nomes no trilho de navegação
No conservations efforts are underway.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: endangered
In Hawaii, A. porcinus populations have multiplied and spread and are blamed for ecological damage.
Recently, A. porcinus has become a sought after source of venison particularly in the United States. The meat was judged best tasting wild game meat by the Exotic Wildlife Association and is considered fat free (contains less than 1% fat). Commercialized hunting of A.porcinus is also important to many, both in its native and introduced ranges.
Positive Impacts: food ; ecotourism
Ecosystem Impact: disperses seeds
Perception Channels: tactile ; chemical
Although once plentiful throughout its native range, A. porcinus faces serious decline, especially in Pakistan and surrounding areas due to habitat destruction and hunting pressure. As a result of human control over the Indus River flood, a large part of the natural habitat of A. porcinus is drying out.
Hog deer feed nocturnally. They both graze and browse, but seem to prefer grazing. Typical foods include grasses, leaves, and occasionally fruit.
Foods commonly eaten include: Saccharum spontaneum (wild cane), Saccharum munja, Tamarix dioica, Populus euphratica and Zizyphus jujuba.
Plant Foods: leaves; fruit
Primary Diet: herbivore (Folivore )
Axis porcinus has a native geographic range throughout India, including the Himalayan foothill zone and Southeast Asia, including Burma and Thailand. The majority inhabits the Indus River Forest Reserves of Sindh. Humans have introduced free-ranging populations of A. porcinus in Sri Lanka, Australia (specifically the coastal regions of south and east Gippsland), and the United States, including Texas, Florida, and Hawaii.
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced ); palearctic (Native ); oriental (Native ); australian (Introduced )
Axis porcinus appears to prefer dense forests; however, they are often observed in clearings, grasslands and occasionally wet grasslands. This variation is usually associated with time of year and food distribution.
Habitat Regions: temperate ; tropical
Terrestrial Biomes: forest
Hog deer live 10-20 years both in captivity and in the wild, although the averages differ.
Average lifespan
Status: wild: 20 years.
Average lifespan
Status: captivity: 20 years.
Average lifespan
Status: wild: 10 years.
Average lifespan
Status: captivity: 17 years.
Average lifespan
Status: captivity: 20.0 years.
Built for creeping/bush-hugging, A. porcinus is a relatively small yet powerful cervid, with a stocky, muscular body. The limbs are noticeably short and delicate; the hindlimbs are longer than the forelimbs, raising the rump to a height greater than that of the shoulders. The face is short and wedge shaped.
Adult A. porcinus have pelage that is coarse and the overall coloration is a dark olive brown; however, the guard hairs have white tips. Fawns are born with a pale sandy-yellow color and with cream colored horizontally distributed spots along their flanks. At approximately six months this coloration gradually gives way to the adult coloration. Often, in the summer, the coat of an adult A. porcinus changes to reveal spots that are distributed such as those found on the fawn. The rhinarium is always naked and brown. One distinctive feature of A. porcinus is the unusually large round ears that are fringed with white hairs. Also, the tail is particularly bushy due to long hairs that lie in a dorso-ventral pattern.
This species exhibits sexual dimorphism. The females are slightly smaller than males and lack antlers. The males have noticeably thick muscular necks. They also have antlers that tend to be small and unimpressive compared to other members of the genus Axis as well as the entire Family Cervidae. Typically the antlers are three-tined; however, extra points are not uncommon. The antlers are covered in velvet for much of the year and project from conspicuous hairy pedicles.
Range mass: 36 to 50 kg.
Range length: 125 to 135 cm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Hog deer are capable swimmers and often enter the water when threatened. If water is not available, they run, with a trotting gait, with their head held low, instead of leaping like other cervids (this, along with the animal's coloration, accounts for its common name). Another anti-predator adaptation is interspecies signaling. When threatened, they raise their tail to expose white hairs, alerting others to danger. Also, A. porcinus makes warning barks.
Known Predators:
During the breeding season, male A. porcinus are extremely aggressive, frequently challenging one another. Typically, challenges do not result in any physical harm. They are a test of strength and endurance where two males lower their heads, interlock antlers and push until one animal surrenders. Males mate with as many females as is possible; however, it is not uncommon for a male to court and defend a single female. It is not known how many males a female A. porcinus will allow to mate with her during a given breeding season.
Mating System: polygynous
Sexual maturity in A. porcinus occurs at 8-12 months of age. From this point mature individuals mate yearly from August to October. Breeding seasons, however, vary slightly in the introduced populations.
Range number of offspring: 1 to 2.
Average number of offspring: 1.
Average gestation period: 8 months.
Average weaning age: 6 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 8-12 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 8-12 months.
Key Reproductive Features: seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 2532 g.
Average gestation period: 232 days.
Average number of offspring: 1.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 304 days.
Gestation lasts for approximately eight months, thus A. porcinus births occur from May to July. Newly born fawns are dropped in dense reed beds or grass thickets where they remain concealed from predators for several days while the mother feeds, returning only periodically to suckle. Young are precocial at birth. Weaning occurs at approximately six months.
Parental Investment: precocial ; female parental care
Ar c'harv hoc'h (Axis porcinus) a zo ur c'harv hag a vev en Azia.
Tiriad ar c'harv-hoc'h El cérvol porquí (Axis porcinus) és un cérvol petit l'hàbitat del qual s'esténdes del Pakistan fins al sud-est asiàtic continental, passant pel nord de l'Índia. N'hi ha dues subespècies: Axis porcinus porcinus, que viu a gran part de les planes indogangètiques del Pakistan, el nord de l'Índia, el Nepal, Bangla Desh, el sud-oest de la província xinesa de Yunnan i fins a l'oest de Tailàndia; i Axis porcinus annamiticus, que viu a Tailàndia i la Indoxina. També n'existeixen poblacions introduïdes a Austràlia, els Estats Units i Sri Lanka. El cérvol porquí deu al seu nom perquè corre a través dels boscos de manera similar als porcs, amb el cap baix per tal de poder passar per sota dels obstacles en lloc de saltar per sobre com la majoria d'altres cérvols.
El cérvol porquí (Axis porcinus) és un cérvol petit l'hàbitat del qual s'esténdes del Pakistan fins al sud-est asiàtic continental, passant pel nord de l'Índia. N'hi ha dues subespècies: Axis porcinus porcinus, que viu a gran part de les planes indogangètiques del Pakistan, el nord de l'Índia, el Nepal, Bangla Desh, el sud-oest de la província xinesa de Yunnan i fins a l'oest de Tailàndia; i Axis porcinus annamiticus, que viu a Tailàndia i la Indoxina. També n'existeixen poblacions introduïdes a Austràlia, els Estats Units i Sri Lanka. El cérvol porquí deu al seu nom perquè corre a través dels boscos de manera similar als porcs, amb el cap baix per tal de poder passar per sota dels obstacles en lloc de saltar per sobre com la majoria d'altres cérvols.
