nomes no trilho de navegação
Enotera (Oenothera), és un gènere de plantes amb flors de la família de les onagràcies.
Aquestes plantes es coneixen amb els noms populars d'onagres i herbes de ruc. El nom del gènere, Oenothera (grec antic "atrapa ases"), utilitzat per primer cop per Linnaeus en Systema Nature, té un origen relacionat amb el burro. Oeno significa "ase", mentre que thera significa "atrapar, perseguir". Es creu que el nom es refereix a la qualitat que té la planta d'agradar molt als rucs, fins al punt que pot ser utilitzada per atrapar aquests animals. El 1860, William Baird va suggerir, tot i això, que oeno podia provenir de "vi" en grec, fent referència al fet que l'arrel comestible de Oenothera biennis s'utilitzava per aromatitzar el vi.
L'espècie representativa d'aquest gènere a les nostres contrades és la bella de nit, planta medicinal de fulla comestible.[1]
Enotera (Oenothera), és un gènere de plantes amb flors de la família de les onagràcies.
Pupalka (Oenothera) je na pěti kontinentech rozšířený rod kvetoucích rostlin. Je rozdělen do 145 druhů, které rostou převážně v mírném a subtropickém podnebném pásu. Do Evropy, a tudíž i do České republiky byly tyto rostliny introdukovány z východní Asie a hlavně z Ameriky, kde je největší počet druhů považován za původní.
Rostliny mohou vyrůstat v málo výživné a suché půdě, často si vybírají půdu narušenou lidskou činností nebo vlivy počasí, na svých neúrodných stanovištích většinou nemají konkurenci jiných rostlin.[1][2][3][4]
Jsou to jednoleté, dvouleté nebo vytrvalé byliny se stonky i bez stonků, bývají chlupaté nebo lysé a dorůstají do výšky od 10 cm do 300 cm. Kořeny mají různé, hrubé rostoucí kolmo dolů, vláknité rostoucí plytce, s oddenky nebo s prýty vyrůstajícími z rozrůstajících se kořenů postranních. Některé druhy mají listovou růžici, která před kvetením uvadá, jiné jen lodyhu porostlou střídavými listy, jež mohou být celistvé, zubaté nebo zpeřené, jejich čepele mají tvar podlouhlý, vejčitý nebo obvejčitý; palisty se u pupalek nevyskytují,
Symetrické květy se zpravidla dobře vyvinutou korunní trubkou vyrůstají v paždích horních listů a vytvářejí květenství klas nebo latu, případně vyrůstají jednotlivě. Mají spodní semeník tvořený čtyřmi plodolisty, ten je srostlý s číškou, která ve tvaru protáhlé trubičky semeník vysoko přerůstá; na konci nese čtyři čárkovitě kopinaté, dolů ohnuté kališní lístky barvy zelené, nažloutlé nebo červeně či fialově proužkované a dále čtyři tupě laločnaté korunní lístky barvy žluté, růžové, bílé nebo fialové. Tyčinek vyrůstajících ve dvou přeslenech je osm, vzácně jen čtyři, jejich prašníky se otevírají podélně, hodně lepivá pylová zrna jsou většinou spojena do vláken. Čtyřdílný semeník má převážně jen jednu dlouhou čnělku, která nese čtyřlaločnou bliznu.
K opylení se květy otevírají nejčastěji zvečera nebo brzy ráno, přenos pylu zajišťuje hmyz nebo dochází k samoopylení, častá je mezidruhová hybridizace. Plody jsou podlouhlé čtyřdílné pukavé tobolky otevírající se chlopněmi, obsahují 20 až 100 drobných lehkých semen bez endospermu.[3][5][6]
V České republice se vyskytuje 24 druhů, některé z nich vznikly zaznamenanou hybridizací:
Obrázky, zvuky či videa k tématu pupalka ve Wikimedia Commons
Pupalka (Oenothera) je na pěti kontinentech rozšířený rod kvetoucích rostlin. Je rozdělen do 145 druhů, které rostou převážně v mírném a subtropickém podnebném pásu. Do Evropy, a tudíž i do České republiky byly tyto rostliny introdukovány z východní Asie a hlavně z Ameriky, kde je největší počet druhů považován za původní.
Rostliny mohou vyrůstat v málo výživné a suché půdě, často si vybírají půdu narušenou lidskou činností nebo vlivy počasí, na svých neúrodných stanovištích většinou nemají konkurenci jiných rostlin.
Natlys (Oenothera) er en slægt med flere end 150 arter, der er udbredt i tempererede og subtropiske egne af Nord-, Mellem- og Sydamerika. Det er en-, to- og flerårige urteagtige planter med spredt stillede og ofte smalle blade. Blomsterne er regelmæssige og 4-tallige. Frugterne er 4-rummede kapsler med talrige frø[1].
Beskrevne arter
Slægten "Gaura" er nu opløst, og arterne er anbragt i slægten Natlys (Oenothera). Søgning efter planter med slægtsnavnet "Gaura" skal i stedet foregå herfra - altså under slægtsnavnet Oenothera.
Die Nachtkerzen (Oenothera) sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Nachtkerzengewächse (Onagraceae). Die 120 bis 200 Arten sind ursprünglich in gemäßigten bis tropischen Gebieten in der Neuen Welt verbreitet. Bereits im 17. Jahrhundert wurden einige Arten als Zierpflanzen nach Europa eingeführt. Sie verwilderten und sind seitdem als Neophyten oder neu entstandene Arten und Formen Bestandteil der mitteleuropäischen Flora.[1] Diese entstehen überwiegend durch eine gattungsspezifische Hybridisierung spezieller Ringchromosomen.[2]
Nachtkerzen-Arten sind ein-, zweijährige und ausdauernde krautige Pflanzen. Einige Arten bilden Rhizome als Überdauerungsorgane sowie Ausläufer und Kriechtriebe zur Nahverbreitung. Viele Arten bilden Pfahlwurzeln. Die langen, ungeteilten Laubblätter stehen in einer grundständigen Rosette oder wechselständig und spiralig am Stängel verteilt. Der Blattrand ist glatt bis gelappt. Nebenblätter fehlen.
Die Blüten stehen einzeln in den Blattachseln oder in unterschiedlich aufgebauten Blütenständen zusammen. Die zwittrigen Blüten sind radiärsymmetrisch und vierzählig mit doppelter Blütenhülle (Perianth). Die vier grünen bis gelblichen Kelchblätter besitzen oft eine rote oder purpurfarbene Zeichnung und sind röhrig verwachsen. Die vier freien Kronblätter sind weiß, gelb oder rosa- bis purpurfarben. Es sind zwei Kreise mit je vier Staubblättern vorhanden. Die vier Fruchtblätter sind zu einem unterständigen, vierfächerigen Fruchtknoten verwachsen, der viele Samenanlagen enthält. Die Narbe ist vierlappig.
Es werden gestielte oder ungestielte Kapselfrüchte mit vielen Samen gebildet.
An Chromosomenzahlen wurden 2n = 14, 28, 42 und 56 gefunden.
Die meisten Arten werden überwiegend durch Insekten bestäubt.[3] Der Nektar in den unterständigen Blütenröhren kann nur von langrüsseligen Insekten erreicht werden, Nektarräuber beißen die Röhren aber einfach auf. Besonders häufig finden sich an den Blüten Vertreter der Schwärmer (Schmetterling) ein, welche sich auch bei sehr naher Beobachtung durch Menschen kaum von der Nektaraufnahme stören lassen.
So lassen sich beispielsweise das Taubenschwänzchen und der Mittlere Weinschwärmer beobachten, wie sie im Schwirrflug vor den Blüten stehen. Eine Schwärmerart trägt wegen ihrer Vorliebe für den Nektar dieser Pflanzengattung den Namen Nachtkerzenschwärmer.
