nomes no trilho de navegação
Scirpus és un gènere de plantes que consisteix en unes 120 espècies aquàtiques i herbàcies de la família de les ciperàcies. És un gènere amb distribució cosmopolita, que creix en aiguamolls i sòls humits. Algunes espècies es troben adaptades a salinitat, mitjans pantanosos, algunes prefereixen vores de canals, llacs i jaços de rius. Tenen fulles tipus gramínees, i inflorescències en espigues, freqüentment marrons. Algunes espècies (per exemple, S. lacustris) aconsegueixen altures de fins a 3 m. Unes altres, com Scirpus supinus, són molt més petites, amb sol 20 a 30 cm d'altura. Les espècies del gènere solen usar-se per combatre l'erosió del sòl. També són usades en medicina herbal; els seus rizomes es recol·lecten a la tardor i hivern i s'assequen al sol abans de l'ús.
És un gènere de taxonomia complexa. Alguns estudis recents han determinat la creació de nous gèneres, tals com Schoenoplectus i Bolboschoenus. Les espècies de Scirpus són aliment de les larves d'algunes espècies de Lepidoptera incloent a Batrachedra cuniculata.
Algunes de les espècies són
Algunes de les espècies reassignades a altres gèneres són:
Scirpus és un gènere de plantes que consisteix en unes 120 espècies aquàtiques i herbàcies de la família de les ciperàcies. És un gènere amb distribució cosmopolita, que creix en aiguamolls i sòls humits. Algunes espècies es troben adaptades a salinitat, mitjans pantanosos, algunes prefereixen vores de canals, llacs i jaços de rius. Tenen fulles tipus gramínees, i inflorescències en espigues, freqüentment marrons. Algunes espècies (per exemple, S. lacustris) aconsegueixen altures de fins a 3 m. Unes altres, com Scirpus supinus, són molt més petites, amb sol 20 a 30 cm d'altura. Les espècies del gènere solen usar-se per combatre l'erosió del sòl. També són usades en medicina herbal; els seus rizomes es recol·lecten a la tardor i hivern i s'assequen al sol abans de l'ús.
Skřípina (Scirpus) je rod hygrofytních až helofytních jednoděložných rostlin z čeledi šáchorovitých.
Kosmopolitní rostliny, mimo vyloženě polopouštních a pouštních oblastí, tropických džunglí a území blízkých polárním krajům rostou hojně na obou polokoulích. Některé druhy jsou ryze sladkovodní, jiné slanomilné. Většinou však preferují stojící nebo jen velmi pomalu plynoucí vodu, bez vysokých vln. Hlavními místy výskytu jsou mokřady a vlhké půdy, rostou na územích v zátopových oblastech, u pramenišť vodních toků, při krajích vodních ploch, rybníků a jezer, také v lesích s vysokou hladinou spodní vody. Určité druhy rostou i nadmořské výšce 4000 m n. m. a koření až 2 m pod hladinou.[2][3][4]
Rod je to poměrně široký, přestože z něho byly v nedávné době některé druhy vydělovány do nových rodů a jiné slučovány, obsahuje asi 35 druhů.[5]
Je to většinou vysoká, robustní, převážně vytrvalá bylina s trsnatým nebo plazivým oddenkem, pomoci něhož se hlavně rozmnožuje. Duté, nevětvené, bezkolénkové lodyhy u některých druhů dosahují do výšky téměř 4 metrů a bývají zpravidla trojhranné, vzácněji oblé a táhle kuželovité, vyrůstají jednotlivě nebo v trsech. V některých případech mají listy bazální a listy na lodyhách odlišný vzhled. Lodyhy bývají porostlé v celé délce nebo alespoň v dolní polovině pochvatými nesouměrnými listy, na rozhraní pochvy a listové čepele je jazýček. Trávovité čárkovité čepele listů jsou ploché nebo v průřezu do V, většinou celokrajné. Mívají délku od 11 do 80 cm a šířku od 3 do 23 mm, bývají hladké nebo s nerovnými okraji i středním žebrem.
Květenství jsou zdánlivé vrcholová, někdy však i úžlabní, obvykle jsou podepřená 3 plochými listeny. Bývá to různě bohatý kružel, někdy stažený do hlávky, vytvořený z jednotlivých vícekvětých klásků nebo ze svazečků se 2 až 5, nebo i s více klásky. V květenství může být 50 až 500 klásků, které mívají v průměru 3,5 až 5 mm. Svazečky i samostatné klásky mohou být přisedlé nebo mají různě dlouhé hladké či drsné stopky. Květy, v převážné míře oboupohlavné, vyrůstají v paždí plev seřazených ve spirále, bývá jich v klásku od 10 do 50, vespod klásků bývá několik plev prázdných. Okvětí buď vůbec není, nebo je nahrazeno až 6 štětinkami kratšími než plevy. Tyčinky s prašníky na tenkých nitkách jsou zpravidla 2 či 3, svrchní semeník bývá dvou nebo třídílný a mívá čnělku se dvou nebo trojlaločnou bliznou. Plodem jsou obvykle drobné trojhranné nažky oboustranně nebo jednostranně vypuklé.[4][5][6]
V některých oblastech se mladé výhonky skřípiny konzumují jako zelenina a kořenů se pro svíravé účinky užívá proti průjmům a horečkám. Mnohde se mladé rostliny využívají i jako krmivo pro dobytek. Některé listy bývají zdrojem pro vlákna, ze kterých se pletou rohože, košíky a klobouky. Se zralých lodyh se vyrábí "proutěný" nábytek a také se stavějí jednoduché příbytky. Na jezeře Titicaca v Jižní Americe ze skřípiny stavějí čluny 4 až 5 m dlouhé o nosnosti 200 kg. Rostliny slouží také jako ochrana břehů proti erozi.[4]
Skřípina kořenující je podle "Černého a červeného seznamu cévnatých rostlin České republiky" řazena mezi druhy silně ohrožené – C2. Je ohrožena vysušováním a přeměnou zamokřených území v ornou půdu a splachy hnojiv nebo aplikací herbicidů proti nežádoucím vodním rostlinám na rybnících.[7]
Obrázky, zvuky či videa k tématu skřípina ve Wikimedia Commons
Skřípina (Scirpus) je rod hygrofytních až helofytních jednoděložných rostlin z čeledi šáchorovitých.
Ikke at forveksle med Bolboschoenus, Schoenoplectus og Trichophorum.
Kogleaks (Scirpus) er en planteslægt. Herunder ses dens arter:
Beskrevne arter
Desuden ses navnet lav kogleaks anvendt om arten Eleocharis parvula.
Desuden ses navnet lav kogleaks anvendt om arten Eleocharis parvula.
