nomes no trilho de navegação
Comon tree shrews, Tupaia glis, are limited to Southeast Asia. More specifically, the range of common tree shrews begins just below the Isthmus of Kra in Thailand and continues through the Malayan Peninsula into Indonesia, which includes Sumatra, Java, and surrounding islands.
Biogeographic Regions: oriental (Native )
A very interesting and controversial subject involving tree shrews, family Tupaiidae, is their placement on the phylogenic tree. Since their discovery, tree shrews have been placed into various different orders including Afrosoricida and Macroscelididae. In the 1920s, Le Gros Clark reported similarities in musculature, brain, skull, eye development and reproductive characteristics between tree shrews and primates. Tree shrews were officially moved into the Order Primates in 1945 by Simpson’s seminal classification. In 1965, this classification was again questioned when the similarities between tree shrews and primates were determined to be either convergent because of a shared lifestyle or retained from a very early ancestor. Although some continue to classify the family Tupaiidae in the Order Primates, more commonly the family Tupaiidae resides in a separate order, Scandentia, which is thought to have characteristics of a highly developed Insectivore and a very primitive Primate.
Common tree shrews have been known to use sent marking as a form of communication. They have two scent glands: one located in the sternum and the other in the abdomen. Tupaia glis rubs these glands on objects or other tree shrews. In addition to scent glands, T. glis also uses urine and feces for scent marking territories. Not only does T. glis use olfactory communication but it also uses many vocalizations in communication. Binz and Zimmermann (1989) discovered eight distinct sounds made by the genus Tupaia. When species in the genus Tupaia are even slightly disturbed a “chattering” noise is produced. It is thought that this noise might be a mob call. Varying pitches of “screams” have also been identified when the tree shrew is immediately threatened such as a deafening "squeal" which expresses aggression. Binz and Zimmerman (1989) also discovered that mating and courtship activities involve both “clucking” and “whistling” sounds.
Communication Channels: acoustic ; chemical
Other Communication Modes: pheromones ; scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The IUCN lists T. glis as Low Risk and of the least concern at this point in time. This may be due to its rapid breeding and fast colonization.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
A possible negative impact T. glis may have on humans is its role as a pest in fruit plantations. However, evidence is still lacking to support the contention of common tree shrews as pests.
Negative Impacts: crop pest
Tupaia glis does not seem to have affected human economies beneficially. Tupaia glis is not even hunted by the local people as it is considered unpleasant to eat. However, T. glis has shown to be very important in research on evolution of primates. Most of the research conducted on common tree shrews has been optical research.
Positive Impacts: research and education
There is little reported in the literature on the impact that T. glis has on its environment. Some possible roles that T. glis may play in its ecosystem are as a seed disperser or population control of certain insect species.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Tupaia glis spends a majority of its time foraging for food. Its diet includes an assortment of arthropods, fruit, and leaves. Common tree shrews have even been seen eating small vertebrates! Even though T. glis is to some extent arboreal, most of the foraging occurs on the forest floor. It is often seen moving quickly in search for food in every nook and cranny of the forest understory. While in search of food, T. glis tends to use its snout for capturing its prey. The forepaws are used only for grabbing flying insects or objects just out of reach. T. glis eats very much in the same manner as a squirrel; it holds its food in its forepaws while sitting in a slouching position on its hind feet and rear. Although the foraging of T. glis is fairly general and unspecialized, tree shrews have a unique way of digesting fruit. During consumption they discard as much fiber as possible, decreasing the time of digestion. This digestive strategy is very similar to the one seen in fruit eating bats.
Animal Foods: amphibians; reptiles; eggs; insects; terrestrial worms
Plant Foods: leaves; seeds, grains, and nuts; fruit
Primary Diet: omnivore
The primary habitat of T. glis is deciduous tropical forests. Common tree shrews have also been reportedly seen in fruit plantations and local gardens.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest
Other Habitat Features: agricultural
Common tree shrews are known to live about 2 to 3 years in the wild. However, the longest-lived common tree shrew and tree shrew in general was in captivity for 12 years and 5 months.
Range lifespan
Status: captivity: 12.5 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 2 to 3 years.
Average lifespan
Status: captivity: 12.4 years.
Tupaia came from the Malay word “tupai,” meaning squirrel. This is fitting since common tree shrews, with their pointy snouts and bushy tails, bear a resemblance to squirrels. However, T. glis can be distinguished from squirrels by the absence of long whiskers. The genus Tupaia is known to encompass species with the least specialized characteristics of all tree shrews. This is in part due to the semi-terrestrial lifestyles of species in this genus. Although arboreal tree shrews tend to have a relatively small body size with a short snout, a long tail, eyes facing forward, and poorly developed claws, terrestrial tree shrews have a larger body size with a long snout, short tail, eyes oriented laterally and well-developed claws. Tupaia glis has characteristics that are intermediate to these extremes.
Tupaia glis has an average body weight of 142 grams, a head and body length of 19.5 cm and tail length of 16.5 cm. Its pelage is dense and dark brown on the dorsal region of the body and orange-rufous ventrally. A pale shoulder stripe is present. Multiple subspecies and races are designated at decreasing latitude in the Malaysia Peninsula; these are based on progressive lightening of the dorsal color. There is no sexual dimorphism present in common tree shrews.
All digits have long, sharp claws, which are used for climbing. Tupaia glis has small ears and moderately sized eyes compared to most small mammals such as rodents and shrews; the eyes are positioned laterally.
Average mass: 142 g.
Average length: 19.5 cm.
Sexual Dimorphism: sexes alike
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 200 g.
Average basal metabolic rate: 0.522 W.
Natural predators of Tupaia glis include snakes, birds of prey, and small carnivores. In the literature there is no reference to any particular predators, however a few possible canidates are yellow throated martens (Martes flavigula), Wagler's pitviper (Tropidolaemus laticinctus), red tail racers and hawks. These species could be possible predators since they all are diurnal, hunt at the same forest level that common tree shrews are found, and have been reported to prey on other arboreal, small mammals.
Anti-predator Adaptations: cryptic
For the most part, common tree shrews are monogamous. The union between females and males seems to be prominent and permanent as revealed by scent marking between the pair and sharing of the same territory. However, monogamy in this species may be the result of some unexplained ecological constraints.
An exception to strict monogmamy has been noted in Singapore, where a polygynous mating system occurs. In this case, a male's home range may encompass the home ranges of several females, leading him to a polygynous mating system. Home ranges of like-sexxed individuals do not overlap.
Another deviation from a monogamous system is seen in captivity, where one male dominates completely all other males, and only the dominant male mates with the females.
Mating System: monogamous ; polygynous
Although T. glis has a year round breeding season in the wild, breeding has been shown to peak between February and June on the Malaysian Peninsula. The finding that T. glis females experience estrus during December followed by another estrus, with births occurring in February and April, further suggests a February to June breeding peak. Kawamichi and Kawamichi (1982) reported that T. glis is reproductively inactive from August to November.
The estrous cycles last anywhere from 8 to 39 days and gestation has been reported to extended from 40 to 52 days. Reproduction in T. glis is characterized by delayed implantation of the blastocyst despite the female being in estrus during the interbirth phase. This maximizes the number of offspring that a female can produce in a lifetime.
Common tree shrews have two pairs of teats and can produce up to 3 offspring per pregnancy. The young are altricial and have a birth weight around 10 to 12 grams. Ears and eyes do not begin to open until 10 and 20 days after birth, respectively. Young develop slowly while still in the nest and feeding off their mother’s milk. After 36 days, they are able to leave the nest and are then weaned. Their development after leaving the nest is much more rapid. Both male and female offspring become sexual mature within 3 months. Females can start producing young as early as 4.5 months of age. Since gestation is relatively short, and maturation is quick, common tree shrews are very good colonizers.
Breeding interval: The time elapsing between subsequent litters in this species is not known.
Breeding season: The breeding season peaks during February to June.
Range number of offspring: 1 to 3.
Range gestation period: 40 to 52 days.
Average weaning age: 36 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 3 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 3 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous ; delayed implantation
Average birth mass: 12.94 g.
Average number of offspring: 2.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 90 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 90 days.
Common tree shrews are unique in their basic parental care. An unusual component is the construction of two separate nests, one for the parents to sleep in and another where the offspring are kept. Nests are often made by the male in holes, trees, under roots, or in hollow bamboo, and are filled with dry leaves.
