IUCN Red List of Threatened Species: endangered
Pteronura brasiliensis was discovered in 1788 by Gmelin. In addition to its common name, giant otter, P. brasiliensis has also been called the Guiana flat-tailed otter, winged-tailed otter, and margin-tailed otter.
Pteronura brasiliensis moves through the water using different body parts according to its swimming speed. When swimming slowly, P. brasiliensis paddles with all four feet and leaves the tail stationary. When moving quickly, P. brasiliensis undulates its tail and leaves its feet stationary.
Pteronura brasiliensis has few predators, but occasionally it is killed by jaguars and pumas. Unattended offspring suffer greater predation due to their altricial nature. Competition also affects the livelihood of P. brasiliensis. The Neotropical otter, Lutra longicaudis, is sympatric with P. brasiliensis. Other species that are sympatric with P. brasiliensis include caimans, large piscivorous fish, and river dolphins, but competition from these species is probably minimal.
Carter and Rosas, Gittleman, Husson, Redford and Eisenberg
Perception Channels: tactile ; chemical
Logging and mining workers are not able to sustain themselves on the fish/protein available in some South American river systems. P. brasiliensis and its ravenous appetite are often blamed for this lack of resource availability.
Carter and Rosas (1997), Nowak (1991)
Humans continue to illegally harvest Pteronura brasiliensis for pelts. Indigenous groups use the meat and pelt of P. brasiliensis for subsistence.
Carter and Rosas (1997)
Pteronura brasiliensis is a piscivore. It hunts during the day, usually along river and lake margins. Hunting is done primarily by vision, but hearing, smell and touch are also well suited for murky water. Fish are captured in solitary or social hunts. Shallow water hunts take place along water edges where fish hide among vegetation. These hunts are solitary and more successful in terms of fish per individual. Deep water hunts are performed by families. Synchronous dives and organized trapping of prey against shorelines are sometimes observed.
The preferred fish diet of P. brasiliensis includes members of the catfish, perch and characin families. When fish abundance is low, P. brasiliensis feeds on crustacenas, small snakes and small caiman. Food is either taken to shore (large prey) or eaten while P. brasiliensis floats on its back (small prey). Pteronura brasiliensis takes in about 6-9 pounds of seafood per day.
Carter and Rosas (1997), Eisenberg (1989), Emmons (1990), Laidler (1982), Nowak (1991)
Pteronura brasiliensis is endemic to South America. It is found throughout the Orinoco, Amazon, and La Plata River systems, which range from east of the Andes mountains in northern Argentina north to Venezuela and Colombia.
Carter and Rosas (1997), Emmons (1990)
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Pteronura brasiliensis lives in lentic freshwater rivers, lakes and creeks. On occasion, they are seen in agricultural canals and reservoirs of small dams, although they prefer gently sloped river banks and secluded areas with overhanging vegetation.
Carter and Rosas (1997), Nowak (1991)
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams
Average lifespan
Status: captivity: 12.8 years.
Average lifespan
Status: captivity: 12.0 years.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 24000 g.
Reproduction in Pteronura brasiliensis is documented primarily by observations done in captivity. Peak breeding season begins in late spring and early summer, although some breeding takes place throughout the year. Females are receptive for 3-10 days of the 21 day estrous cycle. Swelling of the nipples and vulva signal receptivity. Mating occurs in the water. After fertilization, gestation ensues for 65-70 days. Birth of altricial young occurs in late August through early October.
High juvenile mortality often leads to conception of a second litter of offspring, born from December to April. Litter size ranges from 1-5 individuals (usually 2-3), each weighing approximately 170-230g. Cubs are kept in family dens for the first 2-3 weeks of life. Offspring open their eyes at 1 month and begin to regularly follow parents out of the family den. Young P. brasiliensis are weaned 3-4 months after birth. They are independent hunters and indistinguishable from their parents at 9-10 months. Sexual maturity of P. brasiliensis is reached at 2 years.
The estimated lifetime of P. brasiliensis is 10-13 years.
Carter and Rosas (1997), Gittleman (1989) , Macdonald (1984), Nowak (1991), Parker (1990), Redford and Eisenberg (1992)
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 204.25 g.
Average gestation period: 68 days.
Average number of offspring: 1.5.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 730 days.
Braziliya samuru (lat. Pteronura brasiliensis) və ya Nəhəng su samuru — Dələkimilər fəsiləsinə daxil olan nəməli növü. Pteronura cinsinə daxil olan yeganə növ. Amazon çayının hövzəsi boyunca, Tropik meşələrdə yayılmışlar. Nəhəng su samurları həmçinin Orinoko çayı hövzəsindədə yayılmışdır.
Onların ümumi uzunluıarı 2 metr təşkil edir (70 sm onların quryruqlarıdır.). Çəkiləri isə 20 kq çatır. Şirisulu ərazilərdə yaşayan samurkimilər yarım fəsiləsinıə daxil olan ən böyük növdür. Açıq dənizlərdə yaşayan dəniz samurları uzunluq baxımından nəhəng su samurlarına çata bilməsədə çəki baxımından oları ötür.
Onlar uzaq qohumları olan çay samurlarında fərqlənirlər. Gündüz aktiv olan bu canlılar, ürkək olmamaları ilə fərqlənirlər. Cənubi Amerikanın çay sahili ərazilərində bu canlılar 5-8 arası başdan ibarət olan qruplar təşkil edirlər. Suda onlar balıqlar, ilanlar (Anakondalarda[1] daxil olmaqla) və su quşları, quruda isə gəmiricilər və quşlarla (onların yumurtaları ilə) qidalanırlar. Ovu qrup halında edirlər.
Baziliya sdamurları 1-5 arası bala doğurlar. Balaların təbiətdə ən böyük düşmənləri kaymanları və yaquarlardır. Bu təhlükə ilə əlaqədar dişi ildə iki dəfə bala verə bilir. 10-larla ay ərazində körpələr artıq yetkinlərin ölçüsünə çatır. Orta ömür müddəti 10 ildir.
Nəhəng su samurlarının yayıldığı arealda həmçinin Amerika çay samurları da yayılmışdır. Onlar daha çox çay samurlarına bənzəyirlər.
Cənubi Amerikadan kənarda onlar ancaq zooparklarda saxlanılırlar. Onların saxlandığı zooparklar haqqında məlumatı toplamaq mümkün deyildir.
Braziliya samuru (lat. Pteronura brasiliensis) və ya Nəhəng su samuru — Dələkimilər fəsiləsinə daxil olan nəməli növü. Pteronura cinsinə daxil olan yeganə növ. Amazon çayının hövzəsi boyunca, Tropik meşələrdə yayılmışlar. Nəhəng su samurları həmçinin Orinoko çayı hövzəsindədə yayılmışdır.
Ar c'hi-dour brasañ er bed eo ar bleiz-stêr, pe ki-dour meur, (Pteronura brasiliensis). Ar spesad nemetañ eo er genad Pteronura.
Ar bleizi-stêr a c'hell tizhout 180 cm ha pouezañ 34 kg. Ar parezed zo bihanoc'h ha pouezañ a reont 26 - 27 kg hepken. Ur vlevenn stank ha c'hwek, gell-du he liv, en deus. Un tarch gwenn disheñvel he stumm evit pep loen zo war e c'houzoug. Ront eo e benn ha berr e zivskouarn. Gant kreoñ eo goloet ar fri hag an divfron hepken a c'haller gwelet. E zaoulagad ledan a ro tro dezhañ da hemolc'hiñ dindan an dour. Berr ha palvezek eo e bavioù. 12 vloaz e c'hell bevañ en ur gwarezva, kalz nebeutoc'h en natur moarvat.
Kavout a reer bleizi-stêr e stêrioù ha lennoù izeldirioù trovanel holl vroioù Suamerika estreget Chile. Deuet eo da vezañ ral-tre e Paraguay, Uruguay hag Arc'hantina.
Unan eus preizherien vrasañ ar rannved-se eo ar bleiz-stêr. En em vagañ a ra diwar pesked, kranked, kaimaned bihan ha naeron. Gallout a ra hemolc'hiñ e-unan pe e strolladoù. Ur spesad kevredadel eo ar bleizi-stêr. Bevañ a reont e strolladou familh 4-8 ezel enno. Ar parezed a c'han etre 1 ha 5 kolen en un douarenn ur wech ar bloaz. Gant o mamm e chom ar c'helin etre daou ha tri bloavezh.
Hemolc'het e vez ar bleizi-stêr evit o c'hroc'hen met ivez evit o c'hig. En arvar eo ar spesad hervez an IUCN, abalamour d'ar chase, da zistrujadur e annez, da gleñvedoù degaset gant an anevaled doñv ha d'al louzoù enep-amprevaned a zalc'h en e gorf.
Ar c'hi-dour brasañ er bed eo ar bleiz-stêr, pe ki-dour meur, (Pteronura brasiliensis). Ar spesad nemetañ eo er genad Pteronura.
La llúdria gegant (Pteronura brasiliensis) és un mamífer carnívor amfibi, originari de Sud-amèrica. Té la mida d'un humà adult, i és el membre més llarg de la família dels mustèlids, un grup de predadors amb èxit arreu del món. A diferència de la majoria de mustèlids, la llúdria gegant és una espècie social, amb grups familiars que inclouen habitualment entre tres i vuit membres. Els grups se centren al voltant d'una parella reproductiva dominant, i presenten unes grans cohesió i cooperació. Tot i que són animals generalment pacífics, també són territorials i s'han observat agressions entre diferents grups. La llúdria gegant és activa exclusivament durant les hores de sol. És l'espècie de llúdria més sorollosa, i se n'han documentat diferents vocalitzacions que expressen alarma, agressivitat, i tranquil·litat.
La llúdria gegant (Pteronura brasiliensis) és un mamífer carnívor amfibi, originari de Sud-amèrica. Té la mida d'un humà adult, i és el membre més llarg de la família dels mustèlids, un grup de predadors amb èxit arreu del món. A diferència de la majoria de mustèlids, la llúdria gegant és una espècie social, amb grups familiars que inclouen habitualment entre tres i vuit membres. Els grups se centren al voltant d'una parella reproductiva dominant, i presenten unes grans cohesió i cooperació. Tot i que són animals generalment pacífics, també són territorials i s'han observat agressions entre diferents grups. La llúdria gegant és activa exclusivament durant les hores de sol. És l'espècie de llúdria més sorollosa, i se n'han documentat diferents vocalitzacions que expressen alarma, agressivitat, i tranquil·litat.
Vydra obrovská (Pteronura brasiliensis) je vydra, žijící ve velkých řekách Jižní Ameriky.
Dosahuje délky přes 1,5 metru a váhy okolo 30 kg a je tak spolu s vydrou mořskou největším představitelem této podčeledi. Místní obyvatelé jí říkají „lobo de río“ (říční vlk), kvůli její velikosti a společenskému způsobu života. Charakteristickými znaky jsou dlouhý zploštělý ocas a silné tlapy opatřené drápy a plovacími blánami. Srst má rezavohnědou až černou, s výraznou bílou kresbou na krku a hrudi. Na rozdíl od většiny lasicovitých šelem žije ve skupinách čítajících až dvacet jedinců, kteří mezi sebou komunikují nezaměnitelným pronikavým křikem. Je aktivní ve dne, loví ryby, plazy, korýše, vodní ptáky a drobné savce.
Rozlišují se dva geografické poddruhy: P. b. brasiliensis a P. b. paraguensis.
Vyder obrovských ubývá v důsledku lovu kožešin i úbytku jejich přirozeného prostředí. V současnosti se jejich počet odhaduje na 5000 kusů. V zoologických zahradách je chována vzácně, v České republice ji chová pouze ZOO Zlín. V zajetí patří k velmi milým chovancům, stejně jako ostatní vydry je mimořádně hravá a snadno zkrotne. Někdy ji chovají i amazonští indiáni.
Ivan Heráň: Kunovité šelmy. Státní zemědělské nakladatelství (edice Zvířata celého světa), Praha 1982. 07-004-82. Strana 53
Vydra obrovská (Pteronura brasiliensis) je vydra, žijící ve velkých řekách Jižní Ameriky.
Brasiliansk kæmpeodder (Pteronura brasiliensis) er et mårdyr, der lever i sydamerikanske regnskove. Den lever i floder som Amazon, Orinoco, Rio São Francisco og Paraná-floden.
Brasiliansk kæmpeodder er den største af odderarterne med hensyn til kropslængde. Hannerne har en gennemsnitslængde på 1,5-1,8 meter og vejer 26-32 kg, hvor hunnerne er lidt kortere og lettere med en længde på 1,5-1,7 meter og en vægt på 22-26 kg. I 1959 blev der observeret et individ med en længde på 2,40 meter. Dette er et udsædvanligt stort individ, og der er ikke gjort fund af nyere dato, som kan understøtte dette fund. De manglende fund kan skyldes den intensive pelsjagt, der fandt sted på blandt i 1950'erne og 1960'erne. Efter jagtens ophør i 1973 er den blevet betragtet som truet og derfor rødlistet.
Store floder med lidt strøm, samt søer og sumpe tiltrækker kæmpeodderne. I disse områder foretrækker de steder med stor densitet af fisk, ikke for stejle skrænter og med vegetation hængende ud over vandet. På flodskrænten bygger de huler tæt på vandkanten, som de hviler i i løbet af dagen, og hvis de har unger. Længere væk laver de huler, som benyttes i våde perioder med højvande.
På taget af deres huler skabes et fælles latrin, som de alle tisser i for efterfølgende at ælte deres poter i det. På den måde kommer de alle til at lugte ens, og de kan genkende hinanden fra fremmede og markere deres territorium hvor de gå. Territorierne kan være ganske små, helt ned til 105 hektar for en gruppe på 5-8.
I den peruvianske del af Amazonas lever de i grupper for at undgå større rovdyr; hovedsageligt alligatorer. I Pantanal er Pantanal er den største fjende en gruppe af andre kæmpeoddere eller en enlig strejfer.
De er aggressive dyr, og deres konfrontationer kan have dødelig udgang. Disse konflikter kan undgås ved at anvende enten duftmarkering eller akustiske signaler.
Brasilianske kæmpeoddere undgår kontakt (aggressiv adfærd samt underkastelse og flugt) med fremmede grupper ved at markere deres territorium med duftsignaler. Internt i gruppen, som består af et par og deres unger fra de foregående år, samt ungerne fra det nuværende år, bruges duftmarkering til kommunikation af social og seksuel status.
Akustiske signaler kan ligeledes bruges til at undgå andre grupper eller til at skræmme rovdyr væk. En række af akustiske signaler anvendes formentlig til at styrke sammenholdet internt i gruppen og består af høje kald, der kan inddeles efter de to adfærdssammenhænge, hvor de hyppigst forekommer – hhv. kamp og fredelig kommunikation.
Kamp kan enten være internt i gruppen eller eksternt med en fjende. Overraskes den af en uventet genstand eller situation, er det blevet observeret, at de frembringer et kort advarselssignal, som øjeblikkeligt tiltrækker de andre individers opmærksomhed.
Vokaliseringsrepertoiret består af ni forskellige lyde, der beskrives som prusten, knurren, skrig, HAH, brummen, kurren, piben, hyl og jamren. Signaler, der anvendes ved kontakt med fremmede oddere består af fire førstnævnte. HAH! og prusten er begge alarmsignaler. Mens HAH! indikerer en svag interesse eller alarm, indikerer prusten en pludselig alarmering. HAH! er blevet observeret anvendt som et trusselssignal i forsøget på at skræmme Amazonas største prædator, den sorte kaiman, væk. Knurren signalerer angrebslyst og frembringes mod en potentiel fare. Skrig bruges i flere forskellige situationer, blandt andet som et bluff-angreb mod en prædator som en måde at komme i kontakt med andre individer, der er langt væk, men bruges også af en opstemt brasiliansk kæmpeodder. Brummen, kurren og piben er alle tre signaler, der spiller en vigtig rolle for etableringen og opretholdelsen af sociale relationer. Brummen er et beroligende signal, som laves af individer, der færdes sammen og udtrykker en afslappet situation. Kurren er en lyd, der anvendes to individer imellem, som er i nær kontakt med hinanden som for eksempel to voksne, en forælde og en unge eller ved en venlig genforening med et individ. Piben formodes at være et kontaktkald mellem grupper for at udvise venlige intentioner. De resterende to lyde, hyl og jamren anvendes af unger og brugen af disse er ikke nærmere beskrevet. I betragtning af den udbredte brug af akustisk kommunikation er der lavet relativt få studier på dette område. På nuværende tidspunkt er den vokale kommunikations rolle både internt i grupperne og eksternt mellem grupperne dårligt belyst. For nogle af disse lyde tyder tidligere studier på, at brugen af dem afhænger af adfærd, social rang og alder. Det er dog i høj grad spekulativt, da man ikke har kunnet tilegne de enkelte lyde til hvert enkelt individ i gruppen.
Der er ingen kildehenvisninger i denne artikel, hvilket er et problem.Brasiliansk kæmpeodder (Pteronura brasiliensis) er et mårdyr, der lever i sydamerikanske regnskove. Den lever i floder som Amazon, Orinoco, Rio São Francisco og Paraná-floden.
Der Riesenotter (Pteronura brasiliensis) ist eine im amazonischen Regenwald verbreitete Art der Otter. Zu den Flusssystemen, in denen er beheimatet ist, gehören der Amazonas, der Orinoco und der Río de la Plata.
Er ist mit einer Länge von zwei Metern (davon 70 cm Schwanz) und einem Gewicht über 20 Kilogramm der mit Abstand größte im Süßwasser lebende Otter. Der Seeotter ist deutlich schwerer, allerdings kürzer als der Riesenotter.
Im Gegensatz zum entfernt verwandten europäischen Fischotter ist der Riesenotter tagaktiv und gesellig. Er ist entlang der südamerikanischen Flüsse in Trupps von fünf bis acht, selten bis zu zwanzig Individuen anzutreffen. Im Wasser jagt er nach Fischen, er frisst aber auch Wasservögel, Mäuse und Vogeleier. Die Jagd wird in der Gruppe organisiert, das heißt, die Mitglieder einer Ottergruppe treiben sich die Fische gegenseitig zu.
Ein Wurf umfasst ein bis fünf Junge. Die große Zahl der Feinde junger Otter (z. B. Kaimane, Jaguare) macht zwei Geburten pro Jahr notwendig. Nach zehn Monaten haben die Jungen die Größe der Elterntiere erreicht und sind im Alter von zwei Jahren geschlechtsreif. Die Lebenserwartung der Riesenotter beträgt etwa zehn Jahre.
Im gleichen Lebensraum wie der Riesenotter lebt der kleinere Südamerikanische Fischotter, der in Größe und Verhalten mehr dem europäischen Fischotter gleicht.
Außerhalb Südamerikas leben nur wenige Riesenotter in Zoos oder Tierparks. Nachhaltige Zuchterfolge gelangen seit 1990 dem Tierpark Hagenbeck in Hamburg, in dem bereits 1961 Riesenotter gehalten und erstmals außerhalb Südamerikas ein Riesenotter geboren und aufgezogen wurde, und dem Zoo von Philadelphia. Seit 2005 wird nach vielen Jahren Abwesenheit die erfolgreiche Haltung und Zucht in Hamburg mit einem Importpaar aus Südamerika fortgesetzt. Im Zoo Dortmund gelangen seit 2004 vier seltene Aufzuchterfolge mit insgesamt elf erfolgreich aufgezogenen Jungtieren, nachdem zahlreiche Jungtiere in den vergangenen Jahren gestorben waren.
Die guten Nachzuchtergebnisse in Dortmund und Hamburg ermöglichten es, in mehreren europäischen Zoos neue Zuchtpaare zu etablieren, so in Leipzig, Duisburg, Doue la Fontaine, im englischen Chestnut Centre, dem Zoo Chester und im South Lakes Wild Animal Park.
2009 wurden im Zoo Doue la Fontaine in Frankreich erstmals Riesenotter geboren, dieser Erfolg wiederholte sich im englischen Chestnut Centre im Jahre 2010; dem Zoo Duisburg gelang am 14. Dezember 2009 erstmals eine Nachzucht.[1] Als erster europäischer Zoo hielt Leipzig bereits 1881 einen Riesenotter; seit 2009 ist diese Art dort nun wieder im Bestand.[2][3]
Der Riesenotter (Pteronura brasiliensis) ist eine im amazonischen Regenwald verbreitete Art der Otter. Zu den Flusssystemen, in denen er beheimatet ist, gehören der Amazonas, der Orinoco und der Río de la Plata.
Yaku puma, Hatun pishña[2] icha Yaku lobo[3] (Pteronura brasiliensis) nisqaqa huk aycha uquq ñuñuq uywam.
Yaku puma, Hatun pishña icha Yaku lobo (Pteronura brasiliensis) nisqaqa huk aycha uquq ñuñuq uywam.
பெரும் நீர்நாய் (Pteronura brasiliensis) என்பது தென் அமெரிக்காவை தாயகமாகக் கொண்ட நீர்நாய் இனமாகும். இது மரநாய்வகையி குடும்பத்தின் மிக நீளமான உடல் கொண்ட விலங்காகவும் 1.7 மீட்டர்கள் (5.6 ft) வரை வளரக்கூடிய வகையில் தகவமைத்துக் கொண்டுள்ள ஒரே கொன்றுண்ணியாகவும் உள்ளது. மற்ற மரநாய்வகையி விலங்குகள் போலன்றி இது சமுதாய வாழ்க்கைக்குரியது. மூன்று முதல் எட்டுவரையான குழுவாக வாழும். பொதுவாக தம் பகுதியில் அமைதியான விலங்காகக் காணப்பட்ட போதிலும் குழுக்களுக்கிடையில் மூர்க்கத்தனமானது. இது பகல் நடத்தைக்குரியதாக பகலில் செயற்றிறன் மிக்கதாகக் காணப்படும். இது ஒரு சத்தமிடும் விலங்கினமாக கோபம் மற்றும் மீளமைதலின் போது தனித்துவமான ஒலியெழுப்புவது பதிவுசெய்யப்பட்டுள்ளது.
பெரும் நீர்நாய் தென்னமெரிக்காவின் வட மத்திய பகுதியில், அதிலும் அதிகமாக அமேசன் ஆறு மற்றும் பந்தானல் பகுதியில் வாழ்கிறது.
இதன் பரவல் பெருமளவு குறைவடைந்து செல்வதுடன் தொடர்ச்சியற்றும் காணப்படுகின்றது. 1950,1960 களில் உச்சமடைந்த அவற்றின் மென்மையான தோலுக்கான வேட்டையாடல்களால் அவற்றின் எண்ணிக்கை வெகுவாகக் குறைந்தது. இவ்விலங்குகளின் எண்ணிக்கை காடுகளில் 5,000ஐ விடக் குறைந்தமையால் 1999 இல் ஆபத்துக்குள்ளான விலங்குகளின் பட்டியலில் சேர்க்கப்பட்டது. இது அமெரிக்க வெப்ப மண்டலப் பகுதியில் காணப்படுகின்ற மிக ஆப்த்துக்குள்ளான விலங்கு ஆகும். இவற்றின் வாழிடம் பாதிப்புக்குள்ளாதல் மற்றும் இடர்நிலை என்பன அதிகமானதாகும். இராட்சத நீர்நாய் ஒரு பிறப்பாக்க வளம் குறைந்த விலங்காகவும் உள்ளது ; 2013 இல் 60 விலங்குகள் மட்டுமே பிறந்தன.[1]
பெரும் நீர்நாய் ஈரூடகவாழி வாழ்க்கை முறையைக் காட்டுவதற்காக பல்வேறு இசைவாக்கங்களைக் காட்டுகின்றன. அவை; உடல் குறைந்தளவு மயிர்களால் மூடப்பட்டிருத்தல், செட்டை போன்ற வால், துடுப்புப் பாதங்கள் என்பனவாகும். இந்த விலங்கினங்கள், அடிக்கடி வெள்ளத்தால் நிரம்பக்கூடிய நன்னீர் ஆறுகளையும் ஓடைகளையும் விரும்புவதுடன் ஏரிகள் நீர்வீழ்ச்சிகளையும் விரும்பும். தமது உணவு இடத்திற்கு அணமையில் தங்கும் முகாம்களை அமைப்பதற்கா அங்குள்ள தாவரங்களை துப்புரவு செய்யும். இராட்சத நீர்நாய் தனித்துவமாக கெளுத்தி முதலிய மீன்களை உண்பதுடன் ஆமை, நண்டு, பாம்பு முதலானவற்றையும் உண்ணும். மனிதரைத் தவிர இதற்கு குறிப்பான கொன்றுண்ணி இல்லை.
மரநாய்வகையி குடும்பத்தின் நீர்நாய் என்ற துணைக்குடும்பத்தில் உள்ள இனங்களில் ஒன்று பெரும் நீர்நாய் ஆகும். இந்த இனத்தில் P. b. brasiliensis மற்றும் P. b. paraguensis என்று இரு துணையினங்கள் உள்ளன.[2]
பெரும் நீர்நாய் பரிய உடலமைப்புள்ள, கூட்டமாக வழும், ஒரு பகலாடி விலங்காகும். ஆரம்பகால நாடுகாண் பயணிகள் அவர்களின் படகுகளைச் சுழ்ந்து கொள்ளும் சத்தமிடும் விலங்காக கூறுவர். 1970களின் பிற்பகுதியில் டியுப்பிலெக்சின் முன்மாதிரிகள் வரை இவ்விலங்கு பற்றி சிறியளவிலான தகவல்களே காணப்படுகின்றன[3] இந்த அழிவுக்குள்ளாகும் விலங்கு பற்றி அக்காலத்தில் தான் ஒரு ஆராய்ச்சி கட்டமைப்பு உருவாக்கப்பட்டது.
உருவவியல் மற்றும் நடத்தைகளைக் கொண்டு பெரும் நீர்நாயை மற்றைய நீர்நாயில் இருந்து இலகுவில் வேறுபடுத்த முடியும். மரநாய்வகையி குடும்ப விலங்கில் பாரிய உடல் நீளத்தை இவ்விலங்கு காட்டிய போதும் கடல் நீர்நாயும் பாரியதாகக் காணப்படும்.
பெரும் நீர்நாய் (Pteronura brasiliensis) என்பது தென் அமெரிக்காவை தாயகமாகக் கொண்ட நீர்நாய் இனமாகும். இது மரநாய்வகையி குடும்பத்தின் மிக நீளமான உடல் கொண்ட விலங்காகவும் 1.7 மீட்டர்கள் (5.6 ft) வரை வளரக்கூடிய வகையில் தகவமைத்துக் கொண்டுள்ள ஒரே கொன்றுண்ணியாகவும் உள்ளது. மற்ற மரநாய்வகையி விலங்குகள் போலன்றி இது சமுதாய வாழ்க்கைக்குரியது. மூன்று முதல் எட்டுவரையான குழுவாக வாழும். பொதுவாக தம் பகுதியில் அமைதியான விலங்காகக் காணப்பட்ட போதிலும் குழுக்களுக்கிடையில் மூர்க்கத்தனமானது. இது பகல் நடத்தைக்குரியதாக பகலில் செயற்றிறன் மிக்கதாகக் காணப்படும். இது ஒரு சத்தமிடும் விலங்கினமாக கோபம் மற்றும் மீளமைதலின் போது தனித்துவமான ஒலியெழுப்புவது பதிவுசெய்யப்பட்டுள்ளது.
பெரும் நீர்நாய் தென்னமெரிக்காவின் வட மத்திய பகுதியில், அதிலும் அதிகமாக அமேசன் ஆறு மற்றும் பந்தானல் பகுதியில் வாழ்கிறது.
இதன் பரவல் பெருமளவு குறைவடைந்து செல்வதுடன் தொடர்ச்சியற்றும் காணப்படுகின்றது. 1950,1960 களில் உச்சமடைந்த அவற்றின் மென்மையான தோலுக்கான வேட்டையாடல்களால் அவற்றின் எண்ணிக்கை வெகுவாகக் குறைந்தது. இவ்விலங்குகளின் எண்ணிக்கை காடுகளில் 5,000ஐ விடக் குறைந்தமையால் 1999 இல் ஆபத்துக்குள்ளான விலங்குகளின் பட்டியலில் சேர்க்கப்பட்டது. இது அமெரிக்க வெப்ப மண்டலப் பகுதியில் காணப்படுகின்ற மிக ஆப்த்துக்குள்ளான விலங்கு ஆகும். இவற்றின் வாழிடம் பாதிப்புக்குள்ளாதல் மற்றும் இடர்நிலை என்பன அதிகமானதாகும். இராட்சத நீர்நாய் ஒரு பிறப்பாக்க வளம் குறைந்த விலங்காகவும் உள்ளது ; 2013 இல் 60 விலங்குகள் மட்டுமே பிறந்தன.
பெரும் நீர்நாய் ஈரூடகவாழி வாழ்க்கை முறையைக் காட்டுவதற்காக பல்வேறு இசைவாக்கங்களைக் காட்டுகின்றன. அவை; உடல் குறைந்தளவு மயிர்களால் மூடப்பட்டிருத்தல், செட்டை போன்ற வால், துடுப்புப் பாதங்கள் என்பனவாகும். இந்த விலங்கினங்கள், அடிக்கடி வெள்ளத்தால் நிரம்பக்கூடிய நன்னீர் ஆறுகளையும் ஓடைகளையும் விரும்புவதுடன் ஏரிகள் நீர்வீழ்ச்சிகளையும் விரும்பும். தமது உணவு இடத்திற்கு அணமையில் தங்கும் முகாம்களை அமைப்பதற்கா அங்குள்ள தாவரங்களை துப்புரவு செய்யும். இராட்சத நீர்நாய் தனித்துவமாக கெளுத்தி முதலிய மீன்களை உண்பதுடன் ஆமை, நண்டு, பாம்பு முதலானவற்றையும் உண்ணும். மனிதரைத் தவிர இதற்கு குறிப்பான கொன்றுண்ணி இல்லை.
The giant otter or giant river otter[4] (Pteronura brasiliensis) is a South American carnivorous mammal. It is the longest member of the weasel family, Mustelidae, a globally successful group of predators, reaching up to 1.8 m (5 ft 11 in). Atypical of mustelids, the giant otter is a social species, with family groups typically supporting three to eight members. The groups are centered on a dominant breeding pair and are extremely cohesive and cooperative. Although generally peaceful, the species is territorial, and aggression has been observed between groups. The giant otter is diurnal, being active exclusively during daylight hours. It is the noisiest otter species, and distinct vocalizations have been documented that indicate alarm, aggression, and reassurance.
The giant otter ranges across north-central South America; it lives mostly in and along the Amazon River and in the Pantanal. Its distribution has been greatly reduced and is now discontinuous. Decades of poaching for its velvety pelt, peaking in the 1950s and 1960s, considerably diminished population numbers. The species was listed as endangered in 1999 and wild population estimates are typically below 5,000. The Guianas are one of the last real strongholds for the species, which also enjoys modest numbers – and significant protection – in the Peruvian Amazonian basin. It is one of the most endangered mammal species in the Neotropics. Habitat degradation and loss is the greatest current threat. The giant otter is also rare in captivity; in 2003, only 60 animals were being held.[5]
The giant otter shows a variety of adaptations suitable to an amphibious lifestyle, including exceptionally dense fur, a wing-like tail, and webbed feet. The species prefers freshwater rivers and streams, which are usually seasonally flooded, and may also take to freshwater lakes and springs. It constructs extensive campsites close to feeding areas, clearing large amounts of vegetation. The giant otter subsists almost exclusively on a diet of fish, particularly characins and catfish, but may also eat crabs, turtles, snakes and small caimans.[2] It has no serious natural predators other than humans, although it must compete with other predators, such as the Neotropical otter and various crocodilian species, for food resources.
The giant otter has a handful of other names. In Brazil it is known as ariranha, from the Tupí word ari'raña, meaning water jaguar (Portuguese: onça-d'água).[6] In Spanish, river wolf (Spanish: lobo de río) and water dog (Spanish: perro de agua) are used occasionally (though the latter also refers to several different animals) and may have been more common in the reports of explorers in the 19th and early 20th centuries.[7] All four names are in use in South America, with a number of regional variations. "Giant otter" translates literally as nutria gigante and lontra gigante in Spanish and Portuguese, respectively. Among the Achuar people, they are known as wankanim,[8] among the Sanumá as hadami[9][10] and among the Makushi as turara.[11] The genus name, Pteronura, is derived from the Ancient Greek words πτερόν (pteron, feather or wing) and οὐρά (oura, tail),[12] a reference to its distinctive, wing-like tail.[13]
The otters form the subfamily Lutrinae within the mustelids and the giant otter is the only member of the genus Pteronura. Two subspecies are currently recognized by the canonical Mammal Species of the World, P. b. brasiliensis and P. b. paraguensis. Incorrect descriptions of the species have led to multiple synonyms (the latter subspecies is often P. b. paranensis in the literature).[1] P. b. brasiliensis is distributed across the north of the giant otter range, including the Orinoco, Amazon, and Guianas river systems; to the south, P. b. paraguensis has been suggested in Paraguay, Uruguay, southern Brazil, and northern Argentina,[14] although it may be extinct in the last three of these four. The International Union for Conservation of Nature (IUCN) considers the species' presence in Argentina and Uruguay uncertain.[2] In the former, investigation has shown thinly distributed population remnants.[15] P. b. paraguensis is supposedly smaller and more gregarious, with different dentition and skull morphology. Carter and Rosas, however, rejected the subspecific division in 1997, noting the classification had only been validated once, in 1968, and the P. b. paraguensis type specimen was very similar to P. b. brasiliensis.[16] Biologist Nicole Duplaix calls the division of "doubtful value".[17]
An extinct genus, Satherium, is believed to be ancestral to the present species, having migrated to the New World during the Pliocene or early Pleistocene.[13] The giant otter shares the South American continent with three of the four members of the New World otter genus Lontra: the Neotropical river otter, the southern river otter, and the marine otter.[18] (The North American river otter (Lontra canadensis) is the fourth Lontra member.) The giant otter seems to have evolved independently of Lontra in South America, despite the overlap. The smooth-coated otter (Lutrogale perspicillata) of Asia may be its closest extant relative; similar behaviour, vocalizations, and skull morphology have been noted.[13] Both species also show strong pair bonding and paternal engagement in rearing cubs.[19] Giant otter fossil remains have been recovered from a cave in the Brazilian Mato Grosso.[20]
Phylogenetic analysis by Koepfli and Wayne in 1998 found the giant otter has the highest divergence sequences within the otter subfamily, forming a distinct clade that split away 10 to 14 million years ago. They noted that the species may be the basal divergence among the otters or fall outside of them altogether, having split even before other mustelids, such as the ermine, polecat, and mink.[13] Later gene sequencing research on the mustelids, from 2004, places the divergence of the giant otter somewhat later, between five and 11 million years ago; the corresponding phylogenetic tree locates the Lontra divergence first among otter genera, and Pteronura second, although divergence ranges overlap.[21]
The giant otter is clearly distinguished from other otters by morphological and behavioural characteristics. It has the greatest body length of any species in the mustelid family, although the sea otter may be heavier. Males are between 1.5 and 1.7 m (4 ft 11 in and 5 ft 7 in) in length from head to tail and females between 1 and 1.5 m (3 ft 3+1⁄2 in and 4 ft 11 in). The animal's well-muscled tail can add a further 70 cm (28 in) to the total body length.[22][23] Early reports of skins and living animals suggested exceptionally large males of up to 2.4 m (7 ft 10+1⁄2 in); intensive hunting likely reduced the occurrence of such massive specimens. Weights are between 26 and 32 kg (57 and 71 lb) for males and 22 and 26 kg (49 and 57 lb) for females.[24] The giant otter has the shortest fur of all otter species; it is typically chocolate brown, but may be reddish or fawn, and appears nearly black when wet.[25] The fur is extremely dense, so much so that water cannot penetrate to the skin.[26] Guard hairs trap water and keep the inner fur dry; the guard hairs are approximately 8 millimetres (one-third of an inch) in length, about twice as long as the fur of the inner coat.[27] Its velvety feel makes the animal highly sought after by fur traders and has contributed to its decline.[28] Unique markings of white or cream fur color the throat and under the chin, allow individuals to be identified from birth.[25]
Giant otter muzzles are short and sloping and give the head a ball-shaped appearance.[17] The ears are small and rounded.[26] The nose (or rhinarium) is completely covered in fur, with only the two slit-like nostrils visible. The giant otter's highly sensitive whiskers (vibrissae) allow the animal to track changes in water pressure and currents, which aids in detecting prey.[29] The legs are short and stubby and end in large webbed feet tipped with sharp claws. Well suited for an aquatic life, it can close its ears and nose while underwater.[30]
At the time of Carter and Rosas' writing, vision had not been directly studied, but field observations show the animal primarily hunts by sight; above water, it is able to recognize observers at great distances. The fact that it is exclusively active during the day further suggests its eyesight should be strong, to aid in hunting and predator avoidance. In other otter species, vision is generally normal or slightly myopic, both on land and in water. The giant otter's hearing is acute and its sense of smell is excellent.[25][31]
The species possesses 2n = 38 chromosomes.[32]
The giant otter is large, gregarious, and diurnal. Early travelers' reports describe noisy groups surrounding explorers' boats, but little scientific information was available on the species until Duplaix's groundbreaking work in the late 1970s.[33] Concern over this endangered species has since generated a body of research.
