dcsimg

Associations ( Inglês )

fornecido por BioImages, the virtual fieldguide, UK
Foodplant / gall
Aceria anceps causes gall of flower of Veronica

Foodplant / gall
Aphis beccabungae causes gall of leaf of Veronica

In Great Britain and/or Ireland:
Foodplant / pathogen
Armillaria mellea s.l. infects and damages Veronica

Foodplant / gall
Asterolecanium fimbriatum causes gall of stem of Veronica

Foodplant / open feeder
gregarious larva of Athalia lineolata grazes on leaf (underside) of Veronica

Plant / associate
fruitbody of Clitocybe pruinosa is associated with Veronica
Remarks: season: spring

Foodplant / gall
larva of Dasineura similis causes gall of shoot tip of Veronica

Foodplant / spot causer
acervulus of Discogloeum coelomycetous anamorph of Discogloeum veronicae causes spots on live Veronica

Foodplant / gall
larva of Gymnetron beccabungae causes gall of flower of Veronica

Foodplant / gall
larva of Gymnetron melanarium causes gall of stem of Veronica

Foodplant / gall
larva of Gymnetron veronicae causes gall of ovary of Veronica

Foodplant / gall
larva of Gymnetron villosulum causes gall of fruit of Veronica

Foodplant / gall
larva of Jaapiella veronicae causes gall of shoot tip of Veronica

Foodplant / saprobe
immersed pseudothecium of Lewia scrophulariae is saprobic on dead stem of Veronica

Foodplant / sap sucker
Nasonovia ribisnigri sucks sap of live leaf of Veronica

Plant / resting place / within
puparium of Phytomyza crassiseta may be found in leaf-mine of Veronica
Other: sole host/prey

Foodplant / gall
telium of Puccinia albulensis causes gall of leaf of Veronica

Foodplant / gall
Schroeteria delastrina causes gall of fruit of Veronica

Foodplant / gall
Sorosphaera veronicae causes gall of live stem (near ground) of Veronica
Remarks: season: 2-6

Foodplant / visitor
adult of Thecophora visits for nectar and/or pollen flower of Veronica

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
BioImages
projeto
BioImages

Description ( Inglês )

fornecido por Flora of Zimbabwe
Annual or perennial herbs. Leaves usually opposite but may be in whorls or alternate. Calyx usually with 4 lobes, the fifth when present, small. Flowers usually blue, rarely white or pinkish. Corolla with a very short tube and rotate 4-lobed limb. Stamens 2. Capsule ± laterally flattened.
licença
cc-by-nc
direitos autorais
Mark Hyde, Bart Wursten and Petra Ballings
citação bibliográfica
Hyde, M.A., Wursten, B.T. and Ballings, P. (2002-2014). Veronica Flora of Zimbabwe website. Accessed 28 August 2014 at http://www.zimbabweflora.co.zw/speciesdata/genus.php?genus_id=1286
autor
Mark Hyde
autor
Bart Wursten
autor
Petra Ballings
original
visite a fonte
site do parceiro
Flora of Zimbabwe

Bulaqotu ( Azerbaijano )

fornecido por wikipedia AZ

Bulaqotu (lat. Veronica)[1] - bağayarpağıkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]

Növləri

Azərbaycanın dərman bitkiləri

  • Anaqallisəbənzər bulaqotu (lat. Veronica anagalloides Guss.)
  • Dərman bulaqotu (lat. Veronica officinalis L.)
 src=
Bulaqotu (Veronica chamaedrys)

Gülçülükdə bulaqotunun aşağıdakı növlərindən istifadə olunur: İri bulaqotu (V. teucriu) hündürlüyü 45 sm-ə çatan, göy və ya ağ çiçəkləri olan bitkidir. Virginiya bulaqotunun (V. virginica) hündürlüyü 150 sm-ə, daraqşəkilli bulaqotunun (V. pectinata) hündürlüyü isə 90 sm-ə çatır, çəhrayı və mavi rəngli çiçək açır, sünbülşəkilli bulaqotu (V. spicata) isə mavi, ağ və rəngli çiçəkləri olan bitkidir. Bulaqotunun çoxillik kolları çoxsaylı birillik bitkilərdən ibarətdir. Bulaqotunu kolun pöhrələri ilə və qələmlə çoxaltmaq olar. Bunun üçün yazda kəsilən cavan zoğlardan istifadə edilir.

Məlumat mənbəsi

  1. Tofiq Məmmədov (botanik) "Gülçülük ensiklopediyası": Bakı: "Azərbaycan"-2016. http://dendrologiya.az/?page_id=112
    1. Nurəddin Əliyev. Azərbaycanın dərman bitkiləri və fitoterapiya. Bakı, Elm, 1998.
    2. Elşad Qurbanov. Ali bitkilərin sistematikası, Bakı, 2009.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Vikipediya müəllifləri və redaktorları
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia AZ

    Bulaqotu: Brief Summary ( Azerbaijano )

    fornecido por wikipedia AZ

    Bulaqotu (lat. Veronica) - bağayarpağıkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Vikipediya müəllifləri və redaktorları
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia AZ

    Verònica ( Catalão; Valenciano )

    fornecido por wikipedia CA
    Crystal Clear app virussafe.png
    Caldria contextualitzar les obres citades al cos de l'article.
    Aquest article té una llista de referències o de bibliografia, però no se sap quina verifica cada part. Podeu millorar aquest article assignant cadascuna d'aquestes obres a frases o paràgrafs concrets.
     src= Aquest article tracta sobre una planta. Si cerqueu el personatge bíblic, vegeu «santa Verònica».

    Verònica (Veronica) és un gènere de plantes amb flors de la família de les plantaginàcies.

    Particularitats

    Són Plantes anuals o perennes. Abans es classificaven dins de la família de les escrofularàcies.

    El nom del gènere prové de l'estació VI del Viacrucis, on Santa Verònica es va atansar a Jesús i li va eixugar la cara amb el seu vel. Hom diu que aquest mateixa peça de tela va guarir l'emperador romà Tiberi (Tiberius Claudius Nero) de les seves nafres. Les fulles d'algunes espècies, com les de l'herba dels leprosos, s'utilitzaven a la medicina tradicional per curar ferides.

    Espècies

    N'hi ha més de 200 espècies:

    Referències

    1. "Rare plant in forest has botanists bamboozled". New Zealand Herald. 10 de Novembre 2009.

    Bibliografia

    En altres projectes de Wikimedia:
    Commons
    Commons Modifica l'enllaç a Wikidata
    Viquiespècies
    Viquiespècies
    • D. C. Albach, M. M. Martínez-Ortega, M. A. Fischer & M. W. Chase: A new classification of the Veroniceae – Problems and possible solution. IA: Taxon 53 (2) 2004
    • D. C. Albach, M. M. Martínez-Ortega, M. A. Fischer & M. W. Chase: Evolution of Veroniceae: a phylogenetic perspective. A: Annals of the Missouri Botanical Garden 91(2) 2004

    Viccionari

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autors i editors de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia CA

    Verònica: Brief Summary ( Catalão; Valenciano )

    fornecido por wikipedia CA

    Verònica (Veronica) és un gènere de plantes amb flors de la família de les plantaginàcies.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autors i editors de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia CA

    Rozrazil ( Checo )

    fornecido por wikipedia CZ

    Rozrazil (Veronica) je široký rod rostlin rozmanitého zevnějšku i nároku na stanoviště.

    Rod Pseudolysimachion, který vznikl rozdělením rodu Veronica, je také mnohdy nazýván jménem rozrazil, přestože se navrhuje nové české pojmenování čestec nebo úložník.[1]

    Zařazení

    Donedávna byl rod rozrazil řazen do čeledě krtičníkovitých. S nástupem taxonomického systému APG III, založeném na fylogenetice, byl zjištěn shodný klad pro rozrazil i jitrocel, rozrazil byl tudíž přeřazen do čeledě jitrocelovitých. Současně byla shledána blízká příbuznost rozrazilu s dalšími rody, např. Hebe, Parahebe, Synthyris atd., které se asi stanou součásti rodu rozrazil.[2]

    Rozšíření

    Jsou to rostliny rozšířené převážně v Holarktidě, kde v mnoha druzích rostou v mírném a subtropickém podnebném pásu a v hornatých oblastech tropů. Mimo to se určité druhy vyskytují i na jižní polokouli v Austrálii. Jejich požadavky na biotop jsou velice pestré, jedny jsou hydrofyty, jiné helofyty a další zase mesofyty.

    Některé druhy jsou klasifikovány jako rostliny suchomilné, luční nebo skalnatých stepí, jiné jako polní plevele, rostliny světlých lesů nebo vodní a mokřadní trvalky. V České republice roste 31 druhů.[3][4][5]

    Popis

    Jsou to jednoleté i vytrvalé byliny s jednoduchými nebo větvenými lodyhami. Jejich vzrůst je od plazivých přes poléhavé až po vzpřímené i keřovité, mnohé mají kořenující lodyhy. Lodyhy i listy jsou často chlupaté a žláznatě chlupaté, vzácněji lysé

    Malé až střední přisedlé nebo řapíkaté listy bez palistů jsou převážně vstřícné, méně již střídavé nebo přeslenovité. Mívají zřídka bazální koncentraci, častěji jsou po lodyze pravidelně rozložené. Listové čepele jsou celistvé lineárního, eliptického, vejčitého nebo trojúhelníkového tvaru speřeně žilkované, vzácně jsou prstovitě 5 až 7dílné nebo peřenodílné. Okraje mají hladké, vroubkované nebo pilovité.

    Květy jsou pouze oboupohlavní. Bývají čtyřčetné až pětičetné, barvu mají nejčastěji modrou, řidčeji fialovou, růžovou, bílou nebo vzácně žlutou. Vytvářejí vrcholová nebo úžlabní květenství, nejčastěji hrozen, klasy a hlávka, nebo vyrůstají samostatně. Jsou poměrně malé, přisedlé nebo na kratičkých stopkách bez listenců.

    Kalich bývá složen z hluboce rozeklaných srostlých nebo volných šupinovitě či miskovitě uspořádaných plátků tvaru eliptického nebo obvejčitého. Plátky nebývají stejně veliké, horní je většinou menší. Kalich je výrazně delší než korunní trubka. Koruna vyrůstající v přeslenu je kolovitá neb vzácněji zvonkovitá, korunní trubka z uvnitř chlupatých eliptických nebo obvejčitých plátků nestejně velkých je velmi krátká. Horní plátek bývá někdy nejširší (je srostlý ze dvou) a spodní nejužší. Tyčinky jsou dvě s dlouhými čárkovitými nebo kopinatými nitkami srostlými do poloviny s korunní trubkou, patyčinky chybí. Introrzní prašníky jsou barvy modré nebo fialové. Synkarpické gyneceum je tvořeno dvěma plodolisty. Jednoduchá vytrvalá čnělka, je patrna i na plodu, nese jednu polokulovitou bliznu. Svrchní semeník je dvoupouzdrý, placentace je nákoutní.

    Plodem je dvoupouzdrá lysá nebo pýřitá většinou bočně stlačená tobolka otvírající se dvěma nebo čtyřmi chlopněmi. Semena jsou malá a obvykle početná, až 50 v tobolce, vejčitá i okrouhlá, plochá nebo mušlovitého či pohárkovitého tvaru, hladká nebo jemně svraskaná, mají mastný endosperm.[3][5][6]

    Význam

    V dřívějších dobách byly některé druhy rozrazilu, např. rozrazil lékařský, jedny z nejběžnějších léčivých rostlin. Používala se hlavně sušená nať sklízená za plného květu rostliny, z které se připravovaly čaje při nachlazení, problémech s průduškami i při zánětech močového ústrojí a na snižování cholesterolu.[7]

    Taxonomie

    Rod rozrazil je velice rozsáhlý a právě prochází složitou rekonstrukcí. Podle[6] je celosvětově známo 250 druhů, podle[8] 270 druhů, a podle[2] 450 druhů.

    V České republice rostou tyto druhy:[9]

    rozrazil bažinný (Veronica anagalloides) Guss. rozrazil ožankovitý (Veronica teucrium) L. rozrazil břečťanolistý (Veronica hederifolia) L. rozrazil perský (Veronica persica) Poiret rozrazil cizí (Veronica peregrina) L. rozrazil pobřežní (Veronica catenata) Pennell rozrazil časný (Veronica praecox) All. rozrazil polní (Veronica agrestis) L. rozrazil Dilleniův (Veronica dillenii) Crantz rozrazil pomněnkolistý (Veronica acinifolia) L. rozrazil douškolistý (Veronica serpyllifolia) L. rozrazil potoční (Veronica beccabunga) L. rozrazil drchničkovitý (Veronica anagallis–aquatica) L. rozrazil rakouský (Veronica austriaca) L. rozrazil horský (Veronica montana) L. rozrazil rezekvítek (Veronica chamaedrys) L. rozrazil chudobkovitý (Veronica bellidioides) L. rozrazil rolní (Veronica arvensis) L. rozrazil jarní (Veronica verna) L. rozrazil rozprostřený (Veronica prostrata) L. rozrazil laločnatý (Veronica sublobata) M. A. Fischer rozrazil slanistý (Veronica scardica) Griseb. rozrazil lékařský (Veronica officinalis) L. rozrazil štítkovitý (Veronica scutellata) L. rozrazil lesklý (Veronica polita) Fr. rozrazil trojklaný (Veronica triphyllos) L. rozrazil matný (Veronica opaca) Fr. rozrazil trojlaločný (Veronica triloba) (Opiz) Wiesb. rozrazil nitkovitý (Veronica filiformis) Sm. rozrazil vídeňský (Veronica vindobonensis) (M. A. Fisch.) M. A. Fisch. rozrazil nízký (Veronica pumila) All.

    Ohrožení

    Některé druhy rostoucí v ČR se vyskytují jen v malém množství a v úzce omezeném areálu, navíc se u některých početní stavy nezvyšují ale naopak klesají. Takové druhy je pochopitelně nutno chránit a stupeň této ochrany závisí na níže uvedeném zatřídění. Podle "Černého a červeného seznamu cévnatých rostlin ČR" jsou zařazeny mezi druhy:

    Odkazy

    Reference

    1. ZICHA, Ondřej. BioLib.cz: Pseudolysimachion [online]. Ondřej Zicha, rev. 30.05.2010 [cit. 2011-06-20]. Dostupné online. (česky)
    2. a b STEVENS, P. F. Angiosperm Phylogeny Website:Plantaginaceae [online]. University of Missouri, St Louis, and Missouri Botanical Garden, USA, rev. 28.05.2011 [cit. 2011-06-20]. Dostupné online. (anglicky)
    3. a b KOLLÁROVIČOVÁ, Markéta. Rozšíření druhů Veronica austriaca, V. prostrata a V. teucrium v ČR [online]. Informační systém Masarykovy univerzity v Brně, rev. 06.05.2009 [cit. 2011-06-20]. Dostupné online. (česky)
    4. HROUDA, Lubomír. Členění rodu Veronica [online]. Katedra botaniky, PřF Univerzity Karlovy v Praze [cit. 2011-06-20]. Dostupné online. (česky)
    5. a b COLLEMAN, H. R. FloraBase the Western Australian Flora [online]. Department of Environment and Conservation Western Australian Herbarium, rev. 03.08.2008 [cit. 2011-06-20]. Dostupné online. (anglicky)
    6. a b HONG, De-yuan; FISCHER, Manfred A. Flora of China: Veronica [online]. Missouri Botanical Garden, St. Louis, MO & Harvard University Herbaria, Cambridge, MA. [cit. 2011-06-20]. Dostupné online. (anglicky)
    7. Semena-osiva.cz: Rozrazil [online]. Semena-osiva.cz, Prodamedo, Brno [cit. 2011-06-20]. Dostupné online. (anglicky)
    8. GRIN Taxonomy for Plants: Veronica [online]. United States Department of Agriculture, USA, rev. 04.07.2008 [cit. 2011-06-20]. Dostupné v archivu pořízeném dne 2010-05-30. (anglicky)
    9. HOSKOVEC, Ladislav. BOTANY.cz: Veškeré druhy rostlin ČR II [online]. BOTANY.cz, rev. 17.01.2008 [cit. 2011-06-20]. Dostupné online. (česky)
    10. PROCHÁZKA, František. Černý a červený seznam cévnatých rostlin České republiky [online]. Praha: Agentura ochrany přírody a krajiny ČR, 2001 [cit. 2011-06-20]. Dostupné online. ISBN 80-86064-52-2. (česky)

    Externí odkazy

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia autoři a editory
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia CZ

    Rozrazil: Brief Summary ( Checo )

    fornecido por wikipedia CZ

    Rozrazil (Veronica) je široký rod rostlin rozmanitého zevnějšku i nároku na stanoviště.

    Rod Pseudolysimachion, který vznikl rozdělením rodu Veronica, je také mnohdy nazýván jménem rozrazil, přestože se navrhuje nové české pojmenování čestec nebo úložník.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia autoři a editory
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia CZ

    Ærenpris (Veronica) ( Dinamarquês )

    fornecido por wikipedia DA

    Ærenpris (Veronica) er en stor slægt med ca. 450 arter, som er udbredt i Europa, Nordafrika, Lilleasien, Central- og Østasien og i Nordamerika. Det er stauder med spinkle skud og 4-tallige blomster. Her nævnes de arter, hvis navne er godkendt af Germplasm Resources Information Network (GRIN) den 22. april 2006[1]

    Beskrevne arter


    Andre arter
    • Veronica abyssinica
    • Veronica acinifolia
    • Veronica acrotheca
    • Veronica alatavica
    • Veronica albanica
    • Veronica allionii
    • Veronica alpina
    • Veronica americana
    • Veronica amoena
    • Veronica anagallidiformis
    • Veronica anagalloides
    • Veronica antalyensis
    • Veronica aphylla
    • Veronica aragonensis
    • Veronica arceutobia
    • Veronica arenosa
    • Veronica argute-serrata
    • Veronica armena
    • Veronica aucheri
    • Veronica avromanica
    • Veronica aznavourii
    • Veronica bachofenii
    • Veronica balansae
    • Veronica baumgartenii
    • Veronica bellidioides
    • Veronica biloba
    • Veronica bogosensis
    • Veronica bombycina
    • Veronica borissovae
    • Veronica bozakmanii
    • Veronica brownii
    • Veronica bucharica
    • Veronica bullii
    • Veronica bungei
    • Veronica caespitosa
    • Veronica callitrichoides
    • Veronica calycina
    • Veronica campylopoda
    • Veronica cana
    • Veronica capillipes
    • Veronica capitata
    • Veronica capsellicarpa''
    • Veronica cardiocarpa
    • Veronica caucasica
    • Veronica ceratocarpa
    • Veronica cetikiana
    • Veronica chamaepithyoides
    • Veronica chartonii
    • Veronica chayuensis
    • Veronica chinoalpina
    • Veronica chionantha
    • Veronica ciliata
    • Veronica cinerea
    • Veronica colchica
    • Veronica copelandii
    • Veronica cretacea
    • Veronica crinata
    • Veronica crista-galli
    • Veronica cuneifolia
    • Veronica cusickii
    • Veronica cymbalaria
    • Veronica czerniakowskiana
    • Veronica dabneyi
    • Veronica daranica
    • Veronica daurica
    • Veronica davisii
    • Veronica debilis
    • Veronica deltigera
    • Veronica densiflora
    • Veronica denudata
    • Veronica dichrus
    • Veronica didyma
    • Veronica dillenii
    • Veronica donetzica
    • Veronica donii
    • Veronica elmaliensis
    • Veronica emodi
    • Veronica erinoides
    • Veronica eriogyne
    • Veronica euphrasiifolia
    • Veronica euxina
    • Veronica fargesii
    • Veronica farinosa
    • Veronica fedtschenkoi
    • Veronica filifolia
    • Veronica filipes
    • Veronica formosa
    • Veronica forrestii
    • Veronica fragilis
    • Veronica francispetae
    • Veronica fridericae
    • Veronica fruticulosa
    • Veronica fuhsii
    • Veronica galathica
    • Veronica gaubae
    • Veronica glandulosa
    • Veronica glauca
    • Veronica gorbunovii
    • Veronica gracilis
    • Veronica grandiflora
    • Veronica grisebachii
    • Veronica henryi
    • Veronica hillebrandii
    • Veronica himalensis
    • Veronica hispidula
    • Veronica imerethica
    • Veronica incana
    • Veronica intercedens
    • Veronica jacquinii
    • Veronica japonensis
    • Veronica javanica
    • Veronica kaiseri
    • Veronica kavusica
    • Veronica kermisina
    • Veronica khorossanica
    • Veronica kindlii
    • Veronica kopetdaghensis
    • Veronica kopgecidiensis
    • Veronica kotschyana
    • Veronica kurdica
    • Veronica laeta
    • Veronica lanosa
    • Veronica lanuginosa
    • Veronica laxa
    • Veronica laxissima
    • Veronica leiocarpa
    • Veronica linariifolia
    • Veronica liwanensis
    • Veronica loganioides
    • Veronica longipetiolata
    • Veronica luetkeana
    • Veronica lycica
    • Veronica macropoda
    • Veronica macrostachya
    • Veronica macrostemon
    • Veronica macrostemonoides
    • Veronica magna
    • Veronica mannii
    • Veronica maximowicziana
    • Veronica mazanderanae
    • Veronica micrantha
    • Veronica microcarpa
    • Veronica micromera
    • Veronica minuta
    • Veronica miqueliana
    • Veronica mirabilis
    • Veronica monantha
    • Veronica montbretii
    • Veronica monticola
    • Veronica montioides
    • Veronica morrisonicola
    • Veronica multifida
    • Veronica muratae
    • Veronica myrsinoides
    • Veronica nevadensis
    • Veronica nipponica
    • Veronica nivea
    • Veronica notabilis
    • Veronica nummularia
    • Veronica olgensis
    • Veronica oligosperma
    • Veronica oltensis
    • Veronica onoei
    • Veronica orientalis
    • Veronica paederotae
    • Veronica paniculata
    • Veronica panormitana
    • Veronica peduncularis
    • Veronica petraea
    • Veronica pinnata
    • Veronica piroliformis
    • Veronica plebeia
    • Veronica polifolia
    • Veronica polium
    • Veronica polozhiae
    • Veronica ponae
    • Veronica porphyriana
    • Veronica pusilla
    • Veronica quezelii
    • Veronica ramosissima
    • Veronica rechingeri
    • Veronica reidii
    • Veronica repens
    • Veronica reuterana
    • Veronica rhodopaea
    • Veronica riae
    • Veronica robusta
    • Veronica rockii
    • Veronica rosea
    • Veronica rotunda
    • Veronica rubrifolia
    • Veronica ruprechtii
    • Veronica sachalinensis
    • Veronica sajanensis
    • Veronica salina
    • Veronica samuelssonii
    • Veronica saturejoides
    • Veronica scardica
    • Veronica schistosa
    • Veronica schmidtiana
    • Veronica semiglabrata
    • Veronica sennenii
    • Veronica sessiliflora
    • Veronica siaretensis
    • Veronica sibthorpioides
    • Veronica spuria
    • Veronica stamatiadae
    • Veronica stelleri
    • Veronica stewartii
    • Veronica stylophora
    • Veronica sublobata
    • Veronica subsessilis
    • Veronica surculosa
    • Veronica sutchuenensis
    • Veronica syriaca
    • Veronica szechuanica
    • Veronica taiwanica
    • Veronica tauricola
    • Veronica teberdensis
    • Veronica telephiifolia
    • Veronica tenuifolia
    • Veronica tenuissima
    • Veronica teucrium
    • Veronica thessalica
    • Veronica thymifolia
    • Veronica thymoides
    • Veronica tianschanica
    • Veronica tibetica
    • Veronica trichadena
    • Veronica triloba
    • Veronica tsinglingensis
    • Veronica tumadzhanovii
    • Veronica turrilliana
    • Veronica umbrosa
    • Veronica undulata
    • Veronica uralensis
    • Veronica urticifolia
    • Veronica urumovii
    • Veronica vandellioides
    • Veronica vanensis
    • Veronica violaefolia
    • Veronica viscosa
    • Veronica wormskjoldii
    • Veronica yildirimlii
    • Veronica yunnanensis

    Bemærk, at Angiosperm Phylogeny Group er i gang med at analysere slægtskabet mellem Ærenpris, Hebe og Parahebe, og at mange botanikere hælder til, at de to sidste slægter skal opløses, og at deres arter skal anbringes under Ærenpris.

