Oceanodroma macrodactyla Bryant & WE 1887

Ar satanig Guadalupe^{(Daveoù a vank)} a oa ur spesad evned-mor, Oceanodroma macrodactyla an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Heñvel a-walc'h e oa ar spesad ouzh ar satanig bras.

Boued

Annez

Neizhiañ a rae en Enez Guadalupe (er-maez da gornôg Ledenez Baja California)^[1].

Liammoù diavaez

• (en) Oceanodroma macrodactylus war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Notennoù ha daveennoù

Der Guadalupe-Wellenläufer (Hydrobates macrodactylus, Syn.: Oceanodroma macrodactyla), auch als Guadalupe-Sturmschwalbe bezeichnet, ist ein möglicherweise ausgestorbener Seevogel aus der Familie der Nördlichen Sturmschwalben. Er ist oder war endemisch auf der mexikanischen Pazifikinsel Guadalupe.

Beschreibung

Der Wellenläufer brütet ebenfalls auf Guadalupe und ist leicht mit dem Guadalupe-Wellenläufer zu verwechseln.

Der Guadalupe-Wellenläufer erreicht eine Länge von 23 Zentimetern. Er sieht dem Wellenläufer (Oceanodroma leucorhoa) sehr ähnlich, der ebenfalls auf Guadalupe brütet. Er hat aber hellere Unterflügeldecken. Der Schnabel ist zudem breiter und tiefer an der Basis. Die Oberseite ist schieferschwarz. Der Bürzel ist weiß. Die Flügeldecken sind gräulich braun. Die Federn weisen breite dunkle Spitzen auf. Die Oberschwanzdecken und die Unterflügeldecken sind weiß. Der Schwanz ist tief gegabelt.

Lebensweise

Der Guadalupe-Wellenläufer nistet hauptsächlich im März. Brütende Vögel wurden jedoch auch im Mai oder Juni beobachtet. Das Gelege, das sich häufig unter Kiefern befindet, besteht aus einem einzigen Ei. Es ist weiß und zeigt braune oder lavendelfarbene Flecken. Es wird in ein mit Zweigen und Kiefernnadeln gepolstertes Erdloch gelegt. Über die Lebensweise und Wanderungen des Guadalupe-Wellenläufers außerhalb der Brutsaison ist nichts bekannt.

Status

Trotz intensiver Nachforschungen hat es seit 1912 keine zuverlässigen Nachweise mehr über die Art gegeben. Suchen in den Jahren 1922, 1925 und in den 1970er-Jahren schlugen ebenso fehl wie die erste Expedition während einer Brutsaison im Jahre 2000. Als ein Team des San Diego Natural History Museum im Juni 2000 Guadalupe besuchte, fanden sie nur Exemplare des Wellenläufers vor.

Der Rückgang des Guadalupe-Wellenläufers begann mit der Invasion von Ziegen und Katzen auf Guadalupe im späten 19. Jahrhundert. Über 50.000 Ziegen zerstörten die Vegetation und zertrampelten die Eier. Die Katzen stellten den Küken nach.

Literatur

• Dieter Luther (1986): Die ausgestorbenen Vögel der Welt Westarp-Wissenschaften, Magdeburg; Spektrum, Heidelberg. ISBN 3-89432-213-6
• Michael Brooke (2004): Albatrosses and Petrels Across the World. Oxford University Press. ISBN 0-19-850125-0
• James C. Greenway (1967): Extinct and Vanishing Birds of the World. Dover Publications Inc., New York, ISBN 0-486-21869-4
• Charles Carboneras (1992): Family Hydrobatidae (Storm-petrels). In: del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew und Sargatal, Jordi (Hrsg.): Handbook of Birds of the World (Volume 1: Ostrich to Ducks): S. 258–271. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-10-5
• Kaeding, Henry B. (1905): Birds from the West Coast of Lower California and Adjacent Islands. Condor 7 (4): 105–111. PDF Volltext
• Thayer, John E. & Bangs, Outram (1908): The Present State of the Ornis of Guadaloupe Island. Condor 10 (3): 101–106. doi:10.2307/1360977 PDF Volltext
• Townsend, Charles Haskins (1923): Birds collected in Lower California. Bulletin of the American Museum of Natural History 48: 1–25. PDF Volltext

Weblinks

• Hydrobates macrodactylus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2018.2. Eingestellt von: BirdLife International, 2018. Abgerufen am 9. Februar 2019.

குவாதலூப் புயல் பறவை (Guadalupe storm petrel) இது கடற்பறவை வகையைச் சார்ந்த ஒரு சிறிய பறவையாகும். இவை மேற்கத்திய புயல் பறவை எனற குடும்பத்தைச் சார்ந்ததாகும். இப்பறவையானது ஐ.யூ.சி.என்னின் பட்டியல் கணக்கின்படி அழிந்துவிட்டதாக அழிந்துவிட்டதாக கூறப்படுகிறது.^[2]

மேற்கோள்கள்

The Guadalupe storm petrel (Hydrobates macrodactylus) is a small seabird of the storm petrel family Hydrobatidae. It has been assessed as Critically Endangered or possibly extinct.^[1]

Taxonomy

It was formerly defined in the genus Oceanodroma before that genus was synonymized with Hydrobates.^[2]

Description and ecology

Sitting on its nest, the Guadalupe storm petrel would have looked exactly the same as the Leach's storm petrel in this photo

This species was almost indistinguishable from its relative, Leach's storm petrel. In the field, they could not be told apart except by their annual rhythm. In the hand, the Guadalupe storm petrel could be distinguished by slightly larger size and the paler underwing coverts.^[3] There is no evidence for sexual dimorphism in this species.