Jelínek vepří (Hyelaphus porcinus) je jelenovitý savec, žijící v jižní a jihovýchodní části Asie od dolního toku řeky Indus po čínskou provincii Jün-nan a Kočinčínu, byl také uměle vysazen v Severní Americe, Austrálii a na Cejlonu. Obývá husté vlhké lesy v poříčních nížinách, vzhledem k rapidnímu ubývání původních biotopů je klasifikován jako ohrožený druh. Aktivní je nejčastěji za soumraku a za rozbřesku, pase se převážně na trávě. Druhové jméno dostal díky tomu, že se v porostu pohybuje s hlavou u země jako prasatovití a překážky spíše podlézá než přeskakuje jako ostatní jeleni.[2] Hlavními predátory tohoto živočicha jsou tygr, levhart a dhoul.
Jelínek vepří je v zimě tmavě hnědý, v létě se mu srst zbarví do červenohněda, přes hřbet se táhne černý pruh. Mladí jedinci mívají na bocích světlé skvrny. Tělo je poměrně robustní, s kratšíma nohama než u příbuzných druhů. Samci dosahují výšky v kohoutku 70 cm a váhy 50 kg, samice měří okolo 60 cm a váží maximálně 30 kg.[3] Paroží má tři výsady a dosahuje délky až 60 cm. Jelínci žijí samotářským a teritoriálním způsobem života, shlukují se pouze na podzim v období říje, kdy jeleni bojují o laně; nevytvářejí však harémy a páří se s jedinou partnerkou. Březost trvá 213 dní, mláďata dosahují pohlavní dospělosti po osmi měsících.
Obrázky, zvuky či videa k tématu jelínek vepří ve Wikimedia Commons
Jelínek vepří (Hyelaphus porcinus) je jelenovitý savec, žijící v jižní a jihovýchodní části Asie od dolního toku řeky Indus po čínskou provincii Jün-nan a Kočinčínu, byl také uměle vysazen v Severní Americe, Austrálii a na Cejlonu. Obývá husté vlhké lesy v poříčních nížinách, vzhledem k rapidnímu ubývání původních biotopů je klasifikován jako ohrožený druh. Aktivní je nejčastěji za soumraku a za rozbřesku, pase se převážně na trávě. Druhové jméno dostal díky tomu, že se v porostu pohybuje s hlavou u země jako prasatovití a překážky spíše podlézá než přeskakuje jako ostatní jeleni. Hlavními predátory tohoto živočicha jsou tygr, levhart a dhoul.
Jelínek vepří je v zimě tmavě hnědý, v létě se mu srst zbarví do červenohněda, přes hřbet se táhne černý pruh. Mladí jedinci mívají na bocích světlé skvrny. Tělo je poměrně robustní, s kratšíma nohama než u příbuzných druhů. Samci dosahují výšky v kohoutku 70 cm a váhy 50 kg, samice měří okolo 60 cm a váží maximálně 30 kg. Paroží má tři výsady a dosahuje délky až 60 cm. Jelínci žijí samotářským a teritoriálním způsobem života, shlukují se pouze na podzim v období říje, kdy jeleni bojují o laně; nevytvářejí však harémy a páří se s jedinou partnerkou. Březost trvá 213 dní, mláďata dosahují pohlavní dospělosti po osmi měsících.
Der Schweinshirsch (Axis porcinus) ist ein in Süd- und Südostasien verbreiteter Hirsch. Benannt ist er nach der Art, wie er mit gesenktem Kopf durch das Unterholz läuft, statt wie andere Hirsche Hindernisse zu überspringen.
Schweinshirsche sind dem Axishirsch ähnlich, aber kurzbeiniger. Ihr Fleckenkleid ist weniger dicht und kontrastreich. Männchen sind dunkler gefärbt als Weibchen. Bei einer Kopfrumpflänge von 110 cm und einer Körperhöhe von 70 cm erreichen sie ein Gewicht von 50 kg. Ein Schweinshirsch ist damit zwar im Schnitt etwas kleiner als ein Reh, aber deutlich schwerer und stämmiger.
Während des Winterhalbjahrs ist das Fell braun bis dunkelbraun, im Sommer dagegen graubraun. Die Kitze des Schweinshirsches weisen wie bei vielen anderen Hirscharten ein Fell mit weißen Tupfen auf.[1]
Das Verbreitungsgebiet des Schweinshirsches reicht vom Osten Pakistans über den Norden Indiens, Myanmar, Thailand, Laos und Kambodscha nach Vietnam. Habitat sind dichte Wälder, aber oft sieht man Schweinshirsche an Waldrändern auch in offenes Gelände vordringen.
Durch den Menschen wurde der Schweinshirsch außerdem in zahlreiche Regionen der Welt eingeführt, in denen er ursprünglich nicht heimisch war, so im Süden der USA, auf Hawaii, in Australien (Victoria) und in Sri Lanka.
Für gewöhnlich sind Schweinshirsche Einzelgänger. Weibchen und Jungtiere tun sich manchmal zu kleinen Verbänden zusammen. Wenn das Nahrungsangebot günstig ist, können Schweinshirsche beider Geschlechter auf Futterwiesen zu großen Gruppen zusammenkommen, ohne dass die Einzeltiere gegeneinander aggressiv werden. In der Brunstzeit werden geschlechtsreife Männchen allerdings territorial und versuchen, mit Kämpfen ein Weibchen zu gewinnen.
Je nach Lehrmeinung unterscheidet man zwei bis fünf Unterarten. Die ersten beiden werden nicht angezweifelt, die dritte ist durch menschliche Einführung und nicht natürlich entstanden, und die vierte und fünfte werden meistens (so auch hier) als eigenständige Spezies betrachtet.
Der Schweinshirsch (Axis porcinus) ist ein in Süd- und Südostasien verbreiteter Hirsch. Benannt ist er nach der Art, wie er mit gesenktem Kopf durch das Unterholz läuft, statt wie andere Hirsche Hindernisse zu überspringen.
Aqueste article es un esbòs de completar a prepaus de la fauna. Podètz partejar vòstras coneissenças en lo modificant. Aqueste genre compòrta quatre espècias :
Definicion autra d'Axis.
En anatomia, l'axis es la segonda vertèbra cervicala.
Aqueste genre compòrta quatre espècias :
Axis axis - cèrvi axis o chital Axis calamianensis - Cèrvi calamian Axis kuhlii - Cèrvi de Kuhl o de Bawean Axis porcinus - Cèrvi pòrcDefinicion autra d'Axis.
En anatomia, l'axis es la segonda vertèbra cervicala.