Das Öffnen der Blüten erfolgt kurz nach Sonnenuntergang innerhalb weniger Minuten in einer fließenden Bewegung. Die Schnelligkeit, mit der das Aufblühen erfolgt, ist bei keiner anderen in Mitteleuropa vorkommenden Pflanze zu beobachten. Die Hauptblütezeit der meisten Arten liegt in den Sommermonaten Juli und August, spät- oder nachblühende Pflanzen finden sich bis zum Frostbeginn.[4]
Eine sich öffnende Blüte ist dabei in der Regel noch geruchlos. Erst nach ca. 20 Minuten bis zu einer halben Stunde wird ihr Duft intensiv süßlich, so dass er von Menschen mitunter als aufdringlich und fast stinkend empfunden wird, jedoch infolge dann von den genannten Insekten besucht werden.
Die Nachtkerzen produzieren Hunderte von Samen pro Blütenrispe. Die Samenkammern öffnen sich, sobald die Pflanze abgestorben ist. Bereits die Erschütterungen durch leichten Wind reichen aus, die Samen zu verteilen.[4]
Die zweijährigen Nachtkerzen-Arten blühen erst im zweiten Jahr. Im ersten Jahr bildet sich eine flach auf dem Boden liegende Blattrosette. Im zweiten Jahr entwickelt sich die Pflanze nach oben und bildet einen oder mehrere Blütenstängel, wovon der endständige bis zu 2 Meter Wuchshöhe erreichen kann.
Nachtkerzen sind als invasive, zweijährige Stauden vielfach und oft dominierend in Ruderal-Gesellschaften entwickelt, die auf trockenen und sonnigen (warmen) Standorten stehen. Es werden aber auch Wiesengesellschaften oder steinige Freistandorte besiedelt. Ohne wiederholte Störung des Bodens werden diese zweijährigen Pflanzen bereits nach wenigen Jahren von ausdauernden Pflanzen verdrängt werden, so dass die Keimfähigkeit der Samen und das Vorkommen geeigneter Flächen für eine dauerhafte Ansiedlung wichtig sind.[4]
Der Gattungsname Oenothera wurde 1753 von Carl von Linné in Species Plantarum, 1, S. 346 erstveröffentlicht. Synonyme für Oenothera L. sind: Anogra Spach, Baumannia Spach, Blennoderma Spach, Calylophis Spach orth. var., Calylophus Spach, Galpinsia Britton, Gaura L., Gaurella Small, Gauridium Spach, Gauropsis C.Presl, Gauropsis (Torr. & Frém.) Cockerell, Hartmannia Spach, Kneiffia Spach, Lavauxia Spach, Megapterium Spach, Meriolix Raf. ex Endl., Onagra Mill., Onosuris Raf., Onosurus G.Don orth. var., Pachylophus Spach, Peniophyllum Pennell, Raimannia Rose, Salpingia (Torr. & A.Gray) Raim., Schizocarya Spach, Stenosiphon Spach, Usoricum Lunell, Xylopleurum Spach; einige davon haben heute den Rang von Sektionen oder Untersektionen. Typusart ist Oenothera biennis L.[5]
Als Besonderheit ist zu vermerken, dass durch Komplexe Heterozygotie spontan oder in Kultur Hybriden entstehen, die in der ursprünglichen Heimat der Nachtkerzen nicht vorkommen. Die neu entstandenen Hybriden verhalten sich wie eigenständige Populationen und werden daher als Arten aufgefasst.[1][6]
Sie stammen ursprünglich aus den gemäßigten Gebieten Nord-, Mittel- und Südamerikas. Das Zentrum der Artenvielfalt ist das südwestliche Nordamerika. Viele Arten sind inzwischen in vielen anderen Ländern eingebürgert.[4]
Die Gattung Oenothera gehört zur Tribus Onagreae in der Unterfamilie Onagroideae in der Familie der Onagraceae. Die Gattung Oenothera wird in 18 Sektionen gegliedert:[5]
Zu den 120 bis 200 Nachtkerzen-Arten zählen unter anderem:[5]
Die Pfahlwurzel der Nachtkerze, wegen der Rosafärbung beim Kochen auch "Schinkenwurzel" oder "Schinkenkraut" genannt, kann im ersten Jahr ab Oktober geerntet und als Gemüse verzehrt werden. Dabei darf die Pflanze keine Blüten ansetzen, da die Wurzel sonst verholzt. Man bereitet sie wie Schwarzwurzeln zu. Früher war der Anbau von Nachtkerzen sehr verbreitet, da das stärkehaltige Wildkraut als Fleischersatz diente. Im Frühling können die Blätter für Salate gepflückt, oder wie Spinat zubereitet werden. Die essbaren Blüten finden auch als Dekoration für Salate Verwendung. Als Speisepflanze ist sie auch unter den Namen Rapontika, Rapunzelsellerie oder gelbe Rapunzel bekannt.[4] Viele Oenothera-Arten wurden und werden in der Volksmedizin genutzt. Pharmakologische Untersuchungen bestätigen je nach Art unterschiedliche medizinische Wirkungen.[9]
Als Heilpflanze ist die Nachtkerze vor allem bei den indigenen Einwohnern Nordamerikas schon lange bekannt: Sie nutzten sie zur Linderung von Hautausschlägen oder Frauenleiden. Die Samen der Nachtkerze enthalten mehrfach ungesättigte Fettsäuren, Vitamin E, daneben 60 bis 80 Prozent Linolsäure sowie ca. 9 Prozent Gamma-Linolensäure. Die Gamma-Linolensäure ist eng verwandt mit der Arachidonsäure, welche eine zentrale Rolle bei Entzündungsprozessen spielt.
Die Nachtkerzenöle werden durch Kaltpressung der Samen gewonnen. Für ein Gramm Öl werden ca. 10.000 Samen benötigt. Nachtkerzenöl hat sich vor allem zur Behandlung entzündlicher Hauterkrankungen wie Neurodermitis bewährt. Äußerlich angewendet wirkt es entzündungshemmend und juckreizmindernd. In Form von Kapseln nimmt man es zur Vorbeugung von Arterienverkalkung, bei Allergien, Arthritis sowie bei Darmerkrankungen ein. Ein Tee aus getrockneten Blättern hilft bei Durchfall, Magen-Darm- und Verdauungsbeschwerden.[3][4]
Nach einer Metaanalyse von über 27 Studien zur Wirksamkeit von Nachtkerzenöl kommt die Cochrane Collaboration 2013 zur abschließenden Bewertung, dass sowohl Nachtkerzenöl als auch das ebenfalls Gamma-Linolensäure-reiche Borretschöl bei oraler Einnahme keinerlei über einen Placeboeffekt hinausreichende Wirkung auf Ekzeme hat.[10]
Nachtkerzenöle finden aufgrund ihrer Wirkungen auch Verwendung als Wirkstoffe und Additive in Kosmetikartikeln, speziell in Hautcremes. Die Inhaltsstoffe wirken hier vor allem bei reizempfindlicher Haut beruhigend und können dementsprechend vor allem bei trockener, schuppiger und juckender Haut pharmazeutisch verwendet werden.[11]
Die Nachtkerzen (Oenothera) sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Nachtkerzengewächse (Onagraceae). Die 120 bis 200 Arten sind ursprünglich in gemäßigten bis tropischen Gebieten in der Neuen Welt verbreitet. Bereits im 17. Jahrhundert wurden einige Arten als Zierpflanzen nach Europa eingeführt. Sie verwilderten und sind seitdem als Neophyten oder neu entstandene Arten und Formen Bestandteil der mitteleuropäischen Flora. Diese entstehen überwiegend durch eine gattungsspezifische Hybridisierung spezieller Ringchromosomen.