Die Simsen (Scirpus, Einzahl: Simse) ist eine Pflanzengattung, die zur Familie der Sauergrasgewächse (Cyperaceae) gehört.
In Österreich wird diese Gattung „Waldbinse“[1] genannt. Scirpus ist der Name der Binse bei den Römern. Beim römischen Komödiendichter Terenz findet sich die Redensart nodum in scirpo quaerere („Stengelknoten auch an der Binse suchen“), also Schwierigkeiten suchen, wo keine sind.[2]
Die Scirpus-Arten wachsen als ausdauernde krautige Pflanzen, die je nach Art Wuchshöhen von 30 bis 200 cm erreichen. Einige Arten bilden Rhizome aus. Die Halme stehen einzeln bis vielen zusammen. Die Halme sind meist dreikantig und die Blätter sind meist dreizeilig angeordnet. Die Laubblätter stehen in grundständigen Rosetten zusammen oder sind am Halm verteilt. Die Form der Blätter ist grasartig. Die Blattspreiten weisen je nach Art eine Länge von 11 bis 80 cm und eine Breite von 0,3 bis 2,3 cm auf. Es sind meist Blatthäutchen (Ligulae) vorhanden.
Die meist endständigen, manchmal in ein bis drei Blattachseln seitlich stehenden, meist verzweigten Blütenstände sind fast doldig, korymbos bis rispig. Sie enthalten 50 bis 500 Ährchen, mit meist drei blattähnlichen Hochblättern. Der Durchmesser der Ährchen ist meist kleiner als 3,5 (bis 5) mm mit 10 bis 50, spiralig angeordneten Schuppen. Die unteren Tragblätter sind größer oder gleich groß als die oberen. Über jedem unbehaarten schuppenförmigen Deckblatt befindet sich eine Blüte. Die Blüten sind zwittrig. Die Blütenhülle besteht aus meist drei bis sechs Borsten oder fehlt selten. Die Borsten sind gerade oder stark gedreht, glatt, verschieden gezähnt oder bärtig, fein rückwärts behaart, oder rau. Es sind ein bis drei Staubblätter vorhanden. Der Griffel ist selten zwei-, meist dreiästig.
Die dreikantigen, bikonvexen oder plano-konvexen Achänen sind 0,6 bis 1,8 mm groß und flaumig behaart. Die Borsten umgeben auch noch die reifen Achänen und können kürzer oder viel länger als diese sein; sie dienen der Verbreitung der Achänen.
Der Gattungsname Scirpus wurde 1753 von Carl von Linné in Sp. Pl., 1: 47 veröffentlicht.
In den letzten Jahrzehnten ist ein Großteil der früher zur Gattung Scirpus zählenden Arten in mehrere selbständige Gattungen überführt worden (vgl. beispielsweise Bolboschoenus, Blysmus, Dracoscirpoides, Isolepis, Schoenoplectiella, Schoenoplectus, Scirpoides, Trichophorum). Derzeit umfasst die Gattung Scirpus 35 bis 65 Arten.
Arten der Gattung Scirpus nach R. Govaerts[3]0Nicht mehr zu dieser Gattung wird gerechnet:
Die Simsen (Scirpus, Einzahl: Simse) ist eine Pflanzengattung, die zur Familie der Sauergrasgewächse (Cyperaceae) gehört.
In Österreich wird diese Gattung „Waldbinse“ genannt. Scirpus ist der Name der Binse bei den Römern. Beim römischen Komödiendichter Terenz findet sich die Redensart nodum in scirpo quaerere („Stengelknoten auch an der Binse suchen“), also Schwierigkeiten suchen, wo keine sind.
Rogohein (latin.: Scirpus), mugažo Ozrikhein paginoiš, om äivoččiden i üks'voččiden kazmusiden heim. Mülütadas Saraheinižed-sugukundha. Heim kogoneb läz 50 erikospäi, ned alištudas gibridizacijale.
Heimon erikod oma levitadud mail'madme päiči Afrikas i Antarktikas, sidä kesken om kuz' erikod Venäman territorijal. Navettäs uitoid, jogiden randoid i suhištoid.
Kazdas sokhiš tahondoiš žomil-rogozikoil. Seikh om but'k vai koumetahkoine, täuz'kaznu oleskeleb 30 santimetraspäi 3,5 metrhasai kortte erikoidme. Änikod oma kaks'suguižed, kazdas tähkikš, ned sätas kändaz-, löuste- vai päkast änikust.
Plettäs nenid tegesid rogoheinän lehtesišpäi: sumcäd, puzud, matad, kouruded. Kreptäs plettüd ragoišpäi tegesid. Čaptas rogoheinäd 10..15 santimetras veden pindan päl, heinkus samha vihandad mujud, sügüz'kezal — čomad pakušt mujud. Kuivatas pil'veses kaičemha lehtesen mujud i elastižust.
Voib tehta jauhod kuivatud jurišpäi, om äi trahmalad niiš. Kävutadas poltuseks. Ottas čomamahtoližihe heinkompozicijoihe. Ende ottihe rogoheinäd maižanduses sauvondmaterialaks sidondsubstancijanke (cement, gips). Nügüd'aigan ištutadas heitmähä mahusen erozijad i ezmäižeks kazmuseks elänzoitmaha tahod mecerikoil.
Rogohein (latin.: Scirpus), mugažo Ozrikhein paginoiš, om äivoččiden i üks'voččiden kazmusiden heim. Mülütadas Saraheinižed-sugukundha. Heim kogoneb läz 50 erikospäi, ned alištudas gibridizacijale.
Камыш (Scirpus) — ыраңдар тукумундагы бир же көп жылдык өсүмдүк уруусу. Гүлү кош жыныстуу, чатырча, шыпыргы, башча топ гүлгө чогулган. Камыштын 250дөн ашык түрү, КМШ өлкөлөрүндө 25ке жакын, Кыргызстанда 6 түрү белгилүү. Мелүүн зонада, сууда, көл, дарыя жээктеринде, сазда өсөт. Айрым түрлөрү (токой камышы, түймөктүү деңиз камышы жана башка) — тоют өсүмдүгү. Токой камышы — көп жылдык, тамырсабагы кыска, андан көп жалбырактуу өркүндөрү өсүп чыгат. Сабагынын бийиктиги 40—120 см, жалбырагы узун, тасма сымал, жазылыгы 2 см. Мөмөсү — жаңгакча. Токой жана тундра зоналарында таралган. Жаш өркүндөрүн бугу жакшы жейт. Түймөктүү деңиз камышы нымдуу жерде, сазда жакшы өсөт. Жер алдындагы өркүнүнүн учунда анча чоң эмес түймөктөрү болот. Баш ала электе чабылып, силостолот. Түймөктөрү желет. Шалы талаасында — отоо чөп. Көл камышы көп жылдык, сойлоп өсүүчү тамыр-сабактуу. Көлмө түбүндө жыш өсүп, тор сымал каптап калат. Ондатра, суу келемишине тоют. Сарай жабуу, жерге төшөө, кашаа кармоо жана башкаларда кеңири колдонулат. Айрым жапыз өскөн түрлөрү кооздук үчүн өстүрүлөт.