पाढ़ा, जिसे अंग्रेज़ी में Hog Deer कहते हैं, एक छोटा सा हिरन है जिसका आवासीय क्षेत्र पाकिस्तान से लेकर उत्तरी भारत और मुख्य भूभागीय दक्षिण पूर्वी एशिया तक फैला है। इसकी दो उप-जातियाँ हैं:हायलाफ़स पॉरसिनस पॉरसिनस जो कि भारतीय प्रायद्वीप तथा चीन के दक्षिणी-पश्चिमी यूनान से लेकर पश्चिमी थाइलैंड तक के इलाके में पाया जाता है। हायलाफ़स पॉरसिनस अन्नॅमिटिकस जो कि थाइलैंड तथा इंडोचायना में पाया जाता है। प्रचलित की हुई आबादी अमेरिका, श्रीलंका तथा ऑस्ट्रेलिया[2][3] में भी पायी जाती है।
पाढ़ा, जिसे अंग्रेज़ी में Hog Deer कहते हैं, एक छोटा सा हिरन है जिसका आवासीय क्षेत्र पाकिस्तान से लेकर उत्तरी भारत और मुख्य भूभागीय दक्षिण पूर्वी एशिया तक फैला है। इसकी दो उप-जातियाँ हैं:हायलाफ़स पॉरसिनस पॉरसिनस जो कि भारतीय प्रायद्वीप तथा चीन के दक्षिणी-पश्चिमी यूनान से लेकर पश्चिमी थाइलैंड तक के इलाके में पाया जाता है। हायलाफ़स पॉरसिनस अन्नॅमिटिकस जो कि थाइलैंड तथा इंडोचायना में पाया जाता है। प्रचलित की हुई आबादी अमेरिका, श्रीलंका तथा ऑस्ट्रेलिया में भी पायी जाती है।
लगुन नेपालमा पाइने एक प्रकारको जनावर हो ।
Hog deer in Manas National Park
Hog deer in Kaziranga Tiger Reserve
Indian hog deer in Orang, Assam
Hog deer in Assam
সুগৰী পহু (ইংৰাজী: Hog Deer) পাকিস্তান, উত্তৰ ভাৰত তথা দক্ষিণ-পূব এছিয়াৰ অন্যান্য দেশ সমূহ জুৰি বিস্তৃত হৈ থকা এবিধ তুলনামূলক ভাৱে সৰু হৰিণাৰ প্ৰজাতি।
সুগৰী পহুৰ দুটা উপ-প্ৰজাতি পোৱা যায়-
পূৰ্ণবয়স্ক সুগৰী পহুৰ দেহৰ উচ্চতা ৬১-৭১ ছেঃমিঃ আৰু ওজন প্ৰায় ৩৬-৫০ কিঃগ্ৰাঃ হয়৷ ইয়াৰ দেহ দীঘলীয়া আৰু ঠেং তুলনামূলক ভাৱে চুটি। কাণ ঘুৰণীয়া।
সুগৰী পহুৰ ছাল ডাঠ আৰু দেহৰ বৰণ শীত কালত মটীয়া হৈ পৰে৷ গ্ৰীষ্মকালত দেহৰ বৰণ ৰঙা-মটীয়া হয়৷ ঠাই বিশেষেও ইয়াৰ দেহৰ বৰণৰ ভিন্নতা দেখা যায়৷ বহুতৰ দেহত মূৰৰ পৰা ডিঙি পাৰ হৈ যোৱাকৈ দীঘলীয়া আঁক থাকে৷ ইয়াৰ নেজডাল চুটি, বৰণ মটীয়া আৰু আগটো বগা।
মতা সুগৰী পহুৰ শিঙত তিনিটা শাখা থাকে৷
সুগৰী পহু সাধাৰণতে অকলশৰে থাকে। ই গছৰ পাত, ঘাঁহ আদি খাদ্য হিচাপে গ্ৰহণ কৰে। মতা প্ৰাণীবোৰ আক্ৰমণাত্মক হয়৷ হুগৰী পহুৰ আয়ুস সাধাৰণতে ২০ বছৰ৷ চেপ্টেম্বৰৰ পৰা ডিচেম্বৰ মাহৰ ভিতৰত প্ৰজনন কৰে। গৰ্ভধাৰণৰ সময় প্ৰায় ১৮০ দিন। ই এবাৰত এটাকৈ পোৱালি দিয়ে।
সুগৰী পহু (ইংৰাজী: Hog Deer) পাকিস্তান, উত্তৰ ভাৰত তথা দক্ষিণ-পূব এছিয়াৰ অন্যান্য দেশ সমূহ জুৰি বিস্তৃত হৈ থকা এবিধ তুলনামূলক ভাৱে সৰু হৰিণাৰ প্ৰজাতি।
The Indian hog deer or Indochinese hog deer (Axis porcinus), is a small cervid native to the region of the Indian subcontinent and Indo-Gangetic Plain. Introduced populations exist and are established in Australia,[2][3] as well as the United States (in Texas, Hawaii and Florida), and Sri Lanka.[1]
Its name derives from the hog-like manner in which it runs through forests (with its head hung low), to ease ducking under obstacles instead of leaping over them, like most other deer.
Cervus porcinus was the scientific name used by Eberhard August Wilhelm von Zimmermann in 1777 and 1780, based on an earlier description of Indian hog deer brought to England from India.[4][5] It was placed in the genus Axis by William Jardine in 1835 and by Brian Houghton Hodgson in 1847.[6][7] In 2004, it was proposed to be placed in the genus Hyelaphus.[8][9] The proposal has not been accepted, with most authors keeping it under Axis.[10][1][11] A subspecies, A. p. annamiticus, was once considered its own species, but is now generally considered the same species as A. porcinus.[1]
A mature hog deer stag stands about 70 centimetres (28 in) at the shoulder, and weighs approximately 50 kilograms (110 lb); hinds are much smaller, standing about 61 centimetres (24 in) and weighing around 30 kilograms (66 lb). They are very solidly built, with a long body and relatively short legs; the line of the back slopes upward from the shoulders to a high rump. The ears are rounded; older animals tend to become light coloured in the face and neck. The Indian hog deer's coat is quite thick, and generally a uniform dark-brown in winter, except for the underparts of the body and legs, which are lighter in colour. During late spring, the change to a summer coat of rich reddish-brown commences, although this may vary between individuals. Many hog deer show a dark dorsal stripe extending from the head down the back of the neck, and along the spine. In summer, there is usually a uniform row of light-coloured spots along either side of the dorsal stripe from the shoulders to the rump. The tail is fairly short and brown, but tipped with white. The underside of the tail is white, and the deer can fan the white hairs out in a distinctive alarm display.
Indian hog deer have preorbital glands on the face just below the eyes and metatarsal glands located high on the side of the rear legs. Pedal glands are located between the cleaves or toes of the hind hooves.
