nomes no trilho de navegação
The Atlas Moth (Attacus atlas), a Southeast Asian saturniid moth, is among the largest lepidopterans in the world, with a maximum recorded wing span of 262 mm. Although this is not the largest lepidopteran wing span known (that record goes to the noctuid moth Thysania agrippina), it is apparently the second largest. In terms of wing surface area, the Atlas Moth (or possibly one of its also very large close relatives) is likely the largest lepidopteran. (Kons 1998 and references therein)
The large, striking Atlas Moth larvae (caterpillars) are well defended. They are able to spray a strong-smellling defensive secretion that apparently is used against vertebrate and ant predators. This can be sprayed up to 50 cm either as a droplet or fine stream. (Deml and Dettner 1994 and references therein)
Atlas Moth larvae produce silk with mechanical properties similar to silk from the domesticated silkworm (Bombyx mori), although the two silks have different amino acid compositions (Pérez-Rigueiro et al. 2001).
La papallona atles (Attacus atlas) és una espècie de lepidòpter ditrisi de la família Saturniidae. És el representant de major grandària de la família i la papallona més gran del món prenent en compte l'àrea total de les seves ales (més de 400cm2). L'envergadura de les seves ales també està dins de les més grans, ja que pot superar els 25 cm, essent 26,2 cm la major envergadura registrada, només superada per l'espècie Thysania agrippina.[1] Els espècimens femenins són més grans. Els imagos no es poden alimentar cosa que els limita la vida en aquest estadi en uns pocs dies.
El seu nom científic deriva del nom del tità Atles de la mitologia grega. A Hong Kong, en idioma cantonès, el seu nom comú es tradueix com a "papallona cap de serp", en referència a l'extensió apical de les ales, que té una semblança amb tal cap d'ofidi.[2]
Habita en els boscos tropicals del sud-est d'Àsia, el sud de la Xina, passant per l'arxipèlag malai fins a Indonèsia.[3] A Índia, les papallones atles són conreades per la seda en proporcions no comercials. A diferència de la seda produïda pel cuc de seda (Bombyx mori), la seda de l'eruga de la papallona atles és secretada en fils no continus. Aquesta seda (anomenada "fagara") de color cafè i semblant a la llana és apreciada per la seva gran durabilitat. A Taiwan, les crisàlides de la papallona atles s'empren per fer carteres.
La papallona atles (Attacus atlas) és una espècie de lepidòpter ditrisi de la família Saturniidae. És el representant de major grandària de la família i la papallona més gran del món prenent en compte l'àrea total de les seves ales (més de 400cm2). L'envergadura de les seves ales també està dins de les més grans, ja que pot superar els 25 cm, essent 26,2 cm la major envergadura registrada, només superada per l'espècie Thysania agrippina. Els espècimens femenins són més grans. Els imagos no es poden alimentar cosa que els limita la vida en aquest estadi en uns pocs dies.
El seu nom científic deriva del nom del tità Atles de la mitologia grega. A Hong Kong, en idioma cantonès, el seu nom comú es tradueix com a "papallona cap de serp", en referència a l'extensió apical de les ales, que té una semblança amb tal cap d'ofidi.
Habita en els boscos tropicals del sud-est d'Àsia, el sud de la Xina, passant per l'arxipèlag malai fins a Indonèsia. A Índia, les papallones atles són conreades per la seda en proporcions no comercials. A diferència de la seda produïda pel cuc de seda (Bombyx mori), la seda de l'eruga de la papallona atles és secretada en fils no continus. Aquesta seda (anomenada "fagara") de color cafè i semblant a la llana és apreciada per la seva gran durabilitat. A Taiwan, les crisàlides de la papallona atles s'empren per fer carteres.
Atlas velký[1] (Attacus atlas) je velký motýl z čeledi martináčovitých (Saturniidae), který se vyskytuje v tropických a subtropických pralesích Jihovýchodní Asie.[2]
Z pohledu celkové plochy křídel 400 cm čtverečních, je považován za největšího motýla na světě.[3] Rozpětím křídel od 25–30 cm patří také mezi největší motýly. Samičky jsou o poznání větší a těžší než samečci.
Říká se, že motýl dostal své jméno po obru Atlasovi z řecké mytologie, nebo kvůli kresbě na křídlech, která připomíná mapu. V Hong Kongu jej zase pojmenovali "motýl s hadí hlavou", podle zakončení předních křídel, jejichž špička připomíná hadí hlavu.[4]
V Indii jsou tito motýli chováni pro své hedvábné vlákno, ale jejich produkce je v porovnání s příbuzným bourcem morušovým zanedbatelná. Hedvábí motýla Attacus atlas je vylučováno housenkou jako přerušované vlákno, které má hnědou barvu a je podobné vlně. Vlákno má vyšší životnost a je známo jako fagara.[5]
Na křídlech motýla A. atlas převažují jsou žlutohnědé až můry kaštanové barvy s trojúhelníkovitými průsvitnými "oky" na obou předních i zadních křídlech. Jaký mají tato oka význam, není jasné, ale předpokládá se, že slouží k zastrašení přirozených nepřátel. Jejich těla jsou chlupatá a neúměrně malá ve srovnání s jejich křídly. Vzory a zbarvení se mezi jednotlivýmí poddruhy liší. Sameček se od samiček odlišuje menší velikostí, zúženými křídly, a většími a huňatějšími tykadly.
Samci ani samice nemají plně vyvinuté ústrojí k přijímání potravy a proto během 1-2 týdenního života imaga přežívají pouze z tukových zásob, které si vytvořili ještě jako housenky.[6]
Vajíčka
Housenka
Zámotek
Imago vylézající z kukly
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Attacus atlas na anglické Wikipedii.
Atlas velký (Attacus atlas) je velký motýl z čeledi martináčovitých (Saturniidae), který se vyskytuje v tropických a subtropických pralesích Jihovýchodní Asie.
Z pohledu celkové plochy křídel 400 cm čtverečních, je považován za největšího motýla na světě. Rozpětím křídel od 25–30 cm patří také mezi největší motýly. Samičky jsou o poznání větší a těžší než samečci.
Říká se, že motýl dostal své jméno po obru Atlasovi z řecké mytologie, nebo kvůli kresbě na křídlech, která připomíná mapu. V Hong Kongu jej zase pojmenovali "motýl s hadí hlavou", podle zakončení předních křídel, jejichž špička připomíná hadí hlavu.
V Indii jsou tito motýli chováni pro své hedvábné vlákno, ale jejich produkce je v porovnání s příbuzným bourcem morušovým zanedbatelná. Hedvábí motýla Attacus atlas je vylučováno housenkou jako přerušované vlákno, které má hnědou barvu a je podobné vlně. Vlákno má vyšší životnost a je známo jako fagara.
Atlasspinder (Attacus atlas) er en sommerfugl som tilhører familien natpåfugleøjer (Saturniidae). Den har en forholdsvis lille krop, men store vinger og et vingefang på op til 30 cm. Den har det største vingeareal blandt de kendte sommerfuglarter. Atlasspinderen forekommer i skove i Sydøstasien. Den formerer sig forholdsvis let i fangenskab og der foregår en del opdræt af den. I Indien foregår der også noget silkeproduktion baseret på denne art.
En stor spinder med enormt store vinger, kroppen er forholdsvis lille. Vingefanget kan være op til 30 cm. Kroppen og vingerne er lyst rødbrune, hver vinge har en stor, kileformet, delvis gennemsigtig, sølvfarvet plet i midten, omkring denne et trekantet, mørkere rødbrunt felt. Forvingerne har stærkt udtrukne, krogformede vingespidser.
Atlasspinderen lever i tropisk skov. Den flyver om natten og kommer gerne til lys. Hunnerne sidder mest i ro og udskiller feromoner, som hannerne med sine fjerformede antenner kan mærke på lang afstand.
Den har ingen mund, og kan derfor ikke optage næring. Den overlever på de næringsreserver, den bygger op som larve, før den forpupper. Den lever kun et par uger som voksen, og denne tid bruges til at formere sig.
Atlasspinderen forekommer i det sydøstlige Kina, Thailand, Laos, Malaysia og store dele af Indonesien.
Atlasspinder (Attacus atlas) er en sommerfugl som tilhører familien natpåfugleøjer (Saturniidae). Den har en forholdsvis lille krop, men store vinger og et vingefang på op til 30 cm. Den har det største vingeareal blandt de kendte sommerfuglarter. Atlasspinderen forekommer i skove i Sydøstasien. Den formerer sig forholdsvis let i fangenskab og der foregår en del opdræt af den. I Indien foregår der også noget silkeproduktion baseret på denne art.
Der Atlasspinner (Attacus atlas) ist ein Schmetterling (Nachtfalter) aus der Familie der Pfauenspinner (Saturniidae). Er gehört zu den größten Schmetterlingen der Welt und wurde nach dem Titan Atlas aus der griechischen Mythologie benannt.
Die Falter gehören mit einer Flügelspannweite von 25 bis 30 Zentimetern zu den größten bekannten Schmetterlingen und haben mit 400 cm² die größte Flügeloberfläche dieser Tiergruppe. Weibchen werden größer als Männchen. Der Körper der Tiere ist im Verhältnis zu den Flügellängen klein. Vorder- und Hinterflügel haben ähnliche Zeichnung. Die Grundfarbe ist gelbbraun bis rotbraun. Im braunen Mittelfeld aller vier Flügel liegt ein charakteristischer, unbeschuppter und dadurch hyalin durchscheinender, schwarz gerandeter dreieckiger Fleck. Costalwärts dieses Flecks kann ein weiterer kleinerer Glasfleck auftreten, der mit der äußeren Querlinie verbunden sein kann. Das Mittelfeld wird proximal und basal begrenzt von schwarzen, weißen, rosa und grauvioletten Querlinien. Die Flügel sind sehr breit, die gelblichen Vorderflügelspitzen weit ausladend stumpf sichelförmig. Manche Experten nehmen an, dass die gekrümmten Flügelspitzen Schlangenköpfe im Profil imitieren und dadurch Feinde abschrecken könnten. Die Flügelunterseiten sind etwa wie die Oberseiten gefärbt, aber blasser. Die Männchen tragen kurze, lang gefiederte Fühler, die der Weibchen sind kürzer gefiedert. Die Mundwerkzeuge der Falter sind verkümmert.
Die Raupen erreichen eine Länge von bis zu 11,5 Zentimetern. Sie sind blaugrün gefärbt und tragen am Rücken lange, fleischige Fortsätze, die weiß gepudert sind. Ihre Bauchbeine sind dick und kugelig. Der Hinterleib der Tiere ist merkwürdig geformt und hat auf den Seiten zwei große, hellgrüne Flecken mit orangem Rand.