It bred only on Guadalupe Island off Baja California, Mexico, and presumably ranged throughout the region. The breeding season was set between the two other breeding storm petrel species of Guadalupe, the winter-breeding Ainley's and the summer-breeding Townsend's, in accordance with Gause's law.^[3][4]

The single egg, white with a faint ring of reddish-brown and lavender speckles around the blunt end, was laid in burrows maybe 15 in (35–40 cm) long, below the Guadalupe pine (Pinus radiata var. binata)-island oak (Quercus tomentella)^{[note 1]} cloud forest on top of Mount Augusta. By mid-June, almost all young had already left the burrows. Though little data is available on Hydrobates breeding, incubation was presumably 42 days or so in this species, just as in similar-sized relatives. Time to fledging must have taken between 60 and 75(−85?) days, most likely around 65 days. This would mean that egg-laying took place from early February to March, and that in April–May, unfledged young were present in most active burrows. Just as in their relatives, the egg was incubated a few days by either parent, after which the other took over, the relieved bird taking to the sea to feed itself for the next incubation stint. The young were fed only at night, also like in other storm petrels.^[3][4][5][6]

Its call was described by Walter E. Bryant as sounding something like "here's a letter, here's a letter", with repeated interjections of "For you, for you".^[7]

Three species of lice were found to parasitize the Guadalupe storm petrel: the menoponids Longimenopon dominicanum and Austromenopon oceanodromae, and the ischnoceran Halipeurus raphanus. The second also occurs on some other storm petrels, and the third was also found on the ashy storm petrel. L. dominicanum, though, has to date not been found on other birds and seems to be a case of coextinction.^[8][9]

Disappearance

Illustration from 1907

In January 1885, multiple specimens were collected and described by Walter E. Bryant.^[7] The introduction of cats to the island decimated the population during the late 19th century. Introduced goats were also responsible for degradation of the environment. By the end of the 1906 breeding season, it was still considered "abundant",^[6] though the "large numbers" of birds present there and then must have been nearly the entire population of this species. Still, it was noted that:

the mortality among these birds from the depredations of the cats that overrun the island is appalling – wings and feathers lie scattered in every direction around the burrows along the top of the pine ridge.^[6]

Two specimens were reportedly collected between March 2 and March 5, 1911,^[10] and the last record of a breeding bird was in 1912.^[11][12] The species has not been seen since. Only old, abandoned burrows and the decayed remains of storm petrels killed by cats were found in the years thereafter. However, the Guadalupe storm petrel cannot be distinguished from the sympatric H. leucorhoa in the field, and surveys on Guadalupe invariably took place outside the breeding season of H. macrodactyla, focusing on researching the local Leach's storm petrels. Thus, some hope remained for the present species' survival, or rather, its extinction could not be definitely confirmed.

From June 4 to June 10, 2000, the Guadalupe storm petrel's breeding grounds were finally surveyed at the correct time. Had the species survived, not only would recently fledged immature birds have been present, but also all signs of a recently ended breeding season, such as eggshells and freshly used burrows retaining the musky smell of these birds. In the words of the expedition's primary researcher, Exequiel Ezcurra of the San Diego Natural History Museum,

We searched thoroughly for the Guadalupe storm petrel, and failed to find it. Sadly, we are now more ready to admit that the species is indeed extinct. Never, since the 1920s, had so much search effort been devoted to this species. At different times, more than 10 researchers looked for the elusive creature. It simply was not there.[1]

The official classification by the IUCN has not been updated yet. In any case, the precautionary principle would probably require a few years of follow-up surveys, possible now that restoration of Guadalupe's ecosystem is underway.^[13] Despite the species' likely extinction, the two other storm-petrel species that are also endemic breeders to Guadalupe - Townsend's and Ainley's storm petrels - still survive on offshore islets.

See also

• Cryptic species complex

Notes

References

La Guadalupa petrelo (Oceanodroma macrodactyla) estas malgranda marbirdo de la familio de ŝtormopetreloj nome Hidrobatedoj. Ĝi estas ŝajne formortinta.

Aspekto kaj ekologio

Side surneste, la Guadalupa petrelo estus havinta similan aspekton kiel la Forkvosta petrelo de tiu foto.

