nomes no trilho de navegação
This species is rated to be at "Lower Risk" by the IUCN.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
The duiker has lived up to 14 years in captivity (Nowak 1991). Pythons have been found dead after being punctured by the duiker's horns during digestion (Kingdon 1982).
Perception Channels: tactile ; chemical
Duikers dig up and eat potatoes, peanuts, and other crops in agricultural fields (Estes 1991).
In certain African cultures, the horn is used to make pendants that are thought to ward off evil spirits (Kingdon 1982).
Positive Impacts: food
Duikers have been known to eat a wide variety of foods. They generally eat leaves and shoots from bushes, as well as fruits and flowers that drop to the ground due to the feeding of birds, monkeys, and fruit bats in trees. Duikers dig up roots, tubers, and bulbs with their hooves. The resin and bark of trees are occasionally a part of the duiker's diet. They have been known to eat insects, such as caterpillars, cockroaches, and ants. In uncommon instances, duikers have been seen stalking and eating lizards, frogs, rodents, and birds. Water requirements are met from moisture in the vegetation they consume. (Estes 1991, Kingdon 1982)
This speices of duiker is found in areas of central, eastern, and southern Africa which provide sufficient amounts of cover. They inhabit savannas, grasslands, and woodlands. They also live in mountainous regions and are found at higher altitudes than any other African ungulates. They are not found in deserts or densely wooded areas such as the rainforests.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest ; scrub forest ; mountains
Average lifespan
Status: captivity: 14.3 years.
Average lifespan
Status: captivity: 12.0 years.
The average weights, coloration, and ear size of the gray or common duiker vary with geographic location. Females generally weigh 2-4 kg more than males in a given region. On average, they are 60 cm in height at the shoulder and are 100 cm in length. Males have horns, which are spikes 7-18 cm and are heavily grooved at the base. Females usually do not have horns, but occasionally they may have stunted horns. Ears are 9.5-14.5 cm in length. Longer ears are found on duikers in open, arid habitats. Coloration varies from pale, light colored animals in dry regions, to dark gray colored in moist habitats. Mountain dwelling duikers have longer, thicker coats than duikers living in savannas, forests, and grasslands.
Range mass: 12 to 25 kg.
Average length: 100 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: female larger; ornamentation
The gray or common duiker is found in the Sub-Saharan region of Africa from Senegal to Ethiopia. It also ranges from Eastern Africa to the southernmost tip of Africa (Nowak 1991).
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
The male and female form a monogamous breeding pair. There is no evidence of a peak breeding period (Estes 1991). Female duikers are known to give birth during all months of the year, and gestation is estimated to last 4-7 months (Kingdon 1982). Females find very secluded, thick cover to give birth. Normally only one young is born, but sometimes there are two. They are defended by both the male and female. The young reach adult size in 6 months and attain sexual maturity in 8-9 months (Nowak 1991).
Range number of offspring: 1 to 2.
Range gestation period: 4.1 to 5.67 months.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 1612 g.
Average number of offspring: 1.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 255 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 255 days.
Parental Investment: altricial
Die duiker, dikwels ook die gewone duiker genoem, om dit van die ander duikers te onderskei, is 'n klein wildsbokkie wat in Afrika, suid van die Sahara aangetref word.
'n Volwasse duiker het 'n gemiddelde massa van 12 kg en 'n hoogte van ongeveer 50 cm. Duikers het twee horings op hulle koppe; die langste horings wat al aangeteken is, was 18 cm. Die kleur van 'n duiker wissel van gryserig tot roesgeel. Onder is hy gewoonlik wit, alhoewel hy ook grys of rooierig getint kan wees. Die voorkop is gewoonlik rooier en donkerder as die res van die liggaam en het 'n kenmerkende swart streep wat oor die neus loop.
Duikers eet hoofsaaklik blare van verskeie plante, vrugte en sade, wortels, bas, blomme, swamme, ruspes en soms selfs klein voëlkuikens.
Na 'n draagtyd van 4 maande, skenk die ooi geboorte aan 'n enkele lammetjie. Duikers het 'n moontlike lewensduur van 9 jaar.
Wikiwoordeboek het 'n inskrywing vir gewone duiker.Die duiker, dikwels ook die gewone duiker genoem, om dit van die ander duikers te onderskei, is 'n klein wildsbokkie wat in Afrika, suid van die Sahara aangetref word.
'n Volwasse duiker het 'n gemiddelde massa van 12 kg en 'n hoogte van ongeveer 50 cm. Duikers het twee horings op hulle koppe; die langste horings wat al aangeteken is, was 18 cm. Die kleur van 'n duiker wissel van gryserig tot roesgeel. Onder is hy gewoonlik wit, alhoewel hy ook grys of rooierig getint kan wees. Die voorkop is gewoonlik rooier en donkerder as die res van die liggaam en het 'n kenmerkende swart streep wat oor die neus loop.
Duikers eet hoofsaaklik blare van verskeie plante, vrugte en sade, wortels, bas, blomme, swamme, ruspes en soms selfs klein voëlkuikens.
Na 'n draagtyd van 4 maande, skenk die ooi geboorte aan 'n enkele lammetjie. Duikers het 'n moontlike lewensduur van 9 jaar.
El duiquer comú (Sylvicapra grimmia) és l'únic membre del gènere Sylvicapra. És àmpliament distribuït per Àfrica i n'existeixen unes 19 subespècies.