The antlers of a mature hog deer stag are typically three tined, having a brow tine and a solid main beam terminating in inner and outer top tines. However, antlers with more points are not uncommon.[12] The distinctive features of typical hog deer antlers are the acute angle between the brow tine and main beam, and the fact that the inner tops tend to be short and angle back from the main beam and across towards the opposite antler.
The Indian hog deer's status in Pakistan is uncertain; it occurs in northern India, Nepal, southern Bhutan, Bangladesh, Myanmar and China's Yunnan Province, has been reintroduced to Thailand but is locally extinct in Laos and Vietnam.[1] A small, isolated population lives in Cambodia’s Prek Prasab Wildlife Sanctuary.[13]
The Indian hog deer is gregarious only when conditions are favorable and do not form a "unit" at these times, fleeing in different directions rather than in a herd. When alarmed, it makes a whistling vocalization or a warning bark. Home ranges vary widely in size, but average about 0.70 km2 (0.27 sq mi). Males are aggressive, and may become territorial at low population densities, marking its territory with glandular secretions. During the rut, males gather in open meadows, pawing the ground during antagonistic encounters. Harems are not created, with males courting and defending a single female at any given time. Population densities may be as low as 0.1 animals per square kilometer in riverine valleys, rising to over 19 individuals per square kilometer in grassy flood plains.
The tiger, leopard and clouded leopard are known predators of the Indian hog deer.[14] Other known predators include the Burmese python and dhole,[15]
The Indian hog deer or Indochinese hog deer (Axis porcinus), is a small cervid native to the region of the Indian subcontinent and Indo-Gangetic Plain. Introduced populations exist and are established in Australia, as well as the United States (in Texas, Hawaii and Florida), and Sri Lanka.
Its name derives from the hog-like manner in which it runs through forests (with its head hung low), to ease ducking under obstacles instead of leaping over them, like most other deer.
La porkocervo (Axis porcinus) e1 la ordo de parhufuloj kaj familio de cervedoj troviĝas en Junano de Ĉinio, kaj ankaŭ en la suda kaj sudorienta Azio. Ĝi estas malgranda, sed fortika, kaj similas al la porko, pro tio ĝi ricevis la nunan nomon. Ĝiaj haroj estas flavbrunaj. La ventro kaj vostoradiko estas blankaj. Sur la dorso laŭ la vertebraro troviĝas malhelbruna strio. Ĝiaj haroj havas blankajn makulojn en somero. La porkocervo longas 105-115 centimetrojn, kun vosto 20 centimetrojn longa, altas 60-75 centimetrojn kaj pezas ĉ. 36-50 kilogramojn.
La porkocervoj ŝatas vivi en herbejoj kun arbedoj proksimaj al arbaroj. Ili kutime vivas unuope, sed kelkiam aperas pare, kaj hazarde 3-5 porkocervoj kune serĉas manĝaĵojn. Tage ili ripozas en arbaro, vespere serĉas manĝajojn. Ili manĝas ĉefe diversajn herbojn, ŝosojn, falintajn florojn kaj fruktojn. La porkocervoj ŝatas akvon. Iliaj okuloj, nazo kaj oreloj estas tre akraj, sed ili kuras ne rapide. Surprizite, ili kuras kiel porko. Porkocervo estas jam bredata en Eŭropo. Dum bredado iuj el ili fariĝis batalemaj, precipe en la oestra periodo vircervoj fariĝas pli furiozaj, eĉ jetas sin kontraŭ arbojn aŭ barilojn de la stalo, aü plugas la teron per siaj mallongaj kornoj. Ili minacas proksimajn bestojn kaj eĉ kuraĝas ataki cervojn multe pli grandajn ol ili. La porkocervoj vivantaj en la tropikaj zonoj havas nedifinitan tempon por defaligi siajn kornojn. Ili havas malsaman oestran tempon en diversaj regionoj. Post gravedeco de 220-240 tagoj, la porkocervino naskas ĉiufoje unu idon, hazarde du en densa arbaro. La porkocervo serĉas nutraĵon por sia ido ĉe la proksima loko kaj flegas ĝin ĝis ĝi povas agi kun la patrino. Ĝenerale la cervoj povas vivi 12-15 jarojn, iuj el ili eĉ 20 jarojn.
El ciervo porcino o ciervo cerdo (Axis porcinus) es una especie de mamífero artiodáctilo de la familia Cervidae.[2]
Se encuentra en el sudeste asiático (Bangladés, Bután, Camboya, China, India, Nepal, Pakistán, y reintroducido en Tailandia).[1] Asimismo existen poblaciones introducidas en Australia, Sri Lanka y los Estados Unidos (Texas, Florida y Hawái).[1]
Se reconocen las siguientes subespecies:[2]
El ciervo porcino o ciervo cerdo (Axis porcinus) es una especie de mamífero artiodáctilo de la familia Cervidae.
Axis porcinus Axis generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Cervinae azpifamilia eta Cervidae familian sailkatuta dago
Axis porcinus Axis generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Cervinae azpifamilia eta Cervidae familian sailkatuta dago
Sikahirvi (Axis porcinus) on jalohirvien alaheimoon kuuluva hirvieläin, jota tavataan Thaimaassa, Pohjois-Intiassa ja muualla eteläisessä Aasiassa.[4] Sitä on istutettu myös Sri Lankaan, eteläiseen Australiaan ja Yhdysvaltojen Marylandiin.[1]
Sikahirven nimi viittaa monissa kielissä sikaan, esimerkiksi englanniksi laji on hog deer[1] ja ruotsiksi svinhjort. Suomenkielinen nimi saattaa kuitenkin joskus aiheuttaa sekaannusta japaninhirveen, jonka japanin kieleen pohjautuva englanninkielinen nimi on sika deer.
Sikahirvi on muita Axis-suvun lajeja lyhytkasvuisempi. Se on ruumiinrakenteeltaan suhteellisen matala ja raskasrakenteinen, ja naama ja jalat ovat lyhyet[4]. Sillä on täplikäs turkki, joka uroksilla on tummempi kuin naarailla. Myös vasat ovat täplikkäitä[4]. Turkin pohjaväri on kellertävänruskea, ja vatsapuoli ja nilkat ovat muuta ruumista vaaleammat[4]. Täysikasvuisen yksilön säkäkorkeus on 66–74 cm ja paino 36–45 kg[4]. Sarvet ovat keskimäärin 39 cm pitkät, ja kummassakin sarvessa on kuusi piikkiä[4].
Tavallisesti sikahirvet elävät yksin. Niiden tyypillistä elinympäristöä ovat riisipellot ja ruohostomaat[4]. Vain naaraat ja vasat esiintyvät joskus pienissä laumoissa. Parittelukaudella urokset etsiytyvät naaraiden lähistölle. Naaraan tiineysaika kestää keskimäärin 180 vuorokautta[4].