Although it is unusual among mammals for a male to build the nest for the young, even more extraordinary is the small amount of time the mother spends with her offspring! Female common tree shrews visit their young every 48 hours to nurse them for 10 to 15 minutes. In that time, an offspring will receive 5 to 15 grams of milk that is high in protein and low in carbohydrates. The maternal care does not include any toilet care. The total average amount of time that a female spends with her offspring while in nestling phase is only about an hour and a half.
Since parental care is very restricted, the parents would not be able to identify their offspring without scent marking the young or the nest. If this is not done, the female may dispose of her young.
After 36 days, juveniles depart from their nest and join their parents in the other nest. Once the offspring have joined their parents in one nest they are completely weaned of their mother's milk and resemble miniature models of their parents. Parental care is still limited when the offspring have joined their parents in one nest.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Protecting: Male, Female); post-independence association with parents
La tupaia comuna (Tupaia glis) és un petit mamífer de la família dels tupaids. La llargària corporal mitjana és de 16-21 cm i el pes mitjà de 190 g, amb colors variats: una part superior de color marró vermellós, gris o negre i un ventre blanquinós. La seva llarga i espessa cua és d'un color marró grisós i gairebé iguala la llargària del cos. Les potes són nues i tenen ungles afilades i hi ha un tros de pell nua sobre el seu llarg musell. No hi ha gaire diferència entre sexes.
Tana obecná (Tupaia glis) je malý savec z čeledi tanovitých (Tupaiidae). Průměrná tělesná délka se pohybuje mezi 16 až 21 cm a průměrná hmotnost okolo 190 g. Barva srsti je velice různorodá. Od rudě hnědé, našedlé až černé, břicho je bělavé. Její dlouhý ocas, který dosahuje délky 12–21 cm je hustě osrstěný a téměř dosahuje stejné délky, jako celé tělo tany. Tlapky jsou holé, ale mají ostré drápky a i nad nosem má neosrstěné místo. Obě pohlaví jsou si velmi podobná.
Tana obecná patří k největším zástupcům své čeledi. Obývá převážně jihovýchodní Asii, zvláště nížiny v deštných lesích Thajska, Malajsie, Indonésie a blízkých ostrovů.
Tana obecná je denní a velice mrštné zvíře, které před nebezpečím dokáží velice rychle uprchnout. Přes noc tany spí nejčastěji v dutině padlého stromu nebo mezi kořeny. Obývají jak stromy, tak i, a to je u tohoto druhu běžnější, zem. Zde aktivně hledají potravu, kterou tvoří především hmyz (zvláště mravenci), ovoce, listy, pupeny, semena a zřejmě i drobné myšky a malí ptáci. Žije většinou samotářsky, ale přílišnou výjimkou není ani život v párech.
Rozmnožuje se v průběhu celého roku. Svá hrubá hnízda si staví především v dutinách padlého stromu nebo mezi kořeny a v Malajsii, kde je rozmnožování tan sledováno nejčastěji, rodí samice po 46 až 50 dnech jedno, nebo méně častěji až tři mláďata. Ta se rodí zcela holá a slepá a hnízdo opouštějí zhruba po 33 dnech.
Tana obecná je nejpočetnějším a nejčastěji chovaným druhem ve své čeledi. Jelikož se daří tany obecné hojně rozmnožovat i v zajetí, zatím jim vážná nebezpečí nehrozí. Má také největší lokalitu rozšíření a proto je v Červeném seznamu IUCN ohodnocen jako málo dotčený druh.
Obrázky, zvuky či videa k tématu tana obecná ve Wikimedia Commons
Galerie tana obecná ve Wikimedia CommonsTana obecná (Tupaia glis) je malý savec z čeledi tanovitých (Tupaiidae). Průměrná tělesná délka se pohybuje mezi 16 až 21 cm a průměrná hmotnost okolo 190 g. Barva srsti je velice různorodá. Od rudě hnědé, našedlé až černé, břicho je bělavé. Její dlouhý ocas, který dosahuje délky 12–21 cm je hustě osrstěný a téměř dosahuje stejné délky, jako celé tělo tany. Tlapky jsou holé, ale mají ostré drápky a i nad nosem má neosrstěné místo. Obě pohlaví jsou si velmi podobná.
Tana obecná patří k největším zástupcům své čeledi. Obývá převážně jihovýchodní Asii, zvláště nížiny v deštných lesích Thajska, Malajsie, Indonésie a blízkých ostrovů.
Tana obecná je denní a velice mrštné zvíře, které před nebezpečím dokáží velice rychle uprchnout. Přes noc tany spí nejčastěji v dutině padlého stromu nebo mezi kořeny. Obývají jak stromy, tak i, a to je u tohoto druhu běžnější, zem. Zde aktivně hledají potravu, kterou tvoří především hmyz (zvláště mravenci), ovoce, listy, pupeny, semena a zřejmě i drobné myšky a malí ptáci. Žije většinou samotářsky, ale přílišnou výjimkou není ani život v párech.
Rozmnožuje se v průběhu celého roku. Svá hrubá hnízda si staví především v dutinách padlého stromu nebo mezi kořeny a v Malajsii, kde je rozmnožování tan sledováno nejčastěji, rodí samice po 46 až 50 dnech jedno, nebo méně častěji až tři mláďata. Ta se rodí zcela holá a slepá a hnízdo opouštějí zhruba po 33 dnech.
Tana obecná je nejpočetnějším a nejčastěji chovaným druhem ve své čeledi. Jelikož se daří tany obecné hojně rozmnožovat i v zajetí, zatím jim vážná nebezpečí nehrozí. Má také největší lokalitu rozšíření a proto je v Červeném seznamu IUCN ohodnocen jako málo dotčený druh.
Das Gewöhnliche Spitzhörnchen oder Gewöhnliche Tupaja (Tupaia glis) ist eine Säugetierart aus der Familie der Spitzhörnchen (Tupaiidae). Es zählt zu den bekanntesten und besterforschten Vertretern dieser Gruppe.
In der Roten Liste gefährdeter Arten der Weltnaturschutzunion IUCN ist das Gewöhnliche Spitzhörnchen als nicht gefährdet (Least Concern) aufgeführt.[1]
Mit einer Kopfrumpflänge von rund 19 Zentimetern und einem Gewicht von rund 140 Gramm zählt das Gewöhnliche Spitzhörnchen zu den mittelgroßen Vertretern seiner Familie. Sein Fell ist an der Oberseite bräunlich und an der Unterseite rötlich-orange gefärbt. Sein buschiger Schwanz ist ungefähr so lang wie der Körper. Der Kopf ist durch eine verlängerte Schnauze und durch relativ kleine Ohren und Augen gekennzeichnet. Die Füße tragen jeweils fünf Zehen, die in scharfen, zum Klettern geeigneten Krallen enden.
Gewöhnliche Spitzhörnchen kommen südlich des 10. nördlichen Breitengrades im Süden Thailands, auf der Malaiischen Halbinsel und auf den an der Küste gelegenen Inseln bis nach Singapur vor.[1] Spitzhörnchen auf Sumatra, auf Bangka, im Westen von Java und im Süden von Borneo, die bis zum Jahr 2013 dem Gewöhnlichen Spitzhörnchen zugerechnet wurden, gelten heute als eigenständige Arten (T. discolor auf Bangka, T. ferruginea auf Sumatra, T. hypochrysa im Westen von Java und T. saltanaa im Süden von Borneo).[2]
Gewöhnliche Spitzhörnchen leben vorrangig in ursprünglichen tropischen Regenwäldern mit Bestand von Flügelfruchtgewächsen, sind aber auch in Sekundärwald, Plantagen, Obstgärten und in der Nähe von Siedlungen gesichtet worden.[3]
Der ursprüngliche Lebensraum dieser Tiere sind tropische Wälder, mittlerweile findet man sie jedoch auch in Plantagen und manchmal sogar in Gärten. Sie sind tagaktiv, die Nacht verbringen sie in Nestern in Baumwurzeln oder hohlen Baumstämmen verborgen, um tagsüber auf Nahrungssuche zu gehen. Gewöhnliche Spitzhörnchen sind in erster Linie Bodenbewohner, manchmal klettern sie zur Nahrungssuche auch auf Bäume.