El duiquer comú (Sylvicapra grimmia) és l'únic membre del gènere Sylvicapra. És àmpliament distribuït per Àfrica i n'existeixen unes 19 subespècies.
Chocholatka schovávaná (Sylvicapra grimmia) je malá antilopa obývající západní, střední, východní i jižní Afriku – zkrátka téměř celý africký kontinent na jih od Sahary až na část střední a západní části kontinentu porostlou tropickým deštným lesem. Obecně řečeno obývají lokality s dostatečným vegetačním porostem, který jim poskytuje důležitý úkryt – savany, kopcovité oblasti, včetně oblastí v blízkosti lidských obydlí.
Chocholatka schovávaná dorůstá 1,2 m na výšku a 0,7–1,2 m na délku; hmotnost se pohybuje mezi 12 až 15 kg. Samice bývají o něco větší a těžší než samci. Samci mají na rozdíl od samic růžky dorůstající až 11 cm. Na čele má chomáček srsti, velké zašpičatělé ušní boltce a na čenichu černý proužek. Ocas je téměř tmavý, dlouhý zhruba 7–19 cm. Zbarvení srsti této antilopy se hojně mění podle až 19 poddruhů: od kaštanové v zalesněných oblastech Angoly, našedlé v severních savanách a světle hnědé v sušších oblastech; spodní část těla je většinou světlá.
Chocholatka schovávaná se živí širokou paletou rostlin a živočichů. Základní složku potravy tvoří tráva, listy, ovoce, kořínky, které si vyhrabává pomocí předních končetin, ale také hmyz, obojživelníci, malí ptáci a savci, nepohrdne ani mršinou. Díky tomu, že tvoří velkou část její potravy šťavnatá vegetace, dokáže žít i v oblastech, kde se nenachází žádný vodní zdroj. V období dešťů nemusí pít vůbec, jelikož přijímá vodu z ovoce. V blízkosti lidských obydlí je aktivní v noci, v odlehlejších oblastech ji můžeme spatřit i přes den.
Většinu roku žijí chocholatky schovávané samostatně. Samci, kteří obývají otevřené oblasti, kde mají lepší rozhled, jsou vysoce územní, svá teritoria si značí pomocí pachů a pokud do teritoria vnikne cizí samec, dochází k prudkým zápasům. Samice preferuje spíše lokality s hustým vegetačním porostem, kde se může před svými predátory, které tvoří převážně kočkovité šelmy, lépe skrýt. Díky vysoké přizpůsobivosti co se týče území, patří chocholatka schovávaná k nejrozšířenějším africkým antilopám.
Stejně jako mnoho afrických antilop se i chocholatka schovávaná může rozmnožovat po celý rok, kdy je dostatek poravy. Samice rodí jediné mládě po tří až sedm a půl měsíční březosti. Několik prvních dnů je skryto ve vegetaci, kam ho matka chodívá kojit.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Common Duiker na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu chocholatka schovávaná ve Wikimedia Commons
Chocholatka schovávaná (Sylvicapra grimmia) je malá antilopa obývající západní, střední, východní i jižní Afriku – zkrátka téměř celý africký kontinent na jih od Sahary až na část střední a západní části kontinentu porostlou tropickým deštným lesem. Obecně řečeno obývají lokality s dostatečným vegetačním porostem, který jim poskytuje důležitý úkryt – savany, kopcovité oblasti, včetně oblastí v blízkosti lidských obydlí.
Dykkerantilopen (Sylvicapra grimmia), også kaldet almindelig dykkerantilope, er en lille antilopeart af underfamilien dykkerantiloper inden for de skedehornede pattedyr. Den lever i det vestlige, centrale, østlige og sydlige Afrika, det vil sige stort set i hele Afrika syd for Sahara bortset fra Afrikas Horn og regnskovene i det centrale og vestlige af kontinentet. Generelt lever de, hvor der er tilstrækkelig med føde og mulighed for hurtigt at gemme sig – "dykke ned" – i vegetationen, hvis der skulle komme fjender, hvilket typisk er på savanner og bjergskråninger samt i udkanten af menneskers bosteder.
Pelsfarven på disse antiloper varierer en hel del over det store område, hvor de lever. Det menes, at der findes op til 19 underarter, som går fra kastanjebrune i skovklædte egne af Angola til gråsprængte i de nordlige områder og mat lysebrune i tørre områder. De bliver omkring 50 cm høje over skulderen og vejer 12-25 kg, hvor hunnerne oftest er de tungeste. Hannernes horn kan blive op til 11 cm lange.
Parring kan finde sted året rundt, og hunnerne føder normalt én kalv efter en drægtighedsperiode, der kan variere fra 3 til 7½ måned. Dykkerantilopen har en bred smag og æder ud over planteføde som blade, blomster, frugter og rødder også insekter, frøer, småfugle og -pattedyr og ovenikøbet ådsler. Når de har adgang til tilstrækkelig med planteføde, hvorfra de kan få væske, kan de undvære vand i lange perioder. I regnperioder vil de ofte ikke drikke vand overhovedet, men i stedet få væske fra frugter. De vil typisk søge efter disse frugter under træer, hvor aber finder deres føde. Dykkerantiloperne kan være aktive både om dagen og om natten, dog mest om natten i nærheden af mennesker.