Sikahirvi (Axis porcinus) on jalohirvien alaheimoon kuuluva hirvieläin, jota tavataan Thaimaassa, Pohjois-Intiassa ja muualla eteläisessä Aasiassa. Sitä on istutettu myös Sri Lankaan, eteläiseen Australiaan ja Yhdysvaltojen Marylandiin.
Sikahirven nimi viittaa monissa kielissä sikaan, esimerkiksi englanniksi laji on hog deer ja ruotsiksi svinhjort. Suomenkielinen nimi saattaa kuitenkin joskus aiheuttaa sekaannusta japaninhirveen, jonka japanin kieleen pohjautuva englanninkielinen nimi on sika deer.
Axis porcinus
Le Cerf cochon (Axis porcinus) est une petite espèce de cervidés du genre axis.
Les individus de cette espèce peuvent avoir une taille au garrot comprise entre 61 et 70 cm[1] tandis que la taille en longueur varie généralement entre 1,05 et 1,20 mètre, le tout pour une masse oscillant entre 30 et 50 kg.
Les mâles ont des bois et les femelles n'ont pas de cornes. Les femelles sont généralement moins grandes et moins lourdes que les mâles[2]. Le pelage des femelles, d'un brun rougeâtre en été, prend des teintes plus sombres en hiver tandis que le pelage des mâles est brun peu importe la saison[2].
L'habitat du cerf cochon s'étend du Pakistan tout le long de la chaîne de l'Himalaya au sud-est asiatique. Il a également été introduit par les Européens en Australie[3].
Les habitats principaux du cerf cochon sont les roselières situées dans les plaines inondables et les hautes prairies. Cet animal préfère éviter les forêts et peut également vivre dans des zones agricoles[2].
Le cerf cochon se nourrit principalement d'herbes tendres et de feuilles qu'il mange durant les périodes les plus fraîches de la journée, afin de pouvoir digérer à l'ombre pendant les moments de la journée où la température est élevée[2].
Depuis la fin XXe siècle, cette espèce a subi un déclin de sa population de 50 %[4],[2] et son aire de répartition a grandement diminué. Les principales causes de ce déclin sont la chasse intensive et la dégradation de son espace de vie[2].
Un programme de reproduction a été mis en place en Europe afin de préserver l'espèce et le 24 juin 2018, dans un parc animalier d'Auvergne, une naissance d'un cerf cochon a eu lieu[5],[6].
Les prédateurs de cette espèce sont principalement les tigres, les dholes et les léopards. Parfois, la panthère nébuleuse et le python birman attaquent également les cerfs cochons[7].
Cerf cochon mâle, parc national de Kaziranga, Inde
Union d'un cerf et d'une biche
Biche et son faon
Biche allaitant son petit
Cerf cochon mâle, sanctuaire de faune de Phu Khieo, Thaïlande
Il cervo porcino (Axis porcinus Zimmermann, 1780) è una piccola specie di cervo diffusa dal Pakistan, attraverso l'India settentrionale, al Sud-est asiatico continentale.
Deve il nome al modo in cui si muove attraverso la foresta, simile a quello di un maiale: invece che superare gli ostacoli con dei balzi, come fa la maggior parte dei cervi, abbassa la testa e passa sotto all'ostacolo. Appena si sente minacciato corre subito a nascondersi tra il fitto degli alberi. Mentre corre tiene sollevata la coda, mostrando la parte inferiore bianca.
Attualmente ne vengono riconosciute due sottospecie[2]:
È da ricordare che esistono altre due specie di cervo porcino, strettamente imparentate con questa: il cervo di Bawean (A. kuhlii), dell'isola indonesiana di Bawean, e il cervo delle Calamian (A. calamianensis), originario dell'arcipelago filippino delle Calamian, entrambi diffuse sia in foreste decidue tropicali umide che secche. Diversamente da quelli della ben più nota specie occidentale, i piccoli di entrambe queste specie non presentano un mantello maculato alla nascita. Tuttavia, anche i piccoli delle popolazioni orientali di cervo porcino (quelle appartenenti ad A. p. annamiticus) non hanno il mantello macchiato[1]. Le due popolazioni insulari di cervo porcino sono probabilmente i resti di una popolazione ben più estesa che un tempo era in collegamento con le popolazioni del Sud-est asiatico continentale e che abitava vaste aree dello Scudo della Sonda quando il livello dei mari era notevolmente più basso di oggi.
Un maschio adulto di cervo porcino misura circa 70 cm di altezza al garrese e pesa attorno ai 50 kg, mentre la femmina è molto più piccola: misura, infatti, solo 61 cm di altezza e pesa intorno ai 30 kg. Ha una costituzione tozza, con corpo allungato e zampe relativamente corte; la linea del dorso si inarca sempre più dalle spalle al posteriore. Le orecchie sono arrotondate; gli esemplari più vecchi tendono ad avere la faccia e il collo di colore più chiaro.
Il mantello del cervo porcino è piuttosto fitto e generalmente presenta, in inverno, un colore marrone scuro uniforme, a eccezione della regione ventrale del corpo e delle zampe, di colore più chiaro. Verso la fine della primavera, il pelame assume la tipica colorazione estiva marrone rossastra, con toni diversi da un individuo all'altro. Molti cervi porcini presentano una striscia dorsale scura che si estende dalla testa, attraverso il collo, fino a tutta la lunghezza della colonna vertebrale. Sul manto estivo spicca una fila uniforme di macchie chiare su ambo i lati della striscia dorsale, dalle spalle al posteriore. La coda, piuttosto corta, è marrone, ma ha la punta bianca. Anche il suo lato inferiore è bianco, e il cervo, quando è in allarme, la tiene sollevata per indicare ai conspecifici la presenza di una minaccia.
Il cervo porcino è munito di ghiandole preorbitali sulla faccia, proprio sotto agli occhi, e ghiandole metatarsali poste piuttosto in alto sul lato esterno delle zampe posteriori. Le ghiandole podali sono situate nella fessura degli zoccoli delle zampe posteriori.
Nei maschi adulti i palchi presentano generalmente tre punte, con il ramo principale che termina biforcandosi in due punte rivolte una all'interno, l'altra all'esterno. Tuttavia, non sono rari palchi con più punte. La caratteristica principale di questi palchi è l'angolo acuto formato dalla punta occipitale e dal ramo principale; inoltre, è da ricordare che la punta interna tende a essere più breve e che l'altra punta, quella rivolta all'esterno, è il proseguimento del ramo principale.
