse por tempo relativamente prolongado.[17]

As crías poden abandonar o niño un día despois de faceren eclosión. Teñen penuxe ao nacer e véselle a pel amarela ente os loros e na parte superior da cabeza.[15] Non nadan ben e permanecen fóra da auga. Dormen sobre as costas dos seus proxenitores. Tardan catro semanas en empezar a nadar.[5] Cando son alertados soben ao dorso dun dos pais. Cando finalmente maduran o suficiente para mergullarse, mergúllanse xunto cos seus pais.[5][16] Ambos os pais comparten os traballos da crianza dos polos, tanto para alimentalos coma para levalos ás costas.[17] Por veces os pais mergúllanse para buscar alimento cos fillos nas costas.[15]

Dieta

 src=
Adulto con dous xoves alimentándose de cangrexos de río

Os mergullóns bicogroso aliméntanse principalmente de invertebrados acuáticos, e tamén de pequenos peixes e anfibios (ras, cágados). Mergúllanse para conseguir a comida.[5] Os seus bicos permítenlles esmagar crustáceos, como os cangrexos de río.[5][17] Poden tamén comer plantas.[7] Foron observados comendo as súas propias plumas, como outros mergullóns, como axuda para facer a dixestión (impide que os ósos pequenos do alimento causen lesións).[21] Tamén alimentan coas súas plumas as crías.[17]

Ameazas

Son extremadamente sensibles a ser molestados, especialmente polos humanos. Cando se están reproducindo, se teñen medo, os adultos poden abandonar os niños sen protexer os ovos. As ondas creadas por botes poden destruír os niños e o seu ruído pode asustar doadamente estas aves.[14]

Na cultura

As súas plumas son grosas e suaves e eran antes usadas como decoración de sombreiros e orelleiras e por esa razón eran cazados no leste dos Estados Unidos no século XIX.[14][15]

Status

Os mergullóns están declinando en Nova Inglaterra, aínda que non se sabe a razón.[17] Os estados de Connecticut e Nova Hampshire declararon o mergullón bicogroso especie en perigo. En Nova Jersey[14] e Massachusetts, foron declarados especie ameazada. En Vermont son especie "especialmente preocupante". En Rhode Island están localmente extintos.[15]

A perda de hábitat é a maior ameaza do mergullón. A drenaxe, recheo e destrución xeral das zonas húmidas causa a perda dos seus hábitats reprodutores.[14] Porén, son aínda comúns na maioría das súas áreas de distribución.[17]

Notas

  1. "Podilymbus podiceps". Lista Vermella de especies ameazadas. Versión 2013.2 (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza. 2012. Consultado o 26 November 2013.
  2. Conde Teira, M. A. (1999). "Nomes galegos para as aves ibéricas: lista completa e comentada" (PDF). Chioglossa (A Coruña) 1: 121–138. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 15 de marzo de 2016. Consultado o 28 de setembro de 2016.
  3. 3,0 3,1 Penas Patiño, Xosé M.; Pedreira López, Carlos (setembro de 2004). Guía das aves de Galicia. Ilustrado por Calros Silvar (2ª ed.). A Coruña: Baía Edicións. ISBN 84-96128-69-5.
  4. Miller, Eliot (2018). "Out on a Limb: Birding in the Phylogenetic Tree". Living Bird (Autumn): 25.
  5. 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 5,10 5,11 5,12 5,13 "Pied-billed Grebe". Bird Guide. The Cornell Lab of Ornithology. Consultado o 12 August 2012.
  6. 6,0 6,1 "Pied-billed Grebe – Podilymbus podiceps". NatureWorks. Consultado o 12 August 2012.
  7. 7,0 7,1 "Pied-billed grebe". Birds. Illinois Natural History Survey. Consultado o 12 August 2012.
  8. Linnaeus, Carolus (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata (en Latin). Stockholm: Laurentius Salvius. p. 136.
  9. Cabard P. and Chauvet B. (2003). Etymologie des noms d'oiseaux Belin Eveil éditeur, France ISBN 2-7011-3783-7
  10. Christidis, Les; Walter E. Boles (2008). Systematics and Taxonomy of Australian Birds. CSIRO. p. 67. ISBN 0643065113.
  11. "Grebes". International Ornithological Congress. Consultado o 2015-01-06.
  12. 12,0 12,1 Muller, M. J., and R. W. Storer. Pied-billed Grebe (Podilymbus podiceps). In The Birds of North America, No. 410 (A. Poole and F. Gill, eds.). Philadelphia, PA: The Birds of North America, Inc., 1999.
  13. 13,0 13,1 13,2 13,3 "Pied-billed grebe Podilymbus podiceps". USGS. Consultado o 12 August 2012.
  14. 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 14,5 "Pied-billed Grebe, Podilymbus podiceps" (PDF). State of New Jersey. Consultado o 12 August 2012.
  15. 15,00 15,01 15,02 15,03 15,04 15,05 15,06 15,07 15,08 15,09 15,10 15,11 15,12 "Pied-billed Grebe". Department of Energy & Environmental Protection. State of Connecticut. Consultado o 12 August 2012.
  16. 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 Fisher, Chris C. & Joseph Morlan (1996). Birds of San Francisco and the Bay Area. Auburn: Lone Pine Publishing. p. 19. ISBN 978-1-55105-080-5.
  17. 17,00 17,01 17,02 17,03 17,04 17,05 17,06 17,07 17,08 17,09 17,10 17,11 17,12 "Pied-billed Grebe". Grebes. Seattle Audubon Society. Consultado o 12 August 2012.
  18. "Pied-billed Grebe Podilymbus podiceps". Grebes. British Trust for Ornithology. Consultado o 12 August 2012.
  19. Newton, Ian (2008). The Migration Ecology of Birds. London, UK: Academic Press. p. 291. ISBN 978-0-12-517367-4.
  20. Andy Swash; Rob Still (2005). Birds, Mammals, and Reptiles of the Galapagos Islands: An Identification Guide (2nd ed.). Yale University Press. p. 58. ISBN 978-0-300-11532-1. Consultado o 11 August 2012.
  21. Ehrlich, Paul; David Dobkin, and Darryl Wheye (1988). The Birder's Handbook. New York: Simon and Schuster.