Die Tiere kommen in Südostasien, im Süden Chinas, in Indien und auf den japanischen Yaeyama-Inseln (Ishigaki, Iriomote, Yonaguni)[1] vor. Sie leben in tropischen und subtropischen Wäldern.
Da die Falter keine Nahrung zu sich nehmen können, haben sie im Imaginalstadium nur eine geringe Lebenserwartung von etwa zwei Wochen.
Die Raupen ernähren sich von einer Vielzahl verschiedener Pflanzen, wie z. B. von Muntingia calabura, Guanabana (Annona muricata), Ceylon-Zimtbaum (Cinnamomum verum), Rambutan (Nephelium lappaceum), Guave (Psidium guajava) und Zitrusfrüchten. Zur besseren Zucht wurde Terminalia catappa als Wirtspflanze getestet.[2]
Die Weibchen senden Pheromone aus, um Männchen zur Paarung anzulocken. Sie fliegen nach dem Schlupf nicht weit und setzen sich gleich in der Nähe an einer geeigneten, günstig im Wind stehenden Position ab. Die Männchen können sie mit ihren großen Fühlern über große Distanzen orten. Nach der Paarung legt das Weibchen ihre etwa 2,5 Millimeter großen Eier auf der Unterseite der Raupenfutterpflanzen ab. Nach etwa zwei Wochen schlüpfen die Raupen. Sind diese voll entwickelt, benötigen sie ca. vier Wochen Puppenruhe, bevor die neue Generation der Falter schlüpft. Die Verpuppung findet in einem pergamentartigen Kokon statt.
Aus den Kokons der Atlasspinner wird die Fagaraseide hergestellt. Sie ist hellbraun, und deutlich robuster als gewöhnliche Seide. Der Kokon der Tiere besteht aber nicht aus einem einzigen, sondern aus vielen kurzen Fäden. Die Fagaraseide hat nur wenig wirtschaftliche Bedeutung.
Der Atlasspinner (Attacus atlas) ist ein Schmetterling (Nachtfalter) aus der Familie der Pfauenspinner (Saturniidae). Er gehört zu den größten Schmetterlingen der Welt und wurde nach dem Titan Atlas aus der griechischen Mythologie benannt.
Attacus atlas, the Atlas moth, is a large saturniid moth endemic to the forests of Asia. The species was first described by Carl Linnaeus in his 1758 10th edition of Systema Naturae.
The Atlas moth is one of the largest lepidopterans, with a wingspan measuring up to 24 cm (9.4 in)[1] and a wing surface area of about 160 cm2 (≈25 in2).[2] It is only surpassed in wingspan by the white witch (Thysania agrippina) and Attacus caesar,[1] and in wing surface area by the Hercules moth (Coscinocera hercules). As in most silk moths, females are noticeably larger and heavier than males, while males have broader antennae.[3][4][5]
The body is disproportionately small compared to the wings. The upperside of the wings are reddish brown with a pattern of black, white, pink, and purple lines and triangular, scale-less windows bordered in black. The undersides of the wings are paler. Both forewings have a prominent extension at the tip, with markings that resemble the head of a snake, a resemblance which is exaggerated by movements of the wings when the moth is confronted by potential predators.[6]
The Atlas moth has a very short, vestigial proboscis, and they do not eat once they have emerged from the cocoon, relying on fat storage for energy. Every flight takes valuable energy and can take days off their already short lives, as it has a very short life span of only one to two weeks.[7] They conserve energy by flying as little as possible. A female will wait for a male to come along and be fertilised, lay eggs and die.
Their habitat is primarily dry tropical forests, secondary forests, and shrublands across South Asia, East Asia, and Southeast Asia, including Borneo.[8]
This species has been found outside of its native range on at least two occasions. An adult female was found in 2012 in Ramsbottom, England after it landed on a windowsill, and is presumed to have escaped from a private collection.[9] Another specimen was photographed in Bellevue, Washington in July 2022, the first time this species has been detected in the United States.[10][11]
Atlas moths are named after Atlas, the Titan of Greek mythology (due to their size). In Hong Kong, the Cantonese means "snake's head moth", referring to the prominent extension of the forewing which bears resemblance to the head of a snake.[12]
Females release powerful pheromones through a gland on the end of the abdomen to attract a mate. The female does not stray far from the location of her discarded cocoon. She seeks out a perch where the air currents will best carry her pheromones. Males can detect and home in on these pheromones from several kilometers away using chemoreceptors located on their feathery antennae.[13] Once fertilized, the female lays a number of spherical eggs, 2.5 mm (0.098 in) in diameter, on the undersides of the leaves of food plants.
Dusty-green caterpillars hatch after approximately two weeks and feed voraciously on the foliage of citrus, cinnamon, guava, and evergreen trees.[14] The caterpillars can grow to 11.5 cm (4.5 in) in length and 2.5 cm (0.98 in) in thickness. They are adorned with white, waxy, fleshy spines along their backs, which become more prominent at later instars. Beside the prolegs on the last abdominal segment, there is a large green spot surrounded by an orange ring. The majority of the time their first meal is their egg-shell.[15]
After reaching a length of about 11.5 cm (4.5 in), the caterpillars are ready to pupate. They spin a 7–8 cm long papery cocoon interwoven with desiccated leaves and attach it to a twig using a strand of silk. The adult moths emerge from the cocoon after approximately four weeks depending on environmental factors.
Adult Atlas moths are weak, unsteady fliers. To conserve energy, the moths rest during the day and fly at night. As they lack fully formed mouthparts, the adults cannot eat, subsisting entirely on fat reserves accumulated during the larval stage. As a result, they live for only a few days during which their sole objective is seeking out a mate. Adults may be found on wing throughout the year but are most abundant between November and January.
In India, Atlas moths are cultivated for their silk in a non-commercial capacity. Unlike silk produced by the related domestic silkmoth (Bombyx mori), Atlas moth silk is secreted as broken strands and is therefore less desirable. This brown, wool-like silk, known as fagara, is thought to have greater durability.[16] Atlas moth cocoons are sometimes used as small pocket change purses in Taiwan.[17] There is ongoing research as to whether the silk of the Atlas moth can be used as a substitute for common silks. The quality of the heavier cocoons, less restrictive rearing conditions and competent properties of the fibers, makes the silk produced by the Atlas moth a potential alternative for common silks. A study concluded that the silk fibers of the atlas moth had about an 80% higher density of cells and growth compared to the silk fibers of the silk moth.[18]
The Japanese subspecies A. a. ryukyuensis, native to Yonaguni in the Yaeyama Islands, may have served as inspiration for the movie monster Mothra.
The term "Atlas moth" is sometimes used mistakenly as a name for any species in the genus Attacus, of which there are over 20 named species and subspecies. Attacus taprobanis[19] native to southern India and Sri Lanka[20] is very similar in morphology to the much more widely distributed Attacus atlas. It was once considered a subspecies of A. atlas.[21] A few New World species can be mistaken for Atlas moths, specifically members of the genus Rothschildia. Very similar in appearance to the Asian Atlas moth, Rothschildia aurota is one of the largest members of its genus and a Neotropical relative.
_(30).jpg)
.jpg)
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Attacus atlas, the Atlas moth, is a large saturniid moth endemic to the forests of Asia. The species was first described by Carl Linnaeus in his 1758 10th edition of Systema Naturae.
La mariposa atlas (Attacus atlas) es una especie de lepidóptero ditrisio de la familia Saturniidae. Es el representante de mayor tamaño de la familia y la polilla más grande del mundo teniendo en cuenta el área total de sus alas (más de 400 cm²). La envergadura de sus alas también está dentro de las más grandes, de 25 a 30 cm. Los especímenes femeninos son más grandes y más fuertes que los masculinos. El lepidóptero de mayor envergadura es el diablo blanco (Thysania agrippina). Su nombre científico deriva del nombre del titán Atlas de la mitología griega. En Hong Kong, en idioma cantonés, su nombre común se traduce como "mariposa cabeza de serpiente", en referencia a las puntas de sus alas que asemejan a la cabeza de una cobra.
Habita en los bosques tropicales del sureste de Asia, el sur de China, pasando por el archipiélago malayo hasta Indonesia. En la India, las polillas atlas son criadas por la seda en proporciones no comerciales. A diferencia de la seda producida por el gusano de seda (Bombyx mori), la seda de la oruga de la mariposa atlas es secretada en hilos no continuos. Esta seda (llamada "fagara") de color café y parecida a la lana es apreciada por su gran durabilidad. En Taiwán, las crisálidas de la polilla atlas se emplean para hacer carteras. Durante la época del Porfiriato fueron llevadas a Veracruz, donde los curanderos las usaban quemadas para quitar el dolor de espalda.
Nada más nacer comienza su apareamiento. Esta especie además, tiene la particularidad de que sólo se alimenta durante su etapa larval por lo que una vez que nace, su esperanza de vida ronda los 5 días. Esto sucede principalmente porque carece de cavidad bucal por donde alimentarse.
La mariposa atlas (Attacus atlas) es una especie de lepidóptero ditrisio de la familia Saturniidae. Es el representante de mayor tamaño de la familia y la polilla más grande del mundo teniendo en cuenta el área total de sus alas (más de 400 cm²). La envergadura de sus alas también está dentro de las más grandes, de 25 a 30 cm. Los especímenes femeninos son más grandes y más fuertes que los masculinos. El lepidóptero de mayor envergadura es el diablo blanco (Thysania agrippina). Su nombre científico deriva del nombre del titán Atlas de la mitología griega. En Hong Kong, en idioma cantonés, su nombre común se traduce como "mariposa cabeza de serpiente", en referencia a las puntas de sus alas que asemejan a la cabeza de una cobra.
Habita en los bosques tropicales del sureste de Asia, el sur de China, pasando por el archipiélago malayo hasta Indonesia. En la India, las polillas atlas son criadas por la seda en proporciones no comerciales. A diferencia de la seda producida por el gusano de seda (Bombyx mori), la seda de la oruga de la mariposa atlas es secretada en hilos no continuos. Esta seda (llamada "fagara") de color café y parecida a la lana es apreciada por su gran durabilidad. En Taiwán, las crisálidas de la polilla atlas se emplean para hacer carteras. Durante la época del Porfiriato fueron llevadas a Veracruz, donde los curanderos las usaban quemadas para quitar el dolor de espalda.
Nada más nacer comienza su apareamiento. Esta especie además, tiene la particularidad de que sólo se alimenta durante su etapa larval por lo que una vez que nace, su esperanza de vida ronda los 5 días. Esto sucede principalmente porque carece de cavidad bucal por donde alimentarse.