Zum Sozialverhalten dieser Tiere gibt es unterschiedliche Angaben. Oft werden sie als monogame Spezies bezeichnet, bei der die Partner in langjährigen Beziehungen zusammenleben und ein gemeinsames Territorium bewohnen, das sie mit dem Sekret ihrer Duftdrüsen markieren. Andere Beobachtungen sprechen davon, dass sich das Gebiet eines Männchens mit dem mehrerer Weibchen überlappt, wobei die Territorien der Männchen größer als die der Weibchen sind. Ob beide Lebensweisen vorkommen oder ob es sich um falsche Beobachtungen handelt, ist noch ungeklärt.
Gewöhnliche Spitzhörnchen sind Allesfresser. Auf ihrem Speiseplan stehen sowohl Insekten und kleine Wirbeltiere als auch Samen, Früchte und Blätter. Oft verzehren sie ihre Nahrung in eichhörnchenähnlicher Weise: Sie sitzen auf den Hinterbeinen und halten die gefundene Nahrung mit den Vorderpfoten.
Der Höhepunkt der Paarungszeit liegt zwischen Februar und Juni, obwohl sie sich das ganze Jahr über fortpflanzen können. Die Tragzeit liegt zwischen sechs und acht Wochen, wonach ein bis drei Jungtiere zur Welt kommen, die zunächst nackt und blind sind. Wie bei den meisten Spitzhörnchen lässt sich auch bei ihnen das seltene Säugen beobachten: die Jungtiere werden in einem eigenen Nest untergebracht, und die Mutter kommt nur alle zwei Tage vorbei, um sie zu säugen. Trotzdem wachsen Jungtiere aufgrund der fettreichen Milch sehr schnell, schon nach fünf Wochen sind sie entwöhnt und mit drei bis vier Monaten geschlechtsreif.
Während in freier Natur ihre Lebenserwartung bei rund zwei bis drei Jahren liegen dürfte, werden sie in menschlicher Obhut bis zu zwölf Jahre alt.
In manchen Regionen gelten sie als Plage, da sie sich manchmal in Plantagen aufhalten und Früchte verzehren, und werden dementsprechend verfolgt. Da ihr Fleisch als ungenießbar gilt, haben sie von dieser Seite keine Verfolgung zu befürchten. Im Vergleich zu anderen Spitzhörnchenarten gelten sie als häufig.
Tupaia glis ist im Anhang II des Washingtoner Artenschutzübereinkommen aufgeführt.[1]
Das Gewöhnliche Spitzhörnchen oder Gewöhnliche Tupaja (Tupaia glis) ist eine Säugetierart aus der Familie der Spitzhörnchen (Tupaiidae). Es zählt zu den bekanntesten und besterforschten Vertretern dieser Gruppe.
In der Roten Liste gefährdeter Arten der Weltnaturschutzunion IUCN ist das Gewöhnliche Spitzhörnchen als nicht gefährdet (Least Concern) aufgeführt.
It-Tupaja komuni (Tupaia glis) huwa speċi ta' mammiferu plaċentat ta' daqs żgħir mifrux fix-Xlokk ta' l-Asja.
It-Tupaja komuni (Tupaia glis) huwa speċi ta' mammiferu plaċentat ta' daqs żgħir mifrux fix-Xlokk ta' l-Asja.
The common treeshrew (Tupaia glis) is a small mammal in the treeshrew family Tupaiidae, and is native to Thailand, Malaysia, and Indonesia. It has been listed as Least Concern by IUCN as it remains common and displays some adaptability to ongoing habitat loss.[1]
The common treeshrew is one of the largest among treeshrews. Average body length is between 16 and 21 cm (6.3 and 8.3 in), and average weight is around 190 g, with varying colours of reddish-brown, greyish or black upper parts and whitish belly. Its long, bushy tail is dark greyish-brown and almost reaches the length of the body. The paws are bare with sharp nails, and with a naked patch of skin above its long nose. Both sexes are similar. The animal has a head and body length of 13–21 cm and a tail length of 12–20 cm.[3] The common treeshrew usually has a white, pale stripe on each shoulder.
The two subspecies are T. g. longipes and T. g. salatana, with T. g. longipes being duller in color than T. g. salatana. The underparts of T. g. longipes are dull buff to reddish-buff, and the underside of the tail is greyish. The underparts and underside of the tail are dark reddish in T. g. salatana. Similar species are Tupaia splendidula and Tupaia montana.
Common treeshrews occur south of about 10°N latitude in southern Thailand through mainland Malaysia and adjacent coastal islands to Singapore. They inhabit protected areas, including the Pasoh Forest Reserve on the Malay Peninsula and Krau Wildlife Reserve.[1] In Indonesia, they are found on the islands of Siberut, Batu, Sumatra, Java, Bangka, Riau, Lingga and Anambas.[4] Usually they are found in primary dipterocarp forest, but are tolerant to some degree of habitat modification. They have also been recorded from secondary forest, plantations, fruit orchards, and trees near housing areas.[5]
Common treeshrews are probably present throughout the lowlands and hills up to 1,100 m (3,600 ft) in the Kelabit Highlands of Borneo. The subspecies T. g. longipes occurs in the north of Borneo, in Sarawak, and in East Kalimantan, including Sabah. The subspecies T. g. salatana occurs in the south of Rajang River and Kayan River in Borneo.[6]
Common treeshrews are active during the day, and forage for food alone or in pairs, mainly on the ground, among shrubs and tree holes. They feed on fruits, seeds, leaves, and insects, especially ants and spiders.[7] They are also reported to catch lizards.
They are very agile in climbing both large vertical tree trunks and bushes, and occasionally jump from stems of a young tree to that of another as much as 60 cm (24 in) away. Their climbing is concentrated in lower heights. They frequently scent-mark their territories by chest and anogenital rubbing with a secretion from glands on chest and scrotum. Adult males are more secretory than females and juveniles. In the Bukit Timah Nature Reserve, mean home ranges of adult males were estimated at 10,174 m2 (109,510 sq ft), of adult females at 8,809 m2 (94,820 sq ft), of juvenile males at 7,527 m2 (81,020 sq ft), and of juvenile females at 7,255 m2 (78,090 sq ft), with partial overlaps between male and female ranges varying from 0.4% to 56.8%. Home ranges of adult residents of the same sex overlap to a lesser degree than those of opposite sexes. A male's range may include the ranges of two or three females. A high overlap between ranges of one adult male and one adult female indicates they form a stable pair. Juvenile ranges of either sex adjoin or overlap with ranges of adults, suggesting the juveniles are family members. Individuals of the same sex are involved in aggressive territorial chases.[8]
Juvenile males depart from their family's territory sooner than juvenile females.[7]
Both sexes of common treeshrews are sexually mature at the age of about three months. In captivity, females give birth for the first time at the age of about 4.5 mo, usually in February. A postpartum oestrus results in more births in April. Their oestrus cycle is eight to 39 days, and the gestation period lasts 40 to 52 days, after which a litter of one to three individuals is born. The newborn offspring weigh about 10 to 12 grams. Females suckle their young every other day, and neglect their young as long as possible. They would not even be able to identify their own young if they did not mark them with the scent produced from glands in their sternum and abdomen. Juveniles leave the nest between 25 and 35 days of age. Longevity of a captive common treeshrew has been recorded as 12 yr and 5 mo.[7]
From October to December, common treeshrews are reproductively inactive.[8] The mating season starts at the onset of the monsoon season in December and lasts until February. Oestrus and proestrus behavior is characterized by adult males pursuing adult females. Males emit chattering, and appear to be extremely excited. They also chase each other and fight. Females do not actively choose a partner among the male participants of chases. The dominant male gains access to females.[9]
In tropical rainforest habitats in West Malaysia, population density varies from two to five animals per hectare. Their annual breeding coincides with the abundance of invertebrates after the dry season. Their main reproductive period is between February and June, and their litter size is invariably two. Some females breed more than once a season, and the age at first pregnancy is seven months. The main period of emigration or mortality of young is during the breeding period or monsoon.[10]
The species was first described in February 1820 by the French explorers Pierre-Médard Diard and Alfred Duvaucel in their jointly written article "Sur une nouvelle espèce de Sorex — Sorex Glis", which is preceded by an illustration. They observed specimens in Penang and Singapore, and considered them a species of Sorex, and not as a new genus.[2] Between 1821 and 1940, several zoologists described the species from other areas. The species still retains many forms of uncertain rank and validity, and is pending a detailed study. Some forms were formerly considered synonyms of Tupaia glis; some were elevated to species level. Synonyms include:[4]
Common treeshrews are threatened due to deforestation and ensuing human activities in agriculture (for example, using trenchers to dig ditches), plantations, and commercial logging. Moreover, other pressures, such as hunting for food and sport, can create pressure to the species.[4]
Tupaia glis is used by researchers as animal models for human diseases because of their close relationship to primates, and their well-developed senses of vision and hearing. Research studies have included hepatitis.[12] Another instance has been documented where an individual of Tupaia glis developed breast cancer.[13]
The common treeshrew (Tupaia glis) is a small mammal in the treeshrew family Tupaiidae, and is native to Thailand, Malaysia, and Indonesia. It has been listed as Least Concern by IUCN as it remains common and displays some adaptability to ongoing habitat loss.