Véxase tamén

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia gl Galician

Mergullón bicogroso: Brief Summary ( Galego )

fornecido por wikipedia gl Galician

O mergullón bicogroso (Podilymbus podiceps) é unha especie de ave acuática da familia dos mergullóns, Podicipedidae. Como a especie Podilymbus gigas xa se estinguiu, esta é a única especie existente do xénero Podilymbus. Vive principalmente en lagoas de case todo o continente Americano.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia gl Galician

Šarenokljuni gnjurac ( Croato )

fornecido por wikipedia hr Croatian

Šarenokljuni gnjurac (lat. Podilymbus podiceps) je vrsta vodenih ptica. Budući da je atitlanski gnjurac (Podilymbus gigas) izumrlo, to je jedini sačuvani član roda Podilymbus. Šarenokljuni gnjurac prvenstveno se nalazi u barama u cijeloj Americi.[1]

 src=
Mladunac

To je mali, zdepasti gnjurac kratkoga vrata. Ima 31-38 cm u dužini, a s rasponom krila od 45 do 62 cm. Teži 253-568 grama.[2] Uglavnom je smeđ, s tamnijom krunom. Njihova smeđa boja služi kao kamuflaža u močvarama u kojima žive.[3] Nisu bijeli pod krilima kada lete, kao drugi gnjurci.[4] Ne postoji spolni dimorfizam. Mladunci imaju crne i bijele pruge i izgledaju kao odrasli po zimi.

Sličan je crnoglavom gnjurcu, iako je ta vrsta manja te ima tanji kljun.

Šarenokljuni gnjurac obitava u cijeloj Sjevernoj Americi, Srednjoj Americi i Južnoj Americi tijekom cijele godine. Tijekom ljetne sezone parenja, oni su najviše rasprostranjeni u središnjoj, sjevernoj i sjeveroistočnoj Kanadi. Povremene dolaze u Europu i na Havaje.

Izvori

  1. http://www.allaboutbirds.org/guide/Pied-billed_Grebe/id Preuzeto 16. listopada 2013.
  2. Muller, M. J., and R. W. Storer. Pied-billed Grebe (Podilymbus podiceps). In The Birds of North America, No. 410 (A. Poole and F. Gill, eds.). Philadelphia, PA: The Birds of North America, Inc., 1999.
  3. http://www.nj.gov/dep/fgw/ensp/pdf/end-thrtened/pbgrebe.pdf Preuzeto 16. listopada 2013.
  4. http://www.ct.gov/deep/cwp/view.asp?a=2723&q=326056 Preuzeto 16. listopada 2013.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori i urednici Wikipedije
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia hr Croatian

Šarenokljuni gnjurac: Brief Summary ( Croato )

fornecido por wikipedia hr Croatian

Šarenokljuni gnjurac (lat. Podilymbus podiceps) je vrsta vodenih ptica. Budući da je atitlanski gnjurac (Podilymbus gigas) izumrlo, to je jedini sačuvani član roda Podilymbus. Šarenokljuni gnjurac prvenstveno se nalazi u barama u cijeloj Americi.

 src= Mladunac

To je mali, zdepasti gnjurac kratkoga vrata. Ima 31-38 cm u dužini, a s rasponom krila od 45 do 62 cm. Teži 253-568 grama. Uglavnom je smeđ, s tamnijom krunom. Njihova smeđa boja služi kao kamuflaža u močvarama u kojima žive. Nisu bijeli pod krilima kada lete, kao drugi gnjurci. Ne postoji spolni dimorfizam. Mladunci imaju crne i bijele pruge i izgledaju kao odrasli po zimi.

Sličan je crnoglavom gnjurcu, iako je ta vrsta manja te ima tanji kljun.