The giant otter is an especially noisy animal, with a complex repertoire of vocalizations. All otters produce vocalizations, but by frequency and volume, the giant otter may be the most vocal.[34] Duplaix identified nine distinct sounds, with further subdivisions possible, depending on context. Quick hah barks or explosive snorts suggest immediate interest and possible danger. A wavering scream may be used in bluff charges against intruders, while a low growl is used for aggressive warning. Hums and coos are more reassuring within the group. Whistles may be used as advance warning of nonhostile intent between groups, although evidence is limited. Newborn pups squeak to elicit attention, while older young whine and wail when they begin to participate in group activities.[35] An analysis published in 2014 cataloged 22 distinct types of vocalization in adults and 11 in neonates.[36] Each family of otters was shown to have its own unique audio signature.[37]
The giant otter is a highly social animal and lives in extended family groups. Group sizes are anywhere from two to 20 members, but likely average between three and eight.[14] (Larger figures may reflect two or three family groups temporarily feeding together.)[38]
Group members share roles, structured around the dominant breeding pair. The species is territorial, with groups marking their ranges with latrines, gland secretions, and vocalizations.[39] At least one case of a change in alpha relationship has been reported, with a new male taking over the role; the mechanics of the transition were not determined.[40] Duplaix suggests a division between "residents", who are established within groups and territories, and nomadic and solitary "transients"; the categories do not seem rigid, and both may be a normal part of the giant otter life cycle.[41] One tentative theory for the development of sociality in mustelids is that locally abundant but unpredictably dispersed prey causes groups to form.[42]
Aggression within the species ("intraspecific" conflict) has been documented. Defence against intruding animals appears to be cooperative: while adult males typically lead in aggressive encounters, cases of alpha females guarding groups have been reported.[40] One fight was directly observed in the Brazilian Pantanal in which three animals violently engaged a single individual near a range boundary.[39] In another instance in Brazil, a carcass was found with clear indications of violent assault by other otters, including bites to the snout and genitals, an attack pattern similar to that exhibited by captive animals.[43] While not rare among large predators in general, intraspecific aggression is uncommon among otter species; Ribas and Mourão suggest a correlation to the animal's sociability, which is also rare among other otters.[39] A capacity for aggressive behavior should not be overstated with the giant otter. Researchers emphasize that even between groups, conflict avoidance is generally adopted.[44][45] Within groups, the animals are extremely peaceful and cooperative. Group hierarchies are not rigid and the animals easily share roles.[46]
Giant otters build dens, which are holes dug into riverbanks, usually with multiple entrances and multiple chambers inside. They give birth within these dens during the dry season. In Cantão State Park, otters dig their reproductive dens on the shores of oxbow lakes starting around July, when waters are already quite low. They give birth between August and September, and the young pups emerge for the first time in October and November, which are the months of lowest water when fish concentrations in the dwindling lakes and channels are at their peak. This makes it easier for the adults to catch enough fish for the growing young, and for the pups to learn how to catch fish. The entire group, including nonreproductive adults, which are usually older siblings to that year's pups, collaborates to catch enough fish for the young.[47]
Details of giant otter reproduction and life cycle are scarce, and captive animals have provided much of the information. Females appear to give birth year round, although in the wild, births may peak during the dry season. The estrous cycle is 21 days, with females receptive to sexual advances between three and 10 days.[48] Study of captive specimens has found only males initiate copulation.[5] At Tierpark Hagenbeck in Germany, long-term pair bonding and individualized mate selection were seen, with copulation most frequently taking place in water.[49] Females have a gestation period of 65 to 70 days, giving birth to one to five pups, with an average of two.[48][49] Research over five years on a breeding pair at the Cali Zoo in Colombia found the average interval between litters was six to seven months, but as short as 77 days when the previous litter did not survive.[5] Other sources have found greater intervals, with as long as 21 to 33 months suggested for otters in the wild.[48]
Mothers give birth to furred and blind cubs in an underground den near the river shore and fishing sites.[50] Males actively participate in rearing cubs and family cohesion is strong;[51] older, juvenile siblings also participate in rearing, although in the weeks immediately after birth, they may temporarily leave the group.[48] Pups open their eyes in their fourth week, begin walking in their fifth, and are able to swim confidently between 12 and 14 weeks old.[5] They are weaned by nine months and begin hunting successfully soon after.[48] The animal reaches sexual maturity at about two years of age and both male and female pups leave the group permanently after two to three years.[48][49] They then search for new territory to begin a family of their own.[52]
Studies of giant otters in captivity have given indications about the environment necessary to both maintain a physically and behaviorally healthy population and allow successful cub-rearing. These include providing at least the minimum recommended land-to-water area ratio, and that all enclosure land surfaces (both artificial and natural) are nearly entirely covered with the recommended substrate conditions (e.g. tree-bark mulch and soft pebble-free sand/soil). Ensuring that the animals have sufficient privacy from human disturbances (visual and acoustic, from zoo staff or visitors) at parturition and during cub-rearing is also essential, but not sufficient. Insufficient land area proportions and unsuitable substrate conditions in zoos have historically been the primary cause of high cub mortality and physical and behavioral health problems among giant otters. For example, stress to the parents during cub-rearing due to inappropriate enclosure conditions has been the primary reason for cub neglect, abuse and infanticide.[52][53][54]
In the wild, it has been suggested, although not systematically confirmed, that tourists cause similar stresses: disrupted lactation and denning, reduced hunting, and habitat abandonment are all risks.[52] This sensitivity is matched by a strong protectiveness towards the young. All group members may aggressively charge intruders, including boats with humans in them.[55]
The longest documented giant otter lifespan in the wild is eight years. In captivity, this may increase to 17, with an unconfirmed record of 19. The animal is susceptible to a variety of diseases, including canine parvovirus. Parasites, such as the larvae of flies and a variety of intestinal worms, also afflict the giant otter.[52] Other causes of death include accidents, gastroenteritis, infanticide, and epileptic seizures.[48]
The giant otter is an apex predator, and its population status reflects the overall health of riverine ecosystems.[56] It feeds mainly on fish, including cichlids, perch, characins (such as piranha), and catfish.[57] One full-year study of giant otter scats in Amazonian Brazil found fish present in all fecal samples. Fish from the order Perciformes, particularly cichlids and perch, were seen in 97% of scats, and Characiformes, such as characins, in 86%. Fish remains were of medium-sized species that seem to prefer relatively shallow water, to the advantage of the visually oriented giant otter. Prey species found were also sedentary, generally swimming only short distances, which may aid the giant otter in predation.[58] Hunting in shallow water has also been found to be more rewarding, with water depth less than 0.6 metres (2.0 ft) having the highest success rate.[59] The giant otter seems to be opportunistic, taking whatever species are most locally abundant.[58] If fish are unavailable, it will also take crabs, snakes, and even small caimans and anacondas.[60]
The species can hunt singly, in pairs, and in groups, relying on sharp eyesight to locate prey.[61] In some cases, supposed cooperative hunting may be incidental, a result of group members fishing individually in close proximity; truly coordinated hunting may only occur where the prey cannot be taken by a single giant otter, such as with small anacondas and juvenile black caiman.[45] The giant otter seems to prefer prey fish that are generally immobile on river bottoms in clear water. Prey chase is rapid and tumultuous, with lunges and twists through the shallows and few missed targets. The otter can attack from both above and below, swiveling at the last instant to clamp the prey in its jaws. Giant otters catch their own food and consume it immediately; they grasp the fish firmly between the forepaws and begin eating noisily at the head.[61] Carter and Rosas have found captive adult animals consume around 10% of their body weight daily—about 3 kilograms (7 lb), in keeping with findings in the wild.[62]
The species is amphibious, although primarily terrestrial.[63] It occurs in freshwater rivers and streams, which generally flood seasonally. Other water habitats include freshwater springs and permanent freshwater lakes.[2] Four specific vegetation types occur on one important creek in Suriname: riverbank high forest, floodable mixed marsh and high swamp forest, floodable low marsh forest, and grass islands and floating meadows within open areas of the creek itself.[63] Duplaix identified two critical factors in habitat selection: food abundance, which appears to positively correlate to shallow water, and low sloping banks with good cover and easy access to preferred water types. The giant otter seems to choose clear, black waters with rocky or sandy bottoms over silty, saline, and white waters.[64]
Giant otters use areas beside rivers for building dens, campsites, and latrines.[65] They clear significant amounts of vegetation while building their campsites. One report suggests maximum areas 28 m (92 ft) long and 15 m (49 ft) wide, well-marked by scent glands, urine, and feces to signal territory.[18] Carter and Rosas found average areas a third this size. Giant otters adopt communal latrines beside campsites, and dig dens with a handful of entrances, typically under root systems or fallen trees. One report found between three and eight campsites, clustered around feeding areas. In seasonally flooded areas, the giant otter may abandon campsites during the wet season, dispersing to flooded forests in search of prey.[66] Giant otters may adopt preferred locations perennially, often on high ground. These can become quite extensive, including "backdoor" exits into forests and swamps, away from the water.[63] Otters do not visit or mark every site daily, but usually patrol all of them, often by a pair of otters in the morning.[67]
Research generally takes place in the dry season and an understanding of the species' overall habitat use remains partial. An analysis of dry season range size for three otter groups in Ecuador found areas between 0.45 and 2.79 square kilometres (0.17 and 1.08 sq mi). Utreras[65] presumed habitat requirements and availability would differ dramatically in the rainy season: estimating range sizes of 1.98 to as much as 19.55 square kilometres (0.76 to 7.55 sq miles) for the groups. Other researchers suggest approximately 7 square kilometres (2.7 sq mi) and note a strong inverse correlation between sociality and home range size; the highly social giant otter has smaller home range sizes than would be expected for a species of its mass.[42] Population densities varied with a high of 1.2/km2 (3.1/sq mi) reported in Suriname and with a low of 0.154/km2 (0.40/sq mi) found in Guyana.[14]
In 2021, conservationists at Fundación Rewilding spotted a wild giant otter swimming in the Bermejo River in Impenetrable National Park, located in the Chaco province of northeast Argentina.[68]
Adult giant otters living in family groups have no known serious natural predators, however there are some accounts of black caimans in Peru and yacare caimans in the Pantanal preying on giant otters.[62] In addition, solitary animals and young may be vulnerable to attacks by the jaguar, cougar, and anaconda, but this is based on historical reports, not direct observation.[69] Pups are more vulnerable, and may be taken by caiman and other large predators,[52] although adults are constantly mindful of stray young, and will harass and fight off possible predators. When in the water, the giant otter faces danger from animals not strictly preying upon it: the electric eel and stingray are potentially deadly if stumbled upon, and piranha may be capable of at least taking bites out of a giant otter, as evidenced by scarring on individuals.[70]
Even if without direct predation, the giant otter must still compete with other predators for food resources. Duplaix documented interaction with the Neotropical otter.[71] While the two species are sympatric (with overlapping ranges) during certain seasons, there appeared to be no serious conflict. The smaller neotropical otter is far more shy, less noisy, and less social; at about a third the weight of the giant otter, it is more vulnerable to predation, hence, a lack of conspicuousness is to its advantage. The neotropical otter is active during twilight and darkness, reducing the likelihood of conflict with the diurnal giant otter.[72] Its smaller prey, different denning habits, and different preferred water types also reduce interaction.[62]
Other species that prey upon similar food resources include the caimans and large fish that are themselves piscivores. Gymnotids, such as the electric eel, and the large silurid catfish are among aquatic competitors. Two river dolphins, the tucuxi and Amazon river dolphin, might potentially compete with the giant otter, but different spatial use and dietary preferences suggest minimal overlap.[62] Furthermore, Defler observed associations between giant otters and the Amazon river dolphins, and suggested that dolphins may benefit by fish fleeing from the otters.[62] The spectacled caiman is another potential competitor, but Duplaix found no conflict with the species in Suriname.[73]
The IUCN listed the giant otter as "endangered" in 1999; it had been considered "vulnerable" under all previous listings from 1982 when sufficient data had first become available. It is regulated internationally under Appendix I of the Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora (CITES) meaning commercial trade in specimens (including parts and derivatives) is prohibited.[74]
The animal faces a variety of critical threats. Poaching has long been a problem. Statistics show between 1959 and 1969 Amazonian Brazil alone accounted for 1,000 to 3,000 pelts annually. The species was so thoroughly decimated, the number dropped to just 12 in 1971. The implementation of CITES in 1973 finally brought about significant hunting reductions,[14] although demand did not disappear entirely: in the 1980s, pelt prices were as high as US$250 on the European market. The threat has been exacerbated by the otters' relative fearlessness and tendency to approach human beings. They are extremely easy to hunt, being active through the day and highly inquisitive.[75] The animal's relatively late sexual maturity and complex social life makes hunting especially disastrous.[14][76][77]
More recently, habitat destruction and degradation have become the principal dangers, and a further reduction of 50% is expected in giant otter numbers within the 20 years after 2004 (about the span of three generations of giant otters).[2] Typically, loggers first move into rainforest, clearing the vegetation along riverbanks. Farmers follow, creating depleted soil and disrupted habitats. As human activity expands, giant otter home ranges become increasingly isolated. Subadults leaving in search of new territory find it impossible to set up family groups.[78] Specific threats from human industry include unsustainable mahogany logging in parts of the giant otter range,[75] and concentrations of mercury in its diet of fish, a byproduct of gold mining.[79][80]
Other threats to the giant otter include conflict with fishermen, who often view the species as a nuisance (see below). Ecotourism also presents challenges: while it raises money and awareness for the animals, by its nature it also increases human effect on the species, both through associated development and direct disturbances in the field.[78] A number of restrictions on land use and human intrusion are required to properly maintain wild populations. Schenck et al., who undertook extensive fieldwork in Peru in the 1990s, suggest specific "no-go" zones where the species is most frequently observed, offset by observation towers and platforms to allow viewing. Limits on the number of tourists at any one time, fishing prohibitions, and a minimum safe distance of 50 metres (164 ft) are proposed to offer further protection.[81]
The giant otter has lost as much as 80% of its South American range.[75] While still present in a number of north-central countries, giant otter populations are under considerable stress. The IUCN lists Bolivia, Brazil, Colombia, Ecuador, French Guiana, Guyana, Paraguay, Peru, Suriname, and Venezuela as current range countries.[2] Given local extinctions, the species' range has become discontinuous.[14] Total population numbers are difficult to estimate. An IUCN study in 2006 suggested 1,000 to 5,000 otters remain.[2] Populations in Bolivia were once widespread but the country became a "black spot" on distribution maps after poaching between the 1940s and 1970s; a relatively healthy, but still small, population of 350 was estimated in the country in 2002.[38] The species has likely been extirpated from southern Brazil, but in the west of the country, decreased hunting pressure in the critical Pantanal has led to very successful recolonization; an estimate suggests 1,000 or more animals in the region.[75][82]
In 2006, most of this species lived in the Brazilian Amazon and its bordering areas.[2] A significant population lives in the wetlands of the central Araguaia River, and in particular within Cantão State Park, which, with its 843 oxbow lakes and extensive flooded forests and marshlands, is one of the best habitat patches for this species in Brazil.[47]
Suriname still has significant forest cover and an extensive system of protected areas, much of which protects the giant otter.[83] Duplaix returned to the country in 2000 and found the giant otter still present on the Kaburi Creek, a "jewel" of biodiversity, although increased human presence and land use suggests, sooner or later, the species may not be able to find suitable habitat for campsites.[84] In a report for World Wildlife Fund in 2002, Duplaix was emphatic about the importance of Suriname and the other Guianas:[63]
The three Guianas remain the last stronghold of giant otters in South America, with pristine giant otter habitat on some rivers and good giant otter densities overall—still, but for how long? The survival of the giant otter populations in the Guianas is essential to the survival of this endangered species in South America.
Other countries have taken a lead in designating protected areas in South America. In 2004, Peru created one of the largest conservation areas in the world, Alto Purús National Park, with an area similar in size to Belgium. The park harbors many endangered plants and animals, including the giant otter, and holds the world record for mammal diversity.[85][86] Bolivia designated wetlands larger than the size of Switzerland as a freshwater protected area in 2001; these are also home to the giant otter.[87]
Throughout its range, the giant otter interacts with indigenous groups, who often practice traditional hunting and fishing. A study of five indigenous communities in Colombia suggests native attitudes toward the animal are a threat: the otters are often viewed as a nuisance that interferes with fishing, and are sometimes killed. Even when told of the importance of the species to ecosystems and the danger of extinction, interviewees showed little interest in continuing to coexist with the species. Schoolchildren, however, had a more positive impression of the animal.[88]
In Suriname, the giant otter is not a traditional prey species for human hunters, which affords some protection.[84] (One researcher has suggested the giant otter is hunted only in desperation due to its horrible taste.)[78] The animal sometimes drowns in nets set across rivers and machete attacks by fishermen have been noted, according to Duplaix, but "tolerance is the rule" in Suriname.[70] One difference in behavior was seen in the country in 2002: the normally inquisitive giant otters showed "active avoidance behavior with visible panic" when boats appeared. Logging, hunting, and pup seizure may have led groups to be far more wary of human activity.[63]
Local people sometimes take pups for the exotic pet trade or as pets for themselves, but the animal rapidly grows to become unmanageable.[78] Duplaix relates the story of an Arawak Indian who took two pups from their parents. While revealing of the affection held for the animals, the seizure was a profound blow to the breeding pair, which went on to lose their territory to competitors.[70]
The species has also appeared in the folklore of the region. It plays an important role in the mythology of the Achuar people, where giant otters are seen as a form of the tsunki, or water spirits: they are a sort of "water people" who feed on fish. They appear in a fish poisoning legend where they assist a man who has wasted his sexual energy, creating the anacondas of the world from his distressed and extended genitals.[8]
The Bororó people have a legend on the origin of tobacco smoking: those who used the leaf improperly by swallowing it were punished by being transformed into giant otters; the Bororo also associate the giant otter with fish and with fire.[89] A Ticuna legend has it that the giant otter exchanged places with the jaguar: the story says jaguar formerly lived in the water and the giant otter came to the land only to eat.[90] The indigenous Kichwa peoples from Amazonian Peru believed in a world of water where Yaku runa reigned as mother of the water and was charged with caring for fish and animals. Giant otters served as Yaku runa's canoes.[91] A Maxacali creation story suggests that the practice of otter fishing may have been prevalent in the past.[92]
{{cite journal}}
: CS1 maint: untitled periodical (link) The giant otter or giant river otter (Pteronura brasiliensis) is a South American carnivorous mammal. It is the longest member of the weasel family, Mustelidae, a globally successful group of predators, reaching up to 1.8 m (5 ft 11 in). Atypical of mustelids, the giant otter is a social species, with family groups typically supporting three to eight members. The groups are centered on a dominant breeding pair and are extremely cohesive and cooperative. Although generally peaceful, the species is territorial, and aggression has been observed between groups. The giant otter is diurnal, being active exclusively during daylight hours. It is the noisiest otter species, and distinct vocalizations have been documented that indicate alarm, aggression, and reassurance.
The giant otter ranges across north-central South America; it lives mostly in and along the Amazon River and in the Pantanal. Its distribution has been greatly reduced and is now discontinuous. Decades of poaching for its velvety pelt, peaking in the 1950s and 1960s, considerably diminished population numbers. The species was listed as endangered in 1999 and wild population estimates are typically below 5,000. The Guianas are one of the last real strongholds for the species, which also enjoys modest numbers – and significant protection – in the Peruvian Amazonian basin. It is one of the most endangered mammal species in the Neotropics. Habitat degradation and loss is the greatest current threat. The giant otter is also rare in captivity; in 2003, only 60 animals were being held.
The giant otter shows a variety of adaptations suitable to an amphibious lifestyle, including exceptionally dense fur, a wing-like tail, and webbed feet. The species prefers freshwater rivers and streams, which are usually seasonally flooded, and may also take to freshwater lakes and springs. It constructs extensive campsites close to feeding areas, clearing large amounts of vegetation. The giant otter subsists almost exclusively on a diet of fish, particularly characins and catfish, but may also eat crabs, turtles, snakes and small caimans. It has no serious natural predators other than humans, although it must compete with other predators, such as the Neotropical otter and various crocodilian species, for food resources.
La Brazila lutro aŭ giganta lutro (Pteronura brasiliensis) estas karnovora mamulo de Sudameriko. Ĝi estas la plej longa membro de la familio de Musteledoj, aŭ Musteloj, tutmonde sukcesa grupo de predantoj, kiu atingas ĝis 1.7 m de longo. Maltipa ĉe musteledoj, la Brazila lutro estas sociema specio, kies familigrupoj tipe havas 3 al 8 membroj. La grupo estas centrata ĉirkaŭ dominanta reproduktanta paro kaj estas tre kohera kaj kunlaborema. Kvankam ĝenerale pacema, la specio estas teritoriema, kaj agresema kiel oni observis foje inter grupoj. Tiu giganta lutro estas taga, kaj aktiva nur dum la tagolumaj horoj. Ĝi estas la plej bruema specio de lutro, kaj oni dokumentis distingajn voĉojn kiuj indikas alarmon, agresemon, kaj reasekuron.
Ties teritorio koincidas kun la Amazona Baseno kaj pli sude.
La nutria gigante, el lobo gargantilla o ariray (Pteronura brasiliensis) es una especie de mamífero carnívoro de la familia Mustelidae que habita principalmente en la Amazonia. Es la única especie del género Pteronura y la más larga entre los mustélidos; los adultos miden entre 1,50 y 1,80 m y pesan entre 22 y 45 kg.
A diferencia de los otros mustélidos es una especie social, con grupos familiares que suelen tener de tres a ocho miembros. Estos grupos están basados en una pareja reproductora dominante y son extremadamente unidos y cooperativos. A pesar de ser una especie por lo general pacífica es territorial y se ha observado agresión entre los diferentes grupos. La nutria gigante tiene hábitos diurnos y se le ve activa durante todo el día. Es la especie de nutria más ruidosa y se han documentado vocalizaciones que indican alarma, agresividad y tranquilidad.
La especie habita principalmente sobre el lecho del río Amazonas y en el Gran Pantanal. En las últimas décadas su rango de distribución se ha reducido considerablemente y su ubicación se ha tornado discontinua. A raíz de la caza para aprovechar su piel, la cual fue más acentuada en las décadas de 1950 y 1960, la población disminuyó considerablemente. Desde 1999, la especie fue catalogada en peligro de extinción; los cálculos poblacionales por lo general estiman un número inferior a los 5000 individuos en su medio natural. La degradación y pérdida del hábitat se convirtió en la principal amenaza tras la suspensión de la caza. Se encuentran pocos individuos en cautiverio; en 2003, solo 60 animales de hallaban cautivos. La Guayana es el último gran reservorio para la especie.
La nutria gigante muestra una variedad de adaptaciones adecuadas para un estilo de vida anfibio, las cuales comprenden un pelaje excepcionalmente denso, una cola fuerte en forma de ala y pliegues interdigitales en los miembros. La especie prefiere los ríos y arroyos de agua dulce, los cuales normalmente se desbordan durante la temporada de lluvias; también pueden ubicarse en lagos y manantiales. Construyen asentamientos despejando grandes áreas de vegetación en lugares aledaños a los sitios donde pescan. La nutria gigante se alimenta principalmente de pescado, en particular characiformes (como las pirañas) y bagres; también puede comer cangrejos. No tiene depredadores naturales de importancia (la amenaza más grande fueron y siguen siendo los humanos), aunque debe competir por recursos alimenticios con otras especies como el lobito de río y varias especies de caimán.
A la nutria gigante se le denomina también lobo del río y perro de agua. Este último fue usado con mayor frecuencia por los exploradores del siglo XIX y principios del siglo XX.[2] Los tres nombres se utilizan tanto en español como en portugués, con algunas variaciones dependiendo de la región. Otros nombres utilizados son: principalmente en Brasil, ariraí o ariranha,[3] en Argentina lobo gargantilla o ariray,[4] en Uruguay lobo corbata, y en el Paraguay ariray. Entre el pueblo achuar es conocida como wankanim y hadami entre los sanumá.[5][6] El nombre del género, Pteronura, procede de la palabra griega antigua pteron/πτερον (pluma o ala) y ura/ουρά (cola),[7] haciendo referencia a la forma distintiva de su cola que se asemeja a un ala.[8]
La especie forma parte de la subfamilia Lutrinae dentro de los mustélidos y es el único miembro del género Pteronura. Según lo publicado en Mammal Species of the World existen dos subespecies, P. b brasiliensis y P. b. paraguensis.[9] La subespecie P. b. brasiliensis se distribuye al norte del área de distribución de la especie en la cuencas del Orinoco y Amazonas, y en las Guayanas; mientras P. b. paraguensis se distribuye al sur de su rango, ocupando regiones de Paraguay, sur de Brasil y noreste de Argentina);[3] sin embargo, es posible que la especie haya desaparecido en muchos de estos sitios. Según lo publicado en la Lista Roja de la UICN, se considera que la presencia de la especie en Argentina y Uruguay es incierta.[1] En el caso de Argentina, se han descubierto reductos de población en algunos lugares.[10] Se supone que la subespecie P. b. paraguensis es más pequeña y gregaria que P. b. brasiliensis, con diferencias en la dentadura y la morfología del cráneo. Sin embargo, desde 1997 se puso en duda la existencia de subespecies, teniendo en cuenta que la clasificación sólo fue evaluada en una ocasión en 1968 y que el espécimen tipo P. b. paraguensis era muy similar a P. b. brasiliensis.[11]
Se cree que el género extinto Satherium es el ancestro de la nutria gigante moderna. Este emigró al Nuevo Mundo durante el Plioceno o a principios del Pleistoceno.[8] La nutria gigante habita en América del Sur, donde también se distribuyen 3 de las 4 especies que integran el género Lontra (nutrias): el lobito de río, el huillín y el chungungo, aunque sólo la primera lo hace en simpatría con la nutria gigante.[12] El chungungo parece haber evolucionado en forma independiente a sus congéneres del género Lontra sudamericanos. La nutria lisa (Lutrogale perspicillata), que habita en Asia, es la especie existente más emparentada con la nutria gigante. Se ha documentado una similitud marcada entre la nutria gigante y esta especie: las dos muestran semejanza en la morfología craneana; poseen comportamiento similar, tanto en las vocalizaciones como en los fuertes vínculos de pareja y el padre participa en la crianza de los cachorros.[8][13]
Un análisis filogenético en 1998 encontró que esta especie es la más divergente dentro de la familia de la nutrias, ya que se separó de esta formando un clado distinto hace unos 10 a 14 millones de años. También se sugirió que la especie es un miembro basal entre las nutrias, e incluso podría estar poco emparentada con ellas, al separarse antes que otros mustélidos como el armiño, turones y el visón.[8] En 2005, de acuerdo a estudios de secuenciación de ADN en mustélidos, se ubicó la divergencia de la nutria gigante un poco más tarde, entre hace 5 y 11 millones de años. Bajo esta nueva evidencia el árbol filogenético coloca al género Lontra como el primero en separarse y Pteronura como el segundo; sin embargo, los rangos de divergencia se superponen.[14]
La nutria gigante se distingue fácilmente de las otras por sus características morfológicas y de comportamiento. Es la especie más larga entre los mustélidos, sin embargo, la nutria marina del Pacífico Norte puede ser más pesada. La longitud en las hembras oscila entre 1,5 y 1,7 m. La cola puede representar hasta 69 centímetros de la longitud total del cuerpo.[15] El peso oscila entre 32 y 45,3 kg para los machos y entre 22 y 26 kg en las hembras.[16] Los primeros reportes sobre el tamaño, basados en pieles y animales vivos, sugerían la existencia de animales excepcionalmente grandes de hasta 2,4 m de longitud. Es posible que la reducción posterior en el tamaño, sea consecuencia de la selección a la que fue sometida la especie durante los años que se le cazó intensamente, reduciendo con ello la posibilidad de supervivencia de ejemplares grandes.[cita requerida]
Esta especie posee el pelaje más corto entre las nutrias; el color varía entre marrón claro y café muy oscuro, pero también puede ser de color rojizo o leonado y parece casi negra cuando está mojada.[16] El pelo es extremadamente denso;[17] la capa externa de pelo atrapa el agua manteniendo seca la capa más interna. La capa externa tiene aproximadamente 8 mm de espesor, cerca de dos veces el ancho de la capa interna.[18] El aspecto aterciopelado hizo que la piel de esta especie fuera muy codiciada por los comerciantes de pieles y se convirtió en la principal causa de su declinación.[19] Tiene una mancha en el cuello, que varía entre color crema y blanco; la forma de esta mancha es única para cada individuo, lo que permite reconocerlas a simple vista o con ayuda de técnicas como la fotoidentificación o videoidentificación.[16]
El hocico de esta especie es corto y en conjunto con el resto de la cabeza le confiere a esta un aspecto ovalado.[20] Las orejas son pequeñas y redondeadas.[17] La nariz está complemente cubierta de pelo, a excepción de las narinas. Posee además vibrisas muy sensibles que le permiten detectar cambios en la presión del agua y corrientes, lo que le ayuda a localizar presas.[21] Los miembros son cortos y gruesos, y terminan en grandes pies palmeados con garras afiladas. Poseen membranas interdigitales en sus patas, las cuales utilizan para maniobrar e impulsarse durante el nado lento. Para nadar más rápido se impulsan exclusivamente con la cola. Por el hecho de estar bien adaptada a la vida acuática, puede ocluir las orejas y nariz mientras permanece bajo la superficie.[22][23]
Su visión no se ha estudiado directamente, pero los estudios de campo sugieren que el animal caza principalmente con la vista. Sobre la superficie del agua es capaz de reconocer observadores a gran distancia. Debido a que se muestra activa exclusivamente durante el día, se supone que su visión es aguda y la utiliza para cazar y evitar depredadores. En las otras especies de nutria la visión es normal o es ligeramente miope, tanto en la tierra como en el agua. La audición es aguda y el sentido del olfato excelente.[16][24]
La nutria gigante es un animal especialmente ruidoso, con un complejo repertorio de vocalizaciones. Las otras especies de nutria también emiten sonidos, pero la nutria gigante puede ser la más vocal, tanto en frecuencia como en volumen.[25] Se identificaron nueve sonidos diferentes, con subdivisiones adicionales, dependiendo el contexto. Rápidos HAH!, ladridos y resoplidos explosivos sugieren un interés inmediato y posibles peligros. Puede usar gritos vacilantes en acometidas fingidas contra intrusos y usa un gruñido de tono bajo como advertencia de agresión. Puede emitir sonidos, dirigidos a otros grupos, como aviso de avanzadas no hostiles; sin embargo, la evidencia al respecto es limitada. Los recién nacidos emiten chillidos para solicitar la atención de sus padres, mientras que los individuos jóvenes emiten aullidos y gemidos cuando empiezan a participar en actividades de grupo.[26]
La nutria gigante es un animal muy social y convive en grupos familiares. Estos grupos tienen desde 2 hasta 20 individuos y con mayor frecuencia están integrados por entre tres y ocho animales.[3] La observación incidental de grupos más grandes refleja la presencia de dos o tres grupos familiares que se reúnen para alimentarse.[27] Los grupos son muy unidos; las nutrias duermen, juegan, viajan y comen juntos.
Los miembros del grupo coordinan sus actividades alrededor de la pareja reproductora dominante. La especie es territorial y los grupos marcan los asentamientos con sus excrementos, secreciones glandulares y vocalizaciones.[28] Se ha documentado al menos un caso de cambio de macho dominante; el mecanismo por el cual se produce el cambio no se ha establecido.[29] Se ha sugerido una división entre animales «residentes», los cuales están establecidos en grupos y territorios definidos, y «transeúntes», ejemplares nómadas y solitarios; estas categorías parecen no ser rígidas, puesto que ambos estados parecen hacer parte del ciclo de vida natural de la nutria.[30]
Se han documentado actos de agresión entre individuos de la especie (agresión intraespecífica). La defensa contra intrusos parece ser cooperativa: mientras que son los machos adultos los que normalmente se ocupan de los encuentros agresivos, se han registrado casos de hembras alfa que forman grupos de vigilancia.[29] En el Pantanal brasileño se observó una lucha en la cual tres animales atacaron a un ejemplar solitario cerca de un límite territorial.[28] También en Brasil, se documentó el hallazgo de un cadáver con indicios claros de ataque por parte de otras nutrias, incluyendo mordeduras en el hocico y genitales, patrón de ataque similar al que se ha observado en ejemplares cautivos.[31] La agresión intraespecífica, frecuente entre los depredadores, es rara entre los mustélidos; sin embargo, su presencia en la nutria gigante parece deberse a sus complejas relaciones sociales, caso también inusual entre los mustélidos.[28] La capacidad de mostrar un comportamiento agresivo no debe ser exagerada en la especie; los investigadores enfatizan que, incluso entre grupos, generalmente se adoptan mecanismos para prevenir conflictos.[32][33] Dentro de los grupos los animales son pacíficos en extremo y cooperativos. Las jerarquías dentro de los grupos no son rígidas y comparten funciones con facilidad.[34]
No existe información detallada sobre los hábitos reproductivos y ciclo vital de la nutria gigante. La información disponible está basada en animales cautivos. Las hembras parecen parir sus crías durante todo el año, sin embargo, en la naturaleza el pico de nacimientos ocurre durante la temporada de sequía. Los ciclos estrales se completan cada 21 días y las hembras son receptivas sexualmente entre el tercer y décimo día.[35] Estudios en animales cautivos han demostrado que solo los machos inician la copulación.[36] En el zoológico Tierpark Hagenbeck de Alemania se ha documentado que existe elección individual de pareja y uniones de larga duración. La copulación sucede con mayor frecuencia dentro del agua.[37] Los periodos de gestación oscilan entre 65 y 70 días y dan a luz entre una y cinco crías con un promedio de dos.[35][37] Una investigación realizada durante cinco años en el zoológico de Cali en Colombia encontró que el intervalo promedio entre cada parto variaba entre seis y siete meses, pero en caso de perder las crías podía ser más corto y tomar solo 77 días.[36] En libertad se han reportado intervalos más grandes entre cada parto que oscilan entre 21 y 33 meses.[35]
Las hembras dan a luz en madrigueras cerca de las riberas de los ríos y los sitios de pesca. Las crías al nacer están provistas de pelo y son ciegas.[38] Los machos participan activamente en la crianza y los vínculos familiares son fuertes.[39] Los hermanos mayores también participan en la crianza, sin embargo, en las semanas posteriores al nacimiento de la cría pueden abandonar el grupo temporalmente.[35] Los retoños abren sus ojos a la cuarta semana de vida, empiezan a caminar a la quinta, y son capaces de nadar adecuadamente entre las 12 y 14 semanas.[36] El destete ocurre a los nueve meses y empiezan a cazar poco después.[35] El animal alcanza la madurez sexual aproximadamente a los dos años de edad y tanto los machos como las hembras abandonan los grupos de forma permanente a los dos o tres años;[35][37] en ese momento inician la búsqueda de un nuevo territorio para formar una familia.[40]
La especie es muy sensible a la actividad humana durante la época de crianza de los cachorros. Por ejemplo, ninguna institución ha podido garantizar el cuidado de las crías sin proporcionar las suficientes medidas de privacidad. El estrés que les causa la interferencia visual y acústica de las personas puede terminar en negligencia, abuso, infanticidio y disminución de la lactancia por parte de la madre. En estado silvestre se ha sugerido (pero no confirmado) que la presencia de turistas les causa un malestar similar provocando una interrupción de la lactancia, reducción en la caza y abandono de su hábitat.[40] El malestar que les produce la presencia humana se refleja en una protección intensa hacia los jóvenes; todos los miembros de un grupo pueden agredir a los intrusos, incluyendo a los botes que transportan personas.[41]
La longevidad más alta que se ha registrado en el medio natural es de ocho años. En cautiverio puede incrementarse hasta 17 años, con un récord no confirmado de 19. La especie es susceptible a una variedad de enfermedades como la parvovirosis. Algunos parásitos, como larvas de mosca y una variedad de gusanos intestinales, también afectan a la nutria gigante.[40] Otras muertes ocurren por accidentes, infecciones (por ejemplo, gastroenteritis), infanticidio y ataques epilépticos.[35]
La nutria gigante es un superdepredador en su entorno y el estatus de su población refleja el estado de salud de los ecosistemas fluviales.[42] Se alimenta principalmente de peces, como cíclidos, characiformes (como la piraña) y siluriformes. Un estudio de las heces de la nutria gigante en la Amazonía brasilera encontró restos de peces en todas las muestras examinadas. Se halló con mayor frecuencia peces del orden Perciformes, particularmente cíclidos, en un 97 % de las muestra examinadas y Characiformes en el 86 %. Los peces encontrados correspondían a especies de mediano tamaño que parecen frecuentar aguas poco profundas, a las que captura valiéndose de la vista. Las presas halladas son sedentarias y generalmente nadan a corta distancia, lo cual puede ayudar a la depredación por parte de la nutria. Este mustélido parece ser también oportunista, adaptándose a consumir las especies más abundantes de su entorno.[43] Si no existe disponibilidad de peces puede alimentarse de cangrejos, serpientes e incluso caimanes pequeños y anacondas.[44]
Puede cazar sola, en parejas o en grupos apoyándose en su aguda visión para localizar las presas.[45] En algunos casos la supuesta caza cooperativa puede ser una observación incidental, debido a que en ocasiones varios individuos pescan en forma individual, pero lo hacen muy cerca unos a otros. La verdadera caza coordinada puede ocurrir cuando una presa grande no puede ser capturada por una sola nutria, como es el caso de la anaconda y el caimán negro.[33] Prefiere capturar peces que se hallan inmóviles en el lecho del río en aguas poco turbias. La persecución de las presas es rápida y turbulenta con arremetidas y giros a través del agua poco profunda; tiene una tasa alta de éxito, pues solo la minoría de los intentos de captura son fallidos. La nutria puede atacar las presas ya sea desde arriba o desde abajo, girando en el último instante para sujetarla en sus fauces. Al capturarla empieza a consumirla de inmediato, empezando por la cabeza, y lo hacen sujetándola con firmeza entre las patas delanteras.[45] Está documentado que los animales en cautiverio consumen alrededor del 10 % de su peso corporal al día (cerca de 3 kg), la misma cantidad descrita en ejemplares libres.[46]
La nutria gigante es una especie anfibia, pero sus hábitos son principalmente terrestres.[47] Se la encuentra en ríos y arroyos de agua dulce que, por lo general, se inundan estacionalmente. Otros hábitats acuáticos comprenden manantiales de agua dulce y lagos permanentes.[1] Se han identificado dos factores críticos para la selección del hábitat: la cantidad de alimento, la cual parece estar correlacionada directamente con sitios de agua poco profunda; y la presencia de riberas con pendiente baja, buena cubierta vegetal y acceso directo a los sitios de caza preferidos. La nutria parece escoger sectores de agua clara con fondo rocoso de color negro o arenoso, masas de agua rica en sales, y aguas con fondo blanco.[48]
Las zonas adyacentes a los ríos son usadas para construir guaridas, asentamientos y letrinas.[49] Las nutrias despejan cantidades significativas de vegetación para construir sus asentamientos. Un reporte describe que la extensión de estas áreas alcanza un máximo de 28 metros de largo por 15 de ancho y son marcadas por medio de glándulas odoríferas, orina y heces para señalar el territorio.[12] Otras investigaciones hallaron un tamaño promedio de solo una tercera parte de esta extensión. Los sitios comunales de defecación (letrinas) se ubican en un lugar adyacente a los asentamientos y las guaridas; estas guaridas, que poseen varias entradas, se excavan generalmente en árboles caídos o bajo sus raíces. Se reportó un número de entre tres y ocho asentamientos agrupados alrededor de un área de alimentación. En la época de inundaciones (temporada de lluvias), las nutrias pueden abandonar su hogar dispersándose por la selva inundada en busca de presas.[50] Existen sitios preferidos que pueden ser ocupados permanentemente y se ubican a menudo en sitios altos. Estos pueden ser bastante extensos con «puertas traseras» hacia la selva y pantanos adyacentes, las cuales les permiten alejarse de los cursos de agua. No todos los sitios son marcados u ocupados diariamente, pero todos son inspeccionados frecuentemente en las mañanas por una pareja de nutrias.[51]
Los estudios de la especie generalmente se realizan en la temporada seca, motivo por el cual la comprensión del hábitat de la nutria es parcial. El análisis, en tres grupos de nutrias del Ecuador, del tamaño y del rango de distribución durante esta época encontró áreas de 0,45 y 2,79 km². Se presume que el espacio requerido y la disponibilidad de este cambia dramáticamente en la estación lluviosa; las estimaciones realizadas en este periodo oscilan entre 1,98 y 19,55 km².[49] Otros investigadores estimaron áreas de 7 km² y notaron una correlación inversa entre la capacidad de socialización y el tamaño del área de distribución; la nutria gigante tiene rangos de distribución más pequeños de lo esperado para una especie de su tamaño.[52] Los reportes sobre la densidad de población varían entre 1,2 animales por km² en Surinam y 0,154 por km² (un animal por cada 6,5 km²) en Guyana.[3]
Las nutrias gigantes adultas no poseen enemigos naturales de importancia aparte de los humanos. Se ha sugerido que posiblemente, y en forma ocasional, pueden ser atacadas por jaguares, pumas, caimanes negros, cocodrilos del Orinoco y anacondas, pero no se dispone de información documentada al respecto.[53] Sí se ha documentado de crías capturadas por caimanes negros y yacarés,[40] aunque los adultos permanentemente vigilan a los cachorros. El caimán de anteojos es otro depredador potencial, pero según lo observado en Surinam no se encontró evidencia de conflicto con esta especie. Dentro del agua, la nutria se encuentra amenazada por animales como la anguila eléctrica y la raya que son potencialmente mortales para esta, si se tropieza accidentalmente con ellas; las pirañas al momento de ser capturadas son capaces de propinarles mordidas como lo evidencian las cicatrices en algunos individuos.[54]
A pesar de la ausencia de depredadores directos la nutria gigante debe afrontar la competencia de otras especies por los recursos alimentarios. Se ha registrado interacción con el lobito de río; sin embargo, a pesar de que las dos especies comparten zonas de distribución durante algunas épocas del año, no parece existir conflictos entre ellas.
El lobito de río es más pequeño, menos social, menos ruidoso y más tímido con los humanos que la nutria gigante. Debido a que pesa alrededor una tercera parte que la nutria gigante es más vulnerable a la depredación, y por ello, la falta de notoriedad se convierte en una ventaja. Adicionalmente, los hábitos del lobito de río son nocturnos o crepusculares reduciendo la posibilidad de interacción con la nutria gigante que es activa solo durante el día.[55] Por último, las interacciones son escasas también debido al menor tamaño de las presas, la diferencia en la ubicación de los asentamientos, y la preferencia por sitios de pesca diferentes.[46]
Otras especies competidoras que se alimentan de presas similares a la nutria son: los caimanes, peces grandes que tienen regímenes piscívoros, gimnótidos como la anguila eléctrica y grandes siluriformes como el pez gato. Dos delfines de río, el tucuxi y el delfín rosado, potencialmente pueden competir con la nutria gigante, pero la ocupación de hábitats diferentes y la diferencia en las preferencias dietéticas sugieren una interacción mínima.[46]
En 1999, en la Lista Roja de la UICN, se catalogó la nutria gigante como especie en peligro de extinción. Desde 1982, ya se había considerado como especie vulnerable cuando los primeros datos poblacionales de la especie estuvieron disponibles.[1] El comercio de la especie y sus productos es ilegal a nivel internacional bajo la regulación de la Convención sobre el Comercio Internacional de Especies Amenazadas de Fauna y Flora Silvestres (CITES), dentro del cual se incluye en el Apéndice I.[56]
El Pteronura brasiliensis fue declarado monumento natural de la provincia de Misiones en Argentina mediante la ley n.º 3320 sancionada el 22 de agosto de 1996.[57]
La especie enfrenta varias amenazas que son críticas para su supervivencia. Después de la década de 1960, la caza por parte de los humanos se convirtió el principal problema para su conservación. Las estadísticas muestran que entre 1959 y 1969, solamente de la Amazonía brasilera, se capturaron por su piel entre 1000 y 3000 individuos al año. La especie fue diezmada a tal extremo, que el número de ejemplares capturados se redujo a sólo 12 capturas en 1971. La implementación de la CITES en 1973 redundó finalmente en una reducción significativa de la caza;[3] sin embargo, la demanda de su piel no desapareció por completo: en la década de 1980, el precio de esta alcanzaba los 250 dólares en el mercado mundial. La amenaza para la nutria gigante se acentúa por la falta de precaución de la especie y su intrepidez sobre todo al momento de acercarse a los humanos; al ser activas durante todo el día y por su gran curiosidad son presa fácil para los cazadores.[58] Esta especie en particular es muy vulnerable a la caza, debido a que alcanza la madurez sexual relativamente tarde y a sus interacciones sociales complejas.[3]
Desde la década de 1980, la destrucción y degradación de su hábitat se convirtió en el principal problema para este mamífero. En 2004, se calculó que la especie enfrentaría una disminución de su población de hasta un 50 % en los siguientes 20 años (aproximadamente tres generaciones).[1] Por lo general, la invasión a su hábitat inicia con la incursión de los madereros en la selva, privando de vegetación a las riberas de los ríos; posteriormente, los agricultores inician su actividad agotando los suelos y alterando el ambiente. Como resultado de la actividad humana, el rango de distribución de la especie se han restringido a sectores aislados entre sí. Esto dificulta a los ejemplares jóvenes que recién han alcanzado la madurez encontrar nuevos territorios y crear grupos familiares.[59] Otras amenazas específicas son dependientes de actividades industriales; incluye la explotación no sustentable de caoba en las áreas de distribución de la nutria,[58] y la concentración elevada de mercurio en los peces que constituyen su dieta, un desecho de la explotación de oro.[60][61] Los contaminantes del agua que afectan la especie provienen de los desechos de la explotación minera, la extracción de combustibles fósiles y la agricultura; esta última es responsable del depósito de pesticidas y otros compuestos químicos que afectan todos los eslabones de la cadena alimenticia, causando envenenamiento en depredadores como la nutria gigante.
Una amenaza adicional para la nutria gigante proviene del conflicto con los pescadores, quienes a menudo consideran la especie como una amenaza. El ecoturismo también representa un desafío: mientras este recauda fondos y contribuye a sensibilizar a la población respecto a la conservación de la especie, por su naturaleza también representa un riesgo para la nutria, por los medios tecnológicos usados y la perturbación directa de su entorno.[59] Algunas restricciones en el uso del suelo y la intrusión de los humanos son requeridas para mantener la población en su medio natural. Se han propuesto zonas libres de presencia humana, donde la observación de la especie sea realizada desde torres y plataformas de observación. Para proporcionar protección adicional a la especie se ha sugerido limitar el número de turistas permitidos por vez, implementar una prohibición de pesca cerca a los asentamientos, y una distancia mínima de observación de 50 metros.[62]
La nutria gigante ha perdido cerca del 80% de su hábitat original en América del Sur.[58] Según lo publicado en la Lista Roja de la UICN los países en los cuales se distribuye son: Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador, Guayana Francesa, Guyana, Paraguay, Perú, Surinam y Venezuela.[1] En Argentina habitó los Esteros del Iberá hasta la década de 1990,[63] cuando la caza furtiva la llevó a su extinción. Recientemente ha sido reintroducida en dichos esteros por el Proyecto Iberá.[64] De igual forma hay registros a mediados de los 2000 en el norte de la Provincia de Misiones[65] y durante mayo de 2021 en la provincia del Chaco.[66] Debido a extinciones locales el área de distribución de la especie, esta se ha hecho discontinua.[3] El total de la población es difícil de estimar. Un estudio de la UICN en 2006 sugirió una cifra de 1000 a 5000 nutrias.[1] La especie en Bolivia, antes de la caza intensa entre las décadas de 1940 y 1970 por parte de los humanos, tenía una amplia distribución; en 2002 se estimó la población en una reducida cifra de 350 animales.[27] Posiblemente, la especie ha desaparecido del sur de Brasil, pero al occidente del país la disminución de la caza en el Pantanal ha permitido una recolonización exitosa; una estimación calcula 1000 o más animales en la región.[58][67]
Para 2006, la distribución de la especie se restringía a la Amazonía brasilera y sus zonas limítrofes.[1] En Surinam, todavía existen extensas regiones selváticas y un sistema extenso de áreas protegidas, dentro de las cuales habita la nutria.[68] Sin embargo, para el año 2000, a causa del incremento en la presencia humana y el uso de la tierra, se creía que tarde o temprano la especie no estaría en capacidad de hallar sitios adecuados para establecer asentamientos.[69]
Aparte de Surinam, otros países suramericanos han tomado la iniciativa designando áreas protegidas para su conservación. En 2004, el gobierno del Perú creó una de las áreas de conservación más grandes en el mundo, el parque nacional Alto Purús, con una extensión comparable al tamaño de Bélgica. El parque alberga muchas plantas y animales amenazados, incluyendo la nutria gigante, y posee el récord mundial de diversidad de mamíferos.[70][71] En 2001, Bolivia convirtió una zona de pantanos más grande que Suiza en reserva de agua dulce, la cual es también hogar de la especie.[72]
A través de su rango de distribución la nutria gigante interactúa con aborígenes americanos, quienes todavía realizan cacería y pesca tradicionales. Un estudio de cinco comunidades indígenas en Colombia sugiere que su actitud hacia la especie constituye una amenaza para ésta. Las nutrias son vistas como animales nocivos que interfieren con las faenas de pesca y por ello en ocasiones son eliminadas. Aunque se les ha hablado de la importancia de esta especie para el ecosistema y el peligro de extinción en el que se halla, los nativos muestran poco interés en coexistir con este animal. Los niños en edad escolar, sin embargo, tienen una percepción positiva de la especie.[73]
En Surinam, la especie no es blanco tradicional para los humanos nativos, lo cual le ofrece cierta protección.[69] En esta zona, las nutrias en ocasiones se ahogan en las redes de pesca colocadas en los ríos y se ha encontrado evidencia de ataques con machete por parte de los pescadores; a pesar de ello, en general son toleradas en la región.[54] Sin embargo, en 2002, se advirtió un cambio en el comportamiento de los estos animales en otras ocasiones muy inquisitivos, en el cual mostraron reacciones de evitación con pánico visible al observar los botes aproximándose. La tala de los bosques, la caza y la captura de cachorros pueden haber provocado que los grupos se hayan tornado más precavidos al descubrir actividad humana.[47] Los nativos en ocasiones capturan crías como parte del comercio ilícito de especies exóticas o como mascotas para sí mismos, sin embargo, el animal crece rápidamente hasta hacerse inmanejable.[59] En el rancho Karanambo en la Guyana, se realiza un trabajo de rehabilitación para nutria gigantes huérfanas y rescatadas del cautiverio.[74]
|mes=
(ayuda) |mes=
(ayuda) |mes=
(ayuda) |mes=
(ayuda) |mes=
(ayuda) |mes=
(ayuda) |mes=
(ayuda); La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores=
(ayuda) |mes=
(ayuda) |mes=
(ayuda) |mes=
(ayuda) |mes=
(ayuda) |mes=
(ayuda) |mes=
(ayuda) La nutria gigante, el lobo gargantilla o ariray (Pteronura brasiliensis) es una especie de mamífero carnívoro de la familia Mustelidae que habita principalmente en la Amazonia. Es la única especie del género Pteronura y la más larga entre los mustélidos; los adultos miden entre 1,50 y 1,80 m y pesan entre 22 y 45 kg.
A diferencia de los otros mustélidos es una especie social, con grupos familiares que suelen tener de tres a ocho miembros. Estos grupos están basados en una pareja reproductora dominante y son extremadamente unidos y cooperativos. A pesar de ser una especie por lo general pacífica es territorial y se ha observado agresión entre los diferentes grupos. La nutria gigante tiene hábitos diurnos y se le ve activa durante todo el día. Es la especie de nutria más ruidosa y se han documentado vocalizaciones que indican alarma, agresividad y tranquilidad.
