nomes no trilho de navegação
There are four subspecies of sand cat, each found in different areas: Felis margarita margarita found in North Africa, Felis margarita harrisoni found in Saudia Arabia, Felis margarita thinobia found in Turkmenistan and Felis margarita scheffeli found in Pakistan. Hemmer et al. (1976) found differences between cats found in Africa and the Arabian Peninsula. Felis m. margarita, of Africa, has a narrow skull, small carnassials, buffy-white colored paws and two to six rings on the tail. Felis m. harrisoni, from the Arabian Peninsula, has a broad skull, large carnassials, bright white paws and five to seven rings on the tail.
Bark-like sounds are used as mating calls to communicate between individuals. They allow individuals to locate one another over long distances.
Communication Channels: acoustic ; chemical
Perception Channels: tactile ; acoustic ; chemical
The sand cat is not well studied. Because they live in such vast, desert locations, it is hard to track the true number of individuals. This species is listed as Appendix II of the Convention on International Trade of Endangered Species (CITES) according to the IUCN. Their major threats are habitat loss and degradation. Human induced desertification can affect this desert dwelling species and their prey. Appendix II means that the species is not currently threatened by extinction, but could be if not monitored. They are listed as “near threatened” according to the IUCN World Conservation Union. According to the US Fish and Wildlife Service, the subspecies Felis margarita scheffeli from Pakistan is listed as endangered.
US Federal List: endangered
CITES: appendix ii
IUCN Red List of Threatened Species: near threatened
Perhaps because of its relatively small numbers, this species has not had negative impacts upon humans.
Negative Impacts: causes or carries domestic animal disease
The sand cat is part of the illegal pet trade. Researchers have sparked an interest in further studies of this species.
Positive Impacts: pet trade ; research and education
The sand cat is considered a rare species. As a result, very little research has been conducted on this species. As with any species, they play an ecological role in their habitats. The sand cat preys on animals such as rodents, reptiles and birds and therefore the disappearance of this species may lead to an increase in the prey species. Because the sand cat is rare, it is probably not a species that is crucial to its predators such as owls, jackals and snakes.
Sand cats are mostly carnivorous and eat a variety of prey such as gerbils, sand voles, hares, spiders, reptiles, birds, insects and venomous snakes. This species are known to be “fearless snake hunters” that attack venomous vipers. They are considered opportunistic feeders that take what they can find in their barren habitat. Prey provide the sand cat with the fluids they need to live in places where there is little water.
Animal Foods: birds; mammals; amphibians; reptiles; insects; terrestrial non-insect arthropods
Foraging Behavior: stores or caches food
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates, Insectivore )
This species is found in three distinct areas of the world: Sahara Desert of Africa in the countries of Algeria, Niger and Morocco; throughout the Arabian Peninsula; and parts of Central Asia including Turkmenistan, Iran, Pakistan and Afghanistan.
Biogeographic Regions: palearctic (Native ); ethiopian (Native )
Members of this species are psammophillic (sand dwelling), occurring in very arid, dry habitats such as deserts. They are found in desert habitats ranging from plains with little vegetation to rocky valleys with shrubs and trees. They live in extreme conditions with daily surface temperatures reaching up to 51ºC during the daytime, while nighttime temperatures can drop as low as -0.5ºC.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: desert or dune
The sand cat is known to live 13 years in captivity, but they have a high juvenile mortality rate.
Average lifespan
Status: captivity: 13 years.
Average lifespan
Status: captivity: 13.9 years.
Felis margarita is the size of a domestic cat and the smallest of all wild cats, weighing between 2.1-3.4 kg (males) and 1.4-3.1 kg (females). Their most distinctive characteristic is their large ear pinnae, which protect the ears from blowing sand. The most highly developed senses of this species are hearing and smelling. Being nocturnal animals, they rely on sensitive hearing to locate prey moving below the surface of the ground. The tympanic meatus and auditory bulla are relatively much larger in this species than in any other felids. Thick fur of medium length covers the body and protects it from the harsh nighttime temperatures. Coat colors range from pale yellow to grey. They have dark brown to black stripes covering the tail and limbs and the eyes are accented with reddish-orange stripes. The chest and chin are always white. Another distinguishing characteristic of the species is the wiry, black fur that covers the pads of their feet, protecting them from the desert's hot surfaces. The hair aids in increasing the maneuverability through the sand. Researchers find this characteristic troublesome because it makes their footprints almost invisible.
Range mass: 1.4 to 3.4 kg.
Range length: 450 to 570 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Predators of sand cats include of snakes, jackals and owls. In addition to natural predators, the sand cat is also threatened by humans in the form of poisoning and capturing for the illegal pet trade. Overall, the sand cat is the least threatened of wild cats.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Sand cats are a solitary species and not much is known of their mating systems. It is believed that their hearing plays an important part in communication during the mating season.
Sand cats in captivity breed more than once a year. In the wild their reproductive seasons are dependent on location. In the deserts of the Sahara, the reproductive season begins in January and ends in April. In Turkmenistan, the season begins sometime in April. In Pakistan, the breeding season lasts from September to October. In part, the differences may be due to climate or availability of resources. The gestation period lasts, on average, 59-63 days. Sand cats give birth to between 1-8 kittens although 4-5 kittens are normal. Although sand cats are not sexually mature until 9-14 months, they are relatively independent at 6-8 months of age. Fast maturity may be an advantageous trait in such a hostile environment.
Breeding interval: once/year, but in captivity they can breed more than once annually
Breeding season: January-April (Sahara), April (Turkmenistan) & September- October (Pakistan)
Range number of offspring: 2 to 8.
Average number of offspring: 4.
Range gestation period: 59 to 63 days.
Range time to independence: 6 to 8 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 9 to 14 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 9 to 14 months.
Key Reproductive Features: seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average birth mass: 55.5 g.
Average number of offspring: 4.5.
No information is available at this time.
Parental Investment: altricial
Narrow (Sinai and southern Eastern Desert).
Native, resident.
Die woestynkat of sandkat (Felis margarita) is ’n klein kat wat in die woestyne van Afrika en Asië voorkom. Hy word aangetref in droë gebiede wat selfs te warm is vir die Afrika-wildekat: die Sahara, die Arabiese Woestyn en die woestyne van Iran en Pakistan.
Die woestynkat is ’n relatief klein, stewige dier met kort bene, ’n lang stert en groot, gepunte ore. Hulle wissel van 39 tot 57 cm in lengte, plus 23 tot 31 cm vir die stert, en weeg tussen 1,4 en 3,4 kg.[2]
Die kleur van die pels is hoofsaaklik sandgeel met dowwe strepe wat soms skaars merkbaar is. Die ken en pens is wit. Om die bene en stert is swart ringe, en rooierige strepe loop van die ooghoeke oor die wange. In die winter kan die pels baie dik wees. Die oë is groot en ’n groen-geel kleur.[2]
Anders as ander Asiatiese katte, het die woestynkat lang hare tussen sy tone wat hom makliker oor die warm sand laat loop.
Daar is ses subspesies van die Felis margarita:
F. m. thinobia word soms gereken as ’n aparte spesie.
Die woestynkat of sandkat (Felis margarita) is ’n klein kat wat in die woestyne van Afrika en Asië voorkom. Hy word aangetref in droë gebiede wat selfs te warm is vir die Afrika-wildekat: die Sahara, die Arabiese Woestyn en die woestyne van Iran en Pakistan.
Barxan pişiyi və ya səhra pişiyi (lat. Felis margarita) - pişik cinsinə aid heyvan növü.
Barxan pişiyinin Saxara səhrasından (Əlcəzair, Mərakeş, Çad, Niger) başlayaraq Ərəbistan yarımadası, Mərkəzi Asiyaya (Türkmənistan, Qazaxıstan və Pakistan) qədər olan bir zolaqda zayılmışdır.
Rəng çalarlarına görə aşağıdakı yarımnövləri məlumdur:
Ar c'hazh-traezh (Felis margarita) zo ur bronneg bihan (50 cm gant ul lost 30 cm) hag a vev e dezerzhioù Norzhafrika, Arabia ha kreiz Azia.
Bevañ a ra er rannvroioù a zo re sec'h ha re domm evit kazh an dezerzh evel ar Sahara, dezerzh Arabia ha dezerzhioù Iran ha Pakistan.
Ur penn bras gant divskouarn hir ha begek en deus. Melen eo e vlevenn gant roudennoù hogozik diwelus. Du eo penn e lost hag e bavioù zo goloet gant blev hir a warez anezhañ diouzh tommder an traezh.
Un aneval-noz eo. Kuzhat a ra dindan ar reier diouzh an deiz. Diouzh an noz e tebr krignerien, glazarded hag amprevaned. Etre daou ha pevar c'hazhig a c'han ar parezed goude daou viz dougen. Bras int goude 1 bloavezh ha gallout a reont bevañ 14 vloaz.
Pevar isspesad a zo:
Ar c'hazh-traezh (Felis margarita) zo ur bronneg bihan (50 cm gant ul lost 30 cm) hag a vev e dezerzhioù Norzhafrika, Arabia ha kreiz Azia.
Bevañ a ra er rannvroioù a zo re sec'h ha re domm evit kazh an dezerzh evel ar Sahara, dezerzh Arabia ha dezerzhioù Iran ha Pakistan.
Ur penn bras gant divskouarn hir ha begek en deus. Melen eo e vlevenn gant roudennoù hogozik diwelus. Du eo penn e lost hag e bavioù zo goloet gant blev hir a warez anezhañ diouzh tommder an traezh.
Un aneval-noz eo. Kuzhat a ra dindan ar reier diouzh an deiz. Diouzh an noz e tebr krignerien, glazarded hag amprevaned. Etre daou ha pevar c'hazhig a c'han ar parezed goude daou viz dougen. Bras int goude 1 bloavezh ha gallout a reont bevañ 14 vloaz.
El gat de la sorra (Felis margarita) és un petit gat salvatge que viu als desert africans i asiàtics.
El gat de la sorra fou descrit per primera vegada l'any 1858 per Victor Loche, el qual li donà el nom de Felis margarita, en honor a Jean Auguste Margueritte, líder de l'expedició que descobrí aquesta espècie.
El gat de la sorra és un felí relativament petit i robust, que té unes potes curtes, una cua llarga, i unes orelles grans i puntegudes. El seu cos té una longitud que varia entre 39 i 57 centímetres, a més d'una cua que fa entre 23 i 31 centímetres, i un pes que oscil·la entre 1,4 i 3,4 quilograms.[1] El seu cap és notòriament ampli, i les orelles estan prou separades com per permetre-li col·locar-les planes en posició horitzontal o apuntant cap avall, per ajudar-lo a caçar.
El seu pelatge és de color groc pàl·lid (semblant al de la sorra) en la major part del cos, amb franges pàl·lides que de vegades són difícils de veure, i és de color blanc a la barbeta i la part del ventre. En general, les franges són més visibles en les subespècies africanes. Tenen bandes negres a les potes i la cua, i unes línies de color vermellós que els recorren les galtes des dels extrems exteriors dels ulls. A l'hivern, el pelatge pot ser molt gruixut, amb pèls que poden arribar a fer fins a 5,1 centímetres de llarg. Té els ulls grans i de color groc verdós, i el nas de color negre.[1]
El gat de sorra té pèls llargs que li creixen entre els dits de les potes, fet inusual entre els felins asiàtics, els quals li permeten aïllar les plantes de les potes de la sorra calenta. Les urpes a les potes del darrere són petites i romes, les quals, juntament amb els pèls dels coixinets de les potes, fan que les empremtes de l'animal siguin poc definides i difícils de seguir.[1]
La mucosa de les parpelles és d'un negre molt llampant. A més d'unes grans orelles, també té un canal auditiu particularment gran, que li proporciona un sentit de l'oïda molt agut, probablement ajudant-lo a captar les vibracions de la sorra. S'han trobat adaptacions semblants en altres animals que també viuen als deserts, com el fennec.
El gat de la sorra viu en zones àrides que són massa càlides i seques, fins i tot per al gat salvatge africà, com són el desert del Sàhara, el desert d'Aràbia, i els deserts de l'Iran i el Pakistan. Com el seu nom indica, viuen només en deserts sorrencs secs, on poden sobreviure en un ampli rang de temperatures que van de -5°C fins a 52°C, refugiant-se en caus durant les condicions més extremes.
Prefereixen terrenys plans o ondulats amb escassa vegetació, i eviten les dunes de sorra al descobert, on hi ha relativament poc d'aliment.
El gats de la sorra són animals que viuen en solitari, amb l'excepció de la temporada d'aparellament. Viuen en caus, generalment abandonats per guineus o porcs espins, o amplien els caus excavats per rosegadors. Generalment, els caus on viuen són completament rectes, tenen una única entrada, i poden arribar fins a 3 metres de longitud. Solen abandonar-los després de la posta del sol per caçar.
S'amaguen a prop del terra utilitzant qualsevol cobertura disponible per a protegir-se, alhora que utilitzen les seves grans orelles per a escoltar els moviments de possibles preses, cavant amb rapidesa quan les senten en el subsòl.
S'alimenten principalment de rosegadors, encara que també mengen rèptils, ocells i insectes. L'aigua que necessiten l'obtenen gairebé exclusivament de l'alimentació, ja que s'allunyen de les zones amb aigua, per no ser objectiu dels depredadors.[1]
S'ha observat que viatgen entre 5 i 10 quilòmetres per nit mentre cerquen aliment; però, a diferència de la majoria de felins, no són territorials, ja que no defensen els seus territoris.
Generalment, són animals dòcils que no manifesten por davant dels éssers humans.
El cicle estral del gat de la sorra té una durada que varia entre 5 i 6 dies, i va acompanyada de miols i un increment de les marques odoríferes. Entre 59 i 66 dies després de la fecundació, les mares donen a llum, generalment entre l'abril i el maig, una ventrada formada per una mitjana de 3 cadells. En algunes zones, poden tenir dues ventrades per any. Quan neixen, els gatets tenen un pes que oscil·la entre 39 i 80 grams, i unes taques a la pell de color groc clar o vermellós. Els cadells de gat de la sorra creixen relativament ràpid, i arriben a assolir tres quartes parts de la seva mida d'adults al cinc mesos. A més, al final del primer any de vida ja són totalment independents de la mare, i poc després assoleixen la maduresa sexual.[2]
Hi ha poca informació de la seva esperança de vida a la natura, però se sap que en captivitat poden viure fins a 13 anys.
Està prohibit caçar-lo a Algèria, l'Iran, Israel, el Kazakhstan, Mauritània, el Níger, el Pakistan i Tunísia, mentre que als altres països on viu no té protecció legal (Egipte, Marroc, Mali, Oman, Aràbia Saudita i Emirats Àrabs Units).[3]
Des de 2007, els primers quatre gatets nascuts en captivitat estan sent criats al zoo d'Al Ain als Emirats Àrabs Units, com un esforç per preservar la fauna local. El maig de 2010, l'Al Ain Wildlife Park & Resort (AWPR) va anunciar el primer naixement de la història de dos cadells de gat de la sorra, seguint la tècnica de fecundació in vitro i el procediment de transferència d'embrions a les seves instal·lacions. [4]
El 29 d'octubre de 2009, van néixer al Cincinnati Zoo & Botanical Garden dos gatets de gat de la sorra. El 20 de gener de 2010, hi havia un total de 26 individus de gats de la sorra en captivitat als Estats Units.
L'extirpació del gat de la sorra d'Israel, juntament amb el fet que aquest felí es veu amenaçat en tota la seva àrea de distribució, portà el zoològic de Jerusalem a iniciar un projecte de reintroducció de l'espècie. A la Kibbutz Lotan's Bird Reserve, al desert de Wadi Araba, es va construir un recinte aclimatat, utilitzant fons del Zoo's Prof. Shulov Fund for the Study of Animals in Captivity.
Després de la construcció del recinte, els primers individus hi foren traslladats, i poc després posats en llibertat a la natura. El seguiment d'aquests individus després del seu alliberament serà dut a terme pel personal de la Creative Ecology al Quibuts Lotan, i per part dels guardaboscos de la Israel Nature and National Parks Protection Authority (INNPPA). Amb aquest projecte, s'espera ajudar al restabliment dels gats de la sorra a Israel, i també com a mètode de conservació del seu hàbitat al desert de Wadi Araba.
Els seus principals enemics són els humans, els llops, les serps i els ocells rapinyaires.[3] Sembla que el nombre d'individus ha disminuït al desert d'Aràbia, després d'una disminució de les seves preses.
Els gats de la sorra es comuniquen fent servir marques odoríferes i de les seves urpes, sobre objectes dins del seu territori, i ruixant-los amb orina, encara que no dipositen els excrements en llocs visibles com fan molts altres fèlids. Al mateix temps, fan servir certes vocalitzacions, similars a les dels gats domèstics, especialment quan cerquen parella per reproduir-se.[1]
F. m. thinobia de vegades n'és considerada una espècie separada.
El gat de la sorra (Felis margarita) és un petit gat salvatge que viu als desert africans i asiàtics.
Kočka pouštní nebo také kočka písečná (Felis margarita) je jedna z nejmenších divokých kočkovitých šelem, obývá pouštní oblasti severní Afriky a Blízkého východu.
Kočka pouštní se od kočky domácí kromě velikosti odlišuje nápadně širokou hlavou a velkými ušními boltci. Má kulaté tělo a krátké končetiny. Srst je měkká, hustá, jednotvárně pískově nebo šedě zbarvená. Na končetinách a ocasu může být naznačené mourování, záleží na poddruhu. Špička ocasu je černá. Mezi prstními polštářky jí vyrůstá hustá, hrubá, černá srst, která zabraňuje tomu, aby se kočka bořila do písku.
Kočka písečná se vyskytuje v aridních oblastech severní Afriky a Blízkého východu, v Alžírsku, Egyptě, Libyi, Maroku, prakticky na celém Arabském poloostrově, v Izraeli, Jordánsku, Íránu, Iráku, její areál zasahuje přes Afghánistán až do Pákistánu. V Africe se vyskytuje i v Čadu a Nigeru. Její populace je ale rozdělena do pěti oddělených míst výskytu, dvě jsou v Africe, jedna je na Arabském poloostrově, jedna má centrum v Pákistánu a poslední je v okolí Kaspického moře.
Jestli byl někdy areál kočky písečné jednotný, není jisté. Nicméně, vzhledem k obtížnosti najít kočku písečnou v jejím přirozeném prostředí, je možné, že kočky žijí i na mnoha místech, kde jejich výskyt není potvrzen.
Kočka písečná žije v písečných nebo kamenitých pouštích, vyhýbá se oblastem s utuženou půdou. Žije také v pouštních horských oblastech.
Kromě doby páření žijí samotářsky. Není zcela jasné, jakým způsobem v přírodě naleznou partnera k páření, neboť žijí roztroušeně, jejich teritorium může mít rozlohu až 16 km². V době páření vydávají štěkavé zvuky, ty zřejmě slouží k přilákání opačného pohlaví.
V zajetí se páří i vícekrát ročně. Saharské populace se páří od ledna do dubna, v Turkmenistánu se kočky páří v dubnu, v Pákistánu od září do října. Březost trvá 59-67 dní, pak se rodí 1-8 koťat, průměrně 3-4. Koťata sexuálně dospívají v 9-14 měsících věku.[3] Mladí jedinci mají velkou úmrtnost, až 41%. V zajetí se kočka písečná dožívá až 13 let.
Kočka písečná je aktivní v noci. Přes den se skrývá ve vyhrabaných doupatech. Jedna kočka může mít i více takových nor. Vzácně je pozorována, jak přes den leží na zádech před doupětem. Má výborně vyvinutý čich a zejména sluch, který používá při lovu. Dokáže slyšet svou kořist pod vrstvou písku, následně ji vyhrabe. Její hlavní kořistí je pískomil, loví také hmyz, ještěrky a ptáky, někdy i drůbež. Dokáže ulovit také jedovaté hady, které nejprve je omráčí úderem tlapky. V podstatě je to oportunista, který nevynechá žádnou příležitost jak se v poušti nasytit. Kořist je pro ní také hlavním zdrojem vody.
Kočka písečná není moc dobrý běžec nebo skokan, ale výborně hrabe. Její drápy nejsou tak ostré jako u jiných koček, protože v poušti není příliš příležitostí si je nabrousit.
Jejími přirozenými nepřáteli jsou šakali, draví ptáci, sovy a jedovatí hadi.
Kočka písečná se velmi špatně pozoruje v přírodě.[4] Téměř nezanechává stopy v písku, zbarvení srsti ji činí neviditelnou. Je o ní známo, že při oslnění baterkou zavírá oči, takže nejsou vidět ani odlesky jejích očí.
Jako jedna z mála kočkovitých šelem není ohrožována úbytkem svého přirozeného prostředí. Místní obyvatelstvo ji nezabíjí, navzdory tomu, že někdy loví i domácí ptáky. Kočka pouštní totiž údajně dělala společnost proroku Mohamedovi, a to ji chrání. Je ale ohrožována lovem za účelem prodeje do soukromých zoo. Důsledek válek v oblasti jejího výskytu na populaci písečných koček je neznámý. IUCN odhaduje její početní stavy na 5000 dospělých jedinců. Jak již bylo zmíněno, zjišťování stavu populací je velmi obtížné, ne-li nemožné.
Kočka písečná je zapsána v příloze CITES 2.
V Česku je chována např. v ZOO Brno.
Detail hlavy
Kočka pouštní v zoo v Bristolu
Kočka pouštní v zoo v Cincinnati
F. s. harrisoni
Obrázky, zvuky či videa k tématu kočka pouštní ve Wikimedia Commons
Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.Kočka pouštní nebo také kočka písečná (Felis margarita) je jedna z nejmenších divokých kočkovitých šelem, obývá pouštní oblasti severní Afriky a Blízkého východu.
Sandkatten (Felis margarita) er et dyr i kattefamilien. Sandkatten bliver 45-57 cm lang med en hale på 28-35 cm og vejer 1,5-3,5 kg. Den lever i det nordlige Afrika og i det sydlige og vestlige Asien. Hunnen føder i gennemsnit tre unger.
I Nordafrika er der varmt om dagen og koldt om natten. Derfor er Sandkatten hele tiden i fare for at blive både stegt og frosset ihjel. Kattens ører hjælper med til at holde den afkølet om dagen, og den har også pels under poterne, så den ikke brænder sig på sandet, som kan blive meget varmt. Dens pels er dejlig varm om natten. Sandkatten er meget sjælden. Den lever af små pattedyr eller firben, og hvis chancen er der, spiser den også insekter.
Der findes to underarter af sandkatten:
Sandkatten (Felis margarita) er et dyr i kattefamilien. Sandkatten bliver 45-57 cm lang med en hale på 28-35 cm og vejer 1,5-3,5 kg. Den lever i det nordlige Afrika og i det sydlige og vestlige Asien. Hunnen føder i gennemsnit tre unger.
I Nordafrika er der varmt om dagen og koldt om natten. Derfor er Sandkatten hele tiden i fare for at blive både stegt og frosset ihjel. Kattens ører hjælper med til at holde den afkølet om dagen, og den har også pels under poterne, så den ikke brænder sig på sandet, som kan blive meget varmt. Dens pels er dejlig varm om natten. Sandkatten er meget sjælden. Den lever af små pattedyr eller firben, og hvis chancen er der, spiser den også insekter.
Die Sandkatze (Felis margarita) oder Wüstenkatze ist eine kleine Wildkatze, die an das Leben in extrem trockenen Wüstengebieten angepasst ist. Der Artname margarita geht auf den französischen Naturforscher Victor Loche zurück, der die von ihm beschriebene Katze zu Ehren des Capitaine Jean-Auguste Margueritte (1823–1870) benannte, welcher um 1850 in französischen Diensten in Algerien stationiert war.[1]
Die Fellfarbe der Sandkatzen ist dem Wüstensand ähnlich, so dass sie dort hervorragend getarnt sind. Sie sind gelb- bis grau-braun und haben einen zwei- oder dreimal dunkelbraun bis schwarz beringten Schwanz, die schwarze Schwanzspitze setzt sich etwas deutlicher ab, Kehle und Brust sind weiß. Mit einer Körperlänge von etwa 45 bis 55 Zentimeter, einer Schwanzlänge von 30 bis 35 Zentimeter und einem Stockmaß von 25 bis 30 Zentimeter sind sie deutlich kleiner als die Falb- (Felis silvestris lybica) oder die Hauskatze. Sie wiegen 1.500 bis 3.500 Gramm, haben einen breiten, abgeflachten Kopf und große, weit außen stehende Ohren mit langen Härchen, die Schutz vor eindringendem Sand bieten.[1] Die nach vorn gerichteten Augen sind ebenfalls recht groß. Ein rötlich-orangefarbener Streifen verläuft von den Augen über die Wangen. Die unbehaarte Nasenspitze ist schwarz. An den Körperseiten verlaufen kaum sichtbare, verwaschene, senkrechte Streifen. Die Vorderbeine sind am Ansatz schwach dunkelbraun bis schwarz gebändert, die Pfoten sind mit dichten, drahtigen und verfilzten schwarzen Haarbüscheln besetzt, die den direkten Kontakt mit dem heißen Wüstensand verhindern und vor Kälte schützen. So sinken sie auch wenig ein und hinterlassen kaum Spuren. Dieses Merkmal ist bei paläarktischen Katzen einzigartig.[1] Auch ihr mittellanges Fell schützt vor hohen Tag- und niedrigen Nachttemperaturen. Die Krallen sind nicht sehr scharf und werden in Wüstengebieten meist wenig abgewetzt.
Sandkatzen geben verschiedene Laute von sich, sie mauzen, knurren, fauchen, spucken und schnurren. Die Lebenserwartung der in der Wildnis lebenden Tiere ist nicht genauer dokumentiert, wird aber auf etwa 8 bis 10 Jahre geschätzt, in Gefangenschaft dagegen können sie bis zu 13 Jahre alt werden.[2]
Sandkatzen bewegen sich in geduckter Körperhaltung fort, dabei berührt der Bauch fast den Boden. Während kurzer Sprints über eine Strecke von maximal 400 Meter können sie eine Geschwindigkeit von 30 bis 40 km/h erreichen. Sandkatzen, die sich bedroht fühlen, suchen hinter einem Stein oder einem Grasbüschel nach Deckung. Dabei drücken sie das Kinn auf den Erdboden und legen die Ohren flach an. Auf Grund ihrer Fellfarbe sind sie dann kaum auszumachen.[3]
Sandkatzen leben in etwa 15 bis 20 km² großen, sich überlappenden Revieren in vier voneinander getrennten Regionen: in der Sahara (als Unterart Felis margarita margarita), in Arabien (Felis margarita harrisoni), in Zentralasien (Felis margarita thinobia) und in Pakistan (Felis margarita scheffeli). Sie bewohnen generell Sand- und Steinwüsten, die für Falb- und Steppenkatzen zu trocken sind, vor allem solche mit Sanddünen.