Atlaskehrääjä (Attacus atlas) on Kaakkois-Aasiassa esiintyvä yöperhonen. Se on eräs maailman kookkaimmista perhoslajeista ja sen siipien pinta-ala on kaikista perhoslajeista suurin.[1]
Atlaskehrääjän siivet ovat punaruskeat ja kunkin siiven keskellä on kolmiomainen, läpinäkyvä alue. Siipien kärkiväli on 25–30 cm. Aikuinen atlaskehrääjä ei syö mitään ja sen elinkaari kestääkin vain pari viikkoa.[2]
Muiden heimon lajien tapaan naaras ei juuri liiku paikasta, jossa se koteloitui. Ollessaan valmis parittelemaan, naaras erittää ilmaan feromonia, jonka tuoksu houkuttelee koiraita paikalle. Parittelun jälkeen naaras munii lehtien alapinnoille ja toukat kuoriutuvat paria viikkoa myöhemmin. Toukka kasvaa 11,5 cm:n pituiseksi. Se on polyfagi, joka syö etupäässä sitruksien sekä muutamien muiden puiden, kuten guavan ja durianin lehtiä[3]. Kotelovaihe kestää noin neljä viikkoa.[1] Toukan kotelokopakseen kehräämää ruskeaa silkkiä hyödynnetään kaupallisesti ja sitä kutsutaan fagara-silkiksi[4].
Näyttävyytensä vuoksi atlaskehrääjä on suosittu laji perhospuutarhoissa.
Atlaskehrääjä (Attacus atlas) on Kaakkois-Aasiassa esiintyvä yöperhonen. Se on eräs maailman kookkaimmista perhoslajeista ja sen siipien pinta-ala on kaikista perhoslajeista suurin.
Atlaskehrääjän siivet ovat punaruskeat ja kunkin siiven keskellä on kolmiomainen, läpinäkyvä alue. Siipien kärkiväli on 25–30 cm. Aikuinen atlaskehrääjä ei syö mitään ja sen elinkaari kestääkin vain pari viikkoa.
Muiden heimon lajien tapaan naaras ei juuri liiku paikasta, jossa se koteloitui. Ollessaan valmis parittelemaan, naaras erittää ilmaan feromonia, jonka tuoksu houkuttelee koiraita paikalle. Parittelun jälkeen naaras munii lehtien alapinnoille ja toukat kuoriutuvat paria viikkoa myöhemmin. Toukka kasvaa 11,5 cm:n pituiseksi. Se on polyfagi, joka syö etupäässä sitruksien sekä muutamien muiden puiden, kuten guavan ja durianin lehtiä. Kotelovaihe kestää noin neljä viikkoa. Toukan kotelokopakseen kehräämää ruskeaa silkkiä hyödynnetään kaupallisesti ja sitä kutsutaan fagara-silkiksi.
Näyttävyytensä vuoksi atlaskehrääjä on suosittu laji perhospuutarhoissa.
L’Atlas (Attacus atlas) est une espèce asiatique de lépidoptères de la famille des Saturniidae, souvent considérée comme le plus grand papillon du monde.
Originaire des forêts d'Inde, c'est l'un des plus grands papillons nocturnes du monde ; Thysania agrippina et Attacus caesar le dépassent légèrement en envergure moyenne mais sa surface alaire est bien plus faible.
La surface alaire de l'imago de l'atlas atteint 160 cm2[1], toutefois Coscinocera hercules le dépasse et peut donc prétendre détenir le titre de "plus grand papillon du monde".
Il mesure entre 20 et 30 cm. Ses ailes larges et musclées sont de couleur rouge, marron, brune, avec des nuances plus claires jaunes, blanches et orange, composées de deux « fenêtres » translucides et triangulaires sur chaque paire d'ailes. De plus, l'extrémité des ailes fait penser à un serpent, ce qui lui a valu aussi le nom de papillon cobra.
La femelle, plus verdâtre et plus claire que le mâle, porte comme lui deux antennes pectinées, mais plus étroites.
La chenille est de couleur entre le bleu, le vert et le blanc grisâtre d'aspect pruineux, aspect qui évoque pour le prédateur éventuel un débris moisi indigeste[2]. Cette chenille se nourrit dans son pays d'origine des plantes suivantes : Nephelium lappaceum, Pittosporum tobira, Psidium guajava, Annona muricata, Excallonia macrantha, Vitex negundo...
Elle peut mesurer jusqu'à 11,5 cm de long et 2.5 cm de large[1].
Attacus atlas - femelle
Œufs
Chenille au dernier stade
Chrysalide
Attacus atlas sortant de son cocon
L'atlas vit dans les forêts tropicales et les prairies alpines en Asie du Sud-Est[1].
Ce papillon ne s'alimente pas car son appareil buccal est atrophié, il ne vit donc que pour se reproduire. Les mâles vivent environ 4 jours et les femelles 7 à 8 jours.
L'espèce Attacus atlas a été décrite par le naturaliste suédois Carl von Linné en 1758 dans la 10ème édition de Systema Naturae[1].
Liste des sous-espèces
En captivité, on peut aisément nourrir la chenille avec du saule et du peuplier, du troène[3] et de l'ailante, plantes au feuillage persistant, permettant d'assurer la croissance de la larve en toute saison.
Ce papillon figure sur une émission des îles Ryūkyū (occupation américaine) de 1959 (valeur faciale 3 cents) et sur une émission du Laos de 1965 (valeur faciale : 20 k).
Dans la version des aventures de Tintin les 7 boules de cristal parue sous forme de feuilleton dans Le Soir en 1944[4], le professeur Hornet, conservateur du muséum d'histoire naturelle et sixième victime de la malédiction de Rascar Capac, reçoit un papillon identifié comme étant un Attacus atlas de la part de son correspondant à Java. Pourtant, celui-ci ne ressemble pas à un Attacus atlas. Hergé corrigera cette erreur dans l'album en mentionnant « espèce inconnue »[4].
L’Atlas (Attacus atlas) est une espèce asiatique de lépidoptères de la famille des Saturniidae, souvent considérée comme le plus grand papillon du monde.
Kupu-kupu gajah (Attacus atlas) adalah sejenis ngengat bertubuh besar yang menyebar luas di wilayah tropika dan subtropika Asia Tenggara; umum ditemukan di Kepulauan Nusantara[2]. Dalam bahasa Inggris ia dikenal sebagai Atlas moth.
Kupu-kupu gajah kerap dianggap sebagai ngengat yang terbesar di dunia[3], khususnya terkait luas permukaan sayap-sayapnya, yang mencapai 400 cm². Rentang sayapnya pun termasuk salah satu yang terlebar, hingga lebih dari 25 cm (10 in). Ngengat betina ukuran tubuhnya lebih besar dan lebih berat daripada yang jantan.
Ngengat ini dinamai kupu-kupu gajah[4] kemungkinan karena ukuran tubuhnya yang besar, seperti halnya gajah. Dalam bahasa asing, disebut ngengat atlas karena dikaitkan dengan tokoh mitologi Atlas; namun juga karena pola-pola di sayapnya menyerupai peta (atlas). Dalam bahasa orang Kanton di Hong Kong, namanya berarti "ngengat kepala ular", merujuk pada gambaran di ujung sayap depannya yang mirip kepala ular[5].
Ulatnya yang bertubuh besar dikenal sebagai ulat keket (Btw.: uler kékét), atau ulat jedung.
Lepidoptera yang memiliki rentang sayap terlebar sejauh ini adalah Thysania agrippina. Salah satu spesimen kupu-kupu gajah yang terbesar dari Jawa, tercatat memiliki rentang sayap 262 mm, sementara rentang sayap Thysania diklaim sekitar 270–280 mm (11 in).[6]
Ulat keket Attacus atlas menghasilkan benang sutera, yang dijalinnya menjadi kokon untuk melindungi dirinya ketika menjadi kepompong. Sutera yang dihasilkannya, dikenal sebagai sutera liar atau sutera alam, dianggap memiliki banyak keunggulan dibandingkan dengan sutera hasil peliharaan ulat Bombyx mori. Kain sutera liar ini lebih sejuk saat dipakai, tahan kusut, anti alergi, lebih halus, dan memiliki variasi warna eksklusif.[7] Di India, sutera ulat keket dikenal sebagai fagara.[8]
Ulat keket atau ulat jedung ini juga dapat memakan pelbagai jenis daun tumbuhan. Di antaranya, yang biasa dijadikan pakan adalah daun tanaman dadap, gempol, keben, poncosudo, sirsak, avokad dan senggugu (Clerodendron).[9]
Telur Ulat keket Kokon berisi kerpompong Ngengat keluar dari kokon Ngengat dewasa Kupu-kupu gajah (Attacus atlas) adalah sejenis ngengat bertubuh besar yang menyebar luas di wilayah tropika dan subtropika Asia Tenggara; umum ditemukan di Kepulauan Nusantara. Dalam bahasa Inggris ia dikenal sebagai Atlas moth.
Kupu-kupu gajah kerap dianggap sebagai ngengat yang terbesar di dunia, khususnya terkait luas permukaan sayap-sayapnya, yang mencapai 400 cm². Rentang sayapnya pun termasuk salah satu yang terlebar, hingga lebih dari 25 cm (10 in). Ngengat betina ukuran tubuhnya lebih besar dan lebih berat daripada yang jantan.
L'atlante o farfalla cobra (Attacus atlas (Linnaeus, 1758)) è una falena appartenente alla famiglia Saturniidae, diffusa nelle foreste tropicali dell'Asia, in particolare nelle Filippine, in Thailandia ed in Malaysia.[1]
Con i suoi 30 cm di apertura alare, è una delle specie di insetto più grandi del mondo e deve il suo nome al particolare disegno delle sue ali, che ricorda i colori dell'omonimo serpente.
L'adulto vive soltanto pochi giorni, durante i quali non si nutre ma sfrutta le riserve accumulate durante lo stadio larvale e si dedica soltanto all'accoppiamento, che può durare un giorno intero.
Successivamente la femmina depone fino a 200 uova, che si schiudono dopo circa 12 giorni. Dopo la schiusa, i piccoli bruchi iniziano a nutrirsi e continuano a crescere per un periodo di 90 giorni, dopodiché, raggiunte le massime dimensioni, iniziano la metamorfosi, racchiudendosi in un bozzolo di seta e usando generalmente una foglia come sostegno, per trasformarsi al suo interno in crisalide e infine fuoriuscirne dopo un mese come esemplare adulto.
È considerata una delle specie tropicali più belle, ed è relativamente semplice da allevare in cattività.