In passato l'areale del cervo porcino si estendeva dal Pakistan, attraverso tutta l'India settentrionale e nord-orientale, comprese le colline ai piedi dell'Himalaya, fino all'Asia sud-orientale continentale e, marginalmente, alla Cina meridionale (propaggini meridionali dello Yunnan), ma attualmente si è ristretto a piccole località isolate della sua antica estensione. Quasi certamente la specie è scomparsa dall'est del Myanmar. Sicuramente è scomparsa dalla Thailandia (dove però è stata reintrodotta) e quasi certamente da Vietnam e Laos. Recentemente piccole popolazioni sono state scoperte in Bangladesh, in una piccola regione della Cambogia e, forse, della Cina; riguardo a quest'ultimo sito, le notizie non sono chiare, ma si ritiene che ospiti solo poche dozzine di individui. Con tutta sicurezza, il cervo porcino sopravvive in alcune aree del Myanmar, nell'India settentrionale e nord-orientale, in Nepal, Bhutan e Pakistan. La specie è stata introdotta in Sri Lanka, Australia (nelle regioni costiere del Gippsland meridionale e orientale)[3] e Stati Uniti (in Texas, Florida e Hawaii).
Il cervo porcino è una creatura gregaria solamente quando sono presenti condizioni favorevoli, ma anche in questa occorrenza non forma un vero e proprio «branco» unito, ma solo un piccolo raggruppamento di esemplari che si spostano disordinatamente in varie direzioni. Quando è allarmato, emette una sorta di fischio o una specie di latrato. I territori variano considerevolmente per dimensioni, ma in media si estendono per 700 m². I maschi sono aggressivi, e nelle regioni dove la densità di popolazione è bassa possono divenire territoriali, marcando i confini della propria area con secrezioni ghiandolari. Durante la stagione degli amori, i maschi si raggruppano in terreni aperti, calpestando il terreno con gli zoccoli nel corso di manifestazioni aggressive. Non vengono creati veri harem, ma i maschi si limitano a corteggiare e difendere un'unica femmina per volta. Diversamente da molte altre specie di cervo, durante la stagione degli amori quello porcino non bramisce. La densità di popolazione varia da 0,1 esemplari per km² nelle valli fluviali a più di 19 esemplari per km² nelle distese erbose inondate.
Tra i predatori del cervo porcino ricordiamo tigri del Bengala, leopardi, coccodrilli marini, cuon e, talvolta, pitoni birmani.
Il cervo porcino (Axis porcinus Zimmermann, 1780) è una piccola specie di cervo diffusa dal Pakistan, attraverso l'India settentrionale, al Sud-est asiatico continentale.
Deve il nome al modo in cui si muove attraverso la foresta, simile a quello di un maiale: invece che superare gli ostacoli con dei balzi, come fa la maggior parte dei cervi, abbassa la testa e passa sotto all'ostacolo. Appena si sente minacciato corre subito a nascondersi tra il fitto degli alberi. Mentre corre tiene sollevata la coda, mostrando la parte inferiore bianca.
Het zwijnshert of varkenshert (Axis porcinus) is een hert uit de onderfamilie Cervinae.
Het dier wordt 100-130 cm lang, 60-80 cm hoog, staat relatief laag op de poten en weegt tussen 25 en 50 kg. Het lichaam is grijsbruin tot okerbruin of zandkleurig, de ledematen lichter. De buik is iets donkerder. De staart is kort en bovenaan bruin en onderaan wit. De oren zijn groot en rond.
Het zwijnshert leeft voornamelijk solitair in bossen en grasland. Als hij weinig verstoord wordt is hij ook overdag actief, maar anders alleen 's nachts. Er worden het hele jaar jongen geboren, maar het meeste tussen juli en september. Deze soort eet grassen, zaden en kruiden.
Deze soort komt voor in Zuid-Azië (India, Sri-Lanka en Indo-China). Het zwijnshert is door de mens geïntroduceerd in het zuidoosten van Victoria (Zuidoost-Australië), waar hij algemeen is. Mogelijk is ook de populatie op Sri Lanka geïntroduceerd.
Bronnen, noten en/of referenties
Multimedia w Wikimedia Commons Aksis bengalski[3], jelonek bengalski[4] (Axis porcinus) – gatunek niedużego ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych (Cervidae), zaliczony do rodzaju Axis na podstawie morfologicznych podobieństw do jelenia aksis (Axis axis). Dalsze badania mtDNA wskazują na bliższe pokrewieństwo tego gatunku z przedstawicielami rodzaju Cervus, niż z jeleniem aksis[5]. Nazwa bengalski pochodzi od Bengalu, w którym ssak ten został odkryty.
Aksis bengalski nazywany jest również jeleniem świńskim. Opisywany był pod nazwą Cervus porcinus[6].
Obecny zasięg występowania gatunku obejmuje północne Indie i Półwysep Indochiński. Introdukowany w Australii i Stanach Zjednoczonych.
Zasiedla gęste zarośla, lasy z gęstym podszytem, wysokie trawy i lasy namorzynowe.
Ciało krępe, muskularne, z krótką głową i krótkimi kończynami, ubarwione brązowo lub oliwkowo-brązowo, przeważnie cętkowane. Młode rodzą się z rzędami żółtawych cętek po bokach ciała. Tylne kończyny są dłuższe od przednich, przez co zad położony jest wyżej od kłębu. Poroże samców z trzema (rzadziej dwoma) długimi odgałęzieniami (oczniak i odnogi wierzchołkowe).
Dymorfizm płciowy: samce są większe od samic, ciemniej ubarwione, mają masywniejszy kark, samice nie mają poroża.
Prowadzą samotniczy tryb życia, poza wspólnym korzystaniem z żerowisk, na którym spotykają się luźne grupy do 40 osobników. Żerują w nocy zjadając głównie trawy. Dietę uzupełniają liśćmi i owocami. Nie podejmują wędrówek. Samce wykazują terytorializm znakując rewiry substancjami zapachowymi.
Aksisy bengalskie dobrze pływają i chętnie chronią się w wodzie w razie niebezpieczeństwa. Zaatakowane biegną kłusem z opuszczoną głową, przypominając wyglądem świnię (stąd nazwa jeleń świński).
Dojrzałość płciową osiągają pomiędzy 8. a 12. miesiącem życia. W okresie godowym samce wykazują wysoki poziom agresji skierowanej głównie na konkurentów. Walki samców polegają na wzajemnym przepychaniu się porożami. Do uszkodzeń ciała dochodzi rzadko. Jelonek bengalski jest gatunkiem poligamicznym. Po około 8-miesięcznej ciąży samica rodzi jedno – rzadziej dwa – młode, które ukrywa przed drapieżnikami w gęstej, wysokiej trawie. Po kilku dniach młode wędruje za matką pozostając z nią przez sześć miesięcy. Około szóstego miesiąca młode przyjmują ubarwienie typowe dla dorosłych.