Šarenokljuni gnjurac obitava u cijeloj Sjevernoj Americi, Srednjoj Americi i Južnoj Americi tijekom cijele godine. Tijekom ljetne sezone parenja, oni su najviše rasprostranjeni u središnjoj, sjevernoj i sjeveroistočnoj Kanadi. Povremene dolaze u Europu i na Havaje.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori i urednici Wikipedije
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia hr Croatian

Podilymbus podiceps ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Il podilimbo (Podilymbus podiceps (Linnaeus, 1758)) è un piccolo uccello appartenente alla famiglia Podicipedidae. Dopo l'estinzione del podilimbo gigante (Podilymbus gigas), rimane l'unico rappresentante vivente del genere Podilymbus.[2]

Descrizione

Il podilimbo è un piccolo svasso di 31–38 cm di lunghezza, 253-568 g di peso e con un'apertura alare di 42–65 cm.[3] I due sessi non presentano dimorfismo sessuale. Il piumaggio è di colore bruno o grigio, possiede un becco bluastro corto e conico che in estate presenta una spessa banda nera al centro. Nello stesso periodo anche mento e gola sono neri. In inverno invece vengono sostituiti da una livrea bianca. I giovani somigliano agli adulti in abito invernale ma hanno una macchia bianca striata di bruno sulle guance e il becco di color bruno-gialliccio senza la banda nera.[4]

Biologia

Vive in coppie e si associa con altri uccelli di palude. Vola di rado, preferendo nuotare e andare in immersione in caso di emergenza.[5]

Voce

Non è un uccello particolarmente loquace. Il richiamo del maschio, simile a un cau-cau-cau, si può sentire solo durante il periodo riproduttivo.[5]

Riproduzione

Il podilimbo costruisce un nido galleggiante con piante acquatiche ancorato alle canne. Quando i genitori non sono presenti, esso viene ricoperto con ulteriore vegetazione per mimetizzarlo. La femmina depone da 2 a 10 uova con colorazione iniziale bianco-azzurra che diviene bruno-rossiccia a causa dei pigmenti depositati dalla vegetazione con cui i genitori ricoprono la covata. L'incubazione, che inizia a metà marzo, dura 23 giorni.[5]

Alimentazione

Si nutre di pesci di piccole dimensioni (anguille, pesci gatto, carpe), libellule, formiche, coleotteri e altri invertebrati, rane e girini. Per aiutare la digestione e prevenire ferite da parte di piccole ossa, il podilimbo ingerisce le proprie penne.[6]

Movimenti

Sono uccelli sedentari, ma d'inverno le popolazioni che nidificano in regioni dove l'acqua arriva a gelare si spostano in zone più calde.

Distribuzione e habitat

È presente in tutto il continente americano, dal Canada all'Argentina. Raramente lo si incontra di passaggio lungo le coste occidentali europee.[1]
A differenza degli altri svassi, il podilimbo preferisce stagni, paludi e torrenti lenti con presenza di vegetazione. Durante il periodo invernale lo si trova anche in acque salmastre o presso le coste.[5]

Tassonomia

Podilymbus podiceps ha tre sottospecie:[2][7]

Note

  1. ^ a b (EN) BirdLife International 2016, Podilymbus podiceps, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020. URL consultato il 17 aprile 2017.
  2. ^ a b (EN) Gill F. and Donsker D. (eds), Family Podicipedidae, in IOC World Bird Names (ver 9.2), International Ornithologists’ Union, 2019. URL consultato il 17 aprile 2017.
  3. ^ Muller, M. J., and R. W. Storer. Pied-billed Grebe (Podilymbus podiceps). In The Birds of North America, No. 410 (A. Poole and F. Gill, eds.). Philadelphia, PA: The Birds of North America, Inc., 1999.
  4. ^ Lambert M Surhone; Mariam T Tennoe; Susan F Henssonow (a cura di), Pied-Billed Grebe, VDM Verlag Dr. Mueller AG & Co. Kg,, 2010, p. 108, ISBN 613-1-46885-0.
  5. ^ a b c d MobileReference, The Illustrated Encyclopedia Of North American Birds: An Essential Guide To Common Birds Of North America (PDF), MobileReference, 2008, p. 2931, ISBN 1-60501-267-X. URL consultato il 9 novembre 2011.
  6. ^ Ehrlich, Paul, David Dobkin, and Darryl Wheye. The Birder's Handbook. New York: Simon and Shuster, 1988.
  7. ^ Podilymbus podiceps su ITIS, su itis.gov. URL consultato il 9 novembre 2011.

Bibliografia

  • Ehrlich, Paul, David Dobkin, and Darryl Wheye. The Birder's Handbook. New York: Simon and Shuster, 1988.
  • MobileReference, The Illustrated Encyclopedia Of North American Birds: An Essential Guide To Common Birds Of North America, ed. MobileReference, 2008.
  • Muller, M. J., and R. W. Storer. Pied-billed Grebe (Podilymbus podiceps). In The Birds of North America, No. 410 (A. Poole and F. Gill, eds.). Philadelphia, PA: The Birds of North America, Inc., 1999.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Podilymbus podiceps: Brief Summary ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Il podilimbo (Podilymbus podiceps (Linnaeus, 1758)) è un piccolo uccello appartenente alla famiglia Podicipedidae. Dopo l'estinzione del podilimbo gigante (Podilymbus gigas), rimane l'unico rappresentante vivente del genere Podilymbus.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Dikbekfuut ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

Vogels

De dikbekfuut (Podilymbus podiceps) is een kleine, maar stevig gebouwde fuut met een korte, dikke snavel.

Kenmerken

Het verenkleed is grotendeels bruin, met donkere accenten op de kruin en het achterste. De dikke snavel is wit. Tijdens het broedseizoen heeft de soort een opvallende zwarte ring rond de snavel. Dit is voor beide geslachten gelijk. Een volwassen exemplaar is 31 cm tot 38 cm lang met een gewicht van 250 tot 575 gram.