In ihrem gesamten Verbreitungsgebiet muss die Sandkatze mit ungewöhnlichen Temperaturschwankungen zurechtkommen. In der Karakum erreicht die Lufttemperatur während des Tages gelegentlich mehr als 40 °Celsius, die obere Sandschicht ist dann 80 °Celsius heiß. Im Winter dagegen kann die Temperatur auf bis zu −25 °Celsius fallen. Sandkatzen ziehen sich bei diesen extremen Temperaturen in ihren Bau zurück. Das dicke Fell schützt gegen die Kälte, die dichte Behaarung auf der Pfotenunterseite ermöglicht das Laufen über heißen Sand.
Sandkatzen sind nachtaktive Einzelgänger. Die heißen Tagesstunden verschlafen sie in einer selbstgegrabenen Höhle oder im Schatten von Sträuchern oder Felsen. In Marokko wurde auch die "Besetzung" von Wüstenraben-Horsten in Akazien mehrere Meter über dem Boden beobachtet.[4] Abends, wenn es etwas kühler ist, legen sie sich oft auf den Rücken, um sich abzukühlen. Das dichte Fell schützt vor Auskühlung bei niedrigen Temperaturen während der Nächte. Sandkatzen können nicht gut klettern oder springen, aber ausgezeichnet graben.
Sie haben gelernt, sich im Dunkeln zu ducken und ihre Augen zu schließen, wenn sie mit künstlichem Licht angeleuchtet werden. Somit kann die Sandkatze mittels der Reflexion ihrer Augen schwer lokalisiert werden. Zusammen mit ihrer dem Wüstensand ähnelnden Fellfarbe stellt dies eine gute Anpassung an ihre Umgebung dar. Die von der Katze im Wüstengebiet verscharrten Exkremente können zu Analysezwecken schwer aufgefunden werden, weshalb über die Zusammensetzung ihres Speisezettels wenig bekannt ist.
Die Sandkatzen sind nachtaktive Einzelgänger, die wenig erforscht sind. Wie die meisten Katzen können sie exzellent hören, riechen und auch im Dunklen gut sehen. Mit ihrem Gehör können sie Beute unter der Sandoberfläche ausmachen. Oft graben sie ihre Beute aus. Ist diese für eine Mahlzeit zu groß, wird ein Teil wieder eingegraben und später erneut aufgesucht. Durch die abgeflachte Schädelform mit den weit außen angestellten Ohren kann sich die kleine Katze so flach auf den Boden legen, dass sie schon hinter kleinen Bodenunebenheiten nicht mehr zu sehen ist. Dies verschafft ihr einen Vorteil in der vegetationslosen öden Wüstenlandschaft, die wenig Deckung für die Jagd gibt. Sie ist ein opportunistischer Jäger und jagt kleine Nagetiere und Vögel, Reptilien, Insekten und Spinnen. Zum Beutespektrum gehören unter anderem Renn- und Springmäuse, Mull-Lemminge, Flug- und Rebhühner, Lerchen und Dornschwanz-Agamen.[5] Auch jagt sie oft Schlangen, die sie mit Hieben auf den Kopf traktiert, bevor sie mit einem Nackenbiss getötet werden.[5] Auch Eier nimmt die Sandkatze gelegentlich an. Wie viele Katzenarten kann sie sehr viel fressen, wenn reichlich Nahrung vorhanden ist. In der Regel nimmt sie jedoch nur etwa zehn Prozent ihres Körpergewichts an Nahrung auf.[5] Ihren Flüssigkeitsbedarf bezieht sie wahrscheinlich allein aus der Beute und muss nicht zusätzlich trinken. Dort, wo aber Wasser zur Verfügung steht, nutzt sie dieses auch.[6]
Sandkatzen besiedeln die karge Landschaft sehr dünn und haben einen lauten, weit tragenden Paarungsruf, der dem Bellen eines kleinen Haushundes ähnelt. Sie werfen nach einer Tragzeit von etwa 60 bis 65 Tagen, und zwar je nach Unterart (Verbreitungsgebiet) etwas zeitversetzt.
Ein Wurf besteht aus durchschnittlich drei bis fünf Jungen, der größte bisher beobachtete Wurf belief sich auf acht Jungtiere.[7] Diese wiegen bei der Geburt 40 bis 55 Gramm, nehmen täglich 12 Gramm zu und erhalten in dieser Zeit vom Muttertier Feuchtigkeit. Mit zwei Wochen öffnen sie ihre Augen und mit drei Wochen beginnen sie zu laufen. Feste Nahrung nehmen sie ab fünf Lebenswochen zu sich und können ab dann ihren Feuchtigkeitsbedarf selbst decken. Bis zu einem Alter von sechs bis acht Lebensmonaten werden sie vom Muttertier in die Jagdkunst eingeführt, dann werden sie unabhängig und verlassen die Familie. Mit etwa neun bis dreizehn Monaten werden Sandkatzen geschlechtsreif.
Von 228 Sandkatzen, die 2007 weltweit in Zoos zur Welt kamen, überlebten lediglich 61 % die ersten 30 Tage. Sie starben primär durch die Ablehnung von erstgebärenden Muttertieren.
Die Generationslänge wird mit ca. 4,75 Jahren angegeben.[8]
Zu den Fressfeinden der Sandkatze zählten in einigen Regionen Schakale, Steinadler, Karakals, Wölfe und verwilderte Haushunde. Auf Grund ihres Lebensraums stellen ihr jedoch nur wenige Prädatoren nach.[7] Auffallend bei der Sandkatze ist ihre geringe Scheu; dies wird auf die geringe Gefährdung durch Fressfeinde zurückgeführt.[9]
Zwar ist sie durch Habitatszerstörung wenig gefährdet, da sie in unwirtlichen und menschenfeindlichen Wüstenregionen lebt und daher selten wirtschaftlichen Interessen im Weg steht. Laut islamischen Überlieferungen soll sie auch ein Begleiter Mohammeds und seiner Tochter gewesen sein, weshalb sie selten individuell verfolgt werden, wenn sie Beute in Kleinviehbeständen machen.[10] Trotzdem sind die Sandkatzen gefährdet, weil sie zunehmend der Sportjagd zum Opfer fallen. Auch wurden sie zur Fellgewinnung bejagt. Diese Verfolgung ist in vielen Regionen illegal.
Algerien, Iran, Israel, Kasachstan, Mauretanien, Niger, Pakistan und Tunesien verbieten die Jagd. In Ägypten, Mali, Marokko, Oman, Saudi-Arabien und den Vereinigten Arabischen Emiraten dagegen existiert kein expliziter Schutz der Art[11]
Die IUCN schätzt den Bestand der Sandkatze auf weniger als 50.000 adulte Tiere. Obwohl die Organisation unzureichenden Kenntnisstand in nahezu allen Belangen bescheinigt (Population und deren Trend, Lebensweise, genaue Verbreitung, Fressfeinde etc.) und notwendige Ausweisung zusätzlicher Schutzgebiete anrät, stufte sie die Art 2016 von „potenziell gefährdet“ auf "nicht gefährdet" herab.[12]
Der Biblische Zoo von Jerusalem startete 2013 ein Projekt zur Wiedereinführung der Sandkatze in der Arava-Senke. Mehrere in Gefangenschaft geborene Individuen wurden nach Vorbereitung in einer Auswilderungsanlage in die Freiheit entlassen, aber keines der Tiere überlebte.[13]
Gefangene Sandkatzen sind sehr anfällig für Erkrankungen der Atemwege. Katzenschnupfen gilt als häufigste Todesursache adulter Tiere. Zur Vermeidung der Erkrankung muss das in Zoos eingerichtete Habitat äußerst arid ausgelegt sein und darf keinen nennenswerten Temperaturschwankungen unterliegen.[14]
Die in europäischen Zoos lebende Population geht auf 18 ursprüngliche Exemplare zurück.[15] Im Juli 2009 umfasste der weltweite Bestand an in Gefangenschaft lebenden Sandkatzen 200 Tiere in 45 Einrichtungen. Im Januar 2010 verkündete der Zoo Al Ain in Abu Dhabi die weltweit erste Geburt zweier Sandkatzen nach In-vitro-Fertilisation und Embryotransfer.[16] Im Juli 2012 kamen, im Zuge des Europäischen Erhaltungszuchtprogramms, im Ramat Gan Zoo bei Tel-Aviv vier gesunde Kätzchen zur Welt.[17]
Sandkatzen werden mitunter auch lebend gefangen, um sie im Handel als Heimtiere anzubieten. Junge Sandkatzen können sich an den Menschen gewöhnen, bleiben aber immer wilde Tiere mit Drang auf einen vergrößerten Aktionsradius. Sie können mit Hauskatzen vergesellschaftet werden, neigen aber in Konfliktsituationen dazu, die Nähe des Menschen zu verlassen und sich in die Wildnis zurückzuziehen.
Der französische Naturforscher Victor Loche (1806–1863) nahm 1855/56 an einer militärischen Expedition zur Erkundung der Provinz Ouargla in der nördlichen Sahara teil. Dabei entdeckte er die Sandkatze, die er als bis dato unbekannt identifizierte. Loche zeigte sich beeindruckt von den Fähigkeiten der Katze, war sich aber der Existenz der vier Unterarten nicht bewusst. Der Leiter der Expedition war Capitaine Jean-Auguste Margueritte, ein damals bedeutender französischer Offizier mit sehr guten arabischen Kenntnissen, der jedoch zu dieser Katzenart keine Beziehung hatte. Ihm zu Ehren gab Loche der Sandkatze den wissenschaftlichen Namen Felis margarita. In den Folgejahren wurden so wenige Exemplare gefunden und Informationen über diese Art waren so rar, dass der russische Zoologe Sergej Ognew 1926 überzeugt war, er habe nicht nur eine neue Art, sondern sogar eine neue Gattung entdeckt, als er das erste Mal Exemplare aus Turkmenistan erhielt. Er nannte sie Eremailurus thinobius. Erst zehn Jahre später wurde entdeckt, dass er Exemplare der Sandkatze beschrieben hatte.[1]
Einige Katzenforscher, wie Theodor Haltenorth (1910–1981) und Paul Leyhausen (1916–1998) sind der Ansicht, dass die asiatische Unterart Felis margarita thinobia aufgrund bestimmter Schädelmerkmale in eine eigenständige Art, nämlich die der Barchankatze (Felis thinobia), einzuordnen sei. Die asiatische und die afrikanischen Formen sollen sich in Anpassung an die extremen Lebensbedingungen in der Sandwüste unabhängig voneinander entwickelt haben. Es gilt aber heute die Auffassung, dass beide Formen aufgrund jüngerer Abstammung nur Unterarten derselben Art sind.
Die Sandkatze (Felis margarita) oder Wüstenkatze ist eine kleine Wildkatze, die an das Leben in extrem trockenen Wüstengebieten angepasst ist. Der Artname margarita geht auf den französischen Naturforscher Victor Loche zurück, der die von ihm beschriebene Katze zu Ehren des Capitaine Jean-Auguste Margueritte (1823–1870) benannte, welcher um 1850 in französischen Diensten in Algerien stationiert war.
Areksim d amcic yeṭṭafaren tafesna n temsuksumin, u yettekki yakk d wemcic akk d iɣersiwen iṭin am yizem, aɣilas deg tfesna n tserɣuda
Le catto del deserto[1] o catto del sablos/arenas[2] (Felis margarita) es un felino que occurre in le desertos de Africa del Nord e Asia del sud-west, ab le Sahara verso Belutshistan (Pakistan).
Le catto del deserto se characterisa per un testa large, con oculos grande e dirigite verso avante, e con aures grande, punctute e interdistante. Illo pote diriger le aures a basso verso le solo, probabilemente a fin de audir le sonos subterranee de su predas. Le patas es curte e le plantas del pedes es pilose.
Su pelle ha le color de sablo o de ocre e su cauda es anellate. Le flancos, le spatulas e le fronte ha un color grisastre. Sur le patas se vide clarmente lineas transverse, particularmente in le subspecie del Sahara. Le juvenes nasce con un pelle a lineas brun clar que evanesce con le passar del tempore.
Illo attinge un longitude de 40 a 57 centimetros, le masculo pesante 2 a 3 e le femina 1,5 a 3 kilogrammas. Le cauda ha 23 a 38 centimetros de longitude.
Nocturne e solitari, le catto del deserto chassa parve rodentes (principalmente gerbillos) e lacertas, sed attrappa etiam serpentes, insectos e aves. Illo bibe rarmente, obtenente le major parte de su aqua ab su predas. Durante le die illo se retira sub terra, sovente in un caverna auto-excavate sub un arbusto, o utilisante refugios natural como petras.
Le catta del deserto parturi generalmente circa tres juvenes per portata. Illos es independente post sex menses.
Le catto del deserto vive in le desertos sic a sablo e petra del Sahara occidental (de Marocco e Algeria usque al nord-west de Tchad e le nord de Niger), le Peninsula arabe e le est de Egypto, Turkmenistan, Uzbekistan e regiones vicin al est del Mar Caspie e Iran e Pakistan. Illo sembla mancar in le parte oriental del Sahara.
Le catto del deserto o catto del sablos/arenas (Felis margarita) es un felino que occurre in le desertos de Africa del Nord e Asia del sud-west, ab le Sahara verso Belutshistan (Pakistan).
Ang pusang buhangin o sand cat (Felis margarita) na kilala rin bilang sand dune cat ang tanging felid na pangunahing matatagpuan sa totoong disyerto at may isang malawak ngunit maliwanag na hindi tuloy tuloy na distribusyon sa mga disyerto ng Timog Aprika at timog kanluran at sentral na Asya. Simula 2002, ang pusang ito ay itinala bilang malapit na mabantaan ng IUCN sanhi ng pagkabahala sa potensiyal na mababang sukat at pagliit ng populasyon nito.[2] Ang pusang buhangin ay nabubuhay sa mga tuyong lugar na labis na mainit at tuyo kahit para sa Aprikanong pusang ligaw. Ang mga lugar na ito ang Sahara, Arabian Desert, at mga disyerto ng Iran at Pakistan.
Ang pusang buhangin o sand cat (Felis margarita) na kilala rin bilang sand dune cat ang tanging felid na pangunahing matatagpuan sa totoong disyerto at may isang malawak ngunit maliwanag na hindi tuloy tuloy na distribusyon sa mga disyerto ng Timog Aprika at timog kanluran at sentral na Asya. Simula 2002, ang pusang ito ay itinala bilang malapit na mabantaan ng IUCN sanhi ng pagkabahala sa potensiyal na mababang sukat at pagliit ng populasyon nito. Ang pusang buhangin ay nabubuhay sa mga tuyong lugar na labis na mainit at tuyo kahit para sa Aprikanong pusang ligaw. Ang mga lugar na ito ang Sahara, Arabian Desert, at mga disyerto ng Iran at Pakistan.
Paka-mchanga (Felis margarita) ni mnyama mbuai wa nusufamilia Felinae katika familia Felidae. Spishi hii inatokea majangwa ya Afrika ya Kaskazini, Uarabuni, Uajemi na Pakistani[1].
Pengine F. m. thinobia inakadirika kama spishi tofauti.
Katika bustani ya wanyama
Katika bustani ya wanyama
Kichwa
Makala hii kuhusu mnyama fulani bado ni mbegu. Paka-mchanga (Felis margarita) ni mnyama mbuai wa nusufamilia Felinae katika familia Felidae. Spishi hii inatokea majangwa ya Afrika ya Kaskazini, Uarabuni, Uajemi na Pakistani.
Tekst üüb Öömrang At sunkaat (Felis margarita) of uk wüüstenkaat as en slach faan letj wil kaater, diar uun bütj a miaten drüg regiuunen lewe koon.
efter: Wikispecies
At sunkaat (Felis margarita) of uk wüüstenkaat as en slach faan letj wil kaater, diar uun bütj a miaten drüg regiuunen lewe koon.
Η Αγριόγατα της άμμου (Felis margarita), επίσης γνωστή ως Αγριόγατα των αμμολόφων, είναι ένα Αιλουροειδές, που ανήκει στο γένος Φέλις, της οικογένειας των Αιλουρίδων. Η αγριόγατα της άμμου, είναι το μοναδικό είδος των Αιλουρίδων που ζει πρωτίστως σε πραγματικές ερήμους. Αυτή η μικρή αγριόγατα είναι ευρέως διαδεδομένη στις ερήμους της Βορείου Αφρικής και της Νοτιοδυτικής και Κεντρικής Ασίας. Από το 2002, έχει χαρακτηρισθεί ως Προ Απειλής από την IUCN επειδή ο πληθυσμός θεωρείται κατακερματισμένος και μικρός με μια τάση μείωσης.[1]
Οι αγριόγατες της ερήμου απαντούν τόσο σε αμμώδεις όσο και σε πετρώδεις ερήμους, ζώντας σε περιοχές μακριά από νερό. Έχοντας πόδια με παχύ τρίχωμα, είναι καλά προσαρμοσμένες στις ακραίες συνθήκες ενός ερημικού περιβάλλοντος και ανθεκτική σε εξαιρετικά υψηλές ή χαμηλές θερμοκρασίες.[2]
Ο Βικτόρ Λος ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που περιέγραψε την αγριόγατα της άμμου το 1858 βασιζόμενος σε ένα δείγμα που βρέθηκε στην αλγερινή Σαχάρα. Πρότεινε να ονομαστεί το είδος Felis margarita προς τιμήν του Ζαν Ωγκύστ Μαργκερίτ, που ήταν επικεφαλής της αποστολής.[3]
Η αγριόγατα της άμμου είναι μία μικρή αγριόγατα, με κοντά πόδια και σχετικά μακριά ουρά. Η γούνα της έχει το χρώμα της άμμου και της ώχρας. Τα σημάδια ποικίλουν μεταξύ των ατόμων:κάποια δεν έχουν ούτε κηλίδες, ούτε ρίγες, μερικά έχουν αχνά σημάδια, ενώ μερικά έχουν και τα δύο κηλίδες και λωρίδες. Η αγριόγατα της άμμου, έχει μαύρα σημάδια στα αυτιά και η ουρά της έχει μία μαύρη άκρη με δύο ή τρεις μαύρους κύκλους. Στις βόρειες περιοχές κατανομής τους, το τρίχωμά τους είναι πολύ μακρύ και πυκνό, με τις τρίχες να φτάνουν έως και τα 5,1 εκ. Γύρω από τα χείλη, στο πηγούνι, στο λαιμό και στην κοιλιά, το χρώμα της είναι άσπρο. Τα αυτιά της είναι καστανόξανθα στη βάση και με μία μαύρη άκρη στο πάνω μέρος των αυτιών. Το κάτω μέρος του προσώπου είναι υπόλευκο και γύρω από τα μάτια της υπάρχει μία αχνή, κόκκινη γραμμή. Τα μεγάλα πρασινοκίτρινα μάτια της περιβάλλονται από ένα άσπρο χρώμα και η γυμνή άκρη της μύτης της είναι μαύρη.
Το κεφάλι και το μήκος του σώματος κυμαίνεται από 39 έως 52 εκ., με 23,2 έως 31 εκ. την μακριά ουρά της. Ζυγίζει από 1,35 έως 3,2 κιλά. Τα τύμπανα του αυτιού της είναι πιο διευρυμένα από των άλλων Αιλουροειδών. Οι κάτω πλευρές των ποδιών προστατεύονται από τις ακραίες θερμοκρασίες με ένα παχύ κάλυμμα γούνας. Τα πτερύγια των αυτιών της είναι τριγωνικά και τα αυτιά της, βαθιά, δίνοντάς της ενισχυμένη ακοή. Τα αυτιά της είναι μεγάλα και μυτερά. Η ανεπτυγμένη αίσθηση της ακοής, είναι πολύ σημαντική για τον εντοπισμό των θηραμάτων, που είναι αραιά κατανεμημένα στις περιοχές με ερήμους.
Οι αγριόγατες της άμμου κάνουν μοναχική ζωή, εκτός από την περίοδο του ζευγαρώματος. Επικοινωνούν χρησιμοποιώντας άρωμα και τα νύχια τους και με την ούρηση για να καθορίσουν το φάσμα τους. Δεν αφήνουν τα περιττώματά τους σε εκτεθειμένες περιοχές, όπως τα άλλα Αιλουροειδή. Βγάζουν κραυγές όπως οι κατοικίδιες γάτες και βγάζουν δυνατές κραυγές κατά την περίοδο του ζευγαρώματος, για να βρουν σύντροφο. Η ακοή διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην ενδοοικογενειακή επικοινωνία τους. Οι αγριόγατες της ερήμου τρίβονται σε φλοιό για να βρουν σύντροφο κατά τη διάρκεια της περιόδου αναπαραγωγής.
Κατοικούν σε λαγούμια, τα οποία χρησιμοποιούν αν έχουν εγκαταλειφθεί από αλεπούδες και σκαντζόχοιρους ή αν είναι σκαμμένο από γερβίλλους ή άλλα τρωκτικά. Το λαγούμι έχει βάθος 1,5 μ. και τον σκάβουν λοξά στο έδαφος, με μία ενιαία είσοδο, αλλά μόνο τρία λαγούμια έχουν ερευνηθεί. Τον χειμώνα δραστηριοποιούνται κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ τη θερμή περίοδο κατά τη διάρκεια της νύχτας και του λυκόφωτος.
Ο τρόπος που κινούνται είναι διαφορετικός: με την κοιλιά προς το έδαφος, με γρήγορο τρέξιμο και με σποραδικά άλματα. Μπορούν ξαφνικά να αυξήσουν ταχύτητα, φτάνοντας τα 30 με 40 χλμ. ανά ώρα. Έχουν καταγραφεί να κινούνται σε μεγάλες αποστάσεις, από 5 έως 10 χλμ. σε μια μόνο νύχτα.
Τα μικρά τρωκτικά είναι πρωταρχική λεία για το είδος αυτό, συμπεριλαμβανομένου αγκαθωτά ποντίκια, γερβίλλοι και νεαροί λαγοί του ακρωτηρίου. Έχουν παρατηρηθεί να κυνηγούν μικρά πτηνά, όπως τον μεγάλο κορυδαλλό, τον κορυδαλλό της ερήμου. Καταναλώνουν επίσης διάφορα ερπετά και έντομα. Μπορούν να μείνουν χωρίς νερό αρκετό διάστημα, αλλά αν αυτό είναι διαθέσιμο, τότε το πίνουν εύκολα. Μπορούν να σκάψουν γρήγορα είτε για να βγάλουν τη λεία τους, από το έδαφος, είτε να την θάψουν για να την καταναλώσουν αργότερα.
Ο οίστρος της αγριόγατας της άμμου διαρκεί 5 με 6 ημέρες. Κατά μέσο όρο γεννιούνται 3 γατάκια, μετά από κύηση 59 με 66 ημερών, συνήθως γύρω στον Απρίλιο ή τον Μάιο, αν και σε ορισμένες περιοχές, μπορούν να γεννήσουν 2 φορές τον χρόνο. Τα γατάκια, ζυγίζουν κατά τη γέννησή τους, 39 με 80 γρ., με στίγματα απαλού κίτρινου ή κοκκινωπού χρώματος. Τα μικρά αναπτύσσονται σχετικά γρήγορα, φτάνοντας τα 3/4 τους μεγέθους των ενηλίκων, μέσα σε 5 μήνες από τη γέννησή τους. Τα μικρά είναι πλήρως ανεξάρτητα στον πρώτο χρόνο τους και φτάνουν σύντομα στην σεξουαλική ωριμότητα.
Από τις 228 αγριόγατες της ερήμου, που γεννήθηκαν σε ζωολογικούς κήπους το 2007, μόνο το 61% ζούσε μέχρι τον πρώτο μήνα. Τα μικρά πέθαναν, επειδή οι μητέρες τους τα παραμελούσαν. Μπορούν να ζήσουν και 13 χρόνια σε αιχμαλωσία. Το προσδόκιμο ζωής των ζώων αυτών στην άγρια φύση, δεν έχει τεκμηριωθεί ακόμα.
Η υποβάθμιση των οικοτόπων είναι η κύρια απειλή για την Αγριόγατα της άμμου. Είναι ευάλωτες σε άγονα οικοσυστήματα, τα οποία αποδομούνται από ανθρώπινες δραστηριότητες εποικισμού, κυρίως στους βοσκοτόπους. Τα μικρά θηλαστικά, που αποτελούν τη βάση της διατροφής της Αγριόγατας της άμμου, εξαρτώνται από την ύπαρξη επαρκούς βλάστησης, η οποία μπορεί να εμφανίσει μεγάλες διακυμάνσεις, λόγω ξηρασίας ή μειώνεται λόγω της απερήμωσης και της απώλειας της φυσικής βλάστησης. Επίσης μπορούν να σκοτωθούν σε παγίδες από τους κατοίκους των οάσεων, που θέλουν να σκοτώσουν αλεπούδες και τσακάλια, ή πιάνονται ως αντίποινο για τις δολοφονίες κοτόπουλων. Άλλες εντοπισμένες απειλές περιλαμβάνουν την εισαγωγή των άγριων και κατοικίδιων σκύλων και γατών, δημιουργώντας άμεσο ανταγωνισμό για τη θήρευση και αιτία για νόσους που προσβάλουν τις αγριόγατες της άμμου.
Οι αγριόγατες της άμμου, απαντούν κυρίως σε αμμώδεις και πετρώδεις ερήμους και έχουν μια ευρεία κατανομή στις ερήμους της βόρειας Αφρικής, της νοτιοδυτικής και κεντρικής Ασίας. Προτιμούν τις πεδινές ή ορεινές με αραιή βλάστηση, αποφεύγοντας τους γυμνούς αμμόλοφους, όπου υπάρχει ελάχιστη τροφή. Μπορούν να επιβιώσουν σε θερμοκρασίες που κυμαίνονται από -5°C έως 52°C, υποχωρώντας σε λαγούμια κατά τη διάρκεια ακραίων καιρικών συνθηκών. Παρόλο που πίνουν αρκετό νερό, όταν αυτό είναι διαθέσιμο, είναι σε θέση να επιβιώσουν για μήνες χωρίς νερό.