Камыш (лат. Scírpus, рус. камыш) — күрәннәр (рус. осоковые) гаиләләгенә керүче купьеллык, сирәк кенә берьеллык үләннәр ыругының су буе үсемлеге. Юеш урыннарда яки сулыклар янында үсә.
КАМЫШ «камыш; рогоз» ~ чув. хăмăш, хумăш < хомăш < болг. *һамыш> мар. амыж, амыш, омыш, удм. [4] камъж id. < гом. төрки камыш, кар., уйг., бор. төрки [5] qamuš, нуг., каз., к.-калп. камыс, як. хамыс, төркм. гамыш һ.б. id. М. Рясянен буенча, бор. төрки, уйг. кам-, кым- «тирбәлеп, җилфердәп тору, кымшау» (уйг. қамша-у) сүзеннән [6]. Безнеңчә, камыш сүзен камыл сүзеннән дип уйларга берни дә комачауламый. К. ш. ук уйг. қомуч «камыш» < бор. *қамулч (беренче иҗектә а> о икенче иҗектәге у тәэсиреннән, мондый регрессив ассимиляция уйг. теленә хас): *-лч> -ш төрки телләрдәге *-л> -ш күчешенең башлангыч этабын чагылдыра. К. Камыл. [7] Рус. камыш (< төрки) тур. [8]
Рус. сөйләшләрендәге камыш тур. к. Аникин: 252–253 (шунда ук әдәбият).
Дерив.: камышлы, камышлык.
Җир шары буйлап ~300 төре таралган. РФ территориясендә камышның 23 төре билгеле. Илнең Аурупа өлешендә һәм Көньяк Себердә урман камышы (Scirpus sylvaticus) һәм күл камышы (рус. куга, Scirpus lacustris) киң таралган.
Камыш сабагы өчкырлы яки цилиндр формасында, куе яшел төстәге яфраклары тәңкәсыман (үсемлек сабагы төбендә) яки озынча була. Сабагының биеклеге — 0,5 – 2,5 м. Чәчәкләре ике җенесле, кулчатыр яки суган башы шәкелендәге җимшәнгә җыелган башакларда урнаша. Җимешләре чикләвеккә охшаган.
Күл камышы сулыкларда 1 метр һәм түбәнрәк тирәнлектә куелык ясап үсә, торф ясалуга нигез була. РФ Аурупа өлешенең күп төбәкләрендә һәм Себернең көньягында диңгез буе камышы (Scirpus maritimus) үсә. Камышның кайбер төрләрен (РФдә күл һәм диңгез буе камышларына төрдәш) аерым төргә бүлеп карыйлар: Schoenoplektus, Bolboschoenus. Фәндә бөртеклеләр гаиләлегенә керүче күрән (рус. тростник) һәм җикәнлеләр гаиләлегенә керүче җикәнне (рус. рогоз) камыш белән бутау күренеше бар.
Диңгез буе камышы игелә торган басуларның чүп үләне булып исәпләнә.
Камыш — яр буйларын ныгытучы һәм сулыкларны саклаучы үсемлек. Кайбер төрләре (Scirpus lacustris, Scirpus sylvaticus) декоратив үсемлек буларак үрчетелә.
Камышның 3 метрга җитүче яфраксыз диярлек ботаклары үреп ясала торган әйберләр җитештергәндә, шулай ук төзү материалы, җылы саклый торган һәм төрү материалы буларак файдаланыла.
Диңгез буе камышы тамырларындагы бүлбе формасындагы үрентеләрне һәртөрле терлек малы яратып ашый. Шулай ук крахмал алырга да була. Борынгы заманнарда кипкән бүлбеләреннән он да ясаганнар.
Камыш (лат. Scírpus, рус. камыш) — күрәннәр (рус. осоковые) гаиләләгенә керүче купьеллык, сирәк кенә берьеллык үләннәр ыругының су буе үсемлеге. Юеш урыннарда яки сулыклар янында үсә.
Сандей[1][2], лиякс: нудейкс[2] (лат. Scírpus, руз. Камы́ш) — буе ламо- ды вейкеиень ведьчирь вакссонь ды ведень тикшень касовкст. Чеенсетнень раськесь (Cyperáceae).
Вирень сандей (Scirpus sylvaticus)
Вирень сандей (Scirpus sylvaticus)
Вирень сандей (Scirpus sylvaticus)
Эрькень сандей (Schoenoplectus lacustris)
Эрькень сандей (Schoenoplectus lacustris)
Эрькень сандеень ундоксось (Schoenoplectus lacustris)
Эрькень сандей (Schoenoplectus lacustris)
Сандей, лиякс: нудейкс (лат. Scírpus, руз. Камы́ш) — буе ламо- ды вейкеиень ведьчирь вакссонь ды ведень тикшень касовкст. Чеенсетнень раськесь (Cyperáceae).
Ҡамыш (лат. Scírpus) — күрәндәр төрөнә кергән бер бер һәм күп йыллыҡ яр буйы һыу үҫемлеге; Ҡамыш ырыуындағы (Scirpus) тропик, субтропик һәм уртаса бүлкәттә киң таралған үҫемлек. 250 төр билдәле. Улар — күбеһенсә һыуҙа йәки ярҙа ҡуйы әрәмәлектәр хасил итеп үҫеүсе үҫемлектәр.
Күрән һымаҡтар ғаиләһенә ҡараған үҫемлек заты. Урман ҡамышы, күл ҡамышы республиканың барлыҡ терр‑яһында тиерлек, Табернемонтан ҡамышы башлыса Башҡортостандың Урал алдында һәм Башҡортостандың Урал аръяғында, ҡырлы ҡамыш һәм тамырланыусы ҡамыш күбеһенсә Башҡортостан Урал алдының дала һәм урманлы дала райондарында таралған.
Үҫемлектең Ер йөҙөндә 300-гә яҡын төрө осрай, бөтә ер шарында таралған. Рәсәйҙә 20-гә яҡын төрө таралған. Башҡортостанда 5 төрө үҫә. Күп йыллыҡ үлән. Һаҙлы болондарҙа, юл буйҙарындағы канауҙарҙа, иҫке үҙәндәрҙең ярҙары һәм уйһыу һаҙлыҡтарҙың ситтәре буйлап, күл һәм быуаларҙың һай ерҙәрендә үҫә.