Tiu specio estis preskaŭ nedistingebla el sia parenco, la Forkvosta petrelo. En naturo, ili povus esti neapartigeblaj pro ties ĉirkaŭjara ritmo. Enmane, la Guadalupa petrelo povus esti distingebla pro sia pli granda grando kaj pli palaj subflugilaj kovriloj.^[1]

Ili reproduktiĝis nur sur la Insulo Guadalupe ĉe Baja California (Meksiko), kaj supozeble havis teritoriojn tra la tuta regiono. La reprodukta sezono okazis inter tiu de la lokaj subspecioj de la Forkvosta petrelo, la vintre reproduktanta Oceanodroma leucorhoa cheimomnestes kaj la somere reproduktanta O. l. socorroensis, laŭ la leĝo de Gause.^[2]

La ununura ovo, blanka kun svaga ringo de ruĝec-brunaj kaj lavendaj punktetoj ĉirkaŭ la malakra pinto, estis demetata en nestotruoj eble 35–40 cm longaj, en nubarbaroj de Kalifornia pino (Pinus radiata var. binata) kun Insula kverko (Quercus tomentella)^[3] pinte de la Monto Augusta.

Meze de Junio, preskaŭ ĉiuj junuloj jam estis elnestiĝintaj. Kvankam estas malmulta informo pri la reproduktado de la tuta genro Oceanodroma, la kova periodo estis eble de 42 tagoj pli malpli en tiu specio, ĝuste kiel ĉe similgrandaj parencoj. Tempo antaŭ elnestiĝo eble estis inter 60 kaj 75 (-85?) tagoj, plej verŝajne ĉirkaŭ 65 tagoj. Tio signifus, ke ovodemetado estus okazinta el komenco de Februaro al Marto, kaj ke Aprile–Maje, neelnestiĝintaj junuloj ankoraŭ estis en plej aktivaj nestotruoj. Ĝuste kiel ĉe ties parencoj, la ovo estis kovata kelkajn tagojn de ĉiu el la gepatroj, post kio la alia ekvicis, dum la liberigita birdo iris al maro por satiĝi por la venonta kovovico. La junuloj estis nutrataj nur nokte, ankaŭ kiel ĉe aliaj ŝtormopetreloj.^[4]

Oni trovis tri speciojn de laŭsoj kiel parazitoj de la Guadalupa petrelo: nome menoponedoj Longimenopon dominicanum kaj Austromenopon oceanodromae, kaj la isĥnocero Halipeurus raphanus. La dua estas ankaŭ en kelkaj aliaj ŝtormopetreloj, kaj la tria estis trovita ankaŭ en la Cindropetrelo. L. dominicanum aliflanke ne estis trovita ĝis nun en aliaj birdoj kaj povus esti kazo de kunformorto.^[5]

Malapero

La enmeto de katoj en la insulo onigis la populacion dum la fino de la 19a jarcento. Ĉirkaŭ fino de la reprodukta sezono de 1906, ĝi estis ankoraŭ konsiderata "abunda"^[6] kvankam pro la "grandaj nombroj" de birdoj estantaj tie kaj eble la tutmonda populacio de tiu specio. Ankoraŭ, oni notis, ke

"[t]he mortality among these birds from the depredations of the cats that overrun the island is appalling - wings and feathers lie scattered in every direction around the burrows along the top of the pine ridge." (la morteco inter tiuj birdoj pro predado fare de la katoj kiuj regas la insulon estas terura - flugiloj kaj plumoj kuŝas dise en ĉiu direkto ĉe la nestotruoj ĉe la pinto de la pinara kresto)^[6]

La lastaj du specimenoj estis supozeble kolektitaj inter la 2a kaj la 5a de Majo, 1911^[7] kaj la lasta registro de reproduktanta birdo estis de 1912. La specio ne estis vidita ekde tiam. Nur malnovaj, abandonitaj nestotruoj kaj la ruinigitaj restoj de la ŝtormopetreloj mortigitaj de katoj estis trovitaj en la venontaj jaroj. Tamen, la Guadalupa petrelo ne povas esti distingata el la simpatria O. leucorhoa en naturo, kaj studoj ĉe Guadalupo nevarieble okazas for de la reprodukta sezono de O. macrodactyla, fokuse sur priserĉado ĉe lokaj Forkvostaj petreloj. Tiele, restas ioma espero por la survivado de tiu ĉi specio, aŭ pli bone dirite, ties formorto ne povas esti definitive konfirmata.

El la 4a al la 10a de Junio, 2000, la reproduktejoj de la Guadalupa petrelo estis finfine studitaj je la ĝusta jarepoko. La specio estis survivinta, ne nur estis estintaj ĵuse elnestiĝintaj nematuruloj, sed ankaŭ ĉiuj signoj de ĵus finiĝinta reprodukta sezono, kiaj ovoŝeloj kaj freŝe uzitaj nestotruoj kiuj retenis la moskan odoron de tiuj birdoj. Laŭ vortoj de la ĉefa ekspediciestro, Exequiel Ezcurra de la Sandiega Naturhistoria Muzeo,

