Les aristoloquiacees (Aristolochiaceae) son una familia d'anxospermes del orde Piperales. Consta de 7 xéneros y unes 500 especies, que se distribúin poles rexones tropicales y la holártica templada.
Esta familia presenta carauterístiques tales como:
Delles especies producen fueyes aposemáticas que sonsañen les d'otres plantes (p. ex.Passiflora), lo que paez tener que ver cola dependencia de los guxanos de les caparines del xéneru Battus (Papilionidae) d'estes plantes. Esta adaptación puede ser tamién el motivu de les fueyes palmado-pedaes de Isotrema platanifolia y de delles especies de Aristolochia mexicanes con fueyes variables.
Flores usualmente protógines, polinización de normal al cargu de dípteros (Fungivora, Ceratopogonidae, Milichiidae, Chloropidae). Les flores lleven frecuentemente osmóforos p'atraer a los polinizadores, produciendo golores a carroña, almizclaos, frutales, mofosos o a orina, desenvolviendo estructures qu'asonsañen fungos, con coloraciones oldeaes de púrpura, negru y pardu con mariellu y verde, como de sustances en descomposición; el tubu del periantu dacuando conviértese nuna trampa que retien a los visitantes por aciu estrechamientos basales d'abertura pequeña que dan a una cámara final (utrículo) con pubescencia araneiforme y nectarios o pelos uncinaos), aceites resbalizos o ramentos tiesos que namái los lliberar tres la polinización.
Esiste autogamia en delles especies d'estructura floral senciella, como Asarum europaeum. La dispersión ye fundamentalmente mirmecócora nes especies en qu'el rafe de la grana desenvuelve un eleosoma. Nes demás especies la dispersión ye anemócora y les granes presenten frecuentemente ales o espansiones membranoses. La epizoocoria conocer n'especies con granes pequeñes y pegañoses, como Aristolochia odoratissima y la hidrocoria en Aristolochia clematitis, Aristolochia cornuta y Aristolochia weddellii, ente que la endozoocoria ta documentada en Pararistolochia triactina, la magaya de que los sos frutos güel a banana y sabe como a chirimoya.
La mayoría de les especies tropicales viven en hábitats mesófilus de selva, ente que les formes de zones templaes tán afeches a cambeos de temperatura estacional. Ye notable l'asociación trófica con distintos xéneros de caparines (Papilionidae) en distintes rexones, p. ex., Battus en Norteamérica, Archon y Zerynthia na Paleártica y dellos xéneros más n'Asia oriental.
La subfamilia Asaroideae ye rica en lignoides en contraste con Aristolochioideae, rica en alcaloides basaos na benzilisoquinolina, p. ex. l'acedu aristolóquico. Flavonoles presentes. Rexistróse la presencia d'inulina en Aristolochia.
Por cuenta de les sustances con actividá farmacolóxica que contienen, les especies d'esta familia xugaron y xueguen un papel importante nes distintes farmacopeas, principalmente Asarum polos aceites esenciales de los sos rizomas, ricos en sesquiterpenos y fenilpropanoides y les Aristolochioideae debíu al acedu aristolóquico, deriváu de los alcaloides del tipu de les aporfines. L'ácidu aristolóquico ye nefrotóxico y carcinogénico. El so ingestión acomuñóse a un cuadru clínicu caracterizáu por fibrosis intersticial renal rápido progresiva (nefropatía por yerbes chines) que conduz de forma rápida a la insuficiencia renal crónica, xuntu cola apaición de tumores uroteliales del tracto urinariu superior. De forma tradicional, estes sustances usáronse en obstetricia (d'ende deriva'l nome del xéneru Aristolochia, que significa bon partu), y pa curar picadures de culiebres y escorpiones. Anque s'atribuyeren distintes propiedaes terapéutiques a los estractos de delles d'estes especies, nun esiste nenguna evidencia científica que la soporte. Delles especies de Asarum y Aristolochia cultívense como ornamentales.
Les aristoloquiacees son un grupu primitivu d'anxospermes. Usualmente rellacionar coles anonacees polos calteres que se demostraron plesiomorfos; por otros calteres, como la gamotepalia, la monadelfia y les peculiaridaes de les granes, rellacionar tamién coles miristicacees. Les estructures que la rellacionaben coles raflesiacees, como la diafragma, los procesos estilares y la cubierta seminal fueron refugaes como meres converxencies polos analises de filoxenia molecular, que demuestren que forma un cláu coles lactoridacees y les hidnoracees (Neinhuis et al., 2005, ver referencia). El APW (Angiosperm Phylogeny Website) considera que forma parte del orde Piperales, siendo'l grupu hermano de les lactoridacees (cf. AP-website).
La familia estrémase claramente en dos subfamilies monofiléticas, netamente dixebraes por numberosos calteres: Asaroideae y Aristolochioideae.
Asaroideae O.C. Schmidt, 1935: Yerbes non trepadores. Crecedera simpódico. Flores solitaries, terminales, hipóginas a epíginas, ensin constricción (diafragma) dixebrando'l periantu del ovariu. Periantu non caducu tres la antesis. Contién dos xéneros, que s'estremen como sigue:
Aristolochioideae: Yerbes a plantes maderices, frecuentemente trepadores. Crecedera monopódico. Flores netamente epíginas, con constricción (diafragma) dixebrando'l periantu del ovariu, si solitaries, non terminales. periantu rápido caducu tres la antesis. La división en tribus y subtribus ye bien revesosa, pero los datos moleculares dexen estremar una caña basal (el xéneru Thottea), grupu hermano del restu de la subfamilia, compuestu por dos cañes distintes, Isotrema + Endodeca y Pararistolochia + Aristolochia. Esti últimu xéneru foi tentativamente estremáu por dellos autores, pero nun s'algamó un consensu xeneral (para más detalles, vease Huber, 1993, en referencies). Pueden dixebrase los xéneros usando la siguiente clave:
El xéneru foi descritu por Antoine Laurent de Jussieu y espublizóse en Xenera Plantarum 72–73. 1789.[2]
Les aristoloquiacees (Aristolochiaceae) son una familia d'anxospermes del orde Piperales. Consta de 7 xéneros y unes 500 especies, que se distribúin poles rexones tropicales y la holártica templada.
Les hidnoracees (Hydnoraceae) son una familia de plantes parásites anxospermes (taxón Magnoliophyta) del Orde Piperales. Consta de dos xéneros, Hydnora y Prosopanche, y unes 18 especies, que se distribúin per América central y meridional (Prosopanche) y en zones grebes d'África, Arabia Saudita y Madagascar (Hydnora).
Hydnora johannis, planta nueva. Um Barona, Wad Medani, Sudán.
Hydnora triceps, raigaños. Gemsbokvlei Farm, Wolfberg Road, al sudeste de Port Nolloth, Sudáfrica, 2003
Flor de Prosopanche americana, Provincia de Catamarca, Arxentina.
Flor de Hydnora africana Distritu Karasburg, Namibia, 2002.
Flor emerxente de Hydnora africana nun desiertu apoderáu por Euphorbia mauritanica cerca de Fish River Canyon, al sur de Namibia, 2000.
Hydnora johannis floriando. Um Barona, Wad Medani, Sudán.
Flores de Hydnora triceps. Namaqualand, Sudáfrica, 1999
Hydnora triceps, frutu frescu cortáu. Cerca de Port Nolloth, Sudáfrica, 2002.
Hydnora triceps, frutu maduru buecu per dientro. Cerca de Port Nolloth, Sudáfrica, 2002.
La polinización efectuar escarabayos carroñeros nocherniegos, atraíos polos golores fedientos de les flores, producíos por degradación proteica nos texíos osmóforos de la cara interna del periantu. En Hydnora africana esisten cuerpos aparentemente ricos en grases y proteínes nos mesmos puntos. Les flores son protóginas, caltienen a los polinizadores dientro de la flor mientres esta fase por aciu la presencia de sedes tieses que cierren la salida (ramentos). Los frutos son soterraños y fórmense na estación seca. La magaya de los mesmos ye comestible y goliosa, polo qu'atrai animales (puercoespín, monos, chacales, rinocerontes, armadíos) y seres humanos, que la usen como alimentu, esvalixando les granes coles fieces. El patrones de parasitismu (esto ye, les especies que pueden ser hospedantes d'estos parásitos) son dafechu distintos según el xéneru consideráu. Asina, nel casu de Hydnora, les especies usualmente parasitaes pertenecen a los xéneros Euphorbia, Acacia y Albizia, ente que pa Prosopanche conócense como hospedantes a delles especies de los xéneros Prosopis y Solanum.
Les especies d'esta familia presenten taninos entestaos en grandes cantidaes nes partes vexetatives.
Les partes vexetatives de Hydnora usáronse como curtiente, como carbón y como fármacu contra la foria.
Les hidnoracees son un grupu primitivu d'Anxospermes. La simplificación de les sos estructures debíu al holoparasitismo fixo que se rellacionaren enantes con otros grupos de plantes similares, polo que-y les incluyó frecuentemente nes raflesiacees; sicasí, estudios recién amuesen que los calteres que xuníen en clasificaciones anteriores a estes y otres families son a cencielles converxencies reductivas. Los analises de filoxenia molecular dexen asegurar que les hidnoracees tán rellacionaes coles aristoloquiacees, formando un cláu dientro del Orde Piperales xuntu con éstes y les lactoridacees (Nickrent et al., 2002[1]). El APW (Angiosperm Phylogeny Website) considera que forma parte del Orde Piperales, siendo'l grupu hermano del cláu aristoloquiacees + lactoridacees[2]
La familia inclúi anguaño dos xéneros que se dixebren cola siguiente clave:
Les hidnoracees (Hydnoraceae) son una familia de plantes parásites anxospermes (taxón Magnoliophyta) del Orde Piperales. Consta de dos xéneros, Hydnora y Prosopanche, y unes 18 especies, que se distribúin per América central y meridional (Prosopanche) y en zones grebes d'África, Arabia Saudita y Madagascar (Hydnora).
Zəravəndkimilər (lat. Aristolochiaceae) — istiotçiçəklilər dəstəsinə aid bitki fəsiləsi.
Zəravəndkimilər (lat. Aristolochiaceae) — istiotçiçəklilər dəstəsinə aid bitki fəsiləsi.
Aristoloquiàcia (Aristolochiaceae) és una família de plantes amb flors i dicotiledònia que consta de 7 gèneres i unes 500 espècies, que es distribueixen per les regions tropicals i la regió holàrtica temperada.