En han opretholder et territorium og afsætter kirtelsekreter på sten og grene til at markere dette. Dyrenes foretrukne hvileområder er mest på lidt høje steder i landskabet, hvorfra de har overblik over omgivelserne. Hunnerne foretrækker dog mere skjulte hvilesteder. Artens overlevelsessucces beror dels på de mangeartede landskabsformer, hvori den kan leve, dels på dens brede smag, idet den næsten altid kan finde føde af en eller anden slags.
Wikispecies har taksonomi med forbindelse til Dykkerantilope Dykkerantilopen (Sylvicapra grimmia), også kaldet almindelig dykkerantilope, er en lille antilopeart af underfamilien dykkerantiloper inden for de skedehornede pattedyr. Den lever i det vestlige, centrale, østlige og sydlige Afrika, det vil sige stort set i hele Afrika syd for Sahara bortset fra Afrikas Horn og regnskovene i det centrale og vestlige af kontinentet. Generelt lever de, hvor der er tilstrækkelig med føde og mulighed for hurtigt at gemme sig – "dykke ned" – i vegetationen, hvis der skulle komme fjender, hvilket typisk er på savanner og bjergskråninger samt i udkanten af menneskers bosteder.
Der Kronenducker (Sylvicapra grimmia) ist eine Art der Ducker (Cephalophini) innerhalb der Familie der Hornträger (Bovidae). Der wissenschaftliche Name ehrt den schwedischen Arzt und Naturforscher Hermann Nicolas Grimm, der die Art im Dienste der Niederländischen Ostindien-Kompanie im Jahr 1686 aus Südafrika beschrieben hatte.
Die Oberseite dieses Duckers ist einheitlich graubraun bis rötlichgelb, die Bauchseite heller bis weiß. Zwischen den Vorderbeinen und im Gesicht befindet sich jeweils eine dunkelbraune bis schwarze Zeichnung. Zwischen den kurzen, mit Wülsten versehenen Hörnern des Männchens befindet sich ein kleiner Schopf. Im Gegensatz zu den Duckern der Gattung Cephalophus, die einen gekrümmten Rücken haben, hält diese Art den Rücken gerade. Die Schulterhöhe beträgt 50 Zentimeter, das Gewicht 20 Kilogramm.
Die einzeln lebenden Kronenducker markieren ihre Reviere mit kleinen, lockeren Kothaufen. Sie sind sowohl nachts als auch am Tage während der kühleren Tageszeit aktiv. Obwohl der Kronenducker ein Pflanzenfresser ist, der hauptsächlich Laub vertilgt, verschmäht er auch kein Gras. Das einzelne Junge kann zu jeder Zeit auf die Welt kommen und wiegt bei der Geburt 1,6 Kilogramm.
Der Kronenducker ist im gesamten Afrika südlich der Sahara verbreitet und dort vor allem als Duiker (Afrikaans) bekannt. Er kommt unter anderem in folgenden Naturschutzgebieten im Süden des Kontinents vor: Kap der Guten Hoffnung, Bontebok, Karoo, Addo Elephant, Hluhluwe/Umfolozi, Mkuzi, Kruger, Etosha, Chobe, Hwange, Mana Pools, Kafue, Upemba, Salonga und Virunga.
Der Kronenducker kommt in unterschiedlichen Habitaten vor. Er bevorzugt mit Strauchwerk oder lichten Büschen bestandenes Gelände, oft sogar in menschlicher Nähe. So lebt er zum Beispiel auch im mit Mangroven und von Salzflächen bedeckten Nationalpark Delta du Saloum an der Küste des Atlantik im Nordwesten von Senegal.
Der Kronenducker ist eine Art aus der Gattung Sylvicapra, zu der zwei weitere Arten gestellt werden. Sie gehört in die Unterfamilie der Antilopinae und innerhalb dieser in die nähere Verwandtschaft der Ducker (Cephalophini).
Chris Stuart, Tilde Stuart: Southern, Central and East African Mammals. 2. Auflage. Struik, Cape Town 2002, ISBN 1-86872-621-5.
Der Kronenducker (Sylvicapra grimmia) ist eine Art der Ducker (Cephalophini) innerhalb der Familie der Hornträger (Bovidae). Der wissenschaftliche Name ehrt den schwedischen Arzt und Naturforscher Hermann Nicolas Grimm, der die Art im Dienste der Niederländischen Ostindien-Kompanie im Jahr 1686 aus Südafrika beschrieben hatte.
Сив дукер („Sylvicapra grimmia“), исто така познат како буш дукер, е мала антилопа пронајдена во западните, средишните, источните и јужните делови на Африка, во суштина секаде во Африка јужно од Сахара, со исклучок на Африканскиот рог и дождовните шуми на централниот и западниот дел на континентот.
Општо земено, тие се наоѓаат во живеалиштата со доволна вегетациска покривка за да им се дозволи да се сокријат-савани и ридско подрачје, вклучувајќи ги и полињата на човечки населби. Антилопата дујкер има перче на челото, големи зашилни уши, и остри рокови долги 11 цм, коишто обично се развиени кај мажјаците. Од горната страна телото е од сиво до црвеножолто, а од долната страна е бело. Има црна пруга на носот. Лесно се приспосбуваат на разни живеалишта. Ноќе се брсти, но се храни и со мали животни и со мрша. Живее сама или во парови, а мажјаците бранат својата територија.
