nomes no trilho de navegação
Capsicums (chillies and sweet peppers) are a vital part of many cuisines all over the world. They are the essence of spicy Mexican chilli salsa, Hungarian goulash, and most Asian curries. While native only to South America, capsicums are now one of the most widely cultivated crops worldwide.
Many English speakers call these plants peppers, but this can be confusing because black pepper is a different plant altogether. The confusion may have arisen when capsicums were first taken to Asia and began to replace black pepper as a spicy ingredient in food. The term capsicum may be used to refer to both the small spicy ones (usually called chillies), and the large, sweet, non-spicy ones (often called peppers).
Today, there are thousands of different varieties of capsicum including colourful ornamental ones, sweet salad peppers, and spicy blow-your-head-off chillies. Many botanists believe the origins of all these different types can be traced back to about five of the 30 or so species of Capsicum. These species can still be found growing wild in various locations in South America, with the highest species diversity in Brazil. Surprisingly, only five of these species have been domesticated. So the thousands of varieties we know today can be traced back to one of these five species.
People across the Americas have been eating and cultivating capsicums for 6000 years. Chillies and peppers were first domesticated in the Americas and they are one of the earliest farmed crops in South America. However, it is difficult to work out exactly when people started to farm capsicums. The main reason this is so difficult is because edible varieties grew successfully in the wild, meaning it is hard to know when people stopped gathering them from the wild and started to plant and cultivate them. Recently, fossilised grains of domesticated Capsicum species were found on grinding stones and cooking pots used in the Americas 4000 years ago, indicating that people were routinely farming them around 2000 BC.
Although capsicums were being grown and eaten thousands of years ago throughout South America, it is believed that capsicums were only exported after Christopher Columbus’ voyage in the 1400s. When Columbus tasted the small red berries of a chilli plant, he thought he had reached India and called them red pepper because the spice reminded him of black pepper. Columbus bought some chilli plants back to Europe and is often credited with introducing chillies to Europe, and subsequently to India, Africa, China, and Japan. Unlike eggplant, chillies were welcomed into the cuisines of Europe and within 100 years after Columbus’ voyage, capsicums had spread around the world and had become part of many national cuisines. Today, they are the defining ingredient in many traditional cuisines worldwide, including countries such as Italy, Spain, Hungary, Thailand, India, Vietnam and China. Capsicum is now one of the most widely cultivated plants in the world.
Capsaicin--the pungent, spicy compound in capsicums)--is used as a self defence spray and is also used by police across the world for riot and crowd control. The spray causes people to have trouble breathing and is very painful; the effect lasts about 20 minutes. Capsaicin has also been used to repel mice from gnawing on underground electrical cables and to keep squirrels from eating bird seed.
Introduction
A truly global ingredient, capsicums (chillies and sweet peppers) are a vital part of many cuisines all over the world. They are the essence of spicy Mexican chilli salsa, Hungarian goulash, and most Asian curries. While native only to South America, capsicums are now one of the most widely cultivated crops worldwide.
Many English speakers call these plants peppers, but this can be confusing because black pepper is a different plant altogether. The confusion may have arisen when capsicums were first taken to Asia and began to replace black pepper as a spicy ingredient in food. The term capsicum may be used to refer to both the small spicy ones (usually called chillies), and the large, sweet, non-spicy ones (often called peppers). Another confusion arises in the English speaking world regarding the spelling of spicy capsicums – is it chile, chilli or chilli? It seems that all three versions are used in different parts of the world to describe the plant, the fruit, and the delicious meals made from them.
Wild capsicums
Today, there are thousands of different varieties of capsicum including colourful ornamental ones, sweet salad peppers, and spicy blow-your-head-off chillies. Many botanists believe the origins of all these different types can be traced back to about five of the 30 or so species of Capsicum. These species can still be found growing wild in various locations in South America, with the highest species diversity in Brazil. Surprisingly, only five of these species have been domesticated. So the thousands of varieties we know today can be traced back to one of these five species.
Finding out which plants are the original ancestors of modern crop plants and trying to determine their place of origin is very challenging. To solve this puzzle for capsicums, botanists look closely at different capsicum varieties growing in the wild. Botanists also look at other crop relatives growing in the same location because areas which have the greatest diversity of crop relatives are often thought to be the centre of origin for that crop. Back in the lab, or herbarium, botanists look at a wide variety of characteristics in order to work out the relationships of the various types.
Botanists are aiming to collect herbarium specimens and seeds of all wild and domesticated varieties of capsicum; of course, this work is all done with the proper permissions from the authorities of the countries where wild capsicums grow, and in collaboration with local botanists from many countries. When complete, this collection will be very important for improving commercial capsicum varieties including enhancing disease resistance, nutritional quality, yield, and even efficiency of harvesting.
Collecting all varieties of capsicum sounds easy but it is proving to be increasingly difficult because the capsicum’s natural habitat is threatened by tropical deforestation. Also, new species are discovered all the time, so discovering diversity is an ongoing task. It is possible that a complete collection of all capsicum species may never be gathered.
Domestication of capsicums
People across the Americas have been eating and cultivating capsicums for 6000 years. Chillies and peppers were first domesticated in the Americas and they are one of the earliest farmed crops in South America. However, it is difficult to work out exactly when people started to farm capsicums. The main reason this is so difficult is because edible varieties grew successfully in the wild, meaning it is hard to know when people stopped gathering them from the wild and started to plant and cultivate them. Recently, fossilised grains of domesticated Capsicum species were found on grinding stones and cooking pots used in the Americas 4000 years ago, indicating that people were routinely farming them around 2000 BC.
Domestication of capsicum probably occurred in a similar way to the domestication of the tomato. Ancient people of South America grew wild plants, and then selected seeds from preferred plants to sow the next season. Over many years, this gave rise to plants with bigger fruit and all kinds of different colours and tastes. Today’s plant breeders are using similar techniques to create new varieties.
To find out more about plant breeding, click here.
Spread of capsicums
Although capsicums were being grown and eaten thousands of years ago throughout South America, it is believed that capsicums were only exported after Christopher Columbus’ voyage in the 1400s. When Columbus tasted the small red berries of a chilli plant, he thought he had reached India and called them red pepper because the spice reminded him of black pepper. Columbus bought some chilli plants back to Europe and is often credited with introducing chillies to Europe, and subsequently to India, Africa, China, and Japan. Unlike eggplant, chillies were welcomed into the cuisines of Europe and within 100 years after Columbus’ voyage, capsicums had spread around the world and had become part of many national cuisines. Today, they are the defining ingredient in many traditional cuisines worldwide, including countries such as Italy, Spain, Hungary, Thailand, India, Vietnam and China. Capsicum is now one of the most widely cultivated plants in the world.
Use of capsicums
Capsicums are mostly used as a seasoning or a salad vegetable. Below, we have listed many different ways the capsicum plant is used across the world – from an essential kitchen ingredient to a self defence spray. Firstly, a bit of information on their most famous characteristic.
Firepower
The most famous attribute of the capsicum is its fire power (pungency). Some are very sweet and some are so spicy they make our eyes water. The level of pungency in capsicums depends upon the amount of a substance called capsaicin. Pungency is inherited from one plant to another. This occurs in a similar way as blue eye colour is inherited in humans. Pungency, as opposed to non-pungency, is a dominant trait. So if two plants – one pungent and one non-pungent – cross pollinate then only 1 in 4 of the resulting plants will be non-pungent. This is a good example of Mendelian genetics. To find out more about Mendel click here.
Some wild species of chilli (Capsicum chacoense from Bolivia) are variable in their pungency; this seems to be related to defence from attack by microbes that can kill the plant seeds.
The spicy heat of chillies is rated in Scoville Heat Units; the higher the number, the hotter the chilli. The hottest chilli in the world is a very new breed of capsicum plant created by two plant breeders in the UK. It is called Dorset Naga and recently passed the Red Savina habañero to gain the top spot on the Scoville Scale. Originally Scoville Heat Units were assigned using a panel of five human chilli tasters who tasted a chilli and recorded the heat level. This test has been replaced by a more exact test that measures the amount of capsaicin in each fruit. Many people around the world still enter chilli eating competitions where the aim is to eat the hottest chilli on the table.
Some scientists have studied why people love to eat spicy foods and why they try to eat hotter and hotter chillies. The studies show that chillies can give people the same sensation they get from a roller-coaster ride by causing the release of compounds called endorphins.
In the kitchen
Chilli tasting experts (a bit like wine tasters) are able to distinguish between very subtle chillie flavours: ancho is sweetish, mulatto is chocolaty, mirasol is fruity, and chipotle is smokey. And different flavours can be enhanced by different cooking techniques such as grinding the pods, toasting before grinding, or soaking the chillies in water. The famous Tabasco sauce is produced differently from many other salsas. The chillies are mashed, soaked, aged, and then strained and bottled. They are not cooked and this is thought to be the secret to Tabasco’s unique flavour.
Sweet peppers are also used in many cuisines all over the world. They contain a lot of vitamin C and are used for both flavour and colour. In many parts of the world, the spicy pungent flavour is used to enhance the insipid taste of many basic nutrient foods.
Medicinal uses
Capsicums are also used for many medicinal purposes. Capsaicin (the spicy compound) is a digestive irritant, a stimulant, and can be used to relieve arthritis, muscle cramps, and toothache. Chillies are known to raise body temperature and increase the flow of saliva and gastric juices. Many people, while using spicy chillies in the kitchen, experience skin irritation, stinging eyes, and even blisters and eating too much can aggravate stomach ulcers.
Ornamental chillies
Some chillies are grown as ornamental plants for their unusual fruit shapes, thick foliage, and very colourful fruits – some plants have fruit of four or five different colours on the same plant at the same time, reflecting colour changes during fruit ripening. In New Mexico, people dry red chillies in colourful strings called ristras. The ristra is placed near the front door of the house as a symbol of hospitality. A similar method of drying chillies is used in southwestern China.
Other uses
Capsaicin (the pungent, spicy compound in capsicums) is used as a self defence spray and is also used by police across the world for riot and crowd control. The spray causes people to have trouble breathing and is very painful; the effect lasts about 20 minutes. Capsaicin has also been used to repel mice from gnawing on underground electrical cables and to keep squirrels from eating bird seed. It appears to have evolved as a plant defence against microbe attack.
How capsicums have changed
Plant breeders are always looking for ways to improve crops and new varieties of capsicums are being bred all the time. There are bigger ones, sweeter ones, ones with different shaped or more nutritious fruit, and plants with greater resistance to drought and pests. We often think of plant breeding as a fairly modern practise, but by the time Europeans arrived in Mexico, Aztec plant breeders had already developed dozens of different types of capsicum fruit. Capsicums are an important crop and improvements are still being made to chilli and pepper plants even though there are already many different types available. Recent improvements include increased quality and yield (number of fruit per plant), more variety of colours, and enhanced nutritional value. One new variety of green New Mexican chilli provides the entire minimum daily requirement of vitamin C; it has three times as much vitamin C as a Valencia orange.
An ongoing challenge in chilli growing communities is to create a chilli plant with the hottest, most fiery chillies, to bump the current one off the top of the Scoville scale (see Firepower section, above).
Bibər (lat. Capsicum) – Badımcançiçəklilər fəsiləsindən bitki cinsi.
Bibərin vətəni Cənubi Amerikadır. İspanlar tərəfindən Avropaya gətirilmiş və qısa vaxtda tropik və subtropik ölkələrdə yayılmışdır. Acı və şirin növləri olan, fərqli rənglərdə tərəvəz və ədviyyat olaraq istifadə edilən bitkilərin ümumi adıdır. Bibər xüsusilə C vitamini baxımından olduqca zəngindir.
İştahı açar, mədəni qüvvətləndirər və həzmi asanlaşdırar. Romatizmə yaxşı gəlir. Qanamaları önləyər. Cinsi arzunu artırar. Qırmızı bibər, insanı rahatladır və nəfəs yollarını açır. Bronxit və qrip kimi xəstəliklərdə faydalıdır. Ürək xəstəliklərinə qarşı qoruyucudur. Acı bibər, ağciyərləri təmizləyər və bəlğəm sökdürər. Oynaq iltihablanması, diş və boğaz ağrıları, romatizm, həzm sistemi pozuqluqları, soyuqdəymə kimi narahatlıqlarda faydalıdır.
Tərəvəz olaraq yeməklərdə və salatlarda istifadə edilir. Qızardılıb yeyilə bilir. Ayrıca, ədviyyatı da əldə edilər. Hər gün yaşıl bibər yemək arıqladır və immuniteti artırır. Buna görə də xəstəliklərdən qoruyur. Bibər mədə-bağırsaq sisteminin yaxşı işləməsinə kömək edir.
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.
Bibər (lat. Capsicum) – Badımcançiçəklilər fəsiləsindən bitki cinsi.
Bibərin vətəni Cənubi Amerikadır. İspanlar tərəfindən Avropaya gətirilmiş və qısa vaxtda tropik və subtropik ölkələrdə yayılmışdır. Acı və şirin növləri olan, fərqli rənglərdə tərəvəz və ədviyyat olaraq istifadə edilən bitkilərin ümumi adıdır. Bibər xüsusilə C vitamini baxımından olduqca zəngindir.
Les pebroteres o pebreres (Capsicum) són un gènere de plantes de la família Solanaceae.
El nom del seu fruit pot ser pebre, pebrera, pebrina, pebró o pebrot, i al País Valencià i en català occidental pimentó (castellanisme amb variants fonètiques[1]) o xili. Es destria del pebre gris dient-ne pebre vermell o pebró vermell (català oriental), pebre roig o pebró roig (català occidental) o pebre bord (Balears).
En alguns municipis del Comtat i l'Alcoià i el seu entorn s'anomena bajoca; pebrerot a Monòver i La Romana.
Plantes anuals de fulles oposades sense pilositat, flors solitàries generalment blanques i fruits (pebrot) en baia amb moltes llavors. Hi ha molta variació en la mida i la forma del fruit en general els fruits petits i allargats són molt picants. Planta d'origen sud-americà, el nom català deriva de pebre (gènere Piper) una espècie el gra de la qual s'utilitza i té un aspecte similar al del pebrot dessecat i mòlt.
Als Països Catalans s'utilitzen els pebrots molt sovint a la cuina. Destaquen el pebrot vermell, molt utilitzat per exemple per a la samfaina, el pebrot verd italià, que juntament amb el vermell sol enriquir alguns sofregits, i per a condimentar el pimentó (o pebre roig, vermell o bord), el vitxo[2] (o vitet), la nyora, etc.
Altres pebrots molt coneguts són els de Caiena, el piquillo (País Basc i Navarra), els de Padrón (Galícia) o el xili (Mèxic).
La nyora és un pebrot sec, de color grana i arrodonit.[3] La varietat anomenada de Reus és característica del tipus de mida gran i dolços. La nyora de Guardamar del Segura, és rodona i petita. S'utilitza en multitud de plats típics de les comarques de Catalunya, del sud del País Valencià i també a la Regió de Múrcia. A Alacant i Múrcia és condiment indispensable per als arrossos. A Cartagena la nyora és un dels ingredients bàsics del plat més representatiu de la ciutat: el Calder. Un altre plat típic que inclou nyora, si més no a les comarques del sud, és la pericana. Les nyores són sovint utilitzades per a enriquir sofregits i per a salses com la xató, la romesco, la salsa de calçots, etc.
El pebrot de romesco és un pebrot sec, de color grana, allargat i d'uns dos centímetres i mig d'ample. És menys carnós i té la pell més gruixuda que la nyora. A la cuina tradicional catalana els pebrots de romesco s'utilitzen sovint per a guisats. També s'utilitzen per al romesco de peix, o romescada, i per a la salsa romesco. Aquests pebrots es cultiven en menys quantitat que les nyores, cosa que fa que, de vegades, hom utilitzi aquestes pels romescos en comptes dels pebrots de romesco.[3][4]
El bitxo, vitet o pebrina és un pebrot petit, prim i vermell; és molt picant i s'utilitzava untant les ungles de les criatures perquè no es mosseguessin les ungles. Es pot menjar fresc o sec.
Els bitxos són un ingredient molt important en la cuina de molts països tropicals arreu del planeta, de la cuina mexicana fins als curris de l'Àsia del sud.
El pebró vermell (català oriental), pebró roig (català occidental) o pebre bord (català balear) s'obté d'assecar i polvoritzar pebrots dolços (per al pebre vermell dolç, que no pica) o vitxos (per a la variant picant). Fa les funcions d'aromatitzant, colorant i conservant (vegeu formatge de Maó i sobrassada, per exemple) natural. A Mallorca ja apareix al segle XVIII al receptari de cuina escrit per Jaume Martí i Oliver. A Hongria i a molts països es coneix com a paprika.
És el pebrot vermell o pebrot morrón, que en realitat en alguns països es consumeix també en fases de maduració menys completes, amb la qual cosa es presenta en taronja, groc o verd. A Amèrica pot ser picant però a l'Estat Espanyol és sempre dolç. La seva carn és més gruixuda i dura que la del pebrot tendre verd. S'utilitza molt escalivat. Amb aquest pebrot es fa el pebre roig dolç i picant. És la variant annuum del Capsicum annuum.
Als Països Catalans, i a d'altres també, com per exemple Itàlia, el pebrot de carn gruixuda i més aviat rodó, que existeix en molts colors: grocs, taronja, vermell, fosc, verd fosc, etc. només s'utilitza en vermell (vegeu pebre vermell). En canvi, el conegut popularment com a "pebrot verd" és un altre, més allargat, de carn fina i color verd clar, també conegut com a pebrot tendre. Es cultiva a Mallorca. S'usa de vegades als sofregits, trinxat i cuit amb la ceba, o es poden menjar a la brasa o fregits, per exemple com a acompanyament, a la samfaina, al trempó i a les sopes mallorquines, per exemple.
El pebrot del piquillo (Capsicum annuum L.) és un pebrot vermell, petit i cònic. Se sol escalivar, pelar i guardar en conserva. Per la seva mida i forma són molt pràctics per a farcir (de puré de patates barrejat amb altres coses, com per exemple tonyina, d'ensalada russa, de truita de patata, de brandada de bacallà, de carn picada amb sofregit, de calamarçons, etc.). En aquest cas se solen arrebossar després i fregir, tot i que no és obligatori. Farcits, es poden servir sobre una llesca de pa, a manera de pintxo o bé com a plat, per exemple amb salsa i un acompanyament. També es pot fer una salsa de pebrots del piquillo fàcilment, per exemple, batent-los dintre d'un sofregit o del suc de coure la farça o amb una mica de brou o llet, espessit si cal amb un pèl de farina. Com els altres pebrots roigs escalivats, també se solen usar, tallats en tiretes, per a decorar diversos plats.
Els pebrots de Padrón són de color verd, carn fina i mida petita. Com diu la dita, "alguns piquen i altres no" (que rima en Gallec "Os pementos de Padrón, uns pican e outros non"). Són originaris de Galícia i es cullen de la pebrera quan encara no han madurat. Es mengen fregits o a la planxa, amb molta sal, per a acompanyar o com a aperitiu.
La pebrotera és una planta exigent en temperatura, que ha d'estar al voltant dels 20 °C, especialment si els fruits es volen collir madurs (colors vermells o grocs), també necessita molta aigua i adobs. No aguanta canvis bruscos de temperatura. La humitat relativa no ha de ser excesssivament alta sinó entre un 50% i 70%, ja que el seu excés afavoreix les malalties aèries i dificulta la fecundació. Requereix molta lluminositat, en especial quan la planta és molt jove i durant el període de germinació. El sól ha de ser ben drenat, amb sorres i matèria orgànica. L'acidesa del sol en principi ha d'estar entre 6,5 i 7 de Ph; tot i que el Ph òptim de l'aigua, en canvi, oscil·la entre 5,5 i 7. La pebrotera suporta bastant bé la salinitat del sól, tot i que en menor mesura que la tomaquera. Al contrari que la tomaquera no necessita ésser entutorada.
S'acostuma a fer un planter previ, en hivernacle la plantació es fa tot l'any i a l'aire lliure a partir de la primavera i fins a principi d'estiu. Les espècies dolces (no picants) es cultiven principalment a hivernacles, l'avantatge més gran dels quals és el control de la temperatura i de la humitat. La collita és esglaonada.
L'ataquen les mateixes malalties i plagues que a la tomaquera. Els insectes són, però, menys danyins que les malalties.[5] Aquests insectes són, principalment, tisanòpters, mosca blanca (aleurodes), pugó, Helicoverpa armigera, Tuta absoluta i Keiferia lycopersicella; a més d'àcars i cucs (nematodes).[5] També poden ser atacades per llimacs.
Els cucs provoquen la formació de nudositats a les plantes, cosa que frena el seu creixement. Contra ells es pot mirar de renoval el sól periòdicament i, un cop instal·lats, cal desinfectar-lo.[6]
En valor mitjà, 100 g de pebrot fresc conté 32 kilocalories. La major part, entorn d'un 94%, del pebrot és aigua, i conté un 1,6% en pes de fibra alimentària. La quantitat de proteïnes i de greixos és gairebé nul, d'un 1,0% i un 0,4%, respectivament. Els glúcids o hidrats de carboni representen un 6,4% del pes del pebrot.[7]
El pebrot fresc té un alt contingut en calci (12 mg/100 g) i vitamines A (94 mg/100 g) i C (131 mg/100 g),[7] i el pebre vermell, que es fa amb pebre dolç, és una espècia que destaca pel seu alt contingut en vitamina A.[8] El contingut en vitamina C del pebrot verd és el doble que el de les taronges, i el del pebrot vermell, el triple.[9] També conté potassi (186 mg/100 g) i fòsfor (26 mg/100 g).
Dessecat el seu contingut en aigua i vitamines és menor, i el seu valor calòric, per a un mateix pes, és superior. Segons la varietat, el contingut en capsaloides és variable. També varien els alcaloides, responsables del gust picant.[7]
Els pebrots, els fruits de la pebrotera, s'utilitzen a la gastronomia de molts països del món. En algunes cultures es prefereixen els molt picants, en d'altres s'usen com a condiment, prèviament assecats i polvoritzats, en d'altres es mengen com una hortalissa més.
A la cultura mediterrània els pebrots es mengen molt sovint, de vegades farcits, d'arròs, com les dolmes, de carn picada o fins i tot de truita de patata. També es mengen, sencers, rostits a la brassa o fregits, arrebossats o no. Els pebrots escalivats també es mengen a tota la mediterrània. Per a aquests usos es fan servir les varietats grans i carnoses, no picants. D'altres, com les nyores, el pebre roig i el vitxo, s'utilitzen sobretot com a condiment en nombroses preparacions.
A Amèrica el fruit de la pebrera s'utilitza molt, en especial com a condiment. La cuina mexicana és coneguda per la seva freqüent picantor, obtinguda amb pebrots prims i allargats.
A Àsia, per exemple a la Xina, també són freqüents els plats picants. Utilitzen una mena de pebrots més aviat rodons, de la mida d'una pruna, i que poden ser grocs, vermells o verds. Una molt petita quantitat és suficient.
Els pebrots es mengen crus en amanida, en coca, fregits, arrebossats, farcits, a la brassa, escalivats al forn o saltejats. Són un dels ingredients essencials per a multitud de plats de la cuina del mediterrani. Els pebrots verds fregits es poden menjar com a acompanyament de carns o en un entrepà de llom, per exemple. El pebrot vermell escalivat, tallat a tiretes, s'utilitza molt per a decorar plats cassolans. A alguns països de la mediterrània se sol usar una varietat de pebrot verd clar i allargat, que en alguns llocs és conegut com a pebrot italià. Aquest pebrot es menja a la brassa o fregit o en amanida. El pebrot verd i el vermell, tallats en trossets molt petits, es poden afegir a la ceba dels sofregits.
Entre els plats a base de pebrot cal mencionar l'escalivada o espencat, la xanfaina, el tombet i els farcellets al forn entre altres.
S'utilitza en embotits com la sobrassada, el xoriç, el morcon, el llom adobat, la xistorra, i en general la majoria dels que són de color vermell.
S'utilitza sovint en escabetxos, carns marinades i com a toc final per a decorar alguns plats. També típicament en plats de llegums estofades.
A la Catalunya Vella s'utilitzava molt menys que a la Nova i que al País Valencià, on s'utilitza per a l'allipebre, per a la paella, per a condimentar anguiles, carns, peixos, llegums, verdures, etc. A Catalunya s'usa, per exemple, al bacallà a la llauna, al suquet d'anxoves de Tossa de mar, etc. A Galícia s'utilitza molt, per exemple al polp a feira. A Portugal també es fa servir sovint. A Hongria s'usa per a fer el típic gulaix i per a moltes altres coses.
Les nyores es conserven seques i, per a utilitzar-les, cal escaldar-les uns minuts en aigua bullent. Després es tallen amb compte i amb una cullera es raspa la polpa que roman sobre la pell. No se'n sol obtenir gaire quantitat, aproximadament una cullerada per a cada pebrot, però sovint és suficient per a condimentar un plat per a unes quatre persones. En alguns països es vénen seques i tallades a trossos molt petits, i es tiren així, directament, amb la pell i tot, als plats.
La nyora s'utilitza típicament en salses com la romesco, la salvitxada, etc., en alguns sofregits i picades, per a condimentar peixos, bacallà, en alguns arrossos (a l'alicantina, l'arròs calder, etc.)
Com que els parlants consideren les varietats dolces com a genèriques, aquí no fem distinció i agrupem els noms genèrics i varietals. Tampoc no fem distinció entre planta i fruit, atesa la generalització en aquesta planta de les sinècdoques.
Varietats de color de Capsicum.
Capsicum annuum cultivars
Pebre de Caiena (C. annuum)
Planta taronja de Capsicum.
Habanero chili (C. chinense jacquin)- planta florida i amb fruits.
C. chinense en un mercat del Carib.
C. chinense.
C. frutescens.
Piri piri (C. frutescens Dimoni africà')
Naga Jolokia pepper o Bhut Jolokia (C. chinense x C. frutescens)
Pebrots de tabasco, molt, picants, amb els quals es fa la salsa del mateix nom
Pebrot vermell per a farcir, escalivar o amanir. Existeix també en groc, verd fosc i morat.
pebrots de Padrón crus
Interior d'una nyora.
Penjoll de pebreres de piquillo, penjades a assecar-se, a Elche de la Sierra
Pebrots vermells assecats per a la posterior polvorització
Un cop polvoritzat és piment vermell
Les pebroteres o pebreres (Capsicum) són un gènere de plantes de la família Solanaceae.
El nom del seu fruit pot ser pebre, pebrera, pebrina, pebró o pebrot, i al País Valencià i en català occidental pimentó (castellanisme amb variants fonètiques) o xili. Es destria del pebre gris dient-ne pebre vermell o pebró vermell (català oriental), pebre roig o pebró roig (català occidental) o pebre bord (Balears).
En alguns municipis del Comtat i l'Alcoià i el seu entorn s'anomena bajoca; pebrerot a Monòver i La Romana.
Paprika (Capsicum) je rod rostlin z čeledi lilkovitých (Solanaceae). Pochází ze Střední Ameriky, kde byla tisíce let pěstována v tropech. Dnes se pěstuje po celém světě. Někteří zástupci rodu paprika se používají jako plodová zelenina, jiné jako koření nebo lék. Pálivá forma papriky se označuje jako chilli paprička, nepálivá jako kapie.
Plody většiny zástupců rodu paprika obsahují kapsaicin (8-methyl-N-vanillyl-6-nonenamid), lipofilní látku, která působí silné pálení v ústech (pokud je špatně strávena, pak i v konečníku) neuvyklého konzumenta. Většině savců je kapsaicin velmi nepříjemný, avšak ptákům nevadí. Je evidentní, že se jedná o adaptaci papriky, aby nebyla zkonzumována savci, ale ptáky. Ti totiž rozšiřují semena.
Množství kapsaicinu v paprikách je velmi proměnlivé a závisí na genetické výbavě té či oné odrůdy. Jedinou paprikou bez kapsaicinu je jemná paprika — kapie. Chilli paprička naopak obsahuje velké množství této látky a používá se v indiánském léčitelství, stejně jako v moderní západní medicíně. Kapsaicin totiž tiší bolest a stimuluje srdce. Kromě toho působí vhodně na štítnou žlázu. (Známá a oblíbená je i kapsaicinová náplast používaná např. při bolestech zad.)
Paprika není nijak příbuzná s pepřem černým, který obsahuje zcela jiné pálivé látky, například piperin.
Paprika se jí syrová nebo tepelně upravovaná. Při vaření se používají zejména druhy Capsicum annuum a Capsicum frutescens, která jsou vhodné k plnění (sýrem, masem nebo rýží)
Čerstvé papriky se přidávají do salátů. Rovněž se dají nakládat nebo sušit.
V roce 2005 vzorek 2000 lidí z Velké Británie označil papriku za čtvrtou nejoblíbenější zeleninu.
Tabulka udává dlouhodobě průměrný obsah živin, prvků, vitamínů a dalších nutričních parametrů zjištěných v zelených paprikách.[1]
Složka Jednotka Průměrný obsah Prvek (mg/100 g) Průměrný obsah Složka (mg/100g) Průměrný obsah voda g/100 g 93,3 Na 4 vitamin C 120 bílkoviny g/100 g 0,8 K 120 vitamin D 0 tuky g/100 g 0,3 Ca 8 vitamin E 0,80 cukry g/100 g 2,4 Mg 10 vitamin B6 0,30 celkový dusík g/100 g 0,13 P 19 vitamin B12 0 vláknina g/100 g 1,6 Fe 0,4 karoten 0,265 mastné kyseliny g/100 g 0,3 Cu 0,02 thiamin 0,01 cholesterol g/100 g 0 Zn 0,1 riboflavin 0,01 energie kJ/100 g 65 Mn 0,2 niacin 0,1Řez paprikou
Papriky v Argentině
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Capsicum na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu paprika ve Wikimedia Commons
Paprika (Capsicum) je rod rostlin z čeledi lilkovitých (Solanaceae). Pochází ze Střední Ameriky, kde byla tisíce let pěstována v tropech. Dnes se pěstuje po celém světě. Někteří zástupci rodu paprika se používají jako plodová zelenina, jiné jako koření nebo lék. Pálivá forma papriky se označuje jako chilli paprička, nepálivá jako kapie.
For alternative betydninger, se Paprika. (Se også artikler, som begynder med Paprika)
Paprika (Capsicum) er en slægt af urteagtige planter, som er udbredt med ca. 30 arter fra det sydlige USA til det sydlige Argentina (Las Pampas). Det er planter med opret, busket vækst og spredte, helrandede blade. Blomsterne er 5-tallige med en tydelig kegle af støvdragere i midten. Farven er som regel hvid, men nogle arter og visse dyrkede sorter har violette blomster. Frugterne er hule bær. Planterne er giftige, men frugterne er spiselige. Sorter af Capsicum annuum dyrkes og sælges som peberfrugt, mens både den og 4 andre arter dyrkes til fremstilling af varianter af krydderierne chili og paprika (eller til brug frisk som smagsgiver).
Her beskrives kun de arter, som dyrkes i Danmark.
Beskrevne arter
Die Pflanzengattung Paprika (Capsicum) gehört zur Familie der Nachtschattengewächse (Solanaceae). Die Früchte werden als Gemüse und Gewürz verwendet. Je nach Größe, Farbe und Geschmack sowie Schärfe werden für viele Sorten besondere Namen wie Chili, Spanischer Pfeffer, Peperoni, Peperoncini oder Pfefferoni gebraucht. Die am weitesten verbreitete Art, zu der auch die meisten in Europa erhältlichen Paprika, Peperoni und Chilis gehören, ist Capsicum annuum. Fast alle Paprika enthalten – in sehr unterschiedlicher Konzentration – den Stoff Capsaicin, der die Schärfe erzeugt.
Paprika und Chili wurden vom Verein zur Erhaltung der Nutzpflanzenvielfalt (VEN) zum „Gemüse des Jahres“ 2015/2016 in Deutschland gewählt.[1]
Die Samen keimen oberirdisch (epigäisch), sie bilden zwei Keimblätter. Die meist mehrjährigen krautigen Pflanzen erreichen Wuchshöhen um 150 Zentimeter, aber es existieren sowohl bodendeckende als auch deutlich größere Arten und Sorten. Die Wurzeln bilden sich im Umkreis von 30 bis 40 Zentimetern knapp unter der Erdoberfläche aus und reichen bis zu 60 Zentimeter in die Tiefe. Als Keimling entwickelt sich zunächst ein Haupttrieb, der paarweise Blätter ausbildet, die kurz hintereinander erscheinen können. Die Blattpaare sind untereinander um etwa 90° versetzt (wechselständig).
Die Form der Laubblätter ist länglich oval bis eiförmig. Sie sind ganzrandig und gestielt, bis zu 30 Zentimeter lang und bis zu 15 Zentimeter breit. Nach frühestens drei Monaten – in etwa in einer Höhe von 30 Zentimetern bis 1 Meter – verzweigt sich der Haupttrieb zum ersten Mal, in der Verzweigung bildet sich die erste Blüte. Die Nebentriebe verzweigen sich während des Wachstums erneut, auch hier finden sich in den Verzweigungen Blütenansätze. Im Alter treibt die Pflanze aus Blattachseln und teilweise auch aus den Verzweigungen selbst neue Zweige aus, die ebenfalls nach einiger Zeit verzweigen.
Einigen Sorten sind in den Verzweigungen, auf den Blättern und auch den Früchten violett bis teilweise schwarz, manchmal ist die ganze Pflanze sogefärbt. Diese Verfärbungen treten als Schutz gegen Sonneneinstrahlung auf. Zum Teil wurden diese Eigenschaften durch gezielte Selektion und Kreuzungen für Zierpaprikas verstärkt. Verfärbungen der Früchte sind nur bis kurz vor der Reife zu beobachten, da dann der oftmals rote Farbstoff überwiegt.
