nomes no trilho de navegação
Střevlík kožitý (Carabus coriaceus) je dravý brouk, největší zástupce čeledi střevlíkovitých v Česku.[1][2] V celé Evropě ho velikostí předstihuje pouze střevlík Procerus gigas z jihovýchodní Evropy.[1] Střevlík kožitý dosahuje délky těla 33 až 40 milimetrů.[2] Nápadný je svou mohutností a také černými krovkami s kožovitě vrásčitou strukturou.[3]
Téměř celá Evropa. Ze severu na jih od jižní Itálie a Francie až do středního Švédska a Norska, ze západu na východ od Francie přibližně k Petrohradu. Nevyskytuje se na Pyrenejském poloostrově, Britských ostrovech a ve Finsku.[2] V celém areálu vytváří druh 6 poddruhů.[2] V Česku se vyskytuje poddruh Carabus coriaceus coriaceus, který obývá většinu Evropy.[4]
Vyskytuje se v listnatých (zejména dubových či bukových) a ve smíšených lesích, méně často v zahradách, parcích nebo v okolí vinic.[1][2] Od nížin až k horní hranici lesa.[2] Není hojný, celkově spíše na ústupu.[1]
Přes den jsou brouci zalezlí pod kameny, kmeny, či v jiných úkrytech. Občas vylézají i ve dne, ale aktivní jsou převážně v noci, kdy loví kořist. Živí se různými plži, hmyzem nebo žížalami.[1][2] Jsou velice žraví.[1] Střevlík kožitý je neschopný letu, protože má zakrnělá zadní křídla.[1] Je-li napaden, může zaujmout výhrůžný postoj - vztyčí tělo na dlouhých nohách, rozevírá kusadla a ze žláz na zadečku vypouští páchnoucí sekret.[1] Tento brouk patří k dlouhověkým, dožívá se dvou až tří let.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu střevlík kožitý ve Wikimedia Commons
Střevlík kožitý (Carabus coriaceus) je dravý brouk, největší zástupce čeledi střevlíkovitých v Česku. V celé Evropě ho velikostí předstihuje pouze střevlík Procerus gigas z jihovýchodní Evropy. Střevlík kožitý dosahuje délky těla 33 až 40 milimetrů. Nápadný je svou mohutností a také černými krovkami s kožovitě vrásčitou strukturou.
Der Lederlaufkäfer (Carabus coriaceus) ist eine Art aus der Familie der Laufkäfer.
Als eine der größten Laufkäferarten Mitteleuropas kann der Lederlaufkäfer 30 bis 40 Millimeter lang werden. Der Chitin-Panzer ist schwarz und an den Flügeldecken gerunzelt. Auffällig sind die großen Oberkieferzangen. Am mittleren Beinpaar sind ein paar rostfarbene Borsten zu erkennen.
Die flugunfähigen, nachtaktiven Tiere jagen am Waldboden Insekten, Schnecken, Würmer und Aas, manchmal gehen sie auch an Obst. Tagsüber verstecken sich die Käfer unter Moos oder Steinen, nur sehr selten kann man sie auch am Tage beobachten. Bei Gefahr sondern sie aus Drüsen am Hinterleib eine übel riechende Flüssigkeit aus. Die Larven verpuppen sich nach mehreren Häutungen im Boden. Aus ihnen schlüpft dann der fertige Käfer. Die Art bildet eine Generation im Jahr, die von August bis September angetroffen werden kann. Die Käfer leben etwa zwei bis drei Jahre.[7][8]
Lederlaufkäfer sind in Europa weit verbreitet, wo sie vor allem in Laub- und Mischwäldern anzutreffen sind. Lederlaufkäfer stehen in Deutschland unter Naturschutz.
Der Lederlaufkäfer (Carabus coriaceus) ist eine Art aus der Familie der Laufkäfer.
Carabus coriaceus is a species of beetle widespread in Europe, where it is primarily found in deciduous forests and mixed forests.