Leefwijze

De dikbekfuut broedt in moerassen en in vijvers. Buiten het broedseizoen zijn ze meer te vinden op grote, open wateren, maar ook in brakke estuaria. Het dieet bestaat hoofdzakelijk uit kleine vissen, waterinsecten en andere ongewervelden. Deze vogels zijn sterk territoriaal ingesteld en reageren tijdens het broedseizoen erg agressief ten opzichte van soortgenoten en andere watervogels, die dan ook op staande sprong worden verjaagd. Het paar voert daarna een overwinningsdans uit. Ze naderen elkaar in opgerichte positie en zwaaien met de kop.

Verspreiding

De soort komt voor in vrijwel geheel Noord- en Zuid-Amerika. In zeldzame gevallen wordt hij ook in Europa waargenomen.

De soort telt 3 ondersoorten:

Bronnen, noten en/of referenties
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Dikbekfuut: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

De dikbekfuut (Podilymbus podiceps) is een kleine, maar stevig gebouwde fuut met een korte, dikke snavel.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Ringnebbdukkar ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NN

Ringnebbdukkar (Podilymbus podiceps) er ein fugl i dukkarfamilien. Utbreiingsområdet for arten er store delar av Amerika frå Canada sørover til og med Brasil. Han er ein sjeldan gjest i Europa og Noreg.

Spire Denne biologiartikkelen er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NN

Ringnebbdykker ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NO

Ringnebbdykker (Podilymbus podiceps) er en art i dykkerfamilien og eneste nålevende art i slekten Podilymbus. Arten eksisterer som tre underarter, med utbredelse fra Canada i nord til Chile og Argentina i sør.

Inndeling

Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Llimona et al. (2017).[1] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008).[2] Norske navn i parentes er ikke offisielle navn, men kun en midlertid beskrivelse (i påvente av et offisielt navn).

Treliste

Referanser

  1. ^ Llimona, F., del Hoyo, J. & Bonan, A. (2017). Grebes (Podicipedidae). In: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona.
  2. ^ Syvertsen, P. O., Ree, V., Hansen, O. B., Syvertsen, Ø., Bergan, M., Kvam, H., Viker, M. & Axelsen, T. 2008. Virksomheten til Norsk navnekomité for fugl (NNKF) 1990-2008. Norske navn på verdens fugler. Norsk Ornitologisk Forening. www.birdlife.no (publisert 22.5.2008). Besøkt 2016-08-07

Eksterne lenker

ornitologistubbDenne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NO

Ringnebbdykker: Brief Summary ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NO

Ringnebbdykker (Podilymbus podiceps) er en art i dykkerfamilien og eneste nålevende art i slekten Podilymbus. Arten eksisterer som tre underarter, med utbredelse fra Canada i nord til Chile og Argentina i sør.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NO

Perkoz grubodzioby ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Perkoz grubodzioby (Podilymbus podiceps) – gatunek niewielkiego ptaka wodnego z rodziny perkozów, zamieszkującego USA i południową część Kanady po Amerykę Południową. W Europie pojawia się sporadycznie od lat 90. XX wieku, wpisany na listę polskiej awifauny w 2000 roku.

Cechy gatunku
Upierzenie godowe brązowe, podbródek i szyja czarna, spód jaśniejszy. Ciemna pręga na dziobie. Upierzenie spoczynkowe - jaśniejsze i bardziej rdzawe, podgardle i dziób jasny. Młode z biało-czarnym prążkowaniem i rdzawymi plamami na głowie.
Wymiary średnie
długość ciała ok. 34 cm
rozpiętość skrzydeł 58-62 cm
Biotop
Drobne zbiorniki słodkowodne, rzeki i bagna. Zimuje na dużych jeziorach, rzekach i wybrzeżach morskich.
Gniazdo
Gniazdo o różnorodnej lokalizacji, od pływającego, zakotwiczonego w przybrzeżnej roślinności, przez stojące w płytkiej wodzie po zlokalizowane na brzegu w gęstych roślinach.
Jaja
Wydłużone, eliptyczne, sinozielone w liczbie 2 do 10 (zazwyczaj 4 do 7).
Wysiadywanie
Jeden do dwóch lęgów, jaja wysiadywane są od zniesienia pierwszego jaja przez okres 23 dni przez obydwoje rodziców, choć przez większość czasu wysiaduje samica.
Pożywienie
Drobne kręgowce i bezkręgowce wodne.
Ochrona
Objęty ochroną gatunkową ścisłą.

Zobacz też

Przypisy

  1. Podilymbus podiceps, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. BirdLife International 2012, Podilymbus podiceps [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2014.3 [dostęp 2015-03-11] (ang.).
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Perkoz grubodzioby: Brief Summary ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL

Perkoz grubodzioby (Podilymbus podiceps) – gatunek niewielkiego ptaka wodnego z rodziny perkozów, zamieszkującego USA i południową część Kanady po Amerykę Południową. W Europie pojawia się sporadycznie od lat 90. XX wieku, wpisany na listę polskiej awifauny w 2000 roku.