Nakvėša (luotīnėškā: Oenothera) ī tuokė kvietka, katra muokslėškā prigol nakvėšiniu (Onagraceae) šeimā. Savāmėškā aug Šiaurės ė Pėitū Amerėkuo.
Tas vėinmetis, dvėmetis aba daugēmetis augals ī. Žīdia vakarās geltuonās (kartās baltās vuo ružavās) žėidās.
Žemaitėjuo nakvėšas augėnamas kap kvietkas.
Yawar ch'unqa[1][2][3] (Oenothera) nisqakunaqa huk qurakunam, yawarch'unqa yura rikch'aq ayllu (Onagraceae) nisqaman kapuq, 125 rikch'aqniyuq.
Kaymi huk rikch'aqninkuna:
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Yawar ch'unqa.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Yawar ch'unqa
Yawar ch'unqa (Oenothera) nisqakunaqa huk qurakunam, yawarch'unqa yura rikch'aq ayllu (Onagraceae) nisqaman kapuq, 125 rikch'aqniyuq.
Oenothera is a genus of about 145[3] species of herbaceous flowering plants native to the Americas.[4] It is the type genus of the family Onagraceae. Common names include evening primrose, suncups, and sundrops. They are not closely related to the true primroses (genus Primula).
The species vary in size from small alpine plants 10 centimeters tall, such as O. acaulis from Chile, to vigorous lowland species growing to 3 meters, such as O. stubbei from Mexico. The leaves form a basal rosette at ground level and spiral up to the flowering stems. The blades are dentate or deeply lobed (pinnatifid). The flowers of many species open in the evening, hence the name "evening primrose". They may open in under a minute. Most species have yellow flowers, but some have white, purple, pink, or red. Most native desert species are white. Oenothera caespitosa, a species of western North America, produces white flowers that turn pink with age.[5] One of the most distinctive features of the flower is the stigma, which has four branches in an X shape.[6]
Oenothera flowers are pollinated by insects, such as moths and bees. Like many other members of the Onagraceae, however, the pollen grains are loosely held together by viscin threads, so only insects that are morphologically specialized to gather this pollen can effectively pollinate the flowers. Bees with typical scopa cannot hold it. Also, the flowers open at a time when most bee species are inactive, so the bees which visit Oenothera are generally vespertine temporal specialists: bees that forage in the evening. The seeds ripen from late summer to fall.
Oenothera are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species, including the large white-lined sphinx (Hyles lineata).[7] The flower moths Schinia felicitata and S. florida both feed exclusively on the genus, and the former is limited to O. deltoides.
In the wild, some species of evening primrose act as primary colonizers, quickly appearing in recently cleared areas. They germinate in disturbed soils, and can be found in habitat types such as dunes, roadsides, railway embankments, and waste areas. They are often casual and are eventually out competed by other species.
Based on observations of evening primroses (O. drummondii), a study discovered that within minutes of sensing the sound waves of nearby bee wings through flower petals, the concentration of the sugar in the plant's nectar was increased by an average of 20 percent. Experiments were also conducted on flowers with the petals removed. No change in nectar production was noted, indicating that it is indeed the flowers that have the job of the ears.[8]
The genus Oenothera may have originated in Mexico and Central America,[9][10] and spread farther north in North America and into South America. With the advent of international travel, species are now found in most temperate regions of the world. In Europe alone there are about 70 introduced species of Oenothera.[4] During the Pleistocene era a succession of ice ages swept down across North America, with intervening warm periods. This occurred four times, and the genus experienced four separate waves of colonization, each hybridizing with the survivors of previous waves.[10][11] This formed the present-day subsection Euoenothera. The group is genetically and morphologically diverse and the species are largely interfertile, so the species boundaries have been disputed amongst taxonomists.[9][12]
,_by_Th%C3%A9r%C3%A8se_Schwartze_(1851-1918).jpg)
The pattern of repeated colonizations resulted in a unique genetic conformation in the Euoenothera whereby the chromosomes at meiosis can form circles rather than pairs. This is the result of several reciprocal translocations between chromosomes such that the pairing occurs only at the tips. This phenomenon apparently has non-Mendelian genetic consequences; with this mode of chromosome segregation and a system of balanced-lethal genes, genetic recombination is prevented and the plants display the hybrid vigor of heterosis.[13] This resulted in the evolution of many sympatric races in North America east of the Rocky Mountains. Analysis of the cytology of these races and of artificial hybrids between them increased understanding of the genetic and geographic evolution of the Euoenothera. This subject was a major area of genetic research during the first half of the 20th century.[14][15]
The appearance of sudden changes in Oenothera lamarckiana led the pioneering geneticist Hugo de Vries to propose what he called "mutation theory" in 1901 (Mutationstheorie in the German the original article was written in).[16] This asserted that speciation was driven by sudden large mutations able to produce new varieties in a single step. The understanding that the observed changes in hybrids of the plant were caused by chromosome duplications (polyploidy) rather than gene mutation did not come until much later.[17][18]
Evening primroses were originally assigned to the genus Onagra, which gave the family Onagraceae its name. Onagra '[food of] onager' was first used in botany in 1587, and in English in Philip Miller's 1754 Gardeners Dictionary: Abridged. The modern name Oenothera was published by Carolus Linnaeus in his Systema Naturae. Its etymology is uncertain, but it is believed to be derived from the Greek words οίνος θήρα (oinos thera) 'wine seeker'.[19]
The genus is divided into 18 sections and additionally into several subsections and series.[1]
Certain Oenothera plants have edible parts. The roots of O. biennis are reportedly edible in young plants.[20]
The common evening primrose, O. biennis, is commonly sold as a dietary supplement in capsules containing the seed oil.[21] The main phytochemical in this evening primrose seed oil is gamma-linolenic acid.[21]
There is no high-quality scientific evidence that O. biennis or evening primrose oil has any effect on human diseases or promotion of health,[21][22] and specifically no evidence that it is effective to treat atopic dermatitis or cancer.[21][23] Research indicates that orally-administered evening primrose oil does not relieve symptoms of premenstrual syndrome,[24][25] and does not have an effect on shortening the length of pregnancy or labor.[26][27][28][29]
Consuming evening primrose oil may cause headache or stomach upset, may increase the risk of complications during pregnancy, and may increase the risk of bleeding in people given prescription drugs as anticoagulants, such as warfarin.[30]
A number of perennial members of the genus are commonly cultivated and used in landscaping in the southwestern United States. Popular species include tufted evening primrose (Oenothera caespitosa), Mexican evening primrose (Oenothera berlanderii), and Saltillo evening primrose (Oenothera stubbei).[31]
Annual evening primroses are also popular ornamental plants in gardens. Many are fairly drought-resistant.
The first plants to arrive in Europe reached Padua from Virginia in 1614 and were described by the English botanist John Goodyer in 1621. Some species are now also naturalized in parts of Europe and Asia, and can be grown as far north as 65°N in Finland. The UK National Council for the Conservation of Plants and Gardens, based at Wisley, maintains an Oenothera collection as part of its National Collections scheme.
Oenothera caespitosa var. marginata
Oenothera stricta ssp. stricta
Oenothera sp. opening
Oenothera is a genus of about 145 species of herbaceous flowering plants native to the Americas. It is the type genus of the family Onagraceae. Common names include evening primrose, suncups, and sundrops. They are not closely related to the true primroses (genus Primula).
Enotero (Oenothera) estas genro de unu-, du- aŭ plur-jaraj herboj kun helkoloraj floroj, havantaj kvarfoliajn kalikon kaj korolon. Ili malfermiĝas precipe nokte kaj en malhela vetero. Ili vivas ĉefe en Sudameriko kaj Nordameriko. En Eŭropo ili disvastiĝis en la 17. jc.