Data related to Carabus coriaceus at Wikispecies
Media related to Carabus coriaceus at Wikimedia CommonsCarabus coriaceus is a species of beetle widespread in Europe, where it is primarily found in deciduous forests and mixed forests.
Carabus coriaceus es una especie de coleóptero adéfago de la familia Carabidae. Habita en Europa, donde se encuentra principalmente en bosque caducifolios y bosques mixtos.
Mide entre 26 y 42 mm. Los élitros tienen una apariencia áspera. Le gustan los lugares oscuros en las hojas, debajo de piedras o troncos viejos en descomposición. Sale a cazar al anochecer. Es voraz y ataca a las larvas de los insectos, las babosas, los caracoles y lombrices de tierra.
Al igual que sus congéneres, no puede volar, pero se adapta particularmente bien a la carrera con sus patas cortas. Se distinguen los machos de las hembras por la anchura de las artículaciones de las patas delanteras.
Carabus coriaceus es una especie de coleóptero adéfago de la familia Carabidae. Habita en Europa, donde se encuentra principalmente en bosque caducifolios y bosques mixtos.
Nahkjooksik (Carabus coriaceus) on mardikaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.[1]
Nahkjooksik on Eesti suurim jooksiklane (pikkus kuni 40 mm).
Nahkjooksik (Carabus coriaceus) on mardikaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.
Nahkjooksik on Eesti suurim jooksiklane (pikkus kuni 40 mm).
Carabus coriaceus, le carabe coriacé, procruste coriacé ou chagriné, est le plus gros carabe de France[1]. Cette espèce est plus grande et plus large que Carabus violaceus. Elle mesure entre 26 et 42 mm de long. Les élytres ont un aspect rugueux. Comme la plupart des carabes, cet insecte affectionne les endroits obscurs sous les feuilles, sous les pierres ou les vieux troncs d'arbre en décomposition. Il sort pour chasser à la tombée de la nuit. Très vorace, il attaque notamment les larves d'insectes, les limaces, les escargots et les vers de terre.
Comme presque tous ses congénères, il ne peut pas voler mais par contre il est particulièrement bien adapté à la course grâce à ses courtes pattes. On distingue le mâle de la femelle à la largeur des articles des pattes antérieures.
Carabus coriaceus, le carabe coriacé, procruste coriacé ou chagriné, est le plus gros carabe de France. Cette espèce est plus grande et plus large que Carabus violaceus. Elle mesure entre 26 et 42 mm de long. Les élytres ont un aspect rugueux. Comme la plupart des carabes, cet insecte affectionne les endroits obscurs sous les feuilles, sous les pierres ou les vieux troncs d'arbre en décomposition. Il sort pour chasser à la tombée de la nuit. Très vorace, il attaque notamment les larves d'insectes, les limaces, les escargots et les vers de terre.
Comme presque tous ses congénères, il ne peut pas voler mais par contre il est particulièrement bien adapté à la course grâce à ses courtes pattes. On distingue le mâle de la femelle à la largeur des articles des pattes antérieures.
Carabus coriaceus (Linnaeus, 1758) è un coleottero appartenente alla famiglia dei Carabidi.
Si presenta come un grosso coleottero di colore nero. Le elitre sono ruvide e presentano un rilievo lucente. Si tratta di un coleottero di notevoli dimensioni, tra i 28 e i 42 mm.[1]
Predilige ambienti aperti come radure, campi, aree incolte e giardini ma si può trovare anche nelle foreste o nel legno marcio. Gli adulti non volano, sono attivi durante la notte e si nutrono di molluschi. Si può incontrare tutto l'anno, più raramente in estate.[1]
C. coriaceus è reperibile in tutta l'Europa a eccezione delle isole del Mediterraneo.[1]
Carabus coriaceus (Linnaeus, 1758) è un coleottero appartenente alla famiglia dei Carabidi.
Didysis puošniažygis (lot. Carabus coriaceus, vok. Lederlaufkäfer) – žygių (Carabidae) šeimos vabalas. Kūnas juodas, 35-40 mm ilgio. Antsparniai smulkiai raukšlėti. Savigynai iš burnos purškia rūgštimi.