    Note

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia-forfattere og redaktører
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia DA

    Ærenpris (Veronica): Brief Summary ( Dinamarquês )

    fornecido por wikipedia DA

    Bemærk, at Angiosperm Phylogeny Group er i gang med at analysere slægtskabet mellem Ærenpris, Hebe og Parahebe, og at mange botanikere hælder til, at de to sidste slægter skal opløses, og at deres arter skal anbringes under Ærenpris.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia-forfattere og redaktører
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia DA

    Ehrenpreis ( Alemão )

    fornecido por wikipedia DE
     src=
    Der Titel dieses Artikels ist mehrdeutig. Weitere Bedeutungen sind unter Ehrenpreis (Begriffsklärung) aufgeführt.

    Ehrenpreis (Veronica) ist eine Pflanzengattung, die nach molekularbiologischen Untersuchungen zur Familie der Wegerichgewächse (Plantaginaceae) gezählt wird. In älterer Literatur wird sie in der Regel noch unter den Braunwurzgewächsen/ Rachenblütlern (Scrophulariaceae) oder als eigene Familie der Ehrenpreisgewächse (Veronicaceae) geführt. Mit bis zu 450 Arten ist die Gattung Veronica sehr artenreich. Auch in Mitteleuropa kommen zahlreiche Vertreter vor. Der deutschsprachige Gattungsname Ehrenpreis ist seit dem 15. Jahrhundert (im Schwyzer Arzneibuch[1]) belegt[2] und rührt von der historischen Wertschätzung des Wald-Ehrenpreises (Veronica officinalis) in der Naturheilkunde her.[3]

    Beschreibung

     src=
    In diesem Artikel oder Abschnitt fehlen noch folgende wichtige Informationen:
    viele Merkmale sind nur marginal oder gar nicht beschrieben
    Hilf der Wikipedia, indem du sie recherchierst und

     src=
    Illustration von Felsen-Ehrenpreis (Veronica fruticans, Syn.: Veronica saxatilis, links) und Veronica allionii, rechts

    Vegetative Merkmale

    Ehrenpreis-Arten sind einjährige bis ausdauernde krautige Pflanzen. Die früher zur Gattung Hebe gestellten Arten sind strauchig oder sogar baumförmig. Alles in allem sind es aber meistens „kleinwüchsige“ Pflanzen mit kriechenden oder aufsteigenden Stängeln.

    Die gegenständigen Laubblätter sind kurz gestielt oder sitzend.

    Generative Merkmale

    Oft sind viele Blüten in ährigen Blütenständen zusammengefasst.

    Die meist relativ kleinen Blüten sind durch Wegfall eines Kelchblattes (bei manchen Arten Wiederauftreten eines kleineren fünften Kelchblattes) bzw. Verwachsen zweier Kronblätter vierzählig. Die Kronblätter sind meist blau, seltener weiß. Die Anzahl der Staubblätter ist von fünf auf zwei reduziert.

    Standorte

     src=
    Dieser Artikel oder nachfolgende Abschnitt ist nicht hinreichend mit Belegen (beispielsweise Einzelnachweisen) ausgestattet. Angaben ohne ausreichenden Beleg könnten demnächst entfernt werden. Bitte hilf Wikipedia, indem du die Angaben recherchierst und gute Belege einfügst.

    Viele der in Mitteleuropa vorkommende Arten gedeihen auf lehmigen Sand- bis milden Lehmböden, beispielsweise als „Unkraut“ in Gärten, auf Wiesen, Weiden und auf Ackerflächen in Hackfruchtfolge. Es gibt aber auch Arten innerhalb von Gewässern.

     src=
    Verbreitung der Gattung Veronica
     src=
    Blattloser Ehrenpreis (Veronica aphylla)
     src=
    Gänseblümchen-Ehrenpreis (Veronica bellidioides)
     src=
    Faden-Ehrenpreis (Veronica filiformis)
     src=
    Felsen-Ehrenpreis (Veronica fruticans)
     src=
    Berg-Ehrenpreis (Veronica montana)
     src=
    Ähriger Ehrenpreis (Veronica spicata)
     src=
    Dreiteiliger Ehrenpreis (Veronica triphyllos)
     src=
    Nesselblättriger Ehrenpreis (Veronica urticifolia)
     src=
    Amerikanischer Ehrenpreis (Veronica wormskjoldii)

    Systematik und Verbreitung

    Die Gattung Veronica wurde durch Carl von Linné aufgestellt. Synonyme für Veronica L. sind: Hebe Juss., Petrodora Fourr., Pocilla Fourr., Pseudolysimachion Opiz, Veronicastrum Fabr., Veronicella Fabr.[4]

    Die Gattung Veronica wird in Untergattungen und Sektionen gegliedert.

    Ehrenpreis-Arten sind holarktisch über Europa, Nordamerika und Nordasien verbreitet. Außerdem gibt es Areale im tropisch-alpinen Afrika, Neuguinea, in Australien und Neuseeland.

    Es gibt etwa 450 Arten in der Gattung Veronica:

    In Mitteleuropa vorkommende Veronica-Arten:

    Sonstige Veronica-Arten aus Europa (Auswahl):

    Weitere Arten sind (unter Einschluss der früheren Gattung Hebe):

    Je nach Autor nicht mehr zur Gattung Veronica zählen:

    Gift- und Heilpflanze

     src=
    Dieser Artikel oder nachfolgende Abschnitt ist nicht hinreichend mit Belegen (beispielsweise Einzelnachweisen) ausgestattet. Angaben ohne ausreichenden Beleg könnten demnächst entfernt werden. Bitte hilf Wikipedia, indem du die Angaben recherchierst und gute Belege einfügst.

    Speziell der Wald-Ehrenpreis, auch Echter Ehrenpreis genannt, wird als Naturheilmittel zur äußeren und inneren Anwendung eingesetzt.

    Als mit „Ehrenpreis“ bezeichnete Heilpflanzen kommen in Europa neben dem Echten Ehrenpreis auch andere Ehrenpreis-Arten, vor allem der Quendel-Ehrenpreis, in Frage.[8]

    Ehrenpreis ist ein schwach wirkendes Mittel gegen Husten.[9] Das bitterlich herb und etwas balsamisch schmeckende (blütentragende) Kraut (Herba Veronicae[10]) wird im Sommer mit den Blüten gesammelt. Aufgüsse davon werden als Brusttee[11] getrunken; das frische Kraut dient dagegen zur Bereitung von Kräutersäften.

    Unter den Inhaltsstoffen des Ehrenpreises befinden sich Bitterstoffe, Gerbstoff und Saponine. Große Veronica-Bestände auf Viehweiden können bei Rindern zu Vergiftungserscheinungen durch die Saponine führen.

    Volksglauben und Etymologie

    Im Volksmund heißt der häufig vorkommende blaue Gamander-Ehrenpreis auch Gewitterblümchen, da man glaubte, dass sie entweder in gewitterreichen Jahren vermehrt blühen oder ihr Abpflücken Regen oder Gewitter hervorruft.

    Zum Lob ihrer angeblichen Kraft gegen „Hexen“, Blitze, Wunden und „Pest“ erhielt die Pflanze ihren Namen Ehrenpreis (von mittelhochdeutsch ēre „Ehre, Lob, Gnade, Gabe“, und prīs „Preis, Wert, Ruhm, Kampfpreis“, wohl in Anlehnung an den lateinischen Namen veronica (von griechisch berenike „Siegbringerin“).[12][13][14]

    Literatur

    • Nasr M. Hassan, Kadry N. Abdel Khalik: Systematic significance of seed morphology in the genus Veronica (Plantaginaceae), with special reference to the Egyptian taxa. In: Journal of Systematics and Evolution, Volume 52, Issue 2, 2014, S. 215–230. doi:10.1111/jse.12054 (Abschnitt Systematik)
    • Heinrich Marzell: Unsere Heilpflanzen, ihre Geschichte und ihre Stellung in der Volkskunde. 2. Auflage. unter dem Titel Geschichte und Volkskunde der deutschen Heilpflanzen. Stuttgart 1938, Neudruck ebenda 1967, S. 233–235.
    • Luz M. Muñoz‐Centeno, Dirk C. Albach, Jose A. Sanchez‐Agudo, María Montserrat Martínez‐Ortega: Systematic Significance of Seed Morphology in Veronica (Plantaginaceae): A Phylogenetic Perspective. In: Annals of Botany, Volume 98, Issue 2, 2006, S. 335–350. doi:10.1093/aob/mcl120 (Abschnitt Systematik)
    • Dirk C. Albach, Søren R. Jensen, Fevzi Özkögce, Renée J. Grayer: Veronica: chemical characters for the support of phylogenetic relationships based on nuclear ribosomal and plastid DNA sequence data. In: Biochemical Systematics and Ecology, Volume 33, Issue 11, 2005, S. 1087–1106. doi:10.1016/j.bse.2005.06.002
    • Dirk C. Albach, María Montserrat Martínez-Ortega, Mark W. Chase: Veronica: Parallel morphological evolution and phylogeography in the Mediterranean. In: Plant Systematics and Evolution. Band 246, Nr. 3–4, 2004, S. 177–194, DOI: 10.1007/s00606-004-0148-9.
    • Dirk C. Albach, María Montserrat Martínez-Ortega, Manfred A. Fischer, Mark W. Chase: A new classification of the Veroniceae – Problems and possible solution. In: Taxon. Band 53, Nr. 2, 2004, S. 429–452, Abstract.
    • Dirk C. Albach, María Montserrat Martínez-Ortega, Manfred A. Fischer, Mark W. Chase: Evolution of Veroniceae: a phylogenetic perspective. In: Annals of the Missouri Botanical Garden. Band 91, Nr. 2, 2004, S. 275–302, http://vorlage_digitalisat.test/1%3Dhttp%3A%2F%2Fbiodiversitylibrary.org%2Fpage%2F27274904~GB%3D~IA%3D~MDZ%3D%0A~SZ%3D~doppelseitig%3D~LT%3D~PUR%3D.
    • Stuart M. Walters, David A. Webb, N. G. Marchant: Veronica L. In: T. G. Tutin, V. H. Heywood, N. A. Burges, D. M. Moore, D. H. Valentine, S. M. Walters, D. A. Webb (Hrsg.): Flora Europaea. Volume 3: Diapensiaceae to Myoporaceae. Cambridge University Press, Cambridge 1972, ISBN 0-521-08489-X, S. 242–251 (englisch, eingeschränkte Vorschau in der Google-Buchsuche).

    Einzelnachweise

    1. Schweizerisches Idiotikon. Wörterbuch der schweizerdeutschen Sprache. Begonnen von Friedrich Staub und Ludwig Tobler und fortgesetzt unter der Leitung von Albert Bachmann, Otto Gröger, Hans Wanner, Peter Dalcher, Peter Ott, Hans-Peter Schifferle sowie Hans Bickel und Christoph Landolt. Bände I–XVI: Huber, Frauenfeld 1881–2012, Band XVII: Schwabe, Basel 2015 ff., hier: Band V, S. 795.
    2. Friedrich Kluge, Alfred Götze: Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache. 20. Auflage. Hrsg. von Walther Mitzka. De Gruyter, Berlin / New York 1967; Neudruck („21. unveränderte Auflage“) ebenda 1975, ISBN 3-11-005709-3, S. 153.
    3. Stichwort ereprijs in: M. Philippa, F. Debrabandere, A. Quak, T. Schoonheim, N. van der Sijs: Etymologisch Woordenboek van het Nederlands. Amsterdam 2003–2009 (Online in Etymologiebank.nl).
    4. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y Karol Marhold: Plantaginaceae.: Veronica In: Euro+Med Plantbase – the information resource for Euro-Mediterranean plant diversity. Berlin 2011.
    5. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Veronica im Germplasm Resources Information Network (GRIN), USDA, ARS, National Genetic Resources Program. National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland. Abgerufen am 18. Dezember 2017.
    6. Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora für Deutschland und angrenzende Gebiete. Unter Mitarbeit von Angelika Schwabe und Theo Müller. 8., stark überarbeitete und ergänzte Auflage. Eugen Ulmer, Stuttgart (Hohenheim) 2001, ISBN 3-8001-3131-5, S. 840.
    7. a b c Walter Erhardt, Erich Götz, Nils Bödeker, Siegmund Seybold: Der große Zander. Enzyklopädie der Pflanzennamen. Band 2. Arten und Sorten. Eugen Ulmer, Stuttgart 2008, ISBN 978-3-8001-5406-7.
    8. Vgl. etwa Brigitte Hoppe: Das Kräuterbuch des Hieronymus Bock. Wissenschaftshistorische Untersuchung, mit einem Verzeichnis sämtlicher Pflanzen des Werkes, der literarischen Quellen der Heilanzeigen und der Anwendungen der Pflanzen. Hiersemann, Stuttgart 1969, ISBN 978-3-7772-6931-3, S. 152 f.
    9. Rudolf Fritz Weiss: Lehrbuch der Phytotherapie. 5. Auflage. Stuttgart 1982, S. 241.
    10. Ernst Gilg: Lehrbuch der Pharmakognosie. 1905; 2. Auflage 1910, S. 318.
    11. Vgl. etwa Sechstes u. siebentes Buch Mosis oder Der magisch-sympathetische Hausschatz, das ist Mosis magische Geisterkunst, das Geheimniß aller Geheimnisse, wortgetreu nach einer alten Handschrift mit staunenerregenden Abbildungen. Ohne Ort und ohne Jahr; Neudruck Berlin 1976; Nachdruck des Neudrucks ohne Jahr, auch Bohmeier-Verlag, Leipzig, 2003; ISBN 3-89094-376-4, Band 2, S. 63 („Ehrenpreis als Thee gebraucht ist gut für Lunge und Leber und macht eine weite Brust“).
    12. Friedrich Kluge, Alfred Götze: Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache. 20. Auflage. Hrsg. von Walther Mitzka. De Gruyter, Berlin / New York 1967; Neudruck („21. unveränderte Auflage“) ebenda 1975, ISBN 3-11-005709-3, S. 153.
    13. Lutz Mackensen: Deutsche Etymologie. Ein Leitfaden durch die Geschichte des deutschen Wortes. (Bremen 1962) Berlin/Darmstadt/Wien 1966, S. 30.
    14. Vgl. auch Heinrich Marzell: Wörterbuch der deutschen Pflanzennamen. 5 Bände (unter Mitwirkung von Wilhelm Wissmann und Wolfgang Pfeifer), Leipzig 1943 ff., Band 4, S. 1051 f.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autoren und Herausgeber von Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia DE

    Ehrenpreis: Brief Summary ( Alemão )

    fornecido por wikipedia DE
     src= Der Titel dieses Artikels ist mehrdeutig. Weitere Bedeutungen sind unter Ehrenpreis (Begriffsklärung) aufgeführt.

    Ehrenpreis (Veronica) ist eine Pflanzengattung, die nach molekularbiologischen Untersuchungen zur Familie der Wegerichgewächse (Plantaginaceae) gezählt wird. In älterer Literatur wird sie in der Regel noch unter den Braunwurzgewächsen/ Rachenblütlern (Scrophulariaceae) oder als eigene Familie der Ehrenpreisgewächse (Veronicaceae) geführt. Mit bis zu 450 Arten ist die Gattung Veronica sehr artenreich. Auch in Mitteleuropa kommen zahlreiche Vertreter vor. Der deutschsprachige Gattungsname Ehrenpreis ist seit dem 15. Jahrhundert (im Schwyzer Arzneibuch) belegt und rührt von der historischen Wertschätzung des Wald-Ehrenpreises (Veronica officinalis) in der Naturheilkunde her.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autoren und Herausgeber von Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia DE

    Ch'iwa ( Quíchua )

    fornecido por wikipedia emerging languages

    Ch'iwa (genus Veronica) nisqakunaqa huk yura rikch'anam, qallu yura rikch'aq aylluman kapuq, pichqa pachak rikch'aqniyuqmi.

    Rikch'aqkuna

    Kaymi huk rikch'aqninkuna Antikunapi wiñaq:

    Hawa t'inkikuna

    • Commons nisqapi ruray Commons nisqapi suyukunata uyarinakunatapas tarinki kaymantam: Ch'iwa.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    Ch'iwa: Brief Summary ( Quíchua )

    fornecido por wikipedia emerging languages

    Ch'iwa (genus Veronica) nisqakunaqa huk yura rikch'anam, qallu yura rikch'aq aylluman kapuq, pichqa pachak rikch'aqniyuqmi.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    Rozraz ( Baixo Sorábio )

    fornecido por wikipedia emerging languages

    Rozraz[1][2] (Veronica) jo rod, kótaryž se pó molekulargenetiskich pśepytowanjach njedawno k swójźbje škórodwjowych rostlinow (Plantaginaceae) pśilicyjo. Wón se w literaturje cersto ako trudownikowych rostlinow (Scrophulariaceae) wjeźo.

    Wopśimjejo slědujuce družyny:

    Nožki

    1. 1,0 1,1 Starosta: Dolnoserbsko-nimski słownik, Niedersorbisch-deutsches Wörterbuch, Bautzen 1999, ISBN 3-7420-1096-4, bok 423
    2. 2,0 2,1 W internetowem słowniku: Ehrenpreis
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    Rozraz: Brief Summary ( Baixo Sorábio )

    fornecido por wikipedia emerging languages

    Rozraz (Veronica) jo rod, kótaryž se pó molekulargenetiskich pśepytowanjach njedawno k swójźbje škórodwjowych rostlinow (Plantaginaceae) pśilicyjo. Wón se w literaturje cersto ako trudownikowych rostlinow (Scrophulariaceae) wjeźo.

    Wopśimjejo slědujuce družyny:

    alpowy rozraz (Veronica alpina) awstriski rozraz (Veronica jacquinii) babyduškowy rozraz (Veronica acinifolia) bagnowy rozraz (Veronica scutellata) naběły rozraz (Veronica serpyllifolia) běličkojty rozraz (Veronica bellidioides) blědy rozraz (Veronica anagalloides) blušćowy rozraz (Veronica hederifolia) cuzy rozraz (Veronica peregrina) śańki rozraz (Veronica filiformis) śamny rozraz (Veronica opaca) cerwjeny rozraz (Veronica catenata) dobry rozraz (Veronica officinalis) gajowy rozraz (Veronica sublobata) gładki rozraz (Veronica polita) góleński rozraz (Veronica dillenii) górski rozraz (Veronica montana) kerčkaty rozraz (Veronica fruticulosa) kopśiwojty rozraz (Veronica urticifolia) łucny rozraz (Veronica chamaedrys) lažecy rozraz (Veronica prostrata) nalětny rozraz (Veronica verna) njełopjenaty rozraz (Veronica aphylla) pólny rozraz (Veronica arvensis) popricowy rozraz (Veronica satureiifolia) porsćikaty rozraz (Veronica triphyllos) rakuski rozraz (Veronica austriaca) rěčny rozraz (Veronica beccabunga) rolny rozraz (Veronica agrestis) skalny rozraz (Veronica fruticans) šyroki rozraz (Veronica teucrium) šery rozraz (Veronica incana) trojolapjany rozraz (Veronica triloba) wienski rozraz (Veronica vindobonensis) wódny rozraz (Veronica anagallis-aquatica) wótšozubaty rozraz (Veronica arguteserrata) zagrodny rozraz (Veronica persica)
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    Veroniko ( Ido )

    fornecido por wikipedia emerging languages

    Veroniko esas nomo di plura planti ek la grupo "personei", di qui l'extremaji konsumesas infuzure.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    Βερόνικα (φυτό) ( Grego, Moderno (1453-) )

    fornecido por wikipedia emerging languages

    Όκυνθος

     src=
    Το είδος μπεκαμπούνκα
     src=
    Τσάι της Ελβετίας

    Η όκυνθος, αγγειόσπερμο, δικότυλο φυτό ανήκει στην τάξη Προσωπανθή (Personales) και στην οικογένεια Χοιραδιοειδή (Scrophulariaceae) με 300 περίπου είδη ποωδών φυτών.

    Τα φύλλα του είναι απλά , τα άνθη της μικρά χρώματος μπλε και σε μερικά είδη μοβ, λευκά ή ροζ. Τα περισσότερα από τα είδη της βερόνικας καλλιεργούνται ως καλλωπιστικά φυτά, υπάρχουν όμως και είδη που τρώγονται ως σαλατικά.

    Τα κυριότερα είδη βερόνικας είναι :

    1.- Βερόνικα η κυμβαλαρία (Veronica cymbalaria). Αυτοφυές φυτό γνωστό και ως λιναρία φτάνει σε ύψος τα 70 εκατοστά και βρίσκεται σε βραχώδεις περιοχές , σε ερείπια παλιών σπιτιών και είναι πολύ κοινό στην Ελλάδα. Ο βλαστός του είναι νηματοειδής που έρπει ή αναρριχάται και ριζοβολά στα γόνατα. Τα φύλλα του φέρουν μίσχους και εναλλάσσονται ενώ τα άνθη του είναι χρώματος μοβ ή ιώδους. Είναι γνωστό και με τις ονομασίες χιλιομάνα και περούκα.

    2.-Βερόνικα η φαρμακευτική ή κοινή (Veronica officinalis). Κοινή σε διάφορους βοσκότοπους και λιβάδια της Ελλάδας. Τα φύλλα της είναι οδοντωτά και ελλειψοειδή. Το φυτό καλλιεργείται και είναι γνωστό και με την ονομασία τσάι της Ελβετίας . Τα φύλλα του χρησιμοποιούνται στην παρασκευή αφεψήματος, ενώ θεωρείται και εξαιρετικό κατά του βήχα.

    3.-Βερόνικα η μπεκαμπούνκα (Veronica beccabunga). Γνωστή και ως αυλακόχορτο ,βρίσκεται σε υγρές τοποθεσίες και κοντά σε λίμνες ποταμούς ή ρυάκια. Οι βλαστοί και τα φύλλα της τρώγονται ως σαλατικό.

    4.-Βερόνικα η μακροκάλυξ (Veronica macrocalyx). Πολυετές ποώδες φυτό με απλωτό και αδενώδη βλαστό. Το ύψος του φτάνει τα 60 εκατοστά και μοιάζει πολύ με το είδος κυμβαλαρία. Βρίσκεται σε βραχώδεις και ορεινές περιοχές. Στη Μάνη είναι γνωστό και με τις ονομασίες μπάμπαλι και ταρακόχορτο.

    5.-Βερόνικα η περσική (Veronica persica). Οι βλαστοί του φυτού είναι λεπτοί και φτάνουν το 1 μέτρο σε ύψος. Τα άνθη του έχουν ανοιχτό γαλάζιο χρώμα και η στεφάνη του φεύγει εύκολα ακόμα και με τον άνεμο.