I bozzoli di Attacus atlas, formati da numerosi fili di seta, vengono utilizzati per ottenere un filato piuttosto resistente denominato "seta Zagara".
Bruco
Bruco
Adulto
Adulto
Adulto
L'atlante o farfalla cobra (Attacus atlas (Linnaeus, 1758)) è una falena appartenente alla famiglia Saturniidae, diffusa nelle foreste tropicali dell'Asia, in particolare nelle Filippine, in Thailandia ed in Malaysia.
De atlasvlinder (Attacus atlas) is een vlinder die behoort tot de familie nachtpauwogen (Saturniidae). De atlasvlinder heeft een overwegend bruine kleur met lichtere en donkere accenten. De vlinder kan een vleugelspanwijdte bereiken van 25 tot 30 centimeter en behoort hiermee tot de grotere vlinders ter wereld. Wat betreft vleugeloppervlak is de atlasvlinder zelfs de allergrootste soort. Het insect is een nachtactieve soort die niet veel vliegt.
De atlasvlinder komt voor in Azië, meer specifiek een groot deel van Zuidoost-Azië. Het areaal loopt westelijk van Afghanistan tot oostelijk in Papoea-Nieuw-Guinea en beslaat onder andere India, Maleisië en Indonesië. In India wordt de vlinder op kleine schaal gebruikt voor de productie van zijde.
In vlindertuinen wordt het dier met enige regelmaat gekweekt, waardoor er veel bekend is over levenswijze en ontwikkeling. De rups is groen van kleur met hier en daar een roodgekleurde vlek. De rups valt op door de stekelvormige maar vlezige uitsteeksels aan de bovenzijde die een vlokkerige en wasachtige afscheiding produceren. De rupsen eten grote hoeveelheden bladeren van verscheidene soorten planten. De volwassen vlinder heeft geen ontwikkelde monddelen en neemt geen voedsel op.
De atlasvlinder is een bewoner van grote delen van Zuidoost Azië, grofweg van Afghanistan tot Japan. De atlasvlinder komt voor in de landen Afghanistan, Bangladesh, Bhutan, Cambodja, China, Filipijnen, Korea, India, Indonesië, Japan, Laos, Maleisië, Myanmar, Nepal, Papoea-Nieuw-Guinea, Thailand en Vietnam.[1][2] In China komt de vlinder voor in een groot gebied, het areaal beslaat de Provincies Fujian, Guangdong, Guangxi, Hebei, Henan, Hainan, Hubei, Hunan, Jiangsu, Jiangxi, Jilin, Liaoning, Sichuan, Taiwan, Yunnan, Tibet en Zhejiang.[2] De verspreidingskaart rechts toont niet de exacte verspreiding maar alleen de landen waarin de vlinder voorkomt.
De atlasvlinder leeft in bosachtige streken in tropische en subtropische gebieden. Zowel in primaire bossen, die nog ongerept zijn, als in secundaire bossen die door de mens zijn aangepast is de soort te vinden en ook op plantages van geschikte voedselplanten vindt de atlasvlinder een uitstekend biotoop.[3] De atlasvlinder kan worden aangetroffen van in laaggelegen gebieden rond zeeniveau tot in hoger gelegen delen tot 1500 meter boven zeeniveau.[3] De atlasvlinder komt in bergstreken weinig voor, maar kan in delen van de Himalaya worden aangetroffen. Het betreft dan altijd beboste gebieden, kale bergstreken zijn ongeschikt als habitat.
De rupsen leven van diverse planten en kunnen in verschillende biotopen overleven. De beschermingsstatus van de soort wordt omschreven als veilig (Least Concern of LC), in het grootste deel van zijn areaal komt de atlasvlinder nog vrij algemeen voor.[4]
De atlasvlinder is een opvallende soort vanwege de kleuren en patronen en met name de grootte. Wat direct opvalt aan de atlasvlinder zijn de buitenproportioneel grote vleugels, het lichaam van de vlinder is niet opvallend groot. De vleugels kunnen een spanwijdte bereiken van bijna dertig centimeter en ook de vleugels in de lengte ongeveer zo lang, zodat de omtrek van de vlinder van vleugelpunt tot vleugelpunt zo groot is als een stoeptegel.
De kop van de atlasvlinder is vrij onopvallend, van de bovenzijde bezien is slechts een deel van de kop zichtbaar en vooral de antennes zijn goed zichtbaar. De ogen zijn kraalachtig en donker tot zwart van kleur. Net als andere insecten heeft de atlasvlinder samengestelde ogen die zijn opgebouwd uit vele tientallen individuele oogjes, de ommatidiën. De ogen zijn onderaan de kop gelegen, het oogoppervlak is vrij groot. De ogen zijn vanaf de bovenzijde niet te zien.
De antennes zijn lichter van kleur dan de rest van de kop en hebben een gele tot oranje kleur. De antennes bestaan uit een enkele spriet die sterk vertakt is zodat het geheel lijkt op een veer. De vorm van de voelsprieten of antennes is het belangrijkste geslachtsonderscheid. Bij vrouwtjes zijn eze vrij onopvallend en licht geveerd, maar de mannetjes hebben bladvormige, geveerde antennes. Ze hebben een kam-achtige vertakking van de sprieten. De vele tientallen aftakkingen vergroten het oppervlak aanzienlijk. Ze zijn zowel aan de voor- als achterzijde van de antennes korter dan in het midden, zodat een duidelijke veervorm ontstaat. Ook de vrouwtjes hebben een dergelijke geveerde antenne, maar het geheel is duidelijk kleiner dan bij de mannetjes.
Het lichaam is relatief klein en wordt ongeveer zeven centimeter lang. Het borststuk is zwart van kleur maar door de dichte oranjebruine beharing is de kleur van de huid nauwelijks te zien. Het borststuk is bij de atlasvlinder het breedste deel van het lichaam. Het borststuk draagt net als alle andere gevleugelde insecten twee paar vleugels aan de bovenzijde en drie paar poten aan de onderzijde.
De poten zijn vrij breed wat veroorzaakt wordt door een bedekking van een dichte, fijne en bruine haartjes die een fluweelachtige indruk geven. De poten zijn gesegmenteerd en eindigen in kleine klauwtjes, die de tarsen worden genoemd. Hiermee ankert de vlinder zich aan takken en bladeren. In rustpositie zit de vlinder altijd met de kop naar boven.
Net als alle vlinders heeft de atlasvlinder vier vleugels; twee voorvleugels aan de voorzijde en twee achtervleugels aan de achterzijde. De vleugels zijn verbonden aan het tweede (voorvleugel) en het derde (achtervleugel) borststuksegment. De voorvleugel is het grootst en heeft een enigszins driehoekige vorm. De voorvleugel bestaat uit drie velden; een klein lichter gekleurd veld aan de basis, een middendeel dat donkerder gekleurd is en ongeveer de helft van de voorvleugel beslaat. De ander helft, met de grens op ongeveer de verticale breedte, is lichter van kleur en heeft aan de bovenzijde een duidelijke, haakvormige uitstulping naar de buitenzijde. Waar de uitstulping begint is een blauwe vlek aanwezig, het oppervlak van de uitstulping zelf heeft aan de onderzijde een donkere streep. Met enige fantasie lijkt deze vleugeluitloper op de kop van een slang en een alternatieve naam voor de vlinder in andere talen is slangenkopvlinder, zoals het Engelse 'snake head moth'. Het is waarschijnlijk dat de vlek een functie heeft bij de passieve verdediging.[3] Vijanden die hun prooien opsporen middels visuele herkenning kunnen zo worden afgeschrikt als ze de 'slang' ontwaren.[5] De atlasvlinder is ondanks de grote vleugels en de vogel-achtige verschijning in de lucht geen behendige vlieger.
Goliath Birdwing: 28 cm
Alexandra's vogelvlinder: 31 cm
Herculesvlinder: 27 cm
Thysania agrippina: 30 cm
De spanwijdte of vlucht van de vleugels kan een lengte bereiken van 20 tot 29 centimeter.[1] De mannetjes blijven aanmerkelijk kleiner, de vlucht blijft bij een mannetje rond de twintig cm. De atlasvlinder behoort hiermee tot de grootste vlinders ter wereld, het is de grootste Aziatische soort.[4] Wat betreft vleugeloppervlak is het zelfs de grootste soort ter wereld. Er zijn maar weinig vlinders die een grotere spanwijdte bereiken, voorbeelden zijn de Zuid-Amerikaanse soort Thysania agrippina en de Alexandra's vogelvlinder uit Papoea-Nieuw-Guinea. Deze twee soorten kunnen een vlucht van meer dan dertig centimeter bereiken. Het vleugeloppervlak van deze soorten is echter kleiner dan de atlasvlinder, het oppervlak van deze soort kan tot 400 vierkante cm bedragen.[3]
De vleugels zijn opvallend en hebben een complex patroon van kleuren en vlakken. De vleugelkleuren wijken per ondersoort wat af en kunnen variëren van geelbruin tot bordeauxrood en kastanjebruin. De kleuren worden net als bij alle vlinders gevormd door zeer kleine schubben die pigmenten bevatten, de vleugels zelf zijn net als bijvoorbeeld vliegen of wespen doorzichtig en vliezig. De vleugels van de atlasvlinder zijn voorzien van zogenaamde fenestrae of vensters, dit zijn delen van de vleugel die juist ongeschubd zijn waardoor er een doorzichtig deel ontstaat.[6] Dit komt ook voor bij andere soorten, zoals de wespvlinders. Bij de atlasvlinder heeft de voorvleugel twee van dergelijke vensters en de achtervleugel één. De functie van de vleugelvensters is waarschijnlijk het deels laten wegvallen van de lichaamsvorm van de vlinder tegen de achtergrond, zodat vijanden de vlinder moeilijker kunnen zien.[6]
Het achterlijf bevat de organen van de vlinder zoals het spijsverteringsstelsel. Aan de achterzijde van het achterlijf bevinden zich de geslachtsorganen en bij vrouwtjes een klier die feromonen afgeeft. Het achterlijf is duidelijk gesegmenteerd, de segmenten zijn te zien als donkere dwarsbanden. Net als het borststuk is het achterlijf bedekt met een oranjebruine beharing. Het achterlijf is in vergelijking met de vleugels erg klein.[4]
De flanken van het achterlichaam zijn net als de poten aan de bovenzijde niet te zien omdat ze onder de vleugels gepositioneerd zijn. Deze delen hebben een opvallend patroon van drie rijen vlekjes, per segment zijn drie vlekken aanwezig. De bovenste vlekkenrij is het grootst, de middelste het kleinst. De onderste twee rijen vlekken bestaan uit witte, zeer grillige en per vlek afwijkende lijnen. De vlekken van de bovenste rij zijn veel regelmatiger en rond tot eirond. Ze bestaan uit een dunne, donkere rand met daarbinnen een lichtere tot witte rand, het grootste deel van de vlek is vaak hetzelfde als de rest van het achterlijf maar iets donkerder. Het centrum van de vlekken in de bovenste rij heeft een donkere kleur.