Randamas eglynuose ir jų pakraščiuose. Grobuoniškas, puola moliuskus, sliekus, kartais ir vabzdžių vikšrus.
Lietuvoje reta rūšis. Įrašytas į Lietuvos raudonąją knygą.
Didysis puošniažygis (lot. Carabus coriaceus, vok. Lederlaufkäfer) – žygių (Carabidae) šeimos vabalas. Kūnas juodas, 35-40 mm ilgio. Antsparniai smulkiai raukšlėti. Savigynai iš burnos purškia rūgštimi.
Randamas eglynuose ir jų pakraščiuose. Grobuoniškas, puola moliuskus, sliekus, kartais ir vabzdžių vikšrus.
Lietuvoje reta rūšis. Įrašytas į Lietuvos raudonąją knygą.
De lederschallebijter of lederloopkever (Carabus coriaceus) is een kever uit de familie der loopkevers (Carabidae). Het is de grootste loopkeversoort in Nederland. De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.
De kever kan ongeveer 30 tot 40 millimeter lang worden en is daarmee een relatief grote soort. Hij heeft een vrij breed borststuk en achterlijf. De kleur is geheel zwart tot zeer donkerbruin, de dekschilden hebben vele vrij grove putjes die elkaar soms raken waardoor ze op rimpeltjes lijken; duidelijke lengtegroeven ontbreken. Het halsschild en de kop zijn gladder; met name het halsschild heeft een paarse glans. De poten en antennes zijn sprieterig, en de grote kaken zijn goed zichtbaar. De vleugels zijn bij deze soort rudimentair aanwezig; vliegen kan de lederschallebijter niet. De larve is bruin van kleur en lijkt enigszins op een heel lange pissebed vanwege het met platen beschermde lichaam.
Het is een snelle loper die vooral van wormen, slakken en aas leeft; levende prooien worden met verterende sappen ingespoten en de vloeibare inhoud wordt vervolgens opgezogen. Bij verstoring spuit de kever de maagsappen naar zijn belager ter verdediging. Ook de larve is carnivoor en leeft van wormen en slakken. De larve is meerjarig en heeft tot drie jaar nodig om zich te ontwikkelen. Zowel larve als kever zijn nachtactief en verstoppen zich overdag.
De lederloopkever leeft in liefst niet te droge loof- en gemengde bossen. Hij is niet algemeen en komt voor in grote delen van Europa. In Nederland is de soort voornamelijk te vinden in het zuiden maar is inmiddels ook in noordoost-Nederland waargenomen. In België komt de kever voor in de Ardennen.
De lederschallebijter of lederloopkever (Carabus coriaceus) is een kever uit de familie der loopkevers (Carabidae). Het is de grootste loopkeversoort in Nederland. De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.
Lærløper (Carabus coriaceus) er en av billene i delgruppen (underfamilien) jordløpere i familiegruppen løpebiller. Systematikken følger Carabidae of the World.[1]
Lærløper finnes i nesten hele Europa, men er noe sjeldnere helt i vest. Den er utbredt østover i Asia og Midtøsten. Finnes i Norge der den er vanlig i Sør-Norge.
Lærløper er den største av de nordiske løpebillene og en av de største billeartene som forekommer i Nord-Europa, 32-40 millimeter lang. Fargen er matt og helt svart uten metallisk glans. Dekkvingene uten lengderibber, men med et uregelmessig rynket mønster. Munnskjoldet (clypus) med en leppe i fremkanten, som stikker litt frem over kjevene og palpene. Slekten Carabus er slekten med de «ekte jordløperne». Beina er lange løpebein, kroppen er elegant bygd. Dekkvingene mangler lengdestrimler, men kan ha rekker av groper eller være knudret (små forhøyninger). Antennens tredje og fjerde ledd med en lang børste/børster i spissen, mens leddene ellers er bare (nakne) og helt uten fine korte hår. (Krever forstørrelse for å se).