Στη βόρεια Αφρική, οι αγριόγατες της άμμου απαντούν οριακά στο δυτικό Μαρόκο, στην Αλγερία και στις βραχώδεις ερήμους της ανατολικής Αιγύπτου, στη χερσόνησο του Σινά. Έχουν θεαθεί στην Τυνησία, τη Λιβύη, το Μάλι και τον Νίγηρα. Πιθανόν υπάρχουν στη Μαυριτανία, ενώ έχουν βρεθεί στη Σενεγάλη, το Τσαντ και το Σουδάν.
Στη νοτιοδυτική Ασία, έχουν βρεθεί στο νότιο Ισραήλ, στην Ιορδανία, στην Παλμύρα της Συρίας και στο Ιράκ. Στην κεντρική Ασία, απαντούν ανατολικά της Κασπίας θάλασσας σε όλη την έρημο Καρακούμ στο οροπέδιο του Οστιούρτ, στα βορειοδυτικά του όρους Καπέτ Νταγ, στα νότια μέσα στην έρημο Κιζίλ Κουμ στον ποταμό Συρ Ντάρια και στα βόρεια σύνορα του Αφγανιστάν.
Η Αγριόγατα της άμμου (Felis margarita), επίσης γνωστή ως Αγριόγατα των αμμολόφων, είναι ένα Αιλουροειδές, που ανήκει στο γένος Φέλις, της οικογένειας των Αιλουρίδων. Η αγριόγατα της άμμου, είναι το μοναδικό είδος των Αιλουρίδων που ζει πρωτίστως σε πραγματικές ερήμους. Αυτή η μικρή αγριόγατα είναι ευρέως διαδεδομένη στις ερήμους της Βορείου Αφρικής και της Νοτιοδυτικής και Κεντρικής Ασίας. Από το 2002, έχει χαρακτηρισθεί ως Προ Απειλής από την IUCN επειδή ο πληθυσμός θεωρείται κατακερματισμένος και μικρός με μια τάση μείωσης.
Οι αγριόγατες της ερήμου απαντούν τόσο σε αμμώδεις όσο και σε πετρώδεις ερήμους, ζώντας σε περιοχές μακριά από νερό. Έχοντας πόδια με παχύ τρίχωμα, είναι καλά προσαρμοσμένες στις ακραίες συνθήκες ενός ερημικού περιβάλλοντος και ανθεκτική σε εξαιρετικά υψηλές ή χαμηλές θερμοκρασίες.
Ο Βικτόρ Λος ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που περιέγραψε την αγριόγατα της άμμου το 1858 βασιζόμενος σε ένα δείγμα που βρέθηκε στην αλγερινή Σαχάρα. Πρότεινε να ονομαστεί το είδος Felis margarita προς τιμήν του Ζαν Ωγκύστ Μαργκερίτ, που ήταν επικεφαλής της αποστολής.
Барханны кот (Felis margarita) — від клясы сысуноў атраду драпежных сямейства каціных.
Барханны кот адрозьніваецца самымі дробнымі памерамі сярод дзікіх котак: даўжыня яго цела 65—90 см, прычым 40 % займае хвост, вышыня ў карку — 24—30 см; маса дарослых самцоў — 2,1—3,4 кг, саміцы драбнейшыя. Галава вялікая і шырокая, прыплюснутая, з бакенбардамі. Вушы вельмі вялікія і шырокія, без кутасікаў. Абалонка вока жоўтая, зрэнкі шылінападобныя. Лапы ў аксамітнай коткі кароткія, моцныя. Ступні пакрывае шорсткая поўсьць, якая абараняе падэшвы лап ад апёкаў гарачым пяском.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Пустинската мачка (Felis margarita) е цицач од редот на зверови и од фамилијата Felidae.
Оваа врста е на низок степен на опасност од изумирање.
Ареал пустинската мачка (Felis margarita) се одгледува во поголем број на држави. Врстата е присутна во Пакистан, Иран, Египет, Израел, Алжир, Мароко, Мавританија, Нигерија, Сирија, Туркменистан, Узбекистан, Казахстан, Саудиска Арабија, Јордан, Кувајт, Оман, Обединети Арапски Емирати, Јемен.
Присуството е непотврдено во Авганистан, Чад, Мали, Ирак, Сенегал, Либија, Тунис, Судан и Катар.
Седиштата на пустинските мачки се во планини и пештери и камени пустини.
Пустинската мачка (Felis margarita) е цицач од редот на зверови и од фамилијата Felidae.
ਰੇਤਲੀ ਬਿੱਲੀ (ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ: Sand Cat; ਰੇਤਲੀ ਦੂਨ ਬਿੱਲੀ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ) ਬਿੱਲੀਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਨਸਲ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਉੱਤਰੀ ਅਮਰੀਕਾ, ਦੱਖਣ-ਪੱਛਮ ਅਤੇ ਮੱਧ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਪਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਰੇਤਲੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਇਸ ਨਸਲ ਦੀਆਂ ਬਿੱਲੀਆਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਦਿੱਕਤ ਦੇ ਰਹਿ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਪਾਲਤੂ ਬਿੱਲੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਛੋਟੀਆਂ ਹੁੰਦੀ ਹਨ ਪਰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਗਰਮੀ ਅਤੇ ਠੰਢ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਸਹਾਰ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਰਾਤ ਦੇ ਵੇਲੇ ਵੀ ਪੰਜ ਮੀਲ ਤੱਕ ਦਾ ਸਫਰ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਤੈਅ ਕਰ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਪਾਣੀ ਤੋਂ ਕਈ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੱਕ ਜ਼ਿੰਦਾ ਰਹਿ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ।
ਇਸਦੀ ਘੱਟ ਆਬਾਦੀ ਕਾਰਨ 2002 ਤੋਂ ਇਸਨੂੰ ਲਗਭਗ ਖ਼ਤਰੇ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਜਾਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।[2]
သဲကြောင် (Sand Cat) ၏ ဦးခေါင်းနှင့်ကိုယ်အရှည်မှာ ၁၆လက်မမှ ၂၃လက်မ ဖြစ်ပြီး အမြီးအရှည်မှာ ၁၀ လက်မမှ ၁၄လက်မ ဖြစ်သည်။ အရောင်အသွေးမှာ ညိုဝါရောင် သို့မဟုတ် ခဲညိုရောင် ဖြစ်သည်။ ကိုယ်ပေါ်တွင် အမည်းစင်းအနည်းငယ်ရှိပြီး နားရွက်များ၏နောက်ဘက်တွင် အမည်းကွက်တစ်ခုစီ ရှိသည်။ အမြီးဖျားတွင် အမည်းကွင်းသုံးခုရှိပြီး နောက် ဆုံးကွင်းသည် အမြီးဖျားအစွန်းတွင် ရှိသည်။ နားရွက်များမှာ အရွယ်အစားကြီးပြီး တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ဝေးသဖြင့် ဦး ခေါင်း၏ဘေးဘက်များတွင် ပေါက်နေသကဲ့သို့ ရှိသည်။ သဲကြောင်များကို အာဖရိကတိုက်မြောက်ပိုင်းရှိ သဲကန္တာရများ၊ အာရေးဗီးယား၊ အရှေ့အလယ်ပိုင်းဒေသအချို့ နှင့် အာရှအလယ်ပိုင်းနိုင်ငံများတွင် တွေ့ရသည်။ သဲကြောင်များသည် နေ့အခါ ချုံပုတ်များအောက်တွင် သဲကျင်းများတူးပြီး ပုန်းအောင်းနေထိုင်လေ့ရှိသည်။ သဲ ကြောင်များ၏ခြေရာကို တွေ့ရခဲသော်လည်း ခြေရာများတွင် အမွေးရာများခံနေသဖြင့် အခြားကြောင်ခြေရာများ နှင့် အလွယ်တကူ ခွဲခြားသိနိုင်သည်။ ရှဉ့်၊ တောယုန်၊ ဂျာဘိုးကြွက် စသည့် တိရစ္ဆာန်ငယ်များကို ဖမ်းယူစားသောက်သည်။ ဧပြီလတွင် သားပေါက် လေ့ ရှိသည်။ တစ်ကြိမ်လျှင် သားငယ်လေးကောင် ပေါက်သည်။ [၂]
သဲကြောင် (Sand Cat) ၏ ဦးခေါင်းနှင့်ကိုယ်အရှည်မှာ ၁၆လက်မမှ ၂၃လက်မ ဖြစ်ပြီး အမြီးအရှည်မှာ ၁၀ လက်မမှ ၁၄လက်မ ဖြစ်သည်။ အရောင်အသွေးမှာ ညိုဝါရောင် သို့မဟုတ် ခဲညိုရောင် ဖြစ်သည်။ ကိုယ်ပေါ်တွင် အမည်းစင်းအနည်းငယ်ရှိပြီး နားရွက်များ၏နောက်ဘက်တွင် အမည်းကွက်တစ်ခုစီ ရှိသည်။ အမြီးဖျားတွင် အမည်းကွင်းသုံးခုရှိပြီး နောက် ဆုံးကွင်းသည် အမြီးဖျားအစွန်းတွင် ရှိသည်။ နားရွက်များမှာ အရွယ်အစားကြီးပြီး တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ဝေးသဖြင့် ဦး ခေါင်း၏ဘေးဘက်များတွင် ပေါက်နေသကဲ့သို့ ရှိသည်။ သဲကြောင်များကို အာဖရိကတိုက်မြောက်ပိုင်းရှိ သဲကန္တာရများ၊ အာရေးဗီးယား၊ အရှေ့အလယ်ပိုင်းဒေသအချို့ နှင့် အာရှအလယ်ပိုင်းနိုင်ငံများတွင် တွေ့ရသည်။ သဲကြောင်များသည် နေ့အခါ ချုံပုတ်များအောက်တွင် သဲကျင်းများတူးပြီး ပုန်းအောင်းနေထိုင်လေ့ရှိသည်။ သဲ ကြောင်များ၏ခြေရာကို တွေ့ရခဲသော်လည်း ခြေရာများတွင် အမွေးရာများခံနေသဖြင့် အခြားကြောင်ခြေရာများ နှင့် အလွယ်တကူ ခွဲခြားသိနိုင်သည်။ ရှဉ့်၊ တောယုန်၊ ဂျာဘိုးကြွက် စသည့် တိရစ္ဆာန်ငယ်များကို ဖမ်းယူစားသောက်သည်။ ဧပြီလတွင် သားပေါက် လေ့ ရှိသည်။ တစ်ကြိမ်လျှင် သားငယ်လေးကောင် ပေါက်သည်။
The sand cat (Felis margarita) is a small wild cat that inhabits sandy and stony deserts far from water sources. With its sandy to light grey fur, it is well camouflaged in a desert environment. Its head-and-body length ranges from 39–52 cm (15–20 in) with a 23–31 cm (9.1–12.2 in) long tail. Its 5–7 cm (2.0–2.8 in) short ears are set low on the sides of the head, aiding detection of prey moving underground. The long hair covering the soles of its paws insulates its pads against the extremely hot and cold temperatures in deserts.
The first sand cat known to scientists was discovered in the Algerian Sahara and described in 1858. To date, it has been recorded in several disjunct locations in Western Sahara, Morocco, Algeria, Niger, Chad, Egypt, the Arabian Peninsula and the Middle East. In Central Asia, it was first recorded in the Karakum Desert in 1925. The large gap between these two regions of its global range was partially closed in 1948, when a sand cat skin was found in an oasis of the Rub' al Khali in Oman. It is discontinuously distributed in the deserts of the Arabian Peninsula and the Middle East. In the early 1970s, sand cats were caught in southwestern Pakistan and exported to zoos worldwide. Due to its wide distribution and large population, it is listed as Least Concern on the IUCN Red List.
The sand cat usually rests in underground dens during the day and hunts at night. It moves 5.4 km (3.4 mi) on average at night in search of small rodents and birds. It also kills and consumes venomous snakes. In spring, the female gives birth to two to three kittens, which become sexually mature around the age of one year. The sand cat's ecological requirements are still poorly understood, as only a few in-depth studies targeting wild sand cat populations have been conducted.
.jpg)
Felis margarita was the scientific name proposed by Victor Loche in 1858 who first described a sand cat specimen found in the area of "Négonça" in the northern Algerian Sahara.[3] This holotype specimen appears to have been lost.[4][5] The species was named after the French General Jean Auguste Margueritte.[6] In the 20th century, the following zoological specimens of sand cats were described:
In 1974, F. m. margarita, F. m. thinobia and F. m. scheffeli were temporarily recognized as valid taxa. At the time, it was considered possible that sand cats eventually recorded in Afghanistan and Iran might constitute distinct subspecies.[5] In 2005, F. m. margarita, F. m. thinobia, F. m. scheffeli and F. m. harrisoni were recognised as valid taxa by W. Chris Wozencraft, who considered F. m. meinertzhageni and F. m. aïrensis synonyms of the nominate subspecies F. m. margarita.[1] The Cat Classification Task Force of the Cat Specialist Group reviewed the existing information and in 2017 recognized only two subspecies based on morphological differences, namely:[15]
Analysis of mitochondrial DNA of 47 individuals from across the sand cat's range showed that their haplotypes differed only by one to three base pair mutations. This low degree of genetic differentiation between the African and Asian sand cats indicates that the Sinai Peninsula may have been a barrier to gene flow.[16]
Phylogenetic analysis of the nuclear DNA in tissue samples from all Felidae species revealed that the evolutionary radiation of the Felidae began in Asia in the Miocene around 14.45 to 8.38 million years ago.[17][18] Analysis of mitochondrial DNA of all Felidae species indicates a radiation at around 16.76 to 6.46 million years ago.[19] The sand cat is part of an evolutionary lineage that is estimated to have genetically diverged from the common ancestor of the Felis species around 4.44 to 2.16 million years ago, based on analysis of their nuclear DNA.[17][18] Analysis of their mitochondrial DNA indicates a genetic divergence of the Felis species at around 6.52 to 1.03 million years ago.[19] Both models agree that the jungle cat (F. chaus) was the first Felis species that diverged, followed by the black-footed cat (F. nigripes) and then the sand cat.[17][19] It migrated into Africa, possibly during Pleistocene glaciation events.[17] Migration was likely facilitated by extended periods of low sea levels between continents.[19]
A fossil jaw and other skeletal remains of a sand cat were excavated in a Late Pleistocene cave in El Harhoura located near Temara in Morocco.[20]
Domestic cat (F. catus)
European wildcat (F. silvestris)
African wildcat (F. lybica)
Chinese mountain cat (F. bieti)
Sand cat
Black-footed cat
Jungle cat
other Felinae lineages
mitochondrial DNA:[19] Felidae Felinae FelisDomestic cat
Chinese mountain cat
African wildcat
European wildcat
Sand cat
Black-footed cat
Jungle cat
other Felinae lineages
Pantherinae
_(1980)_Fig._136.png)
The sand cat's fur is of a pale, sandy, isabelline colour, but much lighter on the lower part of the head, around the nose, throat, and on the belly. A faint reddish line runs from the outer corner of each eye across the cheeks.[3] There are dark brown to blackish bars on the limbs, and the tail has a black tip with two or three dark rings alternating with buff bands. Markings vary between individuals: some have neither spots nor stripes, some are faintly spotted, some have both spots and stripes.[5] Its head is sandy brown. The large, greenish-yellow eyes are ringed with white, and the nose is blackish.[22] Its whiskers are white and up to 8 cm (3.1 in) long.[6] Its ears are tawny at the base and tipped with black.[11] Its outer ear is similar to that of a domestic cat, but its ear canal is about twice the size. The magnitude of acoustic input-admittance is about five times higher than of a domestic cat. Additionally, hearing sensitivity of the sand cat is about 8 decibels greater than that of the domestic cat.[23]
In Central Asia, the sand cat's winter coat is very long and thick, with hairs reaching up to 51 mm (2 in) in length. Its claws on the forelimbs are short and very sharp, and claws on the hind feet are small and blunt.[24] The undersides of its paws are protected from extreme temperatures by a thick covering of fur.[5] The long hairs growing between its toes create a cushion of fur over the foot pads, helping to insulate them while moving over hot sand. This feature makes the cat's tracks obscure and difficult to identify and follow.[25]
The sand cat is characterized by a flat, wide head, short legs, and a relatively long tail of 23–31 cm (9.1–12.2 in). It stands 24–36 cm (9.4–14.2 in) at the shoulder and weighs 1.5–3.4 kg (3.3–7.5 lb). The head-and-body length ranges from 39–52 cm (15–20 in). The 5–7 cm (2.0–2.8 in) long ears are set low, giving a broad, flat appearance to the head.[11]
Its skull is arched in lateral outline with wide zygomatic arches. The pinnae of the ears are triangular, and the ear canal is very wide, giving the cat an enhanced sense of hearing. The auditory bullae and the passages from the external ears to the ear drums are greatly enlarged compared to other small wild cats; the inner parts of the ears are protected from foreign objects by long, closely spaced white hairs.[21] It has a bite force at the canine tip of 155.4 Newton and a bite force quotient at the canine tip of 136.7.[26]
The sand cat inhabits both sandy and stony deserts. It is widely but not contiguously distributed in the deserts of North Africa and Southwest and Central Asia.[14] It prefers flat or undulating terrain with sparse vegetation of grasses or small bushes; it avoids bare and shifting sand dunes, where little prey is available.[27]
In the Moroccan Sahara, sand cats were sighted and photographed in the Dakhla-Oued Ed-Dahab region several times between 2005 and 2016.[28][29][30] Sand cat kittens that had been hiding beneath a tuft of Panicum turgidum grass were sighted and photographed in the area in April 2017.[31] In Algeria, one individual was recorded near a salt cedar mound in the Ahaggar Mountains in 2008.[32] No confirmed records are known in Mauritania, Tunisia and Libya. In Mali's Lake Faguibine area, one individual was shortly sighted by night in 2011.[2] In the Ténéré Desert, sand cats were observed in the 1980s and between 2008 and 2015.[27][33] Sightings in Egypt's rocky Western and Eastern Deserts date to the mid 1980s.[34] In the Sinai peninsula, sand cats were sighted in the mid 1990s.[35]
On the Arabian Peninsula, a sand cat skin was discovered by Wilfred Thesiger in 1948 in an oasis of the Rub' al Khali desert.[36] In Saudi Arabia's Mahazat as-Sayd Protected Area, sand cats were captured and encountered trapped in wire mesh fence surrounding the adjacent Saja Umm Ar-Rimth Natural Reserve in the country's Najd region.[37][38][39] In the Tabuk Region, two sand cats were killed by hunters in 2013 and 2016; and one individual was captured by a local farmer in 2014 and kept in a cage.[40] Sand cats were also observed in 2014–2015 in three localities in the Turaif area in northern Saudi Arabia.[41] In 'Uruq Bani Ma'arid on the western edge of the Rub' al Khali, sand cats use gravel valley and sand dune habitats in the cool season from October to April; in the hot season from May to September, they mainly use sand dune habitat.[42] In Al Ain Region of the Emirate of Abu Dhabi, a sand cat was sighted in a gravel plain between dunes in 2003.[43] Several sand cats were recorded in a protected area in Al Dhafra, Abu Dhabi between April and December 2015, after an absence of sightings for ten years.[44] In Oman's Dhofar Governorate, it was recorded at several locations between 2021 and 2022.[45]
In southern Israel, four sand cats were radio-collared and tracked over a few months in the late 1980s in the Arabah Valley, which lies mostly in Jordan. The monitored sand cats frequently roamed in military camps of the Israeli army and crossed the international border.[25] Since 2002, the sand cat is considered locally extinct in Israel, as it has not been recorded since the turn of the century.[46] In Jordan, a sand cat was sighted for the first time in 1997 during a survey in a desert area in the eastern part of the country.[47] In Syria, sand cats were sighted and photographed by a camera-trap in a protected area near Palmyra in 2000 and 2001.[48] In western Iraq, sand cats inhabit desert areas in the Najaf, Muthanna and Al Anbar Governorates.[49][50] In Iran, it occurs in arid flat plains and sandy desert of Abbas'abad Wildlife Reserve, Kavir National Park and Petergan Rural District.[51] Between March 2014 and July 2016, sand cats were also observed at elevations of 900–1,100 m (3,000–3,600 ft) in Sistan and Baluchestan Province, foremost in black saxaul dominated habitat.[52] In central Iran, sand cats were observed foremost in sand dunes and sabulous areas during surveys in 2014–2016.[53]
In Pakistan, the first sand cat was detected in 1966 near the Lora River in Balochistan. In the late 1960s, sand cats were also encountered in the Chagai Hills, an extremely arid area comprising rolling sand dunes and stony plains at an elevation of about 1,200 m (3,900 ft).[54]
In Central Asia, the sand cat was known to occur up to the late 1960s in the Karakum Desert from the Ustyurt Plateau in the northwest to the Kopet Dag Mountains in the south, and from the Kyzylkum Desert to the Syr Darya River and the northern border to Afghanistan.[24] Adult sand cats with kittens were photographed in the southern Kyzylkum Desert in spring 2013 and 2014.[55]
The sand cat is solitary, except during the mating season and when a female has kittens.[22] It makes loud, high-pitched and short rasping sounds, especially when seeking a mate. Its vocalizations are similar to those of the domestic cat.[13] It communicates by urine spraying and using scent and scratch marks.[56] It buries its feces and covers it with sand.[27]
Its way of moving is distinct: with its belly close to the ground, it moves at a fast run punctuated with occasional leaps. It is capable of sudden bursts of speed and can sprint at speeds of 30–40 km (19–25 mi) per hour.[27] Four radio-collared sand cats in Israel moved long distances of 5–10 km (3.1–6.2 mi) in a single night. They were generally active throughout the night, hunting and travelling an average distance of 5.4 km (3.4 mi). They retired below ground at dawn and stayed in the burrow during the day. During the survey period, they used several burrows in their home ranges.[25]
Burrows are about 1.5 m (4 ft 11 in) deep and dug in slightly slanting ground with usually only a single entrance, though burrows with two or three entrances have also been observed. These burrows were either abandoned by foxes or porcupines, or dug by gerbils or other rodents. In winter, sand cats stay in the sun during the day, but during the hot season, they are crepuscular and nocturnal.[5]
A male sand cat in Israel had a home range of 16 km2 (6.2 sq mi).[57] In Morocco, a male sand cat travelled 14.1 km (8.8 mi) in 30 hours. A female sand cat moved in an area of 13.4 km2 (5.2 sq mi) during six days, and two males had home ranges of 21.8 and 35.3 km2 (8.4 and 13.6 sq mi).[30] In 2018, several sand cats were observed resting in brown-necked raven nests built in umbrella thorn acacia trees in the Moroccan Sahara.[58]
In the Ténéré, a desert region in south central Sahara, sand cats were observed preying foremost on small rodents, and the young of cape hare (Lepus capensis), but also hunting greater hoopoe lark (Alaemon alaudipes), desert monitor (Varanus griseus), sandfish (Scincus scincus) and venomous Cerastes vipers. If they caught more than they could eat, they buried the remains for later consumption. They satisfied their moisture requirements from their prey but drank water if it was available. The Toubou people have reported incidents of sand cats coming to their camps at night and drinking fresh camel milk.[27]
In Israel, remains of Egyptian spiny-tailed lizards (Uromastyx aegyptia) were found near burrows used by sand cats.[59] They were observed preying on jirds (Meriones), Cairo spiny mouse (Acomys cahirinus), desert lark (Ammomanes deserti) and small reptiles.[25] In central Iran, remains of Blanford's jerboa (Jaculus blanfordi) and Balochistan gerbil (Gerbillus nanus) were the most frequent prey species found around dens of sand cats.[60]
Sand cats were collected in eastern Karakum Desert in the late 1950s. Their feces and stomachs contained remains of tolai hare (Lepus tolai), small rodents, birds, small reptiles and invertebrates.[24] In March 2018, a sand cat was recorded feeding on a MacQueen's bustard (Chlamydotis macqueenii) in the Kyzylkum Desert.[61]
Oestrus in female sand cats lasts from five to six days, during which they frequently call and scent mark. After a gestation of 59 to 66 days, they give birth to a litter of two to three kittens. The kittens weigh 39 to 80 g (1.4 to 2.8 oz) at birth, and have spotted pale yellow or reddish fur. They grow relatively rapidly, reaching three quarters of the adult size within five months, are fully independent by the end of their first year and reach sexual maturity soon after the first year.[56] In some areas, sand cats give birth to two litters per year.[27]
Of 228 sand cats born in zoos globally by 2007, only 61% of the kittens lived to day 30. They died primarily due to maternal neglect by first-time mothers. Otherwise, they can live up to 13 years in captivity.[62] The life expectancy of wild sand cats has not been documented.[63][22]
The generation length of the sand cat is about 4 years and 9 months.[64]
Habitat degradation and loss of sand dunes due to human activities are considered major threats to sand cat populations in Western Asia, where uncontrolled hunting and persecution of predators using poisoned baits are common practices.[48][65][66] The sand cat's small-mammal prey-base depends on having adequate vegetation, which may experience large fluctuations due to drought or declines due to desertification and loss of natural vegetation.[2] Fencing of protected areas threatens the sand cat in Saudi Arabia, where several individuals were found stuck in fences.[39] In Iran, vulnerable arid ecosystems are being rapidly degraded by human settlement and activity, especially livestock grazing.[51] In Uzbekistan, drifting sand areas are increasing, as local people uproot shrubs for use as firewood and as a substrate for silk worm (Bombyx mori) cocoons.[55][61]
In the Sahara, sand cats have been killed in traps laid out by inhabitants of oases targeting foxes and golden jackals (Canis aureus) or in retaliation for killing poultry.[27] Several cases of sand cats having been killed by domestic dogs (C. familiaris) were reported in Israel and Iran.[59][51] In Israel, the sand cat was thought to be threatened by predation from caracals (Caracal caracal) and wolves (Canis lupus).[59]
Sand cats have also been caught for the pet trade in the United Arab Emirates and in Iraq.[43][65][49][50] In Baghdad, two sand cats were presented to a local nursery in 2012 that had been sold as pets; they died a week later.[49] In 2014 and 2015, four sand cats were trapped alive by local truffle collectors and offered for sale in a wildlife market in Baghdad; their fate is unknown.[50]
Sand cats may be at risk of transfer of diseases from domestic and feral cats encroaching desert areas. In Saudi Arabia, one of 17 wild-caught sand cats was tested positive for feline leukaemia virus.[37]
Felis margarita is listed on CITES Appendix II. Hunting is prohibited in Algeria, Iran, Israel, Kazakhstan, Mauritania, Niger, Pakistan, and Tunisia. No legal protection exists in Egypt, Mali, Morocco, Oman, Saudi Arabia, and the United Arab Emirates.[63] Previously having been classified as near threatened, it has been downlisted to least concern in 2016, as the estimated size of the global population exceeds the threshold for a threatened category; the extent of decline of the global population is unknown.[2]
The Jerusalem Biblical Zoo started a sand cat reintroduction project in Israel's Arabah Desert. Several captive-born individuals from the zoo's population were kept in an acclimatization enclosure, but did not survive subsequent release into the wild.[67]
Since the mid 1960s, sand cats were captured in Pakistan for trade and export to Europe until the Pakistani government ceased issuing permits in 1974.[68] Captive sand cats are highly sensitive to respiratory diseases and infection of the upper respiratory tract. This is the main cause of death in adults. The most common disease is infectious rhinotracheitis. With sand cats being very susceptible to respiratory infections, they have to be kept in very arid enclosures, where humidity and temperature do not fluctuate.[62]
The captive population kept in the European Endangered Species Programme is offspring of 18 founders that originated almost exclusively on the Arabian Peninsula. Until December 2009, the global captive population comprised 200 individuals in 45 institutions, including 23 European zoos with 102 individuals.[69] The captive population within the Species Survival Plan for sand cat is based on eight founders.[70]
In 2010, two sand cat kittens were born at the Al Ain Zoo after the first procedure of in vitro fertilisation and transfer of frozen-thawed embryos into the oviducts of ovulating females.[71] In July 2012, four sand cat kittens were born at the Ramat Gan Zoo as part of the European Endangered Species Programme.[72]
The sand cat (Felis margarita) is a small wild cat that inhabits sandy and stony deserts far from water sources. With its sandy to light grey fur, it is well camouflaged in a desert environment. Its head-and-body length ranges from 39–52 cm (15–20 in) with a 23–31 cm (9.1–12.2 in) long tail. Its 5–7 cm (2.0–2.8 in) short ears are set low on the sides of the head, aiding detection of prey moving underground. The long hair covering the soles of its paws insulates its pads against the extremely hot and cold temperatures in deserts.