Alle Paprikasorten sind mehrjährig, auch wenn der Name Capsicum annuum Einjährigkeit vermuten lässt. Der botanische Begriff bezieht sich darauf, dass die Pflanze vom Keimen bis zur Samenreife keine Vegetationspausen einlegt. Pro Jahr wachsen die Pflanzen zwischen 0,3 und 4,6 Meter. Obwohl die Pflanzen leicht saure bis neutrale Böden bevorzugen, wachsen sie auch bei einem pH-Wert zwischen 4,3 und 8,7. Ein zu hoher pH-Wert kann zu gelblichen Verfärbungen am Blattrand und geringem Wuchs führen. Die Pflanzen wachsen am besten in lockerem, sandigem bis lehmigem Boden. In Mitteleuropa werden Paprika meist einjährig (Keimung im Frühjahr – Fruchternte im selben Jahr – danach wird die Pflanze kompostiert) gezogen, da sie sehr kälteempfindlich sind. Bei Temperaturen zwischen 7 und 29 °C können Paprika problemlos im Freiland wachsen.
Je nach Art treten eine bis zehn Blüten pro Blattachsel auf. Die Blütenstiele sind 0,2 bis 2 Zentimeter lang. Die zwittrigen Blüten sind radiärsymmetrisch und fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Der Blütenkelch ist glockenförmig, die Kelchblätter sind teilweise nach vorne zugespitzt, zum Teil auch gerundet. Die Blütenkronen sind meist weiß, es gibt jedoch auch viele grünliche und auch violette Blüten (z. B. bei Capsicum pubescens). Der Fruchtknoten ist oberständig.
Während die Frucht standardsprachlich und kulinarisch als Schote bezeichnet wird, handelt es sich botanisch gesehen um eine Beere (genauer gesagt um eine Trockenbeere, da das Perikarp bei der Reifung eintrocknet). Diese Fruchtwand besteht von außen nach innen aus einer festen Haut, auch Exokarp genannt, gefolgt vom Fruchtfleisch, dem Mesokarp, und schließlich der Innenwand, dem Endokarp. An der Innenseite der ehemaligen Fruchtblätter befindet sich das deutlich hellere plazentale Gewebe, das auch oftmals in Form von Scheidewänden (Plazentarleisten) das Innere der Frucht in verschiedene, nicht vollständig getrennte Kammern unterteilt. Auf der Plazenta und den Scheidewänden sitzen die Samen, die zum Teil den kompletten Innenraum der Frucht ausfüllen. Die Samen sind nierenförmig und glatt. Je nach Art ist ihre Farbe hellbraun bis schwarz, das Tausendkorngewicht beträgt zwischen 5 und 8 Gramm.
Die Früchte sind sehr formen- und farbenreich. Von schmal-zylindrisch bis kugelig gibt es viele Erscheinungsbilder. Unterschiedlich ist auch die Form der Spitze der Frucht – von kegelförmig zugespitzt über abgerundet bis hin zu von mehreren Rundungen eingekerbten Vertiefungen reicht die Vielfalt. Das Fruchtwachstum zeigt ein sigmoides Verhalten, d. h. in der Mitte der Reifeperiode ist das Wachstum am stärksten, während zu Beginn und Ende ein sehr geringes Wachstum zu beobachten ist. In 28 bis 35 Tagen nach der Befruchtung haben die Früchte ihre endgültige Größe erreicht, anschließend steigert sich das Fruchtgewicht durch Verdickung der Fruchtwand weiter.[2] Abhängig von der Sorte und den äußeren Bedingungen sind Paprikas 50 bis 120 Tage nach der Befruchtung ausgereift. Reife Früchte können die Farbtöne rot, orange, gelb, braun oder auch weiß annehmen. Grüne, violette oder schwarze Früchte sind immer unreif; einige Sorten reifen über mehrere Farbstadien, z. B. von grün nach gelb zu rot.
Die Blüten öffnen sich morgens, wobei die Narbe sofort fertil ist; die Staubgefäße geben erst nach einigen Tagen ihren Pollen ab. Aufgrund dieser Eigenschaft kommt es unter Paprika oft zu Kreuzbefruchtungen und damit zu hoher Variabilität unter den Pflanzen. Bis auf die Wildformen Capsicum buforum und Capsicum cardenasii sind die Blüten zwittrig und selbstbestäubend. Die Bestäubung erfolgt vorwiegend durch Insekten, doch gerade bei Zimmerhaltung und im Gewächshaus reicht oftmals Wind oder vorsichtiges Schütteln der Pflanze, um die Blüten zu bestäuben. Die höchste Befruchtungsrate stellt sich bei Temperaturen von 16 bis 32 °C ein. Die Blütenbildung hat ihr Optimum bei Temperaturen von 16 bis 21 °C. Auf Nachttemperaturen über 24 °C reagiert die Pflanze mit Blütenabwurf, ab Nachttemperaturen von 32 °C wird zudem die frühe Fruchtentwicklung gehemmt. Auch nach Fruchtansatz entwickeln sich neue Blüten, sodass an einer Pflanze verschiedene Stufen der Fruchtbildung beobachtet werden können. Die Zahl der Blüten nimmt jedoch ab, wenn sich bereits reifende Früchte an der Pflanze befinden. Unter idealen Temperaturbedingungen können ganzjährig Blüten gebildet werden, der Einfluss der Tageslänge auf die Fruchtbildung ist hingegen relativ gering.[2]
Farbgebung und Inhaltsstoffe der wilden Capsicum sind an eine spezielle Vermehrungsstrategie angepasst, die sowohl große räumliche Verbreitung als auch einen möglichst idealen Standort der Pflanzen gewährleistet. Die Schärfe der Früchte ist ursprünglich als ein Abwehrmechanismus gegen Säugetiere zu verstehen. Säugetiere lernen schnell, scharfe Paprika zu meiden, wozu auch die gute Wiedererkennbarkeit durch die oft leuchtend rote Farbe beiträgt. Für Vögel hingegen sind die Früchte nicht scharf, da die anders aufgebauten Rezeptoren auf deren Nervenzelloberflächen nicht auf Capsaicin reagieren. Da die Verdauung der Vögel die Samen nicht zersetzt, werden diese mit dem Kot wieder ausgeschieden. Dies geschieht oftmals, wenn sich die Vögel auf Bäumen niederlassen, sodass wilde Capsicum oft im Schatten größerer Bäume zu finden sind. Der die Samen umgebende Kot weicht zum einen die Samenhülle auf, sodass der Keimling sie leichter durchstoßen kann, liefert aber auch Nährstoffe, die die Jungpflanze in den ersten Entwicklungsstadien benötigt. Da Vögel allgemein größere Strecken als Säugetiere zurücklegen, werden die Samen gleichzeitig über ein größeres Gebiet verteilt.
In Kultur werden Paprika fast ausschließlich aus Samen gezogen, jedoch ist auch eine vegetative Vermehrung durch Stecklinge möglich.
Der Paprikageschmack ist zum größten Teil auf ein ätherisches Öl zurückzuführen. Der Anteil an langkettigen Kohlenwasserstoffen, Fettsäuren und deren Methylestern beträgt weniger als 1 Prozent. Für den Paprikageruch bedeutsam sind Alkylmethoxypyrazine, etwa das „erdig“ riechende 3-Isobutyl-2-methoxypyrazin. Reife Paprika enthalten auch bis zu 6 Prozent Zucker.
Paprikafrüchte enthalten mit durchschnittlich 128 mg pro 100 g Frucht relativ viel Vitamin C.[3] So gelang es erstmals dem ungarischen Chemiker Albert Szent-Györgyi 1926, Vitamin C aus verschiedenen Pflanzen – darunter Paprika – in größerer Menge zu isolieren. Er erhielt für seine Arbeiten 1937 den Nobelpreis für Medizin. Paprikafrüchte enthalten außerdem viele Flavonoide und Carotine[4] und Salicylat.
100 Gramm rohe Paprika enthalten 117 Kilojoule, 1,17 Gramm Protein, 4,73 Gramm Kohlenhydrate und 0,33 Gramm Fett. Weitere Inhaltsstoffe sind etwa: 212 Milligramm Kalium, 12 Milligramm Magnesium, 11,2 Milligramm Calcium, 5 Milligramm Tocopherol pro 100 Gramm Paprika.[5]
vor allem Farbstoffe der Carotinoid-Reihe sind für die Farbe von Paprika verantzwortlich. Die meisten dieser Carotinoide sind rot (Capsanthin E 160c, Capsorubin E 160c und andere), aber auch gelbe Vertreter sind verbreitet (Curcumin E 100). Der Gesamtcarotinoidgehalt im Paprikapulver liegt bei 0,1 bis 0,5 Prozent. Anthocyane sind bei manchen Sorten für einen dunklen, auberginefarbenen Farbton der unreifen Früchte ursächlich. Bei der Reife verändern sich die Anthocyane und bewirken einen Farbwechsel nach orange bis rot. Die Farbstoffe können auch zur Färbung von Stoff verwendet werden, wenn man eine entsprechende Aufbereitung durchführt.
Die Schärfe wird durch Capsaicinoide, vor allem durch Capsaicin, verursacht. Diese Alkaloide kommen nur in der Gattung Paprika vor.[7] Im Gegensatz zu Stoffen, die die Geschmacksnerven auf der Zunge reizen und damit für die Geschmacksempfindungen süß, sauer, salzig, bitter und umami verantwortlich sind, verursachen Capsaicin und verwandte Stoffe einen Hitze- bzw. Schmerzreiz, vergleichbar dem Kältereiz durch Menthol u. ä. Die ab etwa 1950 in Ungarn gezüchteten Gemüsepaprika enthalten fast kein Capsaicin, Peperoni oder scharfe ungarische Paprika bis 0,01 Prozent, Cayenne oder Thai-Chilis etwa bis 0,3 Prozent, sehr scharfe Sorten (Tepin, Habanero) maximal 0,85 Prozent.[8]
Von auf der Epidermis der Plazentawand befindlichen Drüsenzellen gebildet, diffundiert das Capsaicin, ein gelbes, teilweise kristallines Öl, zwischen Zellwand und Cuticula. Da innerhalb der Frucht einzig diese Drüsenzellen Capsaicinoide produzieren, enthalten die Plazenta und ihr naheliegende Fruchtbestandteile wie Samen oder Samenscheidewände besonders hohe Konzentrationen der Scharfstoffe. Plazenta und Samenscheidewände enthalten meist etwa 90 bis 99 Prozent aller Capsaicinoide, deren Konzentration mit zunehmender Entfernung von der Plazenta abnimmt; so ist bei vielen scharfen Sorten die Spitze weit weniger scharf als das Stielende.[9]
Paprikapflanzen sind vor allem in Kultur anfällig für diverse Krankheiten und Schädlinge. Überträger können sowohl die Pflanzen selbst (durch Samen), Insekten oder auch der Mensch sein. Vor allem unter den Wildarten haben sich Resistenzen gegenüber verschiedenen Krankheiten herausgebildet. Zum Teil wird versucht, diese Eigenschaften auch auf die kultivierten Arten und Sorten zu übertragen, um die Gefährdung der Erträge zu minimieren.
Das Tabakmosaikvirus (TMV) macht sich durch mosaikförmige Flecken auf den Blättern bemerkbar. Nachdem immer mehr Blätter abgestorben sind, stirbt auch die Pflanze. Die Erreger sind ursprünglich auf Tabak-Pflanzen spezialisiert, können jedoch auch auf Paprika übertragen werden. In den 1960er Jahren fiel ein großer Teil der Tabascobestände, des Grundstoffs für Tabascosauce, diesem Virus zum Opfer. In den 1970er Jahren konnte mit der Sorte ‚Greenleaf Tabasco‘ eine resistente Tabasco-Sorte gezüchtet werden.
Der Verticillium albo-atrum ist ein Schadpilz, der vor allem durch Samen und infizierte Erde übertragen wird. Zunächst verbreitet sich der Pilz nur langsam und bewirkt eine Verlangsamung und später den kompletten Zusammenbruch der Flüssigkeitszirkulation in der Pflanze; betroffene Pflanzenteile welken und sterben ab.
Weitere Krankheiten sind Pilzkrankheiten wie echter und falscher Mehltau, Rostkrankheiten und die Umfallkrankheit. Weitere Viruserkrankungen sind beispielsweise das Alfalfa-Mosaik-Virus (AMV), die Rübenkräuselkrankheit, das Gurkenmosaikvirus (CMV) und das Tabakätzvirus (TEV).
Paprika werden vor allem durch saugende Schädlinge geschwächt. Diese entziehen der Pflanze zum einen Flüssigkeit mit den darin gelösten Nährstoffen, zum anderen können durch die entstehenden Verletzungen Viren- und Pilzkrankheitserreger in die Pflanze eindringen. Zu den wichtigsten Schädlingen gehören Blattläuse, Weiße Fliegen, Rote Spinnen, Thripse, Asseln, Frostspanner und Trauermücken. Vor allem in den südlichen Bundesstaaten der Vereinigten Staaten, Mexiko, Mittelamerika sowie auf Hawaii und einigen Inseln der Karibik bedroht der Rüsselkäfer Anthonomus eugenii den kommerziellen Paprikaanbau. Auch Fressschädlinge wie Schnecken sind eine Gefahr für Paprikapflanzen.
Es gibt etwa 25 Arten von Capsicum, davon wurden fünf domestiziert. Der Ursprung der Paprikaarten und -sorten ist Mittel- und Südamerika, mit einem Verbreitungszentrum der Gattung im mittleren Südamerika (Brasilien und Bolivien). Chiou und Hastorf geben die östlichen Andenhänge in Bolivien als Verbreitungszentrum aller Capsicumarten an. Von hier hätten sie sich durch Vögel und sehr viel später auch durch Menschen weiter ausgebreitet.[10]
Im Tal von Tehuacán im Hochland von Mittelmexico wurde schon vor knapp 9.000 Jahren Chile (also Paprika) angebaut.[11]
Capsicum annuum wurde vermutlich in Zentral- oder Nordost-Mexiko domestiziert[12], die anderen Arten in Südamerika. Capsicum baccatum und Capsicum pubescens stammen vermutlich aus den Anden, Capsicum baccatum wohl aus Bolivien.[13] Chiu und Hastorf nehmen den Ursprung von C. pubescens an den östlichen Andenhängen in Bolivien an.[10] Der Ursprung von Capsicum chinense liegt wahrscheinlich in der (oberen) Amazonasregion.[14] Die Ursprungsregion von Capsicum frutescens ist immer noch umstritten, es kommen sowohl Amazonien wie auch Mittelamerika in Frage; von dieser Art ist bisher keine wilde, nicht kultivierte Ursprungsart oder Population gefunden worden.
In der Guitarrero-Höhle in Peru wurden Peperoni-Samen gefunden. Die Ablagerungen stammen aus der Zeit um 10.000 BP, allerdings wurden Bohnen-Funde von diesem Fundort direkt datiert und ergaben ein wesentlich geringeres Alter, womit auch die Datierung der Peperoni-Samen in Frage gestellt ist. Bei Ausgrabungen in Puebla im Tal von Tehuacán (Mexiko) wurden Reste der Wildformen gefunden, die 9000-7000 Jahre alt sein sollen. Auch hier ergaben direkte Daten von Funden aus derselben Schicht jedoch ein deutlich jüngeres Alter. Auch aus Tamaulipas sind Peperonisamen bekannt.[15]
In Huaca Prieta und Paredones im Chicama-Tal an der peruanischen Küste wurden bei Ausgrabungen ebenfalls Samen in prä-keramischen Schichten gefunden[16]. Ein direkt datierter Samen aus den unteren Schichten von Paredones lieferte ein Datum von 9330 ±40 cal. B.P.[17]
Die Domestikation von Capsicum wird in den Zeitraum zwischen 5200 und 3400 v. Chr. datiert. Forscher um Linda Perry vom Smithsonian National Museum of Natural History in Washington, D.C. konnten nachweisen, dass in Südwest-Ecuador bereits um 4100 v. Chr. Chili verwendet wurde, dessen Stärke sich von wildem Chili unterscheidet.[18] Alle fünf heute angebauten Arten wurden bereits lange vor der Entdeckung Amerikas durch die Einheimischen kultiviert.[19]
Christoph Kolumbus’ Reisen ab 1492 hatten auch zum Ziel, das Monopol Venedigs im Pfeffer- und Gewürzhandel zu brechen. Auf Hispaniola lernte er scharfe Früchte kennen, die von den Einwohnern zum Würzen von Speisen verwendet wurden. Zunächst wurden diese Früchte nach dem bereits aus Indien bekannten schwarzen Pfeffer Pimienta genannt. Es ist unklar, ob Kolumbus glaubte, Verwandte des ihm bekannten schwarzen Pfeffers gefunden zu haben, oder ob er den Vergleich heranzog, um die Verwendung als Gewürz hervorzuheben. Die erste schriftliche Erwähnung der Pflanzengattung stammt von der zweiten Fahrt Kolumbus’, als der mitgereiste Arzt Diego Alvarez Chanca die Pflanze in einem Brief an die Auftraggeber der Reise erwähnte. Durch nach Europa mitgebrachte Früchte konnten schon bald in Spanien die ersten Pflanzen angebaut werden. Noch heute sind Paprika auch unter dem Namen „Spanischer Pfeffer“ bekannt.[19] In Spanien heißt die Paprika heute Pimiento. Die einheimischen Arawak nannten die Pflanze axil ají.[10]
Die Erforschung der Pflanzenwelt Amerikas brachte die Europäer schon bald mit einer großen Anzahl an Varietäten der neuen Pflanze in Kontakt. Bartolomé de Las Casas beschreibt 1502 mehrere Paprika, unter anderem eine Pflanze mit länglichen und schlanken sowie eine mit kirschförmigen und schärferen Früchten. Der Hesse Hans Staden, der zwischen 1547 und 1555 von Bewohnern des westlichen Brasiliens festgehalten wurde, beschrieb zwei Formen der dort genutzten Paprika: eine gelbe und eine rote.[19]
Durch den Kolonialismus und den zunehmenden Welthandel – vor allem durch die Portugiesen – breiteten sich Sorten der Pflanzengattung schnell in Afrika, im Nahen Osten und in Südostasien bis nach Japan aus. Sie wurde in vielen Ländern wie Indien und Thailand fester Bestandteil der heimischen Küche. Vorher waren dort unter anderem Ingwer und Pfeffer als scharfe Gewürze genutzt worden.
Das Osmanische Imperium kam wahrscheinlich bei einer der Belagerungen der portugiesischen Kolonien Ormus (Persien, 1513) oder Diu (Indien, 1538) zum ersten Mal in Kontakt mit Paprikapflanzen. Der erste Nachweis von Paprikapflanzen in Deutschland stammt aus dem Jahre 1542, als Leonhart Fuchs die Pflanze unter dem Namen Siliquastrum in seinem Werk „De Historia stirpium“ beschrieb. Erstaunlicherweise berichtet er bereits zu diesem Zeitpunkt von einer weiten Verbreitung als Topfpflanze.[19]
Die Grundlage für die heute gültige botanische Beschreibung und die Zuordnung dieser Pflanzenarten und -sorten zur Gattung Capsicum erfolgte 1753 durch Carl von Linné. Er benannte zunächst die beiden Arten Capsicum annuum und Capsicum frutescens.[20]
Als Urform der meisten kultivierten Paprikas gilt die Unterart ‚Tepin‘, deren Früchte etwa 1 cm im Durchmesser groß, rund und sehr scharf sind. Diese Sorte ist wild in Südamerika anzutreffen. Durch Selektion und Kreuzung entstanden über tausend verschiedene Sorten, wie etwa der bekannte mexikanische ‚Jalapeño‘, der österreichische ‚Halblanger Vulkan‘ und der japanische ‚Shishitou‘. Auch heute werden viele neue Sorten gezüchtet, darunter sogenannte Zierchilis, deren Früchte beim Ausreifen etwa die Farbskala von purpur über gelb bis rot durchlaufen. Da das Ziel dieser Züchtungen ein bestimmtes Aussehen war, sind diese Zierchilis zwar essbar, aber meist geschmacklich uninteressant. Andere kommerzielle Züchtungen sind für die Kultur im Gewächshaus optimiert, wo sie auch unter den dortigen Lichtverhältnissen maximale Ernten erbringen.
Einige der Wildformen werden gesammelt und frisch oder getrocknet verkauft werden, so zum Beispiel Tepin (Wildform des Capsicum annuum) in Mexiko, Capsicum praetermissum und Capsicum cardenasii in Brasilien, Capsicum chacoense und Capsicum eximium in Bolivien.
Heutzutage wird Paprika weltweit in tropischen und gemäßigten Zonen angebaut. Durch Anbau in Gewächshäusern wird eine längere Vegetationsperiode erreicht. Um in Mitteleuropa eine ununterbrochene Ernte zu gewährleisten, wird die Paprikakultur in mehreren Sätzen (Pflanzterminen) gepflanzt. Diese werden maximal 11 Monate kultiviert und nach einer Anbaupause von etwa einem Monat zum Reinigen und Neuanlegen des Kulturraums durch eine neue Pflanzung ersetzt.[21]
In Deutschland werden hauptsächlich blockige Paprika-Typen den ganzen Sommer über aus deutschen Beständen verkauft. Daneben werden Paprika ergänzend das ganze Jahr über aus Spanien und den Niederlanden, während der Sommer-Saison zusätzlich aus Ungarn importiert. In den Wintermonaten gibt es manchmal ergänzende Lieferungen an süßer Paprika und an Peperoni aus Ägypten, wenn die Erntemengen in den Niederlanden und Spanien nicht reichen.
2020 wurden laut der Ernährungs- und Landwirtschaftsorganisation der Vereinten Nationen FAO weltweit etwa 36 Mio. t Paprika (einschließlich Chilis) geerntet.
Folgende Tabelle gibt eine Übersicht über die zehn größten Produzenten von Paprika weltweit, die insgesamt 83,1 % der Erntemenge produzierten. China allein brachte 46,1 % der Ernte ein.
Innerhalb der Systematik der Nachtschattengewächse wird die Gattung in die Unterfamilie Solanoideae eingeordnet. Sowohl in der Systematik William D’Arcys als auch in der Armando Hunzikers ist die Gattung in eine große Tribus Solaneae eingeordnet, Hunziker unterteilt diese Tribus in verschiedene Untertribus und ordnet die Gattung dort den Capsicinae zu, die neben den Capsicum die Gattungen Aureliana, Athenaea, Darcyanthus, Eriolarynx, Vassobia, Larnax, Dunalia und Withania enthält.[23][24]
Die phylogenetisch begründete Systematik Richard Olmsteads, die die aktuelle Systematik der Nachtschattengewächse darstellt, ordnet die Gattung zusammen mit den Lycianthes unterhalb der Solanoideae in eine Tribus Capsiceae.[25]
Innerhalb der Gattung werden 38 Arten unterschieden, von denen fünf kultiviert werden. Seit der Erstbeschreibung der Gattung durch Carl von Linné wurde eine Vielzahl von Arten beschrieben, die sich oftmals als Synonyme zu anderen Arten herausstellten. Nach einer Aufstellung aus dem Jahr 2007[26] werden folgende Arten unterschieden, hinzu kommen drei 2011[27][28], vier 2019[29] und eine 2020[30] beschriebene Arten:
Name der Art Herkunft Capsicum annuum L. Nordkolumbien bis in den Süden der USA Capsicum baccatum L. Nordargentinien, Bolivien, Süd- und Südostbrasilien, Kolumbien, Paraguay, Peru Capsicum benoistii Hunz. ex Barboza[29] Sie wurde 2019 aus dem südlich-zentralem Ecuador erstbeschrieben. Capsicum caatingae Barboza & Agra[27] Sie wurde 2011 aus dem nordöstlichen Brasilien erstbeschrieben. Capsicum caballeroi Nee Sie wurde 2006 aus Bolivien erstbeschrieben. Capsicum campylopodium Sendt. Südbrasilien Capsicum carassense Barboza & Bianchetti[30] Sie wurde 2020 aus Brasilien erstbeschrieben. Capsicum cardenasii Heiser & Smith Bolivien Capsicum ceratocalyx Nee Sie wurde 2006 aus Bolivien erstbeschrieben. Capsicum chacoense Hunz. Nord- und Mittelargentinien, Südbolivien, Paraguay Capsicum chinense Jacq. Latein- und Südamerika Capsicum coccineum (Rusby) Hunz. Bolivien, Peru Capsicum cornutum (Hiern) Hunz. Südbrasilien Capsicum dimorphum (Miers) O.K. Kolumbien, Ecuador Capsicum eshbaughii Barboza[28] Bolivien Capsicum eximium Hunz. Nordargentinien, Südbolivien Capsicum flexuosum Sendtn. Süd- und Südostbrasilien, Paraguay, Nordostargentinien Capsicum friburgense Barboza & Bianchetti Sie wurde 2005 aus Brasilien erstbeschrieben. Capsicum frutescens L. Bolivien bis Brasilien[31] Capsicum galapagoense Hunz. Galapagosinseln Capsicum geminifolium (Dammer) Hunz. Kolumbien, Ecuador, Peru Capsicum hookerianum (Miers) O.K. Südecuador, Nordperu Capsicum hunzikerianum Barboza & Bianchetti, Sie wurde 2005 aus Brasilien erstbeschrieben. Capsicum lanceolatum (Greenm.) Morton & Standley Mexiko, Guatemala Capsicum longifolium Barboza & S. Leiva[29] Sie wurde 2019 aus dem Norden Perus und dem Süden Ecuadors erstbeschrieben. Capsicum longidentatum Agra & Barboza[27] Nordostbrasilien Capsicum mirabile Mart ex. Sendt Südbrasilien Capsicum neei Barboza & X. Reyes[29] Sie wurde 2019 aus dem Südosten Boliviens erstbeschrieben. Capsicum parvifolium Sendt. Kolumbien, Nordostbrasilien, Venezuela Capsicum pereirae Barboza & Bianchetti Brasilien Capsicum piuranum Barboza & S. Leiva[29] Sie wurde 2019 aus dem Norden Perus erstbeschrieben. Capsicum praetermissum Heiser & Smith Zentral- und Südbrasilien, Paraguay Capsicum pubescens Ruiz & Pav. Latein- und Südamerika Capsicum recurvatum Witas. Brasilien Capsicum rhomboideum (Dunal) Kuntze Mexiko, Guatemala, Honduras, Kolumbien, Venezuela, Ecuador, Peru Capsicum schottianum Sendt. Brasilien Capsicum scolnikianum Hunz. Peru, Ecuador Capsicum tovarii Eshbaugh, Smith & Nickrent Peru Capsicum villosum Sendt. SüdbrasilienEhemals zur Gattung Capsicum gehörig wurde beispielsweise Capsicum anomalum komplett aus der Gattung ausgegliedert und als Tubocapsicum anomalum der Gattung Tubocapsicum einer anderen Tribus der Nachtschattengewächse zugeordnet. Diese Gattung wurde bereits 1908 von Tomitaro Makino vorgeschlagen und seit der Bearbeitung der Gattung Capsicum von Armando Hunziker aus dem Jahr 1956 allgemein anerkannt. Sie enthält nach neuesten Erkenntnissen die Arten Tubocapsicum anomalum und Tubocapsicum obtusum.[32]
Innerhalb der Gattung werden zwei Gruppen unterschieden. Die erste mit einer Chromosomenzahl von 2 n = 2 x = 24 {displaystyle 2n=2x=24} 
Innerhalb der 2 n = 2 x = 24 {displaystyle 2n=2x=24}
Eine „violett-blühende Gruppe“ wird von Capsicum eximium, Capsicum cardenasii, Capsicum pubescens und Capsicum tovarrii gebildet. Die Blüten dieser Gruppe sind teilweise oder komplett violett, stern-, glocken- oder radförmig, die Samen sind bräunlich bis schwarz. Eine kleine Gruppe aus Capsicum baccatum und Capsicum praetermissum mit grünlichen Punkten im Inneren der weißen Krone (mit violettem Rand bei Capsicum praetermissum) und gelblichen Samen ist wahrscheinlich zwischen den beiden zuvor genannten Gruppen positioniert.[26]
Die meisten Arten der 2 n = 2 x = 26 {displaystyle 2n=2x=26}
Ein Überblick über die bekannten Arten und deren Kulturformen ist unter Liste der Paprika- und Chilisorten zu finden.
Obwohl alle Paprika – ob mild oder scharf – derselben Gattung zuzuordnen sind, gibt es in allen standardsprachlichen Varietäten des Deutschen eine begriffliche Unterscheidung zwischen den großen, als Gemüse verwendeten Sorten, und den kleinen, scharfen Sorten. In Deutschland heißt das Gemüse die Paprika, im Süden auch der Paprika, in Österreich ist es der Paprika und wird auch als Gemüsepaprika oder Paprikaschote bezeichnet. In der Schweiz und Südtirol heißt das Gemüse in Anlehnung an das Italienische auch die oder der Peperoni. Die kleinen und oft scharfen Früchte heißen in Deutschland Peperoni oder Chili(schoten), selten Pfefferoni oder Pfefferonen. In Österreich heißen sie Pfefferoni, selten Peperoni, und in der Schweiz und Südtirol auch Peperoncini. Der Singular wird hier in den meisten Varietäten selten gebraucht. Weiterhin sind Bezeichnungen wie Spanischer Pfeffer, Roter Pfeffer oder Cayennepfeffer gebräuchlich, die alle auf die historische Verknüpfung mit dem Pfefferhandel und den Wortstamm Pfeffer zurückzuführen sind.
In anderen Sprachen ist diese Verbindung noch stärker ausgeprägt. So bezeichnet im Spanischen pimienta den Pfeffer, ferner aber auch das Chilipulver (pimienta roja, vgl. dt. Cayennepfeffer), den Piment (pimienta de Jamaica, Nelkenpfeffer) und weitere nicht verwandte Pflanzen, pimiento hingegen die (milden) Paprikafrüchte.
Im Englischen ist bei Gemüsepaprika zumeist von bell pepper (‚Glockenpaprika‘) oder sweet pepper, bei scharfen Paprika von chile pepper oder hot pepper die Rede. Pepperoni (auch Peperoni) wiederum bezeichnet im Englischen eine Wurst, die mit Paprika gewürzt wird.
Auch das türkische Biber leitet sich über Piper vom gleichen Ursprung wie Pfeffer ab. Hier wird bei der Benennung Biber nicht zwischen Pfeffer, Paprika (Gemüse und Frucht), Chili bzw. Chilipulver unterschieden, alles wird als Biber bezeichnet.
Weit verbreitet in der Türkei ist auch Pul Biber: sogenannte „Paprikaflocken“, die – wie der Name sagt – nicht zu Pulver gemahlen werden, sondern aus kleinen groben Flocken bestehen und oft sehr scharf sind. Pul Biber ist als scharfes Gewürz mittlerweile unter anderem durch den Döner Kebab auch in Europa weit verbreitet. Verwendet werden für die Herstellung der Paprikaflocken meist Sorten der Art Capsicum annuum, die in Europa unter dem Namen „Spanischer Pfeffer“ bekannt ist.
In die deutsche Sprache wurde der Ausdruck Paprika etwa im 19. Jahrhundert aus dem Ungarischen übernommen, das wiederum das Wort aus dem serbokroatischen[35] Ausdruck pàprika, welcher eine Ableitung zu pàpar (dt. „Pfeffer“) ist, entlehnt hatte.
Der Ausdruck wurde in vielen Sprachen übernommen und dient meist nur als Bezeichnung für das getrocknete und gemahlene Gewürz. Dies gilt auch im Schweizer Hochdeutschen, wo für die Früchte die Italianismen Peperoni bzw. Peperoncini verwendet werden. Im übrigen deutschen Sprachraum bezeichnet der Ausdruck Paprika sowohl das Gewürz als auch die Frucht. Das Genus ist im Sprachgebrauch weder regional noch überregional festgelegt. Nach Duden ist neben dem männlichen auch das weibliche Genus gebräuchlich, also: die Paprika ebenso wie der Paprika.
Das in Österreich verwendete Verb paprizieren wird für das Würzen mit Paprikapulver eingesetzt.
Der Name geht nicht auf den Namen des Landes Chile zurück, sondern leitet sich aus der Bezeichnung für Chilifrüchte in der Nahuatl-Sprachfamilie ab (chilli), die von Teilen der aztekischen Ureinwohner in Mexiko gesprochen wurde und wird. In Mexiko wird damit nur die Frucht bezeichnet; auf Deutsch ist dagegen nicht immer klar, ob damit die Pflanze, die Frucht oder ein Gericht, das die Früchte verwendet, gemeint ist (Chili con Carne). Einige Puristen in New Mexico, wo die Mehrzahl der US-amerikanischen Chilis angebaut wird, bestehen darauf, dass chili das Gericht bezeichnet, und chile pepper die Frucht. Auch die Schreibweise des Wortes Chili ist sehr umstritten. So trifft man vor allem im englischen, aber zum Teil auch im deutschen Sprachraum auf die Versionen Chilie, Chilli, Chillie, Chile oder Chille.
Die wissenschaftliche Bezeichnung Capsicum leitet sich von einer neulateinischen Ableitung des griechischen Wortes kapsa (κάψα) ab. Der Wortstamm bedeutet so viel wie „Kapsel (verwandtes Wort), Behälter“ und ist auf die Form der Früchte zurückzuführen. Fälschlicherweise wird auch oft eine Ableitung von kaptein (κάπτειν) „beißen“ angenommen, jedoch lautet die eigentliche Bedeutung des Wortes „fassen“. Über den gleichen Irrtum kann auch die etymologische Entstehung des nur noch selten gebrauchten Lehnwortes Beißbeere für scharfe Paprika erklärt werden.