La especie habita principalmente sobre el lecho del río Amazonas y en el Gran Pantanal. En las últimas décadas su rango de distribución se ha reducido considerablemente y su ubicación se ha tornado discontinua. A raíz de la caza para aprovechar su piel, la cual fue más acentuada en las décadas de 1950 y 1960, la población disminuyó considerablemente. Desde 1999, la especie fue catalogada en peligro de extinción; los cálculos poblacionales por lo general estiman un número inferior a los 5000 individuos en su medio natural. La degradación y pérdida del hábitat se convirtió en la principal amenaza tras la suspensión de la caza. Se encuentran pocos individuos en cautiverio; en 2003, solo 60 animales de hallaban cautivos. La Guayana es el último gran reservorio para la especie.
La nutria gigante muestra una variedad de adaptaciones adecuadas para un estilo de vida anfibio, las cuales comprenden un pelaje excepcionalmente denso, una cola fuerte en forma de ala y pliegues interdigitales en los miembros. La especie prefiere los ríos y arroyos de agua dulce, los cuales normalmente se desbordan durante la temporada de lluvias; también pueden ubicarse en lagos y manantiales. Construyen asentamientos despejando grandes áreas de vegetación en lugares aledaños a los sitios donde pescan. La nutria gigante se alimenta principalmente de pescado, en particular characiformes (como las pirañas) y bagres; también puede comer cangrejos. No tiene depredadores naturales de importancia (la amenaza más grande fueron y siguen siendo los humanos), aunque debe competir por recursos alimenticios con otras especies como el lobito de río y varias especies de caimán.
Hiidsaarmas (Pteronura brasiliensis) on kärplaste sugukonda hiidsaarma perekonda kuuluv kiskja.
Hiidsaarmas on Lõuna-Ameerika endeem[2]. Hävimisohus liigina on ta kantud rahvusvahelisse punasesse raamatusse[3].
Nii hispaania kui ka portugali keeles võidakse seda looma nimetada hiidsaarmaks (vastavalt nutria gigante ja lontra gigante), jõehundiks (hispaania lobo de río) ning veekoeraks (hispaania perro de agua). Viimane variant oli tavalisem 19. sajandi ja 20. sajandi alguses[1]. Lõuna-Ameerikas on kasutusel neljaski nimi ariraí või ariranha[4]. Indiaani hõimudel on tema jaoks oma nimed, atšuarid kutsuvad teda sõnaga wankanim[5] ja sanumad sõnaga hadami[6][7].
Perekonnanimi Pteronura pärineb vanakreeka sõnadest πτερον (pteron, 'sulg' või 'tiib') ja ουρά (ura 'saba')[8], mis viitavad tema tiivakujulisele sabale.[9]
Teaduslikult kirjeldas hiidsaarmast esimesena saksa loodusteadlane Johann Friedrich Gmelin 1788.
Hiidsaarmas on oma perekonna ainus liik. Eristatakse kaht alamliiki: põhjapoolset brasiilia hiidsaarmast P.b. brasiliensis ja lõunapoolset paraguay hiidsaarmast P. b. paraguensis. Paraguay hiidsaarma levila on varasemast palju väiksemaks muutunud ning ta on välja surnud Argentinast, Uruguayst ja Brasiilia lõunaosast. Kõik bioloogid pole nõus hiidsaarma alamliike eristama, viidates asjaolule, et need on väga sarnased.
1998. aasta fülogeneetiline analüüs näitas, et hiidsaarmas on kogu alamsugukonnas, kõigi saarmaliikide hulgas kõige omapärasem liik ja nendest esimesena eraldunud, hinnanguliselt 10–14 miljonit aastat tagasi. Selle uuringu põhjal eraldunuks hiidsaarmas teistest saarmastest veel enne kui näiteks kärp, naarits ja tuhkur.
Kuid 2005. aasta analüüs tõstis selle aja hilisemaks, vahemikku 5–11 miljonit aastat tagasi. Selle järgi pole hiidsaarmas oma alamsugukonna basaalne liik, vaid kõigepealt eraldus ülejäänutest perekond Lontra ja alles pärast seda Pteronura (hiidsaarmas).
Hiidsaarmas ei kujunenud välja Ameerikas, vaid kusagil Aasias. On oletatud, et hiidsaarma kõige lähedasem sugulane on Indias ja Kagu-Aasias elav Lutrogale perspicillata, kes on hiidsaarma moodi käitumise, häälitsuse ja kolju kuju poolest. Mõlemal liigil tekib isas- ja emaslooma vahel tugev side ja mõlemal liigil hoolitseb isasloom järglaste eest. Ameerikasse asusid hiidsaarmad elama alles pliotseenis või pleistotseeni alguses, kui liik oli juba välja kujunenud.
Hiidsaarmas elutseb peamiselt Amazonase ja Orinoco jõgikonnas, La Plata vesikonnas ning Pantanalis. Teda võib kohata kõigis Lõuna-Ameerika riikides peale Argentina, Tšiili ja Uruguay.[10]
Hiidsaarma levila on tunduvalt vähenenud ja tänapäeval on see katkendlik. Seda on põhjustanud mitmekümne aasta pikkune salaküttimine sametpehme karusnaha saamiseks, eriti 1950. ja 1960. aastatel. Alates 1999 kuulub hiidsaarmas ohustatud liikide hulka ja looduses hinnatakse selle arvukuseks alla 5000 isendi. Hiidsaarmas on üks kõige suuremas hävimisohus olevaid imetajaliike Neotroopises. Suurim nüüdisaegne oht temale on keskkonna hävimine.
Vangistuses on hiidsaarmas samuti haruldane. 2003. aasta seisuga elas loomaaedades ainult 60 isendit.[11]
Hiidsaarmas on suurim kärplane. Tema tüvepikkus on kuni 1,8 meetrit, pikkus sabaga kuni 2,7 meetrit. Isendid kaaluvad 22–26 kg. Kaalu järgi võib teda ületada kalaan, aga keha on tal lühem.[10]
Hiidsaarma kere on sigarikujuline, kere esiotsas on väike ümmargune pea ja tagaotsas on võimas saba, mille viimane kolmandik on lapik. Käppadel on viis varvast, mis on ühendatud ujunahkadega. Ujumisel kasutatakse esikäppi ainult liikumissuuna korrigeerimiseks, tagakäppi ja saba aga liikumiskiiruse suurendamiseks. Vastuvett ujudes kasutab hiidsaarmas nelja käppa.[10]
Hiidsaarmal on 8 mm pikkune karvkate. Karvastik on tumepruun kogu keha ulatuses, välja arvatud kaelal, kus paiknevad kreemjad laigud, mille muster on igal isendil isesugune. Rasvakiht hiidsaarmal peaaegu puudub, kehatemperatuuri aitab säilitada erakordselt tihe ja paks aluskarv pikkusega 4 mm.[10]
Hiidsaarmas elutseb aeglase vooluga jõgedes, järvedes ja ojades[3]. Mõnikord kohtab teda tehisveekogudes, kanalites, põldudel ja tiikides, kuigi ta eelistab jõekallaste laugeid nõlvu ja eraldatud alasid veealuse taimestikuga.[2]
Hiidsaarmad moodustavad 3–20 isendi suurusi karju. Karjas domineerivad isane ja emane ning nende eri vanusega pojad. Rühma juhib emane, kes valib puhke- ja jahikohti. Domineeriv isane hiidsaarmas kaitseb territooriumi, mis ulatub mõlemal jõe kaldal 12–20 km kaugusele. Territooriumi piire märgistatakse väljaheidetega. Peale domineeriva paari ei tohi hiidsaarmaste karjas teised loomad paarituda.[10]
Rühmas on liikmete vahel väga tihedad seosed. Nad jahivad ja mängivad koos ning hoolitsevad üksteise karvkatte eest. Üksinda võib kohata vaid suguküpset isendit, kes otsib endale paarilist ja ala. Õnnetuse korral pöördub ta vanasse karja tagasi.[10]
Üldiselt on hiidsaarmad rahumeelsed, aga kuna nad on territoriaalsed, siis esineb karjadevahelisi võitlusi.
Hiidsaarmas toitub peamiselt veekogu põhja lähedal elutsevatest kaladest[10], eriti kirevahvenlastest, haratsiinilistest (sealhulgas piraajadest) ja sägalistest. Ühe aastapikkuse uurimuse käigus uuriti Amasoonias elavate hiidsaarmaste väljaheiteid, et teada saada, mida nad söövad. 100% väljaheidetest sisaldas kalade jäänuseid. Ahvenaliste jäänuseid sisaldas 97% väljaheidetest ja põhiliselt oli söödud kirevahvenlasi. Karpkalaliste, näiteks haratsiinide jäänuseid oli 86% väljaheidetes. Enamasti sööb hiidsaarmas keskmise suurusega parvekalu, kes eelistavad madalat vett, sest just seal saab hiidsaarmas kasutada oma kõige teravamat meelt – nägemist. Saakloomade seas on ka põhjakalu, kes ujuvad üksnes lühikesi vahemaid. Kuid üldiselt pole hiidsaarmal toidueelistusi ja ta sööb seda, keda kätte saab.
Mõnikord sööb ta vähilaadseid, madusid, väikesi linde ja nende mune ning hiiri[10]. Teda on täheldatud söömas isegi väikseid kaimaneid ja anakondasid.
Nad võivad jahti pidada nii üksikult, paarikaupa kui ka rühmadena. Mõnikord on rühmakaupa jahipidamine lihtsalt juhuslik ja tuleb sellest, et hulk isendeid püüab toitu lähestikku. Kuid neil on täheldatud ka tõeliselt kooskõlastatud tegevust, milles nad püüavad selliseid isendeid, kellega üksik hiidsaarmas hakkama ei saaks, näiteks täiskasvanud anakonda või must kaiman.
Hiidsaarmas võib saaki haarata nii vee pealt kui ka vee alt. Viimasel hetkel enne saagini jõudmist pöörab ta end ja haarab saagi lõugade vahele. Rünnak on ootamatu ja kiire ning üldjuhul õnnestub. Kinnipüütud saagi võtab hiidsaarmas kindlalt esikäppade vahele ja sööb selle otsekohe kärarikkalt ära, alustades peast. Ööpäevas sööb ta toitu kuni 20% kehakaalust[10], kuid teistel, vangistuses saadud andmetel 10% kehakaalust (3 kg).
Hiidsaarmas on päevase eluviisiga loom. Ööd veedavad hiidsaarmad kogu perega ruumikas urus.[10]
Hiidsaarmas on saarmastest kõige lärmakam. Tema olemasolust annavad märku valjud kõlavad häälitsused, mille tekitamiseks pistab ta pea tihti veest välja[3].
Hiidsaarmaste nägemist ei ole otseselt uuritud. Siiski näitab loomade jälgimine, et peamiselt leiavad nad saaki just nägemise järgi. Inimesi on ta võimeline ära tundma suure vahemaa tagant. Asjaolu, et hiidsaarmas on aktiivne üksnes päeval, laseb oletada, et tal peab olema hea nägemine. Kõik ülejäänud saarmad on kas hariliku nägemisega või pisut lühinägelikud. Hiidsaarma kuulmine ja haistmine on samuti head.
Hiidsaarmad on multiöstroossed, st innaaja ja tiinuse esinemine on võimalik aasta ringi. Innaaeg kestab veidi üle kahe kuu. Emased sünnitavad maismaal urus 1–5 pimedat poega.[10]
Pojad sünnivad karvaste ja pimedatena. Poegi kasvatavad mõlemad vanemad ja isegi eelmiste põlvkondade õed-vennad, kuigi nood võivad esimestel nädalatel pärast järgmise pesakonna sündi ajutiselt koduurust lahkuda. Poegade silmad avanevad neljandal elunädalal, kõndima hakkavad pojad viiendal ja ujuma 12.–14. elunädalal. Nad võõrutatakse emapiimast 9 kuu vanuselt ja hakkavad kohe pärast seda end ise jahipidamisega toitma. Kümnekuused hiidsaarmad on täiskasvanud, aga suguküpseks saavad nad kaheaastaselt ja iseseisvat elu alustavad 2–3 aasta vanuselt.
Paljude vaenlaste tõttu (kaimanid, jaaguarid jt) toimub poegimine kaks korda aastas.
Hiidsaarmas on inimtegevuse suhtes väga tundlik. Keegi pole veel suutnud hiidsaarmapoegi üles kasvatada, kui vanematele pole pakutud piisavat võimalust end kõrvaliste pilkude eest varjata. Inimeste nägemisest ja kuulmisest põhjustatud stress võib viia poegade hülgamise ja koguni tapmiseni, samuti võib rinnapiima eritus emasloomal väheneda. On oletatud, kuigi mitte tõendatud, et vabas looduses võib inimeste kohtamine hiidsaarmale samamoodi mõjuda. Teisest küljest kaitsevad vanemad oma poegi väga ja kõik rühma liikmed on sissetungijate suhtes agressiivsed, rünnates isegi paate, milles leidub inimesi.
Looduses elavad hiidsaarmad keskmiselt 10 aastat[10], teistel andmetel maksimaalselt 8 aastat. Vangistuses on nad seevastu elanud 17 aastat, mitteametlikel andmetel koguni 19 aastat.
Hiidsaarmad on vastuvõtlikud mitmesugustele haigustele, sealhulgas koerte parvoviirusele. Neil esineb nii välis- kui ka siseparasiite. Levinud surmapõhjused on veel õnnetused, gastroenteriit, poegade tapmine vanemate poolt ja epilepsia.
Hiidsaarmas (Pteronura brasiliensis) on kärplaste sugukonda hiidsaarma perekonda kuuluv kiskja.
Hiidsaarmas on Lõuna-Ameerika endeem. Hävimisohus liigina on ta kantud rahvusvahelisse punasesse raamatusse.
Igaraba erraldoia edo ibai otsoa (Pteronura brasiliensis) Pteronura generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Lutrinae azpifamilia eta Mustelidae familian sailkatuta dago.
Igaraba erraldoia edo ibai otsoa (Pteronura brasiliensis) Pteronura generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Lutrinae azpifamilia eta Mustelidae familian sailkatuta dago.
Jättiläissaukko (Pteronura brasiliensis) on Etelä-Amerikassa elävä saukkolaji. Tämä erittäin uhanalainen eläin on paitsi maailman suurin saukkolaji, myös maailman suurin näätäeläin.
Jättiläissaukko on Pteronura-sukunsa ainoa edustaja. Nisäkäsnimistötoimikunta on ehdottanut, että lajin suomenkieliseksi nimeksi vaihdettaisiin "isosaukko".[2]
Jättiläissaukon ruumiin pituus on 90–160 cm ja hännän 70–80 cm, se saattaa painaa jopa 30 kiloa ja on näin ollen saukoista ylivoimaisesti kookkain. Jättiläissaukon pää on muodoltaan litteä ja leveä, kuono on lyhyt. Pienet pyöreät korvat sijaitsevat alhaalla pään sivuilla. Häntä on pitkä ja litteä. Pitkiä varpaita yhdistävät uimaräpylät, joilla saukko pystyy hyvin pitämään kiinni saaliista. Turkin väri vaihtelee kellertävän ruskeasta suklaanruskeaan. Leuka, kurkku ja rinta ovat vaaleat tai kermanväriset, kaulan kuviointi on yksilöllinen. Kuvio saattaa olla myös laikukas. Karva on samettimainen ja lyhyt. Virtaviivainen ruumis tekee siitä nopean uimarin.
Jättiläissaukkoa tavataan Amazoniassa, Orinoco-joen ja Rio La Plata-jokien ympäristössä Etelä-Amerikassa. Levinneisyyden eteläraja kulkee Paraguayssa ja Etelä-Brasiliassa. Saukkoja tavataan pohjoisessa aina Surinameen ja Guyanaan asti.
Jättiläissaukot suosivat hitaasti virtaavia jokia, ja Amazoniassa ne elävät myös järvissä ja soilla. Niiden elinalueella on usein tulvia, ja ne elelevät myös tulvametsissä. Jättiläissaukon elinehto on runsaskalainen elinalue.
Jättiläissaukko elää muutaman yksilön perheryhminä, joita johtaa uros. Jättiläissaukot ovat muista saukkolajeista poiketen hyvin sosiaalisia. Ne saalistavat yhdessä ja aiemmat poikaset auttavat vanhempiaan uusien poikasten hoidossa kunnes nämä noin 2-vuotiaina lähtevät pesästä. Saukot elävät koko elämänsä saman kumppanin kanssa. Saukkolauma kommunikoi kimakoin kiljahduksin, joita ne päästävät erityisesti lähtiessään kalastamaan. Jättiläissaukot saalistavat laumoissa kuten sudet, mistä johtuen paikalliset kutsuvat niitä nimellä "Lobo del Rio" eli jokisusi.
Kalastaessaan saukko käyttää yllätystaktiikkaa ja käy kalan kimppuun sellaisesta kulmasta, josta saalis ei sitä pysty näkemään. Herkät tuntokarvat auttavat saalin paikantamisessa sameassa vedessä. Aikuinen jättiläissaukko syö päivittäin noin neljä kiloa kalaa.
Jättiläissaukko on päiväaktiivinen ja kalastaa useimmiten aamuisin ja iltaisin. Saalista jaetaan vain poikasille. Yöksi saukot menevät nukkumaan kaivamaansa koloon, joita on useita niiden noin 20 neliökilometrin suuruisella reviirillä, joissa on suuri käytäväverkko. Saukot merkitsevät reviirinsä yhteisessä käymälässä, jonka ne ovat puhdistaneet kasvillisuudesta ja sen haju ulottuu pitkän matkan päähän ja pitää muut saukot loitolla. Ne myös hierovat toistensa eritteitä toisiinsa. Aikuisella jättiläissaukolla ei ole luontaisia vihollisia vaan se on ravintoketjun huipulla ja sen tiedetään tappaneen ja syöneen kaimaaneja ja anakondia. Vain poikasia uhkaavat jaguaarit, kaimaanit ja anakondat.
Jättiläissaukkonaaras synnyttää 65–70 vrk kantoajan jälkeen yleensä 2–3 poikasta, jotka viettävät ensimmäiset elinviikot pesäluolassaan. Poikaset ovat alkuun riippuvaisia vanhemmistaan ja ovat varsin avuttomia. Poikaset totutetaan veteen heti kun ne ovat tulleet pesästä aikuisten vartioidessa tarkasti petojen varalta muodostamassaan renkaassa. Vuoden ikäiset jättiläissaukot ovat jo lähes täysikasvuisia ja pystyvät kalastamaan. Kahden vuoden iässä ne tulevat sukukypsiksi.
Jättiläissaukot syövät etupäässä kalaa, mutta ruokalistalle päätyy myös nilviäisiä, äyriäisiä, matelijoita, lintuja (etenkin munia ja poikasia) sekä pikkunisäkkäitä.
Jättiläissaukko on melko harvinainen ja kannaksi arvioidaan noin 5000 yksilöä. Lajia uhkasi ennen turkismetsästys, mutta rauhoituksen jälkeenkin sitä ovat uhanneet salametsästäjät ja se kärsii häirinnästä, saastumisesta ja elinalueiden tuhoutumisesta. Jättiläissaukko elää monessa kansallispuistossa ja suojelualueilla, joten se ei ole välittömässä vaarassa. Jättiläissaukko on ollut uhanalaisten lajien luettelossa vuodesta 1999.[1]
Jättiläissaukko (Pteronura brasiliensis) on Etelä-Amerikassa elävä saukkolaji. Tämä erittäin uhanalainen eläin on paitsi maailman suurin saukkolaji, myös maailman suurin näätäeläin.
Jättiläissaukko on Pteronura-sukunsa ainoa edustaja. Nisäkäsnimistötoimikunta on ehdottanut, että lajin suomenkieliseksi nimeksi vaihdettaisiin "isosaukko".
Pteronura brasiliensis
La Loutre géante, Loutre géante du Brésil ou Loutre géante sud-américaine (Pteronura brasiliensis) est un mammifère carnivore d'Amérique du Sud. C'est le plus grand représentant de la famille des Mustelidae, et l'unique représentant du genre Pteronura. Contrairement aux autres mustélidés, la Loutre géante vit en groupes familiaux comprenant trois à huit membres. Le groupe familial est centré autour du couple reproducteur et est très soudé. Bien que généralement paisible, c'est une espèce territoriale et on peut parfois observer des agressions entre groupes. La Loutre géante est un animal diurne, actif uniquement pendant la journée. C'est l'espèce de loutre la plus bruyante et elle utilise des cris bien distincts pour signaler un danger, montrer son agressivité ou rassurer. La Loutre géante peut se rencontrer dans toute la partie centrale et septentrionale d'Amérique du Sud. Elle est particulièrement bien présente le long de l'Amazone et dans le Pantanal.
Sa répartition a été fortement réduite au cours du temps et est aujourd'hui discontinue. Des décennies de braconnage, notamment pour sa fourrure, qui ont connu un pic dans les années 1950 et 1960, ont fait fortement diminuer sa population. L'espèce est considérée comme menacée depuis 1999 et on estime la population à moins de 5 000 individus à l'état sauvage. Les Guyanes sont la dernière véritable place forte pour cette espèce, qui est l'un des mammifères des tropiques en grand danger d'extinction. La dégradation de son habitat est le risque majeur qui la menace. La Loutre géante demeure également rare en captivité avec seulement 60 animaux détenus en 2003.
La Loutre géante est bien adaptée au milieu aquatique. Ainsi, elle possède une fourrure épaisse et imperméable, une queue semblable à une aile et des pieds palmés. Elle apprécie particulièrement les rivières et ruisseaux d'eau douce, qui inondent occasionnellement les terres alentour, et peut également vivre à proximité de lacs. Elle bâtit d'importants gîtes proches de l'eau, en coupant de grandes quantités de végétation. Elle se nourrit principalement de poisson, notamment de carassins et de poissons-chats, et mange également parfois des crabes. Elle n'a pas réellement de prédateurs mis à part l'Homme, mais entre en compétition dans sa niche écologique avec la Loutre à longue queue et le caïman.
La Loutre géante se voit donner de très diverses appellations, comme notamment « Loutre géante du Brésil » ou « Loutre géante sudaméricaine »[1],[2]. En espagnol on l'appelle parfois Lobo de Río (« loup de rivière »), Lobo de Río Grande (« loup du Río Grande ») et Perro de Agua (« chien d'eau »)[duplaix 1]. En Amérique du Sud, on l'appelle également Ariraí ou Ariranha[3]. Les Achuars la connaissent sous le nom de Wankanim[4], et les Yanomamis comme Hadami[5]. On trouve diverses appellations locales en Guyane selon les dialectes : tig dilo (Créole guyanais), yawakaka (Wayampi), awawa (Wayana), tsalolo-uhu (Teko), awali boya (Kalina), sawu (Palikour), bigi watragu, yundu (Nengue tongo). Le nom générique, Pteronura, dérive du grec ancien pteron / πτερον signifiant « plume » ou « aile » et ura / ουρά signifiant « queue »[6], en référence à sa queue qui a la forme d'une aile[7].
On peut très facilement différencier la Loutre géante des autres loutres d'après ses caractéristiques morphologiques et comportementales. C'est le plus long de tous les mustélidés[8], mais la Loutre de mer peut parfois être plus lourde. Les mâles comme les femelles mesurent entre 1,5 et 1,7 m[9]. Elle a une queue puissante qui peut atteindre 69 cm de long[10]. Des observations anciennes de peaux et d'animaux vivants semblent attester que certains mâles pouvaient atteindre de manière exceptionnelle une taille de 2,4 m, mais la chasse intensive de l'espèce réduit très fortement la probabilité de rencontrer des spécimens de cette taille de nos jours. Les animaux que l'on rencontre communément pèsent entre 32 et 45 kg pour les mâles et entre 22 et 26 kg pour les femelles[carter 1].
La Loutre géante a la fourrure la plus rase de toutes les espèces de loutres. Elle est généralement de couleur brun chocolat, mais peut aussi prendre des teintes roussâtres et fauves, et apparait quasiment noire quand elle est mouillée[carter 1]. Cette fourrure est extrêmement dense, à tel point qu'elle est imperméable à l'eau[11]. Les poils de jarre piègent l'eau et gardent au sec la fourrure, constituée de poils de bourre, plus courts. Ces poils de jarre mesurent environ 8 mm de long, soit le double de ceux qui composent la couche de fourrure intérieure[12]. La qualité de sa fourrure en fait un animal recherché par les marchands de fourrures, et a contribué à son déclin[13]. Les animaux présentent des marques blanches ou crème propres à chaque individu sur la gorge et sous le menton, ce qui permet de les identifier dès la naissance[carter 1],[14]. Les Loutres géantes utilisent ces marques pour se reconnaître, et dès que deux animaux se rencontrent, chacun présente à l'autre sa gorge et le haut de sa poitrine.
Le museau des Loutres géantes est court et incliné, donnant à la tête une forme de balle[duplaix 2]. Les oreilles sont petites et arrondies[11]. Le nez (ou rhinarium) est complètement couvert de fourrure, laissant juste apparaître deux narines en forme de fentes. La Loutre géante possède des moustaches (vibrisses) très sensibles qui lui permettent de détecter des changements au niveau de la pression de l'eau et des courants, l'aidant à repérer ses proies[15]. Les membres sont courts et trapus, et se terminent par des pieds palmés armés de griffes pointues. Bien adaptée pour la vie aquatique, elle peut obstruer ses oreilles et ses narines quand elle est sous l'eau[16].
À l'époque où Carter et Rosas ont écrit leur étude, la vision n'était pas bien étudiée, mais des observations sur le terrain ont montré que la loutre se servait en premier lieu de sa vue pour repérer ses proies. Sous l'eau, elle voit à une longue distance. Le fait qu'elle soit surtout active durant la journée conforte l'idée suivant laquelle la vue de cet animal est certainement bien développée, pour l'aider à chasser et à éviter les prédateurs. Les autres espèces de loutres ont une vue classique ou sont légèrement myopes, que ce soit sur terre ou dans l'eau. La Loutre géante a une ouïe fine et un odorat bien développé[carter 1],[duplaix 3].
La Loutre géante est grégaire et diurne. Les témoignages des premiers explorateurs décrivent des groupes très bruyants entourant leurs bateaux, mais on ne sait rien de très précis sur l'espèce avant les travaux de Duplaix à la fin des années 1970[duplaix 4]. Les inquiétudes vis-à-vis de la sauvegarde de cette espèce ont par la suite généré diverses études.
La Loutre géante est un animal très social, qui vit au sein de larges groupes familiaux. La taille de ces groupes varie entre 2 et 20 membres, mais ils comptent généralement entre 3 et 8 individus[3],[17]. Les animaux d'un même groupe sont très solidaires entre eux : les loutres dorment, jouent, voyagent et se nourrissent ensemble.
Le groupe est structuré autour du couple dominant, et chaque membre y a un rôle. L'espèce est territoriale, marquant son territoire par son urine, des sécrétions glandulaires et ses cris[18]. Au moins un cas de changement de hiérarchie dans un groupe a été observé, un nouveau mâle prenant le rôle de mâle dominant, mais le mécanisme exact de cette transition n'est pas connu[19]. Duplaix suggère qu'il existe deux types d'animaux, des sédentaires établis dans des groupes et sur des territoires, et des nomades, solitaires, qui transitent avant de s'implanter plus tard dans un territoire. Ces catégories ne sont pas immuables et elles peuvent faire partie du cycle de vie classique de la Loutre géante[duplaix 5]. Une des raisons évoquées pour expliquer le développement de groupes sociaux organisés dans cette espèce est la présence de proies localement abondantes mais sur des sites dispersés[20].
Des agressions entre animaux de l'espèce ont été observées. La défense du territoire vis-à-vis des intrus semble être assurée par les mâles comme par les femelles au sein du couple dominant[19]. Un combat a été observé directement dans le Pantanal brésilien, au cours duquel trois animaux ont violemment pris à partie un autre en limite de leur territoire[18]. Par ailleurs on a retrouvé, également au Brésil, une carcasse présentant des traces claires de violents assauts causés par d'autres loutres, avec des morsures au niveau des parties génitales, une pratique qui a déjà été observée sur des animaux en captivité[21]. Bien que de telles attaques ne soient pas rares chez les grands prédateurs, ces agressions intraspécifiques sont peu communes chez les autres espèces de loutres. Ribas et Mourão pensent que ce comportement peut être mis en rapport avec les liens sociaux forts chez cette espèce, alors qu'ils sont rares chez les autres loutres[18]. Ce comportement agressif n'est pas non plus très fréquent chez la Loutre géante, et les chercheurs ont observé que la majorité du temps les animaux tentent d'éviter les conflits directs[duplaix 6],[carter 2]. Au sein des groupes, les animaux sont extrêmement pacifiques et coopératifs. La hiérarchie de ces groupes n'est pas immuable et les animaux partagent fréquemment certains rôles[22].
La Loutre géante est un animal particulièrement bruyant, qui dispose d'un registre complexe de cris et d'appels. Toutes les loutres communiquent par la voix, mais les cris de la Loutre géante sont les plus variés en fréquence et en volume[23]. Duplaix a identifié neuf cris distincts, dont certains peuvent être encore subdivisés, suivant le contexte. Un aboiement bref ou un grognement indique l'intérêt immédiat et un danger. Un cri tremblant peut être utilisé quand la loutre chasse un intrus, et un grognement sourd est émis pour prévenir un intrus de la volonté de le chasser. Les bourdonnements et roucoulements permettent de rassurer les congénères au sein d'un groupe. La loutre siffle, vraisemblablement pour prévenir de ses intentions non hostiles à l'approche d'un groupe, mais cela reste à déterminer. Les nouveau-nés poussent de petits cris aigus pour attirer l'attention, tandis que les jeunes d'un âge plus avancé gémissent et hurlent lors de leur intégration aux activités de groupe[duplaix 7].
La Loutre géante est un prédateur situé au sommet de la chaîne alimentaire, et l'abondance de sa population est un indicateur de l'état de santé global de l'écosystème de la rivière[24]. Elle se nourrit principalement de poissons, dont des cichlidés, des carassins (comme le piranha), et des poissons-chats. Lors d'une étude menée une année durant sur la Loutre géante au Brésil, on a trouvé des restes de poissons dans tous les excréments de loutre observés. Les poissons de l'ordre des Perciformes, notamment les cichlidés, sont présents dans 97 % des fèces, et les Characiformes, comme les carassins, dans 86 %. Les poissons chassés par cette loutre sont des poissons de taille moyenne qui préfèrent les eaux peu profondes, ce qui facilite la tâche de la Loutre géante pour les repérer quand elle chasse. Les proies sont souvent des poissons sédentaires qui ne nagent pas sur de grandes distances, ce qui en fait également des proies plus faciles. Ensuite la Loutre géante se montre opportuniste et se nourrit de l'espèce localement la plus abondante[25]. S'il y a peu de poissons disponibles, elle peut également se nourrir de crabes, de serpents, et même de petits caïmans et anacondas[26].
L'espèce peut chasser seule, en couple ou en petit groupe, utilisant son excellente vision pour repérer ses proies[duplaix 8]. Dans certains cas, une situation interprétable comme de la chasse en groupe peut n'être que coïncidence, plusieurs individus chassant individuellement à proximité les uns des autres. La chasse en groupe est seulement pratiquée pour attraper des proies qui ne pourraient être prises par un individu seul, comme des anacondas ou le Caïman noir[carter 2]. La Loutre géante semble préférer chasser des poissons qui se tiennent immobiles au fond de rivières à l'eau claire. La chasse est rapide et violente, et la loutre manque rarement sa cible. Elle peut attaquer par en dessous ou au-dessus, saisissant au dernier moment la proie entre ses mâchoires. Les Loutres géantes attrapent elles-mêmes les proies qu'elles mangent, et les consomment immédiatement après les avoir prises. Elles les tiennent fermement entre leurs pattes antérieures, et commencent par manger leur tête[duplaix 8]. Carter et Rosas ont observé qu'un animal adulte détenu en captivité consomme environ 10 % de son poids en nourriture quotidiennement[carter 3].
Les Loutres géantes adultes n'ont pas réellement de prédateurs, mis à part l'Homme. Il est possible qu'elles soient très rarement attaquées par le Jaguar, le Cougar, et les anacondas comme le suggère Duplaix, en s'appuyant sur d'anciennes constatations mais jamais sur des observations directes[duplaix 9]. Les jeunes sont plus vulnérables, et peuvent être la proie du Caïman noir et d'autres grands prédateurs[27], bien que les adultes ne surveillent pas particulièrement leur progéniture. Le Caïman à lunettes est un autre compétiteur potentiel, mais Duplaix n'a observé aucun conflit entre ces deux espèces au Suriname. Quand elle est dans l'eau, la Loutre géante est exposée à certains autres dangers comme les Anguilles électriques et les raies Myliobatiformes qui peuvent la blesser mortellement, et les piranhas qui peuvent lui infliger des morsures, comme en témoignent des cicatrices retrouvées sur certains individus[duplaix 10].
Même sans prédateurs directs, la Loutre géante peut se retrouver en compétition avec d'autres espèces pour avoir accès à ses ressources en nourriture. Duplaix a notamment observé des interactions avec la Loutre à longue queue. Ces deux espèces sont sympatriques pendant certaines saisons, non sans qu'il y ait de sérieux conflits. La Loutre à longue queue, plus petite, est beaucoup plus timide, moins bruyante et moins sociale. Mesurant le tiers de la taille de la Loutre géante, elle est beaucoup plus vulnérable aux prédateurs, et un manque de discrétion lui est donc plus préjudiciable. La Loutre à longue queue est active au crépuscule et la nuit, ce qui réduit les risques de conflit avec la Loutre géante qui est diurne[duplaix 11]. Par ailleurs elle s'attaque à des proies plus petites, utilisent des sites différents pour construire ses terriers, et a des préférences différentes quant au type d'eaux dans lesquelles elle évolue, ce qui réduit encore les interactions[carter 3].
D'autres espèces ont les mêmes proies que la Loutre géante, comme les caïmans et les grands poissons piscivores. Les Gymnotidae, comme l'Anguille électrique, et les grands Siluridés font partie des espèces en compétition avec la loutre au niveau des ressources alimentaires. Deux dauphins de rivière, le Tucuxi et le Boto, peuvent également entrer en compétition avec elle, mais leurs préférences alimentaires et leur habitat se ressemblent moins[carter 3].
Les Loutres géantes construisent des terriers creusés sur la rive d'un cours d'eau, et qui disposent généralement de plusieurs entrées et de plusieurs chambres à l'intérieur. Elles donnent naissance à leur progéniture dans ces terriers durant la saison sèche. Dans le parc de Cantão, les loutres creusent leurs terriers sur le bord des marigots constitués par les bras morts du fleuve à partir du mois de juillet, quand les eaux sont déjà assez basses. La naissance des petits a lieu entre août et septembre. Ainsi les jeunes sortent du terrier vers octobre et novembre, qui sont les mois où le niveau de l'eau est le plus bas, et où la concentration de poissons dans le lac et ces canaux est donc la plus forte. Cela facilite la pêche pour les adultes qui peuvent attraper suffisamment de poissons pour nourrir leur progéniture, et permet aux jeunes d'apprendre plus facilement à pêcher. Tous les membres du groupe, y compris les adultes non reproducteurs, généralement issus d'une portée précédente, collaborent pour attraper suffisamment de poissons pour les jeunes de l'année[28].
On sait peu de chose de la reproduction et du cycle de vie de la Loutre géante, et les informations dont on dispose proviennent quasi exclusivement de l'observation des animaux en captivité. Les femelles semblent donner naissance aux petits durant toute l'année, même si à l'état sauvage elles semblent privilégier la saison sèche. L'œstrus dure 21 jours, et les femelles sont réceptives aux avances des mâles entre le 3e et le 10e jour[carter 4]. L'étude de spécimens en captivité a montré que c'était le mâle qui initiait l'accouplement[29]. À Tierpark Hagenbeck, en Allemagne, des couples restant unis à long terme ont été observés. L'accouplement a le plus souvent lieu dans l'eau[30]. La gestation dure 65 à 70 jours, et la femelle donne naissance à une portée de 1 à 5 petits, avec une moyenne de 2[carter 4],[30]. Des recherches pendant cinq années sur un couple reproducteur au zoo de Cali, en Colombie, a montré que l'intervalle moyen entre deux portées était de 6 à 7 mois, mais pouvait se réduire à 77 jours quand la portée précédente ne survivait pas[29]. D'autres sources ont conclu à des intervalles bien plus élevés, et certains annoncent qu'à l'état sauvage il serait compris entre 21 et 33 mois[carter 4].
Les femelles donnent naissance à des nourrissons couverts de fourrure et aveugles dans un terrier situé sur le bord de la rivière et à proximité d'un site de pêche[duplaix 12]. Les mâles participent activement à l'élevage des nourrissons et la cohésion familiale est forte[duplaix 13]. Les jeunes issus d'une portée précédente participent également à l'élevage des petits, même s'ils quittent parfois temporairement le groupe immédiatement après leur naissance[carter 4]. Les jeunes ouvrent les yeux à partir de leur quatrième semaine, et sont capables de nager entre 12 et 14 semaines[29]. Ils sont sevrés vers neuf mois et commencent dès lors à chasser par leurs propres moyens[carter 4]. Les animaux atteignent leur maturité sexuelle vers deux ans, et, mâles comme femelles, ils quittent définitivement le groupe entre deux et trois ans[carter 4],[30]. Ils cherchent ensuite un nouveau territoire pour créer leur propre famille[27].
La Loutre géante est très sensible à la présence humaine quand elle élève ses petits. Ainsi, aucune reproduction en captivité n'a été réussie avec succès sans assurer aux adultes une tranquillité suffisante. Le stress causé par la vue de l'Homme et ses bruits peut conduire les loutres adultes à négliger leur progéniture, l'éliminer ou réduire la quantité de lait produit par la mère. Dans la nature, la présence de l'Homme trop près des sites de reproduction de la loutre pourrait causer des troubles similaires[27]. Par ailleurs, lorsqu'elles sentent que leur progéniture est en danger, les loutres se révèlent très agressives envers les intrus, et tous les membres du groupe peuvent s'attaquer aux éléments perturbateurs que peuvent être les bateaux ou les humains[duplaix 14].
La longévité de la Loutre géante dans la nature peut atteindre 8 ans. En captivité, cette espérance de vie est rehaussée à 17 ans, le record non confirmé étant même de 19 ans. L'animal est sensible à diverses maladies, comme la parvovirose canine. Des parasites, comme les larves de certaines mouches et des vers intestinaux, peuvent toucher cette espèce[27]. Parmi les autres causes de mortalité courantes, on note les accidents, les gastroentérites, les infanticides et les crises d'épilepsie[carter 4].
La Loutre géante a perdu 80 % de son aire de répartition sud-américaine[31]. Elle est toujours présente dans divers pays de la partie centre-nord de l'Amérique du Sud, mais ses populations y sont très fortement menacées. L'UICN liste la Bolivie, le Brésil, la Colombie, l'Équateur, la Guyane française, le Guyana, le Paraguay, le Pérou, le Surinam et le Venezuela comme pays où vit encore aujourd'hui cette espèce[32]. Étant donné les extinctions locales, l'aire de répartition de l'espèce est aujourd'hui discontinue[3]. La taille de la population globale est difficile à estimer. Une étude de l'UICN en 2006 suggère qu'il reste entre 1 000 et 5 000 loutres[32]. La Bolivie était autrefois peuplée d'un grand nombre de loutres, mais elle devient un point noir dans la distribution de l'espèce après la pratique intensive du braconnage entre les années 1940 et 1970 ; aujourd'hui il y demeure une population en bonne santé mais de petite taille estimée à 350 individus en 2002[33]. L'espèce a disparu du sud du Brésil, mais dans l'ouest du pays la diminution de la pression de la chasse a permis une recolonisation par l'espèce, et on estime qu'il y a 1 000 animaux voire plus dans la région[31],[carter 5].
En 2006, la majorité des spécimens de cette espèce vivait dans la partie brésilienne de l'Amazonie et les régions frontalières[32]. Une population importante vit dans les régions humides du centre du rio Araguaia, et en particulier au sein du parc d'État du Cantão, qui, avec ses 843 lacs, ses forêts inondées et ses marais, est l'un des habitats les plus appropriés pour l'espèce au Brésil[28].
Le Surinam a une importante couverture forestière et dispose de plusieurs zones protégées, ce qui protège la Loutre géante[34]. Duplaix se rend dans ce pays en 2000 et observe que la Loutre géante est toujours présente dans le Kaburi Creek, un « joyau » de biodiversité, bien que la présence humaine croissante et l'utilisation du terrain suggèrent que tôt ou tard cette espèce ne sera pas en mesure d'y trouver de sites appropriés pour nicher[duplaix 15]. Dans un rapport pour le compte de la World Wildlife Fund en 2002, Duplaix soulignait l'importance du Surinam et des Guyanes dans la sauvegarde de l'espèce[35] :
« Les trois Guyanes demeurent la dernière forteresse pour les Loutres géantes en Amérique du Sud, avec un habitat parfait pour la Loutre géante sur certaines rivières et globalement une bonne densité de Loutres géantes, mais pour combien de temps ? La survie des populations de Loutre géante dans les Guyanes est essentielle à la sauvegarde de cette espèce menacée en Amérique du Sud. »
D'autres pays font des efforts pour mettre en place des zones protégées au sein de l'aire de répartition de la Loutre géante. En 2004, le Pérou crée une des plus grandes aires de conservation au monde, le parc national Alto Purús, qui a une aire équivalente à la surface de la Belgique. Le parc présente diverses espèces de plantes et d'animaux, dont la Loutre géante, et détient le record du monde du point de vue de la diversité en mammifères sur une réserve[36],[37]. La Bolivie a désigné un ensemble de zones humides plus vaste que la Suisse comme étendue d'eau douce protégée en 2001 ; elles abritent aussi des Loutres géantes[38].
Enfin, une Loutre géante a été aperçue, en mai 2021, dans la partie du río Bermejo protégée par le parc national El Impenetrable créé en 2014 dans la province du Chaco en Argentine, pays d'où elle avait disparu depuis les années 1980 et rivière où elle n'avait plus été vue depuis plus d'un siècle[39]. Les spécialistes émettent l'hypothèse que ce repeuplement proviendrait le probablement de la région du Pantanal paraguayen. Situé à 1 000 km au nord-est, c'est en effet la zone la plus proche où se trouvent des groupes connus de Loutre géantes mais elle est potentiellement connectée par le réseau hydrographique au Bermejo[39].
L'espèce est amphibie, bien qu'avant tout terrestre[35]. On la rencontre dans les rivières et les ruisseaux d'eau douce, qui sont saisonnièrement inondés. Les lacs d'eau douce constituent également un habitat potentiel pour cette espèce[32]. Duplaix a identifié deux facteurs nécessaires pour que la loutre s'installe dans un habitat : l'abondance de la nourriture, qui semble corrélée à des eaux peu profondes, et des rives basses avec une végétation offrant une bonne couverture et un accès facile à l'eau. La Loutre géante préfère les eaux douces, au fond rocheux ou sableux, aux eaux blanches saumâtres[duplaix 16].
La loutre utilise les zones adjacentes à la rivière pour établir son terrier, ses latrines et son camp, lieu extérieur activement marqué olfactivement où les loutres vivent lorsqu'elles ne sont pas dans leur terrier et ne chassent pas[40]. Les Loutres géantes peuvent éclaircir la végétation sur une surface assez importante pour y établir leur camp. Une étude a montré qu'il pouvait mesurer au maximum 28 m de long et 15 m de large, la loutre y indiquant sa présence par des sécrétions de diverses glandes, son urine et ses fèces[41]. Carter et Rosas ont trouvé une taille moyenne de ces camps trois fois plus petite. Les latrines communes sont adjacentes au camp, et les terriers ont une entrée généralement située sous des racines ou un arbre tombé au sol. Une étude a montré qu'il pouvait y avoir entre 3 et 8 de ces camps pour un groupe de loutres, répartis dans l'aire d'alimentation. Dans les zones saisonnièrement inondées, la loutre abandonne les camps durant la saison humide, partant dans les forêts inondées à la recherche de proies[carter 6]. Les lieux les plus appropriés pour le terrier, souvent là où le sol est profond, peuvent être utilisés d'année en année. Les terriers peuvent s'étendre sur de grandes longueurs, et comprennent généralement une sortie de secours vers les bois ou les marais, loin de l'eau[35]. Les sites ne sont pas forcément marqués olfactivement tous les jours, mais ils sont au moins visités par un couple de loutres le matin[duplaix 17].