The first sand cat known to scientists was discovered in the Algerian Sahara and described in 1858. To date, it has been recorded in several disjunct locations in Western Sahara, Morocco, Algeria, Niger, Chad, Egypt, the Arabian Peninsula and the Middle East. In Central Asia, it was first recorded in the Karakum Desert in 1925. The large gap between these two regions of its global range was partially closed in 1948, when a sand cat skin was found in an oasis of the Rub' al Khali in Oman. It is discontinuously distributed in the deserts of the Arabian Peninsula and the Middle East. In the early 1970s, sand cats were caught in southwestern Pakistan and exported to zoos worldwide. Due to its wide distribution and large population, it is listed as Least Concern on the IUCN Red List.
The sand cat usually rests in underground dens during the day and hunts at night. It moves 5.4 km (3.4 mi) on average at night in search of small rodents and birds. It also kills and consumes venomous snakes. In spring, the female gives birth to two to three kittens, which become sexually mature around the age of one year. The sand cat's ecological requirements are still poorly understood, as only a few in-depth studies targeting wild sand cat populations have been conducted.
La sablokato (Felis margarita) estas la sola kato, kiu vivas ĉefe en veraj dezertoj. Tiu malgranda kato estas ĝenerale distribuita tra la dezertoj de Nord-Afriko, la Mezoriento kaj Centra Azio. Ĝi estis enlistigita kiel preskaŭ minacata en la Internacia Ruĝa Listo ekde 2002 ĉar la sablokataro estis konsiderinde fragmenta kaj malgranda kun tendenco malpliiĝi. Ĝia statuso estis malaltigita al malplej zorgiga en 2016.
La sablokato loĝas en dezertoj kaj sablaj, kaj rokaj, en areoj foraj de akvo. Havante densfelajn piedojn, ĝi estas bone adaptita al la ekstremejoj de dezerta medio kaj bone toleras varmegajn kaj malvarmegajn kondiĉojn.
La sablokato estas feliso, kiu estas genro en la feliseda familio. La franca soldato kaj naturhistoriisto Victor Loche unue priskribis la sablokaton laŭ specimeno el la areo Négonça en la norda alĝeria Saharo kaj proponis nomi la katon honore de Jean Auguste Margueritte, kiu gvidis la ekspedicion en Saharon. Tiu holotipo ŝajne perdiĝis.
En 1926, la rusa zoologo Sergej Ognev priskribis sablokaton kolektitan en Karakumo en Turkmenio per la nomo Eremaelurus thinobius. En 1938 la brita zoologo Reginald Innes Pocock konsideris tiun specimenon kiel specion kun la nomo Felis thinobius. Poste li ekkonsideris ĝin subspecio de la sablokato, kion oni ĝis nun vaste akceptas.
Oni konsideras la jenajn kvar subspeciojn validaj:
Oni konsideras la jenajn du subspeciojn sinonimaj de F. m. margarita:
Genetikaj taksoj subtenas la jenajn filogenetikajn rilatojn de la sablokato:
Gepardo (Acinonyx jubatus)
Pumo (P. concolor)
Jaguarundio (P. yagouaroundi)
Ĝangala kato (F. chaus)
Nigrapieda kato (F. nigripes)
Eŭropa sovaĝa kato (F. silvestris silvestris)
Sablokato (F. margarita)
Afrika sovaĝa kato (F. silvestris lybica)
Hejma kato (F. silvestris catus)
En tiu ĉi artikolo estas uzita traduko de teksto el la artikolo Sand cat en la angla Vikipedio.
La sablokato (Felis margarita) estas la sola kato, kiu vivas ĉefe en veraj dezertoj. Tiu malgranda kato estas ĝenerale distribuita tra la dezertoj de Nord-Afriko, la Mezoriento kaj Centra Azio. Ĝi estis enlistigita kiel preskaŭ minacata en la Internacia Ruĝa Listo ekde 2002 ĉar la sablokataro estis konsiderinde fragmenta kaj malgranda kun tendenco malpliiĝi. Ĝia statuso estis malaltigita al malplej zorgiga en 2016.
La sablokato loĝas en dezertoj kaj sablaj, kaj rokaj, en areoj foraj de akvo. Havante densfelajn piedojn, ĝi estas bone adaptita al la ekstremejoj de dezerta medio kaj bone toleras varmegajn kaj malvarmegajn kondiĉojn.
El gato de las arenas o del desierto (Felis margarita) es una especie de mamífero carnívoro de la familia Felidae.[2] Es el miembro más pequeño del género Felis junto con el gato patinegro (Felis nigripes). Apenas alcanza los 50 cm de longitud en cabeza y cuerpo, a los que hay que sumar otros 30 de cola. Los machos más grandes no llegan a los 3,5 kg de peso.
Se trata con toda probabilidad del felino mejor adaptado a la vida en desiertos arenosos como los del Sahara, Arabia, Irán, Afganistán, Turkmenistán y Pakistán. En las zonas menos áridas de estas regiones convive con el gato montés (F. silvestris), aparentemente sin problemas. No obstante, se ha documentado su desaparición en algunos lugares debido al incremento de gatos domésticos cimarrones.
La cabeza es notablemente ancha, algo que lo hace inconfundible con otras especies similares, y las orejas son muy amplias. Esto mejora tanto su audición como la pérdida del exceso de calor a través de ellas (una técnica común entre los pequeños mamíferos desérticos como la liebre de California, el zorro kit o el fenec). El pelaje es de color arena con escasas rayas más oscuras, que se encuentran más desarrolladas en la subespecie africana, F. m. margarita, y sólo son fácilmente visibles en la parte alta de las patas delanteras. La punta de la cola también es de color oscuro.
Al contrario que otros felinos, la planta de los pies está cubierta totalmente de pelo con el fin de protegerla frente al contacto con las ardientes arenas del desierto.
Este animal presenta hábitos preferentemente crepusculares o nocturnos, pasando las horas más tórridas del día protegiéndose entre las rocas. Se alimenta de roedores (gerbos, ratones), liebres, pájaros, serpientes (incluidas víboras venenosas), lagartos, arañas e insectos. A su vez, sufren la depredación de chacales y lechuzas. Los humanos los cazan con el fin de comerciar con sus pieles o porque los consideran alimañas; también se venden animales capturados como mascotas de forma ilegal. No obstante, en la actualidad sólo la subespecie pakistaní (F. m. scheffeli) está sometida a algún tipo de amenaza, según el convenio CITES.
Los gatos de las arenas son fundamentalmente solitarios, pero no territoriales. De hecho, es común que varios individuos frecuenten los mismos refugios, aunque nunca los comparten al mismo tiempo. Durante la época reproductiva, que varía de una región a otra, los machos atraen a las hembras con una especie de ladridos para incitarlas a la cópula.
Entre 59 y 63 días después del apareamiento, las hembras paren una camada de una a ocho crías, aunque lo normal es que sean cuatro o cinco. Presentan un crecimiento rápido y a los 6 - 8 meses del nacimiento ya son independientes, aunque no alcanzan la madurez sexual hasta alrededor del año de edad. Se ignora su esperanza de vida en libertad, aunque en cautividad pueden llegar a los trece años. Los individuos cautivos suelen aparearse más de una vez al año, al contrario que los salvajes.
Se reconocen las siguientes subespecies:[2]
F. m. thinobia a veces es considerado una especie separada como Eremaelurus thinobia;[2] F. m. scheffeli está clasificado por CITES como en peligro o en vías de extinción.
El gato de las arenas o del desierto (Felis margarita) es una especie de mamífero carnívoro de la familia Felidae. Es el miembro más pequeño del género Felis junto con el gato patinegro (Felis nigripes). Apenas alcanza los 50 cm de longitud en cabeza y cuerpo, a los que hay que sumar otros 30 de cola. Los machos más grandes no llegan a los 3,5 kg de peso.
Luitekass (Felis margarita) on kassi perekonda kuuluv väikest kasvu kaslane.
Luitekassi levilaks on Aasia ja Aafrika kõrbed. Ta elab paikades, kus on liiga kuum ja kuiv isegi aafrika metskassi jaoks: Sahara kõrb, Araabia kõrb ning Iraani ja Pakistani kõrbed.
Luitekassi kirjeldas esimesena Victor Loche aastal 1858, kes nimetas ta Felis margarita'ks Jean Auguste Margueritte'i järgi, kes juhtis ekspeditsiooni, mille käigus luitekass avastati.
Luitekass on võrdlemisi väike ja jässakas kass lühikeste jalgade, pika saba ja suurte teravatipuliste kõrvadega. Ta kere on 39–57 cm pikk; saba pikkus on 23–31 cm. Loom kaalub 1,4–3,4 kg. Pea on lai ja kõrvad paiknevad nii, et ta suudab need horisontaalselt peaga ühele joonele suruda või isegi allapoole suunata.
Karva värvus on üle suurema osa kehast kahvatu liivakollane kahkjate triipudega, mis on mõnikord raskesti
Jalgadel ja sabal on mustad vöödid ja üle põskede on punakad jooned, mis algavad silmade välisnurkades. Talvel võib karvkate olla väga paks ja iga karv võib olla kuni 5,1 cm pikk.
Luitekassil on varvaste vahel pikad karvad. Need moodustavad käpapadjanditele aluse, mis aitab kaitsta neid kõrvetada saamast, kui kass liigub üle kuuma liiva. Tagajalgadel on küünised väikesed ja tömbid, kombineeritud käpapadjandeid katva karvaga aitavad nad looma jäljed segaseks ja raskesti nähtavaks teha.
Silmad on suured ja värvilt rohekaskollased, nina on must. Silmade limaskest on must. Koos suurte kõrvadega on ka kuulmisbullad ebatavaliselt suured, andes kassile võimsa kuulmismeele, ilmselt, et aidata tal kuulda liiva seest kostvaid vibratsioone. Sarnaseid kohandumisi võib leida ka teistel kõrbeloomadel, näiteks fennek.
Nagu nimigi viitab, elavad luitekassid ainult kuivades ja liivastes kõrbetes ja liivaluidetel. Nad eelistavad tasast maastikku hõreda taimestikuga ja väldivad väga lagedaid kohti, kus toitu ei leidu. Nad võivad ellu jääda temperatuurides −5 °C kuni 52 °C. Ekstreemsetes ilmaoludes peituvad nad urgudesse. Kuigi nad joovad, kui vesi on saadaval, on nad suutelised ellu jääma ka ainult oma toidust tuleva vedeliku peal.
Väljaspool paaritumishooaega elavad luitekassid üksikult. Nad elavad urgudes, kasutades enamasti mahajäetud rebase- või okasseaurge või suurendades liivahiirte või teiste näriliste kaevatud urge. Luitekassi urg on tavaliselt sirge, ühe sissepääsuga ja kuni 3 meetrit pikk. Luitekass väljub urust pärast videvikku, et jahtida närilisi, sisalikke, linde ja putukaid. Nad hiilivad maa lähedal ja kasutavad igasugust saadaolevat katet. et end kaitsta. Oma suurte kõrvadega kuulatavad nad saaki ning hakkavad kiiresti kaevama, kui seda maa all kuulevad. Kuna luitekass omandab endale tarviliku veekoguse saagi söömisest, püsib ta enamasti veekogudest eemal, et end teiste kiskjate eest kaitsta.
Luitekassid kogunevad salkadesse ainult paaritumiseks, seega on nende loendamine keeruline ülesanne. Tundub siiski, et nende arvukus on Araabia kõrbes kahanenud, kuna nende saak väheneb. Luitekassid võivad öö jooksul saagiotsinguil liikuda 5–10 kilomeetrit, kuid erinevalt enamikust kassidest ei kaitse nad oma territooriumi ja võivad isegi kordamööda üksteise urgudes elada. Luitekassi ohustavad inimesed, hundid, maod ja röövlinnud.
Luitekassid suhtlevad omavahel kasutades lõhna- ja kraapimismärgistusi. Nad teevad kodukassidega sarnaseid häälitsusi, kuid ka valje kõrgetoonilisi haukuvaid hääli.
Jooksuaeg kestab viis-kuus päeva, mille ajal luitekassid hauguvad ja teevad rohkem lõhnamärgistusi. Keskmiselt on pesakonnas kolm poega, kes sünnivad pärast 59–66-päevast tiinust, tavaliselt aprillis või mais, kuigi mõnedes piirkondades sünnitavad luitekassid kaks pesakonda aastas. Kassipojad kaaluvad vastsündinutena 39–80 grammi ja neil on täpiline kahvatukollane või punakas karv. Nad kasvavad võrdlemisi kiirelt, viis kuud pärast sündimist on nad saavutanud kolmveerand oma lõplikust kasvust. Luitekassid on oma esimese eluaasta lõpuks täielikult iseseisvad ja saavad varsti pärast seda suguküpseks. Pole teada, kui vanaks luitekassid vabas looduses elavad, kuid vangistuses võivad nad elada kuni 13-aastaseks.
Luitekassil on kuus alamliiki:
Felis margarita Felis generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Felinae azpifamilia eta Felidae familian sailkatuta dago.
Hietakissa eli hiekkakissa (Felis margarita) on Pohjois-Afrikan ja Lounais-Aasian autiomaissa elävä pienikokoinen kissaeläin.[2]
Hietakissan pituus on 45-57 cm ja sen häntä on noin 28-35 cm pitkä. Säkäkorkeudeltaan täysikasvuinen eläin on keskimäärin 26 senttiä ja se painaa 1,4-3,4 kiloa. Hietakissan turkki on vaalean hiekanvärinen, mutta selkäpuolelta turkki on muuta ruumista hieman tummempi. Lajin häntä on kärjestään musta.
Hietakissa elää paikoin Pohjois-Afrikassa, erityisesti Algeriassa, sekä Arabian niemimaalla, Jordaniassa, Israelissa ja osassa Etelä- ja Keski Aasiaa, kuten Iranissa, Pakistanissa ja Turkmenistanissa.
Hietakissan kiima-aika ajoittuu Pakistanissa heinä-elokuulle ja Saharassa marras-helmikuulle. Kiima-aikana uros ääntelee haukkumalla karheasti. Koska kuivassa aavikkoilmassa sen ääni kuuluu pitkälle, naaraiden on mahdollista paikallistaa urokset. Noin kahden kuukauden kuluttua parittelusta naaras synnyttää 2–4 pentua maahan kaivettuun koloon. Vastasyntyneet pennut ovat 19 cm pitkiä ja painavat noin 40 g. Pentujen turkissa on tummia raitoja ja läikkiä, jotka kuitenkin haalistuvat melko nopeasti.
Pennut kasvavat nopeasti ja niiden silmät aukeavat 12–16 päivässä. Kolmen viikon kuluessa pennut oppivat kävelemään, ja viisiviikkoisina ne jo kaivautuvat hiekkaan vaistonsa ohjaamina. Pennut itsenäistyvät emostaan noin 6–8 kuukauden ikäisinä.
Hietakissa pyydystää jyrsijöitä, jäniksiä, lintuja, matelijoita ja selkärangattomia.
Hietakissa eli hiekkakissa (Felis margarita) on Pohjois-Afrikan ja Lounais-Aasian autiomaissa elävä pienikokoinen kissaeläin.
Felis margarita
Le Chat des sables (Felis margarita), appelé aussi Chat du désert, Chat du général Margueritte ou Chat de Margueritte, vit dans les régions désertiques d'Algérie, de Tunisie, du Maroc[2], de Libye, d'Égypte, du Soudan, du Niger, d'Arabie saoudite, du Qatar, d'Oman, du Yémen, d'Iran, du Pakistan, de Turkménistan, d’Israël, de Syrie et d'Ouzbékistan.
Le nom scientifique du Chat des sables est composé d'un premier terme désignant le genre Felis et qui signifie « chat » en latin classique[3] et d'un second terme margarita en l'honneur du capitaine Jean-Auguste Margueritte, officier des troupes en Algérie qui l'aurait observé en premier dans le Sahara lors de la mission d'exploration scientifique de l'Algérie organisée par le gouvernement français sous les ordres du commandant (et naturaliste) Victor Loche en 1858. Celui-ci, en référence à son découvreur, a proposé cette dénomination scientifique à l'animal[4],[5].
Le Chat des sables est le félin le plus adapté aux habitats désertiques très arides[6].
La fourrure du Chat des sables est souvent couleur sable. Les marques varient selon les individus : certaines n'ont ni taches ni rayures, d'autres sont légèrement tachetées, d'autres ont des taches et des rayures. Il a des barres noirâtres sur les membres, et la queue a une pointe noire avec deux ou trois anneaux sombres alternant avec des bandes chamois[7]. C'est un petit chat caractérisé par une tête plate et large, des pattes courtes et une queue relativement longue mesurant entre 23 et 31 cm. Il atteint une hauteur au garrot de 24 à 36 centimètres et pèse de 1,5 à 3,4 kg. La longueur de la tête et du corps varie de 39 à 52 cm. Les longues oreilles de 5 à 7 cm donnent un aspect plat et large à la tête. Elles sont fauves à la base et tachetées de noir, et plus pointues que celles du Chat de Pallas. Les oreilles sont triangulaires et le conduit auditif est très large, ce qui donne au chat un meilleur sens de l'ouïe. Les bulles auditives et les passages des oreilles externes aux tympans sont fortement élargis par rapport aux autres petits félidés ; les parties internes des oreilles sont protégées des objets étrangers par de longs poils blancs rapprochés[8],[9]. Les grands yeux jaune verdâtre sont entourés de blanc et le nez est noirâtre. La tête est brun sable, alors que les lèvres inférieures et supérieures, le menton, la gorge et le ventre sont blancs. Chez certains individus, la gorge a un soupçon de chamois. La partie inférieure du visage est blanchâtre, et une légère ligne rougeâtre part du coin externe de chaque œil sur les joues[10]. Ses moustaches sont blanches et mesurent jusqu'à 8 cm de long.
Dans les régions du nord, le pelage d'hiver du Chat de sable est très long et épais, avec des poils atteignant jusqu'à 5 cm de longueur. Les griffes sur les membres antérieurs sont courtes et très tranchantes, celles sur les pattes de derrière sont petites et émoussées[11]. Les dessous des pattes sont protégés contre les températures extrêmes par une épaisse couverture de fourrure[8]. Les poils longs qui poussent entre ses orteils créent un coussin de fourrure sur les coussinets, les isolant lorsqu'il se déplace sur le sable chaud. Cette caractéristique rend les pistes du chat obscures et difficiles à identifier et à suivre[10]. Le Chat des sables a un quotient de force d'occlusion à l'extrémité canine de 136,7[12].
Il chasse des rongeurs, des lézards, des insectes et principalement des gerbilles ainsi que des gerboises. Chasseur nocturne, ses grandes oreilles lui permettent de localiser sa nourriture. En Iran et au Pakistan, le Chat des sables possède une technique unique pour dénicher la grande gerbille (une espèce diurne) dans son terrier. Il abaisse les oreilles vers le sol pour écouter, et se met à gratter furieusement dès qu'il entend des bruits révélant une présence. Le Chat des sables chasse aussi des serpents tels que la vipère à cornes et la vipère des sables venimeuse. Il les assomme d'un violent coup de patte avant de les mordre mortellement au cou. La nourriture est si rare dans le désert que le Chat des sables mange à peu près tout ce qu'il trouve, y compris des insectes et des araignées. Il n'a pas besoin d'eau puisqu'il en trouve suffisamment dans ses proies.
Le Chat des sables est actif essentiellement la nuit[6].
En Arabie saoudite, les proies probables du Chat des sables sont des petits mammifères comme la Gerbille de Cheesman (Gerbillus cheesmani) et la Gerboise des steppes (Jaculus jaculus) et de nombreuses espèces de reptiles, comme la scinque Scincus mitranus, des espèces de geckos du genre Cyrtodactylus ou comme Stenodactylus arabicus, des serpents comme Cerastes cerastes gasparetti ou les lézards Acanthodactylus gongrorhynchatus et Phrynocephalus arabicus[6].
L'œstrus chez les Chats des sables dure de cinq à six jours et s'accompagne de miaulements et d'une augmentation du marquage des odeurs. Les femelles mettent au monde 2 à 4 chatons par portée après 59 à 66 jours de gestation, généralement vers avril ou mai, bien que dans certaines régions, les Chats des sables peuvent donner naissance à deux portées par an. Les chatons pèsent de 39 à 80 grammes à la naissance, avec une fourrure jaune pâle ou rougeâtre tachetée. Ils se développent relativement rapidement, atteignant les trois quarts de la taille adulte dans les cinq mois après la naissance. Les Chats des sables sont complètement indépendants à la fin de leur première année et atteignent leur maturité sexuelle peu de temps après[13].
Sur les 228 Chats de sable nés dans les zoos à l'échelle mondiale en 2007, seulement 61% ont vécu jusqu'au trentième jour. Ils sont décédés principalement en raison de négligence par les mères primipares. Ils peuvent vivre jusqu'à 13 ans en captivité[14]. L'espérance de vie des Chats des sables dans la nature n'a pas été documentée[15],[10].
Le soldat et naturaliste français Victor Loche a d'abord décrit le Chat des sables d'un spécimen trouvé dans la région de "Négonça" dans le nord du Sahara algérien et a proposé de baptiser le félin en hommage à Jean-Auguste Margueritte qui a participé à l'expédition dans le Sahara[16]. Cet holotype semble avoir été perdu[17],[7].
Le Chat des sables appartient au genre Felis, auquel appartiennent également quatre autres félins : le Chat de la jungle, le Chat à pieds noirs, le Chat sauvage et le Chat domestique. Des travaux effectués sur l'ADN en 2006 et 2007, effectués sur les chromosomes sexuels et l'ADN mitochondrial de toutes les espèces de félins, conjugués à des recherches paléontologiques, ont révélé que la lignée du Chat domestique (Felis catus) a vraisemblablement divergé il y a 3,4 Ma, au Pliocène, dans les déserts et les forêts denses du bassin méditerranéen[18].
FelisFelis chaus - Chat de la jungle
Felis nigripes - Chat à pieds noirs
Felis margarita - Chat des sables
Felis silvestris - Chat sauvage et chat domestique
Selon BioLib (4 janvier 2019)[19], Catalogue of Life (4 janvier 2019)[20] et Mammal Species of the World (version 3, 2005) (4 janvier 2019)[21] :
La sous-espèce Felis margarita harrisoni caractérise les chats des sables vivant dans la péninsule arabe[6].
Le Chat des sables a une aire de répartition très vaste, qui s'étend en Afrique du Nord, au Moyen-Orient jusqu'en Asie centrale. En Arabie saoudite, il est présent dans plusieurs aires protégées : Mahazat as-Sayd, Saja Umm Ar Rimth, Uruq Bani Ma'arid et Harrat al Harrah[6]. Il est probablement présent au Nord de Turaif. Dans les aires protégées, les informations sur sa présence sont maigres et les populations sont disjointes[6]. Dans la réserve Uruq Bani Ma'arid, des recherches avec des pièges-photographiques montrent que l'espèce est présente à de faible densité[6].
En Arabie saoudite, le Chat des sables a été observé dans les corridors interdunaires où poussent arbrisseaux nains et herbe vivace tel que Fagonia indica et dans des regroupements d'arbrisseaux nains comme Tribulus arabicus au milieu de zones sableuses[6].
Le Chat des sables est inscrit à l'Annexe II de la CITES. La chasse est interdite en Algérie, en Iran, en Israël, au Kazakhstan, en Mauritanie, au Niger, au Pakistan et en Tunisie. Aucune protection légale n'existe en Égypte, au Mali, au Maroc, à Oman, en Arabie saoudite et dans les Émirats Arabes Unis[15].