Сив дукер („Sylvicapra grimmia“), исто така познат како буш дукер, е мала антилопа пронајдена во западните, средишните, источните и јужните делови на Африка, во суштина секаде во Африка јужно од Сахара, со исклучок на Африканскиот рог и дождовните шуми на централниот и западниот дел на континентот.
Општо земено, тие се наоѓаат во живеалиштата со доволна вегетациска покривка за да им се дозволи да се сокријат-савани и ридско подрачје, вклучувајќи ги и полињата на човечки населби. Антилопата дујкер има перче на челото, големи зашилни уши, и остри рокови долги 11 цм, коишто обично се развиени кај мажјаците. Од горната страна телото е од сиво до црвеножолто, а од долната страна е бело. Има црна пруга на носот. Лесно се приспосбуваат на разни живеалишта. Ноќе се брсти, но се храни и со мали животни и со мрша. Живее сама или во парови, а мажјаците бранат својата територија.
Kúlupa tǒ mpambí ezalí mbólókó ekɛ́.
The common duiker (Sylvicapra grimmia), also known as the gray duiker or bush duiker, is a small antelope and the only member of the genus Sylvicapra. This species is found everywhere in Africa south of the Sahara, excluding the Horn of Africa and the rainforests of the central and western parts of the continent. Generally, they are found in habitats with sufficient vegetation cover to allow them to hide—savannah and hilly areas, including the fringes of human settlements.[2]
Colouration of this species varies widely over its vast geographic range. There are 14 subspecies described,[1] ranging from chestnut in forested areas of Angola to grizzled gray in northern savannas and light brown shades in arid regions. It grows to about 50 cm (20 in) in height and generally weighs 12 to 25 kg (26 to 55 lb); although females are generally larger and heavier than the males. Only the male has horns and these can grow to 11 cm (4.3 in) long.
Breeding is year round and the female gives birth to one fawn after a gestation period of 6 to 7.5 months. The common duiker has a wide diet; beyond browsing for leaves, flowers, fruits and tubers, they will also eat insects, frogs, small birds and mammals, and even carrion. As long as they have vegetation to eat (from which they get some water), they can go without drinking for very long periods. In the rainy season, they will frequently not drink water at all, instead obtaining fluids from fruits. They will often scavenge for these fruits below trees in which monkeys are feeding. They are active both day and night, but become more nocturnal near human settlements, presumably due to the presence of feral dogs and humans.
Males are territorial and smear gland secretions on rocks and branches to mark their territories; their preferred resting places are generally on elevated ground, where they can observe their territory. Females, by contrast, prefer deeper cover. The overall success of this species stems from its ability to inhabit a wide variety of habitats, as well as from its adaptable, generalist diet.
Juvenile male, Kidepo Valley N.P., Uganda
young male in Kruger Park
_(6011670419).jpg)
adult male in Kruger Park
_female_(11839101354).jpg)
adult female in Kruger Park
The common duiker (Sylvicapra grimmia), also known as the gray duiker or bush duiker, is a small antelope and the only member of the genus Sylvicapra. This species is found everywhere in Africa south of the Sahara, excluding the Horn of Africa and the rainforests of the central and western parts of the continent. Generally, they are found in habitats with sufficient vegetation cover to allow them to hide—savannah and hilly areas, including the fringes of human settlements.
El duiker común o duiker gris (Sylvicapra grimmia) es el único miembro del género Sylvicapra. Ampliamente distribuido por el África subsahariana.
Es un pequeño antílope con cuernos pequeños que se encuentran en el oeste, centro, este y sur de África normalmente por todo el sur del Sahara, excluyendo las selvas tropicales de las zonas central y occidental del continente. Por lo general, se encuentran en hábitats con suficiente cobertura vegetal para permitir poderse esconder en la sabana y zonas montañosas, incluidos en los márgenes de los asentamientos humanos.
El color de esta especie varía ampliamente sobre su vasta área de distribución geográfica. Nada menos que 19 subespecies se cree que existen, que van desde la castaña en las zonas boscosas de Angola a gris canoso en las sabanas del norte y los tonos de color marrón claro en las regiones áridas. Crece hasta unos 50 cm (20 pulgadas) de altura y por lo general pesa de 12 a 25 kg (26 a 55 libras); aunque las hembras son generalmente más grandes y más pesadas que los machos. Los cuernos de los machos pueden crecer hasta 11 cm (4,3 pulgadas) de largo.
La época de apareamiento dura todo el año y la hembra da a luz después de un período de gestación que se estima en 3,0-7,5 meses. El duiker común tiene una dieta amplia; más allá de su alimentación herbívora de hojas, flores, frutas y tubérculos, también se alimentan de insectos, ranas, pequeñas aves y los mamíferos, e incluso carroña. Siempre que tengan vegetación para comer (de la que consiguen un agua), pueden estar sin beber períodos muy largos. En la temporada de lluvias, con frecuencia no beben agua, ya que en su lugar obtienen dicho agua a partir de las frutas. A menudo recogen estos frutos debajo de árboles donde los monos se alimentan. Son activos tanto de día como de noche, pero se vuelven más nocturnos cerca de los asentamientos humanos.
Los machos son territoriales y marcan sus territorios tanto en rocas como árboles; sus lugares de descanso preferidos son generalmente terrenos elevados, donde pueden observar su territorio. Las hembras, por el contrario, prefieren zonas más profundas. El éxito total de esta especie se debe a su capacidad de habitar una amplia variedad de hábitats, así como de su capacidad de adaptación, y su dieta generalizada.