Les études portant sur cette loutre ont généralement lieu durant la saison sèche, et la connaissance de l'utilisation de son habitat par cet animal demeure donc partielle. Une étude sur trois groupes de loutres en Équateur a montré qu'au total un groupe occupait un territoire compris entre 0,45 et 2,79 km2 durant la saison sèche. Toutefois la disponibilité de l'habitat et les contraintes qui lui sont liées sont certainement complètement différentes durant la saison des pluies : on estime que les territoires font alors entre 1,98 et 19,55 km2[40]. D'autres recherches concluent que les territoires mesurent approximativement 7 km2 et font état d'une forte corrélation inverse entre les liens sociaux entre animaux et la taille des territoires ; ainsi la Loutre géante, très sociale, a un territoire relativement petit pour un animal de cette taille[20]. La densité des populations varie suivant le lieu, pouvant atteindre 1,2 animal/km2 au Suriname et n'étant que de 0,154 animal/km2 en Guyane[3].
Les loutres forment la sous-famille des Lutrinae au sein des mustélidés, et la Loutre géante est la seule représentante du genre Pteronura. Deux sous-espèces sont généralement reconnues, notamment dans l'ouvrage de référence Mammal Species of the World : P. b. brasiliensis et P. b. paraguensis. De mauvaises descriptions ont conduit à l'apparition d'un grand nombre d'appellations synonymes (la seconde sous-espèce est par exemple régulièrement appelée P. b. paranensis dans la littérature)[42]. P. b. brasiliensis occupe le nord de l'aire de répartition de l'espèce, et on la trouve dans les bassins de l'Orénoque et de l'Amazone, ainsi que dans les Guyanes. Au sud, P. b. paraguensis était à l'origine présente au Paraguay, en Uruguay, au sud du Brésil, et au nord de l'Argentine[3]. Aujourd'hui toutefois, l'Union internationale pour la conservation de la nature (UICN) doute de sa persistance en Argentine et en Uruguay[32]. Au Paraguay des investigations ont montré que l'espèce était toujours représentée, bien qu'assez rare[43]. P. b. paraguensis est un peu plus petite et a un instinct grégaire plus poussé. Elle peut également se différencier par sa dentition et la morphologie de son crâne. Carter et Rosas ont toutefois dénigré la distinction en sous-espèces en 1997, arguant que cette classification était apparue seulement une fois dans la littérature, et que P. b. paraguensis et P. b. brasiliensis était très ressemblants[carter 7].
La Loutre géante pourrait descendre d'animaux appartenant à un genre aujourd'hui éteint, Satherium, qui ont migré vers l'Amérique au Pliocène ou au début du Pléistocène[7]. Trois autres espèces du genre Lontra sont présentes en Amérique du Sud : la Loutre à longue queue, la Loutre du Chili et la Loutre de mer[41]. Malgré leur proximité géographique, la Loutre géante semble avoir évolué indépendamment des autres espèces de Lontra en Amérique du Sud. L'espèce qui lui est le plus apparentée semble en fait la Loutre à pelage lisse (Lutrogale perspicillata) d'Asie : elle a un comportement similaire, les mêmes cris et une morphologie du crâne semblable[7]. Les deux espèces montrent la même tendance à créer des couples stables avec un mâle très impliqué dans l'élevage des petits[duplaix 18].
L'analyse phylogénétique menée par Koepfli et Wayne en 1998 a montré que la Loutre géante est l'espèce qui diverge le plus des autres au sein de la sous-famille des loutres, formant même un clade à part détaché depuis 10 à 14 millions d'années. Ils ont également noté que cette divergence était peut-être le clade de base parmi les loutres, puisqu'elle s'en est détachée avant d'autres mustélidés comme l'hermine, le putois ou le vison[7]. Des recherches plus récentes datant de 2005 sur les séquences ADN des mustélidés ont situé la divergence de la Loutre géante il y a 5 à 11 millions d'années. L'arbre phylogénétique correspondant situe la divergence du genre Lontra comme la première dans le genre des loutres, et la divergence des Pteronura en second[44].
L'UICN a classé la Loutre géante comme « en danger » en 1999 ; elle était considérée auparavant comme une espèce « vulnérable » depuis 1982, quand on a disposé pour la première fois de suffisamment de données pour lui donner un statut. Elle est protégée par l'Annexe I de la Convention sur le commerce international des espèces de faune et de flore sauvages menacées d'extinction (CITES) : tout commerce de l'animal entier ou de produits en provenant est interdit[45].
Cet animal doit faire face à diverses menaces. Le braconnage a longtemps été le plus gros problème pour la sauvegarde de l'espèce. Les statistiques montrent qu'entre 1959 et 1969, 1 000 à 3 000 peaux étaient collectées dans la partie brésilienne de la seule Amazonie. L'espèce a été tellement décimée à cette période que ce nombre n'était plus que de 12 en 1971. Son ajout à l'annexe I de la CITES en 1973 a fortement réduit le braconnage[3], même si la demande n'a pas pour autant complètement disparu : dans les années 1980, le prix d'une peau était de 250 USD sur le marché européen. Cette menace était exacerbée par le comportement peu farouche de la loutre qui a tendance naturellement à se rapprocher des êtres humains. La Loutre géante est ainsi extrêmement facile à tuer, car active le jour et très curieuse[31]. La maturité sexuelle tardive de cet animal et ses comportements sociaux complexes rend la chasse particulièrement désastreuse pour le maintien des populations[3].
Plus récemment, la destruction et la dégradation de son habitat sont devenus le principal danger pour l'espèce, et une diminution des effectifs de loutres de l'ordre de 50 % en vingt ans à compter de 2004 est à craindre (soit trois générations de loutres)[32]. Typiquement, les bûcherons arrivent les premiers dans la forêt, rasant la végétation le long des berges. Les agriculteurs suivent, épuisant le sol et créant des habitats inappropriés. Au fur et à mesure de l'expansion des activités humaines, l'aire de répartition de la Loutre géante se réduit. La fuite des sub-adultes pour rechercher de nouveaux territoires rend impossible la formation de groupes familiaux classiques[46]. Des menaces plus spécifiques liées aux activités humaines comprennent l'exploitation des forêts d'acajou dans son habitat[31], et l'augmentation de la concentration en mercure, un sous-produit de l'activité minière, dans les poissons dont elle se nourrit[47],[48]. L'orpaillage en développement rejette par ailleurs quantité de sédiments dans l'eau des rivières, qui les rendent impropres à la survie des poissons et des loutres[8]. La pollution de l'eau par les activités minières, l'extraction de pétrole et l'agriculture constituent un sérieux danger : la concentration en pesticides et autres produits chimiques augmente à chaque niveau de la chaîne alimentaire, et peut empoisonner les superprédateurs comme la Loutre géante.
Parmi les autres menaces qui planent sur cette espèce, on note sa concurrence avec les pêcheurs, qui perçoivent souvent cette espèce comme une nuisance. L'écotourisme a également un impact ; s'il permet de récolter de l'argent et de sensibiliser le public à ces animaux et leur sauvegarde, il augmente l'impact de l'Homme sur cette espèce en contribuant à la faire vivre à proximité des humains et en la perturbant dans son milieu naturel[46]. De nombreuses mesures de restriction sur l'utilisation du terrain et sur l'intrusion de l'Homme dans son habitat sont nécessaires pour préserver les populations sauvages de cette espèce. Schenck et al., qui a entrepris un important travail de terrain au Pérou dans les années 1990, suggère la mise en place de zones indemnes de toute fréquentation par l'Homme, qui pourraient être surveillées par des tours et plateformes d'observation situées à proximité. Des limites quant au nombre de touristes présents au même moment, des interdictions portant sur la pêche et une distance minimum d'approche de 50 m sont d'autres mesures de protection proposées pour sauvegarder l'espèce[49].
Au travers de son aire de répartition, la Loutre géante interagit avec les peuples indigènes d'Amérique du Sud, qui pratiquent souvent la chasse et la pêche traditionnelles. Une étude portant sur cinq communautés indigènes en Colombie a suggéré que les pratiques des indigènes constituaient une menace pour l'espèce : les loutres sont souvent considérées comme nuisibles car concurrentes sur la pêche, et sont parfois tuées pour cette raison. Même en évoquant l'importance de l'espèce dans l'écosystème et le danger de son extinction, les interviews ont montré que les populations locales ne montraient aucun intérêt à sauvegarder cette espèce. Les écoliers, toutefois, ont une vision plus positive de cet animal[50].
Au Suriname, la Loutre géante n'est pas une cible des chasseurs[duplaix 15], un chercheur ayant suggéré qu'elle n'était chassée qu'en dernier recours du fait de son horrible goût[46]. Cet animal est parfois pris dans les filets tendus en travers des rivières, et des traces de machettes sont visibles sur certains spécimens selon Duplaix. Toutefois l'Homme est plutôt tolérant envers cet animal au Suriname[duplaix 10]. Un changement de comportement a été observé dans ce pays lors d'une étude en 2002 : les Loutres géantes normalement curieuses ont évité les bateaux, montrant une certaine panique. L'abattage de la forêt, la chasse et la capture de jeunes ont conduit ces animaux à devenir beaucoup plus méfiants envers les Hommes[35].
Les populations indigènes capturent parfois des jeunes pour alimenter le commerce d'animaux exotiques, pour en faire des animaux de compagnie, mais, en grandissant, ces animaux deviennent rapidement impossibles à conserver[46]. Duplaix raconte l'histoire d'un indien arawak qui avait enlevé deux jeunes à ses parents. Les parents, fortement perturbés par la disparition des jeunes ont rapidement perdu leur territoire au profit de compétiteurs[duplaix 10]. Cet animal demeure rare en captivité, et en 2013 on ne comptait que 60 individus détenus[29].
Cette espèce a une place importante dans la culture locale. Ainsi, elle joue un rôle dans la mythologie achuar, dans laquelle les Loutres géantes sont des esprits de l'eau appelés Tsunki : ils sont une sorte de « peuple de l'eau » se nourrissant de poisson. Les Bororos ont une légende sur l'origine de la pratique de fumer du tabac : ceux qui utilisaient les feuilles de manière inadéquate en l'avalant étaient punis en étant transformés en Loutres géantes ; les Bororos associaient également la Loutre géante au poisson et au feu[51]. Une légende ticuna raconte qu'un jour la Loutre géante et le Jaguar ont échangé leurs places : selon cette histoire, le Jaguar vivait dans l'eau à l'origine et la Loutre géante venait sur terre pour manger[52]. Les peuples kichwa indigènes de la partie amazonienne du Pérou croyaient à un monde d'eau où Yaku runa régnait comme mère de l'eau et était chargée de prendre soin des poissons et des animaux. Des Loutres géantes servaient de canoës à Yaku runa[53].
Pteronura brasiliensis
La Loutre géante, Loutre géante du Brésil ou Loutre géante sud-américaine (Pteronura brasiliensis) est un mammifère carnivore d'Amérique du Sud. C'est le plus grand représentant de la famille des Mustelidae, et l'unique représentant du genre Pteronura. Contrairement aux autres mustélidés, la Loutre géante vit en groupes familiaux comprenant trois à huit membres. Le groupe familial est centré autour du couple reproducteur et est très soudé. Bien que généralement paisible, c'est une espèce territoriale et on peut parfois observer des agressions entre groupes. La Loutre géante est un animal diurne, actif uniquement pendant la journée. C'est l'espèce de loutre la plus bruyante et elle utilise des cris bien distincts pour signaler un danger, montrer son agressivité ou rassurer. La Loutre géante peut se rencontrer dans toute la partie centrale et septentrionale d'Amérique du Sud. Elle est particulièrement bien présente le long de l'Amazone et dans le Pantanal.
Sa répartition a été fortement réduite au cours du temps et est aujourd'hui discontinue. Des décennies de braconnage, notamment pour sa fourrure, qui ont connu un pic dans les années 1950 et 1960, ont fait fortement diminuer sa population. L'espèce est considérée comme menacée depuis 1999 et on estime la population à moins de 5 000 individus à l'état sauvage. Les Guyanes sont la dernière véritable place forte pour cette espèce, qui est l'un des mammifères des tropiques en grand danger d'extinction. La dégradation de son habitat est le risque majeur qui la menace. La Loutre géante demeure également rare en captivité avec seulement 60 animaux détenus en 2003.
La Loutre géante est bien adaptée au milieu aquatique. Ainsi, elle possède une fourrure épaisse et imperméable, une queue semblable à une aile et des pieds palmés. Elle apprécie particulièrement les rivières et ruisseaux d'eau douce, qui inondent occasionnellement les terres alentour, et peut également vivre à proximité de lacs. Elle bâtit d'importants gîtes proches de l'eau, en coupant de grandes quantités de végétation. Elle se nourrit principalement de poisson, notamment de carassins et de poissons-chats, et mange également parfois des crabes. Elle n'a pas réellement de prédateurs mis à part l'Homme, mais entre en compétition dans sa niche écologique avec la Loutre à longue queue et le caïman.
Pteronura brasiliensis, xeralmente chamada na literatura internacional cun nome equivalente a londra xigante[2], é unha especie de animal carnívoro fluvial de Suramérica da familia dos mustélidos, na cal é a especie de maior tamaño, de aí o seu nome, xa que chega aos 1,7 m de lonxitude. A diferenza do que é característico nos mustélidos, a londra xigante é unha especie social que forma grupos familiares xeralmente de tres a oito membros. Os grupos están baseados nunha parella reprodutora dominante, están extremadamente cohesionados e son moi cooperativos. Aínda que xeralmente son pacíficas, a especie é territorial e observáronse agresións entre distintos grupos. É un animal diúrno, activo exclusivamente nas horas de luz solar. É a especie de londra máis ruidosa, e documentáronse dela diferentes vocalizacións que expresan alarma, agresividade e serven para tranquilizar.
A área de distribución da londra xigante abrangue a parte central norte de Suramérica, e vive principalmente na cunca do río Amazonas e na rexión do Pantanal.
A súa distribución viuse moi reducida nas últimas décadas e agora é descontinua. Décadas de furtivismo para obter a sú pel aveludada, que chegaron ao seu máximo nas décadas de 1950 e 1960, fixeron diminuír considerablemente as súas poboacións. A especie está na lista das especies en perigo desde 1999 e a súa poboación silvestre estímase que está por debaixo dos 5 000 exemplares. As Güianas son un dos últimos bastións reais para a especie, que tamén ten un menor número de exemplares, pero unha protección significativa na cunca amazónica peruana. É unha das especies de mamíferos máis ameazadas no Neotrópico. A degradación e perda do seu hábitat é a súa maior ameaza actual. A londra xigante é tamén rara en catividade; en 2003, só había en catividade 60 destes animais.[3]
A londra xigante mostra unha serie de adaptacións axeitadas para a súa forma de vida anfibia, como un pelame excepcionalmente denso, unha cola con forma de á, e pés palmados. A especie prefire ríos e correntes de auga doce que adoitan inundarse estacionalmente, e pode tamén atoparse en lagos e mananciais de auga doce. Constrúe grandes campamentos preto das súas áreas de alimentación, limpándoas de gran cantidade de vexetación. A súa dieta é esencialmente piscívora, baseada maiormente en peixes caraciformes e siluriformes, mais tamén come ás veces cangrexos, tartarugas, serpes e pequenos caimáns.[4] Non ten predadores naturais importantes agás os humanos, aínda que debe competir polos recursos alimenticios con outras especies, como as londras da especie Lontra longicaudis e especies de caimáns.
O nome xenérico Pteronura, deriva do grego antigo pteron/πτερον (á ou pluma) e ura/ουρά (cola),[5] o que fai referencia á súa distintiva cola con forma de á.[6] Un nome moi común que recibe na literatura en múltiples idiomas é o equivalente a londra xigante, debido ao seu tamaño. No Brasil chámanlle tamén ariranha (voz tupí-guaraní), xunto con lontra-gigante, onça-d'áuga e lobo-do-río.[7]
As londras forman a subfamilia Lutrinae dentro da familia Mustelidae e a londra xigante é a única especie do xénero Pteronura. Actualmente recoñécense dúas subespecies na obra canónica Mammal Species of the World, que son P. b. brasiliensis e P. b. paraguensis. Descricións incorrectas da especie fixeron que teña moitos sinónimos (a segunda das subespecies denomínase a miúdo P. b. paranensis na literatura).[8] P. b. brasiliensis está distribuída na parte norte da área de distribución da especie, incluíndo as cuncas do Orinoco, Amazonas e os sistemas fluviais das Güianas; na parte sur da área da especie vive P. b. paraguensis que se suxeriu se pode encontrar en Paraguai, Uruguai, sur de Brasil e norte de Arxentina,[9] aínda que pode estar extinta nos tres últimos países. A IUCN considera que a presenza da especie en Arxentina e Uruguai é insegura.[1] En Arxentina só hai restos de poboacións escasamente distribuídos en dous ríos.[10] P. b. paraguensis considérase menor e máis gregaria e con diferente dentición e morfoloxía do cranio que a outra subespecie. Porén, Carter e Rosas rexeitaron esta subdivisión en subespecies en 1997, indicando que a clasificación só fora validada unha vez, en 1968, e o espécime tipo de P. b. paraguensis era moi similar a P. b. brasiliensis.[11] O biólogo Nicole Duplaix coida que a división é de "dubidoso valor".[12]
Un xénero extinto, Satherium, crese que é antepasado da actual especie, e tería migrado ao Novo Mundo durante o Plioceno ou Plistoceno temperán.[6] A londra xigante comparte o continente suramericano con outras tres especies de londras do xénero Lontra, que son: Lontra longicaudis, Lontra provocax e Lontra felina.[13] (En Nortemérica hai unha cuarta especie, Lontra canadensis). A londra xigante parece que evolucionou independentemente de Lontra en Suramérica, a pesar do solapamento xeográfico. A londra asiática Lutrogale perspicillata pode ser o seu parente máis próximo vivo, xa que ten un similar comportamento, vocalizacións e mofoloxía cranial.[6] Ambas as especies tamén mostran uns fortes lazos de parella e atención parental na crianza dos fillos.[14]
A análise filoxenética de Koepfli e Wayne de 1998 atopou que a londra xigante ten as secuencias de maior diverxencia dentro da subfamilia das londras, formando un clado diferenciado que, segundo eles, se separou do resto hai entre 10 e 14 millóns de anos. Sinalaron que a especie pode ser unha diverxencia basal entre as londras ou mesmo quedar fóra delas, se se separou aínda antes que outros mustélidos como o armiño, os mustelinos e o visón.[6] Porén, unha posterior secuenciación xenética dos mustélidos, feita en 2005, situou a diverxencia da londra xigante algo despois, hai entre 5 e 11 millóns de anos; a correspondente árbore filoxenética sitúa primeiro a diverxencia de Lontra entre todos os xéneros de londras, e en segundo lugar a de Pteronura, aínda que os rangos da diverxencia se solapan.[15]
A londra xigante é gregaria e diúrna. Os primeiros viaxeiros que informaron dela describírona como formando grupos ruidosos que rodeaban as barcas dos exploradores, pero dispúxose de pouca información científica sobre a especie ata que Duplaix fixo uns traballos pioneiros a finais da década de 1970.[16] A preocupación por esta especie en perigo xerou desde entón un gran número de investigacións.
A londra xigante distínguese claramente doutras londras por características morfolóxicas e de comportamento. Ten a maior lonxitude corporal de todos os mustélidos, aínda que a londra mariña pode ser máis pesada. Os machos miden entre 1,5 e 1,7 m de lonxitude da cabeza á cola e as femias entre 1 e 1,5 m. A cola ben musculada do animal supón uns 70 cm da lonxitude corporal total.[17][18] Os primeiros informes de pelames e animais vivos suxerían que hai machos excepcionalmente grandes de ata 2,4 m; a caza intensiva probablemente reduciu a frecuencia de espécimes tan masivos. Os seus pesos están entre 26 e 32 kg en machos e 22 e 26 kg en femias.[19] A londra xigante ten a pelame de pelo máis curto de todas as especies de londras; é normalmente de cor marrón chocolate, pero pode ser avermellada ou beige, e parece case negra cando está mollada.[20] A pelaxe é extremadamente densa, polo que a auga non pode penetrar ata a pel.[21] Os pelos de garda da pelaxe atrapan a auga e manteñen a parte máis interna da pelaxe seca; os pelos de garda son de aproximadamente 8 mm de lonxitude, aproximadamente o dobre que os pelos da parte interna.[22] Ten un tacto aveludado polo que foi moi buscada polos comerciantes de peles e iso contribuíu ao declive da especie.[23] Ten marcas características de cor branca ou crema na gorxa e baixo o queixo da mandíbula, o que permite identificar os individuos desde o nacemento.[20] As londras xigantes usan estas marcas para recoñecerse unhas a outras, e cando se encontran con outras londras, realizan un comportamento coñecido como "subir o periscopio", mostrando as gorxas e parte superior do peito.
O fociño é curto e inclinado, polo que lle dá á cabeza unha aparencia de bóla.[12] As orellas son pequenas e arredondadas.[21] O nariz (ou rinario) está completamente cuberto de pel, e só son visibles dous orificios nasais con forma de fenda. Teñen bigotes moi sensibles (vibrisas) cos que perciben os cambios na presión da auga e as correntes, o que lles axuda a detectar as presas.[24] As patas son curtas e gordiñas e acaban nuns pés palmados con garras. Están ben dotadas para a vida acuática, e poden pechar os oídos e o nariz baixo a auga.[25]
A vista deste animal non foi estudada directamente, pero as observacións de campo indican que caza principalmente pola vista; sobre a auga, pode recoñecer observadores a gran distancia. Ademais, o feito de que sexa activa exclusivamene e día indica que a súa vista debe ser potente para axudala a cazar e evitar os depredadores. Noutras especies de londra, a visión é xeralmente normal ou lixeiramente miope, tanto en terra coma na auga. O oído da londra xigante é agudo e o seu sentido do olfacto excelente.[20][26]
A londra xigante é un animal especialmente ruidoso, que ten un complexo repertorio de vocalizacións. As demais londras producen vocalizacións, pero en frecuencia e volume, a londra xigante é a máis vocal.[27] Duplaix identificou nove sons distintos, que se podían subdividir, segundo o contexto. Os ladridos rápidos ou bufidos explosivos indican un interese inmediato e posible perigo. Poden utilizar un chío vacilante en conatos de cargas contra intrusos, mentres que utilizan un gruñido grave para unha advertencia agresiva. Dentro do grupo rumban ou arrolan para tranquilizar. Os asubíos poden significar advertencia de achegamento non hostil entre grupos, aínda que as probas son limitadas. As crías neonatas fan unha especie de píos para atraer a atención, mentres que os individuos novos de máis idade xemen cando empezan a participar nas actividades do grupo.[28] Unha análise publicada en 2014 catalogou 22 tipos de vocalizacións en adultos e 11 en neonatos.[29]
A londra xigante é un animal moi social que vive en grupos familiares amplos. O tamaño dos grupos pode estar entre 2 e 20 membros, pero o máis común é que estea entre 3 e 8.[9] (As cifras máis altas poden indicar que dous ou tres grupos familiares están alimentándose xuntos temporalmente).[30] Os grupos están moi cohesionados: dormen, xogan, viaxan e aliméntanse xuntos.
Os membros do grupo comparten funcións, estruturados arredor da parella reprodutora dominante. A especie é territorial, e os grupos marcan os territorios con lugares de defecación (latrinas), secrecións glandulares e vocalizacións.[31] Informouse de polo menos un cambio na relación alfa, no que un novo macho pasou a ser o dominante; a mecánica da transición non se determinou.[32] Duplaix suxire unha división entre "residentes", que están establecidos en grupos e territorios, e "transeúntes" nómades e solitarios; as categorías non parecen ríxidas, e ambas as dúas poden ser unha parte normal do ciclo de vida da londra xigante.[33] Unha teoría provisional para o desenvolvemento da socialidade en mustélidos di que a causa de que se formen os grupos é que as presas son loclmente abundantes, pero están espalladas de forma impredicible.[34]
Está documentada a agresión dentro da especie ("conflito intraespecífico"). A defensa contra animais intrusos parece ser cooperativa: normalmente son os machos adultos os que lideran nos encontros agresivos, pero tamén se informou de casos nos que o fixeron femias alfa.[32] Un caso de loita foi observado directamente no Pantanal brasileiro no que tres animais atacaron a un só individuo preto do límite do seu territorio.[31] Noutro exemplo observado no Brasil, atopouse unha carcasa con claros indicios de asalto violento por parte doutras londras, incluíndo trabadas no fociño e nos xenitais, un padrón de ataque similar ao exhibido polos animais en catividade.[35] Aínda que as agresións interespecíficas non son raras en grandes depredadores en xeral, é pouco común entre as especies de londras; Ribas e Mourão sinalaron que iso está en relación coa sociabilidade do animal, que tamén é rara entre outras londras.[31] Porén, a capacidade de comportamento agresivo non debería esaxerarse na londra xigante. Os investigadores enfatizan que mesmo entre grupos, a evitación de conflitos é o comportamento xeralmente adoptado.[36][37] Dentro do seu propio grupo os animais son extremadamente pacíficos e cooperativos. As xerarquías no grupo non son ríxidas e os animais comparten facilmente funcións.[38]
As londras xigantes constrúen toqueiras, que son buratos escavados á beira dos ríos, xeralmente con moitas entradas e moitas cámaras no interior. Dan a luz no seu interior durante a estación seca. No Parque Estatal de Cantão, as londras escavan a súa toqueira reprodutora nas ribeiras de lagos de meandros abandonados e comezan en xullo, cando as augas están xa bastante baixas. Dan a luz entre agosto e setembro, e as crías novas saen por primeira vez en outubro e novembro, que son os meses de nivel máis baixo da auga e maior concentración de peixes nos lagos e canles minguantes. Isto fai máis fácil para os adultos capturar peixe dabondo para que crezan as crías, e que estas aprendan a capturar peixes. O grupo completo, incluídos os adultos non reprodutores, que son xeralmente irmáns máis vellos das crías dese ano, colaboran na captura de peixes suficientes para os máis novos.[39]
Os detalles da reprodución e ciclo de vida da londra xigante son escasos, e os animais en catividade son os que proporcionaron a maioría da información. As femias parecen dar a luz durante todo o ano en catividade, pero na natureza, os nacementos prodúcense na súa maioría durante a estación seca. O ciclo estral é de 21 días, e as femias son receptivas aos intentos sexuais entre 3 e 10 días.[40] O estudo de espécimes en catividade atopou que só os machos inician o apareamento.[3] No Tierpark Hagenbeck de Alemaña, observáronse os lazos a longo prazo da parella reproductora e a selección de parella; a copulación ten lugar normalmente na auga.[41] As femias teñen un período de xestación de 65 a 70 días, e dan a luz dunha a cinco crías, como media dúas.[40][41] Unha investigación de cinco anos de duración feita no Zoo de Cali en Colombia encontrou que o intervalo medio entre camadas era de seis ou sete meses, pero era de só 77 días cando a camada anterior non sobrevivira.[3] Outras fontes atoparon intervalos máis grandes, de 21 a 33 meses, como o suxerido para outras londras na natureza.[40]
As nais paren crías cegas e con pelame na súa toqueira subterránea preto da ribeira dun río e dos sitios de pesca.[42] Os machos participan activamente na crianza dos fillos e a cohesión familiar é forte;[43] os irmáis xuvenís máis vellos tamén participan na crianza, aínda que nas semanas inmediatamente posteriores ao parto poden abandonar temporalmente o grupo.[40] As crías abren os ollos na cuarta semana, empezan a camiñar na quinta e poden nadar con seguridade entre as 12 e 14 semanas de vida.[3] Son destetados aos nove meses e empezan a cazar con éxito pouco despois.[40] Os animais alcanzan a madurez sexual aos dous anos e as crías machos e femias abandonan o grupo definitivamente despois de cumprir dous ou tres anos.[40][41] Entón buscan novos territorios para fundar a súa propia familia.[44]
A londra xigante é moi sensible ás actividades humanas cando crían os fillos. Ningunha institución conseguiu por si soa criar londras xigantes a non ser que aos pais se lles proporcionase suficientes medidas de privacidade; o estrés causado pola interferencia humana visual e acústica pode orixinar que os animais descoiden, maltraten as crías, cometan infanticidio ou diminúan a lactancia. Na natureza, suxeriuse que os turistas causan un estrés similar, aínda que isto non foi confirmado: altérase a lactancia e a construción de toqueiras, reducen a caza, e abandonan o hábitat.[44] Esta sensibilidade está acompañada cunha forte protección dos individuos novos. Todos os membros do grupo poden cargar agresivamente contra os intrusos, incluso contra barcas que levan persoas.[45]
A duración da vida maior documentada nesta especie na natureza foi de oito anos. En catividade pode incrementarse ata os 17, cun récord non confirmado de 19. O animal é susceptible a diversas doenzas, como ao parvovirus canino. Parasitos, como as larvas de moscas e diversos vermes intestinais, tamén afectan á londra xigante.[44] Outras causas de morte son os accidentes, gastroenterite, infanticidio e ataques epilépticos.[40]
A londra xigante é un superdepredador, e o seu status poboacional reflicte a saúde global dos ecosistemas fluviais.[46] Aliméntase principalmente de peixes, como cíclidos, caraciformes (como pirañas), e siluriformes. Un estudo durante todo un ano dos excrementos da londra xigante na Amazonia brasileira encontrou presenza de restos de peixes en todas as mostras fecais. Observáronse restos de peixes da orde Perciformes, especialmenre os cíclidos, no 97% dos excrementos, e o de caraciformes no 86%. Os restos de peixes eran de especies de mediano tamaño que parecen preferir augas relativamente pouco profundas, o que é unha vantaxe para a londra xigante, que probablemente se orienta pola vista. As especies de presas atopadas nos restos eran tamén sedentarias, que xeralmente nadan só curtas distancias, o cal pode axudar á londra xigante na súa predación. A caza en augas pouco profundas produce máis recompensas, e cando a profundidade é de menos de 0,6 m a taxa de éxitos é a maior.[47] A londra xigante parece ser un predador oportunista, que captura calquera especie que sexa a máis abundante localmente.[48] Se non dispón de peixes, tamén pode capturar cangrexos, serpes e mesmo pequenos caimáns e anacondas.[49]
A especie pode cazar en solitario, en parellas ou en grupos, utilizando a súa aguda vista para localizar as presas.[50] Nalgúns casos, a suposta caza cooperativa que realizan pode ser accidental, como resultado de que os membros do grupo están pescando individualmente pero en estreita proximidade; a verdadeira caza coordinada pode só ocorrer cando non é posible que unha soa londra cace as presas, como as pequenas anacondas e caimáns negros xuvenís.[37] A londra xigante parece preferir peixes pequenos que están xeralmente inmóbiles no leito dos ríos de augas claras. A persecución das presas é rápida e tumultuosa, con moitas arremetidas e xiros polas augas pouco profundas e poucas veces fallan o obxectivo. Poden atacar tanto desde arriba coma desde abaixo, xirando no último momento para suxeitar a presa coa boca. Comen inmediatamente a presa que capturaron; agarran o peixe firmemente entre as poutas anteriores e empezan a comelas ruidosamente pola cabeza.[50] Carter e Rosas observaron que os animais adultos en catividade comen un 10% do seu peso corporal diariamente, uns 3 kg de comida, o que se corresponde co observado na natureza.[51]
A especie é anfibia, aínda que principalmente terrestre.[52] Viven en ríos e correntes, que xeralmente se inundan estacionalmente. Outros hábitats acuáticos onde viven son manaciais e lagos permanentes de auga doce.[1] Nun estudo da vexetación en regatos de bosque como o regato Kaburi en Suriname atopáronse catro tipos específicos de vexetación: riberias de bosque alto, pantanos mixtos inundables e bosque pantanoso alto, bosque pantanoso baixo inundable, e illas de herbas flotantes e praderías flotantes dentro de áreas abertas do propio regato.[52] Duplaix identificou dous factores críticos na selección de hábitat: abundancia de comida, o que parece estar positivamente correlacionado coas augas pouco profundas, e ribeiras pouco inclinadas cunha boa cuberta e acceso doado aos seus tipos preferidos de augas. A londra xigante parece elixir augas negas claras con fondos rochosas e areosos antes que augas limosas, salinas e brancas.[53]
Usan áreas a carón dos ríos para construír as súas toqueiras, campamentos e latrinas.[54] Cando constrúen os seus campamentos despexan a zona de considerables cantidades de vexetación. Un informe suxire que teñen unhas áreas máximas de 28 m de longo e 15 m de largo, ben marcadas con secrecións de glándulas de olor, urina e feces para sinalar o territorio.[13] Carter e Rosas atoparon áreas medias dun terzo dese tamaño. Utilizan latrinas comunais ao lado dos campamentos, e escavan as toqueiras con moitas entradas, normalmente baixo sistemas de raíces ou árbores caídas. Un informe atopou entre tres e oito campamentos, agrupados arredor das áreas de alimentación. En áreas inundadas estacionalmente, poden abandonar os campamentos durante a estación húmida, espallándose polos bosques inundados na procura de presas.[55] Poden adoptar lugares preferiods de forma permanente, a miúdo en terreos altos. Estes poden ser bastante extensos, e inclúen "portas traseiras" de saída a bosques e pantanos, lonxe da auga.[52] Non visitan ou marcan cada sitio diariamente, pero xeralmente patrullan todos eles, a miúdo fano un par de londras pola mañá.[56]
A investigación sobre a especie ten lugar na estación seca e o coñecemento do hábitat global da especie segue sendo parcial. Unha análise do tamaño dos dominios vitais na estación seca de tres ou catro grupos en Ecuador encontrou áreas dun tamaño entre 0,45 e 2,79 km2. Utreras[54] supón que os requirimentos de hábitat e dispoñibilidade difiren drasticamente na estación chuviosa: os tamaños dos dominios vitais estimados van desde 1,98 ata 19,55 km2 para os grupos. Outros investigadores suxiren extensións de aproximadamente 7 km2 e indicaron unha forte correlación inversa entre a socialidade e o tamaño da área; a altamente social londra xigante ten tamaños de dominios vitais menores do que se esperaría para unha especie da súa masa.[34] As densidades de poboación variaban desde 1,2/km2 segundo informacións de Suriname ata só 0,154 /km2 atopados en Güiana.[9]
Os adultos que viven en grupos familiares non teñen predadores naturais serios; porén, hai algúns informes de que caimáns negros de Perú e caimáns xacaré no Pantanal depredaban londras xigantes.[51] Ademais, os animais solitarios e novos poden ser vulnerables aos ataques de xaguares, pumas e anacondas, aínda que isto está basedo en informes históricos e non en observacións directas recentes.[57] As crías son máis vulnerables, e poden ser capturadas polos caimáns e outros grandes depredadores,[44] aínda que os adultos están constantemente pendentes de que non se extravíen as crías e acosan e expulsan aos posibles predadores. Cando están na auga, as londras xigantes enfróntanse ao perigo que supoñen animais que non son estritamente os seus predadores: as anguías eléctricas e as raias da suborde dos milobatoideos son potencialmente mortais se se atopan con elas, e as pirañas poden polo menos mordelas, como se evidencia polas cicatrices observadas nalgúns individuos.[58]
Aínda non tendo depredadores directos, a londra xigante debe competir con outros depredadores polos recursos alimenticios. Duplaix documentou a interacción coas londras do xénero Lontra.[59] Aínda que as dúas especies son simpátricas (con áreas de distribución solapadas) durante certas estacións, parece que non hai entre elas graves conflitos. As Lontra son máis pequenas e moito máis tímidas, menos ruidosas e menos sociais; cun peso que é un terzo do da londra xigante, é máis vulnerable á predción, polo que pasar desapercibida é unha vantaxe. As Lontra son activas durante o solpor e o mencer, o que reduce a probabilidade de conflitos coa diúrna londra xigante.[60] Lutra come presas máis pequenas, ten diferentes hábitos e diferentes tipos de augas preferidas, o que reduce a interacción.[51]
Outras especies que depredan similares recursos alimenticios son os caimáns e peixes grandes piscívoros. Os ximnótidos, como a anguía eléctrica, e os grandes silúridos están entre os seus competidores acuáticos. Dous golfiños de río (pertencentes á familia mariña dos delfínidos), o Sotalia fluviatilis e o Sotalia guianensis, poderían potencialmente competir coa londra xigante, pero o diferente uso espacial e as preferencias na dieta suxiren que hai un solapamento mínimo.[51] Ademais, Defler observou asociacións entre as londras xigantes e os golfiños Inia geoffrensis, e suxeriu que os golfiños poden beneficiarse de capturar os peixes que escapan das londras.[51] O caimán de anteollos é outro competidor potencial, pero Duplaix non atopou conflito entre eles en Suriname.
A IUCN clasificou en 1999 a londra xigante como especie "en perigo"; fora considerada anteriormente como"especie vulnerable" desde 1982 cando se dispuxo de suficientes datos. O seu comercio está regulado internacionalmente baixo o Apéndice I da Convención Internacional sobre o Comecio de Especies en Perigo de Fauna e Flora Silvestes (CITES): todo o comercio de espécimes ou as súas partes é ilegal.[61]
A especie enfróntase a graves ameazas. O furtivismo é desde hai moito tmpo un problema. As estatísticas mostran entre 1959 e 1969 só na Amazonia brasileira obtínanse entre 1 000 e 3 000 peles anualmente. A especie foi tan fortemente decimada que o número de peles caeu a só 12 en 1971. A aplicación do CITES en 1973 trouxo finalmente unha significativa redución da caza,[9] aínda que a demanda non desapareceu completamente: na década de 1980, o prezo desas peles era de 250 dólares no mercado europeo. A ameaza incrementouse polo carácter relativamente destemido das londras e a súa tendencia a achegarse aos seres humanos. Eran moi fáciles de cazar, ao seren activas durante o día e moi curiosas.[62] A madurez sexual relativamente tardía do animal e a súa complexa vida social facía que a caza fose para elas especialmente desastrosa.[9]
Máis recentemente, a destrución e degradación do hábitat convertéronse nos principais perigos, e espérase unha redución do 50% das poboacións desde o ano 2004 ao 2024 (un lapso de 20 anos, que supón tres xeracións de londras xigantes).[1] Habitualmente, os leñadores son os primeiros que chegan á selva, limpando a vexetación ao longo das beiras dos ríos. Despois chegan os agricultores, causando perdas de solo e alterando os hábitats. A medida que se espalla a actividade humana os dominios vitais da londra xigante quedan cada vez máis illados. Aos subadultos que abandonan o grupo buscando novos territorios élles imposible formar novos grupos familiares.[63] Ameazas específicas procedentes das industrias humanas son a corta non sustentable de caoba en partes da área onde viven as londras xigantes,[62] e as concentracións elevadas de mercurio na súa dieta de peixe, un subproduto vertido na minería do ouro.[64][65] A contaminación da auga por causa da minería, extracción de combustibles fósiles, e a agricultura é un grave perigo; as concentracións de pesticidas e outros produtos químicos aumentan en cada elo da cadea trófica (biomagnificación), e poden envelenar os depredadores que están no alto da pirámide trófica como a londra xigante.
Outras ameazas para a londra xigante son os conflitos con pescadores, que a miúdo consideran esta especie unha molestia (ver máis abaixo). O ecotourismo tamén supón algúns desafíos: aínda que trae diñeiro e aumenta a conciencia de conservación dos animais, pola súa natureza tamén incrementa o efecto humano sobre a especie, polo desenvolvemento que leva asociado e polas molestias creadas no terreo onde viven os animais.[63] Cómpren diversas rstricións sobre o uso da terra e a intrusión humana para que se manteñan adecuadamente as pobocións de londra. Schenck et al., que fixeron amplos estudos de campo en Perú na década de 1990, suxeriron establecer zonas específicas de risco "prohibidas" onde a especie é máis frecuentemente observada, que serían compensadas con torres de observación e plataformas que permitan velas. Propuxéronse límites no número de turistas en todo momento, prohibición da pesca, e unha distancia de seguridade mínima de 50 m para ofrecer unha maior protección.[66]
A londra xigante perdeu un 80% da súa antiga área de distribución.[62] Aínda que está presente en varios países do centro norte de Suramérica, as súas poboacións están baixo un considerable estrés. A IUCN considera dentro da súa área de distribución actual os seguintes países: Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador, Güiana Francesa, Güiana, Paraguai, Perú, Suriname e Venezuela.[1] Debido ás extincións locais, a área da especie fíxose descontinua.[9] A súa poboación total é difícil de estimar. Un estudo da IUCN de 2006 sinlaba que debían quedar entre 1 000 e 5 000 individuos.[1] As poboacións en Bolivia estaban antes moi estendidas pero o país converteuse nun "punto negro" nos mapas de distribución despois do furtivismo que afectou á zona entre as décadas de 1940 e 1970; en 2002 estimouse que quedaba no país unha poboación relativamente saudable, pero aínda pequena, de 350 exemplares.[30] A especie foi probablemente exterminada do sur de Brasil, pero no oeste do país, a diminución da presión na zona fundamental do Pantanal permitiu unha recolonización moi exitosa; unha estimación indica que hai uns 1 000 exemplares ou máis na rexión.[62][67]
En 2006, a maioría da especie vivía na Amazonia brasileira e nas áreas lindantes.[1] Unha poboación significattiva vive nas zonas húmidas do río Araguaia central, e en especial no Parque Estatal de Cantão, no que hai 843 lagos de meandros abandonados e amplos bosque inundados e pantanos, no que é un dos mellores hábitats illados desta especie no Brasil.[39]
Suriname aínda ten unha importnte cuberta forestal e un sistema de áreas protexidas, a maioría das cales protexen a londra xigante.[68] Duplaix volveu despois das súas anteriores investigacións ao país en 2000 e atopou que a londra xigante aínda estaba presente na zona do regato Kaburi que el estudara, unha "xoia" de biodiversidade, aínda que o aumento da presenza humana e o uso da terra suxire que máis cedo ou máis tarde a especie pode que non encontre hábitats axeitados para facer os seus campamentos.[69] Nun informe da World Wildlife Fund de 2002, Duplaix salientou a importancia de Suriname e as outras Güianas:[52]
As tres Güianas son o último bastión das londras xigantes en Suramérica, onde hai hábitat prístino para a londra xigante nalgúns ríos e boas densidades de londra xigante... polo momento, pero por canto tempo? A supervivencia das poboacións de londra xigante nas Güianas é esencial para a supervivencia desta especie en perigo en Suramérica.
Outros países están tomando a dianteira na creación de áreas protexidas en Suramérica. En 2004, Perú creou unha das maiores áreas de conservación do mundo, o Parque Nacional do Alto Purús, que ten unha área similar ao tamaño de Bélxica. O parque alberga moitas plantas e animais en perigo, incluíndo a londra xigante, e ten a mellor marca mundial de diversidade de mamíferos.[70][71] Bolivia creou unha área protexida en 2001 de zonas húmidas dun tamaño maior que o de Suíza, onde tamén vive a londra xigante.[72]
Ao longo de toda a súa área a londra xigante interacciona cos pobos indíxenas, que a miúdo practican a caza e pesca tradicional. Un estudo de cinco comunidades indíxenas en Colombia suxire que as actitudes dos nativos cara este animal son outra ameaza: as londras son vistas con frecuencia como unha molestia que interfire coa pesca, e ás veces mátanas. As persoas entrevistadas, incluso cando se lles fala da importancia da especie para o ecosistema e o seu perigo de extinción, adoitaban mostrar pouco interese en continuar coexistindo coa especie. Porén, os escolares tiñan unha impresión máis positiva do animal.[73]
En Suriname, a londra xigante non é unha presa tradicional para os cazadores humanos, polo que necesita protección da caza.[69] (Un investigador suxeriu que a londra xigante se caza só en situacións de desesperación debido ao seu horrible sabor).[63] O animal ás veces afoga en redes colocadas a través do ríos e ás veces reciben golpes de machete dos pescadores, segundo Duplaix, pero a "tolerancia é a norma" en Suriname.[58] En 2002 empezou a observarse unha diferenza no comportamento do animal no país: as normalmente curiosas londras xigantes mostraron un "comportamento de evitación activa con visible pánico" cando aparecían barcas. A corta de árbores, caza e captura de crías puideron facer que os grupos sexan máis precavidos ante as actividades humanas.[52]
Os pobos locais ás veces capturan crías para o comercio de mascotas exóticas ou como mascotas para eles, pero o animal medra rapidamente ata facerse inmanexable.[63] Duplaix relata a historia dun indio arawak que capturou dúas crías para os seus pais. Aínda que revelaba o afecto que lles colleu aos animais, a captura supuxo un forte golpe para a parella reprodutora de londras, que acabou por perder o seu territorio ante os competidores.[58]
A especie forma parte tamén do folclore da rexión. Xoga un importante papel na mitoloxía do pobo achuar, na que as londras xigantes son consideradas unha forma de tsunki, ou espíritos da auga: son unha especie de "pobo da auga" que se alimenta de peixes. Aparecen nunha lenda de envelenamento por peixes na que axudan a un home que perdeu a súa enerxía sexual, creando as anacondas do mundo a partir dos seus xenitais.[74] O pobo bororó ten unha lenda sobre a orixe de fumar tabaco: aqueles que usaban as follas impropiamente e tragábanas eran castigados e convertidos en londras xigantes, os bororó tamén asocian a londra xigante cos peixes e o lume.[75] Unha lenda ticuna di que a londra xigante intercambiou os sitios co xaguar: a historia di que o xaguar anteriormente vivía na auga e a londra xigante viña á terra só para comer.[76] Os pobos indíxenas kichwa da Amazonia peruana crían na existencia dun mundo de auga onde Yaku runa reinaba como nai da auga e estaba encargada de coidar os peixes e os animais. As londras xigantes servían como canoas de Yaku runa.[77] Unha historia da creación dos maxacali suxire que a práctica de pescar con londras (adestradas) puido ser frecuente no pasado.[78]
Pteronura brasiliensis, xeralmente chamada na literatura internacional cun nome equivalente a londra xigante, é unha especie de animal carnívoro fluvial de Suramérica da familia dos mustélidos, na cal é a especie de maior tamaño, de aí o seu nome, xa que chega aos 1,7 m de lonxitude. A diferenza do que é característico nos mustélidos, a londra xigante é unha especie social que forma grupos familiares xeralmente de tres a oito membros. Os grupos están baseados nunha parella reprodutora dominante, están extremadamente cohesionados e son moi cooperativos. Aínda que xeralmente son pacíficas, a especie é territorial e observáronse agresións entre distintos grupos. É un animal diúrno, activo exclusivamente nas horas de luz solar. É a especie de londra máis ruidosa, e documentáronse dela diferentes vocalizacións que expresan alarma, agresividade e serven para tranquilizar.