Wyróżniono dwa podgatunki A. porcinus[3]:
Podgatunek Axis porcinus annamiticus jest objęty konwencją waszyngtońską CITES (załącznik I)[7].
Ten sam podgatunek został wykazany w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów w kategorii EN (zagrożony wyginięciem)[8].
Aksis bengalski, jelonek bengalski (Axis porcinus) – gatunek niedużego ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych (Cervidae), zaliczony do rodzaju Axis na podstawie morfologicznych podobieństw do jelenia aksis (Axis axis). Dalsze badania mtDNA wskazują na bliższe pokrewieństwo tego gatunku z przedstawicielami rodzaju Cervus, niż z jeleniem aksis. Nazwa bengalski pochodzi od Bengalu, w którym ssak ten został odkryty.
O cervo-porco-indiano (Hyelaphus porcinus) é um pequeno cervídeo nativo de Bangladesh, China, Índia, Nepal, Paquistão e Tailândia. Foi introduzido na Austrália[1] e no Sri Lanka.
Seu nome vulgar provém da maneira que corre - ao trotar, o cervo-porco-indiano mantém sua cabeça abaixada, como um porco, passando por debaixo de obstáculos, em vez de pular sobre eles como a maioria dos demais cervos. Porém, saltos também são realizados, sempre que mais viáveis. Durante o pulo, a cauda se ergue, exibindo a região de pelo branco existente sob ela.
A pelagem do cervo-porco-indiano é bastante espessa e uniformemente marrom-escura no inverno, exceto na barriga e nas pernas que são de cor mais clara. No final da primavera, a mudança para um tom avermelhado começa, embora isso possa variar entre os indivíduos. Muitos cervos mostram uma faixa dorsal escura. No verão, geralmente há uma fileira uniforme de manchas coloridas ao longo de cada lado da faixa dorsal dos ombros até o traseiro. A cauda é bastante curta e marrom, mas com ponta de branco. O veado pode eriçar os cabelos caudais em uma exibição distinta de alarme.
A tabela abaixo indica alguns dados acerca da espécie:
Durante a época de acasalamento, não ocorre a formação de haréns, de modo que os machos podem cortejar ou defender as fêmeas a qualquer momento. Ao se encontrarem, machos rivais pisoteiam o chão. Indivíduos do sexo masculino tendem a ser territorialistas e agressivos em demasia.
Os principais predadores são tigres, leopardos e dholes. Às vezes, é predado também por pítons e leopardos-nebulosos.[2]
O cervo-porco-indiano (Hyelaphus porcinus) é um pequeno cervídeo nativo de Bangladesh, China, Índia, Nepal, Paquistão e Tailândia. Foi introduzido na Austrália e no Sri Lanka.
Svinhjort (Axis porcinus) är en art i familjen hjortdjur. Den fick sitt namn efter det sätt på vilket den rör sig genom skogen. Svinhjorten går med nedåtriktat huvud istället för att hoppa över olika hinder som andra hjortdjur.
Svinhjorten liknar axishjorten men har kortare extremiteter. Pälsens prickar är glesare och otydligare. Hanar har mörkare kroppsfärg än honor. Djuret når en kroppslängd av 110 cm, en mankhöjd av 70 cm och en vikt av 50 kg. På så sätt är svinhjorten mindre än ett rådjur men betydligt tyngre och kraftigare.
Artens utbredningsområde sträcker sig från östra Pakistan över norra Indien, Burma, Thailand, Laos och Kambodja till Vietnam. Habitatet utgörs av täta skogar men ofta iakttas svinhjortar på öppen mark nära skogskanten.
Svinhjorten infördes även i flera regioner där den ursprungligen inte hör hemma, så i södra USA, på Hawaii, i Australien (Victoria) och på Sri Lanka.
Vanligtvis lever svinhjortar ensamma. Bara honor och ungdjur bildar ibland mindre grupper. Vid särskilt bra tillgång till föda uppstår ibland större grupper med individer av bägge kön utan att enskilda exemplar blir aggressiva. Det ändrar sig under parningstiden där hannar försöker få kontroll över en hona genom att strida mot konkurrenter.
Beroende på auktoritet skiljs mellan två och fem underarter. De första två är oomstridda, den tredje uppkom inte naturligt utan genom människans inverkan och den fjärde samt den femte betraktas oftast som särskilda arter.
Svinhjort (Axis porcinus) är en art i familjen hjortdjur. Den fick sitt namn efter det sätt på vilket den rör sig genom skogen. Svinhjorten går med nedåtriktat huvud istället för att hoppa över olika hinder som andra hjortdjur.
Domuz geyiği, (Axis porcinus) geyikgiller (Latince: Cervidae) familyasından bir geyik türüdür. Pakistan, Hindistan'ın kuzeyi ve Güneydoğu Asya'nın anakaradaki bölümünde bulunur. İnsanlar tarafından Avustralya, ABD ve Sri Lanka'ya sokulmuştur. Adını ormanda dolaşırken başını domuz gibi aşağıya eğmesinden alır. Önlerine çıkan engelleri üzerinden zıplayarak aşan diğer geyiklerin aksine domuz geyiği altlarından geçer.
Domuz geyiğinin iki alt türü vardır:
Hyelaphus alt cinsinde sınıflanan ve domuz geyiğine benzeyen iki ayrı tür geyik adalarda yaşar:
.png){kind=small}
Çift toynaklılar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Domuz geyiği, (Axis porcinus) geyikgiller (Latince: Cervidae) familyasından bir geyik türüdür. Pakistan, Hindistan'ın kuzeyi ve Güneydoğu Asya'nın anakaradaki bölümünde bulunur. İnsanlar tarafından Avustralya, ABD ve Sri Lanka'ya sokulmuştur. Adını ormanda dolaşırken başını domuz gibi aşağıya eğmesinden alır. Önlerine çıkan engelleri üzerinden zıplayarak aşan diğer geyiklerin aksine domuz geyiği altlarından geçer.
Існує два визнаних підвиди:
Варто пам'ятати, що існують два інших види, тісно пов'язані з цим Аxis kuhlii на індонезійському острові Бавеан і Аxis calamianensis родом з Філіппін.