"We searched thoroughly for the Guadalupe Storm Petrel, and failed to find it. Sadly, we are now more ready to admit that the species is indeed extinct. Never, since the 1920s, had so much search effort been devoted to this species. At different times, more than 10 researchers looked for the elusive creature. It simply was not there." (Ni serĉis la Guadalupan petrelon, kaj malsukcesis trovi ĝin. Trsite, ni estas nun pli pretaj akcepti ke la specio estas ja formortinta. Neniam ekde la 1920-aj jaroj, oni dediĉis tiom mumte da priserĉado al tiu specio. Je diferencaj epokoj, pli ol 10 priserĉistoj serĉis la kaŝeman specion. Simple ĝi ne estis tie) [1]

La oficiala klasigo fare de IUCN ne estis ankoraŭ ĝisdatigita. Ĉiukaze la principo de antaŭzorgo probable postulas kelkajn jarojn de sinsekvaj studoj, eble nune kiam la restaŭrado de la ekosistemo de Guadalupo estas preparata.

Notoj

1. ↑ Luther (1996)
2. ↑ Carboneras (1992), Luther (1996)
3. ↑ Contra BirdLife International (2006), tiuj birdoj ne estis asociaj kun arbaroj de Guadalupa cipreso, kiuj estas nur interne kaj je plej altaj altaĵoj.
4. ↑ Kaeding (1905), Thayer & Bangs (1908), Carboneras (1992), Luther (1996)
5. ↑ Mey (1990), Dalgleish (2003)
6. ↑ ^{6,0 6,1} Thayer & Bangs (1908)
7. ↑ Townsend (1923)

Referencoj

• BirdLife International (2006). Oceanodroma macrodactyla. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11a Majo 2006.
• Carboneras, Carles (1992): Family Hydrobatidae (Storm-petrels). In: del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew & Sargatal, Jordi (eds.): Handbook of Birds of the World (Volume 1: Ostrich to Ducks): 258-271, plate 17. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-10-5
• Dalgleish, R.C. (ed.) (2003): Birds and their associated chewing lice: Hydrobatidae - Storm Petrels. Versio de 2003-AŬG-29. Konsultita 2007-OKT-19.
• Kaeding, Henry B. (1905): Birds from the west coast of Lower California and adjacent islands. Condor 7(4): 105-111. PDF plena teksto
• Luther, Dieter (1996): Guadalupe-Wellenläufer. In: Die ausgestorbenen Vögel der Welt (Die neue Brehm-Bücherei 424) (4th ed.): 22. [en germana] Westarp-Wissenschaften, Magdeburg; Spektrum, Heidelberg. ISBN 3-89432-213-6
• Mey, Eberhard (1990): Eine neue ausgestorbene Vogel-Ischnozere von Neuseeland, Huiacola extinctus (Insecta, Phthiraptera). Zoologischer Anzeiger 224(1/2): 49-73. [Germana kun angla resumo] PDF plena teksto
• Thayer, John E. kaj Bangs, Outram (1908): The present state of the ornis of Guadaloupe Island. Condor 10(3): 101-106. COI:10.2307/1360977 PDF plena teksto
• Townsend, Charles Haskins (1923): Birds collected in Lower California. Bulletin of the American Museum of Natural History 48: 1-25. PDF plena teksto

El paíño de Guadalupe (Oceanodroma macrodactyla) es una especie de ave procelariforme de la familia Hydrobatidae endémica de la región del Pacífico cercana a la península de California. Hace años que no se ha avistado a la especie y posiblemente se haya extinguido.

Descripción y ecología

El paíño de Guadalupe posado tiene un aspecto idéntico al paíño boreal de esta foto.

Esta especie es casi indistinguible de su pariente el paíño boreal. En el terreno no se pueden distinguir aparte de por sus ritmos circadianos. Cuando se los atrapa el petrel de Guadalupe resulta ser ligeramente más grande y tiene las coberteras de la parte inferior de las alas más claras.^[2]​

Cría solo en la isla Guadalupe situada junto a las costas de la península de California (México), y se extiende presumiblemente por la región circundante. Su época de cría se sitúa entre las de las subespecies locales del paíño boreal, Oceanodroma leucorhoa cheimomnestes que cría en invierno y O. l. socorroensis que cría en verano, de acuerdo con la ley de Gause.^[3]​^[2]​

Pone un solo huevo blanco salpicado de motas pardo rojizas y violáceas alrededor de su extremo romo, en una madriguera de unos 35–40 cm de profundidad, ubicadas en los bosques nubosos mixtos de Pinus radiata var. binata) y Quercus tomentella de la cima del monte Augusta.^{[note 1]}​ A mediados de junio casi todos los juveniles han dejado las madrigueras. Aunque hay pocos datos sobre su reproducción, la incubación probablemente dura 42 días, como sus parientes del mismo tamaño. El tiempo de desarrollo de los polluelos duraría entre 60 y 75(−85?) días, más probablemente alrededor de 65 días. Esto indica que la puesta tendría lugar desde inicios de febrero hasta marzo, y que entre abril y mayo la mayoría de las madrigueras tienen polluelos. Como sus parientes los huevos son incubados por los dos miembros de la pareja, que se turnan para ir a alimentarse y los polluelos son solo alimentados de noche.^[4]​^[5]​^[3]​^[2]​