Һабағы төҙ, өс йәки тупаҡ өс ҡырлы, ҡайһы берҙә дуға һымаҡ ергә бөгөлә һәм тамырлана , бейеклеге 0,5—2,5 м. Япрағы киң ланцет йәки тәңкә рәүешендә. Сәскәләре ҡыҙғылт йәки һарғылт‑көрән, ике енесле, сатыр һымаҡ йәки баш һымаҡ сәскәлектәргә йыйылған эре башаҡтарҙа, һирәгерәк башаҡтары яңғыҙар. Май—июлдә сәскә ата. Емеше — кире йомортҡа формаһындағы сәтләүек, август—сентябрҙә өлгөрә.
Сәскәләре — ике енесле, сәскә тирәлеге 6 ҡылдан тора, ҡайһы саҡ бөтөнләй юҡҡа сыҡҡан. Башаҡсыктар сатыр һымаҡтар төркөмөндә. Емеше 3 ҡырлы. Күл камышы (S. lacustris) — 50—250 см бейеклегендәге, 1 м тирәнлектә үҫә ала торған үҫемлек. Һабағы йыуан, япраҡһыҙ, ҡуйы йәшел төҫтә (фотосинтез функцияһын һабаҡ үтәй). Сатыры йәйенке, көрән төҫтә. Күбеһенсә оҙон тамырҙан үрсей. Һабағы төҙөү эшендә, төрлө әйберҙәр үреү өсөн ҡулланыла. Төп торф яһаусы үҫемлекләрһең береһе. Һыу ятҡылығын биологик таҙартыуҙа зур роль уйнай. Таберномонтан ҡамышы (S. tabernaemontanii) күл ҡамышынан күгелйем һабактары һәм япма ҡабырсыҡтың ҡыҙғылт көрән биҙҙәре менән айырылып тора. Дымлы урмандарҙа, ҡыуаҡлыҡтарҙа, йылға ярҙарында урман ҡамышы (S. sylvaticus) үҫә.
Составында каротиноидтар, липидтар, сапониндар, флавоноидтар бар, халыҡ медицинаһында ҡулланыла. Декоратив үҫемлек. Ҡиммәтле тиреле һыу хайуандары өсөн, урман ҡамышы — боландар өсөн аҙыҡ булып тора. Ҡамыш һабаҡтарын үрелгән әйберҙәр эшләү өсөн ҡулланалар.
Ҡамыш // Башҡорт энциклопедияһы — Өфө: «Башҡорт энциклопедияһы» ғилми-нәшриәт комплексы, 2015—2020. — ISBN 978-5-88185-143-9.
Ҡамыш (лат. Scírpus) — күрәндәр төрөнә кергән бер бер һәм күп йыллыҡ яр буйы һыу үҫемлеге; Ҡамыш ырыуындағы (Scirpus) тропик, субтропик һәм уртаса бүлкәттә киң таралған үҫемлек. 250 төр билдәле. Улар — күбеһенсә һыуҙа йәки ярҙа ҡуйы әрәмәлектәр хасил итеп үҫеүсе үҫемлектәр.
Күрән һымаҡтар ғаиләһенә ҡараған үҫемлек заты. Урман ҡамышы, күл ҡамышы республиканың барлыҡ терр‑яһында тиерлек, Табернемонтан ҡамышы башлыса Башҡортостандың Урал алдында һәм Башҡортостандың Урал аръяғында, ҡырлы ҡамыш һәм тамырланыусы ҡамыш күбеһенсә Башҡортостан Урал алдының дала һәм урманлы дала райондарында таралған.
Scirpus is a genus of grass-like species in the sedge family Cyperaceae many with the common names club-rush, wood club-rush or bulrush (see also bulrush for other plant genera so-named). They mostly inhabit wetlands and damp locations.
The taxonomy of the genus is complex, and under review by botanists. Recent studies by taxonomists of the Cyperaceae have resulted in the creation of several new genera, including the genera Schoenoplectus and Bolboschoenus; others (including Blysmus, Isolepis, Nomochloa, and Scirpoides) have also been used. At one point this genus held almost 300 species, but many of the species once assigned to it have now been reassigned, and it now holds an estimated 120 species.
Scirpus are rhizomatous perennial herbs, with 3-angled stems and flat grass-like leaves. The flowers are in clusters of small spikelets, often brown or greenish brown.[2]: 992 Some species (e.g. S. lacustris) can reach a height of 3 m, while S. sylvaticus is about 1.2 m and others, such as S. supinus, are much smaller, only reaching 20–30 cm tall.
The genus has a nearly cosmopolitan distribution, found on every continent except Africa and Antarctica.[1]
Many species are common in wetlands and can produce dense stands of vegetation, along rivers,[3][4] in coastal deltas[5] and in ponds and potholes.[6] Although flooding is the most important factor affecting its distribution, drought, ice scour, grazing, fire and salinity also affect its abundance.[7] It can survive unfavourable conditions like prolonged flooding, or drought, as buried seeds[8]
Scirpus species are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species, including Chedra microstigma[9][10] and Scirpophaga nivella.[11]
Several hundred fossil fruits of Scirpus ragozinii have been described from middle Miocene strata of the Fasterholt area near Silkeborg in Central Jutland, Denmark.[12] 35 fossil fruits of the extant Scirpus sylvaticus have been extracted from borehole samples of the Middle Miocene fresh water deposits in Nowy Sacz Basin, West Carpathians, Poland.[13]
Scirpus species are often planted to inhibit soil erosion and provide habitat for other wildlife. They are also used in some herbal remedies; the plant's rhizomes are collected in the autumn and winter and dried in the sun before use.
.jpg)
{{cite journal}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) {{cite journal}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) {{cite journal}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) Scirpus is a genus of grass-like species in the sedge family Cyperaceae many with the common names club-rush, wood club-rush or bulrush (see also bulrush for other plant genera so-named). They mostly inhabit wetlands and damp locations.
Skirpo aǔ Scirpo (Scirpus) estas unu kaj dujaraj eŭropaj herboj el familio de ciperacoj. La specioj havas rondajn aŭ triangulecajn tigojn, pinte unu aŭ plurajn malgrandajn spikojn el floroj senkoloraj aŭ kun harsimila koroleto. Ĝi kreskas en marĉaj, akvaj lokoj. Kelkaj specioj estas ĝardene aŭ subvitre kultivataj. La torditaj tigoj de iuj specioj estas uzataj por fari sidmatojn de seĝoj.
Skirpo aǔ Scirpo (Scirpus) estas unu kaj dujaraj eŭropaj herboj el familio de ciperacoj. La specioj havas rondajn aŭ triangulecajn tigojn, pinte unu aŭ plurajn malgrandajn spikojn el floroj senkoloraj aŭ kun harsimila koroleto. Ĝi kreskas en marĉaj, akvaj lokoj. Kelkaj specioj estas ĝardene aŭ subvitre kultivataj. La torditaj tigoj de iuj specioj estas uzataj por fari sidmatojn de seĝoj.