La arbosoriko (Tupaia glis, "tupajo ordinara") estas specio el la ordo de tupajuloj kaj familio de tupajedoj, kaj loĝas en la plej suda parto de la ĉina ĉeftero, t.e. en la orienta parto de Junano, Gŭangŝjio kaj Hajnano.
Ĝi aspekte tre similas al la sciuro, sed ĝia buŝo estas pinta kaj maldika, kaj la vosto plata kaj larĝa. Ĝi longas 16-20 centimetrojn, pezas 120-180 gramojn kaj ĝia vosto estas longa je 15-18 centimetroj. Ĝi hvas mallongajn kaj rondajn orelojn kaj fortajn krurojn, sur kiuj troviĝas po kvin fingroj, kies ungoj estas kurbaj kaj akraj; kaj senhara estas ĝia karna plando. Inter ĝiaj dentoj ne troviĝas rimarkinda diferenco kaj ĝiaj incizivoj estas akraj. Ĝi estas kovrita de olivgrizaj haroj, escepte de brunflavaj kaj grizbrunaj haroj ĉe la abdomeno; kaj sur la flankoj de ĝia kolo troviĝas du brunflavaj vertikalaj mallarĝaj strioj.
La arbosorikoj vivas en la tropika kaj subtropika zonoj, de ebenaĵoj ĝis montetoj 1 000 metrojn super la marnivelo. Ili ofte vidiĝas ĉe rando de arbaro kaj piedo de monto kaj loĝas en arbotruo aŭ terkavo.
Ili vigliĝas en tago, precipe en frumateno kaj vesperkrepusko, kaj aktivadas inter velkintaj kaj putrintaj folioj kaj brancoj. Ili serĉas manĝaĵojn en falintaj arboj kaj ŝtonamasoj. Satmanĝinte, ili eligas krion de "kvivit, kvivit". Ĝenerale, ili saltadas nur inter malaltaj arbobranĉoj kaj lianoj, sed ne povas kiel sciuro grimpi sur branĉojn de altaj arboj aŭ saltadi inter ili. Renkontinte malamikojn, ili tuj sin kaŝas inter branĉetojn. Kiel aliaj musoj ili havas siajn difinitajn vojliniojn. Tiu orientalisa specio ne timas homojn. Laŭdire, ĝi eĉ restis senmova, kiam oni fotis ĝin en la distanco de nur unu paŝo for de ĝi. Kelkfoje ĝi kaŝe eniras en domon por ŝtelrigardi. Ĝi manĝas ĉefe insektojn kaj samtempe ankaŭ birdetojn, birdovojn kaj malgrandajn musojn; iafoje ĝi sin nutras ankaŭ per sovaĝaj fruktoj, junaj folioj kaj semoj. Lokanoj diris, ke la arbosoriko ŝatas trinki akvon kaj sin bani en ĝi. Ĝi estas enfermiĝema, nervoza kaj batalema sed facile bredebla. La arbosorikino konstruas neston en arbotruo aŭ en terkavo por tie naski. La pariĝo okazas ĉiun printempon. Ĝenerale, la arbosorikino naskas 3-4 idojn unufoje ĉiujare. La gravedeco daŭras ĉ. 50 tagojn. Ĝi mamnutras siajn idojn 40 tagojn. Ili maturiĝas post tri-kvar monatoj.
La arbosoriko (Tupaia glis, "tupajo ordinara") estas specio el la ordo de tupajuloj kaj familio de tupajedoj, kaj loĝas en la plej suda parto de la ĉina ĉeftero, t.e. en la orienta parto de Junano, Gŭangŝjio kaj Hajnano.
La tupaya común (Tupaia glis) es un pequeño mamífero de la familia de los Tupaidos.[2] Su longitud media es de 16-21 cm y el peso medio de 190 g, con colores variados: una parte superior de color marrón verdoso, gris o negro, y el vientre blanco. Su larga y espesa cola es de un color marrón grisáceo y casi es tan larga como el cuerpo. Las patas no tienen pelo y tiene unas garras afiladas, y también hay un trozo de piel desnuda sobre su largo hocico. No hay mucha diferencias entre los dos sexos.
Viven en el sudeste de Asia. Se encuentra en las selvas tropicales de tierras bajas de Tailandia, Malasia, Singapur e Indonesia. La tupaya común es un animal diurno, que durante el día busca alimentos solo o en pareja, en el suelo o en los árboles, aunque es principalmente arbóreo. Se alimenta de insectos, frutos y hojas.
La tupaya común (Tupaia glis) es un pequeño mamífero de la familia de los Tupaidos. Su longitud media es de 16-21 cm y el peso medio de 190 g, con colores variados: una parte superior de color marrón verdoso, gris o negro, y el vientre blanco. Su larga y espesa cola es de un color marrón grisáceo y casi es tan larga como el cuerpo. Las patas no tienen pelo y tiene unas garras afiladas, y también hay un trozo de piel desnuda sobre su largo hocico. No hay mucha diferencias entre los dos sexos.
Viven en el sudeste de Asia. Se encuentra en las selvas tropicales de tierras bajas de Tailandia, Malasia, Singapur e Indonesia. La tupaya común es un animal diurno, que durante el día busca alimentos solo o en pareja, en el suelo o en los árboles, aunque es principalmente arbóreo. Se alimenta de insectos, frutos y hojas.
Tupaia glis Tupaia generoko animalia da. Scandentia ordenaren barruko ugaztuna da. Tupaiidae familian sailkatuta dago.
Tupaia hau 30-45 cm luze da, bizkarraldea marroi argia eta orban gris, marroixka edo beltzaranekikoa eta sabelaldea zurixka duena.[3]
Tupaia glis Tupaia generoko animalia da. Scandentia ordenaren barruko ugaztuna da. Tupaiidae familian sailkatuta dago.
Tupaia hau 30-45 cm luze da, bizkarraldea marroi argia eta orban gris, marroixka edo beltzaranekikoa eta sabelaldea zurixka duena.
Tupaija (Tupaia glis) on tupaijoiden sukuun kuuluva laji. Häntä on oravamaisen tuuhea. Myös turkki on tuuhea ja sen väri on yläpuolella tumman ruskea ja alapuolelta oranssinpunertava. Tupaijaa tavataan Kaakkois-Aasiassa ja sitä esiintyy metsissä. Yksilö tulee sukukypsäksi kolmen kuukauden iässä. Paritteluaika on helmikuulta kesäkuulle. Tupaija tekee lehdillä alustetun pesän ja tekijänä on yleensä koiras. Pesä sijaitsee esimerkiksi puun kolossa. Naaraan tiineys kestää 40–52 vuorokautta. Poikasia syntyy kerrallaan yhdestä kolmeen. Eläin on kaikkiruokainen ja syö enimmäkseen niveljalkaisia, lehtiä, siemeniä ja hedelmiä.[3]
Tupaija (Tupaia glis) on tupaijoiden sukuun kuuluva laji. Häntä on oravamaisen tuuhea. Myös turkki on tuuhea ja sen väri on yläpuolella tumman ruskea ja alapuolelta oranssinpunertava. Tupaijaa tavataan Kaakkois-Aasiassa ja sitä esiintyy metsissä. Yksilö tulee sukukypsäksi kolmen kuukauden iässä. Paritteluaika on helmikuulta kesäkuulle. Tupaija tekee lehdillä alustetun pesän ja tekijänä on yleensä koiras. Pesä sijaitsee esimerkiksi puun kolossa. Naaraan tiineys kestää 40–52 vuorokautta. Poikasia syntyy kerrallaan yhdestä kolmeen. Eläin on kaikkiruokainen ja syö enimmäkseen niveljalkaisia, lehtiä, siemeniä ja hedelmiä.
Le Toupaye commun ou Tupaïa commun (Tupaia glis) est un mammifère de la famille des Tupaiidae qui se rencontre en Asie du Sud-est, de la Thaïlande à l'Indonésie, essentiellement dans les forêts tropicales. Il peut mesurer corps et tête 22 cm de long avec une queue de 20 cm.