Se han detectado tres especies de piojos parásitos del paíño de Guadalupe: los menoponidos Longimenopon dominicanum y Austromenopon oceanodromae, y el ischnócero Halipeurus raphanus. El segundo está presente también en algunos otros paíños, y el tercero solo se encuentra también en el paíño ceniciento. En cambio no se ha detectado la presencia de L. dominicanum en otras aves este podría ser un caso de coextinción.^[6]​^[7]​

Desaparición

La introducción de gatos en la isla diezmó la población a finales del siglo XIX. A finales de la temporada de cría de 1906 todavía la especie era considerada abundante en la isla,^[5]​ aunque por supuesto las «grandes cantidades» de aves presentes eran la población total de la especie, y todavía no se sabía.

La mortalidad entre estas aves por la depredación de los gatos que infectan la isla es horrorosa - hay diseminadas en todas partes alas y plumas alrededor de las madrigueras de toda la cima de los pinos.^[5]​

Los dos últimos especímenes se supone que se recolectaron entre el 2 y el 5 de mayo de 1911,^[8]​ y el último registro de cría data de 1912. La especie no ha sido observada desde entonces. Allí solo quedan madrigueras abandonadas y restos de los paíños muertos a causa de los gatos. Sin embargo, el petrel de Guadalupe no se puede distinguir en el terreno del O. leucorhoa con el que coincide, y los censos en Guadalupe invariablemente se han realizado fuera de la estación de cría de O. macrodactyla, y se han centrado en el estudio de los paíños boreales locales. Por ello quedaba alguna esperanza de que la especie sobreviviera, en otras palabras la extinción no se había confirmado definitivamente.

Finalmente entre el 4 y el 10 de junio de 2000, se realizó un censo en los cuarteles de reproducción del paíño de Guadalupe en la época correcta. Si la especie aún sobrevivía, no solo habría ejemplares inmaduros recién salidos de los nidos, además aparecerían todos los signos de que la época de cría acababa de terminar, como cáscaras de huevos y madrigueras renovadas manteniendo el olor almizclado de estas aves. Al finalizar el censo el investigador jefe de la expedición, Exequiel Ezcurra del Museo de Historia Natural de San Diego comunicó:

Hemos buscado minuciosamente al paíño de Guadalupe, y no hemos conseguido encontrarlo. Tristemente ahora estamos más preparados para admitir que la especie de hecho está extinta. Nunca desde los años 1920 se ha dedicado tanto esfuerzo a esta especie. En diferentes momentos 10 investigadores han buscado a esta esquiva especie. Simplemente no esta ahí.

La clasificación oficial de la UICN todavía no se ha actualizado. En cualquier caso el principio de precaución indicaría la necesidad de algunos censos consecutivos más, ahora que el ecosistema de Guadalupe está en proceso de restauración.

Notas

Referencias

Oceanodroma macrodactyla Oceanodroma generoko animalia da. Hegaztien barruko Hydrobatidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Oceanodroma
• Hydrobatidae

Guadalupenkeiju (Hydrobates macrodactyla) on äärimmäisen uhanalainen Tyynellä valtamerellä Guadalupen saarella Meksikossa elävä ulappalintu.^[1] Lajista ei ole varmoja havaintoja vuoden 1912 jälkeen, ja se saattaa olla jo kuollut sukupuuttoon.

Kooltaan guadalupenkeiju on noin 23 cm. Lajin selkä on musta lukuun ottamatta siipien valkoisia pisteitä sekä valkoista v-kirjaimen muotoista juovaa selässä. Linnun vatsa on hieman selkää vaaleampi. Guadalupenkeiju muistuttaa myrskykeijua (Hydrobates leucorhoa) ja eroaa siitä lähinnä vaaleamman vatsansa perusteella ^[2].

Guadalupenkeijun tiedetään pesivän pehmeässä maaperässä mäntyjen ja sypressien juuristoissa. Guadalupenkeijukannan kooksi arvioidaan alle 50 yksilöä.^[2] Kannan vähentymisen syyksi arvellaan saarelle levinneitä kissoja ja elinympäristön tuhoutumista vuohien takia.^[1]

Lähteet

Oceanodroma macrodactyla

L'Océanite de Guadalupe (Oceanodroma macrodactyla) est une espèce éteinte d'oiseaux de la famille des Hydrobatidae.

Description

Très similaire à l'Océanite cul-blanc (O. leucorhoa), l'Océanite de Guadalupe ne s'en distinguait physiquement que par une taille légèrement plus grande et des couvertures sous-alaires plus pâles.

Répartition

Cette espèce nichait sur l'île Guadalupe.

Annexes

Références taxinomiques

• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 27 mai 2015)
• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Oceanodroma macrodactyla dans Procellariiformes (consulté le 26 juin 2012)
• (fr+en) Référence Avibase : Oceanodroma macrodactyla (+ répartition) (consulté le 30 juin 2015)

Het guadalupestormvogeltje (Oceanodroma macrodactyla synoniem: Hydrobates macrodactylus) is een vogel uit de familie der Hydrobatidae (Stormvogeltjes). Het is een ernstig bedreigde, mogelijk uitgestorven, endemische vogelsoort op eilanden nabij de Mexicaanse westkust.