El género Scirpus (totoras) consiste en especies de plantas acuáticas y herbáceas de la familia de las Ciperáceas. Comprende 1405 especies descritas y de estas, solo 67 aceptadas.[1]
Son plantas anuales o perennes, arrosetadas o caulescentes, cespitosas y/o rizomatosas o estoloníferas, culmos y escapos teretes o triangulares, sólidos; plantas hermafroditas. Hojas con o sin lámina; lígula presente o ausente. Inflorescencia variadamente involucrada, capitada o difusa, básicamente paniculado-cimosa; flósculos unibracteados, numerosos, las escamas imbricadas en espiral; cerdas del perianto ausentes a varias; estambres 1–6; carpelos 2 o 3, ovario atenuado hacia el estilo pero no articulado con este, entonces el cuerpo del fruto continuo con el rostro.[2]
Es un género con distribución cosmopolita, que crece en humedales y suelos húmedos. Algunas especies se hallan adaptadas a salinidad, medios pantanosos, algunas prefieren bordes de canales, lagos y lechos de ríos. Tienen hojas tipo gramíneas, e inflorescencias en panojas o espigas, frecuentemente pardas. Algunas especies (por ejemplo, S. lacustris) alcanzan alturas de hasta 3 m. Otras, como Scirpus supinus,son mucho más pequeñas, con solo 20 a 30 cm de altura.
Las especies del género suelen usarse para combatir la erosión del suelo. También son usadas en medicina herbal; sus rizomas se recolectan en otoño e invierno y se secan al sol antes del uso.
Es un género de taxonomía compleja. Algunos estudios recientes han determinado la creación de nuevos géneros, tales como Schoenoplectus y Bolboschoenus. Las especies de Scirpus son alimento de las larvas de algunas especies de Lepidoptera incluyendo a Batrachedra cuniculata.
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 47. 1753.[2] La especie tipo es: Scirpus sylvaticus L.
El género Scirpus (totoras) consiste en especies de plantas acuáticas y herbáceas de la familia de las Ciperáceas. Comprende 1405 especies descritas y de estas, solo 67 aceptadas.
Kõrkjas (Scirpus) kõrreliste sugukonda kuuluv taimeperekond.
Eestis kasvab kaks kõrkja liiki:
Kaislat (Scirpus) on sarakasvien heimoon kuuluva kasvisuku, jonka lajeja kasvaa kosteilla paikoilla. Niillä on mehevä maavarsi, kolmikulmainen varsi ja litteät, leveät lehdet. Sukuun kuuluu noin 20 lajia, joista suurimmat kasvavat kolmimetrisiksi, pienimmät noin 20-senttisiksi.
Sukuun luettiin ennen paljon useampia lajeja, mutta sarakasvien tutkimus on viime vuosikymmeninä jakanut niitä useampiin sukuihin. [1]
Kaislat (Scirpus) on sarakasvien heimoon kuuluva kasvisuku, jonka lajeja kasvaa kosteilla paikoilla. Niillä on mehevä maavarsi, kolmikulmainen varsi ja litteät, leveät lehdet. Sukuun kuuluu noin 20 lajia, joista suurimmat kasvavat kolmimetrisiksi, pienimmät noin 20-senttisiksi.
Sukuun luettiin ennen paljon useampia lajeja, mutta sarakasvien tutkimus on viime vuosikymmeninä jakanut niitä useampiin sukuihin.
Scirpus est un genre de plantes à fleur de la famille des Cyperaceae appelée scirpes, bien que de nombreux scirpes n'appartiennent pas à ce genre. Ce sont des végétaux de zones humides.
Il a été décrit près d'un millier d'espèces dans ce genre. Ne sont acceptées à l'heure actuelle qu'une soixantaine : Selon World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) (27 mars 2012)[1] :
Scirpus est un genre de plantes à fleur de la famille des Cyperaceae appelée scirpes, bien que de nombreux scirpes n'appartiennent pas à ce genre. Ce sont des végétaux de zones humides.
Šašina (lat. Scirpus), biljni rod iz porodice šiljovki. Pripada mu oko 50 vrsta trajnica, od kojih neke rastu i po Hrvatskoj, a neke su na neki način uvezene. kao viseći šaš, koja je u Hrvatskoj uočena tek 2010-tih godina u Kopačkom ritu[1], i na još nekim mjestima u Slavoniji.
Šašine su vodene biljke raširene po Euroaziji i Sjevernoj Americi. Neke od vrsta koje u hrvatskoj rastu su korjenita šašina (S. radicans), š. šašina (S. sylvaticus) i spomenuti viseći šaš.
Šašina (lat. Scirpus), biljni rod iz porodice šiljovki. Pripada mu oko 50 vrsta trajnica, od kojih neke rastu i po Hrvatskoj, a neke su na neki način uvezene. kao viseći šaš, koja je u Hrvatskoj uočena tek 2010-tih godina u Kopačkom ritu, i na još nekim mjestima u Slavoniji.
Šašine su vodene biljke raširene po Euroaziji i Sjevernoj Americi. Neke od vrsta koje u hrvatskoj rastu su korjenita šašina (S. radicans), š. šašina (S. sylvaticus) i spomenuti viseći šaš.
Škripina[1][2] (Scirpus) je ród ze swójby cachorowych rostlinow (Cyperaceae). Druhe serbske mjeno je syć[3][4][5].
Rodowe mjeno Scirpus bu w lěće 1753 wot Carl von Linné w Sp. Pl., 1: 47 wozjewjene.
W poslednich lětdźesatkach bu wjetši dźěl prjedy k rodej Scirpus ličenych družinow do wjacorych samostatnych rodow přeměstnjeny (přir. na př. Bolboschoenus, Blysmus, Isolepis, Schoenoplectus, Scirpoides, Trichophorum). Tuchwilu ród wobsahuje Scirpus 35 hač 65 družinow.
Jeli sy jedyn z mjenowanych njedostatkow skorigował(a), wotstroń prošu potrjecheny parameter předłohi {{Předźěłuj}}. Podrobnosće namakaš w dokumentaciji.
Škripina (Scirpus) je ród ze swójby cachorowych rostlinow (Cyperaceae). Druhe serbske mjeno je syć.