Es gibt heutzutage kaum eine lokale Küche, in der Paprika nicht in irgendeiner Form eingesetzt wird. Jedoch ist die jeweilige Verwendung sehr unterschiedlich und stark an die regionalen Gewohnheiten angepasst. Einige Sorten wie Jalapeño, Serrano, Anaheim oder zum Teil die Gemüsepaprika werden im grünen, unreifen Zustand geerntet und verwendet.
Die scharfen Sorten werden bevorzugt in warmen Regionen eingesetzt, da die durch das Capsaicin verursachte Hitzeempfindung die Schweißbildung fördert, wodurch die Körpertemperatur gesenkt wird. Beispiele für diese Küchen sind in der ursprünglichen Heimat der Paprikas die mexikanische Küche, die Tex-Mex-Küche, aber auch die mittel- und südamerikanische Küche.
Auch Asien ist für scharfe Kochstile bekannt, so unter anderem die chinesische, indonesische, thailändische, koreanische und indische Küche. In Europa sind bevorzugt die Mittelmeer-Gebiete zu nennen, so die spanische, türkische, italienische oder griechische Küche; aber auch auf dem Balkan, in Ungarn und in Österreich wird die Schärfe der Paprika geschätzt.
Milde Paprika werden sowohl als Gemüse als auch als Gewürz in vielen anderen Küchen genutzt, unter anderem in der französischen Küche. Die Einbürgerung der Gewürzpaprika in der französischen Küche und damit in der Haute Cuisine ist auf den Koch Auguste Escoffier zurückzuführen. Er ließ das Paprikapulver 1879 über den befreundeten ungarischen Koch Karoly Gundel aus Szeged in Ungarn nach Monte-Carlo kommen und verschaffte damit dem „ungarischen Gewürz“ internationale Beachtung. Zu den Gerichten, die er servierte, gehörte Poulet au Paprika (Paprikahuhn) – und Gulyas Hongroise (Gulasch). Ein weiteres bekanntes französisches Gericht, die Ratatouille, ist ohne Paprika undenkbar.
Wie viele andere Nachtschattengewächse enthalten die grünen Bestandteile der Pflanze wie Blätter und Stängel Giftstoffe und sollten deswegen nicht verzehrt werden. Jedoch ist der Anteil dieser Giftstoffe nicht so hoch wie bei anderen Nachtschattengewächsen, so dass zum Beispiel in Indien auch die Blätter für eine Art Tee verwendet werden.
Die bekannteste Form, in der Paprika als Gewürz genutzt wird, ist das Paprikapulver. Zur Herstellung werden die Paprikafrüchte getrocknet und anschließend gemahlen. Je nach Sorte und ihrer Schärfe sowie dem Anteil der Samen und Scheidewände wird Paprikapulver in Kategorien eingeteilt. Ungarisches Paprikapulver wird (mit abnehmender Schärfe) wie folgt gegliedert: Rosenpaprika – Halbsüß – Edelsüß – Delikatess – Extra. Daneben gibt es unter anderem die spanischen Paprikapulver Dulce (vergleichbar mit Edelsüß) und das kräftigere Picante. Scharfes Paprikapulver wird oft als Cayennepfeffer bezeichnet, verweist aber eigentlich auf die verwendete Chilisorte Cayenne.
Neben Paprikapulver wird eine Vielzahl an Würzsaucen und -pasten aus Paprika hergestellt. Wohl die bekannteste ist die durch Fermentation von Chilis hergestellte Tabascosauce. Oft wird auch eine Grundlage aus Essig und Gemüse (meist Tomaten) oder Früchten für Chilisaucen verwendet. Zu den bekanntesten Würzsaucen mit Paprika gehören Sambal Oelek (Indonesien), Ajvar in weiten Teilen Südosteuropas, Erős Pista (Ungarn), Adschika (Westkaukasus und Südrussland), Harissa (Nordafrika), Mojo (Kanarische Inseln), Lajiaojiang (China), Mole und diverse Salsas (Mexiko).
Eine wenig verbreitete Spezialität ist das aus den Paprikasamen, die ca. 20 % Öl enthalten,[36] gewonnene Paprikasamenöl. Es weist einen intensiven Paprikageschmack und eine tiefrote Farbe auf. Lieferländer sind u. a. Ungarn und China.
Getrocknete Paprika sind grob gemahlen oder als ganze Früchte erhältlich. Diese können sowohl ähnlich dem Paprikapulver als auch nach Einweichen in Wasser wie frische Früchte verwendet werden. In der mexikanischen Küche nehmen getrocknete Chilis einen besonderen Stellenwert ein. Durch die Trocknung erhalten einige der verwendeten Sorten erst ihr besonderes Aroma. Meist besitzen Chilis der gleichen Sorte unterschiedliche Namen, je nachdem, in welchem Zustand sie verwendet werden. So heißen unreife Ancho-Früchte Poblano, getrocknete Mulato; Jalapeño sind zumeist unreif, die reifen, durch Räuchern haltbar gemachten und sehr aromatischen Jalapeño werden als Chipotle bezeichnet. Eine milde Form aus Spanien wird Niora genannt.[37]
Zur Bestimmung der Schärfe von Paprika wurde 1912 ein Vergleichsverfahren eingeführt. Mit der nach dem Erfinder benannten Scoville-Skala wird heute noch die Schärfe von Chilis angegeben. Jedoch wird heute der Capsaicin-Gehalt chemisch-analytisch bestimmt. Die verschiedenen Paprikasorten können Scoville-Werte von 0 bis 2.200.000[38] erreichen. Pures kristallines Capsaicin entspricht einem Schärfegrad von 15.000.000 bis 16.000.000 Scoville-Einheiten. Als Beispiel eines solchen Chili-Erzeugnisses gilt Blair’s 16 Million Reserve. 1 Milliliter dieses Produkts müsste mit 16 Kubikmetern Wasser verdünnt werden, um die Schärfe zu neutralisieren.
Die Klassifikation der Schärfe von Paprika reicht von mild (0 Scoville-Einheiten, z. B. Gemüsepaprika) über pikant (100 bis 1500 Scoville-Einheiten, z. B. Kirschpaprika, Peperoni, Peperoncini, Poblano, Pasilla) und mittelscharf (1500 bis 10.000 Scoville-Einheiten, z. B. Jalapeño, Guajillo, Wachspaprika) bis hin zu scharf: (mehr als 30.000 Scoville-Einheiten, z. B. Serrano, Cayenne, Chiltepin oder Habanero mit 100.000 bis 500.000 Scoville-Einheiten).[39] Einige extrem scharfe Sorten überschreiten 1 Million Scoville: Bhut Jolokia, Trinidad Moruga Scorpion und der aktuelle Rekordhalter Carolina Reaper. Durch die Verwendung von Konzentraten ist es möglich, noch schärfere Chilisaucen herzustellen.
Hände müssen nach der Verarbeitung von Paprika mit Ölen, Fetten oder Alkohol gereinigt werden, da Capsaicin nicht wasserlöslich ist und sich durch normales Händewaschen nicht vollständig entfernen lässt. Für den Schutz bei der Verarbeitung scharfer Sorten bieten sich Plastikhandschuhe an. Bei extrem scharfen Sorten kann es bei Kontakt auch geringster Mengen mit Augen, Schleimhäuten oder Haut zu schweren Reizungen kommen. Will man die Schärfe mindern, sollten nur die Fruchtwände ohne Plazenta und Samenscheidewände verwendet werden, da letztere 90 bis 99 Prozent des Capsaicins enthalten.[40]
Nachdem immer mildere Sorten gezüchtet worden waren, wurde Paprika auch als Gemüse verwendet. Wie auch beim scharfen Paprika ist die Verwendung des Gemüsepaprika sehr vielseitig. So kann man Paprika roh in Salaten, gefüllt, sauer eingelegt, gedünstet oder gebraten verwenden. Frischer Paprika hält sich bei Zimmertemperatur etwa zwei bis drei Tage, im Kühlschrank (Gemüsefach) etwa eine Woche. Vor der Verwendung sollten Stiel, Plazenta, Samenscheidewände sowie Samen entfernt werden. Grüne (unreife) Paprikas sind etwas bitterer und kräftiger im Geschmack, reife Früchte süßer.
Gerhard Madaus fasst unterschiedliche medizinische Literatur zusammen: Camerarius rühme das Dekokt gegen Wassersucht, andere empfahlen es mit Lorbeeren bei Wechselfieber. Matthiolus‘ New-Kreuterbuch von 1626 empfehle es bei Hydrops, Heckers Pract. Arzneimittell. bei Verdauungsschwäche, Torpidität und Verschleimung des Magens, Typhus, Malaria, Gliederlähmung, seröser Bräune und Star, Clarus’ Handb. d. spec. Arzneimittell. zur Anregung von Verdauung, Gefäß- und Nervensystem, äußerlich als Gurgel- und Kaumittel bei septischen Anginen, Turnbull bei Frostbeulen und Zahnweh. Potter empfahl Capsicum als Alkohol- und Opiumersatz für Süchtige, und für verschiedene urologische Störungen.
Tierärzte kannten Liquor capsici compositi zum Einreiben bei Rheuma und innerlich für die Verdauung. Die französische Volksmedizin nutzte Capsicum bei Hämorrhoiden, die lettische ließ reife Früchte mit Salz, gelber Seife und Kampfer in einer Flasche im Warmen gären und rieb damit schmerzende Glieder ein. In der Mongolei nehme man es bei Fieber, Hämorrhoiden, Parasiten und Karzinomen.[41] Die Homöopathie kennt Capsicum annuum u. a. bei Mastoiditis, ausstrahlend schmerzendem, stinkendem Husten, Übergewicht und Schlafstörung bei Melancholie und Sucht.[42] Die Medizin nutzt keine Gemüsepaprika, sondern Zubereitungen mit höherem Gehalt an Capsaicin.
Die amerikanischen Ureinwohner nutzten Paprika als Heilmittel, unter anderem gegen Zahnschmerzen oder Arthrose. Teile dieser Techniken wurden nach der Entdeckung Amerikas auch von Europäern in die Volksmedizin übernommen. Der heute bekannteste Einsatz von Paprika in der Medizin sind Wärmepflaster, die bei rheumatischen Schmerzen eingesetzt werden. Die 1928 entwickelte Wirkstoffkombination enthält neben einem Extrakt aus Cayennepfeffer Arnika- und Belladonna-Bestandteile.
Auch gegen Hexenschuss, Migräne, Gürtelrose, diabetische Neuropathie oder postherpetische und trigeminale Neuralgie werden capsaicinhaltige Produkte eingesetzt; weitere Möglichkeiten zur medizinischen Anwendung von Capsaicin werden regelmäßig bekannt. 2006 wurde beispielsweise festgestellt, dass eine hohe Dosis Capsaicin Prostatakrebszellen in Mäusen abtötet.[43] Capsaicin soll durch die Stimulation von Herzmuskelzellen bei Mäusen auch den Herzschaden reduzieren, den sie bei einem Herzanfall erlitten, und könnte in der Zukunft in der Therapie von Myokardinfarkt eingesetzt werden.[44]
Wie bei kaum einem anderen Lebensmittel (ein weiteres Beispiel ist die Kartoffel) hat Paprika oder Chili die Ernährungsgewohnheiten weltweit verändert, nachdem die Pflanze und ihre Früchte sowie deren Zubereitung durch die im Zeitalter der Entdeckungen einsetzende Globalisierung verbreitet wurden. Heutzutage ist Chili die mit am weitesten verbreitete Zutat, um Gerichte zu schärfen, wofür vorher in Europa und Asien z. B. Ingwer, Pfeffer, Rettich oder Senf verwendet wurden. Mittlerweile hat sich um die Chili eine weltweite Fangemeinde gebildet, die sich gleichermaßen der Anzucht als auch dem Verzehr verschiedenster Sorten der Gattung Capsicum widmet. Grund hierfür ist, dass der Körper auf die Schärfe mit der Ausschüttung von Endorphinen reagiert, die ein Glücksgefühl hervorrufen. Viele versuchen daher mit immer höheren Dosierungen dieses Glücksgefühl erneut zu erleben.[45][46]
In diesem Umfeld hat sich auch eine Industrie etabliert, die ihre auch Chiliheads genannten Kunden mit ständig neuen Chili-Produkten mit zum Teil abenteuerlichen Namen versorgt. Dabei werden unter anderem Namen wie Pain is Good („Schmerz ist gut“), Pain 100 % („100 % Schmerz“) oder Holy Shit (wörtlich „Heilige Scheiße“) verwendet.
In traditionellen Chili- und Paprika-Anbaugebieten finden regelmäßig Volksfeste statt, deren Mittelpunkt die Chili ist. Die Stadt Diamante in Kalabrien feiert jährlich das Peperoncino Festival, in Hatch (New Mexico) wird die Ernte mit dem Chile Festival gefeiert, das am Wochenende des Labor Day stattfindet, und aus Frankreich ist vor allem die Fête du Piment der Ortschaft Espelette bekannt. Hinzu kommen vor allem in den Vereinigten Staaten Cook-Off-Wettbewerbe für Chili con Carne und eigene Messen für scharfe Lebensmittel.
Im März 2006 wurde durch den U.S. Postal Service eine Briefmarkenserie „Crops of the Americas“ herausgegeben, die fünf typisch amerikanische Feldfrüchte darstellt. Neben Chilis sind Mais, Bohnen (Phaseolus), Kürbisse und Sonnenblumen die weiteren Motive.[47]
Der Tschuschkopek (bulgarisch Чушкопек, dt. Paprikabacker) ist ein bulgarisches Haushaltsgerät für das Backen von Paprika.
Die Pflanzengattung Paprika (Capsicum) gehört zur Familie der Nachtschattengewächse (Solanaceae). Die Früchte werden als Gemüse und Gewürz verwendet. Je nach Größe, Farbe und Geschmack sowie Schärfe werden für viele Sorten besondere Namen wie Chili, Spanischer Pfeffer, Peperoni, Peperoncini oder Pfefferoni gebraucht. Die am weitesten verbreitete Art, zu der auch die meisten in Europa erhältlichen Paprika, Peperoni und Chilis gehören, ist Capsicum annuum. Fast alle Paprika enthalten – in sehr unterschiedlicher Konzentration – den Stoff Capsaicin, der die Schärfe erzeugt.
Paprika und Chili wurden vom Verein zur Erhaltung der Nutzpflanzenvielfalt (VEN) zum „Gemüse des Jahres“ 2015/2016 in Deutschland gewählt.
Biber, îsot (Capsicum), navê komekê riwekan ji famîleya balîcanan (Solanaceae) e. Ji ber ku li herêmên Kurdistanê cureyên wê yên cuda tên çandin, carnan di bikaranîna navan de tevlîhevî derdikevin. Îsot, bîbera reş, hîçhar ûêd tên tevlîhevkirin, navên cureyan wekî navê komê tên bikaranîn. Bîbera kesk ji aliyê vîtamîna Cyê ve dewlemend e. Bîbera sor jî vîtamîna A. Di bîberê de herwiha vîtamînên B6, E, potasyum, manganez jî hene.
Cultivarietates Capsici annui
Varia Capsica
Peperoncini di aşxaneya kebabê de
Cayenne pepper (Anglice), ex Capsico annuo factum
Piripiri (Capsicum frutescens 'African Devil')
Capsica
IBPGR. 1985 Solanacaea. Romae: International Board for Plant Genetic Resources.
Biber, îsot (Capsicum), navê komekê riwekan ji famîleya balîcanan (Solanaceae) e. Ji ber ku li herêmên Kurdistanê cureyên wê yên cuda tên çandin, carnan di bikaranîna navan de tevlîhevî derdikevin. Îsot, bîbera reş, hîçhar ûêd tên tevlîhevkirin, navên cureyan wekî navê komê tên bikaranîn. Bîbera kesk ji aliyê vîtamîna Cyê ve dewlemend e. Bîbera sor jî vîtamîna A. Di bîberê de herwiha vîtamînên B6, E, potasyum, manganez jî hene.
Capsicum është antar i familjes Solanaceae.
C. baccatum
C. chinense
C. frutescens
C. pubescens
Capsicum is a genus o flouerin plants in the nichtshade faimily Solanaceae. Its species are native tae the Americas, whaur thay hae been cultivatit for thoosands o years. In modren times, it is cultivatit warldwide, an haes acome a key element in mony regional cuisines. In addeetion tae uise as spices an fuid vegetables, capsicum haes an aa foond uise in medicines.
The fruit o Capsicum plants hae a variety o names dependin on place an type. The piquant (spicy) variety are commonly cried chili peppers, or simply "chilies". The lairge mild furm is cried reid pepper, green pepper or bell pepper in North Americae an Britain an typically juist "capsicum" in New Zealand,[3] Australie, an Indie. The fruit is cried paprika in some ither kintras (altho paprika can an aa refer tae the poudered spice made frae various capsicum fruit).
The generic name is derived frae the Greek wird κάπτω (kapto), meanin "tae bite" or "tae swallae."[4] The name "pepper" came intae uise acause o thair seemilar flavour tae the condiment black pepper, Piper nigrum, altho thare is na botanical relationship wi this plant, or wi Sichuan pepper. The oreeginal Mexican term, chilli (nou chile in Mexico) came frae the Nahuatl wird chilli or xilli, referrin tae a larger Capsicum variety cultivatit at least syne 3000 BC, as evidenced bi remains foond in pottery frae Puebla an Oaxaca.[5]
Capsicum is a genus o flouerin plants in the nichtshade faimily Solanaceae. Its species are native tae the Americas, whaur thay hae been cultivatit for thoosands o years. In modren times, it is cultivatit warldwide, an haes acome a key element in mony regional cuisines. In addeetion tae uise as spices an fuid vegetables, capsicum haes an aa foond uise in medicines.
The fruit o Capsicum plants hae a variety o names dependin on place an type. The piquant (spicy) variety are commonly cried chili peppers, or simply "chilies". The lairge mild furm is cried reid pepper, green pepper or bell pepper in North Americae an Britain an typically juist "capsicum" in New Zealand, Australie, an Indie. The fruit is cried paprika in some ither kintras (altho paprika can an aa refer tae the poudered spice made frae various capsicum fruit).
The generic name is derived frae the Greek wird κάπτω (kapto), meanin "tae bite" or "tae swallae." The name "pepper" came intae uise acause o thair seemilar flavour tae the condiment black pepper, Piper nigrum, altho thare is na botanical relationship wi this plant, or wi Sichuan pepper. The oreeginal Mexican term, chilli (nou chile in Mexico) came frae the Nahuatl wird chilli or xilli, referrin tae a larger Capsicum variety cultivatit at least syne 3000 BC, as evidenced bi remains foond in pottery frae Puebla an Oaxaca.
'O Cerasiello è na specia 'e puparuolo piccante e forte che se ausa dint'â cucina comme spezia o p' 'e cunzerve.
'O Cerasiello è na specia 'e puparuolo piccante e forte che se ausa dint'â cucina comme spezia o p' 'e cunzerve.
Ky'ỹirana (Capsicum) ha'e peteĩ ka'a hái jueheguaty yvyrusu Amérika pegua. Oĩ amo 40 ambuéva ko ka'a juehegua ha amo 200 ikatu ijuehégui, [1] oñemitỹva opa yvórape.
Ko jueheguaty yva ha'e ky'ỹi.
Ky'ỹirana (Capsicum) ha'e peteĩ ka'a hái jueheguaty yvyrusu Amérika pegua. Oĩ amo 40 ambuéva ko ka'a juehegua ha amo 200 ikatu ijuehégui, oñemitỹva opa yvórape.
Ko jueheguaty yva ha'e ky'ỹi.
Paprika (Capsicum L.) - to je szlach roscënów z rodzëznë lilkòwatëch (Solanaceae L.). Kaszëbi czasã jedzą paprikã.
Fia andane Bedeitunga schau: Paprika (Begriffsklearung). Paprika san Pflanzna, wo za de Nochtschottngwex ghean. De Fricht wean ois Gmias oda ois Gwiaz heagnumma.
Es gibt an Hauffa Speisn, wo mit Paprika gmochd wean. Se wean oba a gean roh zua Brotzeit gessn.
Paprika keman uaspringle aus Siidamerika, wea oba heit ibaroi af da Wejd obaut.
Tekst üüb Öömrang Paprika (Capsicum), uk Chili of Peperoni as en skööl faan plaanten uun det famile faan a naachtskaadplaanten (Solanaceae).
Paprika as nai mä flook ööder früchten, di irpel (Solanum tuberosum), at tomoot (Solanum lycopersicum), auberginen (Solanum melongena) an tabak (Nicotiana). Di nööm woort för det plaant of uk för a früchten brükt. Uun Euroopa käänt am fööraal di slach Capsicum annuum mä flook onerslacher. Wat en paprika skarep smääk läät, as det Capsaicin diar uun.
Green, ruad an güül paprika-früchten
Uk Chilibuanen hiar tu a paprika-suurten
Ruad paprika woort uun Argentiinien drüget
Paprika (Capsicum) ass eng Planzegattung an der Famill vun de Solanaceae. Si ass virun allem wéinst hire Friichte bekannt, déi als Geméis a Gewierz an der Kiche verschafft ginn. Jee no Gréisst, Faarf, Goût, a Schäerft gett et Zorte mat verschiddenen Nimm wéi Chili (an doraus gemaach de Cayennepeffer), Spuenesche Peffer, Peperoni, oder Peperoncini.
Déi Aart, déi am wäitste verbreet ass, an och am dacksten an Europa ze fannen ass, ass Capsicum annuum. Et ass de Capsaicin, deen a bal &alle Paprikaen an ënnerschiddlecher Quantitéit dran ass, deen hinnen d'Schäerft gëtt.
D'Wuert "Paprika" kënnt vum Serbesche pàprika (паприка), dat sengersäits, iwwer pápar, op dat Laténgescht piper - Peffer zréckgeet.
D'Planz kënnt aus Zentralamerika. Vun do gouf se scho vum Christoph Kolumbus selwer mat an Europa bruecht, deen ë. a. als Missioun de Peffermonopol ze briechen, an dofir dës schaarf Friichten (déi op Spuenesch och pimienta - Peffer heeschen), als "Ersatz" matbruecht.
Paprika san Pflanzna, wo za de Nochtschottngwex ghean. De Fricht wean ois Gmias oda ois Gwiaz heagnumma.
Es gibt an Hauffa Speisn, wo mit Paprika gmochd wean. Se wean oba a gean roh zua Brotzeit gessn.
Paprika keman uaspringle aus Siidamerika, wea oba heit ibaroi af da Wejd obaut.
Paprika (Capsicum), uk Chili of Peperoni as en skööl faan plaanten uun det famile faan a naachtskaadplaanten (Solanaceae).
Paprika as nai mä flook ööder früchten, di irpel (Solanum tuberosum), at tomoot (Solanum lycopersicum), auberginen (Solanum melongena) an tabak (Nicotiana). Di nööm woort för det plaant of uk för a früchten brükt. Uun Euroopa käänt am fööraal di slach Capsicum annuum mä flook onerslacher. Wat en paprika skarep smääk läät, as det Capsaicin diar uun.
Pilipili ni tunda refu au la mviringo la mpilipili lenye rangi ya kijani, manjano, machungwa au nyekundu.
Pilipili huwa na tabia ya kuwasha walau kiasi.
Pilipili huwekwa kwenye supu, mboga mbalimbali, chipsi, sambusa n.k. ili kuongeza ladha au hamu ya chakula.
Rangi tatu za pilipili hoho
Makala hii kuhusu mambo ya biolojia bado ni mbegu. Pilipili ni tunda refu au la mviringo la mpilipili lenye rangi ya kijani, manjano, machungwa au nyekundu.
Pilipili huwa na tabia ya kuwasha walau kiasi.
Pilipili huwekwa kwenye supu, mboga mbalimbali, chipsi, sambusa n.k. ili kuongeza ladha au hamu ya chakula.
O pimento (Capsicum) ye un chenero de plantas d'a familia Solanaceae.
Tha peabar neo piobar na ghlasraich air a bheil measan dearg neo uaine. Cleachdar gu tric ann an cocaireachd Mexicanach.
Lu pipiruni o biezzu è nu legumi usatu assai nti cucini di tuttu lu munnu. Po essiri di culuri russu, virdi o giallu. Ntâ cucina siciliana è usatu pi esempiu pâ capunata, ma si pò fari puru arrustutu.
Li biezzi arrustuti, cunzati cu ogghiu e tanticchia di sali sunnu na spicialità dâ cucina siciliana.
Qalampir — Solanaceae (Ituzumdoshlarga) mansub chala buta, buta yoki koʻp yillik oʻtsimon oʻsimliklar turkumi, sabzavot ekini. Yovvoyi holda Amerikaning tropik r-nlarida uchraydi. Issiqsevar oʻsimlik. Peru Q. i (C. angulosum), kolumbiya Q. i (C. conicum), egilgan Q. i (С. гиевсеш), sabzavot Q. (C. annuum) yoki garmdori va boshqalar turlari bir yillik oʻsimlik sifatida hamma qitʼalarda oʻstiriladi. Sabzavot Q.i turining poyasi tik (1 m gacha), ildizi oʻqildiz, mevasi koʻp urugʻli, qizil, sariq, toʻq sariq, qoʻzoq, shakli turlicha. Mevasi tarkibida qand, quruq modda, S, V,, V2vitaminlari, karotin, alkoloidlar bor. Sabzavot Q.i platsentasi tarkibidagi kapsaitsin alkaloidi miqdoriga qarab chuchuk (qarang Bolgar qalampiri) va achchiq boʻladi. Uzbekistonda achchiq Q.ning "Margʻilon 330" va "Nafis" ("Pikantngy"), mayda mevali "Kelin tili" navlari koʻp ekiladi. Achchiq Q. qoʻzogʻining poʻsti yupqa, shakli maydauzunchoq. Gullaganidan keyin mevasi 35—40 kunda yetiladi. Uruti issiqxonalarga sepilib, ochiq yerlarga koʻchati ekiladi. Hosiddorligi 200 s/ga. Koʻk va pishgan (qizil) qoʻzoqlari xom holida isteʼmol qilinadi, ovqatga solinadi, sirkalash, tuzlash, konservalashda, quritilgan mevasi tolqoni ziravor sifatida ishlatiladi. Tibbiyotda qandli diabet kasalligi hamda qonni suyultiruvchi davo sifatida, sanoatda shamollashga qarshi ishlatiladigan Q. malhamli mato ishlab chiqarishda foydalaniladi.
Ang Capsicum o halamang sili (Ingles: pepper, chili, chilli o green pepper; Kastila: chile) ay isang uri ng halamang may maanghang na mga bunga. Tinatawag na siling-haba ang mga mahaba at mapulang uri ng sili.[1]
Ang sili o sile ay ang prutas ng halamang mula sa saring Capsicum, ang halamang sili, na mga kasapi ng Solanaceae. Sa botanika, tinuturing itong palumpong na beri. Depende sa katindihan ng lasa at pagkamalaman, iba't iba ang gamit nila sa pagluluto mula sa pagiging gulay (halimbawa: siling pukinggan) hanggang sa paggamit bilang isang pampalasa (halimbawa: paminta). Inaani ang prutas nito.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Halaman at Pagkain ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang Capsicum o halamang sili (Ingles: pepper, chili, chilli o green pepper; Kastila: chile) ay isang uri ng halamang may maanghang na mga bunga. Tinatawag na siling-haba ang mga mahaba at mapulang uri ng sili.
Ang sili o sile ay ang prutas ng halamang mula sa saring Capsicum, ang halamang sili, na mga kasapi ng Solanaceae. Sa botanika, tinuturing itong palumpong na beri. Depende sa katindihan ng lasa at pagkamalaman, iba't iba ang gamit nila sa pagluluto mula sa pagiging gulay (halimbawa: siling pukinggan) hanggang sa paggamit bilang isang pampalasa (halimbawa: paminta). Inaani ang prutas nito.
Uchu (genus Capsicum L.) nisqakunaqa huk chakra yurakunam, papa yura rikch'aq aylluman kapuq.
Rurunkunatam mikhunchik, hayaq q'apachanam. Rurunkunapi kaq hayaq imayayninqa kapsaysina (capsaicina) nisqam.
Tiksimuyuntinpi lliwmanta astawan puquchisqa uchu rikch'aqqa wata uchu (Capsicum annuum) nisqam. Chay yuramantaqa achka chakra yura layakunatam akllaspa mirachirqan, hayaq ruruyuq (sallqa yura hina), misk'i ruruyuqpas (misk'i uchu icha paprika nisqa).
Huk ancha hayaq uchuqa ruqutu (Capsicum pubescens) nisqam.
Kaymi huk rikch'aqninkuna:
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Uchu
Uchu (genus Capsicum L.) nisqakunaqa huk chakra yurakunam, papa yura rikch'aq aylluman kapuq.
Η πιπεριά είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο, ποώδες και θαμνώδες φυτό του γένους Καψικόν (Capsicum - δημοτική: Καψικό). Ανήκει στην τάξη Στρυχνώδη (Solanales) της οικογένειας Στρυχνοειδών (Solanaceae). Η πιπεριά υπάρχει σε 50 περίπου είδη ανά τον κόσμο, άλλοτε με γλυκούς και άλλοτε με καυτερούς καρπούς.
Το φυτό έχει ύψος 50–75 εκατοστά, βλαστούς που στην αρχή είναι τρυφεροί και στη συνέχεια ξυλώδεις, φύλλα σχετικά μικρά, ανοιχτοπράσινα, άνθη λευκά που φύονται μεμονωμένα σε ομάδες των 2 ή 3. Ο καρπός της πιπεριάς είναι πολύσπερμος πράσινος ή κιτρινοπράσινος, που γίνεται κόκκινος ή κίτρινος όταν ωριμάσει. Το σχήμα του, ανάλογα με την ποικιλία, είναι κωνικό και μακρύ έως σφαιρικό ή τοματόμορφο.
Οι γλυκείς καρποί είναι μεγαλύτεροι από τους καυτερούς, αυλακωτοί και διογκωμένοι. Μαζεύονται 60–80 μέρες μετά από τη μεταφύτευση του φυταρίου από το φυτώριο και όταν έχουν ζωηρό πράσινο χρώμα, πριν ωριμάσουν.
Πλούσιοι σε βιταμίνη C και βιταμίνη Α, τρώγονται σε σαλάτες ή μαγειρεμένοι. Αποτελούν ένα από τα κύρια υλικά της Ελληνικής κουζίνας, καθώς χρησιμοποιούνται στη χωριάτικη σαλάτα, στα γεμιστά, αλλά και ως συμπλήρωμα σε σάλτσες κ.λ.π.
Οι καυτεροί καρποί χρησιμοποιούνται ψητοί ως ορεκτικό ή γίνονται σκόνη και χρησιμοποιούνται ως μπαχαρικό. Η καυστικότητα των καρπών οφείλεται σε μία ουσία, την καψαϊκίνη, ένα αλκαλοειδές που βρίσκεται στο εσωτερικό τους.
Χαρακτηρίζει σήμερα πολλές κουζίνες της Ανατολής, της Ινδίας, της Άπω Ανατολής και Λατινικής Αμερικής, ενώ είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Ισπανία και το Μεξικό. Στα θερμά κλίματα η καυτερή πιπεριά καταναλώνεται κατά κόρον, καθώς ερεθίζει ορισμένα κέντρα του υποθαλάμου, προκαλώντας εφίδρωση και μείωση της θερμοκρασίας του σώματος. Γνωστότερα από τα μπαχαρικά που παράγονται από την καυτερή πιπεριά είναι το τσίλι και το καγιέν, από ξηραμένους καρπούς των ποικιλιών Frutescens και Annum, και η καυτερή σάλτσα Ταμπάσκο. Η γλυκιά πάπρικα προέρχεται από μία ποικιλία με ιδιαίτερο άρωμα αλλά μη καυτερή.
Στην Ελλάδα η πιπεριά καλλιεργείται σε όλη σχεδόν τη χώρα σε λαχανόκηπους και θερμοκήπια. Είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στη Βόρεια Ελλάδα. Οι κυριότερες ποικιλίες είναι η πράσινη της Νέας Μαγνησίας με τους γλυκούς και σαρκώδεις καρπούς, Φλωρίνης με τους κόκκινους καρπούς γλυκούς ή καυτερούς, σχήματος κωνικού, μακριού, μετρίου μεγέθους που τρώγονται ψητές, γίνονται πάπρικα ή κονσερβοποιούνται, Τσούσκα με ελαφριά καυτερή γεύση και κιτρινοπράσινο χρώμα, κίτρινη Κουφαλίων, πιπερούδι, που γίνεται τουρσί και καλλιεργείται στις περιοχές της Θεσσαλονίκης, και άλλες. Η ξερή, τριμμένη κόκκινη πιπεριά σε ορισμένες περιοχές είναι γνωστή και σαν μπούκοβο.
*Στην περιοχή των Κουφαλίων Θεσσαλονίκης, όπου αναφέρεται και η κίτρινη πιπεριά, "τσούσκα" λέγεται και η συνήθεια να σηκώνεις στην πλάτη σου κάποιον άνθρωπο σαν τσουβάλι/ γκαλιγκότσα-ι.
Η πιπεριά είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο, ποώδες και θαμνώδες φυτό του γένους Καψικόν (Capsicum - δημοτική: Καψικό). Ανήκει στην τάξη Στρυχνώδη (Solanales) της οικογένειας Στρυχνοειδών (Solanaceae). Η πιπεριά υπάρχει σε 50 περίπου είδη ανά τον κόσμο, άλλοτε με γλυκούς και άλλοτε με καυτερούς καρπούς.