Herbes rizomatoses o enfiladisses, llenyoses, perennes. Tubercles presents en algunes espècies adaptades a forts canvis climàtics estacionals. Les fulles són alternes, dístiques, simples, senceres, 2-3-lobulades, o pedades, peciolades, amb base sovint cordiforme i sense estípules. Tiges amb ramificació monopòdica o simpòdica. Flors solitàries o en ripidis, terminals o axil·lars, hermafrodites, usualment epígines, bàsicament trímeres. Periant usualment gamotèpal, actinomorf o zigomorf. Androceu de (4-)5-12(-40 o més) estams, lliures, o monadelfs, o soldats a l'estil formant un ginostem. Gineceu sincàrpic, ínfer o semiínfer, estil únic amb 3-6 lòbuls. Fruit en càpsula septicida, en baia indehiscent, bastant seca i de parets gruixudes o en esquizocarp. Les llavors tenen endosperma abundant, oleaginós amb un rafe, de vegades formant un eleosoma aril·loide.
La pol·linització ocorre normalment mitjançant dípters amb discòfors per atreure els pol·linizadors. Les flors produeixen olors de putrefacció, afruitades, de floridures o d'orina. També desenvolupen estructures que imiten fongs, amb coloracions contrastades de porpra, gairebé negre, i bru, similars a l'aspecte de substàncies en descomposició o amb groc i verd. El tub del periant de vegades es converteix en un parany que reté els visitants mitjançant encongiments basals d'obertura reduïda que aboquen a una cambra final o utricle amb pubescència aracneïforme i nectaris o pèls uncinats. L'interior té olis relliscosos que només alliberen els insectes atrapats després de la pol·linització.
Existeix autogàmia en algunes espècies d'estructura floral senzilla, com Asarum europaeum. La dispersió és fonamentalment mirmecocora en les espècies en què el rafe de la llavor desenvolupa un eleosoma. En les altres espècies la dispersió és anemocora i les llavors presenten sovint ales o expansions membranoses. L'epizoocòria es coneix en espècies amb llavors petites i enganxifoses, com Aristolochia odoratissima i la hidrocòria en Aristolochia clematitis, Aristolochia cornuta i Aristolochia weddellii, mentre que l'endozoocòria està documentada en Pararistolochia triactina, la polpa dels fruits de la qual fa olor de banana i té un gust similar a la xirimoia.
És notable l'associació tròfica amb diferents gèneres de papallones (Papilionidae) en diferents regions; per exemple, Battus a l'Amèrica del Nord, Archon i Zerynthia a la regió paleàrtica i altres gèneres més a l'Àsia oriental.
A causa de les substàncies amb activitat farmacològica que contenen, les espècies d'aquesta família tenen un paper important en les diferents farmacopees. Entre aquestes cal destacar Asarum pels olis essencials dels seus rizomes, rics en sesquiterpens i fenilpropanoides. Altres espècies contenen àcid aristolòquic, derivat dels alcaloides del tipus de les aporfines.
L'àcid aristolòquic és nefrotòxic i carcinogen. La seva ingesta s'ha associat a un quadre clínic caracteritzat per fibrosi intersticial renal ràpidament progressiva (nefropatia per herbes xineses) que condueix de forma ràpida a la insuficiència renal crònica, juntament amb l'aparició de tumors del tracte urinari superior.
Tradicionalment aquestes plantes s'han usat en obstetrícia, d'on deriva el nom del gènere Aristolochia, que significa 'bon part'. També s'han fet servir per a guarir picadures de serps i escorpins. Encara que s'hagin atribuït moltes propietats terapèutiques als extractes d'algunes d'aquestes espècies, no existeixen proves científiques definitives que demostrin la seva efectivitat.
Algunes espècies d'Asarum i Aristolochia es conreen com a plantes ornamentals.
La família es divideix clarament en dues subfamílies monofilètiques, netament separades per nombrosos caràcters: Asaroideae i Aristolochioideae.
Només el gènere Aristolochia s'hi troba present de manera espontània i en trobem 6 espècies. La més comuna és la pistolòquia o herba de la marfuga (Aristolochia pistolochia), que apareix en brolles i erms, en terrenys pedregosos calcaris, arreu del país. A les Illes Gimnèsiques trobem l'endèmica aristolòquia mallorquina (Aristolochia bianorii) en brolles i llocs rocosos calcaris. Altres espècies que es troben a Catalunya són l'aristolòquia rodona (Aristolochia rotunda) i l'aristolòquia sarmentosa (Aristolochia clematitis).
Aristoloquiàcia (Aristolochiaceae) és una família de plantes amb flors i dicotiledònia que consta de 7 gèneres i unes 500 espècies, que es distribueixen per les regions tropicals i la regió holàrtica temperada.
Podražcovité (Aristolochiaceae) je čeleď nižších dvouděložných rostlin z řádu pepřotvaré (Piperales).
Dřevité nebo bylinné liány, keře a vytrvalé byliny s jednoduchými střídavými listy často s dlanitou žilnatinou. Květy v úžlabních květenstvích (hroznech nebo vrcholících), oboupohlavné, pravidelné nebo souměrné. Korunní lístky až na výjimky chybějí, kališní v počtu 3 spolu srůstají často do bizarních a nápadně zbarvených tvarů. Tyčinky v jednom kruhu v počtu 5-6, volné nebo srůstající s čnělkami v gynostemium. Gyneceum synkarpní, polospodní až spodní, z 5-6 plodolistů s mnoha vajíčky. Plodem je mnohasemenná tobolka. Květy zástupců podčeledi Aristolochioideae bývají opylovány mouchami.
Celkem čeleď zahrnuje asi 600 druhů v 5-9 rodech (podle pojetí) a má pantropické rozšíření s přesahy do mírného pásu.
Klasickou obsahovou látkou je jedovatá kyselina aristolochová. Listy tropických druhů bývají pojídány housenkami otakárkovitých motýlů, které mají k aristolochové kyselině toleranci a její akumulace v těle je činí jedovatými pro predátory.
Čeleď je tradičně rozdělována na dvě dobře vyhraněné podčeledi - Asaroideae a Aristolochioideae. Někdy je vřazována monotypická čeleď Lactoridaceae.
Podražcovité (Aristolochiaceae) je čeleď nižších dvouděložných rostlin z řádu pepřotvaré (Piperales).
Slangerod-familien (Aristolochiaceae) er udbredt med arter i alle verdensdele undtagen Antarktis. Det er buske, lianer eller flerårige, urteagtige planter med spredtstillede, hele blade. Blomsterne er oftest tvekønnede, med 3-talligt bloster og sammenvoksede kroner. Planterne indeholder den giftige aristolochiasyre, der er kræftfremkaldende og nyresvækkende.
Slægter
Die Hydnoraceae sind eine Pflanzenfamilie aus der Ordnung der Pfefferartigen (Piperales) mit etwa acht Arten in nur zwei Gattungen.
Alle Arten sind chlorophylllose Wurzelparasiten, die bis auf Blüte und Frucht vollständig unterirdisch leben (vereinzelt werden sogar Blüte und Frucht unterirdisch gebildet). Die Wurzeln sind bis zu 10 Zentimeter dicke, zylindrische bis abgeflachte, feste Stränge, die nur schwach verzweigt sind und sich seitlich von den Wirten ausbreiten. Als einzige Bedecktsamer überhaupt sind sie vollkommen blattlos.
Die Länge des Blütenstandes wird bedingt durch die Tiefe, in der die Wurzel liegt, der Blütenstiel misst zwischen 4 und 9 Zentimetern. Die im Durchmesser 5 bis 25 Zentimeter messenden Einzelblüten sind drei- bis fünfzählig (Hydnora) bzw. sechs- oder achtzählig. Die 6 bis 8 Zentimeter langen Blütenlappen liegen entweder weitgeöffnet auf der Erde auf oder sind nicht zurückgebogen und öffnen sich nur durch Trennung der einzelnen Lappen voneinander. Bei einigen Arten finden sich am Rand der Lappen leicht verdickte, weißliche Auswüchse, die an Maden erinnern. Die Blüten verströmen einen übelriechenden Duft.
Die Arten besiedeln Halbwüsten und sind wirtsabhängig, Hydnora parasitieren meist an Wolfsmilcharten (Euphorbia) und Akazien, Prosopanche an Mesquiten (Prosopis).
Die Familie Hydnoraceae wurde 1821 durch Carl Adolf Agardh aufgestellt.
Die Familie Hydnoraceae besitzt ein äußerst disjunktes Verbreitungsgebiet mit einer Gattung in Südamerika und der anderen in Afrika sowie Madagaskar.
Die Informationen dieses Artikels entstammen den folgenden Quellen:
Die Hydnoraceae sind eine Pflanzenfamilie aus der Ordnung der Pfefferartigen (Piperales) mit etwa acht Arten in nur zwei Gattungen.
The Aristolochiaceae are a faimily, the birthwort faimily, o flouerin plants wi seiven genera an aboot 400 kent species belangin tae the order Piperales. The teep genus is Aristolochia L.
Familja Aristolochiaceae është familje e bimëve të dikotiledoneve. Në këtë familje bëjnë pjesë shtatë grupe me rreth 400 anëtarë dhe i takonë fisit Piperales
Aristolochiaceae je porodica cvjetnica iz reda Piperales, sa sedam rodova u pet potporodica i ukupno oko 400 poznatih vrsta. Tipski rod je Aristolochia L.
Aristolohije su uglavnom višegodišnje, zeljaste biljke, grmovi ili lijane. Mrežasti, srcoliki jednostavni Listovi su rašireni, rastući naizmenično duž stabljike na lisnoj peteljci stabljici. Rubovi su obično cjeloviti. Ne postoje stipule. Cvjetovi su neobični, velikih do srednjih dimenzija, a rastu u osovinama listova. Imaju bilateralnu (dvostranou) ili radijalnu simetriju.
Mnogi pripadnici roda Aristolochia i neki iz roda Asarum sadrže toksin aristolohijska kiselina, koji odvraća biljojede, a poznato je da može biti karcinogen kod pacova. Vrste "Aristolochia" kancerogene su za ljude.
Neki leptiri, kao što je lastavičin repak, na polažu jaja na listove vrsta roda Aristolochia, a larve se hrane se biljkom, ali na njih ne utiče toksin, koji zatim štiti odrasle leptire od predatora.
Aristolochiaceae su magnoliide, bazna grupa angiospermi koje nisu dio velikih kategorija monokotiledona ili eudikotiledona. Prema APG IV APG IV (2016), priključene su bivše porodice Hydnoraceae i Lactoridaceae, jer bi njihovo isključenje aristolohije ostavilo kao klasičnu parafiletsku grupu.[1] Neke novije klasifikacijske sheme, poput ažuriranja Grupe za filogeniju angiospermi svrstavaju porodicu Aristolochiaceae u red Piperales, ali je i dalje prilično uobičajeno, iako dopunjena, da se ponekad veže s nekim drugim porodicama u njihov posebni red (Aristolochiales).