De atlasvlinder is een onmiskenbare verschijning maar er zijn enkele soorten die een vergelijkbaar vleugelpatroon hebben en zijn te verwarren. Een voorbeeld is de soort Rothschildia jacobaeae, die vergelijkbare vleugelkleuren en vensters in de vleugels heeft. Deze soort heeft er echter twee, één in de voorvleugel en een grotere in de achtervleugel. De vlucht van deze soort is kleiner tot ongeveer 15 centimeter.[5] In het veld zullen de twee soorten nooit door elkaar gehaald kunnen worden omdat Rothschildia jacobaeae alleen bekend is uit Zuid-Amerika. De vleugelvensters komen ook bij andere Rothschildia- soorten voor, waardoor ze als de Amerikaanse versie van de atlasvlinder worden gezien.[5]
Een andere gelijkende vlinder is de hemelboomvlinder (Samia cynthia), die een vlucht van ongeveer 13 centimeter heeft.[7]Deze soort heeft eveneens bruine en gele kleuren en vier vleugelvensters, in iedere vleugel één. De vensters zijn bij de hemelboomvlinder echter altijd halvemaanvormig. De hemelboomvlinder komt net als de atlasvlinder voor in Azië.[5]
Andere vlinders die enigszins lijken op de atlasvlinder komen uit de geslachten Callosamia en Hyalophora, die beiden voorkomen in Noord-Amerika. Deze soorten hebben bruine tot gele en rode vleugelkleuren en lichtere vleugelvlekken. Ook is een oogvlek op de vleugelpunt gelegen, die doet denken aan de 'slangenkop' van de atlasvlinder.
Net als veel andere vlinders hebben de beide seksen een duidelijke rolverdeling. De mannetjes zijn het actiefst en leggen grote afstanden af op zoek naar een vrouwtje. De vrouwtjes zijn erg passief tot ze zijn bevrucht en aan de vrouwtjes is het vervolgens de taak om een geschikte voedselplant te vinden voor de afzet van de eieren. De vrouwtjes blijven als ze uit hun pop zijn gekropen in de directe omgeving, wel wordt een plaats uitgekozen waar de wind enigszins vat op heeft.[4] De vrouwtjes lokken de mannetjes met feromonen, dit zijn vluchtige organische lokstoffen die de mannetjes in de kleinste hoeveelheden kunnen waarnemen. De lokstoffen worden verspreid door een klier aan de achterzijde van het vrouwtje.[8] De mannetjes gebruiken hiertoe hun sterk geveerde antennes, die een veel groter oppervlak hebben dan de antennes van de vrouwtjes. Een mannetje kan de feromonen van een vrouwtje opsporen op een afstand van meerder kilometers.[9] Omdat de vlinder nachtactief is, gaan de mannetjes 's nachts op zoek naar partner, zodat de vlinders overdag zelden vliegend worden aangetroffen.[9]
Een bijzonderheid betreffende de voortplanting is dat de vrouwtjes zich maagdelijk kunnen voortplanten.[4] Als ze geen mannetje vinden om te paren, zetten ze onbevruchte eieren af. Hieruit komen altijd mannetjes, dit vergroot de hoeveelheid mannelijke exemplaren in een volgende generatie zodat de vrouwtjes uit de opvolgende generatie een grotere kans hebben om wel een mannetje tegen te komen.[4]
De eieren zijn lichtbruin van kleur, en rond van vorm, de eitjes zijn drie millimeter lang en hiermee vrij groot voor een vlinderei. De eitjes worden in groepjes aan de onderzijde van een blad vastgeplakt. Hierbij wordt een zwarte lijmstof gebruikt die goed blijft plakken en enigszins elastisch is.[10] De eieren moeten vochtig blijven want als ze uitdrogen zijn ze niet langer levensvatbaar. De incubatietijd varieert van 10 tot 14 dagen.[11]
Het ei lijkt door de ronde vorm en bruine kleur meer op een zaadje dan op een insectenei. Het ei heeft net zoals de eieren van andere vlinders verschillende zogenaamde eierparasieten. Deze zetten hun ei af in het ei van de atlasvlinder waarna de larve van de parasiet het zich ontwikkelende embryo van de vlinder opeet. Van een verwante vlinder is bekend dat de eieren worden belaagd door sluipwespen uit het geslacht Anastatus.[12]
Het embryonale stadium duurt ongeveer één tot twee weken, waarna het ei uitkomt en de larve of rups verschijnt.[8]
Als de eitjes uitkomen, begint het larvestadium, bij vlinders wordt dit de rups genoemd. De rups heeft maar één doel en dat is zo veel mogelijk eten. De rups is het enige stadium in de levenscyclus die voedsel opneemt. De volwassen vlinder beschikt over monddelen maar deze zijn sterk gedegenereerd en niet meer functioneel en de volwassen vlinder neemt geen voedsel meer op. Alle energie die de vlinder gebruikt om naar een partner te zoeken, te paren en eieren af te zetten wordt als rups bij elkaar gegeten. De atlasvlinder is overigens niet de enige vlinder die eenmaal volwassen niet meer eet, een bekend voorbeeld is de maanvlinder.
Zodra de rupsen uit hun ei kruipen verspreiden ze zich over de plant, de rupsen leven niet in groepen zoals bij andere vlinders voorkomt.[9] De rupsen groeien snel en doorlopen een aantal stadia of instars die elkaar afwisselen met een vervelling of ecdysis. In totaal vervelt de rups van de atlasvlinder 4 keer en aan het einde van het vijfde stadium is de rups volgroeid. De jonge rups heeft echter een totaal ander uiterlijk dan de een bijna volgroeide rups, de veel grotere lichaamslengte buiten beschouwing latend. In de eerste twee larvale stadia is de rups nog klein en donker van kleur met lichtere, vlezige stekels. Vanaf het derde stadium heeft de rups een opvallende was-achtige lichaamsbedekking die bestaat uit een poeder-achtige substantie. Omdat de stof vettig is klontert het poeder samen tot een vlokkerige massa, de afscheiding dient om vijanden af te weren maar bevat geen giftige stoffen. In een poging om de rups te eten wordt een vijand geconfronteerd met de afscheiding en wil de rups nog weleens loslaten. Een dergelijke was-achtige afscheiding is ook bekend van heel andere groepen van insecten, zoals de eierzakken van de wollige dopluis, die behoort tot de halfvleugeligen (Hemiptera).
Rupsstadia van de atlasvlinder Eerste stadium; in het midden van de afbeelding zijn twee eerste larvale vormen te zien, ze zijn klein en gedrongen.
Tweede stadium; Aan weerszijden van de afbeelding zijn rupsen in het tweede stadium te zien, het lichaam is al langer en de stekels staan verder uit elkaar. Derde stadium; bij het derde stadium zijn rode vlekken aanwezig aan weerszijden van de naschuiver. De stekels worden breder en de gehele bovenzijde van het lichaam is bedekt met een wasachtig, vlokkerig poeder. Afbeelding gewenst Vierde stadium; Het vierde stadium is weer een maat groter, de rode vlekken en de stekels zijn meer geprononceerd. 
Vijfde stadium; Het vijfde stadium is meer gedrongen en de stekels zijn naar achteren gekromd, wat enigszins doet denken aan een egel. Afbeelding gewenst De larve is aan het einde van ontwikkeling duidelijk meer gedrongen wat betreft lichaamsbouw dan de voorgaande stadia, wat wordt versterkt door de kortere maar bredere vlezige uitsteeksels, die sterker naar achteren gekromd zijn. De lichaamslengte van de rups bedraagt maximaal twaalf centimeter.[3] De volgroeide larve trekt zich uiteindelijk terug op een blad waarna de larve zich uit zijn laatste larvenhuid werkt en de verpopping plaatsvindt.
Als de larve zich volledig heeft ontwikkeld vindt de verpopping plaats. Hierbij verandert de larve van een zachte, beweeglijke rups naar een verharde, immobiele pop. De pop wordt bij insecten ook wel de chrysalis genoemd. Het popstadium is het laatste inactieve stadium, tijdens dit stadium wordt de rups omgebouwd van grotendeels vloeibare rups naar de volwassen vorm, waarbij alle buitenste lichaamsdelen zijn verhard. Het popstadium duurt bij de atlasvlinder ongeveer vier weken.[8]
De eigenlijke pop van de vlinder is niet te zien omdat deze met spinsel wordt omgeven, het geheel wordt de cocon genoemd. De cocon van de vlinder is net als de rups erg groot en kan een lengte bereiken van ongeveer 10 centimeter. De cocon wordt vastgesponnen aan de onderzijde van een blad waardoor deze nauwelijks opvalt. De voorzijde van de rups hangt hierbij altijd naar beneden, omdat het uiteinde van het blad vaak naar de steel toe gekromd wordt aan de zijde waar de cocon zich bevindt wordt de pop nog beter beschermd. Als cocon wordt geopend is de pop te zien, deze is bruin en tonvormig, de voorzijde is van de achterzijde te onderscheiden doordat het achterlijf duidelijk gesegmenteerd is. Aan de voorzijde zijn reeds de antennes te zien, de vleugels zijn zichtbaar als flapachtige structuren.
De pop van de meeste vlinders heeft een voorgevormde breuklijn die openscheurt als de vlinder naar buiten kruipt. Bij de pop van de atlasvlinder ontbreekt echter een dergelijke structuur. Als de vlinder zijn pop wil verlaten wordt uit de monddelen een vloeistof afgescheiden die een deel van de pop oplost. Door de zo ontstane opening verlaat de volwassen vlinder of de imago uiteindelijk zijn cocon.