Carabus glabratus og fiolett jordløper ligner litt, men de har glatte dekkvinger (overflate), de er også er noe mindre.
Lærløper lever i skog (løvskog og litt rikere barskog), men også i parker og villahager. Den foretrekker litt skyggefulle steder med god fuktighet. Overvintrer som voksen (imago), nedgravd i et hulrom under en stein eller en rot. Den er nattaktive og lever som predator på andre dyr, blant annet landlevende lungesnegler og meitemark, spiser også på døde dyr.
Den tilhører gruppen av insekter med fullstendig forvandling (holometabole insekter), som gjennomgår en metamorfose i løpet av utviklingen. Larvene er radikalt forskjellige fra de voksne i levevis og i kroppsbygning. Mellom larvestadiet og det voksne stadiet er et puppestadie, en hvileperiode, der billens indre og ytre organer endres. De voksne billene av denne store og tunge arten har reduserte flygevinger og kan ikke fly. Med sin store kropp virker den tung og treg sammenlignet med de fleste andre løpebiller.
Lærløper (Carabus coriaceus) er en av billene i delgruppen (underfamilien) jordløpere i familiegruppen løpebiller. Systematikken følger Carabidae of the World.
Multimedia w Wikimedia Commons Biegacz skórzasty (Carabus (Procrustes) coriaceus) – gatunek chrząszcza z rodziny biegaczowatych i podrodziny Carabinae. W Polsce gatunek objęty jest częściową ochroną gatunkową[1][2].
Gatunek został opisany w 1758 roku przez Karola Linneusza[3][4]. Klasyfikowany jest obecnie w podrodzaju Procrustes, zaliczanym do poddziału (subdivisio) Procrustomorphi w dziale (divisio) Multistriati[5].
Drugi co do wielkości europejski biegacz (największy jest biegacz olbrzymi)[6][7]. Osiąga od 26[6] lub 30[7] do 40[7] lub 42[6] mm długości ciała. Chrząszcz barwy matowoczarnej z pomarszczonymi pokrywami przypominającymi grubo wyprawioną skórę (stąd nazwa)[8]. Boczna krawędź przedplecza pozbawiona szczecinek[7].
Ten żwawy chrząszcz jest aktywny nocą, szczególnie po opadach deszczu. W czerwcu bądź lipcu ma letnią przerwę w aktywności, często natomiast widuje się go w sierpniu, a nawet wrześniu[8]. Biegacz skórzasty jest chrząszczem drapieżnym, jest niezdolny do lotu, poluje biegając. Ofiarę oblewa sokami trawiennymi, a następnie wysysa jej nadtrawione tkanki. Soki trawienne służą mu również jako ciecz obronna. Zaniepokojony biegacz może je wystrzykiwać na odległość 1 m. Jaja składa pojedynczo w małych dołkach w ziemi, teleskopowo wydłużającym się odwłokiem. Drapieżne larwy żyją w wierzchniej warstwie gleby[8].
Gatunek ten staje się coraz rzadszy i w wielu rejonach całkowicie wyginął[6]. Spotykany jest w lasach liściastych i mieszanych[9] i nieużytkach[8]. Rzadko w ogrodach[9]. Preferuje lasy dość suche[10].
Gatunek palearktyczny. W Europie wykazany z Albanii, Austrii, Belgii, Bośni i Hercegowiny, Bułgarii, Białorusi, Czech, Chorwacji, Cyklad, Danii, Dodekanezu, Estonii, europejskiej Turcji, Francji, Grecji, Holandii, byłej Jugosławii, Luksemburgu, Liechtensteinu, Litwy, Łotwy, Mołdawii, Niemiec, Norwegii, obwodu kaliningradzkiego, Polski, europejskiej Rosji, Rumunii, Sardynii, Słowacji, Słowenii, Szwecji, Szwajcarii, Sycylii, Ukrainy, Węgier, Wysp Egejskich Północnych i Włoch[4][3]. Rekordy z Wielkiej Brytanii i Hiszpanii określone są jako wątpliwe[4]. Poza Europą znany ze wschodniej Palearktyki i Bliskiego Wschodu[4].