Existen al menos 19 subespecies de duiker común:[2]
El duiker común o duiker gris (Sylvicapra grimmia) es el único miembro del género Sylvicapra. Ampliamente distribuido por el África subsahariana.
Es un pequeño antílope con cuernos pequeños que se encuentran en el oeste, centro, este y sur de África normalmente por todo el sur del Sahara, excluyendo las selvas tropicales de las zonas central y occidental del continente. Por lo general, se encuentran en hábitats con suficiente cobertura vegetal para permitir poderse esconder en la sabana y zonas montañosas, incluidos en los márgenes de los asentamientos humanos.
Sylvicapra grimmia Sylvicapra generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Cephalophinae azpifamilia eta Bovidae familian sailkatuta dago
Sylvicapra grimmia Sylvicapra generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Cephalophinae azpifamilia eta Bovidae familian sailkatuta dago
Grimminsukeltajakauris (Sylvicapra grimmia) on onttosarvisten (Bovidae) heimoon kuuluva sorkkaeläin ja sukeltajakauriiden (Sylvicapra) suvun ainoa laji.[2] Siitä tunnetaan 13 alalajia.[3]
Grimminsukeltajakauriin sarvet ovat pysyvät, haarattomat ja niitä voi olla molemilla sukupuolilla (uroksilla ne ovat suuremmat kuin naarailla) tai pelkästään urospuolisilla yksilöillä. Grimminsukeltajakauris on noin 85–115 cm:n pituinen ja se painaa 12–16 kg. Sen säkäkorkeus on 45–60 cm ja hännän pituus on 10–12 cm.
Laji on levinnyt koko Saharan eteläpuoliseen Afrikkaan, lukuun ottamatta Guineanlahden trooppisia rannikkometsiä, Zairea ja Afrikan sarvea.[1] Laajan levinneisyytensa ansiosta se on arvioitu elinvoimaiseksi lajiksi.[1] Sen elinympäristöön kuuluvat metsäsaarekkeet, savannit ja pensaikkoiset alueet. Kaurista tavataan myös vuoristoissa ja ylängöillä.
Lajin ravintona ovat lehdet, vesat, silmut, siemenet, hedelmät ja joskus myös hyönteiset.
Naaraan kanto-aika kestää noin seitsemän kuukautta ja se synnyttää yleensä yhden vasan.
Nisäkäsnimistötoimikunnan ehdotus lajin uudeksi suomenkieliseksi nimeksi on "savannipuikkija".[4]
Grimminsukeltajakauris (Sylvicapra grimmia) on onttosarvisten (Bovidae) heimoon kuuluva sorkkaeläin ja sukeltajakauriiden (Sylvicapra) suvun ainoa laji. Siitä tunnetaan 13 alalajia.
Grimminsukeltajakauriin sarvet ovat pysyvät, haarattomat ja niitä voi olla molemilla sukupuolilla (uroksilla ne ovat suuremmat kuin naarailla) tai pelkästään urospuolisilla yksilöillä. Grimminsukeltajakauris on noin 85–115 cm:n pituinen ja se painaa 12–16 kg. Sen säkäkorkeus on 45–60 cm ja hännän pituus on 10–12 cm.
Laji on levinnyt koko Saharan eteläpuoliseen Afrikkaan, lukuun ottamatta Guineanlahden trooppisia rannikkometsiä, Zairea ja Afrikan sarvea. Laajan levinneisyytensa ansiosta se on arvioitu elinvoimaiseksi lajiksi. Sen elinympäristöön kuuluvat metsäsaarekkeet, savannit ja pensaikkoiset alueet. Kaurista tavataan myös vuoristoissa ja ylängöillä.
Lajin ravintona ovat lehdet, vesat, silmut, siemenet, hedelmät ja joskus myös hyönteiset.
Naaraan kanto-aika kestää noin seitsemän kuukautta ja se synnyttää yleensä yhden vasan.
Nisäkäsnimistötoimikunnan ehdotus lajin uudeksi suomenkieliseksi nimeksi on "savannipuikkija".
Sylvicapra grimmia
Le Céphalophe de Grimm (Sylvicapra grimmia) est le seul représentant du genre Sylvicapra (Ladri)
Sylvicapra grimmia
Le Céphalophe de Grimm (Sylvicapra grimmia) est le seul représentant du genre Sylvicapra (Ladri)
Sylvicapra grimmia é unha especie de mamífero artiodáctilo da familia dos bóvidos, subfamilia dos cefalofinos,[2][3]
É unha especie monotípica, isto é, a única do seu xénero, na que se recoñecen numerosas subespecies.[2][3]
Trátase dun pequeno antílope pertencente á tribo dos cefalofininos, que habita en gran parta da África subsahariana excepto nas selvas tropicais das zonas central e occidental do continente.
Sylvicapra grimmia é unha especie de mamífero artiodáctilo da familia dos bóvidos, subfamilia dos cefalofinos,
É unha especie monotípica, isto é, a única do seu xénero, na que se recoñecen numerosas subespecies.
Trátase dun pequeno antílope pertencente á tribo dos cefalofininos, que habita en gran parta da África subsahariana excepto nas selvas tropicais das zonas central e occidental do continente.
