nomes no trilho de navegação
Zevar (Sparganium) je rod jednoděložných rostlin z bývalé čeledi zevarovité. Čeleď zevarovité (Sparganiaceae) obsahovala pouze 1 rod: zevar (Sparganium). V systému APG III není čeleď zevarovitých uznávána a rod zevar je společně s rodem orobinec (Typha) dáván do čeledi orobincovitých (Typhaceae)[1].
Jedná se o vytrvalé rostliny s oddenky, zpravidla vodní nebo bažinné, většinou zakořeněné v zemi, výjimečně i plovoucí. Listy jsou vzpřímené nad vodou nebo i plovoucí. Jsou jednoduché, střídavé, přisedlé, uspořádané do 2 řad. Čepele jsou celistvé, čárkovité, se souběžnou žilnatinou. Květy jsou ve složených květenstvích, hustých kulovitých hlávkách (2-3 x složených), hlávky uspořádány do hroznu nebo laty. Jedná se o jednodomé rostliny, květy jsou jednopohlavné, oddělené do zvláštních částí květenství, dole jsou hlávky samičí, nahoře samčí. Okvětí je šupinovité, volné, v 1-2 přeslenech. Okvětních lístků 3-4, vzácněji 1-6. Samčí květy obsahují 3 tyčinky, vzácněji 1-6 tyčinek (závisí to na poloze květu v květenství), nejsou srostlé s okvětím ani navzájem nebo jsou nitky na bázi v různé délce srostlé. Pyl se šíří pomocí větru. V samičích květech je gyneceum složené z 1-2 plodolistů, monomerické nebo synkarpní (a pak někdy pseudomonomerické). Semeník je svrchní. Plod je dužnatý či suchý, nepukavý, jedná se o peckovici s 1 peckou nebo oříšek.
Je známo asi 20 druhů, které jsou rozšířeny v chladném a mírném pásu severní polokoule, jihovýchodní Austrálii a na Novém Zélandu, v tropech jen málo: Borneo, Nová Guinea.
V ČR můžeme v současné době potkat 3 druhy z rodu zevar (Sparganium), + 1 druh je považován v ČR za vyhynulý. Zevar vzpřímený (Sparganium erectum) má hlávky rozmístěny nejen na hlavní ose, ale i na postranních větvičkách. Je to značně variabilní druh, je rozlišováno několik poddruhů. Zevar jednoduchý (Sparganium emersum, syn.: Sparganium simplex Huds.) má hlávky pouze na hlavní ose. Oba druhy rostou poměrně hojně od nížin po nižší horské polohy a vytvářejí často monodominantní porosty v mělkých vodách. Zevar nejmenší (Sparganium natans, syn.: Sparganium minimum Wallr.) je velmi vzácný a silně ohrožený (C2) druh rostoucí v rašelinných tůňkách. Zevar úzkolistý (Sparganium angustifolium) se kdysi vyskytoval v Plešném a Černém jezeru na Šumavě, dnes je v ČR vyhynulý (A1).
Zevar (Sparganium) je rod jednoděložných rostlin z bývalé čeledi zevarovité. Čeleď zevarovité (Sparganiaceae) obsahovala pouze 1 rod: zevar (Sparganium). V systému APG III není čeleď zevarovitých uznávána a rod zevar je společně s rodem orobinec (Typha) dáván do čeledi orobincovitých (Typhaceae).
Pindsvineknop (Sparganium) er en slægt med ca. 15 arter, som er udbredt i de tempererede egne på den nordlige halvkugle. Nogle arter er cirkumpolare. Desuden findes enkelte arter i Nordamerika, Østasien, New Zealand og Australien. Det er vand- eller sumpplanter med vandret krybende stængler, der kan udvikle tætte bestande på vedvarende fugtige områder. De overjordiske stængler er oprette eller nedliggende og runde i tværsnit. Bladene ligner blade fra Star, men blomsterstanden er ganske anderledes. Den sidder endestillet på et særligt, forgrenet skud, og den er sammensat af kugleformede hoveder med udelukkende hanlige eller hunlige blomster. Frugterne er ligeledes samlet i kugleformede stande, hvor nøddernes udadvendende spidser betyder, at hele standen bliver pigget.
NB. Alle arterne kan danne blade nedsænket under vand eller flydende i overfladen. Disse blade har et helt andet udseende end de normale blade.
Beskrevne arter
Die Igelkolben (Sparganium) sind eine der beiden Gattungen der Pflanzenfamilie der Rohrkolbengewächse (Typhaceae) innerhalb der Ordnung der Süßgrasartigen (Poales). Die je nach Autor 19 bis 30 Arten sind hauptsächlich in den gemäßigten Gebieten der Nordhalbkugel verbreitet.[1]
Sie sind Wasser- und Sumpfpflanzen, welche in Feuchtgebieten dichte Bestände entwickeln können. Besonderes Kennzeichen der Sparganium-Arten ist der ästig rispige Blütenstand aus mehreren rein weiblichblütigen und darüber befindlichem rein männlichblütigen kugelförmigen Teilblütenständen. Die geschnäbelten Früchte bilden eine Kugel mit nach außen gerichteten Spitzen – daher die Bezeichnung Igelkolben.