Wyróżnia się 10 podgatunków tego biegacza[3]:
W Polsce występują podgatunki C. c. coriaceus oraz C. c. rugifer[5].
Biegacz skórzasty (Carabus (Procrustes) coriaceus) – gatunek chrząszcza z rodziny biegaczowatych i podrodziny Carabinae. W Polsce gatunek objęty jest częściową ochroną gatunkową.
Carabus coriaceus é uma espécie de coleóptero adéfago pertencente a família Carabidae. É encontrado na Europa e vive em vegetação caducifólia e mista.[1]
Carabus coriaceus é uma espécie de coleóptero adéfago pertencente a família Carabidae. É encontrado na Europa e vive em vegetação caducifólia e mista.
Usnjati krešič (znanstveno ime Carabus coriaceus) je plenilska vrsta hrošča iz družine krešičev, ki je razširjena po listnatih in mešanih gozdovih, tudi v Sloveniji.
Carabus (Procrustes) coriaceus coriaceus L., 1758 (Carabidae) - atlas of beetles of Russia
Wikivrste vsebujejo še več podatkov o temi: Usnjati krešič Wikimedijina zbirka ponuja več predstavnostnega gradiva o temi: Usnjati krešičUsnjati krešič (znanstveno ime Carabus coriaceus) je plenilska vrsta hrošča iz družine krešičev, ki je razširjena po listnatih in mešanih gozdovih, tudi v Sloveniji.
Läderlöpare (Carabus coriaceus) är en skalbagge i familjen jordlöpare (Carabidae).
Läderlöparen är den största jordlöparen i Europa med en längd på 30–40 mm. Översidan är mattsvart och täckvingarna har ett grovt mönster med rynkor och punkter.
Läderlöparen finns i större delen av Europa och den finns även i delar av Asien. Den finns i Sverige från Skåne till Härjedalen.
Läderlöparen lever i löv- eller blandskog. Den är ett nattaktivt rovdjur som springer ifatt sina byten, som till exempel andra insekter, insektslarver, sniglar, snäckor och maskar. Även larven är ett rovdjur. På dagtid kan man hitta dem under stenar, bark eller liknande.
Wikimedia Commons har media som rör Läderlöpare.
Denna insekts-relaterade djurartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Läderlöpare (Carabus coriaceus) är en skalbagge i familjen jordlöpare (Carabidae).
Carabus coriaceus là một loài bọ cánh cứng phân bố rộng khắp ở châu Âu, ở đó nó is primarily được tìm thấy ở deciduous forests và mixed forests.
C}}
Bài viết liên quan đến Bọ cánh cứng mặt đất (Carabidae) này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Carabus coriaceus là một loài bọ cánh cứng phân bố rộng khắp ở châu Âu, ở đó nó is primarily được tìm thấy ở deciduous forests và mixed forests.
Carabus coriaceus Linnaeus, 1758
Подвиды
Жужелица шагреневая[1], или жужелица чёрная[1] (лат. Carabus coriaceus) — вид жуков-жужелиц из подсемейства собственно жужелиц. Распространён в Европе, Сирии и России[2]. Занесён в Красную книгу Смоленской области под категорию III — редкий вид[3]. Длина тела взрослых насекомых 30—40 мм[3][4]. Взрослые жуки имеют одноцветную чёрную окраску, матовые, их надкрылья в грубых морщинках[3].
Это заготовка статьи по энтомологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Жужелица шагреневая, или жужелица чёрная (лат. Carabus coriaceus) — вид жуков-жужелиц из подсемейства собственно жужелиц. Распространён в Европе, Сирии и России. Занесён в Красную книгу Смоленской области под категорию III — редкий вид. Длина тела взрослых насекомых 30—40 мм. Взрослые жуки имеют одноцветную чёрную окраску, матовые, их надкрылья в грубых морщинках.