Le mot toupaye vient du malais « tupai » qui veut dire écureuil, animal auquel il ressemble autant par son apparence que par son comportement, bien qu'il se nourrisse d'arthropodes, de fruits et de feuilles (Selon ADW).
Le Tupaye commun a une courte queue broussailleuse et un long museau pointu. Certains ouvrages affirment qu'il n'est pas arboricole, qu'il vit au sol et cherche dans l'humus de la forêt tropicale et dans les vieilles souches d'arbres morts des larves de coléoptères, des vers de terre et des insectes[2] ; d'autres ouvrages le décrivent au contraire comme un animal essentiellement arboricole, construisant son nid dans les arbres et passant beaucoup de temps à chercher des fruits et insectes dans la litières de la forêt, ayant une période de gestation d'environ 7 semaines, soit près de 50 jours, et mettant à bas une portée de un à trois petits[3].
Le Toupaye commun ou Tupaïa commun (Tupaia glis) est un mammifère de la famille des Tupaiidae qui se rencontre en Asie du Sud-est, de la Thaïlande à l'Indonésie, essentiellement dans les forêts tropicales. Il peut mesurer corps et tête 22 cm de long avec une queue de 20 cm.
Le mot toupaye vient du malais « tupai » qui veut dire écureuil, animal auquel il ressemble autant par son apparence que par son comportement, bien qu'il se nourrisse d'arthropodes, de fruits et de feuilles (Selon ADW).
Le Tupaye commun a une courte queue broussailleuse et un long museau pointu. Certains ouvrages affirment qu'il n'est pas arboricole, qu'il vit au sol et cherche dans l'humus de la forêt tropicale et dans les vieilles souches d'arbres morts des larves de coléoptères, des vers de terre et des insectes ; d'autres ouvrages le décrivent au contraire comme un animal essentiellement arboricole, construisant son nid dans les arbres et passant beaucoup de temps à chercher des fruits et insectes dans la litières de la forêt, ayant une période de gestation d'environ 7 semaines, soit près de 50 jours, et mettant à bas une portée de un à trois petits.
Tupai akar[4] (Tupaia glis Diard) adalah sejenis mamalia kecil anggota suku tupai (Tupaiidae). Hewan ini menyebar di wilayah Indonesia bagian barat (Sumatra, Jawa, dan Kalimantan), Semenanjung Malaya, dan Palawan, serta pulau-pulau kecil di sekitarnya[5]. Ada pula yang menyebutnya tupai tanah[6].
Tupai bertubuh sedang hingga besar, kepala dan badan antara 170-235 mm, ekor 170-242 mm, dan kaki belakang 45-56 mm[4]. Berat badannya berkisar antara 85-190 g[6].
Punggung berwarna cokelat kemerahan (tengguli) dan ekor kehitam-hitaman; sementara perut berwarna abu-abu kekuning-kuningan (bungalan).[4][6] Biasanya terdapat coret atau garis pucat di bahunya[4]. Permukaan bawah ekor gundul, sehingga ekor tampak pipih[6]. Anak jenis T.g. longipes sisi perutnya berwarna bungalan kusam sampai bungalan kemerahan, sementara sisi bawah ekornya keabu-abuan. Sedangkan T.g. salatana sisi perut dan sisi bawah ekornya kemerahan tua.[4]
Aktif mencari makan pada waktu siang hari (diurnal)[4][6]. Tupai akar hidup berpasangan, dan mempunyai kawasan yang dijaga ketat (teritori)[6].
Tupai ini acap terlihat berkeliaran di sekitar pohon tumbang atau di dahan-dahan di wilayah terbuka dengan sedikit pohon, atau di permukaan tanah[4]. Makanannya berupa semut, rayap, kumbang, laba-laba, dan buah-buahan, biji serta tunas[6]. Kadang-kadang juga memangsa kadal dan tikus kecil[6].
Tupai akar mendiami hutan dataran rendah sampai ketinggian kurang dari 1.500 meter di atas permukaan laut dan kadang-kadang di wilayah perkebunan di Jawa, Sumatra, dan Kalimantan[6]. Di Kalimantan tercatat hingga ketinggian 1.100 m dpl., di hutan dan kebun serta perkebunan[4]. Biasanya tupai ini ditemukan dalam hutan primer tetapi juga sering dijumpai di hutan sekunder, perkebunan, kebun buah, dan pohon-pohon di dekat daerah perumahan[7].
Di Kalimantan dikenal dua anak jenisnya[4]:
Tupai akar (Tupaia glis Diard) adalah sejenis mamalia kecil anggota suku tupai (Tupaiidae). Hewan ini menyebar di wilayah Indonesia bagian barat (Sumatra, Jawa, dan Kalimantan), Semenanjung Malaya, dan Palawan, serta pulau-pulau kecil di sekitarnya. Ada pula yang menyebutnya tupai tanah.
La tupaia comune (Tupaia glis) è una specie di tupaia diffusa a sud dell'istmo di Kra in Thailandia, Malaysia, Singapore, Sumatra, Giava ed alcune isole minori indonesiane circostanti, dove vive nella foresta tropicale, colonizzando anche le piantagioni ed i giardini pubblici alberati.
Se ne conoscono numerose sottospecie:
Misura una ventina di cm di lunghezza più almeno 16 cm di coda, per un peso che raggiunge i 150 g.
Il pelo è bruno scuro sul dorso e giallo-rossiccio sul ventre: sulle spalle corre una striatura chiara.
Fra le tupaie è la meno specializzata: mentre le tupaie più prettamente arboricole hanno piccole dimensioni, muso corto, occhi rivolti in avanti, lunga coda e piccole unghie e quelle più strettamente terrestri hanno dimensioni maggiori, muso allungato, occhi orientati lateralmente e unghie ben sviluppate, la tupaia comune ha caratteri intermedi fra queste due famiglie.
A differenza di molte tupaie, la tupaia comune ha abitudini diurne. Vive in territori ben definiti, che sono più estesi per i maschi che per le femmine: quando si formano le coppie, tuttavia, ambedue gli individui e la loro progenie non ancora indipendente contribuiscono alla difesa del territorio da altri individui.
Per marcare il territorio, oltre alle feci ed alle urine, le tupaie utilizzano delle ghiandole odoripare situate una nello sterno e l'altra nell'addome: per marcare il territorio, basta loro sfregarsi su un oggetto o su un altro animale.
Le tupaie comuni passano la maggior parte del tempo al suolo, alla ricerca di invertebrati e piccoli vertebrati da mangiare, che trovano grufolando nel substrato. Per mangiare, la tupaia si mette in posizione accovacciata come gli scoiattoli, portando il cibo alla bocca con le mani.
Le tupaie sono monogame: il maschio e la femmina si marcano a vicenda con le ghiandole odorifere. Un'eccezione è costituita dalle tupaie di Singapore, dove la sovrapposizione del territorio del maschio con territori di più femmine fa sì che il maschio si crei un vero e proprio harem. In cattività, fra gli animali tenuti insieme in un recinto, emerge un maschio dominante, che è l'unico che si accoppia con le femmine presenti.
Non c'è una stagione riproduttiva, definita, ma pare che si abbiano picchi delle nascite fra febbraio e giugno: la femmina, dopo una gestazione di un mese e mezzo circa, dà alla luce solitamente due cuccioli.
I cuccioli vendono tenuti in un nido apposito, mentre i genitori dormono in un nido separato nelle vicinanze: la madre visita il nido dei cuccioli per un quarto d'ora ogni due giorni, il che significa che i cuccioli passano con la madre un'ora e mezza durante tutta la loro vita. Per riconoscerli, la madre marca i cuccioli con le ghiandole odorifere: nessuna toeletta o pulizia del nido viene fatta.
Dopo lo svezzamento, che avviene dopo il mese d'età, i cuccioli vanno a dormire nel nido dei genitori. Le giovani tupaie raggiungono assai in fretta la maturità sessuale: a 3 mesi ambo i sessi sono pronti per l'accoppiamento.
La speranza di vita in cattività è di oltre 10 anni, cun un esemplare vissuto 12 anni e mezzo.
La tupaia comune (Tupaia glis) è una specie di tupaia diffusa a sud dell'istmo di Kra in Thailandia, Malaysia, Singapore, Sumatra, Giava ed alcune isole minori indonesiane circostanti, dove vive nella foresta tropicale, colonizzando anche le piantagioni ed i giardini pubblici alberati.