Na razini roda, u kladogramu Aristolochiaceae mogu se razlikovati četiri sklopa:
Asarum L. 1753
LactoridoideaeLactoris Philippi 1865
HydnoroideaeHydnora Thunberg 1775
Prosopanche de Bary 1868
AristolochioideaeAristolochia L. 1753
Prikazana filogenija je prema nalazima Grupe za filogeniju angiospermi.[4][5] Piperales AristolochiaceaeNajstariji fosilni ostaci listova su od † Aristolochites dentata iz kasne krede u Nebraski, Sjedinjene Države. Nađen je i polen † Aristolochiacidites viluiensis, iz gornje krede sibirskih sedimenata Fosilno drvo poznato je i iz Indije, od prije nekih 66 miliona godina. Fosili listova Aristolochia poznati su iz ranih i kasnih tercijarnih naslaga u zemaljama Sjeverne Amerike i kasnih tercijarnih područja Abhazije, Ukrajine i Poljske.[6] Ostaci fosilnih listova † Aristolochia austriaca opisani su iz kasnomiocenskih sedimenta nalazišta Pellendorfu Bečkom bazenu, u Austrija. † A. austriaca najsličnija je postojećim mediteranskim vrstama A. rotunda i A. baetica,[7]
The Aristolochiaceae are a faimily, the birthwort faimily, o flouerin plants wi seiven genera an aboot 400 kent species belangin tae the order Piperales. The teep genus is Aristolochia L.
Aristolochiaceae je porodica cvjetnica iz reda Piperales, sa sedam rodova u pet potporodica i ukupno oko 400 poznatih vrsta. Tipski rod je Aristolochia L.
Familja Aristolochiaceae është familje e bimëve të dikotiledoneve. Në këtë familje bëjnë pjesë shtatë grupe me rreth 400 anëtarë dhe i takonë fisit Piperales
Famîleya zirnevanan, famîleya martimtêlan, famîleya duxaskaniyan (Aristolochiaceae) famîleyeke riwekan e. Di desteya Piperales de cih digire. Bi qasî heft celeb û 500 cureyên vê malbatê hene.
Ev famîle sala 1789'ê ji aliyê Antoine Laurent de Jussieu ve di Genera Plantarum de bi navê „Aristolochiae“ hatiye binavkirin. Navên din ên vê malbatê, Pistolochiaceae J.B.Mull., Sarumaceae Nakai ne.
Du binekom û heft celebên wê:
Famîleya zirnevanan, famîleya martimtêlan, famîleya duxaskaniyan (Aristolochiaceae) famîleyeke riwekan e. Di desteya Piperales de cih digire. Bi qasî heft celeb û 500 cureyên vê malbatê hene.
Кірказонавыя (Aristolochiaceae) — сямейства кветкавых расьлінаў, якое зьмяшчае каля 7 родаў і 500 відаў[1].
Травы, хмызьнякі, радзей ліяны, паўхмызьнякі ці дрэвы. Лісьце чарговае, простае. Кветкі ў суквецьці ці адзіночныя[2].
Распаўсюджаныя перш за ўсё ва тропіках і субтропіках[2].
Кірказонавыя (Aristolochiaceae) — сямейства кветкавых расьлінаў, якое зьмяшчае каля 7 родаў і 500 відаў.
అరిస్టోలోకియేసి (Aristolochiaceae, or the Birthwort family, ) పుష్పించే మొక్కలలో ఒక కుటుంబం. దీనిలో 7 ప్రజాతులు, సుమారు 400 జాతుల మొక్కలున్నాయి. The type genus is Aristolochia L.
అరిస్టోలోకియేసి (Aristolochiaceae, or the Birthwort family, ) పుష్పించే మొక్కలలో ఒక కుటుంబం. దీనిలో 7 ప్రజాతులు, సుమారు 400 జాతుల మొక్కలున్నాయి. The type genus is Aristolochia L.
ಈಶ್ವರೀ ಕುಟುಂಬದ ಸಸ್ಯಗಳು ಹೂತೋಟಗಳಲ್ಲಿ ಇವು ಶೃಂಗಾರ ಮತ್ತು ಅಲಂಕಾರ ಸಸ್ಯಗಳು (ಅರಿಸ್ಟೋಲೋಕಿಯೇಸಿ). ಔಷಧಿ ಗುಣವಿದೆ ಎಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ. ಇವು ಮೂಲಿಕೆ. ಸಾಮಾನ್ಯ ವಾರ್ಷಿಕ ಬಳ್ಳಿ ಮತ್ತು ದೊಡ್ಡ ಬಹುವಾರ್ಷಿಕ ಬಳ್ಳಿಗಳಾಗಿ ವಿಕಸಿಸಿವೆ. ಉಷ್ಣ ಮತ್ತು ಸಮಶೀತೋಷ್ಣವಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆವಣಿಗೆ ಸಹಜವಾಗಿ ಆಗುತ್ತದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಗಂಗಾನದಿಯ ಬಯಲಿನಲ್ಲೂ ದಖನ್ ಪ್ರಸ್ಥಭೂಮಿಯಲ್ಲೂ ವಿಪುಲವಾಗಿ ಹಬ್ಬಿದೆ. ಈ ಸಸ್ಯಗಳು ಸರಳವಾಗಿವೆ. ಜೋಡಣೆ ಪರ್ಯಾಯ. ದ್ವಿಲಿಂಗ ಪುಷ್ಪದ ಅಂಡಾಶಯ ಅಧೋಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದು, ಸಂಯುಕ್ತ ಪುಷ್ಪಪತ್ರದ ನಾಳ ಕೇಸರ ಸಮೂಹ, ಶಲಾಕೆ, ಶಲಾಕಾಗ್ರಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡಿದೆ. ಪುಷ್ಪಪತ್ರದ ನಾಳದ ಕತ್ತಿನ ಒಳಭಾಗದಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಎಳೆಗಳು ಒಳಮುಖವಾಗಿ ಬೆಳೆದಿವೆ. ಪತಂಗಾದಿಗಳು ಒಳಗೆ ಹೋದ ಅನಂತರ ಮಧುವೂ ಸಿಕ್ಕದೆ ಹೊರಕ್ಕೂ ಬರಲಾಗದೆ ಸ್ವಲ್ಪಕಾಲ ಅಲ್ಲೇ ಅಲೆದಾಡುತ್ತದೆ. ಹೊರಹೊರಟ ಮೇಲೆ ಆ ಹೂವಿನ ಪರಾಗದಿಂದೊಡಗೂಡಿ ಮತ್ತೊಂದು ಪುಷ್ಪವನ್ನು ಹೊಕ್ಕು ಅನ್ಯಪರಾಗ ಸ್ಪರ್ಶಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ನೆರವಾಗುತ್ತದೆ. ಫಲ ಶುಷ್ಕಮಾದರಿ. ಬೀಜಕೋಶ ಸಿಡಿದು ಪ್ರಸಾರ ಗಾಳಿಯಿಂದಾಗುತ್ತದೆ.[೧]
ಈ ಕುಟುಂಬದ ಸುಮಾರು 400 ಪ್ರಭೇದಗಳಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 25 ಮುಖ್ಯವಾದವು. ಅರಿಸ್ಟೊಲೋಕಿಯ ಬ್ರಾಕ್ಟಿಯೇಟಾ (ಸಂಸ್ಕೃತ-ಪತ್ರಭಂಗ. ಕನ್ನಡ-ಈಶ್ವರೀಗಿಡ) ಅರಿಸ್ಟೊಲೋಕಿಯ ಇಂಡಿಕ (ಸಂಸ್ಕೃತ-ರುದ್ರಜಾತ, ಸುನಂದ. ಕನ್ನಡ-ಈಶ್ವರೀಬಳ್ಳಿ) ಈ ಪ್ರಭೇದಗಳು ಮಾನವನ ಆರೋಗ್ಯಪಾಲನೆಯಲ್ಲೂ ರೋಗ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯಲ್ಲೂ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯ ಪಡೆದಿವೆ. ಈ ಸಸ್ಯಗಳ ಬೇರು, ಕಾಂಡ, ಎಲೆ, ಬೀಜ—ಇವು ವಿರೇಚಕವಾಗಿಯೂ ಉದರಕ್ರಿಮಿನಾಶಕವಾಗಿಯೂ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿವೆ. ಸಿಫಿಲಿಸ್, ಗೊನೋರಿಯ ಮತ್ತು ಚರ್ಮರೋಗಗಳಲ್ಲೂ ವಿವಿಧ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅವನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಉದರಶೂಲೆ, ಹೊಟ್ಟೆನೋವು, ಭೇದಿ, ಕಾಲರ ಮತ್ತು ಜ್ವರ—ಇವುಗಳಿಗೆ ಈ ಗಿಡದ ಜೊತೆಗೆ ಮೆಣಸು, ಶುಂಠಿ, ಹರಳೆಣ್ಣೆ ಇತ್ಯಾದಿಗಳಿಂದ ತಯಾರಿಸಿದ ಕಷಾಯವನ್ನು ಕುಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಬೇರನ್ನು ತೊನ್ನುರೋಗಕ್ಕೆ ಹಚ್ಚಲು ಉಪಯೋಗಿಸುವರು. ಬೇರಿನ ಕಷಾಯವನ್ನು ಹುಳುಕಡ್ಡಿಗೂ ಎಲೆಯ ಚೂರ್ಣವನ್ನು ಎಕ್ಸಿಮಾ ಮತ್ತು ಗಾಯಗಳಿಗೂ ಬೇರು, ಕಾಂಡ ಮತ್ತು ಎಲೆಗಳ ರಸವನ್ನು ಹಾವು ಕಡಿತಕ್ಕೂ ಬೇರನ್ನು ಮಾತ್ರ ಗರ್ಭಪಾತಕ್ಕೂ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಶಕ್ತಿವರ್ಧಕವಾಗಿಯೂ ಬೇರನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುವುದುಂಟು.
ಜೀವರಸಾಯನ ಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞರು ಅರಿಸ್ಟೊಲೋಕಿಯ ಬ್ರಾಕ್ಟಿಯೇಟಾ ಗಿಡದ ಬೇರು, ಕಾಂಡ, ಎಲೆ ಮುಂತಾದುವನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿ ಅಚ್ಚ ಹಳದಿಯ ಮತ್ತು ಕಿತ್ತಳೆ ಬಣ್ಣದ ಅರಿಸ್ಟೊನೋಕಿಕ್ ಆಮ್ಲಗಳನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಹರಳಿನ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಬೇರ್ಪಡಿಸಿರುವರು. ಇದರ ಬೀಜದಿಂದ ಜೊತೆಗೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಎಣ್ಣೆಯನ್ನು ತಯಾರಿಸಿರುವರು.