    6.- Βερόνικα η αναγάλλια-υδρόβια (Veronica anagallis-aquatica). Συνήθως διετές φυτό με δυνατό υπόγειο βλαστό με ρίζες και παχύ υπέργειο που έρπει. Αγαπά τα υγρά μέρη και είναι γνωστό και ως ασπροσέλινο. Τρώγεται ως λαχανικό και στην Ασία καλλιεργείται σε πολλές περιοχές.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Συγγραφείς και συντάκτες της Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    Алкуксонь тикше ( Erzia )

    fornecido por wikipedia emerging languages

    Алкуксонь тикше[4] (лат. Verónica, руз. Веро́ника) — те буе цецянь тикшень. Цирейлопансетнень раськесь (Plantaginaceae).

    Тикшень лемтне

    Фотокувт

    Лисьмапрят

    1. Об условности указания класса двудольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Двудольные».
    2. По информации базы данных GRIN. См. ссылку в карточке таксона.
    3. NCU-3e. Names in current use for extant plant genera.
    4. 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 4,10 4,11 4,12 4,13 4,14 4,15 Русско-эрзянский ботанический словарь (названия сосудистых): Ок. 1600 назв. /А. М. Гребнева, В. В. Лещанкина.— Саранск: Тип. «Крас. Окт.», 2002.— 60 с.— Рус, эрзян. ISBN 5-7493-0433-7., (руз.), (эрз.)
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    Көксайкал ( Quirguiz )

    fornecido por wikipedia emerging languages
     src=
    Veronica chamaedrys.

    Көксайкал (лат. Veronica, L. 1753) – норичниктер тукумундагы өсүмдүк уруусу. Бир, көп жылдык чөп, чанда майда чама бадалча. 20-60 (100) см узундуктагы сабагы тик өйдө, кээде жерге төшөлүп өсөт. Жалбырагы негизинен бүтүн жээктүү, кээде майда жарым айчыктуу же тилкелүү. Сабакка тушташ жайгашкан. Гүлү сабактын учунда шыпыргыдай, калемчедей топ гүлгө чогулган, кай бир түрүнүн гүлү жалбырак колтугуна бирден өсөт. Эки эриндүү, түтүкчөдөй, көк, агыш көк, ак. Аталыгы 2, энелиги 1, мөмөсү эки уялуу кутуча, уругу ар бир уяда 1-12ден болот. 300 түрү жер шарынын бардык областтарына тараган. Кыргызстанда 30 ашуун түрү өрөөндөн бийик тоодогу нымдуу өсүмдүктүүлүктүн бардык тибинде өсөт. К-дын айрым түрлөрүн кооздук үчүн өстүрүшөт.

    Колдонулган адабияттар

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia жазуучу жана редактор
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    Көксайкал: Brief Summary ( Quirguiz )

    fornecido por wikipedia emerging languages
     src= Veronica chamaedrys.

    Көксайкал (лат. Veronica, L. 1753) – норичниктер тукумундагы өсүмдүк уруусу. Бир, көп жылдык чөп, чанда майда чама бадалча. 20-60 (100) см узундуктагы сабагы тик өйдө, кээде жерге төшөлүп өсөт. Жалбырагы негизинен бүтүн жээктүү, кээде майда жарым айчыктуу же тилкелүү. Сабакка тушташ жайгашкан. Гүлү сабактын учунда шыпыргыдай, калемчедей топ гүлгө чогулган, кай бир түрүнүн гүлү жалбырак колтугуна бирден өсөт. Эки эриндүү, түтүкчөдөй, көк, агыш көк, ак. Аталыгы 2, энелиги 1, мөмөсү эки уялуу кутуча, уругу ар бир уяда 1-12ден болот. 300 түрү жер шарынын бардык областтарына тараган. Кыргызстанда 30 ашуун түрү өрөөндөн бийик тоодогу нымдуу өсүмдүктүүлүктүн бардык тибинде өсөт. К-дын айрым түрлөрүн кооздук үчүн өстүрүшөт.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia жазуучу жана редактор
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    Яушан ( Tártaro )

    fornecido por wikipedia emerging languages

    Яушан (лат. Veronica L., 1753[1][2]) — бака яфраклылар гаиләлегенә караган үсемлекләр ыруы.

    Искәрмәләр

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Википедия авторлары һәм редакторлары
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    Яушан: Brief Summary ( Tártaro )

    fornecido por wikipedia emerging languages

    Яушан (лат. Veronica L., 1753) — бака яфраклылар гаиләлегенә караган үсемлекләр ыруы.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Википедия авторлары һәм редакторлары
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    Veronica (plant) ( Inglês )

    fornecido por wikipedia EN

    Veronica is the largest genus in the flowering plant family Plantaginaceae, with about 500 species. It was formerly classified in the family Scrophulariaceae. Common names include speedwell, bird's eye, and gypsyweed.

    Taxonomy for this genus was changed in the early 21st century, with the genus Hebe and the related Australasian genera Derwentia, Detzneria, Chionohebe, Heliohebe, Leonohebe and Parahebe now included.[2][3] Monophyly of the genus is supported by nuclear ribosomal internal transcribed spacer (ITS) and cpDNA.[4]

    The taxa of the genus are herbaceous annuals or perennials, and also subshrubs, shrubs or small trees when Hebe is included. Most of the species are from the temperate Northern Hemisphere, though with some species from the Southern Hemisphere; Veronica sect. Hebe is mostly from New Zealand.

    Taxonomy

    The genus name Veronica used in binomial nomenclature was chosen by Carl Linnaeus based on preexisting common usage of the name veronica in many European languages for plants in this group. Such use in English is attested as early as 1572.[5] The name probably reflects a connection with Saint Veronica, whose Latin name is ultimately derived from Greek, Berenice.[6]

    Hebe complex

    In 1769, Joseph Banks and Daniel Solander collected plants in the Southern Hemisphere that were later published in the genus Veronica,[7] such as Veronica pubescens[8] and Veronica stricta.[9] Although the genus Hebe was established in 1789, few botanists initially accepted it, continuing to use Veronica. From the 1920s onwards, New Zealand botanists in particular began to use other genera;[7] for example, V. pubescens was transferred to Hebe by Leonard Cockayne and Harry Allan in 1927,[10] and V. stricta to Hebe by Lucy Moore in 1961.[11] By the beginning of the 21st century, a range of genera were used for the "Hebe complex" consisting of Southern Hemisphere species related to Veronica, including Chionohebe, Derwentia, Detzneria, Hebe, Heliohebe, Leonohebe and Parahebe. However, molecular phylogenetic studies from the early 21st century onwards showed that segregating Southern Hemisphere genera in this way rendered Veronica paraphyletic, since the segregated genera were all embedded within Veronica. To create monophyletic genera, either the Northern Hemisphere Veronica species would have to be divided among a substantial number of smaller genera, or Veronica would have to be expanded to include the Hebe complex.[7] The latter approach was chosen by Garnock-Jones et al. in 2007, and has been followed since in taxonomic databases such as Plants of the World Online[12] and the Flora of New Zealand Online.[13]

    Selected species

    As of October 2022, Plants of the World Online listed about 460 accepted species and hybrids in the genus Veronica. This includes species formerly placed in the genus Hebe.[1]

    Uses

    Food and medicine

    Veronica americana is edible and nutritious, as are most species in the genus Veronica, and is reported to have a flavor similar to watercress. Native Americans used Veronica species as an expectorant tea to alleviate bronchial congestion associated with asthma and allergies. The plant can be confused with skullcap and other members of the mint family. Members of the mint family have square sided stems, and Veronica species have rounded stems.[14]

    Veronica sp. herb has been used in the traditional Austrian medicine internally (as tea) for treatment of disorders of the nervous system, respiratory tract, cardiovascular system, and metabolism.[15]

    Ground cover

    Several Veronica species and cultivars are cultivated for use as ground cover.[16]

    As weeds

    Several species of speedwell are sometimes considered weeds in lawns.[17] Some of the more common of these are Persian speedwell (V. persica),[18] creeping speedwell (V. filiformis),[19] corn speedwell (V. arvensis),[20] germander speedwell (V. chamaedrys), and ivy-leaved speedwell (V. hederifolia). It is often difficult to tell one species from another. There are five to seven species of speedwell in Michigan alone that are easily confused.[19]

    Ecology

    Species of Veronica are used as food plants by the larvae of some species of Lepidoptera, including the grizzled skipper.

    An annual life history is known to have evolved separately several times within the genus, with up to 10% of the genus now having an annual life cycle.[21] An annual life cycle, and associated morphological traits, is an adaptation thought to have developed in response to an extremely arid or generally unpredictable environment, and may persist in Veronica due to a historic concentration and radiation of members of the genus in and from the climatically volatile Balkan Peninsula.[21]

    References

    1. ^ a b "Veronica L." Plants of the World Online. Royal Botanic Gardens, Kew. Retrieved 7 October 2022.
    2. ^ Thompson, Ken (20 Jan 2011). "Don't judge a plant by appearances". The Telegraph. Retrieved 27 July 2017.
    3. ^ "Hebe or Veronica". RNZ. Radio New Zealand. 2 May 2013. Retrieved 27 July 2017.
    4. ^ Albach & Meudt, D.C. & H.M. (2010). "Phylogeny of Veronica in the Southern and Northern Hemispheres based on plastid, nuclear ribosomal and nuclear low-copy DNA". Molecular Phylogenetics and Evolution. 54 (2): 457–471. doi:10.1016/j.ympev.2009.09.030. PMID 19796701.
    5. ^ "veronica", Oxford English Dictionary, online edition.
    6. ^ Ernest Klein, A Comprehensive Etymological Dictionary of the English Language. Elsevier 1967
    7. ^ a b c Garnock-Jones, Phil; Albach, Dirk & Briggs, Barbara G. (2007), "Botanical names in Southern Hemisphere Veronica (Plantaginaceae): sect. Detzneria, sect. Hebe, and sect. Labiatoides", Taxon, 56 (2): 571–582, retrieved 2023-04-05
    8. ^ "Veronica pubescens Banks & Sol. ex Benth." The International Plant Names Index. Retrieved 2023-04-05.
    9. ^ "Veronica stricta Banks & Sol. ex Benth." The International Plant Names Index. Retrieved 2023-04-05.
    10. ^ "Hebe pubescens (Banks & Sol. ex Benth.) Cockayne & Allan". The International Plant Names Index. Retrieved 2023-04-05.
    11. ^ "Hebe pubescens (Benth.) L.B.Moore". The International Plant Names Index. Retrieved 2023-04-05.
    12. ^ "Hebe Comm. ex Juss." Plants of the World Online. Royal Botanic Gardens, Kew. Retrieved 2023-04-05.
    13. ^ Breitwieser, I.; Brownsey, P.J.; Nelson, W.A.; Smissen, R. & Wilton, A.D., eds. (2010–2023). "Search for "Hebe"". Flora of New Zealand Online. Retrieved 2023-04-05.
    14. ^ Tilford, G. L. Edible and Medicinal Plants of the West. ISBN 0-87842-359-1
    15. ^ Vogl, Sylvia; Picker, Paolo; Mihaly-Bison, Judit; Fakhrudin, Nanang; Atanasov, Atanas G.; Heiss, Elke H.; Wawrosch, Christoph; Reznicek, Gottfried; Dirsch, Verena M.; Saukel, Johannes; Kopp, Brigitte (2013). "Ethnopharmacological in vitro studies on Austria's folk medicine—An unexplored lore in vitro anti-inflammatory activities of 71 Austrian traditional herbal drugs". Journal of Ethnopharmacology. 149 (3): 750–71. doi:10.1016/j.jep.2013.06.007. PMC 3791396. PMID 23770053.
    16. ^ Klett, J. E. and R. A. Cox. Ground Cover Plants. Fact Sheet no. 7.400. Colorado State University Extension. 2009.
    17. ^ Corn Speedwell. TurfFiles.
    18. ^ Persian speedwell. Weed Gallery. U.C. Davis.
    19. ^ a b Creeping Speedwell. MSU Turf Weeds. Department of Crop and Soil Sciences, Michigan State University.
    20. ^ Corn Speedwell. MSU Turf Weeds. Department of Crop and Soil Sciences, Michigan State University.
    21. ^ a b Wang, J.C.; Pan, B.R.; Albach, D.C. (2016). "Evolution of morphological and climatic adaptations in Veronica L. (Plantaginaceae)". PeerJ. 4: e2333. doi:10.7717/peerj.2333. PMC 4991887. PMID 27602296.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EN

    Veronica (plant): Brief Summary ( Inglês )

    fornecido por wikipedia EN

    Veronica is the largest genus in the flowering plant family Plantaginaceae, with about 500 species. It was formerly classified in the family Scrophulariaceae. Common names include speedwell, bird's eye, and gypsyweed.

    Taxonomy for this genus was changed in the early 21st century, with the genus Hebe and the related Australasian genera Derwentia, Detzneria, Chionohebe, Heliohebe, Leonohebe and Parahebe now included. Monophyly of the genus is supported by nuclear ribosomal internal transcribed spacer (ITS) and cpDNA.

    The taxa of the genus are herbaceous annuals or perennials, and also subshrubs, shrubs or small trees when Hebe is included. Most of the species are from the temperate Northern Hemisphere, though with some species from the Southern Hemisphere; Veronica sect. Hebe is mostly from New Zealand.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EN

    Veroniko ( Esperanto )

    fornecido por wikipedia EO

    Veroniko (Veronica) estas genro de plantagacoj, kiun konsistigas pli ol 500 specioj en la tuta mondo. La genro en si mem estas facile rekonebla, sed determini la ĝustan specion estas malfacile.

    La kvar petaloj kaj du stamenoj estas la plej videblaj karakteroj de tiu ĉi genro.

    Manĝeblo

    Eblas fari teon de la tuta surtera parto de la planto.

    Specioj

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EO

    Veroniko: Brief Summary ( Esperanto )

    fornecido por wikipedia EO

    Veroniko (Veronica) estas genro de plantagacoj, kiun konsistigas pli ol 500 specioj en la tuta mondo. La genro en si mem estas facile rekonebla, sed determini la ĝustan specion estas malfacile.

    La kvar petaloj kaj du stamenoj estas la plej videblaj karakteroj de tiu ĉi genro.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EO

    Veronica (planta) ( Espanhol; Castelhano )

    fornecido por wikipedia ES

    Veronica es el género más grande de la familia Plantaginaceae, con cerca de 500 especies; había estado anteriormente clasificada en la familia Scrophulariaceae. Su taxonomía ha sido reanalizada y trasladada a Plantaginaceae junto con el género Hebe y los géneros de Australasia emparentados Derwentia, Detzneria, Chionohebe, Heliohebe, Leonohebe y Parahebe.

    Las especies son plantas herbáceas anuales o perennes, y también arbustos o pequeños árboles si se incluye a Hebe. Muchas de las especies son del Hemisferio Norte templado, aunque con algunas en Hemisferio Sur; Hebe es mayormente de Nueva Zelanda.

    Las especies de Veronica son alimento de larvas de algunas especies de Lepidoptera, incluyendo a Pyrgus malvae.

    Especies

    Hay casi 1400 taxones específicos e infra-específicos descritos de los cuales solo un centenar están aceptado y el resto aún sin resolver (algo más de 1000) o meros sinónimos (unas 250).[1]

    Especies aceptadas

    Referencias

    1. The Plant List
    2. Colmeiro, Miguel: «Diccionario de los diversos nombres vulgares de muchas plantas usuales ó notables del antiguo y nuevo mundo», Madrid, 1871.
     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autores y editores de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia ES

    Veronica (planta): Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

    fornecido por wikipedia ES

    Veronica es el género más grande de la familia Plantaginaceae, con cerca de 500 especies; había estado anteriormente clasificada en la familia Scrophulariaceae. Su taxonomía ha sido reanalizada y trasladada a Plantaginaceae junto con el género Hebe y los géneros de Australasia emparentados Derwentia, Detzneria, Chionohebe, Heliohebe, Leonohebe y Parahebe.

    Las especies son plantas herbáceas anuales o perennes, y también arbustos o pequeños árboles si se incluye a Hebe. Muchas de las especies son del Hemisferio Norte templado, aunque con algunas en Hemisferio Sur; Hebe es mayormente de Nueva Zelanda.

    Las especies de Veronica son alimento de larvas de algunas especies de Lepidoptera, incluyendo a Pyrgus malvae.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autores y editores de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia ES

    Mailane ( Estônio )

    fornecido por wikipedia ET
     src=
    Pikalehine mailane

    Mailane (Veronica L.) on iminõgeselaadsete seltsi teeleheliste sugukonda kuuluv taimede perekond. Varem paigutati mailased mailaseliste sugukonda. Mailased on teeleheliste kõige liigirikkam perekond: sinna kuulub 300–500 liiki.

    Mailased on ühe- või mitmeaastased rohttaimed; leidub ka poolpõõsaid. Nad kasvavad enam-vähem kõikjal põhjapoolkeral, kaasa arvatud tundras ja kõrgmägedes.

    Mailasi iseloomustavad 2 tolmukaga väikesed õied, mis võivad niihästi olla pika õievarrega kui asuda taime varrel üldse ilma õievarreta. Õied koonduvad õisikusse, milleks mailastel on tavaliselt tähad, sarikad või pöörised. Juur võib olla ükskõik milline, alates narmasjuurestikust kuni jämeda hargneva risoomini. Vars võib samuti olla ükskõik milline, alates püstisest kuni roomavani. Varred ja lehed võivad olla nii siledad kui karvased. Leheseis on tavaliselt vastastikune.

    Mailaste seas leidub ravimtaimi ja häid meetaimi. Paljusid neist kasvatatakse ilutaimena.

    Teaduslikult esmakirjeldas mailaste perekonda 1753. aastal Linnaeus, fikseerides teadusliku nimena juba ammu enne teda käibinud ladina nimekuju. B. Golovkini väitel andis selle nime taimele püha Veronika auks saksa botaanik Leonhart Fuchs 1542. aastal[1]. Samas on väidetud, et see taimenimi esines juba vanakreeka ja vanarooma autoritel.

    Eesti liigid

    Viited

    1. ЧТО В ИМЕНИ ТЕБЕ МОЕМ? Vaadatud 19. veebruaril 2018
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Vikipeedia autorid ja toimetajad
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia ET

    Mailane: Brief Summary ( Estônio )

    fornecido por wikipedia ET
     src= Pikalehine mailane

    Mailane (Veronica L.) on iminõgeselaadsete seltsi teeleheliste sugukonda kuuluv taimede perekond. Varem paigutati mailased mailaseliste sugukonda. Mailased on teeleheliste kõige liigirikkam perekond: sinna kuulub 300–500 liiki.

    Mailased on ühe- või mitmeaastased rohttaimed; leidub ka poolpõõsaid. Nad kasvavad enam-vähem kõikjal põhjapoolkeral, kaasa arvatud tundras ja kõrgmägedes.

    Mailasi iseloomustavad 2 tolmukaga väikesed õied, mis võivad niihästi olla pika õievarrega kui asuda taime varrel üldse ilma õievarreta. Õied koonduvad õisikusse, milleks mailastel on tavaliselt tähad, sarikad või pöörised. Juur võib olla ükskõik milline, alates narmasjuurestikust kuni jämeda hargneva risoomini. Vars võib samuti olla ükskõik milline, alates püstisest kuni roomavani. Varred ja lehed võivad olla nii siledad kui karvased. Leheseis on tavaliselt vastastikune.

    Mailaste seas leidub ravimtaimi ja häid meetaimi. Paljusid neist kasvatatakse ilutaimena.

    Teaduslikult esmakirjeldas mailaste perekonda 1753. aastal Linnaeus, fikseerides teadusliku nimena juba ammu enne teda käibinud ladina nimekuju. B. Golovkini väitel andis selle nime taimele püha Veronika auks saksa botaanik Leonhart Fuchs 1542. aastal. Samas on väidetud, et see taimenimi esines juba vanakreeka ja vanarooma autoritel.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Vikipeedia autorid ja toimetajad
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia ET

    Tädykkeet ( Finlandês )

    fornecido por wikipedia FI
     src=
    Rantatädykkeen kukintoja.
     src=
    Murattitädykkeen kukka.
     src=
    Ojatädykkeen lehtiä.

    Tädykkeet (Veronica) on kasvisuku ratamokasvien heimossa.[1] Aiemmin suku sijoitettiin naamakukkaiskasvien (Scrophulariaceae) heimoon, joka nykyisessä Angiosperm Phylogeny Groupin luokittelussa on selvästi supistunut.[2] Tädykkeitä on kaikkiaan yli 500 lajia. Ne ovat yleensä pieniä yksi- tai monivuotisia ruohoja. Monia tädykelajeja viljellään perennoina eli monivuotisina koristekasveina.

    Tädykelajeja

    Lajit Suomessa

    Alkuperäiset ja vakiintuneet lajit:

    Satunnaisena tavatut lajit:

    Lajeja muissa Pohjoismaissa

    Muita lajeja

    Aiemmin tädykkeiden sukuun on sijoitettu virginiantädyke (Veronicastrum virginicum, aik. Veronica virginica),[5] joka kuuluu sukuun Veronicastrum. Lähisukuiset pensastädykkeet kuuluvat sukuun Hebe.

    Lähteet

    1. Stevens, P. F. (2001–2010): Angiosperm Phylogeny Website mobot.org. Viitattu 9.4.2010. (englanniksi)
    2. Veronica in BoDD – Botanical Dermatology Database
    3. Hämet-Ahti, Leena, Suominen, Juha, Ulvinen, Tauno & Uotila, Pertti (toim.): Retkeilykasvio, 4. uudistettu painos. Helsinki: Luonnontieteellinen keskusmuseo, Kasvimuseo, 1998. ISBN 951-45-8167-9.
    4. Mossberg, B. & Stenberg, L.: Suuri Pohjolan kasvio, 2. painos, s. 542–547. Suomentanut Vuokko, S. & Väre, H. Helsinki: Tammi, 2005. ISBN 951-31-2924-1.
    5. a b Räty, Ella (toim.): Viljelykasvien nimistö. Helsinki: Puutarhaliiton julkaisuja nro 363, 2012. ISBN 978-951-8942-92-7.

    Aiheesta muualla

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedian tekijät ja toimittajat
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia FI

    Tädykkeet: Brief Summary ( Finlandês )

    fornecido por wikipedia FI
     src= Rantatädykkeen kukintoja.  src= Murattitädykkeen kukka.  src= Ojatädykkeen lehtiä.

    Tädykkeet (Veronica) on kasvisuku ratamokasvien heimossa. Aiemmin suku sijoitettiin naamakukkaiskasvien (Scrophulariaceae) heimoon, joka nykyisessä Angiosperm Phylogeny Groupin luokittelussa on selvästi supistunut. Tädykkeitä on kaikkiaan yli 500 lajia. Ne ovat yleensä pieniä yksi- tai monivuotisia ruohoja. Monia tädykelajeja viljellään perennoina eli monivuotisina koristekasveina.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedian tekijät ja toimittajat
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia FI

    Véronique (plante) ( Francês )

    fornecido por wikipedia FR

    Veronica

    Les véroniques (Veronica) sont un genre de plantes herbacées annuelles ou pérennes comptant plus de 200 espèces à travers le monde.

    La plante doit son nom à sainte Véronique, qui aurait recueilli un linge portant les traits du Christ et aurait, grâce à ce linge, guéri l'empereur Tibère de la lèpre. Or, la véronique officinale (Veronica officinalis) était utilisée autrefois en application sur les plaies des lépreux (d'où son nom familier d'herbe-aux-ladres). Pierre Fournier rapporte dans Les quatre flores de France que la fleur des véroniques était comparée au Moyen Âge à l'empreinte du Christ (verum icon, « vraie image ») car elle dessinait un visage rudimentaire avec les 2 anthères figurant les yeux[1].