Se ne conoscono numerose sottospecie:
Tupaia glis anambae (Lyon, 1913) Tupaia glis batamana (Lyon, 1907) Tupaia glis belangeri (attualmente classificata come Tupaia belangeri) Tupaia glis carimatae (Miller, 1906) Tupaia glis castanea (Miller, 1903) Tupaia glis chrysomalla (Miller, 1900) Tupaia glis cognata (Chasen, 1940) Tupaia glis demissa (Thomas, 1904) Tupaia glis discolor (Lyon, 1906) Tupaia glis ferruginea (Raffles, 1821) Tupaia glis glis (Diard, 1820) Tupaia glis hypochrysa (Thomas, 1895) Tupaia glis jacki (Robinson & Kloss, 1918) Tupaia glis lacernata (Thomas & Wroughton, 1909) Tupaia glis longicauda (Kloss, 1911) Tupaia glis lucida (Thomas & Hartert, 1895) Tupaia glis muelleri (Kohlbrugge, 1895) Tupaia glis natunae (Lyon, 1911) Tupaia glis obscura (Kloss, 1911) Tupaia glis operosa (Robinson & Kloss, 1914) Tupaia glis pemangilis (Lyon, 1911) Tupaia glis phaeura (Miller, 1902) Tupaia glis pulonis (Miller, 1903) Tupaia glis raviana (Lyon, 1911) Tupaia glis redacta (Robinson, 1916) Tupaia glis riabus (Lyon, 1913) Tupaia glis salatana (Lyon, 1913) Tupaia glis siaca (Lyon, 1908) Tupaia glis siberu (Chasen & Kloss, 1927) Tupaia glis sordida (Miller, 1900) Tupaia glis tephrura (Miller, 1903) Tupaia glis ultima (Robinson & Kloss, 1914) Tupaia glis umbratilis (Chasen, 1940) Tupaia glis wilkinsoni (Robinson & Kloss, 1911)
Tupai Muncung Besar, Tupaia glis adalah haiwan mamalia kecil dalam keluarga Tupaiidae. Ia mempunyai purata panjang badan antara 16-21 cm dan purata berat sekitar 190g, dengan pelbagai warna: perang kemerahan, bahagian atas kelabu atau hitam dan permukaan perut putih. Ia mempunyai ekor kembang perang kelabu dan hampir sepanjang panjang badan. Tapak tangannya licin dengan kuku tajam, dan terdapat kulit licin dibahagian atas hidungnya. Kedua jantina mempunyai rupa yang sama.
Ia merupakan yang terbesar dalam kategoru tikus pokok (treeshrews), Tupai Muncung Besar tersebar di Asia Tenggara. Ia terdapat di hutan hujan tanah rendah Thailand, Malaysia, Singapura dan Indonesia.
Ia adalah haiwan diurnal, Tupai Muncung Besar aktif pada hari siang dan mencari makanan, bersendirian atau berpasangan, kebanyakannya atas tanah bawah belukar, walaupun ia arboreal. Permakannya terdiri dari serangga, buah, daun dan bahan sayuran lain. Sarangnya biasa dalam lubang batang pokok.
Tersebar luas sepanjang taburannya, Tupai Muncung Besar dinilai Kurang Dibimbangi dalam Daftar Merah IUCN Spesies Terancam.
Tupai Muncung Besar, Tupaia glis adalah haiwan mamalia kecil dalam keluarga Tupaiidae. Ia mempunyai purata panjang badan antara 16-21 cm dan purata berat sekitar 190g, dengan pelbagai warna: perang kemerahan, bahagian atas kelabu atau hitam dan permukaan perut putih. Ia mempunyai ekor kembang perang kelabu dan hampir sepanjang panjang badan. Tapak tangannya licin dengan kuku tajam, dan terdapat kulit licin dibahagian atas hidungnya. Kedua jantina mempunyai rupa yang sama.
Ia merupakan yang terbesar dalam kategoru tikus pokok (treeshrews), Tupai Muncung Besar tersebar di Asia Tenggara. Ia terdapat di hutan hujan tanah rendah Thailand, Malaysia, Singapura dan Indonesia.
Ia adalah haiwan diurnal, Tupai Muncung Besar aktif pada hari siang dan mencari makanan, bersendirian atau berpasangan, kebanyakannya atas tanah bawah belukar, walaupun ia arboreal. Permakannya terdiri dari serangga, buah, daun dan bahan sayuran lain. Sarangnya biasa dalam lubang batang pokok.
Tersebar luas sepanjang taburannya, Tupai Muncung Besar dinilai Kurang Dibimbangi dalam Daftar Merah IUCN Spesies Terancam.
De gewone toepaja (Tupaia glis) is een klein zoogdier uit de familie van de pijlstaarttoepaja's (Tupaiidae). De wetenschappelijke naam van het dier is voor het eerst geldig gepubliceerd door Diard in 1820.
De gewone toepaja heeft een rood-bruinachtig lichaam met een bruin-grijsachtige staart en kop, en heeft meestal een witte streep over de schouder lopen. Ook heeft het dier lange snuit met puntige tanden en een eekhoornachtig uiterlijk. De gewone toepaja wordt van kop tot romp 13-21 cm lang en de staart meet 12-20 cm.
Zijn gedrag en manier van voortbewegen is eekhoornachtig. Hij leeft solitair of paarsgewijs in een eigen territorium dat niet met andere toepaja's wordt gedeeld. Het is een alleseter, maar dierlijk voedsel, zoals insecten of zelfs nestvogels, vormt het hoofdbestanddeel van het dagelijks menu. Het is een dagactief dier.
Gewone toepajawijfjes kunnen meerdere keren per jaar jongen voortbrengen. Na een draagtijd van ongeveer 47 dagen brengt het wijfje 1 tot 3 jongen ter wereld, die in een nesthol in een boom worden grootgebracht. Na ongeveer 6 weken zijn de jongen zelfstandig.
Deze soort toepaja komt voor in Indonesië (Java en Sumatra), Maleisië (West-Maleisië) en Thailand.
Bronnen, noten en/of referentiesDe gewone toepaja (Tupaia glis) is een klein zoogdier uit de familie van de pijlstaarttoepaja's (Tupaiidae). De wetenschappelijke naam van het dier is voor het eerst geldig gepubliceerd door Diard in 1820.
Multimedia w Wikimedia Commons Tupaja pospolita[3] (Tupaia glis) – gatunek ssaka z rodziny tupajowatych zamieszkujący tereny od wschodniego Nepalu do południowo-wschodnich Chin, a także Tajlandię, Półwysep Malajski, Hajnan, Sumatrę, Jawę, Borneo i inne małe wyspy tego regionu[4]. Nazwa tupai pochodzi z malajskiego i oznacza wiewiórkę. Od czasu odkrycia tej rodziny tupaje były zaliczane do rzędu afrosorkowców (Afrosoricida) lub rodziny ryjkonosowatych (Macroscelididae). W 1920 roku Le Gros Clark na podstawie badań czaszki, mózgu i ogólnej budowy umieścił tupaje w rzędzie naczelnych (w 1945 tupaje zostały oficjalnie zaliczone do tego rzędu). W 1965 podano w wątpliwość ich dotychczasową klasyfikację ze względu na odmienny tryb życia od naczelnych. Obecnie tupaje tworzą osobny rząd i znajdują się między wysoko rozwiniętymi owadożernymi a prymitywnymi naczelnymi[5].
Mały ssak o zmiennym ubarwieniu i puszystym ogonie. Grzbiet ma ochrowy, czerwonawy, oliwkowy, szarobrązowy do czarnego, sierść na brzuchu białawą, jasno- lub ciemnobrązową, czasami z jaśniejszymi smugami. Tupaja przypomina wiewiórkę z wydłużonym pyszczkiem. Na podgardlu i w okolicach odbytu ma gruczoły, które wydzielają oleistą substancję. Uzębienie ma takie jak owadożerne.
2-3 lata, w niewoli dłużej.
Tropikalne lasy, plantacje owoców oraz ogrody.