ಅರಿಸ್ಟೊಲೋಕಿಯ ಮಾಕ್ರೋಫಿಲ್ಲ (ಅ. ಬ್ರೆಜಿಲೆನ್ಸಿಸ್). ಅ. ಗೋಡ್ಲಿಯಾನ, ಅ. ಗ್ರಾಂಡಿಫ್ಲೋರ ಈ ಪ್ರಬೇಧಗಳನ್ನು ಹೂ ಮತ್ತು ಕೈತೋಟಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸುವರು. ಅ. ಮಾಕ್ರೋಫೈಲ ಬೆಳೆದು ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಎಲೆಗಳನ್ನು ತಳೆದು ವಿಸ್ತರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದರಿಂದ ನೆರಳಿನ ಗಿಡವಾಗಿ ಬೆಳೆಸುವುದುಂಟು. ಅ. ಗ್ರಾಂಡಿಫ್ಲೋರ ಅತಿ ದೊಡ್ಡದಾದ ಪುಷ್ಪಗಳನ್ನು ಬಿಡುವ ಸಸ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು. ಈ ಏರುಬಳ್ಳಿಯ ಪುಷ್ಪ ಪತ್ರನಾಳವೇ ಸುಮಾರು ಮೂರು ಅಡಿಗಳ ಉದ್ದವಿರುವುದರಿಂದಲೂ ಇದರ ಹೂ ಆಶ್ಚರ್ಯಕರವಾಗಿರುವುದರಿಂದಲೂ ಇದನ್ನು ಹೂತೋಟಗಳಲ್ಲಿ ಅಲಂಕಾರಕ್ಕಾಗಿ ಬೆಳೆಸುವರು. ಅ. ಬ್ರೆಜಿಲೆನ್ಸಿಸ್ ಅ. ಗೋಡ್ಲಿಯಾನಗಳನ್ನು ಕೊಂಬೆಗಳಿಂದ ಸುಲಭವಾಗಿ ಬೆಳೆಸಬಹುದು.
ಈಶ್ವರೀ ಕುಟುಂಬದ ಸಸ್ಯಗಳು ಹೂತೋಟಗಳಲ್ಲಿ ಇವು ಶೃಂಗಾರ ಮತ್ತು ಅಲಂಕಾರ ಸಸ್ಯಗಳು (ಅರಿಸ್ಟೋಲೋಕಿಯೇಸಿ). ಔಷಧಿ ಗುಣವಿದೆ ಎಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ. ಇವು ಮೂಲಿಕೆ. ಸಾಮಾನ್ಯ ವಾರ್ಷಿಕ ಬಳ್ಳಿ ಮತ್ತು ದೊಡ್ಡ ಬಹುವಾರ್ಷಿಕ ಬಳ್ಳಿಗಳಾಗಿ ವಿಕಸಿಸಿವೆ. ಉಷ್ಣ ಮತ್ತು ಸಮಶೀತೋಷ್ಣವಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆವಣಿಗೆ ಸಹಜವಾಗಿ ಆಗುತ್ತದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಗಂಗಾನದಿಯ ಬಯಲಿನಲ್ಲೂ ದಖನ್ ಪ್ರಸ್ಥಭೂಮಿಯಲ್ಲೂ ವಿಪುಲವಾಗಿ ಹಬ್ಬಿದೆ. ಈ ಸಸ್ಯಗಳು ಸರಳವಾಗಿವೆ. ಜೋಡಣೆ ಪರ್ಯಾಯ. ದ್ವಿಲಿಂಗ ಪುಷ್ಪದ ಅಂಡಾಶಯ ಅಧೋಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದು, ಸಂಯುಕ್ತ ಪುಷ್ಪಪತ್ರದ ನಾಳ ಕೇಸರ ಸಮೂಹ, ಶಲಾಕೆ, ಶಲಾಕಾಗ್ರಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡಿದೆ. ಪುಷ್ಪಪತ್ರದ ನಾಳದ ಕತ್ತಿನ ಒಳಭಾಗದಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಎಳೆಗಳು ಒಳಮುಖವಾಗಿ ಬೆಳೆದಿವೆ. ಪತಂಗಾದಿಗಳು ಒಳಗೆ ಹೋದ ಅನಂತರ ಮಧುವೂ ಸಿಕ್ಕದೆ ಹೊರಕ್ಕೂ ಬರಲಾಗದೆ ಸ್ವಲ್ಪಕಾಲ ಅಲ್ಲೇ ಅಲೆದಾಡುತ್ತದೆ. ಹೊರಹೊರಟ ಮೇಲೆ ಆ ಹೂವಿನ ಪರಾಗದಿಂದೊಡಗೂಡಿ ಮತ್ತೊಂದು ಪುಷ್ಪವನ್ನು ಹೊಕ್ಕು ಅನ್ಯಪರಾಗ ಸ್ಪರ್ಶಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ನೆರವಾಗುತ್ತದೆ. ಫಲ ಶುಷ್ಕಮಾದರಿ. ಬೀಜಕೋಶ ಸಿಡಿದು ಪ್ರಸಾರ ಗಾಳಿಯಿಂದಾಗುತ್ತದೆ.
Hydnoroideae is a subfamily of parasitic flowering plants in the order Piperales. Traditionally, and as recently as the APG III system it given family rank under the name Hydnoraceae.[1] It is now submerged in the Aristolochiaceae.[2][3] It contains two genera, Hydnora and Prosopanche:[2]
Members of this subfamily have been described as the strangest plants in the world.[4]
The most striking aspect of the Hydnoroideae is probably the complete absence of leaves (not even in modified forms such as scales).[2] Some species are mildly thermogenic (capable of producing heat), presumably as a means of dispersing their scent.[5]
Hydnora johannis, young plant in Um Barona, Wad Medani, Sudan.
Hydnora triceps, roots at Gemsbokvlei Farm, Wolfberg Road, southeast of Port Nolloth, South Africa, 2003
Flower of Hydnora africana in Karasburg District, Namibia, 2002.
Emerging flower of Hydnora africana in a desert dominated by Euphorbia mauritanica near Fish River Canyon, in the south of Namibia, 2000
Hydnora johannis in flower in Um Barona, Wad Medani, Sudan
Flowers of Hydnora triceps in Namaqualand, South Africa, 1999
Hydnora triceps, freshly cut fruit near Port Nolloth, South Africa, 2002
Hydnora triceps, hollowed out mature fruit near Port Nolloth, South Africa, 2002
The plants are pollinated by insects such as dermestid beetles or carrion flies, attracted by the fetid odor of the flowers.[2] In Hydnora africana there are bait bodies with a strong smell, whereas in Hydnora johannis the scent comes from a region at the tip of the perianth called a cucullus.[2] The flowers may be above ground or underground.[2] The fruits have edible, fragrant pulp, which attracts animals such as porcupines, monkeys, jackals, rhinoceros, and armadillos, as well as humans. The host plants, in the case of Hydnora, generally are in the family Euphorbiaceae and the genus Acacia.[2] Hosts for Prosopanche include various species of Prosopis and other legumes.
The plants contain high levels of tannins.[6]
The complete plastid genome sequence of one species of Hydnoroideae, Hydnora visseri, has been determined. As compared to the chloroplast genome of its closest photosynthetic relatives, the plastome of Hydnora visseri shows extreme reduction in both size (27,233 bp) and gene content (24 genes appear to be functional).[7] The plastome of Hydnora visseri is therefore one of the smallest among flowering plants.[8]
Like many parasitic plants, the affinities with non-parasitic plants are not obvious, and 19th and 20th century botanists proposed a variety of placements for the taxon. Molecular data places them in the Piperales, and nested within the Aristolochiaceae and allied with the Piperaceae or Saururaceae.[3][2][9][10]
Hydnoroideae is a subfamily of parasitic flowering plants in the order Piperales. Traditionally, and as recently as the APG III system it given family rank under the name Hydnoraceae. It is now submerged in the Aristolochiaceae. It contains two genera, Hydnora and Prosopanche:
Prosopanche is native to Central and South America ; Hydnora can be found in semi-arid to desert regions of Africa, the Arabian Peninsula, and Madagascar.Members of this subfamily have been described as the strangest plants in the world.
La aristolokiacoj (Aristolochiaceae) estas arbedoj, moltigaj plantoj aŭ lianoj parencaj al unukotiledonaj plantoj (triparta floro). Kreskas ĉefe en la tropikoj aŭ mediteraneo.
genroj + specioj gravaj:
Floroformulo: P(3) aŭ (3+3)A6-12G(4-6) ovario sube staranta
Hydnoraceas (Hydnoraceae) son una familia de plantas parásitas angiospermas (taxón Magnoliophyta) del Orden Piperales. Consta de dos géneros, Hydnora y Prosopanche, y unas 18 especies, que se distribuyen por América central y meridional (Prosopanche) y en zonas áridas de África, Arabia Saudita y Madagascar (Hydnora).
Hydnora johannis, planta joven. Um Barona, Wad Medani, Sudán.
Hydnora triceps, raíces. Gemsbokvlei Farm, Wolfberg Road, al sudeste de Port Nolloth, Sudáfrica, 2003
Flor de Prosopanche americana, Provincia de Catamarca, Argentina.
Flor de Hydnora africana Distrito Karasburg, Namibia, 2002.
Flor emergente de Hydnora africana en un desierto dominado por Euphorbia mauritanica cerca de Fish River Canyon, al sur de Namibia, 2000.
Hydnora johannis floreciendo. Um Barona, Wad Medani, Sudán.
Flores de Hydnora triceps. Namaqualand, Sudáfrica, 1999
Hydnora triceps, fruto fresco cortado. Cerca de Port Nolloth, Sudáfrica, 2002.
Hydnora triceps, fruto maduro hueco por dentro. Cerca de Port Nolloth, Sudáfrica, 2002.
La polinización la efectúan escarabajos carroñeros nocturnos, atraídos por los olores fétidos de las flores, producidos por degradación proteica en los tejidos osmóforos de la cara interna del perianto. En Hydnora africana existen cuerpos aparentemente ricos en grasas y proteínas en los mismos puntos. Las flores son protóginas, mantienen a los polinizadores dentro de la flor durante esta fase mediante la presencia de sedas tiesas que cierran la salida (ramentos). Los frutos son subterráneos y se forman en la estación seca. La pulpa de los mismos es comestible y olorosa, por lo que atrae animales (puercoespines, monos, chacales, rinocerontes, armadillos) y seres humanos, que la usan como alimento, dispersando las semillas con las heces. Los patrones de parasitismo (es decir, las especies que pueden ser hospedantes de estos parásitos) son completamente diferentes según el género considerado. Así, en el caso de Hydnora, las especies usualmente parasitadas pertenecen a los géneros Euphorbia, Acacia y Albizia, mientras que para Prosopanche se conocen como hospedantes a varias especies de los géneros Prosopis y Solanum.