De volwassen vlinder is nog zwak als de pop wordt verlaten, de vlinder brengt enige tijd stilzittend door in de omgeving van de verlaten pop om de vleugels te laten uitharden. Het achterlijf van de vlinder is gezwollen en opvallend dik. Als de vlinder uit de cocon kruipt zijn de vleugels nog klein en doen verfrommeld aan, ze moeten eerst uitgevouwen worden en volgepompt met bloedvloeistof. Daarna drogen ze op en dan pas zijn ze geschikt om te vliegen. Nadat de vleugels zijn uitgehard is ook het achterlijf gekrompen en vormt een exoskelet.[13]
Omdat de volwassen dieren niet meer eten is de levensduur van de vlinder beperkt, de vrouwtjes houden het tot twee weken uit en mannetjes sterven vaak al na een week.[14] De atlasvlinder kent in de regel maar één generatie per jaar, soms komen twee generaties voor zoals in Maleisië.[9]
Over de vijanden van de volwassen atlasvlinder in de natuur is weinig bekend. Op Java is in het verleden de kraai wel als natuurlijke vijand beschreven.[15]
De plant waarop een rups zich ontwikkelt wordt wel de waardplant genoemd. De waardplant van de rups van de atlasvlinder is in de natuur voornamelijk de hemelboom (geslacht Ailanthus).[11] De rupsen accepteren echter een breed scala aan verschillende soorten planten die bovendien tot geheel andere families behoren. Bij in gevangenschap gekweekte vlinders wordt vooral liguster gevoerd.[11] Bij de meeste vlinders ligt de waardplant erg nauw, de rups kan zich maar op een beperkt aantal soorten of slechts op één soort ontwikkelen. De dagpauwoog bijvoorbeeld kan zich alleen handhaven als er brandnetel of hop beschikbaar is. In de natuur zijn de vrouwtjes van de atlasvlinder weliswaar zeer kritisch als het gaat om de plant waarop ze de eitjes afzetten maar de rupsen daarentegen kunnen zich ontwikkelen op een breed scala aan planten uit meer dan 25 verschillende plantenfamilies.[16] Dit opmerkelijke verschijnsel komt ook voor bij andere grote vlinders zoals de grootste soort ter wereld; Alexandra's vogelvlinder.
Enkele van de als voedsel gebruikt planten van de rups worden door de mens commercieel geteeld als voedsel, en het voorkomen van de rups op plantages wordt dan gezien als schadelijk.[9] Voorbeelden van dergelijke geteelde planten zijn onder andere soorten die producten opleveren als citrusvruchten, kaneel, koffie, thee en mango. In grote delen van het areaal is de vlinder weliswaar niet bevorderlijk in plantages maar vormt geen echte plaag. De atlasvlinder wordt wel als schadelijk aangemerkt op kaneelplantages in delen van Maleisië.[9] Omdat de rupsen zeer groot worden en zich binnen enkele maanden volvreten van enkele millimeters tot meer dan tien centimeter hebben ze grote hoeveelheden bladeren nodig. Hierdoor kan een klein aantal rupsen een kleine boom volledig van het gebladerte ontdoen.[9] De lichaamsgrootte van de rupsen is ook een voordeel, doordat ze gemakkelijk herkend kunnen worden hoeft er geen gif te worden gebruikt om de rups te bestrijden maar kunnen ze handmatig worden geraapt.[9]
Onderstaand een lijst van planten die als voedsel kunnen dienen voor de rups, de gegevens zijn afkomstig van The Moths of Borneo op basis van Sevastopulo (1940), Pholboon (1965), Browne (1968), Arora & Gupta (1979), Yunus & Ho (1980) en Miyata (1983).[16]
Familie Geslachten Nederlandse naam Familie Geslachten Nederlandse naam Anacardiaceae Anacardium, Spondias Pruikenboomfamilie Annonaceae Annona, Artabotrys Geen Araliaceae Schefflera Klimop Asclepiadaceae Sarcostemma Geen Berberidaceae Berberis Berberisfamilie Burseraceae Canarium Geen Phyllanthaceae Bischofia Geen Corylaceae Carpinus Geen Dilleniaceae Dillenia Geen Euphorbiaceae Aleurites, Glochidium, Phyllanthus, Sapium Wolfsmelkfamilie Labiatae Teucrium (Gamander) Lipbloemenfamilie Lauraceae Cinnamomum Laurierfamilie Leguminosae Erythrina Vlinderbloemenfamilie Lythraceae Lagerstroemia Kattenstaartfamilie Magnoliaceae Michelia Tulpenboomfamilie Meliaceae Sandoricum, Swietenia Geen Myrsinaceae Ardisia, Embelia Geen Myrtaceae Psidium Mirtefamilie Naucleaceae Nauclea Sterbladigenfamilie Rosaceae Malus Rozenfamilie Rubiaceae Mussaenda, Vangueria Sterbladigenfamilie Rutaceae Citrus Wijnruitfamilie Salicaceae Salix Wilgenfamilie Sapindaceae Schleichera Zeepboomfamilie Simaroubaceae Ailanthus (Hemelboom) Hemelboomfamilie Verbenaceae Clerodendrum IJzerhardfamilieDe atlasvlinder is één van de vlinders die wel in gevangenschap wordt gehouden, met als doel de dieren te bestuderen maar ook worden veel exemplaren opgeprikt om te kunnen worden verkocht aan verzamelaars.
De atlasvlinder is door zijn grootte en op kleine schaal relatief eenvoudige kweek te zien in verschillende dierentuinen. Onder andere Dierenpark Emmen heeft weleens atlasvlinders gekweekt.
Omdat de cocon van de atlasvlinder van sterk op zijde lijkend materiaal is gemaakt, is deze zeer stevig. In de landen waar de vlinder van nature voorkomt wordt de cocon wel als handtas gebruikt.[10] Het spinsel van de atlasvlinder is wat betreft sterkte en gewicht vergelijkbaar met het als zijde gewonnen spinsel van de zijdevlinder.
De atlasvlinder wordt soms wel gekweekt om de zijde van de rupsen, die van de cocons af wordt gehaald. De soort is in vergelijking met de zijdevlinder echter veel moeilijker in gevangenschap te kweken. Daarnaast wordt de vlinder erg groot wat het dier kwetsbaar maakt waardoor de kweek ervan erg duur is. Een nadeel van de zijde van de atlasvlinder is dat het door de rups niet uit een enkele draad wordt gesponnen, maar uit meerdere draden zodat de cocon niet in één keer kan worden afgerold.[8] De zijde van de atlasvlinder wordt vooral gewonnen in noordelijk India en staat bekend als fagarazijde.[10]
De atlasvlinder werd in 1758 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Linnaeus als Phalaena atlas. Later werd de geslachtsnaam veranderd naar Attacus. De geslachtsnaam Attacus is Latijns voor sprinkhaan, het woord wordt ook in de Bijbel gebruikt om sprinkhanen aan te duiden. De soortnaam atlas is afgeleid van Atlas, een van de reuzen die in de Griekse mythologie het hemelgewelf op zijn schouders droeg.
De atlasvlinder behoort tot de vlinderfamilie nachtpauwogen (Saturniidae), dit is een grote groep van vlinders die een wereldwijde verspreiding hebben.[17] Veel nachtpauwogen blijven klein, maar er zijn ook verschillende soorten die vrij groot worden, zoals de maanvlinder (Actias selene).
Het geslacht Attacus waartoe de atlasvlinder behoort telde vroeger ongeveer vijftien soorten, maar de meeste hiervan zijn als gevolg van nieuwe inzichten verplaatst naar een ander geslacht; Archaeoattacus.[3] Tegenwoordig telt het geslacht Attacus naast de atlasvlinder twee andere soorten: Attacus wardi uit Australië en Attacus aurantiacus uit Papoea-Nieuw-Guinea.[3]
Van de atlasvlinder zijn verschillende ondersoorten beschreven, waarvan de wetenschappelijk status soms omstreden is. Een lijst van beschreven ondersoorten is onderaan weergegeven, de gegevens zijn afkomstig van een inventarisatie uit Zoologische mededelingen uit het jaar 1953.[15]
Jonge rups.
Mannetje.
Vrouwtje.
Detail vleugelpunt.
Referenties
Bronnen
De atlasvlinder (Attacus atlas) is een vlinder die behoort tot de familie nachtpauwogen (Saturniidae). De atlasvlinder heeft een overwegend bruine kleur met lichtere en donkere accenten. De vlinder kan een vleugelspanwijdte bereiken van 25 tot 30 centimeter en behoort hiermee tot de grotere vlinders ter wereld. Wat betreft vleugeloppervlak is de atlasvlinder zelfs de allergrootste soort. Het insect is een nachtactieve soort die niet veel vliegt.
De atlasvlinder komt voor in Azië, meer specifiek een groot deel van Zuidoost-Azië. Het areaal loopt westelijk van Afghanistan tot oostelijk in Papoea-Nieuw-Guinea en beslaat onder andere India, Maleisië en Indonesië. In India wordt de vlinder op kleine schaal gebruikt voor de productie van zijde.
In vlindertuinen wordt het dier met enige regelmaat gekweekt, waardoor er veel bekend is over levenswijze en ontwikkeling. De rups is groen van kleur met hier en daar een roodgekleurde vlek. De rups valt op door de stekelvormige maar vlezige uitsteeksels aan de bovenzijde die een vlokkerige en wasachtige afscheiding produceren. De rupsen eten grote hoeveelheden bladeren van verscheidene soorten planten. De volwassen vlinder heeft geen ontwikkelde monddelen en neemt geen voedsel op.
Atlasspinner (Attacus atlas) er en sommerfugl som tilhører familien påfuglspinnere (Saturniidae). Den har en forholdsvis liten kropp, men svære vinger og et vingespenn på opptil 30 cm. Den har det største vingearealet blant de kjente sommerfuglartene. Atlasspinneren forekommer i skog i Sørøst-Asia. Den formerer seg forholdsvis greit i fangenskap og det foregår en del oppdrett av den. I India foregår det også noe silkeproduksjon basert på denne arten.
En stor spinner med enormt store vinger, kroppen er forholdsvis liten. Vingespennet kan være opptil 28 cm, men er vanligvis 20-23 cm. Kroppen og vingene er lyst rødbrune, hver vinge har en stor, kileformet, delvis gjennomsiktig, sølvfarget flekk i midten, rundt denne et trekantet, mørkere rødbrunt felt. Fremvingene har sterkt uttrukne, krokformede vingespisser, særlig hos hannen. Forvingespissen har en viss likhet med et slangehode, det kan muligens gi arten en viss beskyttelse mot rovdyr. Som vanlig hos påfuglspinnere er hunnen betydelig kraftigere enn hannen, med bredere vinger, men vingespennet er ikke vesentlig større. Larven er grønn med et hvitt vokslag, naken men med fingeraktige, kjøttfulle pigger, den virker svært tykk og trinn.
Atlasspinneren lever i tropisk skog. Den flyr om natten og kommer gjerne til lys. Hunnene sitter mest i ro og skiller ut feromoner, som hannene med sine fjærformede antenner kan merke på lang avstand. Larvene kan trolig leve på mange ulike busker og trær, i oppdrett er det vanlig å fore dem med syrin eller liguster.