    Caractéristiques du genre

    Plantes généralement de petite taille, souvent rampantes, à feuilles opposées ou verticillées (dans quelques espèces, les feuilles supérieures sont alternes, par exemple Veronica persica). Les fleurs, également petites, peuvent former des racèmes, plus rarement des épis, ou être solitaires à l'aisselle des feuilles. Le calice hétérosépale a quatre sépales le plus souvent, parfois cinq. La corolle acquiert une actinomorphie secondaire dans cette famille, accompagnées d'une zygomorphie de l'androcée : les quatre pétales apparents forment une corolle pseudotétramère par réunion des 2 pétales adaxiaux postérieurs)[2], la couleur dominante étant le bleu. Dans beaucoup d'espèces, l'un des pétales est plus petit et plus clair que les trois autres. L'androcée diandre (deux étamines) résulte de l'avortement de l'étamine postérieur et des deux étamines antérieures. L'ovaire supère style[pas clair]. Le fruit est une capsule aplatie ou globuleuse, souvent en forme de cœur.

    • Période de floraison : juin à septembre
    • Couleur des fleurs : bleu, rose, blanc
    • Exposition : soleil, mi-ombre, à l'abri des vents froids
    • Type de sol : ordinaire, bien drainé
      • Acidité du sol : neutre, calcaire
      • Humidité du sol : sans excès

    Culture

    • Utilisation : rocaille, massif, couvre-sol, bac
    • Hauteur : de 10 cm à 2 m selon les espèces
    • Type de plante : arbuste à fleurs
      • Type de végétation : vivace
      • Type de feuillage : persistant
    • Rusticité : moyennement rustique, plante à protéger
    • Plantation, rempotage : printemps
    • Méthode de multiplication : semis en mai, bouturage en été
    • Taille : aucune taille n'est nécessaire ; coupez les branches disgracieuses en mars
    • Maladies et ravageurs : les pucerons, l'oïdium ; l'excès d'humidité
    • Espèces, variétés intéressantes : le genre comprend une centaine d'arbustes, dont notamment :
      • Hebe buchananii 'Nana' la plus petite véronique arbustive
      • Hebe × Andersonii 'Variegata' au feuillage panaché et aux fleurs violettes
      • Hebe 'Bowles variety' ne dépassant pas les 50 cm et aux fleurs bleues
      • Hebe 'Great orme' aux fleurs roses - 1,20 m de hauteur
      • Hebe 'Sapphire' aux épis bleu profond
      • Hebe pinguifolia 'Pagei' au feuillage réduit à des écailles le long d'une tige, rustique.

    Taxonomie

    Classification classique

    En classification linnéenne, les véroniques sont classées dans la famille des Scrofulariacées.

    Classification phylogénétique

    La classification APG III (2009) situe les véroniques dans l'ordre des Lamiales et dans la famille des Plantaginacées.

    Espèces

    Selon NCBI (3 août 2016)[3] :

    Hybrides

    • Veronica × amphibola Hausskn.
    • Veronica × godronii Rouy
    • Veronica × gracilis Uechtr. ex Velen.
    • Veronica × johannis-wagneri Borsos
    • Veronica × lackzschewickii J. Keller
    • Veronica × macrosperma C. Schust.
    • Veronica × montaniformis J. Murray
    • Veronica × otrubae Domin
    • Veronica × prechtelsbaueri C. Schust.
    • Veronica × ramosa Otruba
    • Veronica × sooiana Borsos
    • Veronica × tridentina J. Murray
    • Veronica × vollmannii C. Schust.
    • Veronica × wiesbauriana C. Schust.
    • Veronica × wildtii C. Schust.

    Calendrier

    Dans le calendrier républicain français, le 4e jour du mois de Messidor, est officiellement dénommé jour de la Véronique[4]

    Galerie

    Notes et références

    Voir aussi

    Article connexe

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Auteurs et éditeurs de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia FR

    Véronique (plante): Brief Summary ( Francês )

    fornecido por wikipedia FR

    Veronica

    Les véroniques (Veronica) sont un genre de plantes herbacées annuelles ou pérennes comptant plus de 200 espèces à travers le monde.

    La plante doit son nom à sainte Véronique, qui aurait recueilli un linge portant les traits du Christ et aurait, grâce à ce linge, guéri l'empereur Tibère de la lèpre. Or, la véronique officinale (Veronica officinalis) était utilisée autrefois en application sur les plaies des lépreux (d'où son nom familier d'herbe-aux-ladres). Pierre Fournier rapporte dans Les quatre flores de France que la fleur des véroniques était comparée au Moyen Âge à l'empreinte du Christ (verum icon, « vraie image ») car elle dessinait un visage rudimentaire avec les 2 anthères figurant les yeux.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Auteurs et éditeurs de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia FR

    Seamair chré ( Irlandês )

    fornecido por wikipedia GA

    Seamair le gais ina seasamh díreach nó ag dreapadh. Na duilleoga urchomhaireach, lansa-chruthach nó ubhchruthach, go minic fiaclach. Na bláthanna aonarach nó ina spící, gorm nó bán, le feadán gearr is 4 pheiteal, an ceann uachtarach mór is an ceann íochtarach beag.

     src=
    Tá an t-alt seo bunaithe ar ábhar as Fréamh an Eolais, ciclipéid eolaíochta agus teicneolaíochta leis an Ollamh Matthew Hussey, foilsithe ag Coiscéim sa bhliain 2011. Tá comhluadar na Vicipéide go mór faoi chomaoin acu beirt as ucht cead a thabhairt an t-ábhar ón leabhar a roinnt linn go léir.
     src=
    Is síol é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
    Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.


    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Údair agus eagarthóirí Vicipéid
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia GA

    Rozraz ( Sorábio superior )

    fornecido por wikipedia HSB

    Rozraz[1][2] (Veronica) je ród, kotryž so po molekulargenetiskich přepytowanjach njedawno k swójbje putnikowych rostlinow (Plantaginaceae) přiliči. Wón so w literaturje často jako trudownikowych rostlinow (Scrophulariaceae) wjedźe.

    Wobsahuje sćěhowace družiny:

    Nóžki

    1. 1,0 1,1 Pawoł Völkel: Prawopisny słownik hornjoserbskeje rěče. Hornjoserbsko-němski słownik. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 2005, ISBN 3-7420-1920-1, str. 435.
    2. 2,0 2,1 W internetowym słowniku: Ehrenpreis
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia HSB

    Rozraz: Brief Summary ( Sorábio superior )

    fornecido por wikipedia HSB

    Rozraz (Veronica) je ród, kotryž so po molekulargenetiskich přepytowanjach njedawno k swójbje putnikowych rostlinow (Plantaginaceae) přiliči. Wón so w literaturje často jako trudownikowych rostlinow (Scrophulariaceae) wjedźe.

    Wobsahuje sćěhowace družiny:

    alpski rozraz (Veronica alpina) awstriski rozraz (Veronica jacquinii) babyduškowy rozraz (Veronica acinifolia) bahnowy rozraz (Veronica scutellata) běłojty rozraz (Veronica serpyllifolia) běličkojty rozraz (Veronica bellidioides) blědy rozraz (Veronica anagalloides) blušćowy rozraz (Veronica hederifolia) cuzy rozraz (Veronica peregrina) ćeńki rozraz (Veronica filiformis) ćěmny rozraz (Veronica opaca) čerwjeny rozraz (Veronica catenata) dobry rozraz (Veronica officinalis) hajowy rozraz (Veronica sublobata) hładki rozraz (Veronica polita) holanski rozraz (Veronica dillenii) hórski rozraz (Veronica montana) kerčkaty rozraz (Veronica fruticulosa) kopřiwojty rozraz (Veronica urticifolia) łučny rozraz (Veronica chamaedrys) ležacy rozraz (Veronica prostrata) nalětni rozraz (Veronica verna) njełopjenaty rozraz (Veronica aphylla) pólny rozraz (Veronica arvensis) popricowy rozraz (Veronica satureiifolia) porsćikaty rozraz (Veronica triphyllos) rakuski rozraz (Veronica austriaca) rěčny rozraz (Veronica beccabunga) rólny rozraz (Veronica agrestis) skalny rozraz (Veronica fruticans) šěroki rozraz (Veronica teucrium) šěry rozraz (Veronica incana) trojolapjany rozraz (Veronica triloba) wienski rozraz (Veronica vindobonensis) wódny rozraz (Veronica anagallis-aquatica) wótrozubaty rozraz (Veronica arguteserrata) zahrodny rozraz (Veronica persica)
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia HSB

    Deplur ( Islandês )

    fornecido por wikipedia IS

    Deplur (fræðiheiti: Veronica) eru ættkvísl innan græðisúruættarinnar.

    Tegundir

     src=
    (Veronica cf. multifida)
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Höfundar og ritstjórar Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia IS

    Deplur: Brief Summary ( Islandês )

    fornecido por wikipedia IS

    Deplur (fræðiheiti: Veronica) eru ættkvísl innan græðisúruættarinnar.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Höfundar og ritstjórar Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia IS

    Veronica (botanica) ( Italiano )

    fornecido por wikipedia IT

    Veronica L., 1753 è un genere di piante angiosperme dicotiledoni. I fiori vengono chiamati comunemente occhi della Madonna e sono confuse con il genere Myosotis. Fiore probabilmente dedicato a santa Veronica, protettrice della Francia.

    Descrizione

    La corolla è pentamera ma apparentemente si presenta a 4 lobi in quanto i due petali superiori sono fusi insieme; gli stami sono 2 saldati alla corolla. Il frutto è una capsula compressa lateralmente che contiene da 2 a 250 semi.

    Tassonomia

    Questo genere veniva tradizionalmente incluso nella famiglia delle Scrofulariacee mentre recenti studi filogenetici lo assegnano alla famiglia delle Plantaginacee.[1]
    Annovera circa 500 specie, tra cui:

    Questo è l'elenco completo:

    Note

    1. ^ Angiosperm Phylogeny Group, An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the orders and families of flowering plants: APG III, in Botanical Journal of the Linnean Society 161(2 ): 105–121, 2009, DOI:10.1111/j.1095-8339.2009.00996.x. URL consultato il 30 aprile 2011 (archiviato dall'url originale il 25 maggio 2017).

    Bibliografia

    • Giovanni Galetti, Abruzzo in fiore: ambienti e flora montana della regione dei parchi, Orona-Caramanico Terme, Menabò-Majambiente, 2008, ISBN 978-88-95535-10-4.

     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autori e redattori di Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia IT

    Veronica (botanica): Brief Summary ( Italiano )

    fornecido por wikipedia IT

    Veronica L., 1753 è un genere di piante angiosperme dicotiledoni. I fiori vengono chiamati comunemente occhi della Madonna e sono confuse con il genere Myosotis. Fiore probabilmente dedicato a santa Veronica, protettrice della Francia.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autori e redattori di Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia IT

    Veronica (planta) ( Latin )

    fornecido por wikipedia LA

    Veronica est genus plantarun florentium species Plantaginacearum familiae.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Et auctores varius id editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia LA

    Veronika ( Lituano )

    fornecido por wikipedia LT

    Veronika (Veronica) – gyslotinių (Plantaginaceae) šeimos augalų gentis, kuriai priklauso vienmetės arba daugiametės žolės. Lapai priešiniai. Žiedai išaugę lapų pažastyse arba susitelkę į kekes, varpas. Vaisius – dvilizdė dėžutė.

    Gentyje yra apie 250-300 rūšių. Lietuvoje auga 21 rūšis:


    Vikiteka

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia LT

    Ereprijs ( Neerlandês; Flamengo )

    fornecido por wikipedia NL

    Ereprijs (Veronica) is een groot geslacht van planten. In Nederland zijn er 23 wilde soorten bekend. Daarnaast zijn er ook nog een aantal soorten in cultuur. Er zijn vaste planten maar er zijn ook soorten die eenjarig zijn. Wereldwijd zijn meer dan 500 soorten bekend.

    Een ereprijs is vaak goed als zodanig te herkennen, maar om vervolgens de soort te bepalen is lastiger. De bloembladeren zijn vergroeid. Daarom worden de schijnbare bloemblaadjes aan het einde van de buis slippen genoemd en niet bloemkroon. De bloembouw heeft bij ereprijzen veel overeenkomsten: de bloemen hebben een heel korte kroonbuis en een zoom, die vrijwel vlak is en uit vier kroonslippen bestaat, waarvan de onderste de kleinste is terwijl de drie andere ongeveer even groot zijn. De bloemkleur is meestal blauw met een witachtige zweem, maar daarnaast zijn er ook een aantal witbloemige soorten. Er zijn maar twee meeldraden aanwezig. De bloemkroon valt na de bloei af, waarna de kelkbladen achterblijven en tegen de vrucht aan gaan liggen. De vorm van de vrucht en de kelkbladen zijn vaak bepalend om de soort te kunnen determineren.

    Veel ereprijssoorten hebben bloemtrossen. Daarnaast zijn er soorten waarbij de bloemen afzonderlijk tussen de bladeren staan.

    Ereprijzen werden langere tijd tot de helmkruidfamilie (Scrophulariaceae) gerekend, maar moleculair onderzoek heeft de helmkruidfamilie sterk beperkt in aantal geslachten. Ereprijs wordt thans gerekend tot de weegbreefamilie (Plantaginaceae).

     src=
    Bloemdiagram van Veronica.

    Soorten en ondersoorten

    Nederlandse naam Botanische naam Aarereprijs Veronica spicata Akkerereprijs Veronica agrestis Beekpunge Veronica beccabunga Blauwe waterereprijs Veronica anagallis-aquatica Bosereprijs Veronica montana Brede ereprijs Veronica austriaca subsp. teucrium Doffe ereprijs Veronica opaca Draadereprijs Veronica filiformis Gewone ereprijs Veronica chamaedrys Gladde ereprijs Veronica polita Grote ereprijs Veronica persica Handjesereprijs Veronica triphyllos Kleine ereprijs Veronica verna Klimopereprijs Veronica hederifolia Lange ereprijs Veronica longifolia Liggende ereprijs Veronica prostrata Mannetjesereprijs Veronica officinalis Rode waterereprijs Veronica catenata Schildereprijs Veronica scutellata Steentijmereprijs Veronica acinifolia Tijmereprijs Veronica serpyllifolia Veldereprijs Veronica arvensis Vreemde ereprijs Veronica peregrina Vroege ereprijs Veronica praecox

    Literatuur

    Geslachten van de familie Plantaginaceae (Weegbreefamilie)P Leaf.png

    Acanthorrhinum · Achetaria · Adenosma · Albraunia · Amphianthus · Anarrhinum · Angelonia · Antirrhinum (Leeuwenbek) · Aragoa · Artanema · Asarina · Bacopa · Basistemon · Benjaminia · (Besseya) · Bougueria · Brookea · Bryodes · Bythophyton · Callitriche (Sterrenkroos) · Campylanthus · Chaenorhinum (Kierleeuwenbek) · Chelone (Schildpadbloem) · (Chionohebe) · Chionophila · (Cochlidiosperma) · Collinsia · (Conobea) · Cymbalaria · (Detzneria) · Digitalis (Vingerhoedskruid) · Dintera · Dizygostemon · Dopatrium · Ellisiophyllum · Encopella · Epixiphium · Erinus · Galvezia · Gambelia · Geochorda · Globularia (Kogelbloem) · Gratiola · Hebe · Hemiphragma · Herpestis · Hippuris · Holmgrenanthe · Holzneria · Howelliella · Hydrotriche · (Isoplexis) · Kashmiria · Keckiella · Kickxia (Stoppelleeuwenbek) · Lafuentea · Lagotis · Limnophila · Limosella · Linaria (Vlasleeuwenbek) · Littorella · Lophospermum · Mabrya · Maurandella · Maurandya · Mecardonia · Melosperma · Microcarpaea · Misopates · Mohavea · Monocardia · Monopera · Monttea · Neogaerrhinum · (Neopicrorhiza) · Nothochelone · Nuttallanthus · Otacanthus · Ourisia · Paederota · (Parahebe) · Penstemon (Penstemon) · Philcoxia · Picria · Picrorhiza · Plantago (Weegbree) · Poskea · Psammetes · Pseudorontium · Rhodochiton · Russelia · Sairocarpus · Schistophragma · Schweinfurthia · Scoparia · Scrofella · Sibthorpia · Stemodia · (Synthyris) · Tetranema · Tetraulacium · Tonella · Uroskinnera · Veronica (Ereprijs) · Veronicastrum · Wulfenia · Wulfeniopsis

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia-auteurs en -editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NL

    Ereprijs: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

    fornecido por wikipedia NL

    Ereprijs (Veronica) is een groot geslacht van planten. In Nederland zijn er 23 wilde soorten bekend. Daarnaast zijn er ook nog een aantal soorten in cultuur. Er zijn vaste planten maar er zijn ook soorten die eenjarig zijn. Wereldwijd zijn meer dan 500 soorten bekend.

    Een ereprijs is vaak goed als zodanig te herkennen, maar om vervolgens de soort te bepalen is lastiger. De bloembladeren zijn vergroeid. Daarom worden de schijnbare bloemblaadjes aan het einde van de buis slippen genoemd en niet bloemkroon. De bloembouw heeft bij ereprijzen veel overeenkomsten: de bloemen hebben een heel korte kroonbuis en een zoom, die vrijwel vlak is en uit vier kroonslippen bestaat, waarvan de onderste de kleinste is terwijl de drie andere ongeveer even groot zijn. De bloemkleur is meestal blauw met een witachtige zweem, maar daarnaast zijn er ook een aantal witbloemige soorten. Er zijn maar twee meeldraden aanwezig. De bloemkroon valt na de bloei af, waarna de kelkbladen achterblijven en tegen de vrucht aan gaan liggen. De vorm van de vrucht en de kelkbladen zijn vaak bepalend om de soort te kunnen determineren.

    Veel ereprijssoorten hebben bloemtrossen. Daarnaast zijn er soorten waarbij de bloemen afzonderlijk tussen de bladeren staan.

    Ereprijzen werden langere tijd tot de helmkruidfamilie (Scrophulariaceae) gerekend, maar moleculair onderzoek heeft de helmkruidfamilie sterk beperkt in aantal geslachten. Ereprijs wordt thans gerekend tot de weegbreefamilie (Plantaginaceae).

     src= Bloemdiagram van Veronica.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia-auteurs en -editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NL

    Veronikaslekta ( Norueguês )

    fornecido por wikipedia NN

    Veronikaslekta er ei planteslekt i maskeblomsterfamilien. Slekta har namn etter helgenen Veronica. Artane i slekta har motsette blad, blå krone med fire flikar, ein brei øvre, to sideflikar og ein smal nedre. To mjølberarar, feste ved grunnen av den øvre kronfliken. Krona fell lett av. Somme artar vil lett svartne i ei blomsterpresse. Slekta er artsrik med kring 450 artar i verda. Tjuefire artar veks i Noreg.

    Norske artar

    Kjelder

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NN

    Veronikaslekta: Brief Summary ( Norueguês )

    fornecido por wikipedia NN

    Veronikaslekta er ei planteslekt i maskeblomsterfamilien. Slekta har namn etter helgenen Veronica. Artane i slekta har motsette blad, blå krone med fire flikar, ein brei øvre, to sideflikar og ein smal nedre. To mjølberarar, feste ved grunnen av den øvre kronfliken. Krona fell lett av. Somme artar vil lett svartne i ei blomsterpresse. Slekta er artsrik med kring 450 artar i verda. Tjuefire artar veks i Noreg.

    Norske artar Storveronika (V. longifolia) Aksveronika (V. spicata) Bergveronika (V. fruticans) Fjellveronika (V. alpina) Høgfjellsveronika (V. pumila) Snauveronika (V. serpyllifolia) Lappveronika (V. tenella) Vårveronika (V. verna) Bakkeveronika (V. arvensis) Vandreveronika (V. peregrina) Veikveronika (V. scutellata) Vassveronika (V. anagallis-aquatica) Vrangveronika (V. anagalloides) Bekkeveronika (V. beccabunga) Tviskjeggveronika (V. chamaedrys) Lækjeveronika (V. officinalis) Austveronika (V. austriaca) Prydveronika (V. teucrium) Åkerveronika (V. agrestis) Mørkveronika (V. opaca) Blankveronika (V. polita) Orientveronika (V. persica) Gravveronika (V. filiformis) Bergfletteveronika (V. hederifolia)
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NN

    Veronikaslekta ( Norueguês )

    fornecido por wikipedia NO

    Veronikaslekta (Veronica) er en slekt av planter med stort sett blå til hvite vakre blomster, der noen er også dyrket i hager. Veronikalsekta er i maskeblomstfamilien

    Artsliste

    Det er mange arter i veronikaslekta. De som er nevnt i Artsdatabanken er nevnt her:

    Eksterne lenker

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia forfattere og redaktører
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NO

    Veronikaslekta: Brief Summary ( Norueguês )

    fornecido por wikipedia NO

    Veronikaslekta (Veronica) er en slekt av planter med stort sett blå til hvite vakre blomster, der noen er også dyrket i hager. Veronikalsekta er i maskeblomstfamilien

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia forfattere og redaktører
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NO

    Przetacznik (roślina) ( Polonês )

    fornecido por wikipedia POL
    Wikisłownik Hasło w Wikisłowniku
     src=
    Przetacznik różyczkowaty
     src=
    Przetacznik perski
     src=
    Przetacznik ząbkowany
     src=
    Przetacznik krzewinkowy
     src=
    Przetacznik bluszczykowy

    Przetacznik (Veronica L.) – rodzaj roślin, współcześnie umieszczany w obrębie babkowatych (Plantaginaceae). W większości XX-wiecznych ujęć taksonomicznych rodzaj ten zaliczany był do rodziny trędownikowatych (Scrophulariaceae) lub przetacznikowatych (Veronicaceae). W dominującym od lat 20. XX wieku[3], wąskim ujęciu taksonomicznym rodzaju należało tu ok. 180 gatunków roślin zielnych rosnących głównie w strefie klimatu umiarkowanego na półkuli północnej[4]. Na przełomie XX i XXI wieku badania filogenetyczne dowiodły, że 10 wyodrębnianych rodzajów, obejmujących głównie rośliny z półkuli południowej, w istocie jest tu zagnieżdżonych i zostały włączone do tego rodzaju[5][6][7][8]. W szerszym ujęciu rodzaj obejmuje około 450 gatunków grupowanych w 13 podrodzajach, w tym także drzewa i krzewy z półkuli południowej, wyodrębniane wcześniej w rodzaj hebe (Hebe)[9]. Do rodzaju należy szereg kosmopolitycznych chwastów, liczne gatunki uprawiane są jako ozdobne, część wykorzystywana jest w ziołolecznictwie[9].

    Nazwa rodzaju pochodzi od znanej z Ewangelii św. Weroniki. W Średniowieczu istniał pogląd, że w drobnych kwiatach przetaczników można dostrzec jej twarz[10].