Las especies de esta familia presentan taninos condensados en grandes cantidades en las partes vegetativas.
Las partes vegetativas de Hydnora se han usado como curtiente, como carbón y como fármaco contra la diarrea.
Las hidnoráceas son un grupo primitivo de Angiospermas. La simplificación de sus estructuras debido al holoparasitismo ha hecho que se relacionasen anteriormente con otros grupos de plantas similares, por lo que se las ha incluido frecuentemente en las raflesiáceas; sin embargo, estudios recientes muestran que los caracteres que unían en clasificaciones anteriores a estas y otras familias son simplemente convergencias reductivas. Los análisis de filogenia molecular permiten asegurar que las hidnoráceas están relacionadas con las aristoloquiáceas, formando un clado dentro del Orden Piperales junto con éstas y las lactoridáceas (Nickrent et al., 2002[1]). El APW (Angiosperm Phylogeny Website) considera que forma parte del Orden Piperales, siendo el grupo hermano del clado aristoloquiáceas + lactoridáceas[2]
La familia incluye actualmente dos géneros que se separan con la siguiente clave:
Hydnoraceas (Hydnoraceae) son una familia de plantas parásitas angiospermas (taxón Magnoliophyta) del Orden Piperales. Consta de dos géneros, Hydnora y Prosopanche, y unas 18 especies, que se distribuyen por América central y meridional (Prosopanche) y en zonas áridas de África, Arabia Saudita y Madagascar (Hydnora).
Tobiväädilised (Aristolochiaceae) on õistaimede sugukond pipralaadsete seltsist.
Tobiväädilised (Aristolochiaceae) on õistaimede sugukond pipralaadsete seltsist.
Aristolochiaceae Piperales ordenako landare angiospermoen familia bat dira. Familiak 500 bat espezie ditu, 7 generotan banatuak, eskualde tropikaletan eta Ipar hemisferioko eskualde epeletan bizi direnak.
Zuhaixkak, lianak edo landare belarkarak dira. Aristolochia edo Asarum generoetako espezie batzuk landare apaingarritzat erabiltzen dira. Asarum canadense espeziearen errizomak benetako zingiberraren errizomaren ordezkotzat erabil daitezke.
Sendabelar gisa ere erabiltzen dira, batez ere Asarum generoko espezieak, haien errizometatik ateratzen diren olio esentzialengatik. Tradizionalki, familia honetako espezie batzuk obstetrizian erabili dira; hortik dator Aristolochia izena, "erditze ona" esan nahi baitu.
Aristolochiaceae Piperales ordenako landare angiospermoen familia bat dira. Familiak 500 bat espezie ditu, 7 generotan banatuak, eskualde tropikaletan eta Ipar hemisferioko eskualde epeletan bizi direnak.
Zuhaixkak, lianak edo landare belarkarak dira. Aristolochia edo Asarum generoetako espezie batzuk landare apaingarritzat erabiltzen dira. Asarum canadense espeziearen errizomak benetako zingiberraren errizomaren ordezkotzat erabil daitezke.
Sendabelar gisa ere erabiltzen dira, batez ere Asarum generoko espezieak, haien errizometatik ateratzen diren olio esentzialengatik. Tradizionalki, familia honetako espezie batzuk obstetrizian erabili dira; hortik dator Aristolochia izena, "erditze ona" esan nahi baitu.
Piippuruohokasvit (Aristolochiaceae) on laajalle levinnyt, muttei kovin monilajinen kasviheimo koppisiemenisten Piperales-lahkossa.
Suurin osa piippuruohokasveista on enemmän tai vähemmän ruohovartisia ja melko usein köynnöksiä. Kasveissa on flavonoleja. Hankaversojen esilehtiä on vain yksi ja se sijaitsee päärangan puolella (adaksiaalisesti). Lehdet ovat korvakkeettomia, kourasuonisia, ehytlaitaisia. Kukinto on viuhkomainen, ja kukat ovat melko kookkaita ja periaatteessa säteittäisiä, kolmilukuisia. Kehä on yksikiehkurainen, siinä on kolme yhteen kasvanutta lehteä. Heteitä on kuusi, ja ne ovat ryhmittyneet kehälehtivastaisiksi pareiksi; heteet ovat toisinaan palhottomia, ja lokeroside (konnektiivi) on kärjestään laajentunut. Emilehdet ovat periaatteessa erillisiä, vaikka sikiäin onkin kehänalainen. Sikiäimessä on paljon siemenaiheita. Hedelmä on tuppilo, ja siemenissä on öljyinen ravintovarasto (endospermi); alkio on erilaistumaton.[1]
Piippuruohokasveja tavataan miltei koko maapallolla arktisia alueita lukuun ottamatta.[1]
Piippuruohokasveihin kuuluu 7-9 sukua ja 490 lajia, jotka ryhmittyvät neljäksi kehityshaaraksi. Erilaistuminen niiksi alkoi tuoreimman arvion mukaan noin 103,4 miljoonaa vuotta sitten. Lactoris-suku ja alaheimot Hydnoroideae ja Aristolochioideae muodostavat yhteisen kehityslinjan (kladin), jota luonnehtivat varsijatkoinen kasvutapa ja lehtihankainen kukinto, jossa on selvästi erottuvat alalehdet. Lactoripollenites-fossiilit ovat levinneet laajalle mm. Lounais-Afrikan myöhäisliitukautisissa ja Australian oligoseenikauden kerrostumissa; niiden ikä vanhimmillaan on noin 92 miljoonaa vuotta.[1]
Kasvit ovat juurakollisia. Luotti on nystyinen. Hedelmä on verhiöllinen.[1]
Alaheimossa on kaksi sukua, joissa 75 lajia pohjoisen pallonpuoliskon lauhkeassa (temperaattisessa) vyöhykkeessä, erityisesti Itä-Aasiassa. Taponlehtien suvussa (Asarum) on 70 lajia, suvussa Saruma viisi. Jälkimmäisen kukassa kehä on erilaistunut verhiöksi ja teriöksi.[1]
Laji on pieni, karvaton pensas, jonka varressa on kivisoluja (sklereidejä). Lehdet ovat pieniä ja sijaitsevat kahdessa rivissä. Lehtilapa on soikea ja lähes sulkasuoninen; korvake on tuppimainen ja sijaitsee ruodin sisäpuolella intrapetiolaarisesti ja on kiinnittynyt ruotiin. Esilehdet sijaitsevat päärangan puolella. Pensas on sekasopuinen tai kaksikotinen. Kukinto on haarova ja pienikukkainen. Kehä on kolme- ja erilehtinen, hetiö kaksikiehkurainen, ja siinä on kuusi hedettä. Kolme emilehteä ovat erillisiä, ja kussakin on 4-8 riippuvaa ja pitkävartista siemenaihetta.[1]
Lactoris kasvaa nykyään vain Chileen kuuluvilla Juan Fernándezin saarilla; fossiileja tunnetaan eri puolilta maailmaa.[1]
Kasvit ovat toisten kasvien juurissa loisivia, lehtivihreättömiä ja juurakollisia. Niiden korkkisolukko on hyvin kehittynyttä ja kasvissa on myös limasoluja. Lehdet puuttuvat. Kukat kehittyvät juuriin, joiden sisältä ne nousevat maan pinnalle. Ne ovat kookkaita, 3-5-lukuisia ja säteittäisiä. Kehä on hyvin paksu ja mehevä, värikäs sisäpinnaltaan, ruskehtava ja rosoinen ulkopinnaltaan. Heteet kiinnittyvät kehälehtiin, ovat yhteen kasveita, ja ponnet ovat monilokeroisia. Joskus kukassa on myös syväliuskaisia ja kielekemäisiä joutoheteitä. Kehänalaisessa sikiäimessä on lamellimaiset, laita- tai kärki-istukat, ja sen kärjessä on vartaloton, leveä ja tyynymäinen luotti. Siemenaiheet ovat suoria ja yksikalvoisia. Hedelmä on marjamainen ja runsassiemeninen (noin 90 000 siementä), toisinaan enemmän tai vähemmän kansiluomainen. Siemenessä on ravintovarastona endospermin lisäksi ulkovalkuiainen eli perispermi.[1]
Alaheimon kahteen sukuun kuuluvat seitsemän lajia kasvavat Arabian niemimaalla, Afrikassa, Madagaskarissa sekä Costa Ricassa ja Etelä-Amerikan eteläosassa.[1]
Kasvit ovat puuvartisia, enimmäkseen liaaneja tai ruohovartisia köynnöksiä, joskus pensaita tai ruohoja. Ne sisältävät eräitä alkaloideja, piipitoisten solujen ryhmiä ja usein oksalaattikiteitä. Karvat ovat koukkumaisia. Lehtihangoissa on useita silmuja ja niistä kehittyvien haarojen esilehdet ovat hyvin kehittyneitä ja korvakemaisia. Lehtilapa on tavallisesti ehyt, joskus liuskainen, ja lehtikanta on U:n tai V:n muotoinen. Kukka-aiheet ovat vastakohtaisia, ja piippuköynnöksillä (Aristolochia) täysin kehittynyt kukkakin on vastakohtainen. Heteitä on 3-40 tavallisesti kahdessa kiehkurassa. Siitepölyhiukkasessa ei ole itureikiä eikä -rakoja. Sikiäin on yhdislehtinen, 2-6 emilehdestä muodostunut, kärjestä kuroutunut. Hedelmä on liiteluomainen kota, joskus lohkohedelmä tai marja, verhiötön. Siemenet ovat siivellisiä, joskus vaipallisia.[1]
Alaheimo kasvaa tropiikissa, mutta myös lauhkeassa vyöhykkeessä. Afrikassa ja Madagaskarissa alaheimo on suhteellisen vähän edustettuna, ja Pohjois-Australiassa on vain muutama laji.[1]
Sukujen rajaamisen suhteen on alaheimon systematiikassa erimielisyyttä, niitä voidaan erottaa kahdesta viiteen. Lajeja tunnetaan 405. Runsaslajisimmat suvut ovat Howardia (150 lajia), piippuköynnökset (Aristolochia, 120 lajia) ja Isotrema (50 lajia).
Piippuruohokasvien heimoon kuuluvat seuraavat suvut:[2]
Piippuruohokasvit (Aristolochiaceae) on laajalle levinnyt, muttei kovin monilajinen kasviheimo koppisiemenisten Piperales-lahkossa.
La famille des Hydnoraceae est une petite famille de plantes dicotylédones à caractères primitifs.
Ce sont des plantes herbacées totalement parasites, à l'aspect de champignons, sans feuilles et sans fonction chorophyllienne, dont seules de grosses fleurs beiges malodorantes émergent du sol.