Igelkolben-Arten sind grün überwinternde, ausdauernde krautige Pflanzen. Es sind Wasser- und Sumpfpflanzen (Hydrophyten, Helophyten) mit unterirdischen, kriechenden Rhizomen als Überdauerungsorganen. Zum Teil wachsen sie völlig untergetaucht oder mit Schwimmblättern und Blütenständen flutend an der Wasseroberfläche. Die Blattanordnung der stets unbehaarten Stängel ist wechselständig und streng zweizeilig (distich). Die Laubblätter sind lang und mit parallelen Rändern (linealisch) und grasartig und bestehen aus einem schwammartig zusammendrückbaren Schwimmgewebe. Die parallelnervigen Blattspreiten sind nach außen kantig vorgewölbt und innen flach, so dass sich im Querschnitt ein Dreieck ergibt – im Gegensatz zu den Rohrkolben mit halbkreisförmigem Blattquerschnitt. Die Blattscheiden sind stets offen. An den Scheidenmündungen im Übergang zur Spreite sind keine Blatthäutchen (Ligulae) entwickelt.
Igelkolben-Arten sind einhäusig getrenntgeschlechtig (monözisch). Der ästig rispige Gesamtblütenstand der Igelkolben-Arten besteht aus kugelförmigen Teilblütenständen. Der Blütenstand ist von Hochblättern (Brakteen) durchsetzt – im Gegensatz zu den Rohrkolben-Arten. Die größeren stachligen weiblichen Kugelköpfchen sind im unteren Teil, die männlichblütigen im oberen Teil der Blütenstandszweige angeordnet.
Die eingeschlechtigen, dreizähligen Blüten sind spelzenlos. Die Blütenhülle (Perigon) der weiblichen Blüten besteht aus häutigen Schuppen, die einen Fruchtknoten mit spatelförmiger Narbe umgibt. Die ein bis acht Staubblätter der einzelnen männlichen Blüten sind ebenfalls von einigen basalen Schuppen umgeben.
Die Verbreitungseinheit (Diaspore) wird aus der einsamigen Nussfrucht (Achäne) gebildet.
Die Arten der Gattung Sparganium werden durch den Wind bestäubt (Anemogamie). Bei einigen Arten ist auch Selbstbestäubung (Autogamie) möglich. Die Ausbreitung der Diasporen erfolgt durch Wasser (Hydrochorie).
Die vegetative Ausbreitung erfolgt über Rhizome. Die Igelkolben-Arten können an geeigneten Standorten dichte Bestände, sogenannte Röhrichte entwickeln. Die Arten der Gattung sind an feuchte bis nasse, zeitweise oder immer überflutete Lebensräume angepasst. Sie besiedeln Gewässerufer, Sümpfe und Moore. Dort sind sie vielfach mit Rohrkolben, Seggen und Binsenarten vergesellschaftet.
Der Gattung Sparganium wurde durch Carl von Linné aufgestellt. Der Gattungsname Sparganium leitet sich vermutlich vom Griechischen spárganon für Band ab; aber der Bezug auf Pflanzenmerkmale ist unklar.
Die genaue Platzierung der Gattung war lange umstritten. So wurde von einigen Autoren die Gattung Igelkolben in die Familie der Rohrkolbengewächse aufgrund ihrer morphologischen Ähnlichkeit mit aufgenommen, von anderen Autoren wurde die Beibehaltung eigenständiger Familien (Typhaceae mit einziger Gattung Rohrkolben und Sparganiaceae – Igelkolbengewächse – mit einziger Gattung Igelkolben)[2] vorgezogen. Nach der strikt phylogenetisch orientierten APG IV[3] sind die Sparganium jedoch wie in APG III Teil der Rohrkolbengewächse (die separate Gliederung in APG II war ein „Fehler“).[4]
Igelkolben-Arten sind überwiegend in gemäßigten bis arktischen Gebieten der Nordhalbkugel verbreitet. Wenige Vorkommen gibt es in Australien und Neuseeland.
Die Gattung Sparganium enthält etwa 21 Arten:[1]
Es gibt die Hybriden:
Igelkolben-Arten werden als Zierpflanzen besonders für Gartenteiche verwendet.
Die Igelkolben (Sparganium) sind eine der beiden Gattungen der Pflanzenfamilie der Rohrkolbengewächse (Typhaceae) innerhalb der Ordnung der Süßgrasartigen (Poales). Die je nach Autor 19 bis 30 Arten sind hauptsächlich in den gemäßigten Gebieten der Nordhalbkugel verbreitet.
Sie sind Wasser- und Sumpfpflanzen, welche in Feuchtgebieten dichte Bestände entwickeln können. Besonderes Kennzeichen der Sparganium-Arten ist der ästig rispige Blütenstand aus mehreren rein weiblichblütigen und darüber befindlichem rein männlichblütigen kugelförmigen Teilblütenständen. Die geschnäbelten Früchte bilden eine Kugel mit nach außen gerichteten Spitzen – daher die Bezeichnung Igelkolben.