Oni povas rekoni enoteron pro la ikso-forma stigmo.
La dujara enotero: Ordinara enotero (Oenothera biennis) estas kultivata por ornamo kaj uzata ankaŭ en medicino.
Eblas aldoni la junajn foliojn kaj (dolĉajn) florojn al salato. La pli maljunaj folioj prepareblas kiel spinaco. La radikoj havas nuksecan guston kaj kuireblas kiel pastinako. El la semoj, oni elpremas oleon, sed vi ankaŭ povas uzi ilin por bakaĵoj, kiel kukoj.
Enotero (Oenothera) estas genro de unu-, du- aŭ plur-jaraj herboj kun helkoloraj floroj, havantaj kvarfoliajn kalikon kaj korolon. Ili malfermiĝas precipe nokte kaj en malhela vetero. Ili vivas ĉefe en Sudameriko kaj Nordameriko. En Eŭropo ili disvastiĝis en la 17. jc.
Oni povas rekoni enoteron pro la ikso-forma stigmo.
La dujara enotero: Ordinara enotero (Oenothera biennis) estas kultivata por ornamo kaj uzata ankaŭ en medicino.
Oenothera, comúnmente llamada onagra, es un género de aproximadamente 145 especies[2] de hierbas anuales, bienales y perennes. [3]Es el género tipo de la familia Onagraceae. También se le llama erróneamente prímula, por confusión con el inglés primrose.
Oenathera biennis o la onagra común, es nativa de Norteamérica[4][5]y una planta de jardín muy popular, que se ha naturalizado en ciertas partes de Europa y Asia. Sus flores amarillo pálido se abren durante la tarde, de ahí su denominación de "onagra vespertina".[6]
Fue asignada al género Onagra, que da su nombre a la familia Onagraceae. Onagra - "(comida de) onagro" -fue utilizada por primera vez en botánica en 1587 y en la publicación en inglés de Philip Miller Diccionario para jardineros, en su edición reducida de 1754. Su nombre científico, Oenothera -utilizado por primera vez por Linneo en su Systema naturae- tiene también un origen relacionado con el burro, con el significado de "atrapa asnos". En griego oeno significa "burro", mientras thera significa "coger, atrapar, perseguir". Se cree que el nombre se refiere a que la planta que puede ser utilizada para atrapar burros y otros animales. En 1860, William Baird sugirió, sin embargo, que oeno podría ser interpretado como "vino" en griego. Creía que se refería al hecho de que la raíz comestible de Oenothera biennis se utilizaba como un aditivo de sabor para el vino.
La planta y sus semillas han sido usadas por los indígenas americanos durante siglos. Usaban la planta como infusión en agua caliente para curar heridas, problemas cutáneos e incluso el asma. La onagra solo aparece en Europa a partir del siglo XVIII.[7] Las semillas de la onagra común contienen ácido gamma-linolénico (GLA), un ácido graso esencial raro.[8]
El aceite de dichas semillas se utiliza para reducir los dolores del síndrome premenstrual.[9][10][11]
De las semillas de la onagra, tras una primera presión en frío, se obtiene un escaso y valioso aceite extremadamente rico en ácidos grasos esenciales (AGE). Contienen principalmente ácido linoleico y ácido gamma-linolénico (AGL). Estos ácidos grasos se denominan esenciales porque el cuerpo humano no es capaz de producirlos por sí mismo, por lo que necesariamente deben ser incluidos cada día en la alimentación. De 3 a 6 g de aceite de onagra proporcionan aproximadamente 270–540 mg de AGL.
El aceite de esta planta se utiliza como analgésico durante la menstruación (eficacia en el tratamiento del síndrome premenstrual), trastornos circulatorios o trastornos de la piel.
Los efectos secundarios adversos reconocidos del aceite de onagra son mínimos; algunos de estos podrían ser dolor de cabeza o náuseas; se recomienda no consumir esta sustancia después de un procedimiento quirúrgico.
En España, la onagra, conocida también como hierba del asno, está considerada como flora exótica invasora. Coloniza frecuentemente márgenes de carreteras y áreas degradadas y aparece en zonas dunares y riberas fluviales.[cita requerida]
La erradicación de esta especie se ha de realizar mediante la eliminación manual continuada de los ejemplares. Esta acción debe realizarse en los meses de mayo, junio y julio. La acción debe repetirse durante varios años, hasta agotar el banco de semillas acumuladas en el suelo.[12]
Oenothera, comúnmente llamada onagra, es un género de aproximadamente 145 especies de hierbas anuales, bienales y perennes. Es el género tipo de la familia Onagraceae. También se le llama erróneamente prímula, por confusión con el inglés primrose.
Oenathera biennis o la onagra común, es nativa de Norteaméricay una planta de jardín muy popular, que se ha naturalizado en ciertas partes de Europa y Asia. Sus flores amarillo pálido se abren durante la tarde, de ahí su denominación de "onagra vespertina".
Fue asignada al género Onagra, que da su nombre a la familia Onagraceae. Onagra - "(comida de) onagro" -fue utilizada por primera vez en botánica en 1587 y en la publicación en inglés de Philip Miller Diccionario para jardineros, en su edición reducida de 1754. Su nombre científico, Oenothera -utilizado por primera vez por Linneo en su Systema naturae- tiene también un origen relacionado con el burro, con el significado de "atrapa asnos". En griego oeno significa "burro", mientras thera significa "coger, atrapar, perseguir". Se cree que el nombre se refiere a que la planta que puede ser utilizada para atrapar burros y otros animales. En 1860, William Baird sugirió, sin embargo, que oeno podría ser interpretado como "vino" en griego. Creía que se refería al hecho de que la raíz comestible de Oenothera biennis se utilizaba como un aditivo de sabor para el vino.
Kuningakepp (Oenothera L.) on taimede perekond pajulilleliste sugukonnas.
Eestis esineb tulnukana kaks liiki:
Onagra onagrazeoen familiako eta Oenothera generoko hainbat landare belarkararen izena da. Zurtoina zuzena eta arantzatsua dute, eta hostoak txandaka antolatuak, osoak nahiz gingildunak. Gehienek lore handia dute, lau hostokoa, eta kolorez horia. Fruitua kusku-egiturakoa dute, lau ziskutan banatua. Berez Ameriketakoak dira, baina Europan ere zenbait espezie nahiko zabalduta daude, apaingarri erabiltzeko batzuk, hazi oliotsua dutelako beste batzuk. Ezagunenak Lamarcken onagra (Oenothera glazioviana) eta onagra arrosa (O. rosea) dira.
Onagra onagrazeoen familiako eta Oenothera generoko hainbat landare belarkararen izena da. Zurtoina zuzena eta arantzatsua dute, eta hostoak txandaka antolatuak, osoak nahiz gingildunak. Gehienek lore handia dute, lau hostokoa, eta kolorez horia. Fruitua kusku-egiturakoa dute, lau ziskutan banatua. Berez Ameriketakoak dira, baina Europan ere zenbait espezie nahiko zabalduta daude, apaingarri erabiltzeko batzuk, hazi oliotsua dutelako beste batzuk. Ezagunenak Lamarcken onagra (Oenothera glazioviana) eta onagra arrosa (O. rosea) dira.
Helokit (Oenothera) on horsmakasvien (Onagraceae) heimoon kuuluva kasvisuku. Sukuun kuuluu lajien määrittelytavasta riippuen noin 150–500 lajia[1]. Useimmat suvun lajit kasvavat Pohjois-Amerikassa, mutta monia helokkilajeja viljellään myös koristekasveina[2]. Suomen luonnossa on havaittu noin 15:ttä eri helokkilajia[3].