Précédemment classé comme quasi-menacé, il a été rétrogradé en préoccupation mineure en 2016, car la taille estimée de la population mondiale dépasse le seuil pour une catégorie menacée[22]. L'ampleur du déclin de la population mondiale est inconnue[22]. La principale menace est la perte de son habitat ainsi que la construction de routes et de colonies[6]. Il est également victime du piégeage et d'empoisonnement indifférenciés des animaux et peut occasionnellement être pris directement pour cible au Sud-Est de l'Arabie saoudite[6]. Les clôtures sont également dangereuses pour l'espèce : entre 2004 et 2007, quatre Chats des sables ont été retrouvés piégés dans des clôtures dans des aires protégées saoudiennes[6].
Le zoo biblique de Jérusalem a lancé un projet de réintroduction de Chat des sables dans le désert d'Arabah en Israël. Plusieurs individus nés en captivité de la population du zoo ont été maintenus dans une enceinte d'acclimatation, mais n'ont pas survécu à leur libération dans la nature[23].
Les Chats des sables en captivité sont très sensibles aux maladies respiratoires et à l'infection des voies respiratoires supérieures. C'est la principale cause de décès chez les adultes. La maladie la plus fréquente est la rhinotrachéite infectieuse. Les Chats des sables étant très sensibles aux infections respiratoires, ils doivent être gardés dans des enceintes très arides où l'humidité et la température ne fluctuent pas[14].
En juillet 2009, la population mondiale captive comprenait 200 individus dans 45 établissements. En mai 2010, 29 Chats des sables étaient détenus dans 12 établissements accrédités Association des zoos et aquariums participant au programme américain pour les espèces menacées[24]. En Europe, seulement 21 zoos possèdent cette espèce. En janvier 2010, le zoo Al Ain a annoncé le premier succès d'une procédure de fécondation in vitro et de transfert d'embryons sur des Chats des sables, qui a donné naissance à deux chatons[25]. En juillet 2012, quatre chatons des sables sont nés au Zoo de Ramat Gan dans le cadre du Programme européen pour les espèces menacées[26]. En 2018, quatre chatons des sables sont nés au Jardin zoologique de Lyon[27].
Bases de référence taxonomiques :
Autres bases de référence :
Felis margarita
Le Chat des sables (Felis margarita), appelé aussi Chat du désert, Chat du général Margueritte ou Chat de Margueritte, vit dans les régions désertiques d'Algérie, de Tunisie, du Maroc, de Libye, d'Égypte, du Soudan, du Niger, d'Arabie saoudite, du Qatar, d'Oman, du Yémen, d'Iran, du Pakistan, de Turkménistan, d’Israël, de Syrie et d'Ouzbékistan.
Is pór cat é an cat gainimh.
Pustinjska mačka (lat. Felis margarita) je vrsta zvijeri iz porodice mačaka, potpuno prilagođena životu u pustinji. Živi u pustinjama sjeverne Afrike, te jugozapadne i središnje Azije.
Pustinjska mačka je relativno mala, zdepasta mačka s kratkim nogama, dugim repom i velikim, šiljastim ušima. Duga je 39-57 centimetara, s duljinom repa od 23 do 31 centimetra. Tjelesna masa joj varira između 1,4 i 3,4 kilograma.[1]
Boja krzna je pješčano-žuta većim dijelom tijela, s blijedim mrljama koje nekad nisu previše vidljive (vidljivije su kod afričkih podvrsta). Brada je bijela. Na nogama i repu su crne crte, a na licu su crvene crte koje se protežu od obraza do unutrašnjih kutova očiju. Zimi krzno može biti vrlo debelo, s dlakama duljine do 5,1 centimetara. Oči su krupne i zelenkasto-žute boje, dok je nos crn.[1]
Pustinjska mačka ima duge dlake među nožnim prstima, koje joj pomažu kod hoda po vrućem pijesku. Kandže na stražnjim nogama su malene i tupe.
Pustinjska mačka prvenstveno živi u pješčanim i kamenitim pustinjama, te ima široku rasprostranjenost u pustinjama sjeverne Afrike, te jugoistočne i središnje Azije.[2] Preferira ravne i valovite terene sa siromašnom vegetacijom, gdje je relativno malo hrane. Može preživjeti u temperaturama raspona od -5°C do 52°C, povlačeći se u jazbine tijekom nepovoljnih vremenskih uvjeta. Iako pije vodu kad je dostupna, pustinjska mačka može preživjeti mnogo mjeseci na vodi koja se nalazi u hrani.[1]
Podvrste pustinjske mačke su:
Samotna je životinja izvan sezone parenja. Stanuje u jazbinama, najčešće onima koje su napustili lisica ili dikobraz, ili povećava iskopine gerbila, te drugih glodavaca. Dovršena jazbina općenito je ravna, s jednim ulazom, te je duga oko 3 metra.
S ostalim pripadnicima vrste okuplja se samo tijekom sezone parenja, pa je njihov broj teško procijeniti. Glasa se slično kao domaća mačka, ali također može proizvoditi glasne, piskutave zvukove, posebno tražeći partnera za parenje. Iz jazbine izlazi nakon sumraka, kada lovi glodavce, guštere, ptice i kukce, iako joj se prehrana često može sastojati isključivo od glodavaca[1].
Estrus traje 5-6 dana, te je obilježen bučnim glasanjem i mirisnim porukama. Pustinjska mačka u prosjeku okoti tri mačića nakon 59-66 dana, najčešće u travnju ili svibnju. Tjelesna masa mačića pri rođenju je 39-80 grama, te imaju blijedo-žuto ili crvenkasto krzno. Rastu relativno brzo; s pet mjeseci života dosegnu tri četvrtine konačne veličine. Nakon manje od godinu dana postaju samostalni, te ubrzo postaju spolno zreli.[6]
Pustinjska mačka (lat. Felis margarita) je vrsta zvijeri iz porodice mačaka, potpuno prilagođena životu u pustinji. Živi u pustinjama sjeverne Afrike, te jugozapadne i središnje Azije.
Kucing pasir (Felis margarita), juga dikenal sebagai kucing gundukan pasir, adalah sejenis kucing yang tergolong famili Felidae yang hanya ditemukan terutama di padang pasir sejati, dan memiliki penyaluran yang luas tetapi rupanya terpisah melalui padang pasir Afrika utara dan barat daya dan Asia Tengah. Sejak tahun 2002 ini kucing kecil telah terdaftar sebagai Hampir terancam oleh IUCN karena keprihatinan atas ukuran populasi potensial rendah dan penurunan. Pada tahun 2016, IUCN menurunkan status dari kucing pasir menjadi Risiko Rendah.[2]
Kucing pasir hidup di daerah kering yang terlalu panas dan kering bahkan untuk kucing liar Afrika: Sahara, Gurun Arab, dan padang pasir Iran dan Pakistan.
Victor Loche adalah orang Eropa pertama yang menggambarkan kucing pasir pada tahun 1858. Ia menamai spesies Felis margarita dari nama Jean Auguste Margueritte, pemimpin ekspedisi di mana ia telah menemui hewan itu.[3]
Kucing pasir, kucing relatif kecil gempal dengan kaki pendek, ekor panjang, dan besar, telinga runcing. Kucing ini panjangnya berkisar 39–57 cm (15 sampai 22 in), ditambah 23 sampai 31 sentimeter (9,1 sampai 12) panjang ekor, dan beratnya 1,4-3,4 kilogram (3,1-7,5 lb).[4] Kepala kucing ini terlihat luas, dan telinga begitu lebar bahwa telinga dapat diratakan secara horizontal, atau bahkan menunjuk ke bawah untuk membantu dalam berburu.
Warna bulu adalah pucat kuning-pasir di sebagian besar tubuh, dengan bar pucat yang kadang-kadang hampir tidak terlihat, dan putih di dagu dan bawah. Umumnya bar lebih terlihat dalam subspesies Afrika. Ada pita hitam pada kaki dan ekor, dan garis-garis kemerahan di pipi berjalan dari sudut luar mata. Di musim dingin, mantel bisa sangat tebal, dengan rambut mencapai hingga 2 inci (5,1 cm) panjangnya. Matanya kuning besar dan kehijauan, sedangkan hidung hitam.[4]
Hal yang tidak biasa di kalangan kucing Asia, kucing pasir memiliki rambut panjang yang tumbuh di antara jari kaki nya. Ini membuat bantal bulu atas bantalan kaki, membantu untuk melindungi mereka saat bergerak di atas pasir panas. Cakar pada kaki belakang yang kecil dan tumpul;. Dikombinasikan dengan bulu atas bantalan kaki, hal ini membantu untuk membuat trek hewan jelas dan sulit untuk mengikuti.
Mukosa kelopak mata mereka adalah hitam mencolok. Mendampingi telinga besar, bula pendengaran juga luar biasa besar, memberikan kucing ini indra pendengar yang disempurnakan, mungkin membantu untuk menangkap getaran di pasir. Adaptasi serupa ditemukan pada hewan padang pasir lainnya, seperti rubah fennec.
Kucing pasir ditemukan terutama pada kedua berpasir dan jenis gurun berbatu, dan memiliki penyebaran luas tetapi rupanya terpisah melalui padang pasir Afrika utara dan barat daya dan Asia Tengah. Mereka lebih memilih daerah datar atau bergelombang dengan vegetasi jarang, menghindari bukit pasir telanjang, di mana ada makanan yang relatif sedikit. Mereka dapat bertahan hidup pada suhu berkisar antara -5 °C (23 °F) sampai 52 °C (126 °F), menarik diri ke liang selama kondisi ekstrem. Meskipun mereka akan minum ketika air tersedia, mereka dapat bertahan hidup selama berbulan-bulan dengan air dalam makanan mereka.[4]
Setelah deskripsi pertama Loche tentang kucing pasir dari Aljazair, beberapa subspesies telah dijelaskan, yang berikut ini diakui saat ini:[1]
Kucing pasir hidup soliter di luar musim kawin. Mereka menghuni liang, biasanya menggunakan baik liang rubah atau landak yang ditinggalkan, atau memperbesar yang digali oleh gerbil atau binatang pengerat lainnya. Liang umumnya lurus, dengan satu pintu masuk, dan mencapai hingga 3 meter (9,8 kaki) panjangnya. Mereka berkomunikasi menggunakan aroma dan tanda cakar pada objek dalam jangkauan mereka, dan dengan penyemprotan urin, meskipun mereka tidak meninggalkan kotoran mereka di lokasi seperti yang felids lainnya lakukan. Mereka membuat vokalisasi mirip dengan kucing domestik, tetapi juga membuat suara keras, suara menggonggong bernada tinggi, terutama ketika mencari jodoh. Mereka keluar setelah senja untuk berburu tikus, kadal, burung, dan serangga, meskipun diet mereka mungkin kebanyakan terdiri dari hewan pengerat.[4]
Mereka "mengendap-endap" dekat dengan tanah dan akan menggunakan penutup tersedia untuk melindungi diri mereka sendiri. Menggunakan telinga yang besar, mereka mendengarkan mangsa, menggali dengan cepat ketika mereka mendengar di bawah tanah. Karena kucing pasir memperoleh semua air yang dibutuhkan dari makan mangsanya, itu sebagian besar tetap jauh dari tempat berair di mana predator lain mungkin merusaknya.
Kucing pasir telah dicatat untuk bergerak jarak jauh dari 5–10 km (3,1-6,2 mil) dalam satu malam, dan telemetri radio studi di Israel menunjukkan jangkauan penyebaran rumah yang besar, dengan satu laki-laki menggunakan area seluas 16 km2 (6,2 sq mi ).[9]
Kucing pasir berkumpul hanya untuk kawin, sehingga menghitung mereka adalah tugas yang sulit. Tampaknya namun bahwa jumlah mereka telah menurun di padang pasir Arab menyusul penurunan mangsanya. Mereka telah diamati untuk perjalanan dari 5 sampai 10 kilometer (3,1-6,2 mil) per malam untuk mencari mangsa, namun, tidak seperti kucing lainnya, tidak membela wilayah mereka, dan bahkan mungkin "bergiliran" atas liang.
Estrus pada kucing pasir berlangsung dari lima sampai enam hari, dan disertai dengan memanggil dan aroma yang meningkat sebagai penanda. rata-rata tiga anak kucing yang lahir setelah 59-66 hari, biasanya sekitar April atau Mei, meskipun, di beberapa daerah, kucing pasir dapat melahirkan dua anak per tahun. Anak-anak kucing beratnya 39-80 gram (1,4-2,8 oz) saat lahir, dengan bulu kuning atau kemerahan pucat. Mereka tumbuh relatif cepat, mencapai tiga perempat dari ukuran dewasa dalam waktu lima bulan kelahiran. Kucing pasir sepenuhnya independen pada akhir tahun pertama mereka, dan mencapai kematangan seksual Tidak lama setelah itu.[10]
Dari 228 kucing pasir lahir di kebun binatang global untuk tahun 2007, hanya 61% hidup sampai 30 hari. Mereka meninggal terutama karena kelalaian ibu dengan ibu yang pertama kali. Mereka dapat hidup sampai 13 tahun di penangkaran.
Sedikit yang diketahui tentang harapan hidup kucing pasir di alam liar.
Degradasi habitat adalah ancaman utama bagi kucing pasir. Ekosistem rentan kering sedang cepat terdegradasi oleh pemukiman manusia dan aktivitas, penggembalaan ternak khususnya. Kucing pasir yang kecil-mamalia mangsa-dasar tergantung pada memiliki vegetasi yang memadai, yang dapat mengalami fluktuasi yang besar karena kekeringan, atau menurun akibat penggurunan dan hilangnya vegetasi alami. Mereka juga dapat tewas dalam perangkap yang ditata oleh penduduk oasis menargetkan rubah dan serigala atau sebagai pembalasan untuk membunuh ayam mereka. Ada laporan sesekali hewan ditembak di selatan-timur Arabia.[2] Ancaman lokal lainnya termasuk masuknya anjing dan kucing liar maupun domestik, menciptakan persaingan langsung dan melalui predasi dan penularan penyakit.[11]
Felis margarita terdaftar di CITES Appendix II. Perburuan dilarang di Aljazair, Iran, Israel, Kazakhstan, Mauritania, Niger, Pakistan dan Tunisia. Tidak ada perlindungan hukum ada di Mesir, Mali, Maroko, Oman, Arab Saudi, dan Uni Emirat Arab.[11]
ekstirpasi kucing pasir dari Israel - bersama dengan fakta bahwa kucing ini terancam seluruh jangkauan - membuat Zoo Yerusalem untuk memulai sebuah proyek reintroduksi untuk spesies. kandang aklimatisasi dibangun, menggunakan uang dari Zoo Prof Shulov Dana untuk Studi Hewan di Captivity, di Cagar Burung Kibbutz Lotan di Gurun Arava. Setelah pembangunan kandang, individu-individu pertama ditransfer untuk aklimatisasi, dan tak lama kemudian dilepaskan ke alam liar. Pelacakan kucing ini setelah pembebasan mereka dilakukan oleh staf Ekologi Kreatif di Kibbutz Lotan, dan oleh Israel Nature and National Parks Protection Authority (INNPPA). Program reintroduksi dianggap gagal, karena hewan tidak bertahan.[12]
Kucing pasir penangkaran sangat sensitif terhadap penyakit pernapasan dan infeksi saluran pernapasan bagian atas. Ini adalah penyebab utama kematian pada dewasa. Penyakit yang paling umum adalah rhinotracheitis menular. Dengan kucing pasir yang sangat rentan terhadap infeksi pernapasan, mereka harus disimpan dalam kandang yang sangat kering di mana kelembaban dan suhu tidak berfluktuasi.[13]
Pada 20 Januari 2010, ada 26 kucing pasir di penangkaran di Amerika Serikat.[14] Pada Mei 2010, Al Ain Wildlife Park & Resort (AWPR) mengumumkan kelahiran pertama kalinya dua anak kucing pasir menyusul fertilisasi in vitro di dan prosedur transfer embrio pada fasilitas.[15] Empat kucing merah pasir yang dilahirkan di Ramat Gan Zoological Center di Israel pada Juli 2012, sebagai bagian dari program pengembangbiakan Eropa untuk melawan terancamnya spesies.[16]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Hemmer1976
Sausman2007
Kucing pasir (Felis margarita), juga dikenal sebagai kucing gundukan pasir, adalah sejenis kucing yang tergolong famili Felidae yang hanya ditemukan terutama di padang pasir sejati, dan memiliki penyaluran yang luas tetapi rupanya terpisah melalui padang pasir Afrika utara dan barat daya dan Asia Tengah. Sejak tahun 2002 ini kucing kecil telah terdaftar sebagai Hampir terancam oleh IUCN karena keprihatinan atas ukuran populasi potensial rendah dan penurunan. Pada tahun 2016, IUCN menurunkan status dari kucing pasir menjadi Risiko Rendah.
Kucing pasir hidup di daerah kering yang terlalu panas dan kering bahkan untuk kucing liar Afrika: Sahara, Gurun Arab, dan padang pasir Iran dan Pakistan.
Victor Loche adalah orang Eropa pertama yang menggambarkan kucing pasir pada tahun 1858. Ia menamai spesies Felis margarita dari nama Jean Auguste Margueritte, pemimpin ekspedisi di mana ia telah menemui hewan itu.
Sandkötturinn (fræðiheiti: Felis margarita) er hluti af ættinni Felis. Hann er smæstur allra villtra katta og er nokkuð minni en heimilisköttur, fressin eru frá 2,1 til 3,4 kg en læðurnar á bilinu 1,7 til 2,5 kg að þyngd. Sandköttinn má finna í Asíu, Afríku og í Mið- Asíu.
Sandkötturinn er með stór gul- græn augu, hárin á kinnunum hans eru hvít og það eru tvær dökkar rendur sem teygjast frá augum hans að kinnum. Sandkötturinn er í fullkomnum felulit til að láta lítið fyrir sér fara í eyðimörkinni, feldur hans er ljós brúnn og hvítur, silfur grár á bakinu og með fína svarta flekki á mismunandi stöðum. Á norður slóðunum getur feldur kattarins orðið mjög þéttur, undirfeldur hans getur orðið allt að 6 cm langur sem lætur köttinn virðast vera mun stærri heldur en hann er. Þessi þykki feldur er aðlögun að mjög breytilegum hitastigum í eyðimörkum, t.d. í Karakum eyðimörkinni í Mið-Asíu getur hitinn farið upp í 40°C á sumrin, þá er efsta lagið af sandinum sirka 80°C, en á veturna getur hitinn farið niður í -25°C. Skott sandkattarins er langt, með 2-8 svörtum hringjum og svörtum enda. Hann er með stór eyru sem liggja frekar langt frá hvor öðrum, inn í þeim eru þykk hvít hár sem, að öllum líkindum, vernda eyrun í sandfoki. Hann er með mjög góða og þróaða heyrn sem er mikilvæg til þess að staðsetja bráð í umhverfi, þar sem hún er ekki aðeins dreifð yfir mikið svæði, heldur er hún líka oft neðanjarðar í grenum undir sandinum. Á framloppum sandkattarins eru fimm tær, en afturloppurnar hafa aðeins fjórar, sandkötturinn dregur klærnar ekki alveg inn þegar að hann gengur og þess vegna skrapast þær niður og haldast ekki beittar, nema ein klóin. Fimmta klóin á framloppunum er beitt vegna þess að táin er hærra upp á loppuni heldur en hinar.
Margir þættir í hegðun og vistfræði sandkattarins eru en illa þekktir vegna þess að þeir eru mjög duglegir við að fela sig, sem gerir það að verkum að vísindamenn eiga erfitt með að fylgjast með þeim. Sandkettir eru miklir einfarar, kettir af gagnstæðu kyni koma yfirleitt bara saman til þess að makast. Kettirnir eru næturdýr, en sumar rannsóknir hafa sýnt, í Arabíu, að kettirnir hafa verið meira úti á daginn yfir vetrartímann þegar að það var sem kaldast. Sandkettir halda sig oftast í bæli sínu yfir daginn, þetta gera þeir til þess að vernda sig frá háu eða lágu hitastigi og draga úr rakatapi. Bælin má finna á opnum svæðum, undir steinum eða við runna eða gróður. Sandkettir eru góðir í að grafa, sem er nauðsynlegt til þess að gera sín eigin greni og til þess að veiða litla bráð. Hins vegar gera þeir líka yfirgefin refagreni stundum að sínu eigin bæli, greni þeirra hafa oftast margar útgönguleiðir og þau eru oft notuð af mismunandi einstaklingum á mismunandi tímum. Sandkettir eru léleg klifurdýr og þeir eru heldur ekki góðir í að stökkva, sem að flestir minni kettir eru frekar góðir í. Með einstaklega góðu heyrninni sinni geta sandkettir fundið bráð sína undir sandinum og grafið hana hratt út. Þeir fá raka sinn úr bráðinni, en ef það er vatn til staðar þá drekka þeir það fúslega. Þegar að sandkettir finnast þeir vera í hættu þá liggja þeir graf kyrrir og loka augunum, þannig falla þeir fullkomlega að umhverfi sínu og það er næstum ógerlegt að sjá þá.
Sandkötturinn er eina kattardýrið sem lifir fyrst og fremst í sönnum eyðimörkum. Hann kýs svæði sem eru sendin, grýtt og gróðurlítil, hann gerir það vegna þess að þannig svæði eru oftast búsvæði nagdýra og lítilla fugla. Sandkötturinn finnst á þremur aðskildum svæðum í Asíu og Afríku; Sahara-svæðinu innan landamæra Alsír, Níger og Marokkó, á Arabíuskaganum og í Mið-Asíu í Túrkmenistan, Íran, Pakistan og Afganistan. Sandkettir eru að mestu leyti kjötætur og þeir borða margskonar bráð, svo sem lítil skriðdýr, fugla, skordýr, stökkmýs, héra, köngulær og eitraða snáka. Þessi tegund af kattardýri er þekkt fyrir að vera “óttalaus,, þegar að það kemur að veiði snáka. Þeir eru taldir vera tækifærissinnar og veiða það sem þeir geta fundið á hrjóstrugu búsvæði þeirra.
Sandkettir sem eru ekki frjálsir makast oftar en einu sinni á ári, en frjálsir sandkettir í náttúrunni láta mökunartíma sinn algjörlega ráðast af staðsetningu. Í Sahara eyðimörkinni hefst æxlun í janúar og lýkur í apríl. Í Túrkmenistan hefst hún í apríl en í Pakistan varir hún frá september til október. Vísindamenn halda að þetta sér vegna loftlags eða aðgengi auðlinda. Meðgöngutíminn hjá móðurinni endist að meðaltali í 59 til 63 daga, úr goti koma milli 1 til 8 kettlingar en oftast eru það 4 til 5 kettlingar. Þó að sandkettir verða ekki kynþroska fyrr en 9 til 14 mánaða gamlir, þá eru þeir orðnir tiltölulega sjálfbærir við 6 til 8 mánaða aldur. Hraður þroski þeirra getur verið hagkvæmur eiginleiki í svona fjandsamlegu umhverfi, þeir geta lifað í 13 ár í haldi en frjálsir sandkettir deyja margir við unglings aldurinn.
Helsta ógn sandkattarins er tap á búsvæði og niðurbrot, þetta getur leitt til tvístrunar stofnsins. Þurr vistkerfi eru að minnka á sumum stöðum vegna útbreiðslu manna þ.e.a.s. aukningu á vegum, aukning landbúnaðar, tómstundastarfsemi svo sem akstur utan vegar, ofbeit af búfé (Úlfaldar og Geitur) sem getur líka dregið úr framboði á bráð sandkattarins. Útbreiðsla sjúkdóma frá innlendum köttum eða samkeppni við þá um bráð getur líka ógnað sandkettinum. Þeir eru einnig drepnir af fólki, þeir lenda í gildrum sem hafa verið settar upp fyrir önnur dýr, þeir festast líka stundum í girðingum þar sem þeir deyja ef það er ekki leyst þá í tæka tíð, þeir eru meirað segja skotnir í Suðaustur-Arabíu.
Sandkötturinn (fræðiheiti: Felis margarita) er hluti af ættinni Felis. Hann er smæstur allra villtra katta og er nokkuð minni en heimilisköttur, fressin eru frá 2,1 til 3,4 kg en læðurnar á bilinu 1,7 til 2,5 kg að þyngd. Sandköttinn má finna í Asíu, Afríku og í Mið- Asíu.
Il gatto delle sabbie (Felis margarita Loche, 1858) è un piccolo felino diffuso negli aridi deserti africani e asiatici, in aree così calde e asciutte da essere evitate perfino da un altro felino adattatosi a vivere nei deserti, il gatto selvatico africano: il Sahara, il deserto arabico e i deserti di Iran e Pakistan.
Il primo europeo a descrivere la specie (nel 1858) fu Victor Loche. Lo studioso la battezzò Felis margarita in onore di Jean-Auguste Margueritte, il militare francese a capo della spedizione nel corso della quale venne scoperto l'animale.
Gli studiosi riconoscono sei sottospecie di gatto delle sabbie[1]:
Alcuni autori considerano F. m. thinobia addirittura una specie separata; F. m. scheffeli, la sottospecie più minacciata, è inclusa dalla CITES tra le specie in pericolo, sebbene la IUCN la collochi tra quelle prossime alla minaccia.
Il gatto delle sabbie è un felino relativamente piccolo e tarchiato, con zampe brevi, coda lunga e orecchie grandi e appuntite. Misura 45–57 cm di lunghezza, ai quali vanno aggiunti altri 28–35 cm di coda, e pesa 1,5-3,5 kg[3]. La testa è piuttosto larga e le orecchie sono così distanziate tra loro che possono essere appiattite in senso orizzontale o addirittura rivolte verso il basso quando l'animale va a caccia.
Il colore del mantello è giallo-sabbia chiaro su gran parte del corpo, con bande più chiare talvolta ben poco visibili, e bianco su mento e regioni inferiori. Generalmente le bande sono più evidenti nelle sottospecie africane. Bande nere sono presenti su zampe e coda e due linee rossastre, che partono dagli angoli esterni degli occhi, attraversano le guance. In inverno, il mantello può divenire molto folto, con peli che possono misurare 5,1 cm di lunghezza. Gli occhi sono grandi e di colore giallo-verdastro, mentre il naso è nero[3].