Elles sont originaires des régions subtropicales à tropicales, en particulier d'Arabie, d'Afrique, de Madagascar, du Mexique et d'Amérique du Sud.
Le nom vient du genre Hydnora lui-même issu de la racine hydn (tubercule, tumeur, sorte de champignon) et ora (bouche), faisant référence à l'aspect et à la forme des fleurs de ces plantes[1].
La classification phylogénétique APG III (2009) accepte cette famille.
La classification phylogénétique APG IV (2016) assigne les espèces aux Aristolochiaceae.
Selon NCBI (29 mars 2010)[2], Angiosperm Phylogeny Website (16 mai 2010)[3] et DELTA Angio (29 mars 2010)[4] :
Selon NCBI (29 mars 2010)[2] :
La famille des Hydnoraceae est une petite famille de plantes dicotylédones à caractères primitifs.
Ce sont des plantes herbacées totalement parasites, à l'aspect de champignons, sans feuilles et sans fonction chorophyllienne, dont seules de grosses fleurs beiges malodorantes émergent du sol.
Elles sont originaires des régions subtropicales à tropicales, en particulier d'Arabie, d'Afrique, de Madagascar, du Mexique et d'Amérique du Sud.
As aristoloquiáceas (Aristolochiaceae) son unha familia de plantas dicotiledóneas composta por aproximadamente 625 especies e 6 xéneros.
Poden ser plantas herbáceas ou leñosas de follas sinxelas e alternas. Flores hermafroditas, xeralmente trímeras. Perianto dunha soa envoltura e en forma de tubo. Estames de 6 a 12. Pistilo ínfero con 6 lóculos. Froito en forma de cápsula.
Presente en zonas temperadas e tropicais; Europa, América, Ásia e África.
En Galiza está presente Aristolochia paucinervis como único representante desta familia, chamada vulgarmente cabeza de cobra ou herba bicha[1].
As aristoloquiáceas (Aristolochiaceae) son unha familia de plantas dicotiledóneas composta por aproximadamente 625 especies e 6 xéneros.
Hydnoraceae, danas nepriznata malena porodica biljaka iz reda paparolike (Piperales) kojoj je pripadalo svega deset vrsta raširenih u Južnoj Americi (Argentina) i južnoj Africi i južnom Madagaskaru. Opisao ju je 1821. Carl Adolf Agardh. Njezini rodovi uklopljeni su u porodicu Aristolochiaceae
Ove biljke žive kao paraziti koji napadaju korijenje i grmlje drugih biljnih vrsta, a veći dio raste pod zemljom, dok se samo cvijet nalazi na površini čiji je opojni miris neodoljiv kukcima i njihov su oprašivač. Kod vrste Hydnora africana čak se i plod nalazi ispod zemlje.
Sinonimi
Hydnoraceae, danas nepriznata malena porodica biljaka iz reda paparolike (Piperales) kojoj je pripadalo svega deset vrsta raširenih u Južnoj Americi (Argentina) i južnoj Africi i južnom Madagaskaru. Opisao ju je 1821. Carl Adolf Agardh. Njezini rodovi uklopljeni su u porodicu Aristolochiaceae
Ove biljke žive kao paraziti koji napadaju korijenje i grmlje drugih biljnih vrsta, a veći dio raste pod zemljom, dok se samo cvijet nalazi na površini čiji je opojni miris neodoljiv kukcima i njihov su oprašivač. Kod vrste Hydnora africana čak se i plod nalazi ispod zemlje.
Kopitnjakovke (jabučnjače, vučje stope, lat. Aristolochiaceae), biljna porodica u redu paparolike kojoj pripada 8 rodova sa 624 priznate vrste i 7 rodova bez ijedne priznatih vrsta.[1]
Porodica je dobila ime po rodu vučja stopa (Aristolochia), a u hrv. jeziku po rodu kopitnjak (Asarum). Nnajveći broj vrsta raste po Južnoj Americi u tropskim i suptropskim predjelima. Neke vrste su otrovne i ljekovite, a neke se uzgajaju kao ukrasno bilje.[2]
U Hrvatskoj raste A. clematitis (žuta vučja stopa), a na Pagu A. lutea, za koju se prije mislilo da je zasebna vrsta pa je imenovana imenom Aristolochia croatica, a opisao ju je Horvatić.
Snonimi
Kopitnjakovke (jabučnjače, vučje stope, lat. Aristolochiaceae), biljna porodica u redu paparolike kojoj pripada 8 rodova sa 624 priznate vrste i 7 rodova bez ijedne priznatih vrsta.
Porodica je dobila ime po rodu vučja stopa (Aristolochia), a u hrv. jeziku po rodu kopitnjak (Asarum). Nnajveći broj vrsta raste po Južnoj Americi u tropskim i suptropskim predjelima. Neke vrste su otrovne i ljekovite, a neke se uzgajaju kao ukrasno bilje.
U Hrvatskoj raste A. clematitis (žuta vučja stopa), a na Pagu A. lutea, za koju se prije mislilo da je zasebna vrsta pa je imenovana imenom Aristolochia croatica, a opisao ju je Horvatić.
Kokornakowe rostliny (Aristolochiaceae) su swójba symjencowych rostlinow (Spermatophyta).
Wobsteji z dweju podswójbow. Asaraceae prjedy je so jako swójska swójba wobhladali, ale nětko so podswójbje Asaroideae přirjaduja.
Kokornakowe rostliny (Aristolochiaceae) su swójba symjencowych rostlinow (Spermatophyta).
Aristolochiaceae adalah salah satu suku anggota tumbuhan berbunga.
Menurut sistem klasifikasi APG II suku ini termasuk ke dalam bangsa Piperales, klad magnoliids. Dalam sistem Cronquist, suku ini adalah satu-satunya anggota Aristolochiales.
Aristolochiaceae adalah salah satu suku anggota tumbuhan berbunga.
Menurut sistem klasifikasi APG II suku ini termasuk ke dalam bangsa Piperales, klad magnoliids. Dalam sistem Cronquist, suku ini adalah satu-satunya anggota Aristolochiales.
Hydnoraceae adalah salah satu suku anggota tumbuhan berbunga. Menurut sistem klasifikasi APG II suku ini termasuk ke dalam bangsa Piperales, klad magnoliids.
Hydnoraceae adalah salah satu suku anggota tumbuhan berbunga. Menurut sistem klasifikasi APG II suku ini termasuk ke dalam bangsa Piperales, klad magnoliids.
Le Aristolochiacee (Aristolochiaceae Juss., 1789) sono una piccola famiglia di piante dell'ordine Piperales.[1]
La famiglia comprende specie erbacee, rampicanti o arbustive.
Le foglie sono sempre semplici, aromatiche, munite di picciolo[2] e spesso hanno lamina cuoriforme.
I fiori possono essere solitari o riuniti in infiorescenze, secondo le specie. In molte specie, ma non in tutte, sono fortemente irregolari.
I frutti sono di vario tipo.
Le Aristolochiacee sono rappresentate nei climi temperati e tropicali di tutti i continenti.
Il Sistema Cronquist (1981) collocava la famiglia in un ordine a sé stante (Aristolochiales)[3], mentre la moderna classificazione APG IV (2016) lo assegna alle Piperales.[1]
La famiglia comprende i seguenti generi:[4]
I generi Asarus, Lactoris e Hydnora erano in precedenza inquadrati in famiglie a sé stanti (rispettivamente Asaraceae, Lactoridaceae e Hydnoraceae).[5]
I seguenti generi sono stati dichiarati sinonimi:
Le Aristolochiacee (Aristolochiaceae Juss., 1789) sono una piccola famiglia di piante dell'ordine Piperales.
Aristolochiaceae sunt familia plantarum florentium ordinis Piperalium. Typhi generis est aristolochia agnoverunt.
Kartuoliniai (lot. Aristolochiaceae, angl. Birthworth, vok. Osterluzeigewächse) – magnolijūnų (Magnoliophyta) augalų šeima, kuriai priklauso daugiametės žolės arba sumedėję laipiojantieji augalai. Lapai išsidėstę pražangiai, kotuoti, dažniausiai sveiki ir be prielapių. Žiedai dvilyčiai, aktinomorfiniai arba zigomorfiniai. Vaisius – gausiasėklė, atsidaranti dėžutė.
Šeimoje yra 7 gentys ir apie 400 rūšių, paplitusių tropikuose ir subtropikuose. Lietuvoje auga 2 genčių augalai:
Kitos gentys:
Aristolohiju dzimta (Aristolochiaceae) ir piparu rindas dzimta, kas iekļauj septiņas ģintis un aptuveni 600 sugas.[1]
Galvenokārt daudzgadīgi augi, lakstaugi, krūmi vai liānas, reti kokveida.
Aristolohiju un kumeļpēdu apakšdzimtas sastopamas tropu un mērenā klimata joslā. Āfrikā to kopējais areāls plašs, taču sugu ir ļoti maz. Austrālijā aug tikai kontinenta galējos ziemeļos. Kumeļpēdu ģints Asarum sastopama vienīgi ziemeļu puslodē, gredzenaristolohijas — tikai tropos Rietumāfrikā, tropu dienvidaustrumu Āzijā, galvenokārt Jaungvinejā un Austrālijā. Daudzveidības centri dienvidaustrumu Āzija, Centrālamerika un Dienvidamerikas ziemeļi.
Laternsmirdeņu sugas sastopamas Āfrikas dienvidos un dienvidaustrumos, Arābijas pussalas dienvidos un Madagaskaras dienvidos.
Fernandeskrūmu vienīgā suga aug nomaļajā Huana Fernandesa salā.
Saskaņā ar 2016. gada APG IV sistēmu (segsēkļu klasifikācijas taksonomiskā sistēma), aristolohiju dzimtu veido 4 apakšdzimtas un 7 ģintis:[2]
Aristolohiju dzimta (Aristolochiaceae) ir piparu rindas dzimta, kas iekļauj septiņas ģintis un aptuveni 600 sugas.
Aristolochiaceae adalah salah satu famili anggota tumbuhan berbunga.
Menurut sistem klasifikasi APG II suku ini termasuk ke dalam bangsa Piperales, klad magnoliids. Dalam sistem Cronquist, suku ini adalah satu-satunya anggota Aristolochiales.
Wikimedia Commons mempunyai media berkaitan: Aristolochiaceae.De Pijpbloemfamilie (Aristolochiaceae) is een familie van bedektzadigen. De planten worden vaak door vliegen bestoven. Daarop aangepast verspreiden veel soorten een onaangename geur.
Veel soorten in het geslacht Aristolochia en sommige in Asarum bevatten een giftige stof, aristolochiazuur. Bij mensen is die zeer giftig voor de nieren (nefrotoxisch) en kankerverwekkend. De stof weerhoudt ook herbivoren van het consumeren van deze soorten. Vlinders van de familie Papilionidae, zoals de pijpbloemapollo, leggen hun eitjes op soorten van Aristolochia. Hun larven eten de plant, maar hebben geen last van het vergif en genieten als volwassen vlinder bescherming tegen predatoren.