A área de distribución da londra xigante abrangue a parte central norte de Suramérica, e vive principalmente na cunca do río Amazonas e na rexión do Pantanal.
A súa distribución viuse moi reducida nas últimas décadas e agora é descontinua. Décadas de furtivismo para obter a sú pel aveludada, que chegaron ao seu máximo nas décadas de 1950 e 1960, fixeron diminuír considerablemente as súas poboacións. A especie está na lista das especies en perigo desde 1999 e a súa poboación silvestre estímase que está por debaixo dos 5 000 exemplares. As Güianas son un dos últimos bastións reais para a especie, que tamén ten un menor número de exemplares, pero unha protección significativa na cunca amazónica peruana. É unha das especies de mamíferos máis ameazadas no Neotrópico. A degradación e perda do seu hábitat é a súa maior ameaza actual. A londra xigante é tamén rara en catividade; en 2003, só había en catividade 60 destes animais.
A londra xigante mostra unha serie de adaptacións axeitadas para a súa forma de vida anfibia, como un pelame excepcionalmente denso, unha cola con forma de á, e pés palmados. A especie prefire ríos e correntes de auga doce que adoitan inundarse estacionalmente, e pode tamén atoparse en lagos e mananciais de auga doce. Constrúe grandes campamentos preto das súas áreas de alimentación, limpándoas de gran cantidade de vexetación. A súa dieta é esencialmente piscívora, baseada maiormente en peixes caraciformes e siluriformes, mais tamén come ás veces cangrexos, tartarugas, serpes e pequenos caimáns. Non ten predadores naturais importantes agás os humanos, aínda que debe competir polos recursos alimenticios con outras especies, como as londras da especie Lontra longicaudis e especies de caimáns.
Divovska vidra (Pteronura brasiliensis) vodeni je sisavac, zvijer prirođena u području Južne Amerike. Duljine odraslog čovjeka, najdulji je pripadnik porodice kuna (Mustelidae), uspješne skupine grabežljivaca diljem svijeta. Divovska je vidra društveno biće i obitava u obiteljskim skupinama koje sadrže od tri do osam članova, što je neobično za pripadnika porodice kuna. Skupina je okupljena oko dominantnog para i izuzetno su vezane i suradnički raspoložene. Iako u pravilu miroljubiva, vrsta je teritorijalna i promatrana je agresija među skupinama. Divovska je vidra aktivna isključivo tijekom dana. Najbučnija je vrsta vidri i zabilježena su različita glasanja koja izriču upozorenje, agresivnost i hrabrenje.
Divovska vidra obitava duž sjevernog i središnjeg dijela Južne Amerike, iako je njezin broj značajno smanjen i sada je diskontinuiran. Vrsta se smatra ugroženom od 1999. godine i populacija u divljini procjenjuje se na ispod 5000 jedinki. Desetljeća krivolova zbog njezina baršunastog krzna dosegli su vrhunac 1950-ih i 1960-ih, desetkujući broj populacija. Trenutačna najveća prijetnja jesu smanjenje i gubitak staništa. Divovska je vidra rijetka i u zatočeništvu: od 2003. godine, samo je 60 jedinki držano u zatočeništvu.[2]
Divovska vidra pokazuje raznolik broj prilagodbi prikladnih za život u vodi, uključujući veoma gusto krzno, rep nalik krilu te plivaće kožice. Vrsta daje prednost slatkovodnim rijekama i potocima, koji su u pravilu sezonski potopljeni te katkad obitava u slatkovodnim jezerima i izvorima. Izgrađuje obimne "kampove" duž obale, u blizini mjesta hranjenja, čisteći pritom velike količine vegetacije. Divovska se vidra ponajviše oslanja na ribu kao glavni izvor hrane, posebice haracine i somove, no pojest će i rakove. Nema ozbiljnije prirodne grabežljivce, no natječe se s ostalim vrstama, uključujući neotropsku vidru i vrste kajmana, za izvore hrane.
Vidre tvore potporodicu Lutrinae unutar porodice kuna i divovska je vidra jedini pripadnik roda Pteronura. Priznate su dvije podvrste, P. b. brasiliensis i P. b. paraguensis. Netočni opisi vrsta doveli su do mnogostrukih sinonima (u literaturi se potonja vrsta nazivala P.b. paranensis).[1] P.b. brasiliensis proteže se diljem sjevernog dijela koji obitava divovska vidra, uključujući Orinoco, Amazonu i Gvajanine vodene sustave; prema jugu, Paragvaj, Urugvaj, južni Brazil i sjeverna Argentina[3] predloženi su kao staništa P. b. paraguensis, iako se smatra izumrlom u posljednjim trima područjima. IUCN smatra prisutnost vrste u Argentini i Urugvaju nesigurnima.[4] U potonjem slučaju, istraga je pokazala manju raspršenost populacija. P. b. paraguensis smatra se manjom i društvenijom, s drugačijom denticijom i morfologijom lubanje.[5] Carter i Rosasa , doduše, odbili su subspecifičnu podjelu 1997. godine, ističući kako je klasifikacija vrednovana samo jednom, i to 1968. godine, te kako je primjerak P. b. paraguensis veoma sličan P. b. brasiliensis.[6] Biologinja Nicole Duplaix nazvala je ovu podjelu "dvojbene vrijednosti".
Vjeruje se kako je izumrli rod Satherium predak današnje vrste, migrirajući u novi svijet tijekom pliocena ili ranog pleistocena.[5] Divovska vidra dijeli južnoamerički kontinent s trima od ukupno četiriju člana roda Lontra: neotropskom vidrom, južnom riječnom vidrom i obalnom vidrom.[7] Smatra se kako se razvila neovisno o članovima roda Lontra, unatoč njihovu preklapanju. Glatka indijska vidra (Lutrogale perspicillata) smatra se najbližim živućim srodnikom divovske vidre: među objema vrstama primijećeni su slični obrasci ponašanja, glasanja i morfologija lubanje. Obje vrste također dijele sklonost stvaranju snažnih monogamnih parova i brizi za mladunčad.
Filogenetska analiza Koepflija i Waynea 1998. godine pokazala je kako divovska vidra ima najveću divergenetsku sekvenciju unutar potporodice vidri, stvarajući jasnu granu koja se odvojila prije otprilike 10 do 14 milijuna godina. Primijetili su, također, kako vrsta ima bazalnu divergenciju od ostalih vidri, otpadajući u potpunosti iz njihove skupine, odvojivši se čak prije ostalih kuna poput hermelina, tvora i nerca.[5] Kasnije genetsko istraživanje o kunama provedeno 2005. godine postavlja divergenciju divovske vidre nešto kasnije, prije 10,6 do 7 milijuna godina; odgovarajuće filogenetsko stablo smješta divergenciju roda Lontra prvom među potporodicom vidri, a divergenciju roda Pteronura drugom, iako se divergencije preklapaju.
Divovska je vidra velika, društvena i dnevna žiotinja. Rani zapisi putnika opisuju bučne skupine koje su okruživale brodove istraživača, no bilo je dostupno malo znanstvenih informacija o vrsti prije Duplaixina rada kasnih 1970-ih godina. Briga o ovoj ugroženoj vrsti otada je stvorila veću istraživačku zbirku.
Divovska se vidra vidno razlikuje od ostalih vidri svojim morfološkim i sociološkim karakteristikama. Ima najveću duljinu tijela unutar porodice kuna, iako je morska vidra teža od nje. Mužjaci narastu u duljinu 1.5 – 1.8 metara, a ženke 1.5 – 1.7 metara. Rani primjerci njihove kože naveli su na izuzetno velike mužjake do 2.4 metra; intenzivan krivolov vjerojatno je pridonio smanjenom pojavljivanju takvih primjeraka. Mužjaci u pravilu teže između 32 i 45.3 kilograma, a ženke od 22 do 26 kilograma.[8]
Krzno divovske vidre najkraće je od svih vrsta vidri; u pravilu je čokoladne boje, no može biti i crvenkasto ili žućkastosmeđe, a kada je mokro poprima gotovo crnu boju.[8] Krzno je iznimno gusto, čak toliko da voda uopće ne dopire do kože.[9] Zaštitna dlaka hvata vodu i održava unutarnje krzno suhim; zaštitne su dlake duljine od otprilike 8 milimetara, gotovo dvostruko dulje od dlaka unutarnjeg sloja krzna.[10] Baršunasti osjećaj krzna učinio ju je iznimno cijenjenom vrstom, što je zapravo i dovelo do dramatičnog smanjenja broja ove vrste. Jedinstvene oznake bijelog ili krem krzna nalaze se na njezinu vratu ili ispod brade, što omogućuje lako identificiranje jedinki od njihova rođenja. 69 centimetara ukupne duljine tijela otpada na snažan i mišićav rep.
Njuška divovske vidre kratka je i kosa, dajući glavi oblik nalik lopti.[11] Uši su malene i zaokružene.[9] Nos je potpuno prekriven krznom, a vidljive su samo dvije nosnice nalik izrezima. Izrazito osjetljivi brkovi dopuštaju vidri da prati promjene u strujanju i pritisku vode, što je od pomoći u potrazi za plijenom.[12] Šape su kratke i nezgrapne, završavajući s velikim stopalima s plivaćim kožicama i kandžama. Veoma je prilagođena životu pod vodom te je sposobna zatvarati uši i nos dok boravi ispod površine.[13]
Od Carterovih i Rosasovih zapisa, njezin se vid nije izravno proučavao, no promatranja ukazuju kako vidra lovi plijen prvenstveno uz pomoć vida; iznad vode, sposobna je ugledati i prepoznati promatrače iz velike udaljenosti. Njezina isključivo dnevna aktivnost nadalje ističe činjenicu da bi njezin vid trebao biti snažan, kako bi pomogao u lovu. U ostalih vidri, vid je u pravilu normalan ili pomalo kratkovidan, u vodi i na kopnu. Osjet sluha divovske vidre istančan je, dok je osjet njuha izvrstan.[14][8]
Divovska je vidra veoma bučna životinja, sa složenim glasanjem. Sve se vidre glasaju, no prema frekvenciji i glasnoći, divovsku se vidru smatra najbučnijom.[15] Duplaix je razlučila devet različitih zvukova, s mogućom daljnjom podjelom, ovisno o kontekstu. Brzi HAH! laveži ili eksplozivni roktaji predlažu trenutni interes ili moguću opasnost. Treperav vrisak vjerojatno se rabi pri blefiranju uljeza, dok se tiho režanje rabi pri agresivnijim upozorenjima. Brujanje i gugutanje umiruje članove skupine. Zvižduci se vjerojatno rabe pri dodatnim upozorenjima ili neagresivnim namjerama među skupinama, iako su dokazi o tome ograničeni. Mladunčad ciči radi pridobivanja pozornosti, dok odrasla mladunčad cvili kada započinju sa sudjelovanjem u društvenim aktivnostima.[16]
Divovska vidra veoma je društvena životinja i živi u proširenim obiteljskim skupinama. Veličina grupe varira od dvije do dvadeset jedinki, no u prosjeku skupinu sačinjava od tri do osam jedinki.[3] Veće skupine vjerojatno se sastoje od dvije do tri obitelji koje se trenutačno zajedno hrane.[17] Skupine dijele snažnu vezu: članovi spavaju, igraju se, putuju i hrane se zajedno.
Članovi skupine dijele uloge, okupljeni oko dominantnog para. Ova je vrsta veoma teritorijalna te skupine obilježavaju dosege svog teritorija izmetom, žlijezdanim izlučevinama i glasanjem.[18] Primijećena je samo jedna promjena u odnosu dominantnih parova, pri kojoj je novi mužjak preuzeo ulogu starog; način promjene u odnosu nije određen.[19]
Dokumentirana je agresivnost unutar same vrste. Obrana protiv uljeza čini se kooperativnom; dok odrasli mužjaci u pravilu vode agresivne okršaje, zabilježeni su slučajevi dominantnih ženki koje su branile skupinu.[19] Jedan je okršaj izravno promatran u Brazilskom Panatanalu.[18] U drugom slučaju u Brazilu, pronađeno je truplo s jasnim pokazateljima ukazujući na nasilan napad od strane drugih vidri, uključujući ugrize na njušci i genitalijama, što je nalik ponašanju životinja u zatočeništvu.[20] Iako to nije rijetkost među velikim zvijerima, agresivnost među vrstom nije česta u ostalih vrsta vidri; Ribas i Mourão predložili su korelaciju s društvenoću životinje, koja je također rijetka u ostalih vidri.[18] Kapacitet agresivnog ponašanja divovske vidre nije pretjeran. Istraživači navode kako se skupine vidri u pravilu izbjegavaju.[21][22] Unutar vlastitih skupina, jedinke su izrazito miroljubive i suradnički raspoložene. Hijerarhija unutar skupine nije stroga i životinje s lakoćom dijele uloge.[23]
Detalji o razmnožavanju i životnom ciklusu divovske vidre oskudni su i životinje u zarobljeništvu pružile su mnogo informacija. Ženke donose mladunčad na svijet jednom godišnje, iako u divljini dostižu vrhunac tijekom sušne sezone. Estrualni ciklus traje 21 dan, dok su ženke receptivne između trećeg i desetog dana.[24] Istraživanja u zarobljeništvu pokazala su kako mužjaci započinju parenje.[2] U zoološkom vrtu Tierpark Hagenbeck u Njemačkoj, promatrani su dugotrajni parovi i individualizirani odabiri partnera te je sam čin parenja većinom zauzimao mjesto u vodi.[25] Gestacija traje između 65 i 70 dana te ženka donosi jednog do pet mladunaca, dok je prosjek dvoje mladunčadi po okotu.[25][24] Istraživanje u zoološkom vrtu Cali Zoo u Kolumbiji pokazalo je kako razmak između okota iznosi oko šest do sedam mjeseci, no, ako prethodan okot nije preživio, razmak se smanjuje na 77 dana.[2] Drugi izvori pokazali su veće razmake, posebice u divljini, gdje je najdulji razmak iznosio 21 do 33 mjeseca.[24]
Majke na svijet donose slijepu mladunčad prekrivenu krznom unutar podzemne jazbine blizu riječne obale.[26] Mužjaci aktivno sudjeluju u podizanju mladunčadi i obiteljska je veza snažna;[27] starija braća također pomažu u podizanju mladunaca, iako nakon nekoliko tjedana od dolaska mladunaca na svijet privremeno napuštaju skupinu.[24] Mladunci otvaraju oči tijekom četvrtog tjedna života, počinju hodati tijekom petog tjedna, a samostalno plivaju između dvanaestog i četrnaestog tjedna.[2] Osamostaljuju se tijekom devetog mjeseca i uspješno samostalno love hranu ubrzo nakon toga.[24] Vrsta dostiže spolnu zrelost nakon navršene druge godine te ženska i muška mladunčad trajno napuštaju skupinu nakon dvije do tri godine.[25][24] Tada mogu tražiti vlastiti teritorij i zasnovati vlastitu obitelj.[28]
Divovska je vidra izuzetno osjetljiva na ljudsku aktivnost tijekom podizanja mladunaca. Primjerice, nijedna ustanova nije uspješno podignula mladunčad divovske vidre ako roditeljima nije pružila dovoljne mjere privatnosti; stres uzrokovan ljudskim vizualnim i akustičnim prekidanjima doveo je do zanemarivanja i napastovanja mladunčadi, infanticida i smanjene laktacije. Predloženo je, iako ne i dokazano, kako turisti u divljini uzrokuju slične stresove: ometena laktacija, smanjen lov i napuštanje staništa neki su od rizika.[28] Osjetljivost je prilagođena sa snažnim zaštitničkim nagonom prema mladunčadi. Svi članovi skupine mogu agresivno nasrnuti na uljeze, uključujući i čamce s ljudima.[29]
Najdulji zabilježen raspon života divovske vidre u divljini iznosi osam godina. U zarobljeništvu može iznositi i do 17 godina, s nepotvrđenim evidencijama od 19 godina. Divovska je vidra osjetljiva na razne bolesti, uključujući i pseću parvovirozu. Paraziti, poput larvi muha i ostalih intestinalnih parazita, također imaju utjecaj na divovsku vidru.[28] Ostali uzroci smrti jesu nesreće, gastroenteritisi, infanticidi i epileptični napadaji.[24]
Divovska je vidra ključni grabežljivac i njezina populacija odražava zdravlje riječnih ekosustava.[30] Hrani se pretežno ribom, uključujući ciklide, haracine (poput piranja), somove i grgeče. Jednogodišnje istraživanje ostataka divovske vidre u Brazilu pokazalo je prisustvo ribljih ostataka u svim promatranim izmetima divovske vidre. Ribe iz reda Perciformes, posebice ciklidi, pronađeni su u 97% ostataka, i Characiformes, poput haracina, u 86% ostataka. Ostatci riba bili su vrste srednje veličine koji preferiraju plitke vode, što ide u korist divovskoj vidri koja se oslanja većim dijelom na svoj vid. Također, vrste pronađene u ostatcima plivale su na manje udaljenosti, što također vjerojatno pomaže divovskoj vidri pri hvatanju. Divovsku se vidru smatra oportunističkom vrstom koja se hrani plijenom kojeg u danom trenutku ima najviše u njezinu području.[31] Ako riba nije prisutna, prehranit će se rakovima, zmijama, pa čak i manjim kajmanima i anakondama.[32]
Vrsta lovi individualno, u parovima, ili skupinama, oslanjajući se na oštar vid pri pronalaženju plijena.[33] U nekim slučajevima, pretpostavljeni lov u skupinama može biti slučajan rezultat lova dviju obiteljskih skupina koje love zasebno u neposrednoj blizini; iskonski usklađen lov u skupinama javlja se samo kada plijen ne može svladati samo jedna divovska vidra (anakonde, crni kajman).[22] Divovska vidra daje prednost ribi koja je u pravilu nepokretna i obitava na riječnom dnu. Potjera za plijenom hitra je i burna, s okretima i trzajima kroz plićinu s malo promašaja. Divovska vidra napada odozgo i podno plijena, okrećući se oko svoje osi prije hvatanja plijena snažnim čeljustima. Divovske vidre hvataju plijen i trenutno se hrane njime; čvrsto zgrabe ribu među prednje šape i bučno se njome hrane od glave.[33] Carter i Rosas otkrili su kako odrasle životinje u zatočeništvu pojedu oko 10% svoje tjelesne težine –– oko 3 kilograma.[34]
Divovska je vidra vodozemna, iako prvenstveno kopnena životinja.[35] Pronalazi je se u slatkovodnih rijeka i potoka, koje su većinom sezonski potopljeni. Ostala staništa uključuju slatkovodne izvore i trajna slatkovodna jezera.[4] Duplaix utvrđuje dva ključna faktora u odabiru staništa: obilje hrane, koje je u pozitivnoj korelaciji s plitkom vodom, te niske i kose riječne obale s dobrim zaklonom i lakim pristupom vodi. Divovska vidra prednost daje bistrim tamnim vodama s kamenim ili pješčanim dnom.[36]
Područje blisko rijekama rabi se za izgradnju jazbina i mjesto defekacije.[37] Divovske vidre čiste značajne količine vegetacije gradeći svoje jazbine i zaklone. Jedan od izvještaja navodi maksimalno područje od 28 metara duljine i 15 metara širine, obilježeno žlijezdanim izlučevinama, urinom i fecesom.[7] U blizini zaklona, obiteljska se skupina koristi zajedničkim mjestima za defekaciju te iskopavaju jazbine s mnogobrojnim ulazima, u pravilu ispod sustava korijenja ili palog drveća. U sezonski poplavljenim područjima, divovske vidre ponekad napuštaju svoje zaklone tijekom kišnih sezona, raspršujući se prema poplavljenim šumama u potrazi za plijenom.[38] Preferirane lokacije katkad postaju trajne, često na uzvišenjima. Takve lokacije mogu postati prilično obimne, uključujući izlaze u šume i močvare, dalje od vode.[35] Svaka lokacija ne obilježava se dnevno, no u pravilu je patrolira par vidri, obično ujutro.[39]
Odrasla divovska vidra nema ozbiljne prirodne neprijatelje, izuzev ljudi. Duplaix je predložila kako su "mogući i povremeni" grabežljivci koju vrebaju divovsku vidru jaguar, puma i anakonde, no nijedna izravna promatranja to nisu dokazala.[40] Mladunci su ranjiviji, i mogu postati plijen crnog kajmana ili drugog većeg grabežljivca,[28] iako odrasle jedinke drže udaljenu mladunčad na oku. Kajman naočarac još je jedan potencijalni nadmetač, no Duplaix nije otkrila nikakvo nadmetanje među vrstama u Surinamu. Tijekom boravka u vodi, divovska vidra u opasnosti je od životinja koje i ne moraju nužno vrebati nad njom: električna jegulja i raže mogu postati smrtonosne ako divovska vidra naiđe na njih, dok piranje mogu ostaviti teške ugrizne rane, što je i dokazano ožiljcima na jedinkama divovske vidre.[41]
Čak i bez izravnog grabežljivca koji se njome hrani, divovska vidra i dalje se mora nadmetati s ostalim grabežljivcima s kojima dijeli stanište. Duplaix je zabilježila interakciju s neotropskom vidrom.[42] Dok su dvije vrste simpatrične (povezane, s preklapajućim područjima) tijekom određenih sezona, nije dokazan nikakav ozbiljan sukob. Manja neotropska vidra mnogo je sramežljivija, manje bučna i manje društvena; težina neotropske vidre iznosi trećinu težine divovske vidre, čineći ju ranjivijom na grabežljivce, te zbog toga postaje manje nametljiva divovskoj vidri u nadmetanju za hranom. Također, neotropska je vidra aktivna tijekom sumraka i tame, čime se smanjuje šansa nailaska na divovsku vidru koja je dnevna životinja.[43] Njezin manji plijen, različit tip jazbina i različiti tipovi vodenih površina kojima daju prednost nadalje smanjuju interakciju među vrstama.[34]
Druge vrste koje vrebaju nad sličnim izvorima hrane uključuju kajmane i velike ribe i sami su ribojedi. Električne jegulje i veliki somovi nalaze se među vodenim nadmetačima. Dvije riječne pliskavice, Tucuxi i Boto, mogu postati potencijalni nadmetači s divovskom vidrom, no različita upotreba prostora i razlike u prehrani ukazuju na minimalna preklapanja.[34]
Divovska vidra (Pteronura brasiliensis) vodeni je sisavac, zvijer prirođena u području Južne Amerike. Duljine odraslog čovjeka, najdulji je pripadnik porodice kuna (Mustelidae), uspješne skupine grabežljivaca diljem svijeta. Divovska je vidra društveno biće i obitava u obiteljskim skupinama koje sadrže od tri do osam članova, što je neobično za pripadnika porodice kuna. Skupina je okupljena oko dominantnog para i izuzetno su vezane i suradnički raspoložene. Iako u pravilu miroljubiva, vrsta je teritorijalna i promatrana je agresija među skupinama. Divovska je vidra aktivna isključivo tijekom dana. Najbučnija je vrsta vidri i zabilježena su različita glasanja koja izriču upozorenje, agresivnost i hrabrenje.
Divovska vidra obitava duž sjevernog i središnjeg dijela Južne Amerike, iako je njezin broj značajno smanjen i sada je diskontinuiran. Vrsta se smatra ugroženom od 1999. godine i populacija u divljini procjenjuje se na ispod 5000 jedinki. Desetljeća krivolova zbog njezina baršunastog krzna dosegli su vrhunac 1950-ih i 1960-ih, desetkujući broj populacija. Trenutačna najveća prijetnja jesu smanjenje i gubitak staništa. Divovska je vidra rijetka i u zatočeništvu: od 2003. godine, samo je 60 jedinki držano u zatočeništvu.
Divovska vidra pokazuje raznolik broj prilagodbi prikladnih za život u vodi, uključujući veoma gusto krzno, rep nalik krilu te plivaće kožice. Vrsta daje prednost slatkovodnim rijekama i potocima, koji su u pravilu sezonski potopljeni te katkad obitava u slatkovodnim jezerima i izvorima. Izgrađuje obimne "kampove" duž obale, u blizini mjesta hranjenja, čisteći pritom velike količine vegetacije. Divovska se vidra ponajviše oslanja na ribu kao glavni izvor hrane, posebice haracine i somove, no pojest će i rakove. Nema ozbiljnije prirodne grabežljivce, no natječe se s ostalim vrstama, uključujući neotropsku vidru i vrste kajmana, za izvore hrane.
La lontra gigante o lontra gigante del Brasile[3] (Pteronura brasiliensis (Gmelin, 1788)) è un mammifero carnivoro sudamericano. Con una lunghezza che può raggiungere i 170 cm, è il rappresentante più lungo della famiglia dei mustelidi (Mustelidae), un gruppo di predatori di successo planetario. Ogni gruppo di lontre si stringe attorno a una coppia riproduttiva dominante ed è estremamente coeso e cooperativo. Sebbene la specie sia generalmente pacifica, è comunque territoriale e sono state osservate aggressioni tra membri di gruppi diversi. La lontra gigante è un animale diurno e in quanto tale è attiva esclusivamente durante le ore del giorno. È la più rumorosa tra le specie di lontre e sono state documentate vocalizzazioni distinte per indicare allarme, aggressività e rassicurazione.
La lontra gigante è diffusa nelle regioni centro-settentrionali dell'America del Sud, soprattutto lungo il Rio delle Amazzoni e nel Pantanal.
Il suo areale si è oggi ridotto considerevolmente ed è molto discontinuo. Decenni di bracconaggio per la sua pelliccia vellutata, che raggiunse un picco notevole negli anni '50 e '60, ne hanno ridotto fortemente il numero di esemplari. Nel 1999 la specie è stata dichiarata in pericolo di estinzione e la popolazione in natura è oggi costituita da meno di 5000 esemplari. Le Guyane sono una delle ultime vere roccaforti della specie, presente in numero cospicuo anche nell'Amazzonia peruviana - dove gode pure di un buon livello di protezione. È uno dei mammiferi più minacciati dell'intera regione neotropicale. I principali fattori di minaccia sono il degrado e la perdita dell'habitat. La lontra gigante è un ospite raro anche negli zoo: nel 2003 ve ne erano solamente 60 esemplari in cattività[4].
La lontra gigante ha sviluppato un'intera serie di adattamenti a uno stile di vita anfibio, tra cui una pelliccia straordinariamente fitta, una coda dalla forma simile a un'ala e piedi palmati. Predilige i fiumi e i torrenti, che sono soliti straripare durante la stagione delle piogge, ma si incontra anche in laghi e paludi. Costruisce vasti sistemi di tane in prossimità dei terreni di alimentazione, ripulendo vaste aree dalla vegetazione. La lontra gigante si nutre quasi esclusivamente di pesci, specialmente caracidi e pesci gatto, ma non disdegna granchi, tartarughe, serpenti e piccoli caimani[2]. Non ha predatori naturali veri e propri, a parte l'uomo, ma compete per le risorse alimentari con altre specie, quali la lontra sudamericana, il giaguaro e i caimani.
La lontra gigante è nota con molti nomi diversi. In Brasile viene chiamata ariranha, dalla parola tupí ari'raña, che significa «giaguaro d'acqua» (in portoghese onça-d'água)[5]. In spagnolo viene spesso indicata come lobo de río («lupo di fiume») o perro de agua («cane d'acqua»), nomi particolarmente usati di frequente nei resoconti degli esploratori del XIX e dei primi anni del XX secolo[6]. Tutti e tre questi nomi vengono tuttora utilizzati in America del Sud, con un certo numero di varianti regionali. «Lontra gigante» in spagnolo e portoghese si dice rispettivamente nutria gigante e lontra gigante. Presso gli Achuar la specie è nota come wankanim[7], tra i Sanumá come hadami[8][9] e tra i Macushi come turara[10]. Il nome del genere, Pteronura, deriva dalle parole greche pteron / πτερόν («penna» o «ala») e oura / οὐρά («coda»)[11] e si riferisce alla caratteristica forma ad ala della coda[12].
All'interno della famiglia dei Mustelidi le lontre costituiscono una sottofamiglia a sé, quella dei Lutrini (Lutrinae), cui appartiene il genere Pteronura, al quale la lontra gigante è la sola specie ascritta. L'opera canonica Mammal Species of the World riconosce due sottospecie, P. b. brasiliensis e P. b. paraguensis, ma la loro descrizione non troppo chiara ha portato gli studiosi del passato a descrivere numerosi sinonimi (l'ultima sottospecie, ad esempio, viene spesso chiamata P. b. paranensis in letteratura)[1]. P. b. brasiliensis è diffusa nella parte settentrionale dell'areale, nei sistemi fluviali dell'Orinoco, del Rio delle Amazzoni e dei fiumi delle Guiane; a sud, P. b. paraguensis era presente in Paraguay, Uruguay, Brasile meridionale e Argentina settentrionale[13], ma potrebbe essere estinta nelle ultime tre regioni. L'Unione internazionale per la conservazione della natura (IUCN) considera dubbia la presenza della specie in Argentina e Uruguay[2]. Per quanto riguarda l'Argentina, le indagini hanno dimostrato la presenza di piccole popolazioni relitte[14]. P. b. paraguensis sembra essere più piccola e più socievole e differirebbe dalla cugina settentrionale nella dentatura e nella morfologia del cranio. Carter e Rosas, tuttavia, rifiutarono nel 1997 la suddivisione in due sottospecie, facendo notare che tale classificazione era stata convalidata un'unica volta, nel 1968, e che l'olotipo di P. b. paraguensis appare molto simile a P. b. brasiliensis[15]. Secondo la biologa Nicole Duplaix, la suddivisione in sottospecie è di «dubbio valore»[16].
Si ritiene che un genere estinto, Satherium, migrato nel Nuovo Mondo durante il Pliocene o il Pleistocene inferiore, sia il progenitore della lontra gigante[12]. La lontra gigante condivide il continente sudamericano con tre delle quattro specie del genere Lontra, endemico del Nuovo Mondo: la lontra sudamericana, la lontra australe e la lontra marina[17]. (La quarta specie di Lontra è la lontra nordamericana (Lontra canadensis)) Nonostante la sovrapposizione degli areali, la lontra gigante sembrerebbe essersi evoluta indipendentemente da Lontra. Il suo parente esistente più prossimo sembra essere la lontra liscia (Lutrogale perspicillata) dell'Asia: sono state infatti notate similitudini per quanto riguarda il comportamento, le vocalizzazioni e la morfologia del cranio[12]. Entrambe le specie mostrano anche un forte legame di coppia e il coinvolgimento paterno nelle cure parentali[18]. Resti fossili di lontra gigante sono stati rinvenuti in una grotta del Mato Grosso[19].
Le analisi filogenetiche condotte da Koepfli e Wayne rilevarono cha la lontra gigante presentava le sequenze di divergenza più elevate di tutta la sottofamiglia dei Lutrini e che costituisse un clade distinto separatosi tra 14 e 10 milioni di anni fa. I due studiosi ipotizzarono che nell'albero filogenetico la specie costituisse un ramo basale delle lontre o addirittura cadesse fuori dalla loro linea evolutiva, essendosi separata anche prima di altri mustelidi, come l'ermellino, la puzzola e il visone[12]. Successive ricerche sul sequenziamento dei geni dei mustelidi, effettuate a partire dal 2005, collocano la divergenza della lontra gigante in un periodo successivo, tra gli 11 e i 5 milioni di anni fa: l'albero filogenetico corrispondente individua la divergenza di Lontra come primo ramo ad essersi separato tra i Lutrini e Pteronura come secondo, sebbene gli intervalli di divergenza si sovrappongano[20].
La lontra gigante si distingue chiaramente dalle altre lontre tanto per caratteristiche morfologiche quanto comportamentali. È il rappresentante più lungo della famiglia dei mustelidi, sebbene la lontra di mare sia più pesante. I maschi misurano 150-170 cm dalla testa alla base della coda, le femmine 100-150 cm. La coda, forte e muscolosa, può aggiungere altri 70 cm alla lunghezza totale del corpo[21][22]. Vecchie testimonianze basate sull'esame di pelli o sull'avvistamento di esemplari in natura suggeriscono l'esistenza di maschi lunghi fino a 240 cm, ma la caccia intensiva ha probabilmente ridotto la presenza di individui così imponenti. Il peso è di 26-32 kg per i maschi e di 22-26 kg per le femmine[23]. La lontra gigante ha la pelliccia più corta tra tutte le lontre: è generalmente di colore marrone cioccolato, ma può anche essere rossastra o fulva e sembrare quasi nera quando è bagnata[24]. La pelliccia è così fitta che l'acqua non riesce a penetrare fino alla pelle[25]. I peli di guardia intrappolano l'acqua e mantengono asciutta la lanugine sottostante; sono lunghi circa 8 mm, circa il doppio dei peli che formano la lanugine[26]. La sua consistenza vellutata rende l'animale molto ricercato dai commercianti di pellicce e ha contribuito al suo declino[27]. Delle macchie bianche o color crema, la cui forma è unica per ciascun esemplare, ornano la gola e la regione sotto il mento e consentono di identificare i vari individui sin dalla nascita[24]. Le lontre giganti usano queste macchie per riconoscersi e, quando incontrano altre lontre, si impegnano in un comportamento noto in inglese come periscoping, mostrando l'un l'altro la gola e la parte superiore del petto.
Il muso della lontra gigante è corto e sfuggente e conferisce alla testa la forma di una palla[16]. Le orecchie sono piccole e arrotondate[25]. Il naso (o rinario) è completamente ricoperto di pelo: rimangono visibili solamente le due narici a forma di fessura. I baffi altamente sensibili (vibrisse) consentono all'animale di percepire i cambiamenti della pressione dell'acqua e della corrente, un'abilità di grande aiuto per localizzare la preda[28]. Le zampe sono corte e tozze e terminano con grandi piedi palmati dotati di artigli affilati. Perfettamente adattata ad uno stile di vita acquatico, la lontra gigante è in grado di chiudere le orecchie e il naso quando si immerge sott'acqua[29].
All'epoca delle ricerche di Carter e Rosas la vista non era ancora stata studiata accuratamente, ma le osservazioni sul campo mostrano che l'animale caccia principalmente facendo affidamento sulla vista: sopra l'acqua, è in grado di riconoscere gli osservatori a grande distanza. Il fatto che sia attiva esclusivamente durante il giorno suggerisce inoltre che la sua vista sia molto sviluppata, sì da essere di aiuto nella caccia e per evitare i predatori. In altre specie di lontra la vista è generalmente normale o leggermente miope, sia a terra che in acqua. L'udito della lontra gigante è acuto e il suo olfatto è eccellente[24][30].
La specie possiede 2n = 38 cromosomi[31].
La lontra gigante è una specie di grandi dimensioni gregaria e diurna. Le testimonianze dei primi viaggiatori parlano di gruppi rumorosi che circondavano le barche degli esploratori, ma il comportamento della specie rimase poco più che sconosciuto fino al lavoro pionieristico della Duplaix alla fine degli anni '70[32]. Da allora, la preoccupazione per questa specie in via di estinzione ha fatto sì che essa divenisse l'oggetto di numerose ricerche, che hanno prodotto una gran mole di informazioni.
La lontra gigante è un animale particolarmente rumoroso, dotato di un complesso repertorio di vocalizzazioni. Tutte le lontre producono vocalizzazioni, ma in quanto a frequenza e volume la lontra gigante può essere di gran lunga considerata la più vocale[33]. La Duplaix ha identificato nove suoni distinti, con ulteriori suddivisioni possibili, a seconda del contesto. Dei rapidi latrati - hah - o degli sbuffi improvvisi indicano un interesse immediato e un possibile pericolo. Un grido di volume oscillante può essere emesso durante le finte cariche intimidatorie contro gli intrusi, mentre un ringhio di bassa intensità viene usato negli avvertimenti aggressivi. Mormorii e parlottii sono versi più rassicuranti all'interno del gruppo. I fischi possono essere usati per avvisare intenzioni non ostili tra i vari gruppi, ma le prove a tale proposito sono limitate. I cuccioli appena nati squittiscono per attirare l'attenzione, mentre i giovani più grandi gemono e si lamentano quando iniziano a partecipare alle attività di gruppo[34]. In un'analisi pubblicata nel 2014 sono stati catalogati 22 tipi distinti di vocalizzazioni negli adulti e 11 nei neonati[35]. Ogni famiglia di lontre ha dimostrato di avere una propria firma audio unica[36].
La lontra gigante è un animale altamente sociale e vive in gruppi familiari allargati. Ogni gruppo può comprendere da due a 20 esemplari, ma generalmente il numero dei componenti oscilla tra quattro e otto[13]. (Le testimonianze che parlano di un numero di esemplari più grande potrebbero riferirsi a due o tre gruppi familiari che si alimentano temporaneamente insieme[37]) I gruppi sono fortemente coesi: le lontre dormono, giocano, si spostano e si nutrono insieme.
I membri del gruppo condividono i ruoli e si stringono attorno alla coppia riproduttiva dominante. La specie è territoriale e i vari gruppi delimitano i propri territori con latrine, secrezioni ghiandolari e vocalizzazioni[38]. È stato segnalato almeno un caso di cambiamento al vertice del gruppo, con un nuovo maschio che ha preso il posto del vecchio maschio alfa, ma non è stato possibile determinare le dinamiche di questa transizione[39]. La Duplaix suggerisce una divisione tra esemplari «residenti», ben stabiliti all'interno di un gruppo o di un territorio, ed esemplari «transienti» nomadi e solitari; tali categorie non sembrano essere rigide ed entrambe possono costituire una componente normale del ciclo vitale della lontra gigante[40]. Secondo una teoria, sarebbe stata la presenza di prede localmente abbondanti, ma disperse su un territorio molto ampio, ad aver portato allo sviluppo della socialità tra i mustelidi e alla formazione di gruppi[41].
Sono stati documentati episodi di aggressioni tra un individuo e l'altro (conflitto «intraspecifico»). La difesa contro gli intrusi sembra essere cooperativa: sebbene siano quasi sempre i maschi adulti a disputare gli scontri aggressivi, sono stati segnalati casi in cui le femmine alfa partecipano direttamente alla difesa del gruppo combattendo in prima linea[39]. Nel Pantanal brasiliano è stata osservata direttamente una violenta aggressione ai danni di un esemplare da parte di altre tre lontre nei pressi del confine di un territorio[38]. In un altro caso, sempre in Brasile, è stata rinvenuta la carcassa di un esemplare che presentava chiari segni di aggressione violenta da parte di altre lontre, inclusi morsi al muso e ai genitali, una modalità di attacco simile a quella mostrata dagli esemplari in cattività[42]. Sebbene le aggressioni intraspecifiche non siano rare tra i grandi predatori, sono invece piuttosto infrequenti tra le altre specie di lontra; Ribas e Mourão suggeriscono che il comportamento aggressivo possa essere correlato alla socialità, anch'essa rara tra le altre lontre[38]. Nonostante la loro indole tranquilla e pacifica, non bisogna sottostimare il comportamento aggressivo delle lontre giganti. I ricercatori sottolineano che anche tra i vari gruppi viene generalmente adottata la strategia di prevenire i conflitti[43][44]. All'interno di un gruppo gli animali sono estremamente pacifici e collaborativi. Le gerarchie di gruppo non sono rigide e gli animali condividono facilmente i ruoli[45].
Le tane delle lontre giganti sono delle cavità che questi animali scavano negli argini dei fiumi, generalmente dotate di più ingressi e più camere interne. All'interno di queste tane, durante la stagione secca, le madri danno alla luce i piccoli. Nel parco statale del Cantão le lontre scavano le loro cavità riproduttive sulle sponde delle lanche a partire più o meno da luglio, quando il livello dell'acqua è già piuttosto basso. Partoriscono tra agosto e settembre e i piccoli escono per la prima volta dalla tana in ottobre e novembre, vale a dire nei mesi in cui il livello delle acque ragiunge il minimo e i pesci si concentrano sempre più nei laghi e nei canali dotati di acqua sufficientemente alta. Ciò rende più facile per gli adulti catturare pesce a sufficienza per i piccoli che stanno crescendo, e per i cuccioli imparare a catturare i pesci. Il gruppo intero, compresi gli adulti che non si riproducono, che di solito sono fratelli maggiori dei cuccioli di quell'anno, collabora per catturare abbastanza pesce per i piccoli[46].
Le informazioni dettagliate sulla riproduzione e sul ciclo vitale della lontra gigante sono scarse e quasi tutto quel che sappiamo a riguardo deriva dallo studio degli esemplari in cattività. Sembra che le femmine possano partorire in ogni periodo dell'anno, ma in natura le nascite sembrano raggiungere il picco durante la stagione secca. Il ciclo estrale è di 21 giorni e le femmine sono ricettive alle avances sessuali per un periodo che varia da tre a dieci giorni[47]. Lo studio degli esemplari in cattività ha rivelato che sono sempre i maschi a iniziare la copulazione[4]. Al Tierpark Hagenbeck, in Germania, sono stati osservati legami di coppia a lungo termine e casi di scelta personalizzata del partner; la copulazione avviene più frequentemente in acqua[48]. Le femmine hanno un periodo di gestazione di 65-70 giorni, trascorsi i quali danno alla luce da uno a cinque piccoli, con una media di due[47][48]. Una ricerca protrattasi per oltre cinque anni su una coppia riproduttiva presso lo zoo di Cali, in Colombia, ha rilevato che l'intervallo medio tra una cucciolata e l'altra è di sei-sette mesi, ma perfino di appena 77 giorni se nessun membro della cucciolata precedente era sopravvissuto[4]. Altre fonti indicano un intervallo maggiore, addirittura compreso tra 21 e 33 mesi per le lontre in natura[47].
Le madri danno alla luce piccoli ciechi ma ricoperti di pelliccia in una tana sotterranea in prossimità delle sponde del fiume e dei siti di pesca[49]. I maschi partecipano attivamente all'allevamento dei cuccioli e la coesione familiare è forte[50]: anche i fratelli più grandi collaborano all'allevamento, sebbene nelle settimane immediatamente successive alla nascita possano lasciare temporaneamente il gruppo[47]. I cuccioli aprono gli occhi a quattro settimane, iniziano a camminare a cinque e sono in grado di nuotare con sicurezza tra le 12 e le 14 settimane[4]. Sono svezzati a nove mesi e iniziano a cacciare con successo subito dopo[47]. Raggiungono la maturità sessuale a circa due anni di età e sia i maschi che le femmine lasciano definitivamente il gruppo dopo due o tre anni[47][48]. Cercano quindi un nuovo territorio per creare una famiglia propria[51].
La lontra gigante è molto sensibile alle attività umane quando alleva i suoi piccoli. Nessuna struttura, ad esempio, è riuscita ad allevare cuccioli con successo senza aver fornito sufficienti misure di privacy ai genitori; lo stress causato dalle interferenze visive e acustiche umane può portare a negligenza, abuso e infanticidio, nonché a una diminuzione della lattazione. Alcuni studiosi hanno anche ipotizzato, sebbene questo non sia stato sistematicamente confermato, che i turisti causino stress simili: l'interruzione della lattazione e della costruzione della tana, la diminuzione delle attività di caccia e l'abbandono dell'area sono tutti potenziali rischi[51]. A questa suscettibilità si accompagna una forte protezione nei confronti dei giovani. Tutti i membri del gruppo possono caricare aggressivamente gli intrusi, comprese barche con esseri umani a bordo[52].