Helokit ovat yksi- tai kaksivuotisia ruohovartisia kasveja. Niiden varret ovat karvaisia ja kasvutavaltaan pystyjä. Lehdet ovat muodoltaan suikeita ja lehtiruusukkeessa olevat lehdet ovat yleensä leveämpiä kuin varsilehdet. Kukat sijaitsevat yksittäin ylimmissä lehtihangoissa. Kukissa on neljä verholehteä, jotka ovat usein taakäänteisiä. Kukissa on myös neljä terälehteä, jotka ovat väriltään keltaisia. Heteitä on kahdeksan kappaletta ja emissä on yksi vartalo, mutta luotti on neliliuskainen. Hedelmä on nelilokeroinen kota.[2]
Helokit (Oenothera) on horsmakasvien (Onagraceae) heimoon kuuluva kasvisuku. Sukuun kuuluu lajien määrittelytavasta riippuen noin 150–500 lajia. Useimmat suvun lajit kasvavat Pohjois-Amerikassa, mutta monia helokkilajeja viljellään myös koristekasveina. Suomen luonnossa on havaittu noin 15:ttä eri helokkilajia.
Helokit ovat yksi- tai kaksivuotisia ruohovartisia kasveja. Niiden varret ovat karvaisia ja kasvutavaltaan pystyjä. Lehdet ovat muodoltaan suikeita ja lehtiruusukkeessa olevat lehdet ovat yleensä leveämpiä kuin varsilehdet. Kukat sijaitsevat yksittäin ylimmissä lehtihangoissa. Kukissa on neljä verholehteä, jotka ovat usein taakäänteisiä. Kukissa on myös neljä terälehteä, jotka ovat väriltään keltaisia. Heteitä on kahdeksan kappaletta ja emissä on yksi vartalo, mutta luotti on neliliuskainen. Hedelmä on nelilokeroinen kota.
Oenothera
Oenothera est un genre de plantes herbacées de la famille des Onagraceae. C'est le genre des œnothères, herbes aux ânes ou onagres.
Onagre est emprunté au grec onagra (formé de onos, « âne » et agrios, « sauvage »), attesté dans cet emploi chez Dioscoride, par l'intermédiaire d'un latin botanique onagra ou oenagra (par rapprochement avec les termes en œno-, à cause de l'odeur vineuse des racines séchées de la plante ou de l'utilisation de la racine infusée pour apprivoiser les bêtes sauvages). Le nom de genre Oenothera vient ainsi du grec oïnos, « vin » et thêra, « chasse aux bêtes sauvages »[1].
Plus précisement, le nom vient du grec oïnos, « vin » et thêráo, « chasser ou bien poursuivre » et signifie « la poursuivante du vin ». Théophraste (IVe – IIIe siècle av. J.-C.) écrit que la onagre (oinothêras) administré avec du vin rend l'esprit agréable et heureux[2].
Les grosses racines au goût un peu poivré sont consommées crues ou le plus souvent cuites après épluchage, leur chair blanchâtre prenant une teinte un peu rose à la cuisson et un goût de viande fumée, ce qui vaut à ces plantes le surnom de « jambon des jardiniers »[1].
Fleurs d'Oenothera speciosa.
Fleurs d'Oenothera fruticosa.
Onagre de Glaziou.
Fleurs d'onagre vespérale à pétioles rouges (Oenothera rubricaulis).
On extrait des graines de l'onagre une huile riche en acides gras essentiels oméga-6, utilisée dans le traitement du syndrome prémenstruel et contre la peau sèche et l'eczéma[3], mais l’efficacité est controversée[4].
Les papillons de nuit (hétérocères) suivants pollinisent l'Oenothera :
Certaines de ces plantes, originaires d'Amérique centrale, peuvent constituer un piège pour certains papillons, notamment pour le Moro-sphinx qui butine Oenothera speciosa tout en restant en vol stationnaire en utilisant une longue trompe. Celle-ci reste souvent coincée dans l'étroit conduit qu'elle doit emprunter pour puiser le nectar et l'animal, à force de se débattre pour se libérer, finit par en mourir avant d'y être parvenu.
Oenothera
Oenothera est un genre de plantes herbacées de la famille des Onagraceae. C'est le genre des œnothères, herbes aux ânes ou onagres.
Ainm ar raon plandaí cosúla débhliantúla díreacha láidre. Dúchasach do Mheiriceá Thuaidh, ach saothraithe is tugtha chun cineáil i gcuid mhaith tíortha eile. Na duilleoga lansa-chruthach go dtí ubhchruthach. Na bláthanna mór, roinnt ceintiméadar ar trastomhas, tonnadóirchruthach go ginearálta, le 4 sheipeal caol is 4 pheiteal forluiteach buí, cumhra de ghnáth, ag oscailt san oíche. Tairgtear go bhfuil ola coinneal oíche fiúntach chun cóireáil ar neamhoird éagsúla, ach níl aon chrúthú air sin.
Pupoljka (pupaljka, lat. Oenothera), biljni rod jednogodišnjeg i dvogodišnjeg raslinja, trajnica i polugrmova iz porodice vrbolikovke. Ime roda dolazi od grčkih riječi oenos (vino) i thera (želja, tražiti, loviti) kako je Teofrast nazvao neku biljku, možda noćurak (Oenothera biennis), čiji se korijen umakao u vino i jeo.
Od preko 220 vrsta u Hrvatskoj ih raste svega nekoliko, dvogodišnja pupoljka (Oenothera biennis), Oenothera erythrosepala i bodljikava pupoljka (Oenothera muricata). Porijeklo roda je iz Meksika i Srednje Amerike, odakle se proširio na Sjevernu i južnu Ameriku i dalje.
Pupoljka (pupaljka, lat. Oenothera), biljni rod jednogodišnjeg i dvogodišnjeg raslinja, trajnica i polugrmova iz porodice vrbolikovke. Ime roda dolazi od grčkih riječi oenos (vino) i thera (želja, tražiti, loviti) kako je Teofrast nazvao neku biljku, možda noćurak (Oenothera biennis), čiji se korijen umakao u vino i jeo.
Od preko 220 vrsta u Hrvatskoj ih raste svega nekoliko, dvogodišnja pupoljka (Oenothera biennis), Oenothera erythrosepala i bodljikava pupoljka (Oenothera muricata). Porijeklo roda je iz Meksika i Srednje Amerike, odakle se proširio na Sjevernu i južnu Ameriku i dalje.
Rěpnica (Oenothera) je ród ze swójby rěpnicowych rostlinow (Onagraceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Jeli sy jedyn z mjenowanych njedostatkow skorigował(a), wotstroń prošu potrjecheny parameter předłohi {{Předźěłuj}}. Podrobnosće namakaš w dokumentaciji.
Rěpnica (Oenothera) je ród ze swójby rěpnicowych rostlinow (Onagraceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
čerwjenostołpikata rěpnica (Oenothera rubricaulis) ersteinska rěpnica (Oenothera ersteinensis) husćepłodonjesna rěpnica (Oenothera pycnocarpa) křižnokwětna rěpnica (Oenothera cruciata) lipsčanska rěpnica (Oenothera deflexa) małokwětna rěpnica (Oenothera parviflora) naha rěpnica (Oenothera nuda) pěskowa rěpnica (Oenothera ammophila) přimórska rěpnica (Oenothera oakesiana) šleska rěpnica (Oenothera subterminalis) victorinowa rěpnica (Oenothera victorinii) wonjaca rěpnica (Oenothera suaveolens) wulkokwětna rěpnica (Oenothera biennis) wuskołopjenata rěpnica (Oenothera angustissima)Oenothera ialah genus dari sekitar 125 spesies tumbuhan tahunan. Oenothera merupakan genus contoh bagi keluarga Onagraceae. Tanaman ini asli dari Amerika.