Cechy gatunku Upierzenie godowe brązowe, podbródek i szyja czarna, spód jaśniejszy. Ciemna pręga na dziobie. Upierzenie spoczynkowe - jaśniejsze i bardziej rdzawe, podgardle i dziób jasny. Młode z biało-czarnym prążkowaniem i rdzawymi plamami na głowie. Wymiary średnie długość ciała ok. 34 cm
rozpiętość skrzydeł 58-62 cm Biotop Drobne zbiorniki słodkowodne, rzeki i bagna. Zimuje na dużych jeziorach, rzekach i wybrzeżach morskich. Gniazdo Gniazdo o różnorodnej lokalizacji, od pływającego, zakotwiczonego w przybrzeżnej roślinności, przez stojące w płytkiej wodzie po zlokalizowane na brzegu w gęstych roślinach. Jaja Wydłużone, eliptyczne, sinozielone w liczbie 2 do 10 (zazwyczaj 4 do 7). Wysiadywanie Jeden do dwóch lęgów, jaja wysiadywane są od zniesienia pierwszego jaja przez okres 23 dni przez obydwoje rodziców, choć przez większość czasu wysiaduje samica. Pożywienie Drobne kręgowce i bezkręgowce wodne. Ochrona Objęty ochroną gatunkową ścisłą.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Mergulhão-caçador ( Português )

fornecido por wikipedia PT

O mergulhão-caçador[2] (Podilymbus podiceps) é uma ave da família dos mergulhões. Após a extinção do mergulhão-de-atitlan tornou-se o único representante vivo do género Podilymbus.[3] O mergulhão-caçador é conhecido também como peca-parra. Vive, de modo geral, nas regiões setentrionais, nos açudes, lagoas e lagos. Mergulha frequentemente, por largo espaço de tempo.[4]

Nidifica entre a vegetação aquática, ficando o ninho quase em contato com a água. A sua alimentação consiste de crustáceos, insetos aquáticos e pequenos peixes. Dificilmente se aproxima das pessoas à beira dos lagos. Distribui-se pela América do Norte até a América do Sul, sendo muito rara na Europa.

Taxonomia e nome

O mergulhão-caçador foi descrito por Lineu em 1758 na décima edição de sua publicação Systema Naturae, ganhando o nome de Colymbus podiceps.[5] O nome binomial é derivado do latim Podilymbus, uma contração de podicipes ("pés nas nádegas", de podici-, "nádega-" + pes, "pé")—a origem do nome da ordem da espécie— e do grego antigo kolymbos, "mergulhador", e podiceps, "cabeçudo", de podici- + ceps.[6]

Fora de seu próprio gênero, os parentes mais próximos do mergulhão-caçador são os pequenos mergulhões do gênero Tachybaptus.[7]

Subespécies

Há três subespécies reconhecidas:[8]

Descrição

É uma espécie de porte pequeno, atarracada e de pescoço curto. Mede entre 31–38 cm (12–15 in) de comprimento, com envergadura de 45–62 cm (18–24 in), e pesa de 253–568 g (8,9–20 oz).[9] São principalmente castanhos, com a coroa e o dorso mais escuros.[10] Sua cor marrom serve de camuflagem nos pântanos em que vive.[11] Não tem o branco visível sob suas asas ao voar, como outros mergulhões.[12] Sua medula é branca[10] e possui um bico curto e rombudo de cor cinza claro,[13][10] que no verão é circundado por uma ampla faixa preta. No verão, sua garganta é negra.[13]

Não há dimorfismo sexual.[12] Os filhotes possuem listras pretas e brancas.[13] A espécie não tem pés palmados. Seus dedos têm lóbulos que saem do lado de cada dedo do pé. Esses lóbulos permitem uma fácil remada.[13] Ao voar, os pés aparecem atrás do corpo devido ao posicionamento dos pés na parte posterior do corpo.[10]

Vocalização

Seu chamado é único, alto e soa como um uivante kuk-kuk-cow-cow-cow-cowp-cowp.[14] Seu chamado é semelhante ao do Coccyzus americanus.[11]

Distribuição e habitat

É mais comumente encontrado na América do Norte, América Central, Caribe e América do Sul durante todo o ano. Durante a temporada de reprodução de verão, é mais prevalente no centro, norte e nordeste do Canadá.[13] Se vive em uma área onde a água congela no inverno, migrará.[15] A espécie migra à noite.[13] Há aparições ocasionais na Europa e no Havaí.[13] No Reino Unido, 49 avistamentos do mergulhão-caçador foram relatados em 2019, ocorrendo geralmente de outubro a janeiro.[16] Um pássaro na Inglaterra cruzou com um mergulhão-pequeno, produzindo filhotes híbridos.[17] É o único mergulhão a ter sido visto nas Ilhas Galápagos.[18]

É encontrado em pântanos de água doce com vegetação emergente, como taboas,[14] e ocasionalmente em água salgada. Quando se reproduz, é encontrado em vegetação emergente perto de águas abertas e, no inverno, é encontrado principalmente em águas abertas devido à falta de ninhos para manter. Pode viver perto de rios, mas prefere água parada. Pode ser encontrado em altitudes mais elevadas durante a migração.[15] Reproduz-se em pântanos restaurados e artificiais.[15]

Vive aproximadamente entre 10–12 anos.[12]