La silvicapra (Sylvicapra grimmia Linnaeus, 1758), nota anche come cefalofo comune o cefalofo grigio, è un piccolo cefalofo diffuso in quasi tutta l'Africa subsahariana, a esclusione del Corno d'Africa e delle foreste pluviali delle regioni centrali e occidentali del continente.
Attualmente, gli studiosi riconoscono tredici sottospecie di silvicapra[1]:
La silvicapra misura 80–115 cm di lunghezza, 45–60 cm di altezza al garrese e pesa 10–20 kg; la coda misura 10–20 cm[3]. Il mantello varia generalmente dal marrone-rossastro chiaro al grigio brizzolato, a seconda della distribuzione geografica[4]. Le regioni inferiori sono biancastre, mentre il muso, il naso e le zampe anteriori sono nere[4]. Il colore nero dell'estremità della coda contrasta nettamente con il ciuffo di peli bianchi della sua parte inferiore[4]. Le lunghe orecchie appuntite sono separate da un ciuffo di peli sulla fronte[4]. Di solito le femmine sono più grandi dei maschi[4]. Le corna, dalla punta aguzza, solitamente sono presenti solo nei maschi e possono raggiungere i 7–18 cm di lunghezza[3]. Esse sono orientate più verticalmente che nelle altre specie di cefalofo, poiché la silvicapra predilige habitat più aperti[4].
La silvicapra è una delle antilopi più largamente diffuse del continente africano, e si trova in tutte le regioni di savana alberata dell'Africa sub-sahariana; malgrado l'incremento demografico della popolazione umana in molte zone del suo areale, la distribuzione di questo animale è rimasta pressoché invariata rispetto al passato[2].
Sebbene prediliga le savane, in alcune regioni montuose, come il Monte Kenya e il Kilimangiaro, si spinge anche nelle zone alpine[2]. Mostra un grande livello di adattabilità alle modificazioni dell'habitat apportate dall'avanzata dell'agricoltura, e sopravvive anche nelle zone a ricrescita secondaria[2].
Attiva prevalentemente nelle ore notturne, la silvicapra trascorre la giornata nascosta tra gli arbusti o l'erba alta[4]. Questa piccola antilope è dotata di velocità e resistenza eccezionali, e generalmente riesce a seminare i cani che vengono lanciati al suo inseguimento[3]. I territori degli esemplari dello stesso sesso si sovrappongono raramente[3]. I maschi sono territoriali: marcano le proprie aree con le secrezioni delle ghiandole preorbitali e le difendono dall'intrusione di altri maschi[4]. I luoghi di riposo preferiti per questi individui sono le alture da dove possono avere una vista migliore sui dintorni[4]. Nelle aree più favorevoli si possono trovare due silvicapre per ogni chilometro quadrato[4].
La dieta della silvicapra comprende foglie di alberi e arbusti, frutta, semi e, occasionalmente, carogne[3].
La gestazione dura 6-7 mesi, trascorsi i quali nasce sempre un unico piccolo, che trascorre le prime settimane al sicuro tra la vegetazione[3]. Nel caso venisse attaccato da un predatore, emette un forte belato per far accorrere in suo aiuto i genitori[3]. Le femmine raggiungono la maturità sessuale a 8-10 mesi, i maschi a 12[3]. La silvicapra può vivere fino a 14 anni[4].
Tra i numerosi predatori che le danno la caccia ricordiamo piccoli felini, babbuini, coccodrilli, pitoni e aquile[3].
Come suggerisce il nome alternativo di cefalofo comune, la silvicapra, malgrado la caccia datale per il cosiddetto bushmeat, è ancora una specie molto numerosa e le stime sulla sua popolazione totale si aggirano sui 10 milioni di capi[2]. Com'è ovvio, la IUCN la inserisce tra le specie a basso rischio[2].
La silvicapra (Sylvicapra grimmia Linnaeus, 1758), nota anche come cefalofo comune o cefalofo grigio, è un piccolo cefalofo diffuso in quasi tutta l'Africa subsahariana, a esclusione del Corno d'Africa e delle foreste pluviali delle regioni centrali e occidentali del continente.
De gewone duiker of duikerbok (Sylvicapra grimmia) is een evenhoevig zoogdier uit de onderfamilie duikers (Cephalophinae) van de holhoornigen (Bovidae). De soort komt voor in Afrika.
De gewone duiker is een middelgrote, slanke duiker, met langere poten en grotere oren dan andere duikers. Hij heeft een grijze tot gelig bruine vacht, met een grijzig witte buik. Dieren in vochtigere leefgebieden zijn donkerder gekleurd dan dieren in drogere leefgebieden. De grijze poten hebben een zwarte band vlak boven de hoeven. Van het voorhoofd naar de snuit loopt een zwarte streep. Het voorhoofd is roodbruin van kleur. De korte staart is wit aan de onderzijde en zwart aan de bovenzijde. Enkel het mannetje heeft hoorns. Deze hoorns bestaan uit 7 tot 18 centimeter lange punten.
De gewone duiker heeft een schofthoogte van 45 tot 70 centimeter en een staartlengte van 7 tot 19,5 centimeter. Vrouwtjes zijn over het algemeen groter dan mannetjes. Vrouwtjes hebben een kop-romplengte van 90 tot 115 centimeter en een lichaamsgewicht van 12 tot 25,5 kilogram, mannetjes een kop-romplengte van 70 tot 105 centimeter en een lichaamsgewicht van 11 tot 21,5 kilogram.