Пипер (науч. Capsicum annuum, разг. „пиперки“) — повеќегодишно зеленчуково растение од фамилијата зрнци (Solanaceae), слично на компирот. Може да има благ и лут вкус и се употребува за исхрана на луѓе и животни, во свеж, готвен и преработен (во зачини, ајвар, конзевиран во туршија) облик. Потекнува од јужните делови на Северна Америка, Централна Америка и северните делови на Јужна Америка, од каде што е распространета ширум светот, а особено застапена и во Македонија. Во Македонија во 2010 година се произведени 168.150 тони пиперки[2].
Родот на пиперката опфаќа едногодишна билка, во висинa до 1 -{m}-. Листовите на пиперката се јаjцести со шилести врвови. Цветаат во мај, а цветовите и се бели, црвени, светложолти или виоилетови. Плодот е топчест или долгнавест. Мирисот и вкусот на плодовите е (благ, сладок до извонрендо лут) се зависи од сортата и зрелоста. Долж нервите постојат жлезди кои синтетизираат алкалоид , капсаицин („одговорен“ за лутината и лековитост на пиперката). Основниот број на хромозом е x=12[3].
Постојат мноштво имиња за плодовите на поединечни сорти на пиперка. Најпознати видови на пиперки се: феферони, бабура, чили, ајварка (куртовска капија), зелена дуга, сиврија. Чили е назив за неколку врсти и сорти на пиперка, кои се одгледуваат на територијата на Мексико уште од 3000. година п. н. е.[4]
Родот -{Capsicum}- опфаќа околу 25 видови. Постои претпоставка дека голем број на сортите е уште поголем и дека со деталните истражување на Неотрописот ќе се опишат и нови видови.[5] Еден од проблемите на класификацијата на сортите внатре родот е прашање на сродноста на три од вкупно четири одгледувани сорти (-{Capsicum annuum, Capsicum frutescens}- и -{Capsicum chinense}-). Поедини автори ги сметаат одвоени со сестринските видови[5], додека -{Pickersgill}-[6] и сметаат дека статусот на посебни видови е нелегитимен.
Пиперката се користи како зеленчук, зачин и лек. Исто така се користи свежа, конзервирана како (туршија), сува или сува мелена (или „толчена“).
Пиперки растат на нива во с.Миравци, Гевгелиско
Пиперки растат на нива во с.Миравци, Гевгелиско
Пиперки растат на нива во с.Миравци, Гевгелиско
Пипер во с.Трубарево
Пипер во с.Трубарево
Пиперки од сортата „ајварка“
Пиперки везени во с.Љубојно
Пиперки на тераса во с.Љубојно
Пиперки во с.Љубојно
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|accessdate= (помош) ([[:Category:|link]]) Пипер (науч. Capsicum annuum, разг. „пиперки“) — повеќегодишно зеленчуково растение од фамилијата зрнци (Solanaceae), слично на компирот. Може да има благ и лут вкус и се употребува за исхрана на луѓе и животни, во свеж, готвен и преработен (во зачини, ајвар, конзевиран во туршија) облик. Потекнува од јужните делови на Северна Америка, Централна Америка и северните делови на Јужна Америка, од каде што е распространета ширум светот, а особено застапена и во Македонија. Во Македонија во 2010 година се произведени 168.150 тони пиперки.
भिंडे खुर्सानी फूल फुल्ने दुईदलीय वनस्पति अन्तर्गत सोलानासिया (Solanaceae) परिवारको वनस्पति हो ।
C. annuum cultivars
A variety of coloured Capsicum
Peperoncini (C. annuum)
Peperoncini in kebab restaurant
Cayenne pepper (C. annuum)
Compact plant of orange Capsicum
Habanero chili (C. chinense Jacquin)- plant with flower and fruit
Scotch bonnet (C. chinense) in a Caribbean market
Thai peppers (C. annuum)
Fresh Indian green chillies in Bangalore market
Piri piri (C. frutescens 'African Devil')
Naga jolokia pepper (bhut jolokia) (C. chinense x C. frutescens)
C. annuum flower
C. annum flower close up
Green, yellow, and red peppers
The flower of red hot bangi pepper, Malaysia
A small but very hot Capsicum in Malaysia
Dried and crunchy Capsicum from Basilicata
Capsicum in Bangladesh
Naga Morich in Bangladesh
शिमला मिर्च, मिर्च की एक प्रजाति है जिसका प्रयोग भोजन में सब्जी की तरह किया जाता है। अंग्रेज़ी मे इसे कैप्सिकम (जो इसका वंश भी है) या पैपर भी कहा जाता है। मूलत: यह सब्जी दक्षिण अमेरिका महाद्वीप की है जहाँ ऐसे साक्ष्य मिलते हैं कि इसकी खेती लगभग पिछले 3000 सालों से की जा रही है। शिमला मिर्च एक ऐसी सब्जी है जिसे सलाद या सब्जी के रूप में खाया जा सकता है। बाजार में शिमला मिर्च लाल, हरी या पीले रंग की मिलती है। चाहे शिमला मिर्च किसी भी रंग की हो लेकिन उसमें विटामिन सी, विटामिन ए और बीटा कैरोटीन भरा होता है। इसके अंदर बिल्कुल भी कैलोरी नहीं होती इसलिये यह खराब कोलेस्ट्रॉल को नहीं बढ़ाती। साथ ही यह वजन को स्थिर बनाये रखने के लिये भी योग्य है। [1] [2]
शिमला मिर्च (अंगरेजी: Capsicum) एगो सब्जी हवे।
शिमला मिर्च, मिर्च की एक प्रजाति है जिसका प्रयोग भोजन में सब्जी की तरह किया जाता है। अंग्रेज़ी मे इसे कैप्सिकम (जो इसका वंश भी है) या पैपर भी कहा जाता है। मूलत: यह सब्जी दक्षिण अमेरिका महाद्वीप की है जहाँ ऐसे साक्ष्य मिलते हैं कि इसकी खेती लगभग पिछले 3000 सालों से की जा रही है। शिमला मिर्च एक ऐसी सब्जी है जिसे सलाद या सब्जी के रूप में खाया जा सकता है। बाजार में शिमला मिर्च लाल, हरी या पीले रंग की मिलती है। चाहे शिमला मिर्च किसी भी रंग की हो लेकिन उसमें विटामिन सी, विटामिन ए और बीटा कैरोटीन भरा होता है। इसके अंदर बिल्कुल भी कैलोरी नहीं होती इसलिये यह खराब कोलेस्ट्रॉल को नहीं बढ़ाती। साथ ही यह वजन को स्थिर बनाये रखने के लिये भी योग्य है।
மிளகாய் (Capsicum) என்பது காய்கறிகளில் ஒன்றாகும். இது மொளகாய், முளகாய் எனப் பல்வேறாக அழைக்கப்படுகிறது. பச்சை மிளகாய், மிளகாய் இனத்தைச் சேர்ந்தது. இது சோலன்கே (Solanaceae) குடும்பத்தைச் சேர்ந்த தாவரம் ஆகும். இவ்வகையான மிளகாய் காரத்தை அதிகரிக்க உணவிலும் மருந்துகளிலும் பயன்படுத்தப்படுகிறது. இவை 6000 வருடங்களுக்கு முன்பே உணவில் பயன்படுத்தப்பட்டதாக ஆராய்ச்சியாளர்கள் தெரிவித்துள்ளனர்.[3] பச்சை மிளகாயின் உற்பத்தி, ஏற்றுமதி மற்றும் இறக்குமதியில் இந்தியாவின் பங்கு முக்கியமானது.
உலகெங்கிலும் மிளகாய்களை வகைப்படுத்த சுகோவில் அளவு (Scoville Units) எனப்படும் முறையே பிரபலமாக பயன்படுத்தப்படுகிறது.
இனிப்பு வகை மிளகாய்களின் காரத் தன்மை 0 முதல் 1000 சுகோவில் அளவு வரை இருக்கும். குடை மிளகாய், பிமென்டோ, இனிப்பு பனானா, மெக்ஸி குடை மிளகாய் மற்றும் செர்ரி மிளகாய் ஆகியவை இனிப்பு வகையை சார்ந்தவை.
மிதமான கார வகை மிளகாய்களின் காரத் தன்மை 1000 முதல் 3000 சுகோவில் அளவு வரை இருக்கும். ஆன்சோ, பசில்லா, எஸ்பனோலா, சண்டியா மற்றும் கஸ்காபெல் ஆகியவை மிதமான கார வகையை சார்ந்தவை.
இடைப்பட்ட கார வகை மிளகாய்களின் காரத் தன்மை 3000 முதல் 6000 சுகோவில் அளவு வரை இருக்கும். அலபீனோ மற்றும் மியாசால் ஆகியவை இடைப்பட்ட கார வகையை சார்ந்தவை.
கார வகை மிளகாய்களின் காரத் தன்மை 5000 முதல் 100,000 சுகோவில் அளவு வரை இருக்கும். செர்ரானோ, கயேன், டபாஸ்கோ, பிக்வின் மற்றும் தாய்லாந்து மிளகாய் ஆகியவை கார வகையை சார்ந்தவை.
அதீத கார வகை மிளகாய்களின் காரத் தன்மை 80,000 முதல் 300,000 சுகோவில் அளவு வ்ரை இருக்கும். ஆபெர்னரோ மற்றும் ஸ்காட்ச் பானெட்டு ஆகியவை அதீத கார வகையை சார்ந்தவை.
சிகப்பு நிறத்தில் இருக்கும் மிளகாயில் வைட்டமின் சியும் சிறிய அளவிளான கரோடீன் (carotene – provitamin A) பொருளும் உள்ளது. மஞ்சள் மற்றும் பச்சை நிறத்தில் உள்ள மிளகாயில் இரண்டுமே குறைந்த அளவில் உள்ளது.
பல வேறுபட்ட மிளகாய் வகைகள் உள்ளன. மிளகாய்த் தாவரத்தின் காய்களே பயன்படுபவை. அந்தக் காய்கள் நீளமானவை, குறிகியவை, அகன்றவை, ஒடுங்கியவை, வட்டமனவை என பல்வேறு வடிவங்களில் இருப்பதுடன், காரத் தன்மையிலும் வேறுபடுகின்றன.
காய்கள் நிறைந்த மிளகாய்ச்செடி
காய்கள் நிறைந்த மிளகாய்ச்செடி
காய்கள் நிறைந்த மிளகாய்ச்செடி
செடியிலேயே இருக்கும் பழுத்த மிளகாய்
பெரிய மிளகாய்கள்
வட்ட வடிவமான சிவப்பு மிளகாய்கள்
காய்ந்த மிளகாய் (செத்தல் மிளகாய்)
பறித்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் பழுக்காத (பச்சை), பழுத்த (சிவப்பு) மிளகாய்கள்
அலங்காரமாக வளர்க்கப்படும் மிளகாய்ச்செடி
மிளகாய்ச்செடி
மிளகாயில் செய்யப்பட்ட பஜ்ஜி எனப்படும் உணவு
மிளகாய்ப்பொடி இட்டு செய்யப்படும் காரம் கூடிய நண்டு உணவு
மிளகாய் வற்றல்
மிளகாய்ச் செடியின் பூ
மிளகாய்
மிளகாய் (Capsicum) என்பது காய்கறிகளில் ஒன்றாகும். இது மொளகாய், முளகாய் எனப் பல்வேறாக அழைக்கப்படுகிறது. பச்சை மிளகாய், மிளகாய் இனத்தைச் சேர்ந்தது. இது சோலன்கே (Solanaceae) குடும்பத்தைச் சேர்ந்த தாவரம் ஆகும். இவ்வகையான மிளகாய் காரத்தை அதிகரிக்க உணவிலும் மருந்துகளிலும் பயன்படுத்தப்படுகிறது. இவை 6000 வருடங்களுக்கு முன்பே உணவில் பயன்படுத்தப்பட்டதாக ஆராய்ச்சியாளர்கள் தெரிவித்துள்ளனர். பச்சை மிளகாயின் உற்பத்தி, ஏற்றுமதி மற்றும் இறக்குமதியில் இந்தியாவின் பங்கு முக்கியமானது.
ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಎಂಬುದು ಸೊಲನಾಸಿಯ ಎಂದು ಕರೆಯುವ ಸೊಲೇನಮ್ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಹೂ ಬಿಡುವ ಸಸ್ಯದ ಜಾತಿಯಾಗಿದೆ. ಇದರ ಜಾತಿಗಳು ಅಮೇರಿಕಾ ಮೂಲದ್ದಾಗಿವೆ. ಇವುಗಳನ್ನು ನೂರಾರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಅಮೇರಿಕಾದ ಉಷ್ಣವಲಯದ ಜನರು ಬೆಳೆದಿದ್ದಾರೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಈಗ ಇವುಗಳನ್ನು ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತಿದೆ. (ಇದನ್ನು ದೊಣ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿಯೂ ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ.ದೊಡ್ಡ ಇದರ ತತ್ಭವ ರೂಪ ದೊಣ) ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ನ ಕೆಲವು ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಸಂಬಾರ ಪದಾರ್ಥಗಳಾಗಿ , ತರಕಾರಿಗಳಾಗಿ ಮತ್ತು ಔಷಧಿಗಳಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಸಸ್ಯಗಳ ಹಣ್ಣು ಗಳನ್ನು ಅವುಗಳ ವಿಧ ಮತ್ತು ಸ್ಥಳವನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ವಿವಿಧ ಹೆಸರುಗಳಿಂದ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇವುಗಳನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಚಿಲಿ ಪೆಪರ್(ದೊಣ್ಣೆ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿ), ಹಣ್ಣು ಮೆಣಸು ಅಥವಾ ಹಸಿ ಮೆಣಸು ಅಥವಾ ಬ್ರಿಟನ್ ನಲ್ಲಿ ಸಿಹಿ ಮೆಣಸು ಹಾಗು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ, ನ್ಯೂಜಿಲೆಂಡ್, ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ನಲ್ಲಿ ಸಾಂಕೇತಿಕವಾಗಿ ಕೇವಲ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರ ಮೃದುವಾದ ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ರೂಪವನ್ನು ಅಮೇರಿಕ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನ ಮತ್ತು ಕೆನಡಾ ದಲ್ಲಿ ಬೆಲ್ ಪೆಪರ್(ದೊಡ್ಡ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿ) ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ . ಇವುಗಳನ್ನು ಇತರ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಪಪ್ರೀಕ(ಕೆಂಪು ಮೆಣಸು )ಎಂದು ಕೂಡ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. (ಆದರೂ ಪಪ್ರೀಕ ಅನೇಕ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಹಣ್ಣಿನಿಂದ ಮಾಡಲಾದ ಮಸಾಲೆ ಪುಡಿಯನ್ನೂ ಕೂಡ ಸೂಚಿಸಬಲ್ಲದು). ಇದರ ಜಾತಿಯ ಹೆಸರು ಗ್ರೀಕ್ ಪದವಾದ καπτο (ಕ್ಯಾಪ್ಟೊ )ನಿಂದ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದೆ. ಇದು "ಕಚ್ಚುವುದು" ಅಥವಾ "ನುಂಗುವುದು" ಎಂಬ ಅರ್ಥವನ್ನು ಕೊಡುತ್ತದೆ.[೩]
ಚಿಲಿ ಎಂಬ ಮೂಲ ಮೆಕ್ಸಿಕನ್ ಪದ ( ಮೆಕ್ಸಿಕೊದಲ್ಲಿ ಈಗ ಚಿಲೆ )ನಹೌತಲ್ ನ ಚಿಲಿ ಅಥವಾ ಕ್ಸಿಲಿ ಎಂಬ ಪದದಿಂದ ಬಂದಿದೆ. ಇದು 3000 BC ಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದಿರಬಹುದಾದ ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣದ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ನ ಉಪಜಾತಿಯನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಪ್ಯುಬ್ಲಾ ಮತ್ತು ಒಕ್ಸಾಕಾದ ಕುಂಬಾರಿಕೆ ಕೆಲಸ ನಡೆಯುವ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬಂದಿರುವ ಅವಶೇಷಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ನಿರ್ಧರಿಸಲಾಗಿದೆ.[೪]
ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ನ ಬಹುಪಾಲು ಜಾತಿಗಳ ಹಣ್ಣುಗಳು ಕ್ಯಾಪ್ಸೈಸಿನ್ (ಮೀಥೈಲ್ ವೆನಿಲೀ ನೊನೆನ್ಮೈಡ್) ನನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತವೆ. ಇದು ಲಿಪೊಫಿಲಿಕ್ ರಾಸಾಯನಿಕವಾಗಿದ್ದು ರೂಢಿಯಿಲ್ಲದವರು ತಿಂದಾಗ ಅವರ ಬಾಯಿಯಲ್ಲಿ ಉರಿಯನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತದೆ. ಬಹುಪಾಲು ಸಸ್ತನಿಗಳು ಇದನ್ನು ಇಷ್ಟಪಡುವುದಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಪಕ್ಷಿಗಳ ಮೇಲೆ ಇದು ಯಾವುದೇ ಪರಿಣಾಮ ಉಂಟುಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ.[೫][೬] ಗಾಢವಾದ ಬಣ್ಣಗಳು ಪಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸುವುದರಿಂದ ಅವು ಬೀಜಗಳನ್ನು ಚೆಲ್ಲಾಪಿಲ್ಲಿಗೊಳಿಸುವಾಗ ಕ್ಯಾಪ್ಸೈಸಿನ್ ನ ಸೋರುವಿಕೆ ಸಸ್ತನಿಗಳು ಹಣ್ಣನ್ನು ನಾಶಮಾಡದಂತೆ ತಪ್ಪಿಸುತ್ತದೆ.
ಕ್ಯಾಪ್ಸೈಸಿನ್ , ಅಂಡಧಾರಕ ಅಂಗಾಂಶ(ಪ್ಲಾಸೆಂಟಲ್ ಟಿಷ್ಯೂ)(ಇದು ಬೀಜಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ) ,ಆಂತರಿಕ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಪೊರೆಯಲ್ಲಿ ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಜಾತಿಯ ಸಸ್ಯಗಳ ಹಣ್ಣುಗಳ ಇತರ ತಿರುಳಿನ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಅಧಿಕ ಪ್ರಮಾಣದ ಕ್ಯಾಪ್ಸೈಸಿನ್ ಸಂಗ್ರಹ, ಬೀಜಗಳ ಸುತ್ತಲಿರುವ ಬಿಳಿಯ ಪಿತ್(ಮೃದುವಾದ ಪದಾರ್ಥ)ನಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದರೂ, ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಎಲ್ಲರೂ ನಂಬಿರುವಂತೆ ಬೀಜಗಳು ಅವುಗಳಷ್ಟಕ್ಕೆ ಅವೇ ಕ್ಯಾಪ್ಸೈಸಿನ್ ಅನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸುವುದಿಲ್ಲ.[೭]
ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಗಳಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾಪ್ಸೈಸಿನ್ ನ ಪ್ರಮಾಣ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಈ ಪ್ರಮಾಣ ತಳಿಗಳನ್ನು ಆಧರಿಸಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಬಹುಪಾಲು ಎಲ್ಲಾ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂಸ್ ನ ವಿಧಗಳು ಹೀರಿಕೊಂಡಂತಹ ವಿಭಿನ್ನ ಉಷ್ಣಾಂಶವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಬೆಲ್ ಪೆಪರ್, ಇದು ಕ್ಯಾಪ್ಸೈಸಿನ್ ಇಲ್ಲದೇ ಇರುವಂತಹ ಏಕೈಕ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಆಗಿದೆ[೮]. ಇದು ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಅನ್ಯುಮ್ ನ ತಳಿಯಾಗಿದ್ದು , ಸ್ಕೊವಿಲ್ಲೆ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಸೊನ್ನೆಯನ್ನು ಪಡೆದಿದೆ. ಅಪಸರಣದ ಜೀನ್ ನಿಂದಾಗಿ ಬೆಲ್ ಪೆಪರ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾಪ್ಸೈಸಿನ್ ನ ಕೊರತೆಯುಂಟಾಗಿದೆ. ಇದು ಕ್ಯಾಪ್ಸೈಸಿನ್ ನನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕುತ್ತದೆ. ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ "ಖಾರವಾದ" ರುಚಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ನ ಉಳಿದ ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ.[೯]
ಚಿಲಿ ಪೆಪರ್ ಗಳು ಅಮೇರಿಕನ್ ಮೂಲದ ಔಷಧಿಯಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಮಹತ್ವ ಹೊಂದಿವೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಕ್ಯಾಪ್ಸೈಸಿನ್ ಅನ್ನು ಆಧುನಿಕ ಔಷಧಿಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಇದನ್ನು ಉಷ್ಣವಲಯದ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯಲ್ಲಿ ರಕ್ತಪರಿಚಲನೆ ಉತ್ತೇಜಕ ಮತ್ತು ಔಷಧವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ,ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಅಥವಾ ಪೆಪರ್ ಸ್ಪ್ರೇ(ಮೆಣಸಿನ ಗೊಂಚಲು) ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುವ ಕ್ಯಾಪ್ಸೈಸಿನ್ ನ ಏರಾಸಲ್(ವಾಯುದ್ರವ) ಸಾರವನ್ನು ಪೊಲೀಸ್ ಪಡೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಿದೆ. ಈ ಪಡೆಯಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಅಶಕ್ತನಾಗಿಸಲು ಇದನ್ನು ಮೃತ್ಯುಕಾರಕವಲ್ಲದ ಅಸ್ತ್ರವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಇದನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ದೊಂಬಿಯನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ಹರಡಲಾಗುತ್ತದೆ, ಅಥವಾ ವೈಯಕ್ತಿಕ ವೈಷಮ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ವ್ಯಕ್ತಿ ಇದನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಾನೆ.
ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ಪೆಪರ್(ಕರಿಮೆಣಸು) ಮತ್ತು ಸಿಚುವನ್ ಪೆಪರ್ ಈ ರೀತಿಯ ಖಾರವಾದ ರುಚಿಯನ್ನು ನೀಡಿದರೂ ಕೂಡ, ಅವುಗಳು ಅನುಕ್ರಮವಾಗಿ ಪೈಪರಿನ್ ಮತ್ತು ಹೈಡ್ರಾಕ್ಸಿ-ಆಲ್ಫ್ ಸ್ಯಾನ್ ಸೂಲ್ ಎಂಬ ವಿಭಿನ್ನ ವಸ್ತುಗಳಿಂದ ಈ ರೀತಿಯ ಖಾರದ ಅನುಭವದ ರುಚಿ ನೀಡುತ್ತವೆ.
ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ನ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಮೆಣಸನ್ನು ಬೇಯಿಸಿ ಅಥವಾ ಹಸಿಯಾಗಿ ತಿನ್ನಬಹುದು. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ C. ಅನ್ಯುಮ್ ಮತ್ತು C. ಫುರ್ಟೆಸಿನ್ಸ್ ಜಾತಿಗಳ ವಿಧಗಳನ್ನು ಅಡುಗೆಗೆ ಬಳಸಿದರೂ, ಇತರ ಕೆಲವೊಂದು ತಳಿಗಳನ್ನೂ ಕೂಡ ಅಡುಗೆಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.('ಸಿ'ಕ್ಯಾಲ್ಸಿಯಮ್ ಒಳಗೊಂಡ) ಇವುಗಳು ಚೀಸ್, ಮಾಂಸ ಅಥವಾ ಅಕ್ಕಿಯಂತಹ ಮಸಾಲೆ ತುಂಬಿ ಅಡುಗೆ ಮಾಡುವ ಪದಾರ್ಥಗಳಿಗೆ ತಕ್ಕದಾಗಿವೆ.
ಇವುಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹಸಿಯಾದ ಮತ್ತು ಕತ್ತರಿಸಿರುವ ಎರಡೂ ರೀತಿಯ ಸಲಾಡ್ ನಲ್ಲಿಯೂ ಕೂಡ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಥವಾ ಕರಿದು ಮಾಡುವ ಅಡುಗೆಯಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಇತರ ಮಿಶ್ರಣದ ಅಡುಗೆಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅವುಗಳನ್ನು ತುಂಡು ತುಂಡಾಗಿ ಕತ್ತರಿಸಿ ಕರಿಯಬಹುದು , ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಅಥವಾ ಸ್ವಲ್ಪ ಭಾಗ ಮಾತ್ರವನ್ನು ಸುಡಬಹುದು; ಅಥವಾ ಅದನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿ ಸಾಲ್ಸಾ ಅಥವಾ ಇತರ ಸಾಸ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಬಹುದು.
ಅವುಗಳನ್ನು ಜ್ಯಾಮ್[೧೦] ರೂಪದಲ್ಲಿ ಸಂರಕ್ಷಿಸಿಡಬಹುದು. ಅಥವಾ ಒಣಗಿಸಿ, ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಹಾಕುವ ಮೂಲಕ ಅಥವಾ ಘನೀಕರಣದ ಮೂಲಕ ಸಂರಕ್ಷಿಸಿಡಬಹುದು. ಒಣಗಿದ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿಯನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಪೂರ್ವಸ್ಥಿತಿಗೆ ತರಲಾಗುವುದು ಅಥವಾ ಅದನ್ನು ಕುಟ್ಟಿ ಅಥವಾ ಪುಡಿ ಮಾಡಿ ಸಂಸ್ಕರಿಸಿಡಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಉಪ್ಪಿನ ದ್ರವದಲ್ಲಿ ಊರಿಕ್ಕಿದ ಅಥವಾ ಮ್ಯಾರಿನೇಡ್ ದ್ರವದಲ್ಲಿ ಅದ್ದಿದ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಸ್ಯಾಂಡ್ ವಿಚ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಸಲಾಡ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಶೀತವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿಟ್ಟ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿಯನ್ನು ಸ್ಟ್ಯೂ(ಬಿಸಿನೀರಿನಲ್ಲಿ ಬೇಯಿಸಿ ಮಾಡಿದ ಮಾಂಸ ಮೊದಲಾದವುಗಳ ಭಕ್ಷ್ಯ), ಸೂಪ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತು , ಸಾಲ್ಸಾಸ್ ನಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರ ಸಾರವನ್ನು ತೆಗೆಯಬಹುದು. ಅಲ್ಲದೇ ಅದನ್ನು ಹಾಟ್ ಸಾಸ್ ಗಳಿಗೆ ಸೇರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ರಿಚರ್ಡ್ ಪ್ಯಾಂಕ್ರುಸ್ಟ್ ನ ಪ್ರಕಾರ C. ಫ್ರುಟೆಸಿನ್ಸ್ (ಬಾರ್ಬರೆ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು.) ಇಥಿಯೋಪಿಯಾದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಅಡುಗೆಗೆ ಬೇಕಾದ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಮುಖವಾದ ಸಾಮಗ್ರಿಯಾಗಿದೆ. 19 ನೇ ಶತಮಾನದ ಪೂರ್ವಾರ್ಧದಲ್ಲಿ "ಇವುಗಳಿಗೆ ಯೋಗ್ಯವಾದ ಮಣ್ಣಿರುವಂತಹ ಬೆಚ್ಚಗಿನ ವಾತಾವರಣದ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇವುಗಳನ್ನು ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಲಾಯಿತು". ಎಲ್ಲಾ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಇದನ್ನು ಬೆಳೆದರೂ ಕೂಡ ಬಾರ್ಬರೆ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಯೆಜ್ಜು ವಿನ ಪ್ರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ.ಇದನ್ನು ಇಲ್ಲಿಗೆ "ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಶೋವಾ ಮತ್ತು ಇತರ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಪ್ರದೇಶಗಳು ಸರಬರಾಜು ಮಾಡುತಿದ್ದವು." ರೈತನಾಗಿದ್ದ ಆತ ಗೊಲಿಮಾ ನದಿಯ ಮೇಲಿನ ತೀರದ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಈ ಸಸ್ಯವನ್ನು ಬೆಳೆಯಲೆಂದು ಮೀಸಲಿಟ್ಟನು. ಇಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ಎಕರೆ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಈ ಸಸ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಮೀಸಲಿಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಅಲ್ಲದೇ ಇದನ್ನು ವರ್ಷಪೂರ್ತಿ ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು.[೧೧]
2005ರಲ್ಲಿ 2,000 ಜನರ ಜನಾಭಿಪ್ರಾಯ ಸಂಗ್ರಹಣೆಯಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಪೆಪರ್ ಬ್ರಿಟನ್ ನ 4 ನೇ ಮೆಚ್ಚಿನ ಅಡುಗೆಗೆ ಬಳಸುವಂತಹ ತರಕಾರಿಯಾಗಿದೆ ಎಂಬ ವಿಷಯವನ್ನು ಬಹಿರಂಗ ಪಡಿಸಿತು.[೧೨]
ಬಲ್ಗೇರಿಯ, ದಕ್ಷಿಣ ಸೈಬೀರಿಯಾ ಮತ್ತು ಮ್ಯಾಸೆಡೋನಿಯದಲ್ಲಿಯೂ ಕೂಡ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿಗಳು(ಪೆಪರ್ ಗಳು) ಅತ್ಯಂತ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿವೆ. ಇವುಗಳನ್ನು ಶಾಪ್ಸ್ಕಾ ಸಲಾಟದಂತಹ ಸಲಾಡ್ ಗಳಲ್ಲಿ ತಿನ್ನಬಹುದು; ಅವುಗಳನ್ನು ಕರಿದು ಸುತ್ತಲೂ ಟಮೋಟೋ ಪೇಸ್ಟ್ , ಈರುಳ್ಳಿ , ಬೆಳ್ಳುಳ್ಳಿ ಮತ್ತು ಕೊತ್ತಂಬರಿಯನ್ನು ಹಾಕಲಾಗುತ್ತದೆ; ಅಥವಾ ತುಂಡು ಮಾಡಿದ ಮಾಂಸ, ಅನ್ನ, ಬೀನ್ಸ್ ಅಥವಾ ಮೃದುವಾದ ಚೀಸ್ ಮತ್ತು ಮೊಟ್ಟೆಗಳಂತಹ ವಿಭಿನ್ನ ವಸ್ತುಗಳಿಗೆ ಮಸಾಲೆಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಮೆಣಸು, ಟಮೋಟೊ ಮತ್ತು ಮೆಣಸಿನಲ್ಲಿ ಅದ್ದಿ ಮಾಡುವ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ —ಲ್ಯುಟೆಂಟಿಸಾ ಮತ್ತು ಅಜ್ವರ್ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ರುಚಿಗೆ ಬೇಕಾದ ಪ್ರಮುಖ ಸಾಮಗ್ರಿಯಾಗಿದೆ. ತರಕಾರಿಗಳಿಂದ ಮಾಡಲಾಗುವ ವಿಭಿನ್ನ ರೀತಿಯ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಉದಾಹರಣೆಗೆ —ಟರ್ಶಿಯದಂತಹ ಉಪ್ಪಿನ ಕಾಯಿಯನ್ನು ಮಾಡಲು ಬೇಕಾಗುವ ಪ್ರಮುಖ ಸಾಮಗ್ರಿಯಾಗಿವೆ.