Di artiikel jaft at noch ei. Luke iarst ans diar:
Di artiikel jaft at noch ei. Luke iarst ans diar:
Skeeger
Sparganium (bur-reed) is a genus of flowering plants, described as a genus by Linnaeus in 1753.[2][3] It is widespread in wet areas in temperate regions of both the Northern and Southern Hemispheres.[1] The plants are perennial marsh plants that can grow to 3.5 m (depending on the species), with epicene flowers.[4][5]
It was previously placed alone in the family Sparganiaceae. Sparganium is closely related to the Typhaceae and the APG III system (2009) includes Sparganium in that family. It has been determined from phylogenetic analysis to be the closest living relative of the genus Typha (cat-tail).
Sparganium, commonly known as the bur-reed, is a genus of aquatic plants of shallow marshes, ponds and streams. There are 9 species found in the United States and Canada.[6] The stem, which may be floating or emergent, emerges from a buried rhizome, which like many wetland plants, is dependent upon aerenchyma to transport oxygen to the rooting zone. The leaves are strap-like. The flowers are borne in spherical heads, which bear either male or female flowers.[7] The seeds may accumulate in the soil as dense seed banks, which allow the plants to regenerate during low water periods.[8]
Sparganium is an important component of aquatic and marsh vegetation in temperate to arctic regions. It provides food and cover for wildlife and waterfowl.
The genus name Sparganium was published by Linnaeus in Species Plantarum (1753), with two species recognized: S. erectum, and S. natans.
Perhaps the first mention of Sparganium in the English language was made by William Turner (1562).[9] Turner noted that there was no name for the plants in English, and suggested bede sedge or knop sedge. Further, he noted, "the virtues of Sparganium: The roote is good to be geven wyth wyne agaynste the poyson of serpentes."
Many fossil endocarps and a few seeds of †Sparganium pusilloides have been described from middle Miocene strata of the Fasterholt area near Silkeborg in Central Jutland, Denmark. Otherwise the species has been recorded from the Middle Oligocene to the Middle Miocene floras of Central Europe, among these from the Middle Oligocene Haselbacher See clay in Leipzig. Fossils of 20 endocarps of †Sparganium simplex and 1 endocarp of †Sparganium multiloculare have also been described from the Fasterholt area near Silkeborg in Central Jutland, S. multiloculare is also described from the Oligocene of southern England and the Oligocene and Miocene floras of Central Europe and Western Siberia.[14] Sparganium is also recorded in Pliocene and Miocene floras of Arctic North America[15]
Sparganium eurycarpum Sparganium (bur-reed) is a genus of flowering plants, described as a genus by Linnaeus in 1753. It is widespread in wet areas in temperate regions of both the Northern and Southern Hemispheres. The plants are perennial marsh plants that can grow to 3.5 m (depending on the species), with epicene flowers.
It was previously placed alone in the family Sparganiaceae. Sparganium is closely related to the Typhaceae and the APG III system (2009) includes Sparganium in that family. It has been determined from phylogenetic analysis to be the closest living relative of the genus Typha (cat-tail).
Sparganio[1] (latine Sparganium) estas genro en la genro Tifeacoj (Typhaceae).
Kvar specioj de nature troviĝas en Eŭropo:
La granda sparganio rekoneblas pro ĝia alta disbranĉita tigo en kiu estas la floradmaniero. Ĉe la eta sparganio la tigo ne estas disbranĉita. Ambaŭ plantoj aperas en nutroriĉa fundo de kankampoj kaj golfeta areo.
Jõgitakjas (Sparganium) on kõrreliselaadsete seltsi hundinuialiste sugukonda kuuluv veetaimede perekond.
Teaduslikult kirjeldas jõgitakjaid esimesena Linnaeus 1753, kes eristas kaht liiki: harulist ja väikest jõgitakjat. Hiljem ühendati jõgitakjad hundinuiadega samasse perekonda (seda tegid näiteks Rolf Dahlgren 1983 ja 1989 ning Robert Thorne 2002). Kuid 1998 välja antud APG süsteem tunnistas jõgitakjaid omaette perekonnana, samuti 2003 välja antud APG II ja 2009. aasta APG III süsteem.
Perekonda kuulub paarkümmend liiki. Nad kasvavad peamiselt parasvöötmes ja lähisarktikas.
Jõgitakjad on kuni 8 dm kõrgused taimed, mis kasvavad poolenisti vees. Tavaliselt on jõgitakjatel lineaalsed lehed, aga mõnel on need küllalt lihakad ja peaaegu kolmnurkse läbilõikega. Lehed on 3–12 mm laiad, selgelt eristuva soonega keskel ja ererohelised. Lehed säilitavad värvi hilissügiseni. Nendel liikidel, mis kasvavad sügavas või voolavas vees, on lehed täielikult vee all või nende ülaosa toetub veepinnale.