De familie komt met ruim 400 soorten wereldwijd voor, behalve in arctische streken. In Nederland komt alleen de pijpbloem (Aristolochia clematitis) voor.
Overige geslachten:
In het Cronquist-systeem (1981) werd deze familie in een eigen orde, de Aristolochiales, geplaatst. In het APG III-systeem (2009) zijn ze gesitueerd in de orde Piperales.
De Pijpbloemfamilie (Aristolochiaceae) is een familie van bedektzadigen. De planten worden vaak door vliegen bestoven. Daarop aangepast verspreiden veel soorten een onaangename geur.
Veel soorten in het geslacht Aristolochia en sommige in Asarum bevatten een giftige stof, aristolochiazuur. Bij mensen is die zeer giftig voor de nieren (nefrotoxisch) en kankerverwekkend. De stof weerhoudt ook herbivoren van het consumeren van deze soorten. Vlinders van de familie Papilionidae, zoals de pijpbloemapollo, leggen hun eitjes op soorten van Aristolochia. Hun larven eten de plant, maar hebben geen last van het vergif en genieten als volwassen vlinder bescherming tegen predatoren.
De familie komt met ruim 400 soorten wereldwijd voor, behalve in arctische streken. In Nederland komt alleen de pijpbloem (Aristolochia clematitis) voor.
Overige geslachten:
Asarum Euglypha Holostylis Isotrema Pararistolochia Saruma ThotteaIn het Cronquist-systeem (1981) werd deze familie in een eigen orde, de Aristolochiales, geplaatst. In het APG III-systeem (2009) zijn ze gesitueerd in de orde Piperales.
Holurtfamilien, også kalt pipeurtfamilien (Aristolochiaceae) er en plantefamilie i ordenen Piperales. Den omfatter ca. 480 arter fordelt på 7 planteslekter. Muligens omfatter den også arten Lactoris fernandeziana, som tradisjonelt har vært klassifisert som en helt egen familie – Lactoridaceae.
Følgende 7 slekter, med noen av de tilhørende artene, hører til denne familien:
Holurtfamilien, også kalt pipeurtfamilien (Aristolochiaceae) er en plantefamilie i ordenen Piperales. Den omfatter ca. 480 arter fordelt på 7 planteslekter. Muligens omfatter den også arten Lactoris fernandeziana, som tradisjonelt har vært klassifisert som en helt egen familie – Lactoridaceae.
Kokornakowate (Aristolochiaceae Juss.) – rodzina roślin z rzędu pieprzowców według APweb. Należy do niej ponad 500 gatunków wieloletnich roślin zielnych lub pnączy, rzadko krzewów o liściach pojedynczych.
Kokornakowate stanowią jedną z 4 rodzin wchodzących w skład rzędu pieprzowców, jednego z 4 w grupie magnoliowych[1].
pieprzowcekokornakowate Aristolochiaceae
pieprzowate Piperaceae
saururowate Saururaceae
Asaroideae
Lactoris
Hydnoroideae
Aristolochioideae
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Piperopsida Bartl., podklasa pieprzowe (Piperidae Reveal), nadrząd Lactoridanae Tahkt. ex Reveal & Doweld, rząd kokornakowce (Aristolochiales), rodzina kokornakowate (Aristolochiaceae Juss.), [2]
Aristolochiaceae Juss. [w:] Watson L. & M.J. Dallwitz. 1992. The families of flowering plants: descriptions, illustrations, identification, and information retrieval na http://delta-intkey.com (ang.):
Kokornakowate (Aristolochiaceae Juss.) – rodzina roślin z rzędu pieprzowców według APweb. Należy do niej ponad 500 gatunków wieloletnich roślin zielnych lub pnączy, rzadko krzewów o liściach pojedynczych.
A antiga família Hydnoraceae é agora uma pequena subfamília de Aristolochiaceae. Essa subfamília possui 2 diferentes gêneros, Prosopanche e Hydnora. As flores grandes têm um único verticilo perianto dividido e um ovário inferior; eles cheiram mal e são polinizados por moscas e besouros.
Essa subfamilia foi descrita pela primeira vez como um fungo há quase 230 anos, Hydnora foi descoberta por Thunberg (1775), um estudante de Linnaeus. O nome de família (Hydnorinae) de Agardh (1821) foi conservado no Código de Montreal. Até a APG III essa planta era classificada como uma família de Piperales.
Porém segundo o novo Sistema de classificação APG IV, esse grupo foi incluído como parte de Aristolochiaceae, essas relações entre Hydnoraceae e Aristolochiaceae, já tinham sido discutidas por Meyer (1833).
É descrita em várias fontes como parasitas sem clorofila, aderidas às raízes de árvores ou arbustos, pelos seus pseudo-rizoma verrucoso simples ou ramificados, emite haustórios em contato com as raízes parasitadas e produzindo flores total ou parcialmente epígeas.
Essas flores são geralmente solitárias, subséssil, geralmente grande com um perigônio gamotépico, com tubo mais ou menos desenvolvido de 3-5 lobos; lóbulos grossos e carnudos com pré-florescimento valvar. Os estames 3-5, inseridos no tubo, terminam em um anel carnudo, ondulado ou coberto ao redor do estigma; anteras numerosas, geralmente sésseis, juntas, paralelas, bicelulares e com deiscência longitudinal.
Seu ovário é inferior, unicelular, com numerosas placentas parietais às vezes preenchendo completamente a cavidade ovariana ou apenas localizadas na parte superior; óvulos numerosos, ortotrópicos, com 1 tegumento, às vezes coberto por tecido placentário; estigma desenvolvido ou rudimentar.
Possui um tipo de 'Fruta' geralmente subterrânea, bacciforme com pericarpo espesso e subligno, produz sementes muito pequenas, numerosas, incrustadas em polpa carnosa ou gelatinosa com albumina abundante.
Ocorre na América Central e do Sul, África e Madagascar.
Como inclui apenas 2 gêneros, agrupando cerca de 10 espécies. O gênero Hydnora tem uma distribuição africana que vai da Eritreia ao sul da África e Madagascar. O gênero Prosopanche é sul-americano e é encontrado principalmente nas planícies da Argentina.
Para achar os registros: https://www.gbif.org/pt/species/3646087
Apesar de acharmos mais espécies constando como parte desse grupo, apenas 10 nomes de espécies são considerados aceitos
Hydnora esculenta Jum. & H.Perrier
Hydnora longicollis (Welw.) Bolin
Hydnora visseri Bolin, E.Maass & Musselman
Hydnora triceps Drège & E.Mey
Hydnora africana Thunb.
Hydnora sinandevu Beentje & Q.Luke
Hydnora abyssinica A.Br
Prosopanche costaricensis LDGómez
Prosopanche americana (R.Br.) Baill3
A antiga família Hydnoraceae é agora uma pequena subfamília de Aristolochiaceae. Essa subfamília possui 2 diferentes gêneros, Prosopanche e Hydnora. As flores grandes têm um único verticilo perianto dividido e um ovário inferior; eles cheiram mal e são polinizados por moscas e besouros.
Familia Aristolochiaceae cuprinde plante erbacee sau lemnoase. În Sistemul Cronquist, familia Aristolochiaceae este inclusă în ordinul Aristolochiales. În sistemul de clasificare APG III ordinul Aristolochiales nu există, familia Aristolochiaceae fiind plasată în ordinul Piperales.
Flora României conține 5 specii ce aparțin la 2 genuri:[1][2][3][4]
Flora Republicii Moldova conține 3 specii ce aparțin la 2 genuri:[5][6][7]
Familia Aristolochiaceae cuprinde plante erbacee sau lemnoase. În Sistemul Cronquist, familia Aristolochiaceae este inclusă în ordinul Aristolochiales. În sistemul de clasificare APG III ordinul Aristolochiales nu există, familia Aristolochiaceae fiind plasată în ordinul Piperales.
Piprankeväxter eller hålrotsväxter (Aristolochiaceae) är en familj i ordningen Piperales med 5-8 släkten och cirka 480 arter. De förekommer i nästan hela världen, utom i de kallaste delarna.
Loğusa otugiller (Aristolochiaceae), 8 cins ve yaklaşık 400 tür içeren Piperales takımına bağlı bir çiçekli bitkiler familyasıdır. Örnek cinsi Aristolochia'dır.[1]
Loğusa otugiller (Aristolochiaceae), 8 cins ve yaklaşık 400 tür içeren Piperales takımına bağlı bir çiçekli bitkiler familyasıdır. Örnek cinsi Aristolochia'dır.
Це багаторічні або прямостоячі трави чи виткі чагарники та чагарнички, з черговими листками, переважно цілісними або рідшелопатевими, без прилистків. Квітки поодинокі (звичайно пазушні) або в китицях чи в цимозних суцвіттях, актиноморфні або зигоморфні, маточково-тичинкові, циклічні. Чашечка зрослолиста і 3-лопатева або відсутня. Віночок звичайно відсутній, рідко оцвітина подвійна (рід Saruma) або з рудиментом віночка (рід Asarum). Тичинок 6 (інколи 12-36) в 1-2 колах; нитки вільні або зрослі із стовпчиком в гіностемій; пиляки вільні або прирослі до стовпчика. Гінецей з 6-4 карпел, напівапокарпний (рід Saruma), але частіше синкарпний або паракарпний, з товстим коротким стовпчиком і з зірчастою приймочкою; зав'язь нижня або напівнижня, 6- гнізда або з неповними перегородками, з численними горизонтальними або повислими насінними зачатками. Плоди напівапокарпні багатолистянки, але частіше коробочки, рідко плоди нерозкривні, 1-насінні. Насіння з дуже маленьким зародком і багатим м'ясистим ендоспермом.
Родина об'єднує в світі 7 родів та близько 400 видів у тропічних, субтропічних та помірних областях обох півкуль, за винятком Австралії. У Флорі України представлено 2 роди.
Рослини родини Хвилівникові містять аристолохієву кислоту, що є сильним канцерогеном з відкладеним (до 10 років) терміном дії. Вживання фітопрепаратів на основі продуктів родини Хвилівникові, в тому числі, Копитняка, значно збільшує ризик захворювань на рак печінки або нирок.[2]
Родина містить дві підродини[3], в які входять наступні роди[4]:
Họ Mộc hương nam (danh pháp khoa học: Aristolochiaceae), là một họ thực vật có hoa với 7-9 chi và khoảng 580-600 loài, theo các phân loại mới nhất thì thuộc về bộ Hồ tiêu (Piperales). Chi điển hình của họ này là Aristolochia (L.). Trong một số tài liệu về thực vật học tại Việt Nam, người ta gọi họ này là họ Mộc hương, nhưng điều này dễ gây nhầm lẫn với mộc hương bắc là Saussurea lappa thuộc họ Cúc (Asteraceae).