De gewone duiker leeft voornamelijk in beboste savannes en andere open bossen met verspreide struiken. Zolang er voldoende schuilplaatsen zijn, kan de gewone duiker ergens worden aangetroffen. Zelfs in buitenwijken kan de gewone duiker worden aangetroffen. Hij mijdt open vlakten en woestijnen. Anders dan de meeste andere duikers leeft de gewone duiker niet in dichte bossen. In bergen leven ze vrij hoog, tot op de alpine weiden. De gewone duiker komt in geheel Afrika ten zuiden van de Sahara voor, met uitzondering van gebieden met te dichte bossen of te droge woestijnen.
De gewone duiker rust op het heetst van de dag en grote delen van de nacht. De rest van de dag is de soort actief. Het vrouwtje rusten over het algemeen in dicht struikgewas, het mannetje op meer open en hogergelegen gebieden. De gewone duiker leeft solitair. Het mannetje heeft een territorium, die hij verdedigt tegen andere mannetjes. Vaak overlapt het territorium van een mannetje met het woongebied van een of meer vrouwtjes.
De gewone duiker eet voornamelijk de bladeren en scheuten van struiken, maar ook vruchten, peulvruchten, schors, bloemen, plantenwortels, knollen, paddenstoelen en soms gras. Hij eet soms ook dierlijk materiaal, als insecten en zelfs kikkers, vogels en kleine zoogdieren. Hij kan voor een lange tijd zonder drinken, want hij haalt voldoende vocht uit het voedsel.
Een vrouwtje krijgt per worp één jong, dat geboren wordt na een draagtijd van waarschijnlijk een maand of zes. Het jong wordt geboren in dicht struikgewas. Binnen een dag kan het kalf rennen, maar hij zal de eerste weken verborgen in het struikgewas blijven. Het vrouwtje komt twee tot drie keer per dag langs om het kalf te zogen. Bij gevaar maakt het jong een luid blatend geluid. De moeder is in staat kleine roofdieren weg te jagen door tegen ze aan te stoten. Het kalf groeit vrij snel: na zes maanden is het volgroeid en geslachtsrijp. Sommige vrouwtjes krijgen hun eerste kalf al als ze een jaar oud zijn. De gewone duiker kan maximaal twaalf jaar oud worden.
De wetenschappelijke naam van de soort werd als Capra grimmia in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus. De soortaanduiding is een eerbetoon aan de Zweedse natuurvorser Herman Niklas Grim.[2] De soort werd, onder het synoniem Antilope mergens Blainville, 1816, in 1837 door William Ogilby aangewezen als typesoort van het door hem voorgestelde geslacht Sylvicapra.[3] Het is de enige soort die in dit geslacht wordt geplaatst.
Bronnen, noten en/of referentiesDe gewone duiker of duikerbok (Sylvicapra grimmia) is een evenhoevig zoogdier uit de onderfamilie duikers (Cephalophinae) van de holhoornigen (Bovidae). De soort komt voor in Afrika.
Multimedia w Wikimedia Commons Grym szary[2] (Sylvicapra grimmia) – ssak z rodziny wołowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju grym (Sylvicapra) Ogilby, 1837, zaliczany do niewielkich antylop nazywanych dujkerami. Wyróżniono kilkanaście podgatunków gryma.
Afryka Środkowa i Południowa. Zasiedla tereny trawiaste, zarośla i rzadkie lasy. Spotykany na terenach uprawnych.
Średniej wielkości zwierzęta (wysokość w kłębie 50-70 cm, długość ciała 80-115 cm, waga 10-20 kg), ubarwienie brązowe, z ciemną pręgą na głowie. Samcom wyrastają niewielkie, proste rogi. Grymy prowadzą nocny tryb życia, żyją samotnie lub w parach. Ciąża u tego gatunku trwa cztery miesiące, na świat przychodzi zwykle jedno młode.
Grym szary (Sylvicapra grimmia) – ssak z rodziny wołowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju grym (Sylvicapra) Ogilby, 1837, zaliczany do niewielkich antylop nazywanych dujkerami. Wyróżniono kilkanaście podgatunków gryma.
O bâmbi ou cabrito-cinzento [1] (Sylvicapra grimmia) é um pequeno antílope natural da África Subsaariana.
"Sylvicapra" é originário da junção dos termos latinos silva, ae ("selva, floresta")[2] e capra ("cabra")[3], significando, portanto, "cabra da floresta".
O bâmbi ou cabrito-cinzento (Sylvicapra grimmia) é um pequeno antílope natural da África Subsaariana.
Grådykare, svanndykare eller buskdykare (Sylvicapra grimmia) är en art i underfamiljen dykarantiloper som i sin tur tillhör familjen slidhornsdjur. Epitetet till det vetenskapliga namnet hedrar den svenska läkaren och naturforskaren Hermann Nicolas Grimm som 1686 beskrev djuret efter en vistelse i södra Afrika. 13 underarter är beskrivna.[2]
Djurets övre kropp har en gråbrun till rödgul kulör och buken är ljusare eller helt vit. Mellan de främre extremiteterna och på ansiktet finns svarta eller mörkbruna mönster. Hannar har korta raka horn och mellan dessa finns ibland en liten tofs. I motsats till dykarantiloper från släktet Cephalophus som kännetecknas av en böjd rygg är grådykarens rygg nästan rak. Mankhöjden ligger vid ungefär 50 centimeter och vikten på cirka 20 kilogram.