Vars on püstine, kas harunenud või lihtne. Tavaliselt ulatub vars veest välja, aga esineb vorme, mis veepinnalt kõrgemale ei ulatu. Niisugustel on pikad nõrgad lehed.
Õied on väikesed ja koondunud nuttidesse. Ühel taimel on mitu nutti, mis omakorda moodustavad tõlviku. Tõlviku ülemistes nuttides on üksnes isasõied ja alumistes üksnes emasõied. Isasõis koosneb 3–6 silmapaistmatust pruunikast kattelehest ja pikkadest valgetest tolmukatest, mille tolmukapead annavad õisikule villatordi kuju. Emasõies on 3 kattesoomust ja emakas, mille emakasuue on 1,2–2 mm pikk. Emasõisikud puhkevad mitu päeva varem. Sel ajal on taime enese tolmukad veel kindlalt õide suletud ja see võimaldab risttolmlemist.
Vili on 4–7 cm pikk ja selles on üks seeme. Viljal on terav ots. Ühe tähiku emasõitest moodustub kerajas koguvili, mis meenutab pisut siili okkaid. Viljad võivad levida nii tuule kui vee abil. Kui vili vette langeb, püsib ta kaua pinnal ja võib vooluga läbida pikki vahemaid.
Lisaks seemnetele võib jõgitakjas levida ka risoomi tükkide abil.
Jõgitakjas (Sparganium) on kõrreliselaadsete seltsi hundinuialiste sugukonda kuuluv veetaimede perekond.
Teaduslikult kirjeldas jõgitakjaid esimesena Linnaeus 1753, kes eristas kaht liiki: harulist ja väikest jõgitakjat. Hiljem ühendati jõgitakjad hundinuiadega samasse perekonda (seda tegid näiteks Rolf Dahlgren 1983 ja 1989 ning Robert Thorne 2002). Kuid 1998 välja antud APG süsteem tunnistas jõgitakjaid omaette perekonnana, samuti 2003 välja antud APG II ja 2009. aasta APG III süsteem.
Perekonda kuulub paarkümmend liiki. Nad kasvavad peamiselt parasvöötmes ja lähisarktikas.
Palpakot (Sparganium) on kasvisuku osmankäämikasvien (Typhaceae) heimossa. Aikaisemmin palpakot on luettu omaksi palpakkokasvien (Sparganiaceae) heimokseen.
Palpakot ovat tyypillisesti monivuotisia vesi- ja suokasveja. Niillä on pystyt tai kelluvat lehdet ja kukinnot muodostuvat pallomaisista sykeröistä. Palpakot risteytyvät helposti keskenään.[1]
Palpakot (Sparganium) on kasvisuku osmankäämikasvien (Typhaceae) heimossa. Aikaisemmin palpakot on luettu omaksi palpakkokasvien (Sparganiaceae) heimokseen.
Palpakot ovat tyypillisesti monivuotisia vesi- ja suokasveja. Niillä on pystyt tai kelluvat lehdet ja kukinnot muodostuvat pallomaisista sykeröistä. Palpakot risteytyvät helposti keskenään.
Sparganium (les rubaniers) est un genre de plantes herbacées de la famille des Sparganiaceae selon la classification classique de Cronquist (1981). C'est le seul genre de cette famille.
Le nom de genre Sparganium vient du grec σπαργανιος / sparganios, « enveloppé de langes ».
Dans la classification phylogénétique APG IV (2016), le genre Sparganium fait partie de la famille des Typhaceae.
Selon BioLib (11 mars 2018)[1] :
Selon World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) (17 juil. 2010)[2] :
Sparganium (les rubaniers) est un genre de plantes herbacées de la famille des Sparganiaceae selon la classification classique de Cronquist (1981). C'est le seul genre de cette famille.
Sparganium L., 1753 è un genere di piante acquatiche spermatofite monocotiledoni appartenenti alla famiglia delle Typhaceae.[1]
Il nome generico (Sparganium) deriva dal greco sparganon (= fascia; “sparganio” in italiano antico), e indica una pianta con foglie a forma di nastro o fettuccia. Questo nome per primo è stato usato da Dioscoride per alcune piante acquatiche[2], mentre l'inserimento definitivo nella nomenclatura tassonomica botanica è stata fatta per opera di Linneo.
Tutte le specie di questo genere sono perenni e rizomatose. La forma biologica comune a tutto il genere è idrofita radicante (I rad), ossia sono piante acquatiche perenni le cui gemme si trovano sommerse o natanti ed hanno un apparato radicale che le ancora al fondale.
In questo tipo di piante si nota una evidente riduzione delle parti vessillifere (fiori vistosi con petali policromi). Questo potrebbe indicare una forma più evoluta rispetto ad altre specie appartenenti ad altre famiglie dello stesso ordine[3].
Le foglie sono semplici (a lamina intera), lineari (nastriformi) e senza stipole; sono carenate nella parte basale; possono avere una consistenza rigida oppure sono morbide a seconda della specie; il portamento è eretto oppure liberamente fluttuante nell'acqua.