Các loài cây trong họ này chủ yếu là cây thân thảo, cây bụi, dây leo hay dây leo thân gỗ nhỏ sống lâu năm.
Các lá màng, đơn, hình tim và bản rộng, mọc xen kẽ dọc theo thân trên các cuống lá. Các mép lá nói chung trơn nhẵn. Không có các lá kèm.
Các hoa kỳ dị có kích thước từ trung bình tới lớn, phát triển trên các nách lá. Chúng là song song hay đối xứng tâm.
Nhiều loài trong các chi Aristolochia và một số trong chi Asarum chứa axít aristolochic độc hại, là chất ngăn cản các loại động vật ăn lá của chúng, người ta cũng biết rằng nó còn là chất gây ung thư ở chuột. Aristolochia tự nó là chất gây ung thư ở người.
Họ Aristolochiaceae là một nhóm thực vật hai lá mầm cơ sở (thực vật hai lá mầm cổ). Nó có quan hệ họ hàng gần với các bộ Magnoliales, Laurales, Canellales và Piperales, chúng tạo thành một nhánh đơn ngành gọi là phức hợp Mộc lan (Magnoliids).
Một số hệ thống phân loại mới nhất, chẳng hạn như bản cập nhật của APG, đã đưa họ Aristolochiaceae vào trong bộ Piperales, nhưng việc đưa họ này vào trong bộ riêng của chính nó là bộ Mộc hương nam (Aristochiales) vẫn còn khá phổ biến, mặc dù điều này đã lỗi thời.
Theo Hệ thống APG IV năm 2016 thì các họ Hydnoraceae và Lactoridaceae (Lactoris) được gộp trong họ Aristolochiaceae, do việc tách riêng 2 họ đó làm cho Aristolochiaceae theo nghĩa truyền thống trở thành cận ngành.[1]
Khi hiểu theo nghĩa rộng thì họ bao gồm 4 nhánh với các chi như sau:
Bốn tổ hợp có thể phân biệt trong biểu đồ cấp độ chi của Aristolochiaceae:
Asarum L., 1753
Lactoris Philippi, 1865
Hydnora Thunberg, 1775
Prosopanche de Bary, 1868
Aristolochia L., 1753
Họ Mộc hương nam (danh pháp khoa học: Aristolochiaceae), là một họ thực vật có hoa với 7-9 chi và khoảng 580-600 loài, theo các phân loại mới nhất thì thuộc về bộ Hồ tiêu (Piperales). Chi điển hình của họ này là Aristolochia (L.). Trong một số tài liệu về thực vật học tại Việt Nam, người ta gọi họ này là họ Mộc hương, nhưng điều này dễ gây nhầm lẫn với mộc hương bắc là Saussurea lappa thuộc họ Cúc (Asteraceae).
Các loài cây trong họ này chủ yếu là cây thân thảo, cây bụi, dây leo hay dây leo thân gỗ nhỏ sống lâu năm.
Các lá màng, đơn, hình tim và bản rộng, mọc xen kẽ dọc theo thân trên các cuống lá. Các mép lá nói chung trơn nhẵn. Không có các lá kèm.
Các hoa kỳ dị có kích thước từ trung bình tới lớn, phát triển trên các nách lá. Chúng là song song hay đối xứng tâm.
Nhiều loài trong các chi Aristolochia và một số trong chi Asarum chứa axít aristolochic độc hại, là chất ngăn cản các loại động vật ăn lá của chúng, người ta cũng biết rằng nó còn là chất gây ung thư ở chuột. Aristolochia tự nó là chất gây ung thư ở người.
Aristolochiaceae Juss., (1789)
РодыКирказо́новые (лат. Aristolochiáceae) — семейство растений класса Двудольные.
Насчитывает 7 родов и 616[2] видов, распространённых главным образом в тропических (центр Индонезия), реже субтропических и некоторых умеренных областях, особенно в северных.
Кирказоновые — вечно- или летнезелёные растения; по большей части травы и полукустарники с ползучими или вьющимися стеблями; многие чужеядны.
Все растения снабжены очерёдными цельными листьями, редко 3—5-надрезными без прилистников.
Цветки обоеполые с простым трубчатым и неправильным околоцветником, сидящим на нижней завязи. Число тычинок и лопастей венчика изменчиво у разных родов. Формула цветка: P 3 − 6 A ( 3 − 5 ) 6 − 12 G ( 4 − 6 ) {displaystyle P_{3-6};A_{(3-5)};_{6-12};G_{(4-6)}} .
Семейство включает два подсемейства[3], в которые входят следующие роды[4]:
Кирказо́новые (лат. Aristolochiáceae) — семейство растений класса Двудольные.
Насчитывает 7 родов и 616 видов, распространённых главным образом в тропических (центр Индонезия), реже субтропических и некоторых умеренных областях, особенно в северных.
马兜铃科(Aristolochiaceae)共有8属大约400种,属于胡椒目,模式属为马兜铃属。
马兜铃科属于被子植物木兰类植物,以前单独分为马兜铃目,现在新的《APG II 分类法》将其列入胡椒目[1]。马兜铃科植物大部分是多年生植物,有草本、灌木和藤本。
葉為單葉,互生,葉形為心形,有葉柄,無托葉,葉緣通常為全緣。花腋生,由葉腋長出,花輻射對稱或左右對稱。
大部分马兜铃科植物含有马兜铃酸,微量服用就會大幅提高上泌尿系統(包含腎臟)癌症的可能性、較為多量、長期的服用則會造成不可逆、不可停止的腎衰竭;是華人及巴爾幹半島居民洗腎或腹膜透析的重要原因。
马兜铃科(Aristolochiaceae)共有8属大约400种,属于胡椒目,模式属为马兜铃属。
马兜铃科属于被子植物木兰类植物,以前单独分为马兜铃目,现在新的《APG II 分类法》将其列入胡椒目。马兜铃科植物大部分是多年生植物,有草本、灌木和藤本。
葉為單葉,互生,葉形為心形,有葉柄,無托葉,葉緣通常為全緣。花腋生,由葉腋長出,花輻射對稱或左右對稱。
大部分马兜铃科植物含有马兜铃酸,微量服用就會大幅提高上泌尿系統(包含腎臟)癌症的可能性、較為多量、長期的服用則會造成不可逆、不可停止的腎衰竭;是華人及巴爾幹半島居民洗腎或腹膜透析的重要原因。
本文参照
ウマノスズクサ科(Aristolochiaceae)は、コショウ目に属する植物の科である。クロンキスト体系および新エングラー体系ではウマノスズクサ目に属していた。熱帯に多く、温帯(東アジア・北米・ヨーロッパ)にかけて世界に6属約600種が分布し[2]、日本にはウマノスズクサ属とカンアオイ属が自生する[3]。また、カンアオイ属をフタバアオイ属、ウスバサイシン属及びカンアオイ属などに分ける意見もある[4]。花は3数性をしめし、両性で、大部分は花弁がなく(一部のものは花弁3枚)、萼は合生して筒状(先が3裂する)、ラッパ状または細長い管状になる。おしべは6または12本のものが多い。子房下位または半下位。
Lactoris fernandeziana ・ヒドノラ亜科・ウマノスズクサ亜科・カンアオイ亜科の4グループに分けられる[5]。Lactoris fernandezianaはラクトリス科、ヒドノラ亜科はヒドノラ科に分離することもある。
日本に分布するウマノスズクサ属とカンアオイ属については下記の点で区別できる。
項目 ウマノスズクサ属 カンアオイ属 植物体 つる性草本または低木 多年草 花弁 ない 普通はないが、まれに小型のものがある 萼 左右相称 放射相称 萼片 筒状に癒着 上部は離れるが、下部は筒状または鐘形で癒着する 雄蕊 6本、柱頭に合着する 普通は12本だが、まれに6本、柱頭には合着しない精油を含み、漢方薬やヨーロッパのハーブ・民間薬として使われたものもある。しかし有害成分アリストロキア酸(腎毒性、発癌性がある)を含むものが多く、薬害が問題になった。
ウマノスズクサ科(Aristolochiaceae)は、コショウ目に属する植物の科である。クロンキスト体系および新エングラー体系ではウマノスズクサ目に属していた。熱帯に多く、温帯(東アジア・北米・ヨーロッパ)にかけて世界に6属約600種が分布し、日本にはウマノスズクサ属とカンアオイ属が自生する。また、カンアオイ属をフタバアオイ属、ウスバサイシン属及びカンアオイ属などに分ける意見もある。花は3数性をしめし、両性で、大部分は花弁がなく(一部のものは花弁3枚)、萼は合生して筒状(先が3裂する)、ラッパ状または細長い管状になる。おしべは6または12本のものが多い。子房下位または半下位。
쥐방울덩굴과(-----科, 학명: Aristolochiaceae 아리스톨로키아케아이[*])는 후추목의 과이다.[1] 8속 700여 종이 전세계에 분포하며, 한국에는 등칡, 족도리풀, 쥐방울덩굴, 털족도리풀의 2속 4종이 자란다.
초본 또는 관목이며 덩굴성인 종도 있다. 잎은 어긋나고 가장자리가 밋밋하거나 갈라지며, 턱잎이 없다. 꽃은 양성화이고 1개씩 달리거나 수상꽃차례 또는 총상꽃차례를 이루며 달린다. 꽃덮이는 통 모양이고 끝이 나팔처럼 퍼지며 3개로 갈라지거나 한쪽만이 커진다. 수술은 보통 6∼12개이며, 꽃밥은 옆으로 향하고, 수술대는 짧으며 암술대에 붙거나 떨어진다. 씨방은 하위(下位)이고 4∼6실이며, 암술대는 4∼6개이고 때로 서로 합쳐진다. 열매는 삭과(튀는열매) 또는 장과(물열매)이고, 종자는 작으며 배젖이 많다.
2016년 APG IV 분류 체계에서는 쥐방울덩굴과를 목련군 후추목 아래에 분류하며,[2] 이는 2009년 APG III 분류 체계, 2003년 APG II 분류 체계 및 1998년 APG 분류 체계의 분류와 동일하다.[3][4][5] 다만 APG III 및 그 이전 분류 체계에서는 별개의 과로 구분했던 락토리스과(Lactoridaceae), 족도리풀과(Asaraceae), 히드노라과(Hydnoraceae)가 APG IV 분류 체계에서는 쥐방울덩굴과로 통합되었다.[2][3][4][5] 그중 히드노라과(Hydnoraceae)는 APG 분류 체계에서는 인정되지 않다가 APG II 분류체계에서 새로 인정한 과이다.[4][5]