Diversamente da altri felini asiatici, il gatto delle sabbie presenta lunghi peli tra le dita. Questi creano una sorta di cuscino di pelliccia sopra le piante dei piedi, permettendo di isolarle quando l'animale si sposta sulla sabbia rovente. Gli artigli delle zampe posteriori sono piccoli e smussati; questa caratteristica, insieme alla pelliccia che ricopre le palme, rende molto difficile localizzare e seguire le sue impronte[3].
La mucosa che ricopre le palpebre è nera. Oltre alle grandi orecchie, l'animale possiede anche bolle timpaniche insolitamente sviluppate, che gli conferiscono un ottimo senso dell'udito, utile probabilmente per percepire le vibrazioni sulla sabbia. Simili adattamenti sono presenti anche in altre creature del deserto, come il fennec.
Il gatto delle sabbie è l'unico felino diffuso prevalentemente nei deserti veri e propri, e occupa un areale molto vasto, seppur in apparenza frammentato, esteso attraverso i deserti dell'Africa settentrionale e dell'Asia sud-occidentale e centrale. Non è chiaro se le interruzioni nell'areale siano dovute semplicemente alla mancanza di avvistamenti registrati o se riflettano davvero l'assenza della specie da tali zone. Ad esempio, sono stati registrati dei presunti avvistamenti in Libia ed Egitto a ovest del Nilo, ma malgrado l'intenso lavoro dei naturalisti del passato, nessun esemplare è mai stato catturato in queste zone.
In Nordafrica la presenza della specie è stata confermata nel Marocco occidentale, compresi i territori appartenenti al Sahara Occidentale, in Algeria e nella regione estesa tra la penisola del Sinai e i deserti rocciosi dell'Egitto orientale. Sebbene voci di presunti avvistamenti, nessun esemplare è mai stato catturato in Tunisia, Libia o Egitto a ovest del Nilo. La specie è stata avvistata anche in Mali (anche di notte, nei pressi del lago Faguibine) e in Niger, ove inoltre sono stati catturati degli esemplari. In Mauritania si ritiene che il gatto delle sabbie viva sui monti Adrar e nella regione di Majâbat al-Koubra. Sebbene possa esservi presente, l'animale non è mai stato catturato in Senegal e Ciad, dove però ne sono state trovate le tracce, e in Sudan.
In Asia la specie è stata avvistata in Siria, nei pressi dell'antico sito di Palmira. Non è chiaro se la piccola popolazione presente nella provincia pakistana del Belucistan sia congiunta, attraverso l'Afghanistan, a quella diffusa nell'Asia centrale. L'animale vive nelle regioni desertiche a est del Caspio (in Iran settentrionale, Turkmenistan e Uzbekistan), ma non sappiamo se l'areale sia collegato alla penisola arabica, dove la specie è presente, né se lo sia stato in passato.
Come indica il nome, il gatto delle sabbie vive in regioni desertiche aride e sabbiose. Predilige terreni piatti od ondulati con vegetazione sparsa ed evita le dune completamente spoglie, ove il cibo è relativamente scarso. Riesce a sopravvivere a temperature comprese tra i -5 e i 52 °C, ritirandosi all'interno della tana quando le condizioni si fanno più estreme. Sebbene beva anche acqua quando questa è disponibile, è in grado di sopravvivere per mesi ricavando i liquidi necessari dal cibo di cui si nutre[3].
Tranne che nella stagione dell'accoppiamento, i gatti delle sabbie conducono vita solitaria. Come dimora utilizzano generalmente le tane abbandonate da volpi o istrici, ma possono anche allargare quelle scavate da gerbilli o altri roditori. Una volta completata, la tana è generalmente diritta, con un'unica entrata, e può raggiungere i 3 m di lunghezza. Il gatto delle sabbie esce allo scoperto dopo il crepuscolo per andare a caccia di roditori, lucertole, uccelli e insetti, sebbene la sua dieta sia composta perlopiù da roditori[3].
Quando va a caccia, il gatto delle sabbie si appiattisce al suolo e utilizza qualsiasi tipo di copertura disponibile per nascondersi. Con le grandi orecchie percepisce la presenza di possibili prede, scavando velocemente nel caso esse siano al sicuro sottoterra. Dal momento che l'animale ricava tutta l'acqua di cui necessita dalle prede, si tiene solitamente lontano dai punti di abbeverata, dove correrebbe il rischio di cadere a sua volta vittima di altri predatori.
I gatti delle sabbie si raggruppano solo per accoppiarsi e stimarne la popolazione è quindi un compito alquanto difficoltoso. Sembra tuttavia che nel deserto arabico il loro numero stia diminuendo in seguito al rarefarsi delle prede. Essi sono stati visti spostarsi per 5–10 km ogni notte in cerca di prede, ma, diversamente dalla maggior parte degli altri felini, non difendono un proprio territorio, e possono perfino usare «a turno» le stesse tane.
I principali nemici dei gatti delle sabbie sono uomini, lupi, serpenti e rapaci[4]. Sono creature generalmente docili, che non hanno paura dell'uomo.
I gatti delle sabbie comunicano tra loro con segni di graffi e marcature odorose su oggetti trovati all'interno del proprio areale, nonché con spruzzi di urina, sebbene non lascino le proprie feci in luoghi esposti come fanno molti altri felini. Emettono vocalizzi simili a quelli dei gatti domestici, ma anche una sorta di forte latrato, soprattutto quando sono in cerca di un partner[3].
Nei gatti delle sabbie l'estro dura cinque-sei giorni ed è accompagnato da richiami e da un aumento delle marcature odorose. Dopo 59-66 giorni, nasce una cucciolata composta mediamente da tre piccoli, generalmente verso aprile o maggio, sebbene, in alcune aree, le femmine possano partorire due cucciolata all'anno. Alla nascita i gattini pesano 39-80 g e sono ricoperti da un mantello maculato di colore giallo chiaro o rossastro. Crescono piuttosto velocemente e raggiungono dimensioni pari a tre quarti di quelle degli adulti entro il quinto mese di vita. Sono del tutto indipendenti al termine del primo anno di vita e raggiungono la maturità sessuale non molto tempo dopo[5]. Su 228 gatti delle sabbie nati negli zoo di tutto il mondo fino al 2007, solo il 61% di essi ha superato i 30 giorni di vita, principalmente a causa delle scarse cure materne date dalle madri che partoriscono per la prima volta[6].
Abbiamo solo poche notizie riguardo all'aspettativa di vita in natura, ma in cattività alcuni esemplari hanno raggiunto 13 anni di età.
La caccia a questo felino è proibita in Algeria, Iran, Israele, Kazakistan, Mauritania, Niger, Pakistan e Tunisia, ma non in Arabia Saudita, Egitto, Emirati Arabi Uniti, Mali, Marocco e Oman[4].
Gli esemplari tenuti in cattività sono molto suscettibili a malattie respiratorie e le infezioni delle vie respiratorie superiori sono la principale causa di morte negli adulti. La più comune tra queste malattie è la rinotracheite infettiva. Dato che la specie è molto suscettibile a problemi di questo genere, negli zoo deve essere allevata in ambienti molto aridi, dove i livelli di umidità e temperatura non devono variare molto[6].
Negli Stati Uniti sono presenti 26 gatti delle sabbie in cattività[7]. Nel maggio del 2010 lo staff dello zoo di Al Ain (AWPR) annunciò la prima nascita di due piccoli in seguito a fecondazione in vitro e procedura facilitata di trasferimento dell'embrione[8].
La scomparsa del gatto delle sabbie da Israele - oltre al fatto che esso è minacciato in ogni parte del suo areale - ha spinto lo zoo di Gerusalemme a iniziare un progetto di reintroduzione della specie. Per questo, utilizzando denaro della Fondazione Shulov per lo Studio degli Animali in Cattività, è stato appositamente costruito un recinto acclimatato nella Riserva Ornitologica di Kibbutz Lotan, nel deserto di Arava. Dopo la costruzione del recinto, sono stati introdotti al suo interno i primi esemplari da acclimatare, rilasciati in natura poco tempo dopo. Il monitoraggio di questi felini dopo il rilascio è stato condotto dallo staff di Ecologia Creativa di Kibbutz Lotan e dai ranger dell'Agenzia Israeliana per la Protezione della Natura e dei Parchi Nazionali (INNPPA). Il progetto di reintroduzione, però, non ha avuto successo, dal momento che gli animali non sono sopravvissuti[9].
Il gatto delle sabbie (Felis margarita Loche, 1858) è un piccolo felino diffuso negli aridi deserti africani e asiatici, in aree così calde e asciutte da essere evitate perfino da un altro felino adattatosi a vivere nei deserti, il gatto selvatico africano: il Sahara, il deserto arabico e i deserti di Iran e Pakistan.
Il primo europeo a descrivere la specie (nel 1858) fu Victor Loche. Lo studioso la battezzò Felis margarita in onore di Jean-Auguste Margueritte, il militare francese a capo della spedizione nel corso della quale venne scoperto l'animale.
Margarita, arba smėlyninė katė (lot. Felis margarita, angl. Sand Cat, vok. Sandkatze) – katinių (Felidae) šeimos nedidelis žinduolis, kuris yra smėlio spalvos, iki 50 cm ilgio ir 30 cm ilgio uodega. Paplitęs Afrikos ir Azijos dykumose. Dieną slepiasi uolose, o naktį medžioja žiurkes, driežus ir vabzdžius.
Artimiausias margaritos giminaitis katinių šeimoje – vilpišys.
Margarita, arba smėlyninė katė (lot. Felis margarita, angl. Sand Cat, vok. Sandkatze) – katinių (Felidae) šeimos nedidelis žinduolis, kuris yra smėlio spalvos, iki 50 cm ilgio ir 30 cm ilgio uodega. Paplitęs Afrikos ir Azijos dykumose. Dieną slepiasi uolose, o naktį medžioja žiurkes, driežus ir vabzdžius.
Artimiausias margaritos giminaitis katinių šeimoje – vilpišys.
VikižodynasSmilšu kaķis (Felis margarita) ir neliela auguma kaķu dzimtas (Felidae) tuksnesī dzīvojošs savvaļas kaķis. Tas sastopams Ziemeļāfrikā, Āzijas dienvidrietumos un centrālajā daļā. Kopš 2002. gada smilšu kaķis iekļauts apdraudēto dzīvnieku sarakstā, jo tā populācija ir ļoti sadrumstalota, neliela un ar tendenci samazināties.[1] Smilšu kaķis sastopams gan smilšainajos, gan akmeņainajos tuksnešos, spējot dzīvot teritorijās tālu no ūdenstilpnēm.[1]
Smilšu kaķis mājo smilšainos un akmeņainos tuksnešos Ziemeļāfrikā, Tuvajos Austrumos un Centrālāzijā.[1] Tas labprātāk uzturas līdzenās vietās vai vietās ar nelielu reljefu, kur aug asā tuksnešu zāle un citi augi. Smilšu kaķis izvairās no klajiem smilšu laukiem, kuros ir ļoti maz medījuma.
Ziemeļāfrikā tie mājo Marokā, Rietumsahārā, Alžīrijā, Tunisijā, Ēģiptē, Sīnāja pussalu ieskaitot. Tas sastopams arī Lībijā, Mali, Nigērijā, Mauritānijā, Senegālā, Čadā un Sudānā.[1] Tuvajos Austrumos tas dzīvo Izraēlā, Jordānijā, Sīrijā un Irākā, kā arī Arābijas pussalas dienvidaustrumos. Centrālāzijā tas sastopams uz austrumiem no Kaspijas jūras, cauri Karakuma un Kizilkuma tuksnešiem līdz Sirdarjas upei un Afganistānas ziemeļiem.[2]
Smilšu kaķis ir mazākais visā kaķu ģintī (Felis). Lai arī tas ir mazs, tā ķermenis ir spēcīgi veidots, kompakts, ar īsām kājām un salīdzinoši garu asti. Tēviņi ir nedaudz lielāki nekā mātītes.[3] Ķermeņa garums ir 45—57 cm, papildu astes garums 28—35 cm, svars mātītei 1,4—3,1 kg, tēviņam 2,1—3,4 kg.[3][4]
Galva ir salīdzinoši liela un plata, arī ausis lielas, trīsstūrveidīgas, novietotas plaši, tādējādi vizuāli vēl paplatinot galvu.[5] Auss kanāls paplašināts, kas nodrošina kaķim izcilu dzirdi.[6] Priekšķepu nagi ir īsi un ļoti asi, bet pakaļkāju nagi ir neasi.[2]
Smilšu kaķa kažoks ir gaišā smilšu krāsā ar nedaudz tumšākiem raibumiem un svītrām. Kopumā mugura ir nedaudz tumšāka nekā vēders. Katram indivīdam raibumojums ir atšķirīgs. Dažiem nav izteikti nedz plankumiņi, nedz svītras, citam ir gan vieni, gan otri. Visbiežāk uz kājām ir tumšas svītras un astei ir tumšs astes gals ar diviem vai trīs tumšiem gredzeniem. Ziemeļu reģionos smilšu kaķa matojums ir ļoti biezs un samērā garš, sasniedzot apmēram 5 cm garumu.[2] Lūpas, zods un pakakle ir balti vai gandrīz balti. Ausis rudi brūnas ar melniem galiņiem. Pāri vaigiem stiepjas tumša svītra, kas sākas pie acu ārējiem kaktiņiem. Acis ir lielas, zaļgandzeltenas, tās aptver gaiša matojuma kontūra. Degungals melns.[7]
Smilšu kaķa pēdiņām ir biezs apspalvojums, kas tās pasargā no karstajām smiltīm un akmeņiem.[1] Šīs īpašības dēļ smiltīs tikpat kā nepaliek pēdu nospiedumi, tādēļ smilšu kaķi ir salīdzinoši grūti savvaļā atrast un tam sekot.[7] Turklāt nakts laikā, kad kaķis ir aktīvs, ja tam kāds tuvojas, smilšu kaķis aizver acis, lai tās tumsā nespīdētu un to nenodotu.[3]
Smilšu kaķis ir vienpatis un ir aktīvs nakts laikā, barības meklējumos noceļojot lielus attālumus, apmēram 5—10 km. Katram indivīdam ir sava teritorija, tēviņam tā ir apmēram 16—40 km²[1] Smilšu kaķis ir lieliski piemērojies dzīvei ļoti skarbos apstākļos, kur dienā temperatūra var uzkāpt līdz +51°C, bet naktī nokristies līdz -0,5°C.[3]
Smilšu kaķis nav veikls lēcējs vai kokos kāpējs, bet tas spēj ļoti ātri rakt smiltis. Dienas laikā, kad tuksnesis sakarst, kaķis ierokas smiltīs un noslēpjas no saules seklā alā.[3] Alu var izmantot vairāki smilšu kaķi, bet vienā alā vienlaicīgi nekad nav vairāk par vienu dzīvnieku. Kad diena sāk atdzist, kaķi iznāk no slēptuves un arī dzesējas, guļot uz muguras, ar plānāk apmatoto vēderu uz augšu.[3]
Smilšu kaķis ir plēsējs un barojas galvenokārt ar maziem grauzējiem (65—88%[1]), piemēram, gerbiliem, adatpelēm, smilšu pelēm, lēcējpelēm un jauniem Kāpzemes zaķiem. Tas medī arī nelielus putnus, piemēram, pupuķcīruļus un tuksneša cīruļus, kā arī dažādus rāpuļus, piemēram, pelēkos varānus, smilšu iguānas, smilšu scinkus, īspirkstu gekonus un dažādas tuksnešu odzes, un kukaiņus.[1]
Smilšu kaķis medījuma pārpalikumus aprok smiltīs, vēlāk atgriežoties pie paslēptās barības. Padzerties tas spēj, barojoties ar saviem upuriem, bet, ja ir iespēja, smilšu kaķis dzer arī ūdeni.[1] Visnozīmīgākā maņa smilšu kaķim medījot ir dzirde, ar kuras palīdzību tas nosaka upura atrašanās vietu, pat, ja tas paslēpies zem smiltīm. Kaķis spēj ātri izrakt medījumu.[4][8]
Atkarībā no izplatības reģiona smilšu kaķiem ir atšķirīgs vairošanās sezonas periods — Sahāras tuksnesī tas ir laikā no janvāra līdz aprīlim, bet Turkmenistānā sezona tikai sākas aprīlī, toties Pakistānā tā ir no septembra līdz oktobrim.[3] Dzimumbriedumu smilšu kaķi sasniedz 9—14 mēnešu vecumā, bet neatkarīgi no mātes tie ir jau 6—8 mēnešu vecumā. Grūsnības periods ilgst apmēram 59—63 dienas, piedzimst 1—8 kaķēni, visbiežāk apmēram 4—5 mazuļi.[3] Mazuļi ir akli un nevarīgi, tie sver apmēram 80 gramus, bet tie ļoti ātri aug un skarbajos apstākļos ātri spēj gadāt paši par sevi.[4]
Smilšu kaķim ir 4 pasugas:
Smilšu kaķis (Felis margarita) ir neliela auguma kaķu dzimtas (Felidae) tuksnesī dzīvojošs savvaļas kaķis. Tas sastopams Ziemeļāfrikā, Āzijas dienvidrietumos un centrālajā daļā. Kopš 2002. gada smilšu kaķis iekļauts apdraudēto dzīvnieku sarakstā, jo tā populācija ir ļoti sadrumstalota, neliela un ar tendenci samazināties. Smilšu kaķis sastopams gan smilšainajos, gan akmeņainajos tuksnešos, spējot dzīvot teritorijās tālu no ūdenstilpnēm.
Kucing pasir (Felis margarita), juga dikenali sebagai sand cat dan sand dune cat, merupakan satu-satunya felidae yang sebahagian besarnya dijumpai di padang pasir. Kucing ini mempunyai taburan yang meluas dan dipisahkan oleh padang pasir Afrika Utara, Asia Barat, dan Asia Tengah. Sejak 2002, kucing yang bersaiz kecil telah disenaraikan dalam kategori Hampir terancam oleh IUCN berikutan kebimbangan atas saiz populasinya yang rendah dan semakin menurun.[2]
Kucing pasir (Felis margarita), juga dikenali sebagai sand cat dan sand dune cat, merupakan satu-satunya felidae yang sebahagian besarnya dijumpai di padang pasir. Kucing ini mempunyai taburan yang meluas dan dipisahkan oleh padang pasir Afrika Utara, Asia Barat, dan Asia Tengah. Sejak 2002, kucing yang bersaiz kecil telah disenaraikan dalam kategori Hampir terancam oleh IUCN berikutan kebimbangan atas saiz populasinya yang rendah dan semakin menurun.
De woestijnkat of zandkat (Felis margarita) is een klein roofdier uit de familie der katachtigen (Felidae). Hij komt voor in de woestijngebieden van Noord-Afrika en Zuidwest-Azië, van de Sahara tot Beloetsjistan, Pakistan.
De woestijnkat heeft een opvallend brede kop met grote, naar voren gerichte ogen en grote spitse oren, die ver uit elkaar staan. Hij kan zijn oren neerwaarts naar de grond richten, waarschijnlijk om ondergrondse geluiden op te pikken van zijn prooidieren. De poten zijn kort, met harige voetzolen.
De woestijnkat heeft een zandkleurige tot okergele vacht met een geringde staart. De flanken, schouders en voorhoofd zijn grijzig gekleurd. Ook op de poten zijn dwarsstrepen goed zichtbaar. De strepen zijn het best te zien bij dieren uit de Sahara. Jonge dieren worden geboren met een duidelijk bruingestreepte vacht, die na verloop van tijd vervaagt.
De zandkat wordt 40 tot 57 centimeter lang, het mannetje wordt 2 tot 3 kilogram en het vrouwtje wordt 1,5 tot 3 kg zwaar. De staart is 23 tot 38 centimeter lang.
's Nachts jaagt de woestijnkat op kleine knaagdieren (voornamelijk gerbils), en hagedissen, maar ook slangen, insecten en vogels worden gegrepen. De woestijnkat drinkt zelden; het meeste vocht haalt hij uit zijn prooidieren. Hij leeft solitair. De dag brengt hij ondergronds door. Vaak is dit in een zelfgegraven hol onder een struik. Ook natuurlijke schuilplaatsen als gesteente worden benut.
Woestijnkatten krijgen gemiddeld zo'n drie jongen per worp. Ze zijn na zes maanden zelfstandig.
De woestijnkat leeft in de droge zand- en steenwoestijnen van het westelijke gedeelte van de Sahara (Marokko en Algerije tot Noordwest-Tsjaad en Noord-Niger), het Arabisch Schiereiland en het oosten van Egypte, Turkmenistan, Oezbekistan en aangrenzende gebieden ten oosten van de Kaspische Zee en Iran en Pakistan. Hij lijkt te ontbreken in het oostelijke gedeelte van de Sahara.
De woestijnkat of zandkat (Felis margarita) is een klein roofdier uit de familie der katachtigen (Felidae). Hij komt voor in de woestijngebieden van Noord-Afrika en Zuidwest-Azië, van de Sahara tot Beloetsjistan, Pakistan.
Sandkatt (Felis margarita) er et kattedyr. Den lever i ørkener og andre tørre områder i Nord-Afrika, Arabia, Iran og Pakistan. Mer enn noe annet kattedyr er den tilpasset ørkenklimaet, med sterk og tørr hete, store temperatursvingninger og mangel på vann. Sandkattens nærmeste slektning er ifølge Carlos A. Driscoll med flere villkatten.[2] Arten har 19 kromosompar.[3]
Sandkatten er en liten art, i størrelse mellom svartfotkatt og tamkatt. Den veier normalt 1,5-3,5 kg (snitt 2,7 kg) og blir omkring 45-57 cm lang og har dertil en hale på 28-35 cm. Pelsen er sandfarget til gråaktig med mørkere striper, som kan være nærmest usynlige. Hodet er forholdsvis bredt. Ørene er uvanlig store og kan vris i alle retninger. Dette gir den en meget skarp hørsel, desto mer fordi også det indre øret er større enn vanlig hos så små katter. Derfor kan den blant annet høre gnagere i gangene deres, i tillegg til at den lettere kan krype gjennom trange ganger og hulrom ved å legge ørene bakover. De store ørene bidrar kanskje også til å øke fordampningen og forhindre at den blir overopphetet.
Sandkatten har sin utbredelse fra Marokko, Algerie og Niger i det nordlige Afrika til Kasakhstan, Pakistan, Tadsjikistan, Turkmenistan og Usbekistan i det sørvestre Asia, der den er kjent fra fem atskilte områder. Vi vet ikke hvorvidt og i så fall når den har hatt en sammenhengende utbredelse. Den trives i sandholdig og steinet ørken med spredt vegetasjon.
Sandkatten tåler temperaturer mellom –5 og +52 oC, og potene er dekket av lange hår som gjør at den kan gå i den glohete ørkensanden. Den er nattaktiv og kan grave seg ned i sanden for å unngå heten om dagen. Av virveldyr tar den mest smågnagere, småfugl, og små reptiler – samt unger av større arter. Også insekter står på spiseseddelen. Den drikker gjerne, men klarer seg godt uten vann ved å utnytte byttedyrenes vanninnhold. Derfor behøver den ikke å oppsøke oaser og andre vannkilder for å drikke, noe som gjør den mindre utsatt for fiender.
Sandkatter er dårlige klatrere og hoppere, men dyktige gravere. Katten er kjent for å grave ut grunne huler i bakken for å slippe unna den verste varmen i ørkenmiljøer. Slike huler deles ofte med andre individer av arten, men ikke samtidig.
Sandkattens farligste fiende er mennesket – ikke bare ved fangst og ved å ødelegge habitater, men også ved å føre med eller etterlate tamme eller forvillede katter og hunder. Andre fiender er blant annet sjakaler, slanger og rovfugler. Utenom paringstiden er sandkatten solitær (enslig), men den forsvarer ikke eget territorium.
Spørsmålet om underarter er uavklart. Fire varianter av sandkatt har blitt beskrevet, men det har vært vanlig å akseptere kun tre av disse som egne underarter. Dette er F. m. margarita som finnes i Nord-Afrika (inkludert Sinai og Den arabiske halvøy); F. m. scheffeli som finnes i Pakistan; og F. m. thinobia som finnes i området fra Iran til Kaspihavet. Den fjerde er F. m. harrisoni, som eventuelt utgjør bestanden i Sinai og på Den arabiske halvøy.
Bestandenes størrelse er ukjent, men IUCN 3.1 regner sandkatten som nær truet (NT).[1] I deler av utbredelseområdet lar muslimene sandkatten i fred fordi de tror den var profeten Mohammeds følgesvenn. Ellers er den fredet i noen land.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Sandkatt (Felis margarita) er et kattedyr. Den lever i ørkener og andre tørre områder i Nord-Afrika, Arabia, Iran og Pakistan. Mer enn noe annet kattedyr er den tilpasset ørkenklimaet, med sterk og tørr hete, store temperatursvingninger og mangel på vann. Sandkattens nærmeste slektning er ifølge Carlos A. Driscoll med flere villkatten. Arten har 19 kromosompar.
Multimedia w Wikimedia Commons Kot pustynny[4], kot arabski[5] (Felis margarita) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Został po raz pierwszy opisany w 1858 roku przez uczestnika francuskiej wyprawy w głąb Sahary. Łacińska nazwa gatunkowa została nadana na cześć komendanta Margueritte'a, dowódcy ekspedycji.
Występuje na kilku odległych od siebie obszarach: na Saharze, Półwyspie Arabskim i w zachodnim Egipcie, a także na wschód od Morza Kaspijskiego oraz na granicy Pakistanu i Afganistanu[6][3]. Zamieszkuje głównie pustynie[7], spotykany również na równinach ubogich w roślinność i skalistych dolinach[8][9].
Kot pustynny jest wielkością zbliżony do kota domowego. Średniej długości futro o kolorze piaskowożółtym na piersi i spodzie zawsze białe. Na futrze słabe, szarobrązowe pręgowanie. Na nogach i ogonie pręgi wyraźniejsze. Kończyny krótkie, pomiędzy poduszeczkami stóp długie, ciemne włosy chroniące przed gorącym piaskiem[7][8]. Głowa bardziej płaska niż u kota domowego. Na bokach głowy bokobrody. Charakterystyczną cechą kota arabskiego są duże uszy. Jama bębenkowa i gruba pusta w środku kość w tylno-dolnej części czaszki, otaczającą ucho środkowe i ucho wewnętrzne są relatywnie większe niż u innych przedstawicieli kotowatych[10].