Są aktywne w ciągu dnia i silnie terytorialne. Zagęszczenie osobników wynosi 2-12 na hektar (w zależności od dostępu do pożywienia). Areały osobnicze nie nakładają się na siebie, są znakowane moczem i wydzieliną ze specjalnych gruczołów (zapach utrzymuje się kilka dni). Źródłem silnego zapachu piżma jest mocz. Dzięki tym zapachowym śladom zwierzęta rozpoznają granice terytoriów, płeć osobnika oraz gotowość do godów. Osobniki tej samej płci (zarówno samce i samice), są natychmiast atakowane i przepędzane z terytorium. Po rozpoznaniu obcego zapachu, tupaja pospolita natychmiast znakuje to miejsce. Znakowanie dominującego osobnika działa odstraszająco. Eksperymenty przeprowadzone w niewoli pokazały, iż osobnik podległy ginie pod wpływem stresu, jeśli przebywa w tej samej klatce co dominant. Dominacja jednego osobnika nad drugim jest tak wielka, że nawet po umieszczeniu ich w innych klatkach, przy równoczesnym zachowaniu kontaktu wzrokowego między nimi, słabszy ginie po kilku tygodniach (mimo dostarczania odpowiedniej ilości pożywienia)[6]. Grupy rodzinne składają się z dorosłej pary i osobników młodocianych (do czasu osiągnięcia przez młode dojrzałości płciowej). Spotkania obojga partnerów są bardzo hałaśliwe. Oblizują sobie nawzajem pyszczki, obficie się przy tym śliniąc (rytuał ten może trwać nawet godzinę). Pary spędzają ze sobą prawie cały dzień, śpiąc ciasno zwinięte wokół siebie. Gniazdo budowane jest w pustych pędach bambusowych lub leżących pniach drzew (młode otrzymują własne gniazdo). Głównym pokarmem tupaj są owady, małe ssaki oraz owoce, liście i nasiona. Podczas jedzenia pokarm trzymają w przednich łapkach.
Samica może wydawać na świat potomstwo przez cały rok. Ciąża u tupaj trwa 40-52 dni. Po tym okresie rodzi się 1-3 (najczęściej 2) nagich, ślepych i głuchych młodych. Masa urodzeniowa wynosi 13 g. Matka odwiedza je co 48 godzin i karmi przez kilka minut. Po 36 dniach młode przenoszą się do gniazda rodziców. Po osiągnięciu dojrzałości płciowej (w wieku 3 miesięcy), młode są przepędzane przez matkę i ojca.
Do naturalnych wrogów tupai pospolitej należą węże, ptaki i drapieżne ssaki.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii niskiego ryzyka LC[2].
Tupaja pospolita (Tupaia glis) – gatunek ssaka z rodziny tupajowatych zamieszkujący tereny od wschodniego Nepalu do południowo-wschodnich Chin, a także Tajlandię, Półwysep Malajski, Hajnan, Sumatrę, Jawę, Borneo i inne małe wyspy tego regionu. Nazwa tupai pochodzi z malajskiego i oznacza wiewiórkę. Od czasu odkrycia tej rodziny tupaje były zaliczane do rzędu afrosorkowców (Afrosoricida) lub rodziny ryjkonosowatych (Macroscelididae). W 1920 roku Le Gros Clark na podstawie badań czaszki, mózgu i ogólnej budowy umieścił tupaje w rzędzie naczelnych (w 1945 tupaje zostały oficjalnie zaliczone do tego rzędu). W 1965 podano w wątpliwość ich dotychczasową klasyfikację ze względu na odmienny tryb życia od naczelnych. Obecnie tupaje tworzą osobny rząd i znajdują się między wysoko rozwiniętymi owadożernymi a prymitywnymi naczelnymi.
Tupaia glis é uma espécie de mamífero arborícola da família Tupaiidae. Pode ser encontrada na Indonésia, Malásia e Tailândia.
Tupaia glis é uma espécie de mamífero arborícola da família Tupaiidae. Pode ser encontrada na Indonésia, Malásia e Tailândia.
Tupaia glis[2][3][4] är en däggdjursart som först beskrevs av Pierre-Médard Diard 1820. Tupaia glis ingår i släktet Tupaia och familjen spetsekorrar.[5][6] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[5]
Arten är i genomsnitt 19,5 cm lång (huvud och bål), har en cirka 16,5 cm lång svans och väger omkring 142 g. Stora exemplar kan väga 200 g. Liksom andra spetsekorrar har den en spetsig nos och en yvig svans. Däremot har den bara ett fåtal kortare morrhår vad som skiljer den från de egentliga ekorrarna. Den täta pälsen har på ovansidan en mörkbrun färg och undersidan är täckt av rödbrun till orange päls. På axlarna förekommer en mer eller mindre tydlig ljus strimma. Vid alla fingrar och tår finns långa skarpa klor.[7]
Denna spetsekorre lever på södra Malackahalvön, Sumatra och Java samt på flera mindre öar i regionen. Arten når i bergstrakter 1400 meter över havet. Habitatet utgörs av skogar och dessutom besöks trädgårdar och trädodlingar.[1]
Tupaia glis är aktiv på dagen. Den klättrar i träd och annan växtlighet eller går på marken. Hannar och honor bildar vanligen monogama par som delar samma revir. I Singapore och kanske i andra delar av utbredningsområdet täcker hannens revir territorierna av flera vuxna honor och de parar sig med varandra. Revirets gränser och familjemedlemmar markeras med körtelvätska och dessutom lämnas urin och avföring vid territoriets gränser.[7]
Denna spetsekorre äter ryggradslösa djur, frukter och blad. När den äter frukter försöker den undvika så mycket fiber som möjligt för en enklare ämnesomsättning. Med detta beteende liknar arten fruktätande fladdermöss.[7]
Honor kan bli brunstiga under alla årstider och de kan ha flera kullar per år. Beroende på utbredning dokumenterades vissa tider där flest ungar föds. Dräktigheten varar 40 till 53 dagar och sedan föds upp till tre ungar. De väger vid födelsen 10 till 12 g och är blinda samt döva. Ungarna diar sin mor ungefär 36 dagar. Könsmognaden infaller efter 3 månader men den första parningen sker efter 4,5 månader.[7]
Arten skapar vanligen ett särskilt näste för ungarna som är skild från föräldrarnas bo. Ungarnas bo ligger vanligen i trädens håligheter, under rötter eller i större bambustjälkar och fodras med löv. Ansvarig för ungarnas bo är hannen. Honan besöker ungarna bara för att ge di. Mellan dessa besök kan ligga två dagar och därför är det viktig att ungarna blev markerade med körtelvätska.[7]
Tupaia glis lever vanligen 2 till 3 år i naturen. Andra arter av samma släkte blev i fångenskap lite över 12 år gamla.[7]
Denna spetsekorre jagas av medelstora rovdjur, av rovfåglar och av ormar.[7]
Wikimedia Commons har media som rör Tupaia glis.
Wikispecies har information om Tupaia glis.
Tupaia glis är en däggdjursart som först beskrevs av Pierre-Médard Diard 1820. Tupaia glis ingår i släktet Tupaia och familjen spetsekorrar. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.
Своїм пухнастим хвостиком і загостреною мордочкою тупая схожа на білку. Довжина тіла в середньому 19,5 см, хвоста — 16,5 см. Важить тупая близько 140 грамів. Статевий диморфізм не виражений. Характерні маленькі хрящові вуха, короткі вібриси і досить невеликі очі, направлені в сторони. Всі кінцівки п'ятипалі, озброєні довгими гострими кігтями. Хутро густе, на спині темно-коричневе або темно-руде, на череві — помаранчево-руде. На плечах є бліда смуга. У самки 1-3 пари сосків. Налічують близько 49 підвидів звичайної тупаї. Особини, що живуть на півночі темніші, ніж ті, що живуть на півдні.
Звичайна тупая мешкає в Південно-східній Азії: на півострові Малакка від перешийка Кра (Таїланд) і на островах Малайського архіпелагу (Суматра, Ява, Калімантан, Ріау, Лінга, Бангка, Анамбас).
Широко розповсюджені у тропічних лісах, у горах доходячи до 3000 м над рівнем моря. Зустрічаються також на плантаціях і в садах. Часто тримаються поблизу людського житла. Тупаї нагадують білок не тільки зовнішнім виглядом, але і звичками. Як і білки, це денні тварини, що влаштовують притулки в дуплах упалих дерев, під корінням, у порожнинах бамбука і в подібних, затишних місцях. В неволі активність спостерігається ввечері і вранці. Ведуть напівдеревний спосіб життя, більшу частину часу проводять на землі, там риються в опаді шукаючи їжу. Основу їх раціону складають фрукти і комахи, зрідка — дрібні хребетні. Під час поїдання вони, подібно до білок, тримають харчі в передніх лапках, сидячи на задніх. Відомі випадки, коли тупаї поїдали плоди на плантаціях і викрадали їжу з житлових будинків.