Tanaman ini masuk genus Onagra, yang dari sinilah nama keluarga Onagraceae berasal. Onagra -- berarti "makanan onager (sejenis keledai)" -- pertama kali digunakan pada tahun 1587 dalam ilmu botani dan dalam Gardeners Dictionary: Abridged tahun 1754 oleh Philip Miller. Nama modernnya Oenothera -- pertama kali digunakan oleh Carl Linnaeus dalam bukunya Systema Naturæ -- juga memiliki nama terkait keledai, yang berarti "penangkap keledai". Dalam bahasa Yunani oeno berarti "keledai", sementara thera berarti "menangkap, memerangkap, memburu". Dipercaya bahwa nama itu berasal dari racunnya yang biasa digunakan untuk memerangkap keledai dan hewan lain. Pada tahun 1860, William Baird menduga bahwa oeno dapat diterjemahkan sebagai "anggur" dalam bahasa Yunani.
Tanaman ini dipercaya efektif menyembuhkan batuk asma, gangguan saluran cerna, pertusis, dan sebagai penghilang nyeri.
Oenothera ialah genus dari sekitar 125 spesies tumbuhan tahunan. Oenothera merupakan genus contoh bagi keluarga Onagraceae. Tanaman ini asli dari Amerika.
Tanaman ini masuk genus Onagra, yang dari sinilah nama keluarga Onagraceae berasal. Onagra -- berarti "makanan onager (sejenis keledai)" -- pertama kali digunakan pada tahun 1587 dalam ilmu botani dan dalam Gardeners Dictionary: Abridged tahun 1754 oleh Philip Miller. Nama modernnya Oenothera -- pertama kali digunakan oleh Carl Linnaeus dalam bukunya Systema Naturæ -- juga memiliki nama terkait keledai, yang berarti "penangkap keledai". Dalam bahasa Yunani oeno berarti "keledai", sementara thera berarti "menangkap, memerangkap, memburu". Dipercaya bahwa nama itu berasal dari racunnya yang biasa digunakan untuk memerangkap keledai dan hewan lain. Pada tahun 1860, William Baird menduga bahwa oeno dapat diterjemahkan sebagai "anggur" dalam bahasa Yunani.
Tanaman ini dipercaya efektif menyembuhkan batuk asma, gangguan saluran cerna, pertusis, dan sebagai penghilang nyeri.
Oenothera (L., 1753) è un genere di piante appartenente alla famiglia delle Onagraceae, originario delle Americhe ma diffusosi anche in Africa ed Eurasia[1]. Conta circa 125 specie, annuali, biennali o perenni, provenienti dalle Americhe; prediligono un habitat caldo e terreni drenati, hanno tipicamente fiori gialli che si aprono in estate.
Secondo alcuni, Linneo ha scelto il nome del genere riferendosi alla parola greca oenos (vino), perché la radice veniva usata come additivo nella preparazione di alcuni vini.
La dimensione delle specie, che possono essere sia annuali che biennali o perenni, varia da piccole piante alpine alte 10 cm (es. O. acaulis del Cile), a specie di pianura alte 3m (es. O. stubbei). Le specie qui incluse sono dotate di robusti rizomi, che formano dense coperture vegetative.
Le foglie giovani sono disposte a rosetta, e si dispongono a spirale fino ad arrivare alle estremità fiorite; le foglie sono dentate o lobate (pinnate).
I fiori si aprono alla sera, da cui il nome inglese "evening primrose" (primula della sera) e sono per lo più gialli, ma possono essere anche bianchi, viola, rosa o rossi, a quattro petali. Una delle caratteristiche più notevoli della specie è lo stimma a quattro rami, per formare una X.
I frutti secchi indeiscenti contengono dei semi di colore bruno-rossastro, e si riproducono sia tramite semi che incrementando il numero dei rizomi.
Lo stesso argomento in dettaglio: Specie di Oenothera. Descritto per la prima volta nel 1753 da Linneo nel suo Species Plantarum come composto da sole 3 specie[2] attualmente all'interno del genere Oenothera ne sono incluse 155[1].
Convenzionalmente questo genere è suddiviso in 18 sezioni, alcuni delle quali suddivise a loro volta in sottosezioni[3][4]. Tale complessità nella classificazione scaturisce dai vari generi che sono stati qui inclusi nel corso del tempo; tra i quali si ricorda il più recente, Glaura, con uno studio pubblicato nel 2007[5].
Le specie incluse in questo genere sono quindi così ripartite:
Sezione Anogra
Sezione Calylophus
Sezione Contortae
Sezione Eremia
Sezione Gaura
Sezione Gauropsis
Sezione Hartmannia
Sezione Kleinia
Sezione Kneiffia
Sezione Lavauxia
Sezione Leucocoryne
Sezione Megapterium
Sezione Oenothera
Sezione Pachylophus
Sezione Paradoxus
Sezione Peniophyllum
Sezione Ravenia
Sezione Xanthocoryne
Le prime piante ad arrivare in Europa giunsero a Padova dalla Virginia nel 1614 e vennero descritte dal botanico inglese John Goodyear nel 1621.
Lo studio delle specie di questo genere in rapporto alle variazioni genetiche ha appassionato botanici per buona parte del XX secolo, a partire dalle osservazioni del botanico olandese Hugo de Vries.
Oenothera (L., 1753) è un genere di piante appartenente alla famiglia delle Onagraceae, originario delle Americhe ma diffusosi anche in Africa ed Eurasia. Conta circa 125 specie, annuali, biennali o perenni, provenienti dalle Americhe; prediligono un habitat caldo e terreni drenati, hanno tipicamente fiori gialli che si aprono in estate.
Nakviša (lot. Oenothera, angl. evening primrose, vok. Nachtkerzen) – nakvišinių (Onagraceae) šeimos augalų gentis. Natūraliai paplitusi Šiaurės ir Pietų Amerikoje. Tai vienmečiai, dvimečiai ir daugiamečiai augalai.
Nakvišų dydis įvairuoja nuo 10 cm dydžio Oenothera acaulis augančios Čilėje iki 3 m siekiančios Oenothera stubbei iš Meksikos. Žiedai išsiskleidžia vakarais (dėl to ir pavadinta nakviša). Žiedai geltonos, baltos, rausvos spalvos, su keturiais širdiškais žiedlapiais. Išskirtinis nakvišų bruožas - keturskiautė purka, primenanti raidę X.
Lietuvoje nakvišos auginamos kaip dekoratyvinis augalas, tačiau nakviša yra plačiai paplitusi ir naudojama medicinoje. Pagrindinė vaistinė žaliava – dvimetės nakvišos sėklos. Iš sausų sėklų gaunamas auksinio atspalvio aliejus [1]. Omega-6 riebalinės rūgštys, esančios nakvišų aliejuje, labai reikalingos odos barjerinės funkcijos palaikymui – esant laisvųjų radikalų atakoms, perdozavus UVS (ultravioletinių spindulių): pavyzdžiui, ilgai būnant soliariume ar pajūrio saulėje.
Be kitų organizmui naudingų medžiagų, nakvišų aliejuje yra ir vitamino E, kuris daugeliui žinomas kaip „odos ir kraujagyslių elastingumo vitaminas“, turintis stiprų antioksidantinį poveikį. Nakvišų aliejus yra populiari ir gerai žinoma priemonė, padedanti sušvelninti PMS ir menopauzės simptomus. Gydytojai skiria nakvišų aliejų mastopatijos prevencijai[2].
Nakvišų aliejuje esantis vitaminas E neutralizuoja toksinius fiziologinių procesų organizme metu susidarančius laisvuosius radikalus.
Nakviša (lot. Oenothera, angl. evening primrose, vok. Nachtkerzen) – nakvišinių (Onagraceae) šeimos augalų gentis. Natūraliai paplitusi Šiaurės ir Pietų Amerikoje. Tai vienmečiai, dvimečiai ir daugiamečiai augalai.