Kot pustynny prowadzi samotny i nocny tryb życia[11], chociaż podgatunek występujący w Pakistanie w okresie zimowym jest aktywny o zmierzchu i świcie[8]. Dzień spędza w wykopanej przez siebie norze gdzie chroni się przed słońcem[7]. Jest bardzo odporny na ekstremalne temperatury jakie występują na pustyniach[8][3]. Areał osobniczy samca jak i samicy wynosi około 16 km². Czasami wędrują na odległość 8–10 km[12]. Z powodu skrytego trybu życia zwyczaje tego kota słabo poznane. Okres rozrodczy zależny jest od rejonu występowania. Na Saharze trwa od stycznia do kwietnia, w Turkmenistanie w kwietniu natomiast w Pakistanie od września do października[8]. U okazów trzymanych w niewoli samce w tym okresie znakują teren moczem[13]. Ciąża u samic trwa 59–63 dni. Po tym okresie na świat przychodzi 1–8 kociąt (najczęściej 4–5)[8]. Chociaż dojrzałość płciową uzyskują pomiędzy 9 a 14 miesiącem życia, względnie niezależne są już po 6–8 miesiącach[8].
Kot pustynny jest głównie mięsożerny. Poluje głównie na myszoskoczki, nornikowate, zające, pająki, jaszczurki, ptaki, owady oraz żmije. Jeśli w otoczeniu nie są dostępne źródła wody, zadowala się wilgocią z ciał upolowanej zdobyczy.
Wyróżnia się kilka podgatunków kota pustynnego[6] jednak zachodzi potrzeba analizy genetycznej w celu ustalenia ich statusu[3][4]:
Do wrogów kota arabskiego zaliczają się węże, sowy i szakale. U kota arabskiego stwierdzono występowanie toksoplazmozy[14].
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody został zaliczony do kategorii NT (podwyższonego ryzyka)[3]. Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest degradacja siedlisk poprzez urbanizację oraz wypas zwierząt gospodarskich. Innymi zagrożeniami są konkurencja ze strony domowych psów i kotów. Są zabijane również w pułapkach zastawianych na lisy i szakale, jak również w odwecie za zabijanie kurcząt. Polowanie na ten gatunek jest zabronione w kilku krajach[3]. Kot ten jest również nielegalnie kupowany i hodowany jako zwierzę domowe[6].
Niektóre plemiona Beduinów uważają kota pustynnego za zwierzę święte, z tego gatunku wywodził się bowiem Muezza, towarzysz proroka Mahometa.
Kot pustynny, kot arabski (Felis margarita) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Został po raz pierwszy opisany w 1858 roku przez uczestnika francuskiej wyprawy w głąb Sahary. Łacińska nazwa gatunkowa została nadana na cześć komendanta Margueritte'a, dowódcy ekspedycji.
O gato-do-deserto (Felis margarita) é o menor membro do género Felis, juntamente com o gato-bravo-de-patas-negras (Felis nigripes). Apenas alcança os 50 cm de comprimento (cabeça e corpo), mais 30 cm da cauda. Os maiores machos chegam aos 3.5 kg de peso.
Trata-se de um felino bem adaptado à vida em desertos arenosos do Oriente Médio como Sahara, Arábia, Irã, Afeganistão, Turcomenistão e Paquistão. Nas zonas menos áridas destas regiões, convive com o gato-bravo (F. silvestris), aparentemente sem problemas. Não obstante, tem-se documentado o seu desaparecimento em alguns lugares devido o incremento de gatos domésticos assilvestrados.
A cabeça é larga, algo que o torna inconfundível em relação a outras espécies similares, e as orelhas também possuem dimensões apreciáveis. Isto melhora a sua audição e a perda de excesso de calor através delas (uma técnica comúm entre os pequenos mamíferos desérticos como a lebre-da-califórnia ou as raposas-do-deserto). A pelagem é de cor de areia, com poucas riscas mais escuras, que se encontram mais desenvolvidas na subespécie africana, F. m. margarita, e só são facilmente visíveis na parte alta das patas dianteiras. A ponta da cauda também possui coloração escura. Ao contrario de outros felinos, a planta dos pés está coberta totalmente de pelo a fim de as proteger em relação ao contacto com as ardentes areias do deserto.
Este animal apresenta hábitos preferencialmente crepusculares ou noturnos, passando as horas mais quentes do dia protegendo-se entre as rochas. Alimenta-se de roedores (gerbils, ratos), lebres, aves, serpentes (incluindo víboras venenosas), lagartos, aranhas e insectos. Por sua vez, sofrem predação de chacais e aves Strigiformes. A predação feita pelos Humanos tem o fim de comercializar as suas peles; também se vendem animais capturados como mascotes de forma ilegal. Não obstante, na atualidade, só a subespécie paquistanesa (F. m. scheffeli) está sujeita a algum tipo de ameaça, segundo a convenção CITES.
Os gatos-do-deserto são fundamentalmente solitários, mas não territoriais. É comum que vários indivíduos frequentem os mesmos refúgios, ainda que nunca os compartilhem ao mesmo tempo. Durante a época de reprodução, que varia de uma região para outra, os machos atraem as fêmeas com uma espécie de latidos para incitá-las para a cópula.
Entre 59 e 63 dias depois do acasalamento, as fêmeas parem uma ninhada de uma a oito crias, normalmente quatro ou cinco. Apresentam um crescimento rápido e aos 6-8 meses de idade já são independentes, ainda que só atinjam a maturidade sexual por volta do primeiro ano de idade. Ignora-se a sua esperança de vida em liberdade, ainda que em cativeiro possam chegar aos treze anos.
A caça deste gato é proibida na Argélia, Irã, Israel, Cazaquistão, a Mauritânia, Niger, Paquistão e Tunísia.
Sem proteção legal é oferecido pelo Egito, Mali, Marrocos, Omã, Arábia Saudita, ou Emirados Árabes Unidos.
Gatos-do-deserto em cativeiro são altamente sensíveis a doenças respiratórias e infecção do trato respiratório superior é a principal causa de morte em adultos. A doença mais comum é a rinotraqueíte infecciosa. Com o gato-do-deserto sendo muito suscetível a infecções respiratórias têm que ser mantidos em recintos muito árida onde a umidade e a temperatura não oscile.
A partir de 20 de janeiro de 2010, há 26 gatos-do-deserto em cativeiro nos Estados Unidos. Em maio de 2010, o Al Ain Wildlife Park & Resort (AWPR) anunciou o primeiro nascimento de dois gatinhos depois de uma fecundação en vitro e procedimento de transferência de embriões em suas instalações.
A extirpação do gato-do-deserto de Israel, juntamente com o fato de que o gato está ameaçada durante todo sua escala - levou o Zoo de Jerusalém a começar um projeto de reintrodução da espécie. Um gabinete de aclimatação foi construído, utilizando o dinheiro do Zoo do Prof Shulov Fundo para o Estudo de animais em cativeiro, no Kibbutz Reserve Lotã pássaro no deserto de Arava . Após a construção do recinto, os primeiros indivíduos foram transferidos para a aclimatação, e pouco depois foram soltos na natureza. O monitoramento destes gatos após a sua libertação foi conduzida pela equipe Ecologia Criativa no Kibutz Lotan, e por Israel Natureza e Parques Nacionais Proteção Authority (INNPPA) rangers. O programa de reintrodução foi considerado falho, como os animais não sobreviveram.
O gato-do-deserto (Felis margarita) é o menor membro do género Felis, juntamente com o gato-bravo-de-patas-negras (Felis nigripes). Apenas alcança os 50 cm de comprimento (cabeça e corpo), mais 30 cm da cauda. Os maiores machos chegam aos 3.5 kg de peso.
Pisica de nisip (Felis margarita) viețuiește în deșerturile nisipoase și pietroase și poate trăi la depărtare de sursele de apă, utilizându-și prada (rozătoare, șerpi, etc.) pentru a-și potoli setea. Are o culoare de galben pală și o coadă inelată. Urechile pisicilor de nisip sunt largi și poziționate separat și strâmt pe marginile capului.
Din 2002, IUCN a clasificat specia ca fiind de risc scăzut. [2]
Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Pisica de nisip (Felis margarita) viețuiește în deșerturile nisipoase și pietroase și poate trăi la depărtare de sursele de apă, utilizându-și prada (rozătoare, șerpi, etc.) pentru a-și potoli setea. Are o culoare de galben pală și o coadă inelată. Urechile pisicilor de nisip sunt largi și poziționate separat și strâmt pe marginile capului.
Mačka púšťová alebo mačka piesočná (Felis margarita) je živočích, ktorému stačí na prežitie tekutina obsiahnutá v koristi a trocha vody navyše. Má tupé pazúriky, ktorými veľmi dobre hrabe v piesku, kde hľadá pieskomily a podobné hlodavce, občas chytí aj jaštery alebo hady. Pred páľavou sa utiahne do vyhrabanej nory. Vo vrhu sú priemerne 3 mláďatá, ktoré sa osamostatňujú po 6 mesiacoch.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Mačka púšťová
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Mačka púšťová
Mačka púšťová alebo mačka piesočná (Felis margarita) je živočích, ktorému stačí na prežitie tekutina obsiahnutá v koristi a trocha vody navyše. Má tupé pazúriky, ktorými veľmi dobre hrabe v piesku, kde hľadá pieskomily a podobné hlodavce, občas chytí aj jaštery alebo hady. Pred páľavou sa utiahne do vyhrabanej nory. Vo vrhu sú priemerne 3 mláďatá, ktoré sa osamostatňujú po 6 mesiacoch.
Saharska mačka (znanstveno ime Felis margarita) živi v odročnih gorskih predelih in puščavah. Je peščene barve s temnorjavimi odtenki na hrbtu, spodnja stran nog in večji del obraza je medlo bež al bel. Nekoliko temnejši je le njen prečno črtast rep.
Njen obraz je širok in raven, na njem pa ima velika ušesa. Na prvi pogled izgleda kot domača mačka, vendar je njeno telo bolj čokato in tudi njene tace so krajše. Podplate ima poraščene in je zato na mehkih tleh zelo stabilna in je tudi zaščitena pred vročino na skalah.
Saharska mačka (znanstveno ime Felis margarita) živi v odročnih gorskih predelih in puščavah. Je peščene barve s temnorjavimi odtenki na hrbtu, spodnja stran nog in večji del obraza je medlo bež al bel. Nekoliko temnejši je le njen prečno črtast rep.
Njen obraz je širok in raven, na njem pa ima velika ušesa. Na prvi pogled izgleda kot domača mačka, vendar je njeno telo bolj čokato in tudi njene tace so krajše. Podplate ima poraščene in je zato na mehkih tleh zelo stabilna in je tudi zaščitena pred vročino na skalah.
Sandkatt (Felis margarita) är en liten art i familjen kattdjur som lever i öknarna i Afrika och Asien. Den vilar och får sina ungar i en lya under sanden. Födan utgörs av små ryggradsdjur samt insekter och spindlar. Med hår som täcker känsliga ställen av kroppen mot kyla och hetta är den bra anpassad till livet i öknen.
Denna katt har en sandliknande pälsfärg som utgör ett bra kamouflage i djurets utbredningsområde. Den är gulaktig till gråbrun och svansen har två eller tre mörkbruna ringar. Svansens spets är svart.[2] Halsens framsida och brösten är vit. Med en kroppslängd av 45 till 57 cm, en svanslängd av 28 till 35 cm och en vikt mellan 1 500 och 3 500 gram är sandkatten betydligt mindre än vildkatten.[2] Mankhöjden är 25 till 30 cm. Kattens stora öron har långa hår som förhindrar att sand hamnar i örats inre. En rödaktig till orange remsa går från de stora ögonen över kinderna.[3] Kattens päls är vanligtvis medellång och skyddar både för heta och kalla temperaturer. Pälsens längd ökar i kalla regioner vanligen före vintern. Kännetecknande är hår mellan tårna som även täcker fotsulan och som skyddar mot den heta sanden. Klorna är något böjda och delvis indragbara.[3]
Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan 6 underarter:[4]
Vissa forskare, exempelvis Theodor Haltenorth (1910-1981) och Paul Leyhausen (1916-1998), betraktade den asiatiska underarten Felis margarita thinobia på grund av skillnader i skallens uppbyggnad som en egen art, Felis thinobia.[4] De asiatiska och afrikanska sandkatterna ska ha uppkommit genom konvergent evolution. Andra forskare hävdar att alla sandkatter har samma förfäder.
Sandkatten förekommer i sand- och stenöknar, i dessa områden som är för torra för vildkatten, särskilt i regioner med sanddyner.[2] I utbredningsområdet stiger temperaturen ibland upp till 40 °C och sanden kan vara 80 °C het. Temperaturer av -25 °C på vintern är inte heller ovanliga.[3] Arten når i sandöknen en hastighet upp till 40 km/h över cirka 400 meter.[5]
Sandkattens beteende vid jakten är beroende på bytesdjurens beteende. Vanligen jagar katten mellan skymningen och gryningen.[5] Är de flesta bytesdjuren dagaktiva kan sandkatten anpassa sig. Under de heta timmarna av dagen sover de i självgrävda lyor eller i skuggan av en buske.[2] Ofta vandrar katten 5 till 10 km under födosöket. När regionen är täckt av snö stannar sandkatten ibland flera dagar i lyan.[6]
Lyan grävs ofta själv men kan även övertas av rävar, jordpiggsvin eller ökenråttor. Den är 1,5 till 3 meter lång och består av en enda tunnel med sin lägsta punkt cirka 60 cm under markytan. Gångens diameter är ungefär 15 cm.[6]
Sandkatter lever i revir med en storlek på 15 till 20 kvadratkilometer. Dessa territorier överlappar varandra.[7] Troligen kommunicerar sandkatter med hjälp av körtelvätska som lämnas på växtligheten men ytterligare forskning behövs.[8]
De sluter ögonen när det riktas ljus på dem och gömmer sina exkrementer under sanden. På så sätt är det mycket svårt att upptäcka dem. Deras förmåga att hoppa och klättra är inte särskilt bra utvecklade. Däremot kan de gräva mycket bra.
Naturliga fiender är schakaler, ugglor och ormar.[8]
Som de flesta kattdjur har de bra hörsel, lukt- och synförmåga. Sandkatter hör till och med byten som befinner sig under sanden. Vanligtvis gräver de sig fram till bytesdjuret. Med sitt kamouflage kan de gömma sig bakom låga och ojämna markstrukturer.[5] Deras föda utgörs av små gnagare, fåglar, reptiler, insekter och spindlar.[2] Då och då jagar de även ormar som de förvirrar med ett slag på huvudet innan katten biter i ormens nacke.[6] Individer i fångenskap åt cirka 250 gram föda per dag.[6] Ibland äter de även ägg.
Sitt behov av vätskor täcker katten huvudsakligen med födan[2] men den dricker när tillfället finns.[5]
När honan är parningsberedd markerar hon tydligt fler ställen med körtelvätska än under andra tider. Hannen biter i honans nacke vid parningen. Födslar sker i norra delar av utbredningsområdet mellan april och maj samt i sydliga delar även i oktober.[8]
Efter dräktigheten som varar i 59 till 67 dagar föder honan tre till fem ungar. Den största kullen som iakttogs omfattade åtta ungdjur men vanligen föds två till fem ungar.[8] Ungarna väger vid födelsen 39 till 80 gram[2] och ökar dagligen cirka 12 gram i vikt.[8] Efter cirka två veckor öppnar de ögonen för första gången och efter tre veckor kan de gå. Fast näring upptar de med fem veckors ålder. Fram tills ungarna är 6 till 8 månader gamla är de ihop med modern och blir introducerad i konsten att jaga. Efter 9 till 13 månader är unga sandkatter könsmogna.[7]
Medellivslängden i naturen ligger vid 8 till 10 år. Den äldsta individen blev 13 år gammal.[7]
Sandkatten hotas främst av habitatförstörelse när ökenområden får bevattning och används som jordbruksmark. Artens byten föredrar en viss vegetation och när den ändras finns inga byten kvar. Även införda hundar och katter påverkar beståndet. Ibland dödas sandkatten av bönder när den förväxlas med schakaler eller rävar som dödar höns.[1] Före 1970-talet fångades många individer i Pakistan som flyttades till djurparker. Denna fångst påverkade beståndet negativt och idag är arten i Pakistan skyddad enligt lag. I djurparker utanför artens vanliga klimatzon är katten ofta känslig mot det kalla och fuktiga vädret. De flesta individer i dessa regioner dog redan ett år efter fångandet.[9]
I islamiska berättelser beskrivs sandkatten som en följeslagare till Muhammed och hans dotter och därför jagas djuret inte av muslimer.[9] Däremot jagas katten i mindre mått av andra folkgrupper, huvudsakligen för nöjes skull. Några individer blir fångade för att sälja dem som tamkatter. Det finns även spekulationer om att många sandkatter miste livet under Gulfkriget.
IUCN uppskattar beståndet till mindre än 10 000 vuxna individer och listar arten som nära hotad (NT).[1]
Den franske naturforskaren Victor Loche (1806-1863) var 1855/56 medlem av en expedition till provinsen Ouargla i norra Sahara. Under expeditionen upptäckte han katten och identifierade den som dittills okänd. Expeditionens ledare var den franske generalen Captiane Jean-Auguste Margueritte (1823–1870). För att hedra generalen fick sandkatten det vetenskapliga namnet Felis margarita.[3] 1926 upptäcktes ett kattdjur i Turkmenistan och den ryska zoologen Sergej Ivanovich Ognev antog att det var en ny art men senare kom fram att det bara var en annan population av sandkatten.[3]
Tidvis antogs att perserkatten avlades fram från sandkatten men teorin fick ingen bekräftelse.[3]
Sandkatt (Felis margarita) är en liten art i familjen kattdjur som lever i öknarna i Afrika och Asien. Den vilar och får sina ungar i en lya under sanden. Födan utgörs av små ryggradsdjur samt insekter och spindlar. Med hår som täcker känsliga ställen av kroppen mot kyla och hetta är den bra anpassad till livet i öknen.
Benekli kedi veya Kum kedisi (Felis margarita), kedigiller (Felidae) familyasından Kuzey Afrika, Güneybatı Asya ve Orta Asya'da yaşayan az rastlanan yaban kedisi türü.
Benekli kedi hemen hemen evcil kediyle aynı büyüklüktedir; uzunluğu 45–60 cm, kuyruk uzunluğu da buna yakındır. Yetişkin bir benekli kedinin bile yüz ifadesinin yavru evcil kediye benzemesi dikkat çekicidir.[1] Uzun ve yumuşak tüylü kürkü soluk kahverengi ile kahverengimsi boz arası bir renktedir; gövdesinde, kenarları koyu renkli iri lekeler, bacakları ile kuyruğunda daha küçük, koyu renkli benekler bulunur. Bir gece hayvanı olan benekli kedi cangıllarda yaşar ve çoğunlukla kuşları, yılanları ve diğer sürüngenleri avlayarak beslenir.
Çöl koşullarına uyum sağlayan kedi, su ihtiyacını avlandığı hayvanlardan karşılayabilmekte ve su içmeden yaşayabilmektedir. Vücuduna göre en uzun kulaklara sahip kedi türlerinden biridir.[1]
yavru kum kedisi
İran'da fotoğraflanmış bir kum kedisi
Cincinnati Hayvanat Bahçesi
Kedigiller ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Benekli kedi veya Kum kedisi (Felis margarita), kedigiller (Felidae) familyasından Kuzey Afrika, Güneybatı Asya ve Orta Asya'da yaşayan az rastlanan yaban kedisi türü.
Benekli kedi hemen hemen evcil kediyle aynı büyüklüktedir; uzunluğu 45–60 cm, kuyruk uzunluğu da buna yakındır. Yetişkin bir benekli kedinin bile yüz ifadesinin yavru evcil kediye benzemesi dikkat çekicidir. Uzun ve yumuşak tüylü kürkü soluk kahverengi ile kahverengimsi boz arası bir renktedir; gövdesinde, kenarları koyu renkli iri lekeler, bacakları ile kuyruğunda daha küçük, koyu renkli benekler bulunur. Bir gece hayvanı olan benekli kedi cangıllarda yaşar ve çoğunlukla kuşları, yılanları ve diğer sürüngenleri avlayarak beslenir.
Çöl koşullarına uyum sağlayan kedi, su ihtiyacını avlandığı hayvanlardan karşılayabilmekte ve su içmeden yaşayabilmektedir. Vücuduna göre en uzun kulaklara sahip kedi türlerinden biridir.
Вид названий на честь генерала Жана Огюста Маргерита (фр. Jean Auguste Margueritte) (1823–1870) — француза, чия сім'я переїхала в Алжир в 1831 році [3].
Генетичні дослідження показали, що філогенетична лінія роду Felis відокремилася від лінії спільного предка 3,4 млн років тому, види F. margarita і F. silvestris розділилися близько 2,5 млн років тому.[4]
Філогенетичне древо роду Felis
FelisFelis chaus — Кіт очеретяний
Felis nigripes — Кіт чорноногий
Felis margarita — Кіт барханний
Felis silvestris — Кіт лісовий
Кіт барханний відрізняється дрібними розмірами тіла: довжина його тіла 65–90 см, причому 40 % займає хвіст, висота в загривку — 24–30 см; маса дорослих самців — 2,1–3,4 кг, самиці дрібніші. Голова велика і широка, плеската, з бакенбардами. Вуха дуже великі й широкі, без китиць. Райдужна оболонка очей жовта, зіниця щілевиді. Лапи у барханної кішки короткі, сильні. Ступні покриває жорстка шерсть, яка захищає підошви лап від опіків гарячим піском.
Хутро у барханної кішки густе і м'яке, оберігає тіло від низьких нічних температур. Забарвлення протекційне, варіює від піщаного до світло-сірого. На спині й хвості є темніші, сіро-коричневі смуги, які, проте часто зливаються із загальним тоном хутра. Малюнок на голові і ногах темніше і яскравіше виражений. Кінчик хвоста чорнуватий або чорний. Груди і підборіддя світліше по тону. У Середній Азії взимку у барханної кішки з'являється густіша зимова шубка тьмяно-піщаного кольору з сірим нальотом.
Ареал барханної кішки має вид смуги, що починається в Сахарі (Алжир, Марокко, Чад, Нігер) і йде через Аравійський півострів в Центральну Азію (Туркменістан, Узбекистан, Казахстан) і Пакистан.
Барханна кішка мешкає виключно в спекотних, посушливих районах. Її місця проживання вельми різноманітні, від піщаних пустель, практично позбавлених рослинності, до кам'янистих долин, зарослих чагарником. Зрідка вона зустрічається в глинистій пустелі й на кам'янистих прибережних пасмах.
Барханні кішки ведуть суворо нічний спосіб життя. Тільки пакистанський підвид взимку і ранньою весною активний головним чином у сутінках. Від денної спеки вони рятуються в притулках — в старих норах лисиць, корсаків, їжатців, а також в розширених нірках ховрашків і піщанок. Іноді вони самостійно риють неглибокі нори або ямки, де затаюються у разі небезпеки. Домашні ділянки самців і самиць займають в середньому 16 км² і часто перетинаються; у пошуках їжі вони деколи проходять близько 8–10 км.
Барханні кішки м'ясоїдні; у їх раціон входить практично вся дичина, яку вони можуть відшукати. Його основу складають піщанки, тушканчики, інші дрібні гризуни, ящірки, павуки і комахи. Іноді зайці-толаї й птахи, гнізда яких розорюються. Барханна кішка також відома своїм полюванням на отруйних змій. Взимку вона іноді наближається до селищ, але на домашніх кішок і птахів не нападає. Велику частину вологи барханні кішки отримують з їжі і можуть довгий час обходитися без води.
Природні вороги барханних кішок — змії, великі хижі птахи і шакали.
У неволі барханні кішки розмножуються більше одного разу на рік. У природі їх розмноження сезонне і приурочене до ареалу проживання. Так, в Сахарі сезон розмноження продовжується з січня по квітень, в Туркменістані він починається в квітні, а в Пакистані триває з вересня по жовтень. Вагітність триває 59–63 дні, в посліді звичайно 4–5 кошенят, хоча їх може бути до 8. У двотижневому віці їх очі розплющуються, а в п'ятитижневому вони покидають лігво і починають брати участь в полюванні. У віці 6–8 місяців молоді кішки вже відносно незалежні, хоча статева зрілість у них наступає тільки в 9–14 місяців.
У неволі барханні кішки доживають до 13 років.
Відомі такі підвиди, що відрізняються забарвленням:
Барханна кішка занесена в Додаток II до Конвенції CITES (підвид Felis m. scheffeli). Проте загальна чисельність її популяції невідома внаслідок особливостей місця її існування та прихованого способу життя. Приблизно популяція виду оцінюється в 50,000 дорослих осіб (станом на 1996 р.). Барханні кішки не є об'єктом полювання, проте їх відловлюють на продаж. Вони також страждають від руйнування свого природного місця існування. Ще однією загрозою для них становить введення диких і домашніх собак та кішок, які створюють конкуренцію барханним кішкам, полюють на них і передають захворювання. Барханний кіт мешкає в ряді природоохоронних районів в усьому діапазоні свого поширення. Полювання на вид заборонено в ряді країн: Алжир, Іран, Ізраїль, Казахстан, Мавританія, Нігер, Пакистан, Туніс, Об'єднані Арабські Емірати[5][6].
.jpg)
Mèo cát (Felis margarita) hay mèo đụn cát là một loài sinh vật thuộc chi Mèo sinh sống ở các vùng sa mạc của Châu Phi và Châu Á. (Tuy nhiên chúng không được gọi là "mèo sa mạc" vì cái tên này đã dành sẵn cho phân loài mèo rừng châu Phi Felis silvestris lybica.) Mèo cát sống trong những vùng đất khô hạn, thậm chí khô hạn tới mức cả mèo rừng châu Phi cũng không chịu nổi: sa mạc Sahara, sa mạc Ả Rập, các vùng hoang mạc của Iran và Pakistan.