Comportamento

 src=
Filhote nadando no Lago Washington

O mergulhão-caçador raramente voa. Faz um mergulho lento com frequência, especialmente quando em perigo, mergulhando a cerca de 20 pé (6,1 m) ou menos.[13][12] Mergulha por cerca de 30 segundos e pode se mover para uma área mais isolada da água, permitindo que apenas a cabeça fique visível para observar o perigo se dissipar.[12] Tal frequência no mergulho lhe rendeu a descrição de recluso ou tímido na natureza.[14] Também lhe rendeu apelidos como "mergulhador do inferno".[19] Raramente passa tempo em bandos.[15]

O cortejo inclui cantos e, às vezes, duetos.[15] O macho mostra comportamento territorial se outro macho estiver nos limites de seu território. Eles se encaram e então viram suas cabeças e as bicos para cima. Então se viram e começam a cantar. Em seguida, voltam-se para olhar um para o outro.[12]

Reprodução

 src=
Ovos do mergulhão-caçador

A espécie se reproduz no centro-sul do Canadá, nos Estados Unidos, na América Central, no Caribe e na região temperada da América do Sul.[9] Pode colocar até dois conjuntos de ovos por ano.[12] Seu ninhos fica em cima da água e seus ovos ficam na vegetação que reside na água.[14] O mergulhão põe entre três e dez ovos elípticos lisos branco-azulados, com a fêmea iniciando o processo de incubação.[13][12] Eles são incubados por cerca de 23 dias por ambos os pais, com a fêmea assumindo as funções de incubação no final desse período.[12][15] Eles cobrem o ninho com material de nidificação se tiverem que deixá-lo por um longo período de tempo.[15]

Os mergulhões jovens podem deixar o ninho um dia após a eclosão. A pele amarela é vista entre o loro e o topo da cabeça.[12] Não nadam bem e ficam fora da água. Dormem nas costas dos pais. Em quatro semanas, começam a nadar.[13] Ambos os pais compartilham o papel de criar os filhotes – alimentando-os e carregando-os nas costas.[15] Às vezes, os pais mergulham debaixo d'água para buscar comida com os filhotes nas costas.[12]

Dieta

 src=
Adulto com dois jovens se alimentando com uma lagosta

O mergulhão-caçador alimenta-se principalmente de invertebrados aquáticos e também de pequenos peixes e anfíbios (sapos, girinos). Mergulha para obter comida.[13] Seu bico permite que esmague crustáceos, como lagostins.[13][15] Também pode comer plantas.[20] Foi demonstrado que comem suas próprias penas, como outros mergulhões, para ajudar na digestão (prevenir lesões de ossos pequenos).[21] Também alimenta seus filhotes com suas penas.[15]

Ameaças

É extremamente sensível a perturbações, especialmente por parte dos humanos. Durante a reprodução, se assustado, o adultos pode abandonar seu ninhos sem proteger os ovos. As ondas dos barcos podem destruir os ninhos e seus sons assustam facilmente os pássaros.[11]

Na cultura

As penas do mergulhão-caçador são grossas e macias. Suas penas eram usadas anteriormente como enfeites em chapéus e protetores de ouvido e foram caçados no leste dos Estados Unidos, no século XIX.[11][12]

Conservação

Em 2016, a União Internacional para a Conservação da Natureza (IUCN) a considerou uma "espécie pouco preocupante". A organização aferiu tal classificação considerando que sua abrangência e população são extremamente grandes, bem como sua tendência populacional demonstra estabilidade.[1]

Os mergulhões estão diminuindo na Nova Inglaterra; as razões são desconhecidas.[15] Os estados de Connecticut e Nova Hampshire declararam o mergulhão como ameaçado de extinção. Em Nova Jersey[11] e Massachusetts foram declarados ameaçados. Em Vermont, são uma "preocupação especial". Em Rhode Island, estão extintos.[12]

A perda de habitat é sua maior ameaça. A drenagem, enchimento e destruição geral de áreas úmidas causa uma perda em seus habitats de reprodução.[11] No entanto, ainda são comuns na maioria de suas áreas de distribuição.[15]