Діапазон мас: 36—50 кг. Довжина: від 125 до 135 см. Висота тіла 70 см. Це відносно невеликий, але потужний представник родини оленевих, з кремезним, м'язистим тілом. Кінцівки помітно короткі й тонкі; задні кінцівки довші передніх, підносячи круп вище, ніж на ширині плечей. Мордочка коротка і клиноподібна. Під час польоту, хвіст піднятий вгору, показуючи білий низ. У дорослих волосяний покрив грубий і загальне забарвлення темно-оливково-коричневе. Однак, покривні волоски мають білі кінчики. Під час зимової половини року хутро від коричневого до темно-коричневого, в той час як влітку сіру, хоча це може варіюватися між окремими особинами. Літні тварини, як правило, стають світлими на обличчя і шиї. Оленята народжуються блідо-піщано-жовтого кольору і з кремового кольору горизонтально розподіленими плямами уздовж боків. У приблизно 6 місяців це забарвлення поступово поступається дорослому забарвленню. Часто влітку, хутро дорослих виявляє плями, які поширюються так як у оленя. Rhinarium (волога гола поверхня навколо ніздрів) завжди голий і коричневий. Відмінною рисою А. porcinus є незвично великі круглі вуха, які обрамлені білими волосками. Хвіст пухнастий. Є передочні залози на обличчі трохи нижче очей і плеснові залози, розташованих високо з боків задніх ніг. Ножні залози розташовані між пальцями задніх копит.
Цей вид має статевий диморфізм. Самиці трохи менші й безрогі. Самці мають помітно товсті м'язисті шиї. Вони також мають роги, які мають тенденцію бути невеликими і вражаючими, порівняно з іншими членами роду Axis, а також всієї родини Cervidae. Зазвичай роги з трьома зубцями, однак, додаткові зубці не є рідкістю.
Веде нічний спосіб життя. Типові продукти включають трави, листя, а іноді й плоди. Найчастіше вживані Saccharum spontaneum, Saccharum munja, Tamarix dioica, Populus euphratica, Zizyphus jujuba. A. porcinus — здібні плавці і часто стрибають у воду, коли знаходяться під загрозою. Якщо вода не доступна, вони біжать риссю. Коли знаходяться під загрозою, вони піднімають свій хвіст, щоб виставити білі волоски, попереджаючи інших про небезпеку. Крім того, А. porcinus роблять попереджувальний гавкіт. Відомі хижаки: Canis aureus, Canis lupus, Felis chaus. Живуть 10-20 років і в неволі і в дикій природі.
Під час сезону розмноження, самці А. porcinus надзвичайно агресивні, часто йдучи на конфлікт з іншими. Як правило, це не призводить до фізичної розправи. Вони випробування сили і витривалості натисками і блокуванням до капітуляції одної з тварин. Полігамні. Статева зрілість настає у А. porcinus з 8-12-місячного віку. Спаровування відбувається щорічно з серпня по жовтень. Народжується 1—2 дитя. Середній термін вагітності: 8 місяців, таким чином дітонародження припадає з травня по липень. Середній вік годування молоком: 6 місяців. Середня маса при народженні: 2.5 кг. Новонароджені ховаються в щільних очеретяних заростей або заростях трави, де вони залишаються прихованими від хижаків протягом кількох днів в той час як мати годується, повертаючись лише періодично, щоб годувати дитя.
Поширений від Пакистану, через північну Індію, Непал, Бангладеш, південно-західній провінції Юньнань в Китаї, весь шлях до західного Таїланду. Як правило, живе в лісовому середовищі проживання, однак часто спостерігаються на галявинах, луках; часто асоціюється з середніми й великими річками й, здається, досягає найбільшої густини населення в заплавних луках.
Введений в Австралії, США і Шрі-Ланці.
На вид полюють в різних частинах ареалу. Полюють за м'ясо (оптова торгівля), традиційні лікарські засоби і трофейні роги. Також можливо, що полювання стимулювало попит на тварин у неволі.
Вид повністю захищений в Бангладеші, Індії й, можливо, більшості або всіх інших територій природного проживання.
Hươu vàng (danh pháp khoa học: Hyelaphus porcinus) là một loài động vật có vú trong họ Hươu nai, bộ Guốc chẵn. Loài này được Zimmermann mô tả năm 1780.[2]
Tại Việt Nam, hươu vàng sinh sống ở Tây Nguyên trong những khu vực đầm lầy của các tỉnh Kontum, Đắk Lắk, Lâm Đồng, và Đồng Nai. Tổng số ở Việt Nam chỉ khoảng vài trăm con. Vì tình trạng nguy cơ diệt chủng, hươu vàng được liệt kê trong Sách đỏ Việt Nam.[3]
_-_Flickr_-_Lip_Kee_(2).jpg)
_-_Flickr_-_Lip_Kee.jpg)
Phương tiện liên quan tới Axis porcinus tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết về chủ đề Bộ Guốc chẵn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Hươu vàng (danh pháp khoa học: Hyelaphus porcinus) là một loài động vật có vú trong họ Hươu nai, bộ Guốc chẵn. Loài này được Zimmermann mô tả năm 1780.
Tại Việt Nam, hươu vàng sinh sống ở Tây Nguyên trong những khu vực đầm lầy của các tỉnh Kontum, Đắk Lắk, Lâm Đồng, và Đồng Nai. Tổng số ở Việt Nam chỉ khoảng vài trăm con. Vì tình trạng nguy cơ diệt chủng, hươu vàng được liệt kê trong Sách đỏ Việt Nam.
Свиной олень[1] (Axis porcinus) — парнокопытное млекопитающее, обитающее в Южной и Юго-Восточной Азии. Своё название получил за манеру передвижения.
Длина тела до 110 см, высота до 70 см, вес до 50 кг. Внешне похож на аксиса, только ноги короче. У самцов окраска темнее, чем у самок. Нижняя часть тела в целом светлее верхней, как и нижняя часть хвоста. Хвост пушистый.
Пакистан, Индия, Индокитай, Непал, Бангладеш, Таиланд. Завезён в Австралию, США, Шри-Ланку. Два подвида. Предпочитает равнинную местность.
Живут поодиночке. Самки с оленятами иногда собираются в небольшие стада. Естественные враги: бенгальский тигр, леопард, иногда крупные питоны.
Свиной олень (Axis porcinus) — парнокопытное млекопитающее, обитающее в Южной и Юго-Восточной Азии. Своё название получил за манеру передвижения.
豚鹿（学名：Axis porcinus）为鹿科花鹿属的动物[2]。在中国大陆，分布于云南等地。该物种的模式产地在孟加拉[3]。
这是一篇與哺乳动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
돼지사슴 또는 인도돼지사슴(Axis porcinus 또는 Hyelaphus porcinus)은 파키스탄부터 인도 북부를 거쳐 동남아시아 대륙에 이르는 서식 분포를 지닌 작은 사슴의 일종이다. 파키스탄의 인도 갠지스 평원과 인도 북부, 네팔, 방글라데시, 중국 윈난성 남서부 그리고 태국 서부의 대부분에 이르는 지역에서 주로 서식한다. 오스트레일리아와 미국, 스리랑카에서도 도입되어 서식한다.[2][3]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_Flickr_-_Lip_Kee.jpg)