L'infiorescenza è composta da una o più pannocchie ramose con almeno un capolino per ramo; questo normalmente è globulare e sessile, ma può essere anche pendulo. In queste piante i fiori dei due sessi sono distinti : quelli maschili (a caratteri staminali) sono di un tipo, quelli femminili (con caratteri carpellari) sono di un altro; quindi sono piante dicline e monoiche. Generalmente i fiori maschili stanno sopra a quelli femminili.
I fiori sono unisessuali, monoici, attinomorfi, bi-ciclici (a due verticilli) e trimeri (ogni verticillo è composto almeno da tre elementi).
Il frutto di queste piante è una drupa (o noce) monosperma acheniforme, dove l'esocarpo (l'epidermide superiore) è spugnoso, mentre l'endocarpo (l'epidermide inferiore) è legnoso. In molti casi questo frutto è adattato al galleggiamento. La disseminazione è “idrocora” (disseminazione nell'acqua).
Sono diffuse in quasi tutto il mondo; questa distribuzione così ampia è tipica delle specie acquatiche in quanto facilmente trovano nell'acqua habitat molto simili e omogenei.
Distribuzione ampia non solo nello spazio ma anche nel tempo, infatti questo genere è molto antico e lo si può far risalire al periodo oligocenico in quanto una sua specie (Sparganium antiquum) è stata ritrovata tra la flora oligocenica dell'isola di Wight[3].
Buona parte delle specie sono originarie dell'America settentrionale (poche specie arrivano fino al Messico); le altre appartengono alla flora spontanea dei paesi eurasiatici a clima temperato-freddo. Qualche presenza in Australia e Nuova Zelanda
Tutte le specie spontanee della flora italiana vivono anche sull'arco alpino. La tabella seguente mette in evidenza alcuni dati relativi all'habitat, al substrato e alla diffusione delle specie a carattere alpino[4].
Legenda e note alla tabella.
Per il “substrato” con “Ca/Si” si intendono rocce di carattere intermedio (calcari silicei e simili); vengono prese in considerazione solo le zone alpine del territorio italiano (sono indicate le sigle delle province).
Il Sistema Cronquist assegnava il genere alla famiglia Sparganiaceae dell'ordine Typhales.[5]
La moderna classificazione APG lo attribuisce alla famiglia Typhaceae dell'ordine Poales.[6]
Il genere comprende una ventina di specie:[1]
Per meglio comprendere ed individuare le varie specie del genere (solamente per le specie spontanee della nostra flora) l'elenco che segue utilizza in parte il sistema delle chiavi analitiche.[7] Tutte le piante sono a ciclo biologico perenne e a forma biologica di tipo idrofita radicante (I rad), mentre l'habitat è più o meno acquatico (sponde dei fossi o stagni con acqua lenta).
Queste piante sono di poco interesse sia per l'industria che per il giardinaggio. Si conosce l'utilizzo alimentare dei rizomi in qualche popolazione lontana dalla civiltà, ma nulla di più.
Sparganium L., 1753 è un genere di piante acquatiche spermatofite monocotiledoni appartenenti alla famiglia delle Typhaceae.
Egelskop (Sparganium) is een geslacht uit de egelskopfamilie (Sparganiaceae).
In Nederland komen vier soorten van nature voor:
De grote egelskop is te herkennen aan zijn hoge vertakte stengel waar de bloeiwijze aan zit. Bij de kleine egelskop is de stengel niet vertakt. Beide planten komen voor op een voedselrijke bodem in een rietland of in een krekengebied.
Egelskop (Sparganium) is een geslacht uit de egelskopfamilie (Sparganiaceae).
In Nederland komen vier soorten van nature voor:
Drijvende egelskop (Sparganium angustifolium) Kleine egelskop (Sparganium emersum) Grote egelskop (Sparganium erectum) Kleinste egelskop (Sparganium natans)De grote egelskop is te herkennen aan zijn hoge vertakte stengel waar de bloeiwijze aan zit. Bij de kleine egelskop is de stengel niet vertakt. Beide planten komen voor op een voedselrijke bodem in een rietland of in een krekengebied.
Jeżogłówka (Sparganium L.) – rodzaj roślin jednoliściennych zaliczany w niektórych systemach klasyfikacyjnych (m.in. system Cronquista z 1981, system Reveala z lat 1994-1999 i 2007) do monotypowej rodziny jeżogłówkowatych (Sparganiaceae). W ujęciu Angiosperm Phylogeny Website i według systemu APG IV z 2016 rodzaj włączany jest do rodziny pałkowatych (Typhaceae). Gatunkiem typowym jest Sparganium erectum Linnaeus[2]. Należy tu 19[3] do 25 gatunków[4]. Występują głównie w północnej części strefy umiarkowanej na półkuli północnej, część gatunków ma zasięg okołobiegunowy. Największe zróżnicowanie występuje we wschodniej Azji i w Ameryce Północnej. Nieliczne gatunki występują na południu w Meksyku i na wyspach Oceanu Spokojnego sięgając po Nową Zelandię[5].