Illustratie van John Gerrard Keulemans uit 1907

Kenmerken

De vogel is 23 cm lang. De vogel lijkt sterk op het vaal stormvogeltje (O. leucorhoa). Het guadalupestormvogeltje is iets groter en de ondervleugel is minder donker. Vliegend boven zee is deze vogel daarom lastig te onderscheiden.^[2]

Verspreiding en leefgebied

Deze vogel broedt of broedde op Isla Guadalupe, 280 km westelijk van het schiereiland Baja California. Daar was de vogel in 1906 nog zeer talrijk. Zij nestelden daar in holen in de zachte bosgrond van dennenbos (Pinus radiata) tussen begin maart en eind juni.^[2]

Status

De guadalupestormvogeltje heeft een zeer klein broedgebied en daardoor is de kans op uitsterven zeer reëel. De grootte van de populatie werd in 2012 door BirdLife International geschat op hoogstens 50 individuen. Het broedgebied van deze vogel is aangetast door verwilderde geiten die het karakter van de bosbodem veranderden en door wilde katten die de jonge vogels bejaagden. Sinds de jaren 1970, maar vooral rond 2010 worden ernstige pogingen ondernomen het eiland ecologisch te herstellen en de invasieve soorten te verwijderen. Het gebied is ook tot natuurreservaat verklaard. Er bestaat een kans dat de soort niet is uitgestorven. Om deze redenen staat deze soort als ernstig bedreigd (kritiek) op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Guadalupestormsvale, Oceanodroma macrodactyla, var ein liten sjøfugl i stormsvalefamilien som i dag tilsynelatande er utrydda. Denne arten var nesten umogleg å skilje frå slektningen sin, arten stormsvale (Oceanodroma leucorhoa). I feltet kunne ein ikkje skilje dei frå kvarandre. I handa kunne guadalupestormsvala vere prega av litt større storleik og bleikare dekkfjører på undervengen.^[1]

Guadalupestormsvala hekka utelukkande på Guadalupeøya utanfor Baja California i Mexico, og truleg spreidde seg i heile regionen utanom hekketida. Hekkesesongen låg mellom sesongane til dei lokale underartene av arten stormsvale, om vinteren Oceanodroma leucorhoa cheimomnestes og sommaren O. l. socorroensis, i samsvar med prinsippet til Gause.^[2]

Hekkinga føregjekk i tåkeskog på toppen av Mount Augusta. I midten av juni hadde nesten alle ungar forlate reirhòlene. Ein fann tre lusartar som parasittar på guadalupestormsvala. Ein av dei tre lusartane har til no ikkje blitt funnen på andre fuglar og synest å vere eit tilfelle av at parasitten blei utrydda saman med verten.^{[treng kjelde]}

Forsvinninga

Innføringa av kattar til øya desimerte bestanden på slutten av 1800-talet. Ved utgangen av hekkesesongen 1906, vart populasjonen likevel rekna som talrik.^[3] Trass dette vart det notert at

«Dødsrata blant desse fuglane frå herjingane til kattar som har overfalle øya er forferdelege - venger og fjører ligg spreidd i alle retningar rundt reirhòlene langs toppen av Pine Ridge.»^[3]

Dei to siste prøvene vart angjeveleg samla inn mellom 2. mai og 5. mai 1911^[4] og siste registreringa av ei guadalupestormsvale skjedde i 1912.^[5] Før år 2000 var utryddinga ikkje definitivt stadfesta på grunn av forvekslingsfaren med O. leucorhoa i feltet.

Frå juni 4 til 10 juni 2000, vart hekkeområda til guadalupestormsvala endeleg kartlagt på rett tidspunkt. Hadde arten overlevd, ville nyleg flygeferdige ungfuglar vore til stades, og andre teikn på ein nyleg avslutta hekkesesong, som eggeskal og ferske brukte reirhòl med lukta av desse fuglane. I orda til ekspedisjonen sin leiande forskar, Exequiel Ezcurra, San Diego Natural History Museum, heiter det:

«Vi søkte grundig etter guadalupestormsvala, men klarte ikkje å finne ho. Diverre er vi no meir klår til å innrømme at arten faktisk er utrydda. Aldri sidan 1920-talet, har så mykje leiteinnsats vore vigd til denne arten. På ulike tider såg meir enn 10 forskarar etter den unnvikande skapningen. Han var rett og slett ikkje der.»^[1]

Kjelder

Referansar

Nawałnik reliktowy (Hydrobates macrodactylus) — gatunek średniego ptaka z rodziny nawałników (Hydrobatidae). Zasiedlał okolice wyspy Guadelupe przy zachodnim wybrzeżu Kalifornii Dolnej. Krytycznie zagrożony wyginięciem, prawdopodobnie wymarły.