    Morfologia

    Pokrój
    Rośliny zielne (jednoroczne i byliny) na ogół niskie i płożące, w podrodzaju Pseudolysimachium wznoszące się do 1,2 m wysokości[4]. Do podrodzaju Pseudoveronica należą rośliny zdrewniałe mające zarówno postać drobnych, płożących krzewinek, jak i niewielkich drzew osiągających do 7 m wysokości. Pędy są nagie lub w różnym stopniu owłosione. U niektórych gatunków włoski wyrastają w charakterystycznych dwóch rzędach wzdłuż łodygi[11].
    Liście
    Zwykle naprzeciwległe i naprzemianległe, czasem górne skrętoległe. Blaszka zwykle ząbkowana, wcinana w różnym stopniu lub pierzasta[4], czasem liście całobrzegie (podrodzaj Pseudoveronica)[11], w tym zredukowane do łusek, tak że w efekcie przypominają igły nagonasiennych[9].
    Kwiaty
    Pojedyncze w kątach liści lub zebrane w luźne albo ciasne grona[4], nierozgałęzione lub rozgałęziające się, boczne lub szczytowe[11]. Kielich cztero- lub pięciodziałkowy, korona kwiatu lekko grzbiecista (dolny płatek zwykle mniejszy od innych), czterołatkowa, barwy białej, niebieskiej, różowej lub liliowej, u nasady zrośnięte w krótką rurkę. Pręciki dwa, wystające z rurki korony. Zalążnia górna, dwukomorowa, w każdej komorze z pojedynczym zalążkiem. Szyjka słupka pojedyncza, zwieńczona kulistawym znamieniem[4].
    Owoce
    Zwykle spłaszczone, zwykle dwunasienne torebki[4].

    Systematyka

    Rodzaj Veronica obejmuje ok. 450 gatunków spośród ok. 500 należących do plemienia Veroniceae z rodziny babkowatych (Plantaginaceae)[7]. Do lat 20. XX wieku dominowało szerokie ujęcie rodzaju, ale wówczas ukazały się prace taksonomiczne wyodrębniające specyficzne pod względem morfologicznym rośliny z Australazji do rodzaju Hebe. Zróżnicowanie roślin z tej grupy na półkuli południowej doprowadziło z czasem do opisania w ciągu XX i na początku XXI wieku kolejnych rodzajów: Chionohebe, Derwentia, Detzneria, Hebejeebie, Heliohebe, Leonohebe i Parahebe[8]. Budowana w oparciu głównie o kryteria morfologiczne taksonomia tej grupy roślin uległa drastycznym zmianom w wyniku uwzględnienia w opisaniu ich powiązań filogenetycznych danych nie tylko morfologicznych, ale także z badań DNA, kariologicznych, fitochemicznych biogeograficznych[5]. Okazało się, że gatunki z półkuli południowej zagnieżdżone są w obrębie szeroko ujmowanego rodzaju Veronica i ich wyodrębnianie czyni z niego takson parafiletyczny. Odkryto np., że popularny chwast przetacznik perski (V. persica) jest bliżej spokrewniony z roślinami z rodzaju hebe (Hebe) niż z podobnym do niego przetacznikiem leśnym (V. officinalis) – gatunkiem typowym rodzaju[8]. Dla uczynienia z rodzaju Veronica taksonu monofiletycznego włączono doń poza ww. także wyodrębniane dawniej rodzaje Synthyris i Pseudolysimachion[6][7][9].

    Klasyfikacja rodzaju

    • Veronica podrodzaj Veronica L.
      • sekcja Glandulosae nom. prov.
      • sekcja Scutellatae G. Don
      • sekcja Montanae (Boriss.) Assejeva
      • sekcja Veronica

    Obejmuje 45 gatunków występujących w strefie klimatu umiarkowanego półkuli północnej oraz na obszarach górskich Afryki i środkowo-południowej Azji. Należą tu m.in.: przetacznik alpejski V. alpina, przetacznik górski V. montana, przetacznik leśny V. officinalis, przetacznik pokrzywolistny V. urticifolia, przetacznik błotny V. scutellata, przetacznik pagórkowy V. teucrium, przetacznik różyczkowaty V. aphylla, przetacznik stokrotkowy V. bellidioides[5][7].

    • Veronica podrodzaj Beccabunga (Hill) M. M. Mart. Ort., Albach & M. A. Fisch.
      • sekcja Beccabunga (Hill) Dumort. (13 gatunków)
      • sekcja Acinifolia (Rompp) Albach (8 gatunków)
      • sekcja Serpyllifolia G. Don (11 gatunków)

    Obejmuje m.in. takie gatunki jak: przetacznik bobowniczek V. beccabunga, przetacznik bobownik V. anagallis-aquatica, przetacznik wodny V. catenata, przetacznik goryczkowy V. gentianoides, przetacznik macierzankowy V. serpyllifolia, przetacznik obcy V. peregrina[7].

    • Veronica podrodzaj Pseudolysimachium (W. D. J. Koch) Buchenau

    Obejmuje 26 gatunków występujących w Europie, Azji i Ameryce Północnej. Wyróżniają się szczytowym kwiatostanem. m.in.: przetacznik kłosowy V. spicata i przetacznik długolistny V. longifolia[7][12].

    • Veronica podrodzaj Synthyris (Benth.) M. M. Mart. Ort., Albach & M. A. Fisch.

    Obejmuje 19 gatunków dawniej zaliczanych do występującego w zachodniej części Ameryki Północnej rodzaju Synthyris[7][9].

    • Veronica podrodzaj Cochlidiosperma (Rchb.) M. M. Mart. Ort. & Albach

    Obejmuje 12 gatunków m.in.: przetacznik bluszczykowy V. hederifolia, przetacznik trójklapowy V. triloba, przetacznik blady V. sublobata[7].

    • Veronica podrodzaj Pellidosperma (E. B. J. Lehm.) M. M. Mart. Ort., Albach & M. A. Fisch.

    Obejmuje 7 jednorocznych gatunków m.in.: przetacznik wczesny V. praecox i przetacznik wiosenny V. verna[7].

    • Veronica podrodzaj Stenocarpon (Boriss.) M. M. Mart. Ort., Albach & M. A. Fisch.

    Obejmuje 31 gatunków, w większości występujących na obszarach górskich Ameryki Środkowej, 8 gatunków rośnie w Europie i dwa w Azji. Należą tu m.in. przetacznik krzewinkowy V. fruticans i przetacznik cząbrowaty V. saturejoides[7].

    • Veronica podrodzaj Pocilla (Dumort.) M. M. Mart. Ort., Albach & M. A. Fisch.

    Obejmuje 27 gatunków, w większości jednorocznych. Należą tu m.in.: przetacznik ćmy V. opaca, przetacznik lśniący V. polita, przetacznik perski V. persica, przetacznik rolny V. agrestis[7].

    • Veronica podrodzaj Pentasepalae M. M. Mart. Ort., Albach & M. A. Fischer

    20 gatunków ze strefy klimatu umiarkowanego Eurazji i z jednym gatunkiem rosnącym w północnej Afryce. Należy tu m.in. przetacznik pierzastosieczny V. jacquini i przetacznik ząbkowany V. austriaca[13].

    • Veronica podrodzaj Chamaedrys (W. D. J. Koch) M. M. Mart. Ort., Albach & M. A. Fisch.

    Podrodzaj obejmujący 11 gatunków, m.in.: przetacznik ożankowy V. chamaedrys, przetacznik polny V. arvensis, przetacznik wiosenny V. verna, przetacznik Dillena V. dillenii, przetacznik pannoński V. vindobonensis[7].

    • Veronica podrodzaj Pseudoveronica J. B. Armstr.
      • sekcja Labiatoides syn. Derwentia (obejmuje dawny rodzaj Derwentia oraz australijskich przedstawicieli rodzaju Veronica)
      • sekcja Detzneria (dawny rodzaj Detzneria),
      • sekcja Hebe (dawne rodzaje: Chionohebe, Hebe, Heliohebe, Leonohebe, Parahebe)[7]
    • Veronica podrodzaj Triangulicapsula

    Podrodzaj z dwoma rocznymi gatunkami z Turcji i Hiszpanii[7].

    Powiązania filogenetyczne między podrodzajami w obrębie rodzaju Veronica[7]


    Veronica



    Beccabunga




    Pseudolysimachium



    Synthyris




    Cochlidiosperma



    Pellidosperma




    Stenocarpon



    Chamaedrys




    Pocilla



    Pentasepalae





    Triangulicapsula



    Pseudoveronica







    Synonimy[2]

    Cardia Dulac, Uranostachys (Dumortier) Fourreau

    Pozycja systematyczna według APweb (aktualizowany system APG IV z 2016)

    Rodzaj z plemienia Veroniceae, rodziny babkowatych (Plantaginaceae) Juss., która jest jednym z kladów w obrębie rzędu jasnotowców (Lamiales) Bromhead z grupy astrowych spośród roślin okrytonasiennych[1][14].

    Pozycja rodzaju w systemie Reveala (1993-1999)

    Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa jasnotowe (Lamiidae Takht. ex Reveal), nadrząd Lamianae Takht., rząd jasnotowce (Lamiales Bromhead), rodzina przetacznikowate (Veronicaceae Durande), podrodzina Veronioideae Kostel., plemię Veroniceae Duby, podplemię Veronicinae Dumort., rodzaj przetacznik (Veronica L.)[15].

    Gatunki flory Polski[16]
    Niektóre inne (uprawiane)[10][17]

    Przypisy

    1. a b Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-04-06].
    2. a b Index Nominum Genericorum. [dostęp 2009-04-25].
    3. Phil Garnock-Jones, Dirk Albach, Barbara G. Briggs. Botanical Names in Southern Hemisphere Veronica (Plantaginaceae): Sect. Detzneria, Sect. Hebe, and Sect. Labiatoides. „Taxon”. 56, 2, s. 571-582, 2007.
    4. a b c d e f Roger Philips, Martyn Rix: The Botanical Garden. Vol. 2. Perennials and annuals. London: Macmillan, 2002, s. 268. ISBN 0-333-74890-5.
    5. a b c Luz M. Munoz-Centeno, Luis Delgado-Sánchez, María Santos-Vicente, M. Montserrat Martínez-Ortega. Taxonomy of Veronica L. subsect. Veronica (Plantaginaceae) in the western Mediterranean. „Botanical Journal of the Linnean Society”. 155, 1, s. 65–81, 2007.
    6. a b Dirk C. Albach, M. Montserrat Martínez-Ortega, Manfred A. Fischer and Mark W. Chase. A New Classification of the Tribe Veroniceae: Problems and a Possible Solution. „Taxon”. 53, 2, s. 429-452, 2004.
    7. a b c d e f g h i j k l m n o D. C. Albach, M. M. Martinez-Ortega, L. Delgado, H. Weiss-Schneeweiss, F. Ozgokce, M. A. Fischer. Chromosome Numbers in Veroniceae (Plantaginaceae): Review and Several New Counts. „Annals of the Missouri Botanical Garden”. 95, s. 543-566, 2008. DOI: 10.3417/2006094.
    8. a b c Phil Garnock-Jones, Dirk Albach, Barbara G. Briggs. Botanical Names in Southern Hemisphere Veronica (Plantaginaceae): Sect. Detzneria, Sect. Hebe, and Sect. Labiatoides. „Taxon”. 56, 2, s. 571-582, 2007.
    9. a b c d e David J. Mabberley: Mabberley's Plant-Book. Cambridge University Press, 2017, s. 963. ISBN 978-1-107-11502-6.
    10. a b Geoff Burnie i inni: Botanica. Rośliny ogrodowe. Könemann, 2005. ISBN 3-8331-1916-0.
    11. a b c Lawrie Metcalf: Hebes. A Guide to Species, Hybrids and Allied Genera. Portland: Timber Press, 2006, s. 20-27. ISBN 978-0-88192-773-3.
    12. P. A. Kosachev, D. Albach, A. L. Ebel. Check-list of Veronica subg. Pseudolysimachium (Plantaginaceae) of Siberia. „Turczaninowia”. 18, 3, s. 84–95, 2015. DOI: 10.14258/turczaninowia.18.3.4.
    13. Noemí López-González, Eike Mayland-Quellhorst, Daniel Pinto-Carrasco, M. Montserrat Martínez-Ortega. Characterization of 12 polymorphic SSR markers in Veronica subsect. Pentasepalae (Plantaginaceae) and cross-amplification in 10 other subgenera. „Appl Plant Sci.”. 3, 10, 2015. DOI: 10.3732/apps.1500059.
    14. Family: Plantaginaceae (ang.). Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-04-13].
    15. Crescent Bloom: Systematyka rodzaju Veronica (ang.). The Compleat Botanica. [dostęp 2009-04-25].
    16. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
    17. Wiesław Gawryś: Słownik roślin zielnych. Kraków: Officina botanica, 2008, s. 193-194. ISBN 978-83-925110-5-2.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autorzy i redaktorzy Wikipedii
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia POL

    Przetacznik (roślina): Brief Summary ( Polonês )

    fornecido por wikipedia POL
     src= Przetacznik różyczkowaty  src= Przetacznik perski  src= Przetacznik ząbkowany  src= Przetacznik krzewinkowy  src= Przetacznik bluszczykowy

    Przetacznik (Veronica L.) – rodzaj roślin, współcześnie umieszczany w obrębie babkowatych (Plantaginaceae). W większości XX-wiecznych ujęć taksonomicznych rodzaj ten zaliczany był do rodziny trędownikowatych (Scrophulariaceae) lub przetacznikowatych (Veronicaceae). W dominującym od lat 20. XX wieku, wąskim ujęciu taksonomicznym rodzaju należało tu ok. 180 gatunków roślin zielnych rosnących głównie w strefie klimatu umiarkowanego na półkuli północnej. Na przełomie XX i XXI wieku badania filogenetyczne dowiodły, że 10 wyodrębnianych rodzajów, obejmujących głównie rośliny z półkuli południowej, w istocie jest tu zagnieżdżonych i zostały włączone do tego rodzaju. W szerszym ujęciu rodzaj obejmuje około 450 gatunków grupowanych w 13 podrodzajach, w tym także drzewa i krzewy z półkuli południowej, wyodrębniane wcześniej w rodzaj hebe (Hebe). Do rodzaju należy szereg kosmopolitycznych chwastów, liczne gatunki uprawiane są jako ozdobne, część wykorzystywana jest w ziołolecznictwie.

    Nazwa rodzaju pochodzi od znanej z Ewangelii św. Weroniki. W Średniowieczu istniał pogląd, że w drobnych kwiatach przetaczników można dostrzec jej twarz.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autorzy i redaktorzy Wikipedii
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia POL

    Veronica (género) ( Português )

    fornecido por wikipedia PT
     src=
    Veronica agrestis.
     src=
    Veronica americana.
     src=
    Veronica armena.
     src=
    Veronica austriaca.
     src=
    Veronica beccabunga.
     src=
    Veronica chamaedrys.
     src=
    Veronica gentianoides.
     src=
    Veronica incana.
     src=
    Veronica longifolia.
     src=
    Veronica montana.

    Veronica L. é um género botânico pertencente à família Plantaginaceae, com cerca de 1100 espécies e dispersão cosmopolita, embora com concentração nas regiões temperadas do Hemisfério Norte. Tradicionalmente este género era classificado na família das Scrophulariaceae.[1]

    Sinonímia

    Espécies

    Classificação do gênero

    Referências

    1. «pertencente à — World Flora Online». www.worldfloraonline.org. Consultado em 19 de agosto de 2020

     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autores e editores de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia PT

    Veronica (género): Brief Summary ( Português )

    fornecido por wikipedia PT
     src= Veronica agrestis.  src= Veronica americana.  src= Veronica armena.  src= Veronica austriaca.  src= Veronica beccabunga.  src= Veronica chamaedrys.  src= Veronica gentianoides.  src= Veronica incana.  src= Veronica longifolia.  src= Veronica montana.

    Veronica L. é um género botânico pertencente à família Plantaginaceae, com cerca de 1100 espécies e dispersão cosmopolita, embora com concentração nas regiões temperadas do Hemisfério Norte. Tradicionalmente este género era classificado na família das Scrophulariaceae.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autores e editores de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia PT

    Veronica (plantă) ( Romeno; moldávio; moldavo )

    fornecido por wikipedia RO

    Veronica este cel mai variat gen din familia de plante înfloritoare Plantaginaceae, cu aproximativ 500 de specii.

    Specii

     src=
    (Veronica cf. multifida)
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia autori și editori
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia RO

    Veronica (plantă): Brief Summary ( Romeno; moldávio; moldavo )

    fornecido por wikipedia RO

    Veronica este cel mai variat gen din familia de plante înfloritoare Plantaginaceae, cu aproximativ 500 de specii.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia autori și editori
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia RO

    Veronika (rod) ( Eslovaco )

    fornecido por wikipedia SK

    Veronika (lat. Veronica) je rod dvojklíčnych rastlín z čeľade skorocelovité v širšom zmysle (staršie z čeľade krtičníkovité). Rod je príbuzný rodu veronikovec.

    Druhy

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autori a editori Wikipédie
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia SK

    Veronika (rod): Brief Summary ( Eslovaco )

    fornecido por wikipedia SK

    Veronika (lat. Veronica) je rod dvojklíčnych rastlín z čeľade skorocelovité v širšom zmysle (staršie z čeľade krtičníkovité). Rod je príbuzný rodu veronikovec.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autori a editori Wikipédie
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia SK

    Veronikasläktet ( Sueco )

    fornecido por wikipedia SV

    Veronikasläktet (Veronica)[1][2] är ett släkte i familjen grobladsväxter,[1] med cirka 450 arter. De förekommer i alla världsdelar utom Antarktis. Släktet är mycket varierande och arterna kan vara allt från ettåriga till fleråriga örter, eller buskar. Senare tids forskning har visat att ett flertal släkten som tidigare hållits separata, t.ex. hebesläktet (Hebe), numera ingår i veronikasläktet.

    Dottertaxa till Veronikasläktet, i alfabetisk ordning[1]

    Bildgalleri

    Källor

    1. ^ [a b c] Roskov Y., Kunze T., Orrell T., Abucay L., Paglinawan L., Culham A., Bailly N., Kirk P., Bourgoin T., Baillargeon G., Decock W., De Wever A., Didžiulis V. (ed) (5 april 2014). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2014 Annual Checklist.”. Species 2000: Reading, UK. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2014/browse/tree/id/17274952. Läst 26 maj 2014.
    2. ^ Sveriges lantbruksuniversitet 2012-. Veronica L. - Veronikasläktet från Svensk Kulturväxtdatabas (SKUD). Läst: 8 augusti 2015

    Externa länkar

    • Martínez Ortega, M.M., Albach, D.C. & Fischer, M.A. 2004. Taxon 53(2): 438.
    • Martínez Ortega, M.M. & Albach, D.C. 2011. Classification of Veroniceae
    • gmxhome.de
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia författare och redaktörer
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia SV

    Veronikasläktet: Brief Summary ( Sueco )

    fornecido por wikipedia SV

    Veronikasläktet (Veronica) är ett släkte i familjen grobladsväxter, med cirka 450 arter. De förekommer i alla världsdelar utom Antarktis. Släktet är mycket varierande och arterna kan vara allt från ettåriga till fleråriga örter, eller buskar. Senare tids forskning har visat att ett flertal släkten som tidigare hållits separata, t.ex. hebesläktet (Hebe), numera ingår i veronikasläktet.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia författare och redaktörer
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia SV

    Yavşan otu ( Turco )

    fornecido por wikipedia TR

    Yavşanotu (Veronica), çiçekli bitkiler familyası Plantaginaceae'nin yaklaşık 500 türle temsil edilen en büyük cins taksonudur, daha önceleri sıracaotugiller (Scrophulariaceae) familyasında sınıflandırılmıştır. Aynı adla da anılan Yavşan (Artemisia) ile karıştırmamak gerekir.

    Türler

    Dış bağlantılar

    Commons-logo.svg Wikimedia Commons'ta Yavşan otu ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. Wikispecies-logo.svg Wikispecies'te Yavşan otu ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia yazarları ve editörleri
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia TR

    Yavşan otu: Brief Summary ( Turco )

    fornecido por wikipedia TR

    Yavşanotu (Veronica), çiçekli bitkiler familyası Plantaginaceae'nin yaklaşık 500 türle temsil edilen en büyük cins taksonudur, daha önceleri sıracaotugiller (Scrophulariaceae) familyasında sınıflandırılmıştır. Aynı adla da anılan Yavşan (Artemisia) ile karıştırmamak gerekir.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia yazarları ve editörleri
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia TR

    Вероніка (рід) ( Ucraniano )

    fornecido por wikipedia UK
    У Вікіпедії є статті про інші значення цього терміна: Вероніка (значення).

    Вероні́ка (Verónica) — рід квіткових рослин родини Подорожникових, найбільший рід цієї родини; за одними даними, налічує 500, за іншими — близько 300 видів. Раніше цей рід включали до родини Ранникових (Scrophulariaceae) або до родини Веронікових (Veronicaceae).

    Етимологія

    Наукову назву роду Veronica Карл Лінней обрав за вернакулярною назвою цієї групи рослин в багатьох європейських мовах; назва засвідчена з 16 ст. і пов'язана зі Святою Веронікою[1].

    За іншими джерелами назва походить від слів лат. verus — справжній і лат. unicis — єдиний або лат. irum — перемога, що загалом означає «та, що несе перемогу над хворобами».[2]

    Опис

    Одно- і багаторічні трави, іноді напівчагарнички, поширені у всіх частинах світу, але переважно в холодних і помірних областях Євразії, включаючи високогір'я і Арктику.

    Рослини характеризуються дрібними квітками з двома тичинками, зібраними в різні колосоподібні, зонтикоподібні і волотеподібні суцвіття, які можуть бути сидячими і на довгих квітконіжках; товстими гіллястими або укороченими кореневищами або рясним тонким корінням; стеблами як повзучими, так і прямими; переважно супротивним і цільним листям, стеблом і листям як голим, так і густо опушеним.

    Поширення та середовище існування

    Росте на луках, узбережжі річок і водоймищ, біля боліт, на багнистих місцинах, на дні яруг, балок тощо.

    Практичне використання

    Серед веронік є лікарські рослини, є хороші медоноси. Багато видів розводяться як декоративні.

    У харчуванні

    Зілля вероніки має приємний аромат, що посилюється після підсихання. Смак дещо терпкий з теплою гіркотою в роті. На Кавказі, в Іспанії, Австрії та Швейцарії молоде листя вероніки замінює крес-салати для юшок, йде для приготування салатів до м'ясних і рибних страв. Квітки її входять до складу трав, за допомогою яких виготовляють деякі сорти коньяків, лікерів, а також знамените вино — іспанську малагу.[2]

    Види

    Рід нараховує близько 300 видів. Ті види, що позначені зірочкою (*), поширені в Україні (близько 50 видів):

    Галерея

    Примітки

    1. Angus Stevenson, Maurice Waite. Concise Oxford English Dictionary. — Oxford : Oxford University Press, 2011. — С. 1607. — ISBN 0199601100.
    2. а б М. Л. Рева, Н. Н. Рева Дикі їстівні рослини України / Київ, Наукова думка, 1976—168 с. — С.34
    3. Gibson, E. Rare plant in forest has botanists bamboozled. New Zealand Herald. 10 November 2009.

    Посилання

     src= Вікісховище має мультимедійні дані за темою: Вероніка
    species:
    Проект Віківиди має дані за темою:
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Автори та редактори Вікіпедії
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia UK

    Вероніка (рід): Brief Summary ( Ucraniano )

    fornecido por wikipedia UK
    У Вікіпедії є статті про інші значення цього терміна: Вероніка (значення).

    Вероні́ка (Verónica) — рід квіткових рослин родини Подорожникових, найбільший рід цієї родини; за одними даними, налічує 500, за іншими — близько 300 видів. Раніше цей рід включали до родини Ранникових (Scrophulariaceae) або до родини Веронікових (Veronicaceae).