Byliny zielne, zanurzone lub bagienne, nierzadko z częścią liści zanurzonych lub pływających na powierzchni i częścią liści wzniesionych nad powierzchnię wody. Wznoszące się lub unoszące w wodzie łodygi wyrastają z pełzającego kłącza. Liście bifacjalne, są płaskie lub zgięte, z kilem, zwykle gąbczaste. Są równowąskie, równolegle unerwione, całobrzegie. Kwiaty drobne, jednopłciowe, krótkoszypułkowe, zebrane w złożone, kuliste kwiatostany. Drobnych, łuskowatych listków okwiatu jest 1–6 w kwiatach męskich i 3–4 w kwiatach żeńskich. Pręcików jest od 1 do 8. Słupek górny, zwykle z jednego owocolistka rzadziej z 2 lub 3 (słupek synkarpiczny). W owocolistku (owocolistkach) zalążek jest pojedynczy. Owoc suchy z trwałym okwiatem i szypułką, często też z zachowanym słupkiem i znamieniem. Morfologia dojrzałych owoców odgrywa istotną rolę taksonomiczną[6][5].
Kwiaty są bezwonne i wiatropylne. Kwitnienie przypada na okres od późnej wiosny do końca lata, jest krótsze u roślin występujących na wyższych szerokościach północnych i na wyższych wysokościach. Owoce dojrzewają późnym latem i jesienią. Liczba chromosomów n = 15[5].
Rodzaj jeżogłówka włączany jest do rodziny pałkowatych (Typhaceae). Rodzina ta stanowi grupę siostrzaną dla rodziny bromeliowatych Bromeliaceae, wraz z którymi tworzy klad bazalny rzędu wiechlinowców (Poales)[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa jednoliścienne (Liliopsida Brongn.), podklasa komelinowe (Commelinidae Takht.), nadrząd Typhanae Thorne ex Reveal, rząd pałkowce (Typhales Dumort.), rodzina jeżogłówkowate (Sparganiaceae F. Rudolphi[7].
Jeżogłówka (Sparganium L.) – rodzaj roślin jednoliściennych zaliczany w niektórych systemach klasyfikacyjnych (m.in. system Cronquista z 1981, system Reveala z lat 1994-1999 i 2007) do monotypowej rodziny jeżogłówkowatych (Sparganiaceae). W ujęciu Angiosperm Phylogeny Website i według systemu APG IV z 2016 rodzaj włączany jest do rodziny pałkowatych (Typhaceae). Gatunkiem typowym jest Sparganium erectum Linnaeus. Należy tu 19 do 25 gatunków. Występują głównie w północnej części strefy umiarkowanej na półkuli północnej, część gatunków ma zasięg okołobiegunowy. Największe zróżnicowanie występuje we wschodniej Azji i w Ameryce Północnej. Nieliczne gatunki występują na południu w Meksyku i na wyspach Oceanu Spokojnego sięgając po Nową Zelandię.
Sparganium L. 1753 é um género de plantas com flor,[2][3] contendo cerca de 12 espécies, com distribuição natural muito alargada nas zonas húmidas das regiões de clima temperado do Hemisfério Norte e do Hemisfério Sul.[1] As espécies que o integram são plantas perenes, herbáceas, típicas dos pântanos e alagadiços ripícolas, que podem atingir 3,5 m de altura (dependendo da espécie), com flores epicenas.[4][5] O género foi considerado como fazendo parte da família monotípica Sparganiaceae, mas estudos filogenéticos demonstraram que Sparganium é estreitamente aparentado com o género Typha, razão pela qual o sistema APG III (2009) o incluiu na família Typhaceae.
O género Sparganium, que integra espécies por vezes designadas pelos nomes comuns de espadana ou espadana-da-água, agrupa plantas aquáticas comuns em pântano, marismas e áreas ripícolas pouco profundas das regiões de clima temperado e frio de ambos os hemisférios. O género inclui 26 espécies validamente descritas, entre as quais 9 espécies com distribuição natural na América do Norte.[6]
O caule, que pode ser flutuante ou emergente, emerge de um rizoma enterrado nos lodos do fundo, o qual, como aliás é comum entre as plantas adaptadas aos ambientes permanentemente inundados das zonas húmidas, depende da presença de um aerênquimano caule para transportar o oxigénio atmosférico até ao sistema radicular. São em geral plantas robustas e direitas, com as gemas de renovo mantidas abaixo da superfície da água.
As folhas são geralmente direitas, triangulares em secção transversal, espatuladas. As flores agrupam-se em inflorescências ramificadas, com as flores em aglomerados esféricos, com as masculinas situadas acima das femininas no eixo principal e em cada ramo.[7]
As sementes podem acumular-se no solo em densos bancos de sementes, o que permite às populações destas plantas uma rápida regeneração durante os períodos em que a água esteja mais baixa.[8]
As espécies do género Sparganium são um importante componente da vegetação aquática e ripícola nas regiões de clima temperado e ártico. Nesses habitats são uma importante fonte de alimento e abrigo para aves aquáticas e outra fauna selvagem.
O género Sparganium foi publicado por Linnaeus em Species Plantarum (1753), com duas espécies reconhecidas: Sparganium erectum e Sparganium natans.