Viksvameldis (Scirpus) – viksvuolinių (Cyperaceae) šeimos augalų gentis, kurioje yra apie 120 rūšių, iš jų viena auga Lietuvoje – liekninis viksvameldis (Scirpus sylvaticus). Vikiteka
Viksvameldis (Scirpus) – viksvuolinių (Cyperaceae) šeimos augalų gentis, kurioje yra apie 120 rūšių, iš jų viena auga Lietuvoje – liekninis viksvameldis (Scirpus sylvaticus). Vikiteka
Meldri (latīņu: Scírpus) ir grīšļu dzimtas (Cyperáceae) ģints, kuras pārstāvji ir daudzgadīgi vai retāk viengadīgi piekrastes ūdensaugi ar cilindrisku vai trīsšķautnainu stublāju, kas var sasniegt 2—3 m garumu. Bet ir arī miniatūras sugas ap 20—30 cm garumā. Stublāji klāti ar lineārām lapām, līdzīgi kā grīslim. Cilindriskie stublāji var būt gludi un resni, kā arī lapām, bet tikai ar lapu makstīm. Dažām sugām lapas ir pavedienveidīgas, veidojot pie saknes rozeti. Ziedkopa stublāja galā, parasti ļoti zarota, čemurveidīga vai skarveidīga, sastāv no daudzām vārpiņām. Skaras var sasniegt 10 cm. garumu. Ziedi ir divdzimuma. Ziedam ir 1—3 putekšņlapas un 2—3 drīksnas. Apziedni parasti veido sariņi. Auglis ir plakani uzpūsts divšķautnains vai trīsšķautnains riekstiņš. Zemūdens daļu veido ložņājošs vai saīsināts saknenis.
Meldri ir izplatīti pa visu pasauli, bet vislielākā daudzveidība ir tropos un subtropos. Tie parasti aug ūdenstilpēs vai purvos, atsevišķas sugas peld uz ūdens virsmas. Meldru ģintī ir ap 300 sugām. Latvijā ir konstatētas 5 sugas, kas visas ir daudzgadīgi lakstaugi. Sakņojošais (S. radicans) un saru meldrs (S. setaceus) Latvijā ir aizsargājamas sugas. Meža meldrs (S. sylvaticus) bieži ir sastopams mitrās kūdrainās pļavās, slapjos mežos, zemajos un pārejas purvos, ūdenstilpņu piekrastēs. Ezera meldrs (S. lacustris) bagātīgi aug Baltijas jūras un Rīgas jūras līča piekrastē, saldūdeņos un to piekrastēs. Turpat, tikai retāk, ir sastopams arī zilganais meldrs (S. tabernaemontani). Ezeru un zilgano meldru daži autori nodala lielmeldru ģintī (Schoenoplectus).
Meldri plaši tiek izmantoti dažādiem rokdarbu pinumiem. No tiem gatavo saimniecības somas, grozus, paklājiņus u.c. dekoratīvus elementus. Pīšanai tiek izmantotas meldru lapas. Atkarībā no ievākšanas laika tās var būt zaļā vai dzeltenā krāsā. Krāsas un elastības saglabāšanai tās žāvē ēnā. Agrāk meldri tika izmantoti arī kā celtniecības materiāls. Ar tiem klāja māju jumtus, izmanto apmetumu nostiprināšanai. Pagājušā gadsimtā meldrus lauku celtniecībā izmantoja meldru betona iegūšanai, jaucot tos ar cementa vai ģipša masu. Tos var izmantot arī vienkārši kā kurināmo. Meldru sakneņos ir daudz cietes. Senos laikos no izžāvētiem sakneņiem gatavoja miltus.
Meldri (latīņu: Scírpus) ir grīšļu dzimtas (Cyperáceae) ģints, kuras pārstāvji ir daudzgadīgi vai retāk viengadīgi piekrastes ūdensaugi ar cilindrisku vai trīsšķautnainu stublāju, kas var sasniegt 2—3 m garumu. Bet ir arī miniatūras sugas ap 20—30 cm garumā. Stublāji klāti ar lineārām lapām, līdzīgi kā grīslim. Cilindriskie stublāji var būt gludi un resni, kā arī lapām, bet tikai ar lapu makstīm. Dažām sugām lapas ir pavedienveidīgas, veidojot pie saknes rozeti. Ziedkopa stublāja galā, parasti ļoti zarota, čemurveidīga vai skarveidīga, sastāv no daudzām vārpiņām. Skaras var sasniegt 10 cm. garumu. Ziedi ir divdzimuma. Ziedam ir 1—3 putekšņlapas un 2—3 drīksnas. Apziedni parasti veido sariņi. Auglis ir plakani uzpūsts divšķautnains vai trīsšķautnains riekstiņš. Zemūdens daļu veido ložņājošs vai saīsināts saknenis.
Scirpus is een geslacht van vochtminnende grasachtige soorten uit de cypergrassenfamilie (Cyperaceae). Scirpus heeft volledige bloemen, die in aren staan. De bloeiwijzen, bestaande uit pluimen met aren, staan in de oksel van schutbladen, meestal dicht op elkaar staand aan de top van een bloeistengel.
Het geslacht Scirpus heeft volledige, tweeslachtige bloemen, die in de oksel van een schutblad op de as (rachilla) van een aar staan. De volledige bloeiwijze bestaat uit meerdere aren.
De soorten van het geslacht Scirpus hebben tweeslachtige bloemen met, van buiten naar binnen, een uit zes borstelvormige bloemdekbladen bestaand bloemdek, daarbinnen drie meeldraden en centraal een stamper, bestaande uit een vruchtbeginsel, stijl en stempels.
De bloemen zijn ongesteeld en staan in aren in de oksel van een kafje. De aren met bloemen staan in de oksel van een bractee of schutblad op een rachilla (aarsteel), met om de inplanting van de rachilla een cladoprofyllum. Deze aren staan weer in samengestelde bloeiwijzen: synflorescentie.
Bij de cypergrassen is een grote variatie in de bouw van de bloemen en van de bloeiwijzen.
De geslachtengroep (tribus) Scirpeae, waartoe onder andere het geslacht Scirpus behoort, is de zustergroep van de geslachtengroep Cariceae met de zegges (Carex) als enige geslacht. In tegenstelling tot de Scirpeae hebben de Cariceae eenslachtige bloemen.
Scirpus is een geslacht van vochtminnende grasachtige soorten uit de cypergrassenfamilie (Cyperaceae). Scirpus heeft volledige bloemen, die in aren staan. De bloeiwijzen, bestaande uit pluimen met aren, staan in de oksel van schutbladen, meestal dicht op elkaar staand aan de top van een bloeistengel.
Sitowie (Scirpus L.) – rodzaj roślin należący do rodziny ciborowatych (turzycowatych), liczący współcześnie ok. 35 gatunków[2], z których 2 występują naturalnie na terenie Polski. Gatunkiem typowym jest Scirpus sylvaticus L.[3] W przeszłości do rodzaju tego zaliczano szereg roślin ciborowatych zaliczanych dziś do różnych rodzajów tej rodziny. W nazewnictwie potocznym nazwa sitowie często oznacza różne gatunki roślin ziemno-wodnych i higrofitów o rurkowatych pędach: sity, oczerety, ponikło, kłoć.