Referências

  1. a b «Pied-billed Grebe». The IUCN Red List of Threatened Species. 2021. Consultado em 17 de julho de 2021
  2. Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström e Peter J. Grant (2003). Guia de Aves - Guia de campo das aves de Portugal e Europa. [S.l.]: Assírio & Alvim !CS1 manut: Usa parâmetro autores (link)
  3. «Mergulhão-caçador pode ficar até 40 segundos embaixo d'água». G1. 14 de outubro de 2016. Consultado em 17 de julho de 2021
  4. «Saiba Tudo Sobre o Mergulhão-caçador». Casa dos Pássaros. 2021. Consultado em 17 de julho de 2021
  5. Linnaeus, Carolus (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata (em latim). Stockholm: Laurentius Salvius. p. 136
  6. Cabard P. and Chauvet B. (2003). Etymologie des noms d'oiseaux Belin Eveil éditeur, France ISBN 2-7011-3783-7
  7. Christidis, Les; Walter E. Boles (2008). Systematics and Taxonomy of Australian Birds. [S.l.]: CSIRO. p. 67. ISBN 0643065113
  8. «Grebes». International Ornithological Congress. Consultado em 6 de janeiro de 2015
  9. a b Muller, M. J., and R. W. Storer. Pied-billed Grebe (Podilymbus podiceps). In The Birds of North America, No. 410 (A. Poole and F. Gill, eds.). Philadelphia, PA: The Birds of North America, Inc., 1999.
  10. a b c d «Pied-billed grebe Podilymbus podiceps». USGS. Consultado em 12 de agosto de 2012
  11. a b c d e f «Pied-billed Grebe, Podilymbus podiceps» (PDF). State of New Jersey. Consultado em 12 de agosto de 2012
  12. a b c d e f g h i j k l m «Pied-billed Grebe». Department of Energy & Environmental Protection. State of Connecticut. Consultado em 12 de agosto de 2012
  13. a b c d e f g h i j k l «Pied-billed Grebe». Bird Guide. The Cornell Lab of Ornithology. Consultado em 12 de agosto de 2012
  14. a b c d Fisher, Chris C.; Joseph Morlan (1996). Birds of San Francisco and the Bay Area. Auburn: Lone Pine Publishing. p. 19. ISBN 978-1-55105-080-5
  15. a b c d e f g h i j k l «Pied-billed Grebe». Grebes. Seattle Audubon Society. Consultado em 12 de agosto de 2012
  16. «Pied-billed Grebe Podilymbus podiceps». Grebes. British Trust for Ornithology. Consultado em 12 de agosto de 2012
  17. Newton, Ian (2008). The Migration Ecology of Birds. London, UK: Academic Press. p. 291. ISBN 978-0-12-517367-4
  18. Andy Swash; Rob Still (2005). Birds, Mammals, and Reptiles of the Galapagos Islands: An Identification Guide 2nd ed. [S.l.]: Yale University Press. p. 58. ISBN 978-0-300-11532-1. Consultado em 11 de agosto de 2012
  19. «Pied-billed Grebe – Podilymbus podiceps». NatureWorks. Consultado em 12 de agosto de 2012
  20. «Pied-billed grebe». Birds. Illinois Natural History Survey. Consultado em 12 de agosto de 2012
  21. Ehrlich, Paul; David Dobkin, and Darryl Wheye (1988). The Birder's Handbook. New York: Simon and Schuster.
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Mergulhão-caçador: Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT

O mergulhão-caçador (Podilymbus podiceps) é uma ave da família dos mergulhões. Após a extinção do mergulhão-de-atitlan tornou-se o único representante vivo do género Podilymbus. O mergulhão-caçador é conhecido também como peca-parra. Vive, de modo geral, nas regiões setentrionais, nos açudes, lagoas e lagos. Mergulha frequentemente, por largo espaço de tempo.

Nidifica entre a vegetação aquática, ficando o ninho quase em contato com a água. A sua alimentação consiste de crustáceos, insetos aquáticos e pequenos peixes. Dificilmente se aproxima das pessoas à beira dos lagos. Distribui-se pela América do Norte até a América do Sul, sendo muito rara na Europa.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Tjocknäbbad dopping ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Tjocknäbbad dopping[2] (Podilymbus podiceps) är en amerikansk fågelart som tillhör familjen doppingar.[3]

Kännetecken

Utseende

Tjocknäbbad dopping är en kompakt liten dopping, inte olik en grovnäbbad smådopping (Tachybaptus ruficollis) i vinterdräkt men avsevärt större, i storleksklass med svarthakedopping (Podiceps auritus) med en kroppslängd på 31-38 centimeter. I fjäderdräkten är den färglöst tecknad i gråbrunt, med mörkare nacke och rygg samt en påtaglig vit akter. Sommartid är den mycket grova och tjocka näbben vitaktig med ett karakteristiskt lodrätt band mitt på. Den har vidare vit ögonring och svart haka. Vintertid saknas bandet över näbben i princip helt och hakan är ljus.[4]

Läten

Hane tjocknäbbad dopping ljuder en rytmisk serie med kuttrande och klunkande läten. Även ett nasalt tjatter kan höras.[5]

Utbredning och systematik

Arten häckar i tempererade områden i Nord- och Sydamerika. Den delas vanligtvis upp i tre underarter med följande utbredningsområde:

  • Podilymbus podiceps podiceps – från norra Kanada över hela USA och Mexiko till nordvästra Sydamerika.
  • Podilymbus podiceps antarcticus – lever i östra och södra Sydamerika
  • Podilymbus podiceps antillarum – finns på de karibiska öarna

Ibland förirrar sig enstaka exemplar över till Europa genom stormar, med ett 50-tal fynd från Storbritannien men även Azorerna, Norge, Irland, Spanien, Frankrike, Nederländerna och Island.[6]

DNA-studier har visat att den utdöda atitlándoppingen genetiskt är en del av tjocknäbbad dopping.