De voksne spinnernes munndeler og fordøyelsesorganer er tilbakedannet, og de kan derfor ikke oppta næring. Den overlever på de næringsreservene (i form av fett) den bygger opp som larve, før den forpupper. Den lever kun et par uker som voksen, og denne tiden brukes til å formere seg.[1]
I likhet med mange andre påfuglspinnere er larvene til denne arten forholdsvis lette å holde i fangenskap, siden de ikke er kresne på føden. Eggene er også hardføre slik at de for eksempel kan sendes i posten. Denne arten er derfor populær å holde som husdyr, og finnes gjerne i sommerfuglhus. Før larven forvandler seg til puppe spinner den seg inn i en stor kokong av silke. Denne silken er grovere enn den fra silkeormen, men kan brukes til å lage tekstiler, og det foregår noe silkeproduksjon basert på denne arten i India.
Atlasspinneren forekommer fra India i vest gjennom det sørøstre Kina, Thailand, Laos, Malaysia, Singapore og store deler av Indonesia østover til Ny-Guinea. Den er den eneste arten i slekten Attacus som er vidt utbredt, de øvrige artene er begrenset til én eller noen få øyer, også den eneste arten i slekten på det asiatiske fastlandet.
Atlasspinner (Attacus atlas) er en sommerfugl som tilhører familien påfuglspinnere (Saturniidae). Den har en forholdsvis liten kropp, men svære vinger og et vingespenn på opptil 30 cm. Den har det største vingearealet blant de kjente sommerfuglartene. Atlasspinneren forekommer i skog i Sørøst-Asia. Den formerer seg forholdsvis greit i fangenskap og det foregår en del oppdrett av den. I India foregår det også noe silkeproduksjon basert på denne arten.
Multimedia w Wikimedia Commons Pawica atlas (Attacus atlas) – nocny motyl z rodziny pawicowatych, uznawany za największą ćmę świata, i z tego powodu często spotykany w hodowlach. W naturze występuje w Azji Południowo-Wschodniej, w południowych Chinach i Indonezji.
Pawica atlas prowadzi nocny tryb życia, żerując na liściach wielu drzew i krzewów, natomiast w dzień przesiaduje z rozłożonymi skrzydłami, na pniach. Rysunek z plam i pasków o różnych odcieniach brązu i czerwieni oraz zewnętrzna, górna krawędź skrzydeł przypominają głowę węża, zapewne dla zmylenia i odstraszenia napastników. Skrzydła osiągają powierzchnię 400 cm² przy rozpiętości 25-30 cm. Samice są większe od samców i mają biczykowate, gładkie czułki, podczas gdy u samców są one wyraźnie pierzaste.
Dorosłe atlasy spotyka się rzadko. Po opuszczeniu poczwarki żyją zaledwie kilka dni. Aparat gębowy nie pozwala postaci dorosłej się odżywiać, tak więc ma ona do dyspozycji tylko zapasy pokarmu zgromadzone podczas życia larwalnego. Dorosła samica wydziela feromony płciowe, wyczuwane przez samca za pomocą pierzastych czułków z odległości nawet 5 km. Po parzeniu samica składa jaja i ginie, podobnie jak samiec.
Gąsienica
Dorosły motyl oraz poczwarki
.jpg)
Pawica atlas
Pawica atlas (Attacus atlas) – nocny motyl z rodziny pawicowatych, uznawany za największą ćmę świata, i z tego powodu często spotykany w hodowlach. W naturze występuje w Azji Południowo-Wschodniej, w południowych Chinach i Indonezji.
A mariposa-atlas ou atlas-gigante (Attacus atlas) é uma mariposa de grandes dimensões da família Saturniidae, encontrada nas florestas tropicais e subtropicais do sudeste asiático, sul da China, comum ao longo do arquipélago malaio, da Tailândia à Indonésia.[1] Na Índia, as mariposas-atlas são cultivadas por sua seda em uma capacidade não comercial. Ao contrário daquela produzida pela mariposa com parentesco tipo bicho-da-seda (Bombyx mori), a seda da mariposa-atlas é secretada como vertentes descontínuas. Essa seda, parecida com algodão, de cor marrom, é tida como de grande durabilidade e é conhecida como fagara.[2] Os casulos da mariposa-atlas são utilizados como bolsas em Taiwan.
As mariposas-atlas são consideradas as maiores mariposas do mundo[3] em termos de área de superfície total da asa (para mais de 400 cm²). Sua envergadura também é considerada entre as melhores, de 25–30 cm. As fêmeas são razoavelmente maiores e mais pesadas.
A maior espécie de Lepidoptera, em termos de envergadura, é tida como sendo a Feiticeira-branca (Thysania agrippina). Um espécime de Attacus atlas de Java media 262 mm enquanto se afirma que a Thysania tenha entre 270-280 mm. Baseado em algumas espécimes espalhados e ângulo da asa, a medida real de 289 mm foi estimada.[4]
As mariposas-atlas são tidas como nomeadas em homenagem ao titã da mitologia grega, Atlas, ou por suas asas com padrões tipo mapas. Em Hong Kong, o nome cantonês traduz como "mariposa da cabeça de cobra", se referindo à extensão da asa anterior, que gera uma leve semelhança a uma cabeça de cobra.[5]
A mariposa-atlas ou atlas-gigante (Attacus atlas) é uma mariposa de grandes dimensões da família Saturniidae, encontrada nas florestas tropicais e subtropicais do sudeste asiático, sul da China, comum ao longo do arquipélago malaio, da Tailândia à Indonésia. Na Índia, as mariposas-atlas são cultivadas por sua seda em uma capacidade não comercial. Ao contrário daquela produzida pela mariposa com parentesco tipo bicho-da-seda (Bombyx mori), a seda da mariposa-atlas é secretada como vertentes descontínuas. Essa seda, parecida com algodão, de cor marrom, é tida como de grande durabilidade e é conhecida como fagara. Os casulos da mariposa-atlas são utilizados como bolsas em Taiwan.
As mariposas-atlas são consideradas as maiores mariposas do mundo em termos de área de superfície total da asa (para mais de 400 cm²). Sua envergadura também é considerada entre as melhores, de 25–30 cm. As fêmeas são razoavelmente maiores e mais pesadas.
A maior espécie de Lepidoptera, em termos de envergadura, é tida como sendo a Feiticeira-branca (Thysania agrippina). Um espécime de Attacus atlas de Java media 262 mm enquanto se afirma que a Thysania tenha entre 270-280 mm. Baseado em algumas espécimes espalhados e ângulo da asa, a medida real de 289 mm foi estimada.
As mariposas-atlas são tidas como nomeadas em homenagem ao titã da mitologia grega, Atlas, ou por suas asas com padrões tipo mapas. Em Hong Kong, o nome cantonês traduz como "mariposa da cabeça de cobra", se referindo à extensão da asa anterior, que gera uma leve semelhança a uma cabeça de cobra.
Atlas attacus este cea mai mare molie din familia Saturniidae. Anvergura aripilor celui mai mare individ descris până în 2010 măsoară 262 mm, iar suprafața lor este de 400 cm2. În comparație, cel mai mare lepidopter, Thysania agrippina, are o anvergură de 270 – 280 mm.[1] Culoarea aripilor moliei prezintă diferite nunațe de maro, cu câteva pete albe, de regulă circulare sau triunghiulare. Dimorfismul sexual se manifestă prin dimensiunile mai mici ale masculilor, cât și prin forma conică a aripilor.
În perioada de împerechere femela emană feromoni care pot atrage masculii de la distanțe de câțiva km. După acuplare, femela depune ouăle pe partea inferioară a frunzelor, deseori pe frunzele de citrice.[2] Perioada de incubație durează de la 8 la 14 zile și este influențată de condițiile externe. Corpul larvelor este acoperit cu o substanță ceroasă de culoare albă. Când atinge o lungime de 115 mm, larva se transformă în cocon, iar peste 4 săptămâni apare individul matur.
Specia este răspândită din Asia de Sud până în Indonezia.[3]
Atlas attacus este cea mai mare molie din familia Saturniidae. Anvergura aripilor celui mai mare individ descris până în 2010 măsoară 262 mm, iar suprafața lor este de 400 cm2. În comparație, cel mai mare lepidopter, Thysania agrippina, are o anvergură de 270 – 280 mm. Culoarea aripilor moliei prezintă diferite nunațe de maro, cu câteva pete albe, de regulă circulare sau triunghiulare. Dimorfismul sexual se manifestă prin dimensiunile mai mici ale masculilor, cât și prin forma conică a aripilor.
În perioada de împerechere femela emană feromoni care pot atrage masculii de la distanțe de câțiva km. După acuplare, femela depune ouăle pe partea inferioară a frunzelor, deseori pe frunzele de citrice. Perioada de incubație durează de la 8 la 14 zile și este influențată de condițiile externe. Corpul larvelor este acoperit cu o substanță ceroasă de culoare albă. Când atinge o lungime de 115 mm, larva se transformă în cocon, iar peste 4 săptămâni apare individul matur.
Specia este răspândită din Asia de Sud până în Indonezia.
Atlasspinnare (Attacus atlas) är en av världens största fjärilar med en vingbredd på omkring 25 centimeter. Den hör till familjen påfågelsspinnare och förekommer i Sydostasien. Honan blir större än hanen och könen kan också skiljas åt på antennerna, hanen har betydligt större och yvigare antenner för att bättre uppfatta feromoner från honor. Vingarna är brunröda och vackert tecknade. Ett kännetecken är att det mitt på varje vinge finns en större, ljus och kilformad fläck. Det finns många beskrivna underarter som uppvisar variationer i färg och mönster.
Som andra fjärilar genomgår atlasspinnaren fullständig förvandling och har fyra utvecklingsstadier, ägg, larv, puppa och imago. Honan lägger äggen på undersidan av blad. Äggen kläcks efter cirka 14 dagar eller något tidigare, beroende på temperaturen. Larven når i det sista larvstadiet en längd på 115 millimeter. Flera olika växtarter kan vara värdväxter åt larven, däribland äkta kanel, rambutan och arter i citrussläktet.
Förpuppningen sker i en 7–8 centimeter lång kokong som hängs fast i vegetationen med en silkestråd och tar cirka fyra veckor. De fullbildade fjärilarna intar ingen föda och lever upp till två veckor.
Larv
Puppor
Wikimedia Commons har media som rör atlasspinnare.
Atlasspinnare (Attacus atlas) är en av världens största fjärilar med en vingbredd på omkring 25 centimeter. Den hör till familjen påfågelsspinnare och förekommer i Sydostasien. Honan blir större än hanen och könen kan också skiljas åt på antennerna, hanen har betydligt större och yvigare antenner för att bättre uppfatta feromoner från honor. Vingarna är brunröda och vackert tecknade. Ett kännetecken är att det mitt på varje vinge finns en större, ljus och kilformad fläck. Det finns många beskrivna underarter som uppvisar variationer i färg och mönster.