As flores e os frutos esféricos, conferem às plantas deste género um grande interesse ornamental, razão pela qual são utilizadas em arquitectura paisagística e em ajardinamento de áreas ripícolas. Algumas espécies europeias eram consideradas como plantas medicinais, sendo mecionadas por William Turner (1562),[9] que considerava como virtudes Sparganium ser bom para ser dado com vinho contra o veneno de serpentes.
Sparganium L. 1753 é um género de plantas com flor, contendo cerca de 12 espécies, com distribuição natural muito alargada nas zonas húmidas das regiões de clima temperado do Hemisfério Norte e do Hemisfério Sul. As espécies que o integram são plantas perenes, herbáceas, típicas dos pântanos e alagadiços ripícolas, que podem atingir 3,5 m de altura (dependendo da espécie), com flores epicenas. O género foi considerado como fazendo parte da família monotípica Sparganiaceae, mas estudos filogenéticos demonstraram que Sparganium é estreitamente aparentado com o género Typha, razão pela qual o sistema APG III (2009) o incluiu na família Typhaceae.
Igenknoppssläktet (Sparganium) är ett växtsläkte i familjen kaveldunsväxter med 15 arter. Släktet har en cirkumboreal utbredning. Släktet fördes tidigare till en egen familj, igelknoppsväxterna (Sparganiaceae), men räknas numera till kaveldunsväxterna.
Wikimedia Commons har media som rör Igenknoppssläktet.
Igenknoppssläktet (Sparganium) är ett växtsläkte i familjen kaveldunsväxter med 15 arter. Släktet har en cirkumboreal utbredning. Släktet fördes tidigare till en egen familj, igelknoppsväxterna (Sparganiaceae), men räknas numera till kaveldunsväxterna.
Рослини кореневищні, багаторічні, трав'янисті, водні та болотні, завдовжки до 3,5 м. Листя довге ременеподібне, повністю занурене або плавуче. Деякі види виробляють частково зведене листя, коли знаходяться на мілині. Суцвіття знаходиться на поверхні води. Квіти у сферичних головах, які несуть чоловічої або жіночої статі квіти.
Рослини поширені у вологих районах помірних, арктичних чи гірських областей Євразії, Північній Америці, Північній Африці. Рослина неглибоких боліт, ставків і струмків. Рослини забезпечують харчування і покриття для диких тварин і водоплавних птахів. Види використовують як декоративні рослини, особливо для садових ставків.
В Україні зростають Sparganium angustifolium, Sparganium emersum, Sparganium erectum, Sparganium natans[1][6].
Sparganium là một chi thực vật có hoa trong họ Typhaceae.[1]
.jpg)
Bài viết liên quan đến Bộ Hòa thảo (Poales) này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Sparganium là một chi thực vật có hoa trong họ Typhaceae.
Sparganium L., 1753
Виды
Ежеголо́вник, или ежеголо́вка[к. 1] (лат. Spargánium) — травянистое растение, род семейства цветковых растений Рогозовые (Typhaceae)[2]. Род Ежеголовник насчитывает, по разным данным, от 7 до 27[3][4][5][6][7] видов многолетников влажных мест обитания.
Ежеголовники — невысокие (до 80 см) наполовину погружённые в воду растения с узкими длинными листьями. У одних видов листья довольно мясисты и почти трёхгранные. Виды, обитающие в глубоких или текучих водах, имеют лентовидные листья, которые целиком погружены или образуют верхней частью настилы на поверхности воды. Листовые пластинки от 3 до 12 мм шириной, узколинейные или линейные, с выступающей в виде киля средней жилкой, ярко-зелёные, сохраняют окраску до поздней осени.
Корневище ползучее.
Стебли прямостоячие, ветвистые или простые, возвышаются над водой, но иногда образуют водную форму с более длинными слабыми листьями.
Цветки мелкие в плотных головках, собраны в общее соцветие — шаровидный початок — на верхушке стебля или его ветвей. Каждый из початков состоит из только тычиночных или только пестичных цветков; первые расположены на стебле выше вторых. Мужской цветок состоит из 3—6 невзрачных буроватых листочков околоцветника и длинных белых свободных тычинок с пыльниками, придающих соцветиям вид пуховок. Женский цветок состоит из трёх околоцветных чешуек и пестика с рыльцем 1,2—2 мм длиной. Мужских соцветий 3—8, расставленных женских 2—6. Женские соцветия зацветают раньше мужских на несколько дней (в это время пыльники в мужских цветках на том же растении ещё плотно сомкнуты), благодаря этому обеспечивается перекрёстное опыление растений.
Пестичные цветки превращаются в сухие односемянные веретеновидные плодики 4—7 мм длиной с острыми и колючими наконечниками. Плодики без рёбер и с небольшой перетяжкой, собраны в плотные почти шаровидные головки, напоминают ежа, отсюда русское название. Плоды разносятся водой и ветром. При осыпании на воду плоды могут долго держаться на её поверхности и переносятся на значительные расстояния.