Levnadssätt

Tjocknäbbad dopping påträffas i dammar, vikar och andra öppna vattenytor, vanligen nära växtlighet. Den ses ensam eller i smågrupper. Fågeln dyker efter vattenlevande insekter, kräftor och småfisk.[5]

Fågeln lägger två till tio ägg som ruvas i 23-27 dagar. Ungarna lämnar boet dagen efter kläckning och tillbringar stora delar av första veckan genom att rida på en föräldders rygg.[7]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1]

Noter

  1. ^ [a b c] Birdlife International 2016 Podilymbus podiceps Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-10.
  2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-02-14
  3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
  4. ^ Svensson, Lars; Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström (2009). Fågelguiden: Europas och Medelhavsområdets fåglar i fält (andra upplagan). Stockholm: Bonnier Fakta. sid. 64. ISBN 978-91-7424-039-9
  5. ^ [a b] Sibley, David Allen (2003). The Sibley Field Guide to Birds of Eastern North America. Alfred A. Knopf, New York. sid. 29. ISBN 0-679-45120-X
  6. ^ Tarsiger.com Fynd av tjocknäbbad dopping i Västpalearktis
  7. ^ Pied-billed Grebe Faktablad om tjocknäbbad dopping på allaboutbirds.org

Externa länkar

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Tjocknäbbad dopping: Brief Summary ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Tjocknäbbad dopping (Podilymbus podiceps) är en amerikansk fågelart som tillhör familjen doppingar.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Пірникоза рябодзьоба ( Ucraniano )

fornecido por wikipedia UK
  1. BirdLife International (2016). Podilymbus podiceps: інформація на сайті МСОП (версія 2016.3) (англ.) 01 October 2016
  2. Фесенко Г. В. Вітчизняна номенклатура птахів світу. — Кривий Ріг : ДІОНАТ, 2018. — 580 с. — ISBN 978-617-7553-34-1.
Птах Це незавершена стаття з орнітології.
Ви можете допомогти проекту, виправивши або дописавши її.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Автори та редактори Вікіпедії
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia UK

Podilymbus podiceps ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Podilymbus podiceps là một loài chim trong họ Podicipedidae.[1]

Chú thích

  1. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.

Tham khảo


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến chim này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Podilymbus podiceps: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Podilymbus podiceps là một loài chim trong họ Podicipedidae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Каролинская поганка ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию
Царство: Животные
Подцарство: Эуметазои
Без ранга: Вторичноротые
Подтип: Позвоночные
Инфратип: Челюстноротые
Надкласс: Четвероногие
Класс: Птицы
Подкласс: Настоящие птицы
Инфракласс: Новонёбные
Отряд: Поганкообразные (Podicipediformes Sharpe, 1891)
Семейство: Поганковые
Вид: Каролинская поганка
Международное научное название

Podilymbus podiceps
(Linnaeus, 1758)

Ареал

изображение

Охранный статус Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 174505NCBI 9252EOL 1047342FW 133771
У этого термина существуют и другие значения, см. Поганка.

Каролинская поганка[1], или пестроклювая поrанка[2] (лат. Podilymbus podiceps) — вид водных птиц из семейства поганковых (Podicipedidae).

Внешний вид и образ жизни

Длина каролинской поганки достигает 31—38 см, вес — 253—568 г, размах крыльев — 45—62 см. В окрасе преобладают коричневые и серые тона. Летом на клюве появляется широкая полоса чёрного цвета (отсюда и название). Половой диморфизм не наблюдается.

Летает редко, при опасности предпочитает нырять под воду. Каролинская поганка питается в основном водными беспозвоночными, иногда небольшими бесхвостыми.

Самая распространённая из американских поганок — встречается на обоих американских континентах от юга Канады до южной Патагонии. Нет её на Аляске и в северной части Канады, а также в Амазонии и высокогорной части Анд [3]. Обитает преимущественно на пресноводных водоёмах — прудах, болотах, ручьях. На солёных водоёмах встречается редко.

Галерея

Взрослая птица
  • Pied-billed Grebe 0561.jpg
  • Podilymbus podiceps podiceps (2).jpg
  • Podilymbus podiceps 3484.JPG
  • Podilymbus podiceps -New Jersey -USA-26Jan2009.jpg
Птенец
  •  src=

    На спине у родителя

  • Podilymbus podiceps -Lake Washington, King County, Washington, USA -chick-8a.jpg
  • PodilymbusPodiceps 6866.JPG
  •  src=

    Кормление птенца

  •  src=

    Молодая птица

Примечания

  1. Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общ. ред. акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 14. — 2030 экз.ISBN 5-200-00643-0.
  2. Винокуров А. А. Редкие и исчезающие животные. Птицы: Справ. пособие. — М.: Высш. шк., 1992. — С.80.
  3. InfoNatura - Detailed Report: Podilymbus podiceps
Есть более полная статья
В другом языковом разделе есть более полная статья Grèbe à bec bigarré (фр.).
Вы можете помочь проекту, расширив текущую статью с помощью перевода.
При этом, для соблюдения правил атрибуции, следует установить шаблон {{переведённая статья}} на страницу обсуждения, либо указать ссылку на статью-источник в комментарии к правке.
Question book-4.svg
В этой статье не хватает ссылок на источники информации.
Информация должна быть проверяема, иначе она может быть поставлена под сомнение и удалена.
Вы можете отредактировать эту статью, добавив ссылки на авторитетные источники.
Эта отметка установлена 13 мая 2011 года.
Птица Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её.  title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

Каролинская поганка: Brief Summary ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию
У этого термина существуют и другие значения, см. Поганка.

Каролинская поганка, или пестроклювая поrанка (лат. Podilymbus podiceps) — вид водных птиц из семейства поганковых (Podicipedidae).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

Distribution ( Inglês )

fornecido por World Register of Marine Species
North America

Referência

North-West Atlantic Ocean species (NWARMS)

licença
cc-by-4.0
direitos autorais
WoRMS Editorial Board
contribuidor
Kennedy, Mary [email]