Varje individ lever ensam och revirets gränser markeras med avföring. Grådykaren kan vara aktiv både på dagen och på natten. Arten äter huvudsakligen löv men den tar även gräs som föda. Särskilda parningstider är inte kända och efter dräktigheten föds vanligen ett ungdjur som vid födelsen är 1,6 kilogram tungt.
Grådykaren lever i Afrika söder om Sahara. Större populationer finns bland annat i följande regioner och nationalparker: Karoo, Bontebok nationalpark, Addo elefantpark, Kruger nationalpark, Etoscha nationalpark, Chobe nationalpark, Hwange nationalpark, Mana Pools nationalpark och Virunga nationalpark.
Djuret förekommer i olika habitat, men den föredrar busklandskap eller gräsland med några buskar, ibland även i närheten av människans boplatser.
Wikimedia Commons har media som rör Grådykare.
Grådykare, svanndykare eller buskdykare (Sylvicapra grimmia) är en art i underfamiljen dykarantiloper som i sin tur tillhör familjen slidhornsdjur. Epitetet till det vetenskapliga namnet hedrar den svenska läkaren och naturforskaren Hermann Nicolas Grimm som 1686 beskrev djuret efter en vistelse i södra Afrika. 13 underarter är beskrivna.
Linh dương hoẵng thông thường (danh pháp hai phần: Sylvicapra grimmia) là một loài động vật có vú trong họ Trâu bò, bộ Artiodactyla. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758.[3] Loài này có sừng nhỏ và được tìm thấy ở tây, trung, đông và nam châu Phi, cơ bản ở khắp mọi nơi ở châu Phi phía nam của Sahara, không bao gồm sừng châu Phi và các khu rừng nhiệt đới trung bộ và phía tây của lục địa. Nói chung chúng được tìm thấy trong môi trường sống có thảm thực vật đủ để cho phép chúng trốn - thảo nguyên và khu vực đồi núi, bao gồm cả ven các khu định cư của con người.
.png){kind=small}
Bài viết về chủ đề Bộ Guốc chẵn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Linh dương hoẵng thông thường (danh pháp hai phần: Sylvicapra grimmia) là một loài động vật có vú trong họ Trâu bò, bộ Artiodactyla. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758. Loài này có sừng nhỏ và được tìm thấy ở tây, trung, đông và nam châu Phi, cơ bản ở khắp mọi nơi ở châu Phi phía nam của Sahara, không bao gồm sừng châu Phi và các khu rừng nhiệt đới trung bộ và phía tây của lục địa. Nói chung chúng được tìm thấy trong môi trường sống có thảm thực vật đủ để cho phép chúng trốn - thảo nguyên và khu vực đồi núi, bao gồm cả ven các khu định cư của con người.
Sylvicapra grimmia Linnaeus, 1758
Охранный статус
Кустарниковый дукер, или обыкновенный дукер, или антилопа-дукер[1], или степной дукер[2] (лат. Sylvicapra grimmia) — антилопа из семейства полорогих. Единственный вид рода Sylvicapra. С родом Cephalophus, состоящим из 19 видов, составляет подсемейство дукеров. Видовое название дано в честь шведского натуралиста Хермана Никласа Грима[de] (1641—1711)[3].
Обитают обыкновенные дукеры в Чёрной Африке южнее Сахары, за исключением экваториальных лесов Конго и Африканского рога.[4]
Обыкновенные дукеры — антилопы ростом от 50 см до 1 м и весом до 25 кг, самцы крупнее и имеют небольшие рожки (до 11 см).
Они могут долго переносить засуху, поглощая воду из травы и фруктов.
В неволе обыкновенные дукеры живут до 9—10 лет.
Охранный статус — наименьший риск (LC).
Это заготовка статьи по зоологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Кустарниковый дукер, или обыкновенный дукер, или антилопа-дукер, или степной дукер (лат. Sylvicapra grimmia) — антилопа из семейства полорогих. Единственный вид рода Sylvicapra. С родом Cephalophus, состоящим из 19 видов, составляет подсемейство дукеров. Видовое название дано в честь шведского натуралиста Хермана Никласа Грима[de] (1641—1711).
Обитают обыкновенные дукеры в Чёрной Африке южнее Сахары, за исключением экваториальных лесов Конго и Африканского рога.
Обыкновенные дукеры — антилопы ростом от 50 см до 1 м и весом до 25 кг, самцы крупнее и имеют небольшие рожки (до 11 см).
Они могут долго переносить засуху, поглощая воду из травы и фруктов.
В неволе обыкновенные дукеры живут до 9—10 лет.
Охранный статус — наименьший риск (LC).
灰小羚羊（学名：Sylvicapra grimmia）也称灰麂羚、灰霓羚、灰遁羚，是偶蹄目牛科普通小羚羊属中唯一的一种，广泛分布于撒哈拉以南非洲的热带草原。
.png){kind=small}
这是一篇与偶蹄目相关的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
다이커영양(Sylvicapra grimmia)은 아프리카에 서식하는 영양의 일종이다. 어깨높이 약 50cm이다.
다음은 2019년 주라노(Zurano) 등의 연구에 기초한 영양아과의 계통 분류이다.[1]
영양아과 임팔라족 네소트라구스족 리드벅족 네오트라구스족 바위타기영양족 다이커영양족 하테비스트족 힙포트라구스족