Som andra fjärilar genomgår atlasspinnaren fullständig förvandling och har fyra utvecklingsstadier, ägg, larv, puppa och imago. Honan lägger äggen på undersidan av blad. Äggen kläcks efter cirka 14 dagar eller något tidigare, beroende på temperaturen. Larven når i det sista larvstadiet en längd på 115 millimeter. Flera olika växtarter kan vara värdväxter åt larven, däribland äkta kanel, rambutan och arter i citrussläktet.
Förpuppningen sker i en 7–8 centimeter lång kokong som hängs fast i vegetationen med en silkestråd och tar cirka fyra veckor. De fullbildade fjärilarna intar ingen föda och lever upp till två veckor.
Bướm đêm Atlas (Attacus atlas) (còn gọi là bướm khế, vì hay đẻ trứng và phát triển trên cây khế, hoặc bướm bà) là loài bướm đêm thuộc họ Ngài hoàng đế tìm thấy ở rừng nhiệt đới và cận nhiệt đới của Đông Nam Á, và phổ biến ở quần đảo Mã Lai.[1] Bướm đêm Atlas được xem là loài bướm đêm lớn nhất trên thế giới[2] và tổng diện tích bề mặt cánh lên tới khoảng 400 cm2 (62 sq in). Sải cánh của chúng cũng thuộc loại lớn nhất, từ 25–30 cm (10–12 in). Con cái lớn và nặng hơn.
Bướm khế là một trong 3 loài bướm có tên trong Sách đỏ Việt Nam (bướm khế, bướm đuôi dài, bướm phượng).
Trứng
Sâu bướm
Nhộng
Con cái
Bướm đêm Atlas (Attacus atlas) (còn gọi là bướm khế, vì hay đẻ trứng và phát triển trên cây khế, hoặc bướm bà) là loài bướm đêm thuộc họ Ngài hoàng đế tìm thấy ở rừng nhiệt đới và cận nhiệt đới của Đông Nam Á, và phổ biến ở quần đảo Mã Lai. Bướm đêm Atlas được xem là loài bướm đêm lớn nhất trên thế giới và tổng diện tích bề mặt cánh lên tới khoảng 400 cm2 (62 sq in). Sải cánh của chúng cũng thuộc loại lớn nhất, từ 25–30 cm (10–12 in). Con cái lớn và nặng hơn.
Bướm khế là một trong 3 loài bướm có tên trong Sách đỏ Việt Nam (bướm khế, bướm đuôi dài, bướm phượng).
В Индии этот вид культивирован. Гусеницы выделяют шёлк, отличающийся от такового у тутового шелкопряда (Bombyx mori). Шёлк, выделяемый гусеницей павлиноглазки атлас, коричневый, крепкий и шерстистый, называется фагаровым шёлком (англ. fagara silk)[7]. На Тайване пустые огромные коконы павлиноглазки атлас используют в качестве кошелька.
В Индии этот вид культивирован. Гусеницы выделяют шёлк, отличающийся от такового у тутового шелкопряда (Bombyx mori). Шёлк, выделяемый гусеницей павлиноглазки атлас, коричневый, крепкий и шерстистый, называется фагаровым шёлком (англ. fagara silk). На Тайване пустые огромные коконы павлиноглазки атлас используют в качестве кошелька.
皇蛾（學名：Attacus atlas）是鱗翅目天蠶蛾科屬下的一種蛾，以體型巨大著名。皇蛾通常出沒於熱帶及亞熱帶地區的森林，主要分佈在臺灣、東南亞、中國南部、馬來群島、泰國以至印度尼西亞。[1]在印度，當地居民有飼養皇蛾的習慣，主要目的在於抽取牠們的蠶絲，不過這個習慣並非基於商業因素。在臺灣，皇蛾的繭也被用作製造袋子的材料。
皇蛾被認為是全球最巨大的蛾。[2]牠的龐大翅膀最高紀錄有400平方厘米之廣，其前翅的最長長度亦足有25至30厘米。《哥斯拉》系列電影中的著名怪獸摩斯拉，就是以皇蛾作為原型。皇蛾展翅後的翅幅幾乎也是世界上最長的，雌性的體積普遍較雄性為巨（不過如果純粹計算翅幅的話，皇蛾仍屈居於有「白巫蛾」之稱的強喙夜蛾之下[3]）。
皇蛾的英語名字是「Atlas moth」，可能源自希臘神話中提坦之一的阿特拉斯，亦可能是因為牠的翅膀長得像地圖。而在香港，皇蛾又被稱為「蛇頭蛾」，原因是皇蛾的前翅末端部份，圖案形態非常像蛇的頭部。[4]
與一般天蠶蛾類相同，皇蛾的觸角是呈羽毛狀的。大部份皇蛾都以栗色為主色，身體呈三角形，前翅及後翅上都長著有黑色邊線的眼狀紋。關於皇蛾何以會擁有如此誇張而迷幻的翅膀，暫時尚未有明確的解釋，但大部分學者相信這雙翅膀在某程度上有迴避獵食者的作用，並且很有可能為皇蛾的保護色，以與眼鏡蛇相似的花紋來迷惑敵人，達到威嚇的效果是普遍學者相信的。皇蛾的身體有毛，與其翅膀相比之下顯得非常細小。皇蛾根據地理及亞種的分別而有著不同的體紋及顏色。雄性皇蛾的體型及翅膀均較雌性為小，然而其觸鬚卻比雌性皇蛾為寬闊及稠密。成蟲後的皇蛾口部器官會脫落，因此不能進食，牠們僅靠幼蟲時代吸取在體內的剩餘脂肪維持生命，大概一至兩個星期後便會死去[5]。
雌性皇蛾在性活動方面是被動的，牠們會釋放強烈的性費洛蒙以吸引雄性皇蛾接近。雄性皇蛾的羽狀觸鬚擁有敏銳的化學物質接收系統，即使遠在數公里之外，只要迎著順風，牠們就能感應雌性皇蛾所釋放的費洛蒙。[6]皇蛾普遍沒有穩定的飛行習性，因此雌性皇蛾並不會在破蛹後飛得太遠，牠們只會在附近觀察空氣的流動方向，找出一個滿意的棲身之所，以便傳播牠們的費洛蒙。
交配後的雌性皇蛾每次生產一定數量的卵，每枚卵直徑僅有2.5毫米，牠們會把蛾卵藏於樹葉的陰暗面待其孕育。約兩周後，呈綠色的毛蟲出生，並盡情地啃食出生處的葉子。皇蛾幼蟲的背部長有一列肌質的角刺，角刺上鋪著一層白色的蠟質。幼蟲約成長至12厘米長的時候，牠便會開始在枯葉間結蛹。成蟲皇蛾約於四周後破蛹而出。
皇蛾（學名：Attacus atlas）是鱗翅目天蠶蛾科屬下的一種蛾，以體型巨大著名。皇蛾通常出沒於熱帶及亞熱帶地區的森林，主要分佈在臺灣、東南亞、中國南部、馬來群島、泰國以至印度尼西亞。在印度，當地居民有飼養皇蛾的習慣，主要目的在於抽取牠們的蠶絲，不過這個習慣並非基於商業因素。在臺灣，皇蛾的繭也被用作製造袋子的材料。
.jpg)
ヨナグニサン（与那国蚕、学名：Attacus atlas ryukyuensis）は、鱗翅目ヤママユガ科に分類されるガの一種。前翅長は130mm-140mmほどで日本最大、昆虫の中で翅の面積が最大のガとして知られているが[1]、近年の研究によりオセアニアに分布するCoscinocera herculesに次ぐ2位の大きさであることが明らかとなった[2][3]。
本亜種は、日本の沖縄県八重山諸島（石垣島、西表島及び与那国島）にのみ分布する。与那国島で初めて発見されたことから「ヨナグニサン」という和名が付けられた。
ヨーロッパ諸語では、その体系が巨大であることから、ギリシア神話の巨人アトラースにちなみ、学名のAttacus atlasや英名のatlas moth(アトラスガ)のように、呼ばれている。中国語では「皇帝の様な蛾」を意味する、皇蛾(拼音：huáng'é)という。
インドから東南アジア、中国、台湾、日本にかけて幅広く分布し、いくつかの亜種に分けられており、日本が分布の北限にあたる。日本国外の亜種は日本産のA. a. ryukyuensisに比べて、羽の三角模様が少し小さいという特徴を持つ。フィリピン産のカエサルサン、ニューギニアやオーストラリア北部のヘラクレスサンはヨナグニサンよりはるかに大型の別種である。
雄は体長48-51mm、前翅長100-130mm、雌は体長50-53mm、前翅長130-140mmと大型であるが、世界最大のチョウであるアレクサンドラトリバネアゲハよりは小さい。体色は赤褐色を呈し、翅の前縁が黒褐色、内横線は白色である。前翅の先端が鎌状に曲がるのが特徴。口器（口吻）は退化して失われているため、羽化後は一切食事を取れない。幼虫の頃に蓄えた養分で生きるため、成虫寿命は長くても1週間ほどと短い。
成虫の前羽根先端部には、蛇の頭のような模様が発達し、これを相手に見せて威嚇すると言われているが、定かではない。灯火によく飛来する。
森林域に生息し、幼虫はアカギやモクタチバナ、フカノキ、カンコノキ類、トベラ、ショウベンノキなどを食草とする。年に3回（4月、7月下旬 - 8月上旬、10月中旬頃）発生する。卵の期間は11から12日、幼虫期は摂氏20度で57日、25度で43日、30度で46日、蛹は24度で28日、30度で46日。熱帯産にもかかわらず、高温で成長が遅い。2齢までの幼虫は2から5頭の群れを作る[4]。
天敵にカタビロコバチの一種（Eurytema sp．）やコマユバチの一種（Apanteles sp.）がいる。草地にいる幼虫は高確率で寄生される[5]。
与那国方言では、「アヤミハビル」と呼ばれる[6]。「アヤミ」とは「模様のある」、「ハビル」とは「蝶」の意味である。
ヨナグニサン（与那国蚕、学名：Attacus atlas ryukyuensis）は、鱗翅目ヤママユガ科に分類されるガの一種。前翅長は130mm-140mmほどで日本最大、昆虫の中で翅の面積が最大のガとして知られているが、近年の研究によりオセアニアに分布するCoscinocera herculesに次ぐ2位の大きさであることが明らかとなった。
_(30).jpg)
.jpg)