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Автори та редактори Вікіпедії
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia UK

    Вероника (растение) ( Russo )

    fornecido por wikipedia русскую Википедию
    У этого термина существуют и другие значения, см. Вероника (значения).
     src=
    Ботаническая иллюстрация Якоба Штурма из книги Deutschlands Flora in Abbildungen, 1796

    Корневище

    Корневище тонкое, длинное, ползучее, может быть ветвистым, или короткое с многочисленными тонкими корнями, иногда корни нитевидные. У вероники ключевой (Veronica anagallis-aquatica) корни стелющиеся, толстые. Корневища образуют один или несколько восходящих побегов.

     src=
    Стебель вероники ключевой

    Стебель

    Стебли прямые или распростёртые, одиночные или ветвистые, иногда ветвистые у основания. У вероники ключевой стебли полые внутри. Стебли опушены мягкими простыми волосками, стебельчатыми железистыми волосками или голые, а у соцветия железисто опушённые. У вероники реснитчатой (Veronica ciliata) стебли густо опушены длинными волосками. У вероники кустящейся (Veronica fruticans) и других полукустарничков, а также у кустарниковых австралийских и южноамериканских видов стебли у основания древеснеющие. Высота стебля колеблется от 2 см (у вероники крошечной (Veronica pusilla)[7]:425) до 150 (120[6]) см (у вероники длиннолистной (Veronica longifolia)). Есть ползучие виды, укореняющиеся в узлах или в нижних частях стеблей.

     src=
    Лист вероники пашенной,
    средняя длина 8 мм

    Листья

    Листья расположены либо супротивно (у подавляющего большинства)[6], либо поочерёдно, либо только в верхней части поочерёдно[7], либо мутовками по 3—9 в мутовке. Некоторые виды обладают, как супротивным, так и мутовчатым расположением листьев. Нижние листья могут быть чешуевидными. Форма листьев может быть эллиптической, овальной, яйцевидной, обратнояйцевидной, яйцевидно-треугольной, продолговато-яйцевидной, ланцетной или узколанцетной, яйцевидно-ланцетной, яйцевидно-округлой, линейно-ланцетной, продолговатой и почти линейной, а также сердцевидной. У вероники перистой (Veronica pinnata) листья перисто рассечены на линейные или нитевидные, реже узколанцетные расставленные доли, а у вероники нителистной (Veronica filifolia) дважды перисто-раздельные с тонкими, почти нитевидными долями. Перисторасчленённые листья встречаются и у других видов. Листья могут быть также и пальчатолопастными. Многие виды обладают весьма разнообразной по степени расчленённости пластинкой листа. Особенно это касается вероники многораздельной (Veronica multifida), у которой листья могут цельнокрайными, расставленно-крупнопильчатыми, перисторассечёнными и дважды-перисторассечёнными. Наиболее обычны яйцевидные и продолговатые листья[6]:28. Края листьев зубчатые, мелко-тупозубчатые, пильчато-зубчатые, городчатые, дважды пильчатые[6]; с немногими редкими зубчиками в верхней части, в нижней цельнокрайные. Край листа у многих видов подвержен значительной изменчивости. Листья опушённые, длиннореснитчатые, железисто-реснитчатые, с редкими рассеянными волосками, голые или кожистые. Листья обычно с коротким черешком, 1—1,5 мм длины[6]:27, иногда с длинным. У вероники длиннолистной (Veronica longifolia) черешки достигают 13 мм длины[6]:27. Иногда черешки уплощены и расширены, как у вероники телефиелистной (Veronica telephiifolia). Иногда черешки не выражены или отсутствуют вовсе, как у вероники ключевой. Размеры листьев колеблются от нескольких миллиметров (у некоторых однолетников) до 15 см длины, большинство видов обладают листьями в несколько сантиметров длины. Листья зелёного цвета, у некоторых видов серого — из-за густого опушения. Относительно длительности жизни листьев существуют лишь сведения, касающиеся немногих видов. У вероники длиннолистной удлинённые многолистные (до 25 узлов) ортотропные побеги отмирают осенью почти полностью, однако иногда возникают зимующие озимые побеги, на которых часть листьев распускается осенью, у вероники колосистой и седой — листья осенней генерации перезимовывают зелёными.

     src=
    Цветок вероники персидской,
    средний диаметр 11 мм
     src=
    Диаграмма цветка

    Цветки

    Цветки собраны в верхушечные рацемозные колосовидные, зонтиковидные или метельчатые соцветия открытого типа[6], соцветия могут быть в пазухах листьев, иногда только верхних. Число цветков в соцветии редуцировано до двух или даже до одного. Колосовидными соцветиями обладают, например, вероника колосистая (Veronica spicata) и седая (Veronica incana), а зонтиковидные встречаются в основном среди высокогорных типов. В основном же соцветия вероник представляют собой терминальные или латеральные кисти[6]. При отцветании кисти зачастую могут удлиняться. Цветоножки могут быть длинными, в основном короткие, в колосовидных соцветиях цветки сидячие. У вероники щитковой (Veronica scutellata), например, цветоножки очень длинные, а у вероники Положий — нитевидные и по длине в несколько раз превышают чашечку. Соцветия вероник могут быть очень различными по густоте. Густота соцветия может значительно варьировать даже в пределах одного и того же вида. У однолетников, особенно у эфемеров, соцветия представляют почти всю надземную часть растения. У некоторых видов вероник соцветия очень своеобразны, кроющие листья цветков у них не отличаются от вегетативных. Некоторые морфологи зачастую рассматривают подобные соцветия как собрание отдельных цветков. Однако при переходе от вегетативной части растения к соцветию типа кисти происходят следующие явления: 1) изменяются форма и размеры листьев; 2) изменяется листорасположение; 3) нижний кроющий лист отделяется от самого верхнего вегетативного листа междоузлием, часто более длинным, чем предшествующие. У вероники персидской (Veronica persica) периоды формирования вегетативных и кроющих листьев цветков чередуются[14]. Аналогичное явление наблюдается и у вероники нитевидной (Veronica filiformis)[15]. Таким образом, ось соцветия с течением времени трансформируется в вегетативный побег.

    Цветки небольшие, обоеполые, зигоморфные. Прицветники цельные, реснитчатые, узколинейные, линейные, прямые, ланцетные, яйцевидно-ланцетные, линейно-ланцетные. Околоцветник двойной. Чашечка на ¾ или полностью рассечена на пять эллиптических, широколанцетных, ланцетных или линейно-ланцетных реснитчатых долей, из которых одна недоразвита, более короткая и узкая, короче или немного шире остальных, или две передние более длинные, две средние вдвое, а пятая втрое короче передних; или рассечена на четыре яйцевидно-ланцетные, ланцетные, эллиптические острые короткореснитчатые или реснитчатые по краю доли, гладкие, опушённые или железисто опушённые. Венчик сростнолепестный, в основном четырёхраздельный, колесовидной формы, дифференцированный на трубку и отгиб, в зеве как правило, опушённый[6], различных оттенков синего, лилового или фиолетового цвета, иногда белый, жёлтый или красноватый (часто некоторые доли окрашены в белый цвет), длиннее или короче чашечки, иногда может быть равен ей. У некоторых видов отгиб не выражен. Трубка венчика в два, три, иногда в четыре-пять раз короче отгиба или равна ему. Доли отгиба обратнояйцевидные, широко-яйцевидные, продолговато-яйцевидные, овальные или округлые тупые, яйцевидно-ланцетные, ланцетные, эллиптические, ромбовидно-ланцетные, линейно-ланцетные острые. Одна из лопастей отгиба немного шире или у́же остальных или верхняя лопасть шире боковых и значительно шире нижней. Размеры околоцветника весьма различны и могут варьировать, особенно у крупноцветковых видов, в широких пределах. Так, у Veronica amoena subsp. amoena венчик цветка колеблется от 8 до 18 мм в диаметре. Среди однолетников встречаются цветки, не превышающими 3 мм в диаметре, а Вероника краснолистная (Veronica rubrifolia) обладает цветками всего 2,5 мм в диаметре. Две тычинки прикреплены к трубке венчика в её средней части и располагаются как бы по бокам от заднего лепестка. Длина тычинок связана с размерами цветка и способом его опыления. У высокогорных видов, таких как вероника альпийская (Veronica alpina), обладающих факультативной энтомогамией и нередко самоопыляющихся, тычинки в основном короткие. Напротив, у энтомогамных вероник равнин и нижних поясов гор тычиночные нити очень длинные и часто утолщены в средней части[6]. Таковы тычинки у вероники широколистной (Veronica teucrium), вероники приятной (Veronica amoena) и других видов.

    Гинецей ценокарпный из двух медианных плодолистиков. Завязь двухгнёздная, с центральной плацентой. Пыльцевые зёрна трёх-четырёх-бороздные, некрупные. Пыльца двух- или трёхклеточная. Столбик один, с головчатым, редко двухлопастным рыльцем, может быть очень разной длины: от 7—8 до 0,1 мм[6].

     src=
    Семена вероники полевой,
    длина 1 мм, ширина 0,5 мм

    Плоды

    Плод — двугнёздная ценокарпная коробочка, но может быть и одногнёздной[6], по форме может быть обратнояйцевидной, округло-почковидной, округло-эллиптической, почти округлой; продолговатой, к верхушке суженной; обратносердцевидной, сердцевидной, обратнотреугольной, в основном с небольшой выемкой. Коробочка опушённая, голая или с единичными волосками, железисто-волосистая, длинноволосистая. Столбик в основном короче коробочки или выемки в ней, может быть равен ей. У вероники даурской (Veronica daurica) и вероники седой столбик в 2—2,5 раза длиннее коробочки, у вероники дубравной (Veronica chamaedrys) вдвое длиннее её, у вероники колосистой — длиннее в 2,5 раза. Вскрывание коробочки может происходить как по перегородкам, так и по гнёздам. Разнообразие плодов находится в резком контрасте со сравнительной однотипностью цветков, что выделяет веронику из других родов семейства.

    Семена средних размеров, яйцевидные или округлые, плоско-выпуклые, гладкие или бугорчатые, желтоватые, от 0,5—0,7 мм до 2—3 мм длины. У некоторых видов семена сильно уплощённые, часто почти плоские. Встречаются лодочковидные и бокаловидные семена. Количество семян в коробочке очень невелико, часто не более 2—3[6].

    Число хромосом сводится к основным числам X=7, 8, 9. Только у вероник секции Pseudolysimachium X=17[6].

    Опыление

    У вероник с мелкими цветками и у многих высокогорных форм развиты автогамия, анемогамия или факультативная энтомогамия. Мюллер[16] приводит в своей капитальной сводке для вероники альпийской (Veronica alpina) и вероники безлистной (Veronica aphylla) лишь очень немного мелких насекомых из двукрылых и жуков. Отсутствие светлого пятна в зеве этих растений также указывает на отсутствие какой-либо специализированной энтомогамии. По наблюдениям Мюллера, цветки у вероники альпийской даже в солнечную погоду нередко самоопыляются ещё до раскрывания. Волоски в зеве цветков, присутствующие почти у всех видов, препятствуют попаданию влаги внутрь цветка и защищают пыльцу от намокания. Первая же капля дождя, попадая в зев цветка, задерживается в нём, закрывая выход воздуху, заполняющему цветочную трубку. Давление этого воздуха препятствует проникновению первой и последующих капель внутрь цветка. Кроме того, некоторые вероники закрывают венчики в преддверии дождя и на ночь, тем самым также осуществляя защиту своей пыльцы от намокания во время дождя или от попадания в них росы. У крупноцветковых вероник невысокогорных открытых мест более специализированное опыление, хотя комплекс посещающих их насекомых весьма разнообразен. При наблюдении за вероникой широколистной (Veronica teucrium) за несколько дней было отмечено 16 видов насекомых, регулярно посещавших её. Среди них перепончатокрылые и другие различные мелкие пчелиные, двукрылые, бабочки. Особенно своеобразно опыление так называемыми «парящими мухами», которые, подобно бабочкам-бражникам, «пьют сок» как бы на лету, лишь придерживаясь лапками за средние утолщённые части тычиночных нитей. При этом пыльца попадает на грудь насекомого, а затем на рыльца других цветков. Известно, что опыление парящими насекомыми проходит очень интенсивно. Как и у многих других энтомогамных растений, зев у этих видов вероник отличается по цвету. У вероники широколистной и дубравной он, например, тёмно-синий на светло-синем фоне. Хотя роль «сосущих мух» в опылении вероник очень значительна, Куглер[17] считает, что главные опылители их — мелкие пчелиные, мухи же играют известную роль лишь на бедных пчелиными местообитаниях. Шмели же мало посещают цветки вероник из-за небольшого количества нектара[6].

    Жизненные формы

    В зависимости от вида корневищ и длительности жизненного цикла вероники подразделяются на следующие жизненные формы[6]:25:

    • Коротко- и длиннокорневищные длиннопобеговые многолетники с тонкими корнями. Корневища бывают эпигеогенные и гипогеогенные.
    • Корневищные розеточные и полурозеточные формы.
    • Травянистые многолетники со столоноподобными корневищами.
    • Ползучие травянистые многолетники.
    • Короткокорневищные кистекорневые травянистые многолетники (с толстыми корнями).
    • Полукустарнички.
    • Монокарпики, представлены исключительно однолетниками. Среди них встречаются как длительно вегетирующие, так и эфемеры. Некоторые однолетники «озимого» типа, такие как Veronica persica, могут жить несколько лет. У типичных эфемеров соцветия возникают из пазух самых нижних листьев, для многих эфемеров-вероник характерно возникновение большого числа придаточных почек.

    Распространение

     src=
    Вероника тимьянолистная,
    лесной и луговой вид
     src=
    Вероника альпийская,
    растение альпийских и субальпийских лугов
     src=
    Вероника поточная,
    растение влажных мест

    Растения рода Вероника встречаются во всех частях света, но чаще в умеренных и холодных областях Европы и Азии, преимущественно в Средиземноморье; часто в высокогорьях. Для Австралии, Новой Зеландии и Южной Америки характерны кустарниковые вероники.

    Общий ареал

    Ареал вероник очень обширен и занимает (если не принимать в расчёт Антарктиду) половину суши земного шара. Он охватывает всю Евразию, кроме Крайнего Севера, северо-востока и отчасти востока (бассейн Уды и ряд районов Охотского побережья) Сибири; островов Тихого и Индийского океанов; Африку в пределах Северного полушария и гор восточной части; Северную Америку, приблизительно к югу от 62° северной широты; Центральную и отчасти Южную Америку и Австралию к югу от 30° южной широты, причём австралийский фрагмент ареала изолирован от остальной части[6]. В Зарубежной Арктике дальше всех на север заходит вероника альпийская (Veronica alpina), она растёт на островах близ северного побережья полуострова Лабрадор, на юге Баффиновой Земли, на острове Ян-Майен, в Исландии, арктической Скандинавии[4].

    В Северной Африке известно незначительное количество вероник — около 11, в Северной Америке насчитывается 15 видов, близких к евроазиатским[7]. В Австралии количество видов примерно такое же, как и в Америке, но австралийские виды более самобытные[6].

    На Пиренейском полуострове обитает 35 видов, на Апеннинском полуострове — 29 видов, в Германии — 33 вида, в Скандинавии — 22 вида, в Великобритании — 19 видов, в Греции и Болгарии — 42 вида, в Турции — 47 видов, в Иране — 38 видов, в Сирии и Ливане — 22 вида, в Памиро-Алае и Тянь-Шане — 31 вид, в Гималаях — около 30 видов, в Китае (без Джунгарии и Кашгарии) — 34 вида, в Японии — 16 видов[6].

    На территории бывшего СССР встречается 150 видов[18], в Европейской части СССР (с Крымом) — 37 видов, на Кавказе — 49 видов[6]. В Российскую Арктику проникают 6 видов[4].

    Наиболее богато представлены вероники на Пиренейском полуострове, Балканском полуострове, Малой Азии и на Кавказе. Особенно поражает Кавказ, по территории значительно уступающий Малой Азии.

    Вероники произрастают в самых разнообразных условиях, но в основном это растения открытых пространств. Хотя происхождение рода связывают с влажными субтропическими лесами Средиземноморья, лесных видов в настоящее время мало. В лесной полосе большая часть видов обитает в светлых лесах и на лугах. В степной и лесостепной полосе Евразии видовое разнообразие вероник небольшое, хотя они встречаются в больших количествах. Некоторые вероники ведут себя как сорняки[6].

    Многие виды вероник входят в состав самых разнообразных группировок, являясь в них доминантами. Так, виды секции Beccabunga преобладают в растительности по ручьям в Средней Азии, вероника многораздельная (Veronica multifida) — в нагорно-ксерофильных группировках Армении, вероника сердцевидноплодная (Veronica cardiocarpa) — в «эфемеровых лугах» Копетдага, вероника седая (Veronica incana) — в степях Даурии и т. д.

    По всей или почти по всей Европе и России в светлых лесах, по опушкам, на лугах растут вероника тимьянолистная (Veronica serpyllifolia), вероника колосистая, вероника широколистная (Veronica teucrium). В лесах Кавказа растут вероника петуший гребень (Veronica crista-galli), вероника мелиссолистная (Veronica magna), вероника нитевидная (Veronica filiformis), вероника теневая (Veronica umbrosa).

    На сырых лугах, по берегам рек, озёр, на болотах растут вероника ключевая (Veronica anagallis-aquatica) — В Европе, на Урале, в Сибири, большей части Азии, Америке и Африке; вероника поточная (Veronica beccabunga) — в Европе, Сибири, Средней Азии, Турции, Китае, Северной Америке; вероника щитковая (Veronica scutellata) — почти по всей территории бывшего СССР, по всей Европе и в Северной Америке.

    Большое разнообразие видов вероник в горах. На альпийских и субальпийских лугах растут вероника альпийская — в горах почти по всей Евразии; вероника Порфирия (Veronica porphyriana), вероника реснитчатая (Veronica ciliata) — в горах Азии; вероника саянская (Veronica sajanensis) — в Центральных Саянах. Для альпийских лугов Западной Европы характерны очень немногие виды.

    В высокогорьях, у ледников и снежников, на скалах и каменистых россыпях растут вероника густоцветковая (Veronica densiflora) — в Сибири, Средней Азии, Монголии и Китае; вероника крупнотычинковая (Veronica macrostemon) — в Средней Азии и на юге Сибири, в Монголии и Китае.

    Ареал вероники на север нашей страны доходит до 60° северной широты, где встречаются бореальная вероника длиннолистная, широко распространённая в кустарниковых тундрах и на пойменных лугах европейского Севера России и по долинам крупных сибирских рек. Ещё дальше на север, в Арктике, на востоке Кольского полуострова и на северо-востоке Европейской части России, кое-где в тундрах встречаются лесные и лесостепные вероника дубравная, вероника тимьянолистная и вероника колосистая. Бореальная и степная вероника седая проникает к южным пределам Арктики по долинам рек Колыма и Майна. Широко распространена на европейском Севере России и на Ямале вероника альпийская[4].

    Вероника алатавская (Veronica alatavica) растёт на высоте 2500—2600 м, а вероника краснолистная (Veronica rubrifolia) забирается на высоту до 3000 м, вероника ложнокрупнотычинковая (Veronica macrostemonoides) — до 3700 м, растущая в юго-западной части Китая Veronica roccii — на высоте до 4000 м над уровнем моря[6]. Но самым высокогорным видом рода является Veronica lanuginosa, произрастающая в Индии, Китае, Непале и Бутане на высоте 4000—6500 м над уровнем моря[6]:177.

    Эндемики

    Среди вероник встречаются эндемики отдельных территорий России и стран бывшего СССР[7]:

    Для Кавказа эндемичны семь видов вероник, так как в последние десятилетия установлено произрастание целого ряда «кавказских условных эндемов» в Иране и (или) в Малой Азии[20].

    Из 30 гималайских видов рода четыре — палеоэндемы[6].

    На Азорских островах обитает только свойственная им Veronica dabneyi. Один эндемичный вид свойственен Филиппинам. В Японии из 16, обитающих там видов, — 3 эндемика: Veronica onoei, Veronica sieboldiana и Veronica ornata[6].

    Экология

    В основном вероники мезофиты, но есть среди них и ксерофиты. Например, вероника седая (Veronica incana). Стебель и листья у неё опушены волосками. Волоски эти быстро отмирают и заполняются воздухом. Воздух плохо пропускает тепло, потому вероника седая не так сильно нагревается солнечными лучами. Кроме того, этот вид вероники сравнительно легко переносит высыхание. Она может потерять до 60 % содержащейся в ней воды и всё же пережить засуху[21]. Засухоустойчивы и все горные виды вероник[22]. Но самым ксерофильным видом рода является вероника мелкоплодная (Veronica microcarpa). Эта многолетняя вероника растёт при годовом количестве осадков 270—300 мм[6]. В верхних поясах гор Кавказа и прилегающих территорий обитают высокогорные петрофиты.

    Однолетние вероники в основном тяготеют к Древнему Средиземью (хотя некоторые из них встречаются в степной и даже лесной зоне). Здесь они произрастают в огромных количествах в нагорно-ксерофильных группировках, ксерофильных редколесьях, в шибляках, на богарных землях и т. д. Но даже наиболее «экстремальные» однолетники избегают пустынь, даже сравнительно мягких.

    Среди вероник встречаются гигрофильные и даже гидрофильные виды[6]. Вероника поручейная (Veronica beccabunga) может расти, плавая на поверхности воды. В её стеблях и листьях образуются крупные воздухоносные ходы, межклетники. Они делают растение более лёгким[23].

    Все виды вероник абсолютно нетребовательны к составу и качеству почвы. Однако петрофиты предпочитают почву с содержанием щебня[22]. Вероника длиннолистная характеризует почву среднего плодородия, а также почву со слабой кислотностью (5,0—6,7 pH)[24]. Растущие на огороде вероники характеризуют почву кислую, мало пригодную для огородных растений[25], среди них вероника дубравная, длиннолистная и лекарственная[26].

    Растения морозоустойчивы, некоторые виды выдерживают понижение температуры зимой до −29 °C.

    Растения рода Вероника размножаются как семенами, так и вегетативным путём. Некоторые из них являются сорняками, так как не предъявляют особых требований к условиям произрастания. Особенно быстро разрастаются стелющиеся виды вероник. К сорным растениям сельскохозяйственных культур на территории России относятся: вероника пашенная (Veronica agrestis), вероника полевая (Veronica arvensis), вероника плющелистная (Veronica hederifolia), вероника персидская (Veronica persica) и вероника скромная (Veronica polita)[27]. Наибольшую опасность в качестве сорняка при выращивании газонов из всех растений этого рода в настоящее время представляет вероника нитевидная (Veronica filiformis). Она может размножаться, например, кусочками стеблей, разлетающимися в разные стороны во время стрижки травы[28].

    Вероника пашенная может заражаться кольцевой пятнистостью малины, вирусной болезнью, передающейся через почву, сорняки, а также переносящейся нематодами. Это заболевание ведёт к снижению урожайности и гибели садовых сортов малины[29].

    Некоторые виды вероник (например, вероника дубравная[30]) могут служить барометром, так как венчики их цветков закрываются перед дождём.

    Вероника является кормовым растением для гусениц бабочек:

    На листьях вероники дубравной образуют галлы личинки одного из видов комариков, округлые вздутия на верхушках её побегов возникают в результате поражения галлицей верониковой, обросшие волосками вздутия на верхушках побегов и соцветий образуются в результате деятельности клещей[30], цветки под влиянием клещей становятся махровыми[37]. Плоды вероники ключевой часто поражаются долгоносиком Gymnetron beccabungae, благодаря чему образуются шарообразные галлы, сильно изменяющие их форму[7]:470[38].

    Лесные вероники способны к образованию микоризы[30].