Morfologia

Długość ciała wynosi około 21,4 cm, w tym dzioba 1,5 cm i ogona od 8,4 cm do 9,9 cm. Głębokość wcięcia w ogonie wynosi od 2,3 cm do 3,6 cm, natomiast skrzydła 15,5-17 cm. Gatunek bardzo podobny do nawałnika maderskiego (Oceanodroma castro), jednak cechują go większe rozmiary oraz głębiej wcięty ogon^[3] Nawałnik reliktowy posiadał całkowicie czarne upierzenie, z wyjątkiem białych pokryw ogonowych oraz kupra.

Lęgi

Gniazdował na dużych wysokościach; gniazdo stanowiło zagłębienie w ziemi pod sosną kalifornijską (Pinus radiata) lub cyprysem z gatunku Cupressus guadalupensis. Jaja składane były od wczesnego marca do późnego czerwca^[4]. Jaja w kolekcji Muzeum Brytyjskiego są owalne w kształcie, o wymiarach około 3,505 na 2,7 cm oraz 3,454 na 2,6 cm^[5].

Status, zagrożenia

Obecnie gatunek klasyfikowany przez IUCN jako krytycznie zagrożony wyginięciem (CR, Critical Endangered). Prawdopodobnie wymarły; ostatnie potwierdzone lęgi miały miejsce w 1912 roku. Poszukiwania w latach 1922, 1925 oraz w latach '70 XX wieku nie dały efektu. Jednakże ostatnia wyprawa badawcza w odpowiedniej do obserwacji porze miała miejsce w 1906 roku. Przyczynę wymierania stanowi drapieżnictwo ze strony zdziczałych kotów oraz niszczenie środowiska lęgowego przez kozy^[4].

Przypisy

O painho-de-guadalupe ou petrel-de-guadalupe (Oceanodroma macrodactyla) é uma ave procelariforme provavelmente extinta, endémica da ilha de Guadalupe (ao largo da Baixa Califórnia). A espécie foi descrita pela primeira vez em 1885 e terá-se extinguido por volta de 1911.

O painho-de-guadalupe era uma ave de médio porte, de plumagem cinzenta escura, patas e bico negro. Era uma ave marinha migratória que surgia todos os anos na ilha de Guadalupe para nidificar entre Março e Maio. Os ninhos eram construídos nos penhascos da ilha, acima dos 760 metros de altitude. Os seus hábitos de vida são desconhecidos e não se sabe, por exemplo, onde vivia fora da época de reprodução.

O seu desaparecimento foi provocado por interferência humana, embora indirectamente, uma vez que esta ave nunca foi alvo de caça nem perseguição, através da introdução de gatos e ratos alóctones na ilha. Estes animais espalharam-se pela reduzida extensão de Guadalupe e, na época de reprodução dos petréis, alimentavam-se dos seus ovos e juvenis. As colónias da ilha depressa se tornaram inviáveis e, como o painho-de-guadalupe não nidificava noutro local, extinguiu-se.

Em Junho do ano de 2000 foram reencontradas espécimes da ave^{[carece de fontes?]}.

Ver também

• Caracara-de-guadalupe
• Outros animais extintos

Referências

• Errol Fuller. Extinct Birds. Oxford University Press. 2000
• «BirdLife»

Guadalupestormsvala^[2] (Oceanodroma macrodactyla) är en fågel i familjen nordstormsvalor inom ordningen stormfåglar.^[3]

Utseende

Guadalupestormsvalan är (eller var) en rätt stor stormsvala med en kroppslängd på 23 centimeter, med klykformad stjärt och vit övergump. Ovan är den svartbrun med ett blekare grått band på vingen. Undersidan är blekare än ovansidan. Klykstjärtad stormsvala är mörkare under vingen men är annars mycket lik.^[1]

Utbredning och status

Fågeln häckade tidigare på Guadalupeön i Mexiko men har inte observerats sedan 1912 och befaras vara utdöd.^[2][4] Internationella naturvårdsunionen IUCN konstaterar att den kan ha dött ut till följd av predation från katter. Ingen genomgående eftersökning av denna svårfunna art har dock gjorts under rätt årstid sedan 1906. Vidare har relativt sentida rapporter gjorts av oidentifierade stormsvalor som ropar på natten. Detta i kombination med att andra stormsvalearter häckar på ön gör att det trots allt finns hopp om att arten fortfarande är vid liv. IUCN kategoriserar därför arten som akut hotad, möjligen utdöd.^[1]

Släktestillhörighet

DNA-studier visar att stormsvalan (Hydrobates pelagicus) är inbäddad i Oceanodroma, systerart till grå stormsvala. Vissa auktoriteter inkluderar därför Oceanodroma i Hydrobates, som har prioritet. De flesta internationella auktoriteter har dock inte implementerat denna nya forskning ännu.