Размножается семенами и вегетативно — частями корневищ.
Ежеголовники распространены обильно в стоячих и медленно текучих водах, по берегам рек, озёр, водохранилищ в умеренных и субарктических областях Северного полушария, немногие — в Австралии и Новой Зеландии.
Наиболее распространены Ежеголовник прямой и Ежеголовник простой.
В России, особенно северной, в луговых болотах известно 4—6 видов.
Большого практического значения не имеют, хотя волокнистые стебли могли бы годиться на приготовление бумаги.
Многие виды ежеголовника служат кормом водным пушным зверям (нутрии, ондатре и другим) и водоплавающим птицам.
Некоторые виды ценятся в пчеловодстве как перганосы.
Как декоративное растение может использоваться при оформлении береговой зоны в искусственных водоёмах.
Системы Р. Дальгрена (1983, 1989), Р. Торна (2002) считали, что род Ежеголовник должен быть включён в семейство Рогозовые[8].
Система APG II (2003 год, так же как и система APG, 1998 год) признала семейство Ежеголовниковые и включила его в порядок Злакоцветные в группе (кладе) Коммелиниды класса Однодольные.
Система Р. Веттштейна (последнее издание — 1935) размещала семейство в порядке Панданоцветные.
По информации базы данных The Plant List, род включает 27 видов[9]:
Ежеголо́вник, или ежеголо́вка (лат. Spargánium) — травянистое растение, род семейства цветковых растений Рогозовые (Typhaceae). Род Ежеголовник насчитывает, по разным данным, от 7 до 27 видов многолетников влажных мест обитания.
ミクリ属（Sparganium）はガマ科の属の一つ。主として北半球の温帯、寒帯に20種ほどが分布する。かつては独立のミクリ科（Sparganiaceae Hanin, 1811）とされていた。
多年生の抽水性水草で、地下に根茎があって横に這う。葉は二列性で、細長く、柔らかでやや立ち上がるか水面に漂う。葉の基部は葉鞘となる。
花は単性、雌雄別に球状の頭状花序をつくり、茎の上に雄花序、下に雌花序が数個ずつつく。花序はやや枝分かれすることもある。雄花、雌花共に鱗片のような花被片があるが、基部にあるのみで目立たない。雄花には3-6個の雄蘂があり、花被片から突出する。風媒花で、花粉は風によって散布される。雌花では雌蘂には複数の心皮があるが、そこから一個だけが種子となる。果実は堅果であるが、表面はやや柔らかい。
分子時計によると、ミクリ属とガマ属が分岐したのは白亜紀後期（7200万年前）だと推定されている[1]。（注）Sulman et al.[1]は化石記録を用いた年代補正にガマ科の基部を指定しているため（”The crown of the Typhaceae was given a minimum age of 70 Myr using a lognormal distribution prior based on fossil evidence”），ガマ属とミクリ属の分岐年代は推定していない。また，彼らの推定したミクリ属内の分岐年代には誤りがあることがHeled & Drummond[2]によって指摘されている。
Cook and Nicholls[3]はSparganium emersumに亜種subsp. acauleとsubsp. emersumを認めたが，この種は多系統群であることがIto et al.[4]によって指摘されている。
Sulman et al.[1]は分子データに基づき二例の雑種形成を報告しているが（S. japonicum × S. fallaxとS. angustifolium × S. emersum），後者の結論は誤りであることがIto et al.[4]によって指摘されている。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。
흑삼릉속(黑三稜屬)은 부들과에 속하는 속이다. 2003년의 APG II 분류 체계에서는 “흑삼릉과”(Sparganiaceae)의 ‘흑삼릉속’으로 분류하였으나, 최근에는 부들과의 속으로 분류하고 있다.
주로 북반구의 온대·아한대 습지에 분포하고 있으며 세계적으로 약 20종 정도가 알려져 있는데, 한국에는 흑삼릉 등의 3-4종이 분포하고 있다.
땅 속에 뿌리줄기가 있는데 여기에서 주경이 뻗어나온다. 잎은 어긋나게 달려 곧게 뻗거나 수면에 뜬다. 잎의 밑부분은 잎집이 된다. 꽃은 모여서 공 모양의 두상꽃차례를 이루는데,그들은 다시 총상 또는 원추상으로 배열된다. 아래쪽 두상꽃차례는 암꽃만으로 이루어걱 있는 반면, 위쪽 것은 수꽃만으로 이루어져 있다. 암꽃과 수꽃은 모두 3-6개의 꽃받침을 가지고 있다. 씨방은 크고 작은 2개 또는 3개의 심피로 이루어져 있는데, 1개의 씨만이 열매를 맺는다. 그러나, 백악기의 화석 식물은 5개의 심피로 이루어져 있다. 1개 또는 2개의 암술머리가 있는데, 이들은 열매가 형성된 후에도 계속 남아 있다. 열·매늘 견과로, 바깥쪽의 과피는 부드러운 스폰지 모양인 데 비해 안쪽은 딱딱하다. 발아시에는 씨껍질의 일부가 뚜껑 모양으로 벗겨진다.