ಅಲ್ಲದೇ ಮೆಣಸಿನ ಕಾಯಿಗಳನ್ನು ಇಟ್ಯಾಲಿಯನ್ ಅಡುಗೆಗಳಲ್ಲೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಇದರ ಕಾರವಾದ ರೂಪವನ್ನು ಇಟಲಿಯ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾಗದಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಸಾಮಾನ್ಯ ಮಸಾಲೆ ಪದಾರ್ಥವೆಂಬಂತೆ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. (ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಇದನ್ನು ಆಲಿವ್ ಎಣ್ಣೆಯೊಡನೆ ಬೆರೆಸಿ ತಿನ್ನಲು ನೀಡಲಾಗುತ್ತದೆ). ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಪೆಪರ್ ಅನ್ನು ಅನೇಕ ಖಾದ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ; ಅಲ್ಲದೇ ಅದನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿ ಅನೇಕ ರೀತಿಯ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಬಹುದು; (ಸುಡುವುದು, ಕರಿಯುವುದು, ಅತಿಯಾಗಿ ಕರಿಯುವುದು). ಅಲ್ಲದೇ ಇದನ್ನು ಕೆಲವೊಂದು ನಡುಜಾ ದಂತಹ ರುಚಿಕರ ,ವಿಶೇಷವಾದ ಖಾದ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಮೂಲ ಸಾಮಗ್ರಿಯಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂಗಳನ್ನು ಶ್ರೀಲಂಕಾದಲ್ಲಿಯೂ ಕೂಡ ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಉಪಖಾದ್ಯವಾಗಿ(ನೆಂಚಿಕೊಂಡು ತಿನ್ನುವ ಖಾದ್ಯವಾಗಿ) ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಕೆಲವೊಂದು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ನಡೆಸಿದ ಸಂಶೋಧನೆಗಳಿಂದ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಅನ್ನು ಈಗ ಮಾರ್ಪಾಡುಗೊಳಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಅವುಗಳನ್ನು ಇತರ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಇತರ ತಿನಿಸುಗಳಿಗೆ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಡೈಯಟಿಂಗ್.(ಕೊಬ್ಬು ತಡೆಯಲು ಆಹಾರ ಕ್ರಮ ಬದಲಿಸಲೂ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.) ಆದರೂ,ಇದನ್ನು ನಿಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದ ವೈದ್ಯರೊಡನೆ ಚರ್ಚಿಸಿ ನಂತರ ಬಳಸಿದರೆ ಉತ್ತಮ, ಏಕೆಂದರೆ ಇದು ನಿಮ್ಮ ದೇಹದ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಆಧರಿಸಿರುತ್ತದೆ. ನಿಮ್ಮ ದೇಹದ ರಕ್ತದ ಒತ್ತಡಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಕೊಬ್ಬಿನ ಮಟ್ಟಕ್ಕನುಸಾರವಾಗಿ ನೀವು ಯಾವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮಸಾಲೆ ಪದಾರ್ಥವನ್ನು ಮತ್ತು ಹಾಟ್ ಸಾಸ್ ಅನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೆ ಒಳ್ಳೆಯದು ಎಂಬುದನ್ನು ವೈದ್ಯರಿಂದ ಕೇಳಿ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಉತ್ತಮ.Empty citation (help)
ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಸರಿಸುಮಾರು 20 ರಿಂದ 27 ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ,[೧೩] ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಐದು ಮನೆಯಲ್ಲಿಬಳಸುವಂತಹವು ಆಗಿವೆ. ಅವು ಕೆಳಕಂಡಂತಿವೆ : C. ಅನ್ಯುಮ್ , C. ಬ್ಯಕಟಂ , C. ಚಿನೆನ್ಸ್ , C. ಫ್ರುಟೆಸಿನ್ಸ್ , ಮತ್ತು C. ಪ್ಯುಬ್ ಸಿನ್ಸ್ .[೧೪]. ಜಾತಿಗಳ ನಡುವೆ ಇರುವ ಜಾತಿವಿಕಾಸದ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಜೀವಿ ಭೌಗೋಳಿಕಶಾಸ್ತ್ರದ,[೧೫] ರಚನಾ ಶಾಸ್ತ್ರದ,[೧೬] ರಾಸಾಯನಿಕ ಸಂಯೋಜಿತ,[೧೭] ಮಿಶ್ರತಳಿ ಇಳಿಸುವ,[೧೮] ಮತ್ತು ತಳಿ[೧೩] ಯ ದತ್ತಾಂಶ(ಮಾಹಿತಿ)ವನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಕಂಡುಹಿಡಿಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ನ ಹಣ್ಣುಗಳು ಜಾತಿಗಳ ನಡುವೆ ಮತ್ತು ಜಾತಿಗಳ ಒಳಗೆಯೇ ಬಣ್ಣ, ಆಕಾರ ಮತ್ತು ಗಾತ್ರಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಹೆಚ್ಚು ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತವೆ.ಈ ವಿಭಿನ್ನತೆ ವರ್ಗಗಳ ನಡುವೆ ಇರುವ ಸಂಬಂಧದ ಬಗ್ಗೆ ಗೊಂದಲವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತವೆ.[೧೯] ರಾಸಾಯನಿಕ ಸಂಯೋಜಿತ ಅಧ್ಯಯನಗಳು, ವಿಧಗಳು ಮತ್ತು ಜಾತಿಗಳ ನಡುವೆ ಇರುವ ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನು ವಿಂಗಡಿಸಲು ಸಹಾಯಮಾಡುತ್ತವೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, C. ಬ್ಯಕಟಂ ವಾರ್. ಬ್ಯಕಟಂ , C. ಬ್ಯಕಟಂ ವಾರ್.ಪೆಂಡ್ಯುಲಂ ಹೊಂದಿರುವ ಫ್ಲ್ಯಾವೊನಾಯ್ಡ್ಸ್ ಅನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ಇದು ಎರಡು ಗುಂಪುಗಳು ಒಂದೇ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿವೆ ಎಂದು ಸಂಶೋಧಕರು ನಂಬುವಂತೆ ಮಾಡಿದೆ.[೧೭]
ಇದೇ ಜಾತಿಯ ಅನೇಕ ವಿಧಗಳನ್ನು ಹಲವು ವಿಭಿನ್ನ ರೀತಿಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ; ಉದಾಹರಣೆಗೆ C. ಅನ್ಯುಮ್ "ಬೆಲ್ ಪೆಪರ್" ಅನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. ಇದು ಹಣ್ಣಾಗದೆ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿರುವಾಗ ಮಾರಾಟಕ್ಕಷ್ಟೇ ,ಅಲ್ಲದೇ ಕೆಂಪು , ಹಳದಿ ಅಥವಾ ಹಣ್ಣಾಗಿ ಕೇಸರಿ ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿರುವಾಗಲೂ ಮಾರಾಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಜಾತಿಗಳು ಇತರ ವಿಧಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಮಸಾಲೆಗಾಗಿ ಬಳಸುವ ಅನಾಹೆಮ್ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿಗಳನ್ನು, ಕಾರದ ಪುಡಿಯನ್ನು ಮಾಡಲು ಬಳಸುವ ಒಣಗಿಸಿದ ಆನ್ಕೊ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿಯನ್ನು , ಸ್ವಲ್ಪ ಖಾರವಾದ ಜಾಲಪೆನೊ, ಮತ್ತು ಚಿಪಾಟ್ಲ್ ಎಂದು ಕರೆಯುವ ಹೊಗೆಯಿಂದ ಶುದ್ಧೀಕರಿಸಲಾದ ಜಾಲಪೆನೊ ಹಣ್ಣನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ.
ತೀಕ್ಷಣವಾಗಿರುವ(ಖಾರ) ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿಯಲ್ಲಿರುವ ಬಹುಪಾಲು ಕ್ಯಾಪ್ಸೈಸಿನ್ ಎಲೆಯ ದಿಂಡಿನ (ವಿಭಾಜಕ ಭಿತ್ತಿ)ಎಪಿಡರ್ಮಿಸ್ (ಹೊರಪದರ) ಮೇಲಿನ ಗುಳ್ಳೆಯ ಮೇಲೆ ಸಂಗ್ರಹವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದು ಬೀಜಗಳು ಅಂಟಿಕೊಂಡಿರುವ ಹಣ್ಣಿನ ಭಾಗವನ್ನು ವಿಂಗಡಿಸುತ್ತದೆ.[೨೦] C. ಚಿನೆನ್ಸ್ ನ ಹಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾಪ್ಸೈಸಿನ್ ಉತ್ಪಾದನೆಯ ಮೇಲೆ ಮಾಡಲಾದ ಅಧ್ಯಯನ, ಕ್ಯಾಪ್ಸೈಸಿನಾಯ್ಡ್ ಗಳು ಕೇವಲ ಕಾರವಾದ ಹಣ್ಣಿನ ಒಳ ಕಿರುಕುಳಿಯ ವಿಭಾಜಕ ಭಿತ್ತಿಯ ಎಪಿಡರ್ಮಿಕ (ಹೊರಚರ್ಮದ) ಕೋಶಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಉತ್ಪತ್ತಿಯಾಗುತ್ತವೆ ಎಂದು ತೋರಿಸಿದೆ. ಈ ಗುಳ್ಳೆಗಳು ಕೇವಲ ಕ್ಯಾಪ್ಸೈಸಿನಾಯ್ಡ್ ನ ಸಂಗ್ರಹದಿಂದ ಮಾತ್ರ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಈ ಗುಳ್ಳೆ ಉಂಟಾಗುವುದು; ಮತ್ತು ಕಾರವನ್ನು ಪನ್ 1 ಎಂಬ ಒಂದು ಸ್ಥಾನ ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತಿದೆ. ಎರಡು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲ ಆಲೀಲ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಅವುಗಳ ಇರುವಿಕೆ C. ಚಿನೆನ್ಸ್ ಹಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಕಾರದ ಅಂಶವಿಲ್ಲದಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ.[೨೧]
ಹಾಟ್ ಪೆಪರ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾಪ್ಸೈಸಿನ್ ನ ಪ್ರಮಾಣ ವಿಧಗಳ ನಡುವೆ ಗಣನೀಯವಾಗಿ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಇದನ್ನು ಸ್ಕೊವಿಲ್ಲೆ ಹೀಟ್ ಯುನಿಟ್ (SHU) ನಲ್ಲಿ ಅಳೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಬಹುತ್ ಜೊಲೊಕಿಯ ಪೆಪರ್ ಪ್ರಸ್ತುತದಲ್ಲಿರುವಂತಹ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿಯೇ ಅತ್ಯಂತ ಕಾರವಾದ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿಯಾಗಿದೆ ಎಂದು SHU ಪರಿಗಣಿಸಿದೆ. ಇದರ ಖಾರದ ಪ್ರಮಾಣ 923,000 ದಷ್ಟಿದೆ ಎಂದು SHU ಅಳತೆ ಮಾಡಿದೆ.[೨೨]
.) ಮ್ಯಾಕಿನೊ (C. ಅನಾಮಲ್ಯು ಫ್ರ್ಯಾಂಚ್. ಅಂಡ್ ಸ್ಯಾವ್ .)
ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಹಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಿರುವ ಹೆಸರುಗಳು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಮಾತನಾಡುವ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಬದಲಾಗುತ್ತವೆ.
ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ, ನ್ಯೂಜಿಲೆಂಡ್ ಮತ್ತು ಭಾರತದಲ್ಲಿ, ಖಾರವಿಲ್ಲದ ಜಾತಿಗಳನ್ನು "ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ" ಗಳೆಂದು ಕರೆದರೆ, ಖಾರವಿರುವ ಜಾತಿಗಳನ್ನು "ಚಿಲಿ/ಚಿಲಿಸ್" (ಡಬಲ್ L ಬಳಸಿ) ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಪೆಪರಾನ್ಸಿನಿಯನ್ನು "ಸಿಹಿಯಾದ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ" ಎಂದು ಕೂಡ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. "ಬೆಲ್ ಪೆಪರ್" ಗಳು ಎಂದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಬಳಸದಿದ್ದರೂ ಕೂಡ ಬೆಲ್ ಆಕಾರವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಮತ್ತು ಖಾರವಾಗಿರುವ C. ಅನ್ಯುಮ್ ಮತ್ತು ಇತರ ವಿಧಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ "ಬೆಲ್ ಚಿಲಿಸ್" ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಅಮೇರಿಕ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಐರ್ಲೆಂಡ್ ನಲ್ಲಿ , ಖಾರರಹಿತ ವಿಧಗಳನ್ನು "ಬೆಲ್ ಪೆಪರ್" ಗಳು, "ಸಿಹಿ ಮೆಣಸು" ಗಳು ಅಥವಾ "ಮೆಣಸು" ಗಳು (ಅಥವಾ "ಹಸಿರು ಮೆಣಸುಗಳು," "ಕೆಂಪು ಮೆಣಸುಗಳು," ಇತ್ಯಾದಿ.) ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಖಾರವಿರುವ ಮೆಣಸನ್ನು "ಚಿಲಿ/ಚಿಲಿಸ್" (ಡಬಲ್ L) ಅಥವಾ "ಚಿಲಿ ಪೆಪರ್ಸ್" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಅಮೇರಿಕ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಕೆನಡಾದಲ್ಲಿ ಖಾರವಿಲ್ಲದ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜಾತಿಗಳನ್ನು "ಬೆಲ್ ಪೆಪರ್" ಗಳೆಂದು "ಸಿಹಿ ಮೆಣಸು" ಗಳೆಂದು "ಕೆಂಪು/ಹಸಿರು/ಇತ್ಯಾದಿ ಮೆಣಸುಗಳೆಂದು," ಅಥವಾ ಕೇವಲ "ಮೆಣಸೆಂದು" ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಖಾರವಿರುವ ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟಾಗಿ "ಚಿಲೆ/ಚಿಲಿಸ್," "ಚಿಲಿ/ಚಿಲಿಸ್," ಅಥವಾ "ಚಿಲಿ/ಚಿಲೆ ಪೆಪರ್" ಗಳೆಂದು (ಕೇವಲ ಒಂದು L ), "ಖಾರವಾದ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿ"ಗಳೆಂದು, ಅಥವಾ ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾದ ವಿಧವೆಂದು (ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಬನಾನಾ ಪೆಪರ್) ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಇದರ ಸಸ್ಯಗಳು ಆಹಾರಕ್ಕೆ ರುಚಿಕೊಡುವ ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ಪೆಪರ್(ಕರಿ/ಕಾಳು ಮೆಣಸು), ಪೈಪರ್ ನಿಗ್ರುಮ್/1} ನಂತಹ ಖಾರದ ರುಚಿಯನ್ನೇ ಹೊಂದಿರುವುದರಿಂದ "ಪೆಪರ್" (ಮೆಣಸು) ಎಂಬ ಹೆಸರು ಬಳಕೆಗೆ ಬಂದಿತು. ಆದರೆ ಈ ಸಸ್ಯಗಳೊಡನೆ ಹಾಗು ಸಿಚುವನ್ ಪೆಪರ್ ನೊಡನೆ ಸಸ್ಯವಿಜ್ಞಾನಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟ ಯಾವುದೇ ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲ
ಪೊಲಿಶ್ ಮತ್ತು ಹಂಗೇರಿಯಾದಲ್ಲಿ , "ಪ್ಯಾಪ್ರೀಕ " ಮತ್ತು "ಪ್ಯಾಪ್ರೀಕ(ಕೆಂಪು ಮೆಣಸು " (ಅನುಕ್ರಮವಾಗಿ) ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಪೆಪರ್ಸಿಹಿಯಾದ ತರಕಾರಿ, ಮತ್ತು ಖಾರವಾದ ಮಸಾಲೆ) ಗಳಿಗೂ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಒಣಗಿಸಲಾದ ಮತ್ತು ಪುಡಿಮಾಡಿ ಅವರೇ ತಯಾರಿಸಿದ ಸಂಬಾರ ಪದಾರ್ಥ (US ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮತ್ತು ಕಾಮನ್ ವೆಲ್ತ್ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಎರಡರಲ್ಲಿಯೂ ಪಪ್ರೀಕ(ಕೆಂಪು ಮೆಣಸು ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.)ವನ್ನು ಕೂಡ ಸೂಚಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣು ಮತ್ತು ಸಂಬಾರ ಪದಾರ್ಥವನ್ನು ಕೂಡ "ಪ್ಯಾಪ್ರೀಕ್ ಒಸ್ಟ್ರ " (ಹಾಟ್ ಪೆಪರ್) ಅಥವಾ "ಪ್ಯಾಪ್ರೀಕಾ ಸ್ಲೊಡ್ಕ " (ಸ್ವೀಟ್ ಪೆಪರ್(ಸಿಹಿ ಮೆಣಸು)) ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದಾಗಿದೆ. ಇದರ ಬದಲಿಗೆ "ಪಿಪರ್ಸ್ " (ಪೆಪರ್) ಎಂಬ ಪದ ಕೇವಲ ರುಬ್ಬಿರುವ ಅಥವಾ ಪುಡಿ ಮಾಡಿರುವ ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ಪೆಪರ್(ಕಾಳು ಮೆಣಸು) (ಇದರ ಹಸಿರು ,ಬಿಳಿ ಮತ್ತು ಕೆಂಪು ರೂಪವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ) ಎಂಬ ಅರ್ಥವನ್ನು ಕೊಡುತ್ತದೆ ಆದರೆ ಇದು ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಆಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಖಾರವಾದ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಮಸಾಲೆಯನ್ನು ಕೂಡ "ಚಿಲಿ " ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಇಟಲಿ ಮತ್ತು ಇಟಾಲಿಯನ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಗು ಜರ್ಮನ್ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಮಾತನಾಡುವ ಸ್ವಿಜರ್ಲೆಂಡ್ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಸಿಹಿ ಮೆಣಸಿನ ಬಗೆಗಳನ್ನು "ಪೆಪರೊನ್" ಎಂದು ಮತ್ತು ಖಾರವಾದ ಮೆಣಸಿನ ವಿಧಗಳನ್ನು "ಪೆಪರೊನ್ಸಿನೊ" (ಸಾಹಿತ್ಯಿಕವಾಗಿ "ಸ್ಮಾಲ್ ಪೆಪರ್")(ಚಿಕ್ಕ ಮೆಣಸು) ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಫ್ರೆಂಚ್ನಲ್ಲಿ, ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಅನ್ನು "ಪೈರಾನ್" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಜರ್ಮನ್ ನಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಅನ್ನು "ಪ್ಯಾಪ್ರೀಕ(ಕೆಂಪು ಮೆಣಸು" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ; ಡಚ್ ನಲ್ಲಿ, ಈ ಪದವನ್ನು ಬೆಲ್ ಪೆಪರ್ ಗಳಿಗೆ ಬಳಸಿದರೆ, "ಚಿಲಿ " ಪದವನ್ನು ಕೇವಲ ಖಾರದಪುಡಿಯನ್ನು ಸೂಚಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಹಾಟ್ ಪೆಪರ್ ನ ಭಿನ್ನ ರೂಪಗಳನ್ನು "ಸ್ಪ್ಯಾನ್ಸೆ ಪೆಪರ್ " (ಸ್ಪ್ಯಾನಿಷ್ ಪೆಪರ್ ಗಳು) ಗಳು ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೂ , ಸ್ವಿಜರ್ಲೆಂಡ್ ನಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ನಿಂದ ಮಾಡಲಾದ ಮಸಾಲೆ ಪುಡಿಯನ್ನು "ಪ್ಯಾಪ್ರೀಕ(ಕೆಂಪು ಮೆಣಸು" (ಜರ್ಮನ್ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಮಾತನಾಡುವ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ) ಮತ್ತು "ಪ್ಯಾಪ್ರೀಕ" (ಫ್ರೆಂಚ್ ಮತ್ತು ಇಟಲಿಯನ್ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಮಾತನಾಡುವ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ) ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಸ್ಪ್ಯಾನಿಷ್ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಮಾತನಾಡುವ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ವಿಧಕ್ಕೂ ಮತ್ತು ತಯಾರಿಕೆಗೂ ಅನೇಕ ವಿಭಿನ್ನ ಹೆಸರುಗಳಿವೆ. ಮೆಕ್ಸಿಕೊದಲ್ಲಿ ಚಿಲೆ ಎಂಬ ಪದವನ್ನು "ಹಾಟ್ ಪೆಪರ್" ಗಳಿಗೆ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಖಾರವಿಲ್ಲದ ವಿಧಗಳನ್ನು ಪಿಮಿಂಟೊ ( ಪಿಮಿಂಟಾ ಎಂಬುದು ಪೆಪರ್ ಪದದ ಪುಲ್ಲಿಂಗವಾಚಕವಾಗಿದೆ.) ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಚಿಲಿಯಂತಹ ಅನೇಕ ಇತರ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಾದ, ಪೆರು, ಪ್ಯುರಿಟೊ ರಿಕೊ, ಮತ್ತು ಅರ್ಜಂಟೈನಾ ಇವುಗಳ ಹೆಸರುಗಳಿಗೆ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಇವು ಅಜಿ ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ಬಳಸುತ್ತವೆ. ಸ್ಪ್ಯೇನ್ ನಲ್ಲಿ ,ಖಾರವಿಲ್ಲದ ವಿಧಗಳನ್ನು ಪಿಮಿಂಟೊ ಎಂದು ಖಾರವಿರುವ ವಿಧಗಳನ್ನು ಗಿನ್ಡಿಲ್ಲಾ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅರ್ಜಂಟೈನಾ ಮತ್ತು ಸ್ಪ್ಯೇನ್ ನಲ್ಲಿ C. ಚಾಕೋಯೆನ್ಸಿ ವಿಧವನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ "ಪುಟಪ್ಯಾರಿಯೊ" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಬಹುಶಃ ಇದರ ಅತಿಯಾದ ಖಾರದಿಂದಾಗಿ ಆಡು ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಇದು "God damn it"(ಅಯ್ಯೋ ದೇವರೇ ಈ ಖಾರ!) ಎಂಬ ಅರ್ಥವನ್ನು ಕೊಡುತ್ತದೆ. ಭಾರತೀಯ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ನಲ್ಲಿ "ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ" ಪದವನ್ನು ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಅನ್ಯುಮ್ಅನ್ನು ಸೂಚಿಸಲು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಖಾರವಾದ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ನ ಉಳಿದೆಲ್ಲಾ ವಿಧಗಳನ್ನು ಚಿಲಿ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಉತ್ತರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಲ್ಲಿ , ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಅನ್ಯುಮ್ ಅನ್ನು ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ "ಶಿಮ್ಲಾ ಮಿರ್ಚ್" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಶಿಮ್ಲಾ ಭಾರತದಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಗಿರಿಧಾಮವಾಗಿದೆ. (ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ "ಮಿರ್ಚ್"ಎಂದರೆ ಚಿಲಿ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ).
ಜಪಾನೀ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಟುಗಾರ್ಷಿ (唐辛子, トウガラシ "ಚೀನೀ ಸಾಸಿವೆ") ಎಂಬ ಪದ ಹಾಟ್ ಚಿಲಿ ಪೆಪರ್ ಗಳನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ, ಅಲ್ಲದೇ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಅದರಿಂದ ಮಾಡಲಾದ , ಆಹಾರಕ್ಕೆ ರುಚಿಯನ್ನು ನೀಡುವ ಮಸಾಲೆಯಂತೆ ಬಳಸುವ ಮಸಾಲೆ ಪುಡಿಯನ್ನು ಸೂಚಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಬೆಲ್ ಪೆಪರ್ ಗಳನ್ನು ಪಿಮ್ಯಾನ್ (ピーマン, ಫ್ರೆಂಚ್ ನ ಪಿಮೆಂಟ್ ಅಥವಾ ಸ್ಪ್ಯಾನಿಷ್ ನ ಪಿಮೆಂಟೊ ದಿಂದ ಬಂದ ಪದ) ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಅನ್ಯುಮ್ ತಳಿಗಳು
ಬಣ್ಣದ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂನ ವಿವಿಧ ರೂಪಗಳು
ಪೆಪರೊನ್ಸಿನಿ (C. ಅನ್ಯುಮ್)
ಕೆಬಾಬ್ ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್ ನಲ್ಲಿ ಪೆಪರೊನ್ಸಿನಿ
ಕೇನ್ ಪೆಪರ್ (C. ಅನ್ಯುಮ್)
ಕೇಸರಿ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ನ ದಟ್ಟವಾಗಿ ಬೆಳೆದ ಸಸ್ಯ
ಹ್ಯಾಬನೆರೊ ಚಿಲಿ (C. ಚಿನೆನ್ಸ್ ಜಾಕ್ವಿನ್)- ಹೂ ಮತ್ತು ಹಣ್ಣಿನೊಡನೆ ಇರುವ ಸಸ್ಯ
ಕ್ಯಾರಿಬೀಯನ್ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಕಾಚ್ ಬಾನಿಟ್ (C. ಚಿನೆನ್ಸ್)
ಸ್ಕಾಚ್ ಬಾನಿಟ್ (C. ಚಿನೆನ್ಸ್)
ಥಾಯ್ ಪೆಪರ್ ಗಳು (C. ಫ್ರುಟೆಸಿನ್ಸ್)
ಬೆಂಗಳೂರು ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿರುವ ಭಾರತೀಯ ತಾಜಾ ಹಸಿರು ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿಗಳು
ಪಿರಿ ಪಿರಿ (C. ಫ್ರುಟೆಸಿನ್ಸ್ 'ಆಫ್ರಿಕನ್ ಡೆವಿಲ್')
ನಾಗಾ ಜೊಲೊಕಿಯಾ ಪೆಪರ್ ಅಕಾ ಬಹುತ್ ಜೊಲೊಕಿಯಾ (C. ಚಿನೆನ್ಸ್ x C. ಫ್ರುಟೆಸಿನ್ಸ್)
ಹೂವಿನ ಮೇಲಿರುವ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಅನ್ಯುಮ್
ಹತ್ತಿರದಿಂದ ತೋರಿಸಲಾದ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಅನ್ಯುಮ್ ನ ಹೂ
ಹಸಿರು, ಹಳದಿ ಮತ್ತು ಕೆಂಪು ಪೆಪರ್ ಗಳು
.jpg)
.jpg)
|month= ignored (help); Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help); |access-date= requires |url= (help) |accessdate=, |date= (help) 
ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಎಂಬುದು ಸೊಲನಾಸಿಯ ಎಂದು ಕರೆಯುವ ಸೊಲೇನಮ್ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಹೂ ಬಿಡುವ ಸಸ್ಯದ ಜಾತಿಯಾಗಿದೆ. ಇದರ ಜಾತಿಗಳು ಅಮೇರಿಕಾ ಮೂಲದ್ದಾಗಿವೆ. ಇವುಗಳನ್ನು ನೂರಾರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಅಮೇರಿಕಾದ ಉಷ್ಣವಲಯದ ಜನರು ಬೆಳೆದಿದ್ದಾರೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಈಗ ಇವುಗಳನ್ನು ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತಿದೆ. (ಇದನ್ನು ದೊಣ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿಯೂ ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ.ದೊಡ್ಡ ಇದರ ತತ್ಭವ ರೂಪ ದೊಣ) ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ನ ಕೆಲವು ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಸಂಬಾರ ಪದಾರ್ಥಗಳಾಗಿ , ತರಕಾರಿಗಳಾಗಿ ಮತ್ತು ಔಷಧಿಗಳಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಸಸ್ಯಗಳ ಹಣ್ಣು ಗಳನ್ನು ಅವುಗಳ ವಿಧ ಮತ್ತು ಸ್ಥಳವನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ವಿವಿಧ ಹೆಸರುಗಳಿಂದ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇವುಗಳನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಚಿಲಿ ಪೆಪರ್(ದೊಣ್ಣೆ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿ), ಹಣ್ಣು ಮೆಣಸು ಅಥವಾ ಹಸಿ ಮೆಣಸು ಅಥವಾ ಬ್ರಿಟನ್ ನಲ್ಲಿ ಸಿಹಿ ಮೆಣಸು ಹಾಗು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ, ನ್ಯೂಜಿಲೆಂಡ್, ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ನಲ್ಲಿ ಸಾಂಕೇತಿಕವಾಗಿ ಕೇವಲ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರ ಮೃದುವಾದ ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ರೂಪವನ್ನು ಅಮೇರಿಕ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನ ಮತ್ತು ಕೆನಡಾ ದಲ್ಲಿ ಬೆಲ್ ಪೆಪರ್(ದೊಡ್ಡ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿ) ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ . ಇವುಗಳನ್ನು ಇತರ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಪಪ್ರೀಕ(ಕೆಂಪು ಮೆಣಸು )ಎಂದು ಕೂಡ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. (ಆದರೂ ಪಪ್ರೀಕ ಅನೇಕ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಹಣ್ಣಿನಿಂದ ಮಾಡಲಾದ ಮಸಾಲೆ ಪುಡಿಯನ್ನೂ ಕೂಡ ಸೂಚಿಸಬಲ್ಲದು). ಇದರ ಜಾತಿಯ ಹೆಸರು ಗ್ರೀಕ್ ಪದವಾದ καπτο (ಕ್ಯಾಪ್ಟೊ )ನಿಂದ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದೆ. ಇದು "ಕಚ್ಚುವುದು" ಅಥವಾ "ನುಂಗುವುದು" ಎಂಬ ಅರ್ಥವನ್ನು ಕೊಡುತ್ತದೆ.
ಚಿಲಿ ಎಂಬ ಮೂಲ ಮೆಕ್ಸಿಕನ್ ಪದ ( ಮೆಕ್ಸಿಕೊದಲ್ಲಿ ಈಗ ಚಿಲೆ )ನಹೌತಲ್ ನ ಚಿಲಿ ಅಥವಾ ಕ್ಸಿಲಿ ಎಂಬ ಪದದಿಂದ ಬಂದಿದೆ. ಇದು 3000 BC ಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದಿರಬಹುದಾದ ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣದ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ನ ಉಪಜಾತಿಯನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಪ್ಯುಬ್ಲಾ ಮತ್ತು ಒಕ್ಸಾಕಾದ ಕುಂಬಾರಿಕೆ ಕೆಲಸ ನಡೆಯುವ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬಂದಿರುವ ಅವಶೇಷಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ನಿರ್ಧರಿಸಲಾಗಿದೆ.
El pevaron a l'è un ortagio, dea fameja dee Solanaceae. El riva da l'America ma teo cati dapartuto.
Aspeto El ga colori difarenti ma le sorte le se someja fra de lore; ghin'è de rosi, de verdi e de xali. La pianta xe un arbusto che el vien alto un metro (do spane in pi', do spane in manco), e el fruto el ga rento i semi - sti ki i xe a forma de dischetto, na meza via fra el xalo e el maronsin. A ghe xe na version picante, rosa o verde, a la xe comunque longa e i teroni usa contro la sfiga.
Riprodusion EL pevaron el se pianta coe semense, anca se serti i xe anca boni de cavarghe i rameti bastansa vanti e far talee. Quando el se fa cresare, a bisogna star tenti che a ghe xe anca i bai che i lo magna o i lo copa; i peso xe la mosca bianca, gli afidi e serte muffe. I bromboli i lo asa bastansa chieto, ma xe sempre mejo tegnerlo distanti da l'orto.
Cusina Sto ortagio l'è magnà sia cruo in tee salade ca coto, come in tea peperonata. La version picante invese el se mete i tochetei picinini in tea supa, par darghe un gusto pi forte - ghe xe anca qualche oco ca lo magna cruo, ma asemo stare la jente sbalinà. Xa in tel 5500 a.S. (avanti Sior) i mesicani i lo magnava, quando i xera ancora infratà in tanta maeora in meso ae foreste americane. Quando l'è rivà in tee nostre cusine, l'è sta ciamà pevaron parché come gusto el ghe someja al pevare - de serto no para la forma.
İsot yew sebzeyo u familya isoti rayo. Tayê cınsê isoti thuzê, tayê ki thuz niyê. İsot verênde insanan serê banan de verê tici de kerdêne husk. Ora dıme be yew arê desti ra ridêne ra kerdêne zê ardan. Germi bo ya ki werdê bini bê, kam ke thuz ra hez keno, kerdêne cı. Hema gegane ki isot ra zê salça u sos vıraciyeno.
Capsicum (/ˈkæpsɪkəm/[3]) is a genus of flowering plants in the nightshade family Solanaceae, native to the Americas, cultivated worldwide for their chili pepper or bell pepper fruit.
The generic name may come from Latin capsa, meaning 'box', presumably alluding to the pods;[4][5] or possibly from the Greek word κάπτω kapto, 'to gulp'.[6] The name "pepper" comes from the similarity of piquance (spiciness or "heat") of the flavor to that of black pepper, Piper nigrum, although there is no botanical relationship with it or with Sichuan pepper. The original term, chilli (now chile in Mexico) came from the Nahuatl word chīlli, denoting a larger Capsicum variety cultivated at least since 3000 BC, as evidenced by remains found in pottery from Puebla and Oaxaca.[7] Different varieties were cultivated in South America, where they are known as ajíes (singular ají), from the Quechua term for Capsicum.
The fruit (technically berries in the strict botanical sense) of Capsicum plants have a variety of names depending on place and type. The more piquant varieties are commonly called chili peppers, or simply chilis. The large, mild form is called bell pepper, or by color or both (green pepper, green bell pepper, red bell pepper, etc.) in North America and South Africa, sweet pepper or simply pepper in the United Kingdom, Ireland and Malaysia,[8] but typically called capsicum in Australia, India, New Zealand[9] and Singapore.
Capsicum fruits of several varieties with commercial value are called by various European-language names in English, such as jalapeño, peperoncini, and peperoncito; many of these are usually sold pickled. Paprika (in English) refers to a powdered spice made of dried Capsicum of several sorts, though in Hungary, Germany, Sweden, Finland and some other countries it is the name of the fruit (or the vegetable) as well, for example Paprika in Dutch means bell pepper. Both whole and powdered chili are frequent ingredients in dishes prepared throughout the world, and characteristic of several cuisine styles, including Mexican, Sichuan (Szechuan) Chinese, Korean, Cajun and Creole, along with most South Asian and derived (e.g. Jamaican) curries. The powdered form is a key ingredient in various commercially prepared foodstuffs, such as pepperoni (a sausage), chili con carne (a meat stew), and hot sauces.
Capiscum are solanaceous plants within the tribe Capsiceae, and are closely related to Lycianthes.[10] Work by Olmstead et. al, have proposed the following phylogenetic tree for Capsicum
Ideal growing conditions for peppers include a sunny position with warm, loamy soil, ideally 21 to 29 °C (70 to 84 °F), that is moist but not waterlogged.[11] Extremely moist soils can cause seedlings to "damp-off" and reduce germination.
The plants will tolerate (but do not like) temperatures down to 12 °C (54 °F) and they are sensitive to cold.[12][13] For flowering, Capsicum is a non-photoperiod-sensitive crop.[14] The flowers can self-pollinate. However, at extremely high temperature, 30 to 38 °C (86 to 100 °F), pollen loses viability, and flowers are much less likely to result in fruit.[15]
Capsicum consists of 20–27 species,[16] five of which are widely cultivated: C. annuum, C. baccatum, C. chinense, C. frutescens, and C. pubescens.[17] Phylogenetic relationships between species have been investigated using biogeographical,[18] morphological,[19] chemosystematic,[20] hybridization,[21] and genetic[16] data. Fruits of Capsicum can vary tremendously in color, shape, and size both between and within species, which has led to confusion over the relationships among taxa.[22] Chemosystematic studies helped distinguish the difference between varieties and species. For example, C. baccatum var. baccatum had the same flavonoids as C. baccatum var. pendulum, which led researchers to believe the two groups belonged to the same species.[20]
Many varieties of the same species can be used in many different ways; for example, C. annuum includes the "bell pepper" variety, which is sold in both its immature green state and its red, yellow, or orange ripe state. This same species has other varieties, as well, such as the Anaheim chiles often used for stuffing, the dried ancho (before being dried it is referred to as a poblano) chile used to make chili powder, the mild-to-hot, ripe jalapeno used to make smoked jalapeno, known as chipotle.