Nakvišų dydis įvairuoja nuo 10 cm dydžio Oenothera acaulis augančios Čilėje iki 3 m siekiančios Oenothera stubbei iš Meksikos. Žiedai išsiskleidžia vakarais (dėl to ir pavadinta nakviša). Žiedai geltonos, baltos, rausvos spalvos, su keturiais širdiškais žiedlapiais. Išskirtinis nakvišų bruožas - keturskiautė purka, primenanti raidę X.
Teunisbloem (Oenothera) is een geslacht van zo'n 125 soorten eenjarige, tweejarige en vaste planten uit de teunisbloemfamilie (Onagraceae). De soorten komen van nature voor in Zuid- en Noord-Amerika, maar zijn ondertussen ingeburgerd in vele landen.
De botanische naam Oenothera betekent 'ezelsvanger', van het Oudgriekse 'oeno' = ezel[bron?] en 'thera' = vangen, achtervolgen. Men gelooft dat de naam refereert aan de giftigheid van de plant die gebruikt kan worden om ezels en andere dieren te vangen. De Nederlandse naam teunisbloem is afgeleid van Sint Antonius van Padua, omdat de plant bloeit rond diens naamdag.
Het geslacht heeft gele bloemen met vier kroonbladen. Er bestaan ook soorten met witte, roze of rode bloemen. De bloemen staan rechtop of schuin omhoog. De bloemen bezitten een kelkbuis.
De plant bloeit van eind juni tot midden november. De zaden van de meeste soorten rijpen van augustus tot oktober. De zaaddoos bevat circa 200 zaadjes waaruit een kostbare olie wordt gewonnen.
Het geslacht is verwant aan het wilgenroosje. Veel soorten zijn nachtbloeiers en hebben de gewoonte de bloemen 's avonds in de schemering te openen. De knoppen ontvouwen zich in enkele minuten tot bloemen. De volgende dag verwelken ze, maar 's avonds gaan weer nieuwe bloemen open, zo wekenlang. Ze worden door nachtactieve insecten bestoven.
De meeste soorten komen nog steeds voor in hun oorspronkelijke verspreidingsgebied in Midden- en Noord-Amerika. Van de in Europa ingevoerde soorten loopt de noordgrens van hun verspreidingsgebied tot in Finland.
In de natuur zijn het vaak de eerste planten die nieuwe grond koloniseren. Ze worden dan ook vaak op ruderale gronden, zandgronden, wegbermen, duinen, kapvlakten en dergelijke gevonden.
Neem het voorbehoud bij medische informatie in acht.De olie uit de zaden van teunisbloem is rijk aan onverzadigde vetzuren. Het gehalte aan gamma-linoleenzuur kan oplopen tot 14%. Door de bijzondere samenstelling kunnen ontstekingen in het lichaam gunstig worden beïnvloed.
De bladeren van verschillende soorten zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog wel gebruikt als vervanging voor tabak.
Zaden kunnen van het late voorjaar tot de vroege zomer in de volle grond gezaaid worden. De plant is meestal met karige grond tevreden. Op voedselrijke grond wordt ze gemakkelijk weggeconcurreerd door andere soorten, wieden van andere soorten is dan gewenst.
Hoewel er drie soorten in het wild voorkomen, worden deze ook vaak in tuinen aangeplant. Hiernaast worden er diverse cultivars gekweekt. Vooral de soorten Oenothera fruticosa, Oenothera macrocarpa en Oenothera speciosa staan aan de basis van veel cultivars.
Hiernaast is een aantal hybriden geselecteerd:
Men neemt aan dat het geslacht 70.000 jaar geleden in Mexico en Midden-Amerika is ontstaan. Gedurende het Pleistoceen werd Noord-Amerika afwisselend bedekt met vier ijstijden en warme perioden. Gedurende elke warme periode werd Noord-Amerika weer bedekt met planten vanuit Midden-Amerika, waarbij de naar het noorden oprukkende planten zich mengden met restanten van voor de ijstijd. Dit zorgde voor een grote genetische variatie.
De eerste planten arriveerden vanuit Virginia in 1614 in Padua bij de Orto botanico di Padova. Ze werden door de Engelse botanicus John Goodyer in 1621 beschreven. Ze zijn nu in een groot deel van Europa aanwezig.
De plant kwam waarschijnlijk begin 1700 in Europa en werd in 1749 door de Zweedse botanicus Peter Kalm herontdekt.
Het geslacht werd oorspronkelijk Onagra genoemd. Onagra betekent voedsel van onager en werd het eerst gebruikt in een Engelse publicatie van Philip Miller in 1754 (Gardeners Dictionary: Abridged). Vandaag is de Teunisbloem overal in Europa aan straatranden, spoorbanen en op voedselarme gronden te vinden.
In Europa komen vier soorten en één hybride voor, die ook alle in België en/of Nederland voorkomen:
Het bladrozet
In knop
Knop en bloem
Zaaddozen
Teunisbloem (Oenothera) is een geslacht van zo'n 125 soorten eenjarige, tweejarige en vaste planten uit de teunisbloemfamilie (Onagraceae). De soorten komen van nature voor in Zuid- en Noord-Amerika, maar zijn ondertussen ingeburgerd in vele landen.
De botanische naam Oenothera betekent 'ezelsvanger', van het Oudgriekse 'oeno' = ezel[bron?] en 'thera' = vangen, achtervolgen. Men gelooft dat de naam refereert aan de giftigheid van de plant die gebruikt kan worden om ezels en andere dieren te vangen. De Nederlandse naam teunisbloem is afgeleid van Sint Antonius van Padua, omdat de plant bloeit rond diens naamdag.
Hasło w Wikisłowniku Wiesiołek (Oenothera L.) – rodzaj roślin zielnych z rodziny wiesiołkowatych (Onagraceae). Należy do niego ok. 120 gatunków pochodzących z Ameryki Północnej i Południowej[4], z centrum zróżnicowania w południowo-zachodniej części Ameryki północnej[5]. Różne gatunki są uprawiane jako ozdobne, wiele zostało introdukowanych na różne kontynenty[5]. W Europie występuje ok. 70 gatunków, w Polsce ok. 30, przy czym najpospolitszym gatunkiem jest wiesiołek dwuletni (Oenothera biennis).
Rodzaj należący do podrodziny Onagroideae, rodziny wiesiołkowatych (Onagraceae Juss.), która wraz z siostrzaną grupą krwawnicowatych (Lythraceae) wchodzi w skład rzędu mirtowców (Myrtales). Rząd należy do kladu różowych (rosids) i w jego obrębie jest kladem siostrzanym bodziszkowców[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa różowe (Rosidae Takht.), nadrząd Myrtanae Takht., rząd mirtowce (Myrtales Rchb.), podrząd Onagrineae Rchb., rodzina wiesiołkowate (Onagraceae Juss.), podrodzina Oenotheroideae Kostel., plemię Oenothereae Bartl. podplemię Oenotherinae Torr. & A. Gray, rodzaj wiesiołek (Oenothera) L.)[6].
Nazwy naukowe według The Plant List (TPL). Niektóre taksony wymienione w „Krytycznej liście ... jako odrębne gatunki, to według TPL synonimy, podgatunki lub odmiany. Wiele z wyżej wymienionych gatunków to według TPL taksony niepewne, opisane jako unresolved[2].
Gatunki wiesiołka (poza dwoma najpospolitszymi O. biennis i O. rubricaulis) są trudne do rozróżnienia i tworzą często trwałe (genetycznie i morfologicznie) oraz płodne mieszańce, które mogą samodzielnie się rozprzestrzeniać i występować razem z gatunkami rodzicielskimi lub też osobno. Badania nad systematyką wiesiołków przez wiele lat prowadził polski botanik Krzysztof Rostański. Dzięki jego badaniom dobrze poznany został skład gatunkowy i rozmieszczenie wiesiołków w Polsce i Europie.