Статевий диморфізм у тупай виявляється в розмірах особистої ділянки. Середній розмір ділянки у самця — 10 174 м², у самки — 8 809 м². Живуть поодинці, парами або родинними групами, суворо захищаючи займану територію від сторонніх. Бійки між самцями іноді приводять до смертельного результату; між самцем і самкою бійок не буває. Родинна група складається з батьків і їх потомства, причому самці, що підросли, розселяються, а самки часто залишаються з батьками. Годуються тупаї завжди поодинці. Щільність популяції на 1 гектар досягає 6-12 особин у Таїланді і 2-5 особин на півострові Малакка.
Один з одним тупаї спілкуються за допомогою звукових сигналів та інших знаків (наприклад, рухів хвоста). Використовуються також пахучі мітки, що виділяються пахучими залозами, розташованими на грудях і на животі.
Як правило, звичайні тупаї моногамні і живуть постійними парами, захищаючи сімейну територію. Проте в неволі спостерігається полігамія, коли домінантний самець не допускає інших самців до розмноження. Як виняток полігамія характерна і для популяції звичайних тупай у Сінгапурі, де особиста ділянка одного самця охоплює ділянки декількох самок.
Розмножуються тупаї протягом усього року. Пік розмноження припадає на лютий-червень. З серпня по листопад дитинчата майже не з'являються. Естральний цикл триває від 8 до 39 днів, вагітність — від 40 до 52 днів. Характерна затримка в імплантації бластоцисти в матці. Народжується до 3 сліпих, безпорадних дитинчат вагою 10-12 грамів. Очі в них розплющуються не раніше 20 дня життя. Самостійними дитинчата стають після 36 дня і незабаром покидають батьків. Статевої зрілості і самці, і самки досягають до 3 місяців. У віці 4,5 місяців самки вже починають розмножуватися. Коротка вагітність і швидке дозрівання дитинчат забезпечують тупаям високий темп розмноження.
Піклування тупай про потомство відрізняється унікальними рисами. Так, дитинчата знаходяться в окремому гнізді, яке зазвичай будує самець. Самка проводить з потомством дуже мало часу, відвідуючи його лише 10-15 хвилин кожні 48 годин. Таким чином, за весь час лактації самка проводить з дитинчатами не більше як півтори години. За одне годування кожне дитинча встигає висмоктати 5-15 грамів молока, яке дуже багате білками. За винятком цього тупаї не піклуються про потомство та нездібні пізнати його без своїх пахучих міток. Через 36 днів дитинчата переходять жити в батьківське гніздо, а ще через декілька днів розселяються. Самки часто залишаються з батьками.
У природі звичайні тупаї живуть 2-3 роки. Проте в неволі вони доживали і до 12 років (найбільша тривалість життя серед тупаєподібних). Основними їх ворогами є денні хижаки — харза, куфія храмова (Tropidolaemus wagleri), змії, хижі птахи. Люди на тупай не полюють, оскільки їх м'ясо неїстівне, а шкіра безвартісна. Шкода, що заподіюється тупаями плантаціям, незначна.
Tupaia glis là một loài động vật có vú trong họ Tupaiidae, bộ Scandentia. Loài này được Diard mô tả năm 1820.[2]
Phương tiện liên quan tới Tupaia glis tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Tupaia glis là một loài động vật có vú trong họ Tupaiidae, bộ Scandentia. Loài này được Diard mô tả năm 1820.
Обыкновенная тупайя[1][2][3] (лат. Tupaia glis) — млекопитающее семейства тупайевых.
Типичная тупайя похожа своим пушистым хвостом и заострённой мордочкой на белку. Длина тела в среднем 19,5 см, хвоста — 16,5; весит тупайя около 140 г. Половой диморфизм не выражен. Характерны маленькие хрящевые уши, короткие вибриссы и довольно небольшие глаза, направленные в стороны. Все конечности пятипалые, вооружены длинными острыми когтями. Мех густой, на спине тёмно-коричневый или тёмно-рыжий, на животе — оранжево-рыжий. На плечах имеется бледная полоса. У самки 1—3 пары сосков. Насчитывают порядка 49 подвидов (географических рас) обыкновенной тупайи; окраска в целом светлеет с севера на юг.
Обыкновенная тупайя обитает в Юго-Восточной Азии: на полуострове Малакка от перешейка Кра (Таиланд) и на островах Малайского архипелага (Суматра, Ява, Калимантан, Риау, Линга, Бангка, Анамбас).
Широко распространены в тропических лесах, в горах доходя до 3000 м над уровнем моря; встречаются также на плантациях и в садах. Часто держатся вблизи человеческого жилья. Тупайи напоминают белок не только внешним видом, но и повадками. Как и белки, это дневные животные, устраивающие убежища в дуплах упавших деревьев, под корнями, в полостях бамбука и т. п. В неволе активность наблюдается также в вечерние и утренние часы. Ведут полудревесный образ жизни, большую часть времени проводя на земле, где роются в опаде в поисках пищи. Основу их рациона составляют фрукты и насекомые, изредка — мелкие позвоночные. Поедая пищу, они, подобно белкам, держат её в передних лапках, сидя на задних. Известны случаи, когда тупайи поедали плоды на плантациях и похищали пищу из жилых домов.
Половой диморфизм у тупай проявляется в размерах личного участка. Средний размер участка у самца — 10 174 м², у самки — 8 809 м². Живут в одиночку, парами или семейными группами, строго защищая занимаемую территорию от посторонних. Драки между самцами иногда приводят к смертельному исходу; между самцом и самкой драк не бывает. Семейная группа состоит из родителей и их потомства, причём подросшие самцы расселяются, а самки зачастую остаются с родителями. Кормятся тупайи всегда поодиночке. Плотность популяции на 1 га достигает 6—12 особей в Таиланде и 2—5 особей на полуострове Малакка.
Друг с другом тупайи общаются с помощью звуковых сигналов и иных знаков (например, движений хвоста). Используются также пахучие метки, оставляемые пахучими железами, расположенными на груди и на животе.
Как правило, обыкновенные тупайи моногамны и живут постоянными парами, защищая семейную территорию. В неволе, однако, наблюдается полигамия, когда доминантный самец не допускает других самцов к размножению. В качестве исключения полигамия характерна и для популяции обыкновенных тупай в Сингапуре, где личный участок одного самца охватывает участки нескольких самок.
Размножаются тупайи в течение всего года; пик размножения приходится на февраль-июнь. С августа по ноябрь детёныши почти не появляются. Эстральный цикл длится от 8 до 39 дней, беременность — от 40 до 52 дней. Характерна задержка в имплантации бластоцисты в матке. В помёте до 3 слепых, беспомощных детёнышей весом 10—12 г. Глаза у них открываются не раньше 20 дня жизни. Самостоятельными детёныши становятся после 36 дня и вскоре покидают родителей. Половой зрелости и самцы, и самки достигают к 3 месяцам. В возрасте 4,5 месяцев самки уже начинают размножаться. Короткая беременность и быстрое созревание молодняка обеспечивают тупайям высокий темп размножения.
Забота тупай о потомстве отличается уникальными чертами. Так, детёныши находятся в отдельном гнезде, которое обычно строит самец. Самка проводит с потомством очень мало времени, посещая его всего на 10—15 минут каждые 48 часов; таким образом, за всё время лактации самка проводит с детёнышами не более 1,5 часов. За одно кормление каждый детёныш успевает высосать 5—15 г молока, которое очень богато белками. Никакой другой заботы о потомстве тупайи не проявляют и неспособны опознать его без своих пахучих меток. Через 36 дней молодняк переходит жить в родительское гнездо, а ещё через несколько дней расселяется. Самки часто остаются с родителями.
В природе обыкновенные тупайи живут всего 2—3 года. Однако в неволе они доживали до 12 лет (самая большая продолжительность жизни среди тупайеобразных). Основными их врагами являются дневные хищники — харза, храмовая куфия (Tropidolaemus wagleri) и др. змеи, хищные птицы. Люди на тупай не охотятся, поскольку их мясо несъедобно, а шкура не представляет ценности. Вред, причиняемый тупайями плантациям, незначителен.
커먼나무두더지(common treeshrew, Tupaia glis)는 청서번티기과에 속하는 작은 나무두더지의 일종이다. 태국과 말레이시아 그리고 인도네시아의 토착종이다.[1]