La longevità massima documentata in natura è stata di otto anni. In cattività questa può aumentare a 17 anni, con un record non confermato di 19. L'animale è soggetto a tutta una serie di malattie, compresa la parvovirosi canina, nonché alle infestazioni da parassiti, come le larve di mosca e vari vermi intestinali[51]. Altre cause di morte sono incidenti, gastroenteriti, infanticidio e crisi epilettiche[47].
La lontra gigante è un predatore apicale e lo status delle sue popolazioni riflette la salute generale degli ecosistemi fluviali[53]. Si nutre principalmente di pesci, compresi ciclidi, caracidi (come i piranha) e pesci gatto. Nel corso di uno studio della durata di un anno basato sull'analisi delle deiezioni di questa specie nell'Amazzonia brasiliana sono stati rinvenuti resti di pesci in tutti i campioni fecali esaminati. Pesci dell'ordine dei Perciformi, in particolare ciclidi, erano presenti nel 97% delle deiezioni; i Caraciformi, come i caracidi, nell'86%. I resti appartenevano a specie di pesci di medie dimensioni che sembrano preferire acque relativamente poco profonde, il che indica che la lontra gigante cacci probabilmente basandosi sulla vista. Le specie preda erano anche creature sedentarie che generalmente nuotano solo per brevi distanze: anche questo potrebbe aiutare la lontra gigante nella predazione. Anche la caccia in acque poco profonde si è rivelata più remunerativa: il più elevato tasso di successo nella caccia è stato riscontrato in acque dalla profondità inferiore a 60 centimetri[54]. La lontra gigante sembra essere un predatore opportunista che cattura le specie localmente più abbondanti[55]. Nel caso i pesci non siano disponibili, le lontre possono catturare granchi, serpenti e perfino piccoli caimani e anaconde[56].
La specie può cacciare da sola, in coppia o in gruppo, facendo affidamento sulla vista acuta per localizzare la preda[57]. In alcuni casi più esemplari dello stesso gruppo che cacciano individualmente possono far credere erroneamente che stiano cacciando insieme; una caccia veramente coordinata può aver luogo solo quando la preda non può essere catturata da una sola lontra gigante, come nel caso di piccole anaconde e giovani caimani neri[44]. La lontra gigante sembra prediligere i pesci che rimangono generalmente immobili sul fondo dei fiumi in acque limpide. L'inseguimento è rapido e caotico, fatto di affondi e rapidi cambi di direzione attraverso le secche, e sono pochi i casi in cui l'attacco va a vuoto. La lontra può attaccare sia dall'alto che dal basso, ruotando solo all'ultimo istante per afferrare la preda tra le fauci. Una volta catturata, la preda viene consumata immediatamente: la lontra afferra saldamente il pesce tra le zampe anteriori e lo inizia a mangiare rumorosamente partendo dalla testa[57]. Carter e Rosas hanno scoperto che gli esemplari adulti in cattività consumano quotidianamente una quantità di cibo pari a circa il 10% del loro peso corporeo, circa 3 chilogrammi, un dato in linea con i risultati ottenuti dalle osservazioni in natura[58].
La lontra gigante è una specie anfibia, sebbene sia prevalentemente terricola[59]. Vive nei fiumi e nei torrenti, che sono soliti straripare durante la stagione delle piogge, ma si incontra anche nelle sorgenti d'acqua dolce e nei laghi permanenti[2]. Lungo un torrente del Suriname abitato da questa specie si incontrano quattro tipi diversi di vegetazione: una foresta d'alto fusto ripariale, un ambiente misto formato da paludi inondate e foreste d'alto fusto paludose, una foresta di basso fusto inondata e delle isole erbose e dei prati galleggianti all'interno del torrente stesso[59]. La Duplaix ha identificato due fattori fondamentali nella selezione dell'habitat: abbondanza di cibo, che sembra essere correlata ad acque poco profonde, e argini a bassa pendenza dotati di una buona copertura e di un facile accesso agli ambienti acquatici preferiti. La lontra gigante sembra prediligere acque limpide e nere con fondali rocciosi o sabbiosi alle acque limacciose, saline e bianche[60].
Le lontre giganti utilizzano le aree lungo i fiumi per costruire tane, bivacchi e latrine[61]. Durante la costruzione dei loro bivacchi, rimuovono quantità significative di vegetazione. Una fonte indica che questi bivacchi misurano al massimo 28 m di lunghezza e 15 di larghezza e sono ben segnalati con secrezioni ghiandolari, urina e feci che indicano il possesso del territorio[17]. Carter e Rosas hanno rinvenuto aree che misurano mediamente un terzo delle dimensioni sopra indicate. Le lontre giganti stabiliscono delle latrine comuni accanto al bivacco e scavano tane munite di vari ingressi, situati per lo più sotto sistemi di radici o alberi caduti. Durante uno studio furono trovati dai tre agli otto bivacchi, raggruppati intorno alle aree di alimentazione. Nelle aree che vengono stagionalmente allagate, la lontra gigante può abbandonare i bivacchi durante la stagione delle piogge, disperdendosi nelle foreste allagate in cerca di prede[62]. Le lontre giganti possono stabilirsi permanentemente nelle località da loro predilette, spesso situate a una certa altezza dal fiume. In questi casi le loro dimore possono diventare piuttosto estese ed essere munite anche di «uscite dal retro» che danno sulla foresta e sulla palude, lontano dall'acqua[59]. Le lontre non visitano o marcano quotidianamente ogni sito, ma di solito li pattugliano tutti; quasi sempre questo compito viene effettuato al mattino da un paio di esemplari[63].
Le ricerche sul campo hanno luogo generalmente durante la stagione secca e pertanto la nostra comprensione sull'utilizzo dell'habitat da parte di questa specie rimane parziale. Presso tre gruppi di lontre dell'Ecuador, durante la stagione secca, i territori presentavano dimensioni comprese tra 0,45 e 2,79 chilometri quadrati. Secondo Utreras[61] i requisiti e la disponibilutà dell'habitat differiscono notevolmente nella stagione delle piogge: lo studioso ha stimato che in questo periodo i gruppi di lontre occupino territori compresi tra 1,98 e 19,55 chilometri quadrati. Altri ricercatori indicano dimensioni medie di 7 chilometri quadrati e fanno notare una forte correlazione inversa tra la socialità e le dimensioni dell'home range; questa specie altamente sociale, infatti, presenta home range più piccoli di quelli che ci potremmo aspettare per una specie delle sue dimensioni[41]. Le densità di popolazioni rilevate variano da un massimo di 1,2 esemplari per chilometro quadrato registrati nel Suriname a un minimo di 0,154 nella Guyana[13].
È possibile affermare che le lontre giganti adulte che vivono in gruppi familiari non abbiano veri e propri predatori naturali, nonostante alcune testimonianze parlino di predazioni da parte di caimani neri in Perù e di jacaré nel Pantanal[58]. Inoltre, gli esemplari solitari e i giovani possono essere vulnerabili agli attacchi di giaguari, puma e anaconda, ma i casi riportati si basano su testimonianze storiche, non sull'osservazione diretta[64]. I cuccioli sono più vulnerabili e possono essere catturati dai caimani e da altri grandi predatori[51], anche se gli adulti tengono costantemente d'occhio i giovani quando si allontanano dalla tana e cercano di contrastare possibili predatori. Quando è in acqua, la lontra gigante è minacciata da animali che non vogliono propriamente predarla: le anguille elettriche e le razze d'acqua dolce possono essere potenzialmente mortali nel caso una lontra entri loro in contatto, mentre i piranha possono essere almeno in grado di sferrare morsi a una lontra gigante, come evidenziato dalle cicatrici presenti su certi individui[65].
Tuttavia, anche senza essere direttamente predata, la lontra gigante deve comunque competere con altri predatori per le risorse alimentari. La Duplaix ha ben documentato l'interazione tra questa specie e la lontra sudamericana[66]. Nonostante le due specie siano simpatriche (cioè occupano lo stesso areale) durante determinate stagioni, non sembra esserci alcun conflitto vero e proprio. La più piccola lontra sudamericana è molto più timida, meno rumorosa e meno socievole; grande circa un terzo della lontra gigante, è più vulnerabile ai predatori e pertanto il suo carattere sfuggente gioca a suo favore. Essendo attiva durante il crepuscolo e la notte, riduce le probabilità di trovarsi in conflitto con la lontra gigante, che al contrario è una specie diurna[67]. Anche l'orientamento alimentare verso prede più piccole, i tipi di dimora diversi e la predilezione per altri tipi di acqua riducono ancora di più l'interazione tra le due specie[58].
Altre specie che predano risorse alimentari simili sono i caimani e i grandi pesci dalla dieta ittiofaga, come l'anguilla elettrica e i grandi pesci gatto. Due specie diverse di delfino di fiume, il tucuxi e il boto, potrebbero potenzialmente competere con la lontra gigante, ma il diverso tipo di utilizzo del territorio e di preferenze alimentari suggeriscono che la competizione, se esistente, deve essere davvero minima[58]. Inoltre, Defler ha osservato associazioni tra lontre giganti e boto e ha ipotizzato che questi ultimi possono trarre beneficio dai pesci che riescono a sfuggire alle lontre[58]. Un altro potenziale concorrente è il caimano dagli occhiali, ma la Duplaix non ha riscontrato alcun conflitto con esso in Suriname.
La IUCN classifica la lontra gigante come «specie in pericolo» (Endangered) dal 1999; fino ad allora, essa era sempre stata considerata «specie vulnerabile» (Vulnerable) dal 1982, anno in cui furono a disposizione i primi dati sufficienti per poter ascrivere la specie a una delle diverse categorie di rischio. Essa figura inoltre nell'Appendice I della Convenzione sul commercio internazionale delle specie minacciate di estinzione (CITES): ogni genere di commercio dell'animale o di prodotti da esso ricavati è vietato[68].
La lontra gigante deve affrontare una serie di gravi minacce. Il bracconaggio ha costituito a lungo un problema. Le statistiche mostrano che tra il 1959 e il 1969 la sola Amazzonia brasiliana forniva dalle 1000 alle 3000 pelli all'anno. La specie venne talmente decimata che il numero di pelli scese ad appena 12 nel 1971. L'istituzione della CITES nel 1973 portò finalmente a una riduzione significativa della caccia[13], anche se la domanda non scomparve del tutto: negli anni '80, una pelle poteva raggiungere un prezzo di 250 dollari sul mercato europeo. A rendere più facile il massacro ha influito la relativa mancanza di timore delle lontre e la loro tendenza ad avvicinarsi agli esseri umani. Esse sono estremamente facili da cacciare, essendo attive durante tutto il giorno e molto curiose[69]. Inoltre, il relativamente tardo raggiungimento della maturità sessuale e la complessa vita sociale hanno reso la caccia particolarmente disastrosa per la specie[13][70][71].
Più recentemente, le minacce principali sono divenute la distruzione e il degrado dell'habitat: gli studiosi prevedono un'ulteriore diminuzione del 50% del numero di esemplari entro i 20 anni successivi al 2004 (un periodo pari a circa tre generazioni di lontre giganti)[2]. In genere sono i taglialegna a penetrare per primi all'interno della foresta pluviale, ripulendo la vegetazione lungo gli argini dei fiumi. A questi seguono gli agricoltori, che con le loro attività impoveriscono sempre di più il terreno e frammentano l'habitat. Man mano che l'attività umana si espande, gli home range delle lontre giganti diventano sempre più isolati e i subadulti che partono alla ricerca di un nuovo territorio non riescono a creare gruppi familiari[72]. Minacce specifiche che provengono dalle attività umane sono il disboscamento insostenibile degli alberi di mogano in certe parti dell'areale della lontra[69] e le elevate concentrazioni di mercurio, un sottoprodotto dell'estrazione dell'oro, nei pesci di cui si nutre[73][74]. L'inquinamento delle acque provocato dall'estrazione mineraria, dall'estrazione di combustibili fossili e dall'agricoltura costituisce un grave pericolo: le concentrazioni dei pesticidi e di altre sostanze chimiche aumentano a ogni fase della catena alimentare e possono portare all'avvelenamento dei predatori apicali, come la lontra gigante.
Un'ulteriore minaccia è costituita dal conflitto con i pescatori, che spesso considerano la lontra gigante come un elemento di disturbo (vedi sotto). Anche l'ecoturismo pone delle sfide: sebbene sia un'attività economica remunerativa per i locali e utile anche sul piano della sensibilizzazione verso gli animali, per sua natura spinge la specie a entrare sempre più in contatto con gli esseri umani, arrecando anche disturbo alla specie, sia indirettamente che direttamente[72]. Per mantenere popolazioni selvatiche vitali è necessaria l'introduzione di una serie di restrizioni sull'utilizzo del suolo e sull'intrusione umana nell'habitat. Schenck et al., che hanno intrapreso un ampio lavoro di studio sul campo in Perù negli anni '90, suggeriscono l'istituzione di specifiche zone «vietate» nei punti dove la specie viene più frequentemente osservata, compensata dalla creazione di torri e piattaforme che consentano ai turisti di osservare l'animale. Allo scopo di garantire ulteriore protezione è stato proposto di limitare in qualsiasi momento il numero di turisti, di proibire la pesca e di introdurre una distanza di sicurezza minima di 50 metri[75].
L'areale sudamericano della lontra gigante si è ridotto quasi dell'80%[69]. Sebbene la specie sia ancora presente in un certo numero di Paesi della parte centro-settentrionale del continente, essa è continuamente sottoposta a un considerevole stress. La IUCN indica che la lontra gigante è presente in Bolivia, Brasile, Colombia, Ecuador, Guyana, Guyana francese, Paraguay, Perù, Suriname e Venezuela[2]. A causa delle estinzioni locali, l'areale della specie è divenuto discontinuo[13]. Il numero totale degli esemplari è difficile da stimare. Uno studio della IUCN del 2006 ha ipotizzato che rimangano tra le 1000 e le 5000 lontre[2]. Un tempo la specie era molto diffusa in Bolivia, ma oggi il Paese è divenuto una «macchia nera» sulle mappe di distribuzione a seguito del bracconaggio protrattosi tra gli anni '40 e '70; nel 2002 nel Paese è stata stimata la presenza di una popolazione relativamente in salute, ma ancora piccola, di 350 esemplari[37]. La specie è probabilmente scomparsa dal Brasile meridionale, ma nella parte occidentale del Paese la diminuzione della pressione venatoria nel Pantanal, una regione di fondamentale importanza per la conservazione della specie, ha portato alla ricolonizzazione dell'area: secondo una stima nella regione vivrebbero 1000 o più esemplari[69][76].
Nel 2006 il maggior numero di esemplari viveva nell'Amazzonia brasiliana e nelle zone limitrofe[2]. Una popolazione consistente vive nelle zone umide lungo il corso medio del fiume Araguaia, in particolare all'interno del parco statale del Cantão, che, con le sue 843 lanche e le sue vaste superfici di foresta allagata e paludi, costituisce uno dei migliori habitat per questa specie di tutto il Brasile[46].
Il Suriname possiede ancora una copertura forestale significativa e una vasta rete di aree protette, molte delle quali ospitano la lontra gigante[77]. La Duplaix, tornata nel Paese nel 2000, trovò la lontra gigante ancora presente nel Kaburi Creek, un «gioiello» di biodiversità, anche se la crescente presenza umana e l'utilizzo del suolo fanno temere che, prima o poi, la specie non possa più essere in grado di trovare un habitat adatto per stabilire i suoi bivacchi[78]. In un rapporto per il World Wildlife Fund del 2002, la Duplaix ha espresso con toni enfatici l'importanza del Suriname e delle altre Guiane[59]:
«Le tre Guiane rimangono l'ultima roccaforte della lontra gigante in Sudamerica, grazie alle condizioni incontaminate di alcuni fiumi dove la specie è presente e a una buona densità di esemplari in generale, ma per quanto tempo? La sopravvivenza delle popolazioni di lontra gigante nelle Guiane è essenziale per la sopravvivenza di questa specie in via di estinzione del Sudamerica.»
Altri paesi hanno assunto un ruolo guida nell'istituzione di aree protette in America del Sud. Nel 2004 il Perù ha creato una delle aree protette più grandi al mondo, il parco nazionale Alto Purús, di dimensioni simili a quelle del Belgio. Il parco ospita molte specie di piante e animali in via di estinzione, tra cui la lontra gigante, e detiene il record mondiale per quanto riguarda la diversità di mammiferi[79][80]. La Bolivia ha designato area protetta d'acqua dolce una rete di zone umide più estesa della Svizzera nel 2001; anche qui è presente la lontra gigante[81].
In tutto il suo areale la lontra gigante interagisce con i popoli indigeni, che spesso praticano tecniche di caccia e pesca tradizionali. Uno studio effettuato presso cinque comunità indigene della Colombia lascia ipotizzare che l'atteggiamento dei nativi verso questa specie costituisca una minaccia: le lontre sono spesso considerate un animale fastidioso che interferisce con le attività di pesca e talvolta vengono uccise. Anche quando sono stati informati dell'importanza della specie per l'ecosistema e del pericolo di estinzione che corre, gli intervistati hanno mostrato uno scarso interesse a continuare a convivere con la specie. Gli scolari, tuttavia, hanno avuto un'impressione più positiva dell'animale[82].
In Suriname la lontra gigante non figura tra le specie tradizionalmente oggetto di caccia, il che gioca a favore della sua protezione[78]. (Un ricercatore ha ipotizzato che la lontra gigante possa essere cacciata solamente in casi disperati, dato il sapore orribile delle sue carni.)[72] L'animale a volte annega nelle reti poste nei fiumi e, a quanto afferma la Duplaix, alcuni esemplari mostrano i segni di ferite da machete probabilmente arrecate dai pescatori, ma «la tolleranza è la regola» in Suriname[65]. Tuttavia, nel 2002, è stato osservato un comportamento differente presso le lontre del Paese: questa specie, normalmente curiosa, ha mostrato «un comportamento sfuggente con evidenti segnali di panico» alla comparsa delle imbarcazioni. Il disboscamento, la caccia e il prelievo dei cuccioli potrebbero aver spinto i gruppi di lontre a essere molto più diffidenti nei confronti delle attività umane[59].
La gente del posto a volte cattura i cuccioli per venderli come animali da compagnia o per tenerli con sé, ma l'animale cresce rapidamente fino a diventare ingestibile[72]. La Duplaix racconta la storia di un indios arawak che aveva preso due cuccioli dai genitori. I genitori, fortemente turbati dalla scomparsa dei giovani, persero rapidamente il loro territorio a vantaggio dei rivali[65].
La specie è protagonista anche del folklore dei popoli della regione. Svolge un ruolo importante nella mitologia degli Achuar, nella quale le lontre giganti sono degli spiriti dell'acqua chiamati tsunki: sono una sorta di «popolo dell'acqua» che si nutre di pesci[7]. I Bororo hanno una leggenda sull'origine della pratica di fumare il tabacco: coloro che usavano le foglie in modo improprio, inghiottendole, vennero puniti trasformandosi in lontre giganti; i Bororo associano la lontra gigante anche al pesce e al fuoco[83]. Una leggenda ticuna racconta che un giorno la lontra gigante e il giaguaro si scambiarono il posto dove risiedere: secondo questa storia, il giaguaro originariamente viveva nell'acqua e la lontra gigante giungeva a terra solo per mangiare[84]. Gli indigeni kichwa della parte amazzonica del Perù credevano in un mondo acquatico dove Yacuruna regnava in qualità di madre delle acque; suo compito era quello di prendersi cura dei pesci e degli animali e le lontre giganti erano le sue canoe[85]. Un racconto della creazione proprio dei Maxakalí lascia ipotizzare che la pesca con la lontra potrebbe essere stata un'attivita praticata in passato[86].
La lontra gigante o lontra gigante del Brasile (Pteronura brasiliensis (Gmelin, 1788)) è un mammifero carnivoro sudamericano. Con una lunghezza che può raggiungere i 170 cm, è il rappresentante più lungo della famiglia dei mustelidi (Mustelidae), un gruppo di predatori di successo planetario. Ogni gruppo di lontre si stringe attorno a una coppia riproduttiva dominante ed è estremamente coeso e cooperativo. Sebbene la specie sia generalmente pacifica, è comunque territoriale e sono state osservate aggressioni tra membri di gruppi diversi. La lontra gigante è un animale diurno e in quanto tale è attiva esclusivamente durante le ore del giorno. È la più rumorosa tra le specie di lontre e sono state documentate vocalizzazioni distinte per indicare allarme, aggressività e rassicurazione.
La lontra gigante è diffusa nelle regioni centro-settentrionali dell'America del Sud, soprattutto lungo il Rio delle Amazzoni e nel Pantanal.
Il suo areale si è oggi ridotto considerevolmente ed è molto discontinuo. Decenni di bracconaggio per la sua pelliccia vellutata, che raggiunse un picco notevole negli anni '50 e '60, ne hanno ridotto fortemente il numero di esemplari. Nel 1999 la specie è stata dichiarata in pericolo di estinzione e la popolazione in natura è oggi costituita da meno di 5000 esemplari. Le Guyane sono una delle ultime vere roccaforti della specie, presente in numero cospicuo anche nell'Amazzonia peruviana - dove gode pure di un buon livello di protezione. È uno dei mammiferi più minacciati dell'intera regione neotropicale. I principali fattori di minaccia sono il degrado e la perdita dell'habitat. La lontra gigante è un ospite raro anche negli zoo: nel 2003 ve ne erano solamente 60 esemplari in cattività.
La lontra gigante ha sviluppato un'intera serie di adattamenti a uno stile di vita anfibio, tra cui una pelliccia straordinariamente fitta, una coda dalla forma simile a un'ala e piedi palmati. Predilige i fiumi e i torrenti, che sono soliti straripare durante la stagione delle piogge, ma si incontra anche in laghi e paludi. Costruisce vasti sistemi di tane in prossimità dei terreni di alimentazione, ripulendo vaste aree dalla vegetazione. La lontra gigante si nutre quasi esclusivamente di pesci, specialmente caracidi e pesci gatto, ma non disdegna granchi, tartarughe, serpenti e piccoli caimani. Non ha predatori naturali veri e propri, a parte l'uomo, ma compete per le risorse alimentari con altre specie, quali la lontra sudamericana, il giaguaro e i caimani.
Brazilinė ūdra (lot. Pteronura brasiliensis, angl. Giant Otter vok. Riesenotter) – kiauninių (Mustelidae) šeimos žinduolis; vienintelė rūšis didžiųjų ūdrų (Pteronura) gentyje.
Kūnas iki 1,8 m ilgio ir apie 34 kg svorio. Patelė mažesnė už patiną ir sveria apie 26-27 kg.
Paplitusi Pietų Amerikoje. Labai reta rūšis, kuriai gresia išnykimas.
Brazilinė ūdra (lot. Pteronura brasiliensis, angl. Giant Otter vok. Riesenotter) – kiauninių (Mustelidae) šeimos žinduolis; vienintelė rūšis didžiųjų ūdrų (Pteronura) gentyje.
Kūnas iki 1,8 m ilgio ir apie 34 kg svorio. Patelė mažesnė už patiną ir sveria apie 26-27 kg.
Paplitusi Pietų Amerikoje. Labai reta rūšis, kuriai gresia išnykimas.
Brazīlijas dižūdrs (Pteronura brasiliensis) ir gan ūdenī, gan uz sauszemes dzīvojošs sermuļu dzimtas (Mustelidae) plēsējs, kura dabiskais izplatības areāls ir Dienvidamerikas centrālā un ziemeļu daļa.[1] Brazīlijas dižūdrs ir vienīgā suga dižūdru ģintī (Pteronura).
Brazīlijas dižūdrs ir lielākais sermuļu dzimtas dzīvnieks. Tā garums var sasniegt pat pieauguša cilvēka garumu. Brazīlijas dižūdra populācija ir ļoti cietusi cilvēku dēļ, jo lielā cieņā bija dižūdra samtainā kažokāda. Visdaudzskaitlīgāk dižūdrs tika medīts 1950. gados un 1960. gados. 1999. gadā Brazīlijas dižūdrs tika ierakstīts Sarkanajā grāmatā, tā populācija bija mazāka par 5000 indivīdiem. Arī zoodārzos dižūdru skaits ir neliels, 2003. gadā bija 60 dzīvnieki.[2]
Brazīlijas dižūdrs priekšroku dod saldūdenim, apmetoties strautiņu, upju un ezeru krastos. Dižūdra klātesamība kādā no ūdenstilpnēm liecina par ūdens tīrību.
Brazīlijas dižūdru sauc arī par upju vilku (spāņu: Lobo del Río) un ūdens suni (spāņu: Perro del Agua). Zinātniskais vārds Pteronura ir cēlies no sengrieķu valodas; "pteron" nozīmē "spārns", bet "ura" nozīmē "aste". Vārds sasaucas ar dižūdra spārnam līdzīgo asti.
Zinātnieki uzskata, ka dižūdru priekšteči no Vecās pasaules Jaunajā pasaulē ieradās pliocēna vai pleistocēna laikā. Dienvidamerikā bez Brazīlijas dižūdra dzīvo arī 3 sugas no Amerikas ūdru ģints (Lontra): garastes upesūdrs, dienvidu upesūdrs un jūrasūdrs.[3] Lai arī visiem ir kopīga teritorija, tomēr dižūdrs ir attīstījies pats par sevi un nav tuvs radinieks Amerikas ūdriem. Tuvākais radinieks starp mūsdienās dzīvojošiem ūdriem ir Āzijā dzīvojošais īsspalvainais ūdrs (Lutrogale perspicillata).[4] Abām sugām ir līdzīga uzvedība, komunikācija un galvaskausu morfoloģija. Abām sugām ir raksturīgas spēcīgas pāru attiecības, kas kopīgi audzina mazuļus.
Par dižūdru ģints vecumu ir vairākas versijas. Veicot DNS pētījumus 1998. gadā, zinātnieki secināja, ka Brazīlijas dižūdrs no pārējās saimes ir atdalījies pirms 10—14 miljoniem gadu. Iespējams, ka dižūdrs ir ūdru apakšdzimtas pamatsuga, kas saglabājusi lielāko līdzību ar aizvēsturiskajām formām. Dižūdrs ir noformējies vēl pirms no kopīgā sermuļu dzimtas priekšteča atdalījās sermuļi, caunas un ūdeles.[4] 2005. gada pētījumu zinātnieki uzskata, ka dižūdri atdalījās vēlāk, tikai pirms 5—11 miljoniem gadu, līdz ar to tā nav vecākā sermuļu dzimtas ģints, un dižūdru ģints ir jaunāka par Amerikas ūdru ģinti.[5]
Brazīlijas dižūdrs ir labi piemērots dzīvei ūdenī; biezs kažoks, spārna formas aste, ķepas ar peldplēvēm. Brazīlijas dižūdrs ir lielākais sermuļu dzimtas dzīvnieks, lai gan kalāns var būt smagāks. Tēviņi ir nedaudz lielāki par mātītēm. Tēviņu ķermeņa garums ir 1,5—1,8 m, mātītēm 1,5—1,7 m. Ūdra muskuļotā aste var sasniegt 69 cm no kopīgā garuma.[6] Laika gaitā izmedījot dižūdrus, to augums ir palicis mazāks. Bet ir vēsturiskas liecības par nomedītiem, milzīgiem eksemplāriem, kuru augums ir sasniedzis 2,4 metrus. Dižūdru svars svārstās robežās no 32—45 kg tēviņiem un 22—26 kg mātītēm.
Brazīlijas dižūdram ir visīsākais kažoka apmatojums starp visiem ūdriem. Kažoka krāsa visbiežāk ir šokolādes brūna, bet var būt arī sarkanbrūna un pelēkbrūna, kas slapja izskatās melna. Zem zoda, pakaklē dižūdram ir balts apmatojums, baltie laukumi katram indivīdam ir unikāli, un ir redzami jau piedzimstot. Kažoks ir ļoti biezs un dubults, līdz ar to ūdens nekad nenokļūst pie ādas.[7] Akotspalva sargā pavilnu no samirkšanas, bet pavilna saģlabā ķermeņa siltumu, kamēr ūdrs ir zem ūdens. Akotspalva ir apmēram 8 mm gara, vismaz 2x garāka par pavilnu.[8] Samtainais kažoks ir gadsimtiem vilinājis medniekus un kažokādu lietotājus.[9]
Dižūdra purns ir īss un viegli slīps, padarot galvu bumbai līdzīgu. Ausis mazas un apaļas. Degungalu pilnībā sedz kažoka apmatojums, līdz ar to ir redzamas tikai divas nāsis. Dižūdram ir ļoti jūtīgas ūsas, kas tam ļauj sajust ūdens spiediena un straumes izmaiņas, kas tam ļauj ūdenī atrast medījumu. Kājas ir īsas un spēcīgas, ķepas platas, ar peldplēvēm un asiem nagiem. Zem ūdens ūdrs noslēdz ausis un nāsis.[10]
Dižūdram ir laba redze, labāka kā citiem ūdriem. Virs ūdens tas medī, vadoties pēc redzes, spējot atpazīt upuri jau lielā attālumā. Tam ir arī ļoti laba oža un dzirde.
Atšķirībā no citām sermuļu dzimtas sugām, Brazīlijas dižūdrs ir sabiedrisks dzīvnieks. Tie dzīvo grupās no trim līdz astoņiem indivīdiem, bet var būt arī 20 grupas locekļi. Grupa centrējas ap galveno, dominanto pāri, tā ir ļoti draudzīga un izpalīdzīga, dižūdri kopīgi guļ, spēlējas, ceļo un medī.[11] Lai arī kopumā dzīvnieki ir miermīlīgi viens pret otru, katrai grupai ir sava teritorija, un grupas savā starpā var saplēsties.[12] Reizēm vairākas grupas apvienojas un medī kopā. Brazīlijas dižūdrs ir diennakts dzīvnieks, bet visbiežāk tas ir aktīvs dienas laikā.
Brazīlijas dižūdram bez cilvēkiem ir vēl citi nopietni ienaidnieki: jaguārs, puma un anakonda, kā arī kaimans. Reizēm dižūdri cieš no elektriskā zuša, ja uzskrien tam virsū, un piraijas var sakost un savainot vientuļus īpatņus.
Brazīlijas dižūdrs ir īpaši skaļš dzīvnieks, ar kompleksu vokalizāciju. Visi ūdri ir pļāpīgi, bet dižūdrs ir daiļrunīgākais no visiem.[13] Kopumā var izdalīt 9 pamatskaņas, no kurām atvasinās līdzīgas skaņas, kas bagātinātas ar dažādām vokālām niansēm. Ātra nopūta, rējiens vai sprauslāšana caur degunu liecina par ieinteresētību un iespējamām briesmām. Garš, izlocīts kliedziens tiek lietots pret negaidītu miera traucētāju, bet zemas frekvences rūciens brīdina par iespējamu uzbrukumu, kas var drīz sekot. Starp grupas locekļiem tiek lietoti dažādas murdošas skaņas. Svilpiens ir īpašs brīdinājuma sauciens, kas nozīmē, ka grupas vidū ir nelūgts viesis ūdra izskatā no malas. Tikko dzimuši ūdrēni pīkst, lai pievērstu pieaugušo uzmanību, bet jaunuļi, kad uzsāk pirmās pastāvīgās gaitas, daudz smilkst un gaudo.
Brazīlijas dižūdrs barojas ar zivīm. Iemīļotākās ir haracīdu dzimtas zivis, asari un sami. No haracīdu zivīm populārākā ir piraija. Tas labprāt mielojas arī ar krabjiem. Zivis, kuras medī Brazīlijas dižūdrs, ir vidēji lielas. Medības notiek seklos ūdeņos. To varētu izskaidrot ar faktu, ka dižūdri medījot balstās uz savu redzi. Ir novērots, ka dižūdri medījot peld nelielus attālumus. Dižūdri pamatā medī to, kas viņiem pagadās ceļā. Tiem patīk uzlasīt zivis, kas nekustīgi guļ upes dibenā. Ja ūdeņos pietrūkst zivju, dižūdrs medī arī čūskas, nelielus kaimanus un anakondas.[14]
Brazīlijas dižūdri medī pa vienam, pāros un grupās. Koordinētas medības reizēm notiek, ja medījums ir pietiekami liels, piemēram, anakondas un kaimani. Dižūdrs var uzbrukt gan no apakšas, gan augšas. Uzbrukums ir ātrs un negaidīts. Noķerto dižūdrs uzreiz apēd, zivs tiek stingri saķerta ar priekšķepām un sākta ēst no galvas.
Brazīlijas dižūdri dzimumbriedumu sasniedz 2 gadu vecumā. Lai arī zoodārzos dižūdri vairojas visu gadu, savvaļā mazuļi dzimst sausajā sezonā. Grūsnības periods ilgst 65—70 dienas. Piedzimst 1—5 mazuļi, bet vidēji divi. No viena metiena līdz otram paiet 21—33 mēneši, zoodārzos mazuļi dzimst biežāk ik pa 6—7 mēnešiem.
Mazuļi piedzimst ar kažoku, bet akli un nevarīgi. Miga tiek iekārtota alā zem zemes ūdenstilpnes tuvumā. Tēviņi aktīvi piedalās mazuļu audzināšanā, arī nedaudz vecākie bērni, jaunie dižūdri palīdz vecākiem audzināt mazuļus, bet reizēm pēc mazuļu dzimšanas pamet ģimeni. Ceturtajā nedēļā mazajiem atveras acis, tie sāk staigāt piektajā nedēļā un peldēt 12—14 nedēļā. Māte tos zīda ar pienu 9 mēnešus, drīz pēc tam, kad māte tos pārtrauc zīdīt, jaunie dižūdri paši sāk medīt. Ģimeni visbiežāk jaunuļi pamet pēc 2—3 gadiem, tad tie meklē piemērotu teritoriju, lai nodibinātu savu ģimeni.
Dižūdri ir ļoti jūtīgi pret cilvēka klātbūtni saviem mazuļiem, tādēļ tos ir grūti pavairot zoodārzos. Cilvēku klātbūtne un cilvēku radīti trokšņi var novest pie tā, ka dižūdri atsakās no saviem mazuļiem, sakropļo vai nokož tos, vai mātītei nepietiekami izstrādājas piens. Savvaļā ir novērots, ka līdzīga problēma var rasties no pārmērīgiem tūristu apmeklējumiem dižūdru apdzīvotās vietās; saīsināts laktācijas periods, samazinās pieaugušo laiks, izejot medībās, jo šī jūtība iet roku rokā ar agresīvu un greizsirdīgu mazuļu sargāšanu. Visa dižūdru grupa var uzbrukt nevēlamajam viesim. Ir bijuši gadījumi, kuros dižūdru ģimene uzbrūk cilvēkiem, pat uzbrukusi un apgāzusi tūristu laivu.
Ilgākais datētais dzīves ilgums savvaļā Brazīlijas dižūdram ir 8 gadi. Zoodārzā tas var nodzīvot līdz 17 gadiem. Dzīvnieki ir jūtīgi pret dažādām slimībām un parazītiem. Tie var saslimt, piemēram, ar suņu parvavīrusu.
Brazīlijas dižūdram ir 2 pasugas, lai gan ir zinātnieki, kas uzskata, ka sugai nav pasugu:
Brazīlijas dižūdrs (Pteronura brasiliensis) ir gan ūdenī, gan uz sauszemes dzīvojošs sermuļu dzimtas (Mustelidae) plēsējs, kura dabiskais izplatības areāls ir Dienvidamerikas centrālā un ziemeļu daļa. Brazīlijas dižūdrs ir vienīgā suga dižūdru ģintī (Pteronura).
Brazīlijas dižūdrs ir lielākais sermuļu dzimtas dzīvnieks. Tā garums var sasniegt pat pieauguša cilvēka garumu. Brazīlijas dižūdra populācija ir ļoti cietusi cilvēku dēļ, jo lielā cieņā bija dižūdra samtainā kažokāda. Visdaudzskaitlīgāk dižūdrs tika medīts 1950. gados un 1960. gados. 1999. gadā Brazīlijas dižūdrs tika ierakstīts Sarkanajā grāmatā, tā populācija bija mazāka par 5000 indivīdiem. Arī zoodārzos dižūdru skaits ir neliels, 2003. gadā bija 60 dzīvnieki.
Brazīlijas dižūdrs priekšroku dod saldūdenim, apmetoties strautiņu, upju un ezeru krastos. Dižūdra klātesamība kādā no ūdenstilpnēm liecina par ūdens tīrību.
Brazīlijas dižūdru sauc arī par upju vilku (spāņu: Lobo del Río) un ūdens suni (spāņu: Perro del Agua). Zinātniskais vārds Pteronura ir cēlies no sengrieķu valodas; "pteron" nozīmē "spārns", bet "ura" nozīmē "aste". Vārds sasaucas ar dižūdra spārnam līdzīgo asti.
De reuzenotter (Pteronura brasiliensis), in Suriname ook wel grote waterhond genoemd, is een Zuid-Amerikaanse ottersoort. Dit dier is de grootste ottersoort en behoort samen met de veelvraat en de zeeotter tot de grootste marterachtigen. De reuzenotter is de enige soort uit het geslacht Pteronura.
De mannetjes van de reuzenotter bereiken een lengte van 1,5 tot 1,8 meter, de vrouwtjes blijven iets kleiner. De otter leeft in zoet water in een groot deel van Zuid-Amerika en is een bewoner van tropische gebieden. Het voedsel bestaat uit diverse waterdieren, vooral vis. De reuzenotter is een bedreigde diersoort die afhankelijk is van bescherming.
Er worden tegenwoordig twee ondersoorten van de reuzenotter onderscheiden; Pteronura brasiliensis brasiliensis (Gmelin, 1788) en Pteronura brasiliensis paraguensis (Schinz, 1821) of paranensis (Rengger, 1830).[2] De ondersoort P.b. brasiliensis komt voor in het noordelijk gedeelte van het verspreidingsgebied, waaronder het Orinocogebied, de Amazone en de Guyana's. De P.b. paraguensis zou voorkomen in Paraguay, Uruguay, het zuiden van Brazilië en het noordoosten van Argentinië[3], maar aangenomen wordt dat deze ondersoort in een aantal van deze gebieden inmiddels is uitgestorven.[4]
P.b. paraguensis zou kleiner zijn en een afwijkende dentitie en schedelvorm hebben in vergelijking met P.b. brasiliensis. De indeling in ondersoorten is echter niet zonder kritiek. In 1997 stelden Carter en Rosas dat beide vermeende ondersoorten wel erg op elkaar leken.[5] Ook Nicole Duplaix noemde de indeling in ondersoorten van beperkte waarde.
Aangenomen wordt dat Satherium, een inmiddels uitgestorven geslacht, de voorouder was van de huidige soorten. In het Plioceen of vroege Pleistoceen zou deze naar de huidige Amerikaanse continenten gemigreerd zijn. Hoewel de reuzenotter samen met drie van de vier andere leden van het Amerikaanse ottergeslacht voorkomt, wordt aangenomen dat de reuzenotter zich onafhankelijk van deze otters heeft ontwikkeld. Mogelijk is de in Azië voorkomende Slanke otter (Lutrogale perspicillata) de nauwst verwante nog voorkomende andere ottersoort. Opvallend zijn in elk geval de overeenkomsten in gedrag, geluid en schedelvorm.
Genetisch onderzoek suggereert dat de reuzenotter tussen 5 en 11 miljoen jaar geleden van de andere otters is afgesplitst en hiermee een afzonderlijke clade vormt.[6]
De reuzenotter is een lange, slanke otter met korte, stevige poten en een brede, ronde kop. Aan het einde van de poten zitten grote handen en voeten met vijf vingers of tenen, uitgerust met scherpe klauwen. Tussen de tenen en vingers zitten zwemvliezen, die reiken tot de toppen. De brede, afgeplatte kop heeft kleine ronde oren, die hoog en ver naar achter zijn geplaatst, en dikke snorharen. De snuit is stomp en zeer kort. De donkere ronde ogen bevinden zich hoog aan de voorzijde van het gezicht, en zijn naar voren gericht. De spleetvormige neusgaten kunnen onder water worden gesloten. De neus is volledig begroeid met fijn haar. De nek is lang en stevig, bij sommige volwassen mannetjes even breed als het gezicht. De dikke, gespierde staart is lansvormig, het breedst in het midden. Aan de wortel is de staart rond en gespierd, vanaf het midden tot aan de punt is hij aan de boven- en onderzijde afgeplat. De staartpunt is afgerond. Beide zijden van de staart hebben een duidelijk zichtbare flens. Vlak onder de staart bevinden zich twee anaalklieren, die een muskusachtige afscheiding produceren. Vier mammae bevinden zich laag op de onderbuik, dicht bij elkaar.
De korte, dichte vacht is fluweelbruin van kleur; chocoladebruin tot fluweelzwart als ze nat is. De vacht is voornamelijk opgebouwd uit ongeveer 8 mm lange zachte dekharen.[7] De haren in de ondervacht zijn schaarser en niet veel korter dan de dekharen. Op de kin, keel en borst bevinden zich room- tot geelwitte vlekken en plekjes, die soms zijn samengegroeid tot een grote bef. Het vlekkenpatroon is zeer variabel en voor ieder individu verschillend. Het is al bij de geboorte aanwezig en verandert niet. Bij onderzoeken naar reuzenotters wordt naar het vlekkenpatroon gekeken om individuen te herkennen.[8][9] Bij sommige dieren ontbreekt dit vlekkenpatroon helemaal. Ook de snuit en lippen zijn vaak geelwit of witgevlekt.
De reuzenotter lijkt qua uiterlijk op een grote langstaartotter (Lontra longicaudis), een andere ottersoort die in hetzelfde gebied leeft, maar die soort heeft een ronde in plaats van een platte staart, puntige in plaats van afgeronde oren, een meer afgeplat voorhoofd en de karakteristieke vlekken op de keel ontbreken. De langstaartotter is tevens schuwer, stiller en meer solitair dan de reuzenotter.
De reuzenotter heeft een kop-romplengte van 86,4 tot 150 centimeter, een staartlengte van 33 tot 100 centimeter en een achtervoetlengte van 18 tot 21 cm.[7][10] Het lichaamsgewicht bedraagt 22 tot 34 kilogram. Mannetjes zijn groter dan vrouwtjes: vrouwtjes wegen 22 tot 26 kilogram, mannetjes 26 tot 34 kilogram. Qua lengte verschillen mannetjes en vrouwtjes echter weinig; de totale lengte (van kop tot staartpunt) van een mannetje is in Suriname meestal tussen 150 tot 180 cm, de totale lengte van een vrouwtje tussen 150 en 170 cm.[8] De reuzenotter is de langste ottersoort en een van de zwaarste. Enkel de zeeotter (Enhydra lutris) kan zwaarder worden.
De reuzenotter komt voornamelijk voor in langzaam stromende en visrijke rivieren, beken en hoefijzermeren in het noorden en midden van Zuid-Amerika, vaak in tropische laaglandregenwouden met glooiende, beboste oevers.[7][8] Hij kan echter in alle types stromen, meren, moerassen, kanalen en lagunes worden aangetroffen, zolang hij maar toegang heeft tot kleine, ondiepe poelen, kreken of moerassen waar hij zijn prooi kan vangen. In mangroves komt hij veel minder voor. Uit een onderzoek in Zuidoost-Peru in 2002 bleek dat de soort in alle riviersystemen van het onderzochte gebied voorkomt, behalve in de sneller stromende rivieren nabij de Andes. Hij lijkt een voorkeur te hebben voor riviertjes met helder, donker water en een zandige of rotsige bodem.[8] Dergelijke riviertjes komen voornamelijk voor in bossen. In open terrein komt de reuzenotter in mindere mate voor.
De reuzenotter komt voor in Colombia, Venezuela, Suriname, de Guyana's, Oost-Ecuador, Peru, Brazilië, Bolivia en Paraguay. Vroeger kwam de soort ook voor in Uruguay en Noordoost-Argentinië, maar daar is hij waarschijnlijk uitgestorven.
De reuzenotter is een sociaal dagdier. Vlak na zonsopgang verlaat hij zijn hol, om er vlak voor zonsondergang weer in te gaan om te gaan slapen. De helft van de dag wordt besteed aan jagen, de andere helft aan rusten, vachtverzorgen en patrouilleren. Het is een echt waterdier en een goede zwemmer. Op land beweegt hij zich onhandig voort, met de rug gekromd en de kop laag. Net als andere ottersoorten laat hij zich ook van een oever in het water glijden, met de kop naar voren en de ledematen uitgestrekt. De reuzenotter zwemt over het algemeen met alle vier de poten. Als hij vaart wil maken, bijvoorbeeld tijdens de jacht, stuwt hij zich voort met zijn staart, en stuurt hij met zijn poten. De reuzenotter duikt meestal tot drie meter diep en blijft soms meer dan een minuut onder water.[8] Reuzenotters jagen vaak in groepen op vis terwijl ze samen onder water zwemmen, af en toe naar boven komend om te ademen. Als ze gealarmeerd worden komen alle groepsleden boven en roepen luid.