    Редкие виды и их охрана

    Многие виды вероник находятся на грани исчезновения и внесены в Красные книги[39]:

    Вероника ненастоящая (Veronica spuria) внесена в «Чёрный список» Красной книги Белоруссии[43], а вероника широколистная, или дубровник, является видом, требующим внимания на территории этой страны в силу высокого глобального природоохранного статуса[44].

    Лимитирующими факторами являются распашка степей и лугов, являющихся естественными местообитаниями растений, сенокошение, выпас скота и другие.

    Химический состав

    Вероника лекарственная, длиннолистная, седая содержат дубильные вещества, гликозиды (аукубин, вероницин), следы алкалоидов[45], сапонины, каротин (у вероники длиннолистной — 10 мг%[45]), аскорбиновую кислоту (у вероники длиннолистной — 260 мг%[45], у вероники лекарственной — 105 мг%[30]), флавоноиды, микроэлементы. Вероника дубравная также содержит гликозид аукубин, следы алкалоидов, аскорбиновую кислоту, каротин, микроэлементы. Вероника длиннолистная содержит, кроме того, кофейную и хлорогеновую кислоты, холин[45], кумарин[45], а вероника лекарственная — яблочную, лимонную, молочную. Вероники лекарственная и седая содержат эфирные масла.

    Вероника поточная содержит углеводы и родственные соединения (глюкоза, фруктоза, сахароза, рафиноза, Д-маннит), иридоиды, бета-ситостерин, высший алифатический углеводород триаконтан, высшие жирные кислоты, органические кислоты, фенолкарбоновые кислоты, флавоноиды.

    В траве вероники широколистной также обнаружены углеводы, маннит, иридоиды (аукубин, катаптол, изокатаптол), карденолиды, сапонины, стероидные, холин, фенолкарбоновые кислоты и их производные (кофейная, хлорогеновая и изохлорогеновая), дубильные вещества, кумарин, флавоноиды. В траве вероники колосистой содержатся углеводы, маннит, хинная кислота, иридоиды, карденолиды, сапонины, холин, дубильные вещества, кумарин, флавоноиды, фенолкарбоновые кислоты и их производные.

    В траве вероники персидской (Veronica persica) обнаружены иридоиды, флавоноиды[45], в цветках — глюкоза, фенолкарбоновые кислоты[45].

    Практическое применение

    Вероники являются отличными медоносами, особенно вероника длиннолистная. Она при сплошном произрастании даёт свыше 100 кг/га мёда[46]. По другим данным, содержание сахара в нектаре при сплошном произрастании вероники длиннолистной — 295 кг/га[47]. Нектар вероник обладает 40%-ной сахаристостью (данные для вероники колосистой)[6]. По другим данным, вероники дают немного нектара и причисляются к второстепенным медоносам[48].

    Применение в медицине

    Вероника длиннолистная и вероника лекарственная — издавна применяются в народной медицине. Вероника лекарственная в научной медицине России не употреблялась, но официальна в медицине Западной Европы[45], а также используется в гомеопатии[49].

    Настой и отвар травы вероники лекарственной принимают внутрь при различных простудных заболеваниях, а также делают полоскания при ангине, раздражении слизистых оболочек рта и горла[50]. Она эффективно улучшает аппетит, стимулирует секрецию пищеварительных желез, благотворно воздействует на все процессы обмена веществ, применяется при заболеваниях печени, желчно- и почечнокаменной болезнях, при головной боли, истощении, климактерических расстройствах, как кровоостанавливающее при внешних и внутренних кровотечениях, а наружно — при различных кожных заболеваниях, в том числе грибковых поражениях кожи. Народная медицина широко использует веронику лекарственную при злокачественных новообразованиях, в частности при раке желудка[51].

    Вероника длиннолистная эффективна против многих кожных заболеваний воспалительного характера, а также против опрелостей, панарициев, кровотечений, длительно не заживающих ран и язв[52]; при простудных и нервных заболеваниях, болезнях печени, головной боли, расстройствах желудочно-кишечного тракта, маточных кровотечениях[53].

    Народная медицина использует аналогично и другие виды вероник: веронику дубравную (Veronica chamaedrys), широколистную и седую[54]. Вероника дубравная находит незначительное применение в народной медицине при простудных и кожных заболеваниях. Вероника седая используется также в народной медицине при болезнях почек, сердечно-сосудистых заболеваниях, неврозах, болезнях глаз. Настой травы вероники седой применяли раньше, кроме того, в качестве детоксикационного средства при укусах ядовитых змей и бешеных животных[45].

    В Сибири в лечебных целях используются также вероника ключевая[55], вероника ненастоящая[56].

    На Дальнем Востоке в народной медицине используются также вероника американская, вероника даурская, вероника ложноключевая (Veronica anagalloides), вероника льнянколистная, вероника тимьянолистная, вероника щитковая[57].

    Настой травы вероники персидской в Таджикистане применяют при желудочных заболеваниях[58].

    В декоративном садоводстве

    Растения многих видов разводятся в садах на открытом воздухе, ценятся как за привлекательные цветки, так и за общую изящность облика.

    Некоторые виды, используемые в декоративном садоводстве[59]:

    • Veronica allioniiвероника Аллиони — с мелкими фиолетовыми цветами, собранными в верхушечные соцветия.
    • Veronica alpinaвероника альпийская — с фиолетовыми цветками в верхушечных немногоцветковых головчатых кистях.
    • Veronica armenaвероника армянская — с нитевидными листьями и синими, фиолетовыми или розовыми цветками 0,5 см в диаметре. Образует дерновины высотой 5—10 см. Подходит для газонов, альпийских горок, террас[53].
    • Veronica austriacaвероника австрийская — с ярко-синими звёздчатыми цветками в 2—4 боковых, удлинённых, одиночных или супротивных кистях, выходящих из пазух верхних листьев, высотой 20—50 см. Засухоустойчива. Подходит для газонов и альпийских горок[53], террас рокариев[60].
    • Veronica bilobaвероника двулопастная — со светло-голубыми цветочными кистями, удлинёнными, рыхлыми, малоцветковыми.
    • Veronica calycinaвероника чашечная — с мелкими голубыми цветками, собранными в верхушечные соцветия.
    • Veronica chamaedrysвероника дубравная — с чисто-голубыми или синими с тёмными жилками (иногда встречаются розовые) цветками, 10—15 мм в диаметре[60].
    • Veronica ciliataвероника реснитчатая — с голубыми цветками в верхушечных коротких малоцветковых кистях.
    • Veronica dauricaвероника даурская — с белыми цветками в верхушечных кистях, одиночных или нескольких.
    • Veronica densifloraвероника густоцветковая — с синими цветками в верхушечных плотных округлых кистях, по отцветании удлиняющихся.
    • Veronica filifoliaвероника нителистная — с негустыми кистями молочно-белых цветков с синими жилками, подушкообразный многолетник.
    • Veronica filiformisвероника нитевидная — с одиночными голубыми цветками с тёмными жилками, поднимающимися на длинных ножках из пазушных листьев. Есть формы с бледно-голубыми и белыми цветками. Подходит для выращивания на газонах и альпийских горках[53], а также для террасированных рокариев и закрепления склонов[60].
    • Veronica formosaвероника формозская — с голубовато-лиловыми цветками.
    • Veronica fruticansвероника кустящаяся — с ярко-синими цветками с красноватым пояском у основания чашечки на длинных цветоножках, собранных в кистевидные соцветия. Реже встречаются растения с розовыми цветками. Образует низкие, а порой и высокие (5—10 см) подушковидные заросли. Зимостойка, пригодна для посадки на каменистых террасах, растёт в полутени[60].
    • Veronica gentianoidesвероника горечавковая — с бледно-голубыми или беловатыми с тёмно-синими прожилками цветками до 1 см в диаметре в кистевидных соцветиях. Выведены сорта с белыми цветками и с кремово-белыми пятнами на листьях[53], с зелёными листьями с белой каймой[60]. Влаголюбива, но засухоустойчива, зимостойка без укрытия. Пригодна для посадки на террасах рокариев, в миксбордерах[60].
    • Veronica gracilisвероника изящная — с одиночными голубыми цветками.
    • Veronica grandifloraвероника крупноцветковая — с ярко-синими цветками, собранными в малоцветковые соцветия.
    • Veronica incanaвероника седая — беловато-войлочно опушённое растение с узкими густыми колосовидными кистями цветов. Существуют садовые сорта и формы[45]. Засухоустойчива, зимостойка без укрытия[60]. Подходит для газонов и альпийских горок[53].
    • Veronica linariifoliaвероника льнянколистная — с синими цветками в верхушечных, густых и длинных, одиночных кистях, реже в пазухах верхних листьев образуются боковые кисти.
    • Veronica longifoliaвероника длиннолистная — высокое растение с длинной прямой кистью голубых цветков до 25 см длиной. Выведены сорта с крупными соцветиями и с белыми или голубыми различных оттенков цветками. Влаголюбива[60].
    • Veronica macrostemonвероника крупнотычинковая — с сине-фиолетовыми цветками, собранными в верхушечные, головчатые кисти, к концу цветения значительно удлиняющиеся.
    • Veronica maximowiczianaвероника Максимовича — с беловатыми цветками с сиреневыми жилками, собранными в верхушечные кисти.
    • Veronica niveaвероника снежная — с бледно-голубыми или белыми мелкими цветками, собранными в пониклые верхушечные соцветия.
    • Veronica officinalisвероника лекарственная — стелющееся растение с бледно-лиловыми цветками до 6—7 мм в диаметре в коротких более-менее густых кистях, расположенных в пазухах верхних стеблевых листьев. Выращивается как декоративно-лиственное среди почвопокровных растений и в альпинарии. Засухоустойчиво и устойчиво к вытаптыванию[60].
    • Veronica pinnataвероника перистая — со светло-синими, иногда белыми или розоватыми цветками в верхушечных, разреженных, длинно заострённых кистях, 5—25 см длиной.
    • Veronica plebeiaвероника австралийская — с голубыми мелкими цветками, собранными в верхушечные соцветия.
    • Veronica polozhiaeвероника Положий — с бледно-розовыми или беловатыми цветками на длинных цветоножках, расположенными по 1—3 в пазухах одного из супротивных листьев.
    • Veronica porphyrianaвероника Порфирия — с тёмно-синими почти сидячими цветками в верхушечных плотных кистях 3—8 см длиной и 1,5—2 см толщиной, при отцветании удлиняющихся.
    • Veronica prostrataвероника простёртая — серовато-зелёное многолетнее травянистое растение, образующее плотный ковёр до 10 см высотой. Остаётся зелёной и зимой. Цветки в густых многоцветковых кистях в пазухе верхних листьев, синевато-лиловые или бледно-голубые. Выведены сорта с розовыми цветками, с жёлтыми листьями и голубыми цветками[53]. Влаголюбива, но засухоустойчива, зимостойка без укрытия[60].
    • Veronica repensвероника ползучая — прекрасное растение для задернения почвы под деревьями с мелкими нежно-голубыми цветками (есть формы с белыми и розовыми цветками).
    • Veronica sajanensisвероника саянская — с бледно-синими цветками, собранными в густую цилиндрическую верхушечную кисть.
    • Veronica schistosaвероника щебнистая — с нежно-голубыми цветками в длинной кисти. Засухоустойчива[60].
    • Veronica schmidtianaвероника Шмидта — растение 10—15 см высотой, с синими цветками около 15 мм в диаметре, собранными обычно в верхушечные соцветия (могут быть и пазушные). Подходит для альпинариев. Известны сорта и формы с пурпурными цветками с белыми полосками, с белыми цветками с лиловатыми полосками, с пурпурными листьями[60].
    • Veronica scutellataвероника щитковая — с бледно-голубыми или розоватыми цветками на очень тонких длинных цветоножках, собранными в очень рыхлые кисти, образуются по одной в пазухе одного из супротивных листьев.
    • Veronica serpyllifoliaвероника тимьянолистная — с беловатыми с тёмными жилками или голубоватыми цветками.
    • Veronica sessilifloraвероника сидячецветковая — со светло-синими почти сидячими цветками, собранными в верхушечные, одиночные плотные кисти.
    • Veronica spicataвероника колосистая — с длинными и плотными верхушечными кистями ярко-синих, иногда розовых, фиолетовых или белых цветков. Засухоустойчива и зимостойка без укрытия. Существует множество садовых сортов[60].
    • Veronica spuriaвероника ненастоящая — с синими или голубыми цветками, собранными в верхушечные и боковые кисти, образующие метельчато-кистевидное соцветие.
    • Veronica stelleriвероника Стеллера — со стеблем, увенчанным наверху коротким, почти головчатым соцветием, удлиняющимся во время плодоношения. Цветки сине-фиолетовые, около 8 мм в диаметре. Подходит для альпинариев, миксбордеров, клумб[60].
    • Veronica surculosaвероника деревянистая — ползучее растение, покрытое серым опушением, с розовыми цветками, от 4 до 5 см высотой. Засухоустойчива и зимостойка, в бесснежные зимы вымерзает. Подходит для рокариев[60].
    • Veronica teucriumвероника широколистная — с ярко-синими, розоватыми или белыми цветками, собранными в густые кистевидные соцветия до 7 см длиной. Зимует без укрытия, влаголюбива, но засухоустойчива. Существуют садовые сорта и формы[60].
    • Veronica vernaвероника весенняя — с розовато-голубыми или бледно-голубыми цветками с синими полосками, в удлинённых верхушечных и боковых многоцветковых густых колосовидных кистях, позднее удлиняющихся и более рыхлых.

    Так как большая часть видов этого рода очень вынослива и может хорошо выдерживать даже жёсткую почву, то они очень удобны для украшения рабаток, для обвода клумб. Разводятся делением куста, черенками и семенами.

    Стелющиеся и подушкообразные вероники — прекрасный материал для задернения в плодовом саду, так как быстро разрастаются, надёжно защищая корни деревьев и кустарников в холодную бесснежную пору, позволяют сохранять почвенную влагу в жаркие засушливые периоды. Кроме того, падающие с деревьев плоды не травмируются, соприкасаясь с плотной упругой подушкой. В ряде случаев их посадки на больших открытых солнечных площадках вполне могут заменить газон, который не нуждается в скашивании, регулярном поливе, устойчив к вытаптыванию.

    Засухоустойчивые вероники идеально приспособлены к жизни в каменистых цветниках.

    Для озеленения берегов водоёмов на садовых участках и в других местах рекомендуются вероника ключевая (Veronica anagallis-aquatica) с многочисленными рыхлыми кистями бледно-голубых или беловатых цветков, выходящих из пазух листьев, и вероника поточная (Veronica beccabunga), внешне очень похожую на незабудку, так как эти растения в естественных условиях растут в сырых местах. Они неприхотливы в отношении почвы, но воду предпочитают чистую[23]. Для озеленения берегов водоёмов рекомендуется вероника горечавковая[23].

    Вероника рекомендуется для выращивания в традиционных японских садах, в которых преобладают разнообразные мелкие декоративные растения с неброскими цветами[53].

    Другое применение

    Молодые листья вероники лекарственной используют в составе приправ для ухи, салатов, к мясным и рыбным блюдам, цветки используют для отдушки некоторых сортов коньяка, ликёров, знаменитого вина — испанской малаги[61]. Свежие листья вероники ключевой и поточной употребляются в пищу как кресс-салат[58].

    Настой травы вероники лекарственной применяется в ветеринарии — при кровавом поносе у крупного рогатого скота и лошадей[49].

    Вероника длиннолистная на пастбищах скотом почти не поедается, но в сене поедается хорошо[61]. Вероника Жакена хорошо поедается овцами[62]. К кормовым растениям относят также веронику дубравную, широколистную[63], ключевую, колосистую[64].

    Классификация

    Сведения по палеогеографии

    Высказывались различные версии происхождения рода Вероника. По одним предположениям этот род произошёл от Пикрориза (Picrorhiza), рода семейства Подорожниковые, по другим — от какого-то восточно-азиатского предка.

    А. Г. Еленевский в 1978 году высказал гипотезу австралийского происхождения рода. Согласно этой гипотезе, вероники имели общего предка с Хебе (Hebe), другого рода семейства Подорожниковые, и начали развиваться в качестве самостоятельной группы с того периода, когда Австралия утратила связи с Новой Зеландией. После отделения Австралии от Новой Зеландии возникли две эволюционные ветви. Одна из них, новозеландская, привела к возникновению трёх современных родов Hebe (Хебе), Парахебе (Parahebe) и Chionohebe; другая, австралийская и восточноазиатская, дала род Вероника (Veronica). Не позже миоцена произошла полная изоляция австралийского ареала. Распространение и формирование видов шло из Юго-Восточной Азии в Европу, Америку, Африку и в остальную часть Азии. Развитие большинства групп шло вместе с горообразовательными процессами.

    В 1940 и 1942 гг. Ан. А. Фёдоров и А. Л. Тахтаджян (А. Л. Тахтаджян, 1946) принципиально разграничили альпийские виды Кавказа на две группы: растения альпийских ковров и высокогорные петрофиты. Обе группы принципиально различны флорогенетически в том отношении, что растения альпийских ковров — мигранты, связанные с процессами оледенения, а высокогорные петрофиты возникли автохтонно. Важнейшим этапом в формировании секции Veronica и секций однолетников связан с формированием средиземноморской флоры на рубеже миоцена-плиоцена. При этом, главным образом, в западной части Древнего Средиземья образовались значительные вторичные центры. Такими стали Пиренейский полуостров, Балканы, Малая Азия, Иран, Кавказ (прежде всего Закавказье). Ледниковый период, сопровождавшийся интенсивными миграционными процессами из высоких широт, имел особое значения для формирования бореальных видов, ареалы которых зачастую разорваны и имеются как на севере, так и в далеко отстоящих друг от друга горных местностях. Решающую роль в видообразовании играла географическая изоляция с постепенной дифференциацией рас через стадию подвида[6].

    Таксономическая схема

    Род Вероника (Veronica) входит в семейство Подорожниковые (Plantaginaceae) порядка Ясноткоцветные (Lamiales).

    ещё 21 семейство (согласно Системе APG II) около 300 видов порядок Ясноткоцветные род Вероника отдел Цветковые, или Покрытосеменные семейство Подорожниковые ещё 44 порядка цветковых растений (согласно Системе APG II) ещё 90 родов

    Подроды

    По данным GRIN род Вероника подразделяется на несколько подродов[2]: Beccabunga, Chamaedrys, Cochlidiosperma, Derwentia, Hebe, Pellidosperma, Pentasepalae, Pocilla, Pseudolysimachium, Stenocarpon, Synthris, Triangulicapsula, Veronica.

    Виды

    Наиболее распространённые в Европе виды были известны натуралистам XVI века, таким как Ремберт Додонеус, Карл Клузиус, Маттиас де Л’Обель, Конрад Геснер и другие. Линней в первом издании «Species plantarum» приводит всего 27 видов, 4 из которых позднее были отнесены к синонимам. По данным базы данных GRIN род вероники насчитывает 271 вид[2].

    Основная статья: Виды рода Вероника

    Типовой вид: Veronica officinalis L.Вероника лекарственная

    Вероника в культуре

     src=
    Герб Нур-Эурдала

    В геральдике

    Цветки вероники изображены на гербе норвежской коммуны Нур-Эурдал[65].

    В филателии

    Некоторые виды вероник изображались на почтовых марках разных стран:

    Примечания

    1. Об условности указания класса двудольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Двудольные».
    2. 1 2 3 4 5 По информации базы данных GRIN. См. ссылку в карточке таксона.
    3. NCU-3e. Names in current use for extant plant genera. Electronic version 1.0 (Проверено 10 июня 2010)
    4. 1 2 3 4 Арктическая флора СССР. Вып. VIII. Семейства Geraniaceae — Scrophulariaceae / Сост. В. М. Виноградова и др.; под ред. Б. А. Юрцева. — Л.: Наука, 1980. — С. 269—275. — 148 с. (Проверено 9 февраля 2010)
    5. Бекетов А. Н., Герценштейн Г. М. Вероника, род растений // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 86 т. (82 т. и 4 доп.). — СПб., 1890—1907.
    6. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 Еленевский А. Г. Систематика и география вероник СССР и прилежащих стран. — М.: Наука, 1978. — 259 с. (Проверено 9 февраля 2010)
    7. 1 2 3 4 5 6 Борисова А. Г. Род 1341. Вероника — Veronica L. // Флора СССР : в 30 т. / начато при рук. и под гл. ред. В. Л. Комарова. — М. ; Л. : Изд-во АН СССР, 1955. — Т. 22 / ред. тома Б. К. Шишкин, Е. Г. Бобров. — С. 329—500. — 861 с. — 3000 экз. (Проверено 9 февраля 2010)
    8. Головкин Б. Н. Что в имени тебе моём? // Наука и жизнь : журнал. — 2003. — № 3.
    9. Вероника // Толковый словарь живого великорусского языка : в 4 т. / авт.-сост. В. И. Даль. — 2-е изд. — СПб. : Типография М. О. Вольфа, 1880—1882.
    10. Синий // Толковый словарь живого великорусского языка : в 4 т. / авт.-сост. В. И. Даль. — 2-е изд. — СПб. : Типография М. О. Вольфа, 1880—1882.
    11. Андреева трава // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 86 т. (82 т. и 4 доп.). — СПб., 1890—1907.
    12. Ботаническій словарь. Справочная книга для ботаниковъ, сельскихъ хозяевъ, садоводовъ, лѣсоводовъ, фармацевтовъ, врачей, дрогистовъ, путешественниковъ по Россіи и вообще сельскихъ жителей / Составилъ Н. Анненковъ. — СПб.: Типографія Императорской Академіи наукъ, 1878. — С. 376.
    13. Вероника // gardenia.ru (Проверено 11 февраля 2010)
    14. Klebs G. Über künstliche Metamorphosen (нем.) // Abh. Naturforsch Ges. Halle : Журнал. — 1906. — Nr. 25.
    15. Stauffer H. Gestaltwandel bei Blütenständen von Dikotyledonen (нем.) // Bot. Jahrb : Журнал. — 1963. — Bd. 82, Nr. 2.
    16. Müller H. Die Alpenblumen, ihre Befruchtung durch Insecten und ihre Anpassungen and dieselben. — Leipzig, 1981.
    17. Kugler H. Blütenökologie. 2 Aufl. Jena. — 1970.
    18. Алексеев Ю. Е. и др. Вероника — Veronica // Травянистые растения СССР. В 2 т / Отв. ред. доктор биол. наук Работнов Т. А. — М.: Мысль, 1971. — Т. 2. — С. 168—169. — 309 с. — 60 000 экз. (Проверено 26 февраля 2010)
    19. Вероника // skazka.nsk.ru (Проверено 4 февраля 2010)
    20. Гроссгейм А. А. Анализ флоры Кавказа // Труды Бот. ин-та Азерб. фил. АН СССР : Журнал. — 1936. — № 1.
    21. Растения и животные. Энциклопедия (Проверено 6 февраля 2010)
    22. 1 2 Вероника // floraprice.ru (Проверено 7 февраля 2010)
    23. 1 2 3 Вероника // tsvetnik.info (Проверено 7 февраля 2010)
    24. Растения-индикаторы Архивная копия от 21 марта 2012 на Wayback Machine // Урожайная газета (Проверено 24 февраля 2010)
    25. Как восстановить плодородие почвы // Наука и жизнь : Журнал. — 2001. — № 7.
    26. Вероника (недоступная ссылка) // travki.net.ua (Проверено 26 мая 2010)
    27. Вероника Архивная копия от 6 октября 2013 на Wayback Machine // bayercropscience.ru (Проверено 25 мая 2010)
    28. Указатель сорных растений (Проверено 5 февраля 2010)
    29. Dbhecyst Вирусные болезни ягодных культур и винограда (Проверено 28 мая 2010)
    30. 1 2 3 4 По страницам Красной книги Архивировано 11 февраля 2010 года. (Проверено 16 мая 2010)
    31. 1 2 3 4 5 Мержеевская О. И., Литвинова А. Н., Молчанова Р. В. Чешуекрылые (Lepidoptera) Белоруссии. Каталог. — Минск: Наука и техника, 1976. — 132 с. (Проверено 25 марта 2010)
    32. 1 2 Насекомые и клещи ― вредители сельскохозяйственных культур. Том III. Чешуекрылые. Часть 2 / Отв. ред. В. И. Кузнецов. — СПб.: Наука, 1999. — 216 с.
    33. Agrochola // funet.fi (Проверено 23 мая 2010)
    34. Coleophora // nic.funet.fi (Проверено 23 мая 2010)
    35. Герасимов А. М. Фауна СССР. Насекомые чешуекрылые. Том I, выпуск 2. Гусеницы. — М.—Л.: Издательство АН СССР, 1952. — 342 с. (Проверено 25 марта 2010)
    36. Насекомые и клещи ― вредители сельскохозяйственных культур. Том III. Чешуекрылые. Часть 1 / Отв. ред. В. И. Кузнецов. — СПб.: Наука, 1994. — С. 33—35. — 216 с.
    37. Вероника // rasteniya.su (Проверено 28 мая 2010) (недоступная ссылка с 09-10-2017 [496 дней])
    38. Gymnetron beccabungae // zin.ru (Проверено 28 мая 2010)
    39. Вероника в Красном списке IUCN (Проверено 10 июня 2010)
    40. Вероника в Красной книге Украины (Проверено 29 мая 2010)
    41. Красная книга России // biodat.ru (Проверено 6 февраля 2010)
    42. Охраняемые природные заповедники Средней Азии и Казахстана Архивная копия от 2 мая 2013 на Wayback Machine (Проверено 27 мая 2010)
    43. Черный список. Растения (неопр.). Красная книга Республики Беларусь. Архивировано 28 января 2012 года. (Проверено 5 февраля 2011)
    44. Профилактическая охрана. Растения (неопр.). Красная книга Республики Беларусь. Архивировано 28 января 2012 года. (Проверено 5 февраля 2011)
    45. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Медицинская энциклопедия Архивная копия от 15 февраля 2010 на Wayback Machine (Проверено 11 февраля 2010)
    46. Пчёлы, цветы и здоровье (Проверено 6 февраля 2010)
    47. Родовые поместья в Белгородской области Архивная копия от 22 мая 2009 на Wayback Machine (Проверено 8 февраля 2010)
    48. Абрикосов Х. Н. и др. Вероника // Словарь-справочник пчеловода / Сост. Федосов Н. Ф. — М.: Сельхозгиз, 1955. — С. 44.
    49. 1 2 Вероника // lekmed.ru (Проверено 27 мая 2010)
    50. Лавренов В. К., Лавренова Г. В. Современная энциклопедия лекарственных растений. — М.: ЗАО «ОЛМА Медиа Групп», 2009. — 272 с. — ISBN 978-5-373-02547-8.
    51. Данников Н. Исцеление возможно. Сборник рецептов и рекомендаций народной медицины для излечения и профилактики злокачественных и доброкачественных опухолей. — М.: Рипол-Классик, 1997. — ISBN 5-87907-067-0.
    52. С. Зайцев. Всё о бане. — Мн.: Книжный дом, 2005. — ISBN 985-489-142-9.
    53. 1 2 3 4 5 6 7 8 Сад в японском стиле gardenia.ru (Проверено 15 мая 2010)
    54. Вероника в народной медицине (Проверено 7 февраля 2010)
    55. Вероника в базе данных Алтае-Саянского региона (Проверено 27 мая 2010)
    56. Вероника (недоступная ссылка) // Травнику.ру (Проверено 27 мая 2010)
    57. Лекарственные растения Дальнего Востока (Проверено 4 февраля 2010)
    58. 1 2 Вероника // klumba.info (Проверено 25 мая 2010)
    59. Вероника // agbina.com (Проверено 5 февраля 2010)
    60. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 Вероника Архивная копия от 18 января 2010 на Wayback Machine // sadowod.ru (Проверено 26 мая 2010)
    61. 1 2 Вероника Архивная копия от 11 июля 2010 на Wayback Machine // bio-health.ru (Проверено 27 мая 2010)
    62. Вероника // Выживание в дикой природе (Проверено 26 мая 2010)
    63. Вероника // Симбирск-флора (Проверено 26 мая 2010)
    64. Егорова Т. В. Определитель растений Ханты-Мансийского-Автономного округа / Под ред. И. М. Красноборова. — Новосибирск ― Екатеринбург: Баско, 2006. — С. 165—166. — 304 с.
    65. Nord-Aurdal (неопр.). Heraldry of the World. Проверено 19 мая 2010. Архивировано 28 января 2012 года.
    66. Вероника альпийская (Проверено 17 сентября 2010)
    67. Вероника поточная (поручейная) (Проверено 17 сентября 2010)
    68. Вероника дубравная (Проверено 17 сентября 2010)
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Авторы и редакторы Википедии

    Вероника (растение): Brief Summary ( Russo )

    fornecido por wikipedia русскую Википедию
    У этого термина существуют и другие значения, см. Вероника (значения).  src= Ботаническая иллюстрация Якоба Штурма из книги Deutschlands Flora in Abbildungen, 1796 Корневище

    Корневище тонкое, длинное, ползучее, может быть ветвистым, или короткое с многочисленными тонкими корнями, иногда корни нитевидные. У вероники ключевой (Veronica anagallis-aquatica) корни стелющиеся, толстые. Корневища образуют один или несколько восходящих побегов.

     src= Стебель вероники ключевой Стебель

    Стебли прямые или распростёртые, одиночные или ветвистые, иногда ветвистые у основания. У вероники ключевой стебли полые внутри. Стебли опушены мягкими простыми волосками, стебельчатыми железистыми волосками или голые, а у соцветия железисто опушённые. У вероники реснитчатой (Veronica ciliata) стебли густо опушены длинными волосками. У вероники кустящейся (Veronica fruticans) и других полукустарничков, а также у кустарниковых австралийских и южноамериканских видов стебли у основания древеснеющие. Высота стебля колеблется от 2 см (у вероники крошечной (Veronica pusilla):425) до 150 (120) см (у вероники длиннолистной (Veronica longifolia)). Есть ползучие виды, укореняющиеся в узлах или в нижних частях стеблей.

     src= Лист вероники пашенной,
    средняя длина 8 мм Листья

    Листья расположены либо супротивно (у подавляющего большинства), либо поочерёдно, либо только в верхней части поочерёдно, либо мутовками по 3—9 в мутовке. Некоторые виды обладают, как супротивным, так и мутовчатым расположением листьев. Нижние листья могут быть чешуевидными. Форма листьев может быть эллиптической, овальной, яйцевидной, обратнояйцевидной, яйцевидно-треугольной, продолговато-яйцевидной, ланцетной или узколанцетной, яйцевидно-ланцетной, яйцевидно-округлой, линейно-ланцетной, продолговатой и почти линейной, а также сердцевидной. У вероники перистой (Veronica pinnata) листья перисто рассечены на линейные или нитевидные, реже узколанцетные расставленные доли, а у вероники нителистной (Veronica filifolia) дважды перисто-раздельные с тонкими, почти нитевидными долями. Перисторасчленённые листья встречаются и у других видов. Листья могут быть также и пальчатолопастными. Многие виды обладают весьма разнообразной по степени расчленённости пластинкой листа. Особенно это касается вероники многораздельной (Veronica multifida), у которой листья могут цельнокрайными, расставленно-крупнопильчатыми, перисторассечёнными и дважды-перисторассечёнными. Наиболее обычны яйцевидные и продолговатые листья:28. Края листьев зубчатые, мелко-тупозубчатые, пильчато-зубчатые, городчатые, дважды пильчатые; с немногими редкими зубчиками в верхней части, в нижней цельнокрайные. Край листа у многих видов подвержен значительной изменчивости. Листья опушённые, длиннореснитчатые, железисто-реснитчатые, с редкими рассеянными волосками, голые или кожистые. Листья обычно с коротким черешком, 1—1,5 мм длины:27, иногда с длинным. У вероники длиннолистной (Veronica longifolia) черешки достигают 13 мм длины:27. Иногда черешки уплощены и расширены, как у вероники телефиелистной (Veronica telephiifolia). Иногда черешки не выражены или отсутствуют вовсе, как у вероники ключевой. Размеры листьев колеблются от нескольких миллиметров (у некоторых однолетников) до 15 см длины, большинство видов обладают листьями в несколько сантиметров длины. Листья зелёного цвета, у некоторых видов серого — из-за густого опушения. Относительно длительности жизни листьев существуют лишь сведения, касающиеся немногих видов. У вероники длиннолистной удлинённые многолистные (до 25 узлов) ортотропные побеги отмирают осенью почти полностью, однако иногда возникают зимующие озимые побеги, на которых часть листьев распускается осенью, у вероники колосистой и седой — листья осенней генерации перезимовывают зелёными.

     src= Цветок вероники персидской,
    средний диаметр 11 мм  src= Диаграмма цветка Цветки

    Цветки собраны в верхушечные рацемозные колосовидные, зонтиковидные или метельчатые соцветия открытого типа, соцветия могут быть в пазухах листьев, иногда только верхних. Число цветков в соцветии редуцировано до двух или даже до одного. Колосовидными соцветиями обладают, например, вероника колосистая (Veronica spicata) и седая (Veronica incana), а зонтиковидные встречаются в основном среди высокогорных типов. В основном же соцветия вероник представляют собой терминальные или латеральные кисти. При отцветании кисти зачастую могут удлиняться. Цветоножки могут быть длинными, в основном короткие, в колосовидных соцветиях цветки сидячие. У вероники щитковой (Veronica scutellata), например, цветоножки очень длинные, а у вероники Положий — нитевидные и по длине в несколько раз превышают чашечку. Соцветия вероник могут быть очень различными по густоте. Густота соцветия может значительно варьировать даже в пределах одного и того же вида. У однолетников, особенно у эфемеров, соцветия представляют почти всю надземную часть растения. У некоторых видов вероник соцветия очень своеобразны, кроющие листья цветков у них не отличаются от вегетативных. Некоторые морфологи зачастую рассматривают подобные соцветия как собрание отдельных цветков. Однако при переходе от вегетативной части растения к соцветию типа кисти происходят следующие явления: 1) изменяются форма и размеры листьев; 2) изменяется листорасположение; 3) нижний кроющий лист отделяется от самого верхнего вегетативного листа междоузлием, часто более длинным, чем предшествующие. У вероники персидской (Veronica persica) периоды формирования вегетативных и кроющих листьев цветков чередуются. Аналогичное явление наблюдается и у вероники нитевидной (Veronica filiformis). Таким образом, ось соцветия с течением времени трансформируется в вегетативный побег.

    Цветки небольшие, обоеполые, зигоморфные. Прицветники цельные, реснитчатые, узколинейные, линейные, прямые, ланцетные, яйцевидно-ланцетные, линейно-ланцетные. Околоцветник двойной. Чашечка на ¾ или полностью рассечена на пять эллиптических, широколанцетных, ланцетных или линейно-ланцетных реснитчатых долей, из которых одна недоразвита, более короткая и узкая, короче или немного шире остальных, или две передние более длинные, две средние вдвое, а пятая втрое короче передних; или рассечена на четыре яйцевидно-ланцетные, ланцетные, эллиптические острые короткореснитчатые или реснитчатые по краю доли, гладкие, опушённые или железисто опушённые. Венчик сростнолепестный, в основном четырёхраздельный, колесовидной формы, дифференцированный на трубку и отгиб, в зеве как правило, опушённый, различных оттенков синего, лилового или фиолетового цвета, иногда белый, жёлтый или красноватый (часто некоторые доли окрашены в белый цвет), длиннее или короче чашечки, иногда может быть равен ей. У некоторых видов отгиб не выражен. Трубка венчика в два, три, иногда в четыре-пять раз короче отгиба или равна ему. Доли отгиба обратнояйцевидные, широко-яйцевидные, продолговато-яйцевидные, овальные или округлые тупые, яйцевидно-ланцетные, ланцетные, эллиптические, ромбовидно-ланцетные, линейно-ланцетные острые. Одна из лопастей отгиба немного шире или у́же остальных или верхняя лопасть шире боковых и значительно шире нижней. Размеры околоцветника весьма различны и могут варьировать, особенно у крупноцветковых видов, в широких пределах. Так, у Veronica amoena subsp. amoena венчик цветка колеблется от 8 до 18 мм в диаметре. Среди однолетников встречаются цветки, не превышающими 3 мм в диаметре, а Вероника краснолистная (Veronica rubrifolia) обладает цветками всего 2,5 мм в диаметре. Две тычинки прикреплены к трубке венчика в её средней части и располагаются как бы по бокам от заднего лепестка. Длина тычинок связана с размерами цветка и способом его опыления. У высокогорных видов, таких как вероника альпийская (Veronica alpina), обладающих факультативной энтомогамией и нередко самоопыляющихся, тычинки в основном короткие. Напротив, у энтомогамных вероник равнин и нижних поясов гор тычиночные нити очень длинные и часто утолщены в средней части. Таковы тычинки у вероники широколистной (Veronica teucrium), вероники приятной (Veronica amoena) и других видов.

    Гинецей ценокарпный из двух медианных плодолистиков. Завязь двухгнёздная, с центральной плацентой. Пыльцевые зёрна трёх-четырёх-бороздные, некрупные. Пыльца двух- или трёхклеточная. Столбик один, с головчатым, редко двухлопастным рыльцем, может быть очень разной длины: от 7—8 до 0,1 мм.

     src= Семена вероники полевой,
    длина 1 мм, ширина 0,5 мм Плоды

    Плод — двугнёздная ценокарпная коробочка, но может быть и одногнёздной, по форме может быть обратнояйцевидной, округло-почковидной, округло-эллиптической, почти округлой; продолговатой, к верхушке суженной; обратносердцевидной, сердцевидной, обратнотреугольной, в основном с небольшой выемкой. Коробочка опушённая, голая или с единичными волосками, железисто-волосистая, длинноволосистая. Столбик в основном короче коробочки или выемки в ней, может быть равен ей. У вероники даурской (Veronica daurica) и вероники седой столбик в 2—2,5 раза длиннее коробочки, у вероники дубравной (Veronica chamaedrys) вдвое длиннее её, у вероники колосистой — длиннее в 2,5 раза. Вскрывание коробочки может происходить как по перегородкам, так и по гнёздам. Разнообразие плодов находится в резком контрасте со сравнительной однотипностью цветков, что выделяет веронику из других родов семейства.

    Семена средних размеров, яйцевидные или округлые, плоско-выпуклые, гладкие или бугорчатые, желтоватые, от 0,5—0,7 мм до 2—3 мм длины. У некоторых видов семена сильно уплощённые, часто почти плоские. Встречаются лодочковидные и бокаловидные семена. Количество семян в коробочке очень невелико, часто не более 2—3.

    Число хромосом сводится к основным числам X=7, 8, 9. Только у вероник секции Pseudolysimachium X=17.

    Опыление

    У вероник с мелкими цветками и у многих высокогорных форм развиты автогамия, анемогамия или факультативная энтомогамия. Мюллер приводит в своей капитальной сводке для вероники альпийской (Veronica alpina) и вероники безлистной (Veronica aphylla) лишь очень немного мелких насекомых из двукрылых и жуков. Отсутствие светлого пятна в зеве этих растений также указывает на отсутствие какой-либо специализированной энтомогамии. По наблюдениям Мюллера, цветки у вероники альпийской даже в солнечную погоду нередко самоопыляются ещё до раскрывания. Волоски в зеве цветков, присутствующие почти у всех видов, препятствуют попаданию влаги внутрь цветка и защищают пыльцу от намокания. Первая же капля дождя, попадая в зев цветка, задерживается в нём, закрывая выход воздуху, заполняющему цветочную трубку. Давление этого воздуха препятствует проникновению первой и последующих капель внутрь цветка. Кроме того, некоторые вероники закрывают венчики в преддверии дождя и на ночь, тем самым также осуществляя защиту своей пыльцы от намокания во время дождя или от попадания в них росы. У крупноцветковых вероник невысокогорных открытых мест более специализированное опыление, хотя комплекс посещающих их насекомых весьма разнообразен. При наблюдении за вероникой широколистной (Veronica teucrium) за несколько дней было отмечено 16 видов насекомых, регулярно посещавших её. Среди них перепончатокрылые и другие различные мелкие пчелиные, двукрылые, бабочки. Особенно своеобразно опыление так называемыми «парящими мухами», которые, подобно бабочкам-бражникам, «пьют сок» как бы на лету, лишь придерживаясь лапками за средние утолщённые части тычиночных нитей. При этом пыльца попадает на грудь насекомого, а затем на рыльца других цветков. Известно, что опыление парящими насекомыми проходит очень интенсивно. Как и у многих других энтомогамных растений, зев у этих видов вероник отличается по цвету. У вероники широколистной и дубравной он, например, тёмно-синий на светло-синем фоне. Хотя роль «сосущих мух» в опылении вероник очень значительна, Куглер считает, что главные опылители их — мелкие пчелиные, мухи же играют известную роль лишь на бедных пчелиными местообитаниях. Шмели же мало посещают цветки вероник из-за небольшого количества нектара.

    Жизненные формы

    В зависимости от вида корневищ и длительности жизненного цикла вероники подразделяются на следующие жизненные формы:25:

    Коротко- и длиннокорневищные длиннопобеговые многолетники с тонкими корнями. Корневища бывают эпигеогенные и гипогеогенные. Корневищные розеточные и полурозеточные формы. Травянистые многолетники со столоноподобными корневищами. Ползучие травянистые многолетники. Короткокорневищные кистекорневые травянистые многолетники (с толстыми корнями). Полукустарнички. Монокарпики, представлены исключительно однолетниками. Среди них встречаются как длительно вегетирующие, так и эфемеры. Некоторые однолетники «озимого» типа, такие как Veronica persica, могут жить несколько лет. У типичных эфемеров соцветия возникают из пазух самых нижних листьев, для многих эфемеров-вероник характерно возникновение большого числа придаточных почек.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Авторы и редакторы Википедии

    婆婆纳属 ( Chinês )

    fornecido por wikipedia 中文维基百科

    婆婆纳属学名Veronica)是車前草下的一个属,为草本亚灌木植物。该属共有约250种,分布于温带寒带[1]

    参考文献

    1. ^ 中国种子植物科属词典. 中国数字植物标本馆. (原始内容存档于2012-04-11).

    外部链接

    小作品圖示这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    维基百科作者和编辑
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia 中文维基百科

    婆婆纳属: Brief Summary ( Chinês )

    fornecido por wikipedia 中文维基百科

    婆婆纳属(学名:Veronica)是車前草下的一个属,为草本亚灌木植物。该属共有约250种,分布于温带寒带

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    维基百科作者和编辑
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia 中文维基百科

    クワガタソウ属 ( Japonês )

    fornecido por wikipedia 日本語
    Question book-4.svg
    この記事は検証可能参考文献や出典が全く示されていないか、不十分です。
    出典を追加して記事の信頼性向上にご協力ください。2014年2月
    クワガタソウ属 Veronica officinalis.jpeg
    Veronica officinalis
    分類APG III : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 angiosperms 階級なし : 真正双子葉類 eudicots 階級なし : キク類 asterids 階級なし : シソ類 lamiids : シソ目 Lamiales : オオバコ科 Plantaginaceae : クワガタソウ属 Veronica 学名 Veronica
    L.

    クワガタソウ属Veronica)は、オオバコ科に含まれる属のひとつである。以前はゴマノハグサ科とされていた。

    特徴[編集]

    クワガタソウ属は、ゴマノハグサ科の多くが唇形花をつけるのに対して、大きく平らに広がった花冠をつけるのが特徴である。一見は深く裂けた4弁が放射相称になっているように見えるが、実際には左右相称であり、上側一弁はやや大きく、これに二脈が入っている。また下側一弁がやや小さいものも多い。萼は大きく四裂する。雄蘂は二、花冠とほぼ同じ長さで、葯は二室。

    1年草、二年草または多年草で、葉は鋸歯のある単葉を、普通は対生する。花は単生か総状花序を作り、これが茎の先端に出るか、途中の葉腋に出る。果実は朔果で、扁平で先端がくぼむ。

    名前の由来[編集]

    学名のVeronicaは聖女ヴェロニカ (聖人)と同じ綴りであるが、この属は元々Vetto-nica(ベットニカ)であったものが変じてVeronicaとなったとみなされており、直接的な関連性はない。だが、花言葉は聖女にちなんだものがつけられている。例としては「誠実な女性」(英)、「献身」「聖なるもの」(仏)など。

    分類[編集]

    [icon]
    この節の加筆が望まれています。

    広く北半球に約300種がある。日本では以下のような種が知られる。

    道ばたの雑草

    水湿地の雑草

    山野の草花

    外部リンク[編集]

     src= ウィキメディア・コモンズには、クワガタソウ属に関連するメディアおよびカテゴリがあります。  src= ウィキスピーシーズにクワガタソウ属に関する情報があります。 執筆の途中です この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますプロジェクト:植物Portal:植物)。
     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    ウィキペディアの著者と編集者
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia 日本語

    クワガタソウ属: Brief Summary ( Japonês )

    fornecido por wikipedia 日本語

    クワガタソウ属(Veronica)は、オオバコ科に含まれる属のひとつである。以前はゴマノハグサ科とされていた。

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    ウィキペディアの著者と編集者
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia 日本語

    개불알풀속 ( Coreano )

    fornecido por wikipedia 한국어 위키백과

    개불알풀속(Veronica)은 속씨식물 질경이과에 딸린 속이다. 이전에는 현삼과로 분류됐었다. APG II 분류 체계에서는 질경이과로 분류한다. 약 500여 종을 거느리고 있어서 질경이과 가운데 가장 크다. 연구자에 따라 히비속(hebe)을 개불알풀속에 넣기도 한다. 이 속 식물은 대개 한해살이풀이거나 여러해살이풀이다. 만약 히비속을 포함한다면 떨기나무나 소교목도 있다. 대다수 종이 북반구에 살며, 몇 종이 남반구에 사는데 히비속은 주로 뉴질랜드에 서식한다. Pyrgus malvae 같은 나비목 곤충의 애벌레가 이 속 식물을 먹고 자란다.

    한국 서식 종

    외부 링크

     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia 작가 및 편집자

    개불알풀속: Brief Summary ( Coreano )

    fornecido por wikipedia 한국어 위키백과

    개불알풀속(Veronica)은 속씨식물 질경이과에 딸린 속이다. 이전에는 현삼과로 분류됐었다. APG II 분류 체계에서는 질경이과로 분류한다. 약 500여 종을 거느리고 있어서 질경이과 가운데 가장 크다. 연구자에 따라 히비속(hebe)을 개불알풀속에 넣기도 한다. 이 속 식물은 대개 한해살이풀이거나 여러해살이풀이다. 만약 히비속을 포함한다면 떨기나무나 소교목도 있다. 대다수 종이 북반구에 살며, 몇 종이 남반구에 사는데 히비속은 주로 뉴질랜드에 서식한다. Pyrgus malvae 같은 나비목 곤충의 애벌레가 이 속 식물을 먹고 자란다.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia 작가 및 편집자