Peru is thought to be the country with the highest cultivated Capsicum diversity since varieties of all five domesticates are commonly sold in markets in contrast to other countries. Bolivia is considered to be the country where the largest diversity of wild Capsicum peppers are consumed. Bolivian consumers distinguish two basic forms: ulupicas, species with small round fruits including C. eximium, C. cardenasii, C. eshbaughii, and C. caballeroi landraces; and arivivis, with small elongated fruits including C. baccatum var. baccatum and C. chacoense varieties.[23]
The amount of capsaicin is measured in Scoville heat units (SHU) and this value varies significantly among Capsicum varieties. For example, a typical Bell pepper has a value of zero SHU and a Jalapeño has a value of 4000–8000 SHU. In 2017, the Guinness Book of World Records listed the Carolina Reaper as the world's hottest pepper at 1,641,183 SHU, according to tests conducted by Winthrop University in South Carolina, United States.[24]
Most Capsicum species are 2n=2x=24. A few of the non-domesticated species are 2n=2x=32.[27] All are diploid. The Capsicum annuum and Capsicum chinense genomes were completed in 2014. The Capsicum annuum genome is approximately 3.48 Gb, making it larger than the human genome. Over 75% of the pepper genome is composed of transposable elements, mostly Gypsy elements, distributed widely throughout the genome. The distribution of transposable elements is inversely correlated with gene density. Pepper is predicted to have 34,903 genes, approximately the same number as both tomato and potato, two related species within the family Solanaceae.[28]
Many types of peppers have been bred for heat, size, and yield. Along with selection of specific fruit traits such as flavor and color, specific pest, disease and abiotic stress resistances are continually being selected. Breeding occurs in several environments dependent on the use of the final variety including but not limited to: conventional, organic, hydroponic, green house and shade house production environments.
Several breeding programs are being conducted by corporations and universities. In the United States, New Mexico State University has released several varieties in the last few years.[29] Cornell University has worked to develop regionally adapted varieties that work better in cooler, damper climates. Other universities such as UC Davis, University of Wisconsin-Madison, and Oregon State University have smaller breeding programs. Many vegetable seed companies breed different types of peppers as well.
The fruit of most species of Capsicum contains capsaicin (methyl-n-vanillyl nonenamide), a lipophilic chemical that can produce a burning sensation (pungency or spiciness) in the mouth of the eater. Most mammals find this unpleasant, whereas birds are unaffected.[30][31] The secretion of capsaicin protects the fruit from consumption by insects[32] and mammals, while the bright colors attract birds that will disperse the seeds.
Capsaicin is present in large quantities in the placental tissue (which holds the seeds), the internal membranes, and to a lesser extent, the other fleshy parts of the fruits of plants in this genus. The seeds themselves do not produce any capsaicin, although the highest concentration of capsaicin can be found in the white pith around the seeds.[33] Most of the capsaicin in a pungent (hot) pepper is concentrated in blisters on the epidermis of the interior ribs (septa) that divide the chambers, or locules, of the fruit to which the seeds are attached.[34]
A study on capsaicin production in fruits of C. chinense showed that capsaicinoids are produced only in the epidermal cells of the interlocular septa of pungent fruits, that blister formation only occurs as a result of capsaicinoid accumulation, and that pungency and blister formation are controlled by a single locus, Pun1, for which there exist at least two recessive alleles that result in non-pungency of C. chinense fruits.[35]
The amount of capsaicin in the fruit is highly variable and dependent on genetics and environment, giving almost all types of Capsicum varied amounts of perceived heat. The most recognized Capsicum without capsaicin is the bell pepper,[36] a cultivar of Capsicum annuum, which has a zero rating on the Scoville scale. The lack of capsaicin in bell peppers is due to a recessive gene that eliminates capsaicin and, consequently, the hot taste usually associated with the rest of the genus Capsicum.[37] There are also other peppers without capsaicin, mostly within the Capsicum annuum species, such as the cultivars Giant Marconi,[38] Yummy Sweets,[39] Jimmy Nardello,[40] and Italian Frying peppers[41] (also known as the Cubanelle).
Chili peppers are of great importance in the medicine of Indigenous peoples, and capsaicin is used in modern medicine mainly in topical medications as a circulatory stimulant and analgesic. In more recent times, an aerosol extract of capsaicin, usually known as capsicum or pepper spray, has become used by law enforcement as a nonlethal means of incapacitating a person, and in a more widely dispersed form for riot control, or by individuals for personal defense. Pepper in vegetable oils, or as an horticultural product[42] can be used in gardening as a natural insecticide.
Although black pepper causes a similar burning sensation, it is caused by a different substance—piperine.
Capsicum fruits can be eaten raw or cooked. Those used in cooking are generally varieties of the C. annuum and C. frutescens species, though a few others are used, as well. They are suitable for stuffing with fillings such as cheese, meat, or rice.
They are also frequently used both chopped and raw in salads, or cooked in stir-fries or other mixed dishes. They can be sliced into strips and fried, roasted whole or in pieces, or chopped and incorporated into salsas or other sauces, of which they are often a main ingredient.
They can be preserved in the form of a jam,[43] or by drying, pickling, or freezing. Dried Capsicum may be reconstituted whole, or processed into flakes or powders. Pickled or marinated Capsicum are frequently added to sandwiches or salads. Frozen Capsicum are used in stews, soups, and salsas. Extracts can be made and incorporated into hot sauces.
The Spanish conquistadores soon became aware of their culinary properties, and brought them back to Europe, together with cocoa, potatoes, sweet potatoes, tobacco, maize, beans, and turkeys. They also brought it to the Spanish Philippines colonies, whence it spread to Asia. The Portuguese brought them to their African and Asiatic possessions such as India. All varieties were appreciated but the hot ones were particularly appreciated, because they could enliven an otherwise monotonous diet during times of dietary restriction, such as during religious observances.
Spanish cuisine soon benefited from the discovery of chiles in the New World, and it would become very difficult to untangle Spanish cooking from chiles. Ground chiles, or paprika, hot or otherwise, are a key ingredient in chorizo, which is then called picante (if hot chile is added) or dulce (if otherwise). Paprika is also an important ingredient in rice dishes, and plays a definitive role in squid Galician style (polbo á feira). Chopped chiles are used in fish or lamb dishes such as ajoarriero or chilindrón. Pisto is a vegetarian stew with chilies and zucchini as main ingredients. They can also be added, finely chopped, to gazpacho as a garnish. In some regions, bacon is salted and dusted in paprika for preservation. Cheese can also be rubbed with paprika to lend it flavour and colour. Dried round chiles called ñoras are used for arroz a banda.
After being introduced by the Portuguese, chile peppers saw widespread adoption throughout South, Southeast, and East Asia, especially in India, Thailand, Vietnam, China, and Korea. Several new cultivars were developed in these countries, and their use in combination with (or as a substitute for) existing 'hot' culinary spices such as black pepper and Sichuan pepper spread rapidly, giving rise to the modern forms a number of staple dishes such as Channa masala, Tom yum, Laziji, and Kimchi. This would in turn influence Anglo-Indian and American Chinese cuisine, most notably with the development of British and American forms of curry powder (based on Indian spice preparations such as Garam masala), and dishes such as General Tso's Chicken and Chicken Tikka Masala.
According to Richard Pankhurst, C. frutescens (known as barbaré) was so important to the national cuisine of Ethiopia, at least as early as the 19th century, "that it was cultivated extensively in the warmer areas wherever the soil was suitable." Although it was grown in every province, barbaré was especially extensive in Yejju, "which supplied much of Showa, as well as other neighbouring provinces." He mentions the upper Golima River valley as being almost entirely devoted to the cultivation of this plant, where it was harvested year-round.[44]
In 2005, a poll of 2,000 people revealed the capsicum to be Britain's fourth-favourite culinary vegetable.[45]
In Hungary, sweet yellow capsicum – along with tomatoes – are the main ingredient of lecsó.
In Bulgaria, South Serbia, and North Macedonia, capsicum are very popular, too. They can be eaten in salads, like shopska salata; fried and then covered with a dip of tomato paste, onions, garlic, and parsley; or stuffed with a variety of products, such as minced meat and rice, beans, or cottage cheese and eggs. Capsicum are also the main ingredient in the traditional tomato and capsicum dip lyutenitsa and ajvar. They are in the base of different kinds of pickled vegetables dishes, turshiya.
Capsicum is also used widely in Italian cuisine, and the hot species are used all around the southern part of Italy as a common spice (sometimes served with olive oil). Capsicums are used in many dishes; they can be cooked by themselves in a variety of ways (roasted, fried, deep-fried) and are a fundamental ingredient for some delicatessen specialities, such as nduja.
Capsicums are also used extensively in Sri Lanka cuisine as side dishes.[46]
The Maya and Aztec people of Mesoamerica used Capsicum fruit in cocoa drinks as a flavouring.[47]
In New Mexico, there is a capsicum annuum cultivar group called the New Mexico chile which is a mainstay of the state's New Mexican cuisine.
Only Capsicum frutescens L. and Capsicum annuum L. are Generally recognized as safe.[48][49]
The name given to the Capsicum fruits varies between English-speaking countries.
In Australia, New Zealand and Indian English, heatless varieties are called "capsicums", while hot ones are called "chilli"/"chillies" (double L). The term "bell peppers" is never used, although in Australia C. annuum and other varieties which have a bell shape and are fairly hot, are often called "bell chillies".
In Canada, Ireland, South Africa and the United Kingdom, the heatless varieties are commonly known simply as "peppers" (or more specifically "green peppers", "red peppers", etc.), while the hot ones are "chilli"/"chillies" (double L) or "chilli peppers".
In the United States, the common heatless varieties are referred to as "bell peppers", "sweet peppers", "red/green/etc. peppers", or simply "peppers", while the hot varieties are collectively called "chile"/"chiles", "chili"/"chilies", or "chili"/"chile peppers" (one L only), "hot peppers", or named as a specific variety (e.g., banana pepper).
In Polish and in Hungarian, the term papryka and paprika (respectively) is used for all kinds of capsicums (the sweet vegetable, and the hot spicy), as well as for dried and ground spice made from them (named paprika in both U.S. English and Commonwealth English). Also, fruit and spice can be attributed as papryka ostra (hot pepper) or papryka słodka (sweet pepper). In Polish, the term pieprz (pepper) instead means only grains or ground black pepper (incl. the green, white, and red forms), but not capsicum. Sometimes, the hot capsicum spice is also called chilli. Similarly, Hungarian uses the word bors for the black pepper.
In Czech and Slovak, the term paprika is too used for all kinds of capsicums. For black pepper, Czech uses pepř, while Slovak uses čierne korenie (literally, black spice) or, dialectally, piepor.[50]
In Italy and the Italian- and German-speaking parts of Switzerland, the sweet varieties are called peperone and the hot varieties peperoncino (literally "small pepper"). In Germany, the heatless varieties as well as the spice are called Paprika and the hot types are primarily called Peperoni or Chili while in Austria, Pfefferoni is more common for these; in Dutch, this word is also used exclusively for bell peppers, whereas chilli is reserved for powders, and hot pepper variants are referred to as Spaanse pepers (Spanish peppers). In Switzerland, though, the condiment powder made from capsicum is called Paprika (German language regions) and paprica (French and Italian language region). In French, capsicum is called poivron for sweet varieties and piment for hot ones.
Spanish-speaking countries use many different names for the varieties and preparations. In Mexico, the term chile is used for "hot peppers", while the heatless varieties are called pimiento (the masculine form of the word for pepper, which is pimienta). Several other countries, such as Chile (whose name is unrelated), Perú, the Dominican Republic, Puerto Rico, and Argentina, use ají. In Spain, heatless varieties are called pimiento and hot varieties guindilla. In Argentina and Spain, the variety C. chacoense is commonly known as "putaparió", a slang expression equivalent to "damn it", probably due to its extra-hot flavour.
In Brazil, the word "pimentão" is used for the large sweet varieties and "pimenta" for the smaller hot chillies. Black/white pepper (peppercorns or ground) is usually called "pimenta-do-reino". The different varieties of chillies may have compound names, such as "pimenta malagueta" for a certain type of fairly hot peppers.
In Hindi/Urdu, hot peppers are called mirch and heatless peppers are called shimla mirch, which are Kodai Mozhagai in Tamil (roughly translates to "umbrella chilli" due to its appearance). In Odia and Bengali, hot peppers are called lanka (ଲଙ୍କା and লঙ্কা) or kancha lanka (କଞ୍ଚା ଲଙ୍କା and কাঁচা লঙ্কা) (literally, "raw chilli" to distinguish from dried chilli or lal lanka, literally red chilli).
In Japanese, tōgarashi (唐辛子, トウガラシ "Chinese mustard") refers to hot chili peppers, and particularly a spicy powder made from them which is used as a condiment, while bell peppers are called pīman (ピーマン, from the French piment or the Spanish pimiento).
Capsicum annum L. var. fasciculatum Irish.
Capsicum annum L. var. fasciculatum Irish.
C. annuum cultivars
A variety of coloured Capsicum
Peperoncini (C. annuum)
Peperoncini in kebab restaurant
Cayenne pepper (C. annuum)
Compact plant of orange Capsicum
.jpg)
Habanero chili (C. chinense Jacquin)- plant with flower and fruit
Scotch bonnet (C. chinense) in a Caribbean market
Thai peppers (C. annuum)
Fresh Indian green chillies in Bangalore market
Piri piri (C. frutescens 'African Devil')
Naga jolokia Chilli (bhut jolokia) (C. chinense x C. frutescens)
C. annuum flower
C. annum flower close up
Green, yellow, and red capsicum
The flower of red hot bangi pepper, Malaysia
A small but very hot Capsicum in Malaysia
Peperoni cruschi, dried and crispy Capsicum from Basilicata
Capsicum in Bangladesh
Naga Morich in Bangladesh
Capsicum (/ˈkæpsɪkəm/) is a genus of flowering plants in the nightshade family Solanaceae, native to the Americas, cultivated worldwide for their chili pepper or bell pepper fruit.
Kapsiko (science: Capsicum) estas genro de plantoj de la Beladono-familio (Solanacoj). La frukto de kapsiko ankaŭ nomiĝas kapsiko, aŭ kapsikofrukto. Ĝi povas havi mildan aŭ akran guston. Ĝi estas uzata kiel legomo, kiel sekigita pulvorigita spico (nomata papriko) kaj kiel medikamento.
La akreco de la akraj kapsikoj estas kaŭzata de la lipideca kemiaĵo kapsaicino. Origine paprikoj ĉiam enhavis tion por ne esti manĝataj de mamuloj. Birdoj ne sentas la akrecon kaj portas la semojn pli foren ol mamuloj povus fari, kio estis evolua avantaĝo de la kapsiko. Nur post sia ekkultivado fare de homoj certaj specoj de kapsiko perdis sian akrecon, ĉar homoj ne ĉiam ŝatis ĝin.
La milda kapsiko kutime estas granda kaj larĝa, kun sufiĉe multe da aero interne. La akra kapsiko aliflanke kutime estas malgranda aŭ almenaŭ maldika.
Kapsikoj povas esti verdaj, ruĝaj, flavaj aŭ oranĝkoloraj depende de kiam oni rikoltas ilin. La verdaj fruktoj kutime estas nematuraj.
Pro nacilingva influo, multaj homoj (kaj eĉ vortaroj) uzas "papriko" por kaj la seka spico farita el iuj kapsikoj, kaj la plantoj kaj fruktoj. La Akademio de Esperanto oficiale difinas ilin tiel en 9OA:
kapsik/o. 1 Kreskaĵo, kiu produktas kapsikon 2. (Capsicum.) 2 Verda, ruĝa aŭ flava longforma frukto de kapsiko 1, kun multaj semoj pendantaj interne, uzata kiel legomo kaj kiel spico: akra kapsiko; neakra kapsiko; el kapsiko oni faras paprikon. kapsik/et/o. Malgranda ordinare tre akra kapsiko 2.
paprik/o. Spico (ruĝa, bruna aŭ flava) preparata el sekigita kaj pulvorigita frukto de iuj specoj de kapsiko: hungara papriko; dolĉa papriko; akra papriko.
La kapsikoj de la genro Capsicum estas tre riĉaj fontoj de kontraŭoksidantoj kaj vitamino C. La nivelo de karoteno, kaj de likopeno, estas naŭ fojojn pli alta en ruĝaj kapsikoj. Ruĝaj kapsikoj havas dufoje la enhavon de vitamino C de verdaj kapsikoj.[1]
Kapsiko (science: Capsicum) estas genro de plantoj de la Beladono-familio (Solanacoj). La frukto de kapsiko ankaŭ nomiĝas kapsiko, aŭ kapsikofrukto. Ĝi povas havi mildan aŭ akran guston. Ĝi estas uzata kiel legomo, kiel sekigita pulvorigita spico (nomata papriko) kaj kiel medikamento.
La akreco de la akraj kapsikoj estas kaŭzata de la lipideca kemiaĵo kapsaicino. Origine paprikoj ĉiam enhavis tion por ne esti manĝataj de mamuloj. Birdoj ne sentas la akrecon kaj portas la semojn pli foren ol mamuloj povus fari, kio estis evolua avantaĝo de la kapsiko. Nur post sia ekkultivado fare de homoj certaj specoj de kapsiko perdis sian akrecon, ĉar homoj ne ĉiam ŝatis ĝin.
La milda kapsiko kutime estas granda kaj larĝa, kun sufiĉe multe da aero interne. La akra kapsiko aliflanke kutime estas malgranda aŭ almenaŭ maldika.
Kapsikoj povas esti verdaj, ruĝaj, flavaj aŭ oranĝkoloraj depende de kiam oni rikoltas ilin. La verdaj fruktoj kutime estas nematuraj.
Capsicum es un género de plantas angiospermas, nativo de las regiones tropicales y subtropicales de América y que pertenecen a la familia de las solanáceas. Comprende cuarenta especies aceptadas, de las casi 200 descritas,[1] herbáceas o arbustivas, generalmente anuales, aunque las especies cultivadas —prácticamente en el mundo entero— se han convertido en perennes en condiciones favorables.
Diversos nombres comunes se refieren a los frutos, inmaduros, maduros o secados, de unas cuantas especies del género, según su forma, su color, su sabor, sus usos o su procedencia.
Las variedades típicas utilizadas en gastronomía incluyen:
Son plantas arbustivas, anuales o perennes que pueden alcanzar 4 m de altura, aunque la mayoría no llega a los 2 m. Tienen tallos ramificados glabros o con pubescencia rala. Las hojas, de 4-12 cm de largo, son solitarias u opuestas, pecioladas y con los limbos simples enteros o sinuados. Las flores actinomorfas y hermafroditas, o las inflorescencias, axilares y sin pedúnculos, nacen en los nudos de las hojas con el tallo. Son erectas o péndulas. Tienen normalmente 5 sépalos en un cáliz persistente acampanado y denticulado, ocasionalmente acrescente en el fruto, y habitualmente 5 —y desde 4 hasta muchos en cultivares— pétalos de color blanco, amarillo, azul, violeta más o menos intenso, moteado de verde o francamente bicolor. Los estambres, soldados a la corola, tienen las anteras amarillas o purpúreas, de forma ovoide y dehiscente longitudinalmente. Su ovario es súpero, bi o tri-carpelar incluso más, con numerosos óvulos, y el estilo es fino con un estigma pequeño y cabezudo. El fruto, erecto o péndulo, es una baya de tipo carnoso hueca, siempre verde, más o menos oscuro, cuando inmaduro y que se torna de color amarillo-anaranjado-rojo vivo - y hasta violeta - al madurar; sin embargo unas especies salvajes de Brasil no cambian de color al madurar, y se quedan verdes. Curiosamente, o quizás por esto, estas especies tienen 26 cromosomas en lugar del habitual 24 para las especies domesticadas.[2] Tiene interiormente tabiques generalmente incompletos —concurriendo hacia el eje en la base del fruto— en los cuales se insertan las semillas, sobre todo en la zona axial, engrosada, de convergencia. Dichos frutos pueden tener hasta unos 15 cm de largo, y son de forma muy diversa, desde globulares hasta estrechamente cónicos. Las simientes, que pueden conservarse unos 3 años en condiciones favorables, son amarillentas y hasta negruzcas; tienen forma discoidal algo espiralada, de perfil muy aplanado, con finísimos sillones concéntricos crenulados y miden unos mm de diámetro. El embrión tiene forma de tubo enrollado.[3]
El chile, ají o pimiento es el fruto de las plantas del género Capsicum, que incluye alrededor de 20-27 especies, de las cuales 5 son domesticadas, además de las variedades de cada una. La especie más cultivada es Capsicum annuum, conocida generalmente como chile morrón, pimiento morrón o ají morrón. Curiosamente, algunas variedades carecen de la sustancia que dota a muchas de un característico sabor picante.
Se desarrollan en todo tipo de terrenos con preferencia por las zonas húmedas, bosques y sotobosque de los bosques de galería. El género crece desde el nivel del mar en las islas del Pacífico sur hasta los 2400 m s. n. m. en la zona ecuatorial de los Andes.
El género es originario de zonas tropicales y subtropicales de Centro y Sudamérica, probablemente de Perú y Bolivia,[4] pero con el cultivo de las especies comestibles se ha extendido por prácticamente el mundo entero, y su consumo bajo diversas formas es habitual y tradicional en muchos países.
El género Capsicum se originó hace unos 18. 000 años, probablemente en el sur de Perú o Bolivia. En ello, coinciden diversos paleobotánicos, científicos que estudian las plantas que vivieron en el pasado.[5]
Hacia el 10. 000 a. C. los primeros humanos llegaron a los Andes centrales. Se cree que consumían ají silvestre.[5]
En el Perú, los restos arqueológicos más antiguos que comprueban su presencia se hallaron en la cueva Guitarrero, en la provincia de Yungay (Áncash). Estos se remontan a unos 8. 000 años antes de nuestra era. Pero no son los únicos Pachamachay (Junín).[5]
8. 000 a. C. Se domestica el ají. Es una de las primeras plantas domesticadas en América del Sur.[5]
Hay evidencias arqueológicas en México de que el género Capsicum fue cultivado hace más de 6. 000 años y que es uno de los primeros cultivos en América que se autopoliniza. Dicho cultivo se habría dado simultáneamente en diferentes lugares de Sudamérica y Centroamérica.[6]
Fue Cristóbal Colón quien llevó el pimiento y sus simientes a España en su segundo viaje en 1493. De allí se extendió su cultivo por todo el mundo, empezando por Europa, y luego —en los tiempos en que España controlaba el comercio con Asia— a las Filipinas y desde allí a la India, China, Corea y Japón, donde fueron incorporados a las cocinas locales.[7][8]
Una versión alternativa para la expansión del pimiento es que los portugueses lo obtuvieron de España, y los cultivaron en Goa (India), que era colonia de este país. Desde allí se extendió a través de Asia Central y Turquía, hasta Hungría, donde se convirtió en la especia nacional bajo la forma del pimentón.[9]
En 1995, el arqueobotánico Hakon Hjelmqvist publicó un artículo en Svensk Botanisk Tidskrift afirmando que había evidencias de la presencia de ají en Europa en épocas anteriores a Colón.[10] Según Hjelmqvist, en una excavación en San Botulfo en Lund (Suecia) se halló un fósil de Capsicum frutescens en un estrato, supuestamente, del siglo XIII. Hjelmqvist cree que procedía de Asia. El autor afirma que Capsicum fue descrito por Teofrasto (370-286 a. C.) en su De historia plantarum. Otra hipótesis sería que fue traído a Europa septentrional por los Vikingos, que podrían haber viajado a América antes que Colón, más precisamente en el año 985 en los viajes de Leif Eriksson y de sus sucesores.[11][12][13][14] También, sobre el siglo I a. C., el poeta romano Marcial menciona un piperve crudum (libro XI, epigrama 18, verso 9), describiéndolo como largo y con semillas, una descripción que parece encajar, pero que también podría hacerlo con la pimienta larga (Piper longum), que era conocida en el Imperio romano.
Advertencia: El término «variedad» no se emplea aquí en su sentido botánico (vărĭĕtās, ātis), sino en su sentido de «variedad de cultivo», o sea cultivares.
De las especies aceptadas, solo cuatro han sido puestas en cultivo: C. annuum, C. baccatum, C. chinense, y C. pubescens.
Las especies cultivadas difieren de las silvestres debido al largo periodo de tiempo, a veces más de 6.000 años, de cuidadosa selección por el hombre. La frecuente hibridación entre las especies cultivadas dio lugar a múltiples variedades sumamente diferenciadas que suelen ser fértiles, pudiéndose sus descendientes hibridar de nuevo con otras especies.
Las variedades de frutos más grandes y dulces se consiguieron a principios del siglo XX, a partir de la selección humana de variedades ya cultivadas.
Para el cultivo, es necesaria una temperatura ambiente media de 20 °C, sin demasiados cambios bruscos y con una tasa de humedad no demasiado alta. Requiere gran cantidad de luz, sobre todo durante el primer período de crecimiento después de la germinación. El suelo ideal es el que posee buen drenaje, con presencia de arena y materia orgánica. Estos requerimientos hacen que sean cultivados preferentemente en invernaderos, donde el manejo de las condiciones son más controlables. Las variedades dulces se cultivan principalmente en dichos invernaderos.
Algunas variedades han sido modificadas genéticamente,[15] logrando una mayor resistencia a las plagas (por ejemplo interviniendo sobre genes antifúngicos como el gen J1 de Capsicum annuum que codifica para una defensina); o también mejorando y acelerando los procesos de nueva hibridación,[16] o, por medio de la infección con Agrobacterium tumefaciens - que es un vehículo óptimo para operaciones de ingeniería genética, transferir genes foráneos que codifican la resistencia a insectos, hongos, ciertos tipos de virus o a la sequía.[17]
Los frutos son muy usados, desde tiempos inmemorables, en su región de origen como alimento, tanto frescos como secados, bajo diversas formas de preparación (crudos, cocidos, fritos, pulverizados cuando secos,...).
En Europa, además de su tradicional uso culinario similar al de las Américas, la forma en polvo, el pimentón —que según la variedad puede ser dulce o picante, se procesa a nivel de oleorresina para usos industriales en la coloración de alimentos, cosméticos y productos farmacéuticos.[18][19] A tales fines, su materia prima no solamente es producida en el continente europeo, sino también importada de otros países, principalmente del Perú.
Las hojas, que son un poco amargas pero menos picantes que el fruto, se emplean como brotes en la cocina filipina, donde se llaman dahon ng sili (literalmente ‘hojas de chile’). Se usan en la sopa de pollo llamada tinola.[20]
En la cocina coreana, las hojas pueden usarse para preparar kimchi.[21]
En la cocina japonesa, las hojas se preparan como brotes, y también se cocinan al estilo tsukudani para conservarlas.
La capsaicina, la (E)-N-(4-hidroxi-3-metoxibencil)-8-metil-6-nonenamida, es la sustancia irritante picante o acre que le da el sabor característico a los frutos de Capsicum. Solo existe en el género - pero no en todas las especies/cultivares, y es una defensa de la planta para protegerse de ser consumida por los mamíferos,[22] pero las aves no están afectadas y así son susceptibles de esparcir las semillas.[23][24]
Su cantidad cambia significativamente entre variedades (0,5-1 %),[25][26] y se mide en unidades Scoville (SHU).
Se concentra principalmente en glándulas de los tabiques interiores interloculares de tejido placentario que dividen parcialmente el hueco de la fruta y que llevan las semillas y se producen sólo en las células epidérmicas de dichos tabiques en los frutos picantes. La formación de estas glándulas ocurre como resultado de la acumulación de capsaicinoides y su formación es controlada por un solo gen, el Pun1, gen ausente en las especies y cultivares no picantes, pero en las cuales existe el alelo recesivo Pun12.[22][27][28][29]
La capsaicina, a bajas dosis, estimula el apetito y la secreción de jugos gástricos, aumentando así mismo la motilidad gástrica e intestinal. Por vía externa es rubefaciente y revulsivo, con efecto analgésico. Indicado para anorexia, dispepsias hiposecretoras, meteorismo. Uso externo: lumbalgias, faringitis, alopecia areata, inflamaciones osteoarticulares, neuralgias post-herpéticas y otras.[30]
Contraindicado con gastritis, úlceras gastroduodenales. No aplicar sobre zonas de piel alteradas. En aplicación tópica, resulta muy irritante y puede causar dermatitis de contacto. Por vía interna puede resultar irritante de las mucosas. El uso alimentario continuado llega a producir fibrosis de la submucosa intestinal. En uso tópico se debe emplear con suma precaución, debido a la posibilidad de aparición de efectos secundarios: irritación de piel y mucosas, llegando a ser vesicante. Evitar el contacto con las mucosas tras su aplicación. Por vía interna, en dosis altas puede provocar vómitos, diarrea, gastritis e inflamación de las vías urinarias. En dosis excesivas puede producir hipotermia y síntomas similares a los del choque anafiláctico.[30]
También es usada para la fabricación de ungüentos analgésicos a partir de residuos industriales de frutos sobre-madurados.[31]
Aparte de la capsaicina, contiene otros compuestos picantes de naturaleza fenólica: dihidrocapsaicina, norhidrocapsaicina, homocapsaicina.
También:
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 188–189. 1753.[32] La especie tipo es: Capsicum annuum L.
El nombre deriva del vocablo latíno capsŭla, ae = ‘caja’, ‘cápsula’, ‘arconcito’, a través de la palabra griega kapsakes, con el mismo sentido, en alusión al fruto que es un envoltorio casi vacío. En realidad el fruto es una baya y no una cápsula en el sentido botánico del término.
Dentro del género se pueden distinguir dos grupos. El primero, con un número de cromosomas de 2n=24, y el otro con 2n=26. De las 40 especies aceptadas, el número de cromosomas de 34/35, o sea prácticamente todas, de ellas es conocido.
También están aceptados 3 taxones infraespecíficos:
Capsicum es un género de plantas angiospermas, nativo de las regiones tropicales y subtropicales de América y que pertenecen a la familia de las solanáceas. Comprende cuarenta especies aceptadas, de las casi 200 descritas, herbáceas o arbustivas, generalmente anuales, aunque las especies cultivadas —prácticamente en el mundo entero— se han convertido en perennes en condiciones favorables.
Diversos nombres comunes se refieren a los frutos, inmaduros, maduros o secados, de unas cuantas especies del género, según su forma, su color, su sabor, sus usos o su procedencia.
Las variedades típicas utilizadas en gastronomía incluyen:
Pimiento morrón Ajíes, chiles, guindillas o pimientos Pimiento de Padrón Pimiento del piquillo Pimiento choricero Pimiento amarillo ÑoraPaprika (Capsicum) on maavitsaliste sugukonda kuuluv taimede perekond.
Paprika perekonna süstemaatika pole päris selge.
Levinuimad paprikaliigid on:
Ameerika Ühendriikide Rahvusliku Meditsiiniraamatukogu andmebaasis National Center for Biotechnology Information klassifitseeritakse paprika perekonda järgmised liigid ja sordid:
Teabevaramus Integrated Taxonomic Information System klassifitseeritakse paprika perekonda järgmised taimeliigid:
Paprika lähimateks sugulasteks on füüsal, haldjatrompet, inglitrompet, juustumari, kartulipõõsas, koerapöörirohi, kuldkarikas, ogaõun, taralõng, tubakas jt. [1]
Selles artiklis on kasutatud prantsuskeelset artiklit fr:Capsicum seisuga 16.01.2014.
Paprika (Capsicum) on maavitsaliste sugukonda kuuluv taimede perekond.
Piperra (Capsicum generoa) landare angiospermo eta dikotiledoneoa da, sukaldaritzan aintzat hartua. Jatorria Amerikako lurralde tropikal eta subtropikala dute, eta solanazeoen familiako piperrak barne hartzen ditu: pipermina, piper gozoa eta abar.
Lineok sailkatu zuen 1753an, eta latinezko capsŭla (kaxa, euskaraz) hitzetik datorkio izena, haziak kaxa antzeko zorro batean baitaude.
Amerikan eta Asian ez bezala, Europako sukaldaritzan gehien erabiltzen den barietatea ez da mina izaten. Piper berdea (heldugabea) eta gorria edo horia (heldua) baliatzen dira gehien, bai eta birrindua ere, piperrautsa. Gure artean, ezagunenetako batzuk piper morroa, pikillo piperra, Gernikako piperra, Ezpeletako piperra eta Ibarrako pipermina dira.
Landare belarkara edo zuhaixkak dira, urterokoak edo bizikorrak. Metro edo bi metro garai izaten dira, nahiz eta lau metroraino hel daitezkeen. Hostoak 4-12 cm luze eta gingildunak dira. 3-20 lore izan ohi dituzte luku eran. Lore bakoitzak bost petalo: bost puntako izar baten forma poligonal erregularra du loreak. Fruitua baia huts bat da, kapsula itxurakoa, eta hor gordetzen ditu haziak.
Landare toxiko edo pozoitsuak dira, familiako espezie gehienek alkaloideak baitituzte. Landare toxiko horietako zenbait ez dira kaltegarriak pertsonentzat, baina bai beste animalia batzuentzat. Espezie basa gehienek hazi txikiak dituzte, eta hegaztiek barreiatzen dituzte. Espezie horien fruituak gora begira ateratzen dira, eta kolore bizi-biziak dituzte. Horrek hegaztiak erakartzen ditu, eta digeritu gabe zabaltzen dituzte. Ugaztunek, aldiz, karraskariek, adibidez, ez dute gustuko izaten fruituaren zaporea, eta ez dituzte jaten.
Kapsaizina dute substantzia min edo pikantea. Kapsaizina-kantitatea asko aldatzen da barietate batetik bestera, eta Scoville unitateetan (SHU) neurtzen da.
Capsicum generoaren barnean, hainbat espezie daude (ikus eskuineko taulako zerrenda).
Espezie horietatik guztietatik, bost bakarrik landu dira laborantzan: C. annuum, C. baccatum, C. chinense, C. frutescens eta C. pubescens. Forma eta tamaina askotakoak izan daitezke Capsicum fruituak, eta koloreak zuri-horixka, laranja, gorria, berdea eta morea.