De reuzenotter jaagt voornamelijk op vissen, en vaak eten ze ook zoetwaterkrabben. Andere waterdieren, als weekdieren, reptielen, amfibieën en kleinere en middelgrote waterzoogdieren en -vogels, worden een enkele keer gegrepen, evenals eieren. Zelfs grotere dieren worden gegrepen, waaronder grotere meervallen, schildpadden als de zwarte moerasschildpad en de Argentijnse slangenhalsschildpad, zwarte kaaimannen van maximaal anderhalve meter en anaconda's en andere slangen (tot drie meter lengte)[7]. De meeste prooidieren behoren tot de karperzalmen, de baarsachtigen (o.a. cichliden) en meervallen, en zijn tussen de tien en veertig cm lang. Vooral tragere, bodembewonende vissoorten als karperzalmen van het geslacht Hoplias en kleine meervallen behoren tot zijn prooi.[8] Ander veelgegeten vissen zijn karperzalmen uit het geslacht Schizodon.[7]
Meestal jaagt de reuzenotter alleen, maar soms ook in groepjes, bijvoorbeeld bij grotere prooien. Hij jaagt voornamelijk op zicht. Met de grote ogen en gevoelige snorharen spoort de reuzenotter ook in troebeler water zijn prooi op. De prooi wordt met de bek gevangen. Hij heeft een voorkeur voor jagen in ondiep water, waar de vissen kwetsbaarder zijn.[8] In het regenseizoen, als het water hoger staat, jaagt hij ook op de vissen die zich hoger in het water begeven om daar kuit te schieten. Bij de jacht op deze paaiende vissen kan hij tot in de overstroomde bossen worden aangetroffen. Kleinere prooien (tot tien cm lengte) worden meestal meteen na de vangst op het wateroppervlak opgegeten, grotere en meer tegenstribbelende prooien aan de waterkant of op drijvende boomstammen.[11] Vaak houdt hij de prooi vast met zijn voorpoten tijdens het eten. De kop wordt als eerste gegeten. Naar schatting eet de reuzenotter tussen de 2,8 en 4 kilogram vis per dag.[8] Het delen van voedsel is zeer zelden waargenomen in het wild.
De reuzenotter leeft over het algemeen in groepjes van vier tot tien dieren, meestal bestaande uit een paartje en hun jongen van de laatste en voorlaatste worpen. Soms worden er groepen waargenomen van rond de twintig dieren, waarbij het waarschijnlijk gaat om twee samengevoegde groepen in een voedselrijk gebied.[7] De groep legt gezamenlijk zo'n 17 km per dag af. Ook solitair levende dieren, transients (passanten) genaamd, komen voor. Deze transients hebben geen eigen territorium, maar trekken door de territoria van andere reuzenotters heen. Het zijn meestal onvolwassen dieren die recent het ouderlijk territorium hebben verlaten, of volwassen dieren die een partner hebben verloren.
De band tussen een paartje is zeer sterk, waarbij de beide dieren zelden van elkaars zijde wijken. Het ouderpaar slaapt altijd in dezelfde kamer, zelfs als er jongen geboren zijn, en ze verzorgen elkaars vacht. Ook de band tussen andere groepsleden is sterk: groepen splitsen zich nooit af, de dieren jagen en reizen gezamenlijk en rusten meestal in elkaars buurt. Reuzenotters van dezelfde groep bevinden zich meestal aan elkaars zijde en bijna altijd in elkaars gezichtsveld of op gehoorafstand van elkaar.
De reuzenotter is een luidruchtige ottersoort, luidruchtiger dan bijvoorbeeld de otters van het geslacht Lutra. De groepsleden communiceren regelmatig met elkaar en houden door middel van geluid onderling contact. Er zijn negen verschillende communicatieve basisgeluiden bekend, die soms ook door elkaar worden gebruikt en zeer variërend kunnen zijn in frequentie, duur en intensiteit. Deze negen zijn:
Als hij een vreemd of onverwacht geluid hoort, richt de reuzenotter zijn nek op en zoekt hij naar de bron van het geluid. In het water richt hij zich op en hupt op en neer, tot hij de bron heeft gevonden. Als de bron gevaarlijk lijkt, duikt hij recht naar beneden onder water. De mannetjes jagen vreemde reuzenotters en indringers uit het territorium. Onbekende indringers van een territorium worden door hen benaderd en onderzocht, ook potentieel gevaarlijke dieren als kaaimannen. In gebieden waar weinig mensen voorkomen worden ook mensen en boten onderzocht die hun territorium betreden. Dit gedrag verdwijnt in gebieden waar veel mensen voorkomen.
Het woongebied van een familiegroep is zo'n 12 tot 32 km lang, en beslaat beide oevers van een rivier. Rond meren is het woongebied zo'n 20 km² groot. Deze woongebieden overlappen met die van andere familiegroepjes. Binnen een woongebied bevinden zich territoria van 2 tot 9,6 km langs een rivier of 5 km² meer.[7] Het kan echter veel kleiner zijn, en in geschikte leefgebieden (met hoge concentraties vis en langzaam stromend water) heeft een groep van vijf tot acht dieren genoeg aan een territorium van slechts 105 ha. In de droge tijd, als de jongen worden geboren en opgroeien, zijn de dieren meer gebonden aan een bepaald gedeelte van het territorium, in de buurt van permanent water, maar in de regentijd bewegen ze zich vrijer door hun leefgebied. De dieren markeren en patrouilleren regelmatig in het gebied. Ontmoetingen met andere groepen vinden zelden plaats en onbekende dieren gaan elkaar meestal uit de weg. Gevechten tussen groepen zijn zeldzaam.
De groep verblijft 's nachts in een hol of een burcht in de oever, meestal gelegen onder boomwortels of een omgevallen boom. Een burcht bestaat uit één of twee ovale kamers waar één tot zeven gangen naartoe leiden. De ingangen naar de burcht bevinden zich over het algemeen 0 tot 4,2 m boven het water, maar soms worden ook burchten aangetroffen waarvan de ingang onder water ligt. Ook zijn er soms smalle gangetjes aanwezig die voor verse lucht zorgen. De ondergrondse kamers hebben, volgens onderzoeken in Suriname en Peru, een diameter van 120 tot 180 cm en een hoogte van 43 tot 74 cm.[9] De onderzochte ingangen naar de holen waren 40 tot 60 cm breed en 30 tot 40 cm hoog, en de gangen zijn 30 tot 360 cm lang.[8] Ook hebben sommige holen kleinere luchtgangen. Sommige reuzenotters, als de otters van de Pantanal en de Surinaamse rietmoerassen, slapen ook in bedden van planten, verscholen tussen hoge oevervegetatie. Transients slapen over het algemeen in simpele, ondiepe holen.
Op een aantal plekken langs de oever leggen de groepsleden drie tot acht herkenbare halfronde of rechthoekige kale plaatsen aan, "campsites" ("kampplaatsen") genaamd, die op een regelmatige afstand van elkaar af liggen en door de otters worden vrijgehouden van vegetatie. Op deze plaatsen verzorgen of drogen de dieren hun vacht, rusten ze uit en laten ze hun uitwerpselen achter. Ook bevinden zich hier vaak één of meerdere uitgangen van het ondergrondse hol waarin de dieren slapen. De plek ligt op een schaduwrijke plek (veroorzaakt door omliggende vegetatie), direct aan het water, boven het waterpeil en op een duidelijk herkenbare plaats als een scherpe bocht in de rivier, een strandje of een samenvloeiing van twee riviertjes.[8] Meestal hebben ze vanaf deze plaatsen ook toegang tot andere gebieden, als nabijgelegen moerassen of een klein boskreekje. Tussen de kale plekken en de andere gebieden lopen kleine paadjes. Sommige plekken worden maar één keer gebruikt, terwijl andere plekken al vele jaren bestaan en in de loop der jaren door verscheidene familiegroepen zijn benut. De meeste plekken worden echter regelmatig gebruikt door één familiegroepje, en worden soms bezocht door een solitair levende transient. Een plek kan vrij groot zijn: onderzoek op drie verschillende locaties in Suriname gaf gemiddelde grootten van respectievelijk 55,30m², 85,26m² en 54m². De omvang kan echter sterk variëren: in Zuidoost-Peru varieert de grootte van 0,64m² tot 45,05m².[9] Meestal beginnen de plekken vrij klein, en worden ze later uitgebreid.
De kale plek ruikt ook zeer sterk: als markering worden geursporen uit de anaalklieren verspreid, en in enkele gezamenlijke latrines, meestal gelegen aan de rand van de plek of bij de ingang van het hol, worden de urine en de ontlasting van de otters achtergelaten. Vaak, maar niet altijd, worden de urine en de uitwerpselen gemengd met aarde, waarbij de otter de grond kneedt met de voorpoten en platstampt met de achterpoten. De sterke geur blijft vaak nog enkele weken na het laatste bezoek hangen.[11] Er liggen ook etensresten als schubben en graten bij de latrines.
De reuzenotter verspreidt tevens zijn geur door urine te laten druppelen op een handjevol bladeren, en deze bladeren met zijn voorpoten over zijn lichaam te wrijven. Hierdoor blijft zijn geur niet alleen op de bladeren achter, maar ook over zijn gehele lichaam. Later verspreidt hij deze geur ook over de rest van het territorium en de andere groepsleden door tegen hen en de grond aan te wrijven. Hierdoor ontstaat een gezamenlijke groepsgeur. De functie van deze groepsgeur is vooralsnog onduidelijk.[11] De bedruppelde bladeren worden gebruikt als markering van het territorium.
Een vrouwtje krijgt gemiddeld twee jongen per jaar. De nestgrootte varieert hierbij tussen de één en vijf jongen, waarbij nesten met meer dan drie jongen relatief weinig voorkomen. De draagtijd is tussen de 52 en 70 dagen. Jongen worden waarschijnlijk voornamelijk geboren aan het begin van de droge tijd, tussen eind augustus en begin oktober, alhoewel er ook deskundigen zijn die beweren dat de voortplanting van de soort niet seizoensgebonden.[7] Meestal krijgt een vrouwtje één worp per jaar. Soms wordt er in een jaar een tweede nestje geboren, als de eerste worp verloren is gegaan. De paring vindt plaats in het water.
Bij de geboorte weegt een jong ongeveer tweehonderd gram en is het meer dan dertig centimeter lang.[7][8] Het is dan blind en behaard. De eerste twee tot drie weken blijven de jongen in het hol waarin zij geboren zijn, behalve als het moederdier ze verplaatst naar een ander hol. Na drie weken leert het moederdier ze zwemmen. Ze worden dan twee of drie keer per dag onder water gehouden. Na een dag of tien 'les' kunnen ze zich drijvende houden. De dieren zijn tijdens de zwemlessen nog blind: na 28 tot 30 dagen gaan de ogen open.[8] Als ze zes weken oud zijn, verlaten ze regelmatig het hol en spelen ze bij de ingang.
Het jong eet na drie à vier maanden voor het eerst vast voedsel, eerst aangeboden door de ouderdieren, maar na iets meer dan twee weken vangt het zelf zijn eerste vis. Ze nemen rond deze tijd meer deel aan groepsactiviteiten als de jacht. De jongen zijn dan op twee derde van hun volwassen lengte, en hebben een lichtere vacht.[8] De jongen worden de gehele tijd in de gaten gehouden door de andere groepsleden. Als de jongen worden aangevallen, worden ze fel verdedigd door hun ouders, die zelfs jaguars kunnen afslaan. Na negen maanden worden ze gespeend en ze zijn op hun volwassen gewicht als ze tien maanden oud zijn. Ze kunnen dan net zo goed jagen als volwassen dieren. Soms verlaten de jongen het territorium tijdelijk als het moederdier een volgende worp krijgt, om na zes tot acht weken weer terug te keren. Jongen die ouder zijn dan een jaar helpen mee met het markeren van het territorium. Ze verlaten de familiegroep na ongeveer twee jaar, als ze geslachtsrijp zijn.[7]
De oudst bekende reuzenotter werd twaalf jaar en tien maanden oud in gevangenschap.[12]
Er zijn geen roofdieren die voornamelijk op reuzenotters jagen, en in groepen levende reuzenotters zijn relatief veilig. De meeste dieren die omkomen door predatie zijn solitaire of zeer jonge dieren. De belangrijkste natuurlijke vijanden zijn jaguar, poema, anaconda's (waarschijnlijk voornamelijk jonge otters) en kaaimannen als de brilkaaiman en de zwarte kaaiman. Een enkele keer worden echter reuzenotters waargenomen die probleemloos naast brilkaaimannen leven. Bij gevaar is een alarmroep te horen, waarna de dieren het water invluchten. Mogelijk worden reuzenotters ook aangevallen door piranha's, aangezien er verwondingen zijn waargenomen bij reuzenotters die mogelijk door piranha's zijn aangebracht. Andere mogelijke vijanden zijn zoetwaterroggen (Potamotrygon spec.), die een giftige stekel op de staart hebben, en de sidderaal, en ook witlippekari's zouden jonge reuzenotters doden.[7][8]
Het verspreidingsgebied overlapt grotendeels met dat van de langstaartotter. Alhoewel het beide viseters zijn, zijn de twee waarschijnlijk geen voedselconcurrenten: de langstaartotter eet kleinere vissen en krabben en een grotere variatie aan dieren en jaagt ook gedeeltelijk 's nachts en in de schemering. Ook komt de langstaartotter meer in open wateren, in kleinere riviertjes en in mangroves voor dan de reuzenotter. De luidruchtige reuzenotter zou in open wateren makkelijk worden opgemerkt door roofdieren, maar de stillere langstaartotter kan zich gemakkelijker verbergen.[8] Andere mogelijke voedselconcurrenten zijn grotere vissen, kaaimannen en rivierdolfijnen.
De reuzenotter wordt niet bejaagd door de Surinaamse indianen en marrons. Kleine aantallen worden wel gedood door de indianen van Colombia en Guyana voor het vlees. Ook worden jonge dieren gevangen en gehouden als huisdier. Deze jacht is echter te kleinschalig om een grote bedreiging te zijn.
De reuzenotter werd vroeger veelvuldig bejaagd voor zijn vacht, die op het hoogtepunt meer dan €1500 waard was. De reuzenotter is een makkelijke prooi voor jagers, omdat hij luidruchtig is, duidelijk zichtbare sporen achterlaat (onder andere in de vorm van de kale campsites), overdag actief is en instinctief indringers en vreemdelingen benadert.[12] Tussen 1960 en 1967 werden alleen al uit Brazilië meer dan veertigduizend huiden geëxporteerd.[7] De meeste van deze pelzen waren bedoeld voor de Europese en Amerikaanse markt. Door de jacht is het aantal reuzenotters zo sterk gedaald dat hij tegenwoordig wordt beschouwd als een bedreigde diersoort. De IUCN schat de totale populatie reuzenotters in het wild op duizend tot vijfduizend exemplaren.[1]
Sinds het begin van de jaren zeventig is de reuzenotter in veel landen officieel beschermd, onder andere door CITES. Controle op handhaving van de wet is echter lastig omdat het verspreidingsgebied van de reuzenotter zeer uitgestrekt en dunbevolkt is. Ook stroperij komt nog voor.[13] Maar door het verbod is de handel gedaald en de prijs gekelderd tot ongeveer €15, waardoor de jacht tegenwoordig niet meer als de belangrijkste bedreiging van de soort wordt gezien.[7]
De belangrijkste bedreiging is tegenwoordig echter de vernietiging van zijn leefgebied door de groeiende bevolking. De aanleg van nederzettingen en stuwdammen zorgt tevens voor vernietiging van geschikt leefgebied. Ook heeft de kap van tropische regenwouden erosie tot gevolg. Door de erosie en overbevissing neemt het aantal prooidieren af, waardoor er minder voedsel voor de reuzenotters overblijft.[14] Ook speelt vergiftiging van vissen en otters met kwik, in het water terechtgekomen door lozingen van goudmijnen, een rol bij de achteruitgang, evenals verstoring door toerisme en mogelijk ook de overdracht van ziekten door huisdieren.[7] Verwacht wordt dat door al deze factoren de populatie over twintig jaar (drie generaties) gehalveerd zal zijn.[14] Reuzenotters komen veelvuldig voor in gebieden waar ze niet verstoord worden, maar ze zijn kwetsbaar in dichtbevolkte gebieden.
Reuzenotters worden zelden gehouden in dierentuinen. Volgens het International Species Information System (ISIS), een systeem dat het dierenbestand van een groot aantal belangrijke dierentuinen bijhoudt, waren er op 25 augustus 2006 wereldwijd zo'n vierentwintig reuzenotters in negen dierentuinen, waarvan zes in Europa. Vier dieren leven in twee Duitse dierentuinen, namelijk de Zoo Duisburg, waar twee mannetjes leven, en Tierpark Hagenbeck te Hamburg, in het bezit van een mannetje en een vrouwtje.[2] Het voorkomen van reuzenotters in een derde Duits dierenpark, Zoo Dortmund, wordt niet op ISIS vermeld. In Dortmund wordt het EEP, het Europese fokprogramma van de soort, bijgehouden.[3] Zowel Hamburg als Dortmund hebben met de dieren gefokt. Sinds de zomer van 2014 heeft het Belgische dierenpark Pairi Daiza twee reuzenotters in hun bezit.[7] In Nederland zijn reuzenotters te vinden in Aqua Zoo in Leeuwarden.
Een lokale naam voor de reuzenotter is lobo del rio, "rivierwolf" (in Peru en Ecuador). Andere lokale namen zijn londra (Bolivia), ariranha (Brazilië), perro de agua ("waterhond"), lobo, colón en ariraña (Colombia), arirai (Peru en Ecuador), grote waterhond en watradagoe (Suriname) en ariraí (Guyana).
Referenties
Bronnen
Externe links
De reuzenotter (Pteronura brasiliensis), in Suriname ook wel grote waterhond genoemd, is een Zuid-Amerikaanse ottersoort. Dit dier is de grootste ottersoort en behoort samen met de veelvraat en de zeeotter tot de grootste marterachtigen. De reuzenotter is de enige soort uit het geslacht Pteronura.
De mannetjes van de reuzenotter bereiken een lengte van 1,5 tot 1,8 meter, de vrouwtjes blijven iets kleiner. De otter leeft in zoet water in een groot deel van Zuid-Amerika en is een bewoner van tropische gebieden. Het voedsel bestaat uit diverse waterdieren, vooral vis. De reuzenotter is een bedreigde diersoort die afhankelijk is van bescherming.
Kjempeoter (Pteronura brasiliensis) er et søramerikansk rovpattedyr, og den lengste av artene i mårfamilien (Mustelidae).
Kjempeoteren er en sosial art som typisk lever i familiegrupper som består av tre til åtte individer. Selv om den generelt er en fredelig art, er den territorial og aggresjon er observert mellom grupper.
Kjempeoteren er dagaktiv. Den finnes i hele det nordlige sentrale Sør-Amerika.
Bestanden av kjempeoter er synkende og teller trolig omkring 1000–5000 individer.[1] Tap av habitat som følge av gullgraving (kvikksølvforurensning) skal være årsaken.[1]
Kjempeoter (Pteronura brasiliensis) er et søramerikansk rovpattedyr, og den lengste av artene i mårfamilien (Mustelidae).
Kjempeoteren er en sosial art som typisk lever i familiegrupper som består av tre til åtte individer. Selv om den generelt er en fredelig art, er den territorial og aggresjon er observert mellom grupper.
Kjempeoteren er dagaktiv. Den finnes i hele det nordlige sentrale Sør-Amerika.
Bestanden av kjempeoter er synkende og teller trolig omkring 1000–5000 individer. Tap av habitat som følge av gullgraving (kvikksølvforurensning) skal være årsaken.
Arirania amazońska[4], arirania, wydra wielka, wydra olbrzymia (Pteronura brasiliensis) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Pteronura J. E. Gray, 1837, w niektórych częściach Ameryki Południowej nazywana wilkiem rzecznym. Największa z wydr (Lutrinae) i – obok rosomaka i kałana morskiego – jeden z największych łasicowatych.
Głównym pokarmem są:
Są ssakami aktywnymi tylko w ciągu dnia. Prawie zawsze występują w grupach liczących do 20 osobników – zazwyczaj 8 sztuk. Grupa zajmuje terytorium ok. 20 km długości i szerokości, wyłącznie w obszarze po obu stronach rzeki. Spędzają dużo czasu na lądzie na oczyszczonych z roślinności fragmentach brzegu.
Arirania amazońska, arirania, wydra wielka, wydra olbrzymia (Pteronura brasiliensis) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Pteronura J. E. Gray, 1837, w niektórych częściach Ameryki Południowej nazywana wilkiem rzecznym. Największa z wydr (Lutrinae) i – obok rosomaka i kałana morskiego – jeden z największych łasicowatych.
A ariranha (nome científico: Pteronura brasiliensis), também conhecida como onça-d'água,[2] lontra-gigante e lobo-do-rio, é um mamífero mustelídeo, característico do Pantanal e da bacia do Rio Amazonas, na América do Sul.[3] É o membro mais antigo dos mustelídeos, um grupo de predadores de sucesso global, alcançando até 1,7 metros (5,6 pés). Atípica dos mustelídeos, uma ariranha é uma espécie social, com grupos familiares sustentando de três a oito membros. Os grupos estão centrados em um par reprodutor dominante e são extremamente coesos e cooperativos. Embora geralmente pacífica, a espécie é territorialista, e a agressão foi observada entre os grupos. É diurna, sendo ativa exclusivamente durante o dia. É a espécie de lontra mais barulhenta e foram documentadas vocalizações distintas que indicam alarme, agressão e segurança.
Sua distribuição foi bastante reduzida e agora é descontínua. Décadas de caça furtiva para obter sua pele aveludada, com pico nas décadas de 1950 e 1960, diminuíram consideravelmente o número da população. Foi listada como ameaçada de extinção em 1999 e as estimativas da população selvagem são normalmente abaixo de 5 000. As Guianas são um dos últimos verdadeiros redutos da espécie, que também goza de números modestos - e proteção significativa - na bacia amazônica peruana. É uma das espécies de mamíferos mais ameaçadas da região neotropical. A degradação e perda de habitat é a maior ameaça atual. Também é rara em cativeiro; em 2003, apenas 60 animais estavam detidos.[4]
A ariranha mostra uma variedade de adaptações adequadas a um estilo de vida anfíbio, incluindo pelo excepcionalmente denso, cauda em forma de asa e pés palmados. Prefere rios e riachos de água doce, que geralmente são inundados sazonalmente, e também podem levar a lagos e nascentes de água doce. Constrói extensos acampamentos próximos às áreas de alimentação, eliminando grande quantidade de vegetação. Sobrevive quase exclusivamente com uma dieta de peixes, principalmente caraciformes e bagres, mas também pode comer caranguejos, tartarugas, cobras e pequenos jacarés.[1] Não tem predadores naturais sérios além do homem, embora precise competir com outros predadores, como a lontra-neotropical, a onça-pintada e várias espécies de crocodilo, por recursos alimentares.
"Ariranha" provém do termo tupi-guarani ari'raña que significa "onça d'água".[2] No espanhol "lobo do rio" (lobo de río) e cachorro d'água (perro de agua) são usados ocasionalmente (embora este último também se refira a vários animais diferentes), e podem ter sido mais comuns nos relatos de exploradores espanhóis do século XIX e início do XX.[5] Todos os três nomes são usados na América do Sul com uma série de variações regionais, como lontra-gigante (português) e nutria-gigante (espanhol). Entre os achuares, são conhecidas como wankanim,[6] entre os ianomâmis como hadami.[7][8] e entre os macuxis como turara.[9] O nome do gênero Pteronura deriva do grego antigo pteron/πτερον (pena ou asa) e ura/ουρά (cauda),[10] em referência a sua distinta cauda parecida com uma asa.[11]
As lontras formam a subfamília dos lutríneos (Lutrinae) dentro da família dos mustelídeos e a ariranha é a única espécie do gênero Pteronura. Duas subespécies são reconhecidas pelo canônico Mammal Species of the World, P. b. brasiliensis e P. b. paraguensis. A descrição incorreta da espécie levou a vários sinônimos (a última subespécie é frequentemente chamada P. b. paranensis na literatura).[12] P. b. brasiliensis ocorre na porção norte da distribuição da ariranha, incluindo o rio Amazonas e os sistemas fluviais das Guianas. Ao sul, P. b. paraguensis teve ocorrência sugerida no Paraguai, Uruguai, sul do Brasil e norte da Argentina,[13] embora possa estar extinta nos últimos três locais. A UICN considera a presença na Argentina e Uruguai incerta.[1] Na Argentina, uma investigação mostrou remanescentes populacionais escassamente distribuídos.[14] P. b. paraguensis é supostamente menor e mais sociável, com dentição e morfologia craniana diferentes. Carter e Rosas, entretanto, rejeitaram a divisão subespecífica em 1997, observando que a classificação só foi validada uma vez, em 1968, e o espécime-tipo de P. b. paraguensis era muito similar a P. b. brasiliensis[15] Biólogo Nicole Duplaix chama a divisão de "valor duvidoso".[16]
Crê-se que um gênero extinto, o Satherium, era o ancestral da espécie, tendo migrado do Novo Mundo durante o Plioceno ou início do Pleistoceno.[11] A ariranha divide o continente sul-americano com três dos quatro membros do gênero Lontra: a lontra-neotropical, a Lontra provocax e a Lontra felina.[17] Parece ter evoluído de forma independente de Lontra na América do Sul, apesar da sobreposição. A Lutrogale perspicillata da Ásia pode ser seu parente mais próximo: comportamento, vocalizações e morfologia craniana similares foram observadas.[11] Ambas espécies também apresentam forte laço entre casais e empenho em criar os filhotes.[18] Restos fósseis de ariranha foram recuperados de uma caverna no Mato Grosso brasileiro.[19]
A análise filogenética de Koepfli e Wayne em 1998 descobriu que a ariranha tem as sequências de divergência mais altas dentro da subfamília da lontra, formando um clado distinto que se separou de 10 a 14 milhões de anos atrás. Observaram que as espécies podem ser a divergência basal entre as lontras ou sair fora delas, tendo se dividido antes mesmo de outros mustelídeos, como o arminho, a doninha e o vison.[11] Pesquisas posteriores de sequenciamento de DNA nos mustelídeos, em 2005, colocam a divergência da ariranha um pouco mais tarde, entre cinco e 11 milhões de anos atrás; a árvore filogenética correspondente localiza a divergência do gênero Lontra em primeiro lugar entre os gêneros dessa família, e Pteronura em segundo, embora as faixas de divergência se sobreponham.[20]
A ariranha se distingue claramente das outras lontras por suas características morfológicas e comportamentais. Tem o maior comprimento corporal de todas as espécies da família dos mustelídeos, embora a lontra-marinha possa ser mais pesada. Os machos têm entre 1,5 e 1,7 metro (4,9 e 5,6 pés) de comprimento da cabeça à cauda e as fêmeas entre 1 e 1,5 metro (3,3 e 4,9 pés). A cauda bem musculosa do animal pode adicionar mais 70 centímetros (28 polegadas) ao comprimento total do corpo.[21][22] Os primeiros relatórios de peles e animais vivos sugeriram machos excepcionalmente grandes de até 2,4 metros (7,9 pés); a caça intensiva provavelmente reduziu a ocorrência de tais espécimes grandes. Os pesos são entre 26 e 32 quilos (57 e 71 libras) para machos e 22 e 26 quilos (49 e 57 libras) para fêmeas.[23] A ariranha tem o pelo mais curto de todas as espécies de lontra; normalmente é castanho chocolate, mas pode ser avermelhado ou fulvo e parece quase preto quando molhado.[24] O pelo é extremamente denso, tanto que a água não consegue penetrar na pele.[25] Proteger os pelos retêm água e manter a pele interna seca; os pelos externos têm aproximadamente 8 milímetros (um terço de polegada) de comprimento, cerca de duas vezes mais longos que o pelo da pelagem interna.[26] Seu toque aveludado torna o animal muito procurado pelos comerciantes de peles e tem contribuído para seu declínio.[27] Marcas exclusivas de pelo branco ou creme colorem a garganta e sob o queixo, permitindo que os indivíduos sejam identificados desde o nascimento.[24]
O focinho da ariranha é curto e inclinado e dá à cabeça uma aparência de bola.[16] As orelhas são pequenas e arredondadas.[25] O nariz (ou rinário) é completamente coberto por pelos, com apenas as duas narinas em fenda visíveis. Os bigodes altamente sensíveis da ariranha (vibrissas) permitem que rastreie as mudanças na pressão e nas correntes da água, o que auxilia na detecção de presas.[28] As pernas são curtas e atarracadas e terminam em grandes pés palmados com garras afiadas nas pontas. Bem adequado para uma vida aquática, pode fechar as orelhas e o nariz enquanto está debaixo d'água.[29]
Na época em que Carter e Rosas escreveram, a visão não tinha sido estudada diretamente, mas as observações de campo mostram que o animal caça principalmente pela visão; acima da água, é capaz de reconhecer observadores a grandes distâncias. O fato de ser exclusivamente ativo durante o dia sugere ainda que sua visão deve ser forte, para ajudar na caça e evitar predadores. Em outras espécies de lontras, a visão é geralmente normal ou ligeiramente míope, tanto na terra quanto na água. A audição da ariranha é aguda e seu olfato é excelente.[24][30] A espécie possui 2n = 38 cromossomos.[31]
A ariranha é grande, gregária e diurna. Os primeiros relatórios de viajantes descrevem grupos barulhentos em torno de barcos de exploradores, mas pouca informação científica estava disponível sobre a espécie até o trabalho pioneiro de Duplaix no final dos anos 1970.[32]
A ariranha é um animal especialmente barulhento, com um complexo repertório de vocalizações. Todas as lontras produzem vocalizações, mas considerando frequência e volume, a ariranha pode ser a mais vocal.[33] Duplaix identificou nove sons distintos, com subdivisões adicionais possíveis, dependendo do contexto. Latidos rápidos ou roncos explosivos sugerem interesse imediato e possível perigo. Um grito vacilante pode ser usado em acusações de blefe contra intrusos, enquanto um rosnado baixo é usado para advertência agressiva. Murmúrios e arrulhos são mais reconfortantes dentro do grupo. Os apitos podem ser usados como um aviso prévio de intenção não hostil entre os grupos, embora as evidências sejam limitadas. Filhotes recém-nascidos guincham para chamar a atenção, enquanto jovens mais velhos gemem e choram quando começam a participar de atividades em grupo.[34] Uma análise publicada em 2014 catalogou 22 tipos distintos de vocalização em adultos e 11 em neonatos.[35] Cada família de lontras mostrou ter sua própria assinatura de áudio única.[36]
A ariranha é um animal altamente social e vive em grupos familiares extensos. O tamanho dos grupos varia de dois a 20 membros, mas provavelmente em média entre quatro e oito.[13] (Grupos maiores podem refletir dois ou três grupos familiares alimentando-se temporariamente juntos.)[37] Os membros do grupo compartilham papéis, estruturados em torno do par reprodutor dominante. A espécie é territorialista, com grupos marcando suas fronteiras com latrinas, secreções glandulares e vocalizações.[38] Foi relatado pelo menos um caso de mudança no relacionamento alfa, com um novo homem assumindo o papel; a mecânica da transição não foi determinada.[39] Duplaix sugere uma divisão entre "residentes", que se estabelecem dentro de grupos e territórios, e "transitórios" nômades e solitários; as categorias não parecem rígidas e ambas podem ser uma parte normal do ciclo de vida da ariranha.[40] Uma teoria provisória para o desenvolvimento da sociabilidade em mustelídeos é que presas localmente abundantes, mas imprevisivelmente dispersas, causam a formação de grupos.[41]
A agressão dentro da espécie (conflito "intraespecífico") foi documentada. A defesa contra animais intrusos parece ser cooperativa: embora os machos adultos geralmente lidem com encontros agressivos, foram relatados casos de fêmeas alfa protegendo grupos.[39] Uma luta foi observada diretamente no Pantanal brasileiro, na qual três animais atacaram violentamente um único indivíduo próximo a um limite de área.[38] Em outra instância no Brasil, uma carcaça foi encontrada com claras indicações de agressão violenta por outras lontras, incluindo mordidas no focinho e genitais, um padrão de ataque semelhante ao exibido por animais em cativeiro.[42] Embora não seja raro entre grandes predadores em geral, a agressão intraespecífica é incomum entre as espécies de lontras; Ribas e Mourão sugerem uma correlação com a sociabilidade do animal, que também é rara entre outras lontras.[38] A capacidade de comportamento agressivo não deve ser exagerada com a ariranha. Os pesquisadores enfatizam que, mesmo entre grupos, a prevenção de conflitos é geralmente adotada.[43][44] Dentro dos grupos, os animais são extremamente pacíficos e cooperativos. Hierarquias de grupo não são rígidas e os animais facilmente compartilham papéis.[45]
As ariranhas constroem tocas, que são buracos cavados nas margens dos rios, geralmente com várias entradas e várias câmaras dentro. Dão à luz dentro dessas tocas durante a estação seca. No Parque Estadual do Cantão, cavam suas tocas reprodutivas nas margens de braços mortos a partir de julho, quando as águas já estão bastante baixas. Dão à luz entre agosto e setembro, e os filhotes emergem pela primeira vez em outubro e novembro, que são os meses de menor nível de água, quando as concentrações de peixes nos lagos e canais cada vez mais escassos estão no auge. Isso torna mais fácil para os adultos pegarem peixes suficientes para os filhotes em crescimento e para os filhotes aprenderem a pescar. Todo o grupo, incluindo adultos não reprodutivos, que geralmente são irmãos mais velhos dos filhotes daquele ano, colaboram para pegar peixes suficientes para os filhotes.[46]
Detalhes sobre a reprodução e o ciclo de vida da ariranha são escassos, e animais em cativeiro forneceram muitas informações. As fêmeas parecem dar à luz durante todo o ano, embora na natureza, os nascimentos possam atingir o pico durante a estação seca. O ciclo estral é de 21 dias, com as fêmeas receptivas a avanços sexuais entre três e dez dias.[47] O estudo de espécimes em cativeiro revelou que apenas os machos iniciam a cópula. No Tierpark Hagenbeck, na Alemanha, foram observadas relações de longo prazo entre pares e seleção individualizada de parceiros, com a cópula ocorrendo com mais frequência na água. As fêmeas têm um período de gestação de 65 a 70 dias, dando à luz de um a cinco filhotes, com uma média de dois.[47][48] Pesquisa de cinco anos em um casal reprodutor no Zoológico de Cali, na Colômbia, descobriu que o intervalo médio entre as ninhadas era de seis a sete meses, mas tão curto quanto 77 dias quando a ninhada anterior não sobreviveu.[4] Outras fontes encontraram intervalos maiores, com até 21 a 33 meses sugeridos para lontras na natureza.[47]
As mães dão à luz filhotes peludos e cegos em uma toca subterrânea perto da margem do rio e de locais de pesca.[49] Os machos participam ativamente da criação dos filhotes e a coesão familiar é forte;[50] irmãos mais velhos e jovens também participam da criação, embora nas semanas imediatamente após o nascimento, podem deixar temporariamente o grupo.[47] Os filhotes abrem os olhos na quarta semana, começam a andar na quinta e são capazes de nadar com segurança entre 12 e 14 semanas de idade.[4] São desmamados aos nove meses e começam a caçar com sucesso logo depois. O animal atinge a maturidade sexual por volta dos dois anos de idade (análises histológicas dos testículos indicam que, nessa faixa etária, os machos já apresentam espermatozoides no interior dos túbulos seminíferos e epidídimo.[51]) e os filhotes machos e fêmeas deixam o grupo permanentemente após dois a três anos;[47][48] Então procuram um novo território para começar uma família própria.[52]
A ariranha é muito sensível à atividade humana ao criar seus filhotes. Nenhuma instituição, por exemplo, cria filhotes de ariranha com sucesso, a menos que os pais tenham medidas de privacidade suficientes; o estresse causado pela interferência visual e acústica humana pode levar ao abandono, ao abuso e ao infanticídio, bem como à diminuição da lactação. Na natureza, foi sugerido, embora não sistematicamente confirmado, que os turistas causam estresses semelhantes: interrupção da lactação e fuga para tocas, caça reduzida e abandono do habitat são todos riscos.[52] Essa sensibilidade é acompanhada por uma forte proteção para com os jovens. Todos os membros do grupo podem atacar agressivamente os intrusos, incluindo barcos com humanos.[53]
A maior longevidade documentada de ariranha na natureza é de oito anos. Em cativeiro, esse número pode aumentar para 17, com um registro não confirmado de 19.[52] Um estudo realizado pelo Instituto Nacional de Pesquisas da Amazônia (INPA) com animais que viveram em cativeiro demonstrou, por meio das contagens de Grupos de Camadas de Crescimento (GLGs) presentes no cemento dos dentes caninos, que as ariranhas podem atingir 20 anos de idade.[54] O animal é suscetível a uma variedade de doenças, incluindo parvovírus canino. Parasitas, como larvas de moscas e uma variedade de vermes intestinais, também afligem a ariranha.[52] Outras causas de morte incluem acidentes, gastroenterite, infanticídio e convulsões epilépticas.[47]
A ariranha é um superpredador, e seu estatuto populacional reflete a saúde geral dos ecossistemas ribeirinhos.[55] Alimenta-se principalmente de peixes, incluindo ciclídeos, caraciformes (como a piranha) e bagres. Um estudo de um ano de fezes na Amazônia brasileira encontrou peixes presentes em todas as amostras fecais. Peixes da ordem Perciformes, principalmente ciclídeos, foram vistos em 97% das fezes, e Caraciformes, como os caracídeos, em 86%. Os restos de peixes eram de espécies de tamanho médio que parecem preferir águas relativamente rasas, para a vantagem da ariranha que provavelmente se orienta visualmente. As espécies de presas encontradas também eram sedentárias, geralmente nadando apenas a distâncias curtas, o que pode ajudar a ariranha na predação. A caça em águas rasas também foi considerada mais recompensadora, com a profundidade da água inferior a 0,6 metros (2,0 pés) tendo a maior taxa de sucesso.[56] A ariranha parece ser oportunista, pegando todas as espécies que são mais abundantes localmente.[57] Se não houver peixes disponíveis, também captura caranguejos, cobras e até pequenos jacarés e sucuris.[58]
A espécie pode caçar sozinhas, em pares e em grupos, contando com a visão aguçada para localizar a presa.[59] Em alguns casos, a suposta caça cooperativa pode ser acidental, resultado de membros do grupo pescando individualmente nas proximidades; a caça verdadeiramente coordenada só pode ocorrer onde a presa não pode ser capturada por uma única ariranha, como sucuris e jacarés-açus juvenis.[44] A ariranha parece preferir peixes forrageiros que geralmente são imóveis no fundo dos rios em águas claras. A perseguição de presas é rápida e tumultuada, com investidas e reviravoltas na parte rasa e poucos alvos perdidos. A ariranha pode atacar por cima e por baixo, girando no último instante para prender a presa em suas mandíbulas. As ariranhas pegam seu próprio alimento e o consomem imediatamente; agarram o peixe firmemente entre as patas dianteiras e começam a comer ruidosamente na cabeça.[59] Carter e Rosas descobriram que animais adultos em cativeiro consomem cerca de 10% de seu peso corporal diariamente - cerca de 3 quilos (7 libras), de acordo com as descobertas na natureza.[60]
A espécie é anfíbia, embora principalmente terrestre.[61] Ocorre em rios e córregos de água doce, que geralmente inundam sazonalmente. Outros habitats aquáticos incluem nascentes de água doce e lagos de água doce permanentes.[1] Quatro tipos específicos de vegetação ocorrem em um riacho importante no Suriname: floresta alta às margens do rio, pântano misto inundável e floresta de pântano alto, floresta de pântano baixo inundável e ilhas de grama e prados flutuantes em áreas abertas do próprio riacho.[61] Duplaix identificou dois fatores críticos na seleção de habitat: abundância de alimentos, que parece se correlacionar positivamente com águas rasas, e margens baixas com boa cobertura e fácil acesso aos tipos de água preferidos. A ariranha parece escolher águas límpidas e negras com fundos rochosos ou arenosos ao invés de siltosas, salinas e brancas.[62]
Ariranhas usam áreas ao lado de rios para construir tocas, acampamentos e latrinas.[63] Limpam uma quantidade significativa de vegetação durante a construção de seus acampamentos. Um relatório sugere áreas máximas de 28 metros (92 pés) de comprimento e 15 metros (49 pés) de largura, bem marcadas por glândulas odoríferas, urina e fezes para sinalizar o território.[17] Carter e Rosas encontraram áreas médias com um terço desse tamanho. As ariranhas adotam latrinas comunitárias ao lado dos acampamentos e cavam tocas com um punhado de entradas, geralmente sob o sistema de raízes ou árvores caídas. Um relatório encontrou entre três e oito locais de acampamento, agrupados em torno de áreas de alimentação. Em áreas inundadas sazonalmente, pode abandonar os acampamentos durante a estação chuvosa, dispersando-se em florestas inundadas em busca de presas.[64] Podem adotar locais preferidos perenemente, geralmente em terrenos elevados. Podem se tornar bastante extensos, incluindo saídas "pelos fundos" em florestas e pântanos, longe da água.[61] Não visitam ou marcam todos os locais diariamente, mas geralmente patrulham todos, pela manhã.[65]
A pesquisa geralmente ocorre na estação seca e uma compreensão do uso geral do habitat da espécie permanece parcial. Uma análise do tamanho do intervalo da estação seca para três grupos de lontras no Equador encontrou áreas entre 0,45 e 2,79 quilômetros quadrados (0,17 e 1,08 milhas quadradas). Utreras[63] presumiu que os requisitos e disponibilidade de habitat difeririam dramaticamente na estação chuvosa: estimando tamanhos de alcance de 1,98 a 19,55 quilômetros quadrados (0,76 a 7,55 milhas quadradas) para os grupos. Outros pesquisadores sugerem aproximadamente 7 quilômetros quadrados (2,7 mi quadrados) e observam uma forte correlação inversa entre a sociabilidade e o tamanho da área de vida; a altamente social ariranha tem tamanhos menores de área de vida do que seria esperado para uma espécie de sua massa.[41] As densidades populacionais variaram com um máximo de 1,2 por quilômetro quadrado (3,1 por metro quadrado) relatado no Suriname e com um mínimo de 0,154 por quilômetro quadrado (0,40 por metro quadrado) encontrado na Guiana.[13]
Em 2021, conservacionistas da Fundação Rewilding avistaram uma ariranha selvagem nadando no rio Bermejo no Parque Nacional Impenetrável, localizado na província de Chaco, no nordeste da Argentina.[66]
Ariranhas adultas que vivem em grupos familiares não têm predadores naturais sérios conhecidos, no entanto, existem alguns relatos de jacarés-açus no Peru e jacarés-do-pantanal no Pantanal atacando ariranhas.[60] Além disso, animais solitários e filhotes podem ser vulneráveis a ataques de onça-pintada, onça-parda e sucuri, mas isso é baseado em relatos históricos, não em observação direta.[67] Os filhotes são mais vulneráveis e podem ser capturados por jacarés e outros grandes predadores,[52] embora os adultos estejam constantemente atentos aos filhotes perdidos e assediem e lutem contra possíveis predadores. Quando na água, a ariranha enfrenta o perigo de animais que não a atacam estritamente: a enguia elétrica e a arraia são potencialmente mortais se forem encontradas, e a piranha pode ser capaz de pelo menos dar mordidas em uma ariranha, como evidenciado por cicatrizes em indivíduos.[68]
Mesmo sem predação direta, ainda precisa competir com outros predadores por recursos alimentares. Duplaix documentou a interação com a lontra-neotropical.[69] Embora as duas espécies sejam simpátricas (com intervalos sobrepostos) durante certas estações, não parecia haver conflito sério. A lontra neotropical menor é muito mais tímida, menos barulhenta e menos social; com cerca de um terço do peso da ariranha, é mais vulnerável à predação, portanto, a falta de visibilidade é uma vantagem. A lontra neotropical está ativa durante o crepúsculo e a escuridão, reduzindo a probabilidade de conflito com a ariranha gigante diurna.[70] Suas presas menores, diferentes hábitos de definhamento e diferentes tipos de água preferidos também reduzem a interação.[60]
Outras espécies que se alimentam de recursos alimentares semelhantes incluem os jacarés e peixes grandes que são piscívoros. Os gimnotídeos gimnotídeos, como a enguia-elétrica, e o grande bagre silurídeo, estão entre os competidores aquáticos. Dois golfinhos de rio, o tucuxi e o boto, podem potencialmente competir com a ariranha, mas diferentes usos espaciais e preferências dietéticas sugerem uma sobreposição mínima. Além disso, Defler observou associações entre ariranhas e botos-cor-de-rosa, e sugeriu que os golfinhos podem se beneficiar com a fuga de peixes das lontras.[60]
A União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN) listou a ariranha como "ameaçada de extinção" em 1999; havia sido considerada "vulnerável" em todas as listagens anteriores de 1982, quando dados suficientes se tornaram disponíveis. É regulamentado internacionalmente pelo Apêndice I da Convenção sobre o Comércio Internacional das Espécies da Fauna e da Flora Silvestres Ameaçadas de Extinção (CITES): todo o comércio de espécimes e partes destes é ilegal.[71] Em 1975, o Brasil aderiu a uma convenção internacional que proibia o comércio de espécies ameaçadas, incluindo a ariranha. Desde então, por todo o mundo, a demanda por peles de animais diminuiu, permitindo que as ariranhas começassem a se recuperar. Os mais recentes indícios da recuperação da espécie foram divulgados em 2018.[72]
O animal enfrenta uma variedade de ameaças críticas. A caça furtiva sempre foi um problema. As estatísticas mostram que, entre 1959 e 1969, a Amazônia brasileira sozinha contabilizou de 1 000 a 3 000 peles anualmente. A espécie foi completamente dizimada, o número caiu para apenas 12 em 1971. A implementação da CITES em 1973 finalmente trouxe reduções significativas na caça,[13] embora a demanda não tenha desaparecido completamente: na década de 1980, os preços das peles chegavam a $250 dólares no mercado europeu. A ameaça foi exacerbada pela relativa intrepidez e tendência das lontras para se aproximarem de seres humanos. São extremamente fáceis de caçar, sendo ativas durante o dia e altamente inquisitivas.[73] A maturidade sexual relativamente tardia e a vida social complexa do animal tornam a caça especialmente desastrosa.[13][74][75]
Mais recentemente, a destruição e degradação do habitat se tornaram os principais perigos, e uma redução adicional de 50% é esperada no número de ariranhas dentro de 20 anos após 2004 (cerca de três gerações).[1] Normalmente, os madeireiros vão primeiro para a floresta tropical, limpando a vegetação ao longo das margens dos rios. Os agricultores seguem, criando solo empobrecido e habitats destruídos. À medida que a atividade humana se expande, as áreas de vida das ariranhas tornam-se cada vez mais isoladas. Os subadultos que saem em busca de um novo território descobrem que é impossível formar grupos familiares.[76] Ameaças específicas da indústria humana incluem a exploração insustentável de mogno em partes da área da ariranha,[73] e as concentrações de mercúrio em sua dieta de peixes, um subproduto da mineração de ouro.[77][78]
Outras ameaças à ariranha incluem conflito com pescadores, que muitas vezes consideram a espécie um incômodo. O ecoturismo também apresenta desafios: ao mesmo tempo que aumenta o dinheiro e a conscientização dos animais, por sua natureza também aumenta o efeito humano sobre as espécies, tanto por meio do desenvolvimento associado quanto de distúrbios diretos no campo. Uma série de restrições ao uso da terra e à intrusão humana são necessárias para manter as populações selvagens de maneira adequada. Schenck et al., que realizaram um extenso trabalho de campo no Peru na década de 1990, sugerem zonas específicas "proibidas" onde a espécie é observada com mais frequência, compensadas por torres de observação e plataformas para permitir a visualização. Limites no número de turistas em qualquer momento, proibições de pesca e uma distância mínima de segurança de 50 metros (164 pés) são propostas para oferecer proteção adicional.[79]
A ariranha perdeu até 80% de sua distribuição na América do Sul.[73] Embora ainda presentes em vários países do centro-norte, as populações estão sob considerável estresse. A UICN lista Bolívia, Brasil, Colômbia, Equador, Guiana Francesa, Guiana, Paraguai, Peru, Suriname e Venezuela como países de abrangência atual.[1] Dadas as extinções locais, a distribuição da espécie tornou-se descontínua.[13] Os números totais da população são difíceis de estimar. Um estudo da UICN em 2006 sugeriu que ainda existem de 1 000 a 5 000 ariranhas.[1] A população da Bolívia já foi generalizada, mas o país se tornou um "ponto negro" nos mapas de distribuição após a caça ilegal entre as décadas de 1940 e 1970; uma população relativamente saudável, mas ainda pequena, de 350 foi estimada no país em 2002.[37] A espécie provavelmente foi extirpada do sul do Brasil, mas no oeste do país, a redução da pressão de caça no Pantanal levou a uma recolonização muito bem-sucedida; uma estimativa sugere 1 000 ou mais animais na região.[73][80]
Em 2006, a maioria desta espécie vivia na Amazônia brasileira e suas áreas limítrofes.[1] Uma população significativa vive nas áreas úmidas do rio Araguaia central e, em particular, no Parque Estadual do Cantão, que, com suas 843 lagoas marginais e extensas florestas alagadas e brejos, é uma das melhores manchas de habitat para esta espécie no Brasil.[46] Uma pesquisa de 2018 liderada pela bióloga Natália Pimenta analisou sinais da presença de ariranhas na bacia do rio Içana, no noroeste do Amazonas, onde o animal era considerado extinto. O estudo teve início depois que indígenas baníuas alertaram sobre o retorno seu retorno seu território, dentro da Terra Indígena do Alto Rio Negro.[81] A ariranha não era vista na região desde os anos 1940. Ultimamente, porém, outras pesquisas já haviam indicado uma tendência de recuperação da espécie em várias partes da Amazônia, como a bacia do Solimões e a região da Usina Hidrelétrica de Balbina.[72][82]
O Suriname ainda tem uma cobertura florestal significativa e um extenso sistema de áreas protegidas, muitas das quais protegem a ariranha.[83] Duplaix voltou ao país em 2000 e encontrou a ariranha ainda presente no riacho Caburi, uma "joia" da biodiversidade, embora o aumento da presença humana e do uso da terra sugiram que, mais cedo ou mais tarde, a espécie pode não ser capaz de encontrar um habitat adequado para acampamentos.[84] Em um relatório para o World Wildlife Fund em 2002, Duplaix foi enfático sobre a importância do Suriname e das outras Guianas:[61]
“ As três Guianas continuam sendo o último reduto de ariranhas na América do Sul, com habitat intocado de ariranhas em alguns rios e boa densidade geral de ariranhas - ainda, mas por quanto tempo? A sobrevivência das populações de ariranhas nas Guianas é fundamental para a sobrevivência dessa espécie ameaçada de extinção na América do Sul. ”Outros países assumiram a liderança na designação de áreas protegidas na América do Sul. Em 2004, o Peru criou uma das maiores áreas de conservação do mundo, o Parque Nacional do Alto Purús, com área semelhante à da Bélgica. O parque abriga muitas plantas e animais ameaçados de extinção, incluindo a ariranha, e detém o recorde mundial de diversidade de mamíferos.[85][86] A Bolívia designou áreas úmidas maiores que o tamanho da Suíça como áreas protegidas de água doce em 2001 e estas também são o lar da ariranha.[87]
Em toda sua extensão, interage com grupos indígenas, que costumam praticar a caça e a pesca tradicionais. Um estudo de cinco comunidades indígenas na Colômbia sugere que as atitudes nativas em relação ao animal são uma ameaça: são frequentemente vistas como um incômodo que interfere na pesca e às vezes são mortas. Mesmo quando informados da importância da espécie para os ecossistemas e do perigo de extinção, os entrevistados mostraram pouco interesse em continuar a conviver com a espécie. As crianças em idade escolar, no entanto, tiveram uma impressão mais positiva do animal.[88]
No Suriname, não é uma presa tradicional para caçadores humanos, o que oferece alguma proteção.[84] (Um pesquisador sugeriu que a ariranha é caçada apenas em desespero devido ao seu sabor horrível.)[76] O animal às vezes se afoga em redes colocadas em rios e ataques de facão por pescadores foram notados, de acordo com Duplaix, mas "a tolerância é o regra" no Suriname.[68] Uma diferença de comportamento foi observada no país em 2002: as ariranhas, normalmente curiosas, mostraram "comportamento de evitação ativa com pânico visível" quando os barcos apareceram. A extração de madeira, a caça e a apreensão de filhotes podem ter levado os grupos a serem muito mais cautelosos com a atividade humana.[61] A população local às vezes leva os filhotes para o comércio de animais de estimação exóticos ou como animais de estimação para si mesmos, mas o animal cresce rapidamente e se torna incontrolável.[76] Duplaix conta a história de um índio aruaque que tirou dois filhotes de seus pais. Apesar de revelar o carinho que sentia pelos animais, a apreensão foi um golpe profundo para o casal reprodutor, que passou a perder seu território para os competidores.[68]
A espécie também apareceu no folclore da região. Desempenha um papel importante na mitologia dos achuares, onde é vista como uma forma de tsunki, ou espíritos da água: são uma espécie de "povo da água" que se alimenta de peixes. Aparecem numa lenda de envenenamento de peixes onde ajudam um homem que desperdiçou sua energia sexual, criando as sucuris do mundo a partir de seus órgãos genitais angustiados e dilatados.[6] Os bororós têm uma lenda sobre a origem do tabagismo: quem usava indevidamente a folha ao engoli-la era punido com a transformação em ariranha; os bororós também associam a ariranha com peixes e com fogo.[89] Conta a lenda ticuna que a ariranha trocou de lugar com a onça: a história diz que a onça vivia na água e a ariranha vinha à terra apenas para comer.[90] Os quíchuas da Amazônia Peruana acreditavam em um mundo de água onde Iacuruna reinava como mãe da água e era encarregado de cuidar de peixes e animais. Ariranhas serviam como canoas para ela.[91] Uma história de criação dos maxacalis sugere que a prática da pesca com ariranhas pode ter prevalecido no passado.[92]
|coautor=
(ajuda); Em falta ou vazio |url=
(ajuda) A ariranha (nome científico: Pteronura brasiliensis), também conhecida como onça-d'água, lontra-gigante e lobo-do-rio, é um mamífero mustelídeo, característico do Pantanal e da bacia do Rio Amazonas, na América do Sul. É o membro mais antigo dos mustelídeos, um grupo de predadores de sucesso global, alcançando até 1,7 metros (5,6 pés). Atípica dos mustelídeos, uma ariranha é uma espécie social, com grupos familiares sustentando de três a oito membros. Os grupos estão centrados em um par reprodutor dominante e são extremamente coesos e cooperativos. Embora geralmente pacífica, a espécie é territorialista, e a agressão foi observada entre os grupos. É diurna, sendo ativa exclusivamente durante o dia. É a espécie de lontra mais barulhenta e foram documentadas vocalizações distintas que indicam alarme, agressão e segurança.