Phylloscirpus Döll ex Börner, Seidlia Opiz
Rodzaj należy do rodziny ciborowatych (Cyperaceae) z rzędu wiechlinowców (Poales) stanowiącego jeden z kladów jednoliściennych (monocots)[1]. W obrębie rodziny należy do plemienia Scirpeae w obrębie podrodziny Cyperoideae[4].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa jednoliścienne (Liliopsida Batsch), podklasa komelinowe (Commelinidae Takht.), nadrząd Juncanae Takht., rząd ciborowce (Cyperales Hutch.), rodzina ciborowate (Cyperaceae Juss.), podrodzina Scirpoideae Burmeist., plemię Scirpeae Lestib. ex Dumort., podplemię Scirpinae Pax, rodzaj sitowie (Scirpus L.)[5].
Sitowie (Scirpus L.) – rodzaj roślin należący do rodziny ciborowatych (turzycowatych), liczący współcześnie ok. 35 gatunków, z których 2 występują naturalnie na terenie Polski. Gatunkiem typowym jest Scirpus sylvaticus L. W przeszłości do rodzaju tego zaliczano szereg roślin ciborowatych zaliczanych dziś do różnych rodzajów tej rodziny. W nazewnictwie potocznym nazwa sitowie często oznacza różne gatunki roślin ziemno-wodnych i higrofitów o rurkowatych pędach: sity, oczerety, ponikło, kłoć.
Scirpus L. é um género botânico pertencente à família Cyperaceae. É composto de aproximadamente 1130 espécies de plantas herbáceas aquáticas.[1]
É um gênero com distribuição cosmopolita, ou seja, apresentam espécies em todo o mundo. Crescem na água e outras em solos úmidos como terrenos pantanosos, bordas de canais , lagos e leitos de rios. Algumas espécies estão adaptadas à condições de salinidade.
Apresentam folhas do tipo gramíneas, e rácimos de pequenas espigas, geralmente de coloração marron. Agumas espécies - como a S. lacustris - podem alcançar até 3 m de altura e outras - como a S. supinus - são pequenas, alcançando somente 20 a 30 cm de altura.
As espécies Scirpus são frequentemente plantadas para inibir a erosão do solo e para fornecer um habitat para animais selvagens. Outras são usadas para a produção de medicamentos fitoterápicos; os rizomas das plantas são coletadas no outono e inverno e secadas ao sol antes de serem usadas.
A taxonomia do gênero é complexa, e continua sob a discussão dos botânicos. Estudos recentes sobre a taxonomia da família Cyperaceae resultaram na criação de diversos gêneros novos, incluindo os gêneros Schoenoplectus e Bolboschoenus.[2]
Espécies de Scirpus são fontes de alimento para larvas de algumas espécies de Lepidoptera incluindo a Batrachedra cuniculata.
Na classificação taxonômica de Jussieu (1789), Scirpus é o nome de um gênero botânico, ordem Cyperoideae, classe Monocotyledones com estames hipogínicos.
Scirpus L. é um género botânico pertencente à família Cyperaceae. É composto de aproximadamente 1130 espécies de plantas herbáceas aquáticas.
É um gênero com distribuição cosmopolita, ou seja, apresentam espécies em todo o mundo. Crescem na água e outras em solos úmidos como terrenos pantanosos, bordas de canais , lagos e leitos de rios. Algumas espécies estão adaptadas à condições de salinidade.
Apresentam folhas do tipo gramíneas, e rácimos de pequenas espigas, geralmente de coloração marron. Agumas espécies - como a S. lacustris - podem alcançar até 3 m de altura e outras - como a S. supinus - são pequenas, alcançando somente 20 a 30 cm de altura.
As espécies Scirpus são frequentemente plantadas para inibir a erosão do solo e para fornecer um habitat para animais selvagens. Outras são usadas para a produção de medicamentos fitoterápicos; os rizomas das plantas são coletadas no outono e inverno e secadas ao sol antes de serem usadas.
A taxonomia do gênero é complexa, e continua sob a discussão dos botânicos. Estudos recentes sobre a taxonomia da família Cyperaceae resultaram na criação de diversos gêneros novos, incluindo os gêneros Schoenoplectus e Bolboschoenus.
Espécies de Scirpus são fontes de alimento para larvas de algumas espécies de Lepidoptera incluindo a Batrachedra cuniculata.
Na classificação taxonômica de Jussieu (1789), Scirpus é o nome de um gênero botânico, ordem Cyperoideae, classe Monocotyledones com estames hipogínicos.
Skogssävssläktet (Scirpus) är ett släkte med högväxta, kraftigt byggda, fleråriga halvgräs med grov och krypande jordstam. Stråna är trekantiga, upprätta eller ibland nedböjda och rikbladiga. Bladen är platta, breda och ofta nående över strået. Axsamling har de i stråtoppen som är grenig och yvig. Axen är små, gyttrade eller ensamma och mångblommiga. Axfjällen är svartbruna och hela. Blommorna är tvåkönade, med sex kalkborst. Tre ståndare, ett stift och tre märken. Nöten är trekantig. Kromosomtal: 2n=56, 58 (bågsäv), 2n=62, 64 (skogssäv).
Skogssävssläktet omfattade förut ett stort antal svenska halvgräs, men numera har det delats i flera mindre släkten och alla arter utom två har flyttats till något av släktena småsävssläktet (Eleocharis), havssävssläktet (Bolboschoenus), sävsläktet (Schoenoplectus), borstsävssläktet (Isolepis), flytsävssläktet (Eleogiton), plattsävssläktet (Blysmus) eller tuvsävssläktet (Trichophorum).
Släktet har omkring 20 arter, i Sverige förekommer de två arterna skogssäv (S. sylvaticus) och bågsäv (S. radicans).
Släktnamnet Scirpus användes som namn på en säv av romaren Plautus (död 184 f. Kr.).
Wikimedia Commons har media som rör Skogssävssläktet.
Skogssävssläktet (Scirpus) är ett släkte med högväxta, kraftigt byggda, fleråriga halvgräs med grov och krypande jordstam. Stråna är trekantiga, upprätta eller ibland nedböjda och rikbladiga. Bladen är platta, breda och ofta nående över strået. Axsamling har de i stråtoppen som är grenig och yvig. Axen är små, gyttrade eller ensamma och mångblommiga. Axfjällen är svartbruna och hela. Blommorna är tvåkönade, med sex kalkborst. Tre ståndare, ett stift och tre märken. Nöten är trekantig. Kromosomtal: 2n=56, 58 (bågsäv), 2n=62, 64 (skogssäv).