Landu diren espezieen eta espezie basen arteko diferentzia da gizakiak denbora luzean (8.000 urtez, kasu batzuetan) egin duela landutako espezieen hautespena. Sarritan hibridatu ditu, eta, hala, barietate piloa sortu ditu. Bi espezieren hibridoak ugalkorrak izaten direnez, behin eta berriz hibrida daitezke haien ondorengoak beste espezie batzuekin.
Piperra (Capsicum generoa) landare angiospermo eta dikotiledoneoa da, sukaldaritzan aintzat hartua. Jatorria Amerikako lurralde tropikal eta subtropikala dute, eta solanazeoen familiako piperrak barne hartzen ditu: pipermina, piper gozoa eta abar.
Lineok sailkatu zuen 1753an, eta latinezko capsŭla (kaxa, euskaraz) hitzetik datorkio izena, haziak kaxa antzeko zorro batean baitaude.
Amerikan eta Asian ez bezala, Europako sukaldaritzan gehien erabiltzen den barietatea ez da mina izaten. Piper berdea (heldugabea) eta gorria edo horia (heldua) baliatzen dira gehien, bai eta birrindua ere, piperrautsa. Gure artean, ezagunenetako batzuk piper morroa, pikillo piperra, Gernikako piperra, Ezpeletako piperra eta Ibarrako pipermina dira.
Paprikat (Capsicum) on Amerikan mantereelta kotoisin oleva koisokasvien heimoon kuuluva kasvisuku. Sukuun kuuluu noin 30 lajia, joista viisi viljeltyä ovat ruokapaprika (Capsicum annuum), havannapaprika (Capsicum chinense), C. baccatum, C. frutescens, ja C. pubescens. Lajikkeita taas on tuhansia. Ravinnoksi tai mausteeksi käytetään kasvin hedelmiä, jotka kasvitieteellisesti ovat marjoja.
Suurin osa paprikoihin (Capsicum) kuuluvista lajeista ja lajikkeista sisältää kapsaisiini-nimistä rasvaliukoista kemikaalia, joka aiheuttaa voimakkaan polttavan tunteen tottumattoman syöjän suussa. Tämä reaktio on monista nisäkkäistä epämiellyttävä, mutta lintuihin kapsaisiini ei kuitenkaan vaikuta. Kapsaisiinin eritys suojaa hedelmiä nisäkkäiltä, mutta kirkkaat värit houkuttelevat lintuja levittämään siemeniä.
Viljellyin paprikalaji on Meksikosta peräisin oleva paprika (Capsicum annuum). Se on hyvin muunteleva laji, josta on olemassa sekä mietoja, vihanneksina käytettäviä, että tulisina mausteina käytettäviä lajikkeita. Lajiin kuuluu muun muassa vihanneksena käytettävä ruokapaprika ja maustepaprikat jalapeño ja cayenne.
Chili on niiden paprikoiden yleinen nimitys, joiden kapsaisiinipitoisuus on niin suuri, että niitä voidaan hyödyntää mausteina eri ruoissa. Myös monet chililajikkeet kuuluvat Capsicum annuum -lajiin, mutta esimerkiksi tabasco valmistetaan samaan sukuun kuuluvasta Capsicum frutescens -lajista.
Viisi yleisimmin viljeltyä lajia:
Villit paprikalajit:
Paprikat (Capsicum) on Amerikan mantereelta kotoisin oleva koisokasvien heimoon kuuluva kasvisuku. Sukuun kuuluu noin 30 lajia, joista viisi viljeltyä ovat ruokapaprika (Capsicum annuum), havannapaprika (Capsicum chinense), C. baccatum, C. frutescens, ja C. pubescens. Lajikkeita taas on tuhansia. Ravinnoksi tai mausteeksi käytetään kasvin hedelmiä, jotka kasvitieteellisesti ovat marjoja.
Suurin osa paprikoihin (Capsicum) kuuluvista lajeista ja lajikkeista sisältää kapsaisiini-nimistä rasvaliukoista kemikaalia, joka aiheuttaa voimakkaan polttavan tunteen tottumattoman syöjän suussa. Tämä reaktio on monista nisäkkäistä epämiellyttävä, mutta lintuihin kapsaisiini ei kuitenkaan vaikuta. Kapsaisiinin eritys suojaa hedelmiä nisäkkäiltä, mutta kirkkaat värit houkuttelevat lintuja levittämään siemeniä.
Viljellyin paprikalaji on Meksikosta peräisin oleva paprika (Capsicum annuum). Se on hyvin muunteleva laji, josta on olemassa sekä mietoja, vihanneksina käytettäviä, että tulisina mausteina käytettäviä lajikkeita. Lajiin kuuluu muun muassa vihanneksena käytettävä ruokapaprika ja maustepaprikat jalapeño ja cayenne.
Chili on niiden paprikoiden yleinen nimitys, joiden kapsaisiinipitoisuus on niin suuri, että niitä voidaan hyödyntää mausteina eri ruoissa. Myös monet chililajikkeet kuuluvat Capsicum annuum -lajiin, mutta esimerkiksi tabasco valmistetaan samaan sukuun kuuluvasta Capsicum frutescens -lajista.
Capsicum est un genre de plantes de la famille des Solanacées (famille de la tomate et du tabac). C'est le nom générique des piments[1]. On trouve par exemple l'espèce Capsicum frutescens, ou poivre de jardin courant, dont les variétés vont du doux au fort. Le fruit est une baie dont les graines sont contenues dans un péricarpe ayant la forme d'une gousse ou d'une cloche. Le genre Capsicum comprenant quarante espèces et quelque 300 variétés de cultivo (cultivars) de plantes produisant des baies charnues. Les cinq espèces les plus importantes, qui sont les seules domestiquées et cultivées, de piments sont Capsicum annuum, Capsicum baccatum, Capsicum chinense, Capsicum frutescens et Capsicum pubescens. Pour le consommateur, la famille des piments produit les poivrons, le paprika et les piments.
Les piments ont différentes formes et tailles, mais ils appartiennent tous au genre Capsicum. Ils sont cultivés ou poussent de façon sauvage au Mexique, aux États-Unis, en Amérique du Sud, aux Caraïbes, en Afrique, en Inde, en Chine et Asie du Sud-Est, etc .
Les baies de Capsicum contiennent un alcaloïde appelé capsaïcine. Elle est la source de l'irritation et de la sensation de chaleur produite par les piments.
La concentration en capsaïcine est très variable au sein de la baie, mais également d'une espèce à l'autre, ou d'une variété à l'autre au sein d'une même espèce. Il est également probable qu'elle dépende des conditions climatiques.
La capsaïcine est fabriquée par les glandes situées à la jonction du placenta et de la paroi de la baie. Elle est surtout concentrée dans le tissu placentaire. Les graines ne produisent aucune sensation de chaleur, contrairement à l'opinion générale.[2],[3]
Le pollen de poivron élevé en serre déclenche des allergies parfois graves chez un tiers environ des travailleurs qui le cultivent et le récoltent. On a montré au début des années 2000 qu'il suffit d'introduire une ruche d'abeille domestique dans la serre pour considérablement diminuer ce risque[4].
On a aussi montré en 1990 que le pollen provenant de plantes moins éclairées (plante éclairée 16 à 20 jours par 58 klx) était plus petit et beaucoup moins fécondant que le pollen provenant de plantes bien éclairées (8 jours sous un éclairage de 60-80 klx)[5].
Principales espèces cultivées :
Voir la liste complète des espèces et taxons infra-spécifiques décrits et acceptés à The Plant List - Janvier 2013
Capsicum est un genre de plantes de la famille des Solanacées (famille de la tomate et du tabac). C'est le nom générique des piments. On trouve par exemple l'espèce Capsicum frutescens, ou poivre de jardin courant, dont les variétés vont du doux au fort. Le fruit est une baie dont les graines sont contenues dans un péricarpe ayant la forme d'une gousse ou d'une cloche. Le genre Capsicum comprenant quarante espèces et quelque 300 variétés de cultivo (cultivars) de plantes produisant des baies charnues. Les cinq espèces les plus importantes, qui sont les seules domestiquées et cultivées, de piments sont Capsicum annuum, Capsicum baccatum, Capsicum chinense, Capsicum frutescens et Capsicum pubescens. Pour le consommateur, la famille des piments produit les poivrons, le paprika et les piments.
Les piments ont différentes formes et tailles, mais ils appartiennent tous au genre Capsicum. Ils sont cultivés ou poussent de façon sauvage au Mexique, aux États-Unis, en Amérique du Sud, aux Caraïbes, en Afrique, en Inde, en Chine et Asie du Sud-Est, etc .
Paprika (lat. capsicum) je jednogodišnja povrtna kultura uspravne razgranate stabljike, visine 50-80 cm. Listovi su jednostavne građe, sastavljeni su od peteljke i desetak centimetara dugačke, uske, jajaste i pri krajevima ušiljene plojke. Pojavljuju se naizmjenično na granama.
Korjenov sustav u odnosu na dobro razvijenu nadzemnu masu, relativno je slabo razvijen. Sastoji se od primarnog korijena, koji se najčešće tijekom presađivanja ošteti te se vodoravno znatnije razvija bočno korijenje. Većina korijena se razvija plitko u tlu vodoravno se šireći 30 - 50 cm od glavnog korijena te prodirući u dubinu 30 - 60 cm.
Cvjetovi se formiraju nasuprot listovima, najčešće pojedinačno ili rjeđe po nekoliko zajedno. Potpune su građe. Sastoje se od zvonaste čaške svijetlozelene boje koju čini najčešće 5, a ponekad i više lapova i vjenčića sastavljenog od 5 - 8 u donjem dijelu međusobno sraslih latica, najčešće blijede, žućkasto sivkaste ili tamnoljubičaste boje.
Prašnika također ima 5, rjeđe do 8, a tučak ima nadraslu peterogradnu plodnicu s puno sjemenih zametaka.
Plod je po botaničkoj klasifikaciji višesjemena boba različitog oblika, veličine i boje koja može biti od blijedožućkaste, svijetlo i tamnozelene, do narančaste, crvene ili smeđe.
Plod paprike pregradama je podijeljen na više dijelova, a čiji broj uvjetuje i njegov izgled. U unutrašnjosti ploda nalazi se sjemena loža na kojoj se nalazi glavnina sjemenki, dok je manji dio i na stijenkama pregrada. Ovisno o krupnoći ploda i razvijenosti sjemene lože u plodu paprike može se razviti do 500 sjemenki.
Sjeme paprike je bubrežastog oblika, glatke površine i blijedožućkaste boje. Dužina sjemena je 3 - 4 mm, širina 2 - 3 mm i debljina do 1 mm. U jednom gramu ima 150 - 200 sjemenki.
Sjemenka se sastoji od sjemene ljuske koja obavija sjemenku, endosperma u kojem se nalazi rezervna hranjiva tvar nužna za početni razvoj mlade biljke, klica koju čine supke i klicin korjenčić, te pupka kojim je sjeme bilo pričvršćeno za sjemenu ložu. Sjeme uz povoljne uvjete čuvanja može zadržati klijavost do 5 godina.
Riječ "paprika" iz hrvatskog je jezika prešla u mnoge druge europske jezike kao posuđenica. Tako riječ "paprika" postoji u: njemačkom jeziku, francuskom, talijanskom, španjolskom, ruskom, portugalskom, grčkom, bjeloruskom, mađarskom, ukrajinskom, češkom, slovačkom, danskom, finskom, norveškom, švedskom, litvanskom, poljskom, nizozemskom, gruzijskom, irskom, velškom, islandskom, estonskom jeziku i dr.
Paprika (lat. capsicum) je jednogodišnja povrtna kultura uspravne razgranate stabljike, visine 50-80 cm. Listovi su jednostavne građe, sastavljeni su od peteljke i desetak centimetara dugačke, uske, jajaste i pri krajevima ušiljene plojke. Pojavljuju se naizmjenično na granama.
Korjenov sustav u odnosu na dobro razvijenu nadzemnu masu, relativno je slabo razvijen. Sastoji se od primarnog korijena, koji se najčešće tijekom presađivanja ošteti te se vodoravno znatnije razvija bočno korijenje. Većina korijena se razvija plitko u tlu vodoravno se šireći 30 - 50 cm od glavnog korijena te prodirući u dubinu 30 - 60 cm.
Cvjetovi se formiraju nasuprot listovima, najčešće pojedinačno ili rjeđe po nekoliko zajedno. Potpune su građe. Sastoje se od zvonaste čaške svijetlozelene boje koju čini najčešće 5, a ponekad i više lapova i vjenčića sastavljenog od 5 - 8 u donjem dijelu međusobno sraslih latica, najčešće blijede, žućkasto sivkaste ili tamnoljubičaste boje.
Prašnika također ima 5, rjeđe do 8, a tučak ima nadraslu peterogradnu plodnicu s puno sjemenih zametaka.
Plod je po botaničkoj klasifikaciji višesjemena boba različitog oblika, veličine i boje koja može biti od blijedožućkaste, svijetlo i tamnozelene, do narančaste, crvene ili smeđe.
Paprika (Capsicum) je ród ze swójby wrónidłowych rostlinow (Solanaceae).
Ród paprika wobsahuje na formach bohate zelišća, połkerki a kerki.
Kćenja su małke.
Płody su błyšćace barbjene, zwjetša wótro słodźace jahody, kotrež wjele symjenjow wobsahuja.
Znutřka roda so 31 družinow rozeznawa, z kotrychž so pjeć kultiwuja. Z prěnjeho wopisanja roda wot Carl von Linné bu wulka ličba družinow wopisana, kotraž so často jako synonymy k druhim družinam wujewjachu. Po zestajenju z lěta 2007 so sćěhowace družiny rozeznawaja:[3]
Mjeno družiny Prěnje wopisanje Pochad C. annuum L., 1753 Sewjerna Kolumbiska hač do juha USA C. baccatum L., 1767 Sewjerna Argentinska, Boliwiska, južna a juhowuchodna Brazilska, Kolumbiska, Paraguay, Peru C. caballeroi Nee, 2006 Boliwiska C. campylopodium Sendt., 1846 Južna Brazilska C. cardenasii Heiser & Smith, 1958 Boliwiska C. ceratocalyx Nee, 2006 Boliwiska C. chacoense Hunz., 1950 Sewjerna a srjedźna Argentinska, južna Boliwiska, Paraguay C. chinense Jacq., 1777 Łaćonska a južna Amerika C. coccineum (Rusby) Hunz., 1956 Boliwiska, Peru C. cornutum (Hiern) Hunz., 1956 Južna Brazilska C. dimorphum (Miers) O.K., 1891 Kolumbiska, Ekwador C. eximium Hunz., 1950 Sewjerna Argentinska, južna Boliwiska C. flexuosum Sendtn. Južna a juhowuchodna Brazilska, Paraguay, sewjerowuchodna Argentinska C. friburgense Barboza & Bianchetti, 2005 Brazilska C. frutescens L., 1753 C. galapagoense Hunz., 1956 Galapagosowe kupy C. geminifolium (Dammer) Hunz., 1956 Kolumbiska, Ekwador, Peru C. hookerianum (Miers) O.K., 1891 Južny Ekwador, sewjerny Peru C. hunzikerianum Barboza & Bianchetti, 2005 Brazilska C. lanceolatum (Greenm.) Morton & Standley, 1940 Mexiko, Guatemala C. mirabile Mart ex. Sendt, 1846 Južna Brazilska C. parvifolium Sendt., 1846 Kolumbiska, sewjerowuchodna Brazilska, Venezuela C. pereirae Barboza & Bianchetti, 2005 Brazilska C. praetermissum Heiser & Smith, 1956 Centralna a južna Brazilska, Paraguay C. pubescens Ruiz & Pav., 1794 Łaćonska a južna Amerika C. recurvatum Witas., 1910 Brazilska C. rhomboideum (Dunal) Kuntze, 1891 Mexiko, Guatemala, Honduras, Kolumbiska, Venezuela, Ekwador, Peru C. schottianum Sendt., 1846 Brazilska C. scolnikianum Hunz., 1961 Peru, Ekwador C. tovarii Eshbaugh, Smith & Nickrent, 1983 Peru C. villosum Sendt., 1846 Južna BrazilskaNěhdy k rodej Capsicum bu na př. Capsicum anomalum kompletnje z roda wurjadowany a jako Tubocapsicum anomalum rodej Tubocapsicum w druhim tribusu wrónidłowych rostlinow přirjadowany. Tutón ród bu hižo w lěće 1908 wot Tomitaro Makino namjetowany a z wobdźěłanja roda Capsicum wot Armando Hunziker z lěta 1956 powšitkownje připóznaty. Wón wobsahuje po najnowšich spóznaćach sorće Tubocapsicum anomalum a Tubocapsicum obtusum.[4]
Jeli sy jedyn z mjenowanych njedostatkow skorigował(a), wotstroń prošu potrjecheny parameter předłohi {{Předźěłuj}}. Podrobnosće namakaš w dokumentaciji.
Paprika (Capsicum) je ród ze swójby wrónidłowych rostlinow (Solanaceae).
Capsicum adalah genus tumbuhan berbunga dari keluarga Solanaceae. Spesies tersebut berasal dari Amerika, dimana tumbuhan tersebut telah tumbuh disana sejak ribuan tahun. Capsicum memiliki banyak sifat alami untuk membantu manusia yang menurunkan berat badan cepat dan mengutamakan telah mendapatkan popularitas yang luas baru-baru ini.
Tanaman cabai merah atau cabe, sering disebut sebagai chilly merah atau cabe, telah dikenal sebagai dibudidayakan sejak 3000 SM dan digunakan sebagai bumbu untuk rasa pedas. Capsicum milik kelompok tumbuhan dalam keluarga nightshade (Solenaceae). Ini adalah keluarga yang sama tanaman yang mencakup tomat dan kentang. Cabe rawit diperkenalkan ke Britania dari India pada tahun 1548.
Capsicum berisi capsaicinoids seperti capsaicin, dihydro-capsaicin dan maupun dihydro-capsaicin, yang bertanggung jawab untuk sifat yang tajam. Bahan-bahan aktif capsicum secara luas diterima sebagai suplemen gizi untuk mengatur diet dan pengobatan obesitas, maka keselamatan Capsicum adalah mapan. Tanaman cabai merah juga mengandung Vitamin A dan C. Capsicum juga dikenal untuk mengandung provitamins E, B1, B2 dan B3. Capsicum mengandung antioksidan seperti karotin yang menggerogoti radikal tubuh. Radikal bebas yang dikenal untuk menyebabkan kerusakan sel dan penyakit seperti kanker dan meningkatkan proses penuaan. Capsicum telah ditemukan memiliki berat penekan efek serta mengurangi kolesterol jahat dalam darah yang dapat mengakibatkan kelebihan berat badan dan penyakit jantung.
Capsicum adalah genus tumbuhan berbunga dari keluarga Solanaceae. Spesies tersebut berasal dari Amerika, dimana tumbuhan tersebut telah tumbuh disana sejak ribuan tahun. Capsicum memiliki banyak sifat alami untuk membantu manusia yang menurunkan berat badan cepat dan mengutamakan telah mendapatkan popularitas yang luas baru-baru ini.
Tanaman cabai merah atau cabe, sering disebut sebagai chilly merah atau cabe, telah dikenal sebagai dibudidayakan sejak 3000 SM dan digunakan sebagai bumbu untuk rasa pedas. Capsicum milik kelompok tumbuhan dalam keluarga nightshade (Solenaceae). Ini adalah keluarga yang sama tanaman yang mencakup tomat dan kentang. Cabe rawit diperkenalkan ke Britania dari India pada tahun 1548.
Capsicum berisi capsaicinoids seperti capsaicin, dihydro-capsaicin dan maupun dihydro-capsaicin, yang bertanggung jawab untuk sifat yang tajam. Bahan-bahan aktif capsicum secara luas diterima sebagai suplemen gizi untuk mengatur diet dan pengobatan obesitas, maka keselamatan Capsicum adalah mapan. Tanaman cabai merah juga mengandung Vitamin A dan C. Capsicum juga dikenal untuk mengandung provitamins E, B1, B2 dan B3. Capsicum mengandung antioksidan seperti karotin yang menggerogoti radikal tubuh. Radikal bebas yang dikenal untuk menyebabkan kerusakan sel dan penyakit seperti kanker dan meningkatkan proses penuaan. Capsicum telah ditemukan memiliki berat penekan efek serta mengurangi kolesterol jahat dalam darah yang dapat mengakibatkan kelebihan berat badan dan penyakit jantung.
Spesies Capsicum annuum L. Capsicum baccatum L. Capsicum buforum Hunz. Capsicum campylopodium Sendtn. Capsicum cardenasii Heiser & P. G. Sm. Capsicum ceratocalyx M.Nee Capsicum chacoense Hunz. Capsicum chinense Jacq. Capsicum coccineum (Rusby) Hunz. Capsicum cornutum (Hiern) Hunz. Capsicum dimorphum (Miers) Kuntze Capsicum dusenii Bitter Capsicum eximium Hunz. Capsicum flexuosum Sendtn. Capsicum friburgense Bianch. & Barboza Capsicum frutescens L. Capsicum galapagoense Hunz. Capsicum geminifolium (Dammer) Hunz. Capsicum havanense Kunth Capsicum hookerianum (Miers) Kuntze Capsicum hunzikerianum Barboza & Bianch. Capsicum lanceolatum (Greenm.) C.V.Morton & Standl. Capsicum leptopodum (Dunal) Kuntze Capsicum lycianthoides Bitter Capsicum minutiflorum (Rusby) Hunz. Capsicum mirabile Mart. ex Sendtn. Capsicum mositicum Toledo Capsicum parvifolium Sendtn. Capsicum pereirae Barboza & Bianch. Capsicum pubescens Ruiz & Pav. Capsicum ramosissimum Witasek Capsicum recurvatum Witasek Capsicum rhomboideum (Dunal) Kuntze Capsicum schottianum Sendtn. Capsicum scolnikianum Hunz. Capsicum spina-alba (Dunal) Kuntze Capsicum stramoniifolium (Kunth) Standl. Capsicum tovarii Eshbaugh et al. Capsicum villosum Sendtn.Capsicum L. è un genere di piante della famiglia delle Solanaceae originario delle Americhe, ma attualmente coltivato in tutto il mondo. Oltre al noto peperone, il genere comprende varie specie di peperoncini piccanti, ornamentali e dolci.
Secondo alcuni, il nome latino "Capsicum" deriva da "capsa", che significa scatola, e deve il nome alla particolare forma del frutto, una bacca, che ricorda proprio una scatola con dentro i semi. Altri invece lo fanno derivare dal greco kapto che significa mordere, con evidente riferimento al piccante che "morde" la lingua quando si mangia.
La paprica (nell'alfabeto originaleˈpɒprikɒ) è una spezia che, contenendo tracce di capsaicina e buone quantità di fruttosio, si distingue per il sapore delicato, dolciastro e vagamente piccante (a volte amarognolo); sia la dolcezza che la piccantezza della paprica variano in base alla materia prima di utilizzo, ovvero in base alla varietà del frutto (o dell'eventuale miscela) e alle manipolazioni su di esso esercitate. Tuttavia, la specie di peperoncino prediletta nella produzione della paprica è il Capsicum annuum.
Il peperoncino piccante era usato come alimento fin da tempi antichissimi. Dalla testimonianza di reperti archeologici sappiamo che già nel 5500 a.C. era conosciuto in Messico come pianta coltivata, ed era la sola spezia usata dagli indigeni del Perù e del Messico. In Europa il peperoncino giunse grazie a Cristoforo Colombo che lo portò dalle Americhe col suo secondo viaggio, nel 1493. Poiché Colombo sbarcò in un'isola caraibica, molto probabilmente la specie da lui incontrata fu il Capsicum chinense, delle varietà Scotch Bonnet o Habanero, le più diffuse in quelle isole.
Introdotto quindi in Europa dagli spagnoli, ebbe un immediato successo, ma i guadagni che la Spagna si aspettava dal commercio di tale frutto (come accadeva con altre spezie orientali) furono deludenti, poiché il peperoncino si acclimatò benissimo nel vecchio continente, diffondendosi in tutte le regioni meridionali, in Africa e in Asia, e venne così adottato come spezie anche da quella parte della popolazione che non poteva permettersi l'acquisto di cannella, noce moscata e altre spezie molto usate per il condimento e la conservazione di alimenti.
Il frutto venne chiamato peperone a causa della somiglianza nel gusto (sebbene non nell'aspetto), con il pepe, Piper in latino. Il nome con il quale era chiamato nel nuovo mondo in nāhuatl era chilli o xilli (da pronunciarsi /ˈʧilli/ o /ˈʃilli/, cìlli o scìlli), e tale è rimasto sostanzialmente nello spagnolo del Messico e dell'America centrale (chile) e nella lingua inglese (chili) e pure in alcuni nomi di varietà, come il chiltepin (C. annuum var. aviculare), derivato dalla Lingua nahuatl chilitecpintl o peperoncino pulce, per le dimensioni e il gusto ferocemente piccante. Il chiltepin è ritenuto l'antenato di tutte le altre specie. Nei paesi del Sudamerica di lingua spagnola e portoghese, invece, viene comunemente chiamato ají, modernizzazione dell'antillano asci. La parola in lingua quechua per i peperoncini è uchu, come nel nome usato per il rocoto dagli Inca: rócot uchu, peperoncino spesso, polposo.
Il Capsicum annuum è un arbusto perenne a vita breve che, in condizioni di clima sfavorevole, viene coltivato come annuale. Le piante si presentano sotto forma di cespuglio alti da 40 a 80 cm (a seconda della specie) con foglie di colore verde chiaro. I fiori hanno la corolla bianca avente da 5 a 7 petali con stami giallo tenue. Le altre specie hanno portamenti diversi: C. frutescens significa "a forma di arbusto", mentre molte varietà di C. chinense arrivano a 2 metri nei paesi d'origine. Anche la resistenza al clima freddo e caldo varia: il tabasco (C. frutescens) e il rocoto (C. pubescens), ad esempio, resistono anche a −5 °C per brevi periodi, mentre l'habanero (C. chinense) è molto sensibile all'insolazione: se eccessiva causa scottature sui frutti. Il Capsicum pubescens ha fiori viola e semi neri, il Capsicum baccatum presenta delle macule sulla corolla, il Capsicum chinense ha corolla bianca o verdognola e stami viola, con 2 o più fiori per nodo. Il Capsicum frutescens ha anch'esso corolla verdognola e stami viola, ma i fiori sono singoli.
Tutte le specie possono essere coltivate in Italia, anche in balcone, seminando verso febbraio al Centro e al Sud e marzo al Nord, mentre i frutti si possono raccogliere in estate e in autunno. Questi andrebbero usati subito dopo la raccolta affinché non perdano le loro proprietà, ma si possono conservare anche sott'olio o in polvere (dopo averli fatti seccare al sole), oppure congelandoli. La semina avviene in febbraio-marzo, a seconda del clima, possibilmente in ambiente riscaldato a temperatura di circa 25-30 °C, con composta da semi, ½ torba e ½ sabbia. Alcune varietà, soprattutto i C. chinense e il chiltepin, hanno lunghi tempi di germinazione.
Questi possono essere ridotti con una corretta concimazione, e una temperatura della composta di 30-35 °C di giorno, e circa 20 °C di notte. Allo spuntare della seconda coppia di vere foglie, si ripicchettano le piantine in contenitori singoli, per poi mettere a dimora dopo le ultime gelate, e comunque quando la temperatura notturna non scende sotto i 15 °C (aprile - maggio). Il terreno dev'essere sciolto, acido, ben drenato con una buona componente sabbiosa, non troppo fertilizzato: un uso eccessivo di nitrati porterebbe a bellissime piante fogliose, con pochissimi o nessun fiore, e quindi frutti. Va bene una composta John Innes numero 2: successive concimazioni dovrebbero limitarsi a potassio, fosforo e microelementi. Va somministrato nuovamente dell'azoto solo se la pianta viene fatta svernare, alla ripresa vegetativa.
Al contrario di quanto si pensa, il peperoncino ha bisogno di molta acqua durante la coltivazione, senza però creare ristagni che causerebbero il propagarsi di malattie fungine.
Per evitare ristagni, oltre a scegliere un terriccio molto drenante e non compatto, è doveroso annaffiare solo al bisogno: quando il terriccio è asciutto, ma non estremamente secco. Una pratica comune per capire quando annaffiare è quella di soppesare il vaso, se risulta ancora pesante, la pianta di peperoncino non ha bisogno d'acqua, in caso contrario è necessario bagnare il terriccio.[1]
Per aumentare il gusto piccante dei frutti, basta diminuire le innaffiature, anche azzerandole, nelle 48-72 ore precedenti la raccolta, stando attenti a non far morire la pianta. Un'altra tecnica è quella di annaffiare solamente quando le foglie si sono abbassate, un chiaro indice di scarsità d'acqua.
Per favorire la maturazione dei frutti, si può aumentare il tenore di potassio del terreno, ad esempio con del solfato di potassio.
La raccolta va effettuata quando le bacche sono completamente mature asportando i frutti per mezzo di una piccola cesoia per non danneggiare le piante. Essa va effettuata da giugno-luglio a settembre.
C. chinense richiede molto calcio, che può essere aggiunto tramite farina d'ossa o equivalente. Quando la pianta ferma la crescita e le nuove foglie avvizziscono, è un indizio della carenza di calcio.
Essendo perenni a vita breve, le piante possono essere fatte svernare in casa, in una posizione calda e assolata. Devono essere portate all'interno o in serra quando la temperatura di notte scende sotto i 10 °C (le tropicali, sotto i 15 °C), mentre di giorno possono essere portate fuori se la temperatura si mantiene sopra i 15-20 °C. D'inverno le piante possono perdere le foglie, e necessitano una potatura per lo meno dei rami secchi in marzo.
Il metodo solitamente utilizzato è la riproduzione per seme, anche se è possibile fare delle talee di rami semi-maturi, lunghe 10 – 15 cm, trattando le estremità con ormone radicante e mettendole in cassone freddo con composta da radicazione, trapiantando poi a dimora in vaso o in terra nello stesso periodo delle piantine ottenute da semi. Tale metodo è indicato per ringiovanire una pianta fatta svernare all'interno o in serra. È possibile l'innesto su solanacee più resistenti, tipo il Solanum capsicastrum o il Solanum jasminoides, tuttavia non è una pratica molto diffusa, sia per la scarsa percentuale di successo, sia per la difficoltà dell'innesto con piante semilegnose.
Il peperone è attaccato da diversi insetti e funghi. Tra gli insetti rivestono maggiore importanza la mosca bianca (Trialeurodes vaporariorum), la nottua (Agrotis ipsilon), la minatrice americana (Liriomyza trifolii) e un afide, Macrosiphum euphorbiae. Tra i funghi, i più importanti sono la muffa grigia, il mal bianco, la gangrena pedale e le tracheomicosi causate da Fusarium oxysporum, Verticillium albo-atrum e Verticillium dahliae .
Lo stesso argomento in dettaglio: Cultivar di Capsicum. Le 5 specie domesticate, e quindi più comuni, di peperoncino sono:
Una guida all'identificazione delle cinque specie domesticate è visibile nell'immagine. Un'eccezione alla tabella riportata sono i peperoncini viola, tra cui il "Purple Tiger": questi hanno foglie, fiori e frutti immaturi screziati o totalmente viola, ma appartengono a C. annuum, forse ibridato con qualche specie minore.
Sebbene siano poche le specie di peperoncino coltivate commercialmente in Italia, ci sono molte cultivar: il peperone verde e quello rosso, ad esempio, sono la stessa cultivar, ma i verdi sono immaturi. A livello amatoriale, invece, vi è una fiorente comunità di appassionati, che coltivano tutte le 5 specie principali e molte delle minori. Per la gran varietà di cultivar, sicuramente C. annuum è il più diffuso, mentre le altre specie sono relativamente meno coltivate. Le cinque specie principali si ibridano come riportato nella tabella sotto.
C. annuum C. baccatum C. chinense C. frutescens C. pubescens C. annuum - Raro, sterile Si Raro No C. baccatum Raro, sterile - Raro, sterile Raro, sterile No C. chinense Si Raro, sterile - Raro[2] No C. frutescens Raro Raro, sterile Raro[2] - No C. pubescens No No No No -L'ibridazione dipende anche dall'ordine di impollinazione: ad esempio se un C. annuum impollina un C. frutescens, i semi saranno fertili, nel caso inverso è molto difficile che i semi germinino.
Altre specie meno diffuse sono:[3]
Il genere Capsicum si è differenziato nella famiglia delle Solanacee abbastanza recentemente, ed è quindi difficile individuare con esattezza le barriere di specie. Alcuni autori[4] hanno proposto un dendrogramma parziale, basato sugli enzimi, comparato con un raggruppamento secondo il colore dei fiori, riportato nell'immagine. Successive analisi, tuttavia, basate sul DNA, specificamente sullo spazio tra i geni atpB e rbcL dei cloroplasti unitamente ad una sequenza del gene waxy, hanno parzialmente modificato tale dendrogramma[5].
Secondo tali studi, il genere Lycianthes sarebbe correlato a Capsicum, il quale è monofiletico e scarsamente separato. Il più distante del genere, tanto da suggerire di essere separato, è il C. ciliatum, privo di capsaicina. I più difficilmente collocabili, sempre secondo questo studio, sono C. tovarii e C. pubescens. Verrebbero proposti dunque i seguenti gruppi:
Lo stesso argomento in dettaglio: Capsaicina e Scala di Scoville § Classifica della piccantezza di alcuni peperoncini sulla scala Scoville. La sostanza artefice principale della piccantezza è l'alcaloide capsaicina (8-metil-N-vanillil-6-nonenamide o C18H27NO3) insieme ad altre 4 sostanze naturali correlate, chiamate collettivamente capsaicinoidi, che ne comprendono anche altre di sintesi. Ogni capsaicinoide ha piccantezza relativa e un sapore diversi nella bocca, e una variazione nelle proporzioni di queste sostanze determina le differenti sensazioni prodotte dalle diverse varietà, oltre al loro contenuto. La capsaicina provoca dolore e infiammazioni se consumata in eccesso. Rappresenta anche l'ingrediente principale nello spray al pepe, usato come arma non letale.