Victor Loche là người châu Âu đầu tiên mô tả loài mèo cát với tư cách là nhà khoa học (vào năm 1858). Cái tên Felis margarita được Loche đặt nhằm vinh danh Jean Auguste Margueritte, người lãnh đạo đoàn thám hiểm mà Loche tham gia trong dịp ông tiếp xúc với loài mèo này.
Mèo cát có kích thước khá nhỏ và trông bè bè với chân ngắn, đuôi dài và đôi tai rất lớn và nhọn. Chiều dài đầu và thân của chúng dao động trong khoảng 39 đến 57 xentimét (15 đến 22 in), cộng thêm cái đuôi dài chừng 23 đến 31 xentimét (9,1 đến 12,2 in). Cân nặng mèo cát nằm trong tầm 1,4 đến 3,4 kilôgam (3,1 đến 7,5 lb)[Chuyển đổi: Số không hợp lệ].[2] Đầu của chúng rất rộng, và tai rất to đến mức đôi tai có thể được trải rộng theo chiều ngang và thậm chí chĩa xuống nhằm phục vụ cho việc săn mồi.
Bộ lông mèo cát có màu vàng nhạt như màu của cát, điểm xuyết những vằn vàng xanh khó nhìn thấy; phần cằm và bụng của chúng có màu trắng. Thông thường các vằn của các phân loài sống ở châu Phi thì dễ nhận biết hơn cả. Tai và chân cũng có các vằn đen, trên mặt thì có các vằn đỏ chạy từ má lên vành ngoài của mắt. Vào mùa đông, bộ lông có thể mọc rất dày lên với độ dài lông có thể lên đến 2 inch (5,1 cm). Mắt mèo cát rất lớn và có màu vàng xanh, còn mũi thì màu đen.[2]
Trái với các loài mèo châu Á khác, mèo cát có lông mọc dày ở giữa các ngón chân, điều này tạo ra một lớp lông cách nhiệt dày giúp chúng không bị bỏng khi đi trên cát. Móng của chi sau khá nhỏ và cùn, cộng với lớp lông dày phủ trên lớp đệm chân khiến dấu chân của mèo cát rất khó bị kẻ thù nhận diện.[2]
Niêm mạc của mi mắt mèo cát có màu đen đậm. Các túi thính giác trong tai có kích thước rất lớn khiến thính giác của mèo cát rất nhạy, có lẽ nhằm giúp chúng cảm nhận được các rung động trong cát. Các đặc điểm thích nghi tương tự cũng xuất hiện ở các động vật sa mạc khác như cáo fennec.
Như cái tên đã nêu ra, loài mèo này sống ở các vùng hoang mạc khô hạn và... có cát. Trong đó, các hoang mạc có địa hình bằng phẳng, không gợn sóng và có thảm thực vật phân bố thưa thớt được chúng ưa thích hơn cả - nguồn thức ăn ở đây ít ra phong phú hơn so với các đụn cát nơi thực phẩm khá là ít ỏi. Chúng có thể tồn tại trong nhiệt độ dao động từ −5 °C (23 °F) đến 52 °C (126 °F) và khi thời tiết khắc nghiệt chúng sẽ rút vào trú ẩn trong các hang đào. Một nguồn nước quan trọng của mèo cát chính là lượng nước nằm ngay trong cơ thể con mồi, chính vì thế chúng có thể sống suốt nhiều tháng mà không cần uống nước - mặc dù chúng không từ chối nếu nhìn thấy một vũng nước trước mặt.[2]
Mèo cát là loài sống đơn độc - ngoại trừ mùa giao phối. "Nhà" của chúng là các hang đào, thường là hang của các con cáo hay nhím bỏ lại. Các hang của chuột nhảy gerbil và các loài gặm nhấm khác cũng được tận dụng - nhưng thường phải đào rộng thêm. Sản phẩm hoàn chỉnh là một chiếc hang tương đối thẳng và có một lối ra vào với chiều dài có thể lên tới 3 mét (9,8 ft). Mèo cát ra khỏi hang lúc chạng vạng tối để săn mồi, mục tiêu là các loài gặm nhấm, thằn lằn, chim và côn trùng, mặc dù khẩu phần của chúng có thể hầu như chỉ bao gồm các loài gặm nhấm.[2]
Khi săn mồi hay di chuyển, mèo cát ẩn mình sát bề mặt cát và sẵn sàng dùng mọi thứ xung quanh để ngụy trang. Chúng dùng đôi tai lớn và nhạy bén để lắng nghe động tĩnh con mồi dưới bề mặt cát, và một khi đã phát hiện mục tiêu thì chúng lập tức đào cát lên để "moi" "nạn nhân" ra. Lượng nước trong cơ thể con mồi được tận dụng triệt để vì vậy mèo cát có thể không cần uống nước mà vẫn sống trong nhiều tháng. Thế nên, chúng cũng hiếm khi lần mò tới các nguồn nước, nơi mà các động vật săn mồi gây hại đến chúng cũng có thể hiện diện.
Như đã nói, mèo cát chỉ tụ họp thành nhóm vào mùa giao phối, vì vậy việc xác định số lượng của chúng gặp nhiều khó khăn. Tuy nhiên dường như số lượng của chúng ở sa mạc Ả Rập đã giảm do nguồn thức ăn của chúng ít phong phú hơn trước. Theo các quan sát, mèo cát có thể di chuyển tổng cộng 5 đến 10 kilômét (3,1 đến 6,2 mi) trong một đêm, tuy nhiên - trái với các loài mèo khác - chúng không bảo vệ lãnh thổ của mình và thậm chí có thể "trao đổi" nhà với nhau.
Mối đe dọa đối với mèo cát bao hàm con người, chó sói, rắn và chim săn mồi.[3] Mèo cát nhìn chung khá dễ bảo và dạn người.
Mèo cát giao tiếp với nhau bằng mùi và vết cào trên các vật thể trong tầm kiểm soát của chúng, và cả bằng nước tiểu - tuy nhiên trái với các loài mèo khác chúng không dùng phân. Tiếng kêu của chúng cũng giống như mèo nhà mặc dù chúng có thể tạo ra những tiếng kêu to và có cao độ lớn - nhất là khi kiếm bạn tình.[2]
Thời kỳ động dục của mèo cát kéo dài chừng 5-6 ngày, trong thời kỳ này các cá thể mèo tăng cường kêu và đánh dấu sự hiện diện bằng mùi. Trung bình mèo cát chỉ đẻ mỗi năm một lứa vào khoảng từ tháng Năm đến tháng Sáu, mỗi lứa ba con và thai kỳ kéo dài khoảng 59-66 ngày; mặc dù trong một số khu vực mèo cát có thể sinh 2 lứa/năm. Mèo con nặng chừng 39 đến 80 gam (1,4 đến 2,8 oz) lúc mới sinh và có bộ lông vàng nhạt pha chút sắc đỏ. Mèo con lớn rất nhanh, đạt 3/4 kích thước của mèo trường thành khi mới 5 tháng tuổi. Chúng sống độc lập khi được một năm tuổi và trưởng thành sinh dục không lâu sau đó.[4] Trong số 228 con mèo cát sinh ra trong các vườn thú trên thế giới, chỉ có 61% sống thọ hơn 30 ngày tuổi, nguyên nhân của tỉ lệ tử vong cao chủ yếu là do mèo con thiếu thốn sự chăm sóc của những con mèo mới làm mẹ lần đầu.[5]
Đến nay vẫn chưa rõ tuổi thọ của mèo cát trong tự nhiên là bao nhiêu, tuy nhiên những con mèo nuôi nhốt có thể sống đến 13 năm.[cần dẫn nguồn]
Săn bắn mèo cát bị cấm ở Algérie, Iran, Israel, Kazakhstan, Mauritanie, Niger, Pakistan và Tunisia, nhưng ở Ai Cập, Mali, Maroc, Oman, Ả Rập Xê Út và Các Tiểu vương quốc Ả Rập Thống nhất thì chúng không được pháp luật bảo vệ.[3]
Mèo cát trong điều kiện nuôi nhốt rất dễ tổn thương bởi các bệnh đường hô hấp và nhiễm trùng đường hô hấp trên là nguyên nhân tử vong chủ yếu của mèo cát trưởng thành. Bệnh hô hấp phổ biến nhất là nhiễm virút rhinotracheitis. Chính vì vậy mèo cát phải được nuôi ở nơi có không khí rất khô và thoáng với độ ẩm và nhiệt độ không dao động quá lớn.[5]
Tính đến ngày 20 tháng 1 năm 2010, có 26 con mèo cát được nuôi nhốt tại Hoa Kỳ.[6] Vào tháng 5 năm 2010, Vườn bách thú Al Ain tuyên bố tại nơi này hai chú mèo cát con đầu tiên đã được sinh ra bằng phương pháp thụ tinh trong ống nghiệm.[7]
Việc mèo cát bị biến mất tại Israel cùng với tình trạng bị đe dọa của chúng nói chung đã khiến Vườn thú Jerusalem khởi động một chương trình "tái định cư" cho mèo cát ở ngoài tự nhiên. Các khu vực có điều kiện khí hậu, thủy thổ thích hơp cho mèo cát được xây dựng tại Khu Bảo tồn Điểu cầm Kibbutz Lotan tại sa mạc Arava. Các cá thể mèo cát đầu tiên được đưa vào sống tại các khu vực này và sau đó được đưa ra ngoài tự nhiên. Việc theo dõi chúng được thực hiện bởi các nhân viên của Kibbutz Lotan và bởi các nhân viên kiểm lâm của Cục Bảo vệ Tự nhiên và Công viên Quốc gia Israel (INNPPA). Tuy nhiên chương trình này đã thất bị hoàn toàn: tất cả các cá thể mèo tham gia chương trình đều không sống sót được ngoài tự nhiên.[8]
Tổng cộng có 6 phân loài mèo cát:
F. m. thinobia đôi khi được xem là một loài riêng biệt; F. m. scheffeli được Hiệp định mậu dịch về các loài bị đe dọa trong các quần thể động thực vật tự nhiên (CITES) xếp vào loài bị đe dọa trong khi Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế chỉ xếp nó vào loài sắp bị đe dọa vào năm 2001.
Mèo cát (Felis margarita) hay mèo đụn cát là một loài sinh vật thuộc chi Mèo sinh sống ở các vùng sa mạc của Châu Phi và Châu Á. (Tuy nhiên chúng không được gọi là "mèo sa mạc" vì cái tên này đã dành sẵn cho phân loài mèo rừng châu Phi Felis silvestris lybica.) Mèo cát sống trong những vùng đất khô hạn, thậm chí khô hạn tới mức cả mèo rừng châu Phi cũng không chịu nổi: sa mạc Sahara, sa mạc Ả Rập, các vùng hoang mạc của Iran và Pakistan.
Victor Loche là người châu Âu đầu tiên mô tả loài mèo cát với tư cách là nhà khoa học (vào năm 1858). Cái tên Felis margarita được Loche đặt nhằm vinh danh Jean Auguste Margueritte, người lãnh đạo đoàn thám hiểm mà Loche tham gia trong dịp ông tiếp xúc với loài mèo này.
Мех у барханной кошки густой и мягкий, предохраняющий тело от низких ночных температур. Окрас покровительственный, варьирует от песчаного до светло-серого. На спине и хвосте имеются более тёмные, серо-коричневые полосы, которые однако часто сливаются с общим тоном меха. Рисунок на голове и лапах темнее и ярче выражен. Кончик хвоста черноватый или чёрный. Грудь и подбородок светлее по тону. В Средней Азии зимой у барханной кошки появляется более густая зимняя шубка тускло-песчаного цвета с серым налётом.
Ареал барханной кошки имеет вид полосы, начинающейся в Сахаре (Алжир, Марокко, Чад, Нигер) и через Аравийский полуостров пролегающей в Центральную Азию (Туркмения, Узбекистан, Казахстан) до окрестностей Нушки в Пакистане.
Известные следующие подвиды[3], различающиеся расцветкой:
Барханная кошка обитает исключительно в жарких, засушливых районах. Её местообитания весьма разнообразны, от песчаных пустынь, практически лишённых растительности, до каменистых долин, заросших кустарниками. Изредка она встречается в глинистой пустыне и на каменистых прибрежных грядах.
Барханные кошки ведут строго ночной образ жизни. Только пакистанский подвид зимой и ранней весной активен главным образом в сумерках. От дневной жары они спасаются в убежищах — в старых норах лисиц, корсаков, дикобразов, а также в расширенных норках сусликов и песчанок. Иногда они самостоятельно роют неглубокие норы или ямки, где затаиваются в случае опасности. Домашние участки самцов и самок занимают в среднем 16 км² и часто пересекаются; в поисках пищи они порой проходят порядка 8—10 км.
Барханные кошки плотоядны; в их рацион входит практически вся дичь, которую они могут отыскать. Его основу составляют песчанки, тушканчики и др. мелкие грызуны, ящерицы, пауки и насекомые. Иногда зайцы-толаи и птицы, гнёзда которых разоряются. Барханная кошка также известна своей охотой на ядовитых змей (рогатая гадюка и т. п.). Зимой она иногда приближается к селениям, но на домашних кошек и птиц не нападает. Большую часть влаги барханные кошки получают из пищи и могут долгое время обходиться без воды.
Естественные враги барханных кошек — большие змеи, вараны, хищные птицы и шакалы.
В неволе барханные кошки размножаются более одного раза в год. В природе их размножение сезонно и приурочено к местности. Так, в Сахаре сезон размножения продолжается с января по апрель, в Туркмении он начинается в апреле, а в Пакистане длится с сентября по октябрь. Беременность длится 59—63 дня, в помёте обычно 2—5 котят, хотя их может быть до 8. В двухнедельном возрасте их глаза открываются, а в пятинедельном они покидают логово и начинают участвовать в охоте. В возрасте 6—8 месяцев молодые кошки уже относительно независимы, хотя половая зрелость у них наступает только в 9—14 месяцев.
В неволе барханные кошки доживают до 13 лет.
Барханная кошка занесена в Приложение II к Конвенции CITES (подвид Felis m. scheffeli). Однако общая численность её популяции неизвестна из-за особенностей среды её обитания и скрытного образа жизни. Примерно она оценивается в 50000 взрослых особей (1996). Барханные кошки не являются объектом охоты, однако их отлавливают на продажу. Они также страдают от разрушения естественной среды обитания. В целом, барханная кошка — наиболее «благополучный» вид среди диких кошек.
.JPG)
Мех у барханной кошки густой и мягкий, предохраняющий тело от низких ночных температур. Окрас покровительственный, варьирует от песчаного до светло-серого. На спине и хвосте имеются более тёмные, серо-коричневые полосы, которые однако часто сливаются с общим тоном меха. Рисунок на голове и лапах темнее и ярче выражен. Кончик хвоста черноватый или чёрный. Грудь и подбородок светлее по тону. В Средней Азии зимой у барханной кошки появляется более густая зимняя шубка тускло-песчаного цвета с серым налётом.
沙漠猫（学名：Felis margarita）是种小型猫科动物，生活在非洲和亚洲的沙漠中。在饲养的情况下可生活13年。
体长大约50厘米，尾长30厘米，成年平均体重大约在2.7公斤左右。头部很宽；耳大而尖。体毛呈沙黄色，身上有淡暗色的条纹，有时基本上看不见。在非洲亚种身上最为明显。尾尖的毛是黑色的。脚掌上的长毛防止皮肤被炎热的沙子烫坏。可以在-5-52摄氏度的温度下生存。
沙漠猫只有在交配季节才会群聚在一起。沙漠猫并不像其他猫科动物会将自己的粪便暴露在明显的地方。它们通过在物体上留下抓痕以及留下尿液的方式来进行交流。 它们会发出类似于家猫的叫声，不过也会在发情时发出音调较高且响亮的声音。听觉在种内沟通中起到了重要的作用。沙漠猫发出短促刺耳的叫声与交配活动密切相关。
沙漠猫住在洞穴中，它们会利用狐狸或豪猪遗弃的洞穴，或者是扩大那些由沙鼠或其他啮齿动物挖掘的小型洞穴。洞穴深度约为1.5米，一般在稍微倾斜的地面上挖掘。洞穴通常只有一个入口，但也有观察到两个或三个入口的洞穴。
在冬天，沙漠猫会在白天行动。但是在炎热的季节，它们主要在黄昏或夜间活动。
沙漠猫的移动方式比较特殊：它们将腹部贴近地面快速移动，只会偶尔进行跳跃。沙漠猫可以突然加速，并以每小时30到40公里的速度冲刺。
以色列的一项无线电遥测研究发现，沙漠猫的活动范围很广。一只雄性沙漠猫通常有16平方公里大小的活动范围。沙漠猫在夜间十分活跃，每晚会进行平均5.4公里的狩猎以及移动。它们曾被记录在一夜完成了5-10公里的长距离跋涉。
在黎明降临之前，沙漠猫会在洞穴的出入口采用相同的观察姿势。沙漠猫们之间可以互换所处的洞穴，但是它们不会在白天进行交换。[2]
小型啮齿类动物是它们的主要食物，在非洲，沙漠猫捕食非洲刺毛鼠，沙鼠，长耳跳鼠，以及幼年草兔。 沙漠猫同样捕食包括拟戴胜百灵，漠百灵的小型鸟类，一些昆虫以及爬行动物，如体型小的荒漠巨蜥，须趾蜥，砂鱼蜥，沙丘壁虎，角蝰，沙蝰等。
沙漠猫能够从猎物获取足够的水分，不过在有水源的情况下它们也会饮水。 它们能够很快的挖地来捕食猎物，并且会将猎物埋在沙子里作为储备。
目前确认有6个亚种：
栖息地衰减是沙漠猫面临的主要威胁，人类的定居活动造成了脆弱的干旱生态系统正在迅速退化，尤其是放牧行为对其造成了更加严重的影响。沙漠猫主要猎食的小型哺乳动物需要有足够的植被，然而干旱，荒漠化，自然植被丧失都会让它们的数目发生较大幅度的波动。
沙漠猫的个性适合当宠物却不容易在饲养环境下生存及繁殖（一直有野生沙漠猫被偷抓去当宠物、但饲养他们的温度及湿度必须控制良好才能避免感染）。
沙漠猫也会被绿洲居民所设置的针对狐狸和豺狼的陷阱所杀死。在阿拉伯东南部偶尔会有此种事件的报道。在以色列，沙漠猫受到较大的食肉动物如狼，狞猫的威胁，而那些冒险接近人类聚集地的沙漠猫也会被狗伤害。[3]
Felis margarita已被列入在CITES的附录二中。 阿尔及利亚，伊朗，以色列，哈萨克斯坦，毛里塔尼亚，尼日尔，巴基斯坦和突尼斯禁止狩猎沙漠猫。 埃及，马里，摩洛哥，阿曼，沙特阿拉伯和阿拉伯联合酋长国没有对其进行法律保护。[4]
沙漠猫在以前属于近危物种，在2016年因为其全球估计数目超过了受威胁类别的门槛被重新分级为无危，但是现在并不确定这个数目是否将会衰减。耶路撒冷 Biblical动物园在以色列的阿拉瓦沙漠启动了沙漠猫放归计划。几只被安置在适宜环境中的圈养沙漠猫在进行野外放归后并没有成功生存。[5]
处于圈养条件下的沙漠猫极易感染呼吸系统疾病造成上呼吸道感染，这是成年沙漠猫的主要死因。 最常见的疾病是具有传染性的鼻气管炎。因为沙漠猫非常容易发生呼吸道感染，它们必须被安置在温度与湿度保持稳定的干燥环境内。
2007年，有四只猫崽出生在阿拉伯联合酋长国的Al Ain 动物园，成为第一对出生在动物园的沙漠猫。
截止2009年7月，45个全球种群圈养机构已经收纳了200只沙漠猫。
到2010年5月为止，29只被安置于美国动物协会认可的十二个机构内的沙漠猫参与了物种生存计划。[6]
2010年1月，Al Ain 动物园宣布沙漠猫的体外受精和胚胎移植首次获得成功，有两只小猫通过此种技术诞生。[7] 2012年7月，作为欧洲濒危物种计划的一部分，有四只小猫在Ramat Gan 动物园出生。[8]
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : 食肉目 Carnivora 科 : ネコ科 Felidae 属 : ネコ属 Felis 種 : スナネコ F. margarita 学名 Felis margarita Loche, 1858[4][5][6][7]。 シノニム Eremaelurus thinobius Ognev, 1927
和名 スナネコ[5] 英名 Sand cat[4][5][6][7]
スナネコ（Felis margarita）は、食肉目ネコ科ネコ属に分類される食肉類。
アラブ首長国連邦、アルジェリア、エジプト（ナイル川以東）、オマーン、カザフスタン、カタール、クゥエート、サウジアラビア、トルクメニスタン[3]。モロッコ[6]。モーリタニアにも分布すると考えられているが、標本の採集例や撮影された記録はない[3]。イエメン、イスラエル、パキスタンでは絶滅したと考えられている[3]。
分布の空白地帯もあるが、単に記録がないだけなのか実際に分布していないのかは不明[3]。例としてエジプトのナイル川以西・リビア・チュニジアにかけての地域では報告例がない[3]。
体長45 - 57センチメートル[5]。体長50cm。尾長28 - 35センチメートル[5]。尾長20cm。体重1.5 - 3.4キログラム[5]。体重1.8-3.6kg。西から東にいくにつれ大型になる[4][6]。背面は明灰黄色や灰色で、8 - 9本の不明瞭な横縞が入る[5]。毛色は黄色で青白い線が走っているが、この線がほとんど見えない個体もいる。尾の先端は黒く[5]、先端寄り3分の1には黒い輪状斑が入る[4]。尻尾の先は黒っぽい。
頭部は幅広い[4][6][5]。耳介は大きく幅広い三角形で、頭部の両脇に低く離れて位置する[4][6][5]。耳介の内側は長い体毛で被われ[5]、耳孔に砂が侵入するのを防いでいる[4]。耳は大きく尖っている。足裏は長い体毛で被われ、暑い砂漠での活動に適応している[4][5]。染色体数は2n=38[4][6]。
幼獣は斑紋が明瞭だが、成長に伴い不明瞭になる[5]。
種小名はJean Auguste Margueritteへの献名[4]。
4亜種に分ける説もある。以下の分類・分布・形態はCole & Wilson(2013)に従う[4]。
2亜種に分ける説もある。以下の分類・分布・形態はIUCN SSC Cat Specialist Group(2017)に従う[7]。
岩砂漠や礫砂漠・砂砂漠・砂丘などに生息するが、基底が砂よりも目の細かい粘土質からなる砂漠を好む[4]。主に夜行性で、昼間は穴に隠れる[5]。キジクルム砂漠では昼行性で、暑い時期のみ夜行性になる[4]。日中は岩陰に潜み、夜になると活動を開始する。自分で巣穴を掘ったり、キツネ類やヤマアラシ類などの古巣を利用する[4]。カラクム砂漠では入り口が1つで、長さ3メートルに達する巣穴の報告例がある[4]。
主にトゲマウス属・アレチネズミ属Gerbillus・ミユビトビネズミ属Jaculusなどの齧歯類を食べるが、ケープノウサギの幼獣も食べる[4][6]。スナヒバリAmmomanes deserti・ハシナガヒバリAlaemon alaudipesなどの鳥類、サバクオオトカゲVaranus griseus・ヘリユビカナヘビ属Acanthodactylus・スナトカゲ属Scincus・Stenodactylus属（ヤモリ科）・スナクサリヘビ属Cerastesなどの爬虫類、昆虫なども食べる[6]。胃の内容物調査ではカクラム砂漠では約65 %をオオスナネズミ（33.5 %）を含む齧歯類が、キジルクム砂漠では約88 %をオオスナネズミが占めていたという報告例がある[4]。水分は主に食物から摂取するが、水が飲める環境であれば飲水も行う[4]。 捕食者はカラカル・キンイロジャッカル・タイリクオオカミなどの大型の食肉類、イヌワシなどの大型の鳥類、ヘビなどが挙げられる[4]。幼獣はアカギツネやワシミミズクに襲われる可能性もある[4][6]。
繁殖様式は胎生。主に3 - 4月に繁殖するが[5]、地域変異もありサハラ地区では1 - 4月に繁殖する[4]。年に2回繁殖している可能性もある[4]。1回に2 - 8頭（主に3頭）の幼獣を産む[6]。飼育下での734頭の出生記録では約30 %が生後30日、約13 %が1年以内に死亡し、以後は生後10年を過ぎるまで死亡率は10 %以下まで減少している[4]。生後9 - 14か月で性成熟する[4][6]。飼育下での寿命は14年以上に達することもある[4][6]。
放牧などによる生息地の破壊および獲物の減少、内戦、人為的に移入されたイヌ・ネコによる捕食や感染症の伝搬、キツネ類やキンイロジャッカル用の罠による混獲などによる影響が懸念されている[3][4]。イエメンでは1952年以降は記録がなく絶滅したと考えられ、イスラエルでも2000年に行われた調査で生息が確認されなかったため絶滅したと考えられている[3]。トルクメニスタンのカラクム砂漠では約25年にわたり報告例がない[3]。パキスタンでは1990年代後半に行われた地下核実験により、生息地が大きな影響を受けたと考えられている[3]。1977年にネコ科単位でワシントン条約附属書IIに掲載されている[2]。
1986年における飼育数は6施設で44匹と報告されている[5]。2013年における飼育数は44施設で174匹と報告されている[4]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
모래고양이(Felis margarita)는 고양이과 고양이속에 딸린 동물로, 완전한 사막 지형에 서식하는 유일한 고양이과 동물이다. 북아프리카, 서남아시아, 중앙아시아 등지에 분리되어 분포한다. 개체수 감소로 인하여 2002년에 IUCN에서 준위협종으로 분류하였다.[1] 모래고양이는 물에서 멀리 떨어진 모래사막이나 암석사막에서 발견된다. 발은 두툼하게 털로 덮여 있어 극열과 극한이라는 사막의 극단적인 환경에 적응할 수 있다.[2]
6종의 아종이 알려져 있다.
다음은 고양이과의 계통 분류이다.[9]
고양이과† 마카이로두스아과
표범아과 구름표범속 표범속 고양이아과 마블고양이속 황금고양이속 서벌속 카라칼속 호랑고양이속 스라소니속 치타속 퓨마속 재규어런디속 마눌속 삵속 고양이속
.JPG)
.jpg)
.jpg)