Sua distribuição foi bastante reduzida e agora é descontínua. Décadas de caça furtiva para obter sua pele aveludada, com pico nas décadas de 1950 e 1960, diminuíram consideravelmente o número da população. Foi listada como ameaçada de extinção em 1999 e as estimativas da população selvagem são normalmente abaixo de 5 000. As Guianas são um dos últimos verdadeiros redutos da espécie, que também goza de números modestos - e proteção significativa - na bacia amazônica peruana. É uma das espécies de mamíferos mais ameaçadas da região neotropical. A degradação e perda de habitat é a maior ameaça atual. Também é rara em cativeiro; em 2003, apenas 60 animais estavam detidos.
A ariranha mostra uma variedade de adaptações adequadas a um estilo de vida anfíbio, incluindo pelo excepcionalmente denso, cauda em forma de asa e pés palmados. Prefere rios e riachos de água doce, que geralmente são inundados sazonalmente, e também podem levar a lagos e nascentes de água doce. Constrói extensos acampamentos próximos às áreas de alimentação, eliminando grande quantidade de vegetação. Sobrevive quase exclusivamente com uma dieta de peixes, principalmente caraciformes e bagres, mas também pode comer caranguejos, tartarugas, cobras e pequenos jacarés. Não tem predadores naturais sérios além do homem, embora precise competir com outros predadores, como a lontra-neotropical, a onça-pintada e várias espécies de crocodilo, por recursos alimentares.
Vydra obrovská (lat. Pteronura brasiliensis) je druh vydry z čeľade lasicovitých.
Vydra obrovská obýva sever a stred Južnej Ameriky. Vyskytuje sa v blízkosti riek.
Vydra obrovská má hnedé až čierne sfarbenie s veľkou bielou až žltou škvrnou na hrdle.
Tento druh vydry je najväčší z lasicovitých. Vydra obrovská meria 1 – 1,4 metra s výrazným chvostom dlhým 45 – 65 cm a váži 22 – 32 kg. Má dlhé telo. Hlava je malá ploská s malými ušnicami, veľkými očami a nozdrami. Na lebke sú veľké očné a nosné jamky. Lebka má tvar trojuholníka. V nosovej oblasti má dlhé hmatové fúzy. V ústach sú 4 veľké ostré zuby, rad menších ostrých zubov je za nimi. Aj preto je považovaná za šelmu. Má krátke predné, aj zadné končatiny, na ktorých sú malé prsty s plávacími blanami.
Vydra obrovská sa živí najmä rybami a krabmi, ktoré chytá papuľou.
Vydra obrovská (lat. Pteronura brasiliensis) je druh vydry z čeľade lasicovitých.
Jätteuttern[2] (Pteronura brasiliensis) är ett mårddjur som lever i sydamerikanska regnskogar. Den lever i floder som Amazonfloden, Orinoco, São Francisco och Paranáfloden. Djurets kroppslängd med svansen inräknad ligger ungefär vid två meter. Jätteutterns är med sin vikt på över 20 kg i särklass störst bland uttrar.
Till skillnad från den europeiska uttern är jätteuttern dagaktiv. Den lever i grupper på fem till åtta djur, i sällsynta fall i stora grupper på upp till tjugo individer. Jätteuttern jagar gärna i flock genom att flockmedlemmarna driver bytet till varandra. Huvudbyten är fiskar men de äter också möss, ägg och vattenlevande fåglar.
Två gånger per år föder honan två till fem ungar vilket är en anpassning till det höga predationstrycket från exempelvis jaguar och krokodil. Efter tio månader är ungdjuren lika stora som föräldrarna och efter två år är de könsmogna. Jätteuttern kan bli upp till tio år gammal.
I jätteutterns utbredningsområde finns ytterligare en art av uttrar, neotropisk flodutter (Lontra longicaudis), som till utseende och beteende liknar den europeiska uttern.
Fyra individer på en flodbank i Cantão State Park, i centrala Brasilien.
Jätteutter på ett zoo i Antwerpen.
Utanför Sydamerika finns bara ett fåtal jätteuttrar i djurparker. 1881 började Zoo Leipzig som första djurpark i Europa att hålla en jätteutter och sedan 2009 har parken åter jätteuttrar i beståndet. Parken Zoo i Eskilstuna är den enda djurparken i Sverige som håller jätteutter. De första lyckade födslarna av jätteuttrar utanför Sydamerika dokumenterades 1990 vid Hagenbecks djurpark i Hamburg[3] och vid djurparken i Philadelphia, USA. Framgångsrik avel av ungdjur skedde även i Zoo Doue la Fontaine[4] i Frankrike och Zoo Duisburg.[5][6]
Jätteuttern (Pteronura brasiliensis) är ett mårddjur som lever i sydamerikanska regnskogar. Den lever i floder som Amazonfloden, Orinoco, São Francisco och Paranáfloden. Djurets kroppslängd med svansen inräknad ligger ungefär vid två meter. Jätteutterns är med sin vikt på över 20 kg i särklass störst bland uttrar.
Till skillnad från den europeiska uttern är jätteuttern dagaktiv. Den lever i grupper på fem till åtta djur, i sällsynta fall i stora grupper på upp till tjugo individer. Jätteuttern jagar gärna i flock genom att flockmedlemmarna driver bytet till varandra. Huvudbyten är fiskar men de äter också möss, ägg och vattenlevande fåglar.
Två gånger per år föder honan två till fem ungar vilket är en anpassning till det höga predationstrycket från exempelvis jaguar och krokodil. Efter tio månader är ungdjuren lika stora som föräldrarna och efter två år är de könsmogna. Jätteuttern kan bli upp till tio år gammal.
I jätteutterns utbredningsområde finns ytterligare en art av uttrar, neotropisk flodutter (Lontra longicaudis), som till utseende och beteende liknar den europeiska uttern.
Fyra individer på en flodbank i Cantão State Park, i centrala Brasilien.
Jätteutter på ett zoo i Antwerpen.
Utter som visar upp sin arttypiska halsteckning
Видра гігантська (лат. Pteronura brasiliensis) — вид ссавців родини куницевих.
Мешкає в тропічних лісах басейну Амазонки. До річкової системи, в якій зустрічається гігантська видра, відносяться також річки Оріноко і Ла-Плата.
У тому ж ареалі, що і гігантська видра, живуть також дрібніші лонтри, які за своїм розміром і поведінкою більш нагадують європейську видру.
Поза Південною Америкою живуть лише деякі гігантські видри в різних зоопарках. Їх розведення в неволі відбувається дуже важко.
Маючи довжину тіла до двох метрів (з якої близько 70 см становить хвіст) і вагу понад 20 кг, гігантська видра з великим відривом є найбільшим представником підродини видрова, що живуть у прісній воді. Калан, що живе у відкритому морі хоч і не досягає розмірів гігантської видри, все ж перевершує її за вагою.
На відміну від своєї далекої родички, видри європейської, видра гігантська активна в денний час і не дуже боязка. Уздовж берегів південноамериканських річок її можна зустріти в групах від п'яти до восьми особин, зрідка навіть до двадцяти. У воді вона полює на рибу і водних птахів, на суші не гидує мишами і пташиними яйцями. Полювання організоване в групах, тобто учасники однієї такої мисливської групи зганяють рибу назустріч один одному.
Гігантська видра народжує на світ від одного до п'яти дитинчат. Велика кількість природних ворогів молодняку гігантської видри (наприклад, каймани або ягуари) робить необхідним двоє пологів на рік. Протягом десяти місяців молодь гігантської видри досягає розмірів дорослих тварин, а у віці двох років стає статевозрілою. Середня тривалість життя становить близько десяти років.
Видра гігантська (лат. Pteronura brasiliensis) — вид ссавців родини куницевих.
Rái cá lớn hay Rái cá lớn Nam Mỹ (Pteronura brasiliensis) là một động vật có vú ăn thịt ở Nam Mỹ. Chúng là thành viên lâu đời nhất của Họ Chồn (Mustelidae), một nhóm các loài săn mồi thành công có mặt trên toàn cầu. Không giống như các loài chồn khác, rái cá là một loài sống bầy đàn, với những đàn mang tính gia đình, đặc trưng có khoảng 3 đến 8 thành viên. Những đàn này tập trung thành một cặp giao phối chính và cực kỳ hợp tác và đoàn kết. Dù nhìn chung khá ôn hòa, loài động vật này vẫn mang tính lãnh thổ và người ta đã từng phát hiện về sự xung đột giữa các đàn. Rái cá lớn là loài chỉ hoạt động tích cực vào ban ngày. Chúng là loài rái cá ồn ào nhất và những tiếng kêu đặc trưng của chúng đã được ghi lại, thể hiện sự báo động, giận dữ hoặc đảm bảo. Chúng phân bố dọc miền Bắc Trung của Nam Mỹ, chủ yếu trên và dọc con sông Amazon và vùng Pantanal.
Sự phân bố của rái cá lớn đã giảm mạnh và hiện nay trong tình trạng rải rác. Sau hàng thập kỷ bị săn bắt trộm để lấy da, cao điểm vào thập niên 1950 và 1960, số lượng quần thể đã giảm đi rất nhiêug. Loài này đã được liệt vào loài đang bị đe dọa vào năm 1999 và ước tính quần thể có dưới 5.000 con trong môi trường hoang dã. Guyana là nơi bảo vệ duy nhất còn lại cho loài này. Rái cá lớn là một trong những loài có vú đang bị đe dọa nghiêm trọng nhất ở vùng Trung và Nam Mỹ. Sự suy thoái và mất đi môi trường sống là mối đe dọa lớn nhất hiện tại. Rái cá lớn cũng hiếm khi bị nuôi nhốt: vào năm 2003, chỉ có khoảng 60 cá thể đang được nuôi.[3]
Rái cá lớn có rất nhiều đặc điểm thích nghi với lối sống nửa trên cạn nửa dưới nước, bao gồm bộ lông đặc biệt dày, chiếc đuôi có dạng cánh và đôi chân có màng. Chúng ưa thích sống ở những sông và suối nước ngọt, những nơi mà thường ngập nước theo mùa, và cũng có thể tới ở các hồ và mạch nước ngọt. Chúng thường xây dựng những ổ lớn gần với khu vực kiếm ăn, và dọn sạch một lượng lớn cây cối xung quanh. Loài rái cá lớn chủ yếu sống dựa vào nguồn thức ăn là cá, đặc biệt các loài thuộc Bộ Cá chép mỡ và Bộ Cá da trơn, và cũng có thể ăn cua. Chúng không có kẻ thù tự nhiên nào đáng kể ngoài con người, dù vẫn phải cạnh tranh nguồn thức ăn với các loài khác như rái cá Nam Mỹ (Lontra longicaudis) và cá sấu caiman (Caimaninae).
Trong văn bản tiếng Việt, rái cá lớn có thể gọi là rái cá lớn[4] hoặc rái cá lớn Nam Mỹ,[5] dựa theo tên của loài này trong tiếng Anh và nơi cư trú gốc của chúng. Trong tiếng Anh, rái cá lớn còn có một số tên gọi khác đôi khi được sử dụng như sói sông (river wolf) và chó nước (water dog). Tên cuối cùng có thể xuất hiện thường xuyên hơn trong các báo cáo của những người thám hiểm vào thế kỷ 19-đầu thế kỷ 20.[6] Cả ba tên này đều được sử dụng trong tiếng Tây Ban Nha và Bồ Đào Nha, với sự khác nhau giữa các vùng. Trong tiếng Tây Ban Nha và Bồ Đào Nha, "rái cá lớn" được viết lần lượt là Nutria Gigante và Lontra Gigante; ngoài ra, một tên thứ tư, Ariraí hay Ariranha cũng được dùng tại Nam Mỹ. Đối với người Achuar, chúng được gọi là Wankanim, và với người Sanumá là Hadami.[7][8] Tên của chi, Pteronura, bắt nguồn từ tiếng Hy Lạp cổ pteron (πτερον: cánh) và ura (ουρά: đuôi),[9] ám chỉ tới chiếc đuôi với hình dáng dạng cánh đặc trưng của loài này.[10]
Nằm trong phân họ Rái cá (Lutrinae) thuộc Họ Chồn, rái cá lớn là thành viên duy nhất của chi Pteronura. Hiện có hai phân loài được ghi nhận theo cuốn Những loài động vật có vú trên thế giới (Mammal Species of the World) là P. b. brasiliensis và P. b. paraguensis. Những miêu tả không chính xác về loài này đã dẫn tới nhiều danh pháp đồng nghĩa (phân loài thứ hai thường được viết trong các tài liệu là P. b. paranensis).[1] P. b. brasiliensis phân bố suốt phần phía Bắc của khu vực phân bố của loài, bao gồm các hệ thống sông Orinoco, Amazon và ở Guyana; còn ở miền Nam, P. b. paraguensis được cho là sống ở Paraguay, Uruguay, miền Nam Brasil, và Bắc Argentina dù có thể chúng đã tuyệt chủng ở ba khu vực sau. Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế (IUCN) coi sự hiện diện của loài này ở Argentina và Uruguay là không chắc chắn.[2] Nghiên cứu đã cho thấy những quần thể còn sót lại phân bố rất mỏng ở Argentina.[11] P. b. paraguensis được cho là nhỏ hơn và tính bầy đàn cao hơn, với hình thái hàm răng và sọ khác biệt. Tuy nhiên, năm 1997 Carter và Rosas lại phản đối việc chia loài thành hai phân loài, chỉ ra rằng sự phân loại này chỉ từng được kiểm chứng một lần duy nhất vào năm 1968, và vật mẫu của P. b. paraguensis lại rất tương đồng với của P. b. brasiliensis.[12] Nhà sinh vật học Nicole Duplaix gọi đây là sự phân chia "đáng nghi ngờ."[13]
Satherium, một chi đã tuyệt chủng được coi là tổ tiên của loài rái cá lớn hiện nay, đã di cư tới Tân Thế giới vào thế Pliocen hoặc đầu thế Pleistocen.[10] Rái cá lớn sinh sống trên cùng lục địa Nam Mỹ với ba trong bốn thành viên của chi rái cá Lontra: rái cá Nam Mỹ, rái cá sông Nam Mỹ, và rái cá biển (mèo biển).[14] Chúng dường như đã tiến hóa độc lập với Lontra ở Nam Mỹ, dù có sự chồng lấn về khu vực phân bố. Loài rái cá lông mượt (Lutrogale perspicillata) của châu Á có thể là họ hàng gần gũi nhất còn tồn tại của loài này, khi chúng có tập tính, tiếng kêu và hình thái đồng tương đồng đã được ghi lại.[10] Cả hai loài này đều cho thấy có sự ghép đôi chặt chẽ và cả việc tham gia của rái cá bố trong việc nuôi dưỡng con non.[15]
Phân tích phát sinh chủng loại của Koepfli và Wayne năm 1998 đã phát hiện ra rằng rái cá lớn có trình tự di truyền khác biệt cao nhất trong phân họ rái cá, tạo thành một nhánh riêng biệt đã tách ra vào 10-14 triệu năm trước. Họ lưu ý rằng loài này có thể phát sinh từ nhánh cơ sở hoặc hoàn toàn tách biệt khỏi các loài rái cá khác, thậm chí có thể rẽ nhánh trước cả những loài chồn khác như chồn ecmin, chồn putoa và chồn vizon.[10] Một nghiên cứu xác định trình tự gen sau đó trên các loài Họ Chồn, kể từ năm 2005, đã đưa thời điểm rẽ nhánh của loài rái cá lớn muộn hơn, chỉ khoảng từ 5-11 triệu năm về trước; cây phát sinh chủng loại tương ứng đặt chi Lontra phân nhánh trước trong các chi rái cá, và Pteronura ở vị trí thứ hai, dù khoảng thời gian có sự chồng chéo.[16]
Rái cá lớn, như tên gọi của nó, là một động vật lớn, có tính bầy đàn cao và hoạt động vào ban ngày. Báo cáo của những người thám hiểm sơ khai đã mô tả những đàn rái cá ồn ào xung quanh thuyền của họ, nhưng lại có rất ít thông tin mang tính khoa học về loài này cho tới tác phẩm tiên phong của Duplaix vào cuối thập niên 1970.[17] Sự quan tâm về loài đang bị đe dọa này kể từ đó đã dấy lên một loạt các nghiên cứu.
Rái cá lớn phân biệt rõ ràng với những loài rái cá khác dựa vào các đặc điểm hình thái và tập tính. Chúng có chiều dài cơ thể lớn nhất trong tất cả các loài thuộc họ nhà chồn, dù rái cá biển có thể nặng hơn. Các con đực dài từ 1,5-1,8 mét (4,9–5,9 foot) và các con cái vào khoảng 1,5-1,7 m (4,9–5,6 ft). Chiếc đuôi với cơ chắc khỏe của loài này có thể dài tới 6969 xentimét (27 in) trên toàn bộ chiều dài cơ thể.[18] Những báo cáo đầu tiên về bộ da và những con vật sống của loài này cho thấy có những con đực to lớn đặc biệt với chiều dài lên tới 2,4 m (7,9 ft); nhưng sự săn bắn khốc liệt có thể đã làm giảm sự xuất hiện của những mẫu vật to lớn này. Khối lượng của rái cá lớn có thể từ 32 tới 45,3 kilogam (70–100 pound) với con đực và 22 tới 26 kg (48–57 lb) với con cái.[19]
Rái cá lớn có bộ lông ngắn nhất so với tất cả các loài rái cá khác; nó có màu nâu sô-cô-la đặc trưng nhưng có thể có màu đỏ hoặc nâu vàng, và gần như biến thành màu đen khi nhúng nước.[19] Bộ lông của chúng lại đặc biệt rậm rạp, nhiều đến mức nước không thể thâm nhập được tới da.[20] Lớp lông ngoài chặn nước lại và giữ cho lớp lông trong khô ráo; những lông này dài xấp xỉ 8 milimet (1/3 inch), gấp đôi so với các lông phía trong.[21] Bộ lông gây cảm giác mượt mà như nhung này đã khiến rái cá lớn bị những tay buôn bán lông tìm kiếm ở mức độ cao và góp phần vào sự suy giảm của chúng.[22] Những dấu hiệu độc nhất vô nhị màu trắng hoặc kem trên lông cổ và dưới cằm, cho phép những cá thể được xác định ngay từ lúc mới sinh.[19] Rái cá lớn sử dụng những dấu hiệu này để nhận dạng lẫn nhau, và khi gặp những con rái cá khác, chúng thực hiện một tập tính được gọi là "periscoping", tức phô bày phần cổ và ngực trên cho những con khác xem.
Mõm của rái cá lớn ngắn và nghiêng, khiến đầu của chúng có dạng cầu.[13] Tai của chúng ngắn và tròn.[20] Chiếc mũi hoàn toàn được lông che phủ, với chỉ hai lỗ mũi nhìn thấy được có dạng như đường rạch. Những chiếc râu mép rất nhạy của rái cá lớn cho phép chúng có thể nhận biết những thay đổi về áp lực và dòng chảy của nước, giúp chúng xác định con mồi..[23] Đôi chân ngắn và mập, với bàn chân rộng có màng và những móng vuốt sắc nhọn ở đầu. Tai và mũi chúng có thể đóng lại khi bơi ở dưới nước.[24]
Vào thời điểm báo cáo của Carter và Rosas thực hiện, dù thị giác của rái cá lớn không được nghiên cứu trực tiếp, nhưng quan sát từ hiện trường cho thấy loài này đi săn chủ yếu bằng mắt; dưới nước, chúng có khả năng nhận ra người quan sát ở khoảng cách xa. Sự thật về việc chúng chỉ hoạt động vào ban ngày cũng cho thấy thị lực của chúng phải rất mạnh để hỗ trợ việc đi săn và tránh kẻ thù. Ở những loài rái cá khác, thị lực nhìn chung ở mức trung bình hoặc hơi cận thị, ở cả trên đất liền và dưới nước. Thính giác của rái cá lớn rất nhạy bén, và khứu giác cũng thuộc mức xuất sắc.[19][25]
Rái cá lớn là một động vật đặc biệt ồn ào, với một hệ thống tiếng kêu phức tạp. Tất cả các loài rái cá đều phát ra tiếng kêu, nhưng rái cá là loài có âm thanh lớn nhât theo tần số và cường độ.[26] Duplaix đã xác định chín loại âm thanh riêng biệt, và cũng có thể chia nhỏ hơn, phụ thuộc và hoàn cảnh. Tiếng sủa HAH! nhanh hoặc những tiếng khịt mũi thể hiện mối quan tâm tức thì hoặc nguy hiểm có thể xảy ra. Tiếng thét không ồn định có thể được sử dụng trong những trận chiến trực tiếp chống lại kẻ xâm nhập, trong khi một tiếng gầm thấp được dùng như một lời cảnh báo giận dữ. Tiếng âm ừ và thầm thì thể hiện sự đảm bảo bên trong một đàn. Những tiếng huýt có thể sử dụng như sự thông báo trước về mục đích không thù địch với một đàn khác, dù bằng chứng khá hạn chế. Những con non kêu chít chít để thu hút sự chú ý, trong khi những con non lớn hơn thì phát ra những tiếng rên rỉ, the thé khi chúng bắt đầu tham gia vào các hoạt động của đàn.[27]
|coauthors=
bị phản đối (trợ giúp) |tựa đề=
trống hay bị thiếu (trợ giúp) |month=
bị phản đối (trợ giúp) |month=
bị phản đối (trợ giúp) |month=
bị phản đối (trợ giúp) |coauthors=
bị phản đối (trợ giúp)
|coauthors=
bị phản đối (trợ giúp) A very complete bibliography on giant otters.
Rái cá lớn hay Rái cá lớn Nam Mỹ (Pteronura brasiliensis) là một động vật có vú ăn thịt ở Nam Mỹ. Chúng là thành viên lâu đời nhất của Họ Chồn (Mustelidae), một nhóm các loài săn mồi thành công có mặt trên toàn cầu. Không giống như các loài chồn khác, rái cá là một loài sống bầy đàn, với những đàn mang tính gia đình, đặc trưng có khoảng 3 đến 8 thành viên. Những đàn này tập trung thành một cặp giao phối chính và cực kỳ hợp tác và đoàn kết. Dù nhìn chung khá ôn hòa, loài động vật này vẫn mang tính lãnh thổ và người ta đã từng phát hiện về sự xung đột giữa các đàn. Rái cá lớn là loài chỉ hoạt động tích cực vào ban ngày. Chúng là loài rái cá ồn ào nhất và những tiếng kêu đặc trưng của chúng đã được ghi lại, thể hiện sự báo động, giận dữ hoặc đảm bảo. Chúng phân bố dọc miền Bắc Trung của Nam Mỹ, chủ yếu trên và dọc con sông Amazon và vùng Pantanal.
Sự phân bố của rái cá lớn đã giảm mạnh và hiện nay trong tình trạng rải rác. Sau hàng thập kỷ bị săn bắt trộm để lấy da, cao điểm vào thập niên 1950 và 1960, số lượng quần thể đã giảm đi rất nhiêug. Loài này đã được liệt vào loài đang bị đe dọa vào năm 1999 và ước tính quần thể có dưới 5.000 con trong môi trường hoang dã. Guyana là nơi bảo vệ duy nhất còn lại cho loài này. Rái cá lớn là một trong những loài có vú đang bị đe dọa nghiêm trọng nhất ở vùng Trung và Nam Mỹ. Sự suy thoái và mất đi môi trường sống là mối đe dọa lớn nhất hiện tại. Rái cá lớn cũng hiếm khi bị nuôi nhốt: vào năm 2003, chỉ có khoảng 60 cá thể đang được nuôi.
Rái cá lớn có rất nhiều đặc điểm thích nghi với lối sống nửa trên cạn nửa dưới nước, bao gồm bộ lông đặc biệt dày, chiếc đuôi có dạng cánh và đôi chân có màng. Chúng ưa thích sống ở những sông và suối nước ngọt, những nơi mà thường ngập nước theo mùa, và cũng có thể tới ở các hồ và mạch nước ngọt. Chúng thường xây dựng những ổ lớn gần với khu vực kiếm ăn, và dọn sạch một lượng lớn cây cối xung quanh. Loài rái cá lớn chủ yếu sống dựa vào nguồn thức ăn là cá, đặc biệt các loài thuộc Bộ Cá chép mỡ và Bộ Cá da trơn, và cũng có thể ăn cua. Chúng không có kẻ thù tự nhiên nào đáng kể ngoài con người, dù vẫn phải cạnh tranh nguồn thức ăn với các loài khác như rái cá Nam Mỹ (Lontra longicaudis) và cá sấu caiman (Caimaninae).
Pteronura brasiliensis Gmelin, 1788
Ареал Охранный статусБразильская выдра[1], или гигантская выдра[1][2] (лат. Pteronura brasiliensis) — вид млекопитающих семейства куньих, обитающий в тропических лесах бассейна Амазонки. К речной системе, в которой встречается гигантская выдра, относится также река Ориноко. Имея длину тела до двух метров (из которой около 70 см составляет хвост) и вес свыше 20 кг, гигантская выдра с большим отрывом является самым крупным представителем подсемейства выдровых, обитающим в пресной воде. Живущий в открытом море калан хоть и не достигает размеров гигантской выдры, всё же превосходит её по весу.
В отличие от своей далёкой родственницы, европейской выдры, гигантская выдра активна в дневное время и не очень боязлива. Вдоль берегов южноамериканских рек её можно встретить в группах от пяти до восьми особей, изредка даже до двадцати. В воде она охотится за рыбой, змеями (включая анаконд[3]) и водными птицами, на суше не брезгует грызунами и птичьими яйцами. Охота организована в группах, то есть участники одной такой охотничьей группы сгоняют рыбу навстречу друг другу.
Гигантская выдра рождает на свет от одного до пяти детёнышей. Большое количество естественных врагов молодняка гигантской выдры (например, кайманы или ягуары) делает необходимыми двое родов в год. По истечении десяти месяцев молодые гигантские выдры достигают размеров взрослых животных, а в возрасте двух лет становятся половозрелыми. Средняя продолжительность жизни составляет около десяти лет.
В том же ареале, что и гигантская выдра, живут также более мелкие американские речные выдры, которые по своему размеру и поведению более напоминают европейскую выдру.
Вне Южной Америки живут лишь немногие гигантские выдры в различных зоопарках. Их разведение в неволе складывается очень трудно.
Бразильская выдра, или гигантская выдра (лат. Pteronura brasiliensis) — вид млекопитающих семейства куньих, обитающий в тропических лесах бассейна Амазонки. К речной системе, в которой встречается гигантская выдра, относится также река Ориноко. Имея длину тела до двух метров (из которой около 70 см составляет хвост) и вес свыше 20 кг, гигантская выдра с большим отрывом является самым крупным представителем подсемейства выдровых, обитающим в пресной воде. Живущий в открытом море калан хоть и не достигает размеров гигантской выдры, всё же превосходит её по весу.
В отличие от своей далёкой родственницы, европейской выдры, гигантская выдра активна в дневное время и не очень боязлива. Вдоль берегов южноамериканских рек её можно встретить в группах от пяти до восьми особей, изредка даже до двадцати. В воде она охотится за рыбой, змеями (включая анаконд) и водными птицами, на суше не брезгует грызунами и птичьими яйцами. Охота организована в группах, то есть участники одной такой охотничьей группы сгоняют рыбу навстречу друг другу.
Гигантская выдра рождает на свет от одного до пяти детёнышей. Большое количество естественных врагов молодняка гигантской выдры (например, кайманы или ягуары) делает необходимыми двое родов в год. По истечении десяти месяцев молодые гигантские выдры достигают размеров взрослых животных, а в возрасте двух лет становятся половозрелыми. Средняя продолжительность жизни составляет около десяти лет.
В том же ареале, что и гигантская выдра, живут также более мелкие американские речные выдры, которые по своему размеру и поведению более напоминают европейскую выдру.
Вне Южной Америки живут лишь немногие гигантские выдры в различных зоопарках. Их разведение в неволе складывается очень трудно.
巨獺(學名Pteronura brasiliensis),又被稱為巴西大水獺,是一種水棲食肉哺乳類,原產于南美,目前已經瀕臨滅絕。
雄性可長達1.5至1.8公尺,雌性可達1.5至1.7公尺,早期的毛皮標本報告甚至有2.4公尺雄性的記錄,是世界上身體最長的水獺。密集的捕殺已經降低這種巨型個體的發生率。雄性體重約26至32公斤,雌性約22至26公斤,只有海獺可能比其重[2]。
巴西大水獺是一種群居的動物,一般由一對夫婦養育5只左右的幼子,其中已成年的幼子中的一隻(通常為雌性)擔負保姆的作用。而成年的雄性大水獺這會在一到兩年後離開種群,自己尋找棲息地。大水獺一般進行集體捕食,在一群大水獺的面前,世界上最大的蛇水蚺也不是其對手。大水獺唯一的天敵是體長到6米的成年凱門鱷,但是由於兩者生活習性的差別,白天活動的大水獺其實很少受到夜間活動的鱷魚的攻擊,同時大水獺靈活的動作也是動作遲緩的鱷魚必須克服的難點;同時幼年的鱷魚甚至會成為大水獺的美食。[3] 大水獺是一種生性好奇而且非常聰明的動物。形態上,巨獺下顎、咽部喉部具有不規則白斑。
巨獺(學名Pteronura brasiliensis),又被稱為巴西大水獺,是一種水棲食肉哺乳類,原產于南美,目前已經瀕臨滅絕。
雄性可長達1.5至1.8公尺,雌性可達1.5至1.7公尺,早期的毛皮標本報告甚至有2.4公尺雄性的記錄,是世界上身體最長的水獺。密集的捕殺已經降低這種巨型個體的發生率。雄性體重約26至32公斤,雌性約22至26公斤,只有海獺可能比其重。
巴西大水獺是一種群居的動物,一般由一對夫婦養育5只左右的幼子,其中已成年的幼子中的一隻(通常為雌性)擔負保姆的作用。而成年的雄性大水獺這會在一到兩年後離開種群,自己尋找棲息地。大水獺一般進行集體捕食,在一群大水獺的面前,世界上最大的蛇水蚺也不是其對手。大水獺唯一的天敵是體長到6米的成年凱門鱷,但是由於兩者生活習性的差別,白天活動的大水獺其實很少受到夜間活動的鱷魚的攻擊,同時大水獺靈活的動作也是動作遲緩的鱷魚必須克服的難點;同時幼年的鱷魚甚至會成為大水獺的美食。 大水獺是一種生性好奇而且非常聰明的動物。形態上,巨獺下顎、咽部喉部具有不規則白斑。
Leefgebied_reuzenotter.jpg
オオカワウソ(Pteronura brasiliensis)は、哺乳綱 ネコ目(食肉目)イタチ科オオカワウソ属に分類される食肉類。本種のみでオオカワウソ属を構成する。
エクアドル東部、コロンビア、ブラジル、ベネズエラ、ペルー、ボリビア[1][2][3][a 1]
体長85-140cm[3]。尾長33-100cm[2]。体重オス26-34kg、メス20-26kg[2][3]。尾は大型で、幅広く(中央部が最も幅広い[2][3])扁平[2]。全身は0.4cmの短い体毛で密に被われる[3]。鼻面や上唇、下顎から胸部にかけて白や黄白色の斑紋や斑点が入る[1][2][3]。
眼と鼻孔は大型で、同時に水面に出せる位置にある[3]。吻端にある板状の皮膚(鼻鏡)は体毛で被われる[2][3]。歯列は門歯が上下6本、犬歯が上下2本、小臼歯が上顎8本、下顎6本、大臼歯が上顎2本、下顎4本と計34本の歯を持つ[2]。指趾の先端まで水掻きが発達する[1][2][3]。指趾には鉤爪が発達する[1][2]。
出産直後の幼獣は体重約0.2kg[2][3]。乳頭の数は4[2]。
流れの緩やかな大型河川[3]、湿原などに生息する[2]。昼行性[1][2][3]。雨期になると冠水林に産卵のために集まる魚類を求めて移動し、行動域も拡大する[1][2][3]。主にペアとその幼獣からなる4-10頭の群れを形成して生活する[3]。よく鳴き声をあげ、9種類の鳴き声を使い分けていると考えられている[2][3]。水辺の開けた場所に1.2-1.8mの長さがある寝床とトンネルからなる巣穴を作る[2][3]。
食性は動物食で、主に魚類(カラシン、ナマズ)、甲殻類などを食べる[1][2][3]。時に集団で小型のワニを襲うこともある[4](大型のワニは逆に天敵である)。獲物は口で捕え、肘を水底に付けて獲物を前肢で押さえながら頭部から食べる[1]。小型の獲物は水中で捕食するが、大型の獲物は陸上にあげてから食べる[3]。
繁殖形態は胎生。妊娠期間は65-70日[1][2][3]。ガイアナの個体群は8-10月に、1回に1-6頭[1]の幼獣を産む[2]。幼獣は生後30日で開眼し、生後3-4ヶ月で硬い食物も食べ始める[3]。生後2年で性成熟する[3]。
毛皮目的の乱獲により生息数は激減している[1][3]。1960年代にブラジルから輸出された本種の毛皮は20,000枚に達する[1][3]。ブラジルでは1970年代に法的に毛皮取引が禁止されたが、密猟されることもある[1][3]。
큰수달(Pteronura brasiliensis)은 남아메리카에 서식하는 육상 포유류이다.[1] 족제비과의 종중 가장 길며,[출처 필요] 가족을 이루는 등 다른 족제비와는 달리 사회성이 강하다. 거의 낮에만 활동하는 주행성이다.
털을 위한 남획으로 현재는 개체군 사이의 연결고리가 많이 상실되었다. 야생에는 5,000마리가 남아있고, 사육하에는 50마리 정도가 있을 뿐이다. 기아나 지역에 가장 많이 남아있으며, 이제는 서식지 상실마저 존치여부를 위협하고 있다.
† 일본수달