La sensazione di bruciore che percepiamo, tanto più intensa e persistente quanto più il peperoncino è piccante, in realtà non esiste, nel senso che non si ha un aumento di temperatura nella nostra bocca. La capsaicina interagisce semplicemente con alcuni termorecettori presenti nella bocca, nello stomaco e nell'ano, che mandano un segnale al cervello come se la nostra bocca o il nostro stomaco bruciassero. Stessa sensazione si ha quando defechiamo, in quanto gli stessi termorecettori sono presenti anche nell'ano.
Come riferimento, la capsaicina pura misura 16 o 15 milioni di unità, a seconda della taratura, per cui 16 o 15 unità Scoville corrispondono a 1 ppm.
In ordine crescente di piccantezza media delle varietà, possiamo dare la seguente scala:
Va tuttavia precisato che anche nel C. chinense, che vanta appunto alcune delle più piccanti al mondo, vi sono cultivar a 0 SU. Ad ogni modo, a partire da 250.000 SU la sensazione di piccantezza cede il posto al dolore, la cui intensità è per lo più costante a prescindere dal contenuto in capsaicina, mentre aumentano la diffusione in bocca e gola e la persistenza nel tempo. Pertanto, assaggiare un bhut jolokia o un habanero orange, a parte il sapore, dà la stessa sensazione di dolore, solo che il primo dura di più. Uno dei modi migliori per alleviare il bruciore è bere latte, mangiare yogurt od ogni prodotto caseario, possibilmente a pasta morbida o liquido. Infatti, una proteina presente nei latticini, la caseina, agglutina la capsaicina, rimuovendola dai recettori nervosi.
La capsaicina si scioglie molto bene anche nei grassi e nell'alcool, quindi anche prodotti grassi o bevande alcoliche aiutano a rimuovere la sensazione dolorosa. Per le alte concentrazioni, come nell'habanero Red Savina o estratti vari, il modo più efficace è usare del ghiaccio come anestetico.
Un bicchiere di latte freddo, sorseggiato lentamente, è senz'altro il rimedio migliore, da tenere a portata di mano per l'assaggio di salse piccanti o peperoncini sconosciuti. È molto efficace anche mangiare del pane, specie la mollica, perché rimuove meccanicamente il peperoncino dalla bocca.
Il frutto viene consumato fresco, essiccato, affumicato, cotto o crudo. Oltre alla sua capacità di bruciare il palato, si utilizza anche per aromatizzare, nonché per fare salse piccanti. Nelle specie piccanti, la capsaicina si concentra nella parte superiore della capsula, dove ci sono ghiandole che la producono, diffondendosi poi lungo la capsula. Al contrario di quanto si crede comunemente, non sono i semi, ma la membrana interna, la placenta, che contiene la maggior parte di capsaicina: quindi è quasi inutile togliere i semi per ridurre la piccantezza del frutto, mentre è consigliabile togliere la placenta.
In Italia il peperoncino è ampiamente usato e alcune regioni ne hanno fatto, soprattutto ispirandosi a piatti spagnoli e aragonesi, la base dei propri piatti regionali, come la Calabria, con la sardella e la famosa nduja, la Basilicata con i peperoni cruschi ("croccanti" in dialetto) per preparare piatti come pasta con peperoni cruschi, acquasale, baccalà alla lucana o semplicemente scottati in olio caldo, la Campania con il baccalà alla gualalegna (gualano=bracciante) si abbina il crusco con il piccante, e in generale tutto il Sud peninsulare. Il peperone dolce è invece molto utilizzato nella cucina piemontese soprattutto nella sua variante regionale Peperoni di Carmagnola ed è alla base di numerosi antipasti, del bagnet ross e della bagna càuda. All'estero il peperoncino è usato molto in Messico (nelle salse, nel chili con carne), in Nordafrica (dove è alla base della harissa), in India, in Thailandia e nelle due Coree. Le cucine indiana, indonesiana, cinese sono associate all'uso del peperoncino, sebbene la pianta sia arrivata in Asia solo dopo l'arrivo degli europei. Una volta macinato il peperoncino modifica l'intensità del gusto: il grado di piccantezza però varia non solo in base alla varietà di peperoncino scelta, ma anche in base al grado di maturazione: infatti più è maturo e più è forte. Inoltre lo stress ambientale[6] , tra cui la siccità e il freddo[7] accentua il sapore piccante. L'eccesso di acqua causa anch'esso aumento di piccantezza, ma spesso rovina la pianta e, in C. chinense, può dare sapore amaro ai frutti. Alcune varietà di peperoncino sono indicate per il consumo immediato, perché i frutti non si mantengono a lungo. Altre, possono essere invece essiccate e macinate. In questo modo aumenta la concentrazione di capsaicina e dunque la piccantezza. Inoltre, pressappoco tutte le varietà di C. chinense hanno aroma e sapore intenso, che si perde con l'essiccazione. Ad esempio l'habanero, da fresco ha un intenso odore di albicocca e un sapore fruttato simile al cedro, che si attenuano alquanto con l'essiccazione.
Il peperoncino è un condimento molto popolare, nonostante il dolore e l'irritazione che provoca. Quattro composti del peperoncino, tra cui i flavonoidi e i capsaicinoidi, hanno un effetto antibatterico, cosicché cibi cotti col peperoncino possono essere conservati relativamente a lungo. Questo spiega anche perché più ci si sposta in regioni dal clima caldo, maggiore sia l'uso di peperoncino ed altre spezie.
I peperoncini sono ricchi in vitamina C[8] e si ritiene abbiano molti effetti benefici sulla salute umana[9], purché usati con moderazione ed in assenza di problemi gastrointestinali. Il peperoncino ha un forte potere antiossidante, e questo gli è valso la fama di antitumorale. Inoltre, il peperoncino si è dimostrato utile nella cura di malattie da raffreddamento come raffreddore, sinusite e bronchite, e nel favorire la digestione. Queste virtù sono dovute principalmente alla capsaicina, in grado di aumentare la secrezione di muco e di succhi gastrici. In ultimo il peperoncino stimolando la peristalsi intestinale favorisce il transito e l'evacuazione, il più rapido passaggio intestinale in sinergia col potere antibatterico ed antimicotico evita la fermentazione e la formazione di gas intestinali e di tossine, particolarmente le tossine della candida albicans.
Alcuni studi hanno evidenziato un aumento del metabolismo e una riduzione dell'insulina ematica dopo aver mangiato cibi conditi con peperoncini piccanti[10][11] Il peperoncino può essere usato anche come antidolorifico in artriti, neuropatia diabetica, nevralgie post-herpetiche e del trigemino, sintomi post-mastectomia, cefalea a grappolo[12]. I capsaicinoidi agiscono a livello dei nocicettori mediante i recettori vanilloidi specifici VR-1, come desensibilizzanti dei recettori stessi agli stimoli dolorosi, in una prima fase attraverso una "desensibilizzazione acuta" ed in seguito attraverso una tachifilassi (una ridotta risposta recettoriale alle successive applicazioni di capsaicinoidi)[13]. Si può anche ipotizzare che la sensazione di dolore prodotta dalla capsaicina stimoli il cervello a produrre endorfine, un oppiaceo naturale in grado di agire da analgesico e produrre una sensazione di benessere.
Non esiste alcuno studio o prova sperimentale che dimostri le sue presunte proprietà afrodisiache.
In conclusione i benefici dei peperoncini sono numerosi, anche se non tutti confermati, e questi frutti delle piante di Capsicum (della famiglia delle Solanaceae come le piante del tabacco, delle melanzane e dei pomodori) sono sempre al centro di numerosi studi in atto per certificarne le effettive proprietà benefiche. Moltissime tradizioni medicinali popolari usano come rimedio il peperoncino, e la medicina Ayurvedica lo consiglia per il trattamento di ulcere peptiche.
Gli uccelli, al contrario dei mammiferi, non sono sensibili alla capsaicina, poiché questa sostanza agisce su uno specifico recettore nervoso che gli uccelli non possiedono. A ragione di ciò i peperoncini costituiscono il cibo preferito di molti volatili; essi costituiscono infatti una fonte di vitamina C e carotene, necessari agli uccelli soprattutto durante la muta del piumaggio. In cambio gli uccelli spargono i semi della pianta sia mentre consumano i frutti, sia attraverso le feci, poiché questi semi riescono a oltrepassare l'apparato digerente inalterati. Si pensa che questo tipo di relazione abbia promosso l'evoluzione dell'attività protettrice della capsaicina. È infine interessante notare come agenti chimici usati per dare un sapore di uva a bevande come la "grape soda" (bevanda frizzante al gusto di uva) diano negli uccelli un effetto simile a quello che la capsaicina dà agli esseri umani.
Per la presenza di due proteine allergizzanti: (Cap a 1; Cap a 2), il peperone può essere causa di allergia alimentare anche grave[14].
Cultivar di C. annuum
Una varietà colorata di Capsicum
Friarello (C. annuum)
Pepe di Caienna (C. annuum)
Pianta completa di peperoncini arancione
Habanero (C. chinense Jacquin)- pianta con fiori e frutti
Thai pepper (C. annuum)
Pianta di peperoncino Piri piri (C. frutescens detto anche "Diavolo africano")
Peperoncino asiatico bhut jolokia) (C. chinense x C. frutescens)
Fiori di C. annuum
Peperoni verdi, gialli e rossi
I fiori del peperoncino malese detto bangi
Piccolo ma molto piccante Capsicum malese
Capsicum L. è un genere di piante della famiglia delle Solanaceae originario delle Americhe, ma attualmente coltivato in tutto il mondo. Oltre al noto peperone, il genere comprende varie specie di peperoncini piccanti, ornamentali e dolci.
Secondo alcuni, il nome latino "Capsicum" deriva da "capsa", che significa scatola, e deve il nome alla particolare forma del frutto, una bacca, che ricorda proprio una scatola con dentro i semi. Altri invece lo fanno derivare dal greco kapto che significa mordere, con evidente riferimento al piccante che "morde" la lingua quando si mangia.
La paprica (nell'alfabeto originaleˈpɒprikɒ) è una spezia che, contenendo tracce di capsaicina e buone quantità di fruttosio, si distingue per il sapore delicato, dolciastro e vagamente piccante (a volte amarognolo); sia la dolcezza che la piccantezza della paprica variano in base alla materia prima di utilizzo, ovvero in base alla varietà del frutto (o dell'eventuale miscela) e alle manipolazioni su di esso esercitate. Tuttavia, la specie di peperoncino prediletta nella produzione della paprica è il Capsicum annuum.
Capsicum (nomen a Linnaeo anno 1753 statutum) est genus plantarum florentium familiae Solanacearum. Generi sunt quinque fere species, cuius fructibus (Latine "capsicis" appellatis) homines pro cibo et medicamentis uti solent: Capsicum annuum, Capsicum baccatum, Capsicum chinense, Capsicum frutescens, Capsicum pubescens.
Vide "Capsicum" apud Vicispecies. 
Situs scientifici: Tropicos • Tela Botanica • GRIN • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • Plantes d'Afrique • Flora of China • USDA Plants Database 
Haec stipula ad alimentum spectat. Amplifica, si potes! 
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Capsicum (nomen a Linnaeo anno 1753 statutum) est genus plantarum florentium familiae Solanacearum. Generi sunt quinque fere species, cuius fructibus (Latine "capsicis" appellatis) homines pro cibo et medicamentis uti solent: Capsicum annuum, Capsicum baccatum, Capsicum chinense, Capsicum frutescens, Capsicum pubescens.
Paprika (lot. Capsicum, vok. Paprika) – notreliažiedžių (Lamiidae) poklasio bulvinių (Solanaceae) šeimos augalų gentis.
Kultūrinės paprikos yra vienmetės. Žiedai pavieniai arba auga po du stiebo išlinkimuose. Vaisius – uoga.
Pasaulyje žinoma daug rūšių paprikų, kurios yra sukultūrintos ir daugiausia naudojamos kaip aštrūs prieskoniai (raudonoji paprika), dažnai klaidingai vadinami pipirais. Tarp jų yra:
ir kt.
Sarkanie pipari (Capsicum) ir nakteņu dzimtas ģints augi. Šo augu dabiskais izplatības areāls ir Amerika, kur šie augi ir kultivēti tūkstošiem gadu. Mūsdienās šos augus kultivē visā pasaulē. Ģintī ir apvienotas 20–27 sugas. No tām izplatītākā suga ir dārzeņpipars (Capsicum annuum). Dārzeņpipari var būt gan pikantie čili pipari, gan saldā paprika.
Sarkanie pipari nav radniecīgi melnajiem pipariem, kas ir piparu dzimtas suga.
Capsicum is de botanische naam van een geslacht in de nachtschadefamilie (Solanaceae). Het geslacht is van groot belang vanwege de paprika en de diverse Spaanse pepers (zie ook chilipeper en cayennepeper).
De chilipeper kent vele soorten zoals hieronder wordt opgesomd, waarbij de vijf gedomesticeerde soorten vetgedrukt staan:
De werkzame stof die de vruchten van een aantal van deze soorten zo pittig maakt is capsaïcine. Deze stof stimuleert dezelfde receptoren in de mond als die hitte (temperatuur) van voedsel detecteren. Vogels hebben deze receptoren niet. Een peper smaakt voor hen als een paprika voor de mens. Ze kunnen er zo voor zorgen dat in de natuur het zaad van de planten verder verspreid wordt.
... · Acnistus · Anthocercis · Anthotroche · Atropa · Browallia · Brugmansia · Brunfelsia · Calibrachoa · Capsicum · Cestrum · Cyphomandra · Datura · Hyoscyamus · Iochroma · Lycium · Lycopersicon · Mandragora · Nicandra · Nicotiana · Nolana · Petunia · Physalis (Lampionplant) · Solanum (Nachtschade) · Streptosolen · Withania · ...
Capsicum is de botanische naam van een geslacht in de nachtschadefamilie (Solanaceae). Het geslacht is van groot belang vanwege de paprika en de diverse Spaanse pepers (zie ook chilipeper en cayennepeper).
Paprikaslekten (Capsicum) er ei planteslekt i søtvierfamilien (Solanaceae), også kjent som chili, chilipepper og spansk pepper på grunn av frukten plantene bærer. Den brukes både som grønnsak og som krydder, og noen sorter er ualminnelig sterke.
Navnet kommer fra chilli på det meksikanske språket nahuatl. Chilien stammer fra Mexico, der man har nytt chilipepper de siste 9000 år.
Chilifrukt kan inneholde capsaicin, et stoff som oppleves voldsomt sterkt av mennesker og andre pattedyr, men ikke av fugler. Capsaicin stimulerer nerver i huden og tungen som normalt reagerer på varme og smerte, og hjernen narres til å fornemme det som noe brennende. Ut fra chilifrukten er det utarbeidet en skala for å bedømme en capsaicinbasert smaksstyrke: Scovilleskalaen.
Capsaicin brukes i smerteforskning til å drepe nerveender. Chili har den positive bieffekt at den kan være bakteriedrepende.
I pepperspray til selvforsvar er virkestoffet capsaicin.
På grunn av den sterke smaken og fordi planten brukes som krydder, omtales chili ofte som et pepper-lignende krydder under beskrivelsen chilipepper. Chili tilhører imidlertid ikke pepperfamilien (Piperaceae), men søtvierfamilien. Beskrivelsen chilipepper har derfor kun med likhet som krydder å gjøre. Navnet spansk pepper har ikke med Spania å gjøre, men det spansktalende Amerika.
Chilipepper er som nevnt en samlebetegnelse for flere varianter av capsaicinkrydder. De er nokså like hverandre, og det varierer fra språk til språk hvordan og i hvilken grad de forskjellige betegnelsene på chilikrydderet brukes i dagligtale. En tilnærming kan da være å ta utgangspunkt i de botaniske navnene:
Paprikaslekten (Capsicum) er ei planteslekt i søtvierfamilien (Solanaceae), også kjent som chili, chilipepper og spansk pepper på grunn av frukten plantene bærer. Den brukes både som grønnsak og som krydder, og noen sorter er ualminnelig sterke.
Navnet kommer fra chilli på det meksikanske språket nahuatl. Chilien stammer fra Mexico, der man har nytt chilipepper de siste 9000 år.
Papryka, syn. pieprzowiec (Capsicum L.) – rodzaj roślin należących do rodziny psiankowatych. Przedstawiciele rodzaju pochodzą z Ameryki Południowej i Centralnej, obecnie rozpowszechnione na całym świecie. Gatunkiem typowym jest Capsicum annuum L.[2]
Należy do rodziny psiankowatych (Solanaceae) Juss., która wraz z siostrzaną rodziną Convolvulaceae Juss. jest jednym z dwóch kladów w obrębie rzędu psiankowców (Solanales) Dumort. i klasy roślin okrytonasiennych[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa jasnotowe (Lamiidae Takht. ex Reveal), nadrząd Solananae R. Dahlgren ex Reveal, rząd psiankowce (Solanales Dumort.), podrząd Solanineae Engl., rodzina psiankowate (Solanaceae Juss.), plemię Capsiceae Dumort., podplemię Capsicinae Kitt. in A. Rich., rodzaj papryka (Capsicum L.)[3].
Gatunki Capsicum zostały odnalezione w Peru w grobach w Ancon i Huata Prieta, co świadczyło o uprawie tych gatunków na długo przed odkryciem Ameryki. Dla Hiszpanów i Portugalczyków, którzy poszukiwali pieprzu, odkrycie papryki – nowego, znacznie ostrzejszego „pieprzu indiańskiego" – stało się bardzo zyskowne. Po zdobyciu Meksyku przez Hernána Cortésa uprawa papryki dość szybko rozprzestrzeniła się na inne kraje tropikalne. Ponieważ nasiona papryki długo zachowują zdolność kiełkowania, można je było dość łatwo przewozić na większe odległości.
Papryka, syn. pieprzowiec (Capsicum L.) – rodzaj roślin należących do rodziny psiankowatych. Przedstawiciele rodzaju pochodzą z Ameryki Południowej i Centralnej, obecnie rozpowszechnione na całym świecie. Gatunkiem typowym jest Capsicum annuum L.
Capsicum L. é o género de plantas, cujos frutos mais conhecidos são as variedades doces — pimentos ou pimentões — e as variedades picantes — as pimentas, também chamadas piripíri (em Portugal e Moçambique), gindungo e kaombo (Angola) ou malaguetas, mas com inúmeras espécies e cultivares conhecidos por vários outros nomes. São plantas herbáceas da família Solanaceae, à qual pertencem também o tomate e a batata.
Estas pimentas não têm qualquer relação botânica com a pimenta-preta (também chamada pimenta do reino, pimenta redonda ou pimenta em grão), Piper nigrum, que é utilizada com condimento em culinária.
As pimentas podem ser utilizadas para fins medicinais e culinários sob a forma de especiaria ou em molhos, enquanto que os pimentos são geralmente usados como hortaliça ou vegetal.
Cultivadas no Peru e México desde tempos pré-históricos, foram descobertas nas Caraíbas por Cristóvão Colombo. Diego Álvarez Chanca, médico a bordo da segunda expedição de Colombo de 1493, embarca as primeiras plantas de Capsicum rumo a Espanha, onde em 1494 escreve sobre os efeitos medicinais observados destas plantas.[1]
Os frutos são bagas cónicas ou subesféricas em que o espaço entre o mesocarpo e o endocarpo está cheio de ar. O interior apresenta 2 a 4 nervuras verticais onde se seguram as sementes, embora a maioria delas esteja presa do lado do pedúnculo. A cor destes frutos apresenta igualmente uma enorme variedade, desde o verde (geralmente o fruto imaturo) ao amarelo, laranja, vermelho, roxo ou castanho.
Várias espécies de Capsicum são cultivadas e cada uma tem vários cultivares e métodos de preparação que lhes conferem diferentes aspectos, nomes e características. A espécie Capsicum annuum produz os pimentos ou pimentões, a páprica (também, por vezes, chamada colorau) e várias variedades de pimentas mexicanas, como o poblano, o jalapeño, o Anaheim, o New Mexico e o Serrano. A espécie C. frutescens produz pimentas conhecidas pelos nomes de caiena, tabasco, arbol, aji e pequin, enquanto que a C. chinense produz alguns dos chilis mais picantes, como os habaneros. A espécie C. pubescens produz o rocoto sul-americano e C. baccatum o chiltepín.[2]
A substância que da às pimentas sua pungência é o alcalóide lipófilo capsicina ou capsaicina (8-metil-N-vanilil-6-nonenamida) e mais quatro outros compostos relacionados, colectivamente chamados capsaicinóides. Cada uma destes compostos tem um efeito diferente na boca e as suas diferentes proporções são responsáveis pelas diferentes sensações produzidas pelas diferentes variedades.
O picante é medido na escala de Scoville: o pimento verde tem um valor de zero unidades Scoville, os jalapeños, 3000–6000 e os habaneros até 300 000 unidades. Desde 2013, a pimenta Carolina Reaper é considerada pelo Guinness World Records a pimenta mais forte do mundo, com unidades de Scoville que variam entre 1,15 milhões e 2,200 milhões de SHU.
É na extremidade do fruto próxima ao pedúnculo que são produzidas as substâncias que dão o sabor picante, por isso, quando se removem as sementes e as membranas onde elas se prendem, pode reduzir-se muito o picante (dependendo também do grau de maturação do fruto).
As aves não têm a mesma sensibilidade à capsicina/capsaicina que os mamíferos, de facto, as pimentas são uma das suas comidas favoritas e elas contribuem para a sua disseminação. Por outro lado, em África, muitas vezes se plantam pimentas à volta das casas e campos cultivados, não só para a sua utilização e venda, mas principalmente para evitar ataques de macacos e outros animais.
Os pimentos podem ser comidos crus, normalmente em salada, mas também podem ser cozinhados, por exemplo em caldeiradas ou outros guisados e também são óptimos recheados.
A culinária asiática está frequentemente associada às pimentas, embora a planta fosse desconhecida na Ásia até o início da colonização europeia. Nas Américas, as comidas apimentadas estão associadas principalmente à culinária mexicana e à culinária da Região Nordeste do Brasil.
As plantas de pimenta são também usadas como ornamentais em jardins e dentro de casa. Existem atualmente variedades, distribuídas por lojas especializadas em plantas ornamentais, em que a cor, forma, quantidade e duração dos frutos é selecionada para as tornar mais atrativas.
Capsicum L. é o género de plantas, cujos frutos mais conhecidos são as variedades doces — pimentos ou pimentões — e as variedades picantes — as pimentas, também chamadas piripíri (em Portugal e Moçambique), gindungo e kaombo (Angola) ou malaguetas, mas com inúmeras espécies e cultivares conhecidos por vários outros nomes. São plantas herbáceas da família Solanaceae, à qual pertencem também o tomate e a batata.
Estas pimentas não têm qualquer relação botânica com a pimenta-preta (também chamada pimenta do reino, pimenta redonda ou pimenta em grão), Piper nigrum, que é utilizada com condimento em culinária.
As pimentas podem ser utilizadas para fins medicinais e culinários sob a forma de especiaria ou em molhos, enquanto que os pimentos são geralmente usados como hortaliça ou vegetal.
Capsicum este un gen de legume din familia Solanaceae, din care fac parte ardeii (grași și iuți), gogoșarii, ardeii lungi etc. Din aceste plante se obține un condiment picant, numit boia de ardei (paprika).
Capsicum este un gen de legume din familia Solanaceae, din care fac parte ardeii (grași și iuți), gogoșarii, ardeii lungi etc. Din aceste plante se obține un condiment picant, numit boia de ardei (paprika).
Spanskpeppar (Capsicum) är ett släkte i familjen potatisväxter. Till släktet hör ett 50-tal arter av vilka dock färre än tio odlas kommersiellt. Arterna ger oss de sorter, grupper och varieteter som går under benämningen paprika, chilipeppar, cayennepeppar, jalapeño, aji, peperoncini med flera.
Arterna i släktet Tubocapsicum hör möjligen hemma här.
Släktet spanskpeppar har samma svenska namn som en av sina arter (C. annuum) från vilken vi bl.a. får paprika och jalapeño. Detta har att göra med att den vanliga huvudregeln vid namngivning av växter, att släktet får samma namn som efterleden i den mest kända arten i släktet, men i plural, inte fungerar i detta fall. Exempel, vitsippa (Anemone nemorosa) är den mest kända arten i släktet sippor (Anemone). Ordet "peppar" kan däremot inte stå i plural vilket innebär att släkte och art har fått samma svenska namn.
Ytterligare ett begrepp med förväxlingsrisk är "chilipeppar". Detta är dels en allmän benämning på de arter, med betoning på dess frukter, som finns inom släktet spanskpeppar (Capsicum), dels en grupp framodlade sorter inom arten spanskpeppar (C. annuum).
Spanskpeppar (Capsicum) är ett släkte i familjen potatisväxter. Till släktet hör ett 50-tal arter av vilka dock färre än tio odlas kommersiellt. Arterna ger oss de sorter, grupper och varieteter som går under benämningen paprika, chilipeppar, cayennepeppar, jalapeño, aji, peperoncini med flera.
Arterna i släktet Tubocapsicum hör möjligen hemma här.
Biber (Capsicum), patlıcangiller (Solanaceae) familyasından Capsicum cinsini oluşturan, aynı adla anılıp tazeyken yeşil ve çoğu zaman acı meyveleri olan bitki türlerine verilen ad.
Sivri biber, sulak yerde yetiştiği zaman tatlı olsa da genellikle acıdır.[ Biberlerin acılık miktarını ölçmek için Scoville ölçeği kullanılır. Yeşil biber C Vitamini yönünden oldukça zengindir. İçeriğinde bulunan kapsaisin (capsaicin) maddesinin oranına göre meydana gelen acılık iştahı arttırıcı vasfı ile birlikte sindirim sistemine bir çeşit dezenfekte edici madde olarak etki eder. Kırmızı biber, yüksek oranda A vitamini içerir. Ayrıca B6, E vitamini, C vitamini, riboflavin, potasyum ve manganez içerir.[1]. Kan dolaşımını hızlandırıcı etki yapar.[2][tam kaynak belirtilmeli] Küçük bir acı biber türü Dalında biberler Kırmızı biber Yumurta ile pişirilmesi
Sağlık
Galeri
Biber (Capsicum), patlıcangiller (Solanaceae) familyasından Capsicum cinsini oluşturan, aynı adla anılıp tazeyken yeşil ve çoğu zaman acı meyveleri olan bitki türlerine verilen ad.
dolma biber cin biber acı biberБатьківщиною рослин роду Капсикум найімовірніше є субтропічні райони Мексики і Гватемали, де він був одомашнений стародавніми майя і ацтеками. Вони використовували плоди гострих перців замість солі, яка їм була недостатньо відома. Солодкі перці використовувалися як овочі. Даний рід рослин згадується в ацтекських кодексах під назвою «чиле» (Перець каєнський, чилі)[2]. Богом цієї рослини, згідно з Кодексом Теллеріано-Ременсіс, був Каушолотль (Шолотль) або Чантіко[3].
Під час захоплення Америки конкістадорами був відкритий спочатку гострий, а потім і солодкий перець. Згідно з деякими джерелами, під час одного з боїв індіанці встали з навітряної сторони, а потім винесли глиняну тацю з тліючим вугіллям і стали посипати їх «якимсь порошком» (гострим перцем). Коли дим досяг іспанців у них почали сльозитися очі і вони позбулися здатності оборонятися. Так індіанці здобули перемогу.
Як правило багаторічники, чагарники і напівчагарники. Листя цільні цілокраї. Квітки в розвилках стебел, одиночні або парні, іноді в пучках, основні кольори білий і фіолетовий, без малюнка або з фіолетовим або кремово-жовтим малюнком. Стебла як гладкі, так і опушені.
Рід Капсикум входить у підродину Solanoideae родини Пасльонові (Solanaceae) порядку Пасльоноцвіті (Solanales).
Chi Ớt (danh pháp khoa học: Capsicum) là một chi thực vật có hoa thuộc họ Cà. Các loài ớt thuộc chi này là các loài bản địa châu Mỹ nơi chúng được trồng hàng ngàn năm. Trong thời hiện đại, chúng được trồng khắp thế giới và trở thành một gia vị chính trong nhiều nền ẩm thực khu vực. Ngoài sử dụng làm gia vị và rau, chúng còn được dùng làm thuốc.
Chi này gồm có các loài sau:
Bài viết liên quan đến phân họ thực vật Solanoideae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Chi Ớt (danh pháp khoa học: Capsicum) là một chi thực vật có hoa thuộc họ Cà. Các loài ớt thuộc chi này là các loài bản địa châu Mỹ nơi chúng được trồng hàng ngàn năm. Trong thời hiện đại, chúng được trồng khắp thế giới và trở thành một gia vị chính trong nhiều nền ẩm thực khu vực. Ngoài sử dụng làm gia vị và rau, chúng còn được dùng làm thuốc.
Овощная культура. Сорта перцев, содержащие капсаицин (жгучие на вкус), используют как пряность и для изготовления лекарственных препаратов. Наибольшее количество капсаицина (до 2 %) содержится в семеносцах[11].
Capsicum L., 1753, Species Plantarum 1: 188—189[12].
Род входит в подсемейство Solanoideae семейства Паслёновые (Solanaceae) порядка Паслёноцветные (Solanales).
Род насчитывает от 31[13] до 40[14] видов:
Согласно международной классификации, в мире выращивают пять видов стручкового перца рода Капсикум (овощного и пряновкусового с различной степенью жгучести)[7]:
辣椒属（学名：Capsicum）是茄目茄科植物，为一年生草本，或灌木、亚灌木，原产于中南美洲，单叶互生，卵形至狭披针形；花白色或绿白色，1－3朵聚生，5裂，雄蕊5；果实为浆果，果皮肉质或近革质，颜色和形状种种，常有辛辣味；种子多数，扁圆盘形。
辣椒属各品种现已被引种到世界各地，品种繁多，有作为蔬菜的品种和作为调味剂的辛辣品种，富含维生素C。
辣椒属（学名：Capsicum）是茄目茄科植物，为一年生草本，或灌木、亚灌木，原产于中南美洲，单叶互生，卵形至狭披针形；花白色或绿白色，1－3朵聚生，5裂，雄蕊5；果实为浆果，果皮肉质或近革质，颜色和形状种种，常有辛辣味；种子多数，扁圆盘形。
分類 界 : 植物界 Plantae 門 : 被子植物門 Magnoliophyta 綱 : 双子葉植物綱 Magnoliopsida 目 : ナス目 Solanales 科 : ナス科 Solanaceae 属 : トウガラシ属 和名 トウガラシ属 英名 Capsicum 種 本文参照
トウガラシ属（トウガラシぞく、学名：Capsicum）は、ナス科の属の1つ。ほとんどが一年草である。数十種が世界中に分布し、数百を超える栽培品種が存在する。
学名のCapsicumは、トウガラシ果実の形状に由来するラテン語の「capsa」（袋）に由来するとされる。英語の「capsule」（カプセル）も同系語である。
トウガラシ属の果実には辛味成分カプサイシンを含む物が多く、トウガラシは辛さの代名詞ともなっている。トウガラシの辛さを表す単位としてスコヴィル値が使用される。
トウガラシ属の果実が辛味を持った理由として、なるべく動物よりも辛味を感じない鳥類に食べられる事によってより広い地域に蒔種するためと考えられている。やがて人類に香辛料として利用される様になり、広く世界中に分布される事となった。
正確な年代は不明ではあるが、ペルーやメキシコの遺跡の発掘状況によれば、トウガラシ属が利用され出したのは紀元前8,000年まで遡り、他のアメリカ大陸で栽培化された品種よりも早くから利用されてきた。ただ初期は栽培種というよりも野生種を半栽培の形で、集落や路傍の近辺に生えたものを利用されていたかもしれない。
栽培化にあたっては、主に小型で脱落性のものを大型で非脱落性のものという性質が選ばれ、メキシコでは紀元前1500年には栽培化が完了したと考えられている。現在中南米ではトウガラシ属10種が利用されているが、そのうち5種は基本的に原生地で栽培化され、また現在でもほぼ野生種のまま継続的に利用されている種もある。
トウガラシ属には数十種が確認されており、さらに新種と思われる種が発見され続けている。それらの分類方法にも研究者の間で学説が分かれている。
トウガラシ属（トウガラシぞく、学名：Capsicum）は、ナス科の属の1つ。ほとんどが一年草である。数十種が世界中に分布し、数百を超える栽培品種が存在する。
学名のCapsicumは、トウガラシ果実の形状に由来するラテン語の「capsa」（袋）に由来するとされる。英語の「capsule」（カプセル）も同系語である。
고추속(－屬, 학명: Capsicum 캅시쿰[*])은 가지과의 속이다. 중앙아메리카와 남아메리카가 원산지이다. 대부분의 종이 열매에 캡사이신을 함유하고 있다. 익숙해지지 않을 경우 입에(제대로 소화되지 않았을 경우 항문에도) 타는 듯한 자극을 준다. 대부분의 포유류가 이를 불편하게 느끼지만, 조류에게는 영향이 없다. 이는 밝은 색에 이끌린 새들이 열매를 먹고 씨앗을 널리 퍼뜨리는 데에 도움을 준다.
40여 종이 속한다.
.jpg)
.JPG)