Levnadssätt

Arten häckar, eller häckade, i bohålor högt upp på ön, i mjuk jord under Pinus radiata var. binata och Cupressus guadalupensis. Den ska ha lagt ägg mellan början av mars och slutet av juni.^[1]

Noter

1. ^ [a b c d] Birdlife International 2012 Hydrobates macrodactylus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ [a b] Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-02-14
3. ^ Gill, F & D Donsker (Eds). 2018. IOC World Bird List (v 8.1). doi : 10.14344/IOC.ML.8.1.
4. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2017) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2017 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2017-08-11

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör guadalupestormsvala.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Oceanodroma macrodactyla.
  Artförteckning

Oceanodroma macrodactyla là một loài chim trong họ Hydrobatidae.^[1]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Oceanodroma macrodactyla tại Wikispecies

Bài viết liên quan đến chim này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

Северная качурка также гнездится на Гуадалупе и её можно легко спутать с гуадалупской качуркой.

Гуадалупская качурка достигает длины 23 см. Внешне она очень похожа на северную качурку (Oceanodroma leucorhoa), которая также гнездится на Гуадалупе. Однако, у неё более светлая нижняя сторона крыльев. Клюв шире и глубже у основания. Верхняя часть тела чёрного цвета. Гузка белая. Кроющие крыльев серовато-коричневые. У перьев широкие, тёмные вершины. Кроющие хвоста и белые. Хвост вилочковый.

Образ жизни

Гуадалупская качурка гнездится преимущественно в марте. Тем не менее, гнездящиеся птицы наблюдались также в мае или июне. Гнездо часто находится в лунке на земле под соснами, в качестве выстилки используются ветки и иголки сосен. В кладке одно яйцо белого цвета с коричневыми пятнами. Об образе жизни и миграции вне сезона гнездования ничего не известно.

Природоохранный статус

Вопреки интенсивным поискам, начиная с 1912 года, нет надёжных сведений о виде. Поиски в 1922, 1925 и в 1970-е годы не увенчались успехом, так же как и первая экспедиция во время сезона гнездования в 2000 году. Когда команда Музея естественной истории Сан-Диего в июне 2000 года высадилась на острове, они нашли только северных качурок.

Сокращение популяции гуадалупской качурки началось с завезённых на остров в конце 19-го столетия коз и кошек. Более 50 000 коз разрушили растительность и растоптали яйца. Кошки преследовали птенцов.

Примечания

瓜島叉尾海燕（學名：Oceanodroma macrodactyla），或稱作瓜達盧佩海燕，是一種細小的海燕，可能已經滅絕。

描述及生態

白腰叉尾海燕，與瓜島叉尾海燕差不多完全一樣。

瓜島叉尾海燕與其親屬白腰叉尾海燕在外觀上差不多不能分辨，只是瓜島叉尾海燕的體型較大及其翼底羽毛較淡色^[2]，且近年節律不同。

瓜島叉尾海燕只在下加利福尼亞州對開的哥德洛普島繁殖，相信分佈在這個地區。根據競爭排除原則，牠們的繁殖期是介乎兩種白腰叉尾海燕亞種的繁殖期之間。^[3][2]

瓜島叉尾海燕每次會生一隻蛋。蛋圓頓，長35-40厘米，呈白色，有紅褐色的淡環及薰衣草色斑點。至6月中，差不多所有雛燕已經離開巢穴。雖然資料不詳，但估計孵化期為42日。雛燕約需60-75日來換羽。由此可知牠們會於2月至3月間生蛋，雛燕於4月至5月間仍留在巢穴中。父母會輪流負責孵化蛋，離開的一方會自己覓食直至下一輪孵化。父母只在夜間餵哺雛燕。^[4][5][3][2]

有3種蝨子寄生在瓜島叉尾海燕，包括Longimenopon dominicanum、Austromenopon oceanodromae及Halipeurus raphanus。第二種蝨子在其他海燕也可以見到，第三種也會寄生在灰叉尾海燕。而第一種蝨子已經不見了，估計是與瓜島叉尾海燕一同滅絕。^[6][7]

消失

瓜島叉尾海燕的衰落是因於19世紀末入侵的貓所致。到了1906年的繁殖期末，牠們的數量仍很豐富。^[5]

最後的兩個標本是於1911年採集的^[8]，而最後於1912年發現牠們正在繁殖。自此以後就看不見牠們的蹤跡，只發現一些棄置的巢穴及腐化的屍體。不過由於牠們與白腰叉尾海燕極為相似，故牠們的生存仍有希望。

參考

外部連結

• BirdLife Species Factsheet

グアダループウミツバメ^[1]（Oceanodroma macrodactyla）は、ミズナギドリ目ウミツバメ科に分類される鳥類。

分布[編集]

東太平洋^[2]

メキシコ（グアダルーペ島）で繁殖する^[2]。

形態[編集]

全長21センチメートル^[2]。翼開長47センチメートル^[2]。全身の羽衣は濃褐色で、尾羽基部の上面を被う羽毛（上尾筒）はアルファベットの「V」字状に白い^[2]。

分類[編集]

コシジロウミツバメの亜種とする説もある^[2]。

人間との関係[編集]

人為的に移入されたネコによる捕食、ヤギによる生息地の破壊などにより生息数は減少した^[2]。

参考文献[編集]

関連項目[編集]

• ウミツバメ科

外部リンク[編集]