Skogssävssläktet omfattade förut ett stort antal svenska halvgräs, men numera har det delats i flera mindre släkten och alla arter utom två har flyttats till något av släktena småsävssläktet (Eleocharis), havssävssläktet (Bolboschoenus), sävsläktet (Schoenoplectus), borstsävssläktet (Isolepis), flytsävssläktet (Eleogiton), plattsävssläktet (Blysmus) eller tuvsävssläktet (Trichophorum).
Släktet har omkring 20 arter, i Sverige förekommer de två arterna skogssäv (S. sylvaticus) och bågsäv (S. radicans).
Släktnamnet Scirpus användes som namn på en säv av romaren Plautus (död 184 f. Kr.).
В південно-східному наріччі української мови «комишем» називають очерет звичайний (Phragmites australis)[1][2][3], рогіз і/або кугу.
Комиш — прибережно-водна багаторічна трав'яниста рослина.
Стебла — тригранні, вкриті листками.
Квітка комишу складається з шести щетинок, трьох тичинок і маточки з трьома приймочками. Суцвіття — кінцеві, щиткові, волотисті або головчасті, складаються з дрібних колосків.
Плід — дрібний тригранний горішок.
поширених по всій земній кулі окрім Африки та Антарктиди.
До роду було занесено близько 300 видів комишів, проте більшість було вилучено і залишилося орієнтовно 120 видів.
В Україні ростуть 2 види:
В кореневищах комишу (весною і восени) міститься багато крохмалю і цукру. За давніх часів кореневища споживали в їжу, з них робили борошно, розмоловши подрібнені і висушені кореневища.[4] Для одержання сиропу кореневища вимивають, нарізають на дрібні кусочки, кладуть в посуд з водою (1 кг на 1 л) і кип'ятять одну годину. Відціджений сок після цього вварюють на легкому вогні до густоти[5].
Білосніжне осердя комиша зупиняє кровотечу, якщо прикладати його до рани[5].
Зараз комиш використовують переважно для плетіння кошиків, циновок, килимків, а також задля декорування плетених меблів. При цьому, щоб отримати зелений колір, листя зрізають у червні, жовтий — у серпні. Комиш зрізають на висоті 10—15 см над водою, задля забезпечення еластичності і гарного кольору зберігають у сухому затінку.
У Румунії на річці Дунаї величезні зарості очерету. Населення щорічно використовує вище двох мільйонів тонн сухого очерету на паливо, корм худобі і дахи[5].
З очерету почали отримувати целюлозу, папір, картон, штучний шовк, спирт, дубильні речовини, молочну кислоту, гліцерин. Конструюють машини для прибирання очерету і пересувні заводи для пресування очеретяних плит[5]. Ці плити — міцний, легкий і «теплий» будівельний матеріал. Досить 40 плит для спорудження невеликого будинку.
Комиш лісовий в Австрії
Scirpus L. (1753), nom. cons.
Синонимы
Камы́ш (лат. Scírpus) — род многолетних и однолетних прибрежно-водных растений семейства Осоковые.
Высокое многолетнее растение. Стебель цилиндрический или трёхгранный высотой до 3,5 м. Цветки обоеполые, в колосках, собранных в зонтиковидное, метельчатое или головчатое соцветие. Растёт в болотистой местности.
Распространён по всему земному шару. На территории России произрастают: камыш колхидский, камыш Максимовича, камыш восточный, камыш укореняющийся, камыш лесной, камыш Вихуры[источник не указан 701 день].
В корневищах много крахмала. В старину из сухих корневищ делали муку.
Камыш используют для плетения хозяйственных сумок, корзин, циновок, ковриков, а также для декоративной отделки плетёных изделий из лозы. Для плетения используют листья. Чтобы получить зелёный цвет, камыш срезают в июле, красивый жёлтый — в конце августа — начале сентября. Растение обрезают на расстоянии 10—15 см от поверхности воды. Для сохранения цвета и эластичности листьев их сушат в тени. Может использоваться как топливо.
В прошлом веке использовался для производства строительных материалов (камышебетона) на основе цементного или гипсового вяжущего, преимущественно в сельском строительстве.
Камышом часто ошибочно называют другие растения, в частности рогоз и тростник, хотя это растения из других семейств. Однако в тюркских языках камыш означает тростник (азерб. Qamış).[источник не указан 689 дней]
По данным Королевских ботанических садов Кью, род включает 50 видов[2]:
Камы́ш (лат. Scírpus) — род многолетних и однолетних прибрежно-водных растений семейства Осоковые.
藨草属（学名：Scirpus）是莎草科下的一个属，为簇生或散生草本植物。该属共有约200种，分布于全世界。[1]
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
ホタルイ属(Scirpus)は、カヤツリグサ科に属する分類群のひとつである。ホタルイ、アブラガヤ、ウキヤガラなど、さまざまな姿のものがある。細分される事も多いが、広く取る考えもある。個々では広義のそれについて述べる。
ホタルイ属には多くの種が含まれる。属の範囲についてはいくつか説があるが、広く取った場合、植物体の姿にはさまざまなものがあり、根元から発達した多数の葉を出し、花茎を延ばして小穂をつけるもの、根元に少数の葉をもち、花茎の途中や先端にも葉をもつもの、ほとんど葉をもたず、イグサのように花茎だけが束になって出るものなどがある。また、地下茎もごく短いものから、長く横に這うもの、地下に塊茎をもつものもある。ここでは佐竹他(1982)の体系に沿って説明する。
共通の特徴は小穂の構造で、以下のような特徴を持つ[1]。
鱗片が螺旋に配列した多数花の小穂を花茎の先端に多数つける点では、テンツキ属が比較的似ている。ただし、テンツキ属では、針状付属物がないこと、花柱の基部が幅広くなり、その部分の下で果実から脱落する点で異なっている。また、同じく鱗片が螺旋に配列した多数花の小穂をもつハリイ属は、多くのものが花茎先端に小穂を1個だけつける。また、花柱の基部が大きく膨らみ、果実の先端に残ることも異なる点である。
個々の植物については各個の項目を参照。
世界に約200種がある。日本では30種ほどが知られており、自然雑種と思われるものある。
この属にはかなりはっきりと性質の異なる植物が含まれている。そのため、いくつかの属に分ける説もある。日本産のそれぞれの型のものの代表をあげる。それぞれの群のあとの（）内は細分属の名である[2]。
また、タカネクロスゲはワタスゲ属(Eriophorum)に所属させられていたことがあるが、現在はこの属に含められる。
ホタルイ属(Scirpus)は、カヤツリグサ科に属する分類群のひとつである。ホタルイ、アブラガヤ、ウキヤガラなど、さまざまな姿のものがある。細分される事も多いが、広く取る考えもある。個々では広義のそれについて述べる。