Różne gatunki wiesiołka wykazują znaczną zmienność mutacyjną, posłużyły one Hugo de Vriesowi za materiał doświadczalny w badaniach genetycznych nad zjawiskiem dziedziczności.
Wiesiołek (Oenothera L.) – rodzaj roślin zielnych z rodziny wiesiołkowatych (Onagraceae). Należy do niego ok. 120 gatunków pochodzących z Ameryki Północnej i Południowej, z centrum zróżnicowania w południowo-zachodniej części Ameryki północnej. Różne gatunki są uprawiane jako ozdobne, wiele zostało introdukowanych na różne kontynenty. W Europie występuje ok. 70 gatunków, w Polsce ok. 30, przy czym najpospolitszym gatunkiem jest wiesiołek dwuletni (Oenothera biennis).
Oenothera L. é um género botânico pertencente à família Onagraceae.[1]
Oenothera L. é um género botânico pertencente à família Onagraceae.
Nattljussläktet (Oenothera) är ett släkte växter i familjen dunörtsväxter med cirka 120 arter från tempererade och subtropiska delar av Nord- och Sydamerika. I Sverige förekommer några arter naturaliserade, dessa och andra odlas ibland som trädgårdsväxter.
Wikimedia Commons har media som rör Nattljussläktet.
Nattljussläktet (Oenothera) är ett släkte växter i familjen dunörtsväxter med cirka 120 arter från tempererade och subtropiska delar av Nord- och Sydamerika. I Sverige förekommer några arter naturaliserade, dessa och andra odlas ibland som trädgårdsväxter.
Еноте́ра (лат. Oenothéra) — рід квіткових рослин родини Онагрові (Onagraceae). Це досить великий рід (понад 100 видів), що включає рослини досить різноманітного вигляду: трави та напівчагарники, гіллясті або не гіллясті, з простими, суцільнокрайніми, зубчастими, лопатевими або перисто-розсіченими листками. Рослина відома як декоративна, виведено багато сортів з красивими квітами.
Квітки яскраві, жовті, білі, червоні або блакитні (іноді смугасті), розміщені у пазусі листків по одному, рідше по два або пучком. Чашечка з чотирма спаяними листками, з довгою чотиригранною трубочкою, віночок з чотирма пелюстками, тичинок 8; маточка з нижньою, чотиригніздою зав'яззю, із стовпчиком з чотирма приймочками.
Рід Енотера, можливо, виник у Мексиці та Центральній Америці,[1][2] та поширився далі на північ у Північну Америку та у Південну Америку. З появою міжнародних поїздок, види зараз можна знайти у більшості регіонах світу із помірним кліматом. У Європі налічується близько 70 інтродукованих видів.[3]
Рід нараховує понад 145 видів[4]. Деякі з них:
Еноте́ра (лат. Oenothéra) — рід квіткових рослин родини Онагрові (Onagraceae). Це досить великий рід (понад 100 видів), що включає рослини досить різноманітного вигляду: трави та напівчагарники, гіллясті або не гіллясті, з простими, суцільнокрайніми, зубчастими, лопатевими або перисто-розсіченими листками. Рослина відома як декоративна, виведено багато сортів з красивими квітами.
Oenothera là một chi thực vật thân thảo có khoảng 145 loài[3] thuộc họ Anh thảo chiều bản địa châu Mỹ.[4] Đây là chi điển hình của họ Anh thảo chiều.
Các loài khác nhau về kích thước từ loài thực vật nhỏ trên núi cao 10 cm, chẳng hạn như O. acaulis từ Chile Chile, tới loài sinh sống ở vùng đất thấp to lớn cao 3 mét, chẳng hạn như O. stubbei từ Mexico. Là tạo thành hình hoa thị ở cuống ở mặt đất và xoắn ốc lên đến cành hoa. Rìa lá răng cưa hoặc thùy sâu hình lông chim. Hoa của nhiều loài mở vào buổi tối, vì vậy tên "hoa anh thảo chiều". Chúng có thể nở ra trong dưới một phút. Phần lớn các loài có hoa màu vàng, nhưng một số có màu trắng, tím, hồng hay đỏ. Hầu hết các loài bản địa sa mạc có màu trắng. Oenothera caespitosa , một loài tây Bắc Mỹ, nở hoa màu trắng chuyển sang màu hồng khi già[5]. Một trong những tính năng đặc biệt nhất của hoa là stigma, có bốn nhánh hình chữ X.[6]
Oenothera là một chi thực vật thân thảo có khoảng 145 loài thuộc họ Anh thảo chiều bản địa châu Mỹ. Đây là chi điển hình của họ Anh thảo chiều.
Ослинник двулетний (Oenothera biennis), развивающий толстый мясистый корень, разводится как овощ, так называемые «рапонтика» или «рапунцель»; это растение ввезено в Европу в 1614 году, и с этого времени одичало и распространилось по всей Европе.
Некоторые виды, например, Oenothera grandiflora, Oenothera taraxicifolia, Oenothera speciosa, Oenothera amoena, Oenothera biennis, Oenothera missouriensis и другие, разводятся как декоративные растения.
Oenothera rubricaulis образует на полях очень устойчивые синузии, в результате чего она выделяется при цветении, а затем при плодоношении. По мнению Р. Е. Левиной, распространяется благодаря агестохории.[уточнить]
Род Ослинник включает около 150 видов[3]. Вот некоторые из них (виды, встречающиеся на территории России и сопредельных стран, отмечены звёздочкой):
参见本文。
月見草屬（学名：Oenothera）又称待宵草、晚櫻草，屬於柳葉菜科的植物。因為本屬植物大多數只在夜晚開花、白天凋謝，所以又名「Evening Primrose」。
多年生草本。茎直立，被毛；基生叶丛生，有柄；茎生叶互生，有短柄或无柄，条状披针形，两边有白色短柔毛，边缘有疏锯齿；夏季开黄色花，单生于叶腋，夜开晨闭；圆柱形蒴果，略具四棱。
原產於美國南部、墨西哥和中美洲地區，中国东北和山东、江苏等地有栽培，或野生在河畔的沙地上。
月见草属植物有可食用的部分。据传美丽月见草的幼根可食。 市场上宣称月见草油有治疗癌症的功效，但根据美国癌症协会资料，并无明显证据显示有此功效：“亚麻酸及富含亚麻酸的保健品（如月见草油）均被证实并无预防疾病或保健作用。” 2013年8月，Cochrane 发表的荟萃分析文章发现月见草油和琉璃苣油对湿疹治疗无效。
Oenothera odorata
auct. non Jacq
マツヨイグサ（待宵草、学名：Oenothera stricta）は、アカバナ科マツヨイグサ属の一年草。
原産地はチリやアルゼンチンといった南米で、嘉永年間（1848年〜1853年）に日本にもたらされ、当初観賞用として植えられていたものが逸出し、昭和30年代に同属のオオマツヨイグサ O. erythrosepala とともに空き地などに大群落を形成した。しかし近年はこれも同属のメマツヨイグサ O. biennis に押され、姿を見る機会は減った。
オオマツヨイグサ O. erythrosepala と似た環境に自生するので紛らわしいが、オオマツヨイグサに較べ丈が低く、葉が細いことから区別できる。
花色は黄色で、径は約3cm程度である。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。
달맞이꽃속은 바늘꽃과의 속으로 약 125 종으로 이루어져 있다. 원산지는 칠레이며 7월에 노란 꽃이 핀다. 밤에만 꽃이 피기 때문에 ‘달맞이꽃’, ‘월견초’라 한다.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_02.jpg)
_01.jpg)
.